အရွက္မရွိတဲ့လူ၊ မာနမႀကီးတဲ့လူ ဘယ္လိုမ်ားရွိမွာလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မနာမက်င္ မခံစားရဘဲေနမတဲ့လဲ။ သူတို႔က ဖုံးကြယ္ထားတတ္ၾက႐ုံပါ။

"လူယုတ္မာ"

ထိုက္တန္ပါ၏။ ကိုယ္ဟာတကယ္ပဲ ထိုစကားလုံးႏွင့္ထိုက္တန္ပါ၏။ ခြင့္လႊတ္မည္ဟုလည္း မထင္ခဲ့သလို ျပန္မခ်စ္ႏိုင္မွန္းလည္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ႏွလုံးသားမွာ ထပ္တူက်သည္က ရွားပါးျဖစ္စဥ္မဟုတ္ေပလား။

ေနာက္ဆက္တြဲကိုရွင္းႏိုင္မွ ျပႆနာရွာသင့္သည္တဲ့။ မွန္းခ်က္ေတြ တလြဲထြက္လာမည္လို႔လည္း မထင္ခဲ့ေခ်။

ဆူးေၾကာက္မွေတာ့ ပန္းေႁခြပါ့မလား ေမရီ။
မပူပါနဲ႔။ အေႏွးနဲ႔အျမန္ဆိုသလို ကိုယ္ဟာ မင္းကိုပိုင္မွာေပါ့......။ ကိုယ္ဟာ အသြားထက္ထက္ဓားတစ္လက္နဲ႔ ဆူးေတြေႁခြခ်ပစ္ၿပီး၊ ကိုးကြယ္ရာမဲ့တဲ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကို ရင္ဝယ္သိမ္းလိုက္လို႔လည္း ရေသးသား။

လြယ္ကူတာေတြသေဘာမက်တဲ့ကိုယ္က ​ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို လက္သည္းညွပ္ေပးရတာလည္း ႀကိဳက္ေသးတယ္။

အလိုခ်င္ဆုံးက မင္းကိုပါ..။

"ဟမ္ ဦးေလးျပန္ေရာက္ေနတာလား"

အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္းတြင္ ရွိမေနရမည့္ဦးေလးက အခန္႔သားေစာင့္လို႔ေနသည္။ ရဲနီေနသည့္မ်က္လုံးတို႔ႏွင့္ အၾကည့္စူးစူးတို႔ကား ေဒါသအဟုန္တို႔၏ ေရွ႕ေျပးမ်ား။ ျပန္မေျဖသည္က ေနာက္ဆုံးသည္းခံျခင္း။

ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ဝမ္းသာျခင္းကို အေနာက္မွာထားၿပီး ဦးေလးနားက အရင္ေရွာင္ရမည္။ ဘာေၾကာင့္ေဒါသထြက္မွန္း မသိေသာ္လည္း ေဒါသထြက္ခ်ိန္တြင္္ အမွားလုပ္မိပါက ခံရမည္ကမသက္သာမွန္းေတာ့
ကြၽန္ေတာ္သိေသးသည္။

ေဘးကေရွာင္ထြက္မည္အလုပ္ လက္မွအဆြဲခံလိုက္ရသည္။

'သြားၿပီ၊ ဘာေျပာရေသးလို႔ ေဒါသထြက္ျပန္တာလဲ'

"ဗြမ္း!!!!"

ေအးစက္နစ္မြန္းျခင္း.....
မိမိမွာ ေရကန္ထဲပစ္ခ်ခံလိုက္ရသည္။

​"ဦးေလးက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"

'ဟုတ္တယ္ ဒီအေမးကိုေစာင့္ေနတာ။'

ေရကန္ထဲမွႂကြက္စုတ္ေလးအား ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး ပစ္တင္လိုက္သည္။
ျပန္ၾကည့္လာသည့္အၾကည့္တို႔မွာ ပို၍ေဒါသထြက္စရာ။

ထိန္းမရေတာ့သည့္ေဒါသတို႔ႏွင့္အတူ တစ္ခ်က္ကန္မိလိုက္ေသးသည္။

"f...k"

"ဘာလို႔ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ? မင္းကေမးရဲေသးတယ္ေပါ့ေလ။ ဟမ္! မင္းဘာလုပ္လုပ္ ငါမသိဘူးမ်ားထင္ေနလား"

"မင္းအရႈပ္ေတြလုပ္လို႔ ငါျပန္လာရတာေလ။
ညတြင္းခ်င္းထျပန္လာရတာ လြယ္တယ္မွတ္ေနသလား။ ဟမ္!"

"ငါမဟုတ္ဘဲ မင္းအေဖသာသိၾကည့္စမ္း။ ဒီအခ်ိန္ မင္းအသက္ရွိေနဦးမလား။
မင္းလုပ္ရပ္က ပန္းခူးတာမဟုတ္ဘူး၊ ေႁမြတက္နင္းမိတာကြ နားလည္လား"

"ထစမ္းအခု။ အဲ့႐ုပ္က ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"

ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ထရပ္လာေသာ္လည္း စူးစိုက္အၾကည့္ကိုက ျပင္မထား။
မသိပါက သူပဲ မတရားခံလိုက္ရသလို။ ဂ်စ္ကန္ကန္တစ္ေယာက္အား ဘယ္လိုမ်ား ထိန္းသိမ္းရပါလိမ့္။

"သူဘယ္သူလဲ မင္းသိလား"

"ေမရီသာ"

"ေအး၊ ေကာင္းတယ္။ သိပ္ေကာင္းတယ္။ တုံးတုံးအအနဲ႔ မင္းလိုေကာင္ဟာေလ တစ္ခါတည္းေသမသြားတာကံေကာင္း။ ဒီရက္ပိုင္း မင္းကို အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးဘူး။"

ဘယ္လိုေနေန၊ ဘယ္လိုက်န္က်န္ပင္ ထားခဲ့လိုက္သည္။ ေသခ်ာသည္က သူ... ေနမႈိင္းအား မၾကည့္ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္ေသးေပ။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ရိုက္ႏွက္ပစ္ခ်င္လွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မလုပ္ရက္ျပန္။
ေဒါသထြက္သည္။ မေန႔က ျပန္ေရာက္မလာႏိုင္သည္ကို ေဒါသထြက္သည္။ ေနမႈိင္းအားသတ္ပစ္ခ်င္ေနသလို၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္လည္း သတ္ပစ္ခ်င္လွသည္။

ေနာက္က်ျခင္းထက္ အခ်ိန္မလုံေလာက္ျခင္းက ပို၍ခံစားရခက္လွသည္။

'ေနမႈိင္းဟာ ငတုံးတစ္ေကာင္ဆို ငါဟာေစာက္႐ူးတစ္ေယာက္။ ျမင္ေတြ႕သမၽွအရာရာတိုင္းဟာ ဖ်က္ဆီးပစ္ခ်င္စရာေကာင္းေနသလို၊ လူတိုင္းကလည္းအခ်ိဳးေျပမေန'

တတိယေျမာက္ေဆးလိပ္တစ္လိပ္အား  ေသာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ လူက  စိတ္ၿငိမ္စျပဳလာသည္။
ျဖစ္ပ်က္္ၿပီးသည္ကို ျပင္မရေတာ့။ တကယ္တမ္းမွာ...
'ဘာဆက္လုပ္သင့္လဲ' ဟုသာ ေမး႐ုံက်န္ေတာ့သည္။

"ငါ... ဘာလုပ္သင့္လဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ"

ထိုေမးခြန္းသုံးခုကိုသာ ပတ္ခ်ာလည္ေမးေနမိေသာ္လည္း အေျဖကို မစဥ္းစားခ်င္။ သိပင္သိခ်င္မေနပါေပ။ လူအမ်ားအျမင္မွာ သိကၡာရွိရွိေနထိုင္ၿပီး ေတာ္ထက္တဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဟာ ဒီလိုဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူကလဲဆိုေတာ့ သူမ၏သူငယ္ခ်င္း။

ဒီလိုစိတ္ဝင္စားစရာ အေၾကာင္းအရာေတြႏွင့္ လူေတြကို အပ်င္းေျပအတင္းေျပာစရာ ေပး၍မျဖစ္။ လူတစ္ဦးတြင္ အေရးအႀကီးဆုံးမွာ ထိုသူ၏နာမည္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လုံး အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္သြားမည့္ ကိစၥတစ္ရပ္။

ထို႔ေနာက္ ထိုအမွန္တရားကိုသေဘာက်လွပါသည့္ လူထုႀကီးမွာ သူမ၏အေမွာင္တစ္ျခမ္းကို မသိၾက။ ေနမႈိင္းပါ အပါအဝင္ပင္။ သူမဟာ ထိုမၽွေလာက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းလွသည္။

အႏၲရာယ္ကိုေပြ႕ပိုက္ေခၚလာသည့္ ထိုလူသားအား သူဘယ္လိုကာကြယ္ေပးရပါေတာ့မလဲ။

မိမိေဒါသထြက္တိုင္း ရိုက္ႏွက္မိလၽွင္လည္း ထိုေကာင္ေလးမွာ အရိုးဆိုတာ ရွိေတာ့မည္မထင္။

"ရားး ဒီငတုံးေကာင္ကေတာ့"

"အရိုးရွင္းဆုံး ေျဖရွင္းနည္းတစ္ခုက လက္ထပ္ျခင္း။ လက္ထပ္ေပးဖို႔လား။ ေမရီသာက လက္မခံေလာက္သလို ကိုယ္ကပိုကန္႔ကြက္တယ္။ ဒါမျဖစ္သင့္ဘူး"

ေနာက္ထပ္ေဆးလိပ္တစ္လိပ္အား ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ စိတ္မၾကည္တိုင္း ေဆးလိပ္အလြန္အကြၽံေသာက္တတ္သည္က ျဖတ္မရသည့္အက်င့္တစ္ခု။

တကယ္ေတာ့ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြက မိမိကိုဖုံးကြယ္လို႔ထားသည္။ ဒါဟာ စိတ္မၿငိမ္သည့္အခါ ပုန္းကြယ္ရာေနရာတစ္ခု။
ထို႔အတူ ႏွလုံးသားတစ္ေနရာမွ စူးစူးစိုက္စိုက္ နာက်င္အားနည္းမႈကိုလည္း ဖုံးကြယ္လို႔ထားေပးေသးသည္။
ေျပာၾကည့္ေလ။ ကိုယ္ဘယ္လိုမ်ား ေဆးလိပ္ျပတ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ။

......................................................................

မေန႔ညကတည္းက ေခါင္းထဲလြတ္ေနသည့္အရွိန္ျဖင့္ ယခုတိုင္လည္း
ေခါင္းထဲဗလာျဖစ္ေနဆဲ။

ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ။

ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို လူေတြဘယ္လိုရွာေဖြၾကသလဲ။
ဆႏၵရွိတဲ့အတိုင္း လုပ္ခြင့္ရရင္ေရာ ဘာလို႔မေပ်ာ္ၾကသလဲ။

ကိုယ္မွားတယ္လို႔ မင္းေျပာတယ္။ လူတိုင္းကလည္းေျပာၾကမယ္။ ကိုယ့္မသိစိတ္ကလည္း ေျပာေနတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဘာလို႔မ်ား ကိုယ္ကမွားရမွာလဲ။
ခ်စ္လြန္းၿပီး မထိရက္မကိုင္ရက္ခဲ့တဲ့ ဒႆေရာ ဇာတ္သိမ္းေကာင္းခဲ့ရဲ႕လား။

တစ္ခါတေလမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္က မင္းျဖစ္ေနလို႔ကို မခ်စ္တာပါ။ ဘယ္လိုႀကိဳးစားပါေစ... သူ႔မ်က္လုံးထဲဝင္မည္မဟုတ္​ေခ်။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ယုံၾကည္လိုက္တယ္။

'မင္းႀကိဳက္ေအာင္ ကိုယ္ကျပဳျပင္တာေတာင္ မရခဲ့ရင္ ကိုယ္ရဲ႕အႀကိဳက္အတိုင္း မင္းကိုျဖစ္ေစမယ္။ မိသားစုကသေဘာမက်ရင္ေတာင္၊ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ အျပစ္ရွိမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ကိုယ္လက္မလႊတ္ဘူး'

တံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဝင္လာသည္ကား ဦးေလး။

"ေရေႏြးေသာက္"

ေဘးနားလာခ်သည့္ ေရေႏြးခြက္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္တိုမိသည္။ ေရထဲကို ဘယ္သူက ပစ္ခ်ခိုင္းေနလို႔လဲ။

"ရတယ္။ မေသာက္ဘူး။"

"ေအးေနမယ္၊ ေသာက္ဆိုေသာက္လိုက္။ အျပင္မထြက္နဲ႔ေျပာထားတယ္ေလ။ အက်ီလဲၿပီး ဘာလုပ္တာလဲ"

"သြားစရာရွိတယ္၊ အိမ္မွာေနဖို႔မအားဘူး။ ဦးေလးရွင္းေပးတာေစာင့္ေနရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ကေလးမဟုတ္ဘူး"

"မင္းး!"

"ကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းမထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္နဲ႔ ဦးေလး။ ဘာကိုေျဖရွင္းခ်င္တာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကိုလိုခ်င္တာ။ ရေအာင္လည္းယူမွာ။"

"ယူခ်င္ယူ မယူခ်င္ေန။ ယူမယ့္ေန႔ အသက္ပါေသးေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစား"

ေျပာၿပီးထြက္သြားတတ္သည္က ဦးေလး၏အက်င့္ဆိုးတစ္ခု။ သို႔ေသာ္ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ အေရးတႀကီးထြက္သြားရသည့္အေၾကာင္းအရင္းအား သိလိုက္ရသည္။
မိမိ၏အခန္းတံခါးမွာ ဖြင့္မရေတာ့ေခ်။

🥀 by J-moe-Z

မည္သို႔ပင္မာေၾကာသည္ဟုဆိုေစ ေႂကြ၍သြားခဲ့ရသည့္ ပန္းတစ္ပြင့္ႏွင့္တူေသာသဘာဝတြင္ မ်က္ရည္တို႔ကိုထိန္းမထားႏိုင္ခဲ့ျခင္းသည္ ေမရီသာ၏ေပ်ာ့ညံ့ျခင္းဟုဆိုလၽွင္လည္း မျငင္းသာေတာ့ပါ။ ျငင္းဆိုႏိုင္သည့္အင္အားလည္း မရွိေတာ့ပါ။ မည္သို႔မၽွျပန္မရႏိုင္သည့္အရာ၊ ျပင္ဆင္၍မရပါေသာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္၊ ကိုယ္တိုင္က်ဴးလြန္ျခင္းမဟုတ္သည့္ အမည္းစက္သည္ စိတ္အင္အားတို႔ကို ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္လာသည့္အခါ ထိုလူယုတ္မာေရွ႕မွာပင္ ငိုမိခဲ့သည္အထိ။
မည္သို႔ဆိုေစ ေမရီသာ ထပ္မံက်႐ႈံးမည္မဟုတ္ပါ။ ခဏတာရယူႏိုင္႐ံုႏွင့္ ပိုင္ဆိုင္ၿပီဟုအထင္ေရာက္ေနဟန္ရွိသူကို ရသည့္နည္းႏွင့္ အႏိုင္ယူရမည္။

"ငါျပန္မယ္ ေနမႈိင္း။"

"မသြားရဘူး။"

"ငါက နင့္အပိုင္မဟုတ္ဘူး။"

"မင္း... ကိုယ္ လက္လႊတ္ေပးဖို႔ေတြးခဲ့မယ္ဆို ဒီအေျခအေနအထိေရာက္မလာဘူး။ မင္းကို အဆံုး႐ႈံးမခံႏိုင္ဘူး ေမရီ။"

"ဆံုး႐ႈံးမယ္လို႔ေျပာရေအာင္ နင့္ပိုင္ဆိုင္မႈမွမဟုတ္တာ။"

"ဘယ္သူ႔ပိုင္ဆိုင္မႈမွမဟုတ္ေသးခင္အထိ ကိုယ္ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနခဲ့တာပါ။ အခုမင္းက တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ပို္င္ဆိုင္မႈျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။ အဲဒါကိုေတာ့ မခံစားႏိုင္ဘူး။ ဘာတဲ့၊ ဇနီးေကာင္းတဲ့လား။ သိပ္ဆိုးတယ္ ေမရီ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တဲ့လား။ မျဖစ္ရဘူး၊ ၿပိဳင္ဘက္ဆိုတဲ့အဆင့္အထိေရာက္ေအာင္ ထိုင္ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး။"

"ေသခ်ာတယ္ ေနမႈိင္း။ သူက နင့္ရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ နင္က အဲဒီေနရာနဲ႔မတန္လို႔။ သူကငါ့ခ်စ္သူ၊ ငါ့အခ်စ္ေတြက သူ႔အတြက္ခ်ည္းပဲ။ နင္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ငါ့ရန္သူပဲ။"

"အဟက္၊ မိန္းကေလးခ်င္းအခ်စ္က ဘယ္ေလာက္ခံမွာမို႔လို႔လဲ။ မင္းတို႔ ဘယ္ေလာက္သာယာႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ၊ ဟမ္။"

"နင့္အခ်စ္ကေရာ ဘယ္ေလာက္စစ္မွန္ေနလို႔လဲ။ ငါတို႔ခ်စ္ျခင္းကို နင္ေစာ္ကားစရာမလိုဘူး ေနမႈိင္း။ အခ်စ္ရဲ႕တန္ဖိုးကို နင့္လိုေအာက္တန္းစားက နားလည္မွာတဲ့လား။ ခ်စ္တယ္တဲ့၊ ပရမ္းပတာေတြ။ ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္မွာလဲတန္ဖိုးထားမႈ၊ ဘယ္မွာလဲေလးစားမႈ။ နင့္တစ္ကိုယ္ရည္သာယာမႈေတြကိုပဲ ဦးစားေပးသြားတဲ့ အယုတ္တမာလုပ္ရပ္နဲ႔ အခ်စ္ဆိုတာက ဘာမွသက္ဆိုင္မေနဘူး ေနမႈိင္း။ အခုကိစၥအတြက္ နင္နဲ႔ထိုက္တန္တာကို ျပန္ရေစရမယ္။"

ေမရီသာထြက္သြားရန္ျပင္သည့္အခါ ေနမႈိင္းကဆြဲဖမ္းထားေလသည္။ လွမ္းဆြဲသည့္လက္တြင္ အလိုက္သင့္ပါသြားလိုက္ၿပီး အနားကပ္သြားသည့္အခါ က်န္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေနမႈိင္း၏ဦးေခါင္းကိုကိုင္ကာ နံရံသို႔ေစာင့္ပစ္လိုက္သည္။

"အား"

ထင္မွတ္မထားသည္မို႔ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေမရီသာဆြဲယူရာပါသြားခဲ့၍ အထိနာသြားသည့္ေနမႈိင္းမွာ ေခါင္းကိုလက္ႏွင့္ဖိကာ ေအာ္လိုက္မိသည္။ မူးေဝေနာက္က်ိသြားသည့္အာ႐ံုမွ လြတ္ေျမာက္လာသည့္အခါတြင္ ေမရီသာက ထြက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ေနမႈိင္း ေနာက္မွလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေမရီသာက ေနမႈိင္းကားႏွင့္ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ သူမကိုေပြ႕ေခၚလာရ၍ ကားေသာ့ကိုျဖဳတ္မလာမိသည္မွာ အမွားႀကီးမွားခဲ့ေလသည္။

အငွားကားရႏိုင္သည့္ေနရာအထိ လိုက္ထြက္မိေလေတာ့ လမ္းမႀကီးဆီသို႔ထြက္ရာ လမ္းေထာင့္တြင္ရပ္ထားေသာ မိမိ၏ကားကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ အေျပးသြားၾကည့္သည့္အခါတြင္ ကားေသာ့က ကားထဲတြင္ရွိေနၿပီး တံခါးကေသာ့က်ေနေတာ့သည္။ ေမရီသာကိုေတာ့ အရိပ္အေယာင္မၽွပင္မေတြ႕ရေတာ့ပါ။

......

'အဟက္၊ ငါ့ကိုပိုင္ဆိုင္ရဖို႔ မေတြးနဲ႔ေတာ့။ အခ်စ္ကိုခုတံုးလုပ္ၿပီး ပိုင္ဆိုင္လိုမႈေတြနဲ႔ ေႁခြယူလိုက္လည္း ဆူးစူးတတ္တယ္ဆိုတာကို နားလည္ဖို႔လိုေနၿပီ။ ငါ့ဆူးေတြကိုခ်ိဳးဖို႔ထပ္ႀကိဳးစားရင္ အဆိပ္ေတြကိုေတာ့ ရင္ဆိုင္ရလိမ့္မယ္ ေနမႈိင္း။'

အလုပ္တြင္ အာ႐ံုစိုက္ရန္ခက္လွသည္။ မျဖစ္မေနတာဝန္ယူရမည္တို႔က ၿပိဳလဲေန၍လည္း ၿပီးသြားမည္မဟုတ္။ ကိစၥအရပ္ရပ္ကို အေဖသိသြားလၽွင္ မည္သို႔တံု႔ျပန္မည္မသိပါ။ ယခုအခ်ိန္တြင္ မိခင္ရင္ခြင္ကို ေမရီသာေတာင္းတမိသည္။ အေမသာရွိေနခဲ့လၽွင္ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ျဖစ္မည္လား။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ မိခင္၏ေႏြးေထြးမႈႏွင့္တူေသာ ႏွစ္သိမ့္မႈမ်ိဳးကို အျခားမည္သည့္ေနရာတြင္မွ ရႏိုင္မည္ဟုမထင္ေပ။

ယခုအခ်ိန္ ေမရီသာရင္မဆိုင္လိုသူစာရင္းတြင္ သၽွားျဖဴလည္းထိပ္ဆံုးမွပါသည္။ ထိုကေလးကိုျမင္ရလၽွင္ မိမိကိုယ္မိမိ မလံုမလဲခံစားရသည္။ သူ႔တစ္ဘဝလံုးကိုကာကြယ္ေပးမည္ဟူေသာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္အေတြးတို႔သည္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ဘဝပ်က္စီးခဲ့ျခင္း၌ သိမ္ငယ္သြားခဲ့ရသည္။ အနည္းဆံုး သူ႔အတြက္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သင့္သည္မဟုတ္ပါလား။ သူသိသြားခဲ့လၽွင္ .....

"မမေလး၊ နားလိုက္ပါလား။"

စကားအပိုမေျပာတတ္သည့္ အရိပ္ရင့္မွ ထိုစကားတစ္ခြန္းကိုဆိုလာသည္။ မည္မၽွအမူအရာပ်က္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို မွန္တြင္ၾကည့္ရန္မလိုဘဲ သိႏိုင္ေနၿပီ။

"ရတယ္။"

"Boss နဲ႔ေတြ႕ရင္ အဆင္မေျပေလာက္ဘူး။"

ဟုတ္တာေပါ့။ ဒီလိုၿပိဳလဲေနပံုကို အေဖျမင္ရင္ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး။

"ငါ ခဏနားမယ္။"

ဖုန္းကိုယူကာ Alarm ေပး၍ နားရန္ျပင္သည့္အခါ

"ခြင့္ျပဳပါ မမေလး၊ တစ္ခုေလာက္ေျပာပါရေစ။"

"ဘာလဲ။"

"Alarm မပါဘဲ စိတ္ခ်လက္ခ်နားလိုက္လို႔ မရႏိုင္ဘူးလား။ အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဆက္လုပ္လိုက္လို႔ရၿပီေလ။ Alarm ေပးၿပီးနားတာမ်ိဳးေတာ့ ဒီတစ္ခါျဖစ္ျဖစ္ေရွာင္လိုက္ပါ မမေလး။"

အရိပ္ရင့္၏ ရွည္လ်ားလြန္းေသာစကားေၾကာင့္ ေမရီသာမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိသည္။ မည္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ သူစကားမ်ားတတ္သြားပါသနည္း။

ၿငိဳျငင္သည့္အၾကည့္တို႔ကို အရိပ္ရင့္က ဂ႐ုစိုက္ပံုမျပ။ ျဖစ္သင့္၍ေျပာသည့္ကိစၥအတြက္ အျပစ္ရွိသည္ထင္လၽွင္လည္း စိုးရိမ္ေနမည္မဟုတ္ပါ။

"ဘယ္တုန္းက လၽွာရွည္တတ္သြားတာလဲ။"

"မမေလး နားဖို႔လိုေနတယ္။"

ယခုေတာ့လည္း လိုရင္းကိုသာေျပာေနသူသည္ program သြင္းထားသည့္စက္႐ုပ္ႏွယ္။
ေမရီသာ စကားေတြမရွည္ခ်င္ေတာ့ပါ။ စိတ္ညစ္ညဴးမႈမ်ား အရိပ္ရင့္ေပၚသို႔ ပံုမက်မီမွာပင္ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး

"ငါ့ဖုန္းလာရင္ ေျဖလိုက္။"

ကိုယ့္ကိုျပန္အမိန္႔ေပးေနသည့္သူကို ဤမၽွေလာက္ေတာ့ ဆံုးမသင့္သည္မဟုတ္ပါလား။ အေဖဖုန္းဆက္လၽွင္ မည္သို႔ေျဖ၍ မေတာ္တဆ ငယ္ဖုန္းဆက္ခဲ့လၽွင္ မည္သို႔ေျဖမည္နည္း။
ငယ္က ဖုန္းဆက္မည္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ လြန္ခဲ့ေသာတစ္နာရီမျပည့္မီကပင္ ငယ့္ထံသို႔စာပို႔၍ အလုပ္မ်ားေနေၾကာင္း၊ အလုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဖုန္းေခၚလိုက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဖုန္းမေျဖႏိုင္လၽွင္ စိတ္မပူရန္ပါ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။

"ဟုတ္ကဲ့ မမေလး။"

ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေစေတာ့ဟုေတြးကာ ေခတၱခဏျဖစ္ေစ စိတ္အနားေပးရန္အတြက္ နားေနခန္းအတြင္းသို႔သာ ဝင္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ အရာရာကို စကၠန္႔ပိုင္းမၽွျဖစ္ျဖစ္ လႊတ္ခ်လိုက္ခ်င္မိသည္မို႔။

Aromatherapy ဟု ဆိုႏိုင္မည္လားေတာ့ ေမရီသာမသိေတာ့ပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ငယ္၏ ခပ္သင္းသင္းေမႊးရနံ႔ၾကားတြင္ ေသာကမ်ားကိုဥေပကၡာျပဳ၍ အိပ္စက္ျခင္းဆီသို႔သာ။

အရိပ္ရင့္က ခပ္ေရးေရးျပံဳးသည္။
ေနေရာင္လင္းသည့္ ထိုအခန္းငယ္ထဲ ဖေယာင္းတစ္တိုင္ထြန္းညႇိျခင္းသည္ အလင္းေရာင္အတြက္မဟုတ္သည္ကို လူတိုင္းနားလည္ႏိုင္ေပမည္။
ဤသည္ကို ရနံ႔ကုထံုးတစ္ခုအျဖစ္ ေမရီသာေတြးထင္ႏိုင္သည္။
အိပ္ေဆးတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ဟူ၍ေတာ့ အရိပ္ရင့္သာလၽွင္ အတိအက်သိပါ၏။
ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးအျပည့္ႏွင့္သူမကို အခ်ိန္ခဏေတာ့ အနားရေစခ်င္႐ံုသာ။

......

မ ထံမွပို႔လာေသာစာေလးကို သၽွားျဖဴျပန္ဖတ္ေနသည္မွာ ဆယ့္ရွစ္ႀကိမ္ေျမာက္။ မ ကေတာ့ အလုပ္မၿပီး၍ျဖစ္ႏိုင္သည္၊ ဆက္သြယ္မလာေသးပါ။ သၽွားျဖဴစိတ္ေလာေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ထို႔အျပင္ စိတ္တြင္မတင္မက်ျဖစ္ေနသည္က ယခုတေလာ ေမရီသာဆိုသည့္ မ သည္ သၽွားျဖဴကိုေရွာင္ေနသည္ဟူေသာ အေတြးေၾကာင့္ပင္။ သၽွားျဖဴအေနႏွင့္ ဆိုးခ်င္သည္၊ ႏြဲ႕ခ်င္သည္၊ စိတ္ေကာက္ဟန္ေဆာင္၍ မ၏အေခ်ာ့အျမႇဴတို႔ကို ခံယူခ်င္သည္။

သို႔ေသာ္ သၽွားျဖဴ၏ခ်စ္သူမွာ အခ်ိန္ဆင္းရဲသူတစ္ဦးသာ။ ေတြ႕ခြင့္ရသည့္အခ်ိန္ေလးအတြင္း သၽွားျဖဴ၏ကေလးဆန္ျခင္းတို႔ႏွင့္သာ ကုန္ဆံုးေနရပါလၽွင္ မ စိတ္ကုန္သြားမည္ကို ေသရမည္ထက္ေၾကာက္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သၽွားျဖဴဘက္မွ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္အလိုမလိုက္မိေစရန္ မိမိကိုယ္ကိုသတိေပးေနခဲ့ရသည္။ သတိထားေနရင္းမွပင္ ဆိုးမိသည္လားဟု ျပန္ေတြးေနရင္း မ ေရွာင္ေနသည့္အေၾကာင္းကို ရွာေဖြေနမိၿပီ။ သၽွားျဖဴဆိုသည့္ကေလးမသည္ မ ႏွင့္ပတ္သက္လၽွင္ ဤမၽွေလာက္အေတြးမ်ားပါ၏။

"လြမ္းတယ္ မရယ္။ ဒီေကာင္မေလးက သိပ္လြမ္းေနတယ္ဆိုတာ သိရဲ႕လား။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း လြမ္းတိုင္းေျပးေတြ႕ႏိုင္ခြင့္ေလး ရခ်င္မိသား။"

ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ေျပာမိၿပီး ကိုယ္အေျပာကိုကိုယ္ျပန္ရယ္မိသည္။ လြမ္း၍ေျပးေတြ႕ရန္က မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ေနရာေရာက္ေနၿပီး မည္သည့္အလုပ္လုပ္ေနပါသည္ဟု မ၏အခ်ိန္ဇယားကို အတိအက်သိသူလည္း မဟုတ္ေလေသာေၾကာင့္ပင္။

"မရဲ႕ေဘးက အရိပ္ရင့္ဆိုတဲ့ဟိုလူကိုေရာ၊ မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုၿပီး ေနရာတကာလိုက္ပူေပးတဲ့ ေနမႈိင္းဆိုတဲ့လူေရာ၊ စားခ်င္သမၽွေတြကို ဖုန္းဆက္ေမးၿပီး ဂရုတစိုက္ခ်က္ေကၽြးတတ္တဲ့ မတို႔အိမ္ကအေဒၚႀကီးကိုေရာ သၽွားမနာလိုဘူး။ ၿပီးေတာ့ သၽွားနဲ႔လာေတြ႕ၿပီဆို ဖုန္းဆက္ေခၚတတ္တဲ့ မရဲ႕အေဖကိုလည္း မေက်နပ္ဘူး။ အဲ ... အဲဒါေယာကၡမႀကီးပဲ။ ကန္ေတာ့၊ ကန္ေတာ့ပါ ေဖေဖေယာကၡမႀကီးေရ။ သၽွားျဖဴမ်က္ႏွာကိုျမင္ရင္ ခ်စ္ခင္ႏိုင္ပါေစ။"

ေျပာခ်င္ရာေျပာကာ ကေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ အူျမဴးေနျပန္သည့္သူမေလးက ေမရီသာ၏ပိုင္ဆိုင္မႈေလး။

🥀 by Demon
30 Jan 2022

■■■ အပိုင္း (၄) ဆက္ရန္ ■■■

အရှက်မရှိတဲ့လူ၊ မာနမကြီးတဲ့လူ ဘယ်လိုများရှိမှာလဲ။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး မနာမကျင် မခံစားရဘဲနေမတဲ့လဲ။ သူတို့က ဖုံးကွယ်ထားတတ်ကြရုံပါ။

"လူယုတ်မာ"

ထိုက်တန်ပါ၏။ ကိုယ်ဟာတကယ်ပဲ ထိုစကားလုံးနှင့်ထိုက်တန်ပါ၏။ ခွင့်လွှတ်မည်ဟုလည်း မထင်ခဲ့သလို ပြန်မချစ်နိုင်မှန်းလည်းသိသည်။ သို့သော် ဦးနှောက်နှင့်နှလုံးသားမှာ ထပ်တူကျသည်က ရှားပါးဖြစ်စဉ်မဟုတ်ပေလား။

နောက်ဆက်တွဲကိုရှင်းနိုင်မှ ပြဿနာရှာသင့်သည်တဲ့။ မှန်းချက်တွေ တလွဲထွက်လာမည်လို့လည်း မထင်ခဲ့ချေ။

ဆူးကြောက်မှတော့ ပန်းခြွေပါ့မလား မေရီ။
မပူပါနဲ့။ အနှေးနဲ့အမြန်ဆိုသလို ကိုယ်ဟာ မင်းကိုပိုင်မှာပေါ့......။ ကိုယ်ဟာ အသွားထက်ထက်ဓားတစ်လက်နဲ့ ဆူးတွေခြွေချပစ်ပြီး၊ ကိုးကွယ်ရာမဲ့တဲ့ နှင်းဆီတစ်ပွင့်ကို ရင်ဝယ်သိမ်းလိုက်လို့လည်း ရသေးသား။

လွယ်ကူတာတွေသဘောမကျတဲ့ကိုယ်က ကြောင်တစ်ကောင်ကို လက်သည်းညှပ်ပေးရတာလည်း ကြိုက်သေးတယ်။

အလိုချင်ဆုံးက မင်းကိုပါ..။

"ဟမ် ဦးလေးပြန်ရောက်နေတာလား"

အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်းတွင် ရှိမနေရမည့်ဦးလေးက အခန့်သားစောင့်လို့နေသည်။ ရဲနီနေသည့်မျက်လုံးတို့နှင့် အကြည့်စူးစူးတို့ကား ဒေါသအဟုန်တို့၏ ရှေ့ပြေးများ။ ပြန်မဖြေသည်က နောက်ဆုံးသည်းခံခြင်း။

ဝမ်းနည်းခြင်း၊ ဝမ်းသာခြင်းကို အနောက်မှာထားပြီး ဦးလေးနားက အရင်ရှောင်ရမည်။ ဘာကြောင့်ဒေါသထွက်မှန်း မသိသော်လည်း ဒေါသထွက်ချိန်တွင် အမှားလုပ်မိပါက ခံရမည်ကမသက်သာမှန်းတော့
ကျွန်တော်သိသေးသည်။

ဘေးကရှောင်ထွက်မည်အလုပ် လက်မှအဆွဲခံလိုက်ရသည်။

'သွားပြီ၊ ဘာပြောရသေးလို့ ဒေါသထွက်ပြန်တာလဲ'

"ဗွမ်း!!!!"

အေးစက်နစ်မွန်းခြင်း.....
မိမိမှာ ရေကန်ထဲပစ်ချခံလိုက်ရသည်။

"ဦးလေးက ဘာဖြစ်နေတာလဲ"

'ဟုတ်တယ် ဒီအမေးကိုစောင့်နေတာ။'

ရေကန်ထဲမှကြွက်စုတ်လေးအား ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ပစ်တင်လိုက်သည်။
ပြန်ကြည့်လာသည့်အကြည့်တို့မှာ ပို၍ဒေါသထွက်စရာ။

ထိန်းမရတော့သည့်ဒေါသတို့နှင့်အတူ တစ်ချက်ကန်မိလိုက်သေးသည်။

"f...k"

"ဘာလို့ပြန်ရောက်နေတာလဲ? မင်းကမေးရဲသေးတယ်ပေါ့လေ။ ဟမ်! မင်းဘာလုပ်လုပ် ငါမသိဘူးများထင်နေလား"

"မင်းအရှုပ်တွေလုပ်လို့ ငါပြန်လာရတာလေ။
ညတွင်းချင်းထပြန်လာရတာ လွယ်တယ်မှတ်နေသလား။ ဟမ်!"

"ငါမဟုတ်ဘဲ မင်းအဖေသာသိကြည့်စမ်း။ ဒီအချိန် မင်းအသက်ရှိနေဦးမလား။
မင်းလုပ်ရပ်က ပန်းခူးတာမဟုတ်ဘူး၊ မြွေတက်နင်းမိတာကွ နားလည်လား"

"ထစမ်းအခု။ အဲ့ရုပ်က ဘာဖြစ်နေတာလဲ"

ပြောလိုက်သည်နှင့် ထရပ်လာသော်လည်း စူးစိုက်အကြည့်ကိုက ပြင်မထား။
မသိပါက သူပဲ မတရားခံလိုက်ရသလို။ ဂျစ်ကန်ကန်တစ်ယောက်အား ဘယ်လိုများ ထိန်းသိမ်းရပါလိမ့်။

"သူဘယ်သူလဲ မင်းသိလား"

"မေရီသာ"

"အေး၊ ကောင်းတယ်။ သိပ်ကောင်းတယ်။ တုံးတုံးအအနဲ့ မင်းလိုကောင်ဟာလေ တစ်ခါတည်းသေမသွားတာကံကောင်း။ ဒီရက်ပိုင်း မင်းကို အပြင်ထွက်ခွင့်မပေးဘူး။"

ဘယ်လိုနေနေ၊ ဘယ်လိုကျန်ကျန်ပင် ထားခဲ့လိုက်သည်။ သေချာသည်က သူ... နေမှိုင်းအား မကြည့်ချင်၊ မမြင်ချင်သေးပေ။ မှတ်လောက်သားလောက်အောင် ရိုက်နှက်ပစ်ချင်လှသည်။ သို့သော်လည်း မလုပ်ရက်ပြန်။
ဒေါသထွက်သည်။ မနေ့က ပြန်ရောက်မလာနိုင်သည်ကို ဒေါသထွက်သည်။ နေမှိုင်းအားသတ်ပစ်ချင်နေသလို၊ မိမိကိုယ်ကိုယ်လည်း သတ်ပစ်ချင်လှသည်။

နောက်ကျခြင်းထက် အချိန်မလုံလောက်ခြင်းက ပို၍ခံစားရခက်လှသည်။

'နေမှိုင်းဟာ ငတုံးတစ်ကောင်ဆို ငါဟာစောက်ရူးတစ်ယောက်။ မြင်တွေ့သမျှအရာရာတိုင်းဟာ ဖျက်ဆီးပစ်ချင်စရာကောင်းနေသလို၊ လူတိုင်းကလည်းအချိုးပြေမနေ'

တတိယမြောက်ဆေးလိပ်တစ်လိပ်အား  သောက်ပြီးချိန်တွင်တော့ လူက  စိတ်ငြိမ်စပြုလာသည်။
ဖြစ်ပျက်ပြီးသည်ကို ပြင်မရတော့။ တကယ်တမ်းမှာ...
'ဘာဆက်လုပ်သင့်လဲ' ဟုသာ မေးရုံကျန်တော့သည်။

"ငါ... ဘာလုပ်သင့်လဲ။ ဘာလုပ်ရမလဲ။ ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ"

ထိုမေးခွန်းသုံးခုကိုသာ ပတ်ချာလည်မေးနေမိသော်လည်း အဖြေကို မစဉ်းစားချင်။ သိပင်သိချင်မနေပါပေ။ လူအများအမြင်မှာ သိက္ခာရှိရှိနေထိုင်ပြီး တော်ထက်တဲ့အမျိုးသမီးတစ်ဦးဟာ ဒီလိုဖျက်ဆီးခံလိုက်ရတယ်။ ဘယ်သူကလဲဆိုတော့ သူမ၏သူငယ်ချင်း။

ဒီလိုစိတ်ဝင်စားစရာ အကြောင်းအရာတွေနှင့် လူတွေကို အပျင်းပြေအတင်းပြောစရာ ပေး၍မဖြစ်။ လူတစ်ဦးတွင် အရေးအကြီးဆုံးမှာ ထိုသူ၏နာမည်ဖြစ်သည်။ နှစ်ဦးနှစ်ဖက်လုံး အလဲလဲအပြိုပြိုဖြစ်သွားမည့် ကိစ္စတစ်ရပ်။

ထို့နောက် ထိုအမှန်တရားကိုသဘောကျလှပါသည့် လူထုကြီးမှာ သူမ၏အမှောင်တစ်ခြမ်းကို မသိကြ။ နေမှိုင်းပါ အပါအဝင်ပင်။ သူမဟာ ထိုမျှလောက် သရုပ်ဆောင်ကောင်းလှသည်။

အန္တရာယ်ကိုပွေ့ပိုက်ခေါ်လာသည့် ထိုလူသားအား သူဘယ်လိုကာကွယ်ပေးရပါတော့မလဲ။

မိမိဒေါသထွက်တိုင်း ရိုက်နှက်မိလျှင်လည်း ထိုကောင်လေးမှာ အရိုးဆိုတာ ရှိတော့မည်မထင်။

"ရားး ဒီငတုံးကောင်ကတော့"

"အရိုးရှင်းဆုံး ဖြေရှင်းနည်းတစ်ခုက လက်ထပ်ခြင်း။ လက်ထပ်ပေးဖို့လား။ မေရီသာက လက်မခံလောက်သလို ကိုယ်ကပိုကန့်ကွက်တယ်။ ဒါမဖြစ်သင့်ဘူး"

နောက်ထပ်ဆေးလိပ်တစ်လိပ်အား ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ စိတ်မကြည်တိုင်း ဆေးလိပ်အလွန်အကျွံသောက်တတ်သည်က ဖြတ်မရသည့်အကျင့်တစ်ခု။

တကယ်တော့ ဆေးလိပ်ငွေ့တွေက မိမိကိုဖုံးကွယ်လို့ထားသည်။ ဒါဟာ စိတ်မငြိမ်သည့်အခါ ပုန်းကွယ်ရာနေရာတစ်ခု။
ထို့အတူ နှလုံးသားတစ်နေရာမှ စူးစူးစိုက်စိုက် နာကျင်အားနည်းမှုကိုလည်း ဖုံးကွယ်လို့ထားပေးသေးသည်။
ပြောကြည့်လေ။ ကိုယ်ဘယ်လိုများ ဆေးလိပ်ပြတ်နိုင်တော့မလဲ။

......................................................................

မနေ့ညကတည်းက ခေါင်းထဲလွတ်နေသည့်အရှိန်ဖြင့် ယခုတိုင်လည်း
ခေါင်းထဲဗလာဖြစ်နေဆဲ။

ပျော်ရွှင်မှု။

ပျော်ရွှင်မှုကို လူတွေဘယ်လိုရှာဖွေကြသလဲ။
ဆန္ဒရှိတဲ့အတိုင်း လုပ်ခွင့်ရရင်ရော ဘာလို့မပျော်ကြသလဲ။

ကိုယ်မှားတယ်လို့ မင်းပြောတယ်။ လူတိုင်းကလည်းပြောကြမယ်။ ကိုယ့်မသိစိတ်ကလည်း ပြောနေတယ်။

ဒါပေမဲ့ ဘာလို့များ ကိုယ်ကမှားရမှာလဲ။
ချစ်လွန်းပြီး မထိရက်မကိုင်ရက်ခဲ့တဲ့ ဒဿရော ဇာတ်သိမ်းကောင်းခဲ့ရဲ့လား။

တစ်ခါတလေမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်က မင်းဖြစ်နေလို့ကို မချစ်တာပါ။ ဘယ်လိုကြိုးစားပါစေ... သူ့မျက်လုံးထဲဝင်မည်မဟုတ်ချေ။ ဒါကြောင့် ကိုယ်ယုံကြည်လိုက်တယ်။

'မင်းကြိုက်အောင် ကိုယ်ကပြုပြင်တာတောင် မရခဲ့ရင် ကိုယ်ရဲ့အကြိုက်အတိုင်း မင်းကိုဖြစ်စေမယ်။ မိသားစုကသဘောမကျရင်တောင်၊ ကိုယ့်လုပ်ရပ်အတွက် အပြစ်ရှိမယ်ဆိုရင်တောင်မှ ကိုယ်လက်မလွှတ်ဘူး'

တံခါးဖွင့်သံကြောင့်လှည့်ကြည့်မိတော့ ဝင်လာသည်ကား ဦးလေး။

"ရေနွေးသောက်"

ဘေးနားလာချသည့် ရေနွေးခွက်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်တိုမိသည်။ ရေထဲကို ဘယ်သူက ပစ်ချခိုင်းနေလို့လဲ။

"ရတယ်။ မသောက်ဘူး။"

"အေးနေမယ်၊ သောက်ဆိုသောက်လိုက်။ အပြင်မထွက်နဲ့ပြောထားတယ်လေ။ အကျီလဲပြီး ဘာလုပ်တာလဲ"

"သွားစရာရှိတယ်၊ အိမ်မှာနေဖို့မအားဘူး။ ဦးလေးရှင်းပေးတာစောင့်နေရအောင် ကျွန်တော် ကလေးမဟုတ်ဘူး"

"မင်းး!"

"ကျွန်တော့်ကို အရမ်းမထိန်းချုပ်ချင်နဲ့ ဦးလေး။ ဘာကိုဖြေရှင်းချင်တာလဲ။ ကျွန်တော်က သူ့ကိုလိုချင်တာ။ ရအောင်လည်းယူမှာ။"

"ယူချင်ယူ မယူချင်နေ။ ယူမယ့်နေ့ အသက်ပါသေးအောင်တော့ ကြိုးစား"

ပြောပြီးထွက်သွားတတ်သည်က ဦးလေး၏အကျင့်ဆိုးတစ်ခု။ သို့သော် ခဏအကြာတွင်တော့ အရေးတကြီးထွက်သွားရသည့်အကြောင်းအရင်းအား သိလိုက်ရသည်။
မိမိ၏အခန်းတံခါးမှာ ဖွင့်မရတော့ချေ။

🥀 by J-moe-Z

မည်သို့ပင်မာကြောသည်ဟုဆိုစေ ကြွေ၍သွားခဲ့ရသည့် ပန်းတစ်ပွင့်နှင့်တူသောသဘာဝတွင် မျက်ရည်တို့ကိုထိန်းမထားနိုင်ခဲ့ခြင်းသည် မေရီသာ၏ပျော့ညံ့ခြင်းဟုဆိုလျှင်လည်း မငြင်းသာတော့ပါ။ ငြင်းဆိုနိုင်သည့်အင်အားလည်း မရှိတော့ပါ။ မည်သို့မျှပြန်မရနိုင်သည့်အရာ၊ ပြင်ဆင်၍မရပါသော ချို့ယွင်းချက်၊ ကိုယ်တိုင်ကျူးလွန်ခြင်းမဟုတ်သည့် အမည်းစက်သည် စိတ်အင်အားတို့ကို ထိုးနှက်တိုက်ခိုက်လာသည့်အခါ ထိုလူယုတ်မာရှေ့မှာပင် ငိုမိခဲ့သည်အထိ။
မည်သို့ဆိုစေ မေရီသာ ထပ်မံကျရှုံးမည်မဟုတ်ပါ။ ခဏတာရယူနိုင်ရုံနှင့် ပိုင်ဆိုင်ပြီဟုအထင်ရောက်နေဟန်ရှိသူကို ရသည့်နည်းနှင့် အနိုင်ယူရမည်။

"ငါပြန်မယ် နေမှိုင်း။"

"မသွားရဘူး။"

"ငါက နင့်အပိုင်မဟုတ်ဘူး။"

"မင်း... ကိုယ် လက်လွှတ်ပေးဖို့တွေးခဲ့မယ်ဆို ဒီအခြေအနေအထိရောက်မလာဘူး။ မင်းကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူး မေရီ။"

"ဆုံးရှုံးမယ်လို့ပြောရအောင် နင့်ပိုင်ဆိုင်မှုမှမဟုတ်တာ။"

"ဘယ်သူ့ပိုင်ဆိုင်မှုမှမဟုတ်သေးခင်အထိ ကိုယ်ဒီအတိုင်းကြည့်နေခဲ့တာပါ။ အခုမင်းက တခြားတစ်ယောက်ရဲ့ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်ချင်နေတယ်။ အဲဒါကိုတော့ မခံစားနိုင်ဘူး။ ဘာတဲ့၊ ဇနီးကောင်းတဲ့လား။ သိပ်ဆိုးတယ် မေရီ။ ပြီးတော့ ကိုယ်ရဲ့ပြိုင်ဘက်က မိန်းကလေးတစ်ယောက်တဲ့လား။ မဖြစ်ရဘူး၊ ပြိုင်ဘက်ဆိုတဲ့အဆင့်အထိရောက်အောင် ထိုင်ကြည့်မနေနိုင်ဘူး။"

"သေချာတယ် နေမှိုင်း။ သူက နင့်ရဲ့ပြိုင်ဘက်မဟုတ်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ နင်က အဲဒီနေရာနဲ့မတန်လို့။ သူကငါ့ချစ်သူ၊ ငါ့အချစ်တွေက သူ့အတွက်ချည်းပဲ။ နင်ကတော့ အခုအချိန်ကစပြီး ငါ့ရန်သူပဲ။"

"အဟက်၊ မိန်းကလေးချင်းအချစ်က ဘယ်လောက်ခံမှာမို့လို့လဲ။ မင်းတို့ ဘယ်လောက်သာယာနိုင်မှာမို့လို့လဲ၊ ဟမ်။"

"နင့်အချစ်ကရော ဘယ်လောက်စစ်မှန်နေလို့လဲ။ ငါတို့ချစ်ခြင်းကို နင်စော်ကားစရာမလိုဘူး နေမှိုင်း။ အချစ်ရဲ့တန်ဖိုးကို နင့်လိုအောက်တန်းစားက နားလည်မှာတဲ့လား။ ချစ်တယ်တဲ့၊ ပရမ်းပတာတွေ။ ချစ်တယ်ဆိုရင် ဘယ်မှာလဲတန်ဖိုးထားမှု၊ ဘယ်မှာလဲလေးစားမှု။ နင့်တစ်ကိုယ်ရည်သာယာမှုတွေကိုပဲ ဦးစားပေးသွားတဲ့ အယုတ်တမာလုပ်ရပ်နဲ့ အချစ်ဆိုတာက ဘာမှသက်ဆိုင်မနေဘူး နေမှိုင်း။ အခုကိစ္စအတွက် နင်နဲ့ထိုက်တန်တာကို ပြန်ရစေရမယ်။"

မေရီသာထွက်သွားရန်ပြင်သည့်အခါ နေမှိုင်းကဆွဲဖမ်းထားလေသည်။ လှမ်းဆွဲသည့်လက်တွင် အလိုက်သင့်ပါသွားလိုက်ပြီး အနားကပ်သွားသည့်အခါ ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့် နေမှိုင်း၏ဦးခေါင်းကိုကိုင်ကာ နံရံသို့စောင့်ပစ်လိုက်သည်။

"အား"

ထင်မှတ်မထားသည်မို့ အရှိန်မထိန်းနိုင်ဘဲ မေရီသာဆွဲယူရာပါသွားခဲ့၍ အထိနာသွားသည့်နေမှိုင်းမှာ ခေါင်းကိုလက်နှင့်ဖိကာ အော်လိုက်မိသည်။ မူးဝေနောက်ကျိသွားသည့်အာရုံမှ လွတ်မြောက်လာသည့်အခါတွင် မေရီသာက ထွက်သွားခဲ့လေပြီ။ နေမှိုင်း နောက်မှလိုက်သည့်အချိန်တွင် မေရီသာက နေမှိုင်းကားနှင့်ထွက်သွားခဲ့ပြီ။ သူမကိုပွေ့ခေါ်လာရ၍ ကားသော့ကိုဖြုတ်မလာမိသည်မှာ အမှားကြီးမှားခဲ့လေသည်။

အငှားကားရနိုင်သည့်နေရာအထိ လိုက်ထွက်မိလေတော့ လမ်းမကြီးဆီသို့ထွက်ရာ လမ်းထောင့်တွင်ရပ်ထားသော မိမိ၏ကားကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ အပြေးသွားကြည့်သည့်အခါတွင် ကားသော့က ကားထဲတွင်ရှိနေပြီး တံခါးကသော့ကျနေတော့သည်။ မေရီသာကိုတော့ အရိပ်အယောင်မျှပင်မတွေ့ရတော့ပါ။

......

'အဟက်၊ ငါ့ကိုပိုင်ဆိုင်ရဖို့ မတွေးနဲ့တော့။ အချစ်ကိုခုတုံးလုပ်ပြီး ပိုင်ဆိုင်လိုမှုတွေနဲ့ ခြွေယူလိုက်လည်း ဆူးစူးတတ်တယ်ဆိုတာကို နားလည်ဖို့လိုနေပြီ။ ငါ့ဆူးတွေကိုချိုးဖို့ထပ်ကြိုးစားရင် အဆိပ်တွေကိုတော့ ရင်ဆိုင်ရလိမ့်မယ် နေမှိုင်း။'

အလုပ်တွင် အာရုံစိုက်ရန်ခက်လှသည်။ မဖြစ်မနေတာဝန်ယူရမည်တို့က ပြိုလဲနေ၍လည်း ပြီးသွားမည်မဟုတ်။ ကိစ္စအရပ်ရပ်ကို အဖေသိသွားလျှင် မည်သို့တုံ့ပြန်မည်မသိပါ။ ယခုအချိန်တွင် မိခင်ရင်ခွင်ကို မေရီသာတောင်းတမိသည်။ အမေသာရှိနေခဲ့လျှင် ဖွင့်ဟတိုင်ပင်ဖြစ်မည်လား။ သေချာသည်ကတော့ မိခင်၏နွေးထွေးမှုနှင့်တူသော နှစ်သိမ့်မှုမျိုးကို အခြားမည်သည့်နေရာတွင်မှ ရနိုင်မည်ဟုမထင်ပေ။

ယခုအချိန် မေရီသာရင်မဆိုင်လိုသူစာရင်းတွင် သျှားဖြူလည်းထိပ်ဆုံးမှပါသည်။ ထိုကလေးကိုမြင်ရလျှင် မိမိကိုယ်မိမိ မလုံမလဲခံစားရသည်။ သူ့တစ်ဘဝလုံးကိုကာကွယ်ပေးမည်ဟူသော ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်အတွေးတို့သည် ကိုယ်ကိုယ်တိုင်၏ဘဝပျက်စီးခဲ့ခြင်း၌ သိမ်ငယ်သွားခဲ့ရသည်။ အနည်းဆုံး သူ့အတွက်ဖြစ်စေ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ကို စောင့်ရှောက်ခဲ့သင့်သည်မဟုတ်ပါလား။ သူသိသွားခဲ့လျှင် .....

"မမလေး၊ နားလိုက်ပါလား။"

စကားအပိုမပြောတတ်သည့် အရိပ်ရင့်မှ ထိုစကားတစ်ခွန်းကိုဆိုလာသည်။ မည်မျှအမူအရာပျက်နေပြီဖြစ်ကြောင်းကို မှန်တွင်ကြည့်ရန်မလိုဘဲ သိနိုင်နေပြီ။

"ရတယ်။"

"Boss နဲ့တွေ့ရင် အဆင်မပြေလောက်ဘူး။"

ဟုတ်တာပေါ့။ ဒီလိုပြိုလဲနေပုံကို အဖေမြင်ရင် အဆင်မပြေနိုင်ဘူး။

"ငါ ခဏနားမယ်။"

ဖုန်းကိုယူကာ Alarm ပေး၍ နားရန်ပြင်သည့်အခါ

"ခွင့်ပြုပါ မမလေး၊ တစ်ခုလောက်ပြောပါရစေ။"

"ဘာလဲ။"

"Alarm မပါဘဲ စိတ်ချလက်ချနားလိုက်လို့ မရနိုင်ဘူးလား။ အလုပ်တွေကို ကျွန်တော်ဆက်လုပ်လိုက်လို့ရပြီလေ။ Alarm ပေးပြီးနားတာမျိုးတော့ ဒီတစ်ခါဖြစ်ဖြစ်ရှောင်လိုက်ပါ မမလေး။"

အရိပ်ရင့်၏ ရှည်လျားလွန်းသောစကားကြောင့် မေရီသာမျက်မှောင်ကြုတ်မိသည်။ မည်သည့်အချိန်မှစ၍ သူစကားများတတ်သွားပါသနည်း။

ငြိုငြင်သည့်အကြည့်တို့ကို အရိပ်ရင့်က ဂရုစိုက်ပုံမပြ။ ဖြစ်သင့်၍ပြောသည့်ကိစ္စအတွက် အပြစ်ရှိသည်ထင်လျှင်လည်း စိုးရိမ်နေမည်မဟုတ်ပါ။

"ဘယ်တုန်းက လျှာရှည်တတ်သွားတာလဲ။"

"မမလေး နားဖို့လိုနေတယ်။"

ယခုတော့လည်း လိုရင်းကိုသာပြောနေသူသည် program သွင်းထားသည့်စက်ရုပ်နှယ်။
မေရီသာ စကားတွေမရှည်ချင်တော့ပါ။ စိတ်ညစ်ညူးမှုများ အရိပ်ရင့်ပေါ်သို့ ပုံမကျမီမှာပင် ထိန်းချုပ်လိုက်ပြီး

"ငါ့ဖုန်းလာရင် ဖြေလိုက်။"

ကိုယ့်ကိုပြန်အမိန့်ပေးနေသည့်သူကို ဤမျှလောက်တော့ ဆုံးမသင့်သည်မဟုတ်ပါလား။ အဖေဖုန်းဆက်လျှင် မည်သို့ဖြေ၍ မတော်တဆ ငယ်ဖုန်းဆက်ခဲ့လျှင် မည်သို့ဖြေမည်နည်း။
ငယ်က ဖုန်းဆက်မည်တော့မဟုတ်ပါ။ လွန်ခဲ့သောတစ်နာရီမပြည့်မီကပင် ငယ့်ထံသို့စာပို့၍ အလုပ်များနေကြောင်း၊ အလုပ်ပြီးသည်နှင့် ဖုန်းခေါ်လိုက်မည်ဖြစ်ကြောင်းနှင့် ဖုန်းမဖြေနိုင်လျှင် စိတ်မပူရန်ပါ ပြောခဲ့ပြီးပြီ။

"ဟုတ်ကဲ့ မမလေး။"

ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်စေတော့ဟုတွေးကာ ခေတ္တခဏဖြစ်စေ စိတ်အနားပေးရန်အတွက် နားနေခန်းအတွင်းသို့သာ ဝင်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ အရာရာကို စက္ကန့်ပိုင်းမျှဖြစ်ဖြစ် လွှတ်ချလိုက်ချင်မိသည်မို့။

Aromatherapy ဟု ဆိုနိုင်မည်လားတော့ မေရီသာမသိတော့ပါ။ ဖယောင်းတိုင်ငယ်၏ ခပ်သင်းသင်းမွှေးရနံ့ကြားတွင် သောကများကိုဥပေက္ခာပြု၍ အိပ်စက်ခြင်းဆီသို့သာ။

အရိပ်ရင့်က ခပ်ရေးရေးပြုံးသည်။
နေရောင်လင်းသည့် ထိုအခန်းငယ်ထဲ ဖယောင်းတစ်တိုင်ထွန်းညှိခြင်းသည် အလင်းရောင်အတွက်မဟုတ်သည်ကို လူတိုင်းနားလည်နိုင်ပေမည်။
ဤသည်ကို ရနံ့ကုထုံးတစ်ခုအဖြစ် မေရီသာတွေးထင်နိုင်သည်။
အိပ်ဆေးတစ်မျိုးဖြစ်သည်ဟူ၍တော့ အရိပ်ရင့်သာလျှင် အတိအကျသိပါ၏။
ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးအပြည့်နှင့်သူမကို အချိန်ခဏတော့ အနားရစေချင်ရုံသာ။

......

မ ထံမှပို့လာသောစာလေးကို သျှားဖြူပြန်ဖတ်နေသည်မှာ ဆယ့်ရှစ်ကြိမ်မြောက်။ မ ကတော့ အလုပ်မပြီး၍ဖြစ်နိုင်သည်၊ ဆက်သွယ်မလာသေးပါ။ သျှားဖြူစိတ်လောနေခြင်းသာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
ထို့အပြင် စိတ်တွင်မတင်မကျဖြစ်နေသည်က ယခုတလော မေရီသာဆိုသည့် မ သည် သျှားဖြူကိုရှောင်နေသည်ဟူသော အတွေးကြောင့်ပင်။ သျှားဖြူအနေနှင့် ဆိုးချင်သည်၊ နွဲ့ချင်သည်၊ စိတ်ကောက်ဟန်ဆောင်၍ မ၏အချော့အမြှူတို့ကို ခံယူချင်သည်။

သို့သော် သျှားဖြူ၏ချစ်သူမှာ အချိန်ဆင်းရဲသူတစ်ဦးသာ။ တွေ့ခွင့်ရသည့်အချိန်လေးအတွင်း သျှားဖြူ၏ကလေးဆန်ခြင်းတို့နှင့်သာ ကုန်ဆုံးနေရပါလျှင် မ စိတ်ကုန်သွားမည်ကို သေရမည်ထက်ကြောက်ပါ၏။ ထို့ကြောင့် သျှားဖြူဘက်မှ အတတ်နိုင်ဆုံး စိတ်အလိုမလိုက်မိစေရန် မိမိကိုယ်ကိုသတိပေးနေခဲ့ရသည်။ သတိထားနေရင်းမှပင် ဆိုးမိသည်လားဟု ပြန်တွေးနေရင်း မ ရှောင်နေသည့်အကြောင်းကို ရှာဖွေနေမိပြီ။ သျှားဖြူဆိုသည့်ကလေးမသည် မ နှင့်ပတ်သက်လျှင် ဤမျှလောက်အတွေးများပါ၏။

"လွမ်းတယ် မရယ်။ ဒီကောင်မလေးက သိပ်လွမ်းနေတယ်ဆိုတာ သိရဲ့လား။ တစ်ခါတလေတော့လည်း လွမ်းတိုင်းပြေးတွေ့နိုင်ခွင့်လေး ရချင်မိသား။"

ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ်ပြောမိပြီး ကိုယ်အပြောကိုကိုယ်ပြန်ရယ်မိသည်။ လွမ်း၍ပြေးတွေ့ရန်က မည်သည့်အချိန်တွင် မည်သည့်နေရာရောက်နေပြီး မည်သည့်အလုပ်လုပ်နေပါသည်ဟု မ၏အချိန်ဇယားကို အတိအကျသိသူလည်း မဟုတ်လေသောကြောင့်ပင်။

"မရဲ့ဘေးက အရိပ်ရင့်ဆိုတဲ့ဟိုလူကိုရော၊ မရဲ့သူငယ်ချင်းဆိုပြီး နေရာတကာလိုက်ပူပေးတဲ့ နေမှိုင်းဆိုတဲ့လူရော၊ စားချင်သမျှတွေကို ဖုန်းဆက်မေးပြီး ဂရုတစိုက်ချက်ကျွေးတတ်တဲ့ မတို့အိမ်ကအဒေါ်ကြီးကိုရော သျှားမနာလိုဘူး။ ပြီးတော့ သျှားနဲ့လာတွေ့ပြီဆို ဖုန်းဆက်ခေါ်တတ်တဲ့ မရဲ့အဖေကိုလည်း မကျေနပ်ဘူး။ အဲ ... အဲဒါယောက္ခမကြီးပဲ။ ကန်တော့၊ ကန်တော့ပါ ဖေဖေယောက္ခမကြီးရေ။ သျှားဖြူမျက်နှာကိုမြင်ရင် ချစ်ခင်နိုင်ပါစေ။"

ပြောချင်ရာပြောကာ ကလေးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ အူမြူးနေပြန်သည့်သူမလေးက မေရီသာ၏ပိုင်ဆိုင်မှုလေး။

🥀 by Demon
30 Jan 2022

■■■ အပိုင်း (၄) ဆက်ရန် ■■■