Unicode
ငါးနှစ်ကြာပြီးနောက်.
   တက္ကသိုလ်ပရဝုဏ်အတွင်း မိန်းအဆောက်အဦးမှ ကျောပိုးအိတ်အညိုရောင်လေးကိုလွယ်ကာ လက်တစ်ဖက်၌ laptop အိတ်ကို ဆွဲကာ ပြေးထွက်လာသောမိန်းကလေးတစ်ယောက်။ တစ်လက်မမြင့်သောဒေါက်ဖိနပ်ကြောင့် သူမပြေးလိုက်တိုင်း ဖိနပ်နှင့်ကြမ်းခင်းတို့ထိသည့်အသံတို့ညံနေလေသည်။မိန်းဆောင်၏လှေကားရင်း၌ ထိုင်ပြီးစကားဖောင်ဖွဲ့နေကြသော ကျောင်းသူတစ်ချို့မှာ သူမကိုလှည့်ကြည့်လာလေသည်။ ကာယကံရှင်သူမမှာတော့ မည်သူ့ကိုမျှ ဂရုမထားနိုင်။ မကြာခဏ ချော်လဲနေကျ မိန်းလှေကားမှာတော့ သူမအရှိန်လျော့လိုက်ရပေသည်။ လှေကားဆင်းပြီးသည်နှင့် အရှိန်တင်ရင်း ပြေးရလေတော့သည်။ ဘေးဘီကိုလည်းမကြည့်နိုင်တော့သလို အရှေ့သို့သာရှေးရှုပြေးနေရတော့သည်။ သူမရဲ့ဝဲဘက်ကနေ လူတစ်ယောက်မှာ အနောက်ဘက်ကိုစကားလှည့်ပြောရင်းပြေးလာသော လူတစ်ယောက်နှင့် လမ်းဆုံတွင် ဝင်တိုက်မိတော့သည်။ ဝင်တိုက်မိသောလူက သူမကိုဖေးမပေးနေပေမဲ့ သူမဘာကိုမျှဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပေ။

"မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား ငါမမြင်..."

စကားတစ်ခွန်းမျှပင်ပြန်မပြောနိုင်လောက်အောင် သူမအလျင်လိုနေတာကြောင့် ဘေးတွင်ကျနေသောlaptop အိတ်ကိုဆွဲကာ ပြေးရပြန်တော့သည်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ သူမအတန်းထဲကို အချိန်မီရောက်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ နေရာတွင် ဝင်ထိုင်ရင်းအမောဖြေနေမိသည်။ သူမအမောဖြေနေစဥ် သူငယ်ချင်း နေမင်းဆက်၏ စကားကြောင့် အမောပိုရတော့သည်။

"ဆရာမနင့်roll နံပါတ်ကို ခေါ်တာကျော်သွားပြီ နင် absence ဘဲ"

" တကယ်လား"

"ငယ် နင်ဘာလို့သူ့စကားကိုသွားယုံနေရတာလဲ အခုလည်းသူ့စနက်ကြောင့် နင်မိန်းဆောင်ကနေပြေးလာရပြီမလား "

  သက်ထားမေပြောတော့မှ အကျီစားသန်လွန်းသည့် နေမင်းဆက်အကြောင်းကို အခုမှ သတိပြုမိတော့သည်။

"ငယ်ကလည်း စိတ်ဆိုးမဆိုးပါနဲ့ Poweroint အဆင်ပြေလား နင်ပင်ပန်းသွားပြီ presentation အတွက်စိတ်မပူနဲ့ အကိုကြီးနေမင်းဆက်က အတန်းသားတွေကို ဝိုးခနဲနေအောင်ဖြစ်သွားတဲ့အထိရှင်းပြလိုက်မယ်"

သက်ထားမေကတော့ မလွယ်ဘူးဟူသည့် အကြည့်ဖြင့် မျက်စောင်းထိုးလေတော့သည်။ ပြောနေသူ နေမင်းဆက်မှာတော့ သက်ထားမေရဲ့ မျက်စောင်းကိုမြင်တာတောင်မမှုဘဲ ဆက်လက်လေပေါနေတော့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရင်း အရယ်မပျက်နိုင်တော့ပေ။

အတန်းချိန်ပြီးသည်နှင့် ကန်တင်းသို့ ဆင်းလာခဲ့တော့သည်။ ခုံနေရာရွေးရင်း လူတစ်ယောက်ရဲ့ အော်ခေါ်သံကြောင့် လန့်သွားမိသည်။ အသံလာရာနောက်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်တော့ သူတို့ဘေးက ဝိုင်းကို လာထိုင်ဖို့ညွှန်ပြနေလေသည်။ မသွားဖို့ သက်ထားမေကိုပြောမည်ဟု ရှေ့ကိုပြန်လှည့်လိုက်သော်လည်း ချစ်ရသော သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်မှာ မိမိကိုထားခဲ့ပြီး သူ့ထက်ငါအရင် ပြေးတော့သည်။ ထိုသူက ဘယ်သူမှန်းမသိပေမဲ့ သက်ထားမေတို့တော့သိမည်ထင်သောကြောင့် သူတို့နဲ့အတူ ထိုလူစိမ်းခေါ်သည့် ဝိုင်းတွင်နေရာယူလိုက်တော့သည်။

"မေ ငါတို့ကိုလှမ်းခေါ်တဲ့အကိုကြီးဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့သူက နာမည်ကြီးနေတဲ့ အကိုကြီးမလား"

"နေနေ နင်ကလည်း ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်စမ်းပါဟဲ့ လက်မှတ်တောင်းကြမလား"

"ဟဲ့မေ သူက အနုပညာရှင်မှမဟုတ်တာ ဘယ်လိုလုပ်လက်မှတ်ထိုးပေးမှာလဲ ငတုံးမေ"

"နေနေကလည်း "

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရဲ့ တိုးတိုးနဲ့တွတ်ထိုးနေသည်မှာ စားပွဲထိုးပင်ပြန်တော့ပေမည်။ ထို့ကြောင့် သူငယ်ချင်းကောင်းပီသစွာနဲ့ဘဲစားနေကြသာ မှာလိုက်ရတော့သည်။သို့သော်လည်း အစားအစာ ရောက်သည်ကိုတောင်မသိသည်အထိ ငေးကောင်း တွတ်ထိုးလို့ကောင်းနေသည့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်အား

"နေနေ နဲ့ မေ စားကြဦးမှာလား"

အစားအသံကြားမှသာ နှစ်ယောက်လုံး တစ်ဘက်ဝိုင်းကိုကြည့်နေသောအကြည့်တို့ကိုရုတ်လိုက်တော့သည်။ အစားအစာ အဆင်သင့်ရောက်နေတာတောင် မကျေနပ်နိုင်ကျသည့် သူတို့နှစ်ယောက်မှာတော့ သူတို့တွတ်ထိုးနေတာကိုနှောင့်ယှက်ခံရသောကြောင့် သူတို့ရှေ့ရောက်နေသည့် ထမင်းကြော်ကို ရန်သူအလားကြည့်ကာ စားနေတော့သည်။ နှစ်ယောက်မှာ ပုံမှန်အချိန်သာမတည့် အဆင်လေးတွေငေးမည်ဆိုရင် တည့်တတ်ကြသည်သာ။

"Hi"

နေမင်းဆက်မှာ မိမိကောင်ချောလေးတွေကိုငေးရင်း အတင်းပြောနေရာမှ ငယ်ကြောင့် ထမင်းလှည့်စားနေရပေသည်။ သိပ်ကျေနပ်သည်မဟုတ်။ ထိုစဥ် ငယ်ဘေးဘက်မှ ခုံဆွဲသံနှင့်အတူ နှုတ်ဆက်သံကြောင့် နေမင်းဆက် ဒေါသထွက်ပြီးရန်တွေ့ဖို့ပြင်ရင်း လှမ်းအကြည့်

"မင်း.."

". ..."

"အာ ကိုမောင်ဖုန်းခန့်ထည်သော် "

နေမင်းဆက်မှာ အံ့သြသည်လည်းအံ့သြရင်း ဘေးက သက်ထားမေကို တံတောင်ဖြင့်ထိုးဖို့လည်းမမေ့ပေ။

"အကိုဖုန်းခန့်ထည်သော် ဘာများဖြစ်လို့လဲဟင်"

နေနေမှာ ဆက်တိုက် မေးနေသော်လည်း ဖုန်းခန့်ထည်သော်မှာ သူ့ဘက်သို့တစ်ချက်ပင် အကြည့်မရောက်ပေ။ ထမင်းကြော်စားနေသော သူမကိုသာ နက်ရှိုင်းနက်မှောင်သော အကြည့်တို့ဖြင့် စိုက်ကြည့်နေတာကြောင့်

"အကို ညီမကိုပြောစရာများရှိလို့လား"

"မင်းနာမည် ငါ့ကိုပြောပြ"

"ဟုတ် ညီမက ဆူးလင်းလက် ပါ ပထမနှစ် စာရင်းအင်းမေဂျာကပါ"

စကားဆုံးသည်နှင့် ရုတ်တရက်ပြုံးလာသော ထိုလူ၏အပြုံးမှာ သိပ်ကိုလှပလင်းလက်လွန်းသည်။ သို့ပေမဲ့ ထိုအထဲတွင် သိပ်ကိုလျှို့ဝှက်နက်နဲလွန်းသော အရာတစ်ခုလည်းပါနေပေသည်။


သေချာအကဲခတ်နေသော ရှေ့မှကောင်မလေးကိုကြည့်ပြီး ဖုန်းခန့်စနောက်ချင်လာပေသည်။

"အကိုက ဖုန်းခန့်ထည်သော်ပါ တတိယနှစ် စာရင်းအင်းမေဂျာကဘဲ"

စာရင်းအင်းဆိုသည့် စကားကြားသည်နှင့် မျက်လုံးများဝိုင်းစက်သွားသည့် ထိုကလေးမလေးက ယခင်က သံသယမျက်ဝန်းများပင် ပျောက်ကွယ်သွားလုသည့်တိုင်ပင်

"အကိုက စာရင်းအင်းလား ကောင်းလိုက်တာ"

သူတကယ်နားမလည်နိုင်တော့ပါ။ ဒီကောင်မလေးဘာကြောင့် မေဂျာအကြောင်းသိတာနဲ့ ဒီလောက်ထိ ပြောင်းသွားတာပါလိမ့်။

"ညီမတို့သူငယ်ချင်းတချို့က မေဂျာပြောင်းလျှောက်လို့ရတယ်ဆိုလို့ လျှောက်ချင်နေကြတာ စာရင်းအင်းကတအားခက်တယ်ဆိုလို့ ဒါပေမဲ့ ညီမက စာရင်းအင်းအကြောင်းတောင်သေချာမသိဘဲ မပြောင်းချင်လို့ အကို့ကို အဲ့မေဂျာအကြောင်းမေးလို့ရမလားဟင် "

ဒီကောင်မလေး သူမဟုတ်သလိုပင် စကားတွေအများကြီးကို မနားဘဲ စိတ်လှုပ်ရှားနေသည့် ပုံစံဖြင့်ဆက်တိုက်ပြောသွားခဲ့သော်လည်း တက်ကြွပျော်ရွှင်နေပုံရသည့် ကလေးဆန်ဆန်မျက်လုံးလက်လက်လေးကိုသာ ကျွန်တော်အာရုံရောက်နေမိသည်။

"ရတာပေါ့"

"တကယ်လား ညီမ အချိုရည်ဝယ်တိုက်မယ်လေ အကိုကြိုက်တာမှာနော်"

နေမင်းဆက်မှာ ငယ့်ရဲ့ပုံစံပြောင်းသွားသည်ကို အစအဆုံးဘေးမှကြည့်နေခဲ့သည်။ မနေနိုင်တော့တာကြောင့်

"မေ ငယ့်ကိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ အကိုဖုန်းခန့်မို့ ဒီတိုင်းလွှတ်ထားလို့ရပေမဲ့ တခြားမကောင်းတဲ့ကောင်တွေကသာ ငါတို့ငယ်လေးကို အဲ့လိုလာရောရင် ပြဿနာဘဲ "

နေနေပြောသည်မှာမမှား။ ငယ်က သိပ်ကိုရိုးလွန်းတယ်။ ရည်းစားတစ်ယောက်တောင်မထားဖူးတဲ့ငယ်က သူ့ကိုကြိုက်တဲ့လူမရှိလို့ဟုသာ သိနေသူ။ အမှန်က သူ့ကိုလာကြိုက်တဲ့ကောင်တွေက ငယ့်ကို မာနကြီးလွန်းလို့ဟု ငယ့်အကြောင်းမကောင်းတာအကုန် မဟုတ်မမှန်ချဲ့ထွင်ပြီး ရပ်သွားကြသည်သာ။ တချို့မှာ ငယ့်ကိုအပုတ်ချဖို့သက်သက်ဖြင့် ချည်းကပ်လာကြသည်သာ။ ထို့ကြောင့်ငယ့်ကိုစိတ်ပူနေသည့် နေနေကို မေနားလည်နိုင်သည်။

"နေနေ ငါတို့ အကိုဖုန်းခန့်အကြောင်းသေချာထပ်စုံစမ်းထားတာကောင်းမယ်"

"အေး ငါလည်းအဲ့လိုတွေးတယ် ငယ်က ဒီအတိုင်းဘဲ သူမသိချင်တာရှိလို့စကားပြောလိုက်ပေမယ့် ဟိုက ရေလာမြောင်းပေးတယ်လို့ထင်သွားရင် ငယ့်အတွက်မကောင်းဘူး "

ဖုန်းခန့်မှာ မေးခွန်းတွေတစ်ခုပြီးတစ်ခုဆက်တိုက်မေးနေသော ကောင်မလေးကြောင့်

"နောက်အပတ်ကျရင် major welcome ရှိတယ် အဲ့မှာ မေဂျာအကြောင်းဆရာမတွေပြောလိမ့်မယ် အဲ့ဒါကိုနားထောင်ပြီးညီမ မရှင်းရင် အကို့ကိုထပ်မေးပေါ့ "

"ဟုတ်"

အခုလိုပြောပြပေးမယ့်သူတွေ့တော့ စိတ်ထဲအတော်ပျော်နေမိတာအမှန်ပင်။ မိမိရွေးချယ်မှုမမှားတာ တစ်ဝက်သေချာနေပေပြီ။ ကျန်တစ်ဝက်ကိုတော့ မေဂျာဝဲလ်ကမ်းအပြီးမှ ဆုံးဖြတ်လည်း နောက်မကျသေးပေ။

"အကိုဘာမှ မမှာတော့ဘူးလား"

မေးချင်ရာမေးပြီးနောက်မှာတော့ အလှဆုံးပြုံးပျော်နေတဲ့ ထိုကောင်မလေးက ချောမောလှပနေသာ့် မိန်းမပျိုတစ်ယောက်မဟုတ်ပေမယ့်လည်း သူမပုံစံလေးနှင့် သူမ ချစ်စရာကောင်းပေသည်။

"မမှာတော့ပါဘူး "

အခုမှ သတိရမိတာကြောင့် ချက်ချင်းမေးမည်ပြင်လိုက်သော်လည်း နေနေက အရင်မေးလိုက်သည်ကြောင့်

"အကိုဖုန်းခန့် လာရင်းကိစ္စကဘာများလဲဗျ အခုငယ်ကဘဲ မေးခွန်းတွေမေးနေတော့ အကို့ကိုအားနားလို့ပါဗျ"

ဖုန်းခန့် ထိုကောင်လေးကိုကြည့်ရင်း အပြုံးဖြင့်သာဆိုလိုက်သည်။ စကားကိုကြည့်ကောင်းအောင်ပြောလိုက်ပေမယ့် တကယ်ကအဲ့လိုမဟုတ်တာကို အတပ်သိပါသည်။

"အကိုက ဆူးလင်းလက်ကို အဆင်ပြေရဲ့လားလို့မေးချင်လို့ပါ"

ဘာကြောင့် အခုလိုမေးချင်တာလဲမသိပေမဲ့ အကိုဖုန်းခန့်ရဲ့စကားကိုတကယ်နားမလည်ပေ။

"ဟို ဘာကိုလဲဟင်"

"အာ မမှတ်မိဘူးထင်တယ် မနက်က မိန်းဆောင်လမ်းမှာ ဝင်တိုက်မိတယ်လေ အကိုကဘာမှမဖြစ်ပေမဲ့ မင်းများ တစ်ခုခုဖြစ်သွားသေးလားလို့ ကိုယ်မေးတာပြန်မဖြေသွားဘဲအလျင်လိုနေလို့လေ"

မနက်ကဝင်တိုက်တာ ဒီအကိုဖြစ်နေသည်ပင်။ ဟိုကစကားပြောတာကိုတောင် ပြန်မဖြေခဲ့မိတာနဲ့ပင် ရိုင်းရာကျသွားပြီ၊ အခုတော့စီနီယာဖြစ်နေပြီဆိုတော့။ တကယ်ကို အပြစ်သားကြီးဖြစ်နေပြီ။တကယ်လို့မကျေနပ်လို့လာတာဆိုရင် ဒုက္ခဘဲ။ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ။

"အယ် ဟို ညီမကအဆင်ပြေပါတယ် စကားပြန်မပြောခဲ့တာက ပြေးလာရတော့မောနေတာကော နောက်ကျနေလို့ အလျင်လိုနေတာကောကြောင့်ပါနော် ညီမ ရိုင်းသွားရင်ခွင့်လွှတ်ပါနော်"

ချက်ချင်းကို ငြိုးငယ်ကြောက်ရွံ့သွားသည့် သူမပုံစံလေးက ခုဏက ယုံကြည်မှုအပြည့်နဲ့ ပျော်နေပြုံးနေသည်နှင့် လုံးဝတခြားစီပင်။ အပြစ်သားတစ်ယောက်လို လုံးဝကြောက်ရွံ့နေပြီး အပြစ်ပေးမည်ကို တအားကြောက်နေသည့်ပုံပင်။ ထိုကောင်မလေးရဲ့ ယခုလိုပုံစံကိုသူလုံးဝမကြိုက်ပါ။ သူမလေးကို ယခုလိုမဖြစ်စေချင်ပေ။

"ရပါတယ်ဗျာ အဲ့လောက်ထိမလိုပါဘူး အကို့အမှားလည်းပါတာကို ညီမဘက်ကဘဲမှားတာမဟုတ်တာကြောင့် အဲ့လောက်ထိမလိုဘူးနော် ဟုတ်ပြီလား"

"ဟုတ်"

နေနေမှာတော့ သက်ထားမေရဲ့ အထုထောင်းကိုခံလိုက်ရပေပြီ။ သူ့ရဲ့စနက်ကြောင့် ငယ်အခုလိုဖြစ်ခဲ့ရတာကို နည်းနည်းလေးမှ မရိုက်လိုက်ရရင် မေငယ့်ရဲ့သူငယ်ချင်းမဖြစ်ထိုက်ဘူး။ ကြာရင် ငယ်ပိုပြီးမနေတတ်ဖြစ်တော့မှာသိတာကြောင့်

"ကျွန်တော်တို့သွားတော့မယ်နော် အကိုဖုန်းခန့်"

"အင်း ဘိုင့်ဘိုင်"

ပိုက်ဆံအမြန်ရှင်းပြီး ထိုကောင်မလေးကိုဆွဲခေါ်သွားသည့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်မှာ ယခုထိတိုင် ဆွဲလိုက် ရန်ဖြစ်လိုက်နဲ့ပင်။တကယ်ကိုလိုက်ဖက်သည့် သူငယ်ချင်းသုံးယောက်ပင်။

"ဟေ့ကောင် ငဖုန်း မင်းဂျူနီယာလေးကိုသွားကြောင်နေတာလား"

Zawgyi

ငါးႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္.
   တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္အတြင္း မိန္းအေဆာက္အဦးမွ ေက်ာပိုးအိတ္အညိုေရာင္ေလးကိုလြယ္ကာ လက္တစ္ဖက္၌ laptop အိတ္ကို ဆြဲကာ ေျပးထြက္လာေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ တစ္လက္မျမင့္ေသာေဒါက္ဖိနပ္ေၾကာင့္ သူမေျပးလိုက္တိုင္း ဖိနပ္ႏွင့္ၾကမ္းခင္းတို႔ထိသည့္အသံတို႔ညံေနေလသည္။မိန္းေဆာင္၏ေလွကားရင္း၌ ထိုင္ၿပီးစကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ခ်ိဳ႕မွာ သူမကိုလွည့္ၾကည့္လာေလသည္။ ကာယကံရွင္သူမမွာေတာ့ မည္သူ႕ကိုမွ် ဂ႐ုမထားနိုင္။ မၾကာခဏ ေခ်ာ္လဲေနက် မိန္းေလွကားမွာေတာ့ သူမအရွိန္ေလ်ာ့လိုက္ရေပသည္။ ေလွကားဆင္းၿပီးသည္ႏွင့္ အရွိန္တင္ရင္း ေျပးရေလေတာ့သည္။ ေဘးဘီကိုလည္းမၾကည့္နိုင္ေတာ့သလို အေရွ႕သို႔သာေရွးရႈေျပးေနရေတာ့သည္။ သူမရဲ႕ဝဲဘက္ကေန လူတစ္ေယာက္မွာ အေနာက္ဘက္ကိုစကားလွည့္ေျပာရင္းေျပးလာေသာ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ လမ္းဆုံတြင္ ဝင္တိုက္မိေတာ့သည္။ ဝင္တိုက္မိေသာလူက သူမကိုေဖးမေပးေနေပမဲ့ သူမဘာကိုမွ်ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ေတာ့ေပ။

"မင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား ငါမျမင္..."

စကားတစ္ခြန္းမွ်ပင္ျပန္မေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ သူမအလ်င္လိုေနတာေၾကာင့္ ေဘးတြင္က်ေနေသာlaptop အိတ္ကိုဆြဲကာ ေျပးရျပန္ေတာ့သည္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူမအတန္းထဲကို အခ်ိန္မီေရာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္းအေမာေျဖေနမိသည္။ သူမအေမာေျဖေနစဥ္ သူငယ္ခ်င္း ေနမင္းဆက္၏ စကားေၾကာင့္ အေမာပိုရေတာ့သည္။

"ဆရာမနင့္roll နံပါတ္ကို ေခၚတာေက်ာ္သြားၿပီ နင္ absence ဘဲ"

" တကယ္လား"

"ငယ္ နင္ဘာလို႔သူ႕စကားကိုသြားယုံေနရတာလဲ အခုလည္းသူ႕စနက္ေၾကာင့္ နင္မိန္းေဆာင္ကေနေျပးလာရၿပီမလား "

  သက္ထားေမေျပာေတာ့မွ အက်ီစားသန္လြန္းသည့္ ေနမင္းဆက္အေၾကာင္းကို အခုမွ သတိျပဳမိေတာ့သည္။

"ငယ္ကလည္း စိတ္ဆိုးမဆိုးပါနဲ႕ Poweroint အဆင္ေျပလား နင္ပင္ပန္းသြားၿပီ presentation အတြက္စိတ္မပူနဲ႕ အကိုႀကီးေနမင္းဆက္က အတန္းသားေတြကို ဝိုးခနဲေနေအာင္ျဖစ္သြားတဲ့အထိရွင္းျပလိုက္မယ္"

သက္ထားေမကေတာ့ မလြယ္ဘူးဟူသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးေလေတာ့သည္။ ေျပာေနသူ ေနမင္းဆက္မွာေတာ့ သက္ထားေမရဲ႕ မ်က္ေစာင္းကိုျမင္တာေတာင္မမႈဘဲ ဆက္လက္ေလေပါေနေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္း အရယ္မပ်က္နိုင္ေတာ့ေပ။

အတန္းခ်ိန္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကန္တင္းသို႔ ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။ ခုံေနရာေ႐ြးရင္း လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ လန့္သြားမိသည္။ အသံလာရာေနာက္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ေဘးက ဝိုင္းကို လာထိုင္ဖို႔ၫႊန္ျပေနေလသည္။ မသြားဖို႔ သက္ထားေမကိုေျပာမည္ဟု ေရွ႕ကိုျပန္လွည့္လိုက္ေသာ္လည္း ခ်စ္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မွာ မိမိကိုထားခဲ့ၿပီး သူ႕ထက္ငါအရင္ ေျပးေတာ့သည္။ ထိုသူက ဘယ္သူမွန္းမသိေပမဲ့ သက္ထားေမတို႔ေတာ့သိမည္ထင္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔နဲ႕အတူ ထိုလူစိမ္းေခၚသည့္ ဝိုင္းတြင္ေနရာယူလိုက္ေတာ့သည္။

"ေမ ငါတို႔ကိုလွမ္းေခၚတဲ့အကိုႀကီးေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့သူက နာမည္ႀကီးေနတဲ့ အကိုႀကီးမလား"

"ေနေန နင္ကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္စမ္းပါဟဲ့ လက္မွတ္ေတာင္းၾကမလား"

"ဟဲ့ေမ သူက အႏုပညာရွင္မွမဟုတ္တာ ဘယ္လိုလုပ္လက္မွတ္ထိုးေပးမွာလဲ ငတုံးေမ"

"ေနေနကလည္း "

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တိုးတိုးနဲ႕တြတ္ထိုးေနသည္မွာ စားပြဲထိုးပင္ျပန္ေတာ့ေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသစြာနဲ႕ဘဲစားေနၾကသာ မွာလိုက္ရေတာ့သည္။သို႔ေသာ္လည္း အစားအစာ ေရာက္သည္ကိုေတာင္မသိသည္အထိ ေငးေကာင္း တြတ္ထိုးလို႔ေကာင္းေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အား

"ေနေန နဲ႕ ေမ စားၾကဦးမွာလား"

အစားအသံၾကားမွသာ ႏွစ္ေယာက္လုံး တစ္ဘက္ဝိုင္းကိုၾကည့္ေနေသာအၾကည့္တို႔ကို႐ုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ အစားအစာ အဆင္သင့္ေရာက္ေနတာေတာင္ မေက်နပ္နိုင္က်သည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့ သူတို႔တြတ္ထိုးေနတာကိုႏွောင့္ယွက္ခံရေသာေၾကာင့္ သူတို႔ေရွ႕ေရာက္ေနသည့္ ထမင္းေၾကာ္ကို ရန္သူအလားၾကည့္ကာ စားေနေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္မွာ ပုံမွန္အခ်ိန္သာမတည့္ အဆင္ေလးေတြေငးမည္ဆိုရင္ တည့္တတ္ၾကသည္သာ။

"Hi"

ေနမင္းဆက္မွာ မိမိေကာင္ေခ်ာေလးေတြကိုေငးရင္း အတင္းေျပာေနရာမွ ငယ္ေၾကာင့္ ထမင္းလွည့္စားေနရေပသည္။ သိပ္ေက်နပ္သည္မဟုတ္။ ထိုစဥ္ ငယ္ေဘးဘက္မွ ခုံဆြဲသံႏွင့္အတူ ႏႈတ္ဆက္သံေၾကာင့္ ေနမင္းဆက္ ေဒါသထြက္ၿပီးရန္ေတြ႕ဖို႔ျပင္ရင္း လွမ္းအၾကည့္

"မင္း.."

". ..."

"အာ ကိုေမာင္ဖုန္းခန့္ထည္ေသာ္ "

ေနမင္းဆက္မွာ အံ့ၾသသည္လည္းအံ့ၾသရင္း ေဘးက သက္ထားေမကို တံေတာင္ျဖင့္ထိုးဖို႔လည္းမေမ့ေပ။

"အကိုဖုန္းခန့္ထည္ေသာ္ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲဟင္"

ေနေနမွာ ဆက္တိုက္ ေမးေနေသာ္လည္း ဖုန္းခန့္ထည္ေသာ္မွာ သူ႕ဘက္သို႔တစ္ခ်က္ပင္ အၾကည့္မေရာက္ေပ။ ထမင္းေၾကာ္စားေနေသာ သူမကိုသာ နက္ရွိုင္းနက္ေမွာင္ေသာ အၾကည့္တို႔ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္

"အကို ညီမကိုေျပာစရာမ်ားရွိလို႔လား"

"မင္းနာမည္ ငါ့ကိုေျပာျပ"

"ဟုတ္ ညီမက ဆူးလင္းလက္ ပါ ပထမႏွစ္ စာရင္းအင္းေမဂ်ာကပါ"

စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ၿပဳံးလာေသာ ထိုလူ၏အၿပဳံးမွာ သိပ္ကိုလွပလင္းလက္လြန္းသည္။ သို႔ေပမဲ့ ထိုအထဲတြင္ သိပ္ကိုလွ်ို႔ဝွက္နက္နဲလြန္းေသာ အရာတစ္ခုလည္းပါေနေပသည္။


ေသခ်ာအကဲခတ္ေနေသာ ေရွ႕မွေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး ဖုန္းခန့္စေနာက္ခ်င္လာေပသည္။

"အကိုက ဖုန္းခန့္ထည္ေသာ္ပါ တတိယႏွစ္ စာရင္းအင္းေမဂ်ာကဘဲ"

စာရင္းအင္းဆိုသည့္ စကားၾကားသည္ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားဝိုင္းစက္သြားသည့္ ထိုကေလးမေလးက ယခင္က သံသယမ်က္ဝန္းမ်ားပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလုသည့္တိုင္ပင္

"အကိုက စာရင္းအင္းလား ေကာင္းလိုက္တာ"

သူတကယ္နားမလည္နိုင္ေတာ့ပါ။ ဒီေကာင္မေလးဘာေၾကာင့္ ေမဂ်ာအေၾကာင္းသိတာနဲ႕ ဒီေလာက္ထိ ေျပာင္းသြားတာပါလိမ့္။

"ညီမတို႔သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က ေမဂ်ာေျပာင္းေလွ်ာက္လို႔ရတယ္ဆိုလို႔ ေလွ်ာက္ခ်င္ေနၾကတာ စာရင္းအင္းကတအားခက္တယ္ဆိုလို႔ ဒါေပမဲ့ ညီမက စာရင္းအင္းအေၾကာင္းေတာင္ေသခ်ာမသိဘဲ မေျပာင္းခ်င္လို႔ အကို႔ကို အဲ့ေမဂ်ာအေၾကာင္းေမးလို႔ရမလားဟင္ "

ဒီေကာင္မေလး သူမဟုတ္သလိုပင္ စကားေတြအမ်ားႀကီးကို မနားဘဲ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည့္ ပုံစံျဖင့္ဆက္တိုက္ေျပာသြားခဲ့ေသာ္လည္း တက္ႂကြေပ်ာ္႐ႊင္ေနပုံရသည့္ ကေလးဆန္ဆန္မ်က္လုံးလက္လက္ေလးကိုသာ ကြၽန္ေတာ္အာ႐ုံေရာက္ေနမိသည္။

"ရတာေပါ့"

"တကယ္လား ညီမ အခ်ိဳရည္ဝယ္တိုက္မယ္ေလ အကိုႀကိဳက္တာမွာေနာ္"

ေနမင္းဆက္မွာ ငယ့္ရဲ႕ပုံစံေျပာင္းသြားသည္ကို အစအဆုံးေဘးမွၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မေနနိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္

"ေမ ငယ့္ကိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ အကိုဖုန္းခန့္မို႔ ဒီတိုင္းလႊတ္ထားလို႔ရေပမဲ့ တျခားမေကာင္းတဲ့ေကာင္ေတြကသာ ငါတို႔ငယ္ေလးကို အဲ့လိုလာေရာရင္ ျပႆနာဘဲ "

ေနေနေျပာသည္မွာမမွား။ ငယ္က သိပ္ကိုရိုးလြန္းတယ္။ ရည္းစားတစ္ေယာက္ေတာင္မထားဖူးတဲ့ငယ္က သူ႕ကိုႀကိဳက္တဲ့လူမရွိလို႔ဟုသာ သိေနသူ။ အမွန္က သူ႕ကိုလာႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ေတြက ငယ့္ကို မာနႀကီးလြန္းလို႔ဟု ငယ့္အေၾကာင္းမေကာင္းတာအကုန္ မဟုတ္မမွန္ခ်ဲ့ထြင္ၿပီး ရပ္သြားၾကသည္သာ။ တခ်ိဳ႕မွာ ငယ့္ကိုအပုတ္ခ်ဖိဳ႕သက္သက္ျဖင့္ ခ်ည္းကပ္လာၾကသည္သာ။ ထို႔ေၾကာင့္ငယ့္ကိုစိတ္ပူေနသည့္ ေနေနကို ေမနားလည္နိုင္သည္။

"ေနေန ငါတို႔ အကိုဖုန္းခန့္အေၾကာင္းေသခ်ာထပ္စုံစမ္းထားတာေကာင္းမယ္"

"ေအး ငါလည္းအဲ့လိုေတြးတယ္ ငယ္က ဒီအတိုင္းဘဲ သူမသိခ်င္တာရွိလို႔စကားေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဟိုက ေရလာေျမာင္းေပးတယ္လို႔ထင္သြားရင္ ငယ့္အတြက္မေကာင္းဘူး "

ဖုန္းခန့္မွာ ေမးခြန္းေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုဆက္တိုက္ေမးေနေသာ ေကာင္မေလးေၾကာင့္

"ေနာက္အပတ္က်ရင္ major welcome ရွိတယ္ အဲ့မွာ ေမဂ်ာအေၾကာင္းဆရာမေတြေျပာလိမ့္မယ္ အဲ့ဒါကိုနားေထာင္ၿပီးညီမ မရွင္းရင္ အကို႔ကိုထပ္ေမးေပါ့ "

"ဟုတ္"

အခုလိုေျပာျပေပးမယ့္သူေတြ႕ေတာ့ စိတ္ထဲအေတာ္ေပ်ာ္ေနမိတာအမွန္ပင္။ မိမိေ႐ြးခ်ယ္မႈမမွားတာ တစ္ဝက္ေသခ်ာေနေပၿပီ။ က်န္တစ္ဝက္ကိုေတာ့ ေမဂ်ာဝဲလ္ကမ္းအၿပီးမွ ဆုံးျဖတ္လည္း ေနာက္မက်ေသးေပ။

"အကိုဘာမွ မမွာေတာ့ဘူးလား"

ေမးခ်င္ရာေမးၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အလွဆုံးၿပဳံးေပ်ာ္ေနတဲ့ ထိုေကာင္မေလးက ေခ်ာေမာလွပေနသာ့္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပမယ့္လည္း သူမပုံစံေလးႏွင့္ သူမ ခ်စ္စရာေကာင္းေပသည္။

"မမွာေတာ့ပါဘူး "

အခုမွ သတိရမိတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းေမးမည္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း ေနေနက အရင္ေမးလိုက္သည္ေၾကာင့္

"အကိုဖုန္းခန့္ လာရင္းကိစၥကဘာမ်ားလဲဗ် အခုငယ္ကဘဲ ေမးခြန္းေတြေမးေနေတာ့ အကို႔ကိုအားနားလို႔ပါဗ်"

ဖုန္းခန့္ ထိုေကာင္ေလးကိုၾကည့္ရင္း အၿပဳံးျဖင့္သာဆိုလိုက္သည္။ စကားကိုၾကည့္ေကာင္းေအာင္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ တကယ္ကအဲ့လိုမဟုတ္တာကို အတပ္သိပါသည္။

"အကိုက ဆူးလင္းလက္ကို အဆင္ေျပရဲ႕လားလို႔ေမးခ်င္လို႔ပါ"

ဘာေၾကာင့္ အခုလိုေမးခ်င္တာလဲမသိေပမဲ့ အကိုဖုန္းခန့္ရဲ႕စကားကိုတကယ္နားမလည္ေပ။

"ဟို ဘာကိုလဲဟင္"

"အာ မမွတ္မိဘူးထင္တယ္ မနက္က မိန္းေဆာင္လမ္းမွာ ဝင္တိုက္မိတယ္ေလ အကိုကဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ မင္းမ်ား တစ္ခုခုျဖစ္သြားေသးလားလို႔ ကိုယ္ေမးတာျပန္မေျဖသြားဘဲအလ်င္လိုေနလို႔ေလ"

မနက္ကဝင္တိုက္တာ ဒီအကိုျဖစ္ေနသည္ပင္။ ဟိုကစကားေျပာတာကိုေတာင္ ျပန္မေျဖခဲ့မိတာနဲ႕ပင္ ရိုင္းရာက်သြားၿပီ၊ အခုေတာ့စီနီယာျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့။ တကယ္ကို အျပစ္သားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။တကယ္လို႔မေက်နပ္လို႔လာတာဆိုရင္ ဒုကၡဘဲ။ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။

"အယ္ ဟို ညီမကအဆင္ေျပပါတယ္ စကားျပန္မေျပာခဲ့တာက ေျပးလာရေတာ့ေမာေနတာေကာ ေနာက္က်ေနလို႔ အလ်င္လိုေနတာေကာေၾကာင့္ပါေနာ္ ညီမ ရိုင္းသြားရင္ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္"

ခ်က္ခ်င္းကို ၿငိဳးငယ္ေၾကာက္႐ြံ႕သြားသည့္ သူမပုံစံေလးက ခုဏက ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႕ ေပ်ာ္ေနၿပဳံးေနသည္ႏွင့္ လုံးဝတျခားစီပင္။ အျပစ္သားတစ္ေယာက္လို လုံးဝေၾကာက္႐ြံ႕ေနၿပီး အျပစ္ေပးမည္ကို တအားေၾကာက္ေနသည့္ပုံပင္။ ထိုေကာင္မေလးရဲ႕ ယခုလိုပုံစံကိုသူလုံးဝမႀကိဳက္ပါ။ သူမေလးကို ယခုလိုမျဖစ္ေစခ်င္ေပ။

"ရပါတယ္ဗ်ာ အဲ့ေလာက္ထိမလိုပါဘူး အကို႔အမွားလည္းပါတာကို ညီမဘက္ကဘဲမွားတာမဟုတ္တာေၾကာင့္ အဲ့ေလာက္ထိမလိုဘူးေနာ္ ဟုတ္ၿပီလား"

"ဟုတ္"

ေနေနမွာေတာ့ သက္ထားေမရဲ႕ အထုေထာင္းကိုခံလိုက္ရေပၿပီ။ သူ႕ရဲ႕စနက္ေၾကာင့္ ငယ္အခုလိုျဖစ္ခဲ့ရတာကို နည္းနည္းေလးမွ မရိုက္လိုက္ရရင္ ေမငယ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမျဖစ္ထိုက္ဘူး။ ၾကာရင္ ငယ္ပိုၿပီးမေနတတ္ျဖစ္ေတာ့မွာသိတာေၾကာင့္

"ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားေတာ့မယ္ေနာ္ အကိုဖုန္းခန့္"

"အင္း ဘိုင့္ဘိုင္"

ပိုက္ဆံအျမန္ရွင္းၿပီး ထိုေကာင္မေလးကိုဆြဲေခၚသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မွာ ယခုထိတိုင္ ဆြဲလိုက္ ရန္ျဖစ္လိုက္နဲ႕ပင္။တကယ္ကိုလိုက္ဖက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ပင္။

"ေဟ့ေကာင္ ငဖုန္း မင္းဂ်ဴနီယာေလးကိုသြားေၾကာင္ေနတာလား"