Part 1
Part 2
Part 3
Part 4
Part 5
Part 6
Part 7
Part 8
Part 9
Part 10
Part 11
Part 12
Part 13
Part 14
Part 15
Part 16
Part 17
Part 18
Part 19
Part 20
Part 21
Part 22
Part 15
Unicode...

ရှိုင်းသန့်တစ်​ယောက် ခုတ​​လော အလုပ်ကိစ္စမှလွဲ၍ အပြင်ကိစ္စများ သိပ်စိတ်မ​ရောက်ဖြစ်။

"သားရှိုင်းသန့်... ဦး​အေး​ပြောရမှာ​တော့ စိတ်ထင့်​ပေမဲ့ မ​ပြောမဖြစ်မို့ ​ပြောရဦးမယ်ကွယ်....

ဒီကုမ္ပဏီနဲ့ Phluk Companyတို့က အကျိုးတူပူး​ပေါင်းလာတာ နှစ်​တွေကြာပြီဆိုတာ မင်းလည်းသိပါတယ်...
မင်းဒယ်ဒီနဲ့က မိတ်ရင်း​ဆွေရင်း​တွေလိုပါပဲကွာ...

မင်းဒယ်ဒီမဆုံးခင် လူကြီးချင်း မင်းတို့ က​လေး​တွေကိစ္စ​ဆွေး​နွေးခဲ့ကြတယ်...
အရင်ကမ​ပြော​ခဲ့ဘူးဆိုတာ သား သိချိန်မတန်​​သေးတာရယ်...ပြီး​တော့ သူတို့ဘက်က ဒီကိစ္စကို ဘာမှ​ပြောမလာတာရယ်​ကြောင့်ပါ...

အခု ဦး​အေးက​နေတစ်ဆင့် သူတို့က​ပြောလိုက်တယ်သား...
အကျိုးတူပူး​ပေါင်းမှု ဆက်တည်မြဲဖို့ မင်းတို့ လူငယ်ချင်းကိစ္စ ပြန်ပြီး​ဆွေး​နွေးသင့်ပြီထင်တယ်တဲ့...
တကယ်လို့များ သားဘက်က ငြင်းမယ်ဆိုရင်....
သူတို့ cooperation projectကို ရပ်ဆိုင်းမယ်တဲ့...

သား​သေချာစဥ်းစားဆုံးဖြတ်ပါ.... ဦး​အေး ဝင်မစွက်ဖက်ပါဘူး...
သူတို့က ဦး​အေး​တို့​နောက်မှာ ရှိ​နေလို့ ဒီလိုအ​ခြေအ​နေထိ ​ရောက်လာတယ်ဆိုတာ​တော့ ဝန်ခံရမယ်...
သား​ဆုံးဖြတ်ပြီးရင် က​လေးမ​လေးနဲ့ သွား​တွေ့လိုက်ပါ..."

"သူ့နာမည်က ဘာတဲ့လဲ ဦး​အေး"

"Pearl Wicachatတဲ့ သားရှိုင်းသန့်..."

ရုံးခန်းအတွင်း ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် ​နောက်ကိုမှီလျက် ထိုင်​​နေရင်း စိတ်တို့က ​လေလွင့်​နေသည်။ မ​နေ့ကဦး​အေး​ကျော်​ပြောသွား​သော စကားများကို ပြန်လည်ကြား​​ယောင်ရင်း စိတ်အစဥ်တို့က ဝင်္ကပါထဲတွင် မျက်စိလည်​နေသလို...

ဦး​အေး​ပြောသလို...သူတို့ဒီအ​​​ခြေအ​နေထိ တိုးတက်​​အောင်မြင်လာတာ Phlukရှိ​နေလို့ပင်၊ ဆက်ပြီးမပူး​ပေါင်း​တော့ဘူးဆိုလျှင် ဤအ​ခြေအ​​​နေတွင် ဆက်လက်ရပ်တည်နိုင်ဖို့ ရှိုင်းသန့်အ​တော် ရုန်းကန်ရ​ပေမည်။ ဒယ်ဒီ နှစ်​ပေါင်းများစွာ ကြိုးစားပမ်းစားတည်​ဆောက်ထား​သော ​အောင်မြင်မှုအသီးအပွင့်များကို ရှိုင်းသန့်ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းရမည်။ သူ့​ကြောင့်နှင့်​တော့ ပြိုလဲ​လို့မဖြစ်​ပေ။

တစ်ဖက်တွင်​တော့ သူ့ရဲ့ နှလုံးသားက ထို​ကောင်မ​လေးသည် မည်သူပင်ဖြစ်​စေ၊ မည်သို့ပင် ​ချော​မောလှပပါ​စေ စိတ်ဝင်စားလိမ့်မှာမဟုတ်ဟု ​သေချာ​ပြော​နေ​လေသည်။
ဒါဆို သူ့နှလုံးသားက ဘယ်သူ့ကို လိုလားတာလဲ....
ဒီအ​ဖြေကိုလည်း သူမသိ​ပေ။
ချစ်ရမည့်သူမရှိ​​သေးဘူးဟူ၍သာ ထိုအ​ဖြေကို​တောင်း​နေ​သော မိမိစိတ်ကို ​​ဖြေသိမ့်လိုက်သည်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူနှင့်​တွေ့၍ ​ဆွေး​နွေးကြည့်ချင်သည်။ အကျိုးမယုတ်နိုင်ဟုဆိုကာ ​ဖဲလ်နှင့်​တွေ့ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

​နောက်ရက်တွင် ဦး​အေးအကူအညီဖြင့် ဖဲလ်နှင့် အဆက်အသွယ်ရကာ ​ကော်ဖီဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ပထမဆုံး​တွေ့ဖြစ်ကြသည်။

​​ဖဲလ် ကော်ဖီဆိုင်ထဲသို့ဝင်လာပြီး ရှိုင်းသန့်ကိုရှာလိုက်သည်။ အသားဖြူဖြူနှင့် လိုက်ဖက်ညီစွာ ခါးတိုရှပ်အင်္ကျီနှင့် ​ခြေမျက်စိထိဖုံး​သော ဂျင်း​ဘောင်းဘီရှည်ကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး ​နေကာမျက်မှန်ကို တပ်ဆင်ထားသည်။ မထူမပါး​ဒေါက်ဖိနပ်ကိုသာ စီးထား​သော်လည်း အရပ်က သိသိသာသာရှည်ထွက်​နေသည်။ ​ပုခုံး​လောက်ရှိ​သော ​ဖြောင့်စင်းသည့်မ​ဟော်ဂနီ​ရောင်ဆံပင်တို့ကို စည်း​နှောင်ခြင်းမရှိဘဲ ဖြန့်ကျက်ထားသည်။

သူ့အ​ဖေ​ပြောပြထားသဖြင့် ရှိုင်းသန့်ပုံကို မြင်ဖူးထားသည်။ ရှိုင်းသန့်ကို​​တွေ့​တော့ လက်ပြလိုက်ကာ ထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ ​နေကာမျက်မှန်ကိုချွတ်လိုက်ကာ သူကစ၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

"Sawadee, Khun Shine Thant...
Pearl Wicachat..."

ညာဘက်လက်ကို ရှိုင်းသန့်ဆီကမ်း​ပေး​တော့ ရှိုင်းသန့်လည်း လက်ကိုဆွဲကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

"ရှိုင်းလို့ပဲ​ခေါ်လို့ရမလား..."

"ဟုတ်ကဲ့ဗျ... ရပါတယ်... ဖဲလ်အဆင်​ပြေသလို​ခေါ်​ပါ..."

"ဖဲလ်ကို လာ​တွေ့တယ်ဆို​တော့ လက်ခံလိုက်တာလား ရှိုင်း"

"လက်ခံတာမဟုတ်​သေးပါဘူး... မင်းနဲ့​တွေ့ကြည့်ပြီး ​တစ်​ယောက်ကိုတစ်​ယောက် အရင်​လေ့လာရ​အောင်ပါ..."

"အိုးး...​ကောင်းပါတယ်...အချိန်အကြာကြီး​တော့ မဆွဲ​စေချင်ဘူး...မြန်မြန်လက်ခံလိုက်တာ နှစ်​ယောက်လုံးအတွက်​ကောင်းမယ်"

"ဖဲလ်ဘက်က​​ရော... စိတ်မရှိရင်...ဘာလို့လက်ခံလိုက်တာလဲ...ကျွန်​တော်သိလို့ရမလားခင်ဗျ"

ဖဲလ်က ရှိုင်းသန့်ကိုကြည့်ပြီး တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ကာ...

"အ​ကျိုးရှိလို့​ပေါ့..."

"ဒါဆို...ကျွန်​တော့ကိုစိတ်ဝင်စားလို့မဟုတ်ဘူးမလား..."

ရှိုင်းသန့်စကားဆုံး​တော့ ဖဲလ် အကျယ်ကြီး ​အော်ရယ်လိုက်သည်။

"နီး​တောင် မနီးစပ်ဘူး..."

"အခုလိုကြားရတာ ကျွန်​တော်လည်း ဝမ်းသာပါတယ်"

"အ​ဖေ့အမြင်မှာ ဖဲလ်တို့နှစ်​ယောက် အဆင်​ပြေတယ်လို့ ထင်ရ​အောင် ​နေ​ပေးနိုင်မလား...
ရှိုင်း မဆုံးဖြတ်ရ​သေးခင် အချိန်အထိ​ပေါ့..."

"ကျွန်​​တော့ဘက်က အဆင်​ပြေပါတယ်"

"ဒါဆို ဖဲလ် မနက်ဖြန် ရှိုင်းဆီကို လာခဲ့မယ်... ok?..."

"ရပါတယ် ဖဲလ်...အမြဲကြိုဆိုလျက်ပါ..."

ထို့​နောက် အချင်းချင်းနှုတ်ဆက်ကာ ဖဲလ်ကအရင် ထွက်သွား​လေသည်။ ရှိုင်းသန့်လည်း ထိုအခါမှ သက်ပြင်းချနိုင်ကာ ဖဲလ်ကို​လျှော့မတွက်သင့်​ကြောင်းပါ တခါတည်း သ​ဘော​ပေါက်လိုက်သည်။

ဖဲလ်လိုချင်သည်ဆို​သော သူတို့နှစ်​ယောက် လက်ထပ်မှရမည့် အကျိုးအမြတ်ကို ရှိုင်းသန့်သိချင်သည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ဖဲလ်ကို အခြားနည်းနှင့် ကူညီရမည်။ ထိုအခါမှသာ ပူး​ပေါင်းမှုမဖျက်သိမ်းရန် ဖဲလ်အကူအညီကို ပြန်လည်ရယူရမည်။ ထို့​ကြောင့် ဖဲလ်နှင့်မိတ်​ဆွေဖြစ်ရသည်မှာ အကျိုးမယုတ်နိုင်​ပေ။ အချင်းချင်း အပြန်အလှန်ကူညီနိုင်လိမ့်မည်ဟု ရှိုင်းသန့်ယုံကြည်မိသည်။

တစ်​နေ့ ရှိုင်းသန့်ကုမ္ပဏီသိူ့ ဖဲလ်အလည်လာတာ​ကြောင့် အလုပ်ကိစ္စများကို ခဏရပ်နားထားကာ သူ့ကိုအချိန်​ပေးဖြစ်သည်။ လုံ​လောက်​​သော ရင်းနှီးမှုယူပြီးမှသာ သူတို့နှစ်ဦးလုံးအတွက် အကျိုးရှိနိုင်မည့် အ​ပေးအယူကို ​ဆွေး​နွေးသင့်သည် မဟုတ်ပါလား။

ဖဲလ်က အ​ခြေအ​နေအချိန်အခါကို လိုက်၍ပြုမူ​နေထိုင်တတ်သည်။ သူ့အတွက် လိုအပ်သည်ဖြစ်​စေ၊ မလိုအပ်သည်ဖြစ်​စေ ရှိုင်းသန့်၏ ကုမ္ပဏီကို လှည့်ပတ်ကြည့်ရှု၍ သိချင်သည်များကို ​မေးမြန်း​​သေးသည်။

ဖဲလ်ကို ရှိုင်းသန့်က အထူးဧည့်သည်အ​နေဖြင့် သတ်မှတ်ထားသည်ကတစ်​ကြောင်း၊ ဖဲလ်၏ ပင်ကိုပုံစံစရိုက်ကိုမြင်နိုင်သည်ကတစ်​ကြောင်း အားလုံးက သူ့ကိုရှိန်ကြသည်။ ရှိုင်းသန့်၏ အနီးဆုံးဧည့််သည်များလာလျှင် စပ်ဖြီးဖြီးနှင့် မျက်နှာ​ပြောင်တတ်​သော စိုင်းပင် တုပ်တုပ်မှမလှုပ်ရဲ​လောက်​အောင်အထိ....

ဖဲလ်ပြန်သွားပြီဆိုမှ စိုင်း သက်ပြင်းချနိုင်​တော့သည်။ စိုင်းအဖြစ်ကိုသိ​နေ​သော ရှိုင်းသန့်က သူ့ကိုကြည့်ပြီး သွား​ပေါ်ရုံမှရယ်ကာ စလိုက်​သေးသည်။

"ငါတို့ ကိုစိုင်းကြီး... ဖဲလ်နဲ့ကျမှ အသံတိတ်လှချည်လား"

"​ပြောကိုမ​ပြောချင်ဘူးကွာ၊ မျက်နှာကလည်း တင်းပြီး မာထန်​နေတာပဲ။ ငါ့ကို မချိပြုံး​လေးတစ်ခါပဲ ပြုံးပြတာ မြင်ဖူးတယ်။ ဒီ​လောက် မျက်နှာ​ကြောတင်း​နေတာကို ငါကဘယ်လိုမျက်နှာနဲ့ ရွှတ်​နောက်​နောက် သွား​ပြောရဲမလဲ....

မင်းတကယ်ပဲ ဒီ​ကောင်မ​လေးကို ယူ​တော့မှာလား..."

"မဆုံးဖြတ်ရ​သေးပါဘူးကွာ..."

ရှိုင်းသန့်စကားဆုံး​တော့ စိုင်းတစ်​ယောက် ​ခေါင်းကိုခါရမ်းကာ ရုံခန်းထဲကထွက်သွား​တော့သည်။ ရှိုင်းသန့်လည်း ထိုင်ခုံကိုမှီ၍ သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက် ချမိသည်။

အကယ်၍ ဖဲလ်နှင့်ညှိနှိုင်းမှု မ​အောင်မြင်ခဲ့​သော် သူ့ဘဝကို ကုမ္ပဏီအတွက်နှင့် စ​တေးရမည်လား....
ဒယ်ဒီ့မျက်နှာကို​​ထောက်ပြီး မိတ်မပျက်​စေရန် လက်ခံလိုက်ရမည်လား...

ဒါဆို သူ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်း​ကျန်ခဲ့သော မိသားစုဝင် လွန်းက​ရော...
သ​ဘောတူပါ့မလား...
ဒီက​လေး သူမပါဘဲ ​လောကကြီးကို တစ်​ယောက်တည်း ရင်ဆိုင်ဖို့အသင့်ဖြစ်​နေပါ့မလား....

​သေချာတာတစ်ခုက....
ညီညီ့ကို ရုတ်တရက်ကြီး တစ်​ယောက်တည်း ထားခဲ့ဖို့က​တော့ ကိုကိုအဆင်သင့်မဖြစ်​သေးဘူး...........

ဒီတစ်ပတ်​ကျောင်းပိတ်ရက် လွန်းအိမ်ပြန်ဖြစ်သည်။
မနက်ခင်း ​မနက်စာစားပြီးချိန် ကုမ္ပဏီသို့သွားရန် ရှိုင်းသန့် လွန်းကို​ခေါ်သည်။ အိမ်တွင်​နေလည်း လုပ်စရာမရှိမည့်အတူတူ သူနှင့် လိုက်ခဲ့ရမည်ဟု ရာဇသံ​ပေး​လေ​တော့ လွန်းလည်း ​မငြင်း​နိုင်​တော့​ပေ။

ကုမ္ပဏီသို့​​ရောက်​​သောအခါ အလျင်​ရောက်​နှင့်​နေ​​သော စိုင်းတစ်​ယောက် ပြာယာခတ်​နေသည်ကို ​တွေ့ရသဖြင့် ရှိုင်းသန့် လှမ်း​မေးလိုက်သည်။

"ဟိုမမ.... မမဖဲလ် ခဏ​နေလာမယ်တဲ့
မင်းမ​ရောက်​ခင်​လေးကပဲ ရုံးခန်းဖုန်းကို ဆက်တယ်...
ကံဆိုးတဲ့ ငါက ဖုန်းကိုင်မိတာ​ပေါ့ကွာ..."

"အဲဒါကို ဘာဖြစ်လို့ ဆပ်ပြာသည်လင်​ပျောက်ဖြစ်​နေတာလဲ"

"ဒီ​နေ့က စ​နေ​နေ့​လေကွာ... တခြားဝန်ထမ်း​တွေ မရှိ​ဘူး​​လေ... အဲ​တော့ သူ​လျှောက်လုပ်သမျှ ငါတို့နှစ်​ယောက်ပဲဒိုင်ခံ​ဖြေရှင်းရ​တော့မှာ​ပေါ့... ဒီလိုမှန်းသိ ဒီ​နေ့ခွင့်ယူပါတယ်"

စိုင်းစကား​ကြောင့် ရှိုင်းသန့်ရယ်ချင်သွား​သော်လည်း ဖဲလ်လာမည်ဆိုသည်က​တော့ တကယ်ပင် သူ့အတွက်စိတ်အ​နှောင့်အယှက်ဖြစ်ရသည်။

"ဖဲလ်ဆိုတာ ဘယ်သူလဲ ကိုစိုင်း...
သူကဘာမို့လို့ အဲ​လောက်​ကြောက်​နေရတာလဲ..."

နှစ်​ယောက်သား တိတ်ဆိတ်​နေရင်း လွန်းကဝင်​မေးတာ​ကြောင့် ရှိုင်းသန့် အခုမှ လွန်းပါလာသည်ကို သတိထားမိသည်။ သူလွန်းကို ဖဲလ်အ​ကြောင်း မ​ပြောရ​သေး​ပေ။ ​ပြောဖို့ရန်လည်း တွန့်ဆုတ်​နေမိသည်။

လွန်း၏အ​မေးကို စိုင်းကပြန်​ဖြေမည်အပြု ရှိုင်းသန့်က လက်ပြကာ တားလိုက်သည်။ ထို့​နောက် စိုင်းကို ဖဲလ်လာလျှင် ရုံးခန်းထဲ၌ ဧည့်ခံထားရန် မှာလိုက်ပြီး လွန်းကို meeting roomသို့ ဆွဲ​ခေါ်သွား​သည်။

"ကိုကို သူကဘယ်သူလဲ​ဖြေဦး​လေ"

"အင်းညီညီ... ကိုကိုလည်း အဲဒါ​ပြောမလို့...
ဖဲလ်က ကိုကိုတို့ ကုမ္ပဏီနဲ့အကျိုးတူ ပူး​ပေါင်းထားတဲ့ကုမ္ပဏီကပဲ...ဒယ်ဒီမဆုံးခင် သူတို့လူကြီးချင်း​ ကိုကိုတို့ကို သ​​​ဘောတူထားခဲ့တာ...
ဖဲလ်က...."
စကားစတို့ခဏ ပြတ်​သွားပြီးမှ အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ ဆက်​ပြောသည်။

"ကိုကို လက်ထပ်ရမဲ့သူပဲ"

ရှိုင်းသန့်၏အ​ဖြေကို ကြားပြီး​နောက် လွန်း​နေရခက်လာသည်။ မ​မျှော်လင့်ထားပါ​သော ကိစ္စတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရ၍လားမသိ အသက်ရှူနှုန်း​တွေ မြန်လာသည်။ မျက်လုံးများက သူ့အလိုလိုပြူးကျယ်သွားပြီး ရင်ထဲတွင် စို့တက်လာသည်။ အတန်ကြာသည်အထိ ဘာစကားမှ မ​ပြောနိုင်သလို ဘာမှလည်း မသိ​တော့၊ ကိုကိုက ဆက်​ပြော​နေသည်ထင်ရ​သော်လည်း မကြားနိုင်​တော့။

သူ​ပြောသည်များကို ကြားဟန်မရှိ​သော လွန်းကို ရှိုင်းသန့် ပုခုံးကိုကိုင်လှုပ်၍....

"ကိုကို​​ပြောတာ ကြားရဲ့လား ညီညီ..."

ထိုအခါမှ အသိပြန်ဝင်လာပြီး လွန်း​ကြောင်အမ်းအမ်းနှင့် ​ခေါင်းရမ်းမိလိုက်သည်။

"ကိုကို မဆုံးဖြတ်ရ​သေးဘူးလို့​ပြောတာ...."

"ဘာကိုလဲ"

"လက်ထပ်ဖို့ ကိစ္စကို​လေ.... လူကြီး​တွေ ဘယ်လိုပဲသ​ဘောတူတူ ကိုကိုဆုံးဖြတ်မှ ဖြစ်မှာပါ"

"ဒါဆို ကိုကိုက ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်မှာလဲ...
လက်ခံမှာလား..."

"မသိ​သေးဘူး ညီညီ... အချိန်ယူရဦးမယ်..."

"ဒါဆို လက်ခံတယ်ဆိုတဲ့အ​ဖြေ ရှိနိုင်တဲ့သ​ဘောလား..."

ညီညီ့အ​မေး​ကြောင့် ရှိုင်းသန့် သူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ အနားသို့ကပ်ပြီး သူ့ကိုဖက်ထားလိုက်သည်။

"ကိုကိုသိတယ်... ညီညီဒါကို ချက်ချင်းလက်ခံနိုင်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ... ဒါ​ပေမဲ့ ညီညီ...
ကိုယ်က လက်မခံနိုင်​ပေမဲ့ ဖြစ်ပျက်သွားတဲ့အရာ​တွေ အများကြီးရှိခဲ့ဖူးတာပဲ...

စိတ်ချပါ.... ကိုကို့ဆုံးဖြတ်ချက်က ဘယ်လိုပဲဖြစ်ပါ​စေ... ညီညီ့ကို ဘယ်​တော့မှ တစ်​ယောက်တည်းထားမသွားဘူး...ကိုကိုကတိ​ပေးတယ်"

ရှိုင်းသန့်စကားအဆုံးတွင် လွန်းသူ့ရင်ခွင်ထဲမှ တွန်းထွက်ကာ သူ့ကို​​​​မော့ကြည့်ရင်း ခနဲ့ပြုံးတစ်ခု ပြုံးသည်။

"အင်းပါ... ကိုကို့ကတိအတိုင်းပဲ​ပေါ့..."

ထို့​နောက် အခန်းထဲမှ လွန်းအရင် ထွက်သွား​​​လေသည်။ ကြမ်းပြင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းနင်းရင်း နီရဲ​လာသော မျက်ဝန်းတစ်စုံကို တခြားသူများမရိပ်မိ​​စေဖို့ မျက်နှာသစ်ရန် ဦးတည်ရာက သန့်စင်ခန်းဆီသို့....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Note: ဒီအပိုင်းမှာ အ​ရေးအသားက နည်းနည်း​လေး မြန်မာကားဆန်သွားပါတယ်...
businessနဲ့ပတ်သက်ပြီး ပိစိ​လေး​တောင် မသိတဲ့အတွက် ကြားဖူးနားဝ​တွေပဲ​ရေးမိသွားပါတယ်😁
ခွင့်လွှတ်​ ဖြည့်​တွေးပေးကြပါဦး🙏🏻

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zawgyi...

ရွိုင္းသန့္တစ္​ေယာက္ ခုတ​​ေလာ အလုပ္ကိစၥမွလြဲ၍ အျပင္ကိစၥမ်ား သိပ္စိတ္မ​ေရာက္ျဖစ္။

"သားရွိုင္းသန့္... ဦး​ေအး​ေျပာရမွာ​ေတာ့ စိတ္ထင့္​ေပမဲ့ မ​ေျပာမျဖစ္မို႔ ​ေျပာရဦးမယ္ကြယ္....

ဒီကုမၸဏီနဲ႕ Phluk Companyတို႔က အက်ိဳးတူပူး​ေပါင္းလာတာ ႏွစ္​ေတြၾကာၿပီဆိုတာ မင္းလည္းသိပါတယ္...
မင္းဒယ္ဒီနဲ႕က မိတ္ရင္း​ေဆြရင္း​ေတြလိုပါပဲကြာ...

မင္းဒယ္ဒီမဆုံးခင္ လူႀကီးခ်င္း မင္းတို႔ က​ေလး​ေတြကိစၥ​ေဆြး​ေႏြးခဲ့ၾကတယ္...
အရင္ကမ​ေျပာ​ခဲ့ဘူးဆိုတာ သား သိခ်ိန္မတန္​​ေသးတာရယ္...ၿပီး​ေတာ့ သူတို႔ဘက္က ဒီကိစၥကို ဘာမွ​ေျပာမလာတာရယ္​ေၾကာင့္ပါ...

အခု ဦး​ေအးက​ေနတစ္ဆင့္ သူတို႔က​ေျပာလိုက္တယ္သား...
အက်ိဳးတူပူး​ေပါင္းမႈ ဆက္တည္ၿမဲဖို႔ မင္းတို႔ လူငယ္ခ်င္းကိစၥ ျပန္ၿပီး​ေဆြး​ေႏြးသင့္ၿပီထင္တယ္တဲ့...
တကယ္လို႔မ်ား သားဘက္က ျငင္းမယ္ဆိုရင္....
သူတို႔ cooperation projectကို ရပ္ဆိုင္းမယ္တဲ့...

သား​ေသခ်ာစဥ္းစားဆုံးျဖတ္ပါ.... ဦး​ေအး ဝင္မစြက္ဖက္ပါဘူး...
သူတို႔က ဦး​ေအး​တို႔​ေနာက္မွာ ရွိ​ေနလို႔ ဒီလိုအ​ေျခအ​ေနထိ ​ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ​ေတာ့ ဝန္ခံရမယ္...
သား​ဆုံးျဖတ္ၿပီးရင္ က​ေလးမ​ေလးနဲ႕ သြား​ေတြ႕လိုက္ပါ..."

"သူ႕နာမည္က ဘာတဲ့လဲ ဦး​ေအး"

"Pearl Wicachatတဲ့ သားရွိုင္းသန့္..."

႐ုံးခန္းအတြင္း ဆိုဖာ​ေပၚတြင္ ​ေနာက္ကိုမွီလ်က္ ထိုင္​​ေနရင္း စိတ္တို႔က ​ေလလြင့္​ေနသည္။ မ​ေန႕ကဦး​ေအး​ေက်ာ္​ေျပာသြား​ေသာ စကားမ်ားကို ျပန္လည္ၾကား​​ေယာင္ရင္း စိတ္အစဥ္တို႔က ဝကၤပါထဲတြင္ မ်က္စိလည္​ေနသလို...

ဦး​ေအး​ေျပာသလို...သူတို႔ဒီအ​​​ေျခအ​ေနထိ တိုးတက္​​ေအာင္ျမင္လာတာ Phlukရွိ​ေနလို႔ပင္၊ ဆက္ၿပီးမပူး​ေပါင္း​ေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ ဤအ​ေျခအ​​​ေနတြင္ ဆက္လက္ရပ္တည္နိုင္ဖို႔ ရွိုင္းသန့္အ​ေတာ္ ႐ုန္းကန္ရ​ေပမည္။ ဒယ္ဒီ ႏွစ္​ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားပမ္းစားတည္​ေဆာက္ထား​ေသာ ​ေအာင္ျမင္မႈအသီးအပြင့္မ်ားကို ရွိုင္းသန့္ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းရမည္။ သူ႕​ေၾကာင့္ႏွင့္​ေတာ့ ၿပိဳလဲ​လို႔မျဖစ္​ေပ။

တစ္ဖက္တြင္​ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ႏွလုံးသားက ထို​ေကာင္မ​ေလးသည္ မည္သူပင္ျဖစ္​ေစ၊ မည္သို႔ပင္ ​ေခ်ာ​ေမာလွပပါ​ေစ စိတ္ဝင္စားလိမ့္မွာမဟုတ္ဟု ​ေသခ်ာ​ေျပာ​ေန​ေလသည္။
ဒါဆို သူ႕ႏွလုံးသားက ဘယ္သူ႕ကို လိုလားတာလဲ....
ဒီအ​ေျဖကိုလည္း သူမသိ​ေပ။
ခ်စ္ရမည့္သူမရွိ​​ေသးဘူးဟူ၍သာ ထိုအ​ေျဖကို​ေတာင္း​ေန​ေသာ မိမိစိတ္ကို ​​ေျဖသိမ့္လိုက္သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူႏွင့္​ေတြ႕၍ ​ေဆြး​ေႏြးၾကည့္ခ်င္သည္။ အက်ိဳးမယုတ္နိုင္ဟုဆိုကာ ​ဖဲလ္ႏွင့္​ေတြ႕ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

​ေနာက္ရက္တြင္ ဦး​ေအးအကူအညီျဖင့္ ဖဲလ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရကာ ​ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ပထမဆုံး​ေတြ႕ျဖစ္ၾကသည္။

​​ဖဲလ္ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲသို႔ဝင္လာၿပီး ရွိုင္းသန့္ကိုရွာလိုက္သည္။ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီစြာ ခါးတိုရွပ္အကၤ်ီႏွင့္ ​ေျခမ်က္စိထိဖုံး​ေသာ ဂ်င္း​ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ​ေနကာမ်က္မွန္ကို တပ္ဆင္ထားသည္။ မထူမပါး​ေဒါက္ဖိနပ္ကိုသာ စီးထား​ေသာ္လည္း အရပ္က သိသိသာသာရွည္ထြက္​ေနသည္။ ​ပုခုံး​ေလာက္ရွိ​ေသာ ​ေျဖာင့္စင္းသည့္မ​ေဟာ္ဂနီ​ေရာင္ဆံပင္တို႔ကို စည္း​ေႏွာင္ျခင္းမရွိဘဲ ျဖန့္က်က္ထားသည္။

သူ႕အ​ေဖ​ေျပာျပထားသျဖင့္ ရွိုင္းသန့္ပုံကို ျမင္ဖူးထားသည္။ ရွိုင္းသန့္ကို​​ေတြ႕​ေတာ့ လက္ျပလိုက္ကာ ထိုင္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ​ေနကာမ်က္မွန္ကိုခြၽတ္လိုက္ကာ သူကစ၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

"Sawadee, Khun Shine Thant...
Pearl Wicachat..."

ညာဘက္လက္ကို ရွိုင္းသန့္ဆီကမ္း​ေပး​ေတာ့ ရွိုင္းသန့္လည္း လက္ကိုဆြဲကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

"ရွိုင္းလို႔ပဲ​ေခၚလို႔ရမလား..."

"ဟုတ္ကဲ့ဗ်... ရပါတယ္... ဖဲလ္အဆင္​ေျပသလို​ေခၚ​ပါ..."

"ဖဲလ္ကို လာ​ေတြ႕တယ္ဆို​ေတာ့ လက္ခံလိုက္တာလား ရွိုင္း"

"လက္ခံတာမဟုတ္​ေသးပါဘူး... မင္းနဲ႕​ေတြ႕ၾကည့္ၿပီး ​တစ္​ေယာက္ကိုတစ္​ေယာက္ အရင္​ေလ့လာရ​ေအာင္ပါ..."

"အိုးး...​ေကာင္းပါတယ္...အခ်ိန္အၾကာႀကီး​ေတာ့ မဆြဲ​ေစခ်င္ဘူး...ျမန္ျမန္လက္ခံလိုက္တာ ႏွစ္​ေယာက္လုံးအတြက္​ေကာင္းမယ္"

"ဖဲလ္ဘက္က​​ေရာ... စိတ္မရွိရင္...ဘာလို႔လက္ခံလိုက္တာလဲ...ကြၽန္​ေတာ္သိလို႔ရမလားခင္ဗ်"

ဖဲလ္က ရွိုင္းသန့္ကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ကာ...

"အ​က်ိဳးရွိလို႔​ေပါ့..."

"ဒါဆို...ကြၽန္​ေတာ့ကိုစိတ္ဝင္စားလို႔မဟုတ္ဘူးမလား..."

ရွိုင္းသန့္စကားဆုံး​ေတာ့ ဖဲလ္ အက်ယ္ႀကီး ​ေအာ္ရယ္လိုက္သည္။

"နီး​ေတာင္ မနီးစပ္ဘူး..."

"အခုလိုၾကားရတာ ကြၽန္​ေတာ္လည္း ဝမ္းသာပါတယ္"

"အ​ေဖ့အျမင္မွာ ဖဲလ္တို႔ႏွစ္​ေယာက္ အဆင္​ေျပတယ္လို႔ ထင္ရ​ေအာင္ ​ေန​ေပးနိုင္မလား...
ရွိုင္း မဆုံးျဖတ္ရ​ေသးခင္ အခ်ိန္အထိ​ေပါ့..."

"ကြၽန္​​ေတာ့ဘက္က အဆင္​ေျပပါတယ္"

"ဒါဆို ဖဲလ္ မနက္ျဖန္ ရွိုင္းဆီကို လာခဲ့မယ္... ok?..."

"ရပါတယ္ ဖဲလ္...အၿမဲႀကိဳဆိုလ်က္ပါ..."

ထို႔​ေနာက္ အခ်င္းခ်င္းႏႈတ္ဆက္ကာ ဖဲလ္ကအရင္ ထြက္သြား​ေလသည္။ ရွိုင္းသန့္လည္း ထိုအခါမွ သက္ျပင္းခ်နိဳင္ကာ ဖဲလ္ကို​ေလွ်ာ့မတြက္သင့္​ေၾကာင္းပါ တခါတည္း သ​ေဘာ​ေပါက္လိုက္သည္။

ဖဲလ္လိုခ်င္သည္ဆို​ေသာ သူတို႔ႏွစ္​ေယာက္ လက္ထပ္မွရမည့္ အက်ိဳးအျမတ္ကို ရွိုင္းသန့္သိခ်င္သည္။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ ဖဲလ္ကို အျခားနည္းႏွင့္ ကူညီရမည္။ ထိုအခါမွသာ ပူး​ေပါင္းမႈမဖ်က္သိမ္းရန္ ဖဲလ္အကူအညီကို ျပန္လည္ရယူရမည္။ ထို႔​ေၾကာင့္ ဖဲလ္ႏွင့္မိတ္​ေဆြျဖစ္ရသည္မွာ အက်ိဳးမယုတ္နိုင္​ေပ။ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ကူညီနိုင္လိမ့္မည္ဟု ရွိုင္းသန့္ယုံၾကည္မိသည္။

တစ္​ေန႕ ရွိုင္းသန့္ကုမၸဏီသိူ႕ ဖဲလ္အလည္လာတာ​ေၾကာင့္ အလုပ္ကိစၥမ်ားကို ခဏရပ္နားထားကာ သူ႕ကိုအခ်ိန္​ေပးျဖစ္သည္။ လုံ​ေလာက္​​ေသာ ရင္းႏွီးမႈယူၿပီးမွသာ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံးအတြက္ အက်ိဳးရွိနိုင္မည့္ အ​ေပးအယူကို ​ေဆြး​ေႏြးသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။

ဖဲလ္က အ​ေျခအ​ေနအခ်ိန္အခါကို လိုက္၍ျပဳမူ​ေနထိုင္တတ္သည္။ သူ႕အတြက္ လိုအပ္သည္ျဖစ္​ေစ၊ မလိုအပ္သည္ျဖစ္​ေစ ရွိုင္းသန့္၏ ကုမၸဏီကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈ၍ သိခ်င္သည္မ်ားကို ​ေမးျမန္း​​ေသးသည္။

ဖဲလ္ကို ရွိုင္းသန့္က အထူးဧည့္သည္အ​ေနျဖင့္ သတ္မွတ္ထားသည္ကတစ္​ေၾကာင္း၊ ဖဲလ္၏ ပင္ကိုပုံစံစရိုက္ကိုျမင္နိုင္သည္ကတစ္​ေၾကာင္း အားလုံးက သူ႕ကိုရွိန္ၾကသည္။ ရွိုင္းသန့္၏ အနီးဆုံးဧည့္္သည္မ်ားလာလွ်င္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ မ်က္ႏွာ​ေျပာင္တတ္​ေသာ စိုင္းပင္ တုပ္တုပ္မွမလႈပ္ရဲ​ေလာက္​ေအာင္အထိ....

ဖဲလ္ျပန္သြားၿပီဆိုမွ စိုင္း သက္ျပင္းခ်နိဳင္​ေတာ့သည္။ စိုင္းအျဖစ္ကိုသိ​ေန​ေသာ ရွိုင္းသန့္က သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး သြား​ေပၚ႐ုံမွရယ္ကာ စလိုက္​ေသးသည္။

"ငါတို႔ ကိုစိုင္းႀကီး... ဖဲလ္နဲ႕က်မွ အသံတိတ္လွခ်ည္လား"

"​ေျပာကိုမ​ေျပာခ်င္ဘူးကြာ၊ မ်က္ႏွာကလည္း တင္းၿပီး မာထန္​ေနတာပဲ။ ငါ့ကို မခ်ိၿပဳံး​ေလးတစ္ခါပဲ ၿပဳံးျပတာ ျမင္ဖူးတယ္။ ဒီ​ေလာက္ မ်က္ႏွာ​ေၾကာတင္း​ေနတာကို ငါကဘယ္လိုမ်က္ႏွာနဲ႕ ႐ႊတ္​ေနာက္​ေနာက္ သြား​ေျပာရဲမလဲ....

မင္းတကယ္ပဲ ဒီ​ေကာင္မ​ေလးကို ယူ​ေတာ့မွာလား..."

"မဆုံးျဖတ္ရ​ေသးပါဘူးကြာ..."

ရွိုင္းသန့္စကားဆုံး​ေတာ့ စိုင္းတစ္​ေယာက္ ​ေခါင္းကိုခါရမ္းကာ ႐ုံခန္းထဲကထြက္သြား​ေတာ့သည္။ ရွိုင္းသန့္လည္း ထိုင္ခုံကိုမွီ၍ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ ခ်မိသည္။

အကယ္၍ ဖဲလ္ႏွင့္ညွိႏွိုင္းမႈ မ​ေအာင္ျမင္ခဲ့​ေသာ္ သူ႕ဘဝကို ကုမၸဏီအတြက္ႏွင့္ စ​ေတးရမည္လား....
ဒယ္ဒီ့မ်က္ႏွာကို​​ေထာက္ၿပီး မိတ္မပ်က္​ေစရန္ လက္ခံလိုက္ရမည္လား...

ဒါဆို သူ႕ရဲ႕ တစ္ဦးတည္း​က်န္ခဲ့ေသာ မိသားစုဝင္ လြန္းက​ေရာ...
သ​ေဘာတူပါ့မလား...
ဒီက​ေလး သူမပါဘဲ ​ေလာကႀကီးကို တစ္​ေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္ျဖစ္​ေနပါ့မလား....

​ေသခ်ာတာတစ္ခုက....
ညီညီ့ကို ႐ုတ္တရက္ႀကီး တစ္​ေယာက္တည္း ထားခဲ့ဖို႔က​ေတာ့ ကိုကိုအဆင္သင့္မျဖစ္​ေသးဘူး...........

ဒီတစ္ပတ္​ေက်ာင္းပိတ္ရက္ လြန္းအိမ္ျပန္ျဖစ္သည္။
မနက္ခင္း ​မနက္စာစားၿပီးခ်ိန္ ကုမၸဏီသို႔သြားရန္ ရွိုင္းသန့္ လြန္းကို​ေခၚသည္။ အိမ္တြင္​ေနလည္း လုပ္စရာမရွိမည့္အတူတူ သူႏွင့္ လိုက္ခဲ့ရမည္ဟု ရာဇသံ​ေပး​ေလ​ေတာ့ လြန္းလည္း ​မျငင္း​နိုင္​ေတာ့​ေပ။

ကုမၸဏီသို႔​​ေရာက္​​ေသာအခါ အလ်င္​ေရာက္​ႏွင့္​ေန​​ေသာ စိုင္းတစ္​ေယာက္ ျပာယာခတ္​ေနသည္ကို ​ေတြ႕ရသျဖင့္ ရွိုင္းသန့္ လွမ္း​ေမးလိုက္သည္။

"ဟိုမမ.... မမဖဲလ္ ခဏ​ေနလာမယ္တဲ့
မင္းမ​ေရာက္​ခင္​ေလးကပဲ ႐ုံးခန္းဖုန္းကို ဆက္တယ္...
ကံဆိုးတဲ့ ငါက ဖုန္းကိုင္မိတာ​ေပါ့ကြာ..."

"အဲဒါကို ဘာျဖစ္လို႔ ဆပ္ျပာသည္လင္​ေပ်ာက္ျဖစ္​ေနတာလဲ"

"ဒီ​ေန႕က စ​ေန​ေန႕​ေလကြာ... တျခားဝန္ထမ္း​ေတြ မရွိ​ဘူး​​ေလ... အဲ​ေတာ့ သူ​ေလွ်ာက္လုပ္သမွ် ငါတို႔ႏွစ္​ေယာက္ပဲဒိုင္ခံ​ေျဖရွင္းရ​ေတာ့မွာ​ေပါ့... ဒီလိုမွန္းသိ ဒီ​ေန႕ခြင့္ယူပါတယ္"

စိုင္းစကား​ေၾကာင့္ ရွိုင္းသန့္ရယ္ခ်င္သြား​ေသာ္လည္း ဖဲလ္လာမည္ဆိုသည္က​ေတာ့ တကယ္ပင္ သူ႕အတြက္စိတ္အ​ေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရသည္။

"ဖဲလ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ကိုစိုင္း...
သူကဘာမို႔လို႔ အဲ​ေလာက္​ေၾကာက္​ေနရတာလဲ..."

ႏွစ္​ေယာက္သား တိတ္ဆိတ္​ေနရင္း လြန္းကဝင္​ေမးတာ​ေၾကာင့္ ရွိုင္းသန့္ အခုမွ လြန္းပါလာသည္ကို သတိထားမိသည္။ သူလြန္းကို ဖဲလ္အ​ေၾကာင္း မ​ေျပာရ​ေသး​ေပ။ ​ေျပာဖို႔ရန္လည္း တြန့္ဆုတ္​ေနမိသည္။

လြန္း၏အ​ေမးကို စိုင္းကျပန္​ေျဖမည္အျပဳ ရွိုင္းသန့္က လက္ျပကာ တားလိုက္သည္။ ထို႔​ေနာက္ စိုင္းကို ဖဲလ္လာလွ်င္ ႐ုံးခန္းထဲ၌ ဧည့္ခံထားရန္ မွာလိုက္ၿပီး လြန္းကို meeting roomသို႔ ဆြဲ​ေခၚသြား​သည္။

"ကိုကို သူကဘယ္သူလဲ​ေျဖဦး​ေလ"

"အင္းညီညီ... ကိုကိုလည္း အဲဒါ​ေျပာမလို႔...
ဖဲလ္က ကိုကိုတို႔ ကုမၸဏီနဲ႕အက်ိဳးတူ ပူး​ေပါင္းထားတဲ့ကုမၸဏီကပဲ...ဒယ္ဒီမဆုံးခင္ သူတို႔လူႀကီးခ်င္း​ ကိုကိုတို႔ကို သ​​​ေဘာတူထားခဲ့တာ...
ဖဲလ္က...."
စကားစတို႔ခဏ ျပတ္​သြားၿပီးမွ အသက္ျပင္းျပင္းရႉကာ ဆက္​ေျပာသည္။

"ကိုကို လက္ထပ္ရမဲ့သူပဲ"

ရွိုင္းသန့္၏အ​ေျဖကို ၾကားၿပီး​ေနာက္ လြန္း​ေနရခက္လာသည္။ မ​ေမွ်ာ္လင့္ထားပါ​ေသာ ကိစၥတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရ၍လားမသိ အသက္ရႉႏႈန္း​ေတြ ျမန္လာသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက သူ႕အလိုလိုျပဴးက်ယ္သြားၿပီး ရင္ထဲတြင္ စို႔တက္လာသည္။ အတန္ၾကာသည္အထိ ဘာစကားမွ မ​ေျပာနိုင္သလို ဘာမွလည္း မသိ​ေတာ့၊ ကိုကိုက ဆက္​ေျပာ​ေနသည္ထင္ရ​ေသာ္လည္း မၾကားနိုင္​ေတာ့။

သူ​ေျပာသည္မ်ားကို ၾကားဟန္မရွိ​ေသာ လြန္းကို ရွိုင္းသန့္ ပုခုံးကိုကိုင္လႈပ္၍....

"ကိုကို​​ေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား ညီညီ..."

ထိုအခါမွ အသိျပန္ဝင္လာၿပီး လြန္း​ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ ​ေခါင္းရမ္းမိလိုက္သည္။

"ကိုကို မဆုံးျဖတ္ရ​ေသးဘူးလို႔​ေျပာတာ...."

"ဘာကိုလဲ"

"လက္ထပ္ဖို႔ ကိစၥကို​ေလ.... လူႀကီး​ေတြ ဘယ္လိုပဲသ​ေဘာတူတူ ကိုကိုဆုံးျဖတ္မွ ျဖစ္မွာပါ"

"ဒါဆို ကိုကိုက ဘယ္လိုဆုံးျဖတ္မွာလဲ...
လက္ခံမွာလား..."

"မသိ​ေသးဘူး ညီညီ... အခ်ိန္ယူရဦးမယ္..."

"ဒါဆို လက္ခံတယ္ဆိုတဲ့အ​ေျဖ ရွိနိုင္တဲ့သ​ေဘာလား..."

ညီညီ့အ​ေမး​ေၾကာင့္ ရွိုင္းသန့္ သူ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ အနားသို႔ကပ္ၿပီး သူ႕ကိုဖက္ထားလိုက္သည္။

"ကိုကိုသိတယ္... ညီညီဒါကို ခ်က္ခ်င္းလက္ခံနိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ... ဒါ​ေပမဲ့ ညီညီ...
ကိုယ္က လက္မခံနိုင္​ေပမဲ့ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့အရာ​ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ဖူးတာပဲ...

စိတ္ခ်ပါ.... ကိုကို႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္က ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါ​ေစ... ညီညီ့ကို ဘယ္​ေတာ့မွ တစ္​ေယာက္တည္းထားမသြားဘူး...ကိုကိုကတိ​ေပးတယ္"

ရွိုင္းသန့္စကားအဆုံးတြင္ လြန္းသူ႕ရင္ခြင္ထဲမွ တြန္းထြက္ကာ သူ႕ကို​​​​ေမာ့ၾကည့္ရင္း ခနဲ႕ၿပဳံးတစ္ခု ၿပဳံးသည္။

"အင္းပါ... ကိုကို႔ကတိအတိုင္းပဲ​ေပါ့..."

ထို႔​ေနာက္ အခန္းထဲမွ လြန္းအရင္ ထြက္သြား​​​ေလသည္။ ၾကမ္းျပင္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနင္းရင္း နီရဲ​လာေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စုံကို တျခားသူမ်ားမရိပ္မိ​​ေစဖို႔ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ ဦးတည္ရာက သန့္စင္ခန္းဆီသို႔...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Note: ဒီအပိုင္းမွာ အ​ေရးအသားက နည္းနည္း​ေလး ျမန္မာကားဆန္သြားပါတယ္...
businessနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ပိစိ​ေလး​ေတာင္ မသိတဲ့အတြက္ ၾကားဖူးနားဝ​ေတြပဲ​ေရးမိသြားပါတယ္😁
ခြင့္လႊတ္​ ျဖည့္​ေတြးေပးၾကပါဦး🙏🏻

© Zinc ,
книга «clandestine - နှလုံးသားက လျှို့ဝှက်ခိုင်းသည်(ႏွလံုးသားက လၽွို႔ဝွက္ခိုင္းသည္)».
Коментарі