Пахне чабор
Пацалуй мяне, абдымі
Як чабор зачаруй сваім пахам
І ўначы ў падарожжа вазьмі
Па сваіх лёгкіх казачных марах.
Занатуй у блакноце нататкай,
Які колер вачэй у мяне.
Я салодкай, паветранай ватай
Буду вабіць цябе ўва сьне.
Занатуй у блакноце пах скуры,
пах парфумы духмянай маёй.
Я як люціка кветка ля скроні,
Зачаплюся за вушкам сьцяблём.
Я рассыплюся ў лісьце гарбаты,
Як пялёсткі рамонкаў у дні,
Калі вецер дзьме больш, чым звычайна,
Калі дождж б'е мацней, чым заўжды.
Я скручуся ў лісты іван-чая,
Каб дасі табе лекі ў пары,
Калі ў холадзе мала што бачна,
Калі ў роспачы сьціхнуць гаі.
Запісаў ты вачэй маіх колер?
Вось такою лавандаю стану.
І ў палях, што ты сьніш уначы,
Зорку зь неба табе я дастану.
Забяру жа блакнот твой цяпер,
І нататкі твае пушчу ў воду.
Хай нясе іх рака на Мядзель,
Я тут побач, трымай. Быццам руну.
Не пускай нібы лёс свой, трымай
Пацалуй, абдымі, і запомні
Як шапочуцца кветкі ў май,
Няхай лягуць на нас поўні промні.
2024-03-05 21:12:48
1
0