Менск
Калісьці адчуецца той самы пах,
Які я пазнаю і з тысячаў.
Пах роднага, нечага, што ў адбітках
Ёсьць лагодным як воля на высечы.
То пах Серабранкі і вадаканала,
То пах "Перамогі" на сіняй метро.
То пах у варотаў, што бачна з вакзала,
То дама сьпявачка ў сваім паліто.
Здаецца, мне жыць немагчыма бяз рэльсаў
Якія ідуць на "Камсу" праз кальцо
Зялёнага лугу, праз парк нібы ў лесе,
Ня можна бяз дзеда што ные ў дуду.
Сумую па роднаму седзячы дома,
На іншаму месцы я буду рыдаць.
Я мару аб тым, як вярнуся праз годы
Каб наноў жыцьцё тут сваё збудаваць.
Ты чуеш? Цябе не пакіну ніколі,
у сэрцы маім будзеш жыці заўжды.
Ня дам я нікому чыніць табе болю,
Ня зможа набыць вораг болей квіткі.
Цяпер абацяю, што шчырай душою
Сьпяю я чароўней чым змог салавей
Пра сьцены, крануўшыся ’кіх галавою
Пачую гук сініх жалезных дзьвярэй.
2023-03-28 11:19:42
1
0