Part13
"ဦးယာ.."
"ဟင်..."
"သမီးလေး၁တန်းပြန်မတက်ခင်ခရီးသွားချင်လား...."
"အင်းသွားချင်တယ်...သမီးလေးနဲ့အမှတ်တရတွေဖန်တီးချင်တယ်..."
"ဦးယာဘယ်သွားချင်လဲ...."
"ဘယ်ပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ...."
"အယ့်တာဆိုခရီးလည်းတအားမပန်းရအောင်အရမ်းအဝေးကြီးမဟုတ်ဘဲဇလွန်ပြည်တော်ပြန်ဘုရားသွားကြမလားဟင်....ဘုရားကြီးကတအားသပ္ပါယ်တာ၊တန်ခိုးလည်းကြီးတယ်....ဒီကနေဆို၄နာရီလောက်ပဲမောင်းရတယ်...သွားကြမလားဦးယာ..."
"အင်းသွားချင်တယ်...."
"အကုန်လုံးသွားကြမယ်နော်...ဦးယာရဲ့ဖေဖေနဲ့မေမေရောယိမ်းယိမ်းလေးရော..ကြီးမေရောဦးလေးရော..."
"အင်း...ကောင်းတယ်..."
"ဟုတ်...အယ့်တာဆိုကျွန်တော်ပြောထားလိုက်မယ်နော်...."
"အင်း...မင်းသဘော..."
"ဟုတ်ကျေးဇူးပါဦးယာ.."
"ဟင့်အင်းကိုယ်ကသာကျေးဇူးတင်ရမှာပါ....ကျေးဇူးပါရိပ်...ကိုယ့်အတွက်အမှတ်တရကောင်းလေးတွေကိုဖန်တီးပေးလို့ပါ...."
အေးရိပ်ပြုံးရုံသာပြုံးပြပြီးအိမ်ထဲသို့ဝင်သွားခဲ့လေသည်...ဦးယာဟာနာကျင်မှုကိုသူကိုယ်တိုင်ရွေးချယ်နေပါရော့လား....တစ်ခါလောက်...တစ်ခါလောက်ထပ်ပြီးဆေးကုသခံဖို့တိုက်တွန်းချင်မိတယ်ဦးယာ......
အိမ်ထဲသို့ဝင်လာပြီးနောက် နောက်ဖေးတွင်ကြီးမေချက်ပြုတ်တဲ့နေရာမှာဟိုရှုပ်သည်ရှုပ်နှင့်ပျော်နေသောယိမ်းယိမ်းလေးဆီသွားမိသည်.....
"သမီးလေး..."
"ရှင်မေမေ..."
"မေမေတို့ဒီစနေဘုရားသွားကြမို့...."
"တကယ်လားမေမေ..."
"တကယ်ပေါ့သမီးလေးရဲ့...သမီးလေးရယ်..ဖိုးနဲ့ဖွားရယ်ကြီးမေနဲ့ဘကြီးရယ်အကုန်လုံးသွားကြမှာ..."
"ယေး...ပျော်တယ်....ယိမ်းယိမ်းကသွားချင်တာ...."
"သွားရတော့မှာပေါ့မီးလေးရဲ့...အယ့်နေ့ကြရင်အိမ်ကနေထမင်းချိုင့်တွေမုန့်တွေလည်းထည့်သွားမယ်နော်..မေမေတို့အစောကြီးထပြီးချက်ကြမယ်လေ..."
"ဟုတ်..ပျော်တယ်...ခစ်ခစ်...."ယိမ်းယိမ်းလေးသည်ပျော်ရွှင်ခြင်းကိုထုတ်ဖော်သည့်အနေဖြင့်ခုန်ပေါက်ကာပြုံးရွှင်လို့နေလေသည်........
ဒါဟာသူ့ဘဝလေးမှာပထမဆုံးသွားရတဲ့မိသားစုခရီးလေးမလား...ဘယ်လောက်တောင်ပျော်နေလိုက်မလဲ....ပန်းခြံလေးသွားတုန်းကတောင်ပျော်လွန်းလို့အိပ်တောင်မပျော်ခဲ့တဲ့ကလေးလေးကအယ့်နေ့လေးမရောက်ခင်ညမှာအိပ်တောင်ပျော်ပါ့မလားလေ..........
ထိုနေ့ညကခုန်ပေါက်ရင်းသူရတဲ့ကဗျာလေးတွေရေရွတ်ကာပျော်နေတဲ့ကလေးလေးဟာတစ်အိမ်လုံးကိုအပျော်တွေကူးစက်စေခဲ့သည်လေ.....သောကြာနေ့ညတွင်ယိမ်းယိမ်းလေးရဲ့အဖိုးနဲ့အဖွားပါရောက်လာကာစနေနေ့မနက်အစောကြီးထထွက်ရန်ပြင်ဆင်ကြလေသည်......
တကယ်ကိုထင်တဲ့အတိုင်းယိမ်းယိမ်းလေးသည်ထိုနေ့ကခရီးစဥ်လေးတွင်အတက်ကြွဆုံးဖြစ်နေခဲ့သည်လေ.....ဒီခရီးစဥ်လေးမှာယိမ်းယိမ်းအတွက်သာမကဦးယာရောဦးယာရဲ့အဖေနဲ့အမေအတွက်ပါပထမဆုံးမိသားစုခရီးလေးတဲ့လေ.....
မနက်၅နာရီလောက်ထွက်ကြပြီး၉နာရီလောက်တွင်တော့ဘုရားကြီးသို့ရောက်သွားကြလေသည်....လူရှင်းနေတဲ့အချိန်လေးမို့ကလေးငယ်လေးသည်ဘုရားမြေပေါ်ချေခြသည်နှင့်သူမလေးရဲ့ဖိုးနဲ့ဘွားလက်ကိုဆွဲကာဘုရားကြီးကိုဝင်ဖူးပြီးစပတ်လေတော့သည်......သူလေးအတွက်တော့မြင်မြင်သမျှဟာအံ့သြစရာပေါ့...
"ဦးယာ..အဆင်ပြေရဲ့လား...သက်တောင့်သက်သာဖြစ်ရဲ့လား...."
"အင်း...ကိုယ်အဆင်ပြေပါတယ်..."
"ဘုရားဖူးကြမယ်နော်..."
"အင်း..."
ဆုတောင်းပြည့်သည်၊တန်ခိုးကြီးသည်ဟုနာမည်ကြီးသောဇလွန်ပြည်တော်ပြန်ဘုရားကြီးရှေ့မှောက်တွင်မော်ဖူးနေသောကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုမင်းဦးယာစောင်းငဲ့ကြည့်မိသည်...အေးချမ်းလွန်းလို့...ချစ်စရာကောင်းလွန်းလို့...ဘုရားဝတ်ပြုနေသောကောင်လေးကိုခိုးကြည့်ကာပြုံးခဲ့မိသည်.......
ထို့နောက်ဘုရားရှင်ထံစိတ်ထဲမှယုံယုံကြည်ကြည်နှင့်ဆုတစ်ခုတောင်းခဲ့မိသည်.....
"မျက်စိရှေ့ကမြင်တွေ့နေရတဲ့အေးချမ်းလွန်းလှတဲ့ပုံရိပ်လေးများကိုအခွင့်သာရှိရင်ထာဝရအတွက်မြင်တွေ့ပါရစေ"လို့ပေါ့........ရင်ထဲကနာလွန်းလို့လည်းကြိတ်ကာငိုမိသေးပါရဲ့.......ဘာရယ်ကြောင့်ဒီဘဝဟာဒီလိုအဆုံးသတ်ရပါသလဲလေ...ဘယ်ဘဝကအပြစ်ကြွေးကြောင့်ဒီလိုပေးဆပ်ရပါသလဲလေ ......အကယ်၍များဒါဟာဝဋ်ကြွေးတစ်ခုဆိုရင်ဒီဘဝဒီမျှနဲ့ပဲအကြေဆပ်ပါရစေတော့လို့...သူဘုရားရှင်ထံယုံယုံကြည်ကြည်ရင်ဖွင့်ခဲ့မိသည်.......
တစ်မနက်ခင်းလုံးဘုရားကြီးရဲ့အရိပ်အာဝါသထဲတွင်ခိုလှုံရင်းနေ့လည်စာစားချိန်တွင်လည်းဘုရားစောင်းတန်းလေးတွင်အခင်းတွေခင်းကာချက်ပြုတ်လာကြတဲ့ထမင်းဟင်းတွေကိုအားရပါးရစားကြလေသည်....ဦးယာရယ်အေးရိပ်ရယ်ယိမ်းယိမ်းလေးရယ်ဟာလည်းစကားတွေပြောလိုက်စလိုက်နှင့်ပျော်နေခဲ့သလို...မင်းဦးယာ၏အဖေနှင့်အမေ၊ကြီးမေနှင့်ဦးလေးတို့မှာလည်းလူကြီးတွေပီပီရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်လေးတွေပြောရင်းပေါ့.....ထိုမြင်ကွင်းလေးဟာလှပလွန်းလို့....သဘာဝအတိုင်းဖြစ်ပေါ်လာကြတဲ့အပြုံးလေးတွေနဲ့...စုတ်ချက်တစ်ချက်စီတိုင်းကအဖိုးတန်ပြီးအသက်ဝင်လွန်းတဲ့ပန်းချီကားလေးတစ်ချပ်လို........အားလုံးဟာသူ့အာရုံလေးတွေနှင့်သူပျော်ဝင်နေကြပေမယ့်မင်းဦးယာကတော့ထိုမြင်ကွင်းလေးကိုမမှိတ်မသုန်ကြည့်နေခဲ့တယ်လေ....ဘယ်အချိန်ထိလဲ...ဘယ်အချိန်ထိသူဒီပျော်ရွှင်မှုလေးတွေကိုမြင်ခွင့်ရမလဲသူကြိုမသိနိုင်ဘူး...တစ်နေ့နေ့မှာသူဟာတိတ်တဆိတ်ထွက်ခွာသွားရမှာ...သူ့မှာရွေးချယ်စရာဆိုလို့နာကျင်မှုနဲ့နာကျင်မှုပဲရှိတဲ့ဘဝ...ဘာကိုပဲရွေးရွေးသူ့အတွက်အဖြေဟာသေဆုံးခြင်းတဲ့....သူအရမ်းကိုကြောက်မိတယ်....ဒီမိသားစုလေးကိုခွဲသွားဖို့အတွက်သူ့ကိုယ်သူအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလို့ထင်ခဲ့မိတာ...သို့သော်သူသိပ်ကြောက်နေတုန်းပဲ...သိပ်ကိုနာကျင်နေတုန်းပဲ....သူ့မျက်စိရှေ့ကပြုံးပျော်နေကြတဲ့လူတွေကိုကြည့်ကာသူတစ်ခါမှမတွေးဘူးတဲ့အတွေးတစ်ခုကိုတွေးလိုက်မိပါရဲ့.....ဘယ်တုန်းကမှသူ့ကိုမျက်နှာသာမပေးခဲ့တဲ့ကံတရားဟာတစ်ခါလောက်တော့ငဲ့ကြည့်ကောင်းပါရဲ့လို့ပေါ့......သိပ်ကိုသနားဖို့ကောင်းပါလားလေ.......တွေးတောနေရင်းပင်ထိုမြင်ကွင်းလေးကိုသူသိမ်းဆည်းချင်ခဲ့မိသည်....
ထို့ကြောင့်ဖြတ်သွားဖြတ်လာတစ်ယောက်ကိုအကူအညီတောင်းပြီးရိုက်ခိုင်းမိတဲ့မိသားစုဓါတ်ပုံလေးဟာပြည့်စုံလို့ပေါ့........ဓါတ်ပုံလေးရဲ့နောက်ကျောတွင်တော့တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့လက်ရေးလေးကနေရာယူလျက်......
"တစ်ချိန်ချိန်မှာဒီလိုမပြည့်စုံနိုင်တော့ရင်ဒီအမှတ်တရလေးတွေကိုမှိတ်မိနေပေးပါသမီးလေးရေတဲ့........"
ချစ်ရတဲ့ဖေဖေ.....
တို့တွေဟာဘဝမှာအမှတ်ရစရာတွေများလွန်းလို့တစ်ခါတစ်လေသိပ်ကိုလှပတဲ့အမှတ်တရလေးတွေကိုမေ့နေတက်ကြတယ်တဲ့......အယ့်အမှတ်တရလေးကတော့မိသားစုဆိုတာလေးပေါ့..."မိသားစု"တဲ့..ဘယ်လောက်တောင်လှပလိုက်တဲ့စာစုလေးလဲ.....မိသားစုစုံစုံလင်လင်ရှိတာလည်းမိသားစုပဲပေါ့...အမေတစ်ခုသားတစ်ခုကလည်းမိသားစုပဲပေါ့. ...မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်းရှိတာပဲမိသားစုပဲပေါ့....မပြည့်စုံတာတွေကိုအားငယ်နေမယ့်အစား..ဪ..ငါ့မှာမိသားစုလေးရှိသေးပါလားဆိုပြီးအမှတ်တရလေးတွေဖန်တီးကြည့်စမ်းပါ....တစ်ချိန်ချိန်မှာသိပ်ကိုလှပတဲ့ အလှပဆုံးအမှတ်တရလေးဖြစ်လာမှာပေါ့.......
ဒီခရီးလေးဟာလည်းပဲယိမ်းယိမ်းလေးအတွက်သိပ်ကိုလှပတဲ့မှတ်ဥာဏ်လေးအဖြစ်ဦးနှောက်ထဲမှာ၊နှလုံးသားထဲမှာစွဲကျန်နေခဲ့မှာပေါ့......ဦးယာအတွက်လည်းသိပ်ကိုကြည်နူးဖို့ကောင်းတဲ့ထာဝရအတွက်အမှတ်တရလေးပေါ့......
ခရီးကပြန်လာပြီးနောက်တစ်ခုခုကိုအသည်းအသန်တွေးနေခဲ့သောဦးယာဟာစိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်တော့သလိုပင်......
"ဦးယာ..."
"ဟင်..."
"နေကောင်းရဲ့လား..."
"ကောင်းပါတယ်...."
"ဘာတွေစိုးရိမ်နေတာလဲ..."
"ကိုယ်စဥ်းစားနေတာ..."
"ဘာကိုလဲဦးယာကျွန်တော့်ကိုပြောလို့ရရင်ပြောပြလေ....."
"ကိုယ်ကုသမှုခံယူရမလားရိပ်...."
"ကောင်းတာပေါ့...!ခံယူသင့်တာပေါ့ဦးယာရယ်...."
"ဒါပေမဲ့ကိုယ်ပြောခဲ့ဖူးတာကိုမင်းမှတ်မိလား...ကိုယ့်အတွက်၁၀%ပဲအသက်ရှင်ဖို့အခွင့်အရေးရှိတယ်ဆိုတာ....."
"ဟင့်အင်းမမှတ်မိဘူး...ကျွန်တော်မှတ်မိတာကဦးယာသေချာပေါက်အောင်မြင်မယ်ဆိုတာပဲ....."
"ရိပ်ရယ်...."
"ကုသမှုခံလိုက်ပါဦးယာရယ်...ဦးယာသေချာပေါက်အောင်မြင်မှာပါ...."
"ဘယ်လောက်ကြာမယ်ကိုယ်မသိဘူးရိပ်...၅နှစ်လား..၁၀နှစ်လား....ကိုယ်အကောင်းပကတိလိုဖြစ်ဖို့ဆိုရင်ကိုယ့်အတွက်လုပ်ရမယ့်ခွဲစိတ်မှုတွေကအများကြီး......သမီးလေးကလည်းငယ်သေးတယ်.....အကယ်၍ကိုယ်သာတစ်ခုခုလွဲချော်သွားခဲ့ရင်..."
"အယ့်လိုတွေမတွေးပါနဲ့လားဦးယာရယ်...ဟင်...ဦးယာတောင့်ခံနိုင်ပါတယ်...ဟုတ်တယ်မလား....ကျွန်တော်နဲ့သမီးလေးလည်းဘေးမှာရှိနေပေးမယ်လေ...."
"ကိုယ်ယုံပါတယ်..."
"ကုသမှုခံယူကြည့်ပါဦးယာ...ဦးယာပြန်ကောင်းလာတဲ့အထိကျွန်တော်စောင့်ရှောက်ပါ့မယ်......."
"ကိုယ်ပြန်ကောင်းသွားရင်ရော...မင်းစောင့်ရှောက်ဦးမှာလား..."
"အယ့်ခါကျရင်ပြောပါ့မယ်ဦးယာ...သေချာတာကတော့ဦးယာနဲ့သမီးလေးလိုတဲ့အချိန်ထိကျွန်တော်ရှိနေပေးမှာပါ....."
"ကျေးဇူးပါရိပ်...တကယ်ကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."
မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်ကာပြောလာသောဦးယာရဲ့စကားတွေကိုသူပြန်မတုံ့ပြန်နိုင်ခဲ့ပါ....ထိုအကြည့်တွေထဲကရုန်းထွက်ဖို့ကိုပင်သိပ်ကိုခက်ခဲခဲ့သည်မို့............
ဦးယာရဲ့စကားအတိုင်းယိမ်းယိမ်းလေးနားလည်နိုင်တဲ့အရွယ်ရောက်တဲ့အထိဆေးကုသမှုခံယူရင်းထိန်းထားဖို့သဘောတူခဲ့ကြသည်...ယိမ်းယိမ်းလေးကိုပြောပြလို့ရတဲ့အရွယ်ရောက်မှကလေးငယ်လေးကိုနားလည်အောင်ပြောပြီးခွဲစိတ်ကုသမှုလုပ်မည်......
ကံတရားသာမျက်နှာသာပေးခဲ့မယ်ဆိုရင်ဆုတောင်းတိုင်းသာပြည့်ခဲ့မယ်ဆိုရင်
ကံကောင်းခြင်းတွေအကုန်လုံးကိုဦးယာနဲ့ယိမ်းယိမ်းလေးထံခဏလောက်ငှားပေးဖို့တောင်းဆုပြုပါရစေ........
အေးရိပ်ဝေ.....
ဖတ်ရတာအဆင်ပြေရဲ့လားရှင့်💕
//////////////////////////
"ဦးယာ.."
"ဟင္..."
"သမီးေလး၁တန္းျပန္မတက္ခင္ခရီးသြားခ်င္လား...."
"အင္းသြားခ်င္တယ္...သမီးေလးနဲ႔အမွတ္တရေတြဖန္တီးခ်င္တယ္..."
"ဦးယာဘယ္သြားခ်င္လဲ...."
"ဘယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...."
"အယ့္တာဆိုခရီးလည္းတအားမပန္းရေအာင္အရမ္းအေဝးႀကီးမဟုတ္ဘဲဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္ဘုရားသြားၾကမလားဟင္....ဘုရားႀကီးကတအားသပၸါယ္တာ၊တန္ခိုးလည္းႀကီးတယ္....ဒီကေနဆို၄နာရီေလာက္ပဲေမာင္းရတယ္...သြားၾကမလားဦးယာ..."
"အင္းသြားခ်င္တယ္...."
"အကုန္လုံးသြားၾကမယ္ေနာ္...ဦးယာရဲ႕ေဖေဖနဲ႔ေမေမေရာယိမ္းယိမ္းေလးေရာ..ႀကီးေမေရာဦးေလးေရာ..."
"အင္း...ေကာင္းတယ္..."
"ဟုတ္...အယ့္တာဆိုကြၽန္ေတာ္ေျပာထားလိုက္မယ္ေနာ္...."
"အင္း...မင္းသေဘာ..."
"ဟုတ္ေက်းဇူးပါဦးယာ.."
"ဟင့္အင္းကိုယ္ကသာေက်းဇူးတင္ရမွာပါ....ေက်းဇူးပါရိပ္...ကိုယ့္အတြက္အမွတ္တရေကာင္းေလးေတြကိုဖန္တီးေပးလို႔ပါ...."
ေအးရိပ္ၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးျပၿပီးအိမ္ထဲသို႔ဝင္သြားခဲ့ေလသည္...ဦးယာဟာနာက်င္မႈကိုသူကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ေနပါေရာ့လား....တစ္ခါေလာက္...တစ္ခါေလာက္ထပ္ၿပီးေဆးကုသခံဖို႔တိုက္တြန္းခ်င္မိတယ္ဦးယာ......
အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာၿပီးေနာက္ ေနာက္ေဖးတြင္ႀကီးေမခ်က္ျပဳတ္တဲ့ေနရာမွာဟိုရႈပ္သည္ရႈပ္ႏွင့္ေပ်ာ္ေနေသာယိမ္းယိမ္းေလးဆီသြားမိသည္.....
"သမီးေလး..."
"ရွင္ေမေမ..."
"ေမေမတို႔ဒီစေနဘုရားသြားၾကမို႔...."
"တကယ္လားေမေမ..."
"တကယ္ေပါ့သမီးေလးရဲ႕...သမီးေလးရယ္..ဖိုးနဲ႔ဖြားရယ္ႀကီးေမနဲ႔ဘႀကီးရယ္အကုန္လုံးသြားၾကမွာ..."
"ေယး...ေပ်ာ္တယ္....ယိမ္းယိမ္းကသြားခ်င္တာ...."
"သြားရေတာ့မွာေပါ့မီးေလးရဲ႕...အယ့္ေန႔ၾကရင္အိမ္ကေနထမင္းခ်ိဳင့္ေတြမုန္႔ေတြလည္းထည့္သြားမယ္ေနာ္..ေမေမတို႔အေစာႀကီးထၿပီးခ်က္ၾကမယ္ေလ..."
"ဟုတ္..ေပ်ာ္တယ္...ခစ္ခစ္...."ယိမ္းယိမ္းေလးသည္ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းကိုထုတ္ေဖာ္သည့္အေနျဖင့္ခုန္ေပါက္ကာၿပဳံး႐ႊင္လို႔ေနေလသည္........
ဒါဟာသူ႔ဘဝေလးမွာပထမဆုံးသြားရတဲ့မိသားစုခရီးေလးမလား...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေပ်ာ္ေနလိုက္မလဲ....ပန္းၿခံေလးသြားတုန္းကေတာင္ေပ်ာ္လြန္းလို႔အိပ္ေတာင္မေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ကေလးေလးကအယ့္ေန႔ေလးမေရာက္ခင္ညမွာအိပ္ေတာင္ေပ်ာ္ပါ့မလားေလ..........
ထိုေန႔ညကခုန္ေပါက္ရင္းသူရတဲ့ကဗ်ာေလးေတြေရ႐ြတ္ကာေပ်ာ္ေနတဲ့ကေလးေလးဟာတစ္အိမ္လုံးကိုအေပ်ာ္ေတြကူးစက္ေစခဲ့သည္ေလ.....ေသာၾကာေန႔ညတြင္ယိမ္းယိမ္းေလးရဲ႕အဖိုးနဲ႔အဖြားပါေရာက္လာကာစေနေန႔မနက္အေစာႀကီးထထြက္ရန္ျပင္ဆင္ၾကေလသည္......
တကယ္ကိုထင္တဲ့အတိုင္းယိမ္းယိမ္းေလးသည္ထိုေန႔ကခရီးစဥ္ေလးတြင္အတက္ႂကြဆုံးျဖစ္ေနခဲ့သည္ေလ.....ဒီခရီးစဥ္ေလးမွာယိမ္းယိမ္းအတြက္သာမကဦးယာေရာဦးယာရဲ႕အေဖနဲ႔အေမအတြက္ပါပထမဆုံးမိသားစုခရီးေလးတဲ့ေလ.....
မနက္၅နာရီေလာက္ထြက္ၾကၿပီး၉နာရီေလာက္တြင္ေတာ့ဘုရားႀကီးသို႔ေရာက္သြားၾကေလသည္....လူရွင္းေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမို႔ကေလးငယ္ေလးသည္ဘုရားေျမေပၚေခ်ျခသည္ႏွင့္သူမေလးရဲ႕ဖိုးနဲ႔ဘြားလက္ကိုဆြဲကာဘုရားႀကီးကိုဝင္ဖူးၿပီးစပတ္ေလေတာ့သည္......သူေလးအတြက္ေတာ့ျမင္ျမင္သမွ်ဟာအံ့ၾသစရာေပါ့...
"ဦးယာ..အဆင္ေျပရဲ႕လား...သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ရဲ႕လား...."
"အင္း...ကိုယ္အဆင္ေျပပါတယ္..."
"ဘုရားဖူးၾကမယ္ေနာ္..."
"အင္း..."
ဆုေတာင္းျပည့္သည္၊တန္ခိုးႀကီးသည္ဟုနာမည္ႀကီးေသာဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္ဘုရားႀကီးေရွ႕ေမွာက္တြင္ေမာ္ဖူးေနေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုမင္းဦးယာေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိသည္...ေအးခ်မ္းလြန္းလို႔...ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔...ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာေကာင္ေလးကိုခိုးၾကည့္ကာၿပဳံးခဲ့မိသည္.......
ထို႔ေနာက္ဘုရားရွင္ထံစိတ္ထဲမွယုံယုံၾကည္ၾကည္ႏွင့္ဆုတစ္ခုေတာင္းခဲ့မိသည္.....
"မ်က္စိေရွ႕ကျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ေအးခ်မ္းလြန္းလွတဲ့ပုံရိပ္ေလးမ်ားကိုအခြင့္သာရွိရင္ထာဝရအတြက္ျမင္ေတြ႕ပါရေစ"လို႔ေပါ့........ရင္ထဲကနာလြန္းလို႔လည္းႀကိတ္ကာငိုမိေသးပါရဲ႕.......ဘာရယ္ေၾကာင့္ဒီဘဝဟာဒီလိုအဆုံးသတ္ရပါသလဲေလ...ဘယ္ဘဝကအျပစ္ေႂကြးေၾကာင့္ဒီလိုေပးဆပ္ရပါသလဲေလ ......အကယ္၍မ်ားဒါဟာဝဋ္ေႂကြးတစ္ခုဆိုရင္ဒီဘဝဒီမွ်နဲ႔ပဲအေၾကဆပ္ပါရေစေတာ့လို႔...သူဘုရားရွင္ထံယုံယုံၾကည္ၾကည္ရင္ဖြင့္ခဲ့မိသည္.......
တစ္မနက္ခင္းလုံးဘုရားႀကီးရဲ႕အရိပ္အာဝါသထဲတြင္ခိုလႈံရင္းေန႔လည္စာစားခ်ိန္တြင္လည္းဘုရားေစာင္းတန္းေလးတြင္အခင္းေတြခင္းကာခ်က္ျပဳတ္လာၾကတဲ့ထမင္းဟင္းေတြကိုအားရပါးရစားၾကေလသည္....ဦးယာရယ္ေအးရိပ္ရယ္ယိမ္းယိမ္းေလးရယ္ဟာလည္းစကားေတြေျပာလိုက္စလိုက္ႏွင့္ေပ်ာ္ေနခဲ့သလို...မင္းဦးယာ၏အေဖႏွင့္အေမ၊ႀကီးေမႏွင့္ဦးေလးတို႔မွာလည္းလူႀကီးေတြပီပီေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေလးေတြေျပာရင္းေပါ့.....ထိုျမင္ကြင္းေလးဟာလွပလြန္းလို႔....သဘာဝအတိုင္းျဖစ္ေပၚလာၾကတဲ့အၿပဳံးေလးေတြနဲ႔...စုတ္ခ်က္တစ္ခ်က္စီတိုင္းကအဖိုးတန္ၿပီးအသက္ဝင္လြန္းတဲ့ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္လို........အားလုံးဟာသူ႔အာ႐ုံေလးေတြႏွင့္သူေပ်ာ္ဝင္ေနၾကေပမယ့္မင္းဦးယာကေတာ့ထိုျမင္ကြင္းေလးကိုမမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္ေလ....ဘယ္အခ်ိန္ထိလဲ...ဘယ္အခ်ိန္ထိသူဒီေပ်ာ္႐ႊင္မႈေလးေတြကိုျမင္ခြင့္ရမလဲသူႀကိဳမသိႏိုင္ဘူး...တစ္ေန႔ေန႔မွာသူဟာတိတ္တဆိတ္ထြက္ခြာသြားရမွာ...သူ႔မွာေ႐ြးခ်ယ္စရာဆိုလို႔နာက်င္မႈနဲ႔နာက်င္မႈပဲရွိတဲ့ဘဝ...ဘာကိုပဲေ႐ြးေ႐ြးသူ႔အတြက္အေျဖဟာေသဆုံးျခင္းတဲ့....သူအရမ္းကိုေၾကာက္တယ္....ဒီမိသားစုေလးကိုခြဲသြားဖို႔အတြက္သူ႔ကိုယ္သူအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလို႔ထင္ခဲ့မိတာ...သို႔ေသာ္သူသိပ္ေၾကာက္ေနတုန္းပဲ...သိပ္ကိုနာက်င္ေနတုန္းပဲ....သူ႔မ်က္စိေရွ႕ကၿပဳံးေပ်ာ္ေနၾကတဲ့လူေတြကိုၾကည့္ကာသူတစ္ခါမွမေတြးဘူးတဲ့အေတြးတစ္ခုကိုေတြးလိုက္မိပါရဲ႕.....ဘယ္တုန္းကမွသူ႔ကိုမ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့တဲ့ကံတရားဟာတစ္ခါေလာက္ေတာ့ငဲ့ၾကည့္ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ေပါ့......သိပ္ကိုသနားဖို႔ေကာင္းပါလားေလ.......ေတြးေတာေနရင္းပင္ထိုျမင္ကြင္းေလးကိုသူသိမ္းဆည္းခ်င္ခဲ့မိသည္....
ထို႔ေၾကာင့္ျဖတ္သြားျဖတ္လာတစ္ေယာက္ကိုအကူအညီေတာင္းၿပီး႐ိုက္ခိုင္းမိတဲ့မိသားစုဓါတ္ပုံေလးဟာျပည့္စုံလို႔ေပါ့........ဓါတ္ပုံေလးရဲ႕ေနာက္ေက်ာတြင္ေတာ့တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ေရးေလးကေနရာယူလ်က္......
"တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာဒီလိုမျပည့္စုံႏိုင္ေတာ့ရင္ဒီအမွတ္တရေလးေတြကိုမွိတ္မိေနေပးပါသမီးေလးေရတဲ့........"
ခ်စ္ရတဲ့ေဖေဖ.....
တို႔ေတြဟာဘဝမွာအမွတ္ရစရာေတြမ်ားလြန္းလို႔တစ္ခါတစ္ေလသိပ္ကိုလွပတဲ့အမွတ္တရေလးေတြကိုေမ့ေနတက္ၾကတယ္တဲ့......အယ့္အမွတ္တရေလးကေတာ့မိသားစုဆိုတာေလးေပါ့..."မိသားစု"တဲ့..ဘယ္ေလာက္ေတာင္လွပလိုက္တဲ့စာစုေလးလဲ.....မိသားစုစုံစုံလင္လင္ရွိတာလည္းမိသားစုပဲေပါ့...အေမတစ္ခုသားတစ္ခုကလည္းမိသားစုပဲေပါ့. ...ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာပဲမိသားစုပဲေပါ့....မျပည့္စုံတာေတြကိုအားငယ္ေနမယ့္အစား..ဪ..ငါ့မွာမိသားစုေလးရွိေသးပါလားဆိုၿပီးအမွတ္တရေလးေတြဖန္တီးၾကည့္စမ္းပါ....တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာသိပ္ကိုလွပတဲ့ အလွပဆုံးအမွတ္တရေလးျဖစ္လာမွာေပါ့.......
ဒီခရီးေလးဟာလည္းပဲယိမ္းယိမ္းေလးအတြက္သိပ္ကိုလွပတဲ့မွတ္ဥာဏ္ေလးအျဖစ္ဦးေႏွာက္ထဲမွာ၊ႏွလုံးသားထဲမွာစြဲက်န္ေနခဲ့မွာေပါ့......ဦးယာအတြက္လည္းသိပ္ကိုၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းတဲ့ထာဝရအတြက္အမွတ္တရေလးေပါ့......
ခရီးကျပန္လာၿပီးေနာက္တစ္ခုခုကိုအသည္းအသန္ေတြးေနခဲ့ေသာဦးယာဟာစိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ေတာ့သလိုပင္......
"ဦးယာ..."
"ဟင္..."
"ေနေကာင္းရဲ႕လား..."
"ေကာင္းပါတယ္...."
"ဘာေတြစိုးရိမ္ေနတာလဲ..."
"ကိုယ္စဥ္းစားေနတာ..."
"ဘာကိုလဲဦးယာကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာလို႔ရရင္ေျပာျပေလ....."
"ကိုယ္ကုသမႈခံယူရမလားရိပ္...."
"ေကာင္းတာေပါ့...!ခံယူသင့္တာေပါ့ဦးယာရယ္...."
"ဒါေပမဲ့ကိုယ္ေျပာခဲ့ဖူးတာကိုမင္းမွတ္မိလား...ကိုယ့္အတြက္၁၀%ပဲအသက္ရွင္ဖို႔အခြင့္အေရးရွိတယ္ဆိုတာ....."
"ဟင့္အင္းမမွတ္မိဘူး...ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိတာကဦးယာေသခ်ာေပါက္ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာပဲ....."
"ရိပ္ရယ္...."
"ကုသမႈခံလိုက္ပါဦးယာရယ္...ဦးယာေသခ်ာေပါက္ေအာင္ျမင္မွာပါ...."
"ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ကိုယ္မသိဘူးရိပ္...၅ႏွစ္လား..၁၀ႏွစ္လား....ကိုယ္အေကာင္းပကတိလိုျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ကိုယ့္အတြက္လုပ္ရမယ့္ခြဲစိတ္မႈေတြကအမ်ားႀကီး......သမီးေလးကလည္းငယ္ေသးတယ္.....အကယ္၍ကိုယ္သာတစ္ခုခုလြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ရင္..."
"အယ့္လိုေတြမေတြးပါနဲ႔လားဦးယာရယ္...ဟင္...ဦးယာေတာင့္ခံႏိုင္ပါတယ္...ဟုတ္တယ္မလား....ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သမီးေလးလည္းေဘးမွာရွိေနေပးမယ္ေလ...."
"ကိုယ္ယုံပါတယ္..."
"ကုသမႈခံယူၾကည့္ပါဦးယာ...ဦးယာျပန္ေကာင္းလာတဲ့အထိကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္......."
"ကိုယ္ျပန္ေကာင္းသြားရင္ေရာ...မင္းေစာင့္ေရွာက္ဦးမွာလား..."
"အယ့္ခါက်ရင္ေျပာပါ့မယ္ဦးယာ...ေသခ်ာတာကေတာ့ဦးယာနဲ႔သမီးေလးလိုတဲ့အခ်ိန္ထိကြၽန္ေတာ္ရွိေနေပးမွာပါ....."
"ေက်းဇူးပါရိပ္...တကယ္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
မ်က္လုံးခ်င္းဆုံၾကည့္ကာေျပာလာေသာဦးယာရဲ႕စကားေတြကိုသူျပန္မတုံ႔ျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ....ထိုအၾကည့္ေတြထဲက႐ုန္းထြက္ဖို႔ကိုပင္သိပ္ကိုခက္ခဲခဲ့သည္မို႔............
ဦးယာရဲ႕စကားအတိုင္းယိမ္းယိမ္းေလးနားလည္ႏိုင္တဲ့အ႐ြယ္ေရာက္တဲ့အထိေဆးကုသမႈခံယူရင္းထိန္းထားဖို႔သေဘာတူခဲ့ၾကသည္...ယိမ္းယိမ္းေလးကိုေျပာျပလို႔ရတဲ့အ႐ြယ္ေရာက္မွကေလးငယ္ေလးကိုနားလည္ေအာင္ေျပာၿပီးခြဲစိတ္ကုသမႈလုပ္မည္......
ကံတရားသာမ်က္ႏွာသာေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ဆုေတာင္းတိုင္းသာျပည့္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
ကံေကာင္းျခင္းေတြအကုန္လုံးကိုဦးယာနဲ႔ယိမ္းယိမ္းေလးထံခဏေလာက္ငွားေပးဖို႔ေတာင္းဆုျပဳပါရေစ........
ေအးရိပ္ေဝ.....
ဖတ္ရတာအဆင္ေျပရဲ႕လားရွင့္💕
"ဟင်..."
"သမီးလေး၁တန်းပြန်မတက်ခင်ခရီးသွားချင်လား...."
"အင်းသွားချင်တယ်...သမီးလေးနဲ့အမှတ်တရတွေဖန်တီးချင်တယ်..."
"ဦးယာဘယ်သွားချင်လဲ...."
"ဘယ်ပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ...."
"အယ့်တာဆိုခရီးလည်းတအားမပန်းရအောင်အရမ်းအဝေးကြီးမဟုတ်ဘဲဇလွန်ပြည်တော်ပြန်ဘုရားသွားကြမလားဟင်....ဘုရားကြီးကတအားသပ္ပါယ်တာ၊တန်ခိုးလည်းကြီးတယ်....ဒီကနေဆို၄နာရီလောက်ပဲမောင်းရတယ်...သွားကြမလားဦးယာ..."
"အင်းသွားချင်တယ်...."
"အကုန်လုံးသွားကြမယ်နော်...ဦးယာရဲ့ဖေဖေနဲ့မေမေရောယိမ်းယိမ်းလေးရော..ကြီးမေရောဦးလေးရော..."
"အင်း...ကောင်းတယ်..."
"ဟုတ်...အယ့်တာဆိုကျွန်တော်ပြောထားလိုက်မယ်နော်...."
"အင်း...မင်းသဘော..."
"ဟုတ်ကျေးဇူးပါဦးယာ.."
"ဟင့်အင်းကိုယ်ကသာကျေးဇူးတင်ရမှာပါ....ကျေးဇူးပါရိပ်...ကိုယ့်အတွက်အမှတ်တရကောင်းလေးတွေကိုဖန်တီးပေးလို့ပါ...."
အေးရိပ်ပြုံးရုံသာပြုံးပြပြီးအိမ်ထဲသို့ဝင်သွားခဲ့လေသည်...ဦးယာဟာနာကျင်မှုကိုသူကိုယ်တိုင်ရွေးချယ်နေပါရော့လား....တစ်ခါလောက်...တစ်ခါလောက်ထပ်ပြီးဆေးကုသခံဖို့တိုက်တွန်းချင်မိတယ်ဦးယာ......
အိမ်ထဲသို့ဝင်လာပြီးနောက် နောက်ဖေးတွင်ကြီးမေချက်ပြုတ်တဲ့နေရာမှာဟိုရှုပ်သည်ရှုပ်နှင့်ပျော်နေသောယိမ်းယိမ်းလေးဆီသွားမိသည်.....
"သမီးလေး..."
"ရှင်မေမေ..."
"မေမေတို့ဒီစနေဘုရားသွားကြမို့...."
"တကယ်လားမေမေ..."
"တကယ်ပေါ့သမီးလေးရဲ့...သမီးလေးရယ်..ဖိုးနဲ့ဖွားရယ်ကြီးမေနဲ့ဘကြီးရယ်အကုန်လုံးသွားကြမှာ..."
"ယေး...ပျော်တယ်....ယိမ်းယိမ်းကသွားချင်တာ...."
"သွားရတော့မှာပေါ့မီးလေးရဲ့...အယ့်နေ့ကြရင်အိမ်ကနေထမင်းချိုင့်တွေမုန့်တွေလည်းထည့်သွားမယ်နော်..မေမေတို့အစောကြီးထပြီးချက်ကြမယ်လေ..."
"ဟုတ်..ပျော်တယ်...ခစ်ခစ်...."ယိမ်းယိမ်းလေးသည်ပျော်ရွှင်ခြင်းကိုထုတ်ဖော်သည့်အနေဖြင့်ခုန်ပေါက်ကာပြုံးရွှင်လို့နေလေသည်........
ဒါဟာသူ့ဘဝလေးမှာပထမဆုံးသွားရတဲ့မိသားစုခရီးလေးမလား...ဘယ်လောက်တောင်ပျော်နေလိုက်မလဲ....ပန်းခြံလေးသွားတုန်းကတောင်ပျော်လွန်းလို့အိပ်တောင်မပျော်ခဲ့တဲ့ကလေးလေးကအယ့်နေ့လေးမရောက်ခင်ညမှာအိပ်တောင်ပျော်ပါ့မလားလေ..........
ထိုနေ့ညကခုန်ပေါက်ရင်းသူရတဲ့ကဗျာလေးတွေရေရွတ်ကာပျော်နေတဲ့ကလေးလေးဟာတစ်အိမ်လုံးကိုအပျော်တွေကူးစက်စေခဲ့သည်လေ.....သောကြာနေ့ညတွင်ယိမ်းယိမ်းလေးရဲ့အဖိုးနဲ့အဖွားပါရောက်လာကာစနေနေ့မနက်အစောကြီးထထွက်ရန်ပြင်ဆင်ကြလေသည်......
တကယ်ကိုထင်တဲ့အတိုင်းယိမ်းယိမ်းလေးသည်ထိုနေ့ကခရီးစဥ်လေးတွင်အတက်ကြွဆုံးဖြစ်နေခဲ့သည်လေ.....ဒီခရီးစဥ်လေးမှာယိမ်းယိမ်းအတွက်သာမကဦးယာရောဦးယာရဲ့အဖေနဲ့အမေအတွက်ပါပထမဆုံးမိသားစုခရီးလေးတဲ့လေ.....
မနက်၅နာရီလောက်ထွက်ကြပြီး၉နာရီလောက်တွင်တော့ဘုရားကြီးသို့ရောက်သွားကြလေသည်....လူရှင်းနေတဲ့အချိန်လေးမို့ကလေးငယ်လေးသည်ဘုရားမြေပေါ်ချေခြသည်နှင့်သူမလေးရဲ့ဖိုးနဲ့ဘွားလက်ကိုဆွဲကာဘုရားကြီးကိုဝင်ဖူးပြီးစပတ်လေတော့သည်......သူလေးအတွက်တော့မြင်မြင်သမျှဟာအံ့သြစရာပေါ့...
"ဦးယာ..အဆင်ပြေရဲ့လား...သက်တောင့်သက်သာဖြစ်ရဲ့လား...."
"အင်း...ကိုယ်အဆင်ပြေပါတယ်..."
"ဘုရားဖူးကြမယ်နော်..."
"အင်း..."
ဆုတောင်းပြည့်သည်၊တန်ခိုးကြီးသည်ဟုနာမည်ကြီးသောဇလွန်ပြည်တော်ပြန်ဘုရားကြီးရှေ့မှောက်တွင်မော်ဖူးနေသောကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုမင်းဦးယာစောင်းငဲ့ကြည့်မိသည်...အေးချမ်းလွန်းလို့...ချစ်စရာကောင်းလွန်းလို့...ဘုရားဝတ်ပြုနေသောကောင်လေးကိုခိုးကြည့်ကာပြုံးခဲ့မိသည်.......
ထို့နောက်ဘုရားရှင်ထံစိတ်ထဲမှယုံယုံကြည်ကြည်နှင့်ဆုတစ်ခုတောင်းခဲ့မိသည်.....
"မျက်စိရှေ့ကမြင်တွေ့နေရတဲ့အေးချမ်းလွန်းလှတဲ့ပုံရိပ်လေးများကိုအခွင့်သာရှိရင်ထာဝရအတွက်မြင်တွေ့ပါရစေ"လို့ပေါ့........ရင်ထဲကနာလွန်းလို့လည်းကြိတ်ကာငိုမိသေးပါရဲ့.......ဘာရယ်ကြောင့်ဒီဘဝဟာဒီလိုအဆုံးသတ်ရပါသလဲလေ...ဘယ်ဘဝကအပြစ်ကြွေးကြောင့်ဒီလိုပေးဆပ်ရပါသလဲလေ ......အကယ်၍များဒါဟာဝဋ်ကြွေးတစ်ခုဆိုရင်ဒီဘဝဒီမျှနဲ့ပဲအကြေဆပ်ပါရစေတော့လို့...သူဘုရားရှင်ထံယုံယုံကြည်ကြည်ရင်ဖွင့်ခဲ့မိသည်.......
တစ်မနက်ခင်းလုံးဘုရားကြီးရဲ့အရိပ်အာဝါသထဲတွင်ခိုလှုံရင်းနေ့လည်စာစားချိန်တွင်လည်းဘုရားစောင်းတန်းလေးတွင်အခင်းတွေခင်းကာချက်ပြုတ်လာကြတဲ့ထမင်းဟင်းတွေကိုအားရပါးရစားကြလေသည်....ဦးယာရယ်အေးရိပ်ရယ်ယိမ်းယိမ်းလေးရယ်ဟာလည်းစကားတွေပြောလိုက်စလိုက်နှင့်ပျော်နေခဲ့သလို...မင်းဦးယာ၏အဖေနှင့်အမေ၊ကြီးမေနှင့်ဦးလေးတို့မှာလည်းလူကြီးတွေပီပီရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်လေးတွေပြောရင်းပေါ့.....ထိုမြင်ကွင်းလေးဟာလှပလွန်းလို့....သဘာဝအတိုင်းဖြစ်ပေါ်လာကြတဲ့အပြုံးလေးတွေနဲ့...စုတ်ချက်တစ်ချက်စီတိုင်းကအဖိုးတန်ပြီးအသက်ဝင်လွန်းတဲ့ပန်းချီကားလေးတစ်ချပ်လို........အားလုံးဟာသူ့အာရုံလေးတွေနှင့်သူပျော်ဝင်နေကြပေမယ့်မင်းဦးယာကတော့ထိုမြင်ကွင်းလေးကိုမမှိတ်မသုန်ကြည့်နေခဲ့တယ်လေ....ဘယ်အချိန်ထိလဲ...ဘယ်အချိန်ထိသူဒီပျော်ရွှင်မှုလေးတွေကိုမြင်ခွင့်ရမလဲသူကြိုမသိနိုင်ဘူး...တစ်နေ့နေ့မှာသူဟာတိတ်တဆိတ်ထွက်ခွာသွားရမှာ...သူ့မှာရွေးချယ်စရာဆိုလို့နာကျင်မှုနဲ့နာကျင်မှုပဲရှိတဲ့ဘဝ...ဘာကိုပဲရွေးရွေးသူ့အတွက်အဖြေဟာသေဆုံးခြင်းတဲ့....သူအရမ်းကိုကြောက်မိတယ်....ဒီမိသားစုလေးကိုခွဲသွားဖို့အတွက်သူ့ကိုယ်သူအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလို့ထင်ခဲ့မိတာ...သို့သော်သူသိပ်ကြောက်နေတုန်းပဲ...သိပ်ကိုနာကျင်နေတုန်းပဲ....သူ့မျက်စိရှေ့ကပြုံးပျော်နေကြတဲ့လူတွေကိုကြည့်ကာသူတစ်ခါမှမတွေးဘူးတဲ့အတွေးတစ်ခုကိုတွေးလိုက်မိပါရဲ့.....ဘယ်တုန်းကမှသူ့ကိုမျက်နှာသာမပေးခဲ့တဲ့ကံတရားဟာတစ်ခါလောက်တော့ငဲ့ကြည့်ကောင်းပါရဲ့လို့ပေါ့......သိပ်ကိုသနားဖို့ကောင်းပါလားလေ.......တွေးတောနေရင်းပင်ထိုမြင်ကွင်းလေးကိုသူသိမ်းဆည်းချင်ခဲ့မိသည်....
ထို့ကြောင့်ဖြတ်သွားဖြတ်လာတစ်ယောက်ကိုအကူအညီတောင်းပြီးရိုက်ခိုင်းမိတဲ့မိသားစုဓါတ်ပုံလေးဟာပြည့်စုံလို့ပေါ့........ဓါတ်ပုံလေးရဲ့နောက်ကျောတွင်တော့တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့လက်ရေးလေးကနေရာယူလျက်......
"တစ်ချိန်ချိန်မှာဒီလိုမပြည့်စုံနိုင်တော့ရင်ဒီအမှတ်တရလေးတွေကိုမှိတ်မိနေပေးပါသမီးလေးရေတဲ့........"
ချစ်ရတဲ့ဖေဖေ.....
တို့တွေဟာဘဝမှာအမှတ်ရစရာတွေများလွန်းလို့တစ်ခါတစ်လေသိပ်ကိုလှပတဲ့အမှတ်တရလေးတွေကိုမေ့နေတက်ကြတယ်တဲ့......အယ့်အမှတ်တရလေးကတော့မိသားစုဆိုတာလေးပေါ့..."မိသားစု"တဲ့..ဘယ်လောက်တောင်လှပလိုက်တဲ့စာစုလေးလဲ.....မိသားစုစုံစုံလင်လင်ရှိတာလည်းမိသားစုပဲပေါ့...အမေတစ်ခုသားတစ်ခုကလည်းမိသားစုပဲပေါ့. ...မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်းရှိတာပဲမိသားစုပဲပေါ့....မပြည့်စုံတာတွေကိုအားငယ်နေမယ့်အစား..ဪ..ငါ့မှာမိသားစုလေးရှိသေးပါလားဆိုပြီးအမှတ်တရလေးတွေဖန်တီးကြည့်စမ်းပါ....တစ်ချိန်ချိန်မှာသိပ်ကိုလှပတဲ့ အလှပဆုံးအမှတ်တရလေးဖြစ်လာမှာပေါ့.......
ဒီခရီးလေးဟာလည်းပဲယိမ်းယိမ်းလေးအတွက်သိပ်ကိုလှပတဲ့မှတ်ဥာဏ်လေးအဖြစ်ဦးနှောက်ထဲမှာ၊နှလုံးသားထဲမှာစွဲကျန်နေခဲ့မှာပေါ့......ဦးယာအတွက်လည်းသိပ်ကိုကြည်နူးဖို့ကောင်းတဲ့ထာဝရအတွက်အမှတ်တရလေးပေါ့......
ခရီးကပြန်လာပြီးနောက်တစ်ခုခုကိုအသည်းအသန်တွေးနေခဲ့သောဦးယာဟာစိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်တော့သလိုပင်......
"ဦးယာ..."
"ဟင်..."
"နေကောင်းရဲ့လား..."
"ကောင်းပါတယ်...."
"ဘာတွေစိုးရိမ်နေတာလဲ..."
"ကိုယ်စဥ်းစားနေတာ..."
"ဘာကိုလဲဦးယာကျွန်တော့်ကိုပြောလို့ရရင်ပြောပြလေ....."
"ကိုယ်ကုသမှုခံယူရမလားရိပ်...."
"ကောင်းတာပေါ့...!ခံယူသင့်တာပေါ့ဦးယာရယ်...."
"ဒါပေမဲ့ကိုယ်ပြောခဲ့ဖူးတာကိုမင်းမှတ်မိလား...ကိုယ့်အတွက်၁၀%ပဲအသက်ရှင်ဖို့အခွင့်အရေးရှိတယ်ဆိုတာ....."
"ဟင့်အင်းမမှတ်မိဘူး...ကျွန်တော်မှတ်မိတာကဦးယာသေချာပေါက်အောင်မြင်မယ်ဆိုတာပဲ....."
"ရိပ်ရယ်...."
"ကုသမှုခံလိုက်ပါဦးယာရယ်...ဦးယာသေချာပေါက်အောင်မြင်မှာပါ...."
"ဘယ်လောက်ကြာမယ်ကိုယ်မသိဘူးရိပ်...၅နှစ်လား..၁၀နှစ်လား....ကိုယ်အကောင်းပကတိလိုဖြစ်ဖို့ဆိုရင်ကိုယ့်အတွက်လုပ်ရမယ့်ခွဲစိတ်မှုတွေကအများကြီး......သမီးလေးကလည်းငယ်သေးတယ်.....အကယ်၍ကိုယ်သာတစ်ခုခုလွဲချော်သွားခဲ့ရင်..."
"အယ့်လိုတွေမတွေးပါနဲ့လားဦးယာရယ်...ဟင်...ဦးယာတောင့်ခံနိုင်ပါတယ်...ဟုတ်တယ်မလား....ကျွန်တော်နဲ့သမီးလေးလည်းဘေးမှာရှိနေပေးမယ်လေ...."
"ကိုယ်ယုံပါတယ်..."
"ကုသမှုခံယူကြည့်ပါဦးယာ...ဦးယာပြန်ကောင်းလာတဲ့အထိကျွန်တော်စောင့်ရှောက်ပါ့မယ်......."
"ကိုယ်ပြန်ကောင်းသွားရင်ရော...မင်းစောင့်ရှောက်ဦးမှာလား..."
"အယ့်ခါကျရင်ပြောပါ့မယ်ဦးယာ...သေချာတာကတော့ဦးယာနဲ့သမီးလေးလိုတဲ့အချိန်ထိကျွန်တော်ရှိနေပေးမှာပါ....."
"ကျေးဇူးပါရိပ်...တကယ်ကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."
မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်ကာပြောလာသောဦးယာရဲ့စကားတွေကိုသူပြန်မတုံ့ပြန်နိုင်ခဲ့ပါ....ထိုအကြည့်တွေထဲကရုန်းထွက်ဖို့ကိုပင်သိပ်ကိုခက်ခဲခဲ့သည်မို့............
ဦးယာရဲ့စကားအတိုင်းယိမ်းယိမ်းလေးနားလည်နိုင်တဲ့အရွယ်ရောက်တဲ့အထိဆေးကုသမှုခံယူရင်းထိန်းထားဖို့သဘောတူခဲ့ကြသည်...ယိမ်းယိမ်းလေးကိုပြောပြလို့ရတဲ့အရွယ်ရောက်မှကလေးငယ်လေးကိုနားလည်အောင်ပြောပြီးခွဲစိတ်ကုသမှုလုပ်မည်......
ကံတရားသာမျက်နှာသာပေးခဲ့မယ်ဆိုရင်ဆုတောင်းတိုင်းသာပြည့်ခဲ့မယ်ဆိုရင်
ကံကောင်းခြင်းတွေအကုန်လုံးကိုဦးယာနဲ့ယိမ်းယိမ်းလေးထံခဏလောက်ငှားပေးဖို့တောင်းဆုပြုပါရစေ........
အေးရိပ်ဝေ.....
ဖတ်ရတာအဆင်ပြေရဲ့လားရှင့်💕
//////////////////////////
"ဦးယာ.."
"ဟင္..."
"သမီးေလး၁တန္းျပန္မတက္ခင္ခရီးသြားခ်င္လား...."
"အင္းသြားခ်င္တယ္...သမီးေလးနဲ႔အမွတ္တရေတြဖန္တီးခ်င္တယ္..."
"ဦးယာဘယ္သြားခ်င္လဲ...."
"ဘယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...."
"အယ့္တာဆိုခရီးလည္းတအားမပန္းရေအာင္အရမ္းအေဝးႀကီးမဟုတ္ဘဲဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္ဘုရားသြားၾကမလားဟင္....ဘုရားႀကီးကတအားသပၸါယ္တာ၊တန္ခိုးလည္းႀကီးတယ္....ဒီကေနဆို၄နာရီေလာက္ပဲေမာင္းရတယ္...သြားၾကမလားဦးယာ..."
"အင္းသြားခ်င္တယ္...."
"အကုန္လုံးသြားၾကမယ္ေနာ္...ဦးယာရဲ႕ေဖေဖနဲ႔ေမေမေရာယိမ္းယိမ္းေလးေရာ..ႀကီးေမေရာဦးေလးေရာ..."
"အင္း...ေကာင္းတယ္..."
"ဟုတ္...အယ့္တာဆိုကြၽန္ေတာ္ေျပာထားလိုက္မယ္ေနာ္...."
"အင္း...မင္းသေဘာ..."
"ဟုတ္ေက်းဇူးပါဦးယာ.."
"ဟင့္အင္းကိုယ္ကသာေက်းဇူးတင္ရမွာပါ....ေက်းဇူးပါရိပ္...ကိုယ့္အတြက္အမွတ္တရေကာင္းေလးေတြကိုဖန္တီးေပးလို႔ပါ...."
ေအးရိပ္ၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးျပၿပီးအိမ္ထဲသို႔ဝင္သြားခဲ့ေလသည္...ဦးယာဟာနာက်င္မႈကိုသူကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ေနပါေရာ့လား....တစ္ခါေလာက္...တစ္ခါေလာက္ထပ္ၿပီးေဆးကုသခံဖို႔တိုက္တြန္းခ်င္မိတယ္ဦးယာ......
အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာၿပီးေနာက္ ေနာက္ေဖးတြင္ႀကီးေမခ်က္ျပဳတ္တဲ့ေနရာမွာဟိုရႈပ္သည္ရႈပ္ႏွင့္ေပ်ာ္ေနေသာယိမ္းယိမ္းေလးဆီသြားမိသည္.....
"သမီးေလး..."
"ရွင္ေမေမ..."
"ေမေမတို႔ဒီစေနဘုရားသြားၾကမို႔...."
"တကယ္လားေမေမ..."
"တကယ္ေပါ့သမီးေလးရဲ႕...သမီးေလးရယ္..ဖိုးနဲ႔ဖြားရယ္ႀကီးေမနဲ႔ဘႀကီးရယ္အကုန္လုံးသြားၾကမွာ..."
"ေယး...ေပ်ာ္တယ္....ယိမ္းယိမ္းကသြားခ်င္တာ...."
"သြားရေတာ့မွာေပါ့မီးေလးရဲ႕...အယ့္ေန႔ၾကရင္အိမ္ကေနထမင္းခ်ိဳင့္ေတြမုန္႔ေတြလည္းထည့္သြားမယ္ေနာ္..ေမေမတို႔အေစာႀကီးထၿပီးခ်က္ၾကမယ္ေလ..."
"ဟုတ္..ေပ်ာ္တယ္...ခစ္ခစ္...."ယိမ္းယိမ္းေလးသည္ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းကိုထုတ္ေဖာ္သည့္အေနျဖင့္ခုန္ေပါက္ကာၿပဳံး႐ႊင္လို႔ေနေလသည္........
ဒါဟာသူ႔ဘဝေလးမွာပထမဆုံးသြားရတဲ့မိသားစုခရီးေလးမလား...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေပ်ာ္ေနလိုက္မလဲ....ပန္းၿခံေလးသြားတုန္းကေတာင္ေပ်ာ္လြန္းလို႔အိပ္ေတာင္မေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ကေလးေလးကအယ့္ေန႔ေလးမေရာက္ခင္ညမွာအိပ္ေတာင္ေပ်ာ္ပါ့မလားေလ..........
ထိုေန႔ညကခုန္ေပါက္ရင္းသူရတဲ့ကဗ်ာေလးေတြေရ႐ြတ္ကာေပ်ာ္ေနတဲ့ကေလးေလးဟာတစ္အိမ္လုံးကိုအေပ်ာ္ေတြကူးစက္ေစခဲ့သည္ေလ.....ေသာၾကာေန႔ညတြင္ယိမ္းယိမ္းေလးရဲ႕အဖိုးနဲ႔အဖြားပါေရာက္လာကာစေနေန႔မနက္အေစာႀကီးထထြက္ရန္ျပင္ဆင္ၾကေလသည္......
တကယ္ကိုထင္တဲ့အတိုင္းယိမ္းယိမ္းေလးသည္ထိုေန႔ကခရီးစဥ္ေလးတြင္အတက္ႂကြဆုံးျဖစ္ေနခဲ့သည္ေလ.....ဒီခရီးစဥ္ေလးမွာယိမ္းယိမ္းအတြက္သာမကဦးယာေရာဦးယာရဲ႕အေဖနဲ႔အေမအတြက္ပါပထမဆုံးမိသားစုခရီးေလးတဲ့ေလ.....
မနက္၅နာရီေလာက္ထြက္ၾကၿပီး၉နာရီေလာက္တြင္ေတာ့ဘုရားႀကီးသို႔ေရာက္သြားၾကေလသည္....လူရွင္းေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမို႔ကေလးငယ္ေလးသည္ဘုရားေျမေပၚေခ်ျခသည္ႏွင့္သူမေလးရဲ႕ဖိုးနဲ႔ဘြားလက္ကိုဆြဲကာဘုရားႀကီးကိုဝင္ဖူးၿပီးစပတ္ေလေတာ့သည္......သူေလးအတြက္ေတာ့ျမင္ျမင္သမွ်ဟာအံ့ၾသစရာေပါ့...
"ဦးယာ..အဆင္ေျပရဲ႕လား...သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ရဲ႕လား...."
"အင္း...ကိုယ္အဆင္ေျပပါတယ္..."
"ဘုရားဖူးၾကမယ္ေနာ္..."
"အင္း..."
ဆုေတာင္းျပည့္သည္၊တန္ခိုးႀကီးသည္ဟုနာမည္ႀကီးေသာဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္ဘုရားႀကီးေရွ႕ေမွာက္တြင္ေမာ္ဖူးေနေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုမင္းဦးယာေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိသည္...ေအးခ်မ္းလြန္းလို႔...ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔...ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာေကာင္ေလးကိုခိုးၾကည့္ကာၿပဳံးခဲ့မိသည္.......
ထို႔ေနာက္ဘုရားရွင္ထံစိတ္ထဲမွယုံယုံၾကည္ၾကည္ႏွင့္ဆုတစ္ခုေတာင္းခဲ့မိသည္.....
"မ်က္စိေရွ႕ကျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ေအးခ်မ္းလြန္းလွတဲ့ပုံရိပ္ေလးမ်ားကိုအခြင့္သာရွိရင္ထာဝရအတြက္ျမင္ေတြ႕ပါရေစ"လို႔ေပါ့........ရင္ထဲကနာလြန္းလို႔လည္းႀကိတ္ကာငိုမိေသးပါရဲ႕.......ဘာရယ္ေၾကာင့္ဒီဘဝဟာဒီလိုအဆုံးသတ္ရပါသလဲေလ...ဘယ္ဘဝကအျပစ္ေႂကြးေၾကာင့္ဒီလိုေပးဆပ္ရပါသလဲေလ ......အကယ္၍မ်ားဒါဟာဝဋ္ေႂကြးတစ္ခုဆိုရင္ဒီဘဝဒီမွ်နဲ႔ပဲအေၾကဆပ္ပါရေစေတာ့လို႔...သူဘုရားရွင္ထံယုံယုံၾကည္ၾကည္ရင္ဖြင့္ခဲ့မိသည္.......
တစ္မနက္ခင္းလုံးဘုရားႀကီးရဲ႕အရိပ္အာဝါသထဲတြင္ခိုလႈံရင္းေန႔လည္စာစားခ်ိန္တြင္လည္းဘုရားေစာင္းတန္းေလးတြင္အခင္းေတြခင္းကာခ်က္ျပဳတ္လာၾကတဲ့ထမင္းဟင္းေတြကိုအားရပါးရစားၾကေလသည္....ဦးယာရယ္ေအးရိပ္ရယ္ယိမ္းယိမ္းေလးရယ္ဟာလည္းစကားေတြေျပာလိုက္စလိုက္ႏွင့္ေပ်ာ္ေနခဲ့သလို...မင္းဦးယာ၏အေဖႏွင့္အေမ၊ႀကီးေမႏွင့္ဦးေလးတို႔မွာလည္းလူႀကီးေတြပီပီေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေလးေတြေျပာရင္းေပါ့.....ထိုျမင္ကြင္းေလးဟာလွပလြန္းလို႔....သဘာဝအတိုင္းျဖစ္ေပၚလာၾကတဲ့အၿပဳံးေလးေတြနဲ႔...စုတ္ခ်က္တစ္ခ်က္စီတိုင္းကအဖိုးတန္ၿပီးအသက္ဝင္လြန္းတဲ့ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္လို........အားလုံးဟာသူ႔အာ႐ုံေလးေတြႏွင့္သူေပ်ာ္ဝင္ေနၾကေပမယ့္မင္းဦးယာကေတာ့ထိုျမင္ကြင္းေလးကိုမမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္ေလ....ဘယ္အခ်ိန္ထိလဲ...ဘယ္အခ်ိန္ထိသူဒီေပ်ာ္႐ႊင္မႈေလးေတြကိုျမင္ခြင့္ရမလဲသူႀကိဳမသိႏိုင္ဘူး...တစ္ေန႔ေန႔မွာသူဟာတိတ္တဆိတ္ထြက္ခြာသြားရမွာ...သူ႔မွာေ႐ြးခ်ယ္စရာဆိုလို႔နာက်င္မႈနဲ႔နာက်င္မႈပဲရွိတဲ့ဘဝ...ဘာကိုပဲေ႐ြးေ႐ြးသူ႔အတြက္အေျဖဟာေသဆုံးျခင္းတဲ့....သူအရမ္းကိုေၾကာက္တယ္....ဒီမိသားစုေလးကိုခြဲသြားဖို႔အတြက္သူ႔ကိုယ္သူအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလို႔ထင္ခဲ့မိတာ...သို႔ေသာ္သူသိပ္ေၾကာက္ေနတုန္းပဲ...သိပ္ကိုနာက်င္ေနတုန္းပဲ....သူ႔မ်က္စိေရွ႕ကၿပဳံးေပ်ာ္ေနၾကတဲ့လူေတြကိုၾကည့္ကာသူတစ္ခါမွမေတြးဘူးတဲ့အေတြးတစ္ခုကိုေတြးလိုက္မိပါရဲ႕.....ဘယ္တုန္းကမွသူ႔ကိုမ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့တဲ့ကံတရားဟာတစ္ခါေလာက္ေတာ့ငဲ့ၾကည့္ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ေပါ့......သိပ္ကိုသနားဖို႔ေကာင္းပါလားေလ.......ေတြးေတာေနရင္းပင္ထိုျမင္ကြင္းေလးကိုသူသိမ္းဆည္းခ်င္ခဲ့မိသည္....
ထို႔ေၾကာင့္ျဖတ္သြားျဖတ္လာတစ္ေယာက္ကိုအကူအညီေတာင္းၿပီး႐ိုက္ခိုင္းမိတဲ့မိသားစုဓါတ္ပုံေလးဟာျပည့္စုံလို႔ေပါ့........ဓါတ္ပုံေလးရဲ႕ေနာက္ေက်ာတြင္ေတာ့တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ေရးေလးကေနရာယူလ်က္......
"တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာဒီလိုမျပည့္စုံႏိုင္ေတာ့ရင္ဒီအမွတ္တရေလးေတြကိုမွိတ္မိေနေပးပါသမီးေလးေရတဲ့........"
ခ်စ္ရတဲ့ေဖေဖ.....
တို႔ေတြဟာဘဝမွာအမွတ္ရစရာေတြမ်ားလြန္းလို႔တစ္ခါတစ္ေလသိပ္ကိုလွပတဲ့အမွတ္တရေလးေတြကိုေမ့ေနတက္ၾကတယ္တဲ့......အယ့္အမွတ္တရေလးကေတာ့မိသားစုဆိုတာေလးေပါ့..."မိသားစု"တဲ့..ဘယ္ေလာက္ေတာင္လွပလိုက္တဲ့စာစုေလးလဲ.....မိသားစုစုံစုံလင္လင္ရွိတာလည္းမိသားစုပဲေပါ့...အေမတစ္ခုသားတစ္ခုကလည္းမိသားစုပဲေပါ့. ...ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာပဲမိသားစုပဲေပါ့....မျပည့္စုံတာေတြကိုအားငယ္ေနမယ့္အစား..ဪ..ငါ့မွာမိသားစုေလးရွိေသးပါလားဆိုၿပီးအမွတ္တရေလးေတြဖန္တီးၾကည့္စမ္းပါ....တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာသိပ္ကိုလွပတဲ့ အလွပဆုံးအမွတ္တရေလးျဖစ္လာမွာေပါ့.......
ဒီခရီးေလးဟာလည္းပဲယိမ္းယိမ္းေလးအတြက္သိပ္ကိုလွပတဲ့မွတ္ဥာဏ္ေလးအျဖစ္ဦးေႏွာက္ထဲမွာ၊ႏွလုံးသားထဲမွာစြဲက်န္ေနခဲ့မွာေပါ့......ဦးယာအတြက္လည္းသိပ္ကိုၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းတဲ့ထာဝရအတြက္အမွတ္တရေလးေပါ့......
ခရီးကျပန္လာၿပီးေနာက္တစ္ခုခုကိုအသည္းအသန္ေတြးေနခဲ့ေသာဦးယာဟာစိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ေတာ့သလိုပင္......
"ဦးယာ..."
"ဟင္..."
"ေနေကာင္းရဲ႕လား..."
"ေကာင္းပါတယ္...."
"ဘာေတြစိုးရိမ္ေနတာလဲ..."
"ကိုယ္စဥ္းစားေနတာ..."
"ဘာကိုလဲဦးယာကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာလို႔ရရင္ေျပာျပေလ....."
"ကိုယ္ကုသမႈခံယူရမလားရိပ္...."
"ေကာင္းတာေပါ့...!ခံယူသင့္တာေပါ့ဦးယာရယ္...."
"ဒါေပမဲ့ကိုယ္ေျပာခဲ့ဖူးတာကိုမင္းမွတ္မိလား...ကိုယ့္အတြက္၁၀%ပဲအသက္ရွင္ဖို႔အခြင့္အေရးရွိတယ္ဆိုတာ....."
"ဟင့္အင္းမမွတ္မိဘူး...ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိတာကဦးယာေသခ်ာေပါက္ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာပဲ....."
"ရိပ္ရယ္...."
"ကုသမႈခံလိုက္ပါဦးယာရယ္...ဦးယာေသခ်ာေပါက္ေအာင္ျမင္မွာပါ...."
"ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ကိုယ္မသိဘူးရိပ္...၅ႏွစ္လား..၁၀ႏွစ္လား....ကိုယ္အေကာင္းပကတိလိုျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ကိုယ့္အတြက္လုပ္ရမယ့္ခြဲစိတ္မႈေတြကအမ်ားႀကီး......သမီးေလးကလည္းငယ္ေသးတယ္.....အကယ္၍ကိုယ္သာတစ္ခုခုလြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ရင္..."
"အယ့္လိုေတြမေတြးပါနဲ႔လားဦးယာရယ္...ဟင္...ဦးယာေတာင့္ခံႏိုင္ပါတယ္...ဟုတ္တယ္မလား....ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သမီးေလးလည္းေဘးမွာရွိေနေပးမယ္ေလ...."
"ကိုယ္ယုံပါတယ္..."
"ကုသမႈခံယူၾကည့္ပါဦးယာ...ဦးယာျပန္ေကာင္းလာတဲ့အထိကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္......."
"ကိုယ္ျပန္ေကာင္းသြားရင္ေရာ...မင္းေစာင့္ေရွာက္ဦးမွာလား..."
"အယ့္ခါက်ရင္ေျပာပါ့မယ္ဦးယာ...ေသခ်ာတာကေတာ့ဦးယာနဲ႔သမီးေလးလိုတဲ့အခ်ိန္ထိကြၽန္ေတာ္ရွိေနေပးမွာပါ....."
"ေက်းဇူးပါရိပ္...တကယ္ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
မ်က္လုံးခ်င္းဆုံၾကည့္ကာေျပာလာေသာဦးယာရဲ႕စကားေတြကိုသူျပန္မတုံ႔ျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ....ထိုအၾကည့္ေတြထဲက႐ုန္းထြက္ဖို႔ကိုပင္သိပ္ကိုခက္ခဲခဲ့သည္မို႔............
ဦးယာရဲ႕စကားအတိုင္းယိမ္းယိမ္းေလးနားလည္ႏိုင္တဲ့အ႐ြယ္ေရာက္တဲ့အထိေဆးကုသမႈခံယူရင္းထိန္းထားဖို႔သေဘာတူခဲ့ၾကသည္...ယိမ္းယိမ္းေလးကိုေျပာျပလို႔ရတဲ့အ႐ြယ္ေရာက္မွကေလးငယ္ေလးကိုနားလည္ေအာင္ေျပာၿပီးခြဲစိတ္ကုသမႈလုပ္မည္......
ကံတရားသာမ်က္ႏွာသာေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ဆုေတာင္းတိုင္းသာျပည့္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
ကံေကာင္းျခင္းေတြအကုန္လုံးကိုဦးယာနဲ႔ယိမ္းယိမ္းေလးထံခဏေလာက္ငွားေပးဖို႔ေတာင္းဆုျပဳပါရေစ........
ေအးရိပ္ေဝ.....
ဖတ္ရတာအဆင္ေျပရဲ႕လားရွင့္💕
Коментарі