Part14
အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုကိုကျော်လွန်လာခဲ့ပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ကလေးငယ်လေးတစ်ယောက်ဟာနွေးထွေးမှုတွေ၊ကြင်နာခြင်းတွေ၊ဖေးမမှုတွေနဲ့လှပစွာပုံသွင်းခံရရင်းကြီးပျင်းလာခဲ့လေတယ်.....
သူမဘဝရဲ့ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေ၊ဝမ်းမြောက်ခြင်းတွေ၊ဝမ်းနည်းခြင်းတွေ..တစ်ခါတစ်လေနားလည်ရခက်တဲ့အရာတွေအကုန်လုံးကိုလူတစ်ယောက်ထဲကပဲသွန်သင်ပြသပေးခဲ့ပြီးချစ်ခြင်းမေတ္တာကိုတော့အရင်းနှီးဆုံးလူ၂ယောက်ကအပြည့်အဝပေးခဲ့ကြတယ်......ငယ်ငယ်ကအမေကိုမြင်ချင်ရှာလွန်းလို့ငိုနေရှာခဲ့တဲ့ကလေးလေးဟာသူမဟုတ်တော့သလိုပင်၊အမြဲကြောက်ရွံ့အားငယ်နေတက်တဲ့ကလေးငယ်လေးဟာသူမဟုတ်တော့သလိုပင်.....တဖြည်းဖြည်းအရွယ်ရောက်လာတဲ့အယ့်ဒီ့ကလေးလေးဟာခွန်အားအပြည့်နဲ့မိန်းမငယ်လေးအဖြစ်လှပစွာကြီးပြင်းလို့ပေါ့.........သူမလေးကခုဆို၈တန်းဖြေဆိုပြီးလို့၉တန်းတက်ရမယ့်အရွယ်ရောက်နေပြီ......မိန်းမသားမဟုတ်သော်လည်းသိမ်မွေ့ကြင်နာတက်တဲ့ယောကျာ်းတစ်ဦးရဲ့အဖေလိုအမေလိုသွန်သင်ဆုံးမမှုတွေနဲ့သူမလေးဟာယဥ်ကျေးလိမ္မာတဲ့ကလေးလေးဖြစ်ခဲ့လေတယ်....သူမ၆တန်းအရွယ်ကပေါ့သူမလေးရဲ့အမေရင်းဟာဘယ်သူပါဆိုတာကိုသိရှိခဲ့ရတယ်.....သေချာတာပေါ့အယ့်ဒီ့ကလေးငယ်လေးတုန်လှုပ်ခဲ့တယ်....အမှန်တရားကိုသူကြောက်ရွံ့နေရှာမှာပေါ့... သို့ပေမယ့်ခဏပါပဲ.....သူမသိပ်မခံစားခဲ့ရဘူး...လစ်ဟင်းနေခဲ့တဲ့သူ့ရဲ့မိခင်ဆိုတဲ့နေရာကိုတစ်စုံတစ်ယောက်ကဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့တယ်လေ....ပြည့်စုံတာထက်ကိုကျော်လွန်ပြီးပေါ့....သေချာအနူးညံ့ဆုံးပုံသွင်းခံရထားတဲ့သူမရဲ့ဦးနှောက်လေးကအမေဆိုတာကိုအမေလို့လက်ခံခဲ့ပေမယ့်သူမနှလုံးသားထဲထိနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းတစ်နေရာမှာရှိနေနှင့်တဲ့အမေကတော့သူမရဲ့လက်ဦးဆရာ၊သူမရဲ့အရာရာ၊သူမရဲ့အလင်းရောင်လေး...အေးရိပ်ဝေပေါ့....
"ဖေငယ်".....ဖေငယ်တဲ့...နားလည်တက်တဲ့အရွယ်ရောက်လာတဲ့ကလေးလေးဟာအေးရိပ်ကိုတစ်ချိန်လုံးမေမေလို့ခေါ်ခဲ့မိတာကိုအားနာသတဲ့လေ....ထိုအချိန်ကစသူမခေါ်တဲ့နာမ်စားလေးကဖေငယ်တဲ့....
"သမီးလေး..."
"ဖေဖေနဲ့ဖေငယ်ကိုလာနှုတ်ဆက်တာ...ယိမ်းဒီနေ့ကျူရှင်စတက်ရမှာ.."
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ...တို့သမီးလေးတောင်၉တန်းကျောင်းသူကြီးဖြစ်ပြီပဲ..."
"ဟီး..ယိမ်း မေသက်တို့နဲ့ပဲသွားလိုက်မယ်နော်ဖေငယ်ကဖေဖေနဲ့ပဲနေခဲ့လိုက်"
"ဟုတ်ပါပြီဗျ...တာ့တာ..."
"ဟုတ်...ဖေဖေရောပဲတာ့တာ..."
"အင်းတာ့တာမီးလေး...."သူတို့နှစ်ဦးအားကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားသောသမီးလေးကိုကြည့်ကာပြုံးမိကြသည်.....ထို့နောက်ကုတင်ကိုကျောမှီထိုင်နေသောဦးယာဘက်လှည့်ကာ....
"ဦးယာ..တအားနာနေလားဟင်...."
"အင်းနည်းနည်းပါ..."
၇နှစ်ကျော်လောက်ဆေးကုသမှုတွေခံယူလာပြီးတင်းခံလာသောဦးယာဟာပင်ပန်းမှုဒဏ်တွေကြောင့်နွမ်းလျနေလေပြီ...ငြိုးကျနေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့အလယ်မှာစုထားတဲ့မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကနာကျင်မှုရဲ့သက်သေတွေပေါ့.....ဒီ၇နှစ်ခွဲအတွင်းမှာဦးယာသိပ်ကိုပင်ပန်းခဲ့ရပြီ....ဦးယာအမြဲပြောနေခဲ့တဲ့စကားတစ်ခွန်းက"တကယ်ဆိုကိုယ်ကသေရမယ့်အချိန်တန်နေပါပြီတဲ့..."ကြည့်ပါဦး...ဘယ်လောက်တောင်ဆိုးလိုက်တဲ့ဦးယာလည်း........သူစတွေ့ခဲ့တုန်းကဦးယာဟာသိပ်ကိုခန့်ညားသည်...ခုလည်းပဲခန့်ညားတုန်းပါပဲရောဂါနှိပ်စက်မှုကြောင့်အနည်းငယ်ချောင်ကျသွားတာကလွဲလို့ပေါ့........သိပ်ကိုသနားဖို့ကောင်းတဲ့ဦးယာ...အရမ်းကိုနာကျင်နေရှာမှာ...အရမ်းပင်ပန်းနေခဲ့မှာ...သိတာပေါ့...သူဘယ်လောက်တောင်တင်းခံနေခဲ့ရလဲ...ဆေးတွေကလည်းဒီ့ထက်ပိုပြီးမတိုးနိုင်တော့တဲ့ဦးယာ...ဒီနှစ်တော့ကျိန်းသေပေါက်ခွဲစိတ်မှုခံမှရမယ်ဥှီးယာ........
"ဦးယာဒီလကုန်ရင်ဆေးသွားကုတော့မလားဟင်..."
"ကိုယ်ဒီတိုင်းလေးပဲနေလို့မဖြစ်ဘူးလား..."
"အရမ်းနာနေမှာပေါ့ဦးယာရယ်...ဆေးတွေကလည်းဒီ့ထက်ပိုပြီးမထိန်းနိုင်တော့ဘူးလေ...ဦးယာခွဲစိတ်မှုလုပ်မှဖြစ်တော့မှာ...ဒီ့ထက်ထပ်နောက်ကျရင်အန္တရာယ်ရှိတယ်လေဦးယာရဲ့....."
"အကယ်၍"
"ဟင့်အင်း...အကယ်၍ဆိုတာမရှိဘူး...သေချာပေါက်ဆိုတာပဲရှိတယ်...အယ့်တာကြောင့်ဦးယာလျှောက်မတွေးနဲ့နော်...."
"ရိပ်ရယ်..."
"ဦးယာ..သေချာပေါက်အောင်မြင်မှာပါ..."
"ကိုယ့်ကိုခဏလောက်ဖက်ထားပေးမလား..."ဒီအတောအတွင်းမင်းဦးယာဟာနာကျင်လာသည့်အချိန်တိုင်းဒီလူသားလေးရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာဝင်ခိုလှုံရတာလည်းသူရဲ့အကျင့်တစ်ခုပေါ့......သူပြောလိုက်သည်နှင့်ထိုကောင်လေးသည်သူ့နားသို့တိုးလာကာပခုံးထက်မေးတင်မှီ၍ဖက်ထားပေးလေသည်....သိပ်ကိုနွေးထွေးတဲ့ရင်ခွင်လေး...ဒီရင်ခွင်လေးထဲကိုပြန်လာခွင့်မရှိတော့ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲကိုယ့်ခွန်အားလေးရယ်......
"မင်းအရမ်းပင်ပန်းခဲ့ပြီနော်ရိပ်..."
"နည်းနည်းမှမပင်ပန်းပါဘူးဦးယာ..."
"ကျေးဇူးပါရိပ်ရယ်...ကိုယ်တို့ဘဝထဲဝင်လာပေးလို့...."
"ကျွန်တော်ကလည်းကျေးဇူးပါ..ဝင်လာခွင့်ပေးလို့..."
"သမီးလေးရဲ့အမေဖြစ်ပေးခဲ့လို့ရောကျေးဇူးပါ"
"အယ့်တာဆိုချစ်စရာကောင်းတဲ့သမီးလေးကိုချစ်ခွင်ထွေးပွေ့ခွင့်ပေးလို့ကျွန်တော်ကလည်းကျေးဇူးပါ..."
"ကိုယ်သာပြန်ကောင်းသွားခဲ့ရင်ကိုယ့်ကိုစောင့်ရှောက်ပေးဦးမှာလား...."
"အယ့်ဒီအဖြေကိုဦးယာပြန်လာရင်ဖြေပေးမယ်...ဒီအတောအတွင်းစဥ်းစားထားမယ်လေ ..... "
"အင်း...ကိုယ်မင်းအဖြေကိုနားထောင်နိုင်ဖို့ကြိုးစားမယ်နော်..."
"အင်းကြိုးစားပါဦးယာ...ကျွန်တော်ကဒီအတောအတွင်းမှာဆက်စောင့်ရှောက်သင့်မသင့်စဥ်းစားထားမယ်နော်..."
"ဟားဟား...ဟုတ်ပါပြီ...."
"သမီးလေးရောကိုယ်သွားရင်အဆင်ပြေပါ့မလား...."
"ကျွန်တော့်ရဲ့အရာရာကိုပုံအပ်ပြီးစောင့်ရှောက်ပေးထားမှာမို့လို့အဆင်ပြေမှာပါ..."
"ကျေးဇူးပါကိုယ့်ခွန်အားလေးရယ်..."တဲ့....အပြန်အလှန်ဖက်ရင်းစကားတွေပြောကြရင်းနောက်ဆုံးစကားလေးအပြီးမှာမင်းဦးယာဟာအေးရိပ်ကိုသူ့မှာရှိနေတဲ့အားလက်ကျန်လေးနဲ့တင်းကျပ်စွာပွေ့ဖက်လိုက်လေသည်......
သူတို့နှစ်ဦးကြားကချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေဟာမြင်သာတဲ့အထိအတွေ့တွေ၊ချိုမြိန်တဲ့စကားလုံးတွေနဲ့မထုဆစ်ထားပါပဲဘဲသိပ်ကိုနက်ရှိုင်းနေခဲ့လေတယ်....ဦးယာဟာဘယ်တုန်းကမှချစ်ပါတယ်မြတ်နိုးပါတယ်လို့ဖွင့်မပြောခဲ့ပေမဲ့"ကိုယ်ပြန်ကောင်းသွားရင်ကိုယ့်ကိုစောင့်ရှောက်ဦးမှာလား"ဆိုပြီးပဲသွယ်ဝိုက်ကာမေးလေ့ရှိတယ်..သူချစ်ရတဲ့သူကိုချစ်ပါတယ်၊ကိုယ့်ကိုစောင့်နေပေးပါဆိုပြီးမချုပ်နှောင်ခဲ့သလို..အေးရိပ်ကလည်းတူတူပါပဲ...သူ့ရဲ့မေတ္တာကိုအပြောနဲ့မဟုတ်ဘဲအလုပ်နဲ့နှစ်ပေါင်းများစွာပြခဲ့တယ်....ဒါပေမဲ့ဦးယာရဲ့မေးခွန်းကိုတော့သူဘယ်တော့မှပြန်မဖြေခဲ့ဘူး....အယ့်အစားသူဖြေခဲ့တာလေးကရှင်းပါတယ်..."ပြန်လာရင်ဖြေပါ့မယ်"တဲ့....တစ်နည်းအားဖြင့်တော့ဦးယာပြန်လာတဲ့အထိသူစောင့်မယ်လို့သွယ်ဝိုက်ဖြေလိုက်ခြင်းပေါ့....လှပလွန်းတဲ့ဤချစ်ခြင်းတရားလေးရဲ့အဆုံးသတ်ဟာရောလှပနိုင်ပါ့မလားလေ.........
ဦးယာထွက်သွားတဲ့နေ့ကပေါ့...ယိမ်းယိမ်းလေးဟာရင်ကွဲမတက်ငိုနေခဲ့ရှာတယ်....သို့သော်ရင့်ကျက်လှတဲ့ဒီကလေးလေး...ဖခင်ရဲ့နာကျင်မှုတွေကိုနားလည်နေခဲ့တဲ့ကလေးလေးဟာမသွားပါနဲ့လို့မတားခဲ့ဘူး...သူမလေးရဲ့ဖခင်ထွက်သွားသည်ထိပြုံးကာနှုတ်ဆက်ခဲ့တယ်..."ကျန်းကျန်းမာမာနဲ့ပြန်လာပေးပါဖေဖေ"တဲ့...
သူမလေးရဲ့ဖခင်ထွက်သွားတာသေချာတော့မှရင်ကွဲမတက်အော်ငိုနေခဲ့တဲ့ကလေးလေး...သနားလွန်းလို့မကြည့်ရက်နိုင်ခဲ့ကြသည်အထိ.....ဦးယာဟာသိပ်ကိုပြတ်သားတဲ့လူတစ်ယောက်ဆိုတာလည်းထိုနေ့ကသိခဲ့ရတယ်...."သူပြန်မလာမချင်းသူ့ကိုမဆက်သွယ်ကြပါနဲ့တဲ့...ပြီးတော့သူ့ကိုစောင့်ရင်းဒီနေရာမှာပဲရပ်တန့်မနေကြပါနဲ့တဲ့......"ပြောပြီးထွက်သွားခဲ့တဲ့မင်းဦးယာဟာယနေ့ထိတိုင်ပြန်မလာခဲ့လေဘူးတဲ့....
အေးရိပ်ဝေရောသမီးလေးရောဟာမင်းဦးယာရဲ့စကားကိုနားထောင်ခဲ့ကြပါတယ်....သမီးလေးကလည်းကြိုးစားခဲ့သလိုအေးရိပ်ဝေဟာလည်းသမီးလေးအတွက်အားတစ်ခုအဖြစ်နဲ့ကြိုးစားပေးခဲ့လေတယ်......
သို့သော်ချွင်းခြွက်အနေနဲ့အေးရိပ်ဝေဟာဆောင်းတွင်းမနက်ခင်းတွေဆိုခြံထဲကသရက်ပင်လေးအောက်မှာမှိုင်တွေငေးနေတက်လေတယ်......ဘာရယ်လို့ရေရေရာရာမရှိပေမဲ့အကြောင်းပြချက်မဲ့စွာမှိုင်တွေနေတက်ခဲ့တာ......
ဘယ်သူကသိမှာလဲထိုသရက်ပင်လေးအောက်မှာသူနဲ့ဦးယာတို့ဂတိစကားဆိုခဲ့ကြတာ......
အယ့်နေ့လေးကဦးယာသွားရမယ့်မနက်ခင်းလေးပေါ့...ရင်ထဲမှာဝမ်းနည်းလွန်းလို့မနက်အစောကြီးဆောင်းလေအေးအေးလေးမှာအေးရိပ်ဝေတစ်ယောက်သရက်ပင်လေးအောက်ထိုင်နေခဲ့တယ်......
"မြူတွေဆိုင်းနေတာလှတယ်နော်ရိပ်"တဲ့...သူ့နောက်ကရောက်လာသောဦးယာဟာဖျော့တော့စွာပြုံးလို့.....
"အင်း..အရမ်းလှတယ်ဦးယာ..."
ထို့နောက်မည်သည့်စကားမှမဆိုဘဲသူတို့နှစ်ဦးတိတ်ဆိတ်သွားကြပြန်တယ်...ငြိမ်သက်စွာပင်အပြင်သို့ကြည့်နေခဲ့ကြတယ်...
"ရိပ်..."
"ဗျာ..."
"နှင်းတွေဝေတဲ့ဒီလိုဆောင်းမနက်ခင်းလေးမှာကိုယ်တို့ပြန်တွေ့ကြမယ်နော်..."
"အင်း...သေချာပေါက်ပြန်တွေ့ကြမယ်နော်ဦးယာ..."
အတန်ကြာအကြည့်ချင်းဆုံပြီးပြုံးပြခဲ့မိကြသည်.....
"ဂတိကိုဆက်ဆက်တည်ပါနော်ဦးယာ..."
"မင်းပြောသလိုပဲ..သေချာပေါက်တည်မှာပါ...."
ထိုနေ့ကသရက်ပင်လေးအောက်တွင်ထိုသို့ဂတိပြုခဲ့ကြလေတဲ့သူတို့နှစ်ဦး....
ထို့နေ့မှစဆောင်းတွင်းရောက်တိုင်းသရက်ပင်လေးအောက်မှာမင်းဦးယာကိုမျှော်တက်တာအေးရိပ်ရဲ့တာဝန်ဝတ္တရားလေးကိုဖြစ်လို့ပေါ့........
"သူတို့ရဲ့ချစ်ခြင်းလေးကသိပ်ကိုလှပခဲ့တယ်ကို....."
"အင်းကိုယ်နားလည်ပါပြီ...ခုရောဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲဟင်..."
"မသိဘူးကို...ဒီဇာတ်လမ်းလေးရဲ့ဇာတ်သိမ်းကိုဘယ်သူမှမသိရသေးဘူး...ဖေဖေကလည်းအယ့်နေ့ထဲကထွက်သွားခဲ့တာခုထိဘာသတင်းမှမကြားရဘူးကို....၅နှစ်ရှိခဲ့ပြီ...ဖေဖေကသူအဆင်ပြေရဲ့လား...ဒါမှမဟုတ်...လူ့လောကကြီးထဲရှိသေးရဲ့လား...ဘာမှပေးမသိဘူးကိုရယ်....ဖေငယ်ကလည်းခုထိစောင့်နေခဲ့တုန်းပဲ...ယိမ်းလည်းလွမ်းလှပြီကိုရယ်..ဖေငယ့်ကိုလညိးသနားလှပြီ....."
"ယိမ်းလေးရယ်....ယိမ်းရဲ့ဖေဖေအဆင်ပြေမှာပါကွာ...သူ့မှာလည်းအကြောင်းရှိလို့နေမှာပါ...."
"အင်း..ဖေဖေအဆင်ပြေမှာယိမ်းယုံပါတယ်..ဦးဦးမြတ်သူလည်းပါသွားတာပဲ..."
"အင်း...ကိုယ်တို့ဆက်စောင့်ကြတာပေါ့..."
"ဟုတ်....ဖေငယ့်ဆီမနက်ဖြန်သွားရအောင်နော်ကို..."
"အင်းသွားကြမယ်...ကိုယ်အရင်ကမသိခဲ့ပေမယ့်...ခုသိလိုက်ရတော့ဖေငယ်ကသိပ်ကိုလေးစားအံ့သြဖို့ကောင်းတဲ့လူပဲနော်..."
"အယ့်တာထက်ကိုပိုပါတယ်ကိုရယ်....တန်ဖိုးရှိတဲ့လူသား...အဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ရတနာ...."
"ဟုတ်ပါတယ်...ကိုယ်လည်းလက်ခံပါတယ်...ကိုယ့်ဇနီးလေးကသိပ်ကံကောင်းခဲ့တာပဲ...."
ဟုမေးစေ့လေးကိုချစ်စနိုးလက်လေးနဲ့ဆွဲတော့အလှဆုံးပြုံးလေသည်...သူ့ဇနီးလေးသည်ဒီအကြောင်းတွေပြောနေစဥ်အတောအတွင်းသိပ်ကိုပျော်နေခဲ့တာပဲ......
Flash back endသွားပါပြီနော်☺
ဖတ်ရတာအဆင်ပြေရဲ့လားရှင့်❣
/////////////////////////////
အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုကိုေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာေႏြးေထြးမႈေတြ၊ၾကင္နာျခင္းေတြ၊ေဖးမမႈေတြနဲ႔လွပစြာပုံသြင္းခံရရင္းႀကီးပ်င္းလာခဲ့ေလတယ္.....
သူမဘဝရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြ၊ဝမ္းေျမာက္ျခင္းေတြ၊ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ..တစ္ခါတစ္ေလနားလည္ရခက္တဲ့အရာေတြအကုန္လုံးကိုလူတစ္ေယာက္ထဲကပဲသြန္သင္ျပသေပးခဲ့ၿပီးခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုေတာ့အရင္းႏွီးဆုံးလူ၂ေယာက္ကအျပည့္အဝေပးခဲ့ၾကတယ္......ငယ္ငယ္ကအေမကိုျမင္ခ်င္ရွာလြန္းလို႔ငိုေနရွာခဲ့တဲ့ကေလးေလးဟာသူမဟုတ္ေတာ့သလိုပင္၊အၿမဲေၾကာက္႐ြံ႕အားငယ္ေနတက္တဲ့ကေလးငယ္ေလးဟာသူမဟုတ္ေတာ့သလိုပင္.....တျဖည္းျဖည္းအ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့အယ့္ဒီ့ကေလးေလးဟာခြန္အားအျပည့္နဲ႔မိန္းမငယ္ေလးအျဖစ္လွပစြာႀကီးျပင္းလို႔ေပါ့.........သူမေလးကခုဆို၈တန္းေျဖဆိုၿပီးလို႔၉တန္းတက္ရမယ့္အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီ......မိန္းမသားမဟုတ္ေသာ္လည္းသိမ္ေမြ႕ၾကင္နာတက္တဲ့ေယာက်ာ္းတစ္ဦးရဲ႕အေဖလိုအေမလိုသြန္သင္ဆုံးမမႈေတြနဲ႔သူမေလးဟာယဥ္ေက်းလိမၼာတဲ့ကေလးေလးျဖစ္ခဲ့ေလတယ္....သူမ၆တန္းအ႐ြယ္ကေပါ့သူမေလးရဲ႕အေမရင္းဟာဘယ္သူပါဆိုတာကိုသိရွိခဲ့ရတယ္.....ေသခ်ာတာေပါ့အယ့္ဒီ့ကေလးငယ္ေလးတုန္လႈပ္ခဲ့တယ္....အမွန္တရားကိုသူေၾကာက္႐ြံ႕ေနရွာမွာေပါ့... သို႔ေပမယ့္ခဏပါပဲ.....သူမသိပ္မခံစားခဲ့ရဘူး...လစ္ဟင္းေနခဲ့တဲ့သူ႔ရဲ႕မိခင္ဆိုတဲ့ေနရာကိုတစ္စုံတစ္ေယာက္ကျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္ေလ....ျပည့္စုံတာထက္ကိုေက်ာ္လြန္ၿပီးေပါ့....ေသခ်ာအႏူးညံ့ဆုံးပုံသြင္းခံရထားတဲ့သူမရဲ႕ဦးေႏွာက္ေလးကအေမဆိုတာကိုအေမလို႔လက္ခံခဲ့ေပမယ့္သူမႏွလုံးသားထဲထိနက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းတစ္ေနရာမွာရွိေနႏွင့္တဲ့အေမကေတာ့သူမရဲ႕လက္ဦးဆရာ၊သူမရဲ႕အရာရာ၊သူမရဲ႕အလင္းေရာင္ေလး...ေအးရိပ္ေဝေပါ့....
"ေဖငယ္".....ေဖငယ္တဲ့...နားလည္တက္တဲ့အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့ကေလးေလးဟာေအးရိပ္ကိုတစ္ခ်ိန္လုံးေမေမလို႔ေခၚခဲ့မိတာကိုအားနာသတဲ့ေလ....ထိုအခ်ိန္ကစသူမေခၚတဲ့နာမ္စားေလးကေဖငယ္တဲ့....
"သမီးေလး..."
"ေဖေဖနဲ႔ေဖငယ္ကိုလာႏႈတ္ဆက္တာ...ယိမ္းဒီေန႔က်ဴရွင္စတက္ရမွာ.."
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...တို႔သမီးေလးေတာင္၉တန္းေက်ာင္းသူႀကီးျဖစ္ၿပီပဲ..."
"ဟီး..ယိမ္း ေမသက္တို႔နဲ႔ပဲသြားလိုက္မယ္ေနာ္ေဖငယ္ကေဖေဖနဲ႔ပဲေနခဲ့လိုက္"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်...တာ့တာ..."
"ဟုတ္...ေဖေဖေရာပဲတာ့တာ..."
"အင္းတာ့တာမီးေလး...."သူတို႔ႏွစ္ဦးအားေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားေသာသမီးေလးကိုၾကည့္ကာၿပဳံးမိၾကသည္.....ထို႔ေနာက္ကုတင္ကိုေက်ာမွီထိုင္ေနေသာဦးယာဘက္လွည့္ကာ....
"ဦးယာ..တအားနာေနလားဟင္...."
"အင္းနည္းနည္းပါ..."
၇ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေဆးကုသမႈေတြခံယူလာၿပီးတင္းခံလာေသာဦးယာဟာပင္ပန္းမႈဒဏ္ေတြေၾကာင့္ႏြမ္းလ်ေနေလၿပီ...ၿငိဳးက်ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔အလယ္မွာစုထားတဲ့မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကနာက်င္မႈရဲ႕သက္ေသေတြေပါ့.....ဒီ၇ႏွစ္ခြဲအတြင္းမွာဦးယာသိပ္ကိုပင္ပန္းခဲ့ရၿပီ....ဦးယာအၿမဲေျပာေနခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္းက"တကယ္ဆိုကိုယ္ကေသရမယ့္အခ်ိန္တန္ေနပါၿပီတဲ့..."ၾကည့္ပါဦး...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးလိုက္တဲ့ဦးယာလည္း........သူစေတြ႕ခဲ့တုန္းကဦးယာဟာသိပ္ကိုခန္႔ညားသည္...ခုလည္းပဲခန္႔ညားတုန္းပါပဲေရာဂါႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္အနည္းငယ္ေခ်ာင္က်သြားတာကလြဲလို႔ေပါ့........သိပ္ကိုသနားဖို႔ေကာင္းတဲ့ဦးယာ...အရမ္းကိုနာက်င္ေနရွာမွာ...အရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့မွာ...သိတာေပါ့...သူဘယ္ေလာက္ေတာင္တင္းခံေနခဲ့ရလဲ...ေဆးေတြကလည္းဒီ့ထက္ပိုၿပီးမတိုးႏိုင္ေတာ့တဲ့ဦးယာ...ဒီႏွစ္ေတာ့က်ိန္းေသေပါက္ခြဲစိတ္မႈခံမွရမယ္ဥွီးယာ........
"ဦးယာဒီလကုန္ရင္ေဆးသြားကုေတာ့မလားဟင္..."
"ကိုယ္ဒီတိုင္းေလးပဲေနလို႔မျဖစ္ဘူးလား..."
"အရမ္းနာေနမွာေပါ့ဦးယာရယ္...ေဆးေတြကလည္းဒီ့ထက္ပိုၿပီးမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ...ဦးယာခြဲစိတ္မႈလုပ္မွျဖစ္ေတာ့မွာ...ဒီ့ထက္ထပ္ေနာက္က်ရင္အႏၲရာယ္ရွိတယ္ေလဦးယာရဲ႕....."
"အကယ္၍"
"ဟင့္အင္း...အကယ္၍ဆိုတာမရွိဘူး...ေသခ်ာေပါက္ဆိုတာပဲရွိတယ္...အယ့္တာေၾကာင့္ဦးယာေလွ်ာက္မေတြးနဲ႔ေနာ္...."
"ရိပ္ရယ္..."
"ဦးယာ..ေသခ်ာေပါက္ေအာင္ျမင္မွာပါ..."
"ကိုယ့္ကိုခဏေလာက္ဖက္ထားေပးမလား..."ဒီအေတာအတြင္းမင္းဦးယာဟာနာက်င္လာသည့္အခ်ိန္တိုင္းဒီလူသားေလးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာဝင္ခိုလႈံရတာလည္းသူရဲ႕အက်င့္တစ္ခုေပါ့......သူေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ထိုေကာင္ေလးသည္သူ႔နားသို႔တိုးလာကာပခုံးထက္ေမးတင္မွီ၍ဖက္ထားေပးေလသည္....သိပ္ကိုေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္ေလး...ဒီရင္ခြင္ေလးထဲကိုျပန္လာခြင့္မရွိေတာ့ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲကိုယ့္ခြန္အားေလးရယ္......
"မင္းအရမ္းပင္ပန္းခဲ့ၿပီေနာ္ရိပ္..."
"နည္းနည္းမွမပင္ပန္းပါဘူးဦးယာ..."
"ေက်းဇူးပါရိပ္ရယ္...ကိုယ္တို႔ဘဝထဲဝင္လာေပးလို႔...."
"ကြၽန္ေတာ္ကလည္းေက်းဇူးပါ..ဝင္လာခြင့္ေပးလို႔..."
"သမီးေလးရဲ႕အေမျဖစ္ေပးခဲ့လို႔ေရာေက်းဇူးပါ"
"အယ့္တာဆိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သမီးေလးကိုခ်စ္ခြင္ေထြးေပြ႕ခြင့္ေပးလို႔ကြၽန္ေတာ္ကလည္းေက်းဇူးပါ..."
"ကိုယ္သာျပန္ေကာင္းသြားခဲ့ရင္ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးဦးမွာလား...."
"အယ့္ဒီအေျဖကိုဦးယာျပန္လာရင္ေျဖေပးမယ္...ဒီအေတာအတြင္းစဥ္းစားထားမယ္ေလ ..... "
"အင္း...ကိုယ္မင္းအေျဖကိုနားေထာင္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားမယ္ေနာ္..."
"အင္းႀကိဳးစားပါဦးယာ...ကြၽန္ေတာ္ကဒီအေတာအတြင္းမွာဆက္ေစာင့္ေရွာက္သင့္မသင့္စဥ္းစားထားမယ္ေနာ္..."
"ဟားဟား...ဟုတ္ပါၿပီ...."
"သမီးေလးေရာကိုယ္သြားရင္အဆင္ေျပပါ့မလား...."
"ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အရာရာကိုပုံအပ္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေပးထားမွာမို႔လို႔အဆင္ေျပမွာပါ..."
"ေက်းဇူးပါကိုယ့္ခြန္အားေလးရယ္..."တဲ့....အျပန္အလွန္ဖက္ရင္းစကားေတြေျပာၾကရင္းေနာက္ဆုံးစကားေလးအၿပီးမွာမင္းဦးယာဟာေအးရိပ္ကိုသူ႔မွာရွိေနတဲ့အားလက္က်န္ေလးနဲ႔တင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္လိုက္ေလသည္......
သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားကခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြဟာျမင္သာတဲ့အထိအေတြ႕ေတြ၊ခ်ိဳၿမိန္တဲ့စကားလုံးေတြနဲ႔မထုဆစ္ထားပါပဲဘဲသိပ္ကိုနက္ရႈိင္းေနခဲ့ေလတယ္....ဦးယာဟာဘယ္တုန္းကမွခ်စ္ပါတယ္ျမတ္ႏိုးပါတယ္လို႔ဖြင့္မေျပာခဲ့ေပမဲ့"ကိုယ္ျပန္ေကာင္းသြားရင္ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေရွာက္ဦးမွာလား"ဆိုၿပီးပဲသြယ္ဝိုက္ကာေမးေလ့ရွိတယ္..သူခ်စ္ရတဲ့သူကိုခ်စ္ပါတယ္၊ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေနေပးပါဆိုၿပီးမခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့သလို..ေအးရိပ္ကလည္းတူတူပါပဲ...သူ႔ရဲ႕ေမတၱာကိုအေျပာနဲ႔မဟုတ္ဘဲအလုပ္နဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာျပခဲ့တယ္....ဒါေပမဲ့ဦးယာရဲ႕ေမးခြန္းကိုေတာ့သူဘယ္ေတာ့မွျပန္မေျဖခဲ့ဘူး....အယ့္အစားသူေျဖခဲ့တာေလးကရွင္းပါတယ္..."ျပန္လာရင္ေျဖပါ့မယ္"တဲ့....တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ဦးယာျပန္လာတဲ့အထိသူေစာင့္မယ္လို႔သြယ္ဝိုက္ေျဖလိုက္ျခင္းေပါ့....လွပလြန္းတဲ့ဤခ်စ္ျခင္းတရားေလးရဲ႕အဆုံးသတ္ဟာေရာလွပႏိုင္ပါ့မလားေလ.........
ဦးယာထြက္သြားတဲ့ေန႔ကေပါ့...ယိမ္းယိမ္းေလးဟာရင္ကြဲမတက္ငိုေနခဲ့ရွာတယ္....သို႔ေသာ္ရင့္က်က္လွတဲ့ဒီကေလးေလး...ဖခင္ရဲ႕နာက်င္မႈေတြကိုနားလည္ေနခဲ့တဲ့ကေလးေလးဟာမသြားပါနဲ႔လို႔မတားခဲ့ဘူး...သူမေလးရဲ႕ဖခင္ထြက္သြားသည္ထိၿပဳံးကာႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္..."က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ျပန္လာေပးပါေဖေဖ"တဲ့...
သူမေလးရဲ႕ဖခင္ထြက္သြားတာေသခ်ာေတာ့မွရင္ကြဲမတက္ေအာ္ငိုေနခဲ့တဲ့ကေလးေလး...သနားလြန္းလို႔မၾကည့္ရက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္အထိ.....ဦးယာဟာသိပ္ကိုျပတ္သားတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုတာလည္းထိုေန႔ကသိခဲ့ရတယ္...."သူျပန္မလာမခ်င္းသူ႔ကိုမဆက္သြယ္ၾကပါနဲ႔တဲ့...ၿပီးေတာ့သူ႔ကိုေစာင့္ရင္းဒီေနရာမွာပဲရပ္တန္႔မေနၾကပါနဲ႔တဲ့......"ေျပာၿပီးထြက္သြားခဲ့တဲ့မင္းဦးယာဟာယေန႔ထိတိုင္ျပန္မလာခဲ့ေလဘူးတဲ့....
ေအးရိပ္ေဝေရာသမီးေလးေရာဟာမင္းဦးယာရဲ႕စကားကိုနားေထာင္ခဲ့ၾကပါတယ္....သမီးေလးကလည္းႀကိဳးစားခဲ့သလိုေအးရိပ္ေဝဟာလည္းသမီးေလးအတြက္အားတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ႀကိဳးစားေပးခဲ့ေလတယ္......
သို႔ေသာ္ခြၽင္းႁခြက္အေနနဲ႔ေအးရိပ္ေဝဟာေဆာင္းတြင္းမနက္ခင္းေတြဆိုၿခံထဲကသရက္ပင္ေလးေအာက္မွာမႈိင္ေတြေငးေနတက္ေလတယ္......ဘာရယ္လို႔ေရေရရာရာမရွိေပမဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့စြာမႈိင္ေတြေနတက္ခဲ့တာ......
ဘယ္သူကသိမွာလဲထိုသရက္ပင္ေလးေအာက္မွာသူနဲ႔ဦးယာတို႔ဂတိစကားဆိုခဲ့ၾကတာ......
အယ့္ေန႔ေလးကဦးယာသြားရမယ့္မနက္ခင္းေလးေပါ့...ရင္ထဲမွာဝမ္းနည္းလြန္းလို႔မနက္အေစာႀကီးေဆာင္းေလေအးေအးေလးမွာေအးရိပ္ေဝတစ္ေယာက္သရက္ပင္ေလးေအာက္ထိုင္ေနခဲ့တယ္......
"ျမဴေတြဆိုင္းေနတာလွတယ္ေနာ္ရိပ္"တဲ့...သူ႔ေနာက္ကေရာက္လာေသာဦးယာဟာေဖ်ာ့ေတာ့စြာၿပဳံးလို႔.....
"အင္း..အရမ္းလွတယ္ဦးယာ..."
ထို႔ေနာက္မည္သည့္စကားမွမဆိုဘဲသူတို႔ႏွစ္ဦးတိတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္တယ္...ၿငိမ္သက္စြာပင္အျပင္သို႔ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတယ္...
"ရိပ္..."
"ဗ်ာ..."
"ႏွင္းေတြေဝတဲ့ဒီလိုေဆာင္းမနက္ခင္းေလးမွာကိုယ္တို႔ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္..."
"အင္း...ေသခ်ာေပါက္ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္ဦးယာ..."
အတန္ၾကာအၾကည့္ခ်င္းဆုံၿပီးၿပဳံးျပခဲ့မိၾကသည္.....
"ဂတိကိုဆက္ဆက္တည္ပါေနာ္ဦးယာ..."
"မင္းေျပာသလိုပဲ..ေသခ်ာေပါက္တည္မွာပါ...."
ထိုေန႔ကသရက္ပင္ေလးေအာက္တြင္ထိုသို႔ဂတိျပဳခဲ့ၾကေလတဲ့သူတို႔ႏွစ္ဦး....
ထို႔ေန႔မွစေဆာင္းတြင္းေရာက္တိုင္းသရက္ပင္ေလးေအာက္မွာမင္းဦးယာကိုေမွ်ာ္တက္တာေအးရိပ္ရဲ႕တာဝန္ဝတၱရားေလးကိုျဖစ္လို႔ေပါ့........
"သူတို႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေလးကသိပ္ကိုလွပခဲ့တယ္ကို....."
"အင္းကိုယ္နားလည္ပါၿပီ...ခုေရာဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲဟင္..."
"မသိဘူးကို...ဒီဇာတ္လမ္းေလးရဲ႕ဇာတ္သိမ္းကိုဘယ္သူမွမသိရေသးဘူး...ေဖေဖကလည္းအယ့္ေန႔ထဲကထြက္သြားခဲ့တာခုထိဘာသတင္းမွမၾကားရဘူးကို....၅ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ...ေဖေဖကသူအဆင္ေျပရဲ႕လား...ဒါမွမဟုတ္...လူ႔ေလာကႀကီးထဲရွိေသးရဲ႕လား...ဘာမွေပးမသိဘူးကိုရယ္....ေဖငယ္ကလည္းခုထိေစာင့္ေနခဲ့တုန္းပဲ...ယိမ္းလည္းလြမ္းလွၿပီကိုရယ္..ေဖငယ့္ကိုလညိးသနားလွၿပီ....."
"ယိမ္းေလးရယ္....ယိမ္းရဲ႕ေဖေဖအဆင္ေျပမွာပါကြာ...သူ႔မွာလည္းအေၾကာင္းရွိလို႔ေနမွာပါ...."
"အင္း..ေဖေဖအဆင္ေျပမွာယိမ္းယုံပါတယ္..ဦးဦးျမတ္သူလည္းပါသြားတာပဲ..."
"အင္း...ကိုယ္တို႔ဆက္ေစာင့္ၾကတာေပါ့..."
"ဟုတ္....ေဖငယ့္ဆီမနက္ျဖန္သြားရေအာင္ေနာ္ကို..."
"အင္းသြားၾကမယ္...ကိုယ္အရင္ကမသိခဲ့ေပမယ့္...ခုသိလိုက္ရေတာ့ေဖငယ္ကသိပ္ကိုေလးစားအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတဲ့လူပဲေနာ္..."
"အယ့္တာထက္ကိုပိုပါတယ္ကိုရယ္....တန္ဖိုးရွိတဲ့လူသား...အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ရတနာ...."
"ဟုတ္ပါတယ္...ကိုယ္လည္းလက္ခံပါတယ္...ကိုယ့္ဇနီးေလးကေလးကသိပ္ကံေကာင္းခဲ့တာပဲ...."
ဟုေမးေစ့ေလးကိုခ်စ္စႏိုးလက္ေလးနဲ႔ဆြဲေတာ့အလွဆုံးၿပဳံးေလသည္...သူ႔ဇနီးေလးသည္ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာေနစဥ္အေတာအတြင္းသိပ္ကိုေပ်ာ္ေနခဲ့တာပဲ......
Flash back endသြားပါၿပီေနာ္☺
ဖတ္ရတာအဆင္ေျပရဲ႕လားရွင့္❣
သူမဘဝရဲ့ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေ၊ဝမ်းမြောက်ခြင်းတွေ၊ဝမ်းနည်းခြင်းတွေ..တစ်ခါတစ်လေနားလည်ရခက်တဲ့အရာတွေအကုန်လုံးကိုလူတစ်ယောက်ထဲကပဲသွန်သင်ပြသပေးခဲ့ပြီးချစ်ခြင်းမေတ္တာကိုတော့အရင်းနှီးဆုံးလူ၂ယောက်ကအပြည့်အဝပေးခဲ့ကြတယ်......ငယ်ငယ်ကအမေကိုမြင်ချင်ရှာလွန်းလို့ငိုနေရှာခဲ့တဲ့ကလေးလေးဟာသူမဟုတ်တော့သလိုပင်၊အမြဲကြောက်ရွံ့အားငယ်နေတက်တဲ့ကလေးငယ်လေးဟာသူမဟုတ်တော့သလိုပင်.....တဖြည်းဖြည်းအရွယ်ရောက်လာတဲ့အယ့်ဒီ့ကလေးလေးဟာခွန်အားအပြည့်နဲ့မိန်းမငယ်လေးအဖြစ်လှပစွာကြီးပြင်းလို့ပေါ့.........သူမလေးကခုဆို၈တန်းဖြေဆိုပြီးလို့၉တန်းတက်ရမယ့်အရွယ်ရောက်နေပြီ......မိန်းမသားမဟုတ်သော်လည်းသိမ်မွေ့ကြင်နာတက်တဲ့ယောကျာ်းတစ်ဦးရဲ့အဖေလိုအမေလိုသွန်သင်ဆုံးမမှုတွေနဲ့သူမလေးဟာယဥ်ကျေးလိမ္မာတဲ့ကလေးလေးဖြစ်ခဲ့လေတယ်....သူမ၆တန်းအရွယ်ကပေါ့သူမလေးရဲ့အမေရင်းဟာဘယ်သူပါဆိုတာကိုသိရှိခဲ့ရတယ်.....သေချာတာပေါ့အယ့်ဒီ့ကလေးငယ်လေးတုန်လှုပ်ခဲ့တယ်....အမှန်တရားကိုသူကြောက်ရွံ့နေရှာမှာပေါ့... သို့ပေမယ့်ခဏပါပဲ.....သူမသိပ်မခံစားခဲ့ရဘူး...လစ်ဟင်းနေခဲ့တဲ့သူ့ရဲ့မိခင်ဆိုတဲ့နေရာကိုတစ်စုံတစ်ယောက်ကဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့တယ်လေ....ပြည့်စုံတာထက်ကိုကျော်လွန်ပြီးပေါ့....သေချာအနူးညံ့ဆုံးပုံသွင်းခံရထားတဲ့သူမရဲ့ဦးနှောက်လေးကအမေဆိုတာကိုအမေလို့လက်ခံခဲ့ပေမယ့်သူမနှလုံးသားထဲထိနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းတစ်နေရာမှာရှိနေနှင့်တဲ့အမေကတော့သူမရဲ့လက်ဦးဆရာ၊သူမရဲ့အရာရာ၊သူမရဲ့အလင်းရောင်လေး...အေးရိပ်ဝေပေါ့....
"ဖေငယ်".....ဖေငယ်တဲ့...နားလည်တက်တဲ့အရွယ်ရောက်လာတဲ့ကလေးလေးဟာအေးရိပ်ကိုတစ်ချိန်လုံးမေမေလို့ခေါ်ခဲ့မိတာကိုအားနာသတဲ့လေ....ထိုအချိန်ကစသူမခေါ်တဲ့နာမ်စားလေးကဖေငယ်တဲ့....
"သမီးလေး..."
"ဖေဖေနဲ့ဖေငယ်ကိုလာနှုတ်ဆက်တာ...ယိမ်းဒီနေ့ကျူရှင်စတက်ရမှာ.."
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ...တို့သမီးလေးတောင်၉တန်းကျောင်းသူကြီးဖြစ်ပြီပဲ..."
"ဟီး..ယိမ်း မေသက်တို့နဲ့ပဲသွားလိုက်မယ်နော်ဖေငယ်ကဖေဖေနဲ့ပဲနေခဲ့လိုက်"
"ဟုတ်ပါပြီဗျ...တာ့တာ..."
"ဟုတ်...ဖေဖေရောပဲတာ့တာ..."
"အင်းတာ့တာမီးလေး...."သူတို့နှစ်ဦးအားကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားသောသမီးလေးကိုကြည့်ကာပြုံးမိကြသည်.....ထို့နောက်ကုတင်ကိုကျောမှီထိုင်နေသောဦးယာဘက်လှည့်ကာ....
"ဦးယာ..တအားနာနေလားဟင်...."
"အင်းနည်းနည်းပါ..."
၇နှစ်ကျော်လောက်ဆေးကုသမှုတွေခံယူလာပြီးတင်းခံလာသောဦးယာဟာပင်ပန်းမှုဒဏ်တွေကြောင့်နွမ်းလျနေလေပြီ...ငြိုးကျနေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့အလယ်မှာစုထားတဲ့မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကနာကျင်မှုရဲ့သက်သေတွေပေါ့.....ဒီ၇နှစ်ခွဲအတွင်းမှာဦးယာသိပ်ကိုပင်ပန်းခဲ့ရပြီ....ဦးယာအမြဲပြောနေခဲ့တဲ့စကားတစ်ခွန်းက"တကယ်ဆိုကိုယ်ကသေရမယ့်အချိန်တန်နေပါပြီတဲ့..."ကြည့်ပါဦး...ဘယ်လောက်တောင်ဆိုးလိုက်တဲ့ဦးယာလည်း........သူစတွေ့ခဲ့တုန်းကဦးယာဟာသိပ်ကိုခန့်ညားသည်...ခုလည်းပဲခန့်ညားတုန်းပါပဲရောဂါနှိပ်စက်မှုကြောင့်အနည်းငယ်ချောင်ကျသွားတာကလွဲလို့ပေါ့........သိပ်ကိုသနားဖို့ကောင်းတဲ့ဦးယာ...အရမ်းကိုနာကျင်နေရှာမှာ...အရမ်းပင်ပန်းနေခဲ့မှာ...သိတာပေါ့...သူဘယ်လောက်တောင်တင်းခံနေခဲ့ရလဲ...ဆေးတွေကလည်းဒီ့ထက်ပိုပြီးမတိုးနိုင်တော့တဲ့ဦးယာ...ဒီနှစ်တော့ကျိန်းသေပေါက်ခွဲစိတ်မှုခံမှရမယ်ဥှီးယာ........
"ဦးယာဒီလကုန်ရင်ဆေးသွားကုတော့မလားဟင်..."
"ကိုယ်ဒီတိုင်းလေးပဲနေလို့မဖြစ်ဘူးလား..."
"အရမ်းနာနေမှာပေါ့ဦးယာရယ်...ဆေးတွေကလည်းဒီ့ထက်ပိုပြီးမထိန်းနိုင်တော့ဘူးလေ...ဦးယာခွဲစိတ်မှုလုပ်မှဖြစ်တော့မှာ...ဒီ့ထက်ထပ်နောက်ကျရင်အန္တရာယ်ရှိတယ်လေဦးယာရဲ့....."
"အကယ်၍"
"ဟင့်အင်း...အကယ်၍ဆိုတာမရှိဘူး...သေချာပေါက်ဆိုတာပဲရှိတယ်...အယ့်တာကြောင့်ဦးယာလျှောက်မတွေးနဲ့နော်...."
"ရိပ်ရယ်..."
"ဦးယာ..သေချာပေါက်အောင်မြင်မှာပါ..."
"ကိုယ့်ကိုခဏလောက်ဖက်ထားပေးမလား..."ဒီအတောအတွင်းမင်းဦးယာဟာနာကျင်လာသည့်အချိန်တိုင်းဒီလူသားလေးရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာဝင်ခိုလှုံရတာလည်းသူရဲ့အကျင့်တစ်ခုပေါ့......သူပြောလိုက်သည်နှင့်ထိုကောင်လေးသည်သူ့နားသို့တိုးလာကာပခုံးထက်မေးတင်မှီ၍ဖက်ထားပေးလေသည်....သိပ်ကိုနွေးထွေးတဲ့ရင်ခွင်လေး...ဒီရင်ခွင်လေးထဲကိုပြန်လာခွင့်မရှိတော့ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲကိုယ့်ခွန်အားလေးရယ်......
"မင်းအရမ်းပင်ပန်းခဲ့ပြီနော်ရိပ်..."
"နည်းနည်းမှမပင်ပန်းပါဘူးဦးယာ..."
"ကျေးဇူးပါရိပ်ရယ်...ကိုယ်တို့ဘဝထဲဝင်လာပေးလို့...."
"ကျွန်တော်ကလည်းကျေးဇူးပါ..ဝင်လာခွင့်ပေးလို့..."
"သမီးလေးရဲ့အမေဖြစ်ပေးခဲ့လို့ရောကျေးဇူးပါ"
"အယ့်တာဆိုချစ်စရာကောင်းတဲ့သမီးလေးကိုချစ်ခွင်ထွေးပွေ့ခွင့်ပေးလို့ကျွန်တော်ကလည်းကျေးဇူးပါ..."
"ကိုယ်သာပြန်ကောင်းသွားခဲ့ရင်ကိုယ့်ကိုစောင့်ရှောက်ပေးဦးမှာလား...."
"အယ့်ဒီအဖြေကိုဦးယာပြန်လာရင်ဖြေပေးမယ်...ဒီအတောအတွင်းစဥ်းစားထားမယ်လေ ..... "
"အင်း...ကိုယ်မင်းအဖြေကိုနားထောင်နိုင်ဖို့ကြိုးစားမယ်နော်..."
"အင်းကြိုးစားပါဦးယာ...ကျွန်တော်ကဒီအတောအတွင်းမှာဆက်စောင့်ရှောက်သင့်မသင့်စဥ်းစားထားမယ်နော်..."
"ဟားဟား...ဟုတ်ပါပြီ...."
"သမီးလေးရောကိုယ်သွားရင်အဆင်ပြေပါ့မလား...."
"ကျွန်တော့်ရဲ့အရာရာကိုပုံအပ်ပြီးစောင့်ရှောက်ပေးထားမှာမို့လို့အဆင်ပြေမှာပါ..."
"ကျေးဇူးပါကိုယ့်ခွန်အားလေးရယ်..."တဲ့....အပြန်အလှန်ဖက်ရင်းစကားတွေပြောကြရင်းနောက်ဆုံးစကားလေးအပြီးမှာမင်းဦးယာဟာအေးရိပ်ကိုသူ့မှာရှိနေတဲ့အားလက်ကျန်လေးနဲ့တင်းကျပ်စွာပွေ့ဖက်လိုက်လေသည်......
သူတို့နှစ်ဦးကြားကချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေဟာမြင်သာတဲ့အထိအတွေ့တွေ၊ချိုမြိန်တဲ့စကားလုံးတွေနဲ့မထုဆစ်ထားပါပဲဘဲသိပ်ကိုနက်ရှိုင်းနေခဲ့လေတယ်....ဦးယာဟာဘယ်တုန်းကမှချစ်ပါတယ်မြတ်နိုးပါတယ်လို့ဖွင့်မပြောခဲ့ပေမဲ့"ကိုယ်ပြန်ကောင်းသွားရင်ကိုယ့်ကိုစောင့်ရှောက်ဦးမှာလား"ဆိုပြီးပဲသွယ်ဝိုက်ကာမေးလေ့ရှိတယ်..သူချစ်ရတဲ့သူကိုချစ်ပါတယ်၊ကိုယ့်ကိုစောင့်နေပေးပါဆိုပြီးမချုပ်နှောင်ခဲ့သလို..အေးရိပ်ကလည်းတူတူပါပဲ...သူ့ရဲ့မေတ္တာကိုအပြောနဲ့မဟုတ်ဘဲအလုပ်နဲ့နှစ်ပေါင်းများစွာပြခဲ့တယ်....ဒါပေမဲ့ဦးယာရဲ့မေးခွန်းကိုတော့သူဘယ်တော့မှပြန်မဖြေခဲ့ဘူး....အယ့်အစားသူဖြေခဲ့တာလေးကရှင်းပါတယ်..."ပြန်လာရင်ဖြေပါ့မယ်"တဲ့....တစ်နည်းအားဖြင့်တော့ဦးယာပြန်လာတဲ့အထိသူစောင့်မယ်လို့သွယ်ဝိုက်ဖြေလိုက်ခြင်းပေါ့....လှပလွန်းတဲ့ဤချစ်ခြင်းတရားလေးရဲ့အဆုံးသတ်ဟာရောလှပနိုင်ပါ့မလားလေ.........
ဦးယာထွက်သွားတဲ့နေ့ကပေါ့...ယိမ်းယိမ်းလေးဟာရင်ကွဲမတက်ငိုနေခဲ့ရှာတယ်....သို့သော်ရင့်ကျက်လှတဲ့ဒီကလေးလေး...ဖခင်ရဲ့နာကျင်မှုတွေကိုနားလည်နေခဲ့တဲ့ကလေးလေးဟာမသွားပါနဲ့လို့မတားခဲ့ဘူး...သူမလေးရဲ့ဖခင်ထွက်သွားသည်ထိပြုံးကာနှုတ်ဆက်ခဲ့တယ်..."ကျန်းကျန်းမာမာနဲ့ပြန်လာပေးပါဖေဖေ"တဲ့...
သူမလေးရဲ့ဖခင်ထွက်သွားတာသေချာတော့မှရင်ကွဲမတက်အော်ငိုနေခဲ့တဲ့ကလေးလေး...သနားလွန်းလို့မကြည့်ရက်နိုင်ခဲ့ကြသည်အထိ.....ဦးယာဟာသိပ်ကိုပြတ်သားတဲ့လူတစ်ယောက်ဆိုတာလည်းထိုနေ့ကသိခဲ့ရတယ်...."သူပြန်မလာမချင်းသူ့ကိုမဆက်သွယ်ကြပါနဲ့တဲ့...ပြီးတော့သူ့ကိုစောင့်ရင်းဒီနေရာမှာပဲရပ်တန့်မနေကြပါနဲ့တဲ့......"ပြောပြီးထွက်သွားခဲ့တဲ့မင်းဦးယာဟာယနေ့ထိတိုင်ပြန်မလာခဲ့လေဘူးတဲ့....
အေးရိပ်ဝေရောသမီးလေးရောဟာမင်းဦးယာရဲ့စကားကိုနားထောင်ခဲ့ကြပါတယ်....သမီးလေးကလည်းကြိုးစားခဲ့သလိုအေးရိပ်ဝေဟာလည်းသမီးလေးအတွက်အားတစ်ခုအဖြစ်နဲ့ကြိုးစားပေးခဲ့လေတယ်......
သို့သော်ချွင်းခြွက်အနေနဲ့အေးရိပ်ဝေဟာဆောင်းတွင်းမနက်ခင်းတွေဆိုခြံထဲကသရက်ပင်လေးအောက်မှာမှိုင်တွေငေးနေတက်လေတယ်......ဘာရယ်လို့ရေရေရာရာမရှိပေမဲ့အကြောင်းပြချက်မဲ့စွာမှိုင်တွေနေတက်ခဲ့တာ......
ဘယ်သူကသိမှာလဲထိုသရက်ပင်လေးအောက်မှာသူနဲ့ဦးယာတို့ဂတိစကားဆိုခဲ့ကြတာ......
အယ့်နေ့လေးကဦးယာသွားရမယ့်မနက်ခင်းလေးပေါ့...ရင်ထဲမှာဝမ်းနည်းလွန်းလို့မနက်အစောကြီးဆောင်းလေအေးအေးလေးမှာအေးရိပ်ဝေတစ်ယောက်သရက်ပင်လေးအောက်ထိုင်နေခဲ့တယ်......
"မြူတွေဆိုင်းနေတာလှတယ်နော်ရိပ်"တဲ့...သူ့နောက်ကရောက်လာသောဦးယာဟာဖျော့တော့စွာပြုံးလို့.....
"အင်း..အရမ်းလှတယ်ဦးယာ..."
ထို့နောက်မည်သည့်စကားမှမဆိုဘဲသူတို့နှစ်ဦးတိတ်ဆိတ်သွားကြပြန်တယ်...ငြိမ်သက်စွာပင်အပြင်သို့ကြည့်နေခဲ့ကြတယ်...
"ရိပ်..."
"ဗျာ..."
"နှင်းတွေဝေတဲ့ဒီလိုဆောင်းမနက်ခင်းလေးမှာကိုယ်တို့ပြန်တွေ့ကြမယ်နော်..."
"အင်း...သေချာပေါက်ပြန်တွေ့ကြမယ်နော်ဦးယာ..."
အတန်ကြာအကြည့်ချင်းဆုံပြီးပြုံးပြခဲ့မိကြသည်.....
"ဂတိကိုဆက်ဆက်တည်ပါနော်ဦးယာ..."
"မင်းပြောသလိုပဲ..သေချာပေါက်တည်မှာပါ...."
ထိုနေ့ကသရက်ပင်လေးအောက်တွင်ထိုသို့ဂတိပြုခဲ့ကြလေတဲ့သူတို့နှစ်ဦး....
ထို့နေ့မှစဆောင်းတွင်းရောက်တိုင်းသရက်ပင်လေးအောက်မှာမင်းဦးယာကိုမျှော်တက်တာအေးရိပ်ရဲ့တာဝန်ဝတ္တရားလေးကိုဖြစ်လို့ပေါ့........
"သူတို့ရဲ့ချစ်ခြင်းလေးကသိပ်ကိုလှပခဲ့တယ်ကို....."
"အင်းကိုယ်နားလည်ပါပြီ...ခုရောဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲဟင်..."
"မသိဘူးကို...ဒီဇာတ်လမ်းလေးရဲ့ဇာတ်သိမ်းကိုဘယ်သူမှမသိရသေးဘူး...ဖေဖေကလည်းအယ့်နေ့ထဲကထွက်သွားခဲ့တာခုထိဘာသတင်းမှမကြားရဘူးကို....၅နှစ်ရှိခဲ့ပြီ...ဖေဖေကသူအဆင်ပြေရဲ့လား...ဒါမှမဟုတ်...လူ့လောကကြီးထဲရှိသေးရဲ့လား...ဘာမှပေးမသိဘူးကိုရယ်....ဖေငယ်ကလည်းခုထိစောင့်နေခဲ့တုန်းပဲ...ယိမ်းလည်းလွမ်းလှပြီကိုရယ်..ဖေငယ့်ကိုလညိးသနားလှပြီ....."
"ယိမ်းလေးရယ်....ယိမ်းရဲ့ဖေဖေအဆင်ပြေမှာပါကွာ...သူ့မှာလည်းအကြောင်းရှိလို့နေမှာပါ...."
"အင်း..ဖေဖေအဆင်ပြေမှာယိမ်းယုံပါတယ်..ဦးဦးမြတ်သူလည်းပါသွားတာပဲ..."
"အင်း...ကိုယ်တို့ဆက်စောင့်ကြတာပေါ့..."
"ဟုတ်....ဖေငယ့်ဆီမနက်ဖြန်သွားရအောင်နော်ကို..."
"အင်းသွားကြမယ်...ကိုယ်အရင်ကမသိခဲ့ပေမယ့်...ခုသိလိုက်ရတော့ဖေငယ်ကသိပ်ကိုလေးစားအံ့သြဖို့ကောင်းတဲ့လူပဲနော်..."
"အယ့်တာထက်ကိုပိုပါတယ်ကိုရယ်....တန်ဖိုးရှိတဲ့လူသား...အဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ရတနာ...."
"ဟုတ်ပါတယ်...ကိုယ်လည်းလက်ခံပါတယ်...ကိုယ့်ဇနီးလေးကသိပ်ကံကောင်းခဲ့တာပဲ...."
ဟုမေးစေ့လေးကိုချစ်စနိုးလက်လေးနဲ့ဆွဲတော့အလှဆုံးပြုံးလေသည်...သူ့ဇနီးလေးသည်ဒီအကြောင်းတွေပြောနေစဥ်အတောအတွင်းသိပ်ကိုပျော်နေခဲ့တာပဲ......
Flash back endသွားပါပြီနော်☺
ဖတ်ရတာအဆင်ပြေရဲ့လားရှင့်❣
/////////////////////////////
အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုကိုေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာေႏြးေထြးမႈေတြ၊ၾကင္နာျခင္းေတြ၊ေဖးမမႈေတြနဲ႔လွပစြာပုံသြင္းခံရရင္းႀကီးပ်င္းလာခဲ့ေလတယ္.....
သူမဘဝရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြ၊ဝမ္းေျမာက္ျခင္းေတြ၊ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ..တစ္ခါတစ္ေလနားလည္ရခက္တဲ့အရာေတြအကုန္လုံးကိုလူတစ္ေယာက္ထဲကပဲသြန္သင္ျပသေပးခဲ့ၿပီးခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုေတာ့အရင္းႏွီးဆုံးလူ၂ေယာက္ကအျပည့္အဝေပးခဲ့ၾကတယ္......ငယ္ငယ္ကအေမကိုျမင္ခ်င္ရွာလြန္းလို႔ငိုေနရွာခဲ့တဲ့ကေလးေလးဟာသူမဟုတ္ေတာ့သလိုပင္၊အၿမဲေၾကာက္႐ြံ႕အားငယ္ေနတက္တဲ့ကေလးငယ္ေလးဟာသူမဟုတ္ေတာ့သလိုပင္.....တျဖည္းျဖည္းအ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့အယ့္ဒီ့ကေလးေလးဟာခြန္အားအျပည့္နဲ႔မိန္းမငယ္ေလးအျဖစ္လွပစြာႀကီးျပင္းလို႔ေပါ့.........သူမေလးကခုဆို၈တန္းေျဖဆိုၿပီးလို႔၉တန္းတက္ရမယ့္အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီ......မိန္းမသားမဟုတ္ေသာ္လည္းသိမ္ေမြ႕ၾကင္နာတက္တဲ့ေယာက်ာ္းတစ္ဦးရဲ႕အေဖလိုအေမလိုသြန္သင္ဆုံးမမႈေတြနဲ႔သူမေလးဟာယဥ္ေက်းလိမၼာတဲ့ကေလးေလးျဖစ္ခဲ့ေလတယ္....သူမ၆တန္းအ႐ြယ္ကေပါ့သူမေလးရဲ႕အေမရင္းဟာဘယ္သူပါဆိုတာကိုသိရွိခဲ့ရတယ္.....ေသခ်ာတာေပါ့အယ့္ဒီ့ကေလးငယ္ေလးတုန္လႈပ္ခဲ့တယ္....အမွန္တရားကိုသူေၾကာက္႐ြံ႕ေနရွာမွာေပါ့... သို႔ေပမယ့္ခဏပါပဲ.....သူမသိပ္မခံစားခဲ့ရဘူး...လစ္ဟင္းေနခဲ့တဲ့သူ႔ရဲ႕မိခင္ဆိုတဲ့ေနရာကိုတစ္စုံတစ္ေယာက္ကျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္ေလ....ျပည့္စုံတာထက္ကိုေက်ာ္လြန္ၿပီးေပါ့....ေသခ်ာအႏူးညံ့ဆုံးပုံသြင္းခံရထားတဲ့သူမရဲ႕ဦးေႏွာက္ေလးကအေမဆိုတာကိုအေမလို႔လက္ခံခဲ့ေပမယ့္သူမႏွလုံးသားထဲထိနက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းတစ္ေနရာမွာရွိေနႏွင့္တဲ့အေမကေတာ့သူမရဲ႕လက္ဦးဆရာ၊သူမရဲ႕အရာရာ၊သူမရဲ႕အလင္းေရာင္ေလး...ေအးရိပ္ေဝေပါ့....
"ေဖငယ္".....ေဖငယ္တဲ့...နားလည္တက္တဲ့အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့ကေလးေလးဟာေအးရိပ္ကိုတစ္ခ်ိန္လုံးေမေမလို႔ေခၚခဲ့မိတာကိုအားနာသတဲ့ေလ....ထိုအခ်ိန္ကစသူမေခၚတဲ့နာမ္စားေလးကေဖငယ္တဲ့....
"သမီးေလး..."
"ေဖေဖနဲ႔ေဖငယ္ကိုလာႏႈတ္ဆက္တာ...ယိမ္းဒီေန႔က်ဴရွင္စတက္ရမွာ.."
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...တို႔သမီးေလးေတာင္၉တန္းေက်ာင္းသူႀကီးျဖစ္ၿပီပဲ..."
"ဟီး..ယိမ္း ေမသက္တို႔နဲ႔ပဲသြားလိုက္မယ္ေနာ္ေဖငယ္ကေဖေဖနဲ႔ပဲေနခဲ့လိုက္"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်...တာ့တာ..."
"ဟုတ္...ေဖေဖေရာပဲတာ့တာ..."
"အင္းတာ့တာမီးေလး...."သူတို႔ႏွစ္ဦးအားေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားေသာသမီးေလးကိုၾကည့္ကာၿပဳံးမိၾကသည္.....ထို႔ေနာက္ကုတင္ကိုေက်ာမွီထိုင္ေနေသာဦးယာဘက္လွည့္ကာ....
"ဦးယာ..တအားနာေနလားဟင္...."
"အင္းနည္းနည္းပါ..."
၇ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေဆးကုသမႈေတြခံယူလာၿပီးတင္းခံလာေသာဦးယာဟာပင္ပန္းမႈဒဏ္ေတြေၾကာင့္ႏြမ္းလ်ေနေလၿပီ...ၿငိဳးက်ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔အလယ္မွာစုထားတဲ့မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကနာက်င္မႈရဲ႕သက္ေသေတြေပါ့.....ဒီ၇ႏွစ္ခြဲအတြင္းမွာဦးယာသိပ္ကိုပင္ပန္းခဲ့ရၿပီ....ဦးယာအၿမဲေျပာေနခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္းက"တကယ္ဆိုကိုယ္ကေသရမယ့္အခ်ိန္တန္ေနပါၿပီတဲ့..."ၾကည့္ပါဦး...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးလိုက္တဲ့ဦးယာလည္း........သူစေတြ႕ခဲ့တုန္းကဦးယာဟာသိပ္ကိုခန္႔ညားသည္...ခုလည္းပဲခန္႔ညားတုန္းပါပဲေရာဂါႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္အနည္းငယ္ေခ်ာင္က်သြားတာကလြဲလို႔ေပါ့........သိပ္ကိုသနားဖို႔ေကာင္းတဲ့ဦးယာ...အရမ္းကိုနာက်င္ေနရွာမွာ...အရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့မွာ...သိတာေပါ့...သူဘယ္ေလာက္ေတာင္တင္းခံေနခဲ့ရလဲ...ေဆးေတြကလည္းဒီ့ထက္ပိုၿပီးမတိုးႏိုင္ေတာ့တဲ့ဦးယာ...ဒီႏွစ္ေတာ့က်ိန္းေသေပါက္ခြဲစိတ္မႈခံမွရမယ္ဥွီးယာ........
"ဦးယာဒီလကုန္ရင္ေဆးသြားကုေတာ့မလားဟင္..."
"ကိုယ္ဒီတိုင္းေလးပဲေနလို႔မျဖစ္ဘူးလား..."
"အရမ္းနာေနမွာေပါ့ဦးယာရယ္...ေဆးေတြကလည္းဒီ့ထက္ပိုၿပီးမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ...ဦးယာခြဲစိတ္မႈလုပ္မွျဖစ္ေတာ့မွာ...ဒီ့ထက္ထပ္ေနာက္က်ရင္အႏၲရာယ္ရွိတယ္ေလဦးယာရဲ႕....."
"အကယ္၍"
"ဟင့္အင္း...အကယ္၍ဆိုတာမရွိဘူး...ေသခ်ာေပါက္ဆိုတာပဲရွိတယ္...အယ့္တာေၾကာင့္ဦးယာေလွ်ာက္မေတြးနဲ႔ေနာ္...."
"ရိပ္ရယ္..."
"ဦးယာ..ေသခ်ာေပါက္ေအာင္ျမင္မွာပါ..."
"ကိုယ့္ကိုခဏေလာက္ဖက္ထားေပးမလား..."ဒီအေတာအတြင္းမင္းဦးယာဟာနာက်င္လာသည့္အခ်ိန္တိုင္းဒီလူသားေလးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာဝင္ခိုလႈံရတာလည္းသူရဲ႕အက်င့္တစ္ခုေပါ့......သူေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ထိုေကာင္ေလးသည္သူ႔နားသို႔တိုးလာကာပခုံးထက္ေမးတင္မွီ၍ဖက္ထားေပးေလသည္....သိပ္ကိုေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္ေလး...ဒီရင္ခြင္ေလးထဲကိုျပန္လာခြင့္မရွိေတာ့ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲကိုယ့္ခြန္အားေလးရယ္......
"မင္းအရမ္းပင္ပန္းခဲ့ၿပီေနာ္ရိပ္..."
"နည္းနည္းမွမပင္ပန္းပါဘူးဦးယာ..."
"ေက်းဇူးပါရိပ္ရယ္...ကိုယ္တို႔ဘဝထဲဝင္လာေပးလို႔...."
"ကြၽန္ေတာ္ကလည္းေက်းဇူးပါ..ဝင္လာခြင့္ေပးလို႔..."
"သမီးေလးရဲ႕အေမျဖစ္ေပးခဲ့လို႔ေရာေက်းဇူးပါ"
"အယ့္တာဆိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သမီးေလးကိုခ်စ္ခြင္ေထြးေပြ႕ခြင့္ေပးလို႔ကြၽန္ေတာ္ကလည္းေက်းဇူးပါ..."
"ကိုယ္သာျပန္ေကာင္းသြားခဲ့ရင္ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးဦးမွာလား...."
"အယ့္ဒီအေျဖကိုဦးယာျပန္လာရင္ေျဖေပးမယ္...ဒီအေတာအတြင္းစဥ္းစားထားမယ္ေလ ..... "
"အင္း...ကိုယ္မင္းအေျဖကိုနားေထာင္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားမယ္ေနာ္..."
"အင္းႀကိဳးစားပါဦးယာ...ကြၽန္ေတာ္ကဒီအေတာအတြင္းမွာဆက္ေစာင့္ေရွာက္သင့္မသင့္စဥ္းစားထားမယ္ေနာ္..."
"ဟားဟား...ဟုတ္ပါၿပီ...."
"သမီးေလးေရာကိုယ္သြားရင္အဆင္ေျပပါ့မလား...."
"ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အရာရာကိုပုံအပ္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေပးထားမွာမို႔လို႔အဆင္ေျပမွာပါ..."
"ေက်းဇူးပါကိုယ့္ခြန္အားေလးရယ္..."တဲ့....အျပန္အလွန္ဖက္ရင္းစကားေတြေျပာၾကရင္းေနာက္ဆုံးစကားေလးအၿပီးမွာမင္းဦးယာဟာေအးရိပ္ကိုသူ႔မွာရွိေနတဲ့အားလက္က်န္ေလးနဲ႔တင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္လိုက္ေလသည္......
သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားကခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြဟာျမင္သာတဲ့အထိအေတြ႕ေတြ၊ခ်ိဳၿမိန္တဲ့စကားလုံးေတြနဲ႔မထုဆစ္ထားပါပဲဘဲသိပ္ကိုနက္ရႈိင္းေနခဲ့ေလတယ္....ဦးယာဟာဘယ္တုန္းကမွခ်စ္ပါတယ္ျမတ္ႏိုးပါတယ္လို႔ဖြင့္မေျပာခဲ့ေပမဲ့"ကိုယ္ျပန္ေကာင္းသြားရင္ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေရွာက္ဦးမွာလား"ဆိုၿပီးပဲသြယ္ဝိုက္ကာေမးေလ့ရွိတယ္..သူခ်စ္ရတဲ့သူကိုခ်စ္ပါတယ္၊ကိုယ့္ကိုေစာင့္ေနေပးပါဆိုၿပီးမခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့သလို..ေအးရိပ္ကလည္းတူတူပါပဲ...သူ႔ရဲ႕ေမတၱာကိုအေျပာနဲ႔မဟုတ္ဘဲအလုပ္နဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာျပခဲ့တယ္....ဒါေပမဲ့ဦးယာရဲ႕ေမးခြန္းကိုေတာ့သူဘယ္ေတာ့မွျပန္မေျဖခဲ့ဘူး....အယ့္အစားသူေျဖခဲ့တာေလးကရွင္းပါတယ္..."ျပန္လာရင္ေျဖပါ့မယ္"တဲ့....တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ဦးယာျပန္လာတဲ့အထိသူေစာင့္မယ္လို႔သြယ္ဝိုက္ေျဖလိုက္ျခင္းေပါ့....လွပလြန္းတဲ့ဤခ်စ္ျခင္းတရားေလးရဲ႕အဆုံးသတ္ဟာေရာလွပႏိုင္ပါ့မလားေလ.........
ဦးယာထြက္သြားတဲ့ေန႔ကေပါ့...ယိမ္းယိမ္းေလးဟာရင္ကြဲမတက္ငိုေနခဲ့ရွာတယ္....သို႔ေသာ္ရင့္က်က္လွတဲ့ဒီကေလးေလး...ဖခင္ရဲ႕နာက်င္မႈေတြကိုနားလည္ေနခဲ့တဲ့ကေလးေလးဟာမသြားပါနဲ႔လို႔မတားခဲ့ဘူး...သူမေလးရဲ႕ဖခင္ထြက္သြားသည္ထိၿပဳံးကာႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္..."က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ျပန္လာေပးပါေဖေဖ"တဲ့...
သူမေလးရဲ႕ဖခင္ထြက္သြားတာေသခ်ာေတာ့မွရင္ကြဲမတက္ေအာ္ငိုေနခဲ့တဲ့ကေလးေလး...သနားလြန္းလို႔မၾကည့္ရက္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္အထိ.....ဦးယာဟာသိပ္ကိုျပတ္သားတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုတာလည္းထိုေန႔ကသိခဲ့ရတယ္...."သူျပန္မလာမခ်င္းသူ႔ကိုမဆက္သြယ္ၾကပါနဲ႔တဲ့...ၿပီးေတာ့သူ႔ကိုေစာင့္ရင္းဒီေနရာမွာပဲရပ္တန္႔မေနၾကပါနဲ႔တဲ့......"ေျပာၿပီးထြက္သြားခဲ့တဲ့မင္းဦးယာဟာယေန႔ထိတိုင္ျပန္မလာခဲ့ေလဘူးတဲ့....
ေအးရိပ္ေဝေရာသမီးေလးေရာဟာမင္းဦးယာရဲ႕စကားကိုနားေထာင္ခဲ့ၾကပါတယ္....သမီးေလးကလည္းႀကိဳးစားခဲ့သလိုေအးရိပ္ေဝဟာလည္းသမီးေလးအတြက္အားတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ႀကိဳးစားေပးခဲ့ေလတယ္......
သို႔ေသာ္ခြၽင္းႁခြက္အေနနဲ႔ေအးရိပ္ေဝဟာေဆာင္းတြင္းမနက္ခင္းေတြဆိုၿခံထဲကသရက္ပင္ေလးေအာက္မွာမႈိင္ေတြေငးေနတက္ေလတယ္......ဘာရယ္လို႔ေရေရရာရာမရွိေပမဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့စြာမႈိင္ေတြေနတက္ခဲ့တာ......
ဘယ္သူကသိမွာလဲထိုသရက္ပင္ေလးေအာက္မွာသူနဲ႔ဦးယာတို႔ဂတိစကားဆိုခဲ့ၾကတာ......
အယ့္ေန႔ေလးကဦးယာသြားရမယ့္မနက္ခင္းေလးေပါ့...ရင္ထဲမွာဝမ္းနည္းလြန္းလို႔မနက္အေစာႀကီးေဆာင္းေလေအးေအးေလးမွာေအးရိပ္ေဝတစ္ေယာက္သရက္ပင္ေလးေအာက္ထိုင္ေနခဲ့တယ္......
"ျမဴေတြဆိုင္းေနတာလွတယ္ေနာ္ရိပ္"တဲ့...သူ႔ေနာက္ကေရာက္လာေသာဦးယာဟာေဖ်ာ့ေတာ့စြာၿပဳံးလို႔.....
"အင္း..အရမ္းလွတယ္ဦးယာ..."
ထို႔ေနာက္မည္သည့္စကားမွမဆိုဘဲသူတို႔ႏွစ္ဦးတိတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္တယ္...ၿငိမ္သက္စြာပင္အျပင္သို႔ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတယ္...
"ရိပ္..."
"ဗ်ာ..."
"ႏွင္းေတြေဝတဲ့ဒီလိုေဆာင္းမနက္ခင္းေလးမွာကိုယ္တို႔ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္..."
"အင္း...ေသခ်ာေပါက္ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္ဦးယာ..."
အတန္ၾကာအၾကည့္ခ်င္းဆုံၿပီးၿပဳံးျပခဲ့မိၾကသည္.....
"ဂတိကိုဆက္ဆက္တည္ပါေနာ္ဦးယာ..."
"မင္းေျပာသလိုပဲ..ေသခ်ာေပါက္တည္မွာပါ...."
ထိုေန႔ကသရက္ပင္ေလးေအာက္တြင္ထိုသို႔ဂတိျပဳခဲ့ၾကေလတဲ့သူတို႔ႏွစ္ဦး....
ထို႔ေန႔မွစေဆာင္းတြင္းေရာက္တိုင္းသရက္ပင္ေလးေအာက္မွာမင္းဦးယာကိုေမွ်ာ္တက္တာေအးရိပ္ရဲ႕တာဝန္ဝတၱရားေလးကိုျဖစ္လို႔ေပါ့........
"သူတို႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေလးကသိပ္ကိုလွပခဲ့တယ္ကို....."
"အင္းကိုယ္နားလည္ပါၿပီ...ခုေရာဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲဟင္..."
"မသိဘူးကို...ဒီဇာတ္လမ္းေလးရဲ႕ဇာတ္သိမ္းကိုဘယ္သူမွမသိရေသးဘူး...ေဖေဖကလည္းအယ့္ေန႔ထဲကထြက္သြားခဲ့တာခုထိဘာသတင္းမွမၾကားရဘူးကို....၅ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ...ေဖေဖကသူအဆင္ေျပရဲ႕လား...ဒါမွမဟုတ္...လူ႔ေလာကႀကီးထဲရွိေသးရဲ႕လား...ဘာမွေပးမသိဘူးကိုရယ္....ေဖငယ္ကလည္းခုထိေစာင့္ေနခဲ့တုန္းပဲ...ယိမ္းလည္းလြမ္းလွၿပီကိုရယ္..ေဖငယ့္ကိုလညိးသနားလွၿပီ....."
"ယိမ္းေလးရယ္....ယိမ္းရဲ႕ေဖေဖအဆင္ေျပမွာပါကြာ...သူ႔မွာလည္းအေၾကာင္းရွိလို႔ေနမွာပါ...."
"အင္း..ေဖေဖအဆင္ေျပမွာယိမ္းယုံပါတယ္..ဦးဦးျမတ္သူလည္းပါသြားတာပဲ..."
"အင္း...ကိုယ္တို႔ဆက္ေစာင့္ၾကတာေပါ့..."
"ဟုတ္....ေဖငယ့္ဆီမနက္ျဖန္သြားရေအာင္ေနာ္ကို..."
"အင္းသြားၾကမယ္...ကိုယ္အရင္ကမသိခဲ့ေပမယ့္...ခုသိလိုက္ရေတာ့ေဖငယ္ကသိပ္ကိုေလးစားအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတဲ့လူပဲေနာ္..."
"အယ့္တာထက္ကိုပိုပါတယ္ကိုရယ္....တန္ဖိုးရွိတဲ့လူသား...အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ရတနာ...."
"ဟုတ္ပါတယ္...ကိုယ္လည္းလက္ခံပါတယ္...ကိုယ့္ဇနီးေလးကေလးကသိပ္ကံေကာင္းခဲ့တာပဲ...."
ဟုေမးေစ့ေလးကိုခ်စ္စႏိုးလက္ေလးနဲ႔ဆြဲေတာ့အလွဆုံးၿပဳံးေလသည္...သူ႔ဇနီးေလးသည္ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာေနစဥ္အေတာအတြင္းသိပ္ကိုေပ်ာ္ေနခဲ့တာပဲ......
Flash back endသြားပါၿပီေနာ္☺
ဖတ္ရတာအဆင္ေျပရဲ႕လားရွင့္❣
Коментарі