Прабач, даруй, бывай
Прабач, даруй, бывай.
Ці ня будзе ўсё гэта банальна?
Ужо не гарачы твой чай.
І даўно стыне мая гарбата.
Больш няма ў доме паху пячы,
Паху сьвежага хлеба й гасьцінцаў.
Мы пустыя карціны ўнутры,
Звонку яркія, быццам сталіца.
Апусьцелыя душы бы хаты,
У якіх не жыве ні любоў,
Ні нянавісьць, ні чорт; як бы дарам,
Сьцены голыя, цэгла ды столь.
І агень у вачах згаслы, тусклы
Нават "вечны агонь" пабялеў.
Не дрыжаць ад эмоцыяў вусны.
Думкі месьцяць чарговы прабел.
І ня будзе бы ў тых меладрамах,
Ані сьлёз, ані крыкаў "даруй!"
Мы разыйдземся проста па хатах.
Без істэрык, бязь сьведкаў, бяз бур.
Разьвітаньняў ня будзе, і жалю,
Проста моўчкі з рэчамі за дзьвер.
Выліваю твой чай, і гарбату.
Так бывае ў жыцьці, ты павер.
2024-03-05 21:12:03
1
0