Забаронены народ
Ніяк не было так трывожна,
Калі пад сумненьнем пачуцьці.
Чувальнасьць цяпер забаронена —
На жаль лёс людзей то пакуты.
Вядома, мяне забароняць,
Забароняць цябе, і каханых.
І ня можна выказвацца ў сьлёзы,
Бо за сьлёзы так шмат пакараных.
Табе нельга крычаць, выць ад болю,
Бо за гэта ты сядзеш за краты.
А калі пашанцуе — ня сядзеш.
Толькі ў лоб прыляцяць ганьбаваньні.
А прычына ўсяму — ты ня слушны.
Ты фальшыўка, ты сьмецьце, пярэчыш
Усяму што даўно ўнармавана,
Быццам сам на сабе крыж ты чэрціш.
Гэта ўсё ад таго, што ня можна
Быць ня ўсім ідэнтычным астатнім.
А чувальнасьць цяпер забаронена,
Зьліцца будзем павінны з асфальтам.
Вядома ўсіх нас забароняць.
І ня мае значэньня хто ёсьць мы.
І душы пад прэс, на сьмерць постаць.
Нас зьнішчаюць бяз нашае згоды.
Быццам пер'я руйнуюць, чарнілы
Выціраюць, хаваюць пад стол.
Разрываюць паперы на часткі.
Забіваюць у сэрца кап'ём.
Проста робяць з усіх нас бляшанкі,
Пустыя, з жалеза, тупыя.
Бо чувальнасьць цяпер забаронена.
Ды й народ забаронены верамі.
Я шкадую, што тут нарадзілася,
У сьвеце дзе гвалт і хваробы
Апантанасьці тым што ўсім звыклае,
Без магчымай асобнасьці спробы.
Так у чым жа сэнс быць, калі нельга
Выдзяляцца, быць тым, кім ты можаш?
Дзе жыцьця сэнс, ў якім ўсё аднолькава?
Як жыць людзям, якім забаронена
Адчуваць, быць асобай, каханьне
перажыць так, як будзе гаразд?
Уж лягчэй не глядзець гэта соднямі,
А націснуць ўсёй моцай на газ.
Мы ня можам кахацца з каханымі,
Мы ня можам чуваць пачуцьці.
Забаронена быць унікальнымі.
Забаронена думаць аб тым,
што ня вяжацца з думкай агульнага,
Што ня вяжацца з думай грамадзтва.
Ды й увогуле жыць забаронена—
Вось жахлівы канон уніацтва.
А прычына ўсяму ёсьць такая:
Чалавечаскі лёс — сумаваньне.
Лёс убогасьць, адмова каханьня,
І стандарты.
Благія стандарты.
Ах, вядома. Мяне забароняць.
Забароняць цябе. І каханых.
Мне шкада, што ня можна паплакаць,
Бо за сьлёзы зашмат пакараных.
2022-09-27 20:15:52
3
2