Chapter (3)
အခိုးအေငြ႕မ်ားၾကားမွ အရိပ္မ်ား၊ ေမာ့ၾကည့္မိရာ မိမိဦးေခါင္းထက္မွ ေခၚသံတစ္ခုႏွင့္ မိမိဆီဦးတည္လာသည့္ မျမင္ရသည့္အရာ။ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းသို႔ တစ္စံုတစ္ခုဝင္ေရာက္သြားသကဲ့သို႔ ခံစားရ၍ တြန္းဖယ္ထုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ထိုအိပ္မက္ႏွင့္တူေသာအေျခအေနမွ Suda လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့သည္။ မ်က္လံုးမ်ားကိုဖြင့္ၾကည့္မိသည့္အခါ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိခုတင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေမာက်လ်က္။ ညအိပ္မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ အရာအားလံုးသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ။
တစ္ဖက္ေစာင္းအိပ္ေနရာမွ ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ ခႏၶာကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္သည္။ ျပတင္းတံခါးအျပင္ဘက္တြင္ အေမွာင္ထုသာရွိၿပီး ညအိပ္မီးအလင္းေရာင္အခ်ိဳ႕သာ မွန္သားထက္တြင္အရိပ္ထင္ေနသည္။ ထိုအလင္းေရာင္ထဲမွ အေမွာင္ရိပ္တစ္ခုကို သတိျပဳမိလၽွင္ Suda ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူသည္က ပံုစံမပ်က္အိပ္စက္ေနဆဲ။ ေရွ႕သို႔ျပန္လွည့္၍သာ Suda မ်က္လံုးမ်ားကိုျပန္မွိတ္ၿပီး အိပ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
အခ်ိဳ႕ေသာအိပ္စက္ျခင္းတို႔သည္ အနားယူျခင္းမည္၏။
သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာအနားယူျခင္းတို႔တြင္ အိပ္စက္ျခင္းမပါဝင္ခဲ့ပါ။
•••
ပန္းျခံပတ္လမ္းတစ္ေလၽွာက္တြင္ အရာရာသည္ ၿငိမ္သက္စြာတိတ္ဆိတ္ေန၏။ အေမွာင္ႏွင့္အလင္းၾကား အရိပ္က်ရာေနရာမ်ားသည္က မႈန္ဝါးစြာ။ Burning Bush (အနီေရာင္အရြက္မ်ားရွိသည့္ ျခံဳပင္) ၏ေအာက္ေျခတြင္ အရြက္ေႂကြတို႔ေၾကာင့္ နီရဲလ်က္ရွိသည္ကို အလင္းအနည္းငယ္ေအာက္တြင္ ထင္ရွားစြာျမင္ေနရ၏။ ေလၾကမ္းတစ္ေဝွ႕က ထိုေနရာအနီးတြင္ပင္ ကြက္ၾကားတိုက္ခတ္သြားသည့္အလား အရြက္အခ်ိဳ႕လြင့္ထြက္သြားၾကသည္။
ပံုသ႑ာန္မထင္ရွားသည့္ အရိပ္မည္းတစ္ခုသည္ ထိုအပင္အနီးသို႔ေရာက္လာၿပီး ေလၽွာက္လမ္းေပၚမွေသြဖီ၍ အပင္ေနာက္ဘက္သို႔ဦးတည္လိုက္ခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ အရွိန္ျပင္းစြာေတာက္ေလာင္သြားသည့္ မီးေတာက္တစ္ခုႏွင့္အတူ အပင္တစ္ပင္လံုးေလာင္ကၽြမ္းကာ ေအာက္ေျခေျမျပင္မွအရြက္ေႂကြမ်ားလည္း ျပာက်သြားခဲ့ရသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းမၽွသာရွိေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ မီးေလာင္ခံထားရေသာပင္စည္ငယ္ႏွင့္ ေလတြင္လြင့္ပါေနေသာျပာမႈန္႔မ်ားသာ က်န္ရွိေနၿပီး မၾကာေသးမီကမွ အေရာင္ေတာက္ေနေသးသည့္ အပင္တစ္ပင္အသြင္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ။
••••••
"Boss, ညက boss တို႔နားကပန္းျခံမွာ မီးေလာင္လို႔ဆို။"
"ေအး၊ အပင္တစ္ပင္ေလာင္သြားတာ။"
"ဟိုသခ်ႋဳင္းေဟာင္းတုန္းကလိုပဲ ျမင္လိုက္တဲ့လူမရွိ၊ သိလိုက္တဲ့လူမရွိဘူးတဲ့။"
တစ္ေယာက္ကေမးသည့္အခါ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ကလည္း ေျပာလာျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းတြတ္ထိုး၍ ေဝဖန္ေရးလုပ္ေနၾကေတာ့သည္။ အလုပ္ခ်ိန္ထက္ေစာေရာက္လာၾကသည္က သတင္းဖလွယ္ရန္အတြက္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ႀကိဳးစားၾကပါေပ၏။
"ေလာင္သြားတာ Burning bush အပင္တဲ့။ သမၼာက်မ္းထဲကလိုမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္းဖို႔နိမိတ္လား။"
"အဲဒီ Burning bush က မီးေတာက္ၾကားမွာ မီးမစြဲတဲ့အပင္ကို ေျပာတာေလ။ အခုက ျပာကိုက်သြားတာပဲ။ သခ်ႋဳင္းဆိုရင္ တစ္ဝက္တိတိကိုေလာင္သြားတာ နည္းလားလို႔။"
"ဟုတ္သားပဲ။"
"အဲဒါ ငရဲသားေတြထြက္လာတာေနမယ္။ သူတို႔သြားတဲ့ေနရာ ငရဲမီးေလာင္တတ္တယ္တဲ့။"
"အဲဒီလိုဆို အခုကထားပါေတာ့၊ ပထမတစ္ေခါက္က အမ်ားႀကီးထြက္လာလို႔မ်ားလား။ အဲဒီေလာက္မ်ားရင္ ဒီၿမိဳ႕လည္း အေကာင္းတိုင္းက်န္မလားကြ။ ေပါက္ကရေတြမေျပာနဲ႔။"
"ကဲ၊ ေတာ္သင့္ၿပီ။ Boss ကိုေနာက္မွာထားၿပီး ေလေပါေနတာေတြ ရပ္ၾကေတာ့။ နာရီလည္းၾကည့္ဦး၊ အလုပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္။ စားေနတာေတြ လက္စသတ္ၾကေတာ့။"
တစ္ေယာက္ကေဆာ္ဩလိုက္၍ အားလံုးက Draven ထိုင္ေနရာသို႔လွည့္ၾကည့္ကာ သြားၿဖီးျပလာၾကေလသည္။ Draven ကေတာ့ ခပ္ဖြဖြအျပံဳးတစ္ခုႏွင့္သာ တံု႔ျပန္လိုက္သည္။ မနက္အေစာပိုင္းတြင္ ပန္းျခံလမ္းမွျဖတ္ခဲ့စဥ္ကျမင္ခဲ့ေသာ မီးေလာင္ထားသည့္ပင္စည္ငုတ္တိုကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ေခါင္းကိုခါရမ္းလိုက္မိသည္။ ငရဲမီးဆိုလၽွင္ ထိုပင္စည္ပင္က်န္ႏိုင္မည္မဟုတ္ဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
•••
"Suda, နင္ျဖတ္သြားေနက်ပန္းျခံေလးမွာ ညကမီးေလာင္တာ ဘယ္လိုျဖစ္တာတဲ့လဲ။"
"မသိပါဘူးဟာ။ ဒီတစ္ခါလည္း အနီးအနားကလူေတြ ဘယ္သူမွမသိၾကဘူးတဲ့။"
"ထူးဆန္းလိုက္တာေနာ္။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲမသိဘူး။ မေကာင္းတာေတြမ်ား ျဖစ္လာမလားလို႔ေတြးရင္ လန္႔တယ္။ ငါေလး ဘုရားတရားျမဲလို႔ေတာ္ေသး။"
"ဘယ္လို ... နင္က ဘုရားတရားျမဲသတဲ့လား Bethany."
"တိတ္စမ္း။ နင့္လို အားေနရင္ Club သြားဖို႔ေခ်ာင္းေနတဲ့မိန္းမကမ်ား ငါ့ကိုေျပာရတယ္ရွိေသးတယ္။ ငါတို႔က တည္ၿငိမ္တယ္။"
"ေဂၚမစြံအပ်ိဳႀကီးက ရြခ်င္ရင္လည္း ရမွမရတာ။"
"ေတာ္လိုက္ေတာ့၊ မ်ားေနၿပီေနာ္။"
"ခစ္ခစ္"
ေမးခြန္းထုတ္လာ၍ Suda တစ္ခြန္းျပန္ေျဖလိုက္ၿပီးေနာက္တြင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည့္ Bethany ႏွင့္ Samantha တို႔ ဆက္၍စေနာက္ကာ အျငင္းပြားေနၾကေတာ့သည္။
"ဆရာမေလး"
"ရွင္"
စေနာက္ေနသည့္ႏွစ္ဦးသားမွ ၿပိဳင္တူထူးလိုက္ၿပီးေနာက္ ရယ္ေမာရင္းလွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ Suda သည္လည္း အသံလာရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ဂိတ္ေစာင့္ေကာင္ေလးျဖစ္ေနသည္။
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ Henry?"
"ဆရာမ Samantha ကို Sister ႀကီးက ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔ပါ။"
"ဪ၊ ဟုတ္ၿပီ။ သြားလိုက္ပါ့မယ္။ ဟဲ့၊ နင္ပဲ စာရင္းေတြသြားပို႔လိုက္ေတာ့။"
ေဆး႐ံုတက္လာသည့္လူနာမ်ားစာရင္းကို တိုက္စစ္ေနရာမွ Bethany ထံသို႔ စာရြက္မ်ားထိုးေပး၍ Samantha ထြက္သြားေလသည္။ Bethany ကလည္း
"ၿပီးေနပါၿပီ။ Ortho ဘက္ကစာရင္း သြားယူဖို႔ပဲရွိေတာ့တာ။ ငါလည္းသြားေတာ့မယ္။"
"အင္း၊ အင္း။"
Suda တစ္ဦးတည္းက်န္ေနခဲ့သည္အထိ ဂိတ္ေစာင့္ေကာင္ေလး Henry သည္ တံခါးဝတြင္ရွိေနဆဲ။
"ဘာက်န္ေသးလို႔လဲဟင္။"
"ဒါေလး ..."
လက္ထဲမွစကၠဴထုပ္ကို ေျမႇာက္ျပလာေသာေၾကာင့္ Suda အခန္းဝဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။ Tulip ပန္းေရာင္တစ္ပြင့္ႏွင့္ စကၠဴထုပ္တစ္ခုကို Henry ေရာက္လာစဥ္ကတည္းက Suda သတိထားမိပါသည္။
"အဲဒါဘာလဲ Henry?"
"ဆရာမေလးစားေနက် မုန္႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ မနက္က အဲဒီဆိုင္ကိုေရာက္လို႔ ဝယ္လာေပးတာ။"
"အယ္၊ အားနာစရာ။ ေနာက္ဆို ဝယ္မလာေပးနဲ႔ေနာ္။"
"အခုက ဝယ္လာေပးၿပီးၿပီေလ။"
"အခုကေတာ့ ယူထားလိုက္ပါ့မယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"ၿပီးေတာ့ ဒီပန္းေလးက ဟိုကေလးေပးလိုက္တာ။ အသည္းေရာင္ေနတာလား ဘာလား၊ အဲဒီကေလးေလးေလ။"
"ဪ၊ Hall 1 က ခုတင္နံပါတ္ ရွစ္။"
"ဟုတ္တယ္ဗ်၊ အဲဒီကေလး။ ဒီမနက္က ဆရာမေလး Duty ထြက္မွာမို႔ သူတို႔ဘက္ေရာက္မလာရင္ ဒီေန႔မေပးလိုက္ရမွာစိုးလို႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လမ္းၾကံဳထည့္ေပးလိုက္တာ။ ေျပာေသးတယ္၊ အစ္ကိုႀကီးက အထုပ္ေတြအမ်ားႀကီးပို႔ရင္းနဲ႔ မွားပါသြားမွာစိုးလို႔ ဆရာမမုန္႔ထုပ္မွာ တိပ္နဲ႔ကပ္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး ကပ္ေပးလိုက္တာဗ်။"
"အဲဒီကေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ထပ္ၿပီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ Henry. မုန္႔လည္း စားျဖစ္ေအာင္စားလိုက္ပါ့မယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ခြင့္ျပဳပါဦး။"
Henry ထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ Suda ထံသို႔ ဖုန္းဝင္လာေလသည္။
အခန္းေဖာ္မွ ဖုန္းေခၚသည္ျဖစ္၍ အနည္းငယ္စိုးရိမ္သြားမိသည္။ ယခုအခ်ိန္ဆိုလၽွင္ သူမအလုပ္သို႔ ေရာက္ေနရမည့္အခ်ိန္ပင္ မဟုတ္ပါလား။
"ဟယ္လို"
"Suda, ငါ့ဆီလာခဲ့ေပးပါလားဟင္။"
တိုးဖြဖြစကားသံေၾကာင့္
"နင္ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အခုဘယ္မွာလဲ။"
"Last Step မွာ၊ ပန္းလာပို႔တာ။ ေသြးေပါင္က်တာထင္တယ္၊ မူးေနလို႔ ဓာတ္ဆားေသာက္ၿပီးနားေနတယ္ Suda. အခု နည္းနည္းေတာ့သက္သာၿပီ။ နင္ Duty ထြက္ၿပီမဟုတ္လားဟင္။"
"ေအး၊ ငါအခုပဲျပန္မလို႔။ လာခဲ့မယ္ေနာ္၊ ခဏပဲေစာင့္။"
"အင္း၊ အရမ္းမေလာနဲ႔ဦး။"
လိုအပ္မည္ထင္သည္တို႔ကိုထည့္၍ ေဆး႐ံုမွ Last Step သို႔ အငွားကားျဖင့္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ Last Step သို႔ေရာက္လာၿပီး ေမးၾကည့္သည့္အခါ ဝန္ထမ္းမ်ားနားေနခန္းသို႔ လိုက္ပို႔ေပးၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းေလးတစ္ဦးႏွင့္ ျပတင္းေပါက္နားတြင္ မွီထိုင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကိုေတြ႕ရ၍
"ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"အရမ္းမဆိုးေတာ့ဘူး။ အစက ငါမလႈပ္ခ်င္ေတာ့လို႔ နင့္ကိုေခၚတာ။ သူတို႔ကေတာ့ ေဆး႐ံုကိုပို႔ေပးမယ္ေျပာပါတယ္။"
Suda စမ္းသပ္ၾကည့္ၿပီး
"ေသြးေပါင္က်ေနတာ။အစာရွိတယ္မဟုတ္လား။ ေရာ့၊ ဒါေသာက္လိုက္။ ခဏနားၿပီးရင္ အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္။ နင္ အိပ္ေရးပ်က္လို႔လား။ အလုပ္ပင္ပန္းလို႔လား။"
ေဆးေသာက္ၿပီး ဆိုဖာအရွည္ေလးေပၚလွဲေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးရျပန္သည္။
"အိပ္တာေတာ့အိပ္သြားတာပဲ။ အိပ္မက္ေတြတစ္ရက္ျခားေလာက္မက္ေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဘာမွန္းေတာ့ေသခ်ာမမွတ္မိေပမဲ့ ႏိုးလာတဲ့အခါက်ရင္ ခရီးသြားထားရသလို ပင္ပန္းတယ္။"
"အဲဒါကို ငါ့ကိုက်ေတာ့မေျပာဘူးဟာ။"
"နင္က အခုတစ္ပတ္ထဲ Night Duty ေတြမ်ားေနတာကို။ ငါတို႔ ညဘက္ဆံုတာ တစ္ပတ္လံုးမွ ႏွစ္ညလားပဲ။"
"ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ ခဏနားလိုက္ေနာ္။ အေဆာင္ေရာက္ရင္ ငါေဆးသြင္းေပးမယ္။ အခုေသာက္ေဆးကလည္း အဆင္ေျပမွာပါ။"
"အင္း"
ေစာင့္ေပးေနသည့္ဝန္ထမ္းေလးကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာကာ ထိုမိန္းကေလးထြက္သြားမွ ေဆးပစၥည္းမ်ားကိုျပန္သိမ္းေနလိုက္သည္။ ထိုစဥ္
"Suda"
ေခၚသံတိုးတိုးေၾကာင့္ အခန္းတံခါးဝသို႔ၾကည့္လိုက္သည္တြင္
"Draven"
Suda အခန္းဝသို႔သြားလိုက္သည္။ Draven က
"အဆင္ေျပလား။ အေပၚထပ္အခန္းကိုသြားမလား။ ခုနကေတာ့ေလ သူတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ အေပၚထပ္ကိုေခၚဖို႔ မသင့္ေတာ္လို႔ပါ။ မိန္းကေလးဝန္ထမ္းကို အေဖာ္ထားေပးလို႔ရေပမဲ့ အေပၚထပ္မွာက ေယာက္်ားေလးေတြေနတာဆိုေတာ့ဗ်ာ ..."
"ကၽြန္မနားလည္ပါတယ္။ သူအဆင္ေျပေနပါၿပီ။ ေဆး႐ံုပို႔ေပးမယ္ေျပာတဲ့အေၾကာင္း သူေျပာပါတယ္။ သူက ေဆး႐ံုသိပ္ေၾကာက္တာေလ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို ဂ႐ုစိုက္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"ရပါတယ္ဗ်ာ။ သူနားပါေစဦး။ Suda မနက္စာစားၿပီးၿပီလား။"
"မစားရေသးဘူး။ မုန္႔ေတာ့ပါလာတယ္။ စားမလို႔ကို သူဖုန္းဆက္လို႔ အေျပးထြက္လာရတာ။"
"အဲဒါဆို ထမင္းစားခန္းဘက္သြားရေအာင္ေလ။ တစ္ခုခုမွာေပးရမလား။"
"ဟင့္အင္း၊ မမွာပါနဲ႔။ ခဏေနာ္၊ မုန္႔ယူလိုက္ဦးမယ္။"
Draven ႏွင့္ Suda တို႔ ထမင္းစားခန္းရွိရာသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီးေနာက္
"ဘာေသာက္မလဲ။"
"ေကာ္ဖီမဟုတ္တဲ့ တစ္ခုခုရမလား။"
"ႏြားႏို႔ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ Orange Juice ေသာက္ခ်င္ရင္လည္း အဆင္ေျပတယ္။"
"Juice လား။ ကၽြန္မ အားမနာေတာ့ဘူးေနာ္။ အဲဒါေသာက္မယ္ေလ။ ရွင္က မုန္႔ကူစားေပးမယ္မဟုတ္လား။ ဒီမွာအမ်ားႀကီးပဲ။"
"ေနပါေစဗ်ာ။"
"အားနာရေအာင္ လုပ္ျပန္ၿပီ။"
"အဟား၊ ဟုတ္ပါၿပီ။ Orange Juice တိုက္ၿပီး မုန္႔ကပ္စားရေသးတာေပါ့။"
"အြန္း၊ အဲဒီလိုမွေပါ့။"
ႏွစ္ဦးသားျပံဳးရယ္မိၾကၿပီး Draven က Juice ေဖ်ာ္ေနစဥ္ Suda က စင္ေပၚတြင္စီထားေသာပန္းကန္မ်ားထဲမွ ႏွစ္ခ်ပ္ကိုယူ၍ မုန္႔မ်ားကိုထည့္ထားလိုက္သည္။ စားပြဲတြင္ထိုင္၍ စားေသာက္ၾကရင္း
"ဒီလိုဆံုၿပီးစကားေျပာျဖစ္တာ ႏွစ္ခါရွိၿပီ။"
"Breakfast talk ေပါ့ရွင္။"
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ မနက္ပိုင္း Duty ထြက္ရင္ မနက္စာကို ဒီလိုပဲ ၾကံဳသလိုစားျဖစ္တာလား။"
"ဟင့္အင္း၊ မၾကံဳၾကံဳေအာင္လုပ္ၿပီး စားတာပါေနာ္။"
"ဟာဟ၊ အဲဒီလိုလား။ အစားအေသာက္မွန္တယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။"
Draven က ေျပာရင္းႏွင့္ စားပြဲေပၚရွိ Tulip ပန္းေလးကိုၾကည့္ကာ
"Pink Tulip is for caring and good wishes."
Suda ျပံဳးလိုက္ၿပီး
"လူနာကေလးေလးက ကၽြန္မကို အျမဲတမ္းေပးေနက်။ ဒီမနက္ သူတို႔ ward ဆီ ကၽြန္မမသြားႏိုင္ေတာ့ မုန္႔လာပို႔ေပးတဲ့လူနဲ႔ လူၾကံဳထည့္ေပးလိုက္တာေလ။ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ကၽြန္မအတြက္မုန္႔ထုပ္မွာ တိပ္နဲ႔ကပ္ေပးလိုက္သတဲ့။"
စကၠဴထုပ္တြင္ကပ္ေနေသာ Medical tape ေလးကိုျပရင္း Suda ဆိုလိုက္သည္။
"Suda က လူခ်စ္လူခင္ေတာ့ မ်ားမယ္ေနာ္။"
"နည္းနည္းပါရွင္။"
"ဟုတ္ပါ့မလား။ ေဆး႐ံုမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕တိုင္းေတာ့ လူတိုင္းကိုႏႈတ္ဆက္ေနတာပဲ။ အကုန္လံုးနီးပါးနဲ႔ကို ရင္းႏွီးေနတာမဟုတ္လား။ သန္႔ရွင္းေရးအေဒၚႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕က်ေနတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတယ္။ ဆရာဝန္ေတြၾကားထဲလည္း ျပံဳးလို႔ရယ္လို႔စကားေျပာေနတာကိုလည္း ေတြ႕ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဆး႐ံုမွာဆံုတိုင္း Suda က အဲဒီလိုပဲ။"
"အဲ၊ ကၽြန္မက အဲဒီလိုလား။ ခစ္ခစ္၊ ဟုတ္သားပဲေနာ္။"
"အဲဒီလိုပါပဲဗ်ာ။"
"ကဲ၊ စားလို႔လည္းၿပီးၿပီ။"
Suda က ပန္းကန္ႏွင့္ခြက္မ်ားကို ေဆးေၾကာရန္သိမ္းယူသည့္အခါ
"ေနပါေစ၊ ထားခဲ့လိုက္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းကိုသာ အရင္သြားၾကည့္ပါဦး။ လူနာက အေရးႀကီးတယ္။"
"သူက ..."
"သြားလိုက္ပါဗ်ာ။"
Suda ကိုင္ထားမိေသာပန္းကန္ကို တစ္ဖက္သို႔ျပန္ဆြဲယူလိုက္ေသာ Draven ေၾကာင့္
"ေကာင္းပါၿပီရွင္။"
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရွိရာသို႔ Suda ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ထထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"Ok လား။ မူးေသးလား။"
"ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ နင္တို႔ေရာ အဆင္ေျပလား။"
"ငါက ... ဘာကိုလဲ။"
"မနက္စာလက္ဆံုစားတာေလ။"
"ဟဲ့၊ တစ္တိုက္လံုးၾကားမယ့္အသံနဲ႔ ငါ့ကိုသိကၡာခ်ၿပီ။"
"သိပ္ခါရင္ေတာ့ က်မွာေပါ့။ နင္က ခါေနတာမွမဟုတ္တာ။ ငါ့အသံမက်ယ္ဘူး။ အပိုေတြမေျပာနဲ႔။"
"ေအး၊ ေနေကာင္းေနၿပီပဲ။ ထေတာ့၊ ျပန္ၾကမယ္။"
"ခဏေလာက္ဆက္ေနပါဦး။ ဒီမွာဆို ေရာဂါျမန္ျမန္သက္သာသြားေရာ။"
"ေတာ္ပါေတာ့ဟယ္။"
Suda က ျပန္ရန္ျပင္ေနစဥ္ Draven ေရာက္လာၿပီး
"ျပန္ၾကေတာ့မွာလား။ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္။"
"အိုး၊ အလုပ္႐ႈပ္မခံပါနဲ႔။ ကၽြန္မတို႔ဘာသာ ကားငွားျပန္လိုက္ပါ့မယ္။"
အားတက္သေရာ ေခါင္းညိတ္လက္ခံေတာ့မည့္သူငယ္ခ်င္းထက္ အလ်င္ဦးကာ Suda ေျဖလိုက္ရသည္။ မ်က္လံုးမွ အေရာင္ေပါင္းစံုလက္၍ တက္ႂကြေနသည္မွာ မၾကာေသးမီက ေသြးေပါင္က်ေနေသာလူနာဟု ထင္ရက္စရာမရွိပါ။
"ကၽြန္ေတာ္အလုပ္အားေနတယ္။ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္။"
Suda ၏ေဆးအိတ္ကို ေကာက္ယူလိုက္သည့္ Draven ကို Suda ျငင္းရန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း သူမလက္ေမာင္းကိုလာတြဲသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေၾကာင့္ အာ႐ံုေျပာင္းသြားရသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ကူတြဲေပးရဦးမလားဗ်။"
"ရတယ္၊ ရတယ္။ Suda ကို အဲဒီလိုလက္ခ်ိတ္သြားရတာ အက်င့္ပါေနလို႔။"
"ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလိုက္ခဲ့ၾကေနာ္။"
Draven က အိတ္ဆြဲ၍ေရွ႕မွထြက္သြားေလၿပီ။ Suda က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"လာေလ Suda, သြားၾကမယ္။"
"အင္း"
မည္သို႔မၽွမေျပာသာ၍ Suda ေခါင္းညိတ္လိုက္ရသည္။
တစ္လမ္းလံုး အလုပ္အေၾကာင္းအနည္းငယ္သာ ေျပာျဖစ္ၾကၿပီး Suda တို႔ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ Draven ျပန္သြားၿပီး Suda တို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး အခန္းထဲျပန္ေရာက္ၾကလၽွင္
"ေရေသာက္၊ ခဏနား။ ၿပီးရင္ ငါေဆးသြင္းေပးမယ္။"
"ေအးပါ။ ငါေမးတာေျဖဦး။ နင္တို႔အဆင္ေျပလား။"
"တမင္တကာ ေသြးေပါင္က်ေအာင္မ်ား လုပ္ထားေလသလားပဲ။"
"ဟဲ့၊ လုပ္စရာလား။ သူ႔ဘာသာျဖစ္တာကို။ ျဖစ္လာတဲ့့အေျခအေနမွာ အျမတ္ထြက္ေအာင္ ၾကံစည္တတ္ရတယ္။"
"အေရာင္းသမားပီသတယ္။ Sale မွာ နင့္လိုဟာရွိေနတာ အဲဒီဆိုင္ ေရာင္းေကာင္းေနဦးမွာပဲ။"
"ဘယ္သူမို႔လို႔လဲ။ ငါပါဟ၊ Layla ပါ။ အဟင္း ... ဟင္း ... နင္တို႔ မနက္စာလက္ဆံုစားျဖစ္သြားတာပဲေလ။"
"စြတ္ၿပီးပို႔ေနတာ။ ကာယကံရွင္ေတြက ဘယ္လိုအေျခအေနရွိလဲလို႔ နင္သိလို႔လား။"
"ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို ဂ႐ုစိုက္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္တို႔၊ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္အားေနလို႔ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္တို႔လား။ အမေလး၊ အဆင္ေျပေနတာကို ဘယ္လိုအေျခအေနလဲလို႔ ငါက ျပန္ေျပာရဦးမွာလား။ အလုပ္သရဲက ခ်က္ခ်င္းကိုအလုပ္အားသြားတာ ဘာျဖစ္ရဦးမွာလဲ။ Suda အတြက္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အခ်ိန္ေတြကို အျမဲတမ္းေပးႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာလို႔ ၾကားခ်င္တာလား။"
Suda ၏အသံကိုတုပ၍တစ္ခါ၊ အသံဩဩႏွင့္တစ္လွည့္၊ အမူအရာစံုလုပ္ျပေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေၾကာင့္ Suda ရယ္မိေတာ့သည္။
"မရယ္နဲ႔။ တကယ္ပါဟယ္။ ငါမူးလဲမလိုျဖစ္ေတာ့ သူပဲေရာက္လာၿပီး သူ႔ဝန္ထမ္းမေလးေတြကို ကူညီေပးခိုင္းတာ။ ေဆး႐ံုပို႔ေပးမွာကိုျငင္းလိုက္ၿပီး ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းသူနာျပဳကို လာေခၚခိုင္းမယ္ေျပာေတာ့ နင့္နာမည္ၾကားတာနဲ႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြကိုလက္လို႔ပဲ။"
"ေဟ့ေနာ္၊ မ်ားသြားၿပီ။ သူနဲ႔ငါခင္တာမွ ဘာၾကာေသးလို႔လဲ။ သူတစ္ပါးစိတ္ကို လြယ္လြယ္အကဲခတ္ၿပီး မဆံုးျဖတ္ပါနဲ႔ဟ။"
"မသိဘူးဟာ။ နင္တို႔စကားရပ္ေျပာရင္း ျပံဳးေနၾကတာေတာ့ ငါျမင္တယ္။"
"ေနာက္တစ္ခါ မေတာ္တဆဆံုခဲ့သည္ရွိေသာ္ေပါ့၊ ငါ မ်က္ႏွာတည္နဲ႔ ခပ္တည္တည္ေခ်လိုက္ရမွာလား။ အသိမိတ္ေဆြခ်င္းစကားေျပာတာ ျပံဳးမျပေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေဆး႐ံုမွာဆို မသိၾကလည္း ျပံဳးျပေပးလိုက္ရင္ တစ္ဖက္သားစိတ္ေက်နပ္တယ္ေလ။ အဲဒါမေကာင္းဘူးလား။"
"ေကာင္းၾကပါ၊ ေကာင္းၾကပါ။ ငါလည္းသေဘာက်တယ္။ ေတာ္လိုက္တဲ့ငါေလး။ ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက ဒီလိုေလးဆံုၾကပါေစေတာ့လို႔ စီစဥ္ႏိုင္ခဲ့တာ။"
"နင္ေတာ့ ေဆးမမီေတာ့ဘူးပဲ။"
•••
ညဦးပိုင္းအခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။ ပန္းျခံလမ္းတစ္ေလၽွာက္ လူသြားလူလာမျပတ္ေသးေသာ္လည္း လူမမ်ားေတာ့ပါ။ Draven ထိုေနရာမွျဖတ္ျပန္လာရင္း မီးေလာင္ရာေနရာဆီသို႔ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အေမွာင္ရိပ္အခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ထင္ရွားမေနေသာ္လည္း သိသာသည္က မီးေလာင္ထားေသာသစ္ပင္ငုတ္တိုသည္လည္း ခုတ္လွဲထား၍ ရွိမေနေတာ့ပါ။ ေျမျပင္သည္လည္း ရွင္းလင္းထား၍ ေျပာင္ေခ်ာေနေပသည္။ ထိုေနရာသို႔ ဖ်တ္ခနဲျပဳတ္က်လာေသာ တစ္စံုတစ္ခုသည္ လွစ္ခနဲပင္ ေဘးဘက္ရွိအပင္ႀကီးတစ္ပင္ေပၚသို႔ တက္သြားခဲ့သည္။ အေကာင္ထြားထြား ရွဥ့္တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ ထိုရွဥ့္သည္ အပင္ေပၚမွျပန္ျပဳတ္က်လာျပန္သည္။
Draven ထိုေနရာသို႔သြားၾကည့္သည့္အခါတြင္ ရွဥ့္အေမြးအမၽွင္မ်ားကို မီးကၽြမ္းထားၿပီး အေကာင္ကေတာ့ အသက္မရွိေတာ့ေပ။ ထိုအေကာင္ကိုယူ၍ မီးေလာင္ထားရာေျမျပင္ရွင္းရွင္းေပၚ ခ်ထားလိုက္ၿပီး သူလွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ Draven ထြက္သြားၿပီး မ်ားမၾကာမီမွာပင္ လမ္းေလၽွာက္လာေနေသာ လူသံုးဦးအဖြဲ႕သည္ ထိုေနရာမွျဖတ္သြားၾကသည္။
"မီးေလာင္ထားတဲ့အပင္ကို ရွင္းပစ္လိုက္မွပဲ အဆင္ေျပေတာ့တယ္။ မီးေလာင္ၿပီးေနာက္ညက် အဲဒီသစ္ပင္ငုတ္တိုကိုျမင္ရတာ ေက်ာခ်မ္းတယ္။"
"မင္းကလည္း ေၾကာက္တတ္တာလြန္ေရာ။"
"ဟ၊ သူ႔ဘာသာေက်ာခ်မ္းလာတာကြ။"
"ကဲပါကြာ၊ အခုေတာ့ေျပာင္ရွင္းေနၿပီပဲ။ ၾကည့္လိုက္ဦး၊ ေက်ာခ်မ္းေသးလားလို႔။"
"ေျမျပင္ေျပာင္ေျပာင္ကို ဘာကိုေက်ာခ်မ္းရမွာလဲ။ ငါ့မ်ား ငေၾကာက္မွတ္လို႔။ ဟာ ... မင္းတို႔ေနာက္မွာ ..."
"ဘာလဲ၊ ဘာလဲ။"
တစ္ေယာက္ကစေနာက္လိုက္၍ က်န္ႏွစ္ဦးေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ ထေအာ္ၾကသည္။
"ဘာမွမရွိဘူး။ ငေၾကာက္ေတြ။ ဟား ဟား ..."
ေျပာၿပီးေျပးေလသူကို က်န္ႏွစ္ေယာက္ကလိုက္ရိုက္ၾကေတာ့သည္။ ရယ္ေမာသံမ်ားေပ်ာက္သြားသည့္အခါ ထိုေနရာေလးသည္ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားၿပီး အပင္ေနရာတြင္လည္း ယခင္အတိုင္း ေျမျပင္ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာကိုသာ ေတြ႕ရေပသည္။
■■■■■ Part (4) ဆက္ရန္ ■■■■■
အခိုးအငွေ့များကြားမှ အရိပ်များ၊ မော့ကြည့်မိရာ မိမိဦးခေါင်းထက်မှ ခေါ်သံတစ်ခုနှင့် မိမိဆီဦးတည်လာသည့် မမြင်ရသည့်အရာ။ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းသို့ တစ်စုံတစ်ခုဝင်ရောက်သွားသကဲ့သို့ ခံစားရ၍ တွန်းဖယ်ထုတ်လိုက်ချိန်တွင် ထိုအိပ်မက်နှင့်တူသောအခြေအနေမှ Suda လွတ်မြောက်သွားခဲ့သည်။ မျက်လုံးများကိုဖွင့်ကြည့်မိသည့်အခါ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိခုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသည့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူမှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျလျက်။ ညအိပ်မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်တွင် အရာအားလုံးသည် ငြိမ်းချမ်းစွာ။
တစ်ဖက်စောင်းအိပ်နေရာမှ ဆန့်ကျင်ဘက်သို့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်သည်။ ပြတင်းတံခါးအပြင်ဘက်တွင် အမှောင်ထုသာရှိပြီး ညအိပ်မီးအလင်းရောင်အချို့သာ မှန်သားထက်တွင်အရိပ်ထင်နေသည်။ ထိုအလင်းရောင်ထဲမှ အမှောင်ရိပ်တစ်ခုကို သတိပြုမိလျှင် Suda နောက်လှည့်ကြည့်မိသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူသည်က ပုံစံမပျက်အိပ်စက်နေဆဲ။ ရှေ့သို့ပြန်လှည့်၍သာ Suda မျက်လုံးများကိုပြန်မှိတ်ပြီး အိပ်နေလိုက်တော့သည်။
အချို့သောအိပ်စက်ခြင်းတို့သည် အနားယူခြင်းမည်၏။
သို့သော် အချို့သောအနားယူခြင်းတို့တွင် အိပ်စက်ခြင်းမပါဝင်ခဲ့ပါ။
•••
ပန်းခြံပတ်လမ်းတစ်လျှောက်တွင် အရာရာသည် ငြိမ်သက်စွာတိတ်ဆိတ်နေ၏။ အမှောင်နှင့်အလင်းကြား အရိပ်ကျရာနေရာများသည်က မှုန်ဝါးစွာ။ Burning Bush (အနီရောင်အရွက်များရှိသည့် ခြုံပင်) ၏အောက်ခြေတွင် အရွက်ကြွေတို့ကြောင့် နီရဲလျက်ရှိသည်ကို အလင်းအနည်းငယ်အောက်တွင် ထင်ရှားစွာမြင်နေရ၏။ လေကြမ်းတစ်ဝှေ့က ထိုနေရာအနီးတွင်ပင် ကွက်ကြားတိုက်ခတ်သွားသည့်အလား အရွက်အချို့လွင့်ထွက်သွားကြသည်။
ပုံသဏ္ဍာန်မထင်ရှားသည့် အရိပ်မည်းတစ်ခုသည် ထိုအပင်အနီးသို့ရောက်လာပြီး လျှောက်လမ်းပေါ်မှသွေဖီ၍ အပင်နောက်ဘက်သို့ဦးတည်လိုက်ချိန် ရုတ်တရက် အရှိန်ပြင်းစွာတောက်လောင်သွားသည့် မီးတောက်တစ်ခုနှင့်အတူ အပင်တစ်ပင်လုံးလောင်ကျွမ်းကာ အောက်ခြေမြေပြင်မှအရွက်ကြွေများလည်း ပြာကျသွားခဲ့ရသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှသာရှိသော အချိန်အတွင်းမှာပင် မီးလောင်ခံထားရသောပင်စည်ငယ်နှင့် လေတွင်လွင့်ပါနေသောပြာမှုန့်များသာ ကျန်ရှိနေပြီး မကြာသေးမီကမှ အရောင်တောက်နေသေးသည့် အပင်တစ်ပင်အသွင်က ပျောက်ကွယ်သွားလေပြီ။
••••••
"Boss, ညက boss တို့နားကပန်းခြံမှာ မီးလောင်လို့ဆို။"
"အေး၊ အပင်တစ်ပင်လောင်သွားတာ။"
"ဟိုသင်္ချိုင်းဟောင်းတုန်းကလိုပဲ မြင်လိုက်တဲ့လူမရှိ၊ သိလိုက်တဲ့လူမရှိဘူးတဲ့။"
တစ်ယောက်ကမေးသည့်အခါ နောက်ထပ်တစ်ယောက်ကလည်း ပြောလာပြန်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ အချင်းချင်းတွတ်ထိုး၍ ဝေဖန်ရေးလုပ်နေကြတော့သည်။ အလုပ်ချိန်ထက်စောရောက်လာကြသည်က သတင်းဖလှယ်ရန်အတွက်ပင် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ကြိုးစားကြပါပေ၏။
"လောင်သွားတာ Burning bush အပင်တဲ့။ သမ္မာကျမ်းထဲကလိုများ ရွှေ့ပြောင်းဖို့နိမိတ်လား။"
"အဲဒီ Burning bush က မီးတောက်ကြားမှာ မီးမစွဲတဲ့အပင်ကို ပြောတာလေ။ အခုက ပြာကိုကျသွားတာပဲ။ သင်္ချိုင်းဆိုရင် တစ်ဝက်တိတိကိုလောင်သွားတာ နည်းလားလို့။"
"ဟုတ်သားပဲ။"
"အဲဒါ ငရဲသားတွေထွက်လာတာနေမယ်။ သူတို့သွားတဲ့နေရာ ငရဲမီးလောင်တတ်တယ်တဲ့။"
"အဲဒီလိုဆို အခုကထားပါတော့၊ ပထမတစ်ခေါက်က အများကြီးထွက်လာလို့များလား။ အဲဒီလောက်များရင် ဒီမြို့လည်း အကောင်းတိုင်းကျန်မလားကွ။ ပေါက်ကရတွေမပြောနဲ့။"
"ကဲ၊ တော်သင့်ပြီ။ Boss ကိုနောက်မှာထားပြီး လေပေါနေတာတွေ ရပ်ကြတော့။ နာရီလည်းကြည့်ဦး၊ အလုပ်ချိန်ရောက်တော့မယ်။ စားနေတာတွေ လက်စသတ်ကြတော့။"
တစ်ယောက်ကဆော်ဩလိုက်၍ အားလုံးက Draven ထိုင်နေရာသို့လှည့်ကြည့်ကာ သွားဖြီးပြလာကြလေသည်။ Draven ကတော့ ခပ်ဖွဖွအပြုံးတစ်ခုနှင့်သာ တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ မနက်အစောပိုင်းတွင် ပန်းခြံလမ်းမှဖြတ်ခဲ့စဉ်ကမြင်ခဲ့သော မီးလောင်ထားသည့်ပင်စည်ငုတ်တိုကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ ခေါင်းကိုခါရမ်းလိုက်မိသည်။ ငရဲမီးဆိုလျှင် ထိုပင်စည်ပင်ကျန်နိုင်မည်မဟုတ်ဟု တွေးမိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
•••
"Suda, နင်ဖြတ်သွားနေကျပန်းခြံလေးမှာ ညကမီးလောင်တာ ဘယ်လိုဖြစ်တာတဲ့လဲ။"
"မသိပါဘူးဟာ။ ဒီတစ်ခါလည်း အနီးအနားကလူတွေ ဘယ်သူမှမသိကြဘူးတဲ့။"
"ထူးဆန်းလိုက်တာနော်။ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲမသိဘူး။ မကောင်းတာတွေများ ဖြစ်လာမလားလို့တွေးရင် လန့်တယ်။ ငါလေး ဘုရားတရားမြဲလို့တော်သေး။"
"ဘယ်လို ... နင်က ဘုရားတရားမြဲသတဲ့လား Bethany."
"တိတ်စမ်း။ နင့်လို အားနေရင် Club သွားဖို့ချောင်းနေတဲ့မိန်းမကများ ငါ့ကိုပြောရတယ်ရှိသေးတယ်။ ငါတို့က တည်ငြိမ်တယ်။"
"ဂေါ်မစွံအပျိုကြီးက ရွချင်ရင်လည်း ရမှမရတာ။"
"တော်လိုက်တော့၊ များနေပြီနော်။"
"ခစ်ခစ်"
မေးခွန်းထုတ်လာ၍ Suda တစ်ခွန်းပြန်ဖြေလိုက်ပြီးနောက်တွင် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်သူငယ်ချင်းများဖြစ်သည့် Bethany နှင့် Samantha တို့ ဆက်၍စနောက်ကာ အငြင်းပွားနေကြတော့သည်။
"ဆရာမလေး"
"ရှင်"
စနောက်နေသည့်နှစ်ဦးသားမှ ပြိုင်တူထူးလိုက်ပြီးနောက် ရယ်မောရင်းလှည့်ကြည့်ကြသည်။ Suda သည်လည်း အသံလာရာသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည့်အခါ ဂိတ်စောင့်ကောင်လေးဖြစ်နေသည်။
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ Henry?"
"ဆရာမ Samantha ကို Sister ကြီးက ခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့ပါ။"
"ဪ၊ ဟုတ်ပြီ။ သွားလိုက်ပါ့မယ်။ ဟဲ့၊ နင်ပဲ စာရင်းတွေသွားပို့လိုက်တော့။"
ဆေးရုံတက်လာသည့်လူနာများစာရင်းကို တိုက်စစ်နေရာမှ Bethany ထံသို့ စာရွက်များထိုးပေး၍ Samantha ထွက်သွားလေသည်။ Bethany ကလည်း
"ပြီးနေပါပြီ။ Ortho ဘက်ကစာရင်း သွားယူဖို့ပဲရှိတော့တာ။ ငါလည်းသွားတော့မယ်။"
"အင်း၊ အင်း။"
Suda တစ်ဦးတည်းကျန်နေခဲ့သည်အထိ ဂိတ်စောင့်ကောင်လေး Henry သည် တံခါးဝတွင်ရှိနေဆဲ။
"ဘာကျန်သေးလို့လဲဟင်။"
"ဒါလေး ..."
လက်ထဲမှစက္ကူထုပ်ကို မြှောက်ပြလာသောကြောင့် Suda အခန်းဝဆီသို့ရောက်သွားသည်။ Tulip ပန်းရောင်တစ်ပွင့်နှင့် စက္ကူထုပ်တစ်ခုကို Henry ရောက်လာစဉ်ကတည်းက Suda သတိထားမိပါသည်။
"အဲဒါဘာလဲ Henry?"
"ဆရာမလေးစားနေကျ မုန့်လေ။ ကျွန်တော် မနက်က အဲဒီဆိုင်ကိုရောက်လို့ ဝယ်လာပေးတာ။"
"အယ်၊ အားနာစရာ။ နောက်ဆို ဝယ်မလာပေးနဲ့နော်။"
"အခုက ဝယ်လာပေးပြီးပြီလေ။"
"အခုကတော့ ယူထားလိုက်ပါ့မယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
"ပြီးတော့ ဒီပန်းလေးက ဟိုကလေးပေးလိုက်တာ။ အသည်းရောင်နေတာလား ဘာလား၊ အဲဒီကလေးလေးလေ။"
"ဪ၊ Hall 1 က ခုတင်နံပါတ် ရှစ်။"
"ဟုတ်တယ်ဗျ၊ အဲဒီကလေး။ ဒီမနက်က ဆရာမလေး Duty ထွက်မှာမို့ သူတို့ဘက်ရောက်မလာရင် ဒီနေ့မပေးလိုက်ရမှာစိုးလို့တဲ့။ ကျွန်တော်နဲ့ လမ်းကြုံထည့်ပေးလိုက်တာ။ ပြောသေးတယ်၊ အစ်ကိုကြီးက အထုပ်တွေအများကြီးပို့ရင်းနဲ့ မှားပါသွားမှာစိုးလို့ ဆရာမမုန့်ထုပ်မှာ တိပ်နဲ့ကပ်ပေးလိုက်မယ်နော်ဆိုပြီး ကပ်ပေးလိုက်တာဗျ။"
"အဲဒီကလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ ထပ်ပြီးကျေးဇူးတင်ပါတယ် Henry. မုန့်လည်း စားဖြစ်အောင်စားလိုက်ပါ့မယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ခွင့်ပြုပါဦး။"
Henry ထွက်သွားပြီးနောက်တွင် Suda ထံသို့ ဖုန်းဝင်လာလေသည်။
အခန်းဖော်မှ ဖုန်းခေါ်သည်ဖြစ်၍ အနည်းငယ်စိုးရိမ်သွားမိသည်။ ယခုအချိန်ဆိုလျှင် သူမအလုပ်သို့ ရောက်နေရမည့်အချိန်ပင် မဟုတ်ပါလား။
"ဟယ်လို"
"Suda, ငါ့ဆီလာခဲ့ပေးပါလားဟင်။"
တိုးဖွဖွစကားသံကြောင့်
"နင်ဘာဖြစ်လို့လဲ။ အခုဘယ်မှာလဲ။"
"Last Step မှာ၊ ပန်းလာပို့တာ။ သွေးပေါင်ကျတာထင်တယ်၊ မူးနေလို့ ဓာတ်ဆားသောက်ပြီးနားနေတယ် Suda. အခု နည်းနည်းတော့သက်သာပြီ။ နင် Duty ထွက်ပြီမဟုတ်လားဟင်။"
"အေး၊ ငါအခုပဲပြန်မလို့။ လာခဲ့မယ်နော်၊ ခဏပဲစောင့်။"
"အင်း၊ အရမ်းမလောနဲ့ဦး။"
လိုအပ်မည်ထင်သည်တို့ကိုထည့်၍ ဆေးရုံမှ Last Step သို့ အငှားကားဖြင့်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ Last Step သို့ရောက်လာပြီး မေးကြည့်သည့်အခါ ဝန်ထမ်းများနားနေခန်းသို့ လိုက်ပို့ပေးကြသည်။ အမျိုးသမီးဝန်ထမ်းလေးတစ်ဦးနှင့် ပြတင်းပေါက်နားတွင် မှီထိုင်နေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကိုတွေ့ရ၍
"ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"
"အရမ်းမဆိုးတော့ဘူး။ အစက ငါမလှုပ်ချင်တော့လို့ နင့်ကိုခေါ်တာ။ သူတို့ကတော့ ဆေးရုံကိုပို့ပေးမယ်ပြောပါတယ်။"
Suda စမ်းသပ်ကြည့်ပြီး
"သွေးပေါင်ကျနေတာ။အစာရှိတယ်မဟုတ်လား။ ရော့၊ ဒါသောက်လိုက်။ ခဏနားပြီးရင် အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်။ နင် အိပ်ရေးပျက်လို့လား။ အလုပ်ပင်ပန်းလို့လား။"
ဆေးသောက်ပြီး ဆိုဖာအရှည်လေးပေါ်လှဲနေသည့် သူငယ်ချင်းကို မေးရပြန်သည်။
"အိပ်တာတော့အိပ်သွားတာပဲ။ အိပ်မက်တွေတစ်ရက်ခြားလောက်မက်နေတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ။ ဘာမှန်းတော့သေချာမမှတ်မိပေမဲ့ နိုးလာတဲ့အခါကျရင် ခရီးသွားထားရသလို ပင်ပန်းတယ်။"
"အဲဒါကို ငါ့ကိုကျတော့မပြောဘူးဟာ။"
"နင်က အခုတစ်ပတ်ထဲ Night Duty တွေများနေတာကို။ ငါတို့ ညဘက်ဆုံတာ တစ်ပတ်လုံးမှ နှစ်ညလားပဲ။"
"ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ။ ခဏနားလိုက်နော်။ အဆောင်ရောက်ရင် ငါဆေးသွင်းပေးမယ်။ အခုသောက်ဆေးကလည်း အဆင်ပြေမှာပါ။"
"အင်း"
စောင့်ပေးနေသည့်ဝန်ထမ်းလေးကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောကာ ထိုမိန်းကလေးထွက်သွားမှ ဆေးပစ္စည်းများကိုပြန်သိမ်းနေလိုက်သည်။ ထိုစဉ်
"Suda"
ခေါ်သံတိုးတိုးကြောင့် အခန်းတံခါးဝသို့ကြည့်လိုက်သည်တွင်
"Draven"
Suda အခန်းဝသို့သွားလိုက်သည်။ Draven က
"အဆင်ပြေလား။ အပေါ်ထပ်အခန်းကိုသွားမလား။ ခုနကတော့လေ သူတစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ အပေါ်ထပ်ကိုခေါ်ဖို့ မသင့်တော်လို့ပါ။ မိန်းကလေးဝန်ထမ်းကို အဖော်ထားပေးလို့ရပေမဲ့ အပေါ်ထပ်မှာက ယောက်ျားလေးတွေနေတာဆိုတော့ဗျာ ..."
"ကျွန်မနားလည်ပါတယ်။ သူအဆင်ပြေနေပါပြီ။ ဆေးရုံပို့ပေးမယ်ပြောတဲ့အကြောင်း သူပြောပါတယ်။ သူက ဆေးရုံသိပ်ကြောက်တာလေ။ ကျွန်မသူငယ်ချင်းကို ဂရုစိုက်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
"ရပါတယ်ဗျာ။ သူနားပါစေဦး။ Suda မနက်စာစားပြီးပြီလား။"
"မစားရသေးဘူး။ မုန့်တော့ပါလာတယ်။ စားမလို့ကို သူဖုန်းဆက်လို့ အပြေးထွက်လာရတာ။"
"အဲဒါဆို ထမင်းစားခန်းဘက်သွားရအောင်လေ။ တစ်ခုခုမှာပေးရမလား။"
"ဟင့်အင်း၊ မမှာပါနဲ့။ ခဏနော်၊ မုန့်ယူလိုက်ဦးမယ်။"
Draven နှင့် Suda တို့ ထမင်းစားခန်းရှိရာသို့ ရောက်လာကြပြီးနောက်
"ဘာသောက်မလဲ။"
"ကော်ဖီမဟုတ်တဲ့ တစ်ခုခုရမလား။"
"နွားနို့ရှိတယ်။ ပြီးတော့ Orange Juice သောက်ချင်ရင်လည်း အဆင်ပြေတယ်။"
"Juice လား။ ကျွန်မ အားမနာတော့ဘူးနော်။ အဲဒါသောက်မယ်လေ။ ရှင်က မုန့်ကူစားပေးမယ်မဟုတ်လား။ ဒီမှာအများကြီးပဲ။"
"နေပါစေဗျာ။"
"အားနာရအောင် လုပ်ပြန်ပြီ။"
"အဟား၊ ဟုတ်ပါပြီ။ Orange Juice တိုက်ပြီး မုန့်ကပ်စားရသေးတာပေါ့။"
"အွန်း၊ အဲဒီလိုမှပေါ့။"
နှစ်ဦးသားပြုံးရယ်မိကြပြီး Draven က Juice ဖျော်နေစဉ် Suda က စင်ပေါ်တွင်စီထားသောပန်းကန်များထဲမှ နှစ်ချပ်ကိုယူ၍ မုန့်များကိုထည့်ထားလိုက်သည်။ စားပွဲတွင်ထိုင်၍ စားသောက်ကြရင်း
"ဒီလိုဆုံပြီးစကားပြောဖြစ်တာ နှစ်ခါရှိပြီ။"
"Breakfast talk ပေါ့ရှင်။"
"ဟုတ်ပါ့ဗျာ။ ဒါနဲ့ မနက်ပိုင်း Duty ထွက်ရင် မနက်စာကို ဒီလိုပဲ ကြုံသလိုစားဖြစ်တာလား။"
"ဟင့်အင်း၊ မကြုံကြုံအောင်လုပ်ပြီး စားတာပါနော်။"
"ဟာဟ၊ အဲဒီလိုလား။ အစားအသောက်မှန်တယ်ဆိုတော့ ကောင်းတာပေါ့။"
Draven က ပြောရင်းနှင့် စားပွဲပေါ်ရှိ Tulip ပန်းလေးကိုကြည့်ကာ
"Pink Tulip is for caring and good wishes."
Suda ပြုံးလိုက်ပြီး
"လူနာကလေးလေးက ကျွန်မကို အမြဲတမ်းပေးနေကျ။ ဒီမနက် သူတို့ ward ဆီ ကျွန်မမသွားနိုင်တော့ မုန့်လာပို့ပေးတဲ့လူနဲ့ လူကြုံထည့်ပေးလိုက်တာလေ။ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ၊ ကျွန်မအတွက်မုန့်ထုပ်မှာ တိပ်နဲ့ကပ်ပေးလိုက်သတဲ့။"
စက္ကူထုပ်တွင်ကပ်နေသော Medical tape လေးကိုပြရင်း Suda ဆိုလိုက်သည်။
"Suda က လူချစ်လူခင်တော့ များမယ်နော်။"
"နည်းနည်းပါရှင်။"
"ဟုတ်ပါ့မလား။ ဆေးရုံမှာ ကျွန်တော်တွေ့တိုင်းတော့ လူတိုင်းကိုနှုတ်ဆက်နေတာပဲ။ အကုန်လုံးနီးပါးနဲ့ကို ရင်းနှီးနေတာမဟုတ်လား။ သန့်ရှင်းရေးအဒေါ်ကြီးနဲ့ အဖွဲ့ကျနေတာလည်း ကျွန်တော်တွေ့ဖူးတယ်။ ဆရာဝန်တွေကြားထဲလည်း ပြုံးလို့ရယ်လို့စကားပြောနေတာကိုလည်း တွေ့ဖူးတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ဆေးရုံမှာဆုံတိုင်း Suda က အဲဒီလိုပဲ။"
"အဲ၊ ကျွန်မက အဲဒီလိုလား။ ခစ်ခစ်၊ ဟုတ်သားပဲနော်။"
"အဲဒီလိုပါပဲဗျာ။"
"ကဲ၊ စားလို့လည်းပြီးပြီ။"
Suda က ပန်းကန်နှင့်ခွက်များကို ဆေးကြောရန်သိမ်းယူသည့်အခါ
"နေပါစေ၊ ထားခဲ့လိုက်ပါ။ သူငယ်ချင်းကိုသာ အရင်သွားကြည့်ပါဦး။ လူနာက အရေးကြီးတယ်။"
"သူက ..."
"သွားလိုက်ပါဗျာ။"
Suda ကိုင်ထားမိသောပန်းကန်ကို တစ်ဖက်သို့ပြန်ဆွဲယူလိုက်သော Draven ကြောင့်
"ကောင်းပါပြီရှင်။"
သူငယ်ချင်းဖြစ်သူရှိရာသို့ Suda ပြန်ရောက်သည့်အခါ ထထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"Ok လား။ မူးသေးလား။"
"တော်တော်အဆင်ပြေတယ်။ နင်တို့ရော အဆင်ပြေလား။"
"ငါက ... ဘာကိုလဲ။"
"မနက်စာလက်ဆုံစားတာလေ။"
"ဟဲ့၊ တစ်တိုက်လုံးကြားမယ့်အသံနဲ့ ငါ့ကိုသိက္ခာချပြီ။"
"သိပ်ခါရင်တော့ ကျမှာပေါ့။ နင်က ခါနေတာမှမဟုတ်တာ။ ငါ့အသံမကျယ်ဘူး။ အပိုတွေမပြောနဲ့။"
"အေး၊ နေကောင်းနေပြီပဲ။ ထတော့၊ ပြန်ကြမယ်။"
"ခဏလောက်ဆက်နေပါဦး။ ဒီမှာဆို ရောဂါမြန်မြန်သက်သာသွားရော။"
"တော်ပါတော့ဟယ်။"
Suda က ပြန်ရန်ပြင်နေစဉ် Draven ရောက်လာပြီး
"ပြန်ကြတော့မှာလား။ ကျွန်တော်လိုက်ပို့ပေးမယ်။"
"အိုး၊ အလုပ်ရှုပ်မခံပါနဲ့။ ကျွန်မတို့ဘာသာ ကားငှားပြန်လိုက်ပါ့မယ်။"
အားတက်သရော ခေါင်းညိတ်လက်ခံတော့မည့်သူငယ်ချင်းထက် အလျင်ဦးကာ Suda ဖြေလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးမှ အရောင်ပေါင်းစုံလက်၍ တက်ကြွနေသည်မှာ မကြာသေးမီက သွေးပေါင်ကျနေသောလူနာဟု ထင်ချင်စရာမရှိပါ။
"ကျွန်တော်အလုပ်အားနေတယ်။ လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်။"
Suda ၏ဆေးအိတ်ကို ကောက်ယူလိုက်သည့် Draven ကို Suda ငြင်းရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း သူမလက်မောင်းကိုလာတွဲသည့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကြောင့် အာရုံပြောင်းသွားရသည်။
"ကျွန်တော် ကူတွဲပေးရဦးမလားဗျ။"
"ရတယ်၊ ရတယ်။ Suda ကို အဲဒီလိုလက်ချိတ်သွားရတာ အကျင့်ပါနေလို့။"
"ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုက်ခဲ့ကြနော်။"
Draven က အိတ်ဆွဲ၍ရှေ့မှထွက်သွားလေပြီ။ Suda က သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို ခေါင်းငဲ့ကြည့်လိုက်သည်။
"လာလေ Suda, သွားကြမယ်။"
"အင်း"
မည်သို့မျှမပြောသာ၍ Suda ခေါင်းညိတ်လိုက်ရသည်။
တစ်လမ်းလုံး အလုပ်အကြောင်းအနည်းငယ်သာ ပြောဖြစ်ကြပြီး Suda တို့ပြန်ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ Draven ပြန်သွားပြီး Suda တို့သူငယ်ချင်းနှစ်ဦး အခန်းထဲပြန်ရောက်ကြလျှင်
"ရေသောက်၊ ခဏနား။ ပြီးရင် ငါဆေးသွင်းပေးမယ်။"
"အေးပါ။ ငါမေးတာဖြေဦး။ နင်တို့အဆင်ပြေလား။"
"တမင်တကာ သွေးပေါင်ကျအောင်များ လုပ်ထားလေသလားပဲ။"
"ဟဲ့၊ လုပ်စရာလား။ သူ့ဘာသာဖြစ်တာကို။ ဖြစ်လာတဲ့အခြေအနေမှာ အမြတ်ထွက်အောင် ကြံစည်တတ်ရတယ်။"
"အရောင်းသမားပီသတယ်။ Sale မှာ နင့်လိုဟာရှိနေတာ အဲဒီဆိုင် ရောင်းကောင်းနေဦးမှာပဲ။"
"ဘယ်သူမို့လို့လဲ။ ငါပါဟ၊ Layla ပါ။ အဟင်း ... ဟင်း ... နင်တို့ မနက်စာလက်ဆုံစားဖြစ်သွားတာပဲလေ။"
"စွတ်ပြီးပို့နေတာ။ ကာယကံရှင်တွေက ဘယ်လိုအခြေအနေရှိလဲလို့ နင်သိလို့လား။"
"ကျွန်မသူငယ်ချင်းကို ဂရုစိုက်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်တို့၊ ကျွန်တော်အလုပ်အားနေလို့ လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်တို့လား။ အမလေး၊ အဆင်ပြေနေတာကို ဘယ်လိုအခြေအနေလဲလို့ ငါက ပြန်ပြောရဦးမှာလား။ အလုပ်သရဲက ချက်ချင်းကိုအလုပ်အားသွားတာ ဘာဖြစ်ရဦးမှာလဲ။ Suda အတွက်ဆို ကျွန်တော့်အချိန်တွေကို အမြဲတမ်းပေးနိုင်ပါတယ်ဗျာလို့ ကြားချင်တာလား။"
Suda ၏အသံကိုတုပ၍တစ်ခါ၊ အသံဩဩနှင့်တစ်လှည့်၊ အမူအရာစုံလုပ်ပြနေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကြောင့် Suda ရယ်မိတော့သည်။
"မရယ်နဲ့။ တကယ်ပါဟယ်။ ငါမူးလဲမလိုဖြစ်တော့ သူပဲရောက်လာပြီး သူ့ဝန်ထမ်းမလေးတွေကို ကူညီပေးခိုင်းတာ။ ဆေးရုံပို့ပေးမှာကိုငြင်းလိုက်ပြီး ကျွန်မသူငယ်ချင်းသူနာပြုကို လာခေါ်ခိုင်းမယ်ပြောတော့ နင့်နာမည်ကြားတာနဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေကိုလက်လို့ပဲ။"
"ဟေ့နော်၊ များသွားပြီ။ သူနဲ့ငါခင်တာမှ ဘာကြာသေးလို့လဲ။ သူတစ်ပါးစိတ်ကို လွယ်လွယ်အကဲခတ်ပြီး မဆုံးဖြတ်ပါနဲ့ဟ။"
"မသိဘူးဟာ။ နင်တို့စကားရပ်ပြောရင်း ပြုံးနေကြတာတော့ ငါမြင်တယ်။"
"နောက်တစ်ခါ မတော်တဆဆုံခဲ့သည်ရှိသော်ပေါ့၊ ငါ မျက်နှာတည်နဲ့ ခပ်တည်တည်ချေလိုက်ရမှာလား။ အသိမိတ်ဆွေချင်းစကားပြောတာ ပြုံးမပြတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ဆေးရုံမှာဆို မသိကြလည်း ပြုံးပြပေးလိုက်ရင် တစ်ဖက်သားစိတ်ကျေနပ်တယ်လေ။ အဲဒါမကောင်းဘူးလား။"
"ကောင်းကြပါ၊ ကောင်းကြပါ။ ငါလည်းသဘောကျတယ်။ တော်လိုက်တဲ့ငါလေး။ နေမကောင်းတဲ့ကြားက ဒီလိုလေးဆုံကြပါစေတော့လို့ စီစဉ်နိုင်ခဲ့တာ။"
"နင်တော့ ဆေးမမီတော့ဘူးပဲ။"
•••
ညဦးပိုင်းအချိန်တွင်ဖြစ်သည်။ ပန်းခြံလမ်းတစ်လျှောက် လူသွားလူလာမပြတ်သေးသော်လည်း လူမများတော့ပါ။ Draven ထိုနေရာမှဖြတ်ပြန်လာရင်း မီးလောင်ရာနေရာဆီသို့ ကြည့်လိုက်မိသည်။ အမှောင်ရိပ်အချို့ကြောင့် ထင်ရှားမနေသော်လည်း သိသာသည်က မီးလောင်ထားသောသစ်ပင်ငုတ်တိုသည်လည်း ခုတ်လှဲထား၍ ရှိမနေတော့ပါ။ မြေပြင်သည်လည်း ရှင်းလင်းထား၍ ပြောင်ချောနေပေသည်။ ထိုနေရာသို့ ဖျတ်ခနဲပြုတ်ကျလာသော တစ်စုံတစ်ခုသည် လှစ်ခနဲပင် ဘေးဘက်ရှိအပင်ကြီးတစ်ပင်ပေါ်သို့ တက်သွားခဲ့သည်။ အကောင်ထွားထွား ရှဥ့်တစ်ကောင်ဖြစ်သည်။ ခဏလေးအတွင်းမှာပင် ထိုရှဥ့်သည် အပင်ပေါ်မှပြန်ပြုတ်ကျလာပြန်သည်။
Draven ထိုနေရာသို့သွားကြည့်သည့်အခါတွင် ရှဥ့်အမွေးအမျှင်များကို မီးကျွမ်းထားပြီး အကောင်ကတော့ အသက်မရှိတော့ပေ။ ထိုအကောင်ကိုယူ၍ မီးလောင်ထားရာမြေပြင်ရှင်းရှင်းပေါ် ချထားလိုက်ပြီး သူလှည့်ထွက်ခဲ့သည်။ Draven ထွက်သွားပြီး များမကြာမီမှာပင် လမ်းလျှောက်လာနေသော လူသုံးဦးအဖွဲ့သည် ထိုနေရာမှဖြတ်သွားကြသည်။
"မီးလောင်ထားတဲ့အပင်ကို ရှင်းပစ်လိုက်မှပဲ အဆင်ပြေတော့တယ်။ မီးလောင်ပြီးနောက်ညကျ အဲဒီသစ်ပင်ငုတ်တိုကိုမြင်ရတာ ကျောချမ်းတယ်။"
"မင်းကလည်း ကြောက်တတ်တာလွန်ရော။"
"ဟ၊ သူ့ဘာသာကျောချမ်းလာတာကွ။"
"ကဲပါကွာ၊ အခုတော့ပြောင်ရှင်းနေပြီပဲ။ ကြည့်လိုက်ဦး၊ ကျောချမ်းသေးလားလို့။"
"မြေပြင်ပြောင်ပြောင်ကို ဘာကိုကျောချမ်းရမှာလဲ။ ငါ့များ ငကြောက်မှတ်လို့။ ဟာ ... မင်းတို့နောက်မှာ ..."
"ဘာလဲ၊ ဘာလဲ။"
တစ်ယောက်ကစနောက်လိုက်၍ ကျန်နှစ်ဦးနောက်လှည့်ကြည့်ကာ ထအော်ကြသည်။
"ဘာမှမရှိဘူး။ ငကြောက်တွေ။ ဟား ဟား ..."
ပြောပြီးပြေးလေသူကို ကျန်နှစ်ယောက်ကလိုက်ရိုက်ကြတော့သည်။ ရယ်မောသံများပျောက်သွားသည့်အခါ ထိုနေရာလေးသည် ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားပြီး အပင်နေရာတွင်လည်း ယခင်အတိုင်း မြေပြင်ပြောင်ချောချောကိုသာ တွေ့ရပေသည်။
■■■■■ Part (4) ဆက်ရန် ■■■■■
တစ္ဖက္ေစာင္းအိပ္ေနရာမွ ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ ခႏၶာကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္သည္။ ျပတင္းတံခါးအျပင္ဘက္တြင္ အေမွာင္ထုသာရွိၿပီး ညအိပ္မီးအလင္းေရာင္အခ်ိဳ႕သာ မွန္သားထက္တြင္အရိပ္ထင္ေနသည္။ ထိုအလင္းေရာင္ထဲမွ အေမွာင္ရိပ္တစ္ခုကို သတိျပဳမိလၽွင္ Suda ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူသည္က ပံုစံမပ်က္အိပ္စက္ေနဆဲ။ ေရွ႕သို႔ျပန္လွည့္၍သာ Suda မ်က္လံုးမ်ားကိုျပန္မွိတ္ၿပီး အိပ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
အခ်ိဳ႕ေသာအိပ္စက္ျခင္းတို႔သည္ အနားယူျခင္းမည္၏။
သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာအနားယူျခင္းတို႔တြင္ အိပ္စက္ျခင္းမပါဝင္ခဲ့ပါ။
•••
ပန္းျခံပတ္လမ္းတစ္ေလၽွာက္တြင္ အရာရာသည္ ၿငိမ္သက္စြာတိတ္ဆိတ္ေန၏။ အေမွာင္ႏွင့္အလင္းၾကား အရိပ္က်ရာေနရာမ်ားသည္က မႈန္ဝါးစြာ။ Burning Bush (အနီေရာင္အရြက္မ်ားရွိသည့္ ျခံဳပင္) ၏ေအာက္ေျခတြင္ အရြက္ေႂကြတို႔ေၾကာင့္ နီရဲလ်က္ရွိသည္ကို အလင္းအနည္းငယ္ေအာက္တြင္ ထင္ရွားစြာျမင္ေနရ၏။ ေလၾကမ္းတစ္ေဝွ႕က ထိုေနရာအနီးတြင္ပင္ ကြက္ၾကားတိုက္ခတ္သြားသည့္အလား အရြက္အခ်ိဳ႕လြင့္ထြက္သြားၾကသည္။
ပံုသ႑ာန္မထင္ရွားသည့္ အရိပ္မည္းတစ္ခုသည္ ထိုအပင္အနီးသို႔ေရာက္လာၿပီး ေလၽွာက္လမ္းေပၚမွေသြဖီ၍ အပင္ေနာက္ဘက္သို႔ဦးတည္လိုက္ခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ အရွိန္ျပင္းစြာေတာက္ေလာင္သြားသည့္ မီးေတာက္တစ္ခုႏွင့္အတူ အပင္တစ္ပင္လံုးေလာင္ကၽြမ္းကာ ေအာက္ေျခေျမျပင္မွအရြက္ေႂကြမ်ားလည္း ျပာက်သြားခဲ့ရသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းမၽွသာရွိေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ မီးေလာင္ခံထားရေသာပင္စည္ငယ္ႏွင့္ ေလတြင္လြင့္ပါေနေသာျပာမႈန္႔မ်ားသာ က်န္ရွိေနၿပီး မၾကာေသးမီကမွ အေရာင္ေတာက္ေနေသးသည့္ အပင္တစ္ပင္အသြင္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ။
••••••
"Boss, ညက boss တို႔နားကပန္းျခံမွာ မီးေလာင္လို႔ဆို။"
"ေအး၊ အပင္တစ္ပင္ေလာင္သြားတာ။"
"ဟိုသခ်ႋဳင္းေဟာင္းတုန္းကလိုပဲ ျမင္လိုက္တဲ့လူမရွိ၊ သိလိုက္တဲ့လူမရွိဘူးတဲ့။"
တစ္ေယာက္ကေမးသည့္အခါ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ကလည္း ေျပာလာျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းတြတ္ထိုး၍ ေဝဖန္ေရးလုပ္ေနၾကေတာ့သည္။ အလုပ္ခ်ိန္ထက္ေစာေရာက္လာၾကသည္က သတင္းဖလွယ္ရန္အတြက္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ႀကိဳးစားၾကပါေပ၏။
"ေလာင္သြားတာ Burning bush အပင္တဲ့။ သမၼာက်မ္းထဲကလိုမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္းဖို႔နိမိတ္လား။"
"အဲဒီ Burning bush က မီးေတာက္ၾကားမွာ မီးမစြဲတဲ့အပင္ကို ေျပာတာေလ။ အခုက ျပာကိုက်သြားတာပဲ။ သခ်ႋဳင္းဆိုရင္ တစ္ဝက္တိတိကိုေလာင္သြားတာ နည္းလားလို႔။"
"ဟုတ္သားပဲ။"
"အဲဒါ ငရဲသားေတြထြက္လာတာေနမယ္။ သူတို႔သြားတဲ့ေနရာ ငရဲမီးေလာင္တတ္တယ္တဲ့။"
"အဲဒီလိုဆို အခုကထားပါေတာ့၊ ပထမတစ္ေခါက္က အမ်ားႀကီးထြက္လာလို႔မ်ားလား။ အဲဒီေလာက္မ်ားရင္ ဒီၿမိဳ႕လည္း အေကာင္းတိုင္းက်န္မလားကြ။ ေပါက္ကရေတြမေျပာနဲ႔။"
"ကဲ၊ ေတာ္သင့္ၿပီ။ Boss ကိုေနာက္မွာထားၿပီး ေလေပါေနတာေတြ ရပ္ၾကေတာ့။ နာရီလည္းၾကည့္ဦး၊ အလုပ္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မယ္။ စားေနတာေတြ လက္စသတ္ၾကေတာ့။"
တစ္ေယာက္ကေဆာ္ဩလိုက္၍ အားလံုးက Draven ထိုင္ေနရာသို႔လွည့္ၾကည့္ကာ သြားၿဖီးျပလာၾကေလသည္။ Draven ကေတာ့ ခပ္ဖြဖြအျပံဳးတစ္ခုႏွင့္သာ တံု႔ျပန္လိုက္သည္။ မနက္အေစာပိုင္းတြင္ ပန္းျခံလမ္းမွျဖတ္ခဲ့စဥ္ကျမင္ခဲ့ေသာ မီးေလာင္ထားသည့္ပင္စည္ငုတ္တိုကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ ေခါင္းကိုခါရမ္းလိုက္မိသည္။ ငရဲမီးဆိုလၽွင္ ထိုပင္စည္ပင္က်န္ႏိုင္မည္မဟုတ္ဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
•••
"Suda, နင္ျဖတ္သြားေနက်ပန္းျခံေလးမွာ ညကမီးေလာင္တာ ဘယ္လိုျဖစ္တာတဲ့လဲ။"
"မသိပါဘူးဟာ။ ဒီတစ္ခါလည္း အနီးအနားကလူေတြ ဘယ္သူမွမသိၾကဘူးတဲ့။"
"ထူးဆန္းလိုက္တာေနာ္။ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲမသိဘူး။ မေကာင္းတာေတြမ်ား ျဖစ္လာမလားလို႔ေတြးရင္ လန္႔တယ္။ ငါေလး ဘုရားတရားျမဲလို႔ေတာ္ေသး။"
"ဘယ္လို ... နင္က ဘုရားတရားျမဲသတဲ့လား Bethany."
"တိတ္စမ္း။ နင့္လို အားေနရင္ Club သြားဖို႔ေခ်ာင္းေနတဲ့မိန္းမကမ်ား ငါ့ကိုေျပာရတယ္ရွိေသးတယ္။ ငါတို႔က တည္ၿငိမ္တယ္။"
"ေဂၚမစြံအပ်ိဳႀကီးက ရြခ်င္ရင္လည္း ရမွမရတာ။"
"ေတာ္လိုက္ေတာ့၊ မ်ားေနၿပီေနာ္။"
"ခစ္ခစ္"
ေမးခြန္းထုတ္လာ၍ Suda တစ္ခြန္းျပန္ေျဖလိုက္ၿပီးေနာက္တြင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည့္ Bethany ႏွင့္ Samantha တို႔ ဆက္၍စေနာက္ကာ အျငင္းပြားေနၾကေတာ့သည္။
"ဆရာမေလး"
"ရွင္"
စေနာက္ေနသည့္ႏွစ္ဦးသားမွ ၿပိဳင္တူထူးလိုက္ၿပီးေနာက္ ရယ္ေမာရင္းလွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ Suda သည္လည္း အသံလာရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ဂိတ္ေစာင့္ေကာင္ေလးျဖစ္ေနသည္။
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ Henry?"
"ဆရာမ Samantha ကို Sister ႀကီးက ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔ပါ။"
"ဪ၊ ဟုတ္ၿပီ။ သြားလိုက္ပါ့မယ္။ ဟဲ့၊ နင္ပဲ စာရင္းေတြသြားပို႔လိုက္ေတာ့။"
ေဆး႐ံုတက္လာသည့္လူနာမ်ားစာရင္းကို တိုက္စစ္ေနရာမွ Bethany ထံသို႔ စာရြက္မ်ားထိုးေပး၍ Samantha ထြက္သြားေလသည္။ Bethany ကလည္း
"ၿပီးေနပါၿပီ။ Ortho ဘက္ကစာရင္း သြားယူဖို႔ပဲရွိေတာ့တာ။ ငါလည္းသြားေတာ့မယ္။"
"အင္း၊ အင္း။"
Suda တစ္ဦးတည္းက်န္ေနခဲ့သည္အထိ ဂိတ္ေစာင့္ေကာင္ေလး Henry သည္ တံခါးဝတြင္ရွိေနဆဲ။
"ဘာက်န္ေသးလို႔လဲဟင္။"
"ဒါေလး ..."
လက္ထဲမွစကၠဴထုပ္ကို ေျမႇာက္ျပလာေသာေၾကာင့္ Suda အခန္းဝဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။ Tulip ပန္းေရာင္တစ္ပြင့္ႏွင့္ စကၠဴထုပ္တစ္ခုကို Henry ေရာက္လာစဥ္ကတည္းက Suda သတိထားမိပါသည္။
"အဲဒါဘာလဲ Henry?"
"ဆရာမေလးစားေနက် မုန္႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ မနက္က အဲဒီဆိုင္ကိုေရာက္လို႔ ဝယ္လာေပးတာ။"
"အယ္၊ အားနာစရာ။ ေနာက္ဆို ဝယ္မလာေပးနဲ႔ေနာ္။"
"အခုက ဝယ္လာေပးၿပီးၿပီေလ။"
"အခုကေတာ့ ယူထားလိုက္ပါ့မယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"ၿပီးေတာ့ ဒီပန္းေလးက ဟိုကေလးေပးလိုက္တာ။ အသည္းေရာင္ေနတာလား ဘာလား၊ အဲဒီကေလးေလးေလ။"
"ဪ၊ Hall 1 က ခုတင္နံပါတ္ ရွစ္။"
"ဟုတ္တယ္ဗ်၊ အဲဒီကေလး။ ဒီမနက္က ဆရာမေလး Duty ထြက္မွာမို႔ သူတို႔ဘက္ေရာက္မလာရင္ ဒီေန႔မေပးလိုက္ရမွာစိုးလို႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လမ္းၾကံဳထည့္ေပးလိုက္တာ။ ေျပာေသးတယ္၊ အစ္ကိုႀကီးက အထုပ္ေတြအမ်ားႀကီးပို႔ရင္းနဲ႔ မွားပါသြားမွာစိုးလို႔ ဆရာမမုန္႔ထုပ္မွာ တိပ္နဲ႔ကပ္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး ကပ္ေပးလိုက္တာဗ်။"
"အဲဒီကေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ထပ္ၿပီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ Henry. မုန္႔လည္း စားျဖစ္ေအာင္စားလိုက္ပါ့မယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ခြင့္ျပဳပါဦး။"
Henry ထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ Suda ထံသို႔ ဖုန္းဝင္လာေလသည္။
အခန္းေဖာ္မွ ဖုန္းေခၚသည္ျဖစ္၍ အနည္းငယ္စိုးရိမ္သြားမိသည္။ ယခုအခ်ိန္ဆိုလၽွင္ သူမအလုပ္သို႔ ေရာက္ေနရမည့္အခ်ိန္ပင္ မဟုတ္ပါလား။
"ဟယ္လို"
"Suda, ငါ့ဆီလာခဲ့ေပးပါလားဟင္။"
တိုးဖြဖြစကားသံေၾကာင့္
"နင္ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အခုဘယ္မွာလဲ။"
"Last Step မွာ၊ ပန္းလာပို႔တာ။ ေသြးေပါင္က်တာထင္တယ္၊ မူးေနလို႔ ဓာတ္ဆားေသာက္ၿပီးနားေနတယ္ Suda. အခု နည္းနည္းေတာ့သက္သာၿပီ။ နင္ Duty ထြက္ၿပီမဟုတ္လားဟင္။"
"ေအး၊ ငါအခုပဲျပန္မလို႔။ လာခဲ့မယ္ေနာ္၊ ခဏပဲေစာင့္။"
"အင္း၊ အရမ္းမေလာနဲ႔ဦး။"
လိုအပ္မည္ထင္သည္တို႔ကိုထည့္၍ ေဆး႐ံုမွ Last Step သို႔ အငွားကားျဖင့္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ Last Step သို႔ေရာက္လာၿပီး ေမးၾကည့္သည့္အခါ ဝန္ထမ္းမ်ားနားေနခန္းသို႔ လိုက္ပို႔ေပးၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းေလးတစ္ဦးႏွင့္ ျပတင္းေပါက္နားတြင္ မွီထိုင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကိုေတြ႕ရ၍
"ဘယ္လိုေနေသးလဲ။"
"အရမ္းမဆိုးေတာ့ဘူး။ အစက ငါမလႈပ္ခ်င္ေတာ့လို႔ နင့္ကိုေခၚတာ။ သူတို႔ကေတာ့ ေဆး႐ံုကိုပို႔ေပးမယ္ေျပာပါတယ္။"
Suda စမ္းသပ္ၾကည့္ၿပီး
"ေသြးေပါင္က်ေနတာ။အစာရွိတယ္မဟုတ္လား။ ေရာ့၊ ဒါေသာက္လိုက္။ ခဏနားၿပီးရင္ အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္။ နင္ အိပ္ေရးပ်က္လို႔လား။ အလုပ္ပင္ပန္းလို႔လား။"
ေဆးေသာက္ၿပီး ဆိုဖာအရွည္ေလးေပၚလွဲေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးရျပန္သည္။
"အိပ္တာေတာ့အိပ္သြားတာပဲ။ အိပ္မက္ေတြတစ္ရက္ျခားေလာက္မက္ေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဘာမွန္းေတာ့ေသခ်ာမမွတ္မိေပမဲ့ ႏိုးလာတဲ့အခါက်ရင္ ခရီးသြားထားရသလို ပင္ပန္းတယ္။"
"အဲဒါကို ငါ့ကိုက်ေတာ့မေျပာဘူးဟာ။"
"နင္က အခုတစ္ပတ္ထဲ Night Duty ေတြမ်ားေနတာကို။ ငါတို႔ ညဘက္ဆံုတာ တစ္ပတ္လံုးမွ ႏွစ္ညလားပဲ။"
"ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ ခဏနားလိုက္ေနာ္။ အေဆာင္ေရာက္ရင္ ငါေဆးသြင္းေပးမယ္။ အခုေသာက္ေဆးကလည္း အဆင္ေျပမွာပါ။"
"အင္း"
ေစာင့္ေပးေနသည့္ဝန္ထမ္းေလးကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာကာ ထိုမိန္းကေလးထြက္သြားမွ ေဆးပစၥည္းမ်ားကိုျပန္သိမ္းေနလိုက္သည္။ ထိုစဥ္
"Suda"
ေခၚသံတိုးတိုးေၾကာင့္ အခန္းတံခါးဝသို႔ၾကည့္လိုက္သည္တြင္
"Draven"
Suda အခန္းဝသို႔သြားလိုက္သည္။ Draven က
"အဆင္ေျပလား။ အေပၚထပ္အခန္းကိုသြားမလား။ ခုနကေတာ့ေလ သူတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ အေပၚထပ္ကိုေခၚဖို႔ မသင့္ေတာ္လို႔ပါ။ မိန္းကေလးဝန္ထမ္းကို အေဖာ္ထားေပးလို႔ရေပမဲ့ အေပၚထပ္မွာက ေယာက္်ားေလးေတြေနတာဆိုေတာ့ဗ်ာ ..."
"ကၽြန္မနားလည္ပါတယ္။ သူအဆင္ေျပေနပါၿပီ။ ေဆး႐ံုပို႔ေပးမယ္ေျပာတဲ့အေၾကာင္း သူေျပာပါတယ္။ သူက ေဆး႐ံုသိပ္ေၾကာက္တာေလ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို ဂ႐ုစိုက္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။"
"ရပါတယ္ဗ်ာ။ သူနားပါေစဦး။ Suda မနက္စာစားၿပီးၿပီလား။"
"မစားရေသးဘူး။ မုန္႔ေတာ့ပါလာတယ္။ စားမလို႔ကို သူဖုန္းဆက္လို႔ အေျပးထြက္လာရတာ။"
"အဲဒါဆို ထမင္းစားခန္းဘက္သြားရေအာင္ေလ။ တစ္ခုခုမွာေပးရမလား။"
"ဟင့္အင္း၊ မမွာပါနဲ႔။ ခဏေနာ္၊ မုန္႔ယူလိုက္ဦးမယ္။"
Draven ႏွင့္ Suda တို႔ ထမင္းစားခန္းရွိရာသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီးေနာက္
"ဘာေသာက္မလဲ။"
"ေကာ္ဖီမဟုတ္တဲ့ တစ္ခုခုရမလား။"
"ႏြားႏို႔ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ Orange Juice ေသာက္ခ်င္ရင္လည္း အဆင္ေျပတယ္။"
"Juice လား။ ကၽြန္မ အားမနာေတာ့ဘူးေနာ္။ အဲဒါေသာက္မယ္ေလ။ ရွင္က မုန္႔ကူစားေပးမယ္မဟုတ္လား။ ဒီမွာအမ်ားႀကီးပဲ။"
"ေနပါေစဗ်ာ။"
"အားနာရေအာင္ လုပ္ျပန္ၿပီ။"
"အဟား၊ ဟုတ္ပါၿပီ။ Orange Juice တိုက္ၿပီး မုန္႔ကပ္စားရေသးတာေပါ့။"
"အြန္း၊ အဲဒီလိုမွေပါ့။"
ႏွစ္ဦးသားျပံဳးရယ္မိၾကၿပီး Draven က Juice ေဖ်ာ္ေနစဥ္ Suda က စင္ေပၚတြင္စီထားေသာပန္းကန္မ်ားထဲမွ ႏွစ္ခ်ပ္ကိုယူ၍ မုန္႔မ်ားကိုထည့္ထားလိုက္သည္။ စားပြဲတြင္ထိုင္၍ စားေသာက္ၾကရင္း
"ဒီလိုဆံုၿပီးစကားေျပာျဖစ္တာ ႏွစ္ခါရွိၿပီ။"
"Breakfast talk ေပါ့ရွင္။"
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ မနက္ပိုင္း Duty ထြက္ရင္ မနက္စာကို ဒီလိုပဲ ၾကံဳသလိုစားျဖစ္တာလား။"
"ဟင့္အင္း၊ မၾကံဳၾကံဳေအာင္လုပ္ၿပီး စားတာပါေနာ္။"
"ဟာဟ၊ အဲဒီလိုလား။ အစားအေသာက္မွန္တယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။"
Draven က ေျပာရင္းႏွင့္ စားပြဲေပၚရွိ Tulip ပန္းေလးကိုၾကည့္ကာ
"Pink Tulip is for caring and good wishes."
Suda ျပံဳးလိုက္ၿပီး
"လူနာကေလးေလးက ကၽြန္မကို အျမဲတမ္းေပးေနက်။ ဒီမနက္ သူတို႔ ward ဆီ ကၽြန္မမသြားႏိုင္ေတာ့ မုန္႔လာပို႔ေပးတဲ့လူနဲ႔ လူၾကံဳထည့္ေပးလိုက္တာေလ။ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ကၽြန္မအတြက္မုန္႔ထုပ္မွာ တိပ္နဲ႔ကပ္ေပးလိုက္သတဲ့။"
စကၠဴထုပ္တြင္ကပ္ေနေသာ Medical tape ေလးကိုျပရင္း Suda ဆိုလိုက္သည္။
"Suda က လူခ်စ္လူခင္ေတာ့ မ်ားမယ္ေနာ္။"
"နည္းနည္းပါရွင္။"
"ဟုတ္ပါ့မလား။ ေဆး႐ံုမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕တိုင္းေတာ့ လူတိုင္းကိုႏႈတ္ဆက္ေနတာပဲ။ အကုန္လံုးနီးပါးနဲ႔ကို ရင္းႏွီးေနတာမဟုတ္လား။ သန္႔ရွင္းေရးအေဒၚႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕က်ေနတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတယ္။ ဆရာဝန္ေတြၾကားထဲလည္း ျပံဳးလို႔ရယ္လို႔စကားေျပာေနတာကိုလည္း ေတြ႕ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဆး႐ံုမွာဆံုတိုင္း Suda က အဲဒီလိုပဲ။"
"အဲ၊ ကၽြန္မက အဲဒီလိုလား။ ခစ္ခစ္၊ ဟုတ္သားပဲေနာ္။"
"အဲဒီလိုပါပဲဗ်ာ။"
"ကဲ၊ စားလို႔လည္းၿပီးၿပီ။"
Suda က ပန္းကန္ႏွင့္ခြက္မ်ားကို ေဆးေၾကာရန္သိမ္းယူသည့္အခါ
"ေနပါေစ၊ ထားခဲ့လိုက္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းကိုသာ အရင္သြားၾကည့္ပါဦး။ လူနာက အေရးႀကီးတယ္။"
"သူက ..."
"သြားလိုက္ပါဗ်ာ။"
Suda ကိုင္ထားမိေသာပန္းကန္ကို တစ္ဖက္သို႔ျပန္ဆြဲယူလိုက္ေသာ Draven ေၾကာင့္
"ေကာင္းပါၿပီရွင္။"
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရွိရာသို႔ Suda ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ထထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"Ok လား။ မူးေသးလား။"
"ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ နင္တို႔ေရာ အဆင္ေျပလား။"
"ငါက ... ဘာကိုလဲ။"
"မနက္စာလက္ဆံုစားတာေလ။"
"ဟဲ့၊ တစ္တိုက္လံုးၾကားမယ့္အသံနဲ႔ ငါ့ကိုသိကၡာခ်ၿပီ။"
"သိပ္ခါရင္ေတာ့ က်မွာေပါ့။ နင္က ခါေနတာမွမဟုတ္တာ။ ငါ့အသံမက်ယ္ဘူး။ အပိုေတြမေျပာနဲ႔။"
"ေအး၊ ေနေကာင္းေနၿပီပဲ။ ထေတာ့၊ ျပန္ၾကမယ္။"
"ခဏေလာက္ဆက္ေနပါဦး။ ဒီမွာဆို ေရာဂါျမန္ျမန္သက္သာသြားေရာ။"
"ေတာ္ပါေတာ့ဟယ္။"
Suda က ျပန္ရန္ျပင္ေနစဥ္ Draven ေရာက္လာၿပီး
"ျပန္ၾကေတာ့မွာလား။ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္။"
"အိုး၊ အလုပ္႐ႈပ္မခံပါနဲ႔။ ကၽြန္မတို႔ဘာသာ ကားငွားျပန္လိုက္ပါ့မယ္။"
အားတက္သေရာ ေခါင္းညိတ္လက္ခံေတာ့မည့္သူငယ္ခ်င္းထက္ အလ်င္ဦးကာ Suda ေျဖလိုက္ရသည္။ မ်က္လံုးမွ အေရာင္ေပါင္းစံုလက္၍ တက္ႂကြေနသည္မွာ မၾကာေသးမီက ေသြးေပါင္က်ေနေသာလူနာဟု ထင္ရက္စရာမရွိပါ။
"ကၽြန္ေတာ္အလုပ္အားေနတယ္။ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္။"
Suda ၏ေဆးအိတ္ကို ေကာက္ယူလိုက္သည့္ Draven ကို Suda ျငင္းရန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း သူမလက္ေမာင္းကိုလာတြဲသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေၾကာင့္ အာ႐ံုေျပာင္းသြားရသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ကူတြဲေပးရဦးမလားဗ်။"
"ရတယ္၊ ရတယ္။ Suda ကို အဲဒီလိုလက္ခ်ိတ္သြားရတာ အက်င့္ပါေနလို႔။"
"ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလိုက္ခဲ့ၾကေနာ္။"
Draven က အိတ္ဆြဲ၍ေရွ႕မွထြက္သြားေလၿပီ။ Suda က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"လာေလ Suda, သြားၾကမယ္။"
"အင္း"
မည္သို႔မၽွမေျပာသာ၍ Suda ေခါင္းညိတ္လိုက္ရသည္။
တစ္လမ္းလံုး အလုပ္အေၾကာင္းအနည္းငယ္သာ ေျပာျဖစ္ၾကၿပီး Suda တို႔ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ Draven ျပန္သြားၿပီး Suda တို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး အခန္းထဲျပန္ေရာက္ၾကလၽွင္
"ေရေသာက္၊ ခဏနား။ ၿပီးရင္ ငါေဆးသြင္းေပးမယ္။"
"ေအးပါ။ ငါေမးတာေျဖဦး။ နင္တို႔အဆင္ေျပလား။"
"တမင္တကာ ေသြးေပါင္က်ေအာင္မ်ား လုပ္ထားေလသလားပဲ။"
"ဟဲ့၊ လုပ္စရာလား။ သူ႔ဘာသာျဖစ္တာကို။ ျဖစ္လာတဲ့့အေျခအေနမွာ အျမတ္ထြက္ေအာင္ ၾကံစည္တတ္ရတယ္။"
"အေရာင္းသမားပီသတယ္။ Sale မွာ နင့္လိုဟာရွိေနတာ အဲဒီဆိုင္ ေရာင္းေကာင္းေနဦးမွာပဲ။"
"ဘယ္သူမို႔လို႔လဲ။ ငါပါဟ၊ Layla ပါ။ အဟင္း ... ဟင္း ... နင္တို႔ မနက္စာလက္ဆံုစားျဖစ္သြားတာပဲေလ။"
"စြတ္ၿပီးပို႔ေနတာ။ ကာယကံရွင္ေတြက ဘယ္လိုအေျခအေနရွိလဲလို႔ နင္သိလို႔လား။"
"ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို ဂ႐ုစိုက္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္တို႔၊ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္အားေနလို႔ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္တို႔လား။ အမေလး၊ အဆင္ေျပေနတာကို ဘယ္လိုအေျခအေနလဲလို႔ ငါက ျပန္ေျပာရဦးမွာလား။ အလုပ္သရဲက ခ်က္ခ်င္းကိုအလုပ္အားသြားတာ ဘာျဖစ္ရဦးမွာလဲ။ Suda အတြက္ဆို ကၽြန္ေတာ့္အခ်ိန္ေတြကို အျမဲတမ္းေပးႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာလို႔ ၾကားခ်င္တာလား။"
Suda ၏အသံကိုတုပ၍တစ္ခါ၊ အသံဩဩႏွင့္တစ္လွည့္၊ အမူအရာစံုလုပ္ျပေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေၾကာင့္ Suda ရယ္မိေတာ့သည္။
"မရယ္နဲ႔။ တကယ္ပါဟယ္။ ငါမူးလဲမလိုျဖစ္ေတာ့ သူပဲေရာက္လာၿပီး သူ႔ဝန္ထမ္းမေလးေတြကို ကူညီေပးခိုင္းတာ။ ေဆး႐ံုပို႔ေပးမွာကိုျငင္းလိုက္ၿပီး ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းသူနာျပဳကို လာေခၚခိုင္းမယ္ေျပာေတာ့ နင့္နာမည္ၾကားတာနဲ႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြကိုလက္လို႔ပဲ။"
"ေဟ့ေနာ္၊ မ်ားသြားၿပီ။ သူနဲ႔ငါခင္တာမွ ဘာၾကာေသးလို႔လဲ။ သူတစ္ပါးစိတ္ကို လြယ္လြယ္အကဲခတ္ၿပီး မဆံုးျဖတ္ပါနဲ႔ဟ။"
"မသိဘူးဟာ။ နင္တို႔စကားရပ္ေျပာရင္း ျပံဳးေနၾကတာေတာ့ ငါျမင္တယ္။"
"ေနာက္တစ္ခါ မေတာ္တဆဆံုခဲ့သည္ရွိေသာ္ေပါ့၊ ငါ မ်က္ႏွာတည္နဲ႔ ခပ္တည္တည္ေခ်လိုက္ရမွာလား။ အသိမိတ္ေဆြခ်င္းစကားေျပာတာ ျပံဳးမျပေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေဆး႐ံုမွာဆို မသိၾကလည္း ျပံဳးျပေပးလိုက္ရင္ တစ္ဖက္သားစိတ္ေက်နပ္တယ္ေလ။ အဲဒါမေကာင္းဘူးလား။"
"ေကာင္းၾကပါ၊ ေကာင္းၾကပါ။ ငါလည္းသေဘာက်တယ္။ ေတာ္လိုက္တဲ့ငါေလး။ ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက ဒီလိုေလးဆံုၾကပါေစေတာ့လို႔ စီစဥ္ႏိုင္ခဲ့တာ။"
"နင္ေတာ့ ေဆးမမီေတာ့ဘူးပဲ။"
•••
ညဦးပိုင္းအခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။ ပန္းျခံလမ္းတစ္ေလၽွာက္ လူသြားလူလာမျပတ္ေသးေသာ္လည္း လူမမ်ားေတာ့ပါ။ Draven ထိုေနရာမွျဖတ္ျပန္လာရင္း မီးေလာင္ရာေနရာဆီသို႔ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အေမွာင္ရိပ္အခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ထင္ရွားမေနေသာ္လည္း သိသာသည္က မီးေလာင္ထားေသာသစ္ပင္ငုတ္တိုသည္လည္း ခုတ္လွဲထား၍ ရွိမေနေတာ့ပါ။ ေျမျပင္သည္လည္း ရွင္းလင္းထား၍ ေျပာင္ေခ်ာေနေပသည္။ ထိုေနရာသို႔ ဖ်တ္ခနဲျပဳတ္က်လာေသာ တစ္စံုတစ္ခုသည္ လွစ္ခနဲပင္ ေဘးဘက္ရွိအပင္ႀကီးတစ္ပင္ေပၚသို႔ တက္သြားခဲ့သည္။ အေကာင္ထြားထြား ရွဥ့္တစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ ထိုရွဥ့္သည္ အပင္ေပၚမွျပန္ျပဳတ္က်လာျပန္သည္။
Draven ထိုေနရာသို႔သြားၾကည့္သည့္အခါတြင္ ရွဥ့္အေမြးအမၽွင္မ်ားကို မီးကၽြမ္းထားၿပီး အေကာင္ကေတာ့ အသက္မရွိေတာ့ေပ။ ထိုအေကာင္ကိုယူ၍ မီးေလာင္ထားရာေျမျပင္ရွင္းရွင္းေပၚ ခ်ထားလိုက္ၿပီး သူလွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ Draven ထြက္သြားၿပီး မ်ားမၾကာမီမွာပင္ လမ္းေလၽွာက္လာေနေသာ လူသံုးဦးအဖြဲ႕သည္ ထိုေနရာမွျဖတ္သြားၾကသည္။
"မီးေလာင္ထားတဲ့အပင္ကို ရွင္းပစ္လိုက္မွပဲ အဆင္ေျပေတာ့တယ္။ မီးေလာင္ၿပီးေနာက္ညက် အဲဒီသစ္ပင္ငုတ္တိုကိုျမင္ရတာ ေက်ာခ်မ္းတယ္။"
"မင္းကလည္း ေၾကာက္တတ္တာလြန္ေရာ။"
"ဟ၊ သူ႔ဘာသာေက်ာခ်မ္းလာတာကြ။"
"ကဲပါကြာ၊ အခုေတာ့ေျပာင္ရွင္းေနၿပီပဲ။ ၾကည့္လိုက္ဦး၊ ေက်ာခ်မ္းေသးလားလို႔။"
"ေျမျပင္ေျပာင္ေျပာင္ကို ဘာကိုေက်ာခ်မ္းရမွာလဲ။ ငါ့မ်ား ငေၾကာက္မွတ္လို႔။ ဟာ ... မင္းတို႔ေနာက္မွာ ..."
"ဘာလဲ၊ ဘာလဲ။"
တစ္ေယာက္ကစေနာက္လိုက္၍ က်န္ႏွစ္ဦးေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ ထေအာ္ၾကသည္။
"ဘာမွမရွိဘူး။ ငေၾကာက္ေတြ။ ဟား ဟား ..."
ေျပာၿပီးေျပးေလသူကို က်န္ႏွစ္ေယာက္ကလိုက္ရိုက္ၾကေတာ့သည္။ ရယ္ေမာသံမ်ားေပ်ာက္သြားသည့္အခါ ထိုေနရာေလးသည္ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားၿပီး အပင္ေနရာတြင္လည္း ယခင္အတိုင္း ေျမျပင္ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာကိုသာ ေတြ႕ရေပသည္။
■■■■■ Part (4) ဆက္ရန္ ■■■■■
အခိုးအငွေ့များကြားမှ အရိပ်များ၊ မော့ကြည့်မိရာ မိမိဦးခေါင်းထက်မှ ခေါ်သံတစ်ခုနှင့် မိမိဆီဦးတည်လာသည့် မမြင်ရသည့်အရာ။ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းသို့ တစ်စုံတစ်ခုဝင်ရောက်သွားသကဲ့သို့ ခံစားရ၍ တွန်းဖယ်ထုတ်လိုက်ချိန်တွင် ထိုအိပ်မက်နှင့်တူသောအခြေအနေမှ Suda လွတ်မြောက်သွားခဲ့သည်။ မျက်လုံးများကိုဖွင့်ကြည့်မိသည့်အခါ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိခုတင်ပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသည့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူမှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျလျက်။ ညအိပ်မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်တွင် အရာအားလုံးသည် ငြိမ်းချမ်းစွာ။
တစ်ဖက်စောင်းအိပ်နေရာမှ ဆန့်ကျင်ဘက်သို့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်သည်။ ပြတင်းတံခါးအပြင်ဘက်တွင် အမှောင်ထုသာရှိပြီး ညအိပ်မီးအလင်းရောင်အချို့သာ မှန်သားထက်တွင်အရိပ်ထင်နေသည်။ ထိုအလင်းရောင်ထဲမှ အမှောင်ရိပ်တစ်ခုကို သတိပြုမိလျှင် Suda နောက်လှည့်ကြည့်မိသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူသည်က ပုံစံမပျက်အိပ်စက်နေဆဲ။ ရှေ့သို့ပြန်လှည့်၍သာ Suda မျက်လုံးများကိုပြန်မှိတ်ပြီး အိပ်နေလိုက်တော့သည်။
အချို့သောအိပ်စက်ခြင်းတို့သည် အနားယူခြင်းမည်၏။
သို့သော် အချို့သောအနားယူခြင်းတို့တွင် အိပ်စက်ခြင်းမပါဝင်ခဲ့ပါ။
•••
ပန်းခြံပတ်လမ်းတစ်လျှောက်တွင် အရာရာသည် ငြိမ်သက်စွာတိတ်ဆိတ်နေ၏။ အမှောင်နှင့်အလင်းကြား အရိပ်ကျရာနေရာများသည်က မှုန်ဝါးစွာ။ Burning Bush (အနီရောင်အရွက်များရှိသည့် ခြုံပင်) ၏အောက်ခြေတွင် အရွက်ကြွေတို့ကြောင့် နီရဲလျက်ရှိသည်ကို အလင်းအနည်းငယ်အောက်တွင် ထင်ရှားစွာမြင်နေရ၏။ လေကြမ်းတစ်ဝှေ့က ထိုနေရာအနီးတွင်ပင် ကွက်ကြားတိုက်ခတ်သွားသည့်အလား အရွက်အချို့လွင့်ထွက်သွားကြသည်။
ပုံသဏ္ဍာန်မထင်ရှားသည့် အရိပ်မည်းတစ်ခုသည် ထိုအပင်အနီးသို့ရောက်လာပြီး လျှောက်လမ်းပေါ်မှသွေဖီ၍ အပင်နောက်ဘက်သို့ဦးတည်လိုက်ချိန် ရုတ်တရက် အရှိန်ပြင်းစွာတောက်လောင်သွားသည့် မီးတောက်တစ်ခုနှင့်အတူ အပင်တစ်ပင်လုံးလောင်ကျွမ်းကာ အောက်ခြေမြေပြင်မှအရွက်ကြွေများလည်း ပြာကျသွားခဲ့ရသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှသာရှိသော အချိန်အတွင်းမှာပင် မီးလောင်ခံထားရသောပင်စည်ငယ်နှင့် လေတွင်လွင့်ပါနေသောပြာမှုန့်များသာ ကျန်ရှိနေပြီး မကြာသေးမီကမှ အရောင်တောက်နေသေးသည့် အပင်တစ်ပင်အသွင်က ပျောက်ကွယ်သွားလေပြီ။
••••••
"Boss, ညက boss တို့နားကပန်းခြံမှာ မီးလောင်လို့ဆို။"
"အေး၊ အပင်တစ်ပင်လောင်သွားတာ။"
"ဟိုသင်္ချိုင်းဟောင်းတုန်းကလိုပဲ မြင်လိုက်တဲ့လူမရှိ၊ သိလိုက်တဲ့လူမရှိဘူးတဲ့။"
တစ်ယောက်ကမေးသည့်အခါ နောက်ထပ်တစ်ယောက်ကလည်း ပြောလာပြန်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ အချင်းချင်းတွတ်ထိုး၍ ဝေဖန်ရေးလုပ်နေကြတော့သည်။ အလုပ်ချိန်ထက်စောရောက်လာကြသည်က သတင်းဖလှယ်ရန်အတွက်ပင် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ကြိုးစားကြပါပေ၏။
"လောင်သွားတာ Burning bush အပင်တဲ့။ သမ္မာကျမ်းထဲကလိုများ ရွှေ့ပြောင်းဖို့နိမိတ်လား။"
"အဲဒီ Burning bush က မီးတောက်ကြားမှာ မီးမစွဲတဲ့အပင်ကို ပြောတာလေ။ အခုက ပြာကိုကျသွားတာပဲ။ သင်္ချိုင်းဆိုရင် တစ်ဝက်တိတိကိုလောင်သွားတာ နည်းလားလို့။"
"ဟုတ်သားပဲ။"
"အဲဒါ ငရဲသားတွေထွက်လာတာနေမယ်။ သူတို့သွားတဲ့နေရာ ငရဲမီးလောင်တတ်တယ်တဲ့။"
"အဲဒီလိုဆို အခုကထားပါတော့၊ ပထမတစ်ခေါက်က အများကြီးထွက်လာလို့များလား။ အဲဒီလောက်များရင် ဒီမြို့လည်း အကောင်းတိုင်းကျန်မလားကွ။ ပေါက်ကရတွေမပြောနဲ့။"
"ကဲ၊ တော်သင့်ပြီ။ Boss ကိုနောက်မှာထားပြီး လေပေါနေတာတွေ ရပ်ကြတော့။ နာရီလည်းကြည့်ဦး၊ အလုပ်ချိန်ရောက်တော့မယ်။ စားနေတာတွေ လက်စသတ်ကြတော့။"
တစ်ယောက်ကဆော်ဩလိုက်၍ အားလုံးက Draven ထိုင်နေရာသို့လှည့်ကြည့်ကာ သွားဖြီးပြလာကြလေသည်။ Draven ကတော့ ခပ်ဖွဖွအပြုံးတစ်ခုနှင့်သာ တုံ့ပြန်လိုက်သည်။ မနက်အစောပိုင်းတွင် ပန်းခြံလမ်းမှဖြတ်ခဲ့စဉ်ကမြင်ခဲ့သော မီးလောင်ထားသည့်ပင်စည်ငုတ်တိုကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ ခေါင်းကိုခါရမ်းလိုက်မိသည်။ ငရဲမီးဆိုလျှင် ထိုပင်စည်ပင်ကျန်နိုင်မည်မဟုတ်ဟု တွေးမိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
•••
"Suda, နင်ဖြတ်သွားနေကျပန်းခြံလေးမှာ ညကမီးလောင်တာ ဘယ်လိုဖြစ်တာတဲ့လဲ။"
"မသိပါဘူးဟာ။ ဒီတစ်ခါလည်း အနီးအနားကလူတွေ ဘယ်သူမှမသိကြဘူးတဲ့။"
"ထူးဆန်းလိုက်တာနော်။ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲမသိဘူး။ မကောင်းတာတွေများ ဖြစ်လာမလားလို့တွေးရင် လန့်တယ်။ ငါလေး ဘုရားတရားမြဲလို့တော်သေး။"
"ဘယ်လို ... နင်က ဘုရားတရားမြဲသတဲ့လား Bethany."
"တိတ်စမ်း။ နင့်လို အားနေရင် Club သွားဖို့ချောင်းနေတဲ့မိန်းမကများ ငါ့ကိုပြောရတယ်ရှိသေးတယ်။ ငါတို့က တည်ငြိမ်တယ်။"
"ဂေါ်မစွံအပျိုကြီးက ရွချင်ရင်လည်း ရမှမရတာ။"
"တော်လိုက်တော့၊ များနေပြီနော်။"
"ခစ်ခစ်"
မေးခွန်းထုတ်လာ၍ Suda တစ်ခွန်းပြန်ဖြေလိုက်ပြီးနောက်တွင် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်သူငယ်ချင်းများဖြစ်သည့် Bethany နှင့် Samantha တို့ ဆက်၍စနောက်ကာ အငြင်းပွားနေကြတော့သည်။
"ဆရာမလေး"
"ရှင်"
စနောက်နေသည့်နှစ်ဦးသားမှ ပြိုင်တူထူးလိုက်ပြီးနောက် ရယ်မောရင်းလှည့်ကြည့်ကြသည်။ Suda သည်လည်း အသံလာရာသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည့်အခါ ဂိတ်စောင့်ကောင်လေးဖြစ်နေသည်။
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ Henry?"
"ဆရာမ Samantha ကို Sister ကြီးက ခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့ပါ။"
"ဪ၊ ဟုတ်ပြီ။ သွားလိုက်ပါ့မယ်။ ဟဲ့၊ နင်ပဲ စာရင်းတွေသွားပို့လိုက်တော့။"
ဆေးရုံတက်လာသည့်လူနာများစာရင်းကို တိုက်စစ်နေရာမှ Bethany ထံသို့ စာရွက်များထိုးပေး၍ Samantha ထွက်သွားလေသည်။ Bethany ကလည်း
"ပြီးနေပါပြီ။ Ortho ဘက်ကစာရင်း သွားယူဖို့ပဲရှိတော့တာ။ ငါလည်းသွားတော့မယ်။"
"အင်း၊ အင်း။"
Suda တစ်ဦးတည်းကျန်နေခဲ့သည်အထိ ဂိတ်စောင့်ကောင်လေး Henry သည် တံခါးဝတွင်ရှိနေဆဲ။
"ဘာကျန်သေးလို့လဲဟင်။"
"ဒါလေး ..."
လက်ထဲမှစက္ကူထုပ်ကို မြှောက်ပြလာသောကြောင့် Suda အခန်းဝဆီသို့ရောက်သွားသည်။ Tulip ပန်းရောင်တစ်ပွင့်နှင့် စက္ကူထုပ်တစ်ခုကို Henry ရောက်လာစဉ်ကတည်းက Suda သတိထားမိပါသည်။
"အဲဒါဘာလဲ Henry?"
"ဆရာမလေးစားနေကျ မုန့်လေ။ ကျွန်တော် မနက်က အဲဒီဆိုင်ကိုရောက်လို့ ဝယ်လာပေးတာ။"
"အယ်၊ အားနာစရာ။ နောက်ဆို ဝယ်မလာပေးနဲ့နော်။"
"အခုက ဝယ်လာပေးပြီးပြီလေ။"
"အခုကတော့ ယူထားလိုက်ပါ့မယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
"ပြီးတော့ ဒီပန်းလေးက ဟိုကလေးပေးလိုက်တာ။ အသည်းရောင်နေတာလား ဘာလား၊ အဲဒီကလေးလေးလေ။"
"ဪ၊ Hall 1 က ခုတင်နံပါတ် ရှစ်။"
"ဟုတ်တယ်ဗျ၊ အဲဒီကလေး။ ဒီမနက်က ဆရာမလေး Duty ထွက်မှာမို့ သူတို့ဘက်ရောက်မလာရင် ဒီနေ့မပေးလိုက်ရမှာစိုးလို့တဲ့။ ကျွန်တော်နဲ့ လမ်းကြုံထည့်ပေးလိုက်တာ။ ပြောသေးတယ်၊ အစ်ကိုကြီးက အထုပ်တွေအများကြီးပို့ရင်းနဲ့ မှားပါသွားမှာစိုးလို့ ဆရာမမုန့်ထုပ်မှာ တိပ်နဲ့ကပ်ပေးလိုက်မယ်နော်ဆိုပြီး ကပ်ပေးလိုက်တာဗျ။"
"အဲဒီကလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ ထပ်ပြီးကျေးဇူးတင်ပါတယ် Henry. မုန့်လည်း စားဖြစ်အောင်စားလိုက်ပါ့မယ်။"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ခွင့်ပြုပါဦး။"
Henry ထွက်သွားပြီးနောက်တွင် Suda ထံသို့ ဖုန်းဝင်လာလေသည်။
အခန်းဖော်မှ ဖုန်းခေါ်သည်ဖြစ်၍ အနည်းငယ်စိုးရိမ်သွားမိသည်။ ယခုအချိန်ဆိုလျှင် သူမအလုပ်သို့ ရောက်နေရမည့်အချိန်ပင် မဟုတ်ပါလား။
"ဟယ်လို"
"Suda, ငါ့ဆီလာခဲ့ပေးပါလားဟင်။"
တိုးဖွဖွစကားသံကြောင့်
"နင်ဘာဖြစ်လို့လဲ။ အခုဘယ်မှာလဲ။"
"Last Step မှာ၊ ပန်းလာပို့တာ။ သွေးပေါင်ကျတာထင်တယ်၊ မူးနေလို့ ဓာတ်ဆားသောက်ပြီးနားနေတယ် Suda. အခု နည်းနည်းတော့သက်သာပြီ။ နင် Duty ထွက်ပြီမဟုတ်လားဟင်။"
"အေး၊ ငါအခုပဲပြန်မလို့။ လာခဲ့မယ်နော်၊ ခဏပဲစောင့်။"
"အင်း၊ အရမ်းမလောနဲ့ဦး။"
လိုအပ်မည်ထင်သည်တို့ကိုထည့်၍ ဆေးရုံမှ Last Step သို့ အငှားကားဖြင့်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ Last Step သို့ရောက်လာပြီး မေးကြည့်သည့်အခါ ဝန်ထမ်းများနားနေခန်းသို့ လိုက်ပို့ပေးကြသည်။ အမျိုးသမီးဝန်ထမ်းလေးတစ်ဦးနှင့် ပြတင်းပေါက်နားတွင် မှီထိုင်နေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကိုတွေ့ရ၍
"ဘယ်လိုနေသေးလဲ။"
"အရမ်းမဆိုးတော့ဘူး။ အစက ငါမလှုပ်ချင်တော့လို့ နင့်ကိုခေါ်တာ။ သူတို့ကတော့ ဆေးရုံကိုပို့ပေးမယ်ပြောပါတယ်။"
Suda စမ်းသပ်ကြည့်ပြီး
"သွေးပေါင်ကျနေတာ။အစာရှိတယ်မဟုတ်လား။ ရော့၊ ဒါသောက်လိုက်။ ခဏနားပြီးရင် အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်။ နင် အိပ်ရေးပျက်လို့လား။ အလုပ်ပင်ပန်းလို့လား။"
ဆေးသောက်ပြီး ဆိုဖာအရှည်လေးပေါ်လှဲနေသည့် သူငယ်ချင်းကို မေးရပြန်သည်။
"အိပ်တာတော့အိပ်သွားတာပဲ။ အိပ်မက်တွေတစ်ရက်ခြားလောက်မက်နေတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ။ ဘာမှန်းတော့သေချာမမှတ်မိပေမဲ့ နိုးလာတဲ့အခါကျရင် ခရီးသွားထားရသလို ပင်ပန်းတယ်။"
"အဲဒါကို ငါ့ကိုကျတော့မပြောဘူးဟာ။"
"နင်က အခုတစ်ပတ်ထဲ Night Duty တွေများနေတာကို။ ငါတို့ ညဘက်ဆုံတာ တစ်ပတ်လုံးမှ နှစ်ညလားပဲ။"
"ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ။ ခဏနားလိုက်နော်။ အဆောင်ရောက်ရင် ငါဆေးသွင်းပေးမယ်။ အခုသောက်ဆေးကလည်း အဆင်ပြေမှာပါ။"
"အင်း"
စောင့်ပေးနေသည့်ဝန်ထမ်းလေးကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောကာ ထိုမိန်းကလေးထွက်သွားမှ ဆေးပစ္စည်းများကိုပြန်သိမ်းနေလိုက်သည်။ ထိုစဉ်
"Suda"
ခေါ်သံတိုးတိုးကြောင့် အခန်းတံခါးဝသို့ကြည့်လိုက်သည်တွင်
"Draven"
Suda အခန်းဝသို့သွားလိုက်သည်။ Draven က
"အဆင်ပြေလား။ အပေါ်ထပ်အခန်းကိုသွားမလား။ ခုနကတော့လေ သူတစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ အပေါ်ထပ်ကိုခေါ်ဖို့ မသင့်တော်လို့ပါ။ မိန်းကလေးဝန်ထမ်းကို အဖော်ထားပေးလို့ရပေမဲ့ အပေါ်ထပ်မှာက ယောက်ျားလေးတွေနေတာဆိုတော့ဗျာ ..."
"ကျွန်မနားလည်ပါတယ်။ သူအဆင်ပြေနေပါပြီ။ ဆေးရုံပို့ပေးမယ်ပြောတဲ့အကြောင်း သူပြောပါတယ်။ သူက ဆေးရုံသိပ်ကြောက်တာလေ။ ကျွန်မသူငယ်ချင်းကို ဂရုစိုက်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။"
"ရပါတယ်ဗျာ။ သူနားပါစေဦး။ Suda မနက်စာစားပြီးပြီလား။"
"မစားရသေးဘူး။ မုန့်တော့ပါလာတယ်။ စားမလို့ကို သူဖုန်းဆက်လို့ အပြေးထွက်လာရတာ။"
"အဲဒါဆို ထမင်းစားခန်းဘက်သွားရအောင်လေ။ တစ်ခုခုမှာပေးရမလား။"
"ဟင့်အင်း၊ မမှာပါနဲ့။ ခဏနော်၊ မုန့်ယူလိုက်ဦးမယ်။"
Draven နှင့် Suda တို့ ထမင်းစားခန်းရှိရာသို့ ရောက်လာကြပြီးနောက်
"ဘာသောက်မလဲ။"
"ကော်ဖီမဟုတ်တဲ့ တစ်ခုခုရမလား။"
"နွားနို့ရှိတယ်။ ပြီးတော့ Orange Juice သောက်ချင်ရင်လည်း အဆင်ပြေတယ်။"
"Juice လား။ ကျွန်မ အားမနာတော့ဘူးနော်။ အဲဒါသောက်မယ်လေ။ ရှင်က မုန့်ကူစားပေးမယ်မဟုတ်လား။ ဒီမှာအများကြီးပဲ။"
"နေပါစေဗျာ။"
"အားနာရအောင် လုပ်ပြန်ပြီ။"
"အဟား၊ ဟုတ်ပါပြီ။ Orange Juice တိုက်ပြီး မုန့်ကပ်စားရသေးတာပေါ့။"
"အွန်း၊ အဲဒီလိုမှပေါ့။"
နှစ်ဦးသားပြုံးရယ်မိကြပြီး Draven က Juice ဖျော်နေစဉ် Suda က စင်ပေါ်တွင်စီထားသောပန်းကန်များထဲမှ နှစ်ချပ်ကိုယူ၍ မုန့်များကိုထည့်ထားလိုက်သည်။ စားပွဲတွင်ထိုင်၍ စားသောက်ကြရင်း
"ဒီလိုဆုံပြီးစကားပြောဖြစ်တာ နှစ်ခါရှိပြီ။"
"Breakfast talk ပေါ့ရှင်။"
"ဟုတ်ပါ့ဗျာ။ ဒါနဲ့ မနက်ပိုင်း Duty ထွက်ရင် မနက်စာကို ဒီလိုပဲ ကြုံသလိုစားဖြစ်တာလား။"
"ဟင့်အင်း၊ မကြုံကြုံအောင်လုပ်ပြီး စားတာပါနော်။"
"ဟာဟ၊ အဲဒီလိုလား။ အစားအသောက်မှန်တယ်ဆိုတော့ ကောင်းတာပေါ့။"
Draven က ပြောရင်းနှင့် စားပွဲပေါ်ရှိ Tulip ပန်းလေးကိုကြည့်ကာ
"Pink Tulip is for caring and good wishes."
Suda ပြုံးလိုက်ပြီး
"လူနာကလေးလေးက ကျွန်မကို အမြဲတမ်းပေးနေကျ။ ဒီမနက် သူတို့ ward ဆီ ကျွန်မမသွားနိုင်တော့ မုန့်လာပို့ပေးတဲ့လူနဲ့ လူကြုံထည့်ပေးလိုက်တာလေ။ မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ၊ ကျွန်မအတွက်မုန့်ထုပ်မှာ တိပ်နဲ့ကပ်ပေးလိုက်သတဲ့။"
စက္ကူထုပ်တွင်ကပ်နေသော Medical tape လေးကိုပြရင်း Suda ဆိုလိုက်သည်။
"Suda က လူချစ်လူခင်တော့ များမယ်နော်။"
"နည်းနည်းပါရှင်။"
"ဟုတ်ပါ့မလား။ ဆေးရုံမှာ ကျွန်တော်တွေ့တိုင်းတော့ လူတိုင်းကိုနှုတ်ဆက်နေတာပဲ။ အကုန်လုံးနီးပါးနဲ့ကို ရင်းနှီးနေတာမဟုတ်လား။ သန့်ရှင်းရေးအဒေါ်ကြီးနဲ့ အဖွဲ့ကျနေတာလည်း ကျွန်တော်တွေ့ဖူးတယ်။ ဆရာဝန်တွေကြားထဲလည်း ပြုံးလို့ရယ်လို့စကားပြောနေတာကိုလည်း တွေ့ဖူးတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ဆေးရုံမှာဆုံတိုင်း Suda က အဲဒီလိုပဲ။"
"အဲ၊ ကျွန်မက အဲဒီလိုလား။ ခစ်ခစ်၊ ဟုတ်သားပဲနော်။"
"အဲဒီလိုပါပဲဗျာ။"
"ကဲ၊ စားလို့လည်းပြီးပြီ။"
Suda က ပန်းကန်နှင့်ခွက်များကို ဆေးကြောရန်သိမ်းယူသည့်အခါ
"နေပါစေ၊ ထားခဲ့လိုက်ပါ။ သူငယ်ချင်းကိုသာ အရင်သွားကြည့်ပါဦး။ လူနာက အရေးကြီးတယ်။"
"သူက ..."
"သွားလိုက်ပါဗျာ။"
Suda ကိုင်ထားမိသောပန်းကန်ကို တစ်ဖက်သို့ပြန်ဆွဲယူလိုက်သော Draven ကြောင့်
"ကောင်းပါပြီရှင်။"
သူငယ်ချင်းဖြစ်သူရှိရာသို့ Suda ပြန်ရောက်သည့်အခါ ထထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"Ok လား။ မူးသေးလား။"
"တော်တော်အဆင်ပြေတယ်။ နင်တို့ရော အဆင်ပြေလား။"
"ငါက ... ဘာကိုလဲ။"
"မနက်စာလက်ဆုံစားတာလေ။"
"ဟဲ့၊ တစ်တိုက်လုံးကြားမယ့်အသံနဲ့ ငါ့ကိုသိက္ခာချပြီ။"
"သိပ်ခါရင်တော့ ကျမှာပေါ့။ နင်က ခါနေတာမှမဟုတ်တာ။ ငါ့အသံမကျယ်ဘူး။ အပိုတွေမပြောနဲ့။"
"အေး၊ နေကောင်းနေပြီပဲ။ ထတော့၊ ပြန်ကြမယ်။"
"ခဏလောက်ဆက်နေပါဦး။ ဒီမှာဆို ရောဂါမြန်မြန်သက်သာသွားရော။"
"တော်ပါတော့ဟယ်။"
Suda က ပြန်ရန်ပြင်နေစဉ် Draven ရောက်လာပြီး
"ပြန်ကြတော့မှာလား။ ကျွန်တော်လိုက်ပို့ပေးမယ်။"
"အိုး၊ အလုပ်ရှုပ်မခံပါနဲ့။ ကျွန်မတို့ဘာသာ ကားငှားပြန်လိုက်ပါ့မယ်။"
အားတက်သရော ခေါင်းညိတ်လက်ခံတော့မည့်သူငယ်ချင်းထက် အလျင်ဦးကာ Suda ဖြေလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးမှ အရောင်ပေါင်းစုံလက်၍ တက်ကြွနေသည်မှာ မကြာသေးမီက သွေးပေါင်ကျနေသောလူနာဟု ထင်ချင်စရာမရှိပါ။
"ကျွန်တော်အလုပ်အားနေတယ်။ လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်။"
Suda ၏ဆေးအိတ်ကို ကောက်ယူလိုက်သည့် Draven ကို Suda ငြင်းရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း သူမလက်မောင်းကိုလာတွဲသည့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကြောင့် အာရုံပြောင်းသွားရသည်။
"ကျွန်တော် ကူတွဲပေးရဦးမလားဗျ။"
"ရတယ်၊ ရတယ်။ Suda ကို အဲဒီလိုလက်ချိတ်သွားရတာ အကျင့်ပါနေလို့။"
"ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုက်ခဲ့ကြနော်။"
Draven က အိတ်ဆွဲ၍ရှေ့မှထွက်သွားလေပြီ။ Suda က သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို ခေါင်းငဲ့ကြည့်လိုက်သည်။
"လာလေ Suda, သွားကြမယ်။"
"အင်း"
မည်သို့မျှမပြောသာ၍ Suda ခေါင်းညိတ်လိုက်ရသည်။
တစ်လမ်းလုံး အလုပ်အကြောင်းအနည်းငယ်သာ ပြောဖြစ်ကြပြီး Suda တို့ပြန်ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ Draven ပြန်သွားပြီး Suda တို့သူငယ်ချင်းနှစ်ဦး အခန်းထဲပြန်ရောက်ကြလျှင်
"ရေသောက်၊ ခဏနား။ ပြီးရင် ငါဆေးသွင်းပေးမယ်။"
"အေးပါ။ ငါမေးတာဖြေဦး။ နင်တို့အဆင်ပြေလား။"
"တမင်တကာ သွေးပေါင်ကျအောင်များ လုပ်ထားလေသလားပဲ။"
"ဟဲ့၊ လုပ်စရာလား။ သူ့ဘာသာဖြစ်တာကို။ ဖြစ်လာတဲ့အခြေအနေမှာ အမြတ်ထွက်အောင် ကြံစည်တတ်ရတယ်။"
"အရောင်းသမားပီသတယ်။ Sale မှာ နင့်လိုဟာရှိနေတာ အဲဒီဆိုင် ရောင်းကောင်းနေဦးမှာပဲ။"
"ဘယ်သူမို့လို့လဲ။ ငါပါဟ၊ Layla ပါ။ အဟင်း ... ဟင်း ... နင်တို့ မနက်စာလက်ဆုံစားဖြစ်သွားတာပဲလေ။"
"စွတ်ပြီးပို့နေတာ။ ကာယကံရှင်တွေက ဘယ်လိုအခြေအနေရှိလဲလို့ နင်သိလို့လား။"
"ကျွန်မသူငယ်ချင်းကို ဂရုစိုက်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်တို့၊ ကျွန်တော်အလုပ်အားနေလို့ လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်တို့လား။ အမလေး၊ အဆင်ပြေနေတာကို ဘယ်လိုအခြေအနေလဲလို့ ငါက ပြန်ပြောရဦးမှာလား။ အလုပ်သရဲက ချက်ချင်းကိုအလုပ်အားသွားတာ ဘာဖြစ်ရဦးမှာလဲ။ Suda အတွက်ဆို ကျွန်တော့်အချိန်တွေကို အမြဲတမ်းပေးနိုင်ပါတယ်ဗျာလို့ ကြားချင်တာလား။"
Suda ၏အသံကိုတုပ၍တစ်ခါ၊ အသံဩဩနှင့်တစ်လှည့်၊ အမူအရာစုံလုပ်ပြနေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကြောင့် Suda ရယ်မိတော့သည်။
"မရယ်နဲ့။ တကယ်ပါဟယ်။ ငါမူးလဲမလိုဖြစ်တော့ သူပဲရောက်လာပြီး သူ့ဝန်ထမ်းမလေးတွေကို ကူညီပေးခိုင်းတာ။ ဆေးရုံပို့ပေးမှာကိုငြင်းလိုက်ပြီး ကျွန်မသူငယ်ချင်းသူနာပြုကို လာခေါ်ခိုင်းမယ်ပြောတော့ နင့်နာမည်ကြားတာနဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေကိုလက်လို့ပဲ။"
"ဟေ့နော်၊ များသွားပြီ။ သူနဲ့ငါခင်တာမှ ဘာကြာသေးလို့လဲ။ သူတစ်ပါးစိတ်ကို လွယ်လွယ်အကဲခတ်ပြီး မဆုံးဖြတ်ပါနဲ့ဟ။"
"မသိဘူးဟာ။ နင်တို့စကားရပ်ပြောရင်း ပြုံးနေကြတာတော့ ငါမြင်တယ်။"
"နောက်တစ်ခါ မတော်တဆဆုံခဲ့သည်ရှိသော်ပေါ့၊ ငါ မျက်နှာတည်နဲ့ ခပ်တည်တည်ချေလိုက်ရမှာလား။ အသိမိတ်ဆွေချင်းစကားပြောတာ ပြုံးမပြတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ဆေးရုံမှာဆို မသိကြလည်း ပြုံးပြပေးလိုက်ရင် တစ်ဖက်သားစိတ်ကျေနပ်တယ်လေ။ အဲဒါမကောင်းဘူးလား။"
"ကောင်းကြပါ၊ ကောင်းကြပါ။ ငါလည်းသဘောကျတယ်။ တော်လိုက်တဲ့ငါလေး။ နေမကောင်းတဲ့ကြားက ဒီလိုလေးဆုံကြပါစေတော့လို့ စီစဉ်နိုင်ခဲ့တာ။"
"နင်တော့ ဆေးမမီတော့ဘူးပဲ။"
•••
ညဦးပိုင်းအချိန်တွင်ဖြစ်သည်။ ပန်းခြံလမ်းတစ်လျှောက် လူသွားလူလာမပြတ်သေးသော်လည်း လူမများတော့ပါ။ Draven ထိုနေရာမှဖြတ်ပြန်လာရင်း မီးလောင်ရာနေရာဆီသို့ ကြည့်လိုက်မိသည်။ အမှောင်ရိပ်အချို့ကြောင့် ထင်ရှားမနေသော်လည်း သိသာသည်က မီးလောင်ထားသောသစ်ပင်ငုတ်တိုသည်လည်း ခုတ်လှဲထား၍ ရှိမနေတော့ပါ။ မြေပြင်သည်လည်း ရှင်းလင်းထား၍ ပြောင်ချောနေပေသည်။ ထိုနေရာသို့ ဖျတ်ခနဲပြုတ်ကျလာသော တစ်စုံတစ်ခုသည် လှစ်ခနဲပင် ဘေးဘက်ရှိအပင်ကြီးတစ်ပင်ပေါ်သို့ တက်သွားခဲ့သည်။ အကောင်ထွားထွား ရှဥ့်တစ်ကောင်ဖြစ်သည်။ ခဏလေးအတွင်းမှာပင် ထိုရှဥ့်သည် အပင်ပေါ်မှပြန်ပြုတ်ကျလာပြန်သည်။
Draven ထိုနေရာသို့သွားကြည့်သည့်အခါတွင် ရှဥ့်အမွေးအမျှင်များကို မီးကျွမ်းထားပြီး အကောင်ကတော့ အသက်မရှိတော့ပေ။ ထိုအကောင်ကိုယူ၍ မီးလောင်ထားရာမြေပြင်ရှင်းရှင်းပေါ် ချထားလိုက်ပြီး သူလှည့်ထွက်ခဲ့သည်။ Draven ထွက်သွားပြီး များမကြာမီမှာပင် လမ်းလျှောက်လာနေသော လူသုံးဦးအဖွဲ့သည် ထိုနေရာမှဖြတ်သွားကြသည်။
"မီးလောင်ထားတဲ့အပင်ကို ရှင်းပစ်လိုက်မှပဲ အဆင်ပြေတော့တယ်။ မီးလောင်ပြီးနောက်ညကျ အဲဒီသစ်ပင်ငုတ်တိုကိုမြင်ရတာ ကျောချမ်းတယ်။"
"မင်းကလည်း ကြောက်တတ်တာလွန်ရော။"
"ဟ၊ သူ့ဘာသာကျောချမ်းလာတာကွ။"
"ကဲပါကွာ၊ အခုတော့ပြောင်ရှင်းနေပြီပဲ။ ကြည့်လိုက်ဦး၊ ကျောချမ်းသေးလားလို့။"
"မြေပြင်ပြောင်ပြောင်ကို ဘာကိုကျောချမ်းရမှာလဲ။ ငါ့များ ငကြောက်မှတ်လို့။ ဟာ ... မင်းတို့နောက်မှာ ..."
"ဘာလဲ၊ ဘာလဲ။"
တစ်ယောက်ကစနောက်လိုက်၍ ကျန်နှစ်ဦးနောက်လှည့်ကြည့်ကာ ထအော်ကြသည်။
"ဘာမှမရှိဘူး။ ငကြောက်တွေ။ ဟား ဟား ..."
ပြောပြီးပြေးလေသူကို ကျန်နှစ်ယောက်ကလိုက်ရိုက်ကြတော့သည်။ ရယ်မောသံများပျောက်သွားသည့်အခါ ထိုနေရာလေးသည် ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားပြီး အပင်နေရာတွင်လည်း ယခင်အတိုင်း မြေပြင်ပြောင်ချောချောကိုသာ တွေ့ရပေသည်။
■■■■■ Part (4) ဆက်ရန် ■■■■■
Коментарі