Chapter (11)
"သြားမယ္ ေကာင္းကင္၊ ထေတာ့"
"ဘာလဲ? မင္းက ယူနီေဖာင္းလဲဦးေလ"
"မလဲဘူး၊ ဒီေကာင္က စိတ္သိပ္ႏွံ႔တာမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာမွ ေဆးခန္းမသြားဘူးဆိုရင္ ငါတို႔ပဲအလုပ္႐ႈပ္ဦးမွာ။ ထ ... ထ"
"ဪ၊ ငါ့ကိုဆူလို႔ၿပီးၾကၿပီေပါ့"
"ေအးေဟ့၊ ႐ိုက္ခ်င္လာေအာင္မလုပ္နဲ႔"
"အဟီး၊ မင္းတို႔ကလည္း စိတ္ခ်ည္းပဲ"
"သြားမယ္။ ထ"
¤
ပံုမွန္အတိုင္း ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္၊ အိမ္ႏွင့္ ေက်ာ္ေဇ့ဆိုင္ကို ကူးသန္းရင္း အခ်ိန္ေတြလည္ပတ္ေနရာမွ ေက်ာင္းကျပန္လာသည့္တစ္ရက္တြင္ ဖုန္းဝင္လာ၍ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမင္းဆီက။
"ဟုတ္ အစ္မ"
"တို႔ကို လာေခၚေပးပါ"
"ဗ်ာ၊ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ?"
"........... ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ"
"အဲဒါဘယ္နားလဲ အစ္မ"
"........... ဆိုင္နား"
"ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္သိၿပီ။ ဘာျဖစ္တာလဲ? ငိုေနတာလား?"
"ဟင့္အင္း"
"အိုေခ အိုေခ၊ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့ၿပီေနာ္"
ဖုန္းခ်ၿပီးၿပီးခ်င္း ေက်ာ္ေဇကိုဖုန္းေခၚ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာကာ လင္းလက္ကိုေခၚၿပီးလိုက္ခဲ့ရန္ မွာရပါေသးသည္။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနဝင္သြားလၽွင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနသည္က သင့္ေတာ္မည္မထင္ေပ။
တစ္ပတ္ခန္႔ သူမသတင္းကိုနားမစြင့္မိသည္က ယခုဘာျဖစ္သည္မသိ။
ေျပာထားသည့္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကိုေတြ႕၍ ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ သူမက ေထာင့္နားကဝိုင္းေလးတြင္ ဖုန္းကိုကိုင္၍ တစ္ေယာက္တည္းမလႈပ္မယွက္။
"မမြန္း"
"ေကာင္းကင္"
သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး အားယူျပံဳးျပလာသည့္သူမ။
"ဘာျဖစ္တာလဲ အစ္မ? ကားေရာ?"
"ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မေမာင္းခ်င္ဘူး"
"ဟုတ္၊ အခု ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ?"
"မသိဘူးေလ"
"ဆက္ထိုင္ဦးမလား? ဘယ္သြားခ်င္လဲ?"
"မသိဘူး"
"အဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုစားလို႔ရလား? ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ၿပီး ဘာမွမစားရေသးလို႔"
မြန္းကေတာ့ထင္မွာ သူမ်ားတကာစိတ္ညစ္ေနတာကို ေရွ႕မွာ လာစားေသာက္ျပေနတယ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ အာ႐ံုလႊဲေပးပါရေစ။
"မမြန္း၊ ဒီမွာ Cheese cake"
"စားေလ"
"ႀကိဳက္ရင္ နည္းနည္းစားမလား?"
"ဟင့္အင္း"
"မမြန္း၊ မွာမိတာမွားၿပီထင္တယ္ သိလား?"
"ဟင္?"
"ေကာင္းမယ့္ပံုမေပၚဘူး"
တိုးတိုးေလးႏွင့္ ဆိုင္ထဲမွာပင္ေဝဖန္ေနသည့္ ေကာင္းကင္ေၾကာင့္ လမင္းခမ်ာ ဘာျပန္ေျပာရမည္မသိ။
"ဘာလို႔လဲ?"
"ၾကည့္ပါလား? အျမင္အရကို ဆြဲေဆာင္မႈမရွိဘူး"
"အဆင္ေျပပါတယ္"
"မေျပဘူး။ ဟိုတစ္ခါကၽြန္ေတာ္တို႔ငါးေယာက္ အတူတူစထိုင္တဲ့ဆိုင္ကေလ၊ အဲဒီမွာဆို ဒီလိုမွမဟုတ္တာကို"
"ျမည္းမၾကည့္ရေသးဘဲ ဘာလို႔ဇြတ္ေျပာေနတာလဲ? ဆိုင္ထဲမွာတင္"
"ျမည္းၾကည့္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာမမွားဘူး"
"ေသခ်ာေနလိုက္"
"မယံုေနေပါ့။ မေကာင္းပါဘူးဆို"
"႐ိုက္ခံေနရမယ္။ ဆိုင္အျပင္မေရာက္ေသးဘူး ေျပာေနပံုက"
"Customer Feedback ေလဗ်ာ"
"မစားရေသးဘဲ Feedback ေနတာ"
"မသိဘူး၊ Customer is always right. ပဲ"
"ေရေသာက္ၿပီးရစ္တာလား?"
"တကယ္ေျပာတာကို"
သူမက Cake ကို နည္းနည္းယူစားၾကည့္ေလလၽွင္ ေကာင္းကင္က ေသခ်ာၾကည့္ေနၿပီး တစ္ခုခုေျပာအလာကို ေစာင့္ေနပံု။
"မဆိုးပါဘူး"
"ဟုတ္လို႔လား?"
"ဟုတ္တယ္"
"ဟိုဆိုင္ကိုမီလို႔လား?"
"မမီဘူးထင္တယ္"
"ေျပာသားပဲ"
"မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"မျဖစ္ပါဘူး။ မမြန္းရဲ႕ Melon Juice က မေသာက္ရဘဲ ေရခဲေတြေပ်ာ္ေနၿပီ။ ဘာေသာက္မလဲ?"
"မေသာက္ခ်င္ပါဘူး"
"ေသာက္ပါ"
"ဟာကြာ၊ ျပန္ရေအာင္"
"ဟင္? ကၽြန္ေတာ္မစားရေသးဘူးေလ"
"မေကာင္းဘူးဆို? မစားနဲ႔ေတာ့"
"ဟာ၊ တိုးတိုးေျပာပါ။ ၾကားသြားဦးမယ္"
"ေန ေကာင္း ကင္"
"ဗ်"
"ရစ္ေနတာလား?"
"အဟီး၊ ဘာပဲေျပာေျပာ မမြန္း ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားၿပီမဟုတ္လား?"
"မင္း ..."
"ခဏ၊ ခဏ။ ဖုန္းလာတယ္။ ဟယ္လို"
"..................."
"ျမန္ျမန္လာ။ ငါပိုက္ဆံအိတ္ေမ့ခဲ့တယ္၊ ရွိတဲ့လူကလည္း ပိုက္ဆံရွင္းေပးမယ့္ပံုမေပၚဘူး"
သူမ၏မ်က္ေစာင္း ဒိုင္းခနဲေရာက္လာ၍ ေကာင္းကင္က သြားျဖဲျပရင္း
"အင္း၊ ခဏပဲေစာင့္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ အခုေတာင္ ဘာမွမစားနဲ႔ေတာ့တဲ့"
လမင္းတစ္ေယာက္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၿပီး သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္လာသည္။
"ဒါပဲ၊ ျမန္ျမန္လာ။ ကားေတာ့ျဖည္းျဖည္းေမာင္း"
ေနေကာင္းကင္သည္ ေပါက္ကရေတြသာေျပာေတာ့မည္ဟု က်ိန္ဆိုခဲ့သည္လား။
"အဲဒါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"ဖုန္းေျပာတာေလ အစ္မရဲ႕"
"ငါေလ၊ မင္းကိုကုတ္ဆြဲခ်င္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုေတြ အခ်ိဳးမေျပတာလဲ? ဒီလိုမွန္းသိရင္ မေခၚလိုက္ပါဘူး"
"ဝမ္းနည္းသြားၿပီ"
ေျပာၿပီး Cheese Cake ကိုခပ္စားကာ ေကာ္ဖီတစ္ငံုေသာက္ေနသည့္သူ။
"ထစမ္း၊ ျပန္မယ္"
"ဒါကုန္မွ"
"စိတ္ေတြတိုလိုက္တာ"
"စိတ္ေလၽွာ့ပါဗ်ာ"
"ေနခဲ့လိုက္ေတာ့ ေနေကာင္းကင္"
"အဲ၊ မမြန္း ေနပါဦး။ ကၽြန္ေတာ္သက္သက္မဲ့စေနတာပါ။ မလင္းနဲ႔ေက်ာ္ေဇလိုက္လာေနတာ ေရာက္ေတာ့မယ္တဲ့"
"ဘာျဖစ္တယ္? ခုနက သူတို႔လား?"
"ဟုတ္"
ေျဖရင္းႏွင့္ပင္ အစားအေသာက္မပ်က္သည့္ ေကာင္းကင္ေၾကာင့္ သူမ ေဒါသထြက္လာရသည္။
"မင္းဘာသာေစာင့္ေနခဲ့ေတာ့"
"အစ္မ၊ ခဏေနပါဦး"
"လႊတ္စမ္း၊ ငါ့လက္ကို"
"ခဏေလးပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္ဦးမယ္"
ေကာင္းကင္ပိုက္ဆံရွင္းေနစဥ္ သူမက ဆိုင္အျပင္ေရာက္သြားသည္။ ကားဆီေရာက္သြားသည့္အခါမွာ သူမကားကိုပိတ္ရပ္ထားသည့္ ကားတစ္စီး။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ေနခ်ိန္ ေကာင္းကင္က သူမအနားေရာက္လာကာ
"ေျပာပါတယ္၊ ခဏေစာင့္ပါလို႔။ အခုေတာ့ ကားလည္းထြက္မရဘဲနဲ႔"
"ဘယ္ အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတဲ့ဟာေတြက သူမ်ားကားကိုပိတ္ရပ္ခဲ့တာလဲမသိဘူး"
"ဟာ ... ကၽြန္ေတာ္ဖယ္ေပးဖို႔လိုက္လာတာေလ"
"မင္းကားလား?"
"မဟုတ္ဘူး၊ ခိုးလာတာ"
"မင္း ..."
"တကယ္ပါဆို။ အဘြားကားကို အဘြားမသိခင္ခဏယူလာတာ"
တကယ္ပါပဲ။ ေနေကာင္းကင္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေနတာ ႐ိုက္ခ်င္စရာ။
"ျပံဳးၿပီ။ ေသခ်ာျပံဳးလိုက္ပါဗ်ာ။ လွပါတယ္"
"ဖယ္ေပးေတာ့ အဲဒီကားကို"
ေကာင္းကင္က စကားျပန္ေျပာဖို႔အျပင္ ဖုန္းကထျမည္ျပန္ပါတယ္။
"ေျပာ"
"................."
"ငါေျပာတဲ့ဆိုင္ေတြ႕လား?"
"................"
"ေအး၊ ကားပါကင္မွာရွိတယ္။ ျမန္ျမန္လာ"
"ဘာလဲ? ေရာက္ၾကၿပီတဲ့လား?"
"ဟုတ္"
ေျပာေနရင္း ေရာက္ခ်လာၾကပါေသာ စံုတြဲ။
"ကားေရာ?"
"Taxi နဲ႔ေလ။ မင္းတို႔ကားေတြနဲ႔ဆို လူေလးေယာက္ ကားသံုးစီးနဲ႔ျဖစ္ေနမွာေပါ့"
"မင္းေတာ္တယ္"
"တိတ္စမ္း"
ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္သတ္ေနၾကၿပီး မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့
"မြန္းရယ္၊ ဘာေတြျဖစ္တာလဲ? ငါ့ကိုလည္းအေၾကာင္းမၾကားဘူး"
"နင့္ဖုန္းက မအားေသးပါတဲ့။ စိတ္တိုလို႔ ထပ္မေခၚတာ"
"အယ္၊ ေအးပါဟာ။ အခုျပန္ေတာ့မလား? နင္ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ?"
"မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ စိတ္႐ႈပ္တယ္"
လမင္းရဲ႕ ခပ္တိုးတိုးညည္းသံေၾကာင့္ ေကာင္းကင္နဲ႔ေက်ာ္ေဇတို႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားၾကၿပီးမွ ေက်ာ္ေဇက
"မမြန္း၊ သြားလို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာတစ္ခုရွိတယ္။ သြားခ်င္လား?"
"လူမ႐ႈပ္ရင္ေပါ့"
"Let's go"
လမင္းက ေက်ာ္ေဇ့လက္ထဲ သူ႔ကားေသာ့ထည့္ေပးၿပီး လင္းလက္ကိုလက္ဆြဲကာ ကားေနာက္ခန္းထဲဝင္ထိုင္ေလေတာ့ ေနေကာင္းကင္ခမ်ာ ကိုယ္ကားကိုယ္ေမာင္းရင္းသာ ေက်ာ္ေဇေမာင္းသြားတဲ့ လမင္းရဲ႕ကားေနာက္ကို လိုက္ရပါေတာ့သည္။
¤
"ဟား ... ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေနလို႔ေကာင္းလိုက္တာ"
ေကာင္းကင္တို႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႔အိမ္ကဖြင့္တဲ့စားေသာက္ဆိုင္ကို တစ္ခါဖိတ္ဖူးသည္။ အထပ္သံုးထပ္ရွိၿပီး Sunrise, Sunset ေတြၾကည့္ဖို႔ ေခါင္မိုးထပ္ေလးကလည္း လွလွပပေလးျပင္ဆင္ထားၿပီး ညဘက္ေတြဆို ေတာ္ေတာ္ေလးေနလို႔ေကာင္းေနသည္။
ယခုလည္း ထိုဆိုင္ေလးဆီသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။
"အဆင္ေျပရင္ ေလထီးပါခုန္လို႔ရတယ္"
လမင္းရဲ႕အၾကည့္ေတြ ေကာင္းကင္ဆီဒိုင္းခနဲေရာက္သြားသည္။
"ဘာလဲ အစ္မရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာမိလို႔လဲ? ေသာက္စရာေရေရာ၊ အလွတပ္ထားတဲ့မီးေတြေရာ အစံုပဲလို႔ ေျပာတာပါ"
"မင္း အရင္ကတည္းက အဲဒီလိုပဲလား?"
"ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"စကားအေကာင္းမေျပာဘူးေလ"
"ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြေျပာလို႔လဲ? စိတ္မၾကည္တိုင္း လိုက္မဲေနတာ"
ေရွ႕တစ္ခြန္းသာေသခ်ာေျပာၿပီး ေနာက္တစ္ခြန္းက တိုးတိုးေလးသာ။
"ငါၾကားတယ္ေနာ္။ မင္းကကို ေပါက္ကရေတြေျပာေနတာ။ ဟိုဆိုင္မွာလည္း အဲဒီလိုပဲ။ လင္းရယ္၊ နင္စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ Cheese Cake မွာၿပီး ျမည္းမၾကည့္ရေသးဘူး၊ စားမေကာင္းဘူးထင္တယ္တဲ့။ ဆိုင္ထဲတင္ ေျပာဆိုေနတာ။ အဲဒါဆိုျပန္မယ္ဆိုေတာ့လည္း စားဦးမွာတဲ့။ စိတ္ညစ္ပါတယ္ဆို ငါ့ေရွ႕လာၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြေျပာေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကားကိုလည္း သူ႔ရဲ႕ခိုးရာပါကားနဲ႔ ပိတ္ရပ္ထားေသးတာ"
"ေအး၊ အဲဒါေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဘယ္ကခိုးလာတာလဲ?"
လင္းလက္ကပါ အလိုတူအလိုပါေမးလာသည္။
"အဘြားဆီကေလ။ မယ္မယ္ဘုရားရဲ႕ကားကို ေခ်ာင္းေနတာၾကာၿပီ။ ဒီညေနေတာ့ ဂိုေဒါင္ထဲရပ္ထားၿပီး ကားေသာ့လည္းခ်ိတ္ထားလို႔ ယူလာတာ"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္းယူထားလိုက္ပါလား။ ဘြားက အသစ္ဝယ္လိုက္ပါ ဘာညာေပါ့"
"သူခိုးကေန သူေတာင္းစားထပ္ျဖစ္ဦးမယ္"
"ဪ၊ ေအး ..... အဆင့္ျမင့္တယ္ေနာ္"
"ေနစမ္းပါ၊ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဝးေဝးသြားေျပာၾက"
ေကာင္းကင္တို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနၾကတာကို လမင္းဝင္ေျပာပါေတာ့သည္။
"မမြန္းကလည္းေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာေတာ့ ေနေကာင္းကင္တို႔က ကားသူခိုးျဖစ္ေရာပဲ"
"မင္းပဲေျပာတာေလ၊ ခိုးလာတာဆို? မဟုတ္လို႔လား?"
"ဟုတ္တယ္"
¤
"အဲဒီေတာ့ မေန႔ညက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ အိမ္ျပန္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ ႏွိမ္တယ္ကြာ၊ အတြဲလိုက္ေတြ သြားရြၾကတာ ငါေတာင္မသိလိုက္ရဘူး"
ထြဋ္ေခါင္ေျပာေတာ့ ေက်ာ္ေဇကအသာလက္တို႔ကာ တားေလရဲ႕။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ေကာင္းကင္ကေရာ ဘာလို႔ သုန္မႈန္ေနတာလဲ?"
"မသိဘူး၊ ညက မမတို႔ကိုလိုက္ပို႔ၿပီးကတည္းက အဲဒီလို႐ုပ္နဲ႔ျပန္သြားတာပဲ"
"မမြန္းကို အခြက္ေျပာင္ေနတာဆို?"
"မသိဘူးကြာ၊ မင္းအေကာင္ကို မင္းဘာသာေမးေတာ့"
"ငါ့အေကာင္ေတာင္ ျဖစ္ရေသးတယ္။ Break Time က်မွ ေသခ်ာစပ္စုရမယ္"
•
"ေကာင္းကင္၊ ၿငိမ္လွခ်ည္လား?"
"အရင္တုန္းက ရြေနလို႔လား?"
"ဟမ္၊ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနမေကာင္းဘူးလား ေမးခ်င္တာကြာ"
"ေနမေကာင္းရင္ ေက်ာင္းကိုလာစရာလား?"
"ေအး၊ ရည္းစားပူမိသလို႐ုပ္နဲ႔ ဘာထိုင္ေငးေနလဲေမးတာေဟ့"
"ဘယ္ကရည္းစားလဲ?"
ထြဋ္ေခါင္ေမးသမၽွ အကန္ေတြခ်ည္းေျဖေနတဲ့ေကာင္းကင္ေၾကာင့္ ေက်ာ္ေဇဝင္ေျပာရပါၿပီ။
"ေကာင္းကင္၊ မမြန္းကိုေရွာင္ေနဖို႔ မလြယ္ဘူးမဟုတ္လား?"
ဘာအဓိပၸါယ္မွမပါသလိုအၾကည့္နဲ႔ ေက်ာ္ေဇကိုၾကည့္လာၿပီး
"အခ်ိန္တစ္ပတ္ကို တစ္ကမ႓ာေလာက္ၾကာေအာင္ သည္းခံေနၿပီးမွ ဖုန္းတစ္ခါေလးေခၚလိုက္တာနဲ႔တင္ ငါ့အေတြးေတြ ဘာျဖစ္ကုန္မွန္းမသိဘူး။ မြန္းနဲ႔ ကိုလင္းေရာင္ ဘာျဖစ္တာတဲ့လဲ?"
"လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥကို မမြန္းက အျပတ္ျငင္းလိုက္တယ္တဲ့ေလ။ လူႀကီးေတြပါသိသြားၿပီး ႐ႈပ္ေနၾကၿပီ"
"ေက်ာ္ေဇေျပာသလို သူတို႔လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥ ျပႆနာတက္ေနတယ္ဆိုရင္ မမြန္းလုပ္ပံုက ေကာင္းကင္ကိုအမႈတြဲေနသလို ျဖစ္မေနဘူးလား?"
နားေထာင္ေနတဲ့ထြဋ္ေခါင္က ဝင္ေျပာေတာ့ ေက်ာ္ေဇေခါင္းညိတ္ျပလာသည္။ ေနေကာင္းကင္ တစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး
"ငါ မလင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္ ေက်ာ္ေဇ။ အားတဲ့တစ္ရက္ခ်ိန္းေပးပါလား"
"မမြန္းအေျခအေနေမးမလို႔လား? မင္း ဘာလုပ္ဦးမွာလဲ ေကာင္းကင္ရာ"
"မသိေသးဘူးေလ"
"ေအးပါ၊ ငါခ်ိန္းေပးမယ္"
¤
"ဘာကိစၥလဲ ေနေကာင္းကင္"
"မမြန္းကေလ ကိုလင္းေရာင္ကို မခ်စ္ဘူးလား?"
"ဘာလို႔ မင္းကိုေျပာျပရမွာလဲ?"
"မမြန္းစိတ္ခ်မ္းသာတာ ျမင္ခ်င္မယ္ထင္လို႔ပါ"
"ဘယ္လို? မင္း ဘာေတြ႐ႈပ္ဦးမွာလဲ?"
"မသိေသးဘူး"
"ဟာကြာ၊ တို႔လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ မြန္းက ကိုလင္းေရာင္ကိုမခ်စ္ဘူး။ သူလက္ထပ္ႏိုင္မယ္ထင္ခဲ့တာ၊ လက္ထပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ခ်စ္လာႏိုင္မယ္ထင္ခဲ့တာတဲ့။ အခု သူဘယ္လိုမွ လက္မထပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့"
"မမြန္းမွာ တျခားစိတ္ဝင္စားရတဲ့သူျဖစ္ျဖစ္၊ ေရြးခ်ယ္စရာလူျဖစ္ျဖစ္ ရွိေသးလား?"
"တို႔သိသေလာက္ကေတာ့ မရွိပါဘူး"
"ခ်စ္ရတဲ့လူ၊ ယွဥ္ေရြးစရာလူ မရွိဘဲနဲ႔ကို ကိုလင္းေရာင္ကိုျငင္းတယ္။ အစကလက္ခံထားၿပီးမွ အခု အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲျငင္းလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုး႐ႈပ္ကုန္တယ္ေပါ့"
"အင္း၊ အဲဒီလိုမ်ိဳး"
"ေျပာျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး။ ေက်ာ္ေဇ၊ ငါသြားႏွင့္ၿပီ"
"ေဟ့ေကာင္၊ ေနဦးေလ"
မုန္႔ဆိုင္မွာ လင္းလက္နဲ႔ေကာင္းကင္ စကားေျပာေနတုန္း မုန္႔သြားမွာေနတဲ့ေက်ာ္ေဇ မုန္႔ေတြယူၿပီးျပန္လာေတာ့ ေကာင္းကင္က အေလာတႀကီးထြက္သြားေလၿပီ။
"ဘာျဖစ္သြားတာလဲ?"
"မီးေလာင္ရာေလပင့္မလို႔ထင္တယ္"
"ဒီေကာင္ကြာ"
¤
"ဘာျဖစ္တယ္?"
"ခ်စ္တယ္"
"အဟား! မင္းဘယ္လိုလဲ? အခု ငါ့ကိုလာေတြ႕တာ အဲဒီစကားေျပာဖို႔ေပါ့ေလ"
"ဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါေလးေပးခ်င္လို႔"
"ရင္ထိုး၊ တို႔ရင္ထိုးေလးက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ....."
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေက်ာင္းေတြ မဖြင့္ခင္ကေလ၊ အစ္မမွတ္မိမလားပဲ"
ေကာင္းကင္ ေသခ်ာေျပာျပလိုက္ေတာ့ ရင္ထိုးေလးကိုေသခ်ာၾကည့္ေနရင္း လမင္းက ေမးလာသည္။
"အဲဒါဆို ဘာလို႔အခုမွျပန္ေပးတာလဲ?"
"အဲဒါက ဒါေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ထူးျခားတာေတြရွိလို႔ပါ"
"ေနဦး! ဒါ တို႔ရင္ထိုးမဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္"
"မဟုတ္ပါဘူး"
" ဘာေတြလဲ?"
"ရင္ထိုးေလးကေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒါက ပံုစံတူျပန္လုပ္ေပးထားတာ"
"ဘယ္လို? ေပ်ာက္သြားၿပီးမွ ပံုစံတူလုပ္ထားတာလား?"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမွတ္မိေနလို႔ ပံုဆြဲထားတာ။ အဲဒီပံုျပၿပီးပဲ ဆိုင္မွာအပ္ထားတာပါ"
"ခၽြတ္စြပ္တူတာပဲ။ ေနာက္ဘက္ျခမ္းက လြဲေနလို႔သာ သိတာ"
"ကၽြန္ေတာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲထည့္ထားၿပီး ဘယ္မွာက်သြားမွန္းမသိဘူး။ ဒါေလးပဲ ျပန္ယူထားလိုက္ပါေနာ္"
"ဒါေပမဲ့ ..."
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး မျငင္းပါနဲ႔လား? ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ျငင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒါေလးကိုေတာ့ မျငင္းပါနဲ႔"
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ယူထားလိုက္မယ္။ မင္း ျပန္ေတာ့"
ေနေကာင္းကင္ ခပ္ဖြဖြျပံဳးလိုက္ၿပီး
"ျပန္ေစခ်င္ရင္ျပန္ပါ့မယ္။ မြန္းအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္လိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိရေပးပါ။ တတိယလူမဟုတ္ဘဲ လူၾကမ္းျဖစ္ေပးရမယ္ဆိုလည္း ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္"
ေနေကာင္းကင္၊ မင္းစကားက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ? အစကေတာ့ ပြဲလန္႔တုန္းဖ်ာခင္းတယ္၊ ခင္မင္မႈကို အလြဲသံုးစားလုပ္တယ္၊ လူကိုတန္ဖိုးမထားဘူး၊ စသည့္ စသည့္ လူတိုင္းေျပာေနက်၊ ၾကားေနက်စကားမ်ားကို သံုးလိုက္မိေတာ့မလို႔ပါပဲ။ ရင္ထိုးကိစၥဆီေရာက္သြားၿပီး အာ႐ံုေျပာင္းသြားလို႔ မေျပာျဖစ္လိုက္။ စကားျပန္ဆက္ေတာ့ သူ႔ကိုအသံုးခ်ဖို႔အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာသြားသည္လား? အစ္မတို႔၊ မမြန္းတို႔မဟုတ္ဘဲ မြန္းဆိုတဲ့နာမည္တစ္လံုးတည္းကို ေခၚသြားတာလည္း သတိထားမိပါရဲ႕။
¤
"ဒါဆို နင့္ကို ရင္ထိုးေလးလာေပးသြားတာေပါ့"
"အင္း၊ ၿပီးေတာ့ ရည္းစားစကားေျပာသြားတယ္"
"ဘာရယ္?"
"အေၾကာင္းျပခ်က္လိုရင္ သူ႔ကိုသတိရပါ၊ လူၾကမ္းအေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္ပါေပးပါ့မယ္တဲ့"
"နင္ ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ?"
"မေျပာလိုက္ဘူး၊ သူျပန္သြားတယ္"
"နင့္သေဘာကေရာ?"
"သူအဲဒီလိုေတြေျပာေတာ့ ငါ့ေခါင္းထဲ ဘာမွမရွိျဖစ္သြားတယ္။ လံုးဝဗလာျဖစ္သြားတာမ်ိဳးကြာ"
"သူမ်ားေတြကေတာ့ ရည္းစားစကားေျပာခံရရင္ ရင္ခုန္တယ္၊ ေၾကာက္တယ္၊ စိတ္ဆိုးတယ္ေပါ့။ နင့္က်မွ ေခါင္းထဲဗလာျဖစ္သြားတာတဲ့။ အံ့ဩစရာ"
"ဟုတ္တယ္။ ဘာမွမေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ၿပီဟာ၊ မေန႔ကဇာတ္လမ္းတြဲပဲ ဆက္ၾကည့္ရေအာင္"
လမင္းက စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲၿပီး ျဖတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ လင္းလက္လည္း ဆက္မေမးေတာ့ပါ။
¤
"ဘာသေဘာလဲ? ရည္းစားစကားေတာ့ေျပာသြားတယ္၊ လူကေတာ့ လံုးဝေပၚမလာဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ရွိပါတယ္။ မြန္းမျမင္တာပါ"
"ေနစမ္းပါဦး၊ သက္တူရြယ္တူမို႔ မြန္းလို႔ေခၚေနတာလား?"
"မမြန္းမႀကိဳက္ရင္ မေခၚေတာ့ပါဘူး"
"မႀကိဳက္ဘူး၊ မေခၚနဲ႔"
"ဟုတ္"
"အဲဒီေန႔က မျပန္ခင္မင္းေျပာသြားတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ? ေသခ်ာရွင္းေအာင္ေျပာ"
"ကၽြန္ေတာ္ မမြန္းကိုခ်စ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မမြန္းဘက္ကလိုအပ္ရင္ ဘယ္လိုအသံုးခ်ခ် ရတယ္လို႔။ ေျပာခ်င္တာက အခု ကိုလင္းေရာင္နဲ႔လက္မထပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသံုးခ်င္ရင္ သံုးလို႔ရတယ္လို႔ပါ"
"နစ္နာေနမယ္"
"အဲဒါက မမြန္းသံုးတဲ့အကြက္ေပၚ မူတည္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိစၥမရွိဘူး။ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး"
"မင္းကိုအသံုးခ်မိလို႔ ျပႆနာႀကီးကုန္ရင္ မင္းမိဘေတြပါ ပါလာမွာေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ္က အရင္ကတည္းကခပ္ဆိုးဆိုးရယ္ပါ"
"တစ္ဦးတည္းေသာသားေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား? ဟိုတစ္ခါေျပာတာ အစ္ကိုရွိတယ္ဆိုလား?"
"အစ္ကိုက သိပ္လိမၼာတာေလ။ ေမတို႔တစ္ခြန္းဆို တစ္ခြန္းပဲ"
"Mama's Boy ေပါ့"
"ရွိသမၽွလူႀကီးေတြစကားကို နားေထာင္ႏိုင္တာပါ"
"အင္း"
"ကၽြန္ေတာ္ေလ၊ မမြန္းကိုစေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာ စိတ္ဝင္စားခဲ့တာ။ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ တကယ္ေပ်ာ္ေနတာ။ ဒုတိယအေခါက္မွာပဲ အိမ္ေပၚပါလာတာေလ"
"အ႐ူးေရ၊ ဘယ္ကအိမ္ေပၚပါလာတာလဲ?"
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးတာေလ"
"ရပါၿပီ၊ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့။ တို႔ေျပာစရာရွိတယ္။ မင္းကို ေမးခ်င္ေနတာ"
"ဟုတ္၊ ေမးေလ"
"ရင္ထိုးေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မင္းမွာဘာထူးျခားတာလဲ?"
"အိပ္မက္မက္တာ"
"ဘယ္လို? အိပ္မက္မက္တာတဲ့လား?"
"ႏွင္းဆီဝတ္ဆံေနရာမွာ ေသြးစက္ေလး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္းဆီဆူးစူးၿပီးရင္ ရင္ဘတ္ထဲကနာတယ္။ မမြန္းကလည္း အျမဲတမ္းေက်ာခိုင္းထြက္သြားတယ္"
"ေသြးဝတ္ဆံ? ေနေကာင္းကင္၊ မင္းတကယ္ေျပာေနတာလား?"
"ၿပီးေတာ့ မမြန္းတစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဆို ကၽြန္ေတာ္ရင္ဘတ္ေအာင့္တယ္။ မယံုရင္ ေက်ာ္ေဇတို႔ကိုေမးၾကည့္ပါ"
"အဲဒီေသြးဝတ္ဆံက တို႔လည္းမက္တယ္။ ေက်ာ္ေဇတို႔ကလည္း သိေနတာလား? ေနပါဦး၊ လင္းကေရာ?"
"မမြန္းသိရင္ စိတ္႐ႈပ္မွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကတားထားလို႔ မေျပာၾကတာပါ"
"လင္းလက္တာရာ၊ ငါနဲ႔ေတြ႕ဦးမယ္"
"မလင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တားထားတာ။ အခု မမြန္းက ကိုလင္းေရာင္နဲ႔ ဘယ္လိုမွလက္မထပ္ႏိုင္ဘူး၊ စိတ္ညစ္ေနရတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ။ မဟုတ္ရင္ ဒီကိစၥေတြကို မမြန္းသိစရာမလိုဘူးေလ"
စကားေျပာေနၾကရင္း လမင္းဆီဖုန္းဝင္လာတာေၾကာင့္ ဖုန္းခဏေျပာလိုက္ၿပီး
"ေနာက္မွေတြ႕မယ္၊ ေကာင္းကင္"
"ဟုတ္"
¤
"အဲဒါဆို နင္တို႔ငါ့ကို အ႐ူးလုပ္ေနၾကတာေပါ့"
"ငါတို႔ေျပာေတာ့ နင့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ? စိတ္႐ႈပ္တာပဲ အဖက္တင္မွာေပါ့။"
"အဲဒါဆိုလည္း ဘာလို႔ေျပာေနၾကေသးလဲ? တစ္သက္လံုးပဲ ပါးစပ္ပိတ္ထားၾကပါလား?"
"သူ႔ဘက္ကဖြင့္ေျပာလိုက္တာ သူ႔ကိုသြားရွင္းေလ"
"ရွင္းတယ္၊ သူကခ်ည္း ငါ့ကိုရွင္းျပသြားတယ္"
"မြန္း၊ နင္သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ?"
"ဘယ္လိုသေဘာထားရမွာလဲ? ဒီတိုင္း ခင္မင္ရတဲ့အသိတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့"
"သူနဲ႔ရွိေနရင္ေတာ့ နင္ေပ်ာ္တယ္မလား?"
"နင္တို႔နဲ႔ရွိရင္လည္း ေပ်ာ္ရတယ္၊ စိတ္ေပါ့ပါးရတယ္ေလ"
"ကိုလင္းေရာင္နဲ႔ဆို စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တယ္ေပါ့?"
"အမွန္ပဲ"
"အင္း၊ နင္ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ဆံုးျဖတ္ ငါတို႔ကူညီပါ့မယ္"
¤
"အဲဒါဆို မမြန္းက သူ႔အိမ္ကေခၚလို႔ျပန္သြားတာေပါ့"
"အင္း"
"မဂၤလာပြဲကိစၥပဲလား?"
"ဒါပဲရွိတာပဲ"
ေနေကာင္းကင္တစ္ေယာက္ လင္းလက္ဆီကရတဲ့သတင္းေၾကာင့္ ထိုင္မရ၊ ထမရ။
"မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ? လိပ္ေခါင္းထြက္ေနတာလား?"
"ရန္စတာလား?"
"မင္းက ၿငိမ္ၿငိမ္ကိုထိုင္မေနႏိုင္တာေလ"
"ငါက ဘယ္လိုၿငိမ္မွာလဲ?"
"ေအးပါကြာ"
¤
🎶 Yes, I do. I'm ok. နာခံမယ္ဘယ္အခ်ိန္မဆို နင္ေပးတဲ့အမိန္႔ 🎵
"မမြန္း"
"ေနေကာင္းကင္၊ တို႔ မင္းမိသားစုအေၾကာင္း သိခ်င္တယ္"
"ဗ်ာ"
"မၾကားဘူးလား?"
"ဪ၊ ၾကား ... ၾကားပါတယ္။ မိသားစုေတြကေန စေျပာရမလား?"
"ေျပာခ်င္တဲ့ေနရာကေျပာ"
"မိဘေတြက ဦးသူရိန္နဲ႔ ေဒၚယမင္းသူ"
"ေဒၚ ယ မင္း သူ?"
"ဟုတ္။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ေနမင္းသူရိန္။ မရီးက မမိုးတိမ္လႊာပါ၊ မႏၲေလးကအိမ္မွာပဲ အတူေနၾကတယ္"
"ဒါဆို မင္းက Sun Group ကသားအငယ္ေပါ့"
"ဟုတ္၊ မမြန္းသိတယ္လား?"
"Sun Group ကိုမသိစရာလား? ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေလာကမွာ နာမည္ႀကီးပဲကို။ ဆက္ေျပာ"
"ဆက္ေျပာရရင္ ....."
"................."
"ဟုတ္တယ္ မမြန္း။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားရာစီးပြားေရးကို သက္သက္ခြဲလုပ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
"အင္းပါ။ အဲဒါဆိုဒါပဲ၊ ေတာ္ေတာ္စံုသြားၿပီ"
"ဟုတ္"
ဘာျဖစ္လို႔ေမးတာလဲလို႔ ေကာင္းကင္မေမးမိပါ။ မိဘအိမ္ျပန္သြားၿပီး မဂၤလာပြဲကိစၥေျပာမယ့္သူက တျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေမးလာတာက မဂၤလာပြဲကိုဖ်က္ဖို႔ ေနေကာင္းကင္ကိုအသံုးခ်ဖို႔အျပင္ ဘာက်န္ဦးမွာလဲ?
¤
မနက္ေစာေစာ ဖုန္းဆီက တဒီးဒီးတုန္ခါေနသံေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ႏိုးလာခဲ့သည္။ ညက ဖုန္းကိုအသံပိတ္ထားမိတာ ျပန္မဖြင့္ရေသးပါ။ လွမ္းယူၾကည့္မိေတာ့ မြန္းဆက္ေနျခင္း။ အခ်ိန္က မနက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္။
"အစ္မ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ေလဆိပ္မွာ တို႔ကိုလာေခၚပါ"
"ဗ်ာ၊ အခုေလဆိပ္မွာလား? လာခဲ့မယ္ မမြန္း၊ ခဏေစာင့္ပါေနာ္"
"မနက္စာစားရင္းေစာင့္ေနမွာမို႔ ကားျဖည္းျဖည္းေမာင္းပါ"
ေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားသည့္ လမင္းက ဘယ္လိုအေျခအေနေတြကို ဖန္တီးယူေနသည္မသိ။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ရင္အခုန္လြန္ၿပီးပဲေသမလို။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေရပင္မခ်ိဳးႏိုင္ဘဲ ေလဆိပ္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။
ေလဆိပ္ေရာက္လို႔ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဘယ္ဆိုင္မွာမွမဟုတ္ပါဘဲ ျပည္တြင္းဆိုက္ေရာက္ဘက္က ခုံတန္းေလးေပၚမွာထိုင္ေနေသာ လမင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ျမန္သားပဲ။ ဘယ္လိုေတြေမာင္းလာခဲ့တာလဲ?"
"လမ္းရွင္းလို႔ပါ"
"မနက္စာမစားရေသးဘူး။ တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္"
"ဟုတ္"
ဆိုင္ထဲဝင္လာၾကတဲ့ ေကာင္းကင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆိုင္ထဲကလူအခ်ိဳ႕မွာ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ႏွင့္။
သူတို႔အစားအေသာက္မ်ားမွာၿပီးေနာက္
"မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးထြက္လာတာလား?"
"ဗ်ာ"
"ေတြ႕ရာေကာက္ဝတ္လာတာေလ။ ေခါင္းလည္းမၿဖီးခဲ့ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ"
"အာ ..."
ေကာင္းကင္ သူ႔ကိုယ္သူသတိမထားမိခဲ့တာ ဆိုင္ထဲေရာက္သည္အထိ။ အိမ္ေနရင္းခပ္ပြပြအဝတ္ေတြနဲ႔ မသပ္မရပ္ဆံပင္နဲ႔ လမင္းေနာက္ကေနပါလာတဲ့သူက ဒရိုင္ဘာလိုလို၊ အလုပ္သမားလိုလို။ အတူတူထိုင္ေနသည့္လမင္းကိုသာ အားနာမိသည္။
"ဟိုေလ ... မမြန္းအဆင္ေျပရဲ႕လား?"
"ဘာကိုလဲ?"
"ကၽြန္ေတာ္က ..."
"ဟာဟ၊ တို႔ကိုအားနာလို႔လား? ကာယကံရွင္ေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္တာ တို႔က ဘာကိုအဖက္လုပ္ရမွာလဲ? သူတို႔ဘာသာ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ေပါ့။ အင္း ... ဘာပဲေျပာေျပာပါေလ၊ ဒီလိုဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ေတာင္ မင္းက ၾကည့္ေကာင္းေနေသးတာပဲ"
ေဘးတိုက္ထိုင္ေနတဲ့ေနေကာင္းကင္ကို ေခါင္းကေနေျခဖ်ားအထိ လမင္းကလက္ညႇိဳးထိုးရင္း မ်က္လံုးေတြေမွးစင္းကာ ေျပာလာေလေတာ့ ေနေကာင္းကင္မေနတတ္ေတာ့ပါ။
"ဟာဗ်ာ"
"ေကာင္းကင္၊ တို႔ မင္းနဲ႔ရွိေနရင္ စိတ္ထဲေပါ့ပါးေနတတ္တယ္"
"မမြန္းအတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ေက်နပ္ပါတယ္"
"တို႔ေတြ တြဲရေအာင္"
■
အပိုင္း (၁၂) ဆက္ရန္
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"သွားမယ် ကောင်းကင်၊ ထတော့"
"ဘာလဲ? မင်းက ယူနီဖောင်းလဲဦးလေ"
"မလဲဘူး၊ ဒီကောင်က စိတ်သိပ်နှံ့တာမဟုတ်ဘူး။ တော်ကြာမှ ဆေးခန်းမသွားဘူးဆိုရင် ငါတို့ပဲအလုပ်ရှုပ်ဦးမှာ။ ထ ... ထ"
"ဪ၊ ငါ့ကိုဆူလို့ပြီးကြပြီပေါ့"
"အေးဟေ့၊ ရိုက်ချင်လာအောင်မလုပ်နဲ့"
"အဟီး၊ မင်းတို့ကလည်း စိတ်ချည်းပဲ"
"သွားမယ်။ ထ"
¤
ပုံမှန်အတိုင်း ကျောင်းနှင့်အိမ်၊ အိမ်နှင့် ကျော်ဇေ့ဆိုင်ကို ကူးသန်းရင်း အချိန်တွေလည်ပတ်နေရာမှ ကျောင်းကပြန်လာသည့်တစ်ရက်တွင် ဖုန်းဝင်လာ၍ကြည့်လိုက်တော့ လမင်းဆီက။
"ဟုတ် အစ်မ"
"တို့ကို လာခေါ်ပေးပါ"
"ဗျာ၊ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ?"
"........... ကော်ဖီဆိုင်မှာ"
"အဲဒါဘယ်နားလဲ အစ်မ"
"........... ဆိုင်နား"
"ဟုတ်၊ ကျွန်တော်သိပြီ။ ဘာဖြစ်တာလဲ? ငိုနေတာလား?"
"ဟင့်အင်း"
"အိုခေ အိုခေ၊ ကျွန်တော်ထွက်လာခဲ့ပြီနော်"
ဖုန်းချပြီးပြီးချင်း ကျော်ဇေကိုဖုန်းခေါ်၍ အကျိုးအကြောင်းပြောကာ လင်းလက်ကိုခေါ်ပြီးလိုက်ခဲ့ရန် မှာရပါသေးသည်။ ညနေစောင်းအချိန်ဖြစ်သောကြောင့် နေဝင်သွားလျှင် နှစ်ယောက်တည်းရှိနေသည်က သင့်တော်မည်မထင်ပေ။
တစ်ပတ်ခန့် သူမသတင်းကိုနားမစွင့်မိသည်က ယခုဘာဖြစ်သည်မသိ။
ပြောထားသည့်နေရာရောက်တော့ ကော်ဖီဆိုင်လေးကိုတွေ့၍ ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ သူမက ထောင့်နားကဝိုင်းလေးတွင် ဖုန်းကိုကိုင်၍ တစ်ယောက်တည်းမလှုပ်မယှက်။
"မမွန်း"
"ကောင်းကင်"
သူ့ကိုမော့ကြည့်ပြီး အားယူပြုံးပြလာသည့်သူမ။
"ဘာဖြစ်တာလဲ အစ်မ? ကားရော?"
"ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မမောင်းချင်ဘူး"
"ဟုတ်၊ အခု ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ?"
"မသိဘူးလေ"
"ဆက်ထိုင်ဦးမလား? ဘယ်သွားချင်လဲ?"
"မသိဘူး"
"အဲဒါဆို ကျွန်တော်တစ်ခုခုစားလို့ရလား? ကျောင်းကပြန်ရောက်ပြီး ဘာမှမစားရသေးလို့"
မွန်းကတော့ထင်မှာ သူများတကာစိတ်ညစ်နေတာကို ရှေ့မှာ လာစားသောက်ပြနေတယ်လို့။ ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ အာရုံလွှဲပေးပါရစေ။
"မမွန်း၊ ဒီမှာ Cheese cake"
"စားလေ"
"ကြိုက်ရင် နည်းနည်းစားမလား?"
"ဟင့်အင်း"
"မမွန်း၊ မှာမိတာမှားပြီထင်တယ် သိလား?"
"ဟင်?"
"ကောင်းမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး"
တိုးတိုးလေးနှင့် ဆိုင်ထဲမှာပင်ဝေဖန်နေသည့် ကောင်းကင်ကြောင့် လမင်းခမျာ ဘာပြန်ပြောရမည်မသိ။
"ဘာလို့လဲ?"
"ကြည့်ပါလား? အမြင်အရကို ဆွဲဆောင်မှုမရှိဘူး"
"အဆင်ပြေပါတယ်"
"မပြေဘူး။ ဟိုတစ်ခါကျွန်တော်တို့ငါးယောက် အတူတူစထိုင်တဲ့ဆိုင်ကလေ၊ အဲဒီမှာဆို ဒီလိုမှမဟုတ်တာကို"
"မြည်းမကြည့်ရသေးဘဲ ဘာလို့ဇွတ်ပြောနေတာလဲ? ဆိုင်ထဲမှာတင်"
"မြည်းကြည့်လေ၊ ကျွန်တော်ပြောတာမမှားဘူး"
"သေချာနေလိုက်"
"မယုံနေပေါ့။ မကောင်းပါဘူးဆို"
"ရိုက်ခံနေရမယ်။ ဆိုင်အပြင်မရောက်သေးဘူး ပြောနေပုံက"
"Customer Feedback လေဗျာ"
"မစားရသေးဘဲ Feedback နေတာ"
"မသိဘူး၊ Customer is always right. ပဲ"
"ရေသောက်ပြီးရစ်တာလား?"
"တကယ်ပြောတာကို"
သူမက Cake ကို နည်းနည်းယူစားကြည့်လေလျှင် ကောင်းကင်က သေချာကြည့်နေပြီး တစ်ခုခုပြောအလာကို စောင့်နေပုံ။
"မဆိုးပါဘူး"
"ဟုတ်လို့လား?"
"ဟုတ်တယ်"
"ဟိုဆိုင်ကိုမီလို့လား?"
"မမီဘူးထင်တယ်"
"ပြောသားပဲ"
"မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"မဖြစ်ပါဘူး။ မမွန်းရဲ့ Melon Juice က မသောက်ရဘဲ ရေခဲတွေပျော်နေပြီ။ ဘာသောက်မလဲ?"
"မသောက်ချင်ပါဘူး"
"သောက်ပါ"
"ဟာကွာ၊ ပြန်ရအောင်"
"ဟင်? ကျွန်တော်မစားရသေးဘူးလေ"
"မကောင်းဘူးဆို? မစားနဲ့တော့"
"ဟာ၊ တိုးတိုးပြောပါ။ ကြားသွားဦးမယ်"
"နေ ကောင်း ကင်"
"ဗျ"
"ရစ်နေတာလား?"
"အဟီး၊ ဘာပဲပြောပြော မမွန်း ပြန်ချင်စိတ်ပေါက်သွားပြီမဟုတ်လား?"
"မင်း ..."
"ခဏ၊ ခဏ။ ဖုန်းလာတယ်။ ဟယ်လို"
"..................."
"မြန်မြန်လာ။ ငါပိုက်ဆံအိတ်မေ့ခဲ့တယ်၊ ရှိတဲ့လူကလည်း ပိုက်ဆံရှင်းပေးမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး"
သူမ၏မျက်စောင်း ဒိုင်းခနဲရောက်လာ၍ ကောင်းကင်က သွားဖြဲပြရင်း
"အင်း၊ ခဏပဲစောင့်နိုင်မယ်ထင်တယ်။ အခုတောင် ဘာမှမစားနဲ့တော့တဲ့"
လမင်းတစ်ယောက် မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး သူ့ကိုစိုက်ကြည့်လာသည်။
"ဒါပဲ၊ မြန်မြန်လာ။ ကားတော့ဖြည်းဖြည်းမောင်း"
နေကောင်းကင်သည် ပေါက်ကရတွေသာပြောတော့မည်ဟု ကျိန်ဆိုခဲ့သည်လား။
"အဲဒါ ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"ဖုန်းပြောတာလေ အစ်မရဲ့"
"ငါလေ၊ မင်းကိုကုတ်ဆွဲချင်နေပြီ။ ဘယ်လိုတွေ အချိုးမပြေတာလဲ? ဒီလိုမှန်းသိရင် မခေါ်လိုက်ပါဘူး"
"ဝမ်းနည်းသွားပြီ"
ပြောပြီး Cheese Cake ကိုခပ်စားကာ ကော်ဖီတစ်ငုံသောက်နေသည့်သူ။
"ထစမ်း၊ ပြန်မယ်"
"ဒါကုန်မှ"
"စိတ်တွေတိုလိုက်တာ"
"စိတ်လျှော့ပါဗျာ"
"နေခဲ့လိုက်တော့ နေကောင်းကင်"
"အဲ၊ မမွန်း နေပါဦး။ ကျွန်တော်သက်သက်မဲ့စနေတာပါ။ မလင်းနဲ့ကျော်ဇေလိုက်လာနေတာ ရောက်တော့မယ်တဲ့"
"ဘာဖြစ်တယ်? ခုနက သူတို့လား?"
"ဟုတ်"
ဖြေရင်းနှင့်ပင် အစားအသောက်မပျက်သည့် ကောင်းကင်ကြောင့် သူမ ဒေါသထွက်လာရသည်။
"မင်းဘာသာစောင့်နေခဲ့တော့"
"အစ်မ၊ ခဏနေပါဦး"
"လွှတ်စမ်း၊ ငါ့လက်ကို"
"ခဏလေးပါ၊ ကျွန်တော်ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်ဦးမယ်"
ကောင်းကင်ပိုက်ဆံရှင်းနေစဉ် သူမက ဆိုင်အပြင်ရောက်သွားသည်။ ကားဆီရောက်သွားသည့်အခါမှာ သူမကားကိုပိတ်ရပ်ထားသည့် ကားတစ်စီး။ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်နေချိန် ကောင်းကင်က သူမအနားရောက်လာကာ
"ပြောပါတယ်၊ ခဏစောင့်ပါလို့။ အခုတော့ ကားလည်းထွက်မရဘဲနဲ့"
"ဘယ် အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိတဲ့ဟာတွေက သူများကားကိုပိတ်ရပ်ခဲ့တာလဲမသိဘူး"
"ဟာ ... ကျွန်တော်ဖယ်ပေးဖို့လိုက်လာတာလေ"
"မင်းကားလား?"
"မဟုတ်ဘူး၊ ခိုးလာတာ"
"မင်း ..."
"တကယ်ပါဆို။ အဘွားကားကို အဘွားမသိခင်ခဏယူလာတာ"
တကယ်ပါပဲ။ နေကောင်းကင်တစ်ယောက် မျက်နှာပြောင်နေတာ ရိုက်ချင်စရာ။
"ပြုံးပြီ။ သေချာပြုံးလိုက်ပါဗျာ။ လှပါတယ်"
"ဖယ်ပေးတော့ အဲဒီကားကို"
ကောင်းကင်က စကားပြန်ပြောဖို့အပြင် ဖုန်းကထမြည်ပြန်ပါတယ်။
"ပြော"
"................."
"ငါပြောတဲ့ဆိုင်တွေ့လား?"
"................"
"အေး၊ ကားပါကင်မှာရှိတယ်။ မြန်မြန်လာ"
"ဘာလဲ? ရောက်ကြပြီတဲ့လား?"
"ဟုတ်"
ပြောနေရင်း ရောက်ချလာကြပါသော စုံတွဲ။
"ကားရော?"
"Taxi နဲ့လေ။ မင်းတို့ကားတွေနဲ့ဆို လူလေးယောက် ကားသုံးစီးနဲ့ဖြစ်နေမှာပေါ့"
"မင်းတော်တယ်"
"တိတ်စမ်း"
ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်သတ်နေကြပြီး မိန်းကလေးနှစ်ယောက်မှာတော့
"မွန်းရယ်၊ ဘာတွေဖြစ်တာလဲ? ငါ့ကိုလည်းအကြောင်းမကြားဘူး"
"နင့်ဖုန်းက မအားသေးပါတဲ့။ စိတ်တိုလို့ ထပ်မခေါ်တာ"
"အယ်၊ အေးပါဟာ။ အခုပြန်တော့မလား? နင်ဘယ်သွားချင်သေးလဲ?"
"မပြန်ချင်သေးဘူး။ စိတ်ရှုပ်တယ်"
လမင်းရဲ့ ခပ်တိုးတိုးညည်းသံကြောင့် ကောင်းကင်နဲ့ကျော်ဇေတို့ အကြည့်ချင်းဆုံသွားကြပြီးမှ ကျော်ဇေက
"မမွန်း၊ သွားလို့ကောင်းတဲ့နေရာတစ်ခုရှိတယ်။ သွားချင်လား?"
"လူမရှုပ်ရင်ပေါ့"
"Let's go"
လမင်းက ကျော်ဇေ့လက်ထဲ သူ့ကားသော့ထည့်ပေးပြီး လင်းလက်ကိုလက်ဆွဲကာ ကားနောက်ခန်းထဲဝင်ထိုင်လေတော့ နေကောင်းကင်ခမျာ ကိုယ်ကားကိုယ်မောင်းရင်းသာ ကျော်ဇေမောင်းသွားတဲ့ လမင်းရဲ့ကားနောက်ကို လိုက်ရပါတော့သည်။
¤
"ဟား ... လေလေးတဖြူးဖြူးနဲ့ နေလို့ကောင်းလိုက်တာ"
ကောင်းကင်တို့ရဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က သူ့အိမ်ကဖွင့်တဲ့စားသောက်ဆိုင်ကို တစ်ခါဖိတ်ဖူးသည်။ အထပ်သုံးထပ်ရှိပြီး Sunrise, Sunset တွေကြည့်ဖို့ ခေါင်မိုးထပ်လေးကလည်း လှလှပပလေးပြင်ဆင်ထားပြီး ညဘက်တွေဆို တော်တော်လေးနေလို့ကောင်းနေသည်။
ယခုလည်း ထိုဆိုင်လေးဆီသို့ ချီတက်ခဲ့ကြခြင်းပင်။
"အဆင်ပြေရင် လေထီးပါခုန်လို့ရတယ်"
လမင်းရဲ့အကြည့်တွေ ကောင်းကင်ဆီဒိုင်းခနဲရောက်သွားသည်။
"ဘာလဲ အစ်မရဲ့။ ကျွန်တော်ဘာပြောမိလို့လဲ? သောက်စရာရေရော၊ အလှတပ်ထားတဲ့မီးတွေရော အစုံပဲလို့ ပြောတာပါ"
"မင်း အရင်ကတည်းက အဲဒီလိုပဲလား?"
"ကျွန်တော်ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"စကားအကောင်းမပြောဘူးလေ"
"ကျွန်တော်ဘာတွေပြောလို့လဲ? စိတ်မကြည်တိုင်း လိုက်မဲနေတာ"
ရှေ့တစ်ခွန်းသာသေချာပြောပြီး နောက်တစ်ခွန်းက တိုးတိုးလေးသာ။
"ငါကြားတယ်နော်။ မင်းကကို ပေါက်ကရတွေပြောနေတာ။ ဟိုဆိုင်မှာလည်း အဲဒီလိုပဲ။ လင်းရယ်၊ နင်စဉ်းစားကြည့်ပါဦး။ Cheese Cake မှာပြီး မြည်းမကြည့်ရသေးဘူး၊ စားမကောင်းဘူးထင်တယ်တဲ့။ ဆိုင်ထဲတင် ပြောဆိုနေတာ။ အဲဒါဆိုပြန်မယ်ဆိုတော့လည်း စားဦးမှာတဲ့။ စိတ်ညစ်ပါတယ်ဆို ငါ့ရှေ့လာပြီး အမျိုးမျိုးတွေပြောနေတာ။ ပြီးတော့ ငါ့ကားကိုလည်း သူ့ရဲ့ခိုးရာပါကားနဲ့ ပိတ်ရပ်ထားသေးတာ"
"အေး၊ အဲဒါတော့ မကောင်းဘူး။ ဘယ်ကခိုးလာတာလဲ?"
လင်းလက်ကပါ အလိုတူအလိုပါမေးလာသည်။
"အဘွားဆီကလေ။ မယ်မယ်ဘုရားရဲ့ကားကို ချောင်းနေတာကြာပြီ။ ဒီညနေတော့ ဂိုဒေါင်ထဲရပ်ထားပြီး ကားသော့လည်းချိတ်ထားလို့ ယူလာတာ"
"ဟေ့ကောင်၊ မင်းယူထားလိုက်ပါလား။ ဘွားက အသစ်ဝယ်လိုက်ပါ ဘာညာပေါ့"
"သူခိုးကနေ သူတောင်းစားထပ်ဖြစ်ဦးမယ်"
"ဪ၊ အေး ..... အဆင့်မြင့်တယ်နော်"
"နေစမ်းပါ၊ မင်းတို့နှစ်ယောက် ဝေးဝေးသွားပြောကြ"
ကောင်းကင်တို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ပြောနေကြတာကို လမင်းဝင်ပြောပါတော့သည်။
"မမွန်းကလည်းနော် သူငယ်ချင်းရောက်လာတော့ နေကောင်းကင်တို့က ကားသူခိုးဖြစ်ရောပဲ"
"မင်းပဲပြောတာလေ၊ ခိုးလာတာဆို? မဟုတ်လို့လား?"
"ဟုတ်တယ်"
¤
"အဲဒီတော့ မနေ့ညက တော်တော်နောက်ကျမှ အိမ်ပြန်ကြတယ်ဆိုပါတော့။ နှိမ်တယ်ကွာ၊ အတွဲလိုက်တွေ သွားရွကြတာ ငါတောင်မသိလိုက်ရဘူး"
ထွဋ်ခေါင်ပြောတော့ ကျော်ဇေကအသာလက်တို့ကာ တားလေရဲ့။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? ကောင်းကင်ကရော ဘာလို့ သုန်မှုန်နေတာလဲ?"
"မသိဘူး၊ ညက မမတို့ကိုလိုက်ပို့ပြီးကတည်းက အဲဒီလိုရုပ်နဲ့ပြန်သွားတာပဲ"
"မမွန်းကို အခွက်ပြောင်နေတာဆို?"
"မသိဘူးကွာ၊ မင်းအကောင်ကို မင်းဘာသာမေးတော့"
"ငါ့အကောင်တောင် ဖြစ်ရသေးတယ်။ Break Time ကျမှ သေချာစပ်စုရမယ်"
•
"ကောင်းကင်၊ ငြိမ်လှချည်လား?"
"အရင်တုန်းက ရွနေလို့လား?"
"ဟမ်၊ မဟုတ်ဘူးလေ။ နေမကောင်းဘူးလား မေးချင်တာကွာ"
"နေမကောင်းရင် ကျောင်းကိုလာစရာလား?"
"အေး၊ ရည်းစားပူမိသလိုရုပ်နဲ့ ဘာထိုင်ငေးနေလဲမေးတာဟေ့"
"ဘယ်ကရည်းစားလဲ?"
ထွဋ်ခေါင်မေးသမျှ အကန်တွေချည်းဖြေနေတဲ့ကောင်းကင်ကြောင့် ကျော်ဇေဝင်ပြောရပါပြီ။
"ကောင်းကင်၊ မမွန်းကိုရှောင်နေဖို့ မလွယ်ဘူးမဟုတ်လား?"
ဘာအဓိပ္ပါယ်မှမပါသလိုအကြည့်နဲ့ ကျော်ဇေကိုကြည့်လာပြီး
"အချိန်တစ်ပတ်ကို တစ်ကမ္ဘာလောက်ကြာအောင် သည်းခံနေပြီးမှ ဖုန်းတစ်ခါလေးခေါ်လိုက်တာနဲ့တင် ငါ့အတွေးတွေ ဘာဖြစ်ကုန်မှန်းမသိဘူး။ မွန်းနဲ့ ကိုလင်းရောင် ဘာဖြစ်တာတဲ့လဲ?"
"လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စကို မမွန်းက အပြတ်ငြင်းလိုက်တယ်တဲ့လေ။ လူကြီးတွေပါသိသွားပြီး ရှုပ်နေကြပြီ"
"ကျော်ဇေပြောသလို သူတို့လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စ ပြဿနာတက်နေတယ်ဆိုရင် မမွန်းလုပ်ပုံက ကောင်းကင်ကိုအမှုတွဲနေသလို ဖြစ်မနေဘူးလား?"
နားထောင်နေတဲ့ထွဋ်ခေါင်က ဝင်ပြောတော့ ကျော်ဇေခေါင်းညိတ်ပြလာသည်။ နေကောင်းကင် တစ်ချက်စဉ်းစားလိုက်ပြီး
"ငါ မလင်းနဲ့တွေ့ချင်တယ် ကျော်ဇေ။ အားတဲ့တစ်ရက်ချိန်းပေးပါလား"
"မမွန်းအခြေအနေမေးမလို့လား? မင်း ဘာလုပ်ဦးမှာလဲ ကောင်းကင်ရာ"
"မသိသေးဘူးလေ"
"အေးပါ၊ ငါချိန်းပေးမယ်"
¤
"ဘာကိစ္စလဲ နေကောင်းကင်"
"မမွန်းကလေ ကိုလင်းရောင်ကို မချစ်ဘူးလား?"
"ဘာလို့ မင်းကိုပြောပြရမှာလဲ?"
"မမွန်းစိတ်ချမ်းသာတာ မြင်ချင်မယ်ထင်လို့ပါ"
"ဘယ်လို? မင်း ဘာတွေရှုပ်ဦးမှာလဲ?"
"မသိသေးဘူး"
"ဟာကွာ၊ တို့လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး။ မွန်းက ကိုလင်းရောင်ကိုမချစ်ဘူး။ သူလက်ထပ်နိုင်မယ်ထင်ခဲ့တာ၊ လက်ထပ်ပြီးရင်တော့ ချစ်လာနိုင်မယ်ထင်ခဲ့တာတဲ့။ အခု သူဘယ်လိုမှ လက်မထပ်နိုင်တော့ဘူးတဲ့"
"မမွန်းမှာ တခြားစိတ်ဝင်စားရတဲ့သူဖြစ်ဖြစ်၊ ရွေးချယ်စရာလူဖြစ်ဖြစ် ရှိသေးလား?"
"တို့သိသလောက်ကတော့ မရှိပါဘူး"
"ချစ်ရတဲ့လူ၊ ယှဉ်ရွေးစရာလူ မရှိဘဲနဲ့ကို ကိုလင်းရောင်ကိုငြင်းတယ်။ အစကလက်ခံထားပြီးမှ အခု အကြောင်းပြချက်မရှိဘဲငြင်းလိုက်တော့ နှစ်ဖက်စလုံးရှုပ်ကုန်တယ်ပေါ့"
"အင်း၊ အဲဒီလိုမျိုး"
"ပြောပြပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး။ ကျော်ဇေ၊ ငါသွားနှင့်ပြီ"
"ဟေ့ကောင်၊ နေဦးလေ"
မုန့်ဆိုင်မှာ လင်းလက်နဲ့ကောင်းကင် စကားပြောနေတုန်း မုန့်သွားမှာနေတဲ့ကျော်ဇေ မုန့်တွေယူပြီးပြန်လာတော့ ကောင်းကင်က အလောတကြီးထွက်သွားလေပြီ။
"ဘာဖြစ်သွားတာလဲ?"
"မီးလောင်ရာလေပင့်မလို့ထင်တယ်"
"ဒီကောင်ကွာ"
¤
"ဘာဖြစ်တယ်?"
"ချစ်တယ်"
"အဟား! မင်းဘယ်လိုလဲ? အခု ငါ့ကိုလာတွေ့တာ အဲဒီစကားပြောဖို့ပေါ့လေ"
"ဟုတ်။ ပြီးတော့ ဒါလေးပေးချင်လို့"
"ရင်ထိုး၊ တို့ရင်ထိုးလေးက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ....."
"ကျွန်တော်တို့ရဲ့ကျောင်းတွေ မဖွင့်ခင်ကလေ၊ အစ်မမှတ်မိမလားပဲ"
ကောင်းကင် သေချာပြောပြလိုက်တော့ ရင်ထိုးလေးကိုသေချာကြည့်နေရင်း လမင်းက မေးလာသည်။
"အဲဒါဆို ဘာလို့အခုမှပြန်ပေးတာလဲ?"
"အဲဒါက ဒါလေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်တော့်ဆီမှာ ထူးခြားတာတွေရှိလို့ပါ"
"နေဦး! ဒါ တို့ရင်ထိုးမဟုတ်ဘူးထင်တယ်နော်"
"မဟုတ်ပါဘူး"
" ဘာတွေလဲ?"
"ရင်ထိုးလေးကပျောက်သွားတယ်။ အဲဒါက ပုံစံတူပြန်လုပ်ပေးထားတာ"
"ဘယ်လို? ပျောက်သွားပြီးမှ ပုံစံတူလုပ်ထားတာလား?"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်သေချာမှတ်မိနေလို့ ပုံဆွဲထားတာ။ အဲဒီပုံပြပြီးပဲ ဆိုင်မှာအပ်ထားတာပါ"
"ချွတ်စွပ်တူတာပဲ။ နောက်ဘက်ခြမ်းက လွဲနေလို့သာ သိတာ"
"ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံအိတ်ထဲထည့်ထားပြီး ဘယ်မှာကျသွားမှန်းမသိဘူး။ ဒါလေးပဲ ပြန်ယူထားလိုက်ပါနော်"
"ဒါပေမဲ့ ..."
"ကျေးဇူးပြုပြီး မငြင်းပါနဲ့လား? ကျွန်တော့်စကားကို ငြင်းမယ်ဆိုရင်တောင် ဒါလေးကိုတော့ မငြင်းပါနဲ့"
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ယူထားလိုက်မယ်။ မင်း ပြန်တော့"
နေကောင်းကင် ခပ်ဖွဖွပြုံးလိုက်ပြီး
"ပြန်စေချင်ရင်ပြန်ပါ့မယ်။ မွန်းအတွက် အကြောင်းပြချက်လိုရင်တော့ ကျွန်တော့်ကိုသတိရပေးပါ။ တတိယလူမဟုတ်ဘဲ လူကြမ်းဖြစ်ပေးရမယ်ဆိုလည်း ပြဿနာမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော်သွားတော့မယ်"
နေကောင်းကင်၊ မင်းစကားက ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ? အစကတော့ ပွဲလန့်တုန်းဖျာခင်းတယ်၊ ခင်မင်မှုကို အလွဲသုံးစားလုပ်တယ်၊ လူကိုတန်ဖိုးမထားဘူး၊ စသည့် စသည့် လူတိုင်းပြောနေကျ၊ ကြားနေကျစကားများကို သုံးလိုက်မိတော့မလို့ပါပဲ။ ရင်ထိုးကိစ္စဆီရောက်သွားပြီး အာရုံပြောင်းသွားလို့ မပြောဖြစ်လိုက်။ စကားပြန်ဆက်တော့ သူ့ကိုအသုံးချဖို့အဓိပ္ပါယ်နဲ့ ပြောသွားသည်လား? အစ်မတို့၊ မမွန်းတို့မဟုတ်ဘဲ မွန်းဆိုတဲ့နာမည်တစ်လုံးတည်းကို ခေါ်သွားတာလည်း သတိထားမိပါရဲ့။
¤
"ဒါဆို နင့်ကို ရင်ထိုးလေးလာပေးသွားတာပေါ့"
"အင်း၊ ပြီးတော့ ရည်းစားစကားပြောသွားတယ်"
"ဘာရယ်?"
"အကြောင်းပြချက်လိုရင် သူ့ကိုသတိရပါ၊ လူကြမ်းအနေနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် ဝင်ပါပေးပါ့မယ်တဲ့"
"နင် ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ?"
"မပြောလိုက်ဘူး၊ သူပြန်သွားတယ်"
"နင့်သဘောကရော?"
"သူအဲဒီလိုတွေပြောတော့ ငါ့ခေါင်းထဲ ဘာမှမရှိဖြစ်သွားတယ်။ လုံးဝဗလာဖြစ်သွားတာမျိုးကွာ"
"သူများတွေကတော့ ရည်းစားစကားပြောခံရရင် ရင်ခုန်တယ်၊ ကြောက်တယ်၊ စိတ်ဆိုးတယ်ပေါ့။ နင့်ကျမှ ခေါင်းထဲဗလာဖြစ်သွားတာတဲ့။ အံ့ဩစရာ"
"ဟုတ်တယ်။ ဘာမှမတွေးချင်တော့ဘူး။ တော်ပြီဟာ၊ မနေ့ကဇာတ်လမ်းတွဲပဲ ဆက်ကြည့်ရအောင်"
လမင်းက စကားလမ်းကြောင်းလွှဲပြီး ဖြတ်ချပစ်လိုက်သည်။ လင်းလက်လည်း ဆက်မမေးတော့ပါ။
¤
"ဘာသဘောလဲ? ရည်းစားစကားတော့ပြောသွားတယ်၊ လူကတော့ လုံးဝပေါ်မလာဘူး"
"ကျွန်တော်ရှိပါတယ်။ မွန်းမမြင်တာပါ"
"နေစမ်းပါဦး၊ သက်တူရွယ်တူမို့ မွန်းလို့ခေါ်နေတာလား?"
"မမွန်းမကြိုက်ရင် မခေါ်တော့ပါဘူး"
"မကြိုက်ဘူး၊ မခေါ်နဲ့"
"ဟုတ်"
"အဲဒီနေ့က မပြန်ခင်မင်းပြောသွားတာ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ? သေချာရှင်းအောင်ပြော"
"ကျွန်တော် မမွန်းကိုချစ်တယ်။ အဲဒါကြောင့် မမွန်းဘက်ကလိုအပ်ရင် ဘယ်လိုအသုံးချချ ရတယ်လို့။ ပြောချင်တာက အခု ကိုလင်းရောင်နဲ့လက်မထပ်ချင်တဲ့ကိစ္စမှာ အကြောင်းပြချက်အနေနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုသုံးချင်ရင် သုံးလို့ရတယ်လို့ပါ"
"နစ်နာနေမယ်"
"အဲဒါက မမွန်းသုံးတဲ့အကွက်ပေါ် မူတည်တာပဲ။ ကျွန်တော်က ကိစ္စမရှိဘူး။ ဂရုမစိုက်ဘူး"
"မင်းကိုအသုံးချမိလို့ ပြဿနာကြီးကုန်ရင် မင်းမိဘတွေပါ ပါလာမှာပေါ့"
"ကျွန်တော်က အရင်ကတည်းကခပ်ဆိုးဆိုးရယ်ပါ"
"တစ်ဦးတည်းသောသားတော့ မဟုတ်ဘူးမလား? ဟိုတစ်ခါပြောတာ အစ်ကိုရှိတယ်ဆိုလား?"
"အစ်ကိုက သိပ်လိမ္မာတာလေ။ မေတို့တစ်ခွန်းဆို တစ်ခွန်းပဲ"
"Mama's Boy ပေါ့"
"ရှိသမျှလူကြီးတွေစကားကို နားထောင်နိုင်တာပါ"
"အင်း"
"ကျွန်တော်လေ၊ မမွန်းကိုစတွေ့တွေ့ချင်းမှာ စိတ်ဝင်စားခဲ့တာ။ ပြန်တွေ့တော့ တကယ်ပျော်နေတာ။ ဒုတိယအခေါက်မှာပဲ အိမ်ပေါ်ပါလာတာလေ"
"အရူးရေ၊ ဘယ်ကအိမ်ပေါ်ပါလာတာလဲ?"
"ဟုတ်တယ်လေ၊ ကျွန်တော့ကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးတာလေ"
"ရပါပြီ၊ ထပ်မပြောနဲ့တော့။ တို့ပြောစရာရှိတယ်။ မင်းကို မေးချင်နေတာ"
"ဟုတ်၊ မေးလေ"
"ရင်ထိုးလေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး မင်းမှာဘာထူးခြားတာလဲ?"
"အိပ်မက်မက်တာ"
"ဘယ်လို? အိပ်မက်မက်တာတဲ့လား?"
"နှင်းဆီဝတ်ဆံနေရာမှာ သွေးစက်လေး။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်နှင်းဆီဆူးစူးပြီးရင် ရင်ဘတ်ထဲကနာတယ်။ မမွန်းကလည်း အမြဲတမ်းကျောခိုင်းထွက်သွားတယ်"
"သွေးဝတ်ဆံ? နေကောင်းကင်၊ မင်းတကယ်ပြောနေတာလား?"
"ပြီးတော့ မမွန်းတစ်ခုခုဖြစ်ပြီဆို ကျွန်တော်ရင်ဘတ်အောင့်တယ်။ မယုံရင် ကျော်ဇေတို့ကိုမေးကြည့်ပါ"
"အဲဒီသွေးဝတ်ဆံက တို့လည်းမက်တယ်။ ကျော်ဇေတို့ကလည်း သိနေတာလား? နေပါဦး၊ လင်းကရော?"
"မမွန်းသိရင် စိတ်ရှုပ်မှာစိုးလို့ ကျွန်တော်ကတားထားလို့ မပြောကြတာပါ"
"လင်းလက်တာရာ၊ ငါနဲ့တွေ့ဦးမယ်"
"မလင်းကိုလည်း ကျွန်တော်တားထားတာ။ အခု မမွန်းက ကိုလင်းရောင်နဲ့ ဘယ်လိုမှလက်မထပ်နိုင်ဘူး၊ စိတ်ညစ်နေရတယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်ဖွင့်ပြောဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ။ မဟုတ်ရင် ဒီကိစ္စတွေကို မမွန်းသိစရာမလိုဘူးလေ"
စကားပြောနေကြရင်း လမင်းဆီဖုန်းဝင်လာတာကြောင့် ဖုန်းခဏပြောလိုက်ပြီး
"နောက်မှတွေ့မယ်၊ ကောင်းကင်"
"ဟုတ်"
¤
"အဲဒါဆို နင်တို့ငါ့ကို အရူးလုပ်နေကြတာပေါ့"
"ငါတို့ပြောတော့ နင့်အတွက် ဘာအကျိုးရှိမှာလဲ? စိတ်ရှုပ်တာပဲ အဖက်တင်မှာပေါ့။"
"အဲဒါဆိုလည်း ဘာလို့ပြောနေကြသေးလဲ? တစ်သက်လုံးပဲ ပါးစပ်ပိတ်ထားကြပါလား?"
"သူ့ဘက်ကဖွင့်ပြောလိုက်တာ သူ့ကိုသွားရှင်းလေ"
"ရှင်းတယ်၊ သူကချည်း ငါ့ကိုရှင်းပြသွားတယ်"
"မွန်း၊ နင်သူ့အပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားလဲ?"
"ဘယ်လိုသဘောထားရမှာလဲ? ဒီတိုင်း ခင်မင်ရတဲ့အသိတစ်ယောက်ပေါ့။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပေါ့"
"သူနဲ့ရှိနေရင်တော့ နင်ပျော်တယ်မလား?"
"နင်တို့နဲ့ရှိရင်လည်း ပျော်ရတယ်၊ စိတ်ပေါ့ပါးရတယ်လေ"
"ကိုလင်းရောင်နဲ့ဆို စိတ်ကျဉ်းကျပ်တယ်ပေါ့?"
"အမှန်ပဲ"
"အင်း၊ နင်ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်ဆုံးဖြတ် ငါတို့ကူညီပါ့မယ်"
¤
"အဲဒါဆို မမွန်းက သူ့အိမ်ကခေါ်လို့ပြန်သွားတာပေါ့"
"အင်း"
"မင်္ဂလာပွဲကိစ္စပဲလား?"
"ဒါပဲရှိတာပဲ"
နေကောင်းကင်တစ်ယောက် လင်းလက်ဆီကရတဲ့သတင်းကြောင့် ထိုင်မရ၊ ထမရ။
"မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ? လိပ်ခေါင်းထွက်နေတာလား?"
"ရန်စတာလား?"
"မင်းက ငြိမ်ငြိမ်ကိုထိုင်မနေနိုင်တာလေ"
"ငါက ဘယ်လိုငြိမ်မှာလဲ?"
"အေးပါကွာ"
¤
🎶 Yes, I do. I'm ok. နာခံမယ်ဘယ်အချိန်မဆို နင်ပေးတဲ့အမိန့် 🎵
"မမွန်း"
"နေကောင်းကင်၊ တို့ မင်းမိသားစုအကြောင်း သိချင်တယ်"
"ဗျာ"
"မကြားဘူးလား?"
"ဪ၊ ကြား ... ကြားပါတယ်။ မိသားစုတွေကနေ စပြောရမလား?"
"ပြောချင်တဲ့နေရာကပြော"
"မိဘတွေက ဦးသူရိန်နဲ့ ဒေါ်ယမင်းသူ"
"ဒေါ် ယ မင်း သူ?"
"ဟုတ်။ အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိတယ်၊ နေမင်းသူရိန်။ မရီးက မမိုးတိမ်လွှာပါ၊ မန္တလေးကအိမ်မှာပဲ အတူနေကြတယ်"
"ဒါဆို မင်းက Sun Group ကသားအငယ်ပေါ့"
"ဟုတ်၊ မမွန်းသိတယ်လား?"
"Sun Group ကိုမသိစရာလား? ဆောက်လုပ်ရေးပစ္စည်းလောကမှာ နာမည်ကြီးပဲကို။ ဆက်ပြော"
"ဆက်ပြောရရင် ....."
"................."
"ဟုတ်တယ် မမွန်း။ ကျွန်တော်ကတော့ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားရာစီးပွားရေးကို သက်သက်ခွဲလုပ်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်"
"အင်းပါ။ အဲဒါဆိုဒါပဲ၊ တော်တော်စုံသွားပြီ"
"ဟုတ်"
ဘာဖြစ်လို့မေးတာလဲလို့ ကောင်းကင်မမေးမိပါ။ မိဘအိမ်ပြန်သွားပြီး မင်္ဂလာပွဲကိစ္စပြောမယ့်သူက တခြားယောက်ျားတစ်ယောက်အကြောင်းကို မေးလာတာက မင်္ဂလာပွဲကိုဖျက်ဖို့ နေကောင်းကင်ကိုအသုံးချဖို့အပြင် ဘာကျန်ဦးမှာလဲ?
¤
မနက်စောစော ဖုန်းဆီက တဒီးဒီးတုန်ခါနေသံကြောင့် ကောင်းကင်နိုးလာခဲ့သည်။ ညက ဖုန်းကိုအသံပိတ်ထားမိတာ ပြန်မဖွင့်ရသေးပါ။ လှမ်းယူကြည့်မိတော့ မွန်းဆက်နေခြင်း။ အချိန်က မနက်ခြောက်နာရီကျော်။
"အစ်မ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"လေဆိပ်မှာ တို့ကိုလာခေါ်ပါ"
"ဗျာ၊ အခုလေဆိပ်မှာလား? လာခဲ့မယ် မမွန်း၊ ခဏစောင့်ပါနော်"
"မနက်စာစားရင်းစောင့်နေမှာမို့ ကားဖြည်းဖြည်းမောင်းပါ"
ပြောပြီးဖုန်းချသွားသည့် လမင်းက ဘယ်လိုအခြေအနေတွေကို ဖန်တီးယူနေသည်မသိ။ ကောင်းကင်မှာတော့ ရင်အခုန်လွန်ပြီးပဲသေမလို။ မျက်နှာသစ်ပြီး ရေပင်မချိုးနိုင်ဘဲ လေဆိပ်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။
လေဆိပ်ရောက်လို့ဖုန်းဆက်တော့ ဘယ်ဆိုင်မှာမှမဟုတ်ပါဘဲ ပြည်တွင်းဆိုက်ရောက်ဘက်က ခုံတန်းလေးပေါ်မှာထိုင်နေသော လမင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"မြန်သားပဲ။ ဘယ်လိုတွေမောင်းလာခဲ့တာလဲ?"
"လမ်းရှင်းလို့ပါ"
"မနက်စာမစားရသေးဘူး။ တစ်ခုခုသွားစားရအောင်"
"ဟုတ်"
ဆိုင်ထဲဝင်လာကြတဲ့ ကောင်းကင်တို့နှစ်ယောက်ကို ဆိုင်ထဲကလူအချို့မှာ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နှင့်။
သူတို့အစားအသောက်များမှာပြီးနောက်
"မျက်နှာသစ်ပြီးထွက်လာတာလား?"
"ဗျာ"
"တွေ့ရာကောက်ဝတ်လာတာလေ။ ခေါင်းလည်းမဖြီးခဲ့ဘူးလို့ ထင်တာပဲ"
"အာ ..."
ကောင်းကင် သူ့ကိုယ်သူသတိမထားမိခဲ့တာ ဆိုင်ထဲရောက်သည်အထိ။ အိမ်နေရင်းခပ်ပွပွအဝတ်တွေနဲ့ မသပ်မရပ်ဆံပင်နဲ့ လမင်းနောက်ကနေပါလာတဲ့သူက ဒရိုင်ဘာလိုလို၊ အလုပ်သမားလိုလို။ အတူတူထိုင်နေသည့်လမင်းကိုသာ အားနာမိသည်။
"ဟိုလေ ... မမွန်းအဆင်ပြေရဲ့လား?"
"ဘာကိုလဲ?"
"ကျွန်တော်က ..."
"ဟာဟ၊ တို့ကိုအားနာလို့လား? ကာယကံရှင်တောင် ဂရုမစိုက်တာ တို့က ဘာကိုအဖက်လုပ်ရမှာလဲ? သူတို့ဘာသာ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့်ပေါ့။ အင်း ... ဘာပဲပြောပြောပါလေ၊ ဒီလိုဖရိုဖရဲနဲ့တောင် မင်းက ကြည့်ကောင်းနေသေးတာပဲ"
ဘေးတိုက်ထိုင်နေတဲ့နေကောင်းကင်ကို ခေါင်းကနေခြေဖျားအထိ လမင်းကလက်ညှိုးထိုးရင်း မျက်လုံးတွေမှေးစင်းကာ ပြောလာလေတော့ နေကောင်းကင်မနေတတ်တော့ပါ။
"ဟာဗျာ"
"ကောင်းကင်၊ တို့ မင်းနဲ့ရှိနေရင် စိတ်ထဲပေါ့ပါးနေတတ်တယ်"
"မမွန်းအတွက် စိတ်အနှောင့်အယှက်မဖြစ်ဘူးဆိုရင် ကျေနပ်ပါတယ်"
"တို့တွေ တွဲရအောင်"
■
အပိုင်း (၁၂) ဆက်ရန်
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ဘာလဲ? မင္းက ယူနီေဖာင္းလဲဦးေလ"
"မလဲဘူး၊ ဒီေကာင္က စိတ္သိပ္ႏွံ႔တာမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာမွ ေဆးခန္းမသြားဘူးဆိုရင္ ငါတို႔ပဲအလုပ္႐ႈပ္ဦးမွာ။ ထ ... ထ"
"ဪ၊ ငါ့ကိုဆူလို႔ၿပီးၾကၿပီေပါ့"
"ေအးေဟ့၊ ႐ိုက္ခ်င္လာေအာင္မလုပ္နဲ႔"
"အဟီး၊ မင္းတို႔ကလည္း စိတ္ခ်ည္းပဲ"
"သြားမယ္။ ထ"
¤
ပံုမွန္အတိုင္း ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္၊ အိမ္ႏွင့္ ေက်ာ္ေဇ့ဆိုင္ကို ကူးသန္းရင္း အခ်ိန္ေတြလည္ပတ္ေနရာမွ ေက်ာင္းကျပန္လာသည့္တစ္ရက္တြင္ ဖုန္းဝင္လာ၍ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမင္းဆီက။
"ဟုတ္ အစ္မ"
"တို႔ကို လာေခၚေပးပါ"
"ဗ်ာ၊ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ?"
"........... ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ"
"အဲဒါဘယ္နားလဲ အစ္မ"
"........... ဆိုင္နား"
"ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္သိၿပီ။ ဘာျဖစ္တာလဲ? ငိုေနတာလား?"
"ဟင့္အင္း"
"အိုေခ အိုေခ၊ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့ၿပီေနာ္"
ဖုန္းခ်ၿပီးၿပီးခ်င္း ေက်ာ္ေဇကိုဖုန္းေခၚ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာကာ လင္းလက္ကိုေခၚၿပီးလိုက္ခဲ့ရန္ မွာရပါေသးသည္။ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနဝင္သြားလၽွင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနသည္က သင့္ေတာ္မည္မထင္ေပ။
တစ္ပတ္ခန္႔ သူမသတင္းကိုနားမစြင့္မိသည္က ယခုဘာျဖစ္သည္မသိ။
ေျပာထားသည့္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကိုေတြ႕၍ ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ သူမက ေထာင့္နားကဝိုင္းေလးတြင္ ဖုန္းကိုကိုင္၍ တစ္ေယာက္တည္းမလႈပ္မယွက္။
"မမြန္း"
"ေကာင္းကင္"
သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး အားယူျပံဳးျပလာသည့္သူမ။
"ဘာျဖစ္တာလဲ အစ္မ? ကားေရာ?"
"ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မေမာင္းခ်င္ဘူး"
"ဟုတ္၊ အခု ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ?"
"မသိဘူးေလ"
"ဆက္ထိုင္ဦးမလား? ဘယ္သြားခ်င္လဲ?"
"မသိဘူး"
"အဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုစားလို႔ရလား? ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ၿပီး ဘာမွမစားရေသးလို႔"
မြန္းကေတာ့ထင္မွာ သူမ်ားတကာစိတ္ညစ္ေနတာကို ေရွ႕မွာ လာစားေသာက္ျပေနတယ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ အာ႐ံုလႊဲေပးပါရေစ။
"မမြန္း၊ ဒီမွာ Cheese cake"
"စားေလ"
"ႀကိဳက္ရင္ နည္းနည္းစားမလား?"
"ဟင့္အင္း"
"မမြန္း၊ မွာမိတာမွားၿပီထင္တယ္ သိလား?"
"ဟင္?"
"ေကာင္းမယ့္ပံုမေပၚဘူး"
တိုးတိုးေလးႏွင့္ ဆိုင္ထဲမွာပင္ေဝဖန္ေနသည့္ ေကာင္းကင္ေၾကာင့္ လမင္းခမ်ာ ဘာျပန္ေျပာရမည္မသိ။
"ဘာလို႔လဲ?"
"ၾကည့္ပါလား? အျမင္အရကို ဆြဲေဆာင္မႈမရွိဘူး"
"အဆင္ေျပပါတယ္"
"မေျပဘူး။ ဟိုတစ္ခါကၽြန္ေတာ္တို႔ငါးေယာက္ အတူတူစထိုင္တဲ့ဆိုင္ကေလ၊ အဲဒီမွာဆို ဒီလိုမွမဟုတ္တာကို"
"ျမည္းမၾကည့္ရေသးဘဲ ဘာလို႔ဇြတ္ေျပာေနတာလဲ? ဆိုင္ထဲမွာတင္"
"ျမည္းၾကည့္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာမမွားဘူး"
"ေသခ်ာေနလိုက္"
"မယံုေနေပါ့။ မေကာင္းပါဘူးဆို"
"႐ိုက္ခံေနရမယ္။ ဆိုင္အျပင္မေရာက္ေသးဘူး ေျပာေနပံုက"
"Customer Feedback ေလဗ်ာ"
"မစားရေသးဘဲ Feedback ေနတာ"
"မသိဘူး၊ Customer is always right. ပဲ"
"ေရေသာက္ၿပီးရစ္တာလား?"
"တကယ္ေျပာတာကို"
သူမက Cake ကို နည္းနည္းယူစားၾကည့္ေလလၽွင္ ေကာင္းကင္က ေသခ်ာၾကည့္ေနၿပီး တစ္ခုခုေျပာအလာကို ေစာင့္ေနပံု။
"မဆိုးပါဘူး"
"ဟုတ္လို႔လား?"
"ဟုတ္တယ္"
"ဟိုဆိုင္ကိုမီလို႔လား?"
"မမီဘူးထင္တယ္"
"ေျပာသားပဲ"
"မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"မျဖစ္ပါဘူး။ မမြန္းရဲ႕ Melon Juice က မေသာက္ရဘဲ ေရခဲေတြေပ်ာ္ေနၿပီ။ ဘာေသာက္မလဲ?"
"မေသာက္ခ်င္ပါဘူး"
"ေသာက္ပါ"
"ဟာကြာ၊ ျပန္ရေအာင္"
"ဟင္? ကၽြန္ေတာ္မစားရေသးဘူးေလ"
"မေကာင္းဘူးဆို? မစားနဲ႔ေတာ့"
"ဟာ၊ တိုးတိုးေျပာပါ။ ၾကားသြားဦးမယ္"
"ေန ေကာင္း ကင္"
"ဗ်"
"ရစ္ေနတာလား?"
"အဟီး၊ ဘာပဲေျပာေျပာ မမြန္း ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားၿပီမဟုတ္လား?"
"မင္း ..."
"ခဏ၊ ခဏ။ ဖုန္းလာတယ္။ ဟယ္လို"
"..................."
"ျမန္ျမန္လာ။ ငါပိုက္ဆံအိတ္ေမ့ခဲ့တယ္၊ ရွိတဲ့လူကလည္း ပိုက္ဆံရွင္းေပးမယ့္ပံုမေပၚဘူး"
သူမ၏မ်က္ေစာင္း ဒိုင္းခနဲေရာက္လာ၍ ေကာင္းကင္က သြားျဖဲျပရင္း
"အင္း၊ ခဏပဲေစာင့္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္။ အခုေတာင္ ဘာမွမစားနဲ႔ေတာ့တဲ့"
လမင္းတစ္ေယာက္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၿပီး သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္လာသည္။
"ဒါပဲ၊ ျမန္ျမန္လာ။ ကားေတာ့ျဖည္းျဖည္းေမာင္း"
ေနေကာင္းကင္သည္ ေပါက္ကရေတြသာေျပာေတာ့မည္ဟု က်ိန္ဆိုခဲ့သည္လား။
"အဲဒါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"ဖုန္းေျပာတာေလ အစ္မရဲ႕"
"ငါေလ၊ မင္းကိုကုတ္ဆြဲခ်င္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုေတြ အခ်ိဳးမေျပတာလဲ? ဒီလိုမွန္းသိရင္ မေခၚလိုက္ပါဘူး"
"ဝမ္းနည္းသြားၿပီ"
ေျပာၿပီး Cheese Cake ကိုခပ္စားကာ ေကာ္ဖီတစ္ငံုေသာက္ေနသည့္သူ။
"ထစမ္း၊ ျပန္မယ္"
"ဒါကုန္မွ"
"စိတ္ေတြတိုလိုက္တာ"
"စိတ္ေလၽွာ့ပါဗ်ာ"
"ေနခဲ့လိုက္ေတာ့ ေနေကာင္းကင္"
"အဲ၊ မမြန္း ေနပါဦး။ ကၽြန္ေတာ္သက္သက္မဲ့စေနတာပါ။ မလင္းနဲ႔ေက်ာ္ေဇလိုက္လာေနတာ ေရာက္ေတာ့မယ္တဲ့"
"ဘာျဖစ္တယ္? ခုနက သူတို႔လား?"
"ဟုတ္"
ေျဖရင္းႏွင့္ပင္ အစားအေသာက္မပ်က္သည့္ ေကာင္းကင္ေၾကာင့္ သူမ ေဒါသထြက္လာရသည္။
"မင္းဘာသာေစာင့္ေနခဲ့ေတာ့"
"အစ္မ၊ ခဏေနပါဦး"
"လႊတ္စမ္း၊ ငါ့လက္ကို"
"ခဏေလးပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္ဦးမယ္"
ေကာင္းကင္ပိုက္ဆံရွင္းေနစဥ္ သူမက ဆိုင္အျပင္ေရာက္သြားသည္။ ကားဆီေရာက္သြားသည့္အခါမွာ သူမကားကိုပိတ္ရပ္ထားသည့္ ကားတစ္စီး။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ေနခ်ိန္ ေကာင္းကင္က သူမအနားေရာက္လာကာ
"ေျပာပါတယ္၊ ခဏေစာင့္ပါလို႔။ အခုေတာ့ ကားလည္းထြက္မရဘဲနဲ႔"
"ဘယ္ အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတဲ့ဟာေတြက သူမ်ားကားကိုပိတ္ရပ္ခဲ့တာလဲမသိဘူး"
"ဟာ ... ကၽြန္ေတာ္ဖယ္ေပးဖို႔လိုက္လာတာေလ"
"မင္းကားလား?"
"မဟုတ္ဘူး၊ ခိုးလာတာ"
"မင္း ..."
"တကယ္ပါဆို။ အဘြားကားကို အဘြားမသိခင္ခဏယူလာတာ"
တကယ္ပါပဲ။ ေနေကာင္းကင္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေနတာ ႐ိုက္ခ်င္စရာ။
"ျပံဳးၿပီ။ ေသခ်ာျပံဳးလိုက္ပါဗ်ာ။ လွပါတယ္"
"ဖယ္ေပးေတာ့ အဲဒီကားကို"
ေကာင္းကင္က စကားျပန္ေျပာဖို႔အျပင္ ဖုန္းကထျမည္ျပန္ပါတယ္။
"ေျပာ"
"................."
"ငါေျပာတဲ့ဆိုင္ေတြ႕လား?"
"................"
"ေအး၊ ကားပါကင္မွာရွိတယ္။ ျမန္ျမန္လာ"
"ဘာလဲ? ေရာက္ၾကၿပီတဲ့လား?"
"ဟုတ္"
ေျပာေနရင္း ေရာက္ခ်လာၾကပါေသာ စံုတြဲ။
"ကားေရာ?"
"Taxi နဲ႔ေလ။ မင္းတို႔ကားေတြနဲ႔ဆို လူေလးေယာက္ ကားသံုးစီးနဲ႔ျဖစ္ေနမွာေပါ့"
"မင္းေတာ္တယ္"
"တိတ္စမ္း"
ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္သတ္ေနၾကၿပီး မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့
"မြန္းရယ္၊ ဘာေတြျဖစ္တာလဲ? ငါ့ကိုလည္းအေၾကာင္းမၾကားဘူး"
"နင့္ဖုန္းက မအားေသးပါတဲ့။ စိတ္တိုလို႔ ထပ္မေခၚတာ"
"အယ္၊ ေအးပါဟာ။ အခုျပန္ေတာ့မလား? နင္ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ?"
"မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ စိတ္႐ႈပ္တယ္"
လမင္းရဲ႕ ခပ္တိုးတိုးညည္းသံေၾကာင့္ ေကာင္းကင္နဲ႔ေက်ာ္ေဇတို႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားၾကၿပီးမွ ေက်ာ္ေဇက
"မမြန္း၊ သြားလို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာတစ္ခုရွိတယ္။ သြားခ်င္လား?"
"လူမ႐ႈပ္ရင္ေပါ့"
"Let's go"
လမင္းက ေက်ာ္ေဇ့လက္ထဲ သူ႔ကားေသာ့ထည့္ေပးၿပီး လင္းလက္ကိုလက္ဆြဲကာ ကားေနာက္ခန္းထဲဝင္ထိုင္ေလေတာ့ ေနေကာင္းကင္ခမ်ာ ကိုယ္ကားကိုယ္ေမာင္းရင္းသာ ေက်ာ္ေဇေမာင္းသြားတဲ့ လမင္းရဲ႕ကားေနာက္ကို လိုက္ရပါေတာ့သည္။
¤
"ဟား ... ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေနလို႔ေကာင္းလိုက္တာ"
ေကာင္းကင္တို႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႔အိမ္ကဖြင့္တဲ့စားေသာက္ဆိုင္ကို တစ္ခါဖိတ္ဖူးသည္။ အထပ္သံုးထပ္ရွိၿပီး Sunrise, Sunset ေတြၾကည့္ဖို႔ ေခါင္မိုးထပ္ေလးကလည္း လွလွပပေလးျပင္ဆင္ထားၿပီး ညဘက္ေတြဆို ေတာ္ေတာ္ေလးေနလို႔ေကာင္းေနသည္။
ယခုလည္း ထိုဆိုင္ေလးဆီသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။
"အဆင္ေျပရင္ ေလထီးပါခုန္လို႔ရတယ္"
လမင္းရဲ႕အၾကည့္ေတြ ေကာင္းကင္ဆီဒိုင္းခနဲေရာက္သြားသည္။
"ဘာလဲ အစ္မရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာမိလို႔လဲ? ေသာက္စရာေရေရာ၊ အလွတပ္ထားတဲ့မီးေတြေရာ အစံုပဲလို႔ ေျပာတာပါ"
"မင္း အရင္ကတည္းက အဲဒီလိုပဲလား?"
"ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"စကားအေကာင္းမေျပာဘူးေလ"
"ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြေျပာလို႔လဲ? စိတ္မၾကည္တိုင္း လိုက္မဲေနတာ"
ေရွ႕တစ္ခြန္းသာေသခ်ာေျပာၿပီး ေနာက္တစ္ခြန္းက တိုးတိုးေလးသာ။
"ငါၾကားတယ္ေနာ္။ မင္းကကို ေပါက္ကရေတြေျပာေနတာ။ ဟိုဆိုင္မွာလည္း အဲဒီလိုပဲ။ လင္းရယ္၊ နင္စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ Cheese Cake မွာၿပီး ျမည္းမၾကည့္ရေသးဘူး၊ စားမေကာင္းဘူးထင္တယ္တဲ့။ ဆိုင္ထဲတင္ ေျပာဆိုေနတာ။ အဲဒါဆိုျပန္မယ္ဆိုေတာ့လည္း စားဦးမွာတဲ့။ စိတ္ညစ္ပါတယ္ဆို ငါ့ေရွ႕လာၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြေျပာေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကားကိုလည္း သူ႔ရဲ႕ခိုးရာပါကားနဲ႔ ပိတ္ရပ္ထားေသးတာ"
"ေအး၊ အဲဒါေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ဘယ္ကခိုးလာတာလဲ?"
လင္းလက္ကပါ အလိုတူအလိုပါေမးလာသည္။
"အဘြားဆီကေလ။ မယ္မယ္ဘုရားရဲ႕ကားကို ေခ်ာင္းေနတာၾကာၿပီ။ ဒီညေနေတာ့ ဂိုေဒါင္ထဲရပ္ထားၿပီး ကားေသာ့လည္းခ်ိတ္ထားလို႔ ယူလာတာ"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္းယူထားလိုက္ပါလား။ ဘြားက အသစ္ဝယ္လိုက္ပါ ဘာညာေပါ့"
"သူခိုးကေန သူေတာင္းစားထပ္ျဖစ္ဦးမယ္"
"ဪ၊ ေအး ..... အဆင့္ျမင့္တယ္ေနာ္"
"ေနစမ္းပါ၊ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဝးေဝးသြားေျပာၾက"
ေကာင္းကင္တို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနၾကတာကို လမင္းဝင္ေျပာပါေတာ့သည္။
"မမြန္းကလည္းေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာေတာ့ ေနေကာင္းကင္တို႔က ကားသူခိုးျဖစ္ေရာပဲ"
"မင္းပဲေျပာတာေလ၊ ခိုးလာတာဆို? မဟုတ္လို႔လား?"
"ဟုတ္တယ္"
¤
"အဲဒီေတာ့ မေန႔ညက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ အိမ္ျပန္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ ႏွိမ္တယ္ကြာ၊ အတြဲလိုက္ေတြ သြားရြၾကတာ ငါေတာင္မသိလိုက္ရဘူး"
ထြဋ္ေခါင္ေျပာေတာ့ ေက်ာ္ေဇကအသာလက္တို႔ကာ တားေလရဲ႕။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ေကာင္းကင္ကေရာ ဘာလို႔ သုန္မႈန္ေနတာလဲ?"
"မသိဘူး၊ ညက မမတို႔ကိုလိုက္ပို႔ၿပီးကတည္းက အဲဒီလို႐ုပ္နဲ႔ျပန္သြားတာပဲ"
"မမြန္းကို အခြက္ေျပာင္ေနတာဆို?"
"မသိဘူးကြာ၊ မင္းအေကာင္ကို မင္းဘာသာေမးေတာ့"
"ငါ့အေကာင္ေတာင္ ျဖစ္ရေသးတယ္။ Break Time က်မွ ေသခ်ာစပ္စုရမယ္"
•
"ေကာင္းကင္၊ ၿငိမ္လွခ်ည္လား?"
"အရင္တုန္းက ရြေနလို႔လား?"
"ဟမ္၊ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနမေကာင္းဘူးလား ေမးခ်င္တာကြာ"
"ေနမေကာင္းရင္ ေက်ာင္းကိုလာစရာလား?"
"ေအး၊ ရည္းစားပူမိသလို႐ုပ္နဲ႔ ဘာထိုင္ေငးေနလဲေမးတာေဟ့"
"ဘယ္ကရည္းစားလဲ?"
ထြဋ္ေခါင္ေမးသမၽွ အကန္ေတြခ်ည္းေျဖေနတဲ့ေကာင္းကင္ေၾကာင့္ ေက်ာ္ေဇဝင္ေျပာရပါၿပီ။
"ေကာင္းကင္၊ မမြန္းကိုေရွာင္ေနဖို႔ မလြယ္ဘူးမဟုတ္လား?"
ဘာအဓိပၸါယ္မွမပါသလိုအၾကည့္နဲ႔ ေက်ာ္ေဇကိုၾကည့္လာၿပီး
"အခ်ိန္တစ္ပတ္ကို တစ္ကမ႓ာေလာက္ၾကာေအာင္ သည္းခံေနၿပီးမွ ဖုန္းတစ္ခါေလးေခၚလိုက္တာနဲ႔တင္ ငါ့အေတြးေတြ ဘာျဖစ္ကုန္မွန္းမသိဘူး။ မြန္းနဲ႔ ကိုလင္းေရာင္ ဘာျဖစ္တာတဲ့လဲ?"
"လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥကို မမြန္းက အျပတ္ျငင္းလိုက္တယ္တဲ့ေလ။ လူႀကီးေတြပါသိသြားၿပီး ႐ႈပ္ေနၾကၿပီ"
"ေက်ာ္ေဇေျပာသလို သူတို႔လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥ ျပႆနာတက္ေနတယ္ဆိုရင္ မမြန္းလုပ္ပံုက ေကာင္းကင္ကိုအမႈတြဲေနသလို ျဖစ္မေနဘူးလား?"
နားေထာင္ေနတဲ့ထြဋ္ေခါင္က ဝင္ေျပာေတာ့ ေက်ာ္ေဇေခါင္းညိတ္ျပလာသည္။ ေနေကာင္းကင္ တစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး
"ငါ မလင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္ ေက်ာ္ေဇ။ အားတဲ့တစ္ရက္ခ်ိန္းေပးပါလား"
"မမြန္းအေျခအေနေမးမလို႔လား? မင္း ဘာလုပ္ဦးမွာလဲ ေကာင္းကင္ရာ"
"မသိေသးဘူးေလ"
"ေအးပါ၊ ငါခ်ိန္းေပးမယ္"
¤
"ဘာကိစၥလဲ ေနေကာင္းကင္"
"မမြန္းကေလ ကိုလင္းေရာင္ကို မခ်စ္ဘူးလား?"
"ဘာလို႔ မင္းကိုေျပာျပရမွာလဲ?"
"မမြန္းစိတ္ခ်မ္းသာတာ ျမင္ခ်င္မယ္ထင္လို႔ပါ"
"ဘယ္လို? မင္း ဘာေတြ႐ႈပ္ဦးမွာလဲ?"
"မသိေသးဘူး"
"ဟာကြာ၊ တို႔လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ မြန္းက ကိုလင္းေရာင္ကိုမခ်စ္ဘူး။ သူလက္ထပ္ႏိုင္မယ္ထင္ခဲ့တာ၊ လက္ထပ္ၿပီးရင္ေတာ့ ခ်စ္လာႏိုင္မယ္ထင္ခဲ့တာတဲ့။ အခု သူဘယ္လိုမွ လက္မထပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့"
"မမြန္းမွာ တျခားစိတ္ဝင္စားရတဲ့သူျဖစ္ျဖစ္၊ ေရြးခ်ယ္စရာလူျဖစ္ျဖစ္ ရွိေသးလား?"
"တို႔သိသေလာက္ကေတာ့ မရွိပါဘူး"
"ခ်စ္ရတဲ့လူ၊ ယွဥ္ေရြးစရာလူ မရွိဘဲနဲ႔ကို ကိုလင္းေရာင္ကိုျငင္းတယ္။ အစကလက္ခံထားၿပီးမွ အခု အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲျငင္းလိုက္ေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုး႐ႈပ္ကုန္တယ္ေပါ့"
"အင္း၊ အဲဒီလိုမ်ိဳး"
"ေျပာျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး။ ေက်ာ္ေဇ၊ ငါသြားႏွင့္ၿပီ"
"ေဟ့ေကာင္၊ ေနဦးေလ"
မုန္႔ဆိုင္မွာ လင္းလက္နဲ႔ေကာင္းကင္ စကားေျပာေနတုန္း မုန္႔သြားမွာေနတဲ့ေက်ာ္ေဇ မုန္႔ေတြယူၿပီးျပန္လာေတာ့ ေကာင္းကင္က အေလာတႀကီးထြက္သြားေလၿပီ။
"ဘာျဖစ္သြားတာလဲ?"
"မီးေလာင္ရာေလပင့္မလို႔ထင္တယ္"
"ဒီေကာင္ကြာ"
¤
"ဘာျဖစ္တယ္?"
"ခ်စ္တယ္"
"အဟား! မင္းဘယ္လိုလဲ? အခု ငါ့ကိုလာေတြ႕တာ အဲဒီစကားေျပာဖို႔ေပါ့ေလ"
"ဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါေလးေပးခ်င္လို႔"
"ရင္ထိုး၊ တို႔ရင္ထိုးေလးက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ....."
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေက်ာင္းေတြ မဖြင့္ခင္ကေလ၊ အစ္မမွတ္မိမလားပဲ"
ေကာင္းကင္ ေသခ်ာေျပာျပလိုက္ေတာ့ ရင္ထိုးေလးကိုေသခ်ာၾကည့္ေနရင္း လမင္းက ေမးလာသည္။
"အဲဒါဆို ဘာလို႔အခုမွျပန္ေပးတာလဲ?"
"အဲဒါက ဒါေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ထူးျခားတာေတြရွိလို႔ပါ"
"ေနဦး! ဒါ တို႔ရင္ထိုးမဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္"
"မဟုတ္ပါဘူး"
" ဘာေတြလဲ?"
"ရင္ထိုးေလးကေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒါက ပံုစံတူျပန္လုပ္ေပးထားတာ"
"ဘယ္လို? ေပ်ာက္သြားၿပီးမွ ပံုစံတူလုပ္ထားတာလား?"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမွတ္မိေနလို႔ ပံုဆြဲထားတာ။ အဲဒီပံုျပၿပီးပဲ ဆိုင္မွာအပ္ထားတာပါ"
"ခၽြတ္စြပ္တူတာပဲ။ ေနာက္ဘက္ျခမ္းက လြဲေနလို႔သာ သိတာ"
"ကၽြန္ေတာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲထည့္ထားၿပီး ဘယ္မွာက်သြားမွန္းမသိဘူး။ ဒါေလးပဲ ျပန္ယူထားလိုက္ပါေနာ္"
"ဒါေပမဲ့ ..."
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး မျငင္းပါနဲ႔လား? ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ျငင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒါေလးကိုေတာ့ မျငင္းပါနဲ႔"
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ယူထားလိုက္မယ္။ မင္း ျပန္ေတာ့"
ေနေကာင္းကင္ ခပ္ဖြဖြျပံဳးလိုက္ၿပီး
"ျပန္ေစခ်င္ရင္ျပန္ပါ့မယ္။ မြန္းအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္လိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိရေပးပါ။ တတိယလူမဟုတ္ဘဲ လူၾကမ္းျဖစ္ေပးရမယ္ဆိုလည္း ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္"
ေနေကာင္းကင္၊ မင္းစကားက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ? အစကေတာ့ ပြဲလန္႔တုန္းဖ်ာခင္းတယ္၊ ခင္မင္မႈကို အလြဲသံုးစားလုပ္တယ္၊ လူကိုတန္ဖိုးမထားဘူး၊ စသည့္ စသည့္ လူတိုင္းေျပာေနက်၊ ၾကားေနက်စကားမ်ားကို သံုးလိုက္မိေတာ့မလို႔ပါပဲ။ ရင္ထိုးကိစၥဆီေရာက္သြားၿပီး အာ႐ံုေျပာင္းသြားလို႔ မေျပာျဖစ္လိုက္။ စကားျပန္ဆက္ေတာ့ သူ႔ကိုအသံုးခ်ဖို႔အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာသြားသည္လား? အစ္မတို႔၊ မမြန္းတို႔မဟုတ္ဘဲ မြန္းဆိုတဲ့နာမည္တစ္လံုးတည္းကို ေခၚသြားတာလည္း သတိထားမိပါရဲ႕။
¤
"ဒါဆို နင့္ကို ရင္ထိုးေလးလာေပးသြားတာေပါ့"
"အင္း၊ ၿပီးေတာ့ ရည္းစားစကားေျပာသြားတယ္"
"ဘာရယ္?"
"အေၾကာင္းျပခ်က္လိုရင္ သူ႔ကိုသတိရပါ၊ လူၾကမ္းအေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္ပါေပးပါ့မယ္တဲ့"
"နင္ ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ?"
"မေျပာလိုက္ဘူး၊ သူျပန္သြားတယ္"
"နင့္သေဘာကေရာ?"
"သူအဲဒီလိုေတြေျပာေတာ့ ငါ့ေခါင္းထဲ ဘာမွမရွိျဖစ္သြားတယ္။ လံုးဝဗလာျဖစ္သြားတာမ်ိဳးကြာ"
"သူမ်ားေတြကေတာ့ ရည္းစားစကားေျပာခံရရင္ ရင္ခုန္တယ္၊ ေၾကာက္တယ္၊ စိတ္ဆိုးတယ္ေပါ့။ နင့္က်မွ ေခါင္းထဲဗလာျဖစ္သြားတာတဲ့။ အံ့ဩစရာ"
"ဟုတ္တယ္။ ဘာမွမေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ၿပီဟာ၊ မေန႔ကဇာတ္လမ္းတြဲပဲ ဆက္ၾကည့္ရေအာင္"
လမင္းက စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲၿပီး ျဖတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ လင္းလက္လည္း ဆက္မေမးေတာ့ပါ။
¤
"ဘာသေဘာလဲ? ရည္းစားစကားေတာ့ေျပာသြားတယ္၊ လူကေတာ့ လံုးဝေပၚမလာဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ရွိပါတယ္။ မြန္းမျမင္တာပါ"
"ေနစမ္းပါဦး၊ သက္တူရြယ္တူမို႔ မြန္းလို႔ေခၚေနတာလား?"
"မမြန္းမႀကိဳက္ရင္ မေခၚေတာ့ပါဘူး"
"မႀကိဳက္ဘူး၊ မေခၚနဲ႔"
"ဟုတ္"
"အဲဒီေန႔က မျပန္ခင္မင္းေျပာသြားတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ? ေသခ်ာရွင္းေအာင္ေျပာ"
"ကၽြန္ေတာ္ မမြန္းကိုခ်စ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မမြန္းဘက္ကလိုအပ္ရင္ ဘယ္လိုအသံုးခ်ခ် ရတယ္လို႔။ ေျပာခ်င္တာက အခု ကိုလင္းေရာင္နဲ႔လက္မထပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသံုးခ်င္ရင္ သံုးလို႔ရတယ္လို႔ပါ"
"နစ္နာေနမယ္"
"အဲဒါက မမြန္းသံုးတဲ့အကြက္ေပၚ မူတည္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိစၥမရွိဘူး။ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး"
"မင္းကိုအသံုးခ်မိလို႔ ျပႆနာႀကီးကုန္ရင္ မင္းမိဘေတြပါ ပါလာမွာေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ္က အရင္ကတည္းကခပ္ဆိုးဆိုးရယ္ပါ"
"တစ္ဦးတည္းေသာသားေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား? ဟိုတစ္ခါေျပာတာ အစ္ကိုရွိတယ္ဆိုလား?"
"အစ္ကိုက သိပ္လိမၼာတာေလ။ ေမတို႔တစ္ခြန္းဆို တစ္ခြန္းပဲ"
"Mama's Boy ေပါ့"
"ရွိသမၽွလူႀကီးေတြစကားကို နားေထာင္ႏိုင္တာပါ"
"အင္း"
"ကၽြန္ေတာ္ေလ၊ မမြန္းကိုစေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာ စိတ္ဝင္စားခဲ့တာ။ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ တကယ္ေပ်ာ္ေနတာ။ ဒုတိယအေခါက္မွာပဲ အိမ္ေပၚပါလာတာေလ"
"အ႐ူးေရ၊ ဘယ္ကအိမ္ေပၚပါလာတာလဲ?"
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးတာေလ"
"ရပါၿပီ၊ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့။ တို႔ေျပာစရာရွိတယ္။ မင္းကို ေမးခ်င္ေနတာ"
"ဟုတ္၊ ေမးေလ"
"ရင္ထိုးေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မင္းမွာဘာထူးျခားတာလဲ?"
"အိပ္မက္မက္တာ"
"ဘယ္လို? အိပ္မက္မက္တာတဲ့လား?"
"ႏွင္းဆီဝတ္ဆံေနရာမွာ ေသြးစက္ေလး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္းဆီဆူးစူးၿပီးရင္ ရင္ဘတ္ထဲကနာတယ္။ မမြန္းကလည္း အျမဲတမ္းေက်ာခိုင္းထြက္သြားတယ္"
"ေသြးဝတ္ဆံ? ေနေကာင္းကင္၊ မင္းတကယ္ေျပာေနတာလား?"
"ၿပီးေတာ့ မမြန္းတစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဆို ကၽြန္ေတာ္ရင္ဘတ္ေအာင့္တယ္။ မယံုရင္ ေက်ာ္ေဇတို႔ကိုေမးၾကည့္ပါ"
"အဲဒီေသြးဝတ္ဆံက တို႔လည္းမက္တယ္။ ေက်ာ္ေဇတို႔ကလည္း သိေနတာလား? ေနပါဦး၊ လင္းကေရာ?"
"မမြန္းသိရင္ စိတ္႐ႈပ္မွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကတားထားလို႔ မေျပာၾကတာပါ"
"လင္းလက္တာရာ၊ ငါနဲ႔ေတြ႕ဦးမယ္"
"မလင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တားထားတာ။ အခု မမြန္းက ကိုလင္းေရာင္နဲ႔ ဘယ္လိုမွလက္မထပ္ႏိုင္ဘူး၊ စိတ္ညစ္ေနရတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ။ မဟုတ္ရင္ ဒီကိစၥေတြကို မမြန္းသိစရာမလိုဘူးေလ"
စကားေျပာေနၾကရင္း လမင္းဆီဖုန္းဝင္လာတာေၾကာင့္ ဖုန္းခဏေျပာလိုက္ၿပီး
"ေနာက္မွေတြ႕မယ္၊ ေကာင္းကင္"
"ဟုတ္"
¤
"အဲဒါဆို နင္တို႔ငါ့ကို အ႐ူးလုပ္ေနၾကတာေပါ့"
"ငါတို႔ေျပာေတာ့ နင့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ? စိတ္႐ႈပ္တာပဲ အဖက္တင္မွာေပါ့။"
"အဲဒါဆိုလည္း ဘာလို႔ေျပာေနၾကေသးလဲ? တစ္သက္လံုးပဲ ပါးစပ္ပိတ္ထားၾကပါလား?"
"သူ႔ဘက္ကဖြင့္ေျပာလိုက္တာ သူ႔ကိုသြားရွင္းေလ"
"ရွင္းတယ္၊ သူကခ်ည္း ငါ့ကိုရွင္းျပသြားတယ္"
"မြန္း၊ နင္သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ?"
"ဘယ္လိုသေဘာထားရမွာလဲ? ဒီတိုင္း ခင္မင္ရတဲ့အသိတစ္ေယာက္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့"
"သူနဲ႔ရွိေနရင္ေတာ့ နင္ေပ်ာ္တယ္မလား?"
"နင္တို႔နဲ႔ရွိရင္လည္း ေပ်ာ္ရတယ္၊ စိတ္ေပါ့ပါးရတယ္ေလ"
"ကိုလင္းေရာင္နဲ႔ဆို စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တယ္ေပါ့?"
"အမွန္ပဲ"
"အင္း၊ နင္ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ဆံုးျဖတ္ ငါတို႔ကူညီပါ့မယ္"
¤
"အဲဒါဆို မမြန္းက သူ႔အိမ္ကေခၚလို႔ျပန္သြားတာေပါ့"
"အင္း"
"မဂၤလာပြဲကိစၥပဲလား?"
"ဒါပဲရွိတာပဲ"
ေနေကာင္းကင္တစ္ေယာက္ လင္းလက္ဆီကရတဲ့သတင္းေၾကာင့္ ထိုင္မရ၊ ထမရ။
"မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ? လိပ္ေခါင္းထြက္ေနတာလား?"
"ရန္စတာလား?"
"မင္းက ၿငိမ္ၿငိမ္ကိုထိုင္မေနႏိုင္တာေလ"
"ငါက ဘယ္လိုၿငိမ္မွာလဲ?"
"ေအးပါကြာ"
¤
🎶 Yes, I do. I'm ok. နာခံမယ္ဘယ္အခ်ိန္မဆို နင္ေပးတဲ့အမိန္႔ 🎵
"မမြန္း"
"ေနေကာင္းကင္၊ တို႔ မင္းမိသားစုအေၾကာင္း သိခ်င္တယ္"
"ဗ်ာ"
"မၾကားဘူးလား?"
"ဪ၊ ၾကား ... ၾကားပါတယ္။ မိသားစုေတြကေန စေျပာရမလား?"
"ေျပာခ်င္တဲ့ေနရာကေျပာ"
"မိဘေတြက ဦးသူရိန္နဲ႔ ေဒၚယမင္းသူ"
"ေဒၚ ယ မင္း သူ?"
"ဟုတ္။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ေနမင္းသူရိန္။ မရီးက မမိုးတိမ္လႊာပါ၊ မႏၲေလးကအိမ္မွာပဲ အတူေနၾကတယ္"
"ဒါဆို မင္းက Sun Group ကသားအငယ္ေပါ့"
"ဟုတ္၊ မမြန္းသိတယ္လား?"
"Sun Group ကိုမသိစရာလား? ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေလာကမွာ နာမည္ႀကီးပဲကို။ ဆက္ေျပာ"
"ဆက္ေျပာရရင္ ....."
"................."
"ဟုတ္တယ္ မမြန္း။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားရာစီးပြားေရးကို သက္သက္ခြဲလုပ္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
"အင္းပါ။ အဲဒါဆိုဒါပဲ၊ ေတာ္ေတာ္စံုသြားၿပီ"
"ဟုတ္"
ဘာျဖစ္လို႔ေမးတာလဲလို႔ ေကာင္းကင္မေမးမိပါ။ မိဘအိမ္ျပန္သြားၿပီး မဂၤလာပြဲကိစၥေျပာမယ့္သူက တျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေမးလာတာက မဂၤလာပြဲကိုဖ်က္ဖို႔ ေနေကာင္းကင္ကိုအသံုးခ်ဖို႔အျပင္ ဘာက်န္ဦးမွာလဲ?
¤
မနက္ေစာေစာ ဖုန္းဆီက တဒီးဒီးတုန္ခါေနသံေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ႏိုးလာခဲ့သည္။ ညက ဖုန္းကိုအသံပိတ္ထားမိတာ ျပန္မဖြင့္ရေသးပါ။ လွမ္းယူၾကည့္မိေတာ့ မြန္းဆက္ေနျခင္း။ အခ်ိန္က မနက္ေျခာက္နာရီေက်ာ္။
"အစ္မ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ေလဆိပ္မွာ တို႔ကိုလာေခၚပါ"
"ဗ်ာ၊ အခုေလဆိပ္မွာလား? လာခဲ့မယ္ မမြန္း၊ ခဏေစာင့္ပါေနာ္"
"မနက္စာစားရင္းေစာင့္ေနမွာမို႔ ကားျဖည္းျဖည္းေမာင္းပါ"
ေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားသည့္ လမင္းက ဘယ္လိုအေျခအေနေတြကို ဖန္တီးယူေနသည္မသိ။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ရင္အခုန္လြန္ၿပီးပဲေသမလို။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေရပင္မခ်ိဳးႏိုင္ဘဲ ေလဆိပ္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။
ေလဆိပ္ေရာက္လို႔ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဘယ္ဆိုင္မွာမွမဟုတ္ပါဘဲ ျပည္တြင္းဆိုက္ေရာက္ဘက္က ခုံတန္းေလးေပၚမွာထိုင္ေနေသာ လမင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ျမန္သားပဲ။ ဘယ္လိုေတြေမာင္းလာခဲ့တာလဲ?"
"လမ္းရွင္းလို႔ပါ"
"မနက္စာမစားရေသးဘူး။ တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္"
"ဟုတ္"
ဆိုင္ထဲဝင္လာၾကတဲ့ ေကာင္းကင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆိုင္ထဲကလူအခ်ိဳ႕မွာ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ႏွင့္။
သူတို႔အစားအေသာက္မ်ားမွာၿပီးေနာက္
"မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးထြက္လာတာလား?"
"ဗ်ာ"
"ေတြ႕ရာေကာက္ဝတ္လာတာေလ။ ေခါင္းလည္းမၿဖီးခဲ့ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ"
"အာ ..."
ေကာင္းကင္ သူ႔ကိုယ္သူသတိမထားမိခဲ့တာ ဆိုင္ထဲေရာက္သည္အထိ။ အိမ္ေနရင္းခပ္ပြပြအဝတ္ေတြနဲ႔ မသပ္မရပ္ဆံပင္နဲ႔ လမင္းေနာက္ကေနပါလာတဲ့သူက ဒရိုင္ဘာလိုလို၊ အလုပ္သမားလိုလို။ အတူတူထိုင္ေနသည့္လမင္းကိုသာ အားနာမိသည္။
"ဟိုေလ ... မမြန္းအဆင္ေျပရဲ႕လား?"
"ဘာကိုလဲ?"
"ကၽြန္ေတာ္က ..."
"ဟာဟ၊ တို႔ကိုအားနာလို႔လား? ကာယကံရွင္ေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္တာ တို႔က ဘာကိုအဖက္လုပ္ရမွာလဲ? သူတို႔ဘာသာ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ေပါ့။ အင္း ... ဘာပဲေျပာေျပာပါေလ၊ ဒီလိုဖ႐ိုဖရဲနဲ႔ေတာင္ မင္းက ၾကည့္ေကာင္းေနေသးတာပဲ"
ေဘးတိုက္ထိုင္ေနတဲ့ေနေကာင္းကင္ကို ေခါင္းကေနေျခဖ်ားအထိ လမင္းကလက္ညႇိဳးထိုးရင္း မ်က္လံုးေတြေမွးစင္းကာ ေျပာလာေလေတာ့ ေနေကာင္းကင္မေနတတ္ေတာ့ပါ။
"ဟာဗ်ာ"
"ေကာင္းကင္၊ တို႔ မင္းနဲ႔ရွိေနရင္ စိတ္ထဲေပါ့ပါးေနတတ္တယ္"
"မမြန္းအတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ေက်နပ္ပါတယ္"
"တို႔ေတြ တြဲရေအာင္"
■
အပိုင္း (၁၂) ဆက္ရန္
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"သွားမယ် ကောင်းကင်၊ ထတော့"
"ဘာလဲ? မင်းက ယူနီဖောင်းလဲဦးလေ"
"မလဲဘူး၊ ဒီကောင်က စိတ်သိပ်နှံ့တာမဟုတ်ဘူး။ တော်ကြာမှ ဆေးခန်းမသွားဘူးဆိုရင် ငါတို့ပဲအလုပ်ရှုပ်ဦးမှာ။ ထ ... ထ"
"ဪ၊ ငါ့ကိုဆူလို့ပြီးကြပြီပေါ့"
"အေးဟေ့၊ ရိုက်ချင်လာအောင်မလုပ်နဲ့"
"အဟီး၊ မင်းတို့ကလည်း စိတ်ချည်းပဲ"
"သွားမယ်။ ထ"
¤
ပုံမှန်အတိုင်း ကျောင်းနှင့်အိမ်၊ အိမ်နှင့် ကျော်ဇေ့ဆိုင်ကို ကူးသန်းရင်း အချိန်တွေလည်ပတ်နေရာမှ ကျောင်းကပြန်လာသည့်တစ်ရက်တွင် ဖုန်းဝင်လာ၍ကြည့်လိုက်တော့ လမင်းဆီက။
"ဟုတ် အစ်မ"
"တို့ကို လာခေါ်ပေးပါ"
"ဗျာ၊ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ?"
"........... ကော်ဖီဆိုင်မှာ"
"အဲဒါဘယ်နားလဲ အစ်မ"
"........... ဆိုင်နား"
"ဟုတ်၊ ကျွန်တော်သိပြီ။ ဘာဖြစ်တာလဲ? ငိုနေတာလား?"
"ဟင့်အင်း"
"အိုခေ အိုခေ၊ ကျွန်တော်ထွက်လာခဲ့ပြီနော်"
ဖုန်းချပြီးပြီးချင်း ကျော်ဇေကိုဖုန်းခေါ်၍ အကျိုးအကြောင်းပြောကာ လင်းလက်ကိုခေါ်ပြီးလိုက်ခဲ့ရန် မှာရပါသေးသည်။ ညနေစောင်းအချိန်ဖြစ်သောကြောင့် နေဝင်သွားလျှင် နှစ်ယောက်တည်းရှိနေသည်က သင့်တော်မည်မထင်ပေ။
တစ်ပတ်ခန့် သူမသတင်းကိုနားမစွင့်မိသည်က ယခုဘာဖြစ်သည်မသိ။
ပြောထားသည့်နေရာရောက်တော့ ကော်ဖီဆိုင်လေးကိုတွေ့၍ ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ သူမက ထောင့်နားကဝိုင်းလေးတွင် ဖုန်းကိုကိုင်၍ တစ်ယောက်တည်းမလှုပ်မယှက်။
"မမွန်း"
"ကောင်းကင်"
သူ့ကိုမော့ကြည့်ပြီး အားယူပြုံးပြလာသည့်သူမ။
"ဘာဖြစ်တာလဲ အစ်မ? ကားရော?"
"ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မမောင်းချင်ဘူး"
"ဟုတ်၊ အခု ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ?"
"မသိဘူးလေ"
"ဆက်ထိုင်ဦးမလား? ဘယ်သွားချင်လဲ?"
"မသိဘူး"
"အဲဒါဆို ကျွန်တော်တစ်ခုခုစားလို့ရလား? ကျောင်းကပြန်ရောက်ပြီး ဘာမှမစားရသေးလို့"
မွန်းကတော့ထင်မှာ သူများတကာစိတ်ညစ်နေတာကို ရှေ့မှာ လာစားသောက်ပြနေတယ်လို့။ ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ အာရုံလွှဲပေးပါရစေ။
"မမွန်း၊ ဒီမှာ Cheese cake"
"စားလေ"
"ကြိုက်ရင် နည်းနည်းစားမလား?"
"ဟင့်အင်း"
"မမွန်း၊ မှာမိတာမှားပြီထင်တယ် သိလား?"
"ဟင်?"
"ကောင်းမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး"
တိုးတိုးလေးနှင့် ဆိုင်ထဲမှာပင်ဝေဖန်နေသည့် ကောင်းကင်ကြောင့် လမင်းခမျာ ဘာပြန်ပြောရမည်မသိ။
"ဘာလို့လဲ?"
"ကြည့်ပါလား? အမြင်အရကို ဆွဲဆောင်မှုမရှိဘူး"
"အဆင်ပြေပါတယ်"
"မပြေဘူး။ ဟိုတစ်ခါကျွန်တော်တို့ငါးယောက် အတူတူစထိုင်တဲ့ဆိုင်ကလေ၊ အဲဒီမှာဆို ဒီလိုမှမဟုတ်တာကို"
"မြည်းမကြည့်ရသေးဘဲ ဘာလို့ဇွတ်ပြောနေတာလဲ? ဆိုင်ထဲမှာတင်"
"မြည်းကြည့်လေ၊ ကျွန်တော်ပြောတာမမှားဘူး"
"သေချာနေလိုက်"
"မယုံနေပေါ့။ မကောင်းပါဘူးဆို"
"ရိုက်ခံနေရမယ်။ ဆိုင်အပြင်မရောက်သေးဘူး ပြောနေပုံက"
"Customer Feedback လေဗျာ"
"မစားရသေးဘဲ Feedback နေတာ"
"မသိဘူး၊ Customer is always right. ပဲ"
"ရေသောက်ပြီးရစ်တာလား?"
"တကယ်ပြောတာကို"
သူမက Cake ကို နည်းနည်းယူစားကြည့်လေလျှင် ကောင်းကင်က သေချာကြည့်နေပြီး တစ်ခုခုပြောအလာကို စောင့်နေပုံ။
"မဆိုးပါဘူး"
"ဟုတ်လို့လား?"
"ဟုတ်တယ်"
"ဟိုဆိုင်ကိုမီလို့လား?"
"မမီဘူးထင်တယ်"
"ပြောသားပဲ"
"မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"မဖြစ်ပါဘူး။ မမွန်းရဲ့ Melon Juice က မသောက်ရဘဲ ရေခဲတွေပျော်နေပြီ။ ဘာသောက်မလဲ?"
"မသောက်ချင်ပါဘူး"
"သောက်ပါ"
"ဟာကွာ၊ ပြန်ရအောင်"
"ဟင်? ကျွန်တော်မစားရသေးဘူးလေ"
"မကောင်းဘူးဆို? မစားနဲ့တော့"
"ဟာ၊ တိုးတိုးပြောပါ။ ကြားသွားဦးမယ်"
"နေ ကောင်း ကင်"
"ဗျ"
"ရစ်နေတာလား?"
"အဟီး၊ ဘာပဲပြောပြော မမွန်း ပြန်ချင်စိတ်ပေါက်သွားပြီမဟုတ်လား?"
"မင်း ..."
"ခဏ၊ ခဏ။ ဖုန်းလာတယ်။ ဟယ်လို"
"..................."
"မြန်မြန်လာ။ ငါပိုက်ဆံအိတ်မေ့ခဲ့တယ်၊ ရှိတဲ့လူကလည်း ပိုက်ဆံရှင်းပေးမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး"
သူမ၏မျက်စောင်း ဒိုင်းခနဲရောက်လာ၍ ကောင်းကင်က သွားဖြဲပြရင်း
"အင်း၊ ခဏပဲစောင့်နိုင်မယ်ထင်တယ်။ အခုတောင် ဘာမှမစားနဲ့တော့တဲ့"
လမင်းတစ်ယောက် မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး သူ့ကိုစိုက်ကြည့်လာသည်။
"ဒါပဲ၊ မြန်မြန်လာ။ ကားတော့ဖြည်းဖြည်းမောင်း"
နေကောင်းကင်သည် ပေါက်ကရတွေသာပြောတော့မည်ဟု ကျိန်ဆိုခဲ့သည်လား။
"အဲဒါ ဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"ဖုန်းပြောတာလေ အစ်မရဲ့"
"ငါလေ၊ မင်းကိုကုတ်ဆွဲချင်နေပြီ။ ဘယ်လိုတွေ အချိုးမပြေတာလဲ? ဒီလိုမှန်းသိရင် မခေါ်လိုက်ပါဘူး"
"ဝမ်းနည်းသွားပြီ"
ပြောပြီး Cheese Cake ကိုခပ်စားကာ ကော်ဖီတစ်ငုံသောက်နေသည့်သူ။
"ထစမ်း၊ ပြန်မယ်"
"ဒါကုန်မှ"
"စိတ်တွေတိုလိုက်တာ"
"စိတ်လျှော့ပါဗျာ"
"နေခဲ့လိုက်တော့ နေကောင်းကင်"
"အဲ၊ မမွန်း နေပါဦး။ ကျွန်တော်သက်သက်မဲ့စနေတာပါ။ မလင်းနဲ့ကျော်ဇေလိုက်လာနေတာ ရောက်တော့မယ်တဲ့"
"ဘာဖြစ်တယ်? ခုနက သူတို့လား?"
"ဟုတ်"
ဖြေရင်းနှင့်ပင် အစားအသောက်မပျက်သည့် ကောင်းကင်ကြောင့် သူမ ဒေါသထွက်လာရသည်။
"မင်းဘာသာစောင့်နေခဲ့တော့"
"အစ်မ၊ ခဏနေပါဦး"
"လွှတ်စမ်း၊ ငါ့လက်ကို"
"ခဏလေးပါ၊ ကျွန်တော်ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်ဦးမယ်"
ကောင်းကင်ပိုက်ဆံရှင်းနေစဉ် သူမက ဆိုင်အပြင်ရောက်သွားသည်။ ကားဆီရောက်သွားသည့်အခါမှာ သူမကားကိုပိတ်ရပ်ထားသည့် ကားတစ်စီး။ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်နေချိန် ကောင်းကင်က သူမအနားရောက်လာကာ
"ပြောပါတယ်၊ ခဏစောင့်ပါလို့။ အခုတော့ ကားလည်းထွက်မရဘဲနဲ့"
"ဘယ် အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိတဲ့ဟာတွေက သူများကားကိုပိတ်ရပ်ခဲ့တာလဲမသိဘူး"
"ဟာ ... ကျွန်တော်ဖယ်ပေးဖို့လိုက်လာတာလေ"
"မင်းကားလား?"
"မဟုတ်ဘူး၊ ခိုးလာတာ"
"မင်း ..."
"တကယ်ပါဆို။ အဘွားကားကို အဘွားမသိခင်ခဏယူလာတာ"
တကယ်ပါပဲ။ နေကောင်းကင်တစ်ယောက် မျက်နှာပြောင်နေတာ ရိုက်ချင်စရာ။
"ပြုံးပြီ။ သေချာပြုံးလိုက်ပါဗျာ။ လှပါတယ်"
"ဖယ်ပေးတော့ အဲဒီကားကို"
ကောင်းကင်က စကားပြန်ပြောဖို့အပြင် ဖုန်းကထမြည်ပြန်ပါတယ်။
"ပြော"
"................."
"ငါပြောတဲ့ဆိုင်တွေ့လား?"
"................"
"အေး၊ ကားပါကင်မှာရှိတယ်။ မြန်မြန်လာ"
"ဘာလဲ? ရောက်ကြပြီတဲ့လား?"
"ဟုတ်"
ပြောနေရင်း ရောက်ချလာကြပါသော စုံတွဲ။
"ကားရော?"
"Taxi နဲ့လေ။ မင်းတို့ကားတွေနဲ့ဆို လူလေးယောက် ကားသုံးစီးနဲ့ဖြစ်နေမှာပေါ့"
"မင်းတော်တယ်"
"တိတ်စမ်း"
ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်သတ်နေကြပြီး မိန်းကလေးနှစ်ယောက်မှာတော့
"မွန်းရယ်၊ ဘာတွေဖြစ်တာလဲ? ငါ့ကိုလည်းအကြောင်းမကြားဘူး"
"နင့်ဖုန်းက မအားသေးပါတဲ့။ စိတ်တိုလို့ ထပ်မခေါ်တာ"
"အယ်၊ အေးပါဟာ။ အခုပြန်တော့မလား? နင်ဘယ်သွားချင်သေးလဲ?"
"မပြန်ချင်သေးဘူး။ စိတ်ရှုပ်တယ်"
လမင်းရဲ့ ခပ်တိုးတိုးညည်းသံကြောင့် ကောင်းကင်နဲ့ကျော်ဇေတို့ အကြည့်ချင်းဆုံသွားကြပြီးမှ ကျော်ဇေက
"မမွန်း၊ သွားလို့ကောင်းတဲ့နေရာတစ်ခုရှိတယ်။ သွားချင်လား?"
"လူမရှုပ်ရင်ပေါ့"
"Let's go"
လမင်းက ကျော်ဇေ့လက်ထဲ သူ့ကားသော့ထည့်ပေးပြီး လင်းလက်ကိုလက်ဆွဲကာ ကားနောက်ခန်းထဲဝင်ထိုင်လေတော့ နေကောင်းကင်ခမျာ ကိုယ်ကားကိုယ်မောင်းရင်းသာ ကျော်ဇေမောင်းသွားတဲ့ လမင်းရဲ့ကားနောက်ကို လိုက်ရပါတော့သည်။
¤
"ဟား ... လေလေးတဖြူးဖြူးနဲ့ နေလို့ကောင်းလိုက်တာ"
ကောင်းကင်တို့ရဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က သူ့အိမ်ကဖွင့်တဲ့စားသောက်ဆိုင်ကို တစ်ခါဖိတ်ဖူးသည်။ အထပ်သုံးထပ်ရှိပြီး Sunrise, Sunset တွေကြည့်ဖို့ ခေါင်မိုးထပ်လေးကလည်း လှလှပပလေးပြင်ဆင်ထားပြီး ညဘက်တွေဆို တော်တော်လေးနေလို့ကောင်းနေသည်။
ယခုလည်း ထိုဆိုင်လေးဆီသို့ ချီတက်ခဲ့ကြခြင်းပင်။
"အဆင်ပြေရင် လေထီးပါခုန်လို့ရတယ်"
လမင်းရဲ့အကြည့်တွေ ကောင်းကင်ဆီဒိုင်းခနဲရောက်သွားသည်။
"ဘာလဲ အစ်မရဲ့။ ကျွန်တော်ဘာပြောမိလို့လဲ? သောက်စရာရေရော၊ အလှတပ်ထားတဲ့မီးတွေရော အစုံပဲလို့ ပြောတာပါ"
"မင်း အရင်ကတည်းက အဲဒီလိုပဲလား?"
"ကျွန်တော်ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"စကားအကောင်းမပြောဘူးလေ"
"ကျွန်တော်ဘာတွေပြောလို့လဲ? စိတ်မကြည်တိုင်း လိုက်မဲနေတာ"
ရှေ့တစ်ခွန်းသာသေချာပြောပြီး နောက်တစ်ခွန်းက တိုးတိုးလေးသာ။
"ငါကြားတယ်နော်။ မင်းကကို ပေါက်ကရတွေပြောနေတာ။ ဟိုဆိုင်မှာလည်း အဲဒီလိုပဲ။ လင်းရယ်၊ နင်စဉ်းစားကြည့်ပါဦး။ Cheese Cake မှာပြီး မြည်းမကြည့်ရသေးဘူး၊ စားမကောင်းဘူးထင်တယ်တဲ့။ ဆိုင်ထဲတင် ပြောဆိုနေတာ။ အဲဒါဆိုပြန်မယ်ဆိုတော့လည်း စားဦးမှာတဲ့။ စိတ်ညစ်ပါတယ်ဆို ငါ့ရှေ့လာပြီး အမျိုးမျိုးတွေပြောနေတာ။ ပြီးတော့ ငါ့ကားကိုလည်း သူ့ရဲ့ခိုးရာပါကားနဲ့ ပိတ်ရပ်ထားသေးတာ"
"အေး၊ အဲဒါတော့ မကောင်းဘူး။ ဘယ်ကခိုးလာတာလဲ?"
လင်းလက်ကပါ အလိုတူအလိုပါမေးလာသည်။
"အဘွားဆီကလေ။ မယ်မယ်ဘုရားရဲ့ကားကို ချောင်းနေတာကြာပြီ။ ဒီညနေတော့ ဂိုဒေါင်ထဲရပ်ထားပြီး ကားသော့လည်းချိတ်ထားလို့ ယူလာတာ"
"ဟေ့ကောင်၊ မင်းယူထားလိုက်ပါလား။ ဘွားက အသစ်ဝယ်လိုက်ပါ ဘာညာပေါ့"
"သူခိုးကနေ သူတောင်းစားထပ်ဖြစ်ဦးမယ်"
"ဪ၊ အေး ..... အဆင့်မြင့်တယ်နော်"
"နေစမ်းပါ၊ မင်းတို့နှစ်ယောက် ဝေးဝေးသွားပြောကြ"
ကောင်းကင်တို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ပြောနေကြတာကို လမင်းဝင်ပြောပါတော့သည်။
"မမွန်းကလည်းနော် သူငယ်ချင်းရောက်လာတော့ နေကောင်းကင်တို့က ကားသူခိုးဖြစ်ရောပဲ"
"မင်းပဲပြောတာလေ၊ ခိုးလာတာဆို? မဟုတ်လို့လား?"
"ဟုတ်တယ်"
¤
"အဲဒီတော့ မနေ့ညက တော်တော်နောက်ကျမှ အိမ်ပြန်ကြတယ်ဆိုပါတော့။ နှိမ်တယ်ကွာ၊ အတွဲလိုက်တွေ သွားရွကြတာ ငါတောင်မသိလိုက်ရဘူး"
ထွဋ်ခေါင်ပြောတော့ ကျော်ဇေကအသာလက်တို့ကာ တားလေရဲ့။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? ကောင်းကင်ကရော ဘာလို့ သုန်မှုန်နေတာလဲ?"
"မသိဘူး၊ ညက မမတို့ကိုလိုက်ပို့ပြီးကတည်းက အဲဒီလိုရုပ်နဲ့ပြန်သွားတာပဲ"
"မမွန်းကို အခွက်ပြောင်နေတာဆို?"
"မသိဘူးကွာ၊ မင်းအကောင်ကို မင်းဘာသာမေးတော့"
"ငါ့အကောင်တောင် ဖြစ်ရသေးတယ်။ Break Time ကျမှ သေချာစပ်စုရမယ်"
•
"ကောင်းကင်၊ ငြိမ်လှချည်လား?"
"အရင်တုန်းက ရွနေလို့လား?"
"ဟမ်၊ မဟုတ်ဘူးလေ။ နေမကောင်းဘူးလား မေးချင်တာကွာ"
"နေမကောင်းရင် ကျောင်းကိုလာစရာလား?"
"အေး၊ ရည်းစားပူမိသလိုရုပ်နဲ့ ဘာထိုင်ငေးနေလဲမေးတာဟေ့"
"ဘယ်ကရည်းစားလဲ?"
ထွဋ်ခေါင်မေးသမျှ အကန်တွေချည်းဖြေနေတဲ့ကောင်းကင်ကြောင့် ကျော်ဇေဝင်ပြောရပါပြီ။
"ကောင်းကင်၊ မမွန်းကိုရှောင်နေဖို့ မလွယ်ဘူးမဟုတ်လား?"
ဘာအဓိပ္ပါယ်မှမပါသလိုအကြည့်နဲ့ ကျော်ဇေကိုကြည့်လာပြီး
"အချိန်တစ်ပတ်ကို တစ်ကမ္ဘာလောက်ကြာအောင် သည်းခံနေပြီးမှ ဖုန်းတစ်ခါလေးခေါ်လိုက်တာနဲ့တင် ငါ့အတွေးတွေ ဘာဖြစ်ကုန်မှန်းမသိဘူး။ မွန်းနဲ့ ကိုလင်းရောင် ဘာဖြစ်တာတဲ့လဲ?"
"လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စကို မမွန်းက အပြတ်ငြင်းလိုက်တယ်တဲ့လေ။ လူကြီးတွေပါသိသွားပြီး ရှုပ်နေကြပြီ"
"ကျော်ဇေပြောသလို သူတို့လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စ ပြဿနာတက်နေတယ်ဆိုရင် မမွန်းလုပ်ပုံက ကောင်းကင်ကိုအမှုတွဲနေသလို ဖြစ်မနေဘူးလား?"
နားထောင်နေတဲ့ထွဋ်ခေါင်က ဝင်ပြောတော့ ကျော်ဇေခေါင်းညိတ်ပြလာသည်။ နေကောင်းကင် တစ်ချက်စဉ်းစားလိုက်ပြီး
"ငါ မလင်းနဲ့တွေ့ချင်တယ် ကျော်ဇေ။ အားတဲ့တစ်ရက်ချိန်းပေးပါလား"
"မမွန်းအခြေအနေမေးမလို့လား? မင်း ဘာလုပ်ဦးမှာလဲ ကောင်းကင်ရာ"
"မသိသေးဘူးလေ"
"အေးပါ၊ ငါချိန်းပေးမယ်"
¤
"ဘာကိစ္စလဲ နေကောင်းကင်"
"မမွန်းကလေ ကိုလင်းရောင်ကို မချစ်ဘူးလား?"
"ဘာလို့ မင်းကိုပြောပြရမှာလဲ?"
"မမွန်းစိတ်ချမ်းသာတာ မြင်ချင်မယ်ထင်လို့ပါ"
"ဘယ်လို? မင်း ဘာတွေရှုပ်ဦးမှာလဲ?"
"မသိသေးဘူး"
"ဟာကွာ၊ တို့လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး။ မွန်းက ကိုလင်းရောင်ကိုမချစ်ဘူး။ သူလက်ထပ်နိုင်မယ်ထင်ခဲ့တာ၊ လက်ထပ်ပြီးရင်တော့ ချစ်လာနိုင်မယ်ထင်ခဲ့တာတဲ့။ အခု သူဘယ်လိုမှ လက်မထပ်နိုင်တော့ဘူးတဲ့"
"မမွန်းမှာ တခြားစိတ်ဝင်စားရတဲ့သူဖြစ်ဖြစ်၊ ရွေးချယ်စရာလူဖြစ်ဖြစ် ရှိသေးလား?"
"တို့သိသလောက်ကတော့ မရှိပါဘူး"
"ချစ်ရတဲ့လူ၊ ယှဉ်ရွေးစရာလူ မရှိဘဲနဲ့ကို ကိုလင်းရောင်ကိုငြင်းတယ်။ အစကလက်ခံထားပြီးမှ အခု အကြောင်းပြချက်မရှိဘဲငြင်းလိုက်တော့ နှစ်ဖက်စလုံးရှုပ်ကုန်တယ်ပေါ့"
"အင်း၊ အဲဒီလိုမျိုး"
"ပြောပြပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး။ ကျော်ဇေ၊ ငါသွားနှင့်ပြီ"
"ဟေ့ကောင်၊ နေဦးလေ"
မုန့်ဆိုင်မှာ လင်းလက်နဲ့ကောင်းကင် စကားပြောနေတုန်း မုန့်သွားမှာနေတဲ့ကျော်ဇေ မုန့်တွေယူပြီးပြန်လာတော့ ကောင်းကင်က အလောတကြီးထွက်သွားလေပြီ။
"ဘာဖြစ်သွားတာလဲ?"
"မီးလောင်ရာလေပင့်မလို့ထင်တယ်"
"ဒီကောင်ကွာ"
¤
"ဘာဖြစ်တယ်?"
"ချစ်တယ်"
"အဟား! မင်းဘယ်လိုလဲ? အခု ငါ့ကိုလာတွေ့တာ အဲဒီစကားပြောဖို့ပေါ့လေ"
"ဟုတ်။ ပြီးတော့ ဒါလေးပေးချင်လို့"
"ရင်ထိုး၊ တို့ရင်ထိုးလေးက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ....."
"ကျွန်တော်တို့ရဲ့ကျောင်းတွေ မဖွင့်ခင်ကလေ၊ အစ်မမှတ်မိမလားပဲ"
ကောင်းကင် သေချာပြောပြလိုက်တော့ ရင်ထိုးလေးကိုသေချာကြည့်နေရင်း လမင်းက မေးလာသည်။
"အဲဒါဆို ဘာလို့အခုမှပြန်ပေးတာလဲ?"
"အဲဒါက ဒါလေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်တော့်ဆီမှာ ထူးခြားတာတွေရှိလို့ပါ"
"နေဦး! ဒါ တို့ရင်ထိုးမဟုတ်ဘူးထင်တယ်နော်"
"မဟုတ်ပါဘူး"
" ဘာတွေလဲ?"
"ရင်ထိုးလေးကပျောက်သွားတယ်။ အဲဒါက ပုံစံတူပြန်လုပ်ပေးထားတာ"
"ဘယ်လို? ပျောက်သွားပြီးမှ ပုံစံတူလုပ်ထားတာလား?"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်သေချာမှတ်မိနေလို့ ပုံဆွဲထားတာ။ အဲဒီပုံပြပြီးပဲ ဆိုင်မှာအပ်ထားတာပါ"
"ချွတ်စွပ်တူတာပဲ။ နောက်ဘက်ခြမ်းက လွဲနေလို့သာ သိတာ"
"ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံအိတ်ထဲထည့်ထားပြီး ဘယ်မှာကျသွားမှန်းမသိဘူး။ ဒါလေးပဲ ပြန်ယူထားလိုက်ပါနော်"
"ဒါပေမဲ့ ..."
"ကျေးဇူးပြုပြီး မငြင်းပါနဲ့လား? ကျွန်တော့်စကားကို ငြင်းမယ်ဆိုရင်တောင် ဒါလေးကိုတော့ မငြင်းပါနဲ့"
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ယူထားလိုက်မယ်။ မင်း ပြန်တော့"
နေကောင်းကင် ခပ်ဖွဖွပြုံးလိုက်ပြီး
"ပြန်စေချင်ရင်ပြန်ပါ့မယ်။ မွန်းအတွက် အကြောင်းပြချက်လိုရင်တော့ ကျွန်တော့်ကိုသတိရပေးပါ။ တတိယလူမဟုတ်ဘဲ လူကြမ်းဖြစ်ပေးရမယ်ဆိုလည်း ပြဿနာမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော်သွားတော့မယ်"
နေကောင်းကင်၊ မင်းစကားက ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ? အစကတော့ ပွဲလန့်တုန်းဖျာခင်းတယ်၊ ခင်မင်မှုကို အလွဲသုံးစားလုပ်တယ်၊ လူကိုတန်ဖိုးမထားဘူး၊ စသည့် စသည့် လူတိုင်းပြောနေကျ၊ ကြားနေကျစကားများကို သုံးလိုက်မိတော့မလို့ပါပဲ။ ရင်ထိုးကိစ္စဆီရောက်သွားပြီး အာရုံပြောင်းသွားလို့ မပြောဖြစ်လိုက်။ စကားပြန်ဆက်တော့ သူ့ကိုအသုံးချဖို့အဓိပ္ပါယ်နဲ့ ပြောသွားသည်လား? အစ်မတို့၊ မမွန်းတို့မဟုတ်ဘဲ မွန်းဆိုတဲ့နာမည်တစ်လုံးတည်းကို ခေါ်သွားတာလည်း သတိထားမိပါရဲ့။
¤
"ဒါဆို နင့်ကို ရင်ထိုးလေးလာပေးသွားတာပေါ့"
"အင်း၊ ပြီးတော့ ရည်းစားစကားပြောသွားတယ်"
"ဘာရယ်?"
"အကြောင်းပြချက်လိုရင် သူ့ကိုသတိရပါ၊ လူကြမ်းအနေနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် ဝင်ပါပေးပါ့မယ်တဲ့"
"နင် ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ?"
"မပြောလိုက်ဘူး၊ သူပြန်သွားတယ်"
"နင့်သဘောကရော?"
"သူအဲဒီလိုတွေပြောတော့ ငါ့ခေါင်းထဲ ဘာမှမရှိဖြစ်သွားတယ်။ လုံးဝဗလာဖြစ်သွားတာမျိုးကွာ"
"သူများတွေကတော့ ရည်းစားစကားပြောခံရရင် ရင်ခုန်တယ်၊ ကြောက်တယ်၊ စိတ်ဆိုးတယ်ပေါ့။ နင့်ကျမှ ခေါင်းထဲဗလာဖြစ်သွားတာတဲ့။ အံ့ဩစရာ"
"ဟုတ်တယ်။ ဘာမှမတွေးချင်တော့ဘူး။ တော်ပြီဟာ၊ မနေ့ကဇာတ်လမ်းတွဲပဲ ဆက်ကြည့်ရအောင်"
လမင်းက စကားလမ်းကြောင်းလွှဲပြီး ဖြတ်ချပစ်လိုက်သည်။ လင်းလက်လည်း ဆက်မမေးတော့ပါ။
¤
"ဘာသဘောလဲ? ရည်းစားစကားတော့ပြောသွားတယ်၊ လူကတော့ လုံးဝပေါ်မလာဘူး"
"ကျွန်တော်ရှိပါတယ်။ မွန်းမမြင်တာပါ"
"နေစမ်းပါဦး၊ သက်တူရွယ်တူမို့ မွန်းလို့ခေါ်နေတာလား?"
"မမွန်းမကြိုက်ရင် မခေါ်တော့ပါဘူး"
"မကြိုက်ဘူး၊ မခေါ်နဲ့"
"ဟုတ်"
"အဲဒီနေ့က မပြန်ခင်မင်းပြောသွားတာ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ? သေချာရှင်းအောင်ပြော"
"ကျွန်တော် မမွန်းကိုချစ်တယ်။ အဲဒါကြောင့် မမွန်းဘက်ကလိုအပ်ရင် ဘယ်လိုအသုံးချချ ရတယ်လို့။ ပြောချင်တာက အခု ကိုလင်းရောင်နဲ့လက်မထပ်ချင်တဲ့ကိစ္စမှာ အကြောင်းပြချက်အနေနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုသုံးချင်ရင် သုံးလို့ရတယ်လို့ပါ"
"နစ်နာနေမယ်"
"အဲဒါက မမွန်းသုံးတဲ့အကွက်ပေါ် မူတည်တာပဲ။ ကျွန်တော်က ကိစ္စမရှိဘူး။ ဂရုမစိုက်ဘူး"
"မင်းကိုအသုံးချမိလို့ ပြဿနာကြီးကုန်ရင် မင်းမိဘတွေပါ ပါလာမှာပေါ့"
"ကျွန်တော်က အရင်ကတည်းကခပ်ဆိုးဆိုးရယ်ပါ"
"တစ်ဦးတည်းသောသားတော့ မဟုတ်ဘူးမလား? ဟိုတစ်ခါပြောတာ အစ်ကိုရှိတယ်ဆိုလား?"
"အစ်ကိုက သိပ်လိမ္မာတာလေ။ မေတို့တစ်ခွန်းဆို တစ်ခွန်းပဲ"
"Mama's Boy ပေါ့"
"ရှိသမျှလူကြီးတွေစကားကို နားထောင်နိုင်တာပါ"
"အင်း"
"ကျွန်တော်လေ၊ မမွန်းကိုစတွေ့တွေ့ချင်းမှာ စိတ်ဝင်စားခဲ့တာ။ ပြန်တွေ့တော့ တကယ်ပျော်နေတာ။ ဒုတိယအခေါက်မှာပဲ အိမ်ပေါ်ပါလာတာလေ"
"အရူးရေ၊ ဘယ်ကအိမ်ပေါ်ပါလာတာလဲ?"
"ဟုတ်တယ်လေ၊ ကျွန်တော့ကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးတာလေ"
"ရပါပြီ၊ ထပ်မပြောနဲ့တော့။ တို့ပြောစရာရှိတယ်။ မင်းကို မေးချင်နေတာ"
"ဟုတ်၊ မေးလေ"
"ရင်ထိုးလေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး မင်းမှာဘာထူးခြားတာလဲ?"
"အိပ်မက်မက်တာ"
"ဘယ်လို? အိပ်မက်မက်တာတဲ့လား?"
"နှင်းဆီဝတ်ဆံနေရာမှာ သွေးစက်လေး။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်နှင်းဆီဆူးစူးပြီးရင် ရင်ဘတ်ထဲကနာတယ်။ မမွန်းကလည်း အမြဲတမ်းကျောခိုင်းထွက်သွားတယ်"
"သွေးဝတ်ဆံ? နေကောင်းကင်၊ မင်းတကယ်ပြောနေတာလား?"
"ပြီးတော့ မမွန်းတစ်ခုခုဖြစ်ပြီဆို ကျွန်တော်ရင်ဘတ်အောင့်တယ်။ မယုံရင် ကျော်ဇေတို့ကိုမေးကြည့်ပါ"
"အဲဒီသွေးဝတ်ဆံက တို့လည်းမက်တယ်။ ကျော်ဇေတို့ကလည်း သိနေတာလား? နေပါဦး၊ လင်းကရော?"
"မမွန်းသိရင် စိတ်ရှုပ်မှာစိုးလို့ ကျွန်တော်ကတားထားလို့ မပြောကြတာပါ"
"လင်းလက်တာရာ၊ ငါနဲ့တွေ့ဦးမယ်"
"မလင်းကိုလည်း ကျွန်တော်တားထားတာ။ အခု မမွန်းက ကိုလင်းရောင်နဲ့ ဘယ်လိုမှလက်မထပ်နိုင်ဘူး၊ စိတ်ညစ်နေရတယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်ဖွင့်ပြောဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ။ မဟုတ်ရင် ဒီကိစ္စတွေကို မမွန်းသိစရာမလိုဘူးလေ"
စကားပြောနေကြရင်း လမင်းဆီဖုန်းဝင်လာတာကြောင့် ဖုန်းခဏပြောလိုက်ပြီး
"နောက်မှတွေ့မယ်၊ ကောင်းကင်"
"ဟုတ်"
¤
"အဲဒါဆို နင်တို့ငါ့ကို အရူးလုပ်နေကြတာပေါ့"
"ငါတို့ပြောတော့ နင့်အတွက် ဘာအကျိုးရှိမှာလဲ? စိတ်ရှုပ်တာပဲ အဖက်တင်မှာပေါ့။"
"အဲဒါဆိုလည်း ဘာလို့ပြောနေကြသေးလဲ? တစ်သက်လုံးပဲ ပါးစပ်ပိတ်ထားကြပါလား?"
"သူ့ဘက်ကဖွင့်ပြောလိုက်တာ သူ့ကိုသွားရှင်းလေ"
"ရှင်းတယ်၊ သူကချည်း ငါ့ကိုရှင်းပြသွားတယ်"
"မွန်း၊ နင်သူ့အပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားလဲ?"
"ဘယ်လိုသဘောထားရမှာလဲ? ဒီတိုင်း ခင်မင်ရတဲ့အသိတစ်ယောက်ပေါ့။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပေါ့"
"သူနဲ့ရှိနေရင်တော့ နင်ပျော်တယ်မလား?"
"နင်တို့နဲ့ရှိရင်လည်း ပျော်ရတယ်၊ စိတ်ပေါ့ပါးရတယ်လေ"
"ကိုလင်းရောင်နဲ့ဆို စိတ်ကျဉ်းကျပ်တယ်ပေါ့?"
"အမှန်ပဲ"
"အင်း၊ နင်ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်ဆုံးဖြတ် ငါတို့ကူညီပါ့မယ်"
¤
"အဲဒါဆို မမွန်းက သူ့အိမ်ကခေါ်လို့ပြန်သွားတာပေါ့"
"အင်း"
"မင်္ဂလာပွဲကိစ္စပဲလား?"
"ဒါပဲရှိတာပဲ"
နေကောင်းကင်တစ်ယောက် လင်းလက်ဆီကရတဲ့သတင်းကြောင့် ထိုင်မရ၊ ထမရ။
"မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ? လိပ်ခေါင်းထွက်နေတာလား?"
"ရန်စတာလား?"
"မင်းက ငြိမ်ငြိမ်ကိုထိုင်မနေနိုင်တာလေ"
"ငါက ဘယ်လိုငြိမ်မှာလဲ?"
"အေးပါကွာ"
¤
🎶 Yes, I do. I'm ok. နာခံမယ်ဘယ်အချိန်မဆို နင်ပေးတဲ့အမိန့် 🎵
"မမွန်း"
"နေကောင်းကင်၊ တို့ မင်းမိသားစုအကြောင်း သိချင်တယ်"
"ဗျာ"
"မကြားဘူးလား?"
"ဪ၊ ကြား ... ကြားပါတယ်။ မိသားစုတွေကနေ စပြောရမလား?"
"ပြောချင်တဲ့နေရာကပြော"
"မိဘတွေက ဦးသူရိန်နဲ့ ဒေါ်ယမင်းသူ"
"ဒေါ် ယ မင်း သူ?"
"ဟုတ်။ အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိတယ်၊ နေမင်းသူရိန်။ မရီးက မမိုးတိမ်လွှာပါ၊ မန္တလေးကအိမ်မှာပဲ အတူနေကြတယ်"
"ဒါဆို မင်းက Sun Group ကသားအငယ်ပေါ့"
"ဟုတ်၊ မမွန်းသိတယ်လား?"
"Sun Group ကိုမသိစရာလား? ဆောက်လုပ်ရေးပစ္စည်းလောကမှာ နာမည်ကြီးပဲကို။ ဆက်ပြော"
"ဆက်ပြောရရင် ....."
"................."
"ဟုတ်တယ် မမွန်း။ ကျွန်တော်ကတော့ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားရာစီးပွားရေးကို သက်သက်ခွဲလုပ်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်"
"အင်းပါ။ အဲဒါဆိုဒါပဲ၊ တော်တော်စုံသွားပြီ"
"ဟုတ်"
ဘာဖြစ်လို့မေးတာလဲလို့ ကောင်းကင်မမေးမိပါ။ မိဘအိမ်ပြန်သွားပြီး မင်္ဂလာပွဲကိစ္စပြောမယ့်သူက တခြားယောက်ျားတစ်ယောက်အကြောင်းကို မေးလာတာက မင်္ဂလာပွဲကိုဖျက်ဖို့ နေကောင်းကင်ကိုအသုံးချဖို့အပြင် ဘာကျန်ဦးမှာလဲ?
¤
မနက်စောစော ဖုန်းဆီက တဒီးဒီးတုန်ခါနေသံကြောင့် ကောင်းကင်နိုးလာခဲ့သည်။ ညက ဖုန်းကိုအသံပိတ်ထားမိတာ ပြန်မဖွင့်ရသေးပါ။ လှမ်းယူကြည့်မိတော့ မွန်းဆက်နေခြင်း။ အချိန်က မနက်ခြောက်နာရီကျော်။
"အစ်မ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"လေဆိပ်မှာ တို့ကိုလာခေါ်ပါ"
"ဗျာ၊ အခုလေဆိပ်မှာလား? လာခဲ့မယ် မမွန်း၊ ခဏစောင့်ပါနော်"
"မနက်စာစားရင်းစောင့်နေမှာမို့ ကားဖြည်းဖြည်းမောင်းပါ"
ပြောပြီးဖုန်းချသွားသည့် လမင်းက ဘယ်လိုအခြေအနေတွေကို ဖန်တီးယူနေသည်မသိ။ ကောင်းကင်မှာတော့ ရင်အခုန်လွန်ပြီးပဲသေမလို။ မျက်နှာသစ်ပြီး ရေပင်မချိုးနိုင်ဘဲ လေဆိပ်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။
လေဆိပ်ရောက်လို့ဖုန်းဆက်တော့ ဘယ်ဆိုင်မှာမှမဟုတ်ပါဘဲ ပြည်တွင်းဆိုက်ရောက်ဘက်က ခုံတန်းလေးပေါ်မှာထိုင်နေသော လမင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"မြန်သားပဲ။ ဘယ်လိုတွေမောင်းလာခဲ့တာလဲ?"
"လမ်းရှင်းလို့ပါ"
"မနက်စာမစားရသေးဘူး။ တစ်ခုခုသွားစားရအောင်"
"ဟုတ်"
ဆိုင်ထဲဝင်လာကြတဲ့ ကောင်းကင်တို့နှစ်ယောက်ကို ဆိုင်ထဲကလူအချို့မှာ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နှင့်။
သူတို့အစားအသောက်များမှာပြီးနောက်
"မျက်နှာသစ်ပြီးထွက်လာတာလား?"
"ဗျာ"
"တွေ့ရာကောက်ဝတ်လာတာလေ။ ခေါင်းလည်းမဖြီးခဲ့ဘူးလို့ ထင်တာပဲ"
"အာ ..."
ကောင်းကင် သူ့ကိုယ်သူသတိမထားမိခဲ့တာ ဆိုင်ထဲရောက်သည်အထိ။ အိမ်နေရင်းခပ်ပွပွအဝတ်တွေနဲ့ မသပ်မရပ်ဆံပင်နဲ့ လမင်းနောက်ကနေပါလာတဲ့သူက ဒရိုင်ဘာလိုလို၊ အလုပ်သမားလိုလို။ အတူတူထိုင်နေသည့်လမင်းကိုသာ အားနာမိသည်။
"ဟိုလေ ... မမွန်းအဆင်ပြေရဲ့လား?"
"ဘာကိုလဲ?"
"ကျွန်တော်က ..."
"ဟာဟ၊ တို့ကိုအားနာလို့လား? ကာယကံရှင်တောင် ဂရုမစိုက်တာ တို့က ဘာကိုအဖက်လုပ်ရမှာလဲ? သူတို့ဘာသာ ဘယ်လိုကြည့်ကြည့်ပေါ့။ အင်း ... ဘာပဲပြောပြောပါလေ၊ ဒီလိုဖရိုဖရဲနဲ့တောင် မင်းက ကြည့်ကောင်းနေသေးတာပဲ"
ဘေးတိုက်ထိုင်နေတဲ့နေကောင်းကင်ကို ခေါင်းကနေခြေဖျားအထိ လမင်းကလက်ညှိုးထိုးရင်း မျက်လုံးတွေမှေးစင်းကာ ပြောလာလေတော့ နေကောင်းကင်မနေတတ်တော့ပါ။
"ဟာဗျာ"
"ကောင်းကင်၊ တို့ မင်းနဲ့ရှိနေရင် စိတ်ထဲပေါ့ပါးနေတတ်တယ်"
"မမွန်းအတွက် စိတ်အနှောင့်အယှက်မဖြစ်ဘူးဆိုရင် ကျေနပ်ပါတယ်"
"တို့တွေ တွဲရအောင်"
■
အပိုင်း (၁၂) ဆက်ရန်
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Коментарі