This Novel can be read on both Unicode and Zawgyi version.

To read on Zawgyi version,Scroll down until  to reach the 'ZAWGYI VER" title.

UNICODE

ကျွန်​တော့် နာမည်က K။ကျွန်​တော် ဟာ ​ကြောင်တစ်​ကောင်။

ကျွန်​တော့် နာမည်က K ဆိုတဲ့ အက္ခရာ တစ်လုံးတည်းလား?မဟုတ်ပါဘူး။တကယ်​တော့ ကျွန်​​တော့်မှာ တခြားမတူညီတဲ့ နာမည်လည်းရှိ​သေးပါတယ်။ဒါပင်မဲ့ ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး ခင်ဗျား​လေးတို့ သိပ်မစိုးရိမ်ကြဖို့​မျှော်လင့်ပါတယ်။ဒါ​ကြောင့် K ပဲ ထားလိုက်​တော့။

ကျွန်​​တော် ​စောနက ​ပြောခဲ့သလိုပါပဲ။ကျွန်​တော် က ​ကြောင်တစ်​ကောင်။

ကျွန်​တော့်ရဲ့ နားရွက်ထိပ်ဖျားက​နေစလို့ ဟိုး အမြှီးအဆုံးထိ ကျွန်​တော်ဟာ အနက်​ရောင်အ​​မွေးနု​တွေနဲ့ ဆင်မြန်းထားပါတယ်။တခြား မျိုးစပ် ထားတဲ့​ကြောင်အများစုနဲ့ မတူဘဲ ​ကျွန်​တော့် အ​မွေး​နုတွေ​မှာ အနက်မှလွဲပြီး တခြားမတူညီတဲ့ အ​ရောင်တစိုးတစိမှ မပါ,ပါဘူး။ဒီ အ​ရော မဟုတ်တဲ့ အ​ရောင်က ကျွန်​​တော်ဟာ အဆင့်အတန်းမြင့်၊မျိုးရိုးမြင့် ​တစ်​ယောက်(​ကြောင်)ဆိုတာ ထင်ရှား​စေပါတယ်။

ကျွန်​တော့်ရဲ့ အထက်တန်းကျတဲ့မျိုးရိုး ဆိုတာ ​ရေမ​ရောထားတဲ့ အ​မွေးနု ပိုင်ဆိုင်ထားလို့တင် မဟုတ်ပါဘူး။

အလွန်တရာမှ ညီမျှခြင်း​​တွေနဲ့ပြည့်စုံ​နေပြီး နိုးနိုးကြားကြားဖြစ်​နေတဲ့ ကျွန်​တော့်ရဲ့ နားရွက်တစ်စုံ နဲ့အတူ ကျက်သ​ရေရှိလှစွာ ညွှန့်ကိုင်း​နေတဲ့ ကျွန်​တော့်ရဲ့ အမြှီး။တစ်နည်းဆိုရရင် ကျွန်​တော်ဟာ သိပ်ကိုမှ Perfect ဖြစ်လွန်းတယ်။ထပ်​လောင်း​ပြောရရင်​တော့ ကျွန်​တော်ရဲ့ အသားထူထူတဲ့ လက်ဖဝါး​လေး​တွေက ဘယ်လိုအမြင့်မှာပဲ ​ရောက်​နေ,​ရောက်​​နေ ​မြေပြင်​ပေါ်ကို အသံမထွက်ဘဲ သက်ဆင်းနိုင်သတဲ့ဗျာ။

​နောက်ပြီး ကျွန်​တော့်ရဲ့ ​နှုတ်သီးတစ်ဝိုက်မှာ ​ကွေ့ဝိုက်ပြီး ထွက်ပြူ​နေတဲ့ ပါး​မွှေး​တွေ ဆိုရင်​​ရော?
သဘာဝ​ဆန်သော ပြင့်လျာတင့်​မော​သော စတဲ့ ခံစားချက်​တွေကို တစ်ချိန်တည်းမှာတင် ​ပေးစွမ်း​နေခြင်း ဆိုတဲ့ အ​ကောင်းတက အ​ကောင်းဆုံး ဥပမာ​တွေနဲ့ တင်စားရမှာပါ။​သေချာ​ပေါက် ကျွန်​တော့်ရဲ့ ကြီးမားပြီးဝိုင်းစက်​နေတဲ့ မျက်လုံး​လေး​တွေနဲ့ သန်မာတဲ့​လက်သည်း​တွေဟာလည်း ပစ်ပယ်ထားလို့မရတဲ့​ကောင်းခြင်း​တွေနဲ့ ပြည့်စုံ​နေပါတယ်။

ဘက်ဘက်က​နေ ​ထောင့်​စေ့​နေ​အောင် ပြည့်စုံတဲ့ကျွန်​တော်ဟာ ​အေးစက်ပြီး အ​ချေတလိုင်း ​မြို့ကြီးသား​ကြောင်။ဒါပင်မဲ့ ကျွန်​တော့်ရဲ့ သခင်မကလွဲလို့ ​နွေး​ထွေးမှုကို ကျွန်​တော်ဘယ်သူ့ကိုမှမ​ပေးဘူး။ဟူးးး....။

အဲ့အချိန်မှာ ကျွန်​တော်ဟာ ကိုယ်​နေဟန်ထားကျကျနဲ့ စင်​​ပေါ်မှာ ထိုင်​ပြီး ကျွန်​တော့်ရဲ့ အိပ်တန်း က​နေ ​အောက်ကိုကြည့်​နေတယ်။

လူသားမိန်းမ တစ်​ယောက် သီချင်းငြီး​နေတာကို ကျွန်​​​တော် မြင်​နေရတယ်။ထ က​တော့မယ့် အထိ သီချင်းငြီး​နေ​တာကို မြင်ရ​တော့ သူမ စိတ်ကြည်လင်​နေမယ့်ပုံ​ပေါ်ပါတယ်။

သူမက ​တက်တက်ကြွကြွနဲ့ ယောက်ချို ကြီးကိုင်ပြီး ဒယ်အိုးကြီးကို ​မွှေ​နေတာ။အဲ့ လူတစ်​ယောက်ထိုင် ​ရေချိုးလို့ရတဲ့ အိုးကြီးထဲကလည်း ထူးထူးဆန်းဆန်းမီးခိုး​ငွေ့​တွေက ထွက်​နေ​သေးတယ်။အချိန် တခဏကြာတဲ့​နောက်မှာ​​တော့ လူသားမိန်းမက ဒယ်အိုးကြီးထဲ ပစ္စည်း​တွေအမျိုးမျိုး ပစ်ထည့်​နေတယ်ဆိုတာ.....။
အာ...ခင်ဗျား​လေးတို့ ​လျှောက်မ​တွေးကြနဲ့ဦး။သာမာန် လူတိုင်း​​တော့ ဒီမိန်းမကြီးနဲ့တူကြမှာမဟုတ်ဘူး။ဘာလို့လဲ ဆို​တော့ သူမက တခြားလူသား​တွေနဲ့ ခပ်ဆိတ်ဆိတ်​နေတတ်တဲ့ စုန်းမကြီး မို့လို့​လေ။

ဒယ်အိုးကြီးကို တက်တက်ကြွကြွ​မွှေ​နေတဲ့ စုန်းမကြီးရဲ့​ခေါင်းက ရုတ်တရက် အ​ပေါ်​မော့လာတယ်။စုန်းမကြီးရဲ့ မျက်လုံး​တွေ အခန်းပတ်လည်ကိုကြည့်​နေတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်​တော့် အမြှီးကအ​​မွေး​တွေ ​ထောင်လာတယ်။(ကြက်သီးထသလို)
အခန်းပတ်လည်ကို scan ဖတ်သလိုကြည့်ပြီး​နောက်မှာ​တော့ သူမ ကျွန်​တော့်ကို​တွေ့သွားတယ်။ခရမ်း​ရောင်သမ်း​နေတဲ့ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းဟာ ဖွင့်လာပြီး-

"ဘလက်ကီ"

ဒီ စုန်းမကြီး​တော့ သက်ကြီး​ရောဂါ​ပျောက်သွားပြီထင်တယ်။
(အိုမင်း ရင့်​ရော်မှု)

"ဘလက်ကီ...နင် ကလိမ်ကကျစ်​ကောင်!"

သူမက ကျွန်​တော့်ကိုကြည့်ရင်း မဆီ​လျော်တဲ့စကား​တွေ တရစပ်​ပြော​နေတာ။ကျွန်​တော်လဲ မကြားချင်​ယောင်​ဆောင်ပြီး အမြှီးကိုတစ်ချက်သာသာ​လေး ပုတ်ပြလိုက်တယ်။ဒါနဲ့ပဲ စုန်းမကြီးနဲ့ မျက်နှာက မသာမယာနဲ့ လိမ်ချိုးသွားသတဲ့ဗျာ့။

"​အခုချက်ချင်း ဆင်းလာခဲ့စမ်း...​ကြောင်ဖျင်း! နင့်ကို ဒီအိုးထဲ အရှင်လက်လက် ပြုတ်ပြီးအ​မွေးမချွတ်ခင် ဆင်းလာခဲ့စမ်း!"

စုန်းမကြီးက ဆိုးရွားလိုက်တာဗျာ။ကျွန်​တော့်ရဲ့ ​သွယ်သွယ်လျလျ နားရွက်​လေး​တွေလည်း သူမ အသံကြီး​ကြောင့် ပြုတ်ထွက်​တော့မယ် တူပါရဲ့။အဲ့ ဆီးသီး​​ခြောက်နဲ့တူတဲ့ ပါးစပ်ကြီးကို ချုပ်ပစ်လိုက်ချင်ရဲ့ ဒါပင်မဲ့လည်း ကျွန်​တော်ဟာ သိက္ခါကိုထိန်းထားပါတယ်။ဘာလို့လဲ ဆို​တော့ ကျွန်​တော်က ​သွေး​အေးတဲ့မြို့ကြီးသား​ကြောင် မို့လို့​လေ။

​​ညောင်င်င်__

ကျွန်​တော် ကြမ်းပြင်​ပေါ်ကိုခုန်ဆင်းလိုက်ပြီး ​မြောင် လို့ အရှည်ကြီး​ဆွဲအော်ပြီးတဲ့အခါမှာ​တော့ စုန်းမကြီးရဲ့ ရုတ်ရင်းကြမ်းကြုတ်တဲ့ မျက်နှာအမူအရာက အနည်းငယ်​ဖြေ​လျော့သွားပါတယ်​။သူမက ကျွန်​​တော့် ​မြောင် ကိုသ​ဘောကျတယ်​လေ...​။​စောက်ရူး အိုကြီးအိုမကြီးပါ။

စုန်းမအိုကြီးက တစ်ဖန် ​ယောက်ချိုကြီးနဲ့ အိုးကိုဆက်​မွှေပြန်ပါတယ်။သူမရဲ့ ​​ခြေ​ထောက်​ဘေးမှာထိုက်လိုက်ရင်း ကျွန်​တော်ဟာ ထိုကြီးမားတဲ့အရာကြီးကို​မော့ကြည့်လိုက်တယ်။စုန်းမကြီးက အရမ်းအစွမ်းထက်တဲ့ မန္တန်တစ်ခုအတွက် ​ဆေးရည်တစ်ခုကိုပြုလုပ်​နေတယ်။ဒီ​ဆေးရည်က ​သေချာ​ပေါက် လူတစ်​ယောက်ကို လုံးဝနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်​ပျော်သွား​စေနိုင်ပါတယ်။မ​နေ့က စုန်းမကြီးရဲ့အိမ်ကို လူတစ်​ယောက်လာသွားတယ်။သူက လူတစ်​ယောက်ကို ​သေတာနဲ့မခြား လုံးဝအိပ်​ပျော်သွား​စေနိုင်တဲ့ ​​မှော်​ဆေးရည်ကိုလုပ်​ပေးဖို့ စုန်းမကြီးကို​ပြောခဲ့တယ်။အဲ့လူက တခြားလူတစ်​ယောက်ကို အဲ့​ဆေးရည်သုံးဖို့ရည်ရွယ်ထားတာလား ကျွန်​တော်မသိပင်မဲ့...။​ဆေးရည်​သောက်ဖို့ မဲ​ပေါက်သွားတဲ့သူက​တော့ ကျွန်​တော်​စော​စောက​ပြောခဲ့သလိုပဲ ​သေတာနဲ့မခြားဘဲ ထာဝရအိပ်​ပျော်သွားမှာ...။ကျွန်​တော့်အ​တွေ့အကြုံ အရလည်း စုန်းမကြီးရဲ့ ​မှော်​ဆေးရည်​တွေကလည်း သြချရ​လောက်​အောင် အစွမ်းထက်တာရယ်။

အမှန်တကယ်တော့ ကျွန်​တော်က ​ကြောင်တစ်​ကောင်မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။

ကျွန်​တော်က ​တောင်ကိုရီးယား လို့​ခေါ်တဲ့ နိုင်ငံတစ်ခုမှာ ​မွေးဖွားခဲ့တဲ့ လူတစ်​ယောက်ပါ။ယုံဖို့ခက်ခဲမယ်ဆိုတာ ကျွန်​တော်သိပါတယ်။ဒါပင်မဲ့ ဒါ​တွေအားလုံးက အမှန်တကယ်ပါ။

ကျွန်​တော်က "ပတ်" ဆိုတဲ့ ချမ်းသာတဲ့မိသားစုအသိုင်းအဝန်းမှာ​​မွေးဖွားခဲ့တာ။ကျွန်​တော်က ချမ်းသာတဲ့ အိမ်​ထောင်စုမှာ ကြီးပြင်းခဲ့တယ်။အမြဲ ရို​သေ​လေးစားခံခဲ့ရပြီး ​ရွှေဇွန်းကိုက်ပြီး​နေခဲ့ရတဲ့ ဘဝကိုပိုင်ဆိုင်ခဲ့တယ်။
ကံကြမ္မာငင်တဲ့ တစ်​​နေ့မှာပါ့...။'တက္ကသိုလ် ဝင့်ခွင့်စာ​​​မေးပွဲ' လို့​ခေါ်တဲ့ရက်​တွေ​ရောက်ဖို့ နီးကပ်လာခဲ့တယ်။ဒါ​ကြောင့် ကျွန်​တော်က နီးကပ်လာတဲ့ စာ​မေးပွဲအတွက် ​ရေကုန်​ရေခမ်းကြိုးစား​နေခဲ့တာပါ့။
ကျွန်​တော် ရုတ်တရက်မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တဲ့ အခါမှာ​တော့ ကျွန်​တော်က ကြီးမားတဲ့​တောင်ကြီးရဲ့ ​အောက်​ခြေကို​ရောက်​နေခဲ့တာပဲ။ကျွန်​တော်​ရောက်​နေခဲ့တာ ဘယ်​နေရာမှန်းမသိခဲ့ဘူး ဒါပင်မဲ့ ​တောထဲ​ကို ​ယောင်​ပေ​ပေနဲ့​လျှောက်သွားပြီး လမ်းကစ​ပျောက်​​​ရော...။
အဲ့ဒါက ကျွန်​တော့်ကို ကံမ​ကောင်းမှုက ပါးဖြတ်ရိုက်ခဲ့သလိုပါပဲ...ကျွန်​တော့်ကိုရှာ​တွေ့ခဲ့တဲ့သူက စုန်းမအိုကြီးမို့လို့​လေ။ဝမ်းနည်းစရာ​ကောင်းတာက အဲ့အချိန်က​ကံမ​ကောင်းခဲ့တာကလွဲလို့ ဘာမှဖြစ်မလာခဲ့ပါဘူး။

လမ်း​ပျောက်​နေတဲ့ကျွန်​တော့်ကို ​နွေး​​နွေးထွေး​ထွေးကြိုဆိုတဲ့အ​နေနဲ့ သူမရဲ့ တစ်ထပ်တိုက်​လေးကို​ခေါ်သွားပြီး ​မှော်​ဆေးရည်တစ်ခုတိုက်ခဲ့တယ်။ကျွန်​တော် သတိလစ်ပြီး နိုးလာတဲ့အခါမှာ​တော့ ကျွန်​​တော်ဟာ ​ကြောင်တစ်​ကောင်ဖြစ်ခဲ့ပြီးပြီ။

အ...။စုန်းမကြီးက တဟီးဟီးနဲ့​ကြောက်စရာ​​ကောင်း​အောင်ထရယ်တာ။ကြည့်ရတာ သူမရဲ့​ဆေးရည်ကပြီးသွားပုံ​ပေါက်တယ်။သူမရဲ့ ​ခြေ​ထောက်​ဘေးမှာထိုင်​နေရင်း ကျွန်​တော်ကသူမကို ​ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။သူမက ​ယောက်ချိုကြီးနဲ့ အိုး​မွှေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး မျက်လုံး​စောင်းကြည့်လာတယ်။သူမ ​သေချာ​ပေါက် ​ဆေးရည်လုပ်ပြီးသွားပြီပဲ။

"နည်းနည်း​သောက်မလား ဘလက်ကီ?" စုန်းမကြီးက တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်တယ်။

စုန်းမကြီးက ကျွန်​တော့်ကိုငုံ့မိုးကြည့်ရင်း စကား​ပြောပါ​တော့တယ်။ပြီး​တော့သူမက ခရမ်းပုတ်​​ရောင်အရည်​တွေနဲ့အပြည့်ဖြစ်​နေတဲ့ ​ယောက်ချိုဇွန်းကြီးကို ကျွန်​တော့်​ရှေ့ထိုး​ပေးတယ်။ကျွန်​တော်က အသံခပ်ကျယ်ကျယ်နဲ့ ​​ညောင်___ လို့​အော်လိုက်တယ်။ရပ်လိုက်စမ်း ​​စောက်ရူးအိုကြီးအိုမကြီးး။

သူမ နားလည်လား မလည်လား​တော့ ကျွန်​တော်မ​ပြောတတ်ဘူး။ဒါပင်မဲ့ သူမက ဟက်ဟက်ပက်ပက်ကိုထရယ်တာပဲ။စုန်းမကြီးကိုကြည့်ပြီး ကျွန်​တော်ဟာဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုချလိုက်တယ်။ဒီ​နေ့မှာ ကျွန်​တော်ဟာ စုန်းမအိုကြီး ကိုပညာ​ပေးပြီး ဒီ​နေရာက​နေထွက်​ပြေးမယ် ဆိုပြီး​တော့ပါ့။

စုန်းမကြီးက ဖန်ပုလင်းတစ်ခုကိုစင်​ပေါ်ကယူလိုက်တယ်။သူမက ​မှော်​ဆေးရည်ကိုအိုးကြီးထဲက​နေ ​ယောက်ချိုကြီးနဲ့ခပ်လိုက်ပြီး​တော့ ပုလင်းထဲဂရုတစိုက်​လောင်းထည့်​နေတယ်။သူမရဲ့ အာရုံဟာ အလုပ်​ပေါ်အပြည့်အဝစူးစိုက်ထားပါတယ်။


ကျွန်​တော်ဟာ ကျွန်​တော့်ရဲ့ ဦး​နှောက်ပါဝါကို ဂီယာအဆုံးထိတင်လိုက်ပြီး စတင်တွက်ချက်ပါ​တော့တယ်။သင်္ချာ၊ရူပ​ဗေဒ နဲ့ သိပ္ပံ ​သေချာ​ပေါက် ကျွန်​​​တော်ဟာ ဖြစ်တန်စွမ်း နဲ့ ဇီဝရူပ ကို​တောင်အသုံးချလိုက်ပါတယ်။​ကြောင်တစ်​ကောင် ထက် မြင့်မား​နေတဲ့ ကျွန်​တော့်ရဲ့ အသိပညာကို​တော့ မှင်တက်မ​နေနဲ့ဦး​​နော်...ကျွန်​တော်​ပြောပြီးသွားပြီ ဒီ အသိညာဏ် က ကျွန်​တော့်ရဲ့ အရင်က အထက်တန်း ဇာတိသွေး ​ကြောင့်ပဲ။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အချက်အလက်​တွေအကုန်လုံးနဲ့ ဖြစ်နိုင်​ခြေ​တွေကို ​သေချာစဥ်းစားပြီး သုံးသပ်ပြီးတဲ့​နောက်မှာ​တော့ မှားစရာအ​ကြောင်းမရှိ​တော့ဘူး။ဒီအချိန် ဒီအ​​ခြေအ​နေက အံအတိုက်ဆုံး၊အသင့်​တော်ဆုံးအချိန်ပဲ။​စောင့်ဆိုင်းဖို့ မလိုအပ်​တော့ဘဲ ခပ်မြန်မြန်နဲ့ ကျွန်​တော်ဟာ ထိုင်ရာမှထလိုက်တယ်။ပြီး​တော့ စုန်းမကြီးရဲ့ အရိုး​​ပေါ်အ​ရေတင်ဖြစ်​နေတဲ့ ​ခြေချင်းဝတ်ကို ကျွန်​တော်စကိုက်​လိုက်တယ်။

ဘင်ဂို!စုန်းမကြီးက အလန့်တကြားနဲ့ထခုန်တာ။စုန်းမကြီးက ​ခြေတစ်​ဖက်ထဲကိုအားယူရပ်​နေတာ ​သေချာလား ကျွန်​တော်အတည်ပြုပြီးတဲ့အခါမှာ ကျွန်​တော်ဟာ ကျွန်​တော့်ခန္ဓါကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ​လေ​ပေါ်ပစ်ခုန်လိုက်တယ်။၁၈၀ ဒီဂရီ ဂျွမ်းပစ်ထိုးပြီး ကျွန်​တော်ဟာ စုန်းမကြီးရဲ့ ဖျင်ကို အပြင်းစားကန်ချက်တစ်ခု​ပေးလိုက်တယ်။

ခပ်တည့်တည့်ပါပဲ ​ဒယ်အိုးကြီးထဲ စုန်းမကြီးရဲ့​ခေါင်းက အရင်ဝင်တာ...​နောက်ပြီး သူမလက်​တွေက ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြစ်​နေ​သေးတယ်။သူမရဲ့ ​ကျောပြင်​ပေါ်မှာ အကြိမ်အနည်းငယ်ခုန်ပြီးတဲ့​နောက်မှာ သိပ်ကိုမှတိကျတဲ့ အတိုင်းအတာနဲ့ပဲ ကျွန်​တော်ဟာ ​မြေပြင်​ပေါ်ကို ကျက်သ​ရေရှိရှိ သက်ဆင်းလာတယ်။ပြီးပြည့်စုံတယ်...အမှတ် ၁၀၀ မှာ ၁၀၀ အတိ။

"ဘ-ဘလက်ကီ ​သေချင်းဆိုး အယုတ်တမာ​ကြောင်....!"

စုန်းမကြီးက သူမခေါင်းကို အိုးထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။သူမရဲ့ ခန္ဓါကိုယ်က ဒရီးဒယိုင်ဖြစ်​နေပြီး သူမက ကျွန်​တော့်ကို ဗလုံးဗ​ထွေး​ပြောလာတယ်။အဲ့အချိန်မှာ သူမက တံမြတ်စီးတစ်​ချောင်းကို ကိုင်လိုက်ပြီး ကျွန်​တော့် အ​ရှေ့မှာ​ဝှေ့ယမ်းလိုက်တယ်။ရိုက်ချက်တစ်ချက် မိပြီဆိုရင် ရက်အ​တော်ကြာတဲ့အထိ နာကျင်မှုက​ပျောက်မသွားတဲ့ တံမြတ်စီးပင်မဲ့ ကျွန်​တော်က ဂုဏ်သိက္ခါရှိပြီး ​ကျော့ရှင်းတဲ့​ကြောင်တစ်​ကောင်ပါ။ကျွန်​တော်ဟာ ​မြေပြင်​ပေါ်မှာမလှုပ်မရှက်​ရပ်​နေပြီး စုန်းမကြီးကို ဟိတ်ဟန်အပြည့်နဲ့ပြန်ကြည့်လိုက်တယ်။ကျွန်​တော် ဘာကိုမှမ​ကြောက်ဘူး။​နောက်ပြီး တံမြတ်စီးက လာတဲ့ရိုက်ချက်​တွေကိုလည်း ​ရှောင်မှာမဟုတ်ဘူး။ဘာလို့လဲဆို​တော့ ကျွန်​တော်က ​သွေး​အေးတဲ့ အ​ချေတလိုင်း မြို့ကြီးသား​ကြောင်တစ်​ကောင်မို့လို့။

"နင် ​သေချင်းဆိုး...​သေနာ​လေး-"

အားအင်နည်းနည်းနဲ့ တံမြတ်စီးကို​ဝှေ့ယမ်းဖို့ကြိုးပမ်း​လိုက်တဲ့အခါမှာ ယိုင်တိယိုင်တိုင်နဲ့ စုန်းမကြီးဟာ ​မြေပြင်​ပေါ်​​မှောက်လျားကြီး ပြုတ်ကျပါ​ရော။သူမရဲ့ ပျံ့ကားကားကြီးဖြစ်​နေတဲ့ ခန္ဓါကိုယ်​ပေါ်ကျွန်​​တော်တက်လိုက်ပြီး သူမရဲ့မျက်နှာ​ပေါ်ကို ကျွန်​တော့်ရဲ့ အသားထူထူလက်​တွေနဲ့ နင်းလိုက်တယ်။သူမကို တိုက်ခိုက်​တော့ ဒီလိုပြုတ်ကျတာကြီးက မမိုက်​သေးပါဘူး။ကျွန်​တော် ကျွန်​တော့်ရဲ့ လက်သည်း​လေး​တွေကို​တောင် မသုံးလိုက်ရဘူး။

ကျွန်​တော်ဟာ တစ်ထပ်တိုက်​လေးကို ​နောက်ဆုံးအ​နေနဲ့ တစ်​ခေါက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ပြီး​တော့ ကျွန်​တော့်ရဲ့​နောက်​ကျောဘက်ထားလိုက်ပြီး ​နောက်ဆန်မတင်းဘဲ လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။

​တောနက်ကြီးရဲ့ တစ်​နေရာရာမှာ​တော့ လူ​တွေ​နေတဲ့ရွာ​တို့ဘာတို့ရှိမှာပဲ။ကျွန်​တော် အဲ့ကိုသွားဖို့လိုတယ်။ပြီးရင် စုန်းမကြီးရဲ့ မန္တန်ကိုဖျက်ပြီး အိမ်ပြန်ဖို့ နည်းလမ်းလည်းရှာရမယ်။ဒါက ​သေချာ​ပေါက်လွယ်တဲ့ အလုပ်မဟုတ်ဘူး။ဒါပင်မဲ့ ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး စိတ်ထင့်​နေလို့မရဘူး။ဒါက ကျွန်​တော်မဖြစ်မ​နေလုပ်ရမဲ့ အလုပ်တစ်ခု။

အ​မှောင်ထုဟာ ​သစ်တောကြီးကိုလွှမ်းခြုံထားတယ်။တစတစ အစပြိုးလာတဲ့ ​မှောင်ရိပ်က ကျွန်​တော့်ကိုနှုတ်ခွန်းဆက်စကားဆိုတယ်။ကျွန်​တော်ဟာ ကျွန်​တော့်ရဲ့ ​ခြေလှမ်း​တွေကို အလင်း​ရောင်နဲ့​နွေး​ထွေးတဲ့ နှလုံးအိမ်ဆီကို လမ်းညွှန်ဖြစ်တယ်။

ကျွန်​တော် က K။

​တောင်ကိုရီယား နိုင်ငံမှာ​မွေးဖွားခဲ့ပြီး မျိုးရိုးအဆင့်အတန်းမြင့်တဲ့ "ပတ်" မိသားစုရဲ့  အဆက်အနွယ်တစ်ဦး။ကျွန်​တော်နဲ့ မရင်းနှီးတဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခုကို​ရောက်လာပြီး စုန်းမတစ်​ယောက်ရဲ့ မန္တန်​အောက်ကျ​ရောက်လာတဲ့ အခါမှာ​တော့ ကျွန်​တော်ဟာ ကံဆိုးမှုရဲ့ ဒုက္ခသည်တစ်​ဦးဖြစ်လာခဲ့တယ်။

ဒါပင်မဲ့ ကျွန်​တော့်ရဲ့ အခုအ​ခြေအ​​နေကို အာရုံစိုက်​နေဖို့အချိန်မရှိပါဘူး။

ကျွန်​တော်ဟာ ချမ်းသာကြွယ်ဝတဲ့ "ပတ်" မိသားစုဝင်တစ်​ယောက်မဟုတ်သလို စုန်းမကြီးရဲ့ "ဘလက်ကီ" လည်းမဟုတ်ပါဘူး။ကျွန်​တော်ဟာ ​သွေး​အေးတဲ့ K။ဒီထက်လည်းမပိုဘူး ဒီထက်လည်းမ​လျော့ဘူး။

●●●●●●

ZAWGYI

ကြၽန္​ေတာ့္ နာမည္က K။ကြၽန္​ေတာ္ ဟာ ​ေၾကာင္တစ္​ေကာင္။

ကြၽန္​ေတာ့္ နာမည္က K ဆိုတဲ့ အကၡရာ တစ္လုံးတည္းလား?မဟုတ္ပါဘူး။တကယ္​ေတာ့ ကြၽန္​​ေတာ့္မွာ တျခားမတူညီတဲ့ နာမည္လည္းရွိ​ေသးပါတယ္။ဒါပင္မဲ့ ဒီကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ား​ေလးတို႔ သိပ္မစိုးရိမ္ၾကဖို႔​ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ဒါ​ေၾကာင့္ K ပဲ ထားလိုက္​ေတာ့။

ကြၽန္​​ေတာ္ ​ေစာနက ​ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ကြၽန္​ေတာ္ က ​ေၾကာင္တစ္​ေကာင္။

ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ နား႐ြက္ထိပ္ဖ်ားက​ေနစလို႔ ဟိုး အျမႇီးအဆုံးထိ ကြၽန္​ေတာ္ဟာ အနက္​ေရာင္အ​​ေမြးႏု​ေတြနဲ႕ ဆင္ျမန္းထားပါတယ္။တျခား မ်ိဳးစပ္ ထားတဲ့​ေၾကာင္အမ်ားစုနဲ႕ မတူဘဲ ​ကြၽန္​ေတာ့္ အ​ေမြး​ႏုေတြ​မွာ အနက္မွလြဲၿပီး တျခားမတူညီတဲ့ အ​ေရာင္တစိုးတစိမွ မပါ,ပါဘူး။ဒီ အ​ေရာ မဟုတ္တဲ့ အ​ေရာင္က ကြၽန္​​ေတာ္ဟာ အဆင့္အတန္းျမင့္၊မ်ိဳးရိုးျမင့္ ​တစ္​ေယာက္(​ေၾကာင္)ဆိုတာ ထင္ရွား​ေစပါတယ္။

ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ အထက္တန္းက်တဲ့မ်ိဳးရိုး ဆိုတာ ​ေရမ​ေရာထားတဲ့ အ​ေမြးႏု ပိုင္ဆိုင္ထားလို႔တင္ မဟုတ္ပါဘူး။

အလြန္တရာမွ ညီမွ်ျခင္း​​ေတြနဲ႕ျပည့္စုံ​ေနၿပီး နိုးနိုးၾကားၾကားျဖစ္​ေနတဲ့ ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ နား႐ြက္တစ္စုံ နဲ႕အတူ က်က္သ​ေရရွိလွစြာ ၫႊန့္ကိုင္း​ေနတဲ့ ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ အျမႇီး။တစ္နည္းဆိုရရင္ ကြၽန္​ေတာ္ဟာ သိပ္ကိုမွ Perfect ျဖစ္လြန္းတယ္။ထပ္​ေလာင္း​ေျပာရရင္​ေတာ့ ကြၽန္​ေတာ္ရဲ႕ အသားထူထူတဲ့ လက္ဖဝါး​ေလး​ေတြက ဘယ္လိုအျမင့္မွာပဲ ​ေရာက္​ေန,​ေရာက္​​ေန ​ေျမျပင္​ေပၚကို အသံမထြက္ဘဲ သက္ဆင္းနိုင္သတဲ့ဗ်ာ။

​ေနာက္ၿပီး ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ ​ႏႈတ္သီးတစ္ဝိုက္မွာ ​ေကြ႕ဝိုက္ၿပီး ထြက္ျပဴ​ေနတဲ့ ပါး​ေမႊး​ေတြ ဆိုရင္​​ေရာ?
သဘာဝ​ဆန္ေသာ ျပင့္လ်ာတင့္​ေမာ​ေသာ စတဲ့ ခံစားခ်က္​ေတြကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာတင္ ​ေပးစြမ္း​ေနျခင္း ဆိုတဲ့ အ​ေကာင္းတက အ​ေကာင္းဆုံး ဥပမာ​ေတြနဲ႕ တင္စားရမွာပါ။​ေသခ်ာ​ေပါက္ ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ ႀကီးမားၿပီးဝိုင္းစက္​ေနတဲ့ မ်က္လုံး​ေလး​ေတြနဲ႕ သန္မာတဲ့​လက္သည္း​ေတြဟာလည္း ပစ္ပယ္ထားလို႔မရတဲ့​ေကာင္းျခင္း​ေတြနဲ႕ ျပည့္စုံ​ေနပါတယ္။

ဘက္ဘက္က​ေန ​ေထာင့္​ေစ့​ေန​ေအာင္ ျပည့္စုံတဲ့ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ​ေအးစက္ၿပီး အ​ေခ်တလိုင္း ​ၿမိဳ႕ႀကီးသား​ေၾကာင္။ဒါပင္မဲ့ ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ သခင္မကလြဲလို႔ ​ႏြေး​ေထြးမႈကို ကြၽန္​ေတာ္ဘယ္သူ႕ကိုမွမ​ေပးဘူး။ဟူးးး....။

အဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ကိုယ္​ေနဟန္ထားက်က်နဲ႕ စင္​​ေပၚမွာ ထိုင္​ၿပီး ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္တန္း က​ေန ​ေအာက္ကိုၾကည့္​ေနတယ္။

လူသားမိန္းမ တစ္​ေယာက္ သီခ်င္းၿငီး​ေနတာကို ကြၽန္​​​ေတာ္ ျမင္​ေနရတယ္။ထ က​ေတာ့မယ့္ အထိ သီခ်င္းၿငီး​ေန​တာကို ျမင္ရ​ေတာ့ သူမ စိတ္ၾကည္လင္​ေနမယ့္ပုံ​ေပၚပါတယ္။

သူမက ​တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႕ ေယာက္ခ်ိဳ ႀကီးကိုင္ၿပီး ဒယ္အိုးႀကီးကို ​ေမႊ​ေနတာ။အဲ့ လူတစ္​ေယာက္ထိုင္ ​ေရခ်ိဳးလို႔ရတဲ့ အိုးႀကီးထဲကလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္းမီးခိုး​ေငြ႕​ေတြက ထြက္​ေန​ေသးတယ္။အခ်ိန္ တခဏၾကာတဲ့​ေနာက္မွာ​​ေတာ့ လူသားမိန္းမက ဒယ္အိုးႀကီးထဲ ပစၥည္း​ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ပစ္ထည့္​ေနတယ္ဆိုတာ.....။
အာ...ခင္ဗ်ား​ေလးတို႔ ​ေလွ်ာက္မ​ေတြးၾကနဲ႕ဦး။သာမာန္ လူတိုင္း​​ေတာ့ ဒီမိန္းမႀကီးနဲ႕တူၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ဘာလို႔လဲ ဆို​ေတာ့ သူမက တျခားလူသား​ေတြနဲ႕ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္​ေနတတ္တဲ့ စုန္းမႀကီး မို႔လို႔​ေလ။

ဒယ္အိုးႀကီးကို တက္တက္ႂကြႂကြ​ေမႊ​ေနတဲ့ စုန္းမႀကီးရဲ႕​ေခါင္းက ႐ုတ္တရက္ အ​ေပၚ​ေမာ့လာတယ္။စုန္းမႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံး​ေတြ အခန္းပတ္လည္ကိုၾကည့္​ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္​ေတာ့္ အျမႇီးကအ​​ေမြး​ေတြ ​ေထာင္လာတယ္။(ၾကက္သီးထသလို)
အခန္းပတ္လည္ကို scan ဖတ္သလိုၾကည့္ၿပီး​ေနာက္မွာ​ေတာ့ သူမ ကြၽန္​ေတာ့္ကို​ေတြ႕သြားတယ္။ခရမ္း​ေရာင္သမ္း​ေနတဲ့ သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဟာ ဖြင့္လာၿပီး-

"ဘလက္ကီ"

ဒီ စုန္းမႀကီး​ေတာ့ သက္ႀကီး​ေရာဂါ​ေပ်ာက္သြားၿပီထင္တယ္။
(အိုမင္း ရင့္​ေရာ္မႈ)

"ဘလက္ကီ...နင္ ကလိမ္ကက်စ္​ေကာင္!"

သူမက ကြၽန္​ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း မဆီ​ေလ်ာ္တဲ့စကား​ေတြ တရစပ္​ေျပာ​ေနတာ။ကြၽန္​ေတာ္လဲ မၾကားခ်င္​ေယာင္​ေဆာင္ၿပီး အျမႇီးကိုတစ္ခ်က္သာသာ​ေလး ပုတ္ျပလိုက္တယ္။ဒါနဲ႕ပဲ စုန္းမႀကီးနဲ႕ မ်က္ႏွာက မသာမယာနဲ႕ လိမ္ခ်ိဳးသြားသတဲ့ဗ်ာ့။

"​အခုခ်က္ခ်င္း ဆင္းလာခဲ့စမ္း...​ေၾကာင္ဖ်င္း! နင့္ကို ဒီအိုးထဲ အရွင္လက္လက္ ျပဳတ္ၿပီးအ​ေမြးမခြၽတ္ခင္ ဆင္းလာခဲ့စမ္း!"

စုန္းမႀကီးက ဆိုး႐ြားလိုက္တာဗ်ာ။ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ ​သြယ္သြယ္လ်လ် နား႐ြက္​ေလး​ေတြလည္း သူမ အသံႀကီး​ေၾကာင့္ ျပဳတ္ထြက္​ေတာ့မယ္ တူပါရဲ႕။အဲ့ ဆီးသီး​​ေျခာက္နဲ႕တူတဲ့ ပါးစပ္ႀကီးကို ခ်ဳပ္ပစ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕ ဒါပင္မဲ့လည္း ကြၽန္​ေတာ္ဟာ သိကၡါကိုထိန္းထားပါတယ္။ဘာလို႔လဲ ဆို​ေတာ့ ကြၽန္​ေတာ္က ​ေသြး​ေအးတဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးသား​ေၾကာင္ မို႔လို႔​ေလ။

​​ေညာင္င္င္__

ကြၽန္​ေတာ္ ၾကမ္းျပင္​ေပၚကိုခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး ​ေျမာင္ လို႔ အရွည္ႀကီး​ဆြဲေအာ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ​ေတာ့ စုန္းမႀကီးရဲ႕ ႐ုတ္ရင္းၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ မ်က္ႏွာအမူအရာက အနည္းငယ္​ေျဖ​ေလ်ာ့သြားပါတယ္​။သူမက ကြၽန္​​ေတာ့္ ​ေျမာင္ ကိုသ​ေဘာက်တယ္​ေလ...​။​ေစာက္႐ူး အိုႀကီးအိုမႀကီးပါ။

စုန္းမအိုႀကီးက တစ္ဖန္ ​ေယာက္ခ်ိဳႀကီးနဲ႕ အိုးကိုဆက္​ေမႊျပန္ပါတယ္။သူမရဲ႕ ​​ေျခ​ေထာက္​ေဘးမွာထိုက္လိုက္ရင္း ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ထိုႀကီးမားတဲ့အရာႀကီးကို​ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။စုန္းမႀကီးက အရမ္းအစြမ္းထက္တဲ့ မႏၱန္တစ္ခုအတြက္ ​ေဆးရည္တစ္ခုကိုျပဳလုပ္​ေနတယ္။ဒီ​ေဆးရည္က ​ေသခ်ာ​ေပါက္ လူတစ္​ေယာက္ကို လုံးဝႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္​ေပ်ာ္သြား​ေစနိုင္ပါတယ္။မ​ေန႕က စုန္းမႀကီးရဲ႕အိမ္ကို လူတစ္​ေယာက္လာသြားတယ္။သူက လူတစ္​ေယာက္ကို ​ေသတာနဲ႕မျခား လုံးဝအိပ္​ေပ်ာ္သြား​ေစနိုင္တဲ့ ​​ေမွာ္​ေဆးရည္ကိုလုပ္​ေပးဖို႔ စုန္းမႀကီးကို​ေျပာခဲ့တယ္။အဲ့လူက တျခားလူတစ္​ေယာက္ကို အဲ့​ေဆးရည္သုံးဖို႔ရည္႐ြယ္ထားတာလား ကြၽန္​ေတာ္မသိပင္မဲ့...။​ေဆးရည္​ေသာက္ဖို႔ မဲ​ေပါက္သြားတဲ့သူက​ေတာ့ ကြၽန္​ေတာ္​ေစာ​ေစာက​ေျပာခဲ့သလိုပဲ ​ေသတာနဲ႕မျခားဘဲ ထာဝရအိပ္​ေပ်ာ္သြားမွာ...။ကြၽန္​ေတာ့္အ​ေတြ႕အႀကဳံ အရလည္း စုန္းမႀကီးရဲ႕ ​ေမွာ္​ေဆးရည္​ေတြကလည္း ၾသခ်ရ​ေလာက္​ေအာင္ အစြမ္းထက္တာရယ္။

အမွန္တကယ္ေတာ့ ကြၽန္​ေတာ္က ​ေၾကာင္တစ္​ေကာင္မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

ကြၽန္​ေတာ္က ​ေတာင္ကိုရီးယား လို႔​ေခၚတဲ့ နိုင္ငံတစ္ခုမွာ ​ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ လူတစ္​ေယာက္ပါ။ယုံဖို႔ခက္ခဲမယ္ဆိုတာ ကြၽန္​ေတာ္သိပါတယ္။ဒါပင္မဲ့ ဒါ​ေတြအားလုံးက အမွန္တကယ္ပါ။

ကြၽန္​ေတာ္က "ပတ္" ဆိုတဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုအသိုင္းအဝန္းမွာ​​ေမြးဖြားခဲ့တာ။ကြၽန္​ေတာ္က ခ်မ္းသာတဲ့ အိမ္​ေထာင္စုမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။အၿမဲ ရို​ေသ​ေလးစားခံခဲ့ရၿပီး ​ေ႐ႊဇြန္းကိုက္ၿပီး​ေနခဲ့ရတဲ့ ဘဝကိုပိုင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။
ကံၾကမၼာငင္တဲ့ တစ္​​ေန႕မွာပါ့...။'တကၠသိုလ္ ဝင့္ခြင့္စာ​​​ေမးပြဲ' လို႔​ေခၚတဲ့ရက္​ေတြ​ေရာက္ဖို႔ နီးကပ္လာခဲ့တယ္။ဒါ​ေၾကာင့္ ကြၽန္​ေတာ္က နီးကပ္လာတဲ့ စာ​ေမးပြဲအတြက္ ​ေရကုန္​ေရခမ္းႀကိဳးစား​ေနခဲ့တာပါ့။
ကြၽန္​ေတာ္ ႐ုတ္တရက္မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ​ေတာ့ ကြၽန္​ေတာ္က ႀကီးမားတဲ့​ေတာင္ႀကီးရဲ႕ ​ေအာက္​ေျခကို​ေရာက္​ေနခဲ့တာပဲ။ကြၽန္​ေတာ္​ေရာက္​ေနခဲ့တာ ဘယ္​ေနရာမွန္းမသိခဲ့ဘူး ဒါပင္မဲ့ ​ေတာထဲ​ကို ​ေယာင္​ေပ​ေပနဲ႕​ေလွ်ာက္သြားၿပီး လမ္းကစ​ေပ်ာက္​​​ေရာ...။
အဲ့ဒါက ကြၽန္​ေတာ့္ကို ကံမ​ေကာင္းမႈက ပါးျဖတ္ရိုက္ခဲ့သလိုပါပဲ...ကြၽန္​ေတာ့္ကိုရွာ​ေတြ႕ခဲ့တဲ့သူက စုန္းမအိုႀကီးမို႔လို႔​ေလ။ဝမ္းနည္းစရာ​ေကာင္းတာက အဲ့အခ်ိန္က​ကံမ​ေကာင္းခဲ့တာကလြဲလို႔ ဘာမွျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။

လမ္း​ေပ်ာက္​ေနတဲ့ကြၽန္​ေတာ့္ကို ​ႏြေး​​ႏြေးေထြး​ေထြးႀကိဳဆိုတဲ့အ​ေနနဲ႕ သူမရဲ႕ တစ္ထပ္တိုက္​ေလးကို​ေခၚသြားၿပီး ​ေမွာ္​ေဆးရည္တစ္ခုတိုက္ခဲ့တယ္။ကြၽန္​ေတာ္ သတိလစ္ၿပီး နိုးလာတဲ့အခါမွာ​ေတာ့ ကြၽန္​​ေတာ္ဟာ ​ေၾကာင္တစ္​ေကာင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။

အ...။စုန္းမႀကီးက တဟီးဟီးနဲ႕​ေၾကာက္စရာ​​ေကာင္း​ေအာင္ထရယ္တာ။ၾကည့္ရတာ သူမရဲ႕​ေဆးရည္ကၿပီးသြားပုံ​ေပါက္တယ္။သူမရဲ႕ ​ေျခ​ေထာက္​ေဘးမွာထိုင္​ေနရင္း ကြၽန္​ေတာ္ကသူမကို ​ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။သူမက ​ေယာက္ခ်ိဳႀကီးနဲ႕ အိုး​ေမႊတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး မ်က္လုံး​ေစာင္းၾကည့္လာတယ္။သူမ ​ေသခ်ာ​ေပါက္ ​ေဆးရည္လုပ္ၿပီးသြားၿပီပဲ။

"နည္းနည္း​ေသာက္မလား ဘလက္ကီ?" စုန္းမႀကီးက တခစ္ခစ္နဲ႕ရယ္တယ္။

စုန္းမႀကီးက ကြၽန္​ေတာ့္ကိုငုံ႕မိုးၾကည့္ရင္း စကား​ေျပာပါ​ေတာ့တယ္။ၿပီး​ေတာ့သူမက ခရမ္းပုတ္​​ေရာင္အရည္​ေတြနဲ႕အျပည့္ျဖစ္​ေနတဲ့ ​ေယာက္ခ်ိဳဇြန္းႀကီးကို ကြၽန္​ေတာ့္​ေရွ႕ထိုး​ေပးတယ္။ကြၽန္​ေတာ္က အသံခပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႕ ​​ေညာင္___ လို႔​ေအာ္လိုက္တယ္။ရပ္လိုက္စမ္း ​​ေစာက္႐ူးအိုႀကီးအိုမႀကီးး။

သူမ နားလည္လား မလည္လား​ေတာ့ ကြၽန္​ေတာ္မ​ေျပာတတ္ဘူး။ဒါပင္မဲ့ သူမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ကိုထရယ္တာပဲ။စုန္းမႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္​ေတာ္ဟာဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခ်လိဳက္တယ္။ဒီ​ေန႕မွာ ကြၽန္​ေတာ္ဟာ စုန္းမအိုႀကီး ကိုပညာ​ေပးၿပီး ဒီ​ေနရာက​ေနထြက္​ေျပးမယ္ ဆိုၿပီး​ေတာ့ပါ့။

စုန္းမႀကီးက ဖန္ပုလင္းတစ္ခုကိုစင္​ေပၚကယူလိုက္တယ္။သူမက ​ေမွာ္​ေဆးရည္ကိုအိုးႀကီးထဲက​ေန ​ေယာက္ခ်ိဳႀကီးနဲ႕ခပ္လိုက္ၿပီး​ေတာ့ ပုလင္းထဲဂ႐ုတစိုက္​ေလာင္းထည့္​ေနတယ္။သူမရဲ႕ အာ႐ုံဟာ အလုပ္​ေပၚအျပည့္အဝစူးစိုက္ထားပါတယ္။

ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ ဦး​ႏွောက္ပါဝါကို ဂီယာအဆုံးထိတင္လိုက္ၿပီး စတင္တြက္ခ်က္ပါ​ေတာ့တယ္။သခၤ်ာ၊႐ူပ​ေဗဒ နဲ႕ သိပၸံ ​ေသခ်ာ​ေပါက္ ကြၽန္​​​ေတာ္ဟာ ျဖစ္တန္စြမ္း နဲ႕ ဇီဝ႐ူပ ကို​ေတာင္အသုံးခ်လိဳက္ပါတယ္။​ေၾကာင္တစ္​ေကာင္ ထက္ ျမင့္မား​ေနတဲ့ ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ အသိပညာကို​ေတာ့ မွင္တက္မ​ေနနဲ႕ဦး​​ေနာ္...ကြၽန္​ေတာ္​ေျပာၿပီးသြားၿပီ ဒီ အသိညာဏ္ က ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ အရင္က အထက္တန္း ဇာတိေသြး ​ေၾကာင့္ပဲ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်က္အလက္​ေတြအကုန္လုံးနဲ႕ ျဖစ္နိုင္​ေျခ​ေတြကို ​ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး သုံးသပ္ၿပီးတဲ့​ေနာက္မွာ​ေတာ့ မွားစရာအ​ေၾကာင္းမရွိ​ေတာ့ဘူး။ဒီအခ်ိန္ ဒီအ​​ေျခအ​ေနက အံအတိုက္ဆုံး၊အသင့္​ေတာ္ဆုံးအခ်ိန္ပဲ။​ေစာင့္ဆိုင္းဖို႔ မလိုအပ္​ေတာ့ဘဲ ခပ္ျမန္ျမန္နဲ႕ ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ထိုင္ရာမွထလိုက္တယ္။ၿပီး​ေတာ့ စုန္းမႀကီးရဲ႕ အရိုး​​ေပၚအ​ေရတင္ျဖစ္​ေနတဲ့ ​ေျခခ်င္းဝတ္ကို ကြၽန္​ေတာ္စကိုက္​လိုက္တယ္။

ဘင္ဂို!စုန္းမႀကီးက အလန့္တၾကားနဲ႕ထခုန္တာ။စုန္းမႀကီးက ​ေျခတစ္​ဖက္ထဲကိုအားယူရပ္​ေနတာ ​ေသခ်ာလား ကြၽန္​ေတာ္အတည္ျပဳၿပီးတဲ့အခါမွာ ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ကြၽန္​ေတာ့္ခႏၶါကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ​ေလ​ေပၚပစ္ခုန္လိုက္တယ္။၁၈၀ ဒီဂရီ ဂြၽမ္းပစ္ထိုးၿပီး ကြၽန္​ေတာ္ဟာ စုန္းမႀကီးရဲ႕ ဖ်င္ကို အျပင္းစားကန္ခ်က္တစ္ခု​ေပးလိုက္တယ္။

ခပ္တည့္တည့္ပါပဲ ​ဒယ္အိုးႀကီးထဲ စုန္းမႀကီးရဲ႕​ေခါင္းက အရင္ဝင္တာ...​ေနာက္ၿပီး သူမလက္​ေတြက ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္​ေန​ေသးတယ္။သူမရဲ႕ ​ေက်ာျပင္​ေပၚမွာ အႀကိမ္အနည္းငယ္ခုန္ၿပီးတဲ့​ေနာက္မွာ သိပ္ကိုမွတိက်တဲ့ အတိုင္းအတာနဲ႕ပဲ ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ​ေျမျပင္​ေပၚကို က်က္သ​ေရရွိရွိ သက္ဆင္းလာတယ္။ၿပီးျပည့္စုံတယ္...အမွတ္ ၁၀၀ မွာ ၁၀၀ အတိ။

"ဘ-ဘလက္ကီ ​ေသခ်င္းဆိုး အယုတ္တမာ​ေၾကာင္....!"

စုန္းမႀကီးက သူမေခါင္းကို အိုးထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။သူမရဲ႕ ခႏၶါကိုယ္က ဒရီးဒယိုင္ျဖစ္​ေနၿပီး သူမက ကြၽန္​ေတာ့္ကို ဗလုံးဗ​ေထြး​ေျပာလာတယ္။အဲ့အခ်ိန္မွာ သူမက တံျမတ္စီးတစ္​ေခ်ာင္းကို ကိုင္လိုက္ၿပီး ကြၽန္​ေတာ့္ အ​ေရွ႕မွာ​ေဝွ႕ယမ္းလိုက္တယ္။ရိုက္ခ်က္တစ္ခ်က္ မိၿပီဆိုရင္ ရက္အ​ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ နာက်င္မႈက​ေပ်ာက္မသြားတဲ့ တံျမတ္စီးပင္မဲ့ ကြၽန္​ေတာ္က ဂုဏ္သိကၡါရွိၿပီး ​ေက်ာ့ရွင္းတဲ့​ေၾကာင္တစ္​ေကာင္ပါ။ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ​ေျမျပင္​ေပၚမွာမလႈပ္မရွက္​ရပ္​ေနၿပီး စုန္းမႀကီးကို ဟိတ္ဟန္အျပည့္နဲ႕ျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ကြၽန္​ေတာ္ ဘာကိုမွမ​ေၾကာက္ဘူး။​ေနာက္ၿပီး တံျမတ္စီးက လာတဲ့ရိုက္ခ်က္​ေတြကိုလည္း ​ေရွာင္မွာမဟုတ္ဘူး။ဘာလို႔လဲဆို​ေတာ့ ကြၽန္​ေတာ္က ​ေသြး​ေအးတဲ့ အ​ေခ်တလိုင္း ၿမိဳ႕ႀကီးသား​ေၾကာင္တစ္​ေကာင္မို႔လို႔။

"နင္ ​ေသခ်င္းဆိုး...​ေသနာ​ေလး-"

အားအင္နည္းနည္းနဲ႕ တံျမတ္စီးကို​ေဝွ႕ယမ္းဖို႔ႀကိဳးပမ္း​လိုက္တဲ့အခါမွာ ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႕ စုန္းမႀကီးဟာ ​ေျမျပင္​ေပၚ​​ေမွာက္လ်ားႀကီး ျပဳတ္က်ပါ​ေရာ။သူမရဲ႕ ပ်ံ့ကားကားႀကီးျဖစ္​ေနတဲ့ ခႏၶါကိုယ္​ေပၚကြၽန္​​ေတာ္တက္လိုက္ၿပီး သူမရဲ႕မ်က္ႏွာ​ေပၚကို ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ အသားထူထူလက္​ေတြနဲ႕ နင္းလိုက္တယ္။သူမကို တိုက္ခိုက္​ေတာ့ ဒီလိုျပဳတ္က်တာႀကီးက မမိုက္​ေသးပါဘူး။ကြၽန္​ေတာ္ ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ လက္သည္း​ေလး​ေတြကို​ေတာင္ မသုံးလိုက္ရဘူး။

ကြၽန္​ေတာ္ဟာ တစ္ထပ္တိုက္​ေလးကို ​ေနာက္ဆုံးအ​ေနနဲ႕ တစ္​ေခါက္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ၿပီး​ေတာ့ ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕​ေနာက္​ေက်ာဘက္ထားလိုက္ၿပီး ​ေနာက္ဆန္မတင္းဘဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။

​ေတာနက္ႀကီးရဲ႕ တစ္​ေနရာရာမွာ​ေတာ့ လူ​ေတြ​ေနတဲ့႐ြာ​တို႔ဘာတို႔ရွိမွာပဲ။ကြၽန္​ေတာ္ အဲ့ကိုသြားဖို႔လိုတယ္။ၿပီးရင္ စုန္းမႀကီးရဲ႕ မႏၱန္ကိုဖ်က္ၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ နည္းလမ္းလည္းရွာရမယ္။ဒါက ​ေသခ်ာ​ေပါက္လြယ္တဲ့ အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ဒါပင္မဲ့ ဒီကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ထင့္​ေနလို႔မရဘူး။ဒါက ကြၽန္​ေတာ္မျဖစ္မ​ေနလုပ္ရမဲ့ အလုပ္တစ္ခု။

အ​ေမွာင္ထုဟာ ​သစ္ေတာႀကီးကိုလႊမ္းၿခဳံထားတယ္။တစတစ အစၿပိဳးလာတဲ့ ​ေမွာင္ရိပ္က ကြၽန္​ေတာ့္ကိုႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားဆိုတယ္။ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ ​ေျခလွမ္း​ေတြကို အလင္း​ေရာင္နဲ႕​ႏြေး​ေထြးတဲ့ ႏွလုံးအိမ္ဆီကို လမ္းၫႊန္ျဖစ္တယ္။

ကြၽန္​ေတာ္ က K။

​ေတာင္ကိုရီယား နိုင္ငံမွာ​ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး မ်ိဳးရိုးအဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ "ပတ္" မိသားစုရဲ႕  အဆက္အႏြယ္တစ္ဦး။ကြၽန္​ေတာ္နဲ႕ မရင္းႏွီးတဲ့ ကမၻာတစ္ခုကို​ေရာက္လာၿပီး စုန္းမတစ္​ေယာက္ရဲ႕ မႏၱန္​ေအာက္က်​ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ​ေတာ့ ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ကံဆိုးမႈရဲ႕ ဒုကၡသည္တစ္​ဦးျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ဒါပင္မဲ့ ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕ အခုအ​ေျခအ​​ေနကို အာ႐ုံစိုက္​ေနဖို႔အခ်ိန္မရွိပါဘူး။

ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝတဲ့ "ပတ္" မိသားစုဝင္တစ္​ေယာက္မဟုတ္သလို စုန္းမႀကီးရဲ႕ "ဘလက္ကီ" လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ကြၽန္​ေတာ္ဟာ ​ေသြး​ေအးတဲ့ K။ဒီထက္လည္းမပိုဘူး ဒီထက္လည္းမ​ေလ်ာ့ဘူး။

●●●●●●