ေနာက္ေန႔ေတာ့ ေနေကာင္းကင္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကို ေထာ့နဲ႔နဲ႔စတိုင္လ္နဲ႔ ေရာက္လာသည္။ ဒါေတာင္ ထြဋ္ေခါင္က သူ႔ကားနဲ႔ ဝင္ေခၚလို႔ ေက်ာင္းေရာက္တာ။ ဘြားကလည္း ေက်ာင္းမသြားခိုင္း။ ထြဋ္ေခါင္က အႀကိဳ အပို႔လုပ္ေပးမည္ဆို၍ ခြင့္ျပဳလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ေဇက မေန႔ညေနကတည္းက လင္းလက္ကို မြန္းနဲ႔သူ႔အေၾကာင္း သံေတာ္ဦးတင္ၿပီးၿပီတဲ့။

¤

ဟုတ္တယ္။ လင္းလက္တစ္ေယာက္ သိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေန႔ညက အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔ မြန္းနဲ႔ စကားေသခ်ာမေျပာျဖစ္ခဲ့ျခင္း။ ညက မြန္းကလည္း သူ႔ရဲ႕စာတမ္းအတြက္ အခ်က္အလက္စုေနတာနဲ႔ မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္တာမို႔ မေမးျဖစ္ခဲ့။ ဒီေန႔ညေနက်ေတာ့ မြန္းကလည္း လင္းလက္ကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနပံုရသည္။ မြန္းက သူတို႔ လံုးခ်င္းတစ္ထပ္တိုက္ေလးရဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြအပံုလိုက္နဲ႔ စာလုပ္ေနသည္မွာ တစ္ေနကုန္။ လင္းလက္က အလုပ္က နည္းနည္းေလး ေစာေစာျပန္လာသည္မို႔ ညေနသံုးနာရီခြဲေလာက္ ေရာက္လာသည္။ ခဏနား ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းရွာေနတဲ့ လင္းလက္က မြန္းေရွ႕လာရပ္ၿပီး

"ငါေတာ့ ေရခ်ဳိးၿပီးၿပီ။ နင္ထမင္းစားေတာ့မလား?"

"ဟဲ့! ခုမွ ေလးနာရီေက်ာ္႐ံုပဲရွိေသးတယ္။ နင္ ဗိုက္ဆာလို႔လား?"

"နည္းနည္းစားခ်င္လို႔။ ေရွာက္သီးသုပ္နဲ႔ ၾကာဆံဟင္းခါးပါလာတယ္။ မခါးေအာင္ ဘူးထဲမွာ ေရွာက္သီးကသက္သက္၊ အဆာေတြကသက္သက္ ထည့္လာတာ။ ၾကာဆံဟင္းခါးလည္း ခုပဲ မီးဖိုေပၚတင္ခဲ့တာ ခုေလာက္ဆို ပူၿပီ။ လာစားလိုက္"

လင္းလက္အျမႇဴဆြယ္ေကာင္းလို႔ မြန္း ထလိုက္လာသည္။ စကားေျပာခ်င္တာလည္း ပါသည္ေပါ့။ စားဖို႔ ခူးခပ္ၿပီးေတာ့ မြန္းက

"လင္း၊ မေန႔ကေလ ငါ့ကားကို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ စက္ဘီးနဲ႔ ဝင္တိုက္မိတယ္"

"ဟင္! ဘယ္လိုႀကီးလဲဟယ္"

လင္းလက္က လမ္းေၾကာင္းေပးလိုက္ေတာ့ မြန္းက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပသည္။ လင္းလက္ကလည္း ခပ္တည္တည္ျဖင့္

"ဒါဆို နင္က ဣေျႏၵကျီးတစ္ခြဲသားနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေရာ၊ နာမည္ေရာ ေပးခဲ့တယ္ေပါ့"

ဒီစကားက လင္းလက္ တကယ္ကို ေမးခ်င္တာ။ မြန္းက တစ္ခ်က္စဥ္းစားဟန္ျပဳ၍

"အင္းေနာ္၊ အဲဒီလို ျဖစ္သြားတယ္"

"ဟယ္! နင္ ခုမွေတြးမိတာလား?"

"အင္း ... ငါက ငါ့ကားနဲ႔ျဖစ္တာဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲ အေျခအေနသိခ်င္လို႔ ေပးခဲ့တာ။ ငါ့ဖုန္းကလည္း ကားထဲမွာဆိုေတာ့ သူ႔ဖုန္းကေနေခၚၿပီး ငါ့နာမည္နဲ႔ မွတ္ေပးလိုက္မိတာ။ ဘယ္လိုေတြးသြားမလဲ မသိဘူး"

"နင္က ဒါမ်ဳိးက် ဉာဏ္အေကာင္းလြန္တာလား?"

နင့္ကို အထင္ေသးဖို႔ေနေနသာသာ ဟိုက ေတာ္ေတာ္ဟတ္ထိေနတာလို႔ေတာ့ ဖြင့္မေျပာမိဘူးေပါ့ေလ။

"ငါက သာမန္အတိုင္းပဲ ေတြးမိတာပါ"

"ဟုတ္ပါၿပီ။ သူ ညကဖုန္းဆက္ေရာလား?"

"ခုနက နင္ေရခ်ဳိးေနတုန္းကမွ ဆက္တာ"

"ဟင္! အဲ့ဒီလို?"

လင္းလက္ စဥ္းစားသြားသည္။ ဒီေကာင္ေလး ဘာလို႔ ခုညေနမွ ဆက္တာပါလိမ့္?

"အင္း၊ ဟုတ္တယ္။ ခုနကမွ"

¤

ဟုတ္ပါသည္။ သူ ခုနကမွ ဖုန္းဆက္လိုက္တာပါ။ သူမက ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့

"ဟယ္လို၊ အစ္မ"

"ေအး ... ေနေကာင္းကင္၊ ေျပာ။ သက္သာလား?"

"ဟုတ္! မေန႔ညေနက ေဆးခန္းသြားတယ္။ ေျခေခါက္႐ံုေလးပါ။ ေဆးေပးလိုက္ေတာ့ ညက နည္းနည္းနာေပမဲ့ ခုေတာ့ သက္သာတယ္"

"ဪ ... ဒဏ္မျဖစ္ေစနဲ႔ေနာ္"

"ဟုတ္! ညက ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ခ်င္မူးေနလို႔ မဆက္ျဖစ္တာ"

"ဪ ... ေအးပါ။ သက္သာရင္ၿပီးတာပါပဲ"

"ဟုတ္ကဲ့။ အဲဒါဆို ဒါပဲေနာ္ အစ္မ"

"ေအး ... ေအး ... အိုေခ"

"ဘိုင္"

"ဘိုင္"

ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒီထက္ပိုေျပာရင္ ထပ္ေျပာခ်င္ေနမွာစိုးလို႔ သူ အက်င့္မလုပ္မိေအာင္ လိုရင္းပဲေျပာလိုက္သည္။ ထြဋ္ေခါင္တို႔နဲ႔ ေက်ာင္းကအထြက္မွာ ဖုန္းေျပာလိုက္တာျဖစ္သည္။
ႏွစ္ေယာက္လံုးကေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။
"ဒါပဲလား? အက်င့္မလုပ္ခ်င္တာလား?" တဲ့။ အမွန္ပဲမို႔ သူျပံဳးေနလိုက္သည္။

¤

လင္းလက္ေတြးမိသည္။ ဒီေကာင္ေလး ဖုန္းဆက္တာ အက်င့္ျဖစ္သြားမလားလို႔ေပါ့။ ခုေတာ့ သူက သူ႔ဘာသာ ဘရိတ္အုပ္ထားပံု။ လင္းလက္ အမွတ္ေပးလိုက္မိသည္။ သူက စိတ္ခ်င္းဆက္မတတ္ မြန္းရဲ႕ အႏၲရာယ္ဆို သိေန၊ စိတ္ပူေနတာေတာင္မွ ဆိုင္သူရွိေသာမြန္းကို စည္းေစာင့္သည္ပဲ။
အင္း ... မြန္းကလည္း ခုမွေတြ႕ဖူးတဲ့ သူစိမ္းေယာက်္ားေလးကို ဖုန္းနံပါတ္ကို လြယ္လြယ္ေပးခဲ့ရေအာင္ စိတ္ပူတာလား။ သူတို႔ဘာေတြျဖစ္ဦးမွာလဲကြာ။

"ဟဲ့ လင္း! ဘာေတြေတြးေနတာလဲ? ဖုန္းထဲ အဲဒါေတြေျပာျဖစ္တယ္လို႔ ငါေျပာေနတယ္ေလ"

"ဟင္ ... ဪ ... ငါစဥ္းစားေနတာ ... ဪ ... နာမည္! အဲ့ဒီေကာင္ေလးနာမည္က ... ဘယ္သူ? ေနေကာင္းကင္လား?"

"အင္းေလ"

"အဲဒါဆို ဘယ္လိုပံုစံ၊ ဘယ္အရြယ္ေလာက္လဲ?"

"အင္း ..... ပံုစံက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသားက မျဖဴမညိဳ၊ မ်က္ခံုးထင္းထင္းနဲ႔ ေဘာ္ဒီေတာင့္ေတာင့္၊ အရမ္းႀကီးမပိန္ဘူး။ အသက္ကေတာ့ ... အင္း ... နင့္ေမာင္ေတာ္တို႔ေလာက္ပဲ။ ဘာလို႔ေမးတာလဲ?"

"အဲဒီနာမည္သိေနလို႔။ အဲဒီပံုစံဆို ေက်ာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားလားလို႔ပါ"

"ဟင္ ... တကယ္ႀကီးလား?"

"ထင္တာပဲ"

"ဪ ... တိုက္ဆိုင္တယ္ေနာ္"

တိုက္ဆိုင္တာမွ အရမ္းကို တိုက္ဆိုင္တာပါ မိမြန္းေရ။ ငါ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသးလို႔ sorry ပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္။

"ေက်ာ္ဖုန္းဆက္မွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကားကိုဝင္တိုက္တဲ့အမႈနဲ႔ ေျခေထာက္က်ဳိးသြားလား ေမးၾကည့္ရမယ္"

"နင္ကလည္း ... သူမ်ားေျခေထာက္ကို"

"နင္က ဘာေတြ နာေနတာလဲ?"

"သူမ်ားတကာကို မဦးမခၽြတ္ေျပာတာ နင္ေလ"

"ေအးပါ၊ မွားပါတယ္"

ေျပာၿပီး မြန္းမ်က္ႏွာကို လင္းလက္က မသိမသာ အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ သူတကယ္ ပံုမွန္အတိုင္းေျပာေနတာ။ မြန္းက သူမစိတ္ထဲရွိသလိုေလး ေျပာေန၊ လုပ္ေနပံုပါ။ ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ တစ္ခါေလးေတြ႕ၿပီး ဒီလိုေလးရင္းႏွီးသြားတာ၊ ဒီလို စိတ္ပူေပးလိုက္တာ သူ႔ဘာသာ စိတ္ထဲ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္သြား႐ံုေလးအတိုင္း သူလိုက္လုပ္ေနမိတာ။
သူငယ္ခ်င္းေရ ... နင့္စိတ္ထဲ တမင္တကာႀကီး ဝင္လာလို႔ တကူးတက မွတ္မွတ္ရရျဖစ္လာရင္ နင္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မွာလဲ မိမြန္း?

¤

ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမလဲ မြန္းရယ္။
သူ ဒီလိုအေတြးေလးနဲ႔ပဲ ရင္ေမာမိသည္။
ဟာကြာ ... ျဖစ္သမၽွအေၾကာင္း အေကာင္းပဲေပါ့ကြာ။

ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းဆင္းၿပီးေတာ့ ထြဋ္ေခါင္နဲ႔သူ သူ႔အိမ္မွာ ယူနီေဖာင္းလဲၿပီး ေဆးခန္းက ျပန္ခ်ိန္းထားတာကို သြားၾကသည္။ ေဆးခန္းမွျပန္ထြက္လာေတာ့ မြန္းရယ္၊ လင္းလက္ရယ္၊ ေက်ာ္ေဇရယ္ ေစာင့္ေနၾကသည္။

"အစ္မ! ေရာက္လာတာလား? မလင္း သူငယ္ခ်င္းေပါ့"

"အင္း ... ေက်ာ္ေဇေျပာထားတာလား?"

"ဟုတ္တယ္။ ေန႔လည္က ေက်ာင္းမွာေျပာတာ"

"တိုက္ဆိုင္တယ္ေနာ္"

"ဟုတ္"

စိတ္မေကာင္းပါဘူး မြန္းရယ္။ ေလးေယာက္ေပါင္းၿပီး ညာေနရသလိုပဲ။ တိုက္ဆိုင္တာကေတာ့ တကယ္ကို တိုက္ဆိုင္တာပါ။ ေက်ာ္ေဇက ဒီနားကဆိုင္ေလး သြားထိုင္ရေအာင္ ဆိုၿပီး သူတို႔ ဆိုင္ထိုင္ၾကသည္။ မြန္းနဲ႔သူတို႔ မိတ္ဆက္ပြဲေလးေပါ့။

"ကဲ! ဒါဆို အဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕ေပါင္းမိျခင္း အမွတ္တရ အေအးခြက္တိုက္လိုက္ရေအာင္"

"Cheers!"

သူတို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ၾကေမာၾကေပါ့။ ထိုစဥ္ မြန္းရဲ႕ဖုန္းက ျမည္လာသည္။ သူ မသိမသာ ေဝ့ၾကည့္ေတာ့ 'Ko Linn' တဲ့။ သူမ်က္ႏွာမပ်က္မိတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ မြန္းက ခဏေနာ္ဆိုၿပီး ခံုေလးေဘးဘက္လွည့္ၿပီး

"ကိုလင္း"

"............"

"လမင္းက လင္းနဲ႔ဆိုင္ထိုင္ေနတာ။ ေက်ာ္ေဇနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လည္း ပါတယ္ေလ"

"............"

"ခဏေန အိမ္ျပန္မွာ"

"..........."

"အဲဒါဆို မနက္ျဖန္မွ ေတြ႕မယ္ေလ၊ ေနာ္"

"........."

"ဘိုင္"

မြန္းက ျပန္လွည့္လာၿပီး

"ၿငိမ္ေနၾကပါလား?"

"နင္ဖုန္းေျပာေနတာ ဆူညံေနမွာစိုးလို႔ေလ။ ႏိုင္ငံႀကီး သား၊ သမီး ပီသေနၾကတာ"

လင္းလက္အေျပာကို သူတို႔ ရယ္ၿပီး ေထာက္ခံလိုက္ၾကသည္။ တကယ္က သူ႔နဲ႔ မြန္း အေနအထားကို အနည္းငယ္ သတိထားၾကည့္ေနမိၾကတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ လင္းလက္ေျပာၿပီးသား မြန္းအေၾကာင္းေတြ မြန္းက ျပန္မိတ္ဆက္လိုက္၊ ေက်ာ္ေဇနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သိထားတာေတြနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး သူတို႔အေၾကာင္းေတြ မိတ္ဆက္လိုက္နဲ႔ သူတို႔ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည္။

¤

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ခါတေလ သူတို႔ငါးေယာက္ ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ အခ်ိန္ေတြက ရပ္မေန။ သႀကၤန္နားနီးေတာ့ မြန္းက ေတာင္ႀကီးကိုျပန္။ လင္းလက္က မိဘအိမ္ျပန္၊ သူတို႔သံုးေယာက္က မႏၲေလးကို ျပန္လာၾကသည္။

"ေမေရ ... သားျပန္လာၿပီ"

"ေရာက္လာၿပီလားကြ! မင္းအေမ သမီးငယ္တို႔အိမ္မွာ"

ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနတဲ့ အေဖျဖစ္သူက ေျပာေတာ့

"ေဖက အိမ္ေစာင့္ေနတာလား? သားႀကီးေရာ? ဒီမွာမုန္႔ေတြပါလာတယ္"

"မႏၲေလးထိုးမုန္႔ေလာက္ ေကာင္းလို႔လားကြာ"

"ဟာဗ်ာ ... ေဖကလည္း။ စားေစခ်င္လို႔ ေစတနာနဲ႔ ဝယ္လာတာကို"

"ဟား ဟား ... ဟုတ္ပါၿပီကြာ။ သားႀကီးက မင္းမရီးနဲ႔ အျပင္ထြက္သြားတာ"

"အမ္! သူတို႔က အျပင္မွာ သြားခ်ိန္းေတြ႕ၾကတာလား?"

"ေအး ... ဟုတ္မွာေပါ့။ အ႐ႈပ္ထုပ္လာမွာမို႔ လစ္သြားၾကတာ ေနမွာ"

"ရမလားဗ်။ ရန္ကုန္သြားတဲ့ေန႔ကလည္း မရီးက သူ႔သူငယ္ခ်င္း မဂၤလာေဆာင္မွာ တစ္ေနကုန္လို႔ လိုက္မပို႔ဘူး"

"မင္းက ကိုယ့္ဘာသာသြားတာ လိုက္မပို႔ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲကြ!"

"မုန္႔ဖိုးေလ်ာ့တာေပါ့လို႔"

"ေကာင္းကြာ! ေဟာ ... ဟိုမွာ မင္းအေမ"

"အိုး ... My Dear Mother!"

ေနေကာင္းကင္က အေမကို ေျပးဖက္သည္။

"သားငယ္ေရာက္ၿပီကိုး။ ေမက မေရာက္ေလာက္ေသးဘူးထင္လို႔ စကားေျပာေနတာ ၾကာသြားတာ"

"ေမ့ကိုလြမ္းလို႔ ေျပးလာတာ"

"နင္က ဘယ္က ေျပးလာၿပီး ခၽြဲေနတာလဲ?"

ေနာက္က ပါလာတဲ့ ေလးငယ္က ဝင္ေျပာလိုက္ျခင္းပါ။

"ျခံေပါက္ဝကေန အိမ္ထဲကိုေလ။ ငါ့ဘာသာခၽြဲတာ နင့္အပူလား? ငါ့အိမ္မွာ ငါအငယ္ဆံုး။ ခၽြဲတာဘာျဖစ္လဲ? နင္သာ မနာလိုျဖစ္ေနတာ"

"ဘာကိစၥ မနာလိုရမွာလဲ?"

"နင့္ကို ေျပးမဖက္လို႔ေလ။ ဖက္ဦးမွပါ"

ေျပာၿပီး သူက ေလးငယ္ကို ဖက္မယ္လုပ္ေတာ့ ေလးငယ္က လက္ျမန္သည္။ သူ႔ကို ဗိုက္ေခါက္လိမ္ဆြဲၿပီး တြန္းထားသည္။

"အ! ေမေရ ... ေမ့သားကို ႏွိပ္စက္ေနတယ္"

ဧည့္ခန္းဆက္တီမွာဝင္ထိုင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အေမျဖစ္သူကို စစ္ကူေတာင္းသည္။ သူတို႔ကို ျပံဳးၾကည့္ၿပီး

"ေတြ႕တာနဲ႔ သတ္ၾကတာပဲ ဒီကေလးေတြ။ လာထိုင္ၾကဦး" လို႔ စစ္ကူေပးေတာ့ သူက

"လႊတ္စမ္း! ခံုမွာသြားထိုင္မယ္"

ေလးငယ္က လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဗိုက္ေလးပြတ္ၿပီး အေမနား သြားကပ္ထိုင္လိုက္သည္။

"သူက သားဆို သူ႔တပည့္လိုပဲ ေမရဲ႕"

ေလးငယ္ကလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ရင္း

"နင္ဆယ္တန္းတုန္းက ငါ့တပည့္ေလ။ တစ္ရက္ဆရာျဖစ္ဖူးရင္ တစ္သက္ဆရာပဲ၊ နင္နားမလည္ဘူးလား? ခုက တစ္ႏွစ္ေတာင္။ ေနာ္ ဦးေဖ?"

"ဟုတ္ပါ့ကြာ"

"အမ္! စစ္ကူေတာင္ေခၚလိုက္ေသးတယ္။ နင္ေလ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ညားမွ ဝဋ္လည္မွာ"

"နင္လို စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိကသာ စစ္ဗိုလ္မမနဲ႔ ညားမွာ"

"အဲ ...မဆိုးဘူး။ ဗိုလ္ႀကီးေယာက်္ားဆိုလည္း အဆင္ေျပတာပဲ။ ဟဲ့! နင္တို႔ ေဆးေက်ာင္းၿပီးရင္ တပ္ထဲဝင္လို႔ရတယ္မလား? ဝင္လိုက္ေလ။ ငါနင့္ကိုယူမယ္"

"ဘာ! ... နင္ဘာေတြေလၽွာက္ေျပာေနတာလဲ? ေမာင္ႏွမခ်င္းကို ... မိုးႀကိဳးပစ္ကုန္မယ္"

"ဒါဆို ငါ့ကို ကိုေလးလို႔ တစ္ခါေလာက္ေခၚၾကည့္စမ္း"

"ဘာလို႔ေခၚရမွာလဲ?"

"ငါ့အစ္ကိုကိုက် ကိုႀကီးေခၚတယ္ေလ"

"ကဲ! ေတာ္ၾကေတာ့။ သမီးငယ္ကို စမေနနဲ႔"

"ေမတို႔က အျမဲသူ႔ဘက္ကပဲ"

"နင္ကိုက မနာလိုတာ။ ခု ငါ့အတြက္ ဘာပါလဲ?"

"စဥ္းစားဦးမယ္"

"ဟင့္"

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕တာနဲ႔ စကားႏိုင္လုၾက၊ ရန္ျဖစ္ၾကနဲ႔ စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာသည္မရွိ။ ခုလည္း ေမတို႔နဲ႔ စကားေတြထိုင္ေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ေတာ့ ရန္ျဖစ္ဖို႔ တာစူၾကျပန္ၿပီ။

"နင္ဟာေလ ေတာ္ေတာ္လိုခ်င္မ်က္စိရွိတယ္"

"ငါက ဘာေျပာရေသးလို႔လဲ အေကာင္စုတ္!"

"ခုနက နင္ပဲ နင့္အတြက္ဘာပါလဲဆို?"

"ဟာဟ! မပါလည္းေနေပါ့ နင့္အတြက္လည္း ငါက ဘာမွမခ်န္ထားဘူး"

"အမ္! အဲ့ဒါဘာစကားလဲ?"

"လူစကားေလ။ နင္နားမလည္ဘူးလား?"

"ဟာ ... ဟုတ္သားပဲ။ ငါ့အတြက္ ရွပ္နဲ႔ဂ်င္း ဘယ္မွာလဲ?"

"ရွိေတာ့ဘူး။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ၿပီ"

"ဟင္ ... အဲ့ဒါ ငါ့အတြက္ေလ"

"နင္မွမယူတာ"

"ေမ့ၿပီး လာမယူျဖစ္တာကိုပဲ"

"႐ုပ္က ဘာျဖစ္တာလဲ?"

"ဘာျဖစ္ရမွာလဲ? ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ငါ့မွာေတာ့ နင့္အတြက္ဆိုၿပီး တကူးတက လက္ေဆာင္ေတြ ဝယ္လာလိုက္ရတာ။ နင္ကေတာ့ အက်င့္ပုပ္တယ္ ေလးငယ္"

"ငါက ခ်က္ခ်င္းလာယူတယ္ေလ။ နင္ကသာ ေပးရမယ့္ငါက ခခယယလာယူခိုင္းေနရတာ"

"ရွိေစေတာ့။ ေရာ့ ..... ဒီအထုပ္က နင့္အိမ္အတြက္။ ဒါက နင့္အတြက္"

"ဟာ ဟ! မ်ားႀကီးပဲ"

"အင္း ... လာမယ့္စေနေန႔က ဘယ္သူ႔ေမြးေန႔ရွိတာလဲ?"

"ယုယေလ"

"ဪ ... ညေနဘက္မဟုတ္လား?"

"အင္း"

"အဲ့ဒါဆို အဆင္ေျပမွာပါ။ နင္အပ္ေနက်ဆိုင္မွာ ဂါဝန္တစ္ထည္အပ္ထားတာ ခုတစ္ခါတည္း ဝင္ေရြးလာတယ္။ အဲဒါ စမ္းဝတ္ၾကည့္ဦး"

"တကယ္?"

"ေအး၊ ဟို အစိမ္းေရာင္အိတ္ထဲမွာ"

"အဟိ! နင္က ေတာ္ျပန္ေရာ။ နင့္ရည္းစားေတြကိုလည္း အဲ့လိုပဲ Surprise လုပ္ေနက်လား?"

"ဒါ သဝန္တိုတာလား?"

"ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ ငါျပန္ေတာ့မယ္။ ဝတ္ၾကည့္ၿပီးမွ ဖုန္းေခၚမယ္"

"အေႂကြးလာေတာင္းသလိုပဲ။ ရတာနဲ႔ေျပးတာပဲ"

"ဘာျဖစ္လဲ? အန္တီေမေရ ... သမီးျပန္ေတာ့မယ္"

ေလးငယ္တစ္ေယာက္ အိမ္ေနာက္ထဲဝင္ ေမတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားသည္။ သူကေတာ့ သူ႔ပစၥည္းေတြ အခန္းထဲသယ္ၿပီး ခဏနား ေရခ်ဳိးလိုက္သည္။ အဝတ္အစားယူဖို႔ ဘီရိုကိုဖြင့္မိေတာ့ မ်က္စိနဲ႔တည့္တည့္ အဝတ္ထပ္ရဲ႕ အေပၚဆံုးမွာ အိတ္တစ္အိတ္။ ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ အျပာေရာင္ ရွပ္တစ္ထည္။ သူျပံဳးလိုက္မိသည္။ ေလးငယ္က သူ႔ဘီ႐ိုထဲ လာထည့္ထားသည္ပဲ။ သူအဝတ္အစားဝတ္ၿပီး ေလးငယ္ကိုဖုန္းေခၚဖို႔ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းကျမည္လာသည္။ ေလးငယ္ပဲ။

"ဟယ္လို"

"ေအး ... ဂါဝန္ေလးႀကိဳက္တယ္။ ဆိုင္က ငါ့အႀကိဳက္ေရြးေပးလိုက္တာလား?"

"No ပါ။ ငါ့ဘာသာ အဲဒီလိုဒီဇိုင္းေလး နင္ႀကိဳက္မွာပဲဆိုၿပီး ဆိုင္ကို ဓာတ္ပံုပို႔ၿပီး ခ်ဳပ္ခိုင္းထားတာ။ ဆိုင္ကေတာင္ေျပာေသးတယ္။ နင္နဲ႔ဆို လိုက္မွာပဲတဲ့။ ေမာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို အရမ္းခ်စ္ပံုရတယ္ေနာ္တဲ့"

"ဘာ ..... အဲ့ဒါကို နင္က ပီတိျဖစ္ေနတယ္?"

"ဟား ..... ဟား ..... ဟား ....."

"ရယ္ေနလိုက္တာ အသည္းေပါက္စရာ"

"ဘယ္လို? အသည္းေပါက္ေအာင္ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတာလား?"

"ဘာ ......"

"ေအးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါမရွိတုန္း ငါ့အခန္းထဲဝင္ၿပီး အပီအျပင္ feel သြားတာေပါ့"

"နင့္မရွိမွသန္႔တဲ့ နင့္ရဲ႕ႂကြက္သိုက္ထဲ ငါက ဘာကို feel ရမွာလဲ? နင့္ပစၥည္းေတြ လာထားေပးတာေလ"

"ဘယ္လိုေျပာေျပာ နင့္စိတ္ထဲ ဘာရွိလဲ ငါသိပါတယ္ ေလးငယ္ရယ္၊ အဟဲ"

"ေဟ့ .... ေတာ္ၿပီ။ နင္ေပးတဲ့အက်ႌ ငါနဲ႔ေတာ္တယ္၊ ငါႀကိဳက္တယ္။ အဲ့ဒါလွမ္းေျပာတာ။ ဒါပဲ"

"ေအး ... တာ့...."

သူ႔စကားေတာင္ မဆံုးလိုက္ဘူး။ ဖုန္းကက်သြားၿပီ။ အိမ္က သားအဖသံုးေယာက္လံုးရဲ႕ အဝတ္အစားဆိုဒ္၊ ဖိနပ္ဆိုလည္း ႐ွဴးကဘယ္ဆိုဒ္၊ ကတၱီပါဆို ဘယ္ဆိုဒ္၊ ကြင္းထိုးဆိုဘယ္ဆိုဒ္ဆိုတာ ေလးငယ္က အလြတ္ရေနသည္ေလ။ ေမနဲ႔ ေစ်းဝယ္ထြက္တာမ်ားလို႔ ေလးငယ္ပါ အလြတ္ရေနတာျဖစ္သည္။ ေဖနဲ႔သူက ဖိနပ္ဆိုဒ္တူေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာမွတ္လိုက္႐ံုသာ။
သူကေတာ့ ေလးငယ္ အျမဲဝယ္တတ္တဲ့၊ ရင္းႏွီးေနတဲ့ ဆိုင္ေတြကို မွတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေလးငယ္အတြက္ဆိုၿပီး ဘယ္ပံုစံထဲကလို႔ ေျပာၿပီး ဝယ္ေပးေနက်။ ေမြးကတည္းက အတူႀကီးလာသည္မို႔ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြလိုပင္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းမသိသူေတြက တစ္မ်ဳိးထင္တတ္ၾကသည္။ ထင္ခ်င္စရာေပပဲ။

¤

စေနေန႔ ...

ဖုန္းသံၾကား၍ ျခံထဲ ပန္းပင္ေတြၾကား အမိႈက္ရွင္း၊ ျမက္ရွင္း လုပ္ေနရာမွ ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့

"ေကာင္းေကာင္း"

"အင္း ..... ဘာခိုင္းမို႔လဲ?"

"နင္ကလည္း  ....."

"အပိုေတြမေျပာနဲ႔! ခိုင္းစရာရွိမွ ေကာင္းေကာင္းလို႔ေခၚတဲ့ နင့္အက်င့္ကို ငါသိတယ္။ ဘာကိစၥလဲ?"

"အကူအညီေတာင္းတယ္ ေျပာပါဟာ။ ခိုင္းတာဟုတ္ပါဘူး။ အဟိ"

"ဪ ... ဟုတ္ကဲ့! ကူညီပါရေစခင္ဗ်"

"ရြဲ႕ေနသလိုပဲ။ ညေနက် အားလားလို႔ ေမးမလို႔ကို"

"နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းလို႔မရျပန္ဘူးလား"

"ဟုတ္တယ္။ သင္းတို႔ေတြနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းမသင့္ဘူး။ အသြားကျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ အျပန္က် မိုးခ်ဳပ္ေနရင္ ျပႆနာဟ! အိမ္မွာ ေမေမတို႔က ဒ႐ိုင္ဘာေခၚသြားေတာ့ ငါတစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာရမွာမို႔ပါ"

"ဘယ္အခ်ိန္ လာေခၚရမွာလဲ?"

"ကိုးနာရီေလာက္ကို ငါဖုန္းဆက္လိုက္မယ္"

"ဟုတ္ၿပီေလ"

"ဒါပဲေနာ္"

ကိုးနာရီဆိုေတာ့ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ခ်ိန္းၿပီး ဆိုင္ထိုင္ၿပီးခ်ိန္ေလာက္နဲ႔ ကြက္တိပါပဲ။
ညေနက် ေလးငယ္ဝယ္ေပးတာကိုဝတ္ၿပီး သူထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ကိုးနာရီထိုးခါနီးေတာ့ ယုယတို႔အိမ္ဘက္ ေမာင္းလာခဲ့သည္။ အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ေလးငယ္ဖုန္းဆက္သည္။

"ထြက္လာခဲ့ေလ။ ငါေရာက္ေတာ့မွာ"

"ဪ ... ဝီရိယေကာင္းသားပဲ"

ေလးငယ္ ႏႈတ္ဆက္စရာရွိတာေတြ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျခံဝေရာက္ေတာ့

"ဆု!"

"ဟင္ ... ဪ ... သီဟ၊ ေျပာ"

"ျပန္ေတာ့မလို႔လား? ေစာေသးတာပဲ"

"ျပန္ေတာ့မယ္ဟ"

"တစ္ေယာက္တည္းလား? ငါလိုက္ပို႔မယ္"

"မဟုတ္ဘူး၊ ကားလာေနၿပီ"

"လာပါေစေလ။ ငါလိုက္ပို႔ေပးခ်င္လို႔ပါ"

"ရပါတယ္။ ေနပါေစ၊ ေက်းဇူးတင္တယ္"

ေျပာၿပီး လွည့္အထြက္ လက္ကိုလွမ္းဆြဲခံလိုက္ရသည္။

"သီဟ! နင္ဘာလုပ္တာလဲ? လႊတ္စမ္းပါ"

"ငါ လိုက္ပို႔မလို႔ေလ"

"နင္မူးေနရင္လည္း ေအးေဆးေနဟာ"

"ဟား ... ဟား ... ဝိုင္ေသာက္တာ မူးစရာလား?"

"လႊတ္ဟာ!"

ေလးငယ္အတင္း႐ုန္းၿပီး ျခံျပင္ထြက္လာေတာ့ ကားမီးေရာင္တစ္ခ်က္လင္းသြားသည္။ ေလးငယ္ထြက္လာတာေတြ႕တာမို႔ ေနေကာင္းကင္က မီးတစ္ခ်က္ေတာက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သီဟကပါ လိုက္ထြက္လာၿပီး

"ဆု ... ေနပါဦး"

လက္ကိုလွမ္းဆြဲျပန္သည္။
ေကာင္းကင္က ေတြ႕ေနေပမဲ့ အေျခအေနၾကည့္ရင္း ကားေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။ အေျခအေနကေတာ့ ဆြဲထားတဲ့သူက ဆြဲေနသလို၊ ႐ုန္းတဲ့သူက ႐ုန္းေနသည္မို႔ သူက ေလးငယ္နား ေလၽွာက္လာလိုက္သည္။

"ေလးငယ္၊ ျပန္မယ္ေလ"

"အင္း ... လႊတ္ေတာ့ သီဟ။ ငါျပန္ေတာ့မယ္"

"ဪ ... ဪ ... ေနေကာင္းကင္က ဆုတို႔အိမ္မွာ ဒ႐ိုင္ဘာလုပ္ေနတာလား?"

သီဟက ေလးငယ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ေပမဲ့ သူ႔ကိုရန္စေနၿပီ။ သူကေတာ့

"သြားလိုက္ဦးမယ္ သီဟ"

"ေဟ့ေကာင္ ... ဒ႐ိုင္ဘာ၊ ေနဦး!"

သူတို႔လွည့္ထြက္ခါမွ ထိုသို႔ေခၚလိုက္ေတာ့ သူျပန္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ သီဟေဘာ္ဒါႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။ ေလးငယ္က သူ႔လက္ကို ဆြဲလိုက္သည္။ ဒါကို သီဟက

"ဒ႐ိုင္ဘာလက္ကိုဆြဲလို႔ သာယာမတဲ့လား?"

"သီဟ! မင္း ရန္မစရင္ေကာင္းမယ္။ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေနတဲ့ပြဲမွာ ငါရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး"

"မင္းက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေပါ့?"

"ေလးငယ္ ... နင္ ကားေပၚတက္ေတာ့"

ေလးငယ္က ေခါင္းခါသလို သီဟက ေရွ႕တိုးလာၿပီး

"မင္းက ဘာလို႔ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းလုပ္ေနတာလဲ?"

"သီဟ! နင္ေတာ္သင့္ၿပီ။ ေကာင္းေကာင္းကို ငါလာႀကိဳဖို႔ ေျပာထားတာ။ နင္ ရန္မစနဲ႔။ ေကာင္းေကာင္း ... ငါတို႔သြားရေအာင္။ ရန္မျဖစ္မိေစနဲ႔"

"မင္းတို႔က အဲ့လိုလား? ေဟ့ေကာင္ ... မင္းက ေကာက္႐ိုးပံုေစာင့္တာလား?"

"ေဟ့ေကာင္ ..."

သူ႔ကို ေလးငယ္က အတင္းဆြဲထားသည္။ သူစိတ္ကူးတစ္ခုရလိုက္သည္။ ေလးငယ္ကို ပခံုးကဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး

"ေကာက္႐ိုးကို မင္းပဲစား။ သူက ငါ့ခ်စ္သူ။ မင္း လစ္လိုက္ေတာ့"

"ဘာ ....!"

ေလးငယ္လည္း တအံ့တဩ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္သည္။ အေျခအေနအရမို႔ သူမ ဘာမွေတာ့ မျငင္း။

"ဟုတ္ပါ့မလား ေနေကာင္းကင္?"

"မင္းမယံုတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး"

"ဆုက မင္းအေပၚ နည္းနည္းေလးမ်ား စိမ္းေနသလားလို႔"

သီဟက သူတို႔အေနအထားကို ရိပ္မိပံုပင္။

"တကယ္ဆိုရင္ မင္း ဒီေနရာကေန လွည့္ျပန္မလား?"

"အိုေခေလ"

သူက ႐ုတ္တရက္ ေလးငယ္ပါးေလးကို ျဖတ္ခနဲနမ္းလိုက္သည္။

"ဟင္"

ေလးငယ္ အရမ္းအံ့ဩသြားသလို သီဟလည္း မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သီဟက ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး သူ႔ကားဆီလွည့္ထြက္သြားေတာ့ သူ႔ေဘာ္ဒါေတြပါ ပါသြားသည္။ သူတို႔ထြက္သြားသည္အထိ ေလးငယ္ပခံုးကို ဖက္ထားမိသည္။ ထြက္သြားေတာ့မွ သူက လက္ကိုဖယ္ၿပီး ေလးငယ္ဘက္အလွည့္

.....ျဖန္း .....

ေလးငယ္လက္ ေျမာက္တက္သြားၿပီး သူ႔ပါးေပၚ အရွိန္နဲ႔က်လာသည္။

"ေလးငယ္ ... နင္ ... ငါက ... "

သူ စကားေတြ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့။ ေလးငယ္က သူ႔ကို ခပ္စူးစူးၾကည့္ၿပီး ကားဆီေလၽွာက္သြားသည္။ သူကားကို lock လွမ္းဖြင့္ၿပီး ေနာက္ကေျပးလိုက္သည္။ ကားတံခါးနားအေရာက္မွာ

"ေလးငယ္ ... ငါက"

ေလးငယ္က တံခါးကိုဆြဲဖြင့္ၿပီး ကားထဲဝင္ထိုင္သည္။ သူလည္း ကမန္းကတန္း ကားထဲဝင္လိုက္သည္။

"ေလးငယ္ ... စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဟာ။ ငါ..."

သူစကားမဆံုးခင္ ေလးငယ္ တစ္ဘက္လွည့္သြားသည္။ ဒီေလာက္ဆို သူသိလိုက္ၿပီ။ ေလးငယ္ေတာ့ တကယ္ႀကီးစိတ္ဆိုးသြားၿပီေလ။ သူစိတ္ဆိုးသြားၿပီဆို ေခ်ာ့ေလ စိတ္တိုေလ။ ဒီအတိုင္းထားလိုက္ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္းျပန္ေခ်ာ့ယူရသည္။ သူလည္း လြန္သြားသည္ေလ။
သီဟဆိုတဲ့ေကာင္ကို အႏိုင္ယူခ်င္တာေရာ၊ ေနာက္ထပ္ ေလးငယ္ကို မေႏွာင့္ယွက္ေစခ်င္တာေရာ၊ ဒီလိုေနရာ ဒီလိုအေနအထားမွာ ရန္မျဖစ္ခ်င္တာေရာေၾကာင့္ ခုလိုလုပ္လိုက္မိသည္။ ေလးငယ္အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့

"ေလးငယ္ ... ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"

ေလးငယ္ ဘာမွမေျပာဘဲ အိမ္ထဲဝင္သြားသည္။

ဟူး ........ ေခ်ာ့ေပဦးေတာ့ ေနေကာင္းကင္။

¤

ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ထြဋ္ေခါင္ဖုန္းဆက္သည္။

"ေဟ့ေကာင္! ျပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းက ၿငိမ္ေနတာ ငါတို႔ကိုေတာင္ ဖုန္းမေခၚဘူး"

"ေအး ... ခုပဲ ေခၚမလို႔"

"ဆို!"

"ညက ေလးငယ္ ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသြားလို႔။ အဲဒါ ဘယ္လိုေခ်ာ့ရမလဲလို႔ အၾကံဉာဏ္ေတာင္းမလို႔ေလ"

"မင္းတို႔က ကိုက္ေနက်ပဲ"

"ခုက နည္းနည္းျပင္းတယ္။ ညက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႔ကအျပန္ ငါသြားႀကိဳတာ သီဟတို႔ ရန္စေနလို႔ ငါတို႔ကခ်စ္သူေတြဆိုတာ သက္ေသျပမယ္ဆိုၿပီး ေလးငယ္ပါးကို နမ္းလိုက္မိတယ္"

"ဘာ ..... မင္းဘာေျပာတယ္?"

"ေအာ္လိုက္တာကြာ"

"ေဟ့ေကာင္! ဒါမ်ဳိးေတာ့ ငါလည္း လူမိုက္အားေပးမလုပ္ဘူးကြ"

"ငါက ဒီတိုင္းပဲ ရွင္းလိုက္တာ"

"မင္းတကယ္ခ်စ္လို႔လား?"

"ဟာ ... ငါ့ညီမေလးလိုပဲသေဘာထားတာ မင္းတို႔အသိဆံုး"

"ညီမမွမဟုတ္တာ။ ခ်စ္သူလည္းမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ မင္းက စကားနဲ႔ေျပာ႐ံုမဟုတ္ဘူး။ မင္းသက္ေသက ၾကမ္းလြန္းတယ္ေလ။ တစ္ဘက္က မိန္းကေလးေလကြာ"

"တျခားမိန္းကေလးဆို ငါလုပ္မလားကြ! သူက်ေတာ့ အရမ္းလည္းရင္းႏွီးေနၿပီး အျမဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဆိုလာေတာ့..."

"ေအးေလ၊ အဲဒီလို ယံုၾကည္ရတဲ့လူက ခုလိုလုပ္ေတာ့ စိတ္ဆိုးမွာေပါ့ကြ။ မင္းဘာသာေခ်ာ့။ ဘာအၾကံဉာဏ္မွမေပးတတ္ဘူး။ မင္းလြန္တာ"

ေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားသည္။

အင္း ....... ဟုတ္ပါတယ္။ သူလြန္သြားတာ။

¤

အပိုင္း (၆) ဆက္ရန္
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


နောက်နေ့တော့ နေကောင်းကင်တစ်ယောက် ကျောင်းကို ထော့နဲ့နဲ့စတိုင်လ်နဲ့ ရောက်လာသည်။ ဒါတောင် ထွဋ်ခေါင်က သူ့ကားနဲ့ ဝင်ခေါ်လို့ ကျောင်းရောက်တာ။ ဘွားကလည်း ကျောင်းမသွားခိုင်း။ ထွဋ်ခေါင်က အကြို အပို့လုပ်ပေးမည်ဆို၍ ခွင့်ပြုလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျော်ဇေက မနေ့ညနေကတည်းက လင်းလက်ကို မွန်းနဲ့သူ့အကြောင်း သံတော်ဦးတင်ပြီးပြီတဲ့။

¤

ဟုတ်တယ်။ လင်းလက်တစ်ယောက် သိနေတယ်။ ဒါပေမယ့် မနေ့ညက အိမ်ပြန်နောက်ကျလို့ မွန်းနဲ့ စကားသေချာမပြောဖြစ်ခဲ့ခြင်း။ ညက မွန်းကလည်း သူ့ရဲ့စာတမ်းအတွက် အချက်အလက်စုနေတာနဲ့ မနှောင့်ယှက်ချင်တာမို့ မမေးဖြစ်ခဲ့။ ဒီနေ့ညနေကျတော့ မွန်းကလည်း လင်းလက်ကို တစ်ခုခုပြောချင်နေပုံရသည်။ မွန်းက သူတို့ လုံးချင်းတစ်ထပ်တိုက်လေးရဲ့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ စာရွက်စာတမ်းတွေအပုံလိုက်နဲ့ စာလုပ်နေသည်မှာ တစ်နေကုန်။ လင်းလက်က အလုပ်က နည်းနည်းလေး စောစောပြန်လာသည်မို့ ညနေသုံးနာရီခွဲလောက် ရောက်လာသည်။ ခဏနား ရေမိုးချိုးပြီးတော့ အကြောင်းရှာနေတဲ့ လင်းလက်က မွန်းရှေ့လာရပ်ပြီး

"ငါတော့ ရေချိုးပြီးပြီ။ နင်ထမင်းစားတော့မလား?"

"ဟဲ့! ခုမှ လေးနာရီကျော်ရုံပဲရှိသေးတယ်။ နင် ဗိုက်ဆာလို့လား?"

"နည်းနည်းစားချင်လို့။ ရှောက်သီးသုပ်နဲ့ ကြာဆံဟင်းခါးပါလာတယ်။ မခါးအောင် ဘူးထဲမှာ ရှောက်သီးကသက်သက်၊ အဆာတွေကသက်သက် ထည့်လာတာ။ ကြာဆံဟင်းခါးလည်း ခုပဲ မီးဖိုပေါ်တင်ခဲ့တာ ခုလောက်ဆို ပူပြီ။ လာစားလိုက်"

လင်းလက်အမြှူဆွယ်ကောင်းလို့ မွန်း ထလိုက်လာသည်။ စကားပြောချင်တာလည်း ပါသည်ပေါ့။ စားဖို့ ခူးခပ်ပြီးတော့ မွန်းက

"လင်း၊ မနေ့ကလေ ငါ့ကားကို ကောင်လေးတစ်ယောက် စက်ဘီးနဲ့ ဝင်တိုက်မိတယ်"

"ဟင်! ဘယ်လိုကြီးလဲဟယ်"

လင်းလက်က လမ်းကြောင်းပေးလိုက်တော့ မွန်းက ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ရှင်းပြသည်။ လင်းလက်ကလည်း ခပ်တည်တည်ဖြင့်

"ဒါဆို နင်က ဣန္ဒြေကြီးတစ်ခွဲသားနဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ရော၊ နာမည်ရော ပေးခဲ့တယ်ပေါ့"

ဒီစကားက လင်းလက် တကယ်ကို မေးချင်တာ။ မွန်းက တစ်ချက်စဉ်းစားဟန်ပြု၍

"အင်းနော်၊ အဲဒီလို ဖြစ်သွားတယ်"

"ဟယ်! နင် ခုမှတွေးမိတာလား?"

"အင်း ... ငါက ငါ့ကားနဲ့ဖြစ်တာဆိုတော့ ဒီလိုပဲ အခြေအနေသိချင်လို့ ပေးခဲ့တာ။ ငါ့ဖုန်းကလည်း ကားထဲမှာဆိုတော့ သူ့ဖုန်းကနေခေါ်ပြီး ငါ့နာမည်နဲ့ မှတ်ပေးလိုက်မိတာ။ ဘယ်လိုတွေးသွားမလဲ မသိဘူး"

"နင်က ဒါမျိုးကျ ဉာဏ်အကောင်းလွန်တာလား?"

နင့်ကို အထင်သေးဖို့နေနေသာသာ ဟိုက တော်တော်ဟတ်ထိနေတာလို့တော့ ဖွင့်မပြောမိဘူးပေါ့လေ။

"ငါက သာမန်အတိုင်းပဲ တွေးမိတာပါ"

"ဟုတ်ပါပြီ။ သူ ညကဖုန်းဆက်ရောလား?"

"ခုနက နင်ရေချိုးနေတုန်းကမှ ဆက်တာ"

"ဟင်! အဲ့ဒီလို?"

လင်းလက် စဉ်းစားသွားသည်။ ဒီကောင်လေး ဘာလို့ ခုညနေမှ ဆက်တာပါလိမ့်?

"အင်း၊ ဟုတ်တယ်။ ခုနကမှ"

¤

ဟုတ်ပါသည်။ သူ ခုနကမှ ဖုန်းဆက်လိုက်တာပါ။ သူမက ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့

"ဟယ်လို၊ အစ်မ"

"အေး ... နေကောင်းကင်၊ ပြော။ သက်သာလား?"

"ဟုတ်! မနေ့ညနေက ဆေးခန်းသွားတယ်။ ခြေခေါက်ရုံလေးပါ။ ဆေးပေးလိုက်တော့ ညက နည်းနည်းနာပေမဲ့ ခုတော့ သက်သာတယ်"

"ဪ ... ဒဏ်မဖြစ်စေနဲ့နော်"

"ဟုတ်! ညက ဆေးသောက်ပြီး အိပ်ချင်မူးနေလို့ မဆက်ဖြစ်တာ"

"ဪ ... အေးပါ။ သက်သာရင်ပြီးတာပါပဲ"

"ဟုတ်ကဲ့။ အဲဒါဆို ဒါပဲနော် အစ်မ"

"အေး ... အေး ... အိုခေ"

"ဘိုင်"

"ဘိုင်"

ဒီလောက်ပါပဲ။ ဒီထက်ပိုပြောရင် ထပ်ပြောချင်နေမှာစိုးလို့ သူ အကျင့်မလုပ်မိအောင် လိုရင်းပဲပြောလိုက်သည်။ ထွဋ်ခေါင်တို့နဲ့ ကျောင်းကအထွက်မှာ ဖုန်းပြောလိုက်တာဖြစ်သည်။
နှစ်ယောက်လုံးကတော့ ကောက်ချက်ချသည်။
"ဒါပဲလား? အကျင့်မလုပ်ချင်တာလား?" တဲ့။ အမှန်ပဲမို့ သူပြုံးနေလိုက်သည်။

¤

လင်းလက်တွေးမိသည်။ ဒီကောင်လေး ဖုန်းဆက်တာ အကျင့်ဖြစ်သွားမလားလို့ပေါ့။ ခုတော့ သူက သူ့ဘာသာ ဘရိတ်အုပ်ထားပုံ။ လင်းလက် အမှတ်ပေးလိုက်မိသည်။ သူက စိတ်ချင်းဆက်မတတ် မွန်းရဲ့ အန္တရာယ်ဆို သိနေ၊ စိတ်ပူနေတာတောင်မှ ဆိုင်သူရှိသောမွန်းကို စည်းစောင့်သည်ပဲ။
အင်း ... မွန်းကလည်း ခုမှတွေ့ဖူးတဲ့ သူစိမ်းယောကျ်ားလေးကို ဖုန်းနံပါတ်ကို လွယ်လွယ်ပေးခဲ့ရအောင် စိတ်ပူတာလား။ သူတို့ဘာတွေဖြစ်ဦးမှာလဲကွာ။

"ဟဲ့ လင်း! ဘာတွေတွေးနေတာလဲ? ဖုန်းထဲ အဲဒါတွေပြောဖြစ်တယ်လို့ ငါပြောနေတယ်လေ"

"ဟင် ... ဪ ... ငါစဉ်းစားနေတာ ... ဪ ... နာမည်! အဲ့ဒီကောင်လေးနာမည်က ... ဘယ်သူ? နေကောင်းကင်လား?"

"အင်းလေ"

"အဲဒါဆို ဘယ်လိုပုံစံ၊ ဘယ်အရွယ်လောက်လဲ?"

"အင်း ..... ပုံစံက အရပ်မြင့်မြင့်၊ အသားက မဖြူမညို၊ မျက်ခုံးထင်းထင်းနဲ့ ဘော်ဒီတောင့်တောင့်၊ အရမ်းကြီးမပိန်ဘူး။ အသက်ကတော့ ... အင်း ... နင့်မောင်တော်တို့လောက်ပဲ။ ဘာလို့မေးတာလဲ?"

"အဲဒီနာမည်သိနေလို့။ အဲဒီပုံစံဆို ကျော့်သူငယ်ချင်းများလားလို့ပါ"

"ဟင် ... တကယ်ကြီးလား?"

"ထင်တာပဲ"

"ဪ ... တိုက်ဆိုင်တယ်နော်"

တိုက်ဆိုင်တာမှ အရမ်းကို တိုက်ဆိုင်တာပါ မိမွန်းရေ။ ငါ ဘာမှ မပြောနိုင်သေးလို့ sorry ပါ သူငယ်ချင်းရယ်။

"ကျော်ဖုန်းဆက်မှ သူ့သူငယ်ချင်းများ ကားကိုဝင်တိုက်တဲ့အမှုနဲ့ ခြေထောက်ကျိုးသွားလား မေးကြည့်ရမယ်"

"နင်ကလည်း ... သူများခြေထောက်ကို"

"နင်က ဘာတွေ နာနေတာလဲ?"

"သူများတကာကို မဦးမချွတ်ပြောတာ နင်လေ"

"အေးပါ၊ မှားပါတယ်"

ပြောပြီး မွန်းမျက်နှာကို လင်းလက်က မသိမသာ အကဲခတ်ကြည့်သည်။ သူတကယ် ပုံမှန်အတိုင်းပြောနေတာ။ မွန်းက သူမစိတ်ထဲရှိသလိုလေး ပြောနေ၊ လုပ်နေပုံပါ။ ဒီကောင်လေးနဲ့ တစ်ခါလေးတွေ့ပြီး ဒီလိုလေးရင်းနှီးသွားတာ၊ ဒီလို စိတ်ပူပေးလိုက်တာ သူ့ဘာသာ စိတ်ထဲ အလိုအလျောက်ဖြစ်သွားရုံလေးအတိုင်း သူလိုက်လုပ်နေမိတာ။
သူငယ်ချင်းရေ ... နင့်စိတ်ထဲ တမင်တကာကြီး ဝင်လာလို့ တကူးတက မှတ်မှတ်ရရဖြစ်လာရင် နင် ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်မှာလဲ မိမွန်း?

¤

ကျွန်တော်ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်ရမလဲ မွန်းရယ်။
သူ ဒီလိုအတွေးလေးနဲ့ပဲ ရင်မောမိသည်။
ဟာကွာ ... ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းပဲပေါ့ကွာ။

နောက်နေ့ကျောင်းဆင်းပြီးတော့ ထွဋ်ခေါင်နဲ့သူ သူ့အိမ်မှာ ယူနီဖောင်းလဲပြီး ဆေးခန်းက ပြန်ချိန်းထားတာကို သွားကြသည်။ ဆေးခန်းမှပြန်ထွက်လာတော့ မွန်းရယ်၊ လင်းလက်ရယ်၊ ကျော်ဇေရယ် စောင့်နေကြသည်။

"အစ်မ! ရောက်လာတာလား? မလင်း သူငယ်ချင်းပေါ့"

"အင်း ... ကျော်ဇေပြောထားတာလား?"

"ဟုတ်တယ်။ နေ့လည်က ကျောင်းမှာပြောတာ"

"တိုက်ဆိုင်တယ်နော်"

"ဟုတ်"

စိတ်မကောင်းပါဘူး မွန်းရယ်။ လေးယောက်ပေါင်းပြီး ညာနေရသလိုပဲ။ တိုက်ဆိုင်တာကတော့ တကယ်ကို တိုက်ဆိုင်တာပါ။ ကျော်ဇေက ဒီနားကဆိုင်လေး သွားထိုင်ရအောင် ဆိုပြီး သူတို့ ဆိုင်ထိုင်ကြသည်။ မွန်းနဲ့သူတို့ မိတ်ဆက်ပွဲလေးပေါ့။

"ကဲ! ဒါဆို အဖွဲ့နှစ်ဖွဲ့ပေါင်းမိခြင်း အမှတ်တရ အအေးခွက်တိုက်လိုက်ရအောင်"

"Cheers!"

သူတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရယ်ကြမောကြပေါ့။ ထိုစဉ် မွန်းရဲ့ဖုန်းက မြည်လာသည်။ သူ မသိမသာ ဝေ့ကြည့်တော့ 'Ko Linn' တဲ့။ သူမျက်နှာမပျက်မိတာတော့ သေချာသည်။ မွန်းက ခဏနော်ဆိုပြီး ခုံလေးဘေးဘက်လှည့်ပြီး

"ကိုလင်း"

"............"

"လမင်းက လင်းနဲ့ဆိုင်ထိုင်နေတာ။ ကျော်ဇေနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်လည်း ပါတယ်လေ"

"............"

"ခဏနေ အိမ်ပြန်မှာ"

"..........."

"အဲဒါဆို မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ်လေ၊ နော်"

"........."

"ဘိုင်"

မွန်းက ပြန်လှည့်လာပြီး

"ငြိမ်နေကြပါလား?"

"နင်ဖုန်းပြောနေတာ ဆူညံနေမှာစိုးလို့လေ။ နိုင်ငံကြီး သား၊ သမီး ပီသနေကြတာ"

လင်းလက်အပြောကို သူတို့ ရယ်ပြီး ထောက်ခံလိုက်ကြသည်။ တကယ်က သူ့နဲ့ မွန်း အနေအထားကို အနည်းငယ် သတိထားကြည့်နေမိကြတာပါ။
ဒီလိုနဲ့ လင်းလက်ပြောပြီးသား မွန်းအကြောင်းတွေ မွန်းက ပြန်မိတ်ဆက်လိုက်၊ ကျော်ဇေနဲ့ပတ်သက်ပြီး သိထားတာတွေနဲ့ဆက်စပ်ပြီး သူတို့အကြောင်းတွေ မိတ်ဆက်လိုက်နဲ့ သူတို့ရင်းနှီးခဲ့ကြသည်။

¤

ဒီလိုနဲ့ တစ်ခါတလေ သူတို့ငါးယောက် ဆုံဖြစ်ကြသည်။ အချိန်တွေက ရပ်မနေ။ သင်္ကြန်နားနီးတော့ မွန်းက တောင်ကြီးကိုပြန်။ လင်းလက်က မိဘအိမ်ပြန်၊ သူတို့သုံးယောက်က မန္တလေးကို ပြန်လာကြသည်။

"မေရေ ... သားပြန်လာပြီ"

"ရောက်လာပြီလားကွ! မင်းအမေ သမီးငယ်တို့အိမ်မှာ"

ဧည့်ခန်းထဲထိုင်နေတဲ့ အဖေဖြစ်သူက ပြောတော့

"ဖေက အိမ်စောင့်နေတာလား? သားကြီးရော? ဒီမှာမုန့်တွေပါလာတယ်"

"မန္တလေးထိုးမုန့်လောက် ကောင်းလို့လားကွာ"

"ဟာဗျာ ... ဖေကလည်း။ စားစေချင်လို့ စေတနာနဲ့ ဝယ်လာတာကို"

"ဟား ဟား ... ဟုတ်ပါပြီကွာ။ သားကြီးက မင်းမရီးနဲ့ အပြင်ထွက်သွားတာ"

"အမ်! သူတို့က အပြင်မှာ သွားချိန်းတွေ့ကြတာလား?"

"အေး ... ဟုတ်မှာပေါ့။ အရှုပ်ထုပ်လာမှာမို့ လစ်သွားကြတာ နေမှာ"

"ရမလားဗျ။ ရန်ကုန်သွားတဲ့နေ့ကလည်း မရီးက သူ့သူငယ်ချင်း မင်္ဂလာဆောင်မှာ တစ်နေကုန်လို့ လိုက်မပို့ဘူး"

"မင်းက ကိုယ့်ဘာသာသွားတာ လိုက်မပို့တော့ ဘာဖြစ်လဲကွ!"

"မုန့်ဖိုးလျော့တာပေါ့လို့"

"ကောင်းကွာ! ဟော ... ဟိုမှာ မင်းအမေ"

"အိုး ... My Dear Mother!"

နေကောင်းကင်က အမေကို ပြေးဖက်သည်။

"သားငယ်ရောက်ပြီကိုး။ မေက မရောက်လောက်သေးဘူးထင်လို့ စကားပြောနေတာ ကြာသွားတာ"

"မေ့ကိုလွမ်းလို့ ပြေးလာတာ"

"နင်က ဘယ်က ပြေးလာပြီး ချွဲနေတာလဲ?"

နောက်က ပါလာတဲ့ လေးငယ်က ဝင်ပြောလိုက်ခြင်းပါ။

"ခြံပေါက်ဝကနေ အိမ်ထဲကိုလေ။ ငါ့ဘာသာချွဲတာ နင့်အပူလား? ငါ့အိမ်မှာ ငါအငယ်ဆုံး။ ချွဲတာဘာဖြစ်လဲ? နင်သာ မနာလိုဖြစ်နေတာ"

"ဘာကိစ္စ မနာလိုရမှာလဲ?"

"နင့်ကို ပြေးမဖက်လို့လေ။ ဖက်ဦးမှပါ"

ပြောပြီး သူက လေးငယ်ကို ဖက်မယ်လုပ်တော့ လေးငယ်က လက်မြန်သည်။ သူ့ကို ဗိုက်ခေါက်လိမ်ဆွဲပြီး တွန်းထားသည်။

"အ! မေရေ ... မေ့သားကို နှိပ်စက်နေတယ်"

ဧည့်ခန်းဆက်တီမှာဝင်ထိုင်နေပြီဖြစ်တဲ့ အမေဖြစ်သူကို စစ်ကူတောင်းသည်။ သူတို့ကို ပြုံးကြည့်ပြီး

"တွေ့တာနဲ့ သတ်ကြတာပဲ ဒီကလေးတွေ။ လာထိုင်ကြဦး" လို့ စစ်ကူပေးတော့ သူက

"လွှတ်စမ်း! ခုံမှာသွားထိုင်မယ်"

လေးငယ်က လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ဗိုက်လေးပွတ်ပြီး အမေနား သွားကပ်ထိုင်လိုက်သည်။

"သူက သားဆို သူ့တပည့်လိုပဲ မေရဲ့"

လေးငယ်ကလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ရင်း

"နင်ဆယ်တန်းတုန်းက ငါ့တပည့်လေ။ တစ်ရက်ဆရာဖြစ်ဖူးရင် တစ်သက်ဆရာပဲ၊ နင်နားမလည်ဘူးလား? ခုက တစ်နှစ်တောင်။ နော် ဦးဖေ?"

"ဟုတ်ပါ့ကွာ"

"အမ်! စစ်ကူတောင်ခေါ်လိုက်သေးတယ်။ နင်လေ ကျောင်းဆရာနဲ့ညားမှ ဝဋ်လည်မှာ"

"နင်လို စည်းမရှိ၊ ကမ်းမရှိကသာ စစ်ဗိုလ်မမနဲ့ ညားမှာ"

"အဲ ...မဆိုးဘူး။ ဗိုလ်ကြီးယောကျ်ားဆိုလည်း အဆင်ပြေတာပဲ။ ဟဲ့! နင်တို့ ဆေးကျောင်းပြီးရင် တပ်ထဲဝင်လို့ရတယ်မလား? ဝင်လိုက်လေ။ ငါနင့်ကိုယူမယ်"

"ဘာ! ... နင်ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ? မောင်နှမချင်းကို ... မိုးကြိုးပစ်ကုန်မယ်"

"ဒါဆို ငါ့ကို ကိုလေးလို့ တစ်ခါလောက်ခေါ်ကြည့်စမ်း"

"ဘာလို့ခေါ်ရမှာလဲ?"

"ငါ့အစ်ကိုကိုကျ ကိုကြီးခေါ်တယ်လေ"

"ကဲ! တော်ကြတော့။ သမီးငယ်ကို စမနေနဲ့"

"မေတို့က အမြဲသူ့ဘက်ကပဲ"

"နင်ကိုက မနာလိုတာ။ ခု ငါ့အတွက် ဘာပါလဲ?"

"စဉ်းစားဦးမယ်"

"ဟင့်"

သူတို့နှစ်ယောက် တွေ့တာနဲ့ စကားနိုင်လုကြ၊ ရန်ဖြစ်ကြနဲ့ စကားကောင်းကောင်း ပြောသည်မရှိ။ ခုလည်း မေတို့နဲ့ စကားတွေထိုင်ပြောပြီး နှစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တော့ ရန်ဖြစ်ဖို့ တာစူကြပြန်ပြီ။

"နင်ဟာလေ တော်တော်လိုချင်မျက်စိရှိတယ်"

"ငါက ဘာပြောရသေးလို့လဲ အကောင်စုတ်!"

"ခုနက နင်ပဲ နင့်အတွက်ဘာပါလဲဆို?"

"ဟာဟ! မပါလည်းနေပေါ့ နင့်အတွက်လည်း ငါက ဘာမှမချန်ထားဘူး"

"အမ်! အဲ့ဒါဘာစကားလဲ?"

"လူစကားလေ။ နင်နားမလည်ဘူးလား?"

"ဟာ ... ဟုတ်သားပဲ။ ငါ့အတွက် ရှပ်နဲ့ဂျင်း ဘယ်မှာလဲ?"

"ရှိတော့ဘူး။ ငါ့သူငယ်ချင်းကို မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးလိုက်ပြီ"

"ဟင် ... အဲ့ဒါ ငါ့အတွက်လေ"

"နင်မှမယူတာ"

"မေ့ပြီး လာမယူဖြစ်တာကိုပဲ"

"ရုပ်က ဘာဖြစ်တာလဲ?"

"ဘာဖြစ်ရမှာလဲ? ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ ငါ့မှာတော့ နင့်အတွက်ဆိုပြီး တကူးတက လက်ဆောင်တွေ ဝယ်လာလိုက်ရတာ။ နင်ကတော့ အကျင့်ပုပ်တယ် လေးငယ်"

"ငါက ချက်ချင်းလာယူတယ်လေ။ နင်ကသာ ပေးရမယ့်ငါက ခခယယလာယူခိုင်းနေရတာ"

"ရှိစေတော့။ ရော့ ..... ဒီအထုပ်က နင့်အိမ်အတွက်။ ဒါက နင့်အတွက်"

"ဟာ ဟ! များကြီးပဲ"

"အင်း ... လာမယ့်စနေနေ့က ဘယ်သူ့မွေးနေ့ရှိတာလဲ?"

"ယုယလေ"

"ဪ ... ညနေဘက်မဟုတ်လား?"

"အင်း"

"အဲ့ဒါဆို အဆင်ပြေမှာပါ။ နင်အပ်နေကျဆိုင်မှာ ဂါဝန်တစ်ထည်အပ်ထားတာ ခုတစ်ခါတည်း ဝင်ရွေးလာတယ်။ အဲဒါ စမ်းဝတ်ကြည့်ဦး"

"တကယ်?"

"အေး၊ ဟို အစိမ်းရောင်အိတ်ထဲမှာ"

"အဟိ! နင်က တော်ပြန်ရော။ နင့်ရည်းစားတွေကိုလည်း အဲ့လိုပဲ Surprise လုပ်နေကျလား?"

"ဒါ သဝန်တိုတာလား?"

"ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ။ ငါပြန်တော့မယ်။ ဝတ်ကြည့်ပြီးမှ ဖုန်းခေါ်မယ်"

"အကြွေးလာတောင်းသလိုပဲ။ ရတာနဲ့ပြေးတာပဲ"

"ဘာဖြစ်လဲ? အန်တီမေရေ ... သမီးပြန်တော့မယ်"

လေးငယ်တစ်ယောက် အိမ်နောက်ထဲဝင် မေတို့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်သွားသည်။ သူကတော့ သူ့ပစ္စည်းတွေ အခန်းထဲသယ်ပြီး ခဏနား ရေချိုးလိုက်သည်။ အဝတ်အစားယူဖို့ ဘီရိုကိုဖွင့်မိတော့ မျက်စိနဲ့တည့်တည့် အဝတ်ထပ်ရဲ့ အပေါ်ဆုံးမှာ အိတ်တစ်အိတ်။ ယူကြည့်လိုက်တော့ ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ အပြာရောင် ရှပ်တစ်ထည်။ သူပြုံးလိုက်မိသည်။ လေးငယ်က သူ့ဘီရိုထဲ လာထည့်ထားသည်ပဲ။ သူအဝတ်အစားဝတ်ပြီး လေးငယ်ကိုဖုန်းခေါ်ဖို့ ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်ချိန်မှာပဲ ဖုန်းကမြည်လာသည်။ လေးငယ်ပဲ။

"ဟယ်လို"

"အေး ... ဂါဝန်လေးကြိုက်တယ်။ ဆိုင်က ငါ့အကြိုက်ရွေးပေးလိုက်တာလား?"

"No ပါ။ ငါ့ဘာသာ အဲဒီလိုဒီဇိုင်းလေး နင်ကြိုက်မှာပဲဆိုပြီး ဆိုင်ကို ဓာတ်ပုံပို့ပြီး ချုပ်ခိုင်းထားတာ။ ဆိုင်ကတောင်ပြောသေးတယ်။ နင်နဲ့ဆို လိုက်မှာပဲတဲ့။ မောင်လေးက ကောင်မလေးကို အရမ်းချစ်ပုံရတယ်နော်တဲ့"

"ဘာ ..... အဲ့ဒါကို နင်က ပီတိဖြစ်နေတယ်?"

"ဟား ..... ဟား ..... ဟား ....."

"ရယ်နေလိုက်တာ အသည်းပေါက်စရာ"

"ဘယ်လို? အသည်းပေါက်အောင်ချစ်တယ်လို့ ပြောတာလား?"

"ဘာ ......"

"အေးလေ။ အဲဒါကြောင့် ငါမရှိတုန်း ငါ့အခန်းထဲဝင်ပြီး အပီအပြင် feel သွားတာပေါ့"

"နင့်မရှိမှသန့်တဲ့ နင့်ရဲ့ကြွက်သိုက်ထဲ ငါက ဘာကို feel ရမှာလဲ? နင့်ပစ္စည်းတွေ လာထားပေးတာလေ"

"ဘယ်လိုပြောပြော နင့်စိတ်ထဲ ဘာရှိလဲ ငါသိပါတယ် လေးငယ်ရယ်၊ အဟဲ"

"ဟေ့ .... တော်ပြီ။ နင်ပေးတဲ့အင်္ကျီ ငါနဲ့တော်တယ်၊ ငါကြိုက်တယ်။ အဲ့ဒါလှမ်းပြောတာ။ ဒါပဲ"

"အေး ... တာ့...."

သူ့စကားတောင် မဆုံးလိုက်ဘူး။ ဖုန်းကကျသွားပြီ။ အိမ်က သားအဖသုံးယောက်လုံးရဲ့ အဝတ်အစားဆိုဒ်၊ ဖိနပ်ဆိုလည်း ရှူးကဘယ်ဆိုဒ်၊ ကတ္တီပါဆို ဘယ်ဆိုဒ်၊ ကွင်းထိုးဆိုဘယ်ဆိုဒ်ဆိုတာ လေးငယ်က အလွတ်ရနေသည်လေ။ မေနဲ့ ဈေးဝယ်ထွက်တာများလို့ လေးငယ်ပါ အလွတ်ရနေတာဖြစ်သည်။ ဖေနဲ့သူက ဖိနပ်ဆိုဒ်တူတော့ နှစ်ယောက်စာမှတ်လိုက်ရုံသာ။
သူကတော့ လေးငယ် အမြဲဝယ်တတ်တဲ့၊ ရင်းနှီးနေတဲ့ ဆိုင်တွေကို မှတ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ လေးငယ်အတွက်ဆိုပြီး ဘယ်ပုံစံထဲကလို့ ပြောပြီး ဝယ်ပေးနေကျ။ မွေးကတည်းက အတူကြီးလာသည်မို့ မောင်နှမအရင်းတွေလိုပင်။ ဒါပေမဲ့ အကြောင်းမသိသူတွေက တစ်မျိုးထင်တတ်ကြသည်။ ထင်ချင်စရာပေပဲ။

¤

စနေနေ့ ...

ဖုန်းသံကြား၍ ခြံထဲ ပန်းပင်တွေကြား အမှိုက်ရှင်း၊ မြက်ရှင်း လုပ်နေရာမှ ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့

"ကောင်းကောင်း"

"အင်း ..... ဘာခိုင်းမို့လဲ?"

"နင်ကလည်း  ....."

"အပိုတွေမပြောနဲ့! ခိုင်းစရာရှိမှ ကောင်းကောင်းလို့ခေါ်တဲ့ နင့်အကျင့်ကို ငါသိတယ်။ ဘာကိစ္စလဲ?"

"အကူအညီတောင်းတယ် ပြောပါဟာ။ ခိုင်းတာဟုတ်ပါဘူး။ အဟိ"

"ဪ ... ဟုတ်ကဲ့! ကူညီပါရစေခင်ဗျ"

"ရွဲ့နေသလိုပဲ။ ညနေကျ အားလားလို့ မေးမလို့ကို"

"နင့်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းလို့မရပြန်ဘူးလား"

"ဟုတ်တယ်။ သင်းတို့တွေနဲ့ လမ်းကြောင်းမသင့်ဘူး။ အသွားကပြဿနာမဟုတ်ဘူး။ အပြန်ကျ မိုးချုပ်နေရင် ပြဿနာဟ! အိမ်မှာ မေမေတို့က ဒရိုင်ဘာခေါ်သွားတော့ ငါတစ်ယောက်တည်း ပြန်လာရမှာမို့ပါ"

"ဘယ်အချိန် လာခေါ်ရမှာလဲ?"

"ကိုးနာရီလောက်ကို ငါဖုန်းဆက်လိုက်မယ်"

"ဟုတ်ပြီလေ"

"ဒါပဲနော်"

ကိုးနာရီဆိုတော့ ဘော်ဒါတွေနဲ့ချိန်းပြီး ဆိုင်ထိုင်ပြီးချိန်လောက်နဲ့ ကွက်တိပါပဲ။
ညနေကျ လေးငယ်ဝယ်ပေးတာကိုဝတ်ပြီး သူထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ကိုးနာရီထိုးခါနီးတော့ ယုယတို့အိမ်ဘက် မောင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်နားရောက်တော့ လေးငယ်ဖုန်းဆက်သည်။

"ထွက်လာခဲ့လေ။ ငါရောက်တော့မှာ"

"ဪ ... ဝီရိယကောင်းသားပဲ"

လေးငယ် နှုတ်ဆက်စရာရှိတာတွေ နှုတ်ဆက်ပြီး ခြံဝရောက်တော့

"ဆု!"

"ဟင် ... ဪ ... သီဟ၊ ပြော"

"ပြန်တော့မလို့လား? စောသေးတာပဲ"

"ပြန်တော့မယ်ဟ"

"တစ်ယောက်တည်းလား? ငါလိုက်ပို့မယ်"

"မဟုတ်ဘူး၊ ကားလာနေပြီ"

"လာပါစေလေ။ ငါလိုက်ပို့ပေးချင်လို့ပါ"

"ရပါတယ်။ နေပါစေ၊ ကျေးဇူးတင်တယ်"

ပြောပြီး လှည့်အထွက် လက်ကိုလှမ်းဆွဲခံလိုက်ရသည်။

"သီဟ! နင်ဘာလုပ်တာလဲ? လွှတ်စမ်းပါ"

"ငါ လိုက်ပို့မလို့လေ"

"နင်မူးနေရင်လည်း အေးဆေးနေဟာ"

"ဟား ... ဟား ... ဝိုင်သောက်တာ မူးစရာလား?"

"လွှတ်ဟာ!"

လေးငယ်အတင်းရုန်းပြီး ခြံပြင်ထွက်လာတော့ ကားမီးရောင်တစ်ချက်လင်းသွားသည်။ လေးငယ်ထွက်လာတာတွေ့တာမို့ နေကောင်းကင်က မီးတစ်ချက်တောက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သီဟကပါ လိုက်ထွက်လာပြီး

"ဆု ... နေပါဦး"

လက်ကိုလှမ်းဆွဲပြန်သည်။
ကောင်းကင်က တွေ့နေပေမဲ့ အခြေအနေကြည့်ရင်း ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်သည်။ အခြေအနေကတော့ ဆွဲထားတဲ့သူက ဆွဲနေသလို၊ ရုန်းတဲ့သူက ရုန်းနေသည်မို့ သူက လေးငယ်နား လျှောက်လာလိုက်သည်။

"လေးငယ်၊ ပြန်မယ်လေ"

"အင်း ... လွှတ်တော့ သီဟ။ ငါပြန်တော့မယ်"

"ဪ ... ဪ ... နေကောင်းကင်က ဆုတို့အိမ်မှာ ဒရိုင်ဘာလုပ်နေတာလား?"

သီဟက လေးငယ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပေမဲ့ သူ့ကိုရန်စနေပြီ။ သူကတော့

"သွားလိုက်ဦးမယ် သီဟ"

"ဟေ့ကောင် ... ဒရိုင်ဘာ၊ နေဦး!"

သူတို့လှည့်ထွက်ခါမှ ထိုသို့ခေါ်လိုက်တော့ သူပြန်လှည့်ကြည့်မိသည်။ သီဟဘော်ဒါနှစ်ယောက် ထွက်လာသည်။ လေးငယ်က သူ့လက်ကို ဆွဲလိုက်သည်။ ဒါကို သီဟက

"ဒရိုင်ဘာလက်ကိုဆွဲလို့ သာယာမတဲ့လား?"

"သီဟ! မင်း ရန်မစရင်ကောင်းမယ်။ သူများတွေ ပျော်နေတဲ့ပွဲမှာ ငါရန်မဖြစ်ချင်ဘူး"

"မင်းက သူတော်ကောင်းကြီးပေါ့?"

"လေးငယ် ... နင် ကားပေါ်တက်တော့"

လေးငယ်က ခေါင်းခါသလို သီဟက ရှေ့တိုးလာပြီး

"မင်းက ဘာလို့ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းလုပ်နေတာလဲ?"

"သီဟ! နင်တော်သင့်ပြီ။ ကောင်းကောင်းကို ငါလာကြိုဖို့ ပြောထားတာ။ နင် ရန်မစနဲ့။ ကောင်းကောင်း ... ငါတို့သွားရအောင်။ ရန်မဖြစ်မိစေနဲ့"

"မင်းတို့က အဲ့လိုလား? ဟေ့ကောင် ... မင်းက ကောက်ရိုးပုံစောင့်တာလား?"

"ဟေ့ကောင် ..."

သူ့ကို လေးငယ်က အတင်းဆွဲထားသည်။ သူစိတ်ကူးတစ်ခုရလိုက်သည်။ လေးငယ်ကို ပခုံးကဆွဲဖက်လိုက်ပြီး

"ကောက်ရိုးကို မင်းပဲစား။ သူက ငါ့ချစ်သူ။ မင်း လစ်လိုက်တော့"

"ဘာ ....!"

လေးငယ်လည်း တအံ့တဩ သူ့ကိုမော့ကြည့်သည်။ အခြေအနေအရမို့ သူမ ဘာမှတော့ မငြင်း။

"ဟုတ်ပါ့မလား နေကောင်းကင်?"

"မင်းမယုံတာတော့ မတတ်နိုင်ဘူး"

"ဆုက မင်းအပေါ် နည်းနည်းလေးများ စိမ်းနေသလားလို့"

သီဟက သူတို့အနေအထားကို ရိပ်မိပုံပင်။

"တကယ်ဆိုရင် မင်း ဒီနေရာကနေ လှည့်ပြန်မလား?"

"အိုခေလေ"

သူက ရုတ်တရက် လေးငယ်ပါးလေးကို ဖြတ်ခနဲနမ်းလိုက်သည်။

"ဟင်"

လေးငယ် အရမ်းအံ့ဩသွားသလို သီဟလည်း မျက်နှာပျက်သွားသည်။ ပြီးတော့ သီဟက တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီး သူ့ကားဆီလှည့်ထွက်သွားတော့ သူ့ဘော်ဒါတွေပါ ပါသွားသည်။ သူတို့ထွက်သွားသည်အထိ လေးငယ်ပခုံးကို ဖက်ထားမိသည်။ ထွက်သွားတော့မှ သူက လက်ကိုဖယ်ပြီး လေးငယ်ဘက်အလှည့်

.....ဖြန်း .....

လေးငယ်လက် မြောက်တက်သွားပြီး သူ့ပါးပေါ် အရှိန်နဲ့ကျလာသည်။

"လေးငယ် ... နင် ... ငါက ... "

သူ စကားတွေ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့။ လေးငယ်က သူ့ကို ခပ်စူးစူးကြည့်ပြီး ကားဆီလျှောက်သွားသည်။ သူကားကို lock လှမ်းဖွင့်ပြီး နောက်ကပြေးလိုက်သည်။ ကားတံခါးနားအရောက်မှာ

"လေးငယ် ... ငါက"

လေးငယ်က တံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပြီး ကားထဲဝင်ထိုင်သည်။ သူလည်း ကမန်းကတန်း ကားထဲဝင်လိုက်သည်။

"လေးငယ် ... စိတ်မဆိုးပါနဲ့ဟာ။ ငါ..."

သူစကားမဆုံးခင် လေးငယ် တစ်ဘက်လှည့်သွားသည်။ ဒီလောက်ဆို သူသိလိုက်ပြီ။ လေးငယ်တော့ တကယ်ကြီးစိတ်ဆိုးသွားပြီလေ။ သူစိတ်ဆိုးသွားပြီဆို ချော့လေ စိတ်တိုလေ။ ဒီအတိုင်းထားလိုက်ပြီးမှ တဖြည်းဖြည်းပြန်ချော့ယူရသည်။ သူလည်း လွန်သွားသည်လေ။
သီဟဆိုတဲ့ကောင်ကို အနိုင်ယူချင်တာရော၊ နောက်ထပ် လေးငယ်ကို မနှောင့်ယှက်စေချင်တာရော၊ ဒီလိုနေရာ ဒီလိုအနေအထားမှာ ရန်မဖြစ်ချင်တာရောကြောင့် ခုလိုလုပ်လိုက်မိသည်။ လေးငယ်အိမ်ရှေ့ရောက်တော့

"လေးငယ် ... ငါတောင်းပန်ပါတယ်"

လေးငယ် ဘာမှမပြောဘဲ အိမ်ထဲဝင်သွားသည်။

ဟူး ........ ချော့ပေဦးတော့ နေကောင်းကင်။

¤

နောက်ရက်ကျတော့ ထွဋ်ခေါင်ဖုန်းဆက်သည်။

"ဟေ့ကောင်! ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက ငြိမ်နေတာ ငါတို့ကိုတောင် ဖုန်းမခေါ်ဘူး"

"အေး ... ခုပဲ ခေါ်မလို့"

"ဆို!"

"ညက လေးငယ် ငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားလို့။ အဲဒါ ဘယ်လိုချော့ရမလဲလို့ အကြံဉာဏ်တောင်းမလို့လေ"

"မင်းတို့က ကိုက်နေကျပဲ"

"ခုက နည်းနည်းပြင်းတယ်။ ညက သူ့သူငယ်ချင်းမွေးနေ့ကအပြန် ငါသွားကြိုတာ သီဟတို့ ရန်စနေလို့ ငါတို့ကချစ်သူတွေဆိုတာ သက်သေပြမယ်ဆိုပြီး လေးငယ်ပါးကို နမ်းလိုက်မိတယ်"

"ဘာ ..... မင်းဘာပြောတယ်?"

"အော်လိုက်တာကွာ"

"ဟေ့ကောင်! ဒါမျိုးတော့ ငါလည်း လူမိုက်အားပေးမလုပ်ဘူးကွ"

"ငါက ဒီတိုင်းပဲ ရှင်းလိုက်တာ"

"မင်းတကယ်ချစ်လို့လား?"

"ဟာ ... ငါ့ညီမလေးလိုပဲသဘောထားတာ မင်းတို့အသိဆုံး"

"ညီမမှမဟုတ်တာ။ ချစ်သူလည်းမဟုတ်ဘူး။ ပြီးတော့ မင်းက စကားနဲ့ပြောရုံမဟုတ်ဘူး။ မင်းသက်သေက ကြမ်းလွန်းတယ်လေ။ တစ်ဘက်က မိန်းကလေးလေကွာ"

"တခြားမိန်းကလေးဆို ငါလုပ်မလားကွ! သူကျတော့ အရမ်းလည်းရင်းနှီးနေပြီး အမြဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောဆိုလာတော့..."

"အေးလေ၊ အဲဒီလို ယုံကြည်ရတဲ့လူက ခုလိုလုပ်တော့ စိတ်ဆိုးမှာပေါ့ကွ။ မင်းဘာသာချော့။ ဘာအကြံဉာဏ်မှမပေးတတ်ဘူး။ မင်းလွန်တာ"

ပြောပြီးဖုန်းချသွားသည်။

အင်း ....... ဟုတ်ပါတယ်။ သူလွန်သွားတာ။

¤

အပိုင်း (၆) ဆက်ရန်
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>