***
Тыя ўжо пільна глядзелі на невядомага. Дарэчы, шклянка была поўная, а бармэн праціраў посуд.
Невядомы выглядаў так, як не выглядае ніводная кіназорка ў галактыцы. Высокі, цёмнавалосы, лёгкі загар, улыбка пастаўлена так, быццам усё жыццё ўлыбаўся на камеру. А зубы - бялей і быць ня можа!
Эфект захаплення прайшоў і Нэмо падхапіўся:
- Ай, ня слухай ты яго! Пайшлі!
- Нэмо? - спытаў невядомы, - той, што звар’яцеў і на касмічным караблі, з заразай унутры, накіраваўся ў нявінную планету?
- Ён гэта пра што? - здзівіўся Іван Мікалаевіч.
- Відаць, пра мяне, - адказаў Нэма, - я ж ня памятаю апошніх падзей, ці проста робіць выгляд усёведнага.
- Я ён і ёсць, - сказаў невядомы, - Я ведаю ўсё пра ўсіх. Я сачу за ўсім. Я стварыў гэта месца. Я ўсіх вас сюды сабраў. Я рассадзіў вас ў пэўным парадку. Я накіроўваю вас. Я рухаю сюджэт. Я сам - сюджэт!..
Нэмо пацягнуў астранаўта за сабой: "Да астаў ты гэты бласцер! Ен жа..." - А невядомы працягваў гаварыць, бо акрамя гэтых дваіх, яго з захапленнем слухала ўся зала.
Іван Мікалаевіч палажыў бласцер на край стала, і толькі ўбраў руку, як той упаў на пол і стрэліў у бок невядомага. Пасля чаго ў яго грудзі з’явідася сквазная адтуліна з палец таўшчынёй, і невядомы ўпаў:
- Я... я паміраю?!
- Цацачны? - спытаў Іван Мікалаевіч у Фармуш.
- Відаць у цыган было два бластары...  - адказаў той, гледзячы на паміраючага.
Нэмо з астранаўтам падбеглі да дыктара. Нэма пачаў яго трэсці:
- Пакуль не памёр, кажы, што за дзвярмі кухні!
Ужо ўсе госці сабраліся вакол паміраючага, за выключэннем жанчыны ў кутку і беднай Мобрэ.
- Я паміраю! 
- Ну канешне паміраеш, таму хутчэй адказвай! 
- Адауль у гэтых цыган другі бласцер? - здзіўдяўся сам сюджэт.
- Урача! Трэба паклікаць урача! - запанікаваў Іван Мікадаевіч.
- Я ўрач, - ціха сказала бясполая істота, - але я ня ведаю анатоміі гэтай расы...
- Ой, а строіла з сябе, невядома каго! - усклікнуў астранаўт.
- Да я вас не адрозневаю! Аркалосы, даллы, кюры, і гэтыя - вонкава, вы ўсе для мяне аднолькавыя! Калі пачну што не так рабіць...
Іван Мікалаевіч нічога не сказаў, а толькі плюнуў у бок істоты.
- Ні адзін урач тут ужо не дапаможа. Паглядзіце, тут жа цэлая дзірка ў сюджэце! - сказаў Фармуш.
- Во прычапіліся да слоў! - раззлаваўся падстрэлены, - Вы ўсе... усе ў пастцы. Ніхто адсюль не ўсячэ! Без мяне...
-  Што без цябе? - трос яго Нэмо, - Што?
- ...ўсё сатварыў...
- Хто б усё гэта не стварыў, ён пэўна халтурыў! - заўважыў Нэмо.
- ...гэта я... - ледзь вымаўляў сюджэт.
- Што?
- ...Я, - і сціх.
Некалькі хвілін поўнай цішыні.
- Напэўна, ён хацеў сказаць, што гэта месца сатварыў ён, - пачала жанчына за першым столікам.