Chapter (9)
ဒီလိုနဲ႔ သႀကၤန္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကုန္ဆံုးလို႔ သူတို႔ေက်ာင္းျပန္တက္ရၿပီ။ ေနေကာင္းကင္နဲ႔မြန္းတို႔ မဆံုျဖစ္ၾကေပမဲ့ ေက်ာ္ေဇနဲ႔လင္းလက္တို႔စံုတြဲကေတာ့ မနာလိုစရာေကာင္းစြာႏွင့္ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ တစ္ပူးတြဲတြဲရွိလွသည္။ တစ္ခါတေလ လင္းလက္က ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကိုလာေစာင့္ေနတတ္ေသးသည္။
"မလင္း၊ ဒီေကာင္ ခုတေလာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္?"
"မသိဘူးေလ။ ကေလးလို လိုက္ၾကည့္ေနလို႔"
"အာ..."
သူနဲ႔ လင္းလက္ေျပာေနတာကို ေက်ာ္ေဇက
"ေဟ့ေကာင္! ဘာေတြေမးေနတာလဲ? ငါ့မမ ရွက္သြားၿပီ"
ဒီတစ္ခါေတာ့ ထြဋ္ေခါင္ပါ ပါလာသည္။
"မင္းတို႔က မ်က္စိေနာက္စရာျဖစ္ေနတာကိုး"
"မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ကေရာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ? မနာလိုေနၾကတာ သိပ္သိသာတာပဲ။ ကိုယ္တိုင္က် အျဖစ္မရွိၾကဘဲနဲ႔"
"ဘယ္သူကအျဖစ္မရွိလို႔ တစ္ေယာက္တည္းေတြ႕ တစ္ေယာက္တည္းရ ျဖစ္ေနတာလဲ?"
"အဟား ... ငါက တစ္ေယာက္တည္းကို အႀကီးႀကီးခ်စ္တာ။ မင္းလို အခ်စ္ေတြမမ်ားဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခုသစ္ကိုင္းလြတ္ေနတာ ထြဋ္ေခါင္ဆိုတဲ့ ေမ်ာက္ေပါ့ကြာ။ ဟိုတစ္ေကာင္ကေတာ့ ေရြးရင္းေရြးရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Limited Edition နဲ႔ တိုးေရာေလ"
"မင္း ... ေျပာႏိုင္တုန္းေျပာထား"
ေက်ာ္ေဇနဲ႔ထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ စကားစစ္ပြဲမွာ တည့္တည့္ထိတာက ေနေကာင္းကင္ရယ္ပါ။
မြန္းသည္ ေနေကာင္းကင္အတြက္မဟုတ္ခဲ့။
¤
🎶 Yes, I do ........ I'm ok ........
နာခံမယ္ ... ဘယ္အခ်ိန္မဆို နင္ေပးတဲ့အမိန္႔ 🎶
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သြားၿပီ။ ေနေကာင္းကင္အတြက္ေတာ့
ကမ႓ာႀကီးပဲ ေဇာက္ထိုးလည္သြားသလိုလို၊
သူ႔တစ္ေနရာတည္းပဲ ဆူနာမီျဖစ္သလိုလို၊
ကိုႀကီးေက်ာ္ပဲ အရက္တစ္စည္ေလာက္ေသာက္ၿပီး ဝင္ပူးသလိုလို၊
သူကိုယ္တိုင္ပဲ ပစ္လႊတ္ခါနီး ႏ်ဴထိပ္ဖူးတပ္ဒံုးက်ည္နဲ႔ တြဲခ်ည္ခံရသလိုလို၊
ရင္ခုန္သံေတြဝုန္းဒိုင္းၾကဲၿပီး ခုတင္ေပၚထထိုင္လို႔၊ ေဘးကဖုန္းကို ကတုန္ကယင္ကိုင္လိုက္ၿပီး
"ဟယ္လို"
"ေနေကာင္းကင္လား?"
ဘယ္လိုေမးလိုက္တာလဲ မြန္းရယ္။ ေနေကာင္းကင္ရဲ႕ဖုန္းကိုေခၚၿပီးမွ ေနေကာင္းကင္လားဆိုေတာ့ အေပ်ာ္ေတြကို တနင့္တပိုးထမ္းၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဟန္ေဆာင္ေနရတဲ့ ဒီကေကာင္က လဲေသေတာ့မယ္။
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ။ ေျပာပါ"
"ဪ ... လင္းလက္နဲ႔ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အုန္းသီးေၾကာ္ထိုးမုန္႔ေလ၊ စားေကာင္းတယ္။ အဲဒါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔"
ထိုးမုန္႔ ... ေက်းဇူးရွင္ ... ထိုင္ကိုကန္ေတာ့ခ်င္ပါတယ္။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ရပါတယ္။ တကူးတကမွ မဟုတ္တာ။ အစ္မႀကိဳက္တယ္ဆို ေပးရက်ဳိးနပ္တာေပါ့။ အဆီအဆိမ့္ဆိုေတာ့ စားမွစားပါ့မလားလို႔"
"အဟင္း ... အစ္မက ဝိတ္တက္မွာစိုးလို႔အစားေရွာင္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ အစားဆို အာဟာရျဖစ္တာ၊ တည့္တာ အကုန္စားတယ္"
"ေကာင္းတာေပါ့"
"အစားပုပ္လို႔ ေတြးလိုက္တာမဟုတ္ဘူးလား"
"ဟာ ... မဟုတ္ပါဘူးဗ်"
"အဟင္း ... ေနာက္လည္း စားစရာဆို ဘာျဖစ္ျဖစ္ လမ္းၾကံဳယူလာေပးလို႔ရတယ္၊ သိလား?"
"ဗ်ာ!"
"ဟာဟ! လန္႔သြားလား? ေနာက္တာပါကြာ"
"အာ ... မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့"
"႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ငါဝယ္လာေပးမိတာမွားၿပီလို႔ ေတြးမိသြားတာေပါ့?"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ အစ္မကလည္း.."
"မင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူးကို မူပိုင္ယူထားတာလား?"
"မဟုတ္ ... ဟာ ... မဟုတ္ဘူး ... အဲ ... ဟိုေလ ..."
"ဟင္း ဟင္း ဟင္း ... ႐ႈပ္ကုန္ၿပီလား? အစ္မကေနာက္တာပါ"
"ကၽြန္ေတာ့္စကားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႐ႈပ္ကုန္တာ"
တကယ္က စိတ္ထဲမွာ အရမ္းရင္းႏွီးသြားသလိုခံစားရၿပီး ပီတိေတြျဖာ၊ ပ်ာယာေတြခတ္၊ လက္လက္ေတြထလို႔ ဒီခဏေလးကို repeat လုပ္ထားခ်င္သြားတာ။
"မင္းေပးလိုက္ကတည္းက စားလို႔ေကာင္းလို႔စားလိုက္တာ၊ ေနာက္ေန႔မနက္ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ဖို႔ ဦးဖယ္ထားလို႔သာ မင္းပါကုသိုလ္ရသြားတာ။ ဒီၾကားထဲ ဖုန္းဆက္ေျပာမယ္ဆိုၿပီး မဆက္ျဖစ္တာနဲ႔ ရက္ေတာ္ေတာ္ျခားသြားတာ"
"ရက္ျခားသြားလည္း ခုမွသာဓုေခၚရင္ မီေသးတာပဲ။ သာဓုပါဗ်ာ၊ သာဓု၊ သာဓု"
"အင္း ... မီပါေသးတယ္"
"ဟုတ္"
"အဲဒါဆို ဒါပဲေနာ္။ ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္လို႔ ဆက္လိုက္တာ။ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
အိုး ... ဟိုး ... ေနေကာင္းကင္တို႔ ထိုးမုန္႔ေတြေန႔တိုင္းဘုရားကပ္ၿပီး ဆုေတာင္းရရင္ေကာင္းမလား? နားပူနားဆာ မလုပ္ေကာင္းပါဘူးေလ။ ဒီကိစၥေလးအတြက္နဲ႔ မြန္းကဆက္လာတဲ့ဖုန္းကို ဒီလိုေလးေျပာျဖစ္မယ္ ထင္မထားဘူး။
သူ သာယာေနစဥ္မွာ
"ဟိုကေလး ... ဖုန္းေျပာၿပီးၿပီလား? ထမင္းစားမယ္။ ေအာက္ဆင္းခဲ့ေတာ့"
အဘြားက လွမ္းေခၚတာပါ။
"မစားေတာ့ဘူး ဘြား။ ရင္ျပည့္ေနလို႔"
"ဘာရင္ျပည့္တာလဲ? ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီး ဘာမွမစားဘဲနဲ႔"
"လာၿပီ ဘြား"
မလာလို႔လည္းမရ၊ သူမလာလို႔ ဘြားဆီက ေမးခြန္းေတြထပ္လာရင္ အခုထိ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနေသးတဲ့သူ ကေမာက္ကမစကားေတြ ေျပာမိကုန္မည္။
"ေျပာစမ္းပါဦး။ ဘာေတြစားလို႔ ရင္ျပည့္ေနတာလဲ ငါ့ေျမးရဲ႕"
အခ်စ္ေတြစားလိုက္လို႔ ေထြးမရ၊ ၿမိဳမရနဲ႔ ရင္ျပည့္ေနတာပါလို႔ ေျဖလို႔မွမျဖစ္ဘဲေလ။
"ေခါက္ဆြဲ ... "
အဘြားက သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သူေခါက္ဆြဲမႀကိဳက္တာ အဘြားသိသည္ပဲ။
"ဟို ... ၾကာဆံဆီခ်က္စားလာလို႔ .... ေက်ာင္းက"
"အမေလး ငါ့ေျမးရယ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေခါက္ဆြဲစားလား၊ ၾကာဆံစားလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလားကြယ္။ ရင္ျပည့္ေနရင္ ေဆးေသာက္လိုက္။ ဘြားခုတင္ေဘး ..."
"ရတယ္ ဘြား။ ေျမး ထမင္းစားမယ္"
"ဟင္ ... ရင္ျပည့္တယ္ဆို?"
"ဟင္းေတြေတြ႕ၿပီး ဗိုက္ဆာသြားၿပီဗ်"
"အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျဖစ္ေနပါလားကြယ္။ စိတ္ေလးေတာ့ၿငိမ္ေအာင္ထားေနာ္ ငါ့ေျမး"
"အာ ... ဘြားကလည္း ... ဘြားေျမးက ႐ူးစရာလား? မိန္းမေတာင္ မရေသးဘူး"
"ရည္ရြယ္ခ်က္က ေကာင္းပါ့ေတာ္"
"ဘြားကို ျမစ္ခ်ီရေအာင္လုပ္ေပးၿပီးမွ ႐ူးမယ္ေနာ္"
"အယ္ ... ေအးပါကြယ္။ သိတတ္တာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့ေလ"
"အဟီး!"
¤
"မြန္း"
"ဟင္?"
"ေနေကာင္းကင္ဆီ ဖုန္းဆက္တာလား?"
"အင္း"
"မ်က္ႏွာကိုျပံဳးလို႔ပဲ"
"ငါ အရင္က စူပုပ္ေနလို႔လား?"
"ထားပါေတာ့"
"ဘာေျပာမလို႔လဲ?"
"ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းက နင္မ်က္ႏွာမေကာင္းတာ ၾကာၿပီေလ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးမလို႔ကို ခုက်ေတာ့ နင္ကျပံဳးေနျပန္လို႔"
ေျပာကာမွ မြန္းက မ်က္ႏွာတည္သြားျပန္သည္။
"ကိုလင္းေရာင္က ဒီႏွစ္ဝါကၽြတ္ေလာက္ကို လက္ထပ္ၾကရေအာင္တဲ့"
"နင္ ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ?"
"ငါ ျငင္းစရာစကားရွာတုန္း"
"ဟင္! ျငင္းဦးမွာပဲလား?"
"အျပတ္ျငင္းဖို႔ စဥ္းစားေနတာ"
"ဘယ္လို?"
"ဟုတ္တယ္"
"ဒါဆို အစက ဘာလို႔ ေစ့စပ္တဲ့အထိလက္ခံခဲ့လဲ?"
"ျငင္းစရာအေၾကာင္း မရွိလို႔"
"အခုက ...?"
"အခုလည္း ျငင္းစရာအေၾကာင္းရွာမရလို႔ စိတ္ညစ္ေနတာ"
"အျပတ္ျငင္းခ်င္ရင္ အစကတည္းက ျငင္းခဲ့ေရာေပါ့ မြန္းရယ္"
"ဟုတ္တယ္၊ ငါမွားခဲ့တာ။ အားကိုးမိမယ္၊ သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ လက္ထပ္လို႔ျဖစ္မယ္ ထင္ခဲ့တာ။ အခုက အဲဒီလိုျဖစ္မလာဘဲ ပိတ္ေလွာင္ခံရသလိုခံစားရတယ္"
"ငါ ဘာမွမေျပာတတ္ေတာ့ဘူး မြန္းရယ္"
"ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ စိတ္ေတြ႐ႈပ္တယ္"
¤
ညက စိတ္႐ႈပ္လို႔ မြန္းတစ္ေယာက္အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ဒီမနက္ ကိုလင္းေရာင္က မနက္စာစားဖို႔ အျပင္ကိုခ်ိန္းသည္။ သူမလည္း အေၾကာင္းရွာျငင္းဖို႔မစဥ္းစားႏိုင္ေသးမီ စိတ္မပါေၾကာင္းျပဖို႔သက္သက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကိုလင္းေရာင္နဲ႔ေတြ႕ခ်ိန္မွာ သူဘာေျပာေျပာ သူမစိတ္မဝင္စားႏိုင္။
"လမင္းေလး၊ ကိုယ့္ဘက္က လက္ထပ္ဖို႔ေတာင္းဆိုတာ မလြန္ဘူးထင္တယ္ေနာ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုလင္း"
"ဒီတစ္ေခါက္ ကိုယ္ေျပာလိုက္ၿပီးကတည္းက အရမ္းကိုစိတ္႐ႈပ္ေနပံုေပၚေနတယ္။ အရင္က ျငင္း႐ံုျငင္းတာ၊ ခုက ေတာ္ေတာ္ကိုစိတ္ညစ္သြားပံုပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ေစ့စပ္ဖို႔ ဘာလို႔သေဘာတူခဲ့တာလဲ?"
"ျငင္းစရာမရွိလို႔ေလ"
"ဒီအေျဖပဲ အျမဲေျဖေနေတာ့မွာလား?"
"ရွင္"
"ကိုယ့္ကိုမခ်စ္တာ ကိုယ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လမင္းမွာ ခ်စ္သူမရွိလို႔ရယ္၊ ကိုယ့္ကိုမျငင္းလို႔ရယ္၊ ကိုယ္ကခ်စ္လို႔ရယ္၊ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘက္က မိဘေတြဆီကတစ္ဆင့္ ကမ္းလွမ္းခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္ကိုျငင္းခဲ့ရင္ ေရွ႕ဆက္မတိုးဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ကမ္းလွမ္းခဲ့တာ။ လမင္းက လက္ခံခဲ့ေတာ့ ကိုယ္သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္ကိုလက္ထပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးခဲ့တာ"
"လမင္းလည္း အဲဒီလိုေတြးၿပီး မိဘေတြစီစဥ္တာကိုလက္ခံခဲ့တာ"
"အဲဒါကို ကိုယ္သိတယ္"
"ဒါေပမဲ့ လမင္း လက္မထပ္ႏိုင္ေသးဘူး"
"လမင္းကို အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီေလာက္ထိခိုင္မာလာၿပီးမွ ျငင္းဖို႔စဥ္းစားေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
"ဟင္?"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအဝိုင္းက ကိုယ္တို႔မိသားစုႏွစ္ခုကို ခြဲျခားျမင္တာမ်ဳိး သိပ္မရွိၾကေတာ့တဲ့အထိ အခ်ိန္ေတြျဖတ္သန္းလာၿပီးမွ လမင္းက ဘာလို႔ပိုၿပီး ေအးစက္စက္ျဖစ္လာတာလဲ? တကယ္ဆို အစတည္းကလက္မခံခဲ့ရင္လည္း တစ္မ်ဳိးေပါ့"
"အခု လမင္းက အျပစ္လုပ္ထားတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား?"
"ကိုယ္က အဲဒီလိုဆိုလိုတာမဟုတ္မွန္း သိသိရဲ႕နဲ႔ေျပာတာဆိုရင္ လမင္းကအျပစ္ရွာတာလားလို႔ ကိုယ္ျပန္ေမးရလိမ့္မယ္"
"လမင္းက လက္မထပ္ႏိုင္ေသးတာကလြဲရင္ ဘာေတြမ်ားျပႆနာရွိေသးလို႔ အျပစ္ရွာတယ္ျဖစ္ရမွာလဲ ကိုလင္း"
"ဘာျပႆနာမွမရွိဘဲ လက္ထပ္ဖို႔ကို အခ်ိန္ေတြအရမ္းဆြဲေနတာကိုက ျပႆနာျဖစ္ေနတာ"
"အဲဒါေတာ့ လမင္းလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူး။ လက္မထပ္ႏိုင္ေသးတာကလြဲရင္ လမင္းဘက္က ေျပာစရာမရွိဘူး။ ကိုလင္းမေက်နပ္ရင္ ႀကိဳက္သလိုဆံုးျဖတ္"
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီစကားထြက္လာၿပီေပါ့။ ဘာအေၾကာင္းမွမခိုင္လံုဘဲ ကိုယ့္ဘက္က ဘယ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွမေျပာင္းဘူး လမင္းေလး"
ဒီေတာ့ မြန္းကသာမျငင္းရင္ ဒီကိစၥက အေျပာင္းအလဲမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ အရင္ကတည္းက ေသခ်ာေနတာပါပဲ။ အခုမွ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ခ်င္ေနတာ မြန္းဘက္ကဆိုတာလည္း ႏွစ္ေယာက္လံုးသိေနရဲ႕နဲ႔ အေၾကာင္းအရင္းကိုရွာမရျဖစ္ေနတာ လင္းေရာင္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။
.
မြန္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ တစ္ေန႔လံုးကားေမာင္းၿပီး ဘုရားသြားလိုက္၊ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲသြားထိုင္လိုက္၊ ကစားကြင္းထဲေလၽွာက္ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ပ်င္းလာေတာ့ လင္းလက္ကိုဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ဖုန္းမအား၍ ခဏေစာင့္ၿပီးျပန္ေခၚသည္၊ မအားျပန္ပါ။ အလုပ္မ်ားေနသည္ထင္သည္။
သူမႏွင့္အတန္းတူသူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းေခၚေတာ့ သူ႔အေဖအလုပ္ထဲပါသြားလို႔ ေခၚဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ သူမတို႔အလုပ္ထဲက ခင္မင္ရသည့္အစ္မတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔က်ေတာ့ ကိုလင္းေရာင္ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးသည္မို႔ မေခၚခ်င္ေတာ့။ သူမ ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ Contact List ထဲ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ တို႔ထိေနမိသည္။
ေနေကာင္းကင္ ... အင္း ... သူေရာ ဘာလုပ္ေနမလဲ? အို ... ေက်ာင္းတက္ေနရမွာေပါ့။ သူ႔ကို ဘာလို႔ ဖုန္းေခၚမွာလဲ? ဒါေပမဲ့ ဖုန္းမေခၚဘဲ စာပို႔ၾကည့္ရင္ေရာ? ဟုတ္တယ္!
'Hello! Where r u n what r u doing now?'
ငါးမိနစ္
.
ဆယ္မိနစ္
.
ဆယ့္ငါးမိနစ္
.
ဆယ့္ရွစ္မိနစ္
¤
ဟင္ ..... လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ရွစ္မိနစ္က သူ႔ကို မြန္းကစာပို႔ထားသည္ပဲ။ သူ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ ျပန္မလို႔လုပ္ေနရာမွ ဖုန္းကိုၾကည့္မိလို႔ေပါ့။
"ေက်ာ္ေဇ၊ ဒီမွာ မြန္းကစာပို႔ထားတယ္"
"ဟင္ ... အင္း ... ဒါေလးပဲ ေမးတာလား?"
"အင္း"
"ဘာလုပ္မလဲ?"
"ဖုန္းျပန္ဆက္ၾကည့္လိုက္မယ္"
"အင္း ... ဆက္ၾကည့္"
သူ မြန္းဆီကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
"ဟယ္လို၊ အစ္မ! စာပို႔ထားတာေတြ႕လို႔။ ခုမွအတန္းၿပီးလို႔ ခုမွေတြ႕တာ"
"ဪ ... ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး"
"အစ္မအသံက ဘာျဖစ္တာလဲ? ေနမေကာင္းဘူးလား?"
"ေကာင္းပါတယ္၊ ကားေမာင္းေနလို႔ ေလတိုးသံေၾကာင့္ပါ"
"အဲ့ဒါဆို ကားရပ္မွျပန္ေခၚလိုက္ေလ အစ္မ"
"မင္း အားလား?"
"ဗ်ာ! အားေနၿပီေလ"
"အဲ့ဒါဆို မုန္႔စားရင္းစကားေျပာရေအာင္ေလ။ အခု အစ္မက မင္းတို႔ကြန္ဒိုဝန္းနား နီးေနၿပီ"
"အဲဒါဆို အဲဒီမွာေစာင့္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္လာမွာပဲ"
"အင္း ... See you soon!"
"Ok"
သူ ေက်ာ္ေဇကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္းကို ခ်ိန္းတာလား?"
"အင္း ... စိတ္ညစ္ေနပံုပဲ"
"ဒါဆို စကားသြားေျပာေပးလိုက္ဦး"
သူ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ နားေထာင္ေပးရမွာလား? စကားေျပာေပးရမွာလား? ေတြ႕ေတာ့မွ အေျခအေနအရ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနေပး႐ံုသာ။
¤
သူမစာကို သူမဖတ္ျဖစ္ဘူးအထင္ႏွင့္ ကားေမာင္းထြက္လာၿပီးမွ သူကဖုန္းဆက္ေတာ့ ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းမိၿပီ။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေရာက္တတ္ရာရာစကားေျပာရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းမည္ဟု မြန္းေတြးထားသည္ေလ။
သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဝန္းထိပ္မွာဆံုၾကသည္။
"အိမ္ျပန္ၿပီး ယူနီေဖာင္းေတြလဲလိုက္ေလ။ အစ္မ မင္းတို႔လမ္းထိပ္ကေစာင့္မယ္။ ကားယူမလာနဲ႔ေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
သူမစကားအတိုင္း သူျပန္ထြက္လာေတာ့
"ျမန္သားပဲ"
"ကၽြန္ေတာ္က မိတ္ကပ္ျပင္ရဦးမွာလား?"
"အဟင္း ... ဝါသနာေပါ့ေလ"
"မာမီတို႔က အက်င့္ပါေနတာ သမီးရဲ႕"
"ဟာ ဟ! မထင္ရဘူးေနာ္"
သူမ ခပ္လြင့္လြင့္ေလးရယ္မိေတာ့ သူေငးၾကည့္မိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ကားေမာင္းေပးမယ္ေနာ္"
"ေကာင္းသားပဲ"
ကားေပၚေရာက္ေတာ့
"ဘယ္ကိုေမာင္းရမလဲ အစ္မ"
"မသိဘူး။ ဘယ္သြားရမွန္းမသိလို႔ မင္းကိုေခၚမိတာ"
"စိတ္ညစ္ေနတာလား?"
"အင္း"
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ေခၚတဲ့ဆိုင္မွာ မုန္႔လိုက္စားရဲလား?"
"ဘာဆိုင္မို႔လဲ?"
"အသုပ္ဆိုင္"
သူမ နည္းနည္းအံ့ဩသြားသည္။ သူက အဲဒီလိုလည္း သြားသည္လား?
"Let's go!"
သူက လမ္းေဘးမုန္႔ဆိုင္တန္းေလးဆီ သူမကိုေခၚလာသည္။ အသုပ္စံုဆိုင္ေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္မို႔ စားခ်င္စရာ။ သူမက မုန္႔တီရခိုင္သုပ္မွာေတာ့ သူကပါလိုက္မွာသည္။
"မင္းက အစပ္စားႏိုင္လို႔လား?"
"စိန္လိုက္ေလ"
"အဟား ... အေတြ႕အၾကံဳမ်ားတယ္ေပါ့"
"ဒါေပါ့"
သူက ဘာကိုအေတြ႕အၾကံဳမ်ားသည္မသိေပမဲ့ မြန္းစိတ္ထဲ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔တြဲျမင္ၿပီး ျပံဳးမိသည္။ အသုပ္ေတြရေတာ့ စားရင္းႏွင့္
"အစ္မက ခုနက ဘာျပံဳးတာလဲ?"
"ဘယ္တုန္းကလဲ?"
ေျပာၿပီးျပံဳးမိျပန္သည္။
"သိရဲ႕နဲ႔ ျပန္ေမးေနတာပဲ"
"အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ျမင္ေယာင္မိလို႔ပါ"
"ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ရွင္းျပရမလား?"
"ေျပာၾကည့္ေလ"
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ညီမအရင္းေလးလိုခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မိဘခ်င္းကလည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။ သူနဲ႔ဆို ဒီလိုပဲ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြထိုင္စားေနက်။ ခ်ဥ္ငံစပ္ဆိုတာလည္း အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။ အခုသူက ေဆးေက်ာင္းၿပီးေတာ့မယ္ေလ။ မႏၲေလးမွာပဲ"
"ဪ ... ဒါေၾကာင့္ကိုး"
"ဟုတ္တယ္"
"အစ္မကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျခာက္လပဲကြာေတာ့ ကစားေဖာ္ေမာင္ႏွမေတြေလ။ ေျပာသာေျပာရတာပါ၊ သူက ဆရာမႀကီးေလ"
"ဘာလို႔လဲ?"
"ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းျပန္ေျဖေတာ့ သူကဂိုက္လုပ္ေပးတာေလ"
"ဪ ... အင္း၊ မင္းေျပာဖူးတယ္။ ဆယ္တန္းမွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္မေနခ်င္လို႔ က်တဲ့အေၾကာင္း"
"အဲဒါေလ။ သူက ဆရာမႀကီးေပါ့"
"အဟင္း ... ဟုတ္ပါၿပီ"
"သူနဲ႔ယူမယ့္ေယာက်္ားေတာ့ ကံဆိုးတာပဲ"
"ယူေတာ့မွာလား?"
"မသိဘူးေလ၊ ရွိမွာေပါ့။ ဘာေမ်ာက္မို႔လဲ?"
"မင္းကေရာ?"
"ခ်င္ပန္ဇီေလ ကၽြန္ေတာ္က"
"ဟား ဟား ဟား"
သူမတို႔ ေနာက္ထပ္ တုတ္ထိုးဆိုင္ထိုင္ၾကသည္။
"မ်က္လံုးစားမလား အစ္မ"
"အာ ... ေၾကာက္စရာႀကီး"
"စားၾကည့္ပါ"
"ဟင့္အင္း ... အၿမီးစားမယ္"
"တရမ္းရမ္းနဲ႔ အၿငိမ္မေနတာကို"
"မင္းမ်က္လံုးကလည္း ဝက္မေလးေတြတငမ္းငမ္းနဲ႔ အၿငိမ္ေနပါ့မလား?"
"အဟီး! အသည္းပါ တစ္ခါတည္းစားပစ္မယ္"
"အဟင္း ... ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါ့"
ဘာရယ္မဟုတ္၊ အစားစားသည္က ဟိုနည္းနည္း၊ ဒီနည္းနည္းႏွင့္ စကားေတြေျပာ ရယ္ေမာေနမိၾကသည္သာ။ တုတ္ထိုးဆိုင္က ထလာေတာ့
"အစ္မ၊ အေအးေသာက္မလား? ဟိုေရွ႕ဆိုင္မွာ ေက်ာက္ေက်ာေသာက္မလို႔"
"ဟင္! ဗိုက္ဆန္႔ေသးလား?"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"အစ္မက မေသာက္ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး"
"ရခိုင္သုပ္ေလးတစ္ပြဲနဲ႔ တုတ္ထိုးေလးေခ်ာင္း၊ အဲဒါက မ်ားလို႔လား?"
"အစ္မစားတာကို ေျပာတာလား?"
"အင္းေလ၊ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမို႔ မစားတာလား?"
"ဘယ္ကလာ! ေန႔လည္စာစားတာေနာက္က်ေတာ့ အခု သိပ္မစားႏိုင္ေတာ့တာ။ ဟိုဆိုင္ထိုင္လိုက္၊ ဒီဆိုင္ထိုင္လိုက္နဲ႔၊ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။ အဲဒီလိုမထိုင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာၿပီ။ ပံုမွန္ဆို ဒီလိုထပ္စားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"
"အဲဒီလိုလား?"
"အင္း"
ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာၿပီးရယ္မိၾကသည္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကေလးေတြလို မုန္႔ဆိုင္ေတြ ေလၽွာက္ထိုင္စားလိုက္ၾကတာ အသက္ေတာင္ေတာ္ေတာ္ေလးျပန္ငယ္သြားသလို ခံစားရသည္။
"အဲဒီလိုဆို အစ္မအကုန္မေသာက္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဝိုင္းေသာက္ေပးမယ္"
"အဲ့ဒီလိုလား?"
သူကေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ မြန္းက
"အိုေခေလ"
ေခါင္းတစ္ခ်က္ငဲ့ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ကေလးေတြလိုပဲ ဘာမွမက်န္ေအာင္၊ တန္ေအာင္ေသာက္ၾကမည္ေပါ့။
အေအးႏွစ္ခြက္မွာလိုက္သည္။ မေသာက္ဘူးဆိုသည့္ မြန္းက
"ၾကံရည္ရတာပဲ"
"ဟာ၊ အစ္မ! ဝက္သားတုတ္ထိုးနဲ႔ ၾကံရည္နဲ႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ပန္းကမ႓ာထဲေရာက္သြားမယ္"
"အဲ! ဟုတ္သား"
အေအးေသာက္ၾကေတာ့ ေနေကာင္းကင္က ေမာ့ေသာက္ေနလို႔တစ္ဝက္ကုန္သြားသည္။ မြန္းက မေသာက္ေသးဘဲပိုက္နဲ႔ေမႊေနရင္းမွ ေနေကာင္းကင္ရဲ႕ခြက္ထဲ အေအးေတြျဖည့္လိုက္သည္။
"ဟင္! ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ရြံလို႔လား? မေသာက္ရေသးပါဘူး၊ သန္႔ပါတယ္"
"ဟာ! မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမွာေရာကုန္ၿပီ"
"ေက်ာက္ေက်ာနဲ႔ ေဆးကုလားမေရာတာ ေသာက္လို႔ေတာင္ေကာင္းေသးတယ္"
"ေသာက္လို႔ေကာင္းတယ္လား?"
သူက အေအးခြက္ခ်င္းလဲလိုက္သည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ?"
"ေကာင္းတယ္ဆို? ဘာလဲ၊ ေသာက္ၿပီးသားနဲ႔ေရာထားတာမို႔ ရြံလို႔လား?"
"ဟာ ဟ! မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ တစ္ဝက္ပဲကုန္မွာ"
"ေရာ့ပါဗ်ာ။ ေနာက္တာပါ"
ျပန္ယူမယ္လုပ္ေတာ့
"ခဏေလး၊ နည္းနည္းေသာက္ၾကည့္မယ္"
ေျပာၿပီး ပိုက္နဲ႔စုပ္ေသာက္လိုက္ၿပီးမွ ခြက္ခ်င္းျပန္လဲသည္။
"ဒါက မရြံပါဘူးလို႔ သက္ေသျပတာလား?"
"အဟား...."
မြန္းက ေခါင္းေလးေမာ့ရင္း ပါးစပ္ကိုလက္နဲ႔ကြယ္၍ ရယ္လိုက္သည္။ ေနေကာင္းကင္အတြက္ေတာ့ အရာရာကလွပေနသည္။
မြန္းကိုင္လိုက္တဲ့ ပိုက္ေခ်ာင္းကေလးရယ္ ...
အေအးခြက္ထဲက ေက်ာက္ေက်ာေလးေတြ ...
ခြက္မွာတြဲခိုေနတဲ့ ေရေငြ႕အစက္ေလးေတြ ...
ေရခဲတံုးခ်င္းထိမိလို႔ ထြက္လာတဲ့အသံ ...
ဟာကြာ ..........
အခုေနကမ႓ာပ်က္ရင္ေတာင္ သူ႔အတြက္ အားလံုးက အလွတရားေတြအျပည့္နဲ႔ပဲ။
အေအးဆိုင္ကထြက္လာၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ထားတဲ့ ကားဆီကိုျပန္လာၾကေတာ့
"အစ္မေမာင္းမယ္"
"ေနပါဗ်ာ၊ ေပ်ာ္တယ္ဆိုလည္း ေဘးကထိုင္ၿပီးေပ်ာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းပါ့မယ္။ ေတာ္ၾကာ အေမာင္းၾကမ္းရင္ ရင္ထိတ္ေနရပါဦးမယ္။ ရည္းစားေတာင္မထားရေသးလို႔ ဘာမွျဖစ္လို႔ မရေသးဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္က Brand New ပါခင္ဗ်ာလို႔ ႂကြားတာလား?"
"ၾကံဳတုန္း ေၾကာ္ျငာဝင္တာ"
"မိတ္ဆက္ေပးစရာ ညီမလည္းမရွိဘူးကြယ္"
"ဟား ဟား"
ကၽြန္ေတာ္က မြန္းမွာအႁမႊာညီမရွိရင္ေတာင္ စိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ စိတ္ထဲကေျပာမိသည္။
လမ္းေရာက္ေတာ့ သူက ေဆးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာခဏရပ္လိုက္ၿပီး
"ခဏေလးေနာ္၊ အစ္မ"
သူကားဆီကို ျပန္ေရာက္လာၿပီး
"ေရာ့! အိမ္ေရာက္ရင္ေသာက္လိုက္"
"ဘာလဲ?"
"ပန္းကမ႓ာတံခါးေသာ့"
"ဟင္! ဪ ... သိၿပီ။ ကာကြယ္ေဆးေပါ့"
"ဟုတ္တယ္။ ေတာ္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္ တရားခံျဖစ္ေနမယ္"
"မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး"
"အစ္မပဲေျပာတာေလ။ ခုလိုေလၽွာက္မစားတာ ၾကာၿပီဆို?"
"ေအးပါ။ ဟုတ္ပါၿပီ"
သူက မြန္းဘက္ကတံခါးေပါက္မွာ ရပ္ေျပာေနရာမွ ကားေပၚတက္ရန္ ကားေရွ႕ကပတ္ၿပီးအလာ၊ ေနာက္နားမွာကားတစ္စီးရပ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။ ထိုလူက
"လမင္းေလး"
"ကိုလင္း"
သူတို႔စကားသံေၾကာင့္ ေနေကာင္းကင္ ကားေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ လင္းေရာင္က ေနေကာင္းကင္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး
"လမင္းေလးက ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ?"
မြန္း ကားေပၚကဆင္းၿပီး
"အင္း ... ဟို ... ဟိုဘက္နားကဆရာမဆီကို ခဏလာတာ"
"ေတြ႕ၿပီးၿပီလား?"
"ေတြ႕ၿပီးၿပီ။ ျပန္ေတာ့မလို႔"
"ကားမေမာင္းႏိုင္ဘူးလား? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"မဟုတ္ပါဘူး"
"မသိပါဘူး။ ဒီဘက္မွာထိုင္ေနလို႔"
"ဪ ... သူေမာင္းလာေပးလို႔ပါ။ ေကာင္းကင္၊ လာေလ။ မိတ္ဆက္ေပးမလို႔"
သူအနားေရာက္လာေတာ့
"ကိုလင္း! သူက ေနေကာင္းကင္၊ ေက်ာ္ေဇ့သူငယ္ခ်င္းေလ။ ေကာင္းကင္၊ ဒါ ကိုလင္းေရာင္"
"ဟုတ္ကဲ့၊ လမင္းရဲ႕ Fiance ပါ။ Glad to meet you"
မြန္းရဲ႕စကားမဆံုးခင္ လင္းေရာင္က သူ႔ဘာသာမိတ္ဆက္ၿပီး လက္ကမ္းသည္။
(ဘာလဲ? မ႑ပ္တိုင္တက္ျပတာလား? ပိုင္ရွင္ရွိေၾကာင္း သတိေပးတာလား? တကယ္ဆို မြန္းမိတ္ဆက္စကားကိုဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦးေတာ့လား?)
ခုနကအၾကည့္နဲ႔ အခုစကားနဲ႔ေပါင္းေတာ့ ေနေကာင္းကင္ရင္ထဲမွာ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း စိတ္လိုလက္ရျပံဳးလိုက္ၿပီး
"So am I, ကိုလင္းေရာင္။ မလင္းေျပာလို႔ နာမည္ၾကားဖူးေနတာ ၾကာပါၿပီဗ်"
(ဒါက ဘာစကားလဲ? လမင္းေလးရဲ႕ခင္ပြန္းေလာင္းဆိုတဲ့ စကားကို လမင္းကမေျပာဘဲထားလို႔ လင္းလက္ဆီကသိတာလား? ဒါမွမဟုတ္ လင္းေရာင္ဆိုတာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုခ်ိန္မွာ စကားထဲေတာင္ ထည့္ေျပာစရာမလိုတဲ့လူလား?)
သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ေရာက္တဲ့ေနရာကေန ရပ္ၾကည့္ေနတာ၊ အခုလည္း လင္းလက္တာရာေျပာျပလို႔ သူ႔ကိုသိရပါတယ္ေျပာတာက စိတ္ထဲခိုးလိုးခုလုျဖစ္သြားေပမဲ့
"ဟုတ္ပါၿပီ။ ငါ့ညီက ေက်ာ္ေဇတို႔နဲ႔ ေက်ာင္းအတူတက္ေနတာလား?"
"ဟုတ္ကဲ့"
(ဒါဆို လင္းလက္တို႔စံုတြဲေၾကာင့္ လမင္းနဲ႔သိတာေပါ့။ ဘာလို႔အခု ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနတာလဲ? ဘယ္လိုပတ္သက္ေသးတာလဲ? မနက္က လမင္းနဲ႔သူကေတာက္ကဆတ္ျဖစ္ၿပီး ညေနက် ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ ရွိေနတာက .... ?)
လင္းေရာင္ ဆက္စပ္ၾကည့္ေနသည္။
ထို႔အတူ ေကာင္းကင္က
(ေက်ာ္ေဇနဲ႔ေက်ာင္းတူေတာ့ မြန္းရဲ႕ဆရာမဆီလာတာ သူကဘာဆိုင္လို႔လိုက္လာတာလဲလို႔ ေတြးေနတယ္လား? မလင္းမိတ္ဆက္ေပးလို႔ သိရတာပါဆို မြန္းနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနတာကို အေၾကာင္းအရင္းရွာေနတာလား?)
သူတို႔မ်က္လံုးေတြက အခ်င္းခ်င္းအကဲခတ္ေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာေတြက ျပံဳးေနၾကသည္။ လမင္းစႏၵာဆိုသည့္မြန္းကို ပိုင္ဆိုင္လိုျခင္း၊ သဝန္တိုျခင္းေတြေၾကာင့္ ရင္ခုန္သံေတြကျမန္ေနၾကသည္။
¤
အပိုင္း (၁၀) ဆက္ရန္
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ဒီလိုနဲ့ သင်္ကြန်ကျောင်းပိတ်ရက်တွေကုန်ဆုံးလို့ သူတို့ကျောင်းပြန်တက်ရပြီ။ နေကောင်းကင်နဲ့မွန်းတို့ မဆုံဖြစ်ကြပေမဲ့ ကျော်ဇေနဲ့လင်းလက်တို့စုံတွဲကတော့ မနာလိုစရာကောင်းစွာနှင့် မျက်စိနောက်အောင် တစ်ပူးတွဲတွဲရှိလှသည်။ တစ်ခါတလေ လင်းလက်က ကျောင်းဆင်းချိန်ကိုလာစောင့်နေတတ်သေးသည်။
"မလင်း၊ ဒီကောင် ခုတလော ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်?"
"မသိဘူးလေ။ ကလေးလို လိုက်ကြည့်နေလို့"
"အာ..."
သူနဲ့ လင်းလက်ပြောနေတာကို ကျော်ဇေက
"ဟေ့ကောင်! ဘာတွေမေးနေတာလဲ? ငါ့မမ ရှက်သွားပြီ"
ဒီတစ်ခါတော့ ထွဋ်ခေါင်ပါ ပါလာသည်။
"မင်းတို့က မျက်စိနောက်စရာဖြစ်နေတာကိုး"
"မင်းတို့နှစ်ကောင်ကရော ဘာဖြစ်နေတာလဲ? မနာလိုနေကြတာ သိပ်သိသာတာပဲ။ ကိုယ်တိုင်ကျ အဖြစ်မရှိကြဘဲနဲ့"
"ဘယ်သူကအဖြစ်မရှိလို့ တစ်ယောက်တည်းတွေ့ တစ်ယောက်တည်းရ ဖြစ်နေတာလဲ?"
"အဟား ... ငါက တစ်ယောက်တည်းကို အကြီးကြီးချစ်တာ။ မင်းလို အချစ်တွေမများဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် အခုသစ်ကိုင်းလွတ်နေတာ ထွဋ်ခေါင်ဆိုတဲ့ မျောက်ပေါ့ကွာ။ ဟိုတစ်ကောင်ကတော့ ရွေးရင်းရွေးရင်းနဲ့ နောက်ဆုံးတော့ Limited Edition နဲ့ တိုးရောလေ"
"မင်း ... ပြောနိုင်တုန်းပြောထား"
ကျော်ဇေနဲ့ထွဋ်ခေါင်ရဲ့ စကားစစ်ပွဲမှာ တည့်တည့်ထိတာက နေကောင်းကင်ရယ်ပါ။
မွန်းသည် နေကောင်းကင်အတွက်မဟုတ်ခဲ့။
¤
🎶 Yes, I do ........ I'm ok ........
နာခံမယ် ... ဘယ်အချိန်မဆို နင်ပေးတဲ့အမိန့် 🎶
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သွားပြီ။ နေကောင်းကင်အတွက်တော့
ကမ္ဘာကြီးပဲ ဇောက်ထိုးလည်သွားသလိုလို၊
သူ့တစ်နေရာတည်းပဲ ဆူနာမီဖြစ်သလိုလို၊
ကိုကြီးကျော်ပဲ အရက်တစ်စည်လောက်သောက်ပြီး ဝင်ပူးသလိုလို၊
သူကိုယ်တိုင်ပဲ ပစ်လွှတ်ခါနီး နျူထိပ်ဖူးတပ်ဒုံးကျည်နဲ့ တွဲချည်ခံရသလိုလို၊
ရင်ခုန်သံတွေဝုန်းဒိုင်းကြဲပြီး ခုတင်ပေါ်ထထိုင်လို့၊ ဘေးကဖုန်းကို ကတုန်ကယင်ကိုင်လိုက်ပြီး
"ဟယ်လို"
"နေကောင်းကင်လား?"
ဘယ်လိုမေးလိုက်တာလဲ မွန်းရယ်။ နေကောင်းကင်ရဲ့ဖုန်းကိုခေါ်ပြီးမှ နေကောင်းကင်လားဆိုတော့ အပျော်တွေကို တနင့်တပိုးထမ်းပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဟန်ဆောင်နေရတဲ့ ဒီကကောင်က လဲသေတော့မယ်။
"ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ။ ပြောပါ"
"ဪ ... လင်းလက်နဲ့ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ အုန်းသီးကြော်ထိုးမုန့်လေ၊ စားကောင်းတယ်။ အဲဒါ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့"
ထိုးမုန့် ... ကျေးဇူးရှင် ... ထိုင်ကိုကန်တော့ချင်ပါတယ်။
"ဟုတ်ကဲ့၊ ရပါတယ်။ တကူးတကမှ မဟုတ်တာ။ အစ်မကြိုက်တယ်ဆို ပေးရကျိုးနပ်တာပေါ့။ အဆီအဆိမ့်ဆိုတော့ စားမှစားပါ့မလားလို့"
"အဟင်း ... အစ်မက ဝိတ်တက်မှာစိုးလို့အစားရှောင်တာမျိုး မရှိဘူး။ အစားဆို အာဟာရဖြစ်တာ၊ တည့်တာ အကုန်စားတယ်"
"ကောင်းတာပေါ့"
"အစားပုပ်လို့ တွေးလိုက်တာမဟုတ်ဘူးလား"
"ဟာ ... မဟုတ်ပါဘူးဗျ"
"အဟင်း ... နောက်လည်း စားစရာဆို ဘာဖြစ်ဖြစ် လမ်းကြုံယူလာပေးလို့ရတယ်၊ သိလား?"
"ဗျာ!"
"ဟာဟ! လန့်သွားလား? နောက်တာပါကွာ"
"အာ ... မဟုတ်ပါဘူး။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့"
"ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ငါဝယ်လာပေးမိတာမှားပြီလို့ တွေးမိသွားတာပေါ့?"
"မဟုတ်ပါဘူး၊ အစ်မကလည်း.."
"မင်းလည်း မဟုတ်ပါဘူးကို မူပိုင်ယူထားတာလား?"
"မဟုတ် ... ဟာ ... မဟုတ်ဘူး ... အဲ ... ဟိုလေ ..."
"ဟင်း ဟင်း ဟင်း ... ရှုပ်ကုန်ပြီလား? အစ်မကနောက်တာပါ"
"ကျွန်တော့်စကားနဲ့ကျွန်တော် ရှုပ်ကုန်တာ"
တကယ်က စိတ်ထဲမှာ အရမ်းရင်းနှီးသွားသလိုခံစားရပြီး ပီတိတွေဖြာ၊ ပျာယာတွေခတ်၊ လက်လက်တွေထလို့ ဒီခဏလေးကို repeat လုပ်ထားချင်သွားတာ။
"မင်းပေးလိုက်ကတည်းက စားလို့ကောင်းလို့စားလိုက်တာ၊ နောက်နေ့မနက် ဆွမ်းတော်ကပ်ဖို့ ဦးဖယ်ထားလို့သာ မင်းပါကုသိုလ်ရသွားတာ။ ဒီကြားထဲ ဖုန်းဆက်ပြောမယ်ဆိုပြီး မဆက်ဖြစ်တာနဲ့ ရက်တော်တော်ခြားသွားတာ"
"ရက်ခြားသွားလည်း ခုမှသာဓုခေါ်ရင် မီသေးတာပဲ။ သာဓုပါဗျာ၊ သာဓု၊ သာဓု"
"အင်း ... မီပါသေးတယ်"
"ဟုတ်"
"အဲဒါဆို ဒါပဲနော်။ ကျေးဇူးတင်တယ်လို့ ပြောချင်လို့ ဆက်လိုက်တာ။ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
အိုး ... ဟိုး ... နေကောင်းကင်တို့ ထိုးမုန့်တွေနေ့တိုင်းဘုရားကပ်ပြီး ဆုတောင်းရရင်ကောင်းမလား? နားပူနားဆာ မလုပ်ကောင်းပါဘူးလေ။ ဒီကိစ္စလေးအတွက်နဲ့ မွန်းကဆက်လာတဲ့ဖုန်းကို ဒီလိုလေးပြောဖြစ်မယ် ထင်မထားဘူး။
သူ သာယာနေစဉ်မှာ
"ဟိုကလေး ... ဖုန်းပြောပြီးပြီလား? ထမင်းစားမယ်။ အောက်ဆင်းခဲ့တော့"
အဘွားက လှမ်းခေါ်တာပါ။
"မစားတော့ဘူး ဘွား။ ရင်ပြည့်နေလို့"
"ဘာရင်ပြည့်တာလဲ? ကျောင်းကပြန်လာပြီး ဘာမှမစားဘဲနဲ့"
"လာပြီ ဘွား"
မလာလို့လည်းမရ၊ သူမလာလို့ ဘွားဆီက မေးခွန်းတွေထပ်လာရင် အခုထိ ကယောက်ကယက်ဖြစ်နေသေးတဲ့သူ ကမောက်ကမစကားတွေ ပြောမိကုန်မည်။
"ပြောစမ်းပါဦး။ ဘာတွေစားလို့ ရင်ပြည့်နေတာလဲ ငါ့မြေးရဲ့"
အချစ်တွေစားလိုက်လို့ ထွေးမရ၊ မြိုမရနဲ့ ရင်ပြည့်နေတာပါလို့ ဖြေလို့မှမဖြစ်ဘဲလေ။
"ခေါက်ဆွဲ ... "
အဘွားက သူ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။ သူခေါက်ဆွဲမကြိုက်တာ အဘွားသိသည်ပဲ။
"ဟို ... ကြာဆံဆီချက်စားလာလို့ .... ကျောင်းက"
"အမလေး ငါ့မြေးရယ်၊ ကိုယ့်ဘာသာ ခေါက်ဆွဲစားလား၊ ကြာဆံစားလားတောင် မသိတော့ဘူးလားကွယ်။ ရင်ပြည့်နေရင် ဆေးသောက်လိုက်။ ဘွားခုတင်ဘေး ..."
"ရတယ် ဘွား။ မြေး ထမင်းစားမယ်"
"ဟင် ... ရင်ပြည့်တယ်ဆို?"
"ဟင်းတွေတွေ့ပြီး ဗိုက်ဆာသွားပြီဗျ"
"အမျိုးမျိုးကို ဖြစ်နေပါလားကွယ်။ စိတ်လေးတော့ငြိမ်အောင်ထားနော် ငါ့မြေး"
"အာ ... ဘွားကလည်း ... ဘွားမြေးက ရူးစရာလား? မိန်းမတောင် မရသေးဘူး"
"ရည်ရွယ်ချက်က ကောင်းပါ့တော်"
"ဘွားကို မြစ်ချီရအောင်လုပ်ပေးပြီးမှ ရူးမယ်နော်"
"အယ် ... အေးပါကွယ်။ သိတတ်တာပဲ ကျေးဇူးတင်ရမှာပေါ့လေ"
"အဟီး!"
¤
"မွန်း"
"ဟင်?"
"နေကောင်းကင်ဆီ ဖုန်းဆက်တာလား?"
"အင်း"
"မျက်နှာကိုပြုံးလို့ပဲ"
"ငါ အရင်က စူပုပ်နေလို့လား?"
"ထားပါတော့"
"ဘာပြောမလို့လဲ?"
"ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက နင်မျက်နှာမကောင်းတာ ကြာပြီလေ။ အဲဒါ ဘာဖြစ်တာလဲလို့ မေးမလို့ကို ခုကျတော့ နင်ကပြုံးနေပြန်လို့"
ပြောကာမှ မွန်းက မျက်နှာတည်သွားပြန်သည်။
"ကိုလင်းရောင်က ဒီနှစ်ဝါကျွတ်လောက်ကို လက်ထပ်ကြရအောင်တဲ့"
"နင် ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ?"
"ငါ ငြင်းစရာစကားရှာတုန်း"
"ဟင်! ငြင်းဦးမှာပဲလား?"
"အပြတ်ငြင်းဖို့ စဉ်းစားနေတာ"
"ဘယ်လို?"
"ဟုတ်တယ်"
"ဒါဆို အစက ဘာလို့ စေ့စပ်တဲ့အထိလက်ခံခဲ့လဲ?"
"ငြင်းစရာအကြောင်း မရှိလို့"
"အခုက ...?"
"အခုလည်း ငြင်းစရာအကြောင်းရှာမရလို့ စိတ်ညစ်နေတာ"
"အပြတ်ငြင်းချင်ရင် အစကတည်းက ငြင်းခဲ့ရောပေါ့ မွန်းရယ်"
"ဟုတ်တယ်၊ ငါမှားခဲ့တာ။ အားကိုးမိမယ်၊ သံယောဇဉ်ဖြစ်လာမယ်ဆိုရင် လက်ထပ်လို့ဖြစ်မယ် ထင်ခဲ့တာ။ အခုက အဲဒီလိုဖြစ်မလာဘဲ ပိတ်လှောင်ခံရသလိုခံစားရတယ်"
"ငါ ဘာမှမပြောတတ်တော့ဘူး မွန်းရယ်"
"ငါလည်း ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး။ စိတ်တွေရှုပ်တယ်"
¤
ညက စိတ်ရှုပ်လို့ မွန်းတစ်ယောက်အိပ်မပျော်ခဲ့။ ဒီမနက် ကိုလင်းရောင်က မနက်စာစားဖို့ အပြင်ကိုချိန်းသည်။ သူမလည်း အကြောင်းရှာငြင်းဖို့မစဉ်းစားနိုင်သေးမီ စိတ်မပါကြောင်းပြဖို့သက်သက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုလင်းရောင်နဲ့တွေ့ချိန်မှာ သူဘာပြောပြော သူမစိတ်မဝင်စားနိုင်။
"လမင်းလေး၊ ကိုယ့်ဘက်က လက်ထပ်ဖို့တောင်းဆိုတာ မလွန်ဘူးထင်တယ်နော်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုလင်း"
"ဒီတစ်ခေါက် ကိုယ်ပြောလိုက်ပြီးကတည်းက အရမ်းကိုစိတ်ရှုပ်နေပုံပေါ်နေတယ်။ အရင်က ငြင်းရုံငြင်းတာ၊ ခုက တော်တော်ကိုစိတ်ညစ်သွားပုံပဲ။ ကိုယ်နဲ့စေ့စပ်ဖို့ ဘာလို့သဘောတူခဲ့တာလဲ?"
"ငြင်းစရာမရှိလို့လေ"
"ဒီအဖြေပဲ အမြဲဖြေနေတော့မှာလား?"
"ရှင်"
"ကိုယ့်ကိုမချစ်တာ ကိုယ်သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လမင်းမှာ ချစ်သူမရှိလို့ရယ်၊ ကိုယ့်ကိုမငြင်းလို့ရယ်၊ ကိုယ်ကချစ်လို့ရယ်၊ ဒီအချက်တွေကြောင့် ကိုယ့်ဘက်က မိဘတွေဆီကတစ်ဆင့် ကမ်းလှမ်းခဲ့တာပါ။ ကိုယ့်ကိုငြင်းခဲ့ရင် ရှေ့ဆက်မတိုးဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီး ကမ်းလှမ်းခဲ့တာ။ လမင်းက လက်ခံခဲ့တော့ ကိုယ်သိပ်ပျော်ခဲ့တယ်။ သံယောဇဉ်ဖြစ်လာရင် ကိုယ့်ကိုလက်ထပ်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ တွေးခဲ့တာ"
"လမင်းလည်း အဲဒီလိုတွေးပြီး မိဘတွေစီစဉ်တာကိုလက်ခံခဲ့တာ"
"အဲဒါကို ကိုယ်သိတယ်"
"ဒါပေမဲ့ လမင်း လက်မထပ်နိုင်သေးဘူး"
"လမင်းကို အချိန်တွေအများကြီး ပေးခဲ့ပြီးပြီ။ ဒီလောက်ထိခိုင်မာလာပြီးမှ ငြင်းဖို့စဉ်းစားနေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်"
"ဟင်?"
"ဟုတ်တယ်လေ။ နှစ်ဖက်အသိုင်းအဝိုင်းက ကိုယ်တို့မိသားစုနှစ်ခုကို ခွဲခြားမြင်တာမျိုး သိပ်မရှိကြတော့တဲ့အထိ အချိန်တွေဖြတ်သန်းလာပြီးမှ လမင်းက ဘာလို့ပိုပြီး အေးစက်စက်ဖြစ်လာတာလဲ? တကယ်ဆို အစတည်းကလက်မခံခဲ့ရင်လည်း တစ်မျိုးပေါ့"
"အခု လမင်းက အပြစ်လုပ်ထားတယ်လို့ ပြောချင်တာလား?"
"ကိုယ်က အဲဒီလိုဆိုလိုတာမဟုတ်မှန်း သိသိရဲ့နဲ့ပြောတာဆိုရင် လမင်းကအပြစ်ရှာတာလားလို့ ကိုယ်ပြန်မေးရလိမ့်မယ်"
"လမင်းက လက်မထပ်နိုင်သေးတာကလွဲရင် ဘာတွေများပြဿနာရှိသေးလို့ အပြစ်ရှာတယ်ဖြစ်ရမှာလဲ ကိုလင်း"
"ဘာပြဿနာမှမရှိဘဲ လက်ထပ်ဖို့ကို အချိန်တွေအရမ်းဆွဲနေတာကိုက ပြဿနာဖြစ်နေတာ"
"အဲဒါတော့ လမင်းလည်းမတတ်နိုင်ဘူး။ လက်မထပ်နိုင်သေးတာကလွဲရင် လမင်းဘက်က ပြောစရာမရှိဘူး။ ကိုလင်းမကျေနပ်ရင် ကြိုက်သလိုဆုံးဖြတ်"
"နောက်ဆုံးတော့ ဒီစကားထွက်လာပြီပေါ့။ ဘာအကြောင်းမှမခိုင်လုံဘဲ ကိုယ့်ဘက်က ဘယ်ဆုံးဖြတ်ချက်မှမပြောင်းဘူး လမင်းလေး"
ဒီတော့ မွန်းကသာမငြင်းရင် ဒီကိစ္စက အပြောင်းအလဲမဖြစ်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ အရင်ကတည်းက သေချာနေတာပါပဲ။ အခုမှ အပြောင်းအလဲဖြစ်ချင်နေတာ မွန်းဘက်ကဆိုတာလည်း နှစ်ယောက်လုံးသိနေရဲ့နဲ့ အကြောင်းအရင်းကိုရှာမရဖြစ်နေတာ လင်းရောင်တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်။
.
မွန်း စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ တစ်နေ့လုံးကားမောင်းပြီး ဘုရားသွားလိုက်၊ ကန်တော်ကြီးထဲသွားထိုင်လိုက်၊ ကစားကွင်းထဲလျှောက်ကြည့်လိုက်နှင့် ပျင်းလာတော့ လင်းလက်ကိုဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ ဖုန်းမအား၍ ခဏစောင့်ပြီးပြန်ခေါ်သည်၊ မအားပြန်ပါ။ အလုပ်များနေသည်ထင်သည်။
သူမနှင့်အတန်းတူသူငယ်ချင်းကို ဖုန်းခေါ်တော့ သူ့အဖေအလုပ်ထဲပါသွားလို့ ခေါ်ဖို့မဖြစ်နိုင်တော့။ သူမတို့အလုပ်ထဲက ခင်မင်ရသည့်အစ်မတစ်ယောက်ကို ဖုန်းဆက်ဖို့ကျတော့ ကိုလင်းရောင်နှင့်လည်း ရင်းနှီးသည်မို့ မခေါ်ချင်တော့။ သူမ ဖုန်းတစ်လုံးနှင့် Contact List ထဲ ဟိုရောက်သည်ရောက် တို့ထိနေမိသည်။
နေကောင်းကင် ... အင်း ... သူရော ဘာလုပ်နေမလဲ? အို ... ကျောင်းတက်နေရမှာပေါ့။ သူ့ကို ဘာလို့ ဖုန်းခေါ်မှာလဲ? ဒါပေမဲ့ ဖုန်းမခေါ်ဘဲ စာပို့ကြည့်ရင်ရော? ဟုတ်တယ်!
'Hello! Where r u n what r u doing now?'
ငါးမိနစ်
.
ဆယ်မိနစ်
.
ဆယ့်ငါးမိနစ်
.
ဆယ့်ရှစ်မိနစ်
¤
ဟင် ..... လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ့်ရှစ်မိနစ်က သူ့ကို မွန်းကစာပို့ထားသည်ပဲ။ သူ စာသင်ချိန်ပြီးလို့ ပြန်မလို့လုပ်နေရာမှ ဖုန်းကိုကြည့်မိလို့ပေါ့။
"ကျော်ဇေ၊ ဒီမှာ မွန်းကစာပို့ထားတယ်"
"ဟင် ... အင်း ... ဒါလေးပဲ မေးတာလား?"
"အင်း"
"ဘာလုပ်မလဲ?"
"ဖုန်းပြန်ဆက်ကြည့်လိုက်မယ်"
"အင်း ... ဆက်ကြည့်"
သူ မွန်းဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။
"ဟယ်လို၊ အစ်မ! စာပို့ထားတာတွေ့လို့။ ခုမှအတန်းပြီးလို့ ခုမှတွေ့တာ"
"ဪ ... ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး"
"အစ်မအသံက ဘာဖြစ်တာလဲ? နေမကောင်းဘူးလား?"
"ကောင်းပါတယ်၊ ကားမောင်းနေလို့ လေတိုးသံကြောင့်ပါ"
"အဲ့ဒါဆို ကားရပ်မှပြန်ခေါ်လိုက်လေ အစ်မ"
"မင်း အားလား?"
"ဗျာ! အားနေပြီလေ"
"အဲ့ဒါဆို မုန့်စားရင်းစကားပြောရအောင်လေ။ အခု အစ်မက မင်းတို့ကွန်ဒိုဝန်းနား နီးနေပြီ"
"အဲဒါဆို အဲဒီမှာစောင့်လေ။ ကျွန်တော်အိမ်ပြန်လာမှာပဲ"
"အင်း ... See you soon!"
"Ok"
သူ ကျော်ဇေကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
"မင်းကို ချိန်းတာလား?"
"အင်း ... စိတ်ညစ်နေပုံပဲ"
"ဒါဆို စကားသွားပြောပေးလိုက်ဦး"
သူ ပြုံးလိုက်မိသည်။ နားထောင်ပေးရမှာလား? စကားပြောပေးရမှာလား? တွေ့တော့မှ အခြေအနေအရ လိုက်လျောညီထွေနေပေးရုံသာ။
¤
သူမစာကို သူမဖတ်ဖြစ်ဘူးအထင်နှင့် ကားမောင်းထွက်လာပြီးမှ သူကဖုန်းဆက်တော့ တွေ့ဖို့ချိန်းမိပြီ။ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ရောက်တတ်ရာရာစကားပြောရင်း အချိန်ဖြုန်းမည်ဟု မွန်းတွေးထားသည်လေ။
သူမတို့နှစ်ယောက် ဝန်းထိပ်မှာဆုံကြသည်။
"အိမ်ပြန်ပြီး ယူနီဖောင်းတွေလဲလိုက်လေ။ အစ်မ မင်းတို့လမ်းထိပ်ကစောင့်မယ်။ ကားယူမလာနဲ့တော့"
"ဟုတ်ကဲ့"
သူမစကားအတိုင်း သူပြန်ထွက်လာတော့
"မြန်သားပဲ"
"ကျွန်တော်က မိတ်ကပ်ပြင်ရဦးမှာလား?"
"အဟင်း ... ဝါသနာပေါ့လေ"
"မာမီတို့က အကျင့်ပါနေတာ သမီးရဲ့"
"ဟာ ဟ! မထင်ရဘူးနော်"
သူမ ခပ်လွင့်လွင့်လေးရယ်မိတော့ သူငေးကြည့်မိသည်။
"ကျွန်တော်ကားမောင်းပေးမယ်နော်"
"ကောင်းသားပဲ"
ကားပေါ်ရောက်တော့
"ဘယ်ကိုမောင်းရမလဲ အစ်မ"
"မသိဘူး။ ဘယ်သွားရမှန်းမသိလို့ မင်းကိုခေါ်မိတာ"
"စိတ်ညစ်နေတာလား?"
"အင်း"
"ဒါဆို ကျွန်တော်ခေါ်တဲ့ဆိုင်မှာ မုန့်လိုက်စားရဲလား?"
"ဘာဆိုင်မို့လဲ?"
"အသုပ်ဆိုင်"
သူမ နည်းနည်းအံ့ဩသွားသည်။ သူက အဲဒီလိုလည်း သွားသည်လား?
"Let's go!"
သူက လမ်းဘေးမုန့်ဆိုင်တန်းလေးဆီ သူမကိုခေါ်လာသည်။ အသုပ်စုံဆိုင်လေးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်မို့ စားချင်စရာ။ သူမက မုန့်တီရခိုင်သုပ်မှာတော့ သူကပါလိုက်မှာသည်။
"မင်းက အစပ်စားနိုင်လို့လား?"
"စိန်လိုက်လေ"
"အဟား ... အတွေ့အကြုံများတယ်ပေါ့"
"ဒါပေါ့"
သူက ဘာကိုအတွေ့အကြုံများသည်မသိပေမဲ့ မွန်းစိတ်ထဲ ကောင်မလေးတွေနဲ့တွဲမြင်ပြီး ပြုံးမိသည်။ အသုပ်တွေရတော့ စားရင်းနှင့်
"အစ်မက ခုနက ဘာပြုံးတာလဲ?"
"ဘယ်တုန်းကလဲ?"
ပြောပြီးပြုံးမိပြန်သည်။
"သိရဲ့နဲ့ ပြန်မေးနေတာပဲ"
"အတွေ့အကြုံတွေကို မြင်ယောင်မိလို့ပါ"
"ကျွန်တော့်အတွေ့အကြုံတွေကို ရှင်းပြရမလား?"
"ပြောကြည့်လေ"
"ကျွန်တော့်မှာ ငယ်ငယ်ကတည်းက ညီမအရင်းလေးလိုချစ်ရတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်။ မိဘချင်းကလည်း ငယ်သူငယ်ချင်းတွေလေ။ သူနဲ့ဆို ဒီလိုပဲ လမ်းဘေးဆိုင်တွေထိုင်စားနေကျ။ ချဉ်ငံစပ်ဆိုတာလည်း အကျင့်ဖြစ်နေပြီ။ အခုသူက ဆေးကျောင်းပြီးတော့မယ်လေ။ မန္တလေးမှာပဲ"
"ဪ ... ဒါကြောင့်ကိုး"
"ဟုတ်တယ်"
"အစ်မကတော့ တစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ ပျင်းဖို့ကောင်းတယ်"
"ကျွန်တော်တို့က ခြောက်လပဲကွာတော့ ကစားဖော်မောင်နှမတွေလေ။ ပြောသာပြောရတာပါ၊ သူက ဆရာမကြီးလေ"
"ဘာလို့လဲ?"
"ကျွန်တော် ဆယ်တန်းပြန်ဖြေတော့ သူကဂိုက်လုပ်ပေးတာလေ"
"ဪ ... အင်း၊ မင်းပြောဖူးတယ်။ ဆယ်တန်းမှာ ဘော်ဒါဆောင်မနေချင်လို့ ကျတဲ့အကြောင်း"
"အဲဒါလေ။ သူက ဆရာမကြီးပေါ့"
"အဟင်း ... ဟုတ်ပါပြီ"
"သူနဲ့ယူမယ့်ယောကျ်ားတော့ ကံဆိုးတာပဲ"
"ယူတော့မှာလား?"
"မသိဘူးလေ၊ ရှိမှာပေါ့။ ဘာမျောက်မို့လဲ?"
"မင်းကရော?"
"ချင်ပန်ဇီလေ ကျွန်တော်က"
"ဟား ဟား ဟား"
သူမတို့ နောက်ထပ် တုတ်ထိုးဆိုင်ထိုင်ကြသည်။
"မျက်လုံးစားမလား အစ်မ"
"အာ ... ကြောက်စရာကြီး"
"စားကြည့်ပါ"
"ဟင့်အင်း ... အမြီးစားမယ်"
"တရမ်းရမ်းနဲ့ အငြိမ်မနေတာကို"
"မင်းမျက်လုံးကလည်း ဝက်မလေးတွေတငမ်းငမ်းနဲ့ အငြိမ်နေပါ့မလား?"
"အဟီး! အသည်းပါ တစ်ခါတည်းစားပစ်မယ်"
"အဟင်း ... ကြောက်ဖို့ကောင်းပါ့"
ဘာရယ်မဟုတ်၊ အစားစားသည်က ဟိုနည်းနည်း၊ ဒီနည်းနည်းနှင့် စကားတွေပြော ရယ်မောနေမိကြသည်သာ။ တုတ်ထိုးဆိုင်က ထလာတော့
"အစ်မ၊ အအေးသောက်မလား? ဟိုရှေ့ဆိုင်မှာ ကျောက်ကျောသောက်မလို့"
"ဟင်! ဗိုက်ဆန့်သေးလား?"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"အစ်မက မသောက်နိုင်လောက်တော့ဘူး"
"ရခိုင်သုပ်လေးတစ်ပွဲနဲ့ တုတ်ထိုးလေးချောင်း၊ အဲဒါက များလို့လား?"
"အစ်မစားတာကို ပြောတာလား?"
"အင်းလေ၊ လမ်းဘေးဆိုင်တွေမို့ မစားတာလား?"
"ဘယ်ကလာ! နေ့လည်စာစားတာနောက်ကျတော့ အခု သိပ်မစားနိုင်တော့တာ။ ဟိုဆိုင်ထိုင်လိုက်၊ ဒီဆိုင်ထိုင်လိုက်နဲ့၊ ပျော်ဖို့တောင်ကောင်းသေးတယ်။ အဲဒီလိုမထိုင်ရတာ တော်တော်ကြီးကြာပြီ။ ပုံမှန်ဆို ဒီလိုထပ်စားနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး"
"အဲဒီလိုလား?"
"အင်း"
နှစ်ယောက်သား ပြောပြီးရယ်မိကြသည်။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ကလေးတွေလို မုန့်ဆိုင်တွေ လျှောက်ထိုင်စားလိုက်ကြတာ အသက်တောင်တော်တော်လေးပြန်ငယ်သွားသလို ခံစားရသည်။
"အဲဒီလိုဆို အစ်မအကုန်မသောက်နိုင်ရင် ကျွန်တော်ဝိုင်းသောက်ပေးမယ်"
"အဲ့ဒီလိုလား?"
သူကခေါင်းညိတ်ပြတော့ မွန်းက
"အိုခေလေ"
ခေါင်းတစ်ချက်ငဲ့ပြီး ပြောလိုက်သည်။ ကလေးတွေလိုပဲ ဘာမှမကျန်အောင်၊ တန်အောင်သောက်ကြမည်ပေါ့။
အအေးနှစ်ခွက်မှာလိုက်သည်။ မသောက်ဘူးဆိုသည့် မွန်းက
"ကြံရည်ရတာပဲ"
"ဟာ၊ အစ်မ! ဝက်သားတုတ်ထိုးနဲ့ ကြံရည်နဲ့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ပန်းကမ္ဘာထဲရောက်သွားမယ်"
"အဲ! ဟုတ်သား"
အအေးသောက်ကြတော့ နေကောင်းကင်က မော့သောက်နေလို့တစ်ဝက်ကုန်သွားသည်။ မွန်းက မသောက်သေးဘဲပိုက်နဲ့မွှေနေရင်းမှ နေကောင်းကင်ရဲ့ခွက်ထဲ အအေးတွေဖြည့်လိုက်သည်။
"ဟင်! ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ရွံလို့လား? မသောက်ရသေးပါဘူး၊ သန့်ပါတယ်"
"ဟာ! မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီမှာရောကုန်ပြီ"
"ကျောက်ကျောနဲ့ ဆေးကုလားမရောတာ သောက်လို့တောင်ကောင်းသေးတယ်"
"သောက်လို့ကောင်းတယ်လား?"
သူက အအေးခွက်ချင်းလဲလိုက်သည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ?"
"ကောင်းတယ်ဆို? ဘာလဲ၊ သောက်ပြီးသားနဲ့ရောထားတာမို့ ရွံလို့လား?"
"ဟာ ဟ! မဟုတ်ဘူးလေကွာ။ တစ်ဝက်ပဲကုန်မှာ"
"ရော့ပါဗျာ။ နောက်တာပါ"
ပြန်ယူမယ်လုပ်တော့
"ခဏလေး၊ နည်းနည်းသောက်ကြည့်မယ်"
ပြောပြီး ပိုက်နဲ့စုပ်သောက်လိုက်ပြီးမှ ခွက်ချင်းပြန်လဲသည်။
"ဒါက မရွံပါဘူးလို့ သက်သေပြတာလား?"
"အဟား...."
မွန်းက ခေါင်းလေးမော့ရင်း ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့ကွယ်၍ ရယ်လိုက်သည်။ နေကောင်းကင်အတွက်တော့ အရာရာကလှပနေသည်။
မွန်းကိုင်လိုက်တဲ့ ပိုက်ချောင်းကလေးရယ် ...
အအေးခွက်ထဲက ကျောက်ကျောလေးတွေ ...
ခွက်မှာတွဲခိုနေတဲ့ ရေငွေ့အစက်လေးတွေ ...
ရေခဲတုံးချင်းထိမိလို့ ထွက်လာတဲ့အသံ ...
ဟာကွာ ..........
အခုနေကမ္ဘာပျက်ရင်တောင် သူ့အတွက် အားလုံးက အလှတရားတွေအပြည့်နဲ့ပဲ။
အအေးဆိုင်ကထွက်လာပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရပ်ထားတဲ့ ကားဆီကိုပြန်လာကြတော့
"အစ်မမောင်းမယ်"
"နေပါဗျာ၊ ပျော်တယ်ဆိုလည်း ဘေးကထိုင်ပြီးပျော်ပါ။ ကျွန်တော်မောင်းပါ့မယ်။ တော်ကြာ အမောင်းကြမ်းရင် ရင်ထိတ်နေရပါဦးမယ်။ ရည်းစားတောင်မထားရသေးလို့ ဘာမှဖြစ်လို့ မရသေးဘူး"
"ကျွန်တော်က Brand New ပါခင်ဗျာလို့ ကြွားတာလား?"
"ကြုံတုန်း ကြော်ငြာဝင်တာ"
"မိတ်ဆက်ပေးစရာ ညီမလည်းမရှိဘူးကွယ်"
"ဟား ဟား"
ကျွန်တော်က မွန်းမှာအမြွှာညီမရှိရင်တောင် စိတ်မဝင်စားဘူးလို့ စိတ်ထဲကပြောမိသည်။
လမ်းရောက်တော့ သူက ဆေးဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာခဏရပ်လိုက်ပြီး
"ခဏလေးနော်၊ အစ်မ"
သူကားဆီကို ပြန်ရောက်လာပြီး
"ရော့! အိမ်ရောက်ရင်သောက်လိုက်"
"ဘာလဲ?"
"ပန်းကမ္ဘာတံခါးသော့"
"ဟင်! ဪ ... သိပြီ။ ကာကွယ်ဆေးပေါ့"
"ဟုတ်တယ်။ တော်ကြာ ကျွန်တော် တရားခံဖြစ်နေမယ်"
"မဖြစ်လောက်ပါဘူး"
"အစ်မပဲပြောတာလေ။ ခုလိုလျှောက်မစားတာ ကြာပြီဆို?"
"အေးပါ။ ဟုတ်ပါပြီ"
သူက မွန်းဘက်ကတံခါးပေါက်မှာ ရပ်ပြောနေရာမှ ကားပေါ်တက်ရန် ကားရှေ့ကပတ်ပြီးအလာ၊ နောက်နားမှာကားတစ်စီးရပ်ပြီး လူတစ်ယောက်ဆင်းလာသည်။ ထိုလူက
"လမင်းလေး"
"ကိုလင်း"
သူတို့စကားသံကြောင့် နေကောင်းကင် ကားရှေ့မှာရပ်ပြီး ပြန်လှည့်ကြည့်မိသည်။ လင်းရောင်က နေကောင်းကင်ကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး
"လမင်းလေးက ဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ?"
မွန်း ကားပေါ်ကဆင်းပြီး
"အင်း ... ဟို ... ဟိုဘက်နားကဆရာမဆီကို ခဏလာတာ"
"တွေ့ပြီးပြီလား?"
"တွေ့ပြီးပြီ။ ပြန်တော့မလို့"
"ကားမမောင်းနိုင်ဘူးလား? ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"မဟုတ်ပါဘူး"
"မသိပါဘူး။ ဒီဘက်မှာထိုင်နေလို့"
"ဪ ... သူမောင်းလာပေးလို့ပါ။ ကောင်းကင်၊ လာလေ။ မိတ်ဆက်ပေးမလို့"
သူအနားရောက်လာတော့
"ကိုလင်း! သူက နေကောင်းကင်၊ ကျော်ဇေ့သူငယ်ချင်းလေ။ ကောင်းကင်၊ ဒါ ကိုလင်းရောင်"
"ဟုတ်ကဲ့၊ လမင်းရဲ့ Fiance ပါ။ Glad to meet you"
မွန်းရဲ့စကားမဆုံးခင် လင်းရောင်က သူ့ဘာသာမိတ်ဆက်ပြီး လက်ကမ်းသည်။
(ဘာလဲ? မဏ္ဍပ်တိုင်တက်ပြတာလား? ပိုင်ရှင်ရှိကြောင်း သတိပေးတာလား? တကယ်ဆို မွန်းမိတ်ဆက်စကားကိုဆုံးအောင် နားထောင်ပါဦးတော့လား?)
ခုနကအကြည့်နဲ့ အခုစကားနဲ့ပေါင်းတော့ နေကောင်းကင်ရင်ထဲမှာ အောင့်သက်သက်ဖြစ်သွားသော်လည်း စိတ်လိုလက်ရပြုံးလိုက်ပြီး
"So am I, ကိုလင်းရောင်။ မလင်းပြောလို့ နာမည်ကြားဖူးနေတာ ကြာပါပြီဗျ"
(ဒါက ဘာစကားလဲ? လမင်းလေးရဲ့ခင်ပွန်းလောင်းဆိုတဲ့ စကားကို လမင်းကမပြောဘဲထားလို့ လင်းလက်ဆီကသိတာလား? ဒါမှမဟုတ် လင်းရောင်ဆိုတာ သူတို့နှစ်ယောက်ဆုံချိန်မှာ စကားထဲတောင် ထည့်ပြောစရာမလိုတဲ့လူလား?)
သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ရောက်တဲ့နေရာကနေ ရပ်ကြည့်နေတာ၊ အခုလည်း လင်းလက်တာရာပြောပြလို့ သူ့ကိုသိရပါတယ်ပြောတာက စိတ်ထဲခိုးလိုးခုလုဖြစ်သွားပေမဲ့
"ဟုတ်ပါပြီ။ ငါ့ညီက ကျော်ဇေတို့နဲ့ ကျောင်းအတူတက်နေတာလား?"
"ဟုတ်ကဲ့"
(ဒါဆို လင်းလက်တို့စုံတွဲကြောင့် လမင်းနဲ့သိတာပေါ့။ ဘာလို့အခု နှစ်ယောက်တည်းရှိနေတာလဲ? ဘယ်လိုပတ်သက်သေးတာလဲ? မနက်က လမင်းနဲ့သူကတောက်ကဆတ်ဖြစ်ပြီး ညနေကျ ဒီကောင်လေးနဲ့ ရှိနေတာက .... ?)
လင်းရောင် ဆက်စပ်ကြည့်နေသည်။
ထို့အတူ ကောင်းကင်က
(ကျော်ဇေနဲ့ကျောင်းတူတော့ မွန်းရဲ့ဆရာမဆီလာတာ သူကဘာဆိုင်လို့လိုက်လာတာလဲလို့ တွေးနေတယ်လား? မလင်းမိတ်ဆက်ပေးလို့ သိရတာပါဆို မွန်းနဲ့နှစ်ယောက်တည်းရှိနေတာကို အကြောင်းအရင်းရှာနေတာလား?)
သူတို့မျက်လုံးတွေက အချင်းချင်းအကဲခတ်နေကြသည်။ မျက်နှာတွေက ပြုံးနေကြသည်။ လမင်းစန္ဒာဆိုသည့်မွန်းကို ပိုင်ဆိုင်လိုခြင်း၊ သဝန်တိုခြင်းတွေကြောင့် ရင်ခုန်သံတွေကမြန်နေကြသည်။
¤
အပိုင်း (၁၀) ဆက်ရန်
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"မလင္း၊ ဒီေကာင္ ခုတေလာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္?"
"မသိဘူးေလ။ ကေလးလို လိုက္ၾကည့္ေနလို႔"
"အာ..."
သူနဲ႔ လင္းလက္ေျပာေနတာကို ေက်ာ္ေဇက
"ေဟ့ေကာင္! ဘာေတြေမးေနတာလဲ? ငါ့မမ ရွက္သြားၿပီ"
ဒီတစ္ခါေတာ့ ထြဋ္ေခါင္ပါ ပါလာသည္။
"မင္းတို႔က မ်က္စိေနာက္စရာျဖစ္ေနတာကိုး"
"မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ကေရာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ? မနာလိုေနၾကတာ သိပ္သိသာတာပဲ။ ကိုယ္တိုင္က် အျဖစ္မရွိၾကဘဲနဲ႔"
"ဘယ္သူကအျဖစ္မရွိလို႔ တစ္ေယာက္တည္းေတြ႕ တစ္ေယာက္တည္းရ ျဖစ္ေနတာလဲ?"
"အဟား ... ငါက တစ္ေယာက္တည္းကို အႀကီးႀကီးခ်စ္တာ။ မင္းလို အခ်စ္ေတြမမ်ားဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခုသစ္ကိုင္းလြတ္ေနတာ ထြဋ္ေခါင္ဆိုတဲ့ ေမ်ာက္ေပါ့ကြာ။ ဟိုတစ္ေကာင္ကေတာ့ ေရြးရင္းေရြးရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Limited Edition နဲ႔ တိုးေရာေလ"
"မင္း ... ေျပာႏိုင္တုန္းေျပာထား"
ေက်ာ္ေဇနဲ႔ထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ စကားစစ္ပြဲမွာ တည့္တည့္ထိတာက ေနေကာင္းကင္ရယ္ပါ။
မြန္းသည္ ေနေကာင္းကင္အတြက္မဟုတ္ခဲ့။
¤
🎶 Yes, I do ........ I'm ok ........
နာခံမယ္ ... ဘယ္အခ်ိန္မဆို နင္ေပးတဲ့အမိန္႔ 🎶
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သြားၿပီ။ ေနေကာင္းကင္အတြက္ေတာ့
ကမ႓ာႀကီးပဲ ေဇာက္ထိုးလည္သြားသလိုလို၊
သူ႔တစ္ေနရာတည္းပဲ ဆူနာမီျဖစ္သလိုလို၊
ကိုႀကီးေက်ာ္ပဲ အရက္တစ္စည္ေလာက္ေသာက္ၿပီး ဝင္ပူးသလိုလို၊
သူကိုယ္တိုင္ပဲ ပစ္လႊတ္ခါနီး ႏ်ဴထိပ္ဖူးတပ္ဒံုးက်ည္နဲ႔ တြဲခ်ည္ခံရသလိုလို၊
ရင္ခုန္သံေတြဝုန္းဒိုင္းၾကဲၿပီး ခုတင္ေပၚထထိုင္လို႔၊ ေဘးကဖုန္းကို ကတုန္ကယင္ကိုင္လိုက္ၿပီး
"ဟယ္လို"
"ေနေကာင္းကင္လား?"
ဘယ္လိုေမးလိုက္တာလဲ မြန္းရယ္။ ေနေကာင္းကင္ရဲ႕ဖုန္းကိုေခၚၿပီးမွ ေနေကာင္းကင္လားဆိုေတာ့ အေပ်ာ္ေတြကို တနင့္တပိုးထမ္းၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဟန္ေဆာင္ေနရတဲ့ ဒီကေကာင္က လဲေသေတာ့မယ္။
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ။ ေျပာပါ"
"ဪ ... လင္းလက္နဲ႔ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အုန္းသီးေၾကာ္ထိုးမုန္႔ေလ၊ စားေကာင္းတယ္။ အဲဒါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔"
ထိုးမုန္႔ ... ေက်းဇူးရွင္ ... ထိုင္ကိုကန္ေတာ့ခ်င္ပါတယ္။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ရပါတယ္။ တကူးတကမွ မဟုတ္တာ။ အစ္မႀကိဳက္တယ္ဆို ေပးရက်ဳိးနပ္တာေပါ့။ အဆီအဆိမ့္ဆိုေတာ့ စားမွစားပါ့မလားလို႔"
"အဟင္း ... အစ္မက ဝိတ္တက္မွာစိုးလို႔အစားေရွာင္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ အစားဆို အာဟာရျဖစ္တာ၊ တည့္တာ အကုန္စားတယ္"
"ေကာင္းတာေပါ့"
"အစားပုပ္လို႔ ေတြးလိုက္တာမဟုတ္ဘူးလား"
"ဟာ ... မဟုတ္ပါဘူးဗ်"
"အဟင္း ... ေနာက္လည္း စားစရာဆို ဘာျဖစ္ျဖစ္ လမ္းၾကံဳယူလာေပးလို႔ရတယ္၊ သိလား?"
"ဗ်ာ!"
"ဟာဟ! လန္႔သြားလား? ေနာက္တာပါကြာ"
"အာ ... မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့"
"႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ငါဝယ္လာေပးမိတာမွားၿပီလို႔ ေတြးမိသြားတာေပါ့?"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ အစ္မကလည္း.."
"မင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူးကို မူပိုင္ယူထားတာလား?"
"မဟုတ္ ... ဟာ ... မဟုတ္ဘူး ... အဲ ... ဟိုေလ ..."
"ဟင္း ဟင္း ဟင္း ... ႐ႈပ္ကုန္ၿပီလား? အစ္မကေနာက္တာပါ"
"ကၽြန္ေတာ့္စကားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႐ႈပ္ကုန္တာ"
တကယ္က စိတ္ထဲမွာ အရမ္းရင္းႏွီးသြားသလိုခံစားရၿပီး ပီတိေတြျဖာ၊ ပ်ာယာေတြခတ္၊ လက္လက္ေတြထလို႔ ဒီခဏေလးကို repeat လုပ္ထားခ်င္သြားတာ။
"မင္းေပးလိုက္ကတည္းက စားလို႔ေကာင္းလို႔စားလိုက္တာ၊ ေနာက္ေန႔မနက္ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ဖို႔ ဦးဖယ္ထားလို႔သာ မင္းပါကုသိုလ္ရသြားတာ။ ဒီၾကားထဲ ဖုန္းဆက္ေျပာမယ္ဆိုၿပီး မဆက္ျဖစ္တာနဲ႔ ရက္ေတာ္ေတာ္ျခားသြားတာ"
"ရက္ျခားသြားလည္း ခုမွသာဓုေခၚရင္ မီေသးတာပဲ။ သာဓုပါဗ်ာ၊ သာဓု၊ သာဓု"
"အင္း ... မီပါေသးတယ္"
"ဟုတ္"
"အဲဒါဆို ဒါပဲေနာ္။ ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္လို႔ ဆက္လိုက္တာ။ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
အိုး ... ဟိုး ... ေနေကာင္းကင္တို႔ ထိုးမုန္႔ေတြေန႔တိုင္းဘုရားကပ္ၿပီး ဆုေတာင္းရရင္ေကာင္းမလား? နားပူနားဆာ မလုပ္ေကာင္းပါဘူးေလ။ ဒီကိစၥေလးအတြက္နဲ႔ မြန္းကဆက္လာတဲ့ဖုန္းကို ဒီလိုေလးေျပာျဖစ္မယ္ ထင္မထားဘူး။
သူ သာယာေနစဥ္မွာ
"ဟိုကေလး ... ဖုန္းေျပာၿပီးၿပီလား? ထမင္းစားမယ္။ ေအာက္ဆင္းခဲ့ေတာ့"
အဘြားက လွမ္းေခၚတာပါ။
"မစားေတာ့ဘူး ဘြား။ ရင္ျပည့္ေနလို႔"
"ဘာရင္ျပည့္တာလဲ? ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီး ဘာမွမစားဘဲနဲ႔"
"လာၿပီ ဘြား"
မလာလို႔လည္းမရ၊ သူမလာလို႔ ဘြားဆီက ေမးခြန္းေတြထပ္လာရင္ အခုထိ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနေသးတဲ့သူ ကေမာက္ကမစကားေတြ ေျပာမိကုန္မည္။
"ေျပာစမ္းပါဦး။ ဘာေတြစားလို႔ ရင္ျပည့္ေနတာလဲ ငါ့ေျမးရဲ႕"
အခ်စ္ေတြစားလိုက္လို႔ ေထြးမရ၊ ၿမိဳမရနဲ႔ ရင္ျပည့္ေနတာပါလို႔ ေျဖလို႔မွမျဖစ္ဘဲေလ။
"ေခါက္ဆြဲ ... "
အဘြားက သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သူေခါက္ဆြဲမႀကိဳက္တာ အဘြားသိသည္ပဲ။
"ဟို ... ၾကာဆံဆီခ်က္စားလာလို႔ .... ေက်ာင္းက"
"အမေလး ငါ့ေျမးရယ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေခါက္ဆြဲစားလား၊ ၾကာဆံစားလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလားကြယ္။ ရင္ျပည့္ေနရင္ ေဆးေသာက္လိုက္။ ဘြားခုတင္ေဘး ..."
"ရတယ္ ဘြား။ ေျမး ထမင္းစားမယ္"
"ဟင္ ... ရင္ျပည့္တယ္ဆို?"
"ဟင္းေတြေတြ႕ၿပီး ဗိုက္ဆာသြားၿပီဗ်"
"အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျဖစ္ေနပါလားကြယ္။ စိတ္ေလးေတာ့ၿငိမ္ေအာင္ထားေနာ္ ငါ့ေျမး"
"အာ ... ဘြားကလည္း ... ဘြားေျမးက ႐ူးစရာလား? မိန္းမေတာင္ မရေသးဘူး"
"ရည္ရြယ္ခ်က္က ေကာင္းပါ့ေတာ္"
"ဘြားကို ျမစ္ခ်ီရေအာင္လုပ္ေပးၿပီးမွ ႐ူးမယ္ေနာ္"
"အယ္ ... ေအးပါကြယ္။ သိတတ္တာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့ေလ"
"အဟီး!"
¤
"မြန္း"
"ဟင္?"
"ေနေကာင္းကင္ဆီ ဖုန္းဆက္တာလား?"
"အင္း"
"မ်က္ႏွာကိုျပံဳးလို႔ပဲ"
"ငါ အရင္က စူပုပ္ေနလို႔လား?"
"ထားပါေတာ့"
"ဘာေျပာမလို႔လဲ?"
"ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းက နင္မ်က္ႏွာမေကာင္းတာ ၾကာၿပီေလ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးမလို႔ကို ခုက်ေတာ့ နင္ကျပံဳးေနျပန္လို႔"
ေျပာကာမွ မြန္းက မ်က္ႏွာတည္သြားျပန္သည္။
"ကိုလင္းေရာင္က ဒီႏွစ္ဝါကၽြတ္ေလာက္ကို လက္ထပ္ၾကရေအာင္တဲ့"
"နင္ ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ?"
"ငါ ျငင္းစရာစကားရွာတုန္း"
"ဟင္! ျငင္းဦးမွာပဲလား?"
"အျပတ္ျငင္းဖို႔ စဥ္းစားေနတာ"
"ဘယ္လို?"
"ဟုတ္တယ္"
"ဒါဆို အစက ဘာလို႔ ေစ့စပ္တဲ့အထိလက္ခံခဲ့လဲ?"
"ျငင္းစရာအေၾကာင္း မရွိလို႔"
"အခုက ...?"
"အခုလည္း ျငင္းစရာအေၾကာင္းရွာမရလို႔ စိတ္ညစ္ေနတာ"
"အျပတ္ျငင္းခ်င္ရင္ အစကတည္းက ျငင္းခဲ့ေရာေပါ့ မြန္းရယ္"
"ဟုတ္တယ္၊ ငါမွားခဲ့တာ။ အားကိုးမိမယ္၊ သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ လက္ထပ္လို႔ျဖစ္မယ္ ထင္ခဲ့တာ။ အခုက အဲဒီလိုျဖစ္မလာဘဲ ပိတ္ေလွာင္ခံရသလိုခံစားရတယ္"
"ငါ ဘာမွမေျပာတတ္ေတာ့ဘူး မြန္းရယ္"
"ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ စိတ္ေတြ႐ႈပ္တယ္"
¤
ညက စိတ္႐ႈပ္လို႔ မြန္းတစ္ေယာက္အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ဒီမနက္ ကိုလင္းေရာင္က မနက္စာစားဖို႔ အျပင္ကိုခ်ိန္းသည္။ သူမလည္း အေၾကာင္းရွာျငင္းဖို႔မစဥ္းစားႏိုင္ေသးမီ စိတ္မပါေၾကာင္းျပဖို႔သက္သက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကိုလင္းေရာင္နဲ႔ေတြ႕ခ်ိန္မွာ သူဘာေျပာေျပာ သူမစိတ္မဝင္စားႏိုင္။
"လမင္းေလး၊ ကိုယ့္ဘက္က လက္ထပ္ဖို႔ေတာင္းဆိုတာ မလြန္ဘူးထင္တယ္ေနာ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုလင္း"
"ဒီတစ္ေခါက္ ကိုယ္ေျပာလိုက္ၿပီးကတည္းက အရမ္းကိုစိတ္႐ႈပ္ေနပံုေပၚေနတယ္။ အရင္က ျငင္း႐ံုျငင္းတာ၊ ခုက ေတာ္ေတာ္ကိုစိတ္ညစ္သြားပံုပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ေစ့စပ္ဖို႔ ဘာလို႔သေဘာတူခဲ့တာလဲ?"
"ျငင္းစရာမရွိလို႔ေလ"
"ဒီအေျဖပဲ အျမဲေျဖေနေတာ့မွာလား?"
"ရွင္"
"ကိုယ့္ကိုမခ်စ္တာ ကိုယ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လမင္းမွာ ခ်စ္သူမရွိလို႔ရယ္၊ ကိုယ့္ကိုမျငင္းလို႔ရယ္၊ ကိုယ္ကခ်စ္လို႔ရယ္၊ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘက္က မိဘေတြဆီကတစ္ဆင့္ ကမ္းလွမ္းခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္ကိုျငင္းခဲ့ရင္ ေရွ႕ဆက္မတိုးဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ကမ္းလွမ္းခဲ့တာ။ လမင္းက လက္ခံခဲ့ေတာ့ ကိုယ္သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ သံေယာဇဥ္ျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္ကိုလက္ထပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးခဲ့တာ"
"လမင္းလည္း အဲဒီလိုေတြးၿပီး မိဘေတြစီစဥ္တာကိုလက္ခံခဲ့တာ"
"အဲဒါကို ကိုယ္သိတယ္"
"ဒါေပမဲ့ လမင္း လက္မထပ္ႏိုင္ေသးဘူး"
"လမင္းကို အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီေလာက္ထိခိုင္မာလာၿပီးမွ ျငင္းဖို႔စဥ္းစားေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္"
"ဟင္?"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအဝိုင္းက ကိုယ္တို႔မိသားစုႏွစ္ခုကို ခြဲျခားျမင္တာမ်ဳိး သိပ္မရွိၾကေတာ့တဲ့အထိ အခ်ိန္ေတြျဖတ္သန္းလာၿပီးမွ လမင္းက ဘာလို႔ပိုၿပီး ေအးစက္စက္ျဖစ္လာတာလဲ? တကယ္ဆို အစတည္းကလက္မခံခဲ့ရင္လည္း တစ္မ်ဳိးေပါ့"
"အခု လမင္းက အျပစ္လုပ္ထားတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာလား?"
"ကိုယ္က အဲဒီလိုဆိုလိုတာမဟုတ္မွန္း သိသိရဲ႕နဲ႔ေျပာတာဆိုရင္ လမင္းကအျပစ္ရွာတာလားလို႔ ကိုယ္ျပန္ေမးရလိမ့္မယ္"
"လမင္းက လက္မထပ္ႏိုင္ေသးတာကလြဲရင္ ဘာေတြမ်ားျပႆနာရွိေသးလို႔ အျပစ္ရွာတယ္ျဖစ္ရမွာလဲ ကိုလင္း"
"ဘာျပႆနာမွမရွိဘဲ လက္ထပ္ဖို႔ကို အခ်ိန္ေတြအရမ္းဆြဲေနတာကိုက ျပႆနာျဖစ္ေနတာ"
"အဲဒါေတာ့ လမင္းလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူး။ လက္မထပ္ႏိုင္ေသးတာကလြဲရင္ လမင္းဘက္က ေျပာစရာမရွိဘူး။ ကိုလင္းမေက်နပ္ရင္ ႀကိဳက္သလိုဆံုးျဖတ္"
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီစကားထြက္လာၿပီေပါ့။ ဘာအေၾကာင္းမွမခိုင္လံုဘဲ ကိုယ့္ဘက္က ဘယ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွမေျပာင္းဘူး လမင္းေလး"
ဒီေတာ့ မြန္းကသာမျငင္းရင္ ဒီကိစၥက အေျပာင္းအလဲမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ အရင္ကတည္းက ေသခ်ာေနတာပါပဲ။ အခုမွ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ခ်င္ေနတာ မြန္းဘက္ကဆိုတာလည္း ႏွစ္ေယာက္လံုးသိေနရဲ႕နဲ႔ အေၾကာင္းအရင္းကိုရွာမရျဖစ္ေနတာ လင္းေရာင္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။
.
မြန္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ တစ္ေန႔လံုးကားေမာင္းၿပီး ဘုရားသြားလိုက္၊ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲသြားထိုင္လိုက္၊ ကစားကြင္းထဲေလၽွာက္ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ပ်င္းလာေတာ့ လင္းလက္ကိုဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ဖုန္းမအား၍ ခဏေစာင့္ၿပီးျပန္ေခၚသည္၊ မအားျပန္ပါ။ အလုပ္မ်ားေနသည္ထင္သည္။
သူမႏွင့္အတန္းတူသူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းေခၚေတာ့ သူ႔အေဖအလုပ္ထဲပါသြားလို႔ ေခၚဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ သူမတို႔အလုပ္ထဲက ခင္မင္ရသည့္အစ္မတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔က်ေတာ့ ကိုလင္းေရာင္ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးသည္မို႔ မေခၚခ်င္ေတာ့။ သူမ ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ Contact List ထဲ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ တို႔ထိေနမိသည္။
ေနေကာင္းကင္ ... အင္း ... သူေရာ ဘာလုပ္ေနမလဲ? အို ... ေက်ာင္းတက္ေနရမွာေပါ့။ သူ႔ကို ဘာလို႔ ဖုန္းေခၚမွာလဲ? ဒါေပမဲ့ ဖုန္းမေခၚဘဲ စာပို႔ၾကည့္ရင္ေရာ? ဟုတ္တယ္!
'Hello! Where r u n what r u doing now?'
ငါးမိနစ္
.
ဆယ္မိနစ္
.
ဆယ့္ငါးမိနစ္
.
ဆယ့္ရွစ္မိနစ္
¤
ဟင္ ..... လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ရွစ္မိနစ္က သူ႔ကို မြန္းကစာပို႔ထားသည္ပဲ။ သူ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ ျပန္မလို႔လုပ္ေနရာမွ ဖုန္းကိုၾကည့္မိလို႔ေပါ့။
"ေက်ာ္ေဇ၊ ဒီမွာ မြန္းကစာပို႔ထားတယ္"
"ဟင္ ... အင္း ... ဒါေလးပဲ ေမးတာလား?"
"အင္း"
"ဘာလုပ္မလဲ?"
"ဖုန္းျပန္ဆက္ၾကည့္လိုက္မယ္"
"အင္း ... ဆက္ၾကည့္"
သူ မြန္းဆီကို ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
"ဟယ္လို၊ အစ္မ! စာပို႔ထားတာေတြ႕လို႔။ ခုမွအတန္းၿပီးလို႔ ခုမွေတြ႕တာ"
"ဪ ... ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး"
"အစ္မအသံက ဘာျဖစ္တာလဲ? ေနမေကာင္းဘူးလား?"
"ေကာင္းပါတယ္၊ ကားေမာင္းေနလို႔ ေလတိုးသံေၾကာင့္ပါ"
"အဲ့ဒါဆို ကားရပ္မွျပန္ေခၚလိုက္ေလ အစ္မ"
"မင္း အားလား?"
"ဗ်ာ! အားေနၿပီေလ"
"အဲ့ဒါဆို မုန္႔စားရင္းစကားေျပာရေအာင္ေလ။ အခု အစ္မက မင္းတို႔ကြန္ဒိုဝန္းနား နီးေနၿပီ"
"အဲဒါဆို အဲဒီမွာေစာင့္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္လာမွာပဲ"
"အင္း ... See you soon!"
"Ok"
သူ ေက်ာ္ေဇကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္းကို ခ်ိန္းတာလား?"
"အင္း ... စိတ္ညစ္ေနပံုပဲ"
"ဒါဆို စကားသြားေျပာေပးလိုက္ဦး"
သူ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ နားေထာင္ေပးရမွာလား? စကားေျပာေပးရမွာလား? ေတြ႕ေတာ့မွ အေျခအေနအရ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနေပး႐ံုသာ။
¤
သူမစာကို သူမဖတ္ျဖစ္ဘူးအထင္ႏွင့္ ကားေမာင္းထြက္လာၿပီးမွ သူကဖုန္းဆက္ေတာ့ ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းမိၿပီ။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေရာက္တတ္ရာရာစကားေျပာရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းမည္ဟု မြန္းေတြးထားသည္ေလ။
သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဝန္းထိပ္မွာဆံုၾကသည္။
"အိမ္ျပန္ၿပီး ယူနီေဖာင္းေတြလဲလိုက္ေလ။ အစ္မ မင္းတို႔လမ္းထိပ္ကေစာင့္မယ္။ ကားယူမလာနဲ႔ေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
သူမစကားအတိုင္း သူျပန္ထြက္လာေတာ့
"ျမန္သားပဲ"
"ကၽြန္ေတာ္က မိတ္ကပ္ျပင္ရဦးမွာလား?"
"အဟင္း ... ဝါသနာေပါ့ေလ"
"မာမီတို႔က အက်င့္ပါေနတာ သမီးရဲ႕"
"ဟာ ဟ! မထင္ရဘူးေနာ္"
သူမ ခပ္လြင့္လြင့္ေလးရယ္မိေတာ့ သူေငးၾကည့္မိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ကားေမာင္းေပးမယ္ေနာ္"
"ေကာင္းသားပဲ"
ကားေပၚေရာက္ေတာ့
"ဘယ္ကိုေမာင္းရမလဲ အစ္မ"
"မသိဘူး။ ဘယ္သြားရမွန္းမသိလို႔ မင္းကိုေခၚမိတာ"
"စိတ္ညစ္ေနတာလား?"
"အင္း"
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ေခၚတဲ့ဆိုင္မွာ မုန္႔လိုက္စားရဲလား?"
"ဘာဆိုင္မို႔လဲ?"
"အသုပ္ဆိုင္"
သူမ နည္းနည္းအံ့ဩသြားသည္။ သူက အဲဒီလိုလည္း သြားသည္လား?
"Let's go!"
သူက လမ္းေဘးမုန္႔ဆိုင္တန္းေလးဆီ သူမကိုေခၚလာသည္။ အသုပ္စံုဆိုင္ေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္မို႔ စားခ်င္စရာ။ သူမက မုန္႔တီရခိုင္သုပ္မွာေတာ့ သူကပါလိုက္မွာသည္။
"မင္းက အစပ္စားႏိုင္လို႔လား?"
"စိန္လိုက္ေလ"
"အဟား ... အေတြ႕အၾကံဳမ်ားတယ္ေပါ့"
"ဒါေပါ့"
သူက ဘာကိုအေတြ႕အၾကံဳမ်ားသည္မသိေပမဲ့ မြန္းစိတ္ထဲ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔တြဲျမင္ၿပီး ျပံဳးမိသည္။ အသုပ္ေတြရေတာ့ စားရင္းႏွင့္
"အစ္မက ခုနက ဘာျပံဳးတာလဲ?"
"ဘယ္တုန္းကလဲ?"
ေျပာၿပီးျပံဳးမိျပန္သည္။
"သိရဲ႕နဲ႔ ျပန္ေမးေနတာပဲ"
"အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ျမင္ေယာင္မိလို႔ပါ"
"ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ရွင္းျပရမလား?"
"ေျပာၾကည့္ေလ"
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ညီမအရင္းေလးလိုခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ မိဘခ်င္းကလည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။ သူနဲ႔ဆို ဒီလိုပဲ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြထိုင္စားေနက်။ ခ်ဥ္ငံစပ္ဆိုတာလည္း အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။ အခုသူက ေဆးေက်ာင္းၿပီးေတာ့မယ္ေလ။ မႏၲေလးမွာပဲ"
"ဪ ... ဒါေၾကာင့္ကိုး"
"ဟုတ္တယ္"
"အစ္မကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျခာက္လပဲကြာေတာ့ ကစားေဖာ္ေမာင္ႏွမေတြေလ။ ေျပာသာေျပာရတာပါ၊ သူက ဆရာမႀကီးေလ"
"ဘာလို႔လဲ?"
"ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းျပန္ေျဖေတာ့ သူကဂိုက္လုပ္ေပးတာေလ"
"ဪ ... အင္း၊ မင္းေျပာဖူးတယ္။ ဆယ္တန္းမွာ ေဘာ္ဒါေဆာင္မေနခ်င္လို႔ က်တဲ့အေၾကာင္း"
"အဲဒါေလ။ သူက ဆရာမႀကီးေပါ့"
"အဟင္း ... ဟုတ္ပါၿပီ"
"သူနဲ႔ယူမယ့္ေယာက်္ားေတာ့ ကံဆိုးတာပဲ"
"ယူေတာ့မွာလား?"
"မသိဘူးေလ၊ ရွိမွာေပါ့။ ဘာေမ်ာက္မို႔လဲ?"
"မင္းကေရာ?"
"ခ်င္ပန္ဇီေလ ကၽြန္ေတာ္က"
"ဟား ဟား ဟား"
သူမတို႔ ေနာက္ထပ္ တုတ္ထိုးဆိုင္ထိုင္ၾကသည္။
"မ်က္လံုးစားမလား အစ္မ"
"အာ ... ေၾကာက္စရာႀကီး"
"စားၾကည့္ပါ"
"ဟင့္အင္း ... အၿမီးစားမယ္"
"တရမ္းရမ္းနဲ႔ အၿငိမ္မေနတာကို"
"မင္းမ်က္လံုးကလည္း ဝက္မေလးေတြတငမ္းငမ္းနဲ႔ အၿငိမ္ေနပါ့မလား?"
"အဟီး! အသည္းပါ တစ္ခါတည္းစားပစ္မယ္"
"အဟင္း ... ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါ့"
ဘာရယ္မဟုတ္၊ အစားစားသည္က ဟိုနည္းနည္း၊ ဒီနည္းနည္းႏွင့္ စကားေတြေျပာ ရယ္ေမာေနမိၾကသည္သာ။ တုတ္ထိုးဆိုင္က ထလာေတာ့
"အစ္မ၊ အေအးေသာက္မလား? ဟိုေရွ႕ဆိုင္မွာ ေက်ာက္ေက်ာေသာက္မလို႔"
"ဟင္! ဗိုက္ဆန္႔ေသးလား?"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"အစ္မက မေသာက္ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး"
"ရခိုင္သုပ္ေလးတစ္ပြဲနဲ႔ တုတ္ထိုးေလးေခ်ာင္း၊ အဲဒါက မ်ားလို႔လား?"
"အစ္မစားတာကို ေျပာတာလား?"
"အင္းေလ၊ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမို႔ မစားတာလား?"
"ဘယ္ကလာ! ေန႔လည္စာစားတာေနာက္က်ေတာ့ အခု သိပ္မစားႏိုင္ေတာ့တာ။ ဟိုဆိုင္ထိုင္လိုက္၊ ဒီဆိုင္ထိုင္လိုက္နဲ႔၊ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။ အဲဒီလိုမထိုင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာၿပီ။ ပံုမွန္ဆို ဒီလိုထပ္စားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"
"အဲဒီလိုလား?"
"အင္း"
ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာၿပီးရယ္မိၾကသည္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကေလးေတြလို မုန္႔ဆိုင္ေတြ ေလၽွာက္ထိုင္စားလိုက္ၾကတာ အသက္ေတာင္ေတာ္ေတာ္ေလးျပန္ငယ္သြားသလို ခံစားရသည္။
"အဲဒီလိုဆို အစ္မအကုန္မေသာက္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဝိုင္းေသာက္ေပးမယ္"
"အဲ့ဒီလိုလား?"
သူကေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ မြန္းက
"အိုေခေလ"
ေခါင္းတစ္ခ်က္ငဲ့ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ကေလးေတြလိုပဲ ဘာမွမက်န္ေအာင္၊ တန္ေအာင္ေသာက္ၾကမည္ေပါ့။
အေအးႏွစ္ခြက္မွာလိုက္သည္။ မေသာက္ဘူးဆိုသည့္ မြန္းက
"ၾကံရည္ရတာပဲ"
"ဟာ၊ အစ္မ! ဝက္သားတုတ္ထိုးနဲ႔ ၾကံရည္နဲ႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ပန္းကမ႓ာထဲေရာက္သြားမယ္"
"အဲ! ဟုတ္သား"
အေအးေသာက္ၾကေတာ့ ေနေကာင္းကင္က ေမာ့ေသာက္ေနလို႔တစ္ဝက္ကုန္သြားသည္။ မြန္းက မေသာက္ေသးဘဲပိုက္နဲ႔ေမႊေနရင္းမွ ေနေကာင္းကင္ရဲ႕ခြက္ထဲ အေအးေတြျဖည့္လိုက္သည္။
"ဟင္! ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ရြံလို႔လား? မေသာက္ရေသးပါဘူး၊ သန္႔ပါတယ္"
"ဟာ! မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမွာေရာကုန္ၿပီ"
"ေက်ာက္ေက်ာနဲ႔ ေဆးကုလားမေရာတာ ေသာက္လို႔ေတာင္ေကာင္းေသးတယ္"
"ေသာက္လို႔ေကာင္းတယ္လား?"
သူက အေအးခြက္ခ်င္းလဲလိုက္သည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ?"
"ေကာင္းတယ္ဆို? ဘာလဲ၊ ေသာက္ၿပီးသားနဲ႔ေရာထားတာမို႔ ရြံလို႔လား?"
"ဟာ ဟ! မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ တစ္ဝက္ပဲကုန္မွာ"
"ေရာ့ပါဗ်ာ။ ေနာက္တာပါ"
ျပန္ယူမယ္လုပ္ေတာ့
"ခဏေလး၊ နည္းနည္းေသာက္ၾကည့္မယ္"
ေျပာၿပီး ပိုက္နဲ႔စုပ္ေသာက္လိုက္ၿပီးမွ ခြက္ခ်င္းျပန္လဲသည္။
"ဒါက မရြံပါဘူးလို႔ သက္ေသျပတာလား?"
"အဟား...."
မြန္းက ေခါင္းေလးေမာ့ရင္း ပါးစပ္ကိုလက္နဲ႔ကြယ္၍ ရယ္လိုက္သည္။ ေနေကာင္းကင္အတြက္ေတာ့ အရာရာကလွပေနသည္။
မြန္းကိုင္လိုက္တဲ့ ပိုက္ေခ်ာင္းကေလးရယ္ ...
အေအးခြက္ထဲက ေက်ာက္ေက်ာေလးေတြ ...
ခြက္မွာတြဲခိုေနတဲ့ ေရေငြ႕အစက္ေလးေတြ ...
ေရခဲတံုးခ်င္းထိမိလို႔ ထြက္လာတဲ့အသံ ...
ဟာကြာ ..........
အခုေနကမ႓ာပ်က္ရင္ေတာင္ သူ႔အတြက္ အားလံုးက အလွတရားေတြအျပည့္နဲ႔ပဲ။
အေအးဆိုင္ကထြက္လာၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ထားတဲ့ ကားဆီကိုျပန္လာၾကေတာ့
"အစ္မေမာင္းမယ္"
"ေနပါဗ်ာ၊ ေပ်ာ္တယ္ဆိုလည္း ေဘးကထိုင္ၿပီးေပ်ာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းပါ့မယ္။ ေတာ္ၾကာ အေမာင္းၾကမ္းရင္ ရင္ထိတ္ေနရပါဦးမယ္။ ရည္းစားေတာင္မထားရေသးလို႔ ဘာမွျဖစ္လို႔ မရေသးဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္က Brand New ပါခင္ဗ်ာလို႔ ႂကြားတာလား?"
"ၾကံဳတုန္း ေၾကာ္ျငာဝင္တာ"
"မိတ္ဆက္ေပးစရာ ညီမလည္းမရွိဘူးကြယ္"
"ဟား ဟား"
ကၽြန္ေတာ္က မြန္းမွာအႁမႊာညီမရွိရင္ေတာင္ စိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ စိတ္ထဲကေျပာမိသည္။
လမ္းေရာက္ေတာ့ သူက ေဆးဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာခဏရပ္လိုက္ၿပီး
"ခဏေလးေနာ္၊ အစ္မ"
သူကားဆီကို ျပန္ေရာက္လာၿပီး
"ေရာ့! အိမ္ေရာက္ရင္ေသာက္လိုက္"
"ဘာလဲ?"
"ပန္းကမ႓ာတံခါးေသာ့"
"ဟင္! ဪ ... သိၿပီ။ ကာကြယ္ေဆးေပါ့"
"ဟုတ္တယ္။ ေတာ္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္ တရားခံျဖစ္ေနမယ္"
"မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး"
"အစ္မပဲေျပာတာေလ။ ခုလိုေလၽွာက္မစားတာ ၾကာၿပီဆို?"
"ေအးပါ။ ဟုတ္ပါၿပီ"
သူက မြန္းဘက္ကတံခါးေပါက္မွာ ရပ္ေျပာေနရာမွ ကားေပၚတက္ရန္ ကားေရွ႕ကပတ္ၿပီးအလာ၊ ေနာက္နားမွာကားတစ္စီးရပ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။ ထိုလူက
"လမင္းေလး"
"ကိုလင္း"
သူတို႔စကားသံေၾကာင့္ ေနေကာင္းကင္ ကားေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ လင္းေရာင္က ေနေကာင္းကင္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး
"လမင္းေလးက ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ?"
မြန္း ကားေပၚကဆင္းၿပီး
"အင္း ... ဟို ... ဟိုဘက္နားကဆရာမဆီကို ခဏလာတာ"
"ေတြ႕ၿပီးၿပီလား?"
"ေတြ႕ၿပီးၿပီ။ ျပန္ေတာ့မလို႔"
"ကားမေမာင္းႏိုင္ဘူးလား? ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"မဟုတ္ပါဘူး"
"မသိပါဘူး။ ဒီဘက္မွာထိုင္ေနလို႔"
"ဪ ... သူေမာင္းလာေပးလို႔ပါ။ ေကာင္းကင္၊ လာေလ။ မိတ္ဆက္ေပးမလို႔"
သူအနားေရာက္လာေတာ့
"ကိုလင္း! သူက ေနေကာင္းကင္၊ ေက်ာ္ေဇ့သူငယ္ခ်င္းေလ။ ေကာင္းကင္၊ ဒါ ကိုလင္းေရာင္"
"ဟုတ္ကဲ့၊ လမင္းရဲ႕ Fiance ပါ။ Glad to meet you"
မြန္းရဲ႕စကားမဆံုးခင္ လင္းေရာင္က သူ႔ဘာသာမိတ္ဆက္ၿပီး လက္ကမ္းသည္။
(ဘာလဲ? မ႑ပ္တိုင္တက္ျပတာလား? ပိုင္ရွင္ရွိေၾကာင္း သတိေပးတာလား? တကယ္ဆို မြန္းမိတ္ဆက္စကားကိုဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦးေတာ့လား?)
ခုနကအၾကည့္နဲ႔ အခုစကားနဲ႔ေပါင္းေတာ့ ေနေကာင္းကင္ရင္ထဲမွာ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း စိတ္လိုလက္ရျပံဳးလိုက္ၿပီး
"So am I, ကိုလင္းေရာင္။ မလင္းေျပာလို႔ နာမည္ၾကားဖူးေနတာ ၾကာပါၿပီဗ်"
(ဒါက ဘာစကားလဲ? လမင္းေလးရဲ႕ခင္ပြန္းေလာင္းဆိုတဲ့ စကားကို လမင္းကမေျပာဘဲထားလို႔ လင္းလက္ဆီကသိတာလား? ဒါမွမဟုတ္ လင္းေရာင္ဆိုတာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုခ်ိန္မွာ စကားထဲေတာင္ ထည့္ေျပာစရာမလိုတဲ့လူလား?)
သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ေရာက္တဲ့ေနရာကေန ရပ္ၾကည့္ေနတာ၊ အခုလည္း လင္းလက္တာရာေျပာျပလို႔ သူ႔ကိုသိရပါတယ္ေျပာတာက စိတ္ထဲခိုးလိုးခုလုျဖစ္သြားေပမဲ့
"ဟုတ္ပါၿပီ။ ငါ့ညီက ေက်ာ္ေဇတို႔နဲ႔ ေက်ာင္းအတူတက္ေနတာလား?"
"ဟုတ္ကဲ့"
(ဒါဆို လင္းလက္တို႔စံုတြဲေၾကာင့္ လမင္းနဲ႔သိတာေပါ့။ ဘာလို႔အခု ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနတာလဲ? ဘယ္လိုပတ္သက္ေသးတာလဲ? မနက္က လမင္းနဲ႔သူကေတာက္ကဆတ္ျဖစ္ၿပီး ညေနက် ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ ရွိေနတာက .... ?)
လင္းေရာင္ ဆက္စပ္ၾကည့္ေနသည္။
ထို႔အတူ ေကာင္းကင္က
(ေက်ာ္ေဇနဲ႔ေက်ာင္းတူေတာ့ မြန္းရဲ႕ဆရာမဆီလာတာ သူကဘာဆိုင္လို႔လိုက္လာတာလဲလို႔ ေတြးေနတယ္လား? မလင္းမိတ္ဆက္ေပးလို႔ သိရတာပါဆို မြန္းနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနတာကို အေၾကာင္းအရင္းရွာေနတာလား?)
သူတို႔မ်က္လံုးေတြက အခ်င္းခ်င္းအကဲခတ္ေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာေတြက ျပံဳးေနၾကသည္။ လမင္းစႏၵာဆိုသည့္မြန္းကို ပိုင္ဆိုင္လိုျခင္း၊ သဝန္တိုျခင္းေတြေၾကာင့္ ရင္ခုန္သံေတြကျမန္ေနၾကသည္။
¤
အပိုင္း (၁၀) ဆက္ရန္
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ဒီလိုနဲ့ သင်္ကြန်ကျောင်းပိတ်ရက်တွေကုန်ဆုံးလို့ သူတို့ကျောင်းပြန်တက်ရပြီ။ နေကောင်းကင်နဲ့မွန်းတို့ မဆုံဖြစ်ကြပေမဲ့ ကျော်ဇေနဲ့လင်းလက်တို့စုံတွဲကတော့ မနာလိုစရာကောင်းစွာနှင့် မျက်စိနောက်အောင် တစ်ပူးတွဲတွဲရှိလှသည်။ တစ်ခါတလေ လင်းလက်က ကျောင်းဆင်းချိန်ကိုလာစောင့်နေတတ်သေးသည်။
"မလင်း၊ ဒီကောင် ခုတလော ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်?"
"မသိဘူးလေ။ ကလေးလို လိုက်ကြည့်နေလို့"
"အာ..."
သူနဲ့ လင်းလက်ပြောနေတာကို ကျော်ဇေက
"ဟေ့ကောင်! ဘာတွေမေးနေတာလဲ? ငါ့မမ ရှက်သွားပြီ"
ဒီတစ်ခါတော့ ထွဋ်ခေါင်ပါ ပါလာသည်။
"မင်းတို့က မျက်စိနောက်စရာဖြစ်နေတာကိုး"
"မင်းတို့နှစ်ကောင်ကရော ဘာဖြစ်နေတာလဲ? မနာလိုနေကြတာ သိပ်သိသာတာပဲ။ ကိုယ်တိုင်ကျ အဖြစ်မရှိကြဘဲနဲ့"
"ဘယ်သူကအဖြစ်မရှိလို့ တစ်ယောက်တည်းတွေ့ တစ်ယောက်တည်းရ ဖြစ်နေတာလဲ?"
"အဟား ... ငါက တစ်ယောက်တည်းကို အကြီးကြီးချစ်တာ။ မင်းလို အချစ်တွေမများဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် အခုသစ်ကိုင်းလွတ်နေတာ ထွဋ်ခေါင်ဆိုတဲ့ မျောက်ပေါ့ကွာ။ ဟိုတစ်ကောင်ကတော့ ရွေးရင်းရွေးရင်းနဲ့ နောက်ဆုံးတော့ Limited Edition နဲ့ တိုးရောလေ"
"မင်း ... ပြောနိုင်တုန်းပြောထား"
ကျော်ဇေနဲ့ထွဋ်ခေါင်ရဲ့ စကားစစ်ပွဲမှာ တည့်တည့်ထိတာက နေကောင်းကင်ရယ်ပါ။
မွန်းသည် နေကောင်းကင်အတွက်မဟုတ်ခဲ့။
¤
🎶 Yes, I do ........ I'm ok ........
နာခံမယ် ... ဘယ်အချိန်မဆို နင်ပေးတဲ့အမိန့် 🎶
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သွားပြီ။ နေကောင်းကင်အတွက်တော့
ကမ္ဘာကြီးပဲ ဇောက်ထိုးလည်သွားသလိုလို၊
သူ့တစ်နေရာတည်းပဲ ဆူနာမီဖြစ်သလိုလို၊
ကိုကြီးကျော်ပဲ အရက်တစ်စည်လောက်သောက်ပြီး ဝင်ပူးသလိုလို၊
သူကိုယ်တိုင်ပဲ ပစ်လွှတ်ခါနီး နျူထိပ်ဖူးတပ်ဒုံးကျည်နဲ့ တွဲချည်ခံရသလိုလို၊
ရင်ခုန်သံတွေဝုန်းဒိုင်းကြဲပြီး ခုတင်ပေါ်ထထိုင်လို့၊ ဘေးကဖုန်းကို ကတုန်ကယင်ကိုင်လိုက်ပြီး
"ဟယ်လို"
"နေကောင်းကင်လား?"
ဘယ်လိုမေးလိုက်တာလဲ မွန်းရယ်။ နေကောင်းကင်ရဲ့ဖုန်းကိုခေါ်ပြီးမှ နေကောင်းကင်လားဆိုတော့ အပျော်တွေကို တနင့်တပိုးထမ်းပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဟန်ဆောင်နေရတဲ့ ဒီကကောင်က လဲသေတော့မယ်။
"ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ။ ပြောပါ"
"ဪ ... လင်းလက်နဲ့ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ အုန်းသီးကြော်ထိုးမုန့်လေ၊ စားကောင်းတယ်။ အဲဒါ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့"
ထိုးမုန့် ... ကျေးဇူးရှင် ... ထိုင်ကိုကန်တော့ချင်ပါတယ်။
"ဟုတ်ကဲ့၊ ရပါတယ်။ တကူးတကမှ မဟုတ်တာ။ အစ်မကြိုက်တယ်ဆို ပေးရကျိုးနပ်တာပေါ့။ အဆီအဆိမ့်ဆိုတော့ စားမှစားပါ့မလားလို့"
"အဟင်း ... အစ်မက ဝိတ်တက်မှာစိုးလို့အစားရှောင်တာမျိုး မရှိဘူး။ အစားဆို အာဟာရဖြစ်တာ၊ တည့်တာ အကုန်စားတယ်"
"ကောင်းတာပေါ့"
"အစားပုပ်လို့ တွေးလိုက်တာမဟုတ်ဘူးလား"
"ဟာ ... မဟုတ်ပါဘူးဗျ"
"အဟင်း ... နောက်လည်း စားစရာဆို ဘာဖြစ်ဖြစ် လမ်းကြုံယူလာပေးလို့ရတယ်၊ သိလား?"
"ဗျာ!"
"ဟာဟ! လန့်သွားလား? နောက်တာပါကွာ"
"အာ ... မဟုတ်ပါဘူး။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့"
"ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ငါဝယ်လာပေးမိတာမှားပြီလို့ တွေးမိသွားတာပေါ့?"
"မဟုတ်ပါဘူး၊ အစ်မကလည်း.."
"မင်းလည်း မဟုတ်ပါဘူးကို မူပိုင်ယူထားတာလား?"
"မဟုတ် ... ဟာ ... မဟုတ်ဘူး ... အဲ ... ဟိုလေ ..."
"ဟင်း ဟင်း ဟင်း ... ရှုပ်ကုန်ပြီလား? အစ်မကနောက်တာပါ"
"ကျွန်တော့်စကားနဲ့ကျွန်တော် ရှုပ်ကုန်တာ"
တကယ်က စိတ်ထဲမှာ အရမ်းရင်းနှီးသွားသလိုခံစားရပြီး ပီတိတွေဖြာ၊ ပျာယာတွေခတ်၊ လက်လက်တွေထလို့ ဒီခဏလေးကို repeat လုပ်ထားချင်သွားတာ။
"မင်းပေးလိုက်ကတည်းက စားလို့ကောင်းလို့စားလိုက်တာ၊ နောက်နေ့မနက် ဆွမ်းတော်ကပ်ဖို့ ဦးဖယ်ထားလို့သာ မင်းပါကုသိုလ်ရသွားတာ။ ဒီကြားထဲ ဖုန်းဆက်ပြောမယ်ဆိုပြီး မဆက်ဖြစ်တာနဲ့ ရက်တော်တော်ခြားသွားတာ"
"ရက်ခြားသွားလည်း ခုမှသာဓုခေါ်ရင် မီသေးတာပဲ။ သာဓုပါဗျာ၊ သာဓု၊ သာဓု"
"အင်း ... မီပါသေးတယ်"
"ဟုတ်"
"အဲဒါဆို ဒါပဲနော်။ ကျေးဇူးတင်တယ်လို့ ပြောချင်လို့ ဆက်လိုက်တာ။ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
အိုး ... ဟိုး ... နေကောင်းကင်တို့ ထိုးမုန့်တွေနေ့တိုင်းဘုရားကပ်ပြီး ဆုတောင်းရရင်ကောင်းမလား? နားပူနားဆာ မလုပ်ကောင်းပါဘူးလေ။ ဒီကိစ္စလေးအတွက်နဲ့ မွန်းကဆက်လာတဲ့ဖုန်းကို ဒီလိုလေးပြောဖြစ်မယ် ထင်မထားဘူး။
သူ သာယာနေစဉ်မှာ
"ဟိုကလေး ... ဖုန်းပြောပြီးပြီလား? ထမင်းစားမယ်။ အောက်ဆင်းခဲ့တော့"
အဘွားက လှမ်းခေါ်တာပါ။
"မစားတော့ဘူး ဘွား။ ရင်ပြည့်နေလို့"
"ဘာရင်ပြည့်တာလဲ? ကျောင်းကပြန်လာပြီး ဘာမှမစားဘဲနဲ့"
"လာပြီ ဘွား"
မလာလို့လည်းမရ၊ သူမလာလို့ ဘွားဆီက မေးခွန်းတွေထပ်လာရင် အခုထိ ကယောက်ကယက်ဖြစ်နေသေးတဲ့သူ ကမောက်ကမစကားတွေ ပြောမိကုန်မည်။
"ပြောစမ်းပါဦး။ ဘာတွေစားလို့ ရင်ပြည့်နေတာလဲ ငါ့မြေးရဲ့"
အချစ်တွေစားလိုက်လို့ ထွေးမရ၊ မြိုမရနဲ့ ရင်ပြည့်နေတာပါလို့ ဖြေလို့မှမဖြစ်ဘဲလေ။
"ခေါက်ဆွဲ ... "
အဘွားက သူ့ကိုကြည့်လိုက်သည်။ သူခေါက်ဆွဲမကြိုက်တာ အဘွားသိသည်ပဲ။
"ဟို ... ကြာဆံဆီချက်စားလာလို့ .... ကျောင်းက"
"အမလေး ငါ့မြေးရယ်၊ ကိုယ့်ဘာသာ ခေါက်ဆွဲစားလား၊ ကြာဆံစားလားတောင် မသိတော့ဘူးလားကွယ်။ ရင်ပြည့်နေရင် ဆေးသောက်လိုက်။ ဘွားခုတင်ဘေး ..."
"ရတယ် ဘွား။ မြေး ထမင်းစားမယ်"
"ဟင် ... ရင်ပြည့်တယ်ဆို?"
"ဟင်းတွေတွေ့ပြီး ဗိုက်ဆာသွားပြီဗျ"
"အမျိုးမျိုးကို ဖြစ်နေပါလားကွယ်။ စိတ်လေးတော့ငြိမ်အောင်ထားနော် ငါ့မြေး"
"အာ ... ဘွားကလည်း ... ဘွားမြေးက ရူးစရာလား? မိန်းမတောင် မရသေးဘူး"
"ရည်ရွယ်ချက်က ကောင်းပါ့တော်"
"ဘွားကို မြစ်ချီရအောင်လုပ်ပေးပြီးမှ ရူးမယ်နော်"
"အယ် ... အေးပါကွယ်။ သိတတ်တာပဲ ကျေးဇူးတင်ရမှာပေါ့လေ"
"အဟီး!"
¤
"မွန်း"
"ဟင်?"
"နေကောင်းကင်ဆီ ဖုန်းဆက်တာလား?"
"အင်း"
"မျက်နှာကိုပြုံးလို့ပဲ"
"ငါ အရင်က စူပုပ်နေလို့လား?"
"ထားပါတော့"
"ဘာပြောမလို့လဲ?"
"ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက နင်မျက်နှာမကောင်းတာ ကြာပြီလေ။ အဲဒါ ဘာဖြစ်တာလဲလို့ မေးမလို့ကို ခုကျတော့ နင်ကပြုံးနေပြန်လို့"
ပြောကာမှ မွန်းက မျက်နှာတည်သွားပြန်သည်။
"ကိုလင်းရောင်က ဒီနှစ်ဝါကျွတ်လောက်ကို လက်ထပ်ကြရအောင်တဲ့"
"နင် ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ?"
"ငါ ငြင်းစရာစကားရှာတုန်း"
"ဟင်! ငြင်းဦးမှာပဲလား?"
"အပြတ်ငြင်းဖို့ စဉ်းစားနေတာ"
"ဘယ်လို?"
"ဟုတ်တယ်"
"ဒါဆို အစက ဘာလို့ စေ့စပ်တဲ့အထိလက်ခံခဲ့လဲ?"
"ငြင်းစရာအကြောင်း မရှိလို့"
"အခုက ...?"
"အခုလည်း ငြင်းစရာအကြောင်းရှာမရလို့ စိတ်ညစ်နေတာ"
"အပြတ်ငြင်းချင်ရင် အစကတည်းက ငြင်းခဲ့ရောပေါ့ မွန်းရယ်"
"ဟုတ်တယ်၊ ငါမှားခဲ့တာ။ အားကိုးမိမယ်၊ သံယောဇဉ်ဖြစ်လာမယ်ဆိုရင် လက်ထပ်လို့ဖြစ်မယ် ထင်ခဲ့တာ။ အခုက အဲဒီလိုဖြစ်မလာဘဲ ပိတ်လှောင်ခံရသလိုခံစားရတယ်"
"ငါ ဘာမှမပြောတတ်တော့ဘူး မွန်းရယ်"
"ငါလည်း ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး။ စိတ်တွေရှုပ်တယ်"
¤
ညက စိတ်ရှုပ်လို့ မွန်းတစ်ယောက်အိပ်မပျော်ခဲ့။ ဒီမနက် ကိုလင်းရောင်က မနက်စာစားဖို့ အပြင်ကိုချိန်းသည်။ သူမလည်း အကြောင်းရှာငြင်းဖို့မစဉ်းစားနိုင်သေးမီ စိတ်မပါကြောင်းပြဖို့သက်သက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုလင်းရောင်နဲ့တွေ့ချိန်မှာ သူဘာပြောပြော သူမစိတ်မဝင်စားနိုင်။
"လမင်းလေး၊ ကိုယ့်ဘက်က လက်ထပ်ဖို့တောင်းဆိုတာ မလွန်ဘူးထင်တယ်နော်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုလင်း"
"ဒီတစ်ခေါက် ကိုယ်ပြောလိုက်ပြီးကတည်းက အရမ်းကိုစိတ်ရှုပ်နေပုံပေါ်နေတယ်။ အရင်က ငြင်းရုံငြင်းတာ၊ ခုက တော်တော်ကိုစိတ်ညစ်သွားပုံပဲ။ ကိုယ်နဲ့စေ့စပ်ဖို့ ဘာလို့သဘောတူခဲ့တာလဲ?"
"ငြင်းစရာမရှိလို့လေ"
"ဒီအဖြေပဲ အမြဲဖြေနေတော့မှာလား?"
"ရှင်"
"ကိုယ့်ကိုမချစ်တာ ကိုယ်သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လမင်းမှာ ချစ်သူမရှိလို့ရယ်၊ ကိုယ့်ကိုမငြင်းလို့ရယ်၊ ကိုယ်ကချစ်လို့ရယ်၊ ဒီအချက်တွေကြောင့် ကိုယ့်ဘက်က မိဘတွေဆီကတစ်ဆင့် ကမ်းလှမ်းခဲ့တာပါ။ ကိုယ့်ကိုငြင်းခဲ့ရင် ရှေ့ဆက်မတိုးဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီး ကမ်းလှမ်းခဲ့တာ။ လမင်းက လက်ခံခဲ့တော့ ကိုယ်သိပ်ပျော်ခဲ့တယ်။ သံယောဇဉ်ဖြစ်လာရင် ကိုယ့်ကိုလက်ထပ်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ တွေးခဲ့တာ"
"လမင်းလည်း အဲဒီလိုတွေးပြီး မိဘတွေစီစဉ်တာကိုလက်ခံခဲ့တာ"
"အဲဒါကို ကိုယ်သိတယ်"
"ဒါပေမဲ့ လမင်း လက်မထပ်နိုင်သေးဘူး"
"လမင်းကို အချိန်တွေအများကြီး ပေးခဲ့ပြီးပြီ။ ဒီလောက်ထိခိုင်မာလာပြီးမှ ငြင်းဖို့စဉ်းစားနေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်"
"ဟင်?"
"ဟုတ်တယ်လေ။ နှစ်ဖက်အသိုင်းအဝိုင်းက ကိုယ်တို့မိသားစုနှစ်ခုကို ခွဲခြားမြင်တာမျိုး သိပ်မရှိကြတော့တဲ့အထိ အချိန်တွေဖြတ်သန်းလာပြီးမှ လမင်းက ဘာလို့ပိုပြီး အေးစက်စက်ဖြစ်လာတာလဲ? တကယ်ဆို အစတည်းကလက်မခံခဲ့ရင်လည်း တစ်မျိုးပေါ့"
"အခု လမင်းက အပြစ်လုပ်ထားတယ်လို့ ပြောချင်တာလား?"
"ကိုယ်က အဲဒီလိုဆိုလိုတာမဟုတ်မှန်း သိသိရဲ့နဲ့ပြောတာဆိုရင် လမင်းကအပြစ်ရှာတာလားလို့ ကိုယ်ပြန်မေးရလိမ့်မယ်"
"လမင်းက လက်မထပ်နိုင်သေးတာကလွဲရင် ဘာတွေများပြဿနာရှိသေးလို့ အပြစ်ရှာတယ်ဖြစ်ရမှာလဲ ကိုလင်း"
"ဘာပြဿနာမှမရှိဘဲ လက်ထပ်ဖို့ကို အချိန်တွေအရမ်းဆွဲနေတာကိုက ပြဿနာဖြစ်နေတာ"
"အဲဒါတော့ လမင်းလည်းမတတ်နိုင်ဘူး။ လက်မထပ်နိုင်သေးတာကလွဲရင် လမင်းဘက်က ပြောစရာမရှိဘူး။ ကိုလင်းမကျေနပ်ရင် ကြိုက်သလိုဆုံးဖြတ်"
"နောက်ဆုံးတော့ ဒီစကားထွက်လာပြီပေါ့။ ဘာအကြောင်းမှမခိုင်လုံဘဲ ကိုယ့်ဘက်က ဘယ်ဆုံးဖြတ်ချက်မှမပြောင်းဘူး လမင်းလေး"
ဒီတော့ မွန်းကသာမငြင်းရင် ဒီကိစ္စက အပြောင်းအလဲမဖြစ်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ အရင်ကတည်းက သေချာနေတာပါပဲ။ အခုမှ အပြောင်းအလဲဖြစ်ချင်နေတာ မွန်းဘက်ကဆိုတာလည်း နှစ်ယောက်လုံးသိနေရဲ့နဲ့ အကြောင်းအရင်းကိုရှာမရဖြစ်နေတာ လင်းရောင်တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်။
.
မွန်း စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ တစ်နေ့လုံးကားမောင်းပြီး ဘုရားသွားလိုက်၊ ကန်တော်ကြီးထဲသွားထိုင်လိုက်၊ ကစားကွင်းထဲလျှောက်ကြည့်လိုက်နှင့် ပျင်းလာတော့ လင်းလက်ကိုဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ ဖုန်းမအား၍ ခဏစောင့်ပြီးပြန်ခေါ်သည်၊ မအားပြန်ပါ။ အလုပ်များနေသည်ထင်သည်။
သူမနှင့်အတန်းတူသူငယ်ချင်းကို ဖုန်းခေါ်တော့ သူ့အဖေအလုပ်ထဲပါသွားလို့ ခေါ်ဖို့မဖြစ်နိုင်တော့။ သူမတို့အလုပ်ထဲက ခင်မင်ရသည့်အစ်မတစ်ယောက်ကို ဖုန်းဆက်ဖို့ကျတော့ ကိုလင်းရောင်နှင့်လည်း ရင်းနှီးသည်မို့ မခေါ်ချင်တော့။ သူမ ဖုန်းတစ်လုံးနှင့် Contact List ထဲ ဟိုရောက်သည်ရောက် တို့ထိနေမိသည်။
နေကောင်းကင် ... အင်း ... သူရော ဘာလုပ်နေမလဲ? အို ... ကျောင်းတက်နေရမှာပေါ့။ သူ့ကို ဘာလို့ ဖုန်းခေါ်မှာလဲ? ဒါပေမဲ့ ဖုန်းမခေါ်ဘဲ စာပို့ကြည့်ရင်ရော? ဟုတ်တယ်!
'Hello! Where r u n what r u doing now?'
ငါးမိနစ်
.
ဆယ်မိနစ်
.
ဆယ့်ငါးမိနစ်
.
ဆယ့်ရှစ်မိနစ်
¤
ဟင် ..... လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ့်ရှစ်မိနစ်က သူ့ကို မွန်းကစာပို့ထားသည်ပဲ။ သူ စာသင်ချိန်ပြီးလို့ ပြန်မလို့လုပ်နေရာမှ ဖုန်းကိုကြည့်မိလို့ပေါ့။
"ကျော်ဇေ၊ ဒီမှာ မွန်းကစာပို့ထားတယ်"
"ဟင် ... အင်း ... ဒါလေးပဲ မေးတာလား?"
"အင်း"
"ဘာလုပ်မလဲ?"
"ဖုန်းပြန်ဆက်ကြည့်လိုက်မယ်"
"အင်း ... ဆက်ကြည့်"
သူ မွန်းဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။
"ဟယ်လို၊ အစ်မ! စာပို့ထားတာတွေ့လို့။ ခုမှအတန်းပြီးလို့ ခုမှတွေ့တာ"
"ဪ ... ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး"
"အစ်မအသံက ဘာဖြစ်တာလဲ? နေမကောင်းဘူးလား?"
"ကောင်းပါတယ်၊ ကားမောင်းနေလို့ လေတိုးသံကြောင့်ပါ"
"အဲ့ဒါဆို ကားရပ်မှပြန်ခေါ်လိုက်လေ အစ်မ"
"မင်း အားလား?"
"ဗျာ! အားနေပြီလေ"
"အဲ့ဒါဆို မုန့်စားရင်းစကားပြောရအောင်လေ။ အခု အစ်မက မင်းတို့ကွန်ဒိုဝန်းနား နီးနေပြီ"
"အဲဒါဆို အဲဒီမှာစောင့်လေ။ ကျွန်တော်အိမ်ပြန်လာမှာပဲ"
"အင်း ... See you soon!"
"Ok"
သူ ကျော်ဇေကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
"မင်းကို ချိန်းတာလား?"
"အင်း ... စိတ်ညစ်နေပုံပဲ"
"ဒါဆို စကားသွားပြောပေးလိုက်ဦး"
သူ ပြုံးလိုက်မိသည်။ နားထောင်ပေးရမှာလား? စကားပြောပေးရမှာလား? တွေ့တော့မှ အခြေအနေအရ လိုက်လျောညီထွေနေပေးရုံသာ။
¤
သူမစာကို သူမဖတ်ဖြစ်ဘူးအထင်နှင့် ကားမောင်းထွက်လာပြီးမှ သူကဖုန်းဆက်တော့ တွေ့ဖို့ချိန်းမိပြီ။ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ရောက်တတ်ရာရာစကားပြောရင်း အချိန်ဖြုန်းမည်ဟု မွန်းတွေးထားသည်လေ။
သူမတို့နှစ်ယောက် ဝန်းထိပ်မှာဆုံကြသည်။
"အိမ်ပြန်ပြီး ယူနီဖောင်းတွေလဲလိုက်လေ။ အစ်မ မင်းတို့လမ်းထိပ်ကစောင့်မယ်။ ကားယူမလာနဲ့တော့"
"ဟုတ်ကဲ့"
သူမစကားအတိုင်း သူပြန်ထွက်လာတော့
"မြန်သားပဲ"
"ကျွန်တော်က မိတ်ကပ်ပြင်ရဦးမှာလား?"
"အဟင်း ... ဝါသနာပေါ့လေ"
"မာမီတို့က အကျင့်ပါနေတာ သမီးရဲ့"
"ဟာ ဟ! မထင်ရဘူးနော်"
သူမ ခပ်လွင့်လွင့်လေးရယ်မိတော့ သူငေးကြည့်မိသည်။
"ကျွန်တော်ကားမောင်းပေးမယ်နော်"
"ကောင်းသားပဲ"
ကားပေါ်ရောက်တော့
"ဘယ်ကိုမောင်းရမလဲ အစ်မ"
"မသိဘူး။ ဘယ်သွားရမှန်းမသိလို့ မင်းကိုခေါ်မိတာ"
"စိတ်ညစ်နေတာလား?"
"အင်း"
"ဒါဆို ကျွန်တော်ခေါ်တဲ့ဆိုင်မှာ မုန့်လိုက်စားရဲလား?"
"ဘာဆိုင်မို့လဲ?"
"အသုပ်ဆိုင်"
သူမ နည်းနည်းအံ့ဩသွားသည်။ သူက အဲဒီလိုလည်း သွားသည်လား?
"Let's go!"
သူက လမ်းဘေးမုန့်ဆိုင်တန်းလေးဆီ သူမကိုခေါ်လာသည်။ အသုပ်စုံဆိုင်လေးက သပ်သပ်ရပ်ရပ်မို့ စားချင်စရာ။ သူမက မုန့်တီရခိုင်သုပ်မှာတော့ သူကပါလိုက်မှာသည်။
"မင်းက အစပ်စားနိုင်လို့လား?"
"စိန်လိုက်လေ"
"အဟား ... အတွေ့အကြုံများတယ်ပေါ့"
"ဒါပေါ့"
သူက ဘာကိုအတွေ့အကြုံများသည်မသိပေမဲ့ မွန်းစိတ်ထဲ ကောင်မလေးတွေနဲ့တွဲမြင်ပြီး ပြုံးမိသည်။ အသုပ်တွေရတော့ စားရင်းနှင့်
"အစ်မက ခုနက ဘာပြုံးတာလဲ?"
"ဘယ်တုန်းကလဲ?"
ပြောပြီးပြုံးမိပြန်သည်။
"သိရဲ့နဲ့ ပြန်မေးနေတာပဲ"
"အတွေ့အကြုံတွေကို မြင်ယောင်မိလို့ပါ"
"ကျွန်တော့်အတွေ့အကြုံတွေကို ရှင်းပြရမလား?"
"ပြောကြည့်လေ"
"ကျွန်တော့်မှာ ငယ်ငယ်ကတည်းက ညီမအရင်းလေးလိုချစ်ရတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်။ မိဘချင်းကလည်း ငယ်သူငယ်ချင်းတွေလေ။ သူနဲ့ဆို ဒီလိုပဲ လမ်းဘေးဆိုင်တွေထိုင်စားနေကျ။ ချဉ်ငံစပ်ဆိုတာလည်း အကျင့်ဖြစ်နေပြီ။ အခုသူက ဆေးကျောင်းပြီးတော့မယ်လေ။ မန္တလေးမှာပဲ"
"ဪ ... ဒါကြောင့်ကိုး"
"ဟုတ်တယ်"
"အစ်မကတော့ တစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ ပျင်းဖို့ကောင်းတယ်"
"ကျွန်တော်တို့က ခြောက်လပဲကွာတော့ ကစားဖော်မောင်နှမတွေလေ။ ပြောသာပြောရတာပါ၊ သူက ဆရာမကြီးလေ"
"ဘာလို့လဲ?"
"ကျွန်တော် ဆယ်တန်းပြန်ဖြေတော့ သူကဂိုက်လုပ်ပေးတာလေ"
"ဪ ... အင်း၊ မင်းပြောဖူးတယ်။ ဆယ်တန်းမှာ ဘော်ဒါဆောင်မနေချင်လို့ ကျတဲ့အကြောင်း"
"အဲဒါလေ။ သူက ဆရာမကြီးပေါ့"
"အဟင်း ... ဟုတ်ပါပြီ"
"သူနဲ့ယူမယ့်ယောကျ်ားတော့ ကံဆိုးတာပဲ"
"ယူတော့မှာလား?"
"မသိဘူးလေ၊ ရှိမှာပေါ့။ ဘာမျောက်မို့လဲ?"
"မင်းကရော?"
"ချင်ပန်ဇီလေ ကျွန်တော်က"
"ဟား ဟား ဟား"
သူမတို့ နောက်ထပ် တုတ်ထိုးဆိုင်ထိုင်ကြသည်။
"မျက်လုံးစားမလား အစ်မ"
"အာ ... ကြောက်စရာကြီး"
"စားကြည့်ပါ"
"ဟင့်အင်း ... အမြီးစားမယ်"
"တရမ်းရမ်းနဲ့ အငြိမ်မနေတာကို"
"မင်းမျက်လုံးကလည်း ဝက်မလေးတွေတငမ်းငမ်းနဲ့ အငြိမ်နေပါ့မလား?"
"အဟီး! အသည်းပါ တစ်ခါတည်းစားပစ်မယ်"
"အဟင်း ... ကြောက်ဖို့ကောင်းပါ့"
ဘာရယ်မဟုတ်၊ အစားစားသည်က ဟိုနည်းနည်း၊ ဒီနည်းနည်းနှင့် စကားတွေပြော ရယ်မောနေမိကြသည်သာ။ တုတ်ထိုးဆိုင်က ထလာတော့
"အစ်မ၊ အအေးသောက်မလား? ဟိုရှေ့ဆိုင်မှာ ကျောက်ကျောသောက်မလို့"
"ဟင်! ဗိုက်ဆန့်သေးလား?"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"အစ်မက မသောက်နိုင်လောက်တော့ဘူး"
"ရခိုင်သုပ်လေးတစ်ပွဲနဲ့ တုတ်ထိုးလေးချောင်း၊ အဲဒါက များလို့လား?"
"အစ်မစားတာကို ပြောတာလား?"
"အင်းလေ၊ လမ်းဘေးဆိုင်တွေမို့ မစားတာလား?"
"ဘယ်ကလာ! နေ့လည်စာစားတာနောက်ကျတော့ အခု သိပ်မစားနိုင်တော့တာ။ ဟိုဆိုင်ထိုင်လိုက်၊ ဒီဆိုင်ထိုင်လိုက်နဲ့၊ ပျော်ဖို့တောင်ကောင်းသေးတယ်။ အဲဒီလိုမထိုင်ရတာ တော်တော်ကြီးကြာပြီ။ ပုံမှန်ဆို ဒီလိုထပ်စားနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး"
"အဲဒီလိုလား?"
"အင်း"
နှစ်ယောက်သား ပြောပြီးရယ်မိကြသည်။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ကလေးတွေလို မုန့်ဆိုင်တွေ လျှောက်ထိုင်စားလိုက်ကြတာ အသက်တောင်တော်တော်လေးပြန်ငယ်သွားသလို ခံစားရသည်။
"အဲဒီလိုဆို အစ်မအကုန်မသောက်နိုင်ရင် ကျွန်တော်ဝိုင်းသောက်ပေးမယ်"
"အဲ့ဒီလိုလား?"
သူကခေါင်းညိတ်ပြတော့ မွန်းက
"အိုခေလေ"
ခေါင်းတစ်ချက်ငဲ့ပြီး ပြောလိုက်သည်။ ကလေးတွေလိုပဲ ဘာမှမကျန်အောင်၊ တန်အောင်သောက်ကြမည်ပေါ့။
အအေးနှစ်ခွက်မှာလိုက်သည်။ မသောက်ဘူးဆိုသည့် မွန်းက
"ကြံရည်ရတာပဲ"
"ဟာ၊ အစ်မ! ဝက်သားတုတ်ထိုးနဲ့ ကြံရည်နဲ့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ပန်းကမ္ဘာထဲရောက်သွားမယ်"
"အဲ! ဟုတ်သား"
အအေးသောက်ကြတော့ နေကောင်းကင်က မော့သောက်နေလို့တစ်ဝက်ကုန်သွားသည်။ မွန်းက မသောက်သေးဘဲပိုက်နဲ့မွှေနေရင်းမှ နေကောင်းကင်ရဲ့ခွက်ထဲ အအေးတွေဖြည့်လိုက်သည်။
"ဟင်! ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ရွံလို့လား? မသောက်ရသေးပါဘူး၊ သန့်ပါတယ်"
"ဟာ! မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီမှာရောကုန်ပြီ"
"ကျောက်ကျောနဲ့ ဆေးကုလားမရောတာ သောက်လို့တောင်ကောင်းသေးတယ်"
"သောက်လို့ကောင်းတယ်လား?"
သူက အအေးခွက်ချင်းလဲလိုက်သည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ?"
"ကောင်းတယ်ဆို? ဘာလဲ၊ သောက်ပြီးသားနဲ့ရောထားတာမို့ ရွံလို့လား?"
"ဟာ ဟ! မဟုတ်ဘူးလေကွာ။ တစ်ဝက်ပဲကုန်မှာ"
"ရော့ပါဗျာ။ နောက်တာပါ"
ပြန်ယူမယ်လုပ်တော့
"ခဏလေး၊ နည်းနည်းသောက်ကြည့်မယ်"
ပြောပြီး ပိုက်နဲ့စုပ်သောက်လိုက်ပြီးမှ ခွက်ချင်းပြန်လဲသည်။
"ဒါက မရွံပါဘူးလို့ သက်သေပြတာလား?"
"အဟား...."
မွန်းက ခေါင်းလေးမော့ရင်း ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့ကွယ်၍ ရယ်လိုက်သည်။ နေကောင်းကင်အတွက်တော့ အရာရာကလှပနေသည်။
မွန်းကိုင်လိုက်တဲ့ ပိုက်ချောင်းကလေးရယ် ...
အအေးခွက်ထဲက ကျောက်ကျောလေးတွေ ...
ခွက်မှာတွဲခိုနေတဲ့ ရေငွေ့အစက်လေးတွေ ...
ရေခဲတုံးချင်းထိမိလို့ ထွက်လာတဲ့အသံ ...
ဟာကွာ ..........
အခုနေကမ္ဘာပျက်ရင်တောင် သူ့အတွက် အားလုံးက အလှတရားတွေအပြည့်နဲ့ပဲ။
အအေးဆိုင်ကထွက်လာပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရပ်ထားတဲ့ ကားဆီကိုပြန်လာကြတော့
"အစ်မမောင်းမယ်"
"နေပါဗျာ၊ ပျော်တယ်ဆိုလည်း ဘေးကထိုင်ပြီးပျော်ပါ။ ကျွန်တော်မောင်းပါ့မယ်။ တော်ကြာ အမောင်းကြမ်းရင် ရင်ထိတ်နေရပါဦးမယ်။ ရည်းစားတောင်မထားရသေးလို့ ဘာမှဖြစ်လို့ မရသေးဘူး"
"ကျွန်တော်က Brand New ပါခင်ဗျာလို့ ကြွားတာလား?"
"ကြုံတုန်း ကြော်ငြာဝင်တာ"
"မိတ်ဆက်ပေးစရာ ညီမလည်းမရှိဘူးကွယ်"
"ဟား ဟား"
ကျွန်တော်က မွန်းမှာအမြွှာညီမရှိရင်တောင် စိတ်မဝင်စားဘူးလို့ စိတ်ထဲကပြောမိသည်။
လမ်းရောက်တော့ သူက ဆေးဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာခဏရပ်လိုက်ပြီး
"ခဏလေးနော်၊ အစ်မ"
သူကားဆီကို ပြန်ရောက်လာပြီး
"ရော့! အိမ်ရောက်ရင်သောက်လိုက်"
"ဘာလဲ?"
"ပန်းကမ္ဘာတံခါးသော့"
"ဟင်! ဪ ... သိပြီ။ ကာကွယ်ဆေးပေါ့"
"ဟုတ်တယ်။ တော်ကြာ ကျွန်တော် တရားခံဖြစ်နေမယ်"
"မဖြစ်လောက်ပါဘူး"
"အစ်မပဲပြောတာလေ။ ခုလိုလျှောက်မစားတာ ကြာပြီဆို?"
"အေးပါ။ ဟုတ်ပါပြီ"
သူက မွန်းဘက်ကတံခါးပေါက်မှာ ရပ်ပြောနေရာမှ ကားပေါ်တက်ရန် ကားရှေ့ကပတ်ပြီးအလာ၊ နောက်နားမှာကားတစ်စီးရပ်ပြီး လူတစ်ယောက်ဆင်းလာသည်။ ထိုလူက
"လမင်းလေး"
"ကိုလင်း"
သူတို့စကားသံကြောင့် နေကောင်းကင် ကားရှေ့မှာရပ်ပြီး ပြန်လှည့်ကြည့်မိသည်။ လင်းရောင်က နေကောင်းကင်ကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး
"လမင်းလေးက ဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ?"
မွန်း ကားပေါ်ကဆင်းပြီး
"အင်း ... ဟို ... ဟိုဘက်နားကဆရာမဆီကို ခဏလာတာ"
"တွေ့ပြီးပြီလား?"
"တွေ့ပြီးပြီ။ ပြန်တော့မလို့"
"ကားမမောင်းနိုင်ဘူးလား? ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"မဟုတ်ပါဘူး"
"မသိပါဘူး။ ဒီဘက်မှာထိုင်နေလို့"
"ဪ ... သူမောင်းလာပေးလို့ပါ။ ကောင်းကင်၊ လာလေ။ မိတ်ဆက်ပေးမလို့"
သူအနားရောက်လာတော့
"ကိုလင်း! သူက နေကောင်းကင်၊ ကျော်ဇေ့သူငယ်ချင်းလေ။ ကောင်းကင်၊ ဒါ ကိုလင်းရောင်"
"ဟုတ်ကဲ့၊ လမင်းရဲ့ Fiance ပါ။ Glad to meet you"
မွန်းရဲ့စကားမဆုံးခင် လင်းရောင်က သူ့ဘာသာမိတ်ဆက်ပြီး လက်ကမ်းသည်။
(ဘာလဲ? မဏ္ဍပ်တိုင်တက်ပြတာလား? ပိုင်ရှင်ရှိကြောင်း သတိပေးတာလား? တကယ်ဆို မွန်းမိတ်ဆက်စကားကိုဆုံးအောင် နားထောင်ပါဦးတော့လား?)
ခုနကအကြည့်နဲ့ အခုစကားနဲ့ပေါင်းတော့ နေကောင်းကင်ရင်ထဲမှာ အောင့်သက်သက်ဖြစ်သွားသော်လည်း စိတ်လိုလက်ရပြုံးလိုက်ပြီး
"So am I, ကိုလင်းရောင်။ မလင်းပြောလို့ နာမည်ကြားဖူးနေတာ ကြာပါပြီဗျ"
(ဒါက ဘာစကားလဲ? လမင်းလေးရဲ့ခင်ပွန်းလောင်းဆိုတဲ့ စကားကို လမင်းကမပြောဘဲထားလို့ လင်းလက်ဆီကသိတာလား? ဒါမှမဟုတ် လင်းရောင်ဆိုတာ သူတို့နှစ်ယောက်ဆုံချိန်မှာ စကားထဲတောင် ထည့်ပြောစရာမလိုတဲ့လူလား?)
သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ရောက်တဲ့နေရာကနေ ရပ်ကြည့်နေတာ၊ အခုလည်း လင်းလက်တာရာပြောပြလို့ သူ့ကိုသိရပါတယ်ပြောတာက စိတ်ထဲခိုးလိုးခုလုဖြစ်သွားပေမဲ့
"ဟုတ်ပါပြီ။ ငါ့ညီက ကျော်ဇေတို့နဲ့ ကျောင်းအတူတက်နေတာလား?"
"ဟုတ်ကဲ့"
(ဒါဆို လင်းလက်တို့စုံတွဲကြောင့် လမင်းနဲ့သိတာပေါ့။ ဘာလို့အခု နှစ်ယောက်တည်းရှိနေတာလဲ? ဘယ်လိုပတ်သက်သေးတာလဲ? မနက်က လမင်းနဲ့သူကတောက်ကဆတ်ဖြစ်ပြီး ညနေကျ ဒီကောင်လေးနဲ့ ရှိနေတာက .... ?)
လင်းရောင် ဆက်စပ်ကြည့်နေသည်။
ထို့အတူ ကောင်းကင်က
(ကျော်ဇေနဲ့ကျောင်းတူတော့ မွန်းရဲ့ဆရာမဆီလာတာ သူကဘာဆိုင်လို့လိုက်လာတာလဲလို့ တွေးနေတယ်လား? မလင်းမိတ်ဆက်ပေးလို့ သိရတာပါဆို မွန်းနဲ့နှစ်ယောက်တည်းရှိနေတာကို အကြောင်းအရင်းရှာနေတာလား?)
သူတို့မျက်လုံးတွေက အချင်းချင်းအကဲခတ်နေကြသည်။ မျက်နှာတွေက ပြုံးနေကြသည်။ လမင်းစန္ဒာဆိုသည့်မွန်းကို ပိုင်ဆိုင်လိုခြင်း၊ သဝန်တိုခြင်းတွေကြောင့် ရင်ခုန်သံတွေကမြန်နေကြသည်။
¤
အပိုင်း (၁၀) ဆက်ရန်
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Коментарі