"Baby, ၾကည့္လိုက္ဦး"

"ဘာလုပ္တာလဲ၊ ေရကူးကန္ထဲ သစ္ရြက္ေတြ"

"ဟာဗ်ာ၊ ပန္းေတြခ်ည္းပဲဆို ႏုရြလြန္းလို႔ သစ္ရြက္ေရာင္စံုကို မရရေအာင္ ရွာခိုင္းထားတာေလ"

ကုန္းျမင့္ေပၚက သီးသန္႔ Bungalow ေလးရဲ႕အျပင္ဘက္ ေရကူးကန္က်ယ္ႀကီးထဲက ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔ပံုေဖာ္ထားတဲ့အသည္းပံုထဲမွာ သစ္ရြက္နဲ႔ေရးထားတဲ့ Lock & Chain ဆိုတဲ့ နာမည္ႏွစ္ခု။

"ငါ့ကို အတင္းအိပ္ရာႏႈိးတာ Sunrise ၾကည့္ဖို႔လား"

"အင္းေလ၊ မေန႔က Sunset မီတယ္။ ဒီမနက္က Sun ... ဟင္ ... Baby ..."

ညအိပ္ဝတ္စံုနဲ႔ ဆံပင္ေတြကို ၾကံဳသလိုဆြဲစည္းထားတဲ့ Lock က အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားပါတယ္။ Chain က

"ျပန္အိပ္မလို႔လား"

"အင္း"

"Honeymoon ဆို? ဒီလိုပဲ အိပ္မေနနဲ႔"

"မေန႔ညေနက ေရဆင္းကူးၾကတယ္၊ Sunset ၾကည့္တယ္၊ Dinner ကို မင္းစိတ္ႀကိဳက္ေတြမွာစားတယ္၊ တစ္ညလံုးလည္း Beverage မ်ိဳးစံုနဲ႔ ေျဗာင္းဆန္ေနတယ္။ မနားရေသးဘူးေလ၊ နားေတာ့"

"မနားပါဘူး။ Sunrise ၾကည့္မယ္၊ ေရကူးကန္ထဲ ေရစိမ္ရင္းနဲ႔ အေပၚစီးကေန Morning view ေလးခံစားမယ္၊ မနက္စာစားမယ္ေလ။ ေဟာ၊ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းက် အပင္တန္းေတြဘက္မွာ ခဏသြားနားမယ္ ..."

"တိတ္စမ္း၊ မင္းဘာသာသြားလိုက္ေတာ့"

"မရဘူး၊ လာခဲ့ ..."

လွည့္ထြက္သြားတဲ့ Lock ကို Chain ကဆြဲေခၚလိုက္ေလေတာ့ Lock က တြန္းလိုက္တာေၾကာင့္ Chain ေရကူးကန္ဘက္ယိုင္က်သြားရတယ္။ ဒါကိုပဲ Lock လက္ကို အမိအရလွမ္းဆြဲေလေတာ့ ႏွစ္ဦးသား ေရကူးကန္ထဲသို႔ .....

*ဗြမ္း*

ေရထဲကေန ဝုန္းခနဲေပၚလာတဲ့ Chain. ေနာက္မွထပ္ေပၚလာတဲ့ Lock.

"မင္း႐ႈံးၿပီ"

"ဟူး ... ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ခိုင္းခ်င္ရာခိုင္းေတာ့"

ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ေရငုပ္ၿပိဳင္ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သာယာလြန္းတဲ့ ကမ္းေျခအလွအပေတြ။

.

"ဝါး ..... ဝါး"

"သားေလးေရ၊ ေဖ့သားက ဘာလို႔ငိုတာလဲ"

"မင္းသားက ခုနကတည္းက တအိအိျဖစ္ေနတာေလ။ မင္းသာ Honeymoon ထဲေမ်ာေနတာ"

"အေဖကလည္း ...။ ေအးပါ သားေလးရယ္၊ တိတ္ပါကြယ္။ အဲ၊ diaper ထဲလည္း ျပည့္လို႔ပါလား"

ကေလးကိုမခ်ီၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဆီေျပးေလတဲ့ သားျဖစ္သူကိုၾကည့္ကာ Mr. Cosgriff ရယ္မိေလၿပီ။
Kyle ၾကည့္ေနတဲ့ Laptop ဆီၾကည့္မိျပန္ေတာ့

"ဒီေၾကာ္ျငာ မိုက္သားပဲ။ ငါ့သားႏွယ္၊ မစားရအေညႇာ္ခံ ထိုင္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနတာကေန ေရွ႕ဆက္ပါဦးမလားပဲ"

Laptop ထဲ ကူးထည့္ထားတဲ့ Hotel ေၾကာ္ျငာကို ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ Cosgriff.

"အေဖ ဘာေမႊေနတာလဲ"

"ဒီေၾကာ္ျငာ ဘာမ်ားစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလဲလို႔ ၾကည့္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ မင္းၾကည့္တာ ခဏခဏေတြ႕ေနရလို႔ ငါအလြတ္ရေနၿပီကြ"

"ၾကည့္ဗ်ာ၊ ၾကည့္။ သားကို သူ႔အခန္းထဲသြားသိပ္လိုက္ဦးမယ္"

Kyle အခန္းနဲ႔ဆက္ထားတဲ့ ကေလးအတြက္အခန္းေလးကို One-way glass နဲ႔ျခားထားတာမို႔ Kyle ဘက္က ကေလးကိုျမင္ေနရၿပီး ေဘးတံခါးကေန ကူးသြားလို႔ရေအာင္လုပ္ထားပါတယ္။ တျခားလူေတြကေတာ့ အခန္းေရွ႕တံခါးကေန ဝင္လာႏိုင္ပါတယ္။ သူအလုပ္လုပ္ေနရင္ ကေလးအိပ္မရမွာစိုးတာရယ္၊ သူကလည္း ကေလးကိုအလြယ္တကူၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ရယ္ ကေလးအတြက္အခန္းကို အသံလံုေအာင္ျပင္လိုက္ၿပီး သူ႔ဘက္ကေတာ့ အသံဖမ္းနားေထာင္ႏိုင္တာမို႔ အဆင္ေျပသြားခဲ့တယ္။

မွန္ကေနျဖတ္ျမင္ေနရတဲ့ သားျဖစ္သူနဲ႔ေျမးေလးကိုၾကည့္ၿပီး Cosgriff ျပံဳးေနမိတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။

"အေဖ ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ။ ေၾကာ္ျငာလာၾကည့္တာလား"

"သားနဲ႔မယားနဲ႔ ျဖစ္ေစခ်င္ေပမဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သားတစ္ေယာက္လည္းရၿပီမို႔ မင္းက ဘာယူယူကြာ။ အဓိကက ယူဖို႔"

"အေဖ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တာလဲဗ်ာ"

"လာတာေတာ့ BOD အစည္းအေဝးကိစၥကြာ။ ဒီေရာက္မွ မင္းေရာဂါကို မၾကည့္ရက္ေတာ့လို႔ပါ"

"အမ္း ... အစည္းအေဝးအတြက္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာရွိတယ္။ ရွယ္ယာေတြက ေဈးတက္ေနေပမဲ့ ........."

¤

*Ring Ring*

"အင္း Kyle, ေျပာ"

"Lillian ဆီသြားျဖစ္လား"

"အင္း၊ ညေနက်ရင္ သြားမွာ"

"သားေလးက ေနမေကာင္းခ်င္ဘူး အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္ Lillian ဆီေတာ့ ဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီ။ လူမေရာက္ရင္ေတာင္ တစ္ခုခုေတာ့ပို႔ေပးသင့္တယ္ထင္လို႔"

"အင္း၊ Dexter လည္း သူ႔အေမဘက္ကအဘြား နာေရးဆိုလားပဲ"

"အမ်ိဳးအရင္းေတြရွိေသးလို႔လား သူ႔မွာ"

"အရင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုအရမ္းခ်စ္ေတာ့ အေမြကိစၥေတြပါ သူ႔နာမည္ပါေနလို႔တဲ့ေလ။ မနက္အေစာႀကီးကပဲ ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားတယ္"

"ဩ၊ ဒါဆို သူနဲ႔ Lillian ေလယာဥ္အဝင္အထြက္လြဲေနတာေပါ့"

"ဟုတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ Jasper ေလးက ဘာျဖစ္တာလဲ"

"ညညဆို ကိုယ္ေငြ႕ေငြ႕ေလးပူၿပီး ေနရခက္လို႔ထင္တယ္၊ အီေနေရာဗ်ာ။ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ"

"ဆရာဝန္က ဘာေျပာလဲ"

"ေနာက္ေန႔ေလာက္ဆို သက္သာသြားမွာပါတဲ့"

"အင္း၊ ဂ႐ုစိုက္"

"ဟုတ္"

.

"မျပန္ပါဘူး၊ ငါဒီမွာအိပ္မွာ"

"နင္အလုပ္မ်ားေနတာ သံုးရက္တဲ့။ ဒီညေတာ့ နားပါ Nancy ရယ္"

"နင္ျပန္ေရာက္လာတာေလ၊ နင့္နားေနမွာေပါ့။ အရမ္းႀကီးလႈပ္မရဘူး မဟုတ္လား"

"မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာ ငါ့အေမေရာက္လာမွာပဲကို"

"အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ညေတာ့ ငါအိပ္ေစာင့္ေပးမယ္လို႔"

"မန္ေနဂ်ာအစ္မ လာမွာပါ။ အန္တီနာနီလည္း ရွိေနတာကို"

"ဒါေပမဲ့ ..."

"ကဲ၊ အစ္ကို Nathan, ဒီတိုင္းၾကည့္ေနမွာလား။ ဆြဲေခၚသြားပါေတာ့ သူ႔ကို။ အိမ္အေရာက္သာပို႔ေပးလိုက္ပါ"

"နင္က ငါ့ကို ...."

"ဇြတ္တရြတ္နဲ႔ေလ။ ကိုယ္ေျပာေတာ့ ဘာထူးမွာလဲ Lillian ရယ္"

Nathan က Nancy စကားကိုျဖတ္ေျပာေလေတာ့ Nancy အာ႐ံုက ဦးတည္ရာေျပာင္းသြားေလၿပီ။

"အစ္ကိုက ဘာေျပာခ်င္ေသးလို႔လဲ"

"မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ Nancy ပဲ ေတာက္ေလၽွာက္ေျပာေနတာေလ"

Nathan အေျပာကို လက္မေထာင္ရင္းေထာက္ခံလိုက္တဲ့ Lillian ကိုေတာ့ ေက်ာခိုင္းထားတဲ့ Nancy မျမင္လိုက္ပါ။

"Nancy က စိုးရိမ္လို႔ေျပာတာဗ်"

"အင္း၊ ဟုတ္ပါတယ္"

"ငါ နားေအးေအးေနပါရေစ Nancy ရယ္"

"တစ္ေန႔လယ္လံုးအိပ္ထားတာ နားမေအးဘူးလား"

"ျပန္ပါေတာ့ဟာ"

"မျပန္ ..."

"Lillian, သက္သာလား။ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ"

"အစ္ကိုေရာက္လာၿပီလား။ လက္ထဲလည္း တစ္ေပြ႕ႀကီးပဲ"

Ivy လက္ထဲကပစၥည္းေတြကို Nathan ကပါလွမ္းယူၿပီး Lillian အနား ယူလာေပးပါတယ္။

"ဟိုႏွစ္ေကာင္က သူတို႔အတြက္ပါ တစ္ခုခုစီစဥ္ေပးပါဆိုလို႔"

"အယ္၊ Flame Lily? ဘယ္လိုရွာေတြ႕လာတာလဲ၊ လွလိုက္တာ"

"မသိဘူး၊ ကိုယ္ရွာတာမဟုတ္ဘူး။ Lillian ႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာဖူးတယ္ဆိုၿပီး Dexter က Kyle ကိုေျပာတယ္တဲ့။ အဲဒါ Kyle ဘယ္ကရွာလဲမသိဘူး၊ ျခံထဲမွာ တစ္အိုးထားခဲ့တယ္"

"ရွင္ ... အပင္လိုက္ရလာတာ?"

"အင္း"

"OMG! မိုက္လိုက္တာ၊ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ရမယ္"

"ဒါက တည့္မယ္ထင္တာေတြ ဝယ္ခဲ့တာပဲ။ လူနာေစာင့္ေတြစားဖို႔ေရာ"

Ivy က Nancy ကိုၾကည့္ၿပီးေျပာေလေတာ့ Nancy စူပုပ္ေနေလၿပီ။

"Nancy ကို ျပန္ခိုင္းေနတာ အစ္ကိုရဲ႕။ သူမနားရတာ သံုးရက္ရွိၿပီတဲ့"

"အဲဒါဆို ျပန္နားေတာ့ေလ။ မန္ေနဂ်ာအစ္မလာတဲ့အထိ ကိုယ္ေစာင့္ေပးလိုက္မယ္။ အန္တီနာနီလည္းရွိတာပဲ"

"တစ္ေလသံတည္းေတြ။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကေလ တကယ္ေမာင္ႏွမျဖစ္ရမွာ"

"အခုလည္း ေမာင္ႏွမေတြပဲေလ၊ ေနာ္ မီးငယ္"

"ဟုတ္ ကိုကို"

"ျပန္မွာ ျပန္မွာ။ မေနဘူး၊ သြားၿပီသိလား"

ထထြက္သြားေသာ Nancy ေၾကာင့္ Nathan က

"သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ေနာက္မွေတြ႕မယ္"

"ဟုတ္"

Nathan ထြက္သြားေလမွ

"Nancy ကားမပါဘူးလား။ Nathan ကားပဲေတြ႕တယ္"

"မနက္ကတည္းက ကၽြန္မကိုလာႀကိဳေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာပါတယ္။ သူညအိပ္မွာဆိုၿပီး ကားကိုျပန္လႊတ္လိုက္တာေလ။ အစ္ကို Nathan လာေတာ့ အတူတူျပန္လိုက္ပါဆိုတာကို ညအိပ္မယ္လုပ္ေနတာ"

"ဪ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔ပန္းေလးလည္း Dr. Roy နဲ႔ေတြ႕တာ ကံေကာင္းတာပဲ"

"ေဆး႐ံုမွာဆရာဝန္မရွိမွ အူအတက္ကထျဖစ္ရတယ္လို႔ အစ္ကိုရယ္။ ေအာင့္လိုက္တာဆိုတာ ေခၽြးေတြပ်ံၿပီး မ်က္စိထဲလည္း ဘာမွေတာင္မျမင္ရေတာ့ဘူး"

"ေအးကြာ၊ ရြာနဲ႔ေဆး႐ံုနဲ႔ေတာင္ နည္းနည္းေဝးတယ္ဆို?"

"ဟုတ္တယ္ အစ္ကို၊ ဒါေတာင္ အဲဒီ Private clinic ရွိေနလို႔။ သူတို႔ၿမိဳ႕နယ္ေဆး႐ံုႀကီးကိုဆို အရမ္းေဝးသြားၿပီ"

"ကိုယ္သိတယ္။ အဲဒီမွာ ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ ေဆး႐ံုထိုင္ေပးေနတာ"

"အစ္ကိုသိတယ္လား။ ကၽြန္မ ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာမွသိတာ။ သူ႔ကို ပိုင္ရွင္လို႔မထင္တာ။ တကယ္ကိုသာမန္ပဲ"

"သူတို႔က သိပ္ခ်မ္းသာေတာ့ သူ႔အတြက္ေငြမလိုဘူးေလ။ သူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာ။ အဲဒီေနရာမွာ ေဆး႐ံုနဲ႔ေဝးလို႔ မေသသင့္ဘဲေသရတဲ့လူေတြအတြက္ သူေဆး႐ံုသြားဖြင့္တာ။ Dr. Roy က အဲဒီေနရာေလးကို ေတြ႕လာတာလို႔ေျပာတယ္"

"Dr. Van နဲ႔ အစ္ကိုနဲ႔ ရင္းႏွီးတာလား"

"Daddy နဲ႔ သူ႔အေမနဲ႔က Batch တူတဲ့ တစ္ေက်ာင္းတည္းဆင္း။ Dr. Van နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔က အရမ္းေတာ့မရင္းႏွီးပါဘူး"

"ဪ"

"Lillian က Dr. Roy နဲ႔ အရင္ကဆံုဖူးလား"

"မဆံုဖူးပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ အစ္ကို"

"Dr. Van က ကိုယ္နဲ႔ Lillian ရင္းႏွီးလားတဲ့ ေမးဖူးလို႔ပါ။ ၾကာပါၿပီ၊ က်ည္မ႐ိုက္ခင္ကတည္းက ေျပာဖူးတာ။ Lillian, model ဘဝကတည္းက တအား crazy ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္လို႔ ေျပာဖူးလို႔"

"အဲဒါနဲ႔ အဲဒီ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက Dr. Roy ျဖစ္ေရာလား အစ္ကိုရယ္"

"ဪ၊ အဲဒီတစ္ေယာက္က ဒီႏိုင္ငံမွာမရွိဘူးတဲ့။ Lillian နာမည္ႀကီးလာတာကို Media ေတြကေနေတာ့ ေတြ႕မွာပါတဲ့ေလ"

"အဲ ... ထားပါ အစ္ကိုရယ္"

ေသခ်ာေနပါၿပီ။ မန္ေနဂ်ာအစ္မကိုလည္း ေျပာဖူးတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီလူက Dr. Roy ျဖစ္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေသခ်ာေနပါၿပီ။

¤

"Nancy, ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ညေနစာစားရေအာင္ေလ"

"မစားပါဘူး။ အိမ္ျပန္အိပ္မွာပါ"

"ညေနစာမစားရေသးဘူး မဟုတ္လား။ ကိုယ္လည္း ဗိုက္ဆာေနလို႔"

"ဝိတ္ခ်မွာ"

"ဟာဟ"

ဘာရယ္တာလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ Nancy က Nathan ကို လွည့္ၾကည့္လာတယ္။ Nathan ကေတာ့ ကားေမာင္းေနရင္းက

"ဘယ္ေလာက္စားစား ဝမလာတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးတစ္ခု ငါ့မွာရွိတယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနတာ ဘယ္သူပါလိမ့္ကြာ"

Nancy အၾကည့္ေတြက ျပာက်မတတ္။

"မရြဲ႕နဲ႔။ အဲဒါ သက္သက္မဲ့ေျပာတာ။ Gym ေဆာ့ၿပီးထိန္းထားရတာ"

"ဟား ဟား"

"မရယ္နဲ႔ဗ်ာ"

"အဲဒါဆို ညေနစာေတာ့ တစ္ခုခုစားရေအာင္"

Nancy ျပန္မေျဖဘဲ တစ္ဖက္ကိုလွည့္သြားတာေၾကာင့္ Nathan ရယ္လိုက္မိတယ္။ Nancy တစ္ေယာက္ ျပန္မျငင္းတာဟာ ေခါင္းညိတ္တာနဲ႔ အတူတူပဲျဖစ္ေၾကာင္း က်ည္တစ္ေတာင့္အဖြဲ႕သားေတြ အသိဆံုးပါ။

.

"ဟာ၊ အစ္ကို။ ျပန္တက္၊ ျပန္တက္"

စားေသာက္ဆိုင္ေရွ႕ Car Stand မွာရပ္ၿပီး ဆင္းလိုက္႐ံုရွိေသး Nancy က ကားေပၚအတင္းျပန္တက္ေျပးၿပီး Nathan ကိုလည္းေခၚေနတာမို႔ Nathan ခမ်ာ ဘုမသိဘမသိ ကားေပၚျပန္ေရာက္လာရပါတယ္။

"ဘာျဖစ္တာလဲ Nancy"

"ဟိုမွာဝင္လာတဲ့ကား"

Nancy ျပတဲ့ကားကိုၾကည့္မိေတာ့ ပါကင္ထိုးၿပီး လူတစ္ေယာက္ဆင္းလာပါတယ္။

"အဲဒီလူပဲေပါ့"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"အိမ္က သေဘာတူမလိုေတြလုပ္ေနတာေလ"

"အဲဒီတစ္ေယာက္လား"

"အင္း၊ အတင္းေတြ ဇြတ္သေဘာတူခ်င္ေနၾကတာ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြက"

"ကာယကံရွင္ေတြကေရာ?"

Nathan တကယ္သိခ်င္လို႔ ေမးမိတာပါ။

"အဲဒီလူ ... ကေလး၊ ကေလးနဲ႔။ လူကိုမ်ား မုန္႔ေပးႀကိဳက္လို႔ရတဲ့အရြယ္လို႔ ထင္သလားပဲ။ Sugar Daddy ႐ူး ႐ူးေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္"

႐ႈံ႕မဲ့ေျပာေနတဲ့ Nancy ပံုစံက ဟိုလူ ကေလးလို႔ေခၚခ်င္စရာပါ။
Nancy ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ပံုစံရယ္၊ ခုနက ကားေပၚတက္ေျပးပံုရယ္အရ Nancy ဘက္ကသေဘာထားကို ေမးစရာမလိုေတာ့တာမို႔ Nathan အသံမထြက္ဘဲ ရယ္လိုက္မိတယ္။

"ဘာရယ္တာလဲ။ ျပန္ထြက္ေတာ့၊ မစားေတာ့ဘူး။ အဲဒီလူနဲ႔ တိုးေနလိမ့္မယ္"

"အမိန္႔ေတာ္အတိုင္းပါ"

.

"ဒီေနရာမွာ အျမဲလာထိုင္တတ္တာလား"

"အင္း၊ လူမျပတ္ေပမဲ့ လာတဲ့လူေတြက ကေလးေတြနဲ႔ ကေလးအေမေတြေလ။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ရဘူး။ သူတို႔ေလးေတြက Nancy မွန္းသိရင္ေတာင္ ထူးထူးျခားျခားဆက္ဆံတာမ်ိဳးမရွိဘူး"

ကေလးကစားကြင္းလို ပန္းျခံေလးရဲ႕ အပင္အုပ္အုပ္ေလးပတ္လည္ကို ဝိုင္းပတ္ထားတဲ့ခံုမွာ စားစရာေသာက္စရာေတြခ်ၿပီး Nancy နဲ႔ Nathan တို႔ ေနရာယူလိုက္ၾကပါတယ္။ Nancy ရဲ႕ idea ေတြပါပဲ။
ေလညင္းတစ္သုတ္ရဲ႕ၾကည္စယ္မႈမွာ Nancy ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက ဆံပင္အတိုေလးေတြ ရွင္းသြားတယ္။

"အဲဒီလို ေလတိုက္ရင္လည္း သေဘာက်တယ္"

အစားအေသာက္ဆီအာရံုေရာက္ေနတယ္လို႔ ထင္ရေပမဲ့ သဘာဝတရားနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္မျပတ္သူ Nancy က

"လူႀကီးေတြက သိပ္ဆိုးတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ Nancy သီးသန္႔ခြဲေနခဲ့တာ"

မသိရင္ သူကပဲ လူႀကီးေတြကို အေမြျပတ္စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ပံုနဲ႔ ဆက္ေျပာျပန္တယ္။

"သားသမီးကို ေကာင္းစားေစခ်င္တာလား။ ငါတို႔စီစဥ္ေပးလို႔ ငါတို႔သမီးေလး ေကာင္းစားေနၿပီလို႔ ဂုဏ္ဆာခ်င္တာလား"

"Nancy ရယ္၊ မိဘဆိုတာက ..."

"မိဘဆိုတာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ပြဲႀကီးအလယ္မွာ ခံ့ခံ့ညားညားေတြဝတ္စားၿပီး သူတို႔သားသမီးကို အခမ္းနားဆံုးပြဲထုတ္ခ်င္တာ"

Nancy စကား မမွားတာမို႔ Nathan ဆက္မေျပာေတာ့ပါ။

"အစ္ကိုသိလား။ ဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္တဲ့လူအတြက္က တန္ဖိုးထားစရာေပမဲ့ မႀကိဳက္တဲ့လူအတြက္က မ်က္စိထဲမျမင္ဘူးေနာ္"

ဂုဏ္ေတြ၊ အေဆာင္အေယာင္ေတြမုန္းတဲ့ Nancy အတြက္ေတာ့ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းဟာ ေလွာင္အိမ္တစ္ခုနဲ႔မျခားဘူးဆိုတာကို Lillian ဆီကလည္း ၾကားဖူးေနက်ပါပဲ။

"အဲဒီ Sugar Daddy ရူးႀကီးကို စိတ္ေတြကုန္ပါတယ္"

စားလက္စကို လက္စသတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႔ေျပာေနတဲ့ Nancy ကို တစ္ဖြဲ႕လံုးရဲ႕ အတိုင္တည္ခံ Nathan တစ္ေယာက္ ျပံဳးၾကည့္ေနမိရင္း

"Nancy ကို သူစိတ္ကုန္သြားေအာင္ လုပ္လိုက္ေပါ့"

"လုပ္မွာပါ။ စကားမစပ္၊ ညေနစာအတြက္ ေက်းဇူးပဲ"

"My pleasure."

ပန္းျခံေလးထဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ဆက္ထိုင္ေနမိၾကတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြနဲ႔ေဝးရာ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္တဲ့ကမ႓ာကို ခဏတာအလည္သြားေနၾကသလိုပါပဲ။

¤

အဘြားနာေရးအတြက္ မနက္ေစာေစာကတည္းကထြက္လာၿပီး တစ္ေနကုန္အလုပ္မ်ားေနရလို႔ ညဘက္ေရာက္မွအနားယူရတဲ့ Dexter.
ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး စစ္ၾကည့္ေတာ့ Lillian ရဲ႕အေျခအေနကို ေျပာထားၾကတဲ့စာေတြ။ ေတာ္ေတာ္ေလးသက္သာေနတာ ျမင္ရလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာမိပါရဲ႕။

*Tristan was feeling worried with Cayden Hendrix at (...) Hospital*

ရုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ Cayden နာမည္နဲ႔ Tagged post တစ္ခုေၾကာင့္ Dexter အေတြးေတြက အဲဒီေနရာမွာရပ္သြားရပါတယ္။
ဘာပံု ဘာစာသားမွမပါတဲ့ အဲဒီ Tristan ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ Post ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကသိကေအာင့္ျဖစ္ေစတာေၾကာင့္ Comments ေတြကိုၾကည့္မိတယ္။

*ဘာျဖစ္တာလဲ Hendrixs*

Hendrixs? Hendrix မဟုတ္ဘဲ Hendrixs ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးကိုဆိုလိုေနသေယာင္။ အဲဒါ မိသားစုေတြကိုမွ ေရးတာမဟုတ္ဘူးလား။ Cayden က သူ႔မိသားစုအတူ ေဆး႐ံုေရာက္ေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ Tristan ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္တြဲၿပီး Hendrixs လို႔ ေခၚလိုက္တာလား။

'အဓိကက ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာ သိရဖို႔'

အေတြးနဲ႔အတူ Replies ကိုႏွိပ္မိေလေတာ့ Tristan မဟုတ္တဲ့တစ္ေယာက္က ဝင္ေျဖထားတယ္။

*ဓားထိုးခံရတာ၊ အခုမစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူး*

*Tristan ကို ငါဖုန္းေခၚေနတာ*

*သူအာ႐ံုမရဘူး။ ခဏေန မင္းဆီ ငါဖုန္းေခၚမယ္*

*Ok*

ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဓားထိုးခံရတာလဲ။ အလုပ္မ်ားေနလို႔ သူ႔အေၾကာင္းကို တကူးတကမၾကည့္မိတဲ့ ဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ သူက အဲဒီေလာက္အထိ ျဖစ္သြားတာလား။

Dexter အတြက္က Cayden နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမးစရာလူမရွိတာမို႔ Comments နဲ႔ Replies ကိုသာ ေမႊၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးသက္သာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။

"ေမာလိုက္တာကြာ။ မနားရတဲ့အထဲ ဘာသတင္းေတြၾကားေနရတာလဲ။ အခုတေလာ ငါ့ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ ေဆး႐ံုပဲေရာက္ေနၾကတာလား"

ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကိုသာ အျပစ္တင္လိုက္တဲ့ Dexter အတြက္ အရမ္းပင္ပန္းေနတာေတာင္ အိပ္ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္လိုက္ရတာဟာ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ အေနအထိုင္မဆင္ျခင္လို႔ပါတဲ့။

¤

"ေဒါက္တာ၊ ပါဆယ္ေရာက္ထားပါတယ္ရွင့္။ ခဏေနရင္ ေဒါက္တာ့႐ံုးခန္းထဲ ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္"

"ေက်းဇူးပါ"

အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေက်းရြာေတြဘက္ထြက္ရၿပီး ျပန္ရမယ့္ရက္ထက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနာက္က်သြားတဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ခြင့္တစ္ရက္တင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ ပိတ္ထားခဲ့တဲ့ သူ႔႐ံုးခန္းေလးက သူ႔ကိုေမၽွာ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ အလုပ္တာဝန္ေတြ တစ္ထပ္ႀကီးနဲ႔အတူေပါ့။

"ဆရာ၊ ပါဆယ္ထုပ္လာပို႔တာပါ"

"ဪ အင္း။ ဝင္လာေလ"

ေဆး႐ံုအကူအလုပ္သမားေလး လာပို႔ေပးသြားတဲ့ ပါဆယ္ထုပ္ကို Roy ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘာဖဲႀကိဳးမွမပါဘဲ ေႂကြေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ရိုး႐ိုးရွင္းရွင္း Box အညိဳေလးကို စိတ္ဝင္စားမိ႐ံုပါ။
ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ Littmann ဆိုတဲ့စာလံုးအထင္းသားနဲ႔ Stethoscope ထည့္တဲ့ဘူးေလး။ ေနာက္ထပ္ဘူးတစ္ခုထဲမွာေတာ့ Customized Doctor Coat တစ္ထည္က ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးရွိေနခဲ့တယ္။ ရင္ဘတ္နားက အိတ္အနားစပ္မွာ Dr. Roy Concord ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုပါထိုးထားၿပီးသား။

ေအာက္ဆံုးမွာက်န္ေနတဲ့ ကတ္အညိဳေလးကိုယူၾကည့္မိေတာ့မွ
*Thank you Gift*
From Lillian

ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကလည္း ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသႏိုင္တယ္ဆိုတာ Fairy မသိေလေရာ့သလား။

■■■■■ Part (13) ဆက္ရန္ ■■■■■


"Baby, ကြည့်လိုက်ဦး"

"ဘာလုပ်တာလဲ၊ ရေကူးကန်ထဲ သစ်ရွက်တွေ"

"ဟာဗျာ၊ ပန်းတွေချည်းပဲဆို နုရွလွန်းလို့ သစ်ရွက်ရောင်စုံကို မရရအောင် ရှာခိုင်းထားတာလေ"

ကုန်းမြင့်ပေါ်က သီးသန့် Bungalow လေးရဲ့အပြင်ဘက် ရေကူးကန်ကျယ်ကြီးထဲက ပန်းပွင့်တွေနဲ့ပုံဖော်ထားတဲ့အသည်းပုံထဲမှာ သစ်ရွက်နဲ့ရေးထားတဲ့ Lock & Chain ဆိုတဲ့ နာမည်နှစ်ခု။

"ငါ့ကို အတင်းအိပ်ရာနှိုးတာ Sunrise ကြည့်ဖို့လား"

"အင်းလေ၊ မနေ့က Sunset မီတယ်။ ဒီမနက်က Sun ... ဟင် ... Baby ..."

ညအိပ်ဝတ်စုံနဲ့ ဆံပင်တွေကို ကြုံသလိုဆွဲစည်းထားတဲ့ Lock က အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားပါတယ်။ Chain က

"ပြန်အိပ်မလို့လား"

"အင်း"

"Honeymoon ဆို? ဒီလိုပဲ အိပ်မနေနဲ့"

"မနေ့ညနေက ရေဆင်းကူးကြတယ်၊ Sunset ကြည့်တယ်၊ Dinner ကို မင်းစိတ်ကြိုက်တွေမှာစားတယ်၊ တစ်ညလုံးလည်း Beverage မျိုးစုံနဲ့ ဗြောင်းဆန်နေတယ်။ မနားရသေးဘူးလေ၊ နားတော့"

"မနားပါဘူး။ Sunrise ကြည့်မယ်၊ ရေကူးကန်ထဲ ရေစိမ်ရင်းနဲ့ အပေါ်စီးကနေ Morning view လေးခံစားမယ်၊ မနက်စာစားမယ်လေ။ ဟော၊ နေ့လယ်နေ့ခင်းကျ အပင်တန်းတွေဘက်မှာ ခဏသွားနားမယ် ..."

"တိတ်စမ်း၊ မင်းဘာသာသွားလိုက်တော့"

"မရဘူး၊ လာခဲ့ ..."

လှည့်ထွက်သွားတဲ့ Lock ကို Chain ကဆွဲခေါ်လိုက်လေတော့ Lock က တွန်းလိုက်တာကြောင့် Chain ရေကူးကန်ဘက်ယိုင်ကျသွားရတယ်။ ဒါကိုပဲ Lock လက်ကို အမိအရလှမ်းဆွဲလေတော့ နှစ်ဦးသား ရေကူးကန်ထဲသို့ .....

*ဗွမ်း*

ရေထဲကနေ ဝုန်းခနဲပေါ်လာတဲ့ Chain. နောက်မှထပ်ပေါ်လာတဲ့ Lock.

"မင်းရှုံးပြီ"

"ဟူး ... ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ ခိုင်းချင်ရာခိုင်းတော့"

ပင်လယ်ကမ်းစပ်မှာ ရေငုပ်ပြိုင်နေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ သာယာလွန်းတဲ့ ကမ်းခြေအလှအပတွေ။

.

"ဝါး ..... ဝါး"

"သားလေးရေ၊ ဖေ့သားက ဘာလို့ငိုတာလဲ"

"မင်းသားက ခုနကတည်းက တအိအိဖြစ်နေတာလေ။ မင်းသာ Honeymoon ထဲမျောနေတာ"

"အဖေကလည်း ...။ အေးပါ သားလေးရယ်၊ တိတ်ပါကွယ်။ အဲ၊ diaper ထဲလည်း ပြည့်လို့ပါလား"

ကလေးကိုမချီပြီး ရေချိုးခန်းဆီပြေးလေတဲ့ သားဖြစ်သူကိုကြည့်ကာ Mr. Cosgriff ရယ်မိလေပြီ။
Kyle ကြည့်နေတဲ့ Laptop ဆီကြည့်မိပြန်တော့

"ဒီကြော်ငြာ မိုက်သားပဲ။ ငါ့သားနှယ်၊ မစားရအညှော်ခံ ထိုင်ကြည့်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေတာကနေ ရှေ့ဆက်ပါဦးမလားပဲ"

Laptop ထဲ ကူးထည့်ထားတဲ့ Hotel ကြော်ငြာကို ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ Cosgriff.

"အဖေ ဘာမွှေနေတာလဲ"

"ဒီကြော်ငြာ ဘာများစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလဲလို့ ကြည့်နေတာ။ တကယ်တော့ မင်းကြည့်တာ ခဏခဏတွေ့နေရလို့ ငါအလွတ်ရနေပြီကွ"

"ကြည့်ဗျာ၊ ကြည့်။ သားကို သူ့အခန်းထဲသွားသိပ်လိုက်ဦးမယ်"

Kyle အခန်းနဲ့ဆက်ထားတဲ့ ကလေးအတွက်အခန်းလေးကို One-way glass နဲ့ခြားထားတာမို့ Kyle ဘက်က ကလေးကိုမြင်နေရပြီး ဘေးတံခါးကနေ ကူးသွားလို့ရအောင်လုပ်ထားပါတယ်။ တခြားလူတွေကတော့ အခန်းရှေ့တံခါးကနေ ဝင်လာနိုင်ပါတယ်။ သူအလုပ်လုပ်နေရင် ကလေးအိပ်မရမှာစိုးတာရယ်၊ သူကလည်း ကလေးကိုအလွယ်တကူကြည့်နိုင်ဖို့ရယ် ကလေးအတွက်အခန်းကို အသံလုံအောင်ပြင်လိုက်ပြီး သူ့ဘက်ကတော့ အသံဖမ်းနားထောင်နိုင်တာမို့ အဆင်ပြေသွားခဲ့တယ်။

မှန်ကနေဖြတ်မြင်နေရတဲ့ သားဖြစ်သူနဲ့မြေးလေးကိုကြည့်ပြီး Cosgriff ပြုံးနေမိတာ တော်တော်ကြာနေပါပြီ။

"အဖေ ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ။ ကြော်ငြာလာကြည့်တာလား"

"သားနဲ့မယားနဲ့ ဖြစ်စေချင်ပေမဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် သားတစ်ယောက်လည်းရပြီမို့ မင်းက ဘာယူယူကွာ။ အဓိကက ယူဖို့"

"အဖေ ဘာစိတ်ကူးပေါက်တာလဲဗျာ"

"လာတာတော့ BOD အစည်းအဝေးကိစ္စကွာ။ ဒီရောက်မှ မင်းရောဂါကို မကြည့်ရက်တော့လို့ပါ"

"အမ်း ... အစည်းအဝေးအတွက်က ကျွန်တော်ပြောစရာရှိတယ်။ ရှယ်ယာတွေက ဈေးတက်နေပေမဲ့ ........."

¤

*Ring Ring*

"အင်း Kyle, ပြော"

"Lillian ဆီသွားဖြစ်လား"

"အင်း၊ ညနေကျရင် သွားမှာ"

"သားလေးက နေမကောင်းချင်ဘူး အစ်ကို။ ကျွန်တော် Lillian ဆီတော့ ဖုန်းဆက်ပြီးပြီ။ လူမရောက်ရင်တောင် တစ်ခုခုတော့ပို့ပေးသင့်တယ်ထင်လို့"

"အင်း၊ Dexter လည်း သူ့အမေဘက်ကအဘွား နာရေးဆိုလားပဲ"

"အမျိုးအရင်းတွေရှိသေးလို့လား သူ့မှာ"

"အရင်းတော့မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုအရမ်းချစ်တော့ အမွေကိစ္စတွေပါ သူ့နာမည်ပါနေလို့တဲ့လေ။ မနက်အစောကြီးကပဲ ချက်ချင်းလိုက်သွားတယ်"

"ဩ၊ ဒါဆို သူနဲ့ Lillian လေယာဉ်အဝင်အထွက်လွဲနေတာပေါ့"

"ဟုတ်တယ်။ ဒါနဲ့ Jasper လေးက ဘာဖြစ်တာလဲ"

"ညညဆို ကိုယ်ငွေ့ငွေ့လေးပူပြီး နေရခက်လို့ထင်တယ်၊ အီနေရောဗျာ။ နှစ်ရက်ရှိပြီ"

"ဆရာဝန်က ဘာပြောလဲ"

"နောက်နေ့လောက်ဆို သက်သာသွားမှာပါတဲ့"

"အင်း၊ ဂရုစိုက်"

"ဟုတ်"

.

"မပြန်ပါဘူး၊ ငါဒီမှာအိပ်မှာ"

"နင်အလုပ်များနေတာ သုံးရက်တဲ့။ ဒီညတော့ နားပါ Nancy ရယ်"

"နင်ပြန်ရောက်လာတာလေ၊ နင့်နားနေမှာပေါ့။ အရမ်းကြီးလှုပ်မရဘူး မဟုတ်လား"

"မနက်ဖြန်မနက်စောစော ငါ့အမေရောက်လာမှာပဲကို"

"အဲ့ဒါကြောင့် ဒီတစ်ညတော့ ငါအိပ်စောင့်ပေးမယ်လို့"

"မန်နေဂျာအစ်မ လာမှာပါ။ အန်တီနာနီလည်း ရှိနေတာကို"

"ဒါပေမဲ့ ..."

"ကဲ၊ အစ်ကို Nathan, ဒီတိုင်းကြည့်နေမှာလား။ ဆွဲခေါ်သွားပါတော့ သူ့ကို။ အိမ်အရောက်သာပို့ပေးလိုက်ပါ"

"နင်က ငါ့ကို ...."

"ဇွတ်တရွတ်နဲ့လေ။ ကိုယ်ပြောတော့ ဘာထူးမှာလဲ Lillian ရယ်"

Nathan က Nancy စကားကိုဖြတ်ပြောလေတော့ Nancy အာရုံက ဦးတည်ရာပြောင်းသွားလေပြီ။

"အစ်ကိုက ဘာပြောချင်သေးလို့လဲ"

"မပြောချင်ပါဘူးဗျာ။ Nancy ပဲ တောက်လျှောက်ပြောနေတာလေ"

Nathan အပြောကို လက်မထောင်ရင်းထောက်ခံလိုက်တဲ့ Lillian ကိုတော့ ကျောခိုင်းထားတဲ့ Nancy မမြင်လိုက်ပါ။

"Nancy က စိုးရိမ်လို့ပြောတာဗျ"

"အင်း၊ ဟုတ်ပါတယ်"

"ငါ နားအေးအေးနေပါရစေ Nancy ရယ်"

"တစ်နေ့လယ်လုံးအိပ်ထားတာ နားမအေးဘူးလား"

"ပြန်ပါတော့ဟာ"

"မပြန် ..."

"Lillian, သက်သာလား။ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ"

"အစ်ကိုရောက်လာပြီလား။ လက်ထဲလည်း တစ်ပွေ့ကြီးပဲ"

Ivy လက်ထဲကပစ္စည်းတွေကို Nathan ကပါလှမ်းယူပြီး Lillian အနား ယူလာပေးပါတယ်။

"ဟိုနှစ်ကောင်က သူတို့အတွက်ပါ တစ်ခုခုစီစဉ်ပေးပါဆိုလို့"

"အယ်၊ Flame Lily? ဘယ်လိုရှာတွေ့လာတာလဲ၊ လှလိုက်တာ"

"မသိဘူး၊ ကိုယ်ရှာတာမဟုတ်ဘူး။ Lillian ကြိုက်တယ်လို့ပြောဖူးတယ်ဆိုပြီး Dexter က Kyle ကိုပြောတယ်တဲ့။ အဲဒါ Kyle ဘယ်ကရှာလဲမသိဘူး၊ ခြံထဲမှာ တစ်အိုးထားခဲ့တယ်"

"ရှင် ... အပင်လိုက်ရလာတာ?"

"အင်း"

"OMG! မိုက်လိုက်တာ၊ အရမ်းသဘောကျတယ်။ အဲဒီနှစ်ယောက်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ကျေးဇူးတင်ရမယ်"

"ဒါက တည့်မယ်ထင်တာတွေ ဝယ်ခဲ့တာပဲ။ လူနာစောင့်တွေစားဖို့ရော"

Ivy က Nancy ကိုကြည့်ပြီးပြောလေတော့ Nancy စူပုပ်နေလေပြီ။

"Nancy ကို ပြန်ခိုင်းနေတာ အစ်ကိုရဲ့။ သူမနားရတာ သုံးရက်ရှိပြီတဲ့"

"အဲဒါဆို ပြန်နားတော့လေ။ မန်နေဂျာအစ်မလာတဲ့အထိ ကိုယ်စောင့်ပေးလိုက်မယ်။ အန်တီနာနီလည်းရှိတာပဲ"

"တစ်လေသံတည်းတွေ။ အဲဒီနှစ်ယောက်ကလေ တကယ်မောင်နှမဖြစ်ရမှာ"

"အခုလည်း မောင်နှမတွေပဲလေ၊ နော် မီးငယ်"

"ဟုတ် ကိုကို"

"ပြန်မှာ ပြန်မှာ။ မနေဘူး၊ သွားပြီသိလား"

ထထွက်သွားသော Nancy ကြောင့် Nathan က

"သွားတော့မယ်နော်။ နောက်မှတွေ့မယ်"

"ဟုတ်"

Nathan ထွက်သွားလေမှ

"Nancy ကားမပါဘူးလား။ Nathan ကားပဲတွေ့တယ်"

"မနက်ကတည်းက ကျွန်မကိုလာကြိုတော့ ဒရိုင်ဘာပါတယ်။ သူညအိပ်မှာဆိုပြီး ကားကိုပြန်လွှတ်လိုက်တာလေ။ အစ်ကို Nathan လာတော့ အတူတူပြန်လိုက်ပါဆိုတာကို ညအိပ်မယ်လုပ်နေတာ"

"ဪ။ ဒါနဲ့ ကိုယ်တို့ပန်းလေးလည်း Dr. Roy နဲ့တွေ့တာ ကံကောင်းတာပဲ"

"ဆေးရုံမှာဆရာဝန်မရှိမှ အူအတက်ကထဖြစ်ရတယ်လို့ အစ်ကိုရယ်။ အောင့်လိုက်တာဆိုတာ ချွေးတွေပျံပြီး မျက်စိထဲလည်း ဘာမှတောင်မမြင်ရတော့ဘူး"

"အေးကွာ၊ ရွာနဲ့ဆေးရုံနဲ့တောင် နည်းနည်းဝေးတယ်ဆို?"

"ဟုတ်တယ် အစ်ကို၊ ဒါတောင် အဲဒီ Private clinic ရှိနေလို့။ သူတို့မြို့နယ်ဆေးရုံကြီးကိုဆို အရမ်းဝေးသွားပြီ"

"ကိုယ်သိတယ်။ အဲဒီမှာ ပိုင်ရှင်ကိုယ်တိုင် ဆေးရုံထိုင်ပေးနေတာ"

"အစ်ကိုသိတယ်လား။ ကျွန်မ ပြန်လာတဲ့လမ်းမှာမှသိတာ။ သူ့ကို ပိုင်ရှင်လို့မထင်တာ။ တကယ်ကိုသာမန်ပဲ"

"သူတို့က သိပ်ချမ်းသာတော့ သူ့အတွက်ငွေမလိုဘူးလေ။ သူလုပ်ချင်ရာလုပ်တာ။ အဲဒီနေရာမှာ ဆေးရုံနဲ့ဝေးလို့ မသေသင့်ဘဲသေရတဲ့လူတွေအတွက် သူဆေးရုံသွားဖွင့်တာ။ Dr. Roy က အဲဒီနေရာလေးကို တွေ့လာတာလို့ပြောတယ်"

"Dr. Van နဲ့ အစ်ကိုနဲ့ ရင်းနှီးတာလား"

"Daddy နဲ့ သူ့အမေနဲ့က Batch တူတဲ့ တစ်ကျောင်းတည်းဆင်း။ Dr. Van နဲ့ ကိုယ်နဲ့က အရမ်းတော့မရင်းနှီးပါဘူး"

"ဪ"

"Lillian က Dr. Roy နဲ့ အရင်ကဆုံဖူးလား"

"မဆုံဖူးပါဘူး။ ဘာလို့လဲ အစ်ကို"

"Dr. Van က ကိုယ်နဲ့ Lillian ရင်းနှီးလားတဲ့ မေးဖူးလို့ပါ။ ကြာပါပြီ၊ ကျည်မရိုက်ခင်ကတည်းက ပြောဖူးတာ။ Lillian, model ဘဝကတည်းက တအား crazy ဖြစ်ခဲ့တဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်လို့ ပြောဖူးလို့"

"အဲဒါနဲ့ အဲဒီ သူ့သူငယ်ချင်းက Dr. Roy ဖြစ်ရောလား အစ်ကိုရယ်"

"ဪ၊ အဲဒီတစ်ယောက်က ဒီနိုင်ငံမှာမရှိဘူးတဲ့။ Lillian နာမည်ကြီးလာတာကို Media တွေကနေတော့ တွေ့မှာပါတဲ့လေ"

"အဲ ... ထားပါ အစ်ကိုရယ်"

သေချာနေပါပြီ။ မန်နေဂျာအစ်မကိုလည်း ပြောဖူးတယ်ဆိုတော့ အဲဒီလူက Dr. Roy ဖြစ်ဖို့ တော်တော်လေးသေချာနေပါပြီ။

¤

"Nancy, ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ညနေစာစားရအောင်လေ"

"မစားပါဘူး။ အိမ်ပြန်အိပ်မှာပါ"

"ညနေစာမစားရသေးဘူး မဟုတ်လား။ ကိုယ်လည်း ဗိုက်ဆာနေလို့"

"ဝိတ်ချမှာ"

"ဟာဟ"

ဘာရယ်တာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ Nancy က Nathan ကို လှည့်ကြည့်လာတယ်။ Nathan ကတော့ ကားမောင်းနေရင်းက

"ဘယ်လောက်စားစား ဝမလာတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးတစ်ခု ငါ့မှာရှိတယ်လို့ ကြွေးကြော်နေတာ ဘယ်သူပါလိမ့်ကွာ"

Nancy အကြည့်တွေက ပြာကျမတတ်။

"မရွဲ့နဲ့။ အဲဒါ သက်သက်မဲ့ပြောတာ။ Gym ဆော့ပြီးထိန်းထားရတာ"

"ဟား ဟား"

"မရယ်နဲ့ဗျာ"

"အဲဒါဆို ညနေစာတော့ တစ်ခုခုစားရအောင်"

Nancy ပြန်မဖြေဘဲ တစ်ဖက်ကိုလှည့်သွားတာကြောင့် Nathan ရယ်လိုက်မိတယ်။ Nancy တစ်ယောက် ပြန်မငြင်းတာဟာ ခေါင်းညိတ်တာနဲ့ အတူတူပဲဖြစ်ကြောင်း ကျည်တစ်တောင့်အဖွဲ့သားတွေ အသိဆုံးပါ။

.

"ဟာ၊ အစ်ကို။ ပြန်တက်၊ ပြန်တက်"

စားသောက်ဆိုင်ရှေ့ Car Stand မှာရပ်ပြီး ဆင်းလိုက်ရုံရှိသေး Nancy က ကားပေါ်အတင်းပြန်တက်ပြေးပြီး Nathan ကိုလည်းခေါ်နေတာမို့ Nathan ခမျာ ဘုမသိဘမသိ ကားပေါ်ပြန်ရောက်လာရပါတယ်။

"ဘာဖြစ်တာလဲ Nancy"

"ဟိုမှာဝင်လာတဲ့ကား"

Nancy ပြတဲ့ကားကိုကြည့်မိတော့ ပါကင်ထိုးပြီး လူတစ်ယောက်ဆင်းလာပါတယ်။

"အဲဒီလူပဲပေါ့"

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"အိမ်က သဘောတူမလိုတွေလုပ်နေတာလေ"

"အဲဒီတစ်ယောက်လား"

"အင်း၊ အတင်းတွေ ဇွတ်သဘောတူချင်နေကြတာ နှစ်ဖက်မိဘတွေက"

"ကာယကံရှင်တွေကရော?"

Nathan တကယ်သိချင်လို့ မေးမိတာပါ။

"အဲဒီလူ ... ကလေး၊ ကလေးနဲ့။ လူကိုများ မုန့်ပေးကြိုက်လို့ရတဲ့အရွယ်လို့ ထင်သလားပဲ။ Sugar Daddy ရူး ရူးနေတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်"

ရှုံ့မဲ့ပြောနေတဲ့ Nancy ပုံစံက ဟိုလူ ကလေးလို့ခေါ်ချင်စရာပါ။
Nancy ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ပုံစံရယ်၊ ခုနက ကားပေါ်တက်ပြေးပုံရယ်အရ Nancy ဘက်ကသဘောထားကို မေးစရာမလိုတော့တာမို့ Nathan အသံမထွက်ဘဲ ရယ်လိုက်မိတယ်။

"ဘာရယ်တာလဲ။ ပြန်ထွက်တော့၊ မစားတော့ဘူး။ အဲဒီလူနဲ့ တိုးနေလိမ့်မယ်"

"အမိန့်တော်အတိုင်းပါ"

.

"ဒီနေရာမှာ အမြဲလာထိုင်တတ်တာလား"

"အင်း၊ လူမပြတ်ပေမဲ့ လာတဲ့လူတွေက ကလေးတွေနဲ့ ကလေးအမေတွေလေ။ စိတ်အနှောင့်အယှက်မဖြစ်ရဘူး။ သူတို့လေးတွေက Nancy မှန်းသိရင်တောင် ထူးထူးခြားခြားဆက်ဆံတာမျိုးမရှိဘူး"

ကလေးကစားကွင်းလို ပန်းခြံလေးရဲ့ အပင်အုပ်အုပ်လေးပတ်လည်ကို ဝိုင်းပတ်ထားတဲ့ခုံမှာ စားစရာသောက်စရာတွေချပြီး Nancy နဲ့ Nathan တို့ နေရာယူလိုက်ကြပါတယ်။ Nancy ရဲ့ idea တွေပါပဲ။
လေညင်းတစ်သုတ်ရဲ့ကြည်စယ်မှုမှာ Nancy ရဲ့မျက်နှာပေါ်က ဆံပင်အတိုလေးတွေ ရှင်းသွားတယ်။

"အဲဒီလို လေတိုက်ရင်လည်း သဘောကျတယ်"

အစားအသောက်ဆီအာရုံရောက်နေတယ်လို့ ထင်ရပေမဲ့ သဘာဝတရားနဲ့လည်း အဆက်အသွယ်မပြတ်သူ Nancy က

"လူကြီးတွေက သိပ်ဆိုးတာပဲ။ အဲဒါကြောင့် Nancy သီးသန့်ခွဲနေခဲ့တာ"

မသိရင် သူကပဲ လူကြီးတွေကို အမွေပြတ်စွန့်ပစ်ထားခဲ့ပုံနဲ့ ဆက်ပြောပြန်တယ်။

"သားသမီးကို ကောင်းစားစေချင်တာလား။ ငါတို့စီစဉ်ပေးလို့ ငါတို့သမီးလေး ကောင်းစားနေပြီလို့ ဂုဏ်ဆာချင်တာလား"

"Nancy ရယ်၊ မိဘဆိုတာက ..."

"မိဘဆိုတာ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ပွဲကြီးအလယ်မှာ ခံ့ခံ့ညားညားတွေဝတ်စားပြီး သူတို့သားသမီးကို အခမ်းနားဆုံးပွဲထုတ်ချင်တာ"

Nancy စကား မမှားတာမို့ Nathan ဆက်မပြောတော့ပါ။

"အစ်ကိုသိလား။ ဘယ်အရာဖြစ်ဖြစ် ကြိုက်တဲ့လူအတွက်က တန်ဖိုးထားစရာပေမဲ့ မကြိုက်တဲ့လူအတွက်က မျက်စိထဲမမြင်ဘူးနော်"

ဂုဏ်တွေ၊ အဆောင်အယောင်တွေမုန်းတဲ့ Nancy အတွက်တော့ သူ့အသိုင်းအဝိုင်းဟာ လှောင်အိမ်တစ်ခုနဲ့မခြားဘူးဆိုတာကို Lillian ဆီကလည်း ကြားဖူးနေကျပါပဲ။

"အဲဒီ Sugar Daddy ရူးကြီးကို စိတ်တွေကုန်ပါတယ်"

စားလက်စကို လက်စသတ်လိုက်ပြီး ခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့ပြောနေတဲ့ Nancy ကို တစ်ဖွဲ့လုံးရဲ့ အတိုင်တည်ခံ Nathan တစ်ယောက် ပြုံးကြည့်နေမိရင်း

"Nancy ကို သူစိတ်ကုန်သွားအောင် လုပ်လိုက်ပေါ့"

"လုပ်မှာပါ။ စကားမစပ်၊ ညနေစာအတွက် ကျေးဇူးပဲ"

"My pleasure."

ပန်းခြံလေးထဲ အချိန်အတော်ကြာအောင် ဆက်ထိုင်နေမိကြတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်က အောင်မြင်ကျော်ကြားမှုတွေနဲ့ဝေးရာ အေးချမ်းငြိမ်သက်တဲ့ကမ္ဘာကို ခဏတာအလည်သွားနေကြသလိုပါပဲ။

¤

အဘွားနာရေးအတွက် မနက်စောစောကတည်းကထွက်လာပြီး တစ်နေကုန်အလုပ်များနေရလို့ ညဘက်ရောက်မှအနားယူရတဲ့ Dexter.
ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး စစ်ကြည့်တော့ Lillian ရဲ့အခြေအနေကို ပြောထားကြတဲ့စာတွေ။ တော်တော်လေးသက်သာနေတာ မြင်ရလို့ စိတ်ချမ်းသာမိပါရဲ့။

*Tristan was feeling worried with Cayden Hendrix at (...) Hospital*

ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရတဲ့ Cayden နာမည်နဲ့ Tagged post တစ်ခုကြောင့် Dexter အတွေးတွေက အဲဒီနေရာမှာရပ်သွားရပါတယ်။
ဘာပုံ ဘာစာသားမှမပါတဲ့ အဲဒီ Tristan ဆိုတဲ့ကောင်လေးရဲ့ Post ဟာ တော်တော်လေးကို ကသိကအောင့်ဖြစ်စေတာကြောင့် Comments တွေကိုကြည့်မိတယ်။

*ဘာဖြစ်တာလဲ Hendrixs*

Hendrixs? Hendrix မဟုတ်ဘဲ Hendrixs ဆိုတော့ နှစ်ယောက်လုံးကိုဆိုလိုနေသယောင်။ အဲဒါ မိသားစုတွေကိုမှ ရေးတာမဟုတ်ဘူးလား။ Cayden က သူ့မိသားစုအတူ ဆေးရုံရောက်နေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် Tristan ဆိုတဲ့ကောင်လေးနဲ့အတူ နှစ်ယောက်တွဲပြီး Hendrixs လို့ ခေါ်လိုက်တာလား။

'အဓိကက ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတာ သိရဖို့'

အတွေးနဲ့အတူ Replies ကိုနှိပ်မိလေတော့ Tristan မဟုတ်တဲ့တစ်ယောက်က ဝင်ဖြေထားတယ်။

*ဓားထိုးခံရတာ၊ အခုမစိုးရိမ်ရတော့ဘူး*

*Tristan ကို ငါဖုန်းခေါ်နေတာ*

*သူအာရုံမရဘူး။ ခဏနေ မင်းဆီ ငါဖုန်းခေါ်မယ်*

*Ok*

ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဓားထိုးခံရတာလဲ။ အလုပ်များနေလို့ သူ့အကြောင်းကို တကူးတကမကြည့်မိတဲ့ ဒီအချိန်လေးအတွင်းမှာ သူက အဲဒီလောက်အထိ ဖြစ်သွားတာလား။

Dexter အတွက်က Cayden နဲ့ပတ်သက်ပြီး မေးစရာလူမရှိတာမို့ Comments နဲ့ Replies ကိုသာ မွှေကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်လေးသက်သာနေပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရတယ်။

"မောလိုက်တာကွာ။ မနားရတဲ့အထဲ ဘာသတင်းတွေကြားနေရတာလဲ။ အခုတလော ငါ့ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေ ဆေးရုံပဲရောက်နေကြတာလား"

ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေကိုသာ အပြစ်တင်လိုက်တဲ့ Dexter အတွက် အရမ်းပင်ပန်းနေတာတောင် အိပ်ဆေးသောက်ပြီး အိပ်လိုက်ရတာဟာ အကြောင်းအရင်းကတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေ အနေအထိုင်မဆင်ခြင်လို့ပါတဲ့။

¤

"ဒေါက်တာ၊ ပါဆယ်ရောက်ထားပါတယ်ရှင့်။ ခဏနေရင် ဒေါက်တာ့ရုံးခန်းထဲ ပို့ခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်"

"ကျေးဇူးပါ"

အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ကျေးရွာတွေဘက်ထွက်ရပြီး ပြန်ရမယ့်ရက်ထက် နှစ်ရက်လောက်နောက်ကျသွားတဲ့အပြင် နောက်ထပ်ခွင့်တစ်ရက်တင်လိုက်ရတာကြောင့် ပိတ်ထားခဲ့တဲ့ သူ့ရုံးခန်းလေးက သူ့ကိုမျှော်နေလောက်ပါပြီ။ အလုပ်တာဝန်တွေ တစ်ထပ်ကြီးနဲ့အတူပေါ့။

"ဆရာ၊ ပါဆယ်ထုပ်လာပို့တာပါ"

"ဪ အင်း။ ဝင်လာလေ"

ဆေးရုံအကူအလုပ်သမားလေး လာပို့ပေးသွားတဲ့ ပါဆယ်ထုပ်ကို Roy ကြည့်နေမိတယ်။ ဘာဖဲကြိုးမှမပါဘဲ ကြွေရောင်တောက်နေတဲ့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း Box အညိုလေးကို စိတ်ဝင်စားမိရုံပါ။
ဖွင့်ကြည့်မိတော့ Littmann ဆိုတဲ့စာလုံးအထင်းသားနဲ့ Stethoscope ထည့်တဲ့ဘူးလေး။ နောက်ထပ်ဘူးတစ်ခုထဲမှာတော့ Customized Doctor Coat တစ်ထည်က ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးရှိနေခဲ့တယ်။ ရင်ဘတ်နားက အိတ်အနားစပ်မှာ Dr. Roy Concord ဆိုတဲ့ နာမည်ကိုပါထိုးထားပြီးသား။

အောက်ဆုံးမှာကျန်နေတဲ့ ကတ်အညိုလေးကိုယူကြည့်မိတော့မှ
*Thank you Gift*
From Lillian

ဆရာဝန်တစ်ယောက်ကလည်း နှလုံးရောဂါနဲ့သေနိုင်တယ်ဆိုတာ Fairy မသိလေရော့သလား။

■■■■■ Part (13) ဆက်ရန် ■■■■■