Вірші
Братка
Вогнішча дым заблытаўся ў валасах.
Маўчым, але зараз гэта і трэба.
Я чую, як б’ецца ўжо сэрца... Ў каласах
Гуляюцца промні вячэрняга неба.
Бліжэй за цябе толькі водар жытнёвы ў ветры:
Яднаючы нас дрэў магутных спакоем
Знішчае ён думкі і дзьме на длінным паўметры
Між целаў, адданых той волі без зброі.
Хай ведаюць жа, як побач мы моўчкі гаворым,
Ці громка смяемся, ці прагнем любові...
Хвілінку яшчэ, пачакай, там дзень будзе новы...
Палае заход
Пад ластавак усклікі
На родненькай мове.
10
6
349
Хвалі
У ціхім паветры гучаць
Далёкія водгукі мар,
Працягваюць ледзьве дышаць,
Знікаюць сярод сівых хмар.
Нажаль, але хмары плывуць,
Як мора без бачных краёў.
І птушкі лятаюць, пяюць
Штодзённую песню без слоў.
Чуваць той адзіны спакой,
На сонца праменнях дрыжаць,
Трымаць на сябе цэлы бой —
Між сэрцам і розумам стаць.
На захадзе сонца пайду
І зноў пачну думаць пра вас.
Я ведаю вас, як душу,
Аддам і яе ў свой час...
8
5
359
Растворяйся в себе
Страницы пахнут стишками,
Стишки — душа души.
Закаты ловишь глазами,
А жизнь уходит в тиши.
Ты ловишь каждую нитку —
Миг, из кучи других.
Рисуешь свою открытку —
Вклад в судьбы чужих.
Хочешь покоя, не так ли?
В розовой дымке зари
Тонуть, без моря, без страсти,
Без сбоку сидящих жюри.
Нужно дышать без трубки,
Нюхать цветы просто так.
Люди по-своему хру́пки,
Но делают первый шаг.
Делают, чтобы услышать
Приливы покоя внутри.
Стишки всё дышат и дышат,
Ты заново тоже вдохни...
15
4
518
