Zawgyi
........

တိ္တ္ဆိတ္ေသာ မနက္ခင္းတစ္ခု ေက်ာင္းနဲ႔မလွမ္းမေဝးမွာ႐ွိေနတဲ့ ထိုင္ခံုေလးေပၚထိုင္ေနေသာ ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္ ။

"လြန္း ခဏထိုင္ဦးေနာ္ မင္းဘာမွမစားရေသးဘူးမဟုတ္လား ငါသြားဝယ္လိုက္မယ္"

"အင္း... "

လြန္းထက္သာ သက္ျပင္းသာခ်မိသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ ဇိုင္းရန္ အေျပးအလႊားျဖစ္ေနရတာ ဒါပထမဆံုးအႀကိမ္လည္းမဟုတ္။ ကိုယ့္အပူေတြကို လိုက္မွ်ၿပီးခံယူေပးတဲ့ ဇိုင္း ကိုလည္းအားနာသည္။

ခဏၾကာေတာ့ ဇိုင္းေရာက္လာကာ လက္ထဲမွာ ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ေကာ္ဖိီတစ္ခြက္ကိုကိုင္ထားေလသည္။ ထိုေန႔ကေတာ့ သူတို႔စာသင္ေဆာင္နဲ႔ေဝးမဲ့ရက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ လြန္း ကအတန္းမတတ္ခ်င္ဘူးဆိုတာေၾကာင့္ ဇိုင္းရန္ ပါမတတ္ပဲေနရေလသည္။

"လြန္း မင္းဒီလိုေတြလုပ္ေနရင္ final ေရာက္မွ စာေမးပြဲ က်မယ္ေနာ္ "

"အင္း ငါသိတယ္ ဒီေန႔တစ္ရက္ထဲပါ"

ဇိုင္းရန္ ကပါ လြန္း ရဲ႕ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း
လြန္း ကိုမၾကည့္ဘဲ ေျမျပင္ကိုစိုက္ၾကည့္ကာ

"မင္း ဘယ္လိုလုပ္မယ္စဥ္းစားထားလဲ"

"ဟမ္!ဘာ ဘာကိုလဲ"

"မသိခ်င္ေယာင္မေဆာင္နဲ႔ေတာ့ ငါသိလိုက္ၿပီထင္တယ္ မင္းလက္က အရာေတြ လည္ပင္းကအမွတ္ေတြ "

ေျပာသားပဲ။ ျဖစ္လာမယ့္အေျခအေနေတြက္ု္ိႀကိဳေတြးၿပီးသား
ပါ။ ကြၽန္ေတာ္မေျပာရင္ေတာင္ ဇိုင္းကေတာ့သိေနမွာပဲ
ဘာလို႔ဆို သူက ကြၽန္ေတာ့္အရိပ္အေျခကိုအျမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ေနလို႔ေပါ့ ။

လြန္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်၍

"ဟင္း...မင္းသိသြားေတာ့လည္းငါေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ "

"လြန္း ဒီကိစၥကိုေပါ့ပ်က္ပ်က္လို႔ထင္ေနတာလား!"

"ဟုတ္တာဘဲေလ ငါက သူမ်ားေစတာခံေနရတဲ့အ႐ုပ္ပဲ"

လြန္း ဧ။္ စကားတို႔သည္ အသက္မဲ့ေနသူ ေျပာေမသလိုမ်ိဳး ေအးစက္စက္ႏိုင္လွသည္။

"ကြာလိုက္"

"ဟမ္!"

"ငါေျပာေနတာ ေနဆက္႐ွိန္ နဲ႔ကြာ႐ွင္းလိုက္"

"ဟင့္အင္း ငါေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္"

အခုခ်ိန္ ဇိုင္း ရဲ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေပါက္ကြဲမတတ္ခံစားေနရတယ္ဆိုဘယ္သူယံုႏိုင္မလဲ ။ ခ်စ္ရသူက တစ္ျခားသူ ရဲ႕
ေစာ္ကားတာက္ုိခံရတယ္။ အခုလည္း ကိုယ့္ေ႐ွ႕မွာမွ သူ႔က္ုိခ်စ္တယ္တဲ့ ခံစားဖူးလား က္ုိယ္ခ်စ္ရတဲ့သူက ကုိယ္မဟုတ္တဲ့သူကိုမွစြဲလမ္းေနတာမ်ိဳး....။

"သူကေကာ မင္းကိုခ်စ္လို႔လား! လြန္းထက္သာ!"

"ဟင့္အင္း ငါမသိဘူး သိလည္းမသိခ်င္ဘူး ။ ငါ့အနားမွာ ေမာင္႐ွိေနရင္အဆင္ေျပတာမို႔ "

"ေစာက္႐ူးေကာင္ မင္းကအတၱႀကီးတယ္ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တယ္ မင္းေဘးနားကလူေတြကိုက်ေတာ့ မင္းဘာေၾကာင့္မျမင္ရတာလဲ "

တကယ္ပါ ။ ဇိုင္း ေျပာတဲ့စကားကို လြန္း တကယ္ကိုနားမလည္ပါ ။ သူဘာကုိဆိုလိုခ်င္တာလဲ ။

ဟင္ ဇိုင္း ငိုေနတာလား။ ဘာလို႔လဲ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ?

"မင္း ကေစာက္႐ူးေကာင္ အတၱေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ေကာင္...မင္းကိုမခ်စ္တဲ့ေကာင္က္ုိမွ"

"ဇိုင္း ငိုေနတာလား။ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ မင္ိုပါနဲ႔ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ "

လြန္း ဇိုင္း ကိုဖက္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေလသည္။

"ေမႊးေနတာပဲ "

"အင္း အဲ့တာငါပဲေလ မငိုနဲ႔ေတာ့ "

"အင္း... "

"ဇိုင္း ငါတစ္ခုေတာင္းဆိုခ်င္တယ္။ အကယ္၍ မေန႔ညက ကိစၥကိုေမာင္မမွတ္မိရင္မေျပာပါနဲ႔ေနာ္ "

လြန္းေပ်ာ္ေနရင္ သူလည္းေက်နပ္ရသည္မဟုတ္လား ?
လြန္းေပ်ာ္ဖို႔အတြက္ သူ 'အင္း 'လို႔သာေျဖလိုက္သည္၊ မင္းေ႐ွ႕မွာမွငိုမိတဲ့ငါ့ကုိယ္ငါလည္းမုန္းတယ္။ မင္းတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖစ္ေနတာေတာင္ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္လည္း မုန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြန္း စိတ္ခ်ပါ လြန္းေဘးမွာေနၿပီး လြန္း ကိုတစ္တဆိတ္ ေစာင့္ေ႐ွာင့္ေပးမယ္ ။
တစ္သက္လံုးအတြက္ေပါ့....။

.......................။

အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမာင့္ ကိုေတြ႔လိုက္တာမို႔ နည္းနည္းေတာ့လန္႔သြားသည္။

"ေမာင္ ကုမၸဏီ မသြားဘူးလား"

ေမာင္ သည္တစ္ခုုခုကိုစိတ္ညစ္ေနဟန္ သူ႔ကုိလည္း ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။

"ေမာင္.."

"ေမာင္! "

ေအာ္လိုက္ေတာ့မွ ေနဆက္႐ွိန္ အသိဝင္လာကာ

"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ!"

"ဟမ္ အင္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး လြန္း ငါေျပာစရာ႐ွိ.... "

"ငါမအားဘူးေမာင္ !ေမာင္လိုရင္လွမ္းေခၚလိုက္ေနာ္ ငါအေပၚမွာ႐ွိမယ္ "

လြန္း အေပၚတတ္သြားေတာ့မွ ေျခပစ္လက္ပစ္ကိုထိုင္မိသည္၊ သူဘာေတြလုပ္မိလိုက္တာလဲ ။
.
.
.
.
.
.

မနက္အိပ္ယာႏိုးေတာ့ မေန႔ညက ဝတ္ထားတဲ့အကၤ် ီေတြမဟုတ္ေတာ့ တစ္ဆစ္ဆစ္ထိုးကိုက္လာေသာေခါင္းေၾကာင့္
ေဘးနားကုိၾကည့္ေတာ့ ေသြးေတြမ်ားလား ။
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ မေန႔ညက သူ လြန္း ကိုုလုပ္မိခဲ့တာမ်ားလား ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခါင္းထဲေပၚလာေသာအေတြးေတြ မ်က္လံုးထဲေပၚလာေသာ ပံုရိပ္ေတြ သူ႔ကိုငိုယိုေတာင္းပန္ေနတဲ့အသံေတြ

**"ေမာင္...အား...အ့...အဟင့္...ငါေတာင္းပန္ပါတယ္... ေမာင္...ေမာင္ထင္သလိုမဟုတ္...အား...ေတာ္ပါေတာ့..."**

ဒီကိစၥမွာေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူမွားမွန္းသိပါသည္။
ဒါေပမဲ့ ေသာက္ထားတဲ့အ႐ွိန္ေၾကာင့္ လူက မူမမွန္ခ်င္။
မနက္ကတည္းက အလုပ္မသြားဘဲ ထိုင္ေနတာ အေတာ္ၾကာေလၿပီ။ လြန္းျပန္ေရာက္လာတဲ့အထိပဲ ။ သူေသခ်ာကိုေတာင္းပန္ရမည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ လြန္း ကိုမုန္းေနပါေစ။ သူဒီကိစၥကိုေတာ့ျပန္ေတာင္းပန္ရေပဦးမည္။

"ဟူး....စိတ္႐ႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ လြန္းထက္သာ!"

ေျပာရင္း ေဟသာ့က္ုိုဖုန္းဆက္ကာ

"သဲေလး အခ်စ္ေလး က္ုုိကို ဒီေန႔ စိတ္ညစ္ေနတယ္"

(အခ်စ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ကိုကို)

"ဒီည အိမ္ကိုလာမလား ည ၇ နာရီေလာက္လာခဲ့
အျပင္မသြားခ်င္ဘူး အိမ္မွာပဲေပ်ာ္ၾကမယ္"

(ဟုတ္ရတယ္ေလ ကိုကို လာခဲ့မယ္ မာမီ့ကိုၾကည့္ေျပာလိုက္မယ္)

"အဲ့တာေၾကာင့္ ခ်စ္ေနရတာ....ဘိုင့္သဲေလး"

ဖုန္းခ်ကာ အိပ္အေပၚကိုတတ္လာ၍ လြန္း ရဲ႕အခန္းကိုဝင္လာလိုက္သည္။

ဝင္လာေတာ့ ကုတင္ေပၚေမွာက္ရက္ၿပီးအိပ္ေနေလသည္။
ေနပါဦး ငိုေနတာလား အိပ္ေနတာလား။ ႐ိႈက္သံေတြထြက္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။

"လြန္း "

"ဟမ္ ေမာင္ "

"ငိုေနတာလား!"

"မဟုတ္ပါဘူးေမာင္ကလည္း ငိုစရာလား ဟားဟား ငါအိပ္ခ်ငိေနလို႔"

ေျပာေတာ့ေမာင္က ေခါင္းငံုေနေလသည္၊ လြန္း မ်က္ႏွာကိုလည္းမၾကည့္ ။

"ငါေျပာစရာ႐ွိ..."

ေမာင္ ဘာေျပာမလဲဆိုတာသိေနတာမို႔ ။

"ငါအိပ္ခ်င္ၿပီေမာင္ သြားေတာ့ေနာ္"

လြန္း ေစာင္ျခံဳ၍ တစ္ဖက္ကိုလွည့္အိပ္ရန္လုပ္ေတာ့ ေမာင္က

"ငါေတာင္းပန္တယ္!ငါေတာင္းပန္တယ္လို႔"

"ဘာကိုလဲေမာင္"

"မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား မေန႔...မေန႔ညက"

"ေအာ္...မေတာင္းပန္နဲ႔ေမာင္။ ငါနဲ႔ေမာင္က စာခ်ဳပ္တစ္ခုမွာလက္မွတ္ထိုးထားၾကတာပဲေလ"

"ဟင့္အင္း ငါတို႔ဒီလိုျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ငါလာေတာင္းပန္တာ မင္းကိုေတာ့ ငါ့ေယာက္်ားလို႔ငါသတ္မွတ္လိုက္တာမဟုတ္ဘူး အိပ္ေတာ့ေလ ငါသြားၿပီ"

အင္း ေမာင္ထြက္သြားျပန္ပါၿပီ၊ ဆြဲထားခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပါ။ အင္းေလ ေမာင္ေျပာတာလည္းမွန္ေနတာပဲ
ဒီအိမ္ေထာင္တစ္ခုက ငါ့ဘက္ကပဲအတင္းသတ္မွတ္ထားတာႀကီးေလ။

ေမာင္ ေတာင္းပန္တာ ငါ့ကိုရန္ေတြ႔ေနသလိုပဲ။ မေျပာလိုက္ရတဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ငါ့ကုိယ္ငါ နာက်င္ေစမဲ့လမ္း ကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့မိတယ္။ အင္း ခြင့္လႊတ္တယ္ ငါ့ခနၶာကုိယ္က ေမာင့္အတြက္ပဲေလ ။ ေမာင္မို႔လို႔ ေမာင္ျဖစ္ေနလုိ႔က္ုငါ ခြင့္လႊတ္တယ္။ ခ်စ္တယ္ေမာင္....။

ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြမ႐ွိေတာ့တဲ့ဘဝတစ္ခုမွာ
'ေမာင္' ဆိုတဲ့နာမ္စားေလးကို
အမွီျပဳၿပီး အသက္ဆက္႐ွင္ဖို႔ကို
ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတယ္
ေသေလာက္ေအာက္နာက်င္ေနေတာင္မွေပါ့....။

........................။။

BDSM မထည့္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ။ fic တစ္ခုဆိုေပမဲ့ သူ႔litmit နဲ႔သူ႐ွိပါတယ္ ။ ထည့္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေျပာစရာေတြ႐ွိလာမယ္၊ လြန္း ကိုအရမ္းဇာတ္နာေစသလိုျဖစိေနလိမ့္မယ္ ဇာတ္နာေနတဲ့ဇာတ္ေကာင္တစ္ခုကို အတင္းဆြဲခ်ေနသလိုျဖစ္သြားမွာစုိးလို႔ မထည့္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ။
Feedback ေလးေတြနဲ႔ vote ေလးေတြေပးဖို႔မေမ့နဲ႔ေနာ္ 😉

12.10.2020
#VeraVicki





Unicode
..........

တိ်တ်ဆိတ်သော မနက်ခင်းတစ်ခု ကျောင်းနဲ့မလှမ်းမဝေးမှာရှိနေတဲ့ ထိုင်ခုံလေးပေါ်ထိုင်နေသော ကောင်လေး ၂ ယောက် ။

"လွန်း ခဏထိုင်ဦးနော် မင်းဘာမှမစားရသေးဘူးမဟုတ်လား ငါသွားဝယ်လိုက်မယ်"

"အင်း... "

လွန်းထက်သာ သက်ပြင်းသာချမိသည်။ သူ့ကြောင့် ဇိုင်းရန် အပြေးအလွှားဖြစ်နေရတာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်လည်းမဟုတ်။ ကိုယ့်အပူတွေကို လိုက်မျှပြီးခံယူပေးတဲ့ ဇိုင်း ကိုလည်းအားနာသည်။

ခဏကြာတော့ ဇိုင်းရောက်လာကာ လက်ထဲမှာ ပေါင်မုန့်နှင့် ကော်ဖိီတစ်ခွက်ကိုကိုင်ထားလေသည်။ ထိုနေ့ကတော့ သူတို့စာသင်ဆောင်နဲ့ဝေးမဲ့ရက်ဖြစ်လိမ့်မည်။ လွန်း ကအတန်းမတတ်ချင်ဘူးဆိုတာကြောင့် ဇိုင်းရန် ပါမတတ်ပဲနေရလေသည်။

"လွန်း မင်းဒီလိုတွေလုပ်နေရင် final ရောက်မှ စာမေးပွဲ ကျမယ်နော် "

"အင်း ငါသိတယ် ဒီနေ့တစ်ရက်ထဲပါ"

ဇိုင်းရန် ကပါ လွန်း ရဲ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း
လွန်း ကိုမကြည့်ဘဲ မြေပြင်ကိုစိုက်ကြည့်ကာ

"မင်း ဘယ်လိုလုပ်မယ်စဉ်းစားထားလဲ"

"ဟမ်!ဘာ ဘာကိုလဲ"

"မသိချင်ယောင်မဆောင်နဲ့တော့ ငါသိလိုက်ပြီထင်တယ် မင်းလက်က အရာတွေ လည်ပင်းကအမှတ်တွေ "

ပြောသားပဲ။ ဖြစ်လာမယ့်အခြေအနေတွေက်ု်ိကြိုတွေးပြီးသား
ပါ။ ကျွန်တော်မပြောရင်တောင် ဇိုင်းကတော့သိနေမှာပဲ
ဘာလို့ဆို သူက ကျွန်တော့်အရိပ်အခြေကိုအမြဲတမ်းစောင့်ကြည့်နေလို့ပေါ့ ။

လွန်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချ၍

"ဟင်း...မင်းသိသွားတော့လည်းငါပြောစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့ "

"လွန်း ဒီကိစ္စကိုပေါ့ပျက်ပျက်လို့ထင်နေတာလား!"

"ဟုတ်တာဘဲလေ ငါက သူများစေတာခံနေရတဲ့အရုပ်ပဲ"

လွန်း ဧ။် စကားတို့သည် အသက်မဲ့နေသူ ပြောမေသလိုမျိုး အေးစက်စက်နိုင်လှသည်။

"ကွာလိုက်"

"ဟမ်!"

"ငါပြောနေတာ နေဆက်ရှိန် နဲ့ကွာရှင်းလိုက်"

"ဟင့်အင်း ငါမောင့်ကိုချစ်တယ်"

အခုချိန် ဇိုင်း ရဲ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပေါက်ကွဲမတတ်ခံစားနေရတယ်ဆိုဘယ်သူယုံနိုင်မလဲ ။ ချစ်ရသူက တစ်ခြားသူ ရဲ့
စော်ကားတာက်ိုခံရတယ်။ အခုလည်း ကိုယ့်ရှေ့မှာမှ သူ့က်ိုချစ်တယ်တဲ့ ခံစားဖူးလား က်ိုယ်ချစ်ရတဲ့သူက ကိုယ်မဟုတ်တဲ့သူကိုမှစွဲလမ်းနေတာမျိုး....။

"သူကေကာ မင်းကိုချစ်လို့လား! လွန်းထက်သာ!"

"ဟင့်အင်း ငါမသိဘူး သိလည်းမသိချင်ဘူး ။ ငါ့အနားမွာ မောင်ရှိနေရင်အဆင်ပြေတာမို့ "

"စောက်ရူးကောင် မင်းကအတ္တကြီးတယ် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တယ် မင်းဘေးနားကလူတွေကိုကျတော့ မင်းဘာကြောင့်မမြင်ရတာလဲ "

တကယ်ပါ ။ ဇိုင်း ပြောတဲ့စကားကို လွန်း တကယ်ကိုနားမလည်ပါ ။ သူဘာကိုဆိုလိုချင်တာလဲ ။

ဟင် ဇိုင်း ငိုနေတာလား။ ဘာလို့လဲ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ?

"မင်း ကစောက်ရူးကောင် အတ္တတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့ကောင်...မင်းကိုမချစ်တဲ့ကောင်က်ိုမှ"

"ဇိုင်း ငိုနေတာလား။ ငါတောင်းပန်ပါတယ် မင်ိုပါနဲ့ ငါတောင်းပန်ပါတယ် "

လွန်း ဇိုင်း ကိုဖက္ကာ နှစ်သိမ့်လေသည်။

"မွှေးနေတာပဲ "

"အင်း အဲ့တာငါပဲလေ မငိုနဲ့တော့ "

"အင်း... "

"ဇိုင်း ငါတစ်ခုတောင်းဆိုချင်တယ်။ အကယ်၍ မနေ့ညက ကိစ္စကိုမောင်မမှတ်မိရင်မပြောပါနဲ့နော် "

လွန်းပျော်နေရင် သူလည်းကျေနပ်ရသည်မဟုတ်လား ?
လွန်းပျော်ဖို့အတွက် သူ 'အင်း 'လို့သာဖြေလိုက်သည်၊ မင်းရှေ့မှာမှငိုမိတဲ့ငါ့ကိုယ်ငါလည်းမုန်းတယ်။ မင်းတစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖြစ်နေတာတောင် ဘာမှမလုပ်နိုင်ဖြစ်နေတဲ့ အတွက်လည်း မုန်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ လွန်း စိတ္ခ်ပါ လွန်းဘေးမှာနေပြီး လွန်း ကိုတစ်တဆိတ် စောင့်ရှောင့်ပေးမယ် ။
တစ်သက်လုံးအတွက်ပေါ့....။

.......................။

အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း မောင့် ကိုတွေ့လိုက်တာမို့ နည်းနည်းတော့လန့်သွားသည်။

"မောင် ကုမ္ပဏီ မသြားဘူးလား"

မောင် သည်တစ်ခုခုကိုစိတ်ညစ်နေဟန် သူ့ကိုလည်း သေချာစိုက်ကြည့်နေလေသည်။

"မောင်.."

"မောင်! "

အော်လိုက်တော့မှ နေဆက်ရှိန် အသိဝင်လာကာ

"ဘာဖြစ်နေတာလဲ!"

"ဟမ် အင်း ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး လွန်း ငါပြောစရာရှိ.... "

"ငါမအားဘူးမောင် !မောင်လိုရင်လှမ်းခေါ်လိုက်နော် ငါအပေါ်မှာရှိမယ် "

လွန်း အပေါ်တတ်သွားတော့မှ ခြေပစ်လက်ပစ်ကိုထိုင်မိသည်၊ သူဘာတွေလုပ်မိလိုက်တာလဲ ။
.
.
.
.
.
.

မနက်အိပ်ယာနိုးတော့ မနေ့ညက ဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျ ီတွေမဟုတ်တော့ တစ်ဆစ်ဆစ်ထိုးကိုက်လာသောခေါင်းကြောင့်
ဘေးနားကိုကြည့်တော့ သွေးတွေများလား ။
သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့မှ မနေ့ညက သူ လွန်း ကိုလုပ်မိခဲ့တာများလား ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခေါင်းထဲပေါ်လာသောအတွေးတွေ မျက်လုံးထဲပေါ်လာသော ပုံရိပ်တွေ သူ့ကိုငိုယိုတောင်းပန်နေတဲ့အသံတွေ

**"မောင်...အား...အ့...အဟင့်...ငါတောင်းပန်ပါတယ်... မောင်...မောင်ထင်သလိုမဟုတ်...အား...တော်ပါတော့..."**

ဒီကိစ္စမှာတော့ သူ့ကိုယ်သူမှားမှန်းသိပါသည်။
ဒါပေမဲ့ သောက်ထားတဲ့အရှိန်ကြောင့် လူက မူမမှန်ချင်။
မနက်ကတည်းက အလုပ္မသြားဘဲ ထိုင်နေတာ အတော်ကြာလေပြီ။ လွန်းပြန်ရောက်လာတဲ့အထိပဲ ။ သူသေချာကိုတောင်းပန်ရမည်။ ဘယ်လောက်ပဲ လွန်း ကိုမုန်းနေပါစေ။ သူဒီကိစ္စကိုတော့ပြန်တောင်းပန်ရပေဦးမည်။

"ဟူး....စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ လွန်းထက်သာ!"

ပြောရင်း ဟေသာ့က်ိုဖုန်းဆက်ကာ

"သဲလေး အချစ်လေး က်ိုကို ဒီနေ့ စိတ်ညစ်နေတယ်"

(အချစ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ကိုကို)

"ဒီည အိမ္ကိုလာမလား ည ၇ နာရီလောက်လာခဲ့
အပြင်မသွားချင်ဘူး အိမ်မှာပဲပျော်ကြမယ်"

(ဟုတ်ရတယ်လေ ကိုကို လာခဲ့မယ် မာမီ့ကိုကြည့်ပြောလိုက်မယ်)

"အဲ့တာကြောင့် ချစ်နေရတာ....ဘိုင့်သဲလေး"

ဖုန်းချကာ အိပ်အပေါ်ကိုတတ်လာ၍ လွန်း ရဲ့အခန်းကိုဝင်လာလိုက်သည်။

ဝင်လာတော့ ကုတင်ပေါ်မှောက်ရက်ပြီးအိပ်နေလေသည်။
နေပါဦး ငိုနေတာလား အိပ်နေတာလား။ ရှိုက်သံတွေထွက်နေတယ်ထင်ပါရဲ့။

"လွန်း "

"ဟမ် မောင် "

"ငိုနေတာလား!"

"မဟုတ်ပါဘူးမောင်ကလည်း ငိုစရာလား ဟားဟား ငါအိပ်ချငိနေလို့"

ပြောတော့မောင်က ခေါင်းငုံနေလေသည်၊ လွန်း မျက်နှာကိုလည်းမကြည့် ။

"ငါပြောစရာရှိ..."

မောင် ဘာပြောမလဲဆိုတာသိနေတာမို့ ။

"ငါအိပ်ချင်ပြီမောင် သွားတော့နော်"

လွန်း စောင်ခြုံ၍ တစ်ဖက်ကိုလှည့်အိပ်ရန်လုပ်တော့ မောင်က

"ငါတောင်းပန်တယ်!ငါတောင်းပန်တယ်လို့"

"ဘာကိုလဲမောင်"

"မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား မနေ့...မနေ့ညက"

"အော်...မတောင်းပန်နဲ့မောင်။ ငါနဲ့မောင်က စာချုပ်တစ်ခုမှာလက်မှတ်ထိုးထားကြတာပဲလေ"

"ဟင့်အင်း ငါတို့ဒီလိုဖြစ်သွားတာကြောင့် ငါလာတောင်းပန်တာ မင်းကိုတော့ ငါ့ယောက်ျားလို့ငါသတ်မှတ်လိုက်တာမဟုတ်ဘူး အိပ်တော့လေ ငါသွားပြီ"

အင်း မောင်ထွက်သွားပြန်ပါပြီ၊ ဆွဲထားချိန်တောင်မရလိုက်ပါ။ အင်းလေ မောင်ပြောတာလည်းမှန်နေတာပဲ
ဒီအိမ်ထောင်တစ်ခုက ငါ့ဘက်ကပဲအတင်းသတ်မှတ်ထားတာကြီးလေ။

မောင် တောင်းပန်တာ ငါ့ကိုရန်တွေ့နေသလိုပဲ။ မပြောလိုက်ရတဲ့စကားတစ်ခွန်းကြောင့် ငါ့ကိုယ်ငါ နာကျင်စေမဲ့လမ်း ကိုရွေးချယ်ခဲ့မိတယ်။ အင်း ခွင့်လွှတ်တယ် ငါ့ခန္ဓာကိုယ်က မောင့်အတွက်ပဲလေ ။ မောင်မို့လို့ မောင်ဖြစ်နေလို့က်ုငါ ခွင့်လွှတ်တယ်။ ချစ်တယ်မောင်....။

ပျော်ရွှင်မှုတွေမရှိတော့တဲ့ဘဝတစ်ခုမှာ
'မောင်' ဆိုတဲ့နာမ်စားလေးကို
အမှီပြုပြီး အသက်ဆက်ရှင်ဖို့ကို
ရွေးချယ်ခဲ့ရတယ်
သေလောက်အောက်နာကျင်နေတောင်မှပေါ့....။

........................။။

BDSM မထည့်ဖြစ်တော့ပါဘူး ။ fic တစ်ခုဆိုပေမဲ့ သူ့litmit နဲ့သူရှိပါတယ် ။ ထည့်ဖြစ်ခဲ့ရင်ပြောစရာတွေရှိလာမယ်၊ လွန်း ကိုအရမ်းဇာတ်နာစေသလိုဖြစိနေလိမ့်မယ် ဇာတ်နာနေတဲ့ဇာတ်ကောင်တစ်ခုကို အတင်းဆွဲချနေသလိုဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ မထည့်ဖြစ်တော့ပါဘူး ။
Feedback လေးတွေနဲ့ vote လေးတွေပေးဖို့မမေ့နဲ့နော် 😉

12.10.2020
#VeraVicki