Chapter (14) : Final
"အငယ္ေကာင္၊ ေနေကာင္းကင္၊ လာခဲ့ဦး အိမ္ေရွ႕ကို"
"ဟုတ္"
"သမီးငယ္ ဘယ္မွာလဲ?"
"ေလးငယ္ကို စိတ္မပူပါနဲ႔"
"အိမ္ျပန္ေရာက္မလာတဲ့ကေလးကို ဘယ္လိုေၾကာင့္စိတ္မပူဘဲေနႏိုင္မွာလဲ?"
"သူ အႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနပါတယ္"
"မင္းသိတယ္မဟုတ္လား? မင္းသိေနတယ္မဟုတ္လား? ေျပာစမ္းပါ၊ သမီးငယ္ ဘယ္မွာလဲ?"
ေနေကာင္းကင္ ျပန္မေျဖေတာ့ ေဒၚယမင္းသူက
"မင္းနဲ႔အတူထြက္သြားၿပီး အခု သမီးငယ္က အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးဘူးတဲ့။ သူဘယ္သြားတာလဲ?"
"....................."
"ငါေမးေနတယ္ေလ"
လက္ေမာင္းကိုလႈပ္ခါရမ္းၿပီး ေမးေနေသာ္လည္း ေကာင္းကင္ ဘာမွမေျပာမိပါ။ ထိုအခ်ိန္
"ယမင္း"
"အမိ၊ ဘာထူးလဲ?"
"ဟင့္အင္း၊ မထူးဘူး။ သားငယ္၊ သားသိတယ္မဟုတ္လား? တီမြန္႔ကိုေျပာျပပါ ၾကယ္စင္ဆု ဘယ္မွာလဲ?"
"ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမသိဘူး တီမြန္"
ေဒၚမိမိမြန္က သမီးျဖစ္သူ၏သတင္းကို ေကာင္းကင္အားေမးေနစဥ္ ေဒၚယမင္းသူကေတာ့ ဖုန္းေျပာေနေလသည္။ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္တြင္
"ေနေကာင္းကင္၊ မင္းတို႔ ဘယ္ေနရာအထိ အတူရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကို ငါသိတယ္။ သမီးငယ္က ဘယ္မွာလဲဆိုတာ မင္းသိကိုသိတယ္။ ငါ့ကိုေျပာစမ္း"
"မသိဘူး ေမ"
*ျဖန္း*
"ယမင္း၊ မလုပ္ပါနဲ႔"
"လႊတ္စမ္းပါ အမိရယ္။ ဒီေကာင္က တို႔ေတြစီစဥ္တာကို ကေမာက္ကမျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာ"
"မလုပ္ပါနဲ႔၊ သမီးအခန္းထဲမွာ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြမရွိဘူး။ ဘာမွမသိရေပမဲ့ ခိုးရာလိုက္ေျပးတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမွန္းေတာင္ မသိဘူး"
"ခိုးရာလိုက္တာ? ဟာ ... သမီးငယ္ခိုးရာလိုက္တာဆိုရင္ အငယ္ေကာင္က ဘယ္လို ... မင္း ... မင္း ဘာအခ်ိဳးခ်ိဳးတာလဲ? မင္းမလိုခ်င္တိုင္း သမီးငယ္ကို အဲဒီလိုပဲ ေတြ႕ရာလူလက္ထဲထည့္လိုက္ရလား? မင္းမိန္းမျဖစ္မလာရင္ေတာင္ မင္းညီမ၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းပဲမဟုတ္ဘူးလား? ငါ့ကိုေျပာမွာလား၊ မေျပာဘူးလား ေနေကာင္းကင္"
ေကာင္းကင္က မတုန္မလႈပ္ရပ္ျမဲရပ္ေနသည္။
သူက ေလးငယ္ကို ေတြ႕ရာလူလက္ထဲ ထည့္ေပးစရာလား။ ေလးငယ္ကေရာ အ႐ုပ္ေလးမို႔ ထည့္ေပးတိုင္း ပါသြားစရာလား။
"အဟက္၊ အေၾကာတင္းမေနနဲ႔ ေနေကာင္းကင္။ မင္း ငါ့စကားနားမေထာင္ႏိုင္ရင္ အိမ္ေပၚကဆင္းသြား။ မင္းကို သားအျဖစ္မသတ္မွတ္ႏိုင္ဘူး။ ထြက္သြား"
"ယမင္း၊ မဟုတ္ဘူးေလကြယ္။ အဲဒါက ..."
"အမိ၊ ငါ့အေၾကာင္းသိရဲ႕နဲ႔ မတားနဲ႔။ ထြက္သြား ေနေကာင္းကင္"
.
အဝတ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုျဖင့္ ထြက္လာလိုက္သည္မွာ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဖုန္းကပါလာသည္။ လမ္းထိပ္ေရာက္မွ ဖုန္းေခၚလိုက္ၿပီး
"ထြဋ္ေခါင္၊ ငါမုခ္ဦးမွာေစာင့္မယ္။ လာေခၚေပးပါ"
ကြန္ဒိုမုခ္ဦးအဝတြင္ ရပ္ေစာင့္ေနမိသည္က အေတာ္ၾကာသြားၿပီးမွ ထြဋ္ေခါင္ေရာက္ခ်လာသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ? ငါ့မွာ မနက္ကမွေရာက္လို႔ နားေနတာေလကြာ"
ေစ့စပ္ပြဲၿပီး၍ ဖုန္းဆက္ေျပာမွသိရၿပီး မႏၲေလးသို႔ျပန္မလာျဖစ္ေသးေသာ ထြဋ္ေခါင္ႏွင့္ေက်ာ္ေဇတို႔ ပြားၾကေသးသည္။ ထြဋ္ေခါင္ကအရင္ျပန္လာၿပီး စပ္စုရန္ျပင္ေနခဲ့သည့္အစီအစဥ္မွာ ယခုအခါ ေရကန္အသင့္၊ ၾကာအသင့္ ဒုကၡသည္တစ္ေယာက္ ေကာက္ရလိုက္ေပသည္။
"ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္ သြားေသာက္ရေအာင္"
"ဟုတ္ၿပီေလ"
ဆိုင္မေရာက္ခင္ တစ္လမ္းလံုးလည္း ထြဋ္ေခါင္ေမးသမၽွေျဖခဲ့ရသည္။ ဆိုင္ေရာက္သည္အထိလည္း ေကာင္းကင္ ပါးစပ္မစိရေသး။
"အဲဒီေတာ့ အခု အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်ခံရလို႔ ငါကတာဝန္ယူရမယ္ေပါ့ေလ"
"အင္း"
"ေကာင္းကြာ"
"ၿငိဳျငင္တာလား? မခ်စ္ေတာ့တာလား? အခ်စ္ေပါ့တာလား?"
"လာျပန္ၿပီ ဒီေမးခြန္း။ ေမတၱာကိုတံုးတာေဟ့"
"ခ်စ္ေလးကလည္း ..."
"ေသာက္ခြက္ေျပာင္ႏိုင္ေသးတယ္ေနာ္။ လူကျဖင့္ လမ္းေဘးေရာက္ေနၿပီကို"
"တာဝန္ယူမယ့္သူ ရွိတာပဲဟာကို"
"လံုးဝပဲ။ ထြဋ္ေခါင္ႏွင့္မသက္ဆိုင္ပါ၊ သင္သြားလိုရာသြားႏိုင္သည္"
"ေၾကကြဲၿပီ"
"သတို႔သမီး လင္ေနာက္လိုက္သြားလို႔လား?"
"ငါလိုက္ပို႔တာေလ"
"ဪ၊ ေအး။ ဂုဏ္ယူတယ္ကြာ။ ေသာက္ခြက္မေျပာင္စမ္းနဲ႔။ မမြန္းနဲ႔ကိစၥကို ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ?"
"ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ? အစကေန ျပန္လိုက္ရမလား?"
"မဆိုးပါဘူး"
"Cheers!"
¤
"မြန္း၊ ၾကယ္စင္ဆု ခိုးရာလိုက္လို႔ ေကာင္းကင္ကို အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်လိုက္တယ္တဲ့"
"အမ္၊ ဘယ္လို?"
"ေအး၊ ေကာင္းကင္ကိုယ္တိုင္ ခိုးရာလိုက္ဖို႔ကို ကူညီလိုက္လို႔တဲ့"
"အယ္"
"အခု ထြဋ္ေခါင္ရဲ႕အိမ္မွာေနၿပီး ဆင္ၾကံၾကံေနတယ္တဲ့"
"ဘာလဲဟ"
"နင့္ကို အစကေန ျပန္လိုက္မလို႔တဲ့"
"အဲ"
"မိမြန္း! နင့္အာေမဋိတ္ေတြက မကုန္ႏိုင္ဘူးလား?"
"နင့္သတင္းေတြကလည္း အဆန္းေတြေလ"
"ေအး၊ အဲဒါ နင္ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ?"
"ဘာကိုလဲ? ရည္းစားစကားလာေျပာမွ စဥ္းစားလို႔ရမွာေပါ့။ ၾကားကလူၾကံဳနဲ႔ စကားႏႈိက္တာကို ငါက အဖက္လုပ္စရာလား?"
"ေအးေနာ္၊ အဲဒီလိုႀကီးျဖစ္ေနတာပဲ"
"နင္ကေလ၊ ပိန္းခ်င္ရင္ No Two ပဲ"
"ငါက သိခ်င္စိတ္မ်ားသြားလို႔ပါ"
"ငါေတာင္မသိဘူး။ နင္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလိုက္"
¤
"ေကာင္းေကာင္း၊ ငါတို႔ေလဆိပ္ေရာက္ၿပီ။ နင္ အခု ထြဋ္ေခါင္တို႔အိမ္မွာလား?"
"အင္း"
"ငါ နင့္ကိုေျပာစရာရွိတယ္။ ငါတို႔ကိစၥၿပီးတာနဲ႔ ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္ေနာ္"
"ေအးပါ၊ နင္ကိစၥသာ စိတ္ေအးေအးထားၿပီးရွင္းပါဟ"
"နင့္အတြက္ပါ ငါစိတ္ပူတာ"
"ငါ့ကို ခဏထားလိုက္စမ္းပါ။ ဒီေန႔က နင့္ပြဲပဲ"
"အင္း၊ ေနာက္မွေတြ႕မယ္ ေကာင္းေကာင္း"
"အိုေခ"
¤
"မြန္း၊ ေကာင္းကင္ ဖုန္းမဆက္ဘူးလား?"
"မဆက္ပါဘူး"
"တစ္ပတ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေလ"
"အဲဒါကို ၾကားထဲကေန နင္ကဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"အဟီး၊ သိခ်င္ေနတာ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲလို႔"
"ဘာမွဆက္ျဖစ္စရာမရွိဘူး လင္းရယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? နင္ႀကိဳက္တယ္ဆို?"
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ငါထင္တာပဲ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ မြန္းရယ္၊ ဘာကိစၥရွိေသးတာလဲ?"
"ရွိတယ္။ မိသားစုကိစၥ"
"ဘယ္မိသားစုလဲ?"
"Sun Group နဲ႔ Lunar Trading တို႔ရဲ႕ မိသားစုကိစၥေတြေပါ့"
"ဟင္၊ အဲဒါေတြက စီးပြားေရးကိစၥ၊ လူႀကီးေတြကိစၥေတြေလ။ ၿပီးေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ထားတာ ဘာရွိလို႔လဲ?"
"အရင္က Sun ရဲ႕ သမီးငယ္နဲ႔ Lunar ရဲ႕ေမြးစားသားတို႔အေၾကာင္းေလ"
"ဟို ကေနဒါကိုထြက္သြားတဲ့ နင့္ဦးေလးဆိုတာလား?"
"အင္း၊ သူတို႔အန္တီငယ္ကေတာ့ ဆံုးသြားခဲ့တယ္"
"အဲဒီေလာက္ထိ ျဖစ္ကုန္တာလား? ဒါေပမဲ့ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ"
"ငါေတာင္ တအားငယ္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ေနေကာင္းကင္ကိုမေမြးခင္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
¤¤¤¤¤
"ယမင္း၊ ကိုႀကီးနဲ႔နင္နဲ႔မဂၤလာကိစၥကို နင္ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီဆို?"
"အင္း"
"ဟာဟ၊ ေကာင္းတာေပါ့။ မိန္းမ၊ က်ဳပ္ကိုေတာင္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ရွင္ကဘာေတြျဖစ္ေနရတာလဲ?"
"ေျပာမလို႔ပါ၊ နင္ကျဖင့္ ေပ်ာက္ေနၿပီးေတာ့ကြာ။ ငါက နင္တို႔အိမ္လာရွာရမွာလား? ဘယ္လိုလုပ္ သင့္ေတာ္မွာလဲ?"
"အဟီး"
"ေျပာစမ္းပါဦး၊ နင္ ဘယ္ေတြေပ်ာက္?"
"ငါ ကိုဦးနဲ႔ကိစၥေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနရလို႔ပါဟ"
"ကိုေသာ္တာဦးနဲ႔လား? သူလည္း အခုတေလာ လိမၼာေနတယ္ဆို?"
"နင္ကလည္း ကိုဦးကအရမ္းမဆိုးပါဘူး။ စိတ္ႀကီးတတ္လို႔ ျဖစ္ရတာေတြပါဟ"
"အမေလး၊ ေဆးမမီေတာ့ဘူးပဲ"
"အဲဒါအသာထားပါ။ နင္တို႔ကိစၥ ဘယ္ေတာ့တဲ့လဲ?"
"ဟာကြာ၊ စီစဥ္တုန္းပါ"
"ေမေမတို႔က တစ္ခါတည္းပဲ လက္ထပ္ေပးလိုက္ေတာ့မွာလို႔ ငါၾကားမိတယ္။ ငါကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေယာင္းမေလးကို ေမၽွာ္ေနပါၿပီ"
"သူရီေမ၊ နင္ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ? မ်က္ႏွာပူတယ္ဟ"
"ခစ္ခစ္၊ မိဘခ်င္းသေဘာတူလို႔ဆိုေပမဲ့ ငါ့အစ္ကိုက နင့္ကိုသေဘာက်ပံုပါပဲဟဲ့"
"ေတာ္ပါေတာ့၊ ငါသြားၿပီ"
"ရွက္သြားရွာၿပီ"
▪︎
"သားသားေရ ... ေနမင္းေလး၊ တီတီ့ဆီလာပါဦး"
"တီတီ"
"သူရီ၊ နင္ေနမေကာင္းဘူးဆို? ဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ? သားနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တာမ်ားဟယ္၊ ငါေခၚလာေပးမွာေပါ့"
"ငါ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ နင္တို႔အိမ္ကိုထြက္လာတာပါ"
"နင္ကလည္းဟာ၊ စိတ္အလိုမလိုက္စမ္းပါနဲ႔"
"ကေလးေရ၊ ဒီမွာၾကည့္စမ္း။ သားသားအတြက္ တီတီလက္ေဆာင္ဝယ္လာတယ္။ ႀကိဳက္လား သား"
"ဟုတ္၊ တီတီ"
"ဟဲ့၊ ကေလးေမြးေန႔က လိုေသးတာကို"
"ႀကိဳေပးထားခ်င္လို႔ပါ"
"နင္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ? အဲဒီေလာက္စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနရတာ အဲဒီေသာ္တာဦးကို အဆက္ျဖတ္လိုက္ပါေတာ့လား?"
"ငါသူ႔ကိုခ်စ္တယ္ဟ"
"ဒါေပမဲ့ သူစိတ္ထင္တိုင္းလုပ္ေနတာေတြက Sun Group အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြေလ"
"တကယ္ဆို ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔က ငါနဲ႔သေဘာမတူႏိုင္တာကို သူ႔ဘက္က စီးပြားေရးနဲ႔တံု႔ျပန္တာေလ"
"အဲဒါကိုကမဟုတ္တာ။ လူမႈေရးနဲ႔စီးပြားေရးကို ေရာေရာေထြးေထြးနဲ႔။ သူ႔ကိုသေဘာမက်တာကလည္း ထစ္ခနဲဆို စိတ္ျမန္လြန္းၿပီး အမွားအမွန္ေသခ်ာမေတြးဘဲ ခပ္လြယ္လြယ္တံု႔ျပန္တတ္တာေတြေၾကာင့္ ပါတယ္ေလ။ ငါလည္းသေဘာမက်ဘူး"
"ငါထိန္းပါ့မယ္ဆိုတာကို လက္မခံၾကဘူး"
"နင့္လိုေရာဂါတစ္ဖက္နဲ႔က သူ႔လိုစိတ္ျမန္လက္ျမန္လူနဲ႔ ျဖစ္မလားဟဲ့။ Sorry ေယာင္းမရယ္၊ ငါေျပာခ်င္တာ ..."
"သိပါတယ္။ နင္တို႔ေစတနာကို ငါသိပါတယ္။ ငါတို႔အခ်စ္နဲ႔ ငါတို႔ဘဝမွာ ငါတို႔ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆးျဖတ္သန္းလို႔ရတာ ငါအသိဆံုးေလ"
"အဲဒီလူက စိတ္ခ်စရာကို မရွိတာ"
"နင္ကလည္း ေမေမတို႔ေလသံအတိုင္းပဲ။ ေတာ္ၿပီ၊ အဲဒါေတြမေျပာနဲ႔။ စိတ္ေျပခ်င္လို႔လာတာကိုကြာ၊ သားသားနဲ႔ပဲ ေဆာ့မယ္"
"ေအးပါဟယ္၊ ငါက နင့္ကိုစိတ္ပူလို႔ပါ။ မ်က္ကြင္းေတြလည္းညိဳလို႔၊ ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ဘူးလား? ႏွလံုးကလည္း ျပန္ေအာင့္ေနတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ဂ႐ုစိုက္မွေပါ့"
"ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္"
▪︎
"သူရီေမ! နင္အဲဒါ ဘာလုပ္တာလဲ?"
"ေမေမ၊ သမီး ... သမီး ကိုဦးနဲ႔ခ်ိန္းထားတာ သြားမလို႔ပါ။ ခဏပါပဲ ေမေမရယ္"
"ျပန္လိုက္ခဲ့စမ္း"
"ခဏေလးပဲေတြ႕မွာပါ ေမေမရယ္"
"နင့္အေကာင္က မိန္းမယူေတာ့မွာကို နင္ကအရွက္မရွိဘူးလား?"
"အဲဒီသတင္းက မဟုတ္ပါဘူး ေမေမရယ္"
"နင္သာ မႈိင္းမိေနတာ၊ တစ္ေလာကလံုးသိေနၾကၿပီ"
"မဟုတ္ပါဘူး ေမေမရယ္"
"ျပန္လိုက္ခဲ့စမ္း။ သူ႔ကိုဆြဲေခၚခဲ့ၾက"
"ေမေမ ... သမီး ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ လႊတ္ေပးပါ။ ေမေမ ..."
▪︎
"နင္ အခန္းထဲမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း။ လူကျဖင့္ ေလတိုက္ရင္လဲေတာ့မယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းတာကို"
"ေမေမ၊ သူရီဘာျဖစ္သြားလို႔လဲဟင္?"
"ယမင္း၊ သမီးလာတာအေတာ္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းကို ခဏၾကည့္ေပးထားပါ။ ဟဲ့၊ ဖုန္းျမည္ေနတယ္ေလ၊ ကိုင္မယ့္သူမရွိဘူးလား?"
"ဟုတ္၊ လာပါၿပီ မမႀကီး"
".............."
"မမႀကီး၊ သူရီေမဆီကိုတဲ့"
"ငါကိုင္မယ္"
"..............."
"သူရီေမ မရွိဘူး။ အေရးႀကီးရင္မွာခဲ့ပါ"
"................"
"ေျပာလိုက္ပါ၊ ေသေသရွင္ရွင္ ေနာက္ထပ္မဆက္သြယ္ပါနဲ႔လို႔။ ဘယ္ကိုမွလည္း လာမေတြ႕ႏိုင္တာမို႔ ေမၽွာ္လည္းမေမၽွာ္ပါနဲ႔၊ ေစာင့္လည္းမေစာင့္ပါနဲ႔။ ကိုယ္ေရာဂါပဲ ကိုယ္ကုပါလို႔"
"ေမေမ၊ ကိုဦး ဘာျဖစ္တာလဲ? ကိုဦးဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမရယ္။ သမီးကိုေျပာပါဦး"
"နင္ကဘာလို႔ အခန္းအျပင္ထြက္လာတာလဲ? သူ႔ကိုျပန္ေခၚသြားစမ္း ယမင္း"
"ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့။ လာပါ သူရီရယ္၊ နင္နားလိုက္ေတာ့ေနာ္။ ငိုထားရတာ ပင္ပန္းေနၿပီ။ အဲဒီလိုေကာင္အတြက္နဲ႔ မတန္ပါဘူးဟာ"
"ကိုဦး ဘာျဖစ္တာလဲ? အဟင့္ ... ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ေတာ့ ေျပာပါ ေမေမရယ္။ အင့္ ... သမီး ရင္ေတြပူလို႔ ..... အင္း ..."
"ဟင္ ... သူရီ၊ သတိထားေလ"
"သမီးငယ္၊ သမီးေလး။ သတိထားေလ သမီးရဲ႕။ ေသာ္တာဦးက အက္ဆီးဒင့္မွာ ပြန္းပဲ့႐ံုပဲတဲ့။ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္၊ သမီးေရ ... သတိထားေလ"
¤¤¤¤¤
"ဒါဆို တီငယ္က မမြန္းဦးေလးကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး Heart Attack နဲ႔ ဆံုးတာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္းေကာင္း။ အဲဒီကိစၥက ေတာင္ႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးဟိုးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဝိုင့္မိဘေတြနဲ႔ စကားစပ္မိလို႔ေျပာရင္းက ငါသိခဲ့ရတာ"
.
"ေကာင္းကင္တို႔တီေလးကလည္း ဆံုးသြားတယ္။ ငါတို႔ဦးေလးကလည္း အဲဒီခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ဒီေနရာမွာမေနႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ကေနဒါကို အၿပီးထြက္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေဒၚယမင္းသူက ငါတို႔မိသားစုကို အျမင္မၾကည္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္းကင္အဘြားကေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါနဲ႔ကိုေနမင္းကိစၥမွာ ေဒၚယမင္းသူက အတင္းကိုခြဲဖို႔လုပ္ခဲ့တာ"
"နင္တို႔ရဲ႕ ေနနဲ႔လရာဇဝင္ကေလ ဆံုးကို္မဆံုးႏိုင္ဘူး။ ေရစက္ဆိုးဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုေခၚတာေနမွာေနာ္။ ေနာက္ထပ္မ်ိဳးဆက္တစ္ခုမွာလည္း ႏွစ္ခါျပန္ႀကီးကိုဆံုတာက တိုက္ဆိုင္လြန္းပါတယ္ မြန္းရယ္"
.
"အင္း၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြနဲ႔ပါ တိုက္ဆိုင္ခဲ့တာပဲ ေလးငယ္"
"နင္ေျပာျပဖူးတဲ့ ရင္ထိုးေလးကိစၥလား? ႏွလံုးသားနဲ႔အနီးဆံုးမွာ ရွိတတ္တဲ့ပစၥည္းေလးမို႔ နင္တို႔ႏွလံုးသားေရးရာအတြက္ နိမိတ္ျပတာလား?"
"နိမိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရစက္ဆိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီရင္ထိုးေလးက အရင္ဟာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ"
.
"ဒါေလးကေတာ့ အသစ္ျဖစ္သြားၿပီမို႔ ေရစက္ဆိုးေတြလည္း ကုန္ၿပီလို႔ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္"
ေကာင္းကင္ေပးခဲ့ေသာ ႏွင္းဆီရင္ထိုးေလးကိုၾကည့္ကာ မြန္းက ခပ္ေလးေလးဆိုလာသည္။
တကယ္ပဲ ေရစက္ဆိုးရွိရင္ကုန္ခ်င္ပါၿပီ ေနေကာင္းကင္။
ဦးေလးဆီမွာ ရင္ထိုးေလးကိုေတြ႕လို႔ ယူထားလိုက္မိတယ္။ ျပန္ေတာင္းမရလို႔ ေပးထားခဲ့တဲ့ရင္ထိုးေလးဟာ ကိုယ့္ဦးေလးက သူ႔တီေလးအတြက္ရည္ရြယ္ထားၿပီး မေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေလးဆိုတာ ေနာက္မွသိခဲ့ရတာပါ။
¤
"ဟယ္လို"
"မြန္း"
"မင္းသူငယ္ခ်င္းမို႔ မြန္းလို႔ေခၚတာလား?"
"မမြန္းကိုသတိရလို႔ ဖုန္းေခၚလိုက္တာ။ ဪ၊ အခုမွသတိရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ဖို႔ကို မရဲခဲ့တာပါ"
"အခုက်ေတာ့ေရာ?"
"လြမ္းတာႀကီးကို မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔တဲ့၊ ႏွလံုးသားေလးက ခုန္ထြက္လာၿပီး ဖုန္းေပၚျပဳတ္က်သြားတာ"
"ဒါေပါ့။ သတို႔သမီးေလာင္း ခိုးရာလိုက္သြားလို႔ ရင္ကြဲနာက်တာေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႔လိုက္တာပါ"
"အမေလးဟဲ့၊ ဂုဏ္ဆာလိုက္တာ။ သတို႔သမီးေလာင္းကို ခိုးလာလိုက္ဖို႔ကူညီလိုက္တဲ့ မဟာေစတနာရွင္ႀကီးရယ္၊ ေလးစားပါတယ္"
"ေလးစားသင့္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ေလ၊ မေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအိပ္ငိုက္တာ"
"ညဘက္မအိပ္ရင္ မင္းဇီးကြက္ေလ"
"မဟုတ္ပါဘူး။ မမြန္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတာမဟုတ္လား? အတင္းေျပာခံရရင္ အိပ္ငိုက္တယ္တဲ့"
"ဪ၊ အရင္ကေတာ့ မင္းက မအိပ္တတ္တဲ့သရဲလား?"
"နတ္ပါဗ်။ တဝမ္းပူသတ္နဲ႔ နတ္ေနာ္"
"ဘာနတ္လဲ? ႐ုကၡစိုးပဲေနမွာ"
"သစ္ပင္ေတြအတြက္မဟုတ္ဘူး။ လမင္းေလးရဲ႕ ကိုယ္ေစာင့္နတ္"
"ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါ ရွင့္၊ အေငြ႕ေတာင္ မရပါဘူးေနာ္"
"ကၽြန္ေတာ္ လာေတြ႕ပါ့မယ္"
"ဟုတ္မွလည္းလုပ္ပါ။ မင္းရဲ႕ မာတာမိခင္ေက်းဇူးရွင္က ခြင့္ျပဳမယ္တဲ့လား?"
"အိမ္ေပၚကေတာင္ ႏွင္ခ်ထားတာကို အဖက္မလုပ္ေလာက္ပါဘူးေလ"
"မင္းဘာသာ အမႈိက္ပံုမွာအိပ္ေနရရင္ေတာင္ အဖက္မလုပ္ဘဲေနရင္ေနမယ္။ ေနေကာင္းကင္က လမင္းစႏၵာဆီလာမွာသိရဲ႕နဲ႔ မတားဘူးဆိုရင္ အဲဒါေဒၚယမင္းသူမဟုတ္ဘူးကြယ္"
"တားပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္က သူရီေမလည္းမဟုတ္သလို၊ ေနမင္းသူရိန္လည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနနဲ႔လက်ိန္စာရွိရင္လည္း ေပ်ာက္သြားတဲ့ရင္ထိုးေလးနဲ႔ ပါသြားေလာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ရာဇဝင္အသစ္ေရးမွာ"
"သိၿပီးၿပီေပါ့ အရင္ကအေၾကာင္းေတြ"
"သိၿပီးပါၿပီ။ အရင္ကေတာ့ ရင္ထိုးေလးေပ်ာက္သြားတာ ႏွေျမာမိတယ္။ အခုေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ မေကာင္းတာေတြ ပါသြားပါေစေလ"
"အင္း၊ မင္းတို႔ကိစၥေတြ အရင္ရွင္းပါဦး။ တို႔ေတာ့ အ႐ႈပ္ေတြလက္မခံဘူး"
"ရပါတယ္။ အဲဒါက မမြန္းအေတြးေလ၊ ဆက္ေတြးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ဆက္လုပ္မွာေပါ့"
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ဒါပဲေနာ္ ေကာင္းကင္။ တို႔အလုပ္ရွိေသးတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ႏွင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေစာင့္နတ္က မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေနမယ္ဆိုတာ သိထားေပး။ လိုရင္တလိုက္ပါ၊ အေရာက္လာခဲ့မယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ထဲကေတာ့ မတလည္း လာခဲ့မွာ"
"ေနာက္မွေတြ႕မယ္ ေကာင္းကင္ေရ"
ဟားဟား။ မြန္းမျငင္းဘူး။ ေနာက္မွေတြ႕မယ္တဲ့။ ေတြ႕ ... မယ္ ... တဲ့၊ လာခဲ့မွာပါ။
ျခားေနတဲ့မိုင္တိုင္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ၿပီး အသစ္ျပန္ေရးမယ္။ Zero mile away ပါ မြန္းေရ။
¤
"ေကာင္းေကာင္းေရ၊ ငါတို႔ကိစၥလည္း အဆင္ေျပသြားၿပီ။ ငါ့အေမက တဖြဖြတိုက္တြန္းလို႔ တီေမကလည္း နင့္ကိုျပန္ေခၚမယ္ထင္တယ္။ ဦးေဖကေတာ့ ဘာမွအျပစ္ေျပာသံမၾကားဘူး။ နင့္အေျခအေနေကာင္းတယ္သိလား"
ေလးငယ္ရဲ႕ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားတဲ့စကားတစ္ခြန္းက ပံုမွန္ဆိုရင္ ဝမ္းသာမွာျဖစ္ေပမဲ့ ေနေကာင္းကင္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသးပါ။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ မြန္းႏွင့္ေဝးရလၽွင္ .....
"ငါ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး ထြဋ္ေခါင္"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ငါ့ကိုႀကိဳက္ေနတာလား? မျဖစ္ဘူးေနာ္၊ ငါ မိန္းမပဲယူမွာ။ ေယာက္်ားမလိုခ်င္ဘူး"
"အေတြးေတြက သံုးေပေအာက္ကေန အေပၚတက္မလာဘူး။ ငါက မင္းကိုႀကိဳက္စရာလား၊ ယူစရာလား။ ေတြးေလ၊ ဦးေႏွာက္က ဖြန္ေၾကာင္ဖို႔ထားတာလား?"
"မသာေလးကလည္း ဆဲလိုက္ရရင္ ငါပဲ႐ိုင္းတယ္ျဖစ္မယ္"
"ေအး၊ ေက်းဇူးတင္တယ္"
"မင္းက ဘာကိစၥမျပန္ခ်င္တာလဲ?"
"မြန္းဆီသြားဖို႔ကို ေမနဲ႔အတိုက္အခံျဖစ္ရမွာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ငါက အရုပ္လိုမေနႏိုင္ေတာ့ ေမ့စိတ္နဲ႔ဆို မျဖစ္ေသးပါဘူး"
"ျဖစ္မွာပဲ ေနေကာင္းကင္။ မမြန္းကို မင္းေရြးလိုက္ကတည္းက ခါခ်ဥ္အံုကို တုတ္ထိုးလုပ္ၿပီးေနၿပီ"
"အခ်ဥ္ရည္နဲ႔တို႔စား႐ံုပဲ"
"စူဠသုဘဒၵါအကိုက္ခံရတာထက္ ဆိုးသြားမယ္၊ သတိထား"
"အဟီး"
¤
"ဟူး ... ေမာလိုက္တာ"
"မင္းလည္းေနာ္၊ ေလးငယ္မဂၤလာေဆာင္ကိစၥ အားတက္သေရာပဲ။ ငါပါ ကၽြန္ဝယ္ရာအဆစ္ပါတယ္။ မင္းတို႔ကို ပြစိပြစိေျပာေနၾကတယ္သိလား"
"သိသားပဲ။ အစတည္းက မိဘေတြကသာ တက္ႂကြေနတာေလ။ ငါတို႔ခ်င္းက ယူျဖစ္မွာမွမဟုတ္တာကို။ သူခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ယူတဲ့ကိစၥ ငါကကူညီေပးတာ ဆန္းသလား။ လူေတြကိုက ေျပာဖို႔ေခ်ာင္းေနတာပါကြာ"
"ခုနက မင္းအေဖဘာေျပာတာလဲ?"
"ညေန အိမ္ျပန္ခဲ့တဲ့"
"ဘာျပန္ေျပာခဲ့လဲ?"
"ဒီညေတာ့ မျပန္ခ်င္ေသးဘူးလို႔။ ႐ိုးရာကိုႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ Bachelor Night အစီအစဥ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႔မွျပန္လာမယ္လို႔"
"အင္း၊ အဲဒါလည္းဟုတ္တာပဲ"
"မနက္ျဖန္က်ရင္ ငါရန္ကုန္သြားမွာ"
"ဟမ္။ မင္းအဘြားက လက္ခံမွာလား?"
"ဘြားက ဒီမွာပဲ သံုးရက္ေလာက္ၾကာဦးမွာ။ ငါ ဟိုကိုလစ္မယ္"
"ဒီတစ္ခါေတာ့ အေမြပါျဖတ္လိမ့္မယ္"
"ဟိုမွာ တာဝန္ယူမယ့္သူရွိတယ္"
"အပိုင္ႀကီးဟ"
"ေက်ာ္ေဇေလ။ ငါတို႔ဆိုင္ေလးကို စလုပ္ဖို႔ ေျပာထားၿပီးၿပီ"
"ဘာ!!! ငါ့ကို ဘယ္ေခ်ာင္ထိုးထားလဲ?"
"မင္းကိုက အခုေျပာလည္း အခုေခါင္းညိတ္မွာပဲမဟုတ္လား။ မင္းအိမ္ကလည္း မင္းအလုပ္လုပ္မယ္ဆို ဝမ္းသာအားရျဖစ္ေနမွာကို"
သံုးေယာက္ေပါင္းလုပ္မယ့္ဆိုင္ကို သူ႔ကိုေနာက္ဆံုးမွေျပာလို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့ထြဋ္ေခါင္က ပြစိပြစိတြတ္ထိုးေနေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ သူလည္းျငင္းမွာမဟုတ္တဲ့ကိစၥမို႔ ေကာင္းကင္ ဆက္ေျပာမေနေတာ့ပါ။
"မင္းနဲ႔မမြန္း အဆင္ေျပသြားရင္ ေကာင္းမွာပဲ"
"အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့"
"ဖိုက္တင္း"
¤
"မမြန္း"
"ဘုရားေရ၊ မေန႔ကမွ မႏၲေလးမွာဆို?"
"ေဝးတာက်ေနတာပဲ"
"ဘယ္လိုေတြ ေလာေနတာလဲ?"
"ကၽြန္ေတာ္ မြန္းကိုခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစဥ္းစားေပးပါေနာ္"
"အယ္၊ အသက္႐ွဴပါဦးကြာ"
"မသိဘူး၊ ခ်စ္တယ္။ စဥ္းစားေပးပါ"
"မင္းအေမ မတားဘူးဆိုရင္ စဥ္းစားေပးမယ္"
"ဟူး ... စမ္းသပ္ခ်က္ႀကီးက ၾကမ္းလိုက္တာ"
"ဖုန္းသံၾကားတယ္။ မင္းဖုန္းထင္တယ္"
"အာ ... ေမ ဆက္တာ"
"ဟာဟ"
"ဟယ္လို ေမ"
"................"
"ဟုတ္၊ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီ"
"................"
"မဟုတ္ဘူး ေမ။ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္၊ ေမ့ကိုခြင့္ေတာင္းဖို႔"
"................"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ျဖန္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"
ေကာင္းကင္ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္
"အသက္ရွည္ဦးမွာပဲ မင္းအေမေတာ့"
"အင္း၊ ျမစ္ေတြရတဲ့အထိ"
မြန္းက တစ္ခ်က္ၾကည့္လာၿပီး ခပ္ဖြဖြျပံဳးကာ
"အခုေတာ့ ေဒါကန္ေနတယ္မဟုတ္လား?"
"အစက ဘြားျပန္လာမွ ေမ့ဆီျပန္ျဖစ္မယ္ထင္တာ။ အခုက အစီအစဥ္ေျပာင္းသြားၿပီ။ ေမ့ဆီကခြင့္ျပဳခ်က္ရရင္ စဥ္းစားမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၿပီးခြင့္ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္"
"လြယ္တယ္ဆိုေတာ့"
"ဒီမွာခင္ဗ်၊ အခ်စ္စစ္ရင္ ဘာနဲ႔မွတားမရဘူးေနာ္။ သိဖို႔"
"အခုေတာ့ ရန္ကုန္ မႏၲေလးကို လြန္းထိုးေနလိုက္ဦး"
"မြန္း တကယ္စဥ္းစားေပးမွာမဟုတ္လား"
"အင္း၊ ကိုယ့္ကိုမၾကည္ျဖဴတဲ့အိမ္ကလူကိုေတာ့ စဥ္းကိုမစဥ္းစားခ်င္တာ"
"စိတ္ခ်၊ ကၽြန္ေတာ္ မြန္းစိတ္တိုင္းက် ရေအာင္လုပ္ေပးမယ္။ ဒီေန႔တစ္ဝက္ေလးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မြန္းနားေနမယ္ေနာ္"
"ပစၥည္းဂိုေဒါင္ကို သြားၾကည့္ေပးဖို႔ ေျပာထားၿပီးေနၿပီ"
"ကၽြန္ေတာ္ ဒ႐ိုင္ဘာလုပ္ေပးမွာေပါ့"
"အိုေခေလ"
¤
"သားငယ္ ... သားငယ္ဘယ္လိုေနလဲ ေက်ာ္ေဇ"
"ခြဲခန္းထဲမွာပဲ အန္တီ။ အရမ္းေတာ့ စိုးရိမ္စရာမရွိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ နံၾကားကို သံစစိုက္မိတာ အထဲကကလီစာေတြနဲ႔ လြတ္တယ္တဲ့"
"ဟိုဟာမေလးနဲ႔သြားရင္း ျဖစ္တာဆို? သူကေရာ ဘယ္မွာလဲ?"
"သူက စိုးရိမ္ရတယ္ အန္တီ။ ကားကို သူ႔ဘက္ကိုဆြဲယူေကြ႕ပစ္လိုက္တာတဲ့"
"သားက ေမာင္းလာတာမဟုတ္ဘူးလား?"
"ဟုတ္ပါတယ္။ မမြန္း ေဘးကေနဆြဲယူလိုက္တာ"
¤
"မြန္း! အား၊ ေမ ေရာက္ေနၿပီပဲ။ မြန္းေရာ ေမ၊ မြန္းေရာ?"
"ရွိပါတယ္"
"သူဘယ္မွာလဲ? အေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲ?"
"မထနဲ႔ဦး ေကာင္းကင္။ မင္း သိပ္မလႈပ္နဲ႔ဦး။ မမြန္း အေျခအေနေကာင္းပါတယ္၊ သတိေတာ့မရေသးဘူး"
"ေသခ်ာလား ထြဋ္ေခါင္? သူ႔ဘက္ကို အတင္းေကြ႕ပစ္လိုက္တာ။ ငါသတိမေမ့ခင္အထိ သူ ... သူ႔အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ အဆင္ေျပတာေသခ်ာလား? ငါသြားၾကည့္မယ္"
"သတိမရေသးေပမဲ့ အသက္အႏၲရာယ္မရွိေတာ့ပါဘူး"
"ငါ သြားၾကည့္မယ္လို႔။ ေမ၊ ေနာ္ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္"
"ခဏ ..."
ေနေကာင္းကင္ကို ထိိန္းမရျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ေက်ာ္ေဇသြားေခၚေပးတဲ့ ဆရာဝန္ေရာက္လာၿပီး
"သိပ္မလႈပ္နဲ႔ဦးေလ။ မရေသးဘူး"
"ေဒါက္တာ၊ လမင္းစႏၵာ ... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူေရာက္လာတဲ့လူနာ အေျခအေနေလး"
"သူအဆင္ေျပပါတယ္။ သတိရလာဖို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူက နည္းနည္းဒဏ္ရာျပင္းေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသတိမရေသးတာပါ"
▪︎
"သား၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေတာ့ေလ။ ေဒါက္တာလည္းေျပာသြားတာကို"
"သူ႔ကိုသြားၾကည့္ခ်င္တယ္"
"ကဲ၊ ငါၾကည့္လုပ္ေပးမယ္ကြာ။ ခဏေစာင့္၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"အင္း၊ ျမန္ျမန္လုပ္"
ထြဋ္ေခါင္ထြက္သြားၿပီးေနာက္
"ေမ မတားဘူးမဟုတ္လားဟင္? သူက ..."
"မတားပါဘူး၊ စိတ္ေအးေအးထားပါ။ သူ႔မိဘေတြနဲ႔လည္း ေျပာၿပီးပါၿပီ"
"တကယ္လား? တကယ္လား ေမ"
"တကယ္ေပါ့"
"သားငယ္၊ မင္းသတိရၿပီလား? သက္သာလား? ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ။ မဟုတ္ရင္ ငါ့မွာ မင္းကိုစိတ္ပူရ၊ မင္းအေမလဲသြားမွာ စိုးရိမ္ရနဲ႔"
"သက္သာတယ္ ေဖ"
"ရၿပီ ေကာင္းကင္ေရ။ ဪ၊ အန္ကယ္ျပန္လာၿပီပဲ"
"ဘာရတာလဲ ထြဋ္ေခါင္ေရ"
"ဒီေကာင္ မမြန္းကိုသြားၾကည့္ခ်င္တယ္ေျပာလို႔။ အဲဒါ ဘီးတပ္ခုတင္နဲ႔ မမြန္းအခန္းဆီေခၚသြားဖို႔ေလ။ မမြန္းအေမကိုလည္း ခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္"
▪︎
ခုတင္ေပၚတြင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ ဒဏ္ရာတခ်ိဳ႕ရွိေနေသာ မြန္းကိုၾကည့္ၿပီး
"ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္နဲ႔မွ ရတာလား?"
"ဘာမွမျဖစ္ရင္ ဒီညေနျဖဳတ္လို႔ရၿပီတဲ့"
"မြန္းေမေမလား? ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ အန္တီ။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ရပါတယ္ကြယ္။ မင္းတို႔ရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈကို အန္တီလက္ခံေပးရမွာေပါ့"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ေဘးခ်င္းကပ္၍ေနရာခ်ထားေသာ ခုတင္ေပၚမွ မြန္းလက္ေလးရွိရာသို႔ ေကာင္းကင္လက္လွမ္းလိုက္သည္။
အခ်စ္ဟူသည္ နႈတ္မွဖြင့္ဟျခင္းအျပင္ ထုတ္ေဖာ္ျပစရာနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ရွိေနပါေသးသည္။
"ျမန္ျမန္ႏိုးလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုအေျဖေပးပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေမဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ မြန္းေၾကာင့္ရတဲ့ခြင့္ျပဳခ်က္မို႔ မြန္းႀကိဳက္သလိုဆံုးျဖတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနတယ္။ ေခါင္းညိတ္မယ္ဆို ျမန္ျမန္ႏိုးခဲ့ေတာ့"
မြန္းမ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္းဆိုေလေသာ ေနေကာင္းကင္လက္အတြင္းမွ မြန္းလက္ကေလး လႈပ္ရွားသြားခဲ့သည့္အခါ ...
.....
.....
.....
.....
.....
လတစ္စင္းက ေမွာင္မိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ထြန္းလင္းသည္ျဖစ္ေစ လက္ခံေထြးေပြ႕ေပးႏိုင္ေသာ ေကာင္းကင္တစ္ခုသည္လည္း ညနက္မွာပင္ စႏၵာအေရာင္ႏွင့္ ေအးျမႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ။
သူမသည္ ညနက္ေကာင္းကင္၏ နန္းသိမ္းဧကရီတစ္ပါး။ ။
■■■■■
The End
■■■■■
"အငယ်ကောင်၊ နေကောင်းကင်၊ လာခဲ့ဦး အိမ်ရှေ့ကို"
"ဟုတ်"
"သမီးငယ် ဘယ်မှာလဲ?"
"လေးငယ်ကို စိတ်မပူပါနဲ့"
"အိမ်ပြန်ရောက်မလာတဲ့ကလေးကို ဘယ်လိုကြောင့်စိတ်မပူဘဲနေနိုင်မှာလဲ?"
"သူ အန္တရာယ်ကင်းကင်းနဲ့ စိတ်ချမ်းသာနေပါတယ်"
"မင်းသိတယ်မဟုတ်လား? မင်းသိနေတယ်မဟုတ်လား? ပြောစမ်းပါ၊ သမီးငယ် ဘယ်မှာလဲ?"
နေကောင်းကင် ပြန်မဖြေတော့ ဒေါ်ယမင်းသူက
"မင်းနဲ့အတူထွက်သွားပြီး အခု သမီးငယ်က အိမ်ပြန်မရောက်သေးဘူးတဲ့။ သူဘယ်သွားတာလဲ?"
"....................."
"ငါမေးနေတယ်လေ"
လက်မောင်းကိုလှုပ်ခါရမ်းပြီး မေးနေသော်လည်း ကောင်းကင် ဘာမှမပြောမိပါ။ ထိုအချိန်
"ယမင်း"
"အမိ၊ ဘာထူးလဲ?"
"ဟင့်အင်း၊ မထူးဘူး။ သားငယ်၊ သားသိတယ်မဟုတ်လား? တီမွန့်ကိုပြောပြပါ ကြယ်စင်ဆု ဘယ်မှာလဲ?"
"ကျွန်တော်သေချာမသိဘူး တီမွန်"
ဒေါ်မိမိမွန်က သမီးဖြစ်သူ၏သတင်းကို ကောင်းကင်အားမေးနေစဉ် ဒေါ်ယမင်းသူကတော့ ဖုန်းပြောနေလေသည်။ ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက်တွင်
"နေကောင်းကင်၊ မင်းတို့ ဘယ်နေရာအထိ အတူရှိခဲ့တယ်ဆိုတာကို ငါသိတယ်။ သမီးငယ်က ဘယ်မှာလဲဆိုတာ မင်းသိကိုသိတယ်။ ငါ့ကိုပြောစမ်း"
"မသိဘူး မေ"
*ဖြန်း*
"ယမင်း၊ မလုပ်ပါနဲ့"
"လွှတ်စမ်းပါ အမိရယ်။ ဒီကောင်က တို့တွေစီစဉ်တာကို ကမောက်ကမဖြစ်အောင် လုပ်နေတာ"
"မလုပ်ပါနဲ့၊ သမီးအခန်းထဲမှာ တချို့ပစ္စည်းတွေမရှိဘူး။ ဘာမှမသိရပေမဲ့ ခိုးရာလိုက်ပြေးတယ်လို့ ထင်တယ်။ ဘယ်လိုမျက်နှာပြရမှန်းတောင် မသိဘူး"
"ခိုးရာလိုက်တာ? ဟာ ... သမီးငယ်ခိုးရာလိုက်တာဆိုရင် အငယ်ကောင်က ဘယ်လို ... မင်း ... မင်း ဘာအချိုးချိုးတာလဲ? မင်းမလိုချင်တိုင်း သမီးငယ်ကို အဲဒီလိုပဲ တွေ့ရာလူလက်ထဲထည့်လိုက်ရလား? မင်းမိန်းမဖြစ်မလာရင်တောင် မင်းညီမ၊ မင်းသူငယ်ချင်းပဲမဟုတ်ဘူးလား? ငါ့ကိုပြောမှာလား၊ မပြောဘူးလား နေကောင်းကင်"
ကောင်းကင်က မတုန်မလှုပ်ရပ်မြဲရပ်နေသည်။
သူက လေးငယ်ကို တွေ့ရာလူလက်ထဲ ထည့်ပေးစရာလား။ လေးငယ်ကရော အရုပ်လေးမို့ ထည့်ပေးတိုင်း ပါသွားစရာလား။
"အဟက်၊ အကြောတင်းမနေနဲ့ နေကောင်းကင်။ မင်း ငါ့စကားနားမထောင်နိုင်ရင် အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွား။ မင်းကို သားအဖြစ်မသတ်မှတ်နိုင်ဘူး။ ထွက်သွား"
"ယမင်း၊ မဟုတ်ဘူးလေကွယ်။ အဲဒါက ..."
"အမိ၊ ငါ့အကြောင်းသိရဲ့နဲ့ မတားနဲ့။ ထွက်သွား နေကောင်းကင်"
.
အဝတ်တစ်ထည်ကိုယ်တစ်ခုဖြင့် ထွက်လာလိုက်သည်မှာ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲတွင်တော့ ဖုန်းကပါလာသည်။ လမ်းထိပ်ရောက်မှ ဖုန်းခေါ်လိုက်ပြီး
"ထွဋ်ခေါင်၊ ငါမုခ်ဦးမှာစောင့်မယ်။ လာခေါ်ပေးပါ"
ကွန်ဒိုမုခ်ဦးအဝတွင် ရပ်စောင့်နေမိသည်က အတော်ကြာသွားပြီးမှ ထွဋ်ခေါင်ရောက်ချလာသည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ? ငါ့မှာ မနက်ကမှရောက်လို့ နားနေတာလေကွာ"
စေ့စပ်ပွဲပြီး၍ ဖုန်းဆက်ပြောမှသိရပြီး မန္တလေးသို့ပြန်မလာဖြစ်သေးသော ထွဋ်ခေါင်နှင့်ကျော်ဇေတို့ ပွားကြသေးသည်။ ထွဋ်ခေါင်ကအရင်ပြန်လာပြီး စပ်စုရန်ပြင်နေခဲ့သည့်အစီအစဉ်မှာ ယခုအခါ ရေကန်အသင့်၊ ကြာအသင့် ဒုက္ခသည်တစ်ယောက် ကောက်ရလိုက်ပေသည်။
"ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင် သွားသောက်ရအောင်"
"ဟုတ်ပြီလေ"
ဆိုင်မရောက်ခင် တစ်လမ်းလုံးလည်း ထွဋ်ခေါင်မေးသမျှဖြေခဲ့ရသည်။ ဆိုင်ရောက်သည်အထိလည်း ကောင်းကင် ပါးစပ်မစိရသေး။
"အဲဒီတော့ အခု အိမ်ပေါ်ကနှင်ချခံရလို့ ငါကတာဝန်ယူရမယ်ပေါ့လေ"
"အင်း"
"ကောင်းကွာ"
"ငြိုငြင်တာလား? မချစ်တော့တာလား? အချစ်ပေါ့တာလား?"
"လာပြန်ပြီ ဒီမေးခွန်း။ မေတ္တာကိုတုံးတာဟေ့"
"ချစ်လေးကလည်း ..."
"သောက်ခွက်ပြောင်နိုင်သေးတယ်နော်။ လူကဖြင့် လမ်းဘေးရောက်နေပြီကို"
"တာဝန်ယူမယ့်သူ ရှိတာပဲဟာကို"
"လုံးဝပဲ။ ထွဋ်ခေါင်နှင့်မသက်ဆိုင်ပါ၊ သင်သွားလိုရာသွားနိုင်သည်"
"ကြေကွဲပြီ"
"သတို့သမီး လင်နောက်လိုက်သွားလို့လား?"
"ငါလိုက်ပို့တာလေ"
"ဪ၊ အေး။ ဂုဏ်ယူတယ်ကွာ။ သောက်ခွက်မပြောင်စမ်းနဲ့။ မမွန်းနဲ့ကိစ္စကို ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ?"
"ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ? အစကနေ ပြန်လိုက်ရမလား?"
"မဆိုးပါဘူး"
"Cheers!"
¤
"မွန်း၊ ကြယ်စင်ဆု ခိုးရာလိုက်လို့ ကောင်းကင်ကို အိမ်ပေါ်ကနှင်ချလိုက်တယ်တဲ့"
"အမ်၊ ဘယ်လို?"
"အေး၊ ကောင်းကင်ကိုယ်တိုင် ခိုးရာလိုက်ဖို့ကို ကူညီလိုက်လို့တဲ့"
"အယ်"
"အခု ထွဋ်ခေါင်ရဲ့အိမ်မှာနေပြီး ဆင်ကြံကြံနေတယ်တဲ့"
"ဘာလဲဟ"
"နင့်ကို အစကနေ ပြန်လိုက်မလို့တဲ့"
"အဲ"
"မိမွန်း! နင့်အာမေဋိတ်တွေက မကုန်နိုင်ဘူးလား?"
"နင့်သတင်းတွေကလည်း အဆန်းတွေလေ"
"အေး၊ အဲဒါ နင်ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ?"
"ဘာကိုလဲ? ရည်းစားစကားလာပြောမှ စဉ်းစားလို့ရမှာပေါ့။ ကြားကလူကြုံနဲ့ စကားနှိုက်တာကို ငါက အဖက်လုပ်စရာလား?"
"အေးနော်၊ အဲဒီလိုကြီးဖြစ်နေတာပဲ"
"နင်ကလေ၊ ပိန်းချင်ရင် No Two ပဲ"
"ငါက သိချင်စိတ်များသွားလို့ပါ"
"ငါတောင်မသိဘူး။ နင်ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက်"
¤
"ကောင်းကောင်း၊ ငါတို့လေဆိပ်ရောက်ပြီ။ နင် အခု ထွဋ်ခေါင်တို့အိမ်မှာလား?"
"အင်း"
"ငါ နင့်ကိုပြောစရာရှိတယ်။ ငါတို့ကိစ္စပြီးတာနဲ့ ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်နော်"
"အေးပါ၊ နင်ကိစ္စသာ စိတ်အေးအေးထားပြီးရှင်းပါဟ"
"နင့်အတွက်ပါ ငါစိတ်ပူတာ"
"ငါ့ကို ခဏထားလိုက်စမ်းပါ။ ဒီနေ့က နင့်ပွဲပဲ"
"အင်း၊ နောက်မှတွေ့မယ် ကောင်းကောင်း"
"အိုခေ"
¤
"မွန်း၊ ကောင်းကင် ဖုန်းမဆက်ဘူးလား?"
"မဆက်ပါဘူး"
"တစ်ပတ်ပြည့်တော့မယ်လေ"
"အဲဒါကို ကြားထဲကနေ နင်ကဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"အဟီး၊ သိချင်နေတာ ဘာဆက်ဖြစ်မလဲလို့"
"ဘာမှဆက်ဖြစ်စရာမရှိဘူး လင်းရယ်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? နင်ကြိုက်တယ်ဆို?"
"မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ငါထင်တာပဲ"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ မွန်းရယ်၊ ဘာကိစ္စရှိသေးတာလဲ?"
"ရှိတယ်။ မိသားစုကိစ္စ"
"ဘယ်မိသားစုလဲ?"
"Sun Group နဲ့ Lunar Trading တို့ရဲ့ မိသားစုကိစ္စတွေပေါ့"
"ဟင်၊ အဲဒါတွေက စီးပွားရေးကိစ္စ၊ လူကြီးတွေကိစ္စတွေလေ။ ပြီးတော့ ကြီးကြီးမားမားဖြစ်ထားတာ ဘာရှိလို့လဲ?"
"အရင်က Sun ရဲ့ သမီးငယ်နဲ့ Lunar ရဲ့မွေးစားသားတို့အကြောင်းလေ"
"ဟို ကနေဒါကိုထွက်သွားတဲ့ နင့်ဦးလေးဆိုတာလား?"
"အင်း၊ သူတို့အန်တီငယ်ကတော့ ဆုံးသွားခဲ့တယ်"
"အဲဒီလောက်ထိ ဖြစ်ကုန်တာလား? ဒါပေမဲ့ ကြာခဲ့ပြီပဲ"
"ငါတောင် တအားငယ်သေးတယ်ဆိုတော့ နေကောင်းကင်ကိုမမွေးခင် ဖြစ်မယ်ထင်တယ်"
¤¤¤¤¤
"ယမင်း၊ ကိုကြီးနဲ့နင်နဲ့မင်္ဂလာကိစ္စကို နင်ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီဆို?"
"အင်း"
"ဟာဟ၊ ကောင်းတာပေါ့။ မိန်းမ၊ ကျုပ်ကိုတောင်မပြောနိုင်အောင် ရှင်ကဘာတွေဖြစ်နေရတာလဲ?"
"ပြောမလို့ပါ၊ နင်ကဖြင့် ပျောက်နေပြီးတော့ကွာ။ ငါက နင်တို့အိမ်လာရှာရမှာလား? ဘယ်လိုလုပ် သင့်တော်မှာလဲ?"
"အဟီး"
"ပြောစမ်းပါဦး၊ နင် ဘယ်တွေပျောက်?"
"ငါ ကိုဦးနဲ့ကိစ္စကြောင့် ငြိမ်နေရလို့ပါဟ"
"ကိုသော်တာဦးနဲ့လား? သူလည်း အခုတလော လိမ္မာနေတယ်ဆို?"
"နင်ကလည်း ကိုဦးကအရမ်းမဆိုးပါဘူး။ စိတ်ကြီးတတ်လို့ ဖြစ်ရတာတွေပါဟ"
"အမလေး၊ ဆေးမမီတော့ဘူးပဲ"
"အဲဒါအသာထားပါ။ နင်တို့ကိစ္စ ဘယ်တော့တဲ့လဲ?"
"ဟာကွာ၊ စီစဉ်တုန်းပါ"
"မေမေတို့က တစ်ခါတည်းပဲ လက်ထပ်ပေးလိုက်တော့မှာလို့ ငါကြားမိတယ်။ ငါကတော့ သူငယ်ချင်းယောင်းမလေးကို မျှော်နေပါပြီ"
"သူရီမေ၊ နင်ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ? မျက်နှာပူတယ်ဟ"
"ခစ်ခစ်၊ မိဘချင်းသဘောတူလို့ဆိုပေမဲ့ ငါ့အစ်ကိုက နင့်ကိုသဘောကျပုံပါပဲဟဲ့"
"တော်ပါတော့၊ ငါသွားပြီ"
"ရှက်သွားရှာပြီ"
▪︎
"သားသားရေ ... နေမင်းလေး၊ တီတီ့ဆီလာပါဦး"
"တီတီ"
"သူရီ၊ နင်နေမကောင်းဘူးဆို? ဘာလို့ရောက်လာတာလဲ? သားနဲ့တွေ့ချင်တာများဟယ်၊ ငါခေါ်လာပေးမှာပေါ့"
"ငါ စိတ်ပြေလက်ပျောက် နင်တို့အိမ်ကိုထွက်လာတာပါ"
"နင်ကလည်းဟာ၊ စိတ်အလိုမလိုက်စမ်းပါနဲ့"
"ကလေးရေ၊ ဒီမှာကြည့်စမ်း။ သားသားအတွက် တီတီလက်ဆောင်ဝယ်လာတယ်။ ကြိုက်လား သား"
"ဟုတ်၊ တီတီ"
"ဟဲ့၊ ကလေးမွေးနေ့က လိုသေးတာကို"
"ကြိုပေးထားချင်လို့ပါ"
"နင် ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ? အဲဒီလောက်စိတ်ဒုက္ခရောက်နေရတာ အဲဒီသော်တာဦးကို အဆက်ဖြတ်လိုက်ပါတော့လား?"
"ငါသူ့ကိုချစ်တယ်ဟ"
"ဒါပေမဲ့ သူစိတ်ထင်တိုင်းလုပ်နေတာတွေက Sun Group အတွက် အနှောင့်အယှက်တွေလေ"
"တကယ်ဆို ဖေဖေ၊ မေမေတို့က ငါနဲ့သဘောမတူနိုင်တာကို သူ့ဘက်က စီးပွားရေးနဲ့တုံ့ပြန်တာလေ"
"အဲဒါကိုကမဟုတ်တာ။ လူမှုရေးနဲ့စီးပွားရေးကို ရောရောထွေးထွေးနဲ့။ သူ့ကိုသဘောမကျတာကလည်း ထစ်ခနဲဆို စိတ်မြန်လွန်းပြီး အမှားအမှန်သေချာမတွေးဘဲ ခပ်လွယ်လွယ်တုံ့ပြန်တတ်တာတွေကြောင့် ပါတယ်လေ။ ငါလည်းသဘောမကျဘူး"
"ငါထိန်းပါ့မယ်ဆိုတာကို လက်မခံကြဘူး"
"နင့်လိုရောဂါတစ်ဖက်နဲ့က သူ့လိုစိတ်မြန်လက်မြန်လူနဲ့ ဖြစ်မလားဟဲ့။ Sorry ယောင်းမရယ်၊ ငါပြောချင်တာ ..."
"သိပါတယ်။ နင်တို့စေတနာကို ငါသိပါတယ်။ ငါတို့အချစ်နဲ့ ငါတို့ဘဝမှာ ငါတို့ဘာသာ အေးအေးဆေးဆေးဖြတ်သန်းလို့ရတာ ငါအသိဆုံးလေ"
"အဲဒီလူက စိတ်ချစရာကို မရှိတာ"
"နင်ကလည်း မေမေတို့လေသံအတိုင်းပဲ။ တော်ပြီ၊ အဲဒါတွေမပြောနဲ့။ စိတ်ပြေချင်လို့လာတာကိုကွာ၊ သားသားနဲ့ပဲ ဆော့မယ်"
"အေးပါဟယ်၊ ငါက နင့်ကိုစိတ်ပူလို့ပါ။ မျက်ကွင်းတွေလည်းညိုလို့၊ ညဘက်အိပ်မပျော်ပြန်ဘူးလား? နှလုံးကလည်း ပြန်အောင့်နေတယ်ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း ဂရုစိုက်မှပေါ့"
"ဂရုစိုက်ပါတယ်"
▪︎
"သူရီမေ! နင်အဲဒါ ဘာလုပ်တာလဲ?"
"မေမေ၊ သမီး ... သမီး ကိုဦးနဲ့ချိန်းထားတာ သွားမလို့ပါ။ ခဏပါပဲ မေမေရယ်"
"ပြန်လိုက်ခဲ့စမ်း"
"ခဏလေးပဲတွေ့မှာပါ မေမေရယ်"
"နင့်အကောင်က မိန်းမယူတော့မှာကို နင်ကအရှက်မရှိဘူးလား?"
"အဲဒီသတင်းက မဟုတ်ပါဘူး မေမေရယ်"
"နင်သာ မှိုင်းမိနေတာ၊ တစ်လောကလုံးသိနေကြပြီ"
"မဟုတ်ပါဘူး မေမေရယ်"
"ပြန်လိုက်ခဲ့စမ်း။ သူ့ကိုဆွဲခေါ်ခဲ့ကြ"
"မေမေ ... သမီး တောင်းပန်ပါတယ်၊ လွှတ်ပေးပါ။ မေမေ ..."
▪︎
"နင် အခန်းထဲမှာပဲ ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း။ လူကဖြင့် လေတိုက်ရင်လဲတော့မယ်။ ကျန်းမာရေးမကောင်းတာကို"
"မေမေ၊ သူရီဘာဖြစ်သွားလို့လဲဟင်?"
"ယမင်း၊ သမီးလာတာအတော်ပဲ။ သူငယ်ချင်းကို ခဏကြည့်ပေးထားပါ။ ဟဲ့၊ ဖုန်းမြည်နေတယ်လေ၊ ကိုင်မယ့်သူမရှိဘူးလား?"
"ဟုတ်၊ လာပါပြီ မမကြီး"
".............."
"မမကြီး၊ သူရီမေဆီကိုတဲ့"
"ငါကိုင်မယ်"
"..............."
"သူရီမေ မရှိဘူး။ အရေးကြီးရင်မှာခဲ့ပါ"
"................"
"ပြောလိုက်ပါ၊ သေသေရှင်ရှင် နောက်ထပ်မဆက်သွယ်ပါနဲ့လို့။ ဘယ်ကိုမှလည်း လာမတွေ့နိုင်တာမို့ မျှော်လည်းမမျှော်ပါနဲ့၊ စောင့်လည်းမစောင့်ပါနဲ့။ ကိုယ်ရောဂါပဲ ကိုယ်ကုပါလို့"
"မေမေ၊ ကိုဦး ဘာဖြစ်တာလဲ? ကိုဦးဘာဖြစ်လို့လဲ မေမေရယ်။ သမီးကိုပြောပါဦး"
"နင်ကဘာလို့ အခန်းအပြင်ထွက်လာတာလဲ? သူ့ကိုပြန်ခေါ်သွားစမ်း ယမင်း"
"ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့။ လာပါ သူရီရယ်၊ နင်နားလိုက်တော့နော်။ ငိုထားရတာ ပင်ပန်းနေပြီ။ အဲဒီလိုကောင်အတွက်နဲ့ မတန်ပါဘူးဟာ"
"ကိုဦး ဘာဖြစ်တာလဲ? အဟင့် ... ဘာဖြစ်တာလဲလို့တော့ ပြောပါ မေမေရယ်။ အင့် ... သမီး ရင်တွေပူလို့ ..... အင်း ..."
"ဟင် ... သူရီ၊ သတိထားလေ"
"သမီးငယ်၊ သမီးလေး။ သတိထားလေ သမီးရဲ့။ သော်တာဦးက အက်ဆီးဒင့်မှာ ပွန်းပဲ့ရုံပဲတဲ့။ စိတ်မပူနဲ့နော်၊ သမီးရေ ... သတိထားလေ"
¤¤¤¤¤
"ဒါဆို တီငယ်က မမွန်းဦးလေးကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး Heart Attack နဲ့ ဆုံးတာပေါ့"
"ဟုတ်တယ်၊ ကောင်းကောင်း။ အဲဒီကိစ္စက တောင်ကြီးမှာ တော်တော်လေးဟိုးလေးတကျော်ဖြစ်ခဲ့တာ။ ဝိုင့်မိဘတွေနဲ့ စကားစပ်မိလို့ပြောရင်းက ငါသိခဲ့ရတာ"
.
"ကောင်းကင်တို့တီလေးကလည်း ဆုံးသွားတယ်။ ငါတို့ဦးလေးကလည်း အဲဒီခံစားချက်တွေနဲ့ ဒီနေရာမှာမနေနိုင်ဘူးဆိုပြီး ကနေဒါကို အပြီးထွက်သွားတယ်။ သူငယ်ချင်းကိုသိပ်ချစ်တဲ့ ဒေါ်ယမင်းသူက ငါတို့မိသားစုကို အမြင်မကြည်တော့ဘူး။ ကောင်းကင်အဘွားကတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ အဲဒါကြောင့် ငါနဲ့ကိုနေမင်းကိစ္စမှာ ဒေါ်ယမင်းသူက အတင်းကိုခွဲဖို့လုပ်ခဲ့တာ"
"နင်တို့ရဲ့ နေနဲ့လရာဇဝင်ကလေ ဆုံးကိုမဆုံးနိုင်ဘူး။ ရေစက်ဆိုးဆိုတာ ဒါမျိုးကိုခေါ်တာနေမှာနော်။ နောက်ထပ်မျိုးဆက်တစ်ခုမှာလည်း နှစ်ခါပြန်ကြီးကိုဆုံတာက တိုက်ဆိုင်လွန်းပါတယ် မွန်းရယ်"
.
"အင်း၊ အိပ်မက်ဆိုးတွေနဲ့ပါ တိုက်ဆိုင်ခဲ့တာပဲ လေးငယ်"
"နင်ပြောပြဖူးတဲ့ ရင်ထိုးလေးကိစ္စလား? နှလုံးသားနဲ့အနီးဆုံးမှာ ရှိတတ်တဲ့ပစ္စည်းလေးမို့ နင်တို့နှလုံးသားရေးရာအတွက် နိမိတ်ပြတာလား?"
"နိမိတ်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ရေစက်ဆိုးပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီရင်ထိုးလေးက အရင်ဟာမဟုတ်တော့ဘူးလေ"
.
"ဒါလေးကတော့ အသစ်ဖြစ်သွားပြီမို့ ရေစက်ဆိုးတွေလည်း ကုန်ပြီလို့ပဲ သတ်မှတ်လိုက်ချင်ပါတယ်"
ကောင်းကင်ပေးခဲ့သော နှင်းဆီရင်ထိုးလေးကိုကြည့်ကာ မွန်းက ခပ်လေးလေးဆိုလာသည်။
တကယ်ပဲ ရေစက်ဆိုးရှိရင်ကုန်ချင်ပါပြီ နေကောင်းကင်။
ဦးလေးဆီမှာ ရင်ထိုးလေးကိုတွေ့လို့ ယူထားလိုက်မိတယ်။ ပြန်တောင်းမရလို့ ပေးထားခဲ့တဲ့ရင်ထိုးလေးဟာ ကိုယ့်ဦးလေးက သူ့တီလေးအတွက်ရည်ရွယ်ထားပြီး မပေးဖြစ်ခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းလေးဆိုတာ နောက်မှသိခဲ့ရတာပါ။
¤
"ဟယ်လို"
"မွန်း"
"မင်းသူငယ်ချင်းမို့ မွန်းလို့ခေါ်တာလား?"
"မမွန်းကိုသတိရလို့ ဖုန်းခေါ်လိုက်တာ။ ဪ၊ အခုမှသတိရတာတော့ မဟုတ်ဘူးနော်။ ကျွန်တော် ဖုန်းဆက်ဖို့ကို မရဲခဲ့တာပါ"
"အခုကျတော့ရော?"
"လွမ်းတာကြီးကို မခံစားနိုင်တော့လို့တဲ့၊ နှလုံးသားလေးက ခုန်ထွက်လာပြီး ဖုန်းပေါ်ပြုတ်ကျသွားတာ"
"ဒါပေါ့။ သတို့သမီးလောင်း ခိုးရာလိုက်သွားလို့ ရင်ကွဲနာကျတာပေါ့"
"ကျွန်တော်လိုက်ပို့လိုက်တာပါ"
"အမလေးဟဲ့၊ ဂုဏ်ဆာလိုက်တာ။ သတို့သမီးလောင်းကို ခိုးလာလိုက်ဖို့ကူညီလိုက်တဲ့ မဟာစေတနာရှင်ကြီးရယ်၊ လေးစားပါတယ်"
"လေးစားသင့်တာပေါ့။ ဒါနဲ့လေ၊ မနေ့ညက ကျွန်တော်အရမ်းအိပ်ငိုက်တာ"
"ညဘက်မအိပ်ရင် မင်းဇီးကွက်လေ"
"မဟုတ်ပါဘူး။ မမွန်း ကျွန်တော့်ကိုသတိရပြီး ကျွန်တော့်အကြောင်းတွေ ပြောနေတာမဟုတ်လား? အတင်းပြောခံရရင် အိပ်ငိုက်တယ်တဲ့"
"ဪ၊ အရင်ကတော့ မင်းက မအိပ်တတ်တဲ့သရဲလား?"
"နတ်ပါဗျ။ တဝမ်းပူသတ်နဲ့ နတ်နော်"
"ဘာနတ်လဲ? ရုက္ခစိုးပဲနေမှာ"
"သစ်ပင်တွေအတွက်မဟုတ်ဘူး။ လမင်းလေးရဲ့ ကိုယ်စောင့်နတ်"
"ကန်တော့ဆွမ်းပါ ရှင့်၊ အငွေ့တောင် မရပါဘူးနော်"
"ကျွန်တော် လာတွေ့ပါ့မယ်"
"ဟုတ်မှလည်းလုပ်ပါ။ မင်းရဲ့ မာတာမိခင်ကျေးဇူးရှင်က ခွင့်ပြုမယ်တဲ့လား?"
"အိမ်ပေါ်ကတောင် နှင်ချထားတာကို အဖက်မလုပ်လောက်ပါဘူးလေ"
"မင်းဘာသာ အမှိုက်ပုံမှာအိပ်နေရရင်တောင် အဖက်မလုပ်ဘဲနေရင်နေမယ်။ နေကောင်းကင်က လမင်းစန္ဒာဆီလာမှာသိရဲ့နဲ့ မတားဘူးဆိုရင် အဲဒါဒေါ်ယမင်းသူမဟုတ်ဘူးကွယ်"
"တားပါစေ။ ကျွန်တော်က သူရီမေလည်းမဟုတ်သလို၊ နေမင်းသူရိန်လည်း မဟုတ်ဘူးလေ။ နေနဲ့လကျိန်စာရှိရင်လည်း ပျောက်သွားတဲ့ရင်ထိုးလေးနဲ့ ပါသွားလောက်ပြီ။ ကျွန်တော်က ရာဇဝင်အသစ်ရေးမှာ"
"သိပြီးပြီပေါ့ အရင်ကအကြောင်းတွေ"
"သိပြီးပါပြီ။ အရင်ကတော့ ရင်ထိုးလေးပျောက်သွားတာ နှမြောမိတယ်။ အခုတော့ ပျောက်သွားတာကို ကျေးဇူးတင်တယ်။ မကောင်းတာတွေ ပါသွားပါစေလေ"
"အင်း၊ မင်းတို့ကိစ္စတွေ အရင်ရှင်းပါဦး။ တို့တော့ အရှုပ်တွေလက်မခံဘူး"
"ရပါတယ်။ အဲဒါက မမွန်းအတွေးလေ၊ ဆက်တွေးပေါ့။ ကျွန်တော်ကလည်း ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်ဆက်လုပ်မှာပေါ့"
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ဒါပဲနော် ကောင်းကင်။ တို့အလုပ်ရှိသေးတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ နှင်ပါ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်စောင့်နတ်က မလှမ်းမကမ်းမှာရှိနေမယ်ဆိုတာ သိထားပေး။ လိုရင်တလိုက်ပါ၊ အရောက်လာခဲ့မယ်။ နောက်တစ်ပတ်ထဲကတော့ မတလည်း လာခဲ့မှာ"
"နောက်မှတွေ့မယ် ကောင်းကင်ရေ"
ဟားဟား။ မွန်းမငြင်းဘူး။ နောက်မှတွေ့မယ်တဲ့။ တွေ့ ... မယ် ... တဲ့၊ လာခဲ့မှာပါ။
ခြားနေတဲ့မိုင်တိုင်တွေကို ရိုက်ချိုးပစ်ပြီး အသစ်ပြန်ရေးမယ်။ Zero mile away ပါ မွန်းရေ။
¤
"ကောင်းကောင်းရေ၊ ငါတို့ကိစ္စလည်း အဆင်ပြေသွားပြီ။ ငါ့အမေက တဖွဖွတိုက်တွန်းလို့ တီမေကလည်း နင့်ကိုပြန်ခေါ်မယ်ထင်တယ်။ ဦးဖေကတော့ ဘာမှအပြစ်ပြောသံမကြားဘူး။ နင့်အခြေအနေကောင်းတယ်သိလား"
လေးငယ်ရဲ့ ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားတဲ့စကားတစ်ခွန်းက ပုံမှန်ဆိုရင် ဝမ်းသာမှာဖြစ်ပေမဲ့ နေကောင်းကင်မပျော်နိုင်သေးပါ။ အိမ်ပြန်ရောက်မှ မွန်းနှင့်ဝေးရလျှင် .....
"ငါ အိမ်မပြန်ချင်ဘူး ထွဋ်ခေါင်"
"ဟေ့ကောင်၊ မင်း ငါ့ကိုကြိုက်နေတာလား? မဖြစ်ဘူးနော်၊ ငါ မိန်းမပဲယူမှာ။ ယောက်ျားမလိုချင်ဘူး"
"အတွေးတွေက သုံးပေအောက်ကနေ အပေါ်တက်မလာဘူး။ ငါက မင်းကိုကြိုက်စရာလား၊ ယူစရာလား။ တွေးလေ၊ ဦးနှောက်က ဖွန်ကြောင်ဖို့ထားတာလား?"
"မသာလေးကလည်း ဆဲလိုက်ရရင် ငါပဲရိုင်းတယ်ဖြစ်မယ်"
"အေး၊ ကျေးဇူးတင်တယ်"
"မင်းက ဘာကိစ္စမပြန်ချင်တာလဲ?"
"မွန်းဆီသွားဖို့ကို မေနဲ့အတိုက်အခံဖြစ်ရမှာမျိုး မဖြစ်ချင်ဘူး။ ငါက အရုပ်လိုမနေနိုင်တော့ မေ့စိတ်နဲ့ဆို မဖြစ်သေးပါဘူး"
"ဖြစ်မှာပဲ နေကောင်းကင်။ မမွန်းကို မင်းရွေးလိုက်ကတည်းက ခါချဉ်အုံကို တုတ်ထိုးလုပ်ပြီးနေပြီ"
"အချဉ်ရည်နဲ့တို့စားရုံပဲ"
"စူဠသုဘဒ္ဒါအကိုက်ခံရတာထက် ဆိုးသွားမယ်၊ သတိထား"
"အဟီး"
¤
"ဟူး ... မောလိုက်တာ"
"မင်းလည်းနော်၊ လေးငယ်မင်္ဂလာဆောင်ကိစ္စ အားတက်သရောပဲ။ ငါပါ ကျွန်ဝယ်ရာအဆစ်ပါတယ်။ မင်းတို့ကို ပွစိပွစိပြောနေကြတယ်သိလား"
"သိသားပဲ။ အစတည်းက မိဘတွေကသာ တက်ကြွနေတာလေ။ ငါတို့ချင်းက ယူဖြစ်မှာမှမဟုတ်တာကို။ သူချစ်တဲ့သူနဲ့ယူတဲ့ကိစ္စ ငါကကူညီပေးတာ ဆန်းသလား။ လူတွေကိုက ပြောဖို့ချောင်းနေတာပါကွာ"
"ခုနက မင်းအဖေဘာပြောတာလဲ?"
"ညနေ အိမ်ပြန်ခဲ့တဲ့"
"ဘာပြန်ပြောခဲ့လဲ?"
"ဒီညတော့ မပြန်ချင်သေးဘူးလို့။ ရိုးရာကိုနှိပ်ကွပ်ဖို့ Bachelor Night အစီအစဉ်နဲ့ဆိုတော့ နောက်နေ့မှပြန်လာမယ်လို့"
"အင်း၊ အဲဒါလည်းဟုတ်တာပဲ"
"မနက်ဖြန်ကျရင် ငါရန်ကုန်သွားမှာ"
"ဟမ်။ မင်းအဘွားက လက်ခံမှာလား?"
"ဘွားက ဒီမှာပဲ သုံးရက်လောက်ကြာဦးမှာ။ ငါ ဟိုကိုလစ်မယ်"
"ဒီတစ်ခါတော့ အမွေပါဖြတ်လိမ့်မယ်"
"ဟိုမှာ တာဝန်ယူမယ့်သူရှိတယ်"
"အပိုင်ကြီးဟ"
"ကျော်ဇေလေ။ ငါတို့ဆိုင်လေးကို စလုပ်ဖို့ ပြောထားပြီးပြီ"
"ဘာ!!! ငါ့ကို ဘယ်ချောင်ထိုးထားလဲ?"
"မင်းကိုက အခုပြောလည်း အခုခေါင်းညိတ်မှာပဲမဟုတ်လား။ မင်းအိမ်ကလည်း မင်းအလုပ်လုပ်မယ်ဆို ဝမ်းသာအားရဖြစ်နေမှာကို"
သုံးယောက်ပေါင်းလုပ်မယ့်ဆိုင်ကို သူ့ကိုနောက်ဆုံးမှပြောလို့ မကျေမနပ်ဖြစ်နေတဲ့ထွဋ်ခေါင်က ပွစိပွစိတွတ်ထိုးနေပေမဲ့ တကယ်တော့ သူလည်းငြင်းမှာမဟုတ်တဲ့ကိစ္စမို့ ကောင်းကင် ဆက်ပြောမနေတော့ပါ။
"မင်းနဲ့မမွန်း အဆင်ပြေသွားရင် ကောင်းမှာပဲ"
"အဆင်ပြေအောင် ကြိုးစားရမှာပေါ့"
"ဖိုက်တင်း"
¤
"မမွန်း"
"ဘုရားရေ၊ မနေ့ကမှ မန္တလေးမှာဆို?"
"ဝေးတာကျနေတာပဲ"
"ဘယ်လိုတွေ လောနေတာလဲ?"
"ကျွန်တော် မွန်းကိုချစ်တယ်။ ကျွန်တော့်ကိုစဉ်းစားပေးပါနော်"
"အယ်၊ အသက်ရှူပါဦးကွာ"
"မသိဘူး၊ ချစ်တယ်။ စဉ်းစားပေးပါ"
"မင်းအမေ မတားဘူးဆိုရင် စဉ်းစားပေးမယ်"
"ဟူး ... စမ်းသပ်ချက်ကြီးက ကြမ်းလိုက်တာ"
"ဖုန်းသံကြားတယ်။ မင်းဖုန်းထင်တယ်"
"အာ ... မေ ဆက်တာ"
"ဟာဟ"
"ဟယ်လို မေ"
"................"
"ဟုတ်၊ ရန်ကုန်ရောက်နေပြီ"
"................"
"မဟုတ်ဘူး မေ။ ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်၊ မေ့ကိုခွင့်တောင်းဖို့"
"................"
"တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော် မနက်ဖြန်ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်"
ကောင်းကင်ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက်
"အသက်ရှည်ဦးမှာပဲ မင်းအမေတော့"
"အင်း၊ မြစ်တွေရတဲ့အထိ"
မွန်းက တစ်ချက်ကြည့်လာပြီး ခပ်ဖွဖွပြုံးကာ
"အခုတော့ ဒေါကန်နေတယ်မဟုတ်လား?"
"အစက ဘွားပြန်လာမှ မေ့ဆီပြန်ဖြစ်မယ်ထင်တာ။ အခုက အစီအစဉ်ပြောင်းသွားပြီ။ မေ့ဆီကခွင့်ပြုချက်ရရင် စဉ်းစားမယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော် ပြန်ပြီးခွင့်တောင်းလိုက်ဦးမယ်"
"လွယ်တယ်ဆိုတော့"
"ဒီမှာခင်ဗျ၊ အချစ်စစ်ရင် ဘာနဲ့မှတားမရဘူးနော်။ သိဖို့"
"အခုတော့ ရန်ကုန် မန္တလေးကို လွန်းထိုးနေလိုက်ဦး"
"မွန်း တကယ်စဉ်းစားပေးမှာမဟုတ်လား"
"အင်း၊ ကိုယ့်ကိုမကြည်ဖြူတဲ့အိမ်ကလူကိုတော့ စဉ်းကိုမစဉ်းစားချင်တာ"
"စိတ်ချ၊ ကျွန်တော် မွန်းစိတ်တိုင်းကျ ရအောင်လုပ်ပေးမယ်။ ဒီနေ့တစ်ဝက်လေးတော့ ကျွန်တော် မွန်းနားနေမယ်နော်"
"ပစ္စည်းဂိုဒေါင်ကို သွားကြည့်ပေးဖို့ ပြောထားပြီးနေပြီ"
"ကျွန်တော် ဒရိုင်ဘာလုပ်ပေးမှာပေါ့"
"အိုခေလေ"
¤
"သားငယ် ... သားငယ်ဘယ်လိုနေလဲ ကျော်ဇေ"
"ခွဲခန်းထဲမှာပဲ အန်တီ။ အရမ်းတော့ စိုးရိမ်စရာမရှိဘူးလို့ ပြောပါတယ်။ နံကြားကို သံစစိုက်မိတာ အထဲကကလီစာတွေနဲ့ လွတ်တယ်တဲ့"
"ဟိုဟာမလေးနဲ့သွားရင်း ဖြစ်တာဆို? သူကရော ဘယ်မှာလဲ?"
"သူက စိုးရိမ်ရတယ် အန်တီ။ ကားကို သူ့ဘက်ကိုဆွဲယူကွေ့ပစ်လိုက်တာတဲ့"
"သားက မောင်းလာတာမဟုတ်ဘူးလား?"
"ဟုတ်ပါတယ်။ မမွန်း ဘေးကနေဆွဲယူလိုက်တာ"
¤
"မွန်း! အား၊ မေ ရောက်နေပြီပဲ။ မွန်းရော မေ၊ မွန်းရော?"
"ရှိပါတယ်"
"သူဘယ်မှာလဲ? အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ?"
"မထနဲ့ဦး ကောင်းကင်။ မင်း သိပ်မလှုပ်နဲ့ဦး။ မမွန်း အခြေအနေကောင်းပါတယ်၊ သတိတော့မရသေးဘူး"
"သေချာလား ထွဋ်ခေါင်? သူ့ဘက်ကို အတင်းကွေ့ပစ်လိုက်တာ။ ငါသတိမမေ့ခင်အထိ သူ ... သူ့အခြေအနေမကောင်းဘူး။ အဆင်ပြေတာသေချာလား? ငါသွားကြည့်မယ်"
"သတိမရသေးပေမဲ့ အသက်အန္တရာယ်မရှိတော့ပါဘူး"
"ငါ သွားကြည့်မယ်လို့။ မေ၊ နော် သွားကြည့်ချင်တယ်"
"ခဏ ..."
နေကောင်းကင်ကို ထိန်းမရဖြစ်နေတုန်းမှာပဲ ကျော်ဇေသွားခေါ်ပေးတဲ့ ဆရာဝန်ရောက်လာပြီး
"သိပ်မလှုပ်နဲ့ဦးလေ။ မရသေးဘူး"
"ဒေါက်တာ၊ လမင်းစန္ဒာ ... ကျွန်တော်နဲ့အတူရောက်လာတဲ့လူနာ အခြေအနေလေး"
"သူအဆင်ပြေပါတယ်။ သတိရလာဖို့ စောင့်ကြည့်နေပါတယ်။ သူက နည်းနည်းဒဏ်ရာပြင်းတော့ ချက်ချင်းသတိမရသေးတာပါ"
▪︎
"သား၊ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေတော့လေ။ ဒေါက်တာလည်းပြောသွားတာကို"
"သူ့ကိုသွားကြည့်ချင်တယ်"
"ကဲ၊ ငါကြည့်လုပ်ပေးမယ်ကွာ။ ခဏစောင့်၊ ဟုတ်ပြီလား"
"အင်း၊ မြန်မြန်လုပ်"
ထွဋ်ခေါင်ထွက်သွားပြီးနောက်
"မေ မတားဘူးမဟုတ်လားဟင်? သူက ..."
"မတားပါဘူး၊ စိတ်အေးအေးထားပါ။ သူ့မိဘတွေနဲ့လည်း ပြောပြီးပါပြီ"
"တကယ်လား? တကယ်လား မေ"
"တကယ်ပေါ့"
"သားငယ်၊ မင်းသတိရပြီလား? သက်သာလား? တော်သေးတာပေါ့ကွာ။ မဟုတ်ရင် ငါ့မှာ မင်းကိုစိတ်ပူရ၊ မင်းအမေလဲသွားမှာ စိုးရိမ်ရနဲ့"
"သက်သာတယ် ဖေ"
"ရပြီ ကောင်းကင်ရေ။ ဪ၊ အန်ကယ်ပြန်လာပြီပဲ"
"ဘာရတာလဲ ထွဋ်ခေါင်ရေ"
"ဒီကောင် မမွန်းကိုသွားကြည့်ချင်တယ်ပြောလို့။ အဲဒါ ဘီးတပ်ခုတင်နဲ့ မမွန်းအခန်းဆီခေါ်သွားဖို့လေ။ မမွန်းအမေကိုလည်း ခွင့်တောင်းခဲ့တယ်"
▪︎
ခုတင်ပေါ်တွင် အောက်ဆီဂျင်ပိုက်တန်းလန်းနှင့် ဒဏ်ရာတချို့ရှိနေသော မွန်းကိုကြည့်ပြီး
"အောက်ဆီဂျင်ပိုက်နဲ့မှ ရတာလား?"
"ဘာမှမဖြစ်ရင် ဒီညနေဖြုတ်လို့ရပြီတဲ့"
"မွန်းမေမေလား? တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် အန်တီ။ ပြီးတော့ တောင်းပန်ပါတယ်"
"ရပါတယ်ကွယ်။ မင်းတို့ရဲ့ရွေးချယ်မှုကို အန်တီလက်ခံပေးရမှာပေါ့"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ဘေးချင်းကပ်၍နေရာချထားသော ခုတင်ပေါ်မှ မွန်းလက်လေးရှိရာသို့ ကောင်းကင်လက်လှမ်းလိုက်သည်။
အချစ်ဟူသည် နှုတ်မှဖွင့်ဟခြင်းအပြင် ထုတ်ဖော်ပြစရာနည်းအမျိုးမျိုးလည်း ရှိနေပါသေးသည်။
"မြန်မြန်နိုးလာပြီး ကျွန်တော့်ကိုအဖြေပေးပါတော့။ ကျွန်တော့်အမေဆီက ခွင့်ပြုချက်ရပြီ။ ကျွန်တော်တောင်းခဲ့တာမဟုတ်ဘဲ မွန်းကြောင့်ရတဲ့ခွင့်ပြုချက်မို့ မွန်းကြိုက်သလိုဆုံးဖြတ်ဖို့ ကျွန်တော်စောင့်နေတယ်။ ခေါင်းညိတ်မယ်ဆို မြန်မြန်နိုးခဲ့တော့"
မွန်းမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်းဆိုလေသော နေကောင်းကင်လက်အတွင်းမှ မွန်းလက်ကလေး လှုပ်ရှားသွားခဲ့သည့်အခါ ...
.....
.....
.....
.....
.....
လတစ်စင်းက မှောင်မိုက်သည်ဖြစ်စေ၊ ထွန်းလင်းသည်ဖြစ်စေ လက်ခံထွေးပွေ့ပေးနိုင်သော ကောင်းကင်တစ်ခုသည်လည်း ညနက်မှာပင် စန္ဒာအရောင်နှင့် အေးမြနိုင်ခဲ့လေပြီ။
သူမသည် ညနက်ကောင်းကင်၏ နန်းသိမ်းဧကရီတစ်ပါး။ ။
■■■■■
The End
■■■■■
"ဟုတ္"
"သမီးငယ္ ဘယ္မွာလဲ?"
"ေလးငယ္ကို စိတ္မပူပါနဲ႔"
"အိမ္ျပန္ေရာက္မလာတဲ့ကေလးကို ဘယ္လိုေၾကာင့္စိတ္မပူဘဲေနႏိုင္မွာလဲ?"
"သူ အႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနပါတယ္"
"မင္းသိတယ္မဟုတ္လား? မင္းသိေနတယ္မဟုတ္လား? ေျပာစမ္းပါ၊ သမီးငယ္ ဘယ္မွာလဲ?"
ေနေကာင္းကင္ ျပန္မေျဖေတာ့ ေဒၚယမင္းသူက
"မင္းနဲ႔အတူထြက္သြားၿပီး အခု သမီးငယ္က အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးဘူးတဲ့။ သူဘယ္သြားတာလဲ?"
"....................."
"ငါေမးေနတယ္ေလ"
လက္ေမာင္းကိုလႈပ္ခါရမ္းၿပီး ေမးေနေသာ္လည္း ေကာင္းကင္ ဘာမွမေျပာမိပါ။ ထိုအခ်ိန္
"ယမင္း"
"အမိ၊ ဘာထူးလဲ?"
"ဟင့္အင္း၊ မထူးဘူး။ သားငယ္၊ သားသိတယ္မဟုတ္လား? တီမြန္႔ကိုေျပာျပပါ ၾကယ္စင္ဆု ဘယ္မွာလဲ?"
"ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမသိဘူး တီမြန္"
ေဒၚမိမိမြန္က သမီးျဖစ္သူ၏သတင္းကို ေကာင္းကင္အားေမးေနစဥ္ ေဒၚယမင္းသူကေတာ့ ဖုန္းေျပာေနေလသည္။ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္တြင္
"ေနေကာင္းကင္၊ မင္းတို႔ ဘယ္ေနရာအထိ အတူရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကို ငါသိတယ္။ သမီးငယ္က ဘယ္မွာလဲဆိုတာ မင္းသိကိုသိတယ္။ ငါ့ကိုေျပာစမ္း"
"မသိဘူး ေမ"
*ျဖန္း*
"ယမင္း၊ မလုပ္ပါနဲ႔"
"လႊတ္စမ္းပါ အမိရယ္။ ဒီေကာင္က တို႔ေတြစီစဥ္တာကို ကေမာက္ကမျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာ"
"မလုပ္ပါနဲ႔၊ သမီးအခန္းထဲမွာ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြမရွိဘူး။ ဘာမွမသိရေပမဲ့ ခိုးရာလိုက္ေျပးတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမွန္းေတာင္ မသိဘူး"
"ခိုးရာလိုက္တာ? ဟာ ... သမီးငယ္ခိုးရာလိုက္တာဆိုရင္ အငယ္ေကာင္က ဘယ္လို ... မင္း ... မင္း ဘာအခ်ိဳးခ်ိဳးတာလဲ? မင္းမလိုခ်င္တိုင္း သမီးငယ္ကို အဲဒီလိုပဲ ေတြ႕ရာလူလက္ထဲထည့္လိုက္ရလား? မင္းမိန္းမျဖစ္မလာရင္ေတာင္ မင္းညီမ၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းပဲမဟုတ္ဘူးလား? ငါ့ကိုေျပာမွာလား၊ မေျပာဘူးလား ေနေကာင္းကင္"
ေကာင္းကင္က မတုန္မလႈပ္ရပ္ျမဲရပ္ေနသည္။
သူက ေလးငယ္ကို ေတြ႕ရာလူလက္ထဲ ထည့္ေပးစရာလား။ ေလးငယ္ကေရာ အ႐ုပ္ေလးမို႔ ထည့္ေပးတိုင္း ပါသြားစရာလား။
"အဟက္၊ အေၾကာတင္းမေနနဲ႔ ေနေကာင္းကင္။ မင္း ငါ့စကားနားမေထာင္ႏိုင္ရင္ အိမ္ေပၚကဆင္းသြား။ မင္းကို သားအျဖစ္မသတ္မွတ္ႏိုင္ဘူး။ ထြက္သြား"
"ယမင္း၊ မဟုတ္ဘူးေလကြယ္။ အဲဒါက ..."
"အမိ၊ ငါ့အေၾကာင္းသိရဲ႕နဲ႔ မတားနဲ႔။ ထြက္သြား ေနေကာင္းကင္"
.
အဝတ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုျဖင့္ ထြက္လာလိုက္သည္မွာ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဖုန္းကပါလာသည္။ လမ္းထိပ္ေရာက္မွ ဖုန္းေခၚလိုက္ၿပီး
"ထြဋ္ေခါင္၊ ငါမုခ္ဦးမွာေစာင့္မယ္။ လာေခၚေပးပါ"
ကြန္ဒိုမုခ္ဦးအဝတြင္ ရပ္ေစာင့္ေနမိသည္က အေတာ္ၾကာသြားၿပီးမွ ထြဋ္ေခါင္ေရာက္ခ်လာသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ? ငါ့မွာ မနက္ကမွေရာက္လို႔ နားေနတာေလကြာ"
ေစ့စပ္ပြဲၿပီး၍ ဖုန္းဆက္ေျပာမွသိရၿပီး မႏၲေလးသို႔ျပန္မလာျဖစ္ေသးေသာ ထြဋ္ေခါင္ႏွင့္ေက်ာ္ေဇတို႔ ပြားၾကေသးသည္။ ထြဋ္ေခါင္ကအရင္ျပန္လာၿပီး စပ္စုရန္ျပင္ေနခဲ့သည့္အစီအစဥ္မွာ ယခုအခါ ေရကန္အသင့္၊ ၾကာအသင့္ ဒုကၡသည္တစ္ေယာက္ ေကာက္ရလိုက္ေပသည္။
"ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္ သြားေသာက္ရေအာင္"
"ဟုတ္ၿပီေလ"
ဆိုင္မေရာက္ခင္ တစ္လမ္းလံုးလည္း ထြဋ္ေခါင္ေမးသမၽွေျဖခဲ့ရသည္။ ဆိုင္ေရာက္သည္အထိလည္း ေကာင္းကင္ ပါးစပ္မစိရေသး။
"အဲဒီေတာ့ အခု အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်ခံရလို႔ ငါကတာဝန္ယူရမယ္ေပါ့ေလ"
"အင္း"
"ေကာင္းကြာ"
"ၿငိဳျငင္တာလား? မခ်စ္ေတာ့တာလား? အခ်စ္ေပါ့တာလား?"
"လာျပန္ၿပီ ဒီေမးခြန္း။ ေမတၱာကိုတံုးတာေဟ့"
"ခ်စ္ေလးကလည္း ..."
"ေသာက္ခြက္ေျပာင္ႏိုင္ေသးတယ္ေနာ္။ လူကျဖင့္ လမ္းေဘးေရာက္ေနၿပီကို"
"တာဝန္ယူမယ့္သူ ရွိတာပဲဟာကို"
"လံုးဝပဲ။ ထြဋ္ေခါင္ႏွင့္မသက္ဆိုင္ပါ၊ သင္သြားလိုရာသြားႏိုင္သည္"
"ေၾကကြဲၿပီ"
"သတို႔သမီး လင္ေနာက္လိုက္သြားလို႔လား?"
"ငါလိုက္ပို႔တာေလ"
"ဪ၊ ေအး။ ဂုဏ္ယူတယ္ကြာ။ ေသာက္ခြက္မေျပာင္စမ္းနဲ႔။ မမြန္းနဲ႔ကိစၥကို ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ?"
"ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ? အစကေန ျပန္လိုက္ရမလား?"
"မဆိုးပါဘူး"
"Cheers!"
¤
"မြန္း၊ ၾကယ္စင္ဆု ခိုးရာလိုက္လို႔ ေကာင္းကင္ကို အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်လိုက္တယ္တဲ့"
"အမ္၊ ဘယ္လို?"
"ေအး၊ ေကာင္းကင္ကိုယ္တိုင္ ခိုးရာလိုက္ဖို႔ကို ကူညီလိုက္လို႔တဲ့"
"အယ္"
"အခု ထြဋ္ေခါင္ရဲ႕အိမ္မွာေနၿပီး ဆင္ၾကံၾကံေနတယ္တဲ့"
"ဘာလဲဟ"
"နင့္ကို အစကေန ျပန္လိုက္မလို႔တဲ့"
"အဲ"
"မိမြန္း! နင့္အာေမဋိတ္ေတြက မကုန္ႏိုင္ဘူးလား?"
"နင့္သတင္းေတြကလည္း အဆန္းေတြေလ"
"ေအး၊ အဲဒါ နင္ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ?"
"ဘာကိုလဲ? ရည္းစားစကားလာေျပာမွ စဥ္းစားလို႔ရမွာေပါ့။ ၾကားကလူၾကံဳနဲ႔ စကားႏႈိက္တာကို ငါက အဖက္လုပ္စရာလား?"
"ေအးေနာ္၊ အဲဒီလိုႀကီးျဖစ္ေနတာပဲ"
"နင္ကေလ၊ ပိန္းခ်င္ရင္ No Two ပဲ"
"ငါက သိခ်င္စိတ္မ်ားသြားလို႔ပါ"
"ငါေတာင္မသိဘူး။ နင္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလိုက္"
¤
"ေကာင္းေကာင္း၊ ငါတို႔ေလဆိပ္ေရာက္ၿပီ။ နင္ အခု ထြဋ္ေခါင္တို႔အိမ္မွာလား?"
"အင္း"
"ငါ နင့္ကိုေျပာစရာရွိတယ္။ ငါတို႔ကိစၥၿပီးတာနဲ႔ ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္ေနာ္"
"ေအးပါ၊ နင္ကိစၥသာ စိတ္ေအးေအးထားၿပီးရွင္းပါဟ"
"နင့္အတြက္ပါ ငါစိတ္ပူတာ"
"ငါ့ကို ခဏထားလိုက္စမ္းပါ။ ဒီေန႔က နင့္ပြဲပဲ"
"အင္း၊ ေနာက္မွေတြ႕မယ္ ေကာင္းေကာင္း"
"အိုေခ"
¤
"မြန္း၊ ေကာင္းကင္ ဖုန္းမဆက္ဘူးလား?"
"မဆက္ပါဘူး"
"တစ္ပတ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေလ"
"အဲဒါကို ၾကားထဲကေန နင္ကဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
"အဟီး၊ သိခ်င္ေနတာ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲလို႔"
"ဘာမွဆက္ျဖစ္စရာမရွိဘူး လင္းရယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ? နင္ႀကိဳက္တယ္ဆို?"
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ငါထင္တာပဲ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ မြန္းရယ္၊ ဘာကိစၥရွိေသးတာလဲ?"
"ရွိတယ္။ မိသားစုကိစၥ"
"ဘယ္မိသားစုလဲ?"
"Sun Group နဲ႔ Lunar Trading တို႔ရဲ႕ မိသားစုကိစၥေတြေပါ့"
"ဟင္၊ အဲဒါေတြက စီးပြားေရးကိစၥ၊ လူႀကီးေတြကိစၥေတြေလ။ ၿပီးေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ထားတာ ဘာရွိလို႔လဲ?"
"အရင္က Sun ရဲ႕ သမီးငယ္နဲ႔ Lunar ရဲ႕ေမြးစားသားတို႔အေၾကာင္းေလ"
"ဟို ကေနဒါကိုထြက္သြားတဲ့ နင့္ဦးေလးဆိုတာလား?"
"အင္း၊ သူတို႔အန္တီငယ္ကေတာ့ ဆံုးသြားခဲ့တယ္"
"အဲဒီေလာက္ထိ ျဖစ္ကုန္တာလား? ဒါေပမဲ့ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ"
"ငါေတာင္ တအားငယ္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ေနေကာင္းကင္ကိုမေမြးခင္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
¤¤¤¤¤
"ယမင္း၊ ကိုႀကီးနဲ႔နင္နဲ႔မဂၤလာကိစၥကို နင္ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီဆို?"
"အင္း"
"ဟာဟ၊ ေကာင္းတာေပါ့။ မိန္းမ၊ က်ဳပ္ကိုေတာင္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ရွင္ကဘာေတြျဖစ္ေနရတာလဲ?"
"ေျပာမလို႔ပါ၊ နင္ကျဖင့္ ေပ်ာက္ေနၿပီးေတာ့ကြာ။ ငါက နင္တို႔အိမ္လာရွာရမွာလား? ဘယ္လိုလုပ္ သင့္ေတာ္မွာလဲ?"
"အဟီး"
"ေျပာစမ္းပါဦး၊ နင္ ဘယ္ေတြေပ်ာက္?"
"ငါ ကိုဦးနဲ႔ကိစၥေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနရလို႔ပါဟ"
"ကိုေသာ္တာဦးနဲ႔လား? သူလည္း အခုတေလာ လိမၼာေနတယ္ဆို?"
"နင္ကလည္း ကိုဦးကအရမ္းမဆိုးပါဘူး။ စိတ္ႀကီးတတ္လို႔ ျဖစ္ရတာေတြပါဟ"
"အမေလး၊ ေဆးမမီေတာ့ဘူးပဲ"
"အဲဒါအသာထားပါ။ နင္တို႔ကိစၥ ဘယ္ေတာ့တဲ့လဲ?"
"ဟာကြာ၊ စီစဥ္တုန္းပါ"
"ေမေမတို႔က တစ္ခါတည္းပဲ လက္ထပ္ေပးလိုက္ေတာ့မွာလို႔ ငါၾကားမိတယ္။ ငါကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေယာင္းမေလးကို ေမၽွာ္ေနပါၿပီ"
"သူရီေမ၊ နင္ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ? မ်က္ႏွာပူတယ္ဟ"
"ခစ္ခစ္၊ မိဘခ်င္းသေဘာတူလို႔ဆိုေပမဲ့ ငါ့အစ္ကိုက နင့္ကိုသေဘာက်ပံုပါပဲဟဲ့"
"ေတာ္ပါေတာ့၊ ငါသြားၿပီ"
"ရွက္သြားရွာၿပီ"
▪︎
"သားသားေရ ... ေနမင္းေလး၊ တီတီ့ဆီလာပါဦး"
"တီတီ"
"သူရီ၊ နင္ေနမေကာင္းဘူးဆို? ဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ? သားနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တာမ်ားဟယ္၊ ငါေခၚလာေပးမွာေပါ့"
"ငါ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ နင္တို႔အိမ္ကိုထြက္လာတာပါ"
"နင္ကလည္းဟာ၊ စိတ္အလိုမလိုက္စမ္းပါနဲ႔"
"ကေလးေရ၊ ဒီမွာၾကည့္စမ္း။ သားသားအတြက္ တီတီလက္ေဆာင္ဝယ္လာတယ္။ ႀကိဳက္လား သား"
"ဟုတ္၊ တီတီ"
"ဟဲ့၊ ကေလးေမြးေန႔က လိုေသးတာကို"
"ႀကိဳေပးထားခ်င္လို႔ပါ"
"နင္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ? အဲဒီေလာက္စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနရတာ အဲဒီေသာ္တာဦးကို အဆက္ျဖတ္လိုက္ပါေတာ့လား?"
"ငါသူ႔ကိုခ်စ္တယ္ဟ"
"ဒါေပမဲ့ သူစိတ္ထင္တိုင္းလုပ္ေနတာေတြက Sun Group အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြေလ"
"တကယ္ဆို ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔က ငါနဲ႔သေဘာမတူႏိုင္တာကို သူ႔ဘက္က စီးပြားေရးနဲ႔တံု႔ျပန္တာေလ"
"အဲဒါကိုကမဟုတ္တာ။ လူမႈေရးနဲ႔စီးပြားေရးကို ေရာေရာေထြးေထြးနဲ႔။ သူ႔ကိုသေဘာမက်တာကလည္း ထစ္ခနဲဆို စိတ္ျမန္လြန္းၿပီး အမွားအမွန္ေသခ်ာမေတြးဘဲ ခပ္လြယ္လြယ္တံု႔ျပန္တတ္တာေတြေၾကာင့္ ပါတယ္ေလ။ ငါလည္းသေဘာမက်ဘူး"
"ငါထိန္းပါ့မယ္ဆိုတာကို လက္မခံၾကဘူး"
"နင့္လိုေရာဂါတစ္ဖက္နဲ႔က သူ႔လိုစိတ္ျမန္လက္ျမန္လူနဲ႔ ျဖစ္မလားဟဲ့။ Sorry ေယာင္းမရယ္၊ ငါေျပာခ်င္တာ ..."
"သိပါတယ္။ နင္တို႔ေစတနာကို ငါသိပါတယ္။ ငါတို႔အခ်စ္နဲ႔ ငါတို႔ဘဝမွာ ငါတို႔ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆးျဖတ္သန္းလို႔ရတာ ငါအသိဆံုးေလ"
"အဲဒီလူက စိတ္ခ်စရာကို မရွိတာ"
"နင္ကလည္း ေမေမတို႔ေလသံအတိုင္းပဲ။ ေတာ္ၿပီ၊ အဲဒါေတြမေျပာနဲ႔။ စိတ္ေျပခ်င္လို႔လာတာကိုကြာ၊ သားသားနဲ႔ပဲ ေဆာ့မယ္"
"ေအးပါဟယ္၊ ငါက နင့္ကိုစိတ္ပူလို႔ပါ။ မ်က္ကြင္းေတြလည္းညိဳလို႔၊ ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ဘူးလား? ႏွလံုးကလည္း ျပန္ေအာင့္ေနတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ဂ႐ုစိုက္မွေပါ့"
"ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္"
▪︎
"သူရီေမ! နင္အဲဒါ ဘာလုပ္တာလဲ?"
"ေမေမ၊ သမီး ... သမီး ကိုဦးနဲ႔ခ်ိန္းထားတာ သြားမလို႔ပါ။ ခဏပါပဲ ေမေမရယ္"
"ျပန္လိုက္ခဲ့စမ္း"
"ခဏေလးပဲေတြ႕မွာပါ ေမေမရယ္"
"နင့္အေကာင္က မိန္းမယူေတာ့မွာကို နင္ကအရွက္မရွိဘူးလား?"
"အဲဒီသတင္းက မဟုတ္ပါဘူး ေမေမရယ္"
"နင္သာ မႈိင္းမိေနတာ၊ တစ္ေလာကလံုးသိေနၾကၿပီ"
"မဟုတ္ပါဘူး ေမေမရယ္"
"ျပန္လိုက္ခဲ့စမ္း။ သူ႔ကိုဆြဲေခၚခဲ့ၾက"
"ေမေမ ... သမီး ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ လႊတ္ေပးပါ။ ေမေမ ..."
▪︎
"နင္ အခန္းထဲမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း။ လူကျဖင့္ ေလတိုက္ရင္လဲေတာ့မယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းတာကို"
"ေမေမ၊ သူရီဘာျဖစ္သြားလို႔လဲဟင္?"
"ယမင္း၊ သမီးလာတာအေတာ္ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းကို ခဏၾကည့္ေပးထားပါ။ ဟဲ့၊ ဖုန္းျမည္ေနတယ္ေလ၊ ကိုင္မယ့္သူမရွိဘူးလား?"
"ဟုတ္၊ လာပါၿပီ မမႀကီး"
".............."
"မမႀကီး၊ သူရီေမဆီကိုတဲ့"
"ငါကိုင္မယ္"
"..............."
"သူရီေမ မရွိဘူး။ အေရးႀကီးရင္မွာခဲ့ပါ"
"................"
"ေျပာလိုက္ပါ၊ ေသေသရွင္ရွင္ ေနာက္ထပ္မဆက္သြယ္ပါနဲ႔လို႔။ ဘယ္ကိုမွလည္း လာမေတြ႕ႏိုင္တာမို႔ ေမၽွာ္လည္းမေမၽွာ္ပါနဲ႔၊ ေစာင့္လည္းမေစာင့္ပါနဲ႔။ ကိုယ္ေရာဂါပဲ ကိုယ္ကုပါလို႔"
"ေမေမ၊ ကိုဦး ဘာျဖစ္တာလဲ? ကိုဦးဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမရယ္။ သမီးကိုေျပာပါဦး"
"နင္ကဘာလို႔ အခန္းအျပင္ထြက္လာတာလဲ? သူ႔ကိုျပန္ေခၚသြားစမ္း ယမင္း"
"ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့။ လာပါ သူရီရယ္၊ နင္နားလိုက္ေတာ့ေနာ္။ ငိုထားရတာ ပင္ပန္းေနၿပီ။ အဲဒီလိုေကာင္အတြက္နဲ႔ မတန္ပါဘူးဟာ"
"ကိုဦး ဘာျဖစ္တာလဲ? အဟင့္ ... ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ေတာ့ ေျပာပါ ေမေမရယ္။ အင့္ ... သမီး ရင္ေတြပူလို႔ ..... အင္း ..."
"ဟင္ ... သူရီ၊ သတိထားေလ"
"သမီးငယ္၊ သမီးေလး။ သတိထားေလ သမီးရဲ႕။ ေသာ္တာဦးက အက္ဆီးဒင့္မွာ ပြန္းပဲ့႐ံုပဲတဲ့။ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္၊ သမီးေရ ... သတိထားေလ"
¤¤¤¤¤
"ဒါဆို တီငယ္က မမြန္းဦးေလးကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး Heart Attack နဲ႔ ဆံုးတာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္းေကာင္း။ အဲဒီကိစၥက ေတာင္ႀကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးဟိုးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဝိုင့္မိဘေတြနဲ႔ စကားစပ္မိလို႔ေျပာရင္းက ငါသိခဲ့ရတာ"
.
"ေကာင္းကင္တို႔တီေလးကလည္း ဆံုးသြားတယ္။ ငါတို႔ဦးေလးကလည္း အဲဒီခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ဒီေနရာမွာမေနႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ကေနဒါကို အၿပီးထြက္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေဒၚယမင္းသူက ငါတို႔မိသားစုကို အျမင္မၾကည္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္းကင္အဘြားကေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါနဲ႔ကိုေနမင္းကိစၥမွာ ေဒၚယမင္းသူက အတင္းကိုခြဲဖို႔လုပ္ခဲ့တာ"
"နင္တို႔ရဲ႕ ေနနဲ႔လရာဇဝင္ကေလ ဆံုးကို္မဆံုးႏိုင္ဘူး။ ေရစက္ဆိုးဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုေခၚတာေနမွာေနာ္။ ေနာက္ထပ္မ်ိဳးဆက္တစ္ခုမွာလည္း ႏွစ္ခါျပန္ႀကီးကိုဆံုတာက တိုက္ဆိုင္လြန္းပါတယ္ မြန္းရယ္"
.
"အင္း၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြနဲ႔ပါ တိုက္ဆိုင္ခဲ့တာပဲ ေလးငယ္"
"နင္ေျပာျပဖူးတဲ့ ရင္ထိုးေလးကိစၥလား? ႏွလံုးသားနဲ႔အနီးဆံုးမွာ ရွိတတ္တဲ့ပစၥည္းေလးမို႔ နင္တို႔ႏွလံုးသားေရးရာအတြက္ နိမိတ္ျပတာလား?"
"နိမိတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရစက္ဆိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီရင္ထိုးေလးက အရင္ဟာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ"
.
"ဒါေလးကေတာ့ အသစ္ျဖစ္သြားၿပီမို႔ ေရစက္ဆိုးေတြလည္း ကုန္ၿပီလို႔ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္"
ေကာင္းကင္ေပးခဲ့ေသာ ႏွင္းဆီရင္ထိုးေလးကိုၾကည့္ကာ မြန္းက ခပ္ေလးေလးဆိုလာသည္။
တကယ္ပဲ ေရစက္ဆိုးရွိရင္ကုန္ခ်င္ပါၿပီ ေနေကာင္းကင္။
ဦးေလးဆီမွာ ရင္ထိုးေလးကိုေတြ႕လို႔ ယူထားလိုက္မိတယ္။ ျပန္ေတာင္းမရလို႔ ေပးထားခဲ့တဲ့ရင္ထိုးေလးဟာ ကိုယ့္ဦးေလးက သူ႔တီေလးအတြက္ရည္ရြယ္ထားၿပီး မေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေလးဆိုတာ ေနာက္မွသိခဲ့ရတာပါ။
¤
"ဟယ္လို"
"မြန္း"
"မင္းသူငယ္ခ်င္းမို႔ မြန္းလို႔ေခၚတာလား?"
"မမြန္းကိုသတိရလို႔ ဖုန္းေခၚလိုက္တာ။ ဪ၊ အခုမွသတိရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ဖို႔ကို မရဲခဲ့တာပါ"
"အခုက်ေတာ့ေရာ?"
"လြမ္းတာႀကီးကို မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔တဲ့၊ ႏွလံုးသားေလးက ခုန္ထြက္လာၿပီး ဖုန္းေပၚျပဳတ္က်သြားတာ"
"ဒါေပါ့။ သတို႔သမီးေလာင္း ခိုးရာလိုက္သြားလို႔ ရင္ကြဲနာက်တာေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႔လိုက္တာပါ"
"အမေလးဟဲ့၊ ဂုဏ္ဆာလိုက္တာ။ သတို႔သမီးေလာင္းကို ခိုးလာလိုက္ဖို႔ကူညီလိုက္တဲ့ မဟာေစတနာရွင္ႀကီးရယ္၊ ေလးစားပါတယ္"
"ေလးစားသင့္တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ေလ၊ မေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအိပ္ငိုက္တာ"
"ညဘက္မအိပ္ရင္ မင္းဇီးကြက္ေလ"
"မဟုတ္ပါဘူး။ မမြန္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတာမဟုတ္လား? အတင္းေျပာခံရရင္ အိပ္ငိုက္တယ္တဲ့"
"ဪ၊ အရင္ကေတာ့ မင္းက မအိပ္တတ္တဲ့သရဲလား?"
"နတ္ပါဗ်။ တဝမ္းပူသတ္နဲ႔ နတ္ေနာ္"
"ဘာနတ္လဲ? ႐ုကၡစိုးပဲေနမွာ"
"သစ္ပင္ေတြအတြက္မဟုတ္ဘူး။ လမင္းေလးရဲ႕ ကိုယ္ေစာင့္နတ္"
"ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါ ရွင့္၊ အေငြ႕ေတာင္ မရပါဘူးေနာ္"
"ကၽြန္ေတာ္ လာေတြ႕ပါ့မယ္"
"ဟုတ္မွလည္းလုပ္ပါ။ မင္းရဲ႕ မာတာမိခင္ေက်းဇူးရွင္က ခြင့္ျပဳမယ္တဲ့လား?"
"အိမ္ေပၚကေတာင္ ႏွင္ခ်ထားတာကို အဖက္မလုပ္ေလာက္ပါဘူးေလ"
"မင္းဘာသာ အမႈိက္ပံုမွာအိပ္ေနရရင္ေတာင္ အဖက္မလုပ္ဘဲေနရင္ေနမယ္။ ေနေကာင္းကင္က လမင္းစႏၵာဆီလာမွာသိရဲ႕နဲ႔ မတားဘူးဆိုရင္ အဲဒါေဒၚယမင္းသူမဟုတ္ဘူးကြယ္"
"တားပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္က သူရီေမလည္းမဟုတ္သလို၊ ေနမင္းသူရိန္လည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနနဲ႔လက်ိန္စာရွိရင္လည္း ေပ်ာက္သြားတဲ့ရင္ထိုးေလးနဲ႔ ပါသြားေလာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ရာဇဝင္အသစ္ေရးမွာ"
"သိၿပီးၿပီေပါ့ အရင္ကအေၾကာင္းေတြ"
"သိၿပီးပါၿပီ။ အရင္ကေတာ့ ရင္ထိုးေလးေပ်ာက္သြားတာ ႏွေျမာမိတယ္။ အခုေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ မေကာင္းတာေတြ ပါသြားပါေစေလ"
"အင္း၊ မင္းတို႔ကိစၥေတြ အရင္ရွင္းပါဦး။ တို႔ေတာ့ အ႐ႈပ္ေတြလက္မခံဘူး"
"ရပါတယ္။ အဲဒါက မမြန္းအေတြးေလ၊ ဆက္ေတြးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ဆက္လုပ္မွာေပါ့"
"ဟုတ္ၿပီေလ၊ ဒါပဲေနာ္ ေကာင္းကင္။ တို႔အလုပ္ရွိေသးတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ႏွင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေစာင့္နတ္က မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေနမယ္ဆိုတာ သိထားေပး။ လိုရင္တလိုက္ပါ၊ အေရာက္လာခဲ့မယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ထဲကေတာ့ မတလည္း လာခဲ့မွာ"
"ေနာက္မွေတြ႕မယ္ ေကာင္းကင္ေရ"
ဟားဟား။ မြန္းမျငင္းဘူး။ ေနာက္မွေတြ႕မယ္တဲ့။ ေတြ႕ ... မယ္ ... တဲ့၊ လာခဲ့မွာပါ။
ျခားေနတဲ့မိုင္တိုင္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ၿပီး အသစ္ျပန္ေရးမယ္။ Zero mile away ပါ မြန္းေရ။
¤
"ေကာင္းေကာင္းေရ၊ ငါတို႔ကိစၥလည္း အဆင္ေျပသြားၿပီ။ ငါ့အေမက တဖြဖြတိုက္တြန္းလို႔ တီေမကလည္း နင့္ကိုျပန္ေခၚမယ္ထင္တယ္။ ဦးေဖကေတာ့ ဘာမွအျပစ္ေျပာသံမၾကားဘူး။ နင့္အေျခအေနေကာင္းတယ္သိလား"
ေလးငယ္ရဲ႕ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားတဲ့စကားတစ္ခြန္းက ပံုမွန္ဆိုရင္ ဝမ္းသာမွာျဖစ္ေပမဲ့ ေနေကာင္းကင္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသးပါ။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ မြန္းႏွင့္ေဝးရလၽွင္ .....
"ငါ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး ထြဋ္ေခါင္"
"ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ငါ့ကိုႀကိဳက္ေနတာလား? မျဖစ္ဘူးေနာ္၊ ငါ မိန္းမပဲယူမွာ။ ေယာက္်ားမလိုခ်င္ဘူး"
"အေတြးေတြက သံုးေပေအာက္ကေန အေပၚတက္မလာဘူး။ ငါက မင္းကိုႀကိဳက္စရာလား၊ ယူစရာလား။ ေတြးေလ၊ ဦးေႏွာက္က ဖြန္ေၾကာင္ဖို႔ထားတာလား?"
"မသာေလးကလည္း ဆဲလိုက္ရရင္ ငါပဲ႐ိုင္းတယ္ျဖစ္မယ္"
"ေအး၊ ေက်းဇူးတင္တယ္"
"မင္းက ဘာကိစၥမျပန္ခ်င္တာလဲ?"
"မြန္းဆီသြားဖို႔ကို ေမနဲ႔အတိုက္အခံျဖစ္ရမွာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ငါက အရုပ္လိုမေနႏိုင္ေတာ့ ေမ့စိတ္နဲ႔ဆို မျဖစ္ေသးပါဘူး"
"ျဖစ္မွာပဲ ေနေကာင္းကင္။ မမြန္းကို မင္းေရြးလိုက္ကတည္းက ခါခ်ဥ္အံုကို တုတ္ထိုးလုပ္ၿပီးေနၿပီ"
"အခ်ဥ္ရည္နဲ႔တို႔စား႐ံုပဲ"
"စူဠသုဘဒၵါအကိုက္ခံရတာထက္ ဆိုးသြားမယ္၊ သတိထား"
"အဟီး"
¤
"ဟူး ... ေမာလိုက္တာ"
"မင္းလည္းေနာ္၊ ေလးငယ္မဂၤလာေဆာင္ကိစၥ အားတက္သေရာပဲ။ ငါပါ ကၽြန္ဝယ္ရာအဆစ္ပါတယ္။ မင္းတို႔ကို ပြစိပြစိေျပာေနၾကတယ္သိလား"
"သိသားပဲ။ အစတည္းက မိဘေတြကသာ တက္ႂကြေနတာေလ။ ငါတို႔ခ်င္းက ယူျဖစ္မွာမွမဟုတ္တာကို။ သူခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ယူတဲ့ကိစၥ ငါကကူညီေပးတာ ဆန္းသလား။ လူေတြကိုက ေျပာဖို႔ေခ်ာင္းေနတာပါကြာ"
"ခုနက မင္းအေဖဘာေျပာတာလဲ?"
"ညေန အိမ္ျပန္ခဲ့တဲ့"
"ဘာျပန္ေျပာခဲ့လဲ?"
"ဒီညေတာ့ မျပန္ခ်င္ေသးဘူးလို႔။ ႐ိုးရာကိုႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ Bachelor Night အစီအစဥ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႔မွျပန္လာမယ္လို႔"
"အင္း၊ အဲဒါလည္းဟုတ္တာပဲ"
"မနက္ျဖန္က်ရင္ ငါရန္ကုန္သြားမွာ"
"ဟမ္။ မင္းအဘြားက လက္ခံမွာလား?"
"ဘြားက ဒီမွာပဲ သံုးရက္ေလာက္ၾကာဦးမွာ။ ငါ ဟိုကိုလစ္မယ္"
"ဒီတစ္ခါေတာ့ အေမြပါျဖတ္လိမ့္မယ္"
"ဟိုမွာ တာဝန္ယူမယ့္သူရွိတယ္"
"အပိုင္ႀကီးဟ"
"ေက်ာ္ေဇေလ။ ငါတို႔ဆိုင္ေလးကို စလုပ္ဖို႔ ေျပာထားၿပီးၿပီ"
"ဘာ!!! ငါ့ကို ဘယ္ေခ်ာင္ထိုးထားလဲ?"
"မင္းကိုက အခုေျပာလည္း အခုေခါင္းညိတ္မွာပဲမဟုတ္လား။ မင္းအိမ္ကလည္း မင္းအလုပ္လုပ္မယ္ဆို ဝမ္းသာအားရျဖစ္ေနမွာကို"
သံုးေယာက္ေပါင္းလုပ္မယ့္ဆိုင္ကို သူ႔ကိုေနာက္ဆံုးမွေျပာလို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့ထြဋ္ေခါင္က ပြစိပြစိတြတ္ထိုးေနေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ သူလည္းျငင္းမွာမဟုတ္တဲ့ကိစၥမို႔ ေကာင္းကင္ ဆက္ေျပာမေနေတာ့ပါ။
"မင္းနဲ႔မမြန္း အဆင္ေျပသြားရင္ ေကာင္းမွာပဲ"
"အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့"
"ဖိုက္တင္း"
¤
"မမြန္း"
"ဘုရားေရ၊ မေန႔ကမွ မႏၲေလးမွာဆို?"
"ေဝးတာက်ေနတာပဲ"
"ဘယ္လိုေတြ ေလာေနတာလဲ?"
"ကၽြန္ေတာ္ မြန္းကိုခ်စ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစဥ္းစားေပးပါေနာ္"
"အယ္၊ အသက္႐ွဴပါဦးကြာ"
"မသိဘူး၊ ခ်စ္တယ္။ စဥ္းစားေပးပါ"
"မင္းအေမ မတားဘူးဆိုရင္ စဥ္းစားေပးမယ္"
"ဟူး ... စမ္းသပ္ခ်က္ႀကီးက ၾကမ္းလိုက္တာ"
"ဖုန္းသံၾကားတယ္။ မင္းဖုန္းထင္တယ္"
"အာ ... ေမ ဆက္တာ"
"ဟာဟ"
"ဟယ္လို ေမ"
"................"
"ဟုတ္၊ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီ"
"................"
"မဟုတ္ဘူး ေမ။ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္၊ ေမ့ကိုခြင့္ေတာင္းဖို႔"
"................"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ျဖန္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"
ေကာင္းကင္ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္
"အသက္ရွည္ဦးမွာပဲ မင္းအေမေတာ့"
"အင္း၊ ျမစ္ေတြရတဲ့အထိ"
မြန္းက တစ္ခ်က္ၾကည့္လာၿပီး ခပ္ဖြဖြျပံဳးကာ
"အခုေတာ့ ေဒါကန္ေနတယ္မဟုတ္လား?"
"အစက ဘြားျပန္လာမွ ေမ့ဆီျပန္ျဖစ္မယ္ထင္တာ။ အခုက အစီအစဥ္ေျပာင္းသြားၿပီ။ ေမ့ဆီကခြင့္ျပဳခ်က္ရရင္ စဥ္းစားမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၿပီးခြင့္ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္"
"လြယ္တယ္ဆိုေတာ့"
"ဒီမွာခင္ဗ်၊ အခ်စ္စစ္ရင္ ဘာနဲ႔မွတားမရဘူးေနာ္။ သိဖို႔"
"အခုေတာ့ ရန္ကုန္ မႏၲေလးကို လြန္းထိုးေနလိုက္ဦး"
"မြန္း တကယ္စဥ္းစားေပးမွာမဟုတ္လား"
"အင္း၊ ကိုယ့္ကိုမၾကည္ျဖဴတဲ့အိမ္ကလူကိုေတာ့ စဥ္းကိုမစဥ္းစားခ်င္တာ"
"စိတ္ခ်၊ ကၽြန္ေတာ္ မြန္းစိတ္တိုင္းက် ရေအာင္လုပ္ေပးမယ္။ ဒီေန႔တစ္ဝက္ေလးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မြန္းနားေနမယ္ေနာ္"
"ပစၥည္းဂိုေဒါင္ကို သြားၾကည့္ေပးဖို႔ ေျပာထားၿပီးေနၿပီ"
"ကၽြန္ေတာ္ ဒ႐ိုင္ဘာလုပ္ေပးမွာေပါ့"
"အိုေခေလ"
¤
"သားငယ္ ... သားငယ္ဘယ္လိုေနလဲ ေက်ာ္ေဇ"
"ခြဲခန္းထဲမွာပဲ အန္တီ။ အရမ္းေတာ့ စိုးရိမ္စရာမရွိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ နံၾကားကို သံစစိုက္မိတာ အထဲကကလီစာေတြနဲ႔ လြတ္တယ္တဲ့"
"ဟိုဟာမေလးနဲ႔သြားရင္း ျဖစ္တာဆို? သူကေရာ ဘယ္မွာလဲ?"
"သူက စိုးရိမ္ရတယ္ အန္တီ။ ကားကို သူ႔ဘက္ကိုဆြဲယူေကြ႕ပစ္လိုက္တာတဲ့"
"သားက ေမာင္းလာတာမဟုတ္ဘူးလား?"
"ဟုတ္ပါတယ္။ မမြန္း ေဘးကေနဆြဲယူလိုက္တာ"
¤
"မြန္း! အား၊ ေမ ေရာက္ေနၿပီပဲ။ မြန္းေရာ ေမ၊ မြန္းေရာ?"
"ရွိပါတယ္"
"သူဘယ္မွာလဲ? အေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲ?"
"မထနဲ႔ဦး ေကာင္းကင္။ မင္း သိပ္မလႈပ္နဲ႔ဦး။ မမြန္း အေျခအေနေကာင္းပါတယ္၊ သတိေတာ့မရေသးဘူး"
"ေသခ်ာလား ထြဋ္ေခါင္? သူ႔ဘက္ကို အတင္းေကြ႕ပစ္လိုက္တာ။ ငါသတိမေမ့ခင္အထိ သူ ... သူ႔အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ အဆင္ေျပတာေသခ်ာလား? ငါသြားၾကည့္မယ္"
"သတိမရေသးေပမဲ့ အသက္အႏၲရာယ္မရွိေတာ့ပါဘူး"
"ငါ သြားၾကည့္မယ္လို႔။ ေမ၊ ေနာ္ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္"
"ခဏ ..."
ေနေကာင္းကင္ကို ထိိန္းမရျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ ေက်ာ္ေဇသြားေခၚေပးတဲ့ ဆရာဝန္ေရာက္လာၿပီး
"သိပ္မလႈပ္နဲ႔ဦးေလ။ မရေသးဘူး"
"ေဒါက္တာ၊ လမင္းစႏၵာ ... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူေရာက္လာတဲ့လူနာ အေျခအေနေလး"
"သူအဆင္ေျပပါတယ္။ သတိရလာဖို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူက နည္းနည္းဒဏ္ရာျပင္းေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသတိမရေသးတာပါ"
▪︎
"သား၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေတာ့ေလ။ ေဒါက္တာလည္းေျပာသြားတာကို"
"သူ႔ကိုသြားၾကည့္ခ်င္တယ္"
"ကဲ၊ ငါၾကည့္လုပ္ေပးမယ္ကြာ။ ခဏေစာင့္၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"အင္း၊ ျမန္ျမန္လုပ္"
ထြဋ္ေခါင္ထြက္သြားၿပီးေနာက္
"ေမ မတားဘူးမဟုတ္လားဟင္? သူက ..."
"မတားပါဘူး၊ စိတ္ေအးေအးထားပါ။ သူ႔မိဘေတြနဲ႔လည္း ေျပာၿပီးပါၿပီ"
"တကယ္လား? တကယ္လား ေမ"
"တကယ္ေပါ့"
"သားငယ္၊ မင္းသတိရၿပီလား? သက္သာလား? ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ။ မဟုတ္ရင္ ငါ့မွာ မင္းကိုစိတ္ပူရ၊ မင္းအေမလဲသြားမွာ စိုးရိမ္ရနဲ႔"
"သက္သာတယ္ ေဖ"
"ရၿပီ ေကာင္းကင္ေရ။ ဪ၊ အန္ကယ္ျပန္လာၿပီပဲ"
"ဘာရတာလဲ ထြဋ္ေခါင္ေရ"
"ဒီေကာင္ မမြန္းကိုသြားၾကည့္ခ်င္တယ္ေျပာလို႔။ အဲဒါ ဘီးတပ္ခုတင္နဲ႔ မမြန္းအခန္းဆီေခၚသြားဖို႔ေလ။ မမြန္းအေမကိုလည္း ခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္"
▪︎
ခုတင္ေပၚတြင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ ဒဏ္ရာတခ်ိဳ႕ရွိေနေသာ မြန္းကိုၾကည့္ၿပီး
"ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္နဲ႔မွ ရတာလား?"
"ဘာမွမျဖစ္ရင္ ဒီညေနျဖဳတ္လို႔ရၿပီတဲ့"
"မြန္းေမေမလား? ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ အန္တီ။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ရပါတယ္ကြယ္။ မင္းတို႔ရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈကို အန္တီလက္ခံေပးရမွာေပါ့"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ေဘးခ်င္းကပ္၍ေနရာခ်ထားေသာ ခုတင္ေပၚမွ မြန္းလက္ေလးရွိရာသို႔ ေကာင္းကင္လက္လွမ္းလိုက္သည္။
အခ်စ္ဟူသည္ နႈတ္မွဖြင့္ဟျခင္းအျပင္ ထုတ္ေဖာ္ျပစရာနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ရွိေနပါေသးသည္။
"ျမန္ျမန္ႏိုးလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုအေျဖေပးပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေမဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ မြန္းေၾကာင့္ရတဲ့ခြင့္ျပဳခ်က္မို႔ မြန္းႀကိဳက္သလိုဆံုးျဖတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနတယ္။ ေခါင္းညိတ္မယ္ဆို ျမန္ျမန္ႏိုးခဲ့ေတာ့"
မြန္းမ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္းဆိုေလေသာ ေနေကာင္းကင္လက္အတြင္းမွ မြန္းလက္ကေလး လႈပ္ရွားသြားခဲ့သည့္အခါ ...
.....
.....
.....
.....
.....
လတစ္စင္းက ေမွာင္မိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ထြန္းလင္းသည္ျဖစ္ေစ လက္ခံေထြးေပြ႕ေပးႏိုင္ေသာ ေကာင္းကင္တစ္ခုသည္လည္း ညနက္မွာပင္ စႏၵာအေရာင္ႏွင့္ ေအးျမႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ။
သူမသည္ ညနက္ေကာင္းကင္၏ နန္းသိမ္းဧကရီတစ္ပါး။ ။
■■■■■
The End
■■■■■
"အငယ်ကောင်၊ နေကောင်းကင်၊ လာခဲ့ဦး အိမ်ရှေ့ကို"
"ဟုတ်"
"သမီးငယ် ဘယ်မှာလဲ?"
"လေးငယ်ကို စိတ်မပူပါနဲ့"
"အိမ်ပြန်ရောက်မလာတဲ့ကလေးကို ဘယ်လိုကြောင့်စိတ်မပူဘဲနေနိုင်မှာလဲ?"
"သူ အန္တရာယ်ကင်းကင်းနဲ့ စိတ်ချမ်းသာနေပါတယ်"
"မင်းသိတယ်မဟုတ်လား? မင်းသိနေတယ်မဟုတ်လား? ပြောစမ်းပါ၊ သမီးငယ် ဘယ်မှာလဲ?"
နေကောင်းကင် ပြန်မဖြေတော့ ဒေါ်ယမင်းသူက
"မင်းနဲ့အတူထွက်သွားပြီး အခု သမီးငယ်က အိမ်ပြန်မရောက်သေးဘူးတဲ့။ သူဘယ်သွားတာလဲ?"
"....................."
"ငါမေးနေတယ်လေ"
လက်မောင်းကိုလှုပ်ခါရမ်းပြီး မေးနေသော်လည်း ကောင်းကင် ဘာမှမပြောမိပါ။ ထိုအချိန်
"ယမင်း"
"အမိ၊ ဘာထူးလဲ?"
"ဟင့်အင်း၊ မထူးဘူး။ သားငယ်၊ သားသိတယ်မဟုတ်လား? တီမွန့်ကိုပြောပြပါ ကြယ်စင်ဆု ဘယ်မှာလဲ?"
"ကျွန်တော်သေချာမသိဘူး တီမွန်"
ဒေါ်မိမိမွန်က သမီးဖြစ်သူ၏သတင်းကို ကောင်းကင်အားမေးနေစဉ် ဒေါ်ယမင်းသူကတော့ ဖုန်းပြောနေလေသည်။ ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက်တွင်
"နေကောင်းကင်၊ မင်းတို့ ဘယ်နေရာအထိ အတူရှိခဲ့တယ်ဆိုတာကို ငါသိတယ်။ သမီးငယ်က ဘယ်မှာလဲဆိုတာ မင်းသိကိုသိတယ်။ ငါ့ကိုပြောစမ်း"
"မသိဘူး မေ"
*ဖြန်း*
"ယမင်း၊ မလုပ်ပါနဲ့"
"လွှတ်စမ်းပါ အမိရယ်။ ဒီကောင်က တို့တွေစီစဉ်တာကို ကမောက်ကမဖြစ်အောင် လုပ်နေတာ"
"မလုပ်ပါနဲ့၊ သမီးအခန်းထဲမှာ တချို့ပစ္စည်းတွေမရှိဘူး။ ဘာမှမသိရပေမဲ့ ခိုးရာလိုက်ပြေးတယ်လို့ ထင်တယ်။ ဘယ်လိုမျက်နှာပြရမှန်းတောင် မသိဘူး"
"ခိုးရာလိုက်တာ? ဟာ ... သမီးငယ်ခိုးရာလိုက်တာဆိုရင် အငယ်ကောင်က ဘယ်လို ... မင်း ... မင်း ဘာအချိုးချိုးတာလဲ? မင်းမလိုချင်တိုင်း သမီးငယ်ကို အဲဒီလိုပဲ တွေ့ရာလူလက်ထဲထည့်လိုက်ရလား? မင်းမိန်းမဖြစ်မလာရင်တောင် မင်းညီမ၊ မင်းသူငယ်ချင်းပဲမဟုတ်ဘူးလား? ငါ့ကိုပြောမှာလား၊ မပြောဘူးလား နေကောင်းကင်"
ကောင်းကင်က မတုန်မလှုပ်ရပ်မြဲရပ်နေသည်။
သူက လေးငယ်ကို တွေ့ရာလူလက်ထဲ ထည့်ပေးစရာလား။ လေးငယ်ကရော အရုပ်လေးမို့ ထည့်ပေးတိုင်း ပါသွားစရာလား။
"အဟက်၊ အကြောတင်းမနေနဲ့ နေကောင်းကင်။ မင်း ငါ့စကားနားမထောင်နိုင်ရင် အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွား။ မင်းကို သားအဖြစ်မသတ်မှတ်နိုင်ဘူး။ ထွက်သွား"
"ယမင်း၊ မဟုတ်ဘူးလေကွယ်။ အဲဒါက ..."
"အမိ၊ ငါ့အကြောင်းသိရဲ့နဲ့ မတားနဲ့။ ထွက်သွား နေကောင်းကင်"
.
အဝတ်တစ်ထည်ကိုယ်တစ်ခုဖြင့် ထွက်လာလိုက်သည်မှာ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲတွင်တော့ ဖုန်းကပါလာသည်။ လမ်းထိပ်ရောက်မှ ဖုန်းခေါ်လိုက်ပြီး
"ထွဋ်ခေါင်၊ ငါမုခ်ဦးမှာစောင့်မယ်။ လာခေါ်ပေးပါ"
ကွန်ဒိုမုခ်ဦးအဝတွင် ရပ်စောင့်နေမိသည်က အတော်ကြာသွားပြီးမှ ထွဋ်ခေါင်ရောက်ချလာသည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ? ငါ့မှာ မနက်ကမှရောက်လို့ နားနေတာလေကွာ"
စေ့စပ်ပွဲပြီး၍ ဖုန်းဆက်ပြောမှသိရပြီး မန္တလေးသို့ပြန်မလာဖြစ်သေးသော ထွဋ်ခေါင်နှင့်ကျော်ဇေတို့ ပွားကြသေးသည်။ ထွဋ်ခေါင်ကအရင်ပြန်လာပြီး စပ်စုရန်ပြင်နေခဲ့သည့်အစီအစဉ်မှာ ယခုအခါ ရေကန်အသင့်၊ ကြာအသင့် ဒုက္ခသည်တစ်ယောက် ကောက်ရလိုက်ပေသည်။
"ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင် သွားသောက်ရအောင်"
"ဟုတ်ပြီလေ"
ဆိုင်မရောက်ခင် တစ်လမ်းလုံးလည်း ထွဋ်ခေါင်မေးသမျှဖြေခဲ့ရသည်။ ဆိုင်ရောက်သည်အထိလည်း ကောင်းကင် ပါးစပ်မစိရသေး။
"အဲဒီတော့ အခု အိမ်ပေါ်ကနှင်ချခံရလို့ ငါကတာဝန်ယူရမယ်ပေါ့လေ"
"အင်း"
"ကောင်းကွာ"
"ငြိုငြင်တာလား? မချစ်တော့တာလား? အချစ်ပေါ့တာလား?"
"လာပြန်ပြီ ဒီမေးခွန်း။ မေတ္တာကိုတုံးတာဟေ့"
"ချစ်လေးကလည်း ..."
"သောက်ခွက်ပြောင်နိုင်သေးတယ်နော်။ လူကဖြင့် လမ်းဘေးရောက်နေပြီကို"
"တာဝန်ယူမယ့်သူ ရှိတာပဲဟာကို"
"လုံးဝပဲ။ ထွဋ်ခေါင်နှင့်မသက်ဆိုင်ပါ၊ သင်သွားလိုရာသွားနိုင်သည်"
"ကြေကွဲပြီ"
"သတို့သမီး လင်နောက်လိုက်သွားလို့လား?"
"ငါလိုက်ပို့တာလေ"
"ဪ၊ အေး။ ဂုဏ်ယူတယ်ကွာ။ သောက်ခွက်မပြောင်စမ်းနဲ့။ မမွန်းနဲ့ကိစ္စကို ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ?"
"ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ? အစကနေ ပြန်လိုက်ရမလား?"
"မဆိုးပါဘူး"
"Cheers!"
¤
"မွန်း၊ ကြယ်စင်ဆု ခိုးရာလိုက်လို့ ကောင်းကင်ကို အိမ်ပေါ်ကနှင်ချလိုက်တယ်တဲ့"
"အမ်၊ ဘယ်လို?"
"အေး၊ ကောင်းကင်ကိုယ်တိုင် ခိုးရာလိုက်ဖို့ကို ကူညီလိုက်လို့တဲ့"
"အယ်"
"အခု ထွဋ်ခေါင်ရဲ့အိမ်မှာနေပြီး ဆင်ကြံကြံနေတယ်တဲ့"
"ဘာလဲဟ"
"နင့်ကို အစကနေ ပြန်လိုက်မလို့တဲ့"
"အဲ"
"မိမွန်း! နင့်အာမေဋိတ်တွေက မကုန်နိုင်ဘူးလား?"
"နင့်သတင်းတွေကလည်း အဆန်းတွေလေ"
"အေး၊ အဲဒါ နင်ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ?"
"ဘာကိုလဲ? ရည်းစားစကားလာပြောမှ စဉ်းစားလို့ရမှာပေါ့။ ကြားကလူကြုံနဲ့ စကားနှိုက်တာကို ငါက အဖက်လုပ်စရာလား?"
"အေးနော်၊ အဲဒီလိုကြီးဖြစ်နေတာပဲ"
"နင်ကလေ၊ ပိန်းချင်ရင် No Two ပဲ"
"ငါက သိချင်စိတ်များသွားလို့ပါ"
"ငါတောင်မသိဘူး။ နင်ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက်"
¤
"ကောင်းကောင်း၊ ငါတို့လေဆိပ်ရောက်ပြီ။ နင် အခု ထွဋ်ခေါင်တို့အိမ်မှာလား?"
"အင်း"
"ငါ နင့်ကိုပြောစရာရှိတယ်။ ငါတို့ကိစ္စပြီးတာနဲ့ ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်နော်"
"အေးပါ၊ နင်ကိစ္စသာ စိတ်အေးအေးထားပြီးရှင်းပါဟ"
"နင့်အတွက်ပါ ငါစိတ်ပူတာ"
"ငါ့ကို ခဏထားလိုက်စမ်းပါ။ ဒီနေ့က နင့်ပွဲပဲ"
"အင်း၊ နောက်မှတွေ့မယ် ကောင်းကောင်း"
"အိုခေ"
¤
"မွန်း၊ ကောင်းကင် ဖုန်းမဆက်ဘူးလား?"
"မဆက်ပါဘူး"
"တစ်ပတ်ပြည့်တော့မယ်လေ"
"အဲဒါကို ကြားထဲကနေ နင်ကဘာဖြစ်နေတာလဲ?"
"အဟီး၊ သိချင်နေတာ ဘာဆက်ဖြစ်မလဲလို့"
"ဘာမှဆက်ဖြစ်စရာမရှိဘူး လင်းရယ်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ? နင်ကြိုက်တယ်ဆို?"
"မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ငါထင်တာပဲ"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ မွန်းရယ်၊ ဘာကိစ္စရှိသေးတာလဲ?"
"ရှိတယ်။ မိသားစုကိစ္စ"
"ဘယ်မိသားစုလဲ?"
"Sun Group နဲ့ Lunar Trading တို့ရဲ့ မိသားစုကိစ္စတွေပေါ့"
"ဟင်၊ အဲဒါတွေက စီးပွားရေးကိစ္စ၊ လူကြီးတွေကိစ္စတွေလေ။ ပြီးတော့ ကြီးကြီးမားမားဖြစ်ထားတာ ဘာရှိလို့လဲ?"
"အရင်က Sun ရဲ့ သမီးငယ်နဲ့ Lunar ရဲ့မွေးစားသားတို့အကြောင်းလေ"
"ဟို ကနေဒါကိုထွက်သွားတဲ့ နင့်ဦးလေးဆိုတာလား?"
"အင်း၊ သူတို့အန်တီငယ်ကတော့ ဆုံးသွားခဲ့တယ်"
"အဲဒီလောက်ထိ ဖြစ်ကုန်တာလား? ဒါပေမဲ့ ကြာခဲ့ပြီပဲ"
"ငါတောင် တအားငယ်သေးတယ်ဆိုတော့ နေကောင်းကင်ကိုမမွေးခင် ဖြစ်မယ်ထင်တယ်"
¤¤¤¤¤
"ယမင်း၊ ကိုကြီးနဲ့နင်နဲ့မင်္ဂလာကိစ္စကို နင်ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီဆို?"
"အင်း"
"ဟာဟ၊ ကောင်းတာပေါ့။ မိန်းမ၊ ကျုပ်ကိုတောင်မပြောနိုင်အောင် ရှင်ကဘာတွေဖြစ်နေရတာလဲ?"
"ပြောမလို့ပါ၊ နင်ကဖြင့် ပျောက်နေပြီးတော့ကွာ။ ငါက နင်တို့အိမ်လာရှာရမှာလား? ဘယ်လိုလုပ် သင့်တော်မှာလဲ?"
"အဟီး"
"ပြောစမ်းပါဦး၊ နင် ဘယ်တွေပျောက်?"
"ငါ ကိုဦးနဲ့ကိစ္စကြောင့် ငြိမ်နေရလို့ပါဟ"
"ကိုသော်တာဦးနဲ့လား? သူလည်း အခုတလော လိမ္မာနေတယ်ဆို?"
"နင်ကလည်း ကိုဦးကအရမ်းမဆိုးပါဘူး။ စိတ်ကြီးတတ်လို့ ဖြစ်ရတာတွေပါဟ"
"အမလေး၊ ဆေးမမီတော့ဘူးပဲ"
"အဲဒါအသာထားပါ။ နင်တို့ကိစ္စ ဘယ်တော့တဲ့လဲ?"
"ဟာကွာ၊ စီစဉ်တုန်းပါ"
"မေမေတို့က တစ်ခါတည်းပဲ လက်ထပ်ပေးလိုက်တော့မှာလို့ ငါကြားမိတယ်။ ငါကတော့ သူငယ်ချင်းယောင်းမလေးကို မျှော်နေပါပြီ"
"သူရီမေ၊ နင်ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ? မျက်နှာပူတယ်ဟ"
"ခစ်ခစ်၊ မိဘချင်းသဘောတူလို့ဆိုပေမဲ့ ငါ့အစ်ကိုက နင့်ကိုသဘောကျပုံပါပဲဟဲ့"
"တော်ပါတော့၊ ငါသွားပြီ"
"ရှက်သွားရှာပြီ"
▪︎
"သားသားရေ ... နေမင်းလေး၊ တီတီ့ဆီလာပါဦး"
"တီတီ"
"သူရီ၊ နင်နေမကောင်းဘူးဆို? ဘာလို့ရောက်လာတာလဲ? သားနဲ့တွေ့ချင်တာများဟယ်၊ ငါခေါ်လာပေးမှာပေါ့"
"ငါ စိတ်ပြေလက်ပျောက် နင်တို့အိမ်ကိုထွက်လာတာပါ"
"နင်ကလည်းဟာ၊ စိတ်အလိုမလိုက်စမ်းပါနဲ့"
"ကလေးရေ၊ ဒီမှာကြည့်စမ်း။ သားသားအတွက် တီတီလက်ဆောင်ဝယ်လာတယ်။ ကြိုက်လား သား"
"ဟုတ်၊ တီတီ"
"ဟဲ့၊ ကလေးမွေးနေ့က လိုသေးတာကို"
"ကြိုပေးထားချင်လို့ပါ"
"နင် ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ? အဲဒီလောက်စိတ်ဒုက္ခရောက်နေရတာ အဲဒီသော်တာဦးကို အဆက်ဖြတ်လိုက်ပါတော့လား?"
"ငါသူ့ကိုချစ်တယ်ဟ"
"ဒါပေမဲ့ သူစိတ်ထင်တိုင်းလုပ်နေတာတွေက Sun Group အတွက် အနှောင့်အယှက်တွေလေ"
"တကယ်ဆို ဖေဖေ၊ မေမေတို့က ငါနဲ့သဘောမတူနိုင်တာကို သူ့ဘက်က စီးပွားရေးနဲ့တုံ့ပြန်တာလေ"
"အဲဒါကိုကမဟုတ်တာ။ လူမှုရေးနဲ့စီးပွားရေးကို ရောရောထွေးထွေးနဲ့။ သူ့ကိုသဘောမကျတာကလည်း ထစ်ခနဲဆို စိတ်မြန်လွန်းပြီး အမှားအမှန်သေချာမတွေးဘဲ ခပ်လွယ်လွယ်တုံ့ပြန်တတ်တာတွေကြောင့် ပါတယ်လေ။ ငါလည်းသဘောမကျဘူး"
"ငါထိန်းပါ့မယ်ဆိုတာကို လက်မခံကြဘူး"
"နင့်လိုရောဂါတစ်ဖက်နဲ့က သူ့လိုစိတ်မြန်လက်မြန်လူနဲ့ ဖြစ်မလားဟဲ့။ Sorry ယောင်းမရယ်၊ ငါပြောချင်တာ ..."
"သိပါတယ်။ နင်တို့စေတနာကို ငါသိပါတယ်။ ငါတို့အချစ်နဲ့ ငါတို့ဘဝမှာ ငါတို့ဘာသာ အေးအေးဆေးဆေးဖြတ်သန်းလို့ရတာ ငါအသိဆုံးလေ"
"အဲဒီလူက စိတ်ချစရာကို မရှိတာ"
"နင်ကလည်း မေမေတို့လေသံအတိုင်းပဲ။ တော်ပြီ၊ အဲဒါတွေမပြောနဲ့။ စိတ်ပြေချင်လို့လာတာကိုကွာ၊ သားသားနဲ့ပဲ ဆော့မယ်"
"အေးပါဟယ်၊ ငါက နင့်ကိုစိတ်ပူလို့ပါ။ မျက်ကွင်းတွေလည်းညိုလို့၊ ညဘက်အိပ်မပျော်ပြန်ဘူးလား? နှလုံးကလည်း ပြန်အောင့်နေတယ်ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း ဂရုစိုက်မှပေါ့"
"ဂရုစိုက်ပါတယ်"
▪︎
"သူရီမေ! နင်အဲဒါ ဘာလုပ်တာလဲ?"
"မေမေ၊ သမီး ... သမီး ကိုဦးနဲ့ချိန်းထားတာ သွားမလို့ပါ။ ခဏပါပဲ မေမေရယ်"
"ပြန်လိုက်ခဲ့စမ်း"
"ခဏလေးပဲတွေ့မှာပါ မေမေရယ်"
"နင့်အကောင်က မိန်းမယူတော့မှာကို နင်ကအရှက်မရှိဘူးလား?"
"အဲဒီသတင်းက မဟုတ်ပါဘူး မေမေရယ်"
"နင်သာ မှိုင်းမိနေတာ၊ တစ်လောကလုံးသိနေကြပြီ"
"မဟုတ်ပါဘူး မေမေရယ်"
"ပြန်လိုက်ခဲ့စမ်း။ သူ့ကိုဆွဲခေါ်ခဲ့ကြ"
"မေမေ ... သမီး တောင်းပန်ပါတယ်၊ လွှတ်ပေးပါ။ မေမေ ..."
▪︎
"နင် အခန်းထဲမှာပဲ ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း။ လူကဖြင့် လေတိုက်ရင်လဲတော့မယ်။ ကျန်းမာရေးမကောင်းတာကို"
"မေမေ၊ သူရီဘာဖြစ်သွားလို့လဲဟင်?"
"ယမင်း၊ သမီးလာတာအတော်ပဲ။ သူငယ်ချင်းကို ခဏကြည့်ပေးထားပါ။ ဟဲ့၊ ဖုန်းမြည်နေတယ်လေ၊ ကိုင်မယ့်သူမရှိဘူးလား?"
"ဟုတ်၊ လာပါပြီ မမကြီး"
".............."
"မမကြီး၊ သူရီမေဆီကိုတဲ့"
"ငါကိုင်မယ်"
"..............."
"သူရီမေ မရှိဘူး။ အရေးကြီးရင်မှာခဲ့ပါ"
"................"
"ပြောလိုက်ပါ၊ သေသေရှင်ရှင် နောက်ထပ်မဆက်သွယ်ပါနဲ့လို့။ ဘယ်ကိုမှလည်း လာမတွေ့နိုင်တာမို့ မျှော်လည်းမမျှော်ပါနဲ့၊ စောင့်လည်းမစောင့်ပါနဲ့။ ကိုယ်ရောဂါပဲ ကိုယ်ကုပါလို့"
"မေမေ၊ ကိုဦး ဘာဖြစ်တာလဲ? ကိုဦးဘာဖြစ်လို့လဲ မေမေရယ်။ သမီးကိုပြောပါဦး"
"နင်ကဘာလို့ အခန်းအပြင်ထွက်လာတာလဲ? သူ့ကိုပြန်ခေါ်သွားစမ်း ယမင်း"
"ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့။ လာပါ သူရီရယ်၊ နင်နားလိုက်တော့နော်။ ငိုထားရတာ ပင်ပန်းနေပြီ။ အဲဒီလိုကောင်အတွက်နဲ့ မတန်ပါဘူးဟာ"
"ကိုဦး ဘာဖြစ်တာလဲ? အဟင့် ... ဘာဖြစ်တာလဲလို့တော့ ပြောပါ မေမေရယ်။ အင့် ... သမီး ရင်တွေပူလို့ ..... အင်း ..."
"ဟင် ... သူရီ၊ သတိထားလေ"
"သမီးငယ်၊ သမီးလေး။ သတိထားလေ သမီးရဲ့။ သော်တာဦးက အက်ဆီးဒင့်မှာ ပွန်းပဲ့ရုံပဲတဲ့။ စိတ်မပူနဲ့နော်၊ သမီးရေ ... သတိထားလေ"
¤¤¤¤¤
"ဒါဆို တီငယ်က မမွန်းဦးလေးကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး Heart Attack နဲ့ ဆုံးတာပေါ့"
"ဟုတ်တယ်၊ ကောင်းကောင်း။ အဲဒီကိစ္စက တောင်ကြီးမှာ တော်တော်လေးဟိုးလေးတကျော်ဖြစ်ခဲ့တာ။ ဝိုင့်မိဘတွေနဲ့ စကားစပ်မိလို့ပြောရင်းက ငါသိခဲ့ရတာ"
.
"ကောင်းကင်တို့တီလေးကလည်း ဆုံးသွားတယ်။ ငါတို့ဦးလေးကလည်း အဲဒီခံစားချက်တွေနဲ့ ဒီနေရာမှာမနေနိုင်ဘူးဆိုပြီး ကနေဒါကို အပြီးထွက်သွားတယ်။ သူငယ်ချင်းကိုသိပ်ချစ်တဲ့ ဒေါ်ယမင်းသူက ငါတို့မိသားစုကို အမြင်မကြည်တော့ဘူး။ ကောင်းကင်အဘွားကတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ အဲဒါကြောင့် ငါနဲ့ကိုနေမင်းကိစ္စမှာ ဒေါ်ယမင်းသူက အတင်းကိုခွဲဖို့လုပ်ခဲ့တာ"
"နင်တို့ရဲ့ နေနဲ့လရာဇဝင်ကလေ ဆုံးကိုမဆုံးနိုင်ဘူး။ ရေစက်ဆိုးဆိုတာ ဒါမျိုးကိုခေါ်တာနေမှာနော်။ နောက်ထပ်မျိုးဆက်တစ်ခုမှာလည်း နှစ်ခါပြန်ကြီးကိုဆုံတာက တိုက်ဆိုင်လွန်းပါတယ် မွန်းရယ်"
.
"အင်း၊ အိပ်မက်ဆိုးတွေနဲ့ပါ တိုက်ဆိုင်ခဲ့တာပဲ လေးငယ်"
"နင်ပြောပြဖူးတဲ့ ရင်ထိုးလေးကိစ္စလား? နှလုံးသားနဲ့အနီးဆုံးမှာ ရှိတတ်တဲ့ပစ္စည်းလေးမို့ နင်တို့နှလုံးသားရေးရာအတွက် နိမိတ်ပြတာလား?"
"နိမိတ်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ရေစက်ဆိုးပဲဖြစ်ဖြစ် အဲဒီရင်ထိုးလေးက အရင်ဟာမဟုတ်တော့ဘူးလေ"
.
"ဒါလေးကတော့ အသစ်ဖြစ်သွားပြီမို့ ရေစက်ဆိုးတွေလည်း ကုန်ပြီလို့ပဲ သတ်မှတ်လိုက်ချင်ပါတယ်"
ကောင်းကင်ပေးခဲ့သော နှင်းဆီရင်ထိုးလေးကိုကြည့်ကာ မွန်းက ခပ်လေးလေးဆိုလာသည်။
တကယ်ပဲ ရေစက်ဆိုးရှိရင်ကုန်ချင်ပါပြီ နေကောင်းကင်။
ဦးလေးဆီမှာ ရင်ထိုးလေးကိုတွေ့လို့ ယူထားလိုက်မိတယ်။ ပြန်တောင်းမရလို့ ပေးထားခဲ့တဲ့ရင်ထိုးလေးဟာ ကိုယ့်ဦးလေးက သူ့တီလေးအတွက်ရည်ရွယ်ထားပြီး မပေးဖြစ်ခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းလေးဆိုတာ နောက်မှသိခဲ့ရတာပါ။
¤
"ဟယ်လို"
"မွန်း"
"မင်းသူငယ်ချင်းမို့ မွန်းလို့ခေါ်တာလား?"
"မမွန်းကိုသတိရလို့ ဖုန်းခေါ်လိုက်တာ။ ဪ၊ အခုမှသတိရတာတော့ မဟုတ်ဘူးနော်။ ကျွန်တော် ဖုန်းဆက်ဖို့ကို မရဲခဲ့တာပါ"
"အခုကျတော့ရော?"
"လွမ်းတာကြီးကို မခံစားနိုင်တော့လို့တဲ့၊ နှလုံးသားလေးက ခုန်ထွက်လာပြီး ဖုန်းပေါ်ပြုတ်ကျသွားတာ"
"ဒါပေါ့။ သတို့သမီးလောင်း ခိုးရာလိုက်သွားလို့ ရင်ကွဲနာကျတာပေါ့"
"ကျွန်တော်လိုက်ပို့လိုက်တာပါ"
"အမလေးဟဲ့၊ ဂုဏ်ဆာလိုက်တာ။ သတို့သမီးလောင်းကို ခိုးလာလိုက်ဖို့ကူညီလိုက်တဲ့ မဟာစေတနာရှင်ကြီးရယ်၊ လေးစားပါတယ်"
"လေးစားသင့်တာပေါ့။ ဒါနဲ့လေ၊ မနေ့ညက ကျွန်တော်အရမ်းအိပ်ငိုက်တာ"
"ညဘက်မအိပ်ရင် မင်းဇီးကွက်လေ"
"မဟုတ်ပါဘူး။ မမွန်း ကျွန်တော့်ကိုသတိရပြီး ကျွန်တော့်အကြောင်းတွေ ပြောနေတာမဟုတ်လား? အတင်းပြောခံရရင် အိပ်ငိုက်တယ်တဲ့"
"ဪ၊ အရင်ကတော့ မင်းက မအိပ်တတ်တဲ့သရဲလား?"
"နတ်ပါဗျ။ တဝမ်းပူသတ်နဲ့ နတ်နော်"
"ဘာနတ်လဲ? ရုက္ခစိုးပဲနေမှာ"
"သစ်ပင်တွေအတွက်မဟုတ်ဘူး။ လမင်းလေးရဲ့ ကိုယ်စောင့်နတ်"
"ကန်တော့ဆွမ်းပါ ရှင့်၊ အငွေ့တောင် မရပါဘူးနော်"
"ကျွန်တော် လာတွေ့ပါ့မယ်"
"ဟုတ်မှလည်းလုပ်ပါ။ မင်းရဲ့ မာတာမိခင်ကျေးဇူးရှင်က ခွင့်ပြုမယ်တဲ့လား?"
"အိမ်ပေါ်ကတောင် နှင်ချထားတာကို အဖက်မလုပ်လောက်ပါဘူးလေ"
"မင်းဘာသာ အမှိုက်ပုံမှာအိပ်နေရရင်တောင် အဖက်မလုပ်ဘဲနေရင်နေမယ်။ နေကောင်းကင်က လမင်းစန္ဒာဆီလာမှာသိရဲ့နဲ့ မတားဘူးဆိုရင် အဲဒါဒေါ်ယမင်းသူမဟုတ်ဘူးကွယ်"
"တားပါစေ။ ကျွန်တော်က သူရီမေလည်းမဟုတ်သလို၊ နေမင်းသူရိန်လည်း မဟုတ်ဘူးလေ။ နေနဲ့လကျိန်စာရှိရင်လည်း ပျောက်သွားတဲ့ရင်ထိုးလေးနဲ့ ပါသွားလောက်ပြီ။ ကျွန်တော်က ရာဇဝင်အသစ်ရေးမှာ"
"သိပြီးပြီပေါ့ အရင်ကအကြောင်းတွေ"
"သိပြီးပါပြီ။ အရင်ကတော့ ရင်ထိုးလေးပျောက်သွားတာ နှမြောမိတယ်။ အခုတော့ ပျောက်သွားတာကို ကျေးဇူးတင်တယ်။ မကောင်းတာတွေ ပါသွားပါစေလေ"
"အင်း၊ မင်းတို့ကိစ္စတွေ အရင်ရှင်းပါဦး။ တို့တော့ အရှုပ်တွေလက်မခံဘူး"
"ရပါတယ်။ အဲဒါက မမွန်းအတွေးလေ၊ ဆက်တွေးပေါ့။ ကျွန်တော်ကလည်း ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်ဆက်လုပ်မှာပေါ့"
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ဒါပဲနော် ကောင်းကင်။ တို့အလုပ်ရှိသေးတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ နှင်ပါ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်စောင့်နတ်က မလှမ်းမကမ်းမှာရှိနေမယ်ဆိုတာ သိထားပေး။ လိုရင်တလိုက်ပါ၊ အရောက်လာခဲ့မယ်။ နောက်တစ်ပတ်ထဲကတော့ မတလည်း လာခဲ့မှာ"
"နောက်မှတွေ့မယ် ကောင်းကင်ရေ"
ဟားဟား။ မွန်းမငြင်းဘူး။ နောက်မှတွေ့မယ်တဲ့။ တွေ့ ... မယ် ... တဲ့၊ လာခဲ့မှာပါ။
ခြားနေတဲ့မိုင်တိုင်တွေကို ရိုက်ချိုးပစ်ပြီး အသစ်ပြန်ရေးမယ်။ Zero mile away ပါ မွန်းရေ။
¤
"ကောင်းကောင်းရေ၊ ငါတို့ကိစ္စလည်း အဆင်ပြေသွားပြီ။ ငါ့အမေက တဖွဖွတိုက်တွန်းလို့ တီမေကလည်း နင့်ကိုပြန်ခေါ်မယ်ထင်တယ်။ ဦးဖေကတော့ ဘာမှအပြစ်ပြောသံမကြားဘူး။ နင့်အခြေအနေကောင်းတယ်သိလား"
လေးငယ်ရဲ့ ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားတဲ့စကားတစ်ခွန်းက ပုံမှန်ဆိုရင် ဝမ်းသာမှာဖြစ်ပေမဲ့ နေကောင်းကင်မပျော်နိုင်သေးပါ။ အိမ်ပြန်ရောက်မှ မွန်းနှင့်ဝေးရလျှင် .....
"ငါ အိမ်မပြန်ချင်ဘူး ထွဋ်ခေါင်"
"ဟေ့ကောင်၊ မင်း ငါ့ကိုကြိုက်နေတာလား? မဖြစ်ဘူးနော်၊ ငါ မိန်းမပဲယူမှာ။ ယောက်ျားမလိုချင်ဘူး"
"အတွေးတွေက သုံးပေအောက်ကနေ အပေါ်တက်မလာဘူး။ ငါက မင်းကိုကြိုက်စရာလား၊ ယူစရာလား။ တွေးလေ၊ ဦးနှောက်က ဖွန်ကြောင်ဖို့ထားတာလား?"
"မသာလေးကလည်း ဆဲလိုက်ရရင် ငါပဲရိုင်းတယ်ဖြစ်မယ်"
"အေး၊ ကျေးဇူးတင်တယ်"
"မင်းက ဘာကိစ္စမပြန်ချင်တာလဲ?"
"မွန်းဆီသွားဖို့ကို မေနဲ့အတိုက်အခံဖြစ်ရမှာမျိုး မဖြစ်ချင်ဘူး။ ငါက အရုပ်လိုမနေနိုင်တော့ မေ့စိတ်နဲ့ဆို မဖြစ်သေးပါဘူး"
"ဖြစ်မှာပဲ နေကောင်းကင်။ မမွန်းကို မင်းရွေးလိုက်ကတည်းက ခါချဉ်အုံကို တုတ်ထိုးလုပ်ပြီးနေပြီ"
"အချဉ်ရည်နဲ့တို့စားရုံပဲ"
"စူဠသုဘဒ္ဒါအကိုက်ခံရတာထက် ဆိုးသွားမယ်၊ သတိထား"
"အဟီး"
¤
"ဟူး ... မောလိုက်တာ"
"မင်းလည်းနော်၊ လေးငယ်မင်္ဂလာဆောင်ကိစ္စ အားတက်သရောပဲ။ ငါပါ ကျွန်ဝယ်ရာအဆစ်ပါတယ်။ မင်းတို့ကို ပွစိပွစိပြောနေကြတယ်သိလား"
"သိသားပဲ။ အစတည်းက မိဘတွေကသာ တက်ကြွနေတာလေ။ ငါတို့ချင်းက ယူဖြစ်မှာမှမဟုတ်တာကို။ သူချစ်တဲ့သူနဲ့ယူတဲ့ကိစ္စ ငါကကူညီပေးတာ ဆန်းသလား။ လူတွေကိုက ပြောဖို့ချောင်းနေတာပါကွာ"
"ခုနက မင်းအဖေဘာပြောတာလဲ?"
"ညနေ အိမ်ပြန်ခဲ့တဲ့"
"ဘာပြန်ပြောခဲ့လဲ?"
"ဒီညတော့ မပြန်ချင်သေးဘူးလို့။ ရိုးရာကိုနှိပ်ကွပ်ဖို့ Bachelor Night အစီအစဉ်နဲ့ဆိုတော့ နောက်နေ့မှပြန်လာမယ်လို့"
"အင်း၊ အဲဒါလည်းဟုတ်တာပဲ"
"မနက်ဖြန်ကျရင် ငါရန်ကုန်သွားမှာ"
"ဟမ်။ မင်းအဘွားက လက်ခံမှာလား?"
"ဘွားက ဒီမှာပဲ သုံးရက်လောက်ကြာဦးမှာ။ ငါ ဟိုကိုလစ်မယ်"
"ဒီတစ်ခါတော့ အမွေပါဖြတ်လိမ့်မယ်"
"ဟိုမှာ တာဝန်ယူမယ့်သူရှိတယ်"
"အပိုင်ကြီးဟ"
"ကျော်ဇေလေ။ ငါတို့ဆိုင်လေးကို စလုပ်ဖို့ ပြောထားပြီးပြီ"
"ဘာ!!! ငါ့ကို ဘယ်ချောင်ထိုးထားလဲ?"
"မင်းကိုက အခုပြောလည်း အခုခေါင်းညိတ်မှာပဲမဟုတ်လား။ မင်းအိမ်ကလည်း မင်းအလုပ်လုပ်မယ်ဆို ဝမ်းသာအားရဖြစ်နေမှာကို"
သုံးယောက်ပေါင်းလုပ်မယ့်ဆိုင်ကို သူ့ကိုနောက်ဆုံးမှပြောလို့ မကျေမနပ်ဖြစ်နေတဲ့ထွဋ်ခေါင်က ပွစိပွစိတွတ်ထိုးနေပေမဲ့ တကယ်တော့ သူလည်းငြင်းမှာမဟုတ်တဲ့ကိစ္စမို့ ကောင်းကင် ဆက်ပြောမနေတော့ပါ။
"မင်းနဲ့မမွန်း အဆင်ပြေသွားရင် ကောင်းမှာပဲ"
"အဆင်ပြေအောင် ကြိုးစားရမှာပေါ့"
"ဖိုက်တင်း"
¤
"မမွန်း"
"ဘုရားရေ၊ မနေ့ကမှ မန္တလေးမှာဆို?"
"ဝေးတာကျနေတာပဲ"
"ဘယ်လိုတွေ လောနေတာလဲ?"
"ကျွန်တော် မွန်းကိုချစ်တယ်။ ကျွန်တော့်ကိုစဉ်းစားပေးပါနော်"
"အယ်၊ အသက်ရှူပါဦးကွာ"
"မသိဘူး၊ ချစ်တယ်။ စဉ်းစားပေးပါ"
"မင်းအမေ မတားဘူးဆိုရင် စဉ်းစားပေးမယ်"
"ဟူး ... စမ်းသပ်ချက်ကြီးက ကြမ်းလိုက်တာ"
"ဖုန်းသံကြားတယ်။ မင်းဖုန်းထင်တယ်"
"အာ ... မေ ဆက်တာ"
"ဟာဟ"
"ဟယ်လို မေ"
"................"
"ဟုတ်၊ ရန်ကုန်ရောက်နေပြီ"
"................"
"မဟုတ်ဘူး မေ။ ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်၊ မေ့ကိုခွင့်တောင်းဖို့"
"................"
"တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော် မနက်ဖြန်ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်"
ကောင်းကင်ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက်
"အသက်ရှည်ဦးမှာပဲ မင်းအမေတော့"
"အင်း၊ မြစ်တွေရတဲ့အထိ"
မွန်းက တစ်ချက်ကြည့်လာပြီး ခပ်ဖွဖွပြုံးကာ
"အခုတော့ ဒေါကန်နေတယ်မဟုတ်လား?"
"အစက ဘွားပြန်လာမှ မေ့ဆီပြန်ဖြစ်မယ်ထင်တာ။ အခုက အစီအစဉ်ပြောင်းသွားပြီ။ မေ့ဆီကခွင့်ပြုချက်ရရင် စဉ်းစားမယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော် ပြန်ပြီးခွင့်တောင်းလိုက်ဦးမယ်"
"လွယ်တယ်ဆိုတော့"
"ဒီမှာခင်ဗျ၊ အချစ်စစ်ရင် ဘာနဲ့မှတားမရဘူးနော်။ သိဖို့"
"အခုတော့ ရန်ကုန် မန္တလေးကို လွန်းထိုးနေလိုက်ဦး"
"မွန်း တကယ်စဉ်းစားပေးမှာမဟုတ်လား"
"အင်း၊ ကိုယ့်ကိုမကြည်ဖြူတဲ့အိမ်ကလူကိုတော့ စဉ်းကိုမစဉ်းစားချင်တာ"
"စိတ်ချ၊ ကျွန်တော် မွန်းစိတ်တိုင်းကျ ရအောင်လုပ်ပေးမယ်။ ဒီနေ့တစ်ဝက်လေးတော့ ကျွန်တော် မွန်းနားနေမယ်နော်"
"ပစ္စည်းဂိုဒေါင်ကို သွားကြည့်ပေးဖို့ ပြောထားပြီးနေပြီ"
"ကျွန်တော် ဒရိုင်ဘာလုပ်ပေးမှာပေါ့"
"အိုခေလေ"
¤
"သားငယ် ... သားငယ်ဘယ်လိုနေလဲ ကျော်ဇေ"
"ခွဲခန်းထဲမှာပဲ အန်တီ။ အရမ်းတော့ စိုးရိမ်စရာမရှိဘူးလို့ ပြောပါတယ်။ နံကြားကို သံစစိုက်မိတာ အထဲကကလီစာတွေနဲ့ လွတ်တယ်တဲ့"
"ဟိုဟာမလေးနဲ့သွားရင်း ဖြစ်တာဆို? သူကရော ဘယ်မှာလဲ?"
"သူက စိုးရိမ်ရတယ် အန်တီ။ ကားကို သူ့ဘက်ကိုဆွဲယူကွေ့ပစ်လိုက်တာတဲ့"
"သားက မောင်းလာတာမဟုတ်ဘူးလား?"
"ဟုတ်ပါတယ်။ မမွန်း ဘေးကနေဆွဲယူလိုက်တာ"
¤
"မွန်း! အား၊ မေ ရောက်နေပြီပဲ။ မွန်းရော မေ၊ မွန်းရော?"
"ရှိပါတယ်"
"သူဘယ်မှာလဲ? အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ?"
"မထနဲ့ဦး ကောင်းကင်။ မင်း သိပ်မလှုပ်နဲ့ဦး။ မမွန်း အခြေအနေကောင်းပါတယ်၊ သတိတော့မရသေးဘူး"
"သေချာလား ထွဋ်ခေါင်? သူ့ဘက်ကို အတင်းကွေ့ပစ်လိုက်တာ။ ငါသတိမမေ့ခင်အထိ သူ ... သူ့အခြေအနေမကောင်းဘူး။ အဆင်ပြေတာသေချာလား? ငါသွားကြည့်မယ်"
"သတိမရသေးပေမဲ့ အသက်အန္တရာယ်မရှိတော့ပါဘူး"
"ငါ သွားကြည့်မယ်လို့။ မေ၊ နော် သွားကြည့်ချင်တယ်"
"ခဏ ..."
နေကောင်းကင်ကို ထိန်းမရဖြစ်နေတုန်းမှာပဲ ကျော်ဇေသွားခေါ်ပေးတဲ့ ဆရာဝန်ရောက်လာပြီး
"သိပ်မလှုပ်နဲ့ဦးလေ။ မရသေးဘူး"
"ဒေါက်တာ၊ လမင်းစန္ဒာ ... ကျွန်တော်နဲ့အတူရောက်လာတဲ့လူနာ အခြေအနေလေး"
"သူအဆင်ပြေပါတယ်။ သတိရလာဖို့ စောင့်ကြည့်နေပါတယ်။ သူက နည်းနည်းဒဏ်ရာပြင်းတော့ ချက်ချင်းသတိမရသေးတာပါ"
▪︎
"သား၊ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေတော့လေ။ ဒေါက်တာလည်းပြောသွားတာကို"
"သူ့ကိုသွားကြည့်ချင်တယ်"
"ကဲ၊ ငါကြည့်လုပ်ပေးမယ်ကွာ။ ခဏစောင့်၊ ဟုတ်ပြီလား"
"အင်း၊ မြန်မြန်လုပ်"
ထွဋ်ခေါင်ထွက်သွားပြီးနောက်
"မေ မတားဘူးမဟုတ်လားဟင်? သူက ..."
"မတားပါဘူး၊ စိတ်အေးအေးထားပါ။ သူ့မိဘတွေနဲ့လည်း ပြောပြီးပါပြီ"
"တကယ်လား? တကယ်လား မေ"
"တကယ်ပေါ့"
"သားငယ်၊ မင်းသတိရပြီလား? သက်သာလား? တော်သေးတာပေါ့ကွာ။ မဟုတ်ရင် ငါ့မှာ မင်းကိုစိတ်ပူရ၊ မင်းအမေလဲသွားမှာ စိုးရိမ်ရနဲ့"
"သက်သာတယ် ဖေ"
"ရပြီ ကောင်းကင်ရေ။ ဪ၊ အန်ကယ်ပြန်လာပြီပဲ"
"ဘာရတာလဲ ထွဋ်ခေါင်ရေ"
"ဒီကောင် မမွန်းကိုသွားကြည့်ချင်တယ်ပြောလို့။ အဲဒါ ဘီးတပ်ခုတင်နဲ့ မမွန်းအခန်းဆီခေါ်သွားဖို့လေ။ မမွန်းအမေကိုလည်း ခွင့်တောင်းခဲ့တယ်"
▪︎
ခုတင်ပေါ်တွင် အောက်ဆီဂျင်ပိုက်တန်းလန်းနှင့် ဒဏ်ရာတချို့ရှိနေသော မွန်းကိုကြည့်ပြီး
"အောက်ဆီဂျင်ပိုက်နဲ့မှ ရတာလား?"
"ဘာမှမဖြစ်ရင် ဒီညနေဖြုတ်လို့ရပြီတဲ့"
"မွန်းမေမေလား? တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် အန်တီ။ ပြီးတော့ တောင်းပန်ပါတယ်"
"ရပါတယ်ကွယ်။ မင်းတို့ရဲ့ရွေးချယ်မှုကို အန်တီလက်ခံပေးရမှာပေါ့"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ဘေးချင်းကပ်၍နေရာချထားသော ခုတင်ပေါ်မှ မွန်းလက်လေးရှိရာသို့ ကောင်းကင်လက်လှမ်းလိုက်သည်။
အချစ်ဟူသည် နှုတ်မှဖွင့်ဟခြင်းအပြင် ထုတ်ဖော်ပြစရာနည်းအမျိုးမျိုးလည်း ရှိနေပါသေးသည်။
"မြန်မြန်နိုးလာပြီး ကျွန်တော့်ကိုအဖြေပေးပါတော့။ ကျွန်တော့်အမေဆီက ခွင့်ပြုချက်ရပြီ။ ကျွန်တော်တောင်းခဲ့တာမဟုတ်ဘဲ မွန်းကြောင့်ရတဲ့ခွင့်ပြုချက်မို့ မွန်းကြိုက်သလိုဆုံးဖြတ်ဖို့ ကျွန်တော်စောင့်နေတယ်။ ခေါင်းညိတ်မယ်ဆို မြန်မြန်နိုးခဲ့တော့"
မွန်းမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်းဆိုလေသော နေကောင်းကင်လက်အတွင်းမှ မွန်းလက်ကလေး လှုပ်ရှားသွားခဲ့သည့်အခါ ...
.....
.....
.....
.....
.....
လတစ်စင်းက မှောင်မိုက်သည်ဖြစ်စေ၊ ထွန်းလင်းသည်ဖြစ်စေ လက်ခံထွေးပွေ့ပေးနိုင်သော ကောင်းကင်တစ်ခုသည်လည်း ညနက်မှာပင် စန္ဒာအရောင်နှင့် အေးမြနိုင်ခဲ့လေပြီ။
သူမသည် ညနက်ကောင်းကင်၏ နန်းသိမ်းဧကရီတစ်ပါး။ ။
■■■■■
The End
■■■■■
Коментарі