ပြန်ဆုံ​တွေ့ခြင်း

ဆူညံ​နေ​သော ​ကျောင်းခန်းကြီးသည် အတန်းပိုင်ဆရာမဝင်လာသည်နှင့်တပြိုင်နက် တိတ်ဆိတ်သွား​တော့သည်။

​ဆရာမ၏အ​နောက်တွင် အရပ်မြင့်မြင့် ခန့်ညား​သော
​ကောင်​လေးတစ်​ယောက်ပါလာ​လေသည်။

"အားလုံးဘဲကြိုဆိုလိုက်ကြပါဦး ဒါကဆရာမတို့​ကျောင်းကိုဒီ​နေ့မှ အသစ်​ပြောင်းလာတဲ့​ကျောင်းသားသစ်ဖြစ်တယ်။"

အတန်းထဲမှ ​ကျောင်းသားများကထို​ကျောင်းသားသစ်ကို စူးစမ်းသလိုကြည့်​နေကြသည်။

​ကျောင်းသားသစ်ကို ​နေရာချ​ပေးကာ ဆရာမသည် စာစသင်​လေ​တော့သည်။

•••••••••••

ည​ရောက်​သောအခါ လွန်း အထက်တန်း​နောက်ဆုံးနှစ်​ကျောင်းသားများ ​နေထိုင်ရာအ​ဆောင်သို့ ပစ္စည်းများသယ်၍ သူ​နေရမည့်အခန်းကိုလိုက်ရှာ​လေသည်။

ဝိုး....​ကျောင်းအုပ်ကြီး ပြောလိုက်တာ ဒီအခန်းထင်တယ်

တံခါး​ခေါက်လိုက်​သောအခါ ​ကောင်​လေးတစ်​​ယောက်ကတံခါးလာဖွင့်​ပေး​လေသည်။

ရင်းနှီး​နေ​သော မျက်နှာ​လေးကို​တွေလိုက်ရ​တော့ လွန်း အံ့သြသွားပြီး ​ကြောင်ကြည့်​နေမိ​လေသည်။

"မင်းက ဘယ်သူလဲ"

တစ်ဖက်က​မေးလာ​​တော့မှ လွန်း ရုတ်တရက်သတိပြန်ဝင်လာပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုမိတ်ဆက်လိုက်​လေသည်။
"ငါက ဒီ​နေ့မှအသစ်​ပြောင်းလာတဲ့​ကျောင်းသားသစ်ပါ။
ကြည့်ရတာ မင်းကငါ့အခန်း​ဖော်ထင်တယ်။ ​
တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်။
ငါ့နာမည်က လွန်းခန့်ညား ပါ။"

"မင်းကငါ့အခန်းမှာလာ​နေမှာ!!??...
ဟုတ်လား! ဒီ​လောက်ထိ တစ်ခြားသူ​တွေနဲ့မ​နေချင်ဘူးလို့​ပြောထားတာကိုကွာ ဘယ်သူကမင်းကိုလာ​နေခိုင်းလိုက်တာလဲ"

"​​ကျောင်းအုပ်ကြီးက လာ​နေခိုင်းလိုက်တာ။
ကျန်တဲ့အခန်း​တွေလည်း တစ်ခန်းမှမလွတ်​တော့တာ​ကြောင့် ဒီအခန်းမှာလာ​နေခိုင်းလိုက်တာ"

လွန်းခန့်ညား အလွန်​ပြောင်းလဲသွား​သော သူ့​ရှေ့ကလူကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းဖွဖွချမိ​လေသည်။

"ဘာ...
ဦး​လေးက ​နေခိုင်းတာ!! ငါဒီ​လောက်အတန်တန်မှာထားရက်နဲ့ကွာ။
ထားလိုက်​တော့ ဦး​လေးက​နေခိုင်းတယ်ဆို​တော့လည်း ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ။
ဝင်လာခဲ့"

လွန်းခန့်ညား သူ့အဝတ်အိတ်ကိုဆွဲပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်သည်။

အခန်းက လူနှစ်​ယောက်​နေဖို့အတွက်လုံလုံ​လောက်​လောက် ကျယ်ဝန်းပြီး ​ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာပါ အခန်းထဲမှာရှိ​လေသည်။

ဟင်းချက်ရန် မီးဖို​ချောင်လည်းရှိပြီး ​တစ်ခန်းမှာကျောင်းသားနှစ်​ယောက် ​နေရန်စီစဥ်ထား​သော​ကြောင့် ကုတင်လည်း နှစ်လုံးရှိ​လေသည်။

ပုဂ္ဂလိက ​ကျောင်းဆို​တော့လည်း ဒီ​လောက်​တော့​ကောင်းရမှာ​ပေါ့။

လွန်းခန့်ညား သူ​နေရမဲ့ ကုတင်ကိုကြည့်ပြီး လန့်သွား​လေသည်။

"ကု..ကုတင်က အိပ်ယာ​တွေဘာ​တွေဘာမှမထားထား​ပေးဘူးလား"

"မထားထား​ပေးဘူး​လေ ဘာလဲမင်းက အကုန်အဆင်သင့်လုပ်ထား​ပေးပြီးတက်​နေရုံဘဲလို့ထင်​နေတာလား"

"ဒါ ဒါ​ပေမဲ့...."
လွန်းခန့်ညား ​ပြောစရာစကားစွံ့အသွားသည်။
သူကဒီ​နေ့မှ ဒီနိုင်ငံကိုပြန်လာတာဖြစ်ပြီး သူ့မှာအဝတ်အိတ်နဲ့ ​ကျောပိုးအိတ်ဘဲပါ​လေသည်။

သူသူ့အ​မေတို့နှင့်နေတုန်းက အိမ်မှာ​နေ၍သာ​ကျောင်းတက်သဖြင့် အ​ဆောင်မ​နေဖူး​ပေ။
သူထင်တာက အ​ဆောင်​နေရင် အကုန်လုံးပြင်ဆင်ပြီးသားဖြစ်ပြီး အဝတ်​တွေယူသွားရင်ရပြီလို့ဘဲထင်​​နေတာ။

သူကဒီ​နေ့​ရောက်​ရောက်ချင်း ​ကျောင်းတန်းတက်တာဖြစ်​လေတယ်။
သူ့မိဘ​တွေက ဒီက​ကျောင်းအုပ်ကြီးနှင့် ရင်းနှီးသဖြင့်
သူဒီနိုင်ငံပြန်လာပြီး​ကျောင်းလာတက်​​မည်ဟု​ပြော​သောအခါ သူတို့က​ လွန်းခန့်ညားကိုကျောင်းအုပ်ကြီးထံသာ အပ်ပြီး ဒီ​ကျောင်းကိုလာတက်ခိုင်းခြင်းဖြစ်သည်။
သူ့မိဘ​တွေက​တော့ အလုပ်ကိစ္စများရှိသည်ကတစ်​ကြောင်း သူ့မိဘများကိုအလုပ်မရှုပ်​တ​စေချင်​သော​ကြောင့် လွန်းခန့်ညားသူ့သူသာ ​လေယာဥ်စီးပြီး လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

လွန်း သူ့အဝတ်အိတ်​နဲ့ ​ကျောပိုးအိတ်ကို ကုတင်​ပေါ်ချပြီး ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်သည်။
သူ့အ​​မေတို့ကိုဖုန်းဆက်ရင်လည်း သူ့မိဘ​တွေစိတ်ပူရုံသာရှိပြီး သူ့မိဘ​တွေကဒီနိုင်ငံမှာမဟုတ်သဖြင့်လွန်း ​ကျောင်းအုပ်ကြီးကိုသာ ဖုန်းဆက်ပြီး ​အကူအညီ​တောင်း လိုက်​တော့သည်။

"ဟယ်လို
ဦး​လေး ကျွန်​တော့်အိပ်ယာက ​ဘာမှလည်းမပါဘူး။ ဒီတိုင်းသံကုတင်ကြီးဘဲဖြစ်​နေတယ်။ ကျွန်​တော့်ကိုတစ်ခုခုစီစဥ်​ပေးလို့ရမလားမသိဘူးခင်ဗျ။ ကျွန်​တော်ကလည်း အဆင်သင့်ပါမယ်ထင်လို့ အိပ်ယာ​တွေဘာ​တွေအတွက် မပြင်ဆင်လာရဘူး။"

"​စောတီး။ ဦး​လေးအမှားပါ။ မင်းမိဘ​တွေက ဦး​လေးကိုအပ်ထားတာ ဦး​လေးက အကုန်​သေချာစီစဥ်​ပေးရမှာကို မင်းလည်းဒီ​လောက်မြန်မြန်​ရောက်လာမယ်မထင်လို့ ဦး​လေးစီစဥ်တာနည်းနည်းလိုသွားတာ။ ဦး​လေးတို့​ကျောင်းကပုံမှန်ဆိုအိပ်ယာ​တွေအကုန်စီစဥ်ပြီးသား။ ဦး​လေးတူကသူတစ်​​​ယောက်တည်းတစ်ခန်း​နေပြီး ​နောက်ကုတင်တစ်ခုကိုပါပစ္စည်း​တွေဖယ်ခိုင်းထားတာကိုဦး​လေး​မေ့​နေတာ။
သူ့ကိုတစ်ချက်​လောက်ဖုန်း​ပေးလိုက်ပါလား။
ဦး​လေးအဆင်​ပြေ​အောင်​ပြောကြည့်လိုက်မယ်။"

လွန်း ဖုန်းကို တစ်ဖက်ခုတင်တွင် အိပ်ကာ game​ဆော့​နေ​သော​ကောင်​လေးဆီသို့​ပေးလိုက်​လေသည်။

"ဘာလဲကွာ game​ဆော့​နေတာကို"

"မင်းဦး​လေး"

​​ဒေါသအနည်းငယ်ထွက်သွားပုံရ​သော ​ကောင်​လေးထံသို့ ဖုန်းထိုး​ပေးလိုက်ပြီး လွန်းဘာမှမရှိ​သော သူ့ကုတင်​လေး​ပေါ်တွင်သာ ထိုင်​နေလိုက်သည်။

ခနအကြာတွင် ​ကောင်​လေးက လွန်းခန့်ညားထံသို့ သူ့ဖုန်းကိုပြန်လာ​ပေး​လေသည်။

လွန်းဖုန်းကိုကိုင်လိုက်​တော့ ​ကျောင်းအုပ်ကြီးက သူသူ့တူကိုအဆင်​ပြေ​အောင်လုပ်​ပေးဖို့​ပြောပြီးပြီဖြစ်​ကြောင်းနှင့် သူ့တူကအဆင်​ပြေ​အောင်လုပ်​ပေးမည်ဖြစ်​ကြောင်း​ပြောပြီး ဖုန်းချသွား​လေသည်။

လွန်း ငြိမ်ငြိမ်​လေးသာ ကုတင်​ပေါ်ထိုင်​နေလိုက်သည်။

ကုတင်​တွေက နံရံအစွန်းနှစ်ဖက်မှာရှိတာဖြစ်ပြီး လွန်းရဲ့ကုတင်က ဘယ်ဖက်မှာရှိတာဖြစ်​လေတယ်။

"ဒီ​နေ့​တော့ ငါနဲ့လာအိပ်လိုက်။ ​နောက်​နေ့ကြရင်​တော့ ကိုယ့်ကိုယ်အဆင်​ပြေ​အောင်လုပ်။ မနက်ဖြန်မှ မင်းအိပ်ယာကအဆင်မ​ပြေ​သေးဘူးဆိုရင်​တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ဘာမှမရှိတဲ့ကုတင်​ပေါ်ဘဲအိပ်။ ငါ​တော့ မင်းကိုဒီ​နေ့တစ်ရက်ဘဲ​ပေးအိပ်နိုင်မယ်။"

လွန်း ပြုံးပြလိုက်ပြီး ​ကျေးဇူးတင်စကား​​​ပြောလိုက်သည်။
ထို့​နောက် ​ရေချိုးရန် အဝတ်အစားများ ထုတ်ပြီး ​ရေချိုးခန်းရှိရာသို့ ဦးတည်​တော့သည်။

လွန်း ​ရေချိုးပြီး​သောအခါ ​ပေါ့​ပေါ့ပါးပါးရှိ​သော ညအိပ်ဝတ်စုံ ကိုဝတ်ဆင်လိုက်ပြီး ​ပခုံးတွင်သဘက်တစ်ထည်တင်ပြီး အပြင်ကိုထွက်လာလိုက်သည်။

လွန်းကုတင်​ပေါ်တက်ဖို့လုပ်​တော့ အိပ်ယာ​ပေါ်တွင်ရှိ​နေ​သော ​ကောင်​လေးကလှမ်းတား​လေသည်။

"မင်းဒီတိုင်းအိပ်​တော့မလို့လား"

"အွန်း ဟုတ်တယ်​လေ ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"ရူး​နေလား ​ခေါင်းမသုတ်ဘဲအိပ်ရင် အိပ်ယာ​တွေစိုကုန်မှာ​ပေါ့"

"ငါအမြဲဒီလိုဘဲအိပ်​နေကြ"

"​သေချင်လို့လား ​ခေါင်းသုတ်ပြီးမှတက်လာခဲ့ အိပ်ယာစိုမှာစိုးလို့​ပြော​နေတာ စိတ်ပူလို့​ပြော​နေတာမဟုတ်ဘူး။ မသုတ်ချင်ရင်တက်မလာနဲ့ ဒါငါ့အိပ်ယာ"

လွန်း သက်ပြင်းသာဖြည်းဖြည်းချလိုက်ပြီး ​ခေါင်းကိုစသုတ်​တော့သည်။
​ခေါင်း​ခြောက်ခါနီးအချိန်တွင် လွန်း ကုတင်​ပေါ်က​ကောင်​လေးကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ဘာမှမတုန့်ပြန်​သော​ကြောင့် ကုတင်​ပေါ်သာတက်လိုက်​တော့သည်။

လွန်းကုတင်​ပေါ်တက်​လာ​သောအခါ တစ်ဖက်က တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဘာမှမ​​​ပြော​ပေ။
လွန်းလည်း ခရီးပန်း​နေ​သော​ကြောင့် တန်းသာအိပ်လိုက်​တော့သည်။

ခုတင်က တစ်​ယောက်အိပ်ကုတင်ဖြစ်​သော​ကြောင့် အရမ်းမကြီး​သော်လည်း လွန်းတို့နှစ်​ယောက်အိပ်ဖို့အတွက်​တော့အဆင်​ပြေ​လေသည်။

ထို​နေ့က ထူးခြားစွာဘဲ ရင်းနှီး​နေခဲ့​သော ကိုယ်သင်းနံ့​လေးကိုရှူကာ လွန်း နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်​မောကျသွားခဲ့သည်။

••••••••••

မနက်ခင်း​နေမင်းရဲ့အလင်း​ရောင်က ပြတင်း​ပေါက်က​နေ ဖြာကျ​နေ​လေသည်။
ငှက်က​လေးများကလည်း တကျိကျိနှင့် ​အော်​နေကြပြီး တစ်စုံတစ်​ယောက်ကလည်း နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်​မောကျ​နေ​လေသည်။

"​ဟေ့​ရောင် ထ​တော့ မင်း​နေဖင်ထိုးတဲ့အထိအိပ်​နေမလို့လား။

လွန်းခန့်ညား ထ​တော့လို့ဆို!!!"

လွန်း သူ့နာမည်​ခေါ်သံကြားလို့ အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်​လိုက်သည်။

"ခိုင်ခန့် ငါ့ခန​လောက်ဆက်အိပ်ဦးမယ် ခနမှနှိုး"

ခွန်ခိုင်ခန့် လွန်းခန့်ညားကို ပြူးကြည့်​နေမိသည်။
ငါဒီ​ကောင့်ကို ငါ့နာမည်လည်းမ​ပြောပြထားဘဲနဲ့ဒီ​ကောင် ငါ့နာမည်ဘယ်လိုသိ​နေတာလဲ။

ခိုင်ခန့် လွန်းခန့်ညားကိုဆက်မနှိုး​တော့ဘဲ ​ကျောင်းတက်ဖို့သာပြင်ဆင်​တော့သည်။

ခိုင်ခန့် ဘီရိုထဲကသဘက်တစ်ထည်ယူလိုက်ပြီး ​ရေချိုးခန်းသို့သွား၍ ​ရေမိုးချိုးပြင်ဆင်ကာ သဘက်ကိုခါးတွင်ပတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာ​သည်။

မနက်စာအတွက် ​ပေါင်မုန့်တစ်ချက်ကို မီးကင်လိုက်ပြီး ကြက်ဥတစ်လုံးပါ​ကြော်လိုက်​သည်။

ထို့​နောက် ​ရေခဲ​​သေတ္တာထဲက မုန်လာဥနီအနည်းငယ်ကိုယူလိုက်ပြီး ​ရေ​ဆေးကာ blenderထဲထည့်လိုက်သည်။
ပြီး​နောက် Blenderထဲသို့ ​ရေအနည်းငယ်ပါထည့်လိုက်ပြီး ​မွှေလိုက်သည်။

လွန်းခန့်ညား blenderကထွက်တဲ့အသံ​ကြောင့် နိုးလာ​လေသည်။
သူထထိုင်လိုက်ကာ အသံလာရာသို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်း​ကြောင့် လွန်းခန့်ညား အိပ်ချင်​နေတာ​တွေပါ​ပျောက်ကုန်သည်။

ခွန်ခိုင်ခန့်က သဘက်တစ်ထည်ကိုသာ ခါးမှာပတ်ထားပြီး မီးဖို​ချောင်တွင် ဟိုသွားဒီသွားလုပ်ကာ မနက်စာပြင်ဆင်​နေ​လေသည်။

မီးဖို​ချောင်က သူတို့ရဲ့ အိပ်ယာ ​အောက်တည့်တည့်မှာရှိတာဖြစ်ပြီး မီးဖို​ချောင်က ကာထားခြင်းမရှိ​ပေ။
အခန်းအကျယ်ကြီးထဲမှာ ခုတင်နှစ်လုံးရှိပြီး ​အောက်တည့်တည့်တွင် မီးဖို​ချောင်ရှိကာ ​ဘေးနားတွင်​တော့အိမ်သာ​ရေချိုးခန်းရှိ​လေသည်။

အခန်းထဲတွင် ဘီရို နှစ်လုံးလည်းရှိပြီး ဘီရိုများက နံရံနှင့်တစ်သားတည်းဖြစ်​လေသည်။

လွန်းခန့်ညား အိပ်ယာကထလိုက်ပြီး မျက်နှာသစ်ဖို့ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
ဆက်အိပ်ချင်စိတ်လည်း မရှိ​တော့​ပေ။

သူမ​နေ့က ​ကောင်း​ကောင်း အိပ်​ပျော်တာ​တော့သတိထားမိတယ်။ သူညဖက်​တွေအိပ်မ​ပျော်တာ ၁နှစ်​လောက်ရှိပြီ။ ဆရာဝန်မျိုးစုံနဲ့ပြပြီး အိပ်​ဆေး​တွေပါ​သောက်​​ပေမဲ့လည်း သူ့အ​ခြေအ​နေက မတိုးတက်လာ​ဘူး။ ကြာလာ​တော့ ဆရာဝန်က သူအိပ်​ဆေးကိုစွဲသွားပြီး သူ့ကျန်းမာ​ရေးပိုဆိုးသွားမှာစိုးလို့ အိပ်​ဆေးကိုဆက်မ​သောက်ခိုင်း​တော့ဘဲ သဘာဝနည်းနဲ့ အိပ်​ပျော်နိုင်​အောင် ကြိုးစားခိုင်း​​တော့တယ်။

သူဒီကို​ပြောင်းလာရတဲ့အ​ကြောင်းအရင်းထဲမှာ အဲ့တာ​ကြောင့်လည်းပါတယ်။

လွန်းခန့်ညား မျက်နှာသစ်လိုက်ပြီး ခိုင်ခန့်ရှိရာ မီးဖို​ချောင်သို့ သွားကာ ထမင်းစားစားပွဲမှာ သွားထိုင်လိုက်သည်။

"မနက်စာက ငါ့အတွက်​ရောပါလား"
တစ်​ယောက်စာသာ ပြင်ထားသည်ကို​တွေ့​သော်လည်း တမင်သက်သက်​မေးလိုက်သည်။

"မင်းမျက်လုံးက မမြင်ဘူးလား မင်းစားချင်ရင်ကိုယ့်ကိုယ်ပြင်စား​ပေါ့ ငါကဘာလို့မင်းအတွက်ပြင်​ပေးရမှာလဲ"
ခိုင်ခန့် ပါမုန့်ကင်နှင့်ကြက်ဥ​ကြော်ကိုစားပြီး မုန်လာဥ​ဖျော်ရည်ကို ​အေး​အေး​ဆေး​ဆေး​သောက်​လေသည်။

လွန်းလည်း ထကာ ကိုယ့်မနက်စာကိုယ်ပြင်ဖို့လုပ်​တော့သည်။
စင်​ပေါ်က ​ပေါင်မုန့်နှစ်ချက်ကိုထုတ်ကာ ​ရေတစ်ခွက်ပါခပ်လိုက်ပြီး ထမင်းစားစားပွဲတွင် ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။

ထို့​နောက် ​ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ်နှင့် ​ရေတစ်ခွက်ကို မနက်စာအဖြစ် စား​တော့သည်။

ခိုင်ခန့် သူ့​ရှေ့တွင်မနက်စာစား​နေ​သော လွန်းခန့်ညားကိုကြည့်ကာ မျက်​မှောင်ကျုံ့မိသည်။

ခိုင်ခန့်မနက်စာစားကာ ပန်းကန်နှင့်ခွက်များကို ​ဘေစင်မှာသွား​ဆေးကာ ပြန်​မှောက်ထားလိုက်သည်။
ထို့​နောက် စားပြီးသားကိုယ်ပန်းကန်ကို ပြန်​ဆေးခဲ့ရန် လွန်းခန့်ညားကိုပါသတိ​ပေးလိုက်သည်။

ခိုင်ခန့်ရဲ့ အမှာစကားကို ကြား​တော့ လွန်း ပြုံးကာ​တွေးမိသည်။
ခိုင်ခန့် မင်းက​ ကောင်း​ကောင်းအရွယ်​ရောက်လာတာဘဲ ကြွက်သား​တွေနဲ့ခက်ထန်လာတဲ့မင်းက အရင်က ငါ့​ရှေ့မှာငို​နေတတ်တဲ့ က​လေး​​လေးမဟုတ်​တော့ဘူးဘဲ။

ခိုင်ခန့် ​ကျောင်းဝတ်စုံဝတ်လိုက်ပြီး ​ကျောပိုးအိတ်ယူကာ ​ကျောင်းသွား​တော့သည်။
သူတို့အ​ဆောင်နဲ့ ​ကျောင်းက ဆယ်မိနစ်​လောက်လမ်း​လျှောက်ရုံနဲ့ ​ရောက်ပြီဖြစ်တယ်။

ထွက်သွား​သော ​ကျောပြင်ကိုကြည့်ကာ လွန်းခန့်ညား ထိုသူနဲ့ ပို​ဝေးကွာသွားသလိုခံစားရတယ်။
ခိုင်ခန့်ကို ပြန်​တွေ့လို့ ဝမ်းသာ​ပေမဲ့ ခိုင်ခန့်က သူလက်လှမ်းမမှီ​တော့သလိုမျိုးဘဲ။

မင်းအရမ်း​ပြောင်းလဲသွားတယ် ခွန်ခိုင်ခန့်။

•••••••••••••••

လွန်း ​ကျောင်းဝတ်စုံလဲလိုက်ပြီး ​ကျောပိုးအိတ်ယူကာ ထွက်လာသည်။
သူစဥ်းစားမိ​နေတာက ဒီ​ကျောင်းမှာ အထက်တန်း​နောက်ဆုံးနှစ်​က တစ်ခန်းဘဲရှိတာကို သူမ​နေ့ကဘာလို့ ခိုင်ခန့်ကိုမ​တွေ့မိတာလဲ။
အခန်းထဲမှာ လူ​တွေက များတယ်ဆို​ပေမဲ့ သူခိုင်ခန့်
ရဲ့မျက်နှာကိုမမှတ်မိစရာအ​ကြောင်းမရှိ​ပေ။

​ကျောင်းသွားသည့်လမ်းတွင် ​ကျောင်းသားများစွာကို​တွေ့ရသည်။

တစ်ချို့​ကျောင်းသား​တွေကို​တော့ လွန်းခန့်ညား မြင်ဖူး​ပေမဲ့ အများစုကို​တော့မမြင်ဖူး​ပေ။
အငယ်တန်း​တွေဖြစ်ဟန်တူသည်။

လွန်းလည်း ​နောက်ကျ​နေပြီဖြစ်​သော​ကြောင့် ​ကျောင်းကို မြန်မြန်သာ ​လျှောက်သွားလိုက်​တော့သည်။

​ကျောင်းခန်းထဲတွင်​တော့ ခိုင်ခန့်သည် ​ကောင်မ​လေးတစ်​ယောက်နှင့်စကား​ပြော​နေသည်။
စကား​ပြောရင်းနဲ့ တစ်ချက်တစ်ချက်ပြုံး​နေသည်မှာ လွန်းကို စကား​ပြောတဲ့ပုံနဲ့ လားလားမျှမတူ။
သူနဲ့တစ်ခန်းထဲမှာ​နေရတဲ့ ခိုင်ခန့်မှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့ သံသယဝင်မိတယ်။

လွန်း သူ့​နေရာတွင်သာ သွားထိုင်လိုက်ပြီး နားကြပ်တပ်ကာ သီချင်းဖွင့်လိုက်သည်။

လွန်းထိုင်တဲ့​နေရာက အ​နောက်ဆုံးမှာဖြစ်ပြီး​တော့ ​ပြတင်း​ပေါက်နှင့် ကပ်ရပ်ဖြစ်သည်။

လွန်း သီချင်းနား​ထောင်ကာ ပြတင်း​ပေါက် အပြင်က မြင်ကွင်း​တွေကို ကြည့်မိသည်။

​အောက်တွင် တချို့​ကျောင်းသားများက သူငယ်ချင်း​တွေနှင့် စ​နောက်​နေကြပြီး တစ်ချို့က​တော့ ခုံတန်း​ပေါ်မှာထိုင်​နေ​လေသည်။

အငယ်တန်း ​ကျောင်းသား​တွေရဲ့ဘဝက လွတ်လပ်ပြီး ​ပျော်စရာ​​ကောင်းလိုက်တာ။

လွန်း အ​ရှေ့ဖက်ကို ကြည့်မိ​တော့ ခိုင်ခန့်က သူ့​ဘေးက​ကောင်မ​လေးနဲ့ စကား​ပြော​နေတုန်းဖြစ်သည်။

ဆရာမဝင်လာ​သောအခါ ခိုင်ခန့်က လွန်း​ဘေးက ခုံအလွတ်မှာလာထိုင်​လေသည်။

​အော် ဒါဆိုအဲ့ခုံကသူ့ခုံ​ပေါ့။ ငါကငါ့​ဘေးခုံမှာလူမရှိဘူးထင်​နေတာ ခိုင်ခန့်ရဲ့ခုံဖြစ်​နေတာကိုး။
ဒါနဲ့ သူမ​နေ့ကဘာလို့ ​ကျောင်းမလာလဲမသိဘူး။

လွန်း ခိုင်ခန့်နဲ့ရင်းနှီး​အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲစဥ်းစား​နေမိသည်။

ငါတို့ အရင်လိုပြန်ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။

°°°°°°°°°°°°°°°

​နေ့လည် ထမင်းစားချိန်​ရောက်​တော့ လွန်း​အောက်ဆုံးထပ်က ထမင်းစား​ဆောင်တွင်သာ ထမင်းစားရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

သူတို့​ကျောင်းက အပြင်မှာသွားစားလည်းရ​ပေမဲ့ သူကအပြင်မှာစားစား ဒီမှာစားစားတစ်​ယောက်တည်းဘဲကို။

မထူး​သော​ကြောင့် အချိန်ကုန်သက်သာရန် ​ကျောင်းမှာသာစားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

ထမင်း ဟင်းများ ယူပြီး​သောအခါ ထိုင်ဖို့ထိုင်ခုံရှာကြည့်​တော့ ခိုင်ခန့်ကို စားပွဲတစ်ခုတွင် တစ်​ယောက်တည်း ထိုင်​နေတာ​တွေ့​လေသည်။

လွန်း ခိုင်ခန့်ရှိရာသို့ ​လျှောက်သွားလိုက်ပြီး

"ဒီမှာထိုင်လို့ရလား"

"......."

ခိုင်ခန့်က ဘာမှမ​ပြောဘဲ ဒီတိုင်းကြည့်​နေသဖြင့် ခိုင်ခန့်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်သာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"မင်းတစ်​ယောက်တည်းလား "

"ခန​နေလာမှာ"

"​အော်"

ခိုင်ခန့်ကို ကြည့်ရသည်မှာ သူနဲ့စကားမ​ပြောချင်သလို ဖြစ်​နေသဖြင့် လွန်းစကားဆက်မ​ပြောဘဲ ထမင်းသာ ငုံစား​တော့သည်။

ခနအကြာတွင် ​ကောင်မ​လေးတစ်​ယောက် ​ရောက်လာပြီး ခိုင်ခန့်ရဲ့ ခုံ​ဘေးမှာ လာဝင်ထိုင်​လေသည်။

"ကို ​စောင့်​နေတာကြာပြီလား ဒါလီတို့အတန်းက ဆင်းတာ​နောက်ကျသွားလို့ကြာ​နေတာ"

"အွန်း"

​နောက်မှ ​ကောင်မ​လေးက လွန်းကိုသတိထားမိသွားဟန်ဖြင့်

"ကို ကို့သူငယ်ချင်းအသစ်လား မိတ်ဆက်​ပေးဦး​လေ"

"ဒီတိုင်း ကိုယ့်အခန်း​ဖော်ပါ"

လွန်း ရင်ထဲ စို့နင့်သွား​လေသည်။
ဒီတိုင်း အခန်း​ဖော်ဘဲတဲ့လား။

လွန်း ​ကောင်မ​လေးကို အားနာသဖြင့် နှုတ်ဆက်လိုက်​လေသည်။

"ကိုယ့်နာမည်က လွန်းခန့်ညားပါ ​တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်"

"ဟုတ်ကဲ့ ​တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်
ကျွန်မက ခိုင်ခန့်ရဲ့ ချစ်သူ ဒါလီပါ"

"​အော်...."

မဟုတ်ပါ​စေနဲ့လို့ ​တောင်းခဲ့တဲ့ဆုသည် မပြည့်ခဲ့ပါ။
ခိုင်ခန့်ရဲ့ ချစ်သူတဲ့လား။

လွန်း ဘာမဆက်မ​ပြော​တော့ဘဲ တိတ်တဆိတ်သာ ဆက်စား​တော့သည်။

အ​ရှေ့က စုံတွဲက​တော့ ကြည်နူးစွာ ထမင်းစား​နေကြ​လေရဲ့။

ကိုယ်က​တော့ ​မျှော်လင့်ချက်​​တွေ တစ်ပုံကြီးနဲ့ ပြန်လာခဲ့​ပေမဲ့ အဲ့ဒီ​​မျှော်လင့်ချက်​တွေက ကိုယ်ပြန်မ​ရောက်ခင်တည်းက ပျက်စီးပြီးသားဖြစ်​နေခဲ့တာကို ပြန်​ရောက်မှ သိလိုက်ရတယ်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
2.11.2020

Zawgyi

ျပန္ဆုံေတြ႕ျခင္း

ဆူညံေနေသာ ေက်ာင္းခန္းႀကီးသည္ အတန္းပိုင္ဆရာမဝင္လာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။

ဆရာမ၏အေနာက္တြင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ခန့္ညားေသာ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါလာေလသည္။

"အားလုံးဘဲႀကိဳဆိုလိုက္ၾကပါဦး ဒါကဆရာမတို႔ေက်ာင္းကိုဒီေန႕မွ အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ေက်ာင္းသားသစ္ျဖစ္တယ္။"

အတန္းထဲမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကထိုေက်ာင္းသားသစ္ကို စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနၾကသည္။

ေက်ာင္းသားသစ္ကို ေနရာခ်ေပးကာ ဆရာမသည္ စာစသင္ေလေတာ့သည္။

ညေရာက္ေသာအခါ လြန္း အထက္တန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ား ေနထိုင္ရာအေဆာင္သို႔ ပစၥည္းမ်ားသယ္၍ သူေနရမည့္အခန္းကိုလိုက္ရွာေလသည္။

ဝိုး....ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ေျပာလိုက္တာ ဒီအခန္းထင္တယ္

တံခါးေခါက္လိုက္ေသာအခါ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကတံခါးလာဖြင့္ေပးေလသည္။

ရင္းႏွီးေနေသာ မ်က္ႏွာေလးကိုေတြလိုက္ရေတာ့ လြန္း အံ့ၾသသြားၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေလသည္။

"မင္းက ဘယ္သူလဲ"

တစ္ဖက္ကေမးလာေတာ့မွ လြန္း ႐ုတ္တရက္သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမိတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။
"ငါက ဒီေန႕မွအသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ေက်ာင္းသားသစ္ပါ။
ၾကည့္ရတာ မင္းကငါ့အခန္းေဖာ္ထင္တယ္။
ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္။
ငါ့နာမည္က လြန္းခန့္ညား ပါ။"

"မင္းကငါ့အခန္းမွာလာေနမွာ!!??...
ဟုတ္လား! ဒီေလာက္ထိ တစ္ျခားသူေတြနဲ႕မေနခ်င္ဘူးလို႔ေျပာထားတာကိုကြာ ဘယ္သူကမင္းကိုလာေနခိုင္းလိုက္တာလဲ"

"ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက လာေနခိုင္းလိုက္တာ။
က်န္တဲ့အခန္းေတြလည္း တစ္ခန္းမွမလြတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဒီအခန္းမွာလာေနခိုင္းလိုက္တာ"

လြန္းခန့္ညား အလြန္ေျပာင္းလဲသြားေသာ သူ႕ေရွ႕ကလူကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းဖြဖြခ်မိေလသည္။

"ဘာ...
ဦးေလးက ေနခိုင္းတာ!! ငါဒီေလာက္အတန္တန္မွာထားရက္နဲ႕ကြာ။
ထားလိုက္ေတာ့ ဦးေလးကေနခိုင္းတယ္ဆိုေတာ့လည္း ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲ။
ဝင္လာခဲ့"

လြန္းခန့္ညား သူ႕အဝတ္အိတ္ကိုဆြဲၿပီး အခန္းထဲ ဝင္လာလိုက္သည္။

အခန္းက လူႏွစ္ေယာက္ေနဖို႔အတြက္လုံလုံေလာက္ေလာက္ က်ယ္ဝန္းၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ အိမ္သာပါ အခန္းထဲမွာရွိေလသည္။

ဟင္းခ်က္ရန္ မီးဖိုေခ်ာင္လည္းရွိၿပီး တစ္ခန္းမွာေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ေနရန္စီစဥ္ထားေသာေၾကာင့္ ကုတင္လည္း ႏွစ္လုံးရွိေလသည္။

ပုဂၢလိက ေက်ာင္းဆိုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ေကာင္းရမွာေပါ့။

လြန္းခန့္ညား သူေနရမဲ့ ကုတင္ကိုၾကည့္ၿပီး လန့္သြားေလသည္။

"ကု..ကုတင္က အိပ္ယာေတြဘာေတြဘာမွမထားထားေပးဘူးလား"

"မထားထားေပးဘူးေလ ဘာလဲမင္းက အကုန္အဆင္သင့္လုပ္ထားေပးၿပီးတက္ေန႐ုံဘဲလို႔ထင္ေနတာလား"

"ဒါ ဒါေပမဲ့...."
လြန္းခန့္ညား ေျပာစရာစကားစြံ႕အသြားသည္။
သူကဒီေန႕မွ ဒီနိုင္ငံကိုျပန္လာတာျဖစ္ၿပီး သူ႕မွာအဝတ္အိတ္နဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ဘဲပါေလသည္။

သူသူ႕အေမတို႔ႏွင့္ေနတုန္းက အိမ္မွာေန၍သာေက်ာင္းတက္သျဖင့္ အေဆာင္မေနဖူးေပ။
သူထင္တာက အေဆာင္ေနရင္ အကုန္လုံးျပင္ဆင္ၿပီးသားျဖစ္ၿပီး အဝတ္ေတြယူသြားရင္ရၿပီလို႔ဘဲထင္ေနတာ။

သူကဒီေန႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေက်ာင္းတန္းတက္တာျဖစ္ေလတယ္။
သူ႕မိဘေတြက ဒီကေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ ရင္းႏွီးသျဖင့္
သူဒီနိုင္ငံျပန္လာၿပီးေက်ာင္းလာတက္မည္ဟုေျပာေသာအခါ သူတို႔က လြန္းခန့္ညားကိုေက်ာင္းအုပ္ႀကီးထံသာ အပ္ၿပီး ဒီေက်ာင္းကိုလာတက္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႕မိဘေတြကေတာ့ အလုပ္ကိစၥမ်ားရွိသည္ကတစ္ေၾကာင္း သူ႕မိဘမ်ားကိုအလုပ္မရႈပ္တေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ လြန္းခန့္ညားသူ႕သူသာ ေလယာဥ္စီးၿပီး လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

လြန္း သူ႕အဝတ္အိတ္နဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ကုတင္ေပၚခ်ၿပီး ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္သည္။
သူ႕အေမတို႔ကိုဖုန္းဆက္ရင္လည္း သူ႕မိဘေတြစိတ္ပူ႐ုံသာရွိၿပီး သူ႕မိဘေတြကဒီနိုင္ငံမွာမဟုတ္သျဖင့္လြန္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုသာ ဖုန္းဆက္ၿပီး အကူအညီေတာင္း လိုက္ေတာ့သည္။

"ဟယ္လို
ဦးေလး ကြၽန္ေတာ့္အိပ္ယာက ဘာမွလည္းမပါဘူး။ ဒီတိုင္းသံကုတင္ႀကီးဘဲျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ခုခုစီစဥ္ေပးလို႔ရမလားမသိဘူးခင္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အဆင္သင့္ပါမယ္ထင္လို႔ အိပ္ယာေတြဘာေတြအတြက္ မျပင္ဆင္လာရဘူး။"

"ေစာတီး။ ဦးေလးအမွားပါ။ မင္းမိဘေတြက ဦးေလးကိုအပ္ထားတာ ဦးေလးက အကုန္ေသခ်ာစီစဥ္ေပးရမွာကို မင္းလည္းဒီေလာက္ျမန္ျမန္ေရာက္လာမယ္မထင္လို႔ ဦးေလးစီစဥ္တာနည္းနည္းလိုသြားတာ။ ဦးေလးတို႔ေက်ာင္းကပုံမွန္ဆိုအိပ္ယာေတြအကုန္စီစဥ္ၿပီးသား။ ဦးေလးတူကသူတစ္ေယာက္တည္းတစ္ခန္းေနၿပီး ေနာက္ကုတင္တစ္ခုကိုပါပစၥည္းေတြဖယ္ခိုင္းထားတာကိုဦးေလးေမ့ေနတာ။
သူ႕ကိုတစ္ခ်က္ေလာက္ဖုန္းေပးလိုက္ပါလား။
ဦးေလးအဆင္ေျပေအာင္ေျပာၾကည့္လိုက္မယ္။"

လြန္း ဖုန္းကို တစ္ဖက္ခုတင္တြင္ အိပ္ကာ gameေဆာ့ေနေသာေကာင္ေလးဆီသို႔ေပးလိုက္ေလသည္။

"ဘာလဲကြာ gameေဆာ့ေနတာကို"

"မင္းဦးေလး"

ေဒါသအနည္းငယ္ထြက္သြားပုံရေသာ ေကာင္ေလးထံသို႔ ဖုန္းထိုးေပးလိုက္ၿပီး လြန္းဘာမွမရွိေသာ သူ႕ကုတင္ေလးေပၚတြင္သာ ထိုင္ေနလိုက္သည္။

ခနအၾကာတြင္ ေကာင္ေလးက လြန္းခန့္ညားထံသို႔ သူ႕ဖုန္းကိုျပန္လာေပးေလသည္။

လြန္းဖုန္းကိုကိုင္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက သူသူ႕တူကိုအဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ေျပာၿပီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူ႕တူကအဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားေလသည္။

လြန္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာ ကုတင္ေပၚထိုင္ေနလိုက္သည္။

ကုတင္ေတြက နံရံအစြန္းႏွစ္ဖက္မွာရွိတာျဖစ္ၿပီး လြန္းရဲ႕ကုတင္က ဘယ္ဖက္မွာရွိတာျဖစ္ေလတယ္။

"ဒီေန႕ေတာ့ ငါနဲ႕လာအိပ္လိုက္။ ေနာက္ေန႕ၾကရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္အဆင္ေျပေအာင္လုပ္။ မနက္ျဖန္မွ မင္းအိပ္ယာကအဆင္မေျပေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ဘာမွမရွိတဲ့ကုတင္ေပၚဘဲအိပ္။ ငါေတာ့ မင္းကိုဒီေန႕တစ္ရက္ဘဲေပးအိပ္နိုင္မယ္။"

လြန္း ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေရခ်ိဳးရန္ အဝတ္အစားမ်ား ထုတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းရွိရာသို႔ ဦးတည္ေတာ့သည္။

လြန္း ေရခ်ိဳးၿပီးေသာအခါ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိေသာ ညအိပ္ဝတ္စုံ ကိုဝတ္ဆင္လိုက္ၿပီး ပခုံးတြင္သဘက္တစ္ထည္တင္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လာလိုက္သည္။

လြန္းကုတင္ေပၚတက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ အိပ္ယာေပၚတြင္ရွိေနေသာ ေကာင္ေလးကလွမ္းတားေလသည္။

"မင္းဒီတိုင္းအိပ္ေတာ့မလို႔လား"

"အြန္း ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"႐ူးေနလား ေခါင္းမသုတ္ဘဲအိပ္ရင္ အိပ္ယာေတြစိုကုန္မွာေပါ့"

"ငါအၿမဲဒီလိုဘဲအိပ္ေနၾက"

"ေသခ်င္လို႔လား ေခါင္းသုတ္ၿပီးမွတက္လာခဲ့ အိပ္ယာစိုမွာစိုးလို႔ေျပာေနတာ စိတ္ပူလို႔ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ မသုတ္ခ်င္ရင္တက္မလာနဲ႕ ဒါငါ့အိပ္ယာ"

လြန္း သက္ျပင္းသာျဖည္းျဖည္းခ်လိဳက္ၿပီး ေခါင္းကိုစသုတ္ေတာ့သည္။
ေခါင္းေျခာက္ခါနီးအခ်ိန္တြင္ လြန္း ကုတင္ေပၚကေကာင္ေလးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဘာမွမတုန့္ျပန္ေသာေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚသာတက္လိုက္ေတာ့သည္။

လြန္းကုတင္ေပၚတက္လာေသာအခါ တစ္ဖက္က တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာေပ။
လြန္းလည္း ခရီးပန္းေနေသာေၾကာင့္ တန္းသာအိပ္လိုက္ေတာ့သည္။

ခုတင္က တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရမ္းမႀကီးေသာ္လည္း လြန္းတို႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္ဖို႔အတြက္ေတာ့အဆင္ေျပေလသည္။

ထိုေန႕က ထူးျခားစြာဘဲ ရင္းႏွီးေနခဲ့ေသာ ကိုယ္သင္းနံ႕ေလးကိုရႉကာ လြန္း ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့သည္။

မနက္ခင္းေနမင္းရဲ႕အလင္းေရာင္က ျပတင္းေပါက္ကေန ျဖာက်ေနေလသည္။
ငွက္ကေလးမ်ားကလည္း တက်ိက်ိႏွင့္ ေအာ္ေနၾကၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္ကလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနေလသည္။

"ေဟ့ေရာင္ ထေတာ့ မင္းေနဖင္ထိုးတဲ့အထိအိပ္ေနမလို႔လား။

လြန္းခန့္ညား ထေတာ့လို႔ဆို!!!"

လြန္း သူ႕နာမည္ေခၚသံၾကားလို႔ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

"ခိုင္ခန့္ ငါ့ခနေလာက္ဆက္အိပ္ဦးမယ္ ခနမွႏွိုး"

ခြန္ခိုင္ခန့္ လြန္းခန့္ညားကို ျပဴးၾကည့္ေနမိသည္။
ငါဒီေကာင့္ကို ငါ့နာမည္လည္းမေျပာျပထားဘဲနဲ႕ဒီေကာင္ ငါ့နာမည္ဘယ္လိုသိေနတာလဲ။

ခိုင္ခန့္ လြန္းခန့္ညားကိုဆက္မႏွိုးေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းတက္ဖို႔သာျပင္ဆင္ေတာ့သည္။

ခိုင္ခန့္ ဘီရိုထဲကသဘက္တစ္ထည္ယူလိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းသို႔သြား၍ ေရမိုးခ်ိဳးျပင္ဆင္ကာ သဘက္ကိုခါးတြင္ပတ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာသည္။

မနက္စာအတြက္ ေပါင္မုန့္တစ္ခ်က္ကို မီးကင္လိုက္ၿပီး ၾကက္ဥတစ္လုံးပါေၾကာ္လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ေရခဲေသတၱာထဲက မုန္လာဥနီအနည္းငယ္ကိုယူလိုက္ၿပီး ေရေဆးကာ blenderထဲထည့္လိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္ Blenderထဲသို႔ ေရအနည္းငယ္ပါထည့္လိုက္ၿပီး ေမႊလိုက္သည္။

လြန္းခန့္ညား blenderကထြက္တဲ့အသံေၾကာင့္ နိုးလာေလသည္။
သူထထိုင္လိုက္ကာ အသံလာရာသို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ လြန္းခန့္ညား အိပ္ခ်င္ေနတာေတြပါေပ်ာက္ကုန္သည္။

ခြန္ခိုင္ခန့္က သဘက္တစ္ထည္ကိုသာ ခါးမွာပတ္ထားၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ဟိုသြားဒီသြားလုပ္ကာ မနက္စာျပင္ဆင္ေနေလသည္။

မီးဖိုေခ်ာင္က သူတို႔ရဲ႕ အိပ္ယာ ေအာက္တည့္တည့္မွာရွိတာျဖစ္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္က ကာထားျခင္းမရွိေပ။
အခန္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ခုတင္ႏွစ္လုံးရွိၿပီး ေအာက္တည့္တည့္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္ရွိကာ ေဘးနားတြင္ေတာ့အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းရွိေလသည္။

အခန္းထဲတြင္ ဘီရို ႏွစ္လုံးလည္းရွိၿပီး ဘီရိုမ်ားက နံရံႏွင့္တစ္သားတည္းျဖစ္ေလသည္။

လြန္းခန့္ညား အိပ္ယာကထလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
ဆက္အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ေပ။

သူမေန႕က ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္တာေတာ့သတိထားမိတယ္။ သူညဖက္ေတြအိပ္မေပ်ာ္တာ ၁ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဆရာဝန္မ်ိဳးစုံနဲ႕ျပၿပီး အိပ္ေဆးေတြပါေသာက္ေပမဲ့လည္း သူ႕အေျခအေနက မတိုးတက္လာဘူး။ ၾကာလာေတာ့ ဆရာဝန္က သူအိပ္ေဆးကိုစြဲသြားၿပီး သူ႕က်န္းမာေရးပိုဆိုးသြားမွာစိုးလို႔ အိပ္ေဆးကိုဆက္မေသာက္ခိုင္းေတာ့ဘဲ သဘာဝနည္းနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခိုင္းေတာ့တယ္။

သူဒီကိုေျပာင္းလာရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းထဲမွာ အဲ့တာေၾကာင့္လည္းပါတယ္။

လြန္းခန့္ညား မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ၿပီး ခိုင္ခန့္ရွိရာ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ သြားကာ ထမင္းစားစားပြဲမွာ သြားထိုင္လိုက္သည္။

"မနက္စာက ငါ့အတြက္ေရာပါလား"
တစ္ေယာက္စာသာ ျပင္ထားသည္ကိုေတြ႕ေသာ္လည္း တမင္သက္သက္ေမးလိုက္သည္။

"မင္းမ်က္လုံးက မျမင္ဘူးလား မင္းစားခ်င္ရင္ကိုယ့္ကိုယ္ျပင္စားေပါ့ ငါကဘာလို႔မင္းအတြက္ျပင္ေပးရမွာလဲ"
ခိုင္ခန့္ ပါမုန့္ကင္ႏွင့္ၾကက္ဥေၾကာ္ကိုစားၿပီး မုန္လာဥေဖ်ာ္ရည္ကို ေအးေအးေဆးေဆးေသာက္ေလသည္။

လြန္းလည္း ထကာ ကိုယ့္မနက္စာကိုယ္ျပင္ဖို႔လုပ္ေတာ့သည္။
စင္ေပၚက ေပါင္မုန့္ႏွစ္ခ်က္ကိုထုတ္ကာ ေရတစ္ခြက္ပါခပ္လိုက္ၿပီး ထမင္းစားစားပြဲတြင္ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ေပါင္မုန့္ႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေရတစ္ခြက္ကို မနက္စာအျဖစ္ စားေတာ့သည္။

ခိုင္ခန့္ သူ႕ေရွ႕တြင္မနက္စာစားေနေသာ လြန္းခန့္ညားကိုၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕မိသည္။

ခိုင္ခန့္မနက္စာစားကာ ပန္းကန္ႏွင့္ခြက္မ်ားကို ေဘစင္မွာသြားေဆးကာ ျပန္ေမွာက္ထားလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ စားၿပီးသားကိုယ္ပန္းကန္ကို ျပန္ေဆးခဲ့ရန္ လြန္းခန့္ညားကိုပါသတိေပးလိုက္သည္။

ခိုင္ခန့္ရဲ႕ အမွာစကားကို ၾကားေတာ့ လြန္း ၿပဳံးကာေတြးမိသည္။
ခိုင္ခန့္ မင္းက ေကာင္းေကာင္းအ႐ြယ္ေရာက္လာတာဘဲ ႂကြက္သားေတြနဲ႕ခက္ထန္လာတဲ့မင္းက အရင္က ငါ့ေရွ႕မွာငိုေနတတ္တဲ့ ကေလးေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးဘဲ။

ခိုင္ခန့္ ေက်ာင္းဝတ္စုံဝတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ယူကာ ေက်ာင္းသြားေတာ့သည္။
သူတို႔အေဆာင္နဲ႕ ေက်ာင္းက ဆယ္မိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္႐ုံနဲ႕ ေရာက္ၿပီျဖစ္တယ္။

ထြက္သြားေသာ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ကာ လြန္းခန့္ညား ထိုသူနဲ႕ ပိုေဝးကြာသြားသလိုခံစားရတယ္။
ခိုင္ခန့္ကို ျပန္ေတြ႕လို႔ ဝမ္းသာေပမဲ့ ခိုင္ခန့္က သူလက္လွမ္းမမွီေတာ့သလိုမ်ိဳးဘဲ။

မင္းအရမ္းေျပာင္းလဲသြားတယ္ ခြန္ခိုင္ခန့္။

လြန္း ေက်ာင္းဝတ္စုံလဲလိုက္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ယူကာ ထြက္လာသည္။
သူစဥ္းစားမိေနတာက ဒီေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္က တစ္ခန္းဘဲရွိတာကို သူမေန႕ကဘာလို႔ ခိုင္ခန့္ကိုမေတြ႕မိတာလဲ။
အခန္းထဲမွာ လူေတြက မ်ားတယ္ဆိုေပမဲ့ သူခိုင္ခန့္
ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုမမွတ္မိစရာအေၾကာင္းမရွိေပ။

ေက်ာင္းသြားသည့္လမ္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားစြာကိုေတြ႕ရသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ လြန္းခန့္ညား ျမင္ဖူးေပမဲ့ အမ်ားစုကိုေတာ့မျမင္ဖူးေပ။
အငယ္တန္းေတြျဖစ္ဟန္တူသည္။

လြန္းလည္း ေနာက္က်ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းကို ျမန္ျမန္သာ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။

ေက်ာင္းခန္းထဲတြင္ေတာ့ ခိုင္ခန့္သည္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္စကားေျပာေနသည္။
စကားေျပာရင္းနဲ႕ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ၿပဳံးေနသည္မွာ လြန္းကို စကားေျပာတဲ့ပုံနဲ႕ လားလားမွ်မတူ။
သူနဲ႕တစ္ခန္းထဲမွာေနရတဲ့ ခိုင္ခန့္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ သံသယဝင္မိတယ္။

လြန္း သူ႕ေနရာတြင္သာ သြားထိုင္လိုက္ၿပီး နားၾကပ္တပ္ကာ သီခ်င္းဖြင့္လိုက္သည္။

လြန္းထိုင္တဲ့ေနရာက အေနာက္ဆုံးမွာျဖစ္ၿပီးေတာ့ ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္ရပ္ျဖစ္သည္။

လြန္း သီခ်င္းနားေထာင္ကာ ျပတင္းေပါက္ အျပင္က ျမင္ကြင္းေတြကို ၾကည့္မိသည္။

ေအာက္တြင္ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားက သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စေနာက္ေနၾကၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခုံတန္းေပၚမွာထိုင္ေနေလသည္။

အငယ္တန္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဘဝက လြတ္လပ္ၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။

လြန္း အေရွ႕ဖက္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ခိုင္ခန့္က သူ႕ေဘးကေကာင္မေလးနဲ႕ စကားေျပာေနတုန္းျဖစ္သည္။

ဆရာမဝင္လာေသာအခါ ခိုင္ခန့္က လြန္းေဘးက ခုံအလြတ္မွာလာထိုင္ေလသည္။

ေအာ္ ဒါဆိုအဲ့ခုံကသူ႕ခုံေပါ့။ ငါကငါ့ေဘးခုံမွာလူမရွိဘူးထင္ေနတာ ခိုင္ခန့္ရဲ႕ခုံျဖစ္ေနတာကိုး။
ဒါနဲ႕ သူမေန႕ကဘာလို႔ ေက်ာင္းမလာလဲမသိဘူး။

လြန္း ခိုင္ခန့္နဲ႕ရင္းႏွီးေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲစဥ္းစားေနမိသည္။

ငါတို႔ အရင္လိုျပန္ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား။

ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လြန္းေအာက္ဆုံးထပ္က ထမင္းစားေဆာင္တြင္သာ ထမင္းစားရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

သူတို႔ေက်ာင္းက အျပင္မွာသြားစားလည္းရေပမဲ့ သူကအျပင္မွာစားစား ဒီမွာစားစားတစ္ေယာက္တည္းဘဲကို။

မထူးေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္သက္သာရန္ ေက်ာင္းမွာသာစားဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ထမင္း ဟင္းမ်ား ယူၿပီးေသာအခါ ထိုင္ဖို႔ထိုင္ခုံရွာၾကည့္ေတာ့ ခိုင္ခန့္ကို စားပြဲတစ္ခုတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနတာေတြ႕ေလသည္။

လြန္း ခိုင္ခန့္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး

"ဒီမွာထိုင္လို႔ရလား"

"......."

ခိုင္ခန့္က ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီတိုင္းၾကည့္ေနသျဖင့္ ခိုင္ခန့္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္သာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

"မင္းတစ္ေယာက္တည္းလား "

"ခနေနလာမွာ"

"ေအာ္"

ခိုင္ခန့္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ သူနဲ႕စကားမေျပာခ်င္သလို ျဖစ္ေနသျဖင့္ လြန္းစကားဆက္မေျပာဘဲ ထမင္းသာ ငုံစားေတာ့သည္။

ခနအၾကာတြင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ခိုင္ခန့္ရဲ႕ ခုံေဘးမွာ လာဝင္ထိုင္ေလသည္။

"ကို ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီလား ဒါလီတို႔အတန္းက ဆင္းတာေနာက္က်သြားလို႔ၾကာေနတာ"

"အြန္း"

ေနာက္မွ ေကာင္မေလးက လြန္းကိုသတိထားမိသြားဟန္ျဖင့္

"ကို ကို႔သူငယ္ခ်င္းအသစ္လား မိတ္ဆက္ေပးဦးေလ"

"ဒီတိုင္း ကိုယ့္အခန္းေဖာ္ပါ"

လြန္း ရင္ထဲ စို႔နင့္သြားေလသည္။
ဒီတိုင္း အခန္းေဖာ္ဘဲတဲ့လား။

လြန္း ေကာင္မေလးကို အားနာသျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။

"ကိုယ့္နာမည္က လြန္းခန့္ညားပါ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္"

"ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္
ကြၽန္မက ခိုင္ခန့္ရဲ႕ ခ်စ္သူ ဒါလီပါ"

"ေအာ္...."

မဟုတ္ပါေစနဲ႕လို႔ ေတာင္းခဲ့တဲ့ဆုသည္ မျပည့္ခဲ့ပါ။
ခိုင္ခန့္ရဲ႕ ခ်စ္သူတဲ့လား။

လြန္း ဘာမဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ တိတ္တဆိတ္သာ ဆက္စားေတာ့သည္။

အေရွ႕က စုံတြဲကေတာ့ ၾကည္ႏူးစြာ ထမင္းစားေနၾကေလရဲ႕။

ကိုယ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တစ္ပုံႀကီးနဲ႕ ျပန္လာခဲ့ေပမဲ့ အဲ့ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ကိုယ္ျပန္မေရာက္ခင္တည္းက ပ်က္စီးၿပီးသားျဖစ္ေနခဲ့တာကို ျပန္ေရာက္မွ သိလိုက္ရတယ္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
2.11.2020