"တို႔ေတြ တြဲရေအာင္"

"ဗ်ာ"

"တစ္မနက္လံုး ဗ်ာေနေတာ့မွာလား?"

"ဟို ... မဂၤလာကိစၥက ..."

"ဖ်က္ပစ္ခ်င္လို႔ေလ။ မင္းကိုသံုးပါဆို"

"အစ္မ မိဘေတြက ဘာေျပာလို႔လဲ?

"အခုက လက္မထပ္ခ်င္ဘူးလို႔ သြားေျပာခဲ့တာ။ ဟိုဘက္ကေတာ့ သူ႔သားကိုမလိုခ်င္လို႔ဆိုရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါ၊ ဖ်က္ေပးမယ္တဲ့။ ႀကိဳးရွည္ရွည္လွန္ေနတာ သူတို႔သေဘာမက်ဘူးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာသြားတယ္"

"ကိုလင္းေရာင္ကေရာ?"

"သူကေတာ့ မဖ်က္ႏိုင္ဘူးပဲ ေျပာတာေပါ့"

"ကၽြန္ေတာ့္ကိုမခ်စ္ဘဲ အခုလိုအခ်ိန္မွာတြဲၾကရင္ အေျပာခံရမွာနဲ႔ဆို မမြန္းအတြက္က ႏွစ္ခါျပန္နစ္နာမွာေပါ့"

"မခ်စ္တဲ့လူကို လက္ထပ္ဖို႔အထိ မလုပ္ႏိုင္ဘူး"

"မမြန္း ခဏေစာင့္ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လုပ္ပါ့မယ္"

"အဲ၊ ေျပာင္းျပန္ႀကီးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားပါရေစ၊ အခ်ိန္ေပးပါဦးလို႔ ျဖစ္ေနၿပီ"

"ဟာ၊ အဲဒီလိုသေဘာမဟုတ္ဘူးေလ အစ္မရယ္"

"အင္းပါ၊ ေစာင့္ၾကည့္မယ္ေလေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္"

"မလိုပါဘူး၊ အဲဒီစကားက လိုမွမလိုတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္အတြက္လုပ္ေနတာပဲ"

မင္းဘာသာ ဘာအတြက္လုပ္လုပ္ ငါကလည္း ငါ့အတြက္ငါလုပ္စရာရွိတယ္ ေနေကာင္းကင္။

¤

ထိုေနာက္ပိုင္း ေနေကာင္းကင္ကို လမင္းရွိရာေနရာတြင္ မၾကာခဏေတြ႕ေနရတတ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း တစ္ေနရာရာသို႔သြားလာျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ လမင္း၏ပုံမွန္အလုပ္မ်ားဆီ ေကာင္းကင္က ေရာက္ေနတတ္ျခင္းေၾကာင့္ လင္းေရာင္မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။

"တစ္ေယာက္တည္းလား?"

"ဪ၊ ကိုလင္း။ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ?"

"ကိုယ္က ကိစၥမရွိရင္မလာရဘူးလား?"

"တျခားဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ ကိုလင္းရဲ႕"

"မဂၤလာပြဲကိစၥ တကယ္ပဲ ျပန္မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား?"

"မြန္း ေသခ်ာေျပာၿပီးၿပီပဲ"

"လမင္းဘက္ကျငင္းရတာ ေနေကာင္းကင္ေၾကာင့္လား?"

"ဘာဆိုင္လို႔လဲ?"

"အခုတေလာ အဲဒီေကာင္ေလးကို လမင္းနားမွာပဲ ေတြ႕ေနရလို႔ေလ"

"ဟိုအတြဲရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ အခ်င္းခ်င္းဆံုၾကတာေတာ့ ရွိတာေပါ့ ကိုလင္းရဲ႕"

"အဲဒီထက္္မကတာ သိသာေနတာပဲ။ တကယ္ဆို ေစ့စပ္ထားၿပီးသားမိန္းကေလးနား သူရွိေနတာ မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုတာ သူသိသင့္တယ္"

"အဲဒီေစ့စပ္ပြဲကို ဖ်က္ေပးပါလို႔ ေျပာထားတယ္ေလ။ မြန္းဘက္က ေရွ႕ဆက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"

"ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းလုပ္ထားတဲ့ ေစ့စပ္ပြဲမဟုတ္လို႔ လမင္းတစ္ဘက္တည္းကေနလည္း ဖ်က္လို႔မရဘူး"

"အတၱႀကီးတာပဲ"

"လမင္းဘက္က အဲဒီလိုစြပ္စြဲဖို႔ လိပ္ျပာလံုလို႔လား?"

"မမြန္းဘက္က ကိုလင္းေရာင္အေပၚ လိပ္ျပာမလံုစရာ ဘာမွမလုပ္ထားပါဘူး"

ေကာင္းကင္ေရာက္လာၿပီး ဝင္ေျပာလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ လင္းေရာင္လွည့္ၾကည့္ကာ

"ဪ၊ ေရာက္လာၿပီေပါ့။ ငါ့ညီနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔ ဝင္ေျပာရတာလဲ?"

"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတာ့ တိုက္႐ိုက္မသက္ဆိုင္ေပမဲ့ မမြန္းနဲ႔ဆိုင္တာမို႔ မေနႏိုင္လို႔ဝင္ေျပာတာပါ"

"ကိုယ့္အကန္႔နဲ႔ကိုယ္ေနပါကြာ။ အခု မင္းလုပ္ေနပံုေတြက အဆင္မေျပဘူး ငါ့ညီ"

"မမြန္းက ေစ့စပ္ပြဲကိုဖ်က္ခ်င္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သိထားတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကလည္း လူပ်ိဳအပ်ိဳခ်င္း စိတ္ဝင္စားတာ မလြန္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္"

"သူ႔မွာပိုင္ရွင္ရွိတယ္ဆိုတာ မင္းသိဖို႔လိုတယ္"

"သူ႔ႏွလံုးသားကိုအပိုင္ရထားလား? လူကိုပိုင္တာလား? ဘဝတစ္ခုလံုးကို အပိုင္စားရသလား?"

"မင္း"

"ေျပာပါဦး၊ ဘာကိုမ်ားအပိုင္ရထားလို႔လဲ? သူကကိုလင္းေရာင္ကိုမခ်စ္လို႔ သူ႔ႏွလံုးသားကို ကိုလင္းေရာင္မပိုင္ဘူး။ သူ႔အမ်ိဳးသားမဟုတ္လို႔ လူကိုမပိုင္ဘူး။ လက္ထပ္ထားတာမဟုတ္လို႔ ဘဝကိုလည္း မပိုင္ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ႀကိဳးစားပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေစ့စပ္ပြဲကိုဖ်က္ခ်င္ေနတယ္ဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္။ အဲဒါေတြ ကိုလင္းေရာင္သိဖို႔လိုတယ္"

"မင္းက ဝင္႐ႈပ္ေနတာပဲ"

"မဟုတ္ဘူး ကိုလင္းေရာင္၊ ကၽြန္ေတာ္ဝင္မ႐ႈပ္ရေသးဘူး။ ဥပမာ၊ မမြန္းကိုကားတင္ေျပးတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလိုေတြဝင္႐ႈပ္ဖို႔လည္း မလိုေသးဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲ။ ကိုလင္းေရာင္ဘက္က မမြန္းစိတ္ညစ္ေအာင္ ဘာကိုမွအတင္းအက်ပ္မလုပ္သေရြ႕ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာမွမ႐ႈပ္ေသးပါဘူး"

ေယာက္်ားသားႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္စကားစစ္ထိုးေနၾကသည္ကို လမင္းက ဘာမွဝင္မေျပာေပ။

"ေစ့စပ္ပြဲမဖ်က္ရေသးသေရြ႕ ကိုယ္နဲ႔သူကသက္ဆိုင္ေနတယ္"

"အဲဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ဒီတိုင္းေလး မမြန္းနားမွာပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္ေလ။ ဖြင့္ေျပာမိေပမဲ့ အေျဖေတာင္မေတာင္းထားပါဘူး။ ဖ်ာခင္းဖို႔အေရး ပြဲလန္႔မလားလို႔ ေစာင့္ေနတယ္ပဲဆိုပါေတာ့"

"ဟား! မင္းေတာ္ေတာ္ အရွက္မရွိတာပဲ"

"ႀကိဳက္မရွက္တဲ့။ အခုကခ်စ္တာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့"

"ဝိုး! ကိုယ္ထင္တာက မင္းမွာေယာက္်ားမာနေတာ့ ရွိမယ္ထင္ထားတာ။ အခုက လံုးဝကိုပဲ ..."

"ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလိုပဲ"

"လမင္း၊ ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္။ ေနာက္မွ ေသခ်ာထပ္ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့"

"လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူးေနာ္ ကိုလင္း"

လင္းေရာင္ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ ေကာင္းကင္ကို လမင္းၾကည့္မိသည္။ ခုနက ေျပာေနခဲ့တာသူမဟုတ္သလို ျပံဳးရႊင္ေနတဲ့မ်က္ႏွာထားႏွင့္ လမင္းကိုၾကည့္လို႔။
လင္းေရာင္ႏွင့္ေျပာစဥ္ကလည္း ေနေကာင္းကင္က ခပ္ျပံဳးျပံဳးပါပဲ။

"စြာတယ္ေနာ္"

"က်ဳပ္စြာတာ ညည္းကခုမွသိလားေအ?"

"အယ္၊ အယ္ ... ပြင့္ကုန္ၿပီ"

"အဆင္ႀကီးရွိေနလို႔ ဣေျႏၵဆည္ေနရတာလို႔"

"ခစ္ခစ္၊ ေကာင္းကင္ရယ္ မင္းလည္း မ်က္ႏွာေျပာင္တယ္ေနာ္"

"ေျပာင္တာေပါ့၊ ဘာမိတ္ကပ္မွ On မလာခဲ့ရဘူး"

"ဟာဟ! ကဲ၊ ေတာ္ပါေတာ့။ ေပါက္ကရေတြမေျပာနဲ႔ေတာ့"

"ခ်စ္တယ္"

"ဟင္?"

"ေပါက္ကရမေျပာနဲ႔ဆိုလို႔ အတည္ေျပာတာေလ။ အာ ... လာရင္းကိစၥေမ့ေတာ့မယ္၊ ဒီမွာ"

"ဘာတဲ့လဲ?"

"မမြန္းသိခ်င္တဲ့ Trading Company တခ်ိဳ႕ရဲ႕ Information ေတြေလ"

"ဟယ္၊ ျမန္လိုက္တာ။ ဘယ္လိုစုလိုက္တာလဲ?"

"ခက္တာမွတ္လို႔။ အိမ္ကအစ္မဆီကို နည္းနည္းအပူကပ္လိုက္ရင္ ဘယ္ကရႏိုင္လဲဆိုတာ သိတာပဲေလ"

"မင္းမရီးဆိုတာလား? သူက ေတာ္ေတာ္ထက္ပံုပဲ"

"မမက ေတာ္တယ္၊ လွတယ္၊ သိတတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိသားစုအေပၚလည္း ေႏြးေထြးတယ္။ မိဘခ်င္းသေဘာတူလို႔ ယူလိုက္ရေပမဲ့ သူတို႔ခ်င္းလည္း နားလည္မႈ၊ ေလးစားမႈရွိေတာ့ အားလံုးအဆင္ေျပၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာေလးပါ"

"မင္းအလွည့္က် အဲဒီလိုမျဖစ္ရင္ေရာ?"

"ကၽြန္ေတာ္လား? ကၽြန္ေတာ္က အရင္ကတည္းကသိုးမည္းေလ။ အစ္ကိုကလိမၼာတယ္၊ မိဘစကားနားေထာင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္တယ္။ စိတ္ထဲကမပါဘဲ ေခါင္းမညိတ္တတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ကဆိုးတယ္ေပါ့။ အဲဒီလိုရွိတယ္"

"ညီအစ္ကိုအရင္းေတြက အဲဒီလိုႀကီးကြာလြန္းေနတာလား?"

"ေဖငယ္ငယ္က အဲဒီလိုပဲတဲ့။ ေမနဲ႔ရၿပီးမွ အစ္ကို႔လိုပံုစံျဖစ္သြားတာတဲ့။ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေဖနဲ႔တူတာေလ၊ ေဖက ပံုစံႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတာကိုး"

"ဪ၊ အေဖကို ပံုခ်ျပန္ၿပီ"

"အဟဲ၊ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေမနဲ႔လည္း နည္းနည္းတူတာပါတယ္။ ေမက သူ႔စိတ္ႀကိဳက္စီမံတတ္တာမ်ိဳးေလ"

"ဪ"

ဒါေပါ့၊ ေဒၚယမင္းသူဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာေၾကာင္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း သိၾကပါတယ္။ ျပတ္သားတဲ့ဦးသူရိန္နဲ႔ တကယ္ကိုလိုက္ဖက္ေၾကာင္းလည္း လူတိုင္းေျပာၾကတယ္။

"မင္းက မိသားစုစီးပြားေရးကို တကယ္ဝင္မလုပ္ဘူးေပါ့?"

"ေျပာပါေရာလား၊ စိတ္မပါရင္ ေခါင္းမညိတ္တတ္ဘူးလို႔"

"ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ။ စံုစမ္းလာေပးတာေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္"

"အဲဒါလည္းမလိုဘူးေလဗ်ာ။ ကိုလင္းေရာင္တို႔နဲ႔ ေရွ႕ဆက္မသြားျဖစ္ဖို႔၊ တျခားကုမၸဏီတစ္ခုနဲ႔ လက္တြဲဖို႔ကို ကူညီတာေလ။ ေျပာရရင္ နည္းနည္းေလးအက်င့္ယုတ္တာေပါ့"

"နည္းနည္းပဲလား?"

"အင္း နည္းနည္းပဲ"

အမွန္တကယ္ကို နည္းနည္းေလးသာယုတ္မာရေသးသည္။ ေရွ႕ဆက္တိုးသည့္အခါ လမင္းဘက္က လက္ခံႏိုင္ပါဦးမည္လားဆိုသည္ကို ေကာင္းကင္သိခ်င္ပါေသးသည္။

¤

"ေကာင္းကင္၊ မင္းအိပ္မက္ေတြ မမက္ေတာ့ဘူးေနာ္"

"ဟုတ္တယ္၊ ရင္ထိုးေလးျပန္ေပးလိုက္ကတည္းက မမက္ေတာ့ဘူး"

"မမြန္းနဲ႔ အေျခအေနဘယ္လိုလဲ?"

"ကိုလင္းေရာင္နဲ႔အေျခအေနကို ေမးရမွာ။ ေတြ႕တိုင္းသတ္ေနရတာ မေသေသးဘူးလားလို႔ေလ"

"မင္း ဘယ္လိုေတြေတြးေနလဲ ေကာင္းကင္ရာ"

"ဒီအတိုင္း ၾကားဝင္တာေပါ့"

"မင္းအတြက္မေကာင္းဘူးေလ"

"မြန္းကမွ ကိုလင္းေရာင္နဲ႔ လက္မထပ္ခ်င္ပဲ"

"အဲဒါ သူ႔ဘာသာရွင္းပါေစေလ။ မင္းကိုပါဆြဲထည့္တာေတာ့ အဆင္မေျပဘူး"

"ဟင့္အင္း၊ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါကိုယ္တိုင္က ဝင္ပါေနခဲ့တာ"

"ဟင္း ... လုပ္ေနလိုက္ေတာ့ကြာ။ ေက်ာ္ေဇေရ၊ နားေထာင္ေကာင္းလို႔ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနတာလား?"

"သူတို႔ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ကိစၥကို ငါတစ္ေယာက္ဝင္ေျပာ႐ံုနဲ႔ ျပန္ျပင္မွာတဲ့လား"

"ငါသိခ်င္တာကကြာ၊ ေကာင္းကင္က ေရွ႕ဆက္တိုးတဲ့အခါ မမြန္းကလက္ခံမွာတဲ့လား"

"အင္း၊ မမြန္းကျငင္းလိုက္ရင္ မင္းဘာဆက္လုပ္မွာလဲ ေကာင္းကင္"

"ျငင္းလို႔ရေအာင္ ေရွ႕ဆက္တိုးေပးမယ္"

"ဘာျဖစ္တယ္?"

"ကိုလင္းေရာင္နဲ႔ကိစၥေတြ ရွင္းၿပီးလို႔ သူငါ့ကိုဖယ္ထုတ္ခ်င္ရင္လည္း သူျငင္းလို႔ရေအာင္ ငါေရွ႕ဆက္တိုးေပးမယ္လို႔"

"မင္းရူးသြားတာလား?"

"ဟုတ္မွာေပါ့ ထြဋ္ေခါင္ရာ။ ငါ႐ူးၿပီထင္ပါရဲ႕"

"ေနဦး၊ မျငင္းရင္ေရာ ေစ့စပ္ပြဲပ်က္ထားတဲ့မိန္းကေလးနဲ႔ တြဲမွာကို မင္းအိမ္ကသေဘာက်ပါ့မလား?"

"ေစ့စပ္ပြဲပဲ ေသခ်ာပ်က္ပါေစဦးကြာ။ က်န္တာက ငါ့ဘာသာရွင္းလို႔ရပါတယ္"

"မင္း တကယ္ႀကီးကို ခ်စ္တတ္သြားတာပဲ"

¤

"မျဖစ္ဘူး မမြန္း၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိစၥ ေပးမသိပါနဲ႔။ အခု ကၽြန္ေတာ္ မမြန္းပတ္ဝန္းက်င္မွာ ခဏခဏဝင္ထြက္ေနတာနဲ႔တင္ ေျပာစရာျဖစ္ေနၿပီ။ မမြန္းဘက္ကၾကည္ျဖဴလို႔ပါဆိုရင္ ထပ္ၿပီးေျပာစရာျဖစ္မွာေပါ့။ ဒီတိုင္းထားလိုက္ပါ"

"မင္းတစ္ေယာက္တည္းအေျပာခံေနရတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အခုကိစၥက တို႔ကအကူအညီေတာင္းတာေလ"

"မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မမြန္းကိုတကယ္ခ်စ္တာပါ"

"အာ ... အဲဒါက အဲဒါတစ္ပိုင္းေလကြာ"

"အဲဒါကအဓိကပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္မြန္းကိုခ်စ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မြန္းအနားမွာေဝ့လည္ေနတယ္။ အဲဒါပဲေလ။ က်န္တာမေတြးပါနဲ႔ဗ်ာ"

ေျပာေနရင္း လမင္းရဲ႕ဖုန္းကျမည္လာပါတယ္။

"အိမ္ကဆက္တာ"

"ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္"

လမင္းေခါင္းညိတ္ျပကာ ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္သည္။

¤

"ေကာင္းကင္၊ ဒီေန႔သတင္းစာ ဖတ္ၾကည့္ဦး"

"ဘာတဲ့လဲ ထြဋ္ေခါင္?"

"ေရာ့၊ ဒီမွာ"

"ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း ဖ်က္သိမ္းျခင္း။ ျမန္သားပဲ"

"ဒါေၾကာင့္ မမကေျပာတာ၊ တစ္ေန႔ညက မမြန္း သူ႔အိမ္နဲ႔ဖုန္းေျပာေနတာ အၾကာႀကီးပဲတဲ့"

"အင္း တစ္ေန႔က ငါ မမြန္းဆီေရာက္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကဖုန္းေခၚတာေတြ႕တယ္။ သူစိတ္႐ႈပ္ေနမယ္ထင္လို႔ မေန႔ညေနက ငါသူ႔ဆီမသြားဘူး"

"အင္း၊ ဒီေန႔က် ေစ့စပ္ပြဲပ်က္ေရာ။ မင္း ေရွ႕ဆက္တိုးမယ္ေပါ့"

"အင္း"

¤

"ကၽြန္ေတာ့္ကိုျငင္းလိုက္ပါ မြန္း"

"ဟင္?"

"ေတြးၾကည့္ရင္ သိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျငင္းလိုက္တယ္လို႔ပဲ လူတိုင္းသိသြားပါေစ။ အဲဒီလိုပဲ ေျဖေပးပါ"

"အဲဒီလိုဆို မင္းဘက္က ..."

"မလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို ေတြးစရာမလိုဘူး။ စာေမးပြဲၿပီးၿပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးက္ိုျပန္ရမယ္။ ဒီၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ရင္ေတာ့ ကိုင္မယ္မဟုတ္လား?"

ေခါင္းညိတ္မိသလား၊ ေခါင္းခါမိသလား လမင္းကိုယ္တိုင္လည္း မသိေတာ့ပါ။

¤

📲
"မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲရွိလို႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းမဆက္ႏိုင္ေသးဘူးထင္တယ္။ ေရွ႕ပိုင္းသံုးဘာသာက ကၽြန္ေတာ္အားနည္းတဲ့ဘာသာေတြ"

"အင္း၊ စိတ္ေအးေအးထား။ အရမ္းမေလာနဲ႔။ မရရင္ ေခါင္းထဲအတင္းထည့္မေနနဲ႔"

"ဟုတ္"

•
📲
"မမြန္း၊ ဘာလုပ္ေနလဲ?"

"ထမင္းစားမလို႔ျပင္ေနတာ။ မင္းေျဖႏိုင္လား? သံုးဘာသာၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေပါ့သြားၿပီေပါ့"

"ဟုတ္၊ ေျဖႏိုင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းဘာသာေတြက် အရမ္းမဆိုးေတာ့ဘူး"

"အင္း၊ အရမ္းလည္း ေပါ့မေနနဲ႔ဦး"

"ဟုတ္"

"နားလိုက္ဦးေလ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ မၾကာေသးဘူးမဟုတ္လား?"

"အခုပဲေရာက္တာ၊ ယူနီေဖာင္းေတာင္ မလဲရေသးဘူး"

"အင္းပါ။ ခဏနားလိုက္ဦး၊ ပင္ပန္းေနမွာကို"

"See you later"

•
📲
"မမြန္းကိုေတြ႕ခ်င္တယ္။ သန္ဘက္ခါ အားလားဟင္?"

"စာေမးပြဲမၿပီးေသးတာကို လမ္းသလားမလို႔လား?"

"စေန၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္ပိတ္တယ္ေလ။ မမြန္းက Sunday ပဲအားမွာမဟုတ္လား?"

"အဲဒီေန႔ အိမ္မွာ လင္းလက္ေရာရွိမွာဆိုေတာ့ အိမ္ကိုလာခဲ့ေလ"

"ဟုတ္"

•

"ကဲ၊ ကိုယ္ေတာ္ေလးေရ ... ျပန္ေတာ့ေလ"

"ႏွင္တာပဲ"

"မင္းေျပာေတာ့ ခဏဆို? မနက္ျဖန္လည္း စာေမးပြဲရွိေသးတယ္ေလ"

"အဟီး၊ ျပန္ပါ့မယ္။ မလင္းေရ ... ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၿပီ"

"ဟယ္၊ ျပန္ေတာ့မွာလား? ေရာက္တာေတာင္ မၾကာေသးဘူး"

"ဟုတ္၊ မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲဆက္ေျဖဖို႔ အားလာျဖည့္တာ"

"က်ယ္က်ယ္ေျပာေတာ့ ဘယ္သူကတရားစြဲမွာမို႔လဲ?"

"မလင္းကလည္း အခၽြန္နဲ႔မတယ္ေနာ္။ သြားေတာ့မယ္ မလင္း"

"ေအးပါ"

•
📲
"ေျဖႏိုင္လား ေကာင္းကင္"

"မမြန္းဖုန္းဆက္တာ ကြက္တိပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အခုပဲ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲေရာက္တာ။ ေျဖႏိုင္တယ္၊ ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆို စာေမးပြဲၿပီးၿပီ"

"ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့?"

"ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ မႏၲေလးျပန္ရေတာ့မယ္"

"ျပန္မေတြ႕မွာက်ေနတာပဲ"

"ျပန္ေတြ႕ဖို႔ခက္သြားရင္ေရာ?"

"ရန္ကုန္နဲ႔မႏၲေလး ေတာ္ေတာ္ေဝးတာကိုး"

"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ"

•
📲
"မမြန္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ရမွာ။ လာေတြ႕ၿပီး နႈတ္မဆက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး"

"အင္းပါ၊ စာေမးပြဲအဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား?"

"ဟုတ္၊ အဆင္ေျပတယ္၊ ေျဖႏိုင္တယ္"

"အင္း၊ have a save flight"

"လြမ္းေနရဦးမယ္"

"ဒါပဲ၊ ဒါပဲ။ ျပင္စရာရွိတာ ျပင္ေတာ့"

"ဟုတ္"

¤

"ေမ၊ ေနာ္ျပန္ေရာက္ၿပီ"

"ေမေမ ညီမေလးတို႔အိမ္ကိုသြားတယ္"

"သားႀကီး၊ အလုပ္မသြားရဘူးလား?"

"ကိုယ့္ညီတစ္ေယာက္လံုး အိမ္ျပန္လာမွာမို႔ ေစာင့္ေနတာေလကြာ"

"မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ေမက ေနာ့္ကို ဘာေျပာမလို႔လဲမသိဘူး"

"ညီမေလးနဲ႔ ေစ့စပ္ေပးမလို႔တဲ့"

"ဟာ၊ မျဖစ္ႏိုင္တာႀကီးဗ်ာ။ ေလးငယ္နဲ႔က ေမာင္ႏွမလို၊ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲေလ။ ဘာလို႔ေစ့စပ္ရမွာလဲ?"

"သံေယာဇဥ္ရွိၾကတာပဲေလကြာ"

"မဟုတ္ဘူးေလ။ ရန္ကုန္ကကိစၥ ေမစိတ္ဆိုးေနတာ သိပါတယ္။ အခုလည္း သူက ေနာ့္ကိုျငင္းလိုက္တာပါပဲ။ ေရွ႕ဆက္စရာလည္း မရွိပါဘူး။ အဲဒါကို တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီးစီစဥ္တာက အဆင္မေျပဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါကလည္း ေလးငယ္နဲ႔တဲ့။ မျဖစ္ဘူး"

"ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲ?"

"ခ်စ္မွမခ်စ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ေလးငယ္နဲ႔က အျဖဴထည္အတိုင္းေလးပဲ"

"ခ်စ္မွပဲ ညားၾကရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လူလြတ္ေတြျဖစ္ေနၾကဦးမွာေပါ့"

"အစ္ကို႔ညီက အစ္ကို႔လိုမဟုတ္ဘူးေလ။ အခ်စ္မပါဘဲ လက္မထပ္ခ်င္ဘူး"

"ဘယ္သူနဲ႔မွ လက္ထပ္ခ်င္တာလဲ? အဲဒီမိန္းကေလးနဲ႔လား? ျငင္းလိုက္တယ္ဆို?"

"သူျငင္းလည္း ခ်စ္ေနတာႀကီးက ေပ်ာက္သြားမွာမွမဟုတ္တာ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး"

"မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ? ေစ့စပ္ထားတဲ့မိန္းကေလးကို သြားပတ္သက္တယ္။ အိမ္ကအတန္တန္တားတာကို မင္းက အတိုက္အခံေတြလုပ္ၿပီး ေရွ႕ဆက္တိုးတယ္။ မင္းေၾကာင့္ ေမေမတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်က္ႏွာပ်က္ရသလဲ? အခု ဟိုကလည္းေစ့စပ္ပြဲပ်က္၊ မင္းလည္းအျငင္းခံရနဲ႔၊ ဒါကိုေတာင္ မင္းအရွက္မရွိဘူးလား?"

"အျငင္းခံရတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"

"ေတာ္စမ္း၊ ေနေကာင္းကင္။ ဟိုက မင္းကိုအသံုးခ်သြားတာ"

"သိတယ္ေလ၊ ေက်နပ္လို႔ ၿငိမ္ခံေနတာပဲ"

"မင္း ... မင္းက ဘာသိလို႔လဲ၊ ဟမ္? ဘယ္ေလာက္သိေနလို႔လဲ? သူက မင္းကို တမင္သက္သက္ႀကီး ခ်ိဳးသြားတာကြ။ ေစ့စပ္ပြဲမပ်က္ခင္ ဘာလို႔ မင္းနဲ႔ပတ္သက္လိုက္သလဲ မင္းသိလား?"

"ဘာကိုလဲ?"

"မင္းက ဦးသူရိန္၊ ေဒၚယမင္းသူတို႔ရဲ႕ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ေလ။ ေနမင္းသူရိန္ရဲ႕ညီ ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့"

"အဲဒါ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ?"

"လက္ထပ္ဖို႔အထိရည္ရြယ္ထားၿပီးမွ အိမ္ကေပးစားတဲ့သူနဲ႔ယူသြားတဲ့ ရည္းစားေဟာင္းရဲ႕ညီမို႔လို႔ေလ"

"ဗ်ာ!!!"

"စီးပြားၿပိဳင္ဘက္နဲ႔ ခမည္းခမက္မေတာ္ခ်င္လို႔ သားနဲ႔သေဘာမတူႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး သူ႔အခ်စ္ကိုဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ မေတာ္လိုက္ရတဲ့ေယာကၡမရဲ႕ သားငယ္မို႔လို႔ေလ"

"အဟား ... ဘာေတြလဲ? အဲဒါ တကယ္ပဲလား?"

"ေနာက္စရာကိစၥမဟုတ္ဘူး ေနေကာင္းကင္"

"ဟာဗ်ာ၊ အဲဒီလိုဆိုလည္း ေလးငယ္နဲ႔ေတာ့ ယူစရာမလိုဘူးေလ"

"မင္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ?"

"ေလးငယ္တို႔အိမ္"

"ေမေမ့ဘက္ကစၿပီးကမ္းလွမ္းထားတဲ့ မဂၤလာကိစၥကို မင္းကဖ်က္ခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ကုန္မလဲ? မသြားရဘူး"

ေနမင္းက ေကာင္းကင္ရဲ႕လက္ကို လွမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။

"လႊတ္ေပးပါ"

"မသြားရဘူး။ လူႀကီးေတြမ်က္ႏွာကို အိုးမဲမသုတ္နဲ႔"

"မခ်စ္ဘဲနဲ႔လက္မထပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္ေလ"

"မင္းခ်စ္ေနတဲ့သူကေရာ မင္းကိုအဖက္လုပ္လို႔လား?"

"အဖက္မလုပ္လည္း ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အစ္ကို႔ရည္းစားေဟာင္းကို မပစ္မွားေတာ့ပါဘူး၊ စိတ္ခ်ေနလိုက္"

"မင္း ... ကဲကြာ"

ေနမင္း ေဒါသထြက္သြားၿပီး သတိလက္လြတ္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ကိုထိုးလိုက္မိသည္။ ေနာက္ဘက္သို႔ ေျခလွမ္းေတြဆုတ္သြားၿပီး ယိုင္သြားေသာေကာင္းကင္ႏွင့္ လက္ျပန္မ႐ုတ္ရေသးေသာ ေနမင္းတို႔၏ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲအေျခအေနၾကားသို႔ ေရာက္လာသူက ေလးငယ္။

"ကိုႀကီး၊ မလုပ္ပါနဲ႔။ ထပ္မလုပ္ပါနဲ႔"

ထိုအခ်ိန္မွ ေနမင္းသတိဝင္လာၿပီး သူ႔လက္သူျပန္ၾကည့္မိသည္။ ညီျဖစ္သူကို အခုလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေတြ သူမလုပ္ခဲ့ဖူူးပါ။ စိတ္လြတ္သြားမိေသာ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ေဒါသထြက္ကာ နံရံဆီသို႔ လက္ကိုဦးတည္လိုက္ေသာ္လည္း

"မလုပ္နဲ႔"

ေနမင္းလက္ကို အလ်င္အျမန္ဖမ္းဆြဲလိုက္ေသာ ေကာင္းကင္ေၾကာင့္ နံရံဆီမေရာက္လိုက္ပါ။

"ေနာ္ စကားေျပာတာလြန္သြားတာပါ။ ေဒါသမထြက္ပါနဲ႔။ သားႀကီးလက္မွာ ဒဏ္ရာေတြ႕ရင္ ကိုယ့္ဘာသာလည္း တစ္ခုခုလုပ္မိလိမ့္မယ္"

ေျပာၿပီး ျခံထဲဆင္းသြားေသာေကာင္းကင္ေနာက္သို႔ ေလးငယ္လိုက္ရေတာ့သည္။

"ေကာင္းေကာင္း၊ ဒီဘက္လွည့္ဦး။ ေတာ္ေတာ္ထိသြားလား?"

"သားႀကီးလက္သီးထက္ ငါ့မ်က္ႏွာကပိုမာပါတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"

"နႈတ္ခမ္းေပါက္သြားတာကို"

"ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ နင္က ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ?"

"အိမ္မွာ လူႀကီးေတြစကားေျပာေနၾကတုန္း ငါလစ္ထြက္လာတာ။ ဒီေရာက္ေတာ့ နင္တို႔စကားေျပာေနၾကလို႔ ငါဝင္မလာေသးတာ။ အစတည္းက ဝင္လာလိုက္ရင္ နင္တို႔ အခုလိုျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး"

"မဆိုင္ပါဘူး။ ဒါဆို နင္ၾကားၿပီးၿပီေပါ့"

"အင္း၊ နင့္ျပႆနာေတြလည္း ငါသိၿပီးၿပီ။ အခုကိစၥ နင္သြားေသာင္းက်န္းရင္ တီေမက နင့္ကိုအလြတ္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ နင္ေသခ်ာနားေထာင္ ေကာင္းေကာင္း။ ငါ နင့္ကို အစ္ကိုတစ္ေယာက္လိုပဲခ်စ္တာ။ ဒါေပမဲ့ မဂၤလာကိစၥကို နင့္ဘက္က မသိသလိုေနလိုက္ပါ။ ငါရွင္းမယ္"

"ျဖစ္ပါ့လား? နင့္မိဘေတြေရာ၊ ငါ့မိဘေတြေရာကို နင္ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မွာလဲ?"

"ျဖစ္တယ္။ ငါရွင္းလို႔တယ္။ နင္ဆိုရင္ေတာ့ ပို႐ႈပ္ကုန္မွာ၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါ ေကာင္းေကာင္းရယ္"

"နင္ အဆင္ေျပတာေသခ်ာလား ေလးငယ္"

"အတိအက်ပဲ"

¤

"ေဒၚယမင္းသူတို႔ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနေလာက္ၿပီ"

"နင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ မြန္း။ မလုပ္သင့္ဘူး၊ ေနေကာင္းကင္ကို အသံုးမခ်သင့္ဘူး"

"သူ႔ဘာသာ ဓားခုတ္ရာ လက္ဝင္လၽွိဳလာတာ"

"နင့္အိမ္မွာကတည္းက ေကာင္းကင္က ကိုေနမင္းရဲ႕ညီဆိုတာ သိေနခဲ့တာေပါ့"

"အင္း၊ တကယ္ဆို သူ႔အေၾကာင္းသိခ်င္႐ံုသက္သက္နဲ႔ ငါေမးတာပါ။ သိလိုက္ရေတာ့မွ တိုက္ဆိုင္မႈေတြကို ငါအံ့ဩမိတာ"

"သိသြားၿပီးမွ သူ႔ကိုဆက္ၿပီးအသံုးခ်တာႀကီးက ေဒၚယမင္းသူေၾကာင့္၊ ကိုေနမင္းေၾကာင့္ဆိုရင္ ေကာင္းကင္ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ေရာ ဘယ္သူကတာဝန္ယူမွာလဲ?"

"သူေတာင္ ဘာမွမေျပာတာ နင္ကဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"

"ေအးပါ၊ နင္တို႔အဆင္ေျပရင္ ၿပီးတာပဲ"

¤

"ေကာင္းကင္၊ ေမာင္ေလး။ အစ္ကိုက ထိုးလိုက္တယ္ဆို?"

"ကၽြန္ေတာ့္စကား လြန္သြားတာပါ။ သားႀကီး ဘာေျပာေသးလဲ?"

"ဘာမွမေျပာဘူး။ မင္းကေရာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာလား?"

"ေျပာလိုက္မိတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္နဲ႔ သားႀကီးပါ သူ႔ကိုယ္သူအျပစ္တင္မိေနၿပီထင္တယ္။ မမ ေျပာေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္မို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနပါနဲ႔လို႔"

"ငါ့ေမာင္ရယ္၊ ဘာေျပာရမလဲေတာင္္ မသိေတာ့ဘူး"

"ကၽြန္ေတာ္မနက္မွပဲ သားႀကီးနဲ႔ေျပာလိုက္ပါ့မယ္။ အခုကေတာ့ သူလည္းစိတ္႐ႈပ္ေနမွာ"

•

"အငယ္ေကာင္၊ အဲဒါဘယ္လဲ?"

"လမ္းထိပ္ကဆိုင္ကို ေမ"

"မသြားရဘူး။ လိုခ်င္တာရွိရင္ အိမ္ကလူေတြကိုခိုင္းလိုက္။ သမီးငယ္တို႔အိမ္ကလြဲရင္ ဘယ္မွသြားဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔"

"ေမ"

"စကားမရွည္ခ်င္စမ္းနဲ႔"

ေကာင္းကင္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး အျပင္ထြက္မည့္ေျခလွမ္းေတြကို အိမ္ထဲသို႔သာ ျပန္လွည့္လာခဲ့ရေတာ့သည္။
အေပၚထပ္ကဆင္းလာေသာ ေနမင္းႏွင့္ ေလွကားတစ္ဝက္မွာ တည့္တည့္တိုးေလေတာ့

"သားႀကီး၊ မေန႔ကေျပာမိတာ ေတာင္းပန္ပါတယ္"

"ငါလည္း လြန္သြားတယ္"

ေရာင္ေနပါေသာ ေကာင္းကင္၏နႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းကိုၾကည့္ကာ ေနမင္းေျပာလာသည္။

"ဟင့္အင္း၊ အဲဒီလိုမေတြးပါနဲ႔။ အခု ႐ံုးသြားမလို႔မဟုတ္လား? လိုတာေလးေတြ မွာလိုက္ခ်င္လို႔၊ ျပန္လာရင္ ဝင္ဝယ္ခဲ့ေပးပါလား၊ ေနာ္? ေမက အျပင္ေပးမထြက္ဘူး"

"ရတယ္ေလ၊ ေရးေပးလိုက္မွာမဟုတ္လား?"

"ဟုတ္၊ ခဏေလးေစာင့္ေနာ္။ ခဏေလးပဲ အဟီး"

ေနေကာင္းကင္သည္ အငယ္ျဖစ္ၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ အစ္ကိုျဖစ္သူကို စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္၊ မေခၚမေျပာတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ဖူးေပ။ ဂ်စ္က်ကာ ရစ္ခ်င္လၽွင္ရစ္ေနမည္။ ဗိုလ္က်အႏိုင္ယူတာမ်ိဳး မရွိဖူးခဲ့ပါ။
သည္လိုကေလးကိုမွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ထိုးမိသည့္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ အျပစ္တင္မိသည္ေၾကာင့္ ေနမင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ယခုလည္း ေကာင္းကင္က ေနမင္း၏အရိပ္အကဲကိုၾကည့္ကာ ေတာင္းပန္ရင္း ျပန္ေခ်ာ့သလိုလုပ္ေနျပန္သည္။

"အဲဒီေတာ့ေလ၊ ေမ့ကိုကူေျပာမယ္မဟုတ္လား? ခ်စ္တယ္ေလေနာ္၊ ေနာ့္ဘက္ကကူေျပာေပး"

သူအျပင္ထြက္ခ်င္သည္ကို စစ္ကူေခၚေနျပန္သည္။

"ညက်ေျပာေပးမယ္။ ဒါေတြလည္း ဝယ္ခဲ့ေပးမယ္။ သြားလို႔ရၿပီလား? ေနာက္က်ေနၿပီကြ"

"ကိုကို၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို လမင္းစႏၵာအေၾကာင္း ေျပာျပေပးပါလား?"

ငယ္ငယ္ကေခၚခိုင္းလၽွင္ေတာင္ လူႀကီးမ်ားေရွ႕သာ ေခၚခိုင္းတုန္းခဏကိုကိုေခၚသည့္ ေနေကာင္းကင္တို႔ အစ္ကိုျဖစ္သူကို ကိုကိုေခၚကာ စကားႏႈိက္ေန၍

"အင္း၊ တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ႐ုံးပိတ္ရက္က်ရင္ အျပင္ထြက္ၾကတာေပါ့"

"ဟုတ္"

ေကာင္းကင္၏ဆံပင္ေတြကိုဖြကာ ေနမင္းျပံဳးလိုက္သည္။

"ငါ့ညီကို ကေလးေလးလို႔ပဲ ထင္ေနမိတုန္းပဲ"

"ေနာ္က သားႀကီးရဲ႕ညီ ကေလးေပါက္စေလး"

"ဟား ဟား ဟား"

"အမ်ိဳးမ်ိဳးတတ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္။ ကဲ၊ သြားၿပီေဟ့"

■

အပိုင္း (၁၃) ဆက္ရန္

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

"တို့တွေ တွဲရအောင်"

"ဗျာ"

"တစ်မနက်လုံး ဗျာနေတော့မှာလား?"

"ဟို ... မင်္ဂလာကိစ္စက ..."

"ဖျက်ပစ်ချင်လို့လေ။ မင်းကိုသုံးပါဆို"

"အစ်မ မိဘတွေက ဘာပြောလို့လဲ?

"အခုက လက်မထပ်ချင်ဘူးလို့ သွားပြောခဲ့တာ။ ဟိုဘက်ကတော့ သူ့သားကိုမလိုချင်လို့ဆိုရင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပါ၊ ဖျက်ပေးမယ်တဲ့။ ကြိုးရှည်ရှည်လှန်နေတာ သူတို့သဘောမကျဘူးဆိုတာမျိုး ပြောသွားတယ်"

"ကိုလင်းရောင်ကရော?"

"သူကတော့ မဖျက်နိုင်ဘူးပဲ ပြောတာပေါ့"

"ကျွန်တော့်ကိုမချစ်ဘဲ အခုလိုအချိန်မှာတွဲကြရင် အပြောခံရမှာနဲ့ဆို မမွန်းအတွက်က နှစ်ခါပြန်နစ်နာမှာပေါ့"

"မချစ်တဲ့လူကို လက်ထပ်ဖို့အထိ မလုပ်နိုင်ဘူး"

"မမွန်း ခဏစောင့်ပေးပါ။ ကျွန်တော်ကြည့်လုပ်ပါ့မယ်"

"အဲ၊ ပြောင်းပြန်ကြီးနော်။ ကျွန်တော်စဉ်းစားပါရစေ၊ အချိန်ပေးပါဦးလို့ ဖြစ်နေပြီ"

"ဟာ၊ အဲဒီလိုသဘောမဟုတ်ဘူးလေ အစ်မရယ်"

"အင်းပါ၊ စောင့်ကြည့်မယ်လေနော်။ ပြီးတော့ တောင်းပန်ပါတယ်"

"မလိုပါဘူး၊ အဲဒီစကားက လိုမှမလိုတာ။ ကျွန်တော်က ကျွန်တော်အတွက်လုပ်နေတာပဲ"

မင်းဘာသာ ဘာအတွက်လုပ်လုပ် ငါကလည်း ငါ့အတွက်ငါလုပ်စရာရှိတယ် နေကောင်းကင်။

¤

ထိုနောက်ပိုင်း နေကောင်းကင်ကို လမင်းရှိရာနေရာတွင် မကြာခဏတွေ့နေရတတ်သည်။ နှစ်ယောက်တည်း တစ်နေရာရာသို့သွားလာခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲ လမင်း၏ပုံမှန်အလုပ်များဆီ ကောင်းကင်က ရောက်နေတတ်ခြင်းကြောင့် လင်းရောင်မနေနိုင်တော့ပါ။

"တစ်ယောက်တည်းလား?"

"ဪ၊ ကိုလင်း။ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ?"

"ကိုယ်က ကိစ္စမရှိရင်မလာရဘူးလား?"

"တခြားဘာပြောစရာရှိလို့လဲ ကိုလင်းရဲ့"

"မင်္ဂလာပွဲကိစ္စ တကယ်ပဲ ပြန်မစဉ်းစားတော့ဘူးလား?"

"မွန်း သေချာပြောပြီးပြီပဲ"

"လမင်းဘက်ကငြင်းရတာ နေကောင်းကင်ကြောင့်လား?"

"ဘာဆိုင်လို့လဲ?"

"အခုတလော အဲဒီကောင်လေးကို လမင်းနားမှာပဲ တွေ့နေရလို့လေ"

"ဟိုအတွဲရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေမို့ အချင်းချင်းဆုံကြတာတော့ ရှိတာပေါ့ ကိုလင်းရဲ့"

"အဲဒီထက်မကတာ သိသာနေတာပဲ။ တကယ်ဆို စေ့စပ်ထားပြီးသားမိန်းကလေးနား သူရှိနေတာ မသင့်တော်ဘူးဆိုတာ သူသိသင့်တယ်"

"အဲဒီစေ့စပ်ပွဲကို ဖျက်ပေးပါလို့ ပြောထားတယ်လေ။ မွန်းဘက်က ရှေ့ဆက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး"

"ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းလုပ်ထားတဲ့ စေ့စပ်ပွဲမဟုတ်လို့ လမင်းတစ်ဘက်တည်းကနေလည်း ဖျက်လို့မရဘူး"

"အတ္တကြီးတာပဲ"

"လမင်းဘက်က အဲဒီလိုစွပ်စွဲဖို့ လိပ်ပြာလုံလို့လား?"

"မမွန်းဘက်က ကိုလင်းရောင်အပေါ် လိပ်ပြာမလုံစရာ ဘာမှမလုပ်ထားပါဘူး"

ကောင်းကင်ရောက်လာပြီး ဝင်ပြောလိုက်ခြင်းကြောင့် လင်းရောင်လှည့်ကြည့်ကာ

"ဪ၊ ရောက်လာပြီပေါ့။ ငါ့ညီနဲ့ဘာဆိုင်လို့ ဝင်ပြောရတာလဲ?"

"ကျွန်တော်နဲ့တော့ တိုက်ရိုက်မသက်ဆိုင်ပေမဲ့ မမွန်းနဲ့ဆိုင်တာမို့ မနေနိုင်လို့ဝင်ပြောတာပါ"

"ကိုယ့်အကန့်နဲ့ကိုယ်နေပါကွာ။ အခု မင်းလုပ်နေပုံတွေက အဆင်မပြေဘူး ငါ့ညီ"

"မမွန်းက စေ့စပ်ပွဲကိုဖျက်ချင်တယ်လို့ ကျွန်တော်သိထားတယ်။ အဲဒီအတွက် ကျွန်တော့်ဘက်ကလည်း လူပျိုအပျိုချင်း စိတ်ဝင်စားတာ မလွန်ဘူးလို့ထင်ပါတယ်"

"သူ့မှာပိုင်ရှင်ရှိတယ်ဆိုတာ မင်းသိဖို့လိုတယ်"

"သူ့နှလုံးသားကိုအပိုင်ရထားလား? လူကိုပိုင်တာလား? ဘဝတစ်ခုလုံးကို အပိုင်စားရသလား?"

"မင်း"

"ပြောပါဦး၊ ဘာကိုများအပိုင်ရထားလို့လဲ? သူကကိုလင်းရောင်ကိုမချစ်လို့ သူ့နှလုံးသားကို ကိုလင်းရောင်မပိုင်ဘူး။ သူ့အမျိုးသားမဟုတ်လို့ လူကိုမပိုင်ဘူး။ လက်ထပ်ထားတာမဟုတ်လို့ ဘဝကိုလည်း မပိုင်ဘူးလေ။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ကြိုးစားပိုင်ခွင့်ရှိတယ်။ ပြီးတော့ သူက စေ့စပ်ပွဲကိုဖျက်ချင်နေတယ်ဆိုကတည်းက ကျွန်တော့်ဘက်က မျှော်လင့်ချက်ရှိတယ်။ အဲဒါတွေ ကိုလင်းရောင်သိဖို့လိုတယ်"

"မင်းက ဝင်ရှုပ်နေတာပဲ"

"မဟုတ်ဘူး ကိုလင်းရောင်၊ ကျွန်တော်ဝင်မရှုပ်ရသေးဘူး။ ဥပမာ၊ မမွန်းကိုကားတင်ပြေးတာမျိုးပေါ့။ အဲဒီလိုတွေဝင်ရှုပ်ဖို့လည်း မလိုသေးဘူးလို့ ထင်တာပါပဲ။ ကိုလင်းရောင်ဘက်က မမွန်းစိတ်ညစ်အောင် ဘာကိုမှအတင်းအကျပ်မလုပ်သရွေ့ ကျွန်တော်ကလည်း ဘာမှမရှုပ်သေးပါဘူး"

ယောက်ျားသားနှစ်ယောက် အပြန်အလှန်စကားစစ်ထိုးနေကြသည်ကို လမင်းက ဘာမှဝင်မပြောပေ။

"စေ့စပ်ပွဲမဖျက်ရသေးသရွေ့ ကိုယ်နဲ့သူကသက်ဆိုင်နေတယ်"

"အဲဒါကြောင့်လည်း ကျွန်တော်ဒီတိုင်းလေး မမွန်းနားမှာပဲ ထိုင်ကြည့်နေတယ်လေ။ ဖွင့်ပြောမိပေမဲ့ အဖြေတောင်မတောင်းထားပါဘူး။ ဖျာခင်းဖို့အရေး ပွဲလန့်မလားလို့ စောင့်နေတယ်ပဲဆိုပါတော့"

"ဟား! မင်းတော်တော် အရှက်မရှိတာပဲ"

"ကြိုက်မရှက်တဲ့။ အခုကချစ်တာဆိုတော့ ဒီလောက်တော့ရှိမှာပေါ့"

"ဝိုး! ကိုယ်ထင်တာက မင်းမှာယောက်ျားမာနတော့ ရှိမယ်ထင်ထားတာ။ အခုက လုံးဝကိုပဲ ..."

"ဟုတ်၊ ကျွန်တော်က အဲဒီလိုပဲ"

"လမင်း၊ ကိုယ်ပြန်တော့မယ်။ နောက်မှ သေချာထပ်ဆွေးနွေးကြတာပေါ့"

"လိုက်မပို့တော့ဘူးနော် ကိုလင်း"

လင်းရောင်ပြန်ထွက်သွားတော့မှ ကောင်းကင်ကို လမင်းကြည့်မိသည်။ ခုနက ပြောနေခဲ့တာသူမဟုတ်သလို ပြုံးရွှင်နေတဲ့မျက်နှာထားနှင့် လမင်းကိုကြည့်လို့။
လင်းရောင်နှင့်ပြောစဉ်ကလည်း နေကောင်းကင်က ခပ်ပြုံးပြုံးပါပဲ။

"စွာတယ်နော်"

"ကျုပ်စွာတာ ညည်းကခုမှသိလားအေ?"

"အယ်၊ အယ် ... ပွင့်ကုန်ပြီ"

"အဆင်ကြီးရှိနေလို့ ဣနြေ္ဒဆည်နေရတာလို့"

"ခစ်ခစ်၊ ကောင်းကင်ရယ် မင်းလည်း မျက်နှာပြောင်တယ်နော်"

"ပြောင်တာပေါ့၊ ဘာမိတ်ကပ်မှ On မလာခဲ့ရဘူး"

"ဟာဟ! ကဲ၊ တော်ပါတော့။ ပေါက်ကရတွေမပြောနဲ့တော့"

"ချစ်တယ်"

"ဟင်?"

"ပေါက်ကရမပြောနဲ့ဆိုလို့ အတည်ပြောတာလေ။ အာ ... လာရင်းကိစ္စမေ့တော့မယ်၊ ဒီမှာ"

"ဘာတဲ့လဲ?"

"မမွန်းသိချင်တဲ့ Trading Company တချို့ရဲ့ Information တွေလေ"

"ဟယ်၊ မြန်လိုက်တာ။ ဘယ်လိုစုလိုက်တာလဲ?"

"ခက်တာမှတ်လို့။ အိမ်ကအစ်မဆီကို နည်းနည်းအပူကပ်လိုက်ရင် ဘယ်ကရနိုင်လဲဆိုတာ သိတာပဲလေ"

"မင်းမရီးဆိုတာလား? သူက တော်တော်ထက်ပုံပဲ"

"မမက တော်တယ်၊ လှတယ်၊ သိတတ်တယ်၊ ပြီးတော့ မိသားစုအပေါ်လည်း နွေးထွေးတယ်။ မိဘချင်းသဘောတူလို့ ယူလိုက်ရပေမဲ့ သူတို့ချင်းလည်း နားလည်မှု၊ လေးစားမှုရှိတော့ အားလုံးအဆင်ပြေကြတယ်။ ပျော်စရာလေးပါ"

"မင်းအလှည့်ကျ အဲဒီလိုမဖြစ်ရင်ရော?"

"ကျွန်တော်လား? ကျွန်တော်က အရင်ကတည်းကသိုးမည်းလေ။ အစ်ကိုကလိမ္မာတယ်၊ မိဘစကားနားထောင်တယ်။ ကျွန်တော်က ကျွန်တော်လုပ်ချင်တာလုပ်တယ်။ စိတ်ထဲကမပါဘဲ ခေါင်းမညိတ်တတ်ဘူး။ အဲဒီတော့ ပြောရရင် ကျွန်တော်ကဆိုးတယ်ပေါ့။ အဲဒီလိုရှိတယ်"

"ညီအစ်ကိုအရင်းတွေက အဲဒီလိုကြီးကွာလွန်းနေတာလား?"

"ဖေငယ်ငယ်က အဲဒီလိုပဲတဲ့။ မေနဲ့ရပြီးမှ အစ်ကို့လိုပုံစံဖြစ်သွားတာတဲ့။ ဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့က အဖေနဲ့တူတာလေ၊ ဖေက ပုံစံနှစ်မျိုးဖြစ်နေတာကိုး"

"ဪ၊ အဖေကို ပုံချပြန်ပြီ"

"အဟဲ၊ အဲဒီလိုမဟုတ်ပါဘူးဗျာ။ ကျွန်တော်က မေနဲ့လည်း နည်းနည်းတူတာပါတယ်။ မေက သူ့စိတ်ကြိုက်စီမံတတ်တာမျိုးလေ"

"ဪ"

ဒါပေါ့၊ ဒေါ်ယမင်းသူဆိုတာ ဆုံးဖြတ်ချက်ခိုင်မာကြောင်း စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေလည်း သိကြပါတယ်။ ပြတ်သားတဲ့ဦးသူရိန်နဲ့ တကယ်ကိုလိုက်ဖက်ကြောင်းလည်း လူတိုင်းပြောကြတယ်။

"မင်းက မိသားစုစီးပွားရေးကို တကယ်ဝင်မလုပ်ဘူးပေါ့?"

"ပြောပါရောလား၊ စိတ်မပါရင် ခေါင်းမညိတ်တတ်ဘူးလို့"

"ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ။ စုံစမ်းလာပေးတာတွေအတွက် ကျေးဇူးတင်တယ်နော်"

"အဲဒါလည်းမလိုဘူးလေဗျာ။ ကိုလင်းရောင်တို့နဲ့ ရှေ့ဆက်မသွားဖြစ်ဖို့၊ တခြားကုမ္ပဏီတစ်ခုနဲ့ လက်တွဲဖို့ကို ကူညီတာလေ။ ပြောရရင် နည်းနည်းလေးအကျင့်ယုတ်တာပေါ့"

"နည်းနည်းပဲလား?"

"အင်း နည်းနည်းပဲ"

အမှန်တကယ်ကို နည်းနည်းလေးသာယုတ်မာရသေးသည်။ ရှေ့ဆက်တိုးသည့်အခါ လမင်းဘက်က လက်ခံနိုင်ပါဦးမည်လားဆိုသည်ကို ကောင်းကင်သိချင်ပါသေးသည်။

¤

"ကောင်းကင်၊ မင်းအိပ်မက်တွေ မမက်တော့ဘူးနော်"

"ဟုတ်တယ်၊ ရင်ထိုးလေးပြန်ပေးလိုက်ကတည်းက မမက်တော့ဘူး"

"မမွန်းနဲ့ အခြေအနေဘယ်လိုလဲ?"

"ကိုလင်းရောင်နဲ့အခြေအနေကို မေးရမှာ။ တွေ့တိုင်းသတ်နေရတာ မသေသေးဘူးလားလို့လေ"

"မင်း ဘယ်လိုတွေတွေးနေလဲ ကောင်းကင်ရာ"

"ဒီအတိုင်း ကြားဝင်တာပေါ့"

"မင်းအတွက်မကောင်းဘူးလေ"

"မွန်းကမှ ကိုလင်းရောင်နဲ့ လက်မထပ်ချင်ပဲ"

"အဲဒါ သူ့ဘာသာရှင်းပါစေလေ။ မင်းကိုပါဆွဲထည့်တာတော့ အဆင်မပြေဘူး"

"ဟင့်အင်း၊ မဟုတ်ပါဘူး။ ငါကိုယ်တိုင်က ဝင်ပါနေခဲ့တာ"

"ဟင်း ... လုပ်နေလိုက်တော့ကွာ။ ကျော်ဇေရေ၊ နားထောင်ကောင်းလို့ ငြိမ်ပြီးနားထောင်နေတာလား?"

"သူတို့ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့ကိစ္စကို ငါတစ်ယောက်ဝင်ပြောရုံနဲ့ ပြန်ပြင်မှာတဲ့လား"

"ငါသိချင်တာကကွာ၊ ကောင်းကင်က ရှေ့ဆက်တိုးတဲ့အခါ မမွန်းကလက်ခံမှာတဲ့လား"

"အင်း၊ မမွန်းကငြင်းလိုက်ရင် မင်းဘာဆက်လုပ်မှာလဲ ကောင်းကင်"

"ငြင်းလို့ရအောင် ရှေ့ဆက်တိုးပေးမယ်"

"ဘာဖြစ်တယ်?"

"ကိုလင်းရောင်နဲ့ကိစ္စတွေ ရှင်းပြီးလို့ သူငါ့ကိုဖယ်ထုတ်ချင်ရင်လည်း သူငြင်းလို့ရအောင် ငါရှေ့ဆက်တိုးပေးမယ်လို့"

"မင်းရူးသွားတာလား?"

"ဟုတ်မှာပေါ့ ထွဋ်ခေါင်ရာ။ ငါရူးပြီထင်ပါရဲ့"

"နေဦး၊ မငြင်းရင်ရော စေ့စပ်ပွဲပျက်ထားတဲ့မိန်းကလေးနဲ့ တွဲမှာကို မင်းအိမ်ကသဘောကျပါ့မလား?"

"စေ့စပ်ပွဲပဲ သေချာပျက်ပါစေဦးကွာ။ ကျန်တာက ငါ့ဘာသာရှင်းလို့ရပါတယ်"

"မင်း တကယ်ကြီးကို ချစ်တတ်သွားတာပဲ"

¤

"မဖြစ်ဘူး မမွန်း၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ ကျွန်တော်နဲ့ကိစ္စ ပေးမသိပါနဲ့။ အခု ကျွန်တော် မမွန်းပတ်ဝန်းကျင်မှာ ခဏခဏဝင်ထွက်နေတာနဲ့တင် ပြောစရာဖြစ်နေပြီ။ မမွန်းဘက်ကကြည်ဖြူလို့ပါဆိုရင် ထပ်ပြီးပြောစရာဖြစ်မှာပေါ့။ ဒီတိုင်းထားလိုက်ပါ"

"မင်းတစ်ယောက်တည်းအပြောခံနေရတာ မဟုတ်သေးပါဘူး။ အခုကိစ္စက တို့ကအကူအညီတောင်းတာလေ"

"မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်က မမွန်းကိုတကယ်ချစ်တာပါ"

"အာ ... အဲဒါက အဲဒါတစ်ပိုင်းလေကွာ"

"အဲဒါကအဓိကပဲလေ။ ကျွန်တော်မွန်းကိုချစ်တယ်။ အဲဒါကြောင့် မွန်းအနားမှာဝေ့လည်နေတယ်။ အဲဒါပဲလေ။ ကျန်တာမတွေးပါနဲ့ဗျာ"

ပြောနေရင်း လမင်းရဲ့ဖုန်းကမြည်လာပါတယ်။

"အိမ်ကဆက်တာ"

"ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်"

လမင်းခေါင်းညိတ်ပြကာ ဖုန်းကိုကိုင်လိုက်သည်။

¤

"ကောင်းကင်၊ ဒီနေ့သတင်းစာ ဖတ်ကြည့်ဦး"

"ဘာတဲ့လဲ ထွဋ်ခေါင်?"

"ရော့၊ ဒီမှာ"

"စေ့စပ်ကြောင်းလမ်း ဖျက်သိမ်းခြင်း။ မြန်သားပဲ"

"ဒါကြောင့် မမကပြောတာ၊ တစ်နေ့ညက မမွန်း သူ့အိမ်နဲ့ဖုန်းပြောနေတာ အကြာကြီးပဲတဲ့"

"အင်း တစ်နေ့က ငါ မမွန်းဆီရောက်တော့ သူ့အိမ်ကဖုန်းခေါ်တာတွေ့တယ်။ သူစိတ်ရှုပ်နေမယ်ထင်လို့ မနေ့ညနေက ငါသူ့ဆီမသွားဘူး"

"အင်း၊ ဒီနေ့ကျ စေ့စပ်ပွဲပျက်ရော။ မင်း ရှေ့ဆက်တိုးမယ်ပေါ့"

"အင်း"

¤

"ကျွန်တော့်ကိုငြင်းလိုက်ပါ မွန်း"

"ဟင်?"

"တွေးကြည့်ရင် သိမှာပါ။ ကျွန်တော့်ကိုငြင်းလိုက်တယ်လို့ပဲ လူတိုင်းသိသွားပါစေ။ အဲဒီလိုပဲ ဖြေပေးပါ"

"အဲဒီလိုဆို မင်းဘက်က ..."

"မလိုပါဘူး။ ကျွန်တော့်ဘက်ကို တွေးစရာမလိုဘူး။ စာမေးပွဲပြီးပြီးချင်း ကျွန်တော် မန္တလေးကိုပြန်ရမယ်။ ဒီကြားထဲ ကျွန်တော်ဖုန်းဆက်ရင်တော့ ကိုင်မယ်မဟုတ်လား?"

ခေါင်းညိတ်မိသလား၊ ခေါင်းခါမိသလား လမင်းကိုယ်တိုင်လည်း မသိတော့ပါ။

¤

📲
"မနက်ဖြန် စာမေးပွဲရှိလို့ နှစ်ရက်လောက်တော့ ကျွန်တော်ဖုန်းမဆက်နိုင်သေးဘူးထင်တယ်။ ရှေ့ပိုင်းသုံးဘာသာက ကျွန်တော်အားနည်းတဲ့ဘာသာတွေ"

"အင်း၊ စိတ်အေးအေးထား။ အရမ်းမလောနဲ့။ မရရင် ခေါင်းထဲအတင်းထည့်မနေနဲ့"

"ဟုတ်"

•
📲
"မမွန်း၊ ဘာလုပ်နေလဲ?"

"ထမင်းစားမလို့ပြင်နေတာ။ မင်းဖြေနိုင်လား? သုံးဘာသာပြီးတော့ တော်တော်လေးပေါ့သွားပြီပေါ့"

"ဟုတ်၊ ဖြေနိုင်တယ်။ နောက်ပိုင်းဘာသာတွေကျ အရမ်းမဆိုးတော့ဘူး"

"အင်း၊ အရမ်းလည်း ပေါ့မနေနဲ့ဦး"

"ဟုတ်"

"နားလိုက်ဦးလေ။ အိမ်ပြန်ရောက်တာ မကြာသေးဘူးမဟုတ်လား?"

"အခုပဲရောက်တာ၊ ယူနီဖောင်းတောင် မလဲရသေးဘူး"

"အင်းပါ။ ခဏနားလိုက်ဦး၊ ပင်ပန်းနေမှာကို"

"See you later"

•
📲
"မမွန်းကိုတွေ့ချင်တယ်။ သန်ဘက်ခါ အားလားဟင်?"

"စာမေးပွဲမပြီးသေးတာကို လမ်းသလားမလို့လား?"

"စနေ၊ တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက်ပိတ်တယ်လေ။ မမွန်းက Sunday ပဲအားမှာမဟုတ်လား?"

"အဲဒီနေ့ အိမ်မှာ လင်းလက်ရောရှိမှာဆိုတော့ အိမ်ကိုလာခဲ့လေ"

"ဟုတ်"

•

"ကဲ၊ ကိုယ်တော်လေးရေ ... ပြန်တော့လေ"

"နှင်တာပဲ"

"မင်းပြောတော့ ခဏဆို? မနက်ဖြန်လည်း စာမေးပွဲရှိသေးတယ်လေ"

"အဟီး၊ ပြန်ပါ့မယ်။ မလင်းရေ ... ကျွန်တော်ပြန်ပြီ"

"ဟယ်၊ ပြန်တော့မှာလား? ရောက်တာတောင် မကြာသေးဘူး"

"ဟုတ်၊ မနက်ဖြန် စာမေးပွဲဆက်ဖြေဖို့ အားလာဖြည့်တာ"

"ကျယ်ကျယ်ပြောတော့ ဘယ်သူကတရားစွဲမှာမို့လဲ?"

"မလင်းကလည်း အချွန်နဲ့မတယ်နော်။ သွားတော့မယ် မလင်း"

"အေးပါ"

•
📲
"ဖြေနိုင်လား ကောင်းကင်"

"မမွန်းဖုန်းဆက်တာ ကွက်တိပဲ။ ကျွန်တော်အခုပဲ ကျွန်တော့်အခန်းထဲရောက်တာ။ ဖြေနိုင်တယ်၊ နောက်နှစ်ရက်ဆို စာမေးပွဲပြီးပြီ"

"ပျော်နေတယ်ပေါ့?"

"ဟင့်အင်း၊ ကျွန်တော် မန္တလေးပြန်ရတော့မယ်"

"ပြန်မတွေ့မှာကျနေတာပဲ"

"ပြန်တွေ့ဖို့ခက်သွားရင်ရော?"

"ရန်ကုန်နဲ့မန္တလေး တော်တော်ဝေးတာကိုး"

"ဟုတ်ပါပြီဗျာ"

•
📲
"မမွန်း၊ ကျွန်တော် ချက်ချင်းပြန်ရမှာ။ လာတွေ့ပြီး နှုတ်မဆက်ဖြစ်တော့ဘူး"

"အင်းပါ၊ စာမေးပွဲအဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား?"

"ဟုတ်၊ အဆင်ပြေတယ်၊ ဖြေနိုင်တယ်"

"အင်း၊ have a save flight"

"လွမ်းနေရဦးမယ်"

"ဒါပဲ၊ ဒါပဲ။ ပြင်စရာရှိတာ ပြင်တော့"

"ဟုတ်"

¤

"မေ၊ နော်ပြန်ရောက်ပြီ"

"မေမေ ညီမလေးတို့အိမ်ကိုသွားတယ်"

"သားကြီး၊ အလုပ်မသွားရဘူးလား?"

"ကိုယ့်ညီတစ်ယောက်လုံး အိမ်ပြန်လာမှာမို့ စောင့်နေတာလေကွာ"

"မဟုတ်ဘဲနဲ့။ မေက နော့်ကို ဘာပြောမလို့လဲမသိဘူး"

"ညီမလေးနဲ့ စေ့စပ်ပေးမလို့တဲ့"

"ဟာ၊ မဖြစ်နိုင်တာကြီးဗျာ။ လေးငယ်နဲ့က မောင်နှမလို၊ သူငယ်ချင်းလိုပဲလေ။ ဘာလို့စေ့စပ်ရမှာလဲ?"

"သံယောဇဉ်ရှိကြတာပဲလေကွာ"

"မဟုတ်ဘူးလေ။ ရန်ကုန်ကကိစ္စ မေစိတ်ဆိုးနေတာ သိပါတယ်။ အခုလည်း သူက နော့်ကိုငြင်းလိုက်တာပါပဲ။ ရှေ့ဆက်စရာလည်း မရှိပါဘူး။ အဲဒါကို တခြားတစ်ယောက်နဲ့ ချက်ချင်းကြီးစီစဉ်တာက အဆင်မပြေဘူးလေ။ ပြီးတော့ အဲဒါကလည်း လေးငယ်နဲ့တဲ့။ မဖြစ်ဘူး"

"ဘာလို့မဖြစ်ရမှာလဲ?"

"ချစ်မှမချစ်တာ။ ပြီးတော့ လေးငယ်နဲ့က အဖြူထည်အတိုင်းလေးပဲ"

"ချစ်မှပဲ ညားကြရမယ်ဆိုရင်တော့ တော်တော်များများ လူလွတ်တွေဖြစ်နေကြဦးမှာပေါ့"

"အစ်ကို့ညီက အစ်ကို့လိုမဟုတ်ဘူးလေ။ အချစ်မပါဘဲ လက်မထပ်ချင်ဘူး"

"ဘယ်သူနဲ့မှ လက်ထပ်ချင်တာလဲ? အဲဒီမိန်းကလေးနဲ့လား? ငြင်းလိုက်တယ်ဆို?"

"သူငြင်းလည်း ချစ်နေတာကြီးက ပျောက်သွားမှာမှမဟုတ်တာ။ ဘယ်သူနဲ့မှ လက်မထပ်နိုင်ဘူး"

"မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ? စေ့စပ်ထားတဲ့မိန်းကလေးကို သွားပတ်သက်တယ်။ အိမ်ကအတန်တန်တားတာကို မင်းက အတိုက်အခံတွေလုပ်ပြီး ရှေ့ဆက်တိုးတယ်။ မင်းကြောင့် မေမေတို့ ဘယ်လောက်တောင် မျက်နှာပျက်ရသလဲ? အခု ဟိုကလည်းစေ့စပ်ပွဲပျက်၊ မင်းလည်းအငြင်းခံရနဲ့၊ ဒါကိုတောင် မင်းအရှက်မရှိဘူးလား?"

"အငြင်းခံရတာ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"

"တော်စမ်း၊ နေကောင်းကင်။ ဟိုက မင်းကိုအသုံးချသွားတာ"

"သိတယ်လေ၊ ကျေနပ်လို့ ငြိမ်ခံနေတာပဲ"

"မင်း ... မင်းက ဘာသိလို့လဲ၊ ဟမ်? ဘယ်လောက်သိနေလို့လဲ? သူက မင်းကို တမင်သက်သက်ကြီး ချိုးသွားတာကွ။ စေ့စပ်ပွဲမပျက်ခင် ဘာလို့ မင်းနဲ့ပတ်သက်လိုက်သလဲ မင်းသိလား?"

"ဘာကိုလဲ?"

"မင်းက ဦးသူရိန်၊ ဒေါ်ယမင်းသူတို့ရဲ့ သားတစ်ယောက်ဖြစ်နေလို့လေ။ နေမင်းသူရိန်ရဲ့ညီ ဖြစ်နေလို့ပေါ့"

"အဲဒါ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ?"

"လက်ထပ်ဖို့အထိရည်ရွယ်ထားပြီးမှ အိမ်ကပေးစားတဲ့သူနဲ့ယူသွားတဲ့ ရည်းစားဟောင်းရဲ့ညီမို့လို့လေ"

"ဗျာ!!!"

"စီးပွားပြိုင်ဘက်နဲ့ ခမည်းခမက်မတော်ချင်လို့ သားနဲ့သဘောမတူနိုင်ဘူးဆိုပြီး သူ့အချစ်ကိုဖျက်ဆီးခဲ့တဲ့ မတော်လိုက်ရတဲ့ယောက္ခမရဲ့ သားငယ်မို့လို့လေ"

"အဟား ... ဘာတွေလဲ? အဲဒါ တကယ်ပဲလား?"

"နောက်စရာကိစ္စမဟုတ်ဘူး နေကောင်းကင်"

"ဟာဗျာ၊ အဲဒီလိုဆိုလည်း လေးငယ်နဲ့တော့ ယူစရာမလိုဘူးလေ"

"မင်း ဘယ်သွားမလို့လဲ?"

"လေးငယ်တို့အိမ်"

"မေမေ့ဘက်ကစပြီးကမ်းလှမ်းထားတဲ့ မင်္ဂလာကိစ္စကို မင်းကဖျက်ချင်ပါတယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုတွေဖြစ်ကုန်မလဲ? မသွားရဘူး"

နေမင်းက ကောင်းကင်ရဲ့လက်ကို လှမ်းဆွဲထားလိုက်သည်။

"လွှတ်ပေးပါ"

"မသွားရဘူး။ လူကြီးတွေမျက်နှာကို အိုးမဲမသုတ်နဲ့"

"မချစ်ဘဲနဲ့လက်မထပ်နိုင်ဘူးလို့ ပြောတယ်လေ"

"မင်းချစ်နေတဲ့သူကရော မင်းကိုအဖက်လုပ်လို့လား?"

"အဖက်မလုပ်လည်း ချစ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အစ်ကို့ရည်းစားဟောင်းကို မပစ်မှားတော့ပါဘူး၊ စိတ်ချနေလိုက်"

"မင်း ... ကဲကွာ"

နေမင်း ဒေါသထွက်သွားပြီး သတိလက်လွတ်နှင့် ကောင်းကင်ကိုထိုးလိုက်မိသည်။ နောက်ဘက်သို့ ခြေလှမ်းတွေဆုတ်သွားပြီး ယိုင်သွားသောကောင်းကင်နှင့် လက်ပြန်မရုတ်ရသေးသော နေမင်းတို့၏ ရုတ်ရုတ်သဲသဲအခြေအနေကြားသို့ ရောက်လာသူက လေးငယ်။

"ကိုကြီး၊ မလုပ်ပါနဲ့။ ထပ်မလုပ်ပါနဲ့"

ထိုအချိန်မှ နေမင်းသတိဝင်လာပြီး သူ့လက်သူပြန်ကြည့်မိသည်။ ညီဖြစ်သူကို အခုလို ပြင်းပြင်းထန်ထန်ကိုယ်ထိလက်ရောက်တွေ သူမလုပ်ခဲ့ဖူူးပါ။ စိတ်လွတ်သွားမိသော သူ့ကိုယ်သူလည်း ဒေါသထွက်ကာ နံရံဆီသို့ လက်ကိုဦးတည်လိုက်သော်လည်း

"မလုပ်နဲ့"

နေမင်းလက်ကို အလျင်အမြန်ဖမ်းဆွဲလိုက်သော ကောင်းကင်ကြောင့် နံရံဆီမရောက်လိုက်ပါ။

"နော် စကားပြောတာလွန်သွားတာပါ။ ဒေါသမထွက်ပါနဲ့။ သားကြီးလက်မှာ ဒဏ်ရာတွေ့ရင် ကိုယ့်ဘာသာလည်း တစ်ခုခုလုပ်မိလိမ့်မယ်"

ပြောပြီး ခြံထဲဆင်းသွားသောကောင်းကင်နောက်သို့ လေးငယ်လိုက်ရတော့သည်။

"ကောင်းကောင်း၊ ဒီဘက်လှည့်ဦး။ တော်တော်ထိသွားလား?"

"သားကြီးလက်သီးထက် ငါ့မျက်နှာကပိုမာပါတယ်။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး"

"နှုတ်ခမ်းပေါက်သွားတာကို"

"ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ နင်က ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ?"

"အိမ်မှာ လူကြီးတွေစကားပြောနေကြတုန်း ငါလစ်ထွက်လာတာ။ ဒီရောက်တော့ နင်တို့စကားပြောနေကြလို့ ငါဝင်မလာသေးတာ။ အစတည်းက ဝင်လာလိုက်ရင် နင်တို့ အခုလိုဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး"

"မဆိုင်ပါဘူး။ ဒါဆို နင်ကြားပြီးပြီပေါ့"

"အင်း၊ နင့်ပြဿနာတွေလည်း ငါသိပြီးပြီ။ အခုကိစ္စ နင်သွားသောင်းကျန်းရင် တီမေက နင့်ကိုအလွတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး။ နင်သေချာနားထောင် ကောင်းကောင်း။ ငါ နင့်ကို အစ်ကိုတစ်ယောက်လိုပဲချစ်တာ။ ဒါပေမဲ့ မင်္ဂလာကိစ္စကို နင့်ဘက်က မသိသလိုနေလိုက်ပါ။ ငါရှင်းမယ်"

"ဖြစ်ပါ့လား? နင့်မိဘတွေရော၊ ငါ့မိဘတွေရောကို နင်ဘယ်လိုရင်ဆိုင်မှာလဲ?"

"ဖြစ်တယ်။ ငါရှင်းလို့တယ်။ နင်ဆိုရင်တော့ ပိုရှုပ်ကုန်မှာ၊ ငြိမ်ငြိမ်နေပါ ကောင်းကောင်းရယ်"

"နင် အဆင်ပြေတာသေချာလား လေးငယ်"

"အတိအကျပဲ"

¤

"ဒေါ်ယမင်းသူတို့ ဆွေ့ဆွေ့ခုန်နေလောက်ပြီ"

"နင် တော်တော်ဆိုးတာပဲ မွန်း။ မလုပ်သင့်ဘူး၊ နေကောင်းကင်ကို အသုံးမချသင့်ဘူး"

"သူ့ဘာသာ ဓားခုတ်ရာ လက်ဝင်လျှိုလာတာ"

"နင့်အိမ်မှာကတည်းက ကောင်းကင်က ကိုနေမင်းရဲ့ညီဆိုတာ သိနေခဲ့တာပေါ့"

"အင်း၊ တကယ်ဆို သူ့အကြောင်းသိချင်ရုံသက်သက်နဲ့ ငါမေးတာပါ။ သိလိုက်ရတော့မှ တိုက်ဆိုင်မှုတွေကို ငါအံ့ဩမိတာ"

"သိသွားပြီးမှ သူ့ကိုဆက်ပြီးအသုံးချတာကြီးက ဒေါ်ယမင်းသူကြောင့်၊ ကိုနေမင်းကြောင့်ဆိုရင် ကောင်းကင်ရဲ့ခံစားချက်တွေအတွက်ရော ဘယ်သူကတာဝန်ယူမှာလဲ?"

"သူတောင် ဘာမှမပြောတာ နင်ကဘာဖြစ်နေတာလဲ?"

"အေးပါ၊ နင်တို့အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပဲ"

¤

"ကောင်းကင်၊ မောင်လေး။ အစ်ကိုက ထိုးလိုက်တယ်ဆို?"

"ကျွန်တော့်စကား လွန်သွားတာပါ။ သားကြီး ဘာပြောသေးလဲ?"

"ဘာမှမပြောဘူး။ မင်းကရော စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာလား?"

"ပြောလိုက်မိတာကို စိတ်မကောင်းဖြစ်တာပါ။ ကျွန်တော့်ကြောင့်နဲ့ သားကြီးပါ သူ့ကိုယ်သူအပြစ်တင်မိနေပြီထင်တယ်။ မမ ပြောပေးပါ၊ ကျွန်တော့်အပြစ်မို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်မနေပါနဲ့လို့"

"ငါ့မောင်ရယ်၊ ဘာပြောရမလဲတောင် မသိတော့ဘူး"

"ကျွန်တော်မနက်မှပဲ သားကြီးနဲ့ပြောလိုက်ပါ့မယ်။ အခုကတော့ သူလည်းစိတ်ရှုပ်နေမှာ"

•

"အငယ်ကောင်၊ အဲဒါဘယ်လဲ?"

"လမ်းထိပ်ကဆိုင်ကို မေ"

"မသွားရဘူး။ လိုချင်တာရှိရင် အိမ်ကလူတွေကိုခိုင်းလိုက်။ သမီးငယ်တို့အိမ်ကလွဲရင် ဘယ်မှသွားဖို့မစဉ်းစားနဲ့"

"မေ"

"စကားမရှည်ချင်စမ်းနဲ့"

ကောင်းကင် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး အပြင်ထွက်မည့်ခြေလှမ်းတွေကို အိမ်ထဲသို့သာ ပြန်လှည့်လာခဲ့ရတော့သည်။
အပေါ်ထပ်ကဆင်းလာသော နေမင်းနှင့် လှေကားတစ်ဝက်မှာ တည့်တည့်တိုးလေတော့

"သားကြီး၊ မနေ့ကပြောမိတာ တောင်းပန်ပါတယ်"

"ငါလည်း လွန်သွားတယ်"

ရောင်နေပါသော ကောင်းကင်၏နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းကိုကြည့်ကာ နေမင်းပြောလာသည်။

"ဟင့်အင်း၊ အဲဒီလိုမတွေးပါနဲ့။ အခု ရုံးသွားမလို့မဟုတ်လား? လိုတာလေးတွေ မှာလိုက်ချင်လို့၊ ပြန်လာရင် ဝင်ဝယ်ခဲ့ပေးပါလား၊ နော်? မေက အပြင်ပေးမထွက်ဘူး"

"ရတယ်လေ၊ ရေးပေးလိုက်မှာမဟုတ်လား?"

"ဟုတ်၊ ခဏလေးစောင့်နော်။ ခဏလေးပဲ အဟီး"

နေကောင်းကင်သည် အငယ်ဖြစ်ပြီး ဘယ်တုန်းကမှ အစ်ကိုဖြစ်သူကို စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်၊ မခေါ်မပြောတာမျိုး မလုပ်ခဲ့ဖူးပေ။ ဂျစ်ကျကာ ရစ်ချင်လျှင်ရစ်နေမည်။ ဗိုလ်ကျအနိုင်ယူတာမျိုး မရှိဖူးခဲ့ပါ။
သည်လိုကလေးကိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ထိုးမိသည့်ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သာ အပြစ်တင်မိသည်ကြောင့် နေမင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။ ယခုလည်း ကောင်းကင်က နေမင်း၏အရိပ်အကဲကိုကြည့်ကာ တောင်းပန်ရင်း ပြန်ချော့သလိုလုပ်နေပြန်သည်။

"အဲဒီတော့လေ၊ မေ့ကိုကူပြောမယ်မဟုတ်လား? ချစ်တယ်လေနော်၊ နော့်ဘက်ကကူပြောပေး"

သူအပြင်ထွက်ချင်သည်ကို စစ်ကူခေါ်နေပြန်သည်။

"ညကျပြောပေးမယ်။ ဒါတွေလည်း ဝယ်ခဲ့ပေးမယ်။ သွားလို့ရပြီလား? နောက်ကျနေပြီကွ"

"ကိုကို၊ ကျွန်တော့်ကို လမင်းစန္ဒာအကြောင်း ပြောပြပေးပါလား?"

ငယ်ငယ်ကခေါ်ခိုင်းလျှင်တောင် လူကြီးများရှေ့သာ ခေါ်ခိုင်းတုန်းခဏကိုကိုခေါ်သည့် နေကောင်းကင်တို့ အစ်ကိုဖြစ်သူကို ကိုကိုခေါ်ကာ စကားနှိုက်နေ၍

"အင်း၊ တို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် ရုံးပိတ်ရက်ကျရင် အပြင်ထွက်ကြတာပေါ့"

"ဟုတ်"

ကောင်းကင်၏ဆံပင်တွေကိုဖွကာ နေမင်းပြုံးလိုက်သည်။

"ငါ့ညီကို ကလေးလေးလို့ပဲ ထင်နေမိတုန်းပဲ"

"နော်က သားကြီးရဲ့ညီ ကလေးပေါက်စလေး"

"ဟား ဟား ဟား"

"အမျိုးမျိုးတတ်နိုင်တဲ့ကောင်။ ကဲ၊ သွားပြီဟေ့"

■

အပိုင်း (၁၃) ဆက်ရန်

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>