Зьмітрок сядзеў і гартаў кніжку казак, што купіў яму Амар. Кніга была надрукавана на пісьмовай форме агульнагалактычнай мовы, таму Зьміцер бачыў на яе старонках не казкі, а вялікую колькасьць невядомых яму іерогліфаў, пра сэнс якіх ён спрабаваў даведацца ў фіялетавага:
- А што гэта? А гэта? А вось гэта?..
- Адчапіся! - буркнуў той,  - Я табе не нянька! Я вязу цябе дадому і ўсё! Больш я табе нічым не абавязаны!
Хлопчык адразу ж надуўся і працягнуў гартаць кніжку, праўда ўжо моўчкі.
Гэта была дзіцячая кніга казак, дакладней, кніга для вельмі маладых асоб, бо ў агульнай мове не было ўзроставых абмежаваньняў, як і  родаў, усе мелі аднолькавыя правы.  Як толькі лінгвадапаможнік пачынае перакладаць вашы думкі, вы афіцыйна становіцеся разумнай істотай,  а дагэтуль - вы гадаванец, жывёла.
Таму кніга была без карцінак і хутка надакучыла хлопчыку. Той схаваў яе, прыжаўшы к целу рызінкай для трусоў, бо кішэні ў піжаме былі няглыбокімі і маленькімі. Пасьля малы падсеў бліжэй да ілюмінатара і пачаў разглядваць касьмічныя прасторы.
З боку кабіны хлопчык заўважыў туманнасьць, якая станавілася ўсё больш, пакуль не заняла ўвесь агляд з маленькага вакенца.
Туманнасьць прадуяўляла сабой некалькі сфер розных колераў і шчыльнасьці, якія знаходзіліся адна ў адной. Некаторыя перасякаліся з іншымі, некаторыя пачалі ўжо губляць сваю форму. А ў сярэдзіне туманнасьці была вялікая пустэча.
- Прыгожа, так? - загаварыў фіялетавы.
Хлопчык паказальна яго не заўважаў.
- Гэта туманнасьць Крамбалёна, - Зьмітрок адрэагаваў, - Так, таго самага, гэта іхнія казкі.
- Я ўсё роўна ня ўмею іх чытаць, - прабухцеў пакрыўджаны хлопчык.
- Туманнасьць не такая вялікая, як здаецца. Яна стварылася пасьля выбуху Крамбалёна, разам з усімі яго жыхарамі, - расказваў фіялетавы, не падымаючыся зь месца, - Гэта, зачаравальнае сваёй прыгажосьцю, воблака пылу, газу і камянёў - усё, што засталася ад шаснаццаці мільярдаў душ, а твая кніжка - іхняя спадчына, - Амар раптам падскочыў да ілюмінатара. Ледзь ня выдавіў яго сваім тварам.
- Гэй! Певень абскубаны!  - крыкнуў фіялетавы ў бок кабіны, - Ты куды нас завёз?! Што мы робім ля Крамбалёна?!
Кабіна пілёта адчынілася і з яе выйшаў сабака.
- А дзе птушка? - разгубіўся Амар.
- Высадзіла на астэроідзе! - гыркнуў пілёт.
- Гільза! - усклікнуў хлопчык.
- Я не Гільза, - адказаў дварняк.
- Як ты размаўляеш, ты ж... сабака? - зьдзівіўся зямлянін.
- Як заўсёды. Проста зараз ты мяне разумееш дзякуючы лінгвадапаможніку на касмалёце. Я працягваю брахаць, толькі цяпер ты чуеш сэнс, а не гукі, - патлумачыла НЕ Гільза.
- Як, як ты птушку?.. - ня мог сабрацца з думкамі Амар.
- Я не заўсёды была сабакам, - адказаў дварняк, стоячы ў дзьвярах кабіны, - Да таго, як трапіць у твой двор на ланцуг, - зірнула на хлопчыка, - я тры гады была трэнажорам ў зале двубор'яў, дзе правяла больш за 15 тысяч спарынкаў. З апошніх 216-ці я выйшла чыстым пераможцам, таму разабрацца з параплюем для мяне не праблема.
- А як ты тут апынулася, Гільза? - спытаў Зтмітрок.
- Маё першае і сапраўднае імя - Флуфі! Запомні ўжо нарэшце!
Тады хлопчык і зразумеў, чаму яго сабака заўсёды так жыва рэагаваў на сваё імя.
- Адразу я плянавала дамовіцца з гэтым кантрабандыстам, - працягвала Флуфі, - А потым, як вас скралі з плянэты, я скочыла за вамі ў прамень, і схавалася на караблі патрульнага.
- Дарма ты пакінула птушку там, - заўважыў Амар, - яны вельмі помсьлівыя і хутка да нас дабяруцца, пасьля чаго выядуць вочы ўсім траім!
- Я звычайны сабака, а не вялікі стратэг! - адзначыла НЕ Гільза.
- Ты не заўсёды была сабакам!
- Я не заўсёды была менавіта гэтым сабакам!
- Гэта не мяняе сэнсу!
- Мяняе! Бо з самага пачатку я была менавіта сабакам, толькі іншым! І калькі б форм я не зьмяніла, я застануся тым сабакам, якім нарадзілася!
- Значыць усе сабакі размаўляюць? - улез Зьмітрок.
- Не, толькі разумныя! - заўважыла Флуфі, - І ня лезь у размову старэйшых!
- Дык я ж твой гаспадар...
- Мой гаспадар Хутказак Алібаўнас, а не ты, зямное шчаня!
- Да ты жартуеш! Ён жа зьнік разам са сваім гадаванцам шмат гадоў таму! - засьмяяўся фіялетавы.
- Дзіўна, што ты  ведаеш, - адзначыла Флуфі, - Ён зьнік на маіх вачах, а  пасьля я апынулася дарожным знакам на шашы "Альбута - Карнапляцкі ўскос". З таго часу я мяняю формы без усялякай лёгікі, ня ведаючы, як доўга й у якасьці каго я прабуду ў наступнай форме. Але я дарма ня траціда часу! Я высьвятліла, дзе зьнікла я і мой гаспадар. І крок за крокам рухаюся туды!
- Не магла выбраць іншы касмалёт?
- На гэтым быў апушчаны трап, вось я і скочыла сюды, - адказаў дварняк.
- Ён нас чакаў, - заўважыў Амар, - Мне яшчэ трэба твайго знаёмага дадому завесьці!
Абодва паглядзелі на хлопчыка. Той сядзеў збоку й пільна сачыў за лаянкай паміж сабакам і фіялетавым іншапланецянінам.
- Чаму ты босы? - спытала Флуфі.
- Ну мне захацелася ў туалет, - адказаў хлопчык, - а тапкі я не знайшоў у цемры, таму й выскачыў на ганак басонаж...
- Цябе напэўна ўжо шукаюць... Пэўна шукаюць! Толькі ня там дзе трэба, - заўважыў сабака.
- Дык што мы будзем рабіць? - пацікавіўся Амар.
- Мы? - перапытала НЕ Гільза, - Ты даставіш дзіця дадому, як і абяцаў, а я працягну пошукі свайго гаспадара, - пасьля зьвярнулася да Зьмітрука:
- Ты есьці хочыш?
Нечакана запрацавала міжзорнае радыё, і з кабіны пілёта данёсься даволі знаёмы ўсёй троіцы голас:
- Флуфія Кілатава!
- Гэта тваё поўнае імя? - засьмяяўся Амар.
- Адно зь іх, - адказаў сабака і ўсе трое накіраваліся ў кабіну.