ေလာေလာလတ္လတ္စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ အပင္ေပါက္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေဗဒါသေဘာက်စြာၿပဳံးလိုက္တယ္။

တံလွ်ပ္ထေနတဲ့ ဖုံထူထူလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ထေနာင္းပင္နဲ႕တျခားအပူပိုင္းပင္ေလးေတြ ဟိုဒီေပါက္ေနေပမယ့္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြရဲ႕အပူဒဏ္ကို လုံေလာက္ေအာင္မကာကြယ္နိုင္ၾကဘူး။

အပူဒဏ္ခံရတဲ့သူေတြထဲမွာ ေဗဒါတို႔လို ေက်ာင္းသားေလးေတြလည္းပါတာေပါ့ေလ။

ဒီေန႕ေတာ့ ေဗဒါက သရက္ပင္စိုက္တဲ့အဖိုးအိုအေၾကာင္း ပုံျပင္ကိုနားေထာင္ရင္း သူ႕ဘဝရဲ႕ပထမဆုံးသစ္ပင္ေလး​ေတြကို ေက်ာင္းသြားတဲ့လမ္းနေဘးမွာ စိုက္ပ်ိဳးေတာ့တယ္။

ေဗဒါတို႔အိမ္ဝိုင္းထဲက မန္းက်ည္းပင္ႀကီးေဘးမွာ အေႂကြသီးေတြကေနျပန္ေပါက္ထားတဲ့ မန္းက်ည္းပင္ေပါက္ေလးေတြကို ေရေသာက္ျမစ္ပါပါေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္တူးယူလာၿပီး အရိပ္ေဝးတဲ့ လမ္းနေဘးမွာ မနီးမေဝးေလး စီတန္းၿပီးစိုက္ပ်ိဳးလိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ဝါးျခမ္းျပားေလးေတြယူလာၿပီး အပင္ေပါက္ေတြကို ၿခံပုံစံေလးခတ္ေပးတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေခၚျပၿပီး ေရဝိုင္းေလာင္းေပးဖို႔ စည္း႐ုံးတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ႏြားနင္းသြားတဲ့အပင္​ေလးႏွစ္ပင္ကို ဝမ္းနည္းပန္းနည္းနဲ႕ဖယ္ထုတ္ပစ္ရတယ္။

တေန႕ခ်င္းစီမွာ မပါမျဖစ္လုပ္ရတာေတာ့ ေရသန့္ဗူးနဲ႕ခိုးထည့္လာတဲ့ ေရနည္းနည္းေလးကို အပင္ေလးေတြကို မွ်ေလာင္းေပးရတာပဲ။ ေရကေ႐ႊထက္ရွားတဲ့သူတို႔အရပ္မွာေတာ့ ဒါကျဖဳန္းတီးမႈတစ္ခုလိုမ်ိဳး အဆူအဆဲခံရနိုင္ပါတယ္။

မၾကာခင္မွာေတာ့ မုတ္သုန္ဦးရဲ႕ မိုးစက္မိုးေပါက္ တေျဖာက္ႏွစ္ေျဖာက္က ေဗဒါရဲ႕ေန႕စဥ္တာဝန္ကို ကိုယ္စားထမ္းေဆာင္ေပးလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ခ်ဴျခာေနရွာတဲ့ မန္က်ည္းပင္ငယ္ေလးေတြဟာ တျခားအေလ့က်အပင္ငယ္ေလးေတြနဲ႕အတူ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းခြင့္ရသြားေတာ့တယ္။

..... ..... .....

ေခြၽးသံတ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႕ ေျပးလာတဲ့ေဗဒါေလးကိုၾကည့္ၿပီး မတ္မတ္ရပ္တည္ေနရာကေန အေျပးသြားႀကိဳခ်င္စိတ္ေပါက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြက သခင္ေနရာခ်ထားေပးရာမွာ ရွင္သန္ေနနိုင္ဖို႔အတြက္ ေျမဆီလႊာအနက္ဆုံးအထိ အတတ္နိုင္ဆုံးတိုးဝင္ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ၿပီ။

ဟုတ္ကဲ့။
ကြၽန္ေတာ္က ေဗဒါေလးလက္နဲ႕ ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ မန္က်ည္းပင္ေတြထဲက အလွဆုံးပင္ပ်ိဳေလးပါပဲ။

ေဗဒါေလးစိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ အပင္ေပါက္ေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ ေမာင္ႏွမေလးပင္ပဲ ႀကံ့ႀကံ့ခံရွင္သန္နိုင္ခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီထဲမွာမွ ၾကားပင္ေတြ ေသဆုံးခဲ့ၿပီး ဟိုသုံးပင္နဲ႕လည္း နည္းနည္းအလွမ္းကြာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ေဗဒါေလးတို႔ေဆာ့ေနက် ေျမတလင္းနဲ႕အနီးဆုံးျဖစ္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဗဒါေလးနဲ႕လည္း အရင္းနီးဆုံးအပင္ေပါ့။

ၾကည့္ပါလား။
ကစားၿပီးေမာပန္းလာတိုင္း၊ ေက်ာင္းဆင္းလို႔တေထာက္နားတိုင္း၊ ေအးေအးလူလူစာက်က္ခ်င္တိုင္း ေဗဒါေလးေရာက္လာတတ္တာက ကြၽန္ေတာ့္ဆီကိုပဲေလ။ ဟိုသုံးပင္ဆီကိုမွမဟုတ္တာ။ ဒါက ေဗဒါေလးအခ်စ္ဆုံးအပင္ဆိုတဲ့အျပင္ အလွပဆုံးမို႔လို႔ပဲမလား။

တကယ္ေတာ့ အခုလိုေနနိုင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ရတာလည္း သူမ်ားေတြနဲ႕ မတူခဲ့ဘူး။

ေရေၾကာပိစိေလးျဖစ္ျဖစ္ ထိေတြ႕ရဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြ ဒဏ္ရာအမာ႐ြတ္အထပ္ထပ္ရတဲ့အထိ ေျမဆီမာမာေတြထဲ တိုးဝင္ခဲ့ရတယ္။

တခါတေလ ကြၽန္ေတာ့္အနားကေမာင္ႏွမေတြ မာနႀကီးႀကီးနဲ႕ မစုပ္ယူပဲေနခဲ့တဲ့ တိရိစာၦန္ေတြနဲ႕ ေဗဒါ့သူငယ္ခ်င္းေကာင္စုတ္ေလးေတြရဲ႕ က်င္ငယ္ရည္ေတြကိုလည္း စုပ္ယူအာဟာရျပဳခဲ့ရတယ္။

ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့လက္ေခ်ာင္းေတြ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးခဲ့ဖူးသလို၊ အပူဒဏ္ေတြေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ့ေျခသည္းလက္သည္းေတြ ေႂကြက်ခဲ့ဖူးတယ္။

ေဗဒါေလးရဲ႕ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြနဲ႕ တြယ္တာမႈေတြသာမပါခဲ့ရင္ ဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ္ႀကံ့ႀကံ့ခံဖို႔ မလြယ္ေလာက္ဘူးေလ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္က ေဗဒါေလးကို အတတ္နိုင္ဆုံးေအးရိပ္ေပးခ်င္ေနခဲ့တာ။

..... ..... .....

"အား... အေမာကိုေျပသြားတာပဲ"

ေျပာရင္းေရဗူးထုတ္ေသာက္လိုက္တဲ့ ေဗဒါေလးက တဝက္ေက်ာ္က်န္တဲ့ ေရကို ကြၽန့္ေတာ့္ဆီပက္ျဖန္းလိုက္ပါတယ္။ ​ေႏြေန႕လည္ခင္းဟာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတာေၾကာင့္ ကြၽန့္ေတာ္အေရျပားေပၚက်လာတဲ့ေရစက္ေတြကို တခဏအတြင္း စုပ္ယူလိုက္မိတယ္။

ႀကီးျမန္သစ္ပင္မဟုတ္တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္က အလုံးတုတ္တုတ္မဟုတ္ေပမယ့္ မန္က်ည္းတညွိုဆိုတဲ့အတိုင္း ေဗဒါမွီထိုင္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းလုံေလာက္ပါတယ္။ ေလထဲကို ျပန့္ကားေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့လက္ေတြနဲ႕လည္း အပူဒဏ္ကို ကာေပးထားတယ္။

ကြၽတ္ဆတ္ဆတ္မဟုတ္ပဲ ၫႊတ္လြယ္ဆန့္လြယ္အမ်ိဳးအစားျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ ေဗဒါေက်ာမီၿပီးေဆာ့ရင္ ေပ်ာ့ေျပာင္းေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္က ေလအလွ်ဥ္းသင့္တဲ့အခ်ိန္နဲ႕တိုးရင္ ဖြဖြရယ္မိျပန္တယ္။

ေဗဒါေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုမီရင္း ပုံဆြဲစာအုပ္ေလးကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ေဗဒါေလးရဲ႕ ပုံဆြဲဝါသနာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပုံေတြကိုခ်စ္တတ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ပုံကို မၾကာခဏဆြဲတတ္တဲ့ ေဗဒါေလးရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈေၾကာင့္လည္း ၾကည္ႏူးရပါတယ္။

..... ..... .....

ဒီေန႕ ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာဝိုင္းထိုင္ေနတဲ့သူေတြအကုန္လုံး ၿပဳံးေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႕ေအာင္ျမင္တဲ့ ေဗဒါေလးကို ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ ရိုးရိုးေအာင္တဲ့သူေတြ၊ က်တဲ့သူေတြပါ ဂုဏ္ျပဳေပးေနတယ္။
ေဗဒါက ႐ြာ့ဂုဏ္ေဆာင္ေလး ျဖစ္ေနတာကိုး။

ကြၽန္ေတာ္လည္း သေဘာတက်နဲ႕ ေလတိုက္တိုင္းသီခ်င္းညည္းေနမိတယ္။ ေဗဒါေက်ာင္းတက္မယ့္အေၾကာင္းကို မေျပာခင္အထိေပါ့။

"အဲ့တာဆို မင္းက ရန္ကုန္​မွာေက်ာင္းသြားတက္မွာေပါ့"

"မန္းေလးျဖစ္မလား ရန္ကုန္ျဖစ္မလား မသိေသးပါဘူးကြာ"

"ဆရာဝန္ပဲလုပ္ေနာ္ ေဟ့ေရာင္၊ ငါတို႔႐ြာမွာ ဆရာဝန္မထြက္ေသးဘူး"

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္တစ္ရာသီေျပာင္းတဲ့အခါ ေဗဒါ ႐ြာကထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုမႏႈတ္ဆက္ဘဲနဲ႕။
လမ္းမွာတေထာက္ဝင္မနားဘဲနဲ႕။
အခ်ိန္အၾကာႀကီးျပန္မလာဘဲနဲ႕။

..... ..... .....

ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဗဒါက႐ြာကို ေအးေအးေဆးေဆးျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ၾကားထဲမွာ ႏွစ္ႀကိမ္သုံးႀကိမ္ေလာက္ျပန္လာေပမယ့္ ခုတစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်ိန္မရွိခဲ့တဲ့ပုံပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္႐ုံထက္မပိုခဲ့ပါဘူး။

အခုတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ေဗဒါနဲ႕အတူ လူမေခ်ာေခ်ာေလးပါပါလာခဲ့တယ္။ အၾကာႀကီးပစ္ထားတဲ့ ေဗဒါေလးက အနားျပန္ေရာက္လာလို႔ ေပ်ာ္ေနမိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအေရးတယူမရွိတာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းဘူး။

"ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ သည္းရဲ႕၊ ဒီေကာင္ႀကီးက သီခ်င္းဆိုတတ္တယ္"

ေလေအးေအးေလးျဖတ္တိုက္လာတဲ့အခါ ေဗဒါက သူ႕အေဖာ္ေလးကို ေျပာလိုက္တယ္။
သူ(မ)က ခဏေလာက္ၿငိမ္ေနၿပီးမွ -

"ရိုးရိုးေလတိုးတာပါ ကိုရဲ႕"

"ဒါေပမယ့္ တျခားအပင္ေတြေအာက္မွာဆိုရင္ အခုေလာက္မက်ယ္ဘူးေလ သည္းကလည္း"

"အင္းပါ၊ ပန္းခ်ီဆရာေဒါက္တာႀကီးကလည္း စိတ္ႀကီးပဲ၊ ကို႔လက္နဲ႕ ပထမဆုံးစိုက္ထားတဲ့အပင္မို႔လို႔ ခံစားခ်က္က ပိုရင္းနီးေနတာေနမွာေပါ့"

ေဗဒါက ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း သတိတရရွိမွန္း၊ ကြၽန္ေတာ့္သီခ်င္းသံကို နားေထာင္တတ္မွန္း သိရလို႔ ေပ်ာ္လိုက္တာ။

ေလျပင္းျပင္းတိုက္ေနတာနဲ႕ ေပ်ာ္ေနတာေပါင္းၿပီး တညေနလုံး သီခ်င္းသံေတြဖန္တီးေနမိတယ္။ ပြတ္တိုက္ရလြန္းလို႔ လက္ေခ်ာင္းအဖ်ားေလးေတြ ပြန္းပဲ့ၿပီးအေခါက္ေတြကြာတဲ့အထိ။ က်န္တဲ့တစ္ရာသီလုံး သီခ်င္း​ထပ္မဆိုနိုင္တဲ့အထိ။

..... ..... .....

ေဗဒါသေဘာက်တာေတြကို လိုက္သေဘာက်တတ္တဲ့ သူ(မ)က ကြၽန္ေတာ္နဲ႕တူပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသေဘာတက်ရွိလာတဲ့ သူ(မ)ကို ကြၽန္ေတာ္လည္း သေဘာက်လာတယ္။

အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး႐ြာမွာေနၿပီး ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္အထိ ေဆးလိုက္ကုေပးတတ္တဲ့ ေဗဒါ့ကို နာမည္ေတာင္မေခၚၾကေတာ့ဘူး။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြေျပာတဲ့ ေဒါက္တာေလးက၊ ဆရာဝန္ေလးက ဆိုတဲ့ အားကိုးခ်ီးက်ဴးသံေတြၾကားတိုင္း ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်မိတာေပါ့။

ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အေျခမွာခုံတန္းေတြ ဘာေတြနဲ႕ ႀကီးေကာင္ဝင္အ႐ြယ္ေရာက္လာတယ္။ ေဗဒါက ေရအိုးစင္ေလးပါထပ္ရိုက္ေပးထားတာမို႔ ေဘးကေမာင္ႏွမေတြ မနာလိုစရာေကာင္းေအာင္ ခန့္ညားေနၿပီေလ။

ေျခခင္းလက္ခင္းသာၿပီး အလုပ္ပါးတဲ့ ညေနခင္းေတြဆိုရင္ ေဗဒါက ဗိုက္ပူမေလးနဲ႕အတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆီလာတတ္တယ္။ ခုံတန္းေလးမွာ ေအးေအးလူလူထိုင္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ တသုန္သုန္တိုက္ေနတဲ့ ေလျပည္ရယ္၊ သီခ်င္းညည္းေနတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ရယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ။

..... ..... .....

သာယာတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ႏွစ္ရာသီေလာက္ပဲ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေဗဒါေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ အေဝးႀကီးကိုသြားဦးမယ္တဲ့။ ဘာလို႔လဲမသိဘူး။ ေဗဒါက ေက်ာင္းေတြတက္ၿပီးၿပီမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တာကို ထုတ္မေမးနိုင္သလို ဘယ္သူမွလည္း အေရးတယူေျပာမျပၾကပါဘူး။

အဲဒီေနာက္ ရာသီေတြအလီလီေျပာင္းတဲ့အထိ ေဗဒါ့ကိုမေတြ႕ရဘဲ ေနခဲ့ျပန္တယ္။

"ဒီအပင္လား ေမႀကီး၊ ေဖႀကီးသူငယ္ခ်င္းဆိုတာ"

စကားသံပိစိေလးနဲ႕ ကေလးငယ္က ကြၽန္ေတာ့္အေခါက္ေတြကို ဖြဖြပြတ္သပ္လိုက္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကေလးေလးက ေဗဒါငယ္ငယ္ကအတိုင္းပဲ။ ေအးခ်မ္းတယ္၊ လိမၼာတယ္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။

"ဟုတ္တယ္၊ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦးေလ"

သူမက ၿပဳံးျမျမနဲ႕ကေလးငယ္ကို ေျပာတယ္။ တကူးတကလာႏႈတ္ဆက္တာမ်ိဳး မႀကဳံဖူးေတာ့ ​ကြၽန္ေတာ္စိတ္လႈပ္ရွားမိတာေပါ့။ ကေလးငယ္က ခဏၾကာစဥ္းစားၿပီးမွ -

"Hello! Tamarind ဦးဦး"

သူဘာေျပာလိုက္မွန္းနားမလည္ေပမယ့္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေျပာလာတဲ့ ပုံစံေလးေၾကာင့္ သေဘာတက်ရယ္ေမာမိတယ္။ ေလတိုးသံထက္ပိုဆူညံသြားတဲ့အခါ အနည္းငယ္လူႀကီးဆန္လာတဲ့သူ(မ)ကပါ အသံထြက္ေအာင္လိုက္ရယ္လိုက္ၿပီး ပင္စည္ကိုထိကိုင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အသံကို ၾကားနိုင္ၿပီထင္တယ္။

"သားက ေဖႀကီးမအားလည္း ဂ႐ုစိုက္ေပးရမယ္ေနာ္၊ ဟုတ္ၿပီလား"

ကေလးငယ္က မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြနဲ႕ ၾကည့္ရင္းတက္တက္ႂကြႂကြေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ(မ)နဲ႕အတူ ေရအိုးစင္ေလးကို သန့္ရွင္းေရးလုပ္ေပးၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေနာက္ထပ္မေမ့နိုင္တဲ့ ေန႕တစ္ေန႕ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ေဗဒါ့ကိုလည္း လြမ္းတယ္။

..... ..... .....

သူ(မ)က မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္းတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္ေပမယ့္ မတတ္နိုင္ပါ။ ေလတိုးသံေတြၾကားတဲ့အခါ တအိအိရွိုက္ငိုလာလို႔ ဘာမွန္းမသိစိတ္ပူလာမိတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ကို ခပ္ပြပြထိကိုင္ရင္း ဝမ္းနည္းတႀကီးေျပာလာတာက -

"ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါ... ငါတကယ္မတတ္နိုင္လို႔ပါ... သူ႕ကိုသာေျပာျပလိုက္ရင္ အစီအစဥ္ေတြပ်က္သြားလိမ့္မယ္... သူအၿမဲလုပ္ေပးခ်င္ခဲ့တာကို မလုပ္ေတာ့ပဲေနလိမ့္မယ္..."

သူ(မ)ရဲ႕စကားေတြကို ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တျခားဘယ္သူမွရွိမေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲေျပာတာထင္ေနတယ္။

ေဗဒါေလး တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္လား...

ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့တဲ့အေျဖကို ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ သိလိုက္ရပါတယ္။

ေမာ္တာသံဆူဆူညံညံေတြနဲ႕အတူ ကြၽန္ေတာ့ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ပင္ၿပီးတစ္ပင္ အပိုင္းပိုင္းျပတ္သြားတယ္။ အႏၲရာယ္ေပးေနတဲ့ လူေတြက မၾကားနိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ နာနာက်င္က်င္ငိုေႂကြးသံကို ခံစားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့အလွည့္လည္း လာေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လြန္းလို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးမိတယ္။

ေဗဒါေရ... ကယ္ပါဦး...

"ဆရာဝန္ေလးေတာ့ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာပဲေနာ္"

"ေအးကြာ... ငါလည္း စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ေဗဒါႀကီးက ဒီအပင္ကို တကယ္သံေယာဇဥ္ရွိတာကြ၊ အသီးေႁခြတဲ့အခ်ိန္ တုတ္နဲ႕ရိုက္ခ်တာေတာင္ ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး"

"ဘယ္တတ္နိုင္မလဲကြာ၊ သူ႕အလႉအတြက္ လုပ္ရတာပဲ တတ္နိုင္သေလာက္ ဂ႐ုစိုက္ၾကတာေပါ့..."

ငယ္ငယ္က ေဗဒါနဲအတူလာေဆာ့ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဦးေဆာင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုခုတ္ပစ္ၾကတယ္။

နာလိုက္တာ... နာလိုက္တာ...

ဟိုမွာျပဳတ္က်လာတာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေလးမလား... ၿပီးေတာ့ တျခားလက္ေမာင္းတစ္ဖက္... ၿပီးေတာ့... ၿပီးေတာ့... ၿပီးေတာ့...

ကြၽန္ေတာ္ နာလြန္းလို႔ ညည္းၫူခ်င္တာေတာင္ ပြတ္တိုက္စရာ လက္ေတြမရွိေတာ့ဘူး။

သူတို႔မသိၾကဘူး။ ေသြးမထြက္တတ္ေပမယ့္ နာက်င္တတ္တဲ့ ျဖစ္တည္မႈေတြအေၾကာင္း...

ခုတ္ခ်စရာလက္ေတြကုန္သြားတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္တဲ့ ေမာ္တာသံဆူဆူနဲ႕အတူ နီးကပ္လာတဲ့ လႊသြားထက္ထက္...

ကြၽန္ေတာ္ေလ
ေဗဒါနဲ႕ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ပဲ ျပန္ေတြ႕ခ်င္တာပါ...

..... ..... .....

လမ္းဖြင့္ပြဲကို တစ္ဦးတည္းအလႉရွင္ျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာေဗဒါတစ္ေယာက္ မလာနိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီအစား ႐ြာနဲ႕ကြၽမ္းဝင္ၿပီးသား ေဒါက္တာ့အမ်ိဳးသမီးကပဲ ကိုယ္စားျပဳတက္ေရာက္ခဲ့တယ္။

ခရီးလမ္းခက္ခဲမႈေၾကာင့္ အဖိတ္ဖိတ္အစဥ္စဥ္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ နယ္ခံေတြေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတိုင္း ဒီေက်း႐ြာလမ္းကိုလႉေပးဖို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရည္႐ြယ္ထားခဲ့ၾကတာ။ အခုေတာ့ ရာသီသုံးပါးစလုံး အခက္အခဲမရွိသုံးနိုင္မယ့္ တိုက္နယ္နဲ႕႐ြာဆက္ထားတဲ့ ကတၱရာလမ္းႀကီးကို တကယ္လႉလိုက္နိုင္ၿပီ။

သူ(မ)က ရည္႐ြယ္ထားတဲ့အလႉ ၿပီးေျမာက္သြားေပမယ့္ အျပည့္အဝမေပ်ာ္နိုင္ဘူး။ ျဖစ္နိုင္ရင္ သူ(မ)အမ်ိဳးသားကို ႐ြာကိုမလာနိုင္ေအာင္ တားထားခ်င္မိတယ္။

ဒီတစ္ခါ ေဒါက္တာေဗဒါ ႐ြာျပန္လာေတာ့ ေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့ကတၱရာလမ္းက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္ ကားေမာင္းဝင္လာနိုင္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ျမင္ကြင္းမွာေတာ့ မျမင္ရတာၾကာေနတဲ့ တံလွ်ပ္တလက္လက္က စီးႀကိဳေနတယ္။ ယ

ဟာတာတာျဖစ္သြားတဲ့ခံစားခ်က္...
သူခိုနားေနက် ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလး...
သူအေဝးကေန လြမ္းေနရတဲ့ခံစားခ်က္ေလး...

ေတာ္ရာမွာ ကားရပ္ခဲ့ၿပီး အိမ္ဝင္းထဲအျမန္သြားလိုက္တဲ့အခါ ထင္းစင္ေဘးမွာ သီးျခားစင္နဲ႕တင္ထားတဲ့ အကြၽမ္းတဝင္ရွိလြန္းတဲ့ အရာတစ္စု...

ပင္စည္ႀကီးကေန ကိုင္းဖ်ားအထိ အ႐ြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ မန္က်ည္းပင္ျဖတ္စေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္စုတင္ထားတယ္။ အဲ့ဒီျမင္ကြင္းက ေဒါက္တာေဗဒါ့ကို နာက်င္ေစတယ္။ ဝမ္းနည္းေစတယ္။ မ်က္ရည္ဝိုင္းေစပါတယ္။

စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ခင္ပြန္းသည္ကို နားလည္မႈရွိတဲ့ ဇနီးသည္က တီးတိုးႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း ေတာင္းပန္ရွာတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ ေဒါက္တာေဗဒါတစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕တက္သြားၿပီး လိုအပ္တဲ့ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြ ဝယ္လာခဲ့ၿပီ။

ေဆးထိုးအပ္ကိုင္၊ ပန္းခ်ီစုတ္တံကိုင္တဲ့ လက္ေတြနဲ႕ စူးေတြ ေဆာက္ေတြကို စကိုင္တယ္။ မကြၽမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕လက္ေတြ မၾကာခဏဒဏ္ရာရေပမယ့္ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႕ အနည္းငယ္သပ္ရပ္တဲ့ ပုံစံေလးတစ္ခုက ပုံေပၚလာခဲ့တယ္။

သစ္ကိုင္းေတြကို နာက်င္ေစမိလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ကိရိယာေတြကို စြန့္လႊတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆုံးလို႔သတ္မွတ္နိုင္တဲ့ အမွတ္တရေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္သြားတယ္။

..... ..... .....

ေဒါက္တာေဗဒါက
သစ္ပင္ေတြမွာ ဝိဉာဥ္ရွိတာကို ယုံၾကည္တယ္။

ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
ေလတိုက္တဲ့ညေတြမွာ အိပ္ခန္းနံရံက
ပန္းပု႐ုပ္ေလးရဲ႕သီခ်င္းညည္းသံကို
သူခံစားရတယ္ေလ။



..... ..... .....

A/N ▶
အညာေဒသနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ကြဲလြဲတာတစ္ခုခုရွိခဲ့ရင္ ေထာက္ျပေပးပါေနာ္။ ရက္သတ္မွတ္ၿပီး စုေရးၾကတာမို႔ ေလ့လာမႈမလုံေလာက္ခဲ့တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

Thanks for reading.
-----။-----။-----။-----။-----။-----။-----။-----။-----