Калі месяц ўзышла начны хадой На гадзінніку поўнач пастукаўся. Каля змрочнай турэмнай кратамі Нечакана чорны шар з'явіўся. Адзін зняволены ноччу прачнуўся. Толькі яго палец дакрануўся да шара Пад яго нагамі падняўся дым, як з пара Праз хвілінку мужчына ачуўся І перад яго вачыма Вырас змрочны замак з калючым садамі Над змрочнай дахам месяц выйшла Вакол замка вароны ляцелі. У збеглага зэка магутна з соннае артэрыі Кроў пацякла і ад страху шышка ўстала. Толькі ён адважыўся пайсці Да змрочным ворагам замка цёмнага Толькі зэк здолеў увайсці ў замак Ён убачыў на сцяне, акрамя сцяны стремного, Чырвонае святло варот. А як увайшоў, ён убачыў пусты калідор І толькі Начны дазор, Але ўдалечыні ім крыкнуў нейкі гот - Адпусціце яго. Ён наш першы госць Ён павядзе ўсім адсталы хвост. Сёння ў нас Баль будзе! Ты, мой дарагі госць, мяне ня бойся. За змрочны ўборы не турбуйся. Ты заходзь да нас. Госці на баль хутка прыбудзе. Наш беглы зэк неўзабаве змрочны касцюм надзеў. Апоўначы дзверы самі адчыніліся. Вароты зарыпелі брыдка, І народ тысячнай арміяй па калідоры разліліся. Мужчыны былі ў бальныя касцюмы апранутыя У чорны пінжак, чырвоную кашулю, штаны цёмныя. А жанчыны былі з чорнымі валасамі, маскі стремные, Ды і да таго ж яны цалкам распранутыя. Усе госцю каралю балю на каленях пакланіліся І ў цёмным Балі ад душы павесяліліся Калі па зале кароль упэўнена шагал Крывёю ад ўбору каралева мінала. Разам са сваім каралём шагала, Калі гарачы гадзіну настаў. Сярод труннай цішыні нечакана ўвайшоў Мужчына з галавой чорнага шакала Ён лёгенька за жаночую руку вёў Папругу. Яна была з галавой сучкі гэтая краля. Яны крочылі ў белых адзеннях па зале. Мужчына ішоў па зале трымаючы шпагу ў руках Ён чакаў свайго госця ў двух кроках Пяшчотна цісках сваю кралю. Праз хвіліну пакрочыў мужчына Дужы і шырокі людина Нёс у сваіх руках вялікі паднос. На падносе стаяла адрэзаная галава. Калі потым пацяклі валасы колерам Чарнова Мужчына з галавой шакала загаварыў яму пад нос. "Міхаіл Аляксандравіч, усё збылося! Аннушка разбіла алей на рэйкі трамвайныя Вам адрэзаць галаву Аннушке ўдалося. Няхай твая кроў вырасціць цвікі вінаградныя. Вы заўсёды думалі, што абезгалоўлены чалавек Адразу памірае. Але гэта памылка. Самі плывуць у нябыт, А людзі, якія яшчэ жывуць, далей так Жывіце Успамінаючы бацькаўскія заслоны на павекі стагоддзе! З табой Инпу казаў гаворка сваю мудрую Запомні і запавет Инпут-жонку маю прамудрую, Ідзі адразу ў нябыт. А мне ахвотна выпіць віно, Які твой чэрап у чару ператворыцца. Хай мудрыя заслоны па ўсім свеце разляцяцца Калі гэта было складзена даўным даўно. " Калі ён гаворка сваю сказаў Яго шпага дакранулася да Берліёза галавы І імгненнем у чару перад вачыма ўстаў. Гэтая чаша ў руках апынуўся прыйшлі да істоце Ўміг з неба кроў паліла прама ў чару, Але гэтая Кроў імгненна ператварылася ў віно. Наш зэк глядзеў на баль, яму не здалося, Калі Инпу аддаў яму ў рукі з віном чару І папрасіўшы выпіць чару сказаў: "дарагі госць, Выпі за ўсё лепшае, каб не вырас у цябе з заду хвост." Яму нічога не заставалася зрабіць, Як ён віно з чашы змог да дна выпіць. Але гэта віно змагло забіць яго І ва час ён змог куды-небудзь паляцець. Прачнуўся гэты зэк зноў за кратамі, Калі за ёй сасновы лес шуміць. Калі сонца пакрочыла ранішняй хадой Свіст стагоддзя здалёк гудзе. Але гэта толькі мары зэка ўбачыць лес. Прыйдзецца яму тэрмін адседзець. Падчас працы ад болю ён мог раўці Калі ўспомніў, на які я ў Крымінал палез. Дзень папрацаваў, праклён ежу з'еў Тэрмін сваёй працай пакараціць здолеў. І калі ён выйшаў на свабоду Ён забыў сваё мінулае ў свайго гнязда, Але гэты начны баль не забудзе ніколі, Калі гаворка гаспадара пачуў.