Роспач
І зноў па шклу кропля за кропляй
Б'ецца дождж з маіх надзей.
Няма нічога больш, і толькі
роспач будзе ў дзьвярэй.
За шклом мігаюць ціха зоркі,
белы, жоўты, сіні бляск.
І ў вочы бьецца птушак звонкі
ад самоты пер'яў пляск.
Ціскаюць сьцены на разумнасьць,
Хачу ўцячы — няма куды.
На плечы ляжа бессэнсоўнасьць.
Пасьля за краты сядзем мы.
Адно без аднаго так нудна.
Хіба нявольны шызы птах
іб'ецца галавой пакутна
празь недарэчны чорны страх?
Самота, боль і разьвітаньне —
Жахліва, што дрыжыць душа.
Калі наступнае спатканьне
Падкажа толькі часу шар.
Нікому нельга апавесьці
Аб чым цяпер яму ў лісьце
напісана маўчаць. Калісьці
мы зможам выйсьці з-за дзьвярэй.
2022-09-27 20:30:16
1
0