Chapter (2)
ေလွကားတစ္ဆစ္ခ်ိဳးေနရာကို ေက်ာခိုင္းဆင္းလာေနေသာ Draven မွာ ေနာက္ဘက္သို႔သမင္လည္ျပန္လွည့္၍ အေပၚဘက္တြင္မီးထြန္းထားေသာ Landing ေနရာသို႔ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ လြင့္က်လာသည့္ ပတ္တီးျဖတ္စအျဖဴေလးတစ္ခုကိုသာ ျမင္ရေလသည္။ မထူးျခားသည္ေၾကာင့္ ေအာက္သို႔ဆက္ဆင္းရန္ ျပန္လွည့္လိုက္စဥ္ ေအာက္ဘက္ Landing တြင္ သူ႔ကိုရပ္ၾကည့္ေနေသာ သူနာျပဳမေလး။
"Suda"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ Draven."
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗ်။"
"ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေနလို႔ေလ။ ကၽြန္မတက္လာေတာ့ ရွင္က ေလွကားအလယ္မွာရပ္ေနလို႔ ဒီလူ လမ္းလယ္မွာဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲလို႔ ေတြးေနတာ။ ရွင္ျဖစ္ေနတာကိုး။"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေဆးေတြသယ္လာတာလား။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္းေပးေလ၊ ကူသယ္ေပးမယ္။"
Suda လက္ထဲတြင္ ေဆးပံုးႏွစ္ပံုးပါလာေသာေၾကာင့္ Draven က Suda နားအထိဆင္းသြားကာ ပိုႀကီးေသာေဆးပံုးကို လက္ကမ္းယူရန္ျပင္လိုက္သည္။
"ေနပါေစရွင္၊ ကၽြန္မႏိုင္ပါတယ္။ ရွင္က ေအာက္ဆင္းမွာကို။"
"ရပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္လူတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ရဦးမွာ။ အခ်ိန္ရတယ္။ ေပးပါ။"
Suda က လႊတ္ေပးလိုက္၍ ေဆးပံုးကိုယူကာ
"ေလးတာပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ပံုးေတာင္သယ္လာတယ္လား။"
"အကုန္လံုးက အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကလို႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း ေဆးသိုေလွာင္ခန္းထဲ ေဆးရွာရတာၾကာမွာမို႔ တျခားလူကိုေခၚမေနေတာ့တာ။ သက္သက္မဲ့ ႏွစ္ေယာက္စာအခ်ိန္ကုန္ေနမွာစိုးလို႔။"
အေပၚထပ္သို႔ျပန္တက္လာၾကရင္း ယခုျဖစ္ေနသည့္ေရာဂါအေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာလာခဲ့ၾကသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ Draven."
"ရပါတယ္။ Suda ကို ကၽြန္ေတာ္ေဆး႐ံုလာတိုင္း ေတြ႕ရသလိုပဲ။ Duty ခ်ိန္မ်ားလို႔လား။"
"ဒီလိုပဲ၊ ကၽြန္မကတစ္ေယာက္တည္းသမားမို႔ ေဆး႐ံုမွာပဲအေနမ်ားတာပါ။"
"ဪ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဒါက ဒီကိုေရႊ႕ရမွာလား။"
"အဲ၊ ဟုတ္ကဲ့။ ခဏ၊ အဲဒီအေပၚကပံုးအလြတ္ကို ကၽြန္မဖယ္လိုက္မယ္။"
"Ok"
"အား"
Suda ေအာ္လိုက္ေသာအသံႏွင့္အတူ Draven ႏွင့္ Suda ၾကားသို႔က်လာေသာ ခိုအေသတစ္ေကာင္။
"ခိုတစ္ေကာင္ပါ။ လန္႔သြားလား။"
"ကၽြန္မ သူ႔အၿမီးကိုကိုင္လိုက္မိေသးတာ။"
"ကၽြန္ေတာ္ရွင္းလိုက္ပါ့မယ္။"
Draven စကၠဴအိတ္တစ္လံုးႏွင့္ ကတ္ျပားတစ္ျပားကိုယူကာ ငွက္ေသကိုေကာ္ယူထည့္လိုက္ၿပီး အိတ္ကိုပိတ္လိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေအာက္ဆင္းမွ ယူသြားလိုက္မယ္။ ဒီကအမႈိက္ပံုးေတြထဲ မထည့္နဲ႔ေတာ့။"
"ဟုတ္ကဲ့။ ေက်းဇူးပါ။"
Suda က ေဘးမွေဘစင္တြင္လက္ေဆးေနရင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ Draven ေဆးပံုးမ်ားကိုေနရာခ်ေပးၿပီးေနာက္
"ရွင့္လူက ရွာေနဦးမယ္။ ကူညီတာကို ..."
"ရၿပီ Suda ေရ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ေျပာၿပီးတာ ႏွစ္ခါရွိၿပီပဲ။ လံုေလာက္ပါၿပီ။"
"ခစ္ခစ္၊ အဲဒီလိုလား။ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ၾကံဳရင္လည္း မ်ားမ်ားကူညီႏိုင္ပါေစရွင့္။"
"အဟား၊ Suda ဆုေတာင္းျပည့္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထပ္ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။ ခြင့္ျပဳပါဦး။"
"ေကာင္းပါၿပီရွင္။"
••••••
"Suda, နင္ၾကားၿပီးၿပီလား ဟိုသခ်ႋဳင္းကသတင္း။"
"အင္း၊ ၾကားတယ္။ အဲဒါက သခ်ႋဳင္းအေဟာင္းႀကီးမဟုတ္လား။ ဘယ္သူမွမျမႇဳပ္ၾကေတာ့ဘူးကို။ ဖ်က္ေတာင္ဖ်က္ေတာ့မွာဆို။"
"ဟုတ္တယ္ဟ။ ထူးဆန္းတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မီးေလာင္တာကို မျမင္လိုက္ဘူးတဲ့။ ဘယ္လိုပဲ လူျပတ္တယ္ေျပာေျပာ၊ အိမ္ေတြနဲ႔ေဝးတယ္ေျပာေျပာကြာ၊ သခ်ႋဳင္းတစ္ဝက္ေလာက္ျပာက်တဲ့ မီးေတာက္ကိုေတာ့ သတိထားမိရမယ္မဟုတ္ဘူးလား။"
"ေအးေပါ့။"
"အခု ဖ်က္သိမ္းဖို႔ကို အလ်င္စလိုေတြလုပ္ၾကမယ္ထင္တယ္။"
"အစက Market ေဆာက္မလို႔ဆို။"
"အခုလိုျဖစ္သြားေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲမသိပါဘူးဟာ။"
"ေအးေနာ္။ အဲဒါခဏထားဦး၊ ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုက ေဆးပို႔ဖို႔ကိစၥ Dr. Robert ကိုအေၾကာင္းၾကားရဦးမယ္။"
"ေအး၊ သြား သြား။"
.
"ဆရာမေလး"
"ဪ၊ ရွင္ကိုး။"
"ကၽြန္ေတာ္ Dr. Robert ဝယ္ခိုင္းတဲ့မနက္စာ လာပို႔ေပးတာ။"
"ကၽြန္မလည္း ေဒါက္တာ့ဆီလာတာ။ ယူသြားေပးမယ္ေလ။"
"ရပါတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခိုင္းထားတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲပို႔ရမွာေပါ့။"
"ရွင့္လက္ထဲလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ တျခား႐ံုးခန္းေတြဆီလည္း ပို႔ရမယ္ဟုတ္။"
"ဟုတ္၊ အဲဒါဆိုလည္း ကူညီေပးတာ ေက်းဇူးပါဗ်။"
"အပန္းမွမႀကီးတာပဲ။"
မနက္စာဘူးေလးကိုယူ၍ ေရွ႕ဆက္သြားသူ Suda ကို ဂိတ္ေစာင့္ေကာင္ေလးက ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ေလသည္။ ထိုေကာင္ေလးက နံနက္ခင္းတိုင္းတြင္ ဤကဲ့သို႔ပင္ တာဝန္က်ဆရာဝန္မ်ားအတြက္ အစားအေသာက္မ်ားကို အေျပးအလႊားပို႔ေပးေနက်ျဖစ္၏။ ဆိုင္မွလာပို႔မည္ကိုေစာင့္ရလၽွင္ ၾကာတတ္သည့္အတြက္ ယခုကဲ့သို႔သြားဝယ္ေပးရေလသည္။ အျပံဳးစစႏွင့္ ကူညီတတ္သူထိုေကာင္ေလးသည္ ဆရာဝန္၊ သူနာျပဳမ်ား၏ေဝယ်ာဝစၥကို ကူညီေပးတတ္ၿပီး ထိုသူတို႔ကလည္း ေကာင္ေလးအတြက္ ေငြေရးေၾကးေရးကူညီတတ္ၾကသည္။
.
Dr. Robert ႐ံုးခန္းမွ Suda ျပန္ထြက္လာၿပီးေနာက္ ေျမညီထပ္ရွိ ေဆးေကာင္တာရွိရာသို႔ ဆင္းလာသည့္အခါ လူမ်ားက သတင္းတစ္ခုကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနၾကေလသည္။ ယမန္ညက တစ္ျခမ္းျပာက်သြားသည့္ သခ်ႋဳင္းေဟာင္းမီးေလာင္ျပင္မွ ျမင္ကြင္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ သတင္းေၾကညာသူ၏ မွတ္ခ်က္မ်ားပင္။ ခပ္တိုးတိုးေဝဖန္မွတ္ခ်က္ျပဳခ်က္မ်ားကိုလည္း Suda ၾကားေနရသည္။
မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ား ႏိုးထလာသည္။
သခ်ႋဳင္းအေဟာင္းအတိုင္း ၾကာၾကာမထားေစခ်င္သူတို႔က မီး႐ႈိ႕ၾကသည္။
သဘာဝလြန္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုခု ရွိေနႏိုင္သည္။
သာမန္မီးေလာင္မႈတစ္ခုကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေနသည္။
စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးစံုေသာစကားသံတို႔ၾကား မည္သည့္ Chemical ပစၥည္းတို႔ မည္သို႔ေပါင္းစပ္လၽွင္ အရွိန္မည္မၽွႏွင့္ေလာင္ကၽြမ္းႏိုင္ေၾကာင္း စသည့္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာအသံုးအႏႈန္းမ်ားကို ၾကားလိုက္ရပါေသးသည္။
ယေန႔တြင္ေတာ့ ဤၿမိဳ႕ေလးအတြင္း ယခုသတင္းကိုသာ လူတိုင္းေျပာေနၾကေတာ့မည္မွာ အေသအခ်ာပင္။
ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းမွာ မီးကၽြမ္းထား၍ မည္သည့္ျမက္အစအနမၽွမရွိသည့္ မီးေလာင္ျပင္တစ္ျခမ္းႏွင့္ ခပ္ညိဳညိဳျမက္ပင္မ်ားရွိသည့္ က်န္တစ္ျခမ္းတို႔ အတိအက်ပိုင္းျခားထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ မည္သည့္ေလာင္ကၽြမ္းမႈမ်ိဳးသည္ ဤကဲ့သို႔ တိတိက်က်ျဖစ္ေစႏိုင္မည္နည္း။
ထိုပံုကိုၾကည့္ကာ Suda ေတြးေနမိသည္။
အခ်ိန္တိုအတြင္း တစ္စံုတစ္ခု သို႔မဟုတ္ တစ္စံံုတစ္ေယာက္အား ေလာင္မီးက်ေစျခင္းကို Believe it or not ဆိုသည့္ ယုတၱိမတန္ေသာျဖစ္စဥ္မ်ားတြင္သာ ေတြ႕ရွိဖူးခဲ့သည္။ ခံုေပၚတြင္ထိုင္ေနသည့္လူတစ္ဦး အခ်ိန္ခဏအတြင္း မီးေလာင္ကၽြမ္းခံရၿပီး တစ္ခန္းလံုးတြင္ ထိုသူထိုင္ေနသည့္ထိုင္ခံုတြင္သာ မီးဟပ္ခံထားရသည္ကို ေတြ႕ရျခင္းႏွင့္ အခ်ိဳ႕ျဖစ္စဥ္တြင္ မ်က္ႏွာတစ္ပိုင္းက်န္ရွိေနၿပီး ထိုမ်က္ႏွာတြင္လည္း နာက်င္ခံစားမႈအရိပ္အေယာင္မေပၚေသာ မီးေလာင္ခံရျခင္းတို႔ကို 'ယံုခ်င္ယံု၊ မယံုခ်င္ေန' ဆိုသည့္ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ဖတ္ရသည့္အခါ ယံုၾကည္ႏိုင္ရန္ခက္လွေပသည္။
ယခုျဖစ္ရပ္တြင္ေတာ့့ အေၾကာင္းအရင္းကိုသိလိုသူမ်ား ေပါမ်ားလွပါ၏။
••••••
One week later
Night duty ၿပီး၍ မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ Suda ညင္သာစြာေလၽွာက္လွမ္းလာေနသည့္လမ္းမွာ ယခင္ေန႔မ်ားအတိုင္းပင္ ေဆး႐ံုအေနာက္တံခါးသို႔ဦးတည္ေနသည့္ လူရွင္းေသာလမ္းေလးျဖစ္သည္။
လမ္းခ်ိဳးေလးအလြန္၌ Suda ေရွ႕တြင္ သူမကဲ့သို႔ပင္ ေအးေဆးစြာလမ္းေလၽွာက္သြားေနသူကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"Draven?"
ခပ္လွမ္းလွမ္းအေနအထားျဖစ္ေသာ္လည္း ဆိတ္ၿငိမ္သည့္ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္၍ အသံကိုထင္ရွားစြာၾကားရေသာေၾကာင့္ ထိုလူက လွည့္ၾကည့္လာေလသည္။
"Suda ပဲ။ ဆုေတာင္းျပည့္သြားၿပီ၊ တစ္ပတ္အၾကာမွာ။ ဒီေန႔ေရာ ကၽြန္ေတာ္ကူညီစရာကိစၥ ရွိေသးလား။"
အျပံဳးႏွင့္အတူႏႈတ္ဆက္လာသူေၾကာင့္ Suda ရယ္သံလြင္လြင္ေလးက ခပ္ေျပေျပေလးပ်ံ႕လြင့္သြား၏။
"စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ ကူညီစရာမရွိဘူးရွင့္။"
"ဒါဆို ျပည့္သြားတာ Suda ရဲ႕ဆုေတာင္းမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆုေတာင္းေပါ့။"
"ဘယ္လိုေၾကာင့္"
ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ Draven အနီးသို႔ Suda ေရာက္လာၿပီးမွ ႏွစ္ဦးသား ေဘးခ်င္းယွဥ္ေလၽွာက္လာကာ စကားဆက္ျပန္သည္။
"မ်ားမ်ားကူညီႏိုင္ပါေစဆိုတာ Suda ဆုေတာင္းေလ။ Suda ဆုေတာင္းျပည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထပ္ေတြ႕ၾကတာေပါ့ဆိုတာကမွ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းခဲ့တာ။"
"ဒါဆို ကၽြန္မဆုေတာင္းက ျပည့္တာလား၊ မျပည့္တာလား။"
"အဟား" "ခစ္ခစ္"
"Suda ဘယ္ကိုျပန္ရမွာလဲ။"
"(..... )လမ္းကို။"
"မေဝးဘူးပဲ။"
"ေဆး႐ံုနဲ႔လား။ ဟုတ္တယ္၊ မေဝးဘူး။"
"ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ေရာပဲ။"
"ဟင္၊ ရွင့္အလုပ္ရဲ႕အေပၚထပ္တိုက္ခန္းေတြမွာပဲ ေနလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ထားတာ။"
"အဲဒီအေပၚထပ္မွာ တစ္ခန္းေတာ့ငွားထားတယ္။ အလုပ္ကလူေတြလည္း နားနားေနေနေနႏိုင္ေအာင္ေလ။ ညပိုင္းကိုေတာ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ေနတယ္။ သူတို႔က တျခားနယ္ကေန Last Step မွာအလုပ္လာလုပ္ၾကတာေလ။ နားရက္ရွည္ရရင္ေတာ့ တစ္ခါတေလအိမ္ျပန္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီမွာသြားအိပ္တယ္။"
"ဪ၊ အဲဒီလိုလား။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မကလမ္းေလၽွာက္ျပန္မွာ။ ေနမျမင့္တဲ့အခ်ိန္ျပန္ျဖစ္ရင္ လမ္းေလၽွာက္ေနက်မို႔။"
"ပန္းျခံပတ္လမ္းေလးကေနလား။"
"အိုး၊ အတူတူပဲလား။ အဲဒီလမ္းေလးကို ကၽြန္မသိပ္ႀကိဳက္တာ။"
"ဒီနားကလူေတြအကုန္လည္း ႀကိဳက္ၾကမယ္ထင္တယ္။"
"အမွန္ပဲ၊ မနက္ေစာေစာဆို လူသိပ္စည္တာ သက္ေသပဲ။"
"အတူတူသြားလို႔ ရတယ္မဟုတ္လား Suda."
"သိပ္ရတာေပါ့ရွင္။"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။"
"အတူတူပါပဲ။ ဒါနဲ႔ မနက္ေစာေစာ ဒီကိုအလုပ္ကိစၥလား။"
"မဟုတ္ဘူးဗ်။ အသိတစ္ေယာက္ကိစၥကို လာကူေပးတာပါ။ တစ္ပတ္ေလာက္အလုပ္နည္းသြားလို႔ အနားရေနတာ။ ဘာပဲေျပာေျပာဗ်ာ၊ အခုလိုေလးမွပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တယ္။"
"ဟုတ္ပါရဲ႕ရွင္။ ထူးေတာ့ထူးဆန္းသား။ သခ်ႋဳင္းေဟာင္းမီးေလာင္ၿပီးေတာ့ ေရာဂါကူးစက္ႏႈန္းက သိသိသာသာထိုးက်သြားၿပီး တစ္ပတ္အတြင္းကို ၿငိမ္သြားတယ္။"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ လူတိုင္းက မီးေလာင္ပံုထူးဆန္းေတာ့ စိုးရိမ္ေနၾကတာ။ အခုေတာ့ အေကာင္းေတြျဖစ္လာတာပဲ။ အဲဒါက ေရာဂါဆိုးေတြရဲ႕အဆံုးသတ္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။"
Draven စကားကို Suda က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ေထာက္ခံ၍ ပန္းျခံပတ္လမ္းေလးတြင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလမ္းေလၽွာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ရုတ္တရက္ Suda ထံသို႔ေျပးဝင္လာေသာ ေဘာလံုးတစ္လံုးေၾကာင့္ Suda ေခတၱမၽွေၾကာင္အမ္းကာ ၾကည့္ေနမိစဥ္ ရင္ဝသို႔ဝင္ေဆာင့္မည့္ေဘာလံုးသည္ Suda ၏ေရွ႕နားတြင္ပင္ ရပ္တန္႔သြားခဲ့ရသည္။
လက္တစ္စံုက ဖမ္းထားေပးျခင္း။
Draven ကို Suda ၾကည့္မိသည့္အခါ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လာေသာ Draven ကိုျမင္လိုက္ရ၍ Suda မွာ ရယ္ပင္ရယ္မိသြားရသည္။ Draven ပံုစံသည္ ဖမ္းသာဖမ္းလိုက္ရသည္၊ မေသခ်ာပါဆိုသည့္ ပံုစံပင္။ ေရွ႕တြင္ေတာ့ ကေလးတစ္သိုက္မွလွမ္းၾကည့္ေန၍ No problem ဆိုသည့္ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ Draven လက္ကာျပၿပီး ေဘာလံုးကိုျပန္ပစ္ေပးလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္လို႔ရတယ္မဟုတ္လား။ ေသခ်ာဖမ္းမိတယ္ဆိုေတာ့ေလ။ အဟင္း"
ရယ္ေနသည္ကိုရပ္၍ ေျပာလာပံုႏွင့္ Suda ေၾကာင့္
"ေနပါေစေတာ့။ မိလိုက္မယ္မထင္လိုက္ဘူး။"
"ခစ္ ခစ္။ ရွင္ကေတာ့ေလ။ ခုနက ရွင့္ပံုစံကို ရွင္ျပန္ျမင္လိုက္သင့္တာ၊ ဘယ္ေလာက္ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းသလဲလို႔။"
ဆက္၍လမ္းေလၽွာက္လာၾကရင္းမွ
"ေဘာလံုးက ရုတ္တရက္ႀကီး ေရာက္ခ်လာတာကိုး။ အရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ထိသြားရင္မသက္သာဘူး။"
"ထိမသြားပါဘူးေလ။ ရွင္ ဘယ္လိုအားကစားမ်ိဳး ကစားတတ္လဲ။ ဘတ္စကတ္ေဘာတို႔ ေဘ့စ္ေဘာတို႔မ်ား ေဆာ့သလား။"
"အဟား၊ မေဆာ့ပါဘူးဗ်ာ။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားဆိုလို႔ ညပိုင္းအားမွ ထေျပးတတ္တာမ်ိဳးပဲ။"
"ရွင္... ဘယ္လို၊ ညပိုင္းတဲ့လား။ မနက္ေစာေစာထေျပးၾကတာေလ။ ရွင္က ညပိုင္းတဲ့။"
"မနက္ပိုင္းက ေစာေစာထၿပီး အလုပ္ဆီပဲေျပးေနရတာဗ်ာ။ တကူးတကထေျပးဖို႔ဆို အလုပ္နားရက္ေလးပဲရွိတယ္။ ညဘက္ကေတာ့ အလုပ္ကျပန္လာၿပီးရင္ ဒီနားကိုေရာက္လာတတ္တယ္။ လူေတာ့ျပတ္ေနၿပီ။"
"ရွင္ သရဲတေစၧေတြကို ယံုလား။"
"ဟား ဟား၊ ညဘက္အျပင္မွာေနတယ္ဆိုၿပီး ေျခာက္တာလား။"
"အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ေမးၾကည့္တာေလ။ ရွင့္လုပ္ငန္းကလည္း လူေသေတြနဲ႔ပတ္သက္ေနတာမဟုတ္လား။"
"Next life ဆိုတာရွိတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေတြလည္း ရွိမွာပါ။"
"မေကာင္းဆိုးဝါးဆိုတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးလား။"
"ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳဖူးတာက ဘာေတြလဲလို႔ အမ်ိဳးအစားခြဲရရင္ေတာ့ မေကာင္းဆိုးဝါးဆိုတာ Next life အထိမသြားဘဲ လူ႔ဘဝမွာပဲ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့သတၱဝါေတြကိုလည္း မေကာင္းဆိုးဝါးလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သက္ေသနဲ႔တကြ လက္ညႇိဳးထိုးျပလို႔ရတယ္။ မျမင္ႏိုင္တဲ့အရာေတြထက္ သိသာတာေပါ့။"
"ေခ်ာင္း႐ိုက္ခံေနရမယ္၊ ၾကည့္လုပ္။"
"ဟား ဟား၊ သတိထားမွပါပဲ။"
"ဆိုေတာ့ေလ၊ ရွင္က လူယုတ္မာေတြနဲ႔ ၾကံဳဖူးတယ္ေပါ့။"
"အမ်ိဳးစံုပါပဲ လူေတြက။ လူတိုင္း မေကာင္းဆိုးဝါးျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုရမလား။"
"ဟုတ္ပါရဲ႕။ နတ္ျပည္ေရာ၊ ငရဲကိုပါ လူ႔ဘံုမွာေတြ႕ႏိုင္တယ္။"
"အဲဒါကိုပဲ လူလို႔ေခၚတာေနမွာပါ။"
"ေသခ်ာတာေပါ့ Draven."
စကားေျပာရင္း၊ လမ္းေလၽွာက္ရင္းျဖင့္
"Suda, မနက္စာ တစ္ခုခုသြားစားၾကမလား။"
"ေရွ႕မွာဆိုင္ေလးရွိတယ္။"
"အဟား ... Suda နဲ႔ခင္ရတာ အဲဒီတစ္ခုအဆင္ေျပတယ္။"
"ဘာတဲ့လဲ။"
"သိပ္ၿပီး ဟန္မေဆာင္တတ္ဘူးလားလို႔။ ဒါမွွမဟုတ္ ေထြေထြထူးထူးေတြသိပ္မစဥ္းစားပဲ စိတ္ထဲရွိသလိုေနတာမ်ိဳးလား။"
"ႏွစ္ခုလံုးေနမွာေပါ့။"
"ျဖစ္ႏိုင္တယ္။"
ဆိုင္ေလးတြင္ မနက္စာစားရင္းႏွင့္လည္း
"ဒါဆို အဲဒီအေလာင္းႀကီးက ထထိုင္တာေပါ့။"
"ထိုင္တဲ့အထိေတာ့ မေရာက္ဘူးဗ်။ ေခါင္းက ေတာ္ေတာ္ေလးႂကြသြားတာ။"
"ေတာ္ေတာ္လန္႔ကုန္မွာပဲ။"
"ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ေအာ္ၾကပါေလေရာပဲ။"
"ျဖစ္တတ္တယ္ရွင္။ အေၾကာကိုထိမိလို႔ လက္ေတြ၊ ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္သြားတာမ်ိဳးပဲ ကၽြန္မၾကံဳဖူးတာ။ ေခါင္းႂကြလာတာေတာ့ မၾကံဳဖူးပါဘူး။"
"ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီေန႔ကမွ အဲဒီအခ်ိန္ အေအးခန္းကို စက္ျပင္ဆရာနဲ႔အတူ ေရာက္ေနတာေလ။ ၾကံဳခ်င္ရင္ အဲဒီလို။"
"မိတ္ကပ္ဆရာမေလးေတာ့ လန္႔ေနေတာ့မယ္။"
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ သူ႔မွာ အေလာင္းျပင္ဖို႔အေရး ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ထမလာေလာက္ပါဘူးေနာ္ဆိုၿပီး သံုး၊ ေလးခါေမးေနေသးတာ။ အခုေရာ ထလာလို႔လားဆိုေတာ့ တကယ္ထထိုင္လာရင္ Jennie သူ႔ကိုျပင္မေပးေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။"
"လန္႔သြားတာေတာင္ ေျပာႏိုင္ေသးတယ္၊ တကယ္ပဲ။"
"သူလည္း အေၾကာက္အလန္႔သိပ္မရွိဘူး။ အဲဒီလိုၾကံဳေတာ့မွပဲ လန္႔ရပါၿပီတဲ့။"
"ေဆးရံုကိုေလ နတ္ဆရာမလား၊ အဲဒီလိုတစ္ေယာက္ မေတာ္တဆမႈနဲ႔ေရာက္လာဖူးတယ္။ သူ႔အိမ္ေရွ႕သစ္ပင္ကေန သစ္ကိုင္းက်ိဳးၿပီး သူ႔အေပၚက်တာ။ လက္ကိုထိၿပီး လက္က်ိဳးသြားတယ္။ အဲဒါရွင္၊ သူနည္းနည္းသက္သာေတာ့ ဝါသနာပါတဲ့လူေတြက ေမးၾကတာေပါ့။ သူကလည္း ဘာျမင္တယ္၊ ညာျမင္တယ္ေျပာတာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြလန္႔ၿပီး ညအိပ္မေပ်ာ္ၾကေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ ေတာ္ေတာ္ထိန္းယူရတယ္။"
"သူ ဘယ္ႏွရက္ေဆး႐ံုတက္လိုက္ရလဲ။"
"တစ္ပတ္ေလာက္ေနရမွာကို ကၽြန္မတို႔လည္း ေလးရက္နဲ႔ေပးဆင္းလိုက္ရပါေရာ။ အိမ္မွာျပန္နားၿပီး ျပင္ပလူနာအေနနဲ႔ပဲ ေဆးရံုလာျပပါလို႔ေပါ့။"
"ဟား ဟား၊ ျဖစ္ရမယ္ဗ်ာ။"
Suda ေနထိုင္ရာအေဆာင္ေလးသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္အထိ ထိုေန႔က ႏွစ္ဦးသား ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာရယ္ေမာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
••••••
"Suda, မနက္က နင့္ကိုလိုက္ပို႔တာ ဘယ္သူလဲ။"
"အလုပ္ကျပန္လာတာကို နားပါဦးလား။"
"နားစရာလား၊ ငါ့ကိုေျပာစမ္းပါ။ ဘယ္သူလဲဟင္၊ ဘယ္ကလဲ။ ငါ့ကို Cathy က ေျပာလိုက္တာ။ သူျမင္လိုက္တာတဲ့။ ေခ်ာတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘဲ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကည့္ေကာင္းတယ္တဲ့။ နင္နဲ႔လိုက္တယ္ဆိုပဲ။"
"ကဲ၊ ဇြတ္ေတြဟဲ့။ ဒီအတိုင္းမိတ္ေဆြေတြပါ။"
"ဘယ္သူလဲလို႔။"
"Last Step ကို သိတယ္မဟုတ္လား။"
"Funeral House လား။"
"အင္း"
"ဟင္၊ အဲဒီမွာ သူကဘာလုပ္တာလဲ။ ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္၊ Funeral House ဆိုလို႔။"
Suda ၏အခန္းေဖာ္က လက္ေမာင္းေတြကိုပြတ္သပ္ရင္း ဆိုလာသည္။
"အဲဒါ သူ႔လုပ္ငန္း။"
"Oh my God! အဲဒါဆို O'Conner လား။"
"နင္က သိတယ္လား။"
"ဟယ္၊ တကယ္ႀကီးလား။ တကယ္လား Suda."
"အင္း။ Draven O'Conner."
"အား ... အဲဒီဘဲ ... အဲဒီဘဲ ... အမေလးေနာ္ ..."
"ဘာျဖစ္တာတုန္းဟယ္။"
အဝတ္မ်ားကိုေခါက္ေနရာမွပင္ Suda က ေအးေအးေဆးေဆးေမးေန၍
"ဟဲ့ အလုပ္သရဲမ၊ နင္တို႔ေတာ့ ဟုတ္ေနၿပီ။ ငါ ရင္နာနာနဲ႔ သေဘာတူလိုက္မယ္ သိလား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါေနာ္ ... တကယ္ပဲ၊ Cathy ေျပာကတည္းက ေတြးမိရမွာ။ O'Conner, သူနဲ႔စကားေျပာရတာ၊ သူျပံဳးတာကိုျမင္ရတာက တကယ္ၾကက္သီးထတယ္။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ခင္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။"
"သူကေတာ့ ေအးေဆးပဲေလ။ ခင္ဖို႔လည္းေကာင္းပါတယ္။ ၾကည့္ေကာင္းတယ္၊ မိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံရတာ တစ္ခုခုရဲ႕လႊမ္းမိုးခံထားရသလို ခံစားရတယ္။ သူနဲ႔ေျပာဖူးတဲ့လူတိုင္း အဲဒီလိုေျပာၾကတာေနာ္။ သူ႔အလုပ္မွာလိုတဲ့ပန္းေတြ ငါတို႔ဆီကမွာတာမို႔ တစ္ခါတေလ သူလာတတ္တယ္ေလ။ အဓိကကဟာ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါႀကိဳက္တယ္။"
"ဩ ဪ၊ လိုရင္းက အခုမွေရာက္တာပါလား။"
"အဟင္း၊ အလုပ္ေတာ့ေတာ္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တာ။ ငါတို႔အလုပ္သရဲမေလးနဲ႔ေတာ့ ကြက္တိပဲ။ ငါ ရင္ကြဲခံၿပီးစြန္႔လႊတ္လိုက္ပါ့မယ္၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းအတြက္ေပါ့။"
"ေတာ္ပါေတာ့ဟ။ ငါ့အတြက္လို႔ေျပာရေအာင္ ငါက ႀကိဳက္တယ္ေျပာလို႔လား။"
"မႀကိဳက္ဘူးလား။"
"အသိမိတ္ေဆြပဲေလ။"
"ေနဟာ၊ ႏွလံုးသားမပါတဲ့ဟာေတြ။ ငါ့ဘာသာ ေရခ်ိဳးေတာ့မယ္။"
"ေအး၊ ျမန္ျမန္လုပ္။ ေနာက္က်ေနၿပီ၊ ေအးတယ္။"
"ရာသီဥတုက နင္တို႔ေလာက္မေအးစက္ဘူးေနာ္၊ သိဖို႔။"
"ခစ္ခစ္၊ ငစြာမေလး။"
••••••
အခိုးအေငြ႕မ်ားၾကားတြင္ လြင့္ေမ်ာေနေသာ အရိပ္မ်ား၊ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္ တစ္စံုတစ္ခုကိုမီးစြဲေနသကဲ့သို႔အသံႏွင့္ အလင္းေရာင္အနည္းငယ္သာရွိေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လြင့္ေမ်ာေနရင္းမွ တစ္ခုခုကိုရြတ္ဆိုေနေသာအသံတစ္ခုက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္နီးကပ္လာေလသည္။ အနီးဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိေသာ္လည္း ျမင္ေနရသည့္ျမင္ကြင္းတို႔သည္ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိေပ။
႐ုတ္တရက္ အေပၚသို႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္အခါတြင္ မိမိထံသို႔ဦးတည္လာသည့္ မျမင္ႏုိင္ေသာတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ အေမွာင္ထဲသို႔ ေသခ်ာစြာစိုက္ၾကည့္မိစဥ္ မိမိခႏၶာကိုယ္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည့္ႏွယ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အမည္တစ္ခုေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရၿပီး Suda ၏မွိတ္ေနေသာမ်က္လံုးအစံု ပြင့္လာေလသည္။ ပထမဆံုးျမင္လိုက္ရသည္မွာ .....
■■■■■ Part (3) ဆက္ရန္ ■■■■■
လှေကားတစ်ဆစ်ချိုးနေရာကို ကျောခိုင်းဆင်းလာနေသော Draven မှာ နောက်ဘက်သို့သမင်လည်ပြန်လှည့်၍ အပေါ်ဘက်တွင်မီးထွန်းထားသော Landing နေရာသို့ကြည့်လိုက်သည့်အခါ လွင့်ကျလာသည့် ပတ်တီးဖြတ်စအဖြူလေးတစ်ခုကိုသာ မြင်ရလေသည်။ မထူးခြားသည်ကြောင့် အောက်သို့ဆက်ဆင်းရန် ပြန်လှည့်လိုက်စဉ် အောက်ဘက် Landing တွင် သူ့ကိုရပ်ကြည့်နေသော သူနာပြုမလေး။
"Suda"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ Draven."
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဗျ။"
"နောက်ကိုလှည့်ကြည့်နေလို့လေ။ ကျွန်မတက်လာတော့ ရှင်က လှေကားအလယ်မှာရပ်နေလို့ ဒီလူ လမ်းလယ်မှာဘာရပ်လုပ်နေတာလဲလို့ တွေးနေတာ။ ရှင်ဖြစ်နေတာကိုး။"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ ဆေးတွေသယ်လာတာလား။ ကျွန်တော့်ကိုလည်းပေးလေ၊ ကူသယ်ပေးမယ်။"
Suda လက်ထဲတွင် ဆေးပုံးနှစ်ပုံးပါလာသောကြောင့် Draven က Suda နားအထိဆင်းသွားကာ ပိုကြီးသောဆေးပုံးကို လက်ကမ်းယူရန်ပြင်လိုက်သည်။
"နေပါစေရှင်၊ ကျွန်မနိုင်ပါတယ်။ ရှင်က အောက်ဆင်းမှာကို။"
"ရပါတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော့်လူတစ်ယောက်ကို စောင့်ရဦးမှာ။ အချိန်ရတယ်။ ပေးပါ။"
Suda က လွှတ်ပေးလိုက်၍ ဆေးပုံးကိုယူကာ
"လေးတာပဲ။ တစ်ယောက်တည်း နှစ်ပုံးတောင်သယ်လာတယ်လား။"
"အကုန်လုံးက အလုပ်ရှုပ်နေကြလို့လေ။ ကျွန်မလည်း ဆေးသိုလှောင်ခန်းထဲ ဆေးရှာရတာကြာမှာမို့ တခြားလူကိုခေါ်မနေတော့တာ။ သက်သက်မဲ့ နှစ်ယောက်စာအချိန်ကုန်နေမှာစိုးလို့။"
အပေါ်ထပ်သို့ပြန်တက်လာကြရင်း ယခုဖြစ်နေသည့်ရောဂါအကြောင်းများကို ပြောလာခဲ့ကြသည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Draven."
"ရပါတယ်။ Suda ကို ကျွန်တော်ဆေးရုံလာတိုင်း တွေ့ရသလိုပဲ။ Duty ချိန်များလို့လား။"
"ဒီလိုပဲ၊ ကျွန်မကတစ်ယောက်တည်းသမားမို့ ဆေးရုံမှာပဲအနေများတာပါ။"
"ဪ၊ ဟုတ်ကဲ့ပါ။ ဒါက ဒီကိုရွှေ့ရမှာလား။"
"အဲ၊ ဟုတ်ကဲ့။ ခဏ၊ အဲဒီအပေါ်ကပုံးအလွတ်ကို ကျွန်မဖယ်လိုက်မယ်။"
"Ok"
"အား"
Suda အော်လိုက်သောအသံနှင့်အတူ Draven နှင့် Suda ကြားသို့ကျလာသော ခိုအသေတစ်ကောင်။
"ခိုတစ်ကောင်ပါ။ လန့်သွားလား။"
"ကျွန်မ သူ့အမြီးကိုကိုင်လိုက်မိသေးတာ။"
"ကျွန်တော်ရှင်းလိုက်ပါ့မယ်။"
Draven စက္ကူအိတ်တစ်လုံးနှင့် ကတ်ပြားတစ်ပြားကိုယူကာ ငှက်သေကိုကော်ယူထည့်လိုက်ပြီး အိတ်ကိုပိတ်လိုက်သည်။
"ကျွန်တော်အောက်ဆင်းမှ ယူသွားလိုက်မယ်။ ဒီကအမှိုက်ပုံးတွေထဲ မထည့်နဲ့တော့။"
"ဟုတ်ကဲ့။ ကျေးဇူးပါ။"
Suda က ဘေးမှဘေစင်တွင်လက်ဆေးနေရင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ Draven ဆေးပုံးများကိုနေရာချပေးပြီးနောက်
"ရှင့်လူက ရှာနေဦးမယ်။ ကူညီတာကို ..."
"ရပြီ Suda ရေ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ပြောပြီးတာ နှစ်ခါရှိပြီပဲ။ လုံလောက်ပါပြီ။"
"ခစ်ခစ်၊ အဲဒီလိုလား။ မပြောတော့ပါဘူး။ နောက်ကြုံရင်လည်း များများကူညီနိုင်ပါစေရှင့်။"
"အဟား၊ Suda ဆုတောင်းပြည့်မယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ထပ်တွေ့ကြသေးတာပေါ့။ ခွင့်ပြုပါဦး။"
"ကောင်းပါပြီရှင်။"
••••••
"Suda, နင်ကြားပြီးပြီလား ဟိုသင်္ချိုင်းကသတင်း။"
"အင်း၊ ကြားတယ်။ အဲဒါက သင်္ချိုင်းအဟောင်းကြီးမဟုတ်လား။ ဘယ်သူမှမမြှုပ်ကြတော့ဘူးကို။ ဖျက်တောင်ဖျက်တော့မှာဆို။"
"ဟုတ်တယ်ဟ။ ထူးဆန်းတာတော့ တော်တော်ထူးဆန်းတယ်။ ဘယ်သူမှလည်း မီးလောင်တာကို မမြင်လိုက်ဘူးတဲ့။ ဘယ်လိုပဲ လူပြတ်တယ်ပြောပြော၊ အိမ်တွေနဲ့ဝေးတယ်ပြောပြောကွာ၊ သင်္ချိုင်းတစ်ဝက်လောက်ပြာကျတဲ့ မီးတောက်ကိုတော့ သတိထားမိရမယ်မဟုတ်ဘူးလား။"
"အေးပေါ့။"
"အခု ဖျက်သိမ်းဖို့ကို အလျင်စလိုတွေလုပ်ကြမယ်ထင်တယ်။"
"အစက Market ဆောက်မလို့ဆို။"
"အခုလိုဖြစ်သွားတော့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲမသိပါဘူးဟာ။"
"အေးနော်။ အဲဒါခဏထားဦး၊ ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုက ဆေးပို့ဖို့ကိစ္စ Dr. Robert ကိုအကြောင်းကြားရဦးမယ်။"
"အေး၊ သွား သွား။"
.
"ဆရာမလေး"
"ဪ၊ ရှင်ကိုး။"
"ကျွန်တော် Dr. Robert ဝယ်ခိုင်းတဲ့မနက်စာ လာပို့ပေးတာ။"
"ကျွန်မလည်း ဒေါက်တာ့ဆီလာတာ။ ယူသွားပေးမယ်လေ။"
"ရပါတယ်ခင်ဗျ။ ကျွန်တော့်ကိုခိုင်းထားတာဆိုတော့ ကျွန်တော်ပဲပို့ရမှာပေါ့။"
"ရှင့်လက်ထဲလည်း အများကြီးပဲ။ တခြားရုံးခန်းတွေဆီလည်း ပို့ရမယ်ဟုတ်။"
"ဟုတ်၊ အဲဒါဆိုလည်း ကူညီပေးတာ ကျေးဇူးပါဗျ။"
"အပန်းမှမကြီးတာပဲ။"
မနက်စာဘူးလေးကိုယူ၍ ရှေ့ဆက်သွားသူ Suda ကို ဂိတ်စောင့်ကောင်လေးက ရပ်ကြည့်နေခဲ့လေသည်။ ထိုကောင်လေးက နံနက်ခင်းတိုင်းတွင် ဤကဲ့သို့ပင် တာဝန်ကျဆရာဝန်များအတွက် အစားအသောက်များကို အပြေးအလွှားပို့ပေးနေကျဖြစ်၏။ ဆိုင်မှလာပို့မည်ကိုစောင့်ရလျှင် ကြာတတ်သည့်အတွက် ယခုကဲ့သို့သွားဝယ်ပေးရလေသည်။ အပြုံးစစနှင့် ကူညီတတ်သူထိုကောင်လေးသည် ဆရာဝန်၊ သူနာပြုများ၏ဝေယျာဝစ္စကို ကူညီပေးတတ်ပြီး ထိုသူတို့ကလည်း ကောင်လေးအတွက် ငွေရေးကြေးရေးကူညီတတ်ကြသည်။
.
Dr. Robert ရုံးခန်းမှ Suda ပြန်ထွက်လာပြီးနောက် မြေညီထပ်ရှိ ဆေးကောင်တာရှိရာသို့ ဆင်းလာသည့်အခါ လူများက သတင်းတစ်ခုကို စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေကြလေသည်။ ယမန်ညက တစ်ခြမ်းပြာကျသွားသည့် သင်္ချိုင်းဟောင်းမီးလောင်ပြင်မှ မြင်ကွင်းအချို့နှင့်အတူ သတင်းကြေညာသူ၏ မှတ်ချက်များပင်။ ခပ်တိုးတိုးဝေဖန်မှတ်ချက်ပြုချက်များကိုလည်း Suda ကြားနေရသည်။
မကောင်းဆိုးဝါးများ နိုးထလာသည်။
သင်္ချိုင်းအဟောင်းအတိုင်း ကြာကြာမထားစေချင်သူတို့က မီးရှို့ကြသည်။
သဘာဝလွန်ဖြစ်ရပ်တစ်ခုခု ရှိနေနိုင်သည်။
သာမန်မီးလောင်မှုတစ်ခုကို ပုံကြီးချဲ့နေသည်။
စသည်ဖြင့် အမျိုးစုံသောစကားသံတို့ကြား မည်သည့် Chemical ပစ္စည်းတို့ မည်သို့ပေါင်းစပ်လျှင် အရှိန်မည်မျှနှင့်လောင်ကျွမ်းနိုင်ကြောင်း စသည့် ပညာရပ်ဆိုင်ရာအသုံးအနှုန်းများကို ကြားလိုက်ရပါသေးသည်။
ယနေ့တွင်တော့ ဤမြို့လေးအတွင်း ယခုသတင်းကိုသာ လူတိုင်းပြောနေကြတော့မည်မှာ အသေအချာပင်။
မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းမှာ မီးကျွမ်းထား၍ မည်သည့်မြက်အစအနမျှမရှိသည့် မီးလောင်ပြင်တစ်ခြမ်းနှင့် ခပ်ညိုညိုမြက်ပင်များရှိသည့် ကျန်တစ်ခြမ်းတို့ အတိအကျပိုင်းခြားထားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေခြင်းပင်။ မည်သည့်လောင်ကျွမ်းမှုမျိုးသည် ဤကဲ့သို့ တိတိကျကျဖြစ်စေနိုင်မည်နည်း။
ထိုပုံကိုကြည့်ကာ Suda တွေးနေမိသည်။
အချိန်တိုအတွင်း တစ်စုံတစ်ခု သို့မဟုတ် တစ်စံုံတစ်ယောက်အား လောင်မီးကျစေခြင်းကို Believe it or not ဆိုသည့် ယုတ္တိမတန်သောဖြစ်စဉ်များတွင်သာ တွေ့ရှိဖူးခဲ့သည်။ ခုံပေါ်တွင်ထိုင်နေသည့်လူတစ်ဦး အချိန်ခဏအတွင်း မီးလောင်ကျွမ်းခံရပြီး တစ်ခန်းလုံးတွင် ထိုသူထိုင်နေသည့်ထိုင်ခုံတွင်သာ မီးဟပ်ခံထားရသည်ကို တွေ့ရခြင်းနှင့် အချို့ဖြစ်စဉ်တွင် မျက်နှာတစ်ပိုင်းကျန်ရှိနေပြီး ထိုမျက်နှာတွင်လည်း နာကျင်ခံစားမှုအရိပ်အယောင်မပေါ်သော မီးလောင်ခံရခြင်းတို့ကို 'ယုံချင်ယုံ၊ မယုံချင်နေ' ဆိုသည့်ခေါင်းစဉ်အောက်တွင် ဖတ်ရသည့်အခါ ယုံကြည်နိုင်ရန်ခက်လှပေသည်။
ယခုဖြစ်ရပ်တွင်တော့ အကြောင်းအရင်းကိုသိလိုသူများ ပေါများလှပါ၏။
••••••
One week later
Night duty ပြီး၍ မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်အောက်တွင် Suda ညင်သာစွာလျှောက်လှမ်းလာနေသည့်လမ်းမှာ ယခင်နေ့များအတိုင်းပင် ဆေးရုံအနောက်တံခါးသို့ဦးတည်နေသည့် လူရှင်းသောလမ်းလေးဖြစ်သည်။
လမ်းချိုးလေးအလွန်၌ Suda ရှေ့တွင် သူမကဲ့သို့ပင် အေးဆေးစွာလမ်းလျှောက်သွားနေသူကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"Draven?"
ခပ်လှမ်းလှမ်းအနေအထားဖြစ်သော်လည်း ဆိတ်ငြိမ်သည့်ပတ်ဝန်းကျင်ဖြစ်၍ အသံကိုထင်ရှားစွာကြားရသောကြောင့် ထိုလူက လှည့်ကြည့်လာလေသည်။
"Suda ပဲ။ ဆုတောင်းပြည့်သွားပြီ၊ တစ်ပတ်အကြာမှာ။ ဒီနေ့ရော ကျွန်တော်ကူညီစရာကိစ္စ ရှိသေးလား။"
အပြုံးနှင့်အတူနှုတ်ဆက်လာသူကြောင့် Suda ရယ်သံလွင်လွင်လေးက ခပ်ပြေပြေလေးပျံ့လွင့်သွား၏။
"စိတ်မကောင်းလိုက်တာ။ ကူညီစရာမရှိဘူးရှင့်။"
"ဒါဆို ပြည့်သွားတာ Suda ရဲ့ဆုတောင်းမဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော့်ဆုတောင်းပေါ့။"
"ဘယ်လိုကြောင့်"
ရပ်စောင့်နေသည့် Draven အနီးသို့ Suda ရောက်လာပြီးမှ နှစ်ဦးသား ဘေးချင်းယှဉ်လျှောက်လာကာ စကားဆက်ပြန်သည်။
"များများကူညီနိုင်ပါစေဆိုတာ Suda ဆုတောင်းလေ။ Suda ဆုတောင်းပြည့်ရင် ကျွန်တော်တို့ထပ်တွေ့ကြတာပေါ့ဆိုတာကမှ ကျွန်တော်ဆုတောင်းခဲ့တာ။"
"ဒါဆို ကျွန်မဆုတောင်းက ပြည့်တာလား၊ မပြည့်တာလား။"
"အဟား" "ခစ်ခစ်"
"Suda ဘယ်ကိုပြန်ရမှာလဲ။"
"(..... )လမ်းကို။"
"မဝေးဘူးပဲ။"
"ဆေးရုံနဲ့လား။ ဟုတ်တယ်၊ မဝေးဘူး။"
"ကျွန်တော့်အိမ်နဲ့ရောပဲ။"
"ဟင်၊ ရှင့်အလုပ်ရဲ့အပေါ်ထပ်တိုက်ခန်းတွေမှာပဲ နေလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မထင်ထားတာ။"
"အဲဒီအပေါ်ထပ်မှာ တစ်ခန်းတော့ငှားထားတယ်။ အလုပ်ကလူတွေလည်း နားနားနေနေနေနိုင်အောင်လေ။ ညပိုင်းကိုတော့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်နေတယ်။ သူတို့က တခြားနယ်ကနေ Last Step မှာအလုပ်လာလုပ်ကြတာလေ။ နားရက်ရှည်ရရင်တော့ တစ်ခါတလေအိမ်ပြန်ကြတယ်။ အဲဒီအခါမှ ကျွန်တော် အဲဒီမှာသွားအိပ်တယ်။"
"ဪ၊ အဲဒီလိုလား။ ဒါနဲ့ ကျွန်မကလမ်းလျှောက်ပြန်မှာ။ နေမမြင့်တဲ့အချိန်ပြန်ဖြစ်ရင် လမ်းလျှောက်နေကျမို့။"
"ပန်းခြံပတ်လမ်းလေးကနေလား။"
"အိုး၊ အတူတူပဲလား။ အဲဒီလမ်းလေးကို ကျွန်မသိပ်ကြိုက်တာ။"
"ဒီနားကလူတွေအကုန်လည်း ကြိုက်ကြမယ်ထင်တယ်။"
"အမှန်ပဲ၊ မနက်စောစောဆို လူသိပ်စည်တာ သက်သေပဲ။"
"အတူတူသွားလို့ ရတယ်မဟုတ်လား Suda."
"သိပ်ရတာပေါ့ရှင်။"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းမဖြစ်တော့ဘူးပေါ့။"
"အတူတူပါပဲ။ ဒါနဲ့ မနက်စောစော ဒီကိုအလုပ်ကိစ္စလား။"
"မဟုတ်ဘူးဗျ။ အသိတစ်ယောက်ကိစ္စကို လာကူပေးတာပါ။ တစ်ပတ်လောက်အလုပ်နည်းသွားလို့ အနားရနေတာ။ ဘာပဲပြောပြောဗျာ၊ အခုလိုလေးမှပဲ စိတ်ချမ်းသာတော့တယ်။"
"ဟုတ်ပါရဲ့ရှင်။ ထူးတော့ထူးဆန်းသား။ သင်္ချိုင်းဟောင်းမီးလောင်ပြီးတော့ ရောဂါကူးစက်နှုန်းက သိသိသာသာထိုးကျသွားပြီး တစ်ပတ်အတွင်းကို ငြိမ်သွားတယ်။"
"ဟုတ်တယ်ဗျာ။ လူတိုင်းက မီးလောင်ပုံထူးဆန်းတော့ စိုးရိမ်နေကြတာ။ အခုတော့ အကောင်းတွေဖြစ်လာတာပဲ။ အဲဒါက ရောဂါဆိုးတွေရဲ့အဆုံးသတ် ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။"
Draven စကားကို Suda က ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့်ထောက်ခံ၍ ပန်းခြံပတ်လမ်းလေးတွင် အေးအေးချမ်းချမ်းလမ်းလျှောက်လာခဲ့ကြသည်။
ရုတ်တရက် Suda ထံသို့ပြေးဝင်လာသော ဘောလုံးတစ်လုံးကြောင့် Suda ခေတ္တမျှကြောင်အမ်းကာ ကြည့်နေမိစဉ် ရင်ဝသို့ဝင်ဆောင့်မည့်ဘောလုံးသည် Suda ၏ရှေ့နားတွင်ပင် ရပ်တန့်သွားခဲ့ရသည်။
လက်တစ်စုံက ဖမ်းထားပေးခြင်း။
Draven ကို Suda ကြည့်မိသည့်အခါ မျက်စိဖွင့်ကြည့်လာသော Draven ကိုမြင်လိုက်ရ၍ Suda မှာ ရယ်ပင်ရယ်မိသွားရသည်။ Draven ပုံစံသည် ဖမ်းသာဖမ်းလိုက်ရသည်၊ မသေချာပါဆိုသည့် ပုံစံပင်။ ရှေ့တွင်တော့ ကလေးတစ်သိုက်မှလှမ်းကြည့်နေ၍ No problem ဆိုသည့်ပုံစံမျိုးနှင့် Draven လက်ကာပြပြီး ဘောလုံးကိုပြန်ပစ်ပေးလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးတင်လို့ရတယ်မဟုတ်လား။ သေချာဖမ်းမိတယ်ဆိုတော့လေ။ အဟင်း"
ရယ်နေသည်ကိုရပ်၍ ပြောလာပုံနှင့် Suda ကြောင့်
"နေပါစေတော့။ မိလိုက်မယ်မထင်လိုက်ဘူး။"
"ခစ် ခစ်။ ရှင်ကတော့လေ။ ခုနက ရှင့်ပုံစံကို ရှင်ပြန်မြင်လိုက်သင့်တာ၊ ဘယ်လောက်ရယ်ချင်စရာကောင်းသလဲလို့။"
ဆက်၍လမ်းလျှောက်လာကြရင်းမှ
"ဘောလုံးက ရုတ်တရက်ကြီး ရောက်ချလာတာကိုး။ အရှိန်နဲ့ဆိုတော့ ထိသွားရင်မသက်သာဘူး။"
"ထိမသွားပါဘူးလေ။ ရှင် ဘယ်လိုအားကစားမျိုး ကစားတတ်လဲ။ ဘတ်စကတ်ဘောတို့ ဘေ့စ်ဘောတို့များ ဆော့သလား။"
"အဟား၊ မဆော့ပါဘူးဗျာ။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဆိုလို့ ညပိုင်းအားမှ ထပြေးတတ်တာမျိုးပဲ။"
"ရှင်... ဘယ်လို၊ ညပိုင်းတဲ့လား။ မနက်စောစောထပြေးကြတာလေ။ ရှင်က ညပိုင်းတဲ့။"
"မနက်ပိုင်းက စောစောထပြီး အလုပ်ဆီပဲပြေးနေရတာဗျာ။ တကူးတကထပြေးဖို့ဆို အလုပ်နားရက်လေးပဲရှိတယ်။ ညဘက်ကတော့ အလုပ်ကပြန်လာပြီးရင် ဒီနားကိုရောက်လာတတ်တယ်။ လူတော့ပြတ်နေပြီ။"
"ရှင် သရဲတစ္ဆေတွေကို ယုံလား။"
"ဟား ဟား၊ ညဘက်အပြင်မှာနေတယ်ဆိုပြီး ခြောက်တာလား။"
"အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လို့ မေးကြည့်တာလေ။ ရှင့်လုပ်ငန်းကလည်း လူသေတွေနဲ့ပတ်သက်နေတာမဟုတ်လား။"
"Next life ဆိုတာရှိတယ်ဆိုရင် သူတို့တွေလည်း ရှိမှာပါ။"
"မကောင်းဆိုးဝါးဆိုတာမျိုး ကြုံဖူးလား။"
"ကျွန်တော် မပြောတတ်ဘူး။ ကျွန်တော်ကြုံဖူးတာက ဘာတွေလဲလို့ အမျိုးအစားခွဲရရင်တော့ မကောင်းဆိုးဝါးဆိုတာ Next life အထိမသွားဘဲ လူ့ဘဝမှာပဲ လူစိတ်ပျောက်နေတဲ့သတ္တဝါတွေကိုလည်း မကောင်းဆိုးဝါးလို့ သတ်မှတ်လို့ရမယ်ဆိုရင်တော့ သက်သေနဲ့တကွ လက်ညှိုးထိုးပြလို့ရတယ်။ မမြင်နိုင်တဲ့အရာတွေထက် သိသာတာပေါ့။"
"ချောင်းရိုက်ခံနေရမယ်၊ ကြည့်လုပ်။"
"ဟား ဟား၊ သတိထားမှပါပဲ။"
"ဆိုတော့လေ၊ ရှင်က လူယုတ်မာတွေနဲ့ ကြုံဖူးတယ်ပေါ့။"
"အမျိုးစုံပါပဲ လူတွေက။ လူတိုင်း မကောင်းဆိုးဝါးဖြစ်နိုင်တယ်လို့ ဆိုရမလား။"
"ဟုတ်ပါရဲ့။ နတ်ပြည်ရော၊ ငရဲကိုပါ လူ့ဘုံမှာတွေ့နိုင်တယ်။"
"အဲဒါကိုပဲ လူလို့ခေါ်တာနေမှာပါ။"
"သေချာတာပေါ့ Draven."
စကားပြောရင်း၊ လမ်းလျှောက်ရင်းဖြင့်
"Suda, မနက်စာ တစ်ခုခုသွားစားကြမလား။"
"ရှေ့မှာဆိုင်လေးရှိတယ်။"
"အဟား ... Suda နဲ့ခင်ရတာ အဲဒီတစ်ခုအဆင်ပြေတယ်။"
"ဘာတဲ့လဲ။"
"သိပ်ပြီး ဟန်မဆောင်တတ်ဘူးလားလို့။ ဒါမှှမဟုတ် ထွေထွေထူးထူးတွေသိပ်မစဉ်းစားပဲ စိတ်ထဲရှိသလိုနေတာမျိုးလား။"
"နှစ်ခုလုံးနေမှာပေါ့။"
"ဖြစ်နိုင်တယ်။"
ဆိုင်လေးတွင် မနက်စာစားရင်းနှင့်လည်း
"ဒါဆို အဲဒီအလောင်းကြီးက ထထိုင်တာပေါ့။"
"ထိုင်တဲ့အထိတော့ မရောက်ဘူးဗျ။ ခေါင်းက တော်တော်လေးကြွသွားတာ။"
"တော်တော်လန့်ကုန်မှာပဲ။"
"ဘာပြောကောင်းမလဲဗျာ။ အော်ကြပါလေရောပဲ။"
"ဖြစ်တတ်တယ်ရှင်။ အကြောကိုထိမိလို့ လက်တွေ၊ ခြေထောက်တွေ လှုပ်သွားတာမျိုးပဲ ကျွန်မကြုံဖူးတာ။ ခေါင်းကြွလာတာတော့ မကြုံဖူးပါဘူး။"
"ကျွန်တော်လည်း အဲဒီနေ့ကမှ အဲဒီအချိန် အအေးခန်းကို စက်ပြင်ဆရာနဲ့အတူ ရောက်နေတာလေ။ ကြုံချင်ရင် အဲဒီလို။"
"မိတ်ကပ်ဆရာမလေးတော့ လန့်နေတော့မယ်။"
"ဟုတ်ပါ့ဗျာ။ သူ့မှာ အလောင်းပြင်ဖို့အရေး နောက်တစ်ခါတော့ ထမလာလောက်ပါဘူးနော်ဆိုပြီး သုံး၊ လေးခါမေးနေသေးတာ။ အခုရော ထလာလို့လားဆိုတော့ တကယ်ထထိုင်လာရင် Jennie သူ့ကိုပြင်မပေးတော့ဘူးတဲ့လေ။"
"လန့်သွားတာတောင် ပြောနိုင်သေးတယ်၊ တကယ်ပဲ။"
"သူလည်း အကြောက်အလန့်သိပ်မရှိဘူး။ အဲဒီလိုကြုံတော့မှပဲ လန့်ရပါပြီတဲ့။"
"ဆေးရုံကိုလေ နတ်ဆရာမလား၊ အဲဒီလိုတစ်ယောက် မတော်တဆမှုနဲ့ရောက်လာဖူးတယ်။ သူ့အိမ်ရှေ့သစ်ပင်ကနေ သစ်ကိုင်းကျိုးပြီး သူ့အပေါ်ကျတာ။ လက်ကိုထိပြီး လက်ကျိုးသွားတယ်။ အဲဒါရှင်၊ သူနည်းနည်းသက်သာတော့ ဝါသနာပါတဲ့လူတွေက မေးကြတာပေါ့။ သူကလည်း ဘာမြင်တယ်၊ ညာမြင်တယ်ပြောတာနဲ့ အမျိုးသမီးတွေလန့်ပြီး ညအိပ်မပျော်ကြတော့ ကျွန်မတို့မှာ တော်တော်ထိန်းယူရတယ်။"
"သူ ဘယ်နှရက်ဆေးရုံတက်လိုက်ရလဲ။"
"တစ်ပတ်လောက်နေရမှာကို ကျွန်မတို့လည်း လေးရက်နဲ့ပေးဆင်းလိုက်ရပါရော။ အိမ်မှာပြန်နားပြီး ပြင်ပလူနာအနေနဲ့ပဲ ဆေးရုံလာပြပါလို့ပေါ့။"
"ဟား ဟား၊ ဖြစ်ရမယ်ဗျာ။"
Suda နေထိုင်ရာအဆောင်လေးသို့ ရောက်လာကြပြီး လမ်းခွဲခဲ့ကြသည်အထိ ထိုနေ့က နှစ်ဦးသား ပေါ့ပါးလွတ်လပ်စွာရယ်မောဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
••••••
"Suda, မနက်က နင့်ကိုလိုက်ပို့တာ ဘယ်သူလဲ။"
"အလုပ်ကပြန်လာတာကို နားပါဦးလား။"
"နားစရာလား၊ ငါ့ကိုပြောစမ်းပါ။ ဘယ်သူလဲဟင်၊ ဘယ်ကလဲ။ ငါ့ကို Cathy က ပြောလိုက်တာ။ သူမြင်လိုက်တာတဲ့။ ချောတာမျိုးလည်းမဟုတ်ဘဲ တော်တော်လေးကြည့်ကောင်းတယ်တဲ့။ နင်နဲ့လိုက်တယ်ဆိုပဲ။"
"ကဲ၊ ဇွတ်တွေဟဲ့။ ဒီအတိုင်းမိတ်ဆွေတွေပါ။"
"ဘယ်သူလဲလို့။"
"Last Step ကို သိတယ်မဟုတ်လား။"
"Funeral House လား။"
"အင်း"
"ဟင်၊ အဲဒီမှာ သူကဘာလုပ်တာလဲ။ ကြက်သီးတောင်ထတယ်၊ Funeral House ဆိုလို့။"
Suda ၏အခန်းဖော်က လက်မောင်းတွေကိုပွတ်သပ်ရင်း ဆိုလာသည်။
"အဲဒါ သူ့လုပ်ငန်း။"
"Oh my God! အဲဒါဆို O'Conner လား။"
"နင်က သိတယ်လား။"
"ဟယ်၊ တကယ်ကြီးလား။ တကယ်လား Suda."
"အင်း။ Draven O'Conner."
"အား ... အဲဒီဘဲ ... အဲဒီဘဲ ... အမလေးနော် ..."
"ဘာဖြစ်တာတုန်းဟယ်။"
အဝတ်များကိုခေါက်နေရာမှပင် Suda က အေးအေးဆေးဆေးမေးနေ၍
"ဟဲ့ အလုပ်သရဲမ၊ နင်တို့တော့ ဟုတ်နေပြီ။ ငါ ရင်နာနာနဲ့ သဘောတူလိုက်မယ် သိလား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါနော် ... တကယ်ပဲ၊ Cathy ပြောကတည်းက တွေးမိရမှာ။ O'Conner, သူနဲ့စကားပြောရတာ၊ သူပြုံးတာကိုမြင်ရတာက တကယ်ကြက်သီးထတယ်။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ ခင်ဖို့ကောင်းပါတယ်။"
"သူကတော့ အေးဆေးပဲလေ။ ခင်ဖို့လည်းကောင်းပါတယ်။ ကြည့်ကောင်းတယ်၊ မိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူနဲ့ပြောဆိုဆက်ဆံရတာ တစ်ခုခုရဲ့လွှမ်းမိုးခံထားရသလို ခံစားရတယ်။ သူနဲ့ပြောဖူးတဲ့လူတိုင်း အဲဒီလိုပြောကြတာနော်။ သူ့အလုပ်မှာလိုတဲ့ပန်းတွေ ငါတို့ဆီကမှာတာမို့ တစ်ခါတလေ သူလာတတ်တယ်လေ။ အဓိကကဟာ၊ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါကြိုက်တယ်။"
"ဩ ဪ၊ လိုရင်းက အခုမှရောက်တာပါလား။"
"အဟင်း၊ အလုပ်တော့တော်တော်လုပ်နိုင်တာ။ ငါတို့အလုပ်သရဲမလေးနဲ့တော့ ကွက်တိပဲ။ ငါ ရင်ကွဲခံပြီးစွန့်လွှတ်လိုက်ပါ့မယ်၊ ငါ့သူငယ်ချင်းအတွက်ပေါ့။"
"တော်ပါတော့ဟ။ ငါ့အတွက်လို့ပြောရအောင် ငါက ကြိုက်တယ်ပြောလို့လား။"
"မကြိုက်ဘူးလား။"
"အသိမိတ်ဆွေပဲလေ။"
"နေဟာ၊ နှလုံးသားမပါတဲ့ဟာတွေ။ ငါ့ဘာသာ ရေချိုးတော့မယ်။"
"အေး၊ မြန်မြန်လုပ်။ နောက်ကျနေပြီ၊ အေးတယ်။"
"ရာသီဥတုက နင်တို့လောက်မအေးစက်ဘူးနော်၊ သိဖို့။"
"ခစ်ခစ်၊ ငစွာမလေး။"
••••••
အခိုးအငွေ့များကြားတွင် လွင့်မျောနေသော အရိပ်များ၊ တဖျောက်ဖျောက်နှင့် တစ်စုံတစ်ခုကိုမီးစွဲနေသကဲ့သို့အသံနှင့် အလင်းရောင်အနည်းငယ်သာရှိသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် လွင့်မျောနေရင်းမှ တစ်ခုခုကိုရွတ်ဆိုနေသောအသံတစ်ခုက တဖြည်းဖြည်းနှင့်နီးကပ်လာလေသည်။ အနီးဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်မိသော်လည်း မြင်နေရသည့်မြင်ကွင်းတို့သည် ပြောင်းလဲခြင်းမရှိပေ။
ရုတ်တရက် အပေါ်သို့မော့ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် မိမိထံသို့ဦးတည်လာသည့် မမြင်နိုင်သောတစ်စုံတစ်ရာကြောင့် အမှောင်ထဲသို့ သေချာစွာစိုက်ကြည့်မိစဉ် မိမိခန္ဓာကိုယ်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာသည့်နှယ် ခံစားလိုက်ရသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အမည်တစ်ခုခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရပြီး Suda ၏မှိတ်နေသောမျက်လုံးအစုံ ပွင့်လာလေသည်။ ပထမဆုံးမြင်လိုက်ရသည်မှာ .....
■■■■■ Part (3) ဆက်ရန် ■■■■■
"Suda"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ Draven."
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗ်။"
"ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေနလို႔ေလ။ ကၽြန္မတက္လာေတာ့ ရွင္က ေလွကားအလယ္မွာရပ္ေနလို႔ ဒီလူ လမ္းလယ္မွာဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲလို႔ ေတြးေနတာ။ ရွင္ျဖစ္ေနတာကိုး။"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေဆးေတြသယ္လာတာလား။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္းေပးေလ၊ ကူသယ္ေပးမယ္။"
Suda လက္ထဲတြင္ ေဆးပံုးႏွစ္ပံုးပါလာေသာေၾကာင့္ Draven က Suda နားအထိဆင္းသြားကာ ပိုႀကီးေသာေဆးပံုးကို လက္ကမ္းယူရန္ျပင္လိုက္သည္။
"ေနပါေစရွင္၊ ကၽြန္မႏိုင္ပါတယ္။ ရွင္က ေအာက္ဆင္းမွာကို။"
"ရပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္လူတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ရဦးမွာ။ အခ်ိန္ရတယ္။ ေပးပါ။"
Suda က လႊတ္ေပးလိုက္၍ ေဆးပံုးကိုယူကာ
"ေလးတာပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္ပံုးေတာင္သယ္လာတယ္လား။"
"အကုန္လံုးက အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကလို႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း ေဆးသိုေလွာင္ခန္းထဲ ေဆးရွာရတာၾကာမွာမို႔ တျခားလူကိုေခၚမေနေတာ့တာ။ သက္သက္မဲ့ ႏွစ္ေယာက္စာအခ်ိန္ကုန္ေနမွာစိုးလို႔။"
အေပၚထပ္သို႔ျပန္တက္လာၾကရင္း ယခုျဖစ္ေနသည့္ေရာဂါအေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာလာခဲ့ၾကသည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ Draven."
"ရပါတယ္။ Suda ကို ကၽြန္ေတာ္ေဆး႐ံုလာတိုင္း ေတြ႕ရသလိုပဲ။ Duty ခ်ိန္မ်ားလို႔လား။"
"ဒီလိုပဲ၊ ကၽြန္မကတစ္ေယာက္တည္းသမားမို႔ ေဆး႐ံုမွာပဲအေနမ်ားတာပါ။"
"ဪ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဒါက ဒီကိုေရႊ႕ရမွာလား။"
"အဲ၊ ဟုတ္ကဲ့။ ခဏ၊ အဲဒီအေပၚကပံုးအလြတ္ကို ကၽြန္မဖယ္လိုက္မယ္။"
"Ok"
"အား"
Suda ေအာ္လိုက္ေသာအသံႏွင့္အတူ Draven ႏွင့္ Suda ၾကားသို႔က်လာေသာ ခိုအေသတစ္ေကာင္။
"ခိုတစ္ေကာင္ပါ။ လန္႔သြားလား။"
"ကၽြန္မ သူ႔အၿမီးကိုကိုင္လိုက္မိေသးတာ။"
"ကၽြန္ေတာ္ရွင္းလိုက္ပါ့မယ္။"
Draven စကၠဴအိတ္တစ္လံုးႏွင့္ ကတ္ျပားတစ္ျပားကိုယူကာ ငွက္ေသကိုေကာ္ယူထည့္လိုက္ၿပီး အိတ္ကိုပိတ္လိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေအာက္ဆင္းမွ ယူသြားလိုက္မယ္။ ဒီကအမႈိက္ပံုးေတြထဲ မထည့္နဲ႔ေတာ့။"
"ဟုတ္ကဲ့။ ေက်းဇူးပါ။"
Suda က ေဘးမွေဘစင္တြင္လက္ေဆးေနရင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ Draven ေဆးပံုးမ်ားကိုေနရာခ်ေပးၿပီးေနာက္
"ရွင့္လူက ရွာေနဦးမယ္။ ကူညီတာကို ..."
"ရၿပီ Suda ေရ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ေျပာၿပီးတာ ႏွစ္ခါရွိၿပီပဲ။ လံုေလာက္ပါၿပီ။"
"ခစ္ခစ္၊ အဲဒီလိုလား။ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ၾကံဳရင္လည္း မ်ားမ်ားကူညီႏိုင္ပါေစရွင့္။"
"အဟား၊ Suda ဆုေတာင္းျပည့္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထပ္ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။ ခြင့္ျပဳပါဦး။"
"ေကာင္းပါၿပီရွင္။"
••••••
"Suda, နင္ၾကားၿပီးၿပီလား ဟိုသခ်ႋဳင္းကသတင္း။"
"အင္း၊ ၾကားတယ္။ အဲဒါက သခ်ႋဳင္းအေဟာင္းႀကီးမဟုတ္လား။ ဘယ္သူမွမျမႇဳပ္ၾကေတာ့ဘူးကို။ ဖ်က္ေတာင္ဖ်က္ေတာ့မွာဆို။"
"ဟုတ္တယ္ဟ။ ထူးဆန္းတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မီးေလာင္တာကို မျမင္လိုက္ဘူးတဲ့။ ဘယ္လိုပဲ လူျပတ္တယ္ေျပာေျပာ၊ အိမ္ေတြနဲ႔ေဝးတယ္ေျပာေျပာကြာ၊ သခ်ႋဳင္းတစ္ဝက္ေလာက္ျပာက်တဲ့ မီးေတာက္ကိုေတာ့ သတိထားမိရမယ္မဟုတ္ဘူးလား။"
"ေအးေပါ့။"
"အခု ဖ်က္သိမ္းဖို႔ကို အလ်င္စလိုေတြလုပ္ၾကမယ္ထင္တယ္။"
"အစက Market ေဆာက္မလို႔ဆို။"
"အခုလိုျဖစ္သြားေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲမသိပါဘူးဟာ။"
"ေအးေနာ္။ အဲဒါခဏထားဦး၊ ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုက ေဆးပို႔ဖို႔ကိစၥ Dr. Robert ကိုအေၾကာင္းၾကားရဦးမယ္။"
"ေအး၊ သြား သြား။"
.
"ဆရာမေလး"
"ဪ၊ ရွင္ကိုး။"
"ကၽြန္ေတာ္ Dr. Robert ဝယ္ခိုင္းတဲ့မနက္စာ လာပို႔ေပးတာ။"
"ကၽြန္မလည္း ေဒါက္တာ့ဆီလာတာ။ ယူသြားေပးမယ္ေလ။"
"ရပါတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခိုင္းထားတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲပို႔ရမွာေပါ့။"
"ရွင့္လက္ထဲလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ တျခား႐ံုးခန္းေတြဆီလည္း ပို႔ရမယ္ဟုတ္။"
"ဟုတ္၊ အဲဒါဆိုလည္း ကူညီေပးတာ ေက်းဇူးပါဗ်။"
"အပန္းမွမႀကီးတာပဲ။"
မနက္စာဘူးေလးကိုယူ၍ ေရွ႕ဆက္သြားသူ Suda ကို ဂိတ္ေစာင့္ေကာင္ေလးက ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ေလသည္။ ထိုေကာင္ေလးက နံနက္ခင္းတိုင္းတြင္ ဤကဲ့သို႔ပင္ တာဝန္က်ဆရာဝန္မ်ားအတြက္ အစားအေသာက္မ်ားကို အေျပးအလႊားပို႔ေပးေနက်ျဖစ္၏။ ဆိုင္မွလာပို႔မည္ကိုေစာင့္ရလၽွင္ ၾကာတတ္သည့္အတြက္ ယခုကဲ့သို႔သြားဝယ္ေပးရေလသည္။ အျပံဳးစစႏွင့္ ကူညီတတ္သူထိုေကာင္ေလးသည္ ဆရာဝန္၊ သူနာျပဳမ်ား၏ေဝယ်ာဝစၥကို ကူညီေပးတတ္ၿပီး ထိုသူတို႔ကလည္း ေကာင္ေလးအတြက္ ေငြေရးေၾကးေရးကူညီတတ္ၾကသည္။
.
Dr. Robert ႐ံုးခန္းမွ Suda ျပန္ထြက္လာၿပီးေနာက္ ေျမညီထပ္ရွိ ေဆးေကာင္တာရွိရာသို႔ ဆင္းလာသည့္အခါ လူမ်ားက သတင္းတစ္ခုကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနၾကေလသည္။ ယမန္ညက တစ္ျခမ္းျပာက်သြားသည့္ သခ်ႋဳင္းေဟာင္းမီးေလာင္ျပင္မွ ျမင္ကြင္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ သတင္းေၾကညာသူ၏ မွတ္ခ်က္မ်ားပင္။ ခပ္တိုးတိုးေဝဖန္မွတ္ခ်က္ျပဳခ်က္မ်ားကိုလည္း Suda ၾကားေနရသည္။
မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ား ႏိုးထလာသည္။
သခ်ႋဳင္းအေဟာင္းအတိုင္း ၾကာၾကာမထားေစခ်င္သူတို႔က မီး႐ႈိ႕ၾကသည္။
သဘာဝလြန္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုခု ရွိေနႏိုင္သည္။
သာမန္မီးေလာင္မႈတစ္ခုကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေနသည္။
စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးစံုေသာစကားသံတို႔ၾကား မည္သည့္ Chemical ပစၥည္းတို႔ မည္သို႔ေပါင္းစပ္လၽွင္ အရွိန္မည္မၽွႏွင့္ေလာင္ကၽြမ္းႏိုင္ေၾကာင္း စသည့္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာအသံုးအႏႈန္းမ်ားကို ၾကားလိုက္ရပါေသးသည္။
ယေန႔တြင္ေတာ့ ဤၿမိဳ႕ေလးအတြင္း ယခုသတင္းကိုသာ လူတိုင္းေျပာေနၾကေတာ့မည္မွာ အေသအခ်ာပင္။
ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းမွာ မီးကၽြမ္းထား၍ မည္သည့္ျမက္အစအနမၽွမရွိသည့္ မီးေလာင္ျပင္တစ္ျခမ္းႏွင့္ ခပ္ညိဳညိဳျမက္ပင္မ်ားရွိသည့္ က်န္တစ္ျခမ္းတို႔ အတိအက်ပိုင္းျခားထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ မည္သည့္ေလာင္ကၽြမ္းမႈမ်ိဳးသည္ ဤကဲ့သို႔ တိတိက်က်ျဖစ္ေစႏိုင္မည္နည္း။
ထိုပံုကိုၾကည့္ကာ Suda ေတြးေနမိသည္။
အခ်ိန္တိုအတြင္း တစ္စံုတစ္ခု သို႔မဟုတ္ တစ္စံံုတစ္ေယာက္အား ေလာင္မီးက်ေစျခင္းကို Believe it or not ဆိုသည့္ ယုတၱိမတန္ေသာျဖစ္စဥ္မ်ားတြင္သာ ေတြ႕ရွိဖူးခဲ့သည္။ ခံုေပၚတြင္ထိုင္ေနသည့္လူတစ္ဦး အခ်ိန္ခဏအတြင္း မီးေလာင္ကၽြမ္းခံရၿပီး တစ္ခန္းလံုးတြင္ ထိုသူထိုင္ေနသည့္ထိုင္ခံုတြင္သာ မီးဟပ္ခံထားရသည္ကို ေတြ႕ရျခင္းႏွင့္ အခ်ိဳ႕ျဖစ္စဥ္တြင္ မ်က္ႏွာတစ္ပိုင္းက်န္ရွိေနၿပီး ထိုမ်က္ႏွာတြင္လည္း နာက်င္ခံစားမႈအရိပ္အေယာင္မေပၚေသာ မီးေလာင္ခံရျခင္းတို႔ကို 'ယံုခ်င္ယံု၊ မယံုခ်င္ေန' ဆိုသည့္ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ဖတ္ရသည့္အခါ ယံုၾကည္ႏိုင္ရန္ခက္လွေပသည္။
ယခုျဖစ္ရပ္တြင္ေတာ့့ အေၾကာင္းအရင္းကိုသိလိုသူမ်ား ေပါမ်ားလွပါ၏။
••••••
One week later
Night duty ၿပီး၍ မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ Suda ညင္သာစြာေလၽွာက္လွမ္းလာေနသည့္လမ္းမွာ ယခင္ေန႔မ်ားအတိုင္းပင္ ေဆး႐ံုအေနာက္တံခါးသို႔ဦးတည္ေနသည့္ လူရွင္းေသာလမ္းေလးျဖစ္သည္။
လမ္းခ်ိဳးေလးအလြန္၌ Suda ေရွ႕တြင္ သူမကဲ့သို႔ပင္ ေအးေဆးစြာလမ္းေလၽွာက္သြားေနသူကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"Draven?"
ခပ္လွမ္းလွမ္းအေနအထားျဖစ္ေသာ္လည္း ဆိတ္ၿငိမ္သည့္ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္၍ အသံကိုထင္ရွားစြာၾကားရေသာေၾကာင့္ ထိုလူက လွည့္ၾကည့္လာေလသည္။
"Suda ပဲ။ ဆုေတာင္းျပည့္သြားၿပီ၊ တစ္ပတ္အၾကာမွာ။ ဒီေန႔ေရာ ကၽြန္ေတာ္ကူညီစရာကိစၥ ရွိေသးလား။"
အျပံဳးႏွင့္အတူႏႈတ္ဆက္လာသူေၾကာင့္ Suda ရယ္သံလြင္လြင္ေလးက ခပ္ေျပေျပေလးပ်ံ႕လြင့္သြား၏။
"စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ ကူညီစရာမရွိဘူးရွင့္။"
"ဒါဆို ျပည့္သြားတာ Suda ရဲ႕ဆုေတာင္းမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆုေတာင္းေပါ့။"
"ဘယ္လိုေၾကာင့္"
ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ Draven အနီးသို႔ Suda ေရာက္လာၿပီးမွ ႏွစ္ဦးသား ေဘးခ်င္းယွဥ္ေလၽွာက္လာကာ စကားဆက္ျပန္သည္။
"မ်ားမ်ားကူညီႏိုင္ပါေစဆိုတာ Suda ဆုေတာင္းေလ။ Suda ဆုေတာင္းျပည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထပ္ေတြ႕ၾကတာေပါ့ဆိုတာကမွ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းခဲ့တာ။"
"ဒါဆို ကၽြန္မဆုေတာင္းက ျပည့္တာလား၊ မျပည့္တာလား။"
"အဟား" "ခစ္ခစ္"
"Suda ဘယ္ကိုျပန္ရမွာလဲ။"
"(..... )လမ္းကို။"
"မေဝးဘူးပဲ။"
"ေဆး႐ံုနဲ႔လား။ ဟုတ္တယ္၊ မေဝးဘူး။"
"ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ေရာပဲ။"
"ဟင္၊ ရွင့္အလုပ္ရဲ႕အေပၚထပ္တိုက္ခန္းေတြမွာပဲ ေနလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ထားတာ။"
"အဲဒီအေပၚထပ္မွာ တစ္ခန္းေတာ့ငွားထားတယ္။ အလုပ္ကလူေတြလည္း နားနားေနေနေနႏိုင္ေအာင္ေလ။ ညပိုင္းကိုေတာ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ေနတယ္။ သူတို႔က တျခားနယ္ကေန Last Step မွာအလုပ္လာလုပ္ၾကတာေလ။ နားရက္ရွည္ရရင္ေတာ့ တစ္ခါတေလအိမ္ျပန္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီမွာသြားအိပ္တယ္။"
"ဪ၊ အဲဒီလိုလား။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မကလမ္းေလၽွာက္ျပန္မွာ။ ေနမျမင့္တဲ့အခ်ိန္ျပန္ျဖစ္ရင္ လမ္းေလၽွာက္ေနက်မို႔။"
"ပန္းျခံပတ္လမ္းေလးကေနလား။"
"အိုး၊ အတူတူပဲလား။ အဲဒီလမ္းေလးကို ကၽြန္မသိပ္ႀကိဳက္တာ။"
"ဒီနားကလူေတြအကုန္လည္း ႀကိဳက္ၾကမယ္ထင္တယ္။"
"အမွန္ပဲ၊ မနက္ေစာေစာဆို လူသိပ္စည္တာ သက္ေသပဲ။"
"အတူတူသြားလို႔ ရတယ္မဟုတ္လား Suda."
"သိပ္ရတာေပါ့ရွင္။"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။"
"အတူတူပါပဲ။ ဒါနဲ႔ မနက္ေစာေစာ ဒီကိုအလုပ္ကိစၥလား။"
"မဟုတ္ဘူးဗ်။ အသိတစ္ေယာက္ကိစၥကို လာကူေပးတာပါ။ တစ္ပတ္ေလာက္အလုပ္နည္းသြားလို႔ အနားရေနတာ။ ဘာပဲေျပာေျပာဗ်ာ၊ အခုလိုေလးမွပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တယ္။"
"ဟုတ္ပါရဲ႕ရွင္။ ထူးေတာ့ထူးဆန္းသား။ သခ်ႋဳင္းေဟာင္းမီးေလာင္ၿပီးေတာ့ ေရာဂါကူးစက္ႏႈန္းက သိသိသာသာထိုးက်သြားၿပီး တစ္ပတ္အတြင္းကို ၿငိမ္သြားတယ္။"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ လူတိုင္းက မီးေလာင္ပံုထူးဆန္းေတာ့ စိုးရိမ္ေနၾကတာ။ အခုေတာ့ အေကာင္းေတြျဖစ္လာတာပဲ။ အဲဒါက ေရာဂါဆိုးေတြရဲ႕အဆံုးသတ္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။"
Draven စကားကို Suda က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ေထာက္ခံ၍ ပန္းျခံပတ္လမ္းေလးတြင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလမ္းေလၽွာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ရုတ္တရက္ Suda ထံသို႔ေျပးဝင္လာေသာ ေဘာလံုးတစ္လံုးေၾကာင့္ Suda ေခတၱမၽွေၾကာင္အမ္းကာ ၾကည့္ေနမိစဥ္ ရင္ဝသို႔ဝင္ေဆာင့္မည့္ေဘာလံုးသည္ Suda ၏ေရွ႕နားတြင္ပင္ ရပ္တန္႔သြားခဲ့ရသည္။
လက္တစ္စံုက ဖမ္းထားေပးျခင္း။
Draven ကို Suda ၾကည့္မိသည့္အခါ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လာေသာ Draven ကိုျမင္လိုက္ရ၍ Suda မွာ ရယ္ပင္ရယ္မိသြားရသည္။ Draven ပံုစံသည္ ဖမ္းသာဖမ္းလိုက္ရသည္၊ မေသခ်ာပါဆိုသည့္ ပံုစံပင္။ ေရွ႕တြင္ေတာ့ ကေလးတစ္သိုက္မွလွမ္းၾကည့္ေန၍ No problem ဆိုသည့္ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ Draven လက္ကာျပၿပီး ေဘာလံုးကိုျပန္ပစ္ေပးလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္လို႔ရတယ္မဟုတ္လား။ ေသခ်ာဖမ္းမိတယ္ဆိုေတာ့ေလ။ အဟင္း"
ရယ္ေနသည္ကိုရပ္၍ ေျပာလာပံုႏွင့္ Suda ေၾကာင့္
"ေနပါေစေတာ့။ မိလိုက္မယ္မထင္လိုက္ဘူး။"
"ခစ္ ခစ္။ ရွင္ကေတာ့ေလ။ ခုနက ရွင့္ပံုစံကို ရွင္ျပန္ျမင္လိုက္သင့္တာ၊ ဘယ္ေလာက္ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းသလဲလို႔။"
ဆက္၍လမ္းေလၽွာက္လာၾကရင္းမွ
"ေဘာလံုးက ရုတ္တရက္ႀကီး ေရာက္ခ်လာတာကိုး။ အရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ထိသြားရင္မသက္သာဘူး။"
"ထိမသြားပါဘူးေလ။ ရွင္ ဘယ္လိုအားကစားမ်ိဳး ကစားတတ္လဲ။ ဘတ္စကတ္ေဘာတို႔ ေဘ့စ္ေဘာတို႔မ်ား ေဆာ့သလား။"
"အဟား၊ မေဆာ့ပါဘူးဗ်ာ။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားဆိုလို႔ ညပိုင္းအားမွ ထေျပးတတ္တာမ်ိဳးပဲ။"
"ရွင္... ဘယ္လို၊ ညပိုင္းတဲ့လား။ မနက္ေစာေစာထေျပးၾကတာေလ။ ရွင္က ညပိုင္းတဲ့။"
"မနက္ပိုင္းက ေစာေစာထၿပီး အလုပ္ဆီပဲေျပးေနရတာဗ်ာ။ တကူးတကထေျပးဖို႔ဆို အလုပ္နားရက္ေလးပဲရွိတယ္။ ညဘက္ကေတာ့ အလုပ္ကျပန္လာၿပီးရင္ ဒီနားကိုေရာက္လာတတ္တယ္။ လူေတာ့ျပတ္ေနၿပီ။"
"ရွင္ သရဲတေစၧေတြကို ယံုလား။"
"ဟား ဟား၊ ညဘက္အျပင္မွာေနတယ္ဆိုၿပီး ေျခာက္တာလား။"
"အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ေမးၾကည့္တာေလ။ ရွင့္လုပ္ငန္းကလည္း လူေသေတြနဲ႔ပတ္သက္ေနတာမဟုတ္လား။"
"Next life ဆိုတာရွိတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေတြလည္း ရွိမွာပါ။"
"မေကာင္းဆိုးဝါးဆိုတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးလား။"
"ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳဖူးတာက ဘာေတြလဲလို႔ အမ်ိဳးအစားခြဲရရင္ေတာ့ မေကာင္းဆိုးဝါးဆိုတာ Next life အထိမသြားဘဲ လူ႔ဘဝမွာပဲ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနတဲ့သတၱဝါေတြကိုလည္း မေကာင္းဆိုးဝါးလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သက္ေသနဲ႔တကြ လက္ညႇိဳးထိုးျပလို႔ရတယ္။ မျမင္ႏိုင္တဲ့အရာေတြထက္ သိသာတာေပါ့။"
"ေခ်ာင္း႐ိုက္ခံေနရမယ္၊ ၾကည့္လုပ္။"
"ဟား ဟား၊ သတိထားမွပါပဲ။"
"ဆိုေတာ့ေလ၊ ရွင္က လူယုတ္မာေတြနဲ႔ ၾကံဳဖူးတယ္ေပါ့။"
"အမ်ိဳးစံုပါပဲ လူေတြက။ လူတိုင္း မေကာင္းဆိုးဝါးျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုရမလား။"
"ဟုတ္ပါရဲ႕။ နတ္ျပည္ေရာ၊ ငရဲကိုပါ လူ႔ဘံုမွာေတြ႕ႏိုင္တယ္။"
"အဲဒါကိုပဲ လူလို႔ေခၚတာေနမွာပါ။"
"ေသခ်ာတာေပါ့ Draven."
စကားေျပာရင္း၊ လမ္းေလၽွာက္ရင္းျဖင့္
"Suda, မနက္စာ တစ္ခုခုသြားစားၾကမလား။"
"ေရွ႕မွာဆိုင္ေလးရွိတယ္။"
"အဟား ... Suda နဲ႔ခင္ရတာ အဲဒီတစ္ခုအဆင္ေျပတယ္။"
"ဘာတဲ့လဲ။"
"သိပ္ၿပီး ဟန္မေဆာင္တတ္ဘူးလားလို႔။ ဒါမွွမဟုတ္ ေထြေထြထူးထူးေတြသိပ္မစဥ္းစားပဲ စိတ္ထဲရွိသလိုေနတာမ်ိဳးလား။"
"ႏွစ္ခုလံုးေနမွာေပါ့။"
"ျဖစ္ႏိုင္တယ္။"
ဆိုင္ေလးတြင္ မနက္စာစားရင္းႏွင့္လည္း
"ဒါဆို အဲဒီအေလာင္းႀကီးက ထထိုင္တာေပါ့။"
"ထိုင္တဲ့အထိေတာ့ မေရာက္ဘူးဗ်။ ေခါင္းက ေတာ္ေတာ္ေလးႂကြသြားတာ။"
"ေတာ္ေတာ္လန္႔ကုန္မွာပဲ။"
"ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ေအာ္ၾကပါေလေရာပဲ။"
"ျဖစ္တတ္တယ္ရွင္။ အေၾကာကိုထိမိလို႔ လက္ေတြ၊ ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္သြားတာမ်ိဳးပဲ ကၽြန္မၾကံဳဖူးတာ။ ေခါင္းႂကြလာတာေတာ့ မၾကံဳဖူးပါဘူး။"
"ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီေန႔ကမွ အဲဒီအခ်ိန္ အေအးခန္းကို စက္ျပင္ဆရာနဲ႔အတူ ေရာက္ေနတာေလ။ ၾကံဳခ်င္ရင္ အဲဒီလို။"
"မိတ္ကပ္ဆရာမေလးေတာ့ လန္႔ေနေတာ့မယ္။"
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ သူ႔မွာ အေလာင္းျပင္ဖို႔အေရး ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ထမလာေလာက္ပါဘူးေနာ္ဆိုၿပီး သံုး၊ ေလးခါေမးေနေသးတာ။ အခုေရာ ထလာလို႔လားဆိုေတာ့ တကယ္ထထိုင္လာရင္ Jennie သူ႔ကိုျပင္မေပးေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။"
"လန္႔သြားတာေတာင္ ေျပာႏိုင္ေသးတယ္၊ တကယ္ပဲ။"
"သူလည္း အေၾကာက္အလန္႔သိပ္မရွိဘူး။ အဲဒီလိုၾကံဳေတာ့မွပဲ လန္႔ရပါၿပီတဲ့။"
"ေဆးရံုကိုေလ နတ္ဆရာမလား၊ အဲဒီလိုတစ္ေယာက္ မေတာ္တဆမႈနဲ႔ေရာက္လာဖူးတယ္။ သူ႔အိမ္ေရွ႕သစ္ပင္ကေန သစ္ကိုင္းက်ိဳးၿပီး သူ႔အေပၚက်တာ။ လက္ကိုထိၿပီး လက္က်ိဳးသြားတယ္။ အဲဒါရွင္၊ သူနည္းနည္းသက္သာေတာ့ ဝါသနာပါတဲ့လူေတြက ေမးၾကတာေပါ့။ သူကလည္း ဘာျမင္တယ္၊ ညာျမင္တယ္ေျပာတာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြလန္႔ၿပီး ညအိပ္မေပ်ာ္ၾကေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ ေတာ္ေတာ္ထိန္းယူရတယ္။"
"သူ ဘယ္ႏွရက္ေဆး႐ံုတက္လိုက္ရလဲ။"
"တစ္ပတ္ေလာက္ေနရမွာကို ကၽြန္မတို႔လည္း ေလးရက္နဲ႔ေပးဆင္းလိုက္ရပါေရာ။ အိမ္မွာျပန္နားၿပီး ျပင္ပလူနာအေနနဲ႔ပဲ ေဆးရံုလာျပပါလို႔ေပါ့။"
"ဟား ဟား၊ ျဖစ္ရမယ္ဗ်ာ။"
Suda ေနထိုင္ရာအေဆာင္ေလးသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္အထိ ထိုေန႔က ႏွစ္ဦးသား ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာရယ္ေမာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
••••••
"Suda, မနက္က နင့္ကိုလိုက္ပို႔တာ ဘယ္သူလဲ။"
"အလုပ္ကျပန္လာတာကို နားပါဦးလား။"
"နားစရာလား၊ ငါ့ကိုေျပာစမ္းပါ။ ဘယ္သူလဲဟင္၊ ဘယ္ကလဲ။ ငါ့ကို Cathy က ေျပာလိုက္တာ။ သူျမင္လိုက္တာတဲ့။ ေခ်ာတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘဲ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကည့္ေကာင္းတယ္တဲ့။ နင္နဲ႔လိုက္တယ္ဆိုပဲ။"
"ကဲ၊ ဇြတ္ေတြဟဲ့။ ဒီအတိုင္းမိတ္ေဆြေတြပါ။"
"ဘယ္သူလဲလို႔။"
"Last Step ကို သိတယ္မဟုတ္လား။"
"Funeral House လား။"
"အင္း"
"ဟင္၊ အဲဒီမွာ သူကဘာလုပ္တာလဲ။ ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္၊ Funeral House ဆိုလို႔။"
Suda ၏အခန္းေဖာ္က လက္ေမာင္းေတြကိုပြတ္သပ္ရင္း ဆိုလာသည္။
"အဲဒါ သူ႔လုပ္ငန္း။"
"Oh my God! အဲဒါဆို O'Conner လား။"
"နင္က သိတယ္လား။"
"ဟယ္၊ တကယ္ႀကီးလား။ တကယ္လား Suda."
"အင္း။ Draven O'Conner."
"အား ... အဲဒီဘဲ ... အဲဒီဘဲ ... အမေလးေနာ္ ..."
"ဘာျဖစ္တာတုန္းဟယ္။"
အဝတ္မ်ားကိုေခါက္ေနရာမွပင္ Suda က ေအးေအးေဆးေဆးေမးေန၍
"ဟဲ့ အလုပ္သရဲမ၊ နင္တို႔ေတာ့ ဟုတ္ေနၿပီ။ ငါ ရင္နာနာနဲ႔ သေဘာတူလိုက္မယ္ သိလား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါေနာ္ ... တကယ္ပဲ၊ Cathy ေျပာကတည္းက ေတြးမိရမွာ။ O'Conner, သူနဲ႔စကားေျပာရတာ၊ သူျပံဳးတာကိုျမင္ရတာက တကယ္ၾကက္သီးထတယ္။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ခင္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။"
"သူကေတာ့ ေအးေဆးပဲေလ။ ခင္ဖို႔လည္းေကာင္းပါတယ္။ ၾကည့္ေကာင္းတယ္၊ မိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံရတာ တစ္ခုခုရဲ႕လႊမ္းမိုးခံထားရသလို ခံစားရတယ္။ သူနဲ႔ေျပာဖူးတဲ့လူတိုင္း အဲဒီလိုေျပာၾကတာေနာ္။ သူ႔အလုပ္မွာလိုတဲ့ပန္းေတြ ငါတို႔ဆီကမွာတာမို႔ တစ္ခါတေလ သူလာတတ္တယ္ေလ။ အဓိကကဟာ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါႀကိဳက္တယ္။"
"ဩ ဪ၊ လိုရင္းက အခုမွေရာက္တာပါလား။"
"အဟင္း၊ အလုပ္ေတာ့ေတာ္ေတာ္လုပ္ႏိုင္တာ။ ငါတို႔အလုပ္သရဲမေလးနဲ႔ေတာ့ ကြက္တိပဲ။ ငါ ရင္ကြဲခံၿပီးစြန္႔လႊတ္လိုက္ပါ့မယ္၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းအတြက္ေပါ့။"
"ေတာ္ပါေတာ့ဟ။ ငါ့အတြက္လို႔ေျပာရေအာင္ ငါက ႀကိဳက္တယ္ေျပာလို႔လား။"
"မႀကိဳက္ဘူးလား။"
"အသိမိတ္ေဆြပဲေလ။"
"ေနဟာ၊ ႏွလံုးသားမပါတဲ့ဟာေတြ။ ငါ့ဘာသာ ေရခ်ိဳးေတာ့မယ္။"
"ေအး၊ ျမန္ျမန္လုပ္။ ေနာက္က်ေနၿပီ၊ ေအးတယ္။"
"ရာသီဥတုက နင္တို႔ေလာက္မေအးစက္ဘူးေနာ္၊ သိဖို႔။"
"ခစ္ခစ္၊ ငစြာမေလး။"
••••••
အခိုးအေငြ႕မ်ားၾကားတြင္ လြင့္ေမ်ာေနေသာ အရိပ္မ်ား၊ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္ တစ္စံုတစ္ခုကိုမီးစြဲေနသကဲ့သို႔အသံႏွင့္ အလင္းေရာင္အနည္းငယ္သာရွိေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လြင့္ေမ်ာေနရင္းမွ တစ္ခုခုကိုရြတ္ဆိုေနေသာအသံတစ္ခုက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္နီးကပ္လာေလသည္။ အနီးဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္မိေသာ္လည္း ျမင္ေနရသည့္ျမင္ကြင္းတို႔သည္ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိေပ။
႐ုတ္တရက္ အေပၚသို႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္အခါတြင္ မိမိထံသို႔ဦးတည္လာသည့္ မျမင္ႏုိင္ေသာတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ အေမွာင္ထဲသို႔ ေသခ်ာစြာစိုက္ၾကည့္မိစဥ္ မိမိခႏၶာကိုယ္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည့္ႏွယ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အမည္တစ္ခုေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရၿပီး Suda ၏မွိတ္ေနေသာမ်က္လံုးအစံု ပြင့္လာေလသည္။ ပထမဆံုးျမင္လိုက္ရသည္မွာ .....
■■■■■ Part (3) ဆက္ရန္ ■■■■■
လှေကားတစ်ဆစ်ချိုးနေရာကို ကျောခိုင်းဆင်းလာနေသော Draven မှာ နောက်ဘက်သို့သမင်လည်ပြန်လှည့်၍ အပေါ်ဘက်တွင်မီးထွန်းထားသော Landing နေရာသို့ကြည့်လိုက်သည့်အခါ လွင့်ကျလာသည့် ပတ်တီးဖြတ်စအဖြူလေးတစ်ခုကိုသာ မြင်ရလေသည်။ မထူးခြားသည်ကြောင့် အောက်သို့ဆက်ဆင်းရန် ပြန်လှည့်လိုက်စဉ် အောက်ဘက် Landing တွင် သူ့ကိုရပ်ကြည့်နေသော သူနာပြုမလေး။
"Suda"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ Draven."
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဗျ။"
"နောက်ကိုလှည့်ကြည့်နေလို့လေ။ ကျွန်မတက်လာတော့ ရှင်က လှေကားအလယ်မှာရပ်နေလို့ ဒီလူ လမ်းလယ်မှာဘာရပ်လုပ်နေတာလဲလို့ တွေးနေတာ။ ရှင်ဖြစ်နေတာကိုး။"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ ဆေးတွေသယ်လာတာလား။ ကျွန်တော့်ကိုလည်းပေးလေ၊ ကူသယ်ပေးမယ်။"
Suda လက်ထဲတွင် ဆေးပုံးနှစ်ပုံးပါလာသောကြောင့် Draven က Suda နားအထိဆင်းသွားကာ ပိုကြီးသောဆေးပုံးကို လက်ကမ်းယူရန်ပြင်လိုက်သည်။
"နေပါစေရှင်၊ ကျွန်မနိုင်ပါတယ်။ ရှင်က အောက်ဆင်းမှာကို။"
"ရပါတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော့်လူတစ်ယောက်ကို စောင့်ရဦးမှာ။ အချိန်ရတယ်။ ပေးပါ။"
Suda က လွှတ်ပေးလိုက်၍ ဆေးပုံးကိုယူကာ
"လေးတာပဲ။ တစ်ယောက်တည်း နှစ်ပုံးတောင်သယ်လာတယ်လား။"
"အကုန်လုံးက အလုပ်ရှုပ်နေကြလို့လေ။ ကျွန်မလည်း ဆေးသိုလှောင်ခန်းထဲ ဆေးရှာရတာကြာမှာမို့ တခြားလူကိုခေါ်မနေတော့တာ။ သက်သက်မဲ့ နှစ်ယောက်စာအချိန်ကုန်နေမှာစိုးလို့။"
အပေါ်ထပ်သို့ပြန်တက်လာကြရင်း ယခုဖြစ်နေသည့်ရောဂါအကြောင်းများကို ပြောလာခဲ့ကြသည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Draven."
"ရပါတယ်။ Suda ကို ကျွန်တော်ဆေးရုံလာတိုင်း တွေ့ရသလိုပဲ။ Duty ချိန်များလို့လား။"
"ဒီလိုပဲ၊ ကျွန်မကတစ်ယောက်တည်းသမားမို့ ဆေးရုံမှာပဲအနေများတာပါ။"
"ဪ၊ ဟုတ်ကဲ့ပါ။ ဒါက ဒီကိုရွှေ့ရမှာလား။"
"အဲ၊ ဟုတ်ကဲ့။ ခဏ၊ အဲဒီအပေါ်ကပုံးအလွတ်ကို ကျွန်မဖယ်လိုက်မယ်။"
"Ok"
"အား"
Suda အော်လိုက်သောအသံနှင့်အတူ Draven နှင့် Suda ကြားသို့ကျလာသော ခိုအသေတစ်ကောင်။
"ခိုတစ်ကောင်ပါ။ လန့်သွားလား။"
"ကျွန်မ သူ့အမြီးကိုကိုင်လိုက်မိသေးတာ။"
"ကျွန်တော်ရှင်းလိုက်ပါ့မယ်။"
Draven စက္ကူအိတ်တစ်လုံးနှင့် ကတ်ပြားတစ်ပြားကိုယူကာ ငှက်သေကိုကော်ယူထည့်လိုက်ပြီး အိတ်ကိုပိတ်လိုက်သည်။
"ကျွန်တော်အောက်ဆင်းမှ ယူသွားလိုက်မယ်။ ဒီကအမှိုက်ပုံးတွေထဲ မထည့်နဲ့တော့။"
"ဟုတ်ကဲ့။ ကျေးဇူးပါ။"
Suda က ဘေးမှဘေစင်တွင်လက်ဆေးနေရင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ Draven ဆေးပုံးများကိုနေရာချပေးပြီးနောက်
"ရှင့်လူက ရှာနေဦးမယ်။ ကူညီတာကို ..."
"ရပြီ Suda ရေ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ပြောပြီးတာ နှစ်ခါရှိပြီပဲ။ လုံလောက်ပါပြီ။"
"ခစ်ခစ်၊ အဲဒီလိုလား။ မပြောတော့ပါဘူး။ နောက်ကြုံရင်လည်း များများကူညီနိုင်ပါစေရှင့်။"
"အဟား၊ Suda ဆုတောင်းပြည့်မယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ထပ်တွေ့ကြသေးတာပေါ့။ ခွင့်ပြုပါဦး။"
"ကောင်းပါပြီရှင်။"
••••••
"Suda, နင်ကြားပြီးပြီလား ဟိုသင်္ချိုင်းကသတင်း။"
"အင်း၊ ကြားတယ်။ အဲဒါက သင်္ချိုင်းအဟောင်းကြီးမဟုတ်လား။ ဘယ်သူမှမမြှုပ်ကြတော့ဘူးကို။ ဖျက်တောင်ဖျက်တော့မှာဆို။"
"ဟုတ်တယ်ဟ။ ထူးဆန်းတာတော့ တော်တော်ထူးဆန်းတယ်။ ဘယ်သူမှလည်း မီးလောင်တာကို မမြင်လိုက်ဘူးတဲ့။ ဘယ်လိုပဲ လူပြတ်တယ်ပြောပြော၊ အိမ်တွေနဲ့ဝေးတယ်ပြောပြောကွာ၊ သင်္ချိုင်းတစ်ဝက်လောက်ပြာကျတဲ့ မီးတောက်ကိုတော့ သတိထားမိရမယ်မဟုတ်ဘူးလား။"
"အေးပေါ့။"
"အခု ဖျက်သိမ်းဖို့ကို အလျင်စလိုတွေလုပ်ကြမယ်ထင်တယ်။"
"အစက Market ဆောက်မလို့ဆို။"
"အခုလိုဖြစ်သွားတော့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲမသိပါဘူးဟာ။"
"အေးနော်။ အဲဒါခဏထားဦး၊ ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုက ဆေးပို့ဖို့ကိစ္စ Dr. Robert ကိုအကြောင်းကြားရဦးမယ်။"
"အေး၊ သွား သွား။"
.
"ဆရာမလေး"
"ဪ၊ ရှင်ကိုး။"
"ကျွန်တော် Dr. Robert ဝယ်ခိုင်းတဲ့မနက်စာ လာပို့ပေးတာ။"
"ကျွန်မလည်း ဒေါက်တာ့ဆီလာတာ။ ယူသွားပေးမယ်လေ။"
"ရပါတယ်ခင်ဗျ။ ကျွန်တော့်ကိုခိုင်းထားတာဆိုတော့ ကျွန်တော်ပဲပို့ရမှာပေါ့။"
"ရှင့်လက်ထဲလည်း အများကြီးပဲ။ တခြားရုံးခန်းတွေဆီလည်း ပို့ရမယ်ဟုတ်။"
"ဟုတ်၊ အဲဒါဆိုလည်း ကူညီပေးတာ ကျေးဇူးပါဗျ။"
"အပန်းမှမကြီးတာပဲ။"
မနက်စာဘူးလေးကိုယူ၍ ရှေ့ဆက်သွားသူ Suda ကို ဂိတ်စောင့်ကောင်လေးက ရပ်ကြည့်နေခဲ့လေသည်။ ထိုကောင်လေးက နံနက်ခင်းတိုင်းတွင် ဤကဲ့သို့ပင် တာဝန်ကျဆရာဝန်များအတွက် အစားအသောက်များကို အပြေးအလွှားပို့ပေးနေကျဖြစ်၏။ ဆိုင်မှလာပို့မည်ကိုစောင့်ရလျှင် ကြာတတ်သည့်အတွက် ယခုကဲ့သို့သွားဝယ်ပေးရလေသည်။ အပြုံးစစနှင့် ကူညီတတ်သူထိုကောင်လေးသည် ဆရာဝန်၊ သူနာပြုများ၏ဝေယျာဝစ္စကို ကူညီပေးတတ်ပြီး ထိုသူတို့ကလည်း ကောင်လေးအတွက် ငွေရေးကြေးရေးကူညီတတ်ကြသည်။
.
Dr. Robert ရုံးခန်းမှ Suda ပြန်ထွက်လာပြီးနောက် မြေညီထပ်ရှိ ဆေးကောင်တာရှိရာသို့ ဆင်းလာသည့်အခါ လူများက သတင်းတစ်ခုကို စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေကြလေသည်။ ယမန်ညက တစ်ခြမ်းပြာကျသွားသည့် သင်္ချိုင်းဟောင်းမီးလောင်ပြင်မှ မြင်ကွင်းအချို့နှင့်အတူ သတင်းကြေညာသူ၏ မှတ်ချက်များပင်။ ခပ်တိုးတိုးဝေဖန်မှတ်ချက်ပြုချက်များကိုလည်း Suda ကြားနေရသည်။
မကောင်းဆိုးဝါးများ နိုးထလာသည်။
သင်္ချိုင်းအဟောင်းအတိုင်း ကြာကြာမထားစေချင်သူတို့က မီးရှို့ကြသည်။
သဘာဝလွန်ဖြစ်ရပ်တစ်ခုခု ရှိနေနိုင်သည်။
သာမန်မီးလောင်မှုတစ်ခုကို ပုံကြီးချဲ့နေသည်။
စသည်ဖြင့် အမျိုးစုံသောစကားသံတို့ကြား မည်သည့် Chemical ပစ္စည်းတို့ မည်သို့ပေါင်းစပ်လျှင် အရှိန်မည်မျှနှင့်လောင်ကျွမ်းနိုင်ကြောင်း စသည့် ပညာရပ်ဆိုင်ရာအသုံးအနှုန်းများကို ကြားလိုက်ရပါသေးသည်။
ယနေ့တွင်တော့ ဤမြို့လေးအတွင်း ယခုသတင်းကိုသာ လူတိုင်းပြောနေကြတော့မည်မှာ အသေအချာပင်။
မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းမှာ မီးကျွမ်းထား၍ မည်သည့်မြက်အစအနမျှမရှိသည့် မီးလောင်ပြင်တစ်ခြမ်းနှင့် ခပ်ညိုညိုမြက်ပင်များရှိသည့် ကျန်တစ်ခြမ်းတို့ အတိအကျပိုင်းခြားထားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေခြင်းပင်။ မည်သည့်လောင်ကျွမ်းမှုမျိုးသည် ဤကဲ့သို့ တိတိကျကျဖြစ်စေနိုင်မည်နည်း။
ထိုပုံကိုကြည့်ကာ Suda တွေးနေမိသည်။
အချိန်တိုအတွင်း တစ်စုံတစ်ခု သို့မဟုတ် တစ်စံုံတစ်ယောက်အား လောင်မီးကျစေခြင်းကို Believe it or not ဆိုသည့် ယုတ္တိမတန်သောဖြစ်စဉ်များတွင်သာ တွေ့ရှိဖူးခဲ့သည်။ ခုံပေါ်တွင်ထိုင်နေသည့်လူတစ်ဦး အချိန်ခဏအတွင်း မီးလောင်ကျွမ်းခံရပြီး တစ်ခန်းလုံးတွင် ထိုသူထိုင်နေသည့်ထိုင်ခုံတွင်သာ မီးဟပ်ခံထားရသည်ကို တွေ့ရခြင်းနှင့် အချို့ဖြစ်စဉ်တွင် မျက်နှာတစ်ပိုင်းကျန်ရှိနေပြီး ထိုမျက်နှာတွင်လည်း နာကျင်ခံစားမှုအရိပ်အယောင်မပေါ်သော မီးလောင်ခံရခြင်းတို့ကို 'ယုံချင်ယုံ၊ မယုံချင်နေ' ဆိုသည့်ခေါင်းစဉ်အောက်တွင် ဖတ်ရသည့်အခါ ယုံကြည်နိုင်ရန်ခက်လှပေသည်။
ယခုဖြစ်ရပ်တွင်တော့ အကြောင်းအရင်းကိုသိလိုသူများ ပေါများလှပါ၏။
••••••
One week later
Night duty ပြီး၍ မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်အောက်တွင် Suda ညင်သာစွာလျှောက်လှမ်းလာနေသည့်လမ်းမှာ ယခင်နေ့များအတိုင်းပင် ဆေးရုံအနောက်တံခါးသို့ဦးတည်နေသည့် လူရှင်းသောလမ်းလေးဖြစ်သည်။
လမ်းချိုးလေးအလွန်၌ Suda ရှေ့တွင် သူမကဲ့သို့ပင် အေးဆေးစွာလမ်းလျှောက်သွားနေသူကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"Draven?"
ခပ်လှမ်းလှမ်းအနေအထားဖြစ်သော်လည်း ဆိတ်ငြိမ်သည့်ပတ်ဝန်းကျင်ဖြစ်၍ အသံကိုထင်ရှားစွာကြားရသောကြောင့် ထိုလူက လှည့်ကြည့်လာလေသည်။
"Suda ပဲ။ ဆုတောင်းပြည့်သွားပြီ၊ တစ်ပတ်အကြာမှာ။ ဒီနေ့ရော ကျွန်တော်ကူညီစရာကိစ္စ ရှိသေးလား။"
အပြုံးနှင့်အတူနှုတ်ဆက်လာသူကြောင့် Suda ရယ်သံလွင်လွင်လေးက ခပ်ပြေပြေလေးပျံ့လွင့်သွား၏။
"စိတ်မကောင်းလိုက်တာ။ ကူညီစရာမရှိဘူးရှင့်။"
"ဒါဆို ပြည့်သွားတာ Suda ရဲ့ဆုတောင်းမဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော့်ဆုတောင်းပေါ့။"
"ဘယ်လိုကြောင့်"
ရပ်စောင့်နေသည့် Draven အနီးသို့ Suda ရောက်လာပြီးမှ နှစ်ဦးသား ဘေးချင်းယှဉ်လျှောက်လာကာ စကားဆက်ပြန်သည်။
"များများကူညီနိုင်ပါစေဆိုတာ Suda ဆုတောင်းလေ။ Suda ဆုတောင်းပြည့်ရင် ကျွန်တော်တို့ထပ်တွေ့ကြတာပေါ့ဆိုတာကမှ ကျွန်တော်ဆုတောင်းခဲ့တာ။"
"ဒါဆို ကျွန်မဆုတောင်းက ပြည့်တာလား၊ မပြည့်တာလား။"
"အဟား" "ခစ်ခစ်"
"Suda ဘယ်ကိုပြန်ရမှာလဲ။"
"(..... )လမ်းကို။"
"မဝေးဘူးပဲ။"
"ဆေးရုံနဲ့လား။ ဟုတ်တယ်၊ မဝေးဘူး။"
"ကျွန်တော့်အိမ်နဲ့ရောပဲ။"
"ဟင်၊ ရှင့်အလုပ်ရဲ့အပေါ်ထပ်တိုက်ခန်းတွေမှာပဲ နေလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မထင်ထားတာ။"
"အဲဒီအပေါ်ထပ်မှာ တစ်ခန်းတော့ငှားထားတယ်။ အလုပ်ကလူတွေလည်း နားနားနေနေနေနိုင်အောင်လေ။ ညပိုင်းကိုတော့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်နေတယ်။ သူတို့က တခြားနယ်ကနေ Last Step မှာအလုပ်လာလုပ်ကြတာလေ။ နားရက်ရှည်ရရင်တော့ တစ်ခါတလေအိမ်ပြန်ကြတယ်။ အဲဒီအခါမှ ကျွန်တော် အဲဒီမှာသွားအိပ်တယ်။"
"ဪ၊ အဲဒီလိုလား။ ဒါနဲ့ ကျွန်မကလမ်းလျှောက်ပြန်မှာ။ နေမမြင့်တဲ့အချိန်ပြန်ဖြစ်ရင် လမ်းလျှောက်နေကျမို့။"
"ပန်းခြံပတ်လမ်းလေးကနေလား။"
"အိုး၊ အတူတူပဲလား။ အဲဒီလမ်းလေးကို ကျွန်မသိပ်ကြိုက်တာ။"
"ဒီနားကလူတွေအကုန်လည်း ကြိုက်ကြမယ်ထင်တယ်။"
"အမှန်ပဲ၊ မနက်စောစောဆို လူသိပ်စည်တာ သက်သေပဲ။"
"အတူတူသွားလို့ ရတယ်မဟုတ်လား Suda."
"သိပ်ရတာပေါ့ရှင်။"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းမဖြစ်တော့ဘူးပေါ့။"
"အတူတူပါပဲ။ ဒါနဲ့ မနက်စောစော ဒီကိုအလုပ်ကိစ္စလား။"
"မဟုတ်ဘူးဗျ။ အသိတစ်ယောက်ကိစ္စကို လာကူပေးတာပါ။ တစ်ပတ်လောက်အလုပ်နည်းသွားလို့ အနားရနေတာ။ ဘာပဲပြောပြောဗျာ၊ အခုလိုလေးမှပဲ စိတ်ချမ်းသာတော့တယ်။"
"ဟုတ်ပါရဲ့ရှင်။ ထူးတော့ထူးဆန်းသား။ သင်္ချိုင်းဟောင်းမီးလောင်ပြီးတော့ ရောဂါကူးစက်နှုန်းက သိသိသာသာထိုးကျသွားပြီး တစ်ပတ်အတွင်းကို ငြိမ်သွားတယ်။"
"ဟုတ်တယ်ဗျာ။ လူတိုင်းက မီးလောင်ပုံထူးဆန်းတော့ စိုးရိမ်နေကြတာ။ အခုတော့ အကောင်းတွေဖြစ်လာတာပဲ။ အဲဒါက ရောဂါဆိုးတွေရဲ့အဆုံးသတ် ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။"
Draven စကားကို Suda က ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့်ထောက်ခံ၍ ပန်းခြံပတ်လမ်းလေးတွင် အေးအေးချမ်းချမ်းလမ်းလျှောက်လာခဲ့ကြသည်။
ရုတ်တရက် Suda ထံသို့ပြေးဝင်လာသော ဘောလုံးတစ်လုံးကြောင့် Suda ခေတ္တမျှကြောင်အမ်းကာ ကြည့်နေမိစဉ် ရင်ဝသို့ဝင်ဆောင့်မည့်ဘောလုံးသည် Suda ၏ရှေ့နားတွင်ပင် ရပ်တန့်သွားခဲ့ရသည်။
လက်တစ်စုံက ဖမ်းထားပေးခြင်း။
Draven ကို Suda ကြည့်မိသည့်အခါ မျက်စိဖွင့်ကြည့်လာသော Draven ကိုမြင်လိုက်ရ၍ Suda မှာ ရယ်ပင်ရယ်မိသွားရသည်။ Draven ပုံစံသည် ဖမ်းသာဖမ်းလိုက်ရသည်၊ မသေချာပါဆိုသည့် ပုံစံပင်။ ရှေ့တွင်တော့ ကလေးတစ်သိုက်မှလှမ်းကြည့်နေ၍ No problem ဆိုသည့်ပုံစံမျိုးနှင့် Draven လက်ကာပြပြီး ဘောလုံးကိုပြန်ပစ်ပေးလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးတင်လို့ရတယ်မဟုတ်လား။ သေချာဖမ်းမိတယ်ဆိုတော့လေ။ အဟင်း"
ရယ်နေသည်ကိုရပ်၍ ပြောလာပုံနှင့် Suda ကြောင့်
"နေပါစေတော့။ မိလိုက်မယ်မထင်လိုက်ဘူး။"
"ခစ် ခစ်။ ရှင်ကတော့လေ။ ခုနက ရှင့်ပုံစံကို ရှင်ပြန်မြင်လိုက်သင့်တာ၊ ဘယ်လောက်ရယ်ချင်စရာကောင်းသလဲလို့။"
ဆက်၍လမ်းလျှောက်လာကြရင်းမှ
"ဘောလုံးက ရုတ်တရက်ကြီး ရောက်ချလာတာကိုး။ အရှိန်နဲ့ဆိုတော့ ထိသွားရင်မသက်သာဘူး။"
"ထိမသွားပါဘူးလေ။ ရှင် ဘယ်လိုအားကစားမျိုး ကစားတတ်လဲ။ ဘတ်စကတ်ဘောတို့ ဘေ့စ်ဘောတို့များ ဆော့သလား။"
"အဟား၊ မဆော့ပါဘူးဗျာ။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဆိုလို့ ညပိုင်းအားမှ ထပြေးတတ်တာမျိုးပဲ။"
"ရှင်... ဘယ်လို၊ ညပိုင်းတဲ့လား။ မနက်စောစောထပြေးကြတာလေ။ ရှင်က ညပိုင်းတဲ့။"
"မနက်ပိုင်းက စောစောထပြီး အလုပ်ဆီပဲပြေးနေရတာဗျာ။ တကူးတကထပြေးဖို့ဆို အလုပ်နားရက်လေးပဲရှိတယ်။ ညဘက်ကတော့ အလုပ်ကပြန်လာပြီးရင် ဒီနားကိုရောက်လာတတ်တယ်။ လူတော့ပြတ်နေပြီ။"
"ရှင် သရဲတစ္ဆေတွေကို ယုံလား။"
"ဟား ဟား၊ ညဘက်အပြင်မှာနေတယ်ဆိုပြီး ခြောက်တာလား။"
"အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လို့ မေးကြည့်တာလေ။ ရှင့်လုပ်ငန်းကလည်း လူသေတွေနဲ့ပတ်သက်နေတာမဟုတ်လား။"
"Next life ဆိုတာရှိတယ်ဆိုရင် သူတို့တွေလည်း ရှိမှာပါ။"
"မကောင်းဆိုးဝါးဆိုတာမျိုး ကြုံဖူးလား။"
"ကျွန်တော် မပြောတတ်ဘူး။ ကျွန်တော်ကြုံဖူးတာက ဘာတွေလဲလို့ အမျိုးအစားခွဲရရင်တော့ မကောင်းဆိုးဝါးဆိုတာ Next life အထိမသွားဘဲ လူ့ဘဝမှာပဲ လူစိတ်ပျောက်နေတဲ့သတ္တဝါတွေကိုလည်း မကောင်းဆိုးဝါးလို့ သတ်မှတ်လို့ရမယ်ဆိုရင်တော့ သက်သေနဲ့တကွ လက်ညှိုးထိုးပြလို့ရတယ်။ မမြင်နိုင်တဲ့အရာတွေထက် သိသာတာပေါ့။"
"ချောင်းရိုက်ခံနေရမယ်၊ ကြည့်လုပ်။"
"ဟား ဟား၊ သတိထားမှပါပဲ။"
"ဆိုတော့လေ၊ ရှင်က လူယုတ်မာတွေနဲ့ ကြုံဖူးတယ်ပေါ့။"
"အမျိုးစုံပါပဲ လူတွေက။ လူတိုင်း မကောင်းဆိုးဝါးဖြစ်နိုင်တယ်လို့ ဆိုရမလား။"
"ဟုတ်ပါရဲ့။ နတ်ပြည်ရော၊ ငရဲကိုပါ လူ့ဘုံမှာတွေ့နိုင်တယ်။"
"အဲဒါကိုပဲ လူလို့ခေါ်တာနေမှာပါ။"
"သေချာတာပေါ့ Draven."
စကားပြောရင်း၊ လမ်းလျှောက်ရင်းဖြင့်
"Suda, မနက်စာ တစ်ခုခုသွားစားကြမလား။"
"ရှေ့မှာဆိုင်လေးရှိတယ်။"
"အဟား ... Suda နဲ့ခင်ရတာ အဲဒီတစ်ခုအဆင်ပြေတယ်။"
"ဘာတဲ့လဲ။"
"သိပ်ပြီး ဟန်မဆောင်တတ်ဘူးလားလို့။ ဒါမှှမဟုတ် ထွေထွေထူးထူးတွေသိပ်မစဉ်းစားပဲ စိတ်ထဲရှိသလိုနေတာမျိုးလား။"
"နှစ်ခုလုံးနေမှာပေါ့။"
"ဖြစ်နိုင်တယ်။"
ဆိုင်လေးတွင် မနက်စာစားရင်းနှင့်လည်း
"ဒါဆို အဲဒီအလောင်းကြီးက ထထိုင်တာပေါ့။"
"ထိုင်တဲ့အထိတော့ မရောက်ဘူးဗျ။ ခေါင်းက တော်တော်လေးကြွသွားတာ။"
"တော်တော်လန့်ကုန်မှာပဲ။"
"ဘာပြောကောင်းမလဲဗျာ။ အော်ကြပါလေရောပဲ။"
"ဖြစ်တတ်တယ်ရှင်။ အကြောကိုထိမိလို့ လက်တွေ၊ ခြေထောက်တွေ လှုပ်သွားတာမျိုးပဲ ကျွန်မကြုံဖူးတာ။ ခေါင်းကြွလာတာတော့ မကြုံဖူးပါဘူး။"
"ကျွန်တော်လည်း အဲဒီနေ့ကမှ အဲဒီအချိန် အအေးခန်းကို စက်ပြင်ဆရာနဲ့အတူ ရောက်နေတာလေ။ ကြုံချင်ရင် အဲဒီလို။"
"မိတ်ကပ်ဆရာမလေးတော့ လန့်နေတော့မယ်။"
"ဟုတ်ပါ့ဗျာ။ သူ့မှာ အလောင်းပြင်ဖို့အရေး နောက်တစ်ခါတော့ ထမလာလောက်ပါဘူးနော်ဆိုပြီး သုံး၊ လေးခါမေးနေသေးတာ။ အခုရော ထလာလို့လားဆိုတော့ တကယ်ထထိုင်လာရင် Jennie သူ့ကိုပြင်မပေးတော့ဘူးတဲ့လေ။"
"လန့်သွားတာတောင် ပြောနိုင်သေးတယ်၊ တကယ်ပဲ။"
"သူလည်း အကြောက်အလန့်သိပ်မရှိဘူး။ အဲဒီလိုကြုံတော့မှပဲ လန့်ရပါပြီတဲ့။"
"ဆေးရုံကိုလေ နတ်ဆရာမလား၊ အဲဒီလိုတစ်ယောက် မတော်တဆမှုနဲ့ရောက်လာဖူးတယ်။ သူ့အိမ်ရှေ့သစ်ပင်ကနေ သစ်ကိုင်းကျိုးပြီး သူ့အပေါ်ကျတာ။ လက်ကိုထိပြီး လက်ကျိုးသွားတယ်။ အဲဒါရှင်၊ သူနည်းနည်းသက်သာတော့ ဝါသနာပါတဲ့လူတွေက မေးကြတာပေါ့။ သူကလည်း ဘာမြင်တယ်၊ ညာမြင်တယ်ပြောတာနဲ့ အမျိုးသမီးတွေလန့်ပြီး ညအိပ်မပျော်ကြတော့ ကျွန်မတို့မှာ တော်တော်ထိန်းယူရတယ်။"
"သူ ဘယ်နှရက်ဆေးရုံတက်လိုက်ရလဲ။"
"တစ်ပတ်လောက်နေရမှာကို ကျွန်မတို့လည်း လေးရက်နဲ့ပေးဆင်းလိုက်ရပါရော။ အိမ်မှာပြန်နားပြီး ပြင်ပလူနာအနေနဲ့ပဲ ဆေးရုံလာပြပါလို့ပေါ့။"
"ဟား ဟား၊ ဖြစ်ရမယ်ဗျာ။"
Suda နေထိုင်ရာအဆောင်လေးသို့ ရောက်လာကြပြီး လမ်းခွဲခဲ့ကြသည်အထိ ထိုနေ့က နှစ်ဦးသား ပေါ့ပါးလွတ်လပ်စွာရယ်မောဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
••••••
"Suda, မနက်က နင့်ကိုလိုက်ပို့တာ ဘယ်သူလဲ။"
"အလုပ်ကပြန်လာတာကို နားပါဦးလား။"
"နားစရာလား၊ ငါ့ကိုပြောစမ်းပါ။ ဘယ်သူလဲဟင်၊ ဘယ်ကလဲ။ ငါ့ကို Cathy က ပြောလိုက်တာ။ သူမြင်လိုက်တာတဲ့။ ချောတာမျိုးလည်းမဟုတ်ဘဲ တော်တော်လေးကြည့်ကောင်းတယ်တဲ့။ နင်နဲ့လိုက်တယ်ဆိုပဲ။"
"ကဲ၊ ဇွတ်တွေဟဲ့။ ဒီအတိုင်းမိတ်ဆွေတွေပါ။"
"ဘယ်သူလဲလို့။"
"Last Step ကို သိတယ်မဟုတ်လား။"
"Funeral House လား။"
"အင်း"
"ဟင်၊ အဲဒီမှာ သူကဘာလုပ်တာလဲ။ ကြက်သီးတောင်ထတယ်၊ Funeral House ဆိုလို့။"
Suda ၏အခန်းဖော်က လက်မောင်းတွေကိုပွတ်သပ်ရင်း ဆိုလာသည်။
"အဲဒါ သူ့လုပ်ငန်း။"
"Oh my God! အဲဒါဆို O'Conner လား။"
"နင်က သိတယ်လား။"
"ဟယ်၊ တကယ်ကြီးလား။ တကယ်လား Suda."
"အင်း။ Draven O'Conner."
"အား ... အဲဒီဘဲ ... အဲဒီဘဲ ... အမလေးနော် ..."
"ဘာဖြစ်တာတုန်းဟယ်။"
အဝတ်များကိုခေါက်နေရာမှပင် Suda က အေးအေးဆေးဆေးမေးနေ၍
"ဟဲ့ အလုပ်သရဲမ၊ နင်တို့တော့ ဟုတ်နေပြီ။ ငါ ရင်နာနာနဲ့ သဘောတူလိုက်မယ် သိလား။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ငါနော် ... တကယ်ပဲ၊ Cathy ပြောကတည်းက တွေးမိရမှာ။ O'Conner, သူနဲ့စကားပြောရတာ၊ သူပြုံးတာကိုမြင်ရတာက တကယ်ကြက်သီးထတယ်။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ ခင်ဖို့ကောင်းပါတယ်။"
"သူကတော့ အေးဆေးပဲလေ။ ခင်ဖို့လည်းကောင်းပါတယ်။ ကြည့်ကောင်းတယ်၊ မိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူနဲ့ပြောဆိုဆက်ဆံရတာ တစ်ခုခုရဲ့လွှမ်းမိုးခံထားရသလို ခံစားရတယ်။ သူနဲ့ပြောဖူးတဲ့လူတိုင်း အဲဒီလိုပြောကြတာနော်။ သူ့အလုပ်မှာလိုတဲ့ပန်းတွေ ငါတို့ဆီကမှာတာမို့ တစ်ခါတလေ သူလာတတ်တယ်လေ။ အဓိကကဟာ၊ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါကြိုက်တယ်။"
"ဩ ဪ၊ လိုရင်းက အခုမှရောက်တာပါလား။"
"အဟင်း၊ အလုပ်တော့တော်တော်လုပ်နိုင်တာ။ ငါတို့အလုပ်သရဲမလေးနဲ့တော့ ကွက်တိပဲ။ ငါ ရင်ကွဲခံပြီးစွန့်လွှတ်လိုက်ပါ့မယ်၊ ငါ့သူငယ်ချင်းအတွက်ပေါ့။"
"တော်ပါတော့ဟ။ ငါ့အတွက်လို့ပြောရအောင် ငါက ကြိုက်တယ်ပြောလို့လား။"
"မကြိုက်ဘူးလား။"
"အသိမိတ်ဆွေပဲလေ။"
"နေဟာ၊ နှလုံးသားမပါတဲ့ဟာတွေ။ ငါ့ဘာသာ ရေချိုးတော့မယ်။"
"အေး၊ မြန်မြန်လုပ်။ နောက်ကျနေပြီ၊ အေးတယ်။"
"ရာသီဥတုက နင်တို့လောက်မအေးစက်ဘူးနော်၊ သိဖို့။"
"ခစ်ခစ်၊ ငစွာမလေး။"
••••••
အခိုးအငွေ့များကြားတွင် လွင့်မျောနေသော အရိပ်များ၊ တဖျောက်ဖျောက်နှင့် တစ်စုံတစ်ခုကိုမီးစွဲနေသကဲ့သို့အသံနှင့် အလင်းရောင်အနည်းငယ်သာရှိသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် လွင့်မျောနေရင်းမှ တစ်ခုခုကိုရွတ်ဆိုနေသောအသံတစ်ခုက တဖြည်းဖြည်းနှင့်နီးကပ်လာလေသည်။ အနီးဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်မိသော်လည်း မြင်နေရသည့်မြင်ကွင်းတို့သည် ပြောင်းလဲခြင်းမရှိပေ။
ရုတ်တရက် အပေါ်သို့မော့ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် မိမိထံသို့ဦးတည်လာသည့် မမြင်နိုင်သောတစ်စုံတစ်ရာကြောင့် အမှောင်ထဲသို့ သေချာစွာစိုက်ကြည့်မိစဉ် မိမိခန္ဓာကိုယ်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာသည့်နှယ် ခံစားလိုက်ရသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အမည်တစ်ခုခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရပြီး Suda ၏မှိတ်နေသောမျက်လုံးအစုံ ပွင့်လာလေသည်။ ပထမဆုံးမြင်လိုက်ရသည်မှာ .....
■■■■■ Part (3) ဆက်ရန် ■■■■■
Коментарі