Part 4
Unicode...
သာယာသော နံနက်ခင်းတစ်ခု.....
နံနက်ဆိုလျှင် တစ်မိသားစုလုံး ၆နာရီခွဲလောက် အိပ်ရာထလေ့ရှိသည်။
ကျောင်းသွားရမည့်သူ အလုပ်သွားရမည့်သူနှင့် ထိုအချိန်လောက်ထ၍ ပြင်ဆင်မှသာ အချိန်မှီတတ်သည်။
ဒေါ်ကြည်ဖြူက တခါတလေ ပိုစော၍ထတတ်ပြီး နံနက်စာကို ကိုယ်တိုင်ပြင်ဆင်ပေးလေ့ရှိသည်။
လွန်းလည်း နံနက်ကိုးနာရီတွင် ဆရာများ လာမည်ဖြစ်ပြီး စာသင်ရမည်။
ရေချိုးပြီး နံနက်စာစားရန် အောက်ဆင်းမည်အပြု တစ်ဖက်ခန်း၌ ရှိုင်းသန့်က သူ့အခန်းရှေ့တွင် အခန်းတံခါးကိုမှီပြီး လက်ထဲတွင် စာအုပ်အချို့ကိုပိုက်ကာ ရပ်နေသည်။
လွန်းထွက်လာတာမြင်တော့ လာခဲ့ဦးဟုဆိုကာ လက်ယပ်ခေါ်လိုက်သည်။
အနားသို့ရောက်လာသောအခါ ရှိုင်းသန့်လက်ထဲတွင်ရှိသော စာအုပ်များကို လွန်းဆီလွှဲပေးပြီး နှစ်ကိုယ်ကြားနိုင်ရုံသာ တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။
"ရော့၊ ဒီစာအုပ်တွေထဲကဟာကို ငါ့စာအုပ်တွေထဲပြန်ကူးပေးထား၊
ဘာသာတွေတော့ ခွဲတတ်ပါတယ်နော်?....
မင်း စာရေးစာဖတ်တတ်နေပြီမလား....
လက်ရေးတူအောင်ရေး....
ဒီနေ့ည အပြီးရေးထား"
ပြောပြီးသည်နှင့် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းသွားလေသည်။
လွန်းသုတကတော့ စာအုပ်များကိုပိုက်ကာ အောက်ထပ်ဆင်းသွားသော ကျောပြင်ကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။
နံနက်ကိုးနာရီမှ ညနေလေးနာရီအထိ စာသင်ပြီးနောက် လွန်းသုတ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာလိုက်သည်။
စာသင်နှစ် တစ်ဝက်ကျော်ရောက်လာပြီဖြစ်သဖြင့် လွန်းသုတ ထိုင်းစာကို အတော်လေး နှံ့စပ်ကျွမ်းကျင်နေပြီ၊ ဆရာများနှင့်လည်း အပြန်အလှန်ပြောဆိုသဖြင့် အပြောလည်း သွက်လာပြီ...
ဒီနေ့တော့ သူ့အိမ်စာတွေမလုပ်နိုင်သေး၊ ကိုကိုခိုင်းထားတာတွေ အရင်လုပ်ရပေဦးမည်။
ကိုကိုပေးထားသော စာအုပ်များကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ကူးရမည့်စာများမှာ တစ်အုပ် တစ်အုပ်ကို နည်းတာမဟုတ်။
စာမျက်နှာ ဆယ်မျက်နှာကျော်တွေချည်း.....
သုံးဘာသာလောက်ရှိမည်။
ထိုင်းဘာသာတွေနှင့်ချည်းပဲဖြစ်သည်။
လွန်းသုတအနားယူရန်ပင် မစဥ်းစားတော့ဘဲ တခါတည်း စာကြည့်စားပွဲပေါ် ဝင်ထိုင်ကာ ပထမဆုံးကူးရမည့်စာအုပ်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး စတင်ရေးတော့သည်။
"သားငယ်ရေ... ညစာစားရအောင်၊ ဆင်းခဲ့တော့နော်"
အခန်းရှေ့မှ မေမေ့အသံကိုကြားမိတော့ တုံ့ဆိုင်းမှုမရှိဘဲ ဟုတ်ကဲ့ဟုသာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
ကူးနေရင်းနှင့် နာရီပင်မကြည့်မိလိုက်၊ ညခုနစ်နာရီထိုးနေပြီ....
ထိုင်းစာကိုအခုနှစ်မှ စရေးဖူးသည့် သူ့အတွက် ဆယ်မျက်နှာဆိုသောစာများကလည်း ရေးရန်တော်တော်အချိန်ယူရသည်။ ထို့ကြောင့် အခုထိ တစ်ဘာသာနှင့် တစ်ဝက်လောက်သာ ပြီးသေးသည်။
ညစာမြန်မြန်စား၍ အပေါ်အမြန်တက်လာကာ လက်ကျန်စာများကို ဆက်ကူးနေလိုက်သည်။ မရပ်မနားကူးမှ ညဆယ်နာရီတွင် အကုန်ပြီးသွားတော့သည်။
"ကိုကို ကျွန်တော်ပါ၊ ဝင်ခဲ့မယ်နော်"
တုံ့ပြန်မှုကိုမစောင့်တော့ဘဲ ဝင်ခဲ့ကာ စာအုပ်များကို ရှိုင်းသန့်ဆီ လွှဲပေးလိုက်သည်။
ရှိုင်းသန့်က စာအုပ်များကို အတန်ကြာသည်အထိ လှန်လှောကြည့်ပြီး တစ်ချက်ပြုံးသည်။
"တော်သားပဲ၊ ငါကမပြီးဘူးထင်နေတာ..."
"ကိုကို၊ ဒီလောက်စာအများကြီးလုပ်ရတာလား
အဲဒါကို ဘာလို့နေ့တိုင်းအိမ်စာတွေမလုပ်တာလဲ
ပြီးတော့ သူများဆီက ကူးရ.......
မဟုတ်မှလွဲ ကိုကို ကျောင်းပျက်တာလား၊ ဒယ်ဒီမသိဘဲလေ"
လွန်းသုတစကားကြောင့် ရှိုင်းသန့် သူ့ကို အကြည့်စူးစူးနှင့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ချက်ချင်း မျက်နှာလွှဲပစ်သည်။
"မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး၊ သွားတော့ ငါခိုင်းတာပဲလုပ်၊
ငါ့ကိုဆရာလာမလုပ်နဲ့၊ ပြီးတော့ ဒယ်ဒီ့ကိုသွားတိုင်ရင် မင်းအသေပဲ"
"ဒါဆို ကိုကို တကယ်ကျောင်းပြေးတာပေါ့၊ ဘာလို့လဲ၊ ဘယ်တွေသွားတာလဲဟင်၊
ဒယ်ဒီတို့ စိတ်ပူမှာပေါ့.... ပြီးတော့ ကိုကိုတစ်ခုခုဖြစ်သွား...."
"တိတ်စမ်း၊ မင်းကငါ့အဖေလား....
ငါ့ဘာသာ ဘာဖြစ်ဖြစ် မင်းအပူမပါဘူး...
ငါ့ကို ဂရုစိုက်ချင်ယောင် လာဆောင်ပြမနေနဲ့
အပိုတွေလုပ်လည်း ငါမင်းကို အမြင်ကြည်လာမှာမဟုတ်ဘူး...
ငါအသိအမှတ်မပြုလည်း မင်းနဲ့သက်ဆိုင်တဲ့ အမွေတွေရမှာ... မပူနဲ့"
ဒေါသတို့ဖြင့် ကျယ်လောင်စွာ အော်ပြောလိုက်သော ရှိုင်းသန့်ကို လွန်းသုတစိုက်ကြည့်ရင်း မျက်ဝန်းထက်မှ မျက်ရည်စတို့ စို့တက်လာသည်။
"ကိုကိုဘယ်လိုပဲ ထင်ထင်ပါ၊ နောက်တခါကျောင်းပြေးရင် ဒယ်ဒီ့ကိုပြောရမာပဲ၊
အစတည်းက ကျွန်တော့ကိုလက်မခံတဲ့အတူတူ
ကိုကို အပြင်မှာ ဘယ်သူမှမသိဘဲ တစ်ခုခုဖြစ်မှာထက်စာရင်
ဒယ်ဒီ့ကိုပြောလိုက်လို့ ကိုကို ကျွန်တော့ကိုပိုမုန်းသွားတာပဲ လက်ခံလိုက်မယ်"
ရှိုင်းသန့်တုံ့ပြန်ချက်ကိုပင်မစောင့်ဘဲ သူ့အခန်းဆီသို့သာ ပြေးထွက်သွားလိုက်သည်။
အပိုတွေလို့ ထင်တယ်လား..... အမွေတွေတဲ့..
လွန်းဒါတွေ မသိပါဘူး... အစတည်းက မိဘမေတ္တာတောင် နပ်မှန်အောင်မရခဲ့တာ....
အစတည်းက ဘာမှမှမရှိခဲ့တာ....
အစက လွန်းလိုချင်တာဘာမှမရှိခဲ့ပါဘူး...
အခုတော့ လွန်းမျှော်လင့်မိတာ....
သာယာအေးချမ်းပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေနှင့် ပြည့်နှက်နေသော ရိုးရှင်းသည့် မိသားစုဘဝလေး.....
ဒယ်ဒီ့ဂရုစိုက်မှု....
မေမေ့နွေးထွေးမှု ပြီးတော့....
ကိုကို့ရဲ့ ညီအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုမှု......
ဒီလောက်ပါပဲ....ကိုကိုရယ်.....
လွန်းရဲ့ ရိုးစင်းတဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေကို မရိုက်ချိုးပါနဲ့လား........
~~~~~~~~~~~~~~~~
"မာမီ..... မာမီ
ကယ်ကြပါ....မာမီမသေသေးဘူးလေ...မဟုတ်ဘူး... မာမီ......"
ရှိုင်းသန့် အိပ်မက်မှ လန့်နိုးလာတော့ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးများစိုရွှဲနေလေသည်။ ဘေးတွင် အသင့်ရှိနေသော ရေဘူးကိုယူသောက်လိုက်ပြီး ပြန်အိပ်ကြည့်သော်လည်း အိပ်မရတော့....
ဒီအိပ်မက်ဆိုးကို သူမကြာခဏမက်လေ့ရှိသည်။
ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်သောနေရာတွင် မောင်းသူနေရာမှာ သွေးများပေကျန်နေသော မာမီ့ပုံရိပ်.....
ဘေးထိုင်ခုံနေရာမှ အသိစိတ်တဝက်တပြတ်နှင့် ဝိုးတဝါးအမြင်အာရုံတို့ဖြင့်မြင်လိုက်ရသော အရိပ်တစ်ခု....
ထိုအရိပ်က သွေးထွက်လွန်၍ သတိလစ်နေသော မာမီ့အနားတိုးလာသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူ၏အမြင်အာရုံများလည်း ပို၍မှုံဝါးလာကာ နောက်ဆုံးတွင်တော့ အလုံးစုံ အမှောင်ထုကြီး ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
မက်လေ့ရှိသော အိပ်မက်ဆိုးအကြောင်း ပြန်တွေးရင်း
ဆက်ပြီးအိပ်မရတော့တာကြောင့် နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက်၅နာရီထိုးနေပြီမို့ ရေထချိုးပြီး ကျောင်းသွားရန် ပြင်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
စာအုပ်များကို လွယ်အိတ်ထဲထည့်ရန် ပြင်လေတော့ မနေ့က လွန်းသုတပြောသွားသည်များကို နားထဲပြန်ကြားယောင်မိသည်။
ငါ့ကိုတကယ်ပဲ အစ်ကိုတစ်ယောက်လို သဘောထားတာလား.... စိုးရိမ်ပေးနေတာလား....
လက်မခံချင်ပေမဲ့ ဖြစ်တည်ပြီးသောအမှန်တရားကို ပြင်လို့တော့ မရဘူးမလား....
ဟုတ်ပါတယ် သူဘယ်လိုပဲ လက်မခံပါစေ...
သူတို့က ညီအစ်ကိုတွေပဲ.....
သူ့ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြန်ဆက်ဆံရင်ကောင်းမလား....
ငါ့အတွက်အပမ်းမှမကြီးတာ....
မဟုတ်သေးပါဘူး သူ့ဘက်ကဟန်ဆောင်နေတာဆိုရင်ရော....
အင်း...ဒါကမှပိုဖြစ်နိုင်သေးတယ်...
ဒယ်ဒီ့ဆီက အမှတ်တွေယူနေတာနေမှာပေါ့...
သူ့အမေကလည်း မြှောက်ပေးနေဦးမှာ....
၇နှစ်အရွယ်ကောင်လေးကများ တခြားသူကို စိတ်ပူတယ်လေးဘာလေးနဲ့....
ဒီကောင်နဲ့တော့ ဘယ်တော့မှတည့်မှာမဟုတ်ဘူး.....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zawgyi...
သာယာေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခု.....
နံနက္ဆိုလွ်င္ တစ္မိသားစုလုံး ၆နာရီခြဲေလာက္ အိပ္ရာထေလ့ရွိသည္။
ေက်ာင္းသြားရမည့္သူ အလုပ္သြားရမည့္သူႏွင့္ ထိုအခ်ိန္ေလာက္ထ၍ ျပင္ဆင္မွသာ အခ်ိန္မွီတတ္သည္။
ေဒၚၾကည္ျဖဴက တခါတေလ ပိုေစာ၍ထတတ္ၿပီး နံနက္စာကို ကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္ေပးေလ့ရွိသည္။
လြန္းလည္း နံနက္ကိုးနာရီတြင္ ဆရာမ်ား လာမည္ျဖစ္ၿပီး စာသင္ရမည္။
ေရခ်ိဳးၿပီး နံနက္စာစားရန္ ေအာက္ဆင္းမည္အျပဳ တစ္ဖက္ခန္း၌ ရွိုင္းသန့္က သူ႕အခန္းေရွ႕တြင္ အခန္းတံခါးကိုမွီၿပီး လက္ထဲတြင္ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကိုပိုက္ကာ ရပ္ေနသည္။
လြန္းထြက္လာတာျမင္ေတာ့ လာခဲ့ဦးဟုဆိုကာ လက္ယပ္ေခၚလိုက္သည္။
အနားသို႔ေရာက္လာေသာအခါ ရွိုင္းသန့္လက္ထဲတြင္ရွိေသာ စာအုပ္မ်ားကို လြန္းဆီလႊဲေပးၿပီး ႏွစ္ကိုယ္ၾကားနိုင္႐ုံသာ တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
"ေရာ့၊ ဒီစာအုပ္ေတြထဲကဟာကို ငါ့စာအုပ္ေတြထဲျပန္ကူးေပးထား၊
ဘာသာေတြေတာ့ ခြဲတတ္ပါတယ္ေနာ္?....
မင္း စာေရးစာဖတ္တတ္ေနၿပီမလား....
လက္ေရးတူေအာင္ေရး....
ဒီေန႕ည အၿပီးေရးထား"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းသြားေလသည္။
လြန္းသုတကေတာ့ စာအုပ္မ်ားကိုပိုက္ကာ ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားေသာ ေက်ာျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
နံနက္ကိုးနာရီမွ ညေနေလးနာရီအထိ စာသင္ၿပီးေနာက္ လြန္းသုတ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာလိုက္သည္။
စာသင္ႏွစ္ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္သျဖင့္ လြန္းသုတ ထိုင္းစာကို အေတာ္ေလး ႏွံ႕စပ္ကြၽမ္းက်င္ေနၿပီ၊ ဆရာမ်ားႏွင့္လည္း အျပန္အလွန္ေျပာဆိုသျဖင့္ အေျပာလည္း သြက္လာၿပီ...
ဒီေန႕ေတာ့ သူ႕အိမ္စာေတြမလုပ္နိုင္ေသး၊ ကိုကိုခိုင္းထားတာေတြ အရင္လုပ္ရေပဦးမည္။
ကိုကိုေပးထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကူးရမည့္စာမ်ားမွာ တစ္အုပ္ တစ္အုပ္ကို နည္းတာမဟုတ္။
စာမ်က္ႏွာ ဆယ္မ်က္ႏွာေက်ာ္ေတြခ်ည္း.....
သုံးဘာသာေလာက္ရွိမည္။
ထိုင္းဘာသာေတြႏွင့္ခ်ည္းပဲျဖစ္သည္။
လြန္းသုတအနားယူရန္ပင္ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ တခါတည္း စာၾကည့္စားပြဲေပၚ ဝင္ထိုင္ကာ ပထမဆုံးကူးရမည့္စာအုပ္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး စတင္ေရးေတာ့သည္။
"သားငယ္ေရ... ညစာစားရေအာင္၊ ဆင္းခဲ့ေတာ့ေနာ္"
အခန္းေရွ႕မွ ေမေမ့အသံကိုၾကားမိေတာ့ တုံ႕ဆိုင္းမႈမရွိဘဲ ဟုတ္ကဲ့ဟုသာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ကူးေနရင္းႏွင့္ နာရီပင္မၾကည့္မိလိုက္၊ ညခုနစ္နာရီထိုးေနၿပီ....
ထိုင္းစာကိုအခုႏွစ္မွ စေရးဖူးသည့္ သူ႕အတြက္ ဆယ္မ်က္ႏွာဆိုေသာစာမ်ားကလည္း ေရးရန္ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခုထိ တစ္ဘာသာႏွင့္ တစ္ဝက္ေလာက္သာ ၿပီးေသးသည္။
ညစာျမန္ျမန္စား၍ အေပၚအျမန္တက္လာကာ လက္က်န္စာမ်ားကို ဆက္ကူးေနလိုက္သည္။ မရပ္မနားကူးမွ ညဆယ္နာရီတြင္ အကုန္ၿပီးသြားေတာ့သည္။
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ္ပါ၊ ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ္"
တုံ႕ျပန္မႈကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဝင္ခဲ့ကာ စာအုပ္မ်ားကို ရွိုင္းသန့္ဆီ လႊဲေပးလိုက္သည္။
ရွိုင္းသန့္က စာအုပ္မ်ားကို အတန္ၾကာသည္အထိ လွန္ေလွာၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်က္ၿပဳံးသည္။
"ေတာ္သားပဲ၊ ငါကမၿပီးဘူးထင္ေနတာ..."
"ကိုကို၊ ဒီေလာက္စာအမ်ားႀကီးလုပ္ရတာလား
အဲဒါကို ဘာလို႔ေန႕တိုင္းအိမ္စာေတြမလုပ္တာလဲ
ၿပီးေတာ့ သူမ်ားဆီက ကူးရ.......
မဟုတ္မွလြဲ ကိုကို ေက်ာင္းပ်က္တာလား၊ ဒယ္ဒီမသိဘဲေလ"
လြန္းသုတစကားေၾကာင့္ ရွိုင္းသန့္ သူ႕ကို အၾကည့္စူးစူးႏွင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲပစ္သည္။
"မင္းနဲ႕မဆိုင္ဘူး၊ သြားေတာ့ ငါခိုင္းတာပဲလုပ္၊
ငါ့ကိုဆရာလာမလုပ္နဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ ဒယ္ဒီ့ကိုသြားတိုင္ရင္ မင္းအေသပဲ"
"ဒါဆို ကိုကို တကယ္ေက်ာင္းေျပးတာေပါ့၊ ဘာလို႔လဲ၊ ဘယ္ေတြသြားတာလဲဟင္၊
ဒယ္ဒီတို႔ စိတ္ပူမွာေပါ့.... ၿပီးေတာ့ ကိုကိုတစ္ခုခုျဖစ္သြား...."
"တိတ္စမ္း၊ မင္းကငါ့အေဖလား....
ငါ့ဘာသာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မင္းအပူမပါဘူး...
ငါ့ကို ဂ႐ုစိုက္ခ်င္ေယာင္ လာေဆာင္ျပမေနနဲ႕
အပိုေတြလုပ္လည္း ငါမင္းကို အျမင္ၾကည္လာမွာမဟုတ္ဘူး...
ငါအသိအမွတ္မျပဳလည္း မင္းနဲ႕သက္ဆိုင္တဲ့ အေမြေတြရမွာ... မပူနဲ႕"
ေဒါသတို႔ျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသာ ရွိုင္းသန့္ကို လြန္းသုတစိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ဝန္းထက္မွ မ်က္ရည္စတို႔ စို႔တက္လာသည္။
"ကိုကိုဘယ္လိုပဲ ထင္ထင္ပါ၊ ေနာက္တခါေက်ာင္းေျပးရင္ ဒယ္ဒီ့ကိုေျပာရမာပဲ၊
အစတည္းက ကြၽန္ေတာ့ကိုလက္မခံတဲ့အတူတူ
ကိုကို အျပင္မွာ ဘယ္သူမွမသိဘဲ တစ္ခုခုျဖစ္မွာထက္စာရင္
ဒယ္ဒီ့ကိုေျပာလိုက္လို႔ ကိုကို ကြၽန္ေတာ့ကိုပိုမုန္းသြားတာပဲ လက္ခံလိုက္မယ္"
ရွိုင္းသန့္တုံ႕ျပန္ခ်က္ကိုပင္မေစာင့္ဘဲ သူ႕အခန္းဆီသို႔သာ ေျပးထြက္သြားလိုက္သည္။
အပိုေတြလို႔ ထင္တယ္လား..... အေမြေတြတဲ့..
လြန္းဒါေတြ မသိပါဘူး... အစတည္းက မိဘေမတၱာေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္မရခဲ့တာ....
အစတည္းက ဘာမွမွမရွိခဲ့တာ....
အစက လြန္းလိုခ်င္တာဘာမွမရွိခဲ့ပါဘူး...
အခုေတာ့ လြန္းေမွ်ာ္လင့္မိတာ....
သာယာေအးခ်မ္းၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ရိုးရွင္းသည့္ မိသားစုဘဝေလး.....
ဒယ္ဒီ့ဂ႐ုစိုက္မႈ....
ေမေမ့ေႏြးေထြးမႈ ၿပီးေတာ့....
ကိုကို႔ရဲ႕ ညီအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳမႈ......
ဒီေလာက္ပါပဲ....ကိုကိုရယ္.....
လြန္းရဲ႕ ရိုးစင္းတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို မရိုက္ခ်ိဳးပါနဲ႕လား........
~~~~~~~~~~~~~~~~
"မာမီ..... မာမီ
ကယ္ၾကပါ....မာမီမေသေသးဘူးေလ...မဟုတ္ဘူး... မာမီ......"
ရွိုင္းသန့္ အိပ္မက္မွ လန့္နိုးလာေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ေခြၽးမ်ားစို႐ႊဲေနေလသည္။ ေဘးတြင္ အသင့္ရွိေနေသာ ေရဘူးကိုယူေသာက္လိုက္ၿပီး ျပန္အိပ္ၾကည့္ေသာ္လည္း အိပ္မရေတာ့....
ဒီအိပ္မက္ဆိုးကို သူမၾကာခဏမက္ေလ့ရွိသည္။
ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ေသာေနရာတြင္ ေမာင္းသူေနရာမွာ ေသြးမ်ားေပက်န္ေနေသာ မာမီ့ပုံရိပ္.....
ေဘးထိုင္ခုံေနရာမွ အသိစိတ္တဝက္တျပတ္ႏွင့္ ဝိုးတဝါးအျမင္အာ႐ုံတို႔ျဖင့္ျမင္လိုက္ရေသာ အရိပ္တစ္ခု....
ထိုအရိပ္က ေသြးထြက္လြန္၍ သတိလစ္ေနေသာ မာမီ့အနားတိုးလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ၏အျမင္အာ႐ုံမ်ားလည္း ပို၍မႈံဝါးလာကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ အလုံးစုံ အေမွာင္ထုႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
မက္ေလ့ရွိေသာ အိပ္မက္ဆိုးအေၾကာင္း ျပန္ေတြးရင္း
ဆက္ၿပီးအိပ္မရေတာ့တာေၾကာင့္ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္၅နာရီထိုးေနၿပီမို႔ ေရထခ်ိဳးၿပီး ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
စာအုပ္မ်ားကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ရန္ ျပင္ေလေတာ့ မေန႕က လြန္းသုတေျပာသြားသည္မ်ားကို နားထဲျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။
ငါ့ကိုတကယ္ပဲ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို သေဘာထားတာလား.... စိုးရိမ္ေပးေနတာလား....
လက္မခံခ်င္ေပမဲ့ ျဖစ္တည္ၿပီးေသာအမွန္တရားကို ျပင္လို႔ေတာ့ မရဘူးမလား....
ဟုတ္ပါတယ္ သူဘယ္လိုပဲ လက္မခံပါေစ...
သူတို႔က ညီအစ္ကိုေတြပဲ.....
သူ႕ကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ဆက္ဆံရင္ေကာင္းမလား....
ငါ့အတြက္အပမ္းမွမႀကီးတာ....
မဟုတ္ေသးပါဘူး သူ႕ဘက္ကဟန္ေဆာင္ေနတာဆိုရင္ေရာ....
အင္း...ဒါကမွပိုျဖစ္နိုင္ေသးတယ္...
ဒယ္ဒီ့ဆီက အမွတ္ေတြယူေနတာေနမွာေပါ့...
သူ႕အေမကလည္း ျမႇောက္ေပးေနဦးမွာ....
၇ႏွစ္အ႐ြယ္ေကာင္ေလးကမ်ား တျခားသူကို စိတ္ပူတယ္ေလးဘာေလးနဲ႕....
ဒီေကာင္နဲ႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွတည့္မွာမဟုတ္ဘူး.....
သာယာသော နံနက်ခင်းတစ်ခု.....
နံနက်ဆိုလျှင် တစ်မိသားစုလုံး ၆နာရီခွဲလောက် အိပ်ရာထလေ့ရှိသည်။
ကျောင်းသွားရမည့်သူ အလုပ်သွားရမည့်သူနှင့် ထိုအချိန်လောက်ထ၍ ပြင်ဆင်မှသာ အချိန်မှီတတ်သည်။
ဒေါ်ကြည်ဖြူက တခါတလေ ပိုစော၍ထတတ်ပြီး နံနက်စာကို ကိုယ်တိုင်ပြင်ဆင်ပေးလေ့ရှိသည်။
လွန်းလည်း နံနက်ကိုးနာရီတွင် ဆရာများ လာမည်ဖြစ်ပြီး စာသင်ရမည်။
ရေချိုးပြီး နံနက်စာစားရန် အောက်ဆင်းမည်အပြု တစ်ဖက်ခန်း၌ ရှိုင်းသန့်က သူ့အခန်းရှေ့တွင် အခန်းတံခါးကိုမှီပြီး လက်ထဲတွင် စာအုပ်အချို့ကိုပိုက်ကာ ရပ်နေသည်။
လွန်းထွက်လာတာမြင်တော့ လာခဲ့ဦးဟုဆိုကာ လက်ယပ်ခေါ်လိုက်သည်။
အနားသို့ရောက်လာသောအခါ ရှိုင်းသန့်လက်ထဲတွင်ရှိသော စာအုပ်များကို လွန်းဆီလွှဲပေးပြီး နှစ်ကိုယ်ကြားနိုင်ရုံသာ တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။
"ရော့၊ ဒီစာအုပ်တွေထဲကဟာကို ငါ့စာအုပ်တွေထဲပြန်ကူးပေးထား၊
ဘာသာတွေတော့ ခွဲတတ်ပါတယ်နော်?....
မင်း စာရေးစာဖတ်တတ်နေပြီမလား....
လက်ရေးတူအောင်ရေး....
ဒီနေ့ည အပြီးရေးထား"
ပြောပြီးသည်နှင့် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းသွားလေသည်။
လွန်းသုတကတော့ စာအုပ်များကိုပိုက်ကာ အောက်ထပ်ဆင်းသွားသော ကျောပြင်ကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။
နံနက်ကိုးနာရီမှ ညနေလေးနာရီအထိ စာသင်ပြီးနောက် လွန်းသုတ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာလိုက်သည်။
စာသင်နှစ် တစ်ဝက်ကျော်ရောက်လာပြီဖြစ်သဖြင့် လွန်းသုတ ထိုင်းစာကို အတော်လေး နှံ့စပ်ကျွမ်းကျင်နေပြီ၊ ဆရာများနှင့်လည်း အပြန်အလှန်ပြောဆိုသဖြင့် အပြောလည်း သွက်လာပြီ...
ဒီနေ့တော့ သူ့အိမ်စာတွေမလုပ်နိုင်သေး၊ ကိုကိုခိုင်းထားတာတွေ အရင်လုပ်ရပေဦးမည်။
ကိုကိုပေးထားသော စာအုပ်များကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ကူးရမည့်စာများမှာ တစ်အုပ် တစ်အုပ်ကို နည်းတာမဟုတ်။
စာမျက်နှာ ဆယ်မျက်နှာကျော်တွေချည်း.....
သုံးဘာသာလောက်ရှိမည်။
ထိုင်းဘာသာတွေနှင့်ချည်းပဲဖြစ်သည်။
လွန်းသုတအနားယူရန်ပင် မစဥ်းစားတော့ဘဲ တခါတည်း စာကြည့်စားပွဲပေါ် ဝင်ထိုင်ကာ ပထမဆုံးကူးရမည့်စာအုပ်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး စတင်ရေးတော့သည်။
"သားငယ်ရေ... ညစာစားရအောင်၊ ဆင်းခဲ့တော့နော်"
အခန်းရှေ့မှ မေမေ့အသံကိုကြားမိတော့ တုံ့ဆိုင်းမှုမရှိဘဲ ဟုတ်ကဲ့ဟုသာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
ကူးနေရင်းနှင့် နာရီပင်မကြည့်မိလိုက်၊ ညခုနစ်နာရီထိုးနေပြီ....
ထိုင်းစာကိုအခုနှစ်မှ စရေးဖူးသည့် သူ့အတွက် ဆယ်မျက်နှာဆိုသောစာများကလည်း ရေးရန်တော်တော်အချိန်ယူရသည်။ ထို့ကြောင့် အခုထိ တစ်ဘာသာနှင့် တစ်ဝက်လောက်သာ ပြီးသေးသည်။
ညစာမြန်မြန်စား၍ အပေါ်အမြန်တက်လာကာ လက်ကျန်စာများကို ဆက်ကူးနေလိုက်သည်။ မရပ်မနားကူးမှ ညဆယ်နာရီတွင် အကုန်ပြီးသွားတော့သည်။
"ကိုကို ကျွန်တော်ပါ၊ ဝင်ခဲ့မယ်နော်"
တုံ့ပြန်မှုကိုမစောင့်တော့ဘဲ ဝင်ခဲ့ကာ စာအုပ်များကို ရှိုင်းသန့်ဆီ လွှဲပေးလိုက်သည်။
ရှိုင်းသန့်က စာအုပ်များကို အတန်ကြာသည်အထိ လှန်လှောကြည့်ပြီး တစ်ချက်ပြုံးသည်။
"တော်သားပဲ၊ ငါကမပြီးဘူးထင်နေတာ..."
"ကိုကို၊ ဒီလောက်စာအများကြီးလုပ်ရတာလား
အဲဒါကို ဘာလို့နေ့တိုင်းအိမ်စာတွေမလုပ်တာလဲ
ပြီးတော့ သူများဆီက ကူးရ.......
မဟုတ်မှလွဲ ကိုကို ကျောင်းပျက်တာလား၊ ဒယ်ဒီမသိဘဲလေ"
လွန်းသုတစကားကြောင့် ရှိုင်းသန့် သူ့ကို အကြည့်စူးစူးနှင့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ချက်ချင်း မျက်နှာလွှဲပစ်သည်။
"မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး၊ သွားတော့ ငါခိုင်းတာပဲလုပ်၊
ငါ့ကိုဆရာလာမလုပ်နဲ့၊ ပြီးတော့ ဒယ်ဒီ့ကိုသွားတိုင်ရင် မင်းအသေပဲ"
"ဒါဆို ကိုကို တကယ်ကျောင်းပြေးတာပေါ့၊ ဘာလို့လဲ၊ ဘယ်တွေသွားတာလဲဟင်၊
ဒယ်ဒီတို့ စိတ်ပူမှာပေါ့.... ပြီးတော့ ကိုကိုတစ်ခုခုဖြစ်သွား...."
"တိတ်စမ်း၊ မင်းကငါ့အဖေလား....
ငါ့ဘာသာ ဘာဖြစ်ဖြစ် မင်းအပူမပါဘူး...
ငါ့ကို ဂရုစိုက်ချင်ယောင် လာဆောင်ပြမနေနဲ့
အပိုတွေလုပ်လည်း ငါမင်းကို အမြင်ကြည်လာမှာမဟုတ်ဘူး...
ငါအသိအမှတ်မပြုလည်း မင်းနဲ့သက်ဆိုင်တဲ့ အမွေတွေရမှာ... မပူနဲ့"
ဒေါသတို့ဖြင့် ကျယ်လောင်စွာ အော်ပြောလိုက်သော ရှိုင်းသန့်ကို လွန်းသုတစိုက်ကြည့်ရင်း မျက်ဝန်းထက်မှ မျက်ရည်စတို့ စို့တက်လာသည်။
"ကိုကိုဘယ်လိုပဲ ထင်ထင်ပါ၊ နောက်တခါကျောင်းပြေးရင် ဒယ်ဒီ့ကိုပြောရမာပဲ၊
အစတည်းက ကျွန်တော့ကိုလက်မခံတဲ့အတူတူ
ကိုကို အပြင်မှာ ဘယ်သူမှမသိဘဲ တစ်ခုခုဖြစ်မှာထက်စာရင်
ဒယ်ဒီ့ကိုပြောလိုက်လို့ ကိုကို ကျွန်တော့ကိုပိုမုန်းသွားတာပဲ လက်ခံလိုက်မယ်"
ရှိုင်းသန့်တုံ့ပြန်ချက်ကိုပင်မစောင့်ဘဲ သူ့အခန်းဆီသို့သာ ပြေးထွက်သွားလိုက်သည်။
အပိုတွေလို့ ထင်တယ်လား..... အမွေတွေတဲ့..
လွန်းဒါတွေ မသိပါဘူး... အစတည်းက မိဘမေတ္တာတောင် နပ်မှန်အောင်မရခဲ့တာ....
အစတည်းက ဘာမှမှမရှိခဲ့တာ....
အစက လွန်းလိုချင်တာဘာမှမရှိခဲ့ပါဘူး...
အခုတော့ လွန်းမျှော်လင့်မိတာ....
သာယာအေးချမ်းပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေနှင့် ပြည့်နှက်နေသော ရိုးရှင်းသည့် မိသားစုဘဝလေး.....
ဒယ်ဒီ့ဂရုစိုက်မှု....
မေမေ့နွေးထွေးမှု ပြီးတော့....
ကိုကို့ရဲ့ ညီအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုမှု......
ဒီလောက်ပါပဲ....ကိုကိုရယ်.....
လွန်းရဲ့ ရိုးစင်းတဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေကို မရိုက်ချိုးပါနဲ့လား........
~~~~~~~~~~~~~~~~
"မာမီ..... မာမီ
ကယ်ကြပါ....မာမီမသေသေးဘူးလေ...မဟုတ်ဘူး... မာမီ......"
ရှိုင်းသန့် အိပ်မက်မှ လန့်နိုးလာတော့ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးများစိုရွှဲနေလေသည်။ ဘေးတွင် အသင့်ရှိနေသော ရေဘူးကိုယူသောက်လိုက်ပြီး ပြန်အိပ်ကြည့်သော်လည်း အိပ်မရတော့....
ဒီအိပ်မက်ဆိုးကို သူမကြာခဏမက်လေ့ရှိသည်။
ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်သောနေရာတွင် မောင်းသူနေရာမှာ သွေးများပေကျန်နေသော မာမီ့ပုံရိပ်.....
ဘေးထိုင်ခုံနေရာမှ အသိစိတ်တဝက်တပြတ်နှင့် ဝိုးတဝါးအမြင်အာရုံတို့ဖြင့်မြင်လိုက်ရသော အရိပ်တစ်ခု....
ထိုအရိပ်က သွေးထွက်လွန်၍ သတိလစ်နေသော မာမီ့အနားတိုးလာသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူ၏အမြင်အာရုံများလည်း ပို၍မှုံဝါးလာကာ နောက်ဆုံးတွင်တော့ အလုံးစုံ အမှောင်ထုကြီး ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
မက်လေ့ရှိသော အိပ်မက်ဆိုးအကြောင်း ပြန်တွေးရင်း
ဆက်ပြီးအိပ်မရတော့တာကြောင့် နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက်၅နာရီထိုးနေပြီမို့ ရေထချိုးပြီး ကျောင်းသွားရန် ပြင်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
စာအုပ်များကို လွယ်အိတ်ထဲထည့်ရန် ပြင်လေတော့ မနေ့က လွန်းသုတပြောသွားသည်များကို နားထဲပြန်ကြားယောင်မိသည်။
ငါ့ကိုတကယ်ပဲ အစ်ကိုတစ်ယောက်လို သဘောထားတာလား.... စိုးရိမ်ပေးနေတာလား....
လက်မခံချင်ပေမဲ့ ဖြစ်တည်ပြီးသောအမှန်တရားကို ပြင်လို့တော့ မရဘူးမလား....
ဟုတ်ပါတယ် သူဘယ်လိုပဲ လက်မခံပါစေ...
သူတို့က ညီအစ်ကိုတွေပဲ.....
သူ့ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြန်ဆက်ဆံရင်ကောင်းမလား....
ငါ့အတွက်အပမ်းမှမကြီးတာ....
မဟုတ်သေးပါဘူး သူ့ဘက်ကဟန်ဆောင်နေတာဆိုရင်ရော....
အင်း...ဒါကမှပိုဖြစ်နိုင်သေးတယ်...
ဒယ်ဒီ့ဆီက အမှတ်တွေယူနေတာနေမှာပေါ့...
သူ့အမေကလည်း မြှောက်ပေးနေဦးမှာ....
၇နှစ်အရွယ်ကောင်လေးကများ တခြားသူကို စိတ်ပူတယ်လေးဘာလေးနဲ့....
ဒီကောင်နဲ့တော့ ဘယ်တော့မှတည့်မှာမဟုတ်ဘူး.....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zawgyi...
သာယာေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခု.....
နံနက္ဆိုလွ်င္ တစ္မိသားစုလုံး ၆နာရီခြဲေလာက္ အိပ္ရာထေလ့ရွိသည္။
ေက်ာင္းသြားရမည့္သူ အလုပ္သြားရမည့္သူႏွင့္ ထိုအခ်ိန္ေလာက္ထ၍ ျပင္ဆင္မွသာ အခ်ိန္မွီတတ္သည္။
ေဒၚၾကည္ျဖဴက တခါတေလ ပိုေစာ၍ထတတ္ၿပီး နံနက္စာကို ကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္ေပးေလ့ရွိသည္။
လြန္းလည္း နံနက္ကိုးနာရီတြင္ ဆရာမ်ား လာမည္ျဖစ္ၿပီး စာသင္ရမည္။
ေရခ်ိဳးၿပီး နံနက္စာစားရန္ ေအာက္ဆင္းမည္အျပဳ တစ္ဖက္ခန္း၌ ရွိုင္းသန့္က သူ႕အခန္းေရွ႕တြင္ အခန္းတံခါးကိုမွီၿပီး လက္ထဲတြင္ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကိုပိုက္ကာ ရပ္ေနသည္။
လြန္းထြက္လာတာျမင္ေတာ့ လာခဲ့ဦးဟုဆိုကာ လက္ယပ္ေခၚလိုက္သည္။
အနားသို႔ေရာက္လာေသာအခါ ရွိုင္းသန့္လက္ထဲတြင္ရွိေသာ စာအုပ္မ်ားကို လြန္းဆီလႊဲေပးၿပီး ႏွစ္ကိုယ္ၾကားနိုင္႐ုံသာ တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
"ေရာ့၊ ဒီစာအုပ္ေတြထဲကဟာကို ငါ့စာအုပ္ေတြထဲျပန္ကူးေပးထား၊
ဘာသာေတြေတာ့ ခြဲတတ္ပါတယ္ေနာ္?....
မင္း စာေရးစာဖတ္တတ္ေနၿပီမလား....
လက္ေရးတူေအာင္ေရး....
ဒီေန႕ည အၿပီးေရးထား"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းသြားေလသည္။
လြန္းသုတကေတာ့ စာအုပ္မ်ားကိုပိုက္ကာ ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားေသာ ေက်ာျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
နံနက္ကိုးနာရီမွ ညေနေလးနာရီအထိ စာသင္ၿပီးေနာက္ လြန္းသုတ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာလိုက္သည္။
စာသင္ႏွစ္ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္သျဖင့္ လြန္းသုတ ထိုင္းစာကို အေတာ္ေလး ႏွံ႕စပ္ကြၽမ္းက်င္ေနၿပီ၊ ဆရာမ်ားႏွင့္လည္း အျပန္အလွန္ေျပာဆိုသျဖင့္ အေျပာလည္း သြက္လာၿပီ...
ဒီေန႕ေတာ့ သူ႕အိမ္စာေတြမလုပ္နိုင္ေသး၊ ကိုကိုခိုင္းထားတာေတြ အရင္လုပ္ရေပဦးမည္။
ကိုကိုေပးထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကူးရမည့္စာမ်ားမွာ တစ္အုပ္ တစ္အုပ္ကို နည္းတာမဟုတ္။
စာမ်က္ႏွာ ဆယ္မ်က္ႏွာေက်ာ္ေတြခ်ည္း.....
သုံးဘာသာေလာက္ရွိမည္။
ထိုင္းဘာသာေတြႏွင့္ခ်ည္းပဲျဖစ္သည္။
လြန္းသုတအနားယူရန္ပင္ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ တခါတည္း စာၾကည့္စားပြဲေပၚ ဝင္ထိုင္ကာ ပထမဆုံးကူးရမည့္စာအုပ္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး စတင္ေရးေတာ့သည္။
"သားငယ္ေရ... ညစာစားရေအာင္၊ ဆင္းခဲ့ေတာ့ေနာ္"
အခန္းေရွ႕မွ ေမေမ့အသံကိုၾကားမိေတာ့ တုံ႕ဆိုင္းမႈမရွိဘဲ ဟုတ္ကဲ့ဟုသာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ကူးေနရင္းႏွင့္ နာရီပင္မၾကည့္မိလိုက္၊ ညခုနစ္နာရီထိုးေနၿပီ....
ထိုင္းစာကိုအခုႏွစ္မွ စေရးဖူးသည့္ သူ႕အတြက္ ဆယ္မ်က္ႏွာဆိုေသာစာမ်ားကလည္း ေရးရန္ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခုထိ တစ္ဘာသာႏွင့္ တစ္ဝက္ေလာက္သာ ၿပီးေသးသည္။
ညစာျမန္ျမန္စား၍ အေပၚအျမန္တက္လာကာ လက္က်န္စာမ်ားကို ဆက္ကူးေနလိုက္သည္။ မရပ္မနားကူးမွ ညဆယ္နာရီတြင္ အကုန္ၿပီးသြားေတာ့သည္။
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ္ပါ၊ ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ္"
တုံ႕ျပန္မႈကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဝင္ခဲ့ကာ စာအုပ္မ်ားကို ရွိုင္းသန့္ဆီ လႊဲေပးလိုက္သည္။
ရွိုင္းသန့္က စာအုပ္မ်ားကို အတန္ၾကာသည္အထိ လွန္ေလွာၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်က္ၿပဳံးသည္။
"ေတာ္သားပဲ၊ ငါကမၿပီးဘူးထင္ေနတာ..."
"ကိုကို၊ ဒီေလာက္စာအမ်ားႀကီးလုပ္ရတာလား
အဲဒါကို ဘာလို႔ေန႕တိုင္းအိမ္စာေတြမလုပ္တာလဲ
ၿပီးေတာ့ သူမ်ားဆီက ကူးရ.......
မဟုတ္မွလြဲ ကိုကို ေက်ာင္းပ်က္တာလား၊ ဒယ္ဒီမသိဘဲေလ"
လြန္းသုတစကားေၾကာင့္ ရွိုင္းသန့္ သူ႕ကို အၾကည့္စူးစူးႏွင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲပစ္သည္။
"မင္းနဲ႕မဆိုင္ဘူး၊ သြားေတာ့ ငါခိုင္းတာပဲလုပ္၊
ငါ့ကိုဆရာလာမလုပ္နဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ ဒယ္ဒီ့ကိုသြားတိုင္ရင္ မင္းအေသပဲ"
"ဒါဆို ကိုကို တကယ္ေက်ာင္းေျပးတာေပါ့၊ ဘာလို႔လဲ၊ ဘယ္ေတြသြားတာလဲဟင္၊
ဒယ္ဒီတို႔ စိတ္ပူမွာေပါ့.... ၿပီးေတာ့ ကိုကိုတစ္ခုခုျဖစ္သြား...."
"တိတ္စမ္း၊ မင္းကငါ့အေဖလား....
ငါ့ဘာသာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မင္းအပူမပါဘူး...
ငါ့ကို ဂ႐ုစိုက္ခ်င္ေယာင္ လာေဆာင္ျပမေနနဲ႕
အပိုေတြလုပ္လည္း ငါမင္းကို အျမင္ၾကည္လာမွာမဟုတ္ဘူး...
ငါအသိအမွတ္မျပဳလည္း မင္းနဲ႕သက္ဆိုင္တဲ့ အေမြေတြရမွာ... မပူနဲ႕"
ေဒါသတို႔ျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသာ ရွိုင္းသန့္ကို လြန္းသုတစိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ဝန္းထက္မွ မ်က္ရည္စတို႔ စို႔တက္လာသည္။
"ကိုကိုဘယ္လိုပဲ ထင္ထင္ပါ၊ ေနာက္တခါေက်ာင္းေျပးရင္ ဒယ္ဒီ့ကိုေျပာရမာပဲ၊
အစတည္းက ကြၽန္ေတာ့ကိုလက္မခံတဲ့အတူတူ
ကိုကို အျပင္မွာ ဘယ္သူမွမသိဘဲ တစ္ခုခုျဖစ္မွာထက္စာရင္
ဒယ္ဒီ့ကိုေျပာလိုက္လို႔ ကိုကို ကြၽန္ေတာ့ကိုပိုမုန္းသြားတာပဲ လက္ခံလိုက္မယ္"
ရွိုင္းသန့္တုံ႕ျပန္ခ်က္ကိုပင္မေစာင့္ဘဲ သူ႕အခန္းဆီသို႔သာ ေျပးထြက္သြားလိုက္သည္။
အပိုေတြလို႔ ထင္တယ္လား..... အေမြေတြတဲ့..
လြန္းဒါေတြ မသိပါဘူး... အစတည္းက မိဘေမတၱာေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္မရခဲ့တာ....
အစတည္းက ဘာမွမွမရွိခဲ့တာ....
အစက လြန္းလိုခ်င္တာဘာမွမရွိခဲ့ပါဘူး...
အခုေတာ့ လြန္းေမွ်ာ္လင့္မိတာ....
သာယာေအးခ်မ္းၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ရိုးရွင္းသည့္ မိသားစုဘဝေလး.....
ဒယ္ဒီ့ဂ႐ုစိုက္မႈ....
ေမေမ့ေႏြးေထြးမႈ ၿပီးေတာ့....
ကိုကို႔ရဲ႕ ညီအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳမႈ......
ဒီေလာက္ပါပဲ....ကိုကိုရယ္.....
လြန္းရဲ႕ ရိုးစင္းတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို မရိုက္ခ်ိဳးပါနဲ႕လား........
~~~~~~~~~~~~~~~~
"မာမီ..... မာမီ
ကယ္ၾကပါ....မာမီမေသေသးဘူးေလ...မဟုတ္ဘူး... မာမီ......"
ရွိုင္းသန့္ အိပ္မက္မွ လန့္နိုးလာေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ေခြၽးမ်ားစို႐ႊဲေနေလသည္။ ေဘးတြင္ အသင့္ရွိေနေသာ ေရဘူးကိုယူေသာက္လိုက္ၿပီး ျပန္အိပ္ၾကည့္ေသာ္လည္း အိပ္မရေတာ့....
ဒီအိပ္မက္ဆိုးကို သူမၾကာခဏမက္ေလ့ရွိသည္။
ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ေသာေနရာတြင္ ေမာင္းသူေနရာမွာ ေသြးမ်ားေပက်န္ေနေသာ မာမီ့ပုံရိပ္.....
ေဘးထိုင္ခုံေနရာမွ အသိစိတ္တဝက္တျပတ္ႏွင့္ ဝိုးတဝါးအျမင္အာ႐ုံတို႔ျဖင့္ျမင္လိုက္ရေသာ အရိပ္တစ္ခု....
ထိုအရိပ္က ေသြးထြက္လြန္၍ သတိလစ္ေနေသာ မာမီ့အနားတိုးလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ၏အျမင္အာ႐ုံမ်ားလည္း ပို၍မႈံဝါးလာကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ အလုံးစုံ အေမွာင္ထုႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
မက္ေလ့ရွိေသာ အိပ္မက္ဆိုးအေၾကာင္း ျပန္ေတြးရင္း
ဆက္ၿပီးအိပ္မရေတာ့တာေၾကာင့္ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္၅နာရီထိုးေနၿပီမို႔ ေရထခ်ိဳးၿပီး ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
စာအုပ္မ်ားကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ရန္ ျပင္ေလေတာ့ မေန႕က လြန္းသုတေျပာသြားသည္မ်ားကို နားထဲျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။
ငါ့ကိုတကယ္ပဲ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လို သေဘာထားတာလား.... စိုးရိမ္ေပးေနတာလား....
လက္မခံခ်င္ေပမဲ့ ျဖစ္တည္ၿပီးေသာအမွန္တရားကို ျပင္လို႔ေတာ့ မရဘူးမလား....
ဟုတ္ပါတယ္ သူဘယ္လိုပဲ လက္မခံပါေစ...
သူတို႔က ညီအစ္ကိုေတြပဲ.....
သူ႕ကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ဆက္ဆံရင္ေကာင္းမလား....
ငါ့အတြက္အပမ္းမွမႀကီးတာ....
မဟုတ္ေသးပါဘူး သူ႕ဘက္ကဟန္ေဆာင္ေနတာဆိုရင္ေရာ....
အင္း...ဒါကမွပိုျဖစ္နိုင္ေသးတယ္...
ဒယ္ဒီ့ဆီက အမွတ္ေတြယူေနတာေနမွာေပါ့...
သူ႕အေမကလည္း ျမႇောက္ေပးေနဦးမွာ....
၇ႏွစ္အ႐ြယ္ေကာင္ေလးကမ်ား တျခားသူကို စိတ္ပူတယ္ေလးဘာေလးနဲ႕....
ဒီေကာင္နဲ႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွတည့္မွာမဟုတ္ဘူး.....
Коментарі