TIME-LINE
I Have you ever felt like a paper bag? Drifting through the claws of the wind, Like a tattered kite, Moving from its end to its beginning. II Have you ever felt like a strand line on a paper sheet? Whose purpose is to separate the margins. Have you ever felt like a house built with of sand, And with a breeze all becomes sand beneath the feet of men. III Have you ever felt like a living being with no purpose? Or like a dead with no hope? Six feet under with screams and wails, And no one seems to hear a thing. IV Have you ever felt like a living-dead, or a zombie? Having no clues but to destroy. Have you ever felt like a human with the precision of a machine? Like a robot! All for the satisfaction and purpose of another man. V You don't have to feel like an old wine in a new bottle, Like all doors are closed, knowing not one leads to the perfect road. Your very nature is bliss, like a lightening bolt your heart will glow. VI After a hurricane comes a rainbow, When your time is set you will know And you will fly. . Thomas Oluwatosin © Fearless Lines
2021-04-10 09:13:27
3
0
Схожі вірші
Всі
Unbreakable heart
Behind your back people are talking Using words that cut you down to size You want to fight back It's building inside you Holding you up Taking you hostage It's worth fighting for They'll try to take your pride Try to take your soul They'll try to take all the control They'll look you in the eyes Fill you full of lies Believe me they're gonna try So when you're feeling crazy And things fall apart Listen to your head Remember who you are You're the one You're the unbreakable heart
49
1
13941
Дитинство
Минає час, минуло й літо, І тільки сум залишився в мені. Не повернутись вже в дитинство, У радості наповнені, чудові дні. Я пам'ятаю, як не переймалась Та навіть не гадала, що таке життя. Просто ляльками забавлялась, І не боялась небуття. Любити весь цей світ хотіла і літати, Та й так щоб суму і не знати. І насолоджувалась всім, що мала. Мене душа моя не переймала. Лиш мріями своїми я блукала, Чарівна музика кругом лунала. І сонечко світило лиш мені, Навіть коли були похмурі дні. І впало сонце за крайнебо, Настала темрява в душі моїй. І лиш зірки - останній вогник, Світили в океані мрій. Тепер блука душа моя лісами, Де вихід заблокований дивами, Які вбивають лиш мене. Я більш не хочу бачити сумне. Як птах над лабіринтом, Що заплутав шлях, літати. И крилами над горизонтом, Що розкинувсь на віки, махати. Та не боятись небуття, Того що новий день чекає. Лиш знову насолоджуватися життям, Яке дитинство моє знає.
70
4
10919