Усё адбылося вельмі хутка. Адзін з абарыгенаў выпусьціў дроцік у малога. Зьмітрок і пасьпеў заўважыць як другі мясцовы жыхар, з крыкам і вялізнай дубінай пабег на Амара. Апошні кінуў лінгвадапаможнік і падаўся на ўцёкі. Абарыген з размаху ўдарыў па скрыні, а фіялетавага ўжо скруцілі.
Пасьля кветкі зьніклі, а перад вачыма хлопчыка было адно толькі неба. Над малым зьявіліся дзьве постаці якія глядзелі на яго з вышыні. Постаці нахіліліся да хлопчыка, а ён нібы выйшаў з свайго цела і ўжо наглядаў за дзеяньнямі збоку. Убачыў ён як двое людзей ходзяць па ягонаму двару і нешта разглядаюць. І зараз яны ля гільзавай будкі, зьвярнулі ўвагу на парваны ланцуг.
Мужчыны павяргуліся, і ў іх руках зьявіліся ружжы. Зьмітрок цяпер быў сярод іх. Насупраць стаяў салдат, і ўсе чацьвёра ўжо цэліліся ў палоннага.
Прагучалі стрэлы, але з ружжаў, замест куль, павырасьлі тонкія галіны невядомага дрэва. Яны абкруцілі сабой стралкоў, у тым ліку і салдата, так, што ўсе былі быццам у кокане.
Пасьля галіны ўпіліся ў зямлю, а хлопчык пачаў аддаляцца - падымацца ўвысь. І ўжо бачыў як гэтае ж вецьце, што парасло з ружжаў, як грыбніца, акутала ўсю плянэту. А з таго месца, дзе стаялі стралкі, адыходзілі імпульсы, якія хваляй распаўсюджваліся па ўсёй сетцы грыбніцы. Імпульс усё пачашчаўся, і плянэта пачала зіхацець.
Гэта была ўжо не плянэта, а вялізная белая кнопка з чырвоным надпісам па-беларуску на ёй -  "аварыйная пасадка". Праўда літары паступова пераўтварыліся ў незнаёмыя іерогліфы, якія хутка разьбегліся ва ўсе бакі з белага поля. Кнопка набліжалася, і захапіла ўвесь агляд малога.
Белае нічога, і люстэрка ўдалечыні. А голас з яго просіць падыйсьці бліжэй. Люстэрка ўжо перад хлопчыкам. А ў ім сам Зьміцер, але нешта з ім не тое. Вочы! Яны зялёныя, балотнага колеру. А ў хлопчыка блакітныя. Ды й не ў піжате той, а ў касьмічным скафандры. Глядзіць. Працягнуў руку малому. З люстэрка паказалася кніжка, што купіў яму Амар. Толькі зараз Зьмітрок мог дакладна прачытаць назву "Міфы і казкі крамбалёнскіх месяцаў".
Хлопчык узяў кніжку, люстэрка гучна лопнула. Малы спужаўся і кніга ўпала на траву. Той падабраў яе і схаваў назад пад піжаму. Яго кудысьці цягнулі. Зноў заснуў.
На гэты раз перад Зьміцерам быў бацькаў пчальнік, а вакол яго пчолы, зьбіраліся нібы ў дарогу. Мітусіліся, нешта забывалі, вярталіся і спрачаліся. Потым, танцуючы ў паветры, чаргой кіраваліся ў амараву прыладу, якая нагадвала пыласос. Праўда, замест Амара, прыладу трымала такая ж, толькі вялізная, пчала, а ў паветры танчылі ўжо маленькія людзі з аднолькавымі чамаданамі ў руках.
Пачулася браханьне сабак, і Зьмітрок ўбачыў як гэтыя людзі, што плясалі хвіліну таму, ланцугом прачэсваюць лес і некага клічуць. Імя знаёмае такое, ня ўспомніў чыё. І голас недзе зьверху:
- Тут жа доза на дарослага, а ты ў дзіцё стрэліў, ёлупень!.. Так, малога ў шпіталь, а з гэтым працягваем.
Зьмітрок ізноў апынуўся невядома дзе. Зараз яму, толькі даросламу, працягваюць нейкую кніжку, а той яе падпісвае. Аддае назад і ўсё імгненна застывае. Пакрываецца рудымі плямамі. Плямы захапляюць ўсё навакольле разам з рукой хлопчыка. Яна пачынае лушчыцца і разьлятацца па ветры, як пясок. Усё разьлятаецца. Роўны гарызонт. Пачалася бура. Нічога ня бачна. Пясок сьлепіць вочы. І сярод цемры Зьмітрок чуе:
- Гэта што, кніга?
"Кніга!" - падумаў малы і яна тут жа зьявілася ў яго ў руках. Але назва не чыталася. Зьмітрок не спыняў спроб разабраць тэкст. Сканцэнтраваўся, але кніга пачала хутка сьцякаць з рук малога. Той захацеў стрэсьці ватныя рэшткі крамбалёнскіх казак і заўважыў, што знаходзіцца ў нейкім, даволі ўтульным, памяшканьні; на яго, праз акуляры, глядзіць не падобная да чалавека йстота.  Яна кінула позірк на свой гадзіньнік, на хлопчыка, у папку:
- Прывід дзіцяці - ёсьць! - вымавіла йстота й выкрэсьліла нешта ў сваёй папцы з паперкамі. Яшчэ раз зірнула на гадзіньнік, і ўсё навокал растварылася. Ізноў цемра. Поўнае нічога.
- Гэй, малы! Што забыў тут?
- Вы мяне бачыце? - зьдзівіўся хлопчык.
- Аге, і чую! Толькі як: ў мяне ні вачэй няма, ні вушэй?!
- А што ёсьць?
- Я ёсьць! Сьпі давай!