The Most (+) (ေဇာ္ဂ်ီ)
*ဒုန္း*
ကားတံခါးကိုေဆာင့္ပိတ္သြားပါေသာ သူက ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေျခလွမ္းက်ဲေတြႏွင့္ ဝင္သြားေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ေရာ၊ သူ႔လက္ကိုင္အိတ္ပါ ဆြဲယူၿပီး အေနာက္မွ အေျပးလိုက္ဝင္သြားေလေတာ့ ဆိုဖာေပၚတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိတ္ႏွစ္လံုးကိုပိုက္ရင္း သူ႔ေရွ႕သြားရပ္ေလေတာ့
"ဘာကိစၥ ရန္ျဖစ္ရတာလဲ?"
"ကၽြန္ေတာ္မေျပာခ်င္ဘူး"
"မင္းမေျပာခ်င္တာနဲ႔ ငါက မသိရေတာ့ဘူးလား? ေသာက္ေၾကာတင္းတာ ေတာ္ရံုပဲေကာင္းတယ္ေနာ္။ အခုက မင္းအမွားလုပ္ထားတာ သိတယ္မဟုတ္လား?"
"ဟုတ္၊ သိပါတယ္"
"ဟာကြာ! ငါ တျခားကေန အဲဒီအေၾကာင္းအရင္းကို မၾကားခ်င္ဘူး။ မင္းေျပာစမ္း၊ ဘာကိစၥျဖစ္တာလဲ?"
"................."
"ဘာလဲ၊ ဟိုတစ္ေခါက္ကလိုပဲ ..."
"မဟုတ္ပါဘူး"
"အဲဒါဆိုဘာလဲ?"
"မေျပာခ်င္ဘူး"
"ေသခ်င္လို႔ ေခါင္းမာေနတာလား? မင္းေမႊထားတာေတြ မင္းသိတယ္ေနာ္။ ငါက အေရးႀကီးတဲ့အစည္းအေဝးကို ဖ်က္ပစ္ခဲ့ရတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းမၾကားဖို႔ တားပါေသးတယ္။ မရလို႔ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကိုပဲ ေပးလိုက္တာပါ"
"အဟက္၊ အဲဒီ မန္ေနဂ်ာက ငါ့အတြင္းေရးမွဴးကို ပိုးပန္းေနတာ မင္းမသိဘူးလား? ရဲစခန္းကလည္း မင္းရဲ႕ဒုတိယအိမ္လိုျဖစ္ေနတာကို အေၾကာင္းမၾကားနဲ႔လို႔ ေျပာလို႔ရမလား? မသိေစခ်င္ရင္ မလုပ္နဲ႔ေလ"
"သိမွာေၾကာက္လို႔မဟုတ္ဘူး၊ အခုလို အစည္းအေဝးပ်က္မွာစိုးလို႔ပါဗ်ာ"
"ဆင္ျခင္ေလ၊ အစတည္းက ဆင္ျခင္ေလ။ ငါ မင္းအေဖဆီကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ရမွာလား?"
"ဟာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္အုပ္ထိန္းသူမဟုတ္ဘူးလား?"
"ဘာေျပာတယ္? ဘယ္လိုေလသံနဲ႔ ငါ့ကိုလာေအာ္ေနတာလဲ? ခင္ဗ်ားဆိုတာက ပါေသးတယ္။ မင္းက သတၱိသိပ္ေကာင္းေနတာပဲ။ မင္းအေဖနဲ႔ပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့"
မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ေျပာဆိုသြားကာ အေပၚထပ္တက္ဖို႔ လွည့္ထြက္သြားသည္ေၾကာင့္
"မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဦး ... ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မွားသြားပါတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါဗ်ာ၊ အေဖ့ဆီေတာ့ အေၾကာင္းမၾကားပါနဲ႔"
ေရွ႕ကေနပိတ္ရပ္ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲေတာင္းပန္လိုက္ေလေတာ့
"ဪ ... အမွားေတာ့ သိတယ္ေပါ့ေလ။ ဘာတဲ့? ႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္သလား?"
ေျပာရင္းေရွ႕တိုးလာေသာ သူ႔မ်က္ႏွာခပ္ေခ်ာေခ်ာဆီမွ ကၽြန္ေတာ္သိပ္သေဘာက်ရသည့္ မဲ့ျပံဳးႏွင့္အတူ ခပ္ေရးေရးေပၚလာေသာ သူ႔ပါးခ်ိဳင့္ေၾကာင့္ လူကေငးခနဲျဖစ္သြားမိခ်ိန္ သူက အနားကပ္လာပါသည္။ ရင္ေတြလည္း ဝုန္းဒိုင္းက်ဲလႈပ္ခုန္ေနၿပီ။ သူ၏ကၽြဲလူးအိုင္ေလး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအနားသို႔ နီးကပ္လာသည္ေၾကာင့္ မည္သို႔မွစိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ
*Chu*
သူ႔ပါးခ်ိဳင့္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္အစြဲလမ္းဆံုး မူးယစ္ေဆးတစ္မ်ိဳး။
ကၽြန္ေတာ့္အနမ္းတစ္ပြင့္ႏွင့္အတူ သူ႔လႈပ္ရွားမႈမ်ားရပ္တန္႔သြားၿပီး မဲ့ျပံဳးေတြေပ်ာက္ကာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕သြားေလၿပီ။
"အား"
ညိဳ႕သက်ည္းကို ျဖတ္ကန္ခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ လက္ထဲကအိတ္ေတြကို ျပဳတ္မက်ေစရန္ထိန္းရင္း ေျခေထာက္ကိုဖိကိုင္လိုက္မိသည္။
"ငါ့အိတ္ျပဳတ္က်ရင္ ေသဖို႔ျပင္။ ေသမလိုျဖစ္ေနတာေတာင္ ႏွာဘူးကထႏိုင္ေသးတယ္။ အခုခ်က္ခ်င္း အခန္းထဲလိုက္ခဲ့။ မင္းကို အလြတ္ေပးလို႔မရေတာ့ဘူး"
ေျပာၿပီး ေလွကားေပၚေရာက္သြားသည့္သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ကာ ေနာက္ကလိုက္ဖို႔ျပင္ရင္း
"ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ဘူးတာ ဘယ္ပုဒ္မနဲ႔တရားစြဲမွာလဲ?"
"သူမ်ားေယာက္်ားကို ဆြဲလားရမ္းလားသြားလုပ္ေနရင္ေတာ့ ဟိုက မင္းကို တရားစြဲေတာ့မယ္"
လွည့္မၾကည့္ဘဲေျပာလာေသာ သူ႔စကား၏ဆိုလိုရင္းကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္လိုက္ပါ။
"အဲဒါ ဘာကိုေျပာတာလဲ? ဦး၊ ခဏေနဦးေလ။ ဟာဗ်ာ၊ အဲဒီေလွကားကို အထစ္ေတြေက်ာ္တက္ျပန္ၿပီ"
*သူ႔ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးနဲ႔ ေက်ာ္တက္သြားလိုက္တာ အေပၚထပ္ကိုခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားၿပီထင္တယ္။ ဒီမွာ အိတ္ေတြနဲ႔မို႔ အဲဒီလိုလိုက္လို႔မရဘူးဗ်*
"ဟိုေကာင္ေလး၊ ဘာေတြပြစိပြစိေျပာေနတာလဲ? အခုခ်က္ခ်င္း အေပၚထပ္တက္ခဲ့"
ေအာ္ေနျပန္ပါၿပီ။
ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ေယာက္်ားပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္၊ ဦးက သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္။ အေဖ့ရဲ႕လုပ္ငန္းပါတနာ ဦးကို ကၽြန္ေတာ့္အသက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္မွာ စေတြ႕ကတည္းက သေဘာက်ခဲ့ရတာ။ အစကတည္းကအေနတည္တဲ့ Crush ခံလူတန္းစား ဦးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုခ်ာတိတ္ကို အဖက္မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ အေဖ့ကိုအပူကပ္၊ ဦးနဲ႔ရင္းႏွီးေအာင္လုပ္၊ ဦးရဲ႕ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္ခဲ့ရတာ။
"ဦး"
ခုတင္ေပၚေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနေသာသူ႔ေရွ႕သို႔ မသြားမီ အိတ္ေတြကို ခံုေပၚတင္လိုက္ရသည္။ ၿပီးမွ သူ႔ေရွ႕သြားရပ္လိုက္သည္။ အျပစ္လုပ္ထားၿပီးလၽွင္ သူ႔ေရွ႕ မည္သည့္ေနရာတြင္ျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္၍မရပါ။
"ခုနက ဦးေျပာသြားတာဘာလဲ?"
"ဟိုခ်ာတိတ္မကေျပာေနတယ္။ ကိုကို႔ေယာက္်ားက သမီးရဲ႕ရည္းစားကို ဖက္လဲတကင္းနဲ႔တဲ့။ အလကားေန အျပင္ထြက္ဖို႔ပဲခ်ိန္းေနတယ္တဲ့။ ဖုန္းေတြတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ၿပီး သဖန္းပိုးေတြလုပ္တယ္တဲ့"
"ဟား ... ေသာက္ေကာင္မေလး။ သူ႔အေကာင္ကိုျဖတ္ခုတ္စရာလား? ငါ့ေယာက္်ားေျခဖ်ားေတာင္ မမီတဲ့ေကာင္ကို။ ဦးေနာ္၊ ဦးညီမဝမ္းကြဲဆိုတိုင္း သူ႔စကားပဲအတည္ယူမေနနဲ႔။ အဲဒါ မနာလိုလို႔ ေသြးထိုးေနတာဗ်"
"မနာလိုလို႔?"
"အင္းေလ၊ သူမ်ားတကာလင္လင္ေတြခ်စ္တာကို သူကမနာလိုေနတာ"
"ေတာ္ၿပီ၊ ေပါက္ကရေတြရပ္ေတာ့။ မင္း ဘာျဖစ္လို႔ရန္ျဖစ္တာလဲ?"
"မေျပာပါဘူး"
"သြား၊ ႀကိမ္လံုးသြားယူ"
"ဒီအရြယ္ႀကီးအထိ ရန္ျဖစ္တိုင္း ကေလးလိုအရိုက္ခံေနရဦးမွာလား? ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ေနာ္"
"အင္း၊ မင္းကေလးမဟုတ္တာ မင္းေယာက္်ားငါက အသိဆံုးေလ။ ဘာေတြလာေၾကာ္ျငာေနတာလဲ? ဟုတ္ၿပီေလ၊ ဒါဆိုလည္း ျခံဝန္းကို အေခါက္သံုးဆယ္ပတ္ေျပး"
°°သူအသိဆံုးတဲ့၊ ေျပာပံုကိုက။ ငါ့က်ႏွာဘူးလို႔ေျပာၿပီး သူက် မဘူးတာက်ေနတာပဲ။ ေနဦး!°°
"ဗ်ာ၊ အေခါက္သံုးဆယ္?"
"ဘာေၾကာင့္ရန္ျဖစ္ရသလဲဆိုတာ ေျပာမယ္ဆိုရင္ တစ္ဝက္ေလၽွာ့ေပးမယ္"
"တစ္ဝက္? အာ ... မျဖစ္ဘူး။ ရတယ္ေလ၊ သံုးဆယ္ဆိုလည္း သံုးဆယ္ေပါ့"
"သြား၊ ငါ ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္ေနမယ္"
°°အသည္းႏွလံုးမရွိတဲ့လူ၊ မခ်စ္တတ္တဲ့လူ၊ ႏွိပ္စက္ဖို႔ပဲ ေတြးတဲ့လူ°°
ကၽြန္ေတာ္ဆင္းလာလိုက္ၿပီး သူ႔အခန္းျပတင္းေပါက္ကိုလွမ္းၾကည့္သည္တြင္ ခပ္တည္တည္ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
"တကယ္ႀကီးကို အေလၽွာ့မေပးဘူး"
ဆယ့္တစ္ပတ္ျပည့္လို႔ သူ႔ဆီသို႔ၾကည့္မိခ်ိန္ သူဖုန္းေျပာေနသည္။ ဆယ့္သံုးပတ္ျပည့္ေတာ့ သူဖုန္းခ်သြားေလၿပီ။
ဆယ့္ငါးပတ္။ တစ္ဝက္က်ိဳးၿပီျဖစ္၍ ဆက္ေျပးရန္ အားတင္းလိုက္သည္။
"ေဟး! ျပန္တက္ခဲ့ေတာ့"
"အဲ၊ ႏွလံုးသားေတာ့ ရွိေသးသားပဲ"
သူ႔ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာသည့္ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးႏွင့္ အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴေနရေသာ အေနအထား။
"ေရေလးေတာ့ ေပးေသာက္ပါ"
ေခါင္းညိတ္ျပေသာေၾကာင့္ စားပြဲခံုေပၚရွိေရဘူးမွ ေရငွဲ႔ေသာက္လိုက္သည္။
"အဲဒီေတာ့ အရင္တစ္ေခါက္က မင္းကိုေဈးေမးလို႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ အခုတစ္ေခါက္က ငါ့ကို ရေအာင္ယူျပမယ္ေျပာလို႔ ထသတ္ၾကတယ္ေပါ့"
"သိသြားၿပီလား? အဲဒီေကာင္ေတြက မိုက္ရိုင္းတာေလ။ သူမ်ားေယာက္်ားကိုလည္း ပစ္မွားေသးတယ္၊ ရစရာမရွိေအာင္လည္း ေျပာေသးတယ္ေလ"
"တိတ္စမ္း။ သူတို႔အဆင့္အတန္းနဲ႔သူတို႔ မိုက္ရိုင္းေနတာကို မင္းကေရွာင္ထြက္ခဲ့ေလ။ ေရွ႕တစ္ေခါက္ကလည္း ဟိုဘက္ကရန္စလို႔ျဖစ္တာမို႔ ငါေက်ာ္သြားလိုက္တာ။ အခုလို ဆတ္ဆတ္ထိမခံျဖစ္ေနတာ ရန္မ်ားလြန္းတယ္"
"ဟာဗ်ာ၊ ၿငိမ္ခံေနရင္ ေၾကာက္လို႔ျဖစ္မွာေပါ့"
"အေခါက္ေခါက္အခါခါလည္း ေျပာျပၿပီးၿပီ။ ေအးကြာ၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ပါေတာ့။ ေနာက္တစ္ေခါက္ စခန္းေရာက္ရင္ မင္းအေဖကိုသာအေၾကာင္းၾကားဖို႔ စခန္းမႉးကိုငါမွာခဲ့တယ္"
"ဟာဗ်ာ၊ အဲဒါေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး"
"ရန္မျဖစ္ေအာင္ေနေပါ့။ ၾကာရင္ ငါလည္း စခန္းမႉးနဲ႔ညားေတာ့မယ္"
"လူသတ္မႈေတြျဖစ္ကုန္မယ္ေနာ္"
"အလကားေန လက္ယားေနတာ"
"ခင္ဗ်ားႀကီးကိုခ်စ္လြန္းလို႔ အေခ်အမိုးခံ၊ ေအာက္က်ခံၿပီး ရေအာင္လိုက္ထားရတာ ဘယ္သူ႔ကိုေပးဖို႔မွ မဟုတ္ဘူးေလ။ အင္းေပါ့၊ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ခံစားတတ္မလဲ?"
"ခ်ာတိတ္၊ ငါမခ်စ္ဘဲနဲ႔ မင္းကိုလက္ထပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ စကားကိုၾကည့္ေျပာ"
"ဒါေပမဲ့ ဦးက စခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးေလ"
"ေအးပါ၊ မင္းက ပိုခ်စ္တတ္တာကိုး"
"အဟီး၊ အဲဒီလိုဝန္ခံမွေပါ့"
"ဟ! ဖယ္စမ္းပါကြာ။ တစ္ကိုယ္လံုးနံေစာ္ေနၿပီးေတာ့"
သူ႔ေျခေထာက္တစ္ဖက္စီၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခတစ္ေခ်ာင္းစီကိုထားကာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ သူ႔ကိုဖက္လိုက္သည့္အခါ ထေအာ္ပါေတာ့သည္။
"ခ်စ္လို႔ဟာကို"
"ငါ ထခ်စ္လိုက္ရလို႔ နာဦးမယ္"
"အဲဒီကိစၥ ေနာက္မွရွင္းရဦးမယ္။ အခု ေရခ်ိဳးဦးမယ္"
"ေနဦး၊ အဲဒီမွာ ဓာတ္ဆားေဖ်ာ္ထားတယ္။ ေခၽြးေတြထြက္ထားတာ အဲဒါေသာက္ၿပီး ခဏနားဦး။ ၿပီးမွခ်ိဳး"
ကၽြန္ေတာ့္ဦးသည္ ဤကဲ့သို႔ ခ်စ္တတ္ပါ၏။ ခုနကေျပာခဲ့သည္ကို ျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္ပါၿပီ။
¤
"ဦး၊ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ ဝတ္စံုေရြးတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေျပာခဲ့လဲ?"
"ဘာေျပာလို႔လဲ?"
"ကိုယ္နဲ႔အရပ္ခ်င္းတူမွ Role လာညႇိပါဆို?"
"အဲဒီေတာ့?"
"ၿပီးေတာ့ 2nd Anniversary မွာ လိုခ်င္တာေတာင္းပါဆို?"
"ဟာဟ၊ မွတ္ဉာဏ္ေတြေကာင္းေနတာ"
"ေကာင္းတယ္ေလ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ဦးနဲ႔အရပ္ခ်င္းတူၿပီ။ အေဖ့အလုပ္ေတြကိုလည္း ဝိုင္းကူႏိုင္ၿပီ"
"ေျခရာခ်င္းတိုင္းတာလား?"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးအရည္အခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္မမီပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကတိကကတိပဲ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ကတိေတာ့တည္သင့္တယ္မဟုတ္ဘူးလား?"
"Anniversary ေန႔မွ ေျပာေလ"
"တကယ္ေနာ္? မွတ္ထားၿပီဗ်ာ"
"မွတ္ထားလိုက္၊ အခုေတာ့လာခဲ့"
"ဟာ၊ ေဟ့လူ။ မဟုတ္ဘူးေလ၊ လႊတ္ဦး"
"ဘာလဲကြာ?"
"ကၽြန္ေတာ္ေမးစရာရွိတယ္။ မယံုၾကည္လို႔ေမးတာမဟုတ္ဘူး။ သိခ်င္လို႔ေမးတာ"
"ဘာကိုလဲ?"
"ဟိုတေလာက Party မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ Lady ေလ။ တစ္ေန႔က စက္႐ံုဖြင့္ပြဲတစ္ခုမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔တြဲေတြ႕ရတယ္။ တျခားလူေတြကို လိုက္မိတ္ဆက္ေနေတာ့လည္း အတူတူ၊ ထိုင္ေနေတာ့လည္း အတူတူ၊ ျပန္ထြက္လာေတာ့လည္း အတူတူပဲ။ ပံုေတြေတြ႕ရတာေတာ့ အျပံဳးေတြက ေဝေနလိုက္တာ"
"သဝန္တိုတယ္ေပါ့?"
"အင္း"
"ကိုယ့္ဘက္က သူ႔အေပၚ မ႐ိုးမသားစိတ္မရွိတာ ယံုလား?"
"ယံုတယ္"
"ခ်ာတိတ္အေပၚထားတဲ့ ကိုယ့္အခ်စ္နဲ႔သစၥာကို ယံုလား?"
"အင္း"
"အဲဒါဆို ဘာလိုေသးလို႔လဲ?"
"သူ႔ကိုမယံုဘူး"
"အဲ၊ ကိုယ့္ဘက္က လိုအပ္တာထက္ပိုမပတ္သက္ရေအာင္ ေရွာင္လိုက္ပါမယ္။ မင္းေလးနဲ႔ေတာ့ ျပႆနာအျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး"
"လိမၼာလိုက္တာ"
"ဟုတ္တယ္။ ျပႆနာျဖစ္ရင္ တစ္ဖက္လူေတြ အထိနာလြန္းလို႔"
"ဘာ! ခင္ဗ်ားႀကီး ... ခင္ဗ်ားႀကီးက က်ဳပ္ကို လူဆိုးလို႔ေျပာတာေပါ့။ ေတြ႕မယ္"
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အေပၚခုန္အုပ္ေလေတာ့ ခုတင္တစ္ဖက္စြန္းသို႔ လွိမ့္ေရွာင္သြားၿပီး
"အဲဒီလိုဖမ္းရင္ မိေရာလား? ဟား ဟား ဟား"
ကၽြန္ေတာ္ မရမကလိုက္ဆြဲဖမ္းေတာ့ ခုတင္ေျခရင္းမွ ဆင္းေျပးေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကလိုက္ဖမ္းရင္း၊ သူက ပြတ္ကာသီကာပတ္ေရွာင္ရင္းႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ကိုလွမ္းဖမ္းသည့္ကၽြန္ေတာ္သာ ခုတင္ေပၚပစ္လဲသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ အနားေရာက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအုပ္မိုးလာၿပီး
"Bambino, you're so cute."
"စိတ္ေကာင္းဝင္ေနလို႔ ေက်ာ္သြားေပးလိုက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ား ခ်စ္စရာေလးတဲ့လား? ေက်ာင္းမွာဆို လူလြတ္မဟုတ္လို႔ King မျဖစ္လိုက္ေပမဲ့ King ထက္နာမည္ႀကီးတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားႀကီးသိဖို႔"
"လူပ်ိဳမွမဟုတ္ေတာ့ဘဲ King ခ်င္ေသးတာလား? အဟင္း၊ လူပ်ိဳမဟုတ္တာေလး မေမ့ရေအာင္ သတိေပးရေသးတာေပါ့"
"အြန္း၊ ဟင္း"
"နႈတ္ခမ္းေလးက ေသးလိုက္တာကြာ"
"ေမြးကတည္း ... အမ္း ..."
သူသည္ေတာ့ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ စကားေပးမေျပာပါဘဲ အတင္းနမ္း႐ႈိက္ေနေလေတာ့ သူ႔လည္ပင္းကိုသာ ဆြဲဖက္ထားလိုက္မိေတာ့သည္။
သူ႔နႈတ္ခမ္းထူထူေတြသည္ ကၽြန္ေတာ္အယစ္မူးဆံုး ယမကာတစ္ခြက္။
ဦးႏႈတ္ခမ္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းဆီသို႔ေရာက္လာၿပီး နယ္ေျမသတ္မွတ္ေနတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်မိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဦးႏွင့္အတူ အျပင္ထြက္လၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ကဦးအပိုင္ဆိုတာမ်ိဳး ထိုအမွတ္အသားေတြက ေျပာျပၾကလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္ညဝတ္အက်ႌကို အေပၚၾကယ္သီးႏွစ္လံုးသာျဖဳတ္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွေက်ာ္ကာ ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္သည့္ဦးက အဘယ္ေၾကာင့္အလ်င္လိုေနပါသလဲ? ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနသည့္ ဦးလက္ေတြႏွင့္နႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာသည္ သူတို႔၏ဦးတည္ခ်က္ႏွစ္ေနရာ၌ ေက်ာက္ခ်လာသည္။
"အင္း ..."
ကၽြန္ေတာ့္အသံၾကားလိုက္သည့္ဦးက လက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္သားေပၚသို႔ပို႔လိုက္ၿပီး ပြတ္သပ္ေဆာ့ကစားလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ ခုတင္မွေျမာက္တက္သြားေတာ့သည္။ တစ္ကိုယ္လံုးပူထူေနၿပီး ေအာက္ပိုင္းတြင္ သိသိသာသာေတာင့္တင္းလာေနသည္။
ခါးနားသို႔ေရာက္ေနသည့္ ဦး၏ႏွာဖ်ားဆီမွ ေလေငြ႕ေႏြးေႏြးေၾကာင့္ ၾကက္သီးထသြားသည္မွာ မည္သည့္အခါမွမေျပာင္းေသာ ထံုးစံတစ္ခု။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ခါးေပၚမွေဘာင္းဘီစကို ဆြဲခ်ေနသည့္ ဦး၏လက္ေတြေၾကာင့္ လူကတရြရြ။ ညဝတ္ေဘာင္းဘီအပြေလးက တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ဦးလက္သို႔ပါသြားလၽွင္ပင္ ယခုလိုဆိုးမည္မဟုတ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲခ်ေနေသာေၾကာင့္ မည္သည့္အခ်ိန္ ဗလာက်င္းသြားမလဲဆိုသည္ကို ရင္တမမႏွင့္။ ေတာင့္တင္းေနေသာေနရာ၏ အရင္းနားေရာက္သည္အထိ ဆြဲခ်ထားၿပီးျဖစ္ေသာ ေဘာင္းဘီေၾကာင့္ ေနရခက္ျဖစ္ေနစဥ္ ခပ္ေႏြးေႏြးလၽွာဖ်ားက ေဘာင္းဘီသားေရႀကိဳးနားကပ္ၿပီး ပြတ္ဆြဲေနျပန္သည္။
"အား ဟ"
ေနရခက္လြန္းေသာေၾကာင့္ လက္ေတြသည္လည္း ဘယ္နားထားရမည္မသိေတာ့ပါ။ ဦးသည္ကေတာ့ အက်င့္ယုတ္ၿပီး ခ်က္ဆီေရာက္သည္အထိ အေပၚသို႔ျပန္ၿပီး လွ်ာႏွင့္ပြတ္ဆြဲလိုက္၊ ေအာက္ျပန္ဆင္းၿပီး နမ္းလိုက္ႏွင့္ လူကိုဆြေနေလၿပီ။
"ဟင္း ... ဦး"
ေခၚသံကိုလည္းမၾကားသလိုႏွင့္ အေပၚေအာက္၊ စုန္ဆန္ေျပးလႊားေနေသာ လၽွာဖ်ားေၾကာင့္ ႐ူးခ်င္လာမိသည္။
"ဦးေရ ..."
ေခၚလိုက္သည့္အခါတြင္မွ ေဘာင္းဘီကို ထပ္ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး
"ဟာဟ၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထႂကြေနလိုက္သလဲ Bambino"
"ဒီေလာက္ဆြေနတာကိုဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးရဲ႕အနမ္းေတြနဲ႔တင္ ထိန္းမရေတာ့တာ သိသားနဲ႔"
"ၿငိမ္စမ္း"
ေျပာၿပီး နမ္းပစ္လိုက္ခါမွ ပိုဆိုးသြားေသာေၾကာင့္
"သူက ေျပာစကားနားမေထာင္ဘူး။ မင္းေလးနဲ႔အတူတူပဲ"
°°ခက္ၿပီ။ ေတာ္႐ံုပဲ ဆြပါေတာ့ ဦးရယ္°°
ထိပ္ဖ်ားေလးကို ဦးပါးစပ္ထဲ ငံုေထြးလိုက္၍ ကၽြန္ေတာ္ခါးေကာ့တက္သြားရသည္။ ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထိပ္ဖ်ားေလးကိုနမ္းလိုက္သည့္အခါ အလကားရသည့္ေအာက္ဆီဂ်င္ကို တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ပင္ အလုအယက္႐ွဴသြင္းလိုက္ရသည္။
သူ႔အနမ္းေတြသည္ ကၽြန္ေတာ္အလြင့္ေမ်ာဆံုး ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခု။
အနမ္းေတြက ထိပ္ဖ်ားမွ ေအာက္ေျခသို႔ဆင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ေတာ့ သတိလစ္ခ်င္သည္အထိ ဦးႏွင့္ပတ္သက္လၽွင္ ခံစားလြယ္ေနခဲ့ၿပီ။
"ဟား ..."
"ခ်စ္လိုက္တာ Bambino ရယ္။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းေလး၊ ဒီလည္တိုင္ေလး၊ ဒီမွတ္တိုင္ေလးႏွစ္ခု၊ ဒီခ်ိဳင့္ဝွမ္းေလး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီလူဆိုးေကာင္ေလးေရာ"
ေျပာရင္း၊ နမ္းရင္းႏွင့္ အရင္ေနရာျပန္ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္႐ွဴရပ္သြားသည္။ ဦးေျပာေသာလူဆိုးေလးကို ဦးက အစအဆံုး လၽွာႏွင့္လ်က္လိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့
"အား ... အ ... ဟ! ဟင္း ....."
ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဦးရဲ႕အနမ္းနဲ႔တင္ ထိန္းမရႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုတာ။
"ေမာသြားၿပီလား?"
ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သံုးစကၠန္႔ခန္႔ၾကည့္ေနၿပီး ေဘာင္းဘီကိုဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဦးကိုၾကည့္လိုက္သည္တြင္
"လွသြားၿပီ။ ဘာမွမပါေလ လွေလပဲ"
ေျပာလိုက္သည့္စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ပင္ လူဆိုးေကာင္ေလးက ျပန္ႏိုးထလာပါၿပီ။
"ဟား ဟား၊ ကိုယ့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာပဲလား? စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ႏိုးလာျပန္ၿပီ"
ဦးေျပာသည္ကမွန္ေနေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခြန္းတံု႔မျပန္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲေထာင္ကာ ေပါင္ေတြကိုကားေစၿပီး
"ဒီလိုလည္း လွတယ္"
ထပ္ေျပာေလ၊ ထပ္ႂကြေလျဖစ္ေနေသာ လူဆိုးေလးေၾကာင့္ ဦးကရယ္ေနသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္လည္း မေက်နပ္ေတာ့ပါ။
ခါးေအာက္သို႔ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးခုေပးၿပီး လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေျမာင္းၾကားထဲပြတ္ဆြဲၿပီး အဝနားသို႔ေရာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဝင္မသြားဘဲ အေပၚျပန္တက္လာကာ လူဆိုးေလး၏ ထိပ္ေပါက္ဝနားအထိ လက္ညႇိဳးကျပန္ေရာက္လာ၍
"ေတာ္သင့္ၿပီ။ ခင္ဗ်ားႀကီး ႏွိပ္စက္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏိုင္မွန္းသိလို႔ သက္သက္ဆြၿပီး ေလွာင္ရယ္ေနတာ"
ထထိုင္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည့္ကၽြန္ေတာ့္ကို သူကျပံဳးၾကည့္ေနၿပီးမွ
"ဘာေတြမ်ား ႏွိပ္စက္ေနလို႔လဲ? မင္းေလးက တစ္ခါေတာင္ ၿပီးသြားၿပီေလကြာ"
"ခင္ဗ်ားအထိအေတြ႕ေတြ မခံစားႏိုင္မွန္းသိလို႔ ကလိေနတာေလ။ သူက်ေတာ့ အဝတ္္အစားအျပည့္အစံုနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုက် အတင္းေတြျဖဲၾကည့္ၿပီး လွတယ္တဲ့။ ေဘာမို႔ လွတာလား?"
"အင္း၊ အဲဒါလည္းလွတာပဲ။ ေျမာင္းေလးလည္းလွတယ္။ ဟိုအဝေလးကလည္းလွတယ္"
"ေတာ္ေတာ့"
"ပါးစပ္ကသာ ေတာ္ခိုင္းေနတာ။ ငံု႔လည္းၾကည့္ဦး၊ အာကာသထဲေရာက္ေတာ့မယ္"
"အား ... ခင္ဗ်ားႀကီးမလုပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္မွာေနာ္"
"အိုး ဟိုး ... ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္တာကြာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုလုပ္ခိုင္းတာေပါ့ေလ"
"ညစ္စုတ္လိုက္တာ။ လာမထိနဲ႔"
ထထြက္ရန္ျပင္သည့္ကၽြန္ေတာ္ တြန္းလွဲခံလိုက္ရၿပီးတစ္ဆက္တည္းတြင္ ေမွာက္လ်က္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ခါးမွဆြဲကိုင္ကာ ေအာက္ပိုင္းကိုမတင္လိုက္ၿပီး ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုလည္းဆြဲကားပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အသင့္အေနအထားသို႔ေရာက္သြားသည္။ မၾကာေသးမီကပင္ ျငင္းရန္ေတြးေနေသာကၽြန္ေတာ္ သည္အေနအထားသို႔ ျပဳျပင္လိုက္သည္ကို အလိုက္သင့္ပါသြားမိသည္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ သစၥာေဖာက္မိေနၿပီ။
"လိမၼာလိုက္တာ"
"ခ်စ္တာဗ်၊ ခ်စ္တာ"
ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ဦးက အားပါးတရရယ္ေမာကာ သူ႔ေဘာင္းဘီေအာက္မွ တင္းမာေနေသာအသားစိုင္ႏွင့္ ေျမာင္းၾကားကိုတို႔ထိလာသည္။
"အင္း"
ေသခ်ာမထိေတြ႕ရေသးမီ ညည္းသံထြက္က်သြားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အသံတိတ္ဆဲေရးမိသည္။ ခဏအၾကာ ၾကားမွေဘာင္းဘီစဖယ္သြားၿပီး အသားခ်င္း ထိကပ္ေဆာ့ကစားလာသည္ကို ခံစားလိုက္ရ၍ လွည့္ၾကည့္ရန္ျပင္ေသာ္လည္း ေက်ာကိုဖိခ်လာေသာေၾကာင့္ ၾကည့္၍မရ။ အေပါက္နားအထိ တို႔ထိေဆာ့ကစားေနရင္း
*ျဖန္း*
"အြန္း"
*ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း*
"နာတယ္ဗ်၊ ျဖည္းျဖည္း"
ခါးကိုလႈပ္ယမ္းလိုက္ရင္းေျပာမိလၽွင္
"ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား?"
"............"
*ျဖန္း*
"ႀကိဳက္လား?"
ကၽြန္ေတာ္မေျဖ၍ ေနာက္တစ္ခ်က္႐ိုက္ရင္း ထပ္ေမးလာသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေမးလိုက္၊ ႐ိုက္လိုက္ လုပ္ေနရင္းက
"မေျဖနဲ႔ေလ။ ကိုယ္က အေျဖမသိတာက်လို႔ကြာ။ ဒီမွာတြင္းေပါက္ေလးက ငိုေနၿပီ"
What the f**k! ရိုက္ေနတာကို သင္းကသာယာေနျပန္ၿပီလား? ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က သစၥာေဖာက္လြန္းပါတယ္။
"သူက ... ပြစိပြစိနဲ႔ေျဖေနတယ္။ ႀကိဳက္တယ္တဲ့"
"အာ ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ"
"႐ွဴး၊ တိုးတိုး"
ေျပာၿပီး လက္တစ္ေခ်ာင္းထိုးထည့္လိုက္တာမို႔
"အား ဟ"
"ဒါလည္းမတိတ္ဘူးေနာ္။ ပြစိပြစိနဲ႔ ညႇစ္ေနတယ္"
သူက ဘယ္ပါးစပ္ကိုပိတ္ေနတာလဲ? ေနာက္ထပ္လက္တစ္ေခ်ာင္း ထိုးထည့္ေနျပန္ၿပီ။
"ရဲေနတာ ပန္းသီးေလးလိုပဲ"
°°ခင္ဗ်ား ႐ိုက္ထားတာပဲေလ°°
စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနေသာအသားစိုင္ေပၚ ပြတ္သပ္ေပးေနၿပီး ေခ်ာ့ျမႇဴေနျပန္၍ အထပ္ထပ္အခါခါ ညည္းမိပါရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္အာ႐ံုေျပာင္းေနစဥ္ လက္သံုးေခ်ာင္းတိုးဝင္လာသည္။ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ အလုပ္မ်ားေနၿပီး
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ Bambino? သူကဆာေနၿပီ"
"အား ... ေကၽြးလိုက္ပါေတာ့။ မရေတာ့ဘူး"
"ဪ ... အဲဒီလိုလား?"
ရန္စရင္းႏွင့္ပင္ ထိပ္ဖ်ားက အဝနားတိုးလာေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ညည္းသံသည္သာ ပို၍က်ယ္လာၿပီး ဦးက ေရွ႕ဆက္တိုးမလာသည့္အခါ ကိုယ္တိုင္လႈပ္ရွားလိုက္မိသည္။
"အတင္းကို လိုက္ဟပ္ေနတာပဲ"
"မေနာက္နဲ႔ဗ်ာ"
"ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ မေနာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါ တကယ္အတည္"
"အား၊ အား၊ ေသၿပီ။ ျဖည္းျဖည္းမလုပ္ဘူး။ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနတာလဲ?"
ခါးမွကိုင္ၿပီး တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ အဆံုးအထိတိုးဝင္လိုက္၍ သတိလက္လြတ္ထေအာ္မိသည္အထိ နာက်င္သြားရပါသည္။
"စားခ်င္လို႔ သြားရည္ေတြယိုေနတာနဲ႔ ေသခ်ာေလးခြံ႕ေကၽြးလိုက္တာ။ ေကာင္းရဲ႕လား? နည္းနည္းေလးေတာ့ ကြဲသြားတယ္။ Sorry"
"ခင္ဗ်ား ... ခင္ဗ်ားမခံရတိုင္း ..... ဟား၊ ဘယ္ေလာက္ကြဲသြားလဲ?"
"ပိစိေသးေသးေလးပဲ ကြဲတာပါ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကံဳဖူးေနၿပီပဲ၊ အမ်ားႀကီးကြဲစရာမွမလိုတာ"
"ေခ်ာင္ေနၿပီလို႔ ေျပာခ်င္တာလား?"
"အင္း"
"တကယ္လား? တကယ္အဆင္မေျပဘူးလား ဦး။ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးဆြဲညႇစ္ထားတာေလ"
°°ကၽြန္ေတာ္က တကယ္ပဲ ဦးအတြက္ အဆင္မေျပေတာ့ဘူးလား? အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမွာမို႔ စိတ္ေတာ့မပ်က္ပါနဲ႔ ဦးရယ္°°
"အာ ... ကိုယ္ကေနာက္တာေလကြာ။ အဲဒီသေဘာမဟုတ္ဘူး။ က်ပ္လို႔ပဲ ကြဲသြားတာေလ။ ကိုယ္ေနာက္တာပါ။ ဘာမွစိတ္ထဲမထားနဲ႔။ ကိုယ္ဆက္သြားမယ္ေနာ္"
"အင္း"
ဦးလက္တစ္ဖက္ ေရွ႕ဘက္ကိုလာကိုင္ကာ ေနာက္မွလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလႈပ္ရွားေန၍ ကၽြန္ေတာ္ အလိုက္သင့္လိုက္လႈပ္ေနရင္း သာယာလာေသာေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားမိသည္။ ဦးကလည္း သိလိုက္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားလာသည္။ အေတာ္ေလးၾကာသည့္အခါ
"အေပၚကထိုင္ေပးကြာ"
ဦးကလွဲခ်လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေျခေထာက္ကိုခြလိုက္သည္။
"No, ကိုယ့္ကိုေက်ာေပးလိုက္။ ဟုတ္ၿပီ၊ ကိုယ့္ဘာသာထည့္လိုက္။ အား ... ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့"
"အား၊ ခဏ။ မလႈပ္နဲ႔ဦးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျပန္စမယ္"
ထိုင္ခ်ၿပီးၿငိမ္လိုက္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ကို ဦးကပြတ္သပ္ေပးလာသည္။ တျဖည္းျဖည္းျပန္လႈပ္ရွားရင္း အရွိန္ရလာေတာ့ ဦးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ပင့္ေပးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညည္းသံေတြၾကား ဦးအသံကို မၾကားရ၍ ကၽြန္ေတာ္မေက်နပ္ႏိုင္ပါ။
ျမန္ႏိုင္သမၽွျမန္ေအာင္ လႈပ္ရွားပစ္လိုက္သည့္အခါတြင္
"အား ... Bambino, မိုက္တယ္။ အဆံုးထိထိုင္ခ်ပစ္ေနတာ ေကာင္းတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိသည္လား?
"ေရွ႕ကိုလက္ေထာက္လိုက္"
ကၽြန္ေတာ္လက္ေထာက္လိုက္ေတာ့ ဦးက အလိုက္သင့္ပင္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္တြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ ဦးဘက္က ျပန္လႈပ္ရွားလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ကိုငိုက္က်မလိုျဖစ္သြား၍
"ေညာင္းသြားၿပီလား?"
ေက်ာျပင္ကိုငံု႔နမ္းကာ ဦးကဆက္ေျပာလာသည္။
"ကိုယ္က မင္းေလးရဲ႕အျပဳအစုမွာ ေမ်ာသြားတာေလ။ မင္းအေပၚ စိတ္မေရာက္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ဟိုးအတြင္းထဲအထိ အလည္သြားရင္း တစ္ခုခ်င္းစီကို လိုက္မွတ္ေနမိတာ။ ခုန ေခ်ာင္ေနၿပီလို႔ေျပာတာလည္း သက္သက္မဲ့ေနာက္လိုက္တာ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ေက်ာျပင္တစ္ေလၽွာက္ ပြတ္သပ္နမ္း႐ႈံ႕ကာ တဖြဖြေျပာေနသည့္ဦးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ေနလို႔မေကာင္းေတာ့ပါ။
"ဦး"
ဦးက လူခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆြဲလွည့္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစသည္။
"ခ်စ္တယ္။ မင္းကိုပဲခ်စ္ခ်င္တယ္၊ မင္းအထိအေတြ႕ေတြကိုပဲ သာယာမိတယ္။ မင္းမွမဟုတ္ရင္ ကိုယ့္အတြက္က တျခားအထိအေတြ႕ေတြမလိုဘူး။ အဲဒါ ခ်ာတိတ္သိထားေပးပါ။ တကယ္ဆို ကိုယ္က ပိုစိတ္မခ်ျဖစ္ရတာ"
ဦးကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး ပခံုးေပၚေခါင္းတင္လိုက္ေတာ့ ဦးက ျပန္လည္ေပြ႕ဖက္လာသည္။
"Sorry, ကၽြန္ေတာ္အေတြးမ်ားသြားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က စခ်စ္ခဲ့ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ဦးစိတ္ကုန္သြားမွာကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ေၾကာက္မိတာ ဦးကိုမယံုလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္မိတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိုးရိမ္မႈသက္သက္ပဲဆိုတာ ဦးသိတယ္မဟုတ္လား?
ၿပီးေတာ့ အခု ဦးစိတ္ပူေနတာက ဦးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာရင္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူတစ္ေယာက္ေယာက္ကသာ စိတ္ဝင္စားလာရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵကိုျဖည့္စည္းဖို႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္သြားခဲ့ရင္၊ အဲ့ဒီလို အဲဒီလိုေတြ ေတြးပူေနတာမဟုတ္လား?"
"ကိုယ္က ..."
"ဟင့္အင္း၊ အဲဒီလိုေတြးမိလို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုမေတာင္းပန္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္လို႔ သဝန္တိုတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလက္မလႊတ္ခ်င္လို႔ ေတြးပူတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြးမပူပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္က ဦးတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ျမင္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျခလွမ္းမွားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ပိတ္ထားရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနပစ္လိုက္မွာ။ ဘာလို႔ဆို အဲဒီအမွားကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလာရင္ ဦးအေပၚေဖာက္ျပန္မိတယ္ဆိုတဲ့အေတြးက ေနာင္တေတြ တသီႀကီးရေတာ့မွာေလ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဖာက္ျပန္ခ်င္လာရင္ လႊတ္မေပးလိုက္ပါနဲ႔။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ခ်ည္ေႏွာင္ပစ္လိုက္ပါ"
"I love you that much, Bambino."
"အ! အား ... ယုတ္မာလိုက္တာဗ်ာ။ အဲဒီလိုႀကီး ထည့္ပစ္လိုက္ရသလား?"
"အင္းေပါ့၊ အခုက ကိုယ္တို႔ခ်င္း နားလည္မႈရၿပီးသြားၿပီေလ။ ခုနကကိစၥကို ျပန္စရမွာေပါ့။ Break time ကျပည့္ၿပီကြ"
"အာ့ ... အာ့ ... အတင္းႀကီး ... ပင့္လုပ္မေန ... အ!"
"ေခါင္းအံုးေပၚေမွာက္လိုက္ Bambino"
°°ဒီလူႀကီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ၊ မၿပီးႏိုင္ေသးဘူးလား?°°
ေျပာသာေျပာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ဦးလုပ္ေပး၍ၿပီးသြားၿပီးေနာက္ ျပန္မာလာသည္မွာ ဦးအဖက္မလုပ္သ၍ ေျပေလ်ာ့မည္မထင္ေပ။
"ဟင္း ..."
အေတြးမဆံုးမီ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္သို႔ ဦးလက္ကေရာက္လာၿပီး လူဆိုးေလးကို ေခ်ာ့ျမႇဴလာသည္။ ေနာက္ဘက္တြင္လည္း အလႈပ္ရွားမပ်က္ပါ။
"အား ... ၿပီးေတာ့မွာလား?"
"ထင္တာပဲ၊ ဦးေရာ"
"ၿပီးလိုက္ရေတာ့မလား?"
"ဘယ္လိုေတြထိန္းထားတာလဲ? ၾကာေနၿပီေလဗ်ာ"
"မႀကိဳက္ဘူးလား?"
"ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မရေတာ့ဘူး။ အတူတူၿပီးရေအာင္၊ ကၽြန္ေတာ္ၿပီးခ်င္ေနၿပီ"
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ အား ... မင္းေလးက အရမ္းမိုက္ေတာ့ မလႊတ္ေပးခ်င္ဘူး"
"ဟမ့္ ... က်ိန္းေနၿပီဗ်။ မိန္းကေလးသာဆို အဲဒီေလာက္ၾကမ္းေနရင္ မခံႏိုင္ေလာက္ဘူး"
"ကိုယ္ေယာက္်ားယူထားတာေလ။ အ ... ဟား ... ကိုယ့္ေယာက္်ားေလးက အရမ္း ... အရမ္းေကာင္းတယ္"
"ဟား ... ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ။ အြန္း ... ျမန္ျမန္ေလး ... ျမန္ျမန္ ..."
စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ေတာ့မည့္လူသည္ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာ၍ သူ႔လက္ထဲကၽြန္ေတာ္ၿပီးသြားသည္အထိ ပက္လက္ျဖစ္ေနသည့္ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚတြင္ ေသာင္းက်န္း၍ ေကာင္းေနဆဲ။
လက္ေထာက္ကာ ထထိုင္ရန္ႀကိဳးစားသည့္အခါ အတြင္းသို႔ပိုေရာက္သြား၍ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ကိုဖက္ကာ ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီးလႈပ္ရွားလိုက္ရင္းမွ ျမန္သထက္ျမန္လာသည္။
ခဏအၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္အတြင္းသို႔ အရည္တခ်ိဳ႕ဝင္ေရာက္လာၿပီး ဦး၏လႈပ္ရွားမႈမ်ားက အရွိန္ေလ်ာ့လာသည္။ သို႔ေပမဲ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေဆာင့္သြင္းၿပီး အလုပ္ကိုလက္စသတ္ေနေသးသည္။
အသံထြက္မညည္းခ်င္ေတာ့သည့္အတြက္ ဦးပခံုးကိုသာ ကိုက္ထားမိသည္။
အလံုးစံုရပ္တန္႔သြားၿပီးသည္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖက္ထားဆဲ။ ႐ုန္းထြက္ကာ ပက္လက္လွဲခ်လိုက္ေတာ့ အုပ္မိုးလိုက္ပါလာၿပီး
"မထုတ္ခ်င္ေသးဘူး"
"ဟူး ... မထုတ္နဲ႔ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပံဳးျပၿပီး ပါးခ်ိဳင့္ႏွင့္ေခၽြးသိပ္ျပန္ပါေသာေၾကာင့္ အမွတ္မရွိသည့္ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ဝင္ျမဲ ေပ်ာ္ဝင္ဆဲ။ သူ႔အနမ္းေတြကိုတံု႔ျပန္ေနရင္း ပိုမိုမြတ္သိပ္လာ၍ အငမ္းမရစြာနမ္းေနမိခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသည္က
°°ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ဘူး°°
ဦးကို အတင္းတြန္းပစ္လိုက္ၿပီး
"ခင္ဗ်ားႀကီး ... ခင္ဗ်ားႀကီး အခုဖယ္။ ျပန္ထလာျပန္ၿပီ၊ ဘူးႏိုင္လြန္းတယ္။ ဖယ္ေတာ့"
"ဟို ... မလႈပ္ဘူးေလ။ ထပ္မလုပ္ဘူးေလေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတိုင္းေလးအိပ္ပါရေစကြာ"
"ရမလား? မနက္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသလိမ့္မယ္။ ဖယ္"
"ခြင့္ျပဳပါကြာ။ လိမၼာပါတယ္"
"အဲဒါဆို မနက္က် Morning Exercise လို႔ လာမလုပ္နဲ႔"
"အမ္၊ မနက္ျဖန္ အလုပ္ပိတ္တယ္ေလ"
"အဲဒါဆို ေအးေဆးနားေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ အလြတ္ေပးလိုက္"
"အဲဒါဆို အခု ေနာက္တစ္ေခါက္"
"ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမယ္ဆို ေနာက္တစ္ေခါက္စတာေပါ့"
"ကိုယ့္ထက္အႀကီးကိုကြာ၊ အႏိုင္မက်င့္ခ်င္စမ္းနဲ႔။ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္"
"ေဘာလံုးမို႔ ငရဲႀကီးမွာလား? အိမ္ဦးနတ္က Bottom မထိုင္ရဘူးလို႔ ဘယ္ကဥပေဒရွိလဲ?"
"သိတတ္လိမၼာတဲ့ကေလးေတြက အဲဒီလိုေတြ လိုက္နာတယ္"
"I'm good at being bad guy."
"ေတာ္တယ္ဆိုေတာ့ ဆုခ်ရတာေပါ့"
"အား ... Shit! ဖယ္ေတာ့"
အတင္းတြန္းထုတ္ကာ ဖယ္ပစ္လိုက္ၿပီး ထထိုင္လိုက္မိသည္က ကၽြန္ေတာ့္အမွား။
"ဟာ့၊ က်ိန္းစပ္ေနၿပီ။ ေသာင္းက်န္းလြန္းတယ္"
"လာပါ၊ ေဆးထည့္ေပးမယ္"
"Don't touch me."
"ခ်ာတိတ္ကလည္းကြာ"
"ဦးကလည္းဗ်ာ"
"ဟား ဟား ... ဘာလဲ?"
"တစ္ခါေလာက္ေပးလုပ္ပါ"
"ခက္ေနၿပီ"
"မခက္ဘူးလို႔။ အခု အိမ္ေထာင္သက္ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ဦး ဘယ္ႏွဂိုးေတာင္သြင္းၿပီးၿပီလဲ? တစ္ခါေလးေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးပါလား?"
"မင္းေလးက လုပ္ဖူးလို႔လား?"
"မလုပ္ဖူးလို႔ေလ"
"အဲဒါဆို လုပ္မေနနဲ႔"
"ကိုယ္ခ်င္းမစာတာ"
"ေအးကြာ၊ Anni က်မွဆက္ေျပာ"
"တကယ္လား? ေသခ်ာလား? ကတိလား?"
"အင္း"
"အင္းမေနနဲ႔။ ကတိေပးလား?"
"ဟာကြာ"
"ေျပာစမ္းပါ"
"ေအးဆို"
"မရဘူး။ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္မေနနဲ႔။ ကတိေပးလား?"
"တကယ္ပါပဲ ခ်ာတိတ္ရာ"
"ကတိေပး"
"ဟား ... ကတိကြာ၊ ကတိ"
"ေရး ေဟး ..."
ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ထခုန္မိသလဲ သိၾကလား? ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဦးကေလ သူမလုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကတိမေပးဘူး။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ အိမ္ဦးနတ္ႀကီးေရ။
"အခုလာေတာ့"
°°လူလည္ႀကီး တစ္ခ်က္မွအလြတ္မေပးဘူး။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ? ဒီညေတာ့ ခင္ဗ်ားသေဘာအတိုင္းေပါ့ဗ်ာ°°
သူ႔အခ်စ္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္အမက္ေမာဆံုး ရတနာတစ္ပါး။
¤
"ဦး"
"ခ်ာတိတ္"
"အဲဒါဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ?"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? စာရင္းစစ္ေနတာေလ။ ဘယ္ကလွည့္လာတာလဲ ခ်ာတိတ္?"
"အားေနလို႔ ဒီကိုပဲလာတာ"
"ကဲ၊ ေမာင္ေလးလည္း ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာၾကပါ။ စာရင္းလည္း ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မကိုခြင့္ျပဳပါဦး MD. အစည္းအေဝးကိစၥေတာ့ စိတ္ခ်လိုက္ပါ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ"
စာရင္းစစ္ေနသည္က ဤမၽွေလာက္ပူးကပ္ေနစရာလိုသည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္
"ကိုယ္ အခုပဲ ေန႔လယ္စာသြားစားေတာ့မလို႔။ အတူသြားရေအာင္ေလ"
"အင္း"
"ကဲ၊ အစားအေသာက္ေတြကို ဒီတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့မွာလား?"
"စားမွာေပါ့ဗ်"
"ဘာေျပာစရာရွိလို႔ ႐ံုးကိုလိုက္လာတာလဲ?"
"ကိစၥမရွိရင္ မလာရဘူးလား?"
"ခ်ာတိတ္ေရ၊ ညေနပို႔ရမယ့္စာရင္းေတြလြဲေနလို႔ အသည္းအသန္ျပန္ျပင္ေနရလို႔ပါကြာ။ အဲဒီေလာက္လည္း နီးကပ္မေနပါဘူး"
"အင္း၊ အက်င့္ပါေနတာေနမွာေပါ့"
"အမ္၊ ဘယ္လိုရွင္းျပရပါ့"
"ေနပါေတာ့ဗ်ာ။ စားစရာရွိတာ စားပါေတာ့"
ေန႔လယ္စာစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ဘာကိုစိတ္တိုမိသလဲဆိုသည္ကို ေသခ်ာမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိသည္က ေန႔လယ္ပိုင္းတြင္ ဟိုတစ္ရက္က Lady ႏွင့္ ခ်ိန္းထားသည္ဟုသာ။ တကယ္တမ္း ႐ံုးခန္းထဲတြင္ေတြ႕ရသည္မွာ ဦးက ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႕ဝင္မမတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေနျခင္း။
အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ား သည္လူႀကီးအနားတြင္ အမ်ိဳးသမီးလွလွမ်ား ရွိေနရသနည္း?
*Ring Ring*
"ဘာလဲကြာ?"
"ဟ! အသားလြတ္ႀကီး ေအာ္ေနရသလား? ဟိုတစ္ပတ္ကထြက္တဲ့ Shoes ေလ၊ အဲဒါသြားၾကည့္မလို႔ မင္းကိုေခၚတာ"
°°ဟုတ္တယ္၊ သြားၾကည့္မယ္။ သေဘာက်သမၽွ ဟိုလူႀကီးကတ္နဲ႔ဝယ္မယ္။ အိမ္ကေယာက္်ားကို သတိမထားမိတဲ့လူ၊ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့°°
¤
"ခ်ာတိတ္၊ မင္းဘယ္မွာလဲ? လာခဲ့စမ္းပါဦး ဒီကို"
"ဘာေတြျဖစ္လာတာလဲ ဦး။ အလုပ္ဆင္းတာကလည္း ေနာက္က်လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းေခၚတာလည္း မကိုင္ဘူး"
"မင္းက ဖုန္းေခၚဖို႔အားေသးတယ္ေပါ့"
"ဘာကိစၥ မအားရမွာလဲ? ခင္ဗ်ားသာ ဖုန္းမကိုင္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေနတာ"
"ငါ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ မင္းလို လူတကာနဲ႔အေလလိုက္ေနတာမဟုတ္ဘူး"
"ဘာျဖစ္တယ္? ကားေပၚမွာ Lady အလန္းစားတစ္ေယာက္တင္ၿပီး ဘာအလုပ္ကိုသြားလုပ္ေနတာလဲ?"
"ေအး၊ အလုပ္ကိစၥစကားေျပာရင္း ညေနစာသြားစားၾကတာကို မင္းကိုယ္မင္းနဲ႔နႈိင္းၿပီး မရိုင္းနဲ႔ကြ"
"ကၽြန္ေတာ္က ဘာ႐ိုင္းလို႔လဲ?"
"ေဘာင္းဘီဝယ္ၾကတာလား၊ လူၾကားထဲ ကလိေနၾကတာလား မသဲကြဲဘူးေလ"
"အဟက္၊ ခင္ဗ်ားက အဲဒီမ်က္စိနဲ႔ၾကည့္မွေတာ့ အဲဒီလိုပဲျမင္မွာေပါ့"
"ဘယ္မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ၾကည့္ မင္းတို႔အေနအထိုင္ေတြကိုက မဟုတ္တာကြ"
"ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူျမင္ကြင္းမွာ ဘာမွျဖစ္စရာမရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔သာ သီးသန္႔ခန္းထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိရတာ"
"မမိုက္႐ိုင္းနဲ႔။ မင္း ငါ့သိကၡာကို မေစာ္ကားနဲ႔"
"ခင္ဗ်ားေျပာေနတာက် ေကာင္းသလား? အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ပလူးေနတာ ေကာင္းသလား?"
"မင္း!"
"ဆက္ေျပာေလ၊ ခင္ဗ်ားကိုၾကည့္လိုက္ရင္ တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ပူးကပ္ေနေတာ့တာ"
ညေနက အျပင္မွာျမင္လာသမၽွကို တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းအျပစ္တင္ကာ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘဲ စြပ္စြဲေျပာဆိုေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဘက္က လက္ႏွင့္ရြယ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့
"ထိုးမလို႔လား? အဟင္း၊ လုပ္လိုက္ေလ"
"ေတာက္၊ စိတ္ပ်က္စရာ"
ေျပာၿပီး လက္ျပန္ရုတ္သြားသည့္ ဦး။
"စိတ္ပ်က္တယ္? ၿငီးေငြ႕ေနၿပီေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္၊ သူတို႔လို ေကာက္ေၾကာင္းလွလွေတြနဲ႔ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔လိုလည္း လုပ္ငန္းကိစၥေတြမွာ အကူအညီမရဘူး။ ပြဲတက္ဖို႔လည္း မတင့္တယ္ဘူး၊ လူၾကားထဲလည္း ထုတ္ျပလို႔မေကာင္းဘူး။ ဒီၾကားထဲက မထင္ရင္မထင္သလို ႐ံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္နဲ႔ ျပႆနာရွာ အရွက္ခြဲေသးတယ္။ သူမ်ားေတြလို မိသားစုသိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း ..."
"ေတာ္ေတာ့ ခ်ာတိတ္"
"မေတာ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လိုအပ္ခ်က္ေတြကို နားလည္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ပဲ ထင္ထားခဲ့မိတာ။ အတင္းတြယ္ကပ္ေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လို မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားဆံုးျဖတ္ခ်င္သလို ဆံုးျဖတ္ေတာ့"
"ဘာကိုဆံုးျဖတ္ရမွာလဲ? မင္းပဲစခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္းေလ။ အခုမွ ငါ့ကိုရမယ္မရွာနဲ႔"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္စခဲ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ စိတ္ကူးယဥ္တာပါ"
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေငးၾကည့္ေနေသာ ဦးေရွ႕မွ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ျခံထဲကခံုတြင္ ထိုင္ေနမိသည္မွာ မည္မၽွၾကာသြားသည္မသိ။ ဖုန္းက Alarm ျမည္ေလမွ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီကို သတိထားမိရသည္။
ယေန႔သည္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ပင္။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္၍ ေနာက္တစ္ရက္ကူးခ်ိန္တြင္ ဦးကို Surprise လုပ္မည့္အစီအစဥ္ေတြသည္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ကိတ္မုန္႔သည္လည္း ခဲေတာင့္ေနေပေတာ့မည္။ ညေနကမွဝယ္လာသည့္ Couple Watches တို႔သည္လည္း ဝယ္လာသည့္အထုပ္ထဲတြင္ပင္ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးေနေလာက္ၿပီ။ ျခံထဲထြက္ထိုင္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဦးက အဖက္လုပ္ၿပီး ထြက္မေခၚ .....
"Bambino"
မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မွားေျပာတာ၊ ဦးထြက္လာေခၚတယ္။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ လက္နဲ႔မရြယ္လိုက္သင့္ဘူး။ ကိုယ္ လူႀကီးမဆန္ဘူးျဖစ္သြားတယ္"
အဝတ္အစားမလဲရေသးဘဲ ရွပ္ၾကယ္သီးသံုးလံုးျဖဳတ္ထားၿပီး အက်ႌစေတြက ေဘာင္းဘီအျပင္ဘက္ေရာက္ေနသည္။ ပြေယာင္းေယာင္းဆံပင္ေတြႏွင့္ ဦးမ်က္ဝန္းမ်ားက နီေစြးေစြး။
သူ႔မ်က္လံုးကိုသူပြတ္သပ္လိုက္သည့္ ဦးလက္ေတြမွာ ေသြးစမ်ား။
"ခ်ာတိတ္၊ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အိမ္ထဲဝင္ရေအာင္ကြာ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီ"
ေက်ာခိုင္းလိုက္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ကေနသိုင္းဖက္လိုက္တဲ့ဦးရင္ခြင္ထဲ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က အရင္လိုအံဝင္ခြင္က်ျဖစ္မေနပါ။
"အိမ္ထဲဝင္ၾကမယ္ေလ"
အေတာင့္လိုက္ၿငိမ္ေနသည့္ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးကဆြဲလွည့္ရန္ျပင္ေသာ္လည္း
"မဝင္ခ်င္ေသးဘူး"
"အျပင္မွာထိုင္ေနတာ ၾကာၿပီေလကြာ။ လာပါ၊ အထဲဝင္ၾကစို႔။ အထဲေရာက္မွ ဆက္ၿပီးစိတ္ေကာက္ပါ"
"ဘာကိစၥ စိတ္ေကာက္ရမွာလဲ?"
"အာ ... စိတ္ဆိုးတာ"
"စိတ္မေကာင္းတာ"
ေျပာၿပီး ဦးအနားမွခြာကာ အိမ္ထဲသို႔ဝင္ခဲ့လိုက္သည္။ ေနာက္မွလိုက္လာသည့္ဦးက အိမ္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆြဲလွည့္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကိုယ္က သဝန္တိုလို႔ေျပာမိတာပါ"
"ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္ေလ"
"မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ဆိုးလို႔ေျပာမိတာ"
"ကၽြန္ေတာ္က ရိုင္းတယ္"
"တစ္ခါတေလ ေဒါသႀကီးတာပါ"
"ကၽြန္ေတာ္က အတင္းတြယ္ကပ္ေနတာ"
"အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္လည္း အခ်စ္ကိုရွာေတြ႕ခဲ့တာ"
"ကၽြန္ေတာ္က ..."
"အဲဒီကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အရပ္ကိုမီေတာ့မယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ေတြကို ကူညီႏိုင္ေတာ့မယ္ေလ"
"မႏွစ္သိမ့္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားမလိုခ်င္ေတာ့ရင္ စကားလံုးေလာက္နဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ မေတြးပါနဲ႔ေတာ့"
"ဘယ္သူက မလိုခ်င္ဘူးေျပာလို႔လဲ?"
"စိတ္ပ်က္တယ္ဆို?"
"အဲဒါကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ သိပါတယ္။ ကိုယ္ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမလဲ?"
"စိတ္ရွိလက္ရွိ ရိုက္ပစ္ခ်င္တာ"
"အင္း၊ သေဘာ"
"အားရပါးရ ပိတ္ထိုးပစ္ခ်င္တာ"
"ရပါတယ္"
"ဟမ့္၊ ကၽြန္ေတာ္ငရဲႀကီးမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအႏိုင္က်င့္ပါတယ္လို႔ အေဖနဲ႔သြားတိုင္မွာ"
"အင္း၊ ရတယ္"
"အေဖကစိတ္ဆိုးၿပီး ရွယ္ယာေတြျပန္ထုတ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသံုးစရိတ္ထိခိုက္မွာေလ"
°°ဦးကရယ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေျပသြားၿပီဆိုတာ ဦးလည္းရိပ္မိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရစ္ခ်င္ေသးတယ္°°
"တစ္ပတ္ေလာက္ အိမ္ျပန္ေနရမယ္"
"တစ္ပတ္လား? ရတယ္၊ ကိုယ္ပါလိုက္ေနမယ္"
"မေခၚပါဘူး"
"အဲဒါ ေယာကၡမႀကီးအိမ္ေလ။ သူခြင့္ျပဳရင္ ကိုယ္ေနလို႔ရတယ္"
"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္အေမြရမွာပဲမို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္းပိုင္တယ္"
"လင္ပစၥည္း၊ ေယာက္်ားတစ္ဝက္ပိုင္လို႔ ကိုယ္နဲ႔လည္းဆိုင္တယ္"
"အဲဒါဆို ဒီအိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ဝက္ပိုင္လို႔ အေပၚထပ္တစ္ထပ္ကၽြန္ေတာ္ေနမယ္။ ခင္ဗ်ားက ေအာက္ထပ္မွာပဲေန။ အေပၚတက္မလာနဲ႔"
"ေလွကားလည္း တစ္ေယာက္တစ္ဝက္မို႔ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးအထိ ကိုယ္တက္လို႔ရတယ္"
ဒီလူႀကီး စကားတတ္တိုင္း ၿပိဳင္ရစ္ေနပါၿပီ။
"ရတယ္ေလ၊ ေနာက္တစ္ဆစ္ခ်ိဳးကို တက္မလာနဲ႔"
"ရတယ္ေလ၊ ေအာက္ထပ္ကမီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္မလာနဲ႔။ အျပင္ထြက္ရင္လည္း ဝရန္တာကဆင္းေပါ့"
ဒါေတာ့မ်ားသြားၿပီ။
"ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေကာက္ေနတာေနာ္"
"အာ ... ဒါဆိုေခ်ာ့ရမွာေပါ့။ တစ္အိမ္လံုးအပိုင္ေပးတယ္ကြာ။ ကိုယ္တို႔အိပ္ခန္းေလးပဲ ကိုယ့္ကိုဝင္ခြင့္ေပး"
ဪ၊ မွတ္သားစရာ ေခ်ာ့နည္းႀကီးပါေပ။
"မရေသးဘူးလား? ဟိုတေလာကထြက္တဲ့ Notebook ေလးနဲ႔ ေခ်ာ့ရင္ေရာ"
Notebook? သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ မသိသလိုျပန္ေနလိုက္ေတာ့
"ဟိုေန႔ကေျပာတဲ့ ၿပိဳင္ကားနက္ျပာေလး"
ၿပိဳင္ကား? မရေတာ့ဘူး၊ အရည္ေပ်ာ္က်ေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ မူမယ္။
"Bambino, ဒီေန႔က Anniversary ေန႔ေလကြာ။ စိတ္ေကာက္ေျပေတာ့ေနာ္"
"................."
"စိတ္ေကာက္ေနတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ေပးမယ့္လက္ေဆာင္ကို မယူေတာ့ဘူးလား?"
"................"
"ကိုယ္ေပးထားၿပီးသား အထူးလက္ေဆာင္ကို တကယ္မယူဘူးလား?"
"ေပးထားၿပီးသား?"
"အင္း၊ မယူလည္းေနပါေတာ့ေလ"
ေျပာၿပီး အခန္းရွိရာသို႔တက္သြားေလေသာ ဦးကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္အေတြးမ်ားသြားသည္။
ေပးၿပီးသား ...
Anniversary အတြက္ ...
အထူးလက္ေဆာင္ ...
ေပးၿပီးသား ကတိတစ္ခု ...
"ဦး! ဟာ၊ ေနဦးေလ။ ဦးေရ ..."
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းဆီဦးတည္ေနေသာဦးကို ေျပးဖက္လိုက္ၿပီး
"ယူမွာ၊ အဲဒီလက္ေဆာင္ကို သေဘာက်တယ္"
"ေရခ်ိဳးရဦးမယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြခ်ည္းပဲ"
"ၿပီးေတာ့ လက္မွာေသြးေတြနဲ႔။ ဘာလို႔ နံရံကိုထိုးတာလဲ?"
ဦး၏ညာဘက္လက္ကိုကိုင္၍ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္သည္။
"မင္းေလးကို လက္နဲ႔ရြယ္မိလို႔။ မင္းေလးကိုထိခိုက္ေအာင္လုပ္မယ့္သူဆို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဆိုလည္း ခြင့္မလႊတ္ဘူး"
"အား ... ျဖည္းျဖည္းေႁခြပါ ဦးေရ။ ကၽြန္ေတာ္က အစတည္းကေႂကြၿပီးသားမို႔"
ေခါင္းကိုေမာ့ကာ မ်က္ေတာင္ေတြကိုပုတ္ခတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေအာ္လိုက္မိသည္။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြဝဲတက္လာသည္ေလ။
ဦးက ကၽြန္ေတာ့္နဖူးကိုနမ္းၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ဝင္သြားေလၿပီ။ မလႈပ္မယွက္ႏွင့္က်န္ေနခဲ့သူမွာ ကၽြန္ေတာ္သာ။
သူ႔အၾကင္နာေတြသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအေႏွာင္ဖြဲ႕ဆံုး ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း။
"ဦး"
"အမ္း၊ ဘာဝင္လုပ္တာလဲ? စိုကုန္မယ္ေလ"
"လက္ေဆာင္လာယူတာ"
"ဟမ္? ေလာလိုက္တာ"
"မရေတာ့ဘူး"
"ဟား ဟား၊ Come here, Bambino"
"ကၽြန္ေတာ္ မညႇာဘူးေနာ္ ဦး"
ထိုညက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွေတးသံသာမ်ားၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွခုတင္ႀကီးထက္၌ ဦး၏ Anniversary လက္ေဆာင္ႏွင့္မကာမိေအာင္ပင္ ဦးလက္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္က်ရႈံးခဲ့ရျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္တို႔သည္ ဦးအျမတ္ႏိုးဆံုး သံစဥ္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါရေစ။
~~~~~~~~~~ The End ~~~~~~~~~~
ကားတံခါးကိုေဆာင့္ပိတ္သြားပါေသာ သူက ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေျခလွမ္းက်ဲေတြႏွင့္ ဝင္သြားေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ေရာ၊ သူ႔လက္ကိုင္အိတ္ပါ ဆြဲယူၿပီး အေနာက္မွ အေျပးလိုက္ဝင္သြားေလေတာ့ ဆိုဖာေပၚတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိတ္ႏွစ္လံုးကိုပိုက္ရင္း သူ႔ေရွ႕သြားရပ္ေလေတာ့
"ဘာကိစၥ ရန္ျဖစ္ရတာလဲ?"
"ကၽြန္ေတာ္မေျပာခ်င္ဘူး"
"မင္းမေျပာခ်င္တာနဲ႔ ငါက မသိရေတာ့ဘူးလား? ေသာက္ေၾကာတင္းတာ ေတာ္ရံုပဲေကာင္းတယ္ေနာ္။ အခုက မင္းအမွားလုပ္ထားတာ သိတယ္မဟုတ္လား?"
"ဟုတ္၊ သိပါတယ္"
"ဟာကြာ! ငါ တျခားကေန အဲဒီအေၾကာင္းအရင္းကို မၾကားခ်င္ဘူး။ မင္းေျပာစမ္း၊ ဘာကိစၥျဖစ္တာလဲ?"
"................."
"ဘာလဲ၊ ဟိုတစ္ေခါက္ကလိုပဲ ..."
"မဟုတ္ပါဘူး"
"အဲဒါဆိုဘာလဲ?"
"မေျပာခ်င္ဘူး"
"ေသခ်င္လို႔ ေခါင္းမာေနတာလား? မင္းေမႊထားတာေတြ မင္းသိတယ္ေနာ္။ ငါက အေရးႀကီးတဲ့အစည္းအေဝးကို ဖ်က္ပစ္ခဲ့ရတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းမၾကားဖို႔ တားပါေသးတယ္။ မရလို႔ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကိုပဲ ေပးလိုက္တာပါ"
"အဟက္၊ အဲဒီ မန္ေနဂ်ာက ငါ့အတြင္းေရးမွဴးကို ပိုးပန္းေနတာ မင္းမသိဘူးလား? ရဲစခန္းကလည္း မင္းရဲ႕ဒုတိယအိမ္လိုျဖစ္ေနတာကို အေၾကာင္းမၾကားနဲ႔လို႔ ေျပာလို႔ရမလား? မသိေစခ်င္ရင္ မလုပ္နဲ႔ေလ"
"သိမွာေၾကာက္လို႔မဟုတ္ဘူး၊ အခုလို အစည္းအေဝးပ်က္မွာစိုးလို႔ပါဗ်ာ"
"ဆင္ျခင္ေလ၊ အစတည္းက ဆင္ျခင္ေလ။ ငါ မင္းအေဖဆီကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ရမွာလား?"
"ဟာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္အုပ္ထိန္းသူမဟုတ္ဘူးလား?"
"ဘာေျပာတယ္? ဘယ္လိုေလသံနဲ႔ ငါ့ကိုလာေအာ္ေနတာလဲ? ခင္ဗ်ားဆိုတာက ပါေသးတယ္။ မင္းက သတၱိသိပ္ေကာင္းေနတာပဲ။ မင္းအေဖနဲ႔ပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့"
မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ေျပာဆိုသြားကာ အေပၚထပ္တက္ဖို႔ လွည့္ထြက္သြားသည္ေၾကာင့္
"မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဦး ... ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မွားသြားပါတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါဗ်ာ၊ အေဖ့ဆီေတာ့ အေၾကာင္းမၾကားပါနဲ႔"
ေရွ႕ကေနပိတ္ရပ္ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲေတာင္းပန္လိုက္ေလေတာ့
"ဪ ... အမွားေတာ့ သိတယ္ေပါ့ေလ။ ဘာတဲ့? ႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္သလား?"
ေျပာရင္းေရွ႕တိုးလာေသာ သူ႔မ်က္ႏွာခပ္ေခ်ာေခ်ာဆီမွ ကၽြန္ေတာ္သိပ္သေဘာက်ရသည့္ မဲ့ျပံဳးႏွင့္အတူ ခပ္ေရးေရးေပၚလာေသာ သူ႔ပါးခ်ိဳင့္ေၾကာင့္ လူကေငးခနဲျဖစ္သြားမိခ်ိန္ သူက အနားကပ္လာပါသည္။ ရင္ေတြလည္း ဝုန္းဒိုင္းက်ဲလႈပ္ခုန္ေနၿပီ။ သူ၏ကၽြဲလူးအိုင္ေလး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအနားသို႔ နီးကပ္လာသည္ေၾကာင့္ မည္သို႔မွစိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ
*Chu*
သူ႔ပါးခ်ိဳင့္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္အစြဲလမ္းဆံုး မူးယစ္ေဆးတစ္မ်ိဳး။
ကၽြန္ေတာ့္အနမ္းတစ္ပြင့္ႏွင့္အတူ သူ႔လႈပ္ရွားမႈမ်ားရပ္တန္႔သြားၿပီး မဲ့ျပံဳးေတြေပ်ာက္ကာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕သြားေလၿပီ။
"အား"
ညိဳ႕သက်ည္းကို ျဖတ္ကန္ခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ လက္ထဲကအိတ္ေတြကို ျပဳတ္မက်ေစရန္ထိန္းရင္း ေျခေထာက္ကိုဖိကိုင္လိုက္မိသည္။
"ငါ့အိတ္ျပဳတ္က်ရင္ ေသဖို႔ျပင္။ ေသမလိုျဖစ္ေနတာေတာင္ ႏွာဘူးကထႏိုင္ေသးတယ္။ အခုခ်က္ခ်င္း အခန္းထဲလိုက္ခဲ့။ မင္းကို အလြတ္ေပးလို႔မရေတာ့ဘူး"
ေျပာၿပီး ေလွကားေပၚေရာက္သြားသည့္သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ကာ ေနာက္ကလိုက္ဖို႔ျပင္ရင္း
"ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ဘူးတာ ဘယ္ပုဒ္မနဲ႔တရားစြဲမွာလဲ?"
"သူမ်ားေယာက္်ားကို ဆြဲလားရမ္းလားသြားလုပ္ေနရင္ေတာ့ ဟိုက မင္းကို တရားစြဲေတာ့မယ္"
လွည့္မၾကည့္ဘဲေျပာလာေသာ သူ႔စကား၏ဆိုလိုရင္းကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္လိုက္ပါ။
"အဲဒါ ဘာကိုေျပာတာလဲ? ဦး၊ ခဏေနဦးေလ။ ဟာဗ်ာ၊ အဲဒီေလွကားကို အထစ္ေတြေက်ာ္တက္ျပန္ၿပီ"
*သူ႔ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးနဲ႔ ေက်ာ္တက္သြားလိုက္တာ အေပၚထပ္ကိုခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားၿပီထင္တယ္။ ဒီမွာ အိတ္ေတြနဲ႔မို႔ အဲဒီလိုလိုက္လို႔မရဘူးဗ်*
"ဟိုေကာင္ေလး၊ ဘာေတြပြစိပြစိေျပာေနတာလဲ? အခုခ်က္ခ်င္း အေပၚထပ္တက္ခဲ့"
ေအာ္ေနျပန္ပါၿပီ။
ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ေယာက္်ားပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္၊ ဦးက သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္။ အေဖ့ရဲ႕လုပ္ငန္းပါတနာ ဦးကို ကၽြန္ေတာ့္အသက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္မွာ စေတြ႕ကတည္းက သေဘာက်ခဲ့ရတာ။ အစကတည္းကအေနတည္တဲ့ Crush ခံလူတန္းစား ဦးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုခ်ာတိတ္ကို အဖက္မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ အေဖ့ကိုအပူကပ္၊ ဦးနဲ႔ရင္းႏွီးေအာင္လုပ္၊ ဦးရဲ႕ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္ခဲ့ရတာ။
"ဦး"
ခုတင္ေပၚေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနေသာသူ႔ေရွ႕သို႔ မသြားမီ အိတ္ေတြကို ခံုေပၚတင္လိုက္ရသည္။ ၿပီးမွ သူ႔ေရွ႕သြားရပ္လိုက္သည္။ အျပစ္လုပ္ထားၿပီးလၽွင္ သူ႔ေရွ႕ မည္သည့္ေနရာတြင္ျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္၍မရပါ။
"ခုနက ဦးေျပာသြားတာဘာလဲ?"
"ဟိုခ်ာတိတ္မကေျပာေနတယ္။ ကိုကို႔ေယာက္်ားက သမီးရဲ႕ရည္းစားကို ဖက္လဲတကင္းနဲ႔တဲ့။ အလကားေန အျပင္ထြက္ဖို႔ပဲခ်ိန္းေနတယ္တဲ့။ ဖုန္းေတြတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ၿပီး သဖန္းပိုးေတြလုပ္တယ္တဲ့"
"ဟား ... ေသာက္ေကာင္မေလး။ သူ႔အေကာင္ကိုျဖတ္ခုတ္စရာလား? ငါ့ေယာက္်ားေျခဖ်ားေတာင္ မမီတဲ့ေကာင္ကို။ ဦးေနာ္၊ ဦးညီမဝမ္းကြဲဆိုတိုင္း သူ႔စကားပဲအတည္ယူမေနနဲ႔။ အဲဒါ မနာလိုလို႔ ေသြးထိုးေနတာဗ်"
"မနာလိုလို႔?"
"အင္းေလ၊ သူမ်ားတကာလင္လင္ေတြခ်စ္တာကို သူကမနာလိုေနတာ"
"ေတာ္ၿပီ၊ ေပါက္ကရေတြရပ္ေတာ့။ မင္း ဘာျဖစ္လို႔ရန္ျဖစ္တာလဲ?"
"မေျပာပါဘူး"
"သြား၊ ႀကိမ္လံုးသြားယူ"
"ဒီအရြယ္ႀကီးအထိ ရန္ျဖစ္တိုင္း ကေလးလိုအရိုက္ခံေနရဦးမွာလား? ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ေနာ္"
"အင္း၊ မင္းကေလးမဟုတ္တာ မင္းေယာက္်ားငါက အသိဆံုးေလ။ ဘာေတြလာေၾကာ္ျငာေနတာလဲ? ဟုတ္ၿပီေလ၊ ဒါဆိုလည္း ျခံဝန္းကို အေခါက္သံုးဆယ္ပတ္ေျပး"
°°သူအသိဆံုးတဲ့၊ ေျပာပံုကိုက။ ငါ့က်ႏွာဘူးလို႔ေျပာၿပီး သူက် မဘူးတာက်ေနတာပဲ။ ေနဦး!°°
"ဗ်ာ၊ အေခါက္သံုးဆယ္?"
"ဘာေၾကာင့္ရန္ျဖစ္ရသလဲဆိုတာ ေျပာမယ္ဆိုရင္ တစ္ဝက္ေလၽွာ့ေပးမယ္"
"တစ္ဝက္? အာ ... မျဖစ္ဘူး။ ရတယ္ေလ၊ သံုးဆယ္ဆိုလည္း သံုးဆယ္ေပါ့"
"သြား၊ ငါ ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္ေနမယ္"
°°အသည္းႏွလံုးမရွိတဲ့လူ၊ မခ်စ္တတ္တဲ့လူ၊ ႏွိပ္စက္ဖို႔ပဲ ေတြးတဲ့လူ°°
ကၽြန္ေတာ္ဆင္းလာလိုက္ၿပီး သူ႔အခန္းျပတင္းေပါက္ကိုလွမ္းၾကည့္သည္တြင္ ခပ္တည္တည္ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
"တကယ္ႀကီးကို အေလၽွာ့မေပးဘူး"
ဆယ့္တစ္ပတ္ျပည့္လို႔ သူ႔ဆီသို႔ၾကည့္မိခ်ိန္ သူဖုန္းေျပာေနသည္။ ဆယ့္သံုးပတ္ျပည့္ေတာ့ သူဖုန္းခ်သြားေလၿပီ။
ဆယ့္ငါးပတ္။ တစ္ဝက္က်ိဳးၿပီျဖစ္၍ ဆက္ေျပးရန္ အားတင္းလိုက္သည္။
"ေဟး! ျပန္တက္ခဲ့ေတာ့"
"အဲ၊ ႏွလံုးသားေတာ့ ရွိေသးသားပဲ"
သူ႔ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာသည့္ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးႏွင့္ အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴေနရေသာ အေနအထား။
"ေရေလးေတာ့ ေပးေသာက္ပါ"
ေခါင္းညိတ္ျပေသာေၾကာင့္ စားပြဲခံုေပၚရွိေရဘူးမွ ေရငွဲ႔ေသာက္လိုက္သည္။
"အဲဒီေတာ့ အရင္တစ္ေခါက္က မင္းကိုေဈးေမးလို႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ အခုတစ္ေခါက္က ငါ့ကို ရေအာင္ယူျပမယ္ေျပာလို႔ ထသတ္ၾကတယ္ေပါ့"
"သိသြားၿပီလား? အဲဒီေကာင္ေတြက မိုက္ရိုင္းတာေလ။ သူမ်ားေယာက္်ားကိုလည္း ပစ္မွားေသးတယ္၊ ရစရာမရွိေအာင္လည္း ေျပာေသးတယ္ေလ"
"တိတ္စမ္း။ သူတို႔အဆင့္အတန္းနဲ႔သူတို႔ မိုက္ရိုင္းေနတာကို မင္းကေရွာင္ထြက္ခဲ့ေလ။ ေရွ႕တစ္ေခါက္ကလည္း ဟိုဘက္ကရန္စလို႔ျဖစ္တာမို႔ ငါေက်ာ္သြားလိုက္တာ။ အခုလို ဆတ္ဆတ္ထိမခံျဖစ္ေနတာ ရန္မ်ားလြန္းတယ္"
"ဟာဗ်ာ၊ ၿငိမ္ခံေနရင္ ေၾကာက္လို႔ျဖစ္မွာေပါ့"
"အေခါက္ေခါက္အခါခါလည္း ေျပာျပၿပီးၿပီ။ ေအးကြာ၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ပါေတာ့။ ေနာက္တစ္ေခါက္ စခန္းေရာက္ရင္ မင္းအေဖကိုသာအေၾကာင္းၾကားဖို႔ စခန္းမႉးကိုငါမွာခဲ့တယ္"
"ဟာဗ်ာ၊ အဲဒါေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး"
"ရန္မျဖစ္ေအာင္ေနေပါ့။ ၾကာရင္ ငါလည္း စခန္းမႉးနဲ႔ညားေတာ့မယ္"
"လူသတ္မႈေတြျဖစ္ကုန္မယ္ေနာ္"
"အလကားေန လက္ယားေနတာ"
"ခင္ဗ်ားႀကီးကိုခ်စ္လြန္းလို႔ အေခ်အမိုးခံ၊ ေအာက္က်ခံၿပီး ရေအာင္လိုက္ထားရတာ ဘယ္သူ႔ကိုေပးဖို႔မွ မဟုတ္ဘူးေလ။ အင္းေပါ့၊ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ခံစားတတ္မလဲ?"
"ခ်ာတိတ္၊ ငါမခ်စ္ဘဲနဲ႔ မင္းကိုလက္ထပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ စကားကိုၾကည့္ေျပာ"
"ဒါေပမဲ့ ဦးက စခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးေလ"
"ေအးပါ၊ မင္းက ပိုခ်စ္တတ္တာကိုး"
"အဟီး၊ အဲဒီလိုဝန္ခံမွေပါ့"
"ဟ! ဖယ္စမ္းပါကြာ။ တစ္ကိုယ္လံုးနံေစာ္ေနၿပီးေတာ့"
သူ႔ေျခေထာက္တစ္ဖက္စီၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခတစ္ေခ်ာင္းစီကိုထားကာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ သူ႔ကိုဖက္လိုက္သည့္အခါ ထေအာ္ပါေတာ့သည္။
"ခ်စ္လို႔ဟာကို"
"ငါ ထခ်စ္လိုက္ရလို႔ နာဦးမယ္"
"အဲဒီကိစၥ ေနာက္မွရွင္းရဦးမယ္။ အခု ေရခ်ိဳးဦးမယ္"
"ေနဦး၊ အဲဒီမွာ ဓာတ္ဆားေဖ်ာ္ထားတယ္။ ေခၽြးေတြထြက္ထားတာ အဲဒါေသာက္ၿပီး ခဏနားဦး။ ၿပီးမွခ်ိဳး"
ကၽြန္ေတာ့္ဦးသည္ ဤကဲ့သို႔ ခ်စ္တတ္ပါ၏။ ခုနကေျပာခဲ့သည္ကို ျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္ပါၿပီ။
¤
"ဦး၊ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ ဝတ္စံုေရြးတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေျပာခဲ့လဲ?"
"ဘာေျပာလို႔လဲ?"
"ကိုယ္နဲ႔အရပ္ခ်င္းတူမွ Role လာညႇိပါဆို?"
"အဲဒီေတာ့?"
"ၿပီးေတာ့ 2nd Anniversary မွာ လိုခ်င္တာေတာင္းပါဆို?"
"ဟာဟ၊ မွတ္ဉာဏ္ေတြေကာင္းေနတာ"
"ေကာင္းတယ္ေလ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ဦးနဲ႔အရပ္ခ်င္းတူၿပီ။ အေဖ့အလုပ္ေတြကိုလည္း ဝိုင္းကူႏိုင္ၿပီ"
"ေျခရာခ်င္းတိုင္းတာလား?"
"မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးအရည္အခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္မမီပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကတိကကတိပဲ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ကတိေတာ့တည္သင့္တယ္မဟုတ္ဘူးလား?"
"Anniversary ေန႔မွ ေျပာေလ"
"တကယ္ေနာ္? မွတ္ထားၿပီဗ်ာ"
"မွတ္ထားလိုက္၊ အခုေတာ့လာခဲ့"
"ဟာ၊ ေဟ့လူ။ မဟုတ္ဘူးေလ၊ လႊတ္ဦး"
"ဘာလဲကြာ?"
"ကၽြန္ေတာ္ေမးစရာရွိတယ္။ မယံုၾကည္လို႔ေမးတာမဟုတ္ဘူး။ သိခ်င္လို႔ေမးတာ"
"ဘာကိုလဲ?"
"ဟိုတေလာက Party မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ Lady ေလ။ တစ္ေန႔က စက္႐ံုဖြင့္ပြဲတစ္ခုမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔တြဲေတြ႕ရတယ္။ တျခားလူေတြကို လိုက္မိတ္ဆက္ေနေတာ့လည္း အတူတူ၊ ထိုင္ေနေတာ့လည္း အတူတူ၊ ျပန္ထြက္လာေတာ့လည္း အတူတူပဲ။ ပံုေတြေတြ႕ရတာေတာ့ အျပံဳးေတြက ေဝေနလိုက္တာ"
"သဝန္တိုတယ္ေပါ့?"
"အင္း"
"ကိုယ့္ဘက္က သူ႔အေပၚ မ႐ိုးမသားစိတ္မရွိတာ ယံုလား?"
"ယံုတယ္"
"ခ်ာတိတ္အေပၚထားတဲ့ ကိုယ့္အခ်စ္နဲ႔သစၥာကို ယံုလား?"
"အင္း"
"အဲဒါဆို ဘာလိုေသးလို႔လဲ?"
"သူ႔ကိုမယံုဘူး"
"အဲ၊ ကိုယ့္ဘက္က လိုအပ္တာထက္ပိုမပတ္သက္ရေအာင္ ေရွာင္လိုက္ပါမယ္။ မင္းေလးနဲ႔ေတာ့ ျပႆနာအျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး"
"လိမၼာလိုက္တာ"
"ဟုတ္တယ္။ ျပႆနာျဖစ္ရင္ တစ္ဖက္လူေတြ အထိနာလြန္းလို႔"
"ဘာ! ခင္ဗ်ားႀကီး ... ခင္ဗ်ားႀကီးက က်ဳပ္ကို လူဆိုးလို႔ေျပာတာေပါ့။ ေတြ႕မယ္"
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အေပၚခုန္အုပ္ေလေတာ့ ခုတင္တစ္ဖက္စြန္းသို႔ လွိမ့္ေရွာင္သြားၿပီး
"အဲဒီလိုဖမ္းရင္ မိေရာလား? ဟား ဟား ဟား"
ကၽြန္ေတာ္ မရမကလိုက္ဆြဲဖမ္းေတာ့ ခုတင္ေျခရင္းမွ ဆင္းေျပးေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကလိုက္ဖမ္းရင္း၊ သူက ပြတ္ကာသီကာပတ္ေရွာင္ရင္းႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ကိုလွမ္းဖမ္းသည့္ကၽြန္ေတာ္သာ ခုတင္ေပၚပစ္လဲသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ အနားေရာက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚအုပ္မိုးလာၿပီး
"Bambino, you're so cute."
"စိတ္ေကာင္းဝင္ေနလို႔ ေက်ာ္သြားေပးလိုက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ား ခ်စ္စရာေလးတဲ့လား? ေက်ာင္းမွာဆို လူလြတ္မဟုတ္လို႔ King မျဖစ္လိုက္ေပမဲ့ King ထက္နာမည္ႀကီးတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားႀကီးသိဖို႔"
"လူပ်ိဳမွမဟုတ္ေတာ့ဘဲ King ခ်င္ေသးတာလား? အဟင္း၊ လူပ်ိဳမဟုတ္တာေလး မေမ့ရေအာင္ သတိေပးရေသးတာေပါ့"
"အြန္း၊ ဟင္း"
"နႈတ္ခမ္းေလးက ေသးလိုက္တာကြာ"
"ေမြးကတည္း ... အမ္း ..."
သူသည္ေတာ့ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ စကားေပးမေျပာပါဘဲ အတင္းနမ္း႐ႈိက္ေနေလေတာ့ သူ႔လည္ပင္းကိုသာ ဆြဲဖက္ထားလိုက္မိေတာ့သည္။
သူ႔နႈတ္ခမ္းထူထူေတြသည္ ကၽြန္ေတာ္အယစ္မူးဆံုး ယမကာတစ္ခြက္။
ဦးႏႈတ္ခမ္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းဆီသို႔ေရာက္လာၿပီး နယ္ေျမသတ္မွတ္ေနတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်မိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဦးႏွင့္အတူ အျပင္ထြက္လၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ကဦးအပိုင္ဆိုတာမ်ိဳး ထိုအမွတ္အသားေတြက ေျပာျပၾကလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္ညဝတ္အက်ႌကို အေပၚၾကယ္သီးႏွစ္လံုးသာျဖဳတ္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွေက်ာ္ကာ ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္သည့္ဦးက အဘယ္ေၾကာင့္အလ်င္လိုေနပါသလဲ? ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနသည့္ ဦးလက္ေတြႏွင့္နႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာသည္ သူတို႔၏ဦးတည္ခ်က္ႏွစ္ေနရာ၌ ေက်ာက္ခ်လာသည္။
"အင္း ..."
ကၽြန္ေတာ့္အသံၾကားလိုက္သည့္ဦးက လက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္သားေပၚသို႔ပို႔လိုက္ၿပီး ပြတ္သပ္ေဆာ့ကစားလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ ခုတင္မွေျမာက္တက္သြားေတာ့သည္။ တစ္ကိုယ္လံုးပူထူေနၿပီး ေအာက္ပိုင္းတြင္ သိသိသာသာေတာင့္တင္းလာေနသည္။
ခါးနားသို႔ေရာက္ေနသည့္ ဦး၏ႏွာဖ်ားဆီမွ ေလေငြ႕ေႏြးေႏြးေၾကာင့္ ၾကက္သီးထသြားသည္မွာ မည္သည့္အခါမွမေျပာင္းေသာ ထံုးစံတစ္ခု။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ခါးေပၚမွေဘာင္းဘီစကို ဆြဲခ်ေနသည့္ ဦး၏လက္ေတြေၾကာင့္ လူကတရြရြ။ ညဝတ္ေဘာင္းဘီအပြေလးက တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ဦးလက္သို႔ပါသြားလၽွင္ပင္ ယခုလိုဆိုးမည္မဟုတ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲခ်ေနေသာေၾကာင့္ မည္သည့္အခ်ိန္ ဗလာက်င္းသြားမလဲဆိုသည္ကို ရင္တမမႏွင့္။ ေတာင့္တင္းေနေသာေနရာ၏ အရင္းနားေရာက္သည္အထိ ဆြဲခ်ထားၿပီးျဖစ္ေသာ ေဘာင္းဘီေၾကာင့္ ေနရခက္ျဖစ္ေနစဥ္ ခပ္ေႏြးေႏြးလၽွာဖ်ားက ေဘာင္းဘီသားေရႀကိဳးနားကပ္ၿပီး ပြတ္ဆြဲေနျပန္သည္။
"အား ဟ"
ေနရခက္လြန္းေသာေၾကာင့္ လက္ေတြသည္လည္း ဘယ္နားထားရမည္မသိေတာ့ပါ။ ဦးသည္ကေတာ့ အက်င့္ယုတ္ၿပီး ခ်က္ဆီေရာက္သည္အထိ အေပၚသို႔ျပန္ၿပီး လွ်ာႏွင့္ပြတ္ဆြဲလိုက္၊ ေအာက္ျပန္ဆင္းၿပီး နမ္းလိုက္ႏွင့္ လူကိုဆြေနေလၿပီ။
"ဟင္း ... ဦး"
ေခၚသံကိုလည္းမၾကားသလိုႏွင့္ အေပၚေအာက္၊ စုန္ဆန္ေျပးလႊားေနေသာ လၽွာဖ်ားေၾကာင့္ ႐ူးခ်င္လာမိသည္။
"ဦးေရ ..."
ေခၚလိုက္သည့္အခါတြင္မွ ေဘာင္းဘီကို ထပ္ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး
"ဟာဟ၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထႂကြေနလိုက္သလဲ Bambino"
"ဒီေလာက္ဆြေနတာကိုဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဦးရဲ႕အနမ္းေတြနဲ႔တင္ ထိန္းမရေတာ့တာ သိသားနဲ႔"
"ၿငိမ္စမ္း"
ေျပာၿပီး နမ္းပစ္လိုက္ခါမွ ပိုဆိုးသြားေသာေၾကာင့္
"သူက ေျပာစကားနားမေထာင္ဘူး။ မင္းေလးနဲ႔အတူတူပဲ"
°°ခက္ၿပီ။ ေတာ္႐ံုပဲ ဆြပါေတာ့ ဦးရယ္°°
ထိပ္ဖ်ားေလးကို ဦးပါးစပ္ထဲ ငံုေထြးလိုက္၍ ကၽြန္ေတာ္ခါးေကာ့တက္သြားရသည္။ ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထိပ္ဖ်ားေလးကိုနမ္းလိုက္သည့္အခါ အလကားရသည့္ေအာက္ဆီဂ်င္ကို တစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ပင္ အလုအယက္႐ွဴသြင္းလိုက္ရသည္။
သူ႔အနမ္းေတြသည္ ကၽြန္ေတာ္အလြင့္ေမ်ာဆံုး ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခု။
အနမ္းေတြက ထိပ္ဖ်ားမွ ေအာက္ေျခသို႔ဆင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ေတာ့ သတိလစ္ခ်င္သည္အထိ ဦးႏွင့္ပတ္သက္လၽွင္ ခံစားလြယ္ေနခဲ့ၿပီ။
"ဟား ..."
"ခ်စ္လိုက္တာ Bambino ရယ္။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းေလး၊ ဒီလည္တိုင္ေလး၊ ဒီမွတ္တိုင္ေလးႏွစ္ခု၊ ဒီခ်ိဳင့္ဝွမ္းေလး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီလူဆိုးေကာင္ေလးေရာ"
ေျပာရင္း၊ နမ္းရင္းႏွင့္ အရင္ေနရာျပန္ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္႐ွဴရပ္သြားသည္။ ဦးေျပာေသာလူဆိုးေလးကို ဦးက အစအဆံုး လၽွာႏွင့္လ်က္လိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့
"အား ... အ ... ဟ! ဟင္း ....."
ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဦးရဲ႕အနမ္းနဲ႔တင္ ထိန္းမရႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုတာ။
"ေမာသြားၿပီလား?"
ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သံုးစကၠန္႔ခန္႔ၾကည့္ေနၿပီး ေဘာင္းဘီကိုဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဦးကိုၾကည့္လိုက္သည္တြင္
"လွသြားၿပီ။ ဘာမွမပါေလ လွေလပဲ"
ေျပာလိုက္သည့္စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ပင္ လူဆိုးေကာင္ေလးက ျပန္ႏိုးထလာပါၿပီ။
"ဟား ဟား၊ ကိုယ့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာပဲလား? စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ႏိုးလာျပန္ၿပီ"
ဦးေျပာသည္ကမွန္ေနေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခြန္းတံု႔မျပန္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲေထာင္ကာ ေပါင္ေတြကိုကားေစၿပီး
"ဒီလိုလည္း လွတယ္"
ထပ္ေျပာေလ၊ ထပ္ႂကြေလျဖစ္ေနေသာ လူဆိုးေလးေၾကာင့္ ဦးကရယ္ေနသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္လည္း မေက်နပ္ေတာ့ပါ။
ခါးေအာက္သို႔ ေခါင္းအံုးတစ္လံုးခုေပးၿပီး လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေျမာင္းၾကားထဲပြတ္ဆြဲၿပီး အဝနားသို႔ေရာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဝင္မသြားဘဲ အေပၚျပန္တက္လာကာ လူဆိုးေလး၏ ထိပ္ေပါက္ဝနားအထိ လက္ညႇိဳးကျပန္ေရာက္လာ၍
"ေတာ္သင့္ၿပီ။ ခင္ဗ်ားႀကီး ႏွိပ္စက္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏိုင္မွန္းသိလို႔ သက္သက္ဆြၿပီး ေလွာင္ရယ္ေနတာ"
ထထိုင္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည့္ကၽြန္ေတာ့္ကို သူကျပံဳးၾကည့္ေနၿပီးမွ
"ဘာေတြမ်ား ႏွိပ္စက္ေနလို႔လဲ? မင္းေလးက တစ္ခါေတာင္ ၿပီးသြားၿပီေလကြာ"
"ခင္ဗ်ားအထိအေတြ႕ေတြ မခံစားႏိုင္မွန္းသိလို႔ ကလိေနတာေလ။ သူက်ေတာ့ အဝတ္္အစားအျပည့္အစံုနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုက် အတင္းေတြျဖဲၾကည့္ၿပီး လွတယ္တဲ့။ ေဘာမို႔ လွတာလား?"
"အင္း၊ အဲဒါလည္းလွတာပဲ။ ေျမာင္းေလးလည္းလွတယ္။ ဟိုအဝေလးကလည္းလွတယ္"
"ေတာ္ေတာ့"
"ပါးစပ္ကသာ ေတာ္ခိုင္းေနတာ။ ငံု႔လည္းၾကည့္ဦး၊ အာကာသထဲေရာက္ေတာ့မယ္"
"အား ... ခင္ဗ်ားႀကီးမလုပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္မွာေနာ္"
"အိုး ဟိုး ... ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္တာကြာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုလုပ္ခိုင္းတာေပါ့ေလ"
"ညစ္စုတ္လိုက္တာ။ လာမထိနဲ႔"
ထထြက္ရန္ျပင္သည့္ကၽြန္ေတာ္ တြန္းလွဲခံလိုက္ရၿပီးတစ္ဆက္တည္းတြင္ ေမွာက္လ်က္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ခါးမွဆြဲကိုင္ကာ ေအာက္ပိုင္းကိုမတင္လိုက္ၿပီး ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုလည္းဆြဲကားပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အသင့္အေနအထားသို႔ေရာက္သြားသည္။ မၾကာေသးမီကပင္ ျငင္းရန္ေတြးေနေသာကၽြန္ေတာ္ သည္အေနအထားသို႔ ျပဳျပင္လိုက္သည္ကို အလိုက္သင့္ပါသြားမိသည္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ သစၥာေဖာက္မိေနၿပီ။
"လိမၼာလိုက္တာ"
"ခ်စ္တာဗ်၊ ခ်စ္တာ"
ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ဦးက အားပါးတရရယ္ေမာကာ သူ႔ေဘာင္းဘီေအာက္မွ တင္းမာေနေသာအသားစိုင္ႏွင့္ ေျမာင္းၾကားကိုတို႔ထိလာသည္။
"အင္း"
ေသခ်ာမထိေတြ႕ရေသးမီ ညည္းသံထြက္က်သြားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အသံတိတ္ဆဲေရးမိသည္။ ခဏအၾကာ ၾကားမွေဘာင္းဘီစဖယ္သြားၿပီး အသားခ်င္း ထိကပ္ေဆာ့ကစားလာသည္ကို ခံစားလိုက္ရ၍ လွည့္ၾကည့္ရန္ျပင္ေသာ္လည္း ေက်ာကိုဖိခ်လာေသာေၾကာင့္ ၾကည့္၍မရ။ အေပါက္နားအထိ တို႔ထိေဆာ့ကစားေနရင္း
*ျဖန္း*
"အြန္း"
*ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း*
"နာတယ္ဗ်၊ ျဖည္းျဖည္း"
ခါးကိုလႈပ္ယမ္းလိုက္ရင္းေျပာမိလၽွင္
"ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား?"
"............"
*ျဖန္း*
"ႀကိဳက္လား?"
ကၽြန္ေတာ္မေျဖ၍ ေနာက္တစ္ခ်က္႐ိုက္ရင္း ထပ္ေမးလာသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေမးလိုက္၊ ႐ိုက္လိုက္ လုပ္ေနရင္းက
"မေျဖနဲ႔ေလ။ ကိုယ္က အေျဖမသိတာက်လို႔ကြာ။ ဒီမွာတြင္းေပါက္ေလးက ငိုေနၿပီ"
What the f**k! ရိုက္ေနတာကို သင္းကသာယာေနျပန္ၿပီလား? ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က သစၥာေဖာက္လြန္းပါတယ္။
"သူက ... ပြစိပြစိနဲ႔ေျဖေနတယ္။ ႀကိဳက္တယ္တဲ့"
"အာ ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ"
"႐ွဴး၊ တိုးတိုး"
ေျပာၿပီး လက္တစ္ေခ်ာင္းထိုးထည့္လိုက္တာမို႔
"အား ဟ"
"ဒါလည္းမတိတ္ဘူးေနာ္။ ပြစိပြစိနဲ႔ ညႇစ္ေနတယ္"
သူက ဘယ္ပါးစပ္ကိုပိတ္ေနတာလဲ? ေနာက္ထပ္လက္တစ္ေခ်ာင္း ထိုးထည့္ေနျပန္ၿပီ။
"ရဲေနတာ ပန္းသီးေလးလိုပဲ"
°°ခင္ဗ်ား ႐ိုက္ထားတာပဲေလ°°
စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနေသာအသားစိုင္ေပၚ ပြတ္သပ္ေပးေနၿပီး ေခ်ာ့ျမႇဴေနျပန္၍ အထပ္ထပ္အခါခါ ညည္းမိပါရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္အာ႐ံုေျပာင္းေနစဥ္ လက္သံုးေခ်ာင္းတိုးဝင္လာသည္။ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ အလုပ္မ်ားေနၿပီး
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ Bambino? သူကဆာေနၿပီ"
"အား ... ေကၽြးလိုက္ပါေတာ့။ မရေတာ့ဘူး"
"ဪ ... အဲဒီလိုလား?"
ရန္စရင္းႏွင့္ပင္ ထိပ္ဖ်ားက အဝနားတိုးလာေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ညည္းသံသည္သာ ပို၍က်ယ္လာၿပီး ဦးက ေရွ႕ဆက္တိုးမလာသည့္အခါ ကိုယ္တိုင္လႈပ္ရွားလိုက္မိသည္။
"အတင္းကို လိုက္ဟပ္ေနတာပဲ"
"မေနာက္နဲ႔ဗ်ာ"
"ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ မေနာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါ တကယ္အတည္"
"အား၊ အား၊ ေသၿပီ။ ျဖည္းျဖည္းမလုပ္ဘူး။ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနတာလဲ?"
ခါးမွကိုင္ၿပီး တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ အဆံုးအထိတိုးဝင္လိုက္၍ သတိလက္လြတ္ထေအာ္မိသည္အထိ နာက်င္သြားရပါသည္။
"စားခ်င္လို႔ သြားရည္ေတြယိုေနတာနဲ႔ ေသခ်ာေလးခြံ႕ေကၽြးလိုက္တာ။ ေကာင္းရဲ႕လား? နည္းနည္းေလးေတာ့ ကြဲသြားတယ္။ Sorry"
"ခင္ဗ်ား ... ခင္ဗ်ားမခံရတိုင္း ..... ဟား၊ ဘယ္ေလာက္ကြဲသြားလဲ?"
"ပိစိေသးေသးေလးပဲ ကြဲတာပါ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကံဳဖူးေနၿပီပဲ၊ အမ်ားႀကီးကြဲစရာမွမလိုတာ"
"ေခ်ာင္ေနၿပီလို႔ ေျပာခ်င္တာလား?"
"အင္း"
"တကယ္လား? တကယ္အဆင္မေျပဘူးလား ဦး။ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးဆြဲညႇစ္ထားတာေလ"
°°ကၽြန္ေတာ္က တကယ္ပဲ ဦးအတြက္ အဆင္မေျပေတာ့ဘူးလား? အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမွာမို႔ စိတ္ေတာ့မပ်က္ပါနဲ႔ ဦးရယ္°°
"အာ ... ကိုယ္ကေနာက္တာေလကြာ။ အဲဒီသေဘာမဟုတ္ဘူး။ က်ပ္လို႔ပဲ ကြဲသြားတာေလ။ ကိုယ္ေနာက္တာပါ။ ဘာမွစိတ္ထဲမထားနဲ႔။ ကိုယ္ဆက္သြားမယ္ေနာ္"
"အင္း"
ဦးလက္တစ္ဖက္ ေရွ႕ဘက္ကိုလာကိုင္ကာ ေနာက္မွလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလႈပ္ရွားေန၍ ကၽြန္ေတာ္ အလိုက္သင့္လိုက္လႈပ္ေနရင္း သာယာလာေသာေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားမိသည္။ ဦးကလည္း သိလိုက္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားလာသည္။ အေတာ္ေလးၾကာသည့္အခါ
"အေပၚကထိုင္ေပးကြာ"
ဦးကလွဲခ်လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေျခေထာက္ကိုခြလိုက္သည္။
"No, ကိုယ့္ကိုေက်ာေပးလိုက္။ ဟုတ္ၿပီ၊ ကိုယ့္ဘာသာထည့္လိုက္။ အား ... ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့"
"အား၊ ခဏ။ မလႈပ္နဲ႔ဦးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျပန္စမယ္"
ထိုင္ခ်ၿပီးၿငိမ္လိုက္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ကို ဦးကပြတ္သပ္ေပးလာသည္။ တျဖည္းျဖည္းျပန္လႈပ္ရွားရင္း အရွိန္ရလာေတာ့ ဦးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ပင့္ေပးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညည္းသံေတြၾကား ဦးအသံကို မၾကားရ၍ ကၽြန္ေတာ္မေက်နပ္ႏိုင္ပါ။
ျမန္ႏိုင္သမၽွျမန္ေအာင္ လႈပ္ရွားပစ္လိုက္သည့္အခါတြင္
"အား ... Bambino, မိုက္တယ္။ အဆံုးထိထိုင္ခ်ပစ္ေနတာ ေကာင္းတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိသည္လား?
"ေရွ႕ကိုလက္ေထာက္လိုက္"
ကၽြန္ေတာ္လက္ေထာက္လိုက္ေတာ့ ဦးက အလိုက္သင့္ပင္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္တြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ ဦးဘက္က ျပန္လႈပ္ရွားလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ကိုငိုက္က်မလိုျဖစ္သြား၍
"ေညာင္းသြားၿပီလား?"
ေက်ာျပင္ကိုငံု႔နမ္းကာ ဦးကဆက္ေျပာလာသည္။
"ကိုယ္က မင္းေလးရဲ႕အျပဳအစုမွာ ေမ်ာသြားတာေလ။ မင္းအေပၚ စိတ္မေရာက္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ဟိုးအတြင္းထဲအထိ အလည္သြားရင္း တစ္ခုခ်င္းစီကို လိုက္မွတ္ေနမိတာ။ ခုန ေခ်ာင္ေနၿပီလို႔ေျပာတာလည္း သက္သက္မဲ့ေနာက္လိုက္တာ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ေက်ာျပင္တစ္ေလၽွာက္ ပြတ္သပ္နမ္း႐ႈံ႕ကာ တဖြဖြေျပာေနသည့္ဦးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ေနလို႔မေကာင္းေတာ့ပါ။
"ဦး"
ဦးက လူခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆြဲလွည့္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစသည္။
"ခ်စ္တယ္။ မင္းကိုပဲခ်စ္ခ်င္တယ္၊ မင္းအထိအေတြ႕ေတြကိုပဲ သာယာမိတယ္။ မင္းမွမဟုတ္ရင္ ကိုယ့္အတြက္က တျခားအထိအေတြ႕ေတြမလိုဘူး။ အဲဒါ ခ်ာတိတ္သိထားေပးပါ။ တကယ္ဆို ကိုယ္က ပိုစိတ္မခ်ျဖစ္ရတာ"
ဦးကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး ပခံုးေပၚေခါင္းတင္လိုက္ေတာ့ ဦးက ျပန္လည္ေပြ႕ဖက္လာသည္။
"Sorry, ကၽြန္ေတာ္အေတြးမ်ားသြားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က စခ်စ္ခဲ့ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ဦးစိတ္ကုန္သြားမွာကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ေၾကာက္မိတာ ဦးကိုမယံုလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္မိတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိုးရိမ္မႈသက္သက္ပဲဆိုတာ ဦးသိတယ္မဟုတ္လား?
ၿပီးေတာ့ အခု ဦးစိတ္ပူေနတာက ဦးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာရင္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူတစ္ေယာက္ေယာက္ကသာ စိတ္ဝင္စားလာရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵကိုျဖည့္စည္းဖို႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္သြားခဲ့ရင္၊ အဲ့ဒီလို အဲဒီလိုေတြ ေတြးပူေနတာမဟုတ္လား?"
"ကိုယ္က ..."
"ဟင့္အင္း၊ အဲဒီလိုေတြးမိလို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုမေတာင္းပန္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္လို႔ သဝန္တိုတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလက္မလႊတ္ခ်င္လို႔ ေတြးပူတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြးမပူပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္က ဦးတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ျမင္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျခလွမ္းမွားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ပိတ္ထားရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနပစ္လိုက္မွာ။ ဘာလို႔ဆို အဲဒီအမွားကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလာရင္ ဦးအေပၚေဖာက္ျပန္မိတယ္ဆိုတဲ့အေတြးက ေနာင္တေတြ တသီႀကီးရေတာ့မွာေလ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဖာက္ျပန္ခ်င္လာရင္ လႊတ္မေပးလိုက္ပါနဲ႔။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ခ်ည္ေႏွာင္ပစ္လိုက္ပါ"
"I love you that much, Bambino."
"အ! အား ... ယုတ္မာလိုက္တာဗ်ာ။ အဲဒီလိုႀကီး ထည့္ပစ္လိုက္ရသလား?"
"အင္းေပါ့၊ အခုက ကိုယ္တို႔ခ်င္း နားလည္မႈရၿပီးသြားၿပီေလ။ ခုနကကိစၥကို ျပန္စရမွာေပါ့။ Break time ကျပည့္ၿပီကြ"
"အာ့ ... အာ့ ... အတင္းႀကီး ... ပင့္လုပ္မေန ... အ!"
"ေခါင္းအံုးေပၚေမွာက္လိုက္ Bambino"
°°ဒီလူႀကီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ၊ မၿပီးႏိုင္ေသးဘူးလား?°°
ေျပာသာေျပာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ဦးလုပ္ေပး၍ၿပီးသြားၿပီးေနာက္ ျပန္မာလာသည္မွာ ဦးအဖက္မလုပ္သ၍ ေျပေလ်ာ့မည္မထင္ေပ။
"ဟင္း ..."
အေတြးမဆံုးမီ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္သို႔ ဦးလက္ကေရာက္လာၿပီး လူဆိုးေလးကို ေခ်ာ့ျမႇဴလာသည္။ ေနာက္ဘက္တြင္လည္း အလႈပ္ရွားမပ်က္ပါ။
"အား ... ၿပီးေတာ့မွာလား?"
"ထင္တာပဲ၊ ဦးေရာ"
"ၿပီးလိုက္ရေတာ့မလား?"
"ဘယ္လိုေတြထိန္းထားတာလဲ? ၾကာေနၿပီေလဗ်ာ"
"မႀကိဳက္ဘူးလား?"
"ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မရေတာ့ဘူး။ အတူတူၿပီးရေအာင္၊ ကၽြန္ေတာ္ၿပီးခ်င္ေနၿပီ"
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ အား ... မင္းေလးက အရမ္းမိုက္ေတာ့ မလႊတ္ေပးခ်င္ဘူး"
"ဟမ့္ ... က်ိန္းေနၿပီဗ်။ မိန္းကေလးသာဆို အဲဒီေလာက္ၾကမ္းေနရင္ မခံႏိုင္ေလာက္ဘူး"
"ကိုယ္ေယာက္်ားယူထားတာေလ။ အ ... ဟား ... ကိုယ့္ေယာက္်ားေလးက အရမ္း ... အရမ္းေကာင္းတယ္"
"ဟား ... ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ။ အြန္း ... ျမန္ျမန္ေလး ... ျမန္ျမန္ ..."
စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ေတာ့မည့္လူသည္ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာ၍ သူ႔လက္ထဲကၽြန္ေတာ္ၿပီးသြားသည္အထိ ပက္လက္ျဖစ္ေနသည့္ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚတြင္ ေသာင္းက်န္း၍ ေကာင္းေနဆဲ။
လက္ေထာက္ကာ ထထိုင္ရန္ႀကိဳးစားသည့္အခါ အတြင္းသို႔ပိုေရာက္သြား၍ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ကိုဖက္ကာ ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီးလႈပ္ရွားလိုက္ရင္းမွ ျမန္သထက္ျမန္လာသည္။
ခဏအၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္အတြင္းသို႔ အရည္တခ်ိဳ႕ဝင္ေရာက္လာၿပီး ဦး၏လႈပ္ရွားမႈမ်ားက အရွိန္ေလ်ာ့လာသည္။ သို႔ေပမဲ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေဆာင့္သြင္းၿပီး အလုပ္ကိုလက္စသတ္ေနေသးသည္။
အသံထြက္မညည္းခ်င္ေတာ့သည့္အတြက္ ဦးပခံုးကိုသာ ကိုက္ထားမိသည္။
အလံုးစံုရပ္တန္႔သြားၿပီးသည္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖက္ထားဆဲ။ ႐ုန္းထြက္ကာ ပက္လက္လွဲခ်လိုက္ေတာ့ အုပ္မိုးလိုက္ပါလာၿပီး
"မထုတ္ခ်င္ေသးဘူး"
"ဟူး ... မထုတ္နဲ႔ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပံဳးျပၿပီး ပါးခ်ိဳင့္ႏွင့္ေခၽြးသိပ္ျပန္ပါေသာေၾကာင့္ အမွတ္မရွိသည့္ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ဝင္ျမဲ ေပ်ာ္ဝင္ဆဲ။ သူ႔အနမ္းေတြကိုတံု႔ျပန္ေနရင္း ပိုမိုမြတ္သိပ္လာ၍ အငမ္းမရစြာနမ္းေနမိခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသည္က
°°ဟင့္အင္း၊ မျဖစ္ဘူး°°
ဦးကို အတင္းတြန္းပစ္လိုက္ၿပီး
"ခင္ဗ်ားႀကီး ... ခင္ဗ်ားႀကီး အခုဖယ္။ ျပန္ထလာျပန္ၿပီ၊ ဘူးႏိုင္လြန္းတယ္။ ဖယ္ေတာ့"
"ဟို ... မလႈပ္ဘူးေလ။ ထပ္မလုပ္ဘူးေလေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတိုင္းေလးအိပ္ပါရေစကြာ"
"ရမလား? မနက္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသလိမ့္မယ္။ ဖယ္"
"ခြင့္ျပဳပါကြာ။ လိမၼာပါတယ္"
"အဲဒါဆို မနက္က် Morning Exercise လို႔ လာမလုပ္နဲ႔"
"အမ္၊ မနက္ျဖန္ အလုပ္ပိတ္တယ္ေလ"
"အဲဒါဆို ေအးေဆးနားေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ အလြတ္ေပးလိုက္"
"အဲဒါဆို အခု ေနာက္တစ္ေခါက္"
"ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမယ္ဆို ေနာက္တစ္ေခါက္စတာေပါ့"
"ကိုယ့္ထက္အႀကီးကိုကြာ၊ အႏိုင္မက်င့္ခ်င္စမ္းနဲ႔။ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္"
"ေဘာလံုးမို႔ ငရဲႀကီးမွာလား? အိမ္ဦးနတ္က Bottom မထိုင္ရဘူးလို႔ ဘယ္ကဥပေဒရွိလဲ?"
"သိတတ္လိမၼာတဲ့ကေလးေတြက အဲဒီလိုေတြ လိုက္နာတယ္"
"I'm good at being bad guy."
"ေတာ္တယ္ဆိုေတာ့ ဆုခ်ရတာေပါ့"
"အား ... Shit! ဖယ္ေတာ့"
အတင္းတြန္းထုတ္ကာ ဖယ္ပစ္လိုက္ၿပီး ထထိုင္လိုက္မိသည္က ကၽြန္ေတာ့္အမွား။
"ဟာ့၊ က်ိန္းစပ္ေနၿပီ။ ေသာင္းက်န္းလြန္းတယ္"
"လာပါ၊ ေဆးထည့္ေပးမယ္"
"Don't touch me."
"ခ်ာတိတ္ကလည္းကြာ"
"ဦးကလည္းဗ်ာ"
"ဟား ဟား ... ဘာလဲ?"
"တစ္ခါေလာက္ေပးလုပ္ပါ"
"ခက္ေနၿပီ"
"မခက္ဘူးလို႔။ အခု အိမ္ေထာင္သက္ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ဦး ဘယ္ႏွဂိုးေတာင္သြင္းၿပီးၿပီလဲ? တစ္ခါေလးေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးပါလား?"
"မင္းေလးက လုပ္ဖူးလို႔လား?"
"မလုပ္ဖူးလို႔ေလ"
"အဲဒါဆို လုပ္မေနနဲ႔"
"ကိုယ္ခ်င္းမစာတာ"
"ေအးကြာ၊ Anni က်မွဆက္ေျပာ"
"တကယ္လား? ေသခ်ာလား? ကတိလား?"
"အင္း"
"အင္းမေနနဲ႔။ ကတိေပးလား?"
"ဟာကြာ"
"ေျပာစမ္းပါ"
"ေအးဆို"
"မရဘူး။ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္မေနနဲ႔။ ကတိေပးလား?"
"တကယ္ပါပဲ ခ်ာတိတ္ရာ"
"ကတိေပး"
"ဟား ... ကတိကြာ၊ ကတိ"
"ေရး ေဟး ..."
ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ထခုန္မိသလဲ သိၾကလား? ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဦးကေလ သူမလုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကတိမေပးဘူး။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ အိမ္ဦးနတ္ႀကီးေရ။
"အခုလာေတာ့"
°°လူလည္ႀကီး တစ္ခ်က္မွအလြတ္မေပးဘူး။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ? ဒီညေတာ့ ခင္ဗ်ားသေဘာအတိုင္းေပါ့ဗ်ာ°°
သူ႔အခ်စ္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္အမက္ေမာဆံုး ရတနာတစ္ပါး။
¤
"ဦး"
"ခ်ာတိတ္"
"အဲဒါဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ?"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? စာရင္းစစ္ေနတာေလ။ ဘယ္ကလွည့္လာတာလဲ ခ်ာတိတ္?"
"အားေနလို႔ ဒီကိုပဲလာတာ"
"ကဲ၊ ေမာင္ေလးလည္း ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာၾကပါ။ စာရင္းလည္း ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မကိုခြင့္ျပဳပါဦး MD. အစည္းအေဝးကိစၥေတာ့ စိတ္ခ်လိုက္ပါ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ"
စာရင္းစစ္ေနသည္က ဤမၽွေလာက္ပူးကပ္ေနစရာလိုသည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္
"ကိုယ္ အခုပဲ ေန႔လယ္စာသြားစားေတာ့မလို႔။ အတူသြားရေအာင္ေလ"
"အင္း"
"ကဲ၊ အစားအေသာက္ေတြကို ဒီတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့မွာလား?"
"စားမွာေပါ့ဗ်"
"ဘာေျပာစရာရွိလို႔ ႐ံုးကိုလိုက္လာတာလဲ?"
"ကိစၥမရွိရင္ မလာရဘူးလား?"
"ခ်ာတိတ္ေရ၊ ညေနပို႔ရမယ့္စာရင္းေတြလြဲေနလို႔ အသည္းအသန္ျပန္ျပင္ေနရလို႔ပါကြာ။ အဲဒီေလာက္လည္း နီးကပ္မေနပါဘူး"
"အင္း၊ အက်င့္ပါေနတာေနမွာေပါ့"
"အမ္၊ ဘယ္လိုရွင္းျပရပါ့"
"ေနပါေတာ့ဗ်ာ။ စားစရာရွိတာ စားပါေတာ့"
ေန႔လယ္စာစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ဘာကိုစိတ္တိုမိသလဲဆိုသည္ကို ေသခ်ာမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိသည္က ေန႔လယ္ပိုင္းတြင္ ဟိုတစ္ရက္က Lady ႏွင့္ ခ်ိန္းထားသည္ဟုသာ။ တကယ္တမ္း ႐ံုးခန္းထဲတြင္ေတြ႕ရသည္မွာ ဦးက ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႕ဝင္မမတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေနျခင္း။
အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ား သည္လူႀကီးအနားတြင္ အမ်ိဳးသမီးလွလွမ်ား ရွိေနရသနည္း?
*Ring Ring*
"ဘာလဲကြာ?"
"ဟ! အသားလြတ္ႀကီး ေအာ္ေနရသလား? ဟိုတစ္ပတ္ကထြက္တဲ့ Shoes ေလ၊ အဲဒါသြားၾကည့္မလို႔ မင္းကိုေခၚတာ"
°°ဟုတ္တယ္၊ သြားၾကည့္မယ္။ သေဘာက်သမၽွ ဟိုလူႀကီးကတ္နဲ႔ဝယ္မယ္။ အိမ္ကေယာက္်ားကို သတိမထားမိတဲ့လူ၊ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့°°
¤
"ခ်ာတိတ္၊ မင္းဘယ္မွာလဲ? လာခဲ့စမ္းပါဦး ဒီကို"
"ဘာေတြျဖစ္လာတာလဲ ဦး။ အလုပ္ဆင္းတာကလည္း ေနာက္က်လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းေခၚတာလည္း မကိုင္ဘူး"
"မင္းက ဖုန္းေခၚဖို႔အားေသးတယ္ေပါ့"
"ဘာကိစၥ မအားရမွာလဲ? ခင္ဗ်ားသာ ဖုန္းမကိုင္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေနတာ"
"ငါ အလုပ္လုပ္ေနတာ။ မင္းလို လူတကာနဲ႔အေလလိုက္ေနတာမဟုတ္ဘူး"
"ဘာျဖစ္တယ္? ကားေပၚမွာ Lady အလန္းစားတစ္ေယာက္တင္ၿပီး ဘာအလုပ္ကိုသြားလုပ္ေနတာလဲ?"
"ေအး၊ အလုပ္ကိစၥစကားေျပာရင္း ညေနစာသြားစားၾကတာကို မင္းကိုယ္မင္းနဲ႔နႈိင္းၿပီး မရိုင္းနဲ႔ကြ"
"ကၽြန္ေတာ္က ဘာ႐ိုင္းလို႔လဲ?"
"ေဘာင္းဘီဝယ္ၾကတာလား၊ လူၾကားထဲ ကလိေနၾကတာလား မသဲကြဲဘူးေလ"
"အဟက္၊ ခင္ဗ်ားက အဲဒီမ်က္စိနဲ႔ၾကည့္မွေတာ့ အဲဒီလိုပဲျမင္မွာေပါ့"
"ဘယ္မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ၾကည့္ မင္းတို႔အေနအထိုင္ေတြကိုက မဟုတ္တာကြ"
"ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူျမင္ကြင္းမွာ ဘာမွျဖစ္စရာမရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔သာ သီးသန္႔ခန္းထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိရတာ"
"မမိုက္႐ိုင္းနဲ႔။ မင္း ငါ့သိကၡာကို မေစာ္ကားနဲ႔"
"ခင္ဗ်ားေျပာေနတာက် ေကာင္းသလား? အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ပလူးေနတာ ေကာင္းသလား?"
"မင္း!"
"ဆက္ေျပာေလ၊ ခင္ဗ်ားကိုၾကည့္လိုက္ရင္ တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ပူးကပ္ေနေတာ့တာ"
ညေနက အျပင္မွာျမင္လာသမၽွကို တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းအျပစ္တင္ကာ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘဲ စြပ္စြဲေျပာဆိုေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဘက္က လက္ႏွင့္ရြယ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့
"ထိုးမလို႔လား? အဟင္း၊ လုပ္လိုက္ေလ"
"ေတာက္၊ စိတ္ပ်က္စရာ"
ေျပာၿပီး လက္ျပန္ရုတ္သြားသည့္ ဦး။
"စိတ္ပ်က္တယ္? ၿငီးေငြ႕ေနၿပီေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္၊ သူတို႔လို ေကာက္ေၾကာင္းလွလွေတြနဲ႔ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔လိုလည္း လုပ္ငန္းကိစၥေတြမွာ အကူအညီမရဘူး။ ပြဲတက္ဖို႔လည္း မတင့္တယ္ဘူး၊ လူၾကားထဲလည္း ထုတ္ျပလို႔မေကာင္းဘူး။ ဒီၾကားထဲက မထင္ရင္မထင္သလို ႐ံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္နဲ႔ ျပႆနာရွာ အရွက္ခြဲေသးတယ္။ သူမ်ားေတြလို မိသားစုသိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း ..."
"ေတာ္ေတာ့ ခ်ာတိတ္"
"မေတာ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လိုအပ္ခ်က္ေတြကို နားလည္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ပဲ ထင္ထားခဲ့မိတာ။ အတင္းတြယ္ကပ္ေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လို မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားဆံုးျဖတ္ခ်င္သလို ဆံုးျဖတ္ေတာ့"
"ဘာကိုဆံုးျဖတ္ရမွာလဲ? မင္းပဲစခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္းေလ။ အခုမွ ငါ့ကိုရမယ္မရွာနဲ႔"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္စခဲ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ စိတ္ကူးယဥ္တာပါ"
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေငးၾကည့္ေနေသာ ဦးေရွ႕မွ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
ျခံထဲကခံုတြင္ ထိုင္ေနမိသည္မွာ မည္မၽွၾကာသြားသည္မသိ။ ဖုန္းက Alarm ျမည္ေလမွ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီကို သတိထားမိရသည္။
ယေန႔သည္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ပင္။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္၍ ေနာက္တစ္ရက္ကူးခ်ိန္တြင္ ဦးကို Surprise လုပ္မည့္အစီအစဥ္ေတြသည္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ကိတ္မုန္႔သည္လည္း ခဲေတာင့္ေနေပေတာ့မည္။ ညေနကမွဝယ္လာသည့္ Couple Watches တို႔သည္လည္း ဝယ္လာသည့္အထုပ္ထဲတြင္ပင္ ကေလးတစ္ေယာက္ေမြးေနေလာက္ၿပီ။ ျခံထဲထြက္ထိုင္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဦးက အဖက္လုပ္ၿပီး ထြက္မေခၚ .....
"Bambino"
မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မွားေျပာတာ၊ ဦးထြက္လာေခၚတယ္။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ လက္နဲ႔မရြယ္လိုက္သင့္ဘူး။ ကိုယ္ လူႀကီးမဆန္ဘူးျဖစ္သြားတယ္"
အဝတ္အစားမလဲရေသးဘဲ ရွပ္ၾကယ္သီးသံုးလံုးျဖဳတ္ထားၿပီး အက်ႌစေတြက ေဘာင္းဘီအျပင္ဘက္ေရာက္ေနသည္။ ပြေယာင္းေယာင္းဆံပင္ေတြႏွင့္ ဦးမ်က္ဝန္းမ်ားက နီေစြးေစြး။
သူ႔မ်က္လံုးကိုသူပြတ္သပ္လိုက္သည့္ ဦးလက္ေတြမွာ ေသြးစမ်ား။
"ခ်ာတိတ္၊ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အိမ္ထဲဝင္ရေအာင္ကြာ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီ"
ေက်ာခိုင္းလိုက္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ကေနသိုင္းဖက္လိုက္တဲ့ဦးရင္ခြင္ထဲ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က အရင္လိုအံဝင္ခြင္က်ျဖစ္မေနပါ။
"အိမ္ထဲဝင္ၾကမယ္ေလ"
အေတာင့္လိုက္ၿငိမ္ေနသည့္ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးကဆြဲလွည့္ရန္ျပင္ေသာ္လည္း
"မဝင္ခ်င္ေသးဘူး"
"အျပင္မွာထိုင္ေနတာ ၾကာၿပီေလကြာ။ လာပါ၊ အထဲဝင္ၾကစို႔။ အထဲေရာက္မွ ဆက္ၿပီးစိတ္ေကာက္ပါ"
"ဘာကိစၥ စိတ္ေကာက္ရမွာလဲ?"
"အာ ... စိတ္ဆိုးတာ"
"စိတ္မေကာင္းတာ"
ေျပာၿပီး ဦးအနားမွခြာကာ အိမ္ထဲသို႔ဝင္ခဲ့လိုက္သည္။ ေနာက္မွလိုက္လာသည့္ဦးက အိမ္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆြဲလွည့္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကိုယ္က သဝန္တိုလို႔ေျပာမိတာပါ"
"ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္ေလ"
"မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ဆိုးလို႔ေျပာမိတာ"
"ကၽြန္ေတာ္က ရိုင္းတယ္"
"တစ္ခါတေလ ေဒါသႀကီးတာပါ"
"ကၽြန္ေတာ္က အတင္းတြယ္ကပ္ေနတာ"
"အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္လည္း အခ်စ္ကိုရွာေတြ႕ခဲ့တာ"
"ကၽြန္ေတာ္က ..."
"အဲဒီကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အရပ္ကိုမီေတာ့မယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ေတြကို ကူညီႏိုင္ေတာ့မယ္ေလ"
"မႏွစ္သိမ့္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားမလိုခ်င္ေတာ့ရင္ စကားလံုးေလာက္နဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ မေတြးပါနဲ႔ေတာ့"
"ဘယ္သူက မလိုခ်င္ဘူးေျပာလို႔လဲ?"
"စိတ္ပ်က္တယ္ဆို?"
"အဲဒါကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ သိပါတယ္။ ကိုယ္ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမလဲ?"
"စိတ္ရွိလက္ရွိ ရိုက္ပစ္ခ်င္တာ"
"အင္း၊ သေဘာ"
"အားရပါးရ ပိတ္ထိုးပစ္ခ်င္တာ"
"ရပါတယ္"
"ဟမ့္၊ ကၽြန္ေတာ္ငရဲႀကီးမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအႏိုင္က်င့္ပါတယ္လို႔ အေဖနဲ႔သြားတိုင္မွာ"
"အင္း၊ ရတယ္"
"အေဖကစိတ္ဆိုးၿပီး ရွယ္ယာေတြျပန္ထုတ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသံုးစရိတ္ထိခိုက္မွာေလ"
°°ဦးကရယ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေျပသြားၿပီဆိုတာ ဦးလည္းရိပ္မိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရစ္ခ်င္ေသးတယ္°°
"တစ္ပတ္ေလာက္ အိမ္ျပန္ေနရမယ္"
"တစ္ပတ္လား? ရတယ္၊ ကိုယ္ပါလိုက္ေနမယ္"
"မေခၚပါဘူး"
"အဲဒါ ေယာကၡမႀကီးအိမ္ေလ။ သူခြင့္ျပဳရင္ ကိုယ္ေနလို႔ရတယ္"
"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္အေမြရမွာပဲမို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္းပိုင္တယ္"
"လင္ပစၥည္း၊ ေယာက္်ားတစ္ဝက္ပိုင္လို႔ ကိုယ္နဲ႔လည္းဆိုင္တယ္"
"အဲဒါဆို ဒီအိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ဝက္ပိုင္လို႔ အေပၚထပ္တစ္ထပ္ကၽြန္ေတာ္ေနမယ္။ ခင္ဗ်ားက ေအာက္ထပ္မွာပဲေန။ အေပၚတက္မလာနဲ႔"
"ေလွကားလည္း တစ္ေယာက္တစ္ဝက္မို႔ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးအထိ ကိုယ္တက္လို႔ရတယ္"
ဒီလူႀကီး စကားတတ္တိုင္း ၿပိဳင္ရစ္ေနပါၿပီ။
"ရတယ္ေလ၊ ေနာက္တစ္ဆစ္ခ်ိဳးကို တက္မလာနဲ႔"
"ရတယ္ေလ၊ ေအာက္ထပ္ကမီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္မလာနဲ႔။ အျပင္ထြက္ရင္လည္း ဝရန္တာကဆင္းေပါ့"
ဒါေတာ့မ်ားသြားၿပီ။
"ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေကာက္ေနတာေနာ္"
"အာ ... ဒါဆိုေခ်ာ့ရမွာေပါ့။ တစ္အိမ္လံုးအပိုင္ေပးတယ္ကြာ။ ကိုယ္တို႔အိပ္ခန္းေလးပဲ ကိုယ့္ကိုဝင္ခြင့္ေပး"
ဪ၊ မွတ္သားစရာ ေခ်ာ့နည္းႀကီးပါေပ။
"မရေသးဘူးလား? ဟိုတေလာကထြက္တဲ့ Notebook ေလးနဲ႔ ေခ်ာ့ရင္ေရာ"
Notebook? သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ မသိသလိုျပန္ေနလိုက္ေတာ့
"ဟိုေန႔ကေျပာတဲ့ ၿပိဳင္ကားနက္ျပာေလး"
ၿပိဳင္ကား? မရေတာ့ဘူး၊ အရည္ေပ်ာ္က်ေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ မူမယ္။
"Bambino, ဒီေန႔က Anniversary ေန႔ေလကြာ။ စိတ္ေကာက္ေျပေတာ့ေနာ္"
"................."
"စိတ္ေကာက္ေနတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ေပးမယ့္လက္ေဆာင္ကို မယူေတာ့ဘူးလား?"
"................"
"ကိုယ္ေပးထားၿပီးသား အထူးလက္ေဆာင္ကို တကယ္မယူဘူးလား?"
"ေပးထားၿပီးသား?"
"အင္း၊ မယူလည္းေနပါေတာ့ေလ"
ေျပာၿပီး အခန္းရွိရာသို႔တက္သြားေလေသာ ဦးကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္အေတြးမ်ားသြားသည္။
ေပးၿပီးသား ...
Anniversary အတြက္ ...
အထူးလက္ေဆာင္ ...
ေပးၿပီးသား ကတိတစ္ခု ...
"ဦး! ဟာ၊ ေနဦးေလ။ ဦးေရ ..."
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းဆီဦးတည္ေနေသာဦးကို ေျပးဖက္လိုက္ၿပီး
"ယူမွာ၊ အဲဒီလက္ေဆာင္ကို သေဘာက်တယ္"
"ေရခ်ိဳးရဦးမယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြခ်ည္းပဲ"
"ၿပီးေတာ့ လက္မွာေသြးေတြနဲ႔။ ဘာလို႔ နံရံကိုထိုးတာလဲ?"
ဦး၏ညာဘက္လက္ကိုကိုင္၍ ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္သည္။
"မင္းေလးကို လက္နဲ႔ရြယ္မိလို႔။ မင္းေလးကိုထိခိုက္ေအာင္လုပ္မယ့္သူဆို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဆိုလည္း ခြင့္မလႊတ္ဘူး"
"အား ... ျဖည္းျဖည္းေႁခြပါ ဦးေရ။ ကၽြန္ေတာ္က အစတည္းကေႂကြၿပီးသားမို႔"
ေခါင္းကိုေမာ့ကာ မ်က္ေတာင္ေတြကိုပုတ္ခတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေအာ္လိုက္မိသည္။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြဝဲတက္လာသည္ေလ။
ဦးက ကၽြန္ေတာ့္နဖူးကိုနမ္းၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ဝင္သြားေလၿပီ။ မလႈပ္မယွက္ႏွင့္က်န္ေနခဲ့သူမွာ ကၽြန္ေတာ္သာ။
သူ႔အၾကင္နာေတြသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအေႏွာင္ဖြဲ႕ဆံုး ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း။
"ဦး"
"အမ္း၊ ဘာဝင္လုပ္တာလဲ? စိုကုန္မယ္ေလ"
"လက္ေဆာင္လာယူတာ"
"ဟမ္? ေလာလိုက္တာ"
"မရေတာ့ဘူး"
"ဟား ဟား၊ Come here, Bambino"
"ကၽြန္ေတာ္ မညႇာဘူးေနာ္ ဦး"
ထိုညက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွေတးသံသာမ်ားၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွခုတင္ႀကီးထက္၌ ဦး၏ Anniversary လက္ေဆာင္ႏွင့္မကာမိေအာင္ပင္ ဦးလက္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္က်ရႈံးခဲ့ရျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္တို႔သည္ ဦးအျမတ္ႏိုးဆံုး သံစဥ္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါရေစ။
~~~~~~~~~~ The End ~~~~~~~~~~
Коментарі