Unicode...

ကျောင်းဖွင့်ရက်တွင် ရှိုင်းသန့်ကိုယ်တိုင် လွန်းကို ​လိုက်ပို့ဖြစ်သည်။ ​ကျောင်းပိတ်ရက်အိမ်မှာရှိ​နေစဥ် ကိုကို့ကို အရင်ကလို ​နွေး​နွေး​ထွေး​ထွေးမဆက်ဆံဖြစ်။ ရင်ထဲကခံစားချက်များကို အခြားသူမသိ​စေရန် အခန်းတွင်း၌သာ ​နေဖြစ်သည်။ တနင်္ဂ​နွေည​နေ ကွန်ဒိုသို့ပြန်မည်ပြင်​​​သော်လည်း ကိုကိုကတားသဖြင့် မပြန်ဖြစ်။

ဌာန​ရှေ့​ရောက်​သောအခါ လွန်း ကား​ပေါ်မှဆင်းရန်ပြင်စဥ် ရှိုင်းသန့်ကလှမ်း၍တားသည်။

"ညီညီ... ဒီ​ကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ကိုကို့ကို စကားလာမ​ပြောဘူး...
ဖဲလ်ကိစ္စ​ကြောင့် ညီညီစိတ်ရှုပ်​နေတာ သိပါတယ်...
ကိုကို့ကို​ရော စိတ်ဆိုး​နေတုန်းလား..."

"ကိုကို့ကို စိတ်မဆိူးပါဘူး... ဒီအတိုင်းပဲ ညီညီအချိန်ယူဖို့လိုအပ်လို့ပါ..."

"ကိုကို နားလည်ပါပြီ... ဒီတစ်ပတ်ထဲ အိမ်က​နေပဲ ​ကျောင်းတက်​နော်...ကိုကိုကိုယ်တိုင် လိုက်မို့မယ်"

"မလိုပါဘူး ကိုကို... ည​နေကျ ကွန်ဒိုကိုပဲပြန်လိုက်ပါ့မယ်... ကိုကိုလည်း အလုပ်ရှုပ်ပါတယ်...
ညီညီလည်းထပ်ပြီး တစ်​ယောက်တည်း​နေဖို့ လိုဦးမယ်ထင်လို့ပါ"

"အင်းပါ ညီညီ့သ​ဘောပါ... ညီညီတစ်ခုခုလိုရင် ကိုကို့ကိုဖုန်းဆက်​​နော်"

လွန်း ​ခေါင်းကိုညင်သာစွာငြိမ့်ပြပြီး ကားထဲမှထွက်ခဲ့သည်။ ထို့​နောက် ဌာနဆီသို့ ​လေးလံစွာ ​လျှောက်လှမ်းခဲ့သည်။ အ​ဆောက်အဦးထဲအတွင်းသို့​ရောက်​သော် သူ့ကိုလက်ပြနှုတ်ဆက်​နေ​သော ဖန်းကို ​တွေ့ရသည်။ စိတ်မပါ​သော်လည်း အသက်မပါ​သောအပြုံးဖြင့် ပြန်၍နှုတ်ဆက်ဖြစ်သည်။

"​ဟေး...လွန်း...ဒီ​နေ့​နောက်ကျသလိုပဲ...
ဒီ​နေ့ အတန်းလစ်ပြီး မုန့်သွားစားရ​အောင်"

"ဖန်း...​ပြောရမှာအားနာပါတယ်... ငါဒီ​နေ့စိတ်မကြည်လို့..
​နောက်တခါမှပဲ လိုက်​တော့မယ်..
​​တောင်းပန်ပါတယ်​ ဖန်း"

"အို မဟုတ်တာ... ရပါတယ်...
ဘာ​တွေစိတ်မကြည်​နေတာလဲ...
ငါ့ကို ရင်ဖွင့်ချင်ရင် ရတယ်​နော်"

ဖန်းစကား​ကြောင့် လွန်းပြုံးမိသည်။ အနည်းဆုံး​​တော့ သူ့မှာ ရင်းနှီးယုံကြည်ရတဲ့ သူငယ်ချင်း အနားမှာရှိ​သေးတာပဲ။ ဒါ​ပေမဲ့ ဖန်းကို စိတ်အ​နှောင့်အယှက်ဖြစ်​စေမည်စိုးသဖြင့် ​ပြောပြဖို့ စိတ်မကူး​တော့။

ထပ်၍​လောကွတ်ပြုရန် စိတ်မပါ​တော့သဖြင့် ထိုမျှနှင့် စကားစကိုဖြတ်ကာ အတန်းထဲသို့သာ ဆက်​လျှောက်ခဲ့သည်။

စာသင်​​နေရ​သော်လည်း စိတ်မပါ​ပေ။ ​ခေါင်းထဲတွင် ဖဲလ်​ပြော​သောစကားများကိုသာ ခဏခဏ ပြန်လည်ကြား​ယောင်​နေမိသည်။

ကိုကိုကသာ မဖြစ်မ​နေ လက်ခံလိုက်မည်ဆိုလျှင် ထိုအ​ခြေအ​နေနှင့် လိုက်​လျောညီ​ထွေ​နေထိုင်တတ်ဖို့ လွန်းပြင်ဆင်ရဦးမည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကိုကိုနှင့် အ​ဝေးဆုံးကို ထွက်သွားနိုင်ရန် ကြိုးစားရဦးမည်။

ထို့အပြင် လျှို့ဝှက်ထားမိဆဲဖြစ်​သော သူတို့နှသ်​ယောက်၏ ဆက်နွယ်မှု...
ကိုကို့ထံမှ ဂရုစိုက်မှုများနှင့် ​မေတ္တာများ အပြည့်အဝရရှိ​နေခြင်းက သူ့ဆီမှ လျစ်လျူရှုမှုနှင့် ခါးသီးမှုများ ရလာမည့်အချိန်တွင် လွန်းကို ခံနိုင်ရည်ရှိ​စေပါ့မလား။
တွယ်ငြိ​နေ​ဆဲဖြစ်သည့် ညီအစ်ကိုစည်းထက်​ကျော်လွန်​သော သံ​ယောစဥ်​နှောင်ကြိုးတို့က ထိုအချိန်တွင် အမြစ်ပြတ် ဖြတ်​တောက်ဖို့ရန် ဖြစ်နိုင်ပါမည်လား။

လွန်း မစဥ်းစားတတ်​တော့။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကိုကို့ကိုသာ ​ပြေး၍ဖက်ထားချင်သည်။ သူ့ခံစားချက်များအားလုံးကို ဖွင့်​ပြောပြလိုက်ချင်သည်။

​မေ​မေမရှိ​တော့သည့်​နောက် ဒီ​​လောကကြီးမှာ လွန်းအတွက် အချစ်ရဆုံးလူသား...
အတွယ်တာရဆုံးလူသား...
အမြတ်နိုးရဆုံးလူသား...
အဆုံးရှုံးမခံနိုင်​သော လူသားဟာ ကိုကိုတစ်​ယောက်တည်းဆိုတာ... ကိုကိုသိ​​အောင် ​ပြောပြလိုက်ချင်သည်။

အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ပါဘူး... ဒါ​ပေမဲ့ လက်လွှတ်ရဖို့ဖြစ်လာတဲ့အခါမှာ ချစ်ရသူက​ပျော်ရွှင်မယ်ဆို ရင့်ကျက်စွာနဲ့ လွှတ်​ပေးလိုက်မှာ...
ရှုံးနိမ့်သူက ကျွန်​တော်ပဲဖြစ်ပါ​စေ​တော့...
အ​ဝေးက​နေ ချစ်ရသူရဲ့​ပျော်ရွှင်မှုကို ခံစားမိတဲ့အခါ ဒီဆုံးရှုံးမှုက ကျွန်​တော့အတွက် ​အောင်နိုင်ခြင်းပဲ မဟုတ်ပါလား...

....................

"​ဖေ​ဖေ... ရှိုင်းရဲ့အ​ဖေအ​ကြောင်း ဘယ်​လောက်ထိသိလဲ... ​နောက်အိမ်​ထောင်နဲ့ရတဲ့ က​လေးက သူ့သားဆိုတာ ဟုတ်ရဲ့လား"

ညစာထမင်းဝိုင်းတွင် ထမင်းလက်စုံစားချိန် ဖဲလ်သူ့အ​ဖေကို ဦးမိုးနိုင်အ​ကြောင်း တီး​ခေါက်​မေးကြည့်သည်။

"​ဖေ​ဖေနဲ့က အလုပ်တွဲလုပ်တာ ကြာပြီဆို​တော့ သိသင့်သ​လောက်​တော့ သိပါတယ်။ အင်း...​နောက်အိမ်​ထောင်နဲ့ က​​​လေးက​တော့ သားအရင်းလို့​ပြောတာပဲ။
​ဖေ​ဖေလည်း အစက အံ့ဩ​နေတာ... လူရိုးလူ​အေးကြီးက သူသိပ်ချစ်တဲ့ sayaအပြင် ​​နောက်တစ်​ယောက်ရှိ​နေခဲ့တာကို​လေ...
အင်း​​လေ လူဆိုတာ​ပြောလို့မှမရတာ...
တခြားသူမမြင်နိုင်တဲ့ သူ့ရဲ့အ​မှောင်ဘက်ခြမ်းဆိုတာ ရှိတာပဲ​လေ..."

အိပ်ရာထက်တွင် ဖဲလ် သူ့အ​ဖေ​ပြော​သောစကားများကို ပြန်လည်​တွေးရင်း သူ၏သံသယတို့က ပို၍ခိုင်မာလာသည်။

သူတို့နှစ်​ယောက် လျှို့ဝှက်ချက် တစ်ခုခုရှိကိုရှိရမယ်...

....................

လွန်းနှင့် အ​​ချေအတင်ဖြစ်ပြီး​နောက်ပိုင်း ဖဲလ် ရှိုင်းသန့်ဆီသို့ ​နေ့တိုင်းလိုလိုသွားသည်။ တစ်ခါတရံ ရှိုင်းသန့်​အိမ်ပြန်၍ ​နေ့လည်စာစားလျှင် လိုက်လာတတ်သည်။ ​ကျောင်းပိတ်ရက်များတွင် လွန်းအိမ်ပြန်လာတတ်သည်ကိုသိသဖြင့် စ​နေ၊တနင်္ဂ​နွေ​နေ့များပါ ရှိုင်းသန့်အိမ်သို့ အမျိုးမျိုး​သော အ​ကြောင်းပြချက်များနှင့် သွားတတ်သည်။ အိမ်တွင် သူတို့နှစ်​ယောင် မည်သို့ပြုမူ​နေထိုင်သည်ကို စူးစမ်းချင်၍ဖြစ်သည်။ သို့​သော် သူ​မျှော်လင့်ထားသလို လွန်းအိမ်ပြန်မလာပါ။ ရှိုင်းသန့်စကားအရ သူနှင့်စကားများပြီး​နောက် အိမ်သို့ပြန်မလာဖြစ်​တော့ဟူ၍ သိရသည်။

ဇွဲမ​လျှော့​သော ဖဲလ်က ​နောက်တစ်မျိုး ကြံပြန်သည်။ ရှိုင်းသန့်မရှိ​သောအချိန်များတွင်ပါ အိမ်သို့​ရောက်လာတတ်သည်။ အိမ်​တော်ထိန်း​ဒေါ်​လေးနှင့် ရင်းနှီးမှုရ​စေရန် ကြိုးပမ်းသည်။

တစ်ရက်တွင် ရှိုင်းသန့်မရှိခိုက် အိမ်သို့​ရောက်ချလာသည်။

"​မင်္ဂလာပါ...​ဒေါ်​လေး
ရှိုင်းက အ​ရေးကြီးတဲ့ စာရွက်စာတမ်းတစ်ချို့ယူခိုင်းလိုက်လို့...
အဲဒါ သူ့အခန်းကိုလိုက်ပို့ပါလား"

"​ဪ ​အေး​အေး...သမီးဖဲလ်..
ဘယ်လိုဖိုင်မျိုးလဲ... ​ဒေါ်​လေးယူလာ​ပေးမယ်"

ဖဲလ် မျက်​မှောင်ကျုံ့သွားကာ...

"မဟုတ်တာ ​ဒေါ်​လေးရဲ့ ကိုယ်တိုင်ဝင်ယူလိုက်ပါ့မယ်... ​ဒေါ်​လေးလုပ်စရာရှိတာလုပ်ပါ...သူ့အခန်းကိုသာ လိုက်ပို့​ပေးပါ"

"သားရှိုင်းသန့်က သူ့အခန်းကို သူစိမ်းဝင်တာမကြိုက်လို့ကွဲ့..."

"​သမီးက သူစိမ်းလား... ပြီး​တော့သူကိုယ်တိုင် ယူခိုင်းလိုက်တာလို့ ​ပြောပြီးပြီ​​လေ..."

ဖဲလ် ​လေသံမာမာဖြင့် ​ဒေါ်​လေးကို ပြန်​ပြောလိုက်သည်။ ​​ဒေါ်​လေးက သက်ပြင်းချကာ အိမ်အ​ပေါ်ထပ်သို့ ဦး​ဆောင်တက်သွား​လေသည်။

ရှိုင်းသန့်အခန်း​ရှေ့​ရောက်​တော့ရပ်လိုက်ကာ...
"ဒီအခန်းပဲ သမီး"

ဖဲလ်ဒီအိမ်ကို မကြာခဏ​ရောက်ဖူး​သော်လည်းရှိုင်းသန့်က အိမ်​အောက်ထပ်တွင်သာ ​နေ​စေသည်။ အ​ပေါ်ထပ်သို့ တခါမျှမ​​ရောက်ဖူးတာ​ကြောင့် ​ဘေးဘီကိုပါ ဝေ့ဝဲကြည့်မိသည်။

"အဲဒါ လွန်းအခန်းလား"
ရပ်​နေသည့်​နေရာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှအခန်းကို လက်ညှိုးထိုးပြကာ​မေး​တော့ ​ဒေါ်​လေးက ​ခေါင်းကို​လေးပင်စွာ ငြိမ့်ပြပါသည်။

"​ဒေါ်​လေး လုပ်စရာရှိတာလုပ်​လေ...
ဖဲလ်ပဲ ဝင်ရှာလိုက်မယ်"

စကားဆုံးသည်နှင့် အခန်းတံခါးကိုတွန်းဖွင်ဝင်ပြီး ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။

​ဒေါ်​လေးလည်း ​​အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာရ​ပေမဲ့ စိတ်ထဲတွင်​တော့ ​လေးပင်​နေသည်။

သားရှိုင်းသန့်​​​ကြောင့်သာ ဒီမိန်းက​လေးကို လက်ခံရတာ...မကြည်ဖြူဘူးရယ်...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zawgyi...

ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တြင္ ရွိုင္းသန့္ကိုယ္တိုင္ လြန္းကို ​လိုက္ပို႔ျဖစ္သည္။ ​ေက်ာင္းပိတ္ရက္အိမ္မွာရွိ​ေနစဥ္ ကိုကို႔ကို အရင္ကလို ​ေႏြး​ေႏြး​ေထြး​ေထြးမဆက္ဆံျဖစ္။ ရင္ထဲကခံစားခ်က္မ်ားကို အျခားသူမသိ​ေစရန္ အခန္းတြင္း၌သာ ​ေနျဖစ္သည္။ တနဂၤ​ေႏြည​ေန ကြန္ဒိုသို႔ျပန္မည္ျပင္​​​ေသာ္လည္း ကိုကိုကတားသျဖင့္ မျပန္ျဖစ္။

ဌာန​ေရွ႕​ေရာက္​ေသာအခါ လြန္း ကား​ေပၚမွဆင္းရန္ျပင္စဥ္ ရွိုင္းသန့္ကလွမ္း၍တားသည္။

"ညီညီ... ဒီ​ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း ကိုကို႔ကို စကားလာမ​ေျပာဘူး...
ဖဲလ္ကိစၥ​ေၾကာင့္ ညီညီစိတ္ရႈပ္​ေနတာ သိပါတယ္...
ကိုကို႔ကို​ေရာ စိတ္ဆိုး​ေနတုန္းလား..."

"ကိုကို႔ကို စိတ္မဆိူးပါဘူး... ဒီအတိုင္းပဲ ညီညီအခ်ိန္ယူဖို႔လိုအပ္လို႔ပါ..."

"ကိုကို နားလည္ပါၿပီ... ဒီတစ္ပတ္ထဲ အိမ္က​ေနပဲ ​ေက်ာင္းတက္​ေနာ္...ကိုကိုကိုယ္တိုင္ လိုက္မို႔မယ္"

"မလိုပါဘူး ကိုကို... ည​ေနက် ကြန္ဒိုကိုပဲျပန္လိုက္ပါ့မယ္... ကိုကိုလည္း အလုပ္ရႈပ္ပါတယ္...
ညီညီလည္းထပ္ၿပီး တစ္​ေယာက္တည္း​ေနဖို႔ လိုဦးမယ္ထင္လို႔ပါ"

"အင္းပါ ညီညီ့သ​ေဘာပါ... ညီညီတစ္ခုခုလိုရင္ ကိုကို႔ကိုဖုန္းဆက္​​ေနာ္"

လြန္း ​ေခါင္းကိုညင္သာစြာၿငိမ့္ျပၿပီး ကားထဲမွထြက္ခဲ့သည္။ ထို႔​ေနာက္ ဌာနဆီသို႔ ​ေလးလံစြာ ​ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။ အ​ေဆာက္အဦးထဲအတြင္းသို႔​ေရာက္​ေသာ္ သူ႕ကိုလက္ျပႏႈတ္ဆက္​ေန​ေသာ ဖန္းကို ​ေတြ႕ရသည္။ စိတ္မပါ​ေသာ္လည္း အသက္မပါ​ေသာအၿပဳံးျဖင့္ ျပန္၍ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။

"​ေဟး...လြန္း...ဒီ​ေန႕​ေနာက္က်သလိုပဲ...
ဒီ​ေန႕ အတန္းလစ္ၿပီး မုန့္သြားစားရ​ေအာင္"

"ဖန္း...​ေျပာရမွာအားနာပါတယ္... ငါဒီ​ေန႕စိတ္မၾကည္လို႔..
​ေနာက္တခါမွပဲ လိုက္​ေတာ့မယ္..
​​ေတာင္းပန္ပါတယ္​ ဖန္း"

"အို မဟုတ္တာ... ရပါတယ္...
ဘာ​ေတြစိတ္မၾကည္​ေနတာလဲ...
ငါ့ကို ရင္ဖြင့္ခ်င္ရင္ ရတယ္​ေနာ္"

ဖန္းစကား​ေၾကာင့္ လြန္းၿပဳံးမိသည္။ အနည္းဆုံး​​ေတာ့ သူ႕မွာ ရင္းႏွီးယုံၾကည္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အနားမွာရွိ​ေသးတာပဲ။ ဒါ​ေပမဲ့ ဖန္းကို စိတ္အ​ေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္​ေစမည္စိုးသျဖင့္ ​ေျပာျပဖို႔ စိတ္မကူး​ေတာ့။

ထပ္၍​ေလာကြတ္ျပဳရန္ စိတ္မပါ​ေတာ့သျဖင့္ ထိုမွ်ႏွင့္ စကားစကိုျဖတ္ကာ အတန္းထဲသို႔သာ ဆက္​ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။

စာသင္​​ေနရ​ေသာ္လည္း စိတ္မပါ​ေပ။ ​ေခါင္းထဲတြင္ ဖဲလ္​ေျပာ​ေသာစကားမ်ားကိုသာ ခဏခဏ ျပန္လည္ၾကား​ေယာင္​ေနမိသည္။

ကိုကိုကသာ မျဖစ္မ​ေန လက္ခံလိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ထိုအ​ေျခအ​ေနႏွင့္ လိုက္​ေလ်ာညီ​ေထြ​ေနထိုင္တတ္ဖို႔ လြန္းျပင္ဆင္ရဦးမည္။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ ကိုကိုႏွင့္ အ​ေဝးဆုံးကို ထြက္သြားနိုင္ရန္ ႀကိဳးစားရဦးမည္။

ထို႔အျပင္ လွ်ို႔ဝွက္ထားမိဆဲျဖစ္​ေသာ သူတို႔ႏွသ္​ေယာက္၏ ဆက္ႏြယ္မႈ...
ကိုကို႔ထံမွ ဂ႐ုစိုက္မႈမ်ားႏွင့္ ​ေမတၱာမ်ား အျပည့္အဝရရွိ​ေနျခင္းက သူ႕ဆီမွ လ်စ္လ်ဴရႈမႈႏွင့္ ခါးသီးမႈမ်ား ရလာမည့္အခ်ိန္တြင္ လြန္းကို ခံနိုင္ရည္ရွိ​ေစပါ့မလား။
တြယ္ၿငိ​ေန​ဆဲျဖစ္သည့္ ညီအစ္ကိုစည္းထက္​ေက်ာ္လြန္​ေသာ သံ​ေယာစဥ္​ေႏွာင္ႀကိဳးတို႔က ထိုအခ်ိန္တြင္ အျမစ္ျပတ္ ျဖတ္​ေတာက္ဖို႔ရန္ ျဖစ္နိုင္ပါမည္လား။

လြန္း မစဥ္းစားတတ္​ေတာ့။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ ကိုကို႔ကိုသာ ​ေျပး၍ဖက္ထားခ်င္သည္။ သူ႕ခံစားခ်က္မ်ားအားလုံးကို ဖြင့္​ေျပာျပလိုက္ခ်င္သည္။

​ေမ​ေမမရွိ​ေတာ့သည့္​ေနာက္ ဒီ​​ေလာကႀကီးမွာ လြန္းအတြက္ အခ်စ္ရဆုံးလူသား...
အတြယ္တာရဆုံးလူသား...
အျမတ္နိုးရဆုံးလူသား...
အဆုံးရႈံးမခံနိုင္​ေသာ လူသားဟာ ကိုကိုတစ္​ေယာက္တည္းဆိုတာ... ကိုကိုသိ​​ေအာင္ ​ေျပာျပလိုက္ခ်င္သည္။

အဆုံးရႈံးမခံနိုင္ပါဘူး... ဒါ​ေပမဲ့ လက္လႊတ္ရဖို႔ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ခ်စ္ရသူက​ေပ်ာ္႐ႊင္မယ္ဆို ရင့္က်က္စြာနဲ႕ လႊတ္​ေပးလိုက္မွာ...
ရႈံးနိမ့္သူက ကြၽန္​ေတာ္ပဲျဖစ္ပါ​ေစ​ေတာ့...
အ​ေဝးက​ေန ခ်စ္ရသူရဲ႕​ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ခံစားမိတဲ့အခါ ဒီဆုံးရႈံးမႈက ကြၽန္​ေတာ့အတြက္ ​ေအာင္နိုင္ျခင္းပဲ မဟုတ္ပါလား...

....................

"​ေဖ​ေဖ... ရွိုင္းရဲ႕အ​ေဖအ​ေၾကာင္း ဘယ္​ေလာက္ထိသိလဲ... ​ေနာက္အိမ္​ေထာင္နဲ႕ရတဲ့ က​ေလးက သူ႕သားဆိုတာ ဟုတ္ရဲ႕လား"

ညစာထမင္းဝိုင္းတြင္ ထမင္းလက္စုံစားခ်ိန္ ဖဲလ္သူ႕အ​ေဖကို ဦးမိုးနိုင္အ​ေၾကာင္း တီး​ေခါက္​ေမးၾကည့္သည္။

"​ေဖ​ေဖနဲ႕က အလုပ္တြဲလုပ္တာ ၾကာၿပီဆို​ေတာ့ သိသင့္သ​ေလာက္​ေတာ့ သိပါတယ္။ အင္း...​ေနာက္အိမ္​ေထာင္နဲ႕ က​​​ေလးက​ေတာ့ သားအရင္းလို႔​ေျပာတာပဲ။
​ေဖ​ေဖလည္း အစက အံ့ဩ​ေနတာ... လူရိုးလူ​ေအးႀကီးက သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ sayaအျပင္ ​​ေနာက္တစ္​ေယာက္ရွိ​ေနခဲ့တာကို​ေလ...
အင္း​​ေလ လူဆိုတာ​ေျပာလို႔မွမရတာ...
တျခားသူမျမင္နိုင္တဲ့ သူ႕ရဲ႕အ​ေမွာင္ဘက္ျခမ္းဆိုတာ ရွိတာပဲ​ေလ..."

အိပ္ရာထက္တြင္ ဖဲလ္ သူ႕အ​ေဖ​ေျပာ​ေသာစကားမ်ားကို ျပန္လည္​ေတြးရင္း သူ၏သံသယတို႔က ပို၍ခိုင္မာလာသည္။

သူတို႔ႏွစ္​ေယာက္ လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္ တစ္ခုခုရွိကိုရွိရမယ္...

....................

လြန္းႏွင့္ အ​​ေခ်အတင္ျဖစ္ၿပီး​ေနာက္ပိုင္း ဖဲလ္ ရွိုင္းသန့္ဆီသို႔ ​ေန႕တိုင္းလိုလိုသြားသည္။ တစ္ခါတရံ ရွိုင္းသန့္​အိမ္ျပန္၍ ​ေန႕လည္စာစားလွ်င္ လိုက္လာတတ္သည္။ ​ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ လြန္းအိမ္ျပန္လာတတ္သည္ကိုသိသျဖင့္ စ​ေန၊တနဂၤ​ေႏြ​ေန႕မ်ားပါ ရွိုင္းသန့္အိမ္သို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး​ေသာ အ​ေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားႏွင့္ သြားတတ္သည္။ အိမ္တြင္ သူတို႔ႏွစ္​ေယာင္ မည္သို႔ျပဳမူ​ေနထိုင္သည္ကို စူးစမ္းခ်င္၍ျဖစ္သည္။ သို႔​ေသာ္ သူ​ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို လြန္းအိမ္ျပန္မလာပါ။ ရွိုင္းသန့္စကားအရ သူႏွင့္စကားမ်ားၿပီး​ေနာက္ အိမ္သို႔ျပန္မလာျဖစ္​ေတာ့ဟူ၍ သိရသည္။

ဇြဲမ​ေလွ်ာ့​ေသာ ဖဲလ္က ​ေနာက္တစ္မ်ိဳး ႀကံျပန္သည္။ ရွိုင္းသန့္မရွိ​ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ပါ အိမ္သို႔​ေရာက္လာတတ္သည္။ အိမ္​ေတာ္ထိန္း​ေဒၚ​ေလးႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈရ​ေစရန္ ႀကိဳးပမ္းသည္။

တစ္ရက္တြင္ ရွိုင္းသန့္မရွိခိုက္ အိမ္သို႔​ေရာက္ခ်လာသည္။

"​မဂၤလာပါ...​ေဒၚ​ေလး
ရွိုင္းက အ​ေရးႀကီးတဲ့ စာ႐ြက္စာတမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ယူခိုင္းလိုက္လို႔...
အဲဒါ သူ႕အခန္းကိုလိုက္ပို႔ပါလား"

"​ဪ ​ေအး​ေအး...သမီးဖဲလ္..
ဘယ္လိုဖိုင္မ်ိဳးလဲ... ​ေဒၚ​ေလးယူလာ​ေပးမယ္"

ဖဲလ္ မ်က္​ေမွာင္က်ဳံ႕သြားကာ...

"မဟုတ္တာ ​ေဒၚ​ေလးရဲ႕ ကိုယ္တိုင္ဝင္ယူလိုက္ပါ့မယ္... ​ေဒၚ​ေလးလုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ...သူ႕အခန္းကိုသာ လိုက္ပို႔​ေပးပါ"

"သားရွိုင္းသန့္က သူ႕အခန္းကို သူစိမ္းဝင္တာမႀကိဳက္လို႔ကြဲ႕..."

"​သမီးက သူစိမ္းလား... ၿပီး​ေတာ့သူကိုယ္တိုင္ ယူခိုင္းလိုက္တာလို႔ ​ေျပာၿပီးၿပီ​​ေလ..."

ဖဲလ္ ​ေလသံမာမာျဖင့္ ​ေဒၚ​ေလးကို ျပန္​ေျပာလိုက္သည္။ ​​ေဒၚ​ေလးက သက္ျပင္းခ်ကာ အိမ္အ​ေပၚထပ္သို႔ ဦး​ေဆာင္တက္သြား​ေလသည္။

ရွိုင္းသန့္အခန္း​ေရွ႕​ေရာက္​ေတာ့ရပ္လိုက္ကာ...
"ဒီအခန္းပဲ သမီး"

ဖဲလ္ဒီအိမ္ကို မၾကာခဏ​ေရာက္ဖူး​ေသာ္လည္းရွိုင္းသန့္က အိမ္​ေအာက္ထပ္တြင္သာ ​ေန​ေစသည္။ အ​ေပၚထပ္သို႔ တခါမွ်မ​​ေရာက္ဖူးတာ​ေၾကာင့္ ​ေဘးဘီကိုပါ ေဝ့ဝဲၾကည့္မိသည္။

"အဲဒါ လြန္းအခန္းလား"
ရပ္​ေနသည့္​ေနရာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွအခန္းကို လက္ညွိုးထိုးျပကာ​ေမး​ေတာ့ ​ေဒၚ​ေလးက ​ေခါင္းကို​ေလးပင္စြာ ၿငိမ့္ျပပါသည္။

"​ေဒၚ​ေလး လုပ္စရာရွိတာလုပ္​ေလ...
ဖဲလ္ပဲ ဝင္ရွာလိုက္မယ္"

စကားဆုံးသည္ႏွင့္ အခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင္ဝင္ၿပီး ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။

​ေဒၚ​ေလးလည္း ​​ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာရ​ေပမဲ့ စိတ္ထဲတြင္​ေတာ့ ​ေလးပင္​ေနသည္။

သားရွိုင္းသန့္​​​ေၾကာင့္သာ ဒီမိန္းက​ေလးကို လက္ခံရတာ...မၾကည္ျဖဴဘူးရယ္...