(15) ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေလး မျှော်လင့်ချက်လေး
Zawgyi
.........
ေဆးရံုေ႐ွ႕အေရာက္ ကားကိုရပ္ကာ ဇိုင္း ကအေရးေပၚခန္းမွာဆိုလို႔ လိုက္လာလိုက္သည္။
"လြန္း!"
ေနဆက္႐ွိန္ ကိုျမင္ေတာ့ ဇိုင္း ထိုင္ေနရာမွ ထလာကာ
ခြပ္~
"ေခြးေကာင္ မင္းပါးစပ္ကလြန္းဆိုတဲ့အသံ ကိုမထြက္နဲ႔ က်က္သေရမ႐ွိတဲ့ေကာင္ ထြက္သြား!"
ေနဆက္႐ွိန္ ေသြးထြက္သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကိုပြတ္ဆြဲကာ
"မေသေသးဘူးမဟုတ္လား အဟက္!"
"မင္းမို႔လို႔ အဲ့စကားကိုထြက္ရဲတယ္ မငိးေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ မင္းေၾကာင့္"
'မင္းေၾကာင့္' ဆိုေတာ့ စကားေၾကာင့္ ေနဆက္႐ွိန္ စဥ္းစားလိုက္သည္ ။ သူကဘာလုပ္လုိ႔သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ရမွာလဲ
ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ကာ ဇိုင္း ကိုေမးလိုက္သည္။
"ငါ့ေၾကာင့္ အဟား ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ သူ႔ဘာသာသူ ျဖစ္တာေလ "
"ေခြးေကာင္ ထြက္သြား မင္းအခုထြက္သြားလိုက္ "
ေျပာရင္းဆြဲထိုးဖို႔ထပ္ျပင္တာမို႔ ေဘးနားကလူေတြက ဇိုင္းကိုလာဆြဲၾကသည္။ ဇိုင္း ကထိုလူေတြကိုခါထုတ္ကာ
"မင္း သူ႔မွာ အစာအိမ္ ႐ွိတာကိုတကယ္မသိတာလား ေစာက္ေရးမစိုက္တာလား ။ မင္း ကန္းေနလို႔ သူ႔ကိုအစပ္ေတြေကြၽးတာလား ေျဖေလ ဟမ္! မင္းမသိဘူးလို႔မေျပာနဲ႔ မင္းနဲ႔လြန္း အဲ့အိမ္မွာ၂ေယာက္ထဲ႐ွိတာ က်က္သေရမ႐ွိတဲ့အေကာင္"
ဇိုင္းရန္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ေနဆက္႐ွိန္ ျပာျပာသလဲလဲဲ ျဖစ္သြားေလသည္။
အေတြးထဲ မေန႔ညက လြန္း ကဖုန္းဆက္ၿပီးျပန္လာခိုင္းခဲ့တာေတြ ညစာ စားတဲ့ကိစၥေတြကမ်က္လံုးထဲျပန္ေပၚလာေလသည္။
**"ခဏေလး ဒါ ေဟသာ့အတြက္သီးသန္႔ခ်က္ထားတာ
ေဟသာ ကအစပ္မစားလို႔"
"အင္းရပါတယ္ ဟိုဟာပဲစားလိုက္မယ္ ေဟသာထည့္စားေနာ္"**
"မဟုတ္ဘူး ငါ...ငါ...တကယ္..မသိ...မသိတာ"
"ေခြးဇာတိလာမခင္းနဲ႔ မင္းလိုေကာင္က လြန္းနဲ႔မတန္ဘူး အခုထြက္သြား"
ေပကပ္ကပ္ရပ္ေနေသာ ေနဆက္႐ွိန္ ေၾကာင့္
"ငါမင္းကိုထြက္သြားလို္႔ေျပာေနတယ္ေလ!"
"လူနာ႐ွင္ဘယ္သူပါလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ပါ"
ဇိုင္းရန္ က ေျပာေတာ့ ေျပာဖို႔ၾကံေနတဲ့ ေနဆက္႐ွိန္ ရပ္သြားေလသည္။
ဟုတ္တယ္ေလ ကုိယ္မ႐ွိလည္း ဇိုင္းရန္ ႐ွိေနတာပဲကို
"လူနာ က ေဘးကင္းသြားပါၿပီ အစာအိမ္ဒဏ္ေၾကာင့္ အစပ္မခံႏိုငိဘူး အခုဟာက နဂိုထက္ပိုလြန္သြားလို႔
အေျခအေနဆိုးသြားတာပါ ေနာက္ဆိုဆင္ျခင္ပါ လူနာအတြက္အသက္အနၱရာယ္ စိုးရိမ္ရတယ္ "
'အသက္အနၱရာယ္ စိုးရိမ္ရတယ္' ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ဇိုင္းရန္ ကမၻာပ်က္သြားသည္။
ေနဆက္႐ွိန္ကိုအျပင္မွာထားခဲ့ကာ လြန္း ရဲ႕အခန္းထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္။
လြန္းရဲ႕လက္ကိုကိုင္၍
"မင္းမ႐ွိရင္ငါမျဖစ္ဘူးဆိုတာမသိဘူးလား ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔ မင္းမ႐ွိရင္ ငါေသလိမ့္မယ္ လြန္း!ေနာက္ဆို အဲ့တာမ်ိဳးေတြမလုပ္နဲ႔ေနာ္ မတည့္ရင္မစားနဲ႔ေလ ။ ငါ့မွာမင္းမ႐ွိရင္မျဖစ္ဘူး ငါအရင္႐ူးလိမ့္မယ္ အဲ့လိုႀကီးအိပ္မေနနဲ႔ေတာ့ ထေတာ့ ေတာ္သင့္ၿပီ အဲ့ေလာက္အိပ္ရရင္ေတာ္ေကာေပါ့ အခုထ မငိးအတြက္ မင္းအႀကိဳက္ဆံုး မုန္႔ေတြဝယ္ထားတယ္ေလ ၿပီးေတာ့ မင္းကိုေ႐ွာင္ေနမိလို႔ခြင့္လႊတ္ေနာ္
ငါတို႔အရင္လိုျပန္ေနၾကမယ္ေလ ငါ့...ငါ့အတြက္မဟုတ္ရင္ေတာင္ ေနဆက္႐ွိန္ အတြက္ျပန္ႏိုးထေပးေနာ္"
ေျပာေနရင္း ဇိုင္းရန္ ခံ်ဳးပြဲခ် ငိုေတာ့သည္။
ကုတင္ေပၚက ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေကာင္ေလးကိုအခန္းျပင္ကေနၾကည့္ေန၍ ငိုေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ လည္း႐ွိခဲ့သည္ ။ သူတမင္လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး လြန္း မွာအစာအိမ္႐ွိတာ သူတကယ္မသိခဲ့တာပါ။ ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ လြန္း...။
သူလြန္းကိုခ်စ္ရဲ႕လား!
သူ မသိဘူး
သူ ခ်စ္ရမွာကုိေၾကာက္ေနတာလား!
အင္း လြန္း က သူ႔ေကာင္ေလးလို႔သူမေျပာႏိုင္ဘူး သူပတ္ဝန္းက်င္ကို မရင္ဆိုင္ႏိုင္ဘူး ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အခ်စ္ကုိသူလက္မခံႏိုင္ဘူး! သူမွားသြားလား!
.....................။
"အင္း...အား..."
ညည္းညဴသံေတြရဲ႕အဆံုး လြန္းရဲ႕မ်က္လံုးေလးေတြပြင့္လာခဲ့သည္။ ေဘးနားကုိၾကည့္ေတာ့ ဇိုင္း ကလြန္းရဲ႕လက္ကိုကိုင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ လြန္း လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာေတာ့မွ
"လြန္း ေနဦး ခဏ မထနဲ႔ဦး "
"အမ္..."
လြန္း ေၾကာင္သြားသည္။
"ေနဦး ငါလုပ္ေပးမယ္ အစာအိမ္ထိထားတာမို႔ အရမ္းႀကီးမလႈပ္နဲ႔ "
"အင္း...ဒါနဲ႔ မင္းမအိပ္ရေသးဘူးလား"
"ရ...ရပါတယ္ မင္းႏိုးလာတာနဲ႔ ငါေတာင္အိပ္ေရးဝသြားတယ္"
လြန္းေျပာလဲေျပာခ်င္စရာ ညက ငိုထားတာေၾကာင့္ေကာ
မ်က္လံုး က အစ္ေန၍ မ်က္ကြင္းေတြညိဳေနေလသည္။
"ေရာ့ ေရေလးေသာက္လ္ုိက္ ျဖည္းျဖည္းေနာ္"
လြန္း ရဲ႕လက္ကေဆးသြင္းထားရတာမို႔
"ေနပါေတာ့ လာ ငါပဲတိုက္မယ္"
"ဇိုင္းေရ ငါကေလးမဟုတ္ဘူးေနာ္"
ဒီတစ္ခါေတာ့ဇိုင္း ရယ္မိသည္။
"ငါက မင္းကိုကေလးေလးလို႔ပဲထင္ေနတာ"
သူတို႔ၾကားက ေလထုက ခဏတိတ္ဆိတ္သြားျပန္ပါတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ လြန္း က
"ဇိုင္း ေမာင္ ေကာဟင္"
ဇိုင္း ေဒါသေတြထြက္သြားေလသည္။ အမွန္ဆို သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ေနဆက္႐ွိန္ပါ အေၾကာင္းကိုမေျပာသင့္ဘူးလို႔ မထင္ဘူးလား ! ေပါက္ကြဲသည္။ ေဒါသထြက္သည္။ မင္းကိုလည္းငါမုန္းလိုက္ခ်င္ၿပီ။
"အဲ့ေခြးေကာင္ ကိုဂ႐ုစိုက္တုန္းလား"
"မဟုတ္...."
"ဘာမဟုတ္တာလဲ ငါ့ေ႐ွ႕မွာ သူ႔အေၾကာင္းမေျပာနဲ႔
ဒါနဲ႔ အစပ္ ကိစၥကဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဟိုအေကာင္အတင္းေကြၽးတာမဟုတ္လား"
"မဟုတ္ဘူး...."
"ျငင္းခ်င္ေနတုန္းလား!"
"ငါအမွန္အတိုင္းေျပာေနတာ!!!"
လြန္း ကေအာ္လိုက္တာမို႔ ခဏၿငိမ္သြားၿပီးမွ လြန္းကျပန္၍
ေျပာေလသည္၊
"ေမာင္ကေဟသာအစပ္မစားဘူးေျပာလို႔ ငါစားလိုက္တာ ငါ့သေဘာနဲ႔ငါစားတာပါ ေမာင္နဲ႔မဆိုင္ပါဘူး"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ အဲ့တာ သူ႔ပေရာဂမကင္းဘူး"
သူတို႔စကားေျပာေနတုန္းအခန္းထဲကိုဝင္လာတဲ့ေမာင့္ေၾကာင့္
"မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ ထြက္သြား"
"ငါေတာင္းပန္...."
"မင္းလိုေကာင္က ေတာင္းပန္တယ္ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ေတာင္မတန္ဘူး ထြက္သြား"
"ဇိုင္း..."
လြန္းကေျပာေတာ့
"လြန္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မင္းအခုဒီလိုျဖစ္ေနတာဒီအေကာင္ေၾကာင့္ေလ"
"ဇိုင္း လုပ္ပါ ငါေမာင္နဲ႔စကားေျပာခ်င္လို႔"
ဇိုင္း လည္းမႏိုင္တဲ့အဆံုး လြန္း အလိုက်အခန္းထဲကထြက္လာလိုက္သည္။
"ေမာင္ မေန႔ညက အဆင္ေျပရဲ႕လား အရမ္းမူးေနေသးလား"
"ဘာလို႔လဲ"
"ဟမ္..."
"ဘာလို႔လဲ မင္းဒီေလာက္ထိျဖစ္ေနတာေတာင္ ဘာလို႔ငါ့ကိုစိတ္ပူေနေသးတာလဲ ဘာလို႔လဲလို႔!"
"....."
ဟုတ္တယ္ လြန္း မွာျပန္ေျဖစရာစကားမ႐ွိ။ သူေမာင့္ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာထားၿပီးသားေလ ။ အခုမွေတာ့ 'ခ်စ္တယ္' ဆိုတဲ့စကားက ဘယ္ေနရာမွအသံုးဝင္ေတာ့မွာလဲ?
"အခုေကာ သက္သာလား"
"အင္း"
"ဘယ္ေတာ့ေဆးရံုဆင္းရမွာလဲ"
"သဘက္ခါ "
"အင္း အဲ့တာဆို ေမာင္ ျပန္ေတာ့မယ္ ဇိုင္းရန္ လည္း႐ွိတာပဲ "
"အင္း..."
ေျဖရငိး ေမာင့္ကိုရယ္ျပေတာ့ ေမာင္ ကလည္းျပန္ရယ္ျပလာသည္။ အို ေမာင့္ အျပံဳးေလးကလွလိုက္တာ ။ ေမာင့္အျပံဳးေတြကငါ့အတြက္ပဲျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ေတာ့ငါ အတၱႀကီးပါရေစ။
အခု ေမာင္ က သူ႔ကိုယ္သူ ' ေမာင္' လို႔ သံုးလိုက္တာလား ။ ဒါအိမ္မက္လားေမာင္...။ ငါအရမ္းေပ်ာ္တာပဲ ။ ေမာင္အဲ့တာဆို အခုငါကေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ႐ွိသြားတာလား။ ငါ ေ႐ွ႕ဆက္တိုးလို႔ရၿပီလား။ ဒါေပမဲ့ ငါေၾကာက္တယ္ ။ ေတာင္တတ္ေနတဲ့လူတစ္ဦး က ေတာင္ထိပ္ေရာက္ခါနီးမွ ျပဳတ္က်သြားမွာ ငါေၾကာက္တယ္။ ငါမမွန္းရဲဘူး အဆံုးသတ္ဆုိ အျမဲငါပဲနာက်င္ေနရတာပဲေလ။
ငါ့ကိုေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေပးၿပီးမွ ျပန္မသိမ္းသြားပါနဲ႔ေနာ္။
ခ်စ္တယ္...ေမာင္။
ေမာင္ထြက္သြားေတာ့မွ အခန္းထဲမွာ လူးလိမ္မိသည္။ အေပ်ာ္လြန္ေနတာပဲျဖစ္လိမ့္မည္။
သြားတတ္ေလးေတြေပၚေအာင္ရယ္ရင္း ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနေသာ လြန္း ကိုၾကည့္ရင္း ဇိုင္း မ်က္ရည္က်ေနေသာ္လည္းသူေပ်ာ္ေနမိသည္။ ငါ မဟုတ္တဲ့ လူက မင္းကိုေပ်ာ္စရာေတြေပးႏိုင္ေတာ့ ငါတကယ္နာက်င္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း မင္းေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ငါလည္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ မင္းကငါ့ရဲ႕ဖန္ဆင္း႐ွင္.....။
......................။
ေမာင္ က လြန္းကိုခ်စ္ပါတယ္ေနာ္ သူ႔စိတ္သူမသိတာ
ေမာင့္ ကိုတစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ေလာက္ထုသြားၾကပါဦး
Feedback ေလးေတြနဲ႔ vote ေလးေတြေပးဖို႔မေမ့နဲ႔ေနာ္ 😉
#VeraVicki
Unicode
..........
ဆေးရုံရှေ့အရောက် ကားကိုရပ္ကာ ဇိုင်း ကအရေးပေါ်ခန်းမှာဆိုလို့ လိုက်လာလိုက်သည်။
"လွန်း!"
နေဆက်ရှိန် ကိုမြင်တော့ ဇိုင်း ထိုင်နေရာမှ ထလာကာ
ခွပ်~
"ခွေးကောင် မင်းပါးစပ်ကလွန်းဆိုတဲ့အသံ ကိုမထွက်နဲ့ ကျက်သရေမရှိတဲ့ကောင် ထြက္သြား!"
နေဆက်ရှိန် သွေးထွက်သွားသော နှုတ်ခမ်းထောင့်ကိုပွတ်ဆွဲကာ
"မေသေသးဘူးမဟုတ္လား အဟက်!"
"မင်းမို့လို့ အဲ့စကားကိုထွက်ရဲတယ် မငိးကြောင့်ဖြစ်ရတာ မင်းကြောင့်"
'မင်းကြောင့်' ဆိုတော့ စကားကြောင့် နေဆက်ရှိန် စဉ်းစားလိုက်သည် ။ သူကဘာလုပ်လို့သူ့ကြောင့်ဖြစ်ရမှာလဲ
ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်မေးခွန်းထုတ်ကာ ဇိုင်း ကိုမေးလိုက်သည်။
"ငါ့ကြောင့် အဟား ငါနဲ့ဘာဆိုင်လဲ သူ့ဘာသာသူ ဖြစ်တာလေ "
"ခွေးကောင် ထြက္သြား မင်းအခုထွက်သွားလိုက် "
ပြောရင်းဆွဲထိုးဖို့ထပ်ပြင်တာမို့ ဘေးနားကလူတွေက ဇိုင်းကိုလာဆွဲကြသည်။ ဇိုင်း ကထိုလူတွေကိုခါထုတ်ကာ
"မင်း သူ့မှာ အစာအိမ် ရှိတာကိုတကယ်မသိတာလား စောက်ရေးမစိုက်တာလား ။ မင်း ကန်းနေလို့ သူ့ကိုအစပ်တွေကျွေးတာလား ဖြေလေ ဟမ်! မင်းမသိဘူးလို့မပြောနဲ့ မင်းနဲ့လွန်း အဲ့အိမ်မှာ၂ယောက်ထဲရှိတာ ကျက်သရေမရှိတဲ့အကောင်"
ဇိုင်းရန် ပြောလိုက်တဲ့စကားတွေကြောင့် နေဆက်ရှိန် ပြာပြာသလဲလဲဲ ဖြစ်သွားလေသည်။
အေတြးထဲ မနေ့ညက လွန်း ကဖုန်းဆက်ပြီးပြန်လာခိုင်းခဲ့တာတွေ ညစာ စားတဲ့ကိစ္စတွေကမျက်လုံးထဲပြန်ပေါ်လာလေသည်။
**"ခဏေလး ဒါ ဟေသာ့အတွက်သီးသန့်ချက်ထားတာ
ဟေသာ ကအစပ်မစားလို့"
"အင်းရပါတယ် ဟိုဟာပဲစားလိုက်မယ် ဟေသာထည့်စားနော်"**
"မဟုတ္ဘူး ငါ...ငါ...တကယ်..မသိ...မသိတာ"
"ခွေးဇာတိလာမခင်းနဲ့ မင်းလိုကောင်က လွန်းနဲ့မတန်ဘူး အခုထြက္သြား"
ပေကပ်ကပ်ရပ်နေသော နေဆက်ရှိန် ကြောင့်
"ငါမင်းကိုထွက်သွားလို့်ပြောနေတယ်လေ!"
"လူနာရှင်ဘယ်သူပါလဲ"
"ကျွန်တော်ပါ"
ဇိုင်းရန် က ပြောတော့ ပြောဖို့ကြံနေတဲ့ နေဆက်ရှိန် ရပ်သွားလေသည်။
ဟုတ်တယ်လေ ကိုယ်မရှိလည်း ဇိုင်းရန် ရှိနေတာပဲကို
"လူနာ က ဘေးကင်းသွားပါပြီ အစာအိမ်ဒဏ်ကြောင့် အစပ်မခံနိုငိဘူး အခုဟာက နဂိုထက်ပိုလွန်သွားလို့
အခြေအနေဆိုးသွားတာပါ နောက်ဆိုဆင်ခြင်ပါ လူနာအတွက်အသက်အန္တရာယ် စိုးရိမ်ရတယ် "
'အသက်အန္တရာယ် စိုးရိမ်ရတယ်' ဆိုတဲ့စကားကြောင့် ဇိုင်းရန် ကမ်ဘာပျက်သွားသည်။
နေဆက်ရှိန်ကိုအပြင်မှာထားခဲ့ကာ လွန်း ရဲ့အခန်းထဲကိုဝင်လာလိုက်သည်။
လွန်းရဲ့လက်ကိုကိုင်၍
"မင်းမရှိရင်ငါမဖြစ်ဘူးဆိုတာမသိဘူးလား ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့ မင်းမရှိရင် ငါသေလိမ့်မယ် လွန်း!နောက်ဆို အဲ့တာမျိုးတွေမလုပ်နဲ့နော် မတည့်ရင်မစားနဲ့လေ ။ ငါ့မှာမင်းမရှိရင်မဖြစ်ဘူး ငါအရင်ရူးလိမ့်မယ် အဲ့လိုကြီးအိပ်မနေနဲ့တော့ ထေတာ့ တော်သင့်ပြီ အဲ့လောက်အိပ်ရရင်တော်ကောပေါ့ အခုထ မငိးအတွက် မင်းအကြိုက်ဆုံး မုန့်တွေဝယ်ထားတယ်လေ ပြီးတော့ မင်းကိုရှောင်နေမိလို့ခွင့်လွှတ်နော်
ငါတို့အရင်လိုပြန်နေကြမယ်လေ ငါ့...ငါ့အတွက်မဟုတ်ရင်တောင် နေဆက်ရှိန် အတွက်ပြန်နိုးထပေးနော်"
ပြောနေရင်း ဇိုင်းရန် ခံျုးပွဲချ ငိုတော့သည်။
ကုတင်ပေါ်က ဖြူဖျော့ဖျော့ ကောင်လေးကိုအခန်းပြင်ကနေကြည့်နေ၍ ငိုနေသော ကောင်လေးတစ်ယောက် လည်းရှိခဲ့သည် ။ သူတမင်လုပ်ခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး လွန်း မှာအစာအိမ်ရှိတာ သူတကယ္မသိခဲ့တာပါ။ မောင်တောင်းပန်ပါတယ် လွန်း...။
သူလွန်းကိုချစ်ရဲ့လား!
သူ မသိဘူး
သူ ချစ်ရမှာကိုကြောက်နေတာလား!
အင်း လွန်း က သူ့ကောင်လေးလို့သူမပြောနိုင်ဘူး သူပတ်ဝန်းကျင်ကို မရင်ဆိုင်နိုင်ဘူး ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့အချစ်ကိုသူလက်မခံနိုင်ဘူး! သူမွားသြားလား!
.....................။
"အင်း...အား..."
ညည်းညူသံတွေရဲ့အဆုံး လွန်းရဲ့မျက်လုံးလေးတွေပွင့်လာခဲ့သည်။ ဘေးနားကိုကြည့်တော့ ဇိုင်း ကလွန်းရဲ့လက်ကိုကိုင်ကာ အိပ်ပျော်နေလေသည်။ လွန်း လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာတော့မှ
"လွန်း နေဦး ခဏ မထနဲ့ဦး "
"အမ်..."
လွန်း ကြောင်သွားသည်။
"နေဦး ငါလုပ်ပေးမယ် အစာအိမ်ထိထားတာမို့ အရမ်းကြီးမလှုပ်နဲ့ "
"အင်း...ဒါနဲ့ မင်းမအိပ်ရသေးဘူးလား"
"ရ...ရပါတယ် မင်းနိုးလာတာနဲ့ ငါတောင်အိပ်ရေးဝသွားတယ်"
လွန်းပြောလဲပြောချင်စရာ ညက ငိုထားတာကြောင့်ကော
မျက်လုံး က အစ်နေ၍ မျက်ကွင်းတွေညိုနေလေသည်။
"ရော့ ရေလေးသောက်လ်ိုက် ဖြည်းဖြည်းနော်"
လွန်း ရဲ့လက်ကဆေးသွင်းထားရတာမို့
"နေပါတော့ လာ ငါပဲတိုက်မယ်"
"ဇိုင်းရေ ငါကလေးမဟုတ်ဘူးနော်"
ဒီတစ်ခါတော့ဇိုင်း ရယ်မိသည်။
"ငါက မင်းကိုကလေးလေးလို့ပဲထင်နေတာ"
သူတို့ကြားက လေထုက ခဏတိတ်ဆိတ်သွားပြန်ပါတယ်။
ခဏကြာတော့ လွန်း က
"ဇိုင်း မောင် ကောဟင်"
ဇိုင်း ဒေါသတွေထွက်သွားလေသည်။ အမွန္ဆို သူ့ရှေ့မှာ နေဆက်ရှိန်ပါ အကြောင်းကိုမပြောသင့်ဘူးလို့ မထင်ဘူးလား ! ပေါက်ကွဲသည်။ ဒေါသထွက်သည်။ မင်းကိုလည်းငါမုန်းလိုက်ချင်ပြီ။
"အဲ့ခွေးကောင် ကိုဂရုစိုက်တုန်းလား"
"မဟုတ်...."
"ဘာမဟုတ္တာလဲ ငါ့ရှေ့မှာ သူ့အကြောင်းမပြောနဲ့
ဒါနဲ့ အစပ် ကိစ္စကဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ဟိုအကောင်အတင်းကျွေးတာမဟုတ်လား"
"မဟုတ္ဘူး...."
"ငြင်းချင်နေတုန်းလား!"
"ငါအမှန်အတိုင်းပြောနေတာ!!!"
လွန်း ကအော်လိုက်တာမို့ ခဏငြိမ်သွားပြီးမှ လွန်းကပြန်၍
ပြောလေသည်၊
"မောင်ကဟေသာအစပ်မစားဘူးပြောလို့ ငါစားလိုက္တာ ငါ့သဘောနဲ့ငါစားတာပါ မောင်နဲ့မဆိုင်ပါဘူး"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ အဲ့တာ သူ့ပရောဂမကင်းဘူး"
သူတို့စကားပြောနေတုန်းအခန်းထဲကိုဝင်လာတဲ့မောင့်ကြောင့်
"မင်းဘာလာလုပ်တာလဲ ထြက္သြား"
"ငါတောင်းပန်...."
"မင်းလိုကောင်က တောင်းပန်တယ်ဆိုတဲ့စကားနဲ့တောင်မတန်ဘူး ထြက္သြား"
"ဇိုင်း..."
လွန်းကပြောတော့
"လွန်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ မင်းအခုဒီလိုဖြစ်နေတာဒီအကောင်ကြောင့်လေ"
"ဇိုင်း လုပ်ပါ ငါမောင်နဲ့စကားပြောချင်လို့"
ဇိုင်း လည်းမနိုင်တဲ့အဆုံး လွန်း အလိုကျအခန်းထဲကထွက်လာလိုက်သည်။
"မောင် မနေ့ညက အဆင်ပြေရဲ့လား အရမ်းမူးနေသေးလား"
"ဘာလို့လဲ"
"ဟမ်..."
"ဘာလို့လဲ မင်းဒီလောက်ထိဖြစ်နေတာတောင် ဘာလို့ငါ့ကိုစိတ်ပူနေသေးတာလဲ ဘာလို့လဲလို့!"
"....."
ဟုတ်တယ် လွန်း မှာပြန်ဖြေစရာစကားမရှိ။ သူမောင့်ကိုမချစ်တော့ဘူးလို့ပြောထားပြီးသားလေ ။ အခုမွေတာ့ 'ချစ်တယ်' ဆိုတဲ့စကားက ဘယ်နေရာမှအသုံးဝင်တော့မှာလဲ?
"အခုကော သက္သာလား"
"အင်း"
"ဘယ်တော့ဆေးရုံဆင်းရမှာလဲ"
"သဘက်ခါ "
"အင်း အဲ့တာဆို မောင် ပြန်တော့မယ် ဇိုင်းရန် လည်းရှိတာပဲ "
"အင်း..."
ဖြေရငိး မောင့်ကိုရယ်ပြတော့ မောင် ကလည်းပြန်ရယ်ပြလာသည်။ အို မောင့် အပြုံးလေးကလှလိုက်တာ ။ မောင့်အပြုံးတွေကငါ့အတွက်ပဲဖြစ်စေချင်တယ်။ ဒီနေရာမှာ တော့ငါ အတ္တကြီးပါရစေ။
အခု မောင် က သူ့ကိုယ်သူ ' မောင်' လို့ သုံးလိုက်တာလား ။ ဒါအိမ်မက်လားမောင်...။ ငါအရမ်းပျော်တာပဲ ။ မောင်အဲ့တာဆို အခုငါကမျှော်လင့်ချက်တွေရှိသွားတာလား။ ငါ ရှေ့ဆက်တိုးလို့ရပြီလား။ ဒါပေမဲ့ ငါကြောက်တယ် ။ တောင်တတ်နေတဲ့လူတစ်ဦး က တောင်ထိပ်ရောက်ခါနီးမှ ပြုတ်ကျသွားမှာ ငါကြောက်တယ်။ ငါမမှန်းရဲဘူး အဆုံးသတ်ဆို အမြဲငါပဲနာကျင်နေရတာပဲလေ။
ငါ့ကိုမျှော်လင့်ချက်ပေးပြီးမှ ပြန်မသိမ်းသွားပါနဲ့နော်။
ချစ်တယ်...မောင်။
မောင်ထွက်သွားတော့မှ အခန်းထဲမှာ လူးလိမ်မိသည်။ အပျော်လွန်နေတာပဲဖြစ်လိမ့်မည်။
သွားတတ်လေးတွေပေါ်အောင်ရယ်ရင်း ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေသော လွန်း ကိုကြည့်ရင်း ဇိုင်း မျက်ရည်ကျနေသော်လည်းသူပျော်နေမိသည်။ ငါ မဟုတ်တဲ့ လူက မင်းကိုပျော်စရာတွေပေးနိုင်တော့ ငါတကယ်နာကျင်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း မင်းပျော်နေတယ်ဆိုတဲ့အသိနဲ့ ငါလည်းပျော်ရွှင်ခဲ့ရတယ်။ မင်းကငါ့ရဲ့ဖန်ဆင်းရှင်.....။
......................။
မောင် က လွန်းကိုချစ်ပါတယ်နော် သူ့စိတ်သူမသိတာ
မောင့် ကိုတစ်ယောက်တစ်ချက်လောက်ထုသွားကြပါဦး
Feedback လေးတွေနဲ့ vote လေးတွေပေးဖို့မမေ့နဲ့နော် 😉
#VeraVicki
.........
ေဆးရံုေ႐ွ႕အေရာက္ ကားကိုရပ္ကာ ဇိုင္း ကအေရးေပၚခန္းမွာဆိုလို႔ လိုက္လာလိုက္သည္။
"လြန္း!"
ေနဆက္႐ွိန္ ကိုျမင္ေတာ့ ဇိုင္း ထိုင္ေနရာမွ ထလာကာ
ခြပ္~
"ေခြးေကာင္ မင္းပါးစပ္ကလြန္းဆိုတဲ့အသံ ကိုမထြက္နဲ႔ က်က္သေရမ႐ွိတဲ့ေကာင္ ထြက္သြား!"
ေနဆက္႐ွိန္ ေသြးထြက္သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကိုပြတ္ဆြဲကာ
"မေသေသးဘူးမဟုတ္လား အဟက္!"
"မင္းမို႔လို႔ အဲ့စကားကိုထြက္ရဲတယ္ မငိးေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ မင္းေၾကာင့္"
'မင္းေၾကာင့္' ဆိုေတာ့ စကားေၾကာင့္ ေနဆက္႐ွိန္ စဥ္းစားလိုက္သည္ ။ သူကဘာလုပ္လုိ႔သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ရမွာလဲ
ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ကာ ဇိုင္း ကိုေမးလိုက္သည္။
"ငါ့ေၾကာင့္ အဟား ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ သူ႔ဘာသာသူ ျဖစ္တာေလ "
"ေခြးေကာင္ ထြက္သြား မင္းအခုထြက္သြားလိုက္ "
ေျပာရင္းဆြဲထိုးဖို႔ထပ္ျပင္တာမို႔ ေဘးနားကလူေတြက ဇိုင္းကိုလာဆြဲၾကသည္။ ဇိုင္း ကထိုလူေတြကိုခါထုတ္ကာ
"မင္း သူ႔မွာ အစာအိမ္ ႐ွိတာကိုတကယ္မသိတာလား ေစာက္ေရးမစိုက္တာလား ။ မင္း ကန္းေနလို႔ သူ႔ကိုအစပ္ေတြေကြၽးတာလား ေျဖေလ ဟမ္! မင္းမသိဘူးလို႔မေျပာနဲ႔ မင္းနဲ႔လြန္း အဲ့အိမ္မွာ၂ေယာက္ထဲ႐ွိတာ က်က္သေရမ႐ွိတဲ့အေကာင္"
ဇိုင္းရန္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ေနဆက္႐ွိန္ ျပာျပာသလဲလဲဲ ျဖစ္သြားေလသည္။
အေတြးထဲ မေန႔ညက လြန္း ကဖုန္းဆက္ၿပီးျပန္လာခိုင္းခဲ့တာေတြ ညစာ စားတဲ့ကိစၥေတြကမ်က္လံုးထဲျပန္ေပၚလာေလသည္။
**"ခဏေလး ဒါ ေဟသာ့အတြက္သီးသန္႔ခ်က္ထားတာ
ေဟသာ ကအစပ္မစားလို႔"
"အင္းရပါတယ္ ဟိုဟာပဲစားလိုက္မယ္ ေဟသာထည့္စားေနာ္"**
"မဟုတ္ဘူး ငါ...ငါ...တကယ္..မသိ...မသိတာ"
"ေခြးဇာတိလာမခင္းနဲ႔ မင္းလိုေကာင္က လြန္းနဲ႔မတန္ဘူး အခုထြက္သြား"
ေပကပ္ကပ္ရပ္ေနေသာ ေနဆက္႐ွိန္ ေၾကာင့္
"ငါမင္းကိုထြက္သြားလို္႔ေျပာေနတယ္ေလ!"
"လူနာ႐ွင္ဘယ္သူပါလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ပါ"
ဇိုင္းရန္ က ေျပာေတာ့ ေျပာဖို႔ၾကံေနတဲ့ ေနဆက္႐ွိန္ ရပ္သြားေလသည္။
ဟုတ္တယ္ေလ ကုိယ္မ႐ွိလည္း ဇိုင္းရန္ ႐ွိေနတာပဲကို
"လူနာ က ေဘးကင္းသြားပါၿပီ အစာအိမ္ဒဏ္ေၾကာင့္ အစပ္မခံႏိုငိဘူး အခုဟာက နဂိုထက္ပိုလြန္သြားလို႔
အေျခအေနဆိုးသြားတာပါ ေနာက္ဆိုဆင္ျခင္ပါ လူနာအတြက္အသက္အနၱရာယ္ စိုးရိမ္ရတယ္ "
'အသက္အနၱရာယ္ စိုးရိမ္ရတယ္' ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ဇိုင္းရန္ ကမၻာပ်က္သြားသည္။
ေနဆက္႐ွိန္ကိုအျပင္မွာထားခဲ့ကာ လြန္း ရဲ႕အခန္းထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္။
လြန္းရဲ႕လက္ကိုကိုင္၍
"မင္းမ႐ွိရင္ငါမျဖစ္ဘူးဆိုတာမသိဘူးလား ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔ မင္းမ႐ွိရင္ ငါေသလိမ့္မယ္ လြန္း!ေနာက္ဆို အဲ့တာမ်ိဳးေတြမလုပ္နဲ႔ေနာ္ မတည့္ရင္မစားနဲ႔ေလ ။ ငါ့မွာမင္းမ႐ွိရင္မျဖစ္ဘူး ငါအရင္႐ူးလိမ့္မယ္ အဲ့လိုႀကီးအိပ္မေနနဲ႔ေတာ့ ထေတာ့ ေတာ္သင့္ၿပီ အဲ့ေလာက္အိပ္ရရင္ေတာ္ေကာေပါ့ အခုထ မငိးအတြက္ မင္းအႀကိဳက္ဆံုး မုန္႔ေတြဝယ္ထားတယ္ေလ ၿပီးေတာ့ မင္းကိုေ႐ွာင္ေနမိလို႔ခြင့္လႊတ္ေနာ္
ငါတို႔အရင္လိုျပန္ေနၾကမယ္ေလ ငါ့...ငါ့အတြက္မဟုတ္ရင္ေတာင္ ေနဆက္႐ွိန္ အတြက္ျပန္ႏိုးထေပးေနာ္"
ေျပာေနရင္း ဇိုင္းရန္ ခံ်ဳးပြဲခ် ငိုေတာ့သည္။
ကုတင္ေပၚက ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေကာင္ေလးကိုအခန္းျပင္ကေနၾကည့္ေန၍ ငိုေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ လည္း႐ွိခဲ့သည္ ။ သူတမင္လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး လြန္း မွာအစာအိမ္႐ွိတာ သူတကယ္မသိခဲ့တာပါ။ ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ လြန္း...။
သူလြန္းကိုခ်စ္ရဲ႕လား!
သူ မသိဘူး
သူ ခ်စ္ရမွာကုိေၾကာက္ေနတာလား!
အင္း လြန္း က သူ႔ေကာင္ေလးလို႔သူမေျပာႏိုင္ဘူး သူပတ္ဝန္းက်င္ကို မရင္ဆိုင္ႏိုင္ဘူး ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အခ်စ္ကုိသူလက္မခံႏိုင္ဘူး! သူမွားသြားလား!
.....................။
"အင္း...အား..."
ညည္းညဴသံေတြရဲ႕အဆံုး လြန္းရဲ႕မ်က္လံုးေလးေတြပြင့္လာခဲ့သည္။ ေဘးနားကုိၾကည့္ေတာ့ ဇိုင္း ကလြန္းရဲ႕လက္ကိုကိုင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ လြန္း လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာေတာ့မွ
"လြန္း ေနဦး ခဏ မထနဲ႔ဦး "
"အမ္..."
လြန္း ေၾကာင္သြားသည္။
"ေနဦး ငါလုပ္ေပးမယ္ အစာအိမ္ထိထားတာမို႔ အရမ္းႀကီးမလႈပ္နဲ႔ "
"အင္း...ဒါနဲ႔ မင္းမအိပ္ရေသးဘူးလား"
"ရ...ရပါတယ္ မင္းႏိုးလာတာနဲ႔ ငါေတာင္အိပ္ေရးဝသြားတယ္"
လြန္းေျပာလဲေျပာခ်င္စရာ ညက ငိုထားတာေၾကာင့္ေကာ
မ်က္လံုး က အစ္ေန၍ မ်က္ကြင္းေတြညိဳေနေလသည္။
"ေရာ့ ေရေလးေသာက္လ္ုိက္ ျဖည္းျဖည္းေနာ္"
လြန္း ရဲ႕လက္ကေဆးသြင္းထားရတာမို႔
"ေနပါေတာ့ လာ ငါပဲတိုက္မယ္"
"ဇိုင္းေရ ငါကေလးမဟုတ္ဘူးေနာ္"
ဒီတစ္ခါေတာ့ဇိုင္း ရယ္မိသည္။
"ငါက မင္းကိုကေလးေလးလို႔ပဲထင္ေနတာ"
သူတို႔ၾကားက ေလထုက ခဏတိတ္ဆိတ္သြားျပန္ပါတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ လြန္း က
"ဇိုင္း ေမာင္ ေကာဟင္"
ဇိုင္း ေဒါသေတြထြက္သြားေလသည္။ အမွန္ဆို သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ေနဆက္႐ွိန္ပါ အေၾကာင္းကိုမေျပာသင့္ဘူးလို႔ မထင္ဘူးလား ! ေပါက္ကြဲသည္။ ေဒါသထြက္သည္။ မင္းကိုလည္းငါမုန္းလိုက္ခ်င္ၿပီ။
"အဲ့ေခြးေကာင္ ကိုဂ႐ုစိုက္တုန္းလား"
"မဟုတ္...."
"ဘာမဟုတ္တာလဲ ငါ့ေ႐ွ႕မွာ သူ႔အေၾကာင္းမေျပာနဲ႔
ဒါနဲ႔ အစပ္ ကိစၥကဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဟိုအေကာင္အတင္းေကြၽးတာမဟုတ္လား"
"မဟုတ္ဘူး...."
"ျငင္းခ်င္ေနတုန္းလား!"
"ငါအမွန္အတိုင္းေျပာေနတာ!!!"
လြန္း ကေအာ္လိုက္တာမို႔ ခဏၿငိမ္သြားၿပီးမွ လြန္းကျပန္၍
ေျပာေလသည္၊
"ေမာင္ကေဟသာအစပ္မစားဘူးေျပာလို႔ ငါစားလိုက္တာ ငါ့သေဘာနဲ႔ငါစားတာပါ ေမာင္နဲ႔မဆိုင္ပါဘူး"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ အဲ့တာ သူ႔ပေရာဂမကင္းဘူး"
သူတို႔စကားေျပာေနတုန္းအခန္းထဲကိုဝင္လာတဲ့ေမာင့္ေၾကာင့္
"မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ ထြက္သြား"
"ငါေတာင္းပန္...."
"မင္းလိုေကာင္က ေတာင္းပန္တယ္ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ေတာင္မတန္ဘူး ထြက္သြား"
"ဇိုင္း..."
လြန္းကေျပာေတာ့
"လြန္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မင္းအခုဒီလိုျဖစ္ေနတာဒီအေကာင္ေၾကာင့္ေလ"
"ဇိုင္း လုပ္ပါ ငါေမာင္နဲ႔စကားေျပာခ်င္လို႔"
ဇိုင္း လည္းမႏိုင္တဲ့အဆံုး လြန္း အလိုက်အခန္းထဲကထြက္လာလိုက္သည္။
"ေမာင္ မေန႔ညက အဆင္ေျပရဲ႕လား အရမ္းမူးေနေသးလား"
"ဘာလို႔လဲ"
"ဟမ္..."
"ဘာလို႔လဲ မင္းဒီေလာက္ထိျဖစ္ေနတာေတာင္ ဘာလို႔ငါ့ကိုစိတ္ပူေနေသးတာလဲ ဘာလို႔လဲလို႔!"
"....."
ဟုတ္တယ္ လြန္း မွာျပန္ေျဖစရာစကားမ႐ွိ။ သူေမာင့္ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာထားၿပီးသားေလ ။ အခုမွေတာ့ 'ခ်စ္တယ္' ဆိုတဲ့စကားက ဘယ္ေနရာမွအသံုးဝင္ေတာ့မွာလဲ?
"အခုေကာ သက္သာလား"
"အင္း"
"ဘယ္ေတာ့ေဆးရံုဆင္းရမွာလဲ"
"သဘက္ခါ "
"အင္း အဲ့တာဆို ေမာင္ ျပန္ေတာ့မယ္ ဇိုင္းရန္ လည္း႐ွိတာပဲ "
"အင္း..."
ေျဖရငိး ေမာင့္ကိုရယ္ျပေတာ့ ေမာင္ ကလည္းျပန္ရယ္ျပလာသည္။ အို ေမာင့္ အျပံဳးေလးကလွလိုက္တာ ။ ေမာင့္အျပံဳးေတြကငါ့အတြက္ပဲျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ေတာ့ငါ အတၱႀကီးပါရေစ။
အခု ေမာင္ က သူ႔ကိုယ္သူ ' ေမာင္' လို႔ သံုးလိုက္တာလား ။ ဒါအိမ္မက္လားေမာင္...။ ငါအရမ္းေပ်ာ္တာပဲ ။ ေမာင္အဲ့တာဆို အခုငါကေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ႐ွိသြားတာလား။ ငါ ေ႐ွ႕ဆက္တိုးလို႔ရၿပီလား။ ဒါေပမဲ့ ငါေၾကာက္တယ္ ။ ေတာင္တတ္ေနတဲ့လူတစ္ဦး က ေတာင္ထိပ္ေရာက္ခါနီးမွ ျပဳတ္က်သြားမွာ ငါေၾကာက္တယ္။ ငါမမွန္းရဲဘူး အဆံုးသတ္ဆုိ အျမဲငါပဲနာက်င္ေနရတာပဲေလ။
ငါ့ကိုေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေပးၿပီးမွ ျပန္မသိမ္းသြားပါနဲ႔ေနာ္။
ခ်စ္တယ္...ေမာင္။
ေမာင္ထြက္သြားေတာ့မွ အခန္းထဲမွာ လူးလိမ္မိသည္။ အေပ်ာ္လြန္ေနတာပဲျဖစ္လိမ့္မည္။
သြားတတ္ေလးေတြေပၚေအာင္ရယ္ရင္း ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနေသာ လြန္း ကိုၾကည့္ရင္း ဇိုင္း မ်က္ရည္က်ေနေသာ္လည္းသူေပ်ာ္ေနမိသည္။ ငါ မဟုတ္တဲ့ လူက မင္းကိုေပ်ာ္စရာေတြေပးႏိုင္ေတာ့ ငါတကယ္နာက်င္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း မင္းေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ငါလည္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ မင္းကငါ့ရဲ႕ဖန္ဆင္း႐ွင္.....။
......................။
ေမာင္ က လြန္းကိုခ်စ္ပါတယ္ေနာ္ သူ႔စိတ္သူမသိတာ
ေမာင့္ ကိုတစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ေလာက္ထုသြားၾကပါဦး
Feedback ေလးေတြနဲ႔ vote ေလးေတြေပးဖို႔မေမ့နဲ႔ေနာ္ 😉
#VeraVicki
Unicode
..........
ဆေးရုံရှေ့အရောက် ကားကိုရပ္ကာ ဇိုင်း ကအရေးပေါ်ခန်းမှာဆိုလို့ လိုက်လာလိုက်သည်။
"လွန်း!"
နေဆက်ရှိန် ကိုမြင်တော့ ဇိုင်း ထိုင်နေရာမှ ထလာကာ
ခွပ်~
"ခွေးကောင် မင်းပါးစပ်ကလွန်းဆိုတဲ့အသံ ကိုမထွက်နဲ့ ကျက်သရေမရှိတဲ့ကောင် ထြက္သြား!"
နေဆက်ရှိန် သွေးထွက်သွားသော နှုတ်ခမ်းထောင့်ကိုပွတ်ဆွဲကာ
"မေသေသးဘူးမဟုတ္လား အဟက်!"
"မင်းမို့လို့ အဲ့စကားကိုထွက်ရဲတယ် မငိးကြောင့်ဖြစ်ရတာ မင်းကြောင့်"
'မင်းကြောင့်' ဆိုတော့ စကားကြောင့် နေဆက်ရှိန် စဉ်းစားလိုက်သည် ။ သူကဘာလုပ်လို့သူ့ကြောင့်ဖြစ်ရမှာလဲ
ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်မေးခွန်းထုတ်ကာ ဇိုင်း ကိုမေးလိုက်သည်။
"ငါ့ကြောင့် အဟား ငါနဲ့ဘာဆိုင်လဲ သူ့ဘာသာသူ ဖြစ်တာလေ "
"ခွေးကောင် ထြက္သြား မင်းအခုထွက်သွားလိုက် "
ပြောရင်းဆွဲထိုးဖို့ထပ်ပြင်တာမို့ ဘေးနားကလူတွေက ဇိုင်းကိုလာဆွဲကြသည်။ ဇိုင်း ကထိုလူတွေကိုခါထုတ်ကာ
"မင်း သူ့မှာ အစာအိမ် ရှိတာကိုတကယ်မသိတာလား စောက်ရေးမစိုက်တာလား ။ မင်း ကန်းနေလို့ သူ့ကိုအစပ်တွေကျွေးတာလား ဖြေလေ ဟမ်! မင်းမသိဘူးလို့မပြောနဲ့ မင်းနဲ့လွန်း အဲ့အိမ်မှာ၂ယောက်ထဲရှိတာ ကျက်သရေမရှိတဲ့အကောင်"
ဇိုင်းရန် ပြောလိုက်တဲ့စကားတွေကြောင့် နေဆက်ရှိန် ပြာပြာသလဲလဲဲ ဖြစ်သွားလေသည်။
အေတြးထဲ မနေ့ညက လွန်း ကဖုန်းဆက်ပြီးပြန်လာခိုင်းခဲ့တာတွေ ညစာ စားတဲ့ကိစ္စတွေကမျက်လုံးထဲပြန်ပေါ်လာလေသည်။
**"ခဏေလး ဒါ ဟေသာ့အတွက်သီးသန့်ချက်ထားတာ
ဟေသာ ကအစပ်မစားလို့"
"အင်းရပါတယ် ဟိုဟာပဲစားလိုက်မယ် ဟေသာထည့်စားနော်"**
"မဟုတ္ဘူး ငါ...ငါ...တကယ်..မသိ...မသိတာ"
"ခွေးဇာတိလာမခင်းနဲ့ မင်းလိုကောင်က လွန်းနဲ့မတန်ဘူး အခုထြက္သြား"
ပေကပ်ကပ်ရပ်နေသော နေဆက်ရှိန် ကြောင့်
"ငါမင်းကိုထွက်သွားလို့်ပြောနေတယ်လေ!"
"လူနာရှင်ဘယ်သူပါလဲ"
"ကျွန်တော်ပါ"
ဇိုင်းရန် က ပြောတော့ ပြောဖို့ကြံနေတဲ့ နေဆက်ရှိန် ရပ်သွားလေသည်။
ဟုတ်တယ်လေ ကိုယ်မရှိလည်း ဇိုင်းရန် ရှိနေတာပဲကို
"လူနာ က ဘေးကင်းသွားပါပြီ အစာအိမ်ဒဏ်ကြောင့် အစပ်မခံနိုငိဘူး အခုဟာက နဂိုထက်ပိုလွန်သွားလို့
အခြေအနေဆိုးသွားတာပါ နောက်ဆိုဆင်ခြင်ပါ လူနာအတွက်အသက်အန္တရာယ် စိုးရိမ်ရတယ် "
'အသက်အန္တရာယ် စိုးရိမ်ရတယ်' ဆိုတဲ့စကားကြောင့် ဇိုင်းရန် ကမ်ဘာပျက်သွားသည်။
နေဆက်ရှိန်ကိုအပြင်မှာထားခဲ့ကာ လွန်း ရဲ့အခန်းထဲကိုဝင်လာလိုက်သည်။
လွန်းရဲ့လက်ကိုကိုင်၍
"မင်းမရှိရင်ငါမဖြစ်ဘူးဆိုတာမသိဘူးလား ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့ မင်းမရှိရင် ငါသေလိမ့်မယ် လွန်း!နောက်ဆို အဲ့တာမျိုးတွေမလုပ်နဲ့နော် မတည့်ရင်မစားနဲ့လေ ။ ငါ့မှာမင်းမရှိရင်မဖြစ်ဘူး ငါအရင်ရူးလိမ့်မယ် အဲ့လိုကြီးအိပ်မနေနဲ့တော့ ထေတာ့ တော်သင့်ပြီ အဲ့လောက်အိပ်ရရင်တော်ကောပေါ့ အခုထ မငိးအတွက် မင်းအကြိုက်ဆုံး မုန့်တွေဝယ်ထားတယ်လေ ပြီးတော့ မင်းကိုရှောင်နေမိလို့ခွင့်လွှတ်နော်
ငါတို့အရင်လိုပြန်နေကြမယ်လေ ငါ့...ငါ့အတွက်မဟုတ်ရင်တောင် နေဆက်ရှိန် အတွက်ပြန်နိုးထပေးနော်"
ပြောနေရင်း ဇိုင်းရန် ခံျုးပွဲချ ငိုတော့သည်။
ကုတင်ပေါ်က ဖြူဖျော့ဖျော့ ကောင်လေးကိုအခန်းပြင်ကနေကြည့်နေ၍ ငိုနေသော ကောင်လေးတစ်ယောက် လည်းရှိခဲ့သည် ။ သူတမင်လုပ်ခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး လွန်း မှာအစာအိမ်ရှိတာ သူတကယ္မသိခဲ့တာပါ။ မောင်တောင်းပန်ပါတယ် လွန်း...။
သူလွန်းကိုချစ်ရဲ့လား!
သူ မသိဘူး
သူ ချစ်ရမှာကိုကြောက်နေတာလား!
အင်း လွန်း က သူ့ကောင်လေးလို့သူမပြောနိုင်ဘူး သူပတ်ဝန်းကျင်ကို မရင်ဆိုင်နိုင်ဘူး ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့အချစ်ကိုသူလက်မခံနိုင်ဘူး! သူမွားသြားလား!
.....................။
"အင်း...အား..."
ညည်းညူသံတွေရဲ့အဆုံး လွန်းရဲ့မျက်လုံးလေးတွေပွင့်လာခဲ့သည်။ ဘေးနားကိုကြည့်တော့ ဇိုင်း ကလွန်းရဲ့လက်ကိုကိုင်ကာ အိပ်ပျော်နေလေသည်။ လွန်း လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာတော့မှ
"လွန်း နေဦး ခဏ မထနဲ့ဦး "
"အမ်..."
လွန်း ကြောင်သွားသည်။
"နေဦး ငါလုပ်ပေးမယ် အစာအိမ်ထိထားတာမို့ အရမ်းကြီးမလှုပ်နဲ့ "
"အင်း...ဒါနဲ့ မင်းမအိပ်ရသေးဘူးလား"
"ရ...ရပါတယ် မင်းနိုးလာတာနဲ့ ငါတောင်အိပ်ရေးဝသွားတယ်"
လွန်းပြောလဲပြောချင်စရာ ညက ငိုထားတာကြောင့်ကော
မျက်လုံး က အစ်နေ၍ မျက်ကွင်းတွေညိုနေလေသည်။
"ရော့ ရေလေးသောက်လ်ိုက် ဖြည်းဖြည်းနော်"
လွန်း ရဲ့လက်ကဆေးသွင်းထားရတာမို့
"နေပါတော့ လာ ငါပဲတိုက်မယ်"
"ဇိုင်းရေ ငါကလေးမဟုတ်ဘူးနော်"
ဒီတစ်ခါတော့ဇိုင်း ရယ်မိသည်။
"ငါက မင်းကိုကလေးလေးလို့ပဲထင်နေတာ"
သူတို့ကြားက လေထုက ခဏတိတ်ဆိတ်သွားပြန်ပါတယ်။
ခဏကြာတော့ လွန်း က
"ဇိုင်း မောင် ကောဟင်"
ဇိုင်း ဒေါသတွေထွက်သွားလေသည်။ အမွန္ဆို သူ့ရှေ့မှာ နေဆက်ရှိန်ပါ အကြောင်းကိုမပြောသင့်ဘူးလို့ မထင်ဘူးလား ! ပေါက်ကွဲသည်။ ဒေါသထွက်သည်။ မင်းကိုလည်းငါမုန်းလိုက်ချင်ပြီ။
"အဲ့ခွေးကောင် ကိုဂရုစိုက်တုန်းလား"
"မဟုတ်...."
"ဘာမဟုတ္တာလဲ ငါ့ရှေ့မှာ သူ့အကြောင်းမပြောနဲ့
ဒါနဲ့ အစပ် ကိစ္စကဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ဟိုအကောင်အတင်းကျွေးတာမဟုတ်လား"
"မဟုတ္ဘူး...."
"ငြင်းချင်နေတုန်းလား!"
"ငါအမှန်အတိုင်းပြောနေတာ!!!"
လွန်း ကအော်လိုက်တာမို့ ခဏငြိမ်သွားပြီးမှ လွန်းကပြန်၍
ပြောလေသည်၊
"မောင်ကဟေသာအစပ်မစားဘူးပြောလို့ ငါစားလိုက္တာ ငါ့သဘောနဲ့ငါစားတာပါ မောင်နဲ့မဆိုင်ပါဘူး"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ အဲ့တာ သူ့ပရောဂမကင်းဘူး"
သူတို့စကားပြောနေတုန်းအခန်းထဲကိုဝင်လာတဲ့မောင့်ကြောင့်
"မင်းဘာလာလုပ်တာလဲ ထြက္သြား"
"ငါတောင်းပန်...."
"မင်းလိုကောင်က တောင်းပန်တယ်ဆိုတဲ့စကားနဲ့တောင်မတန်ဘူး ထြက္သြား"
"ဇိုင်း..."
လွန်းကပြောတော့
"လွန်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ မင်းအခုဒီလိုဖြစ်နေတာဒီအကောင်ကြောင့်လေ"
"ဇိုင်း လုပ်ပါ ငါမောင်နဲ့စကားပြောချင်လို့"
ဇိုင်း လည်းမနိုင်တဲ့အဆုံး လွန်း အလိုကျအခန်းထဲကထွက်လာလိုက်သည်။
"မောင် မနေ့ညက အဆင်ပြေရဲ့လား အရမ်းမူးနေသေးလား"
"ဘာလို့လဲ"
"ဟမ်..."
"ဘာလို့လဲ မင်းဒီလောက်ထိဖြစ်နေတာတောင် ဘာလို့ငါ့ကိုစိတ်ပူနေသေးတာလဲ ဘာလို့လဲလို့!"
"....."
ဟုတ်တယ် လွန်း မှာပြန်ဖြေစရာစကားမရှိ။ သူမောင့်ကိုမချစ်တော့ဘူးလို့ပြောထားပြီးသားလေ ။ အခုမွေတာ့ 'ချစ်တယ်' ဆိုတဲ့စကားက ဘယ်နေရာမှအသုံးဝင်တော့မှာလဲ?
"အခုကော သက္သာလား"
"အင်း"
"ဘယ်တော့ဆေးရုံဆင်းရမှာလဲ"
"သဘက်ခါ "
"အင်း အဲ့တာဆို မောင် ပြန်တော့မယ် ဇိုင်းရန် လည်းရှိတာပဲ "
"အင်း..."
ဖြေရငိး မောင့်ကိုရယ်ပြတော့ မောင် ကလည်းပြန်ရယ်ပြလာသည်။ အို မောင့် အပြုံးလေးကလှလိုက်တာ ။ မောင့်အပြုံးတွေကငါ့အတွက်ပဲဖြစ်စေချင်တယ်။ ဒီနေရာမှာ တော့ငါ အတ္တကြီးပါရစေ။
အခု မောင် က သူ့ကိုယ်သူ ' မောင်' လို့ သုံးလိုက်တာလား ။ ဒါအိမ်မက်လားမောင်...။ ငါအရမ်းပျော်တာပဲ ။ မောင်အဲ့တာဆို အခုငါကမျှော်လင့်ချက်တွေရှိသွားတာလား။ ငါ ရှေ့ဆက်တိုးလို့ရပြီလား။ ဒါပေမဲ့ ငါကြောက်တယ် ။ တောင်တတ်နေတဲ့လူတစ်ဦး က တောင်ထိပ်ရောက်ခါနီးမှ ပြုတ်ကျသွားမှာ ငါကြောက်တယ်။ ငါမမှန်းရဲဘူး အဆုံးသတ်ဆို အမြဲငါပဲနာကျင်နေရတာပဲလေ။
ငါ့ကိုမျှော်လင့်ချက်ပေးပြီးမှ ပြန်မသိမ်းသွားပါနဲ့နော်။
ချစ်တယ်...မောင်။
မောင်ထွက်သွားတော့မှ အခန်းထဲမှာ လူးလိမ်မိသည်။ အပျော်လွန်နေတာပဲဖြစ်လိမ့်မည်။
သွားတတ်လေးတွေပေါ်အောင်ရယ်ရင်း ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေသော လွန်း ကိုကြည့်ရင်း ဇိုင်း မျက်ရည်ကျနေသော်လည်းသူပျော်နေမိသည်။ ငါ မဟုတ်တဲ့ လူက မင်းကိုပျော်စရာတွေပေးနိုင်တော့ ငါတကယ်နာကျင်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း မင်းပျော်နေတယ်ဆိုတဲ့အသိနဲ့ ငါလည်းပျော်ရွှင်ခဲ့ရတယ်။ မင်းကငါ့ရဲ့ဖန်ဆင်းရှင်.....။
......................။
မောင် က လွန်းကိုချစ်ပါတယ်နော် သူ့စိတ်သူမသိတာ
မောင့် ကိုတစ်ယောက်တစ်ချက်လောက်ထုသွားကြပါဦး
Feedback လေးတွေနဲ့ vote လေးတွေပေးဖို့မမေ့နဲ့နော် 😉
#VeraVicki
Коментарі