Perfect Wish (ေဇာ္ဂ်ီ)
The real us (1): I wanna know the real you (ေဇာ္ဂ်ီ)
The real us (2): You don't know the real me (ေဇာ္ဂ်ီ)
The Most (+) (ေဇာ္ဂ်ီ)
ဖူးစာမွန္သည္ မမွန္သည္
Perfect Wish (ယူနီကုတ်)
The real us (1): I wanna know the real you (ယူနီကုတ်)
The real us (2): You don't know the real me (ယူနီကုတ်)
The Most (+) (ယူနီကုတ်)
ဖူးစာမှန်သည် မမှန်သည်
Perfect Wish (ေဇာ္ဂ်ီ)
မ်က္စိေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ အေမွာင္ထု၊ သူ႔မ်က္စိေတြဖြင့္ထားတာေတာ့ အေသအခ်ာ။
သူထင္ရာ ေရႊနန္းကေန ႏိုးထလာတဲ့အခါမွာလည္း အျပင္ေလာကက ပိန္းပိတ္လို႔။
မြတ္သိပ္မႈကို ၿငိမ္းေအးေစဖို႔အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ ဝတၱရားေက်ေပးရေတာ့မယ္။
သူ႔ေရွ႕ကျဖတ္ေျပးသြားတဲ့ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း၊ အၿမီးရွည္ရွည္ေကာင္က ပါးစပ္ကလည္း တကၽြိကၽြိေျပာေနေသးတာ။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရေပမဲ့ သူတို႔လည္းမဆိုးပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ျဖတ္ေျပးတဲ့အေကာင္က ေနာက္ေန႔ဆိုတာကို မသိခ်င္ေတာ့တဲ့အတိုင္းပဲ။

ညရဲ႕ဆိတ္ၿငိမ္မႈ၊ ေလညင္းရဲ႕ေအးျမမႈ၊ ပိုးေကာင္ေတြရဲ႕ညံစီမႈေတြကို ခံစားေနရေလာက္ေအာင္ သူ႔ျဖစ္တည္မႈက လူသားမဆန္ခဲ့ပါဘူး။ ဆာေလာင္မႈကိုျဖည့္တင္းဖို႔အတြက္ အေမွာင္ရိပ္ေတြကိုျဖတ္ၿပီး ဦးတည္ရာမဲ့ေလၽွာက္သြားေနမိတဲ့သူ၊ ညနက္လာေလ ဆာေလာင္လာေလ။ လြင့္ခ်င္တိုင္းလြင့္ပစ္ရေအာင္လည္း သူကတိမ္တိုက္မဟုတ္ေလေသာအခါ သူ႔ေလာဘရဲ႕ဦးတည္ရာကို ခုတ္ေမာင္းမိေနတာလည္း သူ႔တစ္သက္ရွိေရာေပါ့။

လမ္းမႀကီးဘက္ကေနခ်ိဳးေကြ႕ၿပီး လမ္းၾကားထဲဝင္လာတဲ့အရိပ္တစ္ခုနဲ႔အတူ ခပ္စူးစူးေရေမႊးနံ႔၊ မိတ္ကပ္နံ႔ေတြနဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္းေဖာ္အဝတ္အစားေတြ ဆင္ယင္ထားတဲ့ လူသားမေလးတစ္ေယာက္ ဖိနပ္သံတစ္ေဒါက္ေဒါက္ေပးၿပီး ပုရိသေပါင္းစံုကိုနႈိးစက္ေပးမယ့္အျပံဳးေတြ လႈပ္ခတ္လာေနတယ္။ ညဳတုတုဟန္ေတြေနာက္ သူလိုက္ပါမိေလေတာ့ သူေလးကႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ေလး ျပံဳးရွာတယ္။

ခဏအၾကာမွာေတာ့ လူသူျပတ္တဲ့လမ္းၾကားထဲ ရယ္သံခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔အတူ အမႈန္ေလးေတြတလြင့္လြင့္။

¤

မနက္အလင္းေရာင္နဲ႔ထပ္တူ အခ်ိန္ကိုက္ေႏွာင့္ယွက္ပါေသာ ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ ေစာင္ပံုထဲက လက္တစ္ဖက္ထြက္လာၿပီး Bedside Table ေပၚကဖုန္းကိုစမ္းလို႔ ေစာင္ေအာက္ျပန္လၽွိဳဝင္သြားတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလးအတြင္းမွာပဲ ဝုန္းခနဲအသံနဲ႔အတူ ေစာင္ေရာ၊ ခုတင္ေပၚကအဝတ္အစားတခ်ိဳ႕ပါ လြင့္ထြက္သြားရကာ

📲
"ဘာ!!! မျဖစ္ဘူးေလ။ ငါအလုပ္ျပဳတ္လို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔"

တစ္ဖက္က ဘာေျပာလိုက္သည္မသိ၊ ႐ႈံ႕မဲ့သြားေသာမ်က္ႏွာထက္မွာ ဆံပင္ေတြကပါ ဖ႐ိုဖရဲက်ေနပါေသးရဲ႕။

📲
"မင္းကေတာ့ Sugar Mama နဲ႔ သာယာႏိုင္တာေပါ့။ ေတာ္ပါၿပီ၊ အလုပ္ရွာရမယ္ မအားေတာ့ဘူး။ Shut the f**k up!"

ခ်ိဳသာလွပါေသာႏႈတ္ခြန္းဆက္နည္းသံုး၍ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္အၿပီး အတြင္းခံတစ္ထည္သာပါေသာ ခႏၶာကိုယ္က ခုတင္ေပၚကယိုင္ထိုးဆင္းအလာ ခလုတ္တိုက္မိသြားတာေၾကာင့္

"Sh*t!"

ငံု႔ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေတြ႕လိုက္ရတာက မိန္းမဝတ္အတြင္းခံတစ္ထည္။

"Damn it!"

ခုတင္ေအာက္ကန္သြင္းလိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကမ်ိဳးစံုေပါက္ေပါက္ေဖာက္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားပါေသာ သူ႔မနက္ခင္းက သူ႔နႈတ္ထြက္စကားေတြလိုပဲ မဂၤလာမရွိဘူးလို႔မ်ား ထင္ေနသလားမသိႏိုင္။

ခဏအၾကာမွာေတာ့ မီးဖိုခန္းလို႔သတ္မွတ္ရမယ့္အကန္႔ေလးထဲ သံစဥ္မမွန္တဲ့သီခ်င္းသံတစ္ခုက ထြက္ေပၚေနပါတယ္။ အဆိုေတာ္က ေရစက္လက္နဲ႔ေခါင္းေပၚမွာ ပဝါတစ္ထည္တင္ၿပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနတာကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ စားပြဲေပၚက ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္ေတြထည့္ထားတဲ့အိတ္ရယ္၊ ယိုဘူးတစ္ဘူးရယ္ကိုယူ၊ ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္ကာ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာၿပီး ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းဆိုဖာေတြေပၚ ေနရာယူလိုက္တယ္။ ေပါင္မုန္႔ကိုယိုသုတ္ရင္း စားပြဲေပၚကအလုပ္ေၾကာ္ျငာစာေတြကို ျပဴးျပဲေနေအာင္ ဖတ္ေနရေသးတာေၾကာင့္ ေခါင္းကိုလည္းမသုတ္ႏိုင္ေသးပါ။

*ေဒါက္ ေဒါက္*

ပါးစပ္ထဲ ေပါင္မုန္႔ကိုက္မိ႐ံုရွိေသး တံခါးေခါက္သံၾကားမိသလိုမို႔ ထပ္နားစြင့္မိေတာ့

*ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း*

တစ္ခုခုကိုေသခ်ာသြားတဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႔အတူ ေပါင္မုန္႔ကိုက္ရင္းပဲ အလ်င္စလိုထေျပးကာ တံခါးဖြင့္ေပးတဲ့အခါမွာ

"ဟဲ့! နင့္တံခါးက ၾကာရင္ျပဳတ္က်မယ္သိလား။ Bell က ပ်က္ျပန္ၿပီလား?"

"နင္ အဲဒီလိုထုေနရင္ေတာ့ တံခါးျပဳတ္က်မွာပဲ။ အဲဒီေခါင္းေလာင္းက မေန႔ကေတာင္ရေသးတယ္ေလ"

"ရေသးရင္ နင္ကကန္းသြားတာလား? ဖယ္စမ္း၊ ငါအထဲဝင္မယ္ေလ"

ေျပာလည္းေျပာ၊ တြန္းတိုက္ၿပီးအထဲဝင္လာေသာသူမက လက္ထဲမွာလည္း အထုပ္ေတြအျပည့္။

"ဟဲ့၊ အလုပ္ရွာေနတာလား? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"

"ဟ! အလုပ္ျပဳတ္လို႔ေပါ့။ ရွင္းေနတာပဲကို"

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆိုဖာေတြမွာ ထိုင္လိုက္ၾကၿပီး

"ဘာေတြယူလာတာလဲ?"

"မနက္စာရယ္၊ တစ္ပတ္စာရယ္"

"အဟဲ၊ ခ်စ္သည္းေလးက လိမၼာလိုက္တာကြာ။ လာပါဦး၊ မြခ်င္လို႔"

ပါးစပ္ထဲကလက္က်န္ေပါင္မုန္႔ကို အလ်င္စလိုမ်ိဳခ်ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔ထုတ္လို႔ သူေျပာလိုက္ေတာ့့

"A**hole!!! ဒီမွာေဘာင္ခ်ာေတြ၊ အလုပ္လစာရတာနဲ႔ အကုန္ျပန္ဆပ္"

"နင့္ဘိုးေအမို႔လို႔ အေမြေတာင္းေနလား?"

"ငါ့အဘြားေတာ့ အလြတ္ေပးစမ္းပါ။ ေခါင္းသုတ္ဦး၊ ေသေနဦးမယ္"

"အျမင္မေတာ္ရင္ လာသုတ္ေပးလိုက္"

"အခုေသမလား? ငါ ေဆး႐ံုကားေခၚေပးမယ္"

"××××××××××"

"ဆဲမေနနဲ႔၊ ငါၾကားတယ္"

"ဟိုငနာေလးက မနက္ကလွမ္းေျပာတာ။ အလုပ္ျပဳတ္တာကို ႐ိုး႐ိုးမေျပာဘူး။ သူ႔လို လိုက္ရွင္းေပးမယ့္သူမရွိရင္လည္း ဆင္ျခင္တဲ့။ သက္သက္ႏွိမ္တာ"

"ဟား ဟား ဟား၊ ေကာင္းတယ္။ ေျပာခံရတာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္ ဟဲ့၊ နင့္ဖုန္းလာေနတယ္"

"ေအးပါ။ အဲ ... ဟိုငနာေလးပဲ။ ေျပာ၊ ေဖ့သားႀကီး"

"ေအး၊ မေျပာဘူး။ ဖုန္းျပန္ခ်ၿပီ"

"အဟဲ၊ ေနာက္တာပါ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးက လိမၼာပါတယ္"

"ငါ့မမကေျပာတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားေလးက မူလတန္းတက္ေနတာတဲ့။ အဲဒါ ကေလးကိုေက်ာင္းႀကိဳပို႔အတြက္ေရာ၊ ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ေပးဖို႔ေရာ လူရွာေနတာတဲ့။ မင္းလုပ္မလား? High Boss ေတြဆိုေတာ့ လစာေကာင္းမယ္"

"ငါက ကေလးထိန္းေပါ့?"

"Bodyguard ကြာ။ အဲ၊ Babyguard လို႔ေခၚမလားေပါ့။ ဟားဟား"

"တစ္ေနကုန္ ေစာင့္ေပးရမွာလား?"

"ေက်ာင္းခ်ိန္ေတာ့ ခဏနားလို႔ရတာေပါ့။ မနက္ဆို ကေလးေက်ာင္းခ်ိန္မတိုင္မီ တစ္နာရီေစာေရာက္ရမယ္တဲ့။ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ေနာက္ပိုင္း ေနာက္ထပ္ႏွစ္နာရီအထိ မင္းက ကေလးနဲ႔ေနေပးရမယ္။ အဲဒီေလာက္ဆို သူ႔မိဘေတြျပန္ေရာက္ၿပီမို႔ မင္းတာဝန္ခ်ိန္ၿပီးၿပီ"

"မဆိုးပါဘူး။ လုပ္မယ္ကြာ"

"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ငါေသခ်ာျပန္ခ်ိန္းေပးမယ္"

"Much Thanks"

"ေနစမ္းပါ"

ဖုန္းေျပာရင္း ေခါင္းသုတ္ရင္းနဲ႔ သူဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့ Speaker ဖြင့္ထားတာမို႔ အကုန္ၾကားေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းမေလးက

"မဆိုးပါဘူး"

"အင္း၊ ညဘက္လည္း တျခားမွာအခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္လို႔ရတာေပါ့"

¤

"ကေလးေလး"

"နာမည္ရွိတယ္၊ Smith. ကေလးေလးမဟုတ္ဘူးေနာ္ သိဖို႔"

"အဟက္၊ ငစြာေလး"

"ငစြာေလးလည္းမဟုတ္ဘူး။ S, m, i, t, h, Smith. Ok?"

"ဟား ဟား ဟား၊ ဟုတ္ပါၿပီကြာ။ Smith ေလးရယ္"

မနက္ပိုင္းေက်ာင္းကိုလိုက္ပို႔ဖို႔ အိမ္ထဲမွာ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကေလးငယ္က ခပ္စြာစြာေလးတံု႔ျပန္လာတာမို႔ သူရယ္မိပါတယ္။ တကယ္ကို အသြက္ကေလး။

"ဘယ္လိုႀကီးရယ္တာလဲ? နည္းနည္းေလး ဣေျႏၵရရေနေလဗ်ာ။ ဒီအစ္ကိုႀကီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္သင္ေပးရဦးမွာ"

ဘုရားေရ၊ ဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးမင္းေလးက ဆိုဆံုးမေနပါၿပီ။

"သားေလးေရ၊ ေက်ာင္းသြားေတာ့ေလ"

"ဟုတ္ မာမီ။ ဒီအစ္ကိုႀကီးကို သင္စရာရွိတာ သင္ေပးေနတာ"

"ဪကြယ္၊ ဘယ္လိုေျပာ?"

"ရပါတယ္ အစ္မ။ အရမ္းသြက္လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္အသည္းယားေနတာ"

"သြက္တယ္ကြယ္၊ မႏိုင္ဘူး။ စိတ္ခ်မယ္ေနာ္၊ တို႔သြားေတာ့မယ္။ သားေရ၊ ညက်ျပန္ေတြ႕မယ္ေနာ္"

"ဟုတ္ကဲ့၊ See you tonight."

ကေလးအေဖျဖစ္သူကို မနက္ကသူေရာက္ေတာ့ နႈတ္ဆက္႐ံုပဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ရၿပီး အလုပ္ဆီထြက္သြားတာေတြ႕ရတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့အေလၽွာက္ အလုပ္ေနာက္လိုက္ေနရတာေၾကာင့္ ကေလးေနာက္ကလိုက္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ မအားႏိုင္ၾကတဲ့အျဖစ္။ တစ္ပတ္မွာတစ္ရက္ေတာ့ ကေလးအတြက္အခ်ိန္ေပးၾကလို႔ ကေလးက မိဘနဲ႔အေနမေဝးပါတဲ့ေလ။ တကယ္ကို သြက္လက္ၿပီး ခ်စ္စရာေလး။

"ဟိုအစ္ကိုႀကီး၊ သြားမယ္ေလဗ်ာ"

"ဪ၊ ေအး။ သြားၾကစို႔"

ကေလးေလးကို ကားေနာက္ခန္းမွာ ေသခ်ာေနရာခ်ထားေပးၿပီး ေက်ာင္းကိုကားေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္။

"ေမးမလို႔။ ကားေမာင္းရင္း စကားေျပာလို႔ရလား?"

"အာ ... ရပါတယ္ဗ်ာ။ ေမးပါ"

"ကိုႀကီးလို႔ပဲ ေခၚမယ္။ ၿပီးေတာ့ သားေမးစရာေတြရွိေသးတယ္။ ညေနမွ ေသခ်ာေမးမယ္ေနာ္။ သားကိုေရာ ဘာေမးဦးမလဲ?"

"သေဘာပါ၊ သေဘာပါ။ Smith ေလးသေဘာပါ။ အခုထိေတာ့ Smith ေမေမကေျပာျပထားလို႔ ကိုႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေလးသိထားပါတယ္။ ေနာက္မွသိခ်င္တာရွိရင္ ေမးမယ္ေနာ္"

"အြန္း၊ သားကိုလာေမးေနာ္။ သူမ်ားေလၽွာက္ေမးမေနနဲ႔။ အလကားအတင္းေျပာေနတာ မေကာင္းဘူး"

ဒီကေလးႏွယ္၊ ေျပာလည္းေျပာတတ္ပါေပတယ္။

ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေလးက ေသာၾကာေန႔နဲ႔ စေနေန႔ညေနေတြမွာ ခဲပန္းခ်ီသင္ေနပါေသးတယ္။ အိမ္ကိုဆရာေခၚသင္တာေၾကာင့္ သူကေစာင့္ၾကည့္ေပး႐ံုသာ။

"ကိုႀကီး၊ ဆရာလာၿပီတဲ့"

"ေအး၊ သြားၾကစို႔"

Smith ေလးရဲ႕စာၾကည့္ခန္းဆီေရာက္လာေတာ့

"Good Evening, sir."

".................."

"ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က Smith ေလးအတြက္ အေဖာ္လုပ္ေပးဖို႔ေရာက္ေနတဲ့ Cassius Zane ပါ"

".................."

"Sir, hello sir."

ဆရာက သူ႔ကိုၾကည့္ေနၿပီး ဘာမွမတံု႔ျပန္ေတာ့ Smith က သူ႔ဆရာအက်ႌစကိုဆြဲရင္း ေခၚလိုက္တယ္။

"အာ ... ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ Dylan Barron ပါ၊ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္"

"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်။ ေအးေအးေဆးေဆးသင္ၾကပါ။ Smith, ကိုႀကီးအျပင္မွာရွိမယ္၊ လိုတာရွိရင္ ေခၚလိုက္ေနာ္"

"Yes, brother."

အဲဒီဆရာဆိုတဲ့လူက ဘယ္လိုႀကီးၾကည့္ေနၿပီး သူကလည္း ဘယ္လိုေတြေနရခက္ေနမွန္း သူ႔ကိုယ္သူလည္း မသိေတာ့ပါ။

¤

သူ ဒီအလုပ္ကိုလုပ္ေနတာ လတစ္ဝက္က်ိဳးပါၿပီ။ ကေလးေလးနဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးရင္းႏွီးေနၿပီး အဆင္ေျပေနလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ ကေလးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဆိုးေပမဲ့ သူညႇိလို႔ရေနေသးတယ္။

"ကိုႀကီးကို သေဘာက်တာေလ အရင္လူေတြလို မာမီတို႔ဆီ အကုန္ျပန္တိုင္မေနဘူး"

အဲဒီလိုလည္း လူႀကီးစကားေျပာၿပီး ခ်ဳပ္တတ္ေသးတယ္။

"ကိုႀကီးေရ၊ ေရခဲမုန္႔ေလးစားခ်င္လား?"

သူစားခ်င္တာကို ကိုယ့္ကိုစားခ်င္လားတဲ့။ မလိမ့္တစ္ပတ္ေလး။ သြားပိုးစားေနလို႔ ဆရာဝန္က အခ်ိဳေလၽွာ့စားခိုင္းတာကို အဲဒီလိုအကြက္ေတြလည္း ေရႊ႕ခ်င္ပါေသးေသာ ကေလးေပါက္ရယ္ပါ။

"ဒီေန႔ဆို ကိုႀကီးရွိလို႔ေပါ့။ မဟုတ္ရင္ သားက မာမီ့ကိုလွမ္းေခၚရမလား ဘာလား၊ မေတြးတတ္ဘူး"

ကိုယ္ေလးေႏြးၿပီး ဖ်ားခ်င္သလိုျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းကလာေခၚခိုင္းတာေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာအေျပးသြားၿပီး ေဆးခန္းပါပို႔ေပးခဲ့တာကို ေျပာပံုေလးက ကိုယ့္မွာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြ။ တကယ္ေတာ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ နည္းနည္းေလးကိုယ္ပူ႐ံုျဖစ္ၿပီး ေခၽြးစို႔သြားတာနဲ႔ျပန္ေကာင္းသြားပါၿပီ။

¤

Night club ရဲ႕မီးေရာင္စံုေတြၾကား လူေရာင္စံုေတြနဲ႔ စ႐ိုက္ေရာင္စံုေတြ ခုန္ေပါက္လို႔။ Bar မွာထိုင္ေသာက္ေနၾကသူေတြ၊ ခံုဝိုင္းေတြမွာ ပူးကပ္ေနၾကတဲ့ စံုတြဲေတြ၊ အေမွာင္ရိပ္က်ရာေထာင့္ဝိုင္းေတြက ေဆးတန္ခိုးနဲ႔ နတ္ျပည္ေရာက္ေနသူေတြနဲ႔ ထိုထိုျမင္ကြင္းအစံုၾကားမွ Toilet သြားရာလမ္းခ်ိဳးေထာင့္ေလးမွာေတာ့ အတြဲတစ္တြဲက တက္ႂကြေနေလရဲ႕။
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ခါးေတြကိုဆြဲဖက္ထားတဲ့  လူငယ္တစ္ေယာက္ကို လည္ပင္းေတြဆီလက္ခ်ိတ္ထားၿပီး နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းေတြနမ္းေနပါတယ္။ အတိအက်ေျပာရရင္ ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေပ်ာ္ရွာမႈျမင္ကြင္းတစ္ခု။ ခဏၾကာေတာ့ လူငယ္ကဘာေျပာလိုက္သည္မသိ၊ ေကာင္ေလးကေခါင္းညိတ္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူထြက္သြားၾကတယ္။

လူရွင္းတဲ့လမ္းကေန Guest House တစ္ခုဆီဦးတည္ေနရင္း ေမွာင္ရိပ္ရင့္ရင့္တစ္ေနရာအေရာက္ ဘယ္သူကဘယ္သူ႔ကို ဆြဲေခၚလိုက္သည္မသိဘဲ အေမွာင္ထဲတိုးဝင္သြားၾကပါတယ္။ အခ်ိန္တစ္ခုအၾကာမွာ လူငယ္ကျပန္ထြက္လာၿပီး ေကာင္ေလးကိုေတာ့မေတြ႕ရ။ ညေလေအးရဲ႕ အမႈန္အေငြ႕ပါးပါးၾကားက ခပ္ေခ်ာေခ်ာမ်က္ႏွာမွာ ခပ္လြင့္လြင့္အျပံဳးတစ္စ ျဖတ္ေျပးသြားၿပီး လမ္းေတြကူးသြားရင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလရဲ႕။

¤

"ကိုႀကီးေရ၊ သား ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားေလာက္ၾကည့္ခ်င္တယ္"

"မၾကည့္တာၾကာၿပီဆိုေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ရင္ၾကည့္ေလ။ ဘယ္အေခြၾကည့္မွာလဲ? ဖြင့္ေပးမယ္"

ကစားဖို႔ထားတဲ့သီးသန္႔အခန္းေလးထဲ တီဗီကိုဖြင့္ေပးရင္းေမးေလေတာ့

"အဲဒီ စားပြဲေအာက္ဆင့္ေလးမွာေလ။ Twilight"

"Smith က ၾကည့္ရဲလို႔လား?"

"မာမီနဲ႔ၾကည့္တာ အခု မင္းသမီးရဲ႕သမီးေလး ႀကီးလာၿပီေလ။ အဲဒီအပိုင္းကိုၾကည့္မွာ"

"ဪ"

သူ႔မိဘေတြေပးၾကည့္တာမို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္မိတယ္။

"ကိုႀကီးေရ႕၊ အဲဒီ Vampire ေတြက တကယ္ႀကီး အစြယ္ေတြထြက္ထြက္လာတာလား?"

"အင္းေပါ့"

"ဟီဟိ၊ မိုက္တယ္။ မင္းသားက မင္းသမီးေသလို႔ကိုက္ပစ္လိုက္တာေလ မင္းသမီးက ေသြးေတြေျပာင္းကုန္ၿပီး ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ျဖစ္သြားေရာ။ သားအကိုက္ခံရရင္ေရာ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ျဖစ္သြားမွာလားဟင္?"

"ဟာကြာ၊ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ။ ဘာလို႔အကိုက္ခံရမွာလဲ?"

"ဟင့္၊ ေမးၾကည့္တာကို။ တကယ္ရွိလို႔လား?"

"ဟင္? မရွိပါဘူး။ မရွိလို႔ ေပါက္ကရေတြေတြးမေနနဲ႔လို႔ ေျပာတာေပါ့ကြ"

"ၿပီးေရာ။ ဆက္ၾကည့္ေတာ့မယ္၊ တိတ္တိတ္ေနေနာ္"

ဪ၊ ကိုယ္ေတာ္ေလးရယ္။ ခင္ဗ်ားေလးပဲ ပြစိပြစိေမးေနတာေလကြာ။

¤

သူအလုပ္အားတဲ့တစ္ရက္ အိမ္မွာအိပ္ေနတုန္း ဖုန္းျမည္လာတာေၾကာင့္ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့

📲
"ဟဲ့ ... အဟင့္ ... ငါ့ ... ငါ့ဆီလာခဲ့ေပး ... အီးဟီး ..... ဟီး"

"ဟင္၊ နင္ဘာျဖစ္တာလဲ? ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ?"

"ငါ့ ... လူႀကီး ... သူ ... အင့္ ... သူဆံုးၿပီ။ အဟင့္ ... အင့္ ... သတ္ခံရတာတဲ့ ... အဟင့္"

"ဟာ! နင္ အိမ္မွာလား? ငါအခုလာၿပီ။ ငါလာၿပီေနာ္၊ ခဏေလးေစာင့္"

"အင္း၊ အိမ္မွာ"

ဘာေတြျဖစ္ရတာလဲကြာ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလးရဲ႕ရည္းစားက ရန္မ်ားတတ္တဲ့လူလည္း မဟုတ္တာကို။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူငယ္ခ်င္းေလးကိုႏွစ္သိမ့္ဖို႔ သူေျပးရပါေတာ့တယ္။
သူ႔အိမ္ေလးထဲေရာက္ေတာ့ ဖုန္းေလးနားမွာ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလးထိုင္ငိုလို႔။

"ဟာ၊ ထေလ။ ငါ့ကိုေျပာဦး၊ ဘာျဖစ္တာလဲ?"

"ရဲစခန္း ... ဟင့္ ... လိုက္သြားမလို႔"

"ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ။ ငါလိုက္ပို႔မယ္"

လည္ပင္းမွာလွီးျဖတ္ခံရၿပီး ဒဏ္ရာကေနေသြးထြက္လြန္လို႔ ေသဆံုးရတာျဖစ္ေပမဲ့ အနီးအနားမွာေတာ့ ေသြးအိုင္မေတြ႕ရတာေၾကာင့္ တျခားတစ္ေနရာမွာအသတ္ခံရၿပီးမွ အေလာင္းကိုလာပစ္သြားတာလို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္းသံုးသပ္ၾကပါတယ္။ ႐ုန္းကန္တိုက္ခိုက္ထားတဲ့ အေနအထားေတြလည္း ေတြ႕ရၿပီး ေသခ်ာတဲ့ေဆးစစ္ခ်က္ထြက္လာရင္ေတာ့ ေသဆံုးရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းကို ပိုၿပီးအတိအက်သိရပါမယ္တဲ့ေလ။ အခင္းျဖစ္ရာေနရာမွာလည္း ဘယ္လိုသဲလြန္စမွ ရွာမေတြ႕ေသးပါတဲ့။ စစ္ေဆးဆဲ၊ ရွာေဖြဆဲအေျခအေနမွာ သူတို႔ထိုင္ေစာင့္႐ံုသာ။

¤

"သြားပါ။ အလုပ္ဝင္တာမွ တစ္လမျပည့္ေသးဘူး၊ မပ်က္ပါနဲ႔။ ငါအဆင္ေျပသလိုလိုရွိပါတယ္"

"အင္း၊ တစ္ခုခုဆို ဖုန္းဆက္ေနာ္"

"ေအးပါ။ ဟိုေကာင္လည္းလာမယ္ေျပာပါတယ္"

"Ok"



"ကိုႀကီးအသည္းကြဲလာတာလား?"

"ဘာမွမကြဲဘူး။ ရွိလည္းမရွိပါဘူး ကြဲစရာက"

"ရုပ္ႀကီးကစူပုပ္လို႔"

"ဪ၊ ကိုႀကီးသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ရည္းစား ဆံုးသြားလို႔ စိတ္မေကာင္းတာပါ"

"ဪ၊ သနားပါတယ္။ ကိုႀကီးသူငယ္ခ်င္းက မိန္းကေလးလား?"

"အင္း"

"သူ႔ေကာင္ေလးက ေရာဂါျဖစ္လို႔လားဟင္?"

"ဒီတိုင္းရန္ျဖစ္ၾကတာထင္တယ္"

"ဪ၊ အဲဒီမမကိုေျပာလိုက္ပါ။ Fighting လို႔"

"ေအးပါကြာ"

"ဟိုေန႔ကတည္းက ေျပာမလို႔ သိလား?"

"သိဘူးေလ"

"ဟာဗ်ာ၊ အေကာင္းေျပာမလို႔ကို။ သားဆရာနဲ႔ကိုႀကီးနဲ႔က အရင္ကတည္းကသိၾကတာလား?"

"မသိပါဘူး။ ဘယ္ဆရာနဲ႔လဲ?"

"မသိပါဘူးက အရင္လာတယ္"

"ဟုတ္တယ္ေလ၊ သားရဲ႕ဆရာတိုင္းကို ကိုႀကီးဒီေရာက္မွ သိတာေလ"

"ဪ၊ သားေျပာတာ ပန္းခ်ီဆရာကို"

"သူနဲ႔က အခုမွ ေလးခါပဲဆံုဖူးတာေလ။ ကိုႀကီးေရာက္တာမွ လတစ္ဝက္ဆိုေတာ့ သူနဲ႔ဆံုတာ ႏွစ္ပတ္ေလ၊ ေလးရက္ေလ"

"ဆရာ့ၾကည့္ရတာ ကိုႀကီးကိုသိေနသလိုမ်ိဳးပဲ"

"ကိုႀကီးက အလုပ္အစံုလုပ္ဖူးေတာ့ သူျမင္ဖူးသလိုရွိတာေနမွာေပါ့။ သူက ဘာေျပာလို႔လဲ?"

"ဘာမွမေျပာဘူးေလ။ ကိုႀကီးကိုျမင္ရင္ တစ္ခုခုေျပာခ်င္သလို လိုက္ၾကည့္ေနတာ"

"အဲ၊ ဟုတ္လို႔လား? သူ႔ဘာသာ တျခားကိုၾကည့္တာေနမွာပါ"

"တကယ္ပါဆို၊ ဟိုေန႔က Stephen ကားေရေဆးတာကို ကိုႀကီးကူတယ္ေလ။ ဆရာက ျပတင္းေပါက္ကေန အဲဒါကိုလွမ္းၾကည့္ေနတာ အၾကာႀကီးပဲ"

ျခံထဲကအလုပ္သမားေကာင္ေလးကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးဖူးတယ္။

"ျခံထဲေငးေနတာေနမွာေပါ့။ ပန္းခ်ီဆရာဆိုေတာ့ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ၾကည့္တာေနမွာ"

"ကိုႀကီးကိုၾကည့္တာပါဆိုေန"

"ေအးပါကြာ၊ ထားပါေတာ့။ ၾကည့္တယ္ဆိုလည္း ၾကည့္တယ္ေပါ့။

"တကယ္ပဲဟာကို"

"ဟုတ္ပါၿပီလို႔"

ကေလးက ကေလးနဲ႔မလိုက္ေအာင္ လည္လြန္းတယ္။
အဲဒီ Dylan Barron ဆိုတဲ့လူကေရာ ဘာလို႔မ်ား ကေလးရိပ္မိရေအာင္အထိ သ႐ုပ္ပ်က္ေနရသလဲ။ သက္သက္မဲ့ အေနရခက္တယ္။

¤

"Cassius?"

"ဗ်ာ"

ေခၚသံၾကားတာနဲ႔ထူးမိၿပီးမွ ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့

"ဪ၊ ဆရာပဲ။ နာေရးလာတာမ်ားလား?"

"ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေလ"

"တိုက္ဆိုင္တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ Boyfriend ေလ"

"ဪ၊ ဒါဆို Sandra ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေပါ့"

"Sandra နဲ႔လည္း သိတယ္လား?"

"သံုး၊ေလးခါေလာက္ ဆံုဖူးလို႔ သိေနၾကတာပါ။ အခုပဲ သူ႔ကိုနႈတ္ဆက္ၿပီးတာ"

"ျပန္ေတာ့မွာလား?"

"ဟုတ္ကဲ့"

"ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ Sandra ကို သူ႔အိမ္လိုက္ပို႔ရဦးမယ္"

"ေကာင္းပါၿပီ။ ခြင့္ျပဳပါဦး၊ ေသာၾကာညေနမွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ"

အခုမွ အဂၤါေန႔ပဲရွိေသးတာကို။ ဟာ၊ ဘယ္ေန႔ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ေသာၾကာက သူ႔ဘာသာအခ်ိန္တန္ရင္ ေရာက္မွာပဲ။

¤

"ကိုႀကီး၊ သားအိပ္ခ်င္လို႔ ခဏအိပ္မယ္။ ဆရာလာရင္နႈိးပါေနာ္"

"ဟုတ္ပါၿပီ"

ေက်ာင္းက အတန္းႀကီးေတြစာေမးပြဲရွိလို႔ ေန႔တစ္ဝက္ပဲတက္ရေတာ့ ျပန္ေရာက္ၿပီးေလၽွာက္ေဆာ့ေနတဲ့ Smith ေလးက အခုေတာ့ ပင္ပန္းသြားပံုပါပဲ။ ကေလးအိပ္ေတာ့ သူလည္းအားေနတာမို႔ အခန္းထဲကခံုေပၚမွာ ဖုန္းေလးသံုးရင္းအိပ္ငိုက္သြားမိတယ္။

"Cass. အခ်စ္၊ ကိုယ့္ဆီလာပါဦး။ မေတြ႕ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ?"

အေမွာင္က်လုနီးပါးပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ သူဘာမွမျမင္ရဘဲ အသံၾကားရာဆီသာ သြားေနမိတယ္။

"အခ်စ္၊ လာခဲ့ေလ"

ကိုယ့္နားကပ္ၿပီးၾကားေနရတဲ့အသံေၾကာင့္ ခဏရပ္ၿပီးနားစြင့္မိေပမဲ့ ဘယ္ေနရာကမွန္း အတိအက်မသိ။

"ကိုယ္ကေမၽွာ္ေနခဲ့ရတာ"

"ဘယ္သူလဲ?"

"ေမ့သြားၿပီလား?"

ဘာမွမျမင္ရဘဲ အသံခ်ည္းသက္သက္ၾကားေနရေတာ့ သိခ်င္စိတ္နဲ႔ထပ္ေမးမိတယ္။

"ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ?"

"Cassius, Cassius?"

ပခံုးကိုလာထိတဲ့အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္က ဆတ္ခနဲတုန္သြားပီး သတိျပန္ကပ္လာမွ အိပ္မက္မက္ေနမွန္း သတိထားမိတဲ့အျဖစ္။

"ဆရာ ေရာက္လာၿပီပဲ။ Sorry ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလးအိပ္ငိုက္သြားတယ္။ Smith ေရ၊ ထေတာ့ကြ။ ဆရာေရာက္ေနၿပီ။ ကေလးေလး၊ Smith? ထေတာ့ ထေတာ့"

"အင္း ... အိပ္ခ်င္တယ္"

"ဆရာက ေရာက္ေနၿပီေလ သားရဲ႕"

"ဟင့္"

တစ္ဘက္လွည့္ၿပီး အိပ္သြားျပန္ပါရဲ႕။

"အဲ၊ ဒီကေလးေလးကေတာ့"

"ေနပါေစလား Cassius. သူအရမ္းအိပ္ခ်င္ေနတာထင္တယ္။ ကိုယ္ေစာင့္ေနလိုက္မယ္"

"အဲဒီလို အဆင္ေျပမလား ဆရာ?"

"ရပါတယ္။ အျပင္မွာပဲ သြားထိုင္ေစာင့္လိုက္မယ္"

အျပင္ဘက္ဧည့္ခန္းဆီမွာ ထိုင္လိုက္ၾကၿပီး

"ဒီေန႔ ေက်ာင္းက ေန႔တစ္ဝက္ပဲတက္ရလို႔ ျပန္လာေတာ့ေဆာ့တယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ေမာၿပီးအိပ္သြားတာပဲ ဆရာေရ"

"Dylan"

"ဗ်ာ"

"ကိုယ့္နာမည္ Dylan ပါ"

"ဟုတ္။ ဆရာေျပာဖူးတယ္ေလ၊ Dylan Barron လို႔"

"မွတ္မိတယ္ဆိုရင္ နာမည္ပဲေခၚပါလား"

"ဪ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ"

"ကိုယ္တို႔ တစ္ေနရာရာမွာဆံုဖူးလား?"

"ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ေတြအစံုလုပ္ဖူးေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ ဆံုဖူးေကာင္းဆံုဖူးႏိုင္ပါတယ္"

"ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့မဟုတ္ဘူးလားလို႔ပါ"

"ဗ်ာ"

"Cassius က ဒီၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ?"

"ေျခာက္လေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္"

"ဪ၊ Sandra နဲ႔က အရင္တည္းကသူငယ္ခ်င္းေတြလား?"

"ဟုတ္တယ္ဗ်။ ဟိုးအရင္ သူနာျပဳသင္တန္းတစ္ခုမွာေတြ႕ၿပီး ခင္ေနၾကတာ။ ဒီကိုေျပာင္းလာေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာပဲ ျပန္ဆံုၾကတာ"

"ဪ၊ ကိုယ္ကေတာ့ ဒီၿမိဳ႕မွာေနတာ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အကူအညီတစ္ခုခုလိုရင္ ေျပာေလ၊ တတ္ႏိုင္သမၽွကူညီပါ့မယ္"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

အဲဒီေန႔က Smith အိပ္ေနတာေၾကာင့္ တစ္နာရီေလာက္ထိုင္ေစာင့္ၿပီး Dylan ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေအးစက္စက္ေနတတ္တယ္လို႔ ထင္ရေပမဲ့ တကယ္တမ္းေတာ့ Dylan က ခင္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

¤

"Cass, အခ်စ္၊ လာခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ေနာက္လိုက္ခဲ့"

"ဘယ္သူလဲ? ေနဦးေလ၊ ခင္ဗ်ားဘယ္သြားမလို႔လဲ?"

တစ္အိမ္လံုးက မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေတြသာရွိေနၿပီး အေငြ႕ေတြလည္းရွိေနတာမို႔ သူ႔ေရွ႕ဘက္ စႀကၤန္လမ္းထဲကေန လက္ကမ္းေခၚေနသူကို ပံုရိပ္သာေတြ႕ရၿပီး ထိုလူက ေနာက္လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ဘယ္သူလဲဆိုတဲ့သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေနာက္ကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလိုက္သြားမိတယ္။
ေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုမွာ အေရွ႕ကလူေပ်ာက္သြားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းအလယ္တည့္တည့္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေရစက္ေတြက်ေနတာေၾကာင့္ ထိုေနရာနားအထိ သြားၾကည့္မိတယ္။

"ဟင္! ေသြးေတြပဲ"

ေသြးစက္က်လာရာ အေပါက္ဘက္ဆီကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့

"အား"

႐ုတ္တရက္ လူတစ္ေယာက္ျပဳတ္က်လာၿပီး ...

"ဟူး၊ အိပ္မက္မက္ေနတာပဲ။ ဘယ္လိုအိပ္မက္ဆိုးလဲကြာ"

¤

မနက္မလင္းခင္အခ်ိန္ေလး အထပ္ျမင့္တိုက္ေဟာင္းတစ္ခုရဲ႕ေခါင္မိုးမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္လႈပ္ရွားေနၾကတာကို အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ သတိမထားမိၾကပါ။
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို ေငြေရာင္သံႀကိဳးေတြနဲ႔ တုပ္ေႏွာင္ခံထားရသူက မီးေလာင္သလိုဒဏ္ရာတခ်ိဳ႕နဲ႔။ ပါးစပ္မွာက ေသြးနဲ႔ၾကက္ေျခခတ္ခံထားရတယ္။ တျခားတစ္ေယာက္က ႀကိဳးေတြကို ေရစည္ေတြတင္တဲ့စင္နဲ႔ တြဲခ်ည္ေနျခင္း။ ေနအလင္းေရာင္ကလည္း ထြက္ေပၚစျပဳလာေနခ်ိန္ အ႐ုဏ္ဦးေလး။
႐ုန္းကန္ရင္းနဲ႔ အားကုန္လာပံုရသူက ခဏၿငိမ္သက္ေနလိုက္ၿပီးမွ အားယူ႐ုန္းကန္လိုက္ေတာ့ တိုင္နဲ႔တြဲခ်ည္ေနတဲ့ႀကိဳးေတြ ေလ်ာ့ကုန္တာမို႔ ျပန္ခ်ည္တဲ့လူကခ်ည္ေနသလို ႐ုန္းတဲ့လူက႐ုန္းေနရင္း လြတ္ထြက္သြားပါတယ္။ တိုင္ကေနသာ လြတ္ထြက္သြားေပမဲ့ ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးေတြေၾကာင့္ သိပ္မလႈပ္ရွားႏိုင္တာမို႔ တစ္ဘက္လူလက္ကေနေတာ့ ကိုယ္လြတ္မ႐ုန္းႏိုင္ပါ။

"ဒီေန႔မွ မနက္ေစာေစာစီးစီး တိမ္ထူေနေသးတယ္။ ေနထြက္ခ်ိန္က ေက်ာ္ေနၿပီကို"

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေရရြတ္ရင္း သူဖမ္းထားတဲ့လူကို အတင္းဆြဲခ်ဳပ္ထားျပန္ပါတယ္။ ႐ုန္းကန္ရင္းက အမိုးစြန္းနားေရာက္သြားၿပီး ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္ လက္ရန္းအေဆြးအျမည့္မ်ားျပဳတ္ထြက္ကာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရသူက အမိုးေပၚကေနျပဳတ္က်ၿပီး ႀကိဳးကတိုင္ငုတ္တစ္ခုနဲ႔ၿငိကာ ေလထဲတြဲေလာင္းျဖစ္ေနပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းထြက္လာတဲ့ေနေရာင္ကိုတစ္လွည့္၊ တြဲေလာင္းျဖစ္ေနသူကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ကာ ထိုလူအနားက လွည့္ထြက္သြားသူရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဘယ္သူမွမျမင္လိုက္ၾကပါ။

¤

"Cassius, တစ္ေယာက္တည္းလား?"

"Dylan. ေန႔လယ္စာစားဖို႔ လာခဲ့တာလား?"

"ဟုတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္မျဖစ္ရေတာ့ဘူး"

"ေကာင္းပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကမွာၿပီးၿပီ၊ Dylan ေရာ?"

"မွာခဲ့ၿပီ ေကာင္တာမွာ"

မွာထားတာေတြေရာက္လာေတာ့ အတူစားေသာက္ၾကရင္း

"အမဲႏွပ္ ထည့္စားေလ"

"ကၽြန္ေတာ္ သားႀကီးငါးႀကီးေရွာင္တယ္ Dylan"

"ဪ။ ဒါနဲ႔ ပိတ္ရက္ေတြမွာ တျခားအလုပ္လုပ္ေသးတာလား?"

"ဟုတ္ကဲ့၊ အခုအလုပ္ေလးက လစာေကာင္းေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြကို တစ္ခါတေလမွ ပစၥည္းပို႔တဲ့အလုပ္ေလး လုပ္ျဖစ္တယ္။ အရင္ကေတာ့ ရသမၽွအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြ အကုန္လုပ္ျဖစ္တယ္"

"ကိုယ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းသမားမို႔ ပန္းခ်ီကားတခ်ိဳ႕ေရာင္းလိုက္၊ ကေလးေတြကိုသင္လိုက္နဲ႔ အဆင္ေျပတယ္"

"ကၽြန္ေတာ္ကတစ္ေယာက္တည္းေပမဲ့ ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့ မိဘမဲ့ေဂဟာကကေလးေတြကို နည္းနည္းေလးျပန္ၾကည့္ခ်င္ေတာ့ အလုပ္အစံုလုပ္ျဖစ္တယ္။ ရသေလာက္ေလးစုၿပီး ေရာက္ရာအရပ္ကေန ေငြလွမ္းပို႔ေပးျဖစ္တယ္ေပါ့"

"Cassius က ေတာ္တယ္ဗ်ာ"

"အဲဒီေဂဟာေလးက ကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္မို႔ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့သေဘာပါ"

"May God bless you."

"Amen"

".................."

"ဘာျဖစ္တာလဲ Dylan? ေနမေကာင္းဘူးလား? ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔"

"မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီေန႔ ေနပူလြန္းေတာ့ ေရဓာတ္ကုန္လြယ္ေနလို႔ပါ"

"ဂ႐ုစိုက္ဗ်။ အခုတေလာ ရာသီဥတုပူတယ္"

"ဟုတ္ကဲ့"

¤

"Sandra, နင္ ဘယ္မွာလဲ? ေဟ့ Sandra"

"လာပါၿပီဟ။ အထဲကိုဝင္ဦး"

"မဝင္ေတာ့ဘူး၊ သြားမယ္ေလ"

"ငါမလိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြက သူ႔အတြက္အမွတ္တရပြဲေလးရွိတာ ငါသြားရမယ္။ မနက္အေစာကမွဖုန္းဆက္တာ။ ပြဲကမနက္ျဖန္မွဆိုေပမဲ့ ငါ့ကို ဒီေန႔ကတည္းက လာခဲ့ေစခ်င္တယ္တဲ့"

သူ႔ Boyfriend အေၾကာင္းေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲလာျပန္လို႔

"ေအးပါကြာ၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့"

"အင္း၊ မနက္စာစားသြား"

*Ring Ring Ring*

"ဖုန္းလာတယ္၊ ခဏ။ ဟယ္လို"

".............."

"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ Cassius Zane ပါ"

"............."

"ဗ်ာ! ဟုတ္ ... ဟုတ္ကဲ့၊ အခုခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ့ပါ့မယ္"

"ဘာျဖစ္တာလဲ?"

"ဖာသာ ... အသတ္ခံရလို႔တဲ့"

"ဘယ္လို?"

"ငါ ... ငါ သြားေတာ့မယ္"

"ေအးပါ။ ဟဲ့ ... သတိထားသြားေနာ္။ စိတ္လြတ္မေနနဲ႔"

"ေအး"

¤

"လည္ပင္းမွာလွီးျဖတ္ရာေတြ႕ရၿပီး ေသြးလြန္ၿပီးေသတာပါ။ အခန္းထဲကေငြသားတခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္သြားတာဆိုေတာ့ ခိုးဖို႔ဝင္လာသူနဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ ႐ုန္းကန္ထားတာေတြ႕ရၿပီး အေလာင္းကို ဝင္းျခံထဲမွာေတြ႕ရတာပါ၊ ဆြဲေခၚခံရၿပီးမွ သတ္ခံရတာပါ။
ဒါေပမဲ့ ေသြးထြက္လြန္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကေန ထြက္ထားတဲ့ေသြးေတြေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ ခပ္မ်ားမ်ားမေတြ႕ရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္ၿပီးစစ္ေဆးေနပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဒီေဂဟာကို အျမဲေထာက္ပံ့ေနတဲ့လူဆိုေတာ့ ဖာသာကိစၥကို ခင္ဗ်ားဆီအေၾကာင္းၾကားရတာပါ"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေန႔ ဒီကိုလာဖို႔စီစဥ္ထားတာပါ"

ေဂဟာမွာ လိုအပ္တာေတြစီစဥ္ေပးၿပီးေတာ့ ညေတာ္ေတာ္နက္ေနခဲ့ၿပီ။

*We're coming to you*

လည္ပင္းလွီးျဖတ္ရာ၊ ေသြးထြက္လြန္ေသဆံုးမႈ၊ ထြက္ထားတဲ့ေသြး မေတြ႕ရျခင္းေတြက လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ကရခဲ့တဲ့စာကို ျပန္ေတြးမိေစတယ္။

*ခြမ္း*

ျပတင္းတံခါးမွန္ကြဲၿပီး ဝင္လာတဲ့တစ္စံုတစ္ခု။ အျပင္ဘက္ကို အလ်င္အျမန္ၾကည့္မိေတာ့ မသကၤာစရာ ဘာအရိပ္အေယာင္မွမရွိ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လ်င္တဲ့အမ်ိဳးလဲ?
စကၠဴလံုးေလးကိုေကာက္ယူလိုက္ေတာ့ ေက်ာက္ခဲမွာပတ္ထားျခင္း။ ျဖည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့

*We're closer to you*

ေသခ်ာေနပါၿပီ။ ဘာတစ္ခုမွမလုပ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ဆီမေရာက္ခင္မွာ ကိုယ့္နားကတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ထပ္ၿပီးဒုကၡေပးေတာ့မယ့္ အေရးေပၚအေျခအေနတစ္ခု။
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ရည္းစားနဲ႔ ငယ္ငယ္ကေမြးစားအေဖဖာသာက တစ္ပံုစံတည္းေသဆံုးခဲ့တာဟာ စာေတြနဲ႔ဆက္စပ္လိုက္ရင္ ေနာက္ထပ္ပစ္မွတ္ဟာ လတ္တေလာ သူ႔အနားရွိသူတစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ ဦးတည္ေနပါၿပီ။

¤

အျမန္ဆံုးကိစၥျဖတ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ သူ Smith နားမွာ မ်က္စိေထာက္ေထာက္ၾကည့္ဖို႔ လိုေနပါၿပီ။

"အစ္မ၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ျပင္ေနလို႔ ဒီက အလုပ္သမားေတြေနတဲ့ေနရာမွာ တစ္ပတ္ေလာက္လာေနလို႔ရမလားဗ်"

"ရတာေပါ့ကြယ္၊ သားေလးအတြက္ အေဖာ္ေတာင္ရေသးတာကို။ တန္းလ်ားဘက္မသြားပါနဲ႔၊ ဒီေအာက္ထပ္မွာ အခန္းလြတ္ရွိတယ္ေလ။ ဒီမွာပဲေနပါကြယ္"

"အားနာစရာဗ်ာ"

"တို႔ေတြက ေက်းဇူးေတာင္တင္ရဦးမွာ။ ကေလးအေဖကိုလည္း တို႔ေျပာထားလိုက္ပါ့မယ္"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"



"ေဟး ... ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ကိုႀကီး သားတို႔အိမ္ကို တစ္ခါတည္းေျပာင္းလာပါလား"

"အဲဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ဘူးေလကြာ"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"

"ကဲ၊ ေနာက္ေန႔က်ရင္ ကိုႀကီးပစၥည္းေတြေရႊ႕တာကို ကူေပးဦးေနာ္"

"စိတ္ခ်၊ မနက္ျဖန္ သားေက်ာင္းပိတ္ရက္။ သား ကိုႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္"

"ဟား ဟား ဟား၊ အားကိုးပါတယ္ကြာ"

¤

"Cassius, ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္"

"ဪ၊ ျပန္ခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ၿပီလား?"

"အင္း၊ ေနာက္ေန႔က်ရင္ Cassius က ဒီကိုေျပာင္းလာေနမွာဆို? Smith က ေပ်ာ္ေနတာ"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ျပင္ေနေတာ့ ေနရတာအဆင္မေျပလို႔ပါ"

"အဲဒါဆို မနက္ျဖန္ ကိုယ္ဘာကူေပးရမလဲ? ကိုယ္အားေနတယ္"

"ရပါတယ္ဗ်ာ။ အဝတ္အစားနဲ႔ အသံုးအေဆာင္နည္းနည္းပါပဲ။ ဒီအိမ္က ကားလႊတ္ေပးမွာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္"

"ဒါဆို ဘယ္အခ်ိန္ေျပာင္းမွာလဲ? Cassius ဆီႀကိဳလာၿပီး သိမ္းစရာရွိတာ ကူေပးပါ့မယ္"

"ဗ်ာ"

"ဪ၊ Smith ေျပာဖူးလို႔ေလ။ Cassius က ကမ္းနားလမ္း၊ တံတားဘက္နားကတိုက္ခန္းတြဲေတြမွာ ေနတာလို႔ ေျပာဖူးတာ ကိုယ္မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီနားက စာသင္ေက်ာင္းေလးမွာလည္း ကိုယ္က အခ်ိန္ပိုင္းပန္းခ်ီဆရာလုပ္ေနတာမို႔ အဲဒီေနရာကို ေသခ်ာသိတယ္"

"အာ ... အဲဒီေက်ာင္းမွာလည္း အလုပ္လုပ္တာလား?"

"အင္း"

"မနက္ျဖန္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ တကူးတကျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ပါ"

"မျဖစ္ပါဘူး"

"ေန႔လယ္ေလာက္ ကားလာေခၚမယ္ေျပာတယ္"

"အဲဒါဆို မနက္စာစားၿပီးရင္ ကိုယ္ထြက္ခဲ့မယ္"

"ဟုတ္၊ ေက်းဇူးပါ"

ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔မ်ား အရမ္းေတြကူညီခ်င္ေနရတာလဲ?

¤

"Cassius"

အခန္းတံခါးဖြင့္ထားၿပီး ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ထုပ္ပိုးေနတဲ့သူက ေခၚသံေၾကာင့္လွမ္းၾကည့္ေတာ့  Dylan က တံခါးဝမွာ။

"တံခါးဖြင့္ထားၿပီး ေစာင့္ေနတာ"

Dylan က ဝင္မလာေသးပါ။ Cassius လွမ္းၾကည့္ရင္း

"အထဲဝင္ခဲ့ေလ Dylan"

"အင္း၊ လာၿပီ။ ဘာကူေပးရမလဲ?"

"ဒီခံုေတြေလ ေရႊ႕ရမွာ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုက္ခန္းက လြတ္ေနတာ။ ပိုင္ရွင္ေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရင္းႏွီးေတာ့ သူတို႔အခန္းမွာပဲ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြထည့္သိမ္းလိုက္ဆိုၿပီး ေသာ့ေပးထားတယ္"

"ဪ၊ ေလာေလာဆယ္ အဲဒီအခန္းက Cassius အပိုင္ေပါ့ေလ"

"ဆိုပါေတာ့။ သူတို႔ကေတာ့ အဲဒီဘက္ေျပာင္းေနဖို႔ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က Smith ေလးလည္း စာေမးပြဲနီးေနေတာ့ သူ႔ကိုအာရံုစိုက္ေပးလို႔ရေအာင္ ဟိုကိုပဲေျပာင္းေနလိုက္တာ"

"ေကာင္းပါတယ္။ ကဲ၊ ေရႊ႕ၾကတာေပါ့"

တစ္ဘက္ခန္းတံခါးဝေရာက္ေတာ့ ခံုတစ္ဖက္ကိုသယ္လာတဲ့ Dylan က ရပ္သြားတာမို႔ သူလည္းရပ္သြားၿပီး

"ဝင္ခဲ့ေလဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"

"ေျခေထာက္က ခဲလံုးတက္နင္းမိလို႔"

"ျဖစ္ရမယ္"



"Smith စာေမးပြဲနီးေနေတာ့ စာလုပ္လို႔ရေအာင္ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြ ခဏနားထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ Cassius ကိုေတာ့ ကိုယ္လာေတြ႕လို႔ရမလား?"

"ဗ်ာ"

"ဪ၊ ကေလးေက်ာင္းခ်ိန္ဆို တစ္ခါတေလ Cassius အားေနတယ္မဟုတ္လား? အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ ကိုယ္လာေတြ႕လို႔ရမလားလို႔"

"အာ ... ရပါတယ္။ ခင္ဗ်ား အားရင္ေပါ့"

Dylan က ဘယ္ကိုလမ္းေၾကာင္းေဖာက္ေနပါသလဲ? သူ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။

¤

"ကိုယ္ေျပာစရာရွိတယ္။ ေျပာျပခ်င္႐ံုသက္သက္မို႔ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး Cassius ဘက္က ဝန္ေလးစရာမလိုဘူး။ စိတ္ႀကိဳက္ဆံုးျဖတ္ပါ"

Smith ရဲ႕ေက်ာင္းနဲ႔သိပ္မေဝးတဲ့ေနရာက ပန္းျခံေလးထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္ေနရင္း Dylan ကေျပာလာေတာ့ ေကာ္ဖီေအးဘူးေလးထဲက ေကာ္ဖီတစ္ငံုေသာက္လိုက္ၿပီး သူျပန္ေမးမိတယ္။

"ဘာေျပာမလို႔လဲ Dylan?"

"ကိုယ္ မင္းကိုခ်စ္တယ္"

"အဲ၊ မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ"

"ကိုယ္က ေနာက္ေနတဲ့ပံုေပၚလို႔လား?"

"တကယ္ႀကီး? တကယ္ႀကီးခ်စ္တာလား?"

"အင္း၊ စေတြ႕ကတည္းကပဲ"

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေန႔က Smith ေလးမိတ္ဆက္ေပးေတာ့ သူ႔ကိုအၾကာႀကီးေငးၾကည့္ေနတာလား?

"ကၽြန္ေတာ္က ... အင္း ..."

"လက္မခံႏိုင္ရင္လည္း ကိုယ္တို႔ အခုအတိုင္း မိတ္ေဆြေတြလိုပဲဆက္ေနသြားလို႔ ရတယ္မဟုတ္လား? ကိုယ့္ဘက္က Cassius စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ ဘာတစ္ခုမွမလုပ္ပါဘူး"

"အင္း၊ မိတ္ေဆြေတြပဲေပါ့"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးေျပာလာတဲ့ Dylan ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ အျငင္းခံရမယ္လို႔ ႀကိဳသိေနလို႔မ်ား စိတ္ကိုျပင္ဆင္ထားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီအတိုင္း ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္တာလားလို႔ သူသိခ်င္မိပါရဲ႕။

"Cassius စိတ္ထဲ မယံုၾကည္ဘူးဆိုရင္လည္း ကိုယ္အျပစ္မေျပာပါဘူး။ ကိုယ္တို႔ေတြ႕ၾကတာလည္း မၾကာေသးဘူးဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေအးစက္စက္ပံုစံက မယံုခ်င္စရာေကာင္းေနတာပဲေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းကိုတကယ္ခ်စ္တာပါ။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလူကိုမွခ်စ္ရမယ္လို႔ ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိဘူးထင္တာပဲ"

"အာ ... ခင္ဗ်ားကိုမယံုတာမဟုတ္ပါဘူး။ Homo ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ ခင္ဗ်ားအေနေအးတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္"

"ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အထင္လြဲသြားၿပီ ထင္ေနတာ"

"မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အခ်စ္အေၾကာင္းကို မေတြးခ်င္ေသးလို႔ပါ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုပဲ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ခင္ပါတယ္"

¤

"ငါတို႔ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ? ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလိုက္လို႔ မရဘူးေလ"

"သူ႔အနားမွာ Sun Defender ရွိေနတာကို ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ?"

"အားလံုးပူးေပါင္းရမွာေပါ့"

¤

"ကိုႀကီးေရ၊ ကိုႀကီး။ ေရာ့၊ ဒီမွာ ဆရာလာေပးတာ"

"ဒါက?"

"ေခ်ာကလက္ေလ။ သားအတြက္ကိုလည္းၾကည့္ဦး၊ အႀကီးႀကီးပဲ။ ဆရာက သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ"

"Happy Valentines day ပါ Cassius"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ Dylan"

ေလးေထာင့္ဘူးေလးထဲ ေခ်ာကလက္ေလးေထာင့္တံုးေလးေတြက ရိုး႐ိုးေလးေပမဲ့
ေခ်ာကလက္ဆယ္တံုးေပၚက စာလံုးေလးဆယ္လံုးေၾကာင့္ Cassius ျပံဳးမိပါတယ္။
*Only for YOU*
Smith ေလး အိမ္ထဲေျပးဝင္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းျခံထဲက်န္ခဲ့တဲ့အခါ Dylan က

"ကိုယ္သေဘာက်တဲ့လူက ႏုႏုနယ္နယ္လည္းမဟုတ္ေလေတာ့ လွလွပပေလးေတြအစား ဒီလို႐ိုးရိုးေလးကို ပိုႀကိဳက္မလားလို႔ေလ"

"ဟိုအသည္းပံုေလးေတြပဲ ယူလာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ကို အမွတ္တမဲ့ပဲထားလိုက္မိမွာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အေတြးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တိုက္ဆိုင္ပါတယ္"

"ကိုယ္သိတာေပါ့ Cass ရယ္"

"ဗ်ာ၊ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ?"

"ကိုယ့္အေတြးမွန္သြားတယ္လို႔"

သူ႔ရဲ႕ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အျပံဳးေတြကို Dylan ေငးၾကည့္ေနတာ သူသိပါတယ္။ သူလည္း တကယ္သေဘာက်မိပါတယ္။

¤

"ကိုႀကီး၊ ဟိုမွာ Cotton Candy ေတြ။ သားကို တစ္ခုေလာက္ဝယ္ေကၽြးပါလား?"

"ဟိုေန႔ကပဲ ဆရာေကၽြးတဲ့ေခ်ာကလက္ေတြ စားထားတာေလ။ အခ်ိဳေတြစားတာမ်ားေနၿပီ"

"ဟြန္႔၊ အဲဒီေခ်ာကလက္ေပါ့။ ၾကည့္ေတာ့ ဝက္ဝံ႐ုပ္ႀကီးလိုပဲ၊ ေဝဖာအႂကြပ္ေပၚအုပ္ထားတာ။ အထဲမွာက အေခါင္းလိုက္ႀကီး"

"ဟားဟား၊ အဲဒီအ႐ုပ္ေလးေတြက အဲဒီလိုပဲဟာကိုကြာ။ အေပၚကအုပ္ထား႐ံုပဲဆိုေပမဲ့ အဲဒါလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲေလ။ Almond ေတြေတာင္ ပါတယ္မဟုတ္လား?"

ေျပာလာရင္း ကားဆက္ေမာင္းလာတာေၾကာင့္ က်န္ေနခဲ့တဲ့ Cotton Candy သည္ႀကီးဆီ Smith က လွမ္းေငးလိုက္ၿပီး

"သြားပါဗ်ာ။ မုန္႔ေလးတစ္ခုပဲ ဝယ္ေကၽြးခိုင္းတာကို အမ်ားႀကီးေျပာေနရတယ္။ ဆရာ့လိုပဲ ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ ေလၽွာက္ေျပာေနတာ။ ကိုႀကီးတို႔ညားရင္ ကိုႀကီးတို႔ကေလးေတာ့ ေနစရာမရွိေလာက္ဘူး"

"အမ္၊ ဘယ္လို?"

"ဘာလဲ? ဆရာက ကိုႀကီးကိုႀကိဳက္ေနတာေလ။ သူ႔ပန္းခ်ီစာအုပ္မွာ ကိုႀကီးပံုေတြခ်ည္းပဲ"

"Smith က ျမင္လိုက္တာလား?"

"မေတာ္တဆေတြ႕မိတာ။ My Adorable Cass လို႔ေတာင္ ေရးထားေသးတယ္"

"အာ ... ထားေတာ့။ ဟိုေရွ႕မွာ ေထာပတ္ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒါစားမလား?"

ဒီလူေတာ့ ကေလးေရွ႕လည္း မဆင္ျခင္ျပန္ဘူး။

"အဲဒါလည္း မဆိုးပါဘူး"

ကေလးစုတ္ေလးက သူမႀကိဳက္တာလည္းမဟုတ္ဘဲ ေခ်ေနေသးတာ။

ကားရပ္ၿပီး ေပါင္မုန္႔ဆင္းဝယ္ေနတုန္း ဒုန္းခနဲအသံၾကားမိလို႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ လမ္းမေပၚက ကားခ်င္းဆင့္တိုက္ထားတဲ့ျမင္ကြင္း။ ကားႀကီးတစ္စီးရဲ႕ဝင္တိုက္တာခံရတဲ့ အိမ္စီးကားေလးက မြမြေၾကလို႔။

"မဟုတ္ဘူးေလ။ Smith!!!"

သြားၿပီ။ ေၾကမြေနတဲ့ကားထဲ ကေလးက ...
ဘယ္မွာလဲ? ကေလးဘယ္မွာလဲ? မျဖစ္ရဘူးေလ။

ကားဆီတိုးကပ္သြားမယ့္သူ႔ကို လူေတြဝိုင္းဆြဲၾကတယ္။

"ေပါက္ကြဲႏိုင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားမသြားနဲ႔"

*ဝုန္း*

"အား ... Smith ..... မျဖစ္ရဘူး။ Smith ....."

"ကိုႀကီး"

"ဟင္?"

"သား ဒီမွာ ကိုႀကီး"

"Smith, ကေလး၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား?"

"ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ ကိုႀကီးရဲ႕။ သားဘာဒဏ္ရာမွ မရပါဘူး။ ဆရာေရာက္လာၿပီး သားကိုဆြဲေခၚၿပီးမွ အဲဒီကားႀကီး သားတို႔ကားကို ဝင္တိုက္မိတာ"

"Dylan"

အခုမွသတိထားမိတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ Dylan ရပ္ေနတာပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ Smith ေလးသာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ သူ႔ကိုယ္သူ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္မထင္ပါ။

"Dylan, ခင္ဗ်ားလက္ေမာင္း ..."

"အာ ... မထိပါဘူး။ အက်ႌျပဲသြား႐ံုပဲ"

ေလၽွာက်ေနတဲ့အေပၚထပ္အက်ႌကို ျပန္ဆြဲဝတ္လိုက္တဲ့ Dylan ရဲ႕ T shirt လက္ေမာင္းေနရာမွာ ေသခ်ာေပါက္ ေသြးေပေနတယ္။ ကေလးမွာလည္း ေသြးထြက္သံယိုမျဖစ္ဘူး၊ Dylan မွာလည္း ေသြးထြက္ဒဏ္ရာမရွိဘူးလား?

¤

📲
"Dylan, ခင္ဗ်ားအားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေတြ႕ပါလား?"

"အားပါတယ္။ အခုပဲ Smith ေလးမိဘေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ျပန္လာတာ"

"အင္း၊ သူတို႔ ခင္ဗ်ားကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ေနၾကတာ"

"ကိုယ္ ဘယ္လာခဲ့ရမလဲ?"

"ကၽြန္ေတာ္တို႔နားက ဘုရားေက်ာင္းေလးမွာ"

"ဘုရားေက်ာင္းမွာလား?"

"ဟုတ္တယ္"

"အင္း၊ ကိုယ္လာခဲ့မယ္"



📲
"Cassius"

"ခင္ဗ်ားေရာက္ၿပီလား? ဝင္လာခဲ့ေလ ဘုရားေက်ာင္းထဲကို"

"ကိုယ္က အဲဒီေရွ႕က ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ။ Sandra နဲ႔ေတြ႕လို႔ ေကာ္ဖီအတူေသာက္ရေအာင္ ဆိုလို႔ေလ"

"Sandra?"

"ေအး၊ နင္လာခဲ့ေလ။ ငါတို႔ေစာင့္ေနမယ္"

"အင္း၊ ငါလာၿပီ"

ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး Sandra နဲ႔ဆံုျပန္တာလဲ?

"ေဟး၊ ငါတို႔ဒီမွာ"

"အင္း"

သံုးေယာက္သား စကားေတြေျပာၾကၿပီးသာ လမ္းခြဲထြက္ၾကေတာ့ Sandra က သူ႔အနားေျပးကပ္လာၿပီး

"Mr. Barron က နင့္ကိုႀကိဳက္ေနတာမဟုတ္လား? အေတြးမမွားနဲ႔ေနာ္၊ သူၾကည့္ရတာ ေအးေအးေဆးေဆးသမားပဲ။ လိုအပ္ခ်က္မ်ားတဲ့လူမဟုတ္ဘူး"

"ေနစမ္းပါ။ နင္အလုပ္ရွိတယ္ဆို? သြားေတာ့"

"ေအးပါဟဲ့။ ေနာက္မွေတြ႕မယ္"

¤

"Cass, အခ်စ္။ ကိုယ္ေမၽွာ္ေနတာ"

"ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ?"

"လာေလ အခ်စ္ရဲ႕။ ကိုယ့္လက္ကိုကိုင္လိုက္"

လွမ္းလာတဲ့လက္ကို စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ဆြဲကိုင္မိေတာ့ ေအးစက္ေနတဲ့အထိအေတြ႕ရယ္၊ နီးကပ္လာတဲ့ မ်က္ဝန္းနီနီတစ္စံုရယ္။

"အား၊ မက္ျပန္ၿပီကြာ။ ဘာအိပ္မက္ေတြလဲ?"

¤

"စားေလ Dylan"

"ဟင္? ကိုယ္ ရင္ျပည့္ေနလို႔"

"ခင္ဗ်ားပဲ ခုနကေျပာေတာ့ ဘာမွမစားရေသးဘူးဆို?"

"အင္း၊ အဆာလြန္သြားတာေနမယ္။ ခဏေနာ္၊ ကိုယ္ေနာက္ဘက္သြားလိုက္ဦးမယ္"

ေရအိမ္ဆီေရာက္လာတဲ့ Dylan က လက္ကိုေရေဆးလိုက္ၿပီး ျဖန္႔ၾကည့္ေနတယ္။ လက္ကနီရဲေနၿပီး အာ႐ံုစိုက္ကာၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ အေကာင္းပကတိအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားေလၿပီ။

"ခင္ဗ်ားစြမ္းအားက မေသးပါလား?"

"Cassius"

"ဘာကိစၥ ကၽြန္ေတာ့္နားကိုကပ္ေနရတာလဲ? စာေတြက ခင္ဗ်ားလက္ခ်က္လား? သူတို႔ကိုသတ္တာ ခင္ဗ်ားလား?"

"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ?"

"ျငင္းခ်င္ေသးတာလား Dylan? ကၽြန္ေတာ္တကယ္ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္တာပဲ။ Smith ေလး မေတာ္တဆမျဖစ္ခင္အထိ ခင္ဗ်ားကို သံသယမဝင္မိဘူး။ တကယ္ဆို သိႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ဝင္ခြင့္မေပးမခ်င္း ခင္ဗ်ားဝင္လို႔မရခဲ့ဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကို ဝင္ၾကေတာ့လည္း အဲဒီလိုပဲ၊ ဝင္ေလဆိုမွ ခင္ဗ်ားဝင္လာတယ္။ အိမ္ရွင္ခြင့္ျပဳခ်က္ လိုေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားအစားစားရင္ ဘာမွေသခ်ာမစားဘူး။ ေအးေပါ့ေလ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဆာေလာင္မႈက တျခားတစ္ခုကိုး။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားလက္ေမာင္းဒဏ္ရာရၿပီး အဝတ္ျပဲသြားေပမဲ့ ဒဏ္ရာကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေကာင္းသြားတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းမွာခ်ိန္းေတာ့ ခင္ဗ်ားေရွာင္ထြက္သြားတယ္။ အခုကေတာ့ ဖန္ခြက္ထဲထည့္ထားတဲ့ေရမန္းကို ခင္ဗ်ားကိုင္မိၿပီး လက္ေတြေလာင္သြားတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔အစားအေသာက္ေတြကို ခင္ဗ်ားစားလို႔မရဘူး။ ေငြဇြန္းနဲ႔ခက္ရင္းကို ခင္ဗ်ားမကိုင္ဘူး။ ရင္ျပည့္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေရွာင္ထြက္တယ္။
ေျပာပါဦး Mr. Vampire ရဲ႕"

"ကိုယ္က ဘာေျပာရမွာလဲ?"

"ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္သိၿပီးေတာ့ မၾကာပါဘူး၊ Sandra ရဲ႕ရည္းစားအသတ္ခံရတယ္။ မိဘမဲ့ေဂဟာအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုေျပာၿပီးေတာ့ ဖာသာအသတ္ခံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ Smith နားအနီးကပ္ေနတာကိုေတာင္ လုပ္ၾကံတယ္"

"ကိုယ္မလုပ္ဘူး။ ကိုယ္ Smith ကိုကယ္ခဲ့တာ"

"အဲဒါကေရာ ဘာအကြက္လဲ? ဘာလို႔ကယ္ရတာလဲ? ၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္းစကားကို ခင္ဗ်ားခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္။ အေဆာင္မပါဘဲ ေနေရာင္ထဲသြားႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားခဲ့ရတာ"

"သူတို႔ကို ကိုယ္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ မင္းကိုထိမွာစိုးလို႔ အေဝးကေနေစာင့္ၾကည့္ေနရင္းက မင္းနဲ႔နီးစပ္ဖို႔ ၾကံစည္လိုက္ရတာပါ"

"ဘာကိစၥ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတာလဲ? ခင္ဗ်ားကဘာလဲ?"

"Sun Defender"

"ဘာရယ္?  ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားက ေနေရာင္ကာကြယ္တဲ့အေဆာင္မပါဘဲ ေန႔ဘက္မွာ သြားလာႏိုင္တာေပါ့။ ဟား ... ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ညံ့ေသးတာပဲ"

"မင္းမညံ့ပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ Vampire ကိုအာ႐ံုခံႏိုင္တယ္ေျပာေျပာ Sun Defender ကမသိေစခ်င္ရင္ ဘယ္မုဆိုးမွ ေသခ်ာမသိႏိုင္ပါဘူး"

"ဝန္ခံၿပီေပါ့?"

"ခဏ။ ဒီေနရာက ... မင္းအတြက္အႏၲရာယ္မ်ားတယ္။ သြားၾကစို႔"

"ဘာေတြၾကံစည္ေနတာလဲ? ခင္ဗ်ားျပန္ထြက္မရဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္စည္းခ်ထားတယ္"

"သူတို႔ေတြ မင္းဆီလာေနၾကၿပီ။ ျမန္ျမန္ေရွာင္ရေအာင္"

"ဉာဏ္မမ်ားနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားကို အလြတ္မေပးႏိုင္ဘူး"

"ကိုယ္တကယ္ေျပာေနတာပါ။ အခုမသြားရင္မမီေတာ့ဘူး"

"တျခားနည္းသံုးစမ္းပါ"

"ဟုတ္ၿပီေလ"

Dylan လႈပ္ရွားလိုက္ခ်ိန္ Cassius တစ္ေယာက္ အသိစိတ္လြတ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားေလၿပီ။ သတိထားထိန္းလိုက္ၿပီးမွ

"ဘာလုပ္တာလဲ? မဟုတ္ေသးဘူး၊ ခင္ဗ်ား ... ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို"

"Yes, my beloved. "

Dylan က Cassius ကို သူ႔ရဲ႕ Beloved (Mate) အျဖစ္ အမွတ္အသားလုပ္ပစ္လိုက္တာပါ။
Vampire ေတြက တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ Mate ကိုသြားထိတဲ့ ရန္မ်ားတဲ့အလုပ္မ်ိဳးကို ေရွာင္တတ္ၾကတယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာႏိုင္တဲ့ Sun Defender တစ္ေယာက္ရဲ႕  Mate ဆိုရင္ ပိုလို႔ေဝးေဝးေရွာင္ၾကမွာပါ။
ဒါေပမဲ့လည္း အခုကေတာ့ Sun Defender ရဲ႕ Mate က Hunter တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့ျခင္း။

Dylan က သူျမင္တာကို Cassius ဆီအာ႐ံုလႊဲေျပာင္းျပလိုက္တယ္။ Vampire ေတြ Cassius ဆီ အာ႐ံုခံလိုက္လာေနၾကျခင္း။
မတတ္သာတဲ့အဆံုး Cassius တစ္ေယာက္ ကိုယ့္စည္းကို္ယ္ျပန္ဖ်က္ၿပီး Dylan ေခၚရာေနာက္ လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ေတာစပ္မွာ Vampire တစ္ဖြဲ႕ Cassius ကိုရွာေဖြေနတုန္းမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေတာအတြင္းပိုင္းကို တိုးဝင္မိၾကၿပီ။
႐ုတ္တရက္ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚကေန ခုန္ခ်လာတဲ့တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ သူတို႔ရပ္လိုက္ၾကေတာ့ Vampire တစ္ေကာင္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ထပ္ေရာက္လာၾကတဲ့အဖြဲ႕က အားလံုးငါးေယာက္။

"Defender, ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ဝင္ပါတာလဲ? ဖယ္ေပးပါ"

"မဖယ္ႏိုင္ဘူး"

"မဖယ္ရင္ ခင္ဗ်ားကိုပါ တိုက္ခိုက္ရလိမ့္မယ္"

"ငါက ေၾကာက္မယ္ထင္တာလား?"

Dylan စကားေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကေရွ႕တိုးလိုက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က

"Wait! Defender's beloved."

ထိုလူ႔စကားေၾကာင့္ က်န္တဲ့ေလးေယာက္ပါ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားကာ သတိထားမိသြားၾကၿပီး

"သူက မုဆိုးတစ္ေယာက္ဆိုတာ မင္းမသိစရာမရွိဘူး Defender"

"သူ႔ဆီက ငါ့ရဲ႕အမွတ္အသားကိုလည္း မင္းတို႔မသိစရာမရွိဘူး"

သူတို႔စကားေတြၾကား Cassius လည္း ဘာလုပ္ရမယ္မသိပါ။ Dylan က သူ႔ကိုကာကြယ္ဖို႔ အသည္းအသန္ႀကိဳးစားေနတာ တကယ္ကိုမယံုႏိုင္စရာ။

"သူက မိန္းမပ်က္ပံုစံနဲ႔လည္း က်ဳပ္တို႔ကိုေထာင္ဖမ္းတယ္။ Gay Club က Customer ပံုစံနဲ႔ေရာ၊ Hunter ပံုစံအစစ္နဲ႔ေရာ၊ တျခားပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ပါ လႈပ္ရွားေနတာ။ မင္းကိုလည္း ဘယ္လိုေတြျမႇဴဆြယ္လိုက္သလဲ?"

"တိတ္စမ္း။ ငါ သူ႔ကိုေစာင့္ေနရတာၾကာၿပီ"

"အဲဒါက ဒ႑ါရီမဟုတ္ဘူးေပါ့? ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔သူ႔ကို အလြတ္မေပးႏိုင္ဘူး"

သူ႔ကိုအလြတ္မေပးႏိုင္ဘူးေျပာလို႔ Cassius ဝင္ေျပာပါေတာ့တယ္။

"ငါက ငါ့အလုပ္ငါလုပ္တာေလ။ ေျပာရရင္ မင္းတို႔လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ငါ့အနားကလူေတြကို သတ္ပစ္ၾကတာေလ"

"က်ဳပ္တို႔က မင္းကိုသတိေပးၿပီးမွလုပ္ခဲ့တာ"

ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ စတင္တိုက္ခိုက္လာတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ငါးေယာက္ တိုက္ပြဲျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။
ငါးေယာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္သာက်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ ေတာစပ္ကအဖြဲ႕ေတြပါေရာက္လာၾကၿပီ။

"Defender's Beloved"

သိသိခ်င္း ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသူတို႔ရွိသလို ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္သူတို႔လည္း ရွိလာေတာ့ ငါးေယာက္အဖြဲ႕တုန္းက Cassius ကလည္း Hunter တစ္ေယာက္မို႔ စိတ္ပူစရာမလိုေပမဲ့ အခုလို အင္အားကြာခ်ိန္မွာ Dylan က  Cassius အတြက္ပါ ကူေပးေနရတာေၾကာင့္ ဒဏ္ရာတခ်ိဳ႕က ျပန္လည္ကုစားခ်ိန္ပင္မရေအာင္ ထပ္ခါထပ္ခါထိခိုက္လာခဲ့ၿပီ။

*ဝုန္း*

တစ္ေယာက္ကိုေရွာင္ရင္း ေနာက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုင္ေပါက္တာကို ခံလိုက္ရတဲ့ Cassius သစ္ပင္နဲ႔တိုက္မိသံေၾကာင့္ Dylan အေျပးသြားမိေတာ့ Cassius ရင္ဘတ္ကိုထိုးေဖာက္လိုက္တဲ့ တစ္ဘက္က Vampire ရဲ႕လက္က Dylan ဗိုက္ဆီေဖာက္ထြက္မလို။

"Dylan"

Cassius စိုးရိမ္ၿပီး ထေအာ္မိေတာ့ Dylan ျပံဳးသြားၿပီး ေရွ႕ကတစ္ေကာင္ကို ရင္ဘတ္ေဖာက္ကာ ႏွလံုးကိုဆြဲညႇစ္ေျခမြပစ္လိုက္မိတယ္။ လြင့္ထြက္သြားတဲ့ျပာေတြနဲ႔အတူ Dylan ဒဏ္ရာ ျပန္ေကာင္းခါနီးမွာ အဲဒီေနရာကိုပဲ ဦးတည္တိုက္ခိုက္လာၾကတာမို႔ အလူးအလဲေရွာင္တိမ္းေနရဆဲ။

"We're coming."

ခပ္တိုးတိုးေပမဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ပဲ့တင္ထပ္သြားတဲ့အသံေၾကာင့္ အကုန္လံုးအာ႐ံုစိုက္သြားတဲ့ေနရာကိုၾကည့္ကာ Dylan ျပံဳးလိုက္တာကို Cassius ျမင္လိုက္ပါရဲ႕။
ျဖတ္ခနဲ အျမင္အာ႐ံုထဲဝင္လာတဲ့ Vampire ေတြက စုစုေပါင္းသံုးေယာက္တည္းေပမဲ့ တစ္ဘက္ကရန္သူေတြကေတာ့ အနည္းငယ္တြန္႔ဆုတ္သြားၾကၿပီ။ သံုးေယာက္ထဲမွ ေရွ႕ဆံုးကတစ္ေယာက္က

"အားလံုးပဲ၊ အခ်င္းခ်င္းသတ္ေနၾကတာ မေကာင္းဘူးထင္တယ္ေနာ္။ ဒီေနရာကလည္း ဘယ္သူ႔အပိုင္ဆိုတာ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္"

"ခင္ဗ်ားတို႔က ဘာလို႔ Hunter တစ္ေယာက္ကို ကာကြယ္ေပးခ်င္တာလဲ?"

"Hunter? အာ ... သူ႔ရဲ႕ Mate ကိုေျပာတာလား?"

Dylan ကိုလက္ညႇိဳးထိုးကာ ေမးလိုက္ေတာ့

"အဲဒါက ..."

"အဲဒါက Sun Defender's Beloved ေလ။ ငါတို႔က Defender ကိုကူညီခ်င္႐ံုသက္သက္ပါ။ သူက သူ႔လူကိုကာကြယ္ခ်င္တဲ့ကိစၥကေတာ့ ငါတို႔လည္း ဝင္စြက္ဖက္လို႔မရဘူးေပါ့"

"ရေအာင္ ကာကြယ္ထားၾက။ ငါတို႔သြားစို႔"

က်န္ေနတဲ့အဖြဲ႕ေတြ အလၽွိဳလၽွိဳေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကၿပီ။

"ခင္ဗ်ား နားမွျဖစ္မယ္ Dylan"

Dylan ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး Cassius ဆီလက္ကမ္းလိုက္တယ္။ Cassius က ေခါင္းခါလိုက္ခ်ိန္ သူ႔ေရွ႕မွာ ရိပ္ခနဲအရိပ္တစ္ခုေတြ႕လိုက္ရၿပီး Dylan လက္ထဲ ေခြလဲက်သြားပါတယ္။

"Sorry, Defender. သူကေခါင္းမာလြန္းလို႔"

"ရပါတယ္"

¤

"ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ?"

"အခ်စ္၊ လာေလ။ မဂၤလာအခ်ိန္ကနီးေနၿပီ"

သတို႔သားဝတ္စံုျပည့္နဲ႔ Dylan စကားေၾကာင့္ သူလန္႔သြားမိတယ္။ သူ႔ကို အခ်စ္လို႔ေခၚေနခဲ့သူက Dylan လား? သူ႔ကိုယ္သူၾကည့္မိေတာ့လည္း ဆင္တူဝတ္စံုနဲ႔။ မျဖစ္ဘူး၊ သူဒီမွာမေနႏိုင္ဘူး။
ေျပးထြက္လိုက္မိတဲ့အခါ အေမွာင္ထုထဲက်သြားၿပီး

"အား!"

"ႏိုးၿပီလား?"

"ဒါ ဘယ္ေနရာလဲ?"

"ကိုကိုက သမီးတို႔အိမ္မွာေလ"

"ကေလးက ဘယ္သူလဲ?"

"ဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ ေျမးပါ"

႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ အမ်ိဳးစပ္လို႔ၿပီးမယ္မထင္။
အဲဒီအခ်ိန္ တံခါးပြင့္သြားၿပီး သူတို႔ကိုလာကူခဲ့တဲ့သံုးေယာက္ထဲက အမ်ိဳးသမီး ဝင္လာပါတယ္။

"သမီးေရ၊ တီတီတို႔စကားေျပာမလို႔ သမီးအျပင္မွာသြားေဆာ့ေတာ့ေနာ္"

"ဟုတ္၊ ကိုကို တာ့တာ"

သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္တဲ့ကေလးက တာ့တာျပရင္း မ်က္လံုးေလးေတြနီရဲသြားျပန္တယ္။ သူေလးကလည္း Vampire ပါပဲလား။

"ေနသာရဲ႕လား?"

"ဟုတ္ကဲ့။ ဒီေနရာက Lord Oliver ရဲ႕ စံအိမ္မ်ားလား?"

"ရွင္က တကယ္ေတာ္တာပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္"

"အတတ္ႏိုင္ဆံုး လူသတ္ဖို႔ေရွာင္ရွားၿပီး ရာဇဝတ္မႈကင္းမဲ့နယ္ေျမကို ဖန္တီးခဲ့တဲ့ သက္တမ္းရင့္ Vampire ကို ကၽြန္ေတာ္မသိရင္ ကၽြန္ေတာ္ညံ့လို႔ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္သာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလိုက္သတ္တဲ့အဖြဲ႕ေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားခဲ့တာပဲ"

"ဟုတ္ပါသတဲ့ရွင္"

"ကၽြန္ေတာ္ ဒ႑ါရီကိစၥကို နည္းနည္းေတာ့သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ..."

"ရွင္သိတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာကေန ျပန္စၾကတာေပါ့။ Vampire ေတြထဲမွာ အားနည္းတတ္တဲ့ ေသြးေႏွာအေနနဲ႔ေမြးလာတဲ့အထဲ သူမတူေအာင္အစြမ္းထက္သူေတြကိုေတာ့ Sun Defender လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ Dylan လို Vampire မ်ိဳးေပါ့။ သူက လူသားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလူသားရဲ႕အခ်စ္စစ္ကိုရခဲ့တဲ့ Sun Defender ဟာ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ေပါင္းစပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ အနႈိင္းမဲ့စြမ္းအားတခ်ိဳ႕ကို ရရွိခဲ့တယ္။ သိပ္လွတဲ့အခ်စ္ပံုျပင္ေလးက သူ႔ခ်စ္သူရဲ႕လူ႔သက္တမ္း ကုန္ဆံုးခ်ိန္မွာ အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္။ လူသားဘဝနဲ႔ပဲရွင္သန္ခ်င္ခဲ့တဲ့ သူ႔ခ်စ္သူက သူ႔ကို Vampire အသြင္မေျပာင္းေပးရဘူးလို႔ ကတိေတာင္းခဲ့တယ္။ Defender က ေနာက္ဘဝအဆက္ဆက္လည္း ေစာင့္ေနမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

ဒီၾကားထဲျဖစ္ခဲ့တဲ့ ယံုတမ္းစကားလို အျဖစ္အပ်က္ကေလးကေတာ့ ေၾကကြဲစရာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရခဲ့တဲ့ကေလးက မ်ိဳးဗီဇမညီမၽွမႈေၾကာင့္ မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး အေမကိုယ္တိုင္ သူ႔လက္နဲ႔သတ္မွေသခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ Defender's Beloved က သူတို႔အခ်စ္ကိုတိုင္တည္ၿပီး ဆုေတာင္းျပဳခဲ့တယ္။ လူေယာက္်ားဘဝေရာက္မွသာ ျပန္ဆံုရပါေစတဲ့။ အဲဒီဆုေတာင္းေၾကာင့္ ၾကားထဲကဘဝမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေမြးလာေတာ့ Dylan က သြားမေတြ႕ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမိန္းကေလးက သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ခိုးရာလိုက္ေျပးတဲ့ေန႔မွာ ကားေမွာက္ၿပီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆံုးခဲ့တယ္။ Dylan ဒုတိယအႀကိမ္ အသည္းကြဲရတာေပါ့။

ေနာက္ထပ္ဘဝတစ္ခုမွာေတာ့ Hunter မ်ိဳး႐ိုးကေန ေမြးဖြားလာတဲ့အခါ Defender အေနနဲ႔က ေတြ႕ဖို႔ခက္ေနခဲ့တယ္။ ခ်စ္ရသူရဲ႕အမုန္းကို မခံစားခ်င္လို႔ မေတြ႕ရဲခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ကေနလိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေနခဲ့တာပါ။ Cassius, ဆုေတာင္းတစ္ခုျပဳမယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာေလး ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ေတြးၿပီးမွ ျပဳသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ သစၥာမွန္လို႔ျပည့္တဲ့ဆုက တစ္ခါတေလမွာ ရင္နာစရာေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္ Cassius ရယ္"

"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက မက္ေနက်အိပ္မက္ေတြထဲက အဲဒီလူဟာ Dylan ေပါ့။ ခုနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဂၤလာဝတ္စံုေတြနဲ႔လို႔ အိပ္မက္မက္တယ္"

"အိပ္မက္ေတြ အမွန္တကယ္ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ဝမ္းသာစရာေပါ့ရွင္"

"သူ ဘယ္မွာလဲ?"

"သူနားေနတဲ့အခန္းဆီ ကၽြန္မလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ"

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

Dylan, ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ထဲကလူ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဖူးစာရွင္တဲ့လား?
ဒီဘဝအတြက္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ သံသရာအတြက္ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ဆုေတာင္းတစ္ခုကို အိပ္ခန္းတစ္ခန္းနဲ႔တစ္ခန္းအကူး ဒီအခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္။

"Dylan"

"Cassius, အဆင္ေျပရဲ႕လား?"

"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ပံုျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းမွားခဲ့တာလား Dylan?"

"ကိုယ့္ဘက္က ဘယ္တုန္းကမွ မင္းအမွားလို႔မေတြးခဲ့ပါဘူး။ မင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တေသြမတိမ္းနာခံရမယ့္ အမိန္႔ေတြပါပဲ။ ဒီဘဝတစ္ေလၽွာက္မွာေလ မင္းရဲ႕အေတြးကိုမဖတ္မိေအာင္ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ေလးႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေၾကာက္လို႔ပါ"

"အခုဖတ္ၾကည့္ပါလား?"

"မင္းကိုယ္တိုင္ေျပာတာကိုပဲ နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္"

"Male Vampire ေတြက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္လို႔ရလား?"

"ဘာလို႔လဲ Cass?"

"ကၽြန္ေတာ္ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ဆုေတာင္းကို ေနာင္ဘဝေတြအတြက္မေတာင္းခင္ အခုဘဝအတြက္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားပဲ အနစ္နာခံလိုက္ပါေတာ့"

"ဘယ္လို? Cass, ကိုယ္က ... ကိုယ္က ... မဟုတ္ဘူးေလ။ မဟုတ္ဘူးေလကြာ"

"ခ်စ္တယ္ေလဗ်ာ။ တစ္ဘဝေလာက္ေတာ့ အလိုလိုက္လိုက္ပါ"

"အား ... Cass! No!!!"

ဒ႑ါရီေလးရဲ႕အဆံုးနဲ႔ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ဆုေတာင္းေလးရဲ႕အစမွာေတာ့
Lord Oliver စံအိမ္ရဲ႕ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ လူသားေလးတစ္ေယာက္က အတင္းခ်ဳပ္နမ္းေနတာကို သဘာဝလြန္အစြမ္းနဲ႔႐ုန္းကန္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ ပံုမွန္ခြန္အားကိုသာအသံုးျပဳၿပီး ေရွာင္ဖယ္ေျပးေနတဲ့ Vampire ေလးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ရေလရဲ႕။ ။

~~~~~~~~~~~~~~ The End ~~~~~~~~~~~~~~
© Demon ,
книга «April Memo- One shot Collection».
The real us (1): I wanna know the real you (ေဇာ္ဂ်ီ)
Коментарі