Chapter (6)
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဖ်ားေနရင္ ေစာေစာအိပ္တာတို႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနတာတို႔ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ အေၾကာတင္းလွတဲ့ကြၽန္ေတာ္က ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္မေနဘူး။ ညတစ္ဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုးတဲ့အထိ လူကေတာ့ အိပ္ရာထဲလွဲေနေပမဲ့ အေႏြးထည္ဝတ္ထားတာမ်ိဳးမရွိဘူး။ ေသြးသစ္ဦးရဲ႕အိမ္မွာေတာင္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ျပဳစုမႈကို မလႊဲသာမေရွာင္သာလို႔ ခံယူလိုက္ရတာမ်ိဳး။ ၾကားထဲက ဟိုဘဲႀကီးျပဳစုတာကိုပါ ခံယူလိုက္ရေသးတယ္။ ေအာ့.. မသတီစရာ..။ အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီးမွ ဒီေလာက္နဲ႕ကြၽန္ေတာ္ကေပ်ာ့ညံ့မယ္ထင္ေနလား။ ဒါဆိုရင္မွားသြားမယ္။ မရွိမဲ့ရွိမဲ့သိကၡာေလးေတြကို သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြလို အနင္းေျခခံခဲ့ရတာ။ ဒီေလာက္နဲ႕ ေက်နပ္ႏိုင္ရိုးလား။ အၿငိဳးႀကီးတဲ့ကြၽန္ေတာ့္လိုလူမ်ိဳးနဲ႔မွ လာေတြ႕ရတာ ခင္ဗ်ားအဖို႔ေတာ့ သိပ္ကံဆိုးတာပဲ။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ အသက္ႀကီးတာငယ္တာေတြ ေတြးမေနဘဲ တစ္ပြဲတစ္လမ္း ႏႊဲလိုက္ေရာေပါ့။ အခုကေရာ ဘာလို႔မႏႊဲႏိုင္ရတာလဲ။
အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ဦးခန႔္တစ္မ်က္ႏွာေပါ့ဗ်ာ။ ေသြးသစ္ဦးေၾကာင့္ တစ္ဆင့္ခံသိကြၽမ္းရတယ္ဆိုေပမဲ့ ဦးခန႔္ကို ကြၽန္ေတာ္ခင္တယ္.. ေလးစားတယ္။ သူ႔အေျခအေန သူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႕ ေငြဂုဏ္ေမာက္ပိုင္ခြင့္လည္းရွိသလို ႐ူပါဂုဏ္ေမာက္ပိုင္ခြင့္လည္းရွိတယ္။ ေငြသားက လက္ဖ်ားမွာသီးၿပီး ေခ်ာေမာမႈအတိနဲ႕ဆိုေတာ့ မိန္းမပ်ိဳေတြကို အထည္လဲတြဲႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့သူမလုပ္ဘူး။ တည္ၾကည္တယ္။ ေျဖာင့္မတ္တယ္။ က႐ုဏာေဒါသေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ စိတ္ဆိုးတာမ်ိဳးရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ႏွလုံးသားကေတာ့ ႏူးညံ့ေနဆဲပဲ။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာေပါက္ ေျပာႏိုင္တယ္။
သူ႔စိတ္ႏွလုံးသားေလးသာ မႏူးညံ့ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ့္လို အဆိုးအေပေလးတစ္ေယာက္ကို တံခါးမရွိဓားမရွိ သူ႔အိမ္ထဲဝင္ခြင့္ထြက္ခြင့္ေပးမလား။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲစိတ္ဆိုးဆိုး အခ်ိန္တန္ရင္စိတ္ဆိုးေျပသြားတာပဲ။ ေခ်ာ့စရာေတာင္မလိုဘူးေလ။ ဒီလိုရည္းစားမ်ိဳး ရလိုက္လို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။ ေခ်ာ့ဖို႔ကိုစိတ္မရွည္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေရခ်ိန္ကိုက္တာပါ။
အခုလည္း မေခ်ာ့တတ္လို႔ ပတ္ေရွာင္ေနဆဲပဲ။ ေနမေကာင္းတာကတစ္ေၾကာင္း ေသြးသစ္ဦး မ သြားတာကတစ္ေၾကာင္းနဲ႕ ေကာင္မေလးနဲ႔ခ်ိန္းထားတာကိုေမ့သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မေရာက္ျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ သူကေစာင့္ေနသတဲ့..။ သူ႔ကိုစခ်ိန္းတာက ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္သလို သူ႔ကိုလည္းကြၽန္ေတာ္မေစာင့္ခိုင္းခဲ့ပါဘူး။ မေရာက္လာရင္လည္း ျပန္လိုက္ပါလား။ ဘာခက္ခဲလို႔လဲ။ အခုလည္းစာေတြေတာက္ေလွ်ာက္ပို႔ၿပီး ငိုေနသတဲ့။ ဣတၳိယတို႔ဟာ မ်က္ရည္သိပ္ေပါ။ ေျပာေသးသတဲ့.. ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူးတဲ့ေလ။ ဘယ္လိုလုပ္ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကမိန္းကေလးမွမဟုတ္ဘဲ..။ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ဖို႔ပဲ ကိုယ္ကေဂးေပးရမလို။
တေတာင္ေတာင္ေရာက္ေနတဲ့စာကို လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္တယ္။ ဖုန္း Screen ထက္က လက္ဖ်ားေလးရဲ႕ ပြတ္ဆြဲမႈက အၾကည္ဓာတ္ေလးဆီ ဦးတည္လိုက္တယ္။ ေရစက္လား ဖူးစာလား..။ သူ႔wallထဲ ဝင္ၾကည့္ေနတုန္း သူ႔စီကပို႔တဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုေရာက္လာသတဲ့။
“ ေဟ့ "
“ ဗ်ာ "
“ ေကာင္ေလး.. "
“ ဘာကိစၥရွိလို႔ အခုခ်ိန္ထိ onlineလဲ "
“ ကိစၥရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး"
“ ဒီအတိုင္း... "
“ ေထြေထြထူးထူးကိစၥမရွိရင္ "
“ မင္းနားသင့္ၿပီေကာင္ေလး "
“ အခ်ိန္ကိုၾကည့္ "
“ ေနမေကာင္းတဲ့သူက ဒီအခ်ိန္ႀကီးအထိ Activeျပေနတယ္ေပါ့ "
“ မဆူပါနဲ႕ဗ်ာ "
“ No.. "
“ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာေနတာ "
“ မိုးေအးတယ္ေနာ္။ အေႏြးထည္ဝတ္ထားလား "
“ No "
“ တစ္ခါတေလေလာက္ လူႀကီးေတြစကားကိုနားေထာင္ပါလား "
“ အခုနားေထာင္ေနတယ္ "
“ အဲ့ဒါဆို အေႏြးထည္ဝတ္လိုက္ "
“ ဟုတ္ "
“ ၿပီးရင္အိပ္ေတာ့ "
“ ဟုတ္ "
“ လူႀကီးစကားနားေထာင္လို႔ ဘာျပန္ေပးမွာလဲ "
“ မုန႔္ဝယ္ေကြၽးမယ္ "
“ အခု outေတာ့ "
မုန႔္... မုန႔္ေကြၽးၿပီးေခ်ာ့ျမႇဴရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးလား။ ထားပါ.. ကေလးပဲထားပါ။ ကေလးဆိုေပမဲ့ ခ်စ္တတ္တဲ့ကေလးမို႔ နည္းနည္းေလာက္ ေလာဘႀကီးလို႔ရမလား။ ေပးတဲ့မုန႔္ထဲ အခ်စ္ကေလး အစစ္ထည့္ေပးလို႔ရမလား။
ေပးေလသည္က ေႏြးေထြးမႈ..။ ထိုေႏြးေထြးမႈေၾကာင့္ အစစ္ေတာင္းေလသည္က အခ်စ္..။ သူသည္.. ေတာင္းသာ ေတာင္းလိုက္သည္။ မည္သူ႔ထံသို႔ေတာင္းဆိုသနည္း။ ႀကိဳးကိုင္သူ ဧကမာန္ထံေလာ..။ တစ္ဆင့္ခံသူ ခန႔္ထည္ထံေလာ။
“ သူငယ္ခ်င္း.. ဧက.. မင္း ေဆးေရာေသာက္ထားလား။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းတာကို မင္းကစိတ္ပူတတ္တယ္ေပါ့ "
“ ငါ့အျပစ္မကင္းလို႔.. ဝတၱရားအရ "
“ ဝတၱရားအရဆိုရင္လည္း မင္းကိုယ္တိုင္သြားေျပာပါေတာ့လား "
“ ငဂ်စ္ေလးက ဘုကလန႔္။ ငါသြားေျပာရင္ ရန္ျဖစ္ရဦးမယ္။ သူ႔အေကာင့္လည္း ငါသိတာမဟုတ္ဘူး "
“ reasonေတြက စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းလိုက္တာ "
“ မင္းစိတ္ဝင္စားဖို႔မလိုဘူး။ အခု ငဂ်စ္ရဲ႕အေျခအေနက.. "
“ အိပ္သြားၿပီ "
“ အင္းၿပီးေရာ.. ငါလည္းနားေတာ့မယ္ "
Call End ႏွိပ္ၿပီးသည္အထိ စိတ္တို႔သည္ မိမိႏွင့္မေန..။ အေၾကာင္းအရင္းေရေရရာရာမရွိစြာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ထံသို႔ အလည္ေရာက္ေနဆဲ။
ခန႔္ထည္ေျပာတဲ့ေဆးကဘာလဲ..။ ငါတကယ္ပဲဝယ္ေသာက္သင့္လား။ ပုံမွန္မဟုတ္ဘဲ လႈပ္ခါေနတဲ့စိတ္ကေလးက ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿငိမ္မွာတဲ့လဲ။ ဖုန္းမခ်ခင္ေမးမိရင္ေကာင္းသား။ ဘာေဆးလဲ.. ဘယ္အခ်ိန္ေသာက္ရမလဲလို႔ေပါ့။
ေဆးေတြက ေသာက္ပါမ်ားရင္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးရွိတယ္ဆို..။ တကယ္လို႔မ်ား ခန႔္ထည္ေျပာတဲ့ေဆးကို အမ်ားႀကီးေသာက္မိလို႔ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးအေနနဲ႔ ေရာဂါတစ္ခုထပ္တိုးလာရင္ ဘယ္သူကကုေပးမွာတဲ့လဲ။
အဲ့ဒါေၾကာင့္.. သူငယ္ခ်င္းေရ.. ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းေျပာတဲ့ေဆးေလး မေသာက္ပါရေစနဲ႔။ လႈပ္လက္စ ရင္ခုန္သံေလး ပို၍သာ ႏိုးၾကားပါေစေတာ့။ တစ္ခါတေလေတာ့ သူေလးကိုလည္း လြတ္လပ္ခြင့္ေပးဖို႔ ထိုက္တန္ပါတယ္ေလ။
လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ဧကမာန္၏အလုံးစုံေသာစိုးရိမ္မႈတို႔သည္ အလင္းဖြဲ႕ထံသို႔ တိုက္ရိုက္က်ေရာက္ပါေတာ့သည္။ ထိုစိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ ညနက္သည္အထိ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။
အိပ္မေပ်ာ္သည္က အထူးအဆန္းမဟုတ္။ ယခင္ေန႔မ်ားတြင္လည္းအလုပ္ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ညနက္ခဲ့ရဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္.. ခံစားခ်က္တို႔မွာ တူမေနခဲ့။ ယခင္ေန႔မ်ားစြာတြင္ ဦးေႏွာက္ကေလးက ပူရသည္။ ယေန႔တြင္မူ ႏွလုံးသားေလး ပူေနရသည္။
ပူေနရသည့္ ႏွလုံးသားေလးသည္ သုံးရက္လြန္သည္အထိ မၿငိမ္းေသး။ ယေန႔သည္ အလင္းဖြဲ႕ေဆးခန္းျပရမည့္ ရက္ျဖစ္သည္။ တိုက္ဆိုင္လြန္းစြာ မာမီကလည္း ယေန႔မွဘုရားလိုက္ပို႔ခိုင္းသည္။ ရက္ေ႐ႊ႕၍မရ.. မာမီ၏ေမြးေန႔ျဖစ္သည္။
ဒုကၡပဲ.. အဲ့ဒီငဂ်စ္ ေဆးခန္းေရာျပပါ့မလား။ ေဆးပတ္မလည္လို႔ ျပန္ဖ်ားရင္ဒုကၡ။ မတတ္ႏိုင္.. ခန႔္ထည္ကို အပူကပ္ရမွာပဲ။
သူငယ္ခ်င္း၏အကူအညီေတာင္းဆိုမႈအား တစ္ခါတေလမွ် မျငင္းဆန္ဖူးသူ ခန႔္ထည္သည္ကလည္း အလင္းဖြဲ႕၏အိမ္အေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။
တီ~~ တီ~~
“ ဦးခန႔္.. ဘာကိစၥ "
“ ကားေပၚတက္.. ေဆးခန္းသြားမယ္ "
ဝမ္းသာပီတိဂြမ္းဆီထိသလို အလင္းဖြဲ႕တစ္ေယာက္ ကားေပၚတြင္ ၿပဳံးေနၿမဲ။ ဖ်ားေနသည္ကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့သည္အထိ။ ေဆးခန္းမွျပန္လာသည္အထိ အၿပဳံးမပ်က္ေသးပါ။ ဦးခန႔္မ်က္ႏွာ တစ္ကမာၻထင္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါတြင္လည္း ေအာက္ကိုမၾကည့္။ ေန႔စဥ္ဝင္ထြက္ေနေသာ အိမ္ေရွ႕တြင္ ခလုတ္တိုက္ကာ ေခ်ာ္လဲျပန္သည္။
“ ေဟာ.. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ေအာက္ၾကည့္ေလွ်ာက္ေလ။ ဘယ္နားနာသြားလဲ "
“ အာ့.. လက္..လက္.. ညာဘက္လက္ "
“ လာလာ.. ျဖည္းျဖည္းထ.. "
မိမိအားထူေနသည့္ ဦးခန႔္ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေျခေထာက္ေခါက္ကာ ထပ္၍က်ေရာက္သြားျပန္သည္။
ဘုရားစူး.. အခြင့္ေကာင္းယူတာမဟုတ္ရပါဘူး..။ ကံတရားကိုက အခြင့္ေကာင္းေပးတာ။
ကံတရားကေပးတဲ့ အခြင့္ေကာင္းက နည္းနည္းေတာ့အထိနာသားဟ။ ပတ္တီးပါစီးလိုက္ရတယ္ေလ။
“ အဲ့ဒီလက္နဲ႔ ေၾကးအိုးဘယ္လိုစားမလဲ "
“ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔စားမယ္ "
စၿပီးတူကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ညွပ္မရတဲ့ၾကာဇံေလးေတြရယ္ ထြက္ေျပးေနတဲ့ အသားလုံးေတြေၾကာင့္ အလင္းဖြဲ႕တစ္ေယာက္ ေဒါသတေထာင္းေထာင္းထြက္လာပါေတာ့တယ္။
“ အဲ့ဒီလိုသာစားေနရင္ ဒီေန႔ၿပီးမွာမဟုတ္ဘူး။ လာ.. ခြံ႔ေကြၽးမယ္ "
YKKOကေၾကးအိုးလား.. အရင္ကစားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕စားေနတဲ့ေၾကးအိုးက ပိုၿပီးအရသာရွိေနသလို...။ ေတာင္းဆိုလိုက္တဲ့ အစစ္ကေလး ထည့္ေပးလို႔မ်ားလား။
..........
HanMuYarThway
.........
ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္သည္ ေအးခ်မ္းလြန္းလွပါသည္။
ေဒၚေမနန္းထိုက္၏ေမြးေန႔၊ မနက္ခင္းအေစာပိုင္းတြင္ သားအမိႏွစ္ဦးသား ဘုရားရင္ျပင္ေပၚေရာက္ေနခဲ့သည္။ လူမမ်ားေသး၍ ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ေမြးနံေထာင့္တြင္ပ႒ာန္းပူေဇာ္ေနေသာ အေမျဖစ္သူကို ေစာင့္ေနရင္း ဧကမာန္တစ္ေယာက္ ေစတီေတာ္ကို လက္ယာရစ္တစ္ပတ္ဖူးေမၽွာ္မိသည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ေလာဘ၊ ေဒါသမ်ားႏွင့္သာ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ကုန္ဆံုးေန၍ ေအးခ်မ္းမႈေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္အျဖစ္ကို ယခုမွပင္ သတိျပဳမိေတာ့သည္။ တနဂၤေႏြေထာင့္တြင္ေတာ့ လူမ်ားေနသည္မွာ အထူးအဆန္းပင္။ ဆင္းတုေတာ္ကို ေရသပၸါယ္၊ မီးပူေဇာ္၊ အေမႊးနံ႔သာဆက္ကပ္ေနသည္လား၊ အေမႊးတိုင္အစည္းကို မီး႐ႈိ႕ေနသည္လားမသဲကြဲသူ ဘုရားဖူးတစ္ဦးေၾကာင့္
"အစ္မႀကီး၊ မီးခိုးေတြလည္း တအားအူေနၿပီ။ ေလကလည္းတိုက္ေနေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ ဘုရားပူေဇာ္တာ အေမႊးနံ႔သာအေနနဲ႔ နည္းနည္းဆိုရပါၿပီရွင္"
မေနႏိုင္သူအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ေျပာလာေလေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးက
"ဒီရက္၊ ဒီအခ်ိန္ကို တန္ခိုးႀကီးဘုရားရဲ႕ေမြးနံေထာင့္မွာ အေမႊးတိုင္သက္ေစ့လႉမွ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းပိုတိုးတက္မယ္လို႔ ဆရာကေဟာလိုက္တာကြဲ႕"
"ဪ၊ ဟုတ္ကဲ့"
အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ လက္ဝတ္လက္စားအျပည့္အလၽွံႏွင့္ ထိုသို႔ေျပာေလလၽွင္ အျမင္မေတာ္၍ဝင္ေျပာမိသူမွာ အံ့ဩတရားက်သလိုသာ ၾကည့္ေနႏိုင္ေတာ့သည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ဧကမာန္လည္း ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးသာ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ လူတို႔၏ေလာဘကိုနင္း၍ ေငြရွာရသည္မွာ အေတာ္ပင္လြယ္ကူေၾကာင္းကို စီးပြားေရးရႈေထာင့္မွၾကည့္၍ သိပါေသာ္လည္း ယခုပံုစံသည္ မိမိႏွင့္ေဝးကြာေသာေၾကာင့္ အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ျပံဳးမိသြားရသည္။
"သား၊ ဘာေတြသေဘာက်လာတာလဲ"
အေတြးႏွင့္ေလၽွာက္လာခဲ့ရင္း အေမရွိရာဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္ကိုပင္ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္သြားသည္။
"ဒီလိုပါပဲ မာမီရယ္။ လူေတြရဲ႕ေလာဘက ေၾကာက္စရာေကာင္းသလို တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ရယ္စရာပဲလို႔ ေတြးမိလို႔ပါ။ ဒါနဲ႔ မာမီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားဖို႔ေနာက္က်ေနမယ္။ သြားရေအာင္ေလ"
"ဟုတ္တယ္၊ သြားၾကစို႔"
ဧကမာန္လက္ကိုခ်ိတ္၍ ဘုရားေပၚမွဆင္းလာေသာ ေဒၚေမနန္းထိုက္၏ လွပႏုပ်ိဳမႈႏွင့္ဂုဏ္သေရက ထင္ရွားလြန္းလွသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားကို ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေအာင္သြန္သင္ႏိုင္မႈက သူ၏အရည္အခ်င္းကိုေဖာ္ျပသည္။
မည္သို႔ပင္ အလံမရွိေသာရထားဟုဆိုဆို အဆင္းေရာ၊ အခ်င္းပါျပည့္စံု၍ မထီမဲ့ျမင္မျပဳရဲခဲ့ၾကေပ။ စီးပြားေရးေလာကတြင္ ဧကမာန္ ေနရာရလာၿပီးေနာက္ Blue Blood ၏ေအာင္ျမင္မႈက ပို၍ခိုင္ျမဲသြားခဲ့သည္။
ဤကဲ့သို႔ေသာမိသားစုထဲသို႔ ဝင္လာခ်င္ၾကသူေတြ၊ မိသားစုခ်င္းေပါင္းစည္းခ်င္ၾကသူေတြ မနည္းလွသည့္အထဲတြင္ အေမျဖစ္သူေရာ၊ သားျဖစ္သူအတြက္ပါ ကမ္းလွမ္းမႈေတြရွိေနတတ္သည္။
ေဒၚေမနန္းထိုက္သည္က ဘဝၾကင္ေဖာ္ဆိုသည္ကို မလိုအပ္ေတာ့ေသာ္လည္း ဧကမာန္အတြက္လိုအပ္သည္။ ေမနန္းထိုက္သေဘာက်ေသာ ဧကမာန္၏ၾကင္ေဖာ္ဆိုသည္မွာလည္း လတစ္စင္းအလား၊ ရတနာတစ္ပါးကဲ့သို႔ တင့္တယ္ေနရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စိတ္တိုင္းက်ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ေခၽြးမေလာင္းလ်ာကို သားျဖစ္သူႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးရန္ အခ်ိန္ေကာင္းကိုေရြးခဲ့ၿပီးၿပီ။
"ဟယ္လို"
"............."
"ခဏေနေရာက္ေတာ့မယ္ကြယ္"
"............"
"ဒါဆို အတူတူေလာက္ ေရာက္ၾကမယ္ထင္တယ္"
"............."
"ေကာင္းပါၿပီတဲ့ရွင္"
ကားေမာင္းေနသည့္ဧကမာန္က ကားေနာက္ခန္းတြင္ပါလာရင္း ဖုန္းေျပာကာျပံဳးရယ္ေနသည့္ မိခင္ျဖစ္သူကို ေနာက္ၾကည့္မွန္မွတစ္ဆင့္ၾကည့္၍
'မာမီက ျပံဳးေနရင္သိပ္လွတာပဲ။ လူပါပိုႏုသြားတယ္'
ေမြးေန႔ရွင္စိတ္ႀကိဳက္ေရြးဖိတ္ထားသည့္ ဧည့္ပရိသတ္အနည္းငယ္ပါမည္ကို ဧကမာန္သိထား၍
"မာမီ့ဧည့္သည္ေတြ လွမ္းေခၚေနၾကတာလား။ ဝီရိယေကာင္းလိုက္ၾကတာ"
"ဧည့္သည္ေတြက ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္မွေရာက္မွာ"
"ဪ"
'ဒါဆို အခု အတူတူေရာက္မယ္ဆိုတာက အိမ္ရွင္မို႔လို႔လား' ဟု အေမကိုစေနာက္ခ်င္ေသာ္လည္း ဧကမာန္မေျပာျဖစ္လိုက္သည္မွာ နိမိတ္တစ္ခုပင္ျဖစ္လိုက္ပါေစေတာ့။
.
"ကၽြန္ေတာ္ ကားပါကင္ထိုးၿပီးရင္လိုက္ခဲ့မယ္။ မာမီ Hall ထဲမွာပဲ ရွိမွာမဟုတ္လား"
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပရဝုဏ္အတြင္း ဖိနပ္စီးမဝင္သကဲ့သို႔ ယာဥ္ဟူသည္လည္း စီးနင္းစရာအေဆာင္အေယာင္ျဖစ္၍ ကားႏွင့္လည္းမဝင္တတ္သည့္ အေလ့အက်င့္အရ မုခ္ဦးတြင္ကားရပ္ကာ ဧကမာန္ေမးလိုက္သည္။
"Car stand ဘက္ပဲေမာင္းလိုက္ပါ။ အဲဒီကေန ျပန္ေလၽွာက္လာၾကတာေပါ့။ အရိပ္လည္းေကာင္းတယ္၊ ေနလည္းမပူေသးဘူးေလ"
"ဟုတ္၊ မာမီ"
Car stand တြင္ကားရပ္ထားၿပီးလၽွင္ သားအမိႏွစ္ဦးဆင္းလာသည့္အခါ ေနာက္ထပ္ကားတစ္စီးလည္း ဝင္လာေလသည္။ ေဒၚေမနန္းထိုက္ျပံဳးလိုက္ၿပီး
"ခဏေစာင့္ သားေလး"
"မာမီ့မိတ္ေဆြေတြလား"
"အဟင္း"
ရယ္သံသဲ့သဲ့သာတံု႔ျပန္သည့္မိခင္ကို ဧကမာန္ ၾကည့္လိုက္မိသည့္အခါ
"ဟိုကိုၾကည့္လိုက္ သား"
ထိုကားေပၚမွဆင္းလာေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦး။ လွသည္၊ ယဥ္သည္၊ ျမန္မာဆန္သည့္ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈက အခမ္းအနားႏွင့္လိုက္ဖက္သည္။ အျပံဳးတို႔ျဖင့္ႏႈတ္ဆက္ဦးညြတ္ဟန္က ခ်ိဳသာလွသည္။ အနားေရာက္လာသည့္အခါမွ ထပ္သိရသည္မွာ ခပ္ပါးပါးျပင္ဆင္ျခယ္သမႈႏွင့္ အဆင့္အတန္းတစ္ခုကိုေဖာ္ျပသည့္ ရနံ႔တစ္ခုကလည္း ဂုဏ္မေမာက္ပါဘဲႏွင့္ ဂုဏ္တင့္ေနပါသည္။
"မဂၤလာပါ တီေမ"
"မဂၤလာပါကြယ္"
"ပ်ိဳး ေနာက္က်ေနၿပီထင္မိတာ"
"ကြက္တိပါပဲ သမီးရယ္။ ဒါ တီေမ့သား ဧကမာန္ေလ"
"မဂၤလာပါရွင့္၊ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္။ ပန္းပ်ိဳးၾကယ္ပါ"
ျပံဳးျပ၍ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္သည္က သူ၏ကိုယ္ပိုင္ဟန္ပင္ျဖစ္မည္။ ေတြ႕ေနက် လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါ။ အျပံဳးတို႔ႏွင့္အမူအရာတို႔သည္ ဣေျႏၵရလြန္းလွေပသည္။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဝမ္းသာပါတယ္ခင္ဗ်"
ဧကမာန္ကေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ေနက်အတိုင္း၊ ပံုမွန္ေတြ႕ေနက်လူေတြအတိုင္း လက္ကမ္းေပးကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာျပံဳးျပရင္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လာၿပီးေနာက္ သူ၏လက္ထဲမွအိတ္ငယ္ေလးကို ေဒၚေမနန္းထိုက္ထံသို႔ ကမ္းေပးေလသည္။
"ေမြးေန႔မွာ စိတ္ေအးခ်မ္းပါေစ၊ သက္ရွည္က်န္းမာပါေစ၊ တီေမ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သမီးရယ္။ လာေလ၊ သြားၾကစို႔"
ေရွ႕မွေန၍အတူလွမ္းေလၽွာက္ေနသည့္ လွပေသာအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးေနာက္တြင္ အေတြးတို႔ျဖင့္လိုက္ပါလာသည့္ တည္ၿငိမ္ေသာအမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ေက်ာင္း၏စႀကၤန္လမ္းတြင္ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္ၿပီး ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ မိသားစုတစ္ခုျဖစ္လာႏိုင္ရန္ ေဒၚေမနန္းထိုက္ႀကိဳးစားေနသည္ကို ဧကမာန္ ရိပ္မိသိရွိလိုက္ရသည္။
¤¤¤
"မိုးရိပ္ညိဳ၊ မင္းဘယ္မွာလဲ။ စင္ေပၚက mic ....."
"သိတယ္ MD, အခုလဲေပးဖို႔ေျပာၿပီး ျပန္လာေနၿပီ။ MD ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆို မ်က္စိေရွ႕ကေနကိုအေပ်ာက္မခံဘူး"
"မင္းေပ်ာက္သြားရင္ ငါပင္ပန္းမယ္ေလ"
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ။ အခုေလ ေျပးလႊားေနရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မလွေတာ့ဘူး"
"ဟား ဟား၊ ေနပါကြာ။ ျမန္ျမန္လာခဲ့၊ ခိုင္းမလို႔"
"ဟယ္လို ... ဟယ္လို ... MD? မၾကားရေတာ့ဘူး"
ေပါက္ကရေတြေအာ္ၿပီးဖုန္းခ်သြားသည့္ အတြင္းေရးမွဴးေလးေၾကာင့္ ဧကမာန္ရယ္မိေတာ့သည္။ ညဘက္ ျခံထဲတြင္လုပ္မည့္ မာမီ့ေမြးေန႔ပါတီတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတတ္သည့္အက်င့္ေလးႏွင့္ မိုးရိပ္ညိဳတစ္ေယာက္သည္ေတာ့ျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနရပါၿပီ။ အျမင္မေတာ္သမၽွကို မေနတတ္၍ဝင္လုပ္ေနေလေတာ့ သူပဲပင္ပန္းေနရမွာပင္။
"MD"
"ဪ၊ ေအး"
"ဘာခိုင္းမလို႔လဲ"
"လာ၊ ဒီမွာလာထိုင္"
စတိတ္စင္ေနာက္မွခံုတစ္လံုးတြင္ ဧကမာန္ထိုင္ေနရင္း မိုးရိပ္ညိဳကိုပါ သူ႔ေဘးခံုတြင္ဝင္ထိုင္ေစၿပီး Melon Juice တစ္ခြက္ကို လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။
"အလိုက္သိလိုက္တာ MD ရယ္"
႐ံုးျပင္ပတြင္ ေမာင္ႏွမမ်ားကဲ့သို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာတတ္သည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ဆက္ဆံေရးက ေႏြးေထြးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ။
"Ah, blazer. Where's my blazer?"
ဧကမာန္ေမးေငါ့ျပရာဆီသို႔ ၾကည့္လိုက္မိပါေသာမိုးရိပ္ညိဳခမ်ာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။ အလုပ္မ်ားေန၍ခဏခၽြတ္ထားခဲ့မိေသာ မိုးရိပ္ညိဳ၏ ကုတ္အက်ႌခဲျပာေရာင္ေလးတြင္ ဆီကြက္တစ္ကြက္က အခန္႔သားေနရာယူလို႔ေနသည္။
"MD, ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မလွေတာ့ဘူးေနာ္"
ဤအေျခအေနမွာပင္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေျပာေနေသးသည့္ ေယာက္်ားမေလးကိုၾကည့္ကာ ဧကမာန္ထရယ္မိေတာ့သည္။
"ေရာ့၊ သြားလဲေတာ့။ အားလံုးလည္းအဆင္ေျပေနၿပီ။ အဝတ္လဲၿပီးသာ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနေတာ့ကြာ"
ဧကမာန္ေဘးတြင္ခ်ထားေသာအိတ္ကို မိုးရိပ္ညိဳထံေပးလိုက္သည္။
"အဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လား"
"ေအး၊ မေန႔ကတည္းက ဒီေန႔ပြဲမွာမင္းဝတ္ဖို႔အတြက္ ငါမွာေပးထားတာ"
"ဘာအေရာင္လဲ"
အားနာစရာတို႔၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္တို႔ မေမၽွာ္လင့္ေလႏွင့္။ အေရာင္ကိုအရင္ေမးေနေလၿပီ။ ဤသည္ကား မိုးရိပ္ညိဳပင္ျဖစ္သည္။
"Maple Brown"
"ေႂကြၿပီ၊ ေႂကြၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လွသြားၿပီေပါ့ေနာ္"
သူေခါင္းညိတ္ၿပီးလက္ဆန္႔တန္းျပကာ အိမ္ထဲဝင္ေစေတာ့ မိုးရိပ္ညိဳတစ္ေယာက္ အိတ္ဆြဲကာထြက္သြားေတာ့မွ ေန႔လယ္ကအေၾကာင္းမ်ား ဧကမာန္အေတြးထဲ ျပန္ေပၚလာေတာ့သည္။
မာမီႏွင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွအျပန္လမ္းတြင္ မီးပြိဳင့္မိ၍ကားတန္းရွည္ေနစဥ္ ရန္ကင္းေၾကးအိုးဆိုင္အတြင္းမွ ထြက္လာသူႏွစ္ေယာက္က သူ႔အာ႐ံုတြင္ေပၚလာသည္။ တစ္ေယာက္က ကားတံခါးကိုေသခ်ာဖြင့္ေပးၿပီး တစ္ေယာက္ကလည္း ကေလးဆိုးတစ္ေယာက္အလိုမက်ဟန္ႏွင့္ ၾကည့္ရသည္မွာ အတြဲညီေနသေယာင္။
'တကယ္ဆို ငါျဖစ္ေစခ်င္တာ အဲဒီလိုပံုစံဟုတ္လို႔လား'
■■■
Demon
■■■■■ အပိုင္း (၇) ဆက္ရန္ ■■■■■
လူတော်တော်များများက ဖျားနေရင် စောစောအိပ်တာတို့ နွေးနွေးထွေးထွေးနေတာတို့ လုပ်တတ်ကြတယ်။ အကြောတင်းလှတဲ့ကျွန်တော်က ဒါမျိုးတွေလုပ်မနေဘူး။ ညတစ်ဆယ့်နှစ်နာရီထိုးတဲ့အထိ လူကတော့ အိပ်ရာထဲလှဲနေပေမဲ့ အနွေးထည်ဝတ်ထားတာမျိုးမရှိဘူး။ သွေးသစ်ဦးရဲ့အိမ်မှာတောင် သူငယ်ချင်းရဲ့ပြုစုမှုကို မလွှဲသာမရှောင်သာလို့ ခံယူလိုက်ရတာမျိုး။ ကြားထဲက ဟိုဘဲကြီးပြုစုတာကိုပါ ခံယူလိုက်ရသေးတယ်။ အော့.. မသတီစရာ..။ အမျိုးမျိုးချိုးနှိမ်ပြီးမှ ဒီလောက်နဲ့ကျွန်တော်ကပျော့ညံ့မယ်ထင်နေလား။ ဒါဆိုရင်မှားသွားမယ်။ မရှိမဲ့ရှိမဲ့သိက္ခာလေးတွေကို သစ်ရွက်ခြောက်တွေလို အနင်းခြေခံခဲ့ရတာ။ ဒီလောက်နဲ့ ကျေနပ်နိုင်ရိုးလား။ အငြိုးကြီးတဲ့ကျွန်တော့်လိုလူမျိုးနဲ့မှ လာတွေ့ရတာ ခင်ဗျားအဖို့တော့ သိပ်ကံဆိုးတာပဲ။ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းဆိုရင် အသက်ကြီးတာငယ်တာတွေ တွေးမနေဘဲ တစ်ပွဲတစ်လမ်း နွှဲလိုက်ရောပေါ့။ အခုကရော ဘာလို့မနွှဲနိုင်ရတာလဲ။
အကြောင်းအရင်းကတော့ ဦးခန့်တစ်မျက်နှာပေါ့ဗျာ။ သွေးသစ်ဦးကြောင့် တစ်ဆင့်ခံသိကျွမ်းရတယ်ဆိုပေမဲ့ ဦးခန့်ကို ကျွန်တော်ခင်တယ်.. လေးစားတယ်။ သူ့အခြေအနေ သူ့အဆင့်အတန်းနဲ့ ငွေဂုဏ်မောက်ပိုင်ခွင့်လည်းရှိသလို ရူပါဂုဏ်မောက်ပိုင်ခွင့်လည်းရှိတယ်။ ငွေသားက လက်ဖျားမှာသီးပြီး ချောမောမှုအတိနဲ့ဆိုတော့ မိန်းမပျိုတွေကို အထည်လဲတွဲနိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့သူမလုပ်ဘူး။ တည်ကြည်တယ်။ ဖြောင့်မတ်တယ်။ ကရုဏာဒေါသကြောင့် တစ်ခါတလေ စိတ်ဆိုးတာမျိုးရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်နှလုံးသားကတော့ နူးညံ့နေဆဲပဲ။ ဒါကို ကျွန်တော်သေချာပေါက် ပြောနိုင်တယ်။
သူ့စိတ်နှလုံးသားလေးသာ မနူးညံ့ခဲ့ရင် ကျွန်တော့်လို အဆိုးအပေလေးတစ်ယောက်ကို တံခါးမရှိဓားမရှိ သူ့အိမ်ထဲဝင်ခွင့်ထွက်ခွင့်ပေးမလား။ ဘယ်လောက်ကြီးပဲစိတ်ဆိုးဆိုး အချိန်တန်ရင်စိတ်ဆိုးပြေသွားတာပဲ။ ချော့စရာတောင်မလိုဘူးလေ။ ဒီလိုရည်းစားမျိုး ရလိုက်လို့ကတော့ ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲ။ ချော့ဖို့ကိုစိတ်မရှည်တဲ့ကျွန်တော့်အတွက် တော်တော်ရေချိန်ကိုက်တာပါ။
အခုလည်း မချော့တတ်လို့ ပတ်ရှောင်နေဆဲပဲ။ နေမကောင်းတာကတစ်ကြောင်း သွေးသစ်ဦး မ သွားတာကတစ်ကြောင်းနဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ချိန်းထားတာကိုမေ့သွားတယ်။ ကျွန်တော်မရောက်ဖြစ်တဲ့နေရာမှာ သူကစောင့်နေသတဲ့..။ သူ့ကိုစချိန်းတာက ကျွန်တော်မဟုတ်သလို သူ့ကိုလည်းကျွန်တော်မစောင့်ခိုင်းခဲ့ပါဘူး။ မရောက်လာရင်လည်း ပြန်လိုက်ပါလား။ ဘာခက်ခဲလို့လဲ။ အခုလည်းစာတွေတောက်လျှောက်ပို့ပြီး ငိုနေသတဲ့။ ဣတ္ထိယတို့ဟာ မျက်ရည်သိပ်ပေါ။ ပြောသေးသတဲ့.. ကိုယ်ချင်းမစာဘူးတဲ့လေ။ ဘယ်လိုလုပ် ကိုယ်ချင်းစာနိုင်မလဲ။ ကျွန်တော်ကမိန်းကလေးမှမဟုတ်ဘဲ..။ ကိုယ်ချင်းစာနိုင်ဖို့ပဲ ကိုယ်ကဂေးပေးရမလို။
တတောင်တောင်ရောက်နေတဲ့စာကို လျစ်လျူရှုလိုက်တယ်။ ဖုန်း Screen ထက်က လက်ဖျားလေးရဲ့ ပွတ်ဆွဲမှုက အကြည်ဓာတ်လေးဆီ ဦးတည်လိုက်တယ်။ ရေစက်လား ဖူးစာလား..။ သူ့wallထဲ ဝင်ကြည့်နေတုန်း သူ့စီကပို့တဲ့ စာလေးတစ်စောင်က ချက်ချင်းဆိုသလိုရောက်လာသတဲ့။
“ ဟေ့ "
“ ဗျာ "
“ ကောင်လေး.. "
“ ဘာကိစ္စရှိလို့ အခုချိန်ထိ onlineလဲ "
“ ကိစ္စရယ်တော့မဟုတ်ပါဘူး"
“ ဒီအတိုင်း... "
“ ထွေထွေထူးထူးကိစ္စမရှိရင် "
“ မင်းနားသင့်ပြီကောင်လေး "
“ အချိန်ကိုကြည့် "
“ နေမကောင်းတဲ့သူက ဒီအချိန်ကြီးအထိ Activeပြနေတယ်ပေါ့ "
“ မဆူပါနဲ့ဗျာ "
“ No.. "
“ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောနေတာ "
“ မိုးအေးတယ်နော်။ အနွေးထည်ဝတ်ထားလား "
“ No "
“ တစ်ခါတလေလောက် လူကြီးတွေစကားကိုနားထောင်ပါလား "
“ အခုနားထောင်နေတယ် "
“ အဲ့ဒါဆို အနွေးထည်ဝတ်လိုက် "
“ ဟုတ် "
“ ပြီးရင်အိပ်တော့ "
“ ဟုတ် "
“ လူကြီးစကားနားထောင်လို့ ဘာပြန်ပေးမှာလဲ "
“ မုန့်ဝယ်ကျွေးမယ် "
“ အခု outတော့ "
မုန့်... မုန့်ကျွေးပြီးချော့မြှူရအောင် ကျွန်တော်က ကလေးလား။ ထားပါ.. ကလေးပဲထားပါ။ ကလေးဆိုပေမဲ့ ချစ်တတ်တဲ့ကလေးမို့ နည်းနည်းလောက် လောဘကြီးလို့ရမလား။ ပေးတဲ့မုန့်ထဲ အချစ်ကလေး အစစ်ထည့်ပေးလို့ရမလား။
ပေးလေသည်က နွေးထွေးမှု..။ ထိုနွေးထွေးမှုကြောင့် အစစ်တောင်းလေသည်က အချစ်..။ သူသည်.. တောင်းသာ တောင်းလိုက်သည်။ မည်သူ့ထံသို့တောင်းဆိုသနည်း။ ကြိုးကိုင်သူ ဧကမာန်ထံလော..။ တစ်ဆင့်ခံသူ ခန့်ထည်ထံလော။
“ သူငယ်ချင်း.. ဧက.. မင်း ဆေးရောသောက်ထားလား။ ကလေးတစ်ယောက် နေမကောင်းတာကို မင်းကစိတ်ပူတတ်တယ်ပေါ့ "
“ ငါ့အပြစ်မကင်းလို့.. ဝတ္တရားအရ "
“ ဝတ္တရားအရဆိုရင်လည်း မင်းကိုယ်တိုင်သွားပြောပါတော့လား "
“ ငဂျစ်လေးက ဘုကလန့်။ ငါသွားပြောရင် ရန်ဖြစ်ရဦးမယ်။ သူ့အကောင့်လည်း ငါသိတာမဟုတ်ဘူး "
“ reasonတွေက စိတ်ဝင်စားစရာမကောင်းလိုက်တာ "
“ မင်းစိတ်ဝင်စားဖို့မလိုဘူး။ အခု ငဂျစ်ရဲ့အခြေအနေက.. "
“ အိပ်သွားပြီ "
“ အင်းပြီးရော.. ငါလည်းနားတော့မယ် "
Call End နှိပ်ပြီးသည်အထိ စိတ်တို့သည် မိမိနှင့်မနေ..။ အကြောင်းအရင်းရေရေရာရာမရှိစွာ ကောင်လေးတစ်ယောက်ထံသို့ အလည်ရောက်နေဆဲ။
ခန့်ထည်ပြောတဲ့ဆေးကဘာလဲ..။ ငါတကယ်ပဲဝယ်သောက်သင့်လား။ ပုံမှန်မဟုတ်ဘဲ လှုပ်ခါနေတဲ့စိတ်ကလေးက ဘယ်တော့များမှ ငြိမ်မှာတဲ့လဲ။ ဖုန်းမချခင်မေးမိရင်ကောင်းသား။ ဘာဆေးလဲ.. ဘယ်အချိန်သောက်ရမလဲလို့ပေါ့။
ဆေးတွေက သောက်ပါများရင် ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးရှိတယ်ဆို..။ တကယ်လို့များ ခန့်ထည်ပြောတဲ့ဆေးကို အများကြီးသောက်မိလို့ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးအနေနဲ့ ရောဂါတစ်ခုထပ်တိုးလာရင် ဘယ်သူကကုပေးမှာတဲ့လဲ။
အဲ့ဒါကြောင့်.. သူငယ်ချင်းရေ.. ဒီတစ်ခါတော့ မင်းပြောတဲ့ဆေးလေး မသောက်ပါရစေနဲ့။ လှုပ်လက်စ ရင်ခုန်သံလေး ပို၍သာ နိုးကြားပါစေတော့။ တစ်ခါတလေတော့ သူလေးကိုလည်း လွတ်လပ်ခွင့်ပေးဖို့ ထိုက်တန်ပါတယ်လေ။
လွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ဧကမာန်၏အလုံးစုံသောစိုးရိမ်မှုတို့သည် အလင်းဖွဲ့ထံသို့ တိုက်ရိုက်ကျရောက်ပါတော့သည်။ ထိုစိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် ညနက်သည်အထိ အိပ်မပျော်ခဲ့။
အိပ်မပျော်သည်က အထူးအဆန်းမဟုတ်။ ယခင်နေ့များတွင်လည်းအလုပ်ကိစ္စများကြောင့် ညနက်ခဲ့ရဖူးပါသည်။ သို့သော်.. ခံစားချက်တို့မှာ တူမနေခဲ့။ ယခင်နေ့များစွာတွင် ဦးနှောက်ကလေးက ပူရသည်။ ယနေ့တွင်မူ နှလုံးသားလေး ပူနေရသည်။
ပူနေရသည့် နှလုံးသားလေးသည် သုံးရက်လွန်သည်အထိ မငြိမ်းသေး။ ယနေ့သည် အလင်းဖွဲ့ဆေးခန်းပြရမည့် ရက်ဖြစ်သည်။ တိုက်ဆိုင်လွန်းစွာ မာမီကလည်း ယနေ့မှဘုရားလိုက်ပို့ခိုင်းသည်။ ရက်ရွှေ့၍မရ.. မာမီ၏မွေးနေ့ဖြစ်သည်။
ဒုက္ခပဲ.. အဲ့ဒီငဂျစ် ဆေးခန်းရောပြပါ့မလား။ ဆေးပတ်မလည်လို့ ပြန်ဖျားရင်ဒုက္ခ။ မတတ်နိုင်.. ခန့်ထည်ကို အပူကပ်ရမှာပဲ။
သူငယ်ချင်း၏အကူအညီတောင်းဆိုမှုအား တစ်ခါတလေမျှ မငြင်းဆန်ဖူးသူ ခန့်ထည်သည်ကလည်း အလင်းဖွဲ့၏အိမ်အရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။
တီ~~ တီ~~
“ ဦးခန့်.. ဘာကိစ္စ "
“ ကားပေါ်တက်.. ဆေးခန်းသွားမယ် "
ဝမ်းသာပီတိဂွမ်းဆီထိသလို အလင်းဖွဲ့တစ်ယောက် ကားပေါ်တွင် ပြုံးနေမြဲ။ ဖျားနေသည်ကိုပင် မေ့လျော့သည်အထိ။ ဆေးခန်းမှပြန်လာသည်အထိ အပြုံးမပျက်သေးပါ။ ဦးခန့်မျက်နှာ တစ်ကမ္ဘာထင်ကာ လမ်းလျှောက်သောအခါတွင်လည်း အောက်ကိုမကြည့်။ နေ့စဉ်ဝင်ထွက်နေသော အိမ်ရှေ့တွင် ခလုတ်တိုက်ကာ ချော်လဲပြန်သည်။
“ ဟော.. ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ အောက်ကြည့်လျှောက်လေ။ ဘယ်နားနာသွားလဲ "
“ အာ့.. လက်..လက်.. ညာဘက်လက် "
“ လာလာ.. ဖြည်းဖြည်းထ.. "
မိမိအားထူနေသည့် ဦးခန့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ခြေထောက်ခေါက်ကာ ထပ်၍ကျရောက်သွားပြန်သည်။
ဘုရားစူး.. အခွင့်ကောင်းယူတာမဟုတ်ရပါဘူး..။ ကံတရားကိုက အခွင့်ကောင်းပေးတာ။
ကံတရားကပေးတဲ့ အခွင့်ကောင်းက နည်းနည်းတော့အထိနာသားဟ။ ပတ်တီးပါစီးလိုက်ရတယ်လေ။
“ အဲ့ဒီလက်နဲ့ ကြေးအိုးဘယ်လိုစားမလဲ "
“ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့စားမယ် "
စပြီးတူကိုင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ အလွဲလွဲအချော်ချော်ဖြစ်ပါတော့တယ်။ ညှပ်မရတဲ့ကြာဇံလေးတွေရယ် ထွက်ပြေးနေတဲ့ အသားလုံးတွေကြောင့် အလင်းဖွဲ့တစ်ယောက် ဒေါသတထောင်းထောင်းထွက်လာပါတော့တယ်။
“ အဲ့ဒီလိုသာစားနေရင် ဒီနေ့ပြီးမှာမဟုတ်ဘူး။ လာ.. ခွံ့ကျွေးမယ် "
YKKOကကြေးအိုးလား.. အရင်ကစားဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့စားနေတဲ့ကြေးအိုးက ပိုပြီးအရသာရှိနေသလို...။ တောင်းဆိုလိုက်တဲ့ အစစ်ကလေး ထည့်ပေးလို့များလား။
..........
HanMuYarThway
.........
ဘုရားရိပ်၊ တရားရိပ်သည် အေးချမ်းလွန်းလှပါသည်။
ဒေါ်မေနန်းထိုက်၏မွေးနေ့၊ မနက်ခင်းအစောပိုင်းတွင် သားအမိနှစ်ဦးသား ဘုရားရင်ပြင်ပေါ်ရောက်နေခဲ့သည်။ လူမများသေး၍ ငြိမ်းချမ်းတိတ်ဆိတ်နေပြီး မွေးနံထောင့်တွင်ပဋ္ဌာန်းပူဇော်နေသော အမေဖြစ်သူကို စောင့်နေရင်း ဧကမာန်တစ်ယောက် စေတီတော်ကို လက်ယာရစ်တစ်ပတ်ဖူးမျှော်မိသည်။ အလုပ်လုပ်ရင်း လောဘ၊ ဒေါသများနှင့်သာ တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ကုန်ဆုံးနေ၍ အေးချမ်းမှုပျောက်ဆုံးနေသည့်အဖြစ်ကို ယခုမှပင် သတိပြုမိတော့သည်။ တနင်္ဂနွေထောင့်တွင်တော့ လူများနေသည်မှာ အထူးအဆန်းပင်။ ဆင်းတုတော်ကို ရေသပ္ပါယ်၊ မီးပူဇော်၊ အမွှေးနံ့သာဆက်ကပ်နေသည်လား၊ အမွှေးတိုင်အစည်းကို မီးရှို့နေသည်လားမသဲကွဲသူ ဘုရားဖူးတစ်ဦးကြောင့်
"အစ်မကြီး၊ မီးခိုးတွေလည်း တအားအူနေပြီ။ လေကလည်းတိုက်နေတော့ သိပ်အဆင်မပြေဘူး။ ဘုရားပူဇော်တာ အမွှေးနံ့သာအနေနဲ့ နည်းနည်းဆိုရပါပြီရှင်"
မနေနိုင်သူအမျိုးသမီးတစ်ဦးက ပြောလာလေတော့ ထိုအမျိုးသမီးကြီးက
"ဒီရက်၊ ဒီအချိန်ကို တန်ခိုးကြီးဘုရားရဲ့မွေးနံထောင့်မှာ အမွှေးတိုင်သက်စေ့လှူမှ လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းပိုတိုးတက်မယ်လို့ ဆရာကဟောလိုက်တာကွဲ့"
"ဪ၊ ဟုတ်ကဲ့"
အသက်ငါးဆယ်ခန့်ထိုအမျိုးသမီးကြီးသည် လက်ဝတ်လက်စားအပြည့်အလျှံနှင့် ထိုသို့ပြောလေလျှင် အမြင်မတော်၍ဝင်ပြောမိသူမှာ အံ့ဩတရားကျသလိုသာ ကြည့်နေနိုင်တော့သည်။
ထိုအဖြစ်အပျက်ကြောင့် ဧကမာန်လည်း ဘုရားဝတ်ပြုပြီးသာ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ လူတို့၏လောဘကိုနင်း၍ ငွေရှာရသည်မှာ အတော်ပင်လွယ်ကူကြောင်းကို စီးပွားရေးရှုထောင့်မှကြည့်၍ သိပါသော်လည်း ယခုပုံစံသည် မိမိနှင့်ဝေးကွာသောကြောင့် အထူးအဆန်းဖြစ်ပြီး ပြုံးမိသွားရသည်။
"သား၊ ဘာတွေသဘောကျလာတာလဲ"
အတွေးနှင့်လျှောက်လာခဲ့ရင်း အမေရှိရာဆီသို့ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်ကိုပင် အမှတ်တမဲ့ဖြစ်သွားသည်။
"ဒီလိုပါပဲ မာမီရယ်။ လူတွေရဲ့လောဘက ကြောက်စရာကောင်းသလို တစ်ခါတလေကျတော့လည်း ရယ်စရာပဲလို့ တွေးမိလို့ပါ။ ဒါနဲ့ မာမီ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားဖို့နောက်ကျနေမယ်။ သွားရအောင်လေ"
"ဟုတ်တယ်၊ သွားကြစို့"
ဧကမာန်လက်ကိုချိတ်၍ ဘုရားပေါ်မှဆင်းလာသော ဒေါ်မေနန်းထိုက်၏ လှပနုပျိုမှုနှင့်ဂုဏ်သရေက ထင်ရှားလွန်းလှသည်။ တစ်ဦးတည်းသောသားကို ထူးချွန်ထက်မြက်အောင်သွန်သင်နိုင်မှုက သူ၏အရည်အချင်းကိုဖော်ပြသည်။
မည်သို့ပင် အလံမရှိသောရထားဟုဆိုဆို အဆင်းရော၊ အချင်းပါပြည့်စုံ၍ မထီမဲ့မြင်မပြုရဲခဲ့ကြပေ။ စီးပွားရေးလောကတွင် ဧကမာန် နေရာရလာပြီးနောက် Blue Blood ၏အောင်မြင်မှုက ပို၍ခိုင်မြဲသွားခဲ့သည်။
ဤကဲ့သို့သောမိသားစုထဲသို့ ဝင်လာချင်ကြသူတွေ၊ မိသားစုချင်းပေါင်းစည်းချင်ကြသူတွေ မနည်းလှသည့်အထဲတွင် အမေဖြစ်သူရော၊ သားဖြစ်သူအတွက်ပါ ကမ်းလှမ်းမှုတွေရှိနေတတ်သည်။
ဒေါ်မေနန်းထိုက်သည်က ဘဝကြင်ဖော်ဆိုသည်ကို မလိုအပ်တော့သော်လည်း ဧကမာန်အတွက်လိုအပ်သည်။ မေနန်းထိုက်သဘောကျသော ဧကမာန်၏ကြင်ဖော်ဆိုသည်မှာလည်း လတစ်စင်းအလား၊ ရတနာတစ်ပါးကဲ့သို့ တင့်တယ်နေရမည်။ ထို့ကြောင့်ပင် စိတ်တိုင်းကျရွေးချယ်ထားသော ချွေးမလောင်းလျာကို သားဖြစ်သူနှင့်မိတ်ဆက်ပေးရန် အချိန်ကောင်းကိုရွေးခဲ့ပြီးပြီ။
"ဟယ်လို"
"............."
"ခဏနေရောက်တော့မယ်ကွယ်"
"............"
"ဒါဆို အတူတူလောက် ရောက်ကြမယ်ထင်တယ်"
"............."
"ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင်"
ကားမောင်းနေသည့်ဧကမာန်က ကားနောက်ခန်းတွင်ပါလာရင်း ဖုန်းပြောကာပြုံးရယ်နေသည့် မိခင်ဖြစ်သူကို နောက်ကြည့်မှန်မှတစ်ဆင့်ကြည့်၍
'မာမီက ပြုံးနေရင်သိပ်လှတာပဲ။ လူပါပိုနုသွားတယ်'
မွေးနေ့ရှင်စိတ်ကြိုက်ရွေးဖိတ်ထားသည့် ဧည့်ပရိသတ်အနည်းငယ်ပါမည်ကို ဧကမာန်သိထား၍
"မာမီ့ဧည့်သည်တွေ လှမ်းခေါ်နေကြတာလား။ ဝီရိယကောင်းလိုက်ကြတာ"
"ဧည့်သည်တွေက နောက်နာရီဝက်လောက်မှရောက်မှာ"
"ဪ"
'ဒါဆို အခု အတူတူရောက်မယ်ဆိုတာက အိမ်ရှင်မို့လို့လား' ဟု အမေကိုစနောက်ချင်သော်လည်း ဧကမာန်မပြောဖြစ်လိုက်သည်မှာ နိမိတ်တစ်ခုပင်ဖြစ်လိုက်ပါစေတော့။
.
"ကျွန်တော် ကားပါကင်ထိုးပြီးရင်လိုက်ခဲ့မယ်။ မာမီ Hall ထဲမှာပဲ ရှိမှာမဟုတ်လား"
ဘုန်းကြီးကျောင်းပရဝုဏ်အတွင်း ဖိနပ်စီးမဝင်သကဲ့သို့ ယာဉ်ဟူသည်လည်း စီးနင်းစရာအဆောင်အယောင်ဖြစ်၍ ကားနှင့်လည်းမဝင်တတ်သည့် အလေ့အကျင့်အရ မုခ်ဦးတွင်ကားရပ်ကာ ဧကမာန်မေးလိုက်သည်။
"Car stand ဘက်ပဲမောင်းလိုက်ပါ။ အဲဒီကနေ ပြန်လျှောက်လာကြတာပေါ့။ အရိပ်လည်းကောင်းတယ်၊ နေလည်းမပူသေးဘူးလေ"
"ဟုတ်၊ မာမီ"
Car stand တွင်ကားရပ်ထားပြီးလျှင် သားအမိနှစ်ဦးဆင်းလာသည့်အခါ နောက်ထပ်ကားတစ်စီးလည်း ဝင်လာလေသည်။ ဒေါ်မေနန်းထိုက်ပြုံးလိုက်ပြီး
"ခဏစောင့် သားလေး"
"မာမီ့မိတ်ဆွေတွေလား"
"အဟင်း"
ရယ်သံသဲ့သဲ့သာတုံ့ပြန်သည့်မိခင်ကို ဧကမာန် ကြည့်လိုက်မိသည့်အခါ
"ဟိုကိုကြည့်လိုက် သား"
ထိုကားပေါ်မှဆင်းလာသော အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦး။ လှသည်၊ ယဉ်သည်၊ မြန်မာဆန်သည့်ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့မှုက အခမ်းအနားနှင့်လိုက်ဖက်သည်။ အပြုံးတို့ဖြင့်နှုတ်ဆက်ဦးညွတ်ဟန်က ချိုသာလှသည်။ အနားရောက်လာသည့်အခါမှ ထပ်သိရသည်မှာ ခပ်ပါးပါးပြင်ဆင်ခြယ်သမှုနှင့် အဆင့်အတန်းတစ်ခုကိုဖော်ပြသည့် ရနံ့တစ်ခုကလည်း ဂုဏ်မမောက်ပါဘဲနှင့် ဂုဏ်တင့်နေပါသည်။
"မင်္ဂလာပါ တီမေ"
"မင်္ဂလာပါကွယ်"
"ပျိုး နောက်ကျနေပြီထင်မိတာ"
"ကွက်တိပါပဲ သမီးရယ်။ ဒါ တီမေ့သား ဧကမာန်လေ"
"မင်္ဂလာပါရှင့်၊ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်။ ပန်းပျိုးကြယ်ပါ"
ပြုံးပြ၍ဦးညွတ်နှုတ်ဆက်သည်က သူ၏ကိုယ်ပိုင်ဟန်ပင်ဖြစ်မည်။ တွေ့နေကျ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ခြင်းမျိုး မရှိခဲ့ပါ။ အပြုံးတို့နှင့်အမူအရာတို့သည် ဣန္ဒြေရလွန်းလှပေသည်။
"ဟုတ်ကဲ့၊ ဝမ်းသာပါတယ်ခင်ဗျ"
ဧကမာန်ကတော့ ပုံမှန်လုပ်နေကျအတိုင်း၊ ပုံမှန်တွေ့နေကျလူတွေအတိုင်း လက်ကမ်းပေးကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ နှစ်လိုဖွယ်ရာပြုံးပြရင်း လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လာပြီးနောက် သူ၏လက်ထဲမှအိတ်ငယ်လေးကို ဒေါ်မေနန်းထိုက်ထံသို့ ကမ်းပေးလေသည်။
"မွေးနေ့မှာ စိတ်အေးချမ်းပါစေ၊ သက်ရှည်ကျန်းမာပါစေ၊ တီမေ"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သမီးရယ်။ လာလေ၊ သွားကြစို့"
ရှေ့မှနေ၍အတူလှမ်းလျှောက်နေသည့် လှပသောအမျိုးသမီးနှစ်ဦးနောက်တွင် အတွေးတို့ဖြင့်လိုက်ပါလာသည့် တည်ငြိမ်သောအမျိုးသားတစ်ဦးကို ကျောင်း၏စင်္ကြန်လမ်းတွင် တွေ့ရမည်ဖြစ်ပြီး နောင်တစ်ချိန်တွင် မိသားစုတစ်ခုဖြစ်လာနိုင်ရန် ဒေါ်မေနန်းထိုက်ကြိုးစားနေသည်ကို ဧကမာန် ရိပ်မိသိရှိလိုက်ရသည်။
¤¤¤
"မိုးရိပ်ညို၊ မင်းဘယ်မှာလဲ။ စင်ပေါ်က mic ....."
"သိတယ် MD, အခုလဲပေးဖို့ပြောပြီး ပြန်လာနေပြီ။ MD ကလည်း ကျွန်တော့်ကိုဆို မျက်စိရှေ့ကနေကိုအပျောက်မခံဘူး"
"မင်းပျောက်သွားရင် ငါပင်ပန်းမယ်လေ"
"ကျေးဇူးတင်လိုက်တာဗျာ။ အခုလေ ပြေးလွှားနေရတာနဲ့ ကျွန်တော်မလှတော့ဘူး"
"ဟား ဟား၊ နေပါကွာ။ မြန်မြန်လာခဲ့၊ ခိုင်းမလို့"
"ဟယ်လို ... ဟယ်လို ... MD? မကြားရတော့ဘူး"
ပေါက်ကရတွေအော်ပြီးဖုန်းချသွားသည့် အတွင်းရေးမှူးလေးကြောင့် ဧကမာန်ရယ်မိတော့သည်။ ညဘက် ခြံထဲတွင်လုပ်မည့် မာမီ့မွေးနေ့ပါတီတွင် ငြိမ်ငြိမ်မနေတတ်သည့်အကျင့်လေးနှင့် မိုးရိပ်ညိုတစ်ယောက်သည်တော့ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေရပါပြီ။ အမြင်မတော်သမျှကို မနေတတ်၍ဝင်လုပ်နေလေတော့ သူပဲပင်ပန်းနေရမှာပင်။
"MD"
"ဪ၊ အေး"
"ဘာခိုင်းမလို့လဲ"
"လာ၊ ဒီမှာလာထိုင်"
စတိတ်စင်နောက်မှခုံတစ်လုံးတွင် ဧကမာန်ထိုင်နေရင်း မိုးရိပ်ညိုကိုပါ သူ့ဘေးခုံတွင်ဝင်ထိုင်စေပြီး Melon Juice တစ်ခွက်ကို လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။
"အလိုက်သိလိုက်တာ MD ရယ်"
ရုံးပြင်ပတွင် မောင်နှမများကဲ့သို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပြောတတ်သည့် သူတို့နှစ်ဦး၏ဆက်ဆံရေးက နွေးထွေးပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာ။
"Ah, blazer. Where's my blazer?"
ဧကမာန်မေးငေါ့ပြရာဆီသို့ ကြည့်လိုက်မိပါသောမိုးရိပ်ညိုခမျာ ပါးစပ်အဟောင်းသား။ အလုပ်များနေ၍ခဏချွတ်ထားခဲ့မိသော မိုးရိပ်ညို၏ ကုတ်အင်္ကျီခဲပြာရောင်လေးတွင် ဆီကွက်တစ်ကွက်က အခန့်သားနေရာယူလို့နေသည်။
"MD, ကျွန်တော် တကယ်မလှတော့ဘူးနော်"
ဤအခြေအနေမှာပင် ပေါက်ပေါက်ရှာရှာပြောနေသေးသည့် ယောက်ျားမလေးကိုကြည့်ကာ ဧကမာန်ထရယ်မိတော့သည်။
"ရော့၊ သွားလဲတော့။ အားလုံးလည်းအဆင်ပြေနေပြီ။ အဝတ်လဲပြီးသာ ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေတော့ကွာ"
ဧကမာန်ဘေးတွင်ချထားသောအိတ်ကို မိုးရိပ်ညိုထံပေးလိုက်သည်။
"အဲ၊ ကျွန်တော့်အတွက်လား"
"အေး၊ မနေ့ကတည်းက ဒီနေ့ပွဲမှာမင်းဝတ်ဖို့အတွက် ငါမှာပေးထားတာ"
"ဘာအရောင်လဲ"
အားနာစရာတို့၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်တို့ မမျှော်လင့်လေနှင့်။ အရောင်ကိုအရင်မေးနေလေပြီ။ ဤသည်ကား မိုးရိပ်ညိုပင်ဖြစ်သည်။
"Maple Brown"
"ကြွေပြီ၊ ကြွေပြီ။ ကျွန်တော် လှသွားပြီပေါ့နော်"
သူခေါင်းညိတ်ပြီးလက်ဆန့်တန်းပြကာ အိမ်ထဲဝင်စေတော့ မိုးရိပ်ညိုတစ်ယောက် အိတ်ဆွဲကာထွက်သွားတော့မှ နေ့လယ်ကအကြောင်းများ ဧကမာန်အတွေးထဲ ပြန်ပေါ်လာတော့သည်။
မာမီနှင့် ဘုန်းကြီးကျောင်းမှအပြန်လမ်းတွင် မီးပွိုင့်မိ၍ကားတန်းရှည်နေစဉ် ရန်ကင်းကြေးအိုးဆိုင်အတွင်းမှ ထွက်လာသူနှစ်ယောက်က သူ့အာရုံတွင်ပေါ်လာသည်။ တစ်ယောက်က ကားတံခါးကိုသေချာဖွင့်ပေးပြီး တစ်ယောက်ကလည်း ကလေးဆိုးတစ်ယောက်အလိုမကျဟန်နှင့် ကြည့်ရသည်မှာ အတွဲညီနေသယောင်။
'တကယ်ဆို ငါဖြစ်စေချင်တာ အဲဒီလိုပုံစံဟုတ်လို့လား'
■■■
Demon
■■■■■ အပိုင်း (၇) ဆက်ရန် ■■■■■
အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ဦးခန႔္တစ္မ်က္ႏွာေပါ့ဗ်ာ။ ေသြးသစ္ဦးေၾကာင့္ တစ္ဆင့္ခံသိကြၽမ္းရတယ္ဆိုေပမဲ့ ဦးခန႔္ကို ကြၽန္ေတာ္ခင္တယ္.. ေလးစားတယ္။ သူ႔အေျခအေန သူ႔အဆင့္အတန္းနဲ႕ ေငြဂုဏ္ေမာက္ပိုင္ခြင့္လည္းရွိသလို ႐ူပါဂုဏ္ေမာက္ပိုင္ခြင့္လည္းရွိတယ္။ ေငြသားက လက္ဖ်ားမွာသီးၿပီး ေခ်ာေမာမႈအတိနဲ႕ဆိုေတာ့ မိန္းမပ်ိဳေတြကို အထည္လဲတြဲႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့သူမလုပ္ဘူး။ တည္ၾကည္တယ္။ ေျဖာင့္မတ္တယ္။ က႐ုဏာေဒါသေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ စိတ္ဆိုးတာမ်ိဳးရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ႏွလုံးသားကေတာ့ ႏူးညံ့ေနဆဲပဲ။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာေပါက္ ေျပာႏိုင္တယ္။
သူ႔စိတ္ႏွလုံးသားေလးသာ မႏူးညံ့ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ့္လို အဆိုးအေပေလးတစ္ေယာက္ကို တံခါးမရွိဓားမရွိ သူ႔အိမ္ထဲဝင္ခြင့္ထြက္ခြင့္ေပးမလား။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲစိတ္ဆိုးဆိုး အခ်ိန္တန္ရင္စိတ္ဆိုးေျပသြားတာပဲ။ ေခ်ာ့စရာေတာင္မလိုဘူးေလ။ ဒီလိုရည္းစားမ်ိဳး ရလိုက္လို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ။ ေခ်ာ့ဖို႔ကိုစိတ္မရွည္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေရခ်ိန္ကိုက္တာပါ။
အခုလည္း မေခ်ာ့တတ္လို႔ ပတ္ေရွာင္ေနဆဲပဲ။ ေနမေကာင္းတာကတစ္ေၾကာင္း ေသြးသစ္ဦး မ သြားတာကတစ္ေၾကာင္းနဲ႕ ေကာင္မေလးနဲ႔ခ်ိန္းထားတာကိုေမ့သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မေရာက္ျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ သူကေစာင့္ေနသတဲ့..။ သူ႔ကိုစခ်ိန္းတာက ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္သလို သူ႔ကိုလည္းကြၽန္ေတာ္မေစာင့္ခိုင္းခဲ့ပါဘူး။ မေရာက္လာရင္လည္း ျပန္လိုက္ပါလား။ ဘာခက္ခဲလို႔လဲ။ အခုလည္းစာေတြေတာက္ေလွ်ာက္ပို႔ၿပီး ငိုေနသတဲ့။ ဣတၳိယတို႔ဟာ မ်က္ရည္သိပ္ေပါ။ ေျပာေသးသတဲ့.. ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူးတဲ့ေလ။ ဘယ္လိုလုပ္ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကမိန္းကေလးမွမဟုတ္ဘဲ..။ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ဖို႔ပဲ ကိုယ္ကေဂးေပးရမလို။
တေတာင္ေတာင္ေရာက္ေနတဲ့စာကို လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္တယ္။ ဖုန္း Screen ထက္က လက္ဖ်ားေလးရဲ႕ ပြတ္ဆြဲမႈက အၾကည္ဓာတ္ေလးဆီ ဦးတည္လိုက္တယ္။ ေရစက္လား ဖူးစာလား..။ သူ႔wallထဲ ဝင္ၾကည့္ေနတုန္း သူ႔စီကပို႔တဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုေရာက္လာသတဲ့။
“ ေဟ့ "
“ ဗ်ာ "
“ ေကာင္ေလး.. "
“ ဘာကိစၥရွိလို႔ အခုခ်ိန္ထိ onlineလဲ "
“ ကိစၥရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး"
“ ဒီအတိုင္း... "
“ ေထြေထြထူးထူးကိစၥမရွိရင္ "
“ မင္းနားသင့္ၿပီေကာင္ေလး "
“ အခ်ိန္ကိုၾကည့္ "
“ ေနမေကာင္းတဲ့သူက ဒီအခ်ိန္ႀကီးအထိ Activeျပေနတယ္ေပါ့ "
“ မဆူပါနဲ႕ဗ်ာ "
“ No.. "
“ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာေနတာ "
“ မိုးေအးတယ္ေနာ္။ အေႏြးထည္ဝတ္ထားလား "
“ No "
“ တစ္ခါတေလေလာက္ လူႀကီးေတြစကားကိုနားေထာင္ပါလား "
“ အခုနားေထာင္ေနတယ္ "
“ အဲ့ဒါဆို အေႏြးထည္ဝတ္လိုက္ "
“ ဟုတ္ "
“ ၿပီးရင္အိပ္ေတာ့ "
“ ဟုတ္ "
“ လူႀကီးစကားနားေထာင္လို႔ ဘာျပန္ေပးမွာလဲ "
“ မုန႔္ဝယ္ေကြၽးမယ္ "
“ အခု outေတာ့ "
မုန႔္... မုန႔္ေကြၽးၿပီးေခ်ာ့ျမႇဴရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးလား။ ထားပါ.. ကေလးပဲထားပါ။ ကေလးဆိုေပမဲ့ ခ်စ္တတ္တဲ့ကေလးမို႔ နည္းနည္းေလာက္ ေလာဘႀကီးလို႔ရမလား။ ေပးတဲ့မုန႔္ထဲ အခ်စ္ကေလး အစစ္ထည့္ေပးလို႔ရမလား။
ေပးေလသည္က ေႏြးေထြးမႈ..။ ထိုေႏြးေထြးမႈေၾကာင့္ အစစ္ေတာင္းေလသည္က အခ်စ္..။ သူသည္.. ေတာင္းသာ ေတာင္းလိုက္သည္။ မည္သူ႔ထံသို႔ေတာင္းဆိုသနည္း။ ႀကိဳးကိုင္သူ ဧကမာန္ထံေလာ..။ တစ္ဆင့္ခံသူ ခန႔္ထည္ထံေလာ။
“ သူငယ္ခ်င္း.. ဧက.. မင္း ေဆးေရာေသာက္ထားလား။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းတာကို မင္းကစိတ္ပူတတ္တယ္ေပါ့ "
“ ငါ့အျပစ္မကင္းလို႔.. ဝတၱရားအရ "
“ ဝတၱရားအရဆိုရင္လည္း မင္းကိုယ္တိုင္သြားေျပာပါေတာ့လား "
“ ငဂ်စ္ေလးက ဘုကလန႔္။ ငါသြားေျပာရင္ ရန္ျဖစ္ရဦးမယ္။ သူ႔အေကာင့္လည္း ငါသိတာမဟုတ္ဘူး "
“ reasonေတြက စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းလိုက္တာ "
“ မင္းစိတ္ဝင္စားဖို႔မလိုဘူး။ အခု ငဂ်စ္ရဲ႕အေျခအေနက.. "
“ အိပ္သြားၿပီ "
“ အင္းၿပီးေရာ.. ငါလည္းနားေတာ့မယ္ "
Call End ႏွိပ္ၿပီးသည္အထိ စိတ္တို႔သည္ မိမိႏွင့္မေန..။ အေၾကာင္းအရင္းေရေရရာရာမရွိစြာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ထံသို႔ အလည္ေရာက္ေနဆဲ။
ခန႔္ထည္ေျပာတဲ့ေဆးကဘာလဲ..။ ငါတကယ္ပဲဝယ္ေသာက္သင့္လား။ ပုံမွန္မဟုတ္ဘဲ လႈပ္ခါေနတဲ့စိတ္ကေလးက ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿငိမ္မွာတဲ့လဲ။ ဖုန္းမခ်ခင္ေမးမိရင္ေကာင္းသား။ ဘာေဆးလဲ.. ဘယ္အခ်ိန္ေသာက္ရမလဲလို႔ေပါ့။
ေဆးေတြက ေသာက္ပါမ်ားရင္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးရွိတယ္ဆို..။ တကယ္လို႔မ်ား ခန႔္ထည္ေျပာတဲ့ေဆးကို အမ်ားႀကီးေသာက္မိလို႔ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးအေနနဲ႔ ေရာဂါတစ္ခုထပ္တိုးလာရင္ ဘယ္သူကကုေပးမွာတဲ့လဲ။
အဲ့ဒါေၾကာင့္.. သူငယ္ခ်င္းေရ.. ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းေျပာတဲ့ေဆးေလး မေသာက္ပါရေစနဲ႔။ လႈပ္လက္စ ရင္ခုန္သံေလး ပို၍သာ ႏိုးၾကားပါေစေတာ့။ တစ္ခါတေလေတာ့ သူေလးကိုလည္း လြတ္လပ္ခြင့္ေပးဖို႔ ထိုက္တန္ပါတယ္ေလ။
လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ဧကမာန္၏အလုံးစုံေသာစိုးရိမ္မႈတို႔သည္ အလင္းဖြဲ႕ထံသို႔ တိုက္ရိုက္က်ေရာက္ပါေတာ့သည္။ ထိုစိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ ညနက္သည္အထိ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။
အိပ္မေပ်ာ္သည္က အထူးအဆန္းမဟုတ္။ ယခင္ေန႔မ်ားတြင္လည္းအလုပ္ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ညနက္ခဲ့ရဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္.. ခံစားခ်က္တို႔မွာ တူမေနခဲ့။ ယခင္ေန႔မ်ားစြာတြင္ ဦးေႏွာက္ကေလးက ပူရသည္။ ယေန႔တြင္မူ ႏွလုံးသားေလး ပူေနရသည္။
ပူေနရသည့္ ႏွလုံးသားေလးသည္ သုံးရက္လြန္သည္အထိ မၿငိမ္းေသး။ ယေန႔သည္ အလင္းဖြဲ႕ေဆးခန္းျပရမည့္ ရက္ျဖစ္သည္။ တိုက္ဆိုင္လြန္းစြာ မာမီကလည္း ယေန႔မွဘုရားလိုက္ပို႔ခိုင္းသည္။ ရက္ေ႐ႊ႕၍မရ.. မာမီ၏ေမြးေန႔ျဖစ္သည္။
ဒုကၡပဲ.. အဲ့ဒီငဂ်စ္ ေဆးခန္းေရာျပပါ့မလား။ ေဆးပတ္မလည္လို႔ ျပန္ဖ်ားရင္ဒုကၡ။ မတတ္ႏိုင္.. ခန႔္ထည္ကို အပူကပ္ရမွာပဲ။
သူငယ္ခ်င္း၏အကူအညီေတာင္းဆိုမႈအား တစ္ခါတေလမွ် မျငင္းဆန္ဖူးသူ ခန႔္ထည္သည္ကလည္း အလင္းဖြဲ႕၏အိမ္အေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။
တီ~~ တီ~~
“ ဦးခန႔္.. ဘာကိစၥ "
“ ကားေပၚတက္.. ေဆးခန္းသြားမယ္ "
ဝမ္းသာပီတိဂြမ္းဆီထိသလို အလင္းဖြဲ႕တစ္ေယာက္ ကားေပၚတြင္ ၿပဳံးေနၿမဲ။ ဖ်ားေနသည္ကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့သည္အထိ။ ေဆးခန္းမွျပန္လာသည္အထိ အၿပဳံးမပ်က္ေသးပါ။ ဦးခန႔္မ်က္ႏွာ တစ္ကမာၻထင္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါတြင္လည္း ေအာက္ကိုမၾကည့္။ ေန႔စဥ္ဝင္ထြက္ေနေသာ အိမ္ေရွ႕တြင္ ခလုတ္တိုက္ကာ ေခ်ာ္လဲျပန္သည္။
“ ေဟာ.. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ေအာက္ၾကည့္ေလွ်ာက္ေလ။ ဘယ္နားနာသြားလဲ "
“ အာ့.. လက္..လက္.. ညာဘက္လက္ "
“ လာလာ.. ျဖည္းျဖည္းထ.. "
မိမိအားထူေနသည့္ ဦးခန႔္ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေျခေထာက္ေခါက္ကာ ထပ္၍က်ေရာက္သြားျပန္သည္။
ဘုရားစူး.. အခြင့္ေကာင္းယူတာမဟုတ္ရပါဘူး..။ ကံတရားကိုက အခြင့္ေကာင္းေပးတာ။
ကံတရားကေပးတဲ့ အခြင့္ေကာင္းက နည္းနည္းေတာ့အထိနာသားဟ။ ပတ္တီးပါစီးလိုက္ရတယ္ေလ။
“ အဲ့ဒီလက္နဲ႔ ေၾကးအိုးဘယ္လိုစားမလဲ "
“ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔စားမယ္ "
စၿပီးတူကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ညွပ္မရတဲ့ၾကာဇံေလးေတြရယ္ ထြက္ေျပးေနတဲ့ အသားလုံးေတြေၾကာင့္ အလင္းဖြဲ႕တစ္ေယာက္ ေဒါသတေထာင္းေထာင္းထြက္လာပါေတာ့တယ္။
“ အဲ့ဒီလိုသာစားေနရင္ ဒီေန႔ၿပီးမွာမဟုတ္ဘူး။ လာ.. ခြံ႔ေကြၽးမယ္ "
YKKOကေၾကးအိုးလား.. အရင္ကစားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕စားေနတဲ့ေၾကးအိုးက ပိုၿပီးအရသာရွိေနသလို...။ ေတာင္းဆိုလိုက္တဲ့ အစစ္ကေလး ထည့္ေပးလို႔မ်ားလား။
..........
HanMuYarThway
.........
ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္သည္ ေအးခ်မ္းလြန္းလွပါသည္။
ေဒၚေမနန္းထိုက္၏ေမြးေန႔၊ မနက္ခင္းအေစာပိုင္းတြင္ သားအမိႏွစ္ဦးသား ဘုရားရင္ျပင္ေပၚေရာက္ေနခဲ့သည္။ လူမမ်ားေသး၍ ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ေမြးနံေထာင့္တြင္ပ႒ာန္းပူေဇာ္ေနေသာ အေမျဖစ္သူကို ေစာင့္ေနရင္း ဧကမာန္တစ္ေယာက္ ေစတီေတာ္ကို လက္ယာရစ္တစ္ပတ္ဖူးေမၽွာ္မိသည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ေလာဘ၊ ေဒါသမ်ားႏွင့္သာ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ကုန္ဆံုးေန၍ ေအးခ်မ္းမႈေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္အျဖစ္ကို ယခုမွပင္ သတိျပဳမိေတာ့သည္။ တနဂၤေႏြေထာင့္တြင္ေတာ့ လူမ်ားေနသည္မွာ အထူးအဆန္းပင္။ ဆင္းတုေတာ္ကို ေရသပၸါယ္၊ မီးပူေဇာ္၊ အေမႊးနံ႔သာဆက္ကပ္ေနသည္လား၊ အေမႊးတိုင္အစည္းကို မီး႐ႈိ႕ေနသည္လားမသဲကြဲသူ ဘုရားဖူးတစ္ဦးေၾကာင့္
"အစ္မႀကီး၊ မီးခိုးေတြလည္း တအားအူေနၿပီ။ ေလကလည္းတိုက္ေနေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ ဘုရားပူေဇာ္တာ အေမႊးနံ႔သာအေနနဲ႔ နည္းနည္းဆိုရပါၿပီရွင္"
မေနႏိုင္သူအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ေျပာလာေလေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးက
"ဒီရက္၊ ဒီအခ်ိန္ကို တန္ခိုးႀကီးဘုရားရဲ႕ေမြးနံေထာင့္မွာ အေမႊးတိုင္သက္ေစ့လႉမွ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းပိုတိုးတက္မယ္လို႔ ဆရာကေဟာလိုက္တာကြဲ႕"
"ဪ၊ ဟုတ္ကဲ့"
အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ လက္ဝတ္လက္စားအျပည့္အလၽွံႏွင့္ ထိုသို႔ေျပာေလလၽွင္ အျမင္မေတာ္၍ဝင္ေျပာမိသူမွာ အံ့ဩတရားက်သလိုသာ ၾကည့္ေနႏိုင္ေတာ့သည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ဧကမာန္လည္း ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီးသာ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ လူတို႔၏ေလာဘကိုနင္း၍ ေငြရွာရသည္မွာ အေတာ္ပင္လြယ္ကူေၾကာင္းကို စီးပြားေရးရႈေထာင့္မွၾကည့္၍ သိပါေသာ္လည္း ယခုပံုစံသည္ မိမိႏွင့္ေဝးကြာေသာေၾကာင့္ အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ျပံဳးမိသြားရသည္။
"သား၊ ဘာေတြသေဘာက်လာတာလဲ"
အေတြးႏွင့္ေလၽွာက္လာခဲ့ရင္း အေမရွိရာဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္ကိုပင္ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္သြားသည္။
"ဒီလိုပါပဲ မာမီရယ္။ လူေတြရဲ႕ေလာဘက ေၾကာက္စရာေကာင္းသလို တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ရယ္စရာပဲလို႔ ေတြးမိလို႔ပါ။ ဒါနဲ႔ မာမီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားဖို႔ေနာက္က်ေနမယ္။ သြားရေအာင္ေလ"
"ဟုတ္တယ္၊ သြားၾကစို႔"
ဧကမာန္လက္ကိုခ်ိတ္၍ ဘုရားေပၚမွဆင္းလာေသာ ေဒၚေမနန္းထိုက္၏ လွပႏုပ်ိဳမႈႏွင့္ဂုဏ္သေရက ထင္ရွားလြန္းလွသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားကို ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေအာင္သြန္သင္ႏိုင္မႈက သူ၏အရည္အခ်င္းကိုေဖာ္ျပသည္။
မည္သို႔ပင္ အလံမရွိေသာရထားဟုဆိုဆို အဆင္းေရာ၊ အခ်င္းပါျပည့္စံု၍ မထီမဲ့ျမင္မျပဳရဲခဲ့ၾကေပ။ စီးပြားေရးေလာကတြင္ ဧကမာန္ ေနရာရလာၿပီးေနာက္ Blue Blood ၏ေအာင္ျမင္မႈက ပို၍ခိုင္ျမဲသြားခဲ့သည္။
ဤကဲ့သို႔ေသာမိသားစုထဲသို႔ ဝင္လာခ်င္ၾကသူေတြ၊ မိသားစုခ်င္းေပါင္းစည္းခ်င္ၾကသူေတြ မနည္းလွသည့္အထဲတြင္ အေမျဖစ္သူေရာ၊ သားျဖစ္သူအတြက္ပါ ကမ္းလွမ္းမႈေတြရွိေနတတ္သည္။
ေဒၚေမနန္းထိုက္သည္က ဘဝၾကင္ေဖာ္ဆိုသည္ကို မလိုအပ္ေတာ့ေသာ္လည္း ဧကမာန္အတြက္လိုအပ္သည္။ ေမနန္းထိုက္သေဘာက်ေသာ ဧကမာန္၏ၾကင္ေဖာ္ဆိုသည္မွာလည္း လတစ္စင္းအလား၊ ရတနာတစ္ပါးကဲ့သို႔ တင့္တယ္ေနရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စိတ္တိုင္းက်ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ေခၽြးမေလာင္းလ်ာကို သားျဖစ္သူႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးရန္ အခ်ိန္ေကာင္းကိုေရြးခဲ့ၿပီးၿပီ။
"ဟယ္လို"
"............."
"ခဏေနေရာက္ေတာ့မယ္ကြယ္"
"............"
"ဒါဆို အတူတူေလာက္ ေရာက္ၾကမယ္ထင္တယ္"
"............."
"ေကာင္းပါၿပီတဲ့ရွင္"
ကားေမာင္းေနသည့္ဧကမာန္က ကားေနာက္ခန္းတြင္ပါလာရင္း ဖုန္းေျပာကာျပံဳးရယ္ေနသည့္ မိခင္ျဖစ္သူကို ေနာက္ၾကည့္မွန္မွတစ္ဆင့္ၾကည့္၍
'မာမီက ျပံဳးေနရင္သိပ္လွတာပဲ။ လူပါပိုႏုသြားတယ္'
ေမြးေန႔ရွင္စိတ္ႀကိဳက္ေရြးဖိတ္ထားသည့္ ဧည့္ပရိသတ္အနည္းငယ္ပါမည္ကို ဧကမာန္သိထား၍
"မာမီ့ဧည့္သည္ေတြ လွမ္းေခၚေနၾကတာလား။ ဝီရိယေကာင္းလိုက္ၾကတာ"
"ဧည့္သည္ေတြက ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္မွေရာက္မွာ"
"ဪ"
'ဒါဆို အခု အတူတူေရာက္မယ္ဆိုတာက အိမ္ရွင္မို႔လို႔လား' ဟု အေမကိုစေနာက္ခ်င္ေသာ္လည္း ဧကမာန္မေျပာျဖစ္လိုက္သည္မွာ နိမိတ္တစ္ခုပင္ျဖစ္လိုက္ပါေစေတာ့။
.
"ကၽြန္ေတာ္ ကားပါကင္ထိုးၿပီးရင္လိုက္ခဲ့မယ္။ မာမီ Hall ထဲမွာပဲ ရွိမွာမဟုတ္လား"
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပရဝုဏ္အတြင္း ဖိနပ္စီးမဝင္သကဲ့သို႔ ယာဥ္ဟူသည္လည္း စီးနင္းစရာအေဆာင္အေယာင္ျဖစ္၍ ကားႏွင့္လည္းမဝင္တတ္သည့္ အေလ့အက်င့္အရ မုခ္ဦးတြင္ကားရပ္ကာ ဧကမာန္ေမးလိုက္သည္။
"Car stand ဘက္ပဲေမာင္းလိုက္ပါ။ အဲဒီကေန ျပန္ေလၽွာက္လာၾကတာေပါ့။ အရိပ္လည္းေကာင္းတယ္၊ ေနလည္းမပူေသးဘူးေလ"
"ဟုတ္၊ မာမီ"
Car stand တြင္ကားရပ္ထားၿပီးလၽွင္ သားအမိႏွစ္ဦးဆင္းလာသည့္အခါ ေနာက္ထပ္ကားတစ္စီးလည္း ဝင္လာေလသည္။ ေဒၚေမနန္းထိုက္ျပံဳးလိုက္ၿပီး
"ခဏေစာင့္ သားေလး"
"မာမီ့မိတ္ေဆြေတြလား"
"အဟင္း"
ရယ္သံသဲ့သဲ့သာတံု႔ျပန္သည့္မိခင္ကို ဧကမာန္ ၾကည့္လိုက္မိသည့္အခါ
"ဟိုကိုၾကည့္လိုက္ သား"
ထိုကားေပၚမွဆင္းလာေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦး။ လွသည္၊ ယဥ္သည္၊ ျမန္မာဆန္သည့္ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈက အခမ္းအနားႏွင့္လိုက္ဖက္သည္။ အျပံဳးတို႔ျဖင့္ႏႈတ္ဆက္ဦးညြတ္ဟန္က ခ်ိဳသာလွသည္။ အနားေရာက္လာသည့္အခါမွ ထပ္သိရသည္မွာ ခပ္ပါးပါးျပင္ဆင္ျခယ္သမႈႏွင့္ အဆင့္အတန္းတစ္ခုကိုေဖာ္ျပသည့္ ရနံ႔တစ္ခုကလည္း ဂုဏ္မေမာက္ပါဘဲႏွင့္ ဂုဏ္တင့္ေနပါသည္။
"မဂၤလာပါ တီေမ"
"မဂၤလာပါကြယ္"
"ပ်ိဳး ေနာက္က်ေနၿပီထင္မိတာ"
"ကြက္တိပါပဲ သမီးရယ္။ ဒါ တီေမ့သား ဧကမာန္ေလ"
"မဂၤလာပါရွင့္၊ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္။ ပန္းပ်ိဳးၾကယ္ပါ"
ျပံဳးျပ၍ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္သည္က သူ၏ကိုယ္ပိုင္ဟန္ပင္ျဖစ္မည္။ ေတြ႕ေနက် လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္းမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါ။ အျပံဳးတို႔ႏွင့္အမူအရာတို႔သည္ ဣေျႏၵရလြန္းလွေပသည္။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဝမ္းသာပါတယ္ခင္ဗ်"
ဧကမာန္ကေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ေနက်အတိုင္း၊ ပံုမွန္ေတြ႕ေနက်လူေတြအတိုင္း လက္ကမ္းေပးကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာျပံဳးျပရင္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လာၿပီးေနာက္ သူ၏လက္ထဲမွအိတ္ငယ္ေလးကို ေဒၚေမနန္းထိုက္ထံသို႔ ကမ္းေပးေလသည္။
"ေမြးေန႔မွာ စိတ္ေအးခ်မ္းပါေစ၊ သက္ရွည္က်န္းမာပါေစ၊ တီေမ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သမီးရယ္။ လာေလ၊ သြားၾကစို႔"
ေရွ႕မွေန၍အတူလွမ္းေလၽွာက္ေနသည့္ လွပေသာအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးေနာက္တြင္ အေတြးတို႔ျဖင့္လိုက္ပါလာသည့္ တည္ၿငိမ္ေသာအမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ေက်ာင္း၏စႀကၤန္လမ္းတြင္ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္ၿပီး ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ မိသားစုတစ္ခုျဖစ္လာႏိုင္ရန္ ေဒၚေမနန္းထိုက္ႀကိဳးစားေနသည္ကို ဧကမာန္ ရိပ္မိသိရွိလိုက္ရသည္။
¤¤¤
"မိုးရိပ္ညိဳ၊ မင္းဘယ္မွာလဲ။ စင္ေပၚက mic ....."
"သိတယ္ MD, အခုလဲေပးဖို႔ေျပာၿပီး ျပန္လာေနၿပီ။ MD ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆို မ်က္စိေရွ႕ကေနကိုအေပ်ာက္မခံဘူး"
"မင္းေပ်ာက္သြားရင္ ငါပင္ပန္းမယ္ေလ"
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ။ အခုေလ ေျပးလႊားေနရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မလွေတာ့ဘူး"
"ဟား ဟား၊ ေနပါကြာ။ ျမန္ျမန္လာခဲ့၊ ခိုင္းမလို႔"
"ဟယ္လို ... ဟယ္လို ... MD? မၾကားရေတာ့ဘူး"
ေပါက္ကရေတြေအာ္ၿပီးဖုန္းခ်သြားသည့္ အတြင္းေရးမွဴးေလးေၾကာင့္ ဧကမာန္ရယ္မိေတာ့သည္။ ညဘက္ ျခံထဲတြင္လုပ္မည့္ မာမီ့ေမြးေန႔ပါတီတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတတ္သည့္အက်င့္ေလးႏွင့္ မိုးရိပ္ညိဳတစ္ေယာက္သည္ေတာ့ျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနရပါၿပီ။ အျမင္မေတာ္သမၽွကို မေနတတ္၍ဝင္လုပ္ေနေလေတာ့ သူပဲပင္ပန္းေနရမွာပင္။
"MD"
"ဪ၊ ေအး"
"ဘာခိုင္းမလို႔လဲ"
"လာ၊ ဒီမွာလာထိုင္"
စတိတ္စင္ေနာက္မွခံုတစ္လံုးတြင္ ဧကမာန္ထိုင္ေနရင္း မိုးရိပ္ညိဳကိုပါ သူ႔ေဘးခံုတြင္ဝင္ထိုင္ေစၿပီး Melon Juice တစ္ခြက္ကို လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။
"အလိုက္သိလိုက္တာ MD ရယ္"
႐ံုးျပင္ပတြင္ ေမာင္ႏွမမ်ားကဲ့သို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာတတ္သည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ဆက္ဆံေရးက ေႏြးေထြးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ။
"Ah, blazer. Where's my blazer?"
ဧကမာန္ေမးေငါ့ျပရာဆီသို႔ ၾကည့္လိုက္မိပါေသာမိုးရိပ္ညိဳခမ်ာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။ အလုပ္မ်ားေန၍ခဏခၽြတ္ထားခဲ့မိေသာ မိုးရိပ္ညိဳ၏ ကုတ္အက်ႌခဲျပာေရာင္ေလးတြင္ ဆီကြက္တစ္ကြက္က အခန္႔သားေနရာယူလို႔ေနသည္။
"MD, ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မလွေတာ့ဘူးေနာ္"
ဤအေျခအေနမွာပင္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေျပာေနေသးသည့္ ေယာက္်ားမေလးကိုၾကည့္ကာ ဧကမာန္ထရယ္မိေတာ့သည္။
"ေရာ့၊ သြားလဲေတာ့။ အားလံုးလည္းအဆင္ေျပေနၿပီ။ အဝတ္လဲၿပီးသာ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနေတာ့ကြာ"
ဧကမာန္ေဘးတြင္ခ်ထားေသာအိတ္ကို မိုးရိပ္ညိဳထံေပးလိုက္သည္။
"အဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လား"
"ေအး၊ မေန႔ကတည္းက ဒီေန႔ပြဲမွာမင္းဝတ္ဖို႔အတြက္ ငါမွာေပးထားတာ"
"ဘာအေရာင္လဲ"
အားနာစရာတို႔၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္တို႔ မေမၽွာ္လင့္ေလႏွင့္။ အေရာင္ကိုအရင္ေမးေနေလၿပီ။ ဤသည္ကား မိုးရိပ္ညိဳပင္ျဖစ္သည္။
"Maple Brown"
"ေႂကြၿပီ၊ ေႂကြၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လွသြားၿပီေပါ့ေနာ္"
သူေခါင္းညိတ္ၿပီးလက္ဆန္႔တန္းျပကာ အိမ္ထဲဝင္ေစေတာ့ မိုးရိပ္ညိဳတစ္ေယာက္ အိတ္ဆြဲကာထြက္သြားေတာ့မွ ေန႔လယ္ကအေၾကာင္းမ်ား ဧကမာန္အေတြးထဲ ျပန္ေပၚလာေတာ့သည္။
မာမီႏွင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွအျပန္လမ္းတြင္ မီးပြိဳင့္မိ၍ကားတန္းရွည္ေနစဥ္ ရန္ကင္းေၾကးအိုးဆိုင္အတြင္းမွ ထြက္လာသူႏွစ္ေယာက္က သူ႔အာ႐ံုတြင္ေပၚလာသည္။ တစ္ေယာက္က ကားတံခါးကိုေသခ်ာဖြင့္ေပးၿပီး တစ္ေယာက္ကလည္း ကေလးဆိုးတစ္ေယာက္အလိုမက်ဟန္ႏွင့္ ၾကည့္ရသည္မွာ အတြဲညီေနသေယာင္။
'တကယ္ဆို ငါျဖစ္ေစခ်င္တာ အဲဒီလိုပံုစံဟုတ္လို႔လား'
■■■
Demon
■■■■■ အပိုင္း (၇) ဆက္ရန္ ■■■■■
လူတော်တော်များများက ဖျားနေရင် စောစောအိပ်တာတို့ နွေးနွေးထွေးထွေးနေတာတို့ လုပ်တတ်ကြတယ်။ အကြောတင်းလှတဲ့ကျွန်တော်က ဒါမျိုးတွေလုပ်မနေဘူး။ ညတစ်ဆယ့်နှစ်နာရီထိုးတဲ့အထိ လူကတော့ အိပ်ရာထဲလှဲနေပေမဲ့ အနွေးထည်ဝတ်ထားတာမျိုးမရှိဘူး။ သွေးသစ်ဦးရဲ့အိမ်မှာတောင် သူငယ်ချင်းရဲ့ပြုစုမှုကို မလွှဲသာမရှောင်သာလို့ ခံယူလိုက်ရတာမျိုး။ ကြားထဲက ဟိုဘဲကြီးပြုစုတာကိုပါ ခံယူလိုက်ရသေးတယ်။ အော့.. မသတီစရာ..။ အမျိုးမျိုးချိုးနှိမ်ပြီးမှ ဒီလောက်နဲ့ကျွန်တော်ကပျော့ညံ့မယ်ထင်နေလား။ ဒါဆိုရင်မှားသွားမယ်။ မရှိမဲ့ရှိမဲ့သိက္ခာလေးတွေကို သစ်ရွက်ခြောက်တွေလို အနင်းခြေခံခဲ့ရတာ။ ဒီလောက်နဲ့ ကျေနပ်နိုင်ရိုးလား။ အငြိုးကြီးတဲ့ကျွန်တော့်လိုလူမျိုးနဲ့မှ လာတွေ့ရတာ ခင်ဗျားအဖို့တော့ သိပ်ကံဆိုးတာပဲ။ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းဆိုရင် အသက်ကြီးတာငယ်တာတွေ တွေးမနေဘဲ တစ်ပွဲတစ်လမ်း နွှဲလိုက်ရောပေါ့။ အခုကရော ဘာလို့မနွှဲနိုင်ရတာလဲ။
အကြောင်းအရင်းကတော့ ဦးခန့်တစ်မျက်နှာပေါ့ဗျာ။ သွေးသစ်ဦးကြောင့် တစ်ဆင့်ခံသိကျွမ်းရတယ်ဆိုပေမဲ့ ဦးခန့်ကို ကျွန်တော်ခင်တယ်.. လေးစားတယ်။ သူ့အခြေအနေ သူ့အဆင့်အတန်းနဲ့ ငွေဂုဏ်မောက်ပိုင်ခွင့်လည်းရှိသလို ရူပါဂုဏ်မောက်ပိုင်ခွင့်လည်းရှိတယ်။ ငွေသားက လက်ဖျားမှာသီးပြီး ချောမောမှုအတိနဲ့ဆိုတော့ မိန်းမပျိုတွေကို အထည်လဲတွဲနိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့သူမလုပ်ဘူး။ တည်ကြည်တယ်။ ဖြောင့်မတ်တယ်။ ကရုဏာဒေါသကြောင့် တစ်ခါတလေ စိတ်ဆိုးတာမျိုးရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်နှလုံးသားကတော့ နူးညံ့နေဆဲပဲ။ ဒါကို ကျွန်တော်သေချာပေါက် ပြောနိုင်တယ်။
သူ့စိတ်နှလုံးသားလေးသာ မနူးညံ့ခဲ့ရင် ကျွန်တော့်လို အဆိုးအပေလေးတစ်ယောက်ကို တံခါးမရှိဓားမရှိ သူ့အိမ်ထဲဝင်ခွင့်ထွက်ခွင့်ပေးမလား။ ဘယ်လောက်ကြီးပဲစိတ်ဆိုးဆိုး အချိန်တန်ရင်စိတ်ဆိုးပြေသွားတာပဲ။ ချော့စရာတောင်မလိုဘူးလေ။ ဒီလိုရည်းစားမျိုး ရလိုက်လို့ကတော့ ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲ။ ချော့ဖို့ကိုစိတ်မရှည်တဲ့ကျွန်တော့်အတွက် တော်တော်ရေချိန်ကိုက်တာပါ။
အခုလည်း မချော့တတ်လို့ ပတ်ရှောင်နေဆဲပဲ။ နေမကောင်းတာကတစ်ကြောင်း သွေးသစ်ဦး မ သွားတာကတစ်ကြောင်းနဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ချိန်းထားတာကိုမေ့သွားတယ်။ ကျွန်တော်မရောက်ဖြစ်တဲ့နေရာမှာ သူကစောင့်နေသတဲ့..။ သူ့ကိုစချိန်းတာက ကျွန်တော်မဟုတ်သလို သူ့ကိုလည်းကျွန်တော်မစောင့်ခိုင်းခဲ့ပါဘူး။ မရောက်လာရင်လည်း ပြန်လိုက်ပါလား။ ဘာခက်ခဲလို့လဲ။ အခုလည်းစာတွေတောက်လျှောက်ပို့ပြီး ငိုနေသတဲ့။ ဣတ္ထိယတို့ဟာ မျက်ရည်သိပ်ပေါ။ ပြောသေးသတဲ့.. ကိုယ်ချင်းမစာဘူးတဲ့လေ။ ဘယ်လိုလုပ် ကိုယ်ချင်းစာနိုင်မလဲ။ ကျွန်တော်ကမိန်းကလေးမှမဟုတ်ဘဲ..။ ကိုယ်ချင်းစာနိုင်ဖို့ပဲ ကိုယ်ကဂေးပေးရမလို။
တတောင်တောင်ရောက်နေတဲ့စာကို လျစ်လျူရှုလိုက်တယ်။ ဖုန်း Screen ထက်က လက်ဖျားလေးရဲ့ ပွတ်ဆွဲမှုက အကြည်ဓာတ်လေးဆီ ဦးတည်လိုက်တယ်။ ရေစက်လား ဖူးစာလား..။ သူ့wallထဲ ဝင်ကြည့်နေတုန်း သူ့စီကပို့တဲ့ စာလေးတစ်စောင်က ချက်ချင်းဆိုသလိုရောက်လာသတဲ့။
“ ဟေ့ "
“ ဗျာ "
“ ကောင်လေး.. "
“ ဘာကိစ္စရှိလို့ အခုချိန်ထိ onlineလဲ "
“ ကိစ္စရယ်တော့မဟုတ်ပါဘူး"
“ ဒီအတိုင်း... "
“ ထွေထွေထူးထူးကိစ္စမရှိရင် "
“ မင်းနားသင့်ပြီကောင်လေး "
“ အချိန်ကိုကြည့် "
“ နေမကောင်းတဲ့သူက ဒီအချိန်ကြီးအထိ Activeပြနေတယ်ပေါ့ "
“ မဆူပါနဲ့ဗျာ "
“ No.. "
“ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောနေတာ "
“ မိုးအေးတယ်နော်။ အနွေးထည်ဝတ်ထားလား "
“ No "
“ တစ်ခါတလေလောက် လူကြီးတွေစကားကိုနားထောင်ပါလား "
“ အခုနားထောင်နေတယ် "
“ အဲ့ဒါဆို အနွေးထည်ဝတ်လိုက် "
“ ဟုတ် "
“ ပြီးရင်အိပ်တော့ "
“ ဟုတ် "
“ လူကြီးစကားနားထောင်လို့ ဘာပြန်ပေးမှာလဲ "
“ မုန့်ဝယ်ကျွေးမယ် "
“ အခု outတော့ "
မုန့်... မုန့်ကျွေးပြီးချော့မြှူရအောင် ကျွန်တော်က ကလေးလား။ ထားပါ.. ကလေးပဲထားပါ။ ကလေးဆိုပေမဲ့ ချစ်တတ်တဲ့ကလေးမို့ နည်းနည်းလောက် လောဘကြီးလို့ရမလား။ ပေးတဲ့မုန့်ထဲ အချစ်ကလေး အစစ်ထည့်ပေးလို့ရမလား။
ပေးလေသည်က နွေးထွေးမှု..။ ထိုနွေးထွေးမှုကြောင့် အစစ်တောင်းလေသည်က အချစ်..။ သူသည်.. တောင်းသာ တောင်းလိုက်သည်။ မည်သူ့ထံသို့တောင်းဆိုသနည်း။ ကြိုးကိုင်သူ ဧကမာန်ထံလော..။ တစ်ဆင့်ခံသူ ခန့်ထည်ထံလော။
“ သူငယ်ချင်း.. ဧက.. မင်း ဆေးရောသောက်ထားလား။ ကလေးတစ်ယောက် နေမကောင်းတာကို မင်းကစိတ်ပူတတ်တယ်ပေါ့ "
“ ငါ့အပြစ်မကင်းလို့.. ဝတ္တရားအရ "
“ ဝတ္တရားအရဆိုရင်လည်း မင်းကိုယ်တိုင်သွားပြောပါတော့လား "
“ ငဂျစ်လေးက ဘုကလန့်။ ငါသွားပြောရင် ရန်ဖြစ်ရဦးမယ်။ သူ့အကောင့်လည်း ငါသိတာမဟုတ်ဘူး "
“ reasonတွေက စိတ်ဝင်စားစရာမကောင်းလိုက်တာ "
“ မင်းစိတ်ဝင်စားဖို့မလိုဘူး။ အခု ငဂျစ်ရဲ့အခြေအနေက.. "
“ အိပ်သွားပြီ "
“ အင်းပြီးရော.. ငါလည်းနားတော့မယ် "
Call End နှိပ်ပြီးသည်အထိ စိတ်တို့သည် မိမိနှင့်မနေ..။ အကြောင်းအရင်းရေရေရာရာမရှိစွာ ကောင်လေးတစ်ယောက်ထံသို့ အလည်ရောက်နေဆဲ။
ခန့်ထည်ပြောတဲ့ဆေးကဘာလဲ..။ ငါတကယ်ပဲဝယ်သောက်သင့်လား။ ပုံမှန်မဟုတ်ဘဲ လှုပ်ခါနေတဲ့စိတ်ကလေးက ဘယ်တော့များမှ ငြိမ်မှာတဲ့လဲ။ ဖုန်းမချခင်မေးမိရင်ကောင်းသား။ ဘာဆေးလဲ.. ဘယ်အချိန်သောက်ရမလဲလို့ပေါ့။
ဆေးတွေက သောက်ပါများရင် ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးရှိတယ်ဆို..။ တကယ်လို့များ ခန့်ထည်ပြောတဲ့ဆေးကို အများကြီးသောက်မိလို့ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးအနေနဲ့ ရောဂါတစ်ခုထပ်တိုးလာရင် ဘယ်သူကကုပေးမှာတဲ့လဲ။
အဲ့ဒါကြောင့်.. သူငယ်ချင်းရေ.. ဒီတစ်ခါတော့ မင်းပြောတဲ့ဆေးလေး မသောက်ပါရစေနဲ့။ လှုပ်လက်စ ရင်ခုန်သံလေး ပို၍သာ နိုးကြားပါစေတော့။ တစ်ခါတလေတော့ သူလေးကိုလည်း လွတ်လပ်ခွင့်ပေးဖို့ ထိုက်တန်ပါတယ်လေ။
လွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ဧကမာန်၏အလုံးစုံသောစိုးရိမ်မှုတို့သည် အလင်းဖွဲ့ထံသို့ တိုက်ရိုက်ကျရောက်ပါတော့သည်။ ထိုစိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် ညနက်သည်အထိ အိပ်မပျော်ခဲ့။
အိပ်မပျော်သည်က အထူးအဆန်းမဟုတ်။ ယခင်နေ့များတွင်လည်းအလုပ်ကိစ္စများကြောင့် ညနက်ခဲ့ရဖူးပါသည်။ သို့သော်.. ခံစားချက်တို့မှာ တူမနေခဲ့။ ယခင်နေ့များစွာတွင် ဦးနှောက်ကလေးက ပူရသည်။ ယနေ့တွင်မူ နှလုံးသားလေး ပူနေရသည်။
ပူနေရသည့် နှလုံးသားလေးသည် သုံးရက်လွန်သည်အထိ မငြိမ်းသေး။ ယနေ့သည် အလင်းဖွဲ့ဆေးခန်းပြရမည့် ရက်ဖြစ်သည်။ တိုက်ဆိုင်လွန်းစွာ မာမီကလည်း ယနေ့မှဘုရားလိုက်ပို့ခိုင်းသည်။ ရက်ရွှေ့၍မရ.. မာမီ၏မွေးနေ့ဖြစ်သည်။
ဒုက္ခပဲ.. အဲ့ဒီငဂျစ် ဆေးခန်းရောပြပါ့မလား။ ဆေးပတ်မလည်လို့ ပြန်ဖျားရင်ဒုက္ခ။ မတတ်နိုင်.. ခန့်ထည်ကို အပူကပ်ရမှာပဲ။
သူငယ်ချင်း၏အကူအညီတောင်းဆိုမှုအား တစ်ခါတလေမျှ မငြင်းဆန်ဖူးသူ ခန့်ထည်သည်ကလည်း အလင်းဖွဲ့၏အိမ်အရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။
တီ~~ တီ~~
“ ဦးခန့်.. ဘာကိစ္စ "
“ ကားပေါ်တက်.. ဆေးခန်းသွားမယ် "
ဝမ်းသာပီတိဂွမ်းဆီထိသလို အလင်းဖွဲ့တစ်ယောက် ကားပေါ်တွင် ပြုံးနေမြဲ။ ဖျားနေသည်ကိုပင် မေ့လျော့သည်အထိ။ ဆေးခန်းမှပြန်လာသည်အထိ အပြုံးမပျက်သေးပါ။ ဦးခန့်မျက်နှာ တစ်ကမ္ဘာထင်ကာ လမ်းလျှောက်သောအခါတွင်လည်း အောက်ကိုမကြည့်။ နေ့စဉ်ဝင်ထွက်နေသော အိမ်ရှေ့တွင် ခလုတ်တိုက်ကာ ချော်လဲပြန်သည်။
“ ဟော.. ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ အောက်ကြည့်လျှောက်လေ။ ဘယ်နားနာသွားလဲ "
“ အာ့.. လက်..လက်.. ညာဘက်လက် "
“ လာလာ.. ဖြည်းဖြည်းထ.. "
မိမိအားထူနေသည့် ဦးခန့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ခြေထောက်ခေါက်ကာ ထပ်၍ကျရောက်သွားပြန်သည်။
ဘုရားစူး.. အခွင့်ကောင်းယူတာမဟုတ်ရပါဘူး..။ ကံတရားကိုက အခွင့်ကောင်းပေးတာ။
ကံတရားကပေးတဲ့ အခွင့်ကောင်းက နည်းနည်းတော့အထိနာသားဟ။ ပတ်တီးပါစီးလိုက်ရတယ်လေ။
“ အဲ့ဒီလက်နဲ့ ကြေးအိုးဘယ်လိုစားမလဲ "
“ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့စားမယ် "
စပြီးတူကိုင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ အလွဲလွဲအချော်ချော်ဖြစ်ပါတော့တယ်။ ညှပ်မရတဲ့ကြာဇံလေးတွေရယ် ထွက်ပြေးနေတဲ့ အသားလုံးတွေကြောင့် အလင်းဖွဲ့တစ်ယောက် ဒေါသတထောင်းထောင်းထွက်လာပါတော့တယ်။
“ အဲ့ဒီလိုသာစားနေရင် ဒီနေ့ပြီးမှာမဟုတ်ဘူး။ လာ.. ခွံ့ကျွေးမယ် "
YKKOကကြေးအိုးလား.. အရင်ကစားဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့စားနေတဲ့ကြေးအိုးက ပိုပြီးအရသာရှိနေသလို...။ တောင်းဆိုလိုက်တဲ့ အစစ်ကလေး ထည့်ပေးလို့များလား။
..........
HanMuYarThway
.........
ဘုရားရိပ်၊ တရားရိပ်သည် အေးချမ်းလွန်းလှပါသည်။
ဒေါ်မေနန်းထိုက်၏မွေးနေ့၊ မနက်ခင်းအစောပိုင်းတွင် သားအမိနှစ်ဦးသား ဘုရားရင်ပြင်ပေါ်ရောက်နေခဲ့သည်။ လူမများသေး၍ ငြိမ်းချမ်းတိတ်ဆိတ်နေပြီး မွေးနံထောင့်တွင်ပဋ္ဌာန်းပူဇော်နေသော အမေဖြစ်သူကို စောင့်နေရင်း ဧကမာန်တစ်ယောက် စေတီတော်ကို လက်ယာရစ်တစ်ပတ်ဖူးမျှော်မိသည်။ အလုပ်လုပ်ရင်း လောဘ၊ ဒေါသများနှင့်သာ တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ကုန်ဆုံးနေ၍ အေးချမ်းမှုပျောက်ဆုံးနေသည့်အဖြစ်ကို ယခုမှပင် သတိပြုမိတော့သည်။ တနင်္ဂနွေထောင့်တွင်တော့ လူများနေသည်မှာ အထူးအဆန်းပင်။ ဆင်းတုတော်ကို ရေသပ္ပါယ်၊ မီးပူဇော်၊ အမွှေးနံ့သာဆက်ကပ်နေသည်လား၊ အမွှေးတိုင်အစည်းကို မီးရှို့နေသည်လားမသဲကွဲသူ ဘုရားဖူးတစ်ဦးကြောင့်
"အစ်မကြီး၊ မီးခိုးတွေလည်း တအားအူနေပြီ။ လေကလည်းတိုက်နေတော့ သိပ်အဆင်မပြေဘူး။ ဘုရားပူဇော်တာ အမွှေးနံ့သာအနေနဲ့ နည်းနည်းဆိုရပါပြီရှင်"
မနေနိုင်သူအမျိုးသမီးတစ်ဦးက ပြောလာလေတော့ ထိုအမျိုးသမီးကြီးက
"ဒီရက်၊ ဒီအချိန်ကို တန်ခိုးကြီးဘုရားရဲ့မွေးနံထောင့်မှာ အမွှေးတိုင်သက်စေ့လှူမှ လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းပိုတိုးတက်မယ်လို့ ဆရာကဟောလိုက်တာကွဲ့"
"ဪ၊ ဟုတ်ကဲ့"
အသက်ငါးဆယ်ခန့်ထိုအမျိုးသမီးကြီးသည် လက်ဝတ်လက်စားအပြည့်အလျှံနှင့် ထိုသို့ပြောလေလျှင် အမြင်မတော်၍ဝင်ပြောမိသူမှာ အံ့ဩတရားကျသလိုသာ ကြည့်နေနိုင်တော့သည်။
ထိုအဖြစ်အပျက်ကြောင့် ဧကမာန်လည်း ဘုရားဝတ်ပြုပြီးသာ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ လူတို့၏လောဘကိုနင်း၍ ငွေရှာရသည်မှာ အတော်ပင်လွယ်ကူကြောင်းကို စီးပွားရေးရှုထောင့်မှကြည့်၍ သိပါသော်လည်း ယခုပုံစံသည် မိမိနှင့်ဝေးကွာသောကြောင့် အထူးအဆန်းဖြစ်ပြီး ပြုံးမိသွားရသည်။
"သား၊ ဘာတွေသဘောကျလာတာလဲ"
အတွေးနှင့်လျှောက်လာခဲ့ရင်း အမေရှိရာဆီသို့ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်ကိုပင် အမှတ်တမဲ့ဖြစ်သွားသည်။
"ဒီလိုပါပဲ မာမီရယ်။ လူတွေရဲ့လောဘက ကြောက်စရာကောင်းသလို တစ်ခါတလေကျတော့လည်း ရယ်စရာပဲလို့ တွေးမိလို့ပါ။ ဒါနဲ့ မာမီ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားဖို့နောက်ကျနေမယ်။ သွားရအောင်လေ"
"ဟုတ်တယ်၊ သွားကြစို့"
ဧကမာန်လက်ကိုချိတ်၍ ဘုရားပေါ်မှဆင်းလာသော ဒေါ်မေနန်းထိုက်၏ လှပနုပျိုမှုနှင့်ဂုဏ်သရေက ထင်ရှားလွန်းလှသည်။ တစ်ဦးတည်းသောသားကို ထူးချွန်ထက်မြက်အောင်သွန်သင်နိုင်မှုက သူ၏အရည်အချင်းကိုဖော်ပြသည်။
မည်သို့ပင် အလံမရှိသောရထားဟုဆိုဆို အဆင်းရော၊ အချင်းပါပြည့်စုံ၍ မထီမဲ့မြင်မပြုရဲခဲ့ကြပေ။ စီးပွားရေးလောကတွင် ဧကမာန် နေရာရလာပြီးနောက် Blue Blood ၏အောင်မြင်မှုက ပို၍ခိုင်မြဲသွားခဲ့သည်။
ဤကဲ့သို့သောမိသားစုထဲသို့ ဝင်လာချင်ကြသူတွေ၊ မိသားစုချင်းပေါင်းစည်းချင်ကြသူတွေ မနည်းလှသည့်အထဲတွင် အမေဖြစ်သူရော၊ သားဖြစ်သူအတွက်ပါ ကမ်းလှမ်းမှုတွေရှိနေတတ်သည်။
ဒေါ်မေနန်းထိုက်သည်က ဘဝကြင်ဖော်ဆိုသည်ကို မလိုအပ်တော့သော်လည်း ဧကမာန်အတွက်လိုအပ်သည်။ မေနန်းထိုက်သဘောကျသော ဧကမာန်၏ကြင်ဖော်ဆိုသည်မှာလည်း လတစ်စင်းအလား၊ ရတနာတစ်ပါးကဲ့သို့ တင့်တယ်နေရမည်။ ထို့ကြောင့်ပင် စိတ်တိုင်းကျရွေးချယ်ထားသော ချွေးမလောင်းလျာကို သားဖြစ်သူနှင့်မိတ်ဆက်ပေးရန် အချိန်ကောင်းကိုရွေးခဲ့ပြီးပြီ။
"ဟယ်လို"
"............."
"ခဏနေရောက်တော့မယ်ကွယ်"
"............"
"ဒါဆို အတူတူလောက် ရောက်ကြမယ်ထင်တယ်"
"............."
"ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင်"
ကားမောင်းနေသည့်ဧကမာန်က ကားနောက်ခန်းတွင်ပါလာရင်း ဖုန်းပြောကာပြုံးရယ်နေသည့် မိခင်ဖြစ်သူကို နောက်ကြည့်မှန်မှတစ်ဆင့်ကြည့်၍
'မာမီက ပြုံးနေရင်သိပ်လှတာပဲ။ လူပါပိုနုသွားတယ်'
မွေးနေ့ရှင်စိတ်ကြိုက်ရွေးဖိတ်ထားသည့် ဧည့်ပရိသတ်အနည်းငယ်ပါမည်ကို ဧကမာန်သိထား၍
"မာမီ့ဧည့်သည်တွေ လှမ်းခေါ်နေကြတာလား။ ဝီရိယကောင်းလိုက်ကြတာ"
"ဧည့်သည်တွေက နောက်နာရီဝက်လောက်မှရောက်မှာ"
"ဪ"
'ဒါဆို အခု အတူတူရောက်မယ်ဆိုတာက အိမ်ရှင်မို့လို့လား' ဟု အမေကိုစနောက်ချင်သော်လည်း ဧကမာန်မပြောဖြစ်လိုက်သည်မှာ နိမိတ်တစ်ခုပင်ဖြစ်လိုက်ပါစေတော့။
.
"ကျွန်တော် ကားပါကင်ထိုးပြီးရင်လိုက်ခဲ့မယ်။ မာမီ Hall ထဲမှာပဲ ရှိမှာမဟုတ်လား"
ဘုန်းကြီးကျောင်းပရဝုဏ်အတွင်း ဖိနပ်စီးမဝင်သကဲ့သို့ ယာဉ်ဟူသည်လည်း စီးနင်းစရာအဆောင်အယောင်ဖြစ်၍ ကားနှင့်လည်းမဝင်တတ်သည့် အလေ့အကျင့်အရ မုခ်ဦးတွင်ကားရပ်ကာ ဧကမာန်မေးလိုက်သည်။
"Car stand ဘက်ပဲမောင်းလိုက်ပါ။ အဲဒီကနေ ပြန်လျှောက်လာကြတာပေါ့။ အရိပ်လည်းကောင်းတယ်၊ နေလည်းမပူသေးဘူးလေ"
"ဟုတ်၊ မာမီ"
Car stand တွင်ကားရပ်ထားပြီးလျှင် သားအမိနှစ်ဦးဆင်းလာသည့်အခါ နောက်ထပ်ကားတစ်စီးလည်း ဝင်လာလေသည်။ ဒေါ်မေနန်းထိုက်ပြုံးလိုက်ပြီး
"ခဏစောင့် သားလေး"
"မာမီ့မိတ်ဆွေတွေလား"
"အဟင်း"
ရယ်သံသဲ့သဲ့သာတုံ့ပြန်သည့်မိခင်ကို ဧကမာန် ကြည့်လိုက်မိသည့်အခါ
"ဟိုကိုကြည့်လိုက် သား"
ထိုကားပေါ်မှဆင်းလာသော အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦး။ လှသည်၊ ယဉ်သည်၊ မြန်မာဆန်သည့်ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့မှုက အခမ်းအနားနှင့်လိုက်ဖက်သည်။ အပြုံးတို့ဖြင့်နှုတ်ဆက်ဦးညွတ်ဟန်က ချိုသာလှသည်။ အနားရောက်လာသည့်အခါမှ ထပ်သိရသည်မှာ ခပ်ပါးပါးပြင်ဆင်ခြယ်သမှုနှင့် အဆင့်အတန်းတစ်ခုကိုဖော်ပြသည့် ရနံ့တစ်ခုကလည်း ဂုဏ်မမောက်ပါဘဲနှင့် ဂုဏ်တင့်နေပါသည်။
"မင်္ဂလာပါ တီမေ"
"မင်္ဂလာပါကွယ်"
"ပျိုး နောက်ကျနေပြီထင်မိတာ"
"ကွက်တိပါပဲ သမီးရယ်။ ဒါ တီမေ့သား ဧကမာန်လေ"
"မင်္ဂလာပါရှင့်၊ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်။ ပန်းပျိုးကြယ်ပါ"
ပြုံးပြ၍ဦးညွတ်နှုတ်ဆက်သည်က သူ၏ကိုယ်ပိုင်ဟန်ပင်ဖြစ်မည်။ တွေ့နေကျ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ခြင်းမျိုး မရှိခဲ့ပါ။ အပြုံးတို့နှင့်အမူအရာတို့သည် ဣန္ဒြေရလွန်းလှပေသည်။
"ဟုတ်ကဲ့၊ ဝမ်းသာပါတယ်ခင်ဗျ"
ဧကမာန်ကတော့ ပုံမှန်လုပ်နေကျအတိုင်း၊ ပုံမှန်တွေ့နေကျလူတွေအတိုင်း လက်ကမ်းပေးကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ နှစ်လိုဖွယ်ရာပြုံးပြရင်း လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လာပြီးနောက် သူ၏လက်ထဲမှအိတ်ငယ်လေးကို ဒေါ်မေနန်းထိုက်ထံသို့ ကမ်းပေးလေသည်။
"မွေးနေ့မှာ စိတ်အေးချမ်းပါစေ၊ သက်ရှည်ကျန်းမာပါစေ၊ တီမေ"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သမီးရယ်။ လာလေ၊ သွားကြစို့"
ရှေ့မှနေ၍အတူလှမ်းလျှောက်နေသည့် လှပသောအမျိုးသမီးနှစ်ဦးနောက်တွင် အတွေးတို့ဖြင့်လိုက်ပါလာသည့် တည်ငြိမ်သောအမျိုးသားတစ်ဦးကို ကျောင်း၏စင်္ကြန်လမ်းတွင် တွေ့ရမည်ဖြစ်ပြီး နောင်တစ်ချိန်တွင် မိသားစုတစ်ခုဖြစ်လာနိုင်ရန် ဒေါ်မေနန်းထိုက်ကြိုးစားနေသည်ကို ဧကမာန် ရိပ်မိသိရှိလိုက်ရသည်။
¤¤¤
"မိုးရိပ်ညို၊ မင်းဘယ်မှာလဲ။ စင်ပေါ်က mic ....."
"သိတယ် MD, အခုလဲပေးဖို့ပြောပြီး ပြန်လာနေပြီ။ MD ကလည်း ကျွန်တော့်ကိုဆို မျက်စိရှေ့ကနေကိုအပျောက်မခံဘူး"
"မင်းပျောက်သွားရင် ငါပင်ပန်းမယ်လေ"
"ကျေးဇူးတင်လိုက်တာဗျာ။ အခုလေ ပြေးလွှားနေရတာနဲ့ ကျွန်တော်မလှတော့ဘူး"
"ဟား ဟား၊ နေပါကွာ။ မြန်မြန်လာခဲ့၊ ခိုင်းမလို့"
"ဟယ်လို ... ဟယ်လို ... MD? မကြားရတော့ဘူး"
ပေါက်ကရတွေအော်ပြီးဖုန်းချသွားသည့် အတွင်းရေးမှူးလေးကြောင့် ဧကမာန်ရယ်မိတော့သည်။ ညဘက် ခြံထဲတွင်လုပ်မည့် မာမီ့မွေးနေ့ပါတီတွင် ငြိမ်ငြိမ်မနေတတ်သည့်အကျင့်လေးနှင့် မိုးရိပ်ညိုတစ်ယောက်သည်တော့ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေရပါပြီ။ အမြင်မတော်သမျှကို မနေတတ်၍ဝင်လုပ်နေလေတော့ သူပဲပင်ပန်းနေရမှာပင်။
"MD"
"ဪ၊ အေး"
"ဘာခိုင်းမလို့လဲ"
"လာ၊ ဒီမှာလာထိုင်"
စတိတ်စင်နောက်မှခုံတစ်လုံးတွင် ဧကမာန်ထိုင်နေရင်း မိုးရိပ်ညိုကိုပါ သူ့ဘေးခုံတွင်ဝင်ထိုင်စေပြီး Melon Juice တစ်ခွက်ကို လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။
"အလိုက်သိလိုက်တာ MD ရယ်"
ရုံးပြင်ပတွင် မောင်နှမများကဲ့သို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပြောတတ်သည့် သူတို့နှစ်ဦး၏ဆက်ဆံရေးက နွေးထွေးပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာ။
"Ah, blazer. Where's my blazer?"
ဧကမာန်မေးငေါ့ပြရာဆီသို့ ကြည့်လိုက်မိပါသောမိုးရိပ်ညိုခမျာ ပါးစပ်အဟောင်းသား။ အလုပ်များနေ၍ခဏချွတ်ထားခဲ့မိသော မိုးရိပ်ညို၏ ကုတ်အင်္ကျီခဲပြာရောင်လေးတွင် ဆီကွက်တစ်ကွက်က အခန့်သားနေရာယူလို့နေသည်။
"MD, ကျွန်တော် တကယ်မလှတော့ဘူးနော်"
ဤအခြေအနေမှာပင် ပေါက်ပေါက်ရှာရှာပြောနေသေးသည့် ယောက်ျားမလေးကိုကြည့်ကာ ဧကမာန်ထရယ်မိတော့သည်။
"ရော့၊ သွားလဲတော့။ အားလုံးလည်းအဆင်ပြေနေပြီ။ အဝတ်လဲပြီးသာ ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေတော့ကွာ"
ဧကမာန်ဘေးတွင်ချထားသောအိတ်ကို မိုးရိပ်ညိုထံပေးလိုက်သည်။
"အဲ၊ ကျွန်တော့်အတွက်လား"
"အေး၊ မနေ့ကတည်းက ဒီနေ့ပွဲမှာမင်းဝတ်ဖို့အတွက် ငါမှာပေးထားတာ"
"ဘာအရောင်လဲ"
အားနာစရာတို့၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်တို့ မမျှော်လင့်လေနှင့်။ အရောင်ကိုအရင်မေးနေလေပြီ။ ဤသည်ကား မိုးရိပ်ညိုပင်ဖြစ်သည်။
"Maple Brown"
"ကြွေပြီ၊ ကြွေပြီ။ ကျွန်တော် လှသွားပြီပေါ့နော်"
သူခေါင်းညိတ်ပြီးလက်ဆန့်တန်းပြကာ အိမ်ထဲဝင်စေတော့ မိုးရိပ်ညိုတစ်ယောက် အိတ်ဆွဲကာထွက်သွားတော့မှ နေ့လယ်ကအကြောင်းများ ဧကမာန်အတွေးထဲ ပြန်ပေါ်လာတော့သည်။
မာမီနှင့် ဘုန်းကြီးကျောင်းမှအပြန်လမ်းတွင် မီးပွိုင့်မိ၍ကားတန်းရှည်နေစဉ် ရန်ကင်းကြေးအိုးဆိုင်အတွင်းမှ ထွက်လာသူနှစ်ယောက်က သူ့အာရုံတွင်ပေါ်လာသည်။ တစ်ယောက်က ကားတံခါးကိုသေချာဖွင့်ပေးပြီး တစ်ယောက်ကလည်း ကလေးဆိုးတစ်ယောက်အလိုမကျဟန်နှင့် ကြည့်ရသည်မှာ အတွဲညီနေသယောင်။
'တကယ်ဆို ငါဖြစ်စေချင်တာ အဲဒီလိုပုံစံဟုတ်လို့လား'
■■■
Demon
■■■■■ အပိုင်း (၇) ဆက်ရန် ■■■■■
Коментарі