Chapter (6)
သူ ေလးငယ္ဆီဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ သံုးခါေျမာက္အထိ ဖုန္းမကိုင္။ အိမ္သြားလည္း သူမအေမေတြမရွိေတာ့ စစ္ကူမရွိ။ ကိုယ့္အိမ္မွာေျပာျပရင္ေတာ့ သူမက ဇာတ္စံုခင္းလိုက္ရင္ သူပဲနာမွာ။ သူဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။
ဒီအခ်ိန္အိမ္မွာ မရီးတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေနမွာ။ သႀကၤန္နားနီးလို႔ အလုပ္ကိစၥေတြ လက္စသတ္ေနရလို႔ အကုန္လံုး ႐ံုးေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ မရီးက တစ္အိမ္လံုး အလုပ္မ်ားၿပီဆို သူကမီးဖိုေခ်ာင္မွာ စီစဥ္ၿပီးမွ အလုပ္ထဲ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ လိုက္သြားတတ္တာ။ သူမမွ ေသခ်ာမလုပ္ေပးရင္ ထမင္းလြတ္ေအာင္ အလုပ္ေလာဘႀကီးသူေတြခ်ည္းသာ။
သူ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္သြားလိုက္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ 'မိုးတိမ္လႊာ' တစ္ေယာက္ ခုထိမီးဖိုခန္းထဲမွာ။
"မမ!"
"ဪ ... ႏိုးၿပီလား ကာလနဂါးေလး"
"အဟီး ... ႏိုးၿပီ။ ခုမွ ဆယ္နာရီပဲရွိေသးတယ္"
"အယ္ ... ေစာေသးတာပဲေနာ္။ ျပန္အိပ္ပါလား?"
"မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ညက ျပန္လာၿပီး အခန္းေအာင္းေနတယ္လို႔ နင့္အစ္ကိုကေတာင္ ေျပာေနေသးတယ္"
"ေလးငယ္က စိတ္ဆိုးသြားလို႔"
"ညက သြားႀကိဳေတာ့ ဘာျဖစ္ၾကျပန္ၿပီလဲ? ဒီလိုပဲ ရန္ျဖစ္ေနက်ကို"
သူက ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ မိုးတိမ္လႊာအနားကို သြားလိုက္ၿပီး
"ဟိုေလ ... မမကိုပဲ အကူအညီေတာင္းရမွာ။ ခုကိစၥက ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းလြန္သြားလို႔"
သူက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္သည္။ မိုးတိမ္လႊာ အံ့ဩေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ဟာ ... မမ ... အဲဒီလိုမၾကည့္နဲ႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္မျဖစ္ခ်င္လို႔ ဒီအတိုင္း ရွင္းလိုက္မိတာ။ ဘာစိတ္မွမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ သီဟဆိုတဲ့ေကာင္က ေလးငယ္ကို Second year ေလာက္ကတည္းက ကပ္ေနတာ၊ ေလးငယ္က မပါလို႔။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း ခဏခဏၿငိေနတာ"
"ေအး ... အဲဒါ။ နင္ အႏိုင္လိုခ်င္တာနဲ႔ပါ ေရာၿပီး ေလးငယ္ေလးကို အဲ့လိုမလုပ္သင့္ဘူးေလ။ နင္က ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမွာကို အခု နင္ကိုယ္တိုင္က အခြင့္ေကာင္းယူတယ္လို႔ ေလးငယ္မေတြးမိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ"
"ဟာ ... မဟုတ္ဘူးေလ"
"ေအးေလ၊ မဟုတ္တာကို ေလးငယ္သိတာေသခ်ာေအာင္ လုပ္ေလ"
"ဖုန္းကို မကိုင္ဘူး။ အိမ္လိုက္သြားလည္း အခန္းထဲက ထြက္မွာမဟုတ္ဘူး"
"အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ဒီအတိုင္းထားမွာလား?"
"ေန႔လည္က် သြားမွာပါ။ မမကလည္းေနာ္ ... အၾကံေပးမယ္မရွိဘူး။ မီးေလာင္ရာေလပင့္တယ္။ စိတ္ေတာင္ ပိုညစ္သြားၿပီ။ ေရသြားခ်ဳိးေတာ့မယ္"
"ဟယ္ေတာ္ ... က်ဳပ္ကို ပတ္ရမ္းသြားတယ္။ ေဟ့ေကာင္ေလး ... ေရျမန္ျမန္ခ်ဳိးၿပီး ထမင္းလာစား။ က်ဳပ္က ႐ံုးသြားေတာ့မွာ"
မိုးတိမ္လႊာလွမ္းေအာ္သည္ကို အခန္းအျပင္ေရာက္ေနတဲ့ သူက
"သြားေပါ့။ အကူအညီမွမရတာ"
"ဪ ... ဒီကေလးေတာ့!"
ေနေကာင္းကင္တို႔ ကံေကာင္းသည္ဆိုရမလား။ အေမက ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တည္း ေမြးထားေပမယ့္ ေလးငယ္က ညီမေလးတစ္ေယာက္လို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အတူတူႀကီးျပင္းလာၿပီး မရီးျဖစ္သူကလည္း အစ္မအရင္းတစ္ေယာက္လို ဂ႐ုတစိုက္ရွိလွသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အိမ္မွာ သူက ဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုးေနၿပီး လူဆိုးဘြဲ႕ ရထားျခင္းျဖစ္သည္။
ဒါေတာင္ အမွားတစ္ခုခုဆို အေဖလုပ္သူက တစ္စက္ကေလးမွ မ်က္ႏွာသာေပးသည္မဟုတ္။ သူကလည္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီးမွ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုတာမ်ဳိး။ အခုေတာ့ ဘာျဖစ္လာဦးမည္မသိ။
သူျပန္ဆင္းလာေတာ့ ထမင္းပြဲအဆင္သင့္။
"ကဲ ... ကိုယ္ေတာ္ေလး၊ သံုးေဆာင္ေတာ္မူ။ အဲဒီမွာ ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား?"
"ဟား ... ႀကိဳက္တယ္။ ငါ့အစ္မက ေတာ္ျပန္ေရာ"
"ေအးပါ ... နင္ပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာ။ အစ္မသြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ေလးငယ္ကိုေခ်ာ့မရရင္ အစ္မကို ဖုန္းေခၚလိုက္"
"ဟုတ္"
ဒီေလာက္အလုပ္ရႈပ္ေနတာေတာင္ သူတို႔ကေလးေတြကိစၥ ရွင္းေပးဦးမည္တဲ့။ မိုးတိမ္လႊာက အဲဒီလိုကို စိတ္ခ်ရသည္။
¤
သူ ေလးငယ္တို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ ျခံတံခါးက ေသာ့ပိတ္ထားၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ လာဖြင့္ေပးမည့္သူမရွိ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ တံခါးပြင့္လာၿပီး
"ေကာင္ေလးေရ ... မင္းညီမက တံခါးသြားမဖြင့္ေပးရဘူးဆိုၿပီး ေျပာေနလို႔ က်ဳပ္တို႔ၿငိမ္ေနရလို႔ပါ။ မင္းတို႔ ရန္ျဖစ္ၾကျပန္ၿပီလား?"
သူတို႔အေၾကာင္းက အဲဒီလိုကို သိေနၾကတာ။
"ဟုတ္! ႀကီးေတာ္"
"ေအး၊ ျမန္ျမန္ဝင္။ လွမ္းေအာ္ေနဦးမယ္"
"ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျခံတံခါးျပန္ပိတ္လိုက္မယ္။ ႀကီးေတာ္ ျပန္ဝင္သြားလိုက္ေတာ့"
"ေဩာ္ ... ေအး ... ေအး။ အဲဒါဆို ထားခဲ့ၿပီေနာ္"
သူ စက္ဘီးကို ျခံထဲသြင္းလိုက္ၿပီး ျခံတံခါးျပန္ပိတ္ထားလိုက္သည္။ အိမ္ခ်င္းမေဝးသည္မို႔ သူအျမဲ စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္သြားေနက်။
သူအေပၚထပ္တက္လာေတာ့ ေလွကားထိပ္ကေန လွမ္းေအာ္ၿပီး ေလးငယ္ဆင္းလာသည္။
"ဘယ္သူမွ မဖြင့္ေပးပါနဲ႔ဆို ဘယ္သူဖြင့္ေပးလိုက္ျပန္ၿပီလဲ? ဘယ္သူမွ မီးငယ္ဘက္မရွိၾကဘူး"
သူမက သူ႔ကို ဝင္တိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားသည္။ ႀကီးေတာ္က ေနာက္ေဖးကေနထြက္လာသည္။ သူက ေလးငယ္ေနာက္နားကေန ႀကီးေတာ္ကို မ်က္စိမွိတ္ေခါင္းခါျပၿပီး
"ဟဲ့ ... ပတ္ရမ္းမေနနဲ႔။ ငါ့ဘာသာ ျခံေက်ာ္ဝင္လာတာ"
"ႀကီးေတာ္ဖြင့္ေပးတာမဟုတ္လား?"
"ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ႀကီးေတာ္ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ပါေစ။ ငါတို႔ျခံထဲသြားေျပာရေအာင္"
သူက ႀကီးေတာ္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပၿပီး ေလးငယ္ကို အျပင္ဆြဲေခၚလာလိုက္သည္။
"လႊတ္စမ္း! လက္နာတယ္"
အိမ္ေပါက္ဝမွာ ေလးငယ္ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္လို႔ သူလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေလးငယ္က ျခံထဲဆင္းသြားသည္။ ခံုမွာထိုင္ၿပီးေတာ့ ေလးငယ္က စက္ဘီးကိုေမးေငါ့၍
"စက္ဘီးကလည္း ျခံေက်ာ္တက္တတ္လား?"
"ဟင္ ... အဲဒါက ... ဟာ.... ထားလိုက္ပါ"
သူ ေလးငယ္ေရွ႕မွာရပ္လိုက္ၿပီး
"ေလးငယ္၊ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"
"......."
"ေလးငယ္ ... အဲဒီလိုမေနနဲ႔ဟာ ... ေနာ္?"
"......."
"ငါဘယ္လိုေတာင္းပန္မွ နင္ေက်နပ္မွာလဲ?"
ဘာတစ္ခြန္းမွ မတုန္႔ျပန္။ သူတစ္ဘက္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့မွ ေလးငယ္က အိမ္ထဲဝင္ေျပးသည္။ သူလွမ္းမဆြဲလိုက္ႏိုင္။ ေနာက္ကလိုက္ေတာ့ အိမ္ေပၚတက္သြားသည္။ သူလိုက္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အခန္းတံခါးပိတ္ထားသည္။
"ေလးငယ္၊ နင္ငိုေနတာလား? ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။ တံခါးဖြင့္ပါဟာ။ နင္ငါ့ကို ႀကိဳက္သလိုလုပ္ဟာ။ အဲဒီလိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ငိုမေနပါနဲ႔"
သူအခန္းတံခါးဝကေန တတြတ္တြတ္ေျပာေနေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရ။
"ငါ တံခါးဖ်က္ဝင္လာမွာေနာ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါလႊတ္ထားေပးမွာမဟုတ္ဘူး"
သူမ ဘာမွျပန္မေျပာ။ သူက တံခါးဝမွာ အသာေလးၿငိမ္ၿပီး ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အခန္းတံခါးပြင့္သြားသည္။ ထိုင္ေနသည္မို႔ သူ႔ကိုမျမင္ခင္ တံခါးဝကို ေျခထိုးခံထားလိုက္သည္။
"အမေလး"
ေလးငယ္လန္႔သြားၿပီးမွ တံခါးျပန္ပိတ္ဖို႔လုပ္ေပမဲ့ မရေတာ့။ သူတံခါးကိုတြန္းၿပီး မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
"ေလးငယ္ ... ငါေတာင္းပန္ေနတယ္ေလဟာ"
သူတို႔အခန္းဝမွာ တံခါးကို ဟိုဘက္ဒီဘက္တြန္းရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ ေလးငယ္က တံခါးကို ႐ုတ္တရက္ဆြဲလိုက္ေတာ့ ျပန္ပိတ္သြားမွာစိုး၍ တြန္းေနေသာ ေနေကာင္းကင္ အရွိန္လြန္ၿပီး အခန္းထဲပစ္လဲသြားသည္။
"အား"
သူ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေလးငယ္က မွတ္ၿပီလား ဆိုသည့္ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။ သူျပန္မထဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ေနလိုက္သည္။
"နင္ ဘာလုပ္တာလဲ? သြား ... ထြက္သြား"
သူကမတုန္႔ျပန္ေတာ့ ေလးငယ္ စားပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြ၊ အ႐ုပ္ေတြ၊ ေရဘူး၊ ေရခြက္ေတြနဲ႔ ေကာက္ေပါက္သည္ကို သူၿငိမ္ခံေနသည္။ ႏႈိးစက္နာရီနဲ႔ေပါက္ေတာ့ သူ ဖမ္းယူထားလိုက္သည္။ ေလးငယ္က ေဒါသတႀကီး ေတြ႕သမၽွႏွင့္ေကာက္ေပါက္ေနသည္ကို ကြဲႏိုင္ေသာပစၥည္းေတြ သူထိုင္ဖမ္းေနသည္မို႔ သူမ ေမာလာသလို စိတ္ေတြညစ္လာသည္။
"နင္ေမာေနၿပီ။ ေတာ္လိုက္ေတာ့"
ေျပာလည္းဂ႐ုမစိုက္၊ ရပ္မသြားပါ။ ဒီတစ္ခါ သူမလက္ထဲပါလာသည္က စကၠဴဖိတဲ့ဖန္တံုးေလး။ သူ ေရွာင္လည္းမေရွာင္ ဖမ္းလည္းမဖမ္းေတာ့ ေခါင္းကိုလာထိသည္။
"အ"
ေနာက္တစ္ခု သူဝယ္ေပးထားတဲ့ သူမရဲ႕ နားၾကပ္။ သူလွမ္းဖမ္းထားလိုက္ၿပီး
"ဒါေလးေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ"
သူေျပာရင္း နာသြားတဲ့ေခါင္းကို လက္နဲ႔ပြတ္မိေတာ့ ေစးကပ္ကပ္နဲ႔။ သူသိလိုက္ၿပီ။ ေခါင္းေပါက္သြားသည္ေလ။ ေလးငယ္လည္း ရပ္သြားသည္။ ေသြးေတြစီးမက်ေအာင္ တစ္ခ်က္သုတ္လိုက္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္၍ ေဘာင္းဘီေနာက္ဘက္မွာ လက္သုတ္လိုက္သည္။ ပစ္ထားသမၽွေတြကို တစ္ခုခ်င္း လိုက္ေကာက္ေပးၿပီး နားၾကပ္ေလးကိုေတာ့ ေလးငယ္ဆီလွမ္းေပးလိုက္သည္။ သူမ ဆြဲယူလိုက္ရင္း
"နင္ ထြက္သြား"
"ေဒါသမေျပေသးဘူးလား? ငါ နင့္အခန္းအျပင္မွာပဲ ရွိေနမယ္"
သူလွည့္ထြက္လာေတာ့ ေလးငယ္က စားပြဲေပၚထားခဲ့တဲ့ ဖန္တံုးေလးဆီ အၾကည့္အေရာက္မွာ ေသြးစေတြ ျမင္သြားသည္။
"ေကာင္းကင္"
"ဟင္"
အခန္းဝေရာက္ေနတဲ့သူက ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ နဖူးစပ္နားကို ေသြးစအခ်ဳိ႕ စီးက်လာေနတာ သူကမသိလိုက္။ ေလးငယ္ သူ႔နားေရာက္လာၿပီး သူ႔နဖူးကိုေမာ့ၾကည့္ကာ
"နင္အ႐ူးလား? ဘာလို႔မေရွာင္တာလဲ?"
"ဘာကိုလဲဟ!"
"အ႐ူး ... နင္မေကာင္းတဲ့အေကာင္"
ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ လက္ေမာင္းကို ထု႐ိုက္ေနျပန္သည္။ မ်က္ရည္ေတြလည္းဝဲလို႔။ သူ႔နဖူးမွာ ခပ္ေႏြးေႏြးျဖစ္လာလို႔ လက္နဲ႔ကိုင္ၾကည့္ေတာ့မွ ေသြးေတြက်လာတာကို သူသိလိုက္သည္။ ေလးငယ္က သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး
"နင္ အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့ ငါကဘယ္လိုစိတ္ဆိုးရေတာ့မွာလဲ" တဲ့။
"ငါက ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
ေလးငယ္သူ႔ကို စိတ္႐ႈပ္သလိုၾကည့္ၿပီး စားပြဲဆီျပန္သြားကာ အံဆြဲထဲက ေဆးပစၥည္းေတြထုတ္လိုက္သည္။
"နင္က အဲဒီမွာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ? ခုတင္ေပၚလာထိုင္စမ္း"
သူတစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ၿပီး သြားထိုင္လိုက္သည္။ ေလးငယ္က ဒဏ္ရာကိုၾကည့္ကာ ကတ္ေၾကးကိုင္ၿပီး ဆံပင္တခ်ဳိ႕ကို ညႇပ္ထုတ္လိုက္သည္ကို သူတားမလို႔ဟန္ျပင္ၿပီးမွ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။
"ကြဲမယ့္ ရွမယ့္ဟာေတြ ထိုင္ဖမ္းေနၿပီးေတာ့ ဒီအတံုးေလးတစ္တံုးကိုက် မဖမ္းႏိုင္ဘူးလား? နင္က အ႐ူးလား? ေခါင္းေပါက္သြားတာကို မသိဘူးလား? ငါ့ကို ေျပာပါလား? အဲ့ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနတဲ့ နင့္ပါးစပ္က အသံမထြက္ေတာ့ဘူး။ အ႐ူး"
ပါးစပ္က ပြစိပြစိေတြရြတ္ရင္း လက္ကလည္း ဒဏ္ရာကို ေဆးထည့္ေပးေနသည္။ ေနေကာင္းကင္တစ္ေယာက္ ရယ္ရမလို၊ ငိုရမလိုျဖစ္ေနသည္မို႔ အသံမထြက္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေတြ အတင္းေစ့ထားမိသည္။ နာတာကို ေအာ္ရမလား၊ ေလးငယ္ ပြစိပြစိ ေျပာေနတာကို ရယ္ရမလား သူမသိေတာ့။
"ပြစိပြစိနဲ႔ ဘာေတြရြတ္ေနတာလဲ?"
"နင့္ကို က်ိန္ဆဲေနတာ"
"အ .... နာတယ္ဟ"
ေလးငယ္ကေျပာရင္း ဆံပင္ေတြကို ဆြဲယူလိုက္သည္မို႔ သူထေအာ္လိုက္သည္။
"ေသပါလားဟယ္"
ေဆးထည့္ေနတာကို လက္စသတ္လိုက္သည္။
"နင္ စိတ္ဆိုးေျပၿပီေပါ့"
"မေျပဘူး"
"ဒါဆိုဘာလို႔ ခုနက မ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီး ငါ့ကို ႐ိုက္တာလဲ?"
"ေဒါသထြက္လို႔"
"ဟား ... ဟား ... အဲဒါ ေဒါသထြက္တာလား?"
"ဟုတ္တယ္"
"အခုေရာ?"
"စိတ္တိုတယ္"
"ဒါဆို ပါးတစ္ဖက္က်န္ေသးတယ္"
"လက္သနတယ္"
"ျပန္နမ္းလိုက္ေလ အဲဒါဆို"
"ဘာ ..... ေသနာေကာင္"
ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း ေခါင္းကိုေဒါက္ခနဲ။
"အား ... လက္ျမန္လိုက္တာ။ ခုမွ အတြင္းေၾကၿပီလားမသိဘူး"
"အပိုေတြမလုပ္နဲ႔။ ဒဏ္ရာနဲ႔အေဝးႀကီး"
"အဟီး"
"ဘာ အဟီးလဲ? ေနာက္ဆိုိ နင္ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေန"
"ခုလည္း ဟိုေကာင္ရန္စလို႔ျဖစ္ရတာ"
"နင့္အျပစ္ကို တျခားလူပါ အေဖာ္မေခၚနဲ႔"
"ဟုတ္ပါၿပီ။ ေနာက္ဆို ဆင္ျခင္ပါ့မယ္။ ေက်နပ္ၿပီလား?"
"ဒီေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ဘူး။ နင့္အိမ္ကိုတိုင္မွာ"
"ဟင္ ... အဲ ... တိုင္ေလ။ သမီးကို ေကာင္းေကာင္းက နမ္းပါတယ္ဆိုၿပီး တိုင္မွာလား?"
"ဟဲ့ ... ေကာင္းကင္! နင္သြားလိုက္ေတာ့"
"အိုေခ ... သြားၿပီေနာ္။ ဘိုင္"
ေလးငယ္ ပြစိပြစိေျပာရင္း က်န္ေနခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဤကဲ့သို႔ ရန္ျဖစ္ေနရမွ ေနသာထိုင္သာရွိၾကသလိုလို ...
သူထြက္လာေတာ့ ေလးငယ္က ေနာက္ကထြက္လိုက္လာၿပီး
"ေနေကာင္းကင္"
"ဟင္ ... ဘာလဲ?"
"အဲ့ဒီပံုစံနဲ႔ ေနပူႀကီးထဲ ဦးထုပ္လည္းမပါဘဲ စက္ဘီးစီးၿပီး ျပန္မွာလား?"
"နင္က စိုးရိမ္တယ္ေပါ့?"
"ေတာက္ ... ေစတနာနဲ႔မတန္တဲ့ဟာ"
"ေလးငယ္ ... အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေလ ... ဒီတစ္ခါေတာ့ နင့္ကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေခ်ာ့ယူရမယ္ထင္တာ"
"ဘာ......?"
"ဟုတ္တယ္။ အခုေတာ့ ေျပာရလြယ္သားပဲ"
"နင္ ...... နင္ ဘာစကားေျပာတာလဲ?"
ေျပာေနရင္း သူမအသံေတြ တိမ္ဝင္သြားၿပီး တစ္ဘက္လွည့္သြားသည္။ သူ စကားမွားသြားၿပီ။
"ဟာ ... ေလးငယ္၊ ငါဆိုလိုတာက နင္ေတြးသလိုမဟုတ္ဘူးေနာ္"
သူ ပ်ာပ်ာသလဲ ရွင္းျပရင္း သူမကို ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ ေလးငယ္ မ်က္ရည္ေတြဝဲေနသည္။ သူအဓိပၸါယ္မသိတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ သူ႔ကိုၾကည့္ေနသည္။
"ေလးငယ္၊ ငါ စကားေျပာေလာသြားတာ။ နင့္ကို လြယ္တယ္လို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး"
သူမပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ထဲက ေလးငယ္ ႐ုန္းသည္။ သူလႊတ္မေပး။ ပါးစပ္က တဖြဖြေတာင္းပန္ကာ လက္က သူမပခံုးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
"ေနေကာင္းကင္! ငါ့ကိုလႊတ္"
ေျပာရင္း သူ႔ရင္ဘတ္ကို ထု႐ိုက္႐ုန္းကန္ေနသည္။
"ငါက နင့္အ႐ုပ္မဟုတ္ဘူး။ နင့္ခ်စ္သူလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ႏွမလိုဆိုေပမဲ့ သူမ်ားေတြအျမင္မွာ သူစိမ္းပဲ။ နင္ကစၿပီး ငါ့ကို အခုလိုလုပ္ရင္ ငါက နင့္ကို ဘယ္လိုယံုရမွာလဲ? ငါ့အစ္ကိုလို၊ေမာင္လို သေဘာထားတဲ့နင္က ဘာလို႔ အခုလိုလုပ္ရတာလဲ?"
"ေနာက္မျဖစ္ေစရဘူး။ ခုလည္း ငါတကယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ နင္က ငါ့အတြက္ အနီးကပ္ဆံုး သူစိမ္းမိန္းကေလးေပမဲ့ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္း၊ အခ်စ္ဆံုးညီမေလးပါ။ နင့္ကို ေႏွာင့္ယွက္လာလို႔ ငါလြယ္လြယ္ရွင္းလိုက္တာ၊ သီဟကို အႏိုင္ယူခ်င္လို႔ လုပ္မိတာလည္း ငါဝန္ခံပါတယ္။ နင္ႀကိဳက္သလိုအျပစ္ေပးပါ။ ငါခံပါ့မယ္"
"လႊတ္ ... ငါ့ကို ခုလႊတ္!"
သူလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူမက ဖုန္းရွိရာေနရာကို ေလၽွာက္သြားၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ သူက ေနရာမေရြ႕။
"ဟယ္လို တီေမ"
"..........."
"ဟုတ္! တီေမ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနလား?"
"..........."
"ဒါဆို ညေနက် ေနာက္မက်ဘူးေပါ့"
".........."
"မီးငယ္ နက္ျဖန္မွလာမယ္ေလ။ ခုက တီေမ့ကို ေျပာစရာရွိလို႔။ အလုပ္႐ႈပ္ေနမွာစိုးလို႔ အရင္ေမးတာ"
"........."
"ေဩာ္ ... တီေမ့သားေပါ့။ သူတို႔အဖြဲ႕ေတြ ရန္ျဖစ္ၾကတာ ေခါင္းနည္းနည္းေပါက္သြားလို႔။ မီးငယ္ အတင္းဆြဲေခၚလာၿပီး ေဆးထည့္ေပးထားတယ္။ ေပါက္သြားတာက ေသးေသးေလးပါ။ စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး"
"........"
"ဟုတ္ .... မီးငယ္နဲ႔ဆံုတာေလ။ ခုက သႀကၤန္လည္းနီးၿပီဆိုေတာ့ တီေမ့သားကို လႊတ္မထားနဲ႔ဦး။ အဲ့ဒါ လွမ္းတိုင္တာ၊ တီေမ"
"........."
"မျပန္ေသးဘူး၊ တီေမ။ ရွိေသးတယ္"
"........."
"ေကာင္းကင္ေရ ... တီေမက နင္နဲ႔ဖုန္းေျပာမလို႔တဲ့"
သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ဖုန္းသြားကိုင္လိုက္သည္။
"ေမ"
"အငယ္ေကာင္၊ နင္ အိမ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ျပန္။ ငါအလုပ္ေတြၿပီးေနၿပီ။ ညေန ေစာေစာျပန္ေရာက္မယ္။ အိမ္မွာပဲ ရွိေနတာ ျမင္ခ်င္တယ္။ ၾကားလား?"
"ဟုတ္!"
ေမ့ဘက္က ဖုန္းခ်သြားၿပီ။ သူ နံရံကိုမွီ၍ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနေသာ ေလးငယ္ဘက္ လွည့္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။
"ေက်နပ္ၿပီလား?"
"နင္က မေက်နပ္တဲ့ အခ်ဳိးလား?"
"မဟုတ္ပါဘူး။ နင္ ဒီေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ၿပီလားလို႔ ေမးတာ"
"ထင္တာပဲ"
"နင္ ေတာ္ေတာ္ဉာဏ္မ်ားတာပဲ"
"ဟာ ဟ!"
¤
သူ ျပန္လာၿပီး အခန္းထဲေအာင္းေနလိုက္သည္။ ညေနငါးနာရီမထိုးမီ ေမျပန္ေရာက္လာသည္။ သူကားသံၾကားလို႔ ဆင္းလာေတာ့ ေမက ဧည့္ခန္းထဲဝင္လာေနၿပီ။
"ေမ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာတာလား?"
ေမက သူ႔နားရြက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး
"နင့္ကိစၥရွင္းမလို႔။ လာခဲ့ အေပၚထပ္ကို"
သူ ကိုးရိုးကားယားနဲ႔ အေပၚထပ္ ဧည့္ခန္းထဲ ပါလာသည္။ ထိုအခါမွ ေမက လက္လႊတ္လိုက္ၿပီး
"နင္ဟာေလ။ ေရာက္တာမွတစ္ပတ္၊ ဇာတိက ျပလာၿပီ။ နင့္အခ်ဳိးေတြျပင္ေနာ္! ၾကားလား ငါေျပာတာ"
ေျပာေနရင္း ဗိုက္ေခါက္ဆြဲလိမ္ျပန္သည္။
"အ! ၾကားတယ္ ေမ့"
သူက အေမ့လက္ကိုလွမ္းကိုင္ထားမိေတာ့
"လႊတ္စမ္း၊ နင့္လက္!"
"ဟုတ္ ..."
"ဒီႏွစ္သႀကၤန္ နင့္အစ္မက တရားစခန္းဝင္မွာ။ နင့္အေဖက အေမ့ဆီသြားမယ္တဲ့။ ငါ အိမ္မွာ ရွိေနမွာ။ နင္ ေသာင္းက်န္းဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အခု နင့္အျပစ္ နင္သိတယ္မလား?"
"ဟုတ္၊ သိပါတယ္"
ေမက ဗိုက္ကိုခပ္နာနာဆြဲၿပီး လႊတ္လိုက္ေတာ့ သူလည္း အလိုက္တသိ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
"ငါမေျပာဘဲ နင္ေနရာေရြ႕လို႔ကေတာ့ ေသမယ္သာမွတ္!"
ေမကေျပာၿပီး သူ႔အခန္းဆီ ထြက္သြားသည္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔အစ္ကိုတို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုျဖစ္သူက တက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြ အရွိန္တန္႔သြားၿပီး
"ဟင္၊ ညီ! ရန္ျဖစ္လာတာလား?"
"အဟီး ... နည္းနည္းပါ"
"ဟာ ... ေခါင္းက ဘာျဖစ္တာတုန္းကြ"
"အဲ့ဒါလည္းနည္းနည္းေလးပါ။ ေလးငယ္က ေဆးထည့္ေပးလိုက္တယ္"
"ဪ ... ဪ ... ဒါဆို အခုကလည္း ညီမေလးက ေမေမ့ကို တိုင္လိုက္တာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္"
သူတို႔စကားေျပာေနတုန္း မိုးတိမ္လႊာတက္လာသည္။
"အကိုေရ ... ဖုန္းလာေနတယ္။ ကိုေနမင္းနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔တဲ့။ ေယာက်္ားေလးသံ၊ ဘယ္သူလဲေတာ့မသိဘူး ... ဟင္"
ဖုန္းေလးကိုင္ကာတက္လာရင္း ေျပာေနေသာ မိုးတိမ္လႊာတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ရပ္သြားသည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူေနမင္းက ဖုန္းကိုယူၿပီး ဝရန္တာဘက္ထြက္သြားေတာ့ မရီးျဖစ္သူမိုးတိမ္လႊာက သူ႔နားကဆိုဖာမွာ ဝင္ထိုင္ကာ
"ရန္ျဖစ္ျပန္ၿပီလား?"
သူ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ေန႔လည္က ေလးငယ္ဆီ မသြားဘူးလား?"
"ရွဴး ... တိုးတိုး... သြားတယ္"
"အင္း ... ဒါဆို ေလးငယ္က တိုင္တာလား?"
"ဟုတ္"
မိုးတိမ္လႊာက ေလသံႏွိမ့္၍ ဆက္ေမးသည္။
"ဒါျဖင့္ တကယ္ရန္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးေပါ့"
"ဟင္ ... ဘာကိုလဲ?"
"ေလးငယ္က တိုင္တာဆို? တမင္တိုင္တာမဟုတ္လား?"
"သိေနပါလား?"
"ဟာ ဟ! ေလးငယ္က အၾကံပိုင္တယ္ကြာ။ ဟယ္ ... ဒီဒဏ္ရာက?"
"ပိစိေလးပါ"
"ေလးငယ္ပဲလား?"
"ဘယ္လိုသိျပန္ၿပီလဲ? ေမ့ကိုျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္"
"ထင္တယ္။ ေလးငယ္ လက္စားေခ်တာ လွလိုက္တဲ့အကြက္"
"ဟင္ ... ေပ်ာ္ေနတဲ့အသံႀကီး ..."
"အဲ ... မေပ်ာ္ပါဘူး။ ငါ့ေမာင္ေလး ဒီလိုျဖစ္ေနတာ အစ္မက ေပ်ာ္စရာလား?"
"မေပ်ာ္လို႔ပဲေနာ္။ တိုးတိုးေျပာ ... ေမၾကားသြားမယ္"
"ေအးပါ"
ေနမင္းက ဖုန္းေျပာၿပီး ျပန္ဝင္လာသည္။
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ? ဪ ... အေဖက ရွစ္နာရီေလာက္မွ ျပန္လာမွာဆိုေတာ့ မင္းက ေနာက္တစ္နာရီခြဲေလာက္ ေနလိုက္ဦး။ အေဖ ျပန္မေရာက္ခင္အထိေပါ့။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ မင္းကို ထမင္းစား ေစာင့္မွာပါ။ ခုေတာ့ ေရခ်ဳိးဦးမယ္"
ေနမင္းက ေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။ မိုးတိမ္လႊာကလည္း
"ဟုတ္တယ္။ ထမင္းစားေစာင့္မယ္။ Fighting ငါ့ေမာင္"
ေျပာၿပီးထြက္သြားသည္။
¤
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေမက ေအာက္ထပ္က တက္လာၿပီး
"ထေတာ့! ေအာက္မွာ ထမင္းစားဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္"
"ေမေရာ?"
"ဒီေန႔ ဥပုပ္ေန႔။ နင့္ေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ရတာ"
"ဟာ ... ကန္ေတာ့ ... ကန္ေတာ့ပါ ေမ"
"ေတာ္ပါၿပီ။ နင္တို႔အေဖက အျပင္က စားလာမွာ။ စားလိုက္ၾကေတာ့။ ထေတာ့"
သူေခါင္းညိတ္ၿပီး ထရပ္လိုက္ေတာ့ ေညာင္းေနတာမို႔ ေျခေထာက္ကို မသိမသာ ခါထုတ္လိုက္သည္။ ေမက မ်က္ေစာင္းထိုး၍
"ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေန! ဒဏ္ရာကေရာ...?"
"အဲဒါက ပိစိေလးပါ။ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး"
"အင္း ... ၾကပ္ၾကပ္သတိထား!"
ေျပာၿပီး ေမက အခန္းဘက္ထြက္သြားသည္။ သူက ဒူးေခါင္းကို လက္ျဖင့္ဖိလိုက္ၿပီး ဆန္႔လိုက္သည္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာသြားသည္ပဲ။
သူေအာက္ဆင္းလာေတာ့ သူ႔အတြက္ ခူးခပ္ၿပီးေနၿပီ။
"လာ ... အဆင္သင့္ပဲ။ ဟင္းေတြႀကိဳက္လား?"
"Good!"
"ညီ ... မင္းအစ္မေျပာလို႔ အကုန္သိၿပီးၿပီ။ မင္းကြာ ... ညီမေလးစိတ္ဆိုးလည္း ဆိုးခ်င္စရာ။ အဲဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔ကြ!"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။ အခုကလည္း ရန္လည္းမျဖစ္ဘဲ ဟိုေကာင္ေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားမယ့္နည္းကို လြယ္လြယ္ေတြးမိသြားတာပါ"
"အခုေတာ့ မွတ္ၿပီလား?"
"ဟင္း .... ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ဒီလိုေခါင္းေပါက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူက ပိုၿပီး လက္သံေျပာင္ေနတာ"
"ပိစိေလးပါဆို!"
မိုးတိမ္လႊာက ဝင္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"ထိခါစက နာတာေပါ့ဗ်"
"ေအး ... ညီ! မင္း ရန္မျဖစ္ရေအာင္ ေနစမ္းပါကြာ။ ရန္မ်ားတာမေကာင္းဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အပ်င္းေျပရန္ျဖစ္ေနတာ က်ေနတာပဲ"
"ေအးပါကြာ။ ဟုတ္ပါၿပီ။ စား ... စား"
¤
ထိုညက အခုကိစၥ ေဖ့ကို ဘယ္သူမွအသိမေပးၾက။ သူ အခန္းထဲျပန္ေရာက္ၿပီး ညကိုးနာရီခြဲေလာက္မွာ မိုးတိမ္လႊာက သူ႔ဖုန္းထဲ စာပို႔လာသည္။
'ေလးငယ္က အေျခအေနလွမ္းေမးတယ္။ ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္ဦး' တဲ့။
သူဖုန္းေခၚေတာ့ ဖုန္းက်ခါနီးမွ ကိုင္သည္။
"ဟယ္လို ... ေလးငယ္"
"ေျပာ"
"စိတ္ဆိုးေျပၿပီလား?"
"ထင္တာပဲ"
"ထင္တာပဲ လုပ္မေနနဲ႔။ ငါ့ဗိုက္မွာ အညိဳအမည္းဆြဲကုန္ၿပီ။ ႏွစ္နာရီေလာက္လည္း ဒူးေထာက္လိုက္ရတယ္"
"နည္းေသးတယ္"
"မေက်နပ္ေသးဘူးလား?"
"ဟုတ္တယ္"
"ဟမ္ ... စိတ္ဆိုးမေျပေသးဘူးလား?"
"စကားေတာင္ျပန္ေျပာေနၿပီကို။ ေတာ္ၿပီ၊ ဂြတ္ႏိုက္!"
ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
သူဖုန္းကိုၾကည့္မိေတာ့ Layy Nge ဆိုတဲ့ Contact ေလးရဲ႕ အေပၚမွာ Lamin ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးကိုျမင္ေတာ့ မြန္းကိုသတိရမိၿပီ။ မြန္းဘာေတြလုပ္ေနမလဲ? သူ႔ကိုမ်ား သတိရေနမလားလို႔ ေတြးလိုက္မိၿပီး ကိုယ့္ဘာသာျပန္ဟားတိုက္မိသည္။
🎵 ဘယ္ဆီကို မင္းေရာက္ေနလဲ ???
🎼 ဘာေတြကို မင္းလုပ္ေနလဲ ???
🎶 ဘယ္သူနဲ႔ မင္းရွိေနမလဲ ???
အဲဒီသီခ်င္းကိုသာ ေအာ္ဆိုပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
.
လြမ္းတယ္ဆိုတာ ဒီလိုႀကီးလား? အခ်စ္က ခါးလား မခါးလား ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး ကိုအငဲေရ .... အလြမ္းကေတာ့ ခါးတယ္ဗ်!
.
ဖုန္းမေခၚမိေအာင္ အတင္းႀကီးထိန္းခ်ဳပ္၍ ဖုန္းကိုပိတ္ပစ္လိုက္ရသည္။ အသံေလးျဖစ္ျဖစ္ ၾကားခ်င္ေနမိေပမဲ့ မသင့္ေတာ္ပါဘူးေလလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ ရင္ထဲက ဆစ္ခနဲ။
.
ဒီေဝဒနာကို သာယာေနတတ္ပါၿပီ မြန္းေရ .....
¤
ခုတင္ေပၚမွာစာဖတ္ေနတဲ့ မြန္းတစ္ေယာက္ အခန္းျပင္ထြက္လာၿပီး လက္ပ္ေတာ့နဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ လင္းလက္ကို ေမးေနသည္။
"လင္း ... ငါ့ကိုေခၚလိုက္ေသးလား?"
"အယ္! အလုပ္႐ႈပ္ေနတာနဲ႔ နင္ရွိတာေတာင္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ရယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ေခၚလိုက္သလားလို႔ပါ"
"နင့္ကို ဘယ္သူက သတိရေနလဲမွ မသိတာ"
"ဟာ ဟ ... အဲဒီလိုလား? ဘယ္သူပါလိမ့္?"
မြန္းက ေျပာၿပီး အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားသည္။
¤
ညနက္သန္းေခါင္ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ နပန္းလံုးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ စူးနင့္ေနၿပီ၊ မြန္း!
စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ၿပီးႏိုးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ညကပိုၿပီးနက္ေနတယ္၊ မြန္း!
ျပန္အိပ္မရေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးေတြထက္ ရင္ထဲက ပိုေအာင့္ေနတယ္၊ မြန္း!
ေကာင္းကင္ေပၚမွာ သာေနတဲ့လမင္းက ရင္ခြင္ဗလာနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္တယ္၊ မြန္း!
ေနေရာင္ဆိုတာ ေနေကာင္းကင္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းေဝးေနတယ္၊ မြန္း!
မနက္လင္းဖို႔ ေစာင့္ေနရတာ အရမ္းပင္ပန္းမွန္း ခုမွ သိခဲ့ရၿပီ မြန္းရယ္။
¤
အပိုင္း (၇) ဆက္ရန္
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
သူ လေးငယ်ဆီဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ သုံးခါမြောက်အထိ ဖုန်းမကိုင်။ အိမ်သွားလည်း သူမအမေတွေမရှိတော့ စစ်ကူမရှိ။ ကိုယ့်အိမ်မှာပြောပြရင်တော့ သူမက ဇာတ်စုံခင်းလိုက်ရင် သူပဲနာမှာ။ သူဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။
ဒီအချိန်အိမ်မှာ မရီးတစ်ယောက်ပဲ ကျန်နေမှာ။ သင်္ကြန်နားနီးလို့ အလုပ်ကိစ္စတွေ လက်စသတ်နေရလို့ အကုန်လုံး ရုံးရောက်နေလောက်ပြီ။ မရီးက တစ်အိမ်လုံး အလုပ်များပြီဆို သူကမီးဖိုချောင်မှာ စီစဉ်ပြီးမှ အလုပ်ထဲ အစားအသောက်တွေနဲ့ လိုက်သွားတတ်တာ။ သူမမှ သေချာမလုပ်ပေးရင် ထမင်းလွတ်အောင် အလုပ်လောဘကြီးသူတွေချည်းသာ။
သူ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် 'မိုးတိမ်လွှာ' တစ်ယောက် ခုထိမီးဖိုခန်းထဲမှာ။
"မမ!"
"ဪ ... နိုးပြီလား ကာလနဂါးလေး"
"အဟီး ... နိုးပြီ။ ခုမှ ဆယ်နာရီပဲရှိသေးတယ်"
"အယ် ... စောသေးတာပဲနော်။ ပြန်အိပ်ပါလား?"
"မနောက်ပါနဲ့ဗျာ"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? ညက ပြန်လာပြီး အခန်းအောင်းနေတယ်လို့ နင့်အစ်ကိုကတောင် ပြောနေသေးတယ်"
"လေးငယ်က စိတ်ဆိုးသွားလို့"
"ညက သွားကြိုတော့ ဘာဖြစ်ကြပြန်ပြီလဲ? ဒီလိုပဲ ရန်ဖြစ်နေကျကို"
သူက ဟင်းချက်နေတဲ့ မိုးတိမ်လွှာအနားကို သွားလိုက်ပြီး
"ဟိုလေ ... မမကိုပဲ အကူအညီတောင်းရမှာ။ ခုကိစ္စက ကျွန်တော်နည်းနည်းလွန်သွားလို့"
သူက ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြလိုက်သည်။ မိုးတိမ်လွှာ အံ့ဩနေတဲ့မျက်နှာနဲ့ သူ့ကို လှည့်ကြည့်လာသည်။
"ဟာ ... မမ ... အဲဒီလိုမကြည့်နဲ့လေ။ ကျွန်တော်က ရန်မဖြစ်ချင်လို့ ဒီအတိုင်း ရှင်းလိုက်မိတာ။ ဘာစိတ်မှမရှိဘူး။ ပြီးတော့ သီဟဆိုတဲ့ကောင်က လေးငယ်ကို Second year လောက်ကတည်းက ကပ်နေတာ၊ လေးငယ်က မပါလို့။ ကျွန်တော်နဲ့လည်း ခဏခဏငြိနေတာ"
"အေး ... အဲဒါ။ နင် အနိုင်လိုချင်တာနဲ့ပါ ရောပြီး လေးငယ်လေးကို အဲ့လိုမလုပ်သင့်ဘူးလေ။ နင်က စောင့်ရှောက်ပေးရမှာကို အခု နင်ကိုယ်တိုင်က အခွင့်ကောင်းယူတယ်လို့ လေးငယ်မတွေးမိရင်တော့ အကောင်းဆုံးပဲ"
"ဟာ ... မဟုတ်ဘူးလေ"
"အေးလေ၊ မဟုတ်တာကို လေးငယ်သိတာသေချာအောင် လုပ်လေ"
"ဖုန်းကို မကိုင်ဘူး။ အိမ်လိုက်သွားလည်း အခန်းထဲက ထွက်မှာမဟုတ်ဘူး"
"အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ဒီအတိုင်းထားမှာလား?"
"နေ့လည်ကျ သွားမှာပါ။ မမကလည်းနော် ... အကြံပေးမယ်မရှိဘူး။ မီးလောင်ရာလေပင့်တယ်။ စိတ်တောင် ပိုညစ်သွားပြီ။ ရေသွားချိုးတော့မယ်"
"ဟယ်တော် ... ကျုပ်ကို ပတ်ရမ်းသွားတယ်။ ဟေ့ကောင်လေး ... ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး ထမင်းလာစား။ ကျုပ်က ရုံးသွားတော့မှာ"
မိုးတိမ်လွှာလှမ်းအော်သည်ကို အခန်းအပြင်ရောက်နေတဲ့ သူက
"သွားပေါ့။ အကူအညီမှမရတာ"
"ဪ ... ဒီကလေးတော့!"
နေကောင်းကင်တို့ ကံကောင်းသည်ဆိုရမလား။ အမေက ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်တည်း မွေးထားပေမယ့် လေးငယ်က ညီမလေးတစ်ယောက်လို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အတူတူကြီးပြင်းလာပြီး မရီးဖြစ်သူကလည်း အစ်မအရင်းတစ်ယောက်လို ဂရုတစိုက်ရှိလှသည်။ ဒါကြောင့်ပဲ အိမ်မှာ သူက ဆိုးချင်တိုင်းဆိုးနေပြီး လူဆိုးဘွဲ့ ရထားခြင်းဖြစ်သည်။
ဒါတောင် အမှားတစ်ခုခုဆို အဖေလုပ်သူက တစ်စက်ကလေးမှ မျက်နှာသာပေးသည်မဟုတ်။ သူကလည်း လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးမှ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုတာမျိုး။ အခုတော့ ဘာဖြစ်လာဦးမည်မသိ။
သူပြန်ဆင်းလာတော့ ထမင်းပွဲအဆင်သင့်။
"ကဲ ... ကိုယ်တော်လေး၊ သုံးဆောင်တော်မူ။ အဲဒီမှာ ကြိုက်တယ်မဟုတ်လား?"
"ဟား ... ကြိုက်တယ်။ ငါ့အစ်မက တော်ပြန်ရော"
"အေးပါ ... နင်ပဲ အမျိုးမျိုးပြော။ အစ်မသွားတော့မယ်နော်။ လေးငယ်ကိုချော့မရရင် အစ်မကို ဖုန်းခေါ်လိုက်"
"ဟုတ်"
ဒီလောက်အလုပ်ရှုပ်နေတာတောင် သူတို့ကလေးတွေကိစ္စ ရှင်းပေးဦးမည်တဲ့။ မိုးတိမ်လွှာက အဲဒီလိုကို စိတ်ချရသည်။
¤
သူ လေးငယ်တို့အိမ်ရှေ့ရောက်လာတော့ ခြံတံခါးက သော့ပိတ်ထားပြီး တော်တော်နှင့် လာဖွင့်ပေးမည့်သူမရှိ။ တော်တော်ကြာမှ တံခါးပွင့်လာပြီး
"ကောင်လေးရေ ... မင်းညီမက တံခါးသွားမဖွင့်ပေးရဘူးဆိုပြီး ပြောနေလို့ ကျုပ်တို့ငြိမ်နေရလို့ပါ။ မင်းတို့ ရန်ဖြစ်ကြပြန်ပြီလား?"
သူတို့အကြောင်းက အဲဒီလိုကို သိနေကြတာ။
"ဟုတ်! ကြီးတော်"
"အေး၊ မြန်မြန်ဝင်။ လှမ်းအော်နေဦးမယ်"
"ရတယ်။ ကျွန်တော်ပဲ ခြံတံခါးပြန်ပိတ်လိုက်မယ်။ ကြီးတော် ပြန်ဝင်သွားလိုက်တော့"
"ေဩာ် ... အေး ... အေး။ အဲဒါဆို ထားခဲ့ပြီနော်"
သူ စက်ဘီးကို ခြံထဲသွင်းလိုက်ပြီး ခြံတံခါးပြန်ပိတ်ထားလိုက်သည်။ အိမ်ချင်းမဝေးသည်မို့ သူအမြဲ စက်ဘီးတစ်စီးနှင့် ချောင်းပေါက်အောင်သွားနေကျ။
သူအပေါ်ထပ်တက်လာတော့ လှေကားထိပ်ကနေ လှမ်းအော်ပြီး လေးငယ်ဆင်းလာသည်။
"ဘယ်သူမှ မဖွင့်ပေးပါနဲ့ဆို ဘယ်သူဖွင့်ပေးလိုက်ပြန်ပြီလဲ? ဘယ်သူမှ မီးငယ်ဘက်မရှိကြဘူး"
သူမက သူ့ကို ဝင်တိုက်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်။ ကြီးတော်က နောက်ဖေးကနေထွက်လာသည်။ သူက လေးငယ်နောက်နားကနေ ကြီးတော်ကို မျက်စိမှိတ်ခေါင်းခါပြပြီး
"ဟဲ့ ... ပတ်ရမ်းမနေနဲ့။ ငါ့ဘာသာ ခြံကျော်ဝင်လာတာ"
"ကြီးတော်ဖွင့်ပေးတာမဟုတ်လား?"
"ဘာမှမဆိုင်ဘူး။ ကြီးတော် သူ့အလုပ်သူလုပ်ပါစေ။ ငါတို့ခြံထဲသွားပြောရအောင်"
သူက ကြီးတော်ကို မျက်စိမှိတ်ပြပြီး လေးငယ်ကို အပြင်ဆွဲခေါ်လာလိုက်သည်။
"လွှတ်စမ်း! လက်နာတယ်"
အိမ်ပေါက်ဝမှာ လေးငယ်ဆောင့်ရုန်းလိုက်လို့ သူလွှတ်ပေးလိုက်တော့ လေးငယ်က ခြံထဲဆင်းသွားသည်။ ခုံမှာထိုင်ပြီးတော့ လေးငယ်က စက်ဘီးကိုမေးငေါ့၍
"စက်ဘီးကလည်း ခြံကျော်တက်တတ်လား?"
"ဟင် ... အဲဒါက ... ဟာ.... ထားလိုက်ပါ"
သူ လေးငယ်ရှေ့မှာရပ်လိုက်ပြီး
"လေးငယ်၊ ငါတောင်းပန်ပါတယ်"
"......."
"လေးငယ် ... အဲဒီလိုမနေနဲ့ဟာ ... နော်?"
"......."
"ငါဘယ်လိုတောင်းပန်မှ နင်ကျေနပ်မှာလဲ?"
ဘာတစ်ခွန်းမှ မတုန့်ပြန်။ သူတစ်ဘက်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့မှ လေးငယ်က အိမ်ထဲဝင်ပြေးသည်။ သူလှမ်းမဆွဲလိုက်နိုင်။ နောက်ကလိုက်တော့ အိမ်ပေါ်တက်သွားသည်။ သူလိုက်လာတော့ ထုံးစံအတိုင်း အခန်းတံခါးပိတ်ထားသည်။
"လေးငယ်၊ နင်ငိုနေတာလား? ငါတောင်းပန်ပါတယ်။ တံခါးဖွင့်ပါဟာ။ နင်ငါ့ကို ကြိုက်သလိုလုပ်ဟာ။ အဲဒီလိုတော့ တစ်ယောက်တည်း ငိုမနေပါနဲ့"
သူအခန်းတံခါးဝကနေ တတွတ်တွတ်ပြောနေပေမဲ့ ဘယ်လိုမှ ပြောမရ။
"ငါ တံခါးဖျက်ဝင်လာမှာနော်။ ဒီတစ်ခါတော့ ငါလွှတ်ထားပေးမှာမဟုတ်ဘူး"
သူမ ဘာမှပြန်မပြော။ သူက တံခါးဝမှာ အသာလေးငြိမ်ပြီး ထိုင်နေလိုက်သည်။ နှစ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ အခန်းတံခါးပွင့်သွားသည်။ ထိုင်နေသည်မို့ သူ့ကိုမမြင်ခင် တံခါးဝကို ခြေထိုးခံထားလိုက်သည်။
"အမလေး"
လေးငယ်လန့်သွားပြီးမှ တံခါးပြန်ပိတ်ဖို့လုပ်ပေမဲ့ မရတော့။ သူတံခါးကိုတွန်းပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
"လေးငယ် ... ငါတောင်းပန်နေတယ်လေဟာ"
သူတို့အခန်းဝမှာ တံခါးကို ဟိုဘက်ဒီဘက်တွန်းရင်း အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ လေးငယ်က တံခါးကို ရုတ်တရက်ဆွဲလိုက်တော့ ပြန်ပိတ်သွားမှာစိုး၍ တွန်းနေသော နေကောင်းကင် အရှိန်လွန်ပြီး အခန်းထဲပစ်လဲသွားသည်။
"အား"
သူ မော့ကြည့်တော့ လေးငယ်က မှတ်ပြီလား ဆိုသည့် အကြည့်မျိုးနဲ့ ကြည့်နေသည်။ သူပြန်မထဘဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်နေလိုက်သည်။
"နင် ဘာလုပ်တာလဲ? သွား ... ထွက်သွား"
သူကမတုန့်ပြန်တော့ လေးငယ် စားပွဲပေါ်က စာအုပ်တွေ၊ အရုပ်တွေ၊ ရေဘူး၊ ရေခွက်တွေနဲ့ ကောက်ပေါက်သည်ကို သူငြိမ်ခံနေသည်။ နှိုးစက်နာရီနဲ့ပေါက်တော့ သူ ဖမ်းယူထားလိုက်သည်။ လေးငယ်က ဒေါသတကြီး တွေ့သမျှနှင့်ကောက်ပေါက်နေသည်ကို ကွဲနိုင်သောပစ္စည်းတွေ သူထိုင်ဖမ်းနေသည်မို့ သူမ မောလာသလို စိတ်တွေညစ်လာသည်။
"နင်မောနေပြီ။ တော်လိုက်တော့"
ပြောလည်းဂရုမစိုက်၊ ရပ်မသွားပါ။ ဒီတစ်ခါ သူမလက်ထဲပါလာသည်က စက္ကူဖိတဲ့ဖန်တုံးလေး။ သူ ရှောင်လည်းမရှောင် ဖမ်းလည်းမဖမ်းတော့ ခေါင်းကိုလာထိသည်။
"အ"
နောက်တစ်ခု သူဝယ်ပေးထားတဲ့ သူမရဲ့ နားကြပ်။ သူလှမ်းဖမ်းထားလိုက်ပြီး
"ဒါလေးတော့မလုပ်ပါနဲ့ဟာ"
သူပြောရင်း နာသွားတဲ့ခေါင်းကို လက်နဲ့ပွတ်မိတော့ စေးကပ်ကပ်နဲ့။ သူသိလိုက်ပြီ။ ခေါင်းပေါက်သွားသည်လေ။ လေးငယ်လည်း ရပ်သွားသည်။ သွေးတွေစီးမကျအောင် တစ်ချက်သုတ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်၍ ဘောင်းဘီနောက်ဘက်မှာ လက်သုတ်လိုက်သည်။ ပစ်ထားသမျှတွေကို တစ်ခုချင်း လိုက်ကောက်ပေးပြီး နားကြပ်လေးကိုတော့ လေးငယ်ဆီလှမ်းပေးလိုက်သည်။ သူမ ဆွဲယူလိုက်ရင်း
"နင် ထွက်သွား"
"ဒေါသမပြေသေးဘူးလား? ငါ နင့်အခန်းအပြင်မှာပဲ ရှိနေမယ်"
သူလှည့်ထွက်လာတော့ လေးငယ်က စားပွဲပေါ်ထားခဲ့တဲ့ ဖန်တုံးလေးဆီ အကြည့်အရောက်မှာ သွေးစတွေ မြင်သွားသည်။
"ကောင်းကင်"
"ဟင်"
အခန်းဝရောက်နေတဲ့သူက ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။ နဖူးစပ်နားကို သွေးစအချို့ စီးကျလာနေတာ သူကမသိလိုက်။ လေးငယ် သူ့နားရောက်လာပြီး သူ့နဖူးကိုမော့ကြည့်ကာ
"နင်အရူးလား? ဘာလို့မရှောင်တာလဲ?"
"ဘာကိုလဲဟ!"
"အရူး ... နင်မကောင်းတဲ့အကောင်"
ပြောရင်းနဲ့ သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ လက်မောင်းကို ထုရိုက်နေပြန်သည်။ မျက်ရည်တွေလည်းဝဲလို့။ သူ့နဖူးမှာ ခပ်နွေးနွေးဖြစ်လာလို့ လက်နဲ့ကိုင်ကြည့်တော့မှ သွေးတွေကျလာတာကို သူသိလိုက်သည်။ လေးငယ်က သူ့ကိုမော့ကြည့်ပြီး
"နင် အဲဒီလိုလုပ်တော့ ငါကဘယ်လိုစိတ်ဆိုးရတော့မှာလဲ" တဲ့။
"ငါက ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
လေးငယ်သူ့ကို စိတ်ရှုပ်သလိုကြည့်ပြီး စားပွဲဆီပြန်သွားကာ အံဆွဲထဲက ဆေးပစ္စည်းတွေထုတ်လိုက်သည်။
"နင်က အဲဒီမှာ ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ? ခုတင်ပေါ်လာထိုင်စမ်း"
သူတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး သွားထိုင်လိုက်သည်။ လေးငယ်က ဒဏ်ရာကိုကြည့်ကာ ကတ်ကြေးကိုင်ပြီး ဆံပင်တချို့ကို ညှပ်ထုတ်လိုက်သည်ကို သူတားမလို့ဟန်ပြင်ပြီးမှ ငြိမ်နေလိုက်သည်။
"ကွဲမယ့် ရှမယ့်ဟာတွေ ထိုင်ဖမ်းနေပြီးတော့ ဒီအတုံးလေးတစ်တုံးကိုကျ မဖမ်းနိုင်ဘူးလား? နင်က အရူးလား? ခေါင်းပေါက်သွားတာကို မသိဘူးလား? ငါ့ကို ပြောပါလား? အဲ့ဒါမျိုးကျတော့ ပေါက်ပေါက်ဖောက်နေတဲ့ နင့်ပါးစပ်က အသံမထွက်တော့ဘူး။ အရူး"
ပါးစပ်က ပွစိပွစိတွေရွတ်ရင်း လက်ကလည်း ဒဏ်ရာကို ဆေးထည့်ပေးနေသည်။ နေကောင်းကင်တစ်ယောက် ရယ်ရမလို၊ ငိုရမလိုဖြစ်နေသည်မို့ အသံမထွက်ဘဲ နှုတ်ခမ်းတွေ အတင်းစေ့ထားမိသည်။ နာတာကို အော်ရမလား၊ လေးငယ် ပွစိပွစိ ပြောနေတာကို ရယ်ရမလား သူမသိတော့။
"ပွစိပွစိနဲ့ ဘာတွေရွတ်နေတာလဲ?"
"နင့်ကို ကျိန်ဆဲနေတာ"
"အ .... နာတယ်ဟ"
လေးငယ်ကပြောရင်း ဆံပင်တွေကို ဆွဲယူလိုက်သည်မို့ သူထအော်လိုက်သည်။
"သေပါလားဟယ်"
ဆေးထည့်နေတာကို လက်စသတ်လိုက်သည်။
"နင် စိတ်ဆိုးပြေပြီပေါ့"
"မပြေဘူး"
"ဒါဆိုဘာလို့ ခုနက မျက်ရည်တွေဝဲပြီး ငါ့ကို ရိုက်တာလဲ?"
"ဒေါသထွက်လို့"
"ဟား ... ဟား ... အဲဒါ ဒေါသထွက်တာလား?"
"ဟုတ်တယ်"
"အခုရော?"
"စိတ်တိုတယ်"
"ဒါဆို ပါးတစ်ဖက်ကျန်သေးတယ်"
"လက်သနတယ်"
"ပြန်နမ်းလိုက်လေ အဲဒါဆို"
"ဘာ ..... သေနာကောင်"
ပြောလည်းပြော လက်ကလည်း ခေါင်းကိုဒေါက်ခနဲ။
"အား ... လက်မြန်လိုက်တာ။ ခုမှ အတွင်းကြေပြီလားမသိဘူး"
"အပိုတွေမလုပ်နဲ့။ ဒဏ်ရာနဲ့အဝေးကြီး"
"အဟီး"
"ဘာ အဟီးလဲ? နောက်ဆို နင်ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေ"
"ခုလည်း ဟိုကောင်ရန်စလို့ဖြစ်ရတာ"
"နင့်အပြစ်ကို တခြားလူပါ အဖော်မခေါ်နဲ့"
"ဟုတ်ပါပြီ။ နောက်ဆို ဆင်ခြင်ပါ့မယ်။ ကျေနပ်ပြီလား?"
"ဒီလောက်နဲ့ မကျေနပ်ဘူး။ နင့်အိမ်ကိုတိုင်မှာ"
"ဟင် ... အဲ ... တိုင်လေ။ သမီးကို ကောင်းကောင်းက နမ်းပါတယ်ဆိုပြီး တိုင်မှာလား?"
"ဟဲ့ ... ကောင်းကင်! နင်သွားလိုက်တော့"
"အိုခေ ... သွားပြီနော်။ ဘိုင်"
လေးငယ် ပွစိပွစိပြောရင်း ကျန်နေခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ဤကဲ့သို့ ရန်ဖြစ်နေရမှ နေသာထိုင်သာရှိကြသလိုလို ...
သူထွက်လာတော့ လေးငယ်က နောက်ကထွက်လိုက်လာပြီး
"နေကောင်းကင်"
"ဟင် ... ဘာလဲ?"
"အဲ့ဒီပုံစံနဲ့ နေပူကြီးထဲ ဦးထုပ်လည်းမပါဘဲ စက်ဘီးစီးပြီး ပြန်မှာလား?"
"နင်က စိုးရိမ်တယ်ပေါ့?"
"တောက် ... စေတနာနဲ့မတန်တဲ့ဟာ"
"လေးငယ် ... အမှန်အတိုင်းပြောရရင်လေ ... ဒီတစ်ခါတော့ နင့်ကို တော်တော်ကြာကြာ ချော့ယူရမယ်ထင်တာ"
"ဘာ......?"
"ဟုတ်တယ်။ အခုတော့ ပြောရလွယ်သားပဲ"
"နင် ...... နင် ဘာစကားပြောတာလဲ?"
ပြောနေရင်း သူမအသံတွေ တိမ်ဝင်သွားပြီး တစ်ဘက်လှည့်သွားသည်။ သူ စကားမှားသွားပြီ။
"ဟာ ... လေးငယ်၊ ငါဆိုလိုတာက နင်တွေးသလိုမဟုတ်ဘူးနော်"
သူ ပျာပျာသလဲ ရှင်းပြရင်း သူမကို ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ လေးငယ် မျက်ရည်တွေဝဲနေသည်။ သူအဓိပ္ပါယ်မသိတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ သူ့ကိုကြည့်နေသည်။
"လေးငယ်၊ ငါ စကားပြောလောသွားတာ။ နင့်ကို လွယ်တယ်လို့ပြောတာမဟုတ်ဘူး"
သူမပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ထဲက လေးငယ် ရုန်းသည်။ သူလွှတ်မပေး။ ပါးစပ်က တဖွဖွတောင်းပန်ကာ လက်က သူမပခုံးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
"နေကောင်းကင်! ငါ့ကိုလွှတ်"
ပြောရင်း သူ့ရင်ဘတ်ကို ထုရိုက်ရုန်းကန်နေသည်။
"ငါက နင့်အရုပ်မဟုတ်ဘူး။ နင့်ချစ်သူလည်း မဟုတ်ဘူး။ မောင်နှမလိုဆိုပေမဲ့ သူများတွေအမြင်မှာ သူစိမ်းပဲ။ နင်ကစပြီး ငါ့ကို အခုလိုလုပ်ရင် ငါက နင့်ကို ဘယ်လိုယုံရမှာလဲ? ငါ့အစ်ကိုလို၊မောင်လို သဘောထားတဲ့နင်က ဘာလို့ အခုလိုလုပ်ရတာလဲ?"
"နောက်မဖြစ်စေရဘူး။ ခုလည်း ငါတကယ် တောင်းပန်ပါတယ်။ နင်က ငါ့အတွက် အနီးကပ်ဆုံး သူစိမ်းမိန်းကလေးပေမဲ့ အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း၊ အချစ်ဆုံးညီမလေးပါ။ နင့်ကို နှောင့်ယှက်လာလို့ ငါလွယ်လွယ်ရှင်းလိုက်တာ၊ သီဟကို အနိုင်ယူချင်လို့ လုပ်မိတာလည်း ငါဝန်ခံပါတယ်။ နင်ကြိုက်သလိုအပြစ်ပေးပါ။ ငါခံပါ့မယ်"
"လွှတ် ... ငါ့ကို ခုလွှတ်!"
သူလွှတ်ပေးလိုက်တော့ သူမက ဖုန်းရှိရာနေရာကို လျှောက်သွားပြီး ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ သူက နေရာမရွေ့။
"ဟယ်လို တီမေ"
"..........."
"ဟုတ်! တီမေ အလုပ်တွေရှုပ်နေလား?"
"..........."
"ဒါဆို ညနေကျ နောက်မကျဘူးပေါ့"
".........."
"မီးငယ် နက်ဖြန်မှလာမယ်လေ။ ခုက တီမေ့ကို ပြောစရာရှိလို့။ အလုပ်ရှုပ်နေမှာစိုးလို့ အရင်မေးတာ"
"........."
"ေဩာ် ... တီမေ့သားပေါ့။ သူတို့အဖွဲ့တွေ ရန်ဖြစ်ကြတာ ခေါင်းနည်းနည်းပေါက်သွားလို့။ မီးငယ် အတင်းဆွဲခေါ်လာပြီး ဆေးထည့်ပေးထားတယ်။ ပေါက်သွားတာက သေးသေးလေးပါ။ စိုးရိမ်စရာမရှိပါဘူး"
"........"
"ဟုတ် .... မီးငယ်နဲ့ဆုံတာလေ။ ခုက သင်္ကြန်လည်းနီးပြီဆိုတော့ တီမေ့သားကို လွှတ်မထားနဲ့ဦး။ အဲ့ဒါ လှမ်းတိုင်တာ၊ တီမေ"
"........."
"မပြန်သေးဘူး၊ တီမေ။ ရှိသေးတယ်"
"........."
"ကောင်းကင်ရေ ... တီမေက နင်နဲ့ဖုန်းပြောမလို့တဲ့"
သူ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး ဖုန်းသွားကိုင်လိုက်သည်။
"မေ"
"အငယ်ကောင်၊ နင် အိမ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်။ ငါအလုပ်တွေပြီးနေပြီ။ ညနေ စောစောပြန်ရောက်မယ်။ အိမ်မှာပဲ ရှိနေတာ မြင်ချင်တယ်။ ကြားလား?"
"ဟုတ်!"
မေ့ဘက်က ဖုန်းချသွားပြီ။ သူ နံရံကိုမှီ၍ လက်ပိုက်ကြည့်နေသော လေးငယ်ဘက် လှည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။
"ကျေနပ်ပြီလား?"
"နင်က မကျေနပ်တဲ့ အချိုးလား?"
"မဟုတ်ပါဘူး။ နင် ဒီလောက်နဲ့ ကျေနပ်ပြီလားလို့ မေးတာ"
"ထင်တာပဲ"
"နင် တော်တော်ဉာဏ်များတာပဲ"
"ဟာ ဟ!"
¤
သူ ပြန်လာပြီး အခန်းထဲအောင်းနေလိုက်သည်။ ညနေငါးနာရီမထိုးမီ မေပြန်ရောက်လာသည်။ သူကားသံကြားလို့ ဆင်းလာတော့ မေက ဧည့်ခန်းထဲဝင်လာနေပြီ။
"မေ တစ်ယောက်တည်း ပြန်လာတာလား?"
မေက သူ့နားရွက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး
"နင့်ကိစ္စရှင်းမလို့။ လာခဲ့ အပေါ်ထပ်ကို"
သူ ကိုးရိုးကားယားနဲ့ အပေါ်ထပ် ဧည့်ခန်းထဲ ပါလာသည်။ ထိုအခါမှ မေက လက်လွှတ်လိုက်ပြီး
"နင်ဟာလေ။ ရောက်တာမှတစ်ပတ်၊ ဇာတိက ပြလာပြီ။ နင့်အချိုးတွေပြင်နော်! ကြားလား ငါပြောတာ"
ပြောနေရင်း ဗိုက်ခေါက်ဆွဲလိမ်ပြန်သည်။
"အ! ကြားတယ် မေ့"
သူက အမေ့လက်ကိုလှမ်းကိုင်ထားမိတော့
"လွှတ်စမ်း၊ နင့်လက်!"
"ဟုတ် ..."
"ဒီနှစ်သင်္ကြန် နင့်အစ်မက တရားစခန်းဝင်မှာ။ နင့်အဖေက အမေ့ဆီသွားမယ်တဲ့။ ငါ အိမ်မှာ ရှိနေမှာ။ နင် သောင်းကျန်းဖို့ မစဉ်းစားနဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
"အခု နင့်အပြစ် နင်သိတယ်မလား?"
"ဟုတ်၊ သိပါတယ်"
မေက ဗိုက်ကိုခပ်နာနာဆွဲပြီး လွှတ်လိုက်တော့ သူလည်း အလိုက်တသိ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။
"ငါမပြောဘဲ နင်နေရာရွေ့လို့ကတော့ သေမယ်သာမှတ်!"
မေကပြောပြီး သူ့အခန်းဆီ ထွက်သွားသည်။ တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ သူ့အစ်ကိုတို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ အစ်ကိုဖြစ်သူက တက်လာတဲ့ခြေလှမ်းတွေ အရှိန်တန့်သွားပြီး
"ဟင်၊ ညီ! ရန်ဖြစ်လာတာလား?"
"အဟီး ... နည်းနည်းပါ"
"ဟာ ... ခေါင်းက ဘာဖြစ်တာတုန်းကွ"
"အဲ့ဒါလည်းနည်းနည်းလေးပါ။ လေးငယ်က ဆေးထည့်ပေးလိုက်တယ်"
"ဪ ... ဪ ... ဒါဆို အခုကလည်း ညီမလေးက မေမေ့ကို တိုင်လိုက်တာပေါ့"
"ဟုတ်တယ်"
သူတို့စကားပြောနေတုန်း မိုးတိမ်လွှာတက်လာသည်။
"အကိုရေ ... ဖုန်းလာနေတယ်။ ကိုနေမင်းနဲ့ ပြောချင်လို့တဲ့။ ယောကျ်ားလေးသံ၊ ဘယ်သူလဲတော့မသိဘူး ... ဟင်"
ဖုန်းလေးကိုင်ကာတက်လာရင်း ပြောနေသော မိုးတိမ်လွှာတစ်ယောက် သူ့ကိုမြင်တော့ ရပ်သွားသည်။ အစ်ကိုဖြစ်သူနေမင်းက ဖုန်းကိုယူပြီး ဝရန်တာဘက်ထွက်သွားတော့ မရီးဖြစ်သူမိုးတိမ်လွှာက သူ့နားကဆိုဖာမှာ ဝင်ထိုင်ကာ
"ရန်ဖြစ်ပြန်ပြီလား?"
သူ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"နေ့လည်က လေးငယ်ဆီ မသွားဘူးလား?"
"ရှူး ... တိုးတိုး... သွားတယ်"
"အင်း ... ဒါဆို လေးငယ်က တိုင်တာလား?"
"ဟုတ်"
မိုးတိမ်လွှာက လေသံနှိမ့်၍ ဆက်မေးသည်။
"ဒါဖြင့် တကယ်ရန်ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးပေါ့"
"ဟင် ... ဘာကိုလဲ?"
"လေးငယ်က တိုင်တာဆို? တမင်တိုင်တာမဟုတ်လား?"
"သိနေပါလား?"
"ဟာ ဟ! လေးငယ်က အကြံပိုင်တယ်ကွာ။ ဟယ် ... ဒီဒဏ်ရာက?"
"ပိစိလေးပါ"
"လေးငယ်ပဲလား?"
"ဘယ်လိုသိပြန်ပြီလဲ? မေ့ကိုပြန်မပြောနဲ့နော်"
"ထင်တယ်။ လေးငယ် လက်စားချေတာ လှလိုက်တဲ့အကွက်"
"ဟင် ... ပျော်နေတဲ့အသံကြီး ..."
"အဲ ... မပျော်ပါဘူး။ ငါ့မောင်လေး ဒီလိုဖြစ်နေတာ အစ်မက ပျော်စရာလား?"
"မပျော်လို့ပဲနော်။ တိုးတိုးပြော ... မေကြားသွားမယ်"
"အေးပါ"
နေမင်းက ဖုန်းပြောပြီး ပြန်ဝင်လာသည်။
"ဘာတွေပြောနေတာလဲ? ဪ ... အဖေက ရှစ်နာရီလောက်မှ ပြန်လာမှာဆိုတော့ မင်းက နောက်တစ်နာရီခွဲလောက် နေလိုက်ဦး။ အဖေ ပြန်မရောက်ခင်အထိပေါ့။ တို့နှစ်ယောက် မင်းကို ထမင်းစား စောင့်မှာပါ။ ခုတော့ ရေချိုးဦးမယ်"
နေမင်းက ပြောပြီး ထွက်သွားသည်။ မိုးတိမ်လွှာကလည်း
"ဟုတ်တယ်။ ထမင်းစားစောင့်မယ်။ Fighting ငါ့မောင်"
ပြောပြီးထွက်သွားသည်။
¤
နောက်တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ မေက အောက်ထပ်က တက်လာပြီး
"ထတော့! အောက်မှာ ထမင်းစားဖို့ စောင့်နေကြတယ်"
"မေရော?"
"ဒီနေ့ ဥပုပ်နေ့။ နင့်ကြောင့် ဒေါသဖြစ်ရတာ"
"ဟာ ... ကန်တော့ ... ကန်တော့ပါ မေ"
"တော်ပါပြီ။ နင်တို့အဖေက အပြင်က စားလာမှာ။ စားလိုက်ကြတော့။ ထတော့"
သူခေါင်းညိတ်ပြီး ထရပ်လိုက်တော့ ညောင်းနေတာမို့ ခြေထောက်ကို မသိမသာ ခါထုတ်လိုက်သည်။ မေက မျက်စောင်းထိုး၍
"ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေ! ဒဏ်ရာကရော...?"
"အဲဒါက ပိစိလေးပါ။ ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး"
"အင်း ... ကြပ်ကြပ်သတိထား!"
ပြောပြီး မေက အခန်းဘက်ထွက်သွားသည်။ သူက ဒူးခေါင်းကို လက်ဖြင့်ဖိလိုက်ပြီး ဆန့်လိုက်သည်။ နှစ်နာရီလောက် ကြာသွားသည်ပဲ။
သူအောက်ဆင်းလာတော့ သူ့အတွက် ခူးခပ်ပြီးနေပြီ။
"လာ ... အဆင်သင့်ပဲ။ ဟင်းတွေကြိုက်လား?"
"Good!"
"ညီ ... မင်းအစ်မပြောလို့ အကုန်သိပြီးပြီ။ မင်းကွာ ... ညီမလေးစိတ်ဆိုးလည်း ဆိုးချင်စရာ။ အဲဒီလို မလုပ်ပါနဲ့ကွ!"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ။ အခုကလည်း ရန်လည်းမဖြစ်ဘဲ ဟိုကောင်တွေ နောက်ဆုတ်သွားမယ့်နည်းကို လွယ်လွယ်တွေးမိသွားတာပါ"
"အခုတော့ မှတ်ပြီလား?"
"ဟင်း .... ရန်ဖြစ်ရင်တောင် ဒီလိုခေါင်းပေါက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ သူက ပိုပြီး လက်သံပြောင်နေတာ"
"ပိစိလေးပါဆို!"
မိုးတိမ်လွှာက ဝင်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
"ထိခါစက နာတာပေါ့ဗျ"
"အေး ... ညီ! မင်း ရန်မဖြစ်ရအောင် နေစမ်းပါကွာ။ ရန်များတာမကောင်းဘူး"
"ကျွန်တော်ကပဲ အပျင်းပြေရန်ဖြစ်နေတာ ကျနေတာပဲ"
"အေးပါကွာ။ ဟုတ်ပါပြီ။ စား ... စား"
¤
ထိုညက အခုကိစ္စ ဖေ့ကို ဘယ်သူမှအသိမပေးကြ။ သူ အခန်းထဲပြန်ရောက်ပြီး ညကိုးနာရီခွဲလောက်မှာ မိုးတိမ်လွှာက သူ့ဖုန်းထဲ စာပို့လာသည်။
'လေးငယ်က အခြေအနေလှမ်းမေးတယ်။ ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်ဦး' တဲ့။
သူဖုန်းခေါ်တော့ ဖုန်းကျခါနီးမှ ကိုင်သည်။
"ဟယ်လို ... လေးငယ်"
"ပြော"
"စိတ်ဆိုးပြေပြီလား?"
"ထင်တာပဲ"
"ထင်တာပဲ လုပ်မနေနဲ့။ ငါ့ဗိုက်မှာ အညိုအမည်းဆွဲကုန်ပြီ။ နှစ်နာရီလောက်လည်း ဒူးထောက်လိုက်ရတယ်"
"နည်းသေးတယ်"
"မကျေနပ်သေးဘူးလား?"
"ဟုတ်တယ်"
"ဟမ် ... စိတ်ဆိုးမပြေသေးဘူးလား?"
"စကားတောင်ပြန်ပြောနေပြီကို။ တော်ပြီ၊ ဂွတ်နိုက်!"
ပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။
သူဖုန်းကိုကြည့်မိတော့ Layy Nge ဆိုတဲ့ Contact လေးရဲ့ အပေါ်မှာ Lamin ဆိုတဲ့ နာမည်လေးကိုမြင်တော့ မွန်းကိုသတိရမိပြီ။ မွန်းဘာတွေလုပ်နေမလဲ? သူ့ကိုများ သတိရနေမလားလို့ တွေးလိုက်မိပြီး ကိုယ့်ဘာသာပြန်ဟားတိုက်မိသည်။
🎵 ဘယ်ဆီကို မင်းရောက်နေလဲ ???
🎼 ဘာတွေကို မင်းလုပ်နေလဲ ???
🎶 ဘယ်သူနဲ့ မင်းရှိနေမလဲ ???
အဲဒီသီချင်းကိုသာ အော်ဆိုပစ်လိုက်ချင်သည်။
.
လွမ်းတယ်ဆိုတာ ဒီလိုကြီးလား? အချစ်က ခါးလား မခါးလား ကျွန်တော်မသိဘူး ကိုအငဲရေ .... အလွမ်းကတော့ ခါးတယ်ဗျ!
.
ဖုန်းမခေါ်မိအောင် အတင်းကြီးထိန်းချုပ်၍ ဖုန်းကိုပိတ်ပစ်လိုက်ရသည်။ အသံလေးဖြစ်ဖြစ် ကြားချင်နေမိပေမဲ့ မသင့်တော်ပါဘူးလေလို့ တွေးရင်းနဲ့ပဲ ရင်ထဲက ဆစ်ခနဲ။
.
ဒီဝေဒနာကို သာယာနေတတ်ပါပြီ မွန်းရေ .....
¤
ခုတင်ပေါ်မှာစာဖတ်နေတဲ့ မွန်းတစ်ယောက် အခန်းပြင်ထွက်လာပြီး လက်ပ်တော့နဲ့အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ လင်းလက်ကို မေးနေသည်။
"လင်း ... ငါ့ကိုခေါ်လိုက်သေးလား?"
"အယ်! အလုပ်ရှုပ်နေတာနဲ့ နင်ရှိတာတောင် မေ့ချင်ချင်ရယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ခေါ်လိုက်သလားလို့ပါ"
"နင့်ကို ဘယ်သူက သတိရနေလဲမှ မသိတာ"
"ဟာ ဟ ... အဲဒီလိုလား? ဘယ်သူပါလိမ့်?"
မွန်းက ပြောပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားသည်။
¤
ညနက်သန်းခေါင် အိပ်မက်တွေနဲ့ နပန်းလုံးပြီး ကျွန်တော့်ရင်ထဲ စူးနင့်နေပြီ၊ မွန်း!
စိုးရိမ်ထိတ်လန့်ပြီးနိုးခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် ညကပိုပြီးနက်နေတယ်၊ မွန်း!
ပြန်အိပ်မရတော့တဲ့ မျက်လုံးတွေထက် ရင်ထဲက ပိုအောင့်နေတယ်၊ မွန်း!
ကောင်းကင်ပေါ်မှာ သာနေတဲ့လမင်းက ရင်ခွင်ဗလာနဲ့ကျွန်တော့်ကို လှောင်တယ်၊ မွန်း!
နေရောင်ဆိုတာ နေကောင်းကင်ဆိုတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် အရမ်းဝေးနေတယ်၊ မွန်း!
မနက်လင်းဖို့ စောင့်နေရတာ အရမ်းပင်ပန်းမှန်း ခုမှ သိခဲ့ရပြီ မွန်းရယ်။
¤
အပိုင်း (၇) ဆက်ရန်
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ဒီအခ်ိန္အိမ္မွာ မရီးတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေနမွာ။ သႀကၤန္နားနီးလို႔ အလုပ္ကိစၥေတြ လက္စသတ္ေနရလို႔ အကုန္လံုး ႐ံုးေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ မရီးက တစ္အိမ္လံုး အလုပ္မ်ားၿပီဆို သူကမီးဖိုေခ်ာင္မွာ စီစဥ္ၿပီးမွ အလုပ္ထဲ အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ လိုက္သြားတတ္တာ။ သူမမွ ေသခ်ာမလုပ္ေပးရင္ ထမင္းလြတ္ေအာင္ အလုပ္ေလာဘႀကီးသူေတြခ်ည္းသာ။
သူ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္သြားလိုက္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ 'မိုးတိမ္လႊာ' တစ္ေယာက္ ခုထိမီးဖိုခန္းထဲမွာ။
"မမ!"
"ဪ ... ႏိုးၿပီလား ကာလနဂါးေလး"
"အဟီး ... ႏိုးၿပီ။ ခုမွ ဆယ္နာရီပဲရွိေသးတယ္"
"အယ္ ... ေစာေသးတာပဲေနာ္။ ျပန္အိပ္ပါလား?"
"မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ညက ျပန္လာၿပီး အခန္းေအာင္းေနတယ္လို႔ နင့္အစ္ကိုကေတာင္ ေျပာေနေသးတယ္"
"ေလးငယ္က စိတ္ဆိုးသြားလို႔"
"ညက သြားႀကိဳေတာ့ ဘာျဖစ္ၾကျပန္ၿပီလဲ? ဒီလိုပဲ ရန္ျဖစ္ေနက်ကို"
သူက ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ မိုးတိမ္လႊာအနားကို သြားလိုက္ၿပီး
"ဟိုေလ ... မမကိုပဲ အကူအညီေတာင္းရမွာ။ ခုကိစၥက ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းလြန္သြားလို႔"
သူက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္သည္။ မိုးတိမ္လႊာ အံ့ဩေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ဟာ ... မမ ... အဲဒီလိုမၾကည့္နဲ႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္မျဖစ္ခ်င္လို႔ ဒီအတိုင္း ရွင္းလိုက္မိတာ။ ဘာစိတ္မွမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ သီဟဆိုတဲ့ေကာင္က ေလးငယ္ကို Second year ေလာက္ကတည္းက ကပ္ေနတာ၊ ေလးငယ္က မပါလို႔။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း ခဏခဏၿငိေနတာ"
"ေအး ... အဲဒါ။ နင္ အႏိုင္လိုခ်င္တာနဲ႔ပါ ေရာၿပီး ေလးငယ္ေလးကို အဲ့လိုမလုပ္သင့္ဘူးေလ။ နင္က ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမွာကို အခု နင္ကိုယ္တိုင္က အခြင့္ေကာင္းယူတယ္လို႔ ေလးငယ္မေတြးမိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ"
"ဟာ ... မဟုတ္ဘူးေလ"
"ေအးေလ၊ မဟုတ္တာကို ေလးငယ္သိတာေသခ်ာေအာင္ လုပ္ေလ"
"ဖုန္းကို မကိုင္ဘူး။ အိမ္လိုက္သြားလည္း အခန္းထဲက ထြက္မွာမဟုတ္ဘူး"
"အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ဒီအတိုင္းထားမွာလား?"
"ေန႔လည္က် သြားမွာပါ။ မမကလည္းေနာ္ ... အၾကံေပးမယ္မရွိဘူး။ မီးေလာင္ရာေလပင့္တယ္။ စိတ္ေတာင္ ပိုညစ္သြားၿပီ။ ေရသြားခ်ဳိးေတာ့မယ္"
"ဟယ္ေတာ္ ... က်ဳပ္ကို ပတ္ရမ္းသြားတယ္။ ေဟ့ေကာင္ေလး ... ေရျမန္ျမန္ခ်ဳိးၿပီး ထမင္းလာစား။ က်ဳပ္က ႐ံုးသြားေတာ့မွာ"
မိုးတိမ္လႊာလွမ္းေအာ္သည္ကို အခန္းအျပင္ေရာက္ေနတဲ့ သူက
"သြားေပါ့။ အကူအညီမွမရတာ"
"ဪ ... ဒီကေလးေတာ့!"
ေနေကာင္းကင္တို႔ ကံေကာင္းသည္ဆိုရမလား။ အေမက ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တည္း ေမြးထားေပမယ့္ ေလးငယ္က ညီမေလးတစ္ေယာက္လို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အတူတူႀကီးျပင္းလာၿပီး မရီးျဖစ္သူကလည္း အစ္မအရင္းတစ္ေယာက္လို ဂ႐ုတစိုက္ရွိလွသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အိမ္မွာ သူက ဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုးေနၿပီး လူဆိုးဘြဲ႕ ရထားျခင္းျဖစ္သည္။
ဒါေတာင္ အမွားတစ္ခုခုဆို အေဖလုပ္သူက တစ္စက္ကေလးမွ မ်က္ႏွာသာေပးသည္မဟုတ္။ သူကလည္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီးမွ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုတာမ်ဳိး။ အခုေတာ့ ဘာျဖစ္လာဦးမည္မသိ။
သူျပန္ဆင္းလာေတာ့ ထမင္းပြဲအဆင္သင့္။
"ကဲ ... ကိုယ္ေတာ္ေလး၊ သံုးေဆာင္ေတာ္မူ။ အဲဒီမွာ ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား?"
"ဟား ... ႀကိဳက္တယ္။ ငါ့အစ္မက ေတာ္ျပန္ေရာ"
"ေအးပါ ... နင္ပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာ။ အစ္မသြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ေလးငယ္ကိုေခ်ာ့မရရင္ အစ္မကို ဖုန္းေခၚလိုက္"
"ဟုတ္"
ဒီေလာက္အလုပ္ရႈပ္ေနတာေတာင္ သူတို႔ကေလးေတြကိစၥ ရွင္းေပးဦးမည္တဲ့။ မိုးတိမ္လႊာက အဲဒီလိုကို စိတ္ခ်ရသည္။
¤
သူ ေလးငယ္တို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ ျခံတံခါးက ေသာ့ပိတ္ထားၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ လာဖြင့္ေပးမည့္သူမရွိ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ တံခါးပြင့္လာၿပီး
"ေကာင္ေလးေရ ... မင္းညီမက တံခါးသြားမဖြင့္ေပးရဘူးဆိုၿပီး ေျပာေနလို႔ က်ဳပ္တို႔ၿငိမ္ေနရလို႔ပါ။ မင္းတို႔ ရန္ျဖစ္ၾကျပန္ၿပီလား?"
သူတို႔အေၾကာင္းက အဲဒီလိုကို သိေနၾကတာ။
"ဟုတ္! ႀကီးေတာ္"
"ေအး၊ ျမန္ျမန္ဝင္။ လွမ္းေအာ္ေနဦးမယ္"
"ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျခံတံခါးျပန္ပိတ္လိုက္မယ္။ ႀကီးေတာ္ ျပန္ဝင္သြားလိုက္ေတာ့"
"ေဩာ္ ... ေအး ... ေအး။ အဲဒါဆို ထားခဲ့ၿပီေနာ္"
သူ စက္ဘီးကို ျခံထဲသြင္းလိုက္ၿပီး ျခံတံခါးျပန္ပိတ္ထားလိုက္သည္။ အိမ္ခ်င္းမေဝးသည္မို႔ သူအျမဲ စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္သြားေနက်။
သူအေပၚထပ္တက္လာေတာ့ ေလွကားထိပ္ကေန လွမ္းေအာ္ၿပီး ေလးငယ္ဆင္းလာသည္။
"ဘယ္သူမွ မဖြင့္ေပးပါနဲ႔ဆို ဘယ္သူဖြင့္ေပးလိုက္ျပန္ၿပီလဲ? ဘယ္သူမွ မီးငယ္ဘက္မရွိၾကဘူး"
သူမက သူ႔ကို ဝင္တိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားသည္။ ႀကီးေတာ္က ေနာက္ေဖးကေနထြက္လာသည္။ သူက ေလးငယ္ေနာက္နားကေန ႀကီးေတာ္ကို မ်က္စိမွိတ္ေခါင္းခါျပၿပီး
"ဟဲ့ ... ပတ္ရမ္းမေနနဲ႔။ ငါ့ဘာသာ ျခံေက်ာ္ဝင္လာတာ"
"ႀကီးေတာ္ဖြင့္ေပးတာမဟုတ္လား?"
"ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ႀကီးေတာ္ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ပါေစ။ ငါတို႔ျခံထဲသြားေျပာရေအာင္"
သူက ႀကီးေတာ္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပၿပီး ေလးငယ္ကို အျပင္ဆြဲေခၚလာလိုက္သည္။
"လႊတ္စမ္း! လက္နာတယ္"
အိမ္ေပါက္ဝမွာ ေလးငယ္ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္လို႔ သူလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေလးငယ္က ျခံထဲဆင္းသြားသည္။ ခံုမွာထိုင္ၿပီးေတာ့ ေလးငယ္က စက္ဘီးကိုေမးေငါ့၍
"စက္ဘီးကလည္း ျခံေက်ာ္တက္တတ္လား?"
"ဟင္ ... အဲဒါက ... ဟာ.... ထားလိုက္ပါ"
သူ ေလးငယ္ေရွ႕မွာရပ္လိုက္ၿပီး
"ေလးငယ္၊ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"
"......."
"ေလးငယ္ ... အဲဒီလိုမေနနဲ႔ဟာ ... ေနာ္?"
"......."
"ငါဘယ္လိုေတာင္းပန္မွ နင္ေက်နပ္မွာလဲ?"
ဘာတစ္ခြန္းမွ မတုန္႔ျပန္။ သူတစ္ဘက္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့မွ ေလးငယ္က အိမ္ထဲဝင္ေျပးသည္။ သူလွမ္းမဆြဲလိုက္ႏိုင္။ ေနာက္ကလိုက္ေတာ့ အိမ္ေပၚတက္သြားသည္။ သူလိုက္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အခန္းတံခါးပိတ္ထားသည္။
"ေလးငယ္၊ နင္ငိုေနတာလား? ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။ တံခါးဖြင့္ပါဟာ။ နင္ငါ့ကို ႀကိဳက္သလိုလုပ္ဟာ။ အဲဒီလိုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ငိုမေနပါနဲ႔"
သူအခန္းတံခါးဝကေန တတြတ္တြတ္ေျပာေနေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရ။
"ငါ တံခါးဖ်က္ဝင္လာမွာေနာ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါလႊတ္ထားေပးမွာမဟုတ္ဘူး"
သူမ ဘာမွျပန္မေျပာ။ သူက တံခါးဝမွာ အသာေလးၿငိမ္ၿပီး ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အခန္းတံခါးပြင့္သြားသည္။ ထိုင္ေနသည္မို႔ သူ႔ကိုမျမင္ခင္ တံခါးဝကို ေျခထိုးခံထားလိုက္သည္။
"အမေလး"
ေလးငယ္လန္႔သြားၿပီးမွ တံခါးျပန္ပိတ္ဖို႔လုပ္ေပမဲ့ မရေတာ့။ သူတံခါးကိုတြန္းၿပီး မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
"ေလးငယ္ ... ငါေတာင္းပန္ေနတယ္ေလဟာ"
သူတို႔အခန္းဝမွာ တံခါးကို ဟိုဘက္ဒီဘက္တြန္းရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ ေလးငယ္က တံခါးကို ႐ုတ္တရက္ဆြဲလိုက္ေတာ့ ျပန္ပိတ္သြားမွာစိုး၍ တြန္းေနေသာ ေနေကာင္းကင္ အရွိန္လြန္ၿပီး အခန္းထဲပစ္လဲသြားသည္။
"အား"
သူ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေလးငယ္က မွတ္ၿပီလား ဆိုသည့္ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။ သူျပန္မထဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ေနလိုက္သည္။
"နင္ ဘာလုပ္တာလဲ? သြား ... ထြက္သြား"
သူကမတုန္႔ျပန္ေတာ့ ေလးငယ္ စားပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြ၊ အ႐ုပ္ေတြ၊ ေရဘူး၊ ေရခြက္ေတြနဲ႔ ေကာက္ေပါက္သည္ကို သူၿငိမ္ခံေနသည္။ ႏႈိးစက္နာရီနဲ႔ေပါက္ေတာ့ သူ ဖမ္းယူထားလိုက္သည္။ ေလးငယ္က ေဒါသတႀကီး ေတြ႕သမၽွႏွင့္ေကာက္ေပါက္ေနသည္ကို ကြဲႏိုင္ေသာပစၥည္းေတြ သူထိုင္ဖမ္းေနသည္မို႔ သူမ ေမာလာသလို စိတ္ေတြညစ္လာသည္။
"နင္ေမာေနၿပီ။ ေတာ္လိုက္ေတာ့"
ေျပာလည္းဂ႐ုမစိုက္၊ ရပ္မသြားပါ။ ဒီတစ္ခါ သူမလက္ထဲပါလာသည္က စကၠဴဖိတဲ့ဖန္တံုးေလး။ သူ ေရွာင္လည္းမေရွာင္ ဖမ္းလည္းမဖမ္းေတာ့ ေခါင္းကိုလာထိသည္။
"အ"
ေနာက္တစ္ခု သူဝယ္ေပးထားတဲ့ သူမရဲ႕ နားၾကပ္။ သူလွမ္းဖမ္းထားလိုက္ၿပီး
"ဒါေလးေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ"
သူေျပာရင္း နာသြားတဲ့ေခါင္းကို လက္နဲ႔ပြတ္မိေတာ့ ေစးကပ္ကပ္နဲ႔။ သူသိလိုက္ၿပီ။ ေခါင္းေပါက္သြားသည္ေလ။ ေလးငယ္လည္း ရပ္သြားသည္။ ေသြးေတြစီးမက်ေအာင္ တစ္ခ်က္သုတ္လိုက္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္၍ ေဘာင္းဘီေနာက္ဘက္မွာ လက္သုတ္လိုက္သည္။ ပစ္ထားသမၽွေတြကို တစ္ခုခ်င္း လိုက္ေကာက္ေပးၿပီး နားၾကပ္ေလးကိုေတာ့ ေလးငယ္ဆီလွမ္းေပးလိုက္သည္။ သူမ ဆြဲယူလိုက္ရင္း
"နင္ ထြက္သြား"
"ေဒါသမေျပေသးဘူးလား? ငါ နင့္အခန္းအျပင္မွာပဲ ရွိေနမယ္"
သူလွည့္ထြက္လာေတာ့ ေလးငယ္က စားပြဲေပၚထားခဲ့တဲ့ ဖန္တံုးေလးဆီ အၾကည့္အေရာက္မွာ ေသြးစေတြ ျမင္သြားသည္။
"ေကာင္းကင္"
"ဟင္"
အခန္းဝေရာက္ေနတဲ့သူက ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ နဖူးစပ္နားကို ေသြးစအခ်ဳိ႕ စီးက်လာေနတာ သူကမသိလိုက္။ ေလးငယ္ သူ႔နားေရာက္လာၿပီး သူ႔နဖူးကိုေမာ့ၾကည့္ကာ
"နင္အ႐ူးလား? ဘာလို႔မေရွာင္တာလဲ?"
"ဘာကိုလဲဟ!"
"အ႐ူး ... နင္မေကာင္းတဲ့အေကာင္"
ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ လက္ေမာင္းကို ထု႐ိုက္ေနျပန္သည္။ မ်က္ရည္ေတြလည္းဝဲလို႔။ သူ႔နဖူးမွာ ခပ္ေႏြးေႏြးျဖစ္လာလို႔ လက္နဲ႔ကိုင္ၾကည့္ေတာ့မွ ေသြးေတြက်လာတာကို သူသိလိုက္သည္။ ေလးငယ္က သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး
"နင္ အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့ ငါကဘယ္လိုစိတ္ဆိုးရေတာ့မွာလဲ" တဲ့။
"ငါက ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
ေလးငယ္သူ႔ကို စိတ္႐ႈပ္သလိုၾကည့္ၿပီး စားပြဲဆီျပန္သြားကာ အံဆြဲထဲက ေဆးပစၥည္းေတြထုတ္လိုက္သည္။
"နင္က အဲဒီမွာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ? ခုတင္ေပၚလာထိုင္စမ္း"
သူတစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ၿပီး သြားထိုင္လိုက္သည္။ ေလးငယ္က ဒဏ္ရာကိုၾကည့္ကာ ကတ္ေၾကးကိုင္ၿပီး ဆံပင္တခ်ဳိ႕ကို ညႇပ္ထုတ္လိုက္သည္ကို သူတားမလို႔ဟန္ျပင္ၿပီးမွ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။
"ကြဲမယ့္ ရွမယ့္ဟာေတြ ထိုင္ဖမ္းေနၿပီးေတာ့ ဒီအတံုးေလးတစ္တံုးကိုက် မဖမ္းႏိုင္ဘူးလား? နင္က အ႐ူးလား? ေခါင္းေပါက္သြားတာကို မသိဘူးလား? ငါ့ကို ေျပာပါလား? အဲ့ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနတဲ့ နင့္ပါးစပ္က အသံမထြက္ေတာ့ဘူး။ အ႐ူး"
ပါးစပ္က ပြစိပြစိေတြရြတ္ရင္း လက္ကလည္း ဒဏ္ရာကို ေဆးထည့္ေပးေနသည္။ ေနေကာင္းကင္တစ္ေယာက္ ရယ္ရမလို၊ ငိုရမလိုျဖစ္ေနသည္မို႔ အသံမထြက္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေတြ အတင္းေစ့ထားမိသည္။ နာတာကို ေအာ္ရမလား၊ ေလးငယ္ ပြစိပြစိ ေျပာေနတာကို ရယ္ရမလား သူမသိေတာ့။
"ပြစိပြစိနဲ႔ ဘာေတြရြတ္ေနတာလဲ?"
"နင့္ကို က်ိန္ဆဲေနတာ"
"အ .... နာတယ္ဟ"
ေလးငယ္ကေျပာရင္း ဆံပင္ေတြကို ဆြဲယူလိုက္သည္မို႔ သူထေအာ္လိုက္သည္။
"ေသပါလားဟယ္"
ေဆးထည့္ေနတာကို လက္စသတ္လိုက္သည္။
"နင္ စိတ္ဆိုးေျပၿပီေပါ့"
"မေျပဘူး"
"ဒါဆိုဘာလို႔ ခုနက မ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီး ငါ့ကို ႐ိုက္တာလဲ?"
"ေဒါသထြက္လို႔"
"ဟား ... ဟား ... အဲဒါ ေဒါသထြက္တာလား?"
"ဟုတ္တယ္"
"အခုေရာ?"
"စိတ္တိုတယ္"
"ဒါဆို ပါးတစ္ဖက္က်န္ေသးတယ္"
"လက္သနတယ္"
"ျပန္နမ္းလိုက္ေလ အဲဒါဆို"
"ဘာ ..... ေသနာေကာင္"
ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း ေခါင္းကိုေဒါက္ခနဲ။
"အား ... လက္ျမန္လိုက္တာ။ ခုမွ အတြင္းေၾကၿပီလားမသိဘူး"
"အပိုေတြမလုပ္နဲ႔။ ဒဏ္ရာနဲ႔အေဝးႀကီး"
"အဟီး"
"ဘာ အဟီးလဲ? ေနာက္ဆိုိ နင္ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေန"
"ခုလည္း ဟိုေကာင္ရန္စလို႔ျဖစ္ရတာ"
"နင့္အျပစ္ကို တျခားလူပါ အေဖာ္မေခၚနဲ႔"
"ဟုတ္ပါၿပီ။ ေနာက္ဆို ဆင္ျခင္ပါ့မယ္။ ေက်နပ္ၿပီလား?"
"ဒီေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ဘူး။ နင့္အိမ္ကိုတိုင္မွာ"
"ဟင္ ... အဲ ... တိုင္ေလ။ သမီးကို ေကာင္းေကာင္းက နမ္းပါတယ္ဆိုၿပီး တိုင္မွာလား?"
"ဟဲ့ ... ေကာင္းကင္! နင္သြားလိုက္ေတာ့"
"အိုေခ ... သြားၿပီေနာ္။ ဘိုင္"
ေလးငယ္ ပြစိပြစိေျပာရင္း က်န္ေနခဲ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဤကဲ့သို႔ ရန္ျဖစ္ေနရမွ ေနသာထိုင္သာရွိၾကသလိုလို ...
သူထြက္လာေတာ့ ေလးငယ္က ေနာက္ကထြက္လိုက္လာၿပီး
"ေနေကာင္းကင္"
"ဟင္ ... ဘာလဲ?"
"အဲ့ဒီပံုစံနဲ႔ ေနပူႀကီးထဲ ဦးထုပ္လည္းမပါဘဲ စက္ဘီးစီးၿပီး ျပန္မွာလား?"
"နင္က စိုးရိမ္တယ္ေပါ့?"
"ေတာက္ ... ေစတနာနဲ႔မတန္တဲ့ဟာ"
"ေလးငယ္ ... အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေလ ... ဒီတစ္ခါေတာ့ နင့္ကို ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေခ်ာ့ယူရမယ္ထင္တာ"
"ဘာ......?"
"ဟုတ္တယ္။ အခုေတာ့ ေျပာရလြယ္သားပဲ"
"နင္ ...... နင္ ဘာစကားေျပာတာလဲ?"
ေျပာေနရင္း သူမအသံေတြ တိမ္ဝင္သြားၿပီး တစ္ဘက္လွည့္သြားသည္။ သူ စကားမွားသြားၿပီ။
"ဟာ ... ေလးငယ္၊ ငါဆိုလိုတာက နင္ေတြးသလိုမဟုတ္ဘူးေနာ္"
သူ ပ်ာပ်ာသလဲ ရွင္းျပရင္း သူမကို ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ ေလးငယ္ မ်က္ရည္ေတြဝဲေနသည္။ သူအဓိပၸါယ္မသိတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ သူ႔ကိုၾကည့္ေနသည္။
"ေလးငယ္၊ ငါ စကားေျပာေလာသြားတာ။ နင့္ကို လြယ္တယ္လို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး"
သူမပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ထဲက ေလးငယ္ ႐ုန္းသည္။ သူလႊတ္မေပး။ ပါးစပ္က တဖြဖြေတာင္းပန္ကာ လက္က သူမပခံုးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
"ေနေကာင္းကင္! ငါ့ကိုလႊတ္"
ေျပာရင္း သူ႔ရင္ဘတ္ကို ထု႐ိုက္႐ုန္းကန္ေနသည္။
"ငါက နင့္အ႐ုပ္မဟုတ္ဘူး။ နင့္ခ်စ္သူလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ႏွမလိုဆိုေပမဲ့ သူမ်ားေတြအျမင္မွာ သူစိမ္းပဲ။ နင္ကစၿပီး ငါ့ကို အခုလိုလုပ္ရင္ ငါက နင့္ကို ဘယ္လိုယံုရမွာလဲ? ငါ့အစ္ကိုလို၊ေမာင္လို သေဘာထားတဲ့နင္က ဘာလို႔ အခုလိုလုပ္ရတာလဲ?"
"ေနာက္မျဖစ္ေစရဘူး။ ခုလည္း ငါတကယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ နင္က ငါ့အတြက္ အနီးကပ္ဆံုး သူစိမ္းမိန္းကေလးေပမဲ့ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္း၊ အခ်စ္ဆံုးညီမေလးပါ။ နင့္ကို ေႏွာင့္ယွက္လာလို႔ ငါလြယ္လြယ္ရွင္းလိုက္တာ၊ သီဟကို အႏိုင္ယူခ်င္လို႔ လုပ္မိတာလည္း ငါဝန္ခံပါတယ္။ နင္ႀကိဳက္သလိုအျပစ္ေပးပါ။ ငါခံပါ့မယ္"
"လႊတ္ ... ငါ့ကို ခုလႊတ္!"
သူလႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူမက ဖုန္းရွိရာေနရာကို ေလၽွာက္သြားၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ သူက ေနရာမေရြ႕။
"ဟယ္လို တီေမ"
"..........."
"ဟုတ္! တီေမ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနလား?"
"..........."
"ဒါဆို ညေနက် ေနာက္မက်ဘူးေပါ့"
".........."
"မီးငယ္ နက္ျဖန္မွလာမယ္ေလ။ ခုက တီေမ့ကို ေျပာစရာရွိလို႔။ အလုပ္႐ႈပ္ေနမွာစိုးလို႔ အရင္ေမးတာ"
"........."
"ေဩာ္ ... တီေမ့သားေပါ့။ သူတို႔အဖြဲ႕ေတြ ရန္ျဖစ္ၾကတာ ေခါင္းနည္းနည္းေပါက္သြားလို႔။ မီးငယ္ အတင္းဆြဲေခၚလာၿပီး ေဆးထည့္ေပးထားတယ္။ ေပါက္သြားတာက ေသးေသးေလးပါ။ စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး"
"........"
"ဟုတ္ .... မီးငယ္နဲ႔ဆံုတာေလ။ ခုက သႀကၤန္လည္းနီးၿပီဆိုေတာ့ တီေမ့သားကို လႊတ္မထားနဲ႔ဦး။ အဲ့ဒါ လွမ္းတိုင္တာ၊ တီေမ"
"........."
"မျပန္ေသးဘူး၊ တီေမ။ ရွိေသးတယ္"
"........."
"ေကာင္းကင္ေရ ... တီေမက နင္နဲ႔ဖုန္းေျပာမလို႔တဲ့"
သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ဖုန္းသြားကိုင္လိုက္သည္။
"ေမ"
"အငယ္ေကာင္၊ နင္ အိမ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ျပန္။ ငါအလုပ္ေတြၿပီးေနၿပီ။ ညေန ေစာေစာျပန္ေရာက္မယ္။ အိမ္မွာပဲ ရွိေနတာ ျမင္ခ်င္တယ္။ ၾကားလား?"
"ဟုတ္!"
ေမ့ဘက္က ဖုန္းခ်သြားၿပီ။ သူ နံရံကိုမွီ၍ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနေသာ ေလးငယ္ဘက္ လွည့္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။
"ေက်နပ္ၿပီလား?"
"နင္က မေက်နပ္တဲ့ အခ်ဳိးလား?"
"မဟုတ္ပါဘူး။ နင္ ဒီေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ၿပီလားလို႔ ေမးတာ"
"ထင္တာပဲ"
"နင္ ေတာ္ေတာ္ဉာဏ္မ်ားတာပဲ"
"ဟာ ဟ!"
¤
သူ ျပန္လာၿပီး အခန္းထဲေအာင္းေနလိုက္သည္။ ညေနငါးနာရီမထိုးမီ ေမျပန္ေရာက္လာသည္။ သူကားသံၾကားလို႔ ဆင္းလာေတာ့ ေမက ဧည့္ခန္းထဲဝင္လာေနၿပီ။
"ေမ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာတာလား?"
ေမက သူ႔နားရြက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး
"နင့္ကိစၥရွင္းမလို႔။ လာခဲ့ အေပၚထပ္ကို"
သူ ကိုးရိုးကားယားနဲ႔ အေပၚထပ္ ဧည့္ခန္းထဲ ပါလာသည္။ ထိုအခါမွ ေမက လက္လႊတ္လိုက္ၿပီး
"နင္ဟာေလ။ ေရာက္တာမွတစ္ပတ္၊ ဇာတိက ျပလာၿပီ။ နင့္အခ်ဳိးေတြျပင္ေနာ္! ၾကားလား ငါေျပာတာ"
ေျပာေနရင္း ဗိုက္ေခါက္ဆြဲလိမ္ျပန္သည္။
"အ! ၾကားတယ္ ေမ့"
သူက အေမ့လက္ကိုလွမ္းကိုင္ထားမိေတာ့
"လႊတ္စမ္း၊ နင့္လက္!"
"ဟုတ္ ..."
"ဒီႏွစ္သႀကၤန္ နင့္အစ္မက တရားစခန္းဝင္မွာ။ နင့္အေဖက အေမ့ဆီသြားမယ္တဲ့။ ငါ အိမ္မွာ ရွိေနမွာ။ နင္ ေသာင္းက်န္းဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အခု နင့္အျပစ္ နင္သိတယ္မလား?"
"ဟုတ္၊ သိပါတယ္"
ေမက ဗိုက္ကိုခပ္နာနာဆြဲၿပီး လႊတ္လိုက္ေတာ့ သူလည္း အလိုက္တသိ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
"ငါမေျပာဘဲ နင္ေနရာေရြ႕လို႔ကေတာ့ ေသမယ္သာမွတ္!"
ေမကေျပာၿပီး သူ႔အခန္းဆီ ထြက္သြားသည္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔အစ္ကိုတို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုျဖစ္သူက တက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြ အရွိန္တန္႔သြားၿပီး
"ဟင္၊ ညီ! ရန္ျဖစ္လာတာလား?"
"အဟီး ... နည္းနည္းပါ"
"ဟာ ... ေခါင္းက ဘာျဖစ္တာတုန္းကြ"
"အဲ့ဒါလည္းနည္းနည္းေလးပါ။ ေလးငယ္က ေဆးထည့္ေပးလိုက္တယ္"
"ဪ ... ဪ ... ဒါဆို အခုကလည္း ညီမေလးက ေမေမ့ကို တိုင္လိုက္တာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္"
သူတို႔စကားေျပာေနတုန္း မိုးတိမ္လႊာတက္လာသည္။
"အကိုေရ ... ဖုန္းလာေနတယ္။ ကိုေနမင္းနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔တဲ့။ ေယာက်္ားေလးသံ၊ ဘယ္သူလဲေတာ့မသိဘူး ... ဟင္"
ဖုန္းေလးကိုင္ကာတက္လာရင္း ေျပာေနေသာ မိုးတိမ္လႊာတစ္ေယာက္ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ရပ္သြားသည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူေနမင္းက ဖုန္းကိုယူၿပီး ဝရန္တာဘက္ထြက္သြားေတာ့ မရီးျဖစ္သူမိုးတိမ္လႊာက သူ႔နားကဆိုဖာမွာ ဝင္ထိုင္ကာ
"ရန္ျဖစ္ျပန္ၿပီလား?"
သူ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ေန႔လည္က ေလးငယ္ဆီ မသြားဘူးလား?"
"ရွဴး ... တိုးတိုး... သြားတယ္"
"အင္း ... ဒါဆို ေလးငယ္က တိုင္တာလား?"
"ဟုတ္"
မိုးတိမ္လႊာက ေလသံႏွိမ့္၍ ဆက္ေမးသည္။
"ဒါျဖင့္ တကယ္ရန္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးေပါ့"
"ဟင္ ... ဘာကိုလဲ?"
"ေလးငယ္က တိုင္တာဆို? တမင္တိုင္တာမဟုတ္လား?"
"သိေနပါလား?"
"ဟာ ဟ! ေလးငယ္က အၾကံပိုင္တယ္ကြာ။ ဟယ္ ... ဒီဒဏ္ရာက?"
"ပိစိေလးပါ"
"ေလးငယ္ပဲလား?"
"ဘယ္လိုသိျပန္ၿပီလဲ? ေမ့ကိုျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္"
"ထင္တယ္။ ေလးငယ္ လက္စားေခ်တာ လွလိုက္တဲ့အကြက္"
"ဟင္ ... ေပ်ာ္ေနတဲ့အသံႀကီး ..."
"အဲ ... မေပ်ာ္ပါဘူး။ ငါ့ေမာင္ေလး ဒီလိုျဖစ္ေနတာ အစ္မက ေပ်ာ္စရာလား?"
"မေပ်ာ္လို႔ပဲေနာ္။ တိုးတိုးေျပာ ... ေမၾကားသြားမယ္"
"ေအးပါ"
ေနမင္းက ဖုန္းေျပာၿပီး ျပန္ဝင္လာသည္။
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ? ဪ ... အေဖက ရွစ္နာရီေလာက္မွ ျပန္လာမွာဆိုေတာ့ မင္းက ေနာက္တစ္နာရီခြဲေလာက္ ေနလိုက္ဦး။ အေဖ ျပန္မေရာက္ခင္အထိေပါ့။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ မင္းကို ထမင္းစား ေစာင့္မွာပါ။ ခုေတာ့ ေရခ်ဳိးဦးမယ္"
ေနမင္းက ေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။ မိုးတိမ္လႊာကလည္း
"ဟုတ္တယ္။ ထမင္းစားေစာင့္မယ္။ Fighting ငါ့ေမာင္"
ေျပာၿပီးထြက္သြားသည္။
¤
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေမက ေအာက္ထပ္က တက္လာၿပီး
"ထေတာ့! ေအာက္မွာ ထမင္းစားဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္"
"ေမေရာ?"
"ဒီေန႔ ဥပုပ္ေန႔။ နင့္ေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ရတာ"
"ဟာ ... ကန္ေတာ့ ... ကန္ေတာ့ပါ ေမ"
"ေတာ္ပါၿပီ။ နင္တို႔အေဖက အျပင္က စားလာမွာ။ စားလိုက္ၾကေတာ့။ ထေတာ့"
သူေခါင္းညိတ္ၿပီး ထရပ္လိုက္ေတာ့ ေညာင္းေနတာမို႔ ေျခေထာက္ကို မသိမသာ ခါထုတ္လိုက္သည္။ ေမက မ်က္ေစာင္းထိုး၍
"ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေန! ဒဏ္ရာကေရာ...?"
"အဲဒါက ပိစိေလးပါ။ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး"
"အင္း ... ၾကပ္ၾကပ္သတိထား!"
ေျပာၿပီး ေမက အခန္းဘက္ထြက္သြားသည္။ သူက ဒူးေခါင္းကို လက္ျဖင့္ဖိလိုက္ၿပီး ဆန္႔လိုက္သည္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာသြားသည္ပဲ။
သူေအာက္ဆင္းလာေတာ့ သူ႔အတြက္ ခူးခပ္ၿပီးေနၿပီ။
"လာ ... အဆင္သင့္ပဲ။ ဟင္းေတြႀကိဳက္လား?"
"Good!"
"ညီ ... မင္းအစ္မေျပာလို႔ အကုန္သိၿပီးၿပီ။ မင္းကြာ ... ညီမေလးစိတ္ဆိုးလည္း ဆိုးခ်င္စရာ။ အဲဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔ကြ!"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။ အခုကလည္း ရန္လည္းမျဖစ္ဘဲ ဟိုေကာင္ေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားမယ့္နည္းကို လြယ္လြယ္ေတြးမိသြားတာပါ"
"အခုေတာ့ မွတ္ၿပီလား?"
"ဟင္း .... ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ဒီလိုေခါင္းေပါက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူက ပိုၿပီး လက္သံေျပာင္ေနတာ"
"ပိစိေလးပါဆို!"
မိုးတိမ္လႊာက ဝင္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"ထိခါစက နာတာေပါ့ဗ်"
"ေအး ... ညီ! မင္း ရန္မျဖစ္ရေအာင္ ေနစမ္းပါကြာ။ ရန္မ်ားတာမေကာင္းဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အပ်င္းေျပရန္ျဖစ္ေနတာ က်ေနတာပဲ"
"ေအးပါကြာ။ ဟုတ္ပါၿပီ။ စား ... စား"
¤
ထိုညက အခုကိစၥ ေဖ့ကို ဘယ္သူမွအသိမေပးၾက။ သူ အခန္းထဲျပန္ေရာက္ၿပီး ညကိုးနာရီခြဲေလာက္မွာ မိုးတိမ္လႊာက သူ႔ဖုန္းထဲ စာပို႔လာသည္။
'ေလးငယ္က အေျခအေနလွမ္းေမးတယ္။ ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္ဦး' တဲ့။
သူဖုန္းေခၚေတာ့ ဖုန္းက်ခါနီးမွ ကိုင္သည္။
"ဟယ္လို ... ေလးငယ္"
"ေျပာ"
"စိတ္ဆိုးေျပၿပီလား?"
"ထင္တာပဲ"
"ထင္တာပဲ လုပ္မေနနဲ႔။ ငါ့ဗိုက္မွာ အညိဳအမည္းဆြဲကုန္ၿပီ။ ႏွစ္နာရီေလာက္လည္း ဒူးေထာက္လိုက္ရတယ္"
"နည္းေသးတယ္"
"မေက်နပ္ေသးဘူးလား?"
"ဟုတ္တယ္"
"ဟမ္ ... စိတ္ဆိုးမေျပေသးဘူးလား?"
"စကားေတာင္ျပန္ေျပာေနၿပီကို။ ေတာ္ၿပီ၊ ဂြတ္ႏိုက္!"
ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
သူဖုန္းကိုၾကည့္မိေတာ့ Layy Nge ဆိုတဲ့ Contact ေလးရဲ႕ အေပၚမွာ Lamin ဆိုတဲ့ နာမည္ေလးကိုျမင္ေတာ့ မြန္းကိုသတိရမိၿပီ။ မြန္းဘာေတြလုပ္ေနမလဲ? သူ႔ကိုမ်ား သတိရေနမလားလို႔ ေတြးလိုက္မိၿပီး ကိုယ့္ဘာသာျပန္ဟားတိုက္မိသည္။
🎵 ဘယ္ဆီကို မင္းေရာက္ေနလဲ ???
🎼 ဘာေတြကို မင္းလုပ္ေနလဲ ???
🎶 ဘယ္သူနဲ႔ မင္းရွိေနမလဲ ???
အဲဒီသီခ်င္းကိုသာ ေအာ္ဆိုပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
.
လြမ္းတယ္ဆိုတာ ဒီလိုႀကီးလား? အခ်စ္က ခါးလား မခါးလား ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး ကိုအငဲေရ .... အလြမ္းကေတာ့ ခါးတယ္ဗ်!
.
ဖုန္းမေခၚမိေအာင္ အတင္းႀကီးထိန္းခ်ဳပ္၍ ဖုန္းကိုပိတ္ပစ္လိုက္ရသည္။ အသံေလးျဖစ္ျဖစ္ ၾကားခ်င္ေနမိေပမဲ့ မသင့္ေတာ္ပါဘူးေလလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ ရင္ထဲက ဆစ္ခနဲ။
.
ဒီေဝဒနာကို သာယာေနတတ္ပါၿပီ မြန္းေရ .....
¤
ခုတင္ေပၚမွာစာဖတ္ေနတဲ့ မြန္းတစ္ေယာက္ အခန္းျပင္ထြက္လာၿပီး လက္ပ္ေတာ့နဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ လင္းလက္ကို ေမးေနသည္။
"လင္း ... ငါ့ကိုေခၚလိုက္ေသးလား?"
"အယ္! အလုပ္႐ႈပ္ေနတာနဲ႔ နင္ရွိတာေတာင္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ရယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"ေခၚလိုက္သလားလို႔ပါ"
"နင့္ကို ဘယ္သူက သတိရေနလဲမွ မသိတာ"
"ဟာ ဟ ... အဲဒီလိုလား? ဘယ္သူပါလိမ့္?"
မြန္းက ေျပာၿပီး အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားသည္။
¤
ညနက္သန္းေခါင္ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ နပန္းလံုးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ စူးနင့္ေနၿပီ၊ မြန္း!
စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ၿပီးႏိုးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ညကပိုၿပီးနက္ေနတယ္၊ မြန္း!
ျပန္အိပ္မရေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးေတြထက္ ရင္ထဲက ပိုေအာင့္ေနတယ္၊ မြန္း!
ေကာင္းကင္ေပၚမွာ သာေနတဲ့လမင္းက ရင္ခြင္ဗလာနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္တယ္၊ မြန္း!
ေနေရာင္ဆိုတာ ေနေကာင္းကင္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရမ္းေဝးေနတယ္၊ မြန္း!
မနက္လင္းဖို႔ ေစာင့္ေနရတာ အရမ္းပင္ပန္းမွန္း ခုမွ သိခဲ့ရၿပီ မြန္းရယ္။
¤
အပိုင္း (၇) ဆက္ရန္
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
သူ လေးငယ်ဆီဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ သုံးခါမြောက်အထိ ဖုန်းမကိုင်။ အိမ်သွားလည်း သူမအမေတွေမရှိတော့ စစ်ကူမရှိ။ ကိုယ့်အိမ်မှာပြောပြရင်တော့ သူမက ဇာတ်စုံခင်းလိုက်ရင် သူပဲနာမှာ။ သူဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။
ဒီအချိန်အိမ်မှာ မရီးတစ်ယောက်ပဲ ကျန်နေမှာ။ သင်္ကြန်နားနီးလို့ အလုပ်ကိစ္စတွေ လက်စသတ်နေရလို့ အကုန်လုံး ရုံးရောက်နေလောက်ပြီ။ မရီးက တစ်အိမ်လုံး အလုပ်များပြီဆို သူကမီးဖိုချောင်မှာ စီစဉ်ပြီးမှ အလုပ်ထဲ အစားအသောက်တွေနဲ့ လိုက်သွားတတ်တာ။ သူမမှ သေချာမလုပ်ပေးရင် ထမင်းလွတ်အောင် အလုပ်လောဘကြီးသူတွေချည်းသာ။
သူ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် 'မိုးတိမ်လွှာ' တစ်ယောက် ခုထိမီးဖိုခန်းထဲမှာ။
"မမ!"
"ဪ ... နိုးပြီလား ကာလနဂါးလေး"
"အဟီး ... နိုးပြီ။ ခုမှ ဆယ်နာရီပဲရှိသေးတယ်"
"အယ် ... စောသေးတာပဲနော်။ ပြန်အိပ်ပါလား?"
"မနောက်ပါနဲ့ဗျာ"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? ညက ပြန်လာပြီး အခန်းအောင်းနေတယ်လို့ နင့်အစ်ကိုကတောင် ပြောနေသေးတယ်"
"လေးငယ်က စိတ်ဆိုးသွားလို့"
"ညက သွားကြိုတော့ ဘာဖြစ်ကြပြန်ပြီလဲ? ဒီလိုပဲ ရန်ဖြစ်နေကျကို"
သူက ဟင်းချက်နေတဲ့ မိုးတိမ်လွှာအနားကို သွားလိုက်ပြီး
"ဟိုလေ ... မမကိုပဲ အကူအညီတောင်းရမှာ။ ခုကိစ္စက ကျွန်တော်နည်းနည်းလွန်သွားလို့"
သူက ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြလိုက်သည်။ မိုးတိမ်လွှာ အံ့ဩနေတဲ့မျက်နှာနဲ့ သူ့ကို လှည့်ကြည့်လာသည်။
"ဟာ ... မမ ... အဲဒီလိုမကြည့်နဲ့လေ။ ကျွန်တော်က ရန်မဖြစ်ချင်လို့ ဒီအတိုင်း ရှင်းလိုက်မိတာ။ ဘာစိတ်မှမရှိဘူး။ ပြီးတော့ သီဟဆိုတဲ့ကောင်က လေးငယ်ကို Second year လောက်ကတည်းက ကပ်နေတာ၊ လေးငယ်က မပါလို့။ ကျွန်တော်နဲ့လည်း ခဏခဏငြိနေတာ"
"အေး ... အဲဒါ။ နင် အနိုင်လိုချင်တာနဲ့ပါ ရောပြီး လေးငယ်လေးကို အဲ့လိုမလုပ်သင့်ဘူးလေ။ နင်က စောင့်ရှောက်ပေးရမှာကို အခု နင်ကိုယ်တိုင်က အခွင့်ကောင်းယူတယ်လို့ လေးငယ်မတွေးမိရင်တော့ အကောင်းဆုံးပဲ"
"ဟာ ... မဟုတ်ဘူးလေ"
"အေးလေ၊ မဟုတ်တာကို လေးငယ်သိတာသေချာအောင် လုပ်လေ"
"ဖုန်းကို မကိုင်ဘူး။ အိမ်လိုက်သွားလည်း အခန်းထဲက ထွက်မှာမဟုတ်ဘူး"
"အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ဒီအတိုင်းထားမှာလား?"
"နေ့လည်ကျ သွားမှာပါ။ မမကလည်းနော် ... အကြံပေးမယ်မရှိဘူး။ မီးလောင်ရာလေပင့်တယ်။ စိတ်တောင် ပိုညစ်သွားပြီ။ ရေသွားချိုးတော့မယ်"
"ဟယ်တော် ... ကျုပ်ကို ပတ်ရမ်းသွားတယ်။ ဟေ့ကောင်လေး ... ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး ထမင်းလာစား။ ကျုပ်က ရုံးသွားတော့မှာ"
မိုးတိမ်လွှာလှမ်းအော်သည်ကို အခန်းအပြင်ရောက်နေတဲ့ သူက
"သွားပေါ့။ အကူအညီမှမရတာ"
"ဪ ... ဒီကလေးတော့!"
နေကောင်းကင်တို့ ကံကောင်းသည်ဆိုရမလား။ အမေက ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်တည်း မွေးထားပေမယ့် လေးငယ်က ညီမလေးတစ်ယောက်လို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အတူတူကြီးပြင်းလာပြီး မရီးဖြစ်သူကလည်း အစ်မအရင်းတစ်ယောက်လို ဂရုတစိုက်ရှိလှသည်။ ဒါကြောင့်ပဲ အိမ်မှာ သူက ဆိုးချင်တိုင်းဆိုးနေပြီး လူဆိုးဘွဲ့ ရထားခြင်းဖြစ်သည်။
ဒါတောင် အမှားတစ်ခုခုဆို အဖေလုပ်သူက တစ်စက်ကလေးမှ မျက်နှာသာပေးသည်မဟုတ်။ သူကလည်း လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးမှ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုတာမျိုး။ အခုတော့ ဘာဖြစ်လာဦးမည်မသိ။
သူပြန်ဆင်းလာတော့ ထမင်းပွဲအဆင်သင့်။
"ကဲ ... ကိုယ်တော်လေး၊ သုံးဆောင်တော်မူ။ အဲဒီမှာ ကြိုက်တယ်မဟုတ်လား?"
"ဟား ... ကြိုက်တယ်။ ငါ့အစ်မက တော်ပြန်ရော"
"အေးပါ ... နင်ပဲ အမျိုးမျိုးပြော။ အစ်မသွားတော့မယ်နော်။ လေးငယ်ကိုချော့မရရင် အစ်မကို ဖုန်းခေါ်လိုက်"
"ဟုတ်"
ဒီလောက်အလုပ်ရှုပ်နေတာတောင် သူတို့ကလေးတွေကိစ္စ ရှင်းပေးဦးမည်တဲ့။ မိုးတိမ်လွှာက အဲဒီလိုကို စိတ်ချရသည်။
¤
သူ လေးငယ်တို့အိမ်ရှေ့ရောက်လာတော့ ခြံတံခါးက သော့ပိတ်ထားပြီး တော်တော်နှင့် လာဖွင့်ပေးမည့်သူမရှိ။ တော်တော်ကြာမှ တံခါးပွင့်လာပြီး
"ကောင်လေးရေ ... မင်းညီမက တံခါးသွားမဖွင့်ပေးရဘူးဆိုပြီး ပြောနေလို့ ကျုပ်တို့ငြိမ်နေရလို့ပါ။ မင်းတို့ ရန်ဖြစ်ကြပြန်ပြီလား?"
သူတို့အကြောင်းက အဲဒီလိုကို သိနေကြတာ။
"ဟုတ်! ကြီးတော်"
"အေး၊ မြန်မြန်ဝင်။ လှမ်းအော်နေဦးမယ်"
"ရတယ်။ ကျွန်တော်ပဲ ခြံတံခါးပြန်ပိတ်လိုက်မယ်။ ကြီးတော် ပြန်ဝင်သွားလိုက်တော့"
"ေဩာ် ... အေး ... အေး။ အဲဒါဆို ထားခဲ့ပြီနော်"
သူ စက်ဘီးကို ခြံထဲသွင်းလိုက်ပြီး ခြံတံခါးပြန်ပိတ်ထားလိုက်သည်။ အိမ်ချင်းမဝေးသည်မို့ သူအမြဲ စက်ဘီးတစ်စီးနှင့် ချောင်းပေါက်အောင်သွားနေကျ။
သူအပေါ်ထပ်တက်လာတော့ လှေကားထိပ်ကနေ လှမ်းအော်ပြီး လေးငယ်ဆင်းလာသည်။
"ဘယ်သူမှ မဖွင့်ပေးပါနဲ့ဆို ဘယ်သူဖွင့်ပေးလိုက်ပြန်ပြီလဲ? ဘယ်သူမှ မီးငယ်ဘက်မရှိကြဘူး"
သူမက သူ့ကို ဝင်တိုက်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်။ ကြီးတော်က နောက်ဖေးကနေထွက်လာသည်။ သူက လေးငယ်နောက်နားကနေ ကြီးတော်ကို မျက်စိမှိတ်ခေါင်းခါပြပြီး
"ဟဲ့ ... ပတ်ရမ်းမနေနဲ့။ ငါ့ဘာသာ ခြံကျော်ဝင်လာတာ"
"ကြီးတော်ဖွင့်ပေးတာမဟုတ်လား?"
"ဘာမှမဆိုင်ဘူး။ ကြီးတော် သူ့အလုပ်သူလုပ်ပါစေ။ ငါတို့ခြံထဲသွားပြောရအောင်"
သူက ကြီးတော်ကို မျက်စိမှိတ်ပြပြီး လေးငယ်ကို အပြင်ဆွဲခေါ်လာလိုက်သည်။
"လွှတ်စမ်း! လက်နာတယ်"
အိမ်ပေါက်ဝမှာ လေးငယ်ဆောင့်ရုန်းလိုက်လို့ သူလွှတ်ပေးလိုက်တော့ လေးငယ်က ခြံထဲဆင်းသွားသည်။ ခုံမှာထိုင်ပြီးတော့ လေးငယ်က စက်ဘီးကိုမေးငေါ့၍
"စက်ဘီးကလည်း ခြံကျော်တက်တတ်လား?"
"ဟင် ... အဲဒါက ... ဟာ.... ထားလိုက်ပါ"
သူ လေးငယ်ရှေ့မှာရပ်လိုက်ပြီး
"လေးငယ်၊ ငါတောင်းပန်ပါတယ်"
"......."
"လေးငယ် ... အဲဒီလိုမနေနဲ့ဟာ ... နော်?"
"......."
"ငါဘယ်လိုတောင်းပန်မှ နင်ကျေနပ်မှာလဲ?"
ဘာတစ်ခွန်းမှ မတုန့်ပြန်။ သူတစ်ဘက်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့မှ လေးငယ်က အိမ်ထဲဝင်ပြေးသည်။ သူလှမ်းမဆွဲလိုက်နိုင်။ နောက်ကလိုက်တော့ အိမ်ပေါ်တက်သွားသည်။ သူလိုက်လာတော့ ထုံးစံအတိုင်း အခန်းတံခါးပိတ်ထားသည်။
"လေးငယ်၊ နင်ငိုနေတာလား? ငါတောင်းပန်ပါတယ်။ တံခါးဖွင့်ပါဟာ။ နင်ငါ့ကို ကြိုက်သလိုလုပ်ဟာ။ အဲဒီလိုတော့ တစ်ယောက်တည်း ငိုမနေပါနဲ့"
သူအခန်းတံခါးဝကနေ တတွတ်တွတ်ပြောနေပေမဲ့ ဘယ်လိုမှ ပြောမရ။
"ငါ တံခါးဖျက်ဝင်လာမှာနော်။ ဒီတစ်ခါတော့ ငါလွှတ်ထားပေးမှာမဟုတ်ဘူး"
သူမ ဘာမှပြန်မပြော။ သူက တံခါးဝမှာ အသာလေးငြိမ်ပြီး ထိုင်နေလိုက်သည်။ နှစ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ အခန်းတံခါးပွင့်သွားသည်။ ထိုင်နေသည်မို့ သူ့ကိုမမြင်ခင် တံခါးဝကို ခြေထိုးခံထားလိုက်သည်။
"အမလေး"
လေးငယ်လန့်သွားပြီးမှ တံခါးပြန်ပိတ်ဖို့လုပ်ပေမဲ့ မရတော့။ သူတံခါးကိုတွန်းပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
"လေးငယ် ... ငါတောင်းပန်နေတယ်လေဟာ"
သူတို့အခန်းဝမှာ တံခါးကို ဟိုဘက်ဒီဘက်တွန်းရင်း အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ လေးငယ်က တံခါးကို ရုတ်တရက်ဆွဲလိုက်တော့ ပြန်ပိတ်သွားမှာစိုး၍ တွန်းနေသော နေကောင်းကင် အရှိန်လွန်ပြီး အခန်းထဲပစ်လဲသွားသည်။
"အား"
သူ မော့ကြည့်တော့ လေးငယ်က မှတ်ပြီလား ဆိုသည့် အကြည့်မျိုးနဲ့ ကြည့်နေသည်။ သူပြန်မထဘဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်နေလိုက်သည်။
"နင် ဘာလုပ်တာလဲ? သွား ... ထွက်သွား"
သူကမတုန့်ပြန်တော့ လေးငယ် စားပွဲပေါ်က စာအုပ်တွေ၊ အရုပ်တွေ၊ ရေဘူး၊ ရေခွက်တွေနဲ့ ကောက်ပေါက်သည်ကို သူငြိမ်ခံနေသည်။ နှိုးစက်နာရီနဲ့ပေါက်တော့ သူ ဖမ်းယူထားလိုက်သည်။ လေးငယ်က ဒေါသတကြီး တွေ့သမျှနှင့်ကောက်ပေါက်နေသည်ကို ကွဲနိုင်သောပစ္စည်းတွေ သူထိုင်ဖမ်းနေသည်မို့ သူမ မောလာသလို စိတ်တွေညစ်လာသည်။
"နင်မောနေပြီ။ တော်လိုက်တော့"
ပြောလည်းဂရုမစိုက်၊ ရပ်မသွားပါ။ ဒီတစ်ခါ သူမလက်ထဲပါလာသည်က စက္ကူဖိတဲ့ဖန်တုံးလေး။ သူ ရှောင်လည်းမရှောင် ဖမ်းလည်းမဖမ်းတော့ ခေါင်းကိုလာထိသည်။
"အ"
နောက်တစ်ခု သူဝယ်ပေးထားတဲ့ သူမရဲ့ နားကြပ်။ သူလှမ်းဖမ်းထားလိုက်ပြီး
"ဒါလေးတော့မလုပ်ပါနဲ့ဟာ"
သူပြောရင်း နာသွားတဲ့ခေါင်းကို လက်နဲ့ပွတ်မိတော့ စေးကပ်ကပ်နဲ့။ သူသိလိုက်ပြီ။ ခေါင်းပေါက်သွားသည်လေ။ လေးငယ်လည်း ရပ်သွားသည်။ သွေးတွေစီးမကျအောင် တစ်ချက်သုတ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်၍ ဘောင်းဘီနောက်ဘက်မှာ လက်သုတ်လိုက်သည်။ ပစ်ထားသမျှတွေကို တစ်ခုချင်း လိုက်ကောက်ပေးပြီး နားကြပ်လေးကိုတော့ လေးငယ်ဆီလှမ်းပေးလိုက်သည်။ သူမ ဆွဲယူလိုက်ရင်း
"နင် ထွက်သွား"
"ဒေါသမပြေသေးဘူးလား? ငါ နင့်အခန်းအပြင်မှာပဲ ရှိနေမယ်"
သူလှည့်ထွက်လာတော့ လေးငယ်က စားပွဲပေါ်ထားခဲ့တဲ့ ဖန်တုံးလေးဆီ အကြည့်အရောက်မှာ သွေးစတွေ မြင်သွားသည်။
"ကောင်းကင်"
"ဟင်"
အခန်းဝရောက်နေတဲ့သူက ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။ နဖူးစပ်နားကို သွေးစအချို့ စီးကျလာနေတာ သူကမသိလိုက်။ လေးငယ် သူ့နားရောက်လာပြီး သူ့နဖူးကိုမော့ကြည့်ကာ
"နင်အရူးလား? ဘာလို့မရှောင်တာလဲ?"
"ဘာကိုလဲဟ!"
"အရူး ... နင်မကောင်းတဲ့အကောင်"
ပြောရင်းနဲ့ သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ လက်မောင်းကို ထုရိုက်နေပြန်သည်။ မျက်ရည်တွေလည်းဝဲလို့။ သူ့နဖူးမှာ ခပ်နွေးနွေးဖြစ်လာလို့ လက်နဲ့ကိုင်ကြည့်တော့မှ သွေးတွေကျလာတာကို သူသိလိုက်သည်။ လေးငယ်က သူ့ကိုမော့ကြည့်ပြီး
"နင် အဲဒီလိုလုပ်တော့ ငါကဘယ်လိုစိတ်ဆိုးရတော့မှာလဲ" တဲ့။
"ငါက ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
လေးငယ်သူ့ကို စိတ်ရှုပ်သလိုကြည့်ပြီး စားပွဲဆီပြန်သွားကာ အံဆွဲထဲက ဆေးပစ္စည်းတွေထုတ်လိုက်သည်။
"နင်က အဲဒီမှာ ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ? ခုတင်ပေါ်လာထိုင်စမ်း"
သူတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး သွားထိုင်လိုက်သည်။ လေးငယ်က ဒဏ်ရာကိုကြည့်ကာ ကတ်ကြေးကိုင်ပြီး ဆံပင်တချို့ကို ညှပ်ထုတ်လိုက်သည်ကို သူတားမလို့ဟန်ပြင်ပြီးမှ ငြိမ်နေလိုက်သည်။
"ကွဲမယ့် ရှမယ့်ဟာတွေ ထိုင်ဖမ်းနေပြီးတော့ ဒီအတုံးလေးတစ်တုံးကိုကျ မဖမ်းနိုင်ဘူးလား? နင်က အရူးလား? ခေါင်းပေါက်သွားတာကို မသိဘူးလား? ငါ့ကို ပြောပါလား? အဲ့ဒါမျိုးကျတော့ ပေါက်ပေါက်ဖောက်နေတဲ့ နင့်ပါးစပ်က အသံမထွက်တော့ဘူး။ အရူး"
ပါးစပ်က ပွစိပွစိတွေရွတ်ရင်း လက်ကလည်း ဒဏ်ရာကို ဆေးထည့်ပေးနေသည်။ နေကောင်းကင်တစ်ယောက် ရယ်ရမလို၊ ငိုရမလိုဖြစ်နေသည်မို့ အသံမထွက်ဘဲ နှုတ်ခမ်းတွေ အတင်းစေ့ထားမိသည်။ နာတာကို အော်ရမလား၊ လေးငယ် ပွစိပွစိ ပြောနေတာကို ရယ်ရမလား သူမသိတော့။
"ပွစိပွစိနဲ့ ဘာတွေရွတ်နေတာလဲ?"
"နင့်ကို ကျိန်ဆဲနေတာ"
"အ .... နာတယ်ဟ"
လေးငယ်ကပြောရင်း ဆံပင်တွေကို ဆွဲယူလိုက်သည်မို့ သူထအော်လိုက်သည်။
"သေပါလားဟယ်"
ဆေးထည့်နေတာကို လက်စသတ်လိုက်သည်။
"နင် စိတ်ဆိုးပြေပြီပေါ့"
"မပြေဘူး"
"ဒါဆိုဘာလို့ ခုနက မျက်ရည်တွေဝဲပြီး ငါ့ကို ရိုက်တာလဲ?"
"ဒေါသထွက်လို့"
"ဟား ... ဟား ... အဲဒါ ဒေါသထွက်တာလား?"
"ဟုတ်တယ်"
"အခုရော?"
"စိတ်တိုတယ်"
"ဒါဆို ပါးတစ်ဖက်ကျန်သေးတယ်"
"လက်သနတယ်"
"ပြန်နမ်းလိုက်လေ အဲဒါဆို"
"ဘာ ..... သေနာကောင်"
ပြောလည်းပြော လက်ကလည်း ခေါင်းကိုဒေါက်ခနဲ။
"အား ... လက်မြန်လိုက်တာ။ ခုမှ အတွင်းကြေပြီလားမသိဘူး"
"အပိုတွေမလုပ်နဲ့။ ဒဏ်ရာနဲ့အဝေးကြီး"
"အဟီး"
"ဘာ အဟီးလဲ? နောက်ဆို နင်ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေ"
"ခုလည်း ဟိုကောင်ရန်စလို့ဖြစ်ရတာ"
"နင့်အပြစ်ကို တခြားလူပါ အဖော်မခေါ်နဲ့"
"ဟုတ်ပါပြီ။ နောက်ဆို ဆင်ခြင်ပါ့မယ်။ ကျေနပ်ပြီလား?"
"ဒီလောက်နဲ့ မကျေနပ်ဘူး။ နင့်အိမ်ကိုတိုင်မှာ"
"ဟင် ... အဲ ... တိုင်လေ။ သမီးကို ကောင်းကောင်းက နမ်းပါတယ်ဆိုပြီး တိုင်မှာလား?"
"ဟဲ့ ... ကောင်းကင်! နင်သွားလိုက်တော့"
"အိုခေ ... သွားပြီနော်။ ဘိုင်"
လေးငယ် ပွစိပွစိပြောရင်း ကျန်နေခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ဤကဲ့သို့ ရန်ဖြစ်နေရမှ နေသာထိုင်သာရှိကြသလိုလို ...
သူထွက်လာတော့ လေးငယ်က နောက်ကထွက်လိုက်လာပြီး
"နေကောင်းကင်"
"ဟင် ... ဘာလဲ?"
"အဲ့ဒီပုံစံနဲ့ နေပူကြီးထဲ ဦးထုပ်လည်းမပါဘဲ စက်ဘီးစီးပြီး ပြန်မှာလား?"
"နင်က စိုးရိမ်တယ်ပေါ့?"
"တောက် ... စေတနာနဲ့မတန်တဲ့ဟာ"
"လေးငယ် ... အမှန်အတိုင်းပြောရရင်လေ ... ဒီတစ်ခါတော့ နင့်ကို တော်တော်ကြာကြာ ချော့ယူရမယ်ထင်တာ"
"ဘာ......?"
"ဟုတ်တယ်။ အခုတော့ ပြောရလွယ်သားပဲ"
"နင် ...... နင် ဘာစကားပြောတာလဲ?"
ပြောနေရင်း သူမအသံတွေ တိမ်ဝင်သွားပြီး တစ်ဘက်လှည့်သွားသည်။ သူ စကားမှားသွားပြီ။
"ဟာ ... လေးငယ်၊ ငါဆိုလိုတာက နင်တွေးသလိုမဟုတ်ဘူးနော်"
သူ ပျာပျာသလဲ ရှင်းပြရင်း သူမကို ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ လေးငယ် မျက်ရည်တွေဝဲနေသည်။ သူအဓိပ္ပါယ်မသိတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ သူ့ကိုကြည့်နေသည်။
"လေးငယ်၊ ငါ စကားပြောလောသွားတာ။ နင့်ကို လွယ်တယ်လို့ပြောတာမဟုတ်ဘူး"
သူမပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ထဲက လေးငယ် ရုန်းသည်။ သူလွှတ်မပေး။ ပါးစပ်က တဖွဖွတောင်းပန်ကာ လက်က သူမပခုံးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
"နေကောင်းကင်! ငါ့ကိုလွှတ်"
ပြောရင်း သူ့ရင်ဘတ်ကို ထုရိုက်ရုန်းကန်နေသည်။
"ငါက နင့်အရုပ်မဟုတ်ဘူး။ နင့်ချစ်သူလည်း မဟုတ်ဘူး။ မောင်နှမလိုဆိုပေမဲ့ သူများတွေအမြင်မှာ သူစိမ်းပဲ။ နင်ကစပြီး ငါ့ကို အခုလိုလုပ်ရင် ငါက နင့်ကို ဘယ်လိုယုံရမှာလဲ? ငါ့အစ်ကိုလို၊မောင်လို သဘောထားတဲ့နင်က ဘာလို့ အခုလိုလုပ်ရတာလဲ?"
"နောက်မဖြစ်စေရဘူး။ ခုလည်း ငါတကယ် တောင်းပန်ပါတယ်။ နင်က ငါ့အတွက် အနီးကပ်ဆုံး သူစိမ်းမိန်းကလေးပေမဲ့ အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း၊ အချစ်ဆုံးညီမလေးပါ။ နင့်ကို နှောင့်ယှက်လာလို့ ငါလွယ်လွယ်ရှင်းလိုက်တာ၊ သီဟကို အနိုင်ယူချင်လို့ လုပ်မိတာလည်း ငါဝန်ခံပါတယ်။ နင်ကြိုက်သလိုအပြစ်ပေးပါ။ ငါခံပါ့မယ်"
"လွှတ် ... ငါ့ကို ခုလွှတ်!"
သူလွှတ်ပေးလိုက်တော့ သူမက ဖုန်းရှိရာနေရာကို လျှောက်သွားပြီး ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ သူက နေရာမရွေ့။
"ဟယ်လို တီမေ"
"..........."
"ဟုတ်! တီမေ အလုပ်တွေရှုပ်နေလား?"
"..........."
"ဒါဆို ညနေကျ နောက်မကျဘူးပေါ့"
".........."
"မီးငယ် နက်ဖြန်မှလာမယ်လေ။ ခုက တီမေ့ကို ပြောစရာရှိလို့။ အလုပ်ရှုပ်နေမှာစိုးလို့ အရင်မေးတာ"
"........."
"ေဩာ် ... တီမေ့သားပေါ့။ သူတို့အဖွဲ့တွေ ရန်ဖြစ်ကြတာ ခေါင်းနည်းနည်းပေါက်သွားလို့။ မီးငယ် အတင်းဆွဲခေါ်လာပြီး ဆေးထည့်ပေးထားတယ်။ ပေါက်သွားတာက သေးသေးလေးပါ။ စိုးရိမ်စရာမရှိပါဘူး"
"........"
"ဟုတ် .... မီးငယ်နဲ့ဆုံတာလေ။ ခုက သင်္ကြန်လည်းနီးပြီဆိုတော့ တီမေ့သားကို လွှတ်မထားနဲ့ဦး။ အဲ့ဒါ လှမ်းတိုင်တာ၊ တီမေ"
"........."
"မပြန်သေးဘူး၊ တီမေ။ ရှိသေးတယ်"
"........."
"ကောင်းကင်ရေ ... တီမေက နင်နဲ့ဖုန်းပြောမလို့တဲ့"
သူ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး ဖုန်းသွားကိုင်လိုက်သည်။
"မေ"
"အငယ်ကောင်၊ နင် အိမ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်။ ငါအလုပ်တွေပြီးနေပြီ။ ညနေ စောစောပြန်ရောက်မယ်။ အိမ်မှာပဲ ရှိနေတာ မြင်ချင်တယ်။ ကြားလား?"
"ဟုတ်!"
မေ့ဘက်က ဖုန်းချသွားပြီ။ သူ နံရံကိုမှီ၍ လက်ပိုက်ကြည့်နေသော လေးငယ်ဘက် လှည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။
"ကျေနပ်ပြီလား?"
"နင်က မကျေနပ်တဲ့ အချိုးလား?"
"မဟုတ်ပါဘူး။ နင် ဒီလောက်နဲ့ ကျေနပ်ပြီလားလို့ မေးတာ"
"ထင်တာပဲ"
"နင် တော်တော်ဉာဏ်များတာပဲ"
"ဟာ ဟ!"
¤
သူ ပြန်လာပြီး အခန်းထဲအောင်းနေလိုက်သည်။ ညနေငါးနာရီမထိုးမီ မေပြန်ရောက်လာသည်။ သူကားသံကြားလို့ ဆင်းလာတော့ မေက ဧည့်ခန်းထဲဝင်လာနေပြီ။
"မေ တစ်ယောက်တည်း ပြန်လာတာလား?"
မေက သူ့နားရွက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး
"နင့်ကိစ္စရှင်းမလို့။ လာခဲ့ အပေါ်ထပ်ကို"
သူ ကိုးရိုးကားယားနဲ့ အပေါ်ထပ် ဧည့်ခန်းထဲ ပါလာသည်။ ထိုအခါမှ မေက လက်လွှတ်လိုက်ပြီး
"နင်ဟာလေ။ ရောက်တာမှတစ်ပတ်၊ ဇာတိက ပြလာပြီ။ နင့်အချိုးတွေပြင်နော်! ကြားလား ငါပြောတာ"
ပြောနေရင်း ဗိုက်ခေါက်ဆွဲလိမ်ပြန်သည်။
"အ! ကြားတယ် မေ့"
သူက အမေ့လက်ကိုလှမ်းကိုင်ထားမိတော့
"လွှတ်စမ်း၊ နင့်လက်!"
"ဟုတ် ..."
"ဒီနှစ်သင်္ကြန် နင့်အစ်မက တရားစခန်းဝင်မှာ။ နင့်အဖေက အမေ့ဆီသွားမယ်တဲ့။ ငါ အိမ်မှာ ရှိနေမှာ။ နင် သောင်းကျန်းဖို့ မစဉ်းစားနဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
"အခု နင့်အပြစ် နင်သိတယ်မလား?"
"ဟုတ်၊ သိပါတယ်"
မေက ဗိုက်ကိုခပ်နာနာဆွဲပြီး လွှတ်လိုက်တော့ သူလည်း အလိုက်တသိ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။
"ငါမပြောဘဲ နင်နေရာရွေ့လို့ကတော့ သေမယ်သာမှတ်!"
မေကပြောပြီး သူ့အခန်းဆီ ထွက်သွားသည်။ တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ သူ့အစ်ကိုတို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ အစ်ကိုဖြစ်သူက တက်လာတဲ့ခြေလှမ်းတွေ အရှိန်တန့်သွားပြီး
"ဟင်၊ ညီ! ရန်ဖြစ်လာတာလား?"
"အဟီး ... နည်းနည်းပါ"
"ဟာ ... ခေါင်းက ဘာဖြစ်တာတုန်းကွ"
"အဲ့ဒါလည်းနည်းနည်းလေးပါ။ လေးငယ်က ဆေးထည့်ပေးလိုက်တယ်"
"ဪ ... ဪ ... ဒါဆို အခုကလည်း ညီမလေးက မေမေ့ကို တိုင်လိုက်တာပေါ့"
"ဟုတ်တယ်"
သူတို့စကားပြောနေတုန်း မိုးတိမ်လွှာတက်လာသည်။
"အကိုရေ ... ဖုန်းလာနေတယ်။ ကိုနေမင်းနဲ့ ပြောချင်လို့တဲ့။ ယောကျ်ားလေးသံ၊ ဘယ်သူလဲတော့မသိဘူး ... ဟင်"
ဖုန်းလေးကိုင်ကာတက်လာရင်း ပြောနေသော မိုးတိမ်လွှာတစ်ယောက် သူ့ကိုမြင်တော့ ရပ်သွားသည်။ အစ်ကိုဖြစ်သူနေမင်းက ဖုန်းကိုယူပြီး ဝရန်တာဘက်ထွက်သွားတော့ မရီးဖြစ်သူမိုးတိမ်လွှာက သူ့နားကဆိုဖာမှာ ဝင်ထိုင်ကာ
"ရန်ဖြစ်ပြန်ပြီလား?"
သူ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"နေ့လည်က လေးငယ်ဆီ မသွားဘူးလား?"
"ရှူး ... တိုးတိုး... သွားတယ်"
"အင်း ... ဒါဆို လေးငယ်က တိုင်တာလား?"
"ဟုတ်"
မိုးတိမ်လွှာက လေသံနှိမ့်၍ ဆက်မေးသည်။
"ဒါဖြင့် တကယ်ရန်ဖြစ်တာမဟုတ်ဘူးပေါ့"
"ဟင် ... ဘာကိုလဲ?"
"လေးငယ်က တိုင်တာဆို? တမင်တိုင်တာမဟုတ်လား?"
"သိနေပါလား?"
"ဟာ ဟ! လေးငယ်က အကြံပိုင်တယ်ကွာ။ ဟယ် ... ဒီဒဏ်ရာက?"
"ပိစိလေးပါ"
"လေးငယ်ပဲလား?"
"ဘယ်လိုသိပြန်ပြီလဲ? မေ့ကိုပြန်မပြောနဲ့နော်"
"ထင်တယ်။ လေးငယ် လက်စားချေတာ လှလိုက်တဲ့အကွက်"
"ဟင် ... ပျော်နေတဲ့အသံကြီး ..."
"အဲ ... မပျော်ပါဘူး။ ငါ့မောင်လေး ဒီလိုဖြစ်နေတာ အစ်မက ပျော်စရာလား?"
"မပျော်လို့ပဲနော်။ တိုးတိုးပြော ... မေကြားသွားမယ်"
"အေးပါ"
နေမင်းက ဖုန်းပြောပြီး ပြန်ဝင်လာသည်။
"ဘာတွေပြောနေတာလဲ? ဪ ... အဖေက ရှစ်နာရီလောက်မှ ပြန်လာမှာဆိုတော့ မင်းက နောက်တစ်နာရီခွဲလောက် နေလိုက်ဦး။ အဖေ ပြန်မရောက်ခင်အထိပေါ့။ တို့နှစ်ယောက် မင်းကို ထမင်းစား စောင့်မှာပါ။ ခုတော့ ရေချိုးဦးမယ်"
နေမင်းက ပြောပြီး ထွက်သွားသည်။ မိုးတိမ်လွှာကလည်း
"ဟုတ်တယ်။ ထမင်းစားစောင့်မယ်။ Fighting ငါ့မောင်"
ပြောပြီးထွက်သွားသည်။
¤
နောက်တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ မေက အောက်ထပ်က တက်လာပြီး
"ထတော့! အောက်မှာ ထမင်းစားဖို့ စောင့်နေကြတယ်"
"မေရော?"
"ဒီနေ့ ဥပုပ်နေ့။ နင့်ကြောင့် ဒေါသဖြစ်ရတာ"
"ဟာ ... ကန်တော့ ... ကန်တော့ပါ မေ"
"တော်ပါပြီ။ နင်တို့အဖေက အပြင်က စားလာမှာ။ စားလိုက်ကြတော့။ ထတော့"
သူခေါင်းညိတ်ပြီး ထရပ်လိုက်တော့ ညောင်းနေတာမို့ ခြေထောက်ကို မသိမသာ ခါထုတ်လိုက်သည်။ မေက မျက်စောင်းထိုး၍
"ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေ! ဒဏ်ရာကရော...?"
"အဲဒါက ပိစိလေးပါ။ ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး"
"အင်း ... ကြပ်ကြပ်သတိထား!"
ပြောပြီး မေက အခန်းဘက်ထွက်သွားသည်။ သူက ဒူးခေါင်းကို လက်ဖြင့်ဖိလိုက်ပြီး ဆန့်လိုက်သည်။ နှစ်နာရီလောက် ကြာသွားသည်ပဲ။
သူအောက်ဆင်းလာတော့ သူ့အတွက် ခူးခပ်ပြီးနေပြီ။
"လာ ... အဆင်သင့်ပဲ။ ဟင်းတွေကြိုက်လား?"
"Good!"
"ညီ ... မင်းအစ်မပြောလို့ အကုန်သိပြီးပြီ။ မင်းကွာ ... ညီမလေးစိတ်ဆိုးလည်း ဆိုးချင်စရာ။ အဲဒီလို မလုပ်ပါနဲ့ကွ!"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ။ အခုကလည်း ရန်လည်းမဖြစ်ဘဲ ဟိုကောင်တွေ နောက်ဆုတ်သွားမယ့်နည်းကို လွယ်လွယ်တွေးမိသွားတာပါ"
"အခုတော့ မှတ်ပြီလား?"
"ဟင်း .... ရန်ဖြစ်ရင်တောင် ဒီလိုခေါင်းပေါက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ သူက ပိုပြီး လက်သံပြောင်နေတာ"
"ပိစိလေးပါဆို!"
မိုးတိမ်လွှာက ဝင်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
"ထိခါစက နာတာပေါ့ဗျ"
"အေး ... ညီ! မင်း ရန်မဖြစ်ရအောင် နေစမ်းပါကွာ။ ရန်များတာမကောင်းဘူး"
"ကျွန်တော်ကပဲ အပျင်းပြေရန်ဖြစ်နေတာ ကျနေတာပဲ"
"အေးပါကွာ။ ဟုတ်ပါပြီ။ စား ... စား"
¤
ထိုညက အခုကိစ္စ ဖေ့ကို ဘယ်သူမှအသိမပေးကြ။ သူ အခန်းထဲပြန်ရောက်ပြီး ညကိုးနာရီခွဲလောက်မှာ မိုးတိမ်လွှာက သူ့ဖုန်းထဲ စာပို့လာသည်။
'လေးငယ်က အခြေအနေလှမ်းမေးတယ်။ ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်ဦး' တဲ့။
သူဖုန်းခေါ်တော့ ဖုန်းကျခါနီးမှ ကိုင်သည်။
"ဟယ်လို ... လေးငယ်"
"ပြော"
"စိတ်ဆိုးပြေပြီလား?"
"ထင်တာပဲ"
"ထင်တာပဲ လုပ်မနေနဲ့။ ငါ့ဗိုက်မှာ အညိုအမည်းဆွဲကုန်ပြီ။ နှစ်နာရီလောက်လည်း ဒူးထောက်လိုက်ရတယ်"
"နည်းသေးတယ်"
"မကျေနပ်သေးဘူးလား?"
"ဟုတ်တယ်"
"ဟမ် ... စိတ်ဆိုးမပြေသေးဘူးလား?"
"စကားတောင်ပြန်ပြောနေပြီကို။ တော်ပြီ၊ ဂွတ်နိုက်!"
ပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။
သူဖုန်းကိုကြည့်မိတော့ Layy Nge ဆိုတဲ့ Contact လေးရဲ့ အပေါ်မှာ Lamin ဆိုတဲ့ နာမည်လေးကိုမြင်တော့ မွန်းကိုသတိရမိပြီ။ မွန်းဘာတွေလုပ်နေမလဲ? သူ့ကိုများ သတိရနေမလားလို့ တွေးလိုက်မိပြီး ကိုယ့်ဘာသာပြန်ဟားတိုက်မိသည်။
🎵 ဘယ်ဆီကို မင်းရောက်နေလဲ ???
🎼 ဘာတွေကို မင်းလုပ်နေလဲ ???
🎶 ဘယ်သူနဲ့ မင်းရှိနေမလဲ ???
အဲဒီသီချင်းကိုသာ အော်ဆိုပစ်လိုက်ချင်သည်။
.
လွမ်းတယ်ဆိုတာ ဒီလိုကြီးလား? အချစ်က ခါးလား မခါးလား ကျွန်တော်မသိဘူး ကိုအငဲရေ .... အလွမ်းကတော့ ခါးတယ်ဗျ!
.
ဖုန်းမခေါ်မိအောင် အတင်းကြီးထိန်းချုပ်၍ ဖုန်းကိုပိတ်ပစ်လိုက်ရသည်။ အသံလေးဖြစ်ဖြစ် ကြားချင်နေမိပေမဲ့ မသင့်တော်ပါဘူးလေလို့ တွေးရင်းနဲ့ပဲ ရင်ထဲက ဆစ်ခနဲ။
.
ဒီဝေဒနာကို သာယာနေတတ်ပါပြီ မွန်းရေ .....
¤
ခုတင်ပေါ်မှာစာဖတ်နေတဲ့ မွန်းတစ်ယောက် အခန်းပြင်ထွက်လာပြီး လက်ပ်တော့နဲ့အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ လင်းလက်ကို မေးနေသည်။
"လင်း ... ငါ့ကိုခေါ်လိုက်သေးလား?"
"အယ်! အလုပ်ရှုပ်နေတာနဲ့ နင်ရှိတာတောင် မေ့ချင်ချင်ရယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ခေါ်လိုက်သလားလို့ပါ"
"နင့်ကို ဘယ်သူက သတိရနေလဲမှ မသိတာ"
"ဟာ ဟ ... အဲဒီလိုလား? ဘယ်သူပါလိမ့်?"
မွန်းက ပြောပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားသည်။
¤
ညနက်သန်းခေါင် အိပ်မက်တွေနဲ့ နပန်းလုံးပြီး ကျွန်တော့်ရင်ထဲ စူးနင့်နေပြီ၊ မွန်း!
စိုးရိမ်ထိတ်လန့်ပြီးနိုးခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် ညကပိုပြီးနက်နေတယ်၊ မွန်း!
ပြန်အိပ်မရတော့တဲ့ မျက်လုံးတွေထက် ရင်ထဲက ပိုအောင့်နေတယ်၊ မွန်း!
ကောင်းကင်ပေါ်မှာ သာနေတဲ့လမင်းက ရင်ခွင်ဗလာနဲ့ကျွန်တော့်ကို လှောင်တယ်၊ မွန်း!
နေရောင်ဆိုတာ နေကောင်းကင်ဆိုတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် အရမ်းဝေးနေတယ်၊ မွန်း!
မနက်လင်းဖို့ စောင့်နေရတာ အရမ်းပင်ပန်းမှန်း ခုမှ သိခဲ့ရပြီ မွန်းရယ်။
¤
အပိုင်း (၇) ဆက်ရန်
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Коментарі