Zawgyi

ပူပွငျးခွောကျသှေ့လှသညျ့ နှရောသီကြောငျးပိတျရကျရှညျတှငျ အသကျဆယျနှဈကြောျကလေးမတဈယောကျရဲ့ ရယျသံလှငျလှငျလေးကိုခစြျစဖှယျကွားနရေပသေညျ။ သူမရဲ့အကိုဝမျးကှဲကို လူကွီးလေးတဈယောကျလို ခြီးကြူးနတေဲ့အသံလေးတှကေို သဘောကစြှာနားထောငျနတေဲ့ အကိုဝမျးကှဲမှာလညျး ကြနေပျပီတိဖွဈနလေသေညျ။

"ကိုကွီးက ဟငျးခကြျကောငျးလိုကျတာ မီးမီးအရငျတုနျးကအဲ့လိုဟငျးမြိုးမမေခေကြျကြှေးလို့ စားဖူးတယျ ကိုကွီးခကြျတာလောကျမကောငျးဘူး နောကျလညျး ကိုကွီးခကြျကြှေးလနေောျ မီးမီးကွိုကျလို့ ဟီးဟီး"

"ကပျစားလေး နောကျမီးမီးစားခငြျရငျခကြျကြှေးမှာပေါ့ "

အဒေါျဖွဈသူမှာ မောငျနှမနှဈယောကျရဲ့ စကားအပေးအယူတညျ့ပွီး မွိနျရယှေကျရစေားနသေညျကိုကွညျ့ရငျး ပွုံးပနျးဝနေသေညျ။

"ကွီးကွီးမခေကြျတဲ့ဟငျးကရော စားမကောငျးဘူးလား"

ကွီးမရေဲ့စကားကွောငျ့ ပလုပျပလောငျးစားနရေငျးမှ ပွာပွာသလဲလဲနှငျ့ ကွီးမခေကြျထားသညျ့ဟငျးခှကျထဲမှ ဟငျးတှကေိုထညျ့ရငျး

"ကွီးကွီးမရေဲ့ ဟငျးတှကေ စားလို့အကောငျးဆုံးဘဲ ဒါပမေဲ့ဒီနေ့အကိုကွီးက ဟငျးခကြျကြှေးတာဆိုတော့ အကိုကွီးရဲ့ ဟငျးတှကေို အရငျစားပေးနတော  ကွီးမရေဲ့ဟငျးကကောငျးပွီးသားဆိုတာ မီးမီးသိတယျလေ ဒါကွောငျ့နောကျဆုံးမှစားမလို့ ဟီးဟီး"

ထမငျးလုပျဖွငျ့ပွညျ့ဖောငျးနသေော သူမရဲ့ပါးလေးကို အသားလေးဆှဲရငျး ကွီးကွီးမကေ

"ငလညျမလေး မြားမြားစား အမြားကွီးခကြျထားတယျ"

"ဟုတျ"

မိဘတှတေကှဲတပွားဖွဈနသေညျ့ သူမလေးအဖို့ နစေရာဟူသညျ သူမအဒေါျဖွဈသူအိမျသာရှိလသေညျ။ အိမျထောငျကှဲဖွဈနသေညျ့ မိသားစုလေးမှာ အကုနျတကှဲတပွားနှငျ့ဖွဈတာကွောငျ့ သူမလေးကိုစောငျ့ရှောကျပေးနရေပသေညျ။ အမဖွေဈသူမှာ အဖှားဆေးရုံတကျနရေတာကွောငျ့ လိုကျသှားရသညျမှာလနှငျ့ခြီနပွေီဖွဈကာ အဖဖွေဈသူမှာ အိမျပေါျကဆငျးပွီး မိဘအိမျပွနျနလေသေညျ။ တဈယောကျတညျးသော အကိုဖွဈသူမှာလညျး မန်တလေးတှငျ အလုပျလုပျနလေသေညျ။ တဈယောကျတညျးကနြျနခေဲ့သော သူမလေးကို အဖိုးဖွဈသူနှငျ့အတူ သူမရဲ့ ကွီးကွီးမတေို့က ခေါျယူစောငျ့ရှောကျထားရလသေညျ။

တဈလအကွာမှာတော့ သူမအဈမဝမျးကှဲရဲ့ မငျ်ဂလာဆောငျသို့သှားရငျး အဖှားဆေးရုံတကျနသေညျ့နရောဆီသို့ပါသှားခှငျ့ရခဲ့လသေညျ။ နယျမွို့လေးကနေ ရနျကုနျသို့သှားဖို့ အမြိုးတှအေကုနျကားတဈစီးငှားကာ အဖိုး၊ ဝမျးကှဲအကိုတို့နှငျ့အတူ သူမ မသိသော ဆှေးမြိုးတခြို့တို့နှငျ့အတူ ရနျကုနျသို့သှားခဲ့လသေညျ။ အဖှားဆေးရုံကို အရငျဝငျကွညျ့ရငျး အမဖွေဈသူနှငျ့ဆုံခဲ့သောျလညျး သူမလေးမှာ သတိရလှမျးဆှတျနသေညျ့ပုံစံလုံးဝမရှိပေ။ အပွုံးလညျးမရှိ တညျကွညျနတေဲ့ မကြျနှာထားဖွငျ့ စကားတဈခှနျးတောငျမပွောတော့သော ညီမဖွဈသူကိုကွညျ့ရငျး အကိုဝမျးကှဲမှာ အံ့သွနရေပသေညျ။ ညီမလေးရဲ့လကျကိုတှဲရငျး ဆေးရုံအခနျးသို့ဦးတညျလြှောကျလာခဲ့သညျ။ ညီမလေးမှာ သူမအမကေိုမွငျလြှငျ ပွေးဖကျပွီး သတိရနသေညျ့ပုံစံလေးနှငျ့ရှိနမေညျလို့တှေးထငျခဲ့ပမေယျ့လညျး တကယျ့လကျတှေ့မှာတော့ အမဖွေဈသူကိုတောငျ မကြျလုံးလှနျမကွညျ့သော ညီမကိုကွညျ့ရငျးအံ့သွဝမျးနညျးနရေသညျ။ လပေါငျးမြားစှာကှဲကှာနသေောအမဖွေဈသူကို တအားလှမျးနမေညျထငျထားခဲ့ပမေဲ့ အခုတော့ဟနျဆောငျကောငျးတဲ့လူကွီးလေးတဈယောကျလိုပငျ။ဘယျလောကျတောငျစိတျဒဏျရာကွီးလို့အသကျဆယျနှဈကြောျကလေးက ယခုလိုပွောငျးလဲသှားရတာလဲ သူမသိပါ။ ကလေးနှငျ့မတနျလောကျအောငျ ဝနျထုပျဝနျပိုးမြားခဲ့သညျ့ ညီမဖွဈသူကို ပှေ့ဖကျရငျး ဝမျးနညျးနမေိသညျ။ အဖှားရဲ့သတငျးကိုမေးပွီးသညျ့နောကျ သူမရဲ့အမေ မိမိအဒေါျဖွဈသူထံသို့ သူမကို အပျထားရငျး ဆေးရုံကနထှေကျခဲ့တော့သညျ။ စကားတဈခှနျးတောငျမပွောတော့သော သူမလေးသညျ အပွနျကို နှုတျဆကျစကားတဈခှနျးတောငျမပွောတော့ဘဲ ခေါငျးလေးသာတဈခကြျငွိမျ့ပွလာသညျ။

တဈပတျအကွာမှာတော့ အဖှားဆေးရုံဆငျးပွီဖွဈတာကွောငျ့ ညီမလေးပါ ပွနျလာတော့မညျ။ တဈလအကွာ အဖှားမှာပွနျကောငျးလာပမေဲ့ ဆေးရုံထပျတကျရပွနျသညျ။ ဒီတဈကွိမျမှာတော့ ညီမလေးကို အဒေါျဖွဈသူနှငျ့ သူမထညျ့လိုကျနိုငျတော့ပါ။ သူကိုယျတိုငျစောငျ့ရှောကျမညျဖွဈတာကွောငျ့ လူကွီးတှကေိုစကားသခြောပွောပွီး ခေါျထားလိုကျသညျ။ တက်ကသိုလျကြောငျးသားတဈယောကျဘဲရှိသေးပမေဲ့ ဒီညီမလေးကိုတော့ သူစောငျ့ရှောကျနိုငျပါသညျ။ သိပျကိုသိတတျပွီးလိမ်မာရေးခွားရှိသညျ့ ညီမလေးကို စောငျ့ရှောကျပေးရမှာ သူ့အတှကျ အခကျအခဲမရှိပေ။

နှဈလအကွာမှာတော့ အဖှားအခွနေမှော ဆရာဝနျတှလေကျလြော့လိုကျရပွီဖွဈတာကွောငျ့ အိမျသို့ပွနျလာခဲ့ကွသညျ။ အိမျရောကျပွီးသိပျမကွာလိုကျ အဖှားဆုံးလသေညျ။ ကြှနျတောျမှာလညျးအဖှားဆေးရုံတကျပွီးနှဈရကျအကွာလောကျတညျးက သငျတနျးရှိနတောဖွဈတာကွောငျ့ တဈပတျတဈခါ အိမျပွနျမလာနိုငျတော့ပေ။အဖှားဆုံးမှသာပွနျလာနိုငျခဲ့သညျ။ထိုအခြိနျမှဘဲ ညီမလေးနဲ့ ပွနျတှေ့ခဲ့ရသညျ။ သူမလေးအတောျပိနျသှားခဲ့သညျ။ ကြှနျတောျပွနျလာတော့အပွေးလေးလာကွိုသညျ့ သူမလေးက တကယျ့ကိုခစြျစရာအတိပငျ။ ညီမတှအေမြားကွီးရှိပမေဲ့လညျး ဒီညီမလေးကို သူပိုခစြျသညျ။ စကားတှအေမြားကွီးပွောနသေညျ့ ညီမလေးမှာ မကြျဝနျးမြားက သိပျကိုအထီးကနြျဆနျလှနျးနသေညျ။ သူမခစြျတဲ့အဖှားဆုံးသှားတာတောငျ မငိုသညျ့ သူမလေးက ဘယျလောကျတောငျ ကွံ့ခိုငျလိုကျသလဲ။ ငိုနသေညျ့ ကြှနျတောျတောငျ ခကြျခငြျးမကြျရညျပွနျသုတျလိုကျရသညျ။

အကိုကွီးရောကျလာကတညျးက သူမအထီးကနြျသလိုမခံစားရတော့တာပငျ။ ရဲဘောျရဲဘကျတဈယောကျရသလိုခံစားလိုကျရသညျ။ စကားတှလေညျးအမြားကွီးပွောခဲ့မိတယျထငျတယျ။ အဖှားဆုံးတော့ တကယျကိုမငိုခဲ့ပါဘူး။ ငိုခငြျစိတျရှိပမေဲ့လညျး မငိုဖို့ တောငျ့ခံနိုငျခဲ့သညျ။ ပြော့ညံ့လို့မဖွဈတာကွောငျ့ အကောငျးဆုံးတောငျ့ခံခဲ့သညျပငျ။

နာရေးသတငျးလာမေးသူမြားက မနကျ နထှေကျပွီးခြိနျကစပွီး နမွေငျ့လာသညျနှငျ့ ပို၍မြားမြားလာသညျ။ နာရေးအိမျမှ ကာယကံရှငျမြားကလညျးဝမျးနညျးပူဆှေးနှမျးနယျနကွေလသေညျ။ အသကျ ၇၀ ကြောျအဖှားအိုတဈယောကျရဲ့ဆုံးပါးသှားမှုအကွောငျးကို သိသိခငြျးသတငျးလာမေးကွသူမြားမှာ ရှာလုံးကြှတျနီးပါးတမြှပငျ။ သာရေးနာရေးအကွောငျးမြားမှာ လူစုံလှသောကွောငျ့ အမြိုးမြိုးသောအကွောငျးမြားကို ကွားနရေလသေညျ။ ထိုအကွောငျးမြားကို နားစှငျ့လိုကျရငျး ကွားလိုကျရတဲ့အကွောငျးတဈခုက သူမကိုအပွုံးခပျယဲ့ယဲ့လေးပေါျလာစသေညျ။ အမွဲကွားနကွေအကွောငျးကိုမှ မတူကှဲပွားတဲ့ပုံစံလေးနဲ့ နားထောငျနရေပွနျသညျ။ အကွောငျးရာဆုံးသညျအထိ နားစှငျ့နားထောငျရငျး သခြောတှေးတောနမေိသညျ။ အဖှားဆုံးလို့ ပူဆှေးနရေတဲ့ခံစားခကြျကို ခတေ်တမေ့ပြောကျစသေညျအထိ ထိုအကွောငျးရာက စိတျအစဥျကိုလှှမျးမိုးသှားလသေညျ။ အကွောငျးရာကိုအဆုံးထိနားထောငျပွီးသညျနှငျ့ သကျပွငျးတဈခကြျခကြာ အိမျရှေ့အမိုးအောကျမှ အိမျတှငျးအခနျးထဲသို့ဝငျလာခဲ့သညျ။ အခနျးထဲရောကျသညျအထိ ဧညျ့သညျတှပွေောနသေညျ့ အကွောငျးရာဆီသို့သာ စိတျရောကျနမေိသညျ။

"အဲ့ကောငျမလေးက စာသိပျတောျတာ သူ့မိဘတှသေိပျဂုဏျယူရမှာဘဲ သူ့အဖှားမဆုံးခငျကလညျး သူက သူ့အဖှားနဲ့အတူလမျးလြှောကျနတောကို ခဏခဏတှေ့ဖူးတယျ "

"ဟုတျတယျ ငါလညျးသူတို့အိမျရှေ့ကဖွတျသှားတော့ တှေ့ဖူးတယျ အိမျရှေ့ မွကှေကျလပျလေးမှာ သူ့အဖှားကိုတှဲပွီးလြှောကျတာလေ"

"အေးဟယျ အခုသူ့အဖှားသတောကို တဈခကြျလေးမှ ဝမျးနညျးနတေဲ့ပုံမပေါျဘူးဟယျ ငိုထားတဲ့ပုံလေးမရှိ အိပျရေးပကြျ အစားပကြျတောငျမရှိနဲ့ အံ့သွပါ့  သူ့အဖှားကို အမှတှေလေိုခငြျလို့မြား ဟနျဆောငျကောငျးခဲ့တာလားမသိပါဘူးဟယျ"

"ဟဲ့ သူတို့က ဘယျမှာခမြျးသာနလေို့လဲ သူက အဲ့လိုလိုခငြျရအောငျ"

"ညညျးမသိလို့ပါအေ အဖှားကွီးမှာ စုဆောငျးထားတဲ့ ရတနာပစ်စညျးတှရှေိတယျဟဲ့ ပိုကျဆံသာမခမြျးသာတာအေ"

"ညညျးကလညျး အဲ့ကလေးမလေးကို အဲ့လိုပွောရအောငျ သူကတညျငွိမျအေးဆေးတဲ့ကလေးပါဟဲ့ စာရိတ်တလညျးကောငျးပါတယျ "

"နငျမသိဘဲမပွောပါနဲ့ သူ့အဖကေ အရကျသမားဖွဈတဲ့အပွငျဘသူ့အမကေလညျး စီးပှားရေး သိပျကောငျးတာမဟုတျဘူး နောကျပွီးသူ့အကိုက တအားဆိုးတာ တဈရှာလုံးနီးပါးသိတယျ"

"အဲ့ကောငျမလေးအကွောငျး ငါ့သမီးပွောလို့ ငါသိတယျဟဲ့ သူကမာနကွီးကွီးဆိုဘဲ ကွညျ့ပါလား အခုတောငျ ငါတို့ကိုလာမနှုတျဆကျဘဲ လမျးကိုငေးပွီးထိုငျကွညျ့နတော လာနှုတျဆကျရကောငျးမှနျးမသိဘူး အဲ့ကောငျမလေး လူကွီးအတှေးတှတှေေးပွီး ယောကြာျး လိုခငြျနပွေီလားဘယျသိမလဲ အဲ့လောကျငေးငိုငျနတောကိုဘဲကွညျ့လေ သူ့မိဘတှအေစားရငျလေးတယျ"

သွောျ အကွောငျးရာတှစေုံလှနျးလို့ ဘယျလိုမှပွနျမတှေးနိုငျတော့ဘူး။ ဘယျနရောမှာ မှားခဲ့လို့ သူတို့ပွောစရာတဈခုဖွဈခဲ့လဲတောငျမသိတော့ဘူး။ထားပါလေ။ ဖွဈနကေအြရာတဈခုဘဲကို။

နာရေးရကျလညျပွီးသညျအထိ ဧညျ့သညျတှဝေငျထှကျနခေဲ့လညျး အပွငျထှကျစကားပွောခွငျးသိပျမရှိ။ ကြူရှငျတောငျ မပကြျဘဲသှားတကျခဲ့သေးသညျ။ စာလညျးပကြျကှကျမှုမရှိ လုပျခဲ့သညျ။ လုပျစရာရှိတာအကုနျ လုပျပွီး တဈယောကျတညျးသာ ငေးငိုငျလိုကျ ခိုငျးရငျလုပျပေးလိုကျနဲ့ဘဲကုနျဆုံးခဲ့သညျ။

အရာအားလုံးကိုမေ့မေ့ပြောကျပြောကျနဲ့ဘဲ သူမလုပျစရာရှိတာအကုနျ တာဝနျကြစှော လုပျနိုငျခဲ့သညျ။ ကြောငျးတှလေညျးပွနျဖှငျ့နပွေီဖွဈတာကွောငျ့ သူမစိတျထဲစာကလှဲပွီး တခွားအရာတှမေထညျ့တော့သလို တှေးလညျးမတှေးဖွဈတော့ပါ။ သို့ပမေဲ့လညျး လူ့ဘဝဟူသညျ တညျငွိမျနသေညျမဟုတျ လှိုငျးထနျနိုငျသလို လှိုငျးငွိမျ့ငွိမျ့လေးလညျးရိုကျခတျနိုငျပသေညျ။ သူမအသကျ ၁၃ နှဈမှာတော့ သူမဘဝဟာ လှိုငျးဒဏျပေါငျးမြားစှာကွောငျ့ တစစီကှဲခဲ့ရတော့သညျ။ အနညျးဆုံးတော့ သူမအိပျမကျဆိုးမမကျခငြျတော့တာကွောငျ့ သူမရဲ့အိပျမကျဆိုးစခဲ့တဲ့နရောကနေ ထှကျသှားဖို့ကွိုးစားခဲ့လသေညျ။ ဝေးနိုငျသမြှ ဝေးဝေးကို သူမပွေးခဲ့သညျ။
ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕လွသည့္ ႏြေရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္တြင္ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကေလးမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးကိုခ်စ္စဖြယ္ၾကားေနရေပသည္။ သူမရဲ႕အကိုဝမ္းကြဲကို လူႀကီးေလးတစ္ေယာက္လို ခ်ီးက်ဴးေနတဲ့အသံေလးေတြကို သေဘာက်စြာနားေထာင္ေနတဲ့ အကိုဝမ္းကြဲမွာလည္း ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနေလသည္။

"ကိုႀကီးက ဟင္းခ်က္ေကာင္းလိုက္တာ မီးမီးအရင္တုန္းကအဲ့လိုဟင္းမ်ိဳးေမေမခ်က္ေကြၽးလို႔ စားဖူးတယ္ ကိုႀကီးခ်က္တာေလာက္မေကာင္းဘူး ေနာက္လည္း ကိုႀကီးခ်က္ေကြၽးေလေနာ္ မီးမီးႀကိဳက္လို႔ ဟီးဟီး"

"ကပ္စားေလး ေနာက္မီးမီးစားခ်င္ရင္ခ်က္ေကြၽးမွာေပါ့ "

အေဒၚျဖစ္သူမွာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားအေပးအယူတည့္ၿပီး ၿမိန္ေရယွက္ေရစားေနသည္ကိုၾကည့္ရင္း ၿပဳံးပန္းေဝေနသည္။

"ႀကီးႀကီးေမခ်က္တဲ့ဟင္းကေရာ စားမေကာင္းဘူးလား"

ႀကီးေမရဲ႕စကားေၾကာင့္ ပလုပ္ပေလာင္းစားေနရင္းမွ ျပာျပာသလဲလဲႏွင့္ ႀကီးေမခ်က္ထားသည့္ဟင္းခြက္ထဲမွ ဟင္းေတြကိုထည့္ရင္း

"ႀကီးႀကီးေမရဲ႕ ဟင္းေတြက စားလို႔အေကာင္းဆုံးဘဲ ဒါေပမဲ့ဒီေန႕အကိုႀကီးက ဟင္းခ်က္ေကြၽးတာဆိုေတာ့ အကိုႀကီးရဲ႕ ဟင္းေတြကို အရင္စားေပးေနတာ  ႀကီးေမရဲ႕ဟင္းကေကာင္းၿပီးသားဆိုတာ မီးမီးသိတယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ေနာက္ဆုံးမွစားမလို႔ ဟီးဟီး"

ထမင္းလုပ္ျဖင့္ျပည့္ေဖာင္းေနေသာ သူမရဲ႕ပါးေလးကို အသားေလးဆြဲရင္း ႀကီးႀကီးေမက

"ငလည္မေလး မ်ားမ်ားစား အမ်ားႀကီးခ်က္ထားတယ္"

"ဟုတ္"

မိဘေတြတကြဲတျပားျဖစ္ေနသည့္ သူမေလးအဖို႔ ေနစရာဟူသည္ သူမအေဒၚျဖစ္သူအိမ္သာရွိေလသည္။ အိမ္ေထာင္ကြဲျဖစ္ေနသည့္ မိသားစုေလးမွာ အကုန္တကြဲတျပားႏွင့္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမေလးကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနရေပသည္။ အေမျဖစ္သူမွာ အဖြားေဆး႐ုံတက္ေနရတာေၾကာင့္ လိုက္သြားရသည္မွာလႏွင့္ခ်ီေနၿပီျဖစ္ကာ အေဖျဖစ္သူမွာ အိမ္ေပၚကဆင္းၿပီး မိဘအိမ္ျပန္ေနေလသည္။ တစ္ေယာက္တည္းေသာ အကိုျဖစ္သူမွာလည္း မႏၱေလးတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေလသည္။ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနခဲ့ေသာ သူမေလးကို အဖိုးျဖစ္သူႏွင့္အတူ သူမရဲ႕ ႀကီးႀကီးေမတို႔က ေခၚယူေစာင့္ေရွာက္ထားရေလသည္။

တစ္လအၾကာမွာေတာ့ သူမအစ္မဝမ္းကြဲရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္သို႔သြားရင္း အဖြားေဆး႐ုံတက္ေနသည့္ေနရာဆီသို႔ပါသြားခြင့္ရခဲ့ေလသည္။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးကေန ရန္ကုန္သို႔သြားဖို႔ အမ်ိဳးေတြအကုန္ကားတစ္စီးငွားကာ အဖိုး၊ ဝမ္းကြဲအကိုတို႔ႏွင့္အတူ သူမ မသိေသာ ေဆြးမ်ိဳးတခ်ိဳ႕တို႔ႏွင့္အတူ ရန္ကုန္သို႔သြားခဲ့ေလသည္။ အဖြားေဆး႐ုံကို အရင္ဝင္ၾကည့္ရင္း အေမျဖစ္သူႏွင့္ဆုံခဲ့ေသာ္လည္း သူမေလးမွာ သတိရလြမ္းဆြတ္ေနသည့္ပုံစံလုံးဝမရွိေပ။ အၿပဳံးလည္းမရွိ တည္ၾကည္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ စကားတစ္ခြန္းေတာင္မေျပာေတာ့ေသာ ညီမျဖစ္သူကိုၾကည့္ရင္း အကိုဝမ္းကြဲမွာ အံ့ၾသေနရေပသည္။ ညီမေလးရဲ႕လက္ကိုတြဲရင္း ေဆး႐ုံအခန္းသို႔ဦးတည္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ညီမေလးမွာ သူမအေမကိုျမင္လွ်င္ ေျပးဖက္ၿပီး သတိရေနသည့္ပုံစံေလးႏွင့္ရွိေနမည္လို႔ေတြးထင္ခဲ့ေပမယ့္လည္း တကယ့္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ အေမျဖစ္သူကိုေတာင္ မ်က္လုံးလွန္မၾကည့္ေသာ ညီမကိုၾကည့္ရင္းအံ့ၾသဝမ္းနည္းေနရသည္။ လေပါင္းမ်ားစြာကြဲကြာေနေသာအေမျဖစ္သူကို တအားလြမ္းေနမည္ထင္ထားခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့လူႀကီးေလးတစ္ေယာက္လိုပင္။ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ဒဏ္ရာႀကီးလို႔အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကေလးက ယခုလိုေျပာင္းလဲသြားရတာလဲ သူမသိပါ။ ကေလးႏွင့္မတန္ေလာက္ေအာင္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးမ်ားခဲ့သည့္ ညီမျဖစ္သူကို ေပြ႕ဖက္ရင္း ဝမ္းနည္းေနမိသည္။ အဖြားရဲ႕သတင္းကိုေမးၿပီးသည့္ေနာက္ သူမရဲ႕အေမ မိမိအေဒၚျဖစ္သူထံသို႔ သူမကို အပ္ထားရင္း ေဆး႐ုံကေနထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ စကားတစ္ခြန္းေတာင္မေျပာေတာ့ေသာ သူမေလးသည္ အျပန္ကို ႏႈတ္ဆက္စကားတစ္ခြန္းေတာင္မေျပာေတာ့ဘဲ ေခါင္းေလးသာတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ျပလာသည္။

တစ္ပတ္အၾကာမွာေတာ့ အဖြားေဆး႐ုံဆင္းၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ညီမေလးပါ ျပန္လာေတာ့မည္။ တစ္လအၾကာ အဖြားမွာျပန္ေကာင္းလာေပမဲ့ ေဆး႐ုံထပ္တက္ရျပန္သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ညီမေလးကို အေဒၚျဖစ္သူႏွင့္ သူမထည့္လိုက္နိုင္ေတာ့ပါ။ သူကိုယ္တိုင္ေစာင့္ေရွာက္မည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူႀကီးေတြကိုစကားေသခ်ာေျပာၿပီး ေခၚထားလိုက္သည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဘဲရွိေသးေပမဲ့ ဒီညီမေလးကိုေတာ့ သူေစာင့္ေရွာက္နိုင္ပါသည္။ သိပ္ကိုသိတတ္ၿပီးလိမၼာေရးျခားရွိသည့္ ညီမေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမွာ သူ႕အတြက္ အခက္အခဲမရွိေပ။

ႏွစ္လအၾကာမွာေတာ့ အဖြားအေျခေနမွာ ဆရာဝန္ေတြလက္ေလ်ာ့လိုက္ရၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ေရာက္ၿပီးသိပ္မၾကာလိုက္ အဖြားဆုံးေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္မွာလည္းအဖြားေဆး႐ုံတက္ၿပီးႏွစ္ရက္အၾကာေလာက္တည္းက သင္တန္းရွိေနတာျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ပတ္တစ္ခါ အိမ္ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ေပ။အဖြားဆုံးမွသာျပန္လာနိုင္ခဲ့သည္။ထိုအခ်ိန္မွဘဲ ညီမေလးနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူမေလးအေတာ္ပိန္သြားခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာေတာ့အေျပးေလးလာႀကိဳသည့္ သူမေလးက တကယ့္ကိုခ်စ္စရာအတိပင္။ ညီမေတြအမ်ားႀကီးရွိေပမဲ့လည္း ဒီညီမေလးကို သူပိုခ်စ္သည္။ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေနသည့္ ညီမေလးမွာ မ်က္ဝန္းမ်ားက သိပ္ကိုအထီးက်န္ဆန္လြန္းေနသည္။ သူမခ်စ္တဲ့အဖြားဆုံးသြားတာေတာင္ မငိုသည့္ သူမေလးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကံ့ခိုင္လိုက္သလဲ။ ငိုေနသည့္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ရည္ျပန္သုတ္လိုက္ရသည္။

အကိုႀကီးေရာက္လာကတည္းက သူမအထီးက်န္သလိုမခံစားရေတာ့တာပင္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တစ္ေယာက္ရသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ စကားေတြလည္းအမ်ားႀကီးေျပာခဲ့မိတယ္ထင္တယ္။ အဖြားဆုံးေတာ့ တကယ္ကိုမငိုခဲ့ပါဘူး။ ငိုခ်င္စိတ္ရွိေပမဲ့လည္း မငိုဖို႔ ေတာင့္ခံနိုင္ခဲ့သည္။ ေပ်ာ့ညံ့လို႔မျဖစ္တာေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးေတာင့္ခံခဲ့သည္ပင္။

နာေရးသတင္းလာေမးသူမ်ားက မနက္ ေနထြက္ၿပီးခ်ိန္ကစၿပီး ေနျမင့္လာသည္ႏွင့္ ပို၍မ်ားမ်ားလာသည္။ နာေရးအိမ္မွ ကာယကံရွင္မ်ားကလည္းဝမ္းနည္းပူေဆြးႏြမ္းနယ္ေနၾကေလသည္။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အဖြားအိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ဆုံးပါးသြားမႈအေၾကာင္းကို သိသိခ်င္းသတင္းလာေမးၾကသူမ်ားမွာ ႐ြာလုံးကြၽတ္နီးပါးတမွ်ပင္။ သာေရးနာေရးအေၾကာင္းမ်ားမွာ လူစုံလွေသာေၾကာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာအေၾကာင္းမ်ားကို ၾကားေနရေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို နားစြင့္လိုက္ရင္း ၾကားလိုက္ရတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုက သူမကိုအၿပဳံးခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးေပၚလာေစသည္။ အၿမဲၾကားေနၾကအေၾကာင္းကိုမွ မတူကြဲျပားတဲ့ပုံစံေလးနဲ႕ နားေထာင္ေနရျပန္သည္။ အေၾကာင္းရာဆုံးသည္အထိ နားစြင့္နားေထာင္ရင္း ေသခ်ာေတြးေတာေနမိသည္။ အဖြားဆုံးလို႔ ပူေဆြးေနရတဲ့ခံစားခ်က္ကို ေခတၱေမ့ေပ်ာက္ေစသည္အထိ ထိုအေၾကာင္းရာက စိတ္အစဥ္ကိုလႊမ္းမိုးသြားေလသည္။ အေၾကာင္းရာကိုအဆုံးထိနားေထာင္ၿပီးသည္ႏွင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ အိမ္ေရွ႕အမိုးေအာက္မွ အိမ္တြင္းအခန္းထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္သည္အထိ ဧည့္သည္ေတြေျပာေနသည့္ အေၾကာင္းရာဆီသို႔သာ စိတ္ေရာက္ေနမိသည္။

"အဲ့ေကာင္မေလးက စာသိပ္ေတာ္တာ သူ႕မိဘေတြသိပ္ဂုဏ္ယူရမွာဘဲ သူ႕အဖြားမဆုံးခင္ကလည္း သူက သူ႕အဖြားနဲ႕အတူလမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ခဏခဏေတြ႕ဖူးတယ္ "

"ဟုတ္တယ္ ငါလည္းသူတို႔အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္သြားေတာ့ ေတြ႕ဖူးတယ္ အိမ္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ေလးမွာ သူ႕အဖြားကိုတြဲၿပီးေလွ်ာက္တာေလ"

"ေအးဟယ္ အခုသူ႕အဖြားေသတာကို တစ္ခ်က္ေလးမွ ဝမ္းနည္းေနတဲ့ပုံမေပၚဘူးဟယ္ ငိုထားတဲ့ပုံေလးမရွိ အိပ္ေရးပ်က္ အစားပ်က္ေတာင္မရွိနဲ႕ အံ့ၾသပါ့  သူ႕အဖြားကို အေမြေတြလိုခ်င္လို႔မ်ား ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခဲ့တာလားမသိပါဘူးဟယ္"

"ဟဲ့ သူတို႔က ဘယ္မွာခ်မ္းသာေနလို႔လဲ သူက အဲ့လိုလိုခ်င္ရေအာင္"

"ညည္းမသိလို႔ပါေအ အဖြားႀကီးမွာ စုေဆာင္းထားတဲ့ ရတနာပစၥည္းေတြရွိတယ္ဟဲ့ ပိုက္ဆံသာမခ်မ္းသာတာေအ"

"ညည္းကလည္း အဲ့ကေလးမေလးကို အဲ့လိုေျပာရေအာင္ သူကတည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ကေလးပါဟဲ့ စာရိတၱလည္းေကာင္းပါတယ္ "

"နင္မသိဘဲမေျပာပါနဲ႕ သူ႕အေဖက အရက္သမားျဖစ္တဲ့အျပင္ဘသူ႕အေမကလည္း စီးပြားေရး သိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး ေနာက္ၿပီးသူ႕အကိုက တအားဆိုးတာ တစ္႐ြာလုံးနီးပါးသိတယ္"

"အဲ့ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ငါ့သမီးေျပာလို႔ ငါသိတယ္ဟဲ့ သူကမာနႀကီးႀကီးဆိုဘဲ ၾကည့္ပါလား အခုေတာင္ ငါတို႔ကိုလာမႏႈတ္ဆက္ဘဲ လမ္းကိုေငးၿပီးထိုင္ၾကည့္ေနတာ လာႏႈတ္ဆက္ရေကာင္းမွန္းမသိဘူး အဲ့ေကာင္မေလး လူႀကီးအေတြးေတြေတြးၿပီး ေယာက်ာ္း လိုခ်င္ေနၿပီလားဘယ္သိမလဲ အဲ့ေလာက္ေငးငိုင္ေနတာကိုဘဲၾကည့္ေလ သူ႕မိဘေတြအစားရင္ေလးတယ္"

ေၾသာ္ အေၾကာင္းရာေတြစုံလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမွျပန္မေတြးနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာ မွားခဲ့လို႔ သူတို႔ေျပာစရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့လဲေတာင္မသိေတာ့ဘူး။ထားပါေလ။ ျဖစ္ေနက်အရာတစ္ခုဘဲကို။

နာေရးရက္လည္ၿပီးသည္အထိ ဧည့္သည္ေတြဝင္ထြက္ေနခဲ့လည္း အျပင္ထြက္စကားေျပာျခင္းသိပ္မရွိ။ က်ဴရွင္ေတာင္ မပ်က္ဘဲသြားတက္ခဲ့ေသးသည္။ စာလည္းပ်က္ကြက္မႈမရွိ လုပ္ခဲ့သည္။ လုပ္စရာရွိတာအကုန္ လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းသာ ေငးငိုင္လိုက္ ခိုင္းရင္လုပ္ေပးလိုက္နဲ႕ဘဲကုန္ဆုံးခဲ့သည္။

အရာအားလုံးကိုေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႕ဘဲ သူမလုပ္စရာရွိတာအကုန္ တာဝန္ေက်စြာ လုပ္နိုင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေတြလည္းျပန္ဖြင့္ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမစိတ္ထဲစာကလြဲၿပီး တျခားအရာေတြမထည့္ေတာ့သလို ေတြးလည္းမေတြးျဖစ္ေတာ့ပါ။ သို႔ေပမဲ့လည္း လူ႕ဘဝဟူသည္ တည္ၿငိမ္ေနသည္မဟုတ္ လွိုင္းထန္နိုင္သလို လွိုင္းၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးလည္းရိုက္ခတ္နိုင္ေပသည္။ သူမအသက္ ၁၃ ႏွစ္မွာေတာ့ သူမဘဝဟာ လွိုင္းဒဏ္ေပါင္းမ်ားစြာေၾကာင့္ တစစီကြဲခဲ့ရေတာ့သည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ သူမအိပ္မက္ဆိုးမမက္ခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ သူမရဲ႕အိပ္မက္ဆိုးစခဲ့တဲ့ေနရာကေန ထြက္သြားဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ေလသည္။ ေဝးနိုင္သမွ် ေဝးေဝးကို သူမေျပးခဲ့သည္။
Unicode

ပူပြင်းခြောက်သွေ့လှသည့် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်ရှည်တွင် အသက်ဆယ်နှစ်ကျော်ကလေးမတစ်ယောက်ရဲ့ ရယ်သံလွင်လွင်လေးကိုချစ်စဖွယ်ကြားနေရပေသည်။ သူမရဲ့အကိုဝမ်းကွဲကို လူကြီးလေးတစ်ယောက်လို ချီးကျူးနေတဲ့အသံလေးတွေကို သဘောကျစွာနားထောင်နေတဲ့ အကိုဝမ်းကွဲမှာလည်း ကျေနပ်ပီတိဖြစ်နေလေသည်။

"ကိုကြီးက ဟင်းချက်ကောင်းလိုက်တာ မီးမီးအရင်တုန်းကအဲ့လိုဟင်းမျိုးမေမေချက်ကျွေးလို့ စားဖူးတယ် ကိုကြီးချက်တာလောက်မကောင်းဘူး နောက်လည်း ကိုကြီးချက်ကျွေးလေနော် မီးမီးကြိုက်လို့ ဟီးဟီး"

"ကပ်စားလေး နောက်မီးမီးစားချင်ရင်ချက်ကျွေးမှာပေါ့ "

အဒေါ်ဖြစ်သူမှာ မောင်နှမနှစ်ယောက်ရဲ့ စကားအပေးအယူတည့်ပြီး မြိန်ရေယှက်ရေစားနေသည်ကိုကြည့်ရင်း ပြုံးပန်းဝေနေသည်။

"ကြီးကြီးမေချက်တဲ့ဟင်းကရော စားမကောင်းဘူးလား"

ကြီးမေရဲ့စကားကြောင့် ပလုပ်ပလောင်းစားနေရင်းမှ ပြာပြာသလဲလဲနှင့် ကြီးမေချက်ထားသည့်ဟင်းခွက်ထဲမှ ဟင်းတွေကိုထည့်ရင်း

"ကြီးကြီးမေရဲ့ ဟင်းတွေက စားလို့အကောင်းဆုံးဘဲ ဒါပေမဲ့ဒီနေ့အကိုကြီးက ဟင်းချက်ကျွေးတာဆိုတော့ အကိုကြီးရဲ့ ဟင်းတွေကို အရင်စားပေးနေတာ  ကြီးမေရဲ့ဟင်းကကောင်းပြီးသားဆိုတာ မီးမီးသိတယ်လေ ဒါကြောင့်နောက်ဆုံးမှစားမလို့ ဟီးဟီး"

ထမင်းလုပ်ဖြင့်ပြည့်ဖောင်းနေသော သူမရဲ့ပါးလေးကို အသားလေးဆွဲရင်း ကြီးကြီးမေက

"ငလည်မလေး များများစား အများကြီးချက်ထားတယ်"

"ဟုတ်"

မိဘတွေတကွဲတပြားဖြစ်နေသည့် သူမလေးအဖို့ နေစရာဟူသည် သူမအဒေါ်ဖြစ်သူအိမ်သာရှိလေသည်။ အိမ်ထောင်ကွဲဖြစ်နေသည့် မိသားစုလေးမှာ အကုန်တကွဲတပြားနှင့်ဖြစ်တာကြောင့် သူမလေးကိုစောင့်ရှောက်ပေးနေရပေသည်။ အမေဖြစ်သူမှာ အဖွားဆေးရုံတက်နေရတာကြောင့် လိုက်သွားရသည်မှာလနှင့်ချီနေပြီဖြစ်ကာ အဖေဖြစ်သူမှာ အိမ်ပေါ်ကဆင်းပြီး မိဘအိမ်ပြန်နေလေသည်။ တစ်ယောက်တည်းသော အကိုဖြစ်သူမှာလည်း မန္တလေးတွင် အလုပ်လုပ်နေလေသည်။ တစ်ယောက်တည်းကျန်နေခဲ့သော သူမလေးကို အဖိုးဖြစ်သူနှင့်အတူ သူမရဲ့ ကြီးကြီးမေတို့က ခေါ်ယူစောင့်ရှောက်ထားရလေသည်။

တစ်လအကြာမှာတော့ သူမအစ်မဝမ်းကွဲရဲ့ မင်္ဂလာဆောင်သို့သွားရင်း အဖွားဆေးရုံတက်နေသည့်နေရာဆီသို့ပါသွားခွင့်ရခဲ့လေသည်။ နယ်မြို့လေးကနေ ရန်ကုန်သို့သွားဖို့ အမျိုးတွေအကုန်ကားတစ်စီးငှားကာ အဖိုး၊ ဝမ်းကွဲအကိုတို့နှင့်အတူ သူမ မသိသော ဆွေးမျိုးတချို့တို့နှင့်အတူ ရန်ကုန်သို့သွားခဲ့လေသည်။ အဖွားဆေးရုံကို အရင်ဝင်ကြည့်ရင်း အမေဖြစ်သူနှင့်ဆုံခဲ့သော်လည်း သူမလေးမှာ သတိရလွမ်းဆွတ်နေသည့်ပုံစံလုံးဝမရှိပေ။ အပြုံးလည်းမရှိ တည်ကြည်နေတဲ့ မျက်နှာထားဖြင့် စကားတစ်ခွန်းတောင်မပြောတော့သော ညီမဖြစ်သူကိုကြည့်ရင်း အကိုဝမ်းကွဲမှာ အံ့သြနေရပေသည်။ ညီမလေးရဲ့လက်ကိုတွဲရင်း ဆေးရုံအခန်းသို့ဦးတည်လျှောက်လာခဲ့သည်။ ညီမလေးမှာ သူမအမေကိုမြင်လျှင် ပြေးဖက်ပြီး သတိရနေသည့်ပုံစံလေးနှင့်ရှိနေမည်လို့တွေးထင်ခဲ့ပေမယ့်လည်း တကယ့်လက်တွေ့မှာတော့ အမေဖြစ်သူကိုတောင် မျက်လုံးလှန်မကြည့်သော ညီမကိုကြည့်ရင်းအံ့သြဝမ်းနည်းနေရသည်။ လပေါင်းများစွာကွဲကွာနေသောအမေဖြစ်သူကို တအားလွမ်းနေမည်ထင်ထားခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့ဟန်ဆောင်ကောင်းတဲ့လူကြီးလေးတစ်ယောက်လိုပင်။ဘယ်လောက်တောင်စိတ်ဒဏ်ရာကြီးလို့အသက်ဆယ်နှစ်ကျော်ကလေးက ယခုလိုပြောင်းလဲသွားရတာလဲ သူမသိပါ။ ကလေးနှင့်မတန်လောက်အောင် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးများခဲ့သည့် ညီမဖြစ်သူကို ပွေ့ဖက်ရင်း ဝမ်းနည်းနေမိသည်။ အဖွားရဲ့သတင်းကိုမေးပြီးသည့်နောက် သူမရဲ့အမေ မိမိအဒေါ်ဖြစ်သူထံသို့ သူမကို အပ်ထားရင်း ဆေးရုံကနေထွက်ခဲ့တော့သည်။ စကားတစ်ခွန်းတောင်မပြောတော့သော သူမလေးသည် အပြန်ကို နှုတ်ဆက်စကားတစ်ခွန်းတောင်မပြောတော့ဘဲ ခေါင်းလေးသာတစ်ချက်ငြိမ့်ပြလာသည်။

တစ်ပတ်အကြာမှာတော့ အဖွားဆေးရုံဆင်းပြီဖြစ်တာကြောင့် ညီမလေးပါ ပြန်လာတော့မည်။ တစ်လအကြာ အဖွားမှာပြန်ကောင်းလာပေမဲ့ ဆေးရုံထပ်တက်ရပြန်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ ညီမလေးကို အဒေါ်ဖြစ်သူနှင့် သူမထည့်လိုက်နိုင်တော့ပါ။ သူကိုယ်တိုင်စောင့်ရှောက်မည်ဖြစ်တာကြောင့် လူကြီးတွေကိုစကားသေချာပြောပြီး ခေါ်ထားလိုက်သည်။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတစ်ယောက်ဘဲရှိသေးပေမဲ့ ဒီညီမလေးကိုတော့ သူစောင့်ရှောက်နိုင်ပါသည်။ သိပ်ကိုသိတတ်ပြီးလိမ္မာရေးခြားရှိသည့် ညီမလေးကို စောင့်ရှောက်ပေးရမှာ သူ့အတွက် အခက်အခဲမရှိပေ။

နှစ်လအကြာမှာတော့ အဖွားအခြေနေမှာ ဆရာဝန်တွေလက်လျော့လိုက်ရပြီဖြစ်တာကြောင့် အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ အိမ်ရောက်ပြီးသိပ်မကြာလိုက် အဖွားဆုံးလေသည်။ ကျွန်တော်မှာလည်းအဖွားဆေးရုံတက်ပြီးနှစ်ရက်အကြာလောက်တည်းက သင်တန်းရှိနေတာဖြစ်တာကြောင့် တစ်ပတ်တစ်ခါ အိမ်ပြန်မလာနိုင်တော့ပေ။အဖွားဆုံးမှသာပြန်လာနိုင်ခဲ့သည်။ထိုအချိန်မှဘဲ ညီမလေးနဲ့ ပြန်တွေ့ခဲ့ရသည်။ သူမလေးအတော်ပိန်သွားခဲ့သည်။ ကျွန်တော်ပြန်လာတော့အပြေးလေးလာကြိုသည့် သူမလေးက တကယ့်ကိုချစ်စရာအတိပင်။ ညီမတွေအများကြီးရှိပေမဲ့လည်း ဒီညီမလေးကို သူပိုချစ်သည်။ စကားတွေအများကြီးပြောနေသည့် ညီမလေးမှာ မျက်ဝန်းများက သိပ်ကိုအထီးကျန်ဆန်လွန်းနေသည်။ သူမချစ်တဲ့အဖွားဆုံးသွားတာတောင် မငိုသည့် သူမလေးက ဘယ်လောက်တောင် ကြံ့ခိုင်လိုက်သလဲ။ ငိုနေသည့် ကျွန်တော်တောင် ချက်ချင်းမျက်ရည်ပြန်သုတ်လိုက်ရသည်။

အကိုကြီးရောက်လာကတည်းက သူမအထီးကျန်သလိုမခံစားရတော့တာပင်။ ရဲဘော်ရဲဘက်တစ်ယောက်ရသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ စကားတွေလည်းအများကြီးပြောခဲ့မိတယ်ထင်တယ်။ အဖွားဆုံးတော့ တကယ်ကိုမငိုခဲ့ပါဘူး။ ငိုချင်စိတ်ရှိပေမဲ့လည်း မငိုဖို့ တောင့်ခံနိုင်ခဲ့သည်။ ပျော့ညံ့လို့မဖြစ်တာကြောင့် အကောင်းဆုံးတောင့်ခံခဲ့သည်ပင်။

နာရေးသတင်းလာမေးသူများက မနက် နေထွက်ပြီးချိန်ကစပြီး နေမြင့်လာသည်နှင့် ပို၍များများလာသည်။ နာရေးအိမ်မှ ကာယကံရှင်များကလည်းဝမ်းနည်းပူဆွေးနွမ်းနယ်နေကြလေသည်။ အသက် ၇၀ ကျော်အဖွားအိုတစ်ယောက်ရဲ့ဆုံးပါးသွားမှုအကြောင်းကို သိသိချင်းသတင်းလာမေးကြသူများမှာ ရွာလုံးကျွတ်နီးပါးတမျှပင်။ သာရေးနာရေးအကြောင်းများမှာ လူစုံလှသောကြောင့် အမျိုးမျိုးသောအကြောင်းများကို ကြားနေရလေသည်။ ထိုအကြောင်းများကို နားစွင့်လိုက်ရင်း ကြားလိုက်ရတဲ့အကြောင်းတစ်ခုက သူမကိုအပြုံးခပ်ယဲ့ယဲ့လေးပေါ်လာစေသည်။ အမြဲကြားနေကြအကြောင်းကိုမှ မတူကွဲပြားတဲ့ပုံစံလေးနဲ့ နားထောင်နေရပြန်သည်။ အကြောင်းရာဆုံးသည်အထိ နားစွင့်နားထောင်ရင်း သေချာတွေးတောနေမိသည်။ အဖွားဆုံးလို့ ပူဆွေးနေရတဲ့ခံစားချက်ကို ခေတ္တမေ့ပျောက်စေသည်အထိ ထိုအကြောင်းရာက စိတ်အစဥ်ကိုလွှမ်းမိုးသွားလေသည်။ အကြောင်းရာကိုအဆုံးထိနားထောင်ပြီးသည်နှင့် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ အိမ်ရှေ့အမိုးအောက်မှ အိမ်တွင်းအခန်းထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲရောက်သည်အထိ ဧည့်သည်တွေပြောနေသည့် အကြောင်းရာဆီသို့သာ စိတ်ရောက်နေမိသည်။

"အဲ့ကောင်မလေးက စာသိပ်တော်တာ သူ့မိဘတွေသိပ်ဂုဏ်ယူရမှာဘဲ သူ့အဖွားမဆုံးခင်ကလည်း သူက သူ့အဖွားနဲ့အတူလမ်းလျှောက်နေတာကို ခဏခဏတွေ့ဖူးတယ် "

"ဟုတ်တယ် ငါလည်းသူတို့အိမ်ရှေ့ကဖြတ်သွားတော့ တွေ့ဖူးတယ် အိမ်ရှေ့ မြေကွက်လပ်လေးမှာ သူ့အဖွားကိုတွဲပြီးလျှောက်တာလေ"

"အေးဟယ် အခုသူ့အဖွားသေတာကို တစ်ချက်လေးမှ ဝမ်းနည်းနေတဲ့ပုံမပေါ်ဘူးဟယ် ငိုထားတဲ့ပုံလေးမရှိ အိပ်ရေးပျက် အစားပျက်တောင်မရှိနဲ့ အံ့သြပါ့  သူ့အဖွားကို အမွေတွေလိုချင်လို့များ ဟန်ဆောင်ကောင်းခဲ့တာလားမသိပါဘူးဟယ်"

"ဟဲ့ သူတို့က ဘယ်မှာချမ်းသာနေလို့လဲ သူက အဲ့လိုလိုချင်ရအောင်"

"ညည်းမသိလို့ပါအေ အဖွားကြီးမှာ စုဆောင်းထားတဲ့ ရတနာပစ္စည်းတွေရှိတယ်ဟဲ့ ပိုက်ဆံသာမချမ်းသာတာအေ"

"ညည်းကလည်း အဲ့ကလေးမလေးကို အဲ့လိုပြောရအောင် သူကတည်ငြိမ်အေးဆေးတဲ့ကလေးပါဟဲ့ စာရိတ္တလည်းကောင်းပါတယ် "

"နင်မသိဘဲမပြောပါနဲ့ သူ့အဖေက အရက်သမားဖြစ်တဲ့အပြင်ဘသူ့အမေကလည်း စီးပွားရေး သိပ်ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး နောက်ပြီးသူ့အကိုက တအားဆိုးတာ တစ်ရွာလုံးနီးပါးသိတယ်"

"အဲ့ကောင်မလေးအကြောင်း ငါ့သမီးပြောလို့ ငါသိတယ်ဟဲ့ သူကမာနကြီးကြီးဆိုဘဲ ကြည့်ပါလား အခုတောင် ငါတို့ကိုလာမနှုတ်ဆက်ဘဲ လမ်းကိုငေးပြီးထိုင်ကြည့်နေတာ လာနှုတ်ဆက်ရကောင်းမှန်းမသိဘူး အဲ့ကောင်မလေး လူကြီးအတွေးတွေတွေးပြီး ယောကျာ်း လိုချင်နေပြီလားဘယ်သိမလဲ အဲ့လောက်ငေးငိုင်နေတာကိုဘဲကြည့်လေ သူ့မိဘတွေအစားရင်လေးတယ်"

သြော် အကြောင်းရာတွေစုံလွန်းလို့ ဘယ်လိုမှပြန်မတွေးနိုင်တော့ဘူး။ ဘယ်နေရာမှာ မှားခဲ့လို့ သူတို့ပြောစရာတစ်ခုဖြစ်ခဲ့လဲတောင်မသိတော့ဘူး။ထားပါလေ။ ဖြစ်နေကျအရာတစ်ခုဘဲကို။

နာရေးရက်လည်ပြီးသည်အထိ ဧည့်သည်တွေဝင်ထွက်နေခဲ့လည်း အပြင်ထွက်စကားပြောခြင်းသိပ်မရှိ။ ကျူရှင်တောင် မပျက်ဘဲသွားတက်ခဲ့သေးသည်။ စာလည်းပျက်ကွက်မှုမရှိ လုပ်ခဲ့သည်။ လုပ်စရာရှိတာအကုန် လုပ်ပြီး တစ်ယောက်တည်းသာ ငေးငိုင်လိုက် ခိုင်းရင်လုပ်ပေးလိုက်နဲ့ဘဲကုန်ဆုံးခဲ့သည်။

အရာအားလုံးကိုမေ့မေ့ပျောက်ပျောက်နဲ့ဘဲ သူမလုပ်စရာရှိတာအကုန် တာဝန်ကျေစွာ လုပ်နိုင်ခဲ့သည်။ ကျောင်းတွေလည်းပြန်ဖွင့်နေပြီဖြစ်တာကြောင့် သူမစိတ်ထဲစာကလွဲပြီး တခြားအရာတွေမထည့်တော့သလို တွေးလည်းမတွေးဖြစ်တော့ပါ။ သို့ပေမဲ့လည်း လူ့ဘဝဟူသည် တည်ငြိမ်နေသည်မဟုတ် လှိုင်းထန်နိုင်သလို လှိုင်းငြိမ့်ငြိမ့်လေးလည်းရိုက်ခတ်နိုင်ပေသည်။ သူမအသက် ၁၃ နှစ်မှာတော့ သူမဘဝဟာ လှိုင်းဒဏ်ပေါင်းများစွာကြောင့် တစစီကွဲခဲ့ရတော့သည်။ အနည်းဆုံးတော့ သူမအိပ်မက်ဆိုးမမက်ချင်တော့တာကြောင့် သူမရဲ့အိပ်မက်ဆိုးစခဲ့တဲ့နေရာကနေ ထွက်သွားဖို့ကြိုးစားခဲ့လေသည်။ ဝေးနိုင်သမျှ ဝေးဝေးကို သူမပြေးခဲ့သည်။