Guardian spirit is whistling (ေဇာ္ဂ်ီ)
"ေမေမ၊ ဟိုမွာသက္တံ။"
ကေလးေလးတစ္ေယာက္က အိမ္ေရွ႕ေျပးထြက္လာရင္း ေအာ္ေျပာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သေဘာတက်ရယ္ေမာတယ္။
"ေမေမ၊ ေက်ာင္းမွာပံုျပင္ေတြေျပာၾကေတာ့ Abby ကေျပာတယ္။ သက္တံႀကီးရဲ႕အဆံုးမွာ ေရႊအိုးျမႇဳပ္ထားတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သက္တံရဲ႕အဆံုးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမရွာႏိုင္ၾကဘူးတဲ့ ေမေမ။ အဲဒါ ဟုတ္လား။"
"အင္း၊ ပံုျပင္ေပါ့ကြယ္။"
"သားႀကီးလာတဲ့အခါ ေတြ႕ေအာင္ရွာၾကည့္ဦးမွာ။"
"ခစ္ခစ္၊ ရွာပါရွင္ ရွာပါ။ အခုေတာ့သြားစို႔။"
"ဟုတ္"
■■■
ကားလမ္းမတစ္ေနရာမွာ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ လက္မွာမုန္႔ထုပ္ကိုင္ၿပီး ကားလမ္းကူးဖို႔ေစာင့္ေနပါတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ကူးလို႔ရၿပီျဖစ္လို႔ ကူးျဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ အရွိန္လြန္ေမာင္းလာတဲ့ကားတစ္စီးက မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လမ္းကူးေနတဲ့သူ႔ဆီကို ေျပးဝင္သြားတဲ့ေနာက္
"Oh my God!"
ကားဘီးနဲ႔လမ္းမ ပြတ္တိုက္သံ၊ ဟြန္းတီးသံ၊ တစ္စံုတစ္ခုကိုတိုက္မိသံေတြနဲ႔အတူ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြလည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ။
.
အဲဒီေနရာေလးရဲ႕ သိပ္မေဝးလွတဲ့ေနရာေလးမွာ မီးခိုေရာင္အိမ္ေလးတစ္လံုးရွိေနပါတယ္။
အိမ္ေလးေရွ႕က ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ေလးႏွစ္အရြယ္ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ေဘာလံုးေလးနဲ႔ေဆာ့ရင္း ေမွာက္လ်က္လဲသြားၿပီး ေအာ္ငိုတာေၾကာင့္ အနားမွာအဝတ္လွန္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ႕အေမက လွည့္ၾကည့္လာၿပီး
"သားေလးေရ၊ ထ ထ။ မနာပါဘူးကြာ။ ငါ့သားက သတၱိရွိတယ္ကြ။ အမေလး၊ မ်က္ရည္ေတြလား။ တိတ္၊ တိတ္။ ေမေမကေဆးထည့္ေပးမွာေပါ့။"
ကေလးေလးကို ျမက္ခင္းေပၚကခံုပုေလးမွာထိုင္ခိုင္းၿပီး အိမ္ထဲတစ္ခါေျပးလို႔ ေဆးဘူးေတြထည့္ထားတဲ့ျခင္းေလး ယူလာလိုက္တယ္။
"လိမၼာတယ္ သားေလးရယ္။ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ေယာက္်ားကြ၊ သတၱိရွိတယ္။ ဒူးေခါင္းေလးနာနာျဖစ္သြားတာ ေမေမေဆးထည့္ေပးရင္ ေပ်ာက္သြားမွာ။"
မ်က္ရည္ေလးေတြသုတ္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ရွာတယ္။ ေဆးထည့္ေပးေတာ့ ရႈံ႕မဲ့မဲ့ေလးနဲ႔မို႔ အေမျဖစ္သူက နဖူးေလးနမ္းၿပီး
"ေမေမ့သားေလးက ေတာ္လိုက္တာ။ မငိုေတာ့ဘူး။"
"ဟီဟိ"
မ်က္ရည္မေျခာက္ေသးဘဲကို သေဘာက်ၿပီးရယ္ျပန္တဲ့ကေလးေလးက သူ႔ေဘးမွာခ်ထားတဲ့ ေဘာလံုးေလးကိုလည္း လွမ္းယူၿပီး ပိုက္ထားလိုက္ပါေသးရဲ႕။
အေမျဖစ္သူက ေဆးပစၥည္းေလးေတြကို ျခင္းထဲျပန္ထည့္ေနတုန္းမွာပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာကေန ကားဘီးနဲ႔ကားလမ္းပြတ္တိုက္သံေတြ၊ ဟြန္းသံေတြကို ၾကားလိုက္ရပါရဲ႕။
'ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္။'
ျခင္းေလးကိုေကာက္ယူရင္း အိမ္ေရွ႕ကိုေလၽွာက္လာလိုက္ၿပီး အသံလာရာဆီၾကည့္ေတာ့ ဟိုးဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လူေတြကရုတ္ရုတ္သဲသဲမို႔
'ကားတိုက္တာလားမသိဘူး။'
သူၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ သားငယ္ေလးကလည္း သူ႔ရဲ႕ေဘာင္းဘီစေလးကိုလာဆြဲလို႔ ကေလးရဲ႕လက္ေလးကို ဆြဲကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္
"Mrs. Zody. Mrs. Zody."
လူတစ္ေယာက္က နာမည္ေခၚၿပီး အားကုန္ေျပးလာတာေၾကာင့္
"ရွင္။ ကၽြန္မကိုေခၚတာလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ Mr. McCain?"
"ခင္ဗ်ားအမ်ိဳးသား၊ သူ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္တာ။ အဲဒါ ..."
သူ႔လက္ထဲက ေဆးျခင္းေလးျပဳတ္က်သြားၿပီး
"သူ ... သူ ... သားအတြက္ မုန္႔သြားဝယ္တာ ..."
စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲ ကေလးငယ္ကိုငံု႔ၾကည့္မိတယ္။
"Ambulance လာေနၿပီ။ သြားလိုက္ပါ။ Zenith ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ထားမယ္။ အဲဒီမွာ Mr. David တို႔လည္းရွိတယ္။"
ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး Mrs. Zody ေျပးထြက္သြားေတာ့ ေလးႏွစ္သားေလး Zenith ကို Mr. McCain ေကာက္ယူခ်ီေပြ႕ထားလိုက္တယ္။ ကေလးဟာ ဖခင္မဲ့သြားဖို႔အတြက္ ငယ္လြန္းပါေသးတယ္။
■
တကယ္လို႔ လူသားတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေစာင့္ေရွာက္မယ္ထင္ပါသလဲ။
.
.
.
ကားလမ္းမတစ္ေနရာမွာ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ လက္မွာမုန္႔ထုပ္ကိုင္ၿပီး ကားလမ္းကူးဖို႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကားေတြအရမ္းမ်ားေနၿပီး လမ္းကူးႏိုင္ဖို႔ကလည္းလိုေသးလို႔ သူ႔အိမ္ဘက္ကို ဆက္ေလၽွာက္လာခဲ့တယ္။ ေရွ႕နားနည္းနည္းဆက္ေလၽွာက္ရင္ပဲ သူ႔အိမ္ကိုေရာက္ၿပီမို႔ သူဆက္ေလၽွာက္လာခဲ့မိတယ္။
.
ဒီအမ်ိဳးသား လမ္းဆက္ေလၽွာက္လာရာနဲ႔ သိပ္မေဝးလွတဲ့ေနရာေလးမွာ မီးခိုေရာင္အိမ္ေလးတစ္လံုးရွိေနပါတယ္။
အိမ္ေလးေရွ႕က ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ေလးႏွစ္အရြယ္ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ေဘာလံုးေလးနဲ႔ေဆာ့ရင္း ေဘာလံုးကိုခလုတ္တိုက္မိေတာ့မယ့္အခ်ိန္ မထင္မွတ္ဘဲ ေဘာလံုးေလးလိမ့္ထြက္သြားတာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးငယ္ေလး ေခ်ာ္လဲမယ့္အေရးကေန လြတ္သြားခဲ့တယ္။ ဘယ္ကေနအရွိန္ရၿပီး လိမ့္သြားတယ္မသိတဲ့ ေဘာလံုးေလးကေတာ့ ကားလမ္းမဘက္ကို လိမ့္သြားခဲ့ၿပီ။ အနားမွာအဝတ္လွန္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ႕အေမက လွည့္မၾကည့္မိခင္မွာ ကေလးကေတာ့ သူ႔ေဘာလံုးေလးေနာက္လိုက္သြားခဲ့ရာက ...
.
မုန္႔ထုပ္တစ္ဖက္နဲ႔အမ်ိဳးသားက သူ႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာၿပီမို႔ ကားလမ္းကူးဖို႔ျပင္တယ္။ ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ လမ္းမေပၚကို ေဘာလံုးေလးတစ္လံုးလိမ့္လာၿပီး အဲဒီေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေတြ႕လိုက္ရတာက သူ႔ရဲ႕သားငယ္ေလး။ သူျပံဳးလိုက္မိတာက စကၠန္႔ပိုင္းေလးအတြင္းမွာရပ္သြားၿပီး လမ္းမေပၚကိုၾကည့္မိေတာ့ မနီးမေဝးမွာ ကားတစ္စင္း။
"No, Zenith! No ....."
အျဖစ္အပ်က္ေတြက စနစ္တက်စီစဥ္ထားၿပီးသလိုပဲ ျဖစ္ပ်က္သြားတယ္။ အမ်ိဳးသားရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ကားတစ္စီးကဝင္တိုက္မိလို႔ သူလိမ့္ထြက္သြားတယ္။ ဘရိတ္အုပ္သံေတြၾကား လူေတြရဲ႕ေအာ္သံေတြပါထြက္လာတယ္။ အဝတ္လွန္းေနရာက ေျပးထြက္လာတဲ့အမ်ိဳးသမီးဟာ မ်က္ႏွာကိုလက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္တယ္။
"အား ....."
လမ္းမေပၚကိုလဲက်သြားတဲ့ ကားတိုက္ခံရသူအမ်ိဳးသားဆီက ေသြးေတြ လမ္းမေပၚကိုစီးက်လာတယ္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာေတာ့ လူသားငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေထြးေပြ႕ထားၿပီး သူတို႔အနားမွာက ခုနက သူကိုင္လာတဲ့မုန္႔ထုပ္ကေလး။ အားတင္းလႈပ္ရွားေနပံုရတဲ့အမ်ိဳးသားက ရင္ခြင္ထဲကကေလးေလးကို ငံု႔ၾကည့္ၿပီး
"OK?"
ကေလးငယ္ဟာ အထိတ္ထိတ္အလန္႔လန္႔နဲ႔ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ရွာတယ္။ သူ႔အေဖရဲ႕ေနာက္ဆံုးအျပံဳးတစ္ပြင့္ကို သူတစ္သက္လံုးမွတ္မိႏိုင္ပါ့မလား။
.
ကိုယ္ေစာင့္နတ္ေတြက ဘယ္လိုပဲေစာင့္ေရွာက္ပါေစ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕သက္တမ္းကိုေတာ့ ဆြဲဆန္႔မေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။
■■■
"ေဖေဖက နာနာျဖစ္သြားလို႔ တျခားအိမ္မွာျပန္သြားေနရတယ္။ ဒီကိုျပန္မလာႏိုင္ဘူး သားေလးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ ေမေမတို႔က အဲဒီအိမ္ကိုလိုက္ၾကမွာ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ေမေမတို႔ သားေဖေဖနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ၾကမွာ။"
"ဘယ္ေတာ့လဲ ... ဟင္"
"သားေလးႀကီးတဲ့အခါေပါ့ကြယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သားေလးက က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေသခ်ာေလးႀကီးျပင္းေပးပါ။"
"ဟုတ္"
.
"ေဖေဖ့ ... အင့္ ... ဟင့္ ... ေဖေဖ လာ ..."
အေဖကိုတၿပီးငိုေနတဲ့ကေလးကို အေမျဖစ္သူကေခ်ာ့ရင္း မ်က္ရည္ေတြဝဲလာခဲ့ၿပီ။
ကေလးရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက ျမင္ရသူတိုင္းရဲ႕စိတ္ႏွလံုးကို ဆြဲညႇစ္လိုက္သလိုပဲ။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ကေလးေလးဟာ တစ္ခုခုကိုနားစြင့္သလိုေလးျဖစ္လာၿပီး ငိုသံေလးေတြေလ်ာ့သြားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
ကေလးေလးက အေဖျဖစ္သူကိုသတိရလို႔ငိုတိုင္းမွာ ခဏေလာက္ၾကာတာနဲ႔ အသံေလးတိတ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တာဟာ အက်င့္ေလးတစ္ခုလိုျဖစ္သြားခဲ့ေလရဲ႕။
.
တစ္ႏွစ္ျပည့္လြမ္းဆြတ္ျခင္း
"ေဖ ... အင့္ ... ေဖေဖက ... ဟင့္ ... ဘာလို႔ ... အေစာ ... ႀကီး ... ဟင့္ ... ျပန္သြားတာ ... လဲ။ အီးဟီး ... ျပန္ေခၚေပး။"
ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။ ခဏအၾကာမွာ ရႈိက္သံတိုးတိုးနဲ႔ မ်က္လံုးေလးေတြေမွးစင္းသြားတဲ့ ငါးႏွစ္သားေလး။
.
ေျခာက္ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ
"ေဖေဖက သားကိုျပံဳးျပခဲ့တာ။"
Mr. Zody ရဲ႕အုတ္ဂူေရွ႕မွာ ဒီလိုေလးေျပာၿပီးငိုျပန္တဲ့ ဆယ္ႏွစ္သားေလး Zenith. ဘယ္လိုေလးႏွစ္သားေလးက အဲဒီမွတ္ဉာဏ္ကို ေျခာက္ႏွစ္ၾကာသိမ္းထားခဲ့ႏိုင္ပါသလဲ။
အေမကိုဖက္ထားရင္း ခဏေနေတာ့ မ်က္လံုးေလးေတြေမွးစင္းလာတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားမယ္ထင္ရတဲ့ေကာင္ေလးက ဖ်တ္ခနဲမ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး ေရွ႕ကိုၾကည့္တယ္။ ဘာမွမေတြ႕ေလေတာ့ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္လံုးေလးေဝ့ၾကည့္တယ္။
'ဘယ္သူမွ မေခၚပါဘူး။'
သူ႔ဘာသာေတြးၿပီး ေကာင္ေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
.
ဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္
မငိုမိေတာ့ဘူး။ သူကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးမို႔ ေကာင္းေကာင္းထိန္းခ်ဳပ္တတ္ေနၿပီ။ ဆယ့္ငါးႏွစ္သားတစ္ေယာက္က အေမ့အတြက္ျဖစ္ျဖစ္ သန္မာရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ကိုလြမ္းလို႔သူငိုတိုင္း ၾကားရတတ္တဲ့ေလခၽြန္သံေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္မသြားေအာင္ထိန္းတတ္တာလည္း ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနလို႔ သူမစပ္စုခဲ့ေပမဲ့ သိခ်င္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖရဲ႕ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ႏွစ္ပတ္လည္မွာ သူၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ အသံကိုလည္း သူအရမ္းသိခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္အထင္မွားတာေတြကို အတည္ယူစူးစမ္းရေလာက္ေအာင္ သူကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အရူးလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီႏွစ္ဆို သူ ေလခၽြန္သံကိုေတာင္ မၾကားတတ္ေတာ့ဘူး။ ကေလးဘဝရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းေတြကို ဒီမွာပဲအဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္လဆို သူ ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္ၿပီ။
■■■
"Zenith, သြားလို႔ရၿပီ။"
"OK, buddy."
Retired ယူေတာ့မယ့္ဆရာႀကီးအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလးလုပ္ဖို႔တိုင္ပင္ၾကရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ပစၥည္းေတြသယ္ၾကေတာ့ လက္ကိုေက်ာက္ပတ္တီးစည္းထားရတဲ့ Zenith တစ္ေယာက္ ထိုင္ေစာင့္ၿပီးက်န္ေနခဲ့တာပါ။ ေဘာလံုးကန္ရင္း တြန္းၾကတိုက္ၾကရင္း လဲတာက ေျခေထာက္မထိဘဲ လက္ကိုထိတာဟာ အဆိုးထဲကအေကာင္းလား။ ေဘာလံုးကန္တာက သူ႔ရဲ႕အႀကီးမားဆံုးဝါသနာမို႔ ေျခေထာက္ေတာ့အထိမခံခ်င္ပါ။
"ကဲ၊ ဆရာအသစ္အခ်ိန္တဲ့။ ဘာလုပ္မွာလဲ။"
"First day ဆိုေတာ့ မိတ္ဆက္တာနဲ႔ပဲ ၿပီးမယ္ထင္တာပဲ။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။"
"ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး။ အတန္းထဲပဲ သြားထိုင္မယ္။"
"OK, let's move."
.
"Hello, class. I am Mr. Ashford."
"Ashford"
ဆရာကမိတ္ဆက္သြားေတာ့ သူ ခပ္တိုးတိုးလိုက္ၿပီးေရရြတ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကို သူေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
"Oh my God!"
"What?"
သူဘုရားတမိေတာ့ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ခပ္တိုးတိုးေမးတဲ့အခါ သူညာလိုက္တယ္။
"Nothing"
ဟုတ္တယ္။ ဒီလူက သူ႔ဆရာဆိုရင္ ပထမဆံုးအတန္းခ်ိန္မွာ သူထပ္ၿပီး ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဆရာက အတန္းနဲ႔မိတ္ဆက္ေနခ်ိန္မွာ သူက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔စကားေျပာေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
Ashford က အတန္းသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီနဲ႔ မိတ္ဆက္ရင္း သူ႔ကိုေမးတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုစီကိုလည္း ေျဖလာတယ္။ သူ႔တပည့္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈယူတဲ့အေနနဲ႔ေပါ့။ ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ ဆရာ့အသက္နဲ႔ ဆရာ့မွာအိမ္ေထာင္ရွိလားဆိုတာကို စပ္စုေနတယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့၊ စပ္စုရေလာက္ေအာင္ ဆရာကၾကည့္ေကာင္းတယ္ေလ။
"William Johnson, sir."
Zenith ေဘးကသူငယ္ခ်င္းအလွည့္ကို ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကို ဘာမွေမးစရာမရွိပါဘူးလို႔ ေျပာေနတယ္။ သူတို႔ထိုင္တဲ့ေနရာက ေနာက္ဆံုးတန္းနားေရာက္ေတာ့မွာမို႔ ေရွ႕ကေမးလာတဲ့ေမးခြန္းေတြက စံုသင့္သေလာက္စံုေနခဲ့ၿပီေလ။ အခုေတာ့ သူ႔အလွည့္ပါ။
"I'm Zenith Zody."
"Awesome."
"Yes, Mr. Albert Ashford."
ခုနကပဲ Ashford ေရးသြားတဲ့ လက္ေရးရွည္ရွည္ေလးေတြကို ဖတ္ၾကည့္သလိုနဲ႔ Zenith ကေျပာလိုက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီနာမည္က သိပ္မထူးဆန္းေပမဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုေတာ့ double A နဲ႔ double Z ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ျပံဳးမိၾကတယ္။
"Your question is ..."
"About your sexual orientation."
"Wow!"
အခန္းရဲ႕အလယ္နားေလာက္မွာရပ္ေနတဲ့ Ashford ကို ေနာက္ဆံုးနားကေနေမးတာမို႔ အသံကို တစ္ခန္းလံုးေသခ်ာၾကားပါလိမ့္မယ္။ အားလံုးလည္း အသံေတြထြက္သြားခဲ့တယ္။ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ဩသြားပံုရတဲ့ Ashford က အျပံဳးမပ်က္ဘဲ Zenith ကိုျပန္ၾကည့္ၿပီးေျဖတယ္။
"I haven't thought about it."
Zenith က သြားဖံုးေတြေပၚတဲ့အထိ စိတ္လိုလက္ရျပံဳးလိုက္တယ္။ ဆရာကေတာ့ ေနာက္ထပ္က်န္ေနေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားနည္းနည္းနဲ႔ ဆက္ၿပီးမိတ္ဆက္ေနေလရဲ႕။
"Zenith, မင္းေတာ့ ဘာလားပဲ။"
"ဘာလဲ၊ အဲဒါက မေမးေကာင္းတဲ့ေမးခြန္းလား။"
"ေအး၊ ငါမေျပာေသးဘူး။"
"မေျပာနဲ႔ေလ။"
ေနာက္ထပ္အတန္းခ်ိန္တစ္ခု ေျပာင္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ Zenith ရဲ႕စပ္ျဖဲျဖဲရုပ္က ေပ်ာက္မသြားေသးပါဘူး။
ေက်ာင္းဆင္းလို႔ William နဲ႔လမ္းခြဲထြက္လာတဲ့အထိ သူ႔အေတြး၊ သူ႔စိတ္က ခပ္ျမဴးျမဴးျဖစ္ေနတုန္းပဲ။
သူ႔အေတြးေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းပိတ္ရက္မကုန္ခင္ တစ္ပတ္အလိုဆီကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
.
အဲဒီေန႔က သူ ဆိုင္မွာ ဆိုင္ရွင္နဲ႔အျငင္းအခုန္ျဖစ္ေနတာက alcohol ဝယ္ယူခြင့္ကိစၥ။
'ဘာကိစၥ ဒီနယ္မွာမွ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္တဲ့လဲ။'
သူ႔တစ္သက္လံုး ဒီနယ္မွာေနလာတာကို သေဘာမက်တဲ့အခ်က္က ႀကီးႀကီးမားမားေတြမရွိေပမဲ့ ဒီကိစၥကိုေတာ့ လံုးဝမေက်နပ္ပါ။ တခ်ိဳ႕နယ္ေတြမွာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတာင္မရွိဘူး။ တခ်ိဳ႕မွာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္၊ တခ်ိဳ႕က် ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္၊ သူေနတဲ့ေနရာက်မွ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္တဲ့။
"မရဘူး ေကာင္ေလး။ ျပန္လိုက္ေတာ့။"
"မစၥတာကလည္း ရလိုက္ပါ။"
သူက အတင္းကိုရစ္ၿပီးဝယ္ေနတုန္း ေဘးမွာက်လာတဲ့အရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီလူက ဘီယာတစ္ကတ္ကို ေကာင္တာေပၚတင္ၿပီး ေငြေခ်ဖို႔ျပင္ေနတာပါ။ ေငြေခ်ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူက ဘီယာကတ္ကိုကိုင္လိုက္ၿပီး
"ဆယ့္ရွစ္ျပည့္ဖို႔ ႏွစ္လလိုတယ္ဆိုရင္လည္း ေနာက္ထပ္ သံုးႏွစ္နဲ႔ႏွစ္လေနမွ လာျပန္ဝယ္ပါလား။ ဆိုင္ရွင္ခမ်ာလည္း မင္းရစ္ေနတာနဲ႔ စိတ္ညစ္ေရာေပါ့။"
'ငါေျပာေနတာေတြ သူ အကုန္ၾကားလိုက္တာလား။'
ဆိုင္ရွင္ကိုေရာ၊ Zenith ကိုပါျပံဳးျပၿပီး အဲဒီလူက ဘီယာကတ္ကိုယူကာ လွည့္ထြက္သြားေလၿပီ။ Zenith မွာသာ မၾကည္မလင္နဲ႔ အဲဒီလူကိုလိုက္ၾကည့္ေနမိတာ။ ဆိုင္တံခါးကေန အဲဒီလူထြက္သြားမွ အေတြးတစ္ခုရကာ ေနာက္ကေနေျပးလိုက္မိၿပီး မီသြားေတာ့
"အဲဒီကတ္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ဘူးေပး။ ေနာက္ သံုးႏွစ္နဲ႔ႏွစ္လၾကာရင္ တစ္ကတ္ျပန္ဆပ္မယ္ေလ။"
"အဟား။ ေကာင္ေလးေရ၊ ျမားဦးက ငါ့ဆီလွည့္လာသလား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"မင္းက ေသာက္ခ်င္လို႔ရစ္တာနဲ႔မွမတူတာ။ ရစ္ခ်င္လို႔ကို ရစ္ေနတာပဲ။ မင္းဘာသာညစ္ေနတာကို ဘာလို႔ တျခားလူကိုရစ္ရတာလဲကြာ။"
စကားေျပာရင္း လမ္းေလၽွုာက္လာရင္းကေန အဲဒီလူရဲ႕ကားဆီေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ကားေခါင္မိုးေပၚကို ဘီယာကတ္တင္ၿပီး အဲဒီလူက ကားေသာ့ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကေန ႏႈိက္ယူေနတယ္။
"မဟုတ္တာေတြေျပာျပန္ၿပီ။ ဘီယာေလးတစ္ဘူး ေတာင္းေသာက္တာကို စြပ္စြပ္စြဲစြဲ။"
"ဒါဆို ျငင္းၾကည့္။"
အဲဒီလူက သူ႔ကားေသာ့ကိုကိုင္ထားၿပီး မဖြင့္ေသးဘဲ ေဘးက Zenith ဘက္ကိုလွည့္ၿပီး မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းခိုင္းတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲစိုက္ၾကည့္ရင္း Zenith ညာဖို႔ႀကိဳးစားတာ မေအာင္ျမင္လိုက္ပါ။ အၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး
"Sorry."
ဒီေလာက္ပဲေျပာၿပီး Zenith လွည့္ထြက္လိုက္တာ သံုး၊ေလးလွမ္းေလာက္အေရာက္
"Hey"
ေခၚသံေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးျပန္လွည့္ရပ္လိုက္ေတာ့ ဘီယာတစ္ဘူးလွမ္းပစ္ေပးတဲ့ အဲဒီလူေၾကာင့္ Zenith ဖမ္းလိုက္ၿပီး
"သံုးႏွစ္ေက်ာ္မေစာင့္ပါနဲ႔။ ေနာက္တစ္ေခါက္ေတြ႕ရင္ ခင္ဗ်ားကို ဘီယာကန္ထဲႏွစ္ေပးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကတိေပးတယ္။"
"ဟား ဟား၊ မင္းရင္ထဲကအပူေတြကို တျခားနည္းနဲ႔ျငႇိမ္းၾကည့္ပါဦး။"
ေျပာၿပီး ကားတံခါးဖြင့္ကာ တစ္ဘူးေလ်ာ့ေနတဲ့ဘီယာကတ္ကို ကားထဲသြင္းေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး Zenith ဘက္ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ျပံဳးျပကာ ကားေမာင္းထြက္သြားတဲ့အထိ Zenith ရပ္ၾကည့္ေနမိတုန္းပဲ။
.
သံုးႏွစ္နဲ႔ႏွစ္လမၾကာလိုက္ပါဘူး။ လေတာင္မကူးဘဲျပန္ဆံုၾကေတာ့ သူက Zenith ရဲ႕ဆရာတဲ့ေလ။ ဘယ္လိုေတာင္ တိုက္ဆိုင္သလဲဆိုတာ။ သူ႔ကို ေနာက္တစ္ခါေတြ႕ရင္ ဘီယာကန္ထဲႏွစ္မယ္လို႔ ေျပာမိတယ္မဟုတ္လား။
ေက်ာင္းဝန္းကိုပတ္ထြက္လာရတဲ့ အျပန္လမ္းတစ္ေလၽွာက္ Zenith ရယ္ပဲရယ္ေနမိတယ္။
'ကၽြန္ေတာ့္ဆရာျဖစ္လာမယ္လို႔မွ မထင္တာကို။'
Zenith ေဘးကေန ကားအျဖဴေလးတစ္စီး ျဖတ္ေမာင္းသြားၿပီး ေရွ႕နားမွာရပ္တာကို Zenith သိပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုၿပီး ဆက္ေလၽွာက္လာေတာ့ ကားထဲကေန လူတစ္ေယာက္ေခါင္းျပဴထြက္လာၿပီး
"ေဟ့ ေက်ာင္းသား။"
"Mr. Ashford"
သူ႔ကို ဆရာလို႔ေခၚဖို႔ Zenith အေတြးမေပၚႏိုင္ေသးဘူး။
"ဘယ္ျပန္မွာလဲ။ လမ္းၾကံဳရင္ လိုက္ခဲ့။ ငါက (....) လမ္းဘက္။"
"ေနပါေစ။ ေက်းဇူးပါ။"
"မၾကံဳဘူးလား။"
"ၾကံဳတယ္။"
"ဒါဆို တက္။"
သူ႔မ်က္လံုးကိုၾကည့္မိခ်ိန္မွ တက္ ဆိုေတာ့ မျငင္းႏိုင္ျပန္ဘူး။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေမာင္းထြက္လာၿပီး
"(....) ဆိုင္နားဆို ရပါၿပီ။"
"OK. ဒါနဲ႔၊ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး။"
"ဘာကို ..."
"ေနာက္လထဲမွာ မင္းအေဖႏွစ္ပတ္လည္ရွိတယ္လို႔ ငါသိလာရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုေန႔က မင္းစိတ္ညစ္ေနတာလား။"
Zenith ေခါင္းညိတ္မိတယ္။
"ဘီယာေသာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သတဲ့လား။"
"ဟင့္အင္း"
"မေသာက္ဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုေျပာႏိုင္တာလဲ။"
"ဗ်ာ။ ဘယ္လိုသိတာလဲ။"
"မွန္းၾကည့္တာပါ။"
"စိတ္ပညာမ်ား ကၽြမ္းက်င္ေနတာလား။"
"မင္းကေရာ ငါ့ကို မွန္းၾကည့္တာပဲလား။"
Zenith ျပံဳးမိတယ္။
"လက္က ..."
"အာ ... ေဘာလံုးကန္ရင္း လဲတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လက္ပဲထိသြားတယ္။"
"အဲဒါဆို ေတာ္ေသးတာေပါ့လို႔ ေျပာရမွာလားပဲ။"
"အဟီး၊ ဟုတ္တယ္။"
ဘာပဲေျပာေျပာ Ashford နဲ႔စကားေျပာရတာ Zenith အတြက္ စိတ္သက္သာရာရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ Zenith ကားေပၚကေနဆင္းေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာမိတာက လြဲလို႔ေပါ့။
■
"Zenith, လာေတာ့ေလ။ ဘာေတြၾကာေနတာလဲ။"
"လာၿပီ အေမ။ ေနာက္ေဖးဝင္ေနလို႔။ သြားစို႔ေလ။"
အေမက နည္းနည္းေတာ့ရင့္သြားေပမဲ့ အရင္လိုလွတုန္းပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အရင္လို Zenith နဲ႔အေမ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ။
တစ္လေလာက္က ပံုမွန္လည္ပတ္သြားၿပီး Zenith သိပ္မုန္းတဲ့ဒီေန႔ကို ေရာက္လာျပန္တာ။ အေဖ့အုတ္ဂူဆီသြားတိုင္း သူ႔ကိုေထြးေပြ႕ရင္း အသက္မဲ့သြားတဲ့အေဖ့ကို သတိရေနမိတုန္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေလးႏွစ္တာမၾကားရေတာ့တဲ့ ေလခၽြန္သံတစ္ခုကိုလည္း သတိရမိတယ္။ အေဖ့အုတ္ဂူေရွ႕မွာ သူမငိုတာ ေလးႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူဆယ္ႏွစ္ျပည့္မယ့္ႏွစ္က ၾကားမိသလိုရွိတဲ့ အသံတစ္ခုကိုလည္း အခုထိ စိတ္ထဲမရွင္းေသးဘူး။ ဒီေနရာကိုလာတိုင္း သူ႔အတြက္က စိတ္ထဲပိတ္ေလွာင္နာက်င္ရတာ တကယ္ကိုအဆင္မေျပဘူး။ အေမကေတာ့ အခုထိ မ်က္ရည္ေတြမခမ္းႏိုင္ေသးပါ။ အေဖ့ကိုစကားေတြေျပာေနတဲ့ အေမနားကေန ခပ္လွမ္းလွမ္းကသစ္ပင္ေလးဆီကို Zenith လွမ္းလာလိုက္တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အခုမွခ်တဲ့အသုဘတစ္ခုက လူေတြျပန္ေနၾကၿပီ။ Zenith ေငးၾကည့္ေနရင္း
"Don't cry, Kiddo."
ေလတိုးသံသဲ့သဲ့မွာ မပီျပင္တဲ့စကားသံေၾကာင့္ Zenith ခႏၶာကိုယ္ ေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ေဘးဘီကိုၾကည့္မိေပမဲ့ ဘယ္သူမွမရွိ။ ဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ရွစ္ႏွစ္ကသူၾကားခဲ့တဲ့အသံနဲ႔ တူသလားလို႔ မွတ္ဉာဏ္ကိုအလုပ္ေပးေနတုန္းမွာ ျဖတ္တိုက္သြားတဲ့ ေလညင္းေလးေၾကာင့္ Zenith ပါးမွာ ေအးခနဲ။ ကိုင္ၾကည့္မွ မ်က္ရည္က်ထားမိတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ဝိုးတဝါးၾကားမိတာေၾကာင့္ စိတ္ထင္တာလားလို႔ ေတြးေနတုန္းမွာ
"Zenith?"
ဒီတစ္ခါေတာ့ပီပီသသမို႔ အသံလာရာဆီလွည့္ၾကည့္မိတယ္။
"Mr. Ashford"
"ဒီေန႔ေပါ့။"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ။"
"မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသုဘေလ။"
ခုနက Zenith ၾကည့္ေနတဲ့ဘက္ကို ေမးေငါ့ျပရင္း Ashford ကေျဖတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ Zenith အေမက အနားေရာက္လာလို႔ ေက်ာင္းကဆရာပါလို႔ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး လမ္းခြဲၿပီးျပန္လာခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ျပန္ခါနီး
"မင္းက သန္မာတာပဲ။ အေမ့အတြက္ အားျဖစ္ေပးေပါ့။"
Ashford ရဲ႕စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ Zenith အတြက္ အားျဖစ္ပါတယ္။
■
"Kiddo"
ေခၚသံတစ္ခုေၾကာင့္ စာၾကည့္စားပြဲမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ Zenith လန္႔ႏိုးသြားတယ္။
"Kiddo"
ထပ္ၾကားရတဲ့အသံက ဟိုးခပ္ေဝးေဝးကလွမ္းေခၚေနသလို။
ျပတင္းတံခါးကေန ျခံထဲကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ ျခံတံခါးဝကမီးအိမ္ေၾကာင့္ လင္းေနတဲ့ေနရာကို ေခါင္းျပဴၿပီးလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမေတြ႕ရ။ ျပတင္းေပါက္နဲ႔တည့္တည့္ကေတာ့ ျခံေဘးဘက္အျခမ္းမို႔ အေမွာင္နည္းနည္းက်ေနပါၿပီ။ ဘာမွမေတြ႕လို႔ Zenith အခန္းဘက္ျပန္အလွည့္ ျခံစည္းရိုးပန္းပင္အုပ္ေလးနားမွာ ရိပ္ခနဲေပၚသြားတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့အရာတစ္ခုေၾကာင့္ ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ျမဴေတြလိုဆိုင္းလာတဲ့အေငြ႕ေတြ ဘယ္ကေရာက္လာတယ္မသိ။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပဲ လူရိပ္တစ္ခုျဖစ္သြားၿပီး ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပံုပန္းသ႑ာန္ ေပၚလြင္လာကာ သူရွိရာကိုေမာ့ၾကည့္လာတယ္။ ၾကည္လင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးျပာျပာေတြက ေရျပင္လိုပဲေအးခ်မ္းေစရဲ႕။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြလႈပ္သြားတာကို Zenith ျမင္လိုက္ရတယ္္။ Kiddo လို႔ေခၚလိုက္ေလသလား။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ သူ႔အနားကျမဴမႈန္ေတြပါးလာၿပီး သူလည္း မွိန္ေဖ်ာ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။
"ဒီမွာ ေဟ့လူ"
Zenith ခုတင္ေပၚကေန ႏိုးလာတယ္။
"အိပ္မက္လား။"
အရမ္းကိုထင္ရွားလြန္းလို႔ အျဖစ္မွန္လို႔ထင္လိုက္မိတဲ့အထိပဲ။ ဒီေန႔က သူ႔ရဲ႕ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္။ ေမြးေန႔ညမွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕စားေသာက္ဆိုင္မွာ ပါတီေသးေသးေလးလုပ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္။ ေသာက္စားထားလို႔ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ထိုးအိပ္လိုက္တာဟာ အိပ္မက္မက္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္ရွိလိုက္ေသးသလားလို႔ ေမးယူရပါလိမ့္မယ္။ အခုထိ မနက္မလင္းေသးဘူးမလား။ ရီေဝေဝနဲ႔မို႔ ျပန္ၿပီးသာ လွဲအိပ္လိုက္မိေတာ့တယ္။
'ငါေတာ္ေတာ္မူးသြားတယ္ထင္တယ္။'
စိတ္စြဲလမ္းမႈတစ္ခုလို႔ပဲ သူမွတ္ယူပစ္လိုက္မိပါရဲ႕။
■
"စာကို အာရံုစိုက္ပါ Zenith. "
စာသင္ခံုေဘးကျဖတ္သြားရင္း Ashford က ခပ္တိုးတိုးသတိေပးတယ္။ ဒါကိုၾကားမိတဲ့တတိယလူ William က ပါးစပ္ကိုလက္နဲ႔ပိတ္ၿပီးရယ္တယ္။ ဒီေတာ့မွ Zenith လည္း သတိျပန္ကပ္ပါေတာ့တယ္။
ဟုတ္တယ္၊ Zenith က စာထက္ Ashford ကိုေငးေနမိတာ။
.
"Mr. Ashford က စာထက္ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။"
"ငါ့ကို အလုပ္ျပဳတ္ေအာင္မ်ား လုပ္ခ်င္သလားကြာ။"
ေက်ာင္းဝန္းထဲက လူရွင္းေနတဲ့ မ်က္ခင္းျပင္အစြန္းကခံုတန္းေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္ေနတုန္း ေျပာမိၾကတာပါ။ လူရွင္းဆို စာေမးပြဲေတြေျဖခါနီး ေက်ာင္းေတြပိတ္ခါနီးမို႔ self study ေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ လူနည္းေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ စာသင္ႏွစ္တစ္ဝက္နီးပါးက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲကုန္သြားခဲ့တာ။
ဆရာတပည့္ ရည္းစားထားျခင္းကို စည္းကမ္းနဲ႔တားျမစ္ထားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ ထိခိုက္စရာျဖစ္ႏိုင္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ Ashford ကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ဘဲေမးလာရံုသာ။
"အခုမလုပ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီးၿပီ။ ေက်ာင္းလည္းၿပီးေတာ့မယ္။ စာေမးပြဲၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီကေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါ ဘယ္စည္ကမ္းခ်က္နဲ႔ၿငိမွာလဲ။"
"Result ကေရာ"
"စာေမးပြဲက ေသခ်ာေပါက္ေအာင္မွာ။ Result ကိုေစာင့္စရာမလိုဘူးဗ်။ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ဘီယာကန္ထဲႏွစ္ပစ္မယ္။"
"ဟား ဟား၊ ဘယ္သူ႔သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔လဲ။"
"ခင္ဗ်ားက သေဘာမတူဘူးေပါ့ေလ။"
"ဘယ္ေမးခြန္းအတြက္မွ အေျဖမရွိေသးဘူး ေကာင္ေလးရဲ႕။"
"စာေမးပြဲၿပီးမွေပါ့။ ကဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳဦး ဆရာ။"
Sir ဆိုတဲ့ အေခၚအေဝၚေၾကာင့္ Ashford မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ပင့္သြားတယ္။ Zenith ဟာ သူ႔ကို Mr. Ashford ဆိုတာပဲ ေခၚလာခဲ့တာမဟုတ္လား။
■
"Zenith, Kiddo?"
ဟိုးအေဝးႀကီးကေနၾကားရတဲ့ ေခၚသံတိုးတိုးေၾကာင့္ Zenith အိပ္ရာေပၚမွာ လူးလြန္႔လာေပမဲ့ မ်က္စိေတြမပြင့္ေသး။ ေလခၽြန္သံေလး တျဖည္းျဖည္းပီျပင္လာတဲ့အထိ Zenith တစ္ေယာက္ ခုတင္ေပၚမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ မႏိုးေသး။
တျဖည္းျဖည္းတိုးသြားတဲ့ ေလခၽြန္သံေၾကာင့္ Zenith တစ္ခုခုကို အတည္ျပဳခ်င္လာတယ္။
"No. Don't go. Don't leave me."
ဒီစကားေတြကို Zenith ေျပာလိုက္ေပမဲ့ အသံကထြက္မလာပါ။ တစ္ခုခုကခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသလိုခံစားရလို႔ အတင္းရုန္းထြက္မိမွ
"ဟား...."
ေမာဟိုက္ၿပီး အိပ္ရာကလန္႔ႏိုးလာရတယ္။
"ဒီအိပ္မက္ပါပဲလား။"
ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေမြးေန႔မွာ ဒီလိုထူးဆန္းတဲ့အိပ္မက္မက္ၿပီးေတာ့ တျခားဘာအိပ္မက္မွမမက္ေတာ့တာ ဒီေန႔အထိပဲ။ အခုေတာ့ ဘာမွမေရရာဘဲ လန္႔ႏိုးလာခဲ့ျပန္ၿပီ။ အဲဒီ Kiddo လို႔ေခၚသံဟာ သူဆယ္ႏွစ္သားကတည္းက စခဲ့တာမဟုတ္လား။
■
"Zenith"
Ashford က သူေနတဲ့ကြန္ဒိုရဲ႕ ကားပါကင္နားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ Zenith ကို တအံ့တဩေခၚလိုက္မိတယ္။
"အင္း"
"ခဏ။ ကားရပ္ၿပီး ငါလာခဲ့မယ္၊ ဝင္ေပါက္ကေစာင့္ေန။"
ဝင္ေပါက္ဘက္ကိုျပန္သြားၿပီး Zenith ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ Ashford က အေျပးေလးျပန္ထြက္လာၿပီး
"အေရးႀကီးကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ စာေမးပြဲၿပီးၿပီမို႔ စာေမးမွာလည္းမဟုတ္ႏိုင္ဘူး။"
"အေရးႀကီးတယ္။"
ေအးေအးေဆးေဆးပဲေျပာေနတဲ့ Zenith ကို Ashford က အကဲခတ္ၿပီး
"ဪ၊ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးပံုပဲ။"
"Ashford"
အရင္လို Mr. Ashford လို႔ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ထေအာ္တဲ့ Zenith.
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ လာပါ၊ ေရာက္လက္စနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာကိုလိုက္လည္ပါဦး။"
"လမ္းၾကံဳလို႔ေခၚတာကို။"
"တကူးတကဖိတ္တယ္ကြာ။ လိုက္ခဲ့ပါ။"
ေရာက္ေနၿပီးမွေတာ့ ျငင္းစရာမဟုတ္တာကို Zenith တို႔ကပ္သပ္ေနတာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္စိတ္ေကာက္တာနဲ႔ တူေနၿပီလားလို႔ေတြးရင္း Zenith သူ႔စိတ္သူထိန္းလိုက္ၿပီး
"ေရွ႕ကသြားေလ။"
Ashford ရဲ႕အခန္းက အရမ္းကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ဒါေပမဲ့ သူသပ္ရပ္ပံုက စည္းကမ္းရွိရွိထိန္းသိမ္းထားပံုမ်ိဳးနဲ႔လည္း တူမေန။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုရင္ for show အတြက္ထားတဲ့၊ လူမေနတဲ့၊ နမူနာျပစရာအခန္းတစ္ခုလိုမ်ိဳး။ Zenith စိတ္ထင္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုကြန္ဒိုမွာ ဒီလိုအခန္းကို လူမေနဘဲအလွျပရံု ဘယ္သူကဝယ္မွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ Zenith သိသေလာက္က Ashford က ဒီမွာပဲတစ္ေယာက္တည္းေနတာ။
"ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အခန္းက အသပ္ရပ္လြန္ေနတာလား။"
"ဒီေန႔ပဲ အခန္းရွင္းသြားတာေလ။ တစ္လတစ္ခါေတာ့ အခန္းရွင္းဖို႔ငွားထားရတယ္။ မင္းက မေန႔ကမွေရာက္မလာတာ။"
"မေန႔က ဘာလို႔လဲ။"
"ငါ့အမႈိက္ပံုကို မျမင္လိုက္ရဘူးေပါ့။"
"အဲဒီလိုလား။"
အတြင္းဘက္ကိုဝင္သြားတဲ့ Ashford ျပန္ထြက္လာတဲ့အထိ Zenith က ဧည့္ခန္းမွာ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ ပန္းခ်ီကားေတြရယ္၊ ပန္းပုရုပ္ အေသးေလးေတြရယ္ အလွထြန္းတဲ့ဖေယာင္းတိုင္ေတြရယ္ကလြဲရင္ ဘာမွမရွိတဲ့ဧည့္ခန္းကလည္း ဆြဲေဆာင္မႈတစ္မ်ိဳးပဲ။
"ေရာ့"
ျပန္ထြက္လာတဲ့ Ashford က ဘီယာတစ္ဘူးကမ္းေပးလာတယ္။
"ရြဲ႕တာလား။"
"မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ငါမွာဧည့္ခံစရာ ဒါပဲလြယ္လြယ္ရွိတယ္ကြ။"
Zenith က လွမ္းယူၿပီး ဆိုဖာမွာထိုင္လိုက္ကာ ဘီယာဘူးေဖာက္၊ ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္။
"ေျပာပါဦး၊ အေရးႀကီးကိစၥေလးကို။"
"ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုသေဘာက်တယ္။"
"ငါသိၿပီးသားပဲ။"
"ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ boyfriend ျဖစ္ေပးႏိုင္မလား။"
"ဟား ဟား၊ ဒါပဲလား။"
Zenith က Ashford အနားကိုကပ္လာၿပီး
"ကၽြန္ေတာ္ေလ ..."
"အင္း၊ မင္းက ..."
Zenith က ဘီယာဘူးကို လက္တစ္ဖက္ကကိုင္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က Ashford ပခံုးကိုေထာက္ရင္း ကိုယ္ကိုကိုင္းလို႔ ငံု႔ၾကည့္ေနသလို Ashford ကလည္း ဆိုဖာေပၚထိုင္ကာ တံေတာင္ႏွစ္ဖက္ကိုေပါင္ေပၚေထာက္ထားရာက Zenith ကိုေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့အေနအထားမွာ တစ္ဝက္နဲ႔ရပ္သြားတဲ့ Zenith စကားကို အလိုက္သင့္ေထာက္ေပးလိုက္တယ္။
Zenith က Ashford ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုငံု႔နမ္းလိုက္တယ္။ သံုးစကၠန္႔ေလာက္ ထိရံုထိထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စံုမွာ Zenith ကပဲအရင္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ဘယ္ဘက္အျခမ္းကို လက္နဲ႔အုပ္ကာ
"ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္တယ္။"
Ashford က သူ႔ရိုးရာအတိုင္း ျပံဳးရယ္လိုက္ၿပီး
"မင္းက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသားပဲ။ မင္းရဲ႕ sexual orientation က ဘာလဲ။"
"Homo"
"ေသခ်ာတယ္ေပါ့။"
"လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ex girlfriend နဲ႔ျပတ္ၿပီးေတာ့ ပိုေသခ်ာသြားတယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြၾကား ေျမႇာက္ေပးလို႔ထားခဲ့တဲ့ရည္းစားနဲ႔ ျပတ္သြားမွပဲ စိတ္ေပါ့ပါးသြားေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းကေလးရည္းစားထားရတာ မႀကိဳက္ဘူး။"
"ဒါနဲ႔ boyfriend ထားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ။"
"ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ဒါေပမဲ့ သူက စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္ရံုမို႔ လမ္းခြဲခဲ့တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရြယ္တူေလ။"
"ဪ"
"သူနဲ႔ျပတ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ဆံုတာပဲ။"
Ashford က Zenith ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ထက္နည္းနည္းေလးအရပ္ပုေနေသးတဲ့ Zenith ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကို ထိကပ္ရံုနမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ Zenith ရဲ႕ေခါင္းကိုထိန္းကိုင္ၿပီး အနမ္းေတြကို ေရွ႕ဆက္ျပန္တယ္။ Zenith မွာေတာ့ တံု႔ျပန္ႏိုင္ဖို႔ေတာင္ မနည္းကိုဟန္ခ်က္ထိန္းေနရၿပီ။ Zenith လက္ထဲက ဘီယာဘူးကို Ashford က ယူလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚကိုတင္လိုက္တယ္။ အနမ္းေတြေတာ့မျပတ္ဘူး။ ခဏေနေတာ့ Zenith ရဲ႕လၽွာဖ်ားကို သူ႔လၽွာနဲ႔တို႔ထိေဆာ့ကစားရင္း ေက်ာျပင္အႏွံ႔ကို ပြတ္သပ္လာတဲ့ Ashford. အနမ္းေတြကို နားရြက္ဖ်ားေတြနဲ႔ နားရြက္ေနာက္ပိုင္းဆီ တျဖည္းျဖည္းေရႊ႕လာတဲ့ Ashford ေၾကာင့္ Zenith သူ႔ကိုယ္သူယိုင္မလဲေအာင္ Ashford ခါးကိုတင္းတင္းဖက္ရင္း ထိန္းထားရတယ္။
'Ashford က ဘယ္လိုေတာင္ကၽြမ္းက်င္တာလဲ။'
"အင္း၊ ငါ့ကို ဘီယာကန္ထဲႏွစ္ပစ္မယ္ဆိုတာ တကယ္လား။"
"အဲဒါက ..."
"တကယ္လား။"
မ်က္လံုခ်င္းဆံုၾကည့္မိတိုင္း Ashford ရဲ႕ေတာက္ပတဲ့အၾကည့္ေတြၾကားမွာ သူ႔စကားေတြကိုေခါင္းညိတ္ခ်င္စိတ္က ေပၚလာေနက်ပါပဲ။
"အင္း။ စကားမစပ္၊ ခင္ဗ်ားမ်က္လံုးေတြက သိပ္ေတာက္တာပဲ။ မီးေတာက္ေလးေတြလိုပဲ။"
"ဒါက ငါ့မူပိုင္ေလ။ ထားပါ၊ အခု ငါေတာ့ ဘီယာေတြထဲနစ္ခ်င္ၿပီ။"
"ဟင္"
Ashford ရဲ႕ဆိုလိုရင္းကို Zenith ေတြးေနတုန္းမွာပဲ Ashford က စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ဘီယာဘူးထဲက လက္က်န္ဘီယာေတြကို Zenith ရင္ဘတ္ေပၚကို ေလာင္းခ်လိုက္တယ္။ Zenith ေၾကာင္အမ္းၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ အေပၚထပ္အဝတ္ေတြကို ဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီး စိုေနတဲ့ရွပ္အပါးေပၚကေန Zenith ရဲ႕ရင္ဘတ္ကို နမ္းရႈံ႕ရင္းက ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ပစ္လိုက္ၿပီး လၽွာနဲ႔တစ္ခ်က္လ်က္ကာ
"တစ္ကိုယ္လံုးကို စိမ္ရမယ္ထင္တယ္။"
"အာ ... ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနတာလဲ။"
အခုမွအသိကပ္တဲ့ Zenith ပါ။
"မင္းက ဘီယာကန္ေလးျဖစ္မွ ငါကနစ္လို႔ရမွာေပါ့ Zenith ရယ္။"
"ခင္ဗ်ားဗ်ာ"
Ashford က ဘီယာေမာ့လိုက္ၿပီး Zenith ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းတဲ့အခါ ဘီယာေတြက Zenith ပါးစပ္ထဲကိုဝင္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕က သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းအျပင္ဘက္ကိုလၽွံက်ၿပီး လည္တိုင္ေတြဆီစီးက်သြားတယ္။
Ashford က သူရဲ႕ဘီယာကန္ေလးထဲမွာ နစ္ေျမာဖို႔ႀကိဳးစားေနခ်ိန္ Zenith ကလည္း သူရဲ႕မီးေတာက္ေလးဆီမွာ ကိုယ္တိုင္ေလာင္ကၽြမ္းလိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
"Kiddo"
ေလသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ Zenith လႈပ္ရွားေနတာေတြ အကုန္ရပ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ေနရာတစ္ခုထဲ ေရာက္သြားသလိုျဖစ္ၿပီး အသိမဲ့သြားခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ သတိမလစ္ခင္ Zenith ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရတာက စိုးရိမ္စိတ္အျပည့္နဲ႔ မ်က္လံုးတစ္စံု။
■■■
"ဟင္း ... "
"သား၊ သတိရလာၿပီလား။ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"အေမ"
"ဘယ္ေနရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ သား။"
Zenith က သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ ဘာျဖစ္သလဲလို႔ စူးစမ္းလိုက္ေပမဲ့ ဘာမွမျဖစ္။
"ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္။ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။"
ေဆးရံုခန္းကို မ်က္လံုးေဝ့ၾကည့္ၿပီး Zenith ျပန္ေမးၾကည့္ရပါတယ္။
"သားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ အျပင္ထြက္လည္ၾကၿပီး လမ္းခြဲျပန္လာတာဆို။ လမ္းမွာေမ့လဲေနတာကို Mr. McCain ကေတြ႕ၿပီး ေဆးရံုတင္ဖို႔ေရာ၊ အေမ့ကိုအေၾကာင္းၾကားတာေရာ လုပ္ေပးခဲ့တာ။ ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ ဘာေရာဂါမွ ရွာမေတြ႕ၾကဘူး။ ဘာမွလည္း ထိခိုက္ထားတာမရွိဘူးတဲ့။ သားသတိလစ္သြားတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ သားႏိုးလာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနၾကတာ။ အေမ ဆရာဝန္သြားေခၚဦးမယ္ေနာ္။"
"ဟုတ္"
မဟုတ္ေသးဘူး။ သူသိတာ သူ Ashford အိမ္မွာရွိေနခဲ့တာ။ သူတို႔ လူႀကီးကိစၥလုပ္မိေတာ့မယ့္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့တာကို ေသခ်ာမွတ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေမ့လဲသြားခဲ့တာ။
■
လမ္းကဆံုးေနၿပီ။ သူအတတ္ႏိုင္ဆံုးစံုစမ္းခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီေန႔က အဲဒီကြန္ဒိုရဲ႕ CCTV မွာ သူလံုးဝရွိမေနခဲ့သလို Ashford ကလည္း ကားပါကင္ကေန ကြန္ဒိုထဲဝင္တဲ့တံခါးေပါက္ကေနပဲ ဝင္သြားခဲ့တာ။ ေရွ႕ဘက္အေပါက္ကို လံုးဝမလာခဲ့ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက အဲဒီေန႔က သူနဲ႔ Ashford လံုးဝမဆံုခဲ့ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ Mr. Ashford က သူရဲ႕အခန္းကို ျပန္ေရာင္းဖို႔အပ္ထားခဲ့ၿပီး ဒီေနရာကေနေျပာင္းသြားပါၿပီတဲ့။ သူတို႔ရဲ႕အထက္တန္းေက်ာင္းက Mr. Albert Ashford ဆိုတဲ့ ဆရာအသစ္ေလးက အဲဒီေန႔မနက္ကပဲ ထြက္စာတင္သြားခဲ့တယ္တဲ့။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက Zenith တစ္ေယာက္ပဲကြက္ၿပီး အခ်ိန္ခြဲထြက္သြားသလိုမ်ိဳး။
"ဘယ္ကိုေရွာင္ေျပးသြားတာလဲ Ashford? အဲဒီေန႔က ခင္ဗ်ားရဲ႕အခန္းမွာ ဘာျဖစ္သြားခဲ့တာလဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တာမို႔ ျပန္လာခဲ့ေပးပါ။"
Zenith ရဲ႕ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ကိုဖိၿပီး Zenith ႀကိတ္ငိုမိတယ္။
အေဖဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခ်စ္ရတဲ့သူကိုဆံုး႐ႈံးရျခင္းကလည္း သူ႔အတြက္ အရမ္းနာက်င္ရပါရဲ႕။
"Don't cry, Kiddo."
■■■
သစ္လံုးအိမ္လား။
ဒီကိုဘယ္လိုေရာက္လာလဲဆိုတာ Zenith မသိပါ။ သူသိတာက Ashford အေၾကာင္းစံုစမ္းလာၿပီးေနာက္မွာ လူရွင္းတဲ့ပန္းျခံေလးမွာ သူစိတ္ရွိလက္ရွိထိုင္ငိုေနတုန္း ရင္ဘတ္ေတြေအာင့္လာေတာ့ ၾကားေနက်အသံကိုၾကားၿပီး သူဘာမွမသိေတာ့တာပဲ။ အခု သူလဲေနရာကေန ေရွ႕တည့္တည့္မွာျမင္ရတာက သစ္လံုးအိမ္ရဲ႕ေခါင္မိုးတစ္ခု။
"Zenith"
Zenith လန္႔သြားတယ္။ အနီးကပ္ၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသားၾကားလိုက္ရတဲ့ေခၚသံ။ အသံလာရာဆီ သူေဘးေစာင္းလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ကို စိုးရိမ္တႀကီးငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ပင္လယ္ျပာႏွစ္စင္း။
"What the hell!"
Zenith ထထိုင္လိုက္မိေတာ့ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့လူကလည္း ထရပ္သြားတယ္။
"မင္း ဘယ္သူလဲ။"
"Walken."
"ဘယ္လိုနာမည္လား။ ငါ့ကို မင္းေခၚလာတာလား။"
ေခါင္းညိတ္လာတဲ့ သူ႔ဆံပင္ေတြက ေငြမင္ေရာင္လို႔ထင္ရေပမဲ့ အေရာင္စံုေလးေတြ ေျပးေနသလိုပဲ။ သူ႔ပခံုးေပၚကို ဝဲက်ေနတယ္။ ဒီလို color ကို သူဘယ္လိုမ်ား ရွာလိုက္ပါလိမ့္လို႔ Zenith ေတြးလိုက္ၿပီးမွ
"ငါ့ကိုျပန္ပို႔ေပးပါ။"
"အဲဒီလိုဆို ဘာလို႔ေခၚလာဦးမွာလဲ။"
"ျပန္ေပးဆြဲလာတာလား။ ငါ့အိမ္က ..."
"ျပန္ေပးဖို႔အစီအစဥ္မရွိဘူး။ ငါနဲ႔ေနဖို႔ေခၚလာတာ။"
"အဓိပၸါယ္မရွိတာ။ မင္းကိုငါ သိေတာင္မသိဘူး။"
"မင္းသိပါတယ္။"
"ငါမသိဘူး။ မင္းကဘာလဲ။"
"မင္းကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့သူေလ။"
"မဟုတ္ေသးဘူး။ မင္းကဘာလဲ။"
"မင္းကိုခ်စ္တဲ့သူေပါ့။"
"ဘာ ..."
ရုတ္တရက္ Zenith အေတြးေတြက အရာရာတိုင္းကို လိုက္ၿပီးဆက္စပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့သူ၊ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့သူ၊ သူ ပန္းျခံမွာငိုေနတုန္း သူ႔ကိုေခၚလာတဲ့သူတဲ့။ Zenith ကေရာ ဘယ္လိုသတိလစ္သြားရတာလဲ။ Ashford အခန္းမွာတစ္ခါ၊ အခုတစ္ခါ။ ဒါဆို သူက Ashford ကိုသိေနႏိုင္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ Zenith သတိရသြားခဲ့တာက Ashford အခန္းမွာ သူသတိမလစ္ခင္ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုဟာ Ashford လို ေတာက္ပေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ေရျပင္လို ... ၿပီးေတာ့ ... ပင္လယ္ေရာင္ ...
"မင္း Ashford ကို ဘာလုပ္လိုက္တာပဲ။"
အဲဒီကတည္းက သူစကားမေျပာေတာ့တာပါပဲ။
Zenith ေမးတာကိုလည္း မေျဖေတာ့ဘူး။ Zenith ထြက္သြားမယ္ဆိုေတာ့လည္း အိမ္ေလးက တံခါးဖြင့္မရဘူး။ ေရွ႕တံခါးေပါက္ကလြဲရင္ ဘာအေပါက္မွမရွိတဲ့အိမ္ဟာ မီးမထြန္းဘဲလင္းေနခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာထြက္မရတဲ့အခါ ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ သူ႔ကိုေျပာေတာ့လည္း ဘာသံမွထြက္မလာဘူး။ စိတ္တိုလို႔ Zenith ထထိုးေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးေရွာင္တဲ့သူေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး Zenith သာ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားရတယ္။ ဗ်ဴဟာေျပာင္းၿပီး ေတာင္းပန္ၾကည့္ေပမဲ့ မရပါဘူး။
"ဒါဆို ငါ့ကိုဒီလိုပဲ ပိတ္ေလွာင္ထားေတာ့မွာလား။"
"ထြက္မေျပးရင္ ပိတ္ထားစရာမလိုဘူးေပါ့။ ငါက မင္းကို တစ္သက္လံုးေစာင့္ေရွာက္မွာပါ။ မင္းကို ဘယ္သူမွမထိရဘူး။"
"မင္း ရူးေနတာလား။"
"ရူးတယ္ဆိုတာ ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းေပ်ာက္သြားလို႔ပါ။ ငါ့တာဝန္ျဖစ္ေနလို႔၊ ငါ့စိတ္ဆႏၵျဖစ္ေနလို႔ကို ငါက မင္းကိုေစာင့္ေရွာက္မွာ။"
Zenith စိတ္ေတြညစ္လာၿပီမို႔ ငိုခ်ပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ အေမစိတ္ပူေနေတာ့မွာပဲ။ အေမ့ကိုေတြးမိတဲ့အခါ ပိုငိုခ်င္လာတယ္။ ရင္ထဲမွာစို႔နင့္လာတယ္။ Walken ဆိုတဲ့သူကေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ကိုဖိၿပီး တစ္ဖက္လွည့္သြားၿပီ။ ရုတ္တရက္ ေလခၽြန္သံၾကားလိုက္ရၿပီး အရင္လိုမဟုတ္ဘဲ စကၠန္႔ပိုင္းနဲ႔ပဲ Zenith အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
Zenith ရဲ႕ပိတ္ထားတဲ့မ်က္ဝန္းေထာင့္ကေန မ်က္ရည္တစ္ပြင့္ လိမ့္ဆင္းသြားတယ္။ Walken က မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးကိုသုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဘယ္သူမွမၾကားႏိုင္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ဖြဖြေလးေျပာတယ္။
■
Zenith ႏိုးလာၿပီး ေရွ႕တည့္တည့္မွာျမင္ရတာက သစ္လံုးအိမ္ရဲ႕ေခါင္မိုးတစ္ခု။
"Zenith"
သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့ပင္လယ္ေရာင္မ်က္လံုး၊ ေငြမင္ေရာင္ဆံပင္နဲ႔လူ။ သူ ဒီအိပ္မက္ကေန မႏိုးေသးဘူးလား။ မ်က္စိေတြကိုပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ျမင္ကြင္းကမေျပာင္းလဲ။
"ငါ ဘယ္လိုအိပ္သြားတာလဲ။"
သူမေျဖျပန္ဘူး။ Zenith ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္တက္လာတယ္။
"ငါေမးတာေျဖစမ္း။ မင္းကဘာလဲ။ ငါ့ကို ဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ။ Ashford ကို ဘာလုပ္လိုက္လဲ။"
သူ႔ရင္ဘတ္အက်ႌစကိုဆြဲၿပီး ေဒါသတႀကီးေမးေတာ့လည္း မေျဖပါ။ ေခ်ာ့ေမးလို႔မရ၊ ေျခာက္ေမးလို႔မရေတာ့ Zenith တစ္မ်ိဳးေျပာင္းၾကံတယ္။
"ငါ အိမ္သာသြားခ်င္တယ္။"
အခန္းေထာင့္ကိုလက္ညႇိဳးထိုးျပလို႔ Zenith လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္။ ဘာလို႔ ခုနက သတိမထားမိတာလဲ။ Zenith အိမ္သာဆိုတဲ့အခန္းကိုဝင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားရတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ အဂၤါစံုတဲ့အခန္းေလးမွာလည္း ျပတင္းေပါက္မရွိဘဲလင္းေနတာပါပဲ။ ထြက္ေပါက္ကိုႏွံ႔ေနေအာင္ရွာေပမဲ့ ႂကြက္ေတာင္ထြက္ဖို႔မလြယ္ပါ။
အိမ္သာအဖံုးကိုပိတ္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ ဘယ္လိုလြတ္လမ္းရွာရမယ္မသိလို႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ထေအာ္လိုက္ၿပီး သစ္လံုးနံရံကို လက္သီးနဲ႔ထိုးမယ္အျပင္ ေလခၽြန္သံထြက္လာတာကိုၾကားလိုက္ရၿပီး Zenith အိပ္ေပ်ာ္သြားရျပန္ပါၿပီ။
"မင္းကိုမထိခိုက္ေအာင္ ငါေစာင့္ေရွာက္မွာေပါ့။"
Walken ေပြ႕ခ်ီထားတဲ့ Zenith ကေတာ့ အိပ္ေမာက်လို႔။
■
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ႏိုးလာတဲ့ Zenith က အသာအယာထထိုင္တယ္။ Walken ကလည္း ေဘးကေနထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။
"ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ။"
"အခုခ်ိန္ မင္းအလုပ္ခ်င္ဆံုးက ဘာလဲ။"
"မင္းကိုသတ္ခ်င္တယ္။"
မထင္မွတ္ဘဲ စားပြဲေပၚကဓားတစ္ေခ်ာင္းကိုယူၿပီး Zenith လက္ထဲထည့္ေပးလာတဲ့ Walken.
Zenith ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီးမွ လွမ္းယူၿပီး Walken ကိုထိုးဖို႔ျပင္ေပမဲ့ Zenith ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို လြယ္လြယ္သတ္ႏိုင္တဲ့ ေသြးေအးသတၱဝါမဟုတ္ခဲ့ပါ။
"ငါ အျပင္ထြက္ခ်င္တယ္။"
Walken က ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔အက်ႌအတြင္းအိတ္ထဲကေန ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး သူ႔လက္တစ္ဖက္ကိုသူခ်ည္တယ္။ ၿပီးေတာ့ Zenith လက္တစ္ဖက္ကိုခ်ည္ဖို႔ ျပင္ျပန္တယ္။ Zenith ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ။
"ေနေတာ့၊ မထြက္ေတာ့ဘူး။"
.
"ငါ ဗိုက္ဆာတယ္။"
အခန္းေထာင့္ကစားပြဲဆီကိုသြားၿပီး အုပ္ေဆာင္းကိုဖြင့္လို္က္တယ္။ စားစရာေတြက အစံုအလင္။
'ဘယ္လိုေတာင္ စီစဥ္ထားတာလဲ။'
"မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါပ်င္းတယ္ေလ။"
အစားအေသာက္စားပြဲရဲ႕ အံဆြဲကိုဆြဲဖြင့္ၿပီး laptop တစ္လံုးထုတ္လာတယ္။
"ႀကိဳက္တာရွာ။"
"လိုင္းမိတာလား။"
Zenith ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး စမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
Hot chick
Comedy movie တစ္ပုဒ္ က်လာတယ္။ ဒါက 2002 ကထြက္ထားတာ အမွန္ပဲ။
Lion
Wiki က်လာၿပီး စာနဲ႔ပံုနဲ႔ ေသခ်ာရွင္းထားတယ္။
'ဒါဆိုလိုင္းမိတာေပါ့။'
ဝမ္းသာအားရ သူ႔ Account ထဲဝင္တယ္။ connection က်သြားသလို ဘာမွေပၚမလာ။ ရွိသမၽွ တျခားလူေတြဆီ ဆက္သြယ္လို႔ရမွာေတြကို Zenith ႀကိဳးစားေပမဲ့ အခ်ည္းႏွီးသာ။
"တစ္ခုခုမၾကည့္ခ်င္ရင္လည္း အိပ္ပါေတာ့ Zenith."
ေလခၽြန္သံနဲ႔အတူ Zenith အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
■
Zenith အႀကိမ္ႀကိမ္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ႏိုးလာေပမဲ့ သူမမွတ္မိတာတစ္ခုကေတာ့ သူအိပ္မေပ်ာ္ခင္ ေလခၽြန္သံၾကားရတာကိုေပါ့။
စိတ္ညစ္လို႔ ငိုခ်င္သြားတိုင္းမွာ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ Walken ကလည္း ေျပာေနက်စကားကိုပဲ ေျပာပါတယ္။
.
.
.
.
.
"Don't cry, Kiddo. I'm your Guardian spirit. I'll protect you."
■■■■■
သင့္ရဲ႕အေစာင့္အေရွာက္ဝိညာဥ္ဟာ သင့္ကိုခ်စ္မိသြားတဲ့အခါ ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္ပါသလဲ။
သင့္နားထဲ အသံတစ္စံုတစ္ခုကို ဝိုးတဝါးၾကားမိတဲ့အခါ နားစိုက္ေထာင္မိတတ္ပါသလား။
.
ဒီထဲမွာေတာ့ Walken ဆိုတဲ့နာမည္က Rainbow ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ပါ။
ကေလးေလး Zenith ေျပာဖူးတဲ့ သက္တံႀကီးရဲ႕အဆံုးမွာ ေရႊအိုးႀကီးရွိတယ္ဆိုတဲ့ ယံုတမ္းစကားဟာ မွန္မမွန္သိခ်င္ရင္ေတာ့ .....
■■■■■
16.1.2023
🎊 Happy Birthday 🎉
to my Dear bleedzzzz
“𝑯𝒐𝒑𝒆 𝒂𝒍𝒍 𝒚𝒐𝒖𝒓 𝒃𝒊𝒓𝒕𝒉𝒅𝒂𝒚 𝒘𝒊𝒔𝒉𝒆𝒔 𝒄𝒐𝒎𝒆 𝒕𝒓𝒖𝒆!”
Your Adee
ကေလးေလးတစ္ေယာက္က အိမ္ေရွ႕ေျပးထြက္လာရင္း ေအာ္ေျပာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သေဘာတက်ရယ္ေမာတယ္။
"ေမေမ၊ ေက်ာင္းမွာပံုျပင္ေတြေျပာၾကေတာ့ Abby ကေျပာတယ္။ သက္တံႀကီးရဲ႕အဆံုးမွာ ေရႊအိုးျမႇဳပ္ထားတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သက္တံရဲ႕အဆံုးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမရွာႏိုင္ၾကဘူးတဲ့ ေမေမ။ အဲဒါ ဟုတ္လား။"
"အင္း၊ ပံုျပင္ေပါ့ကြယ္။"
"သားႀကီးလာတဲ့အခါ ေတြ႕ေအာင္ရွာၾကည့္ဦးမွာ။"
"ခစ္ခစ္၊ ရွာပါရွင္ ရွာပါ။ အခုေတာ့သြားစို႔။"
"ဟုတ္"
■■■
ကားလမ္းမတစ္ေနရာမွာ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ လက္မွာမုန္႔ထုပ္ကိုင္ၿပီး ကားလမ္းကူးဖို႔ေစာင့္ေနပါတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ကူးလို႔ရၿပီျဖစ္လို႔ ကူးျဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ အရွိန္လြန္ေမာင္းလာတဲ့ကားတစ္စီးက မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လမ္းကူးေနတဲ့သူ႔ဆီကို ေျပးဝင္သြားတဲ့ေနာက္
"Oh my God!"
ကားဘီးနဲ႔လမ္းမ ပြတ္တိုက္သံ၊ ဟြန္းတီးသံ၊ တစ္စံုတစ္ခုကိုတိုက္မိသံေတြနဲ႔အတူ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြလည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ။
.
အဲဒီေနရာေလးရဲ႕ သိပ္မေဝးလွတဲ့ေနရာေလးမွာ မီးခိုေရာင္အိမ္ေလးတစ္လံုးရွိေနပါတယ္။
အိမ္ေလးေရွ႕က ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ေလးႏွစ္အရြယ္ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ေဘာလံုးေလးနဲ႔ေဆာ့ရင္း ေမွာက္လ်က္လဲသြားၿပီး ေအာ္ငိုတာေၾကာင့္ အနားမွာအဝတ္လွန္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ႕အေမက လွည့္ၾကည့္လာၿပီး
"သားေလးေရ၊ ထ ထ။ မနာပါဘူးကြာ။ ငါ့သားက သတၱိရွိတယ္ကြ။ အမေလး၊ မ်က္ရည္ေတြလား။ တိတ္၊ တိတ္။ ေမေမကေဆးထည့္ေပးမွာေပါ့။"
ကေလးေလးကို ျမက္ခင္းေပၚကခံုပုေလးမွာထိုင္ခိုင္းၿပီး အိမ္ထဲတစ္ခါေျပးလို႔ ေဆးဘူးေတြထည့္ထားတဲ့ျခင္းေလး ယူလာလိုက္တယ္။
"လိမၼာတယ္ သားေလးရယ္။ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ေယာက္်ားကြ၊ သတၱိရွိတယ္။ ဒူးေခါင္းေလးနာနာျဖစ္သြားတာ ေမေမေဆးထည့္ေပးရင္ ေပ်ာက္သြားမွာ။"
မ်က္ရည္ေလးေတြသုတ္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ရွာတယ္။ ေဆးထည့္ေပးေတာ့ ရႈံ႕မဲ့မဲ့ေလးနဲ႔မို႔ အေမျဖစ္သူက နဖူးေလးနမ္းၿပီး
"ေမေမ့သားေလးက ေတာ္လိုက္တာ။ မငိုေတာ့ဘူး။"
"ဟီဟိ"
မ်က္ရည္မေျခာက္ေသးဘဲကို သေဘာက်ၿပီးရယ္ျပန္တဲ့ကေလးေလးက သူ႔ေဘးမွာခ်ထားတဲ့ ေဘာလံုးေလးကိုလည္း လွမ္းယူၿပီး ပိုက္ထားလိုက္ပါေသးရဲ႕။
အေမျဖစ္သူက ေဆးပစၥည္းေလးေတြကို ျခင္းထဲျပန္ထည့္ေနတုန္းမွာပဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာကေန ကားဘီးနဲ႔ကားလမ္းပြတ္တိုက္သံေတြ၊ ဟြန္းသံေတြကို ၾကားလိုက္ရပါရဲ႕။
'ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္။'
ျခင္းေလးကိုေကာက္ယူရင္း အိမ္ေရွ႕ကိုေလၽွာက္လာလိုက္ၿပီး အသံလာရာဆီၾကည့္ေတာ့ ဟိုးဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လူေတြကရုတ္ရုတ္သဲသဲမို႔
'ကားတိုက္တာလားမသိဘူး။'
သူၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ သားငယ္ေလးကလည္း သူ႔ရဲ႕ေဘာင္းဘီစေလးကိုလာဆြဲလို႔ ကေလးရဲ႕လက္ေလးကို ဆြဲကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္
"Mrs. Zody. Mrs. Zody."
လူတစ္ေယာက္က နာမည္ေခၚၿပီး အားကုန္ေျပးလာတာေၾကာင့္
"ရွင္။ ကၽြန္မကိုေခၚတာလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ Mr. McCain?"
"ခင္ဗ်ားအမ်ိဳးသား၊ သူ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္တာ။ အဲဒါ ..."
သူ႔လက္ထဲက ေဆးျခင္းေလးျပဳတ္က်သြားၿပီး
"သူ ... သူ ... သားအတြက္ မုန္႔သြားဝယ္တာ ..."
စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲ ကေလးငယ္ကိုငံု႔ၾကည့္မိတယ္။
"Ambulance လာေနၿပီ။ သြားလိုက္ပါ။ Zenith ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ထားမယ္။ အဲဒီမွာ Mr. David တို႔လည္းရွိတယ္။"
ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး Mrs. Zody ေျပးထြက္သြားေတာ့ ေလးႏွစ္သားေလး Zenith ကို Mr. McCain ေကာက္ယူခ်ီေပြ႕ထားလိုက္တယ္။ ကေလးဟာ ဖခင္မဲ့သြားဖို႔အတြက္ ငယ္လြန္းပါေသးတယ္။
■
တကယ္လို႔ လူသားတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေစာင့္ေရွာက္မယ္ထင္ပါသလဲ။
.
.
.
ကားလမ္းမတစ္ေနရာမွာ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ လက္မွာမုန္႔ထုပ္ကိုင္ၿပီး ကားလမ္းကူးဖို႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကားေတြအရမ္းမ်ားေနၿပီး လမ္းကူးႏိုင္ဖို႔ကလည္းလိုေသးလို႔ သူ႔အိမ္ဘက္ကို ဆက္ေလၽွာက္လာခဲ့တယ္။ ေရွ႕နားနည္းနည္းဆက္ေလၽွာက္ရင္ပဲ သူ႔အိမ္ကိုေရာက္ၿပီမို႔ သူဆက္ေလၽွာက္လာခဲ့မိတယ္။
.
ဒီအမ်ိဳးသား လမ္းဆက္ေလၽွာက္လာရာနဲ႔ သိပ္မေဝးလွတဲ့ေနရာေလးမွာ မီးခိုေရာင္အိမ္ေလးတစ္လံုးရွိေနပါတယ္။
အိမ္ေလးေရွ႕က ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ေလးႏွစ္အရြယ္ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ေဘာလံုးေလးနဲ႔ေဆာ့ရင္း ေဘာလံုးကိုခလုတ္တိုက္မိေတာ့မယ့္အခ်ိန္ မထင္မွတ္ဘဲ ေဘာလံုးေလးလိမ့္ထြက္သြားတာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးငယ္ေလး ေခ်ာ္လဲမယ့္အေရးကေန လြတ္သြားခဲ့တယ္။ ဘယ္ကေနအရွိန္ရၿပီး လိမ့္သြားတယ္မသိတဲ့ ေဘာလံုးေလးကေတာ့ ကားလမ္းမဘက္ကို လိမ့္သြားခဲ့ၿပီ။ အနားမွာအဝတ္လွန္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ႕အေမက လွည့္မၾကည့္မိခင္မွာ ကေလးကေတာ့ သူ႔ေဘာလံုးေလးေနာက္လိုက္သြားခဲ့ရာက ...
.
မုန္႔ထုပ္တစ္ဖက္နဲ႔အမ်ိဳးသားက သူ႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာၿပီမို႔ ကားလမ္းကူးဖို႔ျပင္တယ္။ ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ လမ္းမေပၚကို ေဘာလံုးေလးတစ္လံုးလိမ့္လာၿပီး အဲဒီေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေတြ႕လိုက္ရတာက သူ႔ရဲ႕သားငယ္ေလး။ သူျပံဳးလိုက္မိတာက စကၠန္႔ပိုင္းေလးအတြင္းမွာရပ္သြားၿပီး လမ္းမေပၚကိုၾကည့္မိေတာ့ မနီးမေဝးမွာ ကားတစ္စင္း။
"No, Zenith! No ....."
အျဖစ္အပ်က္ေတြက စနစ္တက်စီစဥ္ထားၿပီးသလိုပဲ ျဖစ္ပ်က္သြားတယ္။ အမ်ိဳးသားရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ကားတစ္စီးကဝင္တိုက္မိလို႔ သူလိမ့္ထြက္သြားတယ္။ ဘရိတ္အုပ္သံေတြၾကား လူေတြရဲ႕ေအာ္သံေတြပါထြက္လာတယ္။ အဝတ္လွန္းေနရာက ေျပးထြက္လာတဲ့အမ်ိဳးသမီးဟာ မ်က္ႏွာကိုလက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္တယ္။
"အား ....."
လမ္းမေပၚကိုလဲက်သြားတဲ့ ကားတိုက္ခံရသူအမ်ိဳးသားဆီက ေသြးေတြ လမ္းမေပၚကိုစီးက်လာတယ္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာေတာ့ လူသားငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေထြးေပြ႕ထားၿပီး သူတို႔အနားမွာက ခုနက သူကိုင္လာတဲ့မုန္႔ထုပ္ကေလး။ အားတင္းလႈပ္ရွားေနပံုရတဲ့အမ်ိဳးသားက ရင္ခြင္ထဲကကေလးေလးကို ငံု႔ၾကည့္ၿပီး
"OK?"
ကေလးငယ္ဟာ အထိတ္ထိတ္အလန္႔လန္႔နဲ႔ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ရွာတယ္။ သူ႔အေဖရဲ႕ေနာက္ဆံုးအျပံဳးတစ္ပြင့္ကို သူတစ္သက္လံုးမွတ္မိႏိုင္ပါ့မလား။
.
ကိုယ္ေစာင့္နတ္ေတြက ဘယ္လိုပဲေစာင့္ေရွာက္ပါေစ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕သက္တမ္းကိုေတာ့ ဆြဲဆန္႔မေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။
■■■
"ေဖေဖက နာနာျဖစ္သြားလို႔ တျခားအိမ္မွာျပန္သြားေနရတယ္။ ဒီကိုျပန္မလာႏိုင္ဘူး သားေလးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ ေမေမတို႔က အဲဒီအိမ္ကိုလိုက္ၾကမွာ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ေမေမတို႔ သားေဖေဖနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ၾကမွာ။"
"ဘယ္ေတာ့လဲ ... ဟင္"
"သားေလးႀကီးတဲ့အခါေပါ့ကြယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သားေလးက က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေသခ်ာေလးႀကီးျပင္းေပးပါ။"
"ဟုတ္"
.
"ေဖေဖ့ ... အင့္ ... ဟင့္ ... ေဖေဖ လာ ..."
အေဖကိုတၿပီးငိုေနတဲ့ကေလးကို အေမျဖစ္သူကေခ်ာ့ရင္း မ်က္ရည္ေတြဝဲလာခဲ့ၿပီ။
ကေလးရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက ျမင္ရသူတိုင္းရဲ႕စိတ္ႏွလံုးကို ဆြဲညႇစ္လိုက္သလိုပဲ။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ကေလးေလးဟာ တစ္ခုခုကိုနားစြင့္သလိုေလးျဖစ္လာၿပီး ငိုသံေလးေတြေလ်ာ့သြားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
ကေလးေလးက အေဖျဖစ္သူကိုသတိရလို႔ငိုတိုင္းမွာ ခဏေလာက္ၾကာတာနဲ႔ အသံေလးတိတ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တာဟာ အက်င့္ေလးတစ္ခုလိုျဖစ္သြားခဲ့ေလရဲ႕။
.
တစ္ႏွစ္ျပည့္လြမ္းဆြတ္ျခင္း
"ေဖ ... အင့္ ... ေဖေဖက ... ဟင့္ ... ဘာလို႔ ... အေစာ ... ႀကီး ... ဟင့္ ... ျပန္သြားတာ ... လဲ။ အီးဟီး ... ျပန္ေခၚေပး။"
ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။ ခဏအၾကာမွာ ရႈိက္သံတိုးတိုးနဲ႔ မ်က္လံုးေလးေတြေမွးစင္းသြားတဲ့ ငါးႏွစ္သားေလး။
.
ေျခာက္ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ
"ေဖေဖက သားကိုျပံဳးျပခဲ့တာ။"
Mr. Zody ရဲ႕အုတ္ဂူေရွ႕မွာ ဒီလိုေလးေျပာၿပီးငိုျပန္တဲ့ ဆယ္ႏွစ္သားေလး Zenith. ဘယ္လိုေလးႏွစ္သားေလးက အဲဒီမွတ္ဉာဏ္ကို ေျခာက္ႏွစ္ၾကာသိမ္းထားခဲ့ႏိုင္ပါသလဲ။
အေမကိုဖက္ထားရင္း ခဏေနေတာ့ မ်က္လံုးေလးေတြေမွးစင္းလာတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားမယ္ထင္ရတဲ့ေကာင္ေလးက ဖ်တ္ခနဲမ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး ေရွ႕ကိုၾကည့္တယ္။ ဘာမွမေတြ႕ေလေတာ့ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္လံုးေလးေဝ့ၾကည့္တယ္။
'ဘယ္သူမွ မေခၚပါဘူး။'
သူ႔ဘာသာေတြးၿပီး ေကာင္ေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
.
ဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္
မငိုမိေတာ့ဘူး။ သူကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးမို႔ ေကာင္းေကာင္းထိန္းခ်ဳပ္တတ္ေနၿပီ။ ဆယ့္ငါးႏွစ္သားတစ္ေယာက္က အေမ့အတြက္ျဖစ္ျဖစ္ သန္မာရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ကိုလြမ္းလို႔သူငိုတိုင္း ၾကားရတတ္တဲ့ေလခၽြန္သံေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္မသြားေအာင္ထိန္းတတ္တာလည္း ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနလို႔ သူမစပ္စုခဲ့ေပမဲ့ သိခ်င္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖရဲ႕ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ႏွစ္ပတ္လည္မွာ သူၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ အသံကိုလည္း သူအရမ္းသိခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္အထင္မွားတာေတြကို အတည္ယူစူးစမ္းရေလာက္ေအာင္ သူကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အရူးလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီႏွစ္ဆို သူ ေလခၽြန္သံကိုေတာင္ မၾကားတတ္ေတာ့ဘူး။ ကေလးဘဝရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းေတြကို ဒီမွာပဲအဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္လဆို သူ ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္ၿပီ။
■■■
"Zenith, သြားလို႔ရၿပီ။"
"OK, buddy."
Retired ယူေတာ့မယ့္ဆရာႀကီးအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလးလုပ္ဖို႔တိုင္ပင္ၾကရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ပစၥည္းေတြသယ္ၾကေတာ့ လက္ကိုေက်ာက္ပတ္တီးစည္းထားရတဲ့ Zenith တစ္ေယာက္ ထိုင္ေစာင့္ၿပီးက်န္ေနခဲ့တာပါ။ ေဘာလံုးကန္ရင္း တြန္းၾကတိုက္ၾကရင္း လဲတာက ေျခေထာက္မထိဘဲ လက္ကိုထိတာဟာ အဆိုးထဲကအေကာင္းလား။ ေဘာလံုးကန္တာက သူ႔ရဲ႕အႀကီးမားဆံုးဝါသနာမို႔ ေျခေထာက္ေတာ့အထိမခံခ်င္ပါ။
"ကဲ၊ ဆရာအသစ္အခ်ိန္တဲ့။ ဘာလုပ္မွာလဲ။"
"First day ဆိုေတာ့ မိတ္ဆက္တာနဲ႔ပဲ ၿပီးမယ္ထင္တာပဲ။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။"
"ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး။ အတန္းထဲပဲ သြားထိုင္မယ္။"
"OK, let's move."
.
"Hello, class. I am Mr. Ashford."
"Ashford"
ဆရာကမိတ္ဆက္သြားေတာ့ သူ ခပ္တိုးတိုးလိုက္ၿပီးေရရြတ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကို သူေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
"Oh my God!"
"What?"
သူဘုရားတမိေတာ့ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ခပ္တိုးတိုးေမးတဲ့အခါ သူညာလိုက္တယ္။
"Nothing"
ဟုတ္တယ္။ ဒီလူက သူ႔ဆရာဆိုရင္ ပထမဆံုးအတန္းခ်ိန္မွာ သူထပ္ၿပီး ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဆရာက အတန္းနဲ႔မိတ္ဆက္ေနခ်ိန္မွာ သူက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔စကားေျပာေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
Ashford က အတန္းသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီနဲ႔ မိတ္ဆက္ရင္း သူ႔ကိုေမးတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုစီကိုလည္း ေျဖလာတယ္။ သူ႔တပည့္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈယူတဲ့အေနနဲ႔ေပါ့။ ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ ဆရာ့အသက္နဲ႔ ဆရာ့မွာအိမ္ေထာင္ရွိလားဆိုတာကို စပ္စုေနတယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့၊ စပ္စုရေလာက္ေအာင္ ဆရာကၾကည့္ေကာင္းတယ္ေလ။
"William Johnson, sir."
Zenith ေဘးကသူငယ္ခ်င္းအလွည့္ကို ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကို ဘာမွေမးစရာမရွိပါဘူးလို႔ ေျပာေနတယ္။ သူတို႔ထိုင္တဲ့ေနရာက ေနာက္ဆံုးတန္းနားေရာက္ေတာ့မွာမို႔ ေရွ႕ကေမးလာတဲ့ေမးခြန္းေတြက စံုသင့္သေလာက္စံုေနခဲ့ၿပီေလ။ အခုေတာ့ သူ႔အလွည့္ပါ။
"I'm Zenith Zody."
"Awesome."
"Yes, Mr. Albert Ashford."
ခုနကပဲ Ashford ေရးသြားတဲ့ လက္ေရးရွည္ရွည္ေလးေတြကို ဖတ္ၾကည့္သလိုနဲ႔ Zenith ကေျပာလိုက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီနာမည္က သိပ္မထူးဆန္းေပမဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုေတာ့ double A နဲ႔ double Z ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ျပံဳးမိၾကတယ္။
"Your question is ..."
"About your sexual orientation."
"Wow!"
အခန္းရဲ႕အလယ္နားေလာက္မွာရပ္ေနတဲ့ Ashford ကို ေနာက္ဆံုးနားကေနေမးတာမို႔ အသံကို တစ္ခန္းလံုးေသခ်ာၾကားပါလိမ့္မယ္။ အားလံုးလည္း အသံေတြထြက္သြားခဲ့တယ္။ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ဩသြားပံုရတဲ့ Ashford က အျပံဳးမပ်က္ဘဲ Zenith ကိုျပန္ၾကည့္ၿပီးေျဖတယ္။
"I haven't thought about it."
Zenith က သြားဖံုးေတြေပၚတဲ့အထိ စိတ္လိုလက္ရျပံဳးလိုက္တယ္။ ဆရာကေတာ့ ေနာက္ထပ္က်န္ေနေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားနည္းနည္းနဲ႔ ဆက္ၿပီးမိတ္ဆက္ေနေလရဲ႕။
"Zenith, မင္းေတာ့ ဘာလားပဲ။"
"ဘာလဲ၊ အဲဒါက မေမးေကာင္းတဲ့ေမးခြန္းလား။"
"ေအး၊ ငါမေျပာေသးဘူး။"
"မေျပာနဲ႔ေလ။"
ေနာက္ထပ္အတန္းခ်ိန္တစ္ခု ေျပာင္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ Zenith ရဲ႕စပ္ျဖဲျဖဲရုပ္က ေပ်ာက္မသြားေသးပါဘူး။
ေက်ာင္းဆင္းလို႔ William နဲ႔လမ္းခြဲထြက္လာတဲ့အထိ သူ႔အေတြး၊ သူ႔စိတ္က ခပ္ျမဴးျမဴးျဖစ္ေနတုန္းပဲ။
သူ႔အေတြးေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းပိတ္ရက္မကုန္ခင္ တစ္ပတ္အလိုဆီကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
.
အဲဒီေန႔က သူ ဆိုင္မွာ ဆိုင္ရွင္နဲ႔အျငင္းအခုန္ျဖစ္ေနတာက alcohol ဝယ္ယူခြင့္ကိစၥ။
'ဘာကိစၥ ဒီနယ္မွာမွ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္တဲ့လဲ။'
သူ႔တစ္သက္လံုး ဒီနယ္မွာေနလာတာကို သေဘာမက်တဲ့အခ်က္က ႀကီးႀကီးမားမားေတြမရွိေပမဲ့ ဒီကိစၥကိုေတာ့ လံုးဝမေက်နပ္ပါ။ တခ်ိဳ႕နယ္ေတြမွာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတာင္မရွိဘူး။ တခ်ိဳ႕မွာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္၊ တခ်ိဳ႕က် ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္၊ သူေနတဲ့ေနရာက်မွ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္တဲ့။
"မရဘူး ေကာင္ေလး။ ျပန္လိုက္ေတာ့။"
"မစၥတာကလည္း ရလိုက္ပါ။"
သူက အတင္းကိုရစ္ၿပီးဝယ္ေနတုန္း ေဘးမွာက်လာတဲ့အရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီလူက ဘီယာတစ္ကတ္ကို ေကာင္တာေပၚတင္ၿပီး ေငြေခ်ဖို႔ျပင္ေနတာပါ။ ေငြေခ်ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူက ဘီယာကတ္ကိုကိုင္လိုက္ၿပီး
"ဆယ့္ရွစ္ျပည့္ဖို႔ ႏွစ္လလိုတယ္ဆိုရင္လည္း ေနာက္ထပ္ သံုးႏွစ္နဲ႔ႏွစ္လေနမွ လာျပန္ဝယ္ပါလား။ ဆိုင္ရွင္ခမ်ာလည္း မင္းရစ္ေနတာနဲ႔ စိတ္ညစ္ေရာေပါ့။"
'ငါေျပာေနတာေတြ သူ အကုန္ၾကားလိုက္တာလား။'
ဆိုင္ရွင္ကိုေရာ၊ Zenith ကိုပါျပံဳးျပၿပီး အဲဒီလူက ဘီယာကတ္ကိုယူကာ လွည့္ထြက္သြားေလၿပီ။ Zenith မွာသာ မၾကည္မလင္နဲ႔ အဲဒီလူကိုလိုက္ၾကည့္ေနမိတာ။ ဆိုင္တံခါးကေန အဲဒီလူထြက္သြားမွ အေတြးတစ္ခုရကာ ေနာက္ကေနေျပးလိုက္မိၿပီး မီသြားေတာ့
"အဲဒီကတ္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ဘူးေပး။ ေနာက္ သံုးႏွစ္နဲ႔ႏွစ္လၾကာရင္ တစ္ကတ္ျပန္ဆပ္မယ္ေလ။"
"အဟား။ ေကာင္ေလးေရ၊ ျမားဦးက ငါ့ဆီလွည့္လာသလား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"မင္းက ေသာက္ခ်င္လို႔ရစ္တာနဲ႔မွမတူတာ။ ရစ္ခ်င္လို႔ကို ရစ္ေနတာပဲ။ မင္းဘာသာညစ္ေနတာကို ဘာလို႔ တျခားလူကိုရစ္ရတာလဲကြာ။"
စကားေျပာရင္း လမ္းေလၽွုာက္လာရင္းကေန အဲဒီလူရဲ႕ကားဆီေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ကားေခါင္မိုးေပၚကို ဘီယာကတ္တင္ၿပီး အဲဒီလူက ကားေသာ့ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကေန ႏႈိက္ယူေနတယ္။
"မဟုတ္တာေတြေျပာျပန္ၿပီ။ ဘီယာေလးတစ္ဘူး ေတာင္းေသာက္တာကို စြပ္စြပ္စြဲစြဲ။"
"ဒါဆို ျငင္းၾကည့္။"
အဲဒီလူက သူ႔ကားေသာ့ကိုကိုင္ထားၿပီး မဖြင့္ေသးဘဲ ေဘးက Zenith ဘက္ကိုလွည့္ၿပီး မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းခိုင္းတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲစိုက္ၾကည့္ရင္း Zenith ညာဖို႔ႀကိဳးစားတာ မေအာင္ျမင္လိုက္ပါ။ အၾကည့္လႊဲလိုက္ၿပီး
"Sorry."
ဒီေလာက္ပဲေျပာၿပီး Zenith လွည့္ထြက္လိုက္တာ သံုး၊ေလးလွမ္းေလာက္အေရာက္
"Hey"
ေခၚသံေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးျပန္လွည့္ရပ္လိုက္ေတာ့ ဘီယာတစ္ဘူးလွမ္းပစ္ေပးတဲ့ အဲဒီလူေၾကာင့္ Zenith ဖမ္းလိုက္ၿပီး
"သံုးႏွစ္ေက်ာ္မေစာင့္ပါနဲ႔။ ေနာက္တစ္ေခါက္ေတြ႕ရင္ ခင္ဗ်ားကို ဘီယာကန္ထဲႏွစ္ေပးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကတိေပးတယ္။"
"ဟား ဟား၊ မင္းရင္ထဲကအပူေတြကို တျခားနည္းနဲ႔ျငႇိမ္းၾကည့္ပါဦး။"
ေျပာၿပီး ကားတံခါးဖြင့္ကာ တစ္ဘူးေလ်ာ့ေနတဲ့ဘီယာကတ္ကို ကားထဲသြင္းေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး Zenith ဘက္ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ျပံဳးျပကာ ကားေမာင္းထြက္သြားတဲ့အထိ Zenith ရပ္ၾကည့္ေနမိတုန္းပဲ။
.
သံုးႏွစ္နဲ႔ႏွစ္လမၾကာလိုက္ပါဘူး။ လေတာင္မကူးဘဲျပန္ဆံုၾကေတာ့ သူက Zenith ရဲ႕ဆရာတဲ့ေလ။ ဘယ္လိုေတာင္ တိုက္ဆိုင္သလဲဆိုတာ။ သူ႔ကို ေနာက္တစ္ခါေတြ႕ရင္ ဘီယာကန္ထဲႏွစ္မယ္လို႔ ေျပာမိတယ္မဟုတ္လား။
ေက်ာင္းဝန္းကိုပတ္ထြက္လာရတဲ့ အျပန္လမ္းတစ္ေလၽွာက္ Zenith ရယ္ပဲရယ္ေနမိတယ္။
'ကၽြန္ေတာ့္ဆရာျဖစ္လာမယ္လို႔မွ မထင္တာကို။'
Zenith ေဘးကေန ကားအျဖဴေလးတစ္စီး ျဖတ္ေမာင္းသြားၿပီး ေရွ႕နားမွာရပ္တာကို Zenith သိပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုၿပီး ဆက္ေလၽွာက္လာေတာ့ ကားထဲကေန လူတစ္ေယာက္ေခါင္းျပဴထြက္လာၿပီး
"ေဟ့ ေက်ာင္းသား။"
"Mr. Ashford"
သူ႔ကို ဆရာလို႔ေခၚဖို႔ Zenith အေတြးမေပၚႏိုင္ေသးဘူး။
"ဘယ္ျပန္မွာလဲ။ လမ္းၾကံဳရင္ လိုက္ခဲ့။ ငါက (....) လမ္းဘက္။"
"ေနပါေစ။ ေက်းဇူးပါ။"
"မၾကံဳဘူးလား။"
"ၾကံဳတယ္။"
"ဒါဆို တက္။"
သူ႔မ်က္လံုးကိုၾကည့္မိခ်ိန္မွ တက္ ဆိုေတာ့ မျငင္းႏိုင္ျပန္ဘူး။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ေမာင္းထြက္လာၿပီး
"(....) ဆိုင္နားဆို ရပါၿပီ။"
"OK. ဒါနဲ႔၊ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး။"
"ဘာကို ..."
"ေနာက္လထဲမွာ မင္းအေဖႏွစ္ပတ္လည္ရွိတယ္လို႔ ငါသိလာရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုေန႔က မင္းစိတ္ညစ္ေနတာလား။"
Zenith ေခါင္းညိတ္မိတယ္။
"ဘီယာေသာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သတဲ့လား။"
"ဟင့္အင္း"
"မေသာက္ဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုေျပာႏိုင္တာလဲ။"
"ဗ်ာ။ ဘယ္လိုသိတာလဲ။"
"မွန္းၾကည့္တာပါ။"
"စိတ္ပညာမ်ား ကၽြမ္းက်င္ေနတာလား။"
"မင္းကေရာ ငါ့ကို မွန္းၾကည့္တာပဲလား။"
Zenith ျပံဳးမိတယ္။
"လက္က ..."
"အာ ... ေဘာလံုးကန္ရင္း လဲတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လက္ပဲထိသြားတယ္။"
"အဲဒါဆို ေတာ္ေသးတာေပါ့လို႔ ေျပာရမွာလားပဲ။"
"အဟီး၊ ဟုတ္တယ္။"
ဘာပဲေျပာေျပာ Ashford နဲ႔စကားေျပာရတာ Zenith အတြက္ စိတ္သက္သာရာရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ Zenith ကားေပၚကေနဆင္းေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာမိတာက လြဲလို႔ေပါ့။
■
"Zenith, လာေတာ့ေလ။ ဘာေတြၾကာေနတာလဲ။"
"လာၿပီ အေမ။ ေနာက္ေဖးဝင္ေနလို႔။ သြားစို႔ေလ။"
အေမက နည္းနည္းေတာ့ရင့္သြားေပမဲ့ အရင္လိုလွတုန္းပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အရင္လို Zenith နဲ႔အေမ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ။
တစ္လေလာက္က ပံုမွန္လည္ပတ္သြားၿပီး Zenith သိပ္မုန္းတဲ့ဒီေန႔ကို ေရာက္လာျပန္တာ။ အေဖ့အုတ္ဂူဆီသြားတိုင္း သူ႔ကိုေထြးေပြ႕ရင္း အသက္မဲ့သြားတဲ့အေဖ့ကို သတိရေနမိတုန္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေလးႏွစ္တာမၾကားရေတာ့တဲ့ ေလခၽြန္သံတစ္ခုကိုလည္း သတိရမိတယ္။ အေဖ့အုတ္ဂူေရွ႕မွာ သူမငိုတာ ေလးႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူဆယ္ႏွစ္ျပည့္မယ့္ႏွစ္က ၾကားမိသလိုရွိတဲ့ အသံတစ္ခုကိုလည္း အခုထိ စိတ္ထဲမရွင္းေသးဘူး။ ဒီေနရာကိုလာတိုင္း သူ႔အတြက္က စိတ္ထဲပိတ္ေလွာင္နာက်င္ရတာ တကယ္ကိုအဆင္မေျပဘူး။ အေမကေတာ့ အခုထိ မ်က္ရည္ေတြမခမ္းႏိုင္ေသးပါ။ အေဖ့ကိုစကားေတြေျပာေနတဲ့ အေမနားကေန ခပ္လွမ္းလွမ္းကသစ္ပင္ေလးဆီကို Zenith လွမ္းလာလိုက္တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အခုမွခ်တဲ့အသုဘတစ္ခုက လူေတြျပန္ေနၾကၿပီ။ Zenith ေငးၾကည့္ေနရင္း
"Don't cry, Kiddo."
ေလတိုးသံသဲ့သဲ့မွာ မပီျပင္တဲ့စကားသံေၾကာင့္ Zenith ခႏၶာကိုယ္ ေတာင့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ေဘးဘီကိုၾကည့္မိေပမဲ့ ဘယ္သူမွမရွိ။ ဒါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ရွစ္ႏွစ္ကသူၾကားခဲ့တဲ့အသံနဲ႔ တူသလားလို႔ မွတ္ဉာဏ္ကိုအလုပ္ေပးေနတုန္းမွာ ျဖတ္တိုက္သြားတဲ့ ေလညင္းေလးေၾကာင့္ Zenith ပါးမွာ ေအးခနဲ။ ကိုင္ၾကည့္မွ မ်က္ရည္က်ထားမိတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ဝိုးတဝါးၾကားမိတာေၾကာင့္ စိတ္ထင္တာလားလို႔ ေတြးေနတုန္းမွာ
"Zenith?"
ဒီတစ္ခါေတာ့ပီပီသသမို႔ အသံလာရာဆီလွည့္ၾကည့္မိတယ္။
"Mr. Ashford"
"ဒီေန႔ေပါ့။"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ။"
"မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသုဘေလ။"
ခုနက Zenith ၾကည့္ေနတဲ့ဘက္ကို ေမးေငါ့ျပရင္း Ashford ကေျဖတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ Zenith အေမက အနားေရာက္လာလို႔ ေက်ာင္းကဆရာပါလို႔ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး လမ္းခြဲၿပီးျပန္လာခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ျပန္ခါနီး
"မင္းက သန္မာတာပဲ။ အေမ့အတြက္ အားျဖစ္ေပးေပါ့။"
Ashford ရဲ႕စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ Zenith အတြက္ အားျဖစ္ပါတယ္။
■
"Kiddo"
ေခၚသံတစ္ခုေၾကာင့္ စာၾကည့္စားပြဲမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ Zenith လန္႔ႏိုးသြားတယ္။
"Kiddo"
ထပ္ၾကားရတဲ့အသံက ဟိုးခပ္ေဝးေဝးကလွမ္းေခၚေနသလို။
ျပတင္းတံခါးကေန ျခံထဲကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ ျခံတံခါးဝကမီးအိမ္ေၾကာင့္ လင္းေနတဲ့ေနရာကို ေခါင္းျပဴၿပီးလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမေတြ႕ရ။ ျပတင္းေပါက္နဲ႔တည့္တည့္ကေတာ့ ျခံေဘးဘက္အျခမ္းမို႔ အေမွာင္နည္းနည္းက်ေနပါၿပီ။ ဘာမွမေတြ႕လို႔ Zenith အခန္းဘက္ျပန္အလွည့္ ျခံစည္းရိုးပန္းပင္အုပ္ေလးနားမွာ ရိပ္ခနဲေပၚသြားတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့အရာတစ္ခုေၾကာင့္ ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ျမဴေတြလိုဆိုင္းလာတဲ့အေငြ႕ေတြ ဘယ္ကေရာက္လာတယ္မသိ။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပဲ လူရိပ္တစ္ခုျဖစ္သြားၿပီး ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပံုပန္းသ႑ာန္ ေပၚလြင္လာကာ သူရွိရာကိုေမာ့ၾကည့္လာတယ္။ ၾကည္လင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးျပာျပာေတြက ေရျပင္လိုပဲေအးခ်မ္းေစရဲ႕။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြလႈပ္သြားတာကို Zenith ျမင္လိုက္ရတယ္္။ Kiddo လို႔ေခၚလိုက္ေလသလား။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ သူ႔အနားကျမဴမႈန္ေတြပါးလာၿပီး သူလည္း မွိန္ေဖ်ာ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။
"ဒီမွာ ေဟ့လူ"
Zenith ခုတင္ေပၚကေန ႏိုးလာတယ္။
"အိပ္မက္လား။"
အရမ္းကိုထင္ရွားလြန္းလို႔ အျဖစ္မွန္လို႔ထင္လိုက္မိတဲ့အထိပဲ။ ဒီေန႔က သူ႔ရဲ႕ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္။ ေမြးေန႔ညမွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕စားေသာက္ဆိုင္မွာ ပါတီေသးေသးေလးလုပ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္။ ေသာက္စားထားလို႔ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ထိုးအိပ္လိုက္တာဟာ အိပ္မက္မက္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္ရွိလိုက္ေသးသလားလို႔ ေမးယူရပါလိမ့္မယ္။ အခုထိ မနက္မလင္းေသးဘူးမလား။ ရီေဝေဝနဲ႔မို႔ ျပန္ၿပီးသာ လွဲအိပ္လိုက္မိေတာ့တယ္။
'ငါေတာ္ေတာ္မူးသြားတယ္ထင္တယ္။'
စိတ္စြဲလမ္းမႈတစ္ခုလို႔ပဲ သူမွတ္ယူပစ္လိုက္မိပါရဲ႕။
■
"စာကို အာရံုစိုက္ပါ Zenith. "
စာသင္ခံုေဘးကျဖတ္သြားရင္း Ashford က ခပ္တိုးတိုးသတိေပးတယ္။ ဒါကိုၾကားမိတဲ့တတိယလူ William က ပါးစပ္ကိုလက္နဲ႔ပိတ္ၿပီးရယ္တယ္။ ဒီေတာ့မွ Zenith လည္း သတိျပန္ကပ္ပါေတာ့တယ္။
ဟုတ္တယ္၊ Zenith က စာထက္ Ashford ကိုေငးေနမိတာ။
.
"Mr. Ashford က စာထက္ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။"
"ငါ့ကို အလုပ္ျပဳတ္ေအာင္မ်ား လုပ္ခ်င္သလားကြာ။"
ေက်ာင္းဝန္းထဲက လူရွင္းေနတဲ့ မ်က္ခင္းျပင္အစြန္းကခံုတန္းေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္ေနတုန္း ေျပာမိၾကတာပါ။ လူရွင္းဆို စာေမးပြဲေတြေျဖခါနီး ေက်ာင္းေတြပိတ္ခါနီးမို႔ self study ေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ လူနည္းေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ စာသင္ႏွစ္တစ္ဝက္နီးပါးက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲကုန္သြားခဲ့တာ။
ဆရာတပည့္ ရည္းစားထားျခင္းကို စည္းကမ္းနဲ႔တားျမစ္ထားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ ထိခိုက္စရာျဖစ္ႏိုင္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ Ashford ကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ဘဲေမးလာရံုသာ။
"အခုမလုပ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီးၿပီ။ ေက်ာင္းလည္းၿပီးေတာ့မယ္။ စာေမးပြဲၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီကေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါ ဘယ္စည္ကမ္းခ်က္နဲ႔ၿငိမွာလဲ။"
"Result ကေရာ"
"စာေမးပြဲက ေသခ်ာေပါက္ေအာင္မွာ။ Result ကိုေစာင့္စရာမလိုဘူးဗ်။ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ဘီယာကန္ထဲႏွစ္ပစ္မယ္။"
"ဟား ဟား၊ ဘယ္သူ႔သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔လဲ။"
"ခင္ဗ်ားက သေဘာမတူဘူးေပါ့ေလ။"
"ဘယ္ေမးခြန္းအတြက္မွ အေျဖမရွိေသးဘူး ေကာင္ေလးရဲ႕။"
"စာေမးပြဲၿပီးမွေပါ့။ ကဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳဦး ဆရာ။"
Sir ဆိုတဲ့ အေခၚအေဝၚေၾကာင့္ Ashford မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ပင့္သြားတယ္။ Zenith ဟာ သူ႔ကို Mr. Ashford ဆိုတာပဲ ေခၚလာခဲ့တာမဟုတ္လား။
■
"Zenith, Kiddo?"
ဟိုးအေဝးႀကီးကေနၾကားရတဲ့ ေခၚသံတိုးတိုးေၾကာင့္ Zenith အိပ္ရာေပၚမွာ လူးလြန္႔လာေပမဲ့ မ်က္စိေတြမပြင့္ေသး။ ေလခၽြန္သံေလး တျဖည္းျဖည္းပီျပင္လာတဲ့အထိ Zenith တစ္ေယာက္ ခုတင္ေပၚမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ မႏိုးေသး။
တျဖည္းျဖည္းတိုးသြားတဲ့ ေလခၽြန္သံေၾကာင့္ Zenith တစ္ခုခုကို အတည္ျပဳခ်င္လာတယ္။
"No. Don't go. Don't leave me."
ဒီစကားေတြကို Zenith ေျပာလိုက္ေပမဲ့ အသံကထြက္မလာပါ။ တစ္ခုခုကခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသလိုခံစားရလို႔ အတင္းရုန္းထြက္မိမွ
"ဟား...."
ေမာဟိုက္ၿပီး အိပ္ရာကလန္႔ႏိုးလာရတယ္။
"ဒီအိပ္မက္ပါပဲလား။"
ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေမြးေန႔မွာ ဒီလိုထူးဆန္းတဲ့အိပ္မက္မက္ၿပီးေတာ့ တျခားဘာအိပ္မက္မွမမက္ေတာ့တာ ဒီေန႔အထိပဲ။ အခုေတာ့ ဘာမွမေရရာဘဲ လန္႔ႏိုးလာခဲ့ျပန္ၿပီ။ အဲဒီ Kiddo လို႔ေခၚသံဟာ သူဆယ္ႏွစ္သားကတည္းက စခဲ့တာမဟုတ္လား။
■
"Zenith"
Ashford က သူေနတဲ့ကြန္ဒိုရဲ႕ ကားပါကင္နားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ Zenith ကို တအံ့တဩေခၚလိုက္မိတယ္။
"အင္း"
"ခဏ။ ကားရပ္ၿပီး ငါလာခဲ့မယ္၊ ဝင္ေပါက္ကေစာင့္ေန။"
ဝင္ေပါက္ဘက္ကိုျပန္သြားၿပီး Zenith ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ Ashford က အေျပးေလးျပန္ထြက္လာၿပီး
"အေရးႀကီးကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ စာေမးပြဲၿပီးၿပီမို႔ စာေမးမွာလည္းမဟုတ္ႏိုင္ဘူး။"
"အေရးႀကီးတယ္။"
ေအးေအးေဆးေဆးပဲေျပာေနတဲ့ Zenith ကို Ashford က အကဲခတ္ၿပီး
"ဪ၊ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးပံုပဲ။"
"Ashford"
အရင္လို Mr. Ashford လို႔ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ထေအာ္တဲ့ Zenith.
"ဘာျဖစ္တာလဲ။ လာပါ၊ ေရာက္လက္စနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာကိုလိုက္လည္ပါဦး။"
"လမ္းၾကံဳလို႔ေခၚတာကို။"
"တကူးတကဖိတ္တယ္ကြာ။ လိုက္ခဲ့ပါ။"
ေရာက္ေနၿပီးမွေတာ့ ျငင္းစရာမဟုတ္တာကို Zenith တို႔ကပ္သပ္ေနတာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္စိတ္ေကာက္တာနဲ႔ တူေနၿပီလားလို႔ေတြးရင္း Zenith သူ႔စိတ္သူထိန္းလိုက္ၿပီး
"ေရွ႕ကသြားေလ။"
Ashford ရဲ႕အခန္းက အရမ္းကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ဒါေပမဲ့ သူသပ္ရပ္ပံုက စည္းကမ္းရွိရွိထိန္းသိမ္းထားပံုမ်ိဳးနဲ႔လည္း တူမေန။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုရင္ for show အတြက္ထားတဲ့၊ လူမေနတဲ့၊ နမူနာျပစရာအခန္းတစ္ခုလိုမ်ိဳး။ Zenith စိတ္ထင္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုကြန္ဒိုမွာ ဒီလိုအခန္းကို လူမေနဘဲအလွျပရံု ဘယ္သူကဝယ္မွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ Zenith သိသေလာက္က Ashford က ဒီမွာပဲတစ္ေယာက္တည္းေနတာ။
"ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အခန္းက အသပ္ရပ္လြန္ေနတာလား။"
"ဒီေန႔ပဲ အခန္းရွင္းသြားတာေလ။ တစ္လတစ္ခါေတာ့ အခန္းရွင္းဖို႔ငွားထားရတယ္။ မင္းက မေန႔ကမွေရာက္မလာတာ။"
"မေန႔က ဘာလို႔လဲ။"
"ငါ့အမႈိက္ပံုကို မျမင္လိုက္ရဘူးေပါ့။"
"အဲဒီလိုလား။"
အတြင္းဘက္ကိုဝင္သြားတဲ့ Ashford ျပန္ထြက္လာတဲ့အထိ Zenith က ဧည့္ခန္းမွာ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ ပန္းခ်ီကားေတြရယ္၊ ပန္းပုရုပ္ အေသးေလးေတြရယ္ အလွထြန္းတဲ့ဖေယာင္းတိုင္ေတြရယ္ကလြဲရင္ ဘာမွမရွိတဲ့ဧည့္ခန္းကလည္း ဆြဲေဆာင္မႈတစ္မ်ိဳးပဲ။
"ေရာ့"
ျပန္ထြက္လာတဲ့ Ashford က ဘီယာတစ္ဘူးကမ္းေပးလာတယ္။
"ရြဲ႕တာလား။"
"မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ငါမွာဧည့္ခံစရာ ဒါပဲလြယ္လြယ္ရွိတယ္ကြ။"
Zenith က လွမ္းယူၿပီး ဆိုဖာမွာထိုင္လိုက္ကာ ဘီယာဘူးေဖာက္၊ ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္။
"ေျပာပါဦး၊ အေရးႀကီးကိစၥေလးကို။"
"ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုသေဘာက်တယ္။"
"ငါသိၿပီးသားပဲ။"
"ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ boyfriend ျဖစ္ေပးႏိုင္မလား။"
"ဟား ဟား၊ ဒါပဲလား။"
Zenith က Ashford အနားကိုကပ္လာၿပီး
"ကၽြန္ေတာ္ေလ ..."
"အင္း၊ မင္းက ..."
Zenith က ဘီယာဘူးကို လက္တစ္ဖက္ကကိုင္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က Ashford ပခံုးကိုေထာက္ရင္း ကိုယ္ကိုကိုင္းလို႔ ငံု႔ၾကည့္ေနသလို Ashford ကလည္း ဆိုဖာေပၚထိုင္ကာ တံေတာင္ႏွစ္ဖက္ကိုေပါင္ေပၚေထာက္ထားရာက Zenith ကိုေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့အေနအထားမွာ တစ္ဝက္နဲ႔ရပ္သြားတဲ့ Zenith စကားကို အလိုက္သင့္ေထာက္ေပးလိုက္တယ္။
Zenith က Ashford ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုငံု႔နမ္းလိုက္တယ္။ သံုးစကၠန္႔ေလာက္ ထိရံုထိထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စံုမွာ Zenith ကပဲအရင္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ဘယ္ဘက္အျခမ္းကို လက္နဲ႔အုပ္ကာ
"ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္တယ္။"
Ashford က သူ႔ရိုးရာအတိုင္း ျပံဳးရယ္လိုက္ၿပီး
"မင္းက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသားပဲ။ မင္းရဲ႕ sexual orientation က ဘာလဲ။"
"Homo"
"ေသခ်ာတယ္ေပါ့။"
"လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ex girlfriend နဲ႔ျပတ္ၿပီးေတာ့ ပိုေသခ်ာသြားတယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြၾကား ေျမႇာက္ေပးလို႔ထားခဲ့တဲ့ရည္းစားနဲ႔ ျပတ္သြားမွပဲ စိတ္ေပါ့ပါးသြားေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းကေလးရည္းစားထားရတာ မႀကိဳက္ဘူး။"
"ဒါနဲ႔ boyfriend ထားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ။"
"ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ဒါေပမဲ့ သူက စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္ရံုမို႔ လမ္းခြဲခဲ့တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရြယ္တူေလ။"
"ဪ"
"သူနဲ႔ျပတ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ဆံုတာပဲ။"
Ashford က Zenith ေရွ႕မွာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ထက္နည္းနည္းေလးအရပ္ပုေနေသးတဲ့ Zenith ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကို ထိကပ္ရံုနမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ Zenith ရဲ႕ေခါင္းကိုထိန္းကိုင္ၿပီး အနမ္းေတြကို ေရွ႕ဆက္ျပန္တယ္။ Zenith မွာေတာ့ တံု႔ျပန္ႏိုင္ဖို႔ေတာင္ မနည္းကိုဟန္ခ်က္ထိန္းေနရၿပီ။ Zenith လက္ထဲက ဘီယာဘူးကို Ashford က ယူလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚကိုတင္လိုက္တယ္။ အနမ္းေတြေတာ့မျပတ္ဘူး။ ခဏေနေတာ့ Zenith ရဲ႕လၽွာဖ်ားကို သူ႔လၽွာနဲ႔တို႔ထိေဆာ့ကစားရင္း ေက်ာျပင္အႏွံ႔ကို ပြတ္သပ္လာတဲ့ Ashford. အနမ္းေတြကို နားရြက္ဖ်ားေတြနဲ႔ နားရြက္ေနာက္ပိုင္းဆီ တျဖည္းျဖည္းေရႊ႕လာတဲ့ Ashford ေၾကာင့္ Zenith သူ႔ကိုယ္သူယိုင္မလဲေအာင္ Ashford ခါးကိုတင္းတင္းဖက္ရင္း ထိန္းထားရတယ္။
'Ashford က ဘယ္လိုေတာင္ကၽြမ္းက်င္တာလဲ။'
"အင္း၊ ငါ့ကို ဘီယာကန္ထဲႏွစ္ပစ္မယ္ဆိုတာ တကယ္လား။"
"အဲဒါက ..."
"တကယ္လား။"
မ်က္လံုခ်င္းဆံုၾကည့္မိတိုင္း Ashford ရဲ႕ေတာက္ပတဲ့အၾကည့္ေတြၾကားမွာ သူ႔စကားေတြကိုေခါင္းညိတ္ခ်င္စိတ္က ေပၚလာေနက်ပါပဲ။
"အင္း။ စကားမစပ္၊ ခင္ဗ်ားမ်က္လံုးေတြက သိပ္ေတာက္တာပဲ။ မီးေတာက္ေလးေတြလိုပဲ။"
"ဒါက ငါ့မူပိုင္ေလ။ ထားပါ၊ အခု ငါေတာ့ ဘီယာေတြထဲနစ္ခ်င္ၿပီ။"
"ဟင္"
Ashford ရဲ႕ဆိုလိုရင္းကို Zenith ေတြးေနတုန္းမွာပဲ Ashford က စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ဘီယာဘူးထဲက လက္က်န္ဘီယာေတြကို Zenith ရင္ဘတ္ေပၚကို ေလာင္းခ်လိုက္တယ္။ Zenith ေၾကာင္အမ္းၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ အေပၚထပ္အဝတ္ေတြကို ဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီး စိုေနတဲ့ရွပ္အပါးေပၚကေန Zenith ရဲ႕ရင္ဘတ္ကို နမ္းရႈံ႕ရင္းက ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ပစ္လိုက္ၿပီး လၽွာနဲ႔တစ္ခ်က္လ်က္ကာ
"တစ္ကိုယ္လံုးကို စိမ္ရမယ္ထင္တယ္။"
"အာ ... ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနတာလဲ။"
အခုမွအသိကပ္တဲ့ Zenith ပါ။
"မင္းက ဘီယာကန္ေလးျဖစ္မွ ငါကနစ္လို႔ရမွာေပါ့ Zenith ရယ္။"
"ခင္ဗ်ားဗ်ာ"
Ashford က ဘီယာေမာ့လိုက္ၿပီး Zenith ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းတဲ့အခါ ဘီယာေတြက Zenith ပါးစပ္ထဲကိုဝင္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕က သူတို႔ႏႈတ္ခမ္းအျပင္ဘက္ကိုလၽွံက်ၿပီး လည္တိုင္ေတြဆီစီးက်သြားတယ္။
Ashford က သူရဲ႕ဘီယာကန္ေလးထဲမွာ နစ္ေျမာဖို႔ႀကိဳးစားေနခ်ိန္ Zenith ကလည္း သူရဲ႕မီးေတာက္ေလးဆီမွာ ကိုယ္တိုင္ေလာင္ကၽြမ္းလိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
"Kiddo"
ေလသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ Zenith လႈပ္ရွားေနတာေတြ အကုန္ရပ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ေနရာတစ္ခုထဲ ေရာက္သြားသလိုျဖစ္ၿပီး အသိမဲ့သြားခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ သတိမလစ္ခင္ Zenith ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရတာက စိုးရိမ္စိတ္အျပည့္နဲ႔ မ်က္လံုးတစ္စံု။
■■■
"ဟင္း ... "
"သား၊ သတိရလာၿပီလား။ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"အေမ"
"ဘယ္ေနရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ သား။"
Zenith က သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ ဘာျဖစ္သလဲလို႔ စူးစမ္းလိုက္ေပမဲ့ ဘာမွမျဖစ္။
"ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္။ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။"
ေဆးရံုခန္းကို မ်က္လံုးေဝ့ၾကည့္ၿပီး Zenith ျပန္ေမးၾကည့္ရပါတယ္။
"သားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ အျပင္ထြက္လည္ၾကၿပီး လမ္းခြဲျပန္လာတာဆို။ လမ္းမွာေမ့လဲေနတာကို Mr. McCain ကေတြ႕ၿပီး ေဆးရံုတင္ဖို႔ေရာ၊ အေမ့ကိုအေၾကာင္းၾကားတာေရာ လုပ္ေပးခဲ့တာ။ ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ ဘာေရာဂါမွ ရွာမေတြ႕ၾကဘူး။ ဘာမွလည္း ထိခိုက္ထားတာမရွိဘူးတဲ့။ သားသတိလစ္သြားတာ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ သားႏိုးလာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနၾကတာ။ အေမ ဆရာဝန္သြားေခၚဦးမယ္ေနာ္။"
"ဟုတ္"
မဟုတ္ေသးဘူး။ သူသိတာ သူ Ashford အိမ္မွာရွိေနခဲ့တာ။ သူတို႔ လူႀကီးကိစၥလုပ္မိေတာ့မယ့္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့တာကို ေသခ်ာမွတ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေမ့လဲသြားခဲ့တာ။
■
လမ္းကဆံုးေနၿပီ။ သူအတတ္ႏိုင္ဆံုးစံုစမ္းခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီေန႔က အဲဒီကြန္ဒိုရဲ႕ CCTV မွာ သူလံုးဝရွိမေနခဲ့သလို Ashford ကလည္း ကားပါကင္ကေန ကြန္ဒိုထဲဝင္တဲ့တံခါးေပါက္ကေနပဲ ဝင္သြားခဲ့တာ။ ေရွ႕ဘက္အေပါက္ကို လံုးဝမလာခဲ့ပါဘူး။ ဆိုလိုတာက အဲဒီေန႔က သူနဲ႔ Ashford လံုးဝမဆံုခဲ့ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ Mr. Ashford က သူရဲ႕အခန္းကို ျပန္ေရာင္းဖို႔အပ္ထားခဲ့ၿပီး ဒီေနရာကေနေျပာင္းသြားပါၿပီတဲ့။ သူတို႔ရဲ႕အထက္တန္းေက်ာင္းက Mr. Albert Ashford ဆိုတဲ့ ဆရာအသစ္ေလးက အဲဒီေန႔မနက္ကပဲ ထြက္စာတင္သြားခဲ့တယ္တဲ့။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက Zenith တစ္ေယာက္ပဲကြက္ၿပီး အခ်ိန္ခြဲထြက္သြားသလိုမ်ိဳး။
"ဘယ္ကိုေရွာင္ေျပးသြားတာလဲ Ashford? အဲဒီေန႔က ခင္ဗ်ားရဲ႕အခန္းမွာ ဘာျဖစ္သြားခဲ့တာလဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္တာမို႔ ျပန္လာခဲ့ေပးပါ။"
Zenith ရဲ႕ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းတစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ကိုဖိၿပီး Zenith ႀကိတ္ငိုမိတယ္။
အေဖဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခ်စ္ရတဲ့သူကိုဆံုး႐ႈံးရျခင္းကလည္း သူ႔အတြက္ အရမ္းနာက်င္ရပါရဲ႕။
"Don't cry, Kiddo."
■■■
သစ္လံုးအိမ္လား။
ဒီကိုဘယ္လိုေရာက္လာလဲဆိုတာ Zenith မသိပါ။ သူသိတာက Ashford အေၾကာင္းစံုစမ္းလာၿပီးေနာက္မွာ လူရွင္းတဲ့ပန္းျခံေလးမွာ သူစိတ္ရွိလက္ရွိထိုင္ငိုေနတုန္း ရင္ဘတ္ေတြေအာင့္လာေတာ့ ၾကားေနက်အသံကိုၾကားၿပီး သူဘာမွမသိေတာ့တာပဲ။ အခု သူလဲေနရာကေန ေရွ႕တည့္တည့္မွာျမင္ရတာက သစ္လံုးအိမ္ရဲ႕ေခါင္မိုးတစ္ခု။
"Zenith"
Zenith လန္႔သြားတယ္။ အနီးကပ္ၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသားၾကားလိုက္ရတဲ့ေခၚသံ။ အသံလာရာဆီ သူေဘးေစာင္းလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ကို စိုးရိမ္တႀကီးငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ပင္လယ္ျပာႏွစ္စင္း။
"What the hell!"
Zenith ထထိုင္လိုက္မိေတာ့ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့လူကလည္း ထရပ္သြားတယ္။
"မင္း ဘယ္သူလဲ။"
"Walken."
"ဘယ္လိုနာမည္လား။ ငါ့ကို မင္းေခၚလာတာလား။"
ေခါင္းညိတ္လာတဲ့ သူ႔ဆံပင္ေတြက ေငြမင္ေရာင္လို႔ထင္ရေပမဲ့ အေရာင္စံုေလးေတြ ေျပးေနသလိုပဲ။ သူ႔ပခံုးေပၚကို ဝဲက်ေနတယ္။ ဒီလို color ကို သူဘယ္လိုမ်ား ရွာလိုက္ပါလိမ့္လို႔ Zenith ေတြးလိုက္ၿပီးမွ
"ငါ့ကိုျပန္ပို႔ေပးပါ။"
"အဲဒီလိုဆို ဘာလို႔ေခၚလာဦးမွာလဲ။"
"ျပန္ေပးဆြဲလာတာလား။ ငါ့အိမ္က ..."
"ျပန္ေပးဖို႔အစီအစဥ္မရွိဘူး။ ငါနဲ႔ေနဖို႔ေခၚလာတာ။"
"အဓိပၸါယ္မရွိတာ။ မင္းကိုငါ သိေတာင္မသိဘူး။"
"မင္းသိပါတယ္။"
"ငါမသိဘူး။ မင္းကဘာလဲ။"
"မင္းကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့သူေလ။"
"မဟုတ္ေသးဘူး။ မင္းကဘာလဲ။"
"မင္းကိုခ်စ္တဲ့သူေပါ့။"
"ဘာ ..."
ရုတ္တရက္ Zenith အေတြးေတြက အရာရာတိုင္းကို လိုက္ၿပီးဆက္စပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့သူ၊ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့သူ၊ သူ ပန္းျခံမွာငိုေနတုန္း သူ႔ကိုေခၚလာတဲ့သူတဲ့။ Zenith ကေရာ ဘယ္လိုသတိလစ္သြားရတာလဲ။ Ashford အခန္းမွာတစ္ခါ၊ အခုတစ္ခါ။ ဒါဆို သူက Ashford ကိုသိေနႏိုင္တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ Zenith သတိရသြားခဲ့တာက Ashford အခန္းမွာ သူသတိမလစ္ခင္ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုဟာ Ashford လို ေတာက္ပေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ေရျပင္လို ... ၿပီးေတာ့ ... ပင္လယ္ေရာင္ ...
"မင္း Ashford ကို ဘာလုပ္လိုက္တာပဲ။"
အဲဒီကတည္းက သူစကားမေျပာေတာ့တာပါပဲ။
Zenith ေမးတာကိုလည္း မေျဖေတာ့ဘူး။ Zenith ထြက္သြားမယ္ဆိုေတာ့လည္း အိမ္ေလးက တံခါးဖြင့္မရဘူး။ ေရွ႕တံခါးေပါက္ကလြဲရင္ ဘာအေပါက္မွမရွိတဲ့အိမ္ဟာ မီးမထြန္းဘဲလင္းေနခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာထြက္မရတဲ့အခါ ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ သူ႔ကိုေျပာေတာ့လည္း ဘာသံမွထြက္မလာဘူး။ စိတ္တိုလို႔ Zenith ထထိုးေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆးေရွာင္တဲ့သူေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး Zenith သာ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားရတယ္။ ဗ်ဴဟာေျပာင္းၿပီး ေတာင္းပန္ၾကည့္ေပမဲ့ မရပါဘူး။
"ဒါဆို ငါ့ကိုဒီလိုပဲ ပိတ္ေလွာင္ထားေတာ့မွာလား။"
"ထြက္မေျပးရင္ ပိတ္ထားစရာမလိုဘူးေပါ့။ ငါက မင္းကို တစ္သက္လံုးေစာင့္ေရွာက္မွာပါ။ မင္းကို ဘယ္သူမွမထိရဘူး။"
"မင္း ရူးေနတာလား။"
"ရူးတယ္ဆိုတာ ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းေပ်ာက္သြားလို႔ပါ။ ငါ့တာဝန္ျဖစ္ေနလို႔၊ ငါ့စိတ္ဆႏၵျဖစ္ေနလို႔ကို ငါက မင္းကိုေစာင့္ေရွာက္မွာ။"
Zenith စိတ္ေတြညစ္လာၿပီမို႔ ငိုခ်ပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ အေမစိတ္ပူေနေတာ့မွာပဲ။ အေမ့ကိုေတြးမိတဲ့အခါ ပိုငိုခ်င္လာတယ္။ ရင္ထဲမွာစို႔နင့္လာတယ္။ Walken ဆိုတဲ့သူကေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ကိုဖိၿပီး တစ္ဖက္လွည့္သြားၿပီ။ ရုတ္တရက္ ေလခၽြန္သံၾကားလိုက္ရၿပီး အရင္လိုမဟုတ္ဘဲ စကၠန္႔ပိုင္းနဲ႔ပဲ Zenith အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
Zenith ရဲ႕ပိတ္ထားတဲ့မ်က္ဝန္းေထာင့္ကေန မ်က္ရည္တစ္ပြင့္ လိမ့္ဆင္းသြားတယ္။ Walken က မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးကိုသုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဘယ္သူမွမၾကားႏိုင္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ဖြဖြေလးေျပာတယ္။
■
Zenith ႏိုးလာၿပီး ေရွ႕တည့္တည့္မွာျမင္ရတာက သစ္လံုးအိမ္ရဲ႕ေခါင္မိုးတစ္ခု။
"Zenith"
သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့ပင္လယ္ေရာင္မ်က္လံုး၊ ေငြမင္ေရာင္ဆံပင္နဲ႔လူ။ သူ ဒီအိပ္မက္ကေန မႏိုးေသးဘူးလား။ မ်က္စိေတြကိုပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ျမင္ကြင္းကမေျပာင္းလဲ။
"ငါ ဘယ္လိုအိပ္သြားတာလဲ။"
သူမေျဖျပန္ဘူး။ Zenith ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္တက္လာတယ္။
"ငါေမးတာေျဖစမ္း။ မင္းကဘာလဲ။ ငါ့ကို ဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ။ Ashford ကို ဘာလုပ္လိုက္လဲ။"
သူ႔ရင္ဘတ္အက်ႌစကိုဆြဲၿပီး ေဒါသတႀကီးေမးေတာ့လည္း မေျဖပါ။ ေခ်ာ့ေမးလို႔မရ၊ ေျခာက္ေမးလို႔မရေတာ့ Zenith တစ္မ်ိဳးေျပာင္းၾကံတယ္။
"ငါ အိမ္သာသြားခ်င္တယ္။"
အခန္းေထာင့္ကိုလက္ညႇိဳးထိုးျပလို႔ Zenith လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္။ ဘာလို႔ ခုနက သတိမထားမိတာလဲ။ Zenith အိမ္သာဆိုတဲ့အခန္းကိုဝင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားရတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ အဂၤါစံုတဲ့အခန္းေလးမွာလည္း ျပတင္းေပါက္မရွိဘဲလင္းေနတာပါပဲ။ ထြက္ေပါက္ကိုႏွံ႔ေနေအာင္ရွာေပမဲ့ ႂကြက္ေတာင္ထြက္ဖို႔မလြယ္ပါ။
အိမ္သာအဖံုးကိုပိတ္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ ဘယ္လိုလြတ္လမ္းရွာရမယ္မသိလို႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ထေအာ္လိုက္ၿပီး သစ္လံုးနံရံကို လက္သီးနဲ႔ထိုးမယ္အျပင္ ေလခၽြန္သံထြက္လာတာကိုၾကားလိုက္ရၿပီး Zenith အိပ္ေပ်ာ္သြားရျပန္ပါၿပီ။
"မင္းကိုမထိခိုက္ေအာင္ ငါေစာင့္ေရွာက္မွာေပါ့။"
Walken ေပြ႕ခ်ီထားတဲ့ Zenith ကေတာ့ အိပ္ေမာက်လို႔။
■
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ႏိုးလာတဲ့ Zenith က အသာအယာထထိုင္တယ္။ Walken ကလည္း ေဘးကေနထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။
"ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ။"
"အခုခ်ိန္ မင္းအလုပ္ခ်င္ဆံုးက ဘာလဲ။"
"မင္းကိုသတ္ခ်င္တယ္။"
မထင္မွတ္ဘဲ စားပြဲေပၚကဓားတစ္ေခ်ာင္းကိုယူၿပီး Zenith လက္ထဲထည့္ေပးလာတဲ့ Walken.
Zenith ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီးမွ လွမ္းယူၿပီး Walken ကိုထိုးဖို႔ျပင္ေပမဲ့ Zenith ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို လြယ္လြယ္သတ္ႏိုင္တဲ့ ေသြးေအးသတၱဝါမဟုတ္ခဲ့ပါ။
"ငါ အျပင္ထြက္ခ်င္တယ္။"
Walken က ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔အက်ႌအတြင္းအိတ္ထဲကေန ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး သူ႔လက္တစ္ဖက္ကိုသူခ်ည္တယ္။ ၿပီးေတာ့ Zenith လက္တစ္ဖက္ကိုခ်ည္ဖို႔ ျပင္ျပန္တယ္။ Zenith ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ။
"ေနေတာ့၊ မထြက္ေတာ့ဘူး။"
.
"ငါ ဗိုက္ဆာတယ္။"
အခန္းေထာင့္ကစားပြဲဆီကိုသြားၿပီး အုပ္ေဆာင္းကိုဖြင့္လို္က္တယ္။ စားစရာေတြက အစံုအလင္။
'ဘယ္လိုေတာင္ စီစဥ္ထားတာလဲ။'
"မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါပ်င္းတယ္ေလ။"
အစားအေသာက္စားပြဲရဲ႕ အံဆြဲကိုဆြဲဖြင့္ၿပီး laptop တစ္လံုးထုတ္လာတယ္။
"ႀကိဳက္တာရွာ။"
"လိုင္းမိတာလား။"
Zenith ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး စမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
Hot chick
Comedy movie တစ္ပုဒ္ က်လာတယ္။ ဒါက 2002 ကထြက္ထားတာ အမွန္ပဲ။
Lion
Wiki က်လာၿပီး စာနဲ႔ပံုနဲ႔ ေသခ်ာရွင္းထားတယ္။
'ဒါဆိုလိုင္းမိတာေပါ့။'
ဝမ္းသာအားရ သူ႔ Account ထဲဝင္တယ္။ connection က်သြားသလို ဘာမွေပၚမလာ။ ရွိသမၽွ တျခားလူေတြဆီ ဆက္သြယ္လို႔ရမွာေတြကို Zenith ႀကိဳးစားေပမဲ့ အခ်ည္းႏွီးသာ။
"တစ္ခုခုမၾကည့္ခ်င္ရင္လည္း အိပ္ပါေတာ့ Zenith."
ေလခၽြန္သံနဲ႔အတူ Zenith အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
■
Zenith အႀကိမ္ႀကိမ္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ႏိုးလာေပမဲ့ သူမမွတ္မိတာတစ္ခုကေတာ့ သူအိပ္မေပ်ာ္ခင္ ေလခၽြန္သံၾကားရတာကိုေပါ့။
စိတ္ညစ္လို႔ ငိုခ်င္သြားတိုင္းမွာ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ Walken ကလည္း ေျပာေနက်စကားကိုပဲ ေျပာပါတယ္။
.
.
.
.
.
"Don't cry, Kiddo. I'm your Guardian spirit. I'll protect you."
■■■■■
သင့္ရဲ႕အေစာင့္အေရွာက္ဝိညာဥ္ဟာ သင့္ကိုခ်စ္မိသြားတဲ့အခါ ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္ပါသလဲ။
သင့္နားထဲ အသံတစ္စံုတစ္ခုကို ဝိုးတဝါးၾကားမိတဲ့အခါ နားစိုက္ေထာင္မိတတ္ပါသလား။
.
ဒီထဲမွာေတာ့ Walken ဆိုတဲ့နာမည္က Rainbow ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ပါ။
ကေလးေလး Zenith ေျပာဖူးတဲ့ သက္တံႀကီးရဲ႕အဆံုးမွာ ေရႊအိုးႀကီးရွိတယ္ဆိုတဲ့ ယံုတမ္းစကားဟာ မွန္မမွန္သိခ်င္ရင္ေတာ့ .....
■■■■■
16.1.2023
🎊 Happy Birthday 🎉
to my Dear bleedzzzz
“𝑯𝒐𝒑𝒆 𝒂𝒍𝒍 𝒚𝒐𝒖𝒓 𝒃𝒊𝒓𝒕𝒉𝒅𝒂𝒚 𝒘𝒊𝒔𝒉𝒆𝒔 𝒄𝒐𝒎𝒆 𝒕𝒓𝒖𝒆!”
Your Adee
Коментарі