ရည္းစားမထားဖူးေသးရင္အသက္ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး ကေလးေလးပဲလို႔အဘြားကေျပာဖူးတယ္။
၁၇ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ အသက္၆လေက်ာ္ကြာတဲ့ေကာင္မေလးကိုခ်စ္မိသြားတဲ့သူက တစ္သက္လုံးကေလးေလးလုပ္ၿပီး
အဲ့ဒိေကာင္မေလးေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနခ်င္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။

လိင္တူခ်စ္သူေတြကိုအျပင္မွာေတြ႕ဖူးတဲ့သူကကိုယ္တိုင္ႀကဳံလာရတဲ့အခါ
ဒါဟာပထမဆုံးရင္ခုန္သံ ဒါဟာပထမဆုံးအခ်စ္ပါလားလို႔ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးလက္ခံခဲ့တယ္။
မိန္းကေလး ေယာက်ာ္းေလးကြဲျပားမႈေတြကိုလ်စ္လ်ဴရႈလို႔ သူ႕ႏွလုံးသားေလးကသြားစြယ္ေလးေတြမွာအၿပီးတိုင္ၿငိတြယ္သြားခဲ့တယ္။
မ်က္မွန္ေအာက္ကမ်က္လုံးေတြကိုသူအပိုင္သိမ္းထားခြင့္မရွိေပမဲ့ ၿပဳံးေယာင္သန္းတဲ့
အၾကည့္လွလွေလးေတြကိုေတာ့
သူ႕သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးစာလိုခ်င္ခဲ့တယ္။
သူ႕နာမည္ကိုေခၚတဲ့အခါ ျဖစ္တည္လာတဲ့ႏြေးေထြးမႈက ဒီေကာင္မေလးကိုျမတ္နိုးမိဖို႔အတြက္ေသခ်ာေစခဲ့ၿပီ။

"​ေစာရိပ္.... ခင္ေသာ့္ရဲ႕ရင္ခုန္ဖက္လူျဖစ္ေပးနိုင္မလား''

မေတာက္တေခါက္ ဝတၳဳေလးေတြဖတ္တတ္တဲ့သူက ဒီလိုပဲခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့တယ္။

ရွက္တတ္တဲ့ေကာင္မေလးကသူ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုလိမ္ညာဖြင့္ဟလာရင္ သူ႕ဘက္ကဇြဲမေလွ်ာ့ဖို႔ႀကိဳျပင္ဆင္ထားၿပီးသားျဖစ္သည္။
ျမတ္နိုးရတဲ့ေကာင္မေလးက အဖိုးတန္​ေလးမို႔ ဆႏၵရွိသေလာက္မူခြင့္ရွိသည္။

..................

"ဟဲ့ ခင္ေသာ္...မေန႕ကအဆင္ေျပလား''

မနက္ခင္းအေစာႀကီးအခန္းကူးလာကာေမးေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းမႏွစ္ေယာက္က သိခ်င္စိတ္ေတြကိုေတာ္ေတာ္ၿမိဳသိပ္ထားခဲ့ပုံရသည္။
အခန္းေဖာ္မရွိလို႔သာေတာ္ေတာ့သည္။
မဟုတ္ရင္အေဆာင္မႉးဆီတိုင္ခံရဖို႔ကသိပ္မလိုေတာ့။

"ယြန္းကလည္း သူအီးမွန္ထားတဲ့မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႕အိပ္ယာထဲကမထတာကိုေမးေနစရာလိုေသးလား''

ဒဲ့ထိုးေျပာတတ္တဲ့ယမင္းကခင္ေသာ့္ကိုဖဲ့ေလၿပီ။အစပိုင္းေတြတုန္းကအတူတူဝိုင္းဝမ္းနည္းေပးသေလာက္ ၾကာလာေတာ့အရည္ထူသြားပုံရသည္။
ခင္ေသာ္ၿခဳံထားတဲ့ေစာင္ကိုဆြဲလွန္ၿပီး လူကိုလည္းကုတင္ေပၚကေနဆြဲထူေတာ့သည္။

"ကဲကဲ ..၁၁ခါေျမာက္ျငင္းခံရတဲ့ေကာင္မေလး ၁၂ခါအတြက္အားရွိေအာင္
မုန့္သြားစားမယ္ ထ''

သူမ်ားေတြလိုဆက္မလိုက္နဲ႕ဘာညာေျပာမေနေတာ့။ ေျပာလည္းလက္မခံတဲ့ဒီအေၾကာတင္းအရည္ထူက ေမြးကတည္းကရွက္ေၾကာမွားျဖတ္မိပုံပင္။
သာမန္လူဆိုတစ္ခါႏွစ္ခါျငင္း႐ုံနဲ႕လက္ေလွ်ာ့ေလာက္ေပမဲ့ ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ ၃ႏွစ္လုံးလုံးတေကာက္ေကာက္လိုက္ခဲ့သည္။

ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ဆိုသလို မုန့္ဆိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ေစာရိပ္နဲ႕တည့္တည့္တိုးေတာ့သည္။
သူတို႔ကိုျမင္ပုံမရတဲ့ ေစာရိပ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စကားအေျပာမျပတ္။
ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕အေသႀကီးလိုလိုက္လာတဲ့ ခင္ေသာ္က ခ်က္ခ်င္းပဲမုန့္ဆိုင္ထဲကေနလွည့္ထြက္သြားသည္။

"ဟဲ့ ယမင္း....ဒီတစ္ခါခင္ေသာ္အသည္းကြဲတာနည္းနည္းပိုဆိုးေနသလိုပဲ''

"OMG!!! မဟုတ္မွလြဲ''

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္တအံ့တၾသၾကည့္ရင္း ၿပိဳင္တူထေအာ္ေတာ့သည္။

"ဟိုအစ္ကိုႀကီးနဲ႕ရည္းစားျဖစ္သြားၿပီလား''

"အာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။
မဟုတ္ပါဘူး။''

ေစာရိပ္ဆိုတာသူတို႔ထက္တစ္ႏွစ္ႀကီးတဲ့
ေမဂ်ာတူစီနီယာ...
ဒီေက်ာင္းကိုပထမဆုံးလာတက္တဲ့ေန႕မွာ
မ်က္ႏွာႀကီးရဲၿပီး တစ္ေယာက္ထဲျပန္လာတဲ့ခင္ေသာ္က သူရင္ခုန္ဖူးၿပီလို႔ေျပာေတာ့ ေၾကာင္မ်ားသြားၿပီလားလို႔ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းကအစြဲလမ္းႀကီးတဲ့သူက ေစာရိပ္နဲ႕ရင္းႏွီးဖို႔ မ်ိဳးစုံႀကိဳးပမ္းရင္းေနာက္ဆုံးမွာ
''က်မတို႔က မျဖစ္နိုင္ပါဘူးရွင္''ဆိုတဲ့
အျငင္းစကားကိုပဲအႀကိမ္ႀကိမ္ရခဲ့တယ္။

ေစာရိပ္အျမင္မွာသူက ညီမေလးတစ္ေယာက္ထက္မပိုခဲ့။
အႀကိမ္ေရမ်ားလာတဲ့အခါမွာ ခင္ေသာ္ကအေၾကာင္းအရင္းကိုေမးခဲ့တယ္။
သူတို႔မျဖစ္နိုင္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုခုေပါ့။

အခ်စ္ႀကီးတဲ့ ခင္ေသာ္ကသိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ေကာင္မေလးကိုမွစြဲလမ္းမိခဲ့တယ္.....

အထက္တန္းကတည္းကသေဘာက်ရတဲ့အစ္ကိုႀကီးရွိတာမို႔ သူခင္ေသာ့္ကိုဒိထက္ပို
အဆင့္မတက္နိုင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္းအၿပဳံးေလးနဲ႕ခပ္ေအးေအးျငင္းခဲ့တယ္။
ခင္ေသာ္ဟာမ်က္ႏွာေတာင္မျမင္ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာရႈံးခဲ့တယ္။

"ေစာရိပ္ကိုသေဘာက်တာေတာင္မဟုတ္ဘဲ ေစာရိပ္ကိုယ္တိုင္ကခ်စ္ေနတဲ့လူကိုငါဘယ္လိုမ်ား
ၿပိဳင္နိုင္ပါ့မလဲ''လို႔ေျပာခဲ့တယ္။

ေနာက္ေန႕ေရာက္ေတာ့...

''ငါကေစာရိပ္နဲ႕ပိုအေနနီးေတာ့ ငါ့ကိုခ်စ္လာနိုင္တာပဲ''လို႔အားတင္းျပန္တယ္။

ေစာရိပ္နဲ႕ပက္သက္လာရင္
သူ႕ယုံၾကည္မႈေတြကေပ်ာက္သြားလိုက္၊
တစ္စစီျဖစ္ေနတဲ့ယုံၾကည္မႈေတြကိုကိုယ္တိုင္ပဲျပန္တည္ေဆာက္လိုက္နဲ႕ သုံးႏွစ္လုံးလုံးေတာင့္ခံခဲ့တယ္။

..............

အခ်ိန္ေတြကသိပ္ကိုအကုန္ျမန္လြန္းတယ္။ဒုတိယႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲႀကီးကနီးလာေနၿပီ။
ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မယ့္ေစာရိပ္နဲ႕ေတြ႕ရဖို႔အခ်ိန္ေတြကလည္းဘယ္ေလာက္မွမက်န္ေတာ့ဘူး။
ဒီလိုေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိသူဘာလုပ္ရမလဲမေတြးနိုင္.....
သူဘာကိုမွမဆုံးျဖတ္နိုင္....

တစ္ႏွစ္လုံးလုံးသူကသာပူေလာင္ၿပီးရင္ကြဲနာက်ေနေပမယ့္ ေစာရိပ္ကေတာ့အရင္လိုၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႕ေအးခ်မ္းေနတုန္းပဲ။
ေစာရိပ္ကိုခ်စ္ခဲ့မိတဲ့သုံးႏွစ္လုံးမွာ
ဝမ္းနည္းစရာေတြ၊ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေတြ၊ေနာက္ၿပီး.... ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ၾကည္ႏူးမႈေလးေတြနဲ႕ျပည့္ေနတယ္။
လက္ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့ဖို႔စဥ္းစားခဲ့တဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေစာရိပ္ရဲ႕နာမည္ေခၚသံေလးတစ္ခုကေတာင္ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ခြန္အားေတြေပးေနသလိုပဲ.....

သူဒီမိန္းကေလးကိုလက္မလႊတ္ခ်င္....
ေစာရိပ္ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တဲ့လူက
ေစာရိပ္အေပၚသူ႕လိုခ်စ္ေပးနိုင္ပါ့မလားလို႔ေတြးမိတဲ့အခ်ိန္တိုင္းက သူ႕ကိုေယာက္ယက္ခတ္ေစၿပီးဒီမိန္းကေလးကိုတိတ္တိတ္ေလးအပိုင္သိမ္းထားခ်င္မိတဲ့ထိျဖစ္ေစတယ္.......

ပိုင္လည္းမပိုင္နိုင္ ဆိုင္လည္းမဆိုင္နိုင္တဲ့
အဆင့္မွာေတာင္သူဟာေစာရိပ္ကိုဒီလိုပဲႏွေျမာေနမိတယ္......

......................

စာေမးပြဲရက္ေတြကတျဖည္းျဖည္းနဲ႕ကုန္ေတာ့မယ္။
အရင္ႏွစ္ေတြမွာလည္းဒီလိုအခ်ိန္ဆို
သူသိပ္ေပ်ာ္မေနတတ္ေပမဲ့ ဒီႏွစ္ကေတာ့
ထူးထူးျခားျခားပိုဝမ္းနည္းေနတယ္။

ေန႕လယ္တုန္းကစာေမးပြဲခန္းကအထြက္
"ခင္ေသာ္ေလး ေျဖနိုင္တယ္မလား''
လို႔ေမးလာတဲ့ေစာရိပ္ကို အဲ့ဒိေနရာမွာပဲ
လက္သြယ္သြယ္ေလးေတြကိုဆုပ္ကိုင္လို႔
သူ႕ကိုျပန္ခ်စ္ေပးဖို႔အတင္းအက်ပ္
ေတာင္းဆို​ပစ္လိုက္ခ်င္မိတယ္။

တကယ္တမ္းလက္ေတြ႕မွာေတာ့....
''ဒါေပါ့...ေစာရိပ္ရဲ႕ခင္ေသာ္ေလးပဲေလ
ေျဖနိုင္တာေပါ့''
လို႔ခပ္ေနာက္ေနာက္ေျပာရင္းထြက္လာခဲ့မိတယ္။

ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ....
ေစာရိပ္မခ်စ္တာေသခ်ာေနေပမဲ့
စိတ္ထဲက ခ်စ္တယ္လို႔ထင္ေနတုန္းပဲ.......

..............

စာေမးပြဲခန္းကအထြက္မွာ ခင္ေသာ့္
တစ္ကိုယ္လုံးေခြၽးေစးေတြျပန္ေနတယ္။
ဗိုက္ထဲကထိုးေအာင့္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ေရာ၊
ေျခေထာက္ေတြကရပ္ဖို႔ေတာင္ခဲယဥ္းေလာက္တဲ့ထိကိုက္ေနတာေတြေရာက
ေပါင္းၿပီးႏွိပ္စက္ေနခဲ့တာသုံးနာရီလုံးလုံးပဲ။

ေနာက္ဘဝမ်ားေတာ့ေသေတာင္
မိန္းကေလးမလုပ္ေတာ့ပါ။
ဒါကသူ႕ရဲ႕တစ္လတစ္ခါမေက်မနပ္
ေရ႐ြတ္ေနက်စကား.....

"ခင္ေသာ္''

ေနာက္ဘက္ကလာတဲ့အသံေၾကာင့္
ေက်ာကမတ္ခနဲ။
သူ႕ရဲ႕အရင္လိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့အၿပဳံးကိုဖန္တီးယူရင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေပမဲ့
လွ်င္လြန္းတဲ့ေစာရိပ္ကဘာျဖစ္ေနလဲခ်က္ခ်င္းပဲဖမ္းမိသြားခဲ့တယ္။

"ခင္ေသာ္ ဗိုက္ေအာင့္ေနတာလား။
ေဆးေရာေသာက္ၿပီးၿပီလား။
သူငယ္ခ်င္းေတြေရာမပါဘူးလား။
လာ..အစ္မလိုက္ပို႔ေပးမယ္ ''

"ရတယ္ ေစာရိပ္ .....ကိုယ့္ဘာသာျပန္လိုက္မယ္။ဒီလကနည္းနည္းအစားအေသာက္
မဆင္ျခင္မိလို႔ျဖစ္သြားတာ။
စာေမးပြဲခ်ိန္နီးေနၿပီ သြားေတာ့.....''

"အင္း.....အခ်ိန္ကလိုပါေသးတယ္။
အရင္ဆုံးလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ...ေနာ္....''

သူမျငင္းခ်င္ေတာ့....

ဘယ္ေလာက္မွမက်န္ေတာ့တဲ့
အတူရွိရမဲ့ရက္ေတြမွာရသမွ်
ဂ႐ုစိုက္ၾကင္နာမႈေတြကို
သိမ္းႀကဳံးယူပစ္လိုက္ဖို႔ပဲ ဆႏၵရွိေတာ့တယ္။
သူ႕ကိုထိုင္ခုံမွာထိုင္ခိုင္းထားၿပီးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီကေနဆိုင္ကယ္ငွားဖို႔ထြက္သြားေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေစာရိပ္ေမာင္းတဲ့ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကေန
ထိုင္စီးရင္း သူခ်စ္ရတဲ့ေကာင္မေလးက
လူခ်စ္လူခင္ေပါၿပီး အေပါင္းအသင္းေတြၾကားမ်က္ႏွာပြင့္တဲ့သူေလးျဖစ္ေနေတာ့
ဘာရယ္မဟုတ္ၾကည္ႏူးမိျပန္တယ္။

အေဆာင္ကိုေရာက္ေတာ့ မုန့္ေကြၽး၊
ေဆးတိုက္ အားလုံးကိုခပ္ျမန္ျမန္ပဲလုပ္ေပးၿပီးျပန္ထြက္သြားတယ္။
စာေမးပြဲေျဖၿပီးလို႔ျပန္လာရင္ ေဆးလိမ္းေပးမယ္လို႔ေျပာသြားေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲဆုေတာင္းေနမိတာက၃နာရီျမန္ျမန္ထိုးဖို႔ပဲ။

သူေစာင့္ေနရင္းေဆးရွိန္ေၾကာင့္အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ခနမွာ ညေန၃နာရီခြဲေနခဲ့ၿပီ။
ခနၾကာေတာ့အခန္းထဲကိုေျခသံခပ္ဖြဖြနင္းရင္းဝင္လာတဲ့ ေစာရိပ္.....

သူ႕နဖူးေပၚလက္ဖဝါးႏုႏုေလးနဲ႕
အသားစမ္းရင္း
"မဖ်ားလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့''လို႔
ခပ္တိုးတိုးေရ႐ြတ္​ေသးတယ္။

ဘုရားေရ....ဒီမိန္းကေလးက
သူ႕ကိုတစ္ဘဝလုံးဒီလိုဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔
စိတ္ကူးရွိေနတာလား?

"သက္သာသြားၿပီေဆးေသာက္လိုက္တာ''

"အင္း....ခုမိုးမခ်ဳပ္ခင္ေရသြားခ်ိဳးလိုက္
ဒီမွာဂ်င္းျပဳတ္ရည္လည္းထည့္လာတယ္။
ခနေနက်ရင္ေဆးလည္းလိမ္းေပးမယ္
ေရႏြေးအိတ္လည္းကပ္ေပးမယ္''

"Oki''

ေရေအးေအးနဲ႕ထိေတာ့ ျပန္ေပၚလာတဲ့ကိုက္ခဲမႈေတြေၾကာင့္ေရာ အျပင္ကေနျမန္ျမန္လုပ္ဖို႔လွမ္းေအာ္ေနတာေၾကာင့္ေရာ
ခပ္သြက္သြက္ပဲလက္စသတ္လို႔
ထြက္ခဲ့လိုက္ရတယ္။
အျပင္ေရာက္ေတာ့အက်ီလက္ရွည္၊ေဘာင္းဘီရွည္ကအရန္သင့္။
ခါတိုင္းလည္းဒီလိုပဲဂ႐ုစိုက္တတ္တဲ့မိန္းကေလးေပမဲ့ ဒီေန႕ကနည္းနည္း
ပိုဂ႐ုစိုက္ေပးေနသလိုပဲ။

ဂ်င္းျပဳတ္ရည္ႀကိဳက္တဲ့သူ႕အတြက္
အခ်ိဳနည္းနည္းကဲထားတဲ့ႏွစ္ပန္းကန္က
ခနနဲ႕ကုန္သြားတယ္။
ေျခေထာက္ကိုေဆးလိမ္းေပးဖို႔လုပ္တဲ့သူကိုငရဲႀကီးေနပါ့မယ္ေျပာျပန္ေတာ့
အႀကီးကိုတစ္ခ်ိန္လုံးနာမည္တပ္ေခၚေနၿပီး
ဒါက်မွမထူးေတာ့ဘူးလို႔ မ်က္ေစာင္းလွလွေလးထိုးရင္းေျပာတယ္။

ကိုယ့္ထက္အႀကီးကိုနာမည္တပ္ေခၚတာ
မယဥ္ေက်းဘူးလို႔ေျပာတဲ့ေကာင္မေလးကို
ဒီႏွစ္လုံးထဲပါတဲ့နာမည္ေလးက
ေခၚလိုက္တိုင္း ရင္ေအးေစလို႔ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေဖာင္းေဖာင္းအိအိပါးေလးေတြနစ္ဝင္သြားတဲ့ထိနမ္းပစ္ရင္းေျပာျပခ်င္ေသးတာ.....

သူ႕အေတြးကိုမၾကားနိုင္တဲ့ေကာင္မေလးကေရႏြေးအိတ္ကို အပူခ်ိန္ေသခ်ာစမ္းၿပီး
ဗိုက္ေပၚကိုအသာအယာတင္ေပးထားတယ္။
သူ႕ကိုတစ္လတစ္ခါလြမ္းဆိပ္တက္ရေအာင္မ်ားႀကံေနေရာ့သလား....

"ဟိုအစ္ကိုႀကီးနဲ႕အေျခအေနကေရာ
ဘယ္လိုလဲ''

"ဟင္ ..ဘာကိုလဲ''

"ေအာ္...အဲ့ဒါအခုထိအေျဖမေပးရေသးဘူး''

ဘာရယ္မဟုတ္ အစိုးမရတဲ့စိတ္ေလးကသူ႕ေၾကာင့္လက္မခံေသးဘဲစဥ္းစားေနတာလားလို႔နယ္ကြၽံေတြး​မိျပန္တယ္။

"ဘာလို႔လဲ ေစာရိပ္ကလည္းသူဖြင့္ေျပာထားတာဒီႏွစ္စကတည္းကမလား။​
ေစာရိပ္လည္းခ်စ္ရက္နဲ႕ အၾကာႀကီးေစာင့္ခိုင္းထားတယ္။
ဘာတုန္း ကလဲ့စားေခ်ေနတာလား....
အဆိုးေလး ''

"မိန္းကေလးေလ ခင္ေသာ္ရဲ႕
စဥ္းစားရမွာေပါ့
ဒါကကိုယ့္တစ္ဘဝလုံးနဲ႕ဆိုင္တယ္။
ခင္ေသာ္ေလးေနာက္က်ရင္နားလည္လာမွာပါ''

"နားမလည္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ......ခုခ်ိန္ခါမ်ား
ေစာရိပ္ကခ်စ္တယ္ေျပာလာရင္ ကၿပီးေတာ့ကိုလက္ခံပစ္လိုက္မွာ
ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခါတည္းလက္ထပ္ၾကမယ္ေလ မပိုင္ဘူးလား....ဟားဟား''

"ဒီေကာင္မေလးကေတာ့အႀကီးကို
ေလွ်ာက္စေနျပန္ၿပီ။
ခုနည္းနည္းသက္သာေတာ့ စာက်က္ခ်င္ေသးလား။
ေစာင့္ေပးမယ္''

"စာလား...အဲဗရီးသင္းအစ္အိုေကပဲ
ရၿပီးၿပီ ထပ္မက်က္ခ်င္ေတာ့ဘူး''

"အင္းအင္း....ဒါဆိုေစာေစာအိပ္ေတာ့''

"ဟင္...ေစာေစာအိပ္ေတာ့
ေစာရိပ္ကျပန္သြားမွာေပါ့ ''

"အျပင္ကိုၾကည့္ဦး....မျပန္ေတာ့ဘူး
အေဆာင္မႉးကိုလည္းညီမေလးေနမေကာင္းလို႔,လို႔ေျပာထားတယ္''

"ဟြန္.....တစ္ခါတည္းေကာင္မေလးလို႔ေျပာခဲ့လိုက္ရင္ၿပီးေရာေပါ့''

သူ႕ေခါင္းကိုမနာေအာင္ခပ္ဖြဖြထုရင္း
စာထိုင္က်က္ေနတဲ့အခန္းေဖာ္ဘက္ေမးထိုးျပတယ္။
ခင္ေသာ့္ရဲ႕အခန္းေဖာ္ကစိတ္ပူစရာမလို။
တစ္ခ်ိန္လုံးစာမက်က္ဘဲအနားနီးမွ
ေပးသမွ်စာ ေခါင္းထဲေမာင္းသြင္းေနရလို႔
ဒီလိုရက္ဆိုပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕အဆက္ျပတ္ေနတတ္တယ္။
အဲ့အခါမွ သူ႕ရဲ႕ေပၚမလာအေတာ္ၾကာတဲ့ေကာင္မႀကီးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္းသတိရမိတယ္။
စာေမးပြဲရက္ဆိုကိုယ့္အာ႐ုံနဲ႕ကိုယ္မို႔အခ်င္းခ်င္းစကားေတာင္မေျပာျဖစ္ၾက။
သူနဲ႕ေစာရိပ္ ဒီလိုအတူရွိေနတဲ့အေၾကာင္းမ်ားေျပာျပလိုက္ရင္ အေျပာင္းအလဲျမန္လြန္းတဲ့ေမ်ာက္စိတ္နဲ႕ေကာင္မႀကီးဆိုၿပီး ဝိုင္းအုပ္ၾကမွာအေသအခ်ာပဲ။

"ကဲ ...ဟိုဘက္နည္းနည္းတိုး''

"ဒီတစ္ခါအတူတူလာအိပ္ရင္
တစ္သက္လုံးအတူတူအိပ္ေပးရမွာေနာ္....
ဟိိဟိ ''

"ဒီေကာင္မေလးေျပာင္စပ္စပ္နဲ႕ ''

ပါးစပ္ကလည္းေျပာရင္းလက္ကလည္းတင္ပါးကိုဖတ္ခနဲ။
ေတာ္ေတာ္လက္သံေျပာင္တာပဲ။

"အယ္....တင္ပါးကိုရိုက္တယ္
ဒီမွာအသားယူေနပါတယ္ဗ်ိဳ႕ ''

"ရႉး တိုးတိုးလုပ္ အခန္းထဲကေနအတြဲလိုက္ကန္ထုတ္ခံေနရမယ္။

ေစာရိပ္ကအခန္းေဖာ္ကိုအသာလွည့္ၾကည့္ၿပီးကုတင္ေပၚကိုအသံမျမည္ေအာင္တက္လိုက္တယ္။
ကုတင္ေပၚေရာက္လာတဲ့ခပ္ျပည့္ျပည့္ကိုယ္လုံးေလးကိုကိုယ့္အပိုင္လိုဖက္ပစ္လိုက္ေတာ့ဘာမွတုံ႕ျပန္မလာ။
တြန္းဖယ္ျခင္းလည္းမရွိသလို...
ျပန္ဖက္လာျခင္းမ်ိဳးလည္းမရွိ...
နီးကပ္လြန္းတဲ့အကြာအေဝးေၾကာင့္ ေစာရိပ္အသက္ရႉေအာင့္လိုက္တာကိုေတာင္သူခံစားမိေနတယ္။
ပုံမွန္ေလးလႈပ္ရွားေနတဲ့ ခပ္တိုးတိုးႏွလုံးခုန္သံေလးကို ေရတြက္ရင္းသူအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ၿပီ။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ညေရာက္တိုင္းလြမ္းဆိပ္တက္ရေအာင္ဖန္ေနတာပါပဲ......

.............

ေစာရိပ္သူ႕ေဘးမွာအိပ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကိုေသခ်ာၾကည့္ေနမိတယ္။
သုံးႏွစ္လုံးသူ႕ေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကတကယ့္ကိုေျပာင္စပ္စပ္ရယ္။
သူငယ္ခ်င္းသိပ္မမ်ားတဲ့ခင္ေသာ္ကသူစိမ္းေတြနဲ႕ဆို ဘာမွမသိေတာ့တဲ့ကေလးေပါက္စလိုၿငိမ္က်သြားတတ္ေသးတာ။

အမွန္တိုင္းေျပာရရင္သူဒီေကာင္မေလးကို
အားက်တယ္။
ခင္ေသာ့္မွာသူခ်စ္တဲ့သူကိုခ်စ္တယ္လို႔
ဖြင့္ေျပာရဲတဲ့သတၱိရွိတယ္။
အျငင္းခံရရင္ေတာင္လက္မေလွ်ာ့ဘဲေရွ႕ဆက္တိုးရဲတယ္။
သူကေတာ့ ဒီလိုသတၱိမ်ိဳးမရွိဘူး။

​ကံေကာင္းတာလား ကံဆိုးတာလားမေျပာတတ္ေပမဲ့
သူႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးခ်စ္ေနခဲ့ရတဲ့သူက
သူ႕ကိုခ်စ္ေၾကာင္းဖြင့္ေျပာလာခဲ့တယ္။
အဲ့ဒိအခ်ိန္ သူ႕ေခါင္းထဲေပၚလာတာက ဝမ္းနည္းေနမဲ့ေကာင္မေလး.....
ဘာမွမဆိုင္ေပမဲ့လည္း စဥ္းစားပါရေစဦးလို႔ပဲေျပာခဲ့မိတယ္။

သူလဲလူပဲေလ...
ခင္ေသာ့္အေပၚစိတ္မယိုင္ဖူးဘူးလား
ေမးလာရင္ ေသခ်ာေပါက္စိတ္ယိုင္ဖူးတာေပါ့။
ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ေလွ်ာက္ရဦးမယ့္လမ္းေတြကေဝးလြန္းတယ္။
လမ္းတိုင္းကေတာ့ထိခိုက္မႈေတြရွိတတ္ေပမဲ့
လူတိုင္းနာက်င္မႈနည္းမယ့္လမ္းကိုပဲ
သူေ႐ြးခ်င္တယ္။
အေကာင္းဆုံး,ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုခ်နိဳင္ဖို႔ရာ
သုံးႏွစ္တာကတကယ္ပဲလုံေလာက္ခဲ့ၿပီ။

...............

မနက္မိုးလင္းလို႔သူ႕ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ဘယ္သူမွရွိမေနေတာ့ဘူး။
ဒီေန႕ကစာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႕ပဲ......
ဒီေန႕ၿပီးရင္ ေစာရိပ္မရွိေတာ့တဲ့ရက္ေတြကို
သူျဖတ္သန္းရေတာ့မယ္။

ဒီတစ္ခါေဝးျခင္းကတစ္သက္စာေဝးျခင္းပဲ...
ဒီေန႕ကိုလြန္သြားရင္ ေစာရိပ္ကိုရဖို႔
ေစာရိပ္နဲ႕နီးဖို႔ သူႀကိဳးစားေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
အားလုံးကိုေမ့ပစ္လိုက္ၿပီး သူ႕ရဲ႕က်န္ေနေသးတဲ့လူငယ္ဘဝေလးကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးဆက္ျဖတ္သန္းမယ္။
ဒါကလည္းေစာရိပ္ရဲ႕ဆႏၵျဖစ္မယ္လို႔
သူယုံၾကည္တယ္။

ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ
နာက်င္ေစျခင္းမရွိပဲ လိပ္ျပာသန့္သန့္နဲ႕
ေပ်ာ္ရတာကစစ္မွန္တဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းပဲ။

ေနာက္ဘဝဆိုတာေတြလည္း မေတာင္းဆိုေတာ့ပါဘူး။
ဘယ္လိုႀကိဳးမ်ိဳးနဲ႕မွ မခ်ည္ႏွောင္ရက္တာမို႔
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ခ်စ္လိုက္ပါ........

............

သူ႕အတြက္ေနာက္ဆုံးစာသင္ႏွစ္က
သိပ္မၾကာလိုက္ပဲေရာက္လာၿပီ။
ပထမဆုံးေစာရိပ္ကိုမေတြ႕ရဘဲ
ျဖတ္သန္းရမယ့္စာသင္ႏွစ္ေပါ့။

"ခင္ေသာ္....ခင္ခင္ေသာ္....ခင္ေသာ္ေလးေရ''

"ေဟေဟ ''

"ဘာေတြေတြးေနတာတုန္း''

"ေအး ဘာမွမဟုတ္ဘူး ၿပီးရင္သြားၾကမယ္''

အေအးဒဏ္က သူ႕ကိုမုန့္ဖက္ထုပ္လိုအႏြေးထည္ၾကားထဲျမဳပ္ေနေစတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ က်င့္သားမရေသးတဲ့စိတ္က
သူ႕လိုပဲအေအးဒဏ္မခံနိုင္တဲ့ေစာရိပ္ကိုသတိရမိျပန္တယ္။

"ေက်ာင္းျပင္က အာပူေလးသြားေသာက္ၾကမယ္ မေကာင္းဘူးလား''

"ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ ဗိုက္သားေလးနဲ႕ႏွစ္ပြဲေလာက္ င႐ုပ္သီးစပ္စပ္ေလးကြာ''

ေဘးကႏွစ္ေယာက္ရဲ႕စကားသံေတြကိုလည္း
သူမၾကားေတာ့ ။
သူျမင္တာ သူ႕ေရွ႕မွာလမ္းေလွ်ာက္လာေနတဲ့မိန္းကေလး။

ေစာရိပ္ကသူ႕ဆီျပန္လာတာလား။
မဟုတ္ဘူး....
သူနဲ႕ေတြ႕ဖို႔လာတာလား။
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာေတြးေနမိေပမဲ့ ေျခေထာက္ေတြကေက်ာက္ခ်ထားသလို
ေနရာကမေ႐ြ႕။
ေဘးကႏွစ္ေယာက္နဲ႕ေစာရိပ္တို႔အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္သံၾကားေတာ့မွ အသိစိတ္က
ျပန္ကပ္တယ္။

*လြမ္းေနတာ တကယ္အမ်ားႀကီးလြမ္းေနခဲ့တာ*

"ခင္ေသာ္ေလးေနေကာင္းရဲ႕လား''

"အင္း ေကာင္းပါတယ္
ေစာရိပ္ေရာေက်ာင္းမွာဘာကိစၥရွိလို႔လဲ''

*ခင္ေသာ့္ကိုေတြ႕ဖို႔လာခဲ့တာမလား*

"ေအာ္....မနက္ျဖန္ဘြဲ႕ယူဖို႔အတြက္ေလ''

"ေအာ္.....''

သူနည္းနည္းေလးစိတ္ကူးယဥ္ဆန္သြားခဲ့တာပဲ။
စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႕က အကုန္လုံးကိုလႊတ္ခ်ၿပီး ႏႈတ္မဆက္ဘဲေတာင္ထြက္လာခဲ့ၿပီးၿပီေလ။
ဘာေတြမ်ားေမွ်ာ္လင့္ေနတာလဲ။

"ဒါဆို အစ္မသြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ညီမေလးတို႔ ''

"ဟုတ္''

"ဟုတ္''

သံၿပိဳင္ႏႈတ္ဆက္ေနၾကေပမဲ့ သူကသာအသက္ရႉေနေသးရဲ႕လားေတာင္မသိေအာင္ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။

"ကဲ အာပူသြားေသာက္မယ္ဟ
ကုန္သြားလိမ့္မယ္''

ခန....ေဘးကလူႏွစ္ေယာက္ကေရာ
သူ႕ကိုအေရးမစိုက္ၾကေတာ့ဘူးလား။
ဘာလို႔စားဖို႔ပဲအာ႐ုံေရာက္ေနၾကတာလဲ။

..........

မနက္ကတည္းက အခန္းထဲေျခခ်င္းလိမ္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္လို႔မရေတာ့။
မိတ္ကပ္ပစၥည္းေတြယူခ်လာၿပီးျပင္ေပးေနတာကလည္း အေၾကာင္းအရင္းမသိရ။

"တစ္ဝိုင္းေနာ္''ဆိုတာပဲေျပာေနၾကတယ္။
လူကလကုန္ခါနီးလို႔အိတ္ေလးက
ဝိတ္ေတာ္ေတာ္က်ၿပီးပိန္ကပ္ေနၿပီ။
ဘယ္တစ္ဝိုင္းမွလဲမေကြၽးနိုင္ပါ။

"ကဲ လွသြားၿပီ ဟဲဟဲ ....
မိတ္ကပ္အားတစ္ႀကီးယြန္းယြန္းရဲ႕
လက္စြမ္းေတြတယ္ထက္ေနပါ့လား''

"ကဲ ဒါဆိုလည္းစတိုင္လစ္ႀကီးယမင္းရဲ႕
အလွည့္ေပါ့။
အျဖဴဝမ္းဆက္ေလးထုတ္ေပးထားတယ္ေနာ္''

အျဖဴဝမ္းဆက္ေလးဆိုမွသတိရလို႔
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာရိပ္လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ခ်ည္ဝမ္းဆက္ေလး.....
ဒါကိုသူမဝတ္ခ်င္ပါ။
ေစာရိပ္ေရွ႕မွာ ဝတ္ျပရင္သူစိတ္မျပတ္ေသးတာကိုေစာရိပ္သိသြားတဲ့အခါ
စိတ္ဆင္းရဲရမွာမ်ိဳးမလိုခ်င္ပါ။

"ေတာ္ၿပီ အဲ့ဒါမဝတ္ခ်င္ဘူး''

"ဟာ ဘာလို႔တုန္း''

"ဒီတိုင္းပဲ မဝတ္ခ်င္လို႔''

"ဘာတုန္း....နင္သူ႕ေပၚစိတ္မျပတ္ေသးဘူးလားခုထိ''

"မဆိုင္တာေတြ''

"မယုံပါဘူးေနာ္ နင္သာသူ႕အေပၚျပတ္နိုင္ရင္ဒါေတြကဘာမွအေရးစိုက္စရာမလိုဘူး''

"ငါတို႔ကေတာ့ ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေလး
သူမရွိလည္းေပ်ာ္နိုင္တယ္ အေရးမစိုက္ဘူးဆိုတာျပေစခ်င္လို႔ႀကိဳးစားေပးေနတာကို
နင္ကေတာ့....''

ယမင္းကခပ္တည္တည္နဲ႕ေျပာေတာ့
ငိုသံႀကီးနဲ႕ဒရမ္မာထခင္းတာက ယြန္းယြန္း။

"ေအးပါ ဟုတ္ပါၿပီ
ေတာ္ပါေတာ့ ဝတ္ပါ့မယ္ ဒီေပးအဲ့အက်ီ''

သူတို႔ျပင္ေပးသမွ်ကိုၿငိမ္ခံရင္း
သူတို႔ေခၚရာေနာက္ပဲလိုက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ဘြဲ႕ဝတ္စုံေတြတကားကားနဲ႕သြားလာေနၾကတဲ့သူေတြ။
အေတာ္အတန္ျမင့္လာတဲ့ေနအပူရွိန္ေၾကာင့္ေရာမိတ္ကပ္ေၾကာင့္ေရာ
လူကစိတ္အိုက္လာေနၿပီ။
ေတြ႕ခ်င္တဲ့သူကိုလိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့
ကားတစ္စီးေပၚကဆင္းလာသူ။
ကားတံခါးဖြင့္ေပးတာက သူ႕ခ်စ္သူပဲျဖစ္ရမယ္။
ေစာရိပ္လိုသူလည္း မ်က္မွန္နဲ႕ပဲ။
႐ုပ္ရည္သန့္ျပန့္ၿပီး ၾကင္နာတတ္တဲ့လူလို႔
သူမွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္တယ္။
တစ္နည္းေျပာရရင္.......
သူ႕အစားကံေကာင္းသြားတဲ့သူေပါ့။

ဟိုႏွစ္ေယာက္သူ႕ကို ေနာက္ဆုံးတန္းကခုံတစ္ခုံမွာထားခဲ့ၿပီး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းလည္းမသိရ။
တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္စင္ေပၚတက္သြားလိုက္ၾကတာ ေစာရိပ္ဆိုတဲ့နာမည္ေလးေၾကာင့္သူ႕အၾကည့္ေတြကစင္ဘက္ကိုအေျပးအလႊား....
အနီေရာင္ဝမ္းဆက္ေလးက
ျဖဴႏုႏုအသားေလးနဲ႕ လိုက္လြန္းတယ္။
မ်က္ႏွာကေတာ့ရင္က်က္တဲ့အၿပဳံးေအးေအးေလးေၾကာင့္ က်က္သေရရွိေနတယ္။
ဒါေလးကသူမပိုင္နိုင္ေတာ့တဲ့ရတနာေလးေပါ့။

ေသခ်ာတယ္....

ေစာရိပ္လိုရင့္က်က္တဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳးက
သူ႕ဘဝအတြက္အေကာင္းဆုံးလူကိုေ႐ြးခ်ယ္နိုင္မွာပဲ......
ဘာေတြကိုေတြးပူေနေတာ့မွာလဲ....

ေစာရိပ္ေနရာမွာထိုင္လိုက္တဲ့ထိ
ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ခန္းမထဲကေနထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
လက္လႊတ္သင့္တဲ့အမွန္တရားကို
ဦးႏွောက္ကလက္ခံေပမဲ့ ရင္ဘတ္ထဲကေတာ့လက္မခံနိုင္ေသးဘူး။
သူတစ္ေယာက္တည္းတိတ္တိတ္ေလး
ငိုဖို႔လိုေနၿပီ။

........
" ခင္ေသာ္အေဆာင္ဘက္ျပန္ထြက္သြားတယ္ မမ''

Messageအဆုံးမွာ သူေျခလွမ္းေတြကေက်ာင္းသူေဆာင္ဘက္ဆီ။
စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႕ကမေျပာမဆိုနဲ႕
ထြက္သြားတဲ့ေကာင္မေလးကို
လုံးဝမဆက္သြယ္ဘဲ ပစ္ထားခဲ့တာ
ဒီကေလးမေလးသူ႕ကိုတကယ္ေမ့သြားမွာလည္းပူရေသးတယ္။
သူ႕ရဲ႕သုံးႏွစ္တာအခ်ိန္ယူခဲ့ရတဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုေျပာျပခ်င္လို႔ ဒီေနေရာက္ေအာင္ေစာင့္ခဲ့ရတာ။
သူေတာင္ဒီေလာက္ခံစားရတာ
ခင္ေသာ္ေလး၃ႏွစ္လုံးဘယ္လိုမ်ား
သည္းခံခဲ့ပါလိမ့္။

သုံးႏွစ္အၾကာမွာေတာ့
သူခ်စ္တတ္သြားသလို
ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာတတ္ခဲ့ၿပီ......

.............

အခန္းထဲကိုဝင္လိုက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ဘက္မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ေကာင္မေလးက
သူ႕ကိုအာ႐ုံမလာ။
ေက်ာျပင္ကတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တုန္လို႔ေနတယ္။
သူငိုရေအာင္လုပ္လိုက္မိျပန္​ၿပီပဲ။

"ခင္ေသာ္''

"ဟင္''

သူလာမွာကိုဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္မထားပုံပဲ။

"ေစာရိပ္ဘာလာလုပ္တာလဲ''

"ေစာရိပ္ ခင္ေသာ္ဆီျပန္လာတာလားဟင္''

"ဟုတ္္တယ္မလား''

မ်က္ရည္ဗလပြနဲ႕အဆက္မျပတ္ေမးေနတဲ့ေကာင္မေလးက ရိုးရွင္းလြန္းတယ္။
ခင္ေသာ့္မွာ သူ႕အေပၚထားတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမကုန္ေသးမွန္းသိလိုက္ရေတာ့ သူအခ်ိန္မီေသးတာပဲ။

သူကပဲေနာက္မက်ေသးတာလား.........

ဒီက​ေလးမေလးကပဲအၾကာႀကီးထပ္ေစာင့္ေနဖို႔ေတြးထားတာလား....

"ကိုယ္တို႔စေတြ႕ခါစကေမးထားတဲ့ေမးခြန္းေလးေလ ...အဲ့တာအက်ဳံးဝင္ေသးလား
ေစာရိပ္ ခင္ေသာ္ေလးရဲ႕ရင္ခုန္ဖက္လူျဖစ္ခ်င္တယ္''

"ကိုယ္တဲ့လား .......ဘာႀကီးတုန္း
အငယ္ဆိုၿပီးလာစေနတာလား''

"ေဟာ.....ဒီလိုႀကီးေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေတာ့မွာလား ....
ဒီကလက္ထပ္ရင္ပုလဲတစ္ဆင္စာနဲ႕
တင္ေတာင္ခိုင္းမယ္လို႔ေျပာတဲ့ေကာင္မေလးဖို႔လက္စြပ္ယူလာတာကို ''

"ဘယ္သူေျပာလဲ''

"မသိပါဘူး....ဘယ္အ႐ူးမေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြမွန္းလည္းမသိဘူး။
ေမးသမွ်အကုန္ေျဖၾကတာ''

"အင့္ စြပ္ေပး''

"မစဥ္စားေတာ့ဘူးလား မမေလး''

"ေျပာၿပီးသားပဲ ေစာရိပ္သာခ်စ္တယ္ေျပာလာရင္ကၿပီးေတာ့ကိုလက္ခံမွာပါလို႔ဆိုေန''

"ခု ဒီလက္စြပ္ကခင္ေသာ္ပိုင္တာေနာ္''

"ခင္​ေသာ့္ကိုလည္း ေစာရိပ္ပိုင္တာေနာ္''

"ခင္ေသာ္က ဟင္းလည္းမခ်က္တတ္ဘူး''

"ကိုယ္ ခ်က္တတ္တယ္''

"ခင္ေသာ္က လွလည္းမလွဘူး''

"ကိုယ္က ေခ်ာကလတ္တုံး​ေလးကိုပဲပိုခ်စ္တာ''

"​ခင္ေသာ့္ကိုျပန္ခ်စ္ေပးလို႔ေက်းဇူးပါေနာ္''

"ကို႔ယ့္ကို ေစာင့္ေနေပးလို႔လည္းေက်းဇူးပါေနာ္''

ေရွ႕ဆက္ရင္ဆိုင္ရဦးမယ့္ အခက္အခဲေတြႀကဳံလာတဲ့အခါ အခ်စ္ခံခ်င္တဲ့ေကာင္မေလးကိုအမ်ားႀကီးခ်စ္ေပးမယ္။
မ်က္ရည္က်စရာေတြႀကဳံလာခဲ့ရင္ မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္​ပစ္ဖို႔ သူ႕ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္းအပိုင္ေပးထားမယ္။

ဘယ္တုန္းကစခ်စ္တာလည္းဆိုၿပီး
ရစ္လုံးေလးကေမးရင္
ဒီေနရာ ဒီအခန္းေလးမွာပဲ
သူ႕ကိုတစ္ညလုံးသိုင္းဖက္ထားခဲ့တဲ့ေကာင္မေလးက ခ်စ္တတ္ဖို႔သတၱိေတြေပးခဲ့တယ္လို႔ မၿငီးမျငဴေျဖေပးမယ္။

ေစာရိပ္အတြက္
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာဇာတ္သိမ္းဆိုတာ
ခင္ေသာ္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနျခင္းပါပဲ.....

❤❤❤
30.10.2020
Aurora_lynx
ရင္ခုန္ဖက္လူ