Scene (7)
"ေသခ်ာနားလိုုက္ေတာ့ Kyle"
"ကၽြန္ေတာ္ ....."
"ဘာလဲ၊ အငယ္ေလးကိုပဲျမင္ေယာင္ေနတယ္လို႔ ေျပာမလို႔လား? အဲဒါဆိုလည္း အိပ္မက္ထဲထည့္မက္ကြာ။ အခုေတာ့ နားေတာ့"
ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ၿပီးလို႔ ညစာစားၾကေတာ့လည္း အစားသိပ္မဝင္ပါဘဲ ညဘက္ပါမအိပ္ရင္ အေျခအေနမေကာင္းႏိုင္တာသိေပမဲ့ Kyle အိပ္မရပါ။
"Kyle, မင္းမအိပ္ေသးဘူးမဟုတ္လား?"
တစ္ဖက္အိပ္ရာကေန Ivy လွမ္းေျပာတာေၾကာင့္ ပက္လက္အိပ္ေနရာကေန ေဘးေစာင္းလွည့္ၾကည့္ေတာ့ Ivy ကလည္း ေဘးေစာင္းလွဲရင္း ေခါင္းကိုလက္နဲ႔ေထာက္ကာ သူ႔ကိုၾကည့္ေနတာမို႔ Kyle တစ္ခ်က္ေငးမိသြားရတယ္။
"ငါက ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
ေဘးေစာင္းလွည့္လာၿပီး ေခါင္းေအာက္ကို လက္တစ္ဖက္ခုအိပ္ကာၾကည့္လာတဲ့ Kyle ေၾကာင့္ Ivy ေမးမိပါတယ္။
"အစ္ကိုက အခုလိုမ်ိဳး အျပင္အဆင္ေတြမပါရင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းတာပဲ"
"အင္း၊ မ်က္ႏွာေျပာင္တာကိုး"
ႏွစ္ေယာက္သား ျပံဳး႐ံုသာ။ စကားလႊဲေနၾကေပမဲ့ ေျပာဖို႔သိပ္စိတ္မပါတာ သိသာေနပါတယ္။
"ငါ ဇာတ္ကားအေၾကာင္းျပန္ေတြးေနတာ"
"ဘယ္အခန္းလဲ?"
"Chain နဲ႔ Hurricane ရဲ႕ ႐ူးလြန္းၾကတဲ့အခန္းတိုင္းပဲ"
"ဘယ္လိုေတြေတြးပစ္လိုက္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္ေတြလဲဗ်ာ"
"အင္း၊ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ပဲေပါ့။ ဘယ္သူက အဲဒီလိုခ်စ္ႏိုင္မလဲ?"
"ဘဝတစ္ခုလံုးေပးၿပီး ခ်စ္ရတာထက္ အသက္ေပးၿပီးခ်စ္ဖို႔က လြယ္လိမ့္မယ္"
"ဘယ္လို?"
"ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့လူ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ အသက္အႏၲရာယ္ၾကံဳလာရင္ အဲဒီတခဏမွာပဲ ကိုယ့္အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္လိုက္ဖို႔ကို ခ်စ္တတ္ၾကသူတိုင္း ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘဝတစ္ခုကို သူ႔လက္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး ျခယ္လွယ္ခ်င္တိုင္း ျခယ္လွယ္ပါ၊ ႀကိဳးဆြဲရာကပါ့မယ္ဆိုတာကက် ကိုယ့္အယူအဆ၊ ခံစားခ်က္၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ မာန၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ၊ တစ္ဖက္လူကယူသေလာက္ကို အသက္ရွင္ေနတဲ့တစ္ေလၽွာက္ ေပးပစ္ထားရမွာက မလြယ္ဘူးေလ"
"မင္းေျပာသလိုက်ေတာ့လည္း မွန္ပါတယ္။ ေတြးၾကည့္ရင္ အဲဒီလိုေနႏိုင္ဖို႔က တကယ္မလြယ္ပါဘူးေလ။ ကိုယ္ကကိုယ္မဟုတ္ေတာ့သလို ခံစားေနရရင္ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးထင္တယ္"
"Chain နဲ႔ Hurricane က 'ခ်စ္'လို႔ 'အ'တာမဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္မိသြားလို႔ အ,ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပစ္ၾကတာ"
"ပံုျပင္ထဲကခ်စ္ျခင္းေတြက လွၾကပါတယ္ေလ"
"အပူအပင္ကင္းရင္လည္း ပိုခ်စ္ႏိုင္ၾကမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔စံုတြဲလိုေပါ့"
Kyle က သူယူလာတဲ့ သူ႔ညီေလးဓာတ္ပံုကိုပြတ္သပ္ကာ ေျပာလာတယ္။
သူ စိတ္ေျပာင္းေပးႏိုင္ၿပီထင္ထားတာ တကယ္ေတာ့ Kyle က အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာေနတဲ့ တစ္ေလၽွာက္လံုးမွာ သူ႔ညီနဲ႔ခယ္မကို ျမင္ေယာင္ေနခဲ့တာတဲ့။
"အင္း"
"သူတို႔မွာ အပူအပင္မရွိေတာ့ အရာရာကလွေနမွာ။ အဲဒီအတြက္ သူတို႔အခ်စ္ေတြကလည္း ပိုၿပီးလွလာၾကမွာေပါ့"
"သူတို႔ အခုေလာက္ဆို ပိုေကာင္းတဲ့တစ္ေနရာမွာ ရွိေနၾကမွာပါ"
"အဲဒီလိုပဲ ျဖစ္ၾကပါေစ"
"ကေလးကို မင္းတာဝန္ယူဖို႔ ဘယ္လိုစီစဥ္မွာလဲ?"
"အေဖ့အလုပ္ကိုပဲ ခြဲယူလိုက္မယ္။ အေဖကေတာ့ ေက်နပ္ေနေတာ့မွာပဲ"
"အင္း၊ အဲဒါလည္း ေကာင္းတာပါပဲ"
"ဟိုေရာက္ရင္ ကေလးအတြက္ Nurse တစ္ေယာက္ငွားရမယ္။ အိမ္ကအေဒၚႀကီးတို႔ တူဝရီးလည္း ကေလးကိစၥ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သြားတဲ့အထိ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖ့အလုပ္မွာ အသားက်သြားတဲ့အထိေပါ့"
"မင္းအေမကို အေၾကာင္းၾကားၿပီးၿပီလား?"
"ေျမမခ်ခင္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္လာမယ္တဲ့။ အေဖက မနက္ျဖန္ေန႔လည္ေလာက္ ေရာက္မယ္ေျပာတယ္"
အိမ္ေထာင္ကြဲသြားတဲ့ Kyle တို႔မိဘေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေျမစီ။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လံုးက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာမေနခ်င္တာမို႔ အေဖျဖစ္သူနဲ႔သာ က်န္ေနခဲ့ျခင္း။
"မနက္ကို အစ္ကို Nathan နဲ႔ Dexter ထြက္လာမယ္တဲ့။ ငါ့ကိုဖုန္းဆက္တယ္"
"ရာသီဥတုလည္းမေကာင္းတာကို သူတို႔က အလုပ္တစ္ဖက္ေတြနဲ႔"
"အဲဒီလိုဆိုတိုင္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကို ပစ္ထားမယ့္လူေတြမွမဟုတ္တာ"
"အတူလိုက္လာေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ရပါတယ္၊ မလိုပါဘူး။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မျဖစ္ဘူးထင္လို႔"
"မျဖစ္ဘူး"
Kyle ရဲ႕ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သံကို Ivy ၾကားလိုက္ရၿပီး သူလိုက္လာမိတာမွန္သြားတယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။
ပက္လက္လွန္လိုက္ကာ ဂြမ္းေစာင္ေအာက္တိုးဝင္လိုက္ေတာ့
"အစ္ကိုအိပ္ခ်င္ၿပီဆို အိပ္ေနာ္"
"ေအးလို႔"
"ဟုတ္တယ္၊ ဒီမွာကေတာ့ အခန္းေတြေအာက္ မီးဖိုေတြထားၾကတာတဲ့။ အခုမွသာ တတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြက အခုလို Heater ေတြတပ္လာၾကေပမဲ့ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာ အခုထိ မီးဖိုေတြနဲ႔တဲ့ေလ"
"အင္း၊ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ရိုက္ကြင္းတစ္ခုမွာ မီးေတာင္ဝင္ေမႊးခဲ့ေသးတယ္"
"အာ ... စံုတာပဲေနာ္"
"နည္းနည္းပါကြာ။ ကဲ၊ ကေလးထိန္းမယ့္သူက အိပ္ေတာ့အိပ္သင့္ေနၿပီေနာ္။ ထိန္းေပးမယ့္လူေတြရွိတုန္း တစ္ခါတည္းနည္းယူထား"
"ဟင္း ... ကေလးေလး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အဆင္ေျပပါ့မလား ေတြးပူေနတာ"
"Nurse နဲ႔ထားဦးမွာပဲကိုကြာ။ မင္းအိမ္ကအန္တီႀကီးတို႔လည္း ရွိမွာပဲေလ"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ"
"အိပ္ပါေတာ့ကြာ"
"အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ပါ့မယ္"
ေျပာမယ့္သာေျပာတာ ခုနက ေအာက္ထပ္ကတိုက္လိုက္တဲ့ဆိတ္ႏို႔ပ်စ္ပ်စ္ထဲ အိပ္ေဆးပါၿပီးသား။ နည္းနည္းပဲေသာက္ခဲ့လို႔ အခုလိုစကားေျပာေနႏိုင္တဲ့ Kyle ကို Ivy မသိမသာအကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ေစာင္လြတ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာမွာ မ်က္လံုးေတြကခပ္စင္းစင္း။
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ပါ။
¤
"ဒီဘက္က ရာသီဥတုေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္ေနာ္"
"အင္း၊ မိုးရြာၿပီဆို သည္းၿပီး ႏွင္းက်ၿပီဆို ေရခဲေနေရာတဲ့"
"အခုေတာ့ ဗြက္ထေနမလား?"
"တစ္သက္လံုးဒီလိုေနမယ့္အမ်ိဳးထဲ လူဆိုတဲ့သတၱဝါေတြ မပါပါဘူးကြာ"
"အဲဒါေတာ့ဟုတ္တယ္"
"ဒီလိုရာသီဥတုကို တစ္ခါတေလမဟုတ္ဘဲ အျမဲၾကံဳေနရေတာ့ သူတို႔အတြက္အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ထားၾကမွာပဲ။ ဒါေတာင္ အဲဒီကေလးေတြလင္မယား မေတာ္တဆျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္ေနာ္။ တကယ္စိတ္မေကာင္းဘူး"
ေလဆိပ္ကအထြက္ စကားေျပာလာၾကတဲ့ Nathan နဲ႔ Dexter အနားကို လာႀကိဳတဲ့ကားဆရာေရာက္လာတာေၾကာင့္ စကားစျပတ္သြားၾကတယ္။
ၿမိဳ႕ငယ္ေလးက တကယ္ကိုေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ၿပီး ေနခ်င္စဖြယ္။
"ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာ။ ဒီလိုေနရာေလးမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး စီးပြားေရးေလးတစ္ခုလုပ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနခ်င္တယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲက Hurricane ေျပာသလိုေပါ့"
"ေနႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ ဒါနဲ႔ ခုနကတည္းက ငါေမးမလို႔၊ အဲဒီလိုဦးထုပ္မ်ိဳး မင္း ေဆာင္းေလ့မရွိပါဘူး။ ဘာဖက္ရွင္လဲ?"
"ဟား ဟား၊ ဒါကေလ ကေလးတစ္ေယာက္ဦးထုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မကားထဲမွာ ဒါကေပ်ာက္သြားၿပီး မေန႔ကမွ ျပန္ရွာေတြ႕တာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကားထဲမွာပဲရွာေနတာ။ အိမ္ကလူေတြေတြ႕ၿပီး ေပေနလို႔ ေလၽွာ္လိုက္ၾကတယ္ထင္တယ္။ ဒီကိုလာဖို႔ဆိုၿပီး မေန႔ညက အဝတ္အစားေတြျပင္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဗီ႐ိုထဲမွာ ျပန္ေတြ႕တယ္"
"ဪ၊ ဟို ... မင္းအစ္မေျပာေနတဲ့ ကေလးလား?"
"ဟုတ္တယ္ အစ္ကို။ ဦးထုပ္အစားျပန္ဝယ္ေပးလိုက္တာပဲ လနဲ႔ခ်ီသြားၿပီ။ သူ႔ဦးထုပ္က အခုမွထြက္လာတာ"
"ဒီၾကားထဲ မင္းတို႔မဆံုေတာ့ဘူးလား?"
"အဲဒီေနာက္ပိုင္း Outdoor shooting ေတြမွာ ေတြ႕မိပါတယ္။ အခုေတာ့ မေတြ႕တာေတာင္ နည္းနည္းၾကာသြားၿပီထင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ Fan ေတြထံုးစံအတိုင္း ၿငီးေငြ႕သြားရင္ နည္းနည္းၿငိမ္သြားတာေနမွာပါ။ ဒီဦးထုပ္ကက် နည္းနည္းမ်က္ႏွာကြယ္လို႔ ေကာက္ထည့္လာတာ"
"ဪ၊ ဒါဆို မင္းလည္း နားပူသက္သာသြားမွာပဲ"
"အမွန္ပဲ၊ အစ္မေတာ္က ၿငိမ္သြားျပန္ၿပီေလ။ အစ္ကို ဖုန္းလာတာလား? Vibration သံၾကားတယ္"
"ေအး၊ ဟုတ္မွာ"
ႏွစ္ေယာက္ၾကားက လက္ကိုင္အိတ္ကိုယူလိုက္ၿပီး Nathan က ဖုန္းကိုထုတ္ယူလိုက္ပါတယ္။
"Nancy"
ေျပာၿပီး Speaker ဖြင့္လိုက္တာေၾကာင့္ Dexter ပါ နားစြင့္လိုက္တယ္။
"အစ္ကိုတို႔ေရာက္ၿပီလား? ဟိုတစ္ေကာင္ဖုန္းက ေခၚမရဘူး"
"မေရာက္ေသးဘူး။ ကားေပၚမွာပဲ"
"ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္း အားကုန္သြားလို႔"
"Speaker ဖြင့္ထားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကားသံေတြပါ ၾကားေနရတာ။ ဟိုေလ ... Nancy က Kyle ကို ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိလို႔ေလ။ သူ႔အေျခအေနလည္းသိခ်င္လို႔ အရင္လွမ္းေမးတာ"
"ေရာက္မွသိရမွာ။ Ivy ေျပာတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးဝမ္းနည္းေနတယ္တဲ့"
"ဟုတ္။ Lillian လည္း အစ္ကို Ivy ဆီ ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့ သူတို႔ အလုပ္မ်ားေနပံုပဲတဲ့။ ကေလးရဲ႕အဘိုး ေႁမြကိုက္ခံရလို႔ဆိုလားတဲ့"
"ေအး၊ ေသခ်ာေမးၿပီးရင္ ျပန္ဆက္မယ္ Nancy."
"ဟုတ္၊ အစ္ကိုတို႔ဖုန္းဆက္ေျပာဦး။ အေျခအေနေကာင္းမွ Nancy ကာယကံရွင္ဆီဖုန္းဆက္မယ္ေလ"
"Ok"
"ဟုတ္။ အဲဒါဆို ဒါပဲေနာ္။ ဟို အသံတိတ္ေနတဲ့ေကာင္ေလး၊ မိုးရြာထဲ ေလၽွာက္ေျပးေဆာ့မေနနဲ႔ေနာ္"
"ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ကေလးေပါက္စလို႔ ထင္ေနတာလား?"
"မထင္ရဲပါဘူး။ စိတ္လြတ္ၿပီး ေလၽွာက္ေဆာ့ေနမွာစိုးလို႔ပါ"
"ရူးသြားရင္ အရင္ဆံုးလာသတ္မယ့္စာရင္းထဲ Nancy Dean က ထိပ္ဆံုး"
"ေအး၊ ေစာင့္ေနမယ္။ ဒါပဲ၊ See you"
ဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ Dexter ရယ္မိတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြလည္း ဘယ္ဘဝကေရစက္လဲမသိဘူး။ တျခားဆံုဖူးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြထက္ ဒီအဖြဲ႕ေလးက်မွ ပိုၿပီးရင္းႏွီးေနၾကတာ"
"အင္း၊ Second Family ပါပဲေလ"
¤
"ေရာက္လာၾကၿပီပဲ။ ပင္ပန္းေနၾကၿပီလား?"
"ေဝးလိုက္တာ ေလဆိပ္နဲ႔က"
"ဟုတ္တယ္။ ရာသီဥတုေၾကာင့္လည္း နည္းနည္းဆိုးတယ္။ လာေလ"
Ivy ကေခၚလိုက္ေတာ့မွ စကားေျပာအၿပီးကိုေစာင့္ေနတဲ့ ကေလးေလးရဲ႕အေဒၚျဖစ္သူက
"ဧည့္သည္ေတြ ဒီဘက္ကိုႂကြၾကပါရွင့္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ဒီမွာ ခဏထိုင္ၾကပါဦး။ နားဖို႔အခန္းျပင္ထားတာ သြားၾကည့္လိုက္ပါဦးမယ္"
"ရတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နီးနီးနားနားက မိုတယ္တစ္ခုခုမွာ တည္းလိုက္ၾကမွာပါ"
"အယ္၊ ခမည္းခမက္ဘက္ကလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ဆိုၿပီး အိမ္ကအေဒၚက သီးသန္႔အိမ္တစ္လံုး စီစဥ္ထားပါတယ္။ ဒီညေနမွ အဆင္သင့္ျဖစ္မွာမို႔ အခုကေတာ့ ဒီမွာပဲခဏနားၾကပါေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ အစ္ကို Nathan. Kyle မိဘေတြလည္း ေရာက္လာၾကမွာနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ဆိုေတာ့ သီးသန္႔ေလးေနလို႔ရေအာင္ သူတို႔အပိုင္အိမ္ေတြထဲက တစ္လံုးကို စီစဥ္ေနတယ္တဲ့။ အားနာလို႔ျငင္းတာ ျငင္းလို႔လည္းမရဘူး။ အခု အိမ္ေစာင့္လိုမ်ိဳး အငွားခ်ထားတာက ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ အိမ္ကလည္းက်ယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေသခ်ာရွင္းေနပါတယ္တဲ့"
"ဒါဆို ကိုယ္တို႔က လာ႐ႈပ္သလိုမ်ားျဖစ္ေနၿပီလား?"
"မျဖစ္ပါဘူးရွင့္။ မင္းသားတို႔လာေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကတခ်ိဳ႕ကေလးမေတြလည္း ဒီကို အာ႐ံုက်ေနၾကတာ။ နာေရးအိမ္လည္းျဖစ္ေန၊ ဦးေလးအရွိန္ကိုလည္း ေၾကာက္ရလို႔သာ ၿငိမ္ေနရတာ"
"အာ ... အဲဒီလိုတည့္တည့္ေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာေတာင္ပူတယ္"
"အဲဒါဆိုလည္း ခဏထိုင္နားပါဦးေနာ္။ ကၽြန္မ လုပ္စရာေလးေတြ သြားလုပ္လိုက္ဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေကာင္မေလးထြက္သြားေတာ့ Dexter က
"ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ အစ္ကို"
"အျဖစ္က ဒီလို"
Ivy က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ရွင္းျပၿပီးေလေတာ့
"Oh, God! အဲဒီလိုေတြလည္း ရွိတတ္တယ္လား?"
"သူတို႔ကေတာ့ ယံုၾကတယ္။ တစ္ခုရွိတာကေလ၊ အငယ္ေလးလက္ထဲဆုပ္ထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးက Kyle ေရာက္လာမွ ထြက္က်လာတာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ညီကိုလည္း Kyle က ျမင္လိုက္ေသးတာ။ သူ ကားေပၚမွာေျပာလာတဲ့ပံုစံအတိုင္း သူ႔ညီေလးအေလာင္းပံုစံက ကြက္တိႀကီးဗ်။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဒီမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပရေသးဘူး။ အဲဒါကို အဲဒီအဘိုးက Kyle ကိုေျပာတယ္၊ လူေလးညီက လူေလးကို ကေလးအပ္သြားတာ သိတယ္မဟုတ္လားတဲ့"
"မျမင္ႏိုင္တဲ့ သဘာဝအတိုင္းမဟုတ္တာေတြက ကိုယ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အတူယွဥ္တြဲၿပီး ရွိေနႏိုင္ၾကတာပဲ"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ"
Ivy ရဲ႕ရွင္းျပခ်က္ကို Nathan က ျဖည့္စြက္လိုက္ေတာ့ Dexter ေခါင္းညိတ္လိုက္မိတယ္။ သိပၸံပညာနဲ႔တြက္လို႔မရတာေတြကို လိုက္မေတြးႏိုင္ေတာ့ပါ။ Nathan က
"အခု Kyle ေရာ?"
"ကေလးေမြးစားဖို႔ကိစၥေတြ ရွင္းေနတယ္။ သူတို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြက ရွိေသးတာကိုး"
"သူေတာ္ေတာ္ခံစားရရွာမွာ"
"ညကလည္း ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္မွအိပ္သြားတာ"
"သူ႔အိပ္ခ်ိန္ညဥ့္နက္တာ အစ္ကိုကသိတယ္ေပါ့"
"အာ ... ဟိုလွိမ့္ဒီလွိမ့္နဲ႔လုပ္ေနတာကို အသံၾကားေနရတာေပါ့ကြ"
"ဪ၊ ဪ"
Dexter ရဲ႕ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္အၾကည့္ကို Ivy က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ၿပီး
"ဟိုမွာ၊ ျပန္လာၿပီ"
"အစ္ကို" "Kyle"
"ေရာက္ေနၾကၿပီပဲ။ မိုးမိၾကေသးလား?"
"ကားေပၚမွာတုန္းက တစ္ခ်က္သည္းတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ သိပ္မရြာေတာ့ဘူး"
"Schedule ေတြရွင္းလို႔လားဗ်ာ။ အပင္ပန္းခံလို႔"
"ရွင္းပါတယ္ကြ။ မိန္းကေလးေတြက လိုက္ခ်င္ေနေသးတာ။ ရာသီဥတုမေကာင္းလို႔ မလိုက္ၾကနဲ႔လို႔ တားထားရတာ"
"ဟုတ္တယ္။ ညက Lillian က အစ္ကို Ivy ဆီ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္တဲ့"
"ဟုတ္တယ္။ လမ္းမွာလည္း Nancy က အစ္ကို Nathan ဆီဖုန္းေခၚၿပီး ေမးေနေသးတယ္။ အစ္ကို႔ကိုက်ေတာ့ တိုက္ရိုက္ေမးရင္ အစ္ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွာ စိုးလို႔တဲ့"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အပူေတြမၽွယူေပးၾကတာကိုေပါ့။ Nancy ကိုလည္း ခဏေန ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ့မယ္"
"Sue ကေတာ့ လိုင္းေပၚကေန စာပို႔ၿပီးေမးေနတယ္"
"အင္း၊ ညက်မွ အကုန္လံုးကိုျပန္ဆက္လိုက္မယ္"
"ကေလးကိစၥ ၿပီးၿပီလား Kyle"
Ivy ကေမးလိုက္ေတာ့ Dexter ကလည္း စိတ္ဝင္တစား
"ကေလးေလးက အခုဘယ္မွာလဲ?"
"ၿပီးခဲ့ၿပီ အစ္ကို။ တရားဝင္ အေမြစားအေမြခံအျဖစ္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ ေမြးစားတဲ့ကိစၥကေတာ့ အေဖတို႔ေရာက္မွ ဆက္လုပ္ရမယ္။ ကေလးကို သူတို႔ျပန္ေခၚလာလိမ့္မယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲမသိ က်န္ေနခဲ့တာ။ သူတို႔ဓေလ့ထံုးစံေတြ ကိုယ္လည္းသိပ္နားမလည္ဘူး Dexter. အခုကေတာ့ အားလံုးအဆင္ေျပေနတာပဲ"
"ဪ"
"Kyle, မင္းတကယ္ မိန္းမမယူေတာ့ဘူးေပါ့ေလ"
"အစ္ကိုကလည္း သူက မိန္းမမယူတာ ေသခ်ာတယ္"
Nathan က ေမး၊ Dexter က ေျဖ၊ သူတို႔ဘာသာ အဆင္ေျပေနၾကပါတယ္။
ကာယကံရွင္ကေတာ့ သူ႔အစား Dexter ေျဖေပးလိုက္တယ္လို႔ ေတြးေနပံု။
"ဟုတ္တယ္မလား Ivy Cullen"
"ငါ့အထင္ကိုေမးတာလား? အဘိုးေျပာတာက ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္ ကေလးကိုငဲ့ရင္ေတာ့ သတိထားရမွာေပါ့"
Dexter ရဲ႕အေမးကို Ivy က ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူ႔အထင္ေတြ အဆိုတင္သြင္းလိုက္ေလေတာ့ Kyle က
"အဘိုးကေျပာတယ္၊ လူေလးရင္ထဲကအသံကိုပဲ နားေထာင္ပါတဲ့။ အဲဒီလိုပဲေပါ့ Dexter ရာ"
"အဲဒါ ..."
ထပ္ၿပီးလၽွာရွည္ေတာ့မယ့္ Dexter အသံတိတ္သြားၿပီး သူ႔ျမင္ကြင္းတည့္တည့္က အိမ္ေရွ႕မွာရပ္လိုက္တဲ့ကားဆီ အာ႐ံုေရာက္သြားပါတယ္။
"Jasper ေလးကို ျပန္ေခၚလာၿပီ"
"ကေလးနာမည္ေလးလား? မိုက္တယ္၊ manly ျဖစ္တယ္"
"ၿပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္လည္းေကာင္းတယ္ေလ"
Nathan နဲ႔ Dexter တို႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ေထာက္ခံေနၾကျပန္တယ္။
(Jasper means Treasurer)
"မင္းသားတို႔ လူစံုေနၾကၿပီပဲ။ အန္တီစီစဥ္ထားတဲ့အိမ္ကို အထုပ္အပိုးေတြ ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္ေနာ္"
"အာ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ဘာသာသယ္သြားလိုက္ပါမယ္"
"မလိုပါဘူးကြယ္၊ ေကာင္ေလးေတြရွိတယ္။ ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္။ ဒါေတြပဲလား?"
"ဟုတ္။ အားနာလိုက္တာ"
"အားမနာပါနဲ႔။ Kyle, ကေလးကေတာ့ တစ္လမ္းလံုးအိပ္ေနတယ္ကြယ္။ သိပ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ"
"အင့္ ... ဟင့္ ..."
ကေလးအဘြားျဖစ္သူရဲ႕ ေနာက္နားခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးလက္ထဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ကေလးငယ္က Kyle ရဲ႕အသံၾကားၾကားခ်င္း ငိုပါေလေတာ့တယ္။ Kyle ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ကေလးအနားေရာက္သြားၿပီး လက္လႊဲယူလိုက္ကာ
"Jazz, ကေလးေလး၊ ႏိုးသြားတာလား? တိတ္ တိတ္၊ ဦးရွိတယ္ေလ"
"အင့္၊ ဝါး ... ဝါး ..."
"အာ ... သားေလးေရ၊ မငိုပါနဲ႔ကြာ။ ဗိုက္ဆာလား သား?"
"အင့္ ဟင့္ ... "
ကေလးေလးရဲ႕အဘြားျဖစ္သူက ႏို႔ဘူးေလးေပးလာေတာ့ ကေလးပါးစပ္နား ေတ့ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔စုပ္ယူေနျပန္တယ္။
အဘြားျဖစ္သူက မ်က္ရည္ေတြက်လာၿပီး
"အန္တီ အေပၚထပ္မွာရွိမယ္။ လိုတာရွိရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာခိုင္းလိုက္ပါေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ျပန္ေျဖလိုက္တဲ့ Kyle မ်က္ဝန္းမွာလည္း မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕။
"မင္းက ဘာလို႔ မင္းအေဖငယ္ငယ္ကနဲ႔ အရမ္းတူတာလဲ?"
Kyle ရဲ႕ ခပ္တိုးတိုးအေမးအဆံုးမွာ
"ဝါး ... အူဝါး ..."
"Sorry သားေလးရယ္၊ တိတ္ တိတ္။ ႏို႔ေသာက္လိုက္ဦးေနာ္"
ကေလးကိုေခ်ာ့ျမႇဴလိုက္ၿပီး ႏို႔ဘူးဆက္တိုက္ေနတဲ့ Kyle ကိုေငးၾကည့္ေနတဲ့ Nathan နဲ႔ Dexter ကို Ivy က
"ကေလးကေလ၊ Kyle က သားေလးေရလို႔ေခၚရင္ကို အငိုတိတ္သလိုပဲ"
"အစ္ကိုထင္လို႔ပါဗ်ာ။ ပိစိေလးက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ဘယ္လိုနားလည္မွာလဲ?"
"အစ္ကို၊ သူၿငိမ္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ီၾကည့္ခ်င္တယ္"
"မင္းက ခ်ီတတ္လို႔လား?"
"ပထမဆံုးဇာတ္လမ္းမွာ ကေလးပိစိကို ျပန္ေပးဆြဲခဲ့တဲ့ဗီလိန္ပါဗ်"
"ေအး၊ ေမ့သြားတာ"
"ေတာ္ေတာ္ကို ခ်ီတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ ကေလးနာသြားမွာ ေၾကာက္ေနတာေလ"
"ေအး၊ ငါေတာ့ Jazz နဲ႔မွ ေမြးကင္းစေလးကို ခ်ီဖူးတာပဲ။ အဲဒီေလာက္ငယ္တာေတာ့ ငါအေတြ႕အၾကံဳမရွိဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ကရတယ္။ ခဏေပးပါ"
"Dexter, ကေလးငိုမယ္ေလ။ အတင္းေတာင္းေနျပန္ၿပီကြာ"
Nathan ကဝင္တားေပမဲ့ Kyle ကလက္လႊဲေပးဖို႔ျပင္ေနၿပီး Ivy ကလည္း
"သူ႔အေဖသာ သူ႔ကိုထိထားလိုက္ ဘယ္သူ႔လက္ထဲျဖစ္ျဖစ္ ၿငိမ္တယ္"
"အဲဒီလိုလည္း ရွိတယ္လား? ေသးေသးေလးပဲရွိေသးတာ"
"မသိေတာ့ဘူး အစ္ကို Nathan ေရ။ မေန႔ကနဲ႔ဒီေန႔၊ ႏွစ္ရက္ပဲရွိေသးတာကို အကုန္လံုးက အဲဒီလိုေတြေျပာေနေတာ့တာ"
ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ Dexter ကေပြ႕ခ်ီထားၿပီး Kyle က ႏို႔ဘူးတိုက္ေနတဲ့ Jasper ေလးကေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးႏို႔စို႔ေနပါတယ္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ ေယာက္်ားေလးေလးေယာက္ၾကား ဆူညံေနၿပီး ေခ်ာ့ျမႇဴခံကေလးငယ္ေလးက ျပံဳးေနသလို၊ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ ေခ်ာင္းေနတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးေတြလည္း ရွိေနေလရဲ႕။
¤
အနက္ေရာင္ဝတ္စံုကိုယ္စီနဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းႏွစ္ခုရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈက ေသာကကိုပိုႂကြေစတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ တိုးသဲ့သဲ့ငိုသံေတြရယ္၊ တစ္ေပါက္ေပါက္က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြရယ္က ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ျခင္းလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ခံရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဘဝတစ္ေလၽွာက္လံုးေတာ့ အဲဒီႏႈတ္ဆက္ျခင္းက ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
Father ရဲ႕ဆုေတာင္းစကားေတြကေတာ့ ေျမက်င္းထဲက်လာတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအျဖဴေတြဆီမွာ ၿပီးဆံုးသြားတယ္။ ဒီပန္းေတြကလည္း ခဏအၾကာ ေျမမႈန္ေတြၾကား အဆံုးသတ္ေတာ့မယ္။
အရပ္ရွည္ရွည္အမ်ိဳးသားရဲ႕လက္ေပၚက ကေလးငယ္ရဲ႕ငိုသံေလးကလည္း အခမ္းအနားတက္သူေတြရဲ႕ရင္ကို ဗေလာင္ဆူေစပါရဲ႕။
"ဒီတစ္ခဏေတာ့ ငါ မင္းကိုမေခ်ာ့ႏိုင္လို႔ပါ ကေလးငယ္ရယ္"
■■■■■ Part (8) ဆက္ရန္ ■■■■■
"သေချာနားလိုုက်တော့ Kyle"
"ကျွန်တော် ....."
"ဘာလဲ၊ အငယ်လေးကိုပဲမြင်ယောင်နေတယ်လို့ ပြောမလို့လား? အဲဒါဆိုလည်း အိပ်မက်ထဲထည့်မက်ကွာ။ အခုတော့ နားတော့"
ရေချိုးသန့်စင်ပြီးလို့ ညစာစားကြတော့လည်း အစားသိပ်မဝင်ပါဘဲ ညဘက်ပါမအိပ်ရင် အခြေအနေမကောင်းနိုင်တာသိပေမဲ့ Kyle အိပ်မရပါ။
"Kyle, မင်းမအိပ်သေးဘူးမဟုတ်လား?"
တစ်ဖက်အိပ်ရာကနေ Ivy လှမ်းပြောတာကြောင့် ပက်လက်အိပ်နေရာကနေ ဘေးစောင်းလှည့်ကြည့်တော့ Ivy ကလည်း ဘေးစောင်းလှဲရင်း ခေါင်းကိုလက်နဲ့ထောက်ကာ သူ့ကိုကြည့်နေတာမို့ Kyle တစ်ချက်ငေးမိသွားရတယ်။
"ငါက ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
ဘေးစောင်းလှည့်လာပြီး ခေါင်းအောက်ကို လက်တစ်ဖက်ခုအိပ်ကာကြည့်လာတဲ့ Kyle ကြောင့် Ivy မေးမိပါတယ်။
"အစ်ကိုက အခုလိုမျိုး အပြင်အဆင်တွေမပါရင် ပိုကြည့်ကောင်းတာပဲ"
"အင်း၊ မျက်နှာပြောင်တာကိုး"
နှစ်ယောက်သား ပြုံးရုံသာ။ စကားလွှဲနေကြပေမဲ့ ပြောဖို့သိပ်စိတ်မပါတာ သိသာနေပါတယ်။
"ငါ ဇာတ်ကားအကြောင်းပြန်တွေးနေတာ"
"ဘယ်အခန်းလဲ?"
"Chain နဲ့ Hurricane ရဲ့ ရူးလွန်းကြတဲ့အခန်းတိုင်းပဲ"
"ဘယ်လိုတွေတွေးပစ်လိုက်တဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အချစ်တွေလဲဗျာ"
"အင်း၊ စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်ပဲပေါ့။ ဘယ်သူက အဲဒီလိုချစ်နိုင်မလဲ?"
"ဘဝတစ်ခုလုံးပေးပြီး ချစ်ရတာထက် အသက်ပေးပြီးချစ်ဖို့က လွယ်လိမ့်မယ်"
"ဘယ်လို?"
"ကိုယ်ချစ်ရတဲ့လူ ကိုယ့်ရှေ့မှာ အသက်အန္တရာယ်ကြုံလာရင် အဲဒီတခဏမှာပဲ ကိုယ့်အသက်နဲ့လဲပြီး ကာကွယ်လိုက်ဖို့ကို ချစ်တတ်ကြသူတိုင်း ချက်ချင်းဆုံးဖြတ်နိုင်ကြမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ ဘဝတစ်ခုကို သူ့လက်ထဲထည့်လိုက်ပြီး ခြယ်လှယ်ချင်တိုင်း ခြယ်လှယ်ပါ၊ ကြိုးဆွဲရာကပါ့မယ်ဆိုတာကကျ ကိုယ့်အယူအဆ၊ ခံစားချက်၊ ဂုဏ်သိက္ခာ၊ မာန၊ စသည်ဖြင့်ပေါ့ဗျာ၊ တစ်ဖက်လူကယူသလောက်ကို အသက်ရှင်နေတဲ့တစ်လျှောက် ပေးပစ်ထားရမှာက မလွယ်ဘူးလေ"
"မင်းပြောသလိုကျတော့လည်း မှန်ပါတယ်။ တွေးကြည့်ရင် အဲဒီလိုနေနိုင်ဖို့က တကယ်မလွယ်ပါဘူးလေ။ ကိုယ်ကကိုယ်မဟုတ်တော့သလို ခံစားနေရရင် အဆင်မပြေနိုင်ဘူးထင်တယ်"
"Chain နဲ့ Hurricane က 'ချစ်'လို့ 'အ'တာမဟုတ်ဘူး။ ချစ်မိသွားလို့ အ,ချင်ယောင်ဆောင်ပစ်ကြတာ"
"ပုံပြင်ထဲကချစ်ခြင်းတွေက လှကြပါတယ်လေ"
"အပူအပင်ကင်းရင်လည်း ပိုချစ်နိုင်ကြမယ်ထင်တယ်။ သူတို့စုံတွဲလိုပေါ့"
Kyle က သူယူလာတဲ့ သူ့ညီလေးဓာတ်ပုံကိုပွတ်သပ်ကာ ပြောလာတယ်။
သူ စိတ်ပြောင်းပေးနိုင်ပြီထင်ထားတာ တကယ်တော့ Kyle က အချစ်အကြောင်းပြောနေတဲ့ တစ်လျှောက်လုံးမှာ သူ့ညီနဲ့ခယ်မကို မြင်ယောင်နေခဲ့တာတဲ့။
"အင်း"
"သူတို့မှာ အပူအပင်မရှိတော့ အရာရာကလှနေမှာ။ အဲဒီအတွက် သူတို့အချစ်တွေကလည်း ပိုပြီးလှလာကြမှာပေါ့"
"သူတို့ အခုလောက်ဆို ပိုကောင်းတဲ့တစ်နေရာမှာ ရှိနေကြမှာပါ"
"အဲဒီလိုပဲ ဖြစ်ကြပါစေ"
"ကလေးကို မင်းတာဝန်ယူဖို့ ဘယ်လိုစီစဉ်မှာလဲ?"
"အဖေ့အလုပ်ကိုပဲ ခွဲယူလိုက်မယ်။ အဖေကတော့ ကျေနပ်နေတော့မှာပဲ"
"အင်း၊ အဲဒါလည်း ကောင်းတာပါပဲ"
"ဟိုရောက်ရင် ကလေးအတွက် Nurse တစ်ယောက်ငှားရမယ်။ အိမ်ကအဒေါ်ကြီးတို့ တူဝရီးလည်း ကလေးကိစ္စ လုပ်တတ်ကိုင်တတ်သွားတဲ့အထိ၊ ကျွန်တော်လည်း အဖေ့အလုပ်မှာ အသားကျသွားတဲ့အထိပေါ့"
"မင်းအမေကို အကြောင်းကြားပြီးပြီလား?"
"မြေမချခင်တော့ ရောက်အောင်လာမယ်တဲ့။ အဖေက မနက်ဖြန်နေ့လည်လောက် ရောက်မယ်ပြောတယ်"
အိမ်ထောင်ကွဲသွားတဲ့ Kyle တို့မိဘတွေက တစ်ယောက်တစ်မြေစီ။ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်လုံးက နိုင်ငံရပ်ခြားမှာမနေချင်တာမို့ အဖေဖြစ်သူနဲ့သာ ကျန်နေခဲ့ခြင်း။
"မနက်ကို အစ်ကို Nathan နဲ့ Dexter ထွက်လာမယ်တဲ့။ ငါ့ကိုဖုန်းဆက်တယ်"
"ရာသီဥတုလည်းမကောင်းတာကို သူတို့က အလုပ်တစ်ဖက်တွေနဲ့"
"အဲဒီလိုဆိုတိုင်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ကို ပစ်ထားမယ့်လူတွေမှမဟုတ်တာ"
"အတူလိုက်လာပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ရပါတယ်၊ မလိုပါဘူး။ မင်းတစ်ယောက်တည်းတော့ မဖြစ်ဘူးထင်လို့"
"မဖြစ်ဘူး"
Kyle ရဲ့ ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်သံကို Ivy ကြားလိုက်ရပြီး သူလိုက်လာမိတာမှန်သွားတယ်လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။
ပက်လက်လှန်လိုက်ကာ ဂွမ်းစောင်အောက်တိုးဝင်လိုက်တော့
"အစ်ကိုအိပ်ချင်ပြီဆို အိပ်နော်"
"အေးလို့"
"ဟုတ်တယ်၊ ဒီမှာကတော့ အခန်းတွေအောက် မီးဖိုတွေထားကြတာတဲ့။ အခုမှသာ တတ်နိုင်တဲ့လူတွေက အခုလို Heater တွေတပ်လာကြပေမဲ့ တချို့အိမ်တွေမှာ အခုထိ မီးဖိုတွေနဲ့တဲ့လေ"
"အင်း၊ တွေ့ဖူးတယ်။ ရိုက်ကွင်းတစ်ခုမှာ မီးတောင်ဝင်မွှေးခဲ့သေးတယ်"
"အာ ... စုံတာပဲနော်"
"နည်းနည်းပါကွာ။ ကဲ၊ ကလေးထိန်းမယ့်သူက အိပ်တော့အိပ်သင့်နေပြီနော်။ ထိန်းပေးမယ့်လူတွေရှိတုန်း တစ်ခါတည်းနည်းယူထား"
"ဟင်း ... ကလေးလေး ကျွန်တော်နဲ့အဆင်ပြေပါ့မလား တွေးပူနေတာ"
"Nurse နဲ့ထားဦးမှာပဲကိုကွာ။ မင်းအိမ်ကအန်တီကြီးတို့လည်း ရှိမှာပဲလေ"
"ဟုတ်ပါတယ်လေ"
"အိပ်ပါတော့ကွာ"
"အိပ်ပျော်အောင်အိပ်ပါ့မယ်"
ပြောမယ့်သာပြောတာ ခုနက အောက်ထပ်ကတိုက်လိုက်တဲ့ဆိတ်နို့ပျစ်ပျစ်ထဲ အိပ်ဆေးပါပြီးသား။ နည်းနည်းပဲသောက်ခဲ့လို့ အခုလိုစကားပြောနေနိုင်တဲ့ Kyle ကို Ivy မသိမသာအကဲခတ်လိုက်တော့ စောင်လွတ်နေတဲ့မျက်နှာမှာ မျက်လုံးတွေကခပ်စင်းစင်း။
နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပါ။
¤
"ဒီဘက်က ရာသီဥတုတော်တော်ပြင်းတယ်နော်"
"အင်း၊ မိုးရွာပြီဆို သည်းပြီး နှင်းကျပြီဆို ရေခဲနေရောတဲ့"
"အခုတော့ ဗွက်ထနေမလား?"
"တစ်သက်လုံးဒီလိုနေမယ့်အမျိုးထဲ လူဆိုတဲ့သတ္တဝါတွေ မပါပါဘူးကွာ"
"အဲဒါတော့ဟုတ်တယ်"
"ဒီလိုရာသီဥတုကို တစ်ခါတလေမဟုတ်ဘဲ အမြဲကြုံနေရတော့ သူတို့အတွက်အဆင်ပြေအောင် လုပ်ထားကြမှာပဲ။ ဒါတောင် အဲဒီကလေးတွေလင်မယား မတော်တဆဖြစ်ခဲ့ကြသေးတယ်နော်။ တကယ်စိတ်မကောင်းဘူး"
လေဆိပ်ကအထွက် စကားပြောလာကြတဲ့ Nathan နဲ့ Dexter အနားကို လာကြိုတဲ့ကားဆရာရောက်လာတာကြောင့် စကားစပြတ်သွားကြတယ်။
မြို့ငယ်လေးက တကယ်ကိုအေးချမ်းတိတ်ဆိတ်ပြီး နေချင်စဖွယ်။
"ငြိမ်းချမ်းလိုက်တာ။ ဒီလိုနေရာလေးမှာပဲ အေးအေးဆေးဆေး စီးပွားရေးလေးတစ်ခုလုပ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးနေချင်တယ်။ ဇာတ်လမ်းထဲက Hurricane ပြောသလိုပေါ့"
"နေနိုင်ရင်တော့ ကောင်းတာပေါ့ကွာ။ ဒါနဲ့ ခုနကတည်းက ငါမေးမလို့၊ အဲဒီလိုဦးထုပ်မျိုး မင်း ဆောင်းလေ့မရှိပါဘူး။ ဘာဖက်ရှင်လဲ?"
"ဟား ဟား၊ ဒါကလေ ကလေးတစ်ယောက်ဦးထုပ်ပါ။ ကျွန်တော့်အစ်မကားထဲမှာ ဒါကပျောက်သွားပြီး မနေ့ကမှ ပြန်ရှာတွေ့တာ။ ကျွန်တော်က ကားထဲမှာပဲရှာနေတာ။ အိမ်ကလူတွေတွေ့ပြီး ပေနေလို့ လျှော်လိုက်ကြတယ်ထင်တယ်။ ဒီကိုလာဖို့ဆိုပြီး မနေ့ညက အဝတ်အစားတွေပြင်တော့မှ ကျွန်တော့်ဗီရိုထဲမှာ ပြန်တွေ့တယ်"
"ဪ၊ ဟို ... မင်းအစ်မပြောနေတဲ့ ကလေးလား?"
"ဟုတ်တယ် အစ်ကို။ ဦးထုပ်အစားပြန်ဝယ်ပေးလိုက်တာပဲ လနဲ့ချီသွားပြီ။ သူ့ဦးထုပ်က အခုမှထွက်လာတာ"
"ဒီကြားထဲ မင်းတို့မဆုံတော့ဘူးလား?"
"အဲဒီနောက်ပိုင်း Outdoor shooting တွေမှာ တွေ့မိပါတယ်။ အခုတော့ မတွေ့တာတောင် နည်းနည်းကြာသွားပြီထင်တယ်။ တချို့ Fan တွေထုံးစံအတိုင်း ငြီးငွေ့သွားရင် နည်းနည်းငြိမ်သွားတာနေမှာပါ။ ဒီဦးထုပ်ကကျ နည်းနည်းမျက်နှာကွယ်လို့ ကောက်ထည့်လာတာ"
"ဪ၊ ဒါဆို မင်းလည်း နားပူသက်သာသွားမှာပဲ"
"အမှန်ပဲ၊ အစ်မတော်က ငြိမ်သွားပြန်ပြီလေ။ အစ်ကို ဖုန်းလာတာလား? Vibration သံကြားတယ်"
"အေး၊ ဟုတ်မှာ"
နှစ်ယောက်ကြားက လက်ကိုင်အိတ်ကိုယူလိုက်ပြီး Nathan က ဖုန်းကိုထုတ်ယူလိုက်ပါတယ်။
"Nancy"
ပြောပြီး Speaker ဖွင့်လိုက်တာကြောင့် Dexter ပါ နားစွင့်လိုက်တယ်။
"အစ်ကိုတို့ရောက်ပြီလား? ဟိုတစ်ကောင်ဖုန်းက ခေါ်မရဘူး"
"မရောက်သေးဘူး။ ကားပေါ်မှာပဲ"
"ကျွန်တော့်ဖုန်း အားကုန်သွားလို့"
"Speaker ဖွင့်ထားတာပဲ။ ဒါကြောင့် ကားသံတွေပါ ကြားနေရတာ။ ဟိုလေ ... Nancy က Kyle ကို ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိလို့လေ။ သူ့အခြေအနေလည်းသိချင်လို့ အရင်လှမ်းမေးတာ"
"ရောက်မှသိရမှာ။ Ivy ပြောတာတော့ တော်တော်လေးဝမ်းနည်းနေတယ်တဲ့"
"ဟုတ်။ Lillian လည်း အစ်ကို Ivy ဆီ ဖုန်းဆက်မေးတော့ သူတို့ အလုပ်များနေပုံပဲတဲ့။ ကလေးရဲ့အဘိုး မြွေကိုက်ခံရလို့ဆိုလားတဲ့"
"အေး၊ သေချာမေးပြီးရင် ပြန်ဆက်မယ် Nancy."
"ဟုတ်၊ အစ်ကိုတို့ဖုန်းဆက်ပြောဦး။ အခြေအနေကောင်းမှ Nancy ကာယကံရှင်ဆီဖုန်းဆက်မယ်လေ"
"Ok"
"ဟုတ်။ အဲဒါဆို ဒါပဲနော်။ ဟို အသံတိတ်နေတဲ့ကောင်လေး၊ မိုးရွာထဲ လျှောက်ပြေးဆော့မနေနဲ့နော်"
"ခင်ဗျား ကျုပ်ကို ကလေးပေါက်စလို့ ထင်နေတာလား?"
"မထင်ရဲပါဘူး။ စိတ်လွတ်ပြီး လျှောက်ဆော့နေမှာစိုးလို့ပါ"
"ရူးသွားရင် အရင်ဆုံးလာသတ်မယ့်စာရင်းထဲ Nancy Dean က ထိပ်ဆုံး"
"အေး၊ စောင့်နေမယ်။ ဒါပဲ၊ See you"
ဖုန်းချသွားတော့မှ Dexter ရယ်မိတယ်။
"ကျွန်တော်တို့တွေလည်း ဘယ်ဘဝကရေစက်လဲမသိဘူး။ တခြားဆုံဖူးတဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေထက် ဒီအဖွဲ့လေးကျမှ ပိုပြီးရင်းနှီးနေကြတာ"
"အင်း၊ Second Family ပါပဲလေ"
¤
"ရောက်လာကြပြီပဲ။ ပင်ပန်းနေကြပြီလား?"
"ဝေးလိုက်တာ လေဆိပ်နဲ့က"
"ဟုတ်တယ်။ ရာသီဥတုကြောင့်လည်း နည်းနည်းဆိုးတယ်။ လာလေ"
Ivy ကခေါ်လိုက်တော့မှ စကားပြောအပြီးကိုစောင့်နေတဲ့ ကလေးလေးရဲ့အဒေါ်ဖြစ်သူက
"ဧည့်သည်တွေ ဒီဘက်ကိုကြွကြပါရှင့်"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ဒီမှာ ခဏထိုင်ကြပါဦး။ နားဖို့အခန်းပြင်ထားတာ သွားကြည့်လိုက်ပါဦးမယ်"
"ရတယ်ဗျ။ ကျွန်တော်တို့ နီးနီးနားနားက မိုတယ်တစ်ခုခုမှာ တည်းလိုက်ကြမှာပါ"
"အယ်၊ ခမည်းခမက်ဘက်ကလာတဲ့ ဧည့်သည်တွေအတွက်ဆိုပြီး အိမ်ကအဒေါ်က သီးသန့်အိမ်တစ်လုံး စီစဉ်ထားပါတယ်။ ဒီညနေမှ အဆင်သင့်ဖြစ်မှာမို့ အခုကတော့ ဒီမှာပဲခဏနားကြပါနော်"
"ဟုတ်တယ် အစ်ကို Nathan. Kyle မိဘတွေလည်း ရောက်လာကြမှာနဲ့၊ ကျွန်တော်တို့နဲ့ဆိုတော့ သီးသန့်လေးနေလို့ရအောင် သူတို့အပိုင်အိမ်တွေထဲက တစ်လုံးကို စီစဉ်နေတယ်တဲ့။ အားနာလို့ငြင်းတာ ငြင်းလို့လည်းမရဘူး။ အခု အိမ်စောင့်လိုမျိုး အငှားချထားတာက မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်းမို့ အိမ်ကလည်းကျယ်တော့ ကျွန်တော်တို့အတွက် သေချာရှင်းနေပါတယ်တဲ့"
"ဒါဆို ကိုယ်တို့က လာရှုပ်သလိုများဖြစ်နေပြီလား?"
"မဖြစ်ပါဘူးရှင့်။ မင်းသားတို့လာတော့ မြို့ထဲကတချို့ကလေးမတွေလည်း ဒီကို အာရုံကျနေကြတာ။ နာရေးအိမ်လည်းဖြစ်နေ၊ ဦးလေးအရှိန်ကိုလည်း ကြောက်ရလို့သာ ငြိမ်နေရတာ"
"အာ ... အဲဒီလိုတည့်တည့်ပြောတော့ မျက်နှာတောင်ပူတယ်"
"အဲဒါဆိုလည်း ခဏထိုင်နားပါဦးနော်။ ကျွန်မ လုပ်စရာလေးတွေ သွားလုပ်လိုက်ဦးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ကောင်မလေးထွက်သွားတော့ Dexter က
"ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ အစ်ကို"
"အဖြစ်က ဒီလို"
Ivy က ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ရှင်းပြပြီးလေတော့
"Oh, God! အဲဒီလိုတွေလည်း ရှိတတ်တယ်လား?"
"သူတို့ကတော့ ယုံကြတယ်။ တစ်ခုရှိတာကလေ၊ အငယ်လေးလက်ထဲဆုပ်ထားတဲ့ ဆွဲကြိုးလေးက Kyle ရောက်လာမှ ထွက်ကျလာတာ။ ပြီးတော့ သူ့ညီကိုလည်း Kyle က မြင်လိုက်သေးတာ။ သူ ကားပေါ်မှာပြောလာတဲ့ပုံစံအတိုင်း သူ့ညီလေးအလောင်းပုံစံက ကွက်တိကြီးဗျ။ အဲဒီအကြောင်းကို ဒီမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြရသေးဘူး။ အဲဒါကို အဲဒီအဘိုးက Kyle ကိုပြောတယ်၊ လူလေးညီက လူလေးကို ကလေးအပ်သွားတာ သိတယ်မဟုတ်လားတဲ့"
"မမြင်နိုင်တဲ့ သဘာဝအတိုင်းမဟုတ်တာတွေက ကိုယ်တို့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အတူယှဉ်တွဲပြီး ရှိနေနိုင်ကြတာပဲ"
"ဟုတ်ပါတယ်လေ"
Ivy ရဲ့ရှင်းပြချက်ကို Nathan က ဖြည့်စွက်လိုက်တော့ Dexter ခေါင်းညိတ်လိုက်မိတယ်။ သိပ္ပံပညာနဲ့တွက်လို့မရတာတွေကို လိုက်မတွေးနိုင်တော့ပါ။ Nathan က
"အခု Kyle ရော?"
"ကလေးမွေးစားဖို့ကိစ္စတွေ ရှင်းနေတယ်။ သူတို့မြို့ရဲ့ ထုံးတမ်းစဉ်လာတွေက ရှိသေးတာကိုး"
"သူတော်တော်ခံစားရရှာမှာ"
"ညကလည်း တော်တော်ညဥ့်နက်မှအိပ်သွားတာ"
"သူ့အိပ်ချိန်ညဥ့်နက်တာ အစ်ကိုကသိတယ်ပေါ့"
"အာ ... ဟိုလှိမ့်ဒီလှိမ့်နဲ့လုပ်နေတာကို အသံကြားနေရတာပေါ့ကွ"
"ဪ၊ ဪ"
Dexter ရဲ့ ရွှတ်နောက်နောက်အကြည့်ကို Ivy က မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပြီး
"ဟိုမှာ၊ ပြန်လာပြီ"
"အစ်ကို" "Kyle"
"ရောက်နေကြပြီပဲ။ မိုးမိကြသေးလား?"
"ကားပေါ်မှာတုန်းက တစ်ချက်သည်းတယ်။ ဒီရောက်တော့ သိပ်မရွာတော့ဘူး"
"Schedule တွေရှင်းလို့လားဗျာ။ အပင်ပန်းခံလို့"
"ရှင်းပါတယ်ကွ။ မိန်းကလေးတွေက လိုက်ချင်နေသေးတာ။ ရာသီဥတုမကောင်းလို့ မလိုက်ကြနဲ့လို့ တားထားရတာ"
"ဟုတ်တယ်။ ညက Lillian က အစ်ကို Ivy ဆီ ဖုန်းဆက်သေးတယ်တဲ့"
"ဟုတ်တယ်။ လမ်းမှာလည်း Nancy က အစ်ကို Nathan ဆီဖုန်းခေါ်ပြီး မေးနေသေးတယ်။ အစ်ကို့ကိုကျတော့ တိုက်ရိုက်မေးရင် အစ်ကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်နေမှာ စိုးလို့တဲ့"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ အပူတွေမျှယူပေးကြတာကိုပေါ့။ Nancy ကိုလည်း ခဏနေ ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ့မယ်"
"Sue ကတော့ လိုင်းပေါ်ကနေ စာပို့ပြီးမေးနေတယ်"
"အင်း၊ ညကျမှ အကုန်လုံးကိုပြန်ဆက်လိုက်မယ်"
"ကလေးကိစ္စ ပြီးပြီလား Kyle"
Ivy ကမေးလိုက်တော့ Dexter ကလည်း စိတ်ဝင်တစား
"ကလေးလေးက အခုဘယ်မှာလဲ?"
"ပြီးခဲ့ပြီ အစ်ကို။ တရားဝင် အမွေစားအမွေခံအဖြစ် စာချုပ်စာတမ်းနဲ့ မွေးစားတဲ့ကိစ္စကတော့ အဖေတို့ရောက်မှ ဆက်လုပ်ရမယ်။ ကလေးကို သူတို့ပြန်ခေါ်လာလိမ့်မယ်။ ဘာလုပ်ဖို့လဲမသိ ကျန်နေခဲ့တာ။ သူတို့ဓလေ့ထုံးစံတွေ ကိုယ်လည်းသိပ်နားမလည်ဘူး Dexter. အခုကတော့ အားလုံးအဆင်ပြေနေတာပဲ"
"ဪ"
"Kyle, မင်းတကယ် မိန်းမမယူတော့ဘူးပေါ့လေ"
"အစ်ကိုကလည်း သူက မိန်းမမယူတာ သေချာတယ်"
Nathan က မေး၊ Dexter က ဖြေ၊ သူတို့ဘာသာ အဆင်ပြေနေကြပါတယ်။
ကာယကံရှင်ကတော့ သူ့အစား Dexter ဖြေပေးလိုက်တယ်လို့ တွေးနေပုံ။
"ဟုတ်တယ်မလား Ivy Cullen"
"ငါ့အထင်ကိုမေးတာလား? အဘိုးပြောတာက ဟုတ်ဟုတ်၊ မဟုတ်ဟုတ် ကလေးကိုငဲ့ရင်တော့ သတိထားရမှာပေါ့"
Dexter ရဲ့အမေးကို Ivy က ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့အထင်တွေ အဆိုတင်သွင်းလိုက်လေတော့ Kyle က
"အဘိုးကပြောတယ်၊ လူလေးရင်ထဲကအသံကိုပဲ နားထောင်ပါတဲ့။ အဲဒီလိုပဲပေါ့ Dexter ရာ"
"အဲဒါ ..."
ထပ်ပြီးလျှာရှည်တော့မယ့် Dexter အသံတိတ်သွားပြီး သူ့မြင်ကွင်းတည့်တည့်က အိမ်ရှေ့မှာရပ်လိုက်တဲ့ကားဆီ အာရုံရောက်သွားပါတယ်။
"Jasper လေးကို ပြန်ခေါ်လာပြီ"
"ကလေးနာမည်လေးလား? မိုက်တယ်၊ manly ဖြစ်တယ်"
"ပြီးတော့ အဓိပ္ပါယ်လည်းကောင်းတယ်လေ"
Nathan နဲ့ Dexter တို့ အပြိုင်အဆိုင်ထောက်ခံနေကြပြန်တယ်။
(Jasper means Treasurer)
"မင်းသားတို့ လူစုံနေကြပြီပဲ။ အန်တီစီစဉ်ထားတဲ့အိမ်ကို အထုပ်အပိုးတွေ ပို့ခိုင်းလိုက်မယ်နော်"
"အာ ... ကျွန်တော်တို့ ကိုယ့်ဘာသာသယ်သွားလိုက်ပါမယ်"
"မလိုပါဘူးကွယ်၊ ကောင်လေးတွေရှိတယ်။ ခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်။ ဒါတွေပဲလား?"
"ဟုတ်။ အားနာလိုက်တာ"
"အားမနာပါနဲ့။ Kyle, ကလေးကတော့ တစ်လမ်းလုံးအိပ်နေတယ်ကွယ်။ သိပ်ခိုင်းလိုက်တော့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ"
"အင့် ... ဟင့် ..."
ကလေးအဘွားဖြစ်သူရဲ့ နောက်နားခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရပ်နေတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦးလက်ထဲ အိပ်ပျော်နေပါတယ်ဆိုတဲ့ ကလေးငယ်က Kyle ရဲ့အသံကြားကြားချင်း ငိုပါလေတော့တယ်။ Kyle ကလည်း ချက်ချင်းပဲ ကလေးအနားရောက်သွားပြီး လက်လွှဲယူလိုက်ကာ
"Jazz, ကလေးလေး၊ နိုးသွားတာလား? တိတ် တိတ်၊ ဦးရှိတယ်လေ"
"အင့်၊ ဝါး ... ဝါး ..."
"အာ ... သားလေးရေ၊ မငိုပါနဲ့ကွာ။ ဗိုက်ဆာလား သား?"
"အင့် ဟင့် ... "
ကလေးလေးရဲ့အဘွားဖြစ်သူက နို့ဘူးလေးပေးလာတော့ ကလေးပါးစပ်နား တေ့ပေးလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စုပ်ယူနေပြန်တယ်။
အဘွားဖြစ်သူက မျက်ရည်တွေကျလာပြီး
"အန်တီ အပေါ်ထပ်မှာရှိမယ်။ လိုတာရှိရင် တစ်ယောက်ယောက်ကို ပြောခိုင်းလိုက်ပါနော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ Kyle မျက်ဝန်းမှာလည်း မျက်ရည်စတချို့။
"မင်းက ဘာလို့ မင်းအဖေငယ်ငယ်ကနဲ့ အရမ်းတူတာလဲ?"
Kyle ရဲ့ ခပ်တိုးတိုးအမေးအဆုံးမှာ
"ဝါး ... အူဝါး ..."
"Sorry သားလေးရယ်၊ တိတ် တိတ်။ နို့သောက်လိုက်ဦးနော်"
ကလေးကိုချော့မြှူလိုက်ပြီး နို့ဘူးဆက်တိုက်နေတဲ့ Kyle ကိုငေးကြည့်နေတဲ့ Nathan နဲ့ Dexter ကို Ivy က
"ကလေးကလေ၊ Kyle က သားလေးရေလို့ခေါ်ရင်ကို အငိုတိတ်သလိုပဲ"
"အစ်ကိုထင်လို့ပါဗျာ။ ပိစိလေးက ကျွန်တော်ပြောတာကို ဘယ်လိုနားလည်မှာလဲ?"
"အစ်ကို၊ သူငြိမ်သွားပြီ။ ကျွန်တော်ချီကြည့်ချင်တယ်"
"မင်းက ချီတတ်လို့လား?"
"ပထမဆုံးဇာတ်လမ်းမှာ ကလေးပိစိကို ပြန်ပေးဆွဲခဲ့တဲ့ဗီလိန်ပါဗျ"
"အေး၊ မေ့သွားတာ"
"တော်တော်ကို ချီတတ်အောင်ကြိုးစားခဲ့ရတာ။ ကလေးနာသွားမှာ ကြောက်နေတာလေ"
"အေး၊ ငါတော့ Jazz နဲ့မှ မွေးကင်းစလေးကို ချီဖူးတာပဲ။ အဲဒီလောက်ငယ်တာတော့ ငါအတွေ့အကြုံမရှိဘူး"
"ကျွန်တော်ကရတယ်။ ခဏပေးပါ"
"Dexter, ကလေးငိုမယ်လေ။ အတင်းတောင်းနေပြန်ပြီကွာ"
Nathan ကဝင်တားပေမဲ့ Kyle ကလက်လွှဲပေးဖို့ပြင်နေပြီး Ivy ကလည်း
"သူ့အဖေသာ သူ့ကိုထိထားလိုက် ဘယ်သူ့လက်ထဲဖြစ်ဖြစ် ငြိမ်တယ်"
"အဲဒီလိုလည်း ရှိတယ်လား? သေးသေးလေးပဲရှိသေးတာ"
"မသိတော့ဘူး အစ်ကို Nathan ရေ။ မနေ့ကနဲ့ဒီနေ့၊ နှစ်ရက်ပဲရှိသေးတာကို အကုန်လုံးက အဲဒီလိုတွေပြောနေတော့တာ"
ဘယ်သူတွေဘာပြောပြော Dexter ကပွေ့ချီထားပြီး Kyle က နို့ဘူးတိုက်နေတဲ့ Jasper လေးကတော့ ငြိမ်ငြိမ်လေးနို့စို့နေပါတယ်။
ခဏအကြာမှာတော့ ယောက်ျားလေးလေးယောက်ကြား ဆူညံနေပြီး ချော့မြှူခံကလေးငယ်လေးက ပြုံးနေသလို၊ အဲဒီမြင်ကွင်းကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ ချောင်းနေတဲ့ မိန်းမငယ်လေးတွေလည်း ရှိနေလေရဲ့။
¤
အနက်ရောင်ဝတ်စုံကိုယ်စီနဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းနှစ်ခုရဲ့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်မှုက သောကကိုပိုကြွစေတယ်။ သူတို့ရဲ့ တိုးသဲ့သဲ့ငိုသံတွေရယ်၊ တစ်ပေါက်ပေါက်ကျတဲ့ မျက်ရည်တွေရယ်က နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်ခြင်းလို့ ကင်ပွန်းတပ်ခံရတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ဘဝတစ်လျှောက်လုံးတော့ အဲဒီနှုတ်ဆက်ခြင်းက ဆုံးမှာမဟုတ်တော့ဘူး။
Father ရဲ့ဆုတောင်းစကားတွေကတော့ မြေကျင်းထဲကျလာတဲ့ နှင်းဆီပန်းအဖြူတွေဆီမှာ ပြီးဆုံးသွားတယ်။ ဒီပန်းတွေကလည်း ခဏအကြာ မြေမှုန်တွေကြား အဆုံးသတ်တော့မယ်။
အရပ်ရှည်ရှည်အမျိုးသားရဲ့လက်ပေါ်က ကလေးငယ်ရဲ့ငိုသံလေးကလည်း အခမ်းအနားတက်သူတွေရဲ့ရင်ကို ဗလောင်ဆူစေပါရဲ့။
"ဒီတစ်ခဏတော့ ငါ မင်းကိုမချော့နိုင်လို့ပါ ကလေးငယ်ရယ်"
■■■■■ Part (8) ဆက်ရန် ■■■■■
"ကၽြန္ေတာ္ ....."
"ဘာလဲ၊ အငယ္ေလးကိုပဲျမင္ေယာင္ေနတယ္လို႔ ေျပာမလို႔လား? အဲဒါဆိုလည္း အိပ္မက္ထဲထည့္မက္ကြာ။ အခုေတာ့ နားေတာ့"
ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ၿပီးလို႔ ညစာစားၾကေတာ့လည္း အစားသိပ္မဝင္ပါဘဲ ညဘက္ပါမအိပ္ရင္ အေျခအေနမေကာင္းႏိုင္တာသိေပမဲ့ Kyle အိပ္မရပါ။
"Kyle, မင္းမအိပ္ေသးဘူးမဟုတ္လား?"
တစ္ဖက္အိပ္ရာကေန Ivy လွမ္းေျပာတာေၾကာင့္ ပက္လက္အိပ္ေနရာကေန ေဘးေစာင္းလွည့္ၾကည့္ေတာ့ Ivy ကလည္း ေဘးေစာင္းလွဲရင္း ေခါင္းကိုလက္နဲ႔ေထာက္ကာ သူ႔ကိုၾကည့္ေနတာမို႔ Kyle တစ္ခ်က္ေငးမိသြားရတယ္။
"ငါက ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
ေဘးေစာင္းလွည့္လာၿပီး ေခါင္းေအာက္ကို လက္တစ္ဖက္ခုအိပ္ကာၾကည့္လာတဲ့ Kyle ေၾကာင့္ Ivy ေမးမိပါတယ္။
"အစ္ကိုက အခုလိုမ်ိဳး အျပင္အဆင္ေတြမပါရင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းတာပဲ"
"အင္း၊ မ်က္ႏွာေျပာင္တာကိုး"
ႏွစ္ေယာက္သား ျပံဳး႐ံုသာ။ စကားလႊဲေနၾကေပမဲ့ ေျပာဖို႔သိပ္စိတ္မပါတာ သိသာေနပါတယ္။
"ငါ ဇာတ္ကားအေၾကာင္းျပန္ေတြးေနတာ"
"ဘယ္အခန္းလဲ?"
"Chain နဲ႔ Hurricane ရဲ႕ ႐ူးလြန္းၾကတဲ့အခန္းတိုင္းပဲ"
"ဘယ္လိုေတြေတြးပစ္လိုက္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္ေတြလဲဗ်ာ"
"အင္း၊ စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ပဲေပါ့။ ဘယ္သူက အဲဒီလိုခ်စ္ႏိုင္မလဲ?"
"ဘဝတစ္ခုလံုးေပးၿပီး ခ်စ္ရတာထက္ အသက္ေပးၿပီးခ်စ္ဖို႔က လြယ္လိမ့္မယ္"
"ဘယ္လို?"
"ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့လူ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ အသက္အႏၲရာယ္ၾကံဳလာရင္ အဲဒီတခဏမွာပဲ ကိုယ့္အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္လိုက္ဖို႔ကို ခ်စ္တတ္ၾကသူတိုင္း ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘဝတစ္ခုကို သူ႔လက္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး ျခယ္လွယ္ခ်င္တိုင္း ျခယ္လွယ္ပါ၊ ႀကိဳးဆြဲရာကပါ့မယ္ဆိုတာကက် ကိုယ့္အယူအဆ၊ ခံစားခ်က္၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ မာန၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ၊ တစ္ဖက္လူကယူသေလာက္ကို အသက္ရွင္ေနတဲ့တစ္ေလၽွာက္ ေပးပစ္ထားရမွာက မလြယ္ဘူးေလ"
"မင္းေျပာသလိုက်ေတာ့လည္း မွန္ပါတယ္။ ေတြးၾကည့္ရင္ အဲဒီလိုေနႏိုင္ဖို႔က တကယ္မလြယ္ပါဘူးေလ။ ကိုယ္ကကိုယ္မဟုတ္ေတာ့သလို ခံစားေနရရင္ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးထင္တယ္"
"Chain နဲ႔ Hurricane က 'ခ်စ္'လို႔ 'အ'တာမဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္မိသြားလို႔ အ,ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပစ္ၾကတာ"
"ပံုျပင္ထဲကခ်စ္ျခင္းေတြက လွၾကပါတယ္ေလ"
"အပူအပင္ကင္းရင္လည္း ပိုခ်စ္ႏိုင္ၾကမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔စံုတြဲလိုေပါ့"
Kyle က သူယူလာတဲ့ သူ႔ညီေလးဓာတ္ပံုကိုပြတ္သပ္ကာ ေျပာလာတယ္။
သူ စိတ္ေျပာင္းေပးႏိုင္ၿပီထင္ထားတာ တကယ္ေတာ့ Kyle က အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာေနတဲ့ တစ္ေလၽွာက္လံုးမွာ သူ႔ညီနဲ႔ခယ္မကို ျမင္ေယာင္ေနခဲ့တာတဲ့။
"အင္း"
"သူတို႔မွာ အပူအပင္မရွိေတာ့ အရာရာကလွေနမွာ။ အဲဒီအတြက္ သူတို႔အခ်စ္ေတြကလည္း ပိုၿပီးလွလာၾကမွာေပါ့"
"သူတို႔ အခုေလာက္ဆို ပိုေကာင္းတဲ့တစ္ေနရာမွာ ရွိေနၾကမွာပါ"
"အဲဒီလိုပဲ ျဖစ္ၾကပါေစ"
"ကေလးကို မင္းတာဝန္ယူဖို႔ ဘယ္လိုစီစဥ္မွာလဲ?"
"အေဖ့အလုပ္ကိုပဲ ခြဲယူလိုက္မယ္။ အေဖကေတာ့ ေက်နပ္ေနေတာ့မွာပဲ"
"အင္း၊ အဲဒါလည္း ေကာင္းတာပါပဲ"
"ဟိုေရာက္ရင္ ကေလးအတြက္ Nurse တစ္ေယာက္ငွားရမယ္။ အိမ္ကအေဒၚႀကီးတို႔ တူဝရီးလည္း ကေလးကိစၥ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သြားတဲ့အထိ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖ့အလုပ္မွာ အသားက်သြားတဲ့အထိေပါ့"
"မင္းအေမကို အေၾကာင္းၾကားၿပီးၿပီလား?"
"ေျမမခ်ခင္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္လာမယ္တဲ့။ အေဖက မနက္ျဖန္ေန႔လည္ေလာက္ ေရာက္မယ္ေျပာတယ္"
အိမ္ေထာင္ကြဲသြားတဲ့ Kyle တို႔မိဘေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေျမစီ။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လံုးက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာမေနခ်င္တာမို႔ အေဖျဖစ္သူနဲ႔သာ က်န္ေနခဲ့ျခင္း။
"မနက္ကို အစ္ကို Nathan နဲ႔ Dexter ထြက္လာမယ္တဲ့။ ငါ့ကိုဖုန္းဆက္တယ္"
"ရာသီဥတုလည္းမေကာင္းတာကို သူတို႔က အလုပ္တစ္ဖက္ေတြနဲ႔"
"အဲဒီလိုဆိုတိုင္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကို ပစ္ထားမယ့္လူေတြမွမဟုတ္တာ"
"အတူလိုက္လာေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ရပါတယ္၊ မလိုပါဘူး။ မင္းတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မျဖစ္ဘူးထင္လို႔"
"မျဖစ္ဘူး"
Kyle ရဲ႕ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သံကို Ivy ၾကားလိုက္ရၿပီး သူလိုက္လာမိတာမွန္သြားတယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။
ပက္လက္လွန္လိုက္ကာ ဂြမ္းေစာင္ေအာက္တိုးဝင္လိုက္ေတာ့
"အစ္ကိုအိပ္ခ်င္ၿပီဆို အိပ္ေနာ္"
"ေအးလို႔"
"ဟုတ္တယ္၊ ဒီမွာကေတာ့ အခန္းေတြေအာက္ မီးဖိုေတြထားၾကတာတဲ့။ အခုမွသာ တတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြက အခုလို Heater ေတြတပ္လာၾကေပမဲ့ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာ အခုထိ မီးဖိုေတြနဲ႔တဲ့ေလ"
"အင္း၊ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ရိုက္ကြင္းတစ္ခုမွာ မီးေတာင္ဝင္ေမႊးခဲ့ေသးတယ္"
"အာ ... စံုတာပဲေနာ္"
"နည္းနည္းပါကြာ။ ကဲ၊ ကေလးထိန္းမယ့္သူက အိပ္ေတာ့အိပ္သင့္ေနၿပီေနာ္။ ထိန္းေပးမယ့္လူေတြရွိတုန္း တစ္ခါတည္းနည္းယူထား"
"ဟင္း ... ကေလးေလး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အဆင္ေျပပါ့မလား ေတြးပူေနတာ"
"Nurse နဲ႔ထားဦးမွာပဲကိုကြာ။ မင္းအိမ္ကအန္တီႀကီးတို႔လည္း ရွိမွာပဲေလ"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ"
"အိပ္ပါေတာ့ကြာ"
"အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ပါ့မယ္"
ေျပာမယ့္သာေျပာတာ ခုနက ေအာက္ထပ္ကတိုက္လိုက္တဲ့ဆိတ္ႏို႔ပ်စ္ပ်စ္ထဲ အိပ္ေဆးပါၿပီးသား။ နည္းနည္းပဲေသာက္ခဲ့လို႔ အခုလိုစကားေျပာေနႏိုင္တဲ့ Kyle ကို Ivy မသိမသာအကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ေစာင္လြတ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာမွာ မ်က္လံုးေတြကခပ္စင္းစင္း။
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ပါ။
¤
"ဒီဘက္က ရာသီဥတုေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္ေနာ္"
"အင္း၊ မိုးရြာၿပီဆို သည္းၿပီး ႏွင္းက်ၿပီဆို ေရခဲေနေရာတဲ့"
"အခုေတာ့ ဗြက္ထေနမလား?"
"တစ္သက္လံုးဒီလိုေနမယ့္အမ်ိဳးထဲ လူဆိုတဲ့သတၱဝါေတြ မပါပါဘူးကြာ"
"အဲဒါေတာ့ဟုတ္တယ္"
"ဒီလိုရာသီဥတုကို တစ္ခါတေလမဟုတ္ဘဲ အျမဲၾကံဳေနရေတာ့ သူတို႔အတြက္အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ထားၾကမွာပဲ။ ဒါေတာင္ အဲဒီကေလးေတြလင္မယား မေတာ္တဆျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္ေနာ္။ တကယ္စိတ္မေကာင္းဘူး"
ေလဆိပ္ကအထြက္ စကားေျပာလာၾကတဲ့ Nathan နဲ႔ Dexter အနားကို လာႀကိဳတဲ့ကားဆရာေရာက္လာတာေၾကာင့္ စကားစျပတ္သြားၾကတယ္။
ၿမိဳ႕ငယ္ေလးက တကယ္ကိုေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ၿပီး ေနခ်င္စဖြယ္။
"ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာ။ ဒီလိုေနရာေလးမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး စီးပြားေရးေလးတစ္ခုလုပ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနခ်င္တယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲက Hurricane ေျပာသလိုေပါ့"
"ေနႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ ဒါနဲ႔ ခုနကတည္းက ငါေမးမလို႔၊ အဲဒီလိုဦးထုပ္မ်ိဳး မင္း ေဆာင္းေလ့မရွိပါဘူး။ ဘာဖက္ရွင္လဲ?"
"ဟား ဟား၊ ဒါကေလ ကေလးတစ္ေယာက္ဦးထုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မကားထဲမွာ ဒါကေပ်ာက္သြားၿပီး မေန႔ကမွ ျပန္ရွာေတြ႕တာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကားထဲမွာပဲရွာေနတာ။ အိမ္ကလူေတြေတြ႕ၿပီး ေပေနလို႔ ေလၽွာ္လိုက္ၾကတယ္ထင္တယ္။ ဒီကိုလာဖို႔ဆိုၿပီး မေန႔ညက အဝတ္အစားေတြျပင္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ဗီ႐ိုထဲမွာ ျပန္ေတြ႕တယ္"
"ဪ၊ ဟို ... မင္းအစ္မေျပာေနတဲ့ ကေလးလား?"
"ဟုတ္တယ္ အစ္ကို။ ဦးထုပ္အစားျပန္ဝယ္ေပးလိုက္တာပဲ လနဲ႔ခ်ီသြားၿပီ။ သူ႔ဦးထုပ္က အခုမွထြက္လာတာ"
"ဒီၾကားထဲ မင္းတို႔မဆံုေတာ့ဘူးလား?"
"အဲဒီေနာက္ပိုင္း Outdoor shooting ေတြမွာ ေတြ႕မိပါတယ္။ အခုေတာ့ မေတြ႕တာေတာင္ နည္းနည္းၾကာသြားၿပီထင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ Fan ေတြထံုးစံအတိုင္း ၿငီးေငြ႕သြားရင္ နည္းနည္းၿငိမ္သြားတာေနမွာပါ။ ဒီဦးထုပ္ကက် နည္းနည္းမ်က္ႏွာကြယ္လို႔ ေကာက္ထည့္လာတာ"
"ဪ၊ ဒါဆို မင္းလည္း နားပူသက္သာသြားမွာပဲ"
"အမွန္ပဲ၊ အစ္မေတာ္က ၿငိမ္သြားျပန္ၿပီေလ။ အစ္ကို ဖုန္းလာတာလား? Vibration သံၾကားတယ္"
"ေအး၊ ဟုတ္မွာ"
ႏွစ္ေယာက္ၾကားက လက္ကိုင္အိတ္ကိုယူလိုက္ၿပီး Nathan က ဖုန္းကိုထုတ္ယူလိုက္ပါတယ္။
"Nancy"
ေျပာၿပီး Speaker ဖြင့္လိုက္တာေၾကာင့္ Dexter ပါ နားစြင့္လိုက္တယ္။
"အစ္ကိုတို႔ေရာက္ၿပီလား? ဟိုတစ္ေကာင္ဖုန္းက ေခၚမရဘူး"
"မေရာက္ေသးဘူး။ ကားေပၚမွာပဲ"
"ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္း အားကုန္သြားလို႔"
"Speaker ဖြင့္ထားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကားသံေတြပါ ၾကားေနရတာ။ ဟိုေလ ... Nancy က Kyle ကို ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိလို႔ေလ။ သူ႔အေျခအေနလည္းသိခ်င္လို႔ အရင္လွမ္းေမးတာ"
"ေရာက္မွသိရမွာ။ Ivy ေျပာတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးဝမ္းနည္းေနတယ္တဲ့"
"ဟုတ္။ Lillian လည္း အစ္ကို Ivy ဆီ ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့ သူတို႔ အလုပ္မ်ားေနပံုပဲတဲ့။ ကေလးရဲ႕အဘိုး ေႁမြကိုက္ခံရလို႔ဆိုလားတဲ့"
"ေအး၊ ေသခ်ာေမးၿပီးရင္ ျပန္ဆက္မယ္ Nancy."
"ဟုတ္၊ အစ္ကိုတို႔ဖုန္းဆက္ေျပာဦး။ အေျခအေနေကာင္းမွ Nancy ကာယကံရွင္ဆီဖုန္းဆက္မယ္ေလ"
"Ok"
"ဟုတ္။ အဲဒါဆို ဒါပဲေနာ္။ ဟို အသံတိတ္ေနတဲ့ေကာင္ေလး၊ မိုးရြာထဲ ေလၽွာက္ေျပးေဆာ့မေနနဲ႔ေနာ္"
"ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ကေလးေပါက္စလို႔ ထင္ေနတာလား?"
"မထင္ရဲပါဘူး။ စိတ္လြတ္ၿပီး ေလၽွာက္ေဆာ့ေနမွာစိုးလို႔ပါ"
"ရူးသြားရင္ အရင္ဆံုးလာသတ္မယ့္စာရင္းထဲ Nancy Dean က ထိပ္ဆံုး"
"ေအး၊ ေစာင့္ေနမယ္။ ဒါပဲ၊ See you"
ဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ Dexter ရယ္မိတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြလည္း ဘယ္ဘဝကေရစက္လဲမသိဘူး။ တျခားဆံုဖူးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြထက္ ဒီအဖြဲ႕ေလးက်မွ ပိုၿပီးရင္းႏွီးေနၾကတာ"
"အင္း၊ Second Family ပါပဲေလ"
¤
"ေရာက္လာၾကၿပီပဲ။ ပင္ပန္းေနၾကၿပီလား?"
"ေဝးလိုက္တာ ေလဆိပ္နဲ႔က"
"ဟုတ္တယ္။ ရာသီဥတုေၾကာင့္လည္း နည္းနည္းဆိုးတယ္။ လာေလ"
Ivy ကေခၚလိုက္ေတာ့မွ စကားေျပာအၿပီးကိုေစာင့္ေနတဲ့ ကေလးေလးရဲ႕အေဒၚျဖစ္သူက
"ဧည့္သည္ေတြ ဒီဘက္ကိုႂကြၾကပါရွင့္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ဒီမွာ ခဏထိုင္ၾကပါဦး။ နားဖို႔အခန္းျပင္ထားတာ သြားၾကည့္လိုက္ပါဦးမယ္"
"ရတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နီးနီးနားနားက မိုတယ္တစ္ခုခုမွာ တည္းလိုက္ၾကမွာပါ"
"အယ္၊ ခမည္းခမက္ဘက္ကလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ဆိုၿပီး အိမ္ကအေဒၚက သီးသန္႔အိမ္တစ္လံုး စီစဥ္ထားပါတယ္။ ဒီညေနမွ အဆင္သင့္ျဖစ္မွာမို႔ အခုကေတာ့ ဒီမွာပဲခဏနားၾကပါေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ အစ္ကို Nathan. Kyle မိဘေတြလည္း ေရာက္လာၾကမွာနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ဆိုေတာ့ သီးသန္႔ေလးေနလို႔ရေအာင္ သူတို႔အပိုင္အိမ္ေတြထဲက တစ္လံုးကို စီစဥ္ေနတယ္တဲ့။ အားနာလို႔ျငင္းတာ ျငင္းလို႔လည္းမရဘူး။ အခု အိမ္ေစာင့္လိုမ်ိဳး အငွားခ်ထားတာက ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ အိမ္ကလည္းက်ယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေသခ်ာရွင္းေနပါတယ္တဲ့"
"ဒါဆို ကိုယ္တို႔က လာ႐ႈပ္သလိုမ်ားျဖစ္ေနၿပီလား?"
"မျဖစ္ပါဘူးရွင့္။ မင္းသားတို႔လာေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကတခ်ိဳ႕ကေလးမေတြလည္း ဒီကို အာ႐ံုက်ေနၾကတာ။ နာေရးအိမ္လည္းျဖစ္ေန၊ ဦးေလးအရွိန္ကိုလည္း ေၾကာက္ရလို႔သာ ၿငိမ္ေနရတာ"
"အာ ... အဲဒီလိုတည့္တည့္ေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာေတာင္ပူတယ္"
"အဲဒါဆိုလည္း ခဏထိုင္နားပါဦးေနာ္။ ကၽြန္မ လုပ္စရာေလးေတြ သြားလုပ္လိုက္ဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေကာင္မေလးထြက္သြားေတာ့ Dexter က
"ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ အစ္ကို"
"အျဖစ္က ဒီလို"
Ivy က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ရွင္းျပၿပီးေလေတာ့
"Oh, God! အဲဒီလိုေတြလည္း ရွိတတ္တယ္လား?"
"သူတို႔ကေတာ့ ယံုၾကတယ္။ တစ္ခုရွိတာကေလ၊ အငယ္ေလးလက္ထဲဆုပ္ထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးက Kyle ေရာက္လာမွ ထြက္က်လာတာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ညီကိုလည္း Kyle က ျမင္လိုက္ေသးတာ။ သူ ကားေပၚမွာေျပာလာတဲ့ပံုစံအတိုင္း သူ႔ညီေလးအေလာင္းပံုစံက ကြက္တိႀကီးဗ်။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဒီမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပရေသးဘူး။ အဲဒါကို အဲဒီအဘိုးက Kyle ကိုေျပာတယ္၊ လူေလးညီက လူေလးကို ကေလးအပ္သြားတာ သိတယ္မဟုတ္လားတဲ့"
"မျမင္ႏိုင္တဲ့ သဘာဝအတိုင္းမဟုတ္တာေတြက ကိုယ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အတူယွဥ္တြဲၿပီး ရွိေနႏိုင္ၾကတာပဲ"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ"
Ivy ရဲ႕ရွင္းျပခ်က္ကို Nathan က ျဖည့္စြက္လိုက္ေတာ့ Dexter ေခါင္းညိတ္လိုက္မိတယ္။ သိပၸံပညာနဲ႔တြက္လို႔မရတာေတြကို လိုက္မေတြးႏိုင္ေတာ့ပါ။ Nathan က
"အခု Kyle ေရာ?"
"ကေလးေမြးစားဖို႔ကိစၥေတြ ရွင္းေနတယ္။ သူတို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြက ရွိေသးတာကိုး"
"သူေတာ္ေတာ္ခံစားရရွာမွာ"
"ညကလည္း ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္မွအိပ္သြားတာ"
"သူ႔အိပ္ခ်ိန္ညဥ့္နက္တာ အစ္ကိုကသိတယ္ေပါ့"
"အာ ... ဟိုလွိမ့္ဒီလွိမ့္နဲ႔လုပ္ေနတာကို အသံၾကားေနရတာေပါ့ကြ"
"ဪ၊ ဪ"
Dexter ရဲ႕ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္အၾကည့္ကို Ivy က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ၿပီး
"ဟိုမွာ၊ ျပန္လာၿပီ"
"အစ္ကို" "Kyle"
"ေရာက္ေနၾကၿပီပဲ။ မိုးမိၾကေသးလား?"
"ကားေပၚမွာတုန္းက တစ္ခ်က္သည္းတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ သိပ္မရြာေတာ့ဘူး"
"Schedule ေတြရွင္းလို႔လားဗ်ာ။ အပင္ပန္းခံလို႔"
"ရွင္းပါတယ္ကြ။ မိန္းကေလးေတြက လိုက္ခ်င္ေနေသးတာ။ ရာသီဥတုမေကာင္းလို႔ မလိုက္ၾကနဲ႔လို႔ တားထားရတာ"
"ဟုတ္တယ္။ ညက Lillian က အစ္ကို Ivy ဆီ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္တဲ့"
"ဟုတ္တယ္။ လမ္းမွာလည္း Nancy က အစ္ကို Nathan ဆီဖုန္းေခၚၿပီး ေမးေနေသးတယ္။ အစ္ကို႔ကိုက်ေတာ့ တိုက္ရိုက္ေမးရင္ အစ္ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွာ စိုးလို႔တဲ့"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အပူေတြမၽွယူေပးၾကတာကိုေပါ့။ Nancy ကိုလည္း ခဏေန ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ့မယ္"
"Sue ကေတာ့ လိုင္းေပၚကေန စာပို႔ၿပီးေမးေနတယ္"
"အင္း၊ ညက်မွ အကုန္လံုးကိုျပန္ဆက္လိုက္မယ္"
"ကေလးကိစၥ ၿပီးၿပီလား Kyle"
Ivy ကေမးလိုက္ေတာ့ Dexter ကလည္း စိတ္ဝင္တစား
"ကေလးေလးက အခုဘယ္မွာလဲ?"
"ၿပီးခဲ့ၿပီ အစ္ကို။ တရားဝင္ အေမြစားအေမြခံအျဖစ္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ႔ ေမြးစားတဲ့ကိစၥကေတာ့ အေဖတို႔ေရာက္မွ ဆက္လုပ္ရမယ္။ ကေလးကို သူတို႔ျပန္ေခၚလာလိမ့္မယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲမသိ က်န္ေနခဲ့တာ။ သူတို႔ဓေလ့ထံုးစံေတြ ကိုယ္လည္းသိပ္နားမလည္ဘူး Dexter. အခုကေတာ့ အားလံုးအဆင္ေျပေနတာပဲ"
"ဪ"
"Kyle, မင္းတကယ္ မိန္းမမယူေတာ့ဘူးေပါ့ေလ"
"အစ္ကိုကလည္း သူက မိန္းမမယူတာ ေသခ်ာတယ္"
Nathan က ေမး၊ Dexter က ေျဖ၊ သူတို႔ဘာသာ အဆင္ေျပေနၾကပါတယ္။
ကာယကံရွင္ကေတာ့ သူ႔အစား Dexter ေျဖေပးလိုက္တယ္လို႔ ေတြးေနပံု။
"ဟုတ္တယ္မလား Ivy Cullen"
"ငါ့အထင္ကိုေမးတာလား? အဘိုးေျပာတာက ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္ ကေလးကိုငဲ့ရင္ေတာ့ သတိထားရမွာေပါ့"
Dexter ရဲ႕အေမးကို Ivy က ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူ႔အထင္ေတြ အဆိုတင္သြင္းလိုက္ေလေတာ့ Kyle က
"အဘိုးကေျပာတယ္၊ လူေလးရင္ထဲကအသံကိုပဲ နားေထာင္ပါတဲ့။ အဲဒီလိုပဲေပါ့ Dexter ရာ"
"အဲဒါ ..."
ထပ္ၿပီးလၽွာရွည္ေတာ့မယ့္ Dexter အသံတိတ္သြားၿပီး သူ႔ျမင္ကြင္းတည့္တည့္က အိမ္ေရွ႕မွာရပ္လိုက္တဲ့ကားဆီ အာ႐ံုေရာက္သြားပါတယ္။
"Jasper ေလးကို ျပန္ေခၚလာၿပီ"
"ကေလးနာမည္ေလးလား? မိုက္တယ္၊ manly ျဖစ္တယ္"
"ၿပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္လည္းေကာင္းတယ္ေလ"
Nathan နဲ႔ Dexter တို႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ေထာက္ခံေနၾကျပန္တယ္။
(Jasper means Treasurer)
"မင္းသားတို႔ လူစံုေနၾကၿပီပဲ။ အန္တီစီစဥ္ထားတဲ့အိမ္ကို အထုပ္အပိုးေတြ ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္ေနာ္"
"အာ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ဘာသာသယ္သြားလိုက္ပါမယ္"
"မလိုပါဘူးကြယ္၊ ေကာင္ေလးေတြရွိတယ္။ ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္။ ဒါေတြပဲလား?"
"ဟုတ္။ အားနာလိုက္တာ"
"အားမနာပါနဲ႔။ Kyle, ကေလးကေတာ့ တစ္လမ္းလံုးအိပ္ေနတယ္ကြယ္။ သိပ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ"
"အင့္ ... ဟင့္ ..."
ကေလးအဘြားျဖစ္သူရဲ႕ ေနာက္နားခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးလက္ထဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ကေလးငယ္က Kyle ရဲ႕အသံၾကားၾကားခ်င္း ငိုပါေလေတာ့တယ္။ Kyle ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ကေလးအနားေရာက္သြားၿပီး လက္လႊဲယူလိုက္ကာ
"Jazz, ကေလးေလး၊ ႏိုးသြားတာလား? တိတ္ တိတ္၊ ဦးရွိတယ္ေလ"
"အင့္၊ ဝါး ... ဝါး ..."
"အာ ... သားေလးေရ၊ မငိုပါနဲ႔ကြာ။ ဗိုက္ဆာလား သား?"
"အင့္ ဟင့္ ... "
ကေလးေလးရဲ႕အဘြားျဖစ္သူက ႏို႔ဘူးေလးေပးလာေတာ့ ကေလးပါးစပ္နား ေတ့ေပးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔စုပ္ယူေနျပန္တယ္။
အဘြားျဖစ္သူက မ်က္ရည္ေတြက်လာၿပီး
"အန္တီ အေပၚထပ္မွာရွိမယ္။ လိုတာရွိရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာခိုင္းလိုက္ပါေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ျပန္ေျဖလိုက္တဲ့ Kyle မ်က္ဝန္းမွာလည္း မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕။
"မင္းက ဘာလို႔ မင္းအေဖငယ္ငယ္ကနဲ႔ အရမ္းတူတာလဲ?"
Kyle ရဲ႕ ခပ္တိုးတိုးအေမးအဆံုးမွာ
"ဝါး ... အူဝါး ..."
"Sorry သားေလးရယ္၊ တိတ္ တိတ္။ ႏို႔ေသာက္လိုက္ဦးေနာ္"
ကေလးကိုေခ်ာ့ျမႇဴလိုက္ၿပီး ႏို႔ဘူးဆက္တိုက္ေနတဲ့ Kyle ကိုေငးၾကည့္ေနတဲ့ Nathan နဲ႔ Dexter ကို Ivy က
"ကေလးကေလ၊ Kyle က သားေလးေရလို႔ေခၚရင္ကို အငိုတိတ္သလိုပဲ"
"အစ္ကိုထင္လို႔ပါဗ်ာ။ ပိစိေလးက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ဘယ္လိုနားလည္မွာလဲ?"
"အစ္ကို၊ သူၿငိမ္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ီၾကည့္ခ်င္တယ္"
"မင္းက ခ်ီတတ္လို႔လား?"
"ပထမဆံုးဇာတ္လမ္းမွာ ကေလးပိစိကို ျပန္ေပးဆြဲခဲ့တဲ့ဗီလိန္ပါဗ်"
"ေအး၊ ေမ့သြားတာ"
"ေတာ္ေတာ္ကို ခ်ီတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ ကေလးနာသြားမွာ ေၾကာက္ေနတာေလ"
"ေအး၊ ငါေတာ့ Jazz နဲ႔မွ ေမြးကင္းစေလးကို ခ်ီဖူးတာပဲ။ အဲဒီေလာက္ငယ္တာေတာ့ ငါအေတြ႕အၾကံဳမရွိဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ကရတယ္။ ခဏေပးပါ"
"Dexter, ကေလးငိုမယ္ေလ။ အတင္းေတာင္းေနျပန္ၿပီကြာ"
Nathan ကဝင္တားေပမဲ့ Kyle ကလက္လႊဲေပးဖို႔ျပင္ေနၿပီး Ivy ကလည္း
"သူ႔အေဖသာ သူ႔ကိုထိထားလိုက္ ဘယ္သူ႔လက္ထဲျဖစ္ျဖစ္ ၿငိမ္တယ္"
"အဲဒီလိုလည္း ရွိတယ္လား? ေသးေသးေလးပဲရွိေသးတာ"
"မသိေတာ့ဘူး အစ္ကို Nathan ေရ။ မေန႔ကနဲ႔ဒီေန႔၊ ႏွစ္ရက္ပဲရွိေသးတာကို အကုန္လံုးက အဲဒီလိုေတြေျပာေနေတာ့တာ"
ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ Dexter ကေပြ႕ခ်ီထားၿပီး Kyle က ႏို႔ဘူးတိုက္ေနတဲ့ Jasper ေလးကေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးႏို႔စို႔ေနပါတယ္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ ေယာက္်ားေလးေလးေယာက္ၾကား ဆူညံေနၿပီး ေခ်ာ့ျမႇဴခံကေလးငယ္ေလးက ျပံဳးေနသလို၊ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ ေခ်ာင္းေနတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးေတြလည္း ရွိေနေလရဲ႕။
¤
အနက္ေရာင္ဝတ္စံုကိုယ္စီနဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္းႏွစ္ခုရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈက ေသာကကိုပိုႂကြေစတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ တိုးသဲ့သဲ့ငိုသံေတြရယ္၊ တစ္ေပါက္ေပါက္က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြရယ္က ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ျခင္းလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ခံရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဘဝတစ္ေလၽွာက္လံုးေတာ့ အဲဒီႏႈတ္ဆက္ျခင္းက ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
Father ရဲ႕ဆုေတာင္းစကားေတြကေတာ့ ေျမက်င္းထဲက်လာတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအျဖဴေတြဆီမွာ ၿပီးဆံုးသြားတယ္။ ဒီပန္းေတြကလည္း ခဏအၾကာ ေျမမႈန္ေတြၾကား အဆံုးသတ္ေတာ့မယ္။
အရပ္ရွည္ရွည္အမ်ိဳးသားရဲ႕လက္ေပၚက ကေလးငယ္ရဲ႕ငိုသံေလးကလည္း အခမ္းအနားတက္သူေတြရဲ႕ရင္ကို ဗေလာင္ဆူေစပါရဲ႕။
"ဒီတစ္ခဏေတာ့ ငါ မင္းကိုမေခ်ာ့ႏိုင္လို႔ပါ ကေလးငယ္ရယ္"
■■■■■ Part (8) ဆက္ရန္ ■■■■■
"သေချာနားလိုုက်တော့ Kyle"
"ကျွန်တော် ....."
"ဘာလဲ၊ အငယ်လေးကိုပဲမြင်ယောင်နေတယ်လို့ ပြောမလို့လား? အဲဒါဆိုလည်း အိပ်မက်ထဲထည့်မက်ကွာ။ အခုတော့ နားတော့"
ရေချိုးသန့်စင်ပြီးလို့ ညစာစားကြတော့လည်း အစားသိပ်မဝင်ပါဘဲ ညဘက်ပါမအိပ်ရင် အခြေအနေမကောင်းနိုင်တာသိပေမဲ့ Kyle အိပ်မရပါ။
"Kyle, မင်းမအိပ်သေးဘူးမဟုတ်လား?"
တစ်ဖက်အိပ်ရာကနေ Ivy လှမ်းပြောတာကြောင့် ပက်လက်အိပ်နေရာကနေ ဘေးစောင်းလှည့်ကြည့်တော့ Ivy ကလည်း ဘေးစောင်းလှဲရင်း ခေါင်းကိုလက်နဲ့ထောက်ကာ သူ့ကိုကြည့်နေတာမို့ Kyle တစ်ချက်ငေးမိသွားရတယ်။
"ငါက ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
ဘေးစောင်းလှည့်လာပြီး ခေါင်းအောက်ကို လက်တစ်ဖက်ခုအိပ်ကာကြည့်လာတဲ့ Kyle ကြောင့် Ivy မေးမိပါတယ်။
"အစ်ကိုက အခုလိုမျိုး အပြင်အဆင်တွေမပါရင် ပိုကြည့်ကောင်းတာပဲ"
"အင်း၊ မျက်နှာပြောင်တာကိုး"
နှစ်ယောက်သား ပြုံးရုံသာ။ စကားလွှဲနေကြပေမဲ့ ပြောဖို့သိပ်စိတ်မပါတာ သိသာနေပါတယ်။
"ငါ ဇာတ်ကားအကြောင်းပြန်တွေးနေတာ"
"ဘယ်အခန်းလဲ?"
"Chain နဲ့ Hurricane ရဲ့ ရူးလွန်းကြတဲ့အခန်းတိုင်းပဲ"
"ဘယ်လိုတွေတွေးပစ်လိုက်တဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အချစ်တွေလဲဗျာ"
"အင်း၊ စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်ပဲပေါ့။ ဘယ်သူက အဲဒီလိုချစ်နိုင်မလဲ?"
"ဘဝတစ်ခုလုံးပေးပြီး ချစ်ရတာထက် အသက်ပေးပြီးချစ်ဖို့က လွယ်လိမ့်မယ်"
"ဘယ်လို?"
"ကိုယ်ချစ်ရတဲ့လူ ကိုယ့်ရှေ့မှာ အသက်အန္တရာယ်ကြုံလာရင် အဲဒီတခဏမှာပဲ ကိုယ့်အသက်နဲ့လဲပြီး ကာကွယ်လိုက်ဖို့ကို ချစ်တတ်ကြသူတိုင်း ချက်ချင်းဆုံးဖြတ်နိုင်ကြမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ ဘဝတစ်ခုကို သူ့လက်ထဲထည့်လိုက်ပြီး ခြယ်လှယ်ချင်တိုင်း ခြယ်လှယ်ပါ၊ ကြိုးဆွဲရာကပါ့မယ်ဆိုတာကကျ ကိုယ့်အယူအဆ၊ ခံစားချက်၊ ဂုဏ်သိက္ခာ၊ မာန၊ စသည်ဖြင့်ပေါ့ဗျာ၊ တစ်ဖက်လူကယူသလောက်ကို အသက်ရှင်နေတဲ့တစ်လျှောက် ပေးပစ်ထားရမှာက မလွယ်ဘူးလေ"
"မင်းပြောသလိုကျတော့လည်း မှန်ပါတယ်။ တွေးကြည့်ရင် အဲဒီလိုနေနိုင်ဖို့က တကယ်မလွယ်ပါဘူးလေ။ ကိုယ်ကကိုယ်မဟုတ်တော့သလို ခံစားနေရရင် အဆင်မပြေနိုင်ဘူးထင်တယ်"
"Chain နဲ့ Hurricane က 'ချစ်'လို့ 'အ'တာမဟုတ်ဘူး။ ချစ်မိသွားလို့ အ,ချင်ယောင်ဆောင်ပစ်ကြတာ"
"ပုံပြင်ထဲကချစ်ခြင်းတွေက လှကြပါတယ်လေ"
"အပူအပင်ကင်းရင်လည်း ပိုချစ်နိုင်ကြမယ်ထင်တယ်။ သူတို့စုံတွဲလိုပေါ့"
Kyle က သူယူလာတဲ့ သူ့ညီလေးဓာတ်ပုံကိုပွတ်သပ်ကာ ပြောလာတယ်။
သူ စိတ်ပြောင်းပေးနိုင်ပြီထင်ထားတာ တကယ်တော့ Kyle က အချစ်အကြောင်းပြောနေတဲ့ တစ်လျှောက်လုံးမှာ သူ့ညီနဲ့ခယ်မကို မြင်ယောင်နေခဲ့တာတဲ့။
"အင်း"
"သူတို့မှာ အပူအပင်မရှိတော့ အရာရာကလှနေမှာ။ အဲဒီအတွက် သူတို့အချစ်တွေကလည်း ပိုပြီးလှလာကြမှာပေါ့"
"သူတို့ အခုလောက်ဆို ပိုကောင်းတဲ့တစ်နေရာမှာ ရှိနေကြမှာပါ"
"အဲဒီလိုပဲ ဖြစ်ကြပါစေ"
"ကလေးကို မင်းတာဝန်ယူဖို့ ဘယ်လိုစီစဉ်မှာလဲ?"
"အဖေ့အလုပ်ကိုပဲ ခွဲယူလိုက်မယ်။ အဖေကတော့ ကျေနပ်နေတော့မှာပဲ"
"အင်း၊ အဲဒါလည်း ကောင်းတာပါပဲ"
"ဟိုရောက်ရင် ကလေးအတွက် Nurse တစ်ယောက်ငှားရမယ်။ အိမ်ကအဒေါ်ကြီးတို့ တူဝရီးလည်း ကလေးကိစ္စ လုပ်တတ်ကိုင်တတ်သွားတဲ့အထိ၊ ကျွန်တော်လည်း အဖေ့အလုပ်မှာ အသားကျသွားတဲ့အထိပေါ့"
"မင်းအမေကို အကြောင်းကြားပြီးပြီလား?"
"မြေမချခင်တော့ ရောက်အောင်လာမယ်တဲ့။ အဖေက မနက်ဖြန်နေ့လည်လောက် ရောက်မယ်ပြောတယ်"
အိမ်ထောင်ကွဲသွားတဲ့ Kyle တို့မိဘတွေက တစ်ယောက်တစ်မြေစီ။ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်လုံးက နိုင်ငံရပ်ခြားမှာမနေချင်တာမို့ အဖေဖြစ်သူနဲ့သာ ကျန်နေခဲ့ခြင်း။
"မနက်ကို အစ်ကို Nathan နဲ့ Dexter ထွက်လာမယ်တဲ့။ ငါ့ကိုဖုန်းဆက်တယ်"
"ရာသီဥတုလည်းမကောင်းတာကို သူတို့က အလုပ်တစ်ဖက်တွေနဲ့"
"အဲဒီလိုဆိုတိုင်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ကို ပစ်ထားမယ့်လူတွေမှမဟုတ်တာ"
"အတူလိုက်လာပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ရပါတယ်၊ မလိုပါဘူး။ မင်းတစ်ယောက်တည်းတော့ မဖြစ်ဘူးထင်လို့"
"မဖြစ်ဘူး"
Kyle ရဲ့ ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်သံကို Ivy ကြားလိုက်ရပြီး သူလိုက်လာမိတာမှန်သွားတယ်လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။
ပက်လက်လှန်လိုက်ကာ ဂွမ်းစောင်အောက်တိုးဝင်လိုက်တော့
"အစ်ကိုအိပ်ချင်ပြီဆို အိပ်နော်"
"အေးလို့"
"ဟုတ်တယ်၊ ဒီမှာကတော့ အခန်းတွေအောက် မီးဖိုတွေထားကြတာတဲ့။ အခုမှသာ တတ်နိုင်တဲ့လူတွေက အခုလို Heater တွေတပ်လာကြပေမဲ့ တချို့အိမ်တွေမှာ အခုထိ မီးဖိုတွေနဲ့တဲ့လေ"
"အင်း၊ တွေ့ဖူးတယ်။ ရိုက်ကွင်းတစ်ခုမှာ မီးတောင်ဝင်မွှေးခဲ့သေးတယ်"
"အာ ... စုံတာပဲနော်"
"နည်းနည်းပါကွာ။ ကဲ၊ ကလေးထိန်းမယ့်သူက အိပ်တော့အိပ်သင့်နေပြီနော်။ ထိန်းပေးမယ့်လူတွေရှိတုန်း တစ်ခါတည်းနည်းယူထား"
"ဟင်း ... ကလေးလေး ကျွန်တော်နဲ့အဆင်ပြေပါ့မလား တွေးပူနေတာ"
"Nurse နဲ့ထားဦးမှာပဲကိုကွာ။ မင်းအိမ်ကအန်တီကြီးတို့လည်း ရှိမှာပဲလေ"
"ဟုတ်ပါတယ်လေ"
"အိပ်ပါတော့ကွာ"
"အိပ်ပျော်အောင်အိပ်ပါ့မယ်"
ပြောမယ့်သာပြောတာ ခုနက အောက်ထပ်ကတိုက်လိုက်တဲ့ဆိတ်နို့ပျစ်ပျစ်ထဲ အိပ်ဆေးပါပြီးသား။ နည်းနည်းပဲသောက်ခဲ့လို့ အခုလိုစကားပြောနေနိုင်တဲ့ Kyle ကို Ivy မသိမသာအကဲခတ်လိုက်တော့ စောင်လွတ်နေတဲ့မျက်နှာမှာ မျက်လုံးတွေကခပ်စင်းစင်း။
နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပါ။
¤
"ဒီဘက်က ရာသီဥတုတော်တော်ပြင်းတယ်နော်"
"အင်း၊ မိုးရွာပြီဆို သည်းပြီး နှင်းကျပြီဆို ရေခဲနေရောတဲ့"
"အခုတော့ ဗွက်ထနေမလား?"
"တစ်သက်လုံးဒီလိုနေမယ့်အမျိုးထဲ လူဆိုတဲ့သတ္တဝါတွေ မပါပါဘူးကွာ"
"အဲဒါတော့ဟုတ်တယ်"
"ဒီလိုရာသီဥတုကို တစ်ခါတလေမဟုတ်ဘဲ အမြဲကြုံနေရတော့ သူတို့အတွက်အဆင်ပြေအောင် လုပ်ထားကြမှာပဲ။ ဒါတောင် အဲဒီကလေးတွေလင်မယား မတော်တဆဖြစ်ခဲ့ကြသေးတယ်နော်။ တကယ်စိတ်မကောင်းဘူး"
လေဆိပ်ကအထွက် စကားပြောလာကြတဲ့ Nathan နဲ့ Dexter အနားကို လာကြိုတဲ့ကားဆရာရောက်လာတာကြောင့် စကားစပြတ်သွားကြတယ်။
မြို့ငယ်လေးက တကယ်ကိုအေးချမ်းတိတ်ဆိတ်ပြီး နေချင်စဖွယ်။
"ငြိမ်းချမ်းလိုက်တာ။ ဒီလိုနေရာလေးမှာပဲ အေးအေးဆေးဆေး စီးပွားရေးလေးတစ်ခုလုပ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးနေချင်တယ်။ ဇာတ်လမ်းထဲက Hurricane ပြောသလိုပေါ့"
"နေနိုင်ရင်တော့ ကောင်းတာပေါ့ကွာ။ ဒါနဲ့ ခုနကတည်းက ငါမေးမလို့၊ အဲဒီလိုဦးထုပ်မျိုး မင်း ဆောင်းလေ့မရှိပါဘူး။ ဘာဖက်ရှင်လဲ?"
"ဟား ဟား၊ ဒါကလေ ကလေးတစ်ယောက်ဦးထုပ်ပါ။ ကျွန်တော့်အစ်မကားထဲမှာ ဒါကပျောက်သွားပြီး မနေ့ကမှ ပြန်ရှာတွေ့တာ။ ကျွန်တော်က ကားထဲမှာပဲရှာနေတာ။ အိမ်ကလူတွေတွေ့ပြီး ပေနေလို့ လျှော်လိုက်ကြတယ်ထင်တယ်။ ဒီကိုလာဖို့ဆိုပြီး မနေ့ညက အဝတ်အစားတွေပြင်တော့မှ ကျွန်တော့်ဗီရိုထဲမှာ ပြန်တွေ့တယ်"
"ဪ၊ ဟို ... မင်းအစ်မပြောနေတဲ့ ကလေးလား?"
"ဟုတ်တယ် အစ်ကို။ ဦးထုပ်အစားပြန်ဝယ်ပေးလိုက်တာပဲ လနဲ့ချီသွားပြီ။ သူ့ဦးထုပ်က အခုမှထွက်လာတာ"
"ဒီကြားထဲ မင်းတို့မဆုံတော့ဘူးလား?"
"အဲဒီနောက်ပိုင်း Outdoor shooting တွေမှာ တွေ့မိပါတယ်။ အခုတော့ မတွေ့တာတောင် နည်းနည်းကြာသွားပြီထင်တယ်။ တချို့ Fan တွေထုံးစံအတိုင်း ငြီးငွေ့သွားရင် နည်းနည်းငြိမ်သွားတာနေမှာပါ။ ဒီဦးထုပ်ကကျ နည်းနည်းမျက်နှာကွယ်လို့ ကောက်ထည့်လာတာ"
"ဪ၊ ဒါဆို မင်းလည်း နားပူသက်သာသွားမှာပဲ"
"အမှန်ပဲ၊ အစ်မတော်က ငြိမ်သွားပြန်ပြီလေ။ အစ်ကို ဖုန်းလာတာလား? Vibration သံကြားတယ်"
"အေး၊ ဟုတ်မှာ"
နှစ်ယောက်ကြားက လက်ကိုင်အိတ်ကိုယူလိုက်ပြီး Nathan က ဖုန်းကိုထုတ်ယူလိုက်ပါတယ်။
"Nancy"
ပြောပြီး Speaker ဖွင့်လိုက်တာကြောင့် Dexter ပါ နားစွင့်လိုက်တယ်။
"အစ်ကိုတို့ရောက်ပြီလား? ဟိုတစ်ကောင်ဖုန်းက ခေါ်မရဘူး"
"မရောက်သေးဘူး။ ကားပေါ်မှာပဲ"
"ကျွန်တော့်ဖုန်း အားကုန်သွားလို့"
"Speaker ဖွင့်ထားတာပဲ။ ဒါကြောင့် ကားသံတွေပါ ကြားနေရတာ။ ဟိုလေ ... Nancy က Kyle ကို ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိလို့လေ။ သူ့အခြေအနေလည်းသိချင်လို့ အရင်လှမ်းမေးတာ"
"ရောက်မှသိရမှာ။ Ivy ပြောတာတော့ တော်တော်လေးဝမ်းနည်းနေတယ်တဲ့"
"ဟုတ်။ Lillian လည်း အစ်ကို Ivy ဆီ ဖုန်းဆက်မေးတော့ သူတို့ အလုပ်များနေပုံပဲတဲ့။ ကလေးရဲ့အဘိုး မြွေကိုက်ခံရလို့ဆိုလားတဲ့"
"အေး၊ သေချာမေးပြီးရင် ပြန်ဆက်မယ် Nancy."
"ဟုတ်၊ အစ်ကိုတို့ဖုန်းဆက်ပြောဦး။ အခြေအနေကောင်းမှ Nancy ကာယကံရှင်ဆီဖုန်းဆက်မယ်လေ"
"Ok"
"ဟုတ်။ အဲဒါဆို ဒါပဲနော်။ ဟို အသံတိတ်နေတဲ့ကောင်လေး၊ မိုးရွာထဲ လျှောက်ပြေးဆော့မနေနဲ့နော်"
"ခင်ဗျား ကျုပ်ကို ကလေးပေါက်စလို့ ထင်နေတာလား?"
"မထင်ရဲပါဘူး။ စိတ်လွတ်ပြီး လျှောက်ဆော့နေမှာစိုးလို့ပါ"
"ရူးသွားရင် အရင်ဆုံးလာသတ်မယ့်စာရင်းထဲ Nancy Dean က ထိပ်ဆုံး"
"အေး၊ စောင့်နေမယ်။ ဒါပဲ၊ See you"
ဖုန်းချသွားတော့မှ Dexter ရယ်မိတယ်။
"ကျွန်တော်တို့တွေလည်း ဘယ်ဘဝကရေစက်လဲမသိဘူး။ တခြားဆုံဖူးတဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေထက် ဒီအဖွဲ့လေးကျမှ ပိုပြီးရင်းနှီးနေကြတာ"
"အင်း၊ Second Family ပါပဲလေ"
¤
"ရောက်လာကြပြီပဲ။ ပင်ပန်းနေကြပြီလား?"
"ဝေးလိုက်တာ လေဆိပ်နဲ့က"
"ဟုတ်တယ်။ ရာသီဥတုကြောင့်လည်း နည်းနည်းဆိုးတယ်။ လာလေ"
Ivy ကခေါ်လိုက်တော့မှ စကားပြောအပြီးကိုစောင့်နေတဲ့ ကလေးလေးရဲ့အဒေါ်ဖြစ်သူက
"ဧည့်သည်တွေ ဒီဘက်ကိုကြွကြပါရှင့်"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ဒီမှာ ခဏထိုင်ကြပါဦး။ နားဖို့အခန်းပြင်ထားတာ သွားကြည့်လိုက်ပါဦးမယ်"
"ရတယ်ဗျ။ ကျွန်တော်တို့ နီးနီးနားနားက မိုတယ်တစ်ခုခုမှာ တည်းလိုက်ကြမှာပါ"
"အယ်၊ ခမည်းခမက်ဘက်ကလာတဲ့ ဧည့်သည်တွေအတွက်ဆိုပြီး အိမ်ကအဒေါ်က သီးသန့်အိမ်တစ်လုံး စီစဉ်ထားပါတယ်။ ဒီညနေမှ အဆင်သင့်ဖြစ်မှာမို့ အခုကတော့ ဒီမှာပဲခဏနားကြပါနော်"
"ဟုတ်တယ် အစ်ကို Nathan. Kyle မိဘတွေလည်း ရောက်လာကြမှာနဲ့၊ ကျွန်တော်တို့နဲ့ဆိုတော့ သီးသန့်လေးနေလို့ရအောင် သူတို့အပိုင်အိမ်တွေထဲက တစ်လုံးကို စီစဉ်နေတယ်တဲ့။ အားနာလို့ငြင်းတာ ငြင်းလို့လည်းမရဘူး။ အခု အိမ်စောင့်လိုမျိုး အငှားချထားတာက မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်းမို့ အိမ်ကလည်းကျယ်တော့ ကျွန်တော်တို့အတွက် သေချာရှင်းနေပါတယ်တဲ့"
"ဒါဆို ကိုယ်တို့က လာရှုပ်သလိုများဖြစ်နေပြီလား?"
"မဖြစ်ပါဘူးရှင့်။ မင်းသားတို့လာတော့ မြို့ထဲကတချို့ကလေးမတွေလည်း ဒီကို အာရုံကျနေကြတာ။ နာရေးအိမ်လည်းဖြစ်နေ၊ ဦးလေးအရှိန်ကိုလည်း ကြောက်ရလို့သာ ငြိမ်နေရတာ"
"အာ ... အဲဒီလိုတည့်တည့်ပြောတော့ မျက်နှာတောင်ပူတယ်"
"အဲဒါဆိုလည်း ခဏထိုင်နားပါဦးနော်။ ကျွန်မ လုပ်စရာလေးတွေ သွားလုပ်လိုက်ဦးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ကောင်မလေးထွက်သွားတော့ Dexter က
"ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ အစ်ကို"
"အဖြစ်က ဒီလို"
Ivy က ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ရှင်းပြပြီးလေတော့
"Oh, God! အဲဒီလိုတွေလည်း ရှိတတ်တယ်လား?"
"သူတို့ကတော့ ယုံကြတယ်။ တစ်ခုရှိတာကလေ၊ အငယ်လေးလက်ထဲဆုပ်ထားတဲ့ ဆွဲကြိုးလေးက Kyle ရောက်လာမှ ထွက်ကျလာတာ။ ပြီးတော့ သူ့ညီကိုလည်း Kyle က မြင်လိုက်သေးတာ။ သူ ကားပေါ်မှာပြောလာတဲ့ပုံစံအတိုင်း သူ့ညီလေးအလောင်းပုံစံက ကွက်တိကြီးဗျ။ အဲဒီအကြောင်းကို ဒီမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြရသေးဘူး။ အဲဒါကို အဲဒီအဘိုးက Kyle ကိုပြောတယ်၊ လူလေးညီက လူလေးကို ကလေးအပ်သွားတာ သိတယ်မဟုတ်လားတဲ့"
"မမြင်နိုင်တဲ့ သဘာဝအတိုင်းမဟုတ်တာတွေက ကိုယ်တို့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အတူယှဉ်တွဲပြီး ရှိနေနိုင်ကြတာပဲ"
"ဟုတ်ပါတယ်လေ"
Ivy ရဲ့ရှင်းပြချက်ကို Nathan က ဖြည့်စွက်လိုက်တော့ Dexter ခေါင်းညိတ်လိုက်မိတယ်။ သိပ္ပံပညာနဲ့တွက်လို့မရတာတွေကို လိုက်မတွေးနိုင်တော့ပါ။ Nathan က
"အခု Kyle ရော?"
"ကလေးမွေးစားဖို့ကိစ္စတွေ ရှင်းနေတယ်။ သူတို့မြို့ရဲ့ ထုံးတမ်းစဉ်လာတွေက ရှိသေးတာကိုး"
"သူတော်တော်ခံစားရရှာမှာ"
"ညကလည်း တော်တော်ညဥ့်နက်မှအိပ်သွားတာ"
"သူ့အိပ်ချိန်ညဥ့်နက်တာ အစ်ကိုကသိတယ်ပေါ့"
"အာ ... ဟိုလှိမ့်ဒီလှိမ့်နဲ့လုပ်နေတာကို အသံကြားနေရတာပေါ့ကွ"
"ဪ၊ ဪ"
Dexter ရဲ့ ရွှတ်နောက်နောက်အကြည့်ကို Ivy က မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပြီး
"ဟိုမှာ၊ ပြန်လာပြီ"
"အစ်ကို" "Kyle"
"ရောက်နေကြပြီပဲ။ မိုးမိကြသေးလား?"
"ကားပေါ်မှာတုန်းက တစ်ချက်သည်းတယ်။ ဒီရောက်တော့ သိပ်မရွာတော့ဘူး"
"Schedule တွေရှင်းလို့လားဗျာ။ အပင်ပန်းခံလို့"
"ရှင်းပါတယ်ကွ။ မိန်းကလေးတွေက လိုက်ချင်နေသေးတာ။ ရာသီဥတုမကောင်းလို့ မလိုက်ကြနဲ့လို့ တားထားရတာ"
"ဟုတ်တယ်။ ညက Lillian က အစ်ကို Ivy ဆီ ဖုန်းဆက်သေးတယ်တဲ့"
"ဟုတ်တယ်။ လမ်းမှာလည်း Nancy က အစ်ကို Nathan ဆီဖုန်းခေါ်ပြီး မေးနေသေးတယ်။ အစ်ကို့ကိုကျတော့ တိုက်ရိုက်မေးရင် အစ်ကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်နေမှာ စိုးလို့တဲ့"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ အပူတွေမျှယူပေးကြတာကိုပေါ့။ Nancy ကိုလည်း ခဏနေ ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ့မယ်"
"Sue ကတော့ လိုင်းပေါ်ကနေ စာပို့ပြီးမေးနေတယ်"
"အင်း၊ ညကျမှ အကုန်လုံးကိုပြန်ဆက်လိုက်မယ်"
"ကလေးကိစ္စ ပြီးပြီလား Kyle"
Ivy ကမေးလိုက်တော့ Dexter ကလည်း စိတ်ဝင်တစား
"ကလေးလေးက အခုဘယ်မှာလဲ?"
"ပြီးခဲ့ပြီ အစ်ကို။ တရားဝင် အမွေစားအမွေခံအဖြစ် စာချုပ်စာတမ်းနဲ့ မွေးစားတဲ့ကိစ္စကတော့ အဖေတို့ရောက်မှ ဆက်လုပ်ရမယ်။ ကလေးကို သူတို့ပြန်ခေါ်လာလိမ့်မယ်။ ဘာလုပ်ဖို့လဲမသိ ကျန်နေခဲ့တာ။ သူတို့ဓလေ့ထုံးစံတွေ ကိုယ်လည်းသိပ်နားမလည်ဘူး Dexter. အခုကတော့ အားလုံးအဆင်ပြေနေတာပဲ"
"ဪ"
"Kyle, မင်းတကယ် မိန်းမမယူတော့ဘူးပေါ့လေ"
"အစ်ကိုကလည်း သူက မိန်းမမယူတာ သေချာတယ်"
Nathan က မေး၊ Dexter က ဖြေ၊ သူတို့ဘာသာ အဆင်ပြေနေကြပါတယ်။
ကာယကံရှင်ကတော့ သူ့အစား Dexter ဖြေပေးလိုက်တယ်လို့ တွေးနေပုံ။
"ဟုတ်တယ်မလား Ivy Cullen"
"ငါ့အထင်ကိုမေးတာလား? အဘိုးပြောတာက ဟုတ်ဟုတ်၊ မဟုတ်ဟုတ် ကလေးကိုငဲ့ရင်တော့ သတိထားရမှာပေါ့"
Dexter ရဲ့အမေးကို Ivy က ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့အထင်တွေ အဆိုတင်သွင်းလိုက်လေတော့ Kyle က
"အဘိုးကပြောတယ်၊ လူလေးရင်ထဲကအသံကိုပဲ နားထောင်ပါတဲ့။ အဲဒီလိုပဲပေါ့ Dexter ရာ"
"အဲဒါ ..."
ထပ်ပြီးလျှာရှည်တော့မယ့် Dexter အသံတိတ်သွားပြီး သူ့မြင်ကွင်းတည့်တည့်က အိမ်ရှေ့မှာရပ်လိုက်တဲ့ကားဆီ အာရုံရောက်သွားပါတယ်။
"Jasper လေးကို ပြန်ခေါ်လာပြီ"
"ကလေးနာမည်လေးလား? မိုက်တယ်၊ manly ဖြစ်တယ်"
"ပြီးတော့ အဓိပ္ပါယ်လည်းကောင်းတယ်လေ"
Nathan နဲ့ Dexter တို့ အပြိုင်အဆိုင်ထောက်ခံနေကြပြန်တယ်။
(Jasper means Treasurer)
"မင်းသားတို့ လူစုံနေကြပြီပဲ။ အန်တီစီစဉ်ထားတဲ့အိမ်ကို အထုပ်အပိုးတွေ ပို့ခိုင်းလိုက်မယ်နော်"
"အာ ... ကျွန်တော်တို့ ကိုယ့်ဘာသာသယ်သွားလိုက်ပါမယ်"
"မလိုပါဘူးကွယ်၊ ကောင်လေးတွေရှိတယ်။ ခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်။ ဒါတွေပဲလား?"
"ဟုတ်။ အားနာလိုက်တာ"
"အားမနာပါနဲ့။ Kyle, ကလေးကတော့ တစ်လမ်းလုံးအိပ်နေတယ်ကွယ်။ သိပ်ခိုင်းလိုက်တော့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ"
"အင့် ... ဟင့် ..."
ကလေးအဘွားဖြစ်သူရဲ့ နောက်နားခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရပ်နေတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦးလက်ထဲ အိပ်ပျော်နေပါတယ်ဆိုတဲ့ ကလေးငယ်က Kyle ရဲ့အသံကြားကြားချင်း ငိုပါလေတော့တယ်။ Kyle ကလည်း ချက်ချင်းပဲ ကလေးအနားရောက်သွားပြီး လက်လွှဲယူလိုက်ကာ
"Jazz, ကလေးလေး၊ နိုးသွားတာလား? တိတ် တိတ်၊ ဦးရှိတယ်လေ"
"အင့်၊ ဝါး ... ဝါး ..."
"အာ ... သားလေးရေ၊ မငိုပါနဲ့ကွာ။ ဗိုက်ဆာလား သား?"
"အင့် ဟင့် ... "
ကလေးလေးရဲ့အဘွားဖြစ်သူက နို့ဘူးလေးပေးလာတော့ ကလေးပါးစပ်နား တေ့ပေးလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စုပ်ယူနေပြန်တယ်။
အဘွားဖြစ်သူက မျက်ရည်တွေကျလာပြီး
"အန်တီ အပေါ်ထပ်မှာရှိမယ်။ လိုတာရှိရင် တစ်ယောက်ယောက်ကို ပြောခိုင်းလိုက်ပါနော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ Kyle မျက်ဝန်းမှာလည်း မျက်ရည်စတချို့။
"မင်းက ဘာလို့ မင်းအဖေငယ်ငယ်ကနဲ့ အရမ်းတူတာလဲ?"
Kyle ရဲ့ ခပ်တိုးတိုးအမေးအဆုံးမှာ
"ဝါး ... အူဝါး ..."
"Sorry သားလေးရယ်၊ တိတ် တိတ်။ နို့သောက်လိုက်ဦးနော်"
ကလေးကိုချော့မြှူလိုက်ပြီး နို့ဘူးဆက်တိုက်နေတဲ့ Kyle ကိုငေးကြည့်နေတဲ့ Nathan နဲ့ Dexter ကို Ivy က
"ကလေးကလေ၊ Kyle က သားလေးရေလို့ခေါ်ရင်ကို အငိုတိတ်သလိုပဲ"
"အစ်ကိုထင်လို့ပါဗျာ။ ပိစိလေးက ကျွန်တော်ပြောတာကို ဘယ်လိုနားလည်မှာလဲ?"
"အစ်ကို၊ သူငြိမ်သွားပြီ။ ကျွန်တော်ချီကြည့်ချင်တယ်"
"မင်းက ချီတတ်လို့လား?"
"ပထမဆုံးဇာတ်လမ်းမှာ ကလေးပိစိကို ပြန်ပေးဆွဲခဲ့တဲ့ဗီလိန်ပါဗျ"
"အေး၊ မေ့သွားတာ"
"တော်တော်ကို ချီတတ်အောင်ကြိုးစားခဲ့ရတာ။ ကလေးနာသွားမှာ ကြောက်နေတာလေ"
"အေး၊ ငါတော့ Jazz နဲ့မှ မွေးကင်းစလေးကို ချီဖူးတာပဲ။ အဲဒီလောက်ငယ်တာတော့ ငါအတွေ့အကြုံမရှိဘူး"
"ကျွန်တော်ကရတယ်။ ခဏပေးပါ"
"Dexter, ကလေးငိုမယ်လေ။ အတင်းတောင်းနေပြန်ပြီကွာ"
Nathan ကဝင်တားပေမဲ့ Kyle ကလက်လွှဲပေးဖို့ပြင်နေပြီး Ivy ကလည်း
"သူ့အဖေသာ သူ့ကိုထိထားလိုက် ဘယ်သူ့လက်ထဲဖြစ်ဖြစ် ငြိမ်တယ်"
"အဲဒီလိုလည်း ရှိတယ်လား? သေးသေးလေးပဲရှိသေးတာ"
"မသိတော့ဘူး အစ်ကို Nathan ရေ။ မနေ့ကနဲ့ဒီနေ့၊ နှစ်ရက်ပဲရှိသေးတာကို အကုန်လုံးက အဲဒီလိုတွေပြောနေတော့တာ"
ဘယ်သူတွေဘာပြောပြော Dexter ကပွေ့ချီထားပြီး Kyle က နို့ဘူးတိုက်နေတဲ့ Jasper လေးကတော့ ငြိမ်ငြိမ်လေးနို့စို့နေပါတယ်။
ခဏအကြာမှာတော့ ယောက်ျားလေးလေးယောက်ကြား ဆူညံနေပြီး ချော့မြှူခံကလေးငယ်လေးက ပြုံးနေသလို၊ အဲဒီမြင်ကွင်းကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ ချောင်းနေတဲ့ မိန်းမငယ်လေးတွေလည်း ရှိနေလေရဲ့။
¤
အနက်ရောင်ဝတ်စုံကိုယ်စီနဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းနှစ်ခုရဲ့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်မှုက သောကကိုပိုကြွစေတယ်။ သူတို့ရဲ့ တိုးသဲ့သဲ့ငိုသံတွေရယ်၊ တစ်ပေါက်ပေါက်ကျတဲ့ မျက်ရည်တွေရယ်က နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်ခြင်းလို့ ကင်ပွန်းတပ်ခံရတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ဘဝတစ်လျှောက်လုံးတော့ အဲဒီနှုတ်ဆက်ခြင်းက ဆုံးမှာမဟုတ်တော့ဘူး။
Father ရဲ့ဆုတောင်းစကားတွေကတော့ မြေကျင်းထဲကျလာတဲ့ နှင်းဆီပန်းအဖြူတွေဆီမှာ ပြီးဆုံးသွားတယ်။ ဒီပန်းတွေကလည်း ခဏအကြာ မြေမှုန်တွေကြား အဆုံးသတ်တော့မယ်။
အရပ်ရှည်ရှည်အမျိုးသားရဲ့လက်ပေါ်က ကလေးငယ်ရဲ့ငိုသံလေးကလည်း အခမ်းအနားတက်သူတွေရဲ့ရင်ကို ဗလောင်ဆူစေပါရဲ့။
"ဒီတစ်ခဏတော့ ငါ မင်းကိုမချော့နိုင်လို့ပါ ကလေးငယ်ရယ်"
■■■■■ Part (8) ဆက်ရန် ■■■■■
Коментарі