Chapter 2
Arc 1 : ဥက္ကဌ၏ချစ်သူကောင်လေး
[Unicode]
《ငါဆွဲဆောင်ရမယ့်လူကြီးကအရမ်းယုတ်မာတယ်!》
နောက်တစ်နေ့နံနက်ခင်းမှာဖုန်းရှင်းလန်တစ်ယောက်သူ့ရုံးခန်းမှာထိုင်ပြီးအလုပ်လုပ်နေသည်။
သူ့အတွင်းရေးမှူးမလေးကငြင်သာစွာတံခါးခေါက်ပြီး သူခွင့်ပြုလိုက်တဲ့အခါအခန်းထဲကိုဝင်လာသည်။သူမကသူ့ရှေ့တည့်တည့်ရပ်နေကာ ပြောစရာစကားရှိနေပေမယ့် သူမboss ကိုကြည့်ကာ ထိုအကြောင်းအရာပြောပြဖို့ရာတွန့်ဆုံ့နေခဲ့သည်။
နည်းနည်းကြာတော့ ဖုန်းရှင်းလန်စိတ်မရှည်တော့ပဲမျက်မှောင်ကြုပ်ကာသူ့အတွင်းရေးမှုးမလေးကိုပြောလိုက်သည်။
"ပြောစရာရှိတာမြန်မြန်ပြောစမ်း!"
သူမBoss စိတ်မရှည်တော့တာကိုသိလိုက်ရတဲ့အတွက်သူမတုန်တုန်ရီရီနဲ့ပြောပြရရှာသည်။
"ဟို...ဥက္ကဌကိုယ်တိုင်...အောက်ထပ်ကို...လိုက်ကြည့်လိုက်တာကပိုသင့်တော်မယ်ထင်တယ်"
သူမပြောလိုက်တာနဲ့ ဖုန်းရှင်းလန်ရုံးခန်းအပြင်သို့ သူမကိုတောင်မစောင့်ဘဲ ထွက်သွားသည်။သို့ရာတွင်သူသည် အောက်ထပ်သို့သွားရာလမ်းတစ်လျှောက်မှာအေးစက်စက်အငွေ့အသက်တွေကိုလည်း မမေ့မလျော့ထုတ်လွှတ်သွားသေးသည်။
ဓါတ်လှေကားပွင့်သွားတာနဲ့ သူ့ရှေ့ကမြင်လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းတစ်ခုကြောင့် ဖုန်းရှင်းလန်မျက်နှာတစ်ခုလုံးမဲမှောင်သွားလေသည်။
နှင်းဆီတွေ...နှင်းဆီတွေမြောက်မြားစွာဓါတ်လှေကားအပြင်ဘက်ကခန်းမကြီးထဲမှာပြန့်ကြဲနေတယ်။ရနံ့ပြင်းလွန်းတဲ့နှင်းဆီအနံ့တွေကြောင့် သူစိတ်ရှုပ်သွားတယ်။ဒါ့ပြင်နှင်းဆီတွေကလည်းအရောင်မျိုးစုံ!!.....အဆိုးဆုံးကလား အဲ့ဒီ့မြောက်များစွာသော နှင်းဆီအရောင်ပေါင်းစုံကြောင့် သူဓါတ်လှေကားအပြင်ဘက်ကိုခြေချစရာနေရာမကျန်တော့တာဘဲ။ဒီဖြစ်ရပ်ကိုတင်စားပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ဒါက " နှင်းဆီပင်လယ်ကြီး! "
ဧည့်ကြိုစာရေးမလေးက ကတ်လေးတစ်ကတ်ကိုင်ပြီးသူမ boss ဆီရောက်ဖို့ ဒီနှင်းဆီပင်လယ်ကြီးကိုဖြတ်လာခဲ့ရတယ်။သူမက ဖုန်းရှင်းလန်ကို ကြောက်ရွံ့နေသောလေသံလေးနဲ့ စကားပြောပြီး သူမကိုင်လာတဲ့ကတ်လေးကိုလှမ်းပေးလိုက်သည်။
"ဥက္ကဌ ဒီကတ်က Mr.စု ဆီကပါ သူကဥက္ကဌကိုပေး ပေးဖို့ပြောလို့ပါ"
ဖုန်းရှင်းလန်ကသူမလက်ထဲက ကတ်ကိုလှမ်းမယူလိုက်သလို ဂရုလည်းမစိုက်ဘူး။အဲ့ဒီ့အစား သူ့ဘေးနားကိုလူတိုင်းကိုအေးသွားစေနိုင်တဲ့လေသံနဲ့စကားပြောလိုက်တယ်။
"သူဘယ်မှာလဲ"
ဧည့်ကြိုစာရေးမလေး တံတွေးမြိုချလိုက်သည်။သူမ boss ဘာလုပ်တော့မည်မှန်းမသိတဲ့အတွက် သူမသတိကြီးကြီးထားရတော့မည်။
"သူကုမ္ပဏီအပြင်ဘက်မှာရှိပါတယ် ဥက္ကဌ"
ဖုန်းရှင်းလန် မျက်မှောင်ကြုပ်သွားသည်။
"သုံးမိနစ်"
ဧည့်ကြိုစာရေးမလေးကတော့ ဘာလုပ်ခိုင်းသည်ကိုသိလိုက်ရသည့်အတွက်လျှင်လျှင်မြန်မြန်ပြန်ဖြေရှာသည်။
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဥက္ကဌ"
ဖုန်းရှင်းလန် ကုမ္ပဏီအပြင်ဘက်သို့ထွက်သွားတဲ့အချိန် ဧည့်ကြိုစာရေးမလေးမှာ ချက်ချင်းသန့်ရှင်းရေးတွေကိုခေါ်ကာအရောင်စုံနှင်းဆီတွေကိုရှင်းခိုင်းရသည်။ သုံးမိနစ်အတွင်းမြန်မြန်ပြီးအောင်ရှင်းကြပါလို့လည်း လော်ဆောရသေးသည်။ သုံးမိနစ်အတွင်းမပြီးလို့မဖြစ် boss ကတိကျမှကြိုက်သည်။ အကယ်၍သူခိုင်းခဲ့သည့်အတိုင်း သုံးမိနစ်အတွင်းမပြီးရင် သူမတို့အတွက်နောက်တစ်နေ့နေရောင်ကို ဘိုင့် ဘိုင့် လုပ်ကာနှုတ်ဆက်ရလိမ့်မည်။
ကုမ္ပဏီအပြင်ဘက်မှာတော့ စုပေတစ်ယောက် sport ကားအနီလေးကိုကျောမှီကာ ရပ်နေသည်။ သူဒီနေ့ အပြာရောင် shirt အင်္ကျီလေးနဲ့ စီးကရက်ကိုပါးစပ်က ကိုက်ကာ ဟန်အပြည့်နဲ့ရှိုးထုတ်နေသည်။သူ့လိုလူမျိူးအတွက်ကတော့ ဘယ်လိုနေနေချောမောပြီးသား......
သို့ရာတွင် ဖုန်းရှင်းလန်တစ်ယောက်အမြင်တွင်တော့ထိုသို့မဟုတ်ခဲ့ပါချေ။သူ့လိုရေခဲတုံးတောင်လူမျိုးတောင်မှ သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ မျက်ခုံးတွေကျုံ့ကာခပ်မာမာလေသံနဲ့ပြောတော့သည်။
"ငါ့ရှေ့ကထွက်သွားစမ်း!!"
ဖုန်းရှင်းလန် ကိုမြင်တာနဲ့ စုပေသူသောက်လက်စစီးကရက်လေးကိုချက်ချင်းသိမ်းစည်းလိုက်သည်။ ဖုန်းရှင်းလန်နှင်ထုတ်ထုတ် အော်ပြောပြော ဘာလုပ်လုပ် စုပေတစ်ယောက်ဂရုမစိုက်ပါချေ။ပြောင်ပြောင်စပ်စပ်အကြည့်နဲ့ မျက်နှာချိုသွေးတဲ့အမူအရာလုပ်ကာ သူပြောချင်တာပြောသည်။
"ခင်ဗျား နှင်းဆီကိုဘာအရောင်ကြိုက်လဲကျွန်တော်မသိဘူး။ အဲ့တာကြောင့်ကျွန်တော် အရောင်စုံဝယ်လာပေးတာ ဘယ်လိုလဲကြိုက်လားဟင်"
ပြောရမယ်ဆိုရင် မူလစုပေဆိုတဲ့ကောင်က ပိုက်ဆံတော်တော်ချမ်းသာသည်။သူဒီပိုက်ဆံတွေကို အလကားထိုင်ကြည့်နေရတဲ့လောက်ထိ သမာဓိမခိုင်တော့ နည်းနည်းလောက်တော့ဖြုန်းတီးပေးရမှာပေါ့။ အကျိုးမရှိတာတော့မသုံးပါဘူး မူလဆုပေကောင်ရဲ့ပိုက်ဆံတွေကို ဖုန်းရှင်းလန်ကိုပိုးပန်းဖို့သုံးလိုက်ယုံပါ။ မပူပါနဲ့ နောက်လည်းပိုးကြေးပန်းကြေးတွေအတွက်သုံးပြီး ဖြုန်းပေးဦးမှာ။
ဖုန်းရှင်းလန်ကတော့မည်သည့်စကားမှမဆို ထိုနေရာကချက်ချင်းနောက်ပြန်လှည့်ထွက်သွားသည်။ သူခြေလှမ်းအနည်းငယ်သွားပြီး တစ်ခုခုမှားယွင်းနေမှန်းသိလိုက်တဲ့အတွက် ရပ်တန့်သွားသည်။ စုပေကတော့ သူ့မူလနေရာမှာပဲရပ်တန့်နေတုန်း....ဒါကိုတွေ့လိုက်ရတဲ့ ဖုန်းရှင်းလန် ကတော့ ဒေါသထွက်လာကာ လေသံမာမာဖြင့်ပြောပြန်သည်။
"ငါ့နောက်ကလိုက်ခဲ့စမ်း!"
ထိုစကားကိုကြားလိုက်တာနဲ့ စုပေတစ်ယောက် *pekingese (ခြေတိုအမွှေးဖွားဖွားခွေး) လေးတစ်ကောင်လိုလျှင်မြန်စွာပြေးလာသည်။
"ဟေ့ 748 ဘယ်လိုလည်း ငါနဲ့သူ့ကြားမှာအခြေအနေတိုးတက်လာတယ်မလား။ဟင်း...ဟင်း မင်းသိလား ငါမလုပ်နိုင်တာမရှိပါဘူး ဒီလိုမျိုးလူတစ်ယောက်ကိုလိုက်တာက ငါ့အတွက်လွယ်လွယ်လေးပါ အခုတောင်တွေ့လားအခြေအနေတိုးတက်နေပြီ"
System ကတော့ဂရုမစိုက်စွာစကားလုံးတစ်လုံးသာပြန်ဖြေသည်။
"Oh"
System က သာမာန်စကားလုံးတစ်လုံးနဲ့သာတုံ့ပြန်ပေမယ့် စုပေနားထဲမှာတော့ သာမာန်စကားလုံးအနေနဲ့မဟုတ်ဘဲ 30% လှောင်ပြောင်ခြင်းနဲ့ 70%အထင်သေးမှုအပြည့်ပါဝင်သည့် စကားလုံးအနေနဲ့သာကြားလိုက်ရသည်။တကယ်လည်း system ကဆုပေကြားသည့်အတိုင်း လှောင်ပြောင်ခြင်းနဲ့အထင်သေးခြင်းရောနှောကာပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။system သည်ဆုပေအပေါ်လုံးဝအထင်ကြီးခြင်းမရှိပါပေ။
ဟင်!!
ခန်းမကြီးထဲမှာ နှင်းဆီပန်းတွေတစ်ပွင့်မှမရှိတော့ဘူး။တစ်ပွင့်တောင်မှ!!.......တကယ်ဘဲဒီကုမ္ပဏီက သန့်ရှင်းရေးတွေဘယ်လိုတောင် အလုပ်လုပ်တာတော်ရတာလဲ။
အင်းပေါ့ အင်းပေါ့ ဒီလိုသန့်ရှင်းရေးတွေကအစ တိတိကျကျနဲ့အချိန်တိုအတွင်းအလုပ်ပြီးအောင် လုပ်နိုင်မှတော့ ဒီလိုနာမည်ကြီးကုမ္ပဏီကြီးတစ်ခုဖြစ်လာတာမဆန်းတော့ပါဘူးလေ။
စုပေ ဖုန်းရှင်းလန်အနောက်ကလိုက်သွားရင်း ရုံးခန်းထဲရောက်တဲ့အခါ သူမနေနိုင်တော့ဘဲဖုန်းရှင်းလန်ကိုမေးလိုက်သည်။
"Mr.ဖုန်း ကျွန်တော်ခင်ဗျားကို ကျွန်တော်နဲ့အတူညစာစားဖို့ဖိတ်ချင်တယ်။ခင်ဗျားကျွန်တော်နဲ့အတူတူညစာလိုက်စားနိုင်မလား"
ဖုန်းရှင်းလန်သူ့ကိုပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး မျက်မှောင်တွေပိုပိုကျုံ့လာသည်။
"ပလုတ်သွားကျင်းစမ်း!!"
စုပေနှုတ်ခမ်းတွေအာစေးမိသလိုပိတ်သွားသည်။စွကျိုးနည်း ငါ့ခံတွင်းနံ့ကအဲ့လိုဆိုးရွားနေလို့လား...ဟမ်....ဘာကိစ္စငါကပလုတ်သွားကျင်းရမှာလဲ ...ငါကသန့်ပါတယ်ကွ!! စုပေရင်ထဲမှာမချင့်မရဲအထွန့်တက်နေမိပေမယ့် အပြင်မှာတော့ထုတ်မပြောရဲ။စုပေနှလုံးသားလေးအလွန်နာကျင်နေမိသည်။
အလွန်စိတ်ဆက်သော သခင်လေးဖုန်းရှင်းလန်ကတော့
စုပေဘာပြန်ပြောမလဲဆိုတာတောင်မစောင့်တော့ဘဲ ဂုတ်ကနေစောင့်ဆွဲကာ တစ်ခါထဲရေချိုးခန်းထဲကိုဆွဲခေါ်သွားသည်။
သူစုပေခေါင်းကိုရေပိုက်ခေါင်းအောက်သို့ထိုးထည့်ပြီးအပေါ်ကနေပြင်းပြင်းထန်ထန်ဖိထားသည်။သူခလုတ်ဖွင့်လိုက်တာကာ စုပေပေါ်ကိုရေအေးတွေလောင်းချသည်။
စုပေပြင်းပြင်းထန်ထန်ရုန်းကန်လှုပ်ရှားလေ သူကပိုပြီးလည်ပင်းညှစ်ကာဖိထားလေဖြစ်သည်။ဆုပေတစ်ဖြည်းဖြည်းကြက်ပေါက်စလေးတစ်ကောင်နဲ့တောင်တူလာသည်။နောက်ဆုံး ဆုပေမခံနိုင်တော့.....
"လွှတ်....ငါ့ကိုလွှတ်ပေး....ငါ...ငါ့ဟာငါလုပ်လိုက်မယ် လွှတ်ပေးပါ"
စုပေမခံနိုင်တော့မှန်းသိ၍ ဖုန်းရှင်းလန်လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ဆုပေဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုရုပ်ပြန်လုပ်ရင်း ပလုတ်ကျင်းကာ ဖုန်းရှင်းလန်ကိုခပ်တည်တည်ကြည့်ပလိုက်သည်။
စုပေရဲ့မျက်လုံးဝိုင်းစက်နေတဲ့မျက်လုံးတစ်စုံက မကြာသေးခင်ကမှရေမွန်းထားတယ်လို့ဘယ်သူမှမထင်ရလောက်အောင် ကြယ်တစ်လုံးခဲ့သို့တောက်ပနေခဲ့သည်။
သူ့မျက်လုံးလေးတွေက တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့နှလုံးသားကို အသဲယားအောင်ကုတ်ခြစ်နေခဲ့သည်။ထိုမျက်လုံးလေးတွေကိုကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းချစ်ခင်လာအောင်ဆွဲဆောင်နေသည်။
ဖုန်းရှင်းလန် မျက်လုံးတွေမဲနက်လာတယ်။ပိုပိုပြီး....ပိုပိုပြီးမဲနက်လာတယ်။နောက်ဆုံးမဟူရာညအရောင်ကဲ့သို့မဲမှောင်သွားသည်။
ထိုမျက်လုံးတွေကအရမ်းလှကြောင်း ဖုန်းရှင်းလန်တောင်အသိအမှတ်ပြုမိသည်။တကယ်တော့ သူကလူတွေကိုလွယ်လွယ်နဲ့အသိအမှတ်မပြုတတ်ဘူး။ဒါပေမယ့် သူ့ရှေ့စုပေကတော့ပြိုင်ဘက်ကင်းလှပတဲ့အသွင်အပြင်ရှိကြောင်း သူဝန်ခံတယ်။ချောပေ့လှပေ့ဆိုတဲ့မိန်းမတွေတောင် သူနဲ့ယှဥ်ရင်မှေးမိန်သွားသလိုပဲ။
အဟက် အခုဒီကောင်လေးကသူ့ကို purpose လုပ်ထားတယ်ပေါ့။
သူမြင်တာတော့ ဒီကောင်လေးကသူ့ကိုကြောက်နေတယ်။ ဒီကောင်လေးရဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ သူ့နဲ့ဝေးရာကိုပဲထွက်ပြေးချင်တယ်ဆိုတဲ့ ဆန္ဒတွေပေါ်လွင်နေတယ်။ဒါပေမယ့်....အဲ့ဆန္ဒတွေနဲ့ဆန့်ကျင်စွာပဲဒီကောင်လေးက သူ့ဘေးနားကပ်ဖို့ကိုကြိုးစားနေတယ်။စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းသားပဲ စိတ်ထဲမှာတော့သူနဲ့အဝေးကိုထွက်ပြေးချင်တယ် ဒါပေမယ့်လက်တွေ့ မှာတော့သူ့ဘေးနားကိုပဲကပ်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်တဲ့လား။
Humm!! စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်....တကယ့်ကိုစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတဲ့ကောင်လေးပဲ!!
"မင်းငါ့ကိုကြောက်နေတာမဟုတ်ဘူးလား"
သူရဲ့ပါးလွှာတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးကိုဖွင့်ပြီးမေးလိုက်တယ်။
စုပေနှလုံးသားလေးပြင်းထန်စွာခုန်လှုပ်နေတဲ့အတွက် စည်းချက်တွေတောင်မှားနေပြီ။ဖုန်းရှင်းလန်က သူ့ကိုတကယ် အတည်ပေါက်ကြီးကိုမေးနေတာ.....
"Mr.ဖုန်းက ကျွန်တော်ဘယ်လိုဖြေတာကိုလိုချင်တာတုန်း အမှန်တစ်ရားလား ဒါမှမဟုတ်....."
ဖုန်းရှင်းလန်မျက်လုံးတွေမှေးကျဥ်းသွားတယ်။ ဒါကိုမြင်တဲ့ဆုပေက ဖုန်းရှင်းလန်ဘာမှပြန်မဖြေဘဲသူအရင်ဦးအောင်ပြောလိုက်သည်။
"အမှန်တစ်ရားကတော့ ဟုတ်တယ် ကျွန်တော်ခင်ဗျားကို အရမ်း အရမ်းကြောက်တယ်"
"ကျွန်တော်ဘာကိုကြောက်တာလဲသိလား Mr.ဖုန်းက ကျွန်တော့်ကိုမုန်းသွားပြီး ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုသေတ္တာအလုံပိတ်ထဲထည့်ပြီးရင် ပင်လယ်ရေထဲပစ်ချလိုက်မှာကိုပဲ!!"
သူ့အဖြေက ဖုန်းရှင်းလန်ကိုအနည်းငယ်ရယ်မောသွားစေတယ်။ဖုန်းရှင်းလန် သူ့ကိုယ်သူဘယ်လိုခံစားလိုက်ရမှန်းမသိနိုင်မအောင်ထိဖြစ်သွားတယ်။
"ဒါဆို မင်းအခုရော ငါ့ကိုမကြောက်တော့ဘူးလားဟမ်"
စုပေသူ့ရဲ့မရှိမဲ့ရှိမဲ့သတ္တိလေးတွေကိုဆွဲထုတ်ပြီးပြန်ဖြေရှာသည်။
"အိုရပါတယ်မကြောက်တော့ဘူး ကျွန်တော်က လှပတဲ့သူလေး(*peonies)ကြောင့်သေသွားခဲ့ရင် အနည်းဆုံးမကျွတ်မလွတ်သရဲလေးတစ်ကောင်ဘဝရောက်သွားသေးနိုင်သေးလို့လေ"
(* ဒီစာလုံးကကွာ တရုတ်စကားလုံးတစ်လုံး မြန်မာလိုဘာသာပြန်ရင် လှပတဲ့မိန်းမလှလေးလို့အဓိပ္ပါယ်ရတယ်။ဒီမှာ ဖုန်းရှင်းလန်က ယောကျ်ားလေးဖြစ်နေလို့ လှတဲ့သူလေးလို့ပဲသုံးလိုက်တာပါ)
_______________________________________
#Thanks for reading
#90°bow
________________________________________
Arc 1:ဥကၠဌ၏ခ်စ္သူေကာင္ေလး
[Zawgyi]
《ငါဆြဲေဆာင္ရမယ့္လူႀကီးကအရမ္းယုတ္မာ
တယ္!》
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ခင္းမွာဖုန္း႐ွင္းလန္တစ္ေယာက္သူ႕႐ုံးခန္းမွာထိုင္ၿပီးအလုပ္လုပ္ေနသည္။
သူ႕အတြင္းေရးမႉးမေလးကျငင္သာစြာတံခါးေခါက္ၿပီး သူခြင့္ျပဳလိုက္တဲ့အခါအခန္းထဲကိုဝင္လာသည္။သူမကသူ႕ေ႐ွ႕တည့္တည့္ရပ္ေနကာ ေျပာစရာစကား႐ွိေနေပမယ့္ သူမboss ကိုၾကည့္ကာ ထိုအေၾကာင္းအရာေျပာျပဖို႔ရာတြန္႔ဆုံ႔ေနခဲ့သည္။
နည္းနည္းၾကာေတာ့ ဖုန္း႐ွင္းလန္စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ပဲမ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ကာသူ႕အတြင္းေရးမႈးမေလးကိုေျပာလိုက္သည္။
"ေျပာစရာ႐ွိတာျမန္ျမန္ေျပာစမ္း!"
သူမBoss စိတ္မ႐ွည္ေတာ့တာကိုသိလိုက္ရတဲ့အတြက္သူမတုန္တုန္ရီရီနဲ႔ေျပာျပရ႐ွာသည္။
"ဟို...ဥကၠဌကိုယ္တိုင္...ေအာက္ထပ္ကို...လိုက္ၾကည့္လိုက္တာကပိုသင့္ေတာ္မယ္ထင္တယ္"
သူမေျပာလိုက္တာနဲ႔ ဖုန္း႐ွင္းလန္႐ုံးခန္းအျပင္သို႔ သူမကိုေတာင္မေစာင့္ဘဲ ထြက္သြားသည္။သို႔ရာတြင္သူသည္ ေအာက္ထပ္သို႔သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေအးစက္စက္အေငြ႕အသက္ေတြကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ထုတ္လႊတ္သြားေသးသည္။
ဓါတ္ေလွကားပြင့္သြားတာနဲ႔ သူ႕ေ႐ွ႕ကျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ဖုန္း႐ွင္းလန္မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးမဲေမွာင္သြားေလသည္။
ႏွင္းဆီေတြ...ႏွင္းဆီေတြေျမာက္ျမားစြာဓါတ္ေလွကားအျပင္ဘက္ကခန္းမႀကီးထဲမွာျပန္႔ႀကဲေနတယ္။ရနံ႔ျပင္းလြန္းတဲ့ႏွင္းဆီအနံ႔ေတြေၾကာင့္ သူစိတ္႐ႈပ္သြားတယ္။ဒါ့ျပင္ႏွင္းဆီေတြကလည္းအေရာင္မ်ိဳးစုံ!!.....အဆိုးဆုံးကလား အဲ့ဒီ့ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ႏွင္းဆီအေရာင္ေပါင္းစုံေၾကာင့္ သူဓါတ္ေလွကားအျပင္ဘက္ကိုေျခခ်စရာေနရာမက်န္ေတာ့တာဘဲ။ဒီျဖစ္ရပ္ကိုတင္စားေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါက " ႏွင္းဆီပင္လယ္ႀကီး! "
ဧည့္ႀကိဳစာေရးမေလးက ကတ္ေလးတစ္ကတ္ကိုင္ၿပီးသူမ boss ဆီေရာက္ဖို႔ ဒီႏွင္းဆီပင္လယ္ႀကီးကိုျဖတ္လာခဲ့ရတယ္။သူမက ဖုန္း႐ွင္းလန္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေနေသာေလသံေလးနဲ႔ စကားေျပာၿပီး သူမကိုင္လာတဲ့ကတ္ေလးကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။
"ဥကၠဌ ဒီကတ္က Mr.စု ဆီကပါ သူကဥကၠဌကိုေပး ေပးဖို႔ေျပာလို႔ပါ"
ဖုန္း႐ွင္းလန္ကသူမလက္ထဲက ကတ္ကိုလွမ္းမယူလိုက္သလို ဂ႐ုလည္းမစိုက္ဘူး။အဲ့ဒီ့အစား သူ႕ေဘးနားကိုလူတိုင္းကိုေအးသြားေစႏိုင္တဲ့ေလသံနဲ႔စကားေျပာလိုက္တယ္။
"သူဘယ္မွာလဲ"
ဧည့္ႀကိဳစာေရးမေလး တံေတြးၿမိဳခ်လိုက္သည္။သူမ boss ဘာလုပ္ေတာ့မည္မွန္းမသိတဲ့အတြက္ သူမသတိႀကီးႀကီးထားရေတာ့မည္။
"သူကုမၸဏီအျပင္ဘက္မွာ႐ွိပါတယ္ ဥကၠဌ"
ဖုန္း႐ွင္းလန္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္သြားသည္။
"သုံးမိနစ္"
ဧည့္ႀကိဳစာေရးမေလးကေတာ့ ဘာလုပ္ခိုင္းသည္ကိုသိလိုက္ရသည့္အတြက္လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ျပန္ေျဖ႐ွာသည္။
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဥကၠဌ"
ဖုန္း႐ွင္းလန္ ကုမၸဏီအျပင္ဘက္သို႔ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ဧည့္ႀကိဳစာေရးမေလးမွာ ခ်က္ခ်င္းသန္႔႐ွင္းေရးေတြကိုေခၚကာအေရာင္စုံႏွင္းဆီေတြကို႐ွင္းခိုင္းရသည္။ သုံးမိနစ္အတြင္းျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္႐ွင္းၾကပါလို႔လည္း ေလာ္ေဆာရေသးသည္။ သုံးမိနစ္အတြင္းမၿပီးလို႔မျဖစ္ boss ကတိက်မွႀကိဳက္သည္။ အကယ္၍သူခိုင္းခဲ့သည့္အတိုင္း သုံးမိနစ္အတြင္းမၿပီးရင္ သူမတို႔အတြက္ေနာက္တစ္ေန႔ေနေရာင္ကို ဘိုင့္ ဘိုင့္ လုပ္ကာႏႈတ္ဆက္ရလိမ့္မည္။
ကုမၸဏီအျပင္ဘက္မွာေတာ့ စုေပတစ္ေယာက္ sport ကားအနီေလးကိုေက်ာမွီကာ ရပ္ေနသည္။ သူဒီေန႔ အျပာေရာင္ shirt အက်ႌေလးနဲ႔ စီးကရက္ကိုပါးစပ္က ကိုက္ကာ ဟန္အျပည့္နဲ႔႐ိႈးထုတ္ေနသည္။သူ႕လိုလူမ်ိဴးအတြက္ကေတာ့ ဘယ္လိုေနေနေခ်ာေမာၿပီးသား......
သို႔ရာတြင္ ဖုန္း႐ွင္းလန္တစ္ေယာက္အျမင္တြင္ေတာ့ထိုသို႔မဟုတ္ခဲ့ပါေခ်။သူ႕လိုေရခဲတုံးေတာင္လူမ်ိဳးေတာင္မွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္ခုံးေတြက်ံဳ႕ကာခပ္မာမာေလသံနဲ႔ေျပာေတာ့သည္။
"ငါ့ေ႐ွ႕ကထြက္သြားစမ္း!!"
ဖုန္း႐ွင္းလန္ ကိုျမင္တာနဲ႔ ဆုေပသူေသာက္လက္စစီးကရက္ေလးကိုခ်က္ခ်င္းသိမ္းစည္းလိုက္သည္။ ဖုန္း႐ွင္းလန္ႏွင္ထုတ္ထုတ္ ေအာ္ေျပာေျပာ ဘာလုပ္လုပ္ စုေပတစ္ေယာက္ဂ႐ုမစိုက္ပါေခ်။ေျပာင္ေျပာင္စပ္စပ္အၾကည့္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးတဲ့အမူအရာလုပ္ကာ သူေျပာခ်င္တာေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ား ႏွင္းဆီကိုဘာအေရာင္ႀကိဳက္လဲကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ အေရာင္စုံဝယ္လာေပးတာ ဘယ္လိုလဲႀကိဳက္လားဟင္"
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ မူလစုေပဆိုတဲ့ေကာင္က ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာသည္။သူဒီပိုက္ဆံေတြကို အလကားထိုင္ၾကည့္ေနရတဲ့ေလာက္ထိ သမာဓိမခိုင္ေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ျဖဳန္းတီးေပးရမွာေပါ့။ အက်ိဳးမ႐ွိတာေတာ့မသုံးပါဘူး မူလစုေပေကာင္ရဲ႕ပိုက္ဆံေတြကို ဖုန္း႐ွင္းလန္ကိုပိုးပန္းဖို႔သုံးလိုက္ယုံပါ။ မပူပါနဲ႔ ေနာက္လည္းပိုးေၾကးပန္းေၾကးေတြအတြက္သုံးၿပီး ျဖဳန္းေပးဦးမွာ။
ဖုန္း႐ွင္းလန္ကေတာ့မည္သည့္စကားမွမဆို ထိုေနရာကခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူေျခလွမ္းအနည္းငယ္သြားၿပီး တစ္ခုခုမွားယြင္းေနမွန္းသိလိုက္တဲ့အတြက္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ဆုေပကေတာ့ သူ႕မူလေနရာမွာပဲရပ္တန္႔ေနတုန္း....ဒါကိုေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဖုန္း႐ွင္းလန္ ကေတာ့ ေဒါသထြက္လာကာ ေလသံမာမာျဖင့္ေျပာျပန္သည္။
"ငါ့ေနာက္ကလိုက္ခဲ့စမ္း!"
ထိုစကားကိုၾကားလိုက္တာနဲ႔ စုေပတစ္ေယာက္ *pekingese (ေျခတိုအေမႊးဖြားဖြားေခြး) ေလးတစ္ေကာင္လိုလွ်င္ျမန္စြာေျပးလာသည္။
"ေဟ့ 748 ဘယ္လိုလည္း ငါနဲ႔သူ႕ၾကားမွာအေျခအေနတိုးတက္လာတယ္မလား။ဟင္း...ဟင္း မင္းသိလား ငါမလုပ္ႏိုင္တာမ႐ွိပါဘူး ဒီလိုမ်ိဳးလူတစ္ေယာက္ကိုလိုက္တာက ငါ့အတြက္လြယ္လြယ္ေလးပါ အခုေတာင္ေတြ႕လားအေျခအေနတိုးတက္ေနၿပီ"
System ကေတာ့ဂ႐ုမစိုက္စြာစကားလုံးတစ္လုံးသာျပန္ေျဖသည္။
"Oh"
System က သာမာန္စကားလုံးတစ္လုံးနဲ႔သာတုံ႔ျပန္ေပမယ့္ ဆုေပနားထဲမွာေတာ့ သာမာန္စကားလုံးအေနနဲ႔မဟုတ္ဘဲ 30% ေလွာင္ေျပာင္ျခင္းနဲ႔ 70%အထင္ေသးမႈအျပည့္ပါဝင္သည့္ စကားလုံးအေနနဲ႔သာၾကားလိုက္ရသည္။တကယ္လည္း system ကဆုေပၾကားသည့္အတိုင္း ေလွာင္ေျပာင္ျခင္းနဲ႔အထင္ေသးျခင္းေရာေႏွာကာေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။system သည္ဆုေပအေပၚလုံးဝအထင္ႀကီးျခင္းမ႐ွိပါေပ။
ဟင္!!
ခန္းမႀကီးထဲမွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြတစ္ပြင့္မွမ႐ွိေတာ့ဘူး။တစ္ပြင့္ေတာင္မွ!!.......တကယ္ဘဲဒီကုမၸဏီက သန္႔႐ွင္းေရးေတြဘယ္လိုေတာင္ အလုပ္လုပ္တာေတာ္ရတာလဲ။
အင္းေပါ့ အင္းေပါ့ ဒီလိုသန္႔႐ွင္းေရးေတြကအစ တိတိက်က်နဲ႔အခ်ိန္တိုအတြင္းအလုပ္ၿပီးေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွေတာ့ ဒီလိုနာမည္ႀကီးကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုျဖစ္လာတာမဆန္းေတာ့ပါဘူးေလ။
စုေပ ဖုန္း႐ွင္းလန္အေနာက္ကလိုက္သြားရင္း ႐ုံးခန္းထဲေရာက္တဲ့အခါ သူမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲဖုန္း႐ွင္းလန္ကိုေမးလိုက္သည္။
"Mr.ဖုန္း ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူညစာစားဖို႔ဖိတ္ခ်င္တယ္။ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူတူညစာလိုက္စားႏိုင္မလား"
ဖုန္း႐ွင္းလန္သူ႕ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ေတြပိုပိုက်ံဳ႕လာသည္။
"ပလုတ္သြားက်င္းစမ္း!!"
စုေပႏႈတ္ခမ္းေတြအာေစးမိသလိုပိတ္သြားသည္။စြက်ိဳးနည္း ငါ့ခံတြင္းနံ႔ကအဲ့လိုဆိုး႐ြားေနလို႔လား...ဟမ္....ဘာကိစၥငါကပလုတ္သြားက်င္းရမွာလဲ ...ငါကသန္႔ပါတယ္ကြ!! ဆုေပရင္ထဲမွာမခ်င့္မရဲအထြန္႔တက္ေနမိေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ထုတ္မေျပာရဲ။ဆုေပႏွလုံးသားေလးအလြန္နာက်င္ေနမိသည္။
အလြန္စိတ္ဆက္ေသာ သခင္ေလးဖုန္း႐ွင္းလန္ကေတာ့
စုေပဘာျပန္ေျပာမလဲဆိုတာေတာင္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဂုတ္ကေနေစာင့္ဆြဲကာ တစ္ခါထဲေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုဆြဲေခၚသြားသည္။
သူစုေပေခါင္းကိုေရပိုက္ေခါင္းေအာက္သို႔ထိုးထည့္ၿပီးအေပၚကေနျပင္းျပင္းထန္ထန္ဖိထားသည္။သူခလုတ္ဖြင့္လိုက္တာကာ စုေပေပၚကိုေရေအးေတြေလာင္းခ်သည္။
စုေပျပင္းျပင္းထန္ထန္႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားေလ သူကပိုၿပီးလည္ပင္းညႇစ္ကာဖိထားေလျဖစ္သည္။ဆုေပတစ္ျဖည္းျဖည္းၾကက္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ေတာင္တူလာသည္။ေနာက္ဆုံး ဆုေပမခံႏိုင္ေတာ့.....
"လႊတ္....ငါ့ကိုလႊတ္ေပး....ငါ...ငါ့ဟာငါလုပ္လိုက္မယ္ လႊတ္ေပးပါ"
စုေပမခံႏိုင္ေတာ့မွန္းသိ၍ ဖုန္း႐ွင္းလန္လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ဆုေပဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို႐ုပ္ျပန္လုပ္ရင္း ပလုတ္က်င္းကာ ဖုန္း႐ွင္းလန္ကိုခပ္တည္တည္ၾကည့္ပလိုက္သည္။
စုေပရဲ႕မ်က္လုံးဝိုင္းစက္ေနတဲ့မ်က္လုံးတစ္စုံက မၾကာေသးခင္ကမွေရမြန္းထားတယ္လို႔ဘယ္သူမွမထင္ရေလာက္ေအာင္ ၾကယ္တစ္လုံးခဲ့သို႔ေတာက္ပေနခဲ့သည္။
သူ႕မ်က္လုံးေလးေတြက တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလုံးသားကို အသဲယားေအာင္ကုတ္ျခစ္ေနခဲ့သည္။ထိုမ်က္လုံးေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းခ်စ္ခင္လာေအာင္ဆြဲေဆာင္ေနသည္။
ဖုန္း႐ွင္းလန္ မ်က္လုံးေတြမဲနက္လာတယ္။ပိုပိုၿပီး....ပိုပိုၿပီးမဲနက္လာတယ္။ေနာက္ဆုံးမဟူရာညအေရာင္ကဲ့သို႔မဲေမွာင္သြားသည္။
ထိုမ်က္လုံးေတြကအရမ္းလွေၾကာင္း ဖုန္း႐ွင္းလန္ေတာင္အသိအမွတ္ျပဳမိသည္။တကယ္ေတာ့ သူကလူေတြကိုလြယ္လြယ္နဲ႔အသိအမွတ္မျပဳတတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ သူ႕ေ႐ွ႕စုေပကေတာ့ၿပိဳင္ဘက္ကင္းလွပတဲ့အသြင္အျပင္႐ွိေၾကာင္း သူဝန္ခံတယ္။ေခ်ာေပ့လွေပ့ဆိုတဲ့မိန္းမေတြေတာင္ သူနဲ႔ယွဥ္ရင္ေမွးမိန္သြားသလိုပဲ။
အဟက္ အခုဒီေကာင္ေလးကသူ႕ကို purpose လုပ္ထားတယ္ေပါ့။
သူျမင္တာေတာ့ ဒီေကာင္ေလးကသူ႕ကိုေၾကာက္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ သူ႕နဲ႔ေဝးရာကိုပဲထြက္ေျပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵေတြေပၚလြင္ေနတယ္။ဒါေပမယ့္....အဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္စြာပဲဒီေကာင္ေလးက သူ႕ေဘးနားကပ္ဖို႔ကိုႀကိဳးစားေနတယ္။စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းသားပဲ စိတ္ထဲမွာေတာ့သူနဲ႔အေဝးကိုထြက္ေျပးခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္လက္ေတြ႕ မွာေတာ့သူ႕ေဘးနားကိုပဲကပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္တဲ့လား။
Humm!! စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္....တကယ့္ကိုစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္ေလးပဲ!!
"မင္းငါ့ကိုေၾကာက္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား"
သူရဲ႕ပါးလႊာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကိုဖြင့္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။
စုေပႏွလုံးသားေလးျပင္းထန္စြာခုန္လႈပ္ေနတဲ့အတြက္ စည္းခ်က္ေတြေတာင္မွားေနၿပီ။ဖုန္း႐ွင္းလန္က သူ႕ကိုတကယ္ အတည္ေပါက္ႀကီးကိုေမးေနတာ.....
"Mr.ဖုန္းက ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုေျဖတာကိုလိုခ်င္တာတုန္း အမွန္တစ္ရားလား ဒါမွမဟုတ္....."
ဖုန္း႐ွင္းလန္မ်က္လုံးေတြေမွးက်ဥ္းသြားတယ္။ ဒါကိုျမင္တဲ့စုေပက ဖုန္း႐ွင္းလန္ဘာမွျပန္မေျဖဘဲသူအရင္ဦးေအာင္ေျပာလိုက္သည္။
"အမွန္တစ္ရားကေတာ့ ဟုတ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို အရမ္း အရမ္းေၾကာက္တယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ဘာကိုေၾကာက္တာလဲသိလား Mr.ဖုန္းက ကြၽန္ေတာ္႕ကိုမုန္းသြားၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ခႏၶာကိုယ္ကိုေသတၱာအလုံပိတ္ထဲထည့္ၿပီးရင္ ပင္လယ္ေရထဲပစ္ခ်လိုက္မွာကိုပဲ!!"
သူ႕အေျဖက ဖုန္း႐ွင္းလန္ကိုအနည္းငယ္ရယ္ေမာသြားေစတယ္။ဖုန္း႐ွင္းလန္ သူ႕ကိုယ္သူဘယ္လိုခံစားလိုက္ရမွန္းမသိႏိုင္မေအာင္ထိျဖစ္သြားတယ္။
"ဒါဆို မင္းအခုေရာ ငါ့ကိုမေၾကာက္ေတာ့ဘူးလားဟမ္"
ဆုေပသူ႕ရဲ႕မ႐ွိမဲ့႐ွိမဲ့သတၱိေလးေတြကိုဆြဲထုတ္ၿပီးျပန္ေျဖ႐ွာသည္။
"အိုရပါတယ္မေၾကာက္ေတာ့ဘူး ကြၽန္ေတာ္က လွပတဲ့သူေလး(*peonies)ေၾကာင့္ေသသြားခဲ့ရင္ အနည္းဆုံးမကြၽတ္မလြတ္သရဲေလးတစ္ေကာင္ဘဝေရာက္သြားေသးႏိုင္ေသးလို႔ေလ"
(* ဒီစာလုံးကကြာ တ႐ုတ္စကားလုံးတစ္လုံး ျမန္မာလိုဘာသာျပန္ရင္ လွပတဲ့မိန္းမလွေလးလို႔အဓိပၸါယ္ရတယ္။ဒီမွာ ဖုန္း႐ွင္းလန္က ေယာက်္ားေလးျဖစ္ေနလို႔ လွတဲ့သူေလးလို႔ပဲသုံးလိုက္တာပါ)
_______________________________________
#Thanks for reading
#90°bow
________________________________________
[Unicode]
《ငါဆွဲဆောင်ရမယ့်လူကြီးကအရမ်းယုတ်မာတယ်!》
နောက်တစ်နေ့နံနက်ခင်းမှာဖုန်းရှင်းလန်တစ်ယောက်သူ့ရုံးခန်းမှာထိုင်ပြီးအလုပ်လုပ်နေသည်။
သူ့အတွင်းရေးမှူးမလေးကငြင်သာစွာတံခါးခေါက်ပြီး သူခွင့်ပြုလိုက်တဲ့အခါအခန်းထဲကိုဝင်လာသည်။သူမကသူ့ရှေ့တည့်တည့်ရပ်နေကာ ပြောစရာစကားရှိနေပေမယ့် သူမboss ကိုကြည့်ကာ ထိုအကြောင်းအရာပြောပြဖို့ရာတွန့်ဆုံ့နေခဲ့သည်။
နည်းနည်းကြာတော့ ဖုန်းရှင်းလန်စိတ်မရှည်တော့ပဲမျက်မှောင်ကြုပ်ကာသူ့အတွင်းရေးမှုးမလေးကိုပြောလိုက်သည်။
"ပြောစရာရှိတာမြန်မြန်ပြောစမ်း!"
သူမBoss စိတ်မရှည်တော့တာကိုသိလိုက်ရတဲ့အတွက်သူမတုန်တုန်ရီရီနဲ့ပြောပြရရှာသည်။
"ဟို...ဥက္ကဌကိုယ်တိုင်...အောက်ထပ်ကို...လိုက်ကြည့်လိုက်တာကပိုသင့်တော်မယ်ထင်တယ်"
သူမပြောလိုက်တာနဲ့ ဖုန်းရှင်းလန်ရုံးခန်းအပြင်သို့ သူမကိုတောင်မစောင့်ဘဲ ထွက်သွားသည်။သို့ရာတွင်သူသည် အောက်ထပ်သို့သွားရာလမ်းတစ်လျှောက်မှာအေးစက်စက်အငွေ့အသက်တွေကိုလည်း မမေ့မလျော့ထုတ်လွှတ်သွားသေးသည်။
ဓါတ်လှေကားပွင့်သွားတာနဲ့ သူ့ရှေ့ကမြင်လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းတစ်ခုကြောင့် ဖုန်းရှင်းလန်မျက်နှာတစ်ခုလုံးမဲမှောင်သွားလေသည်။
နှင်းဆီတွေ...နှင်းဆီတွေမြောက်မြားစွာဓါတ်လှေကားအပြင်ဘက်ကခန်းမကြီးထဲမှာပြန့်ကြဲနေတယ်။ရနံ့ပြင်းလွန်းတဲ့နှင်းဆီအနံ့တွေကြောင့် သူစိတ်ရှုပ်သွားတယ်။ဒါ့ပြင်နှင်းဆီတွေကလည်းအရောင်မျိုးစုံ!!.....အဆိုးဆုံးကလား အဲ့ဒီ့မြောက်များစွာသော နှင်းဆီအရောင်ပေါင်းစုံကြောင့် သူဓါတ်လှေကားအပြင်ဘက်ကိုခြေချစရာနေရာမကျန်တော့တာဘဲ။ဒီဖြစ်ရပ်ကိုတင်စားပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ဒါက " နှင်းဆီပင်လယ်ကြီး! "
ဧည့်ကြိုစာရေးမလေးက ကတ်လေးတစ်ကတ်ကိုင်ပြီးသူမ boss ဆီရောက်ဖို့ ဒီနှင်းဆီပင်လယ်ကြီးကိုဖြတ်လာခဲ့ရတယ်။သူမက ဖုန်းရှင်းလန်ကို ကြောက်ရွံ့နေသောလေသံလေးနဲ့ စကားပြောပြီး သူမကိုင်လာတဲ့ကတ်လေးကိုလှမ်းပေးလိုက်သည်။
"ဥက္ကဌ ဒီကတ်က Mr.စု ဆီကပါ သူကဥက္ကဌကိုပေး ပေးဖို့ပြောလို့ပါ"
ဖုန်းရှင်းလန်ကသူမလက်ထဲက ကတ်ကိုလှမ်းမယူလိုက်သလို ဂရုလည်းမစိုက်ဘူး။အဲ့ဒီ့အစား သူ့ဘေးနားကိုလူတိုင်းကိုအေးသွားစေနိုင်တဲ့လေသံနဲ့စကားပြောလိုက်တယ်။
"သူဘယ်မှာလဲ"
ဧည့်ကြိုစာရေးမလေး တံတွေးမြိုချလိုက်သည်။သူမ boss ဘာလုပ်တော့မည်မှန်းမသိတဲ့အတွက် သူမသတိကြီးကြီးထားရတော့မည်။
"သူကုမ္ပဏီအပြင်ဘက်မှာရှိပါတယ် ဥက္ကဌ"
ဖုန်းရှင်းလန် မျက်မှောင်ကြုပ်သွားသည်။
"သုံးမိနစ်"
ဧည့်ကြိုစာရေးမလေးကတော့ ဘာလုပ်ခိုင်းသည်ကိုသိလိုက်ရသည့်အတွက်လျှင်လျှင်မြန်မြန်ပြန်ဖြေရှာသည်။
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဥက္ကဌ"
ဖုန်းရှင်းလန် ကုမ္ပဏီအပြင်ဘက်သို့ထွက်သွားတဲ့အချိန် ဧည့်ကြိုစာရေးမလေးမှာ ချက်ချင်းသန့်ရှင်းရေးတွေကိုခေါ်ကာအရောင်စုံနှင်းဆီတွေကိုရှင်းခိုင်းရသည်။ သုံးမိနစ်အတွင်းမြန်မြန်ပြီးအောင်ရှင်းကြပါလို့လည်း လော်ဆောရသေးသည်။ သုံးမိနစ်အတွင်းမပြီးလို့မဖြစ် boss ကတိကျမှကြိုက်သည်။ အကယ်၍သူခိုင်းခဲ့သည့်အတိုင်း သုံးမိနစ်အတွင်းမပြီးရင် သူမတို့အတွက်နောက်တစ်နေ့နေရောင်ကို ဘိုင့် ဘိုင့် လုပ်ကာနှုတ်ဆက်ရလိမ့်မည်။
ကုမ္ပဏီအပြင်ဘက်မှာတော့ စုပေတစ်ယောက် sport ကားအနီလေးကိုကျောမှီကာ ရပ်နေသည်။ သူဒီနေ့ အပြာရောင် shirt အင်္ကျီလေးနဲ့ စီးကရက်ကိုပါးစပ်က ကိုက်ကာ ဟန်အပြည့်နဲ့ရှိုးထုတ်နေသည်။သူ့လိုလူမျိူးအတွက်ကတော့ ဘယ်လိုနေနေချောမောပြီးသား......
သို့ရာတွင် ဖုန်းရှင်းလန်တစ်ယောက်အမြင်တွင်တော့ထိုသို့မဟုတ်ခဲ့ပါချေ။သူ့လိုရေခဲတုံးတောင်လူမျိုးတောင်မှ သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ မျက်ခုံးတွေကျုံ့ကာခပ်မာမာလေသံနဲ့ပြောတော့သည်။
"ငါ့ရှေ့ကထွက်သွားစမ်း!!"
ဖုန်းရှင်းလန် ကိုမြင်တာနဲ့ စုပေသူသောက်လက်စစီးကရက်လေးကိုချက်ချင်းသိမ်းစည်းလိုက်သည်။ ဖုန်းရှင်းလန်နှင်ထုတ်ထုတ် အော်ပြောပြော ဘာလုပ်လုပ် စုပေတစ်ယောက်ဂရုမစိုက်ပါချေ။ပြောင်ပြောင်စပ်စပ်အကြည့်နဲ့ မျက်နှာချိုသွေးတဲ့အမူအရာလုပ်ကာ သူပြောချင်တာပြောသည်။
"ခင်ဗျား နှင်းဆီကိုဘာအရောင်ကြိုက်လဲကျွန်တော်မသိဘူး။ အဲ့တာကြောင့်ကျွန်တော် အရောင်စုံဝယ်လာပေးတာ ဘယ်လိုလဲကြိုက်လားဟင်"
ပြောရမယ်ဆိုရင် မူလစုပေဆိုတဲ့ကောင်က ပိုက်ဆံတော်တော်ချမ်းသာသည်။သူဒီပိုက်ဆံတွေကို အလကားထိုင်ကြည့်နေရတဲ့လောက်ထိ သမာဓိမခိုင်တော့ နည်းနည်းလောက်တော့ဖြုန်းတီးပေးရမှာပေါ့။ အကျိုးမရှိတာတော့မသုံးပါဘူး မူလဆုပေကောင်ရဲ့ပိုက်ဆံတွေကို ဖုန်းရှင်းလန်ကိုပိုးပန်းဖို့သုံးလိုက်ယုံပါ။ မပူပါနဲ့ နောက်လည်းပိုးကြေးပန်းကြေးတွေအတွက်သုံးပြီး ဖြုန်းပေးဦးမှာ။
ဖုန်းရှင်းလန်ကတော့မည်သည့်စကားမှမဆို ထိုနေရာကချက်ချင်းနောက်ပြန်လှည့်ထွက်သွားသည်။ သူခြေလှမ်းအနည်းငယ်သွားပြီး တစ်ခုခုမှားယွင်းနေမှန်းသိလိုက်တဲ့အတွက် ရပ်တန့်သွားသည်။ စုပေကတော့ သူ့မူလနေရာမှာပဲရပ်တန့်နေတုန်း....ဒါကိုတွေ့လိုက်ရတဲ့ ဖုန်းရှင်းလန် ကတော့ ဒေါသထွက်လာကာ လေသံမာမာဖြင့်ပြောပြန်သည်။
"ငါ့နောက်ကလိုက်ခဲ့စမ်း!"
ထိုစကားကိုကြားလိုက်တာနဲ့ စုပေတစ်ယောက် *pekingese (ခြေတိုအမွှေးဖွားဖွားခွေး) လေးတစ်ကောင်လိုလျှင်မြန်စွာပြေးလာသည်။
"ဟေ့ 748 ဘယ်လိုလည်း ငါနဲ့သူ့ကြားမှာအခြေအနေတိုးတက်လာတယ်မလား။ဟင်း...ဟင်း မင်းသိလား ငါမလုပ်နိုင်တာမရှိပါဘူး ဒီလိုမျိုးလူတစ်ယောက်ကိုလိုက်တာက ငါ့အတွက်လွယ်လွယ်လေးပါ အခုတောင်တွေ့လားအခြေအနေတိုးတက်နေပြီ"
System ကတော့ဂရုမစိုက်စွာစကားလုံးတစ်လုံးသာပြန်ဖြေသည်။
"Oh"
System က သာမာန်စကားလုံးတစ်လုံးနဲ့သာတုံ့ပြန်ပေမယ့် စုပေနားထဲမှာတော့ သာမာန်စကားလုံးအနေနဲ့မဟုတ်ဘဲ 30% လှောင်ပြောင်ခြင်းနဲ့ 70%အထင်သေးမှုအပြည့်ပါဝင်သည့် စကားလုံးအနေနဲ့သာကြားလိုက်ရသည်။တကယ်လည်း system ကဆုပေကြားသည့်အတိုင်း လှောင်ပြောင်ခြင်းနဲ့အထင်သေးခြင်းရောနှောကာပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။system သည်ဆုပေအပေါ်လုံးဝအထင်ကြီးခြင်းမရှိပါပေ။
ဟင်!!
ခန်းမကြီးထဲမှာ နှင်းဆီပန်းတွေတစ်ပွင့်မှမရှိတော့ဘူး။တစ်ပွင့်တောင်မှ!!.......တကယ်ဘဲဒီကုမ္ပဏီက သန့်ရှင်းရေးတွေဘယ်လိုတောင် အလုပ်လုပ်တာတော်ရတာလဲ။
အင်းပေါ့ အင်းပေါ့ ဒီလိုသန့်ရှင်းရေးတွေကအစ တိတိကျကျနဲ့အချိန်တိုအတွင်းအလုပ်ပြီးအောင် လုပ်နိုင်မှတော့ ဒီလိုနာမည်ကြီးကုမ္ပဏီကြီးတစ်ခုဖြစ်လာတာမဆန်းတော့ပါဘူးလေ။
စုပေ ဖုန်းရှင်းလန်အနောက်ကလိုက်သွားရင်း ရုံးခန်းထဲရောက်တဲ့အခါ သူမနေနိုင်တော့ဘဲဖုန်းရှင်းလန်ကိုမေးလိုက်သည်။
"Mr.ဖုန်း ကျွန်တော်ခင်ဗျားကို ကျွန်တော်နဲ့အတူညစာစားဖို့ဖိတ်ချင်တယ်။ခင်ဗျားကျွန်တော်နဲ့အတူတူညစာလိုက်စားနိုင်မလား"
ဖုန်းရှင်းလန်သူ့ကိုပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး မျက်မှောင်တွေပိုပိုကျုံ့လာသည်။
"ပလုတ်သွားကျင်းစမ်း!!"
စုပေနှုတ်ခမ်းတွေအာစေးမိသလိုပိတ်သွားသည်။စွကျိုးနည်း ငါ့ခံတွင်းနံ့ကအဲ့လိုဆိုးရွားနေလို့လား...ဟမ်....ဘာကိစ္စငါကပလုတ်သွားကျင်းရမှာလဲ ...ငါကသန့်ပါတယ်ကွ!! စုပေရင်ထဲမှာမချင့်မရဲအထွန့်တက်နေမိပေမယ့် အပြင်မှာတော့ထုတ်မပြောရဲ။စုပေနှလုံးသားလေးအလွန်နာကျင်နေမိသည်။
အလွန်စိတ်ဆက်သော သခင်လေးဖုန်းရှင်းလန်ကတော့
စုပေဘာပြန်ပြောမလဲဆိုတာတောင်မစောင့်တော့ဘဲ ဂုတ်ကနေစောင့်ဆွဲကာ တစ်ခါထဲရေချိုးခန်းထဲကိုဆွဲခေါ်သွားသည်။
သူစုပေခေါင်းကိုရေပိုက်ခေါင်းအောက်သို့ထိုးထည့်ပြီးအပေါ်ကနေပြင်းပြင်းထန်ထန်ဖိထားသည်။သူခလုတ်ဖွင့်လိုက်တာကာ စုပေပေါ်ကိုရေအေးတွေလောင်းချသည်။
စုပေပြင်းပြင်းထန်ထန်ရုန်းကန်လှုပ်ရှားလေ သူကပိုပြီးလည်ပင်းညှစ်ကာဖိထားလေဖြစ်သည်။ဆုပေတစ်ဖြည်းဖြည်းကြက်ပေါက်စလေးတစ်ကောင်နဲ့တောင်တူလာသည်။နောက်ဆုံး ဆုပေမခံနိုင်တော့.....
"လွှတ်....ငါ့ကိုလွှတ်ပေး....ငါ...ငါ့ဟာငါလုပ်လိုက်မယ် လွှတ်ပေးပါ"
စုပေမခံနိုင်တော့မှန်းသိ၍ ဖုန်းရှင်းလန်လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ဆုပေဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုရုပ်ပြန်လုပ်ရင်း ပလုတ်ကျင်းကာ ဖုန်းရှင်းလန်ကိုခပ်တည်တည်ကြည့်ပလိုက်သည်။
စုပေရဲ့မျက်လုံးဝိုင်းစက်နေတဲ့မျက်လုံးတစ်စုံက မကြာသေးခင်ကမှရေမွန်းထားတယ်လို့ဘယ်သူမှမထင်ရလောက်အောင် ကြယ်တစ်လုံးခဲ့သို့တောက်ပနေခဲ့သည်။
သူ့မျက်လုံးလေးတွေက တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့နှလုံးသားကို အသဲယားအောင်ကုတ်ခြစ်နေခဲ့သည်။ထိုမျက်လုံးလေးတွေကိုကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းချစ်ခင်လာအောင်ဆွဲဆောင်နေသည်။
ဖုန်းရှင်းလန် မျက်လုံးတွေမဲနက်လာတယ်။ပိုပိုပြီး....ပိုပိုပြီးမဲနက်လာတယ်။နောက်ဆုံးမဟူရာညအရောင်ကဲ့သို့မဲမှောင်သွားသည်။
ထိုမျက်လုံးတွေကအရမ်းလှကြောင်း ဖုန်းရှင်းလန်တောင်အသိအမှတ်ပြုမိသည်။တကယ်တော့ သူကလူတွေကိုလွယ်လွယ်နဲ့အသိအမှတ်မပြုတတ်ဘူး။ဒါပေမယ့် သူ့ရှေ့စုပေကတော့ပြိုင်ဘက်ကင်းလှပတဲ့အသွင်အပြင်ရှိကြောင်း သူဝန်ခံတယ်။ချောပေ့လှပေ့ဆိုတဲ့မိန်းမတွေတောင် သူနဲ့ယှဥ်ရင်မှေးမိန်သွားသလိုပဲ။
အဟက် အခုဒီကောင်လေးကသူ့ကို purpose လုပ်ထားတယ်ပေါ့။
သူမြင်တာတော့ ဒီကောင်လေးကသူ့ကိုကြောက်နေတယ်။ ဒီကောင်လေးရဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ သူ့နဲ့ဝေးရာကိုပဲထွက်ပြေးချင်တယ်ဆိုတဲ့ ဆန္ဒတွေပေါ်လွင်နေတယ်။ဒါပေမယ့်....အဲ့ဆန္ဒတွေနဲ့ဆန့်ကျင်စွာပဲဒီကောင်လေးက သူ့ဘေးနားကပ်ဖို့ကိုကြိုးစားနေတယ်။စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းသားပဲ စိတ်ထဲမှာတော့သူနဲ့အဝေးကိုထွက်ပြေးချင်တယ် ဒါပေမယ့်လက်တွေ့ မှာတော့သူ့ဘေးနားကိုပဲကပ်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်တဲ့လား။
Humm!! စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်....တကယ့်ကိုစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတဲ့ကောင်လေးပဲ!!
"မင်းငါ့ကိုကြောက်နေတာမဟုတ်ဘူးလား"
သူရဲ့ပါးလွှာတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးကိုဖွင့်ပြီးမေးလိုက်တယ်။
စုပေနှလုံးသားလေးပြင်းထန်စွာခုန်လှုပ်နေတဲ့အတွက် စည်းချက်တွေတောင်မှားနေပြီ။ဖုန်းရှင်းလန်က သူ့ကိုတကယ် အတည်ပေါက်ကြီးကိုမေးနေတာ.....
"Mr.ဖုန်းက ကျွန်တော်ဘယ်လိုဖြေတာကိုလိုချင်တာတုန်း အမှန်တစ်ရားလား ဒါမှမဟုတ်....."
ဖုန်းရှင်းလန်မျက်လုံးတွေမှေးကျဥ်းသွားတယ်။ ဒါကိုမြင်တဲ့ဆုပေက ဖုန်းရှင်းလန်ဘာမှပြန်မဖြေဘဲသူအရင်ဦးအောင်ပြောလိုက်သည်။
"အမှန်တစ်ရားကတော့ ဟုတ်တယ် ကျွန်တော်ခင်ဗျားကို အရမ်း အရမ်းကြောက်တယ်"
"ကျွန်တော်ဘာကိုကြောက်တာလဲသိလား Mr.ဖုန်းက ကျွန်တော့်ကိုမုန်းသွားပြီး ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုသေတ္တာအလုံပိတ်ထဲထည့်ပြီးရင် ပင်လယ်ရေထဲပစ်ချလိုက်မှာကိုပဲ!!"
သူ့အဖြေက ဖုန်းရှင်းလန်ကိုအနည်းငယ်ရယ်မောသွားစေတယ်။ဖုန်းရှင်းလန် သူ့ကိုယ်သူဘယ်လိုခံစားလိုက်ရမှန်းမသိနိုင်မအောင်ထိဖြစ်သွားတယ်။
"ဒါဆို မင်းအခုရော ငါ့ကိုမကြောက်တော့ဘူးလားဟမ်"
စုပေသူ့ရဲ့မရှိမဲ့ရှိမဲ့သတ္တိလေးတွေကိုဆွဲထုတ်ပြီးပြန်ဖြေရှာသည်။
"အိုရပါတယ်မကြောက်တော့ဘူး ကျွန်တော်က လှပတဲ့သူလေး(*peonies)ကြောင့်သေသွားခဲ့ရင် အနည်းဆုံးမကျွတ်မလွတ်သရဲလေးတစ်ကောင်ဘဝရောက်သွားသေးနိုင်သေးလို့လေ"
(* ဒီစာလုံးကကွာ တရုတ်စကားလုံးတစ်လုံး မြန်မာလိုဘာသာပြန်ရင် လှပတဲ့မိန်းမလှလေးလို့အဓိပ္ပါယ်ရတယ်။ဒီမှာ ဖုန်းရှင်းလန်က ယောကျ်ားလေးဖြစ်နေလို့ လှတဲ့သူလေးလို့ပဲသုံးလိုက်တာပါ)
_______________________________________
#Thanks for reading
#90°bow
________________________________________
Arc 1:ဥကၠဌ၏ခ်စ္သူေကာင္ေလး
[Zawgyi]
《ငါဆြဲေဆာင္ရမယ့္လူႀကီးကအရမ္းယုတ္မာ
တယ္!》
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ခင္းမွာဖုန္း႐ွင္းလန္တစ္ေယာက္သူ႕႐ုံးခန္းမွာထိုင္ၿပီးအလုပ္လုပ္ေနသည္။
သူ႕အတြင္းေရးမႉးမေလးကျငင္သာစြာတံခါးေခါက္ၿပီး သူခြင့္ျပဳလိုက္တဲ့အခါအခန္းထဲကိုဝင္လာသည္။သူမကသူ႕ေ႐ွ႕တည့္တည့္ရပ္ေနကာ ေျပာစရာစကား႐ွိေနေပမယ့္ သူမboss ကိုၾကည့္ကာ ထိုအေၾကာင္းအရာေျပာျပဖို႔ရာတြန္႔ဆုံ႔ေနခဲ့သည္။
နည္းနည္းၾကာေတာ့ ဖုန္း႐ွင္းလန္စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ပဲမ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္ကာသူ႕အတြင္းေရးမႈးမေလးကိုေျပာလိုက္သည္။
"ေျပာစရာ႐ွိတာျမန္ျမန္ေျပာစမ္း!"
သူမBoss စိတ္မ႐ွည္ေတာ့တာကိုသိလိုက္ရတဲ့အတြက္သူမတုန္တုန္ရီရီနဲ႔ေျပာျပရ႐ွာသည္။
"ဟို...ဥကၠဌကိုယ္တိုင္...ေအာက္ထပ္ကို...လိုက္ၾကည့္လိုက္တာကပိုသင့္ေတာ္မယ္ထင္တယ္"
သူမေျပာလိုက္တာနဲ႔ ဖုန္း႐ွင္းလန္႐ုံးခန္းအျပင္သို႔ သူမကိုေတာင္မေစာင့္ဘဲ ထြက္သြားသည္။သို႔ရာတြင္သူသည္ ေအာက္ထပ္သို႔သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေအးစက္စက္အေငြ႕အသက္ေတြကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ထုတ္လႊတ္သြားေသးသည္။
ဓါတ္ေလွကားပြင့္သြားတာနဲ႔ သူ႕ေ႐ွ႕ကျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ဖုန္း႐ွင္းလန္မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးမဲေမွာင္သြားေလသည္။
ႏွင္းဆီေတြ...ႏွင္းဆီေတြေျမာက္ျမားစြာဓါတ္ေလွကားအျပင္ဘက္ကခန္းမႀကီးထဲမွာျပန္႔ႀကဲေနတယ္။ရနံ႔ျပင္းလြန္းတဲ့ႏွင္းဆီအနံ႔ေတြေၾကာင့္ သူစိတ္႐ႈပ္သြားတယ္။ဒါ့ျပင္ႏွင္းဆီေတြကလည္းအေရာင္မ်ိဳးစုံ!!.....အဆိုးဆုံးကလား အဲ့ဒီ့ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ႏွင္းဆီအေရာင္ေပါင္းစုံေၾကာင့္ သူဓါတ္ေလွကားအျပင္ဘက္ကိုေျခခ်စရာေနရာမက်န္ေတာ့တာဘဲ။ဒီျဖစ္ရပ္ကိုတင္စားေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါက " ႏွင္းဆီပင္လယ္ႀကီး! "
ဧည့္ႀကိဳစာေရးမေလးက ကတ္ေလးတစ္ကတ္ကိုင္ၿပီးသူမ boss ဆီေရာက္ဖို႔ ဒီႏွင္းဆီပင္လယ္ႀကီးကိုျဖတ္လာခဲ့ရတယ္။သူမက ဖုန္း႐ွင္းလန္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေနေသာေလသံေလးနဲ႔ စကားေျပာၿပီး သူမကိုင္လာတဲ့ကတ္ေလးကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။
"ဥကၠဌ ဒီကတ္က Mr.စု ဆီကပါ သူကဥကၠဌကိုေပး ေပးဖို႔ေျပာလို႔ပါ"
ဖုန္း႐ွင္းလန္ကသူမလက္ထဲက ကတ္ကိုလွမ္းမယူလိုက္သလို ဂ႐ုလည္းမစိုက္ဘူး။အဲ့ဒီ့အစား သူ႕ေဘးနားကိုလူတိုင္းကိုေအးသြားေစႏိုင္တဲ့ေလသံနဲ႔စကားေျပာလိုက္တယ္။
"သူဘယ္မွာလဲ"
ဧည့္ႀကိဳစာေရးမေလး တံေတြးၿမိဳခ်လိုက္သည္။သူမ boss ဘာလုပ္ေတာ့မည္မွန္းမသိတဲ့အတြက္ သူမသတိႀကီးႀကီးထားရေတာ့မည္။
"သူကုမၸဏီအျပင္ဘက္မွာ႐ွိပါတယ္ ဥကၠဌ"
ဖုန္း႐ွင္းလန္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္သြားသည္။
"သုံးမိနစ္"
ဧည့္ႀကိဳစာေရးမေလးကေတာ့ ဘာလုပ္ခိုင္းသည္ကိုသိလိုက္ရသည့္အတြက္လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ျပန္ေျဖ႐ွာသည္။
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဥကၠဌ"
ဖုန္း႐ွင္းလန္ ကုမၸဏီအျပင္ဘက္သို႔ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ဧည့္ႀကိဳစာေရးမေလးမွာ ခ်က္ခ်င္းသန္႔႐ွင္းေရးေတြကိုေခၚကာအေရာင္စုံႏွင္းဆီေတြကို႐ွင္းခိုင္းရသည္။ သုံးမိနစ္အတြင္းျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္႐ွင္းၾကပါလို႔လည္း ေလာ္ေဆာရေသးသည္။ သုံးမိနစ္အတြင္းမၿပီးလို႔မျဖစ္ boss ကတိက်မွႀကိဳက္သည္။ အကယ္၍သူခိုင္းခဲ့သည့္အတိုင္း သုံးမိနစ္အတြင္းမၿပီးရင္ သူမတို႔အတြက္ေနာက္တစ္ေန႔ေနေရာင္ကို ဘိုင့္ ဘိုင့္ လုပ္ကာႏႈတ္ဆက္ရလိမ့္မည္။
ကုမၸဏီအျပင္ဘက္မွာေတာ့ စုေပတစ္ေယာက္ sport ကားအနီေလးကိုေက်ာမွီကာ ရပ္ေနသည္။ သူဒီေန႔ အျပာေရာင္ shirt အက်ႌေလးနဲ႔ စီးကရက္ကိုပါးစပ္က ကိုက္ကာ ဟန္အျပည့္နဲ႔႐ိႈးထုတ္ေနသည္။သူ႕လိုလူမ်ိဴးအတြက္ကေတာ့ ဘယ္လိုေနေနေခ်ာေမာၿပီးသား......
သို႔ရာတြင္ ဖုန္း႐ွင္းလန္တစ္ေယာက္အျမင္တြင္ေတာ့ထိုသို႔မဟုတ္ခဲ့ပါေခ်။သူ႕လိုေရခဲတုံးေတာင္လူမ်ိဳးေတာင္မွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္ခုံးေတြက်ံဳ႕ကာခပ္မာမာေလသံနဲ႔ေျပာေတာ့သည္။
"ငါ့ေ႐ွ႕ကထြက္သြားစမ္း!!"
ဖုန္း႐ွင္းလန္ ကိုျမင္တာနဲ႔ ဆုေပသူေသာက္လက္စစီးကရက္ေလးကိုခ်က္ခ်င္းသိမ္းစည္းလိုက္သည္။ ဖုန္း႐ွင္းလန္ႏွင္ထုတ္ထုတ္ ေအာ္ေျပာေျပာ ဘာလုပ္လုပ္ စုေပတစ္ေယာက္ဂ႐ုမစိုက္ပါေခ်။ေျပာင္ေျပာင္စပ္စပ္အၾကည့္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးတဲ့အမူအရာလုပ္ကာ သူေျပာခ်င္တာေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ား ႏွင္းဆီကိုဘာအေရာင္ႀကိဳက္လဲကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ အေရာင္စုံဝယ္လာေပးတာ ဘယ္လိုလဲႀကိဳက္လားဟင္"
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ မူလစုေပဆိုတဲ့ေကာင္က ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာသည္။သူဒီပိုက္ဆံေတြကို အလကားထိုင္ၾကည့္ေနရတဲ့ေလာက္ထိ သမာဓိမခိုင္ေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ျဖဳန္းတီးေပးရမွာေပါ့။ အက်ိဳးမ႐ွိတာေတာ့မသုံးပါဘူး မူလစုေပေကာင္ရဲ႕ပိုက္ဆံေတြကို ဖုန္း႐ွင္းလန္ကိုပိုးပန္းဖို႔သုံးလိုက္ယုံပါ။ မပူပါနဲ႔ ေနာက္လည္းပိုးေၾကးပန္းေၾကးေတြအတြက္သုံးၿပီး ျဖဳန္းေပးဦးမွာ။
ဖုန္း႐ွင္းလန္ကေတာ့မည္သည့္စကားမွမဆို ထိုေနရာကခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူေျခလွမ္းအနည္းငယ္သြားၿပီး တစ္ခုခုမွားယြင္းေနမွန္းသိလိုက္တဲ့အတြက္ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ဆုေပကေတာ့ သူ႕မူလေနရာမွာပဲရပ္တန္႔ေနတုန္း....ဒါကိုေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဖုန္း႐ွင္းလန္ ကေတာ့ ေဒါသထြက္လာကာ ေလသံမာမာျဖင့္ေျပာျပန္သည္။
"ငါ့ေနာက္ကလိုက္ခဲ့စမ္း!"
ထိုစကားကိုၾကားလိုက္တာနဲ႔ စုေပတစ္ေယာက္ *pekingese (ေျခတိုအေမႊးဖြားဖြားေခြး) ေလးတစ္ေကာင္လိုလွ်င္ျမန္စြာေျပးလာသည္။
"ေဟ့ 748 ဘယ္လိုလည္း ငါနဲ႔သူ႕ၾကားမွာအေျခအေနတိုးတက္လာတယ္မလား။ဟင္း...ဟင္း မင္းသိလား ငါမလုပ္ႏိုင္တာမ႐ွိပါဘူး ဒီလိုမ်ိဳးလူတစ္ေယာက္ကိုလိုက္တာက ငါ့အတြက္လြယ္လြယ္ေလးပါ အခုေတာင္ေတြ႕လားအေျခအေနတိုးတက္ေနၿပီ"
System ကေတာ့ဂ႐ုမစိုက္စြာစကားလုံးတစ္လုံးသာျပန္ေျဖသည္။
"Oh"
System က သာမာန္စကားလုံးတစ္လုံးနဲ႔သာတုံ႔ျပန္ေပမယ့္ ဆုေပနားထဲမွာေတာ့ သာမာန္စကားလုံးအေနနဲ႔မဟုတ္ဘဲ 30% ေလွာင္ေျပာင္ျခင္းနဲ႔ 70%အထင္ေသးမႈအျပည့္ပါဝင္သည့္ စကားလုံးအေနနဲ႔သာၾကားလိုက္ရသည္။တကယ္လည္း system ကဆုေပၾကားသည့္အတိုင္း ေလွာင္ေျပာင္ျခင္းနဲ႔အထင္ေသးျခင္းေရာေႏွာကာေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။system သည္ဆုေပအေပၚလုံးဝအထင္ႀကီးျခင္းမ႐ွိပါေပ။
ဟင္!!
ခန္းမႀကီးထဲမွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြတစ္ပြင့္မွမ႐ွိေတာ့ဘူး။တစ္ပြင့္ေတာင္မွ!!.......တကယ္ဘဲဒီကုမၸဏီက သန္႔႐ွင္းေရးေတြဘယ္လိုေတာင္ အလုပ္လုပ္တာေတာ္ရတာလဲ။
အင္းေပါ့ အင္းေပါ့ ဒီလိုသန္႔႐ွင္းေရးေတြကအစ တိတိက်က်နဲ႔အခ်ိန္တိုအတြင္းအလုပ္ၿပီးေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွေတာ့ ဒီလိုနာမည္ႀကီးကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုျဖစ္လာတာမဆန္းေတာ့ပါဘူးေလ။
စုေပ ဖုန္း႐ွင္းလန္အေနာက္ကလိုက္သြားရင္း ႐ုံးခန္းထဲေရာက္တဲ့အခါ သူမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲဖုန္း႐ွင္းလန္ကိုေမးလိုက္သည္။
"Mr.ဖုန္း ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူညစာစားဖို႔ဖိတ္ခ်င္တယ္။ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူတူညစာလိုက္စားႏိုင္မလား"
ဖုန္း႐ွင္းလန္သူ႕ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ေတြပိုပိုက်ံဳ႕လာသည္။
"ပလုတ္သြားက်င္းစမ္း!!"
စုေပႏႈတ္ခမ္းေတြအာေစးမိသလိုပိတ္သြားသည္။စြက်ိဳးနည္း ငါ့ခံတြင္းနံ႔ကအဲ့လိုဆိုး႐ြားေနလို႔လား...ဟမ္....ဘာကိစၥငါကပလုတ္သြားက်င္းရမွာလဲ ...ငါကသန္႔ပါတယ္ကြ!! ဆုေပရင္ထဲမွာမခ်င့္မရဲအထြန္႔တက္ေနမိေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ထုတ္မေျပာရဲ။ဆုေပႏွလုံးသားေလးအလြန္နာက်င္ေနမိသည္။
အလြန္စိတ္ဆက္ေသာ သခင္ေလးဖုန္း႐ွင္းလန္ကေတာ့
စုေပဘာျပန္ေျပာမလဲဆိုတာေတာင္မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဂုတ္ကေနေစာင့္ဆြဲကာ တစ္ခါထဲေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုဆြဲေခၚသြားသည္။
သူစုေပေခါင္းကိုေရပိုက္ေခါင္းေအာက္သို႔ထိုးထည့္ၿပီးအေပၚကေနျပင္းျပင္းထန္ထန္ဖိထားသည္။သူခလုတ္ဖြင့္လိုက္တာကာ စုေပေပၚကိုေရေအးေတြေလာင္းခ်သည္။
စုေပျပင္းျပင္းထန္ထန္႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားေလ သူကပိုၿပီးလည္ပင္းညႇစ္ကာဖိထားေလျဖစ္သည္။ဆုေပတစ္ျဖည္းျဖည္းၾကက္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ေတာင္တူလာသည္။ေနာက္ဆုံး ဆုေပမခံႏိုင္ေတာ့.....
"လႊတ္....ငါ့ကိုလႊတ္ေပး....ငါ...ငါ့ဟာငါလုပ္လိုက္မယ္ လႊတ္ေပးပါ"
စုေပမခံႏိုင္ေတာ့မွန္းသိ၍ ဖုန္း႐ွင္းလန္လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ဆုေပဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို႐ုပ္ျပန္လုပ္ရင္း ပလုတ္က်င္းကာ ဖုန္း႐ွင္းလန္ကိုခပ္တည္တည္ၾကည့္ပလိုက္သည္။
စုေပရဲ႕မ်က္လုံးဝိုင္းစက္ေနတဲ့မ်က္လုံးတစ္စုံက မၾကာေသးခင္ကမွေရမြန္းထားတယ္လို႔ဘယ္သူမွမထင္ရေလာက္ေအာင္ ၾကယ္တစ္လုံးခဲ့သို႔ေတာက္ပေနခဲ့သည္။
သူ႕မ်က္လုံးေလးေတြက တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလုံးသားကို အသဲယားေအာင္ကုတ္ျခစ္ေနခဲ့သည္။ထိုမ်က္လုံးေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းခ်စ္ခင္လာေအာင္ဆြဲေဆာင္ေနသည္။
ဖုန္း႐ွင္းလန္ မ်က္လုံးေတြမဲနက္လာတယ္။ပိုပိုၿပီး....ပိုပိုၿပီးမဲနက္လာတယ္။ေနာက္ဆုံးမဟူရာညအေရာင္ကဲ့သို႔မဲေမွာင္သြားသည္။
ထိုမ်က္လုံးေတြကအရမ္းလွေၾကာင္း ဖုန္း႐ွင္းလန္ေတာင္အသိအမွတ္ျပဳမိသည္။တကယ္ေတာ့ သူကလူေတြကိုလြယ္လြယ္နဲ႔အသိအမွတ္မျပဳတတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ သူ႕ေ႐ွ႕စုေပကေတာ့ၿပိဳင္ဘက္ကင္းလွပတဲ့အသြင္အျပင္႐ွိေၾကာင္း သူဝန္ခံတယ္။ေခ်ာေပ့လွေပ့ဆိုတဲ့မိန္းမေတြေတာင္ သူနဲ႔ယွဥ္ရင္ေမွးမိန္သြားသလိုပဲ။
အဟက္ အခုဒီေကာင္ေလးကသူ႕ကို purpose လုပ္ထားတယ္ေပါ့။
သူျမင္တာေတာ့ ဒီေကာင္ေလးကသူ႕ကိုေၾကာက္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ သူ႕နဲ႔ေဝးရာကိုပဲထြက္ေျပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵေတြေပၚလြင္ေနတယ္။ဒါေပမယ့္....အဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္စြာပဲဒီေကာင္ေလးက သူ႕ေဘးနားကပ္ဖို႔ကိုႀကိဳးစားေနတယ္။စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းသားပဲ စိတ္ထဲမွာေတာ့သူနဲ႔အေဝးကိုထြက္ေျပးခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္လက္ေတြ႕ မွာေတာ့သူ႕ေဘးနားကိုပဲကပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္တဲ့လား။
Humm!! စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္....တကယ့္ကိုစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္ေလးပဲ!!
"မင္းငါ့ကိုေၾကာက္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား"
သူရဲ႕ပါးလႊာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကိုဖြင့္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။
စုေပႏွလုံးသားေလးျပင္းထန္စြာခုန္လႈပ္ေနတဲ့အတြက္ စည္းခ်က္ေတြေတာင္မွားေနၿပီ။ဖုန္း႐ွင္းလန္က သူ႕ကိုတကယ္ အတည္ေပါက္ႀကီးကိုေမးေနတာ.....
"Mr.ဖုန္းက ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုေျဖတာကိုလိုခ်င္တာတုန္း အမွန္တစ္ရားလား ဒါမွမဟုတ္....."
ဖုန္း႐ွင္းလန္မ်က္လုံးေတြေမွးက်ဥ္းသြားတယ္။ ဒါကိုျမင္တဲ့စုေပက ဖုန္း႐ွင္းလန္ဘာမွျပန္မေျဖဘဲသူအရင္ဦးေအာင္ေျပာလိုက္သည္။
"အမွန္တစ္ရားကေတာ့ ဟုတ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို အရမ္း အရမ္းေၾကာက္တယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ဘာကိုေၾကာက္တာလဲသိလား Mr.ဖုန္းက ကြၽန္ေတာ္႕ကိုမုန္းသြားၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ခႏၶာကိုယ္ကိုေသတၱာအလုံပိတ္ထဲထည့္ၿပီးရင္ ပင္လယ္ေရထဲပစ္ခ်လိုက္မွာကိုပဲ!!"
သူ႕အေျဖက ဖုန္း႐ွင္းလန္ကိုအနည္းငယ္ရယ္ေမာသြားေစတယ္။ဖုန္း႐ွင္းလန္ သူ႕ကိုယ္သူဘယ္လိုခံစားလိုက္ရမွန္းမသိႏိုင္မေအာင္ထိျဖစ္သြားတယ္။
"ဒါဆို မင္းအခုေရာ ငါ့ကိုမေၾကာက္ေတာ့ဘူးလားဟမ္"
ဆုေပသူ႕ရဲ႕မ႐ွိမဲ့႐ွိမဲ့သတၱိေလးေတြကိုဆြဲထုတ္ၿပီးျပန္ေျဖ႐ွာသည္။
"အိုရပါတယ္မေၾကာက္ေတာ့ဘူး ကြၽန္ေတာ္က လွပတဲ့သူေလး(*peonies)ေၾကာင့္ေသသြားခဲ့ရင္ အနည္းဆုံးမကြၽတ္မလြတ္သရဲေလးတစ္ေကာင္ဘဝေရာက္သြားေသးႏိုင္ေသးလို႔ေလ"
(* ဒီစာလုံးကကြာ တ႐ုတ္စကားလုံးတစ္လုံး ျမန္မာလိုဘာသာျပန္ရင္ လွပတဲ့မိန္းမလွေလးလို႔အဓိပၸါယ္ရတယ္။ဒီမွာ ဖုန္း႐ွင္းလန္က ေယာက်္ားေလးျဖစ္ေနလို႔ လွတဲ့သူေလးလို႔ပဲသုံးလိုက္တာပါ)
_______________________________________
#Thanks for reading
#90°bow
________________________________________
Коментарі