ဖူးစာမွန္သည္ မမွန္သည္
(Wattpad မွာ Title က *ဖူးစာမွန္၏၊ မမွန္၏* ပါ။ ဒီမွာက *၏* ကို ေခါင္းစဥ္မွာလက္မခံလို႔ပါ)
¤¤¤¤¤¤
"ေကေကး၊ ေသြးေတြဆင္းလို႔ ေဆး႐ံုတင္ရတယ္တဲ့။ အဲဒါ ျမဴလိုက္သြားေနတာ၊ ကိုေလးလည္း ေဆး႐ံုကိုလိုက္ခဲ့ေပးပါေနာ္"
ေဆး႐ံုအဝင္ဝတြင္ အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္မွ လူနာတစ္ဦးကို သယ္ထုတ္လာ၍ အလုပ္မ်ားကုန္ၾကသည္။
"Car accident patient လား?"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ဒီဘက္ကိုလာပါ"
•
"ဟယ္လို ျမဴ"
"ဒီဖုန္းပိုင္ရွင္ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္လို႔ ( ...) ေဆး႐ံုမွာ ေရာက္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေခၚထားတဲ့နံပါတ္ကို အေၾကာင္းၾကားေပးတာပါ"
"ဗ်ာ၊ ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါ့မယ္"
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ နံပါတ္တစ္ခုကိုႏွိပ္လိုက္ၿပီး
"ျမဴက အဲဒီကိုလိုက္လာတဲ့လမ္းမွာ ကားတိုက္မႈျဖစ္တယ္ ကိုလြင္ျပင္။ ကၽြန္ေတာ္ (...) ေဆး႐ံုကို လိုက္သြားေနတယ္။ ေနာက္မွျပန္ေခၚမယ္"
■■■■■
"ေကေကး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"အင့္၊ ဟင့္အင္း"
"တစ္ခုခုျဖစ္ ..."
စကားမဆံုးမီ ထမင္းဝိုင္းမွထ၍ ေဘစင္ဆီေျပးေလသူ သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္ စိုးရိမ္ကာ
"ဟဲ့! ေနဦးေလ"
"ျမဴ၊ ျဖည္းျဖည္းထေလ။ မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႔ကိုကြာ"
ေဘးမွလာတြဲေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေပ။
"ကိုေလး၊ ေကေကး အန္ျပန္ၿပီထင္တယ္"
"ထိုင္ေနပါ ျမဴရယ္။ ကိုယ္သြားၾကည့္ေပးမယ္။ သူက အန္ေနက်ပဲကြာ"
"ကိုေလးညႇိဳ႕၊ ရွင္ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ? သူက ..."
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ။ ျမဴသြားၾကည့္မွာမဟုတ္လား? ျဖည္းျဖည္းသြားပါ"
"ရတယ္ မ၊ ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အဆင္ေျပသြားၿပီ"
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ျငင္းခုန္ေနၾကစဥ္ ထထြက္သြားသူက ထမင္းစားပြဲသို႔ျပန္ေရာက္လာေလၿပီ။
"ေကေကးရယ္၊ အခုထိ အန္တုန္းလား? ေလးလေတာင္ရွိေနၿပီကို"
မ်က္ရည္ဝဲကာေျပာလာေသာ ျမဴ႕စကားေၾကာင့္
"ဟာကြာ၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေလ။ ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ? ငိုမလို႔လား? ကေလးမ်က္လံုးျပဴးလိမ့္မယ္။ ငါဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေက်ာက္ပြင့္သုပ္အနံ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တာ"
ေလးညႇိဳ႕တစ္ေယာက္ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ကိုတစ္လွည့္၊ ေျပာေနသူကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္လိုက္သည္။
ေက်ာက္ပြင့္သည္ အနံ႔ျပင္းေလသလား?
"ကိုေလး၊ အဲဒီအသုပ္ကို ျမန္ျမန္ယူစားလိုက္စမ္းပါ။ ေကေကး အနံ႔မခံႏိုင္ဘူးတဲ့"
"ရတယ္ မရယ္။ ငါ မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔ဆက္စားၾကေနာ္။ ငါဧည့္ခန္းမွာေစာင့္မယ္"
"မစားေတာ့ဘူးလား? နင္ဘာစားခ်င္လဲ?"
"ဟင့္အင္း၊ ငါေနာက္မွ စားခ်င္တာရွိရင္ အိမ္မွာလုပ္ခိုင္းလိုက္မယ္။ ဆိုင္ကေကာင္မေလးေတြကိုလည္း ဝယ္ခိုင္းလို႔ရတာပဲ။ အခုက တကယ္မရေတာ့လို႔ပါ။ ဆက္စားေနာ္၊ အာဟာရျပည့္မွျဖစ္မွာ သိတယ္မဟုတ္လား? ၿပီးမွထြက္လာခဲ့၊ ငါအခ်ိန္ရတယ္"
"အင္းပါ"
"ေဒၚျမဴခိုးငယ္၊ ထမင္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္စားပါလား ခင္ဗ်။ အဲဒီဧည့္ခန္းကို မ်က္လံုးႀကီးပါသြားၿပီလား?"
"ကိုေလးက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"ေက်ာက္ပြင့္က ဘာအနံ႔ရလဲလို႔ စမ္းသပ္မလို႔"
"ကိုေလးရယ္၊ သူက ဒီလိုပဲျဖစ္တတ္တာလည္း သိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႔ လိုက္ကပ္သတ္ေျပာေနျပန္ၿပီလဲ?"
"အိုေခ၊ ဆက္စားပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး"
"မေျပာနဲ႔"
စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ
"ကိုေလး၊ စားၿပီးရင္ ေဆြေဆြ႕ကိုသိမ္းခိုင္းလိုက္ေနာ္။ ျမဴ အေပၚခဏတက္လိုက္ဦးမယ္"
"အင္းပါ၊ ျဖည္းျဖည္းသြားဦး"
ေလးညႇိဳ႕ ျမဴခိုးငယ္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး ထြက္သြားသည္ေသခ်ာမွ
"ခုနကပဲ သူငယ္ခ်င္းကို ထေပြ႕မလိုျဖစ္ေနတာလည္း သူပဲ။ အခု ဧည့္ခန္းကဟာေလးကို အဖက္မလုပ္ဘဲ အေပၚတက္သြားတာလည္း သူပဲ"
ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ၿပီး စားလက္စထမင္းကို လက္စသတ္လိုက္သည္။
ေလးညႇိဳ႕စားေသာက္ၿပီးလို႔ ဧည့္ခန္းဘက္ထြက္မည္ျပင္လိုက္ခ်ိန္တြင္
"ကိုေလးညႇိဳ႕ေရ၊ မနက္က ေဆးခန္းကေရးေပးလိုက္တဲ့ ေဆးစာကို ရွင္ဘယ္နားထားလိုက္သလဲ?"
ေအာ္ေမးလ်က္ ေလွကားမွဆင္းလာေနေသာ ျမဴခိုးငယ္ေၾကာင့္ ေလးညႇိဳ႕စဥ္းစားသြားရသည္။ ထိုစာရြက္ကို ေနာက္ဆံုးကိုင္သူမွာ ျမဴခိုးငယ္ပင္ျဖစ္သည္။
"ျမဴပဲ ေနာက္ဆံုးကိုင္တာေလ"
"ျမဴ ေဆးခန္းကစာအုပ္ထဲပဲ ျပန္ထည့္ထားတာေလ။ အခုမေတြ႕ေတာ့ဘူး"
"ျမဴရယ္၊ တစ္ေနရာရာမွာရွိမွာပါ"
ဧည့္ခန္းဆိုဖာတြင္ဝင္ထိုင္ကာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို မၾကည္ၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္လိုက္ေသာ ျမဴခိုးငယ္ စကားျပန္ေျပာရန္ျပင္လိုက္စဥ္
"မ၊ မနက္က အေပၚကေနထပ္ဝတ္တဲ့ အေႏြးထည္အိတ္ထဲ ရွာၾကည့္ၿပီးၿပီလား?"
"အေႏြးထည္? ကားေပၚမွာထင္တယ္"
"ငါသြားယူလိုက္မယ္"
ေျပာလည္းေျပာ၊ ထလည္းထထြက္သြားေလသည္။ ခဏအတြင္းျပန္ဝင္လာၿပီးေနာက္
"ဒီမွာေလ မရဲ႕"
"အင္း၊ ေကေကးသတိထားမိလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ရွာေနရဦးမွာ"
ျမဴခိုးငယ္စကားေၾကာင့္ ေလးညႇိဳ႕ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ပင္ ဆိုဖာေပၚမွီထိုင္ေနလိုက္သည္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း တကယ္ကို သတိမထားမိခဲ့သည္က ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္။
*Ring Ring Ring*
"ကိုေလး၊ ဖုန္းလာတယ္"
ေလးညႇိဳ႕ ဖုန္းကိုၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုလြင္ျပင္"
မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္၏အၾကည့္က ေလးညႇိဳ႕ထံေရာက္လာေလသည္။
"ေကသရီ ရွိပါတယ္။ ေျပာမလား?"
ေလးညႇိဳ႕က ေကသရီထံသို႔ ဖုန္းကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။ ေကသရီယူလိုက္ၿပီး
"ဟယ္လို၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ဪ၊ ဖုန္းအားကုန္ၿပီထင္တယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ အားသြင္းမယ္ဆိုၿပီး ေမ့သြားတာ။ အိတ္ထဲကေနေတာင္ မထုတ္ျဖစ္ဘူး"
"..............."
"ၾကာဦးမွာဆို? ၿပီးေရာေလ၊ ေစာင့္ေနလိုက္မယ္"
"ကိုေဝးေရ၊ ျမန္ျမန္လာေခၚပါ။ ေကေကးအန္ေနတာနဲ႔ အစားမစားရေသးဘူး"
"ဟာ၊ မ! မေျပာနဲ႔။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားဘာသာ ေအးေဆးလုပ္။ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနမယ္"
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး ေလးညႇိဳ႕ကိုျပန္ေပးလိုက္ကာ
"ဘာလို႔သြားေျပာတာလဲ? အလကားေနရင္း ပြစိပြစိနဲ႔ အေမးအျမန္းကထူေတာ့မယ္"
"နင့္ကို သူ႔ေလာက္ဂ႐ုစိုက္တာ သူပဲရွိတယ္ေလ။ အဲဒီလိုေျပာမွ နင္အစားစားျဖစ္မွာေလ ေကေကးရဲ႕။ သူကေတာ့ မရရေအာင္ ေကၽြးမွာပဲ"
"စိတ္ညစ္လို႔ပါ"
"မင္းလည္းေနာ္၊ ကိုလြင္ျပင့္အခ်စ္ေတြကို အျပစ္ေျပာေနလိုက္။ အခ်စ္ေတြစူးလိမ့္မယ္"
"အဲဒါ ကိုေလးညႇိဳ႕အပူမပါပါဘူး"
"ကိုေလး၊ ေျပာျပန္ၿပီေနာ္။ သြားပါေတာ့၊ အခန္းထဲသြားနားေတာ့။ အလုပ္္အားတုန္းေလး နားလိုက္ေလေနာ္"
ေလးညႇိဳ႕ ျပန္မေျပာနားမေထာင္လုပ္ေနလိုက္သည္။ ျမဴခိုးငယ္က ေကသရီအနားသို႔သြားထိုင္ကာ
"ဖုန္းအားသြင္းလိုက္ဦးေလ။ ၿပီးေတာ့ ငါျပစရာရွိတယ္သိလား။ မေန႔က ငါေတြ႕ထားတဲ့ ကေလးေလးေတြရဲ႕ ဗီဒီယိုဖိုင္တစ္ခုေလ"
"အင္း၊ ၾကည့္မယ္"
IPad တစ္လံုးေရွ႕ခ်ၿပီး အလုပ္မ်ားေနေလေသာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ ေလးညႇိဳ႕ သက္ျပင္းသာခ်မိေတာ့သည္။
¤
သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ေရစက္သည္ ထူးျခားလြန္းလွသည္။
အထက္တန္းမွစခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္တို႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္တြင္လည္း တပူးတြဲတြဲရွိၾကသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးထဲမွ ျမဴခိုးငယ္ဆိုေသာ သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ လွလွပပေကာင္မေလးကို ေက်ာင္းေျပာင္းလာသည့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားေလးညႇိဳ႕က ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ စိတ္ဝင္စားမိခဲ့သည္။ ထူးဆန္းသည္က ျမဴခိုးငယ္ေဘးမွ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ဂ်စ္ကန္ကန္ဂ်ဴနီယာေကာင္မေလး ေကသရီကို ေလးညႇိဳ႕ၾကည့္မရပါ။
ထို႔နည္းတူပင္ ျမဴခိုးငယ္ဆီခ်ဥ္းကပ္လာေသာ ေလးညႇိဳ႕ကိုလည္း ေကသရီက အျမင္မၾကည္ေပ။
ေလးညႇိဳ႕ႏွင့္ေကသရီ၏ မ႐ိုးႏိုင္ေသာရန္ပြဲမ်ားၾကားမွပင္ ျမဴခိုးငယ္၏အခ်စ္ကို ေလးညႇိဳ႕ရခဲ့ၿပီး ေကသရီတို႔ေက်ာင္းၿပီးသည့္အခါ လြင္ျပင္ေဝးဆိုသူႏွင့္ ေကသရီဖူးစာဆံုခဲ့သည္။ အတိအက်ဆိုရလၽွင္ လြင္ျပင္ေဝး၏စိတ္ရွည္ဇြဲေကာင္းမႈသည္ ေလးညႇိဳ႕၏ ျမဴခိုးငယ္ကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းျခင္းေၾကာင့္ အရာထင္ခဲ့ျခင္းပင္။ ျမဴခိုးငယ္ေခါင္းညိတ္ခဲ့ေသာ လက္ထပ္ခြင့္ေၾကာင့္ ေကသရီေပါက္ကြဲကာ လြင္ျပင္ေဝးႏွင့္တြဲခဲ့သည္။ ေကသရီအျမဲေျပာသည္က
"ခ်စ္တာကခ်စ္ေလ။ ဘာကိစၥ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လက္ထပ္မွာလဲ?" ဟူ၍။
မည္သို႔ဆိုေစ ေလးညႇိဳ႕ႏွင့္ျမဴခိုးငယ္လက္ထပ္ပြဲအတြက္ အမ်ားဆံုးအကူအညီေပးသည္မွာလည္း ေကသရီပင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အမွတ္ရစရာတစ္ခုမွာ မဂၤလာပြဲၿပီး၍ လက္ကိုင္ပန္းစည္းပစ္မည့္အခ်ိန္တြင္
"ျမဴခိုးေရ၊ နင္လွည့္မၾကည့္ရဘူးေနာ္။ ဟဲ့ ေကသရီ၊ လာေလဟယ္"
"မလာဘူး"
"Wedding planner ႀကီးက ဘာကိစၥ ဒီအခ်ိန္ေလးကို မပါရမွာလဲ? လာခဲ့"
"Wait! ငါတို႔လည္းပါမယ္ေလ"
"နင္တို႔ေယာက္်ားေလးေတြက ဘာလုပ္မွာလဲ?"
"ငါတို႔လည္း လင္လိုခ်င္တယ္ေလကြာ"
"အပြင့္မေတြကတစ္မ်ိဳး။ သြားစမ္းပါ ခပ္ေဝးေဝးကို"
ရင္းႏွီးလြန္းၾကေသာ ေယာက္်ားေလးတစ္ဖြဲ႕က ဝင္ေႏွာက္ေန၍ ေကသရီရယ္မိရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ခြဲထြက္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ...
"ေအး၊ လုၾကဟာ။ ငါေတာ့ပစ္ၿပီ"
"ဟဲ့ ဟဲ့ ျမဴခိုး၊ ေနပါ ....."
ေနရာလုေနေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား စကားပင္မဆံုးလိုက္ပါ။ ျမဴခိုးငယ္ပစ္လိုက္ေသာ ပန္းစည္းေလးသည္ ေကသရီရင္ခြင္သို႔ ေျပးဝင္သြားေလၿပီ။ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ ဖမ္းကိုင္လိုက္မိၿပီးမွ ေၾကာင္အအႏွင့္ၾကည့္ေနေသာ ေကသရီ၊ သိလိုစိတ္အျပည့္ႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ေသာ ျမဴခိုးငယ္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍ ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ေနပါေသာ လြင္ျပင္ေဝး။
"Congratulations, ကိုလြင္ျပင္"
ေနာက္ဘက္မွေန၍ ပခံုးကိုဖက္ကာေျပာလာေသာစကားေၾကာင့္ လြင္ျပင္ေဝးလွည့္ၾကည့္သည့္အခါ ေျပာလာသူက သတို႔သားအသစ္စက္စက္ ေလးညႇိဳ႕။
"ေျပာင္းျပန္ႀကီးကြာ"
"ျမန္ျမန္ယူၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ျမဴ႕ကို ေကသရီနဲ႔ၿပိဳင္လုေနရသလို ခံစားရလြန္းလို႔ပါ"
"ဟား ဟား၊ သူတို႔က အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြေလ"
"အစ္ကို ေကသရီကို အဲဒီလိုလႊတ္ထားရလား? ျမဴ႕နားမွာပဲေရာက္ေနတာ အစ္ကို ဘယ္လိုမွမေနဘူးလား?"
"ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ သူစိတ္ခ်မ္းသာေနတာကို ျမင္ေနရတာ ကိုယ္ေက်နပ္တယ္"
"အဲဒီစကားရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အတိအက်သိသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့မရဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ေပ်ာ္ရႊင္ေနရေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တာ"
"ေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒီဆႏၵလည္း ျပည့္သြားၿပီမဟုတ္လား"
"ထင္ရတာပဲ။ ေကသရီ႕အခ်ိဳးေတြကို ၾကည့္ရဦးမယ္"
"Hey, she's my girlfriend."
"သိပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အစ္ကို႔ေရွ႕လည္း ေျပာရမွာပဲ။ တကယ္ၾကည့္မရတာ။ သူကလည္းေျပာပါတယ္၊ က္ိုေလးညႇိဳ႕က မုန္းစရာေကာင္းတယ္တဲ့"
"ဟား ဟား ဟား"
သတို႔သားက ရင္ဖြင့္ပြဲလုပ္ေနသကဲ့သို႔ သတို႔သမီးဘက္တြင္လည္း
"ေကေကးေရ၊ ယူေတာ့မွာလား?"
"သက္သက္မဲ့ ညစ္ပတ္တာမဟုတ္လား၊ မ?"
ေျပာၿပီး ေဘးကစားပြဲေပၚ ပန္းစည္းကိုတင္လိုက္သည္။
"ဘာလဲ ေကသရီရယ္။ ျမဴခိုးက လွည့္ေတာင္မၾကည့္တာကို၊ နင္ဘယ္မွာရွိမွန္း သိေတာင္မသိဘူး"
"ေအးေလ ေအးေလ"
"Marry me"
ေကသရီတင္ထားလိုက္ေသာပန္းစည္းကို ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ယူလိုက္ၿပီး ေကသရီေရွ႕ခါးညြတ္ကာေျပာေလေတာ့
"မသာေလးက တစ္မ်ိဳး၊ ေသခ်င္တာလား?"
"ဘာရယ္? ခ်စ္တယ္ ဟုတ္လား? အား ... ေသေပ်ာ္ပါၿပီအခ်စ္ရယ္"
"ေသနာေကာင္"
ေကသရီလိုက္ရိုက္ေန၍ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕ေတြၾကား ပတ္ေျပးကာ ရယ္ၾကေမာၾကႏွင့္ မဂၤလာပြဲေလးက ၿပီးဆံုးခဲ့ရသည္။
¤
"ေဟာ၊ ကားသံၾကားတယ္ ေကေကးရဲ႕။ ကိုေဝးလာၿပီထင္တယ္"
"ျမန္လိုက္တာ"
သူတို႔ အေပါက္ဝဆီသို႔လွမ္းၾကည့္ေနရင္း
"Catty, အန္ျပန္ၿပီလား? အခုဘယ္လိုေနေသးလဲ?"
ဝင္လာလာခ်င္း လွမ္းေမးေနေသာလြင္ျပင္ေဝးေၾကာင့္ ေလးညႇိဳ႕က ထသြားလိုက္ၿပီး
"အသက္႐ွဴပါဦးဗ်ာ"
"အာ ... ကိုယ္က စိုးရိမ္လို႔ပါ။ မေန႔က အန္ၿပီးေတာ့ ဘာမွမစားႏိုင္ဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ အစာမရွိလို႔ ဗိုက္ေတြေအာင့္ေရာ။ အဲဒါ ဒီေန႔ထပ္ျဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူးေလ"
"ေကေကး၊ ငါ့ကိုဘာလို႔မေျပာတာလဲ?"
"အခုမွ ဘာမွမျဖစ္တာကြာ။ ေဝး၊ ခင္ဗ်ားကလည္း လၽွာရွည္လိုက္တာ"
"စိတ္ပူလို႔ Catty, မင္းက အဲဒီလိုခဏခဏျဖစ္ေနတာကို ဂရုမစိုက္ဘူးေလ"
"ဟုတ္ၿပီဗ်ာ၊ အစာဝင္ေအာင္စားမယ္။ အိုေခ? အခုေတာ့ ျပန္မယ္"
"အင္း၊ လာေလ။ ေလးညႇိဳ႕၊ ျမဴခိုး၊ ကိုယ္တို႔ျပန္ေတာ့မယ္"
"ငါ သြားၿပီ၊ မ။ ေဆးကေတာ့ ညေနက်ရင္ ဆိုင္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္။ မင္းေယာက္်ားကိုလႊတ္မေနနဲ႔၊ မင္းနားမွာပဲထား။ တစ္ေယာက္တည္းမေနနဲ႔ေနာ္"
"အင္းပါ"
ေကသရီတို႔အတြဲထြက္သြားၿပီးေနာက္
"ဘာျဖစ္ေနျပန္တာလဲ ကိုေလး? ဘာလဲ၊ ေကေကးကို ပိုကိုပိုတယ္လို႔ ေတြးေနျပန္ၿပီလား?"
"မေတြးပါဘူး။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြခံစားရသမၽွ သူကခံစားေနရေတာ့ ျမဴ႕ကိုသူစိတ္ပူတာ ကိုယ္သိပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာရပ္သြားရင္ ျမဴတစ္ခုခုျဖစ္မွာကို သူစိုးရိမ္ေနတာ ကိုယ္တို႔အားလံုးသိတာပဲ။ ကိုယ္လည္းစိတ္ပူတယ္ေလ"
¤
ေကသရီႏွင့္ျမဴခိုးငယ္၏အျဖစ္က တကယ္ကိုထူးျခားဆန္းၾကယ္၏။
တစ္ရက္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစပ္တူဖြင့္ထားေသာ Floral & Gift House ေလးတြင္ ထမင္းစားၾကရင္း
"အင့္"
"ဘာျဖစ္တာလဲ ေကေကး"
"အန္ခ်င္သလိုပဲ"
"ေလေတြထင္တယ္။ အစားစားလိုက္ရင္ သက္သာမလားပဲ"
"အင္း"
ဆက္စားေနၾကရင္း
"အြန္႔"
ေကသရီ ေနာက္ေဖးဘက္ေျပးေလေတာ့ ျမဴခိုးငယ္ထလိုက္ရေတာ့သည္။ ထိုေန႔က ပ်ိဳ႕လိုက္၊ အန္လိုက္ႏွင့္ ေကသရီအလုပ္မ်ားေနခဲ့သည္။ ျပႆနာသည္ တစ္ရက္ႏွင့္ၿပီးမသြားေပ။ ၾကာလာေတာ့ ဆိုင္မွလူေတြပင္ ေကသရီကို ဘာလိုလိုေတြၾကည့္ကုန္ၾကသည္။
"ေကေကး၊ ဘာျဖစ္တာလဲ?"
"ရိပ္ခနဲျဖစ္သြားတာ။ ရတယ္"
"ထိုင္လိုက္ဦး။ ေကေကး၊ ငါေမးရင္စိတ္မဆိုးနဲ႔။ နင္ လစဥ္မွန္ရဲ႕လား?"
"မင့္ႀကီးေဒၚ! ငါနဲ႔ေဝးနဲ႔ ကင္းတယ္ဟ"
"ငါက စိုးရိမ္လို႔ပါ ေကေကးရယ္။ အခုကေလ နင့္ပံုစံက အဲဒီလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဆိုင္ကလူေတြပါ ဘာလိုလိုေတြေျပာေနၿပီ"
"ေဝးကပါ မေမးေပမဲ့ ဘယ္သူနဲ႔လဲထင္ေတာ့မယ္"
"ဟား၊ သူက အဲဒီလိုထင္စရာလား?"
"စိတ္ေလၽွာ့၊ အဲဒီလိုေတာ့ အရိပ္အႁမြက္ေတာင္ မေျပာေသးပါဘူး။ ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး"
"နင္ အိမ္မွာနားေနတဲ့ တစ္ပတ္လံုးလည္း ဆိုင္မွာ တိုးတိုးေျပာေနၾကတယ္။ ငါမခံႏိုင္ဘူး။ ေကေကး၊ ေဆးခန္းျပၾကည့္ရေအာင္။ ေတာ္ၾကာ အစာအိမ္တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္ေနမွာစိုးတယ္"
"အင္း"
"ဟိုေလ၊ ငါတို႔ နန္းညိဳဆီသြားရေအာင္လား?"
"သူ႔ေဆးခန္းက ေဝးတာကိုကြာ"
"ဘာပဲေျပာေျပာကြာ၊ သူနဲ႔က် အရမ္းရင္းႏွီးေတာ့ တိုင္ပင္လို႔ေကာင္းတယ္ေလ"
"မ၊ ငါ့ကိုမယံုျပန္ဘူးလား?"
"မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးေလ ေကေကးရယ္။ ငါက ရိုး႐ိုးေလးေျပာတာပါဟာ"
"အင္း၊ မနက္ျဖန္သြားမယ္"
•
"အဲဒီေတာ့ ငါေမးတာ စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္ ေကသရီ"
"ေအးပါ၊ ဒီႏွစ္ပတ္အတြင္း ငါလည္း ေတာ္ေတာ္အက်င့္ရေနပါၿပီ"
ေဒါက္တာနန္းညိဳ၏ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေမးျမန္းမႈအဆံုးတြင္ ဆီးစစ္ကိရိယာေလး ထုတ္ယူလာခဲ့သည္။
ေကသရီမွာေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ လက္မႈိင္က်သြားေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေဒါက္တာနန္းညိဳေျပာသည္က
"ျမဴခိုး၊ နင္ လစဥ္မွန္လား?"
"ငါ? ငါက ... ငါ ၿပီးခဲ့တဲ့လကေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒီလေနာက္က်ေနတယ္။ ဟိုတေလာက ေသြးေပါင္က်လို႔ ေနာက္က်တာလားမသိဘူး"
"ေရာ့၊ ဆီးစစ္ၾကည့္"
"ဟင္? ငါကလား?"
"အင္းေလ၊ နင္က အိမ္ေထာင္သည္ပဲ။ ဆီးစစ္ခိုင္းတာ စိတ္ဆိုးဦးမလို႔လား?"
ျမဴခိုးငယ္လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးၿပီး ေၾကာင္အမ္းေနသည့္သူ႔ကို ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ တြန္းလႊတ္ေနေသာ ေဒါက္တာသူငယ္ခ်င္းကို ေကသရီလည္း တအံ့တဩၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ ျမဴခိုးငယ္တစ္ေယာက္ တစ္စံုတစ္ခုဖမ္းစားခံရသကဲ့သို႔ စိတ္လြတ္ေနသည့္အေနအထားႏွင့္ ေရွ႕သို႔ထြက္လာကာ ေဒါက္တာ့လက္ထဲသို႔ ဆီးစစ္ကိရိယာေလး ေပးလာသည္။
"Two lines"
ေကသရီ၏ ေရရြတ္သံေၾကာင့္ ေဒါက္တာနန္းညိဳ ထရယ္ေလေတာ့သည္။
"ခစ္ ခစ္၊ တကယ္ရယ္ရတယ္ သိလား? ကိုေလးညႇိဳ႕တစ္ေယာက္ေတာ့ ေပါက္ကြဲေတာ့မွာပဲ။ တကယ္ဆို မိန္းမကိုခ်စ္လြန္းတဲ့ေယာက္်ားေတြ ကိုယ္စားခံစားေပးတယ္လို႔သာ ၾကားဖူးတာေလေနာ္"
"ဟင့္ ... အင့္ ... အီး ဟီး"
"ဟာ! မ၊ ဘာလို႔ငိုတာလဲ? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ေပ်ာ္လို႔။ အင့္ ... ဟင့္ ... စိတ္မေကာင္းလို႔"
"ျမဴခိုးရယ္၊ စိတ္ထိန္းပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္ နင့္စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးေနမွာ သိပါတယ္"
"မဟုတ္ဘူး ညိဳရဲ႕။ ဟင့္ ... ငါကေလ ... အင့္ ... ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာမသိဘဲ ... ေကေကးကို တစ္မ်ိဳးထင္မိေသးတာ။ ဟီး ... ငါကဆိုးလိုက္တာ"
"မငိုနဲ႔ေလ။ ငါက မင္းကို အျပစ္ေျပာမိလို႔လား? ေတာ္ၿပီ၊ မငိုနဲ႔ေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ ဗိုက္ထဲကကေလးပါ ေမာေနလိမ့္မယ္"
ကေလးဆိုမွပင္ ျမဴခိုးငယ္ အငိုတိတ္ေတာ့သည္။ ဤသည္ကိုပင္ ႐ႈိက္သံက မဆံုးခ်င္ေသးပါ။
ေဒါက္တာနန္းညိဳသည္လည္း အေတြ႕အၾကံဳအသစ္တစ္ခု ရသြားသကဲ့သို႔ ေကသရီႏွင့္ျဖဴခိုးငယ္တို႔ကိစၥသည္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား Hit ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
လြင္ျပင္ေဝးသိသြားသည့္အခါတြင္
"ဟား ... ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ေလ၊ ကိုယ့္မွာ Catty ကိုမ်က္ႏွာပူလို႔ ေတြ႕ေတာင္မေတြ႕ရဲဘူး။ ကိုယ္တို႔ကိုတြဲေတြ႕ေနရင္ လူေတြက Catty ကို အထင္ေသးသလိုမ်ားၾကည့္မလား၊ Catty မ်ား အေနရခက္မလား၊ ေရာဂါတစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ေနသလားနဲ႔ ရင္ေတြပူလိုက္ရတာ"
"တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ခုခုျဖစ္လာသလားလို႔ေရာ မေတြးဘူးလား?"
"ဟဲ့၊ နင္ဘယ္လိုေမးလိုက္တာလဲ?"
"သူေယာက္်ားေလ၊ ေတြးမွာပဲ။ ငါဆိုလည္းေတြးမွာ"
"ကိုယ္ဝန္ခံပါတယ္၊ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ Catty စကားကိုပဲ ယံုေပးဖို႔ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးသား"
"တျခားတစ္ေယာက္ကိစၥ ခင္ဗ်ားကိုတာဝန္ယူခိုင္းရင္ေရာ?"
"ေကေကး၊ ေတာ္ပါေတာ့။ မဟုတ္တာေတြ မေမးနဲ႔ေလ"
"ကိုယ္က မင္းေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္မွာ Catty"
"မဟုတ္လို႔ေျပာရဲတာမ်ား"
"ေကေကးေရ၊ နင္ေတာ္လိုက္ေတာ့လို႔ ငါေျပာေနတယ္ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဘာေျပာေျပာအလိုမက်တာလဲ? မရစ္ပါနဲ႔ေတာ့ ေကေကးရယ္။ ကိုေဝးက နင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ နင္သိသားနဲ႔"
"မင္းက ဘာကိစၥ ေရွ႕ေနလိုက္ေနတာလဲ?"
သူ႔ေရွ႕မွ ငရုတ္သီးမ်ားမ်ားႏွင့္သရက္သီးသုပ္ကို ယူစားရင္း ေကသရီတစ္ေယာက္ မာန္ဖီေနျပန္ပါေတာ့သည္။
"ေအးပါဟာ၊ မေျပာေတာ့ပါဘူး"
အမွန္တကယ္ပင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သည္က ျမဴခိုးငယ္ပါဟု က်ိန္ေျပာလၽွင္ပင္ယံုစရာမရွိ။
•
ေလးညႇိဳ႕သိစဥ္ကေတာ့ ပိုဆိုးခဲ့သည္။
"တကယ္လား? တကယ္လား မိန္းမ? အား ... ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ငါအေဖျဖစ္ေတာ့မယ္"
ျမဴခိုးငယ္ကိုဖက္ၿပီး အေပ်ာ္လြန္ေနသူကိုၾကည့္ကာ ေကသရီေရရြတ္လိုက္သည္။
"အခုမွ လာခ်စ္ျပေနတာ။ ကိုယ့္မိန္းမဘာျဖစ္ေနသလဲလို႔ တစ္ခ်က္ေတာင္မရိပ္မိဘဲနဲ႔"
"မင္းတို႔မိန္းကေလးခ်င္းေတာင္ ရိပ္မိလို႔လား?"
"ကိုေလး၊ မေျပာနဲ႔ေလ"
ျမဴခိုးငယ္ ခပ္တိုးတိုးတားျမစ္လိုက္၍ ေလးညႇိဳ႕အာ႐ံုက မိန္းမျဖစ္သူဆီ ျပန္ေရာက္လာသည္။
"ဒါဆို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တာေတြ ကိုယ္ရွာဖတ္ရမယ္။ ျမဴက အပူအစပ္ေတြ၊ အေလးအပင္မတာေတြ ေရွာင္ရမယ္မဟုတ္လား?"
"သူ မစားပါဘူး"
ေကသရီေျပာသည္မွာလည္း မွန္ေပသည္။ တကယ္တမ္း ထိုသို႔စားေနသည္က ေကသရီကိုယ္တိုင္ပင္။
"အင္း"
ေလးညႇိဳ႕မေက်နပ္ေတာ့ပါ။ အမွန္ဆိုလၽွင္ မိန္းမကိုယ္စား ေယာက္်ားျဖစ္သူက ခံစားေပးသည္သာ သူၾကားဖူးသည္။ ယခုက ကိုယ္စားျဖစ္ေနသည္မွာ သူမဟုတ္ပါဘဲ ေကသရီျဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရလဲေမးခ်င္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလးညႇိဳ႕ကပင္ မိန္းမကိုမခ်စ္သူ ျဖစ္သြားႏိုင္ေပသည္။ ထိုထိုေသာအခ်က္မ်ားႏွင့္ ေကသရီအေပၚ ေလးညႇိဳ႕၏မနာလိုမႈမ်ား ပိုမ်ားလာခဲ့သည္။
"မ၊ ႏြားႏို႔ေသာက္ရင္ ကေလးက အသားျဖဴတယ္တဲ့။ မင္းလည္း ႏြားႏို႔ႀကိဳက္တာပဲ၊ ပံုမွန္ေသာက္ေပးေလေနာ္"
"အင္းပါ"
"နန္းညိဳေျပာလိုက္တဲ့ ေဆးေတြေလ၊ သူ႔ဆီမရွိတဲ့ေဆးေတြကို ငါမွာထားၿပီးၿပီ။ မနက္ျဖန္လာပို႔လိမ့္မယ္"
"ဟင္၊ ဘယ္တုန္းကမွာတာလဲ? ေန႔လယ္ကပဲ ေဆးခန္းကျပန္ေရာက္တာကို"
ေဆးခန္းမွျပန္ေရာက္ကတည္းက ညေန ေလးညႇိဳ႕ျပန္လာသည္အထိ ေကသရီကေစာင့္ေပးေနခဲ့သည္။ ယခုလည္း ေလးညႇိဳ႕ျပန္ေရာက္လၽွင္ေရာက္ခ်င္း စကားေျပာေနၾကျခင္းပင္။
"လိုင္းေပၚကေန ဟိုေကာင္ေတြေဆးဆိုင္ကို မွာလိုက္တာ။ စကားေတြရွည္ေနလို႔ ျမဴခိုးအနားယူေနတယ္၊ ဖုန္းဆက္ေမးခ်င္ရင္ မနက္ျဖန္မွေမးလို႔ ေျပာထားတယ္"
"ခစ္ ခစ္၊ နင္သိပ္ေတာ္တယ္"
သူ႔ေရွ႕တြင္ ႏွစ္ေယာက္တစ္ကမ႓ာျဖစ္ေနေသာ ေကသရီတို႔ကိုၾကည့္ကာ ေလးညႇိဳ႕မ်က္ႏွာ အံု႔မႈိင္းေနေတာ့သည္။
"ကိုေလးညႇိဳ႕၊ စာအုပ္ရွာဝယ္မွာျဖင့္ ျမန္ျမန္ဝယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္မရွာလိုက္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ေတာ့မယ္၊ မင္းနားေတာ့ေလ မ"
"အင္း၊ ကားကို သတိထားေမာင္းဦး"
"အင္းပါ။ ကားနားလိုက္မေနနဲ႔ေတာ့"
"ေတာက္၊ ျပန္တာကို ေကာင္းေကာင္းမျပန္ဘူး။ ငါ့ကိုခနဲ႔သြားေသးတယ္။ စာအုပ္ျမန္ျမန္ရွာဝယ္တဲ့။ သူအရင္သိလို႔ သူအရင္ဦးၿပီး ေဆးေတြမွာေပးတာကိုမ်ား ပနာယူေနေသးတယ္"
"အယ္၊ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး ကိုေလးရယ္။ ေကေကးက အဲဒီသေဘာနဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္မရွာေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေျပာသြားတာေလ"
"စိတ္ေလၽွာ့ပါေနာ္။ သူကေျပာသြားလည္း ကိုေလးကအႀကီးပဲ၊ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ"
"အဲဒီျခေသၤ့မနဲ႔ေတာ့ကြာ"
"ခစ္ခစ္၊ ကိုေဝးကေတာ့ ေၾကာင္ငယ္ေလးတဲ့ေလ။ Catty က ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ေလ"
"ေအး၊ ခ်စ္ေနလိုက္ၾကပါေတာ့"
¤
"Catty, ဘာစားခ်င္လဲ?"
"ျမန္မာမုန္႔ေတြစားခ်င္တာ"
"အိုေခ"
ျမန္မာမုန္႔အစံုရသည့္ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ေလးတြင္ ေကသရီစိတ္ႀကိဳက္ဝင္ဝယ္ၿပီး ကမ္းနားမွဆိပ္ခံတံတားဘက္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ စားေသာက္ေနရင္း ေကသရီက
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး သက္သာေနၿပီ။ အရင္ေလာက္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကာလေက်ာ္သြားၿပီထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေဝဒနာေတြက် ျမဴခိုးငယ္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးမွျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕"
"ေလးညႇိဳ႕က စိတ္ခ်ရပါတယ္"
"ေဝး"
"ဟင္?"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"႐ုတ္တရက္ႀကီးပါလား Catty"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ားႀကီးသည္းခံၿပီး ခ်စ္ေပးလို႔ေလ"
"ကိုယ္ကလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ေတြအမ်ားႀကီးကို မညည္းမညဴလက္ခံေပးလို႔"
"ေျပာရရင္ေလ၊ အဲဒီလို အမ်ားႀကီးခ်စ္ခံရေတာ့လည္း စိတ္ပင္ပန္းရသား"
"အဲဒီလိုျဖစ္သြားလား? ကိုယ့္ကိုအားမနာပါနဲ႔ Catty ရယ္၊ အနားမွာေနၿပီး ခ်စ္ေနခြင့္ရေနတာကိုပဲ ကိုယ္ေက်နပ္ေနပါၿပီ"
"အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်စ္ပါတယ္"
"အင္း၊ တစ္ခါတေလေျပာလို႔လားမသိဘူး။ အဲဒီစကားၾကားလိုက္ရရင္ ရင္ထဲမွာငလ်င္ေတြလႈပ္တယ္"
"ဟာဟ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ပိုၿပီ"
"ပိုပါရေစ"
ေကသရီခါးကိုသိုင္းဖက္ၿပီး ေခါင္းထဲမ်က္ႏွာဝွက္ကာ အနမ္းေႁခြလိုက္ၿပီး လြြင္ျပင္ေဝးတစ္ေယာက္ အျပံဳးႀကီးျပံဳးေနမိေတာ့သည္။
¤
"ကိုေလးညႇိဳ႕၊ မကေလ သားအိမ္ကနည္းနည္းေလး ..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေကသရီ?"
"ဟိုေလ၊ ဂ႐ုစိုက္ေပးပါ။ ကေလးကလည္းႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ရမယ္ထင္တယ္။ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း ဒီတစ္ခါလြဲေခ်ာ္သြားရင္ ေနာက္တစ္ခါကိုယ္ဝန္ေဆာင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့"
"ဘာ ... ဘာေျပာတာလဲ?"
"အဲဒါေတြ မ မသိဘူး။ နန္းညိဳက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတာ။ မ သိရင္ တစ္ခုခုဆို ကေလးေတြကိုဦးစားေပးပါလို႔ပဲ ေျပာေတာ့မွာ"
"ဟာ ... အဲဒီတစ္ခုခုလည္း မျဖစ္ရဘူး။ ျဖစ္ရင္ေတာင္ ျမဴကအဓိကပဲ"
"အဲဒီေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေအးၿပီ။ ကိုေလးညႇိဳ႕က ကေလးအရမ္းခ်စ္တတ္ေတာ့ စိတ္ပူမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမသိပါေစနဲ႔ေနာ္"
"အင္း၊ ေျပာျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါဂရုစိုက္ပါ့မယ္။ ဘာမွမျဖစ္ေစရပါဘူး"
¤
"မေရ၊ ျဖည္းျဖည္းထိုင္ပါဟ"
"ျဖည္းျဖည္းပါပဲ"
"ကိုယ့္ဗိုက္ကိုယ္ၾကည့္ဦး"
"ၾကည့္တယ္ေလ၊ အမႊာေလးႏွစ္ေယာက္တဲ့"
"ဟာဟ၊ ဘာေလးေတြလဲ မသိခ်င္ဘူးလား?"
"လူေလးေတြေပါ့"
"ဪ၊ ေအး။ ျခေသၤ့ေလးေတြဆို ကိုေလးညႇိဳ႕တစ္ေယာက္ ငါ့ကိုလာသတ္လိမ့္မယ္"
"ငါ့ကိုလည္းေျပာေနတယ္။ ေကသရီနဲ႔ ခဏခဏမေတြ႕နဲ႔တဲ့။ ေမြးလာတဲ့ကေလးေလးေတြ ေကသရီနဲ႔တူေနရင္ မျဖစ္ဘူးတဲ့ေလ"
"ဘာလဲ၊ အခုေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုရင္ သူ႔ကိုဝိုင္းဟားေနၾကတယ္လို႔ ထင္ေနတာမဟုတ္လား"
"ခစ္ခစ္၊ သူ႔ဘာသာ အေတြးေတြမ်ားေနတာပါ"
"အင္း၊ အလကားေန ရန္လိုေနတာ"
"နင္ကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ?"
"ေအး၊ ကိုက္သတ္ခ်င္ေနတာ"
"နင္တို႔ကေတာ့ေလ၊ တကယ္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔၊ နင္ကေရာ ကိုေဝးနဲ႔ ဘယ္ေတာ့ယူမွာလဲ?"
"ဘာမွလည္းမဆိုင္ဘူး"
"စကားမလႊဲနဲ႔။ နင့္ကို ကိုေဝးက လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းထားတယ္မဟုတ္လား?"
"မယူခ်င္ေသးပါဘူး"
"ယူမယ္ဆို မငယ္ေတာ့ဘူးေနာ္ ေကေကး"
"အဲဒါ မင္းေၾကာင့္ေလ"
"ဘာလို႔လဲ?"
"မင္းဗိုက္ကိုၾကည့္ၿပီး သူလည္း စိတ္ကူးယဥ္ေနတာ"
"သူလည္း အားက်မွာေပါ့"
"သူေမြးေပးရမွာမဟုတ္တိုင္း အားက်စရာလား?"
"နင္ကလည္းဟယ္။ စဥ္းစားေပးလိုက္ပါ။ ခ်စ္ရဲ႕သားနဲ႔"
"ခ်စ္တာနဲ႔လက္ထပ္တာ မတူဘူးေလ"
"ဒီစကားေတြပဲေျပာေနလိုက္ေတာ့။ တကယ္ကို ကၽြဲပါးေစာင္းတီး"
"ငါ လက္မထပ္ခ်င္ေသးဘူး"
"ဒါဆိုလည္း သူေျပာသလို ေစ့စပ္ထားလိုက္ေပါ့"
"စဥ္းစားဦးမယ္"
¤
"ေကေကးေရ၊ ငါမွာထားတဲ့ ေၾကးအိုးေရာ?"
"လာပို႔ေနၿပီတဲ့"
"အင္း၊ ဗိုက္ဆာလို႔"
"ခဏေစာင့္လိုက္ပါ။ သိပ္မွမေဝးတာကို။ ငါ အျပင္ထြက္ေစာင့္ေနလိုက္မယ္"
အနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ ျပန္ဝင္မလာေသာ ေကသရီေၾကာင့္
"ဟင့္၊ သူကိုယ္တိုင္မ်ား ေၾကးအိုးသြားလုပ္ေနသလားပဲ"
ျမဴခိုးငယ္ အျပင္ထြက္လိုက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။
"မမျမဴ၊ အျပင္ထြက္မလို႔လား? သမီးတြဲေပးမယ္ေလ၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ?"
"ေကေကးက ေၾကးအိုးပို႔မယ့္လူကို ထြက္ေစာင့္ေနတာ ျပန္မလာေသးလို႔"
"ဪ၊ မေက ခုနကမွထြက္သြားတာပဲ။ ၾကာေသးပါဘူး မမရဲ႕။ လာ၊ သမီးနဲ႔သြားထြက္ၾကည့္ၾကမယ္"
အပ်င္းေျပဆိုင္ကိုလာရင္း ေၾကးအိုးမွာစားေသာ ျမဴခိုးငယ္ကို ဆိုင္ကေကာင္မေလးကတြဲကာ အျပင္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
ဆိုင္ေပါက္ဝႏွင့္မလွမ္းမကမ္း သစ္ပင္အရိပ္ေလးတြင္ Food Delivery ေကာင္ေလးဆီမွ အစားအေသာက္မ်ားလက္လႊဲယူေနေသာ ေကသရီကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"မေကက လာပါၿပီ မမျမဴရဲ႕"
"အင္း"
ေကသရီျပန္လွည့္ရာဆီသို႔ ျမဴခိုးငယ္ ရပ္ၾကည့္ေနစဥ္ အေပၚထပ္မွျပဳတ္က်လာေသာ အလွပန္းအိုးႀကီးတစ္လံုးသည္ ေကသရီေျခလွမ္းမည့္ေနရာႏွင့္တည့္တည့္။
ေကသရီသည္က သတိမထားမိဘဲ ျမဴခိုးငယ္ကိုသာ သူ႔လက္ထဲမွအထုပ္ေတြကို ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္။
"ေကေကး ေနာက္ဆုတ္"
ေကသရီက ေနာက္သို႔ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ျမဴခိုးငယ္ ေျပးသြားၿပီး ေကသရီကိုဆြဲဖက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသားပစ္လဲၿပီး ပန္းအိုးက သူတို႔အနားမွာပင္ ကြဲသြားခဲ့သည္။
"မ၊ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ? မ"
"အား၊ အား ဟ။ နာတယ္"
"မမျမဴ။ မေက၊ ေသြးေတြ။ မမျမဴမွာ ေသြးေတြ"
"မ၊ သတိထားပါဦး။ မေရ"
¤
"ေကသရီ၊ မင္းထြက္သြား"
"မကို ဝင္ေတြ႕ပါရေစ"
"မလိုဘူး။ မင္း သူ႔အနားမွာရွိေနရင္ ထပ္ၿပီးထိခိုက္ေနလိမ့္မယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ထြက္သြား"
ေဆး႐ံုအခန္းဝမွာပင္ အျပင္သို႔တြန္းထုတ္ခံလိုက္ရ၍ ခံုတန္းေလးတြင္ ထိုင္ေနလိုက္မိသည္။
"Catty, အရမ္းေတြ ငိုေနျပန္ၿပီလားကြာ"
"ကေလးေလးေတြ ... ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ..."
"ကိုယ့္ေၾကာင္ေလးေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ ျဖစ္ရတာပါ"
"သူတို႔ မရွိေတာ့ဘူး။ မက ေနာက္ထပ္လည္း ကေလးမရႏိုင္ေတာ့ဘူး"
¤
"ဘာျဖစ္တယ္? ျမဴခိုးတို႔ရဲ႕သေႏၶသားကို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေပးမလို႔?"
"အင္း"
"မျဖစ္ႏိုင္တာေတြမလုပ္နဲ႔ Catty"
"ဘာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ? အငွားကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြေတာင္ ရွိေနေသးတာပဲ"
"အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမွာလဲ? ေစ့စပ္ထားတာ ျပန္ရုတ္သိမ္းမေပးႏိုင္ဘူးေနာ္"
"အဲဒါဆို လက္ထပ္ၿပီး ကေလးအေဖနာမည္ခံမလို႔လား? ေစ့စပ္ပြဲကိုပဲ ဖ်က္သိမ္းေပးလိုက္ပါဗ်ာ"
"နာမည္ခံဖို႔လား? အဲဒီလိုလုပ္သင့္ရင္လည္း လုပ္ရမွာေပါ့။ ငါက မင္းကိုခ်စ္တာေလ၊ မင္းဘာျဖစ္ျဖစ္ ငါလက္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး"
"မျဖစ္ႏိုင္တာမေျပာနဲ႔"
"မင္းအရင္ေျပာတာ။ အဲဒီကိစၥေရွ႕ဆက္တိုးမယ္ဆိုရင္ ငါနဲ႔အရင္လက္ထပ္ပါ"
¤
"မ"
"အင္း"
"ငါ ေဝးနဲ႔လက္ထပ္ေတာ့မယ္"
"ဪ"
"ငါ့ကိုခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တာလား?"
"မဟုတ္ပါဘူး။ နင့္ကိုေတြ႕ရရင္ ကေလးေတြကို သတိရတာပါ"
"မငိုပါနဲ႔ မရယ္။ ငါေလ ကိုေလးညႇိဳ႕နဲ႔ မင္းရဲ႕ရင္ေသြးကို ငါကိုယ္တိုင္ေမြးေပးမယ္"
"ဘယ္လို? အာ ... ဟင့္အင္း၊ မလုပ္ရဘူး။ အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ ကိုေဝးနဲ႔လက္ထပ္မွာဆိုရင္ မလုပ္ရဘူးေနာ္"
"သူနဲ႔ငါညႇိၿပီးၿပီ"
"ဟင့္အင္း၊ ငါသေဘာမတူဘူး"
"ေသခ်ာစဥ္းစားပါ မ။ ငါကေတာ့ ရေအာင္လုပ္ယူမွာ"
•
"ဘာျဖစ္တယ္? မင္း႐ူးေနလား ေကသရီ? အဲဒီလိုစကားနဲ႔ေတာ့ ငါ မင္းကိုခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးေနာ္"
"ကိုေလးညႇိဳ႕ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ မအတြက္ ေျဖစရာတစ္ခုရွိေအာင္ လုပ္ေနတာ"
"ကိုလြင္ျပင္နဲ႔ လက္ထပ္မွာဆို?"
"အင္းေလ။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကေလးေပါ့။ ေမြးၿပီးရင္ ကိုေလးညႇိဳ႕တို႔ရင္ေသြးအျဖစ္ ျပန္ေပးပါ့မယ္"
"ကိုယ္စားကိုယ္ဝန္ေဆာင္တယ္ဆိုတာ လြယ္သလား ေကသရီ။ ကိုလြင္ျပင္၊ ဒီလူလည္း တကယ္ကိုပဲ"
"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိစၥပါ"
"ငါ သေဘာမတူဘူး ေကသရီ"
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မကို ရေအာင္ေျပာၿပီး စီစဥ္မွာ"
¤
"မ၊ ေအာင္ျမင္ၿပီ။ ဒီတစ္ေခါက္ ေအာင္ျမင္ၿပီ"
ဒုတိယအႀကိမ္မွာပဲ ျမဴခိုးငယ္တို႔ရင္ေသြးေလးက ေကသရီဆီမွာ သေႏၶျမဲသြားခဲ့ပါသည္။ အားလံုးထက္ကိုပိုေပ်ာ္ေနေသာ ေကသရီကို ျပံဳးၾကည့္ေနသည့္ လြင္ျပင္ေဝးေၾကာင့္ ေလးညႇိဳ႕ သက္ျပင္းခ်မိသည္။
သူလိုခ်စ္တတ္သူ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိပါဦးမည္လား?
"မ၊ ငါေလ ဒီကိုယ္ဝန္က်ေတာ့ အရမ္းႀကီးမအန္ေတာ့ဘူး"
မသိလၽွင္ အရင္တစ္ခါကိုယ္ဝန္ေဆာင္ခဲ့သည္က ေကသရီဟု အထင္မွားႏိုင္စရာပင္။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။ ငါ့ေၾကာင့္ မလည္း အရမ္းကို စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရမွာေနာ္"
"ေတာ္ေတာ့ ေကေကးရယ္။ အခုက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရမယ္ေလ"
"ငါေပ်ာ္ေနရတာ သူတို႔ေလးေတြကို အားနာတယ္"
ျမဴခိုးငယ္ မ်က္ရည္က်လာသည့္အခါ ေကသရီက
"မငိုပါနဲ႔။ ငါ့ရင္ေတြ နာလို႔ပါ။ ေနာက္မေျပာေတာ့ပါဘူး"
"အင္း"
¤
"ေဝး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒီကေလးေလးေမြးၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ရင္ေသြးေလး ယူၾကမယ္ေနာ္"
"တကယ္လား Catty?"
"အင္း၊ တကယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တိုင္းက် ဆံုးျဖတ္တာေတြကို လိုက္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္"
"အရူးေလး၊ မလိုဘူးေလ။ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုဘူး"
"မသိဘူး၊ ေျပာလိုက္ရမွ စိတ္သက္သာမွာမို႔"
"ဟား ဟား၊ သေဘာပါဗ်ာ"
¤
"ဟယ္လို ကိုေဝး၊ အိမ္တံခါးႀကီးပိတ္ထားလို႔"
"ျမဴခိုး၊ Catty ေသြးေတြဆင္းလို႔ ေဆး႐ံုေရာက္ေနတာ"
"ရွင္! မနက္ကပဲ ေနာက္ေန႔ေဆး႐ံုႀကိဳတက္မယ္ေျပာေနတာကို"
"အင္း၊ လာမယ္ဆို ေဆး႐ံုေရာက္မွ ကိုယ့္ဆီဖုန္းေခၚလိုက္ပါ"
"ဟုတ္၊ ျမဴ အခုလာၿပီ"
ေန႔ေစ့လေစ့ႏွင့္ ေမြးရက္နီးလာ၍ ေနာက္တစ္ေန႔ေဆး႐ံုႀကိဳတက္မည့္ ေကသရီက ေသြးဆင္းၿပီး ေဆး႐ံုေရာက္သည္တဲ့။ ျမဴခိုးငယ္ မယံုႏိုင္ပါ။ ေလးညႇိဳ႕ကိုသာ အေၾကာင္းၾကားရန္ျပင္ရေတာ့သည္။
"ေကေကး၊ ေသြးေတြဆင္းလို႔ ေဆး႐ံုတင္ရတယ္တဲ့။ အဲဒါ ျမဴလိုက္သြားေနတာ၊ ကိုေလးလည္း ေဆး႐ံုကိုလိုက္ခဲ့ေပးပါေနာ္"
"ဟင္? ဟုတ္ၿပီ။ ကိုယ္လာခဲ့မယ္၊ ျမဴ ကားကို သတိထားေမာင္းေနာ္"
"အင္း"
ေျပာေနရင္းပင္ ေရွ႕မွကားက အခ်ိဳးမေျပပါ။ လမ္းေတာင္းသည္ကိုလည္း ဖယ္မေပးဘဲ ေႏွးတိေႏွးတံု႕ႏွင့္ အလြန္စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာပင္။ ေကသရီအတြက္ စိုးရိမ္ေနမိ၍ အလ်င္လိုေနေသာ စိတ္အစံုတို႔ေၾကာင့္ ရွင္းသြားေသာယာဥ္ေၾကာဆီသို႔ ကားေလးကိုေခါင္းတည္လိုက္ၿပီး ေရွ႕ကားကိုေက်ာ္လိုက္ခ်ိန္ .....
ျမဴခိုးငယ္၏အျမင္အာ႐ံုတြင္ အရာရာသည္ အရွိန္ျပင္းစြာလည္ပတ္ေနၿပီး ေဝဝါးသြားခဲ့သည္။ သူ ေကသရီဆီသို႔ သြားရမည္။
¤
"သမီးေလးေမြးပါတယ္။ ကေလးကက်န္းမာပါတယ္"
"ကေလးအေမက ..."
"စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္။ ကာယကံရွင္ဆႏၵအရ ကၽြန္မတို႔ ကေလးကိုပဲ ဦးစားေပးလိုက္ရပါတယ္။ ေသဆံုးခ်ိန္ (၁၇း၂၃)နာရီပါ"
"ဗ်ာ"
*Ring Ring*
"ဟယ္လို"
"ျမဴက အဲဒီကိုလိုက္လာတဲ့လမ္းမွာ ကားတိုက္မႈျဖစ္တယ္ ကိုလြင္ျပင္။ ကၽြန္ေတာ္ (...) ေဆး႐ံုကို လိုက္သြားေနတယ္။ ေနာက္မွျပန္ေခၚမယ္"
အဟက္! ကံတရားကေလ၊ သိပ္ကိုက်ီစယ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ?
ႏွစ္နာရီခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္
"ေျပာ၊ ေလးညႇိဳ႕"
"ျမဴ ဆံုးၿပီ။ ျမဴမရွိေတာ့ဘူး ကိုလြင္ျပင္"
"ဘာ"
"ဟုတ္တယ္၊ ျမဴ မရွိ ..... ဟင္ ... ကိုလြင္ျပင္၊ ေကသရီေရာ? ေကသရီဘယ္လိုေနလဲ?"
"ေသဆံုးခ်ိန္ (၁၇း၂၃)နာရီတဲ့။ သမီးေလးက သူတို႔နဲ႔သိပ္တူတယ္ ေလးညႇိဳ႕"
"ဗ်ာ"
¤
ညႇိဳ႕ျမဴေကလြင္
"ဟုတ္၊ နာမည္ရွည္ရင္ ေကငယ္လို႔ပဲေခၚပါေနာ္။ ေဖေဖ ေမေမတို႔နာမည္ေတြပါေအာင္ မွည့္ထားလို႔ပါ"
"သမီးေလး ေဖေဖ ေမေမ နာမည္ကေရာ?"
"ဦးေလးညႇိဳ႕၊ ေဒၚျမဴခိုးငယ္ နဲ႔ ဦးလြင္ျပင္ေဝး၊ ေဒၚေကသရီပါ"
"မဟုတ္ဘူးေလ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက ဘယ္သူေတြလဲ?"
"ေကငယ့္မွာ ေဖေဖႏွစ္ေယာက္၊ ေမေမႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔ပါ"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အခု သမီးက ဘယ္သူနဲ႔ေနတာလဲ?"
"ေဖေဖနဲ႔လည္းေနတယ္။ ပါပါးနဲ႔လည္းေနပါတယ္"
"အဲ၊ မတူဘူးလား?"
"ေဖေဖကတစ္အိမ္၊ ပါပါးကတစ္အိမ္ေလ။ မတူပါဘူး"
ကေလးငယ္၏အေျဖသည္ ၾကားရသူတိုင္းကို နားလည္ရခက္ေစခဲ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္က ဘယ္လိုလဲလို႔ေပါ့။ အစ္ကို႔ရဲ႕လိုက္ေလ်ာမႈေတြကိုလည္း တကယ္အံ့ဩတယ္"
"သူတို႔အခ်စ္ကို အမ်ိဳးအစားမခြဲတတ္လို႔ ကိုယ့္ဘက္က လိုက္ေလ်ာမႈေတြနဲ႔ ဖူးစာေရးခဲ့တာပါ"
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္တြဲရဲ႕ဖူးစာက မွန္ခဲ့ရဲ႕လား?"
"ေမတၱာမွန္ခဲ့ရင္ ဖူးစာမွန္၏၊ မမွန္၏က အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူး"
■
ငါတို႔ မင္းတို႔ကိုလြမ္းရင္းနဲ႔ သမီးေလးကို အစြမ္းကုန္ခ်စ္ေပးပါ့မယ္။
~~~~~~~~~~ The End ~~~~~~~~~~
¤¤¤¤¤¤
"ေကေကး၊ ေသြးေတြဆင္းလို႔ ေဆး႐ံုတင္ရတယ္တဲ့။ အဲဒါ ျမဴလိုက္သြားေနတာ၊ ကိုေလးလည္း ေဆး႐ံုကိုလိုက္ခဲ့ေပးပါေနာ္"
ေဆး႐ံုအဝင္ဝတြင္ အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္မွ လူနာတစ္ဦးကို သယ္ထုတ္လာ၍ အလုပ္မ်ားကုန္ၾကသည္။
"Car accident patient လား?"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ဒီဘက္ကိုလာပါ"
•
"ဟယ္လို ျမဴ"
"ဒီဖုန္းပိုင္ရွင္ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္လို႔ ( ...) ေဆး႐ံုမွာ ေရာက္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေခၚထားတဲ့နံပါတ္ကို အေၾကာင္းၾကားေပးတာပါ"
"ဗ်ာ၊ ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါ့မယ္"
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ နံပါတ္တစ္ခုကိုႏွိပ္လိုက္ၿပီး
"ျမဴက အဲဒီကိုလိုက္လာတဲ့လမ္းမွာ ကားတိုက္မႈျဖစ္တယ္ ကိုလြင္ျပင္။ ကၽြန္ေတာ္ (...) ေဆး႐ံုကို လိုက္သြားေနတယ္။ ေနာက္မွျပန္ေခၚမယ္"
■■■■■
"ေကေကး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"အင့္၊ ဟင့္အင္း"
"တစ္ခုခုျဖစ္ ..."
စကားမဆံုးမီ ထမင္းဝိုင္းမွထ၍ ေဘစင္ဆီေျပးေလသူ သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္ စိုးရိမ္ကာ
"ဟဲ့! ေနဦးေလ"
"ျမဴ၊ ျဖည္းျဖည္းထေလ။ မေပါ့မပါးႀကီးနဲ႔ကိုကြာ"
ေဘးမွလာတြဲေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေပ။
"ကိုေလး၊ ေကေကး အန္ျပန္ၿပီထင္တယ္"
"ထိုင္ေနပါ ျမဴရယ္။ ကိုယ္သြားၾကည့္ေပးမယ္။ သူက အန္ေနက်ပဲကြာ"
"ကိုေလးညႇိဳ႕၊ ရွင္ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ? သူက ..."
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ။ ျမဴသြားၾကည့္မွာမဟုတ္လား? ျဖည္းျဖည္းသြားပါ"
"ရတယ္ မ၊ ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အဆင္ေျပသြားၿပီ"
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ျငင္းခုန္ေနၾကစဥ္ ထထြက္သြားသူက ထမင္းစားပြဲသို႔ျပန္ေရာက္လာေလၿပီ။
"ေကေကးရယ္၊ အခုထိ အန္တုန္းလား? ေလးလေတာင္ရွိေနၿပီကို"
မ်က္ရည္ဝဲကာေျပာလာေသာ ျမဴ႕စကားေၾကာင့္
"ဟာကြာ၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေလ။ ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ? ငိုမလို႔လား? ကေလးမ်က္လံုးျပဴးလိမ့္မယ္။ ငါဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေက်ာက္ပြင့္သုပ္အနံ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တာ"
ေလးညႇိဳ႕တစ္ေယာက္ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ကိုတစ္လွည့္၊ ေျပာေနသူကိုတစ္လွည့္ ၾကည့္လိုက္သည္။
ေက်ာက္ပြင့္သည္ အနံ႔ျပင္းေလသလား?
"ကိုေလး၊ အဲဒီအသုပ္ကို ျမန္ျမန္ယူစားလိုက္စမ္းပါ။ ေကေကး အနံ႔မခံႏိုင္ဘူးတဲ့"
"ရတယ္ မရယ္။ ငါ မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔ဆက္စားၾကေနာ္။ ငါဧည့္ခန္းမွာေစာင့္မယ္"
"မစားေတာ့ဘူးလား? နင္ဘာစားခ်င္လဲ?"
"ဟင့္အင္း၊ ငါေနာက္မွ စားခ်င္တာရွိရင္ အိမ္မွာလုပ္ခိုင္းလိုက္မယ္။ ဆိုင္ကေကာင္မေလးေတြကိုလည္း ဝယ္ခိုင္းလို႔ရတာပဲ။ အခုက တကယ္မရေတာ့လို႔ပါ။ ဆက္စားေနာ္၊ အာဟာရျပည့္မွျဖစ္မွာ သိတယ္မဟုတ္လား? ၿပီးမွထြက္လာခဲ့၊ ငါအခ်ိန္ရတယ္"
"အင္းပါ"
"ေဒၚျမဴခိုးငယ္၊ ထမင္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္စားပါလား ခင္ဗ်။ အဲဒီဧည့္ခန္းကို မ်က္လံုးႀကီးပါသြားၿပီလား?"
"ကိုေလးက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"ေက်ာက္ပြင့္က ဘာအနံ႔ရလဲလို႔ စမ္းသပ္မလို႔"
"ကိုေလးရယ္၊ သူက ဒီလိုပဲျဖစ္တတ္တာလည္း သိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႔ လိုက္ကပ္သတ္ေျပာေနျပန္ၿပီလဲ?"
"အိုေခ၊ ဆက္စားပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး"
"မေျပာနဲ႔"
စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ
"ကိုေလး၊ စားၿပီးရင္ ေဆြေဆြ႕ကိုသိမ္းခိုင္းလိုက္ေနာ္။ ျမဴ အေပၚခဏတက္လိုက္ဦးမယ္"
"အင္းပါ၊ ျဖည္းျဖည္းသြားဦး"
ေလးညႇိဳ႕ ျမဴခိုးငယ္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး ထြက္သြားသည္ေသခ်ာမွ
"ခုနကပဲ သူငယ္ခ်င္းကို ထေပြ႕မလိုျဖစ္ေနတာလည္း သူပဲ။ အခု ဧည့္ခန္းကဟာေလးကို အဖက္မလုပ္ဘဲ အေပၚတက္သြားတာလည္း သူပဲ"
ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ၿပီး စားလက္စထမင္းကို လက္စသတ္လိုက္သည္။
ေလးညႇိဳ႕စားေသာက္ၿပီးလို႔ ဧည့္ခန္းဘက္ထြက္မည္ျပင္လိုက္ခ်ိန္တြင္
"ကိုေလးညႇိဳ႕ေရ၊ မနက္က ေဆးခန္းကေရးေပးလိုက္တဲ့ ေဆးစာကို ရွင္ဘယ္နားထားလိုက္သလဲ?"
ေအာ္ေမးလ်က္ ေလွကားမွဆင္းလာေနေသာ ျမဴခိုးငယ္ေၾကာင့္ ေလးညႇိဳ႕စဥ္းစားသြားရသည္။ ထိုစာရြက္ကို ေနာက္ဆံုးကိုင္သူမွာ ျမဴခိုးငယ္ပင္ျဖစ္သည္။
"ျမဴပဲ ေနာက္ဆံုးကိုင္တာေလ"
"ျမဴ ေဆးခန္းကစာအုပ္ထဲပဲ ျပန္ထည့္ထားတာေလ။ အခုမေတြ႕ေတာ့ဘူး"
"ျမဴရယ္၊ တစ္ေနရာရာမွာရွိမွာပါ"
ဧည့္ခန္းဆိုဖာတြင္ဝင္ထိုင္ကာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို မၾကည္ၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္လိုက္ေသာ ျမဴခိုးငယ္ စကားျပန္ေျပာရန္ျပင္လိုက္စဥ္
"မ၊ မနက္က အေပၚကေနထပ္ဝတ္တဲ့ အေႏြးထည္အိတ္ထဲ ရွာၾကည့္ၿပီးၿပီလား?"
"အေႏြးထည္? ကားေပၚမွာထင္တယ္"
"ငါသြားယူလိုက္မယ္"
ေျပာလည္းေျပာ၊ ထလည္းထထြက္သြားေလသည္။ ခဏအတြင္းျပန္ဝင္လာၿပီးေနာက္
"ဒီမွာေလ မရဲ႕"
"အင္း၊ ေကေကးသတိထားမိလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ရွာေနရဦးမွာ"
ျမဴခိုးငယ္စကားေၾကာင့္ ေလးညႇိဳ႕ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ပင္ ဆိုဖာေပၚမွီထိုင္ေနလိုက္သည္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း တကယ္ကို သတိမထားမိခဲ့သည္က ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္။
*Ring Ring Ring*
"ကိုေလး၊ ဖုန္းလာတယ္"
ေလးညႇိဳ႕ ဖုန္းကိုၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုလြင္ျပင္"
မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္၏အၾကည့္က ေလးညႇိဳ႕ထံေရာက္လာေလသည္။
"ေကသရီ ရွိပါတယ္။ ေျပာမလား?"
ေလးညႇိဳ႕က ေကသရီထံသို႔ ဖုန္းကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။ ေကသရီယူလိုက္ၿပီး
"ဟယ္လို၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ဪ၊ ဖုန္းအားကုန္ၿပီထင္တယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ အားသြင္းမယ္ဆိုၿပီး ေမ့သြားတာ။ အိတ္ထဲကေနေတာင္ မထုတ္ျဖစ္ဘူး"
"..............."
"ၾကာဦးမွာဆို? ၿပီးေရာေလ၊ ေစာင့္ေနလိုက္မယ္"
"ကိုေဝးေရ၊ ျမန္ျမန္လာေခၚပါ။ ေကေကးအန္ေနတာနဲ႔ အစားမစားရေသးဘူး"
"ဟာ၊ မ! မေျပာနဲ႔။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားဘာသာ ေအးေဆးလုပ္။ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနမယ္"
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး ေလးညႇိဳ႕ကိုျပန္ေပးလိုက္ကာ
"ဘာလို႔သြားေျပာတာလဲ? အလကားေနရင္း ပြစိပြစိနဲ႔ အေမးအျမန္းကထူေတာ့မယ္"
"နင့္ကို သူ႔ေလာက္ဂ႐ုစိုက္တာ သူပဲရွိတယ္ေလ။ အဲဒီလိုေျပာမွ နင္အစားစားျဖစ္မွာေလ ေကေကးရဲ႕။ သူကေတာ့ မရရေအာင္ ေကၽြးမွာပဲ"
"စိတ္ညစ္လို႔ပါ"
"မင္းလည္းေနာ္၊ ကိုလြင္ျပင့္အခ်စ္ေတြကို အျပစ္ေျပာေနလိုက္။ အခ်စ္ေတြစူးလိမ့္မယ္"
"အဲဒါ ကိုေလးညႇိဳ႕အပူမပါပါဘူး"
"ကိုေလး၊ ေျပာျပန္ၿပီေနာ္။ သြားပါေတာ့၊ အခန္းထဲသြားနားေတာ့။ အလုပ္္အားတုန္းေလး နားလိုက္ေလေနာ္"
ေလးညႇိဳ႕ ျပန္မေျပာနားမေထာင္လုပ္ေနလိုက္သည္။ ျမဴခိုးငယ္က ေကသရီအနားသို႔သြားထိုင္ကာ
"ဖုန္းအားသြင္းလိုက္ဦးေလ။ ၿပီးေတာ့ ငါျပစရာရွိတယ္သိလား။ မေန႔က ငါေတြ႕ထားတဲ့ ကေလးေလးေတြရဲ႕ ဗီဒီယိုဖိုင္တစ္ခုေလ"
"အင္း၊ ၾကည့္မယ္"
IPad တစ္လံုးေရွ႕ခ်ၿပီး အလုပ္မ်ားေနေလေသာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ ေလးညႇိဳ႕ သက္ျပင္းသာခ်မိေတာ့သည္။
¤
သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ေရစက္သည္ ထူးျခားလြန္းလွသည္။
အထက္တန္းမွစခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္တို႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္တြင္လည္း တပူးတြဲတြဲရွိၾကသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးထဲမွ ျမဴခိုးငယ္ဆိုေသာ သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ လွလွပပေကာင္မေလးကို ေက်ာင္းေျပာင္းလာသည့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားေလးညႇိဳ႕က ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ စိတ္ဝင္စားမိခဲ့သည္။ ထူးဆန္းသည္က ျမဴခိုးငယ္ေဘးမွ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ဂ်စ္ကန္ကန္ဂ်ဴနီယာေကာင္မေလး ေကသရီကို ေလးညႇိဳ႕ၾကည့္မရပါ။
ထို႔နည္းတူပင္ ျမဴခိုးငယ္ဆီခ်ဥ္းကပ္လာေသာ ေလးညႇိဳ႕ကိုလည္း ေကသရီက အျမင္မၾကည္ေပ။
ေလးညႇိဳ႕ႏွင့္ေကသရီ၏ မ႐ိုးႏိုင္ေသာရန္ပြဲမ်ားၾကားမွပင္ ျမဴခိုးငယ္၏အခ်စ္ကို ေလးညႇိဳ႕ရခဲ့ၿပီး ေကသရီတို႔ေက်ာင္းၿပီးသည့္အခါ လြင္ျပင္ေဝးဆိုသူႏွင့္ ေကသရီဖူးစာဆံုခဲ့သည္။ အတိအက်ဆိုရလၽွင္ လြင္ျပင္ေဝး၏စိတ္ရွည္ဇြဲေကာင္းမႈသည္ ေလးညႇိဳ႕၏ ျမဴခိုးငယ္ကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းျခင္းေၾကာင့္ အရာထင္ခဲ့ျခင္းပင္။ ျမဴခိုးငယ္ေခါင္းညိတ္ခဲ့ေသာ လက္ထပ္ခြင့္ေၾကာင့္ ေကသရီေပါက္ကြဲကာ လြင္ျပင္ေဝးႏွင့္တြဲခဲ့သည္။ ေကသရီအျမဲေျပာသည္က
"ခ်စ္တာကခ်စ္ေလ။ ဘာကိစၥ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လက္ထပ္မွာလဲ?" ဟူ၍။
မည္သို႔ဆိုေစ ေလးညႇိဳ႕ႏွင့္ျမဴခိုးငယ္လက္ထပ္ပြဲအတြက္ အမ်ားဆံုးအကူအညီေပးသည္မွာလည္း ေကသရီပင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အမွတ္ရစရာတစ္ခုမွာ မဂၤလာပြဲၿပီး၍ လက္ကိုင္ပန္းစည္းပစ္မည့္အခ်ိန္တြင္
"ျမဴခိုးေရ၊ နင္လွည့္မၾကည့္ရဘူးေနာ္။ ဟဲ့ ေကသရီ၊ လာေလဟယ္"
"မလာဘူး"
"Wedding planner ႀကီးက ဘာကိစၥ ဒီအခ်ိန္ေလးကို မပါရမွာလဲ? လာခဲ့"
"Wait! ငါတို႔လည္းပါမယ္ေလ"
"နင္တို႔ေယာက္်ားေလးေတြက ဘာလုပ္မွာလဲ?"
"ငါတို႔လည္း လင္လိုခ်င္တယ္ေလကြာ"
"အပြင့္မေတြကတစ္မ်ိဳး။ သြားစမ္းပါ ခပ္ေဝးေဝးကို"
ရင္းႏွီးလြန္းၾကေသာ ေယာက္်ားေလးတစ္ဖြဲ႕က ဝင္ေႏွာက္ေန၍ ေကသရီရယ္မိရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ခြဲထြက္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ...
"ေအး၊ လုၾကဟာ။ ငါေတာ့ပစ္ၿပီ"
"ဟဲ့ ဟဲ့ ျမဴခိုး၊ ေနပါ ....."
ေနရာလုေနေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား စကားပင္မဆံုးလိုက္ပါ။ ျမဴခိုးငယ္ပစ္လိုက္ေသာ ပန္းစည္းေလးသည္ ေကသရီရင္ခြင္သို႔ ေျပးဝင္သြားေလၿပီ။ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ ဖမ္းကိုင္လိုက္မိၿပီးမွ ေၾကာင္အအႏွင့္ၾကည့္ေနေသာ ေကသရီ၊ သိလိုစိတ္အျပည့္ႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ေသာ ျမဴခိုးငယ္၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍ ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ေနပါေသာ လြင္ျပင္ေဝး။
"Congratulations, ကိုလြင္ျပင္"
ေနာက္ဘက္မွေန၍ ပခံုးကိုဖက္ကာေျပာလာေသာစကားေၾကာင့္ လြင္ျပင္ေဝးလွည့္ၾကည့္သည့္အခါ ေျပာလာသူက သတို႔သားအသစ္စက္စက္ ေလးညႇိဳ႕။
"ေျပာင္းျပန္ႀကီးကြာ"
"ျမန္ျမန္ယူၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ျမဴ႕ကို ေကသရီနဲ႔ၿပိဳင္လုေနရသလို ခံစားရလြန္းလို႔ပါ"
"ဟား ဟား၊ သူတို႔က အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြေလ"
"အစ္ကို ေကသရီကို အဲဒီလိုလႊတ္ထားရလား? ျမဴ႕နားမွာပဲေရာက္ေနတာ အစ္ကို ဘယ္လိုမွမေနဘူးလား?"
"ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ သူစိတ္ခ်မ္းသာေနတာကို ျမင္ေနရတာ ကိုယ္ေက်နပ္တယ္"
"အဲဒီစကားရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အတိအက်သိသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့မရဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ေပ်ာ္ရႊင္ေနရေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တာ"
"ေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒီဆႏၵလည္း ျပည့္သြားၿပီမဟုတ္လား"
"ထင္ရတာပဲ။ ေကသရီ႕အခ်ိဳးေတြကို ၾကည့္ရဦးမယ္"
"Hey, she's my girlfriend."
"သိပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အစ္ကို႔ေရွ႕လည္း ေျပာရမွာပဲ။ တကယ္ၾကည့္မရတာ။ သူကလည္းေျပာပါတယ္၊ က္ိုေလးညႇိဳ႕က မုန္းစရာေကာင္းတယ္တဲ့"
"ဟား ဟား ဟား"
သတို႔သားက ရင္ဖြင့္ပြဲလုပ္ေနသကဲ့သို႔ သတို႔သမီးဘက္တြင္လည္း
"ေကေကးေရ၊ ယူေတာ့မွာလား?"
"သက္သက္မဲ့ ညစ္ပတ္တာမဟုတ္လား၊ မ?"
ေျပာၿပီး ေဘးကစားပြဲေပၚ ပန္းစည္းကိုတင္လိုက္သည္။
"ဘာလဲ ေကသရီရယ္။ ျမဴခိုးက လွည့္ေတာင္မၾကည့္တာကို၊ နင္ဘယ္မွာရွိမွန္း သိေတာင္မသိဘူး"
"ေအးေလ ေအးေလ"
"Marry me"
ေကသရီတင္ထားလိုက္ေသာပန္းစည္းကို ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ယူလိုက္ၿပီး ေကသရီေရွ႕ခါးညြတ္ကာေျပာေလေတာ့
"မသာေလးက တစ္မ်ိဳး၊ ေသခ်င္တာလား?"
"ဘာရယ္? ခ်စ္တယ္ ဟုတ္လား? အား ... ေသေပ်ာ္ပါၿပီအခ်စ္ရယ္"
"ေသနာေကာင္"
ေကသရီလိုက္ရိုက္ေန၍ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕ေတြၾကား ပတ္ေျပးကာ ရယ္ၾကေမာၾကႏွင့္ မဂၤလာပြဲေလးက ၿပီးဆံုးခဲ့ရသည္။
¤
"ေဟာ၊ ကားသံၾကားတယ္ ေကေကးရဲ႕။ ကိုေဝးလာၿပီထင္တယ္"
"ျမန္လိုက္တာ"
သူတို႔ အေပါက္ဝဆီသို႔လွမ္းၾကည့္ေနရင္း
"Catty, အန္ျပန္ၿပီလား? အခုဘယ္လိုေနေသးလဲ?"
ဝင္လာလာခ်င္း လွမ္းေမးေနေသာလြင္ျပင္ေဝးေၾကာင့္ ေလးညႇိဳ႕က ထသြားလိုက္ၿပီး
"အသက္႐ွဴပါဦးဗ်ာ"
"အာ ... ကိုယ္က စိုးရိမ္လို႔ပါ။ မေန႔က အန္ၿပီးေတာ့ ဘာမွမစားႏိုင္ဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ အစာမရွိလို႔ ဗိုက္ေတြေအာင့္ေရာ။ အဲဒါ ဒီေန႔ထပ္ျဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူးေလ"
"ေကေကး၊ ငါ့ကိုဘာလို႔မေျပာတာလဲ?"
"အခုမွ ဘာမွမျဖစ္တာကြာ။ ေဝး၊ ခင္ဗ်ားကလည္း လၽွာရွည္လိုက္တာ"
"စိတ္ပူလို႔ Catty, မင္းက အဲဒီလိုခဏခဏျဖစ္ေနတာကို ဂရုမစိုက္ဘူးေလ"
"ဟုတ္ၿပီဗ်ာ၊ အစာဝင္ေအာင္စားမယ္။ အိုေခ? အခုေတာ့ ျပန္မယ္"
"အင္း၊ လာေလ။ ေလးညႇိဳ႕၊ ျမဴခိုး၊ ကိုယ္တို႔ျပန္ေတာ့မယ္"
"ငါ သြားၿပီ၊ မ။ ေဆးကေတာ့ ညေနက်ရင္ ဆိုင္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္။ မင္းေယာက္်ားကိုလႊတ္မေနနဲ႔၊ မင္းနားမွာပဲထား။ တစ္ေယာက္တည္းမေနနဲ႔ေနာ္"
"အင္းပါ"
ေကသရီတို႔အတြဲထြက္သြားၿပီးေနာက္
"ဘာျဖစ္ေနျပန္တာလဲ ကိုေလး? ဘာလဲ၊ ေကေကးကို ပိုကိုပိုတယ္လို႔ ေတြးေနျပန္ၿပီလား?"
"မေတြးပါဘူး။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြခံစားရသမၽွ သူကခံစားေနရေတာ့ ျမဴ႕ကိုသူစိတ္ပူတာ ကိုယ္သိပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာရပ္သြားရင္ ျမဴတစ္ခုခုျဖစ္မွာကို သူစိုးရိမ္ေနတာ ကိုယ္တို႔အားလံုးသိတာပဲ။ ကိုယ္လည္းစိတ္ပူတယ္ေလ"
¤
ေကသရီႏွင့္ျမဴခိုးငယ္၏အျဖစ္က တကယ္ကိုထူးျခားဆန္းၾကယ္၏။
တစ္ရက္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးစပ္တူဖြင့္ထားေသာ Floral & Gift House ေလးတြင္ ထမင္းစားၾကရင္း
"အင့္"
"ဘာျဖစ္တာလဲ ေကေကး"
"အန္ခ်င္သလိုပဲ"
"ေလေတြထင္တယ္။ အစားစားလိုက္ရင္ သက္သာမလားပဲ"
"အင္း"
ဆက္စားေနၾကရင္း
"အြန္႔"
ေကသရီ ေနာက္ေဖးဘက္ေျပးေလေတာ့ ျမဴခိုးငယ္ထလိုက္ရေတာ့သည္။ ထိုေန႔က ပ်ိဳ႕လိုက္၊ အန္လိုက္ႏွင့္ ေကသရီအလုပ္မ်ားေနခဲ့သည္။ ျပႆနာသည္ တစ္ရက္ႏွင့္ၿပီးမသြားေပ။ ၾကာလာေတာ့ ဆိုင္မွလူေတြပင္ ေကသရီကို ဘာလိုလိုေတြၾကည့္ကုန္ၾကသည္။
"ေကေကး၊ ဘာျဖစ္တာလဲ?"
"ရိပ္ခနဲျဖစ္သြားတာ။ ရတယ္"
"ထိုင္လိုက္ဦး။ ေကေကး၊ ငါေမးရင္စိတ္မဆိုးနဲ႔။ နင္ လစဥ္မွန္ရဲ႕လား?"
"မင့္ႀကီးေဒၚ! ငါနဲ႔ေဝးနဲ႔ ကင္းတယ္ဟ"
"ငါက စိုးရိမ္လို႔ပါ ေကေကးရယ္။ အခုကေလ နင့္ပံုစံက အဲဒီလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဆိုင္ကလူေတြပါ ဘာလိုလိုေတြေျပာေနၿပီ"
"ေဝးကပါ မေမးေပမဲ့ ဘယ္သူနဲ႔လဲထင္ေတာ့မယ္"
"ဟား၊ သူက အဲဒီလိုထင္စရာလား?"
"စိတ္ေလၽွာ့၊ အဲဒီလိုေတာ့ အရိပ္အႁမြက္ေတာင္ မေျပာေသးပါဘူး။ ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး"
"နင္ အိမ္မွာနားေနတဲ့ တစ္ပတ္လံုးလည္း ဆိုင္မွာ တိုးတိုးေျပာေနၾကတယ္။ ငါမခံႏိုင္ဘူး။ ေကေကး၊ ေဆးခန္းျပၾကည့္ရေအာင္။ ေတာ္ၾကာ အစာအိမ္တို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္ေနမွာစိုးတယ္"
"အင္း"
"ဟိုေလ၊ ငါတို႔ နန္းညိဳဆီသြားရေအာင္လား?"
"သူ႔ေဆးခန္းက ေဝးတာကိုကြာ"
"ဘာပဲေျပာေျပာကြာ၊ သူနဲ႔က် အရမ္းရင္းႏွီးေတာ့ တိုင္ပင္လို႔ေကာင္းတယ္ေလ"
"မ၊ ငါ့ကိုမယံုျပန္ဘူးလား?"
"မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးေလ ေကေကးရယ္။ ငါက ရိုး႐ိုးေလးေျပာတာပါဟာ"
"အင္း၊ မနက္ျဖန္သြားမယ္"
•
"အဲဒီေတာ့ ငါေမးတာ စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္ ေကသရီ"
"ေအးပါ၊ ဒီႏွစ္ပတ္အတြင္း ငါလည္း ေတာ္ေတာ္အက်င့္ရေနပါၿပီ"
ေဒါက္တာနန္းညိဳ၏ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေမးျမန္းမႈအဆံုးတြင္ ဆီးစစ္ကိရိယာေလး ထုတ္ယူလာခဲ့သည္။
ေကသရီမွာေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ လက္မႈိင္က်သြားေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေဒါက္တာနန္းညိဳေျပာသည္က
"ျမဴခိုး၊ နင္ လစဥ္မွန္လား?"
"ငါ? ငါက ... ငါ ၿပီးခဲ့တဲ့လကေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒီလေနာက္က်ေနတယ္။ ဟိုတေလာက ေသြးေပါင္က်လို႔ ေနာက္က်တာလားမသိဘူး"
"ေရာ့၊ ဆီးစစ္ၾကည့္"
"ဟင္? ငါကလား?"
"အင္းေလ၊ နင္က အိမ္ေထာင္သည္ပဲ။ ဆီးစစ္ခိုင္းတာ စိတ္ဆိုးဦးမလို႔လား?"
ျမဴခိုးငယ္လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးၿပီး ေၾကာင္အမ္းေနသည့္သူ႔ကို ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ တြန္းလႊတ္ေနေသာ ေဒါက္တာသူငယ္ခ်င္းကို ေကသရီလည္း တအံ့တဩၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္ ျမဴခိုးငယ္တစ္ေယာက္ တစ္စံုတစ္ခုဖမ္းစားခံရသကဲ့သို႔ စိတ္လြတ္ေနသည့္အေနအထားႏွင့္ ေရွ႕သို႔ထြက္လာကာ ေဒါက္တာ့လက္ထဲသို႔ ဆီးစစ္ကိရိယာေလး ေပးလာသည္။
"Two lines"
ေကသရီ၏ ေရရြတ္သံေၾကာင့္ ေဒါက္တာနန္းညိဳ ထရယ္ေလေတာ့သည္။
"ခစ္ ခစ္၊ တကယ္ရယ္ရတယ္ သိလား? ကိုေလးညႇိဳ႕တစ္ေယာက္ေတာ့ ေပါက္ကြဲေတာ့မွာပဲ။ တကယ္ဆို မိန္းမကိုခ်စ္လြန္းတဲ့ေယာက္်ားေတြ ကိုယ္စားခံစားေပးတယ္လို႔သာ ၾကားဖူးတာေလေနာ္"
"ဟင့္ ... အင့္ ... အီး ဟီး"
"ဟာ! မ၊ ဘာလို႔ငိုတာလဲ? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ေပ်ာ္လို႔။ အင့္ ... ဟင့္ ... စိတ္မေကာင္းလို႔"
"ျမဴခိုးရယ္၊ စိတ္ထိန္းပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္ နင့္စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးေနမွာ သိပါတယ္"
"မဟုတ္ဘူး ညိဳရဲ႕။ ဟင့္ ... ငါကေလ ... အင့္ ... ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာမသိဘဲ ... ေကေကးကို တစ္မ်ိဳးထင္မိေသးတာ။ ဟီး ... ငါကဆိုးလိုက္တာ"
"မငိုနဲ႔ေလ။ ငါက မင္းကို အျပစ္ေျပာမိလို႔လား? ေတာ္ၿပီ၊ မငိုနဲ႔ေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ ဗိုက္ထဲကကေလးပါ ေမာေနလိမ့္မယ္"
ကေလးဆိုမွပင္ ျမဴခိုးငယ္ အငိုတိတ္ေတာ့သည္။ ဤသည္ကိုပင္ ႐ႈိက္သံက မဆံုးခ်င္ေသးပါ။
ေဒါက္တာနန္းညိဳသည္လည္း အေတြ႕အၾကံဳအသစ္တစ္ခု ရသြားသကဲ့သို႔ ေကသရီႏွင့္ျဖဴခိုးငယ္တို႔ကိစၥသည္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား Hit ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
လြင္ျပင္ေဝးသိသြားသည့္အခါတြင္
"ဟား ... ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ေလ၊ ကိုယ့္မွာ Catty ကိုမ်က္ႏွာပူလို႔ ေတြ႕ေတာင္မေတြ႕ရဲဘူး။ ကိုယ္တို႔ကိုတြဲေတြ႕ေနရင္ လူေတြက Catty ကို အထင္ေသးသလိုမ်ားၾကည့္မလား၊ Catty မ်ား အေနရခက္မလား၊ ေရာဂါတစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ေနသလားနဲ႔ ရင္ေတြပူလိုက္ရတာ"
"တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ခုခုျဖစ္လာသလားလို႔ေရာ မေတြးဘူးလား?"
"ဟဲ့၊ နင္ဘယ္လိုေမးလိုက္တာလဲ?"
"သူေယာက္်ားေလ၊ ေတြးမွာပဲ။ ငါဆိုလည္းေတြးမွာ"
"ကိုယ္ဝန္ခံပါတယ္၊ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ Catty စကားကိုပဲ ယံုေပးဖို႔ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးသား"
"တျခားတစ္ေယာက္ကိစၥ ခင္ဗ်ားကိုတာဝန္ယူခိုင္းရင္ေရာ?"
"ေကေကး၊ ေတာ္ပါေတာ့။ မဟုတ္တာေတြ မေမးနဲ႔ေလ"
"ကိုယ္က မင္းေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္မွာ Catty"
"မဟုတ္လို႔ေျပာရဲတာမ်ား"
"ေကေကးေရ၊ နင္ေတာ္လိုက္ေတာ့လို႔ ငါေျပာေနတယ္ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဘာေျပာေျပာအလိုမက်တာလဲ? မရစ္ပါနဲ႔ေတာ့ ေကေကးရယ္။ ကိုေဝးက နင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာ နင္သိသားနဲ႔"
"မင္းက ဘာကိစၥ ေရွ႕ေနလိုက္ေနတာလဲ?"
သူ႔ေရွ႕မွ ငရုတ္သီးမ်ားမ်ားႏွင့္သရက္သီးသုပ္ကို ယူစားရင္း ေကသရီတစ္ေယာက္ မာန္ဖီေနျပန္ပါေတာ့သည္။
"ေအးပါဟာ၊ မေျပာေတာ့ပါဘူး"
အမွန္တကယ္ပင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သည္က ျမဴခိုးငယ္ပါဟု က်ိန္ေျပာလၽွင္ပင္ယံုစရာမရွိ။
•
ေလးညႇိဳ႕သိစဥ္ကေတာ့ ပိုဆိုးခဲ့သည္။
"တကယ္လား? တကယ္လား မိန္းမ? အား ... ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ငါအေဖျဖစ္ေတာ့မယ္"
ျမဴခိုးငယ္ကိုဖက္ၿပီး အေပ်ာ္လြန္ေနသူကိုၾကည့္ကာ ေကသရီေရရြတ္လိုက္သည္။
"အခုမွ လာခ်စ္ျပေနတာ။ ကိုယ့္မိန္းမဘာျဖစ္ေနသလဲလို႔ တစ္ခ်က္ေတာင္မရိပ္မိဘဲနဲ႔"
"မင္းတို႔မိန္းကေလးခ်င္းေတာင္ ရိပ္မိလို႔လား?"
"ကိုေလး၊ မေျပာနဲ႔ေလ"
ျမဴခိုးငယ္ ခပ္တိုးတိုးတားျမစ္လိုက္၍ ေလးညႇိဳ႕အာ႐ံုက မိန္းမျဖစ္သူဆီ ျပန္ေရာက္လာသည္။
"ဒါဆို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တာေတြ ကိုယ္ရွာဖတ္ရမယ္။ ျမဴက အပူအစပ္ေတြ၊ အေလးအပင္မတာေတြ ေရွာင္ရမယ္မဟုတ္လား?"
"သူ မစားပါဘူး"
ေကသရီေျပာသည္မွာလည္း မွန္ေပသည္။ တကယ္တမ္း ထိုသို႔စားေနသည္က ေကသရီကိုယ္တိုင္ပင္။
"အင္း"
ေလးညႇိဳ႕မေက်နပ္ေတာ့ပါ။ အမွန္ဆိုလၽွင္ မိန္းမကိုယ္စား ေယာက္်ားျဖစ္သူက ခံစားေပးသည္သာ သူၾကားဖူးသည္။ ယခုက ကိုယ္စားျဖစ္ေနသည္မွာ သူမဟုတ္ပါဘဲ ေကသရီျဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရလဲေမးခ်င္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလးညႇိဳ႕ကပင္ မိန္းမကိုမခ်စ္သူ ျဖစ္သြားႏိုင္ေပသည္။ ထိုထိုေသာအခ်က္မ်ားႏွင့္ ေကသရီအေပၚ ေလးညႇိဳ႕၏မနာလိုမႈမ်ား ပိုမ်ားလာခဲ့သည္။
"မ၊ ႏြားႏို႔ေသာက္ရင္ ကေလးက အသားျဖဴတယ္တဲ့။ မင္းလည္း ႏြားႏို႔ႀကိဳက္တာပဲ၊ ပံုမွန္ေသာက္ေပးေလေနာ္"
"အင္းပါ"
"နန္းညိဳေျပာလိုက္တဲ့ ေဆးေတြေလ၊ သူ႔ဆီမရွိတဲ့ေဆးေတြကို ငါမွာထားၿပီးၿပီ။ မနက္ျဖန္လာပို႔လိမ့္မယ္"
"ဟင္၊ ဘယ္တုန္းကမွာတာလဲ? ေန႔လယ္ကပဲ ေဆးခန္းကျပန္ေရာက္တာကို"
ေဆးခန္းမွျပန္ေရာက္ကတည္းက ညေန ေလးညႇိဳ႕ျပန္လာသည္အထိ ေကသရီကေစာင့္ေပးေနခဲ့သည္။ ယခုလည္း ေလးညႇိဳ႕ျပန္ေရာက္လၽွင္ေရာက္ခ်င္း စကားေျပာေနၾကျခင္းပင္။
"လိုင္းေပၚကေန ဟိုေကာင္ေတြေဆးဆိုင္ကို မွာလိုက္တာ။ စကားေတြရွည္ေနလို႔ ျမဴခိုးအနားယူေနတယ္၊ ဖုန္းဆက္ေမးခ်င္ရင္ မနက္ျဖန္မွေမးလို႔ ေျပာထားတယ္"
"ခစ္ ခစ္၊ နင္သိပ္ေတာ္တယ္"
သူ႔ေရွ႕တြင္ ႏွစ္ေယာက္တစ္ကမ႓ာျဖစ္ေနေသာ ေကသရီတို႔ကိုၾကည့္ကာ ေလးညႇိဳ႕မ်က္ႏွာ အံု႔မႈိင္းေနေတာ့သည္။
"ကိုေလးညႇိဳ႕၊ စာအုပ္ရွာဝယ္မွာျဖင့္ ျမန္ျမန္ဝယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္မရွာလိုက္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ေတာ့မယ္၊ မင္းနားေတာ့ေလ မ"
"အင္း၊ ကားကို သတိထားေမာင္းဦး"
"အင္းပါ။ ကားနားလိုက္မေနနဲ႔ေတာ့"
"ေတာက္၊ ျပန္တာကို ေကာင္းေကာင္းမျပန္ဘူး။ ငါ့ကိုခနဲ႔သြားေသးတယ္။ စာအုပ္ျမန္ျမန္ရွာဝယ္တဲ့။ သူအရင္သိလို႔ သူအရင္ဦးၿပီး ေဆးေတြမွာေပးတာကိုမ်ား ပနာယူေနေသးတယ္"
"အယ္၊ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး ကိုေလးရယ္။ ေကေကးက အဲဒီသေဘာနဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္မရွာေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေျပာသြားတာေလ"
"စိတ္ေလၽွာ့ပါေနာ္။ သူကေျပာသြားလည္း ကိုေလးကအႀကီးပဲ၊ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ"
"အဲဒီျခေသၤ့မနဲ႔ေတာ့ကြာ"
"ခစ္ခစ္၊ ကိုေဝးကေတာ့ ေၾကာင္ငယ္ေလးတဲ့ေလ။ Catty က ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ေလ"
"ေအး၊ ခ်စ္ေနလိုက္ၾကပါေတာ့"
¤
"Catty, ဘာစားခ်င္လဲ?"
"ျမန္မာမုန္႔ေတြစားခ်င္တာ"
"အိုေခ"
ျမန္မာမုန္႔အစံုရသည့္ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ေလးတြင္ ေကသရီစိတ္ႀကိဳက္ဝင္ဝယ္ၿပီး ကမ္းနားမွဆိပ္ခံတံတားဘက္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ စားေသာက္ေနရင္း ေကသရီက
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး သက္သာေနၿပီ။ အရင္ေလာက္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကာလေက်ာ္သြားၿပီထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေဝဒနာေတြက် ျမဴခိုးငယ္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးမွျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕"
"ေလးညႇိဳ႕က စိတ္ခ်ရပါတယ္"
"ေဝး"
"ဟင္?"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"႐ုတ္တရက္ႀကီးပါလား Catty"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ားႀကီးသည္းခံၿပီး ခ်စ္ေပးလို႔ေလ"
"ကိုယ္ကလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ေတြအမ်ားႀကီးကို မညည္းမညဴလက္ခံေပးလို႔"
"ေျပာရရင္ေလ၊ အဲဒီလို အမ်ားႀကီးခ်စ္ခံရေတာ့လည္း စိတ္ပင္ပန္းရသား"
"အဲဒီလိုျဖစ္သြားလား? ကိုယ့္ကိုအားမနာပါနဲ႔ Catty ရယ္၊ အနားမွာေနၿပီး ခ်စ္ေနခြင့္ရေနတာကိုပဲ ကိုယ္ေက်နပ္ေနပါၿပီ"
"အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်စ္ပါတယ္"
"အင္း၊ တစ္ခါတေလေျပာလို႔လားမသိဘူး။ အဲဒီစကားၾကားလိုက္ရရင္ ရင္ထဲမွာငလ်င္ေတြလႈပ္တယ္"
"ဟာဟ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ပိုၿပီ"
"ပိုပါရေစ"
ေကသရီခါးကိုသိုင္းဖက္ၿပီး ေခါင္းထဲမ်က္ႏွာဝွက္ကာ အနမ္းေႁခြလိုက္ၿပီး လြြင္ျပင္ေဝးတစ္ေယာက္ အျပံဳးႀကီးျပံဳးေနမိေတာ့သည္။
¤
"ကိုေလးညႇိဳ႕၊ မကေလ သားအိမ္ကနည္းနည္းေလး ..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေကသရီ?"
"ဟိုေလ၊ ဂ႐ုစိုက္ေပးပါ။ ကေလးကလည္းႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ရမယ္ထင္တယ္။ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း ဒီတစ္ခါလြဲေခ်ာ္သြားရင္ ေနာက္တစ္ခါကိုယ္ဝန္ေဆာင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့"
"ဘာ ... ဘာေျပာတာလဲ?"
"အဲဒါေတြ မ မသိဘူး။ နန္းညိဳက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတာ။ မ သိရင္ တစ္ခုခုဆို ကေလးေတြကိုဦးစားေပးပါလို႔ပဲ ေျပာေတာ့မွာ"
"ဟာ ... အဲဒီတစ္ခုခုလည္း မျဖစ္ရဘူး။ ျဖစ္ရင္ေတာင္ ျမဴကအဓိကပဲ"
"အဲဒီေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေအးၿပီ။ ကိုေလးညႇိဳ႕က ကေလးအရမ္းခ်စ္တတ္ေတာ့ စိတ္ပူမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမသိပါေစနဲ႔ေနာ္"
"အင္း၊ ေျပာျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါဂရုစိုက္ပါ့မယ္။ ဘာမွမျဖစ္ေစရပါဘူး"
¤
"မေရ၊ ျဖည္းျဖည္းထိုင္ပါဟ"
"ျဖည္းျဖည္းပါပဲ"
"ကိုယ့္ဗိုက္ကိုယ္ၾကည့္ဦး"
"ၾကည့္တယ္ေလ၊ အမႊာေလးႏွစ္ေယာက္တဲ့"
"ဟာဟ၊ ဘာေလးေတြလဲ မသိခ်င္ဘူးလား?"
"လူေလးေတြေပါ့"
"ဪ၊ ေအး။ ျခေသၤ့ေလးေတြဆို ကိုေလးညႇိဳ႕တစ္ေယာက္ ငါ့ကိုလာသတ္လိမ့္မယ္"
"ငါ့ကိုလည္းေျပာေနတယ္။ ေကသရီနဲ႔ ခဏခဏမေတြ႕နဲ႔တဲ့။ ေမြးလာတဲ့ကေလးေလးေတြ ေကသရီနဲ႔တူေနရင္ မျဖစ္ဘူးတဲ့ေလ"
"ဘာလဲ၊ အခုေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုရင္ သူ႔ကိုဝိုင္းဟားေနၾကတယ္လို႔ ထင္ေနတာမဟုတ္လား"
"ခစ္ခစ္၊ သူ႔ဘာသာ အေတြးေတြမ်ားေနတာပါ"
"အင္း၊ အလကားေန ရန္လိုေနတာ"
"နင္ကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ?"
"ေအး၊ ကိုက္သတ္ခ်င္ေနတာ"
"နင္တို႔ကေတာ့ေလ၊ တကယ္ပါပဲ။ ဒါနဲ႔၊ နင္ကေရာ ကိုေဝးနဲ႔ ဘယ္ေတာ့ယူမွာလဲ?"
"ဘာမွလည္းမဆိုင္ဘူး"
"စကားမလႊဲနဲ႔။ နင့္ကို ကိုေဝးက လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းထားတယ္မဟုတ္လား?"
"မယူခ်င္ေသးပါဘူး"
"ယူမယ္ဆို မငယ္ေတာ့ဘူးေနာ္ ေကေကး"
"အဲဒါ မင္းေၾကာင့္ေလ"
"ဘာလို႔လဲ?"
"မင္းဗိုက္ကိုၾကည့္ၿပီး သူလည္း စိတ္ကူးယဥ္ေနတာ"
"သူလည္း အားက်မွာေပါ့"
"သူေမြးေပးရမွာမဟုတ္တိုင္း အားက်စရာလား?"
"နင္ကလည္းဟယ္။ စဥ္းစားေပးလိုက္ပါ။ ခ်စ္ရဲ႕သားနဲ႔"
"ခ်စ္တာနဲ႔လက္ထပ္တာ မတူဘူးေလ"
"ဒီစကားေတြပဲေျပာေနလိုက္ေတာ့။ တကယ္ကို ကၽြဲပါးေစာင္းတီး"
"ငါ လက္မထပ္ခ်င္ေသးဘူး"
"ဒါဆိုလည္း သူေျပာသလို ေစ့စပ္ထားလိုက္ေပါ့"
"စဥ္းစားဦးမယ္"
¤
"ေကေကးေရ၊ ငါမွာထားတဲ့ ေၾကးအိုးေရာ?"
"လာပို႔ေနၿပီတဲ့"
"အင္း၊ ဗိုက္ဆာလို႔"
"ခဏေစာင့္လိုက္ပါ။ သိပ္မွမေဝးတာကို။ ငါ အျပင္ထြက္ေစာင့္ေနလိုက္မယ္"
အနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ ျပန္ဝင္မလာေသာ ေကသရီေၾကာင့္
"ဟင့္၊ သူကိုယ္တိုင္မ်ား ေၾကးအိုးသြားလုပ္ေနသလားပဲ"
ျမဴခိုးငယ္ အျပင္ထြက္လိုက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။
"မမျမဴ၊ အျပင္ထြက္မလို႔လား? သမီးတြဲေပးမယ္ေလ၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ?"
"ေကေကးက ေၾကးအိုးပို႔မယ့္လူကို ထြက္ေစာင့္ေနတာ ျပန္မလာေသးလို႔"
"ဪ၊ မေက ခုနကမွထြက္သြားတာပဲ။ ၾကာေသးပါဘူး မမရဲ႕။ လာ၊ သမီးနဲ႔သြားထြက္ၾကည့္ၾကမယ္"
အပ်င္းေျပဆိုင္ကိုလာရင္း ေၾကးအိုးမွာစားေသာ ျမဴခိုးငယ္ကို ဆိုင္ကေကာင္မေလးကတြဲကာ အျပင္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
ဆိုင္ေပါက္ဝႏွင့္မလွမ္းမကမ္း သစ္ပင္အရိပ္ေလးတြင္ Food Delivery ေကာင္ေလးဆီမွ အစားအေသာက္မ်ားလက္လႊဲယူေနေသာ ေကသရီကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"မေကက လာပါၿပီ မမျမဴရဲ႕"
"အင္း"
ေကသရီျပန္လွည့္ရာဆီသို႔ ျမဴခိုးငယ္ ရပ္ၾကည့္ေနစဥ္ အေပၚထပ္မွျပဳတ္က်လာေသာ အလွပန္းအိုးႀကီးတစ္လံုးသည္ ေကသရီေျခလွမ္းမည့္ေနရာႏွင့္တည့္တည့္။
ေကသရီသည္က သတိမထားမိဘဲ ျမဴခိုးငယ္ကိုသာ သူ႔လက္ထဲမွအထုပ္ေတြကို ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္။
"ေကေကး ေနာက္ဆုတ္"
ေကသရီက ေနာက္သို႔ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ ျမဴခိုးငယ္ ေျပးသြားၿပီး ေကသရီကိုဆြဲဖက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသားပစ္လဲၿပီး ပန္းအိုးက သူတို႔အနားမွာပင္ ကြဲသြားခဲ့သည္။
"မ၊ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ? မ"
"အား၊ အား ဟ။ နာတယ္"
"မမျမဴ။ မေက၊ ေသြးေတြ။ မမျမဴမွာ ေသြးေတြ"
"မ၊ သတိထားပါဦး။ မေရ"
¤
"ေကသရီ၊ မင္းထြက္သြား"
"မကို ဝင္ေတြ႕ပါရေစ"
"မလိုဘူး။ မင္း သူ႔အနားမွာရွိေနရင္ ထပ္ၿပီးထိခိုက္ေနလိမ့္မယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ထြက္သြား"
ေဆး႐ံုအခန္းဝမွာပင္ အျပင္သို႔တြန္းထုတ္ခံလိုက္ရ၍ ခံုတန္းေလးတြင္ ထိုင္ေနလိုက္မိသည္။
"Catty, အရမ္းေတြ ငိုေနျပန္ၿပီလားကြာ"
"ကေလးေလးေတြ ... ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ..."
"ကိုယ့္ေၾကာင္ေလးေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ျဖစ္ခ်ိန္တန္လို႔ ျဖစ္ရတာပါ"
"သူတို႔ မရွိေတာ့ဘူး။ မက ေနာက္ထပ္လည္း ကေလးမရႏိုင္ေတာ့ဘူး"
¤
"ဘာျဖစ္တယ္? ျမဴခိုးတို႔ရဲ႕သေႏၶသားကို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေပးမလို႔?"
"အင္း"
"မျဖစ္ႏိုင္တာေတြမလုပ္နဲ႔ Catty"
"ဘာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ? အငွားကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြေတာင္ ရွိေနေသးတာပဲ"
"အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမွာလဲ? ေစ့စပ္ထားတာ ျပန္ရုတ္သိမ္းမေပးႏိုင္ဘူးေနာ္"
"အဲဒါဆို လက္ထပ္ၿပီး ကေလးအေဖနာမည္ခံမလို႔လား? ေစ့စပ္ပြဲကိုပဲ ဖ်က္သိမ္းေပးလိုက္ပါဗ်ာ"
"နာမည္ခံဖို႔လား? အဲဒီလိုလုပ္သင့္ရင္လည္း လုပ္ရမွာေပါ့။ ငါက မင္းကိုခ်စ္တာေလ၊ မင္းဘာျဖစ္ျဖစ္ ငါလက္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး"
"မျဖစ္ႏိုင္တာမေျပာနဲ႔"
"မင္းအရင္ေျပာတာ။ အဲဒီကိစၥေရွ႕ဆက္တိုးမယ္ဆိုရင္ ငါနဲ႔အရင္လက္ထပ္ပါ"
¤
"မ"
"အင္း"
"ငါ ေဝးနဲ႔လက္ထပ္ေတာ့မယ္"
"ဪ"
"ငါ့ကိုခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တာလား?"
"မဟုတ္ပါဘူး။ နင့္ကိုေတြ႕ရရင္ ကေလးေတြကို သတိရတာပါ"
"မငိုပါနဲ႔ မရယ္။ ငါေလ ကိုေလးညႇိဳ႕နဲ႔ မင္းရဲ႕ရင္ေသြးကို ငါကိုယ္တိုင္ေမြးေပးမယ္"
"ဘယ္လို? အာ ... ဟင့္အင္း၊ မလုပ္ရဘူး။ အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ ကိုေဝးနဲ႔လက္ထပ္မွာဆိုရင္ မလုပ္ရဘူးေနာ္"
"သူနဲ႔ငါညႇိၿပီးၿပီ"
"ဟင့္အင္း၊ ငါသေဘာမတူဘူး"
"ေသခ်ာစဥ္းစားပါ မ။ ငါကေတာ့ ရေအာင္လုပ္ယူမွာ"
•
"ဘာျဖစ္တယ္? မင္း႐ူးေနလား ေကသရီ? အဲဒီလိုစကားနဲ႔ေတာ့ ငါ မင္းကိုခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးေနာ္"
"ကိုေလးညႇိဳ႕ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ မအတြက္ ေျဖစရာတစ္ခုရွိေအာင္ လုပ္ေနတာ"
"ကိုလြင္ျပင္နဲ႔ လက္ထပ္မွာဆို?"
"အင္းေလ။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကေလးေပါ့။ ေမြးၿပီးရင္ ကိုေလးညႇိဳ႕တို႔ရင္ေသြးအျဖစ္ ျပန္ေပးပါ့မယ္"
"ကိုယ္စားကိုယ္ဝန္ေဆာင္တယ္ဆိုတာ လြယ္သလား ေကသရီ။ ကိုလြင္ျပင္၊ ဒီလူလည္း တကယ္ကိုပဲ"
"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိစၥပါ"
"ငါ သေဘာမတူဘူး ေကသရီ"
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မကို ရေအာင္ေျပာၿပီး စီစဥ္မွာ"
¤
"မ၊ ေအာင္ျမင္ၿပီ။ ဒီတစ္ေခါက္ ေအာင္ျမင္ၿပီ"
ဒုတိယအႀကိမ္မွာပဲ ျမဴခိုးငယ္တို႔ရင္ေသြးေလးက ေကသရီဆီမွာ သေႏၶျမဲသြားခဲ့ပါသည္။ အားလံုးထက္ကိုပိုေပ်ာ္ေနေသာ ေကသရီကို ျပံဳးၾကည့္ေနသည့္ လြင္ျပင္ေဝးေၾကာင့္ ေလးညႇိဳ႕ သက္ျပင္းခ်မိသည္။
သူလိုခ်စ္တတ္သူ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိပါဦးမည္လား?
"မ၊ ငါေလ ဒီကိုယ္ဝန္က်ေတာ့ အရမ္းႀကီးမအန္ေတာ့ဘူး"
မသိလၽွင္ အရင္တစ္ခါကိုယ္ဝန္ေဆာင္ခဲ့သည္က ေကသရီဟု အထင္မွားႏိုင္စရာပင္။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။ ငါ့ေၾကာင့္ မလည္း အရမ္းကို စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရမွာေနာ္"
"ေတာ္ေတာ့ ေကေကးရယ္။ အခုက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရမယ္ေလ"
"ငါေပ်ာ္ေနရတာ သူတို႔ေလးေတြကို အားနာတယ္"
ျမဴခိုးငယ္ မ်က္ရည္က်လာသည့္အခါ ေကသရီက
"မငိုပါနဲ႔။ ငါ့ရင္ေတြ နာလို႔ပါ။ ေနာက္မေျပာေတာ့ပါဘူး"
"အင္း"
¤
"ေဝး၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒီကေလးေလးေမြးၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ရင္ေသြးေလး ယူၾကမယ္ေနာ္"
"တကယ္လား Catty?"
"အင္း၊ တကယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တိုင္းက် ဆံုးျဖတ္တာေတြကို လိုက္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္"
"အရူးေလး၊ မလိုဘူးေလ။ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုဘူး"
"မသိဘူး၊ ေျပာလိုက္ရမွ စိတ္သက္သာမွာမို႔"
"ဟား ဟား၊ သေဘာပါဗ်ာ"
¤
"ဟယ္လို ကိုေဝး၊ အိမ္တံခါးႀကီးပိတ္ထားလို႔"
"ျမဴခိုး၊ Catty ေသြးေတြဆင္းလို႔ ေဆး႐ံုေရာက္ေနတာ"
"ရွင္! မနက္ကပဲ ေနာက္ေန႔ေဆး႐ံုႀကိဳတက္မယ္ေျပာေနတာကို"
"အင္း၊ လာမယ္ဆို ေဆး႐ံုေရာက္မွ ကိုယ့္ဆီဖုန္းေခၚလိုက္ပါ"
"ဟုတ္၊ ျမဴ အခုလာၿပီ"
ေန႔ေစ့လေစ့ႏွင့္ ေမြးရက္နီးလာ၍ ေနာက္တစ္ေန႔ေဆး႐ံုႀကိဳတက္မည့္ ေကသရီက ေသြးဆင္းၿပီး ေဆး႐ံုေရာက္သည္တဲ့။ ျမဴခိုးငယ္ မယံုႏိုင္ပါ။ ေလးညႇိဳ႕ကိုသာ အေၾကာင္းၾကားရန္ျပင္ရေတာ့သည္။
"ေကေကး၊ ေသြးေတြဆင္းလို႔ ေဆး႐ံုတင္ရတယ္တဲ့။ အဲဒါ ျမဴလိုက္သြားေနတာ၊ ကိုေလးလည္း ေဆး႐ံုကိုလိုက္ခဲ့ေပးပါေနာ္"
"ဟင္? ဟုတ္ၿပီ။ ကိုယ္လာခဲ့မယ္၊ ျမဴ ကားကို သတိထားေမာင္းေနာ္"
"အင္း"
ေျပာေနရင္းပင္ ေရွ႕မွကားက အခ်ိဳးမေျပပါ။ လမ္းေတာင္းသည္ကိုလည္း ဖယ္မေပးဘဲ ေႏွးတိေႏွးတံု႕ႏွင့္ အလြန္စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာပင္။ ေကသရီအတြက္ စိုးရိမ္ေနမိ၍ အလ်င္လိုေနေသာ စိတ္အစံုတို႔ေၾကာင့္ ရွင္းသြားေသာယာဥ္ေၾကာဆီသို႔ ကားေလးကိုေခါင္းတည္လိုက္ၿပီး ေရွ႕ကားကိုေက်ာ္လိုက္ခ်ိန္ .....
ျမဴခိုးငယ္၏အျမင္အာ႐ံုတြင္ အရာရာသည္ အရွိန္ျပင္းစြာလည္ပတ္ေနၿပီး ေဝဝါးသြားခဲ့သည္။ သူ ေကသရီဆီသို႔ သြားရမည္။
¤
"သမီးေလးေမြးပါတယ္။ ကေလးကက်န္းမာပါတယ္"
"ကေလးအေမက ..."
"စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္။ ကာယကံရွင္ဆႏၵအရ ကၽြန္မတို႔ ကေလးကိုပဲ ဦးစားေပးလိုက္ရပါတယ္။ ေသဆံုးခ်ိန္ (၁၇း၂၃)နာရီပါ"
"ဗ်ာ"
*Ring Ring*
"ဟယ္လို"
"ျမဴက အဲဒီကိုလိုက္လာတဲ့လမ္းမွာ ကားတိုက္မႈျဖစ္တယ္ ကိုလြင္ျပင္။ ကၽြန္ေတာ္ (...) ေဆး႐ံုကို လိုက္သြားေနတယ္။ ေနာက္မွျပန္ေခၚမယ္"
အဟက္! ကံတရားကေလ၊ သိပ္ကိုက်ီစယ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ?
ႏွစ္နာရီခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္
"ေျပာ၊ ေလးညႇိဳ႕"
"ျမဴ ဆံုးၿပီ။ ျမဴမရွိေတာ့ဘူး ကိုလြင္ျပင္"
"ဘာ"
"ဟုတ္တယ္၊ ျမဴ မရွိ ..... ဟင္ ... ကိုလြင္ျပင္၊ ေကသရီေရာ? ေကသရီဘယ္လိုေနလဲ?"
"ေသဆံုးခ်ိန္ (၁၇း၂၃)နာရီတဲ့။ သမီးေလးက သူတို႔နဲ႔သိပ္တူတယ္ ေလးညႇိဳ႕"
"ဗ်ာ"
¤
ညႇိဳ႕ျမဴေကလြင္
"ဟုတ္၊ နာမည္ရွည္ရင္ ေကငယ္လို႔ပဲေခၚပါေနာ္။ ေဖေဖ ေမေမတို႔နာမည္ေတြပါေအာင္ မွည့္ထားလို႔ပါ"
"သမီးေလး ေဖေဖ ေမေမ နာမည္ကေရာ?"
"ဦးေလးညႇိဳ႕၊ ေဒၚျမဴခိုးငယ္ နဲ႔ ဦးလြင္ျပင္ေဝး၊ ေဒၚေကသရီပါ"
"မဟုတ္ဘူးေလ။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက ဘယ္သူေတြလဲ?"
"ေကငယ့္မွာ ေဖေဖႏွစ္ေယာက္၊ ေမေမႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔ပါ"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အခု သမီးက ဘယ္သူနဲ႔ေနတာလဲ?"
"ေဖေဖနဲ႔လည္းေနတယ္။ ပါပါးနဲ႔လည္းေနပါတယ္"
"အဲ၊ မတူဘူးလား?"
"ေဖေဖကတစ္အိမ္၊ ပါပါးကတစ္အိမ္ေလ။ မတူပါဘူး"
ကေလးငယ္၏အေျဖသည္ ၾကားရသူတိုင္းကို နားလည္ရခက္ေစခဲ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္က ဘယ္လိုလဲလို႔ေပါ့။ အစ္ကို႔ရဲ႕လိုက္ေလ်ာမႈေတြကိုလည္း တကယ္အံ့ဩတယ္"
"သူတို႔အခ်စ္ကို အမ်ိဳးအစားမခြဲတတ္လို႔ ကိုယ့္ဘက္က လိုက္ေလ်ာမႈေတြနဲ႔ ဖူးစာေရးခဲ့တာပါ"
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္တြဲရဲ႕ဖူးစာက မွန္ခဲ့ရဲ႕လား?"
"ေမတၱာမွန္ခဲ့ရင္ ဖူးစာမွန္၏၊ မမွန္၏က အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူး"
■
ငါတို႔ မင္းတို႔ကိုလြမ္းရင္းနဲ႔ သမီးေလးကို အစြမ္းကုန္ခ်စ္ေပးပါ့မယ္။
~~~~~~~~~~ The End ~~~~~~~~~~
Коментарі