Broken Mirrors
I'm in you and you are in me And in all the places we've ever been, Carrying pieces of one another. For every You in Me there lives a Me in You And in you I see, nothing but a reflection of me, So when I was lost and I couldn't be found I searched and searched for my pieces, And I found and found that they were all broken Just as broken was I as well... Like shattered pieces of silvered glass But I picked up all my pieces, little-by-little And an object was so-formed before me, Through the cracks of emptiness and brokenness of it all An image could now be seen... A mirror in which myself was clear One that reminds me of me. ***Illustration by me*** (We leave parts of ourselves in places we go, people we meet. They are like mirrors to us. There's a part of us in them. What we see in others is a reflection of our own self. God is within us. If you ever get broken apart into pieces, or shattered, or lost, or don't know who you are then just observe your surroundings, observe the people and you'll find yourself. You'll heal...pick up the pieces and you'll start to create a mirror in which slowly you'll be able to see yourself.) P.S. - This poem has been inspired by an episode of 13RW. Also, it is a sequel of my poems 'Remind Me of Me' and 'Image'
2020-01-11 13:51:46
11
0
Схожі вірші
Всі
Кохаю
Я впізнаю тебе серед тисячі лиць, І тихенько, крізь світ, побіжу, І нехай вже позаду мільйони столиць, А я в полі тебе обійму. Обійму і заплачу від щастя свого, Мабуть, більшість йому навіть заздрять, А мені вже давно на них все одно, І на те, що вони мені скажуть. Я, мій милий, єдиний, тобою живу, І в повітрі ловлю твої нотки, Я для тебе співаю і стрічку нову, Запишу у своєму блокноті. Ти малюєш мій сон із мільйону казок, У якому такі різні барви! Ти даруєш мені той рожевий бузок, А із ним, мов мереживо, чари. Від обійм, поцілунків твоїх я горю, Мов метелик над вогнищем синім, Боже мій, якби знав, як тебе я люблю, Якби знав, як без тебе я гину.
98
15
7504
Хрест - навхрест
Хрест – навхрест в’яжу пейзаж, від учора і до завтра. Кожен жест моїх вдихань має кривду, має правду. Хрест – навхрест мої думки полотно це поглинає. Еверест мого життя чи екватор? Я не знаю. Хрест – навхрест чи треба так? Сподіваюсь, сподіваюсь.. Кожен текст своєї долі витримати намагаюсь. Хрест – навхрест добро та зло. Поруч, разом, нерозривні. Без божеств та без чортів.. Бо живуть усі на рівні. Хрест – навхрест таке життя. І нічого з цим не зробиш. Кожен жест має свій шлях, злий та добрий, ти як хочеш?
51
9
1929