♥ " ကိုႀကီး " ♥
__________

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ တစ္ခန္းလံုးကို လႊမ္းၿပီးထြက္ေပၚလာတဲ့ Bell သံေၾကာင့္ လူက ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဆတ္ခနဲျဖစ္မိသြားသည္ ။ စကၠန္႔ဝက္ေလာက္ လန္႔သလိုျဖစ္သြားမိတဲ့ စိတ္က ခ်က္ခ်င္းျပန္လည္ၿငိမ္က်၏ ။ ရင္ခြင္ထဲကဂစ္တာကို ေဘးသို႔ခ်ရင္း တံခါးသြားဖြင့္ဖို႔ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးမွ ေမႊးပြေကာ္ေဇာေပၚမွာရွိေနတဲ့ စီးကရက္တိုတခ်ိဳ႕နဲ႔ျပည့္ေနေသာ ဖန္ခြက္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္ ။

ဒီဖန္ခြက္ကို သိမ္းလိုက္သင့္သလား ။

သိမ္းလိုက္သင့္သလား ဆိုတဲ့ တခဏအေတြးကို ဘာျဖစ္လဲ အ႐ွိအတိုင္းေပါ့ ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ခ်က္ခ်င္းျပန္ကာတိုက္စားပစ္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ တံခါး႐ွိရာကို လွမ္းသြားရင္း ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးလြယ္ကာ ေခါင္းငံု႔ရပ္ေနေလေသာသူ ။

" လာေလ ေကာင္း "

ႏႈတ္ကလည္း ေျပာရင္း သူဝင္လို႔ရေအာင္ တံခါးဝကေန ခႏၶာကိုယ္ကို ယိမ္းကာဖယ္ေပးလိုက္ေတာ႔ သူက ေက်ာပိုးအိတ္ရဲ႕ႀကိဳးတစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း ငံု႔ထားတဲ့ေခါင္းကိုေမာ့ကာ ခပ္လ်ွမ္းလ်ွမ္း တစ္ခ်က္ၾကည့္လာၿပီးမွ ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးဆီကေန အခန္းထဲကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွမ္းဝင္ေလသည္ ။

၄ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၿပီးမွ ပထမဆံုးျပန္လည္ေတြ႔ဆံုျခင္းေပမယ့္ စိမ္းသက္မႈတို႔ ႐ွိမေနသလိုပါပဲ ။

သူ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္

" ဘာေသာက္မလဲ ေကာင္း ၊ ထံုးစံအတိုင္း Cola ပဲလား "

" ငါ ေရာက္လာတာကို နင္ မအံ့ၾသဘူးလား ဂ်ီ "

" သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္႐ွိတဲ့ဆီကို ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေရာက္လာတဲ့ကိစၥမွာ မျဖစ္မေန အံ့ၾသစရာလိုလို႔လား "

သူက ဟုတ္ပါၿပီဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးဆန္စြာ ေခါင္းကို သံုးခ်က္ေလာက္ဆင့္ၿပီး ၿငိမ့္ျပလာသည္ ။ သူလာမယ့္အေၾကာင္းကို အန္တီေလးေျပာျပထားလို႔ ႀကိဳသိၿပီးသားျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ထုတ္မေျပာျဖစ္လိုက္ ။

Cola ကို ဖန္ခြက္ထဲထည့္ၿပီးမွေသာက္တတ္သူကို သူ႔အႀကိဳက္အတိုင္း ဖန္ခြက္ႏွင့္ထည့္ေပးၿပီးမွ သူ႔ေ႐ွ႕စားပြဲေပၚမွာ တင္ေပးမိသည္ ။ သူက Cola ဖန္ခြက္ကိုတစ္လွည့္ ေမႊးပြေကာ္ေဇာ္ေပၚက ဂစ္တာနဲ႔စီးကရက္ျပာခြက္ကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္ရင္း

" ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဂ်ီ "

သူ႔မ်က္ဝန္းေတြက သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ထြက္ေတာင္းပန္စကားနဲ႔အၿပိဳင္ တစ္စံုတရာကို ေနာင္တရေနဟန္တို႔က အထင္းသား ။ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ရမွန္းမသိစြာ ျပံဳးျပလိုက္မိေတာ့ သူက မ်က္ႏွာပ်က္ေလသည္ ။

အင္း...ရြဲ႕တယ္မ်ား ထင္သြားေလသလားမသိ ။ တကယ္ေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ရပါ ။ ဒီအတိုင္း ျပံဳးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္ ။

" ငါ့ကို စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား "

သူ႔ရဲ႕ေမးခြန္းကို ျပံဳးေနလ်က္ကပဲ ေခါင္းယမ္းျပလိုက္ေတာ့ သူက မယံုသလိုၾကည့္လာျပန္သည္ ။ ေရာ္....ခက္ကၿပီ ။

" ဒါနဲ႔ အခု ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ ေကာင္း "

ေမးခြန္းထဲက ဒီကို..ဆိုတာ လက္႐ွိသူေရာက္ေနတဲ့အခန္းကို ေျပာတာမဟုတ္ဘဲ Singapore ဆိုတဲ့ ဒီႏိုင္ငံကို ဆိုလိုတာျဖစ္ေၾကာင္း သူသိလိမ့္မည္ထင္ပါသည္ ။

" ငါ နင့္ကို လာေခ်ာ့တာေလ ဂ်ီ "

" ျမန္မာႏိုင္ငံကေန...Singapore အထိကို?? "

" အင္း... "

" ၄ ႏွစ္ေတာင္ၾကာၿပီးမွ လာေခ်ာ့တာ?? "

" အင္း အေျခအေနက အဲ့လိုျဖစ္သြားတယ္ "

" ေအာ... "

ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိစြာ ေအာ.. ဟု အသံျပဳမိေတာ့ သူက ဆက္ေျပာလာသည္ ။

" ငါ နင့္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဂ်ီ ၊ ဒါက ငါလုပ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြအေပၚ မွားတယ္ထင္လို႔ ေတာင္းပန္တာမ်ိဳးေတာ႔မဟုတ္ဘူး "

" ဒါျဖင့္ နင္က ဘာကိုေတာင္းပန္တာလဲ ေကာင္းရဲ႕ "

" နင့္ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ ေတာင္းပန္တာ ၊ နင္ ဒီလိုစိတ္...ဒီလိုပံုစံ ျဖစ္သြားရတာေတြအတြက္ ေတာင္းပန္တာ ၊ နင္ဒီလိုေျပာင္းလဲသြားရတာေတြရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းက ငါ့ေၾကာင့္ပဲမဟုတ္လား "

သူ႔ေၾကာင့္တဲ့လား...။ မဟုတ္ဘူးလို႔ အတတ္ေျပာ၍မရသလို ဟုတ္တယ္လို႔လည္း အတိအက်ေျပာလို႔မရျပန္ပါ ။ အဓိက,ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား ။

" နင္ ဒီအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို guilty ျဖစ္သလို ခံစားမေနပါနဲ႔ ၊ ငါ နင့္ကို စိတ္မဆိုးပါဘူး "

" နင္ စိတ္ဆိုးခဲ့ပါတယ္ ဂ်ီရယ္ ၊ နင္ ငါ့ကို စိတ္ဆိုးလို႔ ငါနဲ႔ေဝးတဲ့ ဒီ Singapore ထိ ထြက္သြားခဲ့တာေပါ့ "

သူ႔စြပ္စြဲမႈဟာ တစ္ဝက္ပဲမွန္ပါသည္ ။ တကယ္ေတာ့ သူနဲ႔ေဝးရံုတင္မဟုတ္ဘဲ အားလံုးနဲ႔ေဝးခ်င္ခဲ့တာပါ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ႐ွင္းမျပခ်င္ခ်င္သည္မို႔ သူ ထင္ေနလက္စအတိုင္း ထားလိုက္ဖို႔သာ ေတြးမိျပန္သည္ ။ စိတ္အေျခအေနက အဲ့လိုပဲ....ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး ႐ွင္းမျပခ်င္ဘဲ ထင္သလိုေနပစ္တတ္လာသည္မွာ အက်င့္ႀကီးတစ္ခုလိုေတာင္ျဖစ္လို႔ ။

" အဲ့ဒီတုန္းက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘဲ အခုမွ ဘာလို႔ ငါစိတ္ဆိုးတဲ့ကိစၥကို အေရးတယူလာလုပ္ေနတာတုန္း ေကာင္းရဲ႕ ၊ ေအာ...တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္ ၊ ငါ အခုခ်ိန္မွာ နင့္ကို စိတ္ဆိုးမေနဘူးေနာ္ ၊ ဒါ ငါ အမွန္အတိုင္းေျပာတာ "

သူဟာ ေခါင္းငံု႔ကာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ဖြဖြခ်ရင္း

" အဲ့ဒီတုန္းက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး ဂ်ီ ၊ နင္သိေအာင္ ျဖစ္မျပခဲ့တာပါ "

" အခုက်ေတာ့ ငါသိေအာင္ျဖစ္ျပလို႔ရသြားၿပီေပါ့ "

" မရြဲ႕ပါနဲ႔ ဂ်ီ ရယ္ "

ေဟာ...စိတ္ထဲ႐ွိတဲ့အတိုင္းေမးတာကို ရြဲ႕တယ္ထင္ျပန္ၿပီ ။ ေျဖ႐ွင္းမေနခ်င္တာနဲ႔ ၿငိမ္ေနလိုက္မိသည္ ။

" ေမြးကတည္းက အတူတူ႐ွိလာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အေဝးကိုထြက္သြားတဲ့ကိစၥမွာ ငါက ဘာမွမခံစားရဘဲ ေနမတဲ့လား ဂ်ီ ရာ ၊ ၿပီးေတာ့ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းထြက္သြားတာမဟုတ္ဘဲ ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးၿပီး ထြက္သြားတာေလ "

သူ႔စကားေတြဟာ အလိမ္အညာေတြမဟုတ္မွန္း ခံစားလို႔ရပါသည္ ။ ႏွစ္ေယာက္သားရဲ႕ၾကားက သံေယာဇဥ္ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာမွမဟုတ္တာပဲ ။

" ငါ့စိတ္နဲ႔ငါဆိုရင္ နင္ထြက္မသြားေအာင္ က်ိန္းေသေပါက္ တားမွာေပါ့ ၊ ဒါေပမယ့္ နင့္မာမီက နင္တည္ၿငိမ္သြားေအာင္ အခ်ိန္တစ္ခုထိ လႊတ္ထားေပးလိုက္ပါဆိုလို႔.... "

အခုမွျပန္သိရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဆိုေပမယ့္လည္း ထူးၿပီးအံ့ဩမေနမိေတာ့ပါ ။ မာမီ နဲ႔ ေကာင္း ဆိုတာက အျမဲတမ္း တစ္ဖက္ထဲမွာ႐ွိခဲ့ၾကသူေတြမဟုတ္လား ။ ေကာင္းရဲ႕ ေျဖ႐ွင္းခ်က္လိုလို ထိုစကားေတြကို နားေထာင္ရသည္မွာ စိတ္႐ႈပ္လာမိတာေၾကာင့္

" ငါ ဒီအေၾကာင္းေတြကို နင္နဲ႔ျပန္ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး ေကာင္း "

" ဂ်ီ... "

ဆက္ေျပာဖို႔ျပင္ေနေသာ သူ႔ကို တားတဲ့အေနနဲ႔ လက္ကာျပလိုက္ရင္း

" အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ငါ နင့္ကို စိတ္ဆိုးခဲ့တယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ အခု စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူး ၊ အဲ့ဒီတုန္းက နင့္လုပ္ရပ္ကို မွန္တယ္လို႔ယူဆလိုက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ မွားတယ္လို႔လည္း မစြပ္စြဲခ်င္ေတာ့ဘူး ၊ ဒီေတာ့ ငါတို႔ၾကားမွာ ဒီျပႆနာကို မ႐ွိသလိုပဲ သေဘာထားလိုက္ၾကစို႔ "

ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေျပာစရာစကားေတြ ကုန္သြားသလို တိတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္သည္ ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သူက ဂစ္တာနဲ႔စီးကရက္ခြက္႐ွိရာကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း

" နင္ ဒီလိုေတြ လုပ္ေနတာျမင္ေတာ့ ငါ့အျပစ္မကင္းသလို ခံစားရတယ္ ဂ်ီ "

" ဘာလဲ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုၿပီး တားဦးမလို႔လား "

" နင္က မိန္းကေလးေလ ဂ်ီ ရာ "

ေကာင္းရဲ႕စကားေၾကာင့္ ေခါင္းကိုေမာ့လွန္၍ရယ္ပစ္လိုက္မိသည္ ။

" အဲ့လို ပညတ္ခ်က္ေတြက အခုထိမၿပီးႏိုင္ေသးဘူးလား ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္မို႔...မိန္းကေလးမို႔...ေနာက္ထပ္ေရာ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ပညက္ခ်က္ေတြ က်န္ေသးလဲ ေကာင္း "

" ကြၽတ္ နင္ ငါ့ကို နားမလည္ဘူးပဲ ဂ်ီ "

" နင္ကေရာ ငါ့ကို နားလည္ခဲ့လို႔လား ေကာင္းရဲ႕ "

ေအးစက္စက္ျပံဳးရင္းေမးမိေတာ့ သူက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ေျမႇာက္ျပကာ

" ငါ အ႐ႈံးေပးတယ္ ဂ်ီ...Ok? "

သူက အ႐ႈံးေပးတယ္ဆိုတိုင္း တစ္ဖက္က ႏိုင္သြားတာမ်ိဳးမွမဟုတ္ဘဲ ။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ ။

ေကာင္းကေတာ့ စကားေတြဆက္ေျပာေနသည္ ။ ေျပာတဲ့စကားေတြအမ်ားႀကီးထဲက " လူပံုမတင္တတ္တဲ့ နင့္ရဲ႕ Facebook acc မွာ စီးကရက္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ပံုေလးကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ငါဘယ္ေလာက္လန္႔သြားတယ္ထင္လဲ ဂ်ီ " ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ရယ္မိရေသးသည္ ။ အၾကာႀကီးေနၿပီးေတာ့ သူ ျပန္ဖို႔ျပင္သည္ ။

တံခါးဝနားေရာက္ကာမွ

" နင္က အရင္လို အာေပတူး႐ုပ္ေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး ၊ ငါ့ ဂ်ီေကာင္ေလးက လွလာၿပီ " တဲ့ ။

" ငါက အရင္လို ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္မ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ " ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ျပန္၏ ။ မ်က္ႏွာပ်က္သြားပံုေထာက္ေတာ့ ဒီစကားရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို မွတ္မိေသးတဲ့ပံုပါပဲ ။ ထို႔ေနာက္မွာ ပ်က္သြားတဲ့မ်က္ႏွာကိုျပင္ၿပီး စ,ေနာက္သည့္စကားလံုးတခ်ိဳ႕နဲ႔ အေျခအေနကို ျပန္ထိန္းလာသည္ ။

" အရင္က ႐ုပ္ဆိုးလို႔ ႀကိဳက္မယ့္သူမ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးကို ခ်စ္ခ်င္သူေတြဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနေရာေပါ့ "

သူ ႐ုပ္ဆိုးတယ္လို႔ ေဝဖန္ေနတဲ့ မျပင္တတ္မဆင္တတ္နဲ႔ ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္သမီး ဂ်ီ႕အား သေဘာက်ခဲ့သူတစ္ေယာက္႐ွိဖူးတာကို သူ ေမ့ေနေလသလား ။ မဟုတ္ဘူး...မဟုတ္ဘူး ။ ကိုႀကီး ဂ်ီ႕ကို သေဘာက်တယ္ဆိုတဲ့အျဖစ္ကို သူက ယံုကိုမယံုခဲ့တာမ်ိဳး ၊ လက္ကိုမခံခဲ့တာမ်ိဳးပါ ။

႐ွိပါေစေတာ့...။ သူ ထင္သလိုေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း ယခင္ကလည္း သက္ေသျပဖို႔အခြင့္မ႐ွိခဲ့သလို ယခုလည္း သက္ေသျပစရာ အခြင့္က ႐ွိမေနျပန္ပါ ။ ရင္ထဲမွာ အျပန္အလွန္ေသခ်ာေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဆိုတာကလည္း အေကာင္အထည္ထုတ္ျပလို႔ရတာမ်ိဳး မဟုတ္သည္မို႔ သူယံုၾကည္ေအာင္ သက္ေသျပဖို႔ရာ ေကာင္းမြန္ေသာအလီဘိုင္တစ္ခု ျဖစ္မလာခဲ့ ။

ဟင့္အင္း....ေ႐ွ႕ဆက္လို႔ မေတြးခ်င္ေတာ့ၿပီ ။

ထို႔ေနာက္ ေကာင္း ျပန္သြားသည္ ။ ဘယ္မွာတည္းေနလဲ...ဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲ...ဘာဆိုဘာမွ မေမးျဖစ္လိုက္ ။

အတိတ္ေတြက အသစ္လိုျပန္ျဖစ္ကာ က်က္ၿပီးသားအနာကို အဆြခံလိုက္ရသကဲ့သို႔ ႐ွိျပန္ေလသည္ ။ လြင့္လူးေနတဲ့စိတ္တို႔က စီးကရက္အကူအညီနဲ႔ေတာင္ ျပန္ၿပီး မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ ။

အန္တီေလးျပန္ေရာက္လာၿပီး " ေကာင္း လာသြားတာလား " ဆိုတဲ့ အေမးကို အင္း ဟုသာ ျပန္ေျဖမိသည္ ။ ေကာင္း လာသြားတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရံုနဲ႔ ဘာတစ္ခုမွ ဆက္ေမးမလာတဲ့ အန္တီေလးဟာ ဂ်ီ႕အေပၚမွာ နားအလည္ေပးႏိုင္ဆံုးသူပါပဲ ။

အန္တီေလးနဲ႔ေနရတာ ထူးျပီးေပ်ာ္စရာရယ္လို႔မ႐ွိေသာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရသည္ ။ အန္တီေလး ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝကလည္း ဂ်ီ႕လိုအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ထပ္တူနီးပါးကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္မို႔ တူမျဖစ္သူဂ်ီ႕အား သူ႔အျဖစ္ႏွင့္ယွဥ္ကာ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ခဲ့ပံုရေလသည္ ။ ဂ်ီ႕ေမေမကေတာ့ ဘဝေတြကို အစဥ္အဆက္ ျခယ္လွယ္ႏိုင္သူႀကီးပါပဲ ။

ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ရပ္ေတြကေတာ့ အန္တီေလးက အပ်ိဳႀကီးျဖစ္သြားျခင္းႏွင့္ ဂ်ီကေတာ့ ခံစားမႈဗလာနဲ႔ ထံုေပေပမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားျခင္းပင္ ။

မေတြးခ်င္သည့္ အတိတ္တို႔က အေတြးထဲကို တားမရဆီးမရ ဝင္လာေနသည္ ။

အင္း တားမရမယ့္အတူတူ ဒီေန႔တစ္ရက္ကိုေတာ့ စိတ္အလိုလိုက္ၿပီး ကိုႀကီးကို လြမ္းၾကည့္တာေပါ့ ။ ဘယ္ေလာက္အထိ လြမ္းႏိုင္မလဲ မိဂ်ီ....လြမ္းႏိုင္သေလာက္ လြမ္းပစ္လိုက္စမ္း ။

ထိန္းခ်ဳပ္ခံထားရတဲ့ စိတ္တို႔က ေဇာင္းထဲကလႊတ္လိုက္တဲ့ျမင္း႐ိုင္းပမာ အတိတ္ေတြ႐ွိရာ အေျပးအလႊား ။

**********

ထိုေန႔က တကၠသိုလ္ဝင္တန္းစာေမးပြဲႀကီး နီးကပ္လာၿပီမို႔ အသဲအသန္စာက်က္ေနရခ်ိန္ေပါ့ ။ စာေတြက်က္ေနရင္းမွ ေခါင္းထဲမွာ ၿငီးစီစီျဖစ္လာသည္မို႔ ျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ အေအးဆိုင္ေလးဆီ အၾကည့္ေရာက္မိသည္ ။ ဘာရယ္မဟုတ္ ေရာက္မိသြားသည့္အၾကည့္ေတြကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းဖို႔သတိမရဘဲ အေအးဆိုင္မွာ ထိုင္ေနသည့္လူတစ္ေယာက္ထံ ေငးေမာေနမိခဲ့၏ ။ ပုဆိုးကြက္စိတ္နဲ႔႐ိုး႐ိုး႐ွပ္အက်ၤီကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္အား စိတ္ဝင္စားစြာငံု႔ဖတ္ေနတဲ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပံုစံနဲ႔ထိုသူဟာ ထူးျခားၿပီးေခ်ာေမာေနတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ပါဘဲ ဂ်ီက အၾကည့္မလြဲႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတာေလ ။ အသက္အားျဖင့္ ဂ်ီ႕ထက္အေတာ္ေလးႀကီးပံုရသည္မို႔ ကိုႀကီး ဟု စိတ္ထဲမွာ တိတ္တဆိတ္ေခၚေဝၚမိသည္ ။

စြဲလန္းျခင္းေတြဟာ ထိုေန႔မွစလို႔ ျဖစ္တည္ခဲ့ရသည္ထင္၏ ။

ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း သူက စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ပံုမွန္ အေအးဆိုင္လာထိုင္တတ္သလို ဂ်ီကလည္း ျပတင္းေပါက္ကေန ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ေခ်ာင္းၾကည့္မိျမဲပင္ ။

တစ္ရက္ေတာ့ ဂ်ီ႕သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္က အိမ္မွာစာအတူတူလာက်က္ရင္းနဲ႔ ညေနပိုင္းမွာ အိပ္ခ်င္ေျပ အခ်ဥ္ထုပ္သြားဝယ္ရေအာင္ဟုဆိုသျဖင့္ လမ္းထိပ္က စတိုးဆိုင္ေလးသို႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္ ။ မုန္႔ဆိုင္ကအျပန္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ဆံုေတြ႕လိုက္ရသည္က ဂ်ီ႕ရဲ႕ ကိုႀကီး ပင္ ။ လမ္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆံုေတြ႕မႈက မထူးဆန္းေသာ္လည္း ထူးျခားသည္က သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြ ။ ဂ်ီတို႔ႏွစ္ေယာက္ထံၾကည့္လာတဲ့ သူ႔အၾကည့္ေတြက လူစိမ္းေတြကိုၾကည့္လာသည့္ပံုမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ျပံဳးတံု႔တံု႔လိုလိုေလးမို႔ ဂ်ီ႕စိတ္ထဲ လွပ္ခနဲျဖစ္ရသည္ ။

" နင့္ကိုၾကည့္သြားတယ္ေနာ္ ဂ်ီ ၊ နင့္အသိလား "

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေမးသံၾကားသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ လွပ္ခနဲျဖစ္မိသည့္စိတ္က ျပန္ကာၿငိမ္က်သည္ ။ ကိုႀကီးဟာ ဂ်ီ႕ကိုၾကည့္တာမဟုတ္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္တာက ပိုျဖစ္ႏိုင္ေခ်မ်ားသည္မဟုတ္လား ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူေကာင္ေသးေသး ပိန္ကပ္ကပ္နဲ႔ မလွမပ ဂ်ီ႕ထက္ ဂ်ီ႕သူငယ္ခ်င္းက အပံုႀကီးပိုလွသည္ေလ ။ ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္လ်ွင္ ဂ်ီ႕သူငယ္ခ်င္းကိုသာ ၾကည့္လိမ့္မေပါ့ဆိုတဲ့ သိမ္ငယ္ေတြးေလးနဲ႔ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တခ်ိဳ႕ကို ပယ္ခ်ပစ္ရသည္ ။

ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေ႐ွ႕သို႔သာ ခပ္စိုက္စိုက္ ဆက္ေလ်ွာက္ေနမိစဥ္

" ဟဲ့ ဂ်ီ ခုနက လူ တို႔ေနာက္ကို လိုက္လာတယ္ေနာ္ "

အိမ္ျပန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာလည္း ရင္ခုန္သံတဒိတ္ဒိတ္ေအာက္မွာ သြက္လက္လို႔ ။

ေနာက္ရက္ေတြ အေအးဆိုင္မွာလာထိုင္ရင္း ဂ်ီ႐ွိတတ္သည့္ ျပတင္းေပါက္ကို လွမ္းၾကည့္ကာ ျပံဳးျပလာတတ္သူေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းကို သေဘာက်လို႔ၾကည့္တာဆိုတဲ့ အေတြးတို႔က ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္ ။

ဘဝရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဟာ ထိုေန႔ေတြကေန စတင္ခဲ့ေလသည္ ။

ညေနတိုင္း အေအးဆိုင္မွာ လာထိုင္တတ္တဲ့အျပင္ မိသားစုနဲ႔ ဂ်ီအျပင္ထြက္တိုင္းမွာလည္း ကိုႀကီးကို ဟိုနားလွမ္းေတြ႔ ဒီနားလွမ္းေတြ႔ နဲ႔ ေတြ႔လာရသည္ ။ တစ္ခါတစ္ခါ လူႀကီးေတြ စတိုးဆိုင္ထဲ မုန္႔ဝင္ဝယ္ေနတုန္း အျပင္မွာရပ္ေနတဲ့ ဂ်ီ႕အနားက ျဖတ္ေလ်ွာက္ရင္း စာေသေသခ်ာခ်ာက်က္ဦးေနာ္ လို႔ ခပ္တိုးတိုးေျပာသြားတတ္ေသးသည္ ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဂ်ီတို႔စာေမးပြဲေျဖတဲ့ရက္ ေရာက္လာခဲ့သည္ ။ ပထမဆံုးေျဖတဲ့ရက္မွာ ေက်ာင္းသို႔အသြား လမ္းသြယ္တစ္ခုရဲ႕ထိပ္တြင္ ရပ္ေနသည့္သူက ကားေပၚမွ ဂ်ီ႕ကို လွမ္းျပံဳးျပလာသည္ ။ တိုက္ဆိုင္မႈေၾကာင့္လို႔ ထင္ခဲ့တဲ့အထင္က ေက်ာင္းအျပန္မွာလည္း ထိုလမ္းသြယ္ထိပ္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနျပန္သည့္သူကို ထပ္မံကာျမင္လိုက္ေတာ့မွ တိုက္ဆိုင္မႈမဟုတ္မွန္း ေသခ်ာသြားရသည္ ။

စာေမးပြဲကာလတစ္ခုလံုးဟာ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အလားတူေန႔ရက္မ်ားခ်ည္းသာ ။ စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႔အျပန္မွာေတာ့ အျပန္အလွန္ျပံဳးျပမႈေတြထဲ ဂ်ီ႕အျပံဳးေတြ ပိုၿပီးလတ္ဆတ္ေနသလို ကိုႀကီးအျပံဳးေတြဟာလည္း ပိုၿပီးအသက္ဝင္ေနခဲ့ပါေလသည္ ။

စာေမးပြဲအလြန္ကာလေတြမွာေတာ့ စာဖတ္ဝါသနာပါတဲ႔ ဂ်ီနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္အတူတူတြဲျပီး အျမဲေတြ႕ရတတ္တဲ့ ကိုႀကီးတို႔.... ရပ္ကြက္ရဲ႕စာၾကည့္တိုက္ေလးမွာ ထပ္မံဆံုေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ ။ ဂ်ီဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေပးတတ္တဲ့ ကိုႀကီးဟာ သူဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းကိုလည္း စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္႐ွင္းျပတတ္ပါေသးသည္ ။

ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး မေငြအိမ္ တို႔ တင္တင္ေဇာ္ တို႔အေပၚ အားမလိုအားမရျဖစ္ကာ ပူေလာင္ေနတဲ့ ဂ်ီ႕ကို ကိုႀကီးက ဆရာမင္းလူရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေအာင္ဘာေလ နဲ႔ စိန္ေၾကာင္ တို႔ရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို ဟာသေႏွာကာေျပာျပရင္း စိတ္ေျပေစခဲ့သည္ ။ ဒါ့အျပင္ ဆရာမ ဂ်ဴး နဲ႔ ဆရာမႀကီး မစႏၵာရဲ႕စာအုပ္ေတြေလာက္သာ စြဲစြဲျမဲျမဲဖတ္တတ္တဲ့ ဂ်ီ႕ကို ဆရာမင္းလူရဲ႕ပရိတ္သတ္ျဖစ္ေအာင္ ကံ့ေကာ္နီစာအုပ္ေလး ေပးဖတ္ၿပီး ကိုႀကီးက ဆြဲေဆာင္ခဲ့ပါေသးသည္ ။ ကိုႀကီးရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈဟာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ၏ ။ ထိုကံ့ေကာ္နီႏွင့္ အစျပဳ၍ ဂ်ီက ဆရာမင္းလူရဲ႕အမာခံပရိတ္သတ္စစ္စစ္ၾကီး ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္ေလ ။

ကိုႀကီးက ဂ်ီ႕အား ကံ့ေကာ္နီႏွင့္ ဆရာမင္းလူပရိတ္သတ္ျဖစ္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သလို ဂ်ီကလည္း ၾကယ္စင္တံတား ကမ္းပါးႏွင္းျဖဴႏွင့္ ကိုႀကီးအား ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ ပရိတ္သတ္ျဖစ္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္ ။

အျပန္အလွန္ ခံစားခ်က္ခ်င္းညီၿပီး ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးတယ္လို႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့ ။

မ႐ိုးမသားစကားမ်ိဳး တစ္ခြန္းတေလေသာ္မ်ွ ေျပာမလာတဲ့ကိုႀကီးဟာ အၾကည့္ေတြကတစ္ဆင့္ေတာ့ ဂ်ီ႕ရင္ကို ေႏြးေထြးေစခဲ့ပါသည္ ။ တစ္ရက္မွာေတာ့ မွတ္စုစာရြက္ပိုင္းေလးတစ္ခုကို ကမ္းေပးလာရင္း

" အေၾကာင္း႐ွိရင္ ဒီဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေနာ္ ညီမေလး " တဲ့ ။ ဂ်ီ႕ဖုန္းနံပါတ္ကိုေတာ့ ျပန္မေတာင္းခဲ့ပါ ။ ထိုစဥ္က hand phone ဟုေခၚသည့္ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြလည္း ေခတ္မစားေသးတာေၾကာင့္ ဂ်ီတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ ကိုယ္ပိုင္ဖုန္းမ႐ွိၾကေသးသည္မို႔ ကိုႀကီးေပးတဲ့ ႀကိဳးဖုန္းနံပါတ္ပါသည့္ မွတ္စုစာရြက္ပိုင္းေလးကိုပဲ တယုတယ သိမ္းဆည္းရသည္ ။

ဖုန္းနံပါတ္ေလးရၿပီး တစ္လေက်ာ္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုႀကီးထံ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့သည္ ။ ကိုႀကီးက ဆံုေနက်စာၾကည့္တိုက္ေလးကို မလာတာ သံုးရက္ေတာင္႐ွိၿပီမို႔ စိတ္ပူကာ ဂ်ီတစ္ေယာက္ အရဲစြန္႔ၿပီး ဖုန္းဆက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိျခင္း ။

အိမ္ဖုန္းကေန မဆက္ရဲတာေၾကာင့္ လမ္းထိပ္ ပီစီအို ဖုန္းဆိုင္ေလးကပဲ မဝံ့မရဲ ေခၚၾကည့္ရသည္ ။ ဖုန္းေခၚေနသံႏွင့္အၿပိဳင္ ဂ်ီ႕ရင္ခုန္သံတို႔ကလည္း တဒိတ္ဒိတ္ ။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖုန္းျပန္ေျဖသံေၾကာင့္ တုန္တုန္လွုပ္လွုပ္နဲ႔ ကိုႀကီးနာမည္ကို ထုတ္ေမးရသည္ ။ ခဏအၾကာမွာ ဟဲလို ဟူသည့္ ကိုႀကီးရဲ႕အသံကိုၾကားလိုက္စဥ္ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြေအးကာ ႏႈတ္က အသံပင္မထြက္ႏိုင္သလိုျဖစ္သြားရတဲ့အထိ စိုးထိတ္မႈေတြ မ်ားေနမိတဲ့ ဂ်ီ ပါ ။

" ဟဲလို ဘယ္သူပါလဲခင္ဗ်ာ "

ဒီတစ္ခြန္းမွာလည္း ဂ်ီဟာ ျပန္မေျဖႏိုင္ေသးပါ ။ ဂ်ီၿငိမ္ေနမိသလို ကိုႀကီးသည္လည္း တခဏမ်ွၿငိမ္သြားၿပီးေနာက္

" ညီမေလး လား "

ကိုၾကီးရဲ႕တိုး႐ွ႐ွ ထိုအသံေလးကို ၾကားမွ ဂ်ီ႕မွာ ဟုတ္ကဲ့ ဟူ၍ အသံထြက္ႏိုင္ေတာ့သည္ ။ ကိုႀကီးက ေနမေကာင္းလို႔ စာၾကည့္တိုက္ကို မလာႏိုင္တာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ စိတ္ပူေနတာ ဟု ခပ္တိုးတိုးတုန္႔ျပန္မိသည္ ။ ကိုႀကီးဟာ ခဏအသံတိတ္ၿငိမ္သက္သြားၿပီး ေပ်ာ္လိုက္တာ လို႔ ျပန္ေျပာလာေတာ့ ဂ်ီ႕မွာ ရင္ထဲေႏြးကာ ႐ွက္သလိုလိုနဲ႔ ရင္ခုန္ရျပန္သည္ ။

ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ဂ်ီတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ရင္းႏွီးမႈဟာ ပိုလို႔ေႏြးေထြးလာရသလိုပါ ။

တစ္ရက္....ေကာင္း ဂ်ီ႕အိမ္ကို ေရာက္ခ်လာသည့္တစ္ရက္ ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဂ်ီ႕ဘဝထဲ ကံဆိုးမႈေတြ စတင္ေရာက္႐ွိလာသည့္တစ္ရက္ေပါ့ ။

ေကာင္း ဆိုတာက ဂ်ီနဲ႔ မီးဝင္မီးထြက္ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ဂ်ီ႕ရဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္း ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက တတြဲတြဲအတူတူႀကီးျပင္းလာၾကသည္မို႔ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာထက္ ေမာင္ႏွမလိုဆက္ဆံေရးမ်ိဳး႐ွိတဲ့သူ ။

ဂ်ီက ဒီရက္ထဲ ကိုႀကီးကိုပဲ အာရံုေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ေကာင္းအား ျပစ္ထားမိသလို ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္ကိုေတြးမိေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္းသလိုျဖစ္ရသည္ ။

" ေကာင္း နင္ဘာစားခ်င္လဲ ငါ မုန္႔လိုက္ေကြၽးမယ္ေလ "

ေကာင္းအား စားခ်င္တာဝယ္ေကြၽးၿပီး အျပန္ စာၾကည့္တိုက္ကိုဝင္ကာ စာအုပ္အပ္ရင္း ကိုႀကီး႐ွိရာ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေဘးမွာ ေကာင္း ပါလာလို႔ထင္သည္ ။ ကိုႀကီးက ထ,မလာဘဲ တစ္ခ်က္ေလးသာ လွမ္းျပံဳးျပသည္ ။ ဂ်ီလည္း ဟန္မပ်က္စာအုပ္ေရြးေနရင္း ကိုႀကီးနဲ႔ေကာင္းကို မိတ္ဆက္ေပးရေကာင္းႏိုး စဥ္းစားေနမိသည္ ။ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ရာ ကိုႀကီးက ခပ္ေအးေအးသမားမို႔ စိတ္ပူစရာမ႐ွိေပမယ့္ ေကာင္းက ဂ်စ္ကန္ကန္စ႐ိုက္မို႔ အဆင္မေျပမွာ စိုးရိမ္ၿပီး စိတ္ထဲဒြိဟျဖစ္ေနရ၏ ။

ဒါေပမယ့္လည္း ေကာင္းက လ်င္သည္ ။

" ဟဲ့ မိဂ်ီ ဟိုေထာင့္မွာထိုင္ေနတဲ့သူက နင့္အသိလား "

ေကာင္းရဲ႕ေလသံက ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္ေနတာမို႔ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔စိတ္ကူးကိုေလ်ွာ့ကာ အျပန္လမ္းက်မွ ကိုႀကီးနဲ႔ဂ်ီ႕အေၾကာင္းကို ဖြင့္ေျပာျပမိသည္ ။ ေကာင္းဟာ ဂ်ီ႕ရဲ႕ အနီးကပ္ဆံုး အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေမာင္ႏွမလိုျဖစ္ေနတာမို႔ တိုင္ပင္သည့္အေနနဲ႔ေရာ ရင္ဖြင့္သည့္သေဘာနဲ႔ပါ ေျပာျပမိတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေကာင္းက စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ အစမွအဆံုး အကုန္နားေထာင္ေပးခဲ့သည္ ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ ဘာတစ္ခုမွမေဝဖန္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းဟာ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြအကုန္လံုးကို ဂ်ီ႕ေမေမအား ေျပာျပပစ္လိုက္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ထင္ခဲ့ပါ့မလဲ ။

ေမ်ွာ္လင့္မထားမိတဲ့ျပႆနာဟာ ဂ်ီတို႔မိသားစုအတြင္းမွာ ထင္ထားသည္ထက္ပိုကာ ႀကီးထြားခဲ့ေလသည္ ။ ေမေမ နဲ႔ ေကာင္းရဲ႕ စြပ္စြဲမႈေတြက ကိုႀကီးနဲ႔ဂ်ီ႕အေပၚမွာ အေတာ္ႀကီးျပင္းထန္ခဲ့၏ ။ ဂ်ီဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မို႔ စိတ္ကစားတာျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ကိုႀကီးဟာလည္း ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီး မႏူးမနပ္ေလးကို ခပ္လြယ္လြယ္ လာကစားတာျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း စသျဖင့္ စြဲခ်က္တင္ခဲ့ၾကသည္ ။

ဂ်ီ႕ဘက္က ဂ်ီတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ မိသားစုက...အထူးသျဖင့္ ဂ်ီ႕ေမေမက လက္မခံခဲ့ပါ ။ ေနာက္ဆံုးမွာ စာၾကည့္တိုက္သြားခြင့္ပါပိတ္ၿပီး အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္ရေတာ့ဘဲ ေကာင္းႏွင့္အတူမွသာ အျပင္ထြက္ခြင့္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အမိန္႔ခ်ခံရေတာ့သည္ ။

စာၾကည့္တိုက္မွာ ဂ်ီ႕အလာကိုေစာင့္ေနမယ့္ ကိုႀကီးကိုေတြးမိတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းေလး ႐ွင္းျပခြင့္ေပးဖို႔ ေကာင္းကို ငိုယိုၿပီးေတာင္းပန္သည့္တိုင္ ေကာင္းကေတာ့ ဂ်ီ႕အသနားခံမႈအေပၚ အညႇာအတာမ႐ွိ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါ၏ ။ ထို႔ေနာက္မွာ ကိုႀကီးႏွင့္တစ္ရပ္ကြက္ထဲျဖစ္ေနျခင္းအား စိတ္မခ်သည့္ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲက အဖိုးအဖြားအိမ္သို႔ ဂ်ီ႕ကိုပို႔ၾကျပန္သည္ ။ ေကာင္းကေတာ့ အျပစ္သားေစာင့္သည့္ ရဲလို ဂ်ီ႕အနားမွာ မ်က္ေျခမျပတ္ ။

သကၤာမကင္းနဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုးေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတဲ့ဘဝကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စိတ္ကုန္လာမိသည္ ။ ဂ်ီ႕ရဲ႕စိတ္ ဂ်ီ႕ရဲ႕ေျပာစကားေတြကို နားလည္မေပးတဲ့ ယံုၾကည္မေပးတဲ့ မိသားစု နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအားလည္း စိတ္နာရသည္ ။ ထိုအခ်ိန္ေတြမွစ,လို႔ ဂ်ီဟာ တစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္သက္စြာေနရျခင္းအေပၚမွာ စတင္အသားက်လာခဲ့ပါသည္ ။

ေနာက္ေတာ့ ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္ဖို႔အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ အျပစ္သားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဆက္ဆံခံေနရဆဲဂ်ီဟာ ေကာင္း ေရြးခ်ယ္တဲ့ေက်ာင္းမွာပဲ ေကာင္းနဲ႔အတူ လိုက္ၿပီးတက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အမိန္႔ခ်ခံရျပန္သည္ ။

တစ္ခ်ိန္လံုးလိုလို အားလံုးရဲ႕သေဘာ႐ွိေနေပးခဲ့တဲ့ ဂ်ီ႕ရဲ႕ေသြးေအးတိုက္ပြဲက ထိုအခ်ိန္မွာ စတင္ခဲ့ပါသည္ ။ ကိုႀကီးနဲ႔ေဝးေစျခင္းရဲ႕ အဓိက တရားခံလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္းရဲ႕အနားမွာလည္း အတူတူဆက္မေနခ်င္ေတာ့ပါ ။ ေကာင္းနဲ႔မွ မဟုတ္ ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ နီးနီးကပ္ကပ္ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးကို မလိုလားေတာ့ဘဲ သီးျခားျဖစ္တည္ခ်င္စိတ္ေတြပဲ ျဖစ္ေပၚလာေနသည္ ။

ခက္ခက္ခဲခဲတိုက္ယူခဲ့ရတဲ့ တိုက္ပြဲဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ပါ၏ ။ အန္တီေလး႐ွိတဲ့ Singapore မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခြင့္ရခဲ့သည္ ။ Singapore ေရာက္ေတာ့ နားလည္မႈ႐ွိတဲ့ အန္တီေလးေၾကာင့္ ဂ်ီ႕ရဲ႕စိတ္တို႔က အေတာ္ေလးေတာ့ သက္သာရာရခဲ့ပါသည္ ။

ဒါေပမယ့္လည္း အမ်ားနဲ႔...ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႔ၿပီးမေနတတ္ေတာ့တဲ့စိတ္က ရန္ကုန္ကရ႐ွိလာတဲ့ ဒဏ္ရာရဲ႕အမာရြတ္ေတြအျဖစ္ ဆက္လက္က်န္႐ွိသည္ ။ ႏိုင္ငံတကာက လူငယ္ေတြလာတက္ၾကတဲ့ နာမည္ရေက်ာင္းတစ္ခုရဲ႕ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ ဂ်ီ႕ရဲ႕ေအးစက္စက္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးက လူရာမဝင္ခဲ့ပါ ။ သို႔ေသာ္ျငား မွန္တန္းဆက္ဆံေရးေတြၾကားကေနပဲ ဂ်ီ စာႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္ ။

ဂ်ီ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ခုထဲ ။ ဂ်ီ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ခ်င္သည္ ။ ဘယ္သူ႔ရဲ႕လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မႈကိုမွမခံဘဲ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လို႔ရတဲ့ဘဝကို လိုခ်င္သည္ ။ ဒီအတြက္ႀကိဳးစားသည္ ။ ဒီလိုႀကိဳးစားဆဲကာလေတြမွာ အထီးက်န္သလိုျဖစ္ရတဲ့ခံစားမႈကို ဂစ္တာ နဲ႔ စီးကရက္ကို အေဖာ္ျပဳရင္းျဖတ္သန္းသည္ ။

ဂ်ီေအာင္ျမင္တဲ့တစ္ေန႔ ဘယ္သူမွ ဂ်ီ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မတားႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔က်ရင္ ဂ်ီ လိုအပ္တဲ့တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီကို သြားပါမည္ ။ ထိုအခ်ိန္က်ရင္ ထိုသူဟာ ဂ်ီ႕ကို လိုအပ္ခ်င္မွ လိုအပ္ေတာ့မွာျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဂ်ီကေတာ့ ထိုေတြ႔ဆံုႏိုင္မႈကိုပဲ ပန္းတိုင္အျဖစ္သတ္မွတ္ကာ အထီးက်န္မႈေတြကို အံတုရင္း ႀကိဳးစားေလ်ွာက္လွမ္းေနမိသည္ ။

ကိုႀကီးေရာ ဒီအခ်ိန္ ဘာေတြလုပ္ေနမလဲ ။ အေျဖမရမွန္းသိသိနဲ႔လည္း ကိုႀကီးအေၾကာင္းေတြကို အျမဲမွန္းဆကာ ေတြးမိေနတာက ဂ်ီ႕ရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ စိတ္ေျဖရာပါ ။ ႏႈတ္ဆက္စကားမဆိုဘဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ ဒီေကာင္မေလးကို ကိုႀကီးဟာ ဘယ္လိုေတြမ်ား ေတြးေနခဲ့မလဲ ။

ဂ်ီကေတာ့ ကိုႀကီးအေၾကာင္းကို အျမဲတမ္းမေတြးမိေစဖို႔ စီးကရက္ရဲ႕အကူအညီကို ယူခဲ့ရသည္ ။ စြဲလန္းမႈတစ္ခုကို တျခားေသာ စြဲလန္းမႈတစ္ခုနဲ႔ အစားထိုးယူတာမ်ိဳးေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ ကိုႀကီးအေၾကာင္းေတြးေနရင္ေတာ့ စီးကရက္ကို ေမ့ေနတတ္သည္ ။

သတိရတယ္ ကိုႀကီးေရ....။

တစ္ခ်ိန္ေတာ့ ဂ်ီ႕ကိုစြပ္စြဲခဲ့ၾကဖူးတဲ့ "ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီး...ဆယ္ေက်ာ္သက္မို႔ စိတ္ကစားတာပါ" ဆိုတဲ့စကားဟာ မွားယြင္းေၾကာင္း စြပ္စြဲခဲ့ဖူးသူေတြကို သက္ေသျပရဦးမည္ ။

**********

ယေန႔က ေကာင္း လိုက္လာၿပီးေတာင္းပန္တဲ့အခ်ိန္ကေန ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့ အခ်ိန္.... ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဂ်ီ ရန္ကုန္ကေန ထြက္လာခဲ့တာ ေျခာက္ႏွစ္နီးပါးၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္... ။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဂ်ီဟာ ဘယ္သူ႔ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာမွ ႐ွိမေနဘဲ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ ။ မိသားစုက ေပးအပ္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ေတြနဲ႔ မိန္းမငယ္ေလးေပါ့ ။

ဒီလို အေနအထား ၊ ဒီလို အေျခအေနေတြျဖစ္လာဖို႔ ဂ်ီ ႀကိဳးစားခဲ့သမ်ွ ႐ုန္းကန္ခဲ့သမ်ွေတြရဲ႕ ဦးတည္ရာသည္ ကိုႀကီးဆိုသည့္ ပန္းတိုင္တစ္ခုတည္းအတြက္သာပါ ။ သို႔ေပေသာ္ျငား အေၾကာင္းမၾကားဘဲ စုပ္စျမဳပ္စ ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ ဒီေကာင္မေလးအတြက္ အဲ့ဒီပန္းတိုင္က မေျပာင္းမလဲ ေစာင့္ႀကိဳေနမွာတဲ့လား ။

အခ်ိန္ေတြဟာ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘဝသစ္တစ္ခု ထူေထာင္မယ္ဆိုရင္ ထူေထာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾကာသြားခဲ့ပါၿပီ ။ ဂ်ီ႕ရဲ႕ ကိုႀကီးသည္လည္း မိသားစုတစ္ခု ထူေထာင္ၿပီးႏွင့္ေနတာမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ပါသည္ ။ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာမွာ ဂ်ီက စြဲလန္းမႈတစ္ခုကို မလႊတ္တမ္းဖမ္းဆုပ္ထားခဲ့ေပမယ့္ လႊတ္ခ်ခ်င္သူအဖို႔ဆိုရင္လည္း လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ပမာဏမဟုတ္လား ။ ၿပီးေတာ့ ဂ်ီတို႔က အျပန္အလွန္ ခ်ည္ေႏွာင္စကား မဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကရတဲ့သူေတြေလ ။

သို႔ေသာ္ျငား.....

စြန္႔စားရာက်ေပမယ့္လည္း ဂ်ီ ေမ်ွာ္လင့္ခ်င္ပါသည္ ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ျပီးတဲ့အတိတ္က ျဖစ္ရပ္မွာ ဂ်ီ႕ဆႏၵေတြမပါခဲ့ေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ႐ွင္းျပခ်င္ပါေသးသည္ ။ ဆံုႏိုင္ခြင့္မ႐ွိေတာ့ရင္ေတာင္ ဒီလိုလုပ္မွ ဂ်ီ႕အတြက္ ေျဖသာႏိုင္မွာမို႔...။

စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္ လက္ထဲက အရာေလးကို ငံု႔ၾကည့္မိသည္ ။ ဂ်ီ႕လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္က မင္အေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနျပီျဖစ္ေသာ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ စာရြက္ပိုင္းေလးတစ္ခု ။

ေရရာတဲ့အေျခအေနတစ္ခုကို မေရာက္မခ်င္း မဆက္သြယ္ဘဲေနခဲ့မိတာ ခြင့္လႊတ္ပါ ။ မေသခ်ာမႈေတြၾကားမွာ ေစာင့္ပါဆိုတဲ့စကားနဲ႔ တုန္႔ဆြဲမထားခ်င္လို႔ပါ ။

မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘဝရဲ႕အဆံုးအျဖတ္တစ္ခုကို ၾကားနာရေတာ့မည္ ။

ဂဏန္း ၈ လံုးကို အသက္မ႐ွဴဘဲ ႏွိပ္မိေတာ့

တူ....တူ....တူ....တူ....

" ဟဲလို "

တိုး႐ွ႐ွနဲ႔ ဖုန္းေျဖဆိုလာသူဟာ ဂ်ီ ေမ်ွာ္လင့္ေနမိတဲ့ အသံပိုင္႐ွင္ပါ ။

ဂ်ီ႕မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္စတို႔က ေပါက္ခနဲ ။

ပထမဆံုးအႀကိမ္တုန္းကလိုပဲ ဂ်ီ႕မွာ အသံထြက္မလာႏိုင္ခဲ့ပါ ။ ပထမအႀကိမ္တုန္းက ရင္တုန္ေနရလို႔ ၊ အခုကေတာ့ ဆို႔နင့္ေနရလို႔....။

" ဟဲလို ဘယ္သူပါလဲခင္ဗ်ာ "

ကိုႀကီး....
စိတ္ထဲမွ ေခၚေနေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ အသံက ထြက္မလာ ။

တစ္ဖက္မွ အသံတိတ္သြားၿပီး ခဏၾကာတဲ့အခါမွ

" ညီမေလး လား..... "

#Phyu_Layy ❤️🙆🏻‍♀️💚
2.10.2020

______________________________