Chapter (13)
"ပိတ္ရက္ကို မအားျပန္ဘူးလား? ဘာကူေပးရမလဲ?"
"အလုပ္က မမ်ားဘူး။ မင္းကိုေခၚထုတ္ဖို႔ အလုပ္အေၾကာင္းျပတာ"
"ေမက မသိေလာက္ဘူးဆိုေတာ့"
"သိသာသိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔တဲ့။ တည့္တည့္မတိုးရင္ရၿပီေပါ့"
"အဲ၊ သားႀကီးလည္း လွည့္တတ္ပတ္တတ္တယ္လား?"
"ငါက မူႀကိဳကေလးလား?"
"အဟီး၊ အဲဒီလိုမဆိုလိုပါဘူး"
.
"ေျပာျပေတာ့ေလ။ အားၿပီမဟုတ္လား?"
"ဘာမွအေထြအထူး မရွိပါဘူး။ ငါ့ညီေျပာျပတာၾကားခ်င္လို႔ ေခၚထုတ္လာတာ။ စႏၵာနဲ႔က ဒီလိုပဲ ေက်ာင္းမွာေတြ႕ၾကတယ္။ သူ႔ဆီကအေျဖရ၊ ခ်စ္သူေတြျဖစ္၊ သာမန္သမီးရည္းစားေတြလို တြဲသြားတြဲလာနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္တြဲၿပီးေတာ့ ေမေမသိသြားၿပီး ျပႆနာတက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကို မိုးနဲ႔ေပးစားတယ္။ ဒါပါပဲ"
"ခြဲရျခင္းအေၾကာင္းက မိဘခ်င္းစီးပြားၿပိဳင္ဘက္မို႔ဆိုတာပဲလား?"
"အင္း"
"ဘာမွမခိုင္လံုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ လမ္းခြဲခိုင္းတာကို သားႀကီးက ေခါင္းညိတ္ခဲ့တာပဲလား? မြန္းကေရာ လက္ခံတာပဲလား? အာ ... သားႀကီးကထားခဲ့လို႔ သူစိတ္နာတာေပါ့"
"ေမေမက အခုလိုပဲ ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ပစ္တာေလ။ မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး"
"မြန္းကို မခ်စ္ဘူးလား?"
"ၿပီးခဲ့ၿပီေလ။ ငယ္ငယ္တုန္းကရည္းစားဦးကို ခ်စ္တာ၊ မခ်စ္တာေတြက အခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမရေတာ့ဘူးေလကြာ"
"ေကာင္းတယ္၊ လမ္းခြဲျဖစ္တာပဲေကာင္းတယ္။ ေျပာပံုက တကယ္မခ်စ္တဲ့ေလသံႀကီး။ ငါ့အစ္ကိုကေလ၊ Motherboard ကထိန္းခ်ဳပ္သမၽွအတိုင္း တေသြမတိမ္းသြားမယ့္ ကြန္ျပဴတာႀကီး။ မြန္းကိုကကံဆုိုးၿပီး ေနမင္းသူရိန္နဲ႔ေတြ႕တာ။ အခု သူ႔နာမည္ၾကားေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ? နည္းနည္းေလးေတာင္ ရင္မခုန္ဘူးလား?"
"မိုးတိမ္လႊာဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို လက္ထပ္ယူလိုက္ၿပီးကတည္းက လမင္းစႏၵာဆိုတာ အတိတ္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ။ အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြ႕ရင္ အရင္ကသိခဲ့ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုတာပဲ စိတ္ထဲရွိတယ္"
"ဟင္း ... ေသြးေအးလိုက္တာ။ ေနေကာင္းကင္ရဲ႕အစ္ကိုတဲ့၊ ဘယ္ေနရာမွလည္း မတူဘူးလိုပဲ"
"ခက္ၿပီ။ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ ကိုေနေကာင္းကင္ေရ။ ခင္ဗ်ားေလးေမးလို႔ ေျဖတာေလကြာ။ ၿပီးေတာ့ မင္းႀကိဳက္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား? မင္း Crush ႀကီးကို သူ႔အဆက္ေဟာင္းက သတိေတာင္မရဘူးေျပာတာကို မင္းက ဝမ္းမသာႏိုင္ဘဲ ဘာေတြျဖစ္ေနရျပန္တာလဲ?"
"အဟဲ၊ ဟုတ္သားပဲေနာ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ရည္းစားဦးဆိုတာကို ေျမးဦးရတဲ့အထိ မေမ့ဘူးတဲ့"
"ရည္းစားဦးမွမဟုတ္ဘူးေလ၊ ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ေအာင္ထားတဲ့သူေတြကလြဲရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ထားဖူးတဲ့ရည္းစားကိုေတာ့ မွတ္မိၾကမွာပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ္ေခၚခဲ့ဖူးတဲ့နာမည္နဲ႔ သူ႔ပံုစံကိုေတာ့ မွတ္မိၾကမွာပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ျပတ္မွ အဝလြန္တာေတြ၊ အပိန္လြန္တာေတြဆိုရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ပိုေခ်ာ၊ ပိုလွလာၾကရင္ေတာ့ သူ႔ကုသိုလ္ေပါ့"
"ရယ္ေန။ သူက ပိုလွလာတာ"
"အရင္ကပံု ျမင္ဖူးလို႔လား?"
"မသိဘူး၊ ပိုလွလာတာပဲ။ အဲ၊ အရင္ပံုေလးမ်ား ရွိေသးလား?"
"မရွိဘူးေလ။ သိမ္းထားစရာမွမဟုတ္တာ"
"ေရခဲတံုး၊ စက္႐ုပ္၊ သစ္သားတံုး၊ ရင္ဘတ္ထဲ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြပဲထည့္ထားသလား?"
"ေျပာျပန္ၿပီ။ အဲဒါ ပိုမေကာင္းဘူးလားလို႔ကြာ"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ေနာ့္အစ္ကိုလုပ္ေနၿပီး အဲဒီလိုႀကီးက မမိုက္ပါဘူးဗ်ာ"
"အင္း၊ လိမၼာတာကိုး"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ေနာ္ကပဲ လူဆိုးပါ"
"ညီတို႔ ဘယ္လိုေတြ႕ၾကတာလဲ? ေျပာျပဦးေလ"
"ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ျပန္တဲ့အေခါက္က ေတြ႕တာ။ သူ႔ဆီကရင္ထိုးေလး အမွတ္မထင္ ေနာ့္ဆီပါလာတာက စတာပဲ"
"ရင္ထိုး?"
"ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါေလးက ......."
"ေပ်ာက္သြားတယ္လား? အင္း ... ထူးဆန္းသားပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဘာဆက္ျဖစ္လဲ?"
"အသစ္ျပန္လုပ္တာေပါ့၊ ေငြပန္းတိမ္မွာေလ"
"မင္းက ပံုစံကို ေသခ်ာမွတ္မိေနတာလား"
"ေသခ်ာတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ....."
"ဪ၊ ဒါဆို သူတစ္ခုခုေၾကာင့္စိတ္ညစ္တိုင္း မင္းကိုေခၚတယ္ေပါ့ေလ။ ဟာဟ၊ သူ႔စိတ္ထဲရွိသားပဲကြ"
"အဲဒီလိုထင္ရေပမဲ့ သူ႔စိတ္ကို ေသခ်ာမမွန္းတတ္ပါဘူးဗ်ာ"
"အင္း၊ ဆက္ေျပာ"
"ဒီလိုဗ်။ .............."
"ဟင္း ... မင္းဘာသာမင္းဇြတ္တိုး၊ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့တာပဲ။ သူ႔ဘက္ကအေျခအေနကို ေစာင့္မၾကည့္ဘဲနဲ႔ေလ"
"ေၾကာက္လို႔"
"သူျငင္းမွာေၾကာက္လို႔ မင္းကျငင္းခိုင္းခဲ့တာပဲ"
"သူက ကိုလင္းေရာင္ကိုျငင္းဖို႔သက္သက္နဲ႔ ေနာ့္ကိုပတ္သက္တယ္လို႔ ေတြးမိရင္ ရင္ဘတ္ေတြေအာင့္လြန္းလို႔ပါ။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိရင္လည္း ႐ိုးေျမက်အထိေတြးၿပီး သာယာေနတာ လက္ေတြ႕ဘဝထဲျပန္ေရာက္ရင္ ေမာတယ္။ တစ္ဖက္သတ္အခ်စ္က ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်ားမ်ားထားေလ အ႐ူးရင့္ေလပဲေနာ္"
"အခု ညီမေလးနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္သြားၿပီလဲ? ဟိုေန႔က ဘာေတြေျပာျဖစ္ၾကတာလဲ?"
"သူရွင္းမယ္တဲ့။ ေနာ့္ဘက္ကေျပာလိုက္သမၽွက အရာေရာက္မွာမဟုတ္လို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါတဲ့"
"ဒါဆို သူကလည္း ဒီမဂၤလာကိစၥကို သေဘာမတူဘူးေပါ့"
"ဟာဗ်ာ၊ ေနာ္တို႔က ေမာင္ႏွမလိုပါပဲဆိုတာကို လူႀကီးေတြက အေတြးေခ်ာ္ေနၾကတာကို"
"ညီမေလးနဲ႔ကိစၥကို ကာယကံရွင္ႏွစ္ေယာက္လံုးက သေဘာမတူတာဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပသလိုရွင္းၾကပါ။ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက ၾကယ္စင္ဆုနဲ႔သာလက္မထပ္ျဖစ္ရင္ လမင္းစႏၵာရဲ႕သေဘာထားကို ေသခ်ာသိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? သားႀကီးက ဘာေတြးမိလို႔လဲ?"
"သူ႔ရဲ႕အက်င့္အရဆိုရင္ သူစိတ္မပါဘဲ ဟန္ေဆာင္လုပ္ရတာမ်ိဳး ေတာ္႐ံုနဲ႔သူမလုပ္တတ္ဘူး။ လင္းေရာင္ကိုမယူခ်င္ဘူးလို႔ သူ႔စိတ္ထဲဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔အိမ္ကိုအတိုက္အခံထလုပ္တာပဲ ၾကည့္ေလ။ အရင္ကအက်င့္ေတြ ရွိခ်င္မွရွိေတာ့မယ္ဆိုေပမဲ့ အဲဒီအက်င့္ေလးကေတာ့ မေပ်ာက္ဘူးထင္တာပဲ။ သူမလိုခ်င္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး လက္မခံတတ္ဘူး"
"တကယ္လား? အဲဒါတကယ္ပဲလား? ဒါဆို ေနာ့္အတြက္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးတာေပါ့။ ေလးငယ္နဲ႔ ေသခ်ာတိုင္ပင္ၿပီးရင္ မြန္းနဲ႔ကိစၥကို ရွင္းရမယ္"
"အင္း၊ ေသခ်ာေတာ့ၾကည့္လုပ္။ ေမေမက မင္းကိုအလြတ္မေပးေလာက္ဘူး"
"ေနေကာင္းကင္သည္ ေနမင္းသူရိန္မဟုတ္၍ ေနရာတကာ ေခါင္းညိတ္လက္ခံမည္မဟုတ္ပါ"
"လုပ္ေန၊ လုပ္ေန"
"အင္း၊ ေမ သိဖို႔"
"ရိုက္ေပါက္ေတြ။ အေမကိုေျပာစရာလား အဲဒီလို"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ အစကတည္းက ေနေကာင္းကင္ဆိုတာ သားဆိုးသားမိုက္မဟုတ္ေပမဲ့ သားလိမၼာေလးေတာ့မဟုတ္ဘူးေလ။ အဟီး"
"သြားအျဖဲသားနဲ႔ ဂုဏ္ယူေနျပန္ပါၿပီ"
"သားလိမၼာဆိုတာ နာမည္သာေကာင္းတာ၊ လူပင္ပန္းတယ္ဗ်။ အဲဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ အဲဒါေနေကာင္းကင္မဟုတ္ပါ"
"မင္းဟာေလ၊ ေျပာေလကဲေလပဲ"
"ဟဲဟဲ"
¤
"ဟယ္လို"
"အင္း၊ ေျပာ"
"ေလးငယ္"
"ေျပာေလ ေကာင္းေကာင္း"
"ဟို ... ငါ့ဆီ ခဏလာပါလား?"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? နင္ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ?"
"အိမ္မွာပဲ"
"ဪ၊ အဲဒါမ်ား။ ငါေရခ်ိဳးမလို႔၊ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ေနရင္ ေရာက္မယ္။ နင္ အေရးတႀကီးေျပာစရာရွိလို႔လား?"
"အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့လာလာရတယ္"
"Ok, see you soon."
▪︎
"ဟဲ့၊ တီေမမရွိဘူးလား?"
"ရွိဘူး"
"အဲဒါဘာကားလဲ?"
"John wick"
"ဪ။ ၾကည့္ခ်င္ဘူး။ နင္ဘာေျပာမလို႔လဲ?"
"ျခံထဲသြားေျပာရေအာင္"
"ေျပာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ဟိုေလ ... အေျခအေနက ဘယ္လိုျဖစ္သြားၿပီလဲ?"
"နင္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ? ဒီေန႔ေျပာသမၽွ ဟိုေတြ ဒီေတြနဲ႔။ ငါ့ကိုေတာင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလို႔မရဘူးလား"
"အာ ... အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ နင့္အိမ္ကိုမလာခ်င္လို႔ဟာ။ ေျပာစရာကလည္းရွိေတာ့ နင့္ကိုလာခိုင္းရင္က်ေတာ့လည္း မေကာင္းဘူးလားလို႔ပါ"
"နင္ ႐ူးေနတာလား? ဘာေတြေတြးေနတာလဲ?"
"ငါက ... ငါက နင့္ကိုအားနာလို႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါတို႔ဘက္က ကမ္းလွမ္းထားၿပီးမွ ငါေၾကာင့္ပ်က္မွာဆိုေတာ့ နင့္အတြက္က ..."
"အမေလး ေကာင္းေကာင္းရယ္။ ေစ့စပ္တဲ့ကိစၥလား? နင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ငါ့ေၾကာင့္ပ်က္မွာပါ။ နင္နဲ႔ငါၾကားမွာ အဲဒီကိစၥေၾကာင့္နဲ႔ေတာ့ အခုလိုေတြျဖစ္စရာေတြမလိုပါဘူး။ ငါ့စိတ္ထဲရွင္းတယ္၊ နင္ကလည္း နင့္အပူနဲ႔နင္ဆိုေတာ့ နင့္ကိစၥနင္ရွင္းပါ။ မနက္ျဖန္ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းကိစၥ သတင္းစာထဲပါမယ္ၾကားတယ္။ ေစ့စပ္ပြဲကို အက်ဥ္းခ်ံဳ႕ဖို႔ ငါရေအာင္ေျပာၿပီးၿပီ။ နင့္ကို တီေမမေျပာဘူးလား?"
"ငါ့ကို ဘာမွမေျပာဘူး"
"ငါေျပာမယ္။ ေစ့စပ္ပြဲကိစၥ လူႀကီးေတြသေဘာအတိုင္း ေနေပးလိုက္။ က်န္တာ ငါစီစဥ္ၿပီးၿပီ။ အစက ေစ့စပ္ပြဲေတာင္ပ်က္မယ္ထင္တာ၊ အခုက အခ်ိန္မမီေတာ့လို႔"
"အဲဒီလိုဆို ေနာက္မွပ်က္ရင္ နင္နစ္နာတာေပါ့"
"ဟဲ့၊ ငါပူဖို႔ထားပါ"
"ငါက နင့္ကို အဲဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။ ငါ့ညီမေလး၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးအေနနဲ႔ အဲဒီလို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး"
ေလးငယ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ျပံဳးလိုက္ၿပီး
"နင့္ေစတနာကို ငါသိပါတယ္ ေကာင္းေကာင္းရယ္။ နင္စိတ္ခ်ပါ၊ ငါ့အတြက္ေရာ နင့္အတြက္ေရာ ဘာမွဆိုးဆိုးဝါးဝါးမျဖစ္ပါဘူး။ မိဘေတြကေတာ့ စိတ္ဆိုးမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီအတြက္ကေတာ့ နင့္လိုသိုးမည္းက တီေမစိတ္ေျပေအာင္ ခၽြဲတတ္တယ္မဟုတ္လား? နင္ေမႊတာေတြ မ်ားေနၿပီ။ ဒီတစ္ခါေလးေတာ့ ငါ့ကိုေပးေမႊပါဟာ"
"ေလးငယ္၊ နင္ ... နင္ ... ခိုးရာလိုက္ ..."
ေလးငယ္ ေကာင္းကင္ပါးစပ္ကို အတင္းလွမ္းပိတ္ရေလသည္။ သူ႔အရပ္ကိုမမီေလေတာ့ ေခါင္းကိုအတင္းဆြဲခ်ၿပီး ပါးစပ္ပိတ္ရတာ မလြယ္ကူ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္ၿပီး အထင္လြဲမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ရေသးသည္။
"တိုးတိုးေျပာစမ္း"
"အင္း၊ ငါထင္တာ ဟုတ္ေနတာလား? ဘယ္သူလဲ? ဘယ္ကလဲ? ငါတို႔ကိစၥကို စိတ္ခုသြားရင္ နင္နဲ႔ျပႆနာတက္မွာေပါ့။ ေစ့စပ္ပြဲ ငါဖ်က္လိုက္မယ္ေလ"
"ဟဲ့၊ အသက္႐ွဴဦး။ ငါတို႔ အကုန္စီစဥ္ၿပီးပါၿပီဆိုေနမွပဲ။ နင္က လမင္းအပူမိၿပီး ကမ႓ာပ်က္ေနတုန္း ငါတို႔က တျခားၿဂိဳဟ္မွာ Booking လုပ္ၿပီးၿပီ။ ေနာက္ေန႔က်မွ ငါေသခ်ာေျပာျပမယ္။ မနက္ျဖန္ သတင္းပါလာရင္သာ နင့္မမကို ရွင္းျပဖို႔ျပင္ထား"
"ငါနဲ႔သူက ဘာမွမွမဟုတ္ေသးတာ"
"မဟုတ္ေသးရင္ ဟုတ္ေအာင္လုပ္ေလ။ ေရာ္ ... ခက္ၿပီ၊ ငါက ျပန္သင္ေပးစရာလိုေသးလား?"
"ငါတို႔အေျခအေနက ဘာမွန္းကိုမသိတာ"
"အင္း၊ သိေအာင္လုပ္ၿပီး ညႇိၾက။ ငါျပန္မယ္"
"ဟင္? ခ်က္ခ်င္း"
"ငါတို႔အတူရွိေနတာသိရင္ မိဘေတြက အရမ္းေတြေမၽွာ္လင့္ေနဦးမယ္။ Go ၿပီ"
"ေအးပါ"
¤
"ဟဲ့၊ ဒီမွာ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းျခင္းတဲ့"
"ေဒၚယမင္းသူရဲ႕ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့အကြက္ေတြပဲေလ"
"ဒါေပမဲ့ ေနေကာင္းကင္က အဲဒီလိုၿငိမ္ေနမယ့္အမ်ိဳးလား?"
"ျငင္းစရာဘာရွိလို႔လဲ? ဟို ဆရာဝန္ေလာင္းေလးမဟုတ္လား? သက္တူရြယ္တူ၊ အသိုင္းအဝိုင္းတူ၊ ပညာအရည္အခ်င္း၊ ႐ုပ္ရည္၊ အကုန္လိုက္ဖက္ေနတာပဲေလ"
"မြန္း၊ နင္ ဘယ္လိုမွမေနဘူးလား?"
"ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ေနရမွာလား?"
"ငါ အတည္ေမးေနတာ။ ကိုေနမင္းကိစၥတုန္းက နင္အရမ္းေပါက္ကြဲခဲ့တာေလ"
"အခုက ႀကိဳသိေနတာႀကီးကိုပဲ။ နင္ေျပာတာေလ၊ သူက မႀကိဳက္ရင္ၿငိမ္ေနမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ။ အခုလိုအထိျဖစ္ၿပီဆိုမွေတာ့ သူသေဘာတူလို႔ေပါ့"
"နင့္သေဘာကေရာ?"
"ငါက သူ႔အုပ္ထိန္းသူလား?"
"မြန္း! ငါစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္။ နင္ သူ႔ကို ႀကိဳက္လားမႀကိဳက္ဘူးလား?"
"ေအးဟာ၊ ႀကိဳက္တယ္ဟာ။ ခ်စ္လားေတာ့မေမးနဲ႔၊ ငါလည္းမသိေသးဘူး။ ရၿပီလား?"
"မြန္း၊ နင္ တကယ္ေျပာတာလား? တကယ္လား?"
"အစစအရာရာ ငါ့စိတ္ႀကိဳက္ေနေပးၿပီး ေနရာတကာ ငါ့အတြက္ေတြးေပးေနတဲ့၊ ငါ့ကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့၊ ျငင္းစရာအေၾကာင္းျပခ်က္နည္းတဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ငါႀကိဳက္တာ ဆန္းလား?"
"ကိုလင္းေရာင္ကိုျငင္းလိုက္တာ သူ႔ေၾကာင့္လား?"
"ဟင့္အင္း၊ ကိုလင္းေရာင္ကိုက ျငင္းကိုျငင္းခ်င္တာ။ အရင္ကက် လက္ခံႏိုင္လာလိမ့္မယ္ထင္ေပမဲ့ အခုက ဘယ္လိုမွလက္မခံႏိုင္ေတာ့လို႔။ ေနေကာင္းကင္ကိုက သေဘာက်တယ္၊ ခ်စ္တာေတြ သက္ဆိုင္ခ်င္တာေတြ မရွိဘူး။ ဟိုရင္ထိုးေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆက္စပ္ေနတာကိုလည္း အံ့ဩတာပါတာေပါ့ေလ"
"အဲဒါဆို အခု သူမဂၤလာေဆာင္မယ့္ကိစၥ နင္ဘယ္လိုမွမခံစားရတာ ေသခ်ာလား?"
"ဘာကိုေသခ်ာေနမွန္းေတာ့မသိေပမဲ့ ငါ့စိတ္ထဲ ေအးေဆးပဲ။ သူတို႔မဂၤလာကိစၥဆိုတာႀကီးက ငါ့စိတ္ထဲရွိမေနဘူး"
ဘာေတြလဲ မြန္းရယ္။ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အလိုလိုျဖစ္လာၾကတဲ့ခံစားခ်က္ေတြက ဆ႒မအာ႐ံုေတြလား၊ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္မႈေတြလား။ နားကိုမလည္ေတာ့ဘူး။
¤
"ေကာင္းေကာင္း၊ နင့္မမကို ဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီလား?"
"ဟင့္အင္း"
"ဖုန္းဆက္ၿပီး တစ္ခုခုေတာ့ေျပာသင့္တယ္ေလ၊ ရွင္းျပတာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့"
"ဘာေျပာရမွာလဲ? ငါက ဘယ္လိုရွင္းျပရမွာလဲ?"
"ေအးပါ၊ ေနာက္ေတာ့ ရွင္းျပစရာရွိလာမွာပါ"
"မသိေတာ့ဘူး"
▪︎
"အငယ္ေကာင္၊ လာဦး ဒီကို"
"လာၿပီ ေမ"
"သမီးငယ္ဖုန္းဆက္တယ္၊ မင္းဖုန္းက မကိုင္လို႔တဲ့။ သူစာအုပ္ဝယ္စရာရွိတာ လိုက္ပို႔ေပးပါတဲ့"
ဖုန္းကျဖင့္ တစ္ခ်ိန္လံုးသူ႔ေဘးမွာ။ ဘာလို႔မ်ား ေလးငယ္ညာေနရသလဲ?
"ဟုတ္၊ အခု သြားေခၚရမွာလား?"
"ေအး၊ သြားေခၚၿပီး သူဝယ္မယ့္ေနရာကို လိုက္ပို႔ေပးလိုက္"
"ဟုတ္"
.
"ေကာင္းေကာင္း"
"ဟင္၊ ျမန္လိုက္တာ"
"အင္းေလ၊ ျခံထဲကားဝင္လာတာေတြ႕လို႔ ထြက္လာတာ"
"အန္တီ့ကိုနႈတ္ဆက္ ..."
"ငါေျပာခဲ့ၿပီ၊ မဝင္နဲ႔ေတာ့။ သြားၾကမယ္"
"ဪ ... ေအး ..."
.
"ငါက ဘယ္ကိုေမာင္းရမလဲ?"
"လမ္းထိပ္အထိသာ ထြက္လိုက္စမ္းပါဟာ"
"အမ္း"
ေလးငယ္ တစ္ခုခုၾကံစည္ေနသည္က သိသာသည္ေၾကာင့္ ေျပာသလိုသာလုပ္ေပးလိုက္သည္။
"ေတြ႕ၿပီ။ ဟိုေရွ႕က အညိဳေရာင္ကားေလးေတြ႕လား?"
"အင္း"
"သူတို႔သြားရာေနာက္သာ လိုက္ေပး"
"နင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ?"
"ေနာက္ေတာ့သိမွာေပါ့"
Shopping Center တစ္ခုသို႔ ထိုကားေလးဝင္သြား၍ ေကာင္းကင္လိုက္ဝင္လိုက္သည္။ သံုးလႊာတြင္ စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ရွိျခင္းက သည္ေနရာသို႔လာရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ စာအုပ္ဝယ္ျခင္းက အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုသာျဖစ္ေပမည္။
"အဲဒီကားေဘးမွာရပ္လိုက္ ေကာင္းေကာင္း"
ကားႏွစ္စီးေဘးခ်င္းကပ္၍ ပါကင္ထိုးလိုက္ၾကသည္။
"သံုးလႊာကို သြားရေအာင္"
"အင္း"
စာအုပ္ဆိုင္ကိုေတာ့မဟုတ္ပါ။ မ်က္ေစာင္းထိုးမွ Gift shop ေလးသို႔ဝင္မည္ဆို၍ လိုက္ဝင္မိသည္။
"ဆုေလး၊ လာၿပီလား? ဝိုင္ေရာ?"
"လာလိမ့္မယ္။ ငါမိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္၊ ဒါက ေနေကာင္းကင္ေလ"
"ဝိုး၊ သတို႔သားေလာင္းႀကီးေပါ့။ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္၊ ဆုေလးသူငယ္ခ်င္း ဧပရယ္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဝမ္းသာပါတယ္"
"ထိုင္ဦး ေကာင္းေကာင္း"
"နင္ ငါ့ကိုရွင္းျပသင့္ၿပီေနာ္ ေလးငယ္"
"လင္ေနာက္လိုက္မလို႔"
"ဆုေလးရယ္၊ ဘယ္လိုေတာင္ေျပာလိုက္တာလဲ? အေတာင့္လိုက္ကို နင္ခ်င္စရာ"
"မနင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ သူ႔ကိုေမးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာမွမေျပာဘူး။ သူစီစဥ္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ"
"ဧပရယ္တို႔လည္း သူတို႔ေျပာသမၽွ လိုက္စီစဥ္ေပးေနရတာ။ ေနေကာင္းကင္ကိုေတာ့ ေျပာျပထားလိမ့္မယ္ ထင္ထားတာ။ ဒီမနက္မွ ဘာမွေသခ်ာေျပာမထားဘူးတဲ့။ ေန႔လယ္က်ရင္ သူ႔ကိုလာေခၚထုတ္ခိုင္းၿပီး ဒီကိုလာမယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေပးေနတာ"
"ကဲ၊ ငါ့ကိုေျပာေတာ့မလား ေလးငယ္"
"ဒါေပါ့၊ ေျပာရမွာေပါ့။ ရၿပီေလ ေျပာလို႔။ ေဟး၊ ျမန္ျမန္လာ ဝိုင္"
အေပါက္ဝမွဝင္လာေသာ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ေဘာ္ဒီေတာင့္ေတာင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေလးငယ္က လက္ျပေခၚလိုက္သည္။ လူစံုေလေတာ့မွ
"ေကာင္းေကာင္း၊ ဒါက ငါ့ Boyfriend, ရိုးရာတဲ့။ ငါ့ရဲ႕ဝိုင္"
"ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ေနေကာင္းကင္။ အားလည္းနာပါတယ္"
"အာ ... ဟုတ္ကဲ့။ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္"
"ေအးေလေနာ္၊ ဆုေလးတို႔လုပ္ပံုက ခ်စ္သူနဲ႔ သတို႔သားေလာင္းကို ခိုးေျပးမယ့္ေန႔မွာ မိတ္ဆက္ေပးတာတဲ့"
"ဟို ... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေလးငယ္က အဲဒီလိုမဟုတ္ ..."
ဧပရယ့္စကားေၾကာင့္ ေလးငယ္၏ခ်စ္သူကို အားနာသြားရၿပီး ေနေကာင္းကင္ရွင္းျပရန္ ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း
"အဲဒီကိစၥကိုေတာ့ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ ေကာင္းကင္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္ေလးက အကုန္ေျပာျပထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အားနာေနတာ။ ငယ္ေလးက အခုလိုေခၚထုတ္ခိုင္းမယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တားပါေသးတယ္"
"ငယ္ေလး?"
"အဟီး၊ ဟုတ္တယ္။ သူကေလ ငါ့ကိုစေတြ႕ကတည္းက အဲဒီလိုေလးေခၚခ်င္တာတဲ့။ တိုက္ဆိုင္တယ္မဟုတ္လား?"
"အင္း"
ေကာင္းကင္ အံ့ဩရပါသည္။ သူက ေလးငယ္ဟုေခၚခဲ့သည့္ေကာင္မေလး၏ ခ်စ္သူက သူမကိုေခၚသည္မွာ ငယ္ေလးဟူ၍။
"ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ေကာင္းကင္ရဲ႕အေၾကာင္းေတြအရမ္းေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သဝန္တိုလိုက္ရတာ။ သူ႔ကိုေခၚတာကလည္း ေလးငယ္ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးသြားတာေပါ့။ သူနဲ႔ကလည္း တစ္နယ္တည္းမဟုတ္လို႔ အျမဲမေတြ႕ရေတာ့ စိတ္မခ်ျဖစ္ရတာနဲ႔ ရူးမလိုပါပဲ။ ေနာက္မွ သူ႔အစ္ကိုလိုပဲ အရမ္းအားကိုးရတာပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိရတာ။ အဲဒီအတြက္လည္း အထင္မွားမိတာ ေတာင္းပန္တယ္ဗ်ာ"
ကာယကံရွင္မသိလိုက္ရပါေသာ အထင္လြဲမႈေလးကို ေတာင္းပန္လာျပန္သည့္ ႐ိုးရာဆိုသည့္ ေလးငယ္၏ဝိုင္သည္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႏွင့္ ထက္ျမက္မည့္ပံုပင္။
"ဘာရယ္တာလဲ ေကာင္းေကာင္း"
"သေဘာက်လို႔ပါ။ နင္ကေလ ရည္းစားကိုေတာင္ နင့္ပံုစံအတိုင္း ရေအာင္ရွာႏိုင္တယ္ေနာ္"
"ဟား ဟား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တက္ညီလက္ညီကို ကဲႏိုင္ပါတယ္ဗ်"
"အဲဒီလိုဆို ဘယ္လိုစိတ္ခ်ရမလဲ? အဲဒီကေလးမကို ထိန္းမယ့္လူေတာ့လိုတယ္"
"ဘာ ကေလးမလဲ? ငါက ထိန္းစရာမလိုဘူး၊ လိမၼာၿပီးသား လူဆိုးေကာင္ရဲ႕"
"ေအးပါ၊ ငါက လူဆိုးေကာင္ပါ။ နင္ခိုးရာလိုက္ဖို႔ကို ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေခၚထုတ္လာရတဲ့ လူဆိုးေကာင္ေလ။ ငါ့ကို လူႀကီးေတြဝိုင္းသတ္ေတာ့မွာပဲ"
"ဟဲ့၊ ခိုးရာလိုက္တာ ငါပါေနာ္။ ငါေၾကာက္ဖို႔ထားဦးေလ"
"နင္က ေၾကာက္ဖို႔သတိရမလား? အခုေတာင္ ပါးစပ္မစိေတာ့တာကိုကြာ"
"ဟြန္႔၊ ေပ်ာ္တာကိုးလို႔"
"ဘာပဲေျပာေျပာပါ ေလးငယ္ရယ္၊ ငါ နင့္ကို အခုလိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျမင္ရတာ တကယ္ဝမ္းသာပါတယ္။ ရိုးရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးကို အပ္ပါတယ္။ သူမ်က္ရည္က်တာျမင္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္မလႊတ္ဘူးေနာ္"
"ေယာက္ဖေတြမ်ား အင္မတန္ေၾကာက္ရတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ခ်ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အျမဲတမ္းေပ်ာ္ေအာင္မထားႏိုင္ရင္ေတာင္ စိတ္မညစ္ေအာင္ ထားပါ့မယ္"
"အိုေခ ေယာက္ဖ"
"အမေလးဟဲ့၊ ခ်စ္ေနလိုက္ၾကပါ သမီးေယာက္ဖေတြ။ ေကာင္းေကာင္း၊ သူက ေတာင္ႀကီးေဆးတကၠသိုလ္က။ ငါတို႔နဲ႔အတူတူပဲ။ ငါ သူ႔ဆီလိုက္သြားမွာ၊ သူ႔အိမ္က သေဘာတူတယ္။ အားလံုးလည္းစီစဥ္ေပးၿပီးၿပီ။ သူတို႔အိမ္က ေသခ်ာလိုက္ေတာင္းေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ေျပာေနတာ။ ငါ ေမေမ့ကို အရိပ္အႁမြက္ေျပာေသးတယ္။ သူစီစဥ္တာကိုလက္မခံရင္ ေက်ာင္းပါဆက္မတက္ရဘူးတဲ့ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါၿငိမ္ေနလိုက္ရတာ။ မိန္းကေလးဘက္က သေဘာမတူတာကို ခိုးေျပးတာမ်ိဳးမလုပ္ရဘူးဆိုၿပီး သူ႔မိဘေတြကေျပာလို႔ သူေတာ္ေတာ္ေလး ေတာင္းဆိုခဲ့ရတာ။ ငါ့ခ်စ္သူေလး သနားပါတယ္"
"ငါ့ေၾကာင့္နဲ႔ နင့္မွာ အခုလိုမ်ိဳးျဖစ္ရတာ ငါတကယ္စိတ္မေကာင္းဘူး"
"နင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ နင္နဲ႔မမကိစၥမျဖစ္ရင္ေတာင္ ငါတို႔ကိုက မိဘေတြစီစဥ္ေပးၾကမွာပဲ။ ေစာတာနဲ႔ေနာက္က်တာပဲ ကြာတာပါ။ အဲဒီလိုမေတြးပါနဲ႔"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ခိုးေျပးတာဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က ငယ္ေလးမ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ အားလံုးစီစဥ္ၿပီးသားပါ။ သူ႔အိမ္ကို ငါးရက္၊ အလြန္ဆံုးတစ္ပတ္အတြင္း မိဘစံုရာနဲ႔လာျပန္အပ္ၿပီး မဂၤလာကိစၥကိုလည္း ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ေပးမွာပါ"
"Congratulations ပါဗ်ာ။ နင္ကံေကာင္းပါတယ္ ေလးငယ္။ တစ္သက္လံုးေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ"
"နင့္ကို ငါလြမ္းေနရေတာ့မွာ။ လာပါဦး"
ေလးငယ္က ေကာင္းကင္ဆီလက္ကမ္းကာ ဖက္ရန္ျပင္သည္ေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ ႐ိုးရာကိုၾကည့္မိသည္။ ရိုးရာက ေလးငယ္ကိုသာ ျပံဳးၾကည့္ေနၿပီး သူ႔အၾကည့္ေတြသည္ ျမတ္ႏိုးျခင္းအျပည့္။
ေကာင္းကင္ စိတ္ခ်လက္ခ်ပင္ ထည့္ေပးလိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။ ေလးငယ္ေျပာသြားသည့္ေန႔ကတည္းက ကိုယ္တိုင္အပူမိေနသည့္ၾကားမွ ေလးငယ္ခ်စ္သူသည္ မည္သို႔ေသာလူစားမ်ိဳးလဲဟု ေတြးပူေနခဲ့ရေသးသည္။ ေလးငယ္လိုမိန္းကေလးကေတာ့ လူေရြးမမွားႏိုင္ပါဟုသာ ေျဖေတြးခဲ့ရသည္က ယခုေတာ့ အေသအခ်ာစိတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
ေလးငယ္ကိုေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး
"ငါ့ကိုေတာ့ ေတာက္ေလၽွာက္ဆက္သြယ္ေပးပါ"
"ငါ နင့္ကိုမေျပာဘူးဆိုတာက နင့္အပူနဲ႔နင္မို႔ ေခါင္းမစားေစခ်င္လို႔ပါ။ နင့္မမကို ရွင္းျပစရာအေၾကာင္းျပခ်က္ ရၿပီထင္ပါတယ္ေနာ္"
"အင္း၊ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
လူခ်င္းခြာလိုက္ေလလၽွင္ ေလးငယ္က မ်က္လံုးေထာင့္နားကို လက္ႏွင့္ပြတ္လိုက္ၿပီး
"က်န္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြ နင္တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ရွင္းေပးမယ္မဟုတ္လား?"
"ရွင္းေပးမွာေပါ့။ ဘာလို႔ငိုတာလဲ?"
"ဝမ္းနည္းသလိုႀကီးပဲ"
"အရူးမေလး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရမွာေလကြာ။ ငါႏွေျမာဖို႔ထားပါဦး"
"အဟီး၊ ငါတို႔သြားေတာ့မယ္ ေကာင္းေကာင္း။ ဧပရယ္၊ ငါ့အဝတ္ထုပ္ေရာ"
"ဒီမွာပါေနာ္။ နင္တို႔ရဲ႕ဒရာမာမွာ ငါလည္းေမ်ာသြားၿပီ။ Congrats ပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္"
"ေက်းဇူးပဲ။ ငါတို႔အတူတူျပန္ထြက္ၾကမလား ေကာင္းေကာင္း"
"အင္း၊ သြားစို႔ေလ"
"အမေလး၊ သူ႔အစ္ကိုကို စိတ္မခ်ျပန္ဘူး။ ကိုက္မစားပါဘူးဟဲ့"
"နင့္မ်က္လံုးေတြ ဘလင္းဘလင္းျဖစ္ေနတာ ငါသိတယ္မိန္းမရဲ႕"
"မ်က္လံုးပဲေလ ၾကည့္မွာေပါ့။ လိုင္စင္ရွိၿပီးသားဆိုလို႔ ေရစက္ခ်လိုက္တယ္သိလား။ ကၽြန္မကို ဖိတ္စာမပို႔နဲ႔ေနာ္၊ ေၾကကြဲတယ္"
"ဟာဗ်ာ"
ေလးငယ္သူငယ္ခ်င္းသည္လည္း ေပ်ာ္တတ္ပံုရပါသည္၊ ေနေကာင္းကင္ကို သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး စေနာက္ေနသည္မို႔ နႈတ္ဆက္ၿပီးသာ ထြက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုခြင့္ျပဳပါဦး ေကာင္းကင္။ ေနာက္တစ္ပတ္မတိုင္ခင္ ျပန္ဆံုၾကမယ္ဗ်ာ"
"ေကာင္းပါၿပီ။ လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္ ေလးငယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ရွင့္။ တာ့တာ ေကာင္းေကာင္း"
"အင္း၊ ဂ႐ုစိုက္သြားၾက"
ေစ့စပ္ပြဲကိစၥကေတာ့ ရွင္းသြားၿပီ မြန္းေရ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိစၥကိုေရာ ဘယ္လိုရွင္းရမလဲဗ်ာ။
■
အပိုင္း (၁၄) ဆက္ရန္
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ပိတ်ရက်ကို မအားပြန်ဘူးလား? ဘာကူပေးရမလဲ?"
"အလုပ်က မများဘူး။ မင်းကိုခေါ်ထုတ်ဖို့ အလုပ်အကြောင်းပြတာ"
"မေက မသိလောက်ဘူးဆိုတော့"
"သိသာသိစေ၊ မမြင်စေနဲ့တဲ့။ တည့်တည့်မတိုးရင်ရပြီပေါ့"
"အဲ၊ သားကြီးလည်း လှည့်တတ်ပတ်တတ်တယ်လား?"
"ငါက မူကြိုကလေးလား?"
"အဟီး၊ အဲဒီလိုမဆိုလိုပါဘူး"
.
"ပြောပြတော့လေ။ အားပြီမဟုတ်လား?"
"ဘာမှအထွေအထူး မရှိပါဘူး။ ငါ့ညီပြောပြတာကြားချင်လို့ ခေါ်ထုတ်လာတာ။ စန္ဒာနဲ့က ဒီလိုပဲ ကျောင်းမှာတွေ့ကြတယ်။ သူ့ဆီကအဖြေရ၊ ချစ်သူတွေဖြစ်၊ သာမန်သမီးရည်းစားတွေလို တွဲသွားတွဲလာနဲ့ တစ်နှစ်လောက်တွဲပြီးတော့ မေမေသိသွားပြီး ပြဿနာတက်ကြတယ်။ နောက်တော့ ကိုယ့်ကို မိုးနဲ့ပေးစားတယ်။ ဒါပါပဲ"
"ခွဲရခြင်းအကြောင်းက မိဘချင်းစီးပွားပြိုင်ဘက်မို့ဆိုတာပဲလား?"
"အင်း"
"ဘာမှမခိုင်လုံတဲ့အကြောင်းပြချက်နဲ့ လမ်းခွဲခိုင်းတာကို သားကြီးက ခေါင်းညိတ်ခဲ့တာပဲလား? မွန်းကရော လက်ခံတာပဲလား? အာ ... သားကြီးကထားခဲ့လို့ သူစိတ်နာတာပေါ့"
"မေမေက အခုလိုပဲ ချက်ချင်းစီစဉ်ပစ်တာလေ။ မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ဘူး"
"မွန်းကို မချစ်ဘူးလား?"
"ပြီးခဲ့ပြီလေ။ ငယ်ငယ်တုန်းကရည်းစားဦးကို ချစ်တာ၊ မချစ်တာတွေက အခုချိန်မှာ ပြန်တွေးမရတော့ဘူးလေကွာ"
"ကောင်းတယ်၊ လမ်းခွဲဖြစ်တာပဲကောင်းတယ်။ ပြောပုံက တကယ်မချစ်တဲ့လေသံကြီး။ ငါ့အစ်ကိုကလေ၊ Motherboard ကထိန်းချုပ်သမျှအတိုင်း တသွေမတိမ်းသွားမယ့် ကွန်ပြူတာကြီး။ မွန်းကိုကကံဆိုးပြီး နေမင်းသူရိန်နဲ့တွေ့တာ။ အခု သူ့နာမည်ကြားတော့ ဘယ်လိုနေလဲ? နည်းနည်းလေးတောင် ရင်မခုန်ဘူးလား?"
"မိုးတိမ်လွှာဆိုတဲ့အမျိုးသမီးကို လက်ထပ်ယူလိုက်ပြီးကတည်းက လမင်းစန္ဒာဆိုတာ အတိတ်မှာကျန်ခဲ့ပြီ။ အခုအချိန်ပြန်တွေ့ရင် အရင်ကသိခဲ့ဖူးတဲ့လူတစ်ယောက်ဆိုတာပဲ စိတ်ထဲရှိတယ်"
"ဟင်း ... သွေးအေးလိုက်တာ။ နေကောင်းကင်ရဲ့အစ်ကိုတဲ့၊ ဘယ်နေရာမှလည်း မတူဘူးလိုပဲ"
"ခက်ပြီ။ ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ ကိုနေကောင်းကင်ရေ။ ခင်ဗျားလေးမေးလို့ ဖြေတာလေကွာ။ ပြီးတော့ မင်းကြိုက်နေတာမဟုတ်ဘူးလား? မင်း Crush ကြီးကို သူ့အဆက်ဟောင်းက သတိတောင်မရဘူးပြောတာကို မင်းက ဝမ်းမသာနိုင်ဘဲ ဘာတွေဖြစ်နေရပြန်တာလဲ?"
"အဟဲ၊ ဟုတ်သားပဲနော်။ အဲဒီလိုဖြစ်နေတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ဗျာ၊ ရည်းစားဦးဆိုတာကို မြေးဦးရတဲ့အထိ မမေ့ဘူးတဲ့"
"ရည်းစားဦးမှမဟုတ်ဘူးလေ၊ ရည်းစားတွေ မှိုလိုပေါက်အောင်ထားတဲ့သူတွေကလွဲရင် ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ထားဖူးတဲ့ရည်းစားကိုတော့ မှတ်မိကြမှာပါ။ အနည်းဆုံးတော့ ကိုယ်ခေါ်ခဲ့ဖူးတဲ့နာမည်နဲ့ သူ့ပုံစံကိုတော့ မှတ်မိကြမှာပဲ။ ကိုယ်နဲ့ပြတ်မှ အဝလွန်တာတွေ၊ အပိန်လွန်တာတွေဆိုရင်တော့ မပြောတတ်ဘူး။ ပိုချော၊ ပိုလှလာကြရင်တော့ သူ့ကုသိုလ်ပေါ့"
"ရယ်နေ။ သူက ပိုလှလာတာ"
"အရင်ကပုံ မြင်ဖူးလို့လား?"
"မသိဘူး၊ ပိုလှလာတာပဲ။ အဲ၊ အရင်ပုံလေးများ ရှိသေးလား?"
"မရှိဘူးလေ။ သိမ်းထားစရာမှမဟုတ်တာ"
"ရေခဲတုံး၊ စက်ရုပ်၊ သစ်သားတုံး၊ ရင်ဘတ်ထဲ ကျောက်ဆောင်တွေပဲထည့်ထားသလား?"
"ပြောပြန်ပြီ။ အဲဒါ ပိုမကောင်းဘူးလားလို့ကွာ"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ၊ နော့်အစ်ကိုလုပ်နေပြီး အဲဒီလိုကြီးက မမိုက်ပါဘူးဗျာ"
"အင်း၊ လိမ္မာတာကိုး"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ ဟုတ်ပါတယ်။ နော်ကပဲ လူဆိုးပါ"
"ညီတို့ ဘယ်လိုတွေ့ကြတာလဲ? ပြောပြဦးလေ"
"ကျောင်းမဖွင့်ခင်ပြန်တဲ့အခေါက်က တွေ့တာ။ သူ့ဆီကရင်ထိုးလေး အမှတ်မထင် နော့်ဆီပါလာတာက စတာပဲ"
"ရင်ထိုး?"
"ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါလေးက ......."
"ပျောက်သွားတယ်လား? အင်း ... ထူးဆန်းသားပဲ။ အဲဒီတော့ ပျောက်သွားပြီး ဘာဆက်ဖြစ်လဲ?"
"အသစ်ပြန်လုပ်တာပေါ့၊ ငွေပန်းတိမ်မှာလေ"
"မင်းက ပုံစံကို သေချာမှတ်မိနေတာလား"
"သေချာတာပေါ့။ နောက်ပိုင်းကျတော့ ....."
"ဪ၊ ဒါဆို သူတစ်ခုခုကြောင့်စိတ်ညစ်တိုင်း မင်းကိုခေါ်တယ်ပေါ့လေ။ ဟာဟ၊ သူ့စိတ်ထဲရှိသားပဲကွ"
"အဲဒီလိုထင်ရပေမဲ့ သူ့စိတ်ကို သေချာမမှန်းတတ်ပါဘူးဗျာ"
"အင်း၊ ဆက်ပြော"
"ဒီလိုဗျ။ .............."
"ဟင်း ... မင်းဘာသာမင်းဇွတ်တိုး၊ မင်းကိုယ်တိုင်ပဲ နောက်ဆုတ်ခဲ့တာပဲ။ သူ့ဘက်ကအခြေအနေကို စောင့်မကြည့်ဘဲနဲ့လေ"
"ကြောက်လို့"
"သူငြင်းမှာကြောက်လို့ မင်းကငြင်းခိုင်းခဲ့တာပဲ"
"သူက ကိုလင်းရောင်ကိုငြင်းဖို့သက်သက်နဲ့ နော့်ကိုပတ်သက်တယ်လို့ တွေးမိရင် ရင်ဘတ်တွေအောင့်လွန်းလို့ပါ။ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူးလို့ တွေးမိရင်လည်း ရိုးမြေကျအထိတွေးပြီး သာယာနေတာ လက်တွေ့ဘဝထဲပြန်ရောက်ရင် မောတယ်။ တစ်ဖက်သတ်အချစ်က မျှော်လင့်ချက်များများထားလေ အရူးရင့်လေပဲနော်"
"အခု ညီမလေးနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်သွားပြီလဲ? ဟိုနေ့က ဘာတွေပြောဖြစ်ကြတာလဲ?"
"သူရှင်းမယ်တဲ့။ နော့်ဘက်ကပြောလိုက်သမျှက အရာရောက်မှာမဟုတ်လို့ ငြိမ်ငြိမ်နေပါတဲ့"
"ဒါဆို သူကလည်း ဒီမင်္ဂလာကိစ္စကို သဘောမတူဘူးပေါ့"
"ဟာဗျာ၊ နော်တို့က မောင်နှမလိုပါပဲဆိုတာကို လူကြီးတွေက အတွေးချော်နေကြတာကို"
"ညီမလေးနဲ့ကိစ္စကို ကာယကံရှင်နှစ်ယောက်လုံးက သဘောမတူတာဆိုရင်တော့ အဆင်ပြေသလိုရှင်းကြပါ။ တစ်ခုပြောချင်တာက ကြယ်စင်ဆုနဲ့သာလက်မထပ်ဖြစ်ရင် လမင်းစန္ဒာရဲ့သဘောထားကို သေချာသိအောင် ကြိုးစားသင့်တယ်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? သားကြီးက ဘာတွေးမိလို့လဲ?"
"သူ့ရဲ့အကျင့်အရဆိုရင် သူစိတ်မပါဘဲ ဟန်ဆောင်လုပ်ရတာမျိုး တော်ရုံနဲ့သူမလုပ်တတ်ဘူး။ လင်းရောင်ကိုမယူချင်ဘူးလို့ သူ့စိတ်ထဲဆုံးဖြတ်ပြီးတာနဲ့ သူ့အိမ်ကိုအတိုက်အခံထလုပ်တာပဲ ကြည့်လေ။ အရင်ကအကျင့်တွေ ရှိချင်မှရှိတော့မယ်ဆိုပေမဲ့ အဲဒီအကျင့်လေးကတော့ မပျောက်ဘူးထင်တာပဲ။ သူမလိုချင်ရင် ဘယ်လောက်ပေးပေး လက်မခံတတ်ဘူး"
"တကယ်လား? အဲဒါတကယ်ပဲလား? ဒါဆို နော့်အတွက် မျှော်လင့်ချက်ရှိသေးတာပေါ့။ လေးငယ်နဲ့ သေချာတိုင်ပင်ပြီးရင် မွန်းနဲ့ကိစ္စကို ရှင်းရမယ်"
"အင်း၊ သေချာတော့ကြည့်လုပ်။ မေမေက မင်းကိုအလွတ်မပေးလောက်ဘူး"
"နေကောင်းကင်သည် နေမင်းသူရိန်မဟုတ်၍ နေရာတကာ ခေါင်းညိတ်လက်ခံမည်မဟုတ်ပါ"
"လုပ်နေ၊ လုပ်နေ"
"အင်း၊ မေ သိဖို့"
"ရိုက်ပေါက်တွေ။ အမေကိုပြောစရာလား အဲဒီလို"
"ဟုတ်တယ်လေ။ အစကတည်းက နေကောင်းကင်ဆိုတာ သားဆိုးသားမိုက်မဟုတ်ပေမဲ့ သားလိမ္မာလေးတော့မဟုတ်ဘူးလေ။ အဟီး"
"သွားအဖြဲသားနဲ့ ဂုဏ်ယူနေပြန်ပါပြီ"
"သားလိမ္မာဆိုတာ နာမည်သာကောင်းတာ၊ လူပင်ပန်းတယ်ဗျ။ အဲဒါမျိုးလုပ်ရင် အဲဒါနေကောင်းကင်မဟုတ်ပါ"
"မင်းဟာလေ၊ ပြောလေကဲလေပဲ"
"ဟဲဟဲ"
¤
"ဟယ်လို"
"အင်း၊ ပြော"
"လေးငယ်"
"ပြောလေ ကောင်းကောင်း"
"ဟို ... ငါ့ဆီ ခဏလာပါလား?"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? နင်ဘယ်ရောက်နေတာလဲ?"
"အိမ်မှာပဲ"
"ဪ၊ အဲဒါများ။ ငါရေချိုးမလို့၊ နောက်တစ်နာရီလောက်နေရင် ရောက်မယ်။ နင် အရေးတကြီးပြောစရာရှိလို့လား?"
"အရေးမကြီးပါဘူး။ ဘယ်တော့လာလာရတယ်"
"Ok, see you soon."
▪︎
"ဟဲ့၊ တီမေမရှိဘူးလား?"
"ရှိဘူး"
"အဲဒါဘာကားလဲ?"
"John wick"
"ဪ။ ကြည့်ချင်ဘူး။ နင်ဘာပြောမလို့လဲ?"
"ခြံထဲသွားပြောရအောင်"
"ပြော၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ဟိုလေ ... အခြေအနေက ဘယ်လိုဖြစ်သွားပြီလဲ?"
"နင် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ? ဒီနေ့ပြောသမျှ ဟိုတွေ ဒီတွေနဲ့။ ငါ့ကိုတောင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလို့မရဘူးလား"
"အာ ... အမှန်အတိုင်းပြောရရင် နင့်အိမ်ကိုမလာချင်လို့ဟာ။ ပြောစရာကလည်းရှိတော့ နင့်ကိုလာခိုင်းရင်ကျတော့လည်း မကောင်းဘူးလားလို့ပါ"
"နင် ရူးနေတာလား? ဘာတွေတွေးနေတာလဲ?"
"ငါက ... ငါက နင့်ကိုအားနာလို့။ ဘာပဲပြောပြော ငါတို့ဘက်က ကမ်းလှမ်းထားပြီးမှ ငါကြောင့်ပျက်မှာဆိုတော့ နင့်အတွက်က ..."
"အမလေး ကောင်းကောင်းရယ်။ စေ့စပ်တဲ့ကိစ္စလား? နင့်ကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ငါ့ကြောင့်ပျက်မှာပါ။ နင်နဲ့ငါကြားမှာ အဲဒီကိစ္စကြောင့်နဲ့တော့ အခုလိုတွေဖြစ်စရာတွေမလိုပါဘူး။ ငါ့စိတ်ထဲရှင်းတယ်၊ နင်ကလည်း နင့်အပူနဲ့နင်ဆိုတော့ နင့်ကိစ္စနင်ရှင်းပါ။ မနက်ဖြန် စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းကိစ္စ သတင်းစာထဲပါမယ်ကြားတယ်။ စေ့စပ်ပွဲကို အကျဉ်းချုံ့ဖို့ ငါရအောင်ပြောပြီးပြီ။ နင့်ကို တီမေမပြောဘူးလား?"
"ငါ့ကို ဘာမှမပြောဘူး"
"ငါပြောမယ်။ စေ့စပ်ပွဲကိစ္စ လူကြီးတွေသဘောအတိုင်း နေပေးလိုက်။ ကျန်တာ ငါစီစဉ်ပြီးပြီ။ အစက စေ့စပ်ပွဲတောင်ပျက်မယ်ထင်တာ၊ အခုက အချိန်မမီတော့လို့"
"အဲဒီလိုဆို နောက်မှပျက်ရင် နင်နစ်နာတာပေါ့"
"ဟဲ့၊ ငါပူဖို့ထားပါ"
"ငါက နင့်ကို အဲဒီလိုတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူးလေ။ ငါ့ညီမလေး၊ ငါ့သူငယ်ချင်းလေးအနေနဲ့ အဲဒီလို မဖြစ်စေချင်ဘူး"
လေးငယ် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးလိုက်ပြီး
"နင့်စေတနာကို ငါသိပါတယ် ကောင်းကောင်းရယ်။ နင်စိတ်ချပါ၊ ငါ့အတွက်ရော နင့်အတွက်ရော ဘာမှဆိုးဆိုးဝါးဝါးမဖြစ်ပါဘူး။ မိဘတွေကတော့ စိတ်ဆိုးမယ်ထင်တယ်။ အဲဒီအတွက်ကတော့ နင့်လိုသိုးမည်းက တီမေစိတ်ပြေအောင် ချွဲတတ်တယ်မဟုတ်လား? နင်မွှေတာတွေ များနေပြီ။ ဒီတစ်ခါလေးတော့ ငါ့ကိုပေးမွှေပါဟာ"
"လေးငယ်၊ နင် ... နင် ... ခိုးရာလိုက် ..."
လေးငယ် ကောင်းကင်ပါးစပ်ကို အတင်းလှမ်းပိတ်ရလေသည်။ သူ့အရပ်ကိုမမီလေတော့ ခေါင်းကိုအတင်းဆွဲချပြီး ပါးစပ်ပိတ်ရတာ မလွယ်ကူ။ တစ်ယောက်ယောက်မြင်ပြီး အထင်လွဲမည်ကိုလည်း စိုးရိမ်ရသေးသည်။
"တိုးတိုးပြောစမ်း"
"အင်း၊ ငါထင်တာ ဟုတ်နေတာလား? ဘယ်သူလဲ? ဘယ်ကလဲ? ငါတို့ကိစ္စကို စိတ်ခုသွားရင် နင်နဲ့ပြဿနာတက်မှာပေါ့။ စေ့စပ်ပွဲ ငါဖျက်လိုက်မယ်လေ"
"ဟဲ့၊ အသက်ရှူဦး။ ငါတို့ အကုန်စီစဉ်ပြီးပါပြီဆိုနေမှပဲ။ နင်က လမင်းအပူမိပြီး ကမ္ဘာပျက်နေတုန်း ငါတို့က တခြားဂြိုဟ်မှာ Booking လုပ်ပြီးပြီ။ နောက်နေ့ကျမှ ငါသေချာပြောပြမယ်။ မနက်ဖြန် သတင်းပါလာရင်သာ နင့်မမကို ရှင်းပြဖို့ပြင်ထား"
"ငါနဲ့သူက ဘာမှမှမဟုတ်သေးတာ"
"မဟုတ်သေးရင် ဟုတ်အောင်လုပ်လေ။ ရော် ... ခက်ပြီ၊ ငါက ပြန်သင်ပေးစရာလိုသေးလား?"
"ငါတို့အခြေအနေက ဘာမှန်းကိုမသိတာ"
"အင်း၊ သိအောင်လုပ်ပြီး ညှိကြ။ ငါပြန်မယ်"
"ဟင်? ချက်ချင်း"
"ငါတို့အတူရှိနေတာသိရင် မိဘတွေက အရမ်းတွေမျှော်လင့်နေဦးမယ်။ Go ပြီ"
"အေးပါ"
¤
"ဟဲ့၊ ဒီမှာ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းခြင်းတဲ့"
"ဒေါ်ယမင်းသူရဲ့ မရိုးနိုင်တဲ့အကွက်တွေပဲလေ"
"ဒါပေမဲ့ နေကောင်းကင်က အဲဒီလိုငြိမ်နေမယ့်အမျိုးလား?"
"ငြင်းစရာဘာရှိလို့လဲ? ဟို ဆရာဝန်လောင်းလေးမဟုတ်လား? သက်တူရွယ်တူ၊ အသိုင်းအဝိုင်းတူ၊ ပညာအရည်အချင်း၊ ရုပ်ရည်၊ အကုန်လိုက်ဖက်နေတာပဲလေ"
"မွန်း၊ နင် ဘယ်လိုမှမနေဘူးလား?"
"ကင်းမြီးကောက်ထောင်နေရမှာလား?"
"ငါ အတည်မေးနေတာ။ ကိုနေမင်းကိစ္စတုန်းက နင်အရမ်းပေါက်ကွဲခဲ့တာလေ"
"အခုက ကြိုသိနေတာကြီးကိုပဲ။ နင်ပြောတာလေ၊ သူက မကြိုက်ရင်ငြိမ်နေမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ။ အခုလိုအထိဖြစ်ပြီဆိုမှတော့ သူသဘောတူလို့ပေါ့"
"နင့်သဘောကရော?"
"ငါက သူ့အုပ်ထိန်းသူလား?"
"မွန်း! ငါစိတ်မရှည်တော့ဘူးနော်။ နင် သူ့ကို ကြိုက်လားမကြိုက်ဘူးလား?"
"အေးဟာ၊ ကြိုက်တယ်ဟာ။ ချစ်လားတော့မမေးနဲ့၊ ငါလည်းမသိသေးဘူး။ ရပြီလား?"
"မွန်း၊ နင် တကယ်ပြောတာလား? တကယ်လား?"
"အစစအရာရာ ငါ့စိတ်ကြိုက်နေပေးပြီး နေရာတကာ ငါ့အတွက်တွေးပေးနေတဲ့၊ ငါ့ကိုအရမ်းချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့၊ ငြင်းစရာအကြောင်းပြချက်နည်းတဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ငါကြိုက်တာ ဆန်းလား?"
"ကိုလင်းရောင်ကိုငြင်းလိုက်တာ သူ့ကြောင့်လား?"
"ဟင့်အင်း၊ ကိုလင်းရောင်ကိုက ငြင်းကိုငြင်းချင်တာ။ အရင်ကကျ လက်ခံနိုင်လာလိမ့်မယ်ထင်ပေမဲ့ အခုက ဘယ်လိုမှလက်မခံနိုင်တော့လို့။ နေကောင်းကင်ကိုက သဘောကျတယ်၊ ချစ်တာတွေ သက်ဆိုင်ချင်တာတွေ မရှိဘူး။ ဟိုရင်ထိုးလေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဆက်စပ်နေတာကိုလည်း အံ့ဩတာပါတာပေါ့လေ"
"အဲဒါဆို အခု သူမင်္ဂလာဆောင်မယ့်ကိစ္စ နင်ဘယ်လိုမှမခံစားရတာ သေချာလား?"
"ဘာကိုသေချာနေမှန်းတော့မသိပေမဲ့ ငါ့စိတ်ထဲ အေးဆေးပဲ။ သူတို့မင်္ဂလာကိစ္စဆိုတာကြီးက ငါ့စိတ်ထဲရှိမနေဘူး"
ဘာတွေလဲ မွန်းရယ်။ နင်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အလိုလိုဖြစ်လာကြတဲ့ခံစားချက်တွေက ဆဋ္ဌမအာရုံတွေလား၊ စိတ်ချင်းဆက်သွယ်မှုတွေလား။ နားကိုမလည်တော့ဘူး။
¤
"ကောင်းကောင်း၊ နင့်မမကို ဖုန်းဆက်ပြီးပြီလား?"
"ဟင့်အင်း"
"ဖုန်းဆက်ပြီး တစ်ခုခုတော့ပြောသင့်တယ်လေ၊ ရှင်းပြတာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့"
"ဘာပြောရမှာလဲ? ငါက ဘယ်လိုရှင်းပြရမှာလဲ?"
"အေးပါ၊ နောက်တော့ ရှင်းပြစရာရှိလာမှာပါ"
"မသိတော့ဘူး"
▪︎
"အငယ်ကောင်၊ လာဦး ဒီကို"
"လာပြီ မေ"
"သမီးငယ်ဖုန်းဆက်တယ်၊ မင်းဖုန်းက မကိုင်လို့တဲ့။ သူစာအုပ်ဝယ်စရာရှိတာ လိုက်ပို့ပေးပါတဲ့"
ဖုန်းကဖြင့် တစ်ချိန်လုံးသူ့ဘေးမှာ။ ဘာလို့များ လေးငယ်ညာနေရသလဲ?
"ဟုတ်၊ အခု သွားခေါ်ရမှာလား?"
"အေး၊ သွားခေါ်ပြီး သူဝယ်မယ့်နေရာကို လိုက်ပို့ပေးလိုက်"
"ဟုတ်"
.
"ကောင်းကောင်း"
"ဟင်၊ မြန်လိုက်တာ"
"အင်းလေ၊ ခြံထဲကားဝင်လာတာတွေ့လို့ ထွက်လာတာ"
"အန်တီ့ကိုနှုတ်ဆက် ..."
"ငါပြောခဲ့ပြီ၊ မဝင်နဲ့တော့။ သွားကြမယ်"
"ဪ ... အေး ..."
.
"ငါက ဘယ်ကိုမောင်းရမလဲ?"
"လမ်းထိပ်အထိသာ ထွက်လိုက်စမ်းပါဟာ"
"အမ်း"
လေးငယ် တစ်ခုခုကြံစည်နေသည်က သိသာသည်ကြောင့် ပြောသလိုသာလုပ်ပေးလိုက်သည်။
"တွေ့ပြီ။ ဟိုရှေ့က အညိုရောင်ကားလေးတွေ့လား?"
"အင်း"
"သူတို့သွားရာနောက်သာ လိုက်ပေး"
"နင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ?"
"နောက်တော့သိမှာပေါ့"
Shopping Center တစ်ခုသို့ ထိုကားလေးဝင်သွား၍ ကောင်းကင်လိုက်ဝင်လိုက်သည်။ သုံးလွှာတွင် စာအုပ်ဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်ရှိခြင်းက သည်နေရာသို့လာရသည့် အကြောင်းအရင်းတော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ စာအုပ်ဝယ်ခြင်းက အကြောင်းပြချက်တစ်ခုသာဖြစ်ပေမည်။
"အဲဒီကားဘေးမှာရပ်လိုက် ကောင်းကောင်း"
ကားနှစ်စီးဘေးချင်းကပ်၍ ပါကင်ထိုးလိုက်ကြသည်။
"သုံးလွှာကို သွားရအောင်"
"အင်း"
စာအုပ်ဆိုင်ကိုတော့မဟုတ်ပါ။ မျက်စောင်းထိုးမှ Gift shop လေးသို့ဝင်မည်ဆို၍ လိုက်ဝင်မိသည်။
"ဆုလေး၊ လာပြီလား? ဝိုင်ရော?"
"လာလိမ့်မယ်။ ငါမိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်၊ ဒါက နေကောင်းကင်လေ"
"ဝိုး၊ သတို့သားလောင်းကြီးပေါ့။ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်၊ ဆုလေးသူငယ်ချင်း ဧပရယ်ပါ"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ဝမ်းသာပါတယ်"
"ထိုင်ဦး ကောင်းကောင်း"
"နင် ငါ့ကိုရှင်းပြသင့်ပြီနော် လေးငယ်"
"လင်နောက်လိုက်မလို့"
"ဆုလေးရယ်၊ ဘယ်လိုတောင်ပြောလိုက်တာလဲ? အတောင့်လိုက်ကို နင်ချင်စရာ"
"မနင်နိုင်တော့ပါဘူးဗျာ။ သူ့ကိုမေးတော့လည်း ကျွန်တော့်ကိုဘာမှမပြောဘူး။ သူစီစဉ်မယ်ဆိုတာချည်းပဲ"
"ဧပရယ်တို့လည်း သူတို့ပြောသမျှ လိုက်စီစဉ်ပေးနေရတာ။ နေကောင်းကင်ကိုတော့ ပြောပြထားလိမ့်မယ် ထင်ထားတာ။ ဒီမနက်မှ ဘာမှသေချာပြောမထားဘူးတဲ့။ နေ့လယ်ကျရင် သူ့ကိုလာခေါ်ထုတ်ခိုင်းပြီး ဒီကိုလာမယ်ဆိုလို့ စောင့်ပေးနေတာ"
"ကဲ၊ ငါ့ကိုပြောတော့မလား လေးငယ်"
"ဒါပေါ့၊ ပြောရမှာပေါ့။ ရပြီလေ ပြောလို့။ ဟေး၊ မြန်မြန်လာ ဝိုင်"
အပေါက်ဝမှဝင်လာသော အရပ်မြင့်မြင့်၊ အသားဖြူဖြူ၊ ဘော်ဒီတောင့်တောင့် ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို လေးငယ်က လက်ပြခေါ်လိုက်သည်။ လူစုံလေတော့မှ
"ကောင်းကောင်း၊ ဒါက ငါ့ Boyfriend, ရိုးရာတဲ့။ ငါ့ရဲ့ဝိုင်"
"တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် နေကောင်းကင်။ အားလည်းနာပါတယ်"
"အာ ... ဟုတ်ကဲ့။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်"
"အေးလေနော်၊ ဆုလေးတို့လုပ်ပုံက ချစ်သူနဲ့ သတို့သားလောင်းကို ခိုးပြေးမယ့်နေ့မှာ မိတ်ဆက်ပေးတာတဲ့"
"ဟို ... ကျွန်တော်နဲ့လေးငယ်က အဲဒီလိုမဟုတ် ..."
ဧပရယ့်စကားကြောင့် လေးငယ်၏ချစ်သူကို အားနာသွားရပြီး နေကောင်းကင်ရှင်းပြရန် ပြင်လိုက်သော်လည်း
"အဲဒီကိစ္စကိုတော့ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့ ကောင်းကင်။ ကျွန်တော့်ကို ငယ်လေးက အကုန်ပြောပြထားတာပါ။ ကျွန်တော်ကသာ အားနာနေတာ။ ငယ်လေးက အခုလိုခေါ်ထုတ်ခိုင်းမယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်တားပါသေးတယ်"
"ငယ်လေး?"
"အဟီး၊ ဟုတ်တယ်။ သူကလေ ငါ့ကိုစတွေ့ကတည်းက အဲဒီလိုလေးခေါ်ချင်တာတဲ့။ တိုက်ဆိုင်တယ်မဟုတ်လား?"
"အင်း"
ကောင်းကင် အံ့ဩရပါသည်။ သူက လေးငယ်ဟုခေါ်ခဲ့သည့်ကောင်မလေး၏ ချစ်သူက သူမကိုခေါ်သည်မှာ ငယ်လေးဟူ၍။
"ကျွန်တော့်ရှေ့ ကောင်းကင်ရဲ့အကြောင်းတွေအရမ်းပြောတော့ ကျွန်တော့်မှာ သဝန်တိုလိုက်ရတာ။ သူ့ကိုခေါ်တာကလည်း လေးငယ်ဆိုတော့ ပိုဆိုးသွားတာပေါ့။ သူနဲ့ကလည်း တစ်နယ်တည်းမဟုတ်လို့ အမြဲမတွေ့ရတော့ စိတ်မချဖြစ်ရတာနဲ့ ရူးမလိုပါပဲ။ နောက်မှ သူ့အစ်ကိုလိုပဲ အရမ်းအားကိုးရတာပါလို့ ကျွန်တော်သိရတာ။ အဲဒီအတွက်လည်း အထင်မှားမိတာ တောင်းပန်တယ်ဗျာ"
ကာယကံရှင်မသိလိုက်ရပါသော အထင်လွဲမှုလေးကို တောင်းပန်လာပြန်သည့် ရိုးရာဆိုသည့် လေးငယ်၏ဝိုင်သည် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနှင့် ထက်မြက်မည့်ပုံပင်။
"ဘာရယ်တာလဲ ကောင်းကောင်း"
"သဘောကျလို့ပါ။ နင်ကလေ ရည်းစားကိုတောင် နင့်ပုံစံအတိုင်း ရအောင်ရှာနိုင်တယ်နော်"
"ဟား ဟား၊ ကျွန်တော်တို့က တက်ညီလက်ညီကို ကဲနိုင်ပါတယ်ဗျ"
"အဲဒီလိုဆို ဘယ်လိုစိတ်ချရမလဲ? အဲဒီကလေးမကို ထိန်းမယ့်လူတော့လိုတယ်"
"ဘာ ကလေးမလဲ? ငါက ထိန်းစရာမလိုဘူး၊ လိမ္မာပြီးသား လူဆိုးကောင်ရဲ့"
"အေးပါ၊ ငါက လူဆိုးကောင်ပါ။ နင်ခိုးရာလိုက်ဖို့ကို ဘုမသိဘမသိနဲ့ ခေါ်ထုတ်လာရတဲ့ လူဆိုးကောင်လေ။ ငါ့ကို လူကြီးတွေဝိုင်းသတ်တော့မှာပဲ"
"ဟဲ့၊ ခိုးရာလိုက်တာ ငါပါနော်။ ငါကြောက်ဖို့ထားဦးလေ"
"နင်က ကြောက်ဖို့သတိရမလား? အခုတောင် ပါးစပ်မစိတော့တာကိုကွာ"
"ဟွန့်၊ ပျော်တာကိုးလို့"
"ဘာပဲပြောပြောပါ လေးငယ်ရယ်၊ ငါ နင့်ကို အခုလိုပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်မြင်ရတာ တကယ်ဝမ်းသာပါတယ်။ ရိုးရာ၊ ကျွန်တော့်ညီမလေးကို အပ်ပါတယ်။ သူမျက်ရည်ကျတာမြင်ရင်တော့ ကျွန်တော်ခွင့်မလွှတ်ဘူးနော်"
"ယောက်ဖတွေများ အင်မတန်ကြောက်ရတယ်ဗျာ။ စိတ်ချပါ၊ ကျွန်တော် သူ့ကို အမြဲတမ်းပျော်အောင်မထားနိုင်ရင်တောင် စိတ်မညစ်အောင် ထားပါ့မယ်"
"အိုခေ ယောက်ဖ"
"အမလေးဟဲ့၊ ချစ်နေလိုက်ကြပါ သမီးယောက်ဖတွေ။ ကောင်းကောင်း၊ သူက တောင်ကြီးဆေးတက္ကသိုလ်က။ ငါတို့နဲ့အတူတူပဲ။ ငါ သူ့ဆီလိုက်သွားမှာ၊ သူ့အိမ်က သဘောတူတယ်။ အားလုံးလည်းစီစဉ်ပေးပြီးပြီ။ သူတို့အိမ်က သေချာလိုက်တောင်းပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး ပြောနေတာ။ ငါ မေမေ့ကို အရိပ်အမြွက်ပြောသေးတယ်။ သူစီစဉ်တာကိုလက်မခံရင် ကျောင်းပါဆက်မတက်ရဘူးတဲ့လေ။ အဲဒါကြောင့် ငါငြိမ်နေလိုက်ရတာ။ မိန်းကလေးဘက်က သဘောမတူတာကို ခိုးပြေးတာမျိုးမလုပ်ရဘူးဆိုပြီး သူ့မိဘတွေကပြောလို့ သူတော်တော်လေး တောင်းဆိုခဲ့ရတာ။ ငါ့ချစ်သူလေး သနားပါတယ်"
"ငါ့ကြောင့်နဲ့ နင့်မှာ အခုလိုမျိုးဖြစ်ရတာ ငါတကယ်စိတ်မကောင်းဘူး"
"နင့်ကြောင့်မဟုတ်ဘူး။ နင်နဲ့မမကိစ္စမဖြစ်ရင်တောင် ငါတို့ကိုက မိဘတွေစီစဉ်ပေးကြမှာပဲ။ စောတာနဲ့နောက်ကျတာပဲ ကွာတာပါ။ အဲဒီလိုမတွေးပါနဲ့"
"ဟုတ်ပါတယ်။ ခိုးပြေးတာဆိုပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ဘက်က ငယ်လေးမျက်နှာမငယ်ရအောင် အားလုံးစီစဉ်ပြီးသားပါ။ သူ့အိမ်ကို ငါးရက်၊ အလွန်ဆုံးတစ်ပတ်အတွင်း မိဘစုံရာနဲ့လာပြန်အပ်ပြီး မင်္ဂလာကိစ္စကိုလည်း ခမ်းခမ်းနားနားလုပ်ပေးမှာပါ"
"Congratulations ပါဗျာ။ နင်ကံကောင်းပါတယ် လေးငယ်။ တစ်သက်လုံးပျော်ရွှင်ပါစေ"
"နင့်ကို ငါလွမ်းနေရတော့မှာ။ လာပါဦး"
လေးငယ်က ကောင်းကင်ဆီလက်ကမ်းကာ ဖက်ရန်ပြင်သည်ကြောင့် ကောင်းကင် ရိုးရာကိုကြည့်မိသည်။ ရိုးရာက လေးငယ်ကိုသာ ပြုံးကြည့်နေပြီး သူ့အကြည့်တွေသည် မြတ်နိုးခြင်းအပြည့်။
ကောင်းကင် စိတ်ချလက်ချပင် ထည့်ပေးလိုက်နိုင်ပါပြီ။ လေးငယ်ပြောသွားသည့်နေ့ကတည်းက ကိုယ်တိုင်အပူမိနေသည့်ကြားမှ လေးငယ်ချစ်သူသည် မည်သို့သောလူစားမျိုးလဲဟု တွေးပူနေခဲ့ရသေးသည်။ လေးငယ်လိုမိန်းကလေးကတော့ လူရွေးမမှားနိုင်ပါဟုသာ ဖြေတွေးခဲ့ရသည်က ယခုတော့ အသေအချာစိတ်ချနိုင်ခဲ့ပြီ။
လေးငယ်ကိုပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး
"ငါ့ကိုတော့ တောက်လျှောက်ဆက်သွယ်ပေးပါ"
"ငါ နင့်ကိုမပြောဘူးဆိုတာက နင့်အပူနဲ့နင်မို့ ခေါင်းမစားစေချင်လို့ပါ။ နင့်မမကို ရှင်းပြစရာအကြောင်းပြချက် ရပြီထင်ပါတယ်နော်"
"အင်း၊ အဲဒီအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
လူချင်းခွာလိုက်လေလျှင် လေးငယ်က မျက်လုံးထောင့်နားကို လက်နှင့်ပွတ်လိုက်ပြီး
"ကျန်ခဲ့တဲ့ကိစ္စတွေ နင်တစ်ယောက်တည်း ဆက်ရှင်းပေးမယ်မဟုတ်လား?"
"ရှင်းပေးမှာပေါ့။ ဘာလို့ငိုတာလဲ?"
"ဝမ်းနည်းသလိုကြီးပဲ"
"အရူးမလေး၊ ပျော်ပျော်နေရမှာလေကွာ။ ငါနှမြောဖို့ထားပါဦး"
"အဟီး၊ ငါတို့သွားတော့မယ် ကောင်းကောင်း။ ဧပရယ်၊ ငါ့အဝတ်ထုပ်ရော"
"ဒီမှာပါနော်။ နင်တို့ရဲ့ဒရာမာမှာ ငါလည်းမျောသွားပြီ။ Congrats ပါ သူငယ်ချင်းရယ်"
"ကျေးဇူးပဲ။ ငါတို့အတူတူပြန်ထွက်ကြမလား ကောင်းကောင်း"
"အင်း၊ သွားစို့လေ"
"အမလေး၊ သူ့အစ်ကိုကို စိတ်မချပြန်ဘူး။ ကိုက်မစားပါဘူးဟဲ့"
"နင့်မျက်လုံးတွေ ဘလင်းဘလင်းဖြစ်နေတာ ငါသိတယ်မိန်းမရဲ့"
"မျက်လုံးပဲလေ ကြည့်မှာပေါ့။ လိုင်စင်ရှိပြီးသားဆိုလို့ ရေစက်ချလိုက်တယ်သိလား။ ကျွန်မကို ဖိတ်စာမပို့နဲ့နော်၊ ကြေကွဲတယ်"
"ဟာဗျာ"
လေးငယ်သူငယ်ချင်းသည်လည်း ပျော်တတ်ပုံရပါသည်၊ နေကောင်းကင်ကို သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး စနောက်နေသည်မို့ နှုတ်ဆက်ပြီးသာ ထွက်လာခဲ့ရတော့သည်။
"ကျွန်တော်တို့ကိုခွင့်ပြုပါဦး ကောင်းကင်။ နောက်တစ်ပတ်မတိုင်ခင် ပြန်ဆုံကြမယ်ဗျာ"
"ကောင်းပါပြီ။ လိမ်လိမ်မာမာနေနော် လေးငယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ရှင့်။ တာ့တာ ကောင်းကောင်း"
"အင်း၊ ဂရုစိုက်သွားကြ"
စေ့စပ်ပွဲကိစ္စကတော့ ရှင်းသွားပြီ မွန်းရေ။
ကျွန်တော်တို့ကိစ္စကိုရော ဘယ်လိုရှင်းရမလဲဗျာ။
■
အပိုင်း (၁၄) ဆက်ရန်
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"အလုပ္က မမ်ားဘူး။ မင္းကိုေခၚထုတ္ဖို႔ အလုပ္အေၾကာင္းျပတာ"
"ေမက မသိေလာက္ဘူးဆိုေတာ့"
"သိသာသိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔တဲ့။ တည့္တည့္မတိုးရင္ရၿပီေပါ့"
"အဲ၊ သားႀကီးလည္း လွည့္တတ္ပတ္တတ္တယ္လား?"
"ငါက မူႀကိဳကေလးလား?"
"အဟီး၊ အဲဒီလိုမဆိုလိုပါဘူး"
.
"ေျပာျပေတာ့ေလ။ အားၿပီမဟုတ္လား?"
"ဘာမွအေထြအထူး မရွိပါဘူး။ ငါ့ညီေျပာျပတာၾကားခ်င္လို႔ ေခၚထုတ္လာတာ။ စႏၵာနဲ႔က ဒီလိုပဲ ေက်ာင္းမွာေတြ႕ၾကတယ္။ သူ႔ဆီကအေျဖရ၊ ခ်စ္သူေတြျဖစ္၊ သာမန္သမီးရည္းစားေတြလို တြဲသြားတြဲလာနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္တြဲၿပီးေတာ့ ေမေမသိသြားၿပီး ျပႆနာတက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကို မိုးနဲ႔ေပးစားတယ္။ ဒါပါပဲ"
"ခြဲရျခင္းအေၾကာင္းက မိဘခ်င္းစီးပြားၿပိဳင္ဘက္မို႔ဆိုတာပဲလား?"
"အင္း"
"ဘာမွမခိုင္လံုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ လမ္းခြဲခိုင္းတာကို သားႀကီးက ေခါင္းညိတ္ခဲ့တာပဲလား? မြန္းကေရာ လက္ခံတာပဲလား? အာ ... သားႀကီးကထားခဲ့လို႔ သူစိတ္နာတာေပါ့"
"ေမေမက အခုလိုပဲ ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ပစ္တာေလ။ မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး"
"မြန္းကို မခ်စ္ဘူးလား?"
"ၿပီးခဲ့ၿပီေလ။ ငယ္ငယ္တုန္းကရည္းစားဦးကို ခ်စ္တာ၊ မခ်စ္တာေတြက အခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမရေတာ့ဘူးေလကြာ"
"ေကာင္းတယ္၊ လမ္းခြဲျဖစ္တာပဲေကာင္းတယ္။ ေျပာပံုက တကယ္မခ်စ္တဲ့ေလသံႀကီး။ ငါ့အစ္ကိုကေလ၊ Motherboard ကထိန္းခ်ဳပ္သမၽွအတိုင္း တေသြမတိမ္းသြားမယ့္ ကြန္ျပဴတာႀကီး။ မြန္းကိုကကံဆုိုးၿပီး ေနမင္းသူရိန္နဲ႔ေတြ႕တာ။ အခု သူ႔နာမည္ၾကားေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ? နည္းနည္းေလးေတာင္ ရင္မခုန္ဘူးလား?"
"မိုးတိမ္လႊာဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို လက္ထပ္ယူလိုက္ၿပီးကတည္းက လမင္းစႏၵာဆိုတာ အတိတ္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ။ အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြ႕ရင္ အရင္ကသိခဲ့ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုတာပဲ စိတ္ထဲရွိတယ္"
"ဟင္း ... ေသြးေအးလိုက္တာ။ ေနေကာင္းကင္ရဲ႕အစ္ကိုတဲ့၊ ဘယ္ေနရာမွလည္း မတူဘူးလိုပဲ"
"ခက္ၿပီ။ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ ကိုေနေကာင္းကင္ေရ။ ခင္ဗ်ားေလးေမးလို႔ ေျဖတာေလကြာ။ ၿပီးေတာ့ မင္းႀကိဳက္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား? မင္း Crush ႀကီးကို သူ႔အဆက္ေဟာင္းက သတိေတာင္မရဘူးေျပာတာကို မင္းက ဝမ္းမသာႏိုင္ဘဲ ဘာေတြျဖစ္ေနရျပန္တာလဲ?"
"အဟဲ၊ ဟုတ္သားပဲေနာ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ၊ ရည္းစားဦးဆိုတာကို ေျမးဦးရတဲ့အထိ မေမ့ဘူးတဲ့"
"ရည္းစားဦးမွမဟုတ္ဘူးေလ၊ ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ေအာင္ထားတဲ့သူေတြကလြဲရင္ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ထားဖူးတဲ့ရည္းစားကိုေတာ့ မွတ္မိၾကမွာပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ္ေခၚခဲ့ဖူးတဲ့နာမည္နဲ႔ သူ႔ပံုစံကိုေတာ့ မွတ္မိၾကမွာပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ျပတ္မွ အဝလြန္တာေတြ၊ အပိန္လြန္တာေတြဆိုရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ပိုေခ်ာ၊ ပိုလွလာၾကရင္ေတာ့ သူ႔ကုသိုလ္ေပါ့"
"ရယ္ေန။ သူက ပိုလွလာတာ"
"အရင္ကပံု ျမင္ဖူးလို႔လား?"
"မသိဘူး၊ ပိုလွလာတာပဲ။ အဲ၊ အရင္ပံုေလးမ်ား ရွိေသးလား?"
"မရွိဘူးေလ။ သိမ္းထားစရာမွမဟုတ္တာ"
"ေရခဲတံုး၊ စက္႐ုပ္၊ သစ္သားတံုး၊ ရင္ဘတ္ထဲ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြပဲထည့္ထားသလား?"
"ေျပာျပန္ၿပီ။ အဲဒါ ပိုမေကာင္းဘူးလားလို႔ကြာ"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ေနာ့္အစ္ကိုလုပ္ေနၿပီး အဲဒီလိုႀကီးက မမိုက္ပါဘူးဗ်ာ"
"အင္း၊ လိမၼာတာကိုး"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္။ ေနာ္ကပဲ လူဆိုးပါ"
"ညီတို႔ ဘယ္လိုေတြ႕ၾကတာလဲ? ေျပာျပဦးေလ"
"ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ျပန္တဲ့အေခါက္က ေတြ႕တာ။ သူ႔ဆီကရင္ထိုးေလး အမွတ္မထင္ ေနာ့္ဆီပါလာတာက စတာပဲ"
"ရင္ထိုး?"
"ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါေလးက ......."
"ေပ်ာက္သြားတယ္လား? အင္း ... ထူးဆန္းသားပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဘာဆက္ျဖစ္လဲ?"
"အသစ္ျပန္လုပ္တာေပါ့၊ ေငြပန္းတိမ္မွာေလ"
"မင္းက ပံုစံကို ေသခ်ာမွတ္မိေနတာလား"
"ေသခ်ာတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ....."
"ဪ၊ ဒါဆို သူတစ္ခုခုေၾကာင့္စိတ္ညစ္တိုင္း မင္းကိုေခၚတယ္ေပါ့ေလ။ ဟာဟ၊ သူ႔စိတ္ထဲရွိသားပဲကြ"
"အဲဒီလိုထင္ရေပမဲ့ သူ႔စိတ္ကို ေသခ်ာမမွန္းတတ္ပါဘူးဗ်ာ"
"အင္း၊ ဆက္ေျပာ"
"ဒီလိုဗ်။ .............."
"ဟင္း ... မင္းဘာသာမင္းဇြတ္တိုး၊ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့တာပဲ။ သူ႔ဘက္ကအေျခအေနကို ေစာင့္မၾကည့္ဘဲနဲ႔ေလ"
"ေၾကာက္လို႔"
"သူျငင္းမွာေၾကာက္လို႔ မင္းကျငင္းခိုင္းခဲ့တာပဲ"
"သူက ကိုလင္းေရာင္ကိုျငင္းဖို႔သက္သက္နဲ႔ ေနာ့္ကိုပတ္သက္တယ္လို႔ ေတြးမိရင္ ရင္ဘတ္ေတြေအာင့္လြန္းလို႔ပါ။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိရင္လည္း ႐ိုးေျမက်အထိေတြးၿပီး သာယာေနတာ လက္ေတြ႕ဘဝထဲျပန္ေရာက္ရင္ ေမာတယ္။ တစ္ဖက္သတ္အခ်စ္က ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်ားမ်ားထားေလ အ႐ူးရင့္ေလပဲေနာ္"
"အခု ညီမေလးနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္သြားၿပီလဲ? ဟိုေန႔က ဘာေတြေျပာျဖစ္ၾကတာလဲ?"
"သူရွင္းမယ္တဲ့။ ေနာ့္ဘက္ကေျပာလိုက္သမၽွက အရာေရာက္မွာမဟုတ္လို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါတဲ့"
"ဒါဆို သူကလည္း ဒီမဂၤလာကိစၥကို သေဘာမတူဘူးေပါ့"
"ဟာဗ်ာ၊ ေနာ္တို႔က ေမာင္ႏွမလိုပါပဲဆိုတာကို လူႀကီးေတြက အေတြးေခ်ာ္ေနၾကတာကို"
"ညီမေလးနဲ႔ကိစၥကို ကာယကံရွင္ႏွစ္ေယာက္လံုးက သေဘာမတူတာဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပသလိုရွင္းၾကပါ။ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက ၾကယ္စင္ဆုနဲ႔သာလက္မထပ္ျဖစ္ရင္ လမင္းစႏၵာရဲ႕သေဘာထားကို ေသခ်ာသိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? သားႀကီးက ဘာေတြးမိလို႔လဲ?"
"သူ႔ရဲ႕အက်င့္အရဆိုရင္ သူစိတ္မပါဘဲ ဟန္ေဆာင္လုပ္ရတာမ်ိဳး ေတာ္႐ံုနဲ႔သူမလုပ္တတ္ဘူး။ လင္းေရာင္ကိုမယူခ်င္ဘူးလို႔ သူ႔စိတ္ထဲဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔အိမ္ကိုအတိုက္အခံထလုပ္တာပဲ ၾကည့္ေလ။ အရင္ကအက်င့္ေတြ ရွိခ်င္မွရွိေတာ့မယ္ဆိုေပမဲ့ အဲဒီအက်င့္ေလးကေတာ့ မေပ်ာက္ဘူးထင္တာပဲ။ သူမလိုခ်င္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးေပး လက္မခံတတ္ဘူး"
"တကယ္လား? အဲဒါတကယ္ပဲလား? ဒါဆို ေနာ့္အတြက္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးတာေပါ့။ ေလးငယ္နဲ႔ ေသခ်ာတိုင္ပင္ၿပီးရင္ မြန္းနဲ႔ကိစၥကို ရွင္းရမယ္"
"အင္း၊ ေသခ်ာေတာ့ၾကည့္လုပ္။ ေမေမက မင္းကိုအလြတ္မေပးေလာက္ဘူး"
"ေနေကာင္းကင္သည္ ေနမင္းသူရိန္မဟုတ္၍ ေနရာတကာ ေခါင္းညိတ္လက္ခံမည္မဟုတ္ပါ"
"လုပ္ေန၊ လုပ္ေန"
"အင္း၊ ေမ သိဖို႔"
"ရိုက္ေပါက္ေတြ။ အေမကိုေျပာစရာလား အဲဒီလို"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ အစကတည္းက ေနေကာင္းကင္ဆိုတာ သားဆိုးသားမိုက္မဟုတ္ေပမဲ့ သားလိမၼာေလးေတာ့မဟုတ္ဘူးေလ။ အဟီး"
"သြားအျဖဲသားနဲ႔ ဂုဏ္ယူေနျပန္ပါၿပီ"
"သားလိမၼာဆိုတာ နာမည္သာေကာင္းတာ၊ လူပင္ပန္းတယ္ဗ်။ အဲဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ အဲဒါေနေကာင္းကင္မဟုတ္ပါ"
"မင္းဟာေလ၊ ေျပာေလကဲေလပဲ"
"ဟဲဟဲ"
¤
"ဟယ္လို"
"အင္း၊ ေျပာ"
"ေလးငယ္"
"ေျပာေလ ေကာင္းေကာင္း"
"ဟို ... ငါ့ဆီ ခဏလာပါလား?"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? နင္ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ?"
"အိမ္မွာပဲ"
"ဪ၊ အဲဒါမ်ား။ ငါေရခ်ိဳးမလို႔၊ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ေနရင္ ေရာက္မယ္။ နင္ အေရးတႀကီးေျပာစရာရွိလို႔လား?"
"အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့လာလာရတယ္"
"Ok, see you soon."
▪︎
"ဟဲ့၊ တီေမမရွိဘူးလား?"
"ရွိဘူး"
"အဲဒါဘာကားလဲ?"
"John wick"
"ဪ။ ၾကည့္ခ်င္ဘူး။ နင္ဘာေျပာမလို႔လဲ?"
"ျခံထဲသြားေျပာရေအာင္"
"ေျပာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ဟိုေလ ... အေျခအေနက ဘယ္လိုျဖစ္သြားၿပီလဲ?"
"နင္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ? ဒီေန႔ေျပာသမၽွ ဟိုေတြ ဒီေတြနဲ႔။ ငါ့ကိုေတာင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလို႔မရဘူးလား"
"အာ ... အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ နင့္အိမ္ကိုမလာခ်င္လို႔ဟာ။ ေျပာစရာကလည္းရွိေတာ့ နင့္ကိုလာခိုင္းရင္က်ေတာ့လည္း မေကာင္းဘူးလားလို႔ပါ"
"နင္ ႐ူးေနတာလား? ဘာေတြေတြးေနတာလဲ?"
"ငါက ... ငါက နင့္ကိုအားနာလို႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါတို႔ဘက္က ကမ္းလွမ္းထားၿပီးမွ ငါေၾကာင့္ပ်က္မွာဆိုေတာ့ နင့္အတြက္က ..."
"အမေလး ေကာင္းေကာင္းရယ္။ ေစ့စပ္တဲ့ကိစၥလား? နင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ငါ့ေၾကာင့္ပ်က္မွာပါ။ နင္နဲ႔ငါၾကားမွာ အဲဒီကိစၥေၾကာင့္နဲ႔ေတာ့ အခုလိုေတြျဖစ္စရာေတြမလိုပါဘူး။ ငါ့စိတ္ထဲရွင္းတယ္၊ နင္ကလည္း နင့္အပူနဲ႔နင္ဆိုေတာ့ နင့္ကိစၥနင္ရွင္းပါ။ မနက္ျဖန္ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းကိစၥ သတင္းစာထဲပါမယ္ၾကားတယ္။ ေစ့စပ္ပြဲကို အက်ဥ္းခ်ံဳ႕ဖို႔ ငါရေအာင္ေျပာၿပီးၿပီ။ နင့္ကို တီေမမေျပာဘူးလား?"
"ငါ့ကို ဘာမွမေျပာဘူး"
"ငါေျပာမယ္။ ေစ့စပ္ပြဲကိစၥ လူႀကီးေတြသေဘာအတိုင္း ေနေပးလိုက္။ က်န္တာ ငါစီစဥ္ၿပီးၿပီ။ အစက ေစ့စပ္ပြဲေတာင္ပ်က္မယ္ထင္တာ၊ အခုက အခ်ိန္မမီေတာ့လို႔"
"အဲဒီလိုဆို ေနာက္မွပ်က္ရင္ နင္နစ္နာတာေပါ့"
"ဟဲ့၊ ငါပူဖို႔ထားပါ"
"ငါက နင့္ကို အဲဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။ ငါ့ညီမေလး၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးအေနနဲ႔ အဲဒီလို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး"
ေလးငယ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ျပံဳးလိုက္ၿပီး
"နင့္ေစတနာကို ငါသိပါတယ္ ေကာင္းေကာင္းရယ္။ နင္စိတ္ခ်ပါ၊ ငါ့အတြက္ေရာ နင့္အတြက္ေရာ ဘာမွဆိုးဆိုးဝါးဝါးမျဖစ္ပါဘူး။ မိဘေတြကေတာ့ စိတ္ဆိုးမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီအတြက္ကေတာ့ နင့္လိုသိုးမည္းက တီေမစိတ္ေျပေအာင္ ခၽြဲတတ္တယ္မဟုတ္လား? နင္ေမႊတာေတြ မ်ားေနၿပီ။ ဒီတစ္ခါေလးေတာ့ ငါ့ကိုေပးေမႊပါဟာ"
"ေလးငယ္၊ နင္ ... နင္ ... ခိုးရာလိုက္ ..."
ေလးငယ္ ေကာင္းကင္ပါးစပ္ကို အတင္းလွမ္းပိတ္ရေလသည္။ သူ႔အရပ္ကိုမမီေလေတာ့ ေခါင္းကိုအတင္းဆြဲခ်ၿပီး ပါးစပ္ပိတ္ရတာ မလြယ္ကူ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္ၿပီး အထင္လြဲမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ရေသးသည္။
"တိုးတိုးေျပာစမ္း"
"အင္း၊ ငါထင္တာ ဟုတ္ေနတာလား? ဘယ္သူလဲ? ဘယ္ကလဲ? ငါတို႔ကိစၥကို စိတ္ခုသြားရင္ နင္နဲ႔ျပႆနာတက္မွာေပါ့။ ေစ့စပ္ပြဲ ငါဖ်က္လိုက္မယ္ေလ"
"ဟဲ့၊ အသက္႐ွဴဦး။ ငါတို႔ အကုန္စီစဥ္ၿပီးပါၿပီဆိုေနမွပဲ။ နင္က လမင္းအပူမိၿပီး ကမ႓ာပ်က္ေနတုန္း ငါတို႔က တျခားၿဂိဳဟ္မွာ Booking လုပ္ၿပီးၿပီ။ ေနာက္ေန႔က်မွ ငါေသခ်ာေျပာျပမယ္။ မနက္ျဖန္ သတင္းပါလာရင္သာ နင့္မမကို ရွင္းျပဖို႔ျပင္ထား"
"ငါနဲ႔သူက ဘာမွမွမဟုတ္ေသးတာ"
"မဟုတ္ေသးရင္ ဟုတ္ေအာင္လုပ္ေလ။ ေရာ္ ... ခက္ၿပီ၊ ငါက ျပန္သင္ေပးစရာလိုေသးလား?"
"ငါတို႔အေျခအေနက ဘာမွန္းကိုမသိတာ"
"အင္း၊ သိေအာင္လုပ္ၿပီး ညႇိၾက။ ငါျပန္မယ္"
"ဟင္? ခ်က္ခ်င္း"
"ငါတို႔အတူရွိေနတာသိရင္ မိဘေတြက အရမ္းေတြေမၽွာ္လင့္ေနဦးမယ္။ Go ၿပီ"
"ေအးပါ"
¤
"ဟဲ့၊ ဒီမွာ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းျခင္းတဲ့"
"ေဒၚယမင္းသူရဲ႕ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့အကြက္ေတြပဲေလ"
"ဒါေပမဲ့ ေနေကာင္းကင္က အဲဒီလိုၿငိမ္ေနမယ့္အမ်ိဳးလား?"
"ျငင္းစရာဘာရွိလို႔လဲ? ဟို ဆရာဝန္ေလာင္းေလးမဟုတ္လား? သက္တူရြယ္တူ၊ အသိုင္းအဝိုင္းတူ၊ ပညာအရည္အခ်င္း၊ ႐ုပ္ရည္၊ အကုန္လိုက္ဖက္ေနတာပဲေလ"
"မြန္း၊ နင္ ဘယ္လိုမွမေနဘူးလား?"
"ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ေနရမွာလား?"
"ငါ အတည္ေမးေနတာ။ ကိုေနမင္းကိစၥတုန္းက နင္အရမ္းေပါက္ကြဲခဲ့တာေလ"
"အခုက ႀကိဳသိေနတာႀကီးကိုပဲ။ နင္ေျပာတာေလ၊ သူက မႀကိဳက္ရင္ၿငိမ္ေနမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ။ အခုလိုအထိျဖစ္ၿပီဆိုမွေတာ့ သူသေဘာတူလို႔ေပါ့"
"နင့္သေဘာကေရာ?"
"ငါက သူ႔အုပ္ထိန္းသူလား?"
"မြန္း! ငါစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္။ နင္ သူ႔ကို ႀကိဳက္လားမႀကိဳက္ဘူးလား?"
"ေအးဟာ၊ ႀကိဳက္တယ္ဟာ။ ခ်စ္လားေတာ့မေမးနဲ႔၊ ငါလည္းမသိေသးဘူး။ ရၿပီလား?"
"မြန္း၊ နင္ တကယ္ေျပာတာလား? တကယ္လား?"
"အစစအရာရာ ငါ့စိတ္ႀကိဳက္ေနေပးၿပီး ေနရာတကာ ငါ့အတြက္ေတြးေပးေနတဲ့၊ ငါ့ကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့၊ ျငင္းစရာအေၾကာင္းျပခ်က္နည္းတဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ငါႀကိဳက္တာ ဆန္းလား?"
"ကိုလင္းေရာင္ကိုျငင္းလိုက္တာ သူ႔ေၾကာင့္လား?"
"ဟင့္အင္း၊ ကိုလင္းေရာင္ကိုက ျငင္းကိုျငင္းခ်င္တာ။ အရင္ကက် လက္ခံႏိုင္လာလိမ့္မယ္ထင္ေပမဲ့ အခုက ဘယ္လိုမွလက္မခံႏိုင္ေတာ့လို႔။ ေနေကာင္းကင္ကိုက သေဘာက်တယ္၊ ခ်စ္တာေတြ သက္ဆိုင္ခ်င္တာေတြ မရွိဘူး။ ဟိုရင္ထိုးေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆက္စပ္ေနတာကိုလည္း အံ့ဩတာပါတာေပါ့ေလ"
"အဲဒါဆို အခု သူမဂၤလာေဆာင္မယ့္ကိစၥ နင္ဘယ္လိုမွမခံစားရတာ ေသခ်ာလား?"
"ဘာကိုေသခ်ာေနမွန္းေတာ့မသိေပမဲ့ ငါ့စိတ္ထဲ ေအးေဆးပဲ။ သူတို႔မဂၤလာကိစၥဆိုတာႀကီးက ငါ့စိတ္ထဲရွိမေနဘူး"
ဘာေတြလဲ မြန္းရယ္။ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အလိုလိုျဖစ္လာၾကတဲ့ခံစားခ်က္ေတြက ဆ႒မအာ႐ံုေတြလား၊ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္မႈေတြလား။ နားကိုမလည္ေတာ့ဘူး။
¤
"ေကာင္းေကာင္း၊ နင့္မမကို ဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီလား?"
"ဟင့္အင္း"
"ဖုန္းဆက္ၿပီး တစ္ခုခုေတာ့ေျပာသင့္တယ္ေလ၊ ရွင္းျပတာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့"
"ဘာေျပာရမွာလဲ? ငါက ဘယ္လိုရွင္းျပရမွာလဲ?"
"ေအးပါ၊ ေနာက္ေတာ့ ရွင္းျပစရာရွိလာမွာပါ"
"မသိေတာ့ဘူး"
▪︎
"အငယ္ေကာင္၊ လာဦး ဒီကို"
"လာၿပီ ေမ"
"သမီးငယ္ဖုန္းဆက္တယ္၊ မင္းဖုန္းက မကိုင္လို႔တဲ့။ သူစာအုပ္ဝယ္စရာရွိတာ လိုက္ပို႔ေပးပါတဲ့"
ဖုန္းကျဖင့္ တစ္ခ်ိန္လံုးသူ႔ေဘးမွာ။ ဘာလို႔မ်ား ေလးငယ္ညာေနရသလဲ?
"ဟုတ္၊ အခု သြားေခၚရမွာလား?"
"ေအး၊ သြားေခၚၿပီး သူဝယ္မယ့္ေနရာကို လိုက္ပို႔ေပးလိုက္"
"ဟုတ္"
.
"ေကာင္းေကာင္း"
"ဟင္၊ ျမန္လိုက္တာ"
"အင္းေလ၊ ျခံထဲကားဝင္လာတာေတြ႕လို႔ ထြက္လာတာ"
"အန္တီ့ကိုနႈတ္ဆက္ ..."
"ငါေျပာခဲ့ၿပီ၊ မဝင္နဲ႔ေတာ့။ သြားၾကမယ္"
"ဪ ... ေအး ..."
.
"ငါက ဘယ္ကိုေမာင္းရမလဲ?"
"လမ္းထိပ္အထိသာ ထြက္လိုက္စမ္းပါဟာ"
"အမ္း"
ေလးငယ္ တစ္ခုခုၾကံစည္ေနသည္က သိသာသည္ေၾကာင့္ ေျပာသလိုသာလုပ္ေပးလိုက္သည္။
"ေတြ႕ၿပီ။ ဟိုေရွ႕က အညိဳေရာင္ကားေလးေတြ႕လား?"
"အင္း"
"သူတို႔သြားရာေနာက္သာ လိုက္ေပး"
"နင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ?"
"ေနာက္ေတာ့သိမွာေပါ့"
Shopping Center တစ္ခုသို႔ ထိုကားေလးဝင္သြား၍ ေကာင္းကင္လိုက္ဝင္လိုက္သည္။ သံုးလႊာတြင္ စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ရွိျခင္းက သည္ေနရာသို႔လာရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ စာအုပ္ဝယ္ျခင္းက အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုသာျဖစ္ေပမည္။
"အဲဒီကားေဘးမွာရပ္လိုက္ ေကာင္းေကာင္း"
ကားႏွစ္စီးေဘးခ်င္းကပ္၍ ပါကင္ထိုးလိုက္ၾကသည္။
"သံုးလႊာကို သြားရေအာင္"
"အင္း"
စာအုပ္ဆိုင္ကိုေတာ့မဟုတ္ပါ။ မ်က္ေစာင္းထိုးမွ Gift shop ေလးသို႔ဝင္မည္ဆို၍ လိုက္ဝင္မိသည္။
"ဆုေလး၊ လာၿပီလား? ဝိုင္ေရာ?"
"လာလိမ့္မယ္။ ငါမိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္၊ ဒါက ေနေကာင္းကင္ေလ"
"ဝိုး၊ သတို႔သားေလာင္းႀကီးေပါ့။ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္၊ ဆုေလးသူငယ္ခ်င္း ဧပရယ္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ဝမ္းသာပါတယ္"
"ထိုင္ဦး ေကာင္းေကာင္း"
"နင္ ငါ့ကိုရွင္းျပသင့္ၿပီေနာ္ ေလးငယ္"
"လင္ေနာက္လိုက္မလို႔"
"ဆုေလးရယ္၊ ဘယ္လိုေတာင္ေျပာလိုက္တာလဲ? အေတာင့္လိုက္ကို နင္ခ်င္စရာ"
"မနင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ သူ႔ကိုေမးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာမွမေျပာဘူး။ သူစီစဥ္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ"
"ဧပရယ္တို႔လည္း သူတို႔ေျပာသမၽွ လိုက္စီစဥ္ေပးေနရတာ။ ေနေကာင္းကင္ကိုေတာ့ ေျပာျပထားလိမ့္မယ္ ထင္ထားတာ။ ဒီမနက္မွ ဘာမွေသခ်ာေျပာမထားဘူးတဲ့။ ေန႔လယ္က်ရင္ သူ႔ကိုလာေခၚထုတ္ခိုင္းၿပီး ဒီကိုလာမယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေပးေနတာ"
"ကဲ၊ ငါ့ကိုေျပာေတာ့မလား ေလးငယ္"
"ဒါေပါ့၊ ေျပာရမွာေပါ့။ ရၿပီေလ ေျပာလို႔။ ေဟး၊ ျမန္ျမန္လာ ဝိုင္"
အေပါက္ဝမွဝင္လာေသာ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ေဘာ္ဒီေတာင့္ေတာင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေလးငယ္က လက္ျပေခၚလိုက္သည္။ လူစံုေလေတာ့မွ
"ေကာင္းေကာင္း၊ ဒါက ငါ့ Boyfriend, ရိုးရာတဲ့။ ငါ့ရဲ႕ဝိုင္"
"ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ေနေကာင္းကင္။ အားလည္းနာပါတယ္"
"အာ ... ဟုတ္ကဲ့။ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္"
"ေအးေလေနာ္၊ ဆုေလးတို႔လုပ္ပံုက ခ်စ္သူနဲ႔ သတို႔သားေလာင္းကို ခိုးေျပးမယ့္ေန႔မွာ မိတ္ဆက္ေပးတာတဲ့"
"ဟို ... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေလးငယ္က အဲဒီလိုမဟုတ္ ..."
ဧပရယ့္စကားေၾကာင့္ ေလးငယ္၏ခ်စ္သူကို အားနာသြားရၿပီး ေနေကာင္းကင္ရွင္းျပရန္ ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း
"အဲဒီကိစၥကိုေတာ့ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ ေကာင္းကင္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္ေလးက အကုန္ေျပာျပထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အားနာေနတာ။ ငယ္ေလးက အခုလိုေခၚထုတ္ခိုင္းမယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တားပါေသးတယ္"
"ငယ္ေလး?"
"အဟီး၊ ဟုတ္တယ္။ သူကေလ ငါ့ကိုစေတြ႕ကတည္းက အဲဒီလိုေလးေခၚခ်င္တာတဲ့။ တိုက္ဆိုင္တယ္မဟုတ္လား?"
"အင္း"
ေကာင္းကင္ အံ့ဩရပါသည္။ သူက ေလးငယ္ဟုေခၚခဲ့သည့္ေကာင္မေလး၏ ခ်စ္သူက သူမကိုေခၚသည္မွာ ငယ္ေလးဟူ၍။
"ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ေကာင္းကင္ရဲ႕အေၾကာင္းေတြအရမ္းေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သဝန္တိုလိုက္ရတာ။ သူ႔ကိုေခၚတာကလည္း ေလးငယ္ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးသြားတာေပါ့။ သူနဲ႔ကလည္း တစ္နယ္တည္းမဟုတ္လို႔ အျမဲမေတြ႕ရေတာ့ စိတ္မခ်ျဖစ္ရတာနဲ႔ ရူးမလိုပါပဲ။ ေနာက္မွ သူ႔အစ္ကိုလိုပဲ အရမ္းအားကိုးရတာပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိရတာ။ အဲဒီအတြက္လည္း အထင္မွားမိတာ ေတာင္းပန္တယ္ဗ်ာ"
ကာယကံရွင္မသိလိုက္ရပါေသာ အထင္လြဲမႈေလးကို ေတာင္းပန္လာျပန္သည့္ ႐ိုးရာဆိုသည့္ ေလးငယ္၏ဝိုင္သည္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႏွင့္ ထက္ျမက္မည့္ပံုပင္။
"ဘာရယ္တာလဲ ေကာင္းေကာင္း"
"သေဘာက်လို႔ပါ။ နင္ကေလ ရည္းစားကိုေတာင္ နင့္ပံုစံအတိုင္း ရေအာင္ရွာႏိုင္တယ္ေနာ္"
"ဟား ဟား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တက္ညီလက္ညီကို ကဲႏိုင္ပါတယ္ဗ်"
"အဲဒီလိုဆို ဘယ္လိုစိတ္ခ်ရမလဲ? အဲဒီကေလးမကို ထိန္းမယ့္လူေတာ့လိုတယ္"
"ဘာ ကေလးမလဲ? ငါက ထိန္းစရာမလိုဘူး၊ လိမၼာၿပီးသား လူဆိုးေကာင္ရဲ႕"
"ေအးပါ၊ ငါက လူဆိုးေကာင္ပါ။ နင္ခိုးရာလိုက္ဖို႔ကို ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေခၚထုတ္လာရတဲ့ လူဆိုးေကာင္ေလ။ ငါ့ကို လူႀကီးေတြဝိုင္းသတ္ေတာ့မွာပဲ"
"ဟဲ့၊ ခိုးရာလိုက္တာ ငါပါေနာ္။ ငါေၾကာက္ဖို႔ထားဦးေလ"
"နင္က ေၾကာက္ဖို႔သတိရမလား? အခုေတာင္ ပါးစပ္မစိေတာ့တာကိုကြာ"
"ဟြန္႔၊ ေပ်ာ္တာကိုးလို႔"
"ဘာပဲေျပာေျပာပါ ေလးငယ္ရယ္၊ ငါ နင့္ကို အခုလိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျမင္ရတာ တကယ္ဝမ္းသာပါတယ္။ ရိုးရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးကို အပ္ပါတယ္။ သူမ်က္ရည္က်တာျမင္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္မလႊတ္ဘူးေနာ္"
"ေယာက္ဖေတြမ်ား အင္မတန္ေၾကာက္ရတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ခ်ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အျမဲတမ္းေပ်ာ္ေအာင္မထားႏိုင္ရင္ေတာင္ စိတ္မညစ္ေအာင္ ထားပါ့မယ္"
"အိုေခ ေယာက္ဖ"
"အမေလးဟဲ့၊ ခ်စ္ေနလိုက္ၾကပါ သမီးေယာက္ဖေတြ။ ေကာင္းေကာင္း၊ သူက ေတာင္ႀကီးေဆးတကၠသိုလ္က။ ငါတို႔နဲ႔အတူတူပဲ။ ငါ သူ႔ဆီလိုက္သြားမွာ၊ သူ႔အိမ္က သေဘာတူတယ္။ အားလံုးလည္းစီစဥ္ေပးၿပီးၿပီ။ သူတို႔အိမ္က ေသခ်ာလိုက္ေတာင္းေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ေျပာေနတာ။ ငါ ေမေမ့ကို အရိပ္အႁမြက္ေျပာေသးတယ္။ သူစီစဥ္တာကိုလက္မခံရင္ ေက်ာင္းပါဆက္မတက္ရဘူးတဲ့ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါၿငိမ္ေနလိုက္ရတာ။ မိန္းကေလးဘက္က သေဘာမတူတာကို ခိုးေျပးတာမ်ိဳးမလုပ္ရဘူးဆိုၿပီး သူ႔မိဘေတြကေျပာလို႔ သူေတာ္ေတာ္ေလး ေတာင္းဆိုခဲ့ရတာ။ ငါ့ခ်စ္သူေလး သနားပါတယ္"
"ငါ့ေၾကာင့္နဲ႔ နင့္မွာ အခုလိုမ်ိဳးျဖစ္ရတာ ငါတကယ္စိတ္မေကာင္းဘူး"
"နင့္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ နင္နဲ႔မမကိစၥမျဖစ္ရင္ေတာင္ ငါတို႔ကိုက မိဘေတြစီစဥ္ေပးၾကမွာပဲ။ ေစာတာနဲ႔ေနာက္က်တာပဲ ကြာတာပါ။ အဲဒီလိုမေတြးပါနဲ႔"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ခိုးေျပးတာဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က ငယ္ေလးမ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ အားလံုးစီစဥ္ၿပီးသားပါ။ သူ႔အိမ္ကို ငါးရက္၊ အလြန္ဆံုးတစ္ပတ္အတြင္း မိဘစံုရာနဲ႔လာျပန္အပ္ၿပီး မဂၤလာကိစၥကိုလည္း ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ေပးမွာပါ"
"Congratulations ပါဗ်ာ။ နင္ကံေကာင္းပါတယ္ ေလးငယ္။ တစ္သက္လံုးေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ"
"နင့္ကို ငါလြမ္းေနရေတာ့မွာ။ လာပါဦး"
ေလးငယ္က ေကာင္းကင္ဆီလက္ကမ္းကာ ဖက္ရန္ျပင္သည္ေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ ႐ိုးရာကိုၾကည့္မိသည္။ ရိုးရာက ေလးငယ္ကိုသာ ျပံဳးၾကည့္ေနၿပီး သူ႔အၾကည့္ေတြသည္ ျမတ္ႏိုးျခင္းအျပည့္။
ေကာင္းကင္ စိတ္ခ်လက္ခ်ပင္ ထည့္ေပးလိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။ ေလးငယ္ေျပာသြားသည့္ေန႔ကတည္းက ကိုယ္တိုင္အပူမိေနသည့္ၾကားမွ ေလးငယ္ခ်စ္သူသည္ မည္သို႔ေသာလူစားမ်ိဳးလဲဟု ေတြးပူေနခဲ့ရေသးသည္။ ေလးငယ္လိုမိန္းကေလးကေတာ့ လူေရြးမမွားႏိုင္ပါဟုသာ ေျဖေတြးခဲ့ရသည္က ယခုေတာ့ အေသအခ်ာစိတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
ေလးငယ္ကိုေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး
"ငါ့ကိုေတာ့ ေတာက္ေလၽွာက္ဆက္သြယ္ေပးပါ"
"ငါ နင့္ကိုမေျပာဘူးဆိုတာက နင့္အပူနဲ႔နင္မို႔ ေခါင္းမစားေစခ်င္လို႔ပါ။ နင့္မမကို ရွင္းျပစရာအေၾကာင္းျပခ်က္ ရၿပီထင္ပါတယ္ေနာ္"
"အင္း၊ အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
လူခ်င္းခြာလိုက္ေလလၽွင္ ေလးငယ္က မ်က္လံုးေထာင့္နားကို လက္ႏွင့္ပြတ္လိုက္ၿပီး
"က်န္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြ နင္တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ရွင္းေပးမယ္မဟုတ္လား?"
"ရွင္းေပးမွာေပါ့။ ဘာလို႔ငိုတာလဲ?"
"ဝမ္းနည္းသလိုႀကီးပဲ"
"အရူးမေလး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရမွာေလကြာ။ ငါႏွေျမာဖို႔ထားပါဦး"
"အဟီး၊ ငါတို႔သြားေတာ့မယ္ ေကာင္းေကာင္း။ ဧပရယ္၊ ငါ့အဝတ္ထုပ္ေရာ"
"ဒီမွာပါေနာ္။ နင္တို႔ရဲ႕ဒရာမာမွာ ငါလည္းေမ်ာသြားၿပီ။ Congrats ပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္"
"ေက်းဇူးပဲ။ ငါတို႔အတူတူျပန္ထြက္ၾကမလား ေကာင္းေကာင္း"
"အင္း၊ သြားစို႔ေလ"
"အမေလး၊ သူ႔အစ္ကိုကို စိတ္မခ်ျပန္ဘူး။ ကိုက္မစားပါဘူးဟဲ့"
"နင့္မ်က္လံုးေတြ ဘလင္းဘလင္းျဖစ္ေနတာ ငါသိတယ္မိန္းမရဲ႕"
"မ်က္လံုးပဲေလ ၾကည့္မွာေပါ့။ လိုင္စင္ရွိၿပီးသားဆိုလို႔ ေရစက္ခ်လိုက္တယ္သိလား။ ကၽြန္မကို ဖိတ္စာမပို႔နဲ႔ေနာ္၊ ေၾကကြဲတယ္"
"ဟာဗ်ာ"
ေလးငယ္သူငယ္ခ်င္းသည္လည္း ေပ်ာ္တတ္ပံုရပါသည္၊ ေနေကာင္းကင္ကို သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး စေနာက္ေနသည္မို႔ နႈတ္ဆက္ၿပီးသာ ထြက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုခြင့္ျပဳပါဦး ေကာင္းကင္။ ေနာက္တစ္ပတ္မတိုင္ခင္ ျပန္ဆံုၾကမယ္ဗ်ာ"
"ေကာင္းပါၿပီ။ လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္ ေလးငယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ရွင့္။ တာ့တာ ေကာင္းေကာင္း"
"အင္း၊ ဂ႐ုစိုက္သြားၾက"
ေစ့စပ္ပြဲကိစၥကေတာ့ ရွင္းသြားၿပီ မြန္းေရ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိစၥကိုေရာ ဘယ္လိုရွင္းရမလဲဗ်ာ။
■
အပိုင္း (၁၄) ဆက္ရန္
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ပိတ်ရက်ကို မအားပြန်ဘူးလား? ဘာကူပေးရမလဲ?"
"အလုပ်က မများဘူး။ မင်းကိုခေါ်ထုတ်ဖို့ အလုပ်အကြောင်းပြတာ"
"မေက မသိလောက်ဘူးဆိုတော့"
"သိသာသိစေ၊ မမြင်စေနဲ့တဲ့။ တည့်တည့်မတိုးရင်ရပြီပေါ့"
"အဲ၊ သားကြီးလည်း လှည့်တတ်ပတ်တတ်တယ်လား?"
"ငါက မူကြိုကလေးလား?"
"အဟီး၊ အဲဒီလိုမဆိုလိုပါဘူး"
.
"ပြောပြတော့လေ။ အားပြီမဟုတ်လား?"
"ဘာမှအထွေအထူး မရှိပါဘူး။ ငါ့ညီပြောပြတာကြားချင်လို့ ခေါ်ထုတ်လာတာ။ စန္ဒာနဲ့က ဒီလိုပဲ ကျောင်းမှာတွေ့ကြတယ်။ သူ့ဆီကအဖြေရ၊ ချစ်သူတွေဖြစ်၊ သာမန်သမီးရည်းစားတွေလို တွဲသွားတွဲလာနဲ့ တစ်နှစ်လောက်တွဲပြီးတော့ မေမေသိသွားပြီး ပြဿနာတက်ကြတယ်။ နောက်တော့ ကိုယ့်ကို မိုးနဲ့ပေးစားတယ်။ ဒါပါပဲ"
"ခွဲရခြင်းအကြောင်းက မိဘချင်းစီးပွားပြိုင်ဘက်မို့ဆိုတာပဲလား?"
"အင်း"
"ဘာမှမခိုင်လုံတဲ့အကြောင်းပြချက်နဲ့ လမ်းခွဲခိုင်းတာကို သားကြီးက ခေါင်းညိတ်ခဲ့တာပဲလား? မွန်းကရော လက်ခံတာပဲလား? အာ ... သားကြီးကထားခဲ့လို့ သူစိတ်နာတာပေါ့"
"မေမေက အခုလိုပဲ ချက်ချင်းစီစဉ်ပစ်တာလေ။ မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ဘူး"
"မွန်းကို မချစ်ဘူးလား?"
"ပြီးခဲ့ပြီလေ။ ငယ်ငယ်တုန်းကရည်းစားဦးကို ချစ်တာ၊ မချစ်တာတွေက အခုချိန်မှာ ပြန်တွေးမရတော့ဘူးလေကွာ"
"ကောင်းတယ်၊ လမ်းခွဲဖြစ်တာပဲကောင်းတယ်။ ပြောပုံက တကယ်မချစ်တဲ့လေသံကြီး။ ငါ့အစ်ကိုကလေ၊ Motherboard ကထိန်းချုပ်သမျှအတိုင်း တသွေမတိမ်းသွားမယ့် ကွန်ပြူတာကြီး။ မွန်းကိုကကံဆိုးပြီး နေမင်းသူရိန်နဲ့တွေ့တာ။ အခု သူ့နာမည်ကြားတော့ ဘယ်လိုနေလဲ? နည်းနည်းလေးတောင် ရင်မခုန်ဘူးလား?"
"မိုးတိမ်လွှာဆိုတဲ့အမျိုးသမီးကို လက်ထပ်ယူလိုက်ပြီးကတည်းက လမင်းစန္ဒာဆိုတာ အတိတ်မှာကျန်ခဲ့ပြီ။ အခုအချိန်ပြန်တွေ့ရင် အရင်ကသိခဲ့ဖူးတဲ့လူတစ်ယောက်ဆိုတာပဲ စိတ်ထဲရှိတယ်"
"ဟင်း ... သွေးအေးလိုက်တာ။ နေကောင်းကင်ရဲ့အစ်ကိုတဲ့၊ ဘယ်နေရာမှလည်း မတူဘူးလိုပဲ"
"ခက်ပြီ။ ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ ကိုနေကောင်းကင်ရေ။ ခင်ဗျားလေးမေးလို့ ဖြေတာလေကွာ။ ပြီးတော့ မင်းကြိုက်နေတာမဟုတ်ဘူးလား? မင်း Crush ကြီးကို သူ့အဆက်ဟောင်းက သတိတောင်မရဘူးပြောတာကို မင်းက ဝမ်းမသာနိုင်ဘဲ ဘာတွေဖြစ်နေရပြန်တာလဲ?"
"အဟဲ၊ ဟုတ်သားပဲနော်။ အဲဒီလိုဖြစ်နေတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ဗျာ၊ ရည်းစားဦးဆိုတာကို မြေးဦးရတဲ့အထိ မမေ့ဘူးတဲ့"
"ရည်းစားဦးမှမဟုတ်ဘူးလေ၊ ရည်းစားတွေ မှိုလိုပေါက်အောင်ထားတဲ့သူတွေကလွဲရင် ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်ထားဖူးတဲ့ရည်းစားကိုတော့ မှတ်မိကြမှာပါ။ အနည်းဆုံးတော့ ကိုယ်ခေါ်ခဲ့ဖူးတဲ့နာမည်နဲ့ သူ့ပုံစံကိုတော့ မှတ်မိကြမှာပဲ။ ကိုယ်နဲ့ပြတ်မှ အဝလွန်တာတွေ၊ အပိန်လွန်တာတွေဆိုရင်တော့ မပြောတတ်ဘူး။ ပိုချော၊ ပိုလှလာကြရင်တော့ သူ့ကုသိုလ်ပေါ့"
"ရယ်နေ။ သူက ပိုလှလာတာ"
"အရင်ကပုံ မြင်ဖူးလို့လား?"
"မသိဘူး၊ ပိုလှလာတာပဲ။ အဲ၊ အရင်ပုံလေးများ ရှိသေးလား?"
"မရှိဘူးလေ။ သိမ်းထားစရာမှမဟုတ်တာ"
"ရေခဲတုံး၊ စက်ရုပ်၊ သစ်သားတုံး၊ ရင်ဘတ်ထဲ ကျောက်ဆောင်တွေပဲထည့်ထားသလား?"
"ပြောပြန်ပြီ။ အဲဒါ ပိုမကောင်းဘူးလားလို့ကွာ"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ၊ နော့်အစ်ကိုလုပ်နေပြီး အဲဒီလိုကြီးက မမိုက်ပါဘူးဗျာ"
"အင်း၊ လိမ္မာတာကိုး"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ ဟုတ်ပါတယ်။ နော်ကပဲ လူဆိုးပါ"
"ညီတို့ ဘယ်လိုတွေ့ကြတာလဲ? ပြောပြဦးလေ"
"ကျောင်းမဖွင့်ခင်ပြန်တဲ့အခေါက်က တွေ့တာ။ သူ့ဆီကရင်ထိုးလေး အမှတ်မထင် နော့်ဆီပါလာတာက စတာပဲ"
"ရင်ထိုး?"
"ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါလေးက ......."
"ပျောက်သွားတယ်လား? အင်း ... ထူးဆန်းသားပဲ။ အဲဒီတော့ ပျောက်သွားပြီး ဘာဆက်ဖြစ်လဲ?"
"အသစ်ပြန်လုပ်တာပေါ့၊ ငွေပန်းတိမ်မှာလေ"
"မင်းက ပုံစံကို သေချာမှတ်မိနေတာလား"
"သေချာတာပေါ့။ နောက်ပိုင်းကျတော့ ....."
"ဪ၊ ဒါဆို သူတစ်ခုခုကြောင့်စိတ်ညစ်တိုင်း မင်းကိုခေါ်တယ်ပေါ့လေ။ ဟာဟ၊ သူ့စိတ်ထဲရှိသားပဲကွ"
"အဲဒီလိုထင်ရပေမဲ့ သူ့စိတ်ကို သေချာမမှန်းတတ်ပါဘူးဗျာ"
"အင်း၊ ဆက်ပြော"
"ဒီလိုဗျ။ .............."
"ဟင်း ... မင်းဘာသာမင်းဇွတ်တိုး၊ မင်းကိုယ်တိုင်ပဲ နောက်ဆုတ်ခဲ့တာပဲ။ သူ့ဘက်ကအခြေအနေကို စောင့်မကြည့်ဘဲနဲ့လေ"
"ကြောက်လို့"
"သူငြင်းမှာကြောက်လို့ မင်းကငြင်းခိုင်းခဲ့တာပဲ"
"သူက ကိုလင်းရောင်ကိုငြင်းဖို့သက်သက်နဲ့ နော့်ကိုပတ်သက်တယ်လို့ တွေးမိရင် ရင်ဘတ်တွေအောင့်လွန်းလို့ပါ။ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူးလို့ တွေးမိရင်လည်း ရိုးမြေကျအထိတွေးပြီး သာယာနေတာ လက်တွေ့ဘဝထဲပြန်ရောက်ရင် မောတယ်။ တစ်ဖက်သတ်အချစ်က မျှော်လင့်ချက်များများထားလေ အရူးရင့်လေပဲနော်"
"အခု ညီမလေးနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်သွားပြီလဲ? ဟိုနေ့က ဘာတွေပြောဖြစ်ကြတာလဲ?"
"သူရှင်းမယ်တဲ့။ နော့်ဘက်ကပြောလိုက်သမျှက အရာရောက်မှာမဟုတ်လို့ ငြိမ်ငြိမ်နေပါတဲ့"
"ဒါဆို သူကလည်း ဒီမင်္ဂလာကိစ္စကို သဘောမတူဘူးပေါ့"
"ဟာဗျာ၊ နော်တို့က မောင်နှမလိုပါပဲဆိုတာကို လူကြီးတွေက အတွေးချော်နေကြတာကို"
"ညီမလေးနဲ့ကိစ္စကို ကာယကံရှင်နှစ်ယောက်လုံးက သဘောမတူတာဆိုရင်တော့ အဆင်ပြေသလိုရှင်းကြပါ။ တစ်ခုပြောချင်တာက ကြယ်စင်ဆုနဲ့သာလက်မထပ်ဖြစ်ရင် လမင်းစန္ဒာရဲ့သဘောထားကို သေချာသိအောင် ကြိုးစားသင့်တယ်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? သားကြီးက ဘာတွေးမိလို့လဲ?"
"သူ့ရဲ့အကျင့်အရဆိုရင် သူစိတ်မပါဘဲ ဟန်ဆောင်လုပ်ရတာမျိုး တော်ရုံနဲ့သူမလုပ်တတ်ဘူး။ လင်းရောင်ကိုမယူချင်ဘူးလို့ သူ့စိတ်ထဲဆုံးဖြတ်ပြီးတာနဲ့ သူ့အိမ်ကိုအတိုက်အခံထလုပ်တာပဲ ကြည့်လေ။ အရင်ကအကျင့်တွေ ရှိချင်မှရှိတော့မယ်ဆိုပေမဲ့ အဲဒီအကျင့်လေးကတော့ မပျောက်ဘူးထင်တာပဲ။ သူမလိုချင်ရင် ဘယ်လောက်ပေးပေး လက်မခံတတ်ဘူး"
"တကယ်လား? အဲဒါတကယ်ပဲလား? ဒါဆို နော့်အတွက် မျှော်လင့်ချက်ရှိသေးတာပေါ့။ လေးငယ်နဲ့ သေချာတိုင်ပင်ပြီးရင် မွန်းနဲ့ကိစ္စကို ရှင်းရမယ်"
"အင်း၊ သေချာတော့ကြည့်လုပ်။ မေမေက မင်းကိုအလွတ်မပေးလောက်ဘူး"
"နေကောင်းကင်သည် နေမင်းသူရိန်မဟုတ်၍ နေရာတကာ ခေါင်းညိတ်လက်ခံမည်မဟုတ်ပါ"
"လုပ်နေ၊ လုပ်နေ"
"အင်း၊ မေ သိဖို့"
"ရိုက်ပေါက်တွေ။ အမေကိုပြောစရာလား အဲဒီလို"
"ဟုတ်တယ်လေ။ အစကတည်းက နေကောင်းကင်ဆိုတာ သားဆိုးသားမိုက်မဟုတ်ပေမဲ့ သားလိမ္မာလေးတော့မဟုတ်ဘူးလေ။ အဟီး"
"သွားအဖြဲသားနဲ့ ဂုဏ်ယူနေပြန်ပါပြီ"
"သားလိမ္မာဆိုတာ နာမည်သာကောင်းတာ၊ လူပင်ပန်းတယ်ဗျ။ အဲဒါမျိုးလုပ်ရင် အဲဒါနေကောင်းကင်မဟုတ်ပါ"
"မင်းဟာလေ၊ ပြောလေကဲလေပဲ"
"ဟဲဟဲ"
¤
"ဟယ်လို"
"အင်း၊ ပြော"
"လေးငယ်"
"ပြောလေ ကောင်းကောင်း"
"ဟို ... ငါ့ဆီ ခဏလာပါလား?"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? နင်ဘယ်ရောက်နေတာလဲ?"
"အိမ်မှာပဲ"
"ဪ၊ အဲဒါများ။ ငါရေချိုးမလို့၊ နောက်တစ်နာရီလောက်နေရင် ရောက်မယ်။ နင် အရေးတကြီးပြောစရာရှိလို့လား?"
"အရေးမကြီးပါဘူး။ ဘယ်တော့လာလာရတယ်"
"Ok, see you soon."
▪︎
"ဟဲ့၊ တီမေမရှိဘူးလား?"
"ရှိဘူး"
"အဲဒါဘာကားလဲ?"
"John wick"
"ဪ။ ကြည့်ချင်ဘူး။ နင်ဘာပြောမလို့လဲ?"
"ခြံထဲသွားပြောရအောင်"
"ပြော၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ဟိုလေ ... အခြေအနေက ဘယ်လိုဖြစ်သွားပြီလဲ?"
"နင် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ? ဒီနေ့ပြောသမျှ ဟိုတွေ ဒီတွေနဲ့။ ငါ့ကိုတောင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလို့မရဘူးလား"
"အာ ... အမှန်အတိုင်းပြောရရင် နင့်အိမ်ကိုမလာချင်လို့ဟာ။ ပြောစရာကလည်းရှိတော့ နင့်ကိုလာခိုင်းရင်ကျတော့လည်း မကောင်းဘူးလားလို့ပါ"
"နင် ရူးနေတာလား? ဘာတွေတွေးနေတာလဲ?"
"ငါက ... ငါက နင့်ကိုအားနာလို့။ ဘာပဲပြောပြော ငါတို့ဘက်က ကမ်းလှမ်းထားပြီးမှ ငါကြောင့်ပျက်မှာဆိုတော့ နင့်အတွက်က ..."
"အမလေး ကောင်းကောင်းရယ်။ စေ့စပ်တဲ့ကိစ္စလား? နင့်ကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ငါ့ကြောင့်ပျက်မှာပါ။ နင်နဲ့ငါကြားမှာ အဲဒီကိစ္စကြောင့်နဲ့တော့ အခုလိုတွေဖြစ်စရာတွေမလိုပါဘူး။ ငါ့စိတ်ထဲရှင်းတယ်၊ နင်ကလည်း နင့်အပူနဲ့နင်ဆိုတော့ နင့်ကိစ္စနင်ရှင်းပါ။ မနက်ဖြန် စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းကိစ္စ သတင်းစာထဲပါမယ်ကြားတယ်။ စေ့စပ်ပွဲကို အကျဉ်းချုံ့ဖို့ ငါရအောင်ပြောပြီးပြီ။ နင့်ကို တီမေမပြောဘူးလား?"
"ငါ့ကို ဘာမှမပြောဘူး"
"ငါပြောမယ်။ စေ့စပ်ပွဲကိစ္စ လူကြီးတွေသဘောအတိုင်း နေပေးလိုက်။ ကျန်တာ ငါစီစဉ်ပြီးပြီ။ အစက စေ့စပ်ပွဲတောင်ပျက်မယ်ထင်တာ၊ အခုက အချိန်မမီတော့လို့"
"အဲဒီလိုဆို နောက်မှပျက်ရင် နင်နစ်နာတာပေါ့"
"ဟဲ့၊ ငါပူဖို့ထားပါ"
"ငါက နင့်ကို အဲဒီလိုတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူးလေ။ ငါ့ညီမလေး၊ ငါ့သူငယ်ချင်းလေးအနေနဲ့ အဲဒီလို မဖြစ်စေချင်ဘူး"
လေးငယ် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးလိုက်ပြီး
"နင့်စေတနာကို ငါသိပါတယ် ကောင်းကောင်းရယ်။ နင်စိတ်ချပါ၊ ငါ့အတွက်ရော နင့်အတွက်ရော ဘာမှဆိုးဆိုးဝါးဝါးမဖြစ်ပါဘူး။ မိဘတွေကတော့ စိတ်ဆိုးမယ်ထင်တယ်။ အဲဒီအတွက်ကတော့ နင့်လိုသိုးမည်းက တီမေစိတ်ပြေအောင် ချွဲတတ်တယ်မဟုတ်လား? နင်မွှေတာတွေ များနေပြီ။ ဒီတစ်ခါလေးတော့ ငါ့ကိုပေးမွှေပါဟာ"
"လေးငယ်၊ နင် ... နင် ... ခိုးရာလိုက် ..."
လေးငယ် ကောင်းကင်ပါးစပ်ကို အတင်းလှမ်းပိတ်ရလေသည်။ သူ့အရပ်ကိုမမီလေတော့ ခေါင်းကိုအတင်းဆွဲချပြီး ပါးစပ်ပိတ်ရတာ မလွယ်ကူ။ တစ်ယောက်ယောက်မြင်ပြီး အထင်လွဲမည်ကိုလည်း စိုးရိမ်ရသေးသည်။
"တိုးတိုးပြောစမ်း"
"အင်း၊ ငါထင်တာ ဟုတ်နေတာလား? ဘယ်သူလဲ? ဘယ်ကလဲ? ငါတို့ကိစ္စကို စိတ်ခုသွားရင် နင်နဲ့ပြဿနာတက်မှာပေါ့။ စေ့စပ်ပွဲ ငါဖျက်လိုက်မယ်လေ"
"ဟဲ့၊ အသက်ရှူဦး။ ငါတို့ အကုန်စီစဉ်ပြီးပါပြီဆိုနေမှပဲ။ နင်က လမင်းအပူမိပြီး ကမ္ဘာပျက်နေတုန်း ငါတို့က တခြားဂြိုဟ်မှာ Booking လုပ်ပြီးပြီ။ နောက်နေ့ကျမှ ငါသေချာပြောပြမယ်။ မနက်ဖြန် သတင်းပါလာရင်သာ နင့်မမကို ရှင်းပြဖို့ပြင်ထား"
"ငါနဲ့သူက ဘာမှမှမဟုတ်သေးတာ"
"မဟုတ်သေးရင် ဟုတ်အောင်လုပ်လေ။ ရော် ... ခက်ပြီ၊ ငါက ပြန်သင်ပေးစရာလိုသေးလား?"
"ငါတို့အခြေအနေက ဘာမှန်းကိုမသိတာ"
"အင်း၊ သိအောင်လုပ်ပြီး ညှိကြ။ ငါပြန်မယ်"
"ဟင်? ချက်ချင်း"
"ငါတို့အတူရှိနေတာသိရင် မိဘတွေက အရမ်းတွေမျှော်လင့်နေဦးမယ်။ Go ပြီ"
"အေးပါ"
¤
"ဟဲ့၊ ဒီမှာ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းခြင်းတဲ့"
"ဒေါ်ယမင်းသူရဲ့ မရိုးနိုင်တဲ့အကွက်တွေပဲလေ"
"ဒါပေမဲ့ နေကောင်းကင်က အဲဒီလိုငြိမ်နေမယ့်အမျိုးလား?"
"ငြင်းစရာဘာရှိလို့လဲ? ဟို ဆရာဝန်လောင်းလေးမဟုတ်လား? သက်တူရွယ်တူ၊ အသိုင်းအဝိုင်းတူ၊ ပညာအရည်အချင်း၊ ရုပ်ရည်၊ အကုန်လိုက်ဖက်နေတာပဲလေ"
"မွန်း၊ နင် ဘယ်လိုမှမနေဘူးလား?"
"ကင်းမြီးကောက်ထောင်နေရမှာလား?"
"ငါ အတည်မေးနေတာ။ ကိုနေမင်းကိစ္စတုန်းက နင်အရမ်းပေါက်ကွဲခဲ့တာလေ"
"အခုက ကြိုသိနေတာကြီးကိုပဲ။ နင်ပြောတာလေ၊ သူက မကြိုက်ရင်ငြိမ်နေမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ။ အခုလိုအထိဖြစ်ပြီဆိုမှတော့ သူသဘောတူလို့ပေါ့"
"နင့်သဘောကရော?"
"ငါက သူ့အုပ်ထိန်းသူလား?"
"မွန်း! ငါစိတ်မရှည်တော့ဘူးနော်။ နင် သူ့ကို ကြိုက်လားမကြိုက်ဘူးလား?"
"အေးဟာ၊ ကြိုက်တယ်ဟာ။ ချစ်လားတော့မမေးနဲ့၊ ငါလည်းမသိသေးဘူး။ ရပြီလား?"
"မွန်း၊ နင် တကယ်ပြောတာလား? တကယ်လား?"
"အစစအရာရာ ငါ့စိတ်ကြိုက်နေပေးပြီး နေရာတကာ ငါ့အတွက်တွေးပေးနေတဲ့၊ ငါ့ကိုအရမ်းချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့၊ ငြင်းစရာအကြောင်းပြချက်နည်းတဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ငါကြိုက်တာ ဆန်းလား?"
"ကိုလင်းရောင်ကိုငြင်းလိုက်တာ သူ့ကြောင့်လား?"
"ဟင့်အင်း၊ ကိုလင်းရောင်ကိုက ငြင်းကိုငြင်းချင်တာ။ အရင်ကကျ လက်ခံနိုင်လာလိမ့်မယ်ထင်ပေမဲ့ အခုက ဘယ်လိုမှလက်မခံနိုင်တော့လို့။ နေကောင်းကင်ကိုက သဘောကျတယ်၊ ချစ်တာတွေ သက်ဆိုင်ချင်တာတွေ မရှိဘူး။ ဟိုရင်ထိုးလေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဆက်စပ်နေတာကိုလည်း အံ့ဩတာပါတာပေါ့လေ"
"အဲဒါဆို အခု သူမင်္ဂလာဆောင်မယ့်ကိစ္စ နင်ဘယ်လိုမှမခံစားရတာ သေချာလား?"
"ဘာကိုသေချာနေမှန်းတော့မသိပေမဲ့ ငါ့စိတ်ထဲ အေးဆေးပဲ။ သူတို့မင်္ဂလာကိစ္စဆိုတာကြီးက ငါ့စိတ်ထဲရှိမနေဘူး"
ဘာတွေလဲ မွန်းရယ်။ နင်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အလိုလိုဖြစ်လာကြတဲ့ခံစားချက်တွေက ဆဋ္ဌမအာရုံတွေလား၊ စိတ်ချင်းဆက်သွယ်မှုတွေလား။ နားကိုမလည်တော့ဘူး။
¤
"ကောင်းကောင်း၊ နင့်မမကို ဖုန်းဆက်ပြီးပြီလား?"
"ဟင့်အင်း"
"ဖုန်းဆက်ပြီး တစ်ခုခုတော့ပြောသင့်တယ်လေ၊ ရှင်းပြတာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့"
"ဘာပြောရမှာလဲ? ငါက ဘယ်လိုရှင်းပြရမှာလဲ?"
"အေးပါ၊ နောက်တော့ ရှင်းပြစရာရှိလာမှာပါ"
"မသိတော့ဘူး"
▪︎
"အငယ်ကောင်၊ လာဦး ဒီကို"
"လာပြီ မေ"
"သမီးငယ်ဖုန်းဆက်တယ်၊ မင်းဖုန်းက မကိုင်လို့တဲ့။ သူစာအုပ်ဝယ်စရာရှိတာ လိုက်ပို့ပေးပါတဲ့"
ဖုန်းကဖြင့် တစ်ချိန်လုံးသူ့ဘေးမှာ။ ဘာလို့များ လေးငယ်ညာနေရသလဲ?
"ဟုတ်၊ အခု သွားခေါ်ရမှာလား?"
"အေး၊ သွားခေါ်ပြီး သူဝယ်မယ့်နေရာကို လိုက်ပို့ပေးလိုက်"
"ဟုတ်"
.
"ကောင်းကောင်း"
"ဟင်၊ မြန်လိုက်တာ"
"အင်းလေ၊ ခြံထဲကားဝင်လာတာတွေ့လို့ ထွက်လာတာ"
"အန်တီ့ကိုနှုတ်ဆက် ..."
"ငါပြောခဲ့ပြီ၊ မဝင်နဲ့တော့။ သွားကြမယ်"
"ဪ ... အေး ..."
.
"ငါက ဘယ်ကိုမောင်းရမလဲ?"
"လမ်းထိပ်အထိသာ ထွက်လိုက်စမ်းပါဟာ"
"အမ်း"
လေးငယ် တစ်ခုခုကြံစည်နေသည်က သိသာသည်ကြောင့် ပြောသလိုသာလုပ်ပေးလိုက်သည်။
"တွေ့ပြီ။ ဟိုရှေ့က အညိုရောင်ကားလေးတွေ့လား?"
"အင်း"
"သူတို့သွားရာနောက်သာ လိုက်ပေး"
"နင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ?"
"နောက်တော့သိမှာပေါ့"
Shopping Center တစ်ခုသို့ ထိုကားလေးဝင်သွား၍ ကောင်းကင်လိုက်ဝင်လိုက်သည်။ သုံးလွှာတွင် စာအုပ်ဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်ရှိခြင်းက သည်နေရာသို့လာရသည့် အကြောင်းအရင်းတော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ စာအုပ်ဝယ်ခြင်းက အကြောင်းပြချက်တစ်ခုသာဖြစ်ပေမည်။
"အဲဒီကားဘေးမှာရပ်လိုက် ကောင်းကောင်း"
ကားနှစ်စီးဘေးချင်းကပ်၍ ပါကင်ထိုးလိုက်ကြသည်။
"သုံးလွှာကို သွားရအောင်"
"အင်း"
စာအုပ်ဆိုင်ကိုတော့မဟုတ်ပါ။ မျက်စောင်းထိုးမှ Gift shop လေးသို့ဝင်မည်ဆို၍ လိုက်ဝင်မိသည်။
"ဆုလေး၊ လာပြီလား? ဝိုင်ရော?"
"လာလိမ့်မယ်။ ငါမိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်၊ ဒါက နေကောင်းကင်လေ"
"ဝိုး၊ သတို့သားလောင်းကြီးပေါ့။ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်၊ ဆုလေးသူငယ်ချင်း ဧပရယ်ပါ"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ဝမ်းသာပါတယ်"
"ထိုင်ဦး ကောင်းကောင်း"
"နင် ငါ့ကိုရှင်းပြသင့်ပြီနော် လေးငယ်"
"လင်နောက်လိုက်မလို့"
"ဆုလေးရယ်၊ ဘယ်လိုတောင်ပြောလိုက်တာလဲ? အတောင့်လိုက်ကို နင်ချင်စရာ"
"မနင်နိုင်တော့ပါဘူးဗျာ။ သူ့ကိုမေးတော့လည်း ကျွန်တော့်ကိုဘာမှမပြောဘူး။ သူစီစဉ်မယ်ဆိုတာချည်းပဲ"
"ဧပရယ်တို့လည်း သူတို့ပြောသမျှ လိုက်စီစဉ်ပေးနေရတာ။ နေကောင်းကင်ကိုတော့ ပြောပြထားလိမ့်မယ် ထင်ထားတာ။ ဒီမနက်မှ ဘာမှသေချာပြောမထားဘူးတဲ့။ နေ့လယ်ကျရင် သူ့ကိုလာခေါ်ထုတ်ခိုင်းပြီး ဒီကိုလာမယ်ဆိုလို့ စောင့်ပေးနေတာ"
"ကဲ၊ ငါ့ကိုပြောတော့မလား လေးငယ်"
"ဒါပေါ့၊ ပြောရမှာပေါ့။ ရပြီလေ ပြောလို့။ ဟေး၊ မြန်မြန်လာ ဝိုင်"
အပေါက်ဝမှဝင်လာသော အရပ်မြင့်မြင့်၊ အသားဖြူဖြူ၊ ဘော်ဒီတောင့်တောင့် ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို လေးငယ်က လက်ပြခေါ်လိုက်သည်။ လူစုံလေတော့မှ
"ကောင်းကောင်း၊ ဒါက ငါ့ Boyfriend, ရိုးရာတဲ့။ ငါ့ရဲ့ဝိုင်"
"တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် နေကောင်းကင်။ အားလည်းနာပါတယ်"
"အာ ... ဟုတ်ကဲ့။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်"
"အေးလေနော်၊ ဆုလေးတို့လုပ်ပုံက ချစ်သူနဲ့ သတို့သားလောင်းကို ခိုးပြေးမယ့်နေ့မှာ မိတ်ဆက်ပေးတာတဲ့"
"ဟို ... ကျွန်တော်နဲ့လေးငယ်က အဲဒီလိုမဟုတ် ..."
ဧပရယ့်စကားကြောင့် လေးငယ်၏ချစ်သူကို အားနာသွားရပြီး နေကောင်းကင်ရှင်းပြရန် ပြင်လိုက်သော်လည်း
"အဲဒီကိစ္စကိုတော့ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့ ကောင်းကင်။ ကျွန်တော့်ကို ငယ်လေးက အကုန်ပြောပြထားတာပါ။ ကျွန်တော်ကသာ အားနာနေတာ။ ငယ်လေးက အခုလိုခေါ်ထုတ်ခိုင်းမယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်တားပါသေးတယ်"
"ငယ်လေး?"
"အဟီး၊ ဟုတ်တယ်။ သူကလေ ငါ့ကိုစတွေ့ကတည်းက အဲဒီလိုလေးခေါ်ချင်တာတဲ့။ တိုက်ဆိုင်တယ်မဟုတ်လား?"
"အင်း"
ကောင်းကင် အံ့ဩရပါသည်။ သူက လေးငယ်ဟုခေါ်ခဲ့သည့်ကောင်မလေး၏ ချစ်သူက သူမကိုခေါ်သည်မှာ ငယ်လေးဟူ၍။
"ကျွန်တော့်ရှေ့ ကောင်းကင်ရဲ့အကြောင်းတွေအရမ်းပြောတော့ ကျွန်တော့်မှာ သဝန်တိုလိုက်ရတာ။ သူ့ကိုခေါ်တာကလည်း လေးငယ်ဆိုတော့ ပိုဆိုးသွားတာပေါ့။ သူနဲ့ကလည်း တစ်နယ်တည်းမဟုတ်လို့ အမြဲမတွေ့ရတော့ စိတ်မချဖြစ်ရတာနဲ့ ရူးမလိုပါပဲ။ နောက်မှ သူ့အစ်ကိုလိုပဲ အရမ်းအားကိုးရတာပါလို့ ကျွန်တော်သိရတာ။ အဲဒီအတွက်လည်း အထင်မှားမိတာ တောင်းပန်တယ်ဗျာ"
ကာယကံရှင်မသိလိုက်ရပါသော အထင်လွဲမှုလေးကို တောင်းပန်လာပြန်သည့် ရိုးရာဆိုသည့် လေးငယ်၏ဝိုင်သည် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနှင့် ထက်မြက်မည့်ပုံပင်။
"ဘာရယ်တာလဲ ကောင်းကောင်း"
"သဘောကျလို့ပါ။ နင်ကလေ ရည်းစားကိုတောင် နင့်ပုံစံအတိုင်း ရအောင်ရှာနိုင်တယ်နော်"
"ဟား ဟား၊ ကျွန်တော်တို့က တက်ညီလက်ညီကို ကဲနိုင်ပါတယ်ဗျ"
"အဲဒီလိုဆို ဘယ်လိုစိတ်ချရမလဲ? အဲဒီကလေးမကို ထိန်းမယ့်လူတော့လိုတယ်"
"ဘာ ကလေးမလဲ? ငါက ထိန်းစရာမလိုဘူး၊ လိမ္မာပြီးသား လူဆိုးကောင်ရဲ့"
"အေးပါ၊ ငါက လူဆိုးကောင်ပါ။ နင်ခိုးရာလိုက်ဖို့ကို ဘုမသိဘမသိနဲ့ ခေါ်ထုတ်လာရတဲ့ လူဆိုးကောင်လေ။ ငါ့ကို လူကြီးတွေဝိုင်းသတ်တော့မှာပဲ"
"ဟဲ့၊ ခိုးရာလိုက်တာ ငါပါနော်။ ငါကြောက်ဖို့ထားဦးလေ"
"နင်က ကြောက်ဖို့သတိရမလား? အခုတောင် ပါးစပ်မစိတော့တာကိုကွာ"
"ဟွန့်၊ ပျော်တာကိုးလို့"
"ဘာပဲပြောပြောပါ လေးငယ်ရယ်၊ ငါ နင့်ကို အခုလိုပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်မြင်ရတာ တကယ်ဝမ်းသာပါတယ်။ ရိုးရာ၊ ကျွန်တော့်ညီမလေးကို အပ်ပါတယ်။ သူမျက်ရည်ကျတာမြင်ရင်တော့ ကျွန်တော်ခွင့်မလွှတ်ဘူးနော်"
"ယောက်ဖတွေများ အင်မတန်ကြောက်ရတယ်ဗျာ။ စိတ်ချပါ၊ ကျွန်တော် သူ့ကို အမြဲတမ်းပျော်အောင်မထားနိုင်ရင်တောင် စိတ်မညစ်အောင် ထားပါ့မယ်"
"အိုခေ ယောက်ဖ"
"အမလေးဟဲ့၊ ချစ်နေလိုက်ကြပါ သမီးယောက်ဖတွေ။ ကောင်းကောင်း၊ သူက တောင်ကြီးဆေးတက္ကသိုလ်က။ ငါတို့နဲ့အတူတူပဲ။ ငါ သူ့ဆီလိုက်သွားမှာ၊ သူ့အိမ်က သဘောတူတယ်။ အားလုံးလည်းစီစဉ်ပေးပြီးပြီ။ သူတို့အိမ်က သေချာလိုက်တောင်းပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး ပြောနေတာ။ ငါ မေမေ့ကို အရိပ်အမြွက်ပြောသေးတယ်။ သူစီစဉ်တာကိုလက်မခံရင် ကျောင်းပါဆက်မတက်ရဘူးတဲ့လေ။ အဲဒါကြောင့် ငါငြိမ်နေလိုက်ရတာ။ မိန်းကလေးဘက်က သဘောမတူတာကို ခိုးပြေးတာမျိုးမလုပ်ရဘူးဆိုပြီး သူ့မိဘတွေကပြောလို့ သူတော်တော်လေး တောင်းဆိုခဲ့ရတာ။ ငါ့ချစ်သူလေး သနားပါတယ်"
"ငါ့ကြောင့်နဲ့ နင့်မှာ အခုလိုမျိုးဖြစ်ရတာ ငါတကယ်စိတ်မကောင်းဘူး"
"နင့်ကြောင့်မဟုတ်ဘူး။ နင်နဲ့မမကိစ္စမဖြစ်ရင်တောင် ငါတို့ကိုက မိဘတွေစီစဉ်ပေးကြမှာပဲ။ စောတာနဲ့နောက်ကျတာပဲ ကွာတာပါ။ အဲဒီလိုမတွေးပါနဲ့"
"ဟုတ်ပါတယ်။ ခိုးပြေးတာဆိုပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ဘက်က ငယ်လေးမျက်နှာမငယ်ရအောင် အားလုံးစီစဉ်ပြီးသားပါ။ သူ့အိမ်ကို ငါးရက်၊ အလွန်ဆုံးတစ်ပတ်အတွင်း မိဘစုံရာနဲ့လာပြန်အပ်ပြီး မင်္ဂလာကိစ္စကိုလည်း ခမ်းခမ်းနားနားလုပ်ပေးမှာပါ"
"Congratulations ပါဗျာ။ နင်ကံကောင်းပါတယ် လေးငယ်။ တစ်သက်လုံးပျော်ရွှင်ပါစေ"
"နင့်ကို ငါလွမ်းနေရတော့မှာ။ လာပါဦး"
လေးငယ်က ကောင်းကင်ဆီလက်ကမ်းကာ ဖက်ရန်ပြင်သည်ကြောင့် ကောင်းကင် ရိုးရာကိုကြည့်မိသည်။ ရိုးရာက လေးငယ်ကိုသာ ပြုံးကြည့်နေပြီး သူ့အကြည့်တွေသည် မြတ်နိုးခြင်းအပြည့်။
ကောင်းကင် စိတ်ချလက်ချပင် ထည့်ပေးလိုက်နိုင်ပါပြီ။ လေးငယ်ပြောသွားသည့်နေ့ကတည်းက ကိုယ်တိုင်အပူမိနေသည့်ကြားမှ လေးငယ်ချစ်သူသည် မည်သို့သောလူစားမျိုးလဲဟု တွေးပူနေခဲ့ရသေးသည်။ လေးငယ်လိုမိန်းကလေးကတော့ လူရွေးမမှားနိုင်ပါဟုသာ ဖြေတွေးခဲ့ရသည်က ယခုတော့ အသေအချာစိတ်ချနိုင်ခဲ့ပြီ။
လေးငယ်ကိုပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး
"ငါ့ကိုတော့ တောက်လျှောက်ဆက်သွယ်ပေးပါ"
"ငါ နင့်ကိုမပြောဘူးဆိုတာက နင့်အပူနဲ့နင်မို့ ခေါင်းမစားစေချင်လို့ပါ။ နင့်မမကို ရှင်းပြစရာအကြောင်းပြချက် ရပြီထင်ပါတယ်နော်"
"အင်း၊ အဲဒီအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
လူချင်းခွာလိုက်လေလျှင် လေးငယ်က မျက်လုံးထောင့်နားကို လက်နှင့်ပွတ်လိုက်ပြီး
"ကျန်ခဲ့တဲ့ကိစ္စတွေ နင်တစ်ယောက်တည်း ဆက်ရှင်းပေးမယ်မဟုတ်လား?"
"ရှင်းပေးမှာပေါ့။ ဘာလို့ငိုတာလဲ?"
"ဝမ်းနည်းသလိုကြီးပဲ"
"အရူးမလေး၊ ပျော်ပျော်နေရမှာလေကွာ။ ငါနှမြောဖို့ထားပါဦး"
"အဟီး၊ ငါတို့သွားတော့မယ် ကောင်းကောင်း။ ဧပရယ်၊ ငါ့အဝတ်ထုပ်ရော"
"ဒီမှာပါနော်။ နင်တို့ရဲ့ဒရာမာမှာ ငါလည်းမျောသွားပြီ။ Congrats ပါ သူငယ်ချင်းရယ်"
"ကျေးဇူးပဲ။ ငါတို့အတူတူပြန်ထွက်ကြမလား ကောင်းကောင်း"
"အင်း၊ သွားစို့လေ"
"အမလေး၊ သူ့အစ်ကိုကို စိတ်မချပြန်ဘူး။ ကိုက်မစားပါဘူးဟဲ့"
"နင့်မျက်လုံးတွေ ဘလင်းဘလင်းဖြစ်နေတာ ငါသိတယ်မိန်းမရဲ့"
"မျက်လုံးပဲလေ ကြည့်မှာပေါ့။ လိုင်စင်ရှိပြီးသားဆိုလို့ ရေစက်ချလိုက်တယ်သိလား။ ကျွန်မကို ဖိတ်စာမပို့နဲ့နော်၊ ကြေကွဲတယ်"
"ဟာဗျာ"
လေးငယ်သူငယ်ချင်းသည်လည်း ပျော်တတ်ပုံရပါသည်၊ နေကောင်းကင်ကို သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး စနောက်နေသည်မို့ နှုတ်ဆက်ပြီးသာ ထွက်လာခဲ့ရတော့သည်။
"ကျွန်တော်တို့ကိုခွင့်ပြုပါဦး ကောင်းကင်။ နောက်တစ်ပတ်မတိုင်ခင် ပြန်ဆုံကြမယ်ဗျာ"
"ကောင်းပါပြီ။ လိမ်လိမ်မာမာနေနော် လေးငယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ရှင့်။ တာ့တာ ကောင်းကောင်း"
"အင်း၊ ဂရုစိုက်သွားကြ"
စေ့စပ်ပွဲကိစ္စကတော့ ရှင်းသွားပြီ မွန်းရေ။
ကျွန်တော်တို့ကိစ္စကိုရော ဘယ်လိုရှင်းရမလဲဗျာ။
■
အပိုင်း (၁၄) ဆက်ရန်
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Коментарі