Chapter (10)
Unicod
ဆေးရုံကြီးတစ်ခုရဲ့လူနာအခန်းအရှေ့တွေရှိသော ထိုင်ခုံတန်း
တွေ အသက်17နှစ်အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်...
သူမှာထူးခြားတဲ့ ကပြားရုပ်လေးရှိပြီး စွက်္မက္ဖွယ်ကောင်းသော အညိုရောင်မျက်၀န်းလေးတွေကိုလည်းပိုင်ဆိုင်ထားသည်။
ထိုအညိုရောင်မျက်၀န်းလေးတွေ ၀မ်းနည်းရိပ်ထင်နေသဖြင့်မတောက်ပနိုင်ဖြစ်နေလေသည်။
ခဏအကြာထိုကောင်လေးဘေး လူကြီးတစ်ဦးကချဉ်းကပ်လာပြီး
" စက္ကေလး သခင်ကြီးကစိုးရိပ်ရတဲ့ အခြေအနေကိုကျော်ဖြတ်နိုင်သွားပြီး စိတ်ချလို့ရပါပြီး"
ထိုစကားကြားမှ စက္ကပိုင် သက်ပြင်းချကာ မျက်နှာကိုလက်ဖြင့်အုပ်လိုက်ပြီး
"မာမီ ကိုကောဖုန်းဆက်ပြီးပြီးလား ဦးလေး"
"ဆက် ပြီးပါပြီး"
"ဘာပြောလည်း"
"ပွဲကောင်းနေလို့ မသေသေးရင်မလာနိုင်သေးဘူးတဲ့"
စက္ကပိုင် နာကျဉ်းမှုတွေပြည့်နေအပြုံးကို နူတ်ခမ်းဖျားထက် ဆင်လျက်
"ကျွန်တော် ဒီမှာခဏထိုင်အုန်းမယ်"
"ဟုတ်"
ဦးလေးကဘေးမှာထွက်သွားတော့မှာ ထိုင်ခုံကိုနောက်္မှီလိုက်ကာ မျက်စိမှိတ်၍ခေါင်းမော့ထားလေသည်။
ထုိစကားဘဲကြားရမည်ဆုိတာမျှော်လင့်ထားပြီးသားဖြစ်သော်လည်း တကယ်တမ်းကြားရတော့လည်းခံပြင်းနေမိသည်။
နိုင်ငံခြားလူမျိုးဖြစ်တဲ့ ဒယ်ဒီက မာမီနဲ့ယူပြီး မြန်မာနိုင်ငံသားခံယူကာ ဒီမှာဘဲအခြေချနေထိုင်ကာ မိသားစုထူထောင်ခဲ့ပြီး
အခုဆိုလုပ်ငန်းများစွာကို ပိုင်ဆုိင်၍ အုပ်ချုပ်နေရသည်။
မာမီဆိုသည်မှာလည်း အစထဲအထက်တန်းလွှားမိသားစုကမွေးဖွားလာတာကြောင့် ကျောက္မျက်ရတနာလုပ်ငန်းဦးစီးက အောင်မြင်နေပြန်သည်။
ဒီလို့မိဘနှစ်ပါးဆီကမွေးဖွားလာတဲ့ ကျွန်တော်ကကော
ငယ်ငယ်ထဲက လိုလေးသေးမရှိေချ။
ကျွန်တော် လိုချင်မိတာက ချမ်းသားကြွယ်၀များထက် နွေးထွေးတဲ့မိသားစုလေးတစ်ခု ဒယ်ဒီကတော့ ကျွန်တော်ကို ချစ်တော့
ဂရုစိုက်ပေ့မယ် များပြားလွန်းတဲ့အလုပ်များကြောင့် အချိန်မပေးနိုင် တစ်ယောက်ထဲ ဒီအရွယ်ရောက်သည်ထိနေခဲ့ရလေသည်။
မာမီဆိုသည်မှာ ကျွန်တော်လူမှန်းသိတက်စအရွယ်ထဲက
အပေါင်းအသင်းများနဲ့အပျော်အပါးလိုက်ကာ မာမီက
ရှာနိုင်သလို့ ဖြုန်းလည်းဖြုန်းသည်။
အိမ်ကိုလည်းတစ်ခါတစ်လေမှသာ ပြန်လာလေ့ရှိပြီး
အိမ်မှာရှိတဲ့ ရက္များဆို ကျွန်တော်ကို မျက်စိထောင့်ထောက်လိုက်ကြည့်နေတက္ပြီး မာမီ ရှိေနရင်အမှားအလုပ်မိအောင်
သတိထားနေရလေသည်။
ကျွန်တော်8တန်းစာမေးပွဲဖြေပြီး သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က
သူအိမ်လိုက်လာဖို့ရာဖိတ်တာကြောင့် ဒယ်ဒီဆီကခွင့်တောင်းကာ လိုက်သွားသည်။သူငယ်ချင်းတွေရှိသော ဂိမ်းစက်က ကျွန်တော်အိမ်တွေရှိသော ဂိမ်းစက်ထက် မော်ဒယ်နိမ့်သော
လည်း တစ်ယောက်ထဲဆော့နေတာထက် သူငယ်ချင်းနဲ့အတူတူဆော့ရတာကြောင့် ပျော်ရွင်နေမိသည်။
အိမ်သို့ပျော်ရွင်စွာပြန်လာတေ့ာ ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်နေတဲ့ မာမီ
ကုိတွေ့ပြီး နူတ်ဆက်လိုက်ကာအပေါ်တက်ရန်ခြေလှမ်းနေတုန်း
"ဘယ်က ပြန်လာတာလည်း"
"သူငယ်ချင်းအိမ်က"
"ဘယ်သူကိုပြောသွားလည်း"
"ဒယ်ဒီကို ပြောသွား..."
"တိတ်စမ်း မွေးရကျိုးမနပ်တဲ့သား မင်းငါဆီကျဖုန်းဆက်မပြောတက်ဘူးလာ မင်းအဖေကို တော်တော်ချစ်နေတော့ သူကိုဘဲ ပြောတက်တယ်ပေါ့ "
"မဟုတ်ပါဘူး မာမီက အိမ်မှာမရှိတော့"
"မင်းကာငါအိမ်မှာ မရှိတာနဲ့ ပြောစရာမလိုဘူးပေါ့ ဟုတ်လား
အာခံချင်နေတာလား"
"မ ဟုတ် ပါ ဘူး"
ကျွန်တော် စကားတွေလည်းထစ်ကာ ရှေ့ဆက္မပြောနိုင်ဒူးတေွလည်းတုန်နေသည်။
"မင်းက အပြင်မှာနေရတာကို ကြိုက်တယ်ဆိုတော့
သွား ခြံထဲမှာ သွားဒူးထောက်နေ ငါ၀င်လာဆိုမှ၀င်လာ
နောက်ခါ မင်းဘာလုပ်လုပ် ငါမပြောကြည့် ငါအကြောင်းကောင်းကောင်း သိစေရမယ်"
ထိုနေညတစ်ညလုံးက ခြံထဲဒူးထောက်ရင်ငိုနေရပြီးမနတ် မာမီအလုပ်သွားတဲ့ အချိန်မှ ဒယ်ဒီကလာပွေ့ချီလေသည်
တစ်ခါမှ ပင်ပင်ပန်းပန်းမလုပ်ဖူးတော့ တစ်ပက်လောက္မထနိုင်အောင် ဖျားသွားပြီး ထိုအဖြတ်အပျက်္မှစပြီး
မာမီမသိအောင် ဘာမှမလုပ်ရဲ့တော့။
မာမီနဲ့ကျွန်တော်ကြားအေးစက်စက် ဆက်ဆံရေးသာရှိတော့သည်။
ဒယ်ဒီကိုယ်တိုင်ကပင် မာမီကိုချစ်တော့ မာမီသဘောကျနေပြီး မာမီနဲ့ပက်သတ်လျင်တစ်ခွန်းမှ၀င်မပြောချေ။ ကျွန်တော် မိသားစုဆက်ဆံရေးကာ အေးတိအေးစက်သာ.....
အခုလည်းဒယ်ဒီဆေးရုံတက်နေရတာ လေးရက်ရှိပြီး တစ်ရက်္မှာလာမတွေ့ အသည်းအသန်ဖြစ်နေလို့ဖုန်းဆက်တာကိုလည်း လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ စက္ကူရွက်တစ်ရွက်လောက်တောင် အာရုံမထား။ဒယ်ဒီ အိမ်ထောင်ကျကံမကောင်းချေ။
စက္ကပိုင်တစ်ယောက်အတွေးကမ္ဘာထဲရောက်နေတုန်း ဘောင်းဘီစကိုတစ်ယောက်ေယာက်လာဆွဲနေတာကကြောင့်မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ပြီးကြည့်လိုက်တော့....
သနပ်ခါးကို မျက်နှာအပြည့်လောင်းချထားသလို့လိမ်းထားတဲ့
အသားဖြူဖြူ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် မိမိဘောင်းဘီစလေးကိုဆွဲနေရင်း..
"ကိုကို သား ခုံပေါ်တက်ဖို့မတက် တက်လို့ချီတင်ပေးပါလား"
အခုမှစကားပြောကာစ အသံလေးနဲ့မိမိကိုစကားပြောနေရင်း ထိုင်ခုံပေါ်တက်နိုင်ရန် ခြေဖျားလေးထောက်ကာ အရပ်လေးပုပုလေးကို မမှီတမှီလှမ်းလှမ်းတက်နေလေသည်။
စက္ကပိုင်လည်း ပြုံးလိုက်ရင်း
"ခဏ ခါးနာမယ် ကိုကို့ တင်ပေးမယ်"
လုံး၀န်းနေတဲ့ကိုယ်လေးကို ဂျိုင်းအောင်ကမချီကာ ထိုင်ခုံပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့။ေသချာထုိင်ပြီးတာနဲ မိမိလက်လှည့်လာပြီး မစုံသေးတဲ့သွားတွေနဲ့ ရီပြလာကာ
"ကျေးဇူးပါ"
"အေးပါကွာ ဒါနဲ့လူကြီးမပါဘူးလာ"
"ဘယ်လူကြီးလဲ ကိုကို"
"ညီလေးရဲ့ မေမေလေ"
"သား မေမေလာ မေမေကိုပျောက်သွားလို့ ဒီမှာလာထိုင်စောင့်နေတာ "
"ကိုကို့ လိုက်ရှာပေးမယ်လေ"
"မေမေက ပြောတယ် မေမေတို့လူကွဲသွားရင် လျှောက်္မသွားဘဲ ရောက်တဲ့နေရာ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်စောင့် မေမေလာရှာမယ်တဲ့ ဒါကြောင့် သားဒီမှာဘဲစောင့်တော့မယ်"
စက္ကလည်း စကားအတက်လေးကြောင့် ပြုံးမိရင်း
ကလေး အမေလာမှဘဲ အဖေဆီသွားတော့မယ်ဆိုပြီး ထုိ့နေရာတင်ဆက်ထိုင်နေလိုက်သည်။
"ညီ နာမည်ဘယ်လို့ခေါ်လည်း"
"တေဇဦး ပါခင်ဗျာ မေမေတို့ ကိုကို့တို့ ကတော့
ထွေးထွေးလေးလိုခေါ်တယ်"
"ကိုကိုတွေရှိတယ်ပေါ့"
စက္ကမေးလိုက်တော့ လက်္နှစ်ချောင်းထောင်လာကာ
"နှစ်ယောက်ရှိတယ်"
"အခုဆေးရုံမှာ ဘယ်သူနေမကောင်းဖြစ်လို့လဲ "
စက္ကမေးလိုက်တော့ မျက်နှာလေးငြိုးကျလာသည်။ပြုံးပြုံးလေးနေပါ ကလေးရာ...
"ဖေဖေ နေမကောင်းတာ အများကြီးနေမကောင်းဖြစ်နေတာ
မေမေက ပြောတယ် မကောင်းတဲ့အရည်တွေသောက်လိုတဲ့
မေမေက သား ကြီးလာရင် သောက်ရဘူးတဲ့ ဖေဖေလိုဖြစ်မှာဆိုပြီး ပြောတယ်"
"ကိုကို့ လည်း မသောက္နဲ့နော် ကိုကို့လည်း ဖေဖေလို့ ဖြစ်လို့မရဘူး"
ကလေးက အရက်ကိုပြောနေတာထင်ပါတယ်
"ဟုတ်ပါပြီး မသောက်ပါဘူး"
"အဲ့ဒါမှ ကိုကို့ နာနာ မဖြစ်မှာ"
စက္က ဆီရွဲအောင်လိမ်းထားတဲ့ ဆံပင်လေးကိုပွတ်သက်ပေးနေရင် စကားလေးမပီသပီ ပြောေနသောကလေးကို သေချာကြည့်မိသည်။
အမြဲတမ်းတစ်ယောက်ထဲဖြတ်သန်းရတဲ့ စက္က က ဒီကလေးနဲ့စကားပြောနေရင်း ပျော်ရွင်လာကာ ကလေးရဲ့အကိုတွေကိုလည်း မနာလိုတွေဖြစ်နေမိတယ် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ညီလေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားရတဲ့ အတွက် သူကောပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရှိဘူးလာ။
စက္က ကလေးကိုအဖော်ပြုနေရင်း ကစားပေးနေပြီး
လူကြီးပေါက်စလေးကလည်း ရေပတ်မ၀င်အောင် စကားများသည်။
ခဏအကြာ စက္ကတို့ဘေး အန်တီကြီးတစ်ယောက်ပြေးလာပြီး တေဇလေးကို ချီလိုက်ကာ
"ထွေးလေး ဘယ်လျှောက်သွားတာလည်း မေမေကလုိက်ရှာနေတာ"
တေဇလေးရဲ့ မေမေဖြစ်ဟန်တူတယ်
"သားက မေမေကိုမတွေ့တော့ မေမေပြောထားတဲ့အတိုင်း
ရောက်တဲ့နေရာမှာ စောင့်နေတာကိုကို့နဲ့အတူတူ"
"ဟုတ်ပါပြီး လိမ္မာတုံးလေးရယ်"
"ဒီဘက်က သားလေးကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ထွေးလေး အဖေကိစ္စကိုအာရုံများနေတော့ သူပျောက်သွားတာမသိဘူးဖြစ်သွားတယ်"
"ရပါတယ် ကျွန်တော်လည်း အားနေတာနဲ့ ဝိုင်းစောင့်ပေးလိုက်တာပါ"
"အန်တီ ကိစ္စလေးရှိလို့ သွားခွင့်ပြုအုန်းနော် သား"
စက္ကမှာ အန်တီလက်ပေါ်ကတေဇလေးကိုကြည့်ပြီး မသွားစေချင်သော်လည်း ကိုယ်ပိုင်တဲ့အရာမှမဟုတ်တာ ဒီကလေးနဲ့ကြမှ မိမိလည်း အရမ်း တွယ်တာလွန်းနေမိနေသည်..ဝဲတက်လာတဲ့ မျက်ရည်စ တွေကြောင့် စက္ကခေါင်းငုံလိုက်သည်။
"ကိုကို့ မနတ်ဖြန်ကော သားတို့ စကားပြောကြအုန်းမယ်လေနော်"
တေဇလေးရဲ့ခေါ်သံကြောင့် မျက်ရည်စများကိုပွတ်လိုက်ကာ
မော့လိုက်ပြီး
"ကလေး လာမယ်ဆို ကိုကို့ ကစောင့်နေမှာပေါ့"
"ထွေးလေး ကတော့ သားကို ခင်သွားပြီး ဖြစ်မယ်
ထွေး အကိုတွေက ကျောင်းတစ်ဖက်ဆိုတော့ ထွေးကို တစ်ယောက်ထဲထားခဲ့လိုအဆင်မပြေတော့ မနတ်ဖြန်လည်း အန်တီကခေါ်လာရအုန်းမှာ "
"မနတ်ဖြန် တွေ့ရအုန်းမှာတဲ့ ကလေး ကိုကို့စောင့်နေမယ်နော်"
"ဟုတ် သားသေချာလာမှာနော် စောင့်နေ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ"
လက်ကလေးကို ဝဲှယမ်းကာ
"တာ့ တာ့ ကိုကို့"
ကျွန်တော်ကလည်း ပြန်ပြီး လက်ကိုဝှဲယမ်း
"တာ့ တာ့ တာ့"
အန်တီက
"ကိုကို့ ကို Fly kiss လုပ်ပြလိုက် ထွေး"
လက်ဖ၀ါးလေးကို နူတ်ခမ်းနားကပ်ကာ fly kiss လုပ်ပြလာသော ကလေး ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ကလေး
ထွက်သွားတဲ့ကျောပြင်နှစ်ခုကိုငေးကြည့်ရင်း ဒယ်ဒီအခန်းဆီ ပြန်ခဲ့လိုက်တော့သည်။
ကျွန်တော်နဲ့ေတဇလေး တစ်ပက်တိတိ တွေ့ဆုံနေရပြီး အန်တီကရောက်တာ တေဇလေးကို လာပိုပေးသည်။
တေဇလေးက သူအကိုရင်းတွေထက်တောင် ကျွန်တော်ကိုခင်တွယ်တယ်ဆိုဘဲ မိုးလင်းတာနဲ့ ကျွန်တော်ဆီပိုခိုင်းနေသည်တဲ့...အပြန်ကြရင်လည်း ကျွန်တော်ကိုအတင်းချီခိုင်းကာ ပါးလေးကိုနမ်းပြီးမှ ပြန်တက်သည်။
ဲဒီနေ့လည်း ကျွန်တော် တဇေလေးအလာကို စောင့်နေပါသည်။
ခဏနေ အန်တီလက်လေးကိုကိုင်ကာ လမ်းလျှောက်လာလေသည်။ ဒီနေ့မှ တေဇလေး ခါတိုင်းလို့ သနပ်ခါးကု်ဖုန်နေ
ေအာင် မလိမ်းထားေချ ။အန်တီမျက်္နှာလေးကလည်း ညိုးနေသည်။ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်တော်လုံးလုံးနဲ့ ပြေးလာသော ပေါက်စလေး ကျွန်တော်ကလည်းအနားသို့ပြေးသွားကာ မပြုတ်ကျအောင် ထိန်းလိုက်သည်။
"အရမ်း မပြေးရဘူးလေးကွာ ကြမ်းပြင်ေပါ်လှဲကျရင် နာနာဖြစ်မှာပေါ့"
"သား က ကိုကို့ဆီ အမြန်ရောက်ချင်လို့ပါ"
"ဒီနေ့ ခါးခါးလည်း မလိမ်းခဲ့ပါလား"
"သားတို့က ညထဲကဒီရောက်နေတယ မေမေက ကိုကို့အိပ်ချိန်မနှောက်ယှက်ရဘူး ပြောလို့ မနက်ရောက္မှာ ကိုကိုဆီလာရတာ ဒီမှာက ခါးခါးထွက်တဲ့ဟာ မရှိဘူးလေ"
တေဇလေးပြောနေတုန်းအန်တီကလည်း အနားရောက်လာတော့
"သားရေ ထွေးလေးကို ဒီနေ့တစ်ရက်လည်းထိန်းပေးအုန်းနော်
အန်တီ စီစဉ်စရာရှိတာ စီစဉ်ရအုန်းမယ် ထွေးတို့အဖေက ညကဆုံးသွားပြီးသားရယ်"
စက္က တေဇလေးနားနှစ်ဖက်ကို အုပ်လိုက်တော့
"ထွေးကို အန်တီနားလည်သလို့ရှင်းပြထားတယ် တစ်ချိန်ချိန်တော့ သိနိုင်မှာဘဲလေး'
တေဇလေးကို ငုံကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော်ေခြေထာက်ကုိဖက်ထားကာမော့ကြည့်လာပြီး ပြုံးပြလာသည်။
"အန်တီ ကျွန်တော်သေချာကြည့်ထားပါမယ်"
"ကျေးဇူးပါကွယ်"
အန်တီလည်း ထွက်သွားတော့ ခါတိုင်းလိုဘဲ တေဇလေးစကားတွေပြောတာကို နားထောင်ေပးတော့
"ဖေဖေက နတ်ပြည်ကိုလည်လည်သွားပြီးလို့မေမေကပြောတယ် ဒီနေ့ကစပြီးဖေဖေမရှိဘဲနေရမယ်တဲ့"
"ဟုတ်တာပေါ့ တေဇလေးက ဖေဖေမရှိဘဲနဲ့ နေနိုင်ရမယ်နော်"
မျက်ရည်လေးေတွဝဲလာသော်လည်း လက်သေးသေးလေးနဲ့ဆွဲသုတ်လိုက်ပြီး
"ဖေဖေ မရှိဘဲမနေနိုင်ပေ့မယ် သား နေနိုင်အောင်ကြိုးစားပါမယ် မေမေကပြောတယ် လူကြီးတစ်ယောက်က ဖေဖေမရှိလည်းနေနိုင်ရတယ်တဲ့ သားကလူကြီးဖြစ်ပြီးဆိုတော့ ေဖဖေမ
ရှိလည်းနေနိုင်တယ်"
"ဟုတ်တာပေါ့ တေဇလေးက လူကြီးလေးတစ်ယောက်ဘဲ"
သေချာကြည့်မှ နားထင် နားမှမှဲ့နက်လေးထင်းနေရောခါတိုင်း
သနပ်ခါးလူးထားလို့ မမြင်ရ အခုတော့ ဖြုဖွေးတဲ့မျက်နှာထက်္မှာ ထင်ရှားနေသော မှဲ့နက်လေးကို လက်ကလေးနဲ့ ဖွဖွေလးပွတ်လိုက်္မိသည်။
ဒီနေ့တော့ တေဇလေးပျော်အောင် အတက်နိုင်ဆုံးထားပေးလေသည်။
နေခင်းရောက်တော့ တေဇလေးက မိမိပေါင်ပေါ်တွေ
အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
အန်တီလာခေါ်တော့ မိမိပေါင်ပေါ်က တေဇလေးကိုပွေ့ချီလိုက်ပြီး
"ဒီအတောအတွင်း ထွေးလေးဆော့ပေးတာကို ကျေးဇူးတင်တယ်နော် သား"
"ရပါတယ် ကျွန်တော်ကလည်း တေဇလေးကို ချစ်လို့ပါ"
"ဆေးရုံမှာ မတွေ့ရတော့ပေ့မယ် အိမ်ကိုလာလည်ပါ"
"ဟုတ် ကဲ့ အန်တီ"
"သွားပြီးနော် သား"
အန်တီ ထွက်သွားတာနဲ့ ဘေးသို့အပြေးရောက်ချလာသော
ဦးလေး..
"စက္ကလေး မင်းဒယ်ဒီ အခြေအနေမကောင်းတော့ဘူး"
× × × ×××××××××××××××
အထီးကျန်လှတဲ့ စံအိမ်ကြီးရဲ့ ပြတင်းပေါက်နား ရပ်နေသော လူငယ်တစ်ယောက်
"စက္ကလေး ေလယာဉ်ချိန်နီးပြီး"
"ဟုတ် ဦးလေး"
ကိုယ်ပြန်လာခဲ့မှာ မို့ စောင့်နေပေးပါ အချစ်ကလေး။
ကျွန်တော်ဘေးက ထွက်ခွာသွားသော လူသားနှစ်ဦး
တစ်ဦးက အပြီးတိုင်ထွက်ခွာတယ်
တစ်ဦးက ကျွန်တော် မပိုင်တဲ့အရာမို့ တားခွင့်မရှိဘဲ ထွက်သွားခွင့်ပြုရသည်။
အချစ်နဲ့တည်ဆောက်တိုင်းလည်း တည်မြဲမဟုတ်ကြောင်း
ဒယ်ဒီကပြသသွားလေသည်။
ကျွန်တော်လိုချင်တဲ့အရာကို ရဖို့အတွက် ကျွန်တော်ကုိ မည်သူမှချုပ်ကိုင်လို့မရသည်ထိသန်မာနေရမည် ပျောညံပြီးကျဆုံးလို့ မဖြစ်ဘူး
ပြီးရင်တော့ ကျွန်တော် ချစ်တဲ့သူကိုဘေးနားထားရမည်။
သူဘက်ကချစ်ဖို့ကုိမကြိုးစားဘူး အပိုတွေ အရင်ပိုင်ဆိုင်နိုင်ဖို့အတွက်သာ.....။
ဝေဖန်ေပးပါ နောက်ကြောင်းပြန်တာကို တစ်ပိုင်းတည်းဖြတ်လိုက်တော့ လိုနေတာတွေရှိမလားလို့
ဒါက Wattpadမှာတင်တာနဲ့မှီသွားပါပြီး Wattpadမှာတင်မှ ဒီကိုတစ်ခါတည်းတင်ပေးပါမယ်
ကြိုးစားလျက်ပါ
#hsu
26.10.2020
Zawgyi
Unicod
ေဆး႐ုံႀကီးတစ္ခုရဲ့လူနာအခန္းအေရွ႕ေတြရွိေသာ ထိုင္ခုံတန္း
ေတြ အသက္17ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္...
သူမွာထူးျခားတဲ့ ကျပား႐ုပ္ေရေလးရွိၿပီး စြက္ၼကၹြယ္ေကာင္းေသာ အညိဳေရာင္မ်က္၀န္းေလးေတြကိုလည္းပိုင္ဆိုင္ထားသည္။
ထိုအညိဳေရာင္မ်က္၀န္းေလးေတြ ၀မ္းနည္းရိပ္ထင္ေနသျဖင့္မေတာက္ပနိုင္ျဖစ္ေနေလသည္။
ခဏအၾကာထိုေကာင္ေလးေဘး လူႀကီးတစ္ဦးကခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး
" စကၠေလး သခင္ႀကီးကစိုးရိပ္ရတဲ့ အေျခအေနကိုေက်ာ္ျဖတ္နိုင္သြားၿပီး စိတ္ခ်လို႔ရပါၿပီး"
ထိုစကားၾကားမွ စကၠပိုင္ သက္ျပင္းခ်ကာ မ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္အုပ္လိုက္ၿပီး
"မာမီ ကိုေကာဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီးလား ဦးေလး"
"ဆက္ ၿပီးပါၿပီး"
"ဘာေျပာလည္း"
"ပြဲေကာင္းေနလို႔ မေသေသးရင္မလာနိုင္ေသးဘူးတဲ့"
စကၠပိုင္ နာက်ဥ္းမႈေတြျပည့္ေနအျပဳံးကို ႏူတ္ခမ္းဖ်ားထက္ ဆင္လ်က္
"ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာခဏထိုင္အုန္းမယ္"
"ဟုတ္"
ဦးေလးကေဘးမွာထြက္သြားေတာ့မွာ ထိုင္ခုံကိုေနာက္ၼွီလိုက္ကာ မ်က္စိမွိတ္၍ေခါင္းေမာ့ထားေလသည္။
ထုိစကားဘဲၾကားရမည္ဆုိတာေမၽွာ္လင့္ထားၿပီးသားျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းၾကားရေတာ့လည္းခံျပင္းေနမိသည္။
နိုင္ငံျခားလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ဒယ္ဒီက မာမီနဲ႔ယူၿပီး ျမန္မာနိုင္ငံသားခံယူကာ ဒီမွာဘဲအေျခခ်ေနထိုင္ကာ မိသားစုထူေထာင္ခဲ့ၿပီး
အခုဆိုလုပ္ငန္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆုိင္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေနရသည္။
မာမီဆိုသည္မွာလည္း အစထဲအထက္တန္းလႊားမိသားစုကေမြးဖြားလာတာေၾကာင့္ ေက်ာကၼ်က္ရတနာလုပ္ငန္းဦးစီးက ေအာင္ျမင္ေနျပန္သည္။
ဒီလို႔မိဘႏွစ္ပါးဆီကေမြးဖြားလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေကာ
ငယ္ငယ္ထဲက လိုေလးေသးမရွိေခ်။
ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္မိတာက ခ်မ္းသားႂကြယ္၀မ်ားထက္ ေႏြးေထြးတဲ့မိသားစုေလးတစ္ခု ဒယ္ဒီကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်စ္ေတာ့
ဂ႐ုစိုက္ေပ့မယ္ မ်ားျပားလြန္းတဲ့အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ အခ်ိန္မေပးနိုင္ တစ္ေယာက္ထဲ ဒီအရြယ္ေရာက္သည္ထိေနခဲ့ရေလသည္။
မာမီဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္လူမွန္းသိတက္စအရြယ္ထဲက
အေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔အေပ်ာ္အပါးလိုက္ကာ မာမီက
ရွာနိုင္သလို႔ ျဖဳန္းလည္းျဖဳန္းသည္။
အိမ္ကိုလည္းတစ္ခါတစ္ေလမွသာ ျပန္လာေလ့ရွိၿပီး
အိမ္မွာရွိတဲ့ ရကၼ်ားဆို ကၽြန္ေတာ္ကို မ်က္စိေထာင့္ေထာက္လိုက္ၾကည့္ေနတၾကၸီး မာမီ ရွိေနရင္အမွားအလုပ္မိေအာင္
သတိထားေနရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္8တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
သူအိမ္လိုက္လာဖို႔ရာဖိတ္တာေၾကာင့္ ဒယ္ဒီဆီကခြင့္ေတာင္းကာ လိုက္သြားသည္။သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေသာ ဂိမ္းစက္က ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေတြရွိေသာ ဂိမ္းစက္ထက္ ေမာ္ဒယ္နိမ့္ေသာ
လည္း တစ္ေယာက္ထဲေဆာ့ေနတာထက္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူတူေဆာ့ရတာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရြင္ေနမိသည္။
အိမ္သို႔ေပ်ာ္ရြင္စြာျပန္လာေတ့ာ ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနတဲ့ မာမီ
ကုိေတြ႕ၿပီး ႏူတ္ဆက္လိုက္ကာအေပၚတက္ရန္ေျခလွမ္းေနတုန္း
"ဘယ္က ျပန္လာတာလည္း"
"သူငယ္ခ်င္းအိမ္က"
"ဘယ္သူကိုေျပာသြားလည္း"
"ဒယ္ဒီကို ေျပာသြား..."
"တိတ္စမ္း ေမြးရက်ိဳးမနပ္တဲ့သား မင္းငါဆီက်ဖုန္းဆက္မေျပာတက္ဘူးလာ မင္းအေဖကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ေနေတာ့ သူကိုဘဲ ေျပာတက္တယ္ေပါ့"
"မဟုတ္ပါဘူး မာမီက အိမ္မွာမရွိေတာ့"
"မင္းကာငါအိမ္မွာ မရွိတာနဲ႔ ေျပာစရာမလိုဘူးေပါ့ ဟုတ္လား
အာခံခ်င္ေနတာလား"
"မ ဟုတ္ ပါ ဘူး"
ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြလည္းထစ္ကာ ေရွ႕ဆကၼေျပာနိုင္ဒူးေတြလည္းတုန္ေနသည္။
"မင္းက အျပင္မွာေနရတာကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုေတာ့
သြား ၿခံထဲမွာ သြားဒူးေထာက္ေန ငါ၀င္လာဆိုမွ၀င္လာ
ေနာက္ခါ မင္းဘာလုပ္လုပ္ ငါမေျပာၾကည့္ ငါအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္း သိေစရမယ္"
ထိုေနညတစ္ညလုံးက ၿခံထဲဒူးေထာက္ရင္ငိုေနရၿပီးမနတ္ မာမီအလုပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွ ဒယ္ဒီကလာေပြ႕ခ်ီေလသည္
တစ္ခါမွ ပင္ပင္ပန္းပန္းမလုပ္ဖူးေတာ့ တစ္ပက္ေလာကၼထနိုင္ေအာင္ ဖ်ားသြားၿပီး ထိုအျဖတ္အပ်က္ၼွစၿပီး
မာမီမသိေအာင္ ဘာမွမလုပ္ရဲ့ေတာ့။
မာမီနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ၾကားေအးစက္စက္ ဆက္ဆံေရးသာရွိေတာ့သည္။
ဒယ္ဒီကိုယ္တိုင္ကပင္ မာမီကိုခ်စ္ေတာ့ မာမီသေဘာက်ေနၿပီး မာမီနဲ႔ပက္သတ္လ်င္တစ္ခြန္းမွ၀င္မေျပာေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ မိသားစုဆက္ဆံေရးကာ ေအးတိေအးစက္သာ.....
အခုလည္းဒယ္ဒီေဆး႐ုံတက္ေနရတာ ေလးရက္ရွိၿပီး တစ္ရက္ၼွာလာမေတြ႕ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနလို႔ဖုန္းဆက္တာကိုလည္း လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ စကၠဴရြက္တစ္ရြက္ေလာက္ေတာင္ အာ႐ုံမထား။ဒယ္ဒီ အိမ္ေထာင္က်ကံမေကာင္းေခ်။
စကၠပိုင္တစ္ေယာက္အေတြးကမၻာထဲေရာက္ေနတုန္း ေဘာင္းဘီစကိုတစ္ေယာက္ေယာက္လာဆြဲေနတာကေၾကာင့္မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့....
သနပ္ခါးကို မ်က္ႏွာအျပည့္ေလာင္းခ်ထားသလို႔လိမ္းထားတဲ့
အသားျဖဴျဖဴ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ မိမိေဘာင္းဘီစေလးကိုဆြဲေနရင္း..
"ကိုကို သား ခုံေပၚတက္ဖို႔မတက္ တက္လို႔ခ်ီတင္ေပးပါလား"
အခုမွစကားေျပာကာစ အသံေလးနဲ႔မိမိကိုစကားေျပာေနရင္း ထိုင္ခုံေပၚတက္နိုင္ရန္ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ကာ အရပ္ေလးပုပုေလးကို မမွီတမွီလွမ္းလွမ္းတက္ေနေလသည္။
စကၠပိုင္လည္း ျပဳံးလိုက္ရင္း
"ခဏ ခါးနာမယ္ ကိုကို႔ တင္ေပးမယ္"
လုံး၀န္းေနတဲ့ကိုယ္ေလးကို ဂ်ိဳင္းေအာင္ကမခ်ီကာ ထိုင္ခုံေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့။ေသခ်ာထုိင္ၿပီးတာနဲ မိမိလက္လွည့္လာၿပီး မစုံေသးတဲ့သြားေတြနဲ႔ ရီျပလာကာ
"ေက်းဇူးပါ"
"ေအးပါကြာ ဒါနဲ႔လူႀကီးမပါဘူးလာ"
"ဘယ္လူႀကီးလဲ ကိုကို"
"ညီေလးရဲ့ ေမေမေလ"
"သား ေမေမလာ ေမေမကိုေပ်ာက္သြားလို႔ ဒီမွာလာထိုင္ေစာင့္ေနတာ "
"ကိုကို႔ လိုက္ရွာေပးမယ္ေလ"
"ေမေမက ေျပာတယ္ ေမေမတို႔လူကြဲသြားရင္ ေလၽွာက္ၼသြားဘဲ ေရာက္တဲ့ေနရာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေစာင့္ ေမေမလာရွာမယ္တဲ့ ဒါေၾကာင့္ သားဒီမွာဘဲေစာင့္ေတာ့မယ္"
စကၠလည္း စကားအတက္ေလးေၾကာင့္ ျပဳံးမိရင္း
ကေလး အေမလာမွဘဲ အေဖဆီသြားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ထုိ့ေနရာတင္ဆက္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
"ညီ နာမည္ဘယ္လို႔ေခၚလည္း"
"ေတဇဦး ပါခင္ဗ်ာ ေမေမတို႔ ကိုကို႔တို႔ ကေတာ့
ေထြးေထြးေလးလိုေခၚတယ္"
"ကိုကိုေတြရွိတယ္ေပါ့"
စကၠေမးလိုက္ေတာ့ လက္္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္လာကာ
"ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္"
"အခုေဆး႐ုံမွာ ဘယ္သူေနမေကာင္းျဖစ္လို႔လဲ "
စကၠေမးလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးၿငိဳးက်လာသည္။ျပဳံးျပဳံးေလးေနပါ ကေလးရာ...
"ေဖေဖ ေနမေကာင္းတာ အမ်ားႀကီးေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ
ေမေမက ေျပာတယ္ မေကာင္းတဲ့အရည္ေတြေသာက္လိုတဲ့
ေမေမက သား ႀကီးလာရင္ ေသာက္ရဘူးတဲ့ ေဖေဖလိုျဖစ္မွာဆိုၿပီး ေျပာတယ္"
"ကိုကို႔ လည္း မေသာကၷဲ႔ေနာ္ ကိုကို႔လည္း ေဖေဖလို႔ ျဖစ္လို႔မရဘူး"
ကေလးက အရက္ကိုေျပာေနတာထင္ပါတယ္
"ဟုတ္ပါၿပီး မေသာက္ပါဘူး"
"အဲ့ဒါမွ ကိုကို႔ နာနာ မျဖစ္မွာ"
စကၠ ဆီရြဲေအာင္လိမ္းထားတဲ့ ဆံပင္ေလးကိုပြတ္သက္ေပးေနရင္ စကားေလးမပီသပီ ေျပာေနေသာကေလးကို ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။
အျမဲတမ္းတစ္ေယာက္ထဲျဖတ္သန္းရတဲ့ စကၠ က ဒီကေလးနဲ႔စကားေျပာေနရင္း ေပ်ာ္ရြင္လာကာ ကေလးရဲ့အကိုေတြကိုလည္း မနာလိုေတြျဖစ္ေနမိတယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ညီေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားရတဲ့ အတြက္ သူေကာပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိဘူးလာ။
စကၠ ကေလးကိုအေဖာ္ျပဳေနရင္း ကစားေပးေနၿပီး
လူႀကီးေပါက္စေလးကလည္း ေရပတ္မ၀င္ေအာင္ စကားမ်ားသည္။
ခဏအၾကာ စကၠတို႔ေဘး အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ေျပးလာၿပီး ေတဇေလးကို ခ်ီလိုက္ကာ
"ေထြးေလး ဘယ္ေလၽွာက္သြားတာလည္း ေမေမကလုိက္ရွာေနတာ"
ေတဇေလးရဲ့ ေမေမျဖစ္ဟန္တူတယ္
"သားက ေမေမကိုမေတြ႕ေတာ့ ေမေမေျပာထားတဲ့အတိုင္း
ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေစာင့္ေနတာကိုကို႔နဲ႔အတူတူ"
"ဟုတ္ပါၿပီး လိမၼာတုံးေလးရယ္"
"ဒီဘက္က သားေလးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေထြးေလး အေဖကိစၥကိုအာ႐ုံမ်ားေနေတာ့ သူေပ်ာက္သြားတာမသိဘူးျဖစ္သြားတယ္"
"ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားေနတာနဲ႔ ဝိုင္းေစာင့္ေပးလိုက္တာပါ"
"အန္တီ ကိစၥေလးရွိလို႔ သြားခြင့္ျပဳအုန္းေနာ္ သား"
စကၠမွာ အန္တီလက္ေပၚကေတဇေလးကိုၾကည့္ၿပီး မသြားေစခ်င္ေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္တဲ့အရာမွမဟုတ္တာ ဒီကေလးနဲ႔ၾကမွ မိမိလည္း အရမ္း တြယ္တာလြန္းေနမိေနသည္..ဝဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္စ ေတြေၾကာင့္ စကၠေခါင္းငုံလိုက္သည္။
"ကိုကို႔ မနတ္ျဖန္ေကာ သားတို႔ စကားေျပာၾကအုန္းမယ္ေလေနာ္"
ေတဇေလးရဲ့ေခၚသံေၾကာင့္ မ်က္ရည္စမ်ားကိုပြတ္လိုက္ကာ
ေမာ့လိုက္ၿပီး
"ကေလး လာမယ္ဆို ကိုကို႔ ကေစာင့္ေနမွာေပါ့"
"ေထြးေလး ကေတာ့ သားကို ခင္သြားၿပီး ျဖစ္မယ္
ေထြး အကိုေတြက ေက်ာင္းတစ္ဖက္ဆိုေတာ့ ေထြးကို တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့လိုအဆင္မေျပေတာ့ မနတ္ျဖန္လည္း အန္တီကေခၚလာရအုန္းမွာ "
"မနတ္ျဖန္ ေတြ႕ရအုန္းမွာတဲ့ ကေလး ကိုကို႔ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ သားေသခ်ာလာမွာေနာ္ ေစာင့္ေန"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ"
လက္ကေလးကို ဝဲွယမ္းကာ
"တာ့ တာ့ ကိုကို႔"
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ၿပီး လက္ကိုဝွဲယမ္း
"တာ့ တာ့ တာ့"
အန္တီက
"ကိုကို႔ ကို Fly kiss လုပ္ျပလိုက္ ေထြး"
လက္ဖ၀ါးေလးကို ႏူတ္ခမ္းနားကပ္ကာ fly kiss လုပ္ျပလာေသာ ကေလး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကေလး
ထြက္သြားတဲ့ေက်ာျပင္ႏွစ္ခုကိုေငးၾကည့္ရင္း ဒယ္ဒီအခန္းဆီ ျပန္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတဇေလး တစ္ပက္တိတိ ေတြ႕ဆုံေနရၿပီး အန္တီကေရာက္တာ ေတဇေလးကို လာပိုေပးသည္။
ေတဇေလးက သူအကိုရင္းေတြထက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုခင္တြယ္တယ္ဆိုဘဲ မိုးလင္းတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆီပိုခိုင္းေနသည္တဲ့...အျပန္ၾကရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုအတင္းခ်ီခိုင္းကာ ပါးေလးကိုနမ္းၿပီးမွ ျပန္တက္သည္။
ဲဒီေန႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ တေဇေလးအလာကို ေစာင့္ေနပါသည္။
ခဏေန အန္တီလက္ေလးကိုကိုင္ကာ လမ္းေလၽွာက္လာေလသည္။ ဒီေန႔မွ ေတဇေလး ခါတိုင္းလို႔ သနပ္ခါးကု္ဖုန္ေန
ေအာင္ မလိမ္းထားေခ် ။အန္တီမ်က္္ႏွာေလးကလည္း ညိဳးေနသည္။ထုံးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လုံးလုံးနဲ႔ ေျပးလာေသာ ေပါက္စေလး ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအနားသို႔ေျပးသြားကာ မျပဳတ္က်ေအာင္ ထိန္းလိုက္သည္။
"အရမ္း မေျပးရဘူးေလးကြာ ၾကမ္းျပင္ေပၚလွဲက်ရင္ နာနာျဖစ္မွာေပါ့"
"သား က ကိုကို႔ဆီ အျမန္ေရာက္ခ်င္လို႔ပါ"
"ဒီေန႔ ခါးခါးလည္း မလိမ္းခဲ့ပါလား"
"သားတို႔က ညထဲကဒီေရာက္ေနတယ ေမေမက ကိုကို႔အိပ္ခ်ိန္မေႏွာက္ယွက္ရဘူး ေျပာလို႔ မနက္ေရာကၼွာ ကိုကိုဆီလာရတာ ဒီမွာက ခါးခါးထြက္တဲ့ဟာ မရွိဘူးေလ"
ေတဇေလးေျပာေနတုန္းအန္တီကလည္း အနားေရာက္လာေတာ့
"သားေရ ေထြးေလးကို ဒီေန႔တစ္ရက္လည္းထိန္းေပးအုန္းေနာ္
အန္တီ စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္ရအုန္းမယ္ ေထြးတို႔အေဖက ညကဆုံးသြားၿပီးသားရယ္"
စကၠ ေတဇေလးနားႏွစ္ဖက္ကို အုပ္လိုက္ေတာ့
"ေထြးကို အန္တီနားလည္သလို႔ရွင္းျပထားတယ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ သိနိုင္မွာဘဲေလး'
ေတဇေလးကို ငုံၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ကုိဖက္ထားကာေမာ့ၾကည့္လာၿပီး ျပဳံးျပလာသည္။
"အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာၾကည့္ထားပါမယ္"
"ေက်းဇူးပါကြယ္"
အန္တီလည္း ထြက္သြားေတာ့ ခါတိုင္းလိုဘဲ ေတဇေလးစကားေတြေျပာတာကို နားေထာင္ေပးေတာ့
"ေဖေဖက နတ္ျပည္ကိုလည္လည္သြားၿပီးလို႔ေမေမကေျပာတယ္ ဒီေန႔ကစၿပီးေဖေဖမရွိဘဲေနရမယ္တဲ့"
"ဟုတ္တာေပါ့ ေတဇေလးက ေဖေဖမရွိဘဲနဲ႔ ေနနိုင္ရမယ္ေနာ္"
မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲလာေသာ္လည္း လက္ေသးေသးေလးနဲ႔ဆြဲသုတ္လိုက္ၿပီး
"ေဖေဖ မရွိဘဲမေနနိုင္ေပ့မယ္ သား ေနနိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါမယ္ ေမေမကေျပာတယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ေဖေဖမရွိလည္းေနနိုင္ရတယ္တဲ့ သားကလူႀကီးျဖစ္ၿပီးဆိုေတာ့ ေဖေဖမ
ရွိလည္းေနနိုင္တယ္"
"ဟုတ္တာေပါ့ ေတဇေလးက လူႀကီးေလးတစ္ေယာက္ဘဲ"
ေသခ်ာၾကည့္မွ နားထင္ နားမွမွဲ႕နက္ေလးထင္းေနေရာခါတိုင္း
သနပ္ခါးလူးထားလို႔ မျမင္ရ အခုေတာ့ ျဖဳေဖြးတဲ့မ်က္ႏွာထက္ၼွာ ထင္ရွားေနေသာ မွဲ႕နက္ေလးကို လက္ကေလးနဲ႔ ဖြဖြေလးပြတ္လိုက္ၼိသည္။
ဒီေန႔ေတာ့ ေတဇေလးေပ်ာ္ေအာင္ အတက္နိုင္ဆုံးထားေပးေလသည္။
ေနခင္းေရာက္ေတာ့ ေတဇေလးက မိမိေပါင္ေပၚေတြ
အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
အန္တီလာေခၚေတာ့ မိမိေပါင္ေပၚက ေတဇေလးကိုေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး
"ဒီအေတာအတြင္း ေထြးေလးေဆာ့ေပးတာကို ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္ သား"
"ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေတဇေလးကို ခ်စ္လို႔ပါ"
"ေဆး႐ုံမွာ မေတြ႕ရေတာ့ေပ့မယ္ အိမ္ကိုလာလည္ပါ"
"ဟုတ္ ကဲ့ အန္တီ"
"သြားၿပီးေနာ္ သား"
အန္တီ ထြက္သြားတာနဲ႔ ေဘးသို႔အေျပးေရာက္ခ်လာေသာ
ဦးေလး..
"စကၠေလး မင္းဒယ္ဒီ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူး"
× × × ×××××××××××××××
အထီးက်န္လွတဲ့ စံအိမ္ႀကီးရဲ့ ျပတင္းေပါက္နား ရပ္ေနေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္
"စကၠေလး ေလယာဥ္ခ်ိန္နီးၿပီး"
"ဟုတ္ ဦးေလး"
ကိုယ္ျပန္လာခဲ့မွာ မို႔ ေစာင့္ေနေပးပါ အခ်စ္ကေလး။
ကၽြန္ေတာ္ေဘးက ထြက္ခြာသြားေသာ လူသားႏွစ္ဦး
တစ္ဦးက အၿပီးတိုင္ထြက္ခြာတယ္
တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ္ မပိုင္တဲ့အရာမို႔ တားခြင့္မရွိဘဲ ထြက္သြားခြင့္ျပဳရသည္။
အခ်စ္နဲ႔တည္ေဆာက္တိုင္းလည္း တည္ျမဲမဟုတ္ေၾကာင္း
ဒယ္ဒီကျပသသြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့အရာကို ရဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ မည္သူမွခ်ဳပ္ကိုင္လို႔မရသည္ထိသန္မာေနရမည္ ေပ်ာညံၿပီးက်ဆုံးလို႔ မျဖစ္ဘူး
ၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့သူကိုေဘးနားထားရမည္။
သူဘက္ကခ်စ္ဖို႔ကုိမႀကိဳးစားဘူး အပိုေတြ အရင္ပိုင္ဆိုင္နိုင္ဖို႔အတြက္သာ.....။
ေဝဖန္ေပးပါ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္တာကို တစ္ပိုင္းတည္းျဖတ္လိုက္ေတာ့ လိုေနတာေတြရွိမလားလို႔
ဒါက Wattpadမှာတင်တာနဲ့မှီသွားပါပြီး Wattpadမှာတင်မှ ဒီကိုတစ်ခါတည်းတင်ပေးပါမယ်
ႀကိဳးစားလ်က္ပါ
#hsu
26.10.2020
ဆေးရုံကြီးတစ်ခုရဲ့လူနာအခန်းအရှေ့တွေရှိသော ထိုင်ခုံတန်း
တွေ အသက်17နှစ်အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်...
သူမှာထူးခြားတဲ့ ကပြားရုပ်လေးရှိပြီး စွက်္မက္ဖွယ်ကောင်းသော အညိုရောင်မျက်၀န်းလေးတွေကိုလည်းပိုင်ဆိုင်ထားသည်။
ထိုအညိုရောင်မျက်၀န်းလေးတွေ ၀မ်းနည်းရိပ်ထင်နေသဖြင့်မတောက်ပနိုင်ဖြစ်နေလေသည်။
ခဏအကြာထိုကောင်လေးဘေး လူကြီးတစ်ဦးကချဉ်းကပ်လာပြီး
" စက္ကေလး သခင်ကြီးကစိုးရိပ်ရတဲ့ အခြေအနေကိုကျော်ဖြတ်နိုင်သွားပြီး စိတ်ချလို့ရပါပြီး"
ထိုစကားကြားမှ စက္ကပိုင် သက်ပြင်းချကာ မျက်နှာကိုလက်ဖြင့်အုပ်လိုက်ပြီး
"မာမီ ကိုကောဖုန်းဆက်ပြီးပြီးလား ဦးလေး"
"ဆက် ပြီးပါပြီး"
"ဘာပြောလည်း"
"ပွဲကောင်းနေလို့ မသေသေးရင်မလာနိုင်သေးဘူးတဲ့"
စက္ကပိုင် နာကျဉ်းမှုတွေပြည့်နေအပြုံးကို နူတ်ခမ်းဖျားထက် ဆင်လျက်
"ကျွန်တော် ဒီမှာခဏထိုင်အုန်းမယ်"
"ဟုတ်"
ဦးလေးကဘေးမှာထွက်သွားတော့မှာ ထိုင်ခုံကိုနောက်္မှီလိုက်ကာ မျက်စိမှိတ်၍ခေါင်းမော့ထားလေသည်။
ထုိစကားဘဲကြားရမည်ဆုိတာမျှော်လင့်ထားပြီးသားဖြစ်သော်လည်း တကယ်တမ်းကြားရတော့လည်းခံပြင်းနေမိသည်။
နိုင်ငံခြားလူမျိုးဖြစ်တဲ့ ဒယ်ဒီက မာမီနဲ့ယူပြီး မြန်မာနိုင်ငံသားခံယူကာ ဒီမှာဘဲအခြေချနေထိုင်ကာ မိသားစုထူထောင်ခဲ့ပြီး
အခုဆိုလုပ်ငန်းများစွာကို ပိုင်ဆုိင်၍ အုပ်ချုပ်နေရသည်။
မာမီဆိုသည်မှာလည်း အစထဲအထက်တန်းလွှားမိသားစုကမွေးဖွားလာတာကြောင့် ကျောက္မျက်ရတနာလုပ်ငန်းဦးစီးက အောင်မြင်နေပြန်သည်။
ဒီလို့မိဘနှစ်ပါးဆီကမွေးဖွားလာတဲ့ ကျွန်တော်ကကော
ငယ်ငယ်ထဲက လိုလေးသေးမရှိေချ။
ကျွန်တော် လိုချင်မိတာက ချမ်းသားကြွယ်၀များထက် နွေးထွေးတဲ့မိသားစုလေးတစ်ခု ဒယ်ဒီကတော့ ကျွန်တော်ကို ချစ်တော့
ဂရုစိုက်ပေ့မယ် များပြားလွန်းတဲ့အလုပ်များကြောင့် အချိန်မပေးနိုင် တစ်ယောက်ထဲ ဒီအရွယ်ရောက်သည်ထိနေခဲ့ရလေသည်။
မာမီဆိုသည်မှာ ကျွန်တော်လူမှန်းသိတက်စအရွယ်ထဲက
အပေါင်းအသင်းများနဲ့အပျော်အပါးလိုက်ကာ မာမီက
ရှာနိုင်သလို့ ဖြုန်းလည်းဖြုန်းသည်။
အိမ်ကိုလည်းတစ်ခါတစ်လေမှသာ ပြန်လာလေ့ရှိပြီး
အိမ်မှာရှိတဲ့ ရက္များဆို ကျွန်တော်ကို မျက်စိထောင့်ထောက်လိုက်ကြည့်နေတက္ပြီး မာမီ ရှိေနရင်အမှားအလုပ်မိအောင်
သတိထားနေရလေသည်။
ကျွန်တော်8တန်းစာမေးပွဲဖြေပြီး သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က
သူအိမ်လိုက်လာဖို့ရာဖိတ်တာကြောင့် ဒယ်ဒီဆီကခွင့်တောင်းကာ လိုက်သွားသည်။သူငယ်ချင်းတွေရှိသော ဂိမ်းစက်က ကျွန်တော်အိမ်တွေရှိသော ဂိမ်းစက်ထက် မော်ဒယ်နိမ့်သော
လည်း တစ်ယောက်ထဲဆော့နေတာထက် သူငယ်ချင်းနဲ့အတူတူဆော့ရတာကြောင့် ပျော်ရွင်နေမိသည်။
အိမ်သို့ပျော်ရွင်စွာပြန်လာတေ့ာ ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်နေတဲ့ မာမီ
ကုိတွေ့ပြီး နူတ်ဆက်လိုက်ကာအပေါ်တက်ရန်ခြေလှမ်းနေတုန်း
"ဘယ်က ပြန်လာတာလည်း"
"သူငယ်ချင်းအိမ်က"
"ဘယ်သူကိုပြောသွားလည်း"
"ဒယ်ဒီကို ပြောသွား..."
"တိတ်စမ်း မွေးရကျိုးမနပ်တဲ့သား မင်းငါဆီကျဖုန်းဆက်မပြောတက်ဘူးလာ မင်းအဖေကို တော်တော်ချစ်နေတော့ သူကိုဘဲ ပြောတက်တယ်ပေါ့ "
"မဟုတ်ပါဘူး မာမီက အိမ်မှာမရှိတော့"
"မင်းကာငါအိမ်မှာ မရှိတာနဲ့ ပြောစရာမလိုဘူးပေါ့ ဟုတ်လား
အာခံချင်နေတာလား"
"မ ဟုတ် ပါ ဘူး"
ကျွန်တော် စကားတွေလည်းထစ်ကာ ရှေ့ဆက္မပြောနိုင်ဒူးတေွလည်းတုန်နေသည်။
"မင်းက အပြင်မှာနေရတာကို ကြိုက်တယ်ဆိုတော့
သွား ခြံထဲမှာ သွားဒူးထောက်နေ ငါ၀င်လာဆိုမှ၀င်လာ
နောက်ခါ မင်းဘာလုပ်လုပ် ငါမပြောကြည့် ငါအကြောင်းကောင်းကောင်း သိစေရမယ်"
ထိုနေညတစ်ညလုံးက ခြံထဲဒူးထောက်ရင်ငိုနေရပြီးမနတ် မာမီအလုပ်သွားတဲ့ အချိန်မှ ဒယ်ဒီကလာပွေ့ချီလေသည်
တစ်ခါမှ ပင်ပင်ပန်းပန်းမလုပ်ဖူးတော့ တစ်ပက်လောက္မထနိုင်အောင် ဖျားသွားပြီး ထိုအဖြတ်အပျက်္မှစပြီး
မာမီမသိအောင် ဘာမှမလုပ်ရဲ့တော့။
မာမီနဲ့ကျွန်တော်ကြားအေးစက်စက် ဆက်ဆံရေးသာရှိတော့သည်။
ဒယ်ဒီကိုယ်တိုင်ကပင် မာမီကိုချစ်တော့ မာမီသဘောကျနေပြီး မာမီနဲ့ပက်သတ်လျင်တစ်ခွန်းမှ၀င်မပြောချေ။ ကျွန်တော် မိသားစုဆက်ဆံရေးကာ အေးတိအေးစက်သာ.....
အခုလည်းဒယ်ဒီဆေးရုံတက်နေရတာ လေးရက်ရှိပြီး တစ်ရက်္မှာလာမတွေ့ အသည်းအသန်ဖြစ်နေလို့ဖုန်းဆက်တာကိုလည်း လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ စက္ကူရွက်တစ်ရွက်လောက်တောင် အာရုံမထား။ဒယ်ဒီ အိမ်ထောင်ကျကံမကောင်းချေ။
စက္ကပိုင်တစ်ယောက်အတွေးကမ္ဘာထဲရောက်နေတုန်း ဘောင်းဘီစကိုတစ်ယောက်ေယာက်လာဆွဲနေတာကကြောင့်မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ပြီးကြည့်လိုက်တော့....
သနပ်ခါးကို မျက်နှာအပြည့်လောင်းချထားသလို့လိမ်းထားတဲ့
အသားဖြူဖြူ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက် မိမိဘောင်းဘီစလေးကိုဆွဲနေရင်း..
"ကိုကို သား ခုံပေါ်တက်ဖို့မတက် တက်လို့ချီတင်ပေးပါလား"
အခုမှစကားပြောကာစ အသံလေးနဲ့မိမိကိုစကားပြောနေရင်း ထိုင်ခုံပေါ်တက်နိုင်ရန် ခြေဖျားလေးထောက်ကာ အရပ်လေးပုပုလေးကို မမှီတမှီလှမ်းလှမ်းတက်နေလေသည်။
စက္ကပိုင်လည်း ပြုံးလိုက်ရင်း
"ခဏ ခါးနာမယ် ကိုကို့ တင်ပေးမယ်"
လုံး၀န်းနေတဲ့ကိုယ်လေးကို ဂျိုင်းအောင်ကမချီကာ ထိုင်ခုံပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့။ေသချာထုိင်ပြီးတာနဲ မိမိလက်လှည့်လာပြီး မစုံသေးတဲ့သွားတွေနဲ့ ရီပြလာကာ
"ကျေးဇူးပါ"
"အေးပါကွာ ဒါနဲ့လူကြီးမပါဘူးလာ"
"ဘယ်လူကြီးလဲ ကိုကို"
"ညီလေးရဲ့ မေမေလေ"
"သား မေမေလာ မေမေကိုပျောက်သွားလို့ ဒီမှာလာထိုင်စောင့်နေတာ "
"ကိုကို့ လိုက်ရှာပေးမယ်လေ"
"မေမေက ပြောတယ် မေမေတို့လူကွဲသွားရင် လျှောက်္မသွားဘဲ ရောက်တဲ့နေရာ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်စောင့် မေမေလာရှာမယ်တဲ့ ဒါကြောင့် သားဒီမှာဘဲစောင့်တော့မယ်"
စက္ကလည်း စကားအတက်လေးကြောင့် ပြုံးမိရင်း
ကလေး အမေလာမှဘဲ အဖေဆီသွားတော့မယ်ဆိုပြီး ထုိ့နေရာတင်ဆက်ထိုင်နေလိုက်သည်။
"ညီ နာမည်ဘယ်လို့ခေါ်လည်း"
"တေဇဦး ပါခင်ဗျာ မေမေတို့ ကိုကို့တို့ ကတော့
ထွေးထွေးလေးလိုခေါ်တယ်"
"ကိုကိုတွေရှိတယ်ပေါ့"
စက္ကမေးလိုက်တော့ လက်္နှစ်ချောင်းထောင်လာကာ
"နှစ်ယောက်ရှိတယ်"
"အခုဆေးရုံမှာ ဘယ်သူနေမကောင်းဖြစ်လို့လဲ "
စက္ကမေးလိုက်တော့ မျက်နှာလေးငြိုးကျလာသည်။ပြုံးပြုံးလေးနေပါ ကလေးရာ...
"ဖေဖေ နေမကောင်းတာ အများကြီးနေမကောင်းဖြစ်နေတာ
မေမေက ပြောတယ် မကောင်းတဲ့အရည်တွေသောက်လိုတဲ့
မေမေက သား ကြီးလာရင် သောက်ရဘူးတဲ့ ဖေဖေလိုဖြစ်မှာဆိုပြီး ပြောတယ်"
"ကိုကို့ လည်း မသောက္နဲ့နော် ကိုကို့လည်း ဖေဖေလို့ ဖြစ်လို့မရဘူး"
ကလေးက အရက်ကိုပြောနေတာထင်ပါတယ်
"ဟုတ်ပါပြီး မသောက်ပါဘူး"
"အဲ့ဒါမှ ကိုကို့ နာနာ မဖြစ်မှာ"
စက္က ဆီရွဲအောင်လိမ်းထားတဲ့ ဆံပင်လေးကိုပွတ်သက်ပေးနေရင် စကားလေးမပီသပီ ပြောေနသောကလေးကို သေချာကြည့်မိသည်။
အမြဲတမ်းတစ်ယောက်ထဲဖြတ်သန်းရတဲ့ စက္က က ဒီကလေးနဲ့စကားပြောနေရင်း ပျော်ရွင်လာကာ ကလေးရဲ့အကိုတွေကိုလည်း မနာလိုတွေဖြစ်နေမိတယ် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ညီလေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားရတဲ့ အတွက် သူကောပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရှိဘူးလာ။
စက္က ကလေးကိုအဖော်ပြုနေရင်း ကစားပေးနေပြီး
လူကြီးပေါက်စလေးကလည်း ရေပတ်မ၀င်အောင် စကားများသည်။
ခဏအကြာ စက္ကတို့ဘေး အန်တီကြီးတစ်ယောက်ပြေးလာပြီး တေဇလေးကို ချီလိုက်ကာ
"ထွေးလေး ဘယ်လျှောက်သွားတာလည်း မေမေကလုိက်ရှာနေတာ"
တေဇလေးရဲ့ မေမေဖြစ်ဟန်တူတယ်
"သားက မေမေကိုမတွေ့တော့ မေမေပြောထားတဲ့အတိုင်း
ရောက်တဲ့နေရာမှာ စောင့်နေတာကိုကို့နဲ့အတူတူ"
"ဟုတ်ပါပြီး လိမ္မာတုံးလေးရယ်"
"ဒီဘက်က သားလေးကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ထွေးလေး အဖေကိစ္စကိုအာရုံများနေတော့ သူပျောက်သွားတာမသိဘူးဖြစ်သွားတယ်"
"ရပါတယ် ကျွန်တော်လည်း အားနေတာနဲ့ ဝိုင်းစောင့်ပေးလိုက်တာပါ"
"အန်တီ ကိစ္စလေးရှိလို့ သွားခွင့်ပြုအုန်းနော် သား"
စက္ကမှာ အန်တီလက်ပေါ်ကတေဇလေးကိုကြည့်ပြီး မသွားစေချင်သော်လည်း ကိုယ်ပိုင်တဲ့အရာမှမဟုတ်တာ ဒီကလေးနဲ့ကြမှ မိမိလည်း အရမ်း တွယ်တာလွန်းနေမိနေသည်..ဝဲတက်လာတဲ့ မျက်ရည်စ တွေကြောင့် စက္ကခေါင်းငုံလိုက်သည်။
"ကိုကို့ မနတ်ဖြန်ကော သားတို့ စကားပြောကြအုန်းမယ်လေနော်"
တေဇလေးရဲ့ခေါ်သံကြောင့် မျက်ရည်စများကိုပွတ်လိုက်ကာ
မော့လိုက်ပြီး
"ကလေး လာမယ်ဆို ကိုကို့ ကစောင့်နေမှာပေါ့"
"ထွေးလေး ကတော့ သားကို ခင်သွားပြီး ဖြစ်မယ်
ထွေး အကိုတွေက ကျောင်းတစ်ဖက်ဆိုတော့ ထွေးကို တစ်ယောက်ထဲထားခဲ့လိုအဆင်မပြေတော့ မနတ်ဖြန်လည်း အန်တီကခေါ်လာရအုန်းမှာ "
"မနတ်ဖြန် တွေ့ရအုန်းမှာတဲ့ ကလေး ကိုကို့စောင့်နေမယ်နော်"
"ဟုတ် သားသေချာလာမှာနော် စောင့်နေ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ"
လက်ကလေးကို ဝဲှယမ်းကာ
"တာ့ တာ့ ကိုကို့"
ကျွန်တော်ကလည်း ပြန်ပြီး လက်ကိုဝှဲယမ်း
"တာ့ တာ့ တာ့"
အန်တီက
"ကိုကို့ ကို Fly kiss လုပ်ပြလိုက် ထွေး"
လက်ဖ၀ါးလေးကို နူတ်ခမ်းနားကပ်ကာ fly kiss လုပ်ပြလာသော ကလေး ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ကလေး
ထွက်သွားတဲ့ကျောပြင်နှစ်ခုကိုငေးကြည့်ရင်း ဒယ်ဒီအခန်းဆီ ပြန်ခဲ့လိုက်တော့သည်။
ကျွန်တော်နဲ့ေတဇလေး တစ်ပက်တိတိ တွေ့ဆုံနေရပြီး အန်တီကရောက်တာ တေဇလေးကို လာပိုပေးသည်။
တေဇလေးက သူအကိုရင်းတွေထက်တောင် ကျွန်တော်ကိုခင်တွယ်တယ်ဆိုဘဲ မိုးလင်းတာနဲ့ ကျွန်တော်ဆီပိုခိုင်းနေသည်တဲ့...အပြန်ကြရင်လည်း ကျွန်တော်ကိုအတင်းချီခိုင်းကာ ပါးလေးကိုနမ်းပြီးမှ ပြန်တက်သည်။
ဲဒီနေ့လည်း ကျွန်တော် တဇေလေးအလာကို စောင့်နေပါသည်။
ခဏနေ အန်တီလက်လေးကိုကိုင်ကာ လမ်းလျှောက်လာလေသည်။ ဒီနေ့မှ တေဇလေး ခါတိုင်းလို့ သနပ်ခါးကု်ဖုန်နေ
ေအာင် မလိမ်းထားေချ ။အန်တီမျက်္နှာလေးကလည်း ညိုးနေသည်။ထုံးစံအတိုင်း ကျွန်တော်လုံးလုံးနဲ့ ပြေးလာသော ပေါက်စလေး ကျွန်တော်ကလည်းအနားသို့ပြေးသွားကာ မပြုတ်ကျအောင် ထိန်းလိုက်သည်။
"အရမ်း မပြေးရဘူးလေးကွာ ကြမ်းပြင်ေပါ်လှဲကျရင် နာနာဖြစ်မှာပေါ့"
"သား က ကိုကို့ဆီ အမြန်ရောက်ချင်လို့ပါ"
"ဒီနေ့ ခါးခါးလည်း မလိမ်းခဲ့ပါလား"
"သားတို့က ညထဲကဒီရောက်နေတယ မေမေက ကိုကို့အိပ်ချိန်မနှောက်ယှက်ရဘူး ပြောလို့ မနက်ရောက္မှာ ကိုကိုဆီလာရတာ ဒီမှာက ခါးခါးထွက်တဲ့ဟာ မရှိဘူးလေ"
တေဇလေးပြောနေတုန်းအန်တီကလည်း အနားရောက်လာတော့
"သားရေ ထွေးလေးကို ဒီနေ့တစ်ရက်လည်းထိန်းပေးအုန်းနော်
အန်တီ စီစဉ်စရာရှိတာ စီစဉ်ရအုန်းမယ် ထွေးတို့အဖေက ညကဆုံးသွားပြီးသားရယ်"
စက္က တေဇလေးနားနှစ်ဖက်ကို အုပ်လိုက်တော့
"ထွေးကို အန်တီနားလည်သလို့ရှင်းပြထားတယ် တစ်ချိန်ချိန်တော့ သိနိုင်မှာဘဲလေး'
တေဇလေးကို ငုံကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော်ေခြေထာက်ကုိဖက်ထားကာမော့ကြည့်လာပြီး ပြုံးပြလာသည်။
"အန်တီ ကျွန်တော်သေချာကြည့်ထားပါမယ်"
"ကျေးဇူးပါကွယ်"
အန်တီလည်း ထွက်သွားတော့ ခါတိုင်းလိုဘဲ တေဇလေးစကားတွေပြောတာကို နားထောင်ေပးတော့
"ဖေဖေက နတ်ပြည်ကိုလည်လည်သွားပြီးလို့မေမေကပြောတယ် ဒီနေ့ကစပြီးဖေဖေမရှိဘဲနေရမယ်တဲ့"
"ဟုတ်တာပေါ့ တေဇလေးက ဖေဖေမရှိဘဲနဲ့ နေနိုင်ရမယ်နော်"
မျက်ရည်လေးေတွဝဲလာသော်လည်း လက်သေးသေးလေးနဲ့ဆွဲသုတ်လိုက်ပြီး
"ဖေဖေ မရှိဘဲမနေနိုင်ပေ့မယ် သား နေနိုင်အောင်ကြိုးစားပါမယ် မေမေကပြောတယ် လူကြီးတစ်ယောက်က ဖေဖေမရှိလည်းနေနိုင်ရတယ်တဲ့ သားကလူကြီးဖြစ်ပြီးဆိုတော့ ေဖဖေမ
ရှိလည်းနေနိုင်တယ်"
"ဟုတ်တာပေါ့ တေဇလေးက လူကြီးလေးတစ်ယောက်ဘဲ"
သေချာကြည့်မှ နားထင် နားမှမှဲ့နက်လေးထင်းနေရောခါတိုင်း
သနပ်ခါးလူးထားလို့ မမြင်ရ အခုတော့ ဖြုဖွေးတဲ့မျက်နှာထက်္မှာ ထင်ရှားနေသော မှဲ့နက်လေးကို လက်ကလေးနဲ့ ဖွဖွေလးပွတ်လိုက်္မိသည်။
ဒီနေ့တော့ တေဇလေးပျော်အောင် အတက်နိုင်ဆုံးထားပေးလေသည်။
နေခင်းရောက်တော့ တေဇလေးက မိမိပေါင်ပေါ်တွေ
အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
အန်တီလာခေါ်တော့ မိမိပေါင်ပေါ်က တေဇလေးကိုပွေ့ချီလိုက်ပြီး
"ဒီအတောအတွင်း ထွေးလေးဆော့ပေးတာကို ကျေးဇူးတင်တယ်နော် သား"
"ရပါတယ် ကျွန်တော်ကလည်း တေဇလေးကို ချစ်လို့ပါ"
"ဆေးရုံမှာ မတွေ့ရတော့ပေ့မယ် အိမ်ကိုလာလည်ပါ"
"ဟုတ် ကဲ့ အန်တီ"
"သွားပြီးနော် သား"
အန်တီ ထွက်သွားတာနဲ့ ဘေးသို့အပြေးရောက်ချလာသော
ဦးလေး..
"စက္ကလေး မင်းဒယ်ဒီ အခြေအနေမကောင်းတော့ဘူး"
× × × ×××××××××××××××
အထီးကျန်လှတဲ့ စံအိမ်ကြီးရဲ့ ပြတင်းပေါက်နား ရပ်နေသော လူငယ်တစ်ယောက်
"စက္ကလေး ေလယာဉ်ချိန်နီးပြီး"
"ဟုတ် ဦးလေး"
ကိုယ်ပြန်လာခဲ့မှာ မို့ စောင့်နေပေးပါ အချစ်ကလေး။
ကျွန်တော်ဘေးက ထွက်ခွာသွားသော လူသားနှစ်ဦး
တစ်ဦးက အပြီးတိုင်ထွက်ခွာတယ်
တစ်ဦးက ကျွန်တော် မပိုင်တဲ့အရာမို့ တားခွင့်မရှိဘဲ ထွက်သွားခွင့်ပြုရသည်။
အချစ်နဲ့တည်ဆောက်တိုင်းလည်း တည်မြဲမဟုတ်ကြောင်း
ဒယ်ဒီကပြသသွားလေသည်။
ကျွန်တော်လိုချင်တဲ့အရာကို ရဖို့အတွက် ကျွန်တော်ကုိ မည်သူမှချုပ်ကိုင်လို့မရသည်ထိသန်မာနေရမည် ပျောညံပြီးကျဆုံးလို့ မဖြစ်ဘူး
ပြီးရင်တော့ ကျွန်တော် ချစ်တဲ့သူကိုဘေးနားထားရမည်။
သူဘက်ကချစ်ဖို့ကုိမကြိုးစားဘူး အပိုတွေ အရင်ပိုင်ဆိုင်နိုင်ဖို့အတွက်သာ.....။
ဝေဖန်ေပးပါ နောက်ကြောင်းပြန်တာကို တစ်ပိုင်းတည်းဖြတ်လိုက်တော့ လိုနေတာတွေရှိမလားလို့
ဒါက Wattpadမှာတင်တာနဲ့မှီသွားပါပြီး Wattpadမှာတင်မှ ဒီကိုတစ်ခါတည်းတင်ပေးပါမယ်
ကြိုးစားလျက်ပါ
#hsu
26.10.2020
Zawgyi
Unicod
ေဆး႐ုံႀကီးတစ္ခုရဲ့လူနာအခန္းအေရွ႕ေတြရွိေသာ ထိုင္ခုံတန္း
ေတြ အသက္17ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္...
သူမွာထူးျခားတဲ့ ကျပား႐ုပ္ေရေလးရွိၿပီး စြက္ၼကၹြယ္ေကာင္းေသာ အညိဳေရာင္မ်က္၀န္းေလးေတြကိုလည္းပိုင္ဆိုင္ထားသည္။
ထိုအညိဳေရာင္မ်က္၀န္းေလးေတြ ၀မ္းနည္းရိပ္ထင္ေနသျဖင့္မေတာက္ပနိုင္ျဖစ္ေနေလသည္။
ခဏအၾကာထိုေကာင္ေလးေဘး လူႀကီးတစ္ဦးကခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး
" စကၠေလး သခင္ႀကီးကစိုးရိပ္ရတဲ့ အေျခအေနကိုေက်ာ္ျဖတ္နိုင္သြားၿပီး စိတ္ခ်လို႔ရပါၿပီး"
ထိုစကားၾကားမွ စကၠပိုင္ သက္ျပင္းခ်ကာ မ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္အုပ္လိုက္ၿပီး
"မာမီ ကိုေကာဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီးလား ဦးေလး"
"ဆက္ ၿပီးပါၿပီး"
"ဘာေျပာလည္း"
"ပြဲေကာင္းေနလို႔ မေသေသးရင္မလာနိုင္ေသးဘူးတဲ့"
စကၠပိုင္ နာက်ဥ္းမႈေတြျပည့္ေနအျပဳံးကို ႏူတ္ခမ္းဖ်ားထက္ ဆင္လ်က္
"ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာခဏထိုင္အုန္းမယ္"
"ဟုတ္"
ဦးေလးကေဘးမွာထြက္သြားေတာ့မွာ ထိုင္ခုံကိုေနာက္ၼွီလိုက္ကာ မ်က္စိမွိတ္၍ေခါင္းေမာ့ထားေလသည္။
ထုိစကားဘဲၾကားရမည္ဆုိတာေမၽွာ္လင့္ထားၿပီးသားျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းၾကားရေတာ့လည္းခံျပင္းေနမိသည္။
နိုင္ငံျခားလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ဒယ္ဒီက မာမီနဲ႔ယူၿပီး ျမန္မာနိုင္ငံသားခံယူကာ ဒီမွာဘဲအေျခခ်ေနထိုင္ကာ မိသားစုထူေထာင္ခဲ့ၿပီး
အခုဆိုလုပ္ငန္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆုိင္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေနရသည္။
မာမီဆိုသည္မွာလည္း အစထဲအထက္တန္းလႊားမိသားစုကေမြးဖြားလာတာေၾကာင့္ ေက်ာကၼ်က္ရတနာလုပ္ငန္းဦးစီးက ေအာင္ျမင္ေနျပန္သည္။
ဒီလို႔မိဘႏွစ္ပါးဆီကေမြးဖြားလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေကာ
ငယ္ငယ္ထဲက လိုေလးေသးမရွိေခ်။
ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္မိတာက ခ်မ္းသားႂကြယ္၀မ်ားထက္ ေႏြးေထြးတဲ့မိသားစုေလးတစ္ခု ဒယ္ဒီကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်စ္ေတာ့
ဂ႐ုစိုက္ေပ့မယ္ မ်ားျပားလြန္းတဲ့အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ အခ်ိန္မေပးနိုင္ တစ္ေယာက္ထဲ ဒီအရြယ္ေရာက္သည္ထိေနခဲ့ရေလသည္။
မာမီဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္လူမွန္းသိတက္စအရြယ္ထဲက
အေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔အေပ်ာ္အပါးလိုက္ကာ မာမီက
ရွာနိုင္သလို႔ ျဖဳန္းလည္းျဖဳန္းသည္။
အိမ္ကိုလည္းတစ္ခါတစ္ေလမွသာ ျပန္လာေလ့ရွိၿပီး
အိမ္မွာရွိတဲ့ ရကၼ်ားဆို ကၽြန္ေတာ္ကို မ်က္စိေထာင့္ေထာက္လိုက္ၾကည့္ေနတၾကၸီး မာမီ ရွိေနရင္အမွားအလုပ္မိေအာင္
သတိထားေနရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္8တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
သူအိမ္လိုက္လာဖို႔ရာဖိတ္တာေၾကာင့္ ဒယ္ဒီဆီကခြင့္ေတာင္းကာ လိုက္သြားသည္။သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေသာ ဂိမ္းစက္က ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေတြရွိေသာ ဂိမ္းစက္ထက္ ေမာ္ဒယ္နိမ့္ေသာ
လည္း တစ္ေယာက္ထဲေဆာ့ေနတာထက္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူတူေဆာ့ရတာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရြင္ေနမိသည္။
အိမ္သို႔ေပ်ာ္ရြင္စြာျပန္လာေတ့ာ ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနတဲ့ မာမီ
ကုိေတြ႕ၿပီး ႏူတ္ဆက္လိုက္ကာအေပၚတက္ရန္ေျခလွမ္းေနတုန္း
"ဘယ္က ျပန္လာတာလည္း"
"သူငယ္ခ်င္းအိမ္က"
"ဘယ္သူကိုေျပာသြားလည္း"
"ဒယ္ဒီကို ေျပာသြား..."
"တိတ္စမ္း ေမြးရက်ိဳးမနပ္တဲ့သား မင္းငါဆီက်ဖုန္းဆက္မေျပာတက္ဘူးလာ မင္းအေဖကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ေနေတာ့ သူကိုဘဲ ေျပာတက္တယ္ေပါ့"
"မဟုတ္ပါဘူး မာမီက အိမ္မွာမရွိေတာ့"
"မင္းကာငါအိမ္မွာ မရွိတာနဲ႔ ေျပာစရာမလိုဘူးေပါ့ ဟုတ္လား
အာခံခ်င္ေနတာလား"
"မ ဟုတ္ ပါ ဘူး"
ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြလည္းထစ္ကာ ေရွ႕ဆကၼေျပာနိုင္ဒူးေတြလည္းတုန္ေနသည္။
"မင္းက အျပင္မွာေနရတာကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုေတာ့
သြား ၿခံထဲမွာ သြားဒူးေထာက္ေန ငါ၀င္လာဆိုမွ၀င္လာ
ေနာက္ခါ မင္းဘာလုပ္လုပ္ ငါမေျပာၾကည့္ ငါအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္း သိေစရမယ္"
ထိုေနညတစ္ညလုံးက ၿခံထဲဒူးေထာက္ရင္ငိုေနရၿပီးမနတ္ မာမီအလုပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွ ဒယ္ဒီကလာေပြ႕ခ်ီေလသည္
တစ္ခါမွ ပင္ပင္ပန္းပန္းမလုပ္ဖူးေတာ့ တစ္ပက္ေလာကၼထနိုင္ေအာင္ ဖ်ားသြားၿပီး ထိုအျဖတ္အပ်က္ၼွစၿပီး
မာမီမသိေအာင္ ဘာမွမလုပ္ရဲ့ေတာ့။
မာမီနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ၾကားေအးစက္စက္ ဆက္ဆံေရးသာရွိေတာ့သည္။
ဒယ္ဒီကိုယ္တိုင္ကပင္ မာမီကိုခ်စ္ေတာ့ မာမီသေဘာက်ေနၿပီး မာမီနဲ႔ပက္သတ္လ်င္တစ္ခြန္းမွ၀င္မေျပာေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ မိသားစုဆက္ဆံေရးကာ ေအးတိေအးစက္သာ.....
အခုလည္းဒယ္ဒီေဆး႐ုံတက္ေနရတာ ေလးရက္ရွိၿပီး တစ္ရက္ၼွာလာမေတြ႕ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနလို႔ဖုန္းဆက္တာကိုလည္း လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ စကၠဴရြက္တစ္ရြက္ေလာက္ေတာင္ အာ႐ုံမထား။ဒယ္ဒီ အိမ္ေထာင္က်ကံမေကာင္းေခ်။
စကၠပိုင္တစ္ေယာက္အေတြးကမၻာထဲေရာက္ေနတုန္း ေဘာင္းဘီစကိုတစ္ေယာက္ေယာက္လာဆြဲေနတာကေၾကာင့္မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့....
သနပ္ခါးကို မ်က္ႏွာအျပည့္ေလာင္းခ်ထားသလို႔လိမ္းထားတဲ့
အသားျဖဴျဖဴ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ မိမိေဘာင္းဘီစေလးကိုဆြဲေနရင္း..
"ကိုကို သား ခုံေပၚတက္ဖို႔မတက္ တက္လို႔ခ်ီတင္ေပးပါလား"
အခုမွစကားေျပာကာစ အသံေလးနဲ႔မိမိကိုစကားေျပာေနရင္း ထိုင္ခုံေပၚတက္နိုင္ရန္ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ကာ အရပ္ေလးပုပုေလးကို မမွီတမွီလွမ္းလွမ္းတက္ေနေလသည္။
စကၠပိုင္လည္း ျပဳံးလိုက္ရင္း
"ခဏ ခါးနာမယ္ ကိုကို႔ တင္ေပးမယ္"
လုံး၀န္းေနတဲ့ကိုယ္ေလးကို ဂ်ိဳင္းေအာင္ကမခ်ီကာ ထိုင္ခုံေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့။ေသခ်ာထုိင္ၿပီးတာနဲ မိမိလက္လွည့္လာၿပီး မစုံေသးတဲ့သြားေတြနဲ႔ ရီျပလာကာ
"ေက်းဇူးပါ"
"ေအးပါကြာ ဒါနဲ႔လူႀကီးမပါဘူးလာ"
"ဘယ္လူႀကီးလဲ ကိုကို"
"ညီေလးရဲ့ ေမေမေလ"
"သား ေမေမလာ ေမေမကိုေပ်ာက္သြားလို႔ ဒီမွာလာထိုင္ေစာင့္ေနတာ "
"ကိုကို႔ လိုက္ရွာေပးမယ္ေလ"
"ေမေမက ေျပာတယ္ ေမေမတို႔လူကြဲသြားရင္ ေလၽွာက္ၼသြားဘဲ ေရာက္တဲ့ေနရာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေစာင့္ ေမေမလာရွာမယ္တဲ့ ဒါေၾကာင့္ သားဒီမွာဘဲေစာင့္ေတာ့မယ္"
စကၠလည္း စကားအတက္ေလးေၾကာင့္ ျပဳံးမိရင္း
ကေလး အေမလာမွဘဲ အေဖဆီသြားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ထုိ့ေနရာတင္ဆက္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
"ညီ နာမည္ဘယ္လို႔ေခၚလည္း"
"ေတဇဦး ပါခင္ဗ်ာ ေမေမတို႔ ကိုကို႔တို႔ ကေတာ့
ေထြးေထြးေလးလိုေခၚတယ္"
"ကိုကိုေတြရွိတယ္ေပါ့"
စကၠေမးလိုက္ေတာ့ လက္္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္လာကာ
"ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္"
"အခုေဆး႐ုံမွာ ဘယ္သူေနမေကာင္းျဖစ္လို႔လဲ "
စကၠေမးလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးၿငိဳးက်လာသည္။ျပဳံးျပဳံးေလးေနပါ ကေလးရာ...
"ေဖေဖ ေနမေကာင္းတာ အမ်ားႀကီးေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ
ေမေမက ေျပာတယ္ မေကာင္းတဲ့အရည္ေတြေသာက္လိုတဲ့
ေမေမက သား ႀကီးလာရင္ ေသာက္ရဘူးတဲ့ ေဖေဖလိုျဖစ္မွာဆိုၿပီး ေျပာတယ္"
"ကိုကို႔ လည္း မေသာကၷဲ႔ေနာ္ ကိုကို႔လည္း ေဖေဖလို႔ ျဖစ္လို႔မရဘူး"
ကေလးက အရက္ကိုေျပာေနတာထင္ပါတယ္
"ဟုတ္ပါၿပီး မေသာက္ပါဘူး"
"အဲ့ဒါမွ ကိုကို႔ နာနာ မျဖစ္မွာ"
စကၠ ဆီရြဲေအာင္လိမ္းထားတဲ့ ဆံပင္ေလးကိုပြတ္သက္ေပးေနရင္ စကားေလးမပီသပီ ေျပာေနေသာကေလးကို ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။
အျမဲတမ္းတစ္ေယာက္ထဲျဖတ္သန္းရတဲ့ စကၠ က ဒီကေလးနဲ႔စကားေျပာေနရင္း ေပ်ာ္ရြင္လာကာ ကေလးရဲ့အကိုေတြကိုလည္း မနာလိုေတြျဖစ္ေနမိတယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ညီေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားရတဲ့ အတြက္ သူေကာပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိဘူးလာ။
စကၠ ကေလးကိုအေဖာ္ျပဳေနရင္း ကစားေပးေနၿပီး
လူႀကီးေပါက္စေလးကလည္း ေရပတ္မ၀င္ေအာင္ စကားမ်ားသည္။
ခဏအၾကာ စကၠတို႔ေဘး အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ေျပးလာၿပီး ေတဇေလးကို ခ်ီလိုက္ကာ
"ေထြးေလး ဘယ္ေလၽွာက္သြားတာလည္း ေမေမကလုိက္ရွာေနတာ"
ေတဇေလးရဲ့ ေမေမျဖစ္ဟန္တူတယ္
"သားက ေမေမကိုမေတြ႕ေတာ့ ေမေမေျပာထားတဲ့အတိုင္း
ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေစာင့္ေနတာကိုကို႔နဲ႔အတူတူ"
"ဟုတ္ပါၿပီး လိမၼာတုံးေလးရယ္"
"ဒီဘက္က သားေလးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေထြးေလး အေဖကိစၥကိုအာ႐ုံမ်ားေနေတာ့ သူေပ်ာက္သြားတာမသိဘူးျဖစ္သြားတယ္"
"ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားေနတာနဲ႔ ဝိုင္းေစာင့္ေပးလိုက္တာပါ"
"အန္တီ ကိစၥေလးရွိလို႔ သြားခြင့္ျပဳအုန္းေနာ္ သား"
စကၠမွာ အန္တီလက္ေပၚကေတဇေလးကိုၾကည့္ၿပီး မသြားေစခ်င္ေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္တဲ့အရာမွမဟုတ္တာ ဒီကေလးနဲ႔ၾကမွ မိမိလည္း အရမ္း တြယ္တာလြန္းေနမိေနသည္..ဝဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္စ ေတြေၾကာင့္ စကၠေခါင္းငုံလိုက္သည္။
"ကိုကို႔ မနတ္ျဖန္ေကာ သားတို႔ စကားေျပာၾကအုန္းမယ္ေလေနာ္"
ေတဇေလးရဲ့ေခၚသံေၾကာင့္ မ်က္ရည္စမ်ားကိုပြတ္လိုက္ကာ
ေမာ့လိုက္ၿပီး
"ကေလး လာမယ္ဆို ကိုကို႔ ကေစာင့္ေနမွာေပါ့"
"ေထြးေလး ကေတာ့ သားကို ခင္သြားၿပီး ျဖစ္မယ္
ေထြး အကိုေတြက ေက်ာင္းတစ္ဖက္ဆိုေတာ့ ေထြးကို တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့လိုအဆင္မေျပေတာ့ မနတ္ျဖန္လည္း အန္တီကေခၚလာရအုန္းမွာ "
"မနတ္ျဖန္ ေတြ႕ရအုန္းမွာတဲ့ ကေလး ကိုကို႔ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ သားေသခ်ာလာမွာေနာ္ ေစာင့္ေန"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ"
လက္ကေလးကို ဝဲွယမ္းကာ
"တာ့ တာ့ ကိုကို႔"
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ၿပီး လက္ကိုဝွဲယမ္း
"တာ့ တာ့ တာ့"
အန္တီက
"ကိုကို႔ ကို Fly kiss လုပ္ျပလိုက္ ေထြး"
လက္ဖ၀ါးေလးကို ႏူတ္ခမ္းနားကပ္ကာ fly kiss လုပ္ျပလာေသာ ကေလး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကေလး
ထြက္သြားတဲ့ေက်ာျပင္ႏွစ္ခုကိုေငးၾကည့္ရင္း ဒယ္ဒီအခန္းဆီ ျပန္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတဇေလး တစ္ပက္တိတိ ေတြ႕ဆုံေနရၿပီး အန္တီကေရာက္တာ ေတဇေလးကို လာပိုေပးသည္။
ေတဇေလးက သူအကိုရင္းေတြထက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုခင္တြယ္တယ္ဆိုဘဲ မိုးလင္းတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆီပိုခိုင္းေနသည္တဲ့...အျပန္ၾကရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုအတင္းခ်ီခိုင္းကာ ပါးေလးကိုနမ္းၿပီးမွ ျပန္တက္သည္။
ဲဒီေန႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ တေဇေလးအလာကို ေစာင့္ေနပါသည္။
ခဏေန အန္တီလက္ေလးကိုကိုင္ကာ လမ္းေလၽွာက္လာေလသည္။ ဒီေန႔မွ ေတဇေလး ခါတိုင္းလို႔ သနပ္ခါးကု္ဖုန္ေန
ေအာင္ မလိမ္းထားေခ် ။အန္တီမ်က္္ႏွာေလးကလည္း ညိဳးေနသည္။ထုံးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လုံးလုံးနဲ႔ ေျပးလာေသာ ေပါက္စေလး ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအနားသို႔ေျပးသြားကာ မျပဳတ္က်ေအာင္ ထိန္းလိုက္သည္။
"အရမ္း မေျပးရဘူးေလးကြာ ၾကမ္းျပင္ေပၚလွဲက်ရင္ နာနာျဖစ္မွာေပါ့"
"သား က ကိုကို႔ဆီ အျမန္ေရာက္ခ်င္လို႔ပါ"
"ဒီေန႔ ခါးခါးလည္း မလိမ္းခဲ့ပါလား"
"သားတို႔က ညထဲကဒီေရာက္ေနတယ ေမေမက ကိုကို႔အိပ္ခ်ိန္မေႏွာက္ယွက္ရဘူး ေျပာလို႔ မနက္ေရာကၼွာ ကိုကိုဆီလာရတာ ဒီမွာက ခါးခါးထြက္တဲ့ဟာ မရွိဘူးေလ"
ေတဇေလးေျပာေနတုန္းအန္တီကလည္း အနားေရာက္လာေတာ့
"သားေရ ေထြးေလးကို ဒီေန႔တစ္ရက္လည္းထိန္းေပးအုန္းေနာ္
အန္တီ စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္ရအုန္းမယ္ ေထြးတို႔အေဖက ညကဆုံးသြားၿပီးသားရယ္"
စကၠ ေတဇေလးနားႏွစ္ဖက္ကို အုပ္လိုက္ေတာ့
"ေထြးကို အန္တီနားလည္သလို႔ရွင္းျပထားတယ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ သိနိုင္မွာဘဲေလး'
ေတဇေလးကို ငုံၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ကုိဖက္ထားကာေမာ့ၾကည့္လာၿပီး ျပဳံးျပလာသည္။
"အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာၾကည့္ထားပါမယ္"
"ေက်းဇူးပါကြယ္"
အန္တီလည္း ထြက္သြားေတာ့ ခါတိုင္းလိုဘဲ ေတဇေလးစကားေတြေျပာတာကို နားေထာင္ေပးေတာ့
"ေဖေဖက နတ္ျပည္ကိုလည္လည္သြားၿပီးလို႔ေမေမကေျပာတယ္ ဒီေန႔ကစၿပီးေဖေဖမရွိဘဲေနရမယ္တဲ့"
"ဟုတ္တာေပါ့ ေတဇေလးက ေဖေဖမရွိဘဲနဲ႔ ေနနိုင္ရမယ္ေနာ္"
မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲလာေသာ္လည္း လက္ေသးေသးေလးနဲ႔ဆြဲသုတ္လိုက္ၿပီး
"ေဖေဖ မရွိဘဲမေနနိုင္ေပ့မယ္ သား ေနနိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါမယ္ ေမေမကေျပာတယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ေဖေဖမရွိလည္းေနနိုင္ရတယ္တဲ့ သားကလူႀကီးျဖစ္ၿပီးဆိုေတာ့ ေဖေဖမ
ရွိလည္းေနနိုင္တယ္"
"ဟုတ္တာေပါ့ ေတဇေလးက လူႀကီးေလးတစ္ေယာက္ဘဲ"
ေသခ်ာၾကည့္မွ နားထင္ နားမွမွဲ႕နက္ေလးထင္းေနေရာခါတိုင္း
သနပ္ခါးလူးထားလို႔ မျမင္ရ အခုေတာ့ ျဖဳေဖြးတဲ့မ်က္ႏွာထက္ၼွာ ထင္ရွားေနေသာ မွဲ႕နက္ေလးကို လက္ကေလးနဲ႔ ဖြဖြေလးပြတ္လိုက္ၼိသည္။
ဒီေန႔ေတာ့ ေတဇေလးေပ်ာ္ေအာင္ အတက္နိုင္ဆုံးထားေပးေလသည္။
ေနခင္းေရာက္ေတာ့ ေတဇေလးက မိမိေပါင္ေပၚေတြ
အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
အန္တီလာေခၚေတာ့ မိမိေပါင္ေပၚက ေတဇေလးကိုေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး
"ဒီအေတာအတြင္း ေထြးေလးေဆာ့ေပးတာကို ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္ သား"
"ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေတဇေလးကို ခ်စ္လို႔ပါ"
"ေဆး႐ုံမွာ မေတြ႕ရေတာ့ေပ့မယ္ အိမ္ကိုလာလည္ပါ"
"ဟုတ္ ကဲ့ အန္တီ"
"သြားၿပီးေနာ္ သား"
အန္တီ ထြက္သြားတာနဲ႔ ေဘးသို႔အေျပးေရာက္ခ်လာေသာ
ဦးေလး..
"စကၠေလး မင္းဒယ္ဒီ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ဘူး"
× × × ×××××××××××××××
အထီးက်န္လွတဲ့ စံအိမ္ႀကီးရဲ့ ျပတင္းေပါက္နား ရပ္ေနေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္
"စကၠေလး ေလယာဥ္ခ်ိန္နီးၿပီး"
"ဟုတ္ ဦးေလး"
ကိုယ္ျပန္လာခဲ့မွာ မို႔ ေစာင့္ေနေပးပါ အခ်စ္ကေလး။
ကၽြန္ေတာ္ေဘးက ထြက္ခြာသြားေသာ လူသားႏွစ္ဦး
တစ္ဦးက အၿပီးတိုင္ထြက္ခြာတယ္
တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ္ မပိုင္တဲ့အရာမို႔ တားခြင့္မရွိဘဲ ထြက္သြားခြင့္ျပဳရသည္။
အခ်စ္နဲ႔တည္ေဆာက္တိုင္းလည္း တည္ျမဲမဟုတ္ေၾကာင္း
ဒယ္ဒီကျပသသြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့အရာကို ရဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ မည္သူမွခ်ဳပ္ကိုင္လို႔မရသည္ထိသန္မာေနရမည္ ေပ်ာညံၿပီးက်ဆုံးလို႔ မျဖစ္ဘူး
ၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့သူကိုေဘးနားထားရမည္။
သူဘက္ကခ်စ္ဖို႔ကုိမႀကိဳးစားဘူး အပိုေတြ အရင္ပိုင္ဆိုင္နိုင္ဖို႔အတြက္သာ.....။
ေဝဖန္ေပးပါ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္တာကို တစ္ပိုင္းတည္းျဖတ္လိုက္ေတာ့ လိုေနတာေတြရွိမလားလို႔
ဒါက Wattpadမှာတင်တာနဲ့မှီသွားပါပြီး Wattpadမှာတင်မှ ဒီကိုတစ်ခါတည်းတင်ပေးပါမယ်
ႀကိဳးစားလ်က္ပါ
#hsu
26.10.2020
Коментарі
Упорядкувати
- За популярністю
- Спочатку нові
- По порядку
Показати всі коментарі
(2)
Chapter (10)
မျှော်နေမယ်သာသာ😘😘
Відповісти
2020-10-29 19:29:41
1
Chapter (10)
Upပေးပါတော့သာသာရေမျှော်နေတာ🤧🤧
Відповісти
2020-11-15 09:14:46
Подобається