Łahodnaja
@SomeMilkWithCoffee
¿Como estas?
Блог Всі
Новини
202
Новини, Особисте
1
214
Думки вголос
1
1
88
Вірші Всі
Пахне чабор
Пацалуй мяне, абдымі Як чабор зачаруй сваім пахам І ўначы ў падарожжа вазьмі Па сваіх лёгкіх казачных марах. Занатуй у блакноце нататкай, Які колер вачэй у мяне. Я салодкай, паветранай ватай Буду вабіць цябе ўва сьне. Занатуй у блакноце пах скуры, пах парфумы духмянай маёй. Я як люціка кветка ля скроні, Зачаплюся за вушкам сьцяблём. Я рассыплюся ў лісьце гарбаты, Як пялёсткі рамонкаў у дні, Калі вецер дзьме больш, чым звычайна, Калі дождж б'е мацней, чым заўжды. Я скручуся ў лісты іван-чая, Каб дасі табе лекі ў пары, Калі ў холадзе мала што бачна, Калі ў роспачы сьціхнуць гаі. Запісаў ты вачэй маіх колер? Вось такою лавандаю стану. І ў палях, што ты сьніш уначы, Зорку зь неба табе я дастану. Забяру жа блакнот твой цяпер, І нататкі твае пушчу ў воду. Хай нясе іх рака на Мядзель, Я тут побач, трымай. Быццам руну. Не пускай нібы лёс свой, трымай Пацалуй, абдымі, і запомні Як шапочуцца кветкі ў май, Няхай лягуць на нас поўні промні.
1
0
19
Прабач, даруй, бывай
Прабач, даруй, бывай. Ці ня будзе ўсё гэта банальна? Ужо не гарачы твой чай. І даўно стыне мая гарбата. Больш няма ў доме паху пячы, Паху сьвежага хлеба й гасьцінцаў. Мы пустыя карціны ўнутры, Звонку яркія, быццам сталіца. Апусьцелыя душы бы хаты, У якіх не жыве ні любоў, Ні нянавісьць, ні чорт; як бы дарам, Сьцены голыя, цэгла ды столь. І агень у вачах згаслы, тусклы Нават "вечны агонь" пабялеў. Не дрыжаць ад эмоцыяў вусны. Думкі месьцяць чарговы прабел. І ня будзе бы ў тых меладрамах, Ані сьлёз, ані крыкаў "даруй!" Мы разыйдземся проста па хатах. Без істэрык, бязь сьведкаў, бяз бур. Разьвітаньняў ня будзе, і жалю, Проста моўчкі з рэчамі за дзьвер. Выліваю твой чай, і гарбату. Так бывае ў жыцьці, ты павер.
1
0
21
Мроя
Засынай на маім плячы Утыкніся мне ў шыю носам. Мы з табой у сусьвеце адны. Я з табой, ты са мной. І наш розум. А што сьніцца табе, маё шчасьце? Ці бываю я ў марах тваіх? Ці мінулі кашмарныя пасткі, Ці застаўся ты жывы ў іх? Не прадбачныя мне твае мроі. Спадзяюся, хоць дзесьці ёсьць мы: Дзьве шчасьлівыя птушкі, што ў гаі Засьпявалі баладу ўдваіх. Падарожжа па марах бясконцае Забірае з сабою тугу. Як марозіва талае, з росквітам Адкрывае пачуцьцяў дугу. І мне хочацца таці ў абдымках Ад цяпла, як пад сонцам таў лёд. Твой эфэкт на душэўныя раны — Бы ў фізычныя раны ліць ёд.
6
3
85