"လောင်ရဲ့....လောင်ရဲ့....."

"ဘာဖြစ်လို့လဲ နျူး။ဘယ်နေရာက ဘာဖြစ်ပြန်လို့လဲ။"

နှင်းတစ်မျှဖြူဖွေးလွန်းတဲ့အသားအရေနှင့် ကောင်ငယ်လေးတစ်ယောက်၊ဆံနွယ် ဖြူတွေဟာ ကျောပြင်ထက်မှ ရှည်လျားစွာဖားလျားကျဆင်းနေကြပြီး ဝတ်ဆင်ထားသော ဝတ်ရုံဖြူ၏အောက်ခြေနားသည်က အနည်းငယ်ညစ်ပေးနေသည်။

မျက်ခုံးနှစ်ခုကြားနေရာယူကာထားသော နှင်းပွင့်ချပ်သဏ္ဍာန်အမှတ်အသားလေးသည် တောက်ပကာ တစ်လတ်လတ်ထနေလေ၏။ဤသည်က နျူး၏ ပျော်ရွှင်နေသည့်စိတ်ခံစားချက်အမှတ်အသားပင်။သူ၏စိတ်အခြေအနေအား ထိုနှဖူးထက်ရှိ နှင်းပွင့်ချပ်လေးကိုကြည့်လျှင် သိနိုင်သည်။ ဝမ်းနည်းနေလျှင် နှင်းပွင့်ချပ်လေးသည်အရောင်မှိန်နေတတ်၏။

နျူးကအမြဲတစေ လွတ်လပ်စွာနေလေ့ရှိသည် ။ သူ့ထံ၌မည်သို့သော အတားအဆီးအခက်အခဲမျရှိပုံမပေါ်ချေ။လောင်ရဲ့က ထိုနှဖူးထက်ရှိ အမှတ်ကလေးအား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး တောက်ပနေသည်ကိုမြင်ကာမှ သက်သာရာရလိုက်သည်။

နျူးက သူ၏ လက်ထဲတွင်ကိုင်လာသော ပစ္စည်း တစ်ခုအားလောင်ရဲ့ ကိုပြလိုက်ပြီး

"ဒီမှာကြည့်ပါအုန်း။နျူး ဒါလေးကိုမက်မွန်တောထဲက တွေ့လာတာ။

လှတယ်မလား။လှတယ်မလား။"

မက်မွန်ပန်းပွင့်တစ်ပွင်သည် ပန်းနုရောင်နှင့် အလည်ဝတ်ဆံနားတွင် အနီရင့်ရောင်စီခြယ်ထားသော ပုံစံဖြစ်၏။ သို့သော်ထို အပွင့်လေးသည်က စင်စစ် မက်မွန်ပန်းပွင့်ကဲ့သို့ ပျက်စီးလွယ်သည့် ၊ ပျော့ပြောင်းနေသည့် မက်မွန်ပန်းပွင့်လေးတော့ မဟုတ်နိုင်ချေ။လောင်ရဲ့က နျူးလက်ထဲတွင်
ကိုင်ထားသော ပစ္စည်းလေးအားတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။နျူးတစ်ယောက် ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသည်မှာနှစ်၅၀၀ပင် မပြည့်သေးချေ။ သိူ့သော်လည်း ကောင်းကင်ဘုံရှိ အခြားနတ်ဘုရားများနှသ့်စာလျင် သူ၏အပြုအမူများက အနည်းငယ်တော့ ထူးဆန်းနေတတ်သည်။

အနှစ်တစ်သောင်းတွင်သာတစ်ခါ ကျသည့်ကောင်းကင်ယံမြူနှင်းတို့ထဲမှနှင်းပွင့် တစ်ချပ်မှ နျူးအားဖန်ဆင်းခဲ့ခြင်းပင်။ထို့ကြောင့် ဤကိစ္စနှင့် ပတ်သတ်၍ မည်သူ့ထံတွင်မှ တာဝန်မရှိသလို မည်သူကမျှလည်းအရေးစိုက်လိမ့်မည်မဟုတ်။ အနည်းဆုံးတော့ နျူးဟာ နတ်ဘုရားအရာမမြောက်သေးသော နတ်သူငယ်လေးတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်ချေ၏။

လောင်ရဲသည် မက်မွန်တောသခင်ဖြစ်ပြီးအသက်ကြီးရင့်နေပြီဖြစ်သောအဘိုးကြီးတစ်ယောက်အသွင်ရှိသည်။အမြဲလိုလိုသူ၏ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးအားပွတ်သတ်နေလေ့ရှိသည်။နျူးတစ်ယောက် လောင်ရဲ့ကိုစစတွေ့ချင်းထိုမုတ်ဆိတ်အား ဆောင့်ဆွဲခဲ့သေးသဖြင့်အတော်ပင်လွှတ်ခိုင်းလိုက်ရသေးသည်။

နျူးက မည်သည့်အဆင်တန်ဆာကိုမျှဝတ်ဆင်ခြင်းမရှိပဲ သူ၏ ပင်ကိုယ် ကိုယ်ခန္တာကကို ပင်လင်းလက်နေတတ်သည်။ဆံနွယ်ဖြူတို့ကို မည်သည့်အရာမျှစည်းနှောင်ပေးခြင်းမရှိပဲ လွတ်လပ်စွာချထားသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ မက်မွန်တော်ထဲ စိတ်ကြိုက်ဆော့ကစားသည့်အခါမျိုးမှသာ သူ၏ဆံနွယ်များကို မက်မွန်သစ်ကိုင်းခြောက် အသေးလေးယူ၍ ဆံထုံးသဖွယ်ထုံးကာ ထိုးထားတတ်သည်။လောင်ရဲ့က ဆိုသည်။

"နျူးက တကယ်ကံကောင်းတာပဲ။ ဒီမက်မွန်သလင်းကျောက်ကလေးက နှစ်တစ်ထောင်လောက်မှ တစ်ခါပွင့်ပြီး ကြွေကျတတ်တာ။ သူမှာ စွမ်းအင်တစ်ချို့ရှိတယ်။ နျူးသေချာသိမ်းထားနော်။"

"အွန်း။ နျူး သိမ်းထားမလို့။ပြီးရင် တစ်ယောက်ယောက် ကို လက်ဆောင်ပေးမယ်လေ။"

လောင်ရဲ့က နျူး၏ခေါင်းအား ခပ်ဖွဖွပွတ်သတ်ပေးနေသည်။ နျူး၏ စကားကိုကြားတော့ ရီလျက်ပင်

"နျူးက လက်ဆောင်ပေးရမဲ့သူတောင်ပေါ်နေပြီလား။သူငယ်ချင်းအသစ်တွေရနေပြီပေါ့။"

နျူးက လောင်ရဲ့ဘေးရှိ ခုံ၏ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"ဟိုတစ်နေ့က ယွိပိုင်နဲ့ ထန်းဟော် တို့က နျူး ကိုဆော့ဖို့လာခေါ်တယ်။ ပြီးတော့ ကောင်းကင်တံခါးဝနားကိုလည်း ခေါ်သွားပေးမယ်တဲ့။"

"ယွိပိုင်နဲ့ ထန်းဟော်..ဆိုတော့ရေနတ်ဘုရားရဲ့ သားတွေလား။

သူတို့ရဲ့ ပုံသဏ္ဍာန်အသွင်အပြင်က ငယ်ရွယ်ပုံပေါက်နေပေမဲ့ နျူးထက် အများကြီး အသက်ကြီးတယ်နော် ။သူတိူ့နဲ့ အတူဆော့ဖိူ့ကအဆင်ပြေပါ့မလား။နျူးအတွက် မက်မွန်တောကပျင်းစရာဖြစ်နေပြီလား။"

နျူးက ခေါင်းငုံ့ထားကာသူ၏လက်ထဲတွင်ရှိသော ပစ္စည်းလေးအားကြည့်နေသည်။
မျက်ခုံးနှစ်ခုကြားရှိ နှင်းပွင့်ချပ်ကလေးကအနည်းငယ် အရောင်ညိုးလာ၏။လောင်ရဲ့က သက်ပြင်းချသည်။အမှန်တကယ်ဆိုလျင်နျူးအား မက်မွန်တောအပြင်ဘက်သို့လုံးဝပင် မလွတ်ချင်ပေ။ကျယ်ဝန်းလှသည့်ကောင်းကင်နန်းတော်ကြီးထဲနျူးသည် နတ်ဘုရားအပေါင်း၏မျက်စိကျခြင်းကို ခံရနိုင်ပေသည်။

နျူး၏ ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကပင်အလွန်နူးညံ့ကာ လှပလွန်းသည့် နတ်သူငယ်လေးဖြစ်သည့်အလျောက် နျူးကို မည်သည့် အန္တာရာယ်မျိုးမှ ကျရောက်လာမည်ကို လက်မခံနိုင်ချေ။ ထို့ကြောင့် ပင် ယခုအချိန်ထိ နျူးအား မက်မွန်တောကြီးထဲ၌ သူနှင့်အတူ အထီးကျန်ခိုင်းခဲ့ခြင်း။ နောက်တစ်ကြိမ်မည်ထပ်၍ အပြစ်မဲ့တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်အား အဆုံးရှုံးမခံနိုင်တော့ပါချေ။

ရေနတ်၏ သားတော်နှစ်ဦး နျူးအား ဘယ်အချိန်ကလာ၍ အဖော်စပ်သွားကြလေသနည်း။ မိမိသည်လည်းနတ်သဘင်အစည်းအဝေး တတ်ရသည့်အတွက်နျူးကိုစောင့်ကြည့်သည့်အလုပ်ကို ပျက်ကွက်ခဲ့ပုံရသည်။

"နျူးတကယ်လို့ သူတို့နဲ့ဆော့ချင်တာဆိုရင်လောင်ရဲ့ ခွင့်ပြုပေးမယ်။ဒါပေမဲ့ လုံးဝတော့ ကောင်းကင်နန်းတော်ဘက်မသွားရဘူး။သဘေယတူနိုင်လား။"

"လောင်ရဲ့..တကယ်နော်။
နျူး....တကယ်အပြင်ထွက်လို့ရပြီပေါ့။...ရေး.."

နျူးက လောင်ရဲ့ ၏ခွင့်ပြုချက်ရပြီးသည့်နောက်
ပျော်ရွှင်စွာ ခုန်ပေါက်နေလေသည်။သူ၏ မျက်ခုံးနှစ်ခုကြားရှိ အမှတ်လေးကပြန်လည်လင်းလက်လာပြန်၏။လောင်ရဲ့က ထိုအရာကိုကြည့်ရင်းပြုံးမိသည်။

နျူးက သူ၏ လက်ထဲရှိပစ္စည်းလေးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်သေချာမရင်းအဆောင်အပြင်ဘက်သိူ့ပြန်ထွက်သွားလေသည်။နျူးက လက်ထဲရှိအရာကိုသာသေချာစွာ ဂရုစိုက်နေသောကြောင့်သူ၏ရှေ့တွင်လာနေသော သူအား မမြင်ပဲ ဝင်တိုက်လေသည်။

"ဟာ......."

အရှိန်ကြောင့် နျူးလက်ထဲရှိပစ္စည်းလေးမှာ အောက်သို့ပြုတ်ကျလေတော့သည်။နျူးက ချက်ချင်းပင်ကောက်ထိုင်လိုက်ပြီးထိုပစ္စည်းလေးအား ကောက်လိုက်သည်။ပစ္စည်းလေးအား ဖုန်ခါလိုက်ပြီး

"ဟူး...ဘာမှမဖြစ်လို့တော်သေး။ ရှေ့ကိုကြည့်လျှောက်ပေးလို့မရဘူးလား။"

နျူးက သူတိုက်မိသောသူအားပြောလိုက်သည်။
ထိုသူက ဘာမှမပြောပဲ နျူးကိုသာကြည့်နေသည်။ဝတ်ရုံရှည်ကြီးအား ခမ်းနားထည်ဝါစွာဝတ်ဆင်ထားပြီး ရွှေအတိပြီးသောနဂါးပုလဲနီ ဆံထိုးဖြင့်မီးခိုးရောင် ဆံနွယ်တို့အားတစ်ဝက်ခန့်ကို စီးနှောင်ကာကျန်တစ်ဝက်ကိုမူ ကျောဘက်သိူ့ချကာထားသည်။

ခန့်ညားလှသည့်ရုပ်သွင်က မြင်တွေ့လိုက်ရသည့်သူတစ်ယောက်အား တစ်ခဏမျှ အတွေးကမ္ဘာထဲမေ့မြောသွားစေနိုင်လောက်သည်အထိလုပ်ဆောင်နိုင်စွမ်းရှိသည်။

နျူး က ထိုသူအား ပြန်ကြည့်နေသည်။ထိုသူက နျူး၏ နှဖူးပြင်အားကြည့်နေရင်း မသိမသာလက်လှမ်းလိုက်ကာ

"မင်းမှာ...စိတ်ခံစားချက်ကိုဖော်ပြတဲ့အမှတ်ကလေးရှိနေတာပဲ။အဲ့တာက မကောင်းဘူးလို့ငါထင်တယ်။"

နျူးက သူ၏ ကိုယ်ခန္တာ အားနောက်သို့ ဆုတ်လိုက်သည်။လောင်ရဲ့က အသံကြားသဖြင့်အဆောင်အပြင်ဘက်သို့ထွက်လာလိုက်သည်။
ထိုသူအား မြင်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက်ချက်ချင်းပင် ပြေးလာကာ ဂါရဝပြုလိုက်သည်။

"ကောင်းကင်မင်းကြီး။ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးကျွန်တော်မျိုးရဲ့ နိမ့်ကျတဲ့နေရာကိူရောက်လာရတာပါလဲ။

ရောက်ရောက်ချင်းမသိလိုက်ရလို့စိုးရွံ့မိပါတယ် ကောင်းကင်မင်းကြီး။ "

ရှန်းဝူပိုင်က လောင်ရဲ့အားလက်ကာပြလိုက်သည်။

"ရပါတယ် မက်မွန်တောသခင်။ ငါ ကိုယ်တော် ကိစ္စတစ်ချို့ရှုပ်ထွေးနေလို့မောင်မင်းဆီအကြံဉာဏ်အချို့လိုချင်မိတာနဲ့လာခဲ့လိုက်တာ။"

"မှန်လှပါ ....အထဲကို ကြွတော်မူပါ။ကောင်းကင်မင်းကြီး။"

ရှန်းဝူပိုင် က နျူးအား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်အဆောင်ဘက်သို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။လောင်ရဲ့ကလည်း ရှန်းဝူပိုင်၏အနောက်မှလိုက်သည်။

နျူးကမူ သူ၏ ဝတ်ရုံအားမပြီးမြောက်ကြွ မြောက်ကြွဖြင့် အပြင်သို့သွားရန် ခြေလှမ်းပြင်လေတော့သည်။လောင်ရဲ့က နျူးဘက်သို့ပြန်လှည့်လိုက်ပြီး

"အဝေးကြီး မသွားရဘူးနော်။"

"ဟာ!!!....."

နျူးကသူ၏ အဝတ်ရုံစ လေးကိုပြန်ပစ်ချလိုက်ရင်း အော်တော့သည်။

...........................................

"သူက...ဘယ်သူလဲ မက်မွန်တောသခင်။"

ရှန်းဝူပိုင်က လောင်ရဲ့နှင့်အတူလက်ဖက်ရည် သုံးဆောင်နေရင်းအပြင်ရှိ မက်မွန်ပင်အောက်တွင် တစ်ယောက်တည်းတုတ်တချောင်းဖြင့် မြေကြီးကို ဆွနေသောနျူးအား လက်ညိုးထိုးကာမေးသည်။လောင်ရဲ့က နျူးအားလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး

"သူက နှင်းပွင့်ချပ်က မွေးဖွားလာတာပါ။အရှင်ကျွန်တော်မျိုးရဲ့ မက်မွန်တောထဲကိုကျလာတာမို့ ကျွန်တော်ပဲ ပျိုးထောင်ခဲ့တာ။

ဘာမှ မသိတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ပါ။အရှင် ဗွေမယူဖို့မျှော်လင့်ပါတယ်။"

ရှန်းဝူပိုင်က လောင်ရဲ့ဘက်သို့ပြန်လှည့်လိုက်သည်။

"ကိုယ်တော်က ဘယ်လိုမှမဖြစ်ပါဘူး။အော် ဒါနဲ့ လာရင်းအကြောင်းကိုမေ့ပေတော့မလို့။

မက်မွန်တောသခင်လည်း သိမှာပါ။ နောက်တစ်ပတ်အကြာမှ ကျင်းပမဲ့ သုံးလောက စွမ်းရည်ပြိုင်ပွဲကို"

လောင်ရဲ့က ဖြေသည်။

"မှန်လှပါ။ ကျွန်တော်မျိုးကြားသိပြီးပါပြီ။ အရှင်က အဲ့ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ဘာကိုများ ပူပန်နေတာပါလဲ။"

"အဲ့ဒီလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီအတိုင်း ကျွန်တော်က ယွင်းရန်ရဲ့ စွမ်းအားကိုသိချင်ယုံဆိုတော့ မက်မွန်တောသခင်ကများ အနည်းငယ်လောက်ထောက်ပြပေးနိုင်မလားလို့။"

လောင်ရဲ့က ချက်ချင်းမတ်တပ်ကောက်ရပ်လိုက်ပြီးနောက် ချက်ချင်းပင် ပြန်ကာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်မျိုးနဲ့ ယွင်းရန်က ယခုအချိန်မှာ ဘာမှမသက်ဆိုင်တော့တဲ့ သူတွေပါပဲ။ သူနဲ့ပတ်သတ်တဲ့အရာအားလုံးကို ကျွန်တော်မျိုးရဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေကနေ ဖယ်ထုတ်ပစ်လိုက်ပြီမို့ ကျွန်တော်မျိုးမကူညီနိုင်တာ စိုးရွံမိပါတယ်။"

ရှန်းဝူပိုင်ကလည်း ချက်ချင်းပင်ထကာ လောင်ရဲ့အား ပြန်ထရန် ကူညီလိုက်သည်။

"ကျွန်တော် မက်မွန်တောသခင်ကို အခက်တွေ့စေမိပြီ။ ထပါ...ထပါ။"

ထိုအခါမှ လောင်ရဲ့ကပြန်ထလိုက်သော်လည်း သူ၏ကိုယ်ကငုံ့ကိုင်းထားဆဲပင် ။

" ကျေးဇူးကြီးမားလှပါတယ် ကောင်းကင်မင်းကြီး။"

ရှန်းဝူပိုင်က လောင်ရဲ့အားသေချာစွာစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ လောင်ရဲ့က သူ၏ကိုယ်ခန္တာအား ယခုအချိန်ထိ ငုံကိုင်းထားနေတုန်းပင်ဖြစ်၏။ သူကမည်သည့်အကြောင်းအရာကိုမျှ ဖြေကြားချင်စိတ်မရှိပုံပင်။ နျူးက မလှမ်းမကမ်းမှနေ၍ ထိုနှစ်ယောက်အား အကဲခတ်နေလေ၏။ သူ၏စွမ်းအားက နိမ့်တာကြောင့် စကားသံများကိုကြားနိုင်ရန်တော့ မတတ်သာချေ။

........,.................

"လောင်ရဲ့!!!!!"

"နိုးလာပြီလား။"

ချီယွမ်က အိပ်ပျော်နေရာမှ နိုးထလာသည်။
သူ တစ်စုံတစ်ယောက်အားအိမ်မက်မက်နေခဲ့၏။
နိုးနိုးချင်း ထိုအကြောင်းအရာများသည် သူ၏မှတ်ဉာဏ်၌ ဝိုးတစ်ဝါးသာ ပုံရိပ်ထင်ကျန်ခဲ့ပြီးနောက် တစ်ဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားသည်။ယွင်းရန်က သူ၏ ဘေးတွင်စာလုံးလှရေးနေရင်းမှ ရပ်နားလိုက်သည်။

ယခုအချိန်အထိ ချည်နှောင်ထားသောကြိုးနီတို့က ချီယွမ်၏ ကိုယ်တွင် ရှိနေဆဲပင်။ပါးစပ်တစ်နေရာကိုသာ မည်သည့်အချိန်ကမှန်း မသိလိုက်ခင်တွင်ဖြည်ပေးထားပုံရသည်။ယွင်းရန်က ချီယွမ်အားဂရုမစိုက်ပဲ မတ်တပ်ကောက်ရပ်လိုက်သည်။ချီယွမ်က တုပ်နှောင်ခံထားရသောဖဲကြိုးနီများကို လှုပ်ရှားကာ ရုန်းနေရင်း

"ဒါတွေဖြည်ပေးအုန်းလေ။တစ်သက်လုံးဒီလိုကြီးနေရမှာလား။"

ယွင်းရန်က သူ၏လက်ကိုမြှောက်လိုက်သည်။ကြိုးနီတို့က တမဟုတ်ချင်းချီယွမ်၏ကိုယ်မှ ခွာသွားကြသည်။ချီယွမ်က တုတ်နှောင်ခြင်းခံထားရာမှလွတ်သွားသည်နှင့် ချက်ချင်းပင်ယွင်းရန်အနားသိူ့ပြေးသွားသည်။

"သွားရအောင်။ပွဲစတော့မယ်ထင်တယ်။ အသံတွေကြားနေရပြီ။"

ယွင်းရန်က ချီယွမ်အား စောင်းကြည့်လိုက်ပြီးသက်ပြင်းတချက်ချလိုက်သည်။ပြီးမှ သူ၏ ဝတ်ရုံကို တစ်ချက်ခါလိုက်ပြီးလက်ကိုနောက်ပစ်လျက်ပင် ရှေ့မှဦးဆောင်၍ထွက်သွားတော့သည်။ချီယွမ်ကလည်းရီလိုက်ပြီး နောက်မှအမြန်ပင်မှီအောင်လိုက်လေတော့သည်။

"အဖိုးကြီးက ကြာပန်းဖြူမလေးနဲ့တူတယ်။ "

..............................................

သာယာကြည်လင်လွန်းလှသော ကောင်းကင်ယံသည်က ယနေ့ကျရောက်သော မင်္ဂလာပွဲ၏အဓိကကျသူများဖြစ်သည့် ရှင်ဘုရင်မင်းမြတ်နှင့်သူ၏ မိဖုရားအသစ်တို့အားကောင်းချီးပေးနေသည့်ဟန်။

ပန်းခက်ပန်းနွယ်တို့သာမက တိုင်းပြည်၏ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုကိုပြသသည့်အနေဖြင့် ရွေကြိုးမျှင်တန်းများနှင့် ပတ္တမြားအသေးစားလေးများ များပြားစွာ စီခြယ် ကွတ်ညှူးကာထိုးထားသော အနီရောင် ဇာပဝါ၏အောက်ရှိ ထိုအမျိုးသမီး၏မျက်နှာတော်အားဖူးမြင်ချင်မိသည်မှာ အမှန်ပင်။သို့သော် ထိုအမျိုးသမီး၏ပိုင်ဆိုင်သူမှာ ရှေ့ရှိ သူမအားလက်ကမ်းပေးနေသော ရှင်ဘုရင်မင်းမြတ်ပင်ဖြစ်ပြီး ဤမင်္ဂလာနေ့ရက်မှစ၍ ထိုမိန်းကလေးအား မည်သူကမျှ ထပ်မံ၍ ၎င်းတို့၏ကိုယ်ပိုင် စိတ်ကူးယဥ်ကမ္ဘာထဲသိူ့ ထည့်သွင်းကာ အိမ်မက်မက်ရဲကြတော့မည်မဟုတ်ချေ။

နှစ်ဦးသား ကော်ဇောနီထက်တွင်ညှင်သာစွာ လျှောက်လှမ်းလာပြီးနောက် လှေကားထစ်ပေါင်းများစွာကို ကျော်ဖြတ်ကာပလ္လင်တော်ထက်တွင် ခံ့ညားထယ်ဝါစွာထိုင်လိုက်ကြသည်။ ထိုအခန်းအနားသိူ့ တတ်ရောက်လာကြသော တေယ်ဝင်အသိုင်းအဝိုင်းများနှင့် အရာထူးအရာခံများ၊ အတေယ်အသင့်အာဏာရရှိကြသော ကုန်သည်ပွဲစားများက ရင်ပြင်တော်ပေါ်တွင် နေရာတစ်ကျရှိနေကြပြီး ထိုနေရာ၌ပင် သတို့သားနှင့် သတိူ့သမီးအား လက်ခုပ်သြဘာပေးကာ ချီးမြှောက်ကြသည်။

ဘေးရှိ ပလ္လင်တော်ပေါ်တွင်ယွင်းရန် ကထိုင်နေသည်။အချင်းချင်း အပြန်အလှန်သေရည်ငှဲ့ပေးရင်းယွင်းရန်က လက်ခံယူသည်။ထိုအခွင့်အရေးကို အသုံးချ၍ချီယွမ်က ယွင်းရန်မသိခင် လစ်ထွက်လာခဲ့သည်။

ကွင်းပြင်ကြီးနှင့်အတော်ဝေးဝေးကိုရောက်သည်အထိ ချီယွမ်လစ်ထွက်လာခဲ့သည်။ယခုအချိန် ယွင်းရန်သူ့အားလိုက်ဖမ်းချင်လျင်တောင် အခြားသူများရှိနေသဖြင့်မည်သို့မျှတတ်နိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။ချီယွမ်က တွေးရင်းပင်အသံကျယ်ကြီးဖြင့် အော်ရီသည်။

"ဟားဟား ဟားဟား အဘိုးကြီးတို့အသည်းပေါက်နေတဲ့ပုံကြီး မြင်ချင်စမ်းပါဘိ။"

"သခင်လေး....သောက်ပါအုန်းလား။"

ချီယွမ် ရီနေလျက်ပင်သူ၏ရှေ့သို့နန်းတွင်းသူလေးတစ်ဦးကသေရည်အိုးနှင့် ခွက်အချို့တင်ထားသောလင်ဗန်းကိုကိုင်ကာ ရောက်လာသည်။
ချီယွမ်က မေးလိုက်သည်။

"ဘာတွေလဲ။"

"အနောက်တိုင်းက ဆက်သလိုက်တဲ့အကောင်းစားသေရည်ပါ။သောက်ကြည့်ပါလား။"

"ငါတကယ်ပဲ သောက်လို့ရလား။"

"ရတာပေါ့... သခင်လေးရဲ့။"

ထိုနန်းတွင်းသူလေး၏ အဖြေကြောင့်ချီယွမ်က ပျော်သွားသည်။ သူ့အနေနှင့် ဤသို့အရေးတစ်ယူအပြုခံရသည်က ဘယ်တုန်းကမှ မရှိခဲ့သည့် ကိစ္စတွေထဲမှ တစ်ချက်ပင်။ ပထမဆုံးအချက်သည်ကတော့ ယွင်းရန်၏ ဇိမ်ခံကုတင်ကြီးထက်တွင် မိမိစိတ်ကြိုက် အိပ်စက်ရခြင်း။ ချီယွမ်က
ဗန်းပေါ်ရှိသေရည်ခွက်တစ်ခွက်ကိုယူလိုက်ပြီးနောက် ထိုမိန်းကလေးက သေရည်ငှဲ့ကာပေးသည်။

ချီယွမ်က ထိုသေရည်အား တစ်ကျိုက်တည်းမော့ချကာ သူ၏ပါးစပ်ရှိ ပေသွားသောသေရည်အချို့ကိုပင် လက်ဖြင့်သုတ်လိုက်သည်။

"အား....ကောင်းလိုက်တာ။နန်းတွင်းကဟာတွေကတော့ တကယ့်စံတွေပဲ။"

"ယူအုန်းမလား...သခင်လေး။"

"အင်း..အမ်း.....ငါကအသက်မပြည့်သေး...ထားလိုက်တော့...နောက်ထပ်တစ်ခွက်.....နောက်တစ်ခွက်လောက်ပဲ။ဒါပြီးရင်တော်ပြီ။

ချီယွမ်က သူ၏အသက်၁၈နှစ်မပြည့်သေးသည့်အတွက်ကြောင့် အရက်သေစာမသောပ်စားဖူးခဲ့ချေ။ သို့သော်လည်း ယခုတစ်ခွက်ကပင် သူ့အားအလွန်ကောင်းမွန်သည့် ခံစားချက်ကိုပေးစွမ်းနေ၏။ ထို့ကြောင့် ဤအချိန်တွင် မတတ်သာ၍ အသက်အရွယ်ကို ဖယ်လိုက်ရန် သူဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ထိုမိန်းကလေးက သေရည်ကို ထပ်ငှဲ့ပေးနေရင်း

"ရပါတယ် သခင်လေးကြိုက်ရင်အိုးလိုက်ယူသွားလို့ရတယ်။"

"တကယ်ကြီးလား။"

"ဒါပေါ့ရှင်။"

ချီယွမ်က နောက်တစ်ကျိုက်မော့ချလိုက်ပြီးနောက်ထိုမိန်းကလေး လက်ထဲမှ သေရည် အိုးကို
ယူလိုက်တော့သည်။

"ဒါဆို ကျေးဇူးပါပဲ။"

"ဟုတ် ရပါတယ်။"

ထို့နောက်ချီယွမ်က သေရည်အိုးအားပိုက်လျက်ပင် ယွင်းရန်၏ အဆောင်ဘက်သို့်ခြေလှမ်းတို့ဦးတည်လိုက်သည်။နန်းတွင်းအပျိုတော်ကမူ သူ၏ဆန့်ကျင်ဘက်သို့လျောက်လိုက်ပြီးနောက်
နံရံအကွယ်တစ်ခုအရောက်တွင် ရုတ်တရက်
ဆွဲဖမ်းခံလိုက်ရသည်။

"ဘယ်လိုလဲ။သောက်လိုက်တယ်မလား။"

ယောက်ျားသားတစ်ဦး ကသူမအားမေးမြန်းသည်။သူမ ကပြုံးလျက်ဖြေသည်။

"ဒါပေါ့ ဆယ်လှမ်းလောက်ဆို ပွဲသိမ်းပြီ။"

"တော်တယ်။ ရော့..အသပြာတွေ....အနောက်ပေါက်ကနေမြင်းလှည်းပြင်ထားပေး။လူတွေနဲ့ ယောက်ယက်ခက်နေတုန်းထွက်ရမယ်။"

ထိုသူက ငွေသားအတော်များများပါသော ပိတ်စဖြင့်ချုပ်လုပ်ထားသည့် အိတ်လေးအား ထိုအပျိုတော်၏ လက်ထဲသိူ့ထည့်ပေးလိုက်သည်။ဤသည်က အမတ်ကြီးကျူး၏သားဖြစ်သူလော့လန်ပင်။သူမကပျော်ရွှင်စွာ ယူလိုက်ပြီးအနောက်ဘက် နန်းတော်တံခါးဆီသို့ ဦးတည်သွားလိုက်သည်။မင်္ဂလာ အခမ်းအနားက ညနေဘက်ဖြစ်သောကြောင့် ရောင်စုံမီးများထွန်းညှိထားကြပြီး
ပျောက်ကွယ်လုနီးနေသော နေမင်းကြီးကိုယနေတွင် ပျော်ပျော်ရွင်ရွှင်နှုတ်ဆက်လျက်ရှိသည်။

ထိုမိန်းကလေးပြောသည့်အတိုင်းပင်ချီယွမ်သည် ဆယ်လှမ်းခန့်လှမ်းပြီးနောက်တွင်တစ်ကိုယ်လုံးမြေကြီးပေါ်သို့်ခွေကျကာမေ့မြောသွားတော့သည်။လော့လန့်ကာ လူယုတ်မာအပြုံးပြုံးလျက်ချီယွမ်အား ချီ မသွားတော့သည်။

"ငါတို့သားအဖကို စည်းစိမ်ပြုတ်အောင်လုပ်ပြီး မင်းကျတော့ ကောင်းစားနေတာ။ဒီနေ့မင်းရဲ့သေနေ့ပဲ ဖုန်းချီယွမ်။"

...................................

လော့လန်က သူကိုယ်တိုင်မောင်းနှင်လာသော
လှည်းအား ချောက်ကမ်းပါး တစ်ခုနားတွင် ရပ်လိုက်သည်။လှည်းထဲတွင် မေ့မြောနေသော ချီယွမ်အားခြေလက်များကို ကြိုးဖြင့်ခပ်တင်းတင်း တုတ်နှောင်င်လိုက်ပြီးထိုချောက်ကမ်းပါးအနားသိူ့ထမ်းလာလိုက်သည်။

ချောက်ကမ်းပါးအောက်ခြေသည် ပင်လယ်ပြင်ကြီးဖြစ်သည်။ ချောက်ကမ်းပါးအငူကပင်လယ်ပြင်၏ အနက်တော်တော်အထိ ထိုးထွက်နေသည်။လှိုင်းကြမ်းတို့ ပုတ်ခက်နေကြသည်မှာ
အဝေါဝေါဖြင့်အသံတို့က ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ။

လော့လန်က ချောက်ကမ်းပါး အစွန်းနားတွင်ခဏရပ်လိုက်ပြီး ချီယွမ်ကို ချလိုက်သည်။ချီယွမ်၏ စည်းနှောင်ကာထားသောခြေထောက်တဖက်တွင် ထပ်မံကာကြိုးတစ်ချောင်းဖြင့်ချည်လိုက်သည်။ထိုကြိုးတွင် တွဲလျက်ပါလာသည်ကဆယ်ပေါင်နီးပါးလေးသောကျောက်ခဲတုံးကြီးပင်။

ချည်ပြီးသည်နှင့်လော့လန်က ချီယွမ်အားထိုချောက်ကမ်းပါးထိပ်မှ ခြေထောက်ဖြင့် ကန်ရင်း ကန်ရင်း လှိမ့်နေသည်။နောက်ဆုံးတွင် ချီယွမ်နှင့်အတူထိုသံတုံးကိုပါ တစ်ပါတည်းပစ်ချလိုက်တော့သည်။

ဗွမ်းကနဲဟူသောအသံကညဘက် ဒီရေလှိုင်းပုတ်သည့်အသံတိူ့အားတစ်ခဏလောက်သာ ဖုံးလွှမ်းနိုင်ခဲ့သည်။လေးလံလှသောကျောက်ခဲတုံးကြောင့်သိပ်မကြာလိုက်ခင်တွင်ပင်ချီယွမ်တစ်ယောက် ရေအောက်ကြမ်းပြင်နှင့်ထိကပ်သွားတော့သည်။

မည်သည့်လေကိုမျှရှုရှိုက်မရတော့သည့် ချီယွမ်တစ်ယောက် အသက်ရှုရခက်ခဲလာသည့်အတွက်
သတိလစ်မေ့မြောနေရာမှ ပြန်လည်အသိဝင်လာပြီး မျက်ဝန်းတို့က ပြူးကျယ်လာသည်။

သို့သော်နောက်ကျနေချေလေပြီ။မည်သို့မျှ လှုပ်ရှားမရသည့်အထိ လက်နောက်ပြန်တုပ်နှောင်ထားသော ကြိုးတို့အပြင် လေးလံသည့် ကျောက်ခဲတုံးကြီးကလည်း ရေအောက်ရှိသဲတို့ထဲတွင် နစ်ဝင်နေလေပြီ။

ရုန်းကန်သော်လည်း မည်သို့မျှမရ။တဖြည်းဖြည်း အသက်ရှုရပို၍ခက်ခဲလာသည်။ဝေဝါးလာသော အကြည့်တို့ကြား လရောင်ကတော့ရေပြင်ကိုထိုးဖောက်ကာ  သူ၏ အပေါ်သို့အနည်းငယ်ဖြာနေလေ၏။ထိုလရောင်ကြီးအား စူးစိုက်ကြည့်ရင်းချီယွမ်က စိတ်ထဲတွင်တမ်းတမိလိုက်သည်။

(အဖိုးကြီး...ကျွန်တော့ကိုကယ်ပါအုန်း....)

မျက်ဝန်းအစုံကိုမှိတ်ချလိုက်ပြီးနောက်သူ၏ လရောင်ဖြာကျမှုအား ကွယ်လိုက်သည့်သူတစ်ယောက်ကို မူ သူမမြင်မိတော့ချေ။ယွင်းရန်က ချီယွမ်၏ ခါးအားပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး သူနှင့် နီးကပ်စေလိုက်သည်။

အရေးပေါ်ကယ်ဆယ်ရန်အတွက်အသက်ဆက်ရှုရန်လေမရှိတော့သည့် ချီယွမ်အား အသက်ရှင်စေရန်ချီယွမ်၏ နှုတ်ခမ်းအား သူ၏နှုတ်ခမ်းဖြင့် ထိကပ်ကာပါးစပ်အတွင်းသိူ့ လေမှုတ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။

အတော်ကြာသည်အထိ လေရစေရန်နှုတ်ခမ်းချင် ဆက်နွယ်စေပြီးနောက်ယွင်းရန်က သူ၏ လက်တဖက်ဖြင့် ချီယွမ်ခြေထောက်ရှိကြိုးအားပျက်စေလိုက်သည်။ထို့နောက် ချီယွမ်အား သယ်ကာအမြန်ပင် ကုန်းပေါ်သိူ့ ကူးခက်သွားတော့သည်။

ပင်လယ်ကမ်းစပ်တစ်နေရာအထိကူးလာလိုက်ရင်း ချီယွမ်အား သဲသောင်ပြင်ပေါ်သို့တင်လိုက်သည်။

"အဟွတ်..အဟွတ်...အဟွတ်....."

ကုန်းပေါ်သိူ့ရောက်ပြီး အနည်းငယ်ကြာကာမှ
ချီယွမ်က အဆက်မပြတ်ချောင်းဆိုး ရင်းရေများကို အန်ထုတ်နေသည်။ယွင်းရန်က သူ၏ဘေးတွင် ဒူးတစ်လုံးထောင်ကာ တစ်ဖက်ကိုခြေဆင်းထားလျက် အမောဖြေနေသည်။ချီယွမ်က ကိုယ်ခန္တာ အားမှောက်ထားလျက်ပင် ယွင်းရန်ကိုကြည့်လိုက်သည်။

"အဖိုးကြီး...ကျုပ်ဆီကိုတကယ်ရောက်လာတာပဲ။"

ချီယွမ်ကအနည်းငယ်လေးပင်နေသော အသံဖြင့် ယွင်းရန်အားဆိုသည်။ သူ၏မျက်ဝန်းတို့က နီရဲကာနေပြီး အသက်ရှုရ ခက်ခဲ့သည့်အတွက် ယခုအချိန်တွင် အသက်လုရှုနေရသည့်နှယ် ကိုယ်ခန္တာက နိမ့်ချည်မြင့်ချည်မြန်မြ်န်လှူပ်ရှားကာနေလေ၏။ယွင်းရန်ကသူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးနောက် ကောက်ထလိုက်ပြီး

"ဒီအတိုင်းပေးသေရအောင်မင်းက အဲ့လောက် တန်ဖိုးမမဲ့ဘူး။မသေ သေးဘူးဆိုရင် ထတော့။ ပြန်ရအောင်။"

"ကျုပ်ဘယ်လိုလုပ် ထနိုင်မှာလဲ။အခုလေးတင်ပဲ သေမလိုဖြစ်သွားတာလေ။နည်းနည်းလေးတော့ သက်ညှာပေးပါ။"

ယွင်းရန်က ရှေ့သိူ့လျောက်နေရင်းမှ ယခုအချိန်အထိ မှောက်ခုံအနေအထားသာရှိနေပြီးသူအား မျက်လုံးလေ ပေကလပ် ပေကလပ်ဖြင့်ကြည့်နေသော ချီယွမ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်ထို့နောက်သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီးချီယွမ်အား ထူလိုက်သည်။ပြီးနောက် ချီယွမ်အား ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး

"ကိုယ့်ဘာသာ ဆက်လျှောက်။ငါမချီနိုင်ဘူး။ ချီမှာလည်း မဟုတ်ဘူး။ "

ချီယွမ်က သူ၏ဘေးတွင် ယိုင်နဲ့နဲ့ဖြင့်လျောက်ပြလိုက်သည်။

"အင်းပါ။အဘိုးကြီးဖြစ်နေပြီကိုခိုင်းမိတဲ့ကျွန်တော် လူငယ်လေးကပဲမှားတာပေါ့။ မေ့သွားလို့တောင်းပန်ပါတယ် အဘိုးကြီးရယ်။အမေ့..."

ချီယွမ်ကစနောက်နေသောကြောင့်ယွင်းရန်က မခံနိုင်သည့်အဆုံး ရုတ်တရက်ပင်ချီယွမ်အား ကောက်ပွေ့လိုက်သည်။ချီယွမ်ကလန့်သွားပြီး ယွင်းရန် ၏ပုခုံးအား လက်ဖြင့်လှမ်းကိုင်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက် သူကတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး ထိုပုခုံးနှစ်ဖက်မှနေ၍ သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ယွင်းရန်၏ လည်တိုင်တွင် ချိတ်တွယ်လိုက်သည်။ယွင်းရန်က ချီယွမ်အား သေချာကြည့်ပြီး

"အခု ဘယ်သူက အဖိုးကြီးလည်းပြော။"

"ခင်ဗျားလေ။"

ချီယွမ်၏အဖြေကြောင့်ယွင်းရန် ဆက်ရန်မဖြစ်တော့ရန်သာဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။ထို့နောက် ချီယွမ်အား ပွေ့ချီထားလျက်ပင်ကိုယ့်ဖော့ကာ နန်းတော်သို့ဦးတည်လိုက်သည်။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ေလာင္ရဲ႕....ေလာင္ရဲ႕....."

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ န်ဴး။ဘယ္ေနရာက ဘာျဖစ္ျပန္လို႔လဲ။"

ႏွင္းတစ္မွ်ျဖဴေဖြးလြန္းတဲ့အသားအေရႏွင့္ ေကာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္၊ဆံႏြယ္ ျဖဴေတြဟာ ေက်ာျပင္ထက္မွ ရွည္လ်ားစြာဖားလ်ားက်ဆင္းေနၾကၿပီး ဝတ္ဆင္ထားေသာ ဝတ္႐ုံျဖဴ၏ေအာက္ေျခနားသည္က အနည္းငယ္ညစ္ေပးေနသည္။

မ်က္ခုံးႏွစ္ခုၾကားေနရာယူကာထားေသာ ႏွင္းပြင့္ခ်ပ္သ႑ာန္အမွတ္အသားေလးသည္ ေတာက္ပကာ တစ္လတ္လတ္ထေနေလ၏။ဤသည္က န်ဴး၏ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည့္စိတ္ခံစားခ်က္အမွတ္အသားပင္။သူ၏စိတ္အေျခအေနအား ထိုႏွဖူးထက္ရွိ ႏွင္းပြင့္ခ်ပ္ေလးကိုၾကည့္လွ်င္ သိနိုင္သည္။ ဝမ္းနည္းေနလွ်င္ ႏွင္းပြင့္ခ်ပ္ေလးသည္အေရာင္မွိန္ေနတတ္၏။

န်ဴးကအၿမဲတေစ လြတ္လပ္စြာေနေလ့ရွိသည္ ။ သူ႕ထံ၌မည္သို႔ေသာ အတားအဆီးအခက္အခဲမ်ရွိပုံမေပၚေခ်။ေလာင္ရဲ႕က ထိုႏွဖူးထက္ရွိ အမွတ္ကေလးအား တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေတာက္ပေနသည္ကိုျမင္ကာမွ သက္သာရာရလိုက္သည္။

န်ဴးက သူ၏ လက္ထဲတြင္ကိုင္လာေသာ ပစၥည္း တစ္ခုအားေလာင္ရဲ႕ ကိုျပလိုက္ၿပီး

"ဒီမွာၾကည့္ပါအုန္း။န်ဴး ဒါေလးကိုမက္မြန္ေတာထဲက ေတြ႕လာတာ။

လွတယ္မလား။လွတယ္မလား။"

မက္မြန္ပန္းပြင့္တစ္ပြင္သည္ ပန္းႏုေရာင္ႏွင့္ အလည္ဝတ္ဆံနားတြင္ အနီရင့္ေရာင္စီျခယ္ထားေသာ ပုံစံျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ထို အပြင့္ေလးသည္က စင္စစ္ မက္မြန္ပန္းပြင့္ကဲ့သို႔ ပ်က္စီးလြယ္သည့္ ၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းေနသည့္ မက္မြန္ပန္းပြင့္ေလးေတာ့ မဟုတ္နိုင္ေခ်။ေလာင္ရဲ႕က န်ဴးလက္ထဲတြင္
ကိုင္ထားေသာ ပစၥည္းေလးအားတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။န်ဴးတစ္ေယာက္ ဖန္ဆင္းျခင္းခံရသည္မွာႏွစ္၅၀၀ပင္ မျပည့္ေသးေခ်။ သိူ႕ေသာ္လည္း ေကာင္းကင္ဘုံရွိ အျခားနတ္ဘုရားမ်ားႏွသ့္စာလ်င္ သူ၏အျပဳအမူမ်ားက အနည္းငယ္ေတာ့ ထူးဆန္းေနတတ္သည္။

အႏွစ္တစ္ေသာင္းတြင္သာတစ္ခါ က်သည့္ေကာင္းကင္ယံျမဴႏွင္းတို႔ထဲမွႏွင္းပြင့္ တစ္ခ်ပ္မွ န်ဴးအားဖန္ဆင္းခဲ့ျခင္းပင္။ထို႔ေၾကာင့္ ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သတ္၍ မည္သူ႕ထံတြင္မွ တာဝန္မရွိသလို မည္သူကမွ်လည္းအေရးစိုက္လိမ့္မည္မဟုတ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ န်ဴးဟာ နတ္ဘုရားအရာမေျမာက္ေသးေသာ နတ္သူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေခ်၏။

ေလာင္ရဲသည္ မက္မြန္ေတာသခင္ျဖစ္ၿပီးအသက္ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာအဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္အသြင္ရွိသည္။အၿမဲလိုလိုသူ၏ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးအားပြတ္သတ္ေနေလ့ရွိသည္။န်ဴးတစ္ေယာက္ ေလာင္ရဲ႕ကိုစစေတြ႕ခ်င္းထိုမုတ္ဆိတ္အား ေဆာင့္ဆြဲခဲ့ေသးသျဖင့္အေတာ္ပင္လႊတ္ခိုင္းလိုက္ရေသးသည္။

န်ဴးက မည္သည့္အဆင္တန္ဆာကိုမွ်ဝတ္ဆင္ျခင္းမရွိပဲ သူ၏ ပင္ကိုယ္ ကိုယ္ခႏၱာကကို ပင္လင္းလက္ေနတတ္သည္။ဆံႏြယ္ျဖဴတို႔ကို မည္သည့္အရာမွ်စည္းႏွောင္ေပးျခင္းမရွိပဲ လြတ္လပ္စြာခ်ထားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မက္မြန္ေတာ္ထဲ စိတ္ႀကိဳက္ေဆာ့ကစားသည့္အခါမ်ိဳးမွသာ သူ၏ဆံႏြယ္မ်ားကို မက္မြန္သစ္ကိုင္းေျခာက္ အေသးေလးယူ၍ ဆံထုံးသဖြယ္ထုံးကာ ထိုးထားတတ္သည္။ေလာင္ရဲ႕က ဆိုသည္။

"န်ဴးက တကယ္ကံေကာင္းတာပဲ။ ဒီမက္မြန္သလင္းေက်ာက္ကေလးက ႏွစ္တစ္ေထာင္ေလာက္မွ တစ္ခါပြင့္ၿပီး ေႂကြက်တတ္တာ။ သူမွာ စြမ္းအင္တစ္ခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ န်ဴးေသခ်ာသိမ္းထားေနာ္။"

"အြန္း။ န်ဴး သိမ္းထားမလို႔။ၿပီးရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကို လက္ေဆာင္ေပးမယ္ေလ။"

ေလာင္ရဲ႕က န်ဴး၏ေခါင္းအား ခပ္ဖြဖြပြတ္သတ္ေပးေနသည္။ န်ဴး၏ စကားကိုၾကားေတာ့ ရီလ်က္ပင္

"န်ဴးက လက္ေဆာင္ေပးရမဲ့သူေတာင္ေပၚေနၿပီလား။သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြရေနၿပီေပါ့။"

န်ဴးက ေလာင္ရဲ႕ေဘးရွိ ခုံ၏ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

"ဟိုတစ္ေန႕က ယြိပိုင္နဲ႕ ထန္းေဟာ္ တို႔က န်ဴး ကိုေဆာ့ဖို႔လာေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္တံခါးဝနားကိုလည္း ေခၚသြားေပးမယ္တဲ့။"

"ယြိပိုင္နဲ႕ ထန္းေဟာ္..ဆိုေတာ့ေရနတ္ဘုရားရဲ႕ သားေတြလား။

သူတို႔ရဲ႕ ပုံသ႑ာန္အသြင္အျပင္က ငယ္႐ြယ္ပုံေပါက္ေနေပမဲ့ န်ဴးထက္ အမ်ားႀကီး အသက္ႀကီးတယ္ေနာ္ ။သူတိူ႕နဲ႕ အတူေဆာ့ဖိူ႕ကအဆင္ေျပပါ့မလား။န်ဴးအတြက္ မက္မြန္ေတာကပ်င္းစရာျဖစ္ေနၿပီလား။"

န်ဴးက ေခါင္းငုံ႕ထားကာသူ၏လက္ထဲတြင္ရွိေသာ ပစၥည္းေလးအားၾကည့္ေနသည္။
မ်က္ခုံးႏွစ္ခုၾကားရွိ ႏွင္းပြင့္ခ်ပ္ကေလးကအနည္းငယ္ အေရာင္ညိုးလာ၏။ေလာင္ရဲ႕က သက္ျပင္းခ်သည္။အမွန္တကယ္ဆိုလ်င္န်ဴးအား မက္မြန္ေတာအျပင္ဘက္သို႔လုံးဝပင္ မလြတ္ခ်င္ေပ။က်ယ္ဝန္းလွသည့္ေကာင္းကင္နန္းေတာ္ႀကီးထဲန်ဴးသည္ နတ္ဘုရားအေပါင္း၏မ်က္စိက်ျခင္းကို ခံရနိုင္ေပသည္။

န်ဴး၏ ပုံပန္းသ႑ာန္ကပင္အလြန္ႏူးညံ့ကာ လွပလြန္းသည့္ နတ္သူငယ္ေလးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ န်ဴးကို မည္သည့္ အႏၱာရာယ္မ်ိဳးမွ က်ေရာက္လာမည္ကို လက္မခံနိုင္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္ ယခုအခ်ိန္ထိ န်ဴးအား မက္မြန္ေတာႀကီးထဲ၌ သူႏွင့္အတူ အထီးက်န္ခိုင္းခဲ့ျခင္း။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မည္ထပ္၍ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္အား အဆုံးရႈံးမခံနိုင္ေတာ့ပါေခ်။

ေရနတ္၏ သားေတာ္ႏွစ္ဦး န်ဴးအား ဘယ္အခ်ိန္ကလာ၍ အေဖာ္စပ္သြားၾကေလသနည္း။ မိမိသည္လည္းနတ္သဘင္အစည္းအေဝး တတ္ရသည့္အတြက္န်ဴးကိုေစာင့္ၾကည့္သည့္အလုပ္ကို ပ်က္ကြက္ခဲ့ပုံရသည္။

"န်ဴးတကယ္လို႔ သူတို႔နဲ႕ေဆာ့ခ်င္တာဆိုရင္ေလာင္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳေပးမယ္။ဒါေပမဲ့ လုံးဝေတာ့ ေကာင္းကင္နန္းေတာ္ဘက္မသြားရဘူး။သေဘယတူနိုင္လား။"

"ေလာင္ရဲ႕..တကယ္ေနာ္။
န်ဴး....တကယ္အျပင္ထြက္လို႔ရၿပီေပါ့။...ေရး.."

န်ဴးက ေလာင္ရဲ႕ ၏ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီးသည့္ေနာက္
ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ခုန္ေပါက္ေနေလသည္။သူ၏ မ်က္ခုံးႏွစ္ခုၾကားရွိ အမွတ္ေလးကျပန္လည္လင္းလက္လာျပန္၏။ေလာင္ရဲ႕က ထိုအရာကိုၾကည့္ရင္းၿပဳံးမိသည္။

န်ဴးက သူ၏ လက္ထဲရွိပစၥည္းေလးကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ေသခ်ာမရင္းအေဆာင္အျပင္ဘက္သိူ႕ျပန္ထြက္သြားေလသည္။န်ဴးက လက္ထဲရွိအရာကိုသာေသခ်ာစြာ ဂ႐ုစိုက္ေနေသာေၾကာင့္သူ၏ေရွ႕တြင္လာေနေသာ သူအား မျမင္ပဲ ဝင္တိုက္ေလသည္။

"ဟာ......."

အရွိန္ေၾကာင့္ န်ဴးလက္ထဲရွိပစၥည္းေလးမွာ ေအာက္သို႔ျပဳတ္က်ေလေတာ့သည္။န်ဴးက ခ်က္ခ်င္းပင္ေကာက္ထိုင္လိုက္ၿပီးထိုပစၥည္းေလးအား ေကာက္လိုက္သည္။ပစၥည္းေလးအား ဖုန္ခါလိုက္ၿပီး

"ဟူး...ဘာမွမျဖစ္လို႔ေတာ္ေသး။ ေရွ႕ကိုၾကည့္ေလွ်ာက္ေပးလို႔မရဘူးလား။"

န်ဴးက သူတိုက္မိေသာသူအားေျပာလိုက္သည္။
ထိုသူက ဘာမွမေျပာပဲ န်ဴးကိုသာၾကည့္ေနသည္။ဝတ္႐ုံရွည္ႀကီးအား ခမ္းနားထည္ဝါစြာဝတ္ဆင္ထားၿပီး ေ႐ႊအတိၿပီးေသာနဂါးပုလဲနီ ဆံထိုးျဖင့္မီးခိုးေရာင္ ဆံႏြယ္တို႔အားတစ္ဝက္ခန႔္ကို စီးႏွောင္ကာက်န္တစ္ဝက္ကိုမူ ေက်ာဘက္သိူ႕ခ်ကာထားသည္။

ခန႔္ညားလွသည့္႐ုပ္သြင္က ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည့္သူတစ္ေယာက္အား တစ္ခဏမွ် အေတြးကမၻာထဲေမ့ေျမာသြားေစနိုင္ေလာက္သည္အထိလုပ္ေဆာင္နိုင္စြမ္းရွိသည္။

န်ဴး က ထိုသူအား ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ထိုသူက န်ဴး၏ ႏွဖူးျပင္အားၾကည့္ေနရင္း မသိမသာလက္လွမ္းလိုက္ကာ

"မင္းမွာ...စိတ္ခံစားခ်က္ကိုေဖာ္ျပတဲ့အမွတ္ကေလးရွိေနတာပဲ။အဲ့တာက မေကာင္းဘူးလို႔ငါထင္တယ္။"

န်ဴးက သူ၏ ကိုယ္ခႏၱာ အားေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္သည္။ေလာင္ရဲ႕က အသံၾကားသျဖင့္အေဆာင္အျပင္ဘက္သို႔ထြက္လာလိုက္သည္။
ထိုသူအား ျမင္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျပးလာကာ ဂါရဝျပဳလိုက္သည္။

"ေကာင္းကင္မင္းႀကီး။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ႕ နိမ့္က်တဲ့ေနရာကိူေရာက္လာရတာပါလဲ။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမသိလိုက္ရလို႔စိုး႐ြံ႕မိပါတယ္ ေကာင္းကင္မင္းႀကီး။ "

ရွန္းဝူပိုင္က ေလာင္ရဲ႕အားလက္ကာျပလိုက္သည္။

"ရပါတယ္ မက္မြန္ေတာသခင္။ ငါ ကိုယ္ေတာ္ ကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕ရႈပ္ေထြးေနလို႔ေမာင္မင္းဆီအႀကံဉာဏ္အခ်ိဳ႕လိုခ်င္မိတာနဲ႕လာခဲ့လိုက္တာ။"

"မွန္လွပါ ....အထဲကို ႂကြေတာ္မူပါ။ေကာင္းကင္မင္းႀကီး။"

ရွန္းဝူပိုင္ က န်ဴးအား တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္အေဆာင္ဘက္သို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။ေလာင္ရဲ႕ကလည္း ရွန္းဝူပိုင္၏အေနာက္မွလိုက္သည္။

န်ဴးကမူ သူ၏ ဝတ္႐ုံအားမၿပီးေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြျဖင့္ အျပင္သို႔သြားရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေလေတာ့သည္။ေလာင္ရဲ႕က န်ဴးဘက္သို႔ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး

"အေဝးႀကီး မသြားရဘူးေနာ္။"

"ဟာ!!!....."

န်ဴးကသူ၏ အဝတ္႐ုံစ ေလးကိုျပန္ပစ္ခ်လိဳက္ရင္း ေအာ္ေတာ့သည္။

...........................................

"သူက...ဘယ္သူလဲ မက္မြန္ေတာသခင္။"

ရွန္းဝူပိုင္က ေလာင္ရဲ႕ႏွင့္အတူလက္ဖက္ရည္ သုံးေဆာင္ေနရင္းအျပင္ရွိ မက္မြန္ပင္ေအာက္တြင္ တစ္ေယာက္တည္းတုတ္တေခ်ာင္းျဖင့္ ေျမႀကီးကို ဆြေနေသာန်ဴးအား လက္ညိုးထိုးကာေမးသည္။ေလာင္ရဲ႕က န်ဴးအားလွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး

"သူက ႏွင္းပြင့္ခ်ပ္က ေမြးဖြားလာတာပါ။အရွင္ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ႕ မက္မြန္ေတာထဲကိုက်လာတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာ။

ဘာမွ မသိတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ။အရွင္ ေဗြမယူဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။"

ရွန္းဝူပိုင္က ေလာင္ရဲ႕ဘက္သို႔ျပန္လွည့္လိုက္သည္။

"ကိုယ္ေတာ္က ဘယ္လိုမွမျဖစ္ပါဘူး။ေအာ္ ဒါနဲ႕ လာရင္းအေၾကာင္းကိုေမ့ေပေတာ့မလို႔။

မက္မြန္ေတာသခင္လည္း သိမွာပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္အၾကာမွ က်င္းပမဲ့ သုံးေလာက စြမ္းရည္ၿပိဳင္ပြဲကို"

ေလာင္ရဲ႕က ေျဖသည္။

"မွန္လွပါ။ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးၾကားသိၿပီးပါၿပီ။ အရွင္က အဲ့ဒီကိစၥနဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး ဘာကိုမ်ား ပူပန္ေနတာပါလဲ။"

"အဲ့ဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္က ယြင္းရန္ရဲ႕ စြမ္းအားကိုသိခ်င္ယုံဆိုေတာ့ မက္မြန္ေတာသခင္ကမ်ား အနည္းငယ္ေလာက္ေထာက္ျပေပးနိုင္မလားလို႔။"

ေလာင္ရဲ႕က ခ်က္ခ်င္းမတ္တပ္ေကာက္ရပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ကာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိဳက္သည္။

"ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးနဲ႕ ယြင္းရန္က ယခုအခ်ိန္မွာ ဘာမွမသက္ဆိုင္ေတာ့တဲ့ သူေတြပါပဲ။ သူနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့အရာအားလုံးကို ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ေတြကေန ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီမို႔ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမကူညီနိုင္တာ စိုး႐ြံမိပါတယ္။"

ရွန္းဝူပိုင္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ထကာ ေလာင္ရဲ႕အား ျပန္ထရန္ ကူညီလိုက္သည္။

"ကြၽန္ေတာ္ မက္မြန္ေတာသခင္ကို အခက္ေတြ႕ေစမိၿပီ။ ထပါ...ထပါ။"

ထိုအခါမွ ေလာင္ရဲ႕ကျပန္ထလိုက္ေသာ္လည္း သူ၏ကိုယ္ကငုံ႕ကိုင္းထားဆဲပင္ ။

" ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါတယ္ ေကာင္းကင္မင္းႀကီး။"

ရွန္းဝူပိုင္က ေလာင္ရဲ႕အားေသခ်ာစြာစူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေလာင္ရဲ႕က သူ၏ကိုယ္ခႏၱာအား ယခုအခ်ိန္ထိ ငုံကိုင္းထားေနတုန္းပင္ျဖစ္၏။ သူကမည္သည့္အေၾကာင္းအရာကိုမွ် ေျဖၾကားခ်င္စိတ္မရွိပုံပင္။ န်ဴးက မလွမ္းမကမ္းမွေန၍ ထိုႏွစ္ေယာက္အား အကဲခတ္ေနေလ၏။ သူ၏စြမ္းအားက နိမ့္တာေၾကာင့္ စကားသံမ်ားကိုၾကားနိုင္ရန္ေတာ့ မတတ္သာေခ်။

........,.................

"ေလာင္ရဲ႕!!!!!"

"နိုးလာၿပီလား။"

ခ်ီယြမ္က အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ နိုးထလာသည္။
သူ တစ္စုံတစ္ေယာက္အားအိမ္မက္မက္ေနခဲ့၏။
နိုးနိုးခ်င္း ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ သူ၏မွတ္ဉာဏ္၌ ဝိုးတစ္ဝါးသာ ပုံရိပ္ထင္က်န္ခဲ့ၿပီးေနာက္ တစ္ျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ယြင္းရန္က သူ၏ ေဘးတြင္စာလုံးလွေရးေနရင္းမွ ရပ္နားလိုက္သည္။

ယခုအခ်ိန္အထိ ခ်ည္ႏွောင္ထားေသာႀကိဳးနီတို႔က ခ်ီယြမ္၏ ကိုယ္တြင္ ရွိေနဆဲပင္။ပါးစပ္တစ္ေနရာကိုသာ မည္သည့္အခ်ိန္ကမွန္း မသိလိုက္ခင္တြင္ျဖည္ေပးထားပုံရသည္။ယြင္းရန္က ခ်ီယြမ္အားဂ႐ုမစိုက္ပဲ မတ္တပ္ေကာက္ရပ္လိုက္သည္။ခ်ီယြမ္က တုပ္ႏွောင္ခံထားရေသာဖဲႀကိဳးနီမ်ားကို လႈပ္ရွားကာ ႐ုန္းေနရင္း

"ဒါေတြျဖည္ေပးအုန္းေလ။တစ္သက္လုံးဒီလိုႀကီးေနရမွာလား။"

ယြင္းရန္က သူ၏လက္ကိုျမႇောက္လိုက္သည္။ႀကိဳးနီတို႔က တမဟုတ္ခ်င္းခ်ီယြမ္၏ကိုယ္မွ ခြာသြားၾကသည္။ခ်ီယြမ္က တုတ္ႏွောင္ျခင္းခံထားရာမွလြတ္သြားသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ယြင္းရန္အနားသိူ႕ေျပးသြားသည္။

"သြားရေအာင္။ပြဲစေတာ့မယ္ထင္တယ္။ အသံေတြၾကားေနရၿပီ။"

ယြင္းရန္က ခ်ီယြမ္အား ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီးသက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိဳက္သည္။ၿပီးမွ သူ၏ ဝတ္႐ုံကို တစ္ခ်က္ခါလိုက္ၿပီးလက္ကိုေနာက္ပစ္လ်က္ပင္ ေရွ႕မွဦးေဆာင္၍ထြက္သြားေတာ့သည္။ခ်ီယြမ္ကလည္းရီလိုက္ၿပီး ေနာက္မွအျမန္ပင္မွီေအာင္လိုက္ေလေတာ့သည္။

"အဖိုးႀကီးက ၾကာပန္းျဖဴမေလးနဲ႕တူတယ္။ "

..............................................

သာယာၾကည္လင္လြန္းလွေသာ ေကာင္းကင္ယံသည္က ယေန႕က်ေရာက္ေသာ မဂၤလာပြဲ၏အဓိကက်သဴမ်ားျဖစ္သည့္ ရွင္ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္သူ၏ မိဖုရားအသစ္တို႔အားေကာင္းခ်ီးေပးေနသည့္ဟန္။

ပန္းခက္ပန္းႏြယ္တို႔သာမက တိုင္းျပည္၏ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈကိုျပသသည့္အေနျဖင့္ ေ႐ြႀကိဳးမွ်င္တန္းမ်ားႏွင့္ ပတၱျမားအေသးစားေလးမ်ား မ်ားျပားစြာ စီျခယ္ ကြတ္ညႉးကာထိုးထားေသာ အနီေရာင္ ဇာပဝါ၏ေအာက္ရွိ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏မ်က္ႏွာေတာ္အားဖူးျမင္ခ်င္မိသည္မွာ အမွန္ပင္။သို႔ေသာ္ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ပိုင္ဆိုင္သူမွာ ေရွ႕ရွိ သူမအားလက္ကမ္းေပးေနေသာ ရွင္ဘုရင္မင္းျမတ္ပင္ျဖစ္ၿပီး ဤမဂၤလာေန႕ရက္မွစ၍ ထိုမိန္းကေလးအား မည္သူကမွ် ထပ္မံ၍ ၎တို႔၏ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ကူးယဥ္ကမၻာထဲသိူ႕ ထည့္သြင္းကာ အိမ္မက္မက္ရဲၾကေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။

ႏွစ္ဦးသား ေကာ္ေဇာနီထက္တြင္ညွင္သာစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းလာၿပီးေနာက္ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာပလႅင္ေတာ္ထက္တြင္ ခံ့ညားထယ္ဝါစြာထိုင္လိုက္ၾကသည္။ ထိုအခန္းအနားသိူ႕ တတ္ေရာက္လာၾကေသာ ေတယ္ဝင္အသိုင္းအဝိုင္းမ်ားႏွင့္ အရာထူးအရာခံမ်ား၊ အေတယ္အသင့္အာဏာရရွိၾကေသာ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ားက ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ ေနရာတစ္က်ရွိေနၾကၿပီး ထိုေနရာ၌ပင္ သတို႔သားႏွင့္ သတိူ႕သမီးအား လက္ခုပ္ၾသဘာေပးကာ ခ်ီးျမႇောက္ၾကသည္။

ေဘးရွိ ပလႅင္ေတာ္ေပၚတြင္ယြင္းရန္ ကထိုင္ေနသည္။အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ေသရည္ငွဲ႕ေပးရင္းယြင္းရန္က လက္ခံယူသည္။ထိုအခြင့္အေရးကို အသုံးခ်၍ခ်ီယြမ္က ယြင္းရန္မသိခင္ လစ္ထြက္လာခဲ့သည္။

ကြင္းျပင္ႀကီးႏွင့္အေတာ္ေဝးေဝးကိုေရာက္သည္အထိ ခ်ီယြမ္လစ္ထြက္လာခဲ့သည္။ယခုအခ်ိန္ ယြင္းရန္သူ႕အားလိုက္ဖမ္းခ်င္လ်င္ေတာင္ အျခားသူမ်ားရွိေနသျဖင့္မည္သို႔မွ်တတ္နိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ခ်ီယြမ္က ေတြးရင္းပင္အသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ေအာ္ရီသည္။

"ဟားဟား ဟားဟား အဘိုးႀကီးတို႔အသည္းေပါက္ေနတဲ့ပုံႀကီး ျမင္ခ်င္စမ္းပါဘိ။"

"သခင္ေလး....ေသာက္ပါအုန္းလား။"

ခ်ီယြမ္ ရီေနလ်က္ပင္သူ၏ေရွ႕သို႔နန္းတြင္းသူေလးတစ္ဦးကေသရည္အိုးႏွင့္ ခြက္အခ်ိဳ႕တင္ထားေသာလင္ဗန္းကိုကိုင္ကာ ေရာက္လာသည္။
ခ်ီယြမ္က ေမးလိုက္သည္။

"ဘာေတြလဲ။"

"အေနာက္တိုင္းက ဆက္သလိုက္တဲ့အေကာင္းစားေသရည္ပါ။ေသာက္ၾကည့္ပါလား။"

"ငါတကယ္ပဲ ေသာက္လို႔ရလား။"

"ရတာေပါ့... သခင္ေလးရဲ႕။"

ထိုနန္းတြင္းသူေလး၏ အေျဖေၾကာင့္ခ်ီယြမ္က ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ႕အေနႏွင့္ ဤသို႔အေရးတစ္ယူအျပဳခံရသည္က ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့သည့္ ကိစၥေတြထဲမွ တစ္ခ်က္ပင္။ ပထမဆုံးအခ်က္သည္ကေတာ့ ယြင္းရန္၏ ဇိမ္ခံကုတင္ႀကီးထက္တြင္ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ အိပ္စက္ရျခင္း။ ခ်ီယြမ္က
ဗန္းေပၚရွိေသရည္ခြက္တစ္ခြက္ကိုယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ထိုမိန္းကေလးက ေသရည္ငွဲ႕ကာေပးသည္။

ခ်ီယြမ္က ထိုေသရည္အား တစ္က်ိဳက္တည္းေမာ့ခ်ကာ သူ၏ပါးစပ္ရွိ ေပသြားေသာေသရည္အခ်ိဳ႕ကိုပင္ လက္ျဖင့္သုတ္လိုက္သည္။

"အား....ေကာင္းလိုက္တာ။နန္းတြင္းကဟာေတြကေတာ့ တကယ့္စံေတြပဲ။"

"ယူအုန္းမလား...သခင္ေလး။"

"အင္း..အမ္း.....ငါကအသက္မျပည့္ေသး...ထားလိုက္ေတာ့...ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္.....ေနာက္တစ္ခြက္ေလာက္ပဲ။ဒါၿပီးရင္ေတာ္ၿပီ။

ခ်ီယြမ္က သူ၏အသက္၁၈ႏွစ္မျပည့္ေသးသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အရက္ေသစာမေသာပ္စားဖူးခဲ့ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုတစ္ခြက္ကပင္ သူ႕အားအလြန္ေကာင္းမြန္သည့္ ခံစားခ်က္ကိုေပးစြမ္းေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအခ်ိန္တြင္ မတတ္သာ၍ အသက္အ႐ြယ္ကို ဖယ္လိုက္ရန္ သူဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ထိုမိန္းကေလးက ေသရည္ကို ထပ္ငွဲ႕ေပးေနရင္း

"ရပါတယ္ သခင္ေလးႀကိဳက္ရင္အိုးလိုက္ယူသြားလို႔ရတယ္။"

"တကယ္ႀကီးလား။"

"ဒါေပါ့ရွင္။"

ခ်ီယြမ္က ေနာက္တစ္က်ိဳက္ေမာ့ခ်လိဳက္ၿပီးေနာက္ထိုမိန္းကေလး လက္ထဲမွ ေသရည္ အိုးကို
ယူလိုက္ေတာ့သည္။

"ဒါဆို ေက်းဇူးပါပဲ။"

"ဟုတ္ ရပါတယ္။"

ထို႔ေနာက္ခ်ီယြမ္က ေသရည္အိုးအားပိုက္လ်က္ပင္ ယြင္းရန္၏ အေဆာင္ဘက္သို႔္ေျခလွမ္းတို႔ဦးတည္လိုက္သည္။နန္းတြင္းအပ်ိဳေတာ္ကမူ သူ၏ဆန့္က်င္ဘက္သို႔ေလ်ာက္လိုက္ၿပီးေနာက္
နံရံအကြယ္တစ္ခုအေရာက္တြင္ ႐ုတ္တရက္
ဆြဲဖမ္းခံလိုက္ရသည္။

"ဘယ္လိုလဲ။ေသာက္လိုက္တယ္မလား။"

ေယာက္်ားသားတစ္ဦး ကသူမအားေမးျမန္းသည္။သူမ ကၿပဳံးလ်က္ေျဖသည္။

"ဒါေပါ့ ဆယ္လွမ္းေလာက္ဆို ပြဲသိမ္းၿပီ။"

"ေတာ္တယ္။ ေရာ့..အသျပာေတြ....အေနာက္ေပါက္ကေနျမင္းလွည္းျပင္ထားေပး။လူေတြနဲ႕ ေယာက္ယက္ခက္ေနတုန္းထြက္ရမယ္။"

ထိုသူက ေငြသားအေတာ္မ်ားမ်ားပါေသာ ပိတ္စျဖင့္ခ်ဳပ္လုပ္ထားသည့္ အိတ္ေလးအား ထိုအပ်ိဳေတာ္၏ လက္ထဲသိူ႕ထည့္ေပးလိုက္သည္။ဤသည္က အမတ္ႀကီးက်ဴး၏သားျဖစ္သူေလာ့လန္ပင္။သူမကေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ယူလိုက္ၿပီးအေနာက္ဘက္ နန္းေတာ္တံခါးဆီသို႔ ဦးတည္သြားလိုက္သည္။မဂၤလာ အခမ္းအနားက ညေနဘက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရာင္စုံမီးမ်ားထြန္းညွိထားၾကၿပီး
ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးေနေသာ ေနမင္းႀကီးကိုယေနတြင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ြင္႐ႊင္ႏႈတ္ဆက္လ်က္ရွိသည္။

ထိုမိန္းကေလးေျပာသည့္အတိုင္းပင္ခ်ီယြမ္သည္ ဆယ္လွမ္းခန႔္လွမ္းၿပီးေနာက္တြင္တစ္ကိုယ္လုံးေျမႀကီးေပၚသို႔္ေခြက်ကာေမ့ေျမာသြားေတာ့သည္။ေလာ့လန႔္ကာ လူယုတ္မာအၿပဳံးၿပဳံးလ်က္ခ်ီယြမ္အား ခ်ီ မသြားေတာ့သည္။

"ငါတို႔သားအဖကို စည္းစိမ္ျပဳတ္ေအာင္လုပ္ၿပီး မင္းက်ေတာ့ ေကာင္းစားေနတာ။ဒီေန႕မင္းရဲ႕ေသေန႕ပဲ ဖုန္းခ်ီယြမ္။"

...................................

ေလာ့လန္က သူကိုယ္တိုင္ေမာင္းႏွင္လာေသာ
လွည္းအား ေခ်ာက္ကမ္းပါး တစ္ခုနားတြင္ ရပ္လိုက္သည္။လွည္းထဲတြင္ ေမ့ေျမာေနေသာ ခ်ီယြမ္အားေျခလက္မ်ားကို ႀကိဳးျဖင့္ခပ္တင္းတင္း တုတ္ႏွောင္င္လိုက္ၿပီးထိုေခ်ာက္ကမ္းပါးအနားသိူ႕ထမ္းလာလိုက္သည္။

ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္ေျခသည္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအငူကပင္လယ္ျပင္၏ အနက္ေတာ္ေတာ္အထိ ထိုးထြက္ေနသည္။လွိုင္းၾကမ္းတို႔ ပုတ္ခက္ေနၾကသည္မွာ
အေဝါေဝါျဖင့္အသံတို႔က ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ။

ေလာ့လန္က ေခ်ာက္ကမ္းပါး အစြန္းနားတြင္ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ခ်ီယြမ္ကို ခ်လိဳက္သည္။ခ်ီယြမ္၏ စည္းႏွောင္ကာထားေသာေျခေထာက္တဖက္တြင္ ထပ္မံကာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ခ်ည္လိုက္သည္။ထိုႀကိဳးတြင္ တြဲလ်က္ပါလာသည္ကဆယ္ေပါင္နီးပါးေလးေသာေက်ာက္ခဲတုံးႀကီးပင္။

ခ်ည္ၿပီးသည္ႏွင့္ေလာ့လန္က ခ်ီယြမ္အားထိုေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္မွ ေျခေထာက္ျဖင့္ ကန္ရင္း ကန္ရင္း လွိမ့္ေနသည္။ေနာက္ဆုံးတြင္ ခ်ီယြမ္ႏွင့္အတူထိုသံတုံးကိုပါ တစ္ပါတည္းပစ္ခ်လိဳက္ေတာ့သည္။

ဗြမ္းကနဲဟူေသာအသံကညဘက္ ဒီေရလွိုင္းပုတ္သည့္အသံတိူ႕အားတစ္ခဏေလာက္သာ ဖုံးလႊမ္းနိုင္ခဲ့သည္။ေလးလံလွေသာေက်ာက္ခဲတုံးေၾကာင့္သိပ္မၾကာလိုက္ခင္တြင္ပင္ခ်ီယြမ္တစ္ေယာက္ ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ထိကပ္သြားေတာ့သည္။

မည္သည့္ေလကိုမွ်ရႈရွိုက္မရေတာ့သည့္ ခ်ီယြမ္တစ္ေယာက္ အသက္ရႈရခက္ခဲလာသည့္အတြက္
သတိလစ္ေမ့ေျမာေနရာမွ ျပန္လည္အသိဝင္လာၿပီး မ်က္ဝန္းတို႔က ျပဴးက်ယ္လာသည္။

သို႔ေသာ္ေနာက္က်ေနေခ်ေလၿပီ။မည္သို႔မွ် လႈပ္ရွားမရသည့္အထိ လက္ေနာက္ျပန္တုပ္ႏွောင္ထားေသာ ႀကိဳးတို႔အျပင္ ေလးလံသည့္ ေက်ာက္ခဲတုံးႀကီးကလည္း ေရေအာက္ရွိသဲတို႔ထဲတြင္ နစ္ဝင္ေနေလၿပီ။

႐ုန္းကန္ေသာ္လည္း မည္သို႔မွ်မရ။တျဖည္းျဖည္း အသက္ရႈရပို၍ခက္ခဲလာသည္။ေဝဝါးလာေသာ အၾကည့္တို႔ၾကား လေရာင္ကေတာ့ေရျပင္ကိုထိုးေဖာက္ကာ  သူ၏ အေပၚသို႔အနည္းငယ္ျဖာေနေလ၏။ထိုလေရာင္ႀကီးအား စူးစိုက္ၾကည့္ရင္းခ်ီယြမ္က စိတ္ထဲတြင္တမ္းတမိလိုက္သည္။

(အဖိုးႀကီး...ကြၽန္ေတာ့ကိုကယ္ပါအုန္း....)

မ်က္ဝန္းအစုံကိုမွိတ္ခ်လိဳက္ၿပီးေနာက္သူ၏ လေရာင္ျဖာက်မႈအား ကြယ္လိုက္သည့္သူတစ္ေယာက္ကို မူ သူမျမင္မိေတာ့ေခ်။ယြင္းရန္က ခ်ီယြမ္၏ ခါးအားေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး သူႏွင့္ နီးကပ္ေစလိုက္သည္။

အေရးေပၚကယ္ဆယ္ရန္အတြက္အသက္ဆက္ရႈရန္ေလမရွိေတာ့သည့္ ခ်ီယြမ္အား အသက္ရွင္ေစရန္ခ်ီယြမ္၏ ႏႈတ္ခမ္းအား သူ၏ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ထိကပ္ကာပါးစပ္အတြင္းသိူ႕ ေလမႈတ္ထည့္ေပးလိုက္သည္။

အေတာ္ၾကာသည္အထိ ေလရေစရန္ႏႈတ္ခမ္းခ်င္ ဆက္ႏြယ္ေစၿပီးေနာက္ယြင္းရန္က သူ၏ လက္တဖက္ျဖင့္ ခ်ီယြမ္ေျခေထာက္ရွိႀကိဳးအားပ်က္ေစလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ခ်ီယြမ္အား သယ္ကာအျမန္ပင္ ကုန္းေပၚသိူ႕ ကူးခက္သြားေတာ့သည္။

ပင္လယ္ကမ္းစပ္တစ္ေနရာအထိကူးလာလိုက္ရင္း ခ်ီယြမ္အား သဲေသာင္ျပင္ေပၚသို႔တင္လိုက္သည္။

"အဟြတ္..အဟြတ္...အဟြတ္....."

ကုန္းေပၚသိူ႕ေရာက္ၿပီး အနည္းငယ္ၾကာကာမွ
ခ်ီယြမ္က အဆက္မျပတ္ေခ်ာင္းဆိုး ရင္းေရမ်ားကို အန္ထုတ္ေနသည္။ယြင္းရန္က သူ၏ေဘးတြင္ ဒူးတစ္လုံးေထာင္ကာ တစ္ဖက္ကိုေျခဆင္းထားလ်က္ အေမာေျဖေနသည္။ခ်ီယြမ္က ကိုယ္ခႏၱာ အားေမွာက္ထားလ်က္ပင္ ယြင္းရန္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။

"အဖိုးႀကီး...က်ဳပ္ဆီကိုတကယ္ေရာက္လာတာပဲ။"

ခ်ီယြမ္ကအနည္းငယ္ေလးပင္ေနေသာ အသံျဖင့္ ယြင္းရန္အားဆိုသည္။ သူ၏မ်က္ဝန္းတို႔က နီရဲကာေနၿပီး အသက္ရႈရ ခက္ခဲ့သည့္အတြက္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အသက္လုရႈေနရသည့္ႏွယ္ ကိုယ္ခႏၱာက နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျမန္ျမ္န္လႉပ္ရွားကာေနေလ၏။ယြင္းရန္ကသူ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေကာက္ထလိုက္ၿပီး

"ဒီအတိုင္းေပးေသရေအာင္မင္းက အဲ့ေလာက္ တန္ဖိုးမမဲ့ဘူး။မေသ ေသးဘူးဆိုရင္ ထေတာ့။ ျပန္ရေအာင္။"

"က်ဳပ္ဘယ္လိုလုပ္ ထနိုင္မွာလဲ။အခုေလးတင္ပဲ ေသမလိုျဖစ္သြားတာေလ။နည္းနည္းေလးေတာ့ သက္ညွာေပးပါ။"

ယြင္းရန္က ေရွ႕သိူ႕ေလ်ာက္ေနရင္းမွ ယခုအခ်ိန္အထိ ေမွာက္ခုံအေနအထားသာရွိေနၿပီးသူအား မ်က္လုံးေလ ေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖင့္ၾကည့္ေနေသာ ခ်ီယြမ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ထို႔ေနာက္သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီးခ်ီယြမ္အား ထူလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ ခ်ီယြမ္အား ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး

"ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္ေလွ်ာက္။ငါမခ်ီနိုင္ဘူး။ ခ်ီမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ "

ခ်ီယြမ္က သူ၏ေဘးတြင္ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ျဖင့္ေလ်ာက္ျပလိုက္သည္။

"အင္းပါ။အဘိုးႀကီးျဖစ္ေနၿပီကိုခိုင္းမိတဲ့ကြၽန္ေတာ္ လူငယ္ေလးကပဲမွားတာေပါ့။ ေမ့သြားလို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္ အဘိုးႀကီးရယ္။အေမ့..."

ခ်ီယြမ္ကစေနာက္ေနေသာေၾကာင့္ယြင္းရန္က မခံနိုင္သည့္အဆုံး ႐ုတ္တရက္ပင္ခ်ီယြမ္အား ေကာက္ေပြ႕လိုက္သည္။ခ်ီယြမ္ကလန႔္သြားၿပီး ယြင္းရန္ ၏ပုခုံးအား လက္ျဖင့္လွမ္းကိုင္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ သူကတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ထိုပုခုံးႏွစ္ဖက္မွေန၍ သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယြင္းရန္၏ လည္တိုင္တြင္ ခ်ိတ္တြယ္လိုက္သည္။ယြင္းရန္က ခ်ီယြမ္အား ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး

"အခု ဘယ္သူက အဖိုးႀကီးလည္းေျပာ။"

"ခင္ဗ်ားေလ။"

ခ်ီယြမ္၏အေျဖေၾကာင့္ယြင္းရန္ ဆက္ရန္မျဖစ္ေတာ့ရန္သာဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ထို႔ေနာက္ ခ်ီယြမ္အား ေပြ႕ခ်ီထားလ်က္ပင္ကိုယ့္ေဖာ့ကာ နန္းေတာ္သို႔ဦးတည္လိုက္သည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~