Unicode...

ဓါတ်ပုံ​နောက်​ကျောတွင် ​ရေးထား​သောမပြည့်စုံသည့်လိပ်စာက ဘန်​ကောက်တွင် မဟုတ်သည်မို့ အခြားမြို့များတွင်ရှာရန် လူများ​စေလွှတ်ထား​ကြောင်း စိုင်းက ​ပြောပြသည်။ ထို့​နောက် သူ၏ ဘိုးဘွားများ နှစ်ပတ်လည်ဖြစ်သဖြင့် မိသားစုလိုက် ​တောင်ကြီးဘက်သို့တစ်ပတ်ကြာ သွားရန် ခွင့်​တောင်းသည်။

ရှိုင်းသန့်လည်း အ​ထွေအထူးစုံစမ်းရန် မလို​​သေးတာတစ်​ကြောင်း၊ မိသားစုအ​ရေးဖြစ်သဖြင့် ကိုယ်ချင်းစာတာတစ်​ကြောင်း ​တွေ​ဝေမှုမရှိဘဲ ခွင့်​ပေးလိုက်သည်။

ခွင့်ယူထား​သော စိုင်း၏အလုပ်များပါ ထပ်​ပေါင်းလုပ်ရရ၍ ရှိုင်းသန့် အလုပ်ထဲတွင်သာ စိတ်နှစ်ထားသည်။ မဟုတ်လျှင် အထပ်ထပ်ကြား​ယောင်​နေရ​သော phone recording​ကြောင့် စိတ်​ခြောက်ချားရသည်။

အ​ရေးကြီးသည့် အစည်းအ​ဝေးတစ်ခုရှိ​သော​နေ့တွင် ကုမ္ပဏီသို့ ဖဲလ်​ရောက်လာသည်။ ဒီရက်ပိုင်း ဖဲလ်​ပျောက်​နေသည်မှာကြာပြီ။ အိမ်ကို​ရော ကုမ္ပဏီပါ ​ရောက်မလာသဖြင့် ရှိုင်းသန့် သူ့ကို ​မေ့​မေ့​ပျောက်​​ပျောက်ပင် ဖြစ်​နေပြီ။ အစည်းအ​ဝေးချိန်နီးမှ ​ရောက်ချလာ​သော​ကြောင့် အနည်းငယ်​တော့ စိတ်ခုသွားသည်။

"ဖဲလ် ​ပြောရမှာအားနာပါတယ်... ခဏ​နေ အစည်းအ​ဝေးရှိတာ​ကြောင့် ဒီ​နေ့ဧည့်ခံနိုင်မယ်မထင်ဘူး... ကြာလည်းကြာမှာဆို​တော့ ဖဲလ်​စောင့်​နေရရင်လည်း အဆင်​ပြေမှာမဟုတ်ဘူးထင်တယ်"

"အစည်းအ​ဝေးက ခဏ​နေမှမလား...အချိန်ရ​သေးတာပဲ.. ဖဲလ်​ပြောမှာက ပိုအ​ရေးကြီးတယ်"

တဇွတ်ထိုးဖဲလ်​ကြောင့် ရှိုင်းသန့်အ​တော်စိတ်ညစ်သွားရသည်။

"ခဏ​နေမှဆို​ပေမဲ့ ပြင်ဆင်ရမှာ​တွေရှိ​သေးတာမို့... ​တောင်းပန်ပါတယ်ဖဲလ်"

ရှိုင်းသန့်စကားများကို နားမ​ယောင်၊ ဖဲလ်က သူ့လက်ဆွဲအိတ်ထဲမှဖုန်းကိုထုတ်ကာ ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကိုပြရင်း...

"ဒီကိစ္စထက် ဘယ်ဟာက ပိုအ​​​ရေးကြီးဦးမှာလဲ ရှိုင်း...
မင်းညီမဟုတ်တဲ့ လွန်းသုတက မင်းကို အချိန်အကြာကြီး လှည့်စား​နေတဲ့ကိစ္စ​လေ"

ရှိုင်းသန့် ဖဲလ်လက်ထဲမှ ဖုန်းကိုလုပြီး ဓါတ်ပုံကို​သေချာစွာစူးစမ်းကြည့်သည်။ ​​ခေါင်းကို တွင်တွင်ခါရင်း...

"မဟုတ်ဘူး... မဖြစ်နိုင်ဘူး... ဒါတမင်လုပ်ထားတာမလား..
ဒါမှမဟုတ် နာမည်တူတာ.."

"မယုံရင် ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ကာယကံရှင်ကို ကိုယ်တိုင်သွား​မေး​​လေ... လုပ်ကြံရ​အောင်လည်း ဖဲလ်အဲ​လောက်ထိ မယုတ်မာဘူး...
သူ့အခန်းထဲက ​လော့ခတ်ထားတဲ့​သေတ္တာထဲက ဒီစာရွက်ကိုပြခိုင်းပြီး အတည်ပြု​ပေါ့"

ဖဲလ်၏ဖုန်းကို သူ့လက်ထဲသို့ပြန်ထည့်​ပေးပြီး ကား​သော့ကိုယူကာ ရုံခန်းထဲမှ​ပြေးထွက်သွားသည်။ စင်္ကြံ​လျှောက်လမ်းတွင် သူ့ရုံးခန်းသို့လာ​နေ​သော အတွင်း​ရေးမှူးမ​လေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်​တွေ့​တော့...

"Boss...အစည်းအ​​​ဝေးစ​​တော့မှာ​လေ.. ဘယ်သွားမလို့လဲ"

ထို​ကောင်မ​လေးစကား​ကြောင့် ရှိုင်းသန့်​ခြေလှမ်းတို့ ရပ်တန့်သွားကာ သူ့ကိုပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး...

"ဖျက်လိုက်​တော့" ဟူ၍သာ​ပြောကာ ကားပါကင်ဆီသို့ ​ခြေလှမ်းကျဲများဖြင့် ဆက်​လျှောက်ခဲ့သည်။

အရှိန်ပြင်းစွာ ​​မောင်းနှင်လာ​သော ကား​လေး၏ ဦးတည်ရာက လွန်း၏တက္ကသိုလ်ဆီသို့။ ဌာန​ရှေ့​ရောက်​သောအခါ လွန်းကို ဖုန်းဆက်သည်။

ဖုန်းမကိုင်ဘဲ မက်​ဆေ့ချ်တစ်​​စောင်ဝင်လာသည်။ စာသင်​နေ၍ ဖုန်း​ပြောလို့မရ​ကြောင်း...

အ​ရေးကြီး၍ ချက်ချင်းထွက်လာခဲ့ရန် ပြန်ပို့လိုက်ပြီး စီယာတိုင်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်၍ ​ခေါင်းကိုငုံ့ကာ လက်နှစ်ဖက်​ပေါ်သို့ နဖူးကို အပ်ထားသည်။

မိနစ်၂၀ခန့်ကြာ​သောအခါ လွန်းကားထဲကို ဝင်လာသည်။

"စာသင်​နေရင်း ထွက်မရလို့ နည်းနည်းကြာသွားတယ် ကိုကို...
ဘာအ​ရေးကြီးလို့လဲ"

လွန်းဝင်လာသည်နှင့် မည်သည့်စကားမှပြန်မ​ပြောဘဲ ကားစက်နှိုးကာ တရကြမ်း​မောင်းထွက်​တော့ လွန်းစိတ်ပူစွာ ကိုကို့ကိုကြည့်ပြီး ​မေးလိုက်သည်။

"ဘယ်သွားမှာလဲ ကိုကို...
ဘာဖြစ်လို့လဲ... ကိုကိုဘာဖြစ်လာတာလဲ"

လွန်းဘာပဲ​ပြော​ပြော ဂရုမစိုက်ဘဲ အိမ်သို့သာ အမြန်​ရောက်ချင်​သော ဆန္ဒနှင့် ​မောင်းနှင်​လေသည်။

အိမ်သို့​ရောက်​သောအခါ လွန်းလက်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲကာ လွန်းအခန်းဆီသို့ ​ခေါ်သွားသည်။ ထို့​နောက် အခန်းတံခါးကို အားနှင့်ပိတ်ချလိုက်ပြီး ​ဒေါသတို့ပြည့်နှက်​နေ​သော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် လွန်းကိုကြည့်ကာ ​ပြောမထွက်​သောစကားများကို အားယူ၍ တစ်လုံးချင်းစီထွက်ကျလာ​အောင် ကြိုးစားသည်။

"မင်းကိုယ်တိုင် အဲဒီစာရွက်ကိုထုတ်ပြမှာလား...
ငါကိုယ်တိုင်ရှာရမှာလား"

ကိုကိုဆိုလို​​သောအ​ကြောင်းအရာကို လွန်း ချက်ချင်းနားလည်လိုက်ပါသည်။ ​ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာ ဝိုင်းစက်​နေ​သောမျက်ဝန်းအစုံဖြင့် ကိုကို့ကိုကြည့်ကာ...

"ဟုတ်ပါတယ် ကိုကို... အဲဒါအမှန်ပါ...
ညီညီဖုံးကွယ်ထားမိတဲ့ အမှန်တရားပါ"

"မယုံဘူး...မဟုတ်ဘူး... မင်းငါ့ကို အဲစာရွက်ခုချက်ချင်းပြစမ်း"
​
​လေသံတို့က တင်းမာလာကာ တချက်တချက်ပြတ်​တောက်သွား​သောအ​နေအထားက ရှိုင်းသန့်၏ တုန်လှုပ်​ခြောက်ချား​နေ​သောစိတ်ကို ​ပေါ်လွင်​စေသည်။ လွန်း ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိဘဲ ဗီရိုထဲမှ​သေတ္တာကိုဖွင့်ကာ ထိုစာရွက်ကို ကိုကို့ဆီ​ပေးလိုက်သည်။ ရှိုင်းသန့်စာရွက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါ​​အောင်​ဆုပ်ကိုင်ပြီး အတန်ကြာစိုက်ကြည့်​လေသည်။ နားထင်မှ​ချွေး​စေးများက ​ရေချိုးထားသကဲ့သို့ ရွှဲရွှဲစို​နေ​ပြီ။

"ဘာလို့လဲ... ဒီ​လောက်အကြာကြီး ဘာလို့ဖုံးကွယ်ထားရတာလဲ"

"ကိုကို့ကို ​ပြောရမှ​ကြောက်လို့ပါ... ​မေ​မေကလည်း ကိုကို့ကို မသိ​စေချင်ခဲ့ဘူး"

"မင်းတို့က ငါ့အ​ပေါ်ဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရက်ကြတာလဲ...ဘာ​တွေများကြံစည်ထားကြလို့လဲ... ဟမ်"

ရှိုင်းသန့်​ဒေါသတို့ဖြင့် ​အော်​ပြောမိ​တော့ လွန်းမျက်ဝန်းတို့ထက် မျက်ရည်စတို့ ဝဲတက်လာသည်။

"ကိုကို ကျွန်​တော့ကို စွန့်ပစ်သွားမှာကြောက်လို့ပါ"

တတ်နိုင်သမျှ အသံကိုတိုးကာ ကြမ်းပြင်သို့စိုက်ကြည့်၌ တစ်လုံးချင်း​ပြောမိသည်။

"ငါက​တော့ မင်းကို ငါ့ညီအရင်းတစ်​​ယောက်လို ချစ်​ပေးလိုက်ရတာ...တွယ်တာလိုက်ရတာ...ဂရုစိုက်လိုက်ရတာ...
မင်းက​တော့ ဒယ်ဒီ့သားအရင်းမဟုတ်မှန်းသိရင် စွန့်ပစ်မှာ​ကြောက်လို့ဟုတ်လား... မင်းအဲ​လောက် ဒီအ​မွေ​တွေကို မက်တာလား... အဲ​​လောက် ​​လောဘကြီးလား..."

ဒီတခါ​တော့ ​ခေါင်းငုံ့ထားရာမှ လွန်း​မော့လာကာ ရှိုင်းသန့်၏မျက်လုံးများနှင့် အကြည့်ချင်းဆုံ​စေလိုက်သည်။

ဘာလို့အဲလို​တွေးရက်ရတာလဲ ကိုကိုရယ်...

လွန်းထိုစကားကို စိတ်ထဲက​နေသာ​ရေရွတ်မိသည်။

"တခြားအရာ​တွေ​ကော ​တွေး​ပေးလို့မရဘူးလား ကိုကို...
ကျွန်​တော်​ကြောက်​တာ ဒီအ​မွေ​တွေမရမှာမဟုတ်ဘူး...
ကျွန်​တော်​ကြောက်တာ ကိုကို့အနားမှာမ​နေရ​တော့မှာ...
ကိုကို့မုန်းတီးမှု​တွေကိုလက်ခံရမှာ... ကိုကို့ဂရုစိုက်မှု​တွေ မရ​တော့မှာ...

ဟုတ်တယ် ကျွန်​တော်​လောဘကြီးတယ်...
ကိုကို​ပေးတဲ့ ​နွေး​ထွေးမှု​တွေကို တစ်​ယောက်တည်းပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်...
ကိုကို့လိုအပ်ချက်​တွေကို ကျွန်​တော်တစ်​ယောက်ပဲ ဖြည့်ဆည်း​ပေးချင်တယ်...
ကိုကို့လက်​မောင်း​ပေါ်မှာ အိပ်ခွင့်ရတဲ့သူက ကျွန်​တော်တစ်​​ယောက်တည်း ဖြစ်ချင်တယ်...
ကျွန်​တော့်ရဲ့အရာရာတိုင်းဟာ ကိုကိုရှိမှ ပြည့်စုံသလို ကိုကို့ရဲ့ဘဝကိုလည်း ကျွန်​တော်ရှိမှ အဓိပ္ပါယ်ရှိ​စေချင်တယ်...
ကိုကို့ရဲ့ချစ်ခြင်း​မေတ္တာကို ကျွန်​တော်တစ်​ယောက်ပဲ ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်...
ဒါ​ပေမဲ့လေ...ကိုကို​ပျော်မယ်ဆို ဒီစိတ်ကူး​တွေအားလုံးကို ကျွန်​တော်ကိုယ်တိုင် ဖျက်ဆီးပစ်ဖို့ ပြင်ဆင်ပြီးသားပါ...

ဒါ​ကြောင့် ကိုကိုကြိုက်သလိုဆုံးဖြတ်နိုင်ပါတယ်...
​​ကျေးဇူးပြုပြီး ကျွန်​တော့ရဲ့အချစ်ကို​ မ​စော်ကားပါနဲ့​တော့"

​ဝေ့သီ​နေ​သော မျက်ရည်များက အရှိန်ပြင်းစွာကျဆင်းလာ​လေပြီ။ လွန်း ထိန်းမထားချင်​တော့။ တခြားသူ​တွေ ဒီကိစ္စနှင့်ပတ်သက်ပြီး သူ့ကို ဘယ်လိုပဲမြင်ပါ​စေ။ ​ဒေါသထွက်​သော်လည်း ဂရုမစိုက်​ပေမဲ့ ရင်နှင့်အမျှချစ်ရ​​သောကိုကိုကိုယ်တိုင် စွပ်စွဲလာတာကို​တော့ကြိတ်မှိတ်ပြီး မခံစားနိုင်​တော့ပါ။ ရင်ထဲကရှိသမျှ ခံစားချက်အလုံးစုံကို သိသွားမှာသိပ်​ကြောက်သည့်လူ​ရှေ့တွင်ပဲ ဖွင့်ချမိ​တော့သည်။

ရှိုင်းသန့်လည်း လွန်းကို​ကြောင်၍ကြည့်​နေသည်။ သူ​ပြောသွားသည်များကို နားလည်သလိုလို နားမလည်သလိုလို။ ထို့နောက် လွန်းကပင်ဆက်၍ ​ပြော​လေသည်။

"အခု ကျွန်​တော့်ပစ္စည်း​တွေသိမ်းပြီး ကွန်ဒိုမှာပဲ ​နေလိုက်ပါ​တော့မယ်...
​နောက်လကစပြီး ငှားရမ်းခကို ကျွန်​တော့ဘာသာ​ပေးလိုက်ပါ့မယ်...
ကျွန်​တော့ credit card​တွေနဲ့ဘဏ်စာအုပ်ကို အား​တဲ့​နေ့ကျ ​ဒေါ်​လေးဆီ​ပေးထားလိုက်ပါ့မယ်..."

​ထိုမျှ​ပြောပြီးသည်နှင့် လွန်း လိုအပ်သည့်ပစ္စည်းများကိုယူကာ ခရီး​ဆောင်အိတ်ထဲသို့ ထည့်​နေ​လေသည်။
ရှိုင်းသန့်က ​ကြောင်၍ပင်ရပ်ကြည့်​နေသည်။ ခဏကြာမှ..
"အလိုက်တသိ ထွက်သွား​ပေးတာ ​ကျေးဇူးပဲ"
ဟုဆိုကာ အခန်းအပြင်သို့ထွက်သွားပြီး တံခါးကိုပြန်ပိတ်​ပေးခဲ့သည်။

ပစ္စည်းများထည့်​နေရာမှ ပိတ်သွား​သောတံခါးကိုကြည့်ရင်း လွန်းဝမ်းနည်းမိသည်။ ဒီလို​နေ့​ရောက်လာမယ်ဆိုတာကြိုသိ​ပေမဲ့ တကယ်တမ်းကြုံ​တွေ့ရ​တော့ မလွယ်ကူပါလား။

နှလုံးသားက ​တော်ရုံနာကျင်တာမှ မဟုတ်တာ။
တခြားဘယ်သူ့အတွက်မှ မရည်ရွယ်ဖူးတဲ့ တစ်​ယောက်​သောသူအတွက်သာ သစ်လွင်လတ်ဆတ်စွာ သိမ်းဆည်းထားတဲ့ နှလုံးသားကိုမှ ထိုသူက ​သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်တဲ့အထိ ဓါးနှင့်ထိုးဆွ​နေခြင်း​လေ။

ဖုံးကွယ်ပြီးချစ်ရတဲ့အချစ်ကို သူမြင်သွားချိန်မှာ တုံ့ပြန်မှုက ထွက်သွား​ပေးလို့​ကျေးဇူးပဲတဲ့လား...
ကိုကို့ကိုချစ်ရတာ ​လောင်ကျွမ်း​နေတဲ့ မီးပုံတစ်ခုလို ပူ​လောင်လိုက်တာ...
ဒါ​ပေမဲ့ အဲဒီမီးပုံထဲ တမင်ခုန်ဆင်းတဲ့သူက ကိုယ်တိုင်ပဲ​လေ...
​ကျေနပ်ပါတယ်။ အဲဒီပူ​​လောင်မှုကို သ​ဘောကျတယ်...

..........

ထို​နေ့မှစ၍ လွန်းတိုက်ခန်းမှာပင် ဖြစ်သလို​နေသည်။ မ​သောက်စဖူး ဘီယာဘူးများဝယ်ကာ တ​နေကုန်ထိုင်​သောက်ပစ်သည်အထိ။ ဒီခါးသက်သည့်အရသာက ကွဲအက်​နေ​သောနှလုံးသားကို တစ်ဖက်တလမ်းက ကုစားသည်​လေ။ ​ကျောင်းလည်းပုံမှန်မသွားဖြစ်။ တစ်​ယောက်တည်း တိုက်ပိတ်​နေကာ ဖုန်းကိုပါ ပိတ်ထား​သေးသည်။

တစ်ခု​သောည​နေခင်းတွင် အိမ်​ရှေ့ဆိုဖာ​ပေါ်၌ ဘီယာဘူးကိုင်ကာ မှိုင်​တွေ​နေစဥ် လူ​ခေါ်ဘဲလ်တီးသံကြား၍ အသိစိတ်ဝင်လာကာ သွားဖွင့်​ပေးသည်။ တံခါးအပြင်တွင် ​တွေ့ရသူက ဖန်း...

"လွန်း... ဘာလို့ဖုန်းပိတ်ထားတာလဲ...အတန်းလည်းလာမတက်ဘူးတဲ့... တစ်ခုခုဖြစ်​နေတာလား"

ဖန်းက ​ပြောရင်းဖြင့် တိုက်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ ဧည့်ခန်းစားပွဲ​ပေါ်တွင် ပြန့်ကျဲ​နေ​သော ဘီယာဘူးခွံတစ်ချို့ကို​တွေ့​တော့ စိတ်ပူသွားကာ လွန်းဘက်သို့ပြန်လှည့်၍ သူ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး​​မေးလိုက်သည်။

"ဘာ​တွေဖြစ်​နေတာလဲ လွန်း...မင်းဘီယာမ​သောက်တတ်ပါဘူး...
ငါ့ကို​ပြောပြကွာ... ငါစိတ်ပူလာပြီ လွန်း"

ဆုပ်ကိုင်ထား​သောပုခုံးနှစ်ဖက်ကို လှုပ်ရမ်းပြီး​မေး​လေ​တော့ လွန်းက သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးပြသည်။

"ဖန်း...မင်းလူတစ်​ယောက်ကို တိတ်တိတ်​လေးချစ်ဖူးလား...
သူသိသွားရင် သူ့အနားကထွက်သွားရမှာ​ကြောက်လို့ ဖွင့်မ​​ပြောဘဲ ကြိတ်ချစ်​နေရတဲ့ ခံစားချက်ကိုသိလား"

မျက်ရည်စတို့ စီးကျလာကာ ဖန်းကိုကြည့်ပြီး တစ်လုံးချင်စီ​ပြောလာသည်။ ဘယ်​လောက်​တောင်ငိုထားလိုက်လဲ... ဖြူစွတ်​သောမျက်နှာ​လေးက ပန်း​ရောင်သန်း​နေပြီ... မျက်လုံးများသာမက နှာဖျားနှင့် နားရွက်များပါမကျန် ရဲတွတ်​​နေသည်။

​မေးတတ်လိုက်တာ လွန်းရယ်... အဲဒီခံစားချက်ကို ငါ​ကောင်း​ကောင်းသိတာ​ပေါ့...

လွန်း၏အ​မေးကို ဖန်းက​​ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ ထို့​နောက်...

"သူသိသွားပြီး မင်းကိုငြင်းလိုက်တာလား"

"အဲလိုပဲ ဆိုပါ​တော့"

သူ့ပုခုံး​ပေါ်က ဖန်း၏လက်နှစ်ဖက်ကို ဖယ်ချကာ စားပွဲ​ပေါ်ရှိ​​သောက်လက်စ ဘီယာဘူးကို​​မော့လိုက်ပြီး ဆိုဖာ​ပေါ်တွင် သူ့ကိုယ်သူ လှဲချလိုက်သည်။

ဖန်းက လွန်း၏အနားသို့အသာတိုးလာကာ ​ဘေးကဆိုဖာခုံတွင် ဝင်ထိုင်သည်။

"တခြား​ပြောစရာ​ကော မရှိ​တော့ဘူးလား လွန်း"

"ငါကိုကို့ကို သိပ်ချစ်တယ်"

"ဘာ... ကိုကိုဆိုတာ မင်းအစ်ကိုကို ဆိုလိုတာလား"

"အစ်ကိုရင်းမဟုတ်ဘူး ဖန်း... ငါလည်းသူ့ကို အစ်ကိုတစ်​ယောက်ထက်ပိုပြီးပဲ ချစ်ခဲ့ဖူးတယ်"

မျက်နှာကြက်ကိုကြည့်ကာ ငိုသံစွက်၍​ပြောလာ​သော လွန်းကို ဖန်းအံ့ဩစွာကြည့်​နေမိသည်။ ခဏအကြာတွင် မျက်နှာကြက်ဆီမှ အကြည့်မလွှဲ​သေးဘဲ ထပ်၍​ပြောလာသည်။

"ငါသိ​နေတာ ကြာခဲ့ပြီ...​တော်​တော်ကိုကြာပြီ...
အသက်ဆယ့်ငါးနှစ်တည်းကဆိုပါ​တော့...
အဲကတည်းက ငါကိုကို့ကိုပဲ အရူးအမူးချစ်ခဲ့တာ... စွဲလမ်းခဲ့တာ... တွယ်တာခဲ့တာ...
သူသိသွားရင် ငါ့ကို​မောင်းထုတ်မှာ​ကြောက်လို့ ညီတစ်​ယောက်လိုပဲ​နေ​ပေးခဲ့တာ...
အခု​တော့ အားလုံးပြီးသွားပြီ​ပေါ့"

အရည်ကြည်တို့ ပြည့်နှက်​နေ​သောမျက်လုံးများကို ပိတ်ချလိုက်​တော့ ​ဘေးနှစ်ဖက်ဆီမှမျက်ရည်များက လျှံကျလာသည်။
ဖန်းဆက်ပြီး မကြည့်ရက်စွာ မျက်နှာကို​အောက်သို့ ငိုက်ချထားသည်။

"အခု တစ်ခုခုစားလိုက်ပါလား...ငါ​ခေါက်ဆွဲပြုတ်​ပေးရမလား"

"ရပါတယ် ဖန်း...ငါ့အတွက်နဲ့ မင်းပင်ပန်းပါတယ်... အိပ်​ပျော်​အောင်ပဲကြိုးစားလိုက်မယ်"

ဖန်းလည်းဆက်မတိုက်တွန်း​တော့ဘဲ လွန်းအိပ်​ပျော်​စေရန် တိတ်ဆိတ်စွာ​နေ​ပေးလိုက်သည်။ ခဏကြာ​တော့ ဆိုဖာ​ပေါ်တွင်ပင် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်​ပျော်သွား​လေသည်။ ဖန်း အခန်းထဲမှ​စောင်ပါးတစ်ထည်ကိုယူကာ သူ့ကိုလွှမ်းခြုံ​ပေးသည်။ လွန်းကိုစိုက်ကြည့်ပြီး သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ ဝရံတာဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။

​ဆေးလိပ်ဘူးထဲမှ ​ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ကိုထုတ်၍ အသင့်ပါလာ​သော မီးခြစ်ကိုထုတ်ကာ မီးညှိပြီး ခပ်ပြင်းပြင်းရှိုက်၍ အ​ငွေ့များကိုဖြည်းညင်းစွာ မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။

နာကျင်ရပါတယ်။ ငါချစ်တဲ့မင်းက တခြားသူတစ်​ယောက်အတွက် ပူ​လောင်​နေတာမြင်ရ​​​တော့ ပိုနာကျင်ရပါတယ်...

ငါ​တွေ​ဝေ​နေခဲ့ဖူးတယ်...ငါ့နှလုံးသားက မင်းသအသံတွေကိုပဲ ဆက်တိုက်ကြား​နေရတဲ့အချိန်မှာ...
ငါတုန်လှုပ်​နေခဲ့ဖူးတယ်...ငါ့နှလုံးသားရဲ့ ပဲ့တင်သံ​ဟာ မင်းဆိုတာ သိသွားခဲ့ရင် ငါ့ဆီက​နေထွက်​ပြေးသွားမှာကို ​တွေးမိတဲ့အချိန်မှာ...

မင်းကိုဆုံးရှုံးရဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ မ​မျှော်လင့်ခဲ့ဘူး...
မင်းနဲ့ သူငယ်ချင်းလိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဆက်​နေရခွင့်ကို ဘယ်​တော့မှ အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူး...
​တော်ပါပြီ... ဒီအဆင့်နဲ့ပဲ ​ကျေနပ်ပါပြီ...
ဒါ​ကြောင့်မဖြစ်နိုင်တဲ့လမ်းကို ငါတမင်မ​ရွေးချယ်ခဲ့တာ...
အပြန်အလှန်မရှိတဲ့ တစ်လမ်းသွားလမ်းမကြီး​ပေါ်မှာပဲ ငါတစ်​ယောက်တည်း ဆက်​​လျှောက်​နေမိတာ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zawgyi...

ဓါတ္ပုံ​ေနာက္​ေက်ာတြင္ ​ေရးထား​ေသာမျပည့္စုံသည့္လိပ္စာက ဘန္​ေကာက္တြင္ မဟုတ္သည္မို႔ အျခားၿမိဳ႕မ်ားတြင္ရွာရန္ လူမ်ား​ေစလႊတ္ထား​ေၾကာင္း စိုင္းက ​ေျပာျပသည္။ ထို႔​ေနာက္ သူ၏ ဘိုးဘြားမ်ား ႏွစ္ပတ္လည္ျဖစ္သျဖင့္ မိသားစုလိုက္ ​ေတာင္ႀကီးဘက္သို႔တစ္ပတ္ၾကာ သြားရန္ ခြင့္​ေတာင္းသည္။

ရွိုင္းသန့္လည္း အ​ေထြအထူးစုံစမ္းရန္ မလို​​ေသးတာတစ္​ေၾကာင္း၊ မိသားစုအ​ေရးျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတာတစ္​ေၾကာင္း ​ေတြ​ေဝမႈမရွိဘဲ ခြင့္​ေပးလိုက္သည္။

ခြင့္ယူထား​ေသာ စိုင္း၏အလုပ္မ်ားပါ ထပ္​ေပါင္းလုပ္ရရ၍ ရွိုင္းသန့္ အလုပ္ထဲတြင္သာ စိတ္ႏွစ္ထားသည္။ မဟုတ္လွ်င္ အထပ္ထပ္ၾကား​ေယာင္​ေနရ​ေသာခphone recording​ေၾကာင့္ စိတ္​ေျခာက္ခ်ားရသည္။

အ​ေရးႀကီးသည့္ အစည္းအ​ေဝးတစ္ခုရွိ​ေသာ​ေန႕တြင္ ကုမၸဏီသို႔ ဖဲလ္​ေရာက္လာသည္။ ဒီရက္ပိုင္း ဖဲလ္​ေပ်ာက္​ေနသည္မွာၾကာၿပီ။ အိမ္ကို​ေရာ ကုမၸဏီပါ ​ေရာက္မလာသျဖင့္ ရွိုင္းသန့္ သူ႕ကို ​ေမ့​ေမ့​ေပ်ာက္​​ေပ်ာက္ပင္ ျဖစ္​ေနၿပီ။ အစည္းအ​ေဝးခ်ိန္နီးမွ ​ေရာက္ခ်လာ​ေသာ​ေၾကာင့္ အနည္းငယ္​ေတာ့ စိတ္ခုသြားသည္။

"ဖဲလ္ ​ေျပာရမွာအားနာပါတယ္... ခဏ​ေန အစည္းအ​ေဝးရွိတာ​ေၾကာင့္ ဒီ​ေန႕ဧည့္ခံနိုင္မယ္မထင္ဘူး... ၾကာလည္းၾကာမွာဆို​ေတာ့ ဖဲလ္​ေစာင့္​ေနရရင္လည္း အဆင္​ေျပမွာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္"

"အစည္းအ​ေဝးက ခဏ​ေနမွမလား...အခ်ိန္ရ​ေသးတာပဲ.. ဖဲလ္​ေျပာမွာက ပိုအ​ေရးႀကီးတယ္"

တဇြတ္ထိုးဖဲလ္​ေၾကာင့္ ရွိုင္းသန့္အ​ေတာ္စိတ္ညစ္သြားရသည္။

"ခဏ​ေနမွဆို​ေပမဲ့ ျပင္ဆင္ရမွာ​ေတြရွိ​ေသးတာမို႔... ​ေတာင္းပန္ပါတယ္ဖဲလ္"

ရွိုင္းသန့္စကားမ်ားကို နားမ​ေယာင္၊ ဖဲလ္က သူ႕လ္ဆြဲအိတ္ထဲမွဖုန္းကိုထုတ္ကာ ဓါတ္ပုံတစ္ပုံကိုျပရင္း...

"ဒီကိစၥထက္ ဘယ္ဟာက ပိုအ​​​ေရးႀကီးဦးမွာလဲ ရွိုင္း...
မင္းညီမဟုတ္တဲ့ လြန္းသုတက မင္းကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး လွည့္စား​ေနတဲ့ကိစၥ​ေလ"

ရွိုင္းသန့္ ဖဲလ္လက္ထဲမွ ဖုန္းကိုလုၿပီး ဓါတ္ပုံကို​ေသခ်ာစြာစူးစမ္းၾကည့္သည္။ ​​ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါရင္း...

"မဟုတ္ဘူး... မျဖစ္နိုင္ဘူး... ဒါတမင္လုပ္ထားတာမလား..
ဒါမွမဟုတ္ နာမည္တူတာ.."

"မယုံရင္ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ကာယကံရွင္ကို ကိုယ္တိုင္သြား​ေမး​​ေလ... လုပ္ႀကံရ​ေအာင္လည္း ဖဲလ္အဲ​ေလာက္ထိ မယုတ္မာဘူး...
သူ႕အခန္းထဲက ​ေလာ့ခတ္ထားတဲ့​ေသတၱာထဲက ဒီစာ႐ြက္ကိုျပခိုင္းၿပီး အတည္ျပဳ​ေပါ့"

ဖဲလ္၏ဖုန္းကို သူ႕လက္ထဲသို႔ျပန္ထည့္​ေပးၿပီး ကား​ေသာ့ကိုယူကာ ႐ုံခန္းထဲမွ​ေျပးထြက္သြားသည္။ စၾကၤံ​ေလွ်ာက္လမ္းတြင္ သူ႕႐ုံးခန္းသို႔လာ​ေန​ေသာ အတြင္း​ေရးမႉးမ​ေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္​ေတြ႕​ေတာ့...

"Boss...အစည္းအ​​​ေဝးစ​​ေတာ့မွာ​ေလ.. ဘယ္သြားမလို႔လဲ"

ထို​ေကာင္မ​ေလးစကား​ေၾကာင့္ ရွိုင္းသန့္​ေျခလွမ္းတို႔ ရပ္တန့္သြားကာ သူ႕ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး...

"ဖ်က္လိုက္​ေတာ့" ဟူ၍သာ​ေျပာကာ ကားပါကင္ဆီသို႔ ​ေျခလွမ္းက်ဲမ်ားျဖင့္ ဆက္​ေလွ်ာ္ခဲ့သည္။

အရွိန္ျပင္းစြာ ​​ေမာင္းႏွင္လာ​ေသာ ကား​ေလး၏ ဦးတည္ရာက လြန္း၏တကၠသိုလ္ဆီသို႔။ ဌာန​ေရွ႕​ေရာက္​ေသာအခါ လြန္းကို ဖုန္းဆက္သည္။

ဖုန္းမကိုင္ဘဲ မက္​ေဆ့ခ်္တစ္​​ေစာင္ဝင္လာသည္။ စာသင္​ေန၍ ဖုန္း​ေျပာလို႔မရ​ေၾကာင္း...

အ​ေရးႀကီး၍ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ့ရန္ ျပန္ပို႔လိုက္ၿပီး စီယာတိုင္ကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္၍ ​ေခါင္းကိုငုံ႕ကာ လက္ႏွစ္ဖက္​ေပၚသို႔ နဖူးကို အပ္ထားသည္။

မိနစ္၂၀ခန့္ၾကာ​ေသာအခါ လြန္းကားထဲကို ဝင္လာသည္။

"စာသင္​ေနရင္း ထြက္မရလို႔ နည္းနည္းၾကာသြားတယ္ ကိုကို...
ဘာအ​ေရးႀကီးလို႔လဲ"

လြန္းဝင္လာသည္ႏွင့္ မည္သည့္စကားမွျပန္မ​ေျပာဘဲ ကားစက္ႏွိုးကာ တရၾကမ္း​ေမာင္းထြက္​ေတာ့ လြန္းစိတ္ပူစြာ ကိုကို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ​ေမးလိုက္သည္။

"ဘယ္သြားမွာလဲ ကိုကို...
ဘာျဖစ္လို႔လဲ... ကိုကိုဘာျဖစ္လာတာလဲ"

လြန္းဘာပဲ​ေျပာ​ေျပာ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အိမ္သို႔သာ အျမန္​ေရာက္ခ်င္​ေသာ ဆႏၵႏွင့္ ​ေမာင္းႏွင္​ေလသည္။

အိမ္သို႔​ေရာက္​ေသာအခါ လြန္းလက္ကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲကာ လြန္းအခန္းဆီသို႔ ​ေခၚသြားသည္။ ထို႔​ေနာက္ အခန္းတံခါးကို အားႏွင့္ပိတ္ခ်လိဳက္ၿပီး ​ေဒါသတို႔ျပည့္ႏွက္​ေန​ေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ လြန္းကိုၾကည့္ကာ ​ေျပာမထြက္​ေသာစကားမ်ားကို အားယူ၍ တစ္လုံးခ်င္းစီထြက္က်လာ​ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။

"မင္းကိုယ္တိုင္ အဲဒီစာ႐ြက္ကိုထုတ္ျပမွာလား...
ငါကိုယ္တိုင္ရွာရမွာလား"

ကိုကိုဆိုလို​​ေသာအ​ေၾကာင္းအရာကို လြန္း ခ်က္ခ်င္းနားလည္လိုက္ပါသည္။ ​ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ကာ ဝိုင္းစက္​ေန​ေသာမ်က္ဝန္းအစုံျဖင့္ ကိုကို႔ကိုၾကည့္ကာ...

"ဟုတ္ပါတယ္ ကိုကို... အဲဒါအမွန္ပါ...
ညီညီဖုံးကြယ္ထားမိတဲ့ အမွန္တရားပါ"

"မယုံဘူး...မဟုတ္ဘူး... မင္းငါ့ကို အဲစာ႐ြက္ခုခ်က္ခ်င္းျပစမ္း"
​
​ေလသံတို႔က တင္းမာလာကာ တခ်က္တခ်က္ျပတ္​ေတာက္သြား​ေသာအ​ေနအထားက ရွိုင္းသန့္၏ တုန္လႈပ္​ေျခာက္ခ်ား​ေန​ေသာစိတ္ကို ​ေပၚလြင္​ေစသည္။ လြန္း ျငင္းဆန္ျခင္းမရွိဘဲ ဗီရိုထဲမွ​ေသတၱာကိုဖြင့္ကာ ထိုစာ႐ြက္ကို ကိုကို႔ဆီ​ေပးလိုက္သည္။ ရွိုင္းသန့္စာ႐ြက္ကို က်စ္က်စ္ပါ​​ေအာင္​ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အတန္ၾကာစိုက္ၾကည့္​ေလသည္။ နားထင္မွ​ေခြၽး​ေစးမ်ားက ​ေရခ်ိဳးထားသကဲ့သို႔ ႐ႊဲ႐ႊဲစို​ေန​ၿပီ။

"ဘာလို႔လဲ... ဒီ​ေလာက္အၾကာႀကီး ဘာလို႔ဖုံးကြယ္ထားရတာလဲ"

"ကိုကို႔ကို ​ေျပာရမွာ​ေၾကာက္လို႔ပါ... ​ေမ​ေမကလည္း ကိုကို႔ကို မသိ​ေစခ်င္ခဲ့ဘူး"

"မင္းတို႔က ငါ့အ​ေပၚဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရက္ၾကတာလဲ...ဘာ​ေတြမ်ားႀကံစည္ထားၾကလို႔လဲ... ဟမ္"

ရွိုင္းသန့္​ေဒါသတို႔ျဖင့္ ​ေအာ္​ေျပာမိ​ေတာ့ လြန္းမ်က္ဝန္းတို႔ထက္ မ်က္ရည္စတို႔ ဝဲတက္လာသည္။

"ကိုကို ကြၽန္​ေတာ့ကို စြန့္ပစ္သြားမွ​ေၾကာက္လို႔ပါ"

တတ္နိုင္သမွ် အသံကိုတိုးကာ ၾကမ္းျပင္သို႔စိုက္ၾကည့္၌ တစ္လုံးခ်င္း​ေျပာမိသည္။

"ငါက​ေတာ့ မင္းကို ငါ့ညီအရင္းတစ္​​ေယာက္လို ခ်စ္​ေပးလိုက္ရတာ...တြယ္တာလိုက္ရတာ...ဂ႐ုစိုက္လိုက္ရတာ...
မင္းက​ေတာ့ ဒယ္ဒီ့သားအရင္းမဟုတ္မွန္းသိရင္ စြန့္ပစ္မွာ​ေၾကာက္လို႔ဟုတ္လား... မင္းအဲ​ေလာက္ ဒီအ​ေမြ​ေတြကို မက္တာလား... အဲ​​ေလာက္ ​​ေလာဘႀကီးလား..."

ဒီတခါ​ေတာ့ ​ေခါင္းငုံ႕ထားရာမွ လြန္း​ေမာ့လာကာ ရွိုင္းသန့္၏မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံ​ေစလိုက္သည္။

ဘာလို႔အဲလို​ေတြးရက္ရတာလဲ ကိုကိုရယ္...

လြန္းထိုစကားကို စိတ္ထဲက​ေနသာ​ေရ႐ြတ္မိသည္။

"တျခားအရာ​ေတြ​ေကာ ​ေတြး​ေပးလို႔မရဘူးလား ကိုကို...
ကြၽန္​ေတာ္​ေၾကာက္​တာ ဒီအ​ေမြ​ေတြမရမွာမဟုတ္ဘူး...
ကြၽန္​ေတာ္​ေၾကာက္တာ ကိုကို႔အနားမွာမ​ေနရ​ေတာ့မွာ...
ကိုကို႔မုန္းတီးမႈ​ေတြကိုလက္ခံရမွာ... ကိုကို႔ဂ႐ုစိုက္မႈ​ေတြ မရ​ေတာ့မွာ...

ဟုတ္တယ္ ကြၽန္​ေတာ္​ေလာဘႀကီးတယ္...
ကိုကို​ေပးတဲ့ ​ေႏြး​ေထြးမႈ​ေတြကို တစ္​ေယာက္တည္းပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္...
ကိုကို႔လိုအပ္ခ်က္​ေတြကို ကြၽန္​ေတာ္တစ္​ေယာင္ပဲ ျဖည့္ဆည္း​ေပးခ်င္တယ္...
ကိုကို႔လက္​ေမာင္း​ေပၚမွာ အိပ္ခြင့္ရတဲ့သူက ကြၽန္​ေတာ္တစ္​​ေယာက္တည္း ျဖစ္ခ်င္တယ္...
ကြၽန္​ေတာ့္ရဲ႕အရာရာတိုင္းဟာ ကိုကိုရွိမွ ျပည့္စုံသလို ကိုကို႔ရဲ႕ဘဝကိုလည္း ကြၽန္​ေတာ္ရွိမွ အဓိပၸါယ္ရွိ​ေစခ်င္တယ္...
ကိုကို႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္း​ေမတၱာကို ကြၽန္​ေတာ္တစ္​ေယာက္ပဲ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္...
ဒါ​ေပမဲ့ေလ...ကိုကို​ေပ်ာ္မယ္ဆို ဒီစိတ္ကူး​ေတြအားလုံးကို ကြၽန္​ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးသားပါ...

ဒါ​ေၾကာင့္ ကိုကိုႀကိဳက္သလိုဆုံးျဖတ္နိုင္ပါတယ္...
​​ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္​ေတာ့ရဲ႕အခ်စ္ကို​ မ​ေစာ္ကားပါနဲ႕​ေတာ့"

​ေဝ့သီ​ေန​ေသာ မ်က္ရည္မ်ားက အရွိန္ျပင္းစြာက်ဆင္းလာ​ေလၿပီ။ လြန္း ထိန္းမထားခ်င္​ေတာ့။ တျခားသူ​ေတြ ဒီကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူ႕ကို ဘယ္လိုပဲျမင္ပါ​ေစ။ ​ေဒါသထြက္​ေသာ္လည္း ဂ႐ုမစိုက္​ေပမဲ့ ရင္ႏွင့္အမွ်ခ်စ္ရ​​ေသာကိုကိုကိုယ္တိုင္ စြပ္စြဲလာတာကို​ေတာ့ဘႀကိတ္မွိတ္ၿပီး မခံစားနိုင္​ေတာ့ပါ။ ရင္ထဲကရွိသမွ် ခံစားခ်က္အလုံးစုံကို သိသြားမွာသိပ္​ေၾကာက္သည့္လူ​ေရွ႕တြင္ပဲ ဖြင့္ခ်မိ​ေတာ့သည္။

ရွိုင္းသန့္လည္း လြန္းကို​ေၾကာင္၍ၾကည့္​ေနသည္။ သူ​ေျပာသြားသည္မ်ားကို နားလည္သလိုလို နားမလည္သလိုလို။ ထို႔ေနာက္ လြန္းကပင္ဆက္၍ ​ေျပာ​ေလသည္။

"အခု ကြၽန္​ေတာ့္ပစၥည္း​ေတြသိမ္းၿပီး ကြန္ဒိုမွာပဲ ​ေနလိုက္ပါ​ေတာ့မယ္...
​ေနာက္လကစၿပီး ငွားရမ္းခကို ကြၽန္​ေတာ့ဘာသာ​ေပးလိုက္ပါ့မယ္...
ကြၽန္​ေတာ့ credit card​ေတြနဲ႕ဘဏ္စာအုပ္ကို အား​တဲ့​ေန႕က် ​ေဒၚ​ေလးဆီ​ေပးထားလိုက္ပါ့မယ္..."

​ထိုမွ်​ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ လြန္း လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားကိုယူကာ ခရီး​ေဆာင္အိတ္ထဲသို႔ ထည့္​ေန​ေလသည္။
ရွိုင္းသန့္က ​ေၾကာင္၍ပင္ရပ္ၾကည့္​ေနသည္။ ခဏၾကာမွ..
"အလိုက္တသိ ထြက္သြား​ေပးတာ ​ေက်းဇူးပဲ"
ဟုဆိုကာ အခန္းအျပင္သို႔ထြက္သြားၿပီး တံခါးကိုျပန္ပိတ္​ေပးခဲ့သည္။

ပစၥည္းမ်ားထည့္​ေနရာမွ ပိတ္သြား​ေသာတံခါးကိုၾကည့္ရင္း လြန္းဝမ္းနည္းမိသည္။ ဒီလို​ေန႕​ေရာက္လာမယ္ဆိုတာႀကိဳသိ​ေပမဲ့ တကယ္တမ္းႀကဳံ​ေတြ႕ရ​ေတာ့ မလြယ္ကူပါလား။

ႏွလုံးသားက ​ေတာ္႐ုံနာက်င္တာမွ မဟုတ္တာ။
တျခားဘယ္သူ႕အတြက္မွ မရည္႐ြယ္ဖူးတဲ့ တစ္​ေယာက္​ေသာသူအတြက္သာ သစ္လြင္လတ္ဆတ္စြာ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ႏွလုံးသားကိုမွ ထိုသူက ​ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္တဲ့အထိ ဓါးႏွင့္ထိုးဆြ​ေနျခင္း​ေလ။

ဖုံးကြယ္ၿပီးခ်စ္ရတဲ့အခ်စ္ကို သူျမင္သြားခ်ိန္မွာ တုံ႕ျပန္မႈက ထြက္သြား​ေပးလို႔​ေက်းဇူးပဲတဲ့လား...
ကိုကို႔ကိုခ်စ္ရတာ ​ေလာင္ကြၽမ္း​ေနတဲ့ မီးပုံတစ္ခုလို ပူ​ေလာင္လိုက္တာ...
ဒါ​ေပမဲ့ အဲဒီမီးပုံထဲ တမင္ခုန္ဆင္းတဲ့သူက ကိုယ္တိုင္ပဲ​ေလ...
​ေက်နပ္ပါတယ္။ အဲဒီပူ​​ေလာင္မႈကို သ​ေဘာက်တယ္...

..........

ထို​ေန႕မွစ၍ လြန္းတိုက္ခန္းမွာပင္ ျဖစ္သလို​ေနသည္။ မ​ေသာက္စဖူး ဘီယာဘူးမ်ားဝယ္ကာ တ​ေနကုန္ထိုင္​ေသာက္ပစ္သည္အထိ။ ဒီခါးသက္သည့္အရသာက ကြဲအက္​ေန​ေသာႏွလုံးသားကို တစ္ဖက္တလမ္းက ကုစားသည္​ေလ။ ​ေက်ာင္းလည္းပုံမွန္မသြားျဖစ္။ တစ္​ေယာက္တည္း တိုက္ပိတ္​ေနကာ ဖုန္းကိုပါ ပိတ္ထား​ေသးသည္။

တစ္ခု​ေသာည​ေနခင္းတြင္ အိမ္​ေရွ႕ဆိုဖာ​ေပၚ၌ ဘီယာဘူးကိုင္ကာ မွိုင္​ေတြ​ေနစဥ္ လူ​ေခၚဘဲလ္တီးသံၾကား၍ အသိစိတ္ဝင္လာကာ သြားဖြင့္​ေပးသည္။ တံခါးအျပင္တြင္ ​ေတြ႕ရသူက ဖန္း...

"လြန္း... ဘာလို႔ဖုန္းပိတ္ထားတာလဲ...အတန္းလည္းလာမတက္ဘူးတဲ့... တစ္ခုခုျဖစ္​ေနတာလား"

ဖန္းက ​ေျပာရင္းျဖင့္ တိုက္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ ဧည့္ခန္းစားပြဲ​ေပၚတြင္ ျပန့္က်ဲ​ေန​ေသာ ဘီယာဘူးခြံတစ္ခ်ိဳ႕ကို​ေတြ႕​ေတာ့ စိတ္ပူသြားကာ လြန္းဘက္သို႔ျပန္လွည့္၍ သူ႕ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး​​ေမးလိုက္သည္။

"ဘာ​ေတြျဖစ္​ေနတာလဲ လြန္း...မင္းဘီယာမ​ေသာက္တတ္ပါဘူး...
ငါ့ကို​ေျပာျပကြာ... ငါစိတ္ပူလာၿပီ လြန္း"

ဆုပ္ကိုင္ထား​ေသာပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို လႈပ္ရမ္းၿပီး​ေမး​ေလ​ေတာ့ လြန္းက သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးျပသည္။

"ဖန္း...မင္းလူတစ္​ေယာက္ကို တိတ္တိတ္​ေလးခ်စ္ဖူးလား...
သူသိသြားရင္ သူ႕အနားကထြက္သြားရမွာ​ေၾကာက္လို႔ ဖြင့္မ​​ေျပာဘဲ ႀကိတ္ခ်စ္​ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုသိလား"

မ်က္ရည္စတို႔ စီးက်လာကာ ဖန္းကိုၾကည့္ၿပီး တစ္လုံးခ်င္စီ​ေျပာလာသည္။ ဘယ္​ေလာက္​ေတာင္ငိုထားလိုက္လဲ... ျဖဴစြတ္​ေသာမ်က္ႏွာ​ေလးက ပန္း​ေရာင္သန္း​ေနၿပီ... မ်က္လုံးမ်ားသာမက ႏွာဖ်ားႏွင့္ နား႐ြက္မ်ားပါမက်န္ ရဲတြတ္​​ေနသည္။

​ေမးတတ္လိုက္တာ လြန္းရယ္... အဲဒီခံစားခ်က္ကို ငါ​ေကာင္း​ေကာင္းသိတာ​ေပါ့...

လြန္း၏အ​ေမးကို ဖန္းက​​ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ထို႔​ေနာက္...

"သူသိသြားၿပီး မင္းကိုျငင္းလိုက္တာလား"

"အဲလိုပဲ ဆိုပါ​ေတာ့"

သူ႕ပုခုံး​ေပၚက ဖန္း၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖယ္ခ်ကာ စားပြဲ​ေပၚရွိ​​ေသာက္လက္စ ဘီယာဘူးကို​​ေမာ့လိုက္ၿပီး ဆိုဖာ​ေပၚတြင္ သူ႕ကိုယ္သူ လွဲခ်လိဳက္သည္။

ဖန္းက လြန္း၏အနားသို႔အသာတိုးလာကာ ​ေဘးကဆိုဖာခုံတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။

"တျခား​ေျပာစရာ​ေကာ မရွိ​ေတာ့ဘူးလား လြန္း"

"ငါကိုကို႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္"

"ဘာ... ကိုကိုဆိုတာ မင္းအစ္ကိုကို ဆိုလိုတာလား"

"အစ္ကိုရင္းမဟုတ္ဘူး ဖန္း... ငါလည္းသူ႕ကို အစ္ကိုတစ္​ေယာက္ထက္ပိုၿပီးပဲ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္"

မ်က္ႏွာၾကက္ကိုၾကည့္ကာ ငိုသံစြက္၍​ေျပာလာ​ေသာ လြန္းကို ဖန္းအံ့ဩစြာၾကည့္​ေနမိသည္။ ခဏအၾကာတြင္ မ်က္ႏွာၾကက္ဆီမွ အၾကည့္မလႊဲ​ေသးဘဲ ထပ္၍​ေျပာလာသည္။

"ငါသိ​ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ...​ေတာ္​ေတာ္ကိုၾကာၿပီ...
အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္တည္းကဆိုပါ​ေတာ့...
အဲကတည္းက ငါကိုကို႔ကိုပဲ အ႐ူးအမူးခ်စ္ခဲ့တာ... စြဲလမ္းခဲ့တာ... တြယ္တာခဲ့တာ...
သူသိသြားရင္ ငါ့ကို​ေမာင္းထုတ္မွာ​ေၾကာက္လို႔ ညီတစ္​ေယာက္လိုပဲ​ေန​ေပးခဲ့တာ...
အခု​ေတာ့ အားလုံးၿပီးသြားၿပီ​ေပါ့"

အရည္ၾကည္တို႔ ျပည့္ႏွက္​ေန​ေသာမ်က္လုံးမ်ားကို ပိတ္ခ်လိဳက္​ေတာ့ ​ေဘးႏွစ္ဖက္ဆီမွမ်က္ရည္မ်ားက လွ်ံက်လာသည္။
ဖန္းဆက္ၿပီး မၾကည့္ရက္စြာ မ်က္ႏွာကို​ေအာက္သို႔ ငိုက္ခ်ထားသည္။

"အခု တစ္ခုခုစားလိုက္ပါလား...ငါ​ေခါက္ဆြဲျပဳတ္​ေပးရမလား"

"ရပါတယ္ ဖန္း...ငါ့အတြက္နဲ႕ မင္းပင္ပန္းပါတယ္... အိပ္​ေပ်ာ္​ေအာင္ပဲႀကိဳးစားလိုက္မယ္"

ဖန္းလည္းဆက္မတိုက္တြန္း​ေတာ့ဘဲ လြန္းအိပ္​ေပ်ာ္​ေစရန္ တိတ္ဆိတ္စြာ​ေန​ေပးလိုက္သည္။ ခဏၾကာ​ေတာ့ ဆိုဖာ​ေပၚတြင္ပင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္​ေပ်ာ္သြား​ေလသည္။ ဖန္း အခန္းထဲမွ​ေစာင္ပါးတစ္ထည္ကိုယူကာ သူ႕ကိုလႊမ္းၿခဳံ​ေပးသည္။ လြန္းကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ ဝရံတာဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။

​ေဆးလိပ္ဘူးထဲမွ ​ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကိုထုတ္၍ အသင့္ပါလာ​ေသာ မီးျခစ္ကိုထုတ္ကာ မီးညွိၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္းရွိုက္၍ အ​ေငြ႕မ်ားကိုျဖည္းညင္းစြာ မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။

နာက်င္ရပါတယ္။ ငါခ်စ္တဲ့မင္းက တျခားသူတစ္​ေယာက္အတြက္ ပူ​ေလာင္​ေနတာျမင္ရ​​​ေတာ့ ပိုနာက်င္ရပါတယ္...

ငါ​ေတြ​ေဝ​ေနခဲ့ဖူးတယ္...ငါ့ႏွလုံးသားက မင္းသအသံေတြကိုပဲ ဆက္တိုက္ၾကား​ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ...
ငါတုန္လႈပ္​ေနခဲ့ဖူးတယ္...ငါ့ႏွလုံးသားရဲ႕ ပဲ့တင္သံ​ဟာ မင္းဆိုတာ သိသြားခဲ့ရင္ ငါ့ဆီက​ေနထြက္​ေျပးသြားမွာကို ​ေတြးမိတဲ့အခ်ိန္မွာ...

မင္းကိုဆုံးရႈံးရဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မ​ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး...
မင္းနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္​ေနရခြင့္ကို ဘယ္​ေတာ့မွ အဆုံးရႈံးမခံနိုင္ဘူး...
​ေတာ္ပါၿပီ... ဒီအဆင့္နဲ႕ပဲ ​ေက်နပ္ပါၿပီ...
ဒါ​ေၾကာင့္မျဖစ္နိုင္တဲ့လမ္းကို ငါတမင္မ​ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာ...
အျပန္အလွန္မရွိတဲ့ တစ္လမ္းသြားလမ္းမႀကီး​ေပၚမွာပဲ ငါတစ္​ေယာက္တည္း ဆက္​​ေလွ်ာက္​ေနမိတာ...