"Найлепшыя касмалініі ў галактыцы!
Хутка, танна, якасна!
Любы груз: ад пачкі кавы, да зоркі з неба, ад ліста кахання, да захопніцкай арміі!
Толькі новыя касмалёты, толькі ветліцы персанал!
Даставім з камфортам!"
Пасьля запіс паскорыўся:
"Увага! Пададзенае ў рэкламе можа не адпавядаць рэчаіснасьці. Рэкламадаўца не нясе адказнасьці за змест роліка" - гучала ў паведамленні, аднак чуваць было адно толькі клюканне, якое рэхам аддавалася ў розных канцах касмапорта.
Амар ўжо дамовіўся з адным гандляром, каб той узяў іх на борт свайго невялічкага карабля. З пчоламі прыйшлося развітацца. Імі фіялетавы заплаціў за білеты. Хаця адзінае, чым ён любіў разлічвацца - шчырыя падзякі.
Амар увогуле любіў альтруістаў, тых, хто дапамагае іншым проста так. Тых, хто не выкарыстоўвае пасярэднікаў у атрыманні сваёй дозы гармона шчасця: наркотыкі, грошы, секс, азартныя гульні, кліптаманія... Праўда сам Амар такой хваробай не пакутаваў, ён любіў атрымліваць асалоду ад грошай, як і птушка, з якой фіялетавы і дамовіўся. Таму яму вельмі цяжка было развітвацца з сумленна скрадзенымі ў Змітрука пчоламі, бо гэтае дзюбавае заламала такую цану! Зразумела, што сам перапрадась іх у тры разы даражэй! Во дзе махляр!
Да вылету заставалася не цэлая гадзіна, таму нашы героі вырашылі пагуляць па касмапорце.
- Я аніколі не быў у космасе! Так хочыцца ўсе пабачыць!..
- Лепш бы засталіся на караблі, - працягваў бурчаць Амар, - Там нашмат больш касмічнага, чым тут.
- Але тут жа шмат...
- Чаго? - перабіў хлопчыка фіялетавы, - Сувенірных крам? Дык яны ж для турыстаў! А мы не турысты! - пасля ўздыхнуў, - Вох ня трэ было яму пчол аддаваць, кіне ж...
- А гэта хто, чаму яны без адзення? - спытаў хлопчык пра гурт асоб розных відаў, што трымаліся разам і нешта выкрыквалі праходжым.
- Не звяртай увагі, - супакоіў Амар, - гэта рэлігіёзныя фанатыкі, такіх усюды хапае. Гэтыя сябе клічуць культам анутыла. Успрынялі сур'ёзна тэксты дзіцячых казак, якія прадаюцца ў кожным куце, і папазвар'яцелі ўсе да аднаго. Лічаць, нібыта за імі сочыць іх жа адзеньне, гадзіньнікі, ключы, ды і усё, што можна ўзяць з сабой, - памаўчаў крыху, пасля працягнуў:
- Не разумею іх. Сочаць, ну і няхай сочаць! Яны ж нічога кепскага не робяць... Галоўна, адзенне паскідвалі, а адзін на аднаго не думаюць, дзівакі,  - засмяяўся, - Няхай па аднаму ходзяць, калі такія ўжо вернікі!
Адзіная рэч, ад якой яны не пазбавіліся - маленькая кніжачка з дзяцячымі казкамі. Адна на ўсіх. Іх пісанне. "Міфы і казкі крамбалёнскіх месяцаў".
- А можна мне гэтую кніжачку? - спытаў Змітрок.
- Ты ж нічога не зразумееш, навошта яна табе? - здзівіўся Амар, - А, ну і якая розьніца, будзе хоць адзін касмічны сувенір на памяць! - усклікнуў ён.
Героі звярнулі да бліжэйшай сувенірнай крамы. Анутылаўцы так і засталіся стаяць гуртам, нават не здагадваючыся, што іх вораг, міфічная істота з казак, даўно знаходзіцца сярод іх.
Касмапорт гудзеў, сувенірныя крамы працавалі, вар'яты крычалі, дзеці гулялі, плакалі, ізноў гулялі, ізноў плакалі. Дзесьці прабег сабака. Амар з Змітруком вярталіся да карабля. Іх павінен быў сустрэць параплюйскі гандляр пухам.
Параплюі - птушкападобныя істоты з планеты Параплюі, якіх адразу палічылі звычайнымі жывёламі. Нягледзячы на афіцыяльнае меркаванне, некаторыя параплюі вывучылі міжзорную мову жэстаў і штуршкоў і пачалі гандляваць. Адразу пакуплялі караблі ў пэрлямубрабахтыйцаў, і выйшлі на міжзорную пляцоўку.
Аднак рэпутацыя дзіўных птушак не знікала да адной кароценькай захопніцкай вайны, і вельмі крывавай. Калі адна недальнабачная армія вырашыла прыручыць параплюяў. Вось тады да апошніх з'явілася павага.
Што вам трэба ведаць пра гэтых "дзіўных птушак": нават не спрабуйце іх ашукаць! Я сур'ёзна!
Не ведаю, якім менавіта органам, але хлусню яны чуюць за кіламетр. І паверце, лепш вам не бачыць гнеўнага параплюя. Сваім двухвосным клювам, поўным вострых зубоў, які раскрываецца ў чатыры бакі, ён выесць вашыя вочы і выклюе пячонку. А языком, праз вачніцы, ён выне ваш мозг з галавы. Жорсткае пер'е ахоўвае ад пашкоджваньняў. Бачаць параплюі большы спектр колераў,  таму афарбоўка ў іх адпаведная. А когці ўраз праб'юць вашую грудную клетку.
Адна з такіх мілых птушак і павінна была перавезці нашых герояў. Яе звалі Клац-клюк-клюк. Паміж сабой параплюі размаўляюць пастукваннем у розных камбінацыях сваімі клювамі. І дагэтуль іх мову не здолеў перакласці ніводны лінгвадапаможнік.
Іх ніхто не сустрэў. Амар занепакоіўся, бо параплюі - птушкі слова. Калі абяцалі сустрэць, сустракалі. Аднак фіялетавы падумаў, што яны вельмі доўга хадзілі па крамах і проста спазьніліся на сустрэчу, а вылет запланаваны на пэўны час, і яго адкласці нельга, як і падрыхтоўку да вылету. Амар упэўніў сябе, што Клац-клюк-клюк ужо ў кабіне пілота.
- Ну хоць без нас не паляцеў! - вымавіў фіялетавы і  павёў Зміцера ўглыб карабля. А карабель ужо быў захоплены.
Падняўся трап. Героі занялі свае месцы. Запрацавалі рухавікі.
- І праўда, - падумаў Амар, - прыйшлі пад самы вылет.
Карабель узьняўся над пляцоўкай і накіраваўся да шлюзаў, пакідаючы пасьля сябе воблака дыму і сажы. А на пляцоўцы, пад воблакам, ляжаў зьвязаны і без прытомнасьці вядомы нам параплюй.