"ေဟ့ေကာင္! ဘာေငးေနတာလဲ?"

"ဒီလိုပဲ လွလို႔ၾကည့္တာေလ"

သူတို႔လည္း လိုက္ၾကည့္ၾကေတာ့ သူက ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံထုတ္ကာ ရွင္းလိုက္ၿပီး

"Ok, let's go!"

သူ႔အေျပာေၾကာင့္ ျပန္လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ထြဋ္ေခါင္က သူေရွ႕ကိုေျခအလွမ္းမွာ

"ေဟ့ေကာင္၊ ဟိုမွာ ဘာက်ေနတာလဲ?"

"ဟင္!"

ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက တစ္ခုခုက်တယ္ထင္လို႔ သူငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရင္ထိုးခပ္ေသးေသးတစ္ခု။ အတိအက်ေျပာရရင္ ႏွင္းဆီပန္းပံုေငြေရာင္ရင္ထိုးေလး၊ ဝတ္ဆံေနရာမွာ ေက်ာက္အနက္ေလးတစ္လံုးနဲ႔။ သူေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ိုးတံမွာလည္း ဆူးေသးေသးေလးလို ပံုစံေလးေတြ။ အႀကီးႀကီးမဟုတ္ဘဲ ေတာ္ေတာ္အႏုစိပ္ၿပီး ပီျပင္တဲ့ လက္ရာတစ္ခု။
ဒီနားရွိေနတာ အားလံုးေယာက္်ားေတြခ်ည္းပဲ။
ဒါဆို ... ခုနကတစ္ေယာက္ ...

"ဟင္! ရင္ထိုးေလးလား? ဒါဆို ခုနကတစ္ေယာက္ဟာ ..."

ထြဋ္ေခါင္ရဲ႕ ေတြးဆဆအေျပာ။

"အင္း ... ေရစက္လား? ဖူးစာလား?"

သူ႔အေျပာကို ေက်ာ္ေဇက

"႐ူးတာ"

ထြဋ္ေခါင္ကလည္း ေျပာရွာပါသည္။

"ေရတံုကင္" တဲ့။

သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ရင္ထိုးေလးကိုင္ကာ ထြက္လာေတာ့ က်န္ႏွစ္ေယာက္လည္း ေနာက္ကပါလာသည္။

¤

သူအိမ္ေရာက္ေတာ့

"မာလာ! ဘြားေရာ?"

"ေမေမႀကီးက အေရးေပၚအစည္းအေဝးသြားပါတယ္။ အစ္ကိုေလးလာရင္ လိုတာလုပ္ေပးဖို႔ မာလာတို႔ကို မွာသြားတယ္"

"ဪ"

ဒီက ကုမၸဏီကို အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အဘြားက ေအးေအးေဆးေဆး ဦးစီးေနၿပီး၊ ေမက မႏၱေလးမွာအထိုင္ခ်ကာ၊ ေဖက ဟိုဒီကူးလို႔ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ဖို႔ကို တာဝန္ယူထားသည္။
အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းႏွင့္ပတ္သက္လၽွင္ ေဖတို႔ကႏွံ႔စပ္သည္။ သူကသာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္း။
ယူတဲ့ေမဂ်ာက Mechanical မို႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးဆိုၿပီး မိဘလုပ္ငန္းကို အဖက္မလုပ္၊ အစ္ကိုတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကသာ လက္လႊဲယူျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။

ေမက ညေနပိုင္း Dinner တစ္ပြဲသြားမည္မို႔ ညဘက္က်မွဖုန္းဆက္ရမည္။
ခဏေတာ့ အိပ္လိုက္ပါဦးမည္ေလ။

¤

ႏွင္းဆီပင္မွ ႏွင္းဆီပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ကို သူေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ေရွ႕မွာ သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းထြက္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သူမ။ သူမေက်ာျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း ႏွင္းဆီပင္ကို ဆုပ္ကိုင္မိေတာ့ စိုက္ဝင္ကုန္သည့္ဆူးေတြေၾကာင့္ လက္မွာရဲရဲနီလို႔ သူ႔ရင္ထဲကေတာ့ ဆစ္ခနဲ။

"ဟင္!"

ဒါ အိပ္မက္ပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး အိပ္မက္မက္ေနရာက လန္႔ႏိုးလာတာပဲ။
ရင္ထဲမွာ စူးခနဲခံစားရတာမို႔ ရင္ဘတ္ကို လက္ျဖင့္အသာဖိမိသည္။

ေတာက္ ... ေတာက္ ... ေတာက္ ...

ေရက်သံေတြ။ သူ႔ Phone ringtone သံ။ ဖုန္းကိုလွမ္းယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူျပံဳးမိသည္။

"ေအး၊ ေလးငယ္။ ေျပာ!"

"နင္ျပန္သြားတာ ငါ့ကိုေတာင္ ႏႈတ္ဆက္မသြားဘူး"

"အဲ ... စိတ္ေကာက္တာလား?"

"ျဖစ္ရေလ။ ဒီမွာ နင့္အတြက္ဝယ္ထားတဲ့ Shirt & Jean ဘယ္သူ႔ကိုေပးလိုက္ရမလဲ?"

"ဟာ! ဟုတ္သားပဲ။ ငါ ေမ့သြားတာ။ ဘယ္သူ႔မွမေပးနဲ႔၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာရင္ လာယူမွာ"

"ဟာဟ ... မေပးဘူး။ ငါဝတ္ပစ္မယ္"

"နင္နဲ႔ဆို မီးပံုးပ်ံျဖစ္ေနမွာေပါ့"

"အထဲကတစ္ထပ္နဲ႔ဝတ္မွာ။ ငါ့မွာ အဲဒီအေရာင္ရွိတယ္၊ ကြက္တိပဲ"

"နင့္ ရွင္မီးအက်ႌေတြက အေရာင္စံုပဲလား?"

"ဟဲ့! ဘယ္ကရွင္မီးအက်ႌျဖစ္ရမွာလဲ?"

"ႀကိဳးေသးေသးေလးေတြနဲ႔ကေရာ?"

"နင္လၽွာရွည္လိုက္တာ။ အဲဒီ့ႀကိဳးတစ္လံုးေလးေတြက ခုေျပာသလို ႏွစ္ထပ္ဝတ္ဖို႔ေပါ့ဟဲ့။ နင္တို႔ေတာင္ အထဲက body fit နဲ႔ ႏွစ္ထပ္ဝတ္ေသးတာပဲ"

"မသိဘူးဟာ။ ငါ့အက်ႌသာ နင္ေသခ်ာသိမ္းထား။ ဒါပဲ!"

"ေၾကာက္လိုက္တာ။ ေနာက္ႏွစ္မွလာယူရင္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္စာေပါင္းယူ"

"မပူနဲ႔၊ သႀကၤန္ျပန္လာမွာ။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဆိုတာ ႏွစ္ေပါင္းၿပီးမေပးရဘူး"

"မၾကားဖူးတာေတြ။ ေတာ္ၿပီ၊ တာ့တာ"

"Ok, Bye!"

သူဆိုသည္မွာ ရစရာရွိတာေတာင္ ေမ့တဲ့အမ်ိဳး။ အေႂကြးယူၿပီးရင္ မသိေတာ့တာမ်ိဳး။

တီ ... တီ...

"ဘြားျပန္လာၿပီထင္တယ္။ ဘြားေရ ......"

ပါးစပ္ကေအာ္ရင္း အဘြားျဖစ္သူဆီေျပးေလေသာသူ။

"ေနာက္က်လိုက္တာ ဘြားရယ္"

"အမေလး ငါ့ေျမးေလး၊ ကပ္ခၽြဲျပန္ၿပီ။ ကိုယ့္အသက္အရြယ္လည္း ျပန္ၾကည့္ဦး! ဘာလဲ၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မုန္႔ဖိုးေတာင္းမလို႔လား?"

"ဟာ ... အထင္ေသးတာလား ဘြားက!"

"ဪ ... မယူဘူးေပါ့?"

"အဟဲ ... ဒါမ်ိဳးမျငင္းေကာင္းဘူးလားလို႔ပါ"

Mission Complete! မုန္႔ဖိုးေတာင္းျခင္း ၿပီးဆံုး။

¤

ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သံုးေယာက္ေပါင္းေလာင္းေက်ာ္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ေၾကာင့္ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကို ဖုန္းေခၚၾကည့္မိေတာ့ ေက်ာ္ေဇက မအား။
ထြဋ္ေခါင္က ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ ကားနဲ႔လာေခၚမည္၊ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမည္တဲ့။
သူလည္း လာေခၚသည္အထိမေစာင့္ခ်င္၍ သူတို႔ကြန္ဒိုဝန္းထိပ္အထိ လမ္းေလၽွာက္ထြက္မည္ စိတ္ကူးလိုက္သည္။

သူ ေအးေအးေဆးေဆးလမ္းေလၽွာက္လာရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကေလးငယ္တခ်ိဳ႕ ေဘာလံုးကစားေနၾကသည္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကန္လိုက္ေသာ ေဘာလံုးက သူ႔အနားေရာက္လာသည္။ ဒီကေလး ဒီေလာက္ကန္ႏိုင္သလားလို႔ သူအံ့ဩမိသည္။ ကန္လိုက္ေသာကေလးႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ားပါ အံ့ဩၿပီး ေဘာလံုးသြားရာကို လိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။
သူက ေဘာလံုးကိုလိုက္ေကာက္ၿပီး အရွိန္ယူျပန္ပစ္ေပးကာ ေနာက္အလွည့္ .....

"အ!"

"အမေလး!"

ဘုတ္ ခနဲအသံပါ ၾကားလိုက္ရသည္။
သူေရာက္ေနတာ လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုမို႔ ေဘာလံုးပစ္ဖို႔ယူလိုက္သည့္အရွိန္ႏွင့္ ေနာက္ျပန္အဆုတ္မွာ တစ္ဘက္ကေကြ႕လာသူႏွင့္ တိုက္မိကုန္သည္။
မိန္းကေလးအသံမို႔ သူလွမ္းၾကည့္ရင္း

"အာ ... ေတာင္းပန္..."

သူ႔စကားရပ္သြားမိသည္က သူမေၾကာင့္။ ဟုတ္တယ္၊ သူမမွ သူမအစစ္။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ အစ္မ။ ဟိုဘက္ကို အာ႐ံုေရာက္သြားလို႔"

ျပဳတ္က်သြားေသာ အိတ္ႏွင့္ဖိုင္ကို ေကာက္ရန္ျပင္ေနသည့္ သူမေၾကာင့္ သူပါဝိုင္းကူေကာက္ေပးရန္ျပင္ရင္း ေျပာမိေတာ့ သူမက အိတ္ကိုအရင္ေကာက္လြယ္ၿပီး

"အာ ... ရပါတယ္"

ဖိုင္ကဖြင့္လ်က္သားမို႔ စာရြက္ေတြထြက္ကုန္၍ လိုက္ေကာက္ၾကရင္း သူမက စကားဆက္သည္။

"အစ္မလည္း ဖိုင္ဖြင့္ၿပီး ပစၥည္းရွာေနတာမို႔ ေရွ႕ကို အာ႐ံုမေရာက္လိုက္ဘူး"

ေျပာေနရင္းမွာ ေလတစ္ခ်က္အေဝွ႕ ... တစ္ရြက္တည္းက်န္ေသာစာရြက္က လြင့္ထြက္သည္မို႔ သူက ကမန္းကတမ္းလွမ္းအယူ၊ သူမကလည္း အလ်င္အျမန္လွမ္းအေကာက္တြင္

"အ!"

တိုက္ျပန္ပါၿပီ။ စာရြက္ကေတာ့ သူ႔လက္ထဲပါလာသည္မို႔ သူမကရယ္ရင္းႏွင့္

"ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ထပ္မလြင့္သြားလို႔"

"ဟုတ္"

ႏွစ္ေယာက္သားထရပ္လိုက္ၾကေတာ့

"ဟင္!"

ဒီတစ္ခါက သူမဆီကအသံ။ သူမရဲ႕ခါးေလာက္ရွည္သည့္ဆံပင္က သူ႔နာရီမွာ ညိေနသည္။ သူက စာရြက္ကိုလွမ္းေပးလိုက္ၿပီး

"အာ ... ခဏေလး၊ ခဏေလး။ ကၽြန္ေတာ္ျဖဳတ္ေပးမယ္၊ မလႈပ္နဲ႔ဦး။ နာကုန္လိမ့္မယ္"

ေျပာလည္းေျပာ သူ႔လက္မွနာရီကိုျဖဳတ္၍ သူမဆံပင္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲထုတ္ေပးလိုက္သည္။

"မိမြန္းတို႔ ျပႆဒါးပဲ"

သူမခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သံေၾကာင့္

"ဗ်ာ!"

"ဪ ... ကိုယ့္ဘာသာေျပာတာပါ။ ဒီတစ္ေန႔လံုး အရာရာနဲ႔အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲမို႔"

ေျပာၿပီး သူမခပ္ဖြဖြရယ္ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာ တရြရြႏွင့္ ေနရတာတစ္မ်ိဳးႀကီး။

"အစ္မ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ?"

"ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ရတယ္"

ဖိုင္ပိတ္ၿပီးအိတ္ကိုျပင္လြယ္ကာ

"သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ဆရာမနဲ႔ခ်ိန္းထားတာ ေနာက္က်ေနၿပီ"

"ဪ၊ ဟုတ္ကဲ့အစ္မ"

သူမထြက္သြားတာကို လိုက္ၾကည့္ရင္း ေတြးမိသည္။ သူမေျပာသည့္ အရာရာႏွင့္အေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ားက သူနဲ႔တိုက္ဆိုင္ေနတာ ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီ။ သူမ သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းထြက္သြားတာလည္း ႏွစ္ခါရွိၿပီ။
ဘာမွမသိရေသးေသာ သူမအေၾကာင္းကိုေတြးရင္း သူဆက္ေလၽွာက္လာမိသည္။
ဒီတစ္ခါေရာ အိပ္မက္မက္ဦးမွာလား?
သူ ဝန္းထိပ္ေရာက္ၿပီး ခဏၾကာေတာ့ ထြဋ္ေခါင္ကားက သူေရွ႕လာရပ္သည္။

"မင္းက ဝီရိယေကာင္းေနပါလား!"

သူ ခပ္ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ကားထဲဝင္ထိုင္ၿပီး

"တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းမွာ သြားထိုင္ရေအာင္ကြာ"

"ခင္ဗ်ားေလး က်ဳပ္ကိုေခၚတာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ဆို?"

႐ုပ္ရွင္ကိုလည္း စိတ္မပါေတာ့သည္မို႔ သူ႔ကိုၾကည့္ကာေျပာလာေသာ ထြဋ္ေခါင္ကို ဒီအတိုင္းသာ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

"Oki, oki ... သြားၾကတာေပါ့။ ငါ့ႏွယ္! ရည္းစားထားရင္ေတာင္ ဒီေလာက္အလုပ္႐ႈပ္ဖို႔၊ ဒီေလာက္အလိုလိုက္ရဖို႔ မေသခ်ာဘူး"

"ဒီေလာက္ပိုက္ဆံကုန္ဖို႔လည္း မေသခ်ာဘူး။ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပဲပါတယ္။ ဆိုင္ထိုင္ရင္ မင္းရွင္း"

"ငါစားတာပဲ ငါရွင္းမွာ"

"ေအးေလ၊ ေခၚမိတဲ့ငါက မင္းအတြက္ရွင္းေပးဖို႔မပါလို႔ ေျပာတာေလ"

"ေဟ့ေကာင္! မင္းေနေကာင္းပါတယ္ေနာ္?"

ေျပာၿပီး သူ႔ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္လာသည္။

"ဟား! ကားပဲဂ႐ုစိုက္ေမာင္းစမ္းပါ။ ငါေသလို႔မျဖစ္ေသးဘူး"

"ဪ ... ဪ"

ပါးစပ္စိမရေအာင္ျပံဳးေနေသာသူ႔ကို ထြဋ္ေခါင္က တအံ့တဩၾကည့္ၿပီး ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္။ သူကလည္း ျပံဳးေၾကာရွည္ကာထိုင္လိုက္လာတာ ဆိုင္ေရာက္သည္အထိ။

"ကဲ၊ ကိုယ္ေတာ္! ဘာျဖစ္လာလဲ ေျပာေတာ့မလား? တစ္လမ္းလံုးလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ နတ္သူငယ္အျမႇဴခံရတဲ့႐ုပ္နဲ႔"

အစားအေသာက္မွာၿပီးခ်ိန္ ထြဋ္ေခါင္ရဲ႕အေျပာ။

"အင္း၊ ေျပာခ်င္လို႔ေခၚလာတာပဲ"

"ေျပာၾကည့္"

"ငါ သူနဲ႔ျပန္ေတြ႕တယ္"

သူ႔ရဲ႕ အဆက္အစပ္မဲ့တဲ့စကားကို ထြဋ္ေခါင္က စဥ္းစားေနသည္။

"သူဆိုတာ ..... အင္း ... ရင္ထိုးပိုင္ရွင္လား?"

"ဟာ! မင္းဘယ္လိုသိလဲ?"

"ခုတေလာ မင္းအတြက္မွတ္မွတ္ရရရွိတာ သူပဲေလ"

"မင္း ငါ့ကိုႀကိဳက္ေနတာလား?"

"ဘာ!!! ဟာကြာ၊ အစားအေသာက္ပ်က္တယ္။ ရြံစရာေတြ။ ေနပါဦး၊ ဒီတေလာ ဒါပဲေမးေနရေအာင္ မင္းက ေျမာင္းေပးေနတာလား? Sorry ပဲ။ ေရလာဖို႔မရွိဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာဝယ္ေသာက္"

"မသိဘူးေလ။ မင္းက ငါနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သိပ္သိေနေတာ့ ငါ့ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ဂ႐ုစိုက္ေနသလားလို႔ပါ"

"အမ္! ေပါင္းလာတာပဲ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ေနၿပီ။ မင္းပံုစံၾကည့္ရင္ သိသာေနတာကို"

"ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီလား? ငါေတာင္သတိမထားမိဘူး။ မင္းတစ္ေယာက္တည္း Anni ေတြလုပ္ေနတာလား?"

"F**k!"

"Ok, ok ... relax, dude! I'm just kidding. Don't be angry. "

"မင္းေတာ့ နာေတာ့မယ္"

"အဟင္း ... စိတ္ဆိုးသြားလား? Sorry ကိုကို"

ေျပာေနရင္း ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕အသံျဖင့္ သူထပ္စျပန္သည္။

"ကြာ ... ဒီေကာင္၊ ငါကိုင္ေပါက္မိေတာ့မယ္"

"အဟိ! အဲဒါ အသည္းယားတာလား? အူယားတာလား?"

ဟိုတေလာကမွ ဆံပင္သြားညႇပ္ရာက မိန္းမလ်ာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသည္းအသန္လိုက္ခံထားရတဲ့ ထြဋ္ေခါင္ကို သူစခ်င္တိုင္းစေနသည္။

"လက္သီးယားေနတာ။ @#$$!@#$"

ေရွ႕တစ္ခြန္းသာေသခ်ာၾကားရၿပီး ပါးစပ္လႈပ္႐ံုဆဲေနရင္း အစားဆက္စားေနေတာ့သည္။
သူကလည္း စေနာက္ေနတာမဆံုးႏိုင္ေတာ့ ထြဋ္ေခါင္က သူ႔ဘာသာ စားစရာရွိတာ ဆက္စားေနသည္။

"ေျပာရရင္ ... ဟာ၊ ေဟ့ေကာင္! နားေထာင္ေနလား?"

"အင္း"

အင္းသာလိုက္ေနတာ။ လူကအစားအေသာက္ဆီ အာ႐ံုေရာက္ေနပံု။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေတာ့ ေျပာစရာရွိတာ ဆက္ေျပာရမည္။ ေျပာဖို႔ပဲ ဒီကိုလာခဲ့တာေလ။

"ငါ မင္းကိုထိုင္ေစာင့္ေနရမွာပ်င္းလို႔ လမ္းေလၽွာက္ၿပီးထြက္လာတာ။ အဲဒီမွာ .............."

စားလည္းစား၊ သူ ဇာတ္စံုခင္းတာကိုလည္း ထြဋ္ေခါင္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္။

"ၿပီးေတာ့ ငါေရာက္ၿပီးခဏၾကာေတာ့ မင္းကားနဲ႔ေရာက္လာတာပဲ"

"ဒီေတာ့ ... ဘာမွမသိလိုက္ရဘူးဆိုပါေတာ့?"

"အင္း။ ဆရာမဆီလာတာဆိုေတာ့ ဆရာမကိုပဲ အရင္စံုစမ္းရမလား?"

ထြဋ္ေခါင္က အစားအေသာက္ကိုလက္စသတ္ရင္း

"ဒီအေအးေလာက္က အရသာမရွိဘူး။ ဝိုင္ေလးဘာေလး မွာရမလား?"

"ဟင္၊ မင္း ဘာသိထားလို႔လဲ?"

"ဟာဟ ... ငါ့ေကာင္က နပ္သားပဲ"

"မွာကြာ။ ၿပီးရင္အေႂကြးမွတ္ထား၊ ေနာက္ေန႔ျပန္ဆပ္မယ္"

"အမ္! တကယ္ႀကီးလား?"

"ေရာ့ကြာ"

သူ သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။

"တကယ္ႀကီးပဲ။ ဘာကဒ္မွလည္းမပါဘူး။ ဟုတ္ၿပီေလ၊ အေႂကြးေပါ့။ မွာၿပီေနာ္"

မွာစရာရွိတာ မွာၿပီးေသာအခါ

"ကဲ! ေျပာေတာ့"

ထြဋ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ဝိုင္ကို သူ႔ေရွ႕ကခြက္ထဲ ငွဲ႔ထည့္လိုက္ကာ

"ဒါကဒီလိုရွိတယ္...."

ေျပာရင္း ဝိုင္ကိုတစ္ငံုေသာက္ကာ ခြက္ျဖင့္ သူ႔ဘက္ကိုညႊန္ရင္း

"မင္း သူ႔ကို ဘယ္လိုသေဘာထားတာလဲ?"

သူ ထြဋ္ေခါင္ကို စိတ္မရွည္ေတာ့၍ ဝိုင္ပုလင္းကိုလွမ္းယူရင္း

"ေနလိုက္ေတာ့၊ ဒါ မင္းအတြက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး"

"တကယ္ေတာ့ ေက်ာ္ေဇကပိုသိတာ"

"ဘယ္လို?"

သူ႔ေရွ႕ကခြက္ထဲ ဝိုင္ေတြငွဲ႔ေနရင္း ထြဋ္ေခါင္ကို သူလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထြဋ္ေခါင္က

"ေပးစမ္းပါ။ Alcohol allergy ရွိတာကို"

သူက နည္းနည္းေသာက္ရင္ မ်ားမ်ားမူးတဲ့အမ်ိဳး။

"မင္းကိုမတိုက္ခ်င္လို႔ကြာ"

"ငါလည္းသိပါတယ္ကြ"

"ေျပာၾကည့္ေလ"

သူကပဲ တစ္ျပန္ ျပန္ေခ်ေနသည္။

"မင္းဘက္က တကယ္လား? သူ႔မွာ ခ်စ္သူရွိေနမလားလို႔ေရာ မေတြးဘူးလား?"

"ခ်စ္သူ? အဟက္! ဒီအရြယ္မွအၿမီးမေပါက္ရင္ chimpanzee ေပါ့ကြာ"

"အဲေလာက္လည္း မ်က္ႏွာမပ်က္ပါနဲ႔။ ဘိုးေတာ္ဘက္က နည္းနည္း sensitive ျဖစ္ေပမဲ့ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး သာမန္ပဲတဲ့"

"ေက်ာ္ေဇေျပာတာလား? ဘယ္တုန္းကလဲ?"

"မင္းအိပ္မက္အေၾကာင္း ငါတို႔ကိုေျပာျပတဲ့ေန႔က"

"ငါ့တစ္ေယာက္တည္းကိုလၽွိဳထားတယ္ေပါ့? ဘာလို႔ခုမွေျပာတာလဲ?"

"မင္းမွမေမးတာ"

"ထားပါေတာ့။ ၿပီးေတာ့ေရာ?"

"အဲဒီလူက သူတို႔ Group ရဲ႕ shopping mall ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဦးစီးေနတာ။ Company ရဲ႕ ဒုဥကၠ႒"

"ဦးစီးတယ္? ဒါဆို ဘာလို႔ vice လဲ?"

"ဪ ... သူ႔ Father ႀကီး တရားဝင္ အနားမယူေသးလို႔ေပါ့"

"ဒါဆို ဘယ္ Group?"

"Bright Light Group"

"အာ ..... Top 5 ထဲကပဲ"

"အင္း။ မင္းရဲ႕မ,နဲ႔က ..."

"ငါ့ မ ...? ဟာဟ! အင္း၊ ေစ့စပ္ထားတာမဟုတ္လား?"

"အင္း"

"ငါသိတယ္။ B.L. group ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားနဲ႔ Lunar Trading ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး"

"အင္း ... လမင္းစႏၵာ"

"လမင္းစႏၵာ! မြန္း ... ဪ၊ ဒါေၾကာင့္ မိမြန္းတို႔ကံမေကာင္းဘူးလို႔ သူေျပာလိုက္တာကိုး။ ငါက ေသခ်ာမၾကားလိုက္တာ"

"ခု သိၿပီေပါ့။ ကိုလင္းေရာင္က B.L. ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ အေမြဆက္ခံသူ။ ဂုဏ္၊ ဂုဏ္ခ်င္း ထပ္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲ! ကိုလင္းေရာင္ဘက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္ပံုရတယ္တဲ့။ မမြန္းကေတာ့ အဲဒီေလာက္မဟုတ္ဘူးတဲ့"

"ဆက္ေျပာ"

"ေက်ာ္ေဇ့ကို ဆက္ေမး"

"မင္းဟာကလည္းကြာ ... မြန္းအေၾကာင္းေမးထားတာလား? သူ႔ခ်စ္ ... အင္း ... အဲဒီလူအေၾကာင္း ေမးထားတာလား?"

သူ႔ခ်စ္သူလို႔ သံုးႏႈန္းဖို႔အတြက္ ရင္ထဲကလက္မခံဘူး။ ကိုယ္က သူတို႔ၾကားထဲ တတိယလူျဖစ္ေနမလားလို႔ ေတြးမိရင္ ႏွလံုးသားကနာတယ္။

"ဪ ... ဆိုင္သူရွိေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီလူရဲ႕ Background ေလး သိရေအာင္လို႔ ေျပာျပတာပါ"

ထြဋ္ေခါင္အေျပာေၾကာင့္ သူျပံဳးလိုက္မိသည္။ Background တဲ့။

¤

ဪ ... သိရေတာ့လည္း ဒီလိုမ်ိဳးနဲ႔ စသိရတာ ရင္ထဲမွာေအာင့္သက္သက္။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း Alcohol နည္းနည္းဝင္ရင္ မ်ားမ်ားမူးေလေတာ့ ဘြားကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ေက်ာ္ေဇ့ဆီမွာအိပ္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာရေတာ့သည္။

"မင္းက ဖုန္းဆက္တာေတာ့ ေလသံမွန္ေနတာပဲ"

"မမွန္ရင္ ေသမွာေပါ့"

"ေဟာ ... ေက်ာ္ေဇလာၿပီ"

"ျမန္ျမန္လာစမ္းပါ"

ေက်ာ္ေဇက

"ဒီေကာင္ဘာျဖစ္တာလဲ ငထြဋ္?"

"ဝိုင္တန္ခိုးျပတာ။ ငါေသာက္မလို႔မွာတာ သူကခ်ည္း ယူေသာက္ၿပီး အဲဒီလိုျဖစ္သြားတာ"

ခုတင္ေပၚေခြေခါက္ေနတဲ့သူ႔ကို ေက်ာ္ေဇက

"ငါ့ကိုေမးစရာရွိလို႔ဆို?"

သူ ေခါင္းအံုးဖက္လို႔ ထထိုင္လိုက္ရင္း

"မြန္း ... အေၾကာင္း ... သိသေလာက္ေျပာျပ"

"ဟူး ... လုပ္လာၿပီ။ သူက ဦးေလးဆိုင္က regular customer, တစ္ခါတေလ ငါ့ဆိုင္ဘက္လာတယ္"

ကားေတြေထာင္ၿပီး ကားဝပ္ေရွာ့လည္းလုပ္တဲ့ ေက်ာ္ေဇ့ဦးေလး လူပ်ိဳႀကီးက ေက်ာ္ေဇ့အေဖ၊ သူ႔ေယာက္ဖ ဆံုးသြားေတာ့ သူ႔တူကိုေခၚၿပီး သူတတ္တာေတြ လက္ဆင့္ကမ္းေပးသည္။
ႏွစ္ႏွစ္အလုပ္လုပ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ တကၠသိုလ္ျပန္တက္၊ ဒုတိယႏွစ္ၿပီးေတာ့ ဝပ္ေရွာ့တစ္ဆိုင္ထပ္ခြဲၿပီး ေက်ာ္ေဇ့ကို ေပးလုပ္ထားသည္။ ေက်ာ္ေဇကလည္း စိတ္ဝင္တစား ႀကိဳးႀကိဳးစားစားရွိေတာ့ နာမည္ပိုရလာခဲ့သည္။

"လာေနက်ဆိုေတာ့ ဘယ္သူလဲ?"

"ႏွစ္ေယာက္လံုးပဲ။ အဲဒါက ..."

စကားစျဖတ္ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့ေက်ာ္ေဇ

"ေျပာေလ၊ ဘာျဖစ္လဲ?"

"လုပ္ငန္းကလည္းတူ၊ ေစ့စပ္လည္းထားေတာ့ မမြန္းအေၾကာင္းဆိုေပမဲ့ ကိုလင္းေရာင္နာမည္လည္း ပါလာတတ္မွာေလ။ ႀကိဳေျပာတာ"

"ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ေတြလား?"

ထြဋ္ေခါင္အေမးကို ေက်ာ္ေဇက

"မဟုတ္ဘူး။ ကိုလင္းေရာင္ဘက္ကသာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္။ မမြန္းဘက္က လက္ထပ္ဖို႔အခ်ိန္ဆြဲထားတာၾကာၿပီတဲ့"

"ဘာျဖစ္လို႔တဲ့လဲ? မင္းသိလား?"

"ေသခ်ာေတာ့မသိဘူး။ ဟိုအရင္ကတည္းက ႏွစ္အိမ္လံုးက ရင္းႏွီးေနၾကတာ။ ျငင္းစရာလူမဟုတ္လို႔ရယ္၊ သူ႔ဘက္ကျငင္းစရာအေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိလို႔ရယ္၊ အရင္တည္းကသိေနေတာ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ရယ္သာ မမြန္းက လက္ခံလိုက္ပံုရတယ္။ မမြန္းဘက္က ခ်စ္သူခ်င္း ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ၊ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကိုလင္းေရာင္ကေတာ့ တအားဂ႐ုစိုက္တယ္"

"မြန္းကမခ်စ္ဘူးလား? ငါကေရာ ... အာ ... ပိုင္ရွင္နဲ႔ကို ဘာေတြေတြးမိမွန္းမသိဘူး"

သူေျပာၿပီး ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ထုကာ ခုတင္ေပၚေျခပစ္လက္ပစ္လွဲလိုက္သည္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ၿငိမ္ေနတာမို႔ ခဏၾကာေတာ့

"မင္းတို႔က ဘာလို႔ၿငိမ္သြားတာလဲ?"

"စလာၿပီ။ လာမရစ္နဲ႔။ အိပ္ခ်င္ရင္အိပ္"

ထြဋ္ေခါင္အေျပာကို ေက်ာ္ေဇကပါ

"အိပ္မယ္ဆို ဟိုဘက္သြား။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ကို အပိုင္မစီးနဲ႔။ ၿပီးရင္ ေဘးနားဝင္အိပ္လို႔လည္း လက္မခံဘဲနဲ႔။ ဘယ္လိုမိန္းမယူမွာလဲ?"

"မိန္းမယူရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ခုကမင္းတို႔နဲ႔ေလ၊ တစ္ခုတင္တည္းအိပ္စရာလား?"

"ေဟ့ေကာင္၊ dirty mind ေတြ စမလာနဲ႔။ ႐ိုး႐ိုးေျပာ။ မင္းလိုငမူးနဲ႔လည္း ဘယ္သူမွ တစ္ခုတင္တည္း မအိပ္ဘူး။ သြား! ဟိုဘက္ခုတင္ကို"

ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္က်ယ္ႀကီးကို ဒီလိုပဲလုေနက်။ စုအိပ္တတ္တာမို႔ တစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ေလးတစ္လံုးကို အခင္းထူထူခင္းထားၿပီး နံရံကပ္ထားတာက သူ႔အႀကိဳက္ေပမဲ့ အက်င့္ယုတ္ခ်င္လာရင္ ခုတင္ႀကီးေပၚ ကန္႔လန္အိပ္ေနတတ္တာမို႔ သူတို႔ႏွင္ခ်ေနျခင္းျဖစ္သည္။
အခု ထြဋ္ေခါင္က ခုတင္ေလးေပၚမွာ၊ ေက်ာ္ေဇကေတာ့ ခုတင္က်ယ္ေပၚ ကိုးယိုးကားယားလွဲေနတဲ့ သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္လ်က္သား။

"ငါ့ကို မြန္းရဲ႕ Biography ေလးမ်ား မေျပာခ်င္ၾကဘူးလား?"

"အင္း ... Lunar Trading အေၾကာင္းေတာ့ သိမွာပါ။ မမြန္းက PhD Thesis အတြက္ ရန္ကုန္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ လံုးခ်င္းေလးဝယ္ၿပီး အတူေနေနတာ။ B.L. နဲ႔ စပ္တူလုပ္ငန္းေတြကို ကိုလင္းေရာင္နဲ႔အတူလုပ္ေနတယ္"

"Address?"

"ဒီတိုင္းရမယ္ထင္လား?"

"လာျပန္ၿပီတစ္ေယာက္! ေနာက္ေန႔ေကၽြးမယ္ကြာ။ တကယ္ေရာသိလို႔လား?"

"အိမ္ေတာင္ေရာက္ဖူးတယ္ကြာ"

"ဘာ ..... မင္း!!!"

သူခ်က္ခ်င္းထထိုင္ၿပီးမွ တစ္ခုစဥ္းစားမိသြားၿပီး

"မြန္းက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေနတယ္ဆိုေတာ့ မင္း ... မင္းရဲ႕မမ ..."

"အဟီး ... ဟုတ္တယ္။ မမသူငယ္ခ်င္း"

"ေခြးေကာင္! အစတည္းကေျပာပါလား!"

"မင္းကိုလည္းမေျပာျဖစ္ေသးသလို မမကိုလည္း မင္းအေၾကာင္းမေျပာရေသးဘူး"

"မေျပာနဲ႔၊ မေျပာနဲ႔! ဒီတိုင္းေလးပဲ သိခ်င္တာေလးသာ ေမးေပး"

"ျဖစ္ရဦးမယ္"

ထိုအခါမွ ထြဋ္ေခါင္က

"သာယာၾကပါ။ ငါ့မွာေတာ့ တစ္ေကာင္တည္း မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္"

"မင္းက ငေပြင႐ႈပ္ပဲ။ အလည္လြန္ၿပီး မိန္းမမရလည္း ေယာက္်ားယူေပါ့"

သူ ထြဋ္ေခါင္ကို ေနာက္လိုက္ေတာ့

"မင္းက အခုေတာ့ မူးလည္းမမူးေတာ့ဘူး၊ အသည္းလည္းမကြဲေတာ့ဘူးေပါ့? မင္းေကာင္မေလးေတြကေရာ?"

"ဟာ! ဘာေကာင္မေလးလဲ? အကုန္ေဘာ္ဒါအကန္႔ေတြခ်ည္းပဲ။ ဘယ္သူ႔သြားေမးေမး ေမးၾကည့္။ မင္းသာ play boy ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးတာေလ ငထြဋ္ရာ"

"မင္းဘိုးေအ play boy လား? နာမည္မဖ်က္နဲ႔။ ခုေလာေလာဆယ္ ငါ single ပဲ"

"မင္း အခုမွေျခၿငိမ္တာေလ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္က ေက်ာင္းမွာတင္ ရည္းစားက ၈ေယာက္မကဘူး။ ထြဋ္ေခါင္နဲ႔ မအီဖူးတဲ့ အေခ်ာအလွဆိုတာ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတယ္"

သူတို႔ျငင္းခံုေနတာကို ေက်ာ္ေဇကထိုင္ရယ္ေနရင္းမွ

"ထြဋ္ေခါင္ကိုသြားမေျပာနဲ႔။ ေလးႏွစ္ကို ရည္းစားအေယာက္ေလးဆယ္ေလာက္ ထားခဲ့တာ။ မင္းသာ အျဖစ္မရွိတာ"

"ငါက ..."

"ပါးစပ္ပိတ္!!!"

ေျပာဖို႔ အားရပါးရအရွိန္ယူကာ စကားစလိုက္သည့္သူ႔ကို အေျပာမခံဘဲ ဝိုင္းေအာ္ၾကၿပီး သူတို႔ဆက္ေျပာၾကသည္။

"မင္းက TU မွာ မိန္းကေလးပိုနည္းလို႔ တျခားေယာက္်ားေလးေတြအတြက္ အနစ္နာခံၿပီး ရည္းစားမထားတာ။ Right? ငါတို႔သိတယ္၊ ဘာမွမေျပာနဲ႔"

"အလကား အီစီကလီေကာင္"

သူ႔ကို ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ဝိုင္းႏွိပ္ကြပ္ၾကၿပီး ထြဋ္ေခါင္က

"ငါ့ကိုရည္းစားမ်ားတယ္ေျပာတဲ့ ငေက်ာ္ေဇ၊ မင္းသာ တစ္ေယာက္ေလးရတာကို အတင္းဆြဲထားရတာ"

"ငါတို႔က တည္ၿငိမ္တာ။ တစ္ေယာက္တည္းကို အမ်ားႀကီးခ်စ္တာ"

"ငါလည္း တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ အမ်ားႀကီးခ်စ္တာေလ"

သူတို႔ေျပာေနၾကေတာ့ သူၿငိမ္က်သြားျပန္သည္။

"ဪ ... ဒီလိုက်ေတာ့ ငါတို႔ေကာင္ႀကီးကို ဘယ္ပို႔ရပါ့ ထြဋ္ေခါင္ရာ။ ဟားဟား"

"သနားပါတယ္"

"မင္းတို႔သနားတာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ႀကီးေတြ"

"ေအးပါကြာ၊ မင္းကို စတာပါ။ ေလွာင္တာမဟုတ္ပါဘူး"

"အင္း ... သိတယ္"

"မင္း ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ?"

"ငါတို႔ေရစက္ပါမလားလို႔ ထပ္ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့"

ေက်ာ္ေဇက

"ပ်က္ေနရင္ေရာ?"

ထြဋ္ေခါင္က

"အသစ္ဝယ္လိုက္"

"မင္းတို႔ဆိုတာေလ အတည္ေပါက္ေျပာလို႔မရတဲ့ေကာင္ေတြ"

သူေျပာေတာ့ ထြဋ္ေခါင္က

"ေအးပါ၊ မင္းရဲ႕ အရာရာနဲ႔အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြပဲ ေမၽွာ္ပါကြာ"

"အင္း ကံစမ္းရမွာေပါ့"

"ကံဆိုတာ အလုပ္ဆိုရင္ ... မင္းဘက္က ဘာမွမလုပ္ဘဲေနရင္ ကံမဆံုဘူးဆိုရင္ေရာ?"

"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညားၾကေလသတည္းေပါ့"

ေျပာရင္း သူ႔ရင္ဘတ္သူ ဖိမိသည္။ ရင္ထဲက စူးခနဲ။ သူမနဲ႔ ဆက္ၿပီးပတ္သက္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္ ဒီေဝဒနာက ထပ္ျဖစ္လာရဦးမွာမို႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ႀကိဳးစားရမလား? လံုးဝမဆံုေအာင္ ရပ္ပစ္ရမလား?

¤

သူမရဲ႕အက်ႌဝဲဘက္ရင္အံုေပၚက ေငြေရာင္ႏွင္းဆီေလး။ ဝတ္ဆံေနရာမွာ ရဲရဲနီေနသည္။ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီေနရာမွာ အနီေရာင္မဟုတ္ဘူးေလ။ သူ႔လက္က စူးရွနာက်င္မႈေၾကာင့္ ငံုၾကည့္မိေတာ့ ႏွင္းဆီဆူးခ်က္ေတြအျပည့္။ သူမကိုၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းလို႔ အေဝးကိုထြက္သြားေလၿပီ။ ၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲက ဆစ္ခနဲ ...

"အ"

သူလန္႔ႏိုးသြားတဲ့အခ်ိန္ ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ဖိလ်က္သား။

မက္ျပန္ပါၿပီ ဒီအိပ္မက္ေတြ။

¤

ဝိုးတဝါးနဲ႔ ျမင္ကြင္းကမရွင္းသည္မို႔ သူမလက္ကို သူမမျမင္ရ။ ျမဴခိုးျဖဴေတြလြင့္သြားမွ သူမလက္ထဲကအရာကို ေတြ႕ရသည္။
သူမေပ်ာက္သြားသည့္ ရင္ထိုးေလး?
မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ အခုက အလယ္မွာ နီရဲစိုလဲ့ေနသည္။ ဒီေနရာမွာ အနီေရာင္မွမဟုတ္တာပဲ။ သူမ လက္ညႇိဳးနဲ႔အသာတို႔ၾကည့္ေတာ့ ...

အို ......... ဒါေသြးစက္ပဲ။ ေက်ာက္မ်က္မဟုတ္တဲ့ ေသြးစက္။
သူမရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ။

"ဟင္"

သူမ လန္႔ႏိုးလာေတာ့မွ အိပ္မက္မက္ေနတာမွန္း သိလိုက္ရသည္။ သူမ ခုထိလန္႔ေနဆဲ။
ေပ်ာက္သြားတဲ့ရင္ထိုးကို စိတ္စြဲတာပါဆိုရင္ အဲဒီေသြးစက္က ဘယ္ကပါလာတာလဲ?
အမွတ္မထင္ သူမလက္ကို ျဖန္႔ၾကည့္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ အသာေလးလက္သီးဆုပ္မိေတာ့ လက္မွာေစးကပ္ကပ္ျဖစ္သြားသလိုလို ...

စိတ္ထင္တာလား?
အလန္႔တၾကား လက္ျဖန္႔ၾကည့္မိျပန္သည္။

■

အပိုင္း (၃) ဆက္ရန္

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

"ဟေ့ကောင်! ဘာငေးနေတာလဲ?"

"ဒီလိုပဲ လှလို့ကြည့်တာလေ"

သူတို့လည်း လိုက်ကြည့်ကြတော့ သူက ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံထုတ်ကာ ရှင်းလိုက်ပြီး

"Ok, let's go!"

သူ့အပြောကြောင့် ပြန်လှည့်ကြည့်လာတဲ့ထွဋ်ခေါင်က သူရှေ့ကိုခြေအလှမ်းမှာ

"ဟေ့ကောင်၊ ဟိုမှာ ဘာကျနေတာလဲ?"

"ဟင်!"

ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက တစ်ခုခုကျတယ်ထင်လို့ သူငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ရင်ထိုးခပ်သေးသေးတစ်ခု။ အတိအကျပြောရရင် နှင်းဆီပန်းပုံငွေရောင်ရင်ထိုးလေး၊ ဝတ်ဆံနေရာမှာ ကျောက်အနက်လေးတစ်လုံးနဲ့။ သူကောက်ယူကြည့်လိုက်တော့ ရိုးတံမှာလည်း ဆူးသေးသေးလေးလို ပုံစံလေးတွေ။ အကြီးကြီးမဟုတ်ဘဲ တော်တော်အနုစိပ်ပြီး ပီပြင်တဲ့ လက်ရာတစ်ခု။
ဒီနားရှိနေတာ အားလုံးယောက်ျားတွေချည်းပဲ။
ဒါဆို ... ခုနကတစ်ယောက် ...

"ဟင်! ရင်ထိုးလေးလား? ဒါဆို ခုနကတစ်ယောက်ဟာ ..."

ထွဋ်ခေါင်ရဲ့ တွေးဆဆအပြော။

"အင်း ... ရေစက်လား? ဖူးစာလား?"

သူ့အပြောကို ကျော်ဇေက

"ရူးတာ"

ထွဋ်ခေါင်ကလည်း ပြောရှာပါသည်။

"ရေတုံကင်" တဲ့။

သူက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ရင်ထိုးလေးကိုင်ကာ ထွက်လာတော့ ကျန်နှစ်ယောက်လည်း နောက်ကပါလာသည်။

¤

သူအိမ်ရောက်တော့

"မာလာ! ဘွားရော?"

"မေမေကြီးက အရေးပေါ်အစည်းအဝေးသွားပါတယ်။ အစ်ကိုလေးလာရင် လိုတာလုပ်ပေးဖို့ မာလာတို့ကို မှာသွားတယ်"

"ဪ"

ဒီက ကုမ္ပဏီကို အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်အဘွားက အေးအေးဆေးဆေး ဦးစီးနေပြီး၊ မေက မန္တလေးမှာအထိုင်ချကာ၊ ဖေက ဟိုဒီကူးလို့ နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီများနှင့် ပူးပေါင်းလုပ်ကိုင်ဖို့ကို တာဝန်ယူထားသည်။
အိမ်ဆောက်ပစ္စည်းနှင့်ပတ်သက်လျှင် ဖေတို့ကနှံ့စပ်သည်။ သူကသာ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခြင်း။
ယူတဲ့မေဂျာက Mechanical မို့ ဘာမှမဆိုင်ဘူးဆိုပြီး မိဘလုပ်ငန်းကို အဖက်မလုပ်၊ အစ်ကိုတို့ဇနီးမောင်နှံကသာ လက်လွှဲယူဖြစ်မည်ဖြစ်သည်။

မေက ညနေပိုင်း Dinner တစ်ပွဲသွားမည်မို့ ညဘက်ကျမှဖုန်းဆက်ရမည်။
ခဏတော့ အိပ်လိုက်ပါဦးမည်လေ။

¤

နှင်းဆီပင်မှ နှင်းဆီပွင့်လေးတစ်ပွင့်ကို သူငေးကြည့်နေမိသည်။ သူ့ရှေ့မှာ သူ့ကိုကျောခိုင်းထွက်သွားပြီဖြစ်တဲ့ သူမ။ သူမကျောပြင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း နှင်းဆီပင်ကို ဆုပ်ကိုင်မိတော့ စိုက်ဝင်ကုန်သည့်ဆူးတွေကြောင့် လက်မှာရဲရဲနီလို့ သူ့ရင်ထဲကတော့ ဆစ်ခနဲ။

"ဟင်!"

ဒါ အိပ်မက်ပဲ။ ဟုတ်တယ်၊ သူအိပ်ပျော်သွားပြီး အိပ်မက်မက်နေရာက လန့်နိုးလာတာပဲ။
ရင်ထဲမှာ စူးခနဲခံစားရတာမို့ ရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့်အသာဖိမိသည်။

တောက် ... တောက် ... တောက် ...

ရေကျသံတွေ။ သူ့ Phone ringtone သံ။ ဖုန်းကိုလှမ်းယူကြည့်လိုက်တော့ သူပြုံးမိသည်။

"အေး၊ လေးငယ်။ ပြော!"

"နင်ပြန်သွားတာ ငါ့ကိုတောင် နှုတ်ဆက်မသွားဘူး"

"အဲ ... စိတ်ကောက်တာလား?"

"ဖြစ်ရလေ။ ဒီမှာ နင့်အတွက်ဝယ်ထားတဲ့ Shirt & Jean ဘယ်သူ့ကိုပေးလိုက်ရမလဲ?"

"ဟာ! ဟုတ်သားပဲ။ ငါ မေ့သွားတာ။ ဘယ်သူ့မှမပေးနဲ့၊ နောက်တစ်ခေါက်ပြန်လာရင် လာယူမှာ"

"ဟာဟ ... မပေးဘူး။ ငါဝတ်ပစ်မယ်"

"နင်နဲ့ဆို မီးပုံးပျံဖြစ်နေမှာပေါ့"

"အထဲကတစ်ထပ်နဲ့ဝတ်မှာ။ ငါ့မှာ အဲဒီအရောင်ရှိတယ်၊ ကွက်တိပဲ"

"နင့် ရှင်မီးအင်္ကျီတွေက အရောင်စုံပဲလား?"

"ဟဲ့! ဘယ်ကရှင်မီးအင်္ကျီဖြစ်ရမှာလဲ?"

"ကြိုးသေးသေးလေးတွေနဲ့ကရော?"

"နင်လျှာရှည်လိုက်တာ။ အဲဒီ့ကြိုးတစ်လုံးလေးတွေက ခုပြောသလို နှစ်ထပ်ဝတ်ဖို့ပေါ့ဟဲ့။ နင်တို့တောင် အထဲက body fit နဲ့ နှစ်ထပ်ဝတ်သေးတာပဲ"

"မသိဘူးဟာ။ ငါ့အင်္ကျီသာ နင်သေချာသိမ်းထား။ ဒါပဲ!"

"ကြောက်လိုက်တာ။ နောက်နှစ်မှလာယူရင်တော့ နှစ်နှစ်စာပေါင်းယူ"

"မပူနဲ့၊ သင်္ကြန်ပြန်လာမှာ။ မွေးနေ့လက်ဆောင်ဆိုတာ နှစ်ပေါင်းပြီးမပေးရဘူး"

"မကြားဖူးတာတွေ။ တော်ပြီ၊ တာ့တာ"

"Ok, Bye!"

သူဆိုသည်မှာ ရစရာရှိတာတောင် မေ့တဲ့အမျိုး။ အကြွေးယူပြီးရင် မသိတော့တာမျိုး။

တီ ... တီ...

"ဘွားပြန်လာပြီထင်တယ်။ ဘွားရေ ......"

ပါးစပ်ကအော်ရင်း အဘွားဖြစ်သူဆီပြေးလေသောသူ။

"နောက်ကျလိုက်တာ ဘွားရယ်"

"အမလေး ငါ့မြေးလေး၊ ကပ်ချွဲပြန်ပြီ။ ကိုယ့်အသက်အရွယ်လည်း ပြန်ကြည့်ဦး! ဘာလဲ၊ ရောက်ရောက်ချင်း မုန့်ဖိုးတောင်းမလို့လား?"

"ဟာ ... အထင်သေးတာလား ဘွားက!"

"ဪ ... မယူဘူးပေါ့?"

"အဟဲ ... ဒါမျိုးမငြင်းကောင်းဘူးလားလို့ပါ"

Mission Complete! မုန့်ဖိုးတောင်းခြင်း ပြီးဆုံး။

¤

ကျောင်းပြန်တက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း သုံးယောက်ပေါင်းလောင်းကျော်။
ကျောင်းပိတ်ရက်တစ်ရက်မှာ ပျင်းပျင်းရှိသည်ကြောင့် ကျန်နှစ်ယောက်ကို ဖုန်းခေါ်ကြည့်မိတော့ ကျော်ဇေက မအား။
ထွဋ်ခေါင်က ရေချိုးပြီးရင် ကားနဲ့လာခေါ်မည်၊ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ကြမည်တဲ့။
သူလည်း လာခေါ်သည်အထိမစောင့်ချင်၍ သူတို့ကွန်ဒိုဝန်းထိပ်အထိ လမ်းလျှောက်ထွက်မည် စိတ်ကူးလိုက်သည်။

သူ အေးအေးဆေးဆေးလမ်းလျှောက်လာရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ကလေးငယ်တချို့ ဘောလုံးကစားနေကြသည်ကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ ကလေးတစ်ယောက်ကန်လိုက်သော ဘောလုံးက သူ့အနားရောက်လာသည်။ ဒီကလေး ဒီလောက်ကန်နိုင်သလားလို့ သူအံ့ဩမိသည်။ ကန်လိုက်သောကလေးနှင့် အပေါင်းအပါများပါ အံ့ဩပြီး ဘောလုံးသွားရာကို လိုက်ကြည့်နေကြသည်။
သူက ဘောလုံးကိုလိုက်ကောက်ပြီး အရှိန်ယူပြန်ပစ်ပေးကာ နောက်အလှည့် .....

"အ!"

"အမလေး!"

ဘုတ် ခနဲအသံပါ ကြားလိုက်ရသည်။
သူရောက်နေတာ လမ်းချိုးတစ်ခုမို့ ဘောလုံးပစ်ဖို့ယူလိုက်သည့်အရှိန်နှင့် နောက်ပြန်အဆုတ်မှာ တစ်ဘက်ကကွေ့လာသူနှင့် တိုက်မိကုန်သည်။
မိန်းကလေးအသံမို့ သူလှမ်းကြည့်ရင်း

"အာ ... တောင်းပန်..."

သူ့စကားရပ်သွားမိသည်က သူမကြောင့်။ ဟုတ်တယ်၊ သူမမှ သူမအစစ်။

"တောင်းပန်ပါတယ်၊ အစ်မ။ ဟိုဘက်ကို အာရုံရောက်သွားလို့"

ပြုတ်ကျသွားသော အိတ်နှင့်ဖိုင်ကို ကောက်ရန်ပြင်နေသည့် သူမကြောင့် သူပါဝိုင်းကူကောက်ပေးရန်ပြင်ရင်း ပြောမိတော့ သူမက အိတ်ကိုအရင်ကောက်လွယ်ပြီး

"အာ ... ရပါတယ်"

ဖိုင်ကဖွင့်လျက်သားမို့ စာရွက်တွေထွက်ကုန်၍ လိုက်ကောက်ကြရင်း သူမက စကားဆက်သည်။

"အစ်မလည်း ဖိုင်ဖွင့်ပြီး ပစ္စည်းရှာနေတာမို့ ရှေ့ကို အာရုံမရောက်လိုက်ဘူး"

ပြောနေရင်းမှာ လေတစ်ချက်အဝှေ့ ... တစ်ရွက်တည်းကျန်သောစာရွက်က လွင့်ထွက်သည်မို့ သူက ကမန်းကတမ်းလှမ်းအယူ၊ သူမကလည်း အလျင်အမြန်လှမ်းအကောက်တွင်

"အ!"

တိုက်ပြန်ပါပြီ။ စာရွက်ကတော့ သူ့လက်ထဲပါလာသည်မို့ သူမကရယ်ရင်းနှင့်

"တော်သေးတာပေါ့။ ထပ်မလွင့်သွားလို့"

"ဟုတ်"

နှစ်ယောက်သားထရပ်လိုက်ကြတော့

"ဟင်!"

ဒီတစ်ခါက သူမဆီကအသံ။ သူမရဲ့ခါးလောက်ရှည်သည့်ဆံပင်က သူ့နာရီမှာ ညိနေသည်။ သူက စာရွက်ကိုလှမ်းပေးလိုက်ပြီး

"အာ ... ခဏလေး၊ ခဏလေး။ ကျွန်တော်ဖြုတ်ပေးမယ်၊ မလှုပ်နဲ့ဦး။ နာကုန်လိမ့်မယ်"

ပြောလည်းပြော သူ့လက်မှနာရီကိုဖြုတ်၍ သူမဆံပင်တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်ပေးလိုက်သည်။

"မိမွန်းတို့ ပြဿဒါးပဲ"

သူမခပ်တိုးတိုးရေရွတ်သံကြောင့်

"ဗျာ!"

"ဪ ... ကိုယ့်ဘာသာပြောတာပါ။ ဒီတစ်နေ့လုံး အရာရာနဲ့အကြောင်းကြောင်းတွေချည်းပဲမို့"

ပြောပြီး သူမခပ်ဖွဖွရယ်တော့ သူ့ရင်ထဲမှာ တရွရွနှင့် နေရတာတစ်မျိုးကြီး။

"အစ်မ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ?"

"ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ရတယ်"

ဖိုင်ပိတ်ပြီးအိတ်ကိုပြင်လွယ်ကာ

"သွားတော့မယ်နော်။ ဆရာမနဲ့ချိန်းထားတာ နောက်ကျနေပြီ"

"ဪ၊ ဟုတ်ကဲ့အစ်မ"

သူမထွက်သွားတာကို လိုက်ကြည့်ရင်း တွေးမိသည်။ သူမပြောသည့် အရာရာနှင့်အကြောင်းကြောင်းများက သူနဲ့တိုက်ဆိုင်နေတာ နှစ်ကြိမ်ရှိပြီ။ သူမ သူ့ကိုကျောခိုင်းထွက်သွားတာလည်း နှစ်ခါရှိပြီ။
ဘာမှမသိရသေးသော သူမအကြောင်းကိုတွေးရင်း သူဆက်လျှောက်လာမိသည်။
ဒီတစ်ခါရော အိပ်မက်မက်ဦးမှာလား?
သူ ဝန်းထိပ်ရောက်ပြီး ခဏကြာတော့ ထွဋ်ခေါင်ကားက သူရှေ့လာရပ်သည်။

"မင်းက ဝီရိယကောင်းနေပါလား!"

သူ ခပ်ပြုံးပြုံးနှင့် ကားထဲဝင်ထိုင်ပြီး

"တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ဆိုင်ကောင်းကောင်းမှာ သွားထိုင်ရအောင်ကွာ"

"ခင်ဗျားလေး ကျုပ်ကိုခေါ်တာ ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ဆို?"

ရုပ်ရှင်ကိုလည်း စိတ်မပါတော့သည်မို့ သူ့ကိုကြည့်ကာပြောလာသော ထွဋ်ခေါင်ကို ဒီအတိုင်းသာ ပြန်ကြည့်နေလိုက်သည်။

"Oki, oki ... သွားကြတာပေါ့။ ငါ့နှယ်! ရည်းစားထားရင်တောင် ဒီလောက်အလုပ်ရှုပ်ဖို့၊ ဒီလောက်အလိုလိုက်ရဖို့ မသေချာဘူး"

"ဒီလောက်ပိုက်ဆံကုန်ဖို့လည်း မသေချာဘူး။ ငါ့မှာ ပိုက်ဆံနည်းနည်းပဲပါတယ်။ ဆိုင်ထိုင်ရင် မင်းရှင်း"

"ငါစားတာပဲ ငါရှင်းမှာ"

"အေးလေ၊ ခေါ်မိတဲ့ငါက မင်းအတွက်ရှင်းပေးဖို့မပါလို့ ပြောတာလေ"

"ဟေ့ကောင်! မင်းနေကောင်းပါတယ်နော်?"

ပြောပြီး သူ့ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်လာသည်။

"ဟား! ကားပဲဂရုစိုက်မောင်းစမ်းပါ။ ငါသေလို့မဖြစ်သေးဘူး"

"ဪ ... ဪ"

ပါးစပ်စိမရအောင်ပြုံးနေသောသူ့ကို ထွဋ်ခေါင်က တအံ့တဩကြည့်ပြီး ဘာမှဆက်မပြောနိုင်။ သူကလည်း ပြုံးကြောရှည်ကာထိုင်လိုက်လာတာ ဆိုင်ရောက်သည်အထိ။

"ကဲ၊ ကိုယ်တော်! ဘာဖြစ်လာလဲ ပြောတော့မလား? တစ်လမ်းလုံးလည်း ဘာမှမပြောဘဲ နတ်သူငယ်အမြှူခံရတဲ့ရုပ်နဲ့"

အစားအသောက်မှာပြီးချိန် ထွဋ်ခေါင်ရဲ့အပြော။

"အင်း၊ ပြောချင်လို့ခေါ်လာတာပဲ"

"ပြောကြည့်"

"ငါ သူနဲ့ပြန်တွေ့တယ်"

သူ့ရဲ့ အဆက်အစပ်မဲ့တဲ့စကားကို ထွဋ်ခေါင်က စဉ်းစားနေသည်။

"သူဆိုတာ ..... အင်း ... ရင်ထိုးပိုင်ရှင်လား?"

"ဟာ! မင်းဘယ်လိုသိလဲ?"

"ခုတလော မင်းအတွက်မှတ်မှတ်ရရရှိတာ သူပဲလေ"

"မင်း ငါ့ကိုကြိုက်နေတာလား?"

"ဘာ!!! ဟာကွာ၊ အစားအသောက်ပျက်တယ်။ ရွံစရာတွေ။ နေပါဦး၊ ဒီတလော ဒါပဲမေးနေရအောင် မင်းက မြောင်းပေးနေတာလား? Sorry ပဲ။ ရေလာဖို့မရှိဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာဝယ်သောက်"

"မသိဘူးလေ။ မင်းက ငါနဲ့ပတ်သက်ရင် သိပ်သိနေတော့ ငါ့ကို အရိပ်တကြည့်ကြည့် ဂရုစိုက်နေသလားလို့ပါ"

"အမ်! ပေါင်းလာတာပဲ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုကျော်နေပြီ။ မင်းပုံစံကြည့်ရင် သိသာနေတာကို"

"ဆယ်နှစ်ကျော်သွားပြီလား? ငါတောင်သတိမထားမိဘူး။ မင်းတစ်ယောက်တည်း Anni တွေလုပ်နေတာလား?"

"F**k!"

"Ok, ok ... relax, dude! I'm just kidding. Don't be angry. "

"မင်းတော့ နာတော့မယ်"

"အဟင်း ... စိတ်ဆိုးသွားလား? Sorry ကိုကို"

ပြောနေရင်း ခပ်နွဲ့နွဲ့အသံဖြင့် သူထပ်စပြန်သည်။

"ကွာ ... ဒီကောင်၊ ငါကိုင်ပေါက်မိတော့မယ်"

"အဟိ! အဲဒါ အသည်းယားတာလား? အူယားတာလား?"

ဟိုတလောကမှ ဆံပင်သွားညှပ်ရာက မိန်းမလျာတစ်ယောက်ရဲ့ အသည်းအသန်လိုက်ခံထားရတဲ့ ထွဋ်ခေါင်ကို သူစချင်တိုင်းစနေသည်။

"လက်သီးယားနေတာ။ @#$$!@#$"

ရှေ့တစ်ခွန်းသာသေချာကြားရပြီး ပါးစပ်လှုပ်ရုံဆဲနေရင်း အစားဆက်စားနေတော့သည်။
သူကလည်း စနောက်နေတာမဆုံးနိုင်တော့ ထွဋ်ခေါင်က သူ့ဘာသာ စားစရာရှိတာ ဆက်စားနေသည်။

"ပြောရရင် ... ဟာ၊ ဟေ့ကောင်! နားထောင်နေလား?"

"အင်း"

အင်းသာလိုက်နေတာ။ လူကအစားအသောက်ဆီ အာရုံရောက်နေပုံ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူကတော့ ပြောစရာရှိတာ ဆက်ပြောရမည်။ ပြောဖို့ပဲ ဒီကိုလာခဲ့တာလေ။

"ငါ မင်းကိုထိုင်စောင့်နေရမှာပျင်းလို့ လမ်းလျှောက်ပြီးထွက်လာတာ။ အဲဒီမှာ .............."

စားလည်းစား၊ သူ ဇာတ်စုံခင်းတာကိုလည်း ထွဋ်ခေါင်က ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့်။

"ပြီးတော့ ငါရောက်ပြီးခဏကြာတော့ မင်းကားနဲ့ရောက်လာတာပဲ"

"ဒီတော့ ... ဘာမှမသိလိုက်ရဘူးဆိုပါတော့?"

"အင်း။ ဆရာမဆီလာတာဆိုတော့ ဆရာမကိုပဲ အရင်စုံစမ်းရမလား?"

ထွဋ်ခေါင်က အစားအသောက်ကိုလက်စသတ်ရင်း

"ဒီအအေးလောက်က အရသာမရှိဘူး။ ဝိုင်လေးဘာလေး မှာရမလား?"

"ဟင်၊ မင်း ဘာသိထားလို့လဲ?"

"ဟာဟ ... ငါ့ကောင်က နပ်သားပဲ"

"မှာကွာ။ ပြီးရင်အကြွေးမှတ်ထား၊ နောက်နေ့ပြန်ဆပ်မယ်"

"အမ်! တကယ်ကြီးလား?"

"ရော့ကွာ"

သူ သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထုတ်ပေးလိုက်သည်။

"တကယ်ကြီးပဲ။ ဘာကဒ်မှလည်းမပါဘူး။ ဟုတ်ပြီလေ၊ အကြွေးပေါ့။ မှာပြီနော်"

မှာစရာရှိတာ မှာပြီးသောအခါ

"ကဲ! ပြောတော့"

ထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ဝိုင်ကို သူ့ရှေ့ကခွက်ထဲ ငှဲ့ထည့်လိုက်ကာ

"ဒါကဒီလိုရှိတယ်...."

ပြောရင်း ဝိုင်ကိုတစ်ငုံသောက်ကာ ခွက်ဖြင့် သူ့ဘက်ကိုညွှန်ရင်း

"မင်း သူ့ကို ဘယ်လိုသဘောထားတာလဲ?"

သူ ထွဋ်ခေါင်ကို စိတ်မရှည်တော့၍ ဝိုင်ပုလင်းကိုလှမ်းယူရင်း

"နေလိုက်တော့၊ ဒါ မင်းအတွက်မဟုတ်တော့ဘူး"

"တကယ်တော့ ကျော်ဇေကပိုသိတာ"

"ဘယ်လို?"

သူ့ရှေ့ကခွက်ထဲ ဝိုင်တွေငှဲ့နေရင်း ထွဋ်ခေါင်ကို သူလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ထွဋ်ခေါင်က

"ပေးစမ်းပါ။ Alcohol allergy ရှိတာကို"

သူက နည်းနည်းသောက်ရင် များများမူးတဲ့အမျိုး။

"မင်းကိုမတိုက်ချင်လို့ကွာ"

"ငါလည်းသိပါတယ်ကွ"

"ပြောကြည့်လေ"

သူကပဲ တစ်ပြန် ပြန်ချေနေသည်။

"မင်းဘက်က တကယ်လား? သူ့မှာ ချစ်သူရှိနေမလားလို့ရော မတွေးဘူးလား?"

"ချစ်သူ? အဟက်! ဒီအရွယ်မှအမြီးမပေါက်ရင် chimpanzee ပေါ့ကွာ"

"အဲလောက်လည်း မျက်နှာမပျက်ပါနဲ့။ ဘိုးတော်ဘက်က နည်းနည်း sensitive ဖြစ်ပေမဲ့ သူကတော့ အေးအေးဆေးဆေး သာမန်ပဲတဲ့"

"ကျော်ဇေပြောတာလား? ဘယ်တုန်းကလဲ?"

"မင်းအိပ်မက်အကြောင်း ငါတို့ကိုပြောပြတဲ့နေ့က"

"ငါ့တစ်ယောက်တည်းကိုလျှိုထားတယ်ပေါ့? ဘာလို့ခုမှပြောတာလဲ?"

"မင်းမှမမေးတာ"

"ထားပါတော့။ ပြီးတော့ရော?"

"အဲဒီလူက သူတို့ Group ရဲ့ shopping mall တော်တော်များများကို ဦးစီးနေတာ။ Company ရဲ့ ဒုဥက္ကဋ္ဌ"

"ဦးစီးတယ်? ဒါဆို ဘာလို့ vice လဲ?"

"ဪ ... သူ့ Father ကြီး တရားဝင် အနားမယူသေးလို့ပေါ့"

"ဒါဆို ဘယ် Group?"

"Bright Light Group"

"အာ ..... Top 5 ထဲကပဲ"

"အင်း။ မင်းရဲ့မ,နဲ့က ..."

"ငါ့ မ ...? ဟာဟ! အင်း၊ စေ့စပ်ထားတာမဟုတ်လား?"

"အင်း"

"ငါသိတယ်။ B.L. group ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသားနဲ့ Lunar Trading ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသမီး"

"အင်း ... လမင်းစန္ဒာ"

"လမင်းစန္ဒာ! မွန်း ... ဪ၊ ဒါကြောင့် မိမွန်းတို့ကံမကောင်းဘူးလို့ သူပြောလိုက်တာကိုး။ ငါက သေချာမကြားလိုက်တာ"

"ခု သိပြီပေါ့။ ကိုလင်းရောင်က B.L. ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော အမွေဆက်ခံသူ။ ဂုဏ်၊ ဂုဏ်ချင်း ထပ်ကြတာမျိုးပေါ့။ အဲ! ကိုလင်းရောင်ဘက်ကတော့ တော်တော်လေးချစ်ပုံရတယ်တဲ့။ မမွန်းကတော့ အဲဒီလောက်မဟုတ်ဘူးတဲ့"

"ဆက်ပြော"

"ကျော်ဇေ့ကို ဆက်မေး"

"မင်းဟာကလည်းကွာ ... မွန်းအကြောင်းမေးထားတာလား? သူ့ချစ် ... အင်း ... အဲဒီလူအကြောင်း မေးထားတာလား?"

သူ့ချစ်သူလို့ သုံးနှုန်းဖို့အတွက် ရင်ထဲကလက်မခံဘူး။ ကိုယ်က သူတို့ကြားထဲ တတိယလူဖြစ်နေမလားလို့ တွေးမိရင် နှလုံးသားကနာတယ်။

"ဪ ... ဆိုင်သူရှိကြောင်းနဲ့ အဲဒီလူရဲ့ Background လေး သိရအောင်လို့ ပြောပြတာပါ"

ထွဋ်ခေါင်အပြောကြောင့် သူပြုံးလိုက်မိသည်။ Background တဲ့။

¤

ဪ ... သိရတော့လည်း ဒီလိုမျိုးနဲ့ စသိရတာ ရင်ထဲမှာအောင့်သက်သက်။ သူ့ထုံးစံအတိုင်း Alcohol နည်းနည်းဝင်ရင် များများမူးလေတော့ ဘွားကိုဖုန်းဆက်ပြီး ကျော်ဇေ့ဆီမှာအိပ်မယ့်အကြောင်း ပြောရတော့သည်။

"မင်းက ဖုန်းဆက်တာတော့ လေသံမှန်နေတာပဲ"

"မမှန်ရင် သေမှာပေါ့"

"ဟော ... ကျော်ဇေလာပြီ"

"မြန်မြန်လာစမ်းပါ"

ကျော်ဇေက

"ဒီကောင်ဘာဖြစ်တာလဲ ငထွဋ်?"

"ဝိုင်တန်ခိုးပြတာ။ ငါသောက်မလို့မှာတာ သူကချည်း ယူသောက်ပြီး အဲဒီလိုဖြစ်သွားတာ"

ခုတင်ပေါ်ခွေခေါက်နေတဲ့သူ့ကို ကျော်ဇေက

"ငါ့ကိုမေးစရာရှိလို့ဆို?"

သူ ခေါင်းအုံးဖက်လို့ ထထိုင်လိုက်ရင်း

"မွန်း ... အကြောင်း ... သိသလောက်ပြောပြ"

"ဟူး ... လုပ်လာပြီ။ သူက ဦးလေးဆိုင်က regular customer, တစ်ခါတလေ ငါ့ဆိုင်ဘက်လာတယ်"

ကားတွေထောင်ပြီး ကားဝပ်ရှော့လည်းလုပ်တဲ့ ကျော်ဇေ့ဦးလေး လူပျိုကြီးက ကျော်ဇေ့အဖေ၊ သူ့ယောက်ဖ ဆုံးသွားတော့ သူ့တူကိုခေါ်ပြီး သူတတ်တာတွေ လက်ဆင့်ကမ်းပေးသည်။
နှစ်နှစ်အလုပ်လုပ်၊ နောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ တက္ကသိုလ်ပြန်တက်၊ ဒုတိယနှစ်ပြီးတော့ ဝပ်ရှော့တစ်ဆိုင်ထပ်ခွဲပြီး ကျော်ဇေ့ကို ပေးလုပ်ထားသည်။ ကျော်ဇေကလည်း စိတ်ဝင်တစား ကြိုးကြိုးစားစားရှိတော့ နာမည်ပိုရလာခဲ့သည်။

"လာနေကျဆိုတော့ ဘယ်သူလဲ?"

"နှစ်ယောက်လုံးပဲ။ အဲဒါက ..."

စကားစဖြတ်ပြီး သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ကျော်ဇေ

"ပြောလေ၊ ဘာဖြစ်လဲ?"

"လုပ်ငန်းကလည်းတူ၊ စေ့စပ်လည်းထားတော့ မမွန်းအကြောင်းဆိုပေမဲ့ ကိုလင်းရောင်နာမည်လည်း ပါလာတတ်မှာလေ။ ကြိုပြောတာ"

"နှစ်ကိုယ့်တစ်စိတ်တွေလား?"

ထွဋ်ခေါင်အမေးကို ကျော်ဇေက

"မဟုတ်ဘူး။ ကိုလင်းရောင်ဘက်ကသာ အရိပ်တကြည့်ကြည့်။ မမွန်းဘက်က လက်ထပ်ဖို့အချိန်ဆွဲထားတာကြာပြီတဲ့"

"ဘာဖြစ်လို့တဲ့လဲ? မင်းသိလား?"

"သေချာတော့မသိဘူး။ ဟိုအရင်ကတည်းက နှစ်အိမ်လုံးက ရင်းနှီးနေကြတာ။ ငြင်းစရာလူမဟုတ်လို့ရယ်၊ သူ့ဘက်ကငြင်းစရာအကြောင်းပြချက် မရှိလို့ရယ်၊ အရင်တည်းကသိနေတော့ အစ်ကိုတစ်ယောက်လို သံယောဇဉ်ကြောင့်ရယ်သာ မမွန်းက လက်ခံလိုက်ပုံရတယ်။ မမွန်းဘက်က ချစ်သူချင်း နှစ်နှစ်ကာကာ၊ မြတ်မြတ်နိုးနိုးပုံစံမျိုး မဟုတ်ဘူး။ ကိုလင်းရောင်ကတော့ တအားဂရုစိုက်တယ်"

"မွန်းကမချစ်ဘူးလား? ငါကရော ... အာ ... ပိုင်ရှင်နဲ့ကို ဘာတွေတွေးမိမှန်းမသိဘူး"

သူပြောပြီး ကိုယ့်ခေါင်းကိုယ်ထုကာ ခုတင်ပေါ်ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲလိုက်သည်။ ကျန်နှစ်ယောက်ကလည်း ငြိမ်နေတာမို့ ခဏကြာတော့

"မင်းတို့က ဘာလို့ငြိမ်သွားတာလဲ?"

"စလာပြီ။ လာမရစ်နဲ့။ အိပ်ချင်ရင်အိပ်"

ထွဋ်ခေါင်အပြောကို ကျော်ဇေကပါ

"အိပ်မယ်ဆို ဟိုဘက်သွား။ နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ကို အပိုင်မစီးနဲ့။ ပြီးရင် ဘေးနားဝင်အိပ်လို့လည်း လက်မခံဘဲနဲ့။ ဘယ်လိုမိန်းမယူမှာလဲ?"

"မိန်းမယူရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့။ ခုကမင်းတို့နဲ့လေ၊ တစ်ခုတင်တည်းအိပ်စရာလား?"

"ဟေ့ကောင်၊ dirty mind တွေ စမလာနဲ့။ ရိုးရိုးပြော။ မင်းလိုငမူးနဲ့လည်း ဘယ်သူမှ တစ်ခုတင်တည်း မအိပ်ဘူး။ သွား! ဟိုဘက်ခုတင်ကို"

နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ကျယ်ကြီးကို ဒီလိုပဲလုနေကျ။ စုအိပ်တတ်တာမို့ တစ်ယောက်အိပ်ခုတင်လေးတစ်လုံးကို အခင်းထူထူခင်းထားပြီး နံရံကပ်ထားတာက သူ့အကြိုက်ပေမဲ့ အကျင့်ယုတ်ချင်လာရင် ခုတင်ကြီးပေါ် ကန့်လန်အိပ်နေတတ်တာမို့ သူတို့နှင်ချနေခြင်းဖြစ်သည်။
အခု ထွဋ်ခေါင်က ခုတင်လေးပေါ်မှာ၊ ကျော်ဇေကတော့ ခုတင်ကျယ်ပေါ် ကိုးယိုးကားယားလှဲနေတဲ့ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်လျက်သား။

"ငါ့ကို မွန်းရဲ့ Biography လေးများ မပြောချင်ကြဘူးလား?"

"အင်း ... Lunar Trading အကြောင်းတော့ သိမှာပါ။ မမွန်းက PhD Thesis အတွက် ရန်ကုန်မှာပဲ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ လုံးချင်းလေးဝယ်ပြီး အတူနေနေတာ။ B.L. နဲ့ စပ်တူလုပ်ငန်းတွေကို ကိုလင်းရောင်နဲ့အတူလုပ်နေတယ်"

"Address?"

"ဒီတိုင်းရမယ်ထင်လား?"

"လာပြန်ပြီတစ်ယောက်! နောက်နေ့ကျွေးမယ်ကွာ။ တကယ်ရောသိလို့လား?"

"အိမ်တောင်ရောက်ဖူးတယ်ကွာ"

"ဘာ ..... မင်း!!!"

သူချက်ချင်းထထိုင်ပြီးမှ တစ်ခုစဉ်းစားမိသွားပြီး

"မွန်းက သူငယ်ချင်းနဲ့နေတယ်ဆိုတော့ မင်း ... မင်းရဲ့မမ ..."

"အဟီး ... ဟုတ်တယ်။ မမသူငယ်ချင်း"

"ခွေးကောင်! အစတည်းကပြောပါလား!"

"မင်းကိုလည်းမပြောဖြစ်သေးသလို မမကိုလည်း မင်းအကြောင်းမပြောရသေးဘူး"

"မပြောနဲ့၊ မပြောနဲ့! ဒီတိုင်းလေးပဲ သိချင်တာလေးသာ မေးပေး"

"ဖြစ်ရဦးမယ်"

ထိုအခါမှ ထွဋ်ခေါင်က

"သာယာကြပါ။ ငါ့မှာတော့ တစ်ကောင်တည်း မျက်နှာငယ်ရတယ်"

"မင်းက ငပွေငရှုပ်ပဲ။ အလည်လွန်ပြီး မိန်းမမရလည်း ယောက်ျားယူပေါ့"

သူ ထွဋ်ခေါင်ကို နောက်လိုက်တော့

"မင်းက အခုတော့ မူးလည်းမမူးတော့ဘူး၊ အသည်းလည်းမကွဲတော့ဘူးပေါ့? မင်းကောင်မလေးတွေကရော?"

"ဟာ! ဘာကောင်မလေးလဲ? အကုန်ဘော်ဒါအကန့်တွေချည်းပဲ။ ဘယ်သူ့သွားမေးမေး မေးကြည့်။ မင်းသာ play boy ဆိုပြီး နာမည်ကြီးတာလေ ငထွဋ်ရာ"

"မင်းဘိုးအေ play boy လား? နာမည်မဖျက်နဲ့။ ခုလောလောဆယ် ငါ single ပဲ"

"မင်း အခုမှခြေငြိမ်တာလေ။ ပြီးခဲ့တဲ့လေးနှစ်က ကျောင်းမှာတင် ရည်းစားက ၈ယောက်မကဘူး။ ထွဋ်ခေါင်နဲ့ မအီဖူးတဲ့ အချောအလှဆိုတာ လက်ချိုးရေလို့ရတယ်"

သူတို့ငြင်းခုံနေတာကို ကျော်ဇေကထိုင်ရယ်နေရင်းမှ

"ထွဋ်ခေါင်ကိုသွားမပြောနဲ့။ လေးနှစ်ကို ရည်းစားအယောက်လေးဆယ်လောက် ထားခဲ့တာ။ မင်းသာ အဖြစ်မရှိတာ"

"ငါက ..."

"ပါးစပ်ပိတ်!!!"

ပြောဖို့ အားရပါးရအရှိန်ယူကာ စကားစလိုက်သည့်သူ့ကို အပြောမခံဘဲ ဝိုင်းအော်ကြပြီး သူတို့ဆက်ပြောကြသည်။

"မင်းက TU မှာ မိန်းကလေးပိုနည်းလို့ တခြားယောက်ျားလေးတွေအတွက် အနစ်နာခံပြီး ရည်းစားမထားတာ။ Right? ငါတို့သိတယ်၊ ဘာမှမပြောနဲ့"

"အလကား အီစီကလီကောင်"

သူ့ကို နှစ်ယောက်တစ်ယောက် ဝိုင်းနှိပ်ကွပ်ကြပြီး ထွဋ်ခေါင်က

"ငါ့ကိုရည်းစားများတယ်ပြောတဲ့ ငကျော်ဇေ၊ မင်းသာ တစ်ယောက်လေးရတာကို အတင်းဆွဲထားရတာ"

"ငါတို့က တည်ငြိမ်တာ။ တစ်ယောက်တည်းကို အများကြီးချစ်တာ"

"ငါလည်း တစ်ယောက်တည်းနဲ့ အများကြီးချစ်တာလေ"

သူတို့ပြောနေကြတော့ သူငြိမ်ကျသွားပြန်သည်။

"ဪ ... ဒီလိုကျတော့ ငါတို့ကောင်ကြီးကို ဘယ်ပို့ရပါ့ ထွဋ်ခေါင်ရာ။ ဟားဟား"

"သနားပါတယ်"

"မင်းတို့သနားတာ ခွက်ထိုးခွက်လန်ကြီးတွေ"

"အေးပါကွာ၊ မင်းကို စတာပါ။ လှောင်တာမဟုတ်ပါဘူး"

"အင်း ... သိတယ်"

"မင်း ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ?"

"ငါတို့ရေစက်ပါမလားလို့ ထပ်စောင့်ကြည့်တာပေါ့"

ကျော်ဇေက

"ပျက်နေရင်ရော?"

ထွဋ်ခေါင်က

"အသစ်ဝယ်လိုက်"

"မင်းတို့ဆိုတာလေ အတည်ပေါက်ပြောလို့မရတဲ့ကောင်တွေ"

သူပြောတော့ ထွဋ်ခေါင်က

"အေးပါ၊ မင်းရဲ့ အရာရာနဲ့အကြောင်းကြောင်းတွေပဲ မျှော်ပါကွာ"

"အင်း ကံစမ်းရမှာပေါ့"

"ကံဆိုတာ အလုပ်ဆိုရင် ... မင်းဘက်က ဘာမှမလုပ်ဘဲနေရင် ကံမဆုံဘူးဆိုရင်ရော?"

"သူတို့နှစ်ယောက် ညားကြလေသတည်းပေါ့"

ပြောရင်း သူ့ရင်ဘတ်သူ ဖိမိသည်။ ရင်ထဲက စူးခနဲ။ သူမနဲ့ ဆက်ပြီးပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားရင် ဒီဝေဒနာက ထပ်ဖြစ်လာရဦးမှာမို့ ခံနိုင်ရည်ရှိအောင်ကြိုးစားရမလား? လုံးဝမဆုံအောင် ရပ်ပစ်ရမလား?

¤

သူမရဲ့အင်္ကျီဝဲဘက်ရင်အုံပေါ်က ငွေရောင်နှင်းဆီလေး။ ဝတ်ဆံနေရာမှာ ရဲရဲနီနေသည်။ မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒီနေရာမှာ အနီရောင်မဟုတ်ဘူးလေ။ သူ့လက်က စူးရှနာကျင်မှုကြောင့် ငုံကြည့်မိတော့ နှင်းဆီဆူးချက်တွေအပြည့်။ သူမကိုကြည့်မိတော့ သူ့ကိုကျောခိုင်းလို့ အဝေးကိုထွက်သွားလေပြီ။ ကြည့်နေရင်း ရင်ထဲက ဆစ်ခနဲ ...

"အ"

သူလန့်နိုးသွားတဲ့အချိန် ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ဖိလျက်သား။

မက်ပြန်ပါပြီ ဒီအိပ်မက်တွေ။

¤

ဝိုးတဝါးနဲ့ မြင်ကွင်းကမရှင်းသည်မို့ သူမလက်ကို သူမမမြင်ရ။ မြူခိုးဖြူတွေလွင့်သွားမှ သူမလက်ထဲကအရာကို တွေ့ရသည်။
သူမပျောက်သွားသည့် ရင်ထိုးလေး?
မဟုတ်ဘူးထင်တယ်။ အခုက အလယ်မှာ နီရဲစိုလဲ့နေသည်။ ဒီနေရာမှာ အနီရောင်မှမဟုတ်တာပဲ။ သူမ လက်ညှိုးနဲ့အသာတို့ကြည့်တော့ ...

အို ......... ဒါသွေးစက်ပဲ။ ကျောက်မျက်မဟုတ်တဲ့ သွေးစက်။
သူမရင်ထဲ ထိတ်ခနဲ။

"ဟင်"

သူမ လန့်နိုးလာတော့မှ အိပ်မက်မက်နေတာမှန်း သိလိုက်ရသည်။ သူမ ခုထိလန့်နေဆဲ။
ပျောက်သွားတဲ့ရင်ထိုးကို စိတ်စွဲတာပါဆိုရင် အဲဒီသွေးစက်က ဘယ်ကပါလာတာလဲ?
အမှတ်မထင် သူမလက်ကို ဖြန့်ကြည့်မိသည်။ ပြီးတော့ အသာလေးလက်သီးဆုပ်မိတော့ လက်မှာစေးကပ်ကပ်ဖြစ်သွားသလိုလို ...

စိတ်ထင်တာလား?
အလန့်တကြား လက်ဖြန့်ကြည့်မိပြန်သည်။

■

အပိုင်း (၃) ဆက်ရန်

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>